tytuł oryginału: „Wicked widow”

przełożyła: Katarzyna Molek

Prolog pierwszy

Senny koszmar...

Pożar się rozprzestrzeniał. Płomienie z sykiem przedzierały się tylnymi schodami w dół. Ogień
oświetlał hol piekielnym blaskiem. Nie było czasu do stracenia. Podniosła klucz, który wypadł jej z
drżących palców, i jeszcze raz spróbowała wsunąć go w zamek w drzwiach sypialni.
Martwy mężczyzna, leżący obok niej w kałuży krwi, roześmiał się. Znów upuściła klucz.

Drugi prolog

Zemsta...

Artemis Hunt wsunął ostatni z trzech breloczków od dewizki do trzeciej koperty i położył ją obok
dwóch leżących już na biurku. Przez dłuższy czas przyglądał się kopertom opatrzonym adresami
trzech mężczyzn.
Od dłuższego już czasu realizował plan zemsty, ale dopiero teraz przygotował wszystkie jego
elementy. Pierwszym krokiem było wysłanie listów do trzech mężczyzn, listów, które pozwolą im
poznać smak strachu; sprawią, by nocą, w ciemności i mgle, z lękiem oglądali się za siebie. Drugi
krok miał polegać na uruchomieniu zmyślnej finansowej operacji, w wyniku której wszyscy trzej -
znajdą się na krawędzi materialnej ruiny.

Prościej byłoby ich zabić. Zasłużyli na to, a Artemisowi, z jego wyjątkowymi umiejętnościami, nie
sprawiłoby to trudności. Niczego nie ryzykował. Był w końcu mistrzem. Chodziło mu jednak o to,
by ci trzej mężczyźni odcierpieli za to, co zrobili. Chciał, by najpierw dręczyła ich niepewność, a
potem strach. Chciał pozbawić ich pewności siebie i poczucia bezpieczeństwa, jakie gwarantowała
im przynależność do wyższych sfer. Na koniec pragnął pozbawić ich materialnych środków,
umożliwiających im lekceważenie tych, którzy zrządzeniem losu urodzili się w mniej szczęśliwych
okolicznościach.

Zanim zemsta się dokona, muszę mieć dość okazji, by się

przekonać, że zostali całkowicie skompromitowani w oczach świata, rozmyślał. Będą zmuszeni do
opuszczenia Londynu,

i to nie tylko po to, by umknąć przed wierzycielami, ale by uniknąć bezlitosnych szyderstw
towarzystwa. Zostaną wykluczeni z klubów. Nie tylko stracą możliwość korzystania z
przyjemności i przywilejów swojej sfery, ale i szansę
uratowania zagrożonej pozycji przez korzystne małżeństwo. Na koniec, być może, dojdą do takiego
stanu, że zaczną
wierzyć w duchy. Od śmierci Catherine minęło pięć lat. To dostatecznie wiele czasu, by ci trzej
rozpustnicy poczuli się całkowicie bezpieczni. Zapomnieli już zapewne o wydarzeniach tamtej
nocy. Listy zawierające breloczki zachwieją ich pewnością, że przeszłość jest równie martwa jak
młoda kobieta, którą doprowadzili do zguby.
Postanowił dać im kilka miesięcy na to, by przywykli do

nieustannego oglądania się za siebie. Potem wykona następny krok. Postara się, by osłabła ich
czujność, a wówczas znów uderzy.
Artemis wstał, podszedł do stołu, na którym stała kryształowa karafka. Napełnił kieliszek brandy i
wzniósł w myślach toast dla uczczenia pamięci Catherine.

- Już niedługo - obiecał nawiedzającej go zjawie. -Zawiodłem cię za życia, ale przysięgam, że teraz

tego nie powtórzę. Długo czekałaś na akt zemsty. Dopełnię go. Tylko to mogę dla ciebie zrobić.

Wierzę, że kiedy nadejdzie ta chwila, oboje będziemy wolni. Wypił brandy i odstawił kieliszek.
Czekał przez chwilę, ale nic się w nim nie zmieniło.

Nadal czuł w sobie chłód i pustkę, te same uczucia, które dręczyły go przez minione pięć lat. Od
dawna już przestał wierzyć, że kiedykolwiek będzie szczęśliwy. Nabrał nawet
przekonania, że mężczyzna o jego usposobieniu nie może
osiągnąć tego rodzaju błogiego stanu. Nieraz przekonał się z własnego doświadczenia, że szczęście
jest iluzją, podobnie jak wszelkie inne silne uczucia. Miał jednak nadzieję, że zemsta przyniesie mu
pewien rodzaj satysfakcji, a być może również zapewni spokój.
Na razie nie odczuwał niczego poza nieodpartym pragnieniem, by śledzić rezultaty swoich działań.
Zaczął podejrzewać, że się w tym zatracił. Tak czy inaczej musiał zakończyć to, co rozpoczął tymi
trzema listami. Nie miał wyboru. Wtajemniczeni nazywali go Sprzedawcą Marzeń. Postanowił
udowodnić tym trzem rozpustnikom, którzy zamordowali Catherine, że może również
sprzedawać koszmary.
Krążyły pogłoski, iż zamordowała męża tylko dlatego, że jej nie odpowiadał. Mówiono, że
podpaliła dom, by zatrzeć ślady swej zbrodni. Mówiono, że chyba jest obłąkana. We wszystkich
klubach St. James Street przyjmowano zakłady. Oferowano tysiąc funtów mężczyźnie, który
odważy się spędzić noc z Niebezpieczną Wdową i przeżyje, by potem wszystko opowiedzieć.
Wiele krążyło opowieści o tej damie. Artemis Hunt znał je, gdyż zawsze starał się być o wszystkim
dobrze poinformowany. W całym Londynie miał swoich informatorów i szpiegów, którzy
przekazywali mu plotki i domysły zawierające okruchy prawdy. Niektóre raporty, spływające na
jego biurko, opierały się na faktach, niektóre okazywały się wysoce prawdopodobne, inne były
całkiem fałszywe. Precyzyjne ich przeanalizowanie wymagałoby wiele czasu i wysiłku, nie
weryfikował ich więc zbyt dokładnie. Większość po prostu ignorował, gdyż nie miały związku z
jego osobistymi sprawami. . Do dzisiejszego wieczoru nie miał powodu, by bliżej interesować się
plotkami krążącymi wokół Madeline Deveridge. Nie obchodziło go, czy ta dama wyprawiła męża
na tamten świat. Był zajęty innymi sprawami. Aż do dziś nie zajmował się niczym, co dotyczyło
Niebezpiecznej Wdowy. Teraz jednak okazało się, że to ona zainteresowała się nim. Niemal każdy
uznałby to za wyjątkowo zły omen. On jednak wydawał się ubawiony odkryciem, że ten fakt go
zaintrygował. Było to jedno z najbardziej interesujących zdarzeń, jakie spotkało go od bardzo
dawna. Pomyślał, że świadczy to o tym, jak mało urozmaicone prowadził ostatnio życie. Stał na
ciemnej ulicy i z zainteresowaniem patrzył na mały, majaczący opodal we mgle, elegancki
powozik. Lampy pojazdu tajemniczo lśniły w kłębiącej się wokół mgle. Zaciągnięte zasłony
skrywały jego wnętrze. Konie stały spokojnie. Na koźle siedział potężny woźnica. Artemis
przypomniał sobie powiedzenie zasłyszane od mnicha, w świątyni na wyspie Vanzagara, który
uczył go dawnej filozofii i sztuki walki Vanza: „Życie przypomina nieustającą ucztę, na której
daniami są rozliczne okazje. Mądrość polega na tym, by ocenić, które są smaczne, a które trujące”.
Usłyszał zza pleców odgłos otwieranych drzwi klubu. Cofnął się głębiej w cień i patrzył na dwóch
mężczyzn idących chwiejnym krokiem w dół schodów. Wgramolili się do czekającej na nich
dorożki i kazali się zawieźć do jednej z jaskiń gry w dzielnicy rozpusty. Każdy sposób jest dobry,
by walczyć z nudą. A ci dwaj najwyraźniej byli gotowi zrobić wszystko, aby ją pokonać. Gdy stara
dorożka odjechała, Artemis znów spojrzał na mały powozik, ledwie widoczny w ciemności.
Problem z filozofią i sztuką walki Vanza polegał na tym, że nie pozostawiały one miejsca na
ludzki czynnik ciekawości. A przynajmniej jego ciekawości. Podjął decyzję. Powoli ruszył w
stronę powozu Niebezpiecznej Wdowy. Lekki niepokój, jaki odczuwał, był jedynie słabym
ostrzeżeniem, że może żałować podjętej decyzji. Zignorował to uczucie. Stangret poruszył się na
koźle i z uwagą przyglądał się nieznajomemu.

- Czym mogę panu służyć, sir? - zapytał, gdy Artemis zatrzymał się obok niego. W pytaniu tym,

wypowiedzianym z należytym szacunkiem, Artemis wyczuł ostrzeżenie. Nie ulegało

wątpliwości, że mężczyzna, ubrany w płaszcz z peleryną, w kapeluszu nisko nasuniętym na
oczy, pełni nie tylko rolę stangreta, ale i przybocznego strażnika.

- Nazywam się Hunt. Artemis Hunt. Jestem umówiony tu z pewną damą.
- To pan, tak? - Wyraz napięcia nie zniknął z twarzy mężczyzny, a nawet nieco się spotęgował.
- Proszę wejść. Pani Deveridge czeka na pana. Artemis uniósł lekko brwi, słysząc to wygłoszone

stanowczym tonem polecenie, ale nic nie odrzekł. Sięgnął do klamki i otworzył drzwi powozu.
W słabym żółtawym świetle wewnętrznej lampy zobaczył kobietę siedzącą na czarnych
aksamitnych poduszkach. Ubrana była w elegancko uszyty czarny płaszcz, pod którym miała
czarną suknię. Spoza czarnej woalki przeświecała jej blada twarz. Zauważył, że jest szczupła. Po
jej postawie, wyrażającej zarówno pewność siebie, jak i grację, widać było, że nie jest to
nieobyta młoda dziewczyna. Artemis pomyślał, że powinien był poświęcić więcej uwagi
krążącym wokół niej plotkom, których strzępy docierały do niego w ciągu minionego roku.
Trudno, teraz było na to zbyt późno.

- Bardzo się cieszę, że pan tak szybko zareagował na mój liścik, panie Hunt. Czas ma tu szczególne

znaczenie. Jej niski, gardłowy głos wywołał w nim iskierkę zmysłowego niepokoju. Niestety,
chociaż słowa kobiety wskazywały na pewne napięcie, nie wyczuwał w nich obietnicy
zmysłowych przeżyć. Najwyraźniej Niebezpieczna Wdowa nie wabiła go do swego powozu z
zamiarem spędzenia z nim szalonej, beztroskiej nocy. Artemis usiadł i zamknął drzwi.
Zastanawiał się, czy powinien doznać ulgi, czy czuć się rozczarowany.

- Wiadomość od pani dotarła do mnie w chwili, gdy miałem w ręku karty zapewniające mi wysoką

wygraną - powiedział. -Mam nadzieję, że to, co od pani usłyszę, będzie warte więcej niż te
kilkaset funtów, z których zrezygnowałem, żeby się z panią spotkać. Kobieta przez chwilę
milczała. Zauważył, że mocniej zacisnęła dłonie w czarnych skórkowych rękawiczkach na
czarnej torbie spoczywającej na jej kolanach.

- Pozwoli pan, że się przedstawię, sir. Jestem Madeline Reed Deveridge.
- Wiem, kim pani jest, pani Deveridge. Skoro pani też wie, kim jestem, możemy oszczędzić sobie

formalności i przystąpić do rzeczy.

- Tak, oczywiście.
- Jej oczy za gęstą woalką rozbłysły w taki sposób, że mogło to oznaczać irytację.
- Mniej więcej przed godziną moja pokojówka, Nellie, została porwana w pobliżu zachodniej

bramy Pawilonów Marzeń. Pan jest właścicielem tych ogrodów rozrywki, rozumiem więc, że
spoczywa na panu odpowiedzialność za kryminalne czyny, które zdarzają się w obrębie lub
sąsiedztwie pańskiej posiadłości. Chcę, żeby pomógł mi pan odnaleźć Nellie. Artemis poczuł się
tak, jak gdyby wpadł do lodowatej wody. Ona wie o moich powiązaniach z Pawilonami Marzeń!
Jak to możliwe? Kiedy otrzymał jej liścik, rozważał różne powody tego niezwykłego rendez-
vous, ale żaden z nich nie wiązał się z Pawilonami. W Jaki sposób ta kobieta dowiedziała się, że
jestem właścicielem tych ogrodów? Zdawał sobie sprawę z ryzyka wiążącego się z
ujawnieniem tej tajemnicy. Uważał jednak, że jest tak biegły w strategii ukrywania, że nikt... no,
może któryś z mistrzów Vanza... nie zdoła poznać prawdy. Tyle tylko, że nie było powodu, by
którykolwiek z nich interesował się jego sprawami.

- Panie Hunt? - Głos Madeline przybrał nieco ostrzejszą barwę.
- Czy pan słyszał, co powiedziałam? - Każde słowo, pani Deveridge.
- Żeby ukryć irytację, celowo przybrał ton, jakiego można by oczekiwać od znudzonego

dżentelmena.

- Muszę jednak przyznać, że niczego nie rozumiem. Przypuszczam, że udała się pani pod

niewłaściwy adres. Jeśli istotnie pani pokojówka została uprowadzona, powinna pani kazać
stangretowi pojechać na Bon Street. Tam niewątpliwie uda się pani wynająć detektywa, który ją
odszuka. Tutaj, na St. James, preferujemy inne, mniej uciążliwe, pościgi.

- Niech pan nie próbuje ze mną sztuczek w stylu Vanza, sir. Nie obchodzi mnie to, że jest pan

mistrzem. Jako właściciel Pawilonów Marzeń jest pan zobowiązany zapewnić bezpieczeństwo

swojej klienteli. Oczekuję od pana podjęcia natychmiastowych działań w celu odszukania
Nellie.

Wie, że jestem wtajemniczony w sztuki walki Vanza. Jest to jeszcze bardziej niepokojące niż fakt,
że orientuje się, kto jest właścicielem Pawilonów. Chłód, który poczuł początkowo w okolicy
serca, zaczął się rozprzestrzeniać. Wyobraził sobie nagle, że cały misternie przygotowany przez
niego plan może lec w gruzach. Ta niezwykła kobieta zdobyła w jakiś sposób zbyt wiele informacji
o nim, a to było już niebezpieczne. Uśmiechnął się, żeby ukryć furię i zaniepokojenie.

- Ogromnie jestem ciekawy, w jaki sposób doszła pani do przekonania, że mam powiązania z

Pawilonami Marzeń i Towarzystwem Vanzagarian?

- To jest zupełnie bez znaczenia, sir.
- Myli się pani, pani Deveridge - powiedział wyjątkowo miękko.Dla mnie ma to znaczenie. Coś w

głosie Artemisa ją poruszyło. Po raz pierwszy od momentu, gdy wszedł do powozu, zawahała
się. Najwyższy czas, pomyślał. Kiedy jednak zdecydowała się odpowiedzieć, jej głos zabrzmiał
wyjątkowo spokojnie.

- Doskonale wiem, że jest pan nie tylko członkiem Towarzystwa Vanzagarian, ale i mistrzem, sir.

Wiedząc o panu aż tyle, potrafię lepiej widzieć pewne sprawy. Ludzie, którzy zgłębili filozofię
Wanza, rzadko są tacy, na jakich wyglądają. Wykazują zamiłowanie do stwarzania pozorów i
często bywają ekscentryczni. To było sto razy gorsze od tego, czego się obawiał.

- Rozumiem. Czy mogę zapytać, kto pani aż tyle o mnie powiedział? - Nikt mi nic nie powiedział,

sir, a w każdym razie nie w sposób, w jaki pan to rozumie. Odkryłam prawdę własnym
wysiłkiem. Do licha, to nieprawdopodobne, pomyślał.

- Czy mogłaby to pani wyrazić jaśniej?
- Nie ma teraz na to czasu, sir. Nelliejest w niebezpieczeństwie. Musi pan mi pomóc ją odszukać.
- Dlaczego miałbym się trudzić, pomagając pani znaleźć byłą pokojówkę, pani Deveridge? Jestem

pewny, że bez trudu znajdzie pani sobie inną.

- Nellie nie uciekła. Mówiłam już panu, że została uprowadzona przez jakichś złoczyńców.

Świadkiem tego zdarzenia była jej przyjaciółka, Alice.

- Alice?
- Dziś wieczór wybrały się do Pawilonów, żeby obejrzeć najświeższe atrakcje. Kiedy wychodziły z

ogrodów zachodnią bramą, dwaj mężczyźni złapali Nellie, wciągnęli ją do powozu i odjechali,
zanim ktokolwiek zauważył, co się dzieje.

- Wydaje mi się bardziej prawdopodobne, że pani pokojówka uciekła z jakimś młodzieńcem -

powiedział Artemis.Jej przyjaciółka zmyśliła tę historię po to, żeby Nellie, jeśli zmieni zdanie,
mogła wrócić na służbę u pani.

- Nonsens. Ona została porwana na ulicy. Dopiero teraz Artemis przypomniał sobie, że

Niebezpieczna Wdowa jest uważana za osobę szaloną.

- Dlaczego ktoś miałby porywać pani pokojówkę? - zadał rozsądne, jak mu się zdawało, pytanie.
- Obawiam się, że została uprowadzona przez tych nikczemnych mężczyzn, którzy sprzedają

niewinne panienki do domów publicznych.Madeline wyjęła czarną parasolkę. Dość tych
wyjaśnień. Nie mamy chwili do stracenia. Artemis myślał przez chwilę, że jego rozmówczyni
zamierza użyć ostrego szpica parasolki, by zachęcić go do akcji. Uspokoił się dopiero wówczas,
gdy Madeline stuknęła w dach pojazdu. Stangret najwyraźniej czekał na ten sygnał, gdyż powóz
natychmiast ruszył.

- Co pani, u licha, robi? - rzucił Artemis.Nie przyszło pani do głowy, że ja mogę nie życzyć sobie

odgrywać roli porwanego? - Nie przejmuję się zbytnio pana obiekcjami, sir. Madeline opadła na
oparcie siedzenia. Jej oczy błyszczały.W tym momencie najważniejsze jest dla mnie odszukanie
Nellie. Jeśli będzie to konieczne, przeproszę pana później.

- Mam nadzieję. Dokąd jedziemy?

- Na miejsce porwania. Zachodnia brama pańskich ogrodów rozrywki. Artemis zmarszczył czoło.

Ona nie sprawia wrażenia szalonej, pomyślał. Raczej osoby wyjątkowo zdecydowanej.Czego
pani ode mnie oczekuje, pani Deveridge? - zapytał.

- Jest pan właścicielem Pawilonów Marzeń. I jest pan mistrzem Vanza. Między nami mówiąc,

podejrzewam, że ma pan pewne kontakty z takimi środowiskami, które mnie są obce.

- Sugeruje pani, że mam powiązania ze środowiskiem przestępczym?
- zapytał, przyglądając się jej uważnie.
- Nigdy nie pozwoliłabym sobie na takie przypuszczenie. Miałam na myśli wyłącznie charakter i

rozległość pańskich znajomości. Interesująca była leciutka nuta szyderstwa w jej głosie.
Wyraźnie próbowała dać rozmówcy do zrozumienia, że wiele wie o jego osobistych sprawach.
Jedno było pewne: nie mógł wysiąść z tego powozu i przestać interesować się jej problemem.
Wystarczyło już to, że wiedziała o jego powiązaniach z Pawilonami, by zniweczyć
pieczołowicie przygotowane plany zemsty. Minęło uczucie ciekawości i oczekiwania. Artemis
zdawał sobie sprawę, że koniecznie musi się dowiedzieć, co wie o nim Madeline Deveridge i w
jaki sposób poznała tak starannie ukrywane fakty. Rozparł się wygodnie na czarnym
aksamitnym siedzeniu powozu i przez dłuższą chwilę przyglądał się osłoniętej woalką twarzy
kobiety.

- Dobrze, pani Deveridge - odezwał się wreszcie.Zrobię, co w mojej mocy, by pomóc pani w

odnalezieniu zagubionej pokojówki. Proszę tylko nie mieć do mnie pretensji, jeśli się okaże, że
panna Nellie wcale nie chce, by ją odnaleziono.

- Zapewniam pana, że ona czeka na ratunek - odparła Madeline, potem uchyliła zasłonkę i

spoglądała na zasnutą mgłą ulicę. Na chwilę uwagę Artemisa przyciągnęła pełna gracji ręka
przytrzymująca brzeg materiału. Zafascynował go delikatny kształt nadgarstka i dłoni. Poczuł
ledwie uchwytny zapach ziół, których zapewne używała do kąpieli. Z wysiłkiem skierował
uwagę na bardziej aktualne sprawy.

- Niezależnie od tego, jak zakończy się nasza akcja, ostrzegam panią, że będę chciał usłyszeć

szczere odpowiedzi na kilka pytań. Odwróciła głowę i spojrzała na niego.

- Odpowiedzi? Jakich odpowiedzi pan oczekuje?
- Proszę nie udawać, że pani nic nie rozumie. Jestem bardzo zaskoczony tym, że posiada pani tak

dużo informacji i że są one tak dobre. Widać, że pochodzą ze znakomitego źródła. Obawiam się
jednak, że wie pani zbyt wiele o mnie i moich sprawach. Próba była desperacka, ale Madeline
wiedziała już, że wygrała. Zetknęła się twarząw twarz z tajemniczym Sprzedawcą Marzeń,
właścicielem najbardziej popularnego londyńskiego parku rozrywki. Zdawała sobie sprawę, że
poważnie ryzykuje, dając mu do zrozumienia, że wiele o nim wie. Miał wystarczające powody,
by poczuć się zaniepokojony. Obracał się w najwyższych kręgach eleganckiego świata. Był
przyjmowany w najlepszych domach, należał do ekskluzywnych klubów. Jednakże nawet jego
fortuna nie uchroniłaby go przed kompletną klęską, gdyby w wyższych sferach odkryto, że w
ich szeregach znalazł się dżentelmen zajmujący się interesami. Musiała przyznać, że mężczyzna
ten prowadził odważną, ryzykowną grę. Wybrał dla siebie rolę godną wielkiego Edmunda
Keana. Potrafił skutecznie utrzymywać w tajemnicy fakt, że jest Sprzedawcą Marzeń. Nikomu
nie przyszło do głowy, by kwestionować źródła jego bogactwa. Był w końcu dżentelmenem, a ci
nie rozmawiali o pieniądzach, chyba że któryś z nich całkowicie utracił majątek. W takim
przypadku stawał się przedmiotem kpin i obiektem złośliwych plotek. Wielu w takiej sytuacji
wolało przystawić sobie pistolet do skroni, by nie stanąć twarzą w twarz ze skandalem
wywołanym finansową ruiną. Madeline była świadoma, że szantażem zmusiła Hunta do
udzielenia jej pomocy, ale nie mogła tego uniknąć. Nie miała wyboru. Z pewnością będzie
musiała za to zapłacić. Artemis Hunt był mistrzem Vanza, jednym z najzdolniejszych
dżentelmenów, którzy kiedykolwiek zgłębili tę filozofię. Tacy ludzie byli z natury wyjątkowo
tajemniczy. Niepokojące wydawało jej się to, że Hunt starannie ukrywa swoje dawne związki z
vanzagarianami. W przeciwieństwie do faktu posiadania Pawilonów Marzeń przynależność do

Towarzystwa Vanzagarian nie mogła mu zaszkodzić w eleganckich sferach. Bądź co bądź tylko
dżentelmeni studiowali filozofię Vanza. On jednak najwyraźniej pragnął utrzymać to w
tajemnicy. Był to zły znak. Z doświadczenia wiedziała, że członkowie Towarzystwa
Vanzagarian to w większości nieszkodliwi wariaci, a pozostali są ekscentrycznymi entuzjastami.
Nielicznych można było uznać za szaleńców, a pośród nich znajdowali się ludzie prawdziwie
niebezpieczni. Zaczynała podejrzewać, że Artemisa Hunta można zaliczyć do tej ostatniej
kategorii. Przeczuwała, że po zakończeniu akcji przewidzianej na dzisiejszy wieczór stanie
przed całkiem nowymi, poważnymi problemami. Jak gdybym nie miała dość własnych
kłopotów, pomyślała. Z drugiej strony, skoro i tak ostatnio źle sypiam, będę przynajmniej miała
o czym rozmyślać, stwierdziła posępnie. Poczuła nagle jakiś dziwny niepokój. Uświadomiła
sobie, że tak działa na nią obecność Hunta i swoboda, z jaką rozsiadł się we wnętrzu
niewielkiego powozu. Nie był tak potężnym mężczyzną jak stangret Latimer, ale jego szerokie
ramiona i pełna gracji sylwetka poruszyły jej zmysły w szczególny sposób, którego nie
potrafiłaby określić. Inteligentne, baczne spojrzenie jej towarzysza potęgowało jeszcze to
uczucie. Uświadomiła sobie, że to wszystko, co wie o tym człowieku, nie przeszkadza jej, by
była nim zafascynowana. Ciaśniej otuliła się płaszczem. Nie bądź niemądra, zganiła się w
duchu. Ze wszystkim mogła się pogodzić, tylko nie z tym, by znów związać się z członkiem
Towarzystwa Vanzagarian. Na wycofanie się było jednak zbyt późno. Decyzja została podjęta i
teraz Madeline musiała do końca realizować przyjęty plan. Od tych śmiałych poczynań mogło
zależeć życie Nellie. Te rozmyślania przerwało nagłe zatrzymanie się powozu. Artemis zgasił
lampę i odsunął zasłonkę. Madeline nie mogła oderwać od niego wzroku, gdy spokojnie
wyglądał na ulicę.Jesteśmy przy zachodniej bramie - oznajmił.Mimo późnej nocy nadal panuje
tu spory ruch. Nie mogę uwierzyć, by w obecności tylu ludzi młoda kobieta została siłą
wciągnięta do powozu. Chyba że sama chciała zostać uprowadzona. Madeline nachyliła się, by
wyjrzeć przez okno. Na terenie oświetlonym licznymi kolorowymi lampionami kręciło się sporo
osób. Niskie ceny biletów umożliwiały niezamożnym nawet ludziom korzystanie z rozrywek
oferowanych w Pawilonach Marzeń. Przez jasno oświetloną bramę przewijały się tłumy dam i
dżentelmenów, kupców, młodych ludzi uczących się rzemiosła, służących, oficerów, dandysów,
hulaków, łobuzów. Hunt ma rację, pomyślała. Zbyt wiele tu ludzi i pojazdów. Wydawało się
niemożliwe, by nikt nie zauważył młodej kobiety siłą wciąganej do powozu.

- Widocznie do porwania nie doszło dokładnie pod bramą powiedziała.Alice mówiła mi, że stały

wówczas u wylotu pobliskiej uliczki i czekały na powóz, który po nie wysłałam. Rozejrzała się
uważnie i dodała: - Myślała zapewne o rogu tamtej uliczki, gdzie kręcą się jacyś chłopcy.

- Hmm... Sceptycyzm Artemisa był oczywisty. Madeline spojrzała na niego z niepokojem. Jeśli on

nie potraktuje tej sprawy poważnie, niczego nie osiągniemy, pomyślała. Uświadomiła sobie, że
czas biegnie szybko.

- Musimy się śpieszyć, sir. Jeśli będziemy czekać, Nellie znajdzie się w jakimś domu rozpusty i

odnalezienie jej stanie się niemożliwe. Artemis położył dłoń na klamce.

- Proszę tu zostać. Wrócę za parę minut - oświadczył.
- Dokąd pan idzie? - Madeline poruszyła się niespokojnie.
- Proszę się uspokoić, pani Deveridge. Nie wycofuję się ze sprawy. Spróbuję się czegoś dowiedzieć

i zaraz wrócę. Wyskoczył zgrabnie z powozu i zamknął za sobą drzwi, zanim zdążyła zażądać
bliższych wyjaśnień. Poirytowana i rozczarowana, patrzyła, jak rusza w stronę ciemnej uliczki.
Zauważyła, że podniósł kołnierz płaszcza i nasunął kapelusz na czoło. ZdumiałojąJak szybko
potrafił zmienić swą powierzchowność. Chociaż nie wyglądał teraz jak dżentelmen, który przed
chwilą opuścił elegancki klub, to nadal poruszał się z wyjątkową pewnością siebie. Natychmiast
rozpoznała ten sposób zachowania. Tak samo poruszał się Renwick. Przyprawiło ją to o dreszcz
niepokoju. Ten płynny, pozornie leniwy krok zawsze kojarzył jej się z osobami praktykującymi
sztukę walki Vanza. Zaczęła się obawiać, czy nie popełniła poważnej pomyłki. Przestań! -
skarciła się w myślach. Wiedziałaś, kim jest, wysyłając do niego liścik. Chciałaś, żeby ci

pomógł, i teraz, na dobre i na złe, uzyskałaś tę pomoc. Uspokajające przynajmniej było to, że
Hunt fizycznie nie przypominał jej zmarłego męża. Fakt ten z jakichś powodów wydał jej się
pocieszający. Renwick, ze swymi niebieskimi oczami, jasnymi włosami, szlachetnymi rysami
twarzy, wyglądał niczym złotowłosy anioł z płócien wielkich mistrzów. W przeciwieństwie do
niego Hunt mógł służyć za model do wizerunku szatana. Nie tylko jego czarne włosy, zielone
oczy i surowa ascetyczna twarz stwarzały wrażenie mrocznej, nieprzeniknionej głębi. O
lodowaty dreszcz przyprawiało ją jego chłodne, pełne wyrazu spojrzenie. Był to człowiek, który
otarł się o granice piekła. W przeciwieństwie do Renwicka, który potrafił oczarować każdego,
kto się z nim zetknął, Hunt wyglądał na człowieka niebezpiecznego i taki niewątpliwie był.
Patrzyła za nim, aż zniknął za wyspą świateł, otaczającą wejście do Pawilonów Marzeń. Latimer
zeskoczył z kozła i po chwili Madeline zobaczyła w oknie jego zatroskaną twarz.

- Nie podoba mi się to, proszę pani - powiedział.Powinniśmy chyba udać się na Bon Street i

wynająć detektywa.

- Może masz rację, ale jest już za późno, żeby zmienić decyzję. Sama wybrałam taką drogę i teraz

mogę mieć tylko nadzieję...Przerwała, gdy nagle Hunt zmaterializował się za plecami Latimera.

- O, jest pan już, sir. Zaczynaliśmy się martwić.
- To jest Mały John.Artemis wskazał szczupłego rozczochranego chłopca, dziesięcio, może

jedenastoletniego. On będzie nam towarzyszył. Madeline spojrzała na chłopca i uniosła brwi.

- Jest późno. Czy ty, młody człowieku, nie powinieneś o tej porze spać? Mały John spojrzał na nią

wzrokiem pełnym urażonej dumy. Splunął na ziemię i powiedział:

- Nie należę do tych, którzy chodzą wcześnie spać, psze pani. Ja się zajmuję poważnym handlem.
- A cóż ty sprzedajesz?
- Informacje - odparł uprzejmie Mały John. Jestem okiem i uchem Zachary’ego.A któż to jest ten

Zachary?

- Zachary pracuje dla mnie - wtrącił Artemis, przerywając rozmowę, która niechybnie

prowadziłaby do zbyt szczegółowych wyjaśnień.

- Pozwól, mój drogi, że przedstawię cię pani Devendge. Mały John uśmiechnął się, zdjął czapkę i

ukłonił się zaskakująco wdzięcznie.Do usług, psze pani. Madeline skinęła w odpowiedzi głową.

- Bardzo mi przyjemnie. Mam nadzieję, że będziesz nam pomocny.
- Zrobię, co tylko w mojej mocy, psze pani.
- Nie traćmy czasu - odezwał się Artemis. Sięgając do klamki drzwi powozu, spojrzał na

Latimera.Pośpiesz się, człowieku. Mały John wskaże ci drogę. Jedziemy do tawerny przy Blister
Lane. Żółtooki Pies. Znasz ją?

- Tawerny nie znam, ale wiem, gdzie jest Blister Lane. Czy właśnie tam porywacze zabrali moją

Nellie? - zapytał z ponurym wyrazem twarzy.

- Tyle mi powiedział Mały John. On pojedzie z tobą na koźle.Artemis otworzył drzwiczki powozu i

wślizgnął się do wnętrza.Ruszajmy. Latimer wspiął się na kozioł, a Mały John wskoczył za nim.
Nim Artemis zdążył zamknąć drzwi, powóz ruszył.

- Pani stangretowi wyraźnie bardzo zależy na odnalezieniu tej Nellie - zauważył Artemis, zajmując

swoje miejsce w powozie.

- To jego ukochana - wyjaśniła Madeline. - Wkrótce mieli się pobrać.
- .- . W jaki sposób dowiedział się pan, że zabrano ją do tej tawerny?
- Mały John był świadkiem porwania. Madeline spojrzała na niego zaskoczona.
- Dlaczego, u licha, nie zawiadomił kogoś o tym zdarzeniu?
- Jak sam pani powiedział, jest człowiekiem interesu. Nie może pozwolić sobie na zrezygnowanie z

zarobku. Czekał na Zachary’ego, żeby jemu przekazać zebrane informacje, które następnego
ranka trafiłyby do mnie. Ponieważ zjawiłem się dziś, chłopiec mnie sprzedał SWÓJ towar. Wie,
że może mi zaufać. Zachary otrzyma SWÓJ udział.

- Wielkie nieba, sir, chce pan powiedzieć, że utrzymuje pan całą sieć informatorów takich Jak Mały

John? Artemis wzruszył ramionami.

- Płacę im znacznie więcej niż odbiorcy skradzionych zegarków czy lichtarzy. Poza tym pracując

dla mnie, Zachary oraz jego „oczy i uszy” nie ryzykują więzienia, co nieodłącznie wiązało się z
ich normalną profesją.

- Nie rozumiem, dlaczego płaci pan za ten rodzaj plotek, które gromada młodych łobuzów zbiera

na ulicach.

- Byłaby pani zdumiona, czego można się dowiedzieć z takich źródeł.
- Nie wątpię, że pewne informacje mogą być zaskakujące. Tylko dlaczego dżentelmen o pańskiej

pozycji chce je poznać? Nie odpowiedział. Patrzył na nią, a jego oczy lśniły rozbawieniem,
którego źródło tkwiło gdzieś głęboko w umyśle. Czego ona oczekuje? - zastanawiał się.
Powinna się przecież domyślać, że jestem zdecydowanym ekscentrykiem. Madeline
odchrząknęła.

- Proszę się nie obrażać, sir. Pytałam tylko dlatego, że wydaje mi się to wszystko nieco... hmm...

niezwykłe.

- Zawiłe, złożone i tajemnicze, prawda.
- Głos Artemisa brzmiał zbyt uprzejmie.
- Tak bardzo w stylu Vanza? Madeline pomyślała, że najlepiej zrobi, zmieniając temat rozmowy.
- Gdzie się dziś wieczorem podziewa pański Zachary?
- Zachary jest młodym mężczyzną odparł oschle Artemis.
- Jest zajęty pewną młodą damą, która pracuje u modystki, i właśnie dzisiaj ma wolny wieczór.

Wyobrażam sobie, jak będzie żałował, że ominęła go przygoda.

- Dobrze, że przynajmniej wiemy, co się stało. Mówiłam panu, że Nellie z nikim nie uciekła.
- To prawda, ale czy zawsze stara się pani wypominać innym, że nie mieli racji?
- Nie lubię niczego owijać w bawełnę, sir, zwłaszcza gdy chodzi o sprawę tak ważną jak

bezpieczeństwo niewinnej młodej kobiety.

- Zamyśliła się na chwilę, a potem dodała: Skąd Mały John wie, dokąd zabrano Nellie?
- Pobiegł za uwożącym ją powozem. Nie było to trudne, gdyż pojazdy z powodu mgły poruszają

się dzisiaj wolno. Artemis uśmiechnął się.

- Mały John to bystry chłopiec. Wiedział, że dobrze zapłacę za informację o kobiecie porwanej w

pobliżu wejścia do Pawilonów.

- Zrozumiałe, że chce pan wiedzieć wszystko o działalności przestępców w miejscu, gdzie

prowadzi pan interesy. Bądź co bądź na panu, jako właścicielu Pawilonów, spoczywa pewna
odpowiedzialność.

- To prawda. Nie mogę pozwolić, by tego rodzaju przypadki zdarzały się w ich najbliższym

sąsiedztwie. Ucierpiałyby na tym moje interesy.

Grube szklane szyby w oknach tawerny Żółtooki Pies, oświetlone płonącym na kominku ogniem,
lśniły piekielnym blaskiem. Cienie na szybach chwiały się jak pijane duchy. Artemis pomyślał, że
klienci niewątpliwie są pijani, nie byli jednak nieszkodliwymi zjawami. Wielu z nich miało
prawdopodobnie przy sobie broń. Bywalcami tawerny byli najgroźniejsi przestępcy z dzielnicy
rozpusty. Madeline z okna powozu uważnie obserwowała otoczenie baru.

- Całe szczęście, że zabrałam ze sobą pistolet - powiedziała. Artemis zdołał powstrzymać się od

głośnego wyrażenia zdziwienia. W towarzystwie tej damy spędził niespełna godzinę, ale poznał
ją na tyle dobrze, że nie powinien być zaskoczony tego rodzaju informacją.

- Postąpi pani rozsądnie, nie wyjmując go z torebki - rzekł zdecydowanym tonem.
- Wolę nie uciekać się do stosowania broni, jeśli można tego uniknąć. Pistolet może przysporzyć

nieoczekiwanych kłopotów. - Wiem o tym doskonale - odparła.

- O, tak, sądzę, że pani wie - powiedział, przypominając sobie plotki związane ze śmiercią jej

męża.

- Tak czy inaczej - mówiła dalej Madeline - porwanie kobiety nie jest drobnym przestępstwem, sir,

i podejrzewam, że rozprawienie się z porywaczami nie będzie sprawą prostą.

- Jeśli Nellie jest w tawernie, to mam nadzieję, że uda mi się uwolnić ją bez użycia pistoletu.
- Nie sądzę, żeby to było możliwe, panie Hunt - rzekła Madeline z nutą powątpiewania w głosie.
- Bywalcy tej tawerny na pewno nie są zbyt łagodni.
- Tym bardziej należy uniknąć zamieszania, które mogłoby przyciągnąć ich uwagę.
- Hunt popatrzył na nią wymownie. Zrealizuję SWÓJ plan, jeśli będzie pani przestrzegać moich

zaleceń.

- Skoro zdecydowałam się powierzyć panu tę sprawę, to wytrwam przy swoim postanowieniu.
- .- . Chyba że coś się nie powiedzie. To zapewnienie powinno mi wystarczyć, pomyślał. Ta dama

najwyraźniej woli wydawać polecenia, niż je otrzymywać.

- Świetnie. Przystępujemy więc do akcji. Mam nadzieję, że zna pani swoją rolę.
- Proszę się nie martwić, sir. Razem z Małym Johnem będziemy czekać w powozie u wylotu ulicy.
- Tego właśnie oczekuję. Byłbym mocno zawiedziony, gdybym wyprowadzając Nellie tylnym

wyjściem, nie znalazł powozu, który pozwoli nam szybko oddalić się z tej okolicy. Artemis
rzucił kapelusz na siedzenie i wyskoczył na ulicę. Latimer stanął obok niego, podawszy lejce
Małemu Johnowi. Wydawał się teraz jeszcze potężniejszy. Potwierdziło to wcześniejsze
spostrzeżenie Artemisa, że jest on bardziej przybocznym strażnikiem niż stangretem.

- Mam przy sobie pistolet, sir - powiedział Latimer.
- Czy ty i twoja pani zawsze chodzicie uzbrojeni po zęby? Latimer wydawał się zaskoczony tym

pytaniem.

- Oczywiście, sir.
- A ona uważa mnie za ekscentryka - mruknął Artemis, potrząsając głową.
- Drobiazg. Jesteś gotowy?
- Tak, sir.
- Latimer patrzył przez chwilę na okna tawerny.
- Jeśli ci dranie skrzywdzili moją Nellie, to drogo za to zapłacą.
- Nie mieli dość czasu, żeby ją skrzywdzić.
- Artemis ruszył na drugą stronę ulicy.
- Szczerze mówiąc, jeśli tę dziewczynę porwali po to, żeby ją sprzedać do burdelu, to nie zrobią

niczego, co mogłoby obniżyć jej wartość na tym szczególnym rynku, jeśli rozumiesz, co mam
na myśli.

- Doskonale rozumiem, sir - odparł Latimer przez zaciśnięte zęby.
- Słyszałem, że te łobuzy sprzedają dziewczyny na aukcjach tak jak konie na targu Tattersall.
- Nie bój się. Uratujemy ją w porę - uspokoił go Artemis. Latimer odwrócił się do niego twarzą,

która w żółtym świetle sączącym się z okien tawerny wyglądała jak maska.

- Chcę, żeby pan wiedział, sir, że jeśli odzyskam Nellie, będę pana dłużnikiem do końca życia.

Biedaczysko zakochany jest po uszy, pomyślał Artemis. Nie znajdując słów, żeby pocieszyć
nieszczęśnika, ścisnął go za ramię.

- Pamiętaj, daj mi piętnaście minut, nie więcej, a potem, tak jak ustaliliśmy, wywołaj zamieszanie.
- W porządku, sir.
- Latimer podszedł do drzwi tawerny i po chwili zniknął w jej wnętrzu. Artemis ruszył wąskim

przejściem prowadzącym na tyły domu. Ledwie się w nie zagłębił, poczuł odrażający zapach.
Nie ulegało wątpliwości, że miejsce to wykorzystywane było jako ustęp i śmietnik. Pomyślał, że
jego buty wymagać będą skrupulatnego czyszczenia po zakończeniu całej akcji. Skręcił za tył
budynku i znalazł się w czymś, co kiedyś mogło być ogrodem. Zobaczył kuchenne drzwi
otwarte szeroko dla dostępu świeżego powietrza. Z okna na piętrze sączyło się światło. Idąc w
kierunku kuchennych drzwi, postawił kołnierz płaszcza, by ukryć za nim twarz. Zresztą i tak,
gdyby ktoś się pojawił, wziąłby go za pijanego rozpustnika, który znalazł się tu w pogoni za
niewybrednymi rozrywkami. W półmroku odszukał prowadzące na górę schody i ruszył nimi,
przeskakując po dwa stopnie. Już na podeście usłyszał stłumione głosy dwóch mężczyzn.

Ostrożnie, nasłuchując, wszedł do ciemnego holu. Za którymiś drzwiami rozgrywała się ostra
kłótnia.

- Mówię ci, że jest to towar w najlepszym gatunku. Dwa razy więcej możemy za nią dostać od tej

starej stręczycielki, która prowadzi dom przy Rosę Lane.

- Zawarłem umowę i nie wycofam się z niej. Muszę dbać o swoją reputację.
- To jest interes, durniu, a nie zabawa dżentelmenów. Tu chodzi o pieniądze i powtarzam ci, że

zarobimy więcej, sprzedając ją do burdelu przy Rosę...

- . Kłótnię przerwały głośne okrzyki dobiegające z dołu. Artemis rozpoznał najdonośniejszy głos,

rozlegający się echem na schodach. Głos Latimera.

- Pożar! Pożar w kuchni! Uciekajcie, zanim cały dom spłonie jak pochodnia! Do Artemisa dobiegł

tupot nóg ludzi biegnących ku wyjściu, łoskot przewracanych stołów. Wślizgnął się do
najbliższego pomieszczenia, pozostawiając lekko uchylone drzwi. Pokój był pusty i ciemny. -
Ratuj się, kto może! - usłyszał stłumiony okrzyk Latimera.

- W kuchni dym jest tak gęsty, że nie zobaczysz własnej ręki! Z hałasem otworzyły się drzwi

sąsiedniego pokoju. Artemis, ukryty w mroku, zobaczył stojącego w nich potężnego
muskularnego mężczyznę. Spoza niego wychylał się drugi, drobny, o twarzy szczura. W świetle
lampy płonącej w pokoju można było dostrzec ich wystraszone twarze.

- Co tu się, u licha, dzieje?
- zapytał wyższy mężczyzna.
- Słyszałeś krzyki - powiedział jego chudy towarzysz, próbując przecisnąć się przez drzwi obok

swego kompana. Pożar. Czuję zapach dymu. Musimy uciekać.

- A co z dziewczyną? Jest zbyt cenna, żeby ją zostawić.
- Nie jest warta mojego życia.
- Chudzielec zdołał wreszcie wydostać się do holu i ruszył biegiem ku schodom. - Możesz ją wziąć,

jeśli chcesz się wpędzić w kłopoty - rzucił jeszcze przez ramię. Wyższy mężczyzna zawahał się.
Obejrzał się za siebie. Widać było z jego postawy, że zmaga się w nim chciwość z obawą o
życie.

- Niech to wszyscy diabli! Chciwość, niestety, zwyciężyła. Mężczyzna zniknął we wnętrzu pokoju,

a po chwili pojawił się z nieprzytomną młodą kobietą zarzuconą na potężne ramiona.

- Pozwól, że pomogę ci uratować tę młodą damę - powiedział Artemis, wchodząc do holu.
- Zejdź mi z drogi warknął zbir. Artemis odsunął się na bok. Mężczyzna przeszedł obok niego,

kierując się ku frontowym schodom. Artemis szybkim ruchem podstawił mu nogę, a
równocześnie zadał mu dłonią błyskawiczny cios w szczególnie wrażliwe miejsce na karku. Zbir
jęknął. Cios sprawił, że zdrętwiała mu lewa ręka i niemal cała lewa połowa ciała. Zachwiał się,
potknął o nogę Artemisa i runął na podłogę, uwalniając przy tym nieprzytomną Nellie. Artemis
złapał dziewczynę, zanim zsunęła się na podłogę. Zarzucił ją sobie na plecy i pobiegł w stronę
tylnych schodów. Z dołu dobiegały krzyki ludzi usiłujących uciec przez kuchenne wyjście. W
połowie schodów Artemis natknął się na Latimera.

- Znalazł ją pan? Stangret dopiero teraz zauważył kobietę zwisającą z pleców Artemisa.
- Nellie! Ona nie żyje?
- Tylko śpi. Prawdopodobnie dostała dawkę laudanum lub czegoś w tym rodzaju. Chodź,

człowieku, musimy się śpieszyć. Latimer nie spierał się. Odwrócił się i ruszył przodem w stronę
wyjścia. Na parterze znaleźli się pośród ostatnich gości, w panice opuszczających tawernę. W
kuchni i na korytarzu kłębił się dym.

- Chyba przesadziłeś z tą ilością oleju, którą wlałeś w kuchenne palenisko - zauważył Artemis.
- A skąd mogłem wiedzieć, ile trzeba wlać?
- mruknął Latimer.
- Nie przejmuj się. Najważniesze, że skutek był dobry. Wyszli do ogrodu, a potem na ulicę, na

której kłębił się tłum bywalców tawerny. Artemis zauważył, że panika ustąpiła. Ludzie wyraźnie

się uspokoili. Jakiś mężczyzna, prawdopodobnie właściciel lokalu, odważnie wbiegł do
budynku.

- Pośpieszmy się - polecił Artemis.
- Tak, sir. Powóz czekał w miejscu wskazanym przez Artemisa. Mały John siedział na koźle z

lejcami w dłoniach. Gdy podeszli bliżej, Madeline otworzyła drzwi.

- Znaleźliście ją! - zawołała.
- Dzięki Bogu! Artemis i Latimer z jej pomocą wsuneli nieprzytomną Nellie przez ciasne drzwiczki

do wnętrza powozu. Artemis ruszył do wejścia po przeciwnej stronie pojazdu.

- Stój, ty przeklęty draniu, bo inaczej wsadzę ci kulę w plecy! Rozpoznał głos szczuplejszego

mężczyzny.

- Latimer, ruszaj natychmiast! - zawołał. Wskoczył do środka i zatrzasnął za sobą drzwi.

Wyciągnął rękę, by zsunąć Madeline z siedzenia na podłogę, ale ona z jakichś niezrozumiałych
powodów opierała się. Gdy powóz już ruszył, uniosła rękę i zobaczył w jej dłoni pistolet, o kilka
cali od swego ucha.

- Nie! - krzyknął, ale wiedział, że jest już zbyt późno. Zasłonił sobie dłońmi uszy. Dostrzegł błysk

światła. W małym powozie huk wystrzału zabrzmiał tak głośno jak salwa armatnia. Artemis
wyczuł, że pojazd toczy się po bruku, ale stukot kół i kopyt konia docierał do niego jak odległe
brzęczenie. Otworzył oczy i zauważył, że Madeline patrzy na niego z niepokojem. Poruszała
wargami, ale nie słyszał, co mówi. Schwyciła go za ramię i potrząsnęła nim. Z ruchu jej ust
domyślił się, że pyta, czy coś mu się stało.

- Tak - odpowiedział. W uszach mu dzwoniło. Nie wiedział, czy odezwał się głośno, czy cicho.

Miał nadzieję, że krzyknął. Z pewnością miał ochotę krzyczeć.

- Tak. Do diabła! Mogę liczyć tylko na to, że nie zostałem przez panią trwale ogłuszony. Opary

wydobywające się z otwartych drzwi pokoju niosły woń octu, rumianku i suszonych kwiatów.
Madeline zatrzymała się i zerknęła do wnętrza. Pomieszczenie to, z kolekcją butelek,
moździerzy, misek i różnych rozmiarów słoi, z wiszącymi na ścianach pękami zasuszonych ziół
i kwiatów, zawsze przypominało jej laboratorium. Ciotka, ubrana w obszerny fartuch, nachylona
nad naczyniem z wrzącą cieczą, wyglądała jak szalony alchemik.

- Ciociu Bermce?
- Chwileczkę, kochanie.
- Starsza kobieta nie odrywała wzroku od wrzącego płynu.
- Akurat dodaję najważniejsze składniki.
- Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale chciałam się ciebie poradzić w pewnej bardzo ważnej

sprawie.

- Zaczekaj jeszcze parę minut. Siła działania tej mikstury zależy od tego, w jakiej kolejności i w

jakim czasie dodawane są zioła. Madeline splotła ręce i oparła się o framugę drzwi. Nie istniał
sposób, by oderwać ciotkę od przyrządzania cudownych leków. Dzięki Bemice w jej domu
znajdował się największy w całym Londynie wybór uspokajających kropelek, wzmacniających
napojów, leczniczych maści i innych leków. Ciotka z zapałem oddawała się przyrządzaniu
swoich napojów i eliksirów. Skarżyła się na słabe nerwy i nieustannie eksperymentowała,
starając się poprawić ich stan. Próbowała rozpoznawać podobne problemy zdrowotne u
znajomych. Przyrządzała specjalne leki, dostosowując je do kondycji i temperamentu
cierpiących. Spędzała całe godziny na studiowaniu starych receptur przeróżnych mieszanek i
wywarów leczących choroby nerwowe. Znała wszystkich aptekarzy w całym mieście, a
szczególnie wyróżniała tych, którzy sprzedawali rzadkie vanzagariańskie zioła. Madeline mniej
cierpliwie znosiłaby dziwne hobby ciotki. gdyby nie dwa ważne powody. Po pierwsze,
medykamenty Bemice okazywały się często niezwykle skuteczne. Na przykład ziołowa
herbatka, którą tego ranka podała Nellie, w cudowny sposób wpłynęła na nadszarpnięte nerwy
pokojówki. Po drugie, nikt lepiej od Madeline nie potrafił zrozumieć, jak konieczne jest w ich
sytuacji tego rodzaju zajęcie, pozwalające oderwać się od prawdziwych problemów. Zdarzenia

sprzed roku były na tyle poważne, by wywrzeć wpływ na kobietę o najsilniejszych nawet
nerwach, a kłopoty, które pojawiły się w ostatnich dniach, pogorszyły jeszcze sytuację. Bemice
była czterdziestoletnią kobietą, elegancką, atrakcyjną i wyjątkowo inteligentną. Przed laty
cieszyła się ogromnym powodzeniem w kręgach towarzyskich, ale zrezygnowała ze światowych
uciech, by zająć się córką brata po śmierci jego żony, Elizabeth Reed.

- Gotowe.
- Ciotka zdjęła naczynie z ognia i przelała jego zawartość do miseczki.
- Teraz wywar musi stygnąć przez godzinę.
- Wytarła ręce w fartuch i zwróciła się do Madeline: O czym chcesz ze mną porozmawiać,

kochanie?

- Obawiam się, że dzisiaj po południu pan Hunt zechce złożyć nam wizytę powiedziała bratanica.

Ciotka uniosła brwi.

- On nie zamierza odwiedzić nas, moja droga. On zamierza zobaczyć się z tobą.
- No tak. Rzecz w tym, że wczoraj w nocy, kiedy odprowadził nas do domu, powiedział bez

ogródek, że chce mi zadać parę pytań.

- Pytań?
- Chce się dowiedzieć, skąd tyle wiem o nim i jego interesach.
- To oczywiste, kochanie. Trudno mieć mu to za złe. Bądź co bądź dokładał zawsze wielu starań,

by ukryć pewne fakty ze swego prywatnego życia. Potem nagle pewnej nocy pojawia się znikąd
nieznana mu kobieta i żąda pomocy w uratowaniu swojej pokojówki. Przy okazji informuje go,
że wie nie tylko o tym, że jest właścicielem Pawilonów Marzeń, ale i o tym, że jest mistrzem
Vanza. Każdy mężczyzna w jego sytuacji poczułby się zaniepokojony.

- Z całą pewnością nie jest tym zachwycony. Obawiam się, że rozmowa z nim nie będzie

przyjemna. Jednakże po tym, co zrobił dla nas ostatniej nocy, byłoby nietaktem wymówić się od
spotkania z nim.

- Owszem - zgodziła się Bemice.
- Z tego, co wiem, minionej nocy wyrósł na bohatera. Latimer przez cały czas opowiada o

wyczynach pana Hunta.

- Latimer może sobie przedstawiać go jako postać heroiczną, ja natomiast muszę się z nim spotkać

i wyjaśnić, skąd znam szczegóły jego życia.

- Rozumiem, że sytuacja jest raczej niezręczna. Jesteś zakłopotana, bo chociaż z chęcią

skorzystałaś z pomocy pana Hunta, to teraz nie wiesz, jak z nim dalej postępować.

- On jest mistrzem Vanza.
- Co nie oznacza, że zaraz musi być uosobieniem zła. Nie wszyscy członkowie Towarzystwa

Vanzagarian są tacy jak Renwick Deveridge.

- Bernice podeszła do bratanicy i położyła dłoń na jej ramieniu.
- Nie musisz szukać daleko Wystarczy, że pomyślisz o swoim drogim ojcu, żeby się z tym zgodzić.
- Tak, ale.
- .- .- Czy jest w twoich dokumentach coś, co wskazywałoby na to, że Hunt ma jakieś złe

skłonności?

- No nie, ale...
- Pamiętaj, że z pełną gotowością zajął się twoimi sprawami.
- Nie zostawiłam mu zbyt wielkiego wyboru.
- Nie bądź tego taka pewna - zaprotestowała Bemice, unosząc brwi.
- Jestem przekonana, że nie poszłoby ci z nim tak łatwo, gdyby tego nie chciał.
- Wiesz, ciociu, może masz rację. On wyjątkowo łatwo zgodził się współpracować ze mną

powiedziała Madeline z nadzieją w głosie.

- Jestem pewna, że potrafisz mu dzisiaj wszystko wyjaśnić w sposób, który go zadowoli. Madeline

pomyślała o przelotnym wyrazie zdecydowania w oczach Artemisa Hunta, kiedy żegnał się z nią
pod drzwiami jej domu. Uczucie chwilowej ulgi zniknęło bez śladu.

- Nie byłabym tego aż tak pewna.
- Największym twoim problemem są zbyt napięte nerwy. Ciotka sięgnęła po niebieską buteleczkę

stojącą na stole. Zażyj łyżeczkę tego lekarstwa przy porannej herbacie. Natychmiast poczujesz
się lepiej.

- Dziękuję, ciociu Bemice - powiedziała Madeline, biorąc miksturę.
- Nie przejmowałabym się zbytnio panem Huntem - stwierdziła z ożywieniem Bemice.
- Przypuszczam, że jemu chodzi wyłącznie o to, by nie został rozpoznany jako Sprzedawca

Marzeń. Trudno mu się dziwić. Ostatnio obraca się w wyjątkowo ekskluzywnych kręgach.

- Tak. Zastanawiam się tylko dlaczego. Nie wygląda na człowieka, któremu zależy na pozycji w

eleganckim świecie.

- Niewątpliwie szuka żony - stwierdziła Bemice z absolutną pewnością siebie.
- Gdyby wyszło na jaw, że zajmuje się tego rodzaju interesami, pole jego poszukiwań zostałoby

mocno zawężone.

- Szuka żony?
- Madeline sama była zdziwiona swoją reakcją na stwierdzenie ciotki. Dlaczego zaskoczyła ją

uwaga, że Hunt ukrywa swoje interesy, bo szuka żony? Przecież był to logiczny wniosek.

- Tak, oczywiście. Nie przyszło mi to do głowy. Bemice spojrzała na nią wymownie.
- To dlatego, że jesteś zbyt zajęta wyobrażaniem sobie strasznych spisków i roztrząsaniem

złowieszczych znaków, których doszukujesz się w zwykłych, drobnych zdarzeniach ostatnich
dni. Nic dziwnego, że masz nerwy tak rozstrojone, że nie możesz nocami sypiać.

- Chyba masz rację.
- Madeline odwróciła się i ruszyła w stronę holu.
- Jedno jest pewne. Muszę przekonać pana Hunta, że jego sekrety nie zostaną przeze mnie

ujawnione.

- Nie wątpię, że uda ci się to bez trudu, moja droga. Jesteś wystarczająco pomysłowa. Madeline

udała się do biblioteki. Zatrzymała się przy oknie i wylała zawartość niebieskiej buteleczki do
donicy stojącej tam palmy. Potem usiadła za biurkiem i pogrążyła się w rozmyślaniach. Ciotka
ma rację. Artemis Hunt wyjątkowo chętnie dał się nakłonić do współpracy i wykazał się przy
tym niebywałymi umiejętnościami. Kto wie, czy nie mógłby okazać się użyteczny w
przyszłości? .

- Artemis opadł na oparcie fotela, założył nogę na nogę i bezmyślnie stukał nożem do otwierania

listów w cholewkę buta. Patrzył przy tym na mężczyznę, który siedział po drugiej stronie
szerokiego biurka. Henry Leggett był człowiekiem zajmującym się od dawna interesami Hunta.
W jakimś sensie Artemis odziedziczył go po ojcu. Byli ze sobą związani nawet w czasach, kiedy
nie prowadził żadnych znaczących interesów. Cariton Hunt też zresztą w niewielkim stopniu
korzystał z jego usług. Artemis przywiązany był do ojca, ale nie mógł zaprzeczyć, że nie zadbał
on w odpowiednim czasie o jego przyszłość. Po śmierci żony przestał się interesować resztkami
rodzinnej fortuny. Henry i Artemis patrzyli bezradnie jak Cariton Hunt, lekceważąc wszelkie
rozsądne rady, oddaje się hazardowi i przygodom w domach rozpusty. To wreszcie Henry
przyjechał do Oksfordu, by powiadomić Artemisa, że jego ojciec zginął w pojedynku, będącym
rezultatem jakiegoś karcianego sporu. To Henry musiał poinformować go ze smutkiem, że z
rodzinnego majątku nic nie pozostało. Osierocony Artemis, by jakoś przeżyć, musiał sam zająć
się hazardem. W przeciwieństwie do ojca miał talent do kart. Jednak życie hazardzisty uważał za
zbyt niepewne. Pewnej nocy zwrócił uwagę na leciwego dżentelmena, który systematycznie
wygrywał. Pozostali gracze często sięgali po butelkę z czerwonym winem, natomiast starszy
mężczyzna nie wypił ani kropli. W przeciwieństwie do swoich towarzyszy, którzy nonszalancko
brali w rękę karty, a potem rzucali je na stół, on uważnie przyglądał się swoim. Artemis wycofał
się z gry, gdy zorientował się, że wkrótce wszyscy przegrają z nieznanym dżentelmenem. W
końcu starszy pan zebrał wygraną i opuścił klub. Artemis wyszedł za nim na ulicę.

- Ile by mnie kosztowało, gdybym chciał nauczyć się grać w karty tak jak pan?

- zapytał w momencie, gdy mężczyzna miał wsiąść do czekającego na niego powozu. Nieznajomy

przyglądał się przez chwilę młodzieńcowi badawczym, chłodnym wzrokiem.

- Cena byłaby całkiem wysoka - odparł.
- Niewielu młodych ludzi mogłoby sobie na to pozwolić. Jeśli jednak ma pan poważne zamiary,

proszę mnie jutro odwiedzić. Porozmawiamy o pańskiej przyszłości.

- Nie mam zbyt wiele pieniędzy.
- Artemis uśmiechnął się kwaśno.
- Prawdę mówiąc, dzięki panu mam znacznie mniej niż parę godzin temu.
- Był pan jednak jedynym graczem, który miał dość rozsądku, by w odpowiedniej chwili wycofać

się z gry - powiedział nieznajomy.

- Zapowiada się pan na dobrego ucznia. Czekam na pana jutro rano. Artemis zjawił się u niego o

jedenastej przed południem. Natychmiast zorientował się, że znalazł się w domu uczonego, a nie
zawodowego hazardzisty. Wkrótce dowiedział się, że George Charters jest z zamiłowania i
wykształcenia matematykiem.

- Nie jestem hazardzistą - wyjaśnił starszy pan.
- Szukałem tylko eksperymentalnego potwierdzenia pomysłu sprzed kilku miesięcy, dotyczącego

pojawienia się pewnego układu kart w kolejnych rozdaniach. Nie mam zamiaru zarabiać na
życie przy stoliku karcianym. To zbyt niepewny sposób jak na mój gust. A co z panem?
Zamierza pan spędzić całe życie w jaskiniach gry?

- Jeśli tylko będę mógł tego uniknąć, to nie - odparł Artemis.
- Wolałbym zająć się czymś bardziej przewidywalnym. Okazało się, że George Chartres jest

mistrzem Vanza. Zapoznał Artemisa z pewnymi podstawami tej filozofii. Kiedy zrozumiał, że
ma zdolnego i pilnego ucznia, zaproponował mu sfinansowanie podróży na wyspę Vanzagara.
Henry Leggett uważał, że powinien skorzystać z tej okazji. Artemis spędził całe cztery
pracowite lata w Garden Temples. Każdego lata na krótko wracał do Anglii, by odwiedzić
George’a, Henry’ego i swoją kochankę, Catherine Jensen. Kiedy zjawił się po raz ostatni,
dowiedział się, że George Chartersjest bliski śmierci z powodu choroby serca, a Catherine
zginęła w tajemniczych okolicznościach. Henry trwał przy boku Artemisa w czasie obu
pogrzebów. Potem młodszy przyjaciel oznajmił mu, że nie wróci na wyspę Vanzagara.
Zamierzał pozostać w Londynie, wzbogacić się i pomścić śmierć ukochanej. Henry nie
aprobował planów zemsty, natomiast przypadły mu do gustu zamiary odbudowania fortuny
Huntów. Został stałym współpracownikiem Artemisa. Okazał się błyskotliwym pomocnikiem.
Prowadził interesy z właściwą dyskrecją, jak również dostarczał Artemisowi poufnych
informacji o działaniach konkurentów, takich, których nie mógł dostarczyć mu Zachary, a tylko
powszechnie szanowany dżentelmen. Tego ranka jednakże Artemis oczekiwał od niego czegoś
więcej. - Czy to wszystko, czego dowiedziałeś się o pani Deveridge? - zapytał go.

- Pogłoski, plotki i relacje o dawnych skandalach. O większości tych spraw już słyszałem. W

klubach wszyscy o tym mówią. Henry oderwał wzrok od swego notatnika i sponad złotej
oprawki okrągłych okularów spojrzał na Artemisa.

- Nie dałeś mi zbyt wiele czasu na wypełnienie tego zadania.
- Zerknął na wysoki stojący zegar.
- Wiadomość od ciebie otrzymałem o ósmej rano. Teraz mamy wpół do trzeciej. Sześć i pół

godziny to za mało na przeprowadzenie takiego śledztwa. Za parę dni będę miał dla ciebie coś
więcej.

- Do licha! MÓJ los jest w rękach tej Niebezpiecznej Wdowy, a ty mi tylko potrafisz powiedzieć,

że ona ma zwyczaj mordowania mężów.

- Jednego męża, nie wielu - sprostował spokojnie Leggett. Zresztą ta opinia oparta jest na plotkach,

a nie na faktach. Chcę ci przypomnieć, że pani Deveridge nigdy nie była podejrzana w związku
ze śmiercią swego męża. Nie była nawet przesłuchiwana ani oskarżona.

- Dlatego, że nie było dowodów. Wyłącznie domysły.

- Owszem.
- Henry znów spojrzał na swoje notatki. Z tego, co zdołałem się dowiedzieć, Renwick Deveridge

był w domu sam tej nocy, kiedy dostał się tam włamywacz. Bandyta zastrzelił go, podpalił dom,
żeby zatrzeć ślady przestępstwa, i zbiegł z kosztownościami.

- Tylko że nikt nie wierzy w taki przebieg zdarzeń.
- Dla nikogo nie jest tajemnicą, że Deveridge był skłócony z żoną. Pani Deveridge wyprowadziła

się od niego niedługo po ślubie. Nie chciała wrócić i z nim mieszkać. - Henry przerwał, by
odchrząknąć.

- Mówią o niej, że jest nieco... - . uparta.
- Tak, coś o tym wiem - mruknął Artemis i znów postukał nożem do otwierania kopert o but.
- Co możesz mi powiedzieć o jej nieszczęsnym mężu? Henry ze ściągniętymi brwiami wpatrywał

się przez chwilę w swoje notatki - Niestety, niezbyt wiele. Jak wiesz, nazywał się Renwick
Deveridge. Nie natrafiłem na nikogo z jego rodziny. Podobno w czasie wojny, przez pewien
czas, przebywał na kontynencie.

- No i co z tego?
- Artemis wymownie spojrzał na Henry’ego.
- Ty też tam byłeś.
- Tak, oczywiście. Można chyba bez obawy pomyłki stwierdzić, że nie został tam wysłany do

szpiegowania Napoleona. Tak czy inaczej wrócił do Londynu przed dwoma laty. Poznał
Wintona Reeda i wkrótce po tym zaręczył się z jego córką. Niewiele później Madeline Reed i
Deveridge wzięli ślub.

- Narzeczeństwo było krótkie.
- Wzięli ślub na podstawie specjalnego zezwolenia.
- Henry przez chwilę patrzył z dezaprobatą w swoje notatki.
- Jak wspomniałem, ta dama jest nieco porywcza. Gdy dwa miesiące po ślubie Deveridge stracił

życie, zaczęły krążyć plotki, że to ona go zamordowała.

- Musiała być chyba bardzo nim rozczarowana.
- Faktem jest, że zanim rozstał się z życiem, ojciec pani Deveridge, Winton Reed, polecił swojemu

adwokatowi zebrać informacje na temat możliwości unieważnienia małżeństwa bądź
doprowadzenia do formalnej separacji.

- Unieważnienia! - Artemis rzucił nóż do rozcinania kopert na biurko i pochylił się do przodu.
- Jesteś pewny?
- Na tyle, na ile mogę być pewny, dysponując ograniczonym zasobem informacji. Biorąc jednak

pod uwagę ogromne trudności i koszty związane z uzyskaniem rozwodu, unieważnienie, chociaż
taki proces jest długotrwały, wydaje się prostszym rozwiązaniem.

- Tyle że upokarzającym dla Renwicka Deveridge. Poza wszystkim, tylko w nielicznych

przypadkach można unieważnić małżeństwo. Tutaj jedynym dowodem, jak przypuszczam,
mogłoby być oskarżenie Deveridge’a o impotencję.

- Owszem.
- Henry znów odchrząknął. Artemis wiedział, że przyjaciel jest nieco pruderyjny w sprawach

intymnych.

- Sądzę, że w tym przypadku, nawet z pomocą dobrego adwokata, udowodnienie impotencji

Deveridge’a trwałoby całe lata.

- Niewątpliwie. Prawie wszyscy uważają, że pani Deveridge brakowało cierpliwości, by przejść

przez tę całą prawną procedurę.

- Henry przerwał na moment, a potem dodał: Albo doszła do wniosku, że jej ojciec nie będzie w

stanie ponieść kosztów związanych z tym procesem.

- W tej sytuacji postanowiła na własną rękę zakończyć swe małżeństwo. Czy to miałeś na myśli?

- Takie właśnie plotki krążą w towarzystwie. Artemis po minionej nocy wiedział, że dama ta jest

wyjątkowo zdecydowaną osobą. Jeśli naprawdę rozpaczliwie pragnęła przerwać nieudany
związek, to kto wie, czy nie zdecydowała się zamordować męża.

- Powiedziałeś, że Deveridge został zastrzelony, zanim wybuchł pożar.
- Według doktora, który oglądał zwłoki, tak. Artemis wstał i podszedł do okna.
- Muszę ci powiedzieć, że wczoraj pani Deveridge zademonstrowała swe umiejętności

posługiwania się pistoletem.

- Hmm. Nie jest to umiejętność właściwa damom. Artemis uśmiechnął się, patrząc na otoczony

murem ogród. Henry ocenia kobiety raczej w tradycyjny sposób, pomyślał.

- To prawda. Czy masz jeszcze coś dla mnie?
- Ojciec pani Deveridge był jednym z pierwszych członków Towarzystwa Vanzagarian. Był

mistrzem.

- Wiem.
- Był już w podeszłym wieku, kiedy się ożenił i został ojcem. Mówią, że po śmierci żony oszalał na

punkcie córki. Posunął się do tego, że wprowadził ją w sprawy powszechnie uważane za
niestosowne dla młodej damy.

- Na przykład takie jak posługiwanie się pistoletem.
- Choćby to. Reed w ostatnich latach stał się samotnikiem. Poświęcił się w pełni studiowaniu

martwych języków.

- Podobno był ekspertem, jeśli chodzi o dawny język Vanzagara - wtrącił Artemis.
- Mów dalej.
- Zmarł wczesnym rankiem zaraz po pożarze. Plotkarze mówią, że jego serce nie wytrzymało

szoku, jakim było uświadomienie sobie, że jego córka oszalała i zamordowała męża.

- Rozumiem.
- Jako człowiek interesu czuję się zobowiązany wskazać. że po tej serii zgonów w rodzinie pani

Deveridge weszła w wyłączne posiadanie spadku zarówno po ojcu, jak i mężu.

- Na Boga, człowieku! - Artemis odwrócił się, by spojrzeć na Henry’ego.
- Chyba nie sugerujesz, że zamordowała tych dwóch mężczyzn, żeby położyć rękę na ich

fortunach! - Nie, oczywiście, że nie.

- Henry skrzywił się z niesmakiem.
- Trudno wyobrazić sobie, by córka mogła postąpić tak niegodziwie. Chciałem tylko zwrócić

uwagę na uboczny rezultat tych zdarzeń.

- Dziękuję ci, Henry.
- Artemis podszedł do biurka i oparł się o jego krawędź.
- Wiesz, że mam zaufanie do twoich wnikliwych analiz. Pozwól, że dorzucę do tego, co

powiedziałeś, jeszcze jeden fakt.

- Słucham?
- Renwick studiował filozofię i sztukę walki Vanza. Niełatwo zabić takiego człowieka. Henry

zastanawiał się przez chwilę, wreszcie powiedział: - Wydaje mi się, że cię rozumiem. Trudno
uwierzyć, żeby udało się to kobiecie, prawda?

- Albo zwykłemu włamywaczowi. Henry spojrzał na młodszego przyjaciela, wyraźnie

zaniepokojony.

- Istotnie - mruknął.
- Myślę - odezwał się z wahaniem Artemis - że mając do wyboru jako podejrzanych o

zamordowanie Deveridge’a włamywacza i tę kobietę, łatwiej byłoby mi oskarżyć tę damę.
Henry wyglądał na zdruzgotanego.

- Myśl o tym, że kobieta mogłaby uciec się do tak drastycznego czynu, może wywołać u każdego

mężczyzny zimny dreszcz.

- Co do dreszczu nie jestem pewny, ale wiem, że pociąga to za sobą bardzo interesujące pytania.
- Tego się obawiałem.

- Henry westchnął.
- Co masz na myśli? - zapytał Artemis, patrząc na niego.
- Od momentu, kiedy otrzymałem twoje polecenie, wiedziałem, że coś jest nie w porządku w tej

sprawie. Zbyt mocno interesujesz się Madeline Deveridge.

- To ona postawiła przede mną pewien problem. Zanim się z nim uporam, muszę zebrać

informacje. Znasz mnie i wiesz, że nie przystępuję do akcji, zanim nie poznam faktów.

- Nie próbuj wykpić się takimi ogólnikami. W tym jest coś więcej niż jakiś kolejny interes.

Wyraźnie widzę, że jesteś zafascynowany panią Deveridge. Od dawna nie zauważyłem, żebyś
tak zainteresował się jakąś kobietą.

- Wobec tego powinieneś być zadowolony. Od pewnego czasu powtarzasz mi, że jestem zbyt

zaabsorbowany swoimi planami zemsty. Znajomość z panią Deveridge na jakiś czas poszerzy
zakres moich zainteresowań i działań.

- Niestety, nie sądzę, żeby został on poszerzony we właściwy sposób - powiedział Henry, patrząc

surowo na przyjaciela.

- Niech będzie, co ma być. Mam teraz trochę czasu. zanim zacznę realizować następny etap mojego

planu. Zajmę się bardziej szczegółowym rozpracowaniem sprawy pani Deveridge.

Artemis przystanął na schodach prowadzących do wejścia i uważnie przyjrzał się fasadzie
niewielkiego budynku. Dom nie był duży, ale miał kształtne okna o dobrych proporcjach,
zapewniające wnętrzom dość światła i ładny widok na ogród. Sąsiedztwo wydawało się spokojne,
choć trudno byłoby nazwać je eleganckim. Pani Deveridge, chociaż dysponowała pokaźnym
majątkiem po mężu i ojcu, nie zamierzała widać wydawać pieniędzy na obszerną rezydencję w
ekskluzywnej dzielnicy. Z tego co Henry zdołał ustalić, ona i jej ciotka prowadziły samotny tryb
życia. Z każdym krokiem tajemnica otaczająca tę damę wydawała mu się coraz bardziej
intrygująca. Niecierpliwie oczekiwał spotkania z nią w świetle dnia. Pamięć o oczach
prowokacyjnie przysłoniętych czarną koronkową woalką, długo nie pozwalała mu zasnąć minionej
nocy. W otwartych drzwiach pojawił się Latimer. W dziennym świetle wydawał się jeszcze
potężniejszy niż w nocnej mgle.

- O, pan Hunt! - Jego oczy zabłysły radością.
- Dzień dobry, Latimer. Jak się czuje twoja Nellie?
- Dziarsko i zdrowo, dzięki panu, sir. Niewiele pamięta z tego, co się zdarzyło, ale może to i lepiej.
- Latimer zawahał się przez moment.
- Jeszcze raz chciałem zapewnić pana, sir, o mojej wdzięczności za to, co pan zrobił.
- Dobrze nam się razem pracowało, prawda?
- Artemis wszedł do niewielkiego holu.
- Bądź tak dobry i zawiadom panią Deveridge, że przyszedłem ją odwiedzić Mam nadzieję, że

oczekuje mojej wizyty.

- Tak, sir, jest w bibliotece. Zaraz pana zaanonsuję. Artemis spojrzał na ciężkie żelazne żaluzje w

oknach, wyposażone w mocne zamki i małe dzwoneczki, mające ostrzegać mieszkańców, w
razie gdyby ktoś próbował je otworzyć. Nocą stanowiły zapewne dobre zabezpieczenie przed
intruzem. Czy pani Deveridge tak bardzo obawia się zwykłych włamywaczy, czy grozi jej coś
poważnego?

- zastanowił się. Ruszył za Latimerem długim korytarzem. Służący zatrzymał się w drzwiach

pokoju zastawionego od podłogi do sufitu półkami, zapełnionymi oprawionymi w skórę
książkami, czasopismami, notatkami i przeróżnymi papierami. Duże zakratowane okno, również
zaopatrzone w dzwoneczki, wychodziło na dobrze utrzymany ogród o nielicznych, mocno
przerzedzonych i poprzycinanych krzewach i drzewach.

- Pan Hunt chce się z panią widzieć, proszę pani. Madeline podniosła się zza ciężkiego dębowego

biurka.

- Dziękuję ci, Latimer. Proszę wejść, panie Hunt. Miała na sobie modną czarną suknię o wysokiej

talii. Tym razem jej twarzy nie zasłaniała woalka. Gdy Artemis spojrzał na nią, pomyślał, że
Henry miał rację, przypuszczając, że jest nią mocno zainteresowany. Zainteresowanie to
wykraczało daleko poza ciekawość i graniczyło z fascynacją. Zastanawiał się, czy Madeline
Deveridge jest świadoma wrażenia, jakie na nim wywiera.

- „ W jej niebieskich oczach dostrzegł zaskakującą mieszaninę inteligencji, zdecydowania i

niepokoju. Czarne, rozdzielone przedziałkiem włosy upięła w zgrabny węzeł z tyłu głowy. Usta
miała pełne, mocny podbródek wskazujący na upór, co Artemis uznał za subtelne wyzwanie dla
wszystkiego, co było w nim męskie.

- Czy jestem jeszcze potrzebny?
- zapytał Latimer, stojąc w drzwiach.
- Nie, dziękuję - odparła Madeline.
- Możesz nas zostawić.
- Tak, proszę pani.
- Służący wyszedł i zamknął za sobą drzwi.
- Proszę usiąść, panie Hunt - powiedziała gospodyni.
- Dziękuję.
- Artemis usiadł na wskazanym mu ciemnym rzeźbionym fotelu. Jedno spojrzenie na cenny dywan,

kosztowne zasłony i eleganckie rzeźbione biurko wystarczyło, by potwierdzić opinię Leggetta o
stanie finansów pani Deveridge. Dom był niewielki, ale urządzony z wyjątkową elegancją.

- Mam nadzieję, że odzyskał pan już słuch.
- Madeline wróciła na swoje miejsce za biurkiem.
- Dzwoni mi jeszcze w uszach, ale z przyjemnością mogę pani oznajmić, że wszystkie moje zmysły

powróciły całkowicie do normy.

- Dzięki Bogu. Przykra byłaby dla mnie myśl, że jestem odpowiedzialna za pana kontuzję.
- Tak się złożyło, że ani ja nie doznałem trwałych obrażeń, ani... - uniósł lekko brwi - ten bandyta,

którego chciała pani zastrzelić. Madeline zacisnęła usta, ale po chwili odezwała się spokojnie: -
Strzelam nie najgorzej, sir, lecz powóz był w ruchu, było ciemno, no i pan złapał mnie za rękę,
nie pamięta pan? Myślę, że wszystko to wpłynęło na celność mojego strzału.

- Proszę mi wybaczyć. Dodam tylko, że od czasu do czasu zdarzają się tego rodzaju radykalne

rozstrzygnięcia, ale ja z zasady wolę unikać zbyt gwałtownych działań.

- Wydaje mi się to nieco zaskakujące, jeśli weźmiemy pod uwagę pańskie przygotowanie -

powiedziała, mrużąc oczy.

- Jeśli wie pani cokolwiek o dawnych sztukach walki i filozofii Vanza, musiała pani słyszeć o tym,

że szczególny nacisk kładzie się w niej na spryt i wyrafinowanie. Gwałtowność ma niewiele
wspólnego z wyrafinowaniem. W trudnych sytuacjach należy precyzyjnie określić strategię
działania i przeprowadzić akcję w taki sposób, by nie zostawić śladów prowadzących wprost do
jej uczestników. Madeline skrzywiła się.

- Jest pan prawdziwym ekspertem filozofii Vanza, panie Hunt. Rozumuje pan w sposób rozsądny,

przebiegły i zawiły.

- Fakt, że jestem wyznawcą tej filozofii, niewątpliwie nie przydaje mi walorów w pani oczach, ale

proszę wziąć pod uwagę, że zastrzelenie tego mężczyzny na ulicy mogłoby doprowadzić do
szeregu komplikacji, które dzisiaj uznalibyśmy za wysoce dla nas niekorzystne.

- Nie rozumiem pana.
- Spojrzała na niego z wyrazem zaskoczenia w oczach.
- Pomagał mi pan w ratowaniu młodej kobiety. Któż mógłby mieć w związku z tym jakieś

obiekcje?

- Wolę nie zwracać na siebie powszechnej uwagi, pani Deveridge.
- Tak, oczywiście.
- Na twarzy Madeline pojawił się rumieniec.

- Niewątpliwie obawiał się pan, że mogłyby wyjść na jaw pańskie związki z Pawilonami Marzeń.

Proszę się nie martwić. Nie powiem o tym nikomu ani słowa.

- Doceniam pani lojalność. Tak się składa, że ostatnio ‘jestem zaangażowany w bardzo ważne

sprawy.

- Nie zamierzam wnikać w pańskie... - . interesy. Artemis znieruchomiał na moment. Co wie ta

kobieta? zastanawiał się. Czy to możliwe, żeby się dowiedziała o moich starannie
przygotowywanych planach zemsty?

- Nie zamierza pani wnikać w moje sprawy, tak to mam rozumieć?
- Och, na Boga, sir.
- Machnęła ręką.
- Pańskie plany znalezienia sobie żony w najwyższych sferach wcale mnie nie interesują. Niech

pan poślubi, kogo chce. I życzę szczęścia.

- Uspokoiła mnie pani, pani Deveridge.
- Doskonale rozumiem, że plany dobrego ożenku mogłyby zostać poważnie zagrożone, gdyby

wyszło na jaw, że zajmuje się pan tego rodzaju interesami.

- Przerwała i jej twarz przybrała wyraz zatroskania.
- Tylko czy jest pan pewny, że ukrywanie faktów, których ujawnienie już po ślubie mogłoby zostać

uznane za oszustwo, jest rozsądne?

- Z tego punktu widzenia nie rozważałem tej sprawy odparł Artemis nieco ironicznym tonem.
- Co pan zrobi, kiedy prawda wyjdzie na jaw?
- W tonie głosu Madeline było coś więcej niż dezaprobata.
- Sądzi pan, że pańska żona po prostu przejdzie do porządku dziennego nad tym faktem?
- Pozwoli pan, że udzielę mu pewnej rady, sir.
- Madeline nachyliła się ku swemu rozmówcy.
- Jeśli zamierza pan zawrzeć małżeństwo oparte na wzajemnym szacunku i uczuciu, powinien pan

być szczery wobec przyszłej małżonki, i to od początku.

- Ponieważ nie zamierzam w najbliższej przyszłości zawierać małżeństwa, nie sądzę, bym

koniecznie musiał wysłuchiwać pani pouczeń. Madeline zamrugała. Splotła dłonie i opadła na
oparcie fotela.

- Wielki Boże! Czyżbym próbowała pana pouczać?
- Takie odniosłem wrażenie.
- Proszę mi wybaczyć, panie Hunt.
- Oparła łokcie na biurku i opuściła głowę na splecione dłonie.
- Przysięgam, nie wiem, co mnie podkusiło. Nie mam prawa wtrącać się do pana poczynań. Chyba

mój umysł nie funkcjomuje zbyt sprawnie. Jedyne, co mnie może usprawiedliwić, to fakt, że
ostatnio źle sypiam i... - .- Przerwała, uniosła głowę i skrzywiła się.

- Znów zaczynam mówić bez sensu.
- Proszę się tym nie przejmować - rzekł Artemis i po chwili dodał: - Chciałbym tylko, aby pani

wiedziała, że byłbym bardzo niezadowolony, gdyby ktoś zaczął zajmować się moimi osobistymi
sprawami. Proszę wziąć pod uwagę to, że ostatnio jestem bardzo zajęty pewnymi szczególnie
delikatnymi problemami.

- Ależ tak, oczywiście. Wyraził się pan zupełnie jasno. Nie ma powodu, by mi grozić.
- Nie wydaje mi się, żebym pani groził.
- Sir, pan jest Wanzagarianinem. Swoich ostrzeżeń nie musi pan wyrażać słowami. Zapewniam

pana, że są dla mnie całkiem oczywiste. Z jakichś powodów zaczęła go irytować niechęć tej
kobiety do wszystkiego, co miało związek z filozofią Vanza.

- Jest pani dość zuchwała jak na osobę, która ubiegłej nocy uciekła się do szantażu, chcąc skłonić

mnie do udzielenia jej pomocy.

- Szantaż? Jej wzrok wyrażał oburzenie.

- Nie dopuściłam się niczego w tym rodzaju! - Dała mi pani jasno do zrozumienia, że zna pani

moje powiązania z Pawilonami Marzeń i jest pani świadoma, że nie życzę sobie plotek na ten
temat. Proszę mi wybaczyć, jeśli źle zrozumiałem pani intencje, ale odniosłem wrażenie, że
wykorzystała pani swoją wiedzę o mnie do wymuszenia pomocy.

- Ja tylko wspomniałam o pańskich zobowiązaniach w tej sprawie - powiedziała Madeline,

rumieniąc się.

- Jakkolwiek pani to nazwie, dla mnie był to szantaż.
- Och! Oczywiście ma pan prawo do własnej opinii.
- Tak. Dodam jeszcze, że szantaż nie jest moją ulubioną salonową grą.
- Żałuję, że byłam zmuszona.
- .- . ; Zakłopotanie, jakie Artemis dostrzegł w oczach rozmówczyni, było dla niego wystarczająco

satysfakcjonujące. Machnięciem ręki przerwał jej dalsze wyjaśnienia.

- Jak czuje się dzisiaj pani pokojówka? - zapytał. Madeline wydawała się zaskoczona nagłą zmianą

tematu rozmowy. Z wysiłkiem usiłowała zebrać myśli.

- Nellie czuje się nieźle, chociaż porywacze zmusili ją do wypicia sporej dawki laudanum. Nadal

jest nieco senna i ma kłopoty z pamięcią.

- Latimer wspomniał, że niewiele pamięta z tego, co się wydarzyło.
- Jedyne, co sobie przypomina dość wyraźnie, to kłótnia dwóch mężczyzn o cenę, jaką mieli za nią

uzyskać. Odniosła wrażenie, że porywacze zostali przez kogoś wynajęci, ale potem jeden z nich
chciał ją sprzedać komuś innemu. Madeline wzruszyła ramionami.

- Z przerażeniem myślę o tym, że właściciele domów publicznych bezkarnie kupują i sprzedają

młode kobiety. Nie tylko kobiety. Handlują również młodymi chłopcami. To przerażające.
Można by oczekiwać, że władze...

- .- . Władze niewiele mogą na to poradzić.
- Dzięki Bogu, odnaleźliśmy Nellie w samą porę. Madeline spojrzała Artemisowi w oczy.
- Gdyby nie pana pomoc, utraciłabym ją. W nocy nie miałam okazji panu podziękować. Pozwoli

pan, że zrobię to teraz.

- Wdzięczność może mi pani okazać, odpowiadając na moje pytania - powiedział uprzejmie. : W

jej oczach pojawił się niepokój. Chwyciła się krawędzi biurka, jak gdyby chciała dodać sobie
odwagi. - Oczekiwałam tego. Ma pan prawo do pewnych wyjaśnień. Przypuszczam, że przede
wszystkim ciekawi pana, skąd dowiedziałam się o pańskich powiązaniach z Pawilonami
Marzeń.

- Muszę przyznać, iż moja ciekawość jest tak silna, że nie pozwoliła mi spać przez pół nocy.
- Naprawdę? Cierpi pan na bezsenność?
- Jestem pewny, że będę spał jak zabity, jeśli tylko uzyskam odpowiedzi na moje pytania - odparł z

uśmiechem. Drgnęła na słowo zabity, ale natychmiast się opanowała.

- Tak, oczywiście. Przypuszczam, że powinnam zacząć od poinformowania pana o tym, że mój

ojciec był członkiem Towarzystwa Vanzagarian.

- O tym wiedziałem. Wiem również, że osiągnął stopień wtajemniczenia mistrza.
- Tak. Głównie interesowały go jednak zagadnienia naukowe filozofii Vanza, a nie metafizyczne

teorie i ćwiczenia fizyczne. Przez wiele lat studiował antyczny język wyspy Vanzagara. W
Towarzystwie uważany był za eksperta w tej dziedzinie.

- Wiem.
- W związku ze swoją pracą ojciec nawiązał liczne kontakty z uczonymi vanzagarianami w Anglii,

na kontynencie, nawet w Ameryce. Tutaj, w Londynie, spotykał się często z samym Ignatiusem
Lorringiem. Oczywiście, zanim ten zachorował i zerwał wszelkie kontakty ze starymi
przyjaciółmi i kolegami.

- Jako wielki mistrz Towarzystwa Lorring wiedział więcej niż ktokolwiek inny o jego członkach.

Chce pani powiedzieć, że jej ojciec rozmawiał z nim o ich prywatnym życiu?

- Z przykrością muszę wyznać, że nie ograniczali się wyłącznie do spraw osobistych członków

Towarzystwa. Pod koniec życia gromadzenie informacji o dżentelmenach związanych z
Towarzystwem stało się obsesją Lorringa. Można powiedzieć, że stał się wielkim mistrzem
dziwactwa w Towarzystwie Ekscentryków.

- Darujmy sobie pani osobiste refleksje na temat członków Towarzystwa Vanzagarian.
- Przepraszam. Nie sprawiała wrażenia skruszonej, raczej zirytowanej tym, że przerwał jej wywód.
- Rozumiem, że ma pani wyrobiony pogląd w tych sprawach, ale obawiam się, że jeśli zechce pani

opisać wszystkich członków Towarzystwa, to przed nocą nie zakończymy tej rozmowy.

- Może ma pan rację - odparła.
- Bądź co bądź, nie brakuje podstaw do krytykowania Towarzystwa, prawda? Żeby przejść do

rzeczy, powiem krótko, że Lorring zlecił mojemu ojcu przechowanie notatek dotyczących
członków Towarzystwa.

- Jakiego rodzaju notatek? Zawahała się, jak gdyby nie była zdecydowana, co zrobić. Nagle

wstała.

- Pokażę je panu - oznajmiła. Zdjęła z szyi złoty łańcuszek. Zauważył zawieszony na nim mały

kluczyk. Podeszła do niewielkiej szafki zamkniętej na mosiężny zamek. Otworzyła ją i wyjęła
duży notatnik oprawiony w ciemną skórę. Potem podeszła do biurka i ostrożnie położyła go
przed Huntem. Artemis poczuł dreszcz niepokoju. Wstał, otworzył stary dziennik i spojrzał na
pierwszą stronę. Od razu zorientował się, że jest to rejestr nazwisk członków Towarzystwa,
sięgający pierwszych dni jego istnienia. Powoli odwracał strony. Zauważył, że pod każdym
nazwiskiem znajduje się obszerny komentarz. Uwagi nie ograniczały się do daty wstąpienia do
Towarzystwa i stopnia wtajemniczenia, jaki członek stowarzyszenia uzyskał, ale zawierały
informacje o sprawach osobistych oraz komentarze na temat jego charakteru, a nawet całkiem
intymnych skłonności. Artemis zdał sobie sprawę, że materiał zawarty w notatniku mógłby
wywołać niejeden skandal. Pewne informacje mogły posłużyć szantażowi. Zatrzymał się dłużej
przy notatkach poświęconych jemu. Nie znalazł nic na temat swojego romansu z Catherine
Jensen ani wzmianki o trzech mężczyznach, których zamierzał zniszczyć. Plany zemsty
wydawały się w tym momencie bezpieczne. Niemniej znalazł zbyt wiele informacji o swoich
osobistych sprawach. Zmarszczył czoło, czytając dopisane u dołu strony zdanie: „Hunt jest
prawdziwym mistrzem Vanza. Myśli i działa w iście szatański sposób”.

- Kto wie o istnieniu tej księgi?
- zapytał. Madeline cofnęła się o krok. Zaniepokoiła ją nie treść pytania, ale ton głosu rozmówcy.
- O istnieniu tych notatek wiedzieli tylko Ignatius Lorring i mój ojciec - odparła.
- Obaj nie żyją.
- Zapomina pani o sobie, pani Deveridge. - Artemis uniósł wzrok znad strony poświęconej jego

osobie.

- Wydaje mi się, że jest pani kobietą w najwyższym stopniu żywą. Madeline zamrugała,

uśmiechnęła się niewyraźnie i znacząco odchrząknęła.

- Tak, oczywiście, ale nie powinien się pan przejmować tym drobnym faktem, że jestem w

posiadaniu tej starej księgi.

- Szkoda, że nie mam pewności w tej sprawie.
- Artemis zamknął notatnik.
- Och, może pan Być absolutnie pewny.
- To się okaże w przyszłości.
- Wziął księgę i zaniósł ją na szafkę.
- Stare dokumenty związane z Towarzystwem Vanzagarian mogły być niebezpieczne. Nie tak

dawno krążyły pogłoski, że z pewnym starożytnym tekstem wiąże się tajemnicze morderstwo.
Usłyszał dziwny odgłos, jak gdyby coś ciężkiego upadło na dywan, oraz stłumiony okrzyk. Nie
zareagował. Umieścił książkę na swoim miejscu i starannie zamknął szafkę. Dopiero wtedy
odwrócił się i spojrzał na Madeline. Schylona obok biurka, w pośpiechu podnosiła srebrną

figurkę, która przed chwilą upadła na podłogę. Zauważył, że drżą jej palce, kiedy stawiała ją
koło kałamarza.

- Czy ma pan na myśli plotki o tak zwanej Księdze Tajemnic, sir?
- zapytała w miarę spokojnie.
- Kompletna bzdura.
- Niektórzy członkowie Towarzystwa są innego zdania.
- Chyba nie muszę panu mówić, że wielu członków Towarzystwa ma różne dziwne pomysły.

Księga Tajemnic, jeśli w ogóle kiedykolwiek istniała, spłonęła w pożarze pewnej willi we
Włoszech.

- Można tylko mieć nadzieję, że tak było - stwierdził Artemis. Podszedł potem do okna i patrzył

przez chwilę na ogród. Zauważył, że nie ma w nim wysokich drzew, żywopłotów czy krzewów,
w których mógłby ukryć się intruz.

- Jak już wspomniałem, notatnik, który pani posiada, może być niebezpieczny. Proszę mi

powiedzieć, czy zamierza pani wykorzystać zawarte w nim informacje do szantażowania kogoś?
W takim przypadku muszę panią ostrzec, że wiąże się z tym pewne ryzyko.

- Czy mógłby pan w naszej rozmowie nie nadużywać słowa szantaż? - powiedziała ostrym tonem. -

Jest to nad wyraz irytujące. Spojrzał na nią przez ramię. Wyraz niezadowolenia na Jej twarzy
mógłby być w innej sytuacji nawet zabawny.

- Proszę mi wybaczyć, ale przyjmując, że moja przyszłość jest w pani rękach, odczuwam potrzebę

uzyskania od pani uspokajających zapewnień.

- - Już panu mówiłam, że nie miałam żadnych złych intencji, sir - odezwała się Madeline przez

zaciśnięte zęby.

- - Ubiegłej nocy musiałam sięgnąć po nadzwyczajne środki, ale nie sądzę, żeby taka sytuacja

miała się powtórzyć. Artemis spojrzał na dzwoneczki wiszące przy zakratowanym oknie.

- - Wydaje mi się, że wbrew temu, co pani mówi, nie jest pani o tym aż tak bardzo przekonana.

Zapadło dłuższe milczenie. Artemis odszedł od okna i stanął przed Madeline.

- - Proszę mi powiedzieć, pani Deveridge, kogo, albo czego, się pani obawia?
- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi, sir.
- - Rozumiem, że jako mistrz Vanza jestem w pani oczach ekscentrykiem, jeśli nie kompletnym

wariatem, ale proszę nie odmawiać mi elementarnych zdolności do logicznego rozumowania.
Sprawiała wrażenie stworzonka zapędzonego w ciasny kąt.

- - Co pan ma na myśli?
- Zatrudnia pani uzbrojonego stangreta, który pełni rolę osobistego strażnika. Zaopatrzyła pani

okna w żaluzje i kraty, uniemożliwiające przedostanie się do wnętrza. Pani ogród jest
przerzedzony tak, by nikt ukradkiem nie mógł zbliżyć się do domu. No i nauczyła się pani
posługiwać pistoletem.

- Londyn to niebezpieczne miasto, sir.
- To prawda. Myślę jednak, że czuje się pani bardziej zagrożona niż przeciętny mieszkaniec. -

Spojrzał jej w oczy. Czego się pani boi? Przez dłuższą chwilę wytrzymała jego wzrok. Potem
wróciła za biurko i usiadła w fotelu.

- - Moje prywatne sprawy nie powinny pana obchodzić, panie Hunt - oświadczyła spokojnie. Jej

twarz wyrażała dumę i odwagę.

- - Każdy ma jakieś marzenia, pani Deveridge. Myślę, że marzy pani, aby uwolnić się od strachu.
- - Czyżby mógł pan coś zrobić w mojej sprawie, sir? Popatrzyła na niego z zainteresowaniem.
- - Kto wie?
- Uśmiechnął się.
- - Bądź co bądź jestem Sprzedawcą Marzeń, więc może mógłbym sprawić, by spełniło się pani

marzenie.

- - Nie jestem w stosownym nastroju do żartów.

- - Zapewniam panią, że i ja nie jestem w tym momencie zbytnio rozbawiony. Zacisnęła dłoń na

mosiężnym przycisku do papierów i wpatrywała się weń. ~ Nawet jeśli prawdąjest to, co pan
powiedział, że naprawdę mógłby mi pan pomóc, to podejrzewam, że musiałabym zapłacić za tę
przysługę. ~ Wszystko ma swoją cenę.

- - Wzruszył ramionami.
- - Czasem warto ją zapłacić, a czasem nie. Zamknęła na chwilę oczy, a kiedy je otworzyła, jej

wzrok był spokojny i zdecydowany. ~ Muszę przyznać, że wczorajszej nocy, po powrocie do
domu, przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Złapała przynętę, pomyślał. Cóż to za pomysł? -
zapytał.

- Wiele czasu spędziłam na rozmyślaniach o dwóch dawnych powiedzeniach. - Odłożyła przycisk

na biurko.

- - Pierwsze mówi o tym, że najlepiej ogień zwalczać ogniem. Drugie, że do ścigania złodzieja

trzeba wynająć złodzieja.

- - Do licha, to są przysłowia Vanza, prawda?
- Możliwe. Nie jestem pewna.
- - O czym pani myśli? Chce pani wynająć jakiegoś mistrza Vanza do rozwiązania spraw

związanych z tym środowiskiem?! O to pani chodzi?

- Coś w tym rodzaju. Tak. Nadal się nad tym zastanawiam, ale przyszło mi do głowy, że pan ma

wyjątkowe kwalifikacje, by pomóc mi w uporaniu się ze sprawami, które przysparzają mi sporo
kłopotów.

- - Rozumiem, że chce pani wykorzystać moje umiejętności mistrza do rozwiązania pani

problemów.

- - Jeśli dojdziemy do porozumienia - odezwała się po chwili zastanowienia - to widziałabym naszą

współpracę jako stosunek pracodawcy z zatrudnionym pracownikiem. Oczywiście, zapłaciłabym
za pomoc.

- - To zaczyna być interesujące. Tylko jak zamierza mnie pani wynagrodzić? Zanim pani odpowie,

chciałbym, aby jedno było jasne. Jak pani wie, prowadzę pewne interesy, które idą całkiem
dobrze. Nie potrzebuję ani nie chcę pani pieniędzy.

- - Może i nie, ale myślę, że mam coś, na czym panu zależy, sir. Artemis spojrzał na nią chłodno.
- - Czyżby? Muszę przyznać, że oferta jest interesująca. Pomyślał o zakładach, jakie zawierano w

klubach.

- - Szczególnie, gdy mowa o wynagrodzeniu.
- - Nie rozumiem pana. Wyraz jej twarzy świadczył o tym, że nic nie wie o zakładach.
- - Nieczęsto zdarza się okazja do nawiązania kontaktów z Niebezpieczną Wdową. Proszę mi

powiedzieć, czy mam szansę przeżyć ten eksperyment? Czy pani kochankowie narażeni są na
takie samo ryzyko jak mąż? Dostrzegł błysk furii w oczach kobiety.

- - Jeśli zdecyduję się pana zatrudnić, panie Hunt, to będzie się z tym wiązać zapewne jakieś

ryzyko, ale ono nie ma nic wspólnego z moją osobą.

- - Nie chciałbym sprawiać wrażenia naiwnego, ale jeśli chodzi o moje wynagrodzenie...
- ? Madeline spojrzała znacząco na szafkę, w której spoczywały notatki o członkach Towarzystwa

Vanzagarian.

- - Z wyrazu pańskiej twarzy wywnioskowałam, że nie jest pan zachwycony tym, że ta księga

zawiera tak wiele informacji o pana prywatnych sprawach.

- - Ma pani rację. Zupełnie mi się to nie podoba.
- - Pomyślał, że w taki czy inny sposób ten notatnik powinien znaleźć się w jego rękach. Spojrzał

na dzwoneczki przy oknach i uznał, że przy jego umiejętnościach nie powinny stanowić
większej przeszkody.

- - Jeśli dojdziemy do porozumienia, sir - powiedziała Madeline poważnie, patrząc mu w oczy - to

pańskim wynagrodzeniem za stracony czas i kłopoty będzie ta książka.

- - Czy mam rozumieć, że ją otrzymam, jeśli pani pomogę?

- Tak.
- - Zawahała się i po chwili dodała: - Najpierw muszę się jednak zastanowić, czy pana zatrudnić.

Podjęcie decyzji będzie wymagać trochę czasu. Sprawa jest bardzo poważna.

- - Radziłbym, dla pani dobra, nie wahać się zbyt długo.
- - Kolejna groźba? - zapytała, unosząc brwi.
- - Niezupełnie. Rozmyślałem o tym, jak ufortyfikowała pani swój dom... - Ruchem głowy wskazał

okna.

- - Jeśli wchodzi tu w grę któryś Vanzagarian, to obawiam się, że te dzwoneczki mogą zadzwonić

zbyt późno. Madeline pobladła i zacisnęła dłonie na poręczach fotela.

- - Myślę, że moglibyśmy zakończyć tę rozmowę, sir. Zawahał się, a potem uprzejmie skinął

głową.

- - Jak pani sobie życzy. Wie pani, gdzie można mnie znaleźć, gdy podejmie pani decyzję.
- - Dam panu znać, kiedy... - . Przerwała, bo drzwi biblioteki otworzyły się niespodziewanie.

Spojrzała w ich stronę.

- Ach, ciocia.
- Wybacz, moja droga. - Bemice spojrzała na Artemisa. Nie wiedziałam, że nadal rozmawiasz ze

swoim gościem.

- .- . Nie! przedstawisz nas?
- Oczywiście - mruknęła Madeline. Szybko i raczej oschle dokonała prezentacji. Artemis nie

śpieszył się z odejściem. Bemice Reed wywarła na nim korzystne wrażenie. Była to elegancka
filigranowa kobieta, ubierająca się modnie i z gustem. Spodobał mu się błysk humoru w jej
jasnoniebieskich oczach. Ukłonił się i został nagrodzony wdzięcznym uśmiechem, który
świadczył o tym, że tej kobiecie nieobce są sale balowe.

- - Wiem od bratanicy, że mamy wiele powodów, by okazać panu wdzięczność za pomoc udzieloną

nam ubiegłej nocy powiedziała. - Jest pan w tym domu bohaterem dnia. - Dziękuję, panno Reed.
Wysoko cenię sobie pani wdzięczność. - Zerknął na Madeline i dodał: - Pani Deveridge dała mi
co prawda do zrozumienia, że nie byłem, ściśle biorąc, bohaterem w tej sprawie. Wypełniłem
tylko swoje obowiązki jako właściciel posiadłości, obok której nastąpiło porwanie. Madeline
skrzywiła się, co dostarczyło Artemisowi pewnej satysfakcji. Bemice patrzyła na nią z wyrazem
oburzenia na’ twarzy. - Wielkie nieba, kochanie, trudno mi uwierzyć, że powiedziałaś panu
Huntowi coś takiego. Przecież on zrobił znacznie więcej, niż wymagało poczucie
odpowiedzialności. Zresztą nie rozumiem, jak mogłaś uważać, że jest do czegokolwiek
zobowiązany. Nellie została porwana poza terenem ogrodów. - Wyraźnie dałam panu Huntowi
do zrozumienia, że doceniam jego przysługę - powiedziała Madeline przez zaciśnięte zęby. - To
prawda - wtrącił Artemis. - Istotnie, okazałem się na tyle użyteczny, że pani Deveridge
zastanawia się teraz, czy nie zatrudnić mnie do następnego zadania. Do czegoś, co ma związek z
powiedzeniem: „Złodziej powinien ścigać złodzieja”. Przynajmniej tak to zrozumiałem. -
Nazwała pana złodziejem, sir?

- jęknęła zdumiona Bernice. - Mówiąc.
- .- . - zaczął Artemis. - Nigdy nie powiedziałam czegoś takiego, sir! - zawołała Madeline, unosząc

ręce. - To prawda - zgodził się. Potem, zwracając się do jej ciotki, dodał: - Istotnie, pani
siostrzenica nigdy nie nazwała mnie złodziejem. - Mam nadzieję. - Bemice odetchnęła.
Madeline jęknęła głucho. - Jako człowiek zajmujący się interesami - jestem wielce
podekscytowany perspektywą stałego zatrudnienia. - Artemis uśmiechnął się do starszej z kobiet
i ruszył ku drzwiom. Między nami mówiąc, panno Reed, liczę na to, że obejmę tę posadę. Nie
ma zbyt wielu równie wykwalifikowanych kandydatów, rozumie pani. Wyszedł do holu, zanim
obydwie panie ochłonęły na tyle, by coś powiedzieć. On jest mistrzem Vanza, a to oznacza, że
prowadzi jakąś ukrytą grę - powiedziała Madeline. - Wynajęcie go do pomocy może się wiązać
z pewnym ryzykiem. - Nie sądzę, żeby właściwe było używanie takich słów jak wynajęcie czy
zatrudnienie, kiedy rozmawiamy o ewentualnym namówieniu pana Hunta do udzielenia nam

pomocy. - Bernice wydęła wargi. - Trudno wyobrazić go sobie jako płatnego pracownika, jeśli
rozumiesz, co mam na myśli. - Przeciwnie, traktowanie go jako płatnego pracownika jest
jedynym sensownym sposobem współpracy z nim. - Madeline nachyliła się nad biurkiem i
wpatrywała w przycisk do papierów. jak gdyby była to wyrocznia. - Jeśli zamierzamy
realizować mój plan, to musimy być pewne, że on zna swoje miejsce. Ciotka wypiła łyk herbaty,
którą podała im Nellie. - Najbardziej boję się tego, że nie mamy w tej sprawie innego wyjścia -
mówiła dalej Madeline. - Nie rozumiem cię. - Bemice zamrugała nerwowo. - On wie o notatniku
ojca.

- Och, moja droga! - Masz rację, popełniłam błąd, pokazując mu tę księgę. Madeline wstała zza

biurka. - Powiedziałam mu o niej, wyjaśniając, skąd wiem o jego powiązaniach z Pawilonami
Marzeń. Pomyślałam, że się uspokoi, gdy zrozumie, że go nie szpiegowałam. - Teraz, kiedy już
wie, że pewne jego tajemnice zostały spisane, zrobi wszystko, by zdobyć ten notatnik -
zauważyła ponurym tonem Bernice. - Obawiam się, że masz rację. - Madeline patrzyła na ogród.
- Widziałam błysk zainteresowania w jego oczach, gdy natrafił na stronicę poświęconą swojej
osobie. Od razu zrozumiałam, że popełniłam poważny błąd. - I wtedy zaproponowałaś mu
umowę. - Ciotka skinęła głową. - Niezły pomysł. Przypuszczam, że i on z zadowoleniem
[przyjął twoją ofertę. - Z nieco zbyt wielkim, jeśli chcesz wiedzieć, ale teraz nie pozostaje mi nic
innego, jak trzymać się tego. Nie wątpię, że ten człowiek mógłby się okazać przydatny.
Widziałam go w akcji wczoraj w nocy. Sposób, w jaki wydostał Nellie z tej tawerny, okazał się
bardzo sprytny i skuteczny. I niósł ją na ramionach ładny kawałek drogi. Wydaje się całkiem
sprawny fizycznie, jak na mężczyznę w jego wieku. - W końcu nie jest staruszkiem. - Nie,
oczywiście, że nie - zgodziła się szybko Madeline. Chciałam tylko podkreślić, że nie jest
młodzieńcem. - To prawda. - Niejest też stary, jak to zauważyłaś. Można by powiedzieć, że jest
dokładnie we właściwym wieku. Dojrzały, ale jeszcze nadal młodzieńczo zręczny. - Dojrzały,
ale młodzieńczy - powtórzyła Bemice. - Tak, myślę, że to go dobrze charakteryzuje.

- Mam pewne wątpliwości co do twoich przypuszczeń dotyczących powodów, dla których pan

Hunt stara się ukryć fakt, że jest właścicielem Pawilonów Marzeń. - Naprawdę?

- Nie jestem wcale pewna, czy powodem tego jest chęć znalezienia bogatej, dobrze urodzonej żony.

Ciotka wydawała się zaskoczona. - Dlaczego? Związanie się z jakąś dobrą rodziną wydaje mi
się logiczne w przypadku tak ambitnego dżentelmena. - Nie ulega wątpliwości, że pan Hunt jest
ambitny, ale wątpię, czyjego celem jest zawarcie dobrego małżeństwa. Cos mi mówi, że gdyby
naprawdę miał taki cel, już dawno by go zrealizował. - Słuszne spostrzeżenie. - Gdyby tak było,
na pewno słyszałybyśmy o zaręczynach, krążyłyby na ten temat plotki, znałybyśmy nazwisko
wybranej przez niego damy. - To prawda. - Bemice zamyśliła się. - Rzeczywiście, nie padło
dotąd żadne nazwisko. Co o tym myślisz?

- Trudno mi cokolwiek powiedzieć, gdyż mamy do czynienia z mistrzem Vanza. Madeline zaczęła

niespokojnym krokiem przemierzać bibliotekę. - Coś się kryje w tym człowieku. - Coś, co cię
intryguje?

- Tak. - Madeline szukała właściwych słów, by wyrazić to, co podpowiadała jej intuicja. - Z

pewnością nie jest typowym dżentelmenem. Jest w nim coś, czego nie mają przeciętni ludzie z
wyższych sfer. Jest sokołem pośród wróbli. - Dojrzały, ale nadal młodzieńczy sokół pośród
wróbli. - Błysk rozbawienia ożywił oczy Bemice. - Cóż za interesujące ! porównanie. Takie
poetyckie, a może i metafizyczne w swojej wymowie.

- Czyżby takie scharakteryzowanie pana Hunta wydawało ci się zabawne?
- Moja droga, słysząc „je, poczułam się znacznie spokojniejsza. Madeline zatrzymała się raptownie.

- Co przez to rozumiesz?

- Po twoich doświadczeniach z Renwickiem Deveridge’em zaczęłam się obawiać, że nigdy nie

wróci ci zainteresowanie osobnikami rodzaju męskiego. Teraz widzę, że nie miałam powodów
do niepokoju. Zaskoczona Madeline zamilkła. Kiedy wreszcie przyszła do siebie, nadal nie
potrafiła powiedzieć niczego sensownego. - Ciociu Bemice! Doprawdy...

- .- . - Od roku nie utrzymujesz kontaktów ze światem. Po tym, co przeszłaś, jest to w pełni

zrozumiałe. Byłoby jednak prawdziwą tragedią, gdybyś nigdy nie odzyskała naturalnej kobiecej
wrażliwości. W tej sytuacji twoje wyraźne zainteresowanie panem Huntem uważam za dobry
znak. - Na litość boską, ciociu, ja nie jestem nim zainteresowana. A w każdym razie nie w tym
sensie, o jakim myślisz. Wiem jednak, że teraz, kiedy dowiedział się o notatniku ojca, byłoby
bardzo trudno się go pozbyć. Wobec tego powinnyśmy go wykorzystać, jeśli rozumiesz, co
przez to chciałam powiedzieć. ~ Mogłaś po prostu dać mu ten notatnik - stwierdziła cierpko
Bemice. ~ Chyba nie przypuszczasz, że o tym nie pomyślałam. Madeline zatrzymała się przed
półką z książkami. - Ale? ~ Ale potrzebujemy jego pomocy. Dlaczego nie wykorzystać Jego
umiejętności? Dwie pieczenie na jednym ogniu - powiedziała i pomyślała, że chyba zbyt często
posługuje się przysłowiami.

- To prawda. Dlaczego by nie?
- Bemice zamyśliła się na moment. - Nie mamy zbyt wielkiego wyboru. - Owszem, nie mamy. -

Madeline spojrzała na dzwoneczki przy oknach. - Podejrzewam, że jeśli nie damy panu Huntowi
tej księgi w zamian za jego usługi, to on złoży nam którejś nocy wizytę i sam ją sobie weźmie.
Następnego ranka Madeline odłożyła pióro służące jej do robienia notatek i zamknęła cienką,
oprawioną w skórę książeczkę, której nie potrafiła rozszyfrować. Tak, rozszyfrować to właściwe
słowo. Książeczka, bardzo stara i zniszczona, zawierała rękopis, będący zawiłym splotem
najwyraźniej pozbawionych sensu zdań, na ile potrafiła się zorientować, napisanych dziwną
mieszaniną greki, egipskich hieroglifów i dawnego, martwego już języka Vanzagara. Została jej
dostarczona po długiej i pełnej przygód podróży z Hiszpanii i zaintrygowała ją, więc
natychmiast przystąpiła do pracy nad nią. Jak dotąd rezultaty nie były impomujące. Z greką
radziła sobie nieźle, ale przetłumaczone słowa nie układały się w sensowny tekst. Najwięcej
kłopotów sprawiały jej hieroglify. Co prawda Thomas Joung opracował podobno, opierając się
na tekście wyrytym na kamieniu z Rosetty, interesującą teorię dotyczącą egipskiego pisma, ale
nie opublikował jeszcze wyników swoich badań. Jeśli chodzi o starożytny język Vanzagara,
zdawała sobie sprawę, że może się zaliczyć do tego nielicznego grona specjalistów, którzy mają
szansę przetłumaczyć napisany w tym języku tekst. Poza jej rodziną wiedziało o tym niewiele
osób. Studiowanie filozofii i języka Vanza uważano za domenę dżentelmenów. Kobiet nie
przyjmowano do Towarzystwa i związana z tym wiedza była dla nich niedostępna. Nawet gdyby
członkowie Towarzystwa Wanzagarian wiedzieli o tym, że Winton Reed całą swą wiedzę
próbował przekazać córce, i tak nie uwierzyliby, że kobieta zdolna jest zrozumieć całą
złożoność języka starych ksiąg. Madeline pracowała nad tą książeczką w wolnych chwilach już
od paru dni. Trudne i wymagające wiele wysiłku zadanie traktowała jako sposób na oderwanie
się od bieżących kłopotów, ale tego ranka praca nie przyniosła spodziewanych efektów. Raz po
raz zerkała na zegar i z irytacją uświadomiła sobie, że liczy minuty i godziny, które upłynęły od
momentu, gdy wysłała list do Artemisa Hunta, ale nie potrafiła się powstrzymać. - Jest już! -
dobiegł z dołu radosny głos ciotki.

- Co, u licha?! - Madeline spojrzała na zamknięte drzwi biblioteki. ; Usłyszała odgłos kroków,

potem drzwi otworzyły się i Bemice triumfalnie wkroczyła do pokoju, wymachując trzymanąw
dłoni białą kartką. - Och, jakie to ekscytujące! - zawołała. - Co to jest? - zapytała Madeline,
patrząc na kartkę. - Oczywiście odpowiedź pana Hunta na twój list. Madeline odetchnęła z ulgą.
Wstała i podeszła do ciotki. - Pokaż mi ją. Bemice gestem magika wyciągającego królika z
kapelusza wręczyła bratanicy kartkę. Ta rozłożyła ją i szybko przeczytała widniejący na niej
tekst. W pierwszej chwili pomyślała, że coś źle zrozumiała, więc przeczytała list jeszcze raz.
Nadal wydawał się jej bezsensowny. Odłożyła go na biurko i spojrzała na ciotkę. - O co chodzi,
moja droga?

- zapytała Bemice. - Wysłałam do pana Hunta list informujący go, że chciałabym omówić z nim

szczegóły ewentualnej umowy, a on przysłał mi to...

- . - Co takiego? - Bemice założyła na nos okulary, wzięła list i przeczytała go głośno: - Będę

wielce zaszczycony, jeśli pozwoli mi Pani towarzyszyć sobie na balu maskowym, który
odbędzie się w najbliższy czwartek na terenie Pawilonów Marzeń. Ależ, kochanie, to jest
zaproszenie. - Spojrzała na bratanicę rozradowanym wzrokiem. - Przecież widzę. - Madeline
wyrwała list z ręki ciotki i jeszcze raz spojrzała na tekst napisany śmiałym męskim pismem. - O
co mu, u licha, chodzi?

- Doprawdy, Madeline, jesteś zbyt podejrzliwa jak na kobietę w twoim wieku. Cóż w tym

dziwnego, że szanowany dżentelmen zaprasza cię na bal?

- To nie jest żaden szanowany dżentelmen, to jest Artemis Hunt. Mam wszelkie podstawy, żeby

być nieufna. - Stajesz się nieco przewrażliwiona, moja droga. - Bemice zmarszczyła czoło. -
Czyżbyś znów miała kłopoty ze snem ? Nie zapomniałaś zażyć mojego eliksiru?

- Ależ wypiłam go. Jest bardzo skuteczny. Nie widziała powodu, by wyznać ciotce prawdę. Tak jak

każdej nocy wylała eliksir do nocnika, gdyż nie miała odwagi go wypić. Niczego nie bała się tak
jak zasypiania. Sny stawały się coraz koszmarniejsze. - Jeśli to nie brak snu tak osłabia ci nerwy,
to może jest; jakaś inna przyczyna - powiedziała zatroskana Bemice. - Moja reakcja na
zaproszenie pana Hunta nie wynika z osłabionych nerwów. To sprawa zdrowego rozsądku.
Pomyśl tylko: informuję tego człowieka, że chcę go zaangażować za specjalną opłatą, a on
przysyła mi w odpowiedzi zaproszenie na bal maskowy. Cóż to za odpowiedź?

- Bardzo interesująca, jeśli chcesz znać moje zdanie. Tym bardziej że przysłał ją dojrzały, ale nadal

młodzieńczy dżentelmen. - Nie. - Madeline spojrzała na nią groźnie. - Obawiam się że jest to
odpowiedź w stylu Vanza. On celowo chce mnie wprawić w zakłopotanie. Musimy się tylko
zastanowić dlaczego.

- Widzę tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać, moja droga. Jaki? Musisz przyjąć

zaproszenie. Czy ty oszalałaś?

- Madeline spojrzała na ciotkę. - Iść na bal maskowy z Huntem? Co za niedorzeczny pomysł?
- Masz do czynienia z mistrzem Vanza - powiedziała Bemice. patrząc na nią wymownie. - Musisz

postępować z nim mądrze i rozsądnie. Nie bój się. Mam do twoich zdolności bezgraniczne
zaufanie. Poradzisz sobie. - Hmm. - Zresztą pójście na taki bal dobrze ci zrobi - dodała ciotka. -
Potrzebna ci odrobina rozrywki. Powoli stajesz się równie ekscentryczna i skryta jak ci
dżentelmeni z Towarzystwa Wanzagarian.

Widzę, że Glenthorpe przebrał miarę wcześniej niż zwykle. - Lord Belstead obrzucił niechętnym
spojrzeniem mężczyznę siedzącego niedbale w fotelu ustawionym przed kominkiem. - Jeszcze nie
ma dziesiątej, a on jest już kompletnie zamroczony. - Może powinniśmy mu zaproponować
partyjkę - powiedział Sledmere, nie odrywając wzroku od kart. - Glenthorpe jest durniem,
zwłaszcza kiedy za wiele wypije. Można by dzisiaj wygrać od niego sporą sumkę. - To zbyt łatwe -
odezwał się Artemis. - Cóż to za przyjemność grać z pijanym głupcem?

- Nie mówiłem o przyjemności - sprostował Sledmere. Rozważałem tylko możliwe zyski. Artemis

położył karty na stoliku. - Jeśli o tym mowa, to ja właśnie swoje powiększyłem. - Wygląda na
to, że moim kosztem - mruknął Belstead. patrząc na leżące na stoliku karty. - Ma pan piekielne
szczęście. sir. Artemis popatrzył w stronę Glenthorpe’a, który odstawił szklankę i z trudem
podniósł się z fotela. - Myślę, że dzisiejszego wieczoru nie powinienem tego szczęścia
wystawiać na dalsze próby. Wybaczcie mi, panowie, ale nie chcę się spóźnić na spotkanie.
Belstead zachichotał. - Kim jest ta szczęśliwa dama, Hunt?

- Jej imię wyleciało mi jakoś z pamięci - odparł Artemis, wstając. - Nie wątpię, że przypomnę je

sobie w odpowiednim momencie. Dobranoc, panowie. Sledmere roześmiał się. - Uważaj, żebyś
sobie przypomniał właściwe imię. Z jakichś powodów kobiety czują się obrażone, jeśli ktoś
przez pomyłkę, zwracając się do nich, użyje innego imienia. - Dziękuję ci za cenną radę - odparł
Artemis, potem wyszedł do holu, gdzie odebrał od portiera płaszcz, kapelusz i rękawiczki.

Glenthorpe, chwiejąc się lekko, stał przy wyjściu. - Widzę, że już pan wychodzi, Hunt. - Tak. -
Może moglibyśmy odjechać razem?

- Glenthorpe wyjrzał przez okno. - Trudno znaleźć dorożkę w taką noc. Mgła jest tak gęsta, że

można by ją kroić nożem. - Proszę bardzo. - Artemis narzucił na siebie płaszcz i wyszedł na
zewnątrz. - Wspaniale. - Wyraz ulgi na twarzy Glenthorpe’a był niemal komiczny. Szybko
wyszedł za Artemisem na zasnutą mgłą ulicę. - Bezpieczniej jest poruszać się we dwóch. W taką
noc można się natknąć na bandytów i złodziei. Tak mówią. Artemis zatrzymał dorożkę. Gdy
Glenthorpe niezdarnie wgramolił się do niej i usiadł, zajął drugie miejsce i zamknął drzwi.

- Takiej mgły na początku lata nigdy nie widziałem mruknął Glenthorpe. Dorożka ruszyła. Artemis

uważnie patrzył na towarzyszącego mu mężczyznę, który wyglądał na ulicę. Wydał mu się
dziwnie niespokojny. W jego oczach widać było napięcie. - To oczywiście nie moja sprawa -
Artemis rozparł się wygodnie na siedzeniu - ale zauważyłem, że jest pan dzisiaj trochę nieswój.
Jakieś zmartwienie? Glenthorpe zaciągnął zasłonkę w oknie i odwrócił się w stronę Artemisa. -
Nigdy nie miał pan wrażenia, że jest pan śledzony, sir?

- śledzi mnie ktoś?
- Mnie, nie pana. - Glenthorpe wcisnął się głębiej w ciemny kąt dorożki. - Ostatnio mam dziwne

uczucie, że ktoś za mną chodzi. Odwracam się wtedy, ale nikogo nie zauważam. Bardzo to
denerwujące. - Dlaczego miałby pana ktoś śledzić?

- Skąd, u diabła, mam to wiedzieć?! - powiedział zbyt głośno i zbyt gwałtownie Glenthorpe. Sam

przestraszył się brzmienia swojego głosu i dokończył znacznie ciszej: - Ale ktoś to robi.
Wyczuwam go. - A jak pan sądzi, kto to może być?

- zapytał obojętnym tonem Artemis. - Nie uwierzy pan, ale myślę, że jest to... - . - Glenthorpe

przerwał.

- Kto?
- Trudno to wyjaśnić. - Glenthorpe kurczowo zacisnął dłonie na poduszce siedzenia. - To ma

związek z czymś, co zdarzyło się parę lat temu. Coś, co dotyczyło pewnej młodej kobiety.

- Ach, tak. - Wie pan, ona była aktorką. Nikim ważnym. - Glenthorpe nerwowo przełknął ślinę -

Och, to było okropne. Nigdy nie przypuszczałem, że do tego dojdzie. Tamtych to bawiło,
sądzili, że ona tylko się z nami drażni, prowadzi jakąś grę, ale ona potraktowała to poważnie,
rozumie pan. - Co się stało?

- zapytał spokojnie Artemis. - Zawieźliśmy ją w pewne odludne miejsce. - Glenthorpe potarł nos

grzbietem dłoni. - Myśleliśmy, że będzie dobra zabawa, ale ona... - . ona się broniła. Uciekła. To
nie nasza wina, że... - . Mniejsza z tym. Chodziło o to, że nie miałem nic wspólnego z tym, co
się stało. Tamci tak, ale kiedy przyszła moja kolej, nie mogłem... - . jeśli rozumie pan, co mam
na myśli. Może zbyt dużo wypiłem, a może ten jej wzrok, kiedy na mnie patrzyła.

- .- . - Jak patrzyła?
- Jak gdyby była czarownicą, która rzuca klątwę. Powiedziała, że wszyscy za to zapłacimy. To

nonsens, oczywiście. Ale zrozumiałem, że oni się mylili. Ta dziewczyna nie żartowała. Ona nie
chciała żadnego z nas i ja... . - . ja po prostu... po prostu nie mogłem. - Ale był pan tam, owej
nocy.

- Tak, ale tylko dlatego, że mnie tam zaciągnęli. Wie pan, że nie lubię takich rzeczy. Nie jestem...

Jak by to powiedzieć... nie mam takich skłonności jak inni mężczyźni. - Glenthorpe znów
nerwowo zacisnął dłonie. - Tak czy inaczej wycofałem się. Tamci śmiali się ze mnie, ale nie
przejmowałem się tym. Chciałem odejść. Dziewczyna uwolniła się. Wybiegła w noc. Potem był
wypadek. Spadła ze skały. - A co pan zrobił?

- Ja? - Glenthorpe sprawiał wrażenie przerażonego. - Dlaczego.
- .- .- ? Nic. W ogóle nic. Właśnie to próbuję wyjaśnić. On nie ma żadnego powodu, żeby mnie

prześladować. Nie dotknąłem jej nawet. - Kto pana prześladuje?

- Ona powiedziała... Glenthorpe zwilżył językiem wargi i znów potarł dłonią nos. - Ona

powiedziała, że jej kochanek zniszczy nas za to, co zrobiliśmy. Ale minęło pięć lat. Pięć długich

lat. Myślałem, że to wszystko dawno minęło, zostało zapomniane. - A teraz nie jest pan już tego
pewny. Glenthorpe zawahał się, a potem sięgnął do kieszeni i wyjął z niej niewielki
grawerowany wisiorek do dewizki. - Przysłano mi to przed paroma miesiącami. Ktoś to zostawił
przy wejściu do domu. Artemis spojrzał na złoty wisiorek z wygrawerowanym ogierem
stającym dęba. - Co to ma znaczyć?

- Myślę, że on mi to przysłał. Ten, który ma ją pomścić. - Dlaczego przysyłałby coś takiego?

Glenthorpe potarł nos. - Mam wrażenie, jak gdyby się ze mną drażnił. Jak kot z myszą, rozumie
pan. Ale to nie jest w porządku. - Czyżby?

- Przecież z nas trzech tylko ja jej nie skrzywdziłem. Tylko ja jej nie dotknąłem. - Ale był pan z

nimi tamtej nocy, prawda?

- Tak, ale.
- .- . - Dość tych wyjaśnień, Glenthorpe. Nie interesują mnie. Może przydadzą się temu, który, jak

się wydaje, pana śledzi. Artemis stuknął w dach dorożki, by zwrócić uwagę woźnicy. Proszę
wybaczyć, lecz zostawię pana samego. Wolałbym resztę drogi przebyć bez towarzystwa. - Ale
bandyci.

- .- . - Każdy ma prawo wyboru towarzystwa. Dorożka zatrzymała się. Artemis wysiadł i zamknął

za sobą drzwi. Nie oglądając się, szybko ruszył i zniknął w kłębiącej się mgle.

Zdawał sobie sprawę, że tej nocy złamał wszystkie reguły, jakimi się kierował. Zasady, które sobie
narzucił w ostatnich latach, były nieliczne, ale sztywne i niepodważalne. Sprzedawał marzenia, lecz
nigdy nie popełnił błędu, by w nie wierzyć. Zarabiał na handlu złudzeniami, ale sam zawsze
odróżniał fantazję od rzeczywistości. Przekonywał się, że te kilka walców z Niebezpieczną Wdową
to tylko element strategii, sprytny sposób, by zwabić ją w sidła. Ta dama zbyt wiele o nim
wiedziała. Zdawał sobie sprawę, że musi uzyskać nad nią przewagę, zgodnie ze starą
vanzagariańską zasadą wyrażoną w przysłowiu: „Niebezpiecznego człowieka należy poznać, zanim
zyska się nad nim przewagę”. Madeline rzuciła mu zniecierpliwione spojrzenie poprzez otwory w
ozdobionej piórami masce. - Najwyższy czas, żeby przejść do interesów, sir - powiedziała. Tylko
tyle po uwodzicielskim walcu.

- Miałem nadzieję, że zanim do nich przystąpimy, pozwoli sobie pani na odrobinę przyjemności. -

Przyciągnął ją mocniej do siebie i zmusił do wykonania kolejnego obrotu na zatłoczonym
parkiecie. - Nie wiem, jaką prowadzi pan grę, panie Hunt, ale ja nie przyszłam tu po to, żeby
tańczyć i się bawić. - Muszę pani powiedzieć, Madeline, że nie potwierdza się pani reputacja
uwodzicielskiej kobiety, zdolnej zwabić każdego mężczyznę w swoje sidła. Przyznaję, że jestem
nieco rozczarowany. - Czuję się załamana, słysząc, że nie okazałam się dla pana dostatecznie
atrakcyjna, ale nie jestem zaskoczona tym. że dostrzega pan moje niepowodzenie pod tym
względem. Właśnie wczoraj moja ciocia powiedziała mi, że staję się samotnicą i dziwaczką jak
wielu członków Towarzystwa Yanzagarian. - Proszę się tym nie przejmować. Wydaje mi się, że
od niedawna zacząłem gustować w żyjących w odosobnieniu ekscentrycznych kobietach. Zanim
zdumiona Madeline zdążyła wyrazić swoje, słuszne zresztą, oburzenie jakąś ciętą uwagą,
pociągnął ją do następnej figury walca. Fałdy jej czarnego domina powiewały szeroko. Artemis
był zdecydowany co najmniej część tego wieczoru przetańczyć z tą kobietą. Wyczuwał, że
dobrze się czuje w jego ramionach. Jej zapach działał na niego mocniej niż egzotyczne
pachnidła. Beztroski nastrój nie opuszczał go od dnia wizyty w jej bibliotece. Nie bacząc na
ryzyko, postanowił mu dzisiaj ulec. Okrążyli w połowie salę, zanim Madeline przyszła do
siebie. - Dlaczego, na Boga, upiera się pan przy tych śmiesznych sztuczkach z walcem?

- zapytała. - To nie są żadne sztuczki. Po prostu tańczymy, jeśli pani tego dotąd nie zauważyła. W

przeciwieństwie do wielu rozrywek oferowanych w Pawilonach, w naszym tańcu nie ma ni z
iluzji. Zobaczy pani, jak oboje będziemy po nim zmęczeni.

- Pan dobrze wie, co mam na myśli, sir. - Sprzedaję marzenia i złudzenia - powiedział z

uśmiechem. - Pani jest moją klientką. Jak każdy doświadczony handlarz chcę pani przedstawić

próbkę moich towarów, zanim przejdziemy do szczegółów umowy. Nie czekając na odpowiedź,
zmusił partnerkę do kontynuowania walca. Pomyślał, że po tak żywym tańcu zabraknie jej sił,
by rozmawiać o interesach. Chociaż przez chwilę. Wiedział oczywiście, że w końcu muszą się
porozumieć. Chciał przed tym, żeby rozmowa odbyła się tutaj, na jego terenie, a nie w miejscu
wybranym przez nią. Takie szczegóły mają duże znaczenie. Kiedy prowadzi się interesy z damą,
o której mówisz że zamordowała męża, należy z góry ustawić się w mocnej pozycji. Wirując z
Madeline na parkiecie, nie zapomniał o tym, by okiem gospodarza obserwować otoczenie. Z
satysfakcją zauważył, że wszystkie sale i gabinety w Złotym Pawilonie są zapełnione. Bal
maskowy, wydawany w każdy czwartek w letnich miesiącach, należał do najbardziej
popularnych atrakcji w jego ogrodach. Był dostępny dla każdego, kto mógł sobie pozwolić na
bilet wstępu. Jedynym warunkiem było posiadanie maski. Zbyt demokratyczny charakter
niektórych oferowanych tu rozrywek raził pewnych ludzi, ale bal maskowy uważany był przez
bardziej tolerancyjnych dżentelmenów z wytwornych’ sfer za zabawny. Lekki posmak skandalu
otaczający ogrody był wyraźnie pociągający. W każdy czwartek na tanecznym parkiecie
spotykali się dandysi, oficerowie, kupcy, młodzi rozpustnicy i prowincjonalni dżentelmeni z
aktorkami, damami i całą gromadą różnego rodzaju łobuzów. Tańczyli w salach ozdobionych
imitacjami zabytków starożytnego Egiptu i Rzymu. Przyćmione światło odbijało się od
rzeźbionych kolumn, obelisków i posągów. W jednym rogu obszernej sali zbudowano
uproszczoną wersję egipskiej świątyni, uzupełnioną miniaturą sfinksa. W przeciwległym rogu
widniała rzymska fontanna, otoczona kolumnami, których kapitele leżały w płytkiej sadzawce.
Tu i ówdzie ustawione były imitacje mumii, potężne trony i mnóstwo malowanych urn W
zacisznych ciemnych alkowach stały kamienne ławy, na których mogły usiąść dwie osoby.
Kiedy przed trzema laty Artemis nabył upadające ogrody, miał już gotową wizję tego, co chce
stworzyć. Henry Leggett zadbał o ścisłe przestrzeganie jego zaleceń. To on pertraktował z
architektami i dekoratorami. Wkrótce rozległy teren nabrał egzotycznego, okazałego, a zarazem
tajemniczego charakteru. Nikt nie potrafi tak docenić powabu marzeń jak człowiek, który nigdy
nie oddaje się marzeniom. Muzyka ucichła, tańczące pary znieruchomiały. Fałdy czarnego
domina Madeline zastygły w bezruchu. Jej oczy patrzyły na niego wyzywająco poprzez otwory
w masce. - Czy teraz, kiedy już dostatecznie się pan ubawił, żartując sobie ze mnie, możemy
przystąpić do interesów, sir? Ach, tak. Wiedział przecież, że nie mogą przetańczyć całej nocy. -
Oczywiście, pani Deveridge, możemy porozmawiać o interesach, ale nie tutaj. Takie
nieeleganckie sprawy omawia się w odosobnieniu. - Dlaczego nieeleganckie, sir?

- W oczach ludzi z wyższych sfer nie ma nic bardziej prostackiego niż interesy. Wziął ją pod rękę i

przez szerokie drzwi wyprowadził na oświetlony lampionami teren Pawilonów Marzeń. Ciepła
letnia noc przyciągnęła tłumy żądne nieco skandalicznych przygód i rozrywek oferowanych w
ogrodach. Starannie zaprojektowane oświetlenie potęgowało wrażenia jakich dostarczały
imitacje łuków triumfalnych, rzeźb, przed stawiających mityczne sceny, i antycznych ruin,
rozstawionych wzdłuż krętych, obsadzonych drzewami ścieżek. Wysoko, nad ich głowami,
akrobata spacerował po rozciągniętej linie; na dole grupa elegantów obserwowała sztuczki
magika ubranego w orientalny płaszcz. Wszędzie spacerowali ludzie zajadając paszteciki
sprzedawane w pobliskim barze. Mężczyźni i kobiety flirtowali w cienistych ogrodowych
altanach, potem znikali w ciemnych alejkach. Towarzyszyły temu wszystkiemu muzyka
śmiechy, nagłe wybuchy aplauzu. Madeline spojrzała na grupkę hałaśliwych młodych ludzi
tłoczących się przy wejściu do jaskini. - Ta jaskinia sprawia wrażenie prawdziwej. - O to
właśnie chodzi, pani Deveridge. Przycisnął mocniej jej ramię i poprowadził w odległy kraniec
ogrodu. Panowały tu prawie całkowite ciemności. Mineli wejście do Kryształowego Pawilonu,
gdzie widzowie mieli okazję obejrzeć poruszane mechanizmami figurki żołnierzy walczących
na polu bitwy. Z sąsiedniego pawilonu dobiegały głośnie okrzyki zadowolenia. Madeline
odwróciła się, by spojrzeć na oświetlone wejście. - Jakie przedstawienie odbywa się tutaj?

- zapytała. - To jest Srebrny Pawilon. Wynająłem mesmerystę, żeby dał kilka pokazów. - Ach, tak,

oczywiście. To właśnie na ten pokaz wybrały się Nellie i Alice tamtego wieczoru. - Spojrzała na
niego pytająco. - Czy wierzy pan w mesmeryzm, sir? Artemis słuchał przez chwilę
entuzjastycznych odgłosów dobiegających z pawilonu. - Wierzę informacjom o liczbie
sprzedanych biletów. Mesmerysta spisuje się całkiem dobrze. Po jego ironicznej odpowiedzi na
twarzy Madeline pojawił się wyraz pewnego napięcia. - W teoriach Vanza są pewne elementy,
które można by określić terminem mesmeryzm. - Nie będę się z panią spierał. Umysł jest dla nas
nadal czymś nieznanym. Ta tajemnica leży u podstaw filozofii Vanza. Wysypana żwirem alejka
prowadziła do ciemniejszej części ogrodu. Spotykali coraz mniej przechodniów. - Dokąd
idziemy?

- zapytała zaniepokojona Madeline. - Do tej części ogrodu, która nie jest jeszcze udostępniona

publiczności. Tam będziemy sami. Przy okazji pokażę pani najnowszą atrakcję. - Cóż to
takiego?

- Nawiedzany Dwór. - Nawiedzany?
- Chyba nie boi się pani duchów - powiedział zaskoczony tonem jej głosu. - Nie uwierzyłbym w to.

Nie odpowiedziała, ale czuła jakieś wewnętrzne napięcie. Duchy? Kiedy doszli do żywopłotu
zamykającego tę część ogrodów, Artemis zdjął maskę. - Tutaj nie musi pani obawiać się, że ktoś
nas zobaczy. Ten teren jest zamknięty dla publiczności. Zawahała się, a potem i ona zdjęła
maskę. Jej czarne włosy lśniły w blasku księżyca. - Nawiedzany Dwór jest jeszcze w budowie. -
Artemis otworzył bramę i podniósł niezapaloną latarnię postawioną obok niej. Otwarcie jest w
przyszłym miesiącu. Przypuszczali’.

- , że spodoba się młodym ludziom i flirtującym parom. Madeline milczała, gdy jej towarzysz
zapalał latarnię i prowadził ją ścieżką pomiędzy wysokimi żywopłotami. Minęli drzwi budynku i
stanęli przed kamienną bramą. - To nowy labirynt - wyjaśnił Artemis, omijając bramę. Będzie
otwarty razem z Dworem. Sam go zaprojektowałem. wykorzystując wzory Vanza. Myślę, że
przysporzy nieco kłopotów moim klientom. - Nie wątpię. Ojciec zawsze twierdził, że labirynty
Vanza są wyjątkowo zawiłe. Uśmiechnął się, słysząc ton dezaprobaty w jej głosie. - Nie lubi pani
labiryntów?

- Gdy byłam mała, zachwycały mnie. Później zbyt mocno kojarzyły mi się z praktykami

vanzagarian. - Przestały więc panią bawić. Rzuciła mu enigmatyczne spojrzenie, ale nie
odpowiedziała. Minęli następny róg budynku. Gotycka fasada Nawiedzanego Dworu majaczyła
w świetle księżyca. Ciemne, wąskie okna budziły niepokój. Madeline przez dłuższą chwilę
przyglądała się imponującej budowli. - Wygląda dokładnie tak jak zamek w jednej z powieści
grozy pani York. Przysięgam, że dwa razy pomyślałabym, zanim weszłabym do wnętrza. -
Traktuję to jako komplement. Spojrzała na niego zaskoczona, po chwili uśmiechnęła się. -
Założę się, że i w projektowaniu tego budynku brał pan udział, podobnie jak w przypadku
labiryntu. - Tak. Myślę, że to miejsce wywoła dreszcz emocji u moich najbardziej żądnych
przygód gości. - Pawilony Marzeń są dla pana czymś więcej niż tylko źródłem dochodów,
prawda? - Przyznam się pani do czegoś, o czym nie mówiłem nikomu, pani Deveridge -
odezwał się Artemis po chwili zastanowienia, nadal przyglądając się budynkowi. - Kupiłem te
ogrody, bo wierzyłem, że są dobrą lokatą kapitału. Zamierzałem zbudować tu domy i sklepy.
Zapewne zrobiłbym to w końcu, ale odkryłem, że bardziej odpowiada mi planowanie i
projektowanie różnych atrakcji. Sprzedawanie marzeń to zresztą lukratywne zajęcie. -
Rozumiem. Czy zamierza pan nadal je prowadzić, kiedy znajdzie pan sobie odpowiednią żonę?

- Nie podjąłem jeszcze decyzji. - Oparł nogę na niskim kamiennym murku, ograniczającym ścieżkę

prowadzącą do Dworu. - Już drugi raz pyta mnie pani o zamiary związane z ożenkiem.
Wyraźnie leży pani na sercu, żebym był szczery w stosunku do swej przyszłej żony. - Gorąco
polecam szczerość. - A co zrobić, jeśli będzie miała zastrzeżenia do mojego sposobu
zarobkowania? Madeline stała z rękami założonymi do tyłu. Wydawała się zafascynowana tym

gotyckim pawilonem. - Radzę, by był pan szczery, sir, i to od początku. - Nawet jeśli będzie się
z tym wiązać ryzyko, że ją utracę?

- Z doświadczenia wiem, że obłuda nie jest dobrą podstawą małżeństwa. - Mam przez to rozumieć,

że pani związek był oparty na tego rodzaju fundamencie?

- Mój mąż okłamywał mnie od pierwszego dnia, kiedy go spotkałam. Lodowaty ton, jakim to

powiedziała, zmroził go na moment. - W czym panią okłamał?

- We wszystkim. Okłamywał mojego ojca i oszukiwał mnie. Zbyt późno zorientowałam się, że nie

mogę wierzyć żadnemu jego słowu. Do tej pory usiłuję oddzielić fakty od zmyśleń. - Niemiła
sytuacja. - Gorsza, niż pan sobie wyobraża - powiedziała szeptem. Położył dłoń na jej ramieniu.
- Zanim przystąpimy do interesów, pani Deveridge, proponuję przyjęcie pewnego układu. -
Słucham pana. - Obiecajmy sobie, że w trakcie naszej współpracy nie będziemy się wzajemnie
okłamywać. Mogą być sprawy, o których nie chcemy rozmawiać. Oboje możemy mieć własne
tajemnice, każdy ma prawo do prywatności. Ale nie będziemy kłamać, dobrze? - Łatwo zawrzeć
taki pakt, sir, ale jak można mieć pewność że druga strona nie kłamie? - Znakomite pytanie,
pani Deveridge. Nie znam na nie odpowiedzi. Powiem tylko tyle: to sprawa zaufania. - Mówią o
mnie, że jestem szalona, i podejrzewają mnie o morderstwo. Jest pan pewny, że może zaufać
takiej osobie?

- Wszyscy mamy jakieś słabostki. Każdemu można coś zarzucić, nieprawdaż?
- Wzruszył ramionami. - Jeśli dojdzie do umowy, pani też będzie musiała przymknąć oczy na

pewne fakty związane ze mną. Na moją przynależność do vanzagarian i ten fatalny sposób
zarobkowania. Spojrzała na niego, a potem parsknęła śmiechem. - Doskonale, sir. Ma pan moje
słowo, cokolwiek jest ono warte. Nie będę pana okłamywać. - Ja też nie będę tego robił. -
Interesująca umowa, prawda? Pakt szczerości pomiędzy kobietą posądzaną o zamordowanie
męża a mężczyzną, który ukrywa przed światem prawdę o sobie. - Jestem nią
usatysfakcjonowany. A teraz, kiedy zawarliśmy wstępną umowę, może dowiem się, czego pani
ode mnie oczekuje, pani Deveridge. - Proszę się nie niepokoić, sir. Nie chcę od pana niczego
więcej ponad to, czego rozsądny człowiek może się spodziewać po szalonej kobiecie. Chcę,
żeby mi pan pomógł w odnalezieniu ducha - dokończyła, cały czas patrząc na fasadę budynku.
Artemis potrzebował dłuższej chwili, zanim dotarło do niego znaczenie tych słów. ‘ - Nie mogę
sobie wyobrazić, żeby dama o pani intelekcie i wykształceniu wierzyła w zjawy. - A ja jestem
bliska uwierzenia w to szczególne zjawisko powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Czy ten duch
jakoś się nazywa?

- O, tak - odparła. - Renwick Deveridge. Może w tych plotkach było coś z prawdy? Może ona

naprawdę była szalona? Artemis uświadomił sobie nagle, że powietrze jest chłodne. Mgła
unosząca się znad Tamizy otulała ogrody. - Czy pani naprawdę wierzy, że pani zmarły małżonek
wrócił zza grobu, żeby panią dręczyć?

- zapytał ostrożnie. - Na krótko przed śmiercią w pożarze mój mąż przysiągł, że wymorduje całą

moją rodzinę. - Wielki Boże! - Udało mu się zamordować mojego ojca. - Winton Reed zmarł
podobno na atak serca. - Artemis przyglądał się jej uważnie. - To była trucizna, panie Hunt.
Moja ciotka próbowała go ratować, ale ojciec był już starym człowiekiem. Miał słabe serce.
Zmarł kilka godzin po pożarze. - Rozumiem - powiedział, starając się panować nad głosem. -
Nie sądzę, aby miała pani jakiś dowód na potwierdzenie tego faktu. - Nie,żadnego. - Hmm. - Nie
wierzy mi pan, prawda?

- Rozłożyła ręce. - Nie mam panu tego za złe. Ci, którzy uważają, że zamordowałam męża,

niewątpliwie sądzą, iż poczucie winy musiało doprowadzić mnie do tego, że widuję duchy. -
Widziała pani jego ducha?

- Nie. - Zawahała się. - Ale znam kogoś, kto widział. Szalona? A może sprytna morderczyni,

próbująca wykorzystać mnie do jakiś mrocznych celów? zastanawiał się. Tak czy inaczej, ta
rozmowa na pewno nie jest nudna. - Co to wszystko, zdaniem pani, znaczy?

- Wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale ostatnio zaczynam wątpić w to, czy mój mąż naprawdę

zginął w pożarze. - O ile wiem, jego zwłoki zostały znalezione na pogorzelisku. - Tak. Doktor
go zidentyfikował, ale.

- .- . - A jeśli się pomylił? To chciała pani powiedzieć?
- Tak. Powiedziano, że zwłoki spłonęły, lecz zidentyfikowanie ich było możliwe. Niemniej mogła

zajść pomyłka. Odwróciła się nagle twarzą do swego rozmówcy. Jej oczy lśniły w blasku latarni.
- Tak czy inaczej, muszę poznać prawdę, i to szybko. Jeśli mój mąż żyje, mam powody
przypuszczać, że wrócił po to, żeby się zemścić na mojej rodzinie. Muszę przedsięwziąć jakieś
środki, żeby ocalić ciotkę i siebie. Patrzył na nią przez dłuższą chwilę. - A jeśli się okaże, że jest
pani ofiarą wybujałej wyobraźni? spytał w końcu. - Co wtedy?

- Proszę mi udowodnić, że się mylę, wierząc w powrót Renwicka zza grobu. Proszę mi udowodnić,

że jestem obłąkana. Obiecuję panu, sir, iż łatwo pogodzę się ze świadomością, że cierpię na
nerwowe zaburzenia. - Uśmiechnęła się kwaśno. Bądź co bądź, będę mogła się leczyć. Moja
ciotka jest biegła w sporządzaniu leków na takie dolegliwości. - A może powinna” pani zwrócić
się do detektywów z Bon Street? Może któryś z nich będzie w stanie pani pomóc?

- Nawet gdybym przekonała jakiegoś detektywa, że nie jestem szalona, nie miałby szansy poradzić

sobie z ekspertem w sztuce walki Vanza. - Deveridge był ekspertem?

- Tak. Nie był mistrzem, chociaż bardzo tego pragnął, ale wiem, że miał wielkie umiejętności.

Muszę panu powiedzieć, sir, że po przejrzeniu notatek mojego ojca doszłam do wniosku, że
poza panem istnieje tylko jedna osoba, której mogłabym się poradzić. Niestety, ten człowiek jest
w tej chwili nieosiągalny. Z jakichś powodów zirytowała go informacją, że rozważała
możliwość zaangażowania kogoś innego. - Kim jest ten człowiek, który mógłby sprostać pani
wymaganiom?

- Pan Edison Stokes. - Przebywa w tej chwili poza Anglią mruknął Artemis. Ożenił się niedawno i

o ile wiem, ogląda z małżonką rzymskie ruiny. - Tak. To ograniczyło mój wybór. - Zawsze jest
mi miła świadomość, że znalazłem się na początku listy, choćby nawet za sprawą zbiegu
okoliczności. Madeline spojrzała mu w oczy. - No dobrze, sir. Czy pomoże mi pan w moich
dociekaniach w zamian za dziennik ojca? Nie widział w jej oczach szaleństwa, jedynie
zdecydowanie i odrobinę rozpaczy. Jeśli jej nie pomogę, pomyślał, to albo zdecyduje się działać
samotnie, albo poprosi o pomoc któregoś zdziwaczałych członków Towarzystwa Vanzagarian.
Jeśli jej obawy były uzasadnione, to każda z tych dróg mogła się okazać wielce ryzykowna, i
Jeśli były uzasadnione. Miał wiele powodów, by nie wiązać się z tą kobietą, ale wolał o nich w
tej chwili nie myśleć. - Spróbuję się czegoś dowiedzieć - powiedział. Zauważył, że chce
zaprotestować, ale powstrzymał ją gestem ręki. - Jeżeli potwierdzą się pani obawy,
porozmawiamy ponownie. Więcej nie mogę obiecać. Uśmiechnęła się do niego w taki sposób,
że światło latarni w porównaniu z tym uśmiechem wydało mu się całkiem blade.

- Dziękuję panu, sir. Zapewniam pana, że po zakończeniu współpracy przekażę panu dziennik ojca.

- Tak. Będę go miał. W ten czy inny sposób, pomyślał. - Przypuszczam, że teraz zechce mi pan
zadać parę pytań. - Bardzo wiele pytań. - Podejrzewam, że to, co powiem, zabrzmi dla pana co
najmniej dziwnie. - Nie wątpię, i - Zapewniam pana, że mam dostateczne powody, by się
niepokoić. - Prawdę mówiąc...

- Słucham?
- spojrzała na niego pytająco. - Skoro uzgodniliśmy, że będziemy wobec siebie szczerzy, powinna

pani wiedzieć, że uważam panią za bardzo atrakcyjną kobietę. Po dłuższej chwili Madeline
odezwała się tonem pełnym rezygnacji. - Czyżby? To fatalne. - Nie wątpię, ale tak jest. -
Miałam nadzieję, że unikniemy tego rodzaju komplikacji. - Ja też. - Tak czy inaczej, mogę
chyba oczekiwać, że zachowa się pan rozsądniej „niż dżentelmeni podobnie zauroczeni. -
Zauroczeni.. Tak, to właściwe słowo. - Z pewnością nie jest pan jedynym mężczyzną
dotkniętym tym szczególnym zainteresowaniem moją osobą. - Niewątpliwie powinienem
doznać ulgi, wiedząc, że nie jestem odosobniony. - Trudno to zrozumieć, ale tak już jest. W

minionym roku otrzymałam sporo listów i bukietów od dżentelmenów, próbujących nawiązać ze
mną romans. - Rozumiem. - Wydaje mi się to dziwne, ale ciocia Bemice tłumaczy to tym, że
pewnych panów pociągają wdowy. Najwidoczniej przypuszczają, że dama w mojej sytuacji ma
już jakieś obycie w świecie i mężczyzna nie musi kłopotać się jej. Hmm.

- .

- . Brakiem doświadczenia, jeśli tak można to określić. - Innymi słowy, nie musi zważać na jej

niewinność. - Właśnie tak. Jak mówi ciocia Bemice, wdowy mają w sobie coś, co pociąga
mężczyzn. - Hmm. - Mogę nawet się domyślać, że tym czymś jest doświadczenie. - Hmm. -
Należałoby jednak przypuszczać, że okoliczności, w jakich zostałam wdową, powinny
zniechęcać dżentelmenów. - Owszem. - Rozumiem, że doświadczenie może być pociągające, ale
przyznam się, że nie mogę pojąć, dlaczego mężczyźni interesują się kobietą, o której się mówi,
że z zimną krwią zamordowała męża. - Różne są gusta. Postanowił nie wspominać o
zawieranych w klubach zakładach. Tysiąc funtów nagrody dla mężczyzny, który spędzi z nią
noc, dostatecznie wyjaśniało wszystkie te bukiety i zaproszenia, które otrzymywała. Mogłaby
jednak poczuć się dotknięta. - Chciałam dać panu tylko jedną radę: proszę skorzystać z
wszystkich swoich vanzagariańskich talentów, żeby zabezpieczyć się przed jakimikolwiek
próbami nawiązania ze mną romantycznych związków. Ujął jej twarz i powiedział: - Z
przykrością muszę stwierdzić, że nawet moje umiejętności mistrza nie wystarczą, by pokonać
pragnienie nawiązania z panią bliższych kontaktów. - Naprawdę?

- Naprawdę. Nerwowo przełknęła ślinę. To bardzo dziwne. - Nieprawdaż? Ale już wcześniej dała

mi pani do zrozumienia, że dżentelmeni z Towarzystwa Vanzagarian są dziwakami. Nachylił się
i pocałował ją, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Wyczuł, że jest zaskoczona i zakłopotana,
ale nie próbowała go odsunąć. Objął ją i mocno przytulił do piersi. Była teraz bliżej, znacznie
bliżej niż w tańcu. Ogarniało go coraz mocniejsze podniecenie. Oszałamiał go jej subtelny
zapach. Mruknęła coś cicho i nagle jej wargi się rozchyliły. Wsunął dłoń pod domino, tuż
poniżej stanika sukni. Delikatne dotknięcie jej piersi sprawiło, że krew mocniej zaczęła krążyć
w jego żyłach. Wdowy coś w sobie mają, pomyślał. W jej reakcji na pocałunek wyczuwał
jednak pewne skrępowanie. Uświadomił sobie, że ta kobieta od roku jest wdową, a jej
małżeństwo najwyraźniej nie było satysfakcjonujące. Zdumiała go natomiast reakcja własnego
ciała. Umiał przecież panować nad sobą, nawet w kontaktach z kobietami. Poza wszystkim nie
był już mężczyzną pierwszej młodości. Mocniej zacisnął ręce na szczupłym ciele Madeline i
ustami dotknął delikatnej skóry jej szyi. Drżała w jego ramionach. Wplotła palce w jego włosy.
Tak, wdowy mają coś w sobie. A przynajmniej ta, utwierdził się w tym przekonaniu. - Artemisie
- szepnęła. Zdawało jej się, że jakaś tama pękła gdzieś wewnątrz niej. Ogarnęła go fala
pożądania. Od lat nie doznał tak gwałtownych uczuć. Bronił się przed nimi, obawiając się, że
pozbawią go władzy nad sobą. Teraz jednak poddał się im. - Myliłem się - szepnął. - Jest pani
bardziej niebezpieczna, niż sądziłem. - Nie. - Tak. - Może jest to jedynie zauroczenie, o którym
mówiłam przed chwilą. - Być może, ale wcale nie byłbym pewny. Próbował zebrać myśli, nadal
ją całując. Nie było to łatwe, ale jedno wiedział z całą pewnością: nie mógł kochać się z nią
tutaj, na mokrej trawie. Wziął ją na ręce i ruszył w stronę schodów Nawiedzanego Dworu. - Na
Boga! - Madeline oderwała wargi od jego ust i znieruchomiała. Wpatrywała się w fasadę
budynku szeroko otwartymi oczami. - Okno! - Co takiego?

- Przywrócony do rzeczywistości tonem jej głosu, Artemis postawił ją na ziemi i powiódł

wzrokiem po rzędach wysokich sklepionych okien. - Co pani zobaczyła?

- Tam ktoś jest. - Wpatrywała się w ciemne okno na pierwszym piętrze. - Widziałam, jak się

poruszył. Przysięgam. - Wierzę pani - mruknął Artemis. - Ale kto? - zapytała. - Mój młody
przyjaciel Zachary albo któryś z jego pomocników. Ostrzegałem ich wielokrotnie, aby trzymali
się z dala; od tego budynku, dopóki nie zostanie dokończony, ale te cholerne małe diabły były
zbyt zaciekawione atrakcjami, jakie mogą tu znaleźć. Sami zresztą podpowiadali Henry’emu
różne sztuczki. - Artemisie, zaczekaj! - zawołała, gdy ruszył w stronę schodów, - Proszę tu

zostać. - Uniósł latarnię i otworzył frontowe drzwi. - To nie potrwa długo. Zaraz przegonię tych
chłopców - Nie podoba mi się to. Proszę, odejdźmy stąd. Niech pan przyśle któregoś ze swoich
pracowników, żeby zaprowadził porządek. Jej niepokój wydał mu się całkiem bezpodstawny. Z
drugiej strony ta kobieta bała się przecież ducha zamordowanego męża. Pomyślał o kratach,
żaluzjach i dzwoneczkach zainstalowanych w jej domu. Cóż za fatalny los rzucił mnie w jej
ręce, pomyślał. Teraz jednak nie mógł się już wycofać i to tylko z powodu notatnika jej ojca. -
Proszę się uspokoić powiedział łagodnie. - Za chwilę, wrócę. Wszedł do wnętrza. Światło lamp
odbijało się od ścian ho i prowadzących na górę kręconych schodów. Przestrzeń za nimi
pozostawała w głębokim cieniu. - Do licha, jak można być tak upartym! - Madeline uniosła
lekko spódnicę i wbiegła za Artemisem do holu. - Naprawdę widziałam kogoś w oknie. -
Mówiłem już, że pani wierzę. - Proszę mnie nie rozśmieszać, sir. Jest pan teraz moim
pracownikiem. Jeśli koniecznie chce pan spotkać tego intruza, to czuję się w obowiązku
towarzyszyć panu. Szybko doszedł do wniosku, że nie zmusi jej, żeby zawróciła. Wyraźnie była
zbyt przejęta tym, co zobaczyła w ciemnym oknie. Pozostawienie jej na ścieżce przed
budynkiem spotęgowałoby jeszcze ten niepokój. Zresztą wydawało się nieprawdopodobne, żeby
intruz, jeśli w ogóle istniał, mógł stanowić prawdziwe zagrożenie. - Skoro się pani upiera.

- . - Ruszył wąskimi schodami w górę. Światło latarni tańczyło na ścianach, stwarzając

niesamowity nastrój. - Proszę się nie obrażać, ale ja nie dałabym nawet pensa, żeby zobaczyć te
wszystkie zaplanowane tu atrakcje. - Wygląda to efektownie, prawda?

- Wskazał palcem zbielałe kości wiszące we wnęce. - A co pani myśli o tym szkielecie?
- Absolutnie przerażający. - To wkład Małego Johna w dekorację wnętrza. Kiedy już wszystko

zostanie ukończone, będzie tu więcej takich szkieletów, duchów i korpusów bez głów
zwisających z sufitu. Jeden z chłopców zaproponował, żeby taką zakapturzoną zjawę ustawić u
szczytu schodów. ~ Artemisie, na litość boską! To nie czas na zwiedzanie. Tu gdzieś kryje się
ten intruz. Być może czeka, żeby nas zaatakować. ~ To mało prawdopodobne. Zachary i jego
przyjaciele dobrze wiedzą, że nie lubię takich kawałów. - Bardzo nie lubię, pomyślał. Jeśli
wpadnie mi w ręce ten łobuz, który przerwał mi intymne spotkanie z Madeline, przekona się,
jak bardzo źle postąpił. - Na ogół ci chłopcy są w porządku, ale niekiedy.

- Przerwał nagle, gdyż jego uwagę zwrócił jakiś ruch u szczytu schodów. W świetle lampy

dostrzegł brzeg płaszcza, ale tajemnicza postać zdążyła się oddalić. Niemal bezgłośna pobiegła
w głąb długiego korytarza. - Artemisie - szepnęła Madeline. Nie zwracając na nią uwagi, ruszył
za uciekającym intruzem.

- Po chwili usłyszał, że Madeline biegnie za nim. Żałował, że pozwolił, by mu towarzyszyła. Przez

moment widział uciekającego, ale mógł tylko stwierdzić, że jest to dorosły mężczyzna nie
chłopiec, Na końcu korytarza trzasnęły drzwi. Artemis zatrzymał się przed nimi, postawił
latarnię i nacisnął klamkę. Drzwi jednak nie ustąpiły. - Ten drań przesunął pod nie coś ciężkiego
- powiedział do Madeline. Nachylił się i mocno popchnął je ramieniem. - Pomogę panu. - Oparła
ręce na drewnianych drzwiach. Artemis poczuł, jak ustępują, a podłożony pod nie ciężki
przedmiot przesuwa się po podłodze. Usłyszał jakiś szelest w głębi pomieszczenia. - Co on tu
robi, u wszystkich diabłów! - mruknął. Jeszcze raz popchnął drzwi. Uchyliły się na tyle, że mógł
już przez nie przecisnąć się do ciemnego wnętrza, Proszę tu zostać - powiedział do Madeline
tonem, który nie budził wątpliwości, że jest to rozkaz. - Na litość boską, niech pan uważa.
Artemis, zgięty wpół, wślizgnął się do pomieszczenia i natychmiast odsunął się na bok w
głęboki cień, by uniknąć ewentualnego ciosu. Szybko jednak zorientował się, że przybył zbyt
późno. W powiewie chłodnego powietrza, wpadającego przez okno ‘ wychodzące na niewielki
balkon, kołysały się wiszące u sufitu, . oświetlone światłem księżyca, sztuczne pajęczyny. >
Cholerny idiota, pomyślał Artemis. Wydawało mu się, że umknie tą drogą. Jeśli nie wybrał
ryzykownego skoku z tej wysokości na ziemię, to znalazł się w pułapce. Zwierzę w pułapce jest
często wyjątkowo niebezpieczne. Okrążył świeżo pomalowaną makietę grobowej krypty i
ostrożnie zbliżył się do okna. Widział stąd cały balkon. Był pusty. - Nikogo nie ma szepnęła

Madeline, stojąca na środku pokoju. - Zniknął. - Miał wielkie szczęście, jeśli nie skręcił karku,
skacząc z balkonu. - Nie słyszałam żadnego hałasu. Miała rację. Artemis wyszedł na balkon i
spojrzał w dół. Nie zobaczył skulonej postaci leżącej na trawie. Nie widział nikogo, kto biegłby
pomiędzy drzewami w stronę rzadko używanej południowej bramy. - Uciekł - szepnęła
Madeline. - To niemożliwe, żeby skacząc z tej wysokości, nie skręcił sobie nawet nogi. - Cofnął
się i spojrzał w górę. - Dach?

- Nie wchodzi w rachubę. Miałby problem z opuszczeniem tej kryjówki... - Artemis przerwał, gdyż

czubkiem buta dotknął jakiegoś miękkiego przedmiotu. Spojrzał pod nogi. - Do diabła! - Co to
jest?

- zapytała Madeline, gdy schylił się, by podnieść przedmiot. - To jest wyjaśnienie, dlaczego ten

intruz nic sobie nie zrobił, opuszczając balkon przed paroma minutami. - Artemis wyciągnął
rękę, w której trzymał linę ze skomplikowanym węzłem zasupłanym na końcu. - Skorzystał z
niej, żeby wejść do budynku i go opuścić. Madeline westchnęła. - Teraz przynajmniej uwierzył
mi pan, że nie widziałam ducha. - Przeciwnie. Nie sądzę, żebyśmy mogli być tego całkowicie
pewni. - Co chce pan przez to powiedzieć?

- zapytała Madeline nieruchomiejąc, Artemis obracał w palcach grubą linę. - To jest węzeł Vanza.

Proszę opowiedzieć mi wszystko od początku powiedział Artemis.

Madeline z rękami splecionymi za plecami stała przy oknie, patrzyła na ogród i próbowała zebrać
myśli. W skupieniu się przeszkadzała jej świadomość, że Artemis, niedbale oparty o biurko, czeka
na wyjaśnienie. !’ Ubiegłej nocy, zaraz po incydencie w Nawiedzanym Dworze, odprowadził ją do
domu, sprawdził zamki przy oknach ‘obiecał przysłać kogoś, kto będzie obserwować dom przez
resztę nocy. - Teraz trzeba się odprężyć - powiedział, żegnając się z nią. - Muszę przemyśleć pewne
sprawy. Wrócę rano i ustalimy plan działania. [ Niemal przez całą noc Madeline zastanawiała się,
jaką część prawdy ma ujawnić.

- Mówiłam panu, że Renwick otruł mojego ojca - zaczęła, starannie dobierając słowa. - Gdy go

znalazłam, jeszcze żył. Bemice próbowała go ratować, ale nawet jej najsilniejsze odtrutki
okazały się nieskuteczne. Powiedziała, że mój mąź użył jakiegoś vanzagariańskiego specyfiku. -
Proszę mówić dalej. Z tonu głosu Artemisa nie potrafiła wywnioskować, czy jej wierzy. - Już
wcześniej wszyscy wiedzieliśmy, że Renwick nie jest normalny. Potrafił to świetnie ukrywać
przez wiele miesięcy, na tyle długo, że udało mu się oszukać mojego ojca, mnie i innych. W
końcu jednak stało się to dla nas oczywiste. - W jaki sposób zorientowała się pani, że mąż jest
szaleńcem? Madeline zawahała się. - Zaraz po ślubie okazało się, że coś z nim nie jest w
porządku. Długie godziny spędzał w swoim pokoju na poddaszu. Nazywał go laboratorium. To
pomieszczenie zawsze było zamknięte. Nie pozwalał nikomu tam wchodzić. Któregoś dnia
jednak, kiedy oddawał się medytacjom, wykradłam mu klucz, - Przeszukała pani ten pokój? . -
Tak. - Opuściła wzrok na swoje dłonie. - Uważa pan zapewne, że posłuszna żona nie powinna
tak postępować. Artemis zignorował tę uwagę. - Co pani znalazła?

- Dowody na to, że Renwick poważnie zajmuje się ciemnymi stronami filozofii Vanza - odparła,

patrząc mu w oczy. - Jaki rodzaj dowodów?

- Pisma, książki, notatki. Takie alchemiczne nonsensy, którymi mój ojciec zawsze gardził. Uważał,

że ten rodzaj wiedzy nie ma nic wspólnego z prawdziwą filozofią Vanza. Z moich własnych
badań wiem, że zawsze istniał w tej filozofii ciemny nurt magii i alchemii. - Cholerne
okultystyczne bzdury. Mnisi z Garden Temples nie nauczają tego. Ta wiedza jest zakazana. -
Zakazana wiedza jest dla wielu ludzi szczególnie pociągająca - powiedziała Madeline unosząc
brwi. - Pani mąż, jak się domyślam, zaliczał się do nich. - Tak. To był prawdziwy powód, dla
którego nawiązał kontakt z moim ojcem i wkręcił się do naszego domu. Posunął się nawet do
tego, że poślubił mnie, licząc na to, że ojciec nauczy go tego, co było mu potrzebne. Uważał, że
jeśli zostanie członkiem rodziny, teść nie będzie miał przed nim tajemnic. - Jakie tajemnice
Deveridge chciał poznać?

- Po pierwsze, zamierzał nauczyć się archaicznego języka Vanza, w którym napisane są stare księgi

dotyczące alchemii . magii. - A po drugie?

- Renwick chciał zostać mistrzem Vanza. Obsesyjnie tego pragnął. - A pani ojciec nie zamierzał

przekazać mu wiedzy niezbędnej, by znaleźć się w tych najwyższych kręgach, prawda?
Madeline odetchnęła głęboko. - Tak. Zorientował się w końcu.

- .- . zbyt późno, że Renwick [ jest złym człowiekiem. Mój mąż uważał, że jeśli rozszyfruje

tajemnice zawarte w okultystycznych tekstach Vanza, stanie się wszechwładnym magiem. ~
Musiał być szalony, jeśli w to wierzył. Gorzej niż szalony. Miał mordercze instynkty. Na
krótko przed śmiercią ojciec ostrzegł swoją siostrę i mnie, że Renwick Przysiągł, iż zabije nas
wszystkich. Ten człowiek zamierzał zniszczyć całą naszą rodzinę dlatego tylko, że ojciec nie
chciał mu przekazać wiedzy niezbędnej do rozszyfrowania starych, okultystycznych ksiąg. -
Na szczęście zginął z ręki włamywacza, zanim zdołał dokonać tej zemsty - rzekł spokojnie
Artemis. - Tak. - Madeline napotkała jego uważny wzrok. - Moja ciotka uważa, że jedynym
wytłumaczeniem tego jest zżądzenie losu. - Hmm.

- .- . - Artemis skinął głową. - Zrządzenie losu zawsze wygodne wytłumaczenie tego rodzaju

zdarzeń, prawda? Madeline odchrząknęła nerwowo. - Nie wiem, co by się stało, gdyby Renwick
żył. śmierci ojca nikt już nie mógł obronić przed nim ciotki i mnie. - Jeśli to, co pani
powiedziała, jest prawdą, to zaczyna rozumieć pani kłopotliwe położenie. Zamknęła na parę
sekund oczy, próbując się uspokoić. - Pan mi nie wierzy?

- Powiedzmy, że wstrzymuję się z ostateczną opinią w tej sprawie. - Wiem, że brzmi to

niedorzecznie, sir, ale to jest prawda. Nerwowo splotła dłonie i mówiła dalej: - Przysięgam, że
nie jestem obłąkana. To, co powiedziałam, nie jest wytworem wybujałej wyobraźni. Proszę mi
wierzyć. Artemis przyglądał jej się przez chwilę, potem bez słóv podszedł do stolika, na którym
stała ciężka kryształowa karafka z brandy, napełnił kieliszek i wrócił do biurka. - Proszę to
wypić - rzekł, kładąc dłoń na ramieniu Madeline. Czuła na palcach chłód szkła. Spojrzała na
zawartość kieliszka. - Jest dopiero jedenasta rano. O tej porze nie pije się brand - Byłaby pani
zaskoczona, gdybym powiedział, co niektór ludzie robią o tej porze. - Jest pan podobnie uparty
jak ciocia Bernice ze swoi! miksturami. - Wypiła łyk trunku. Uczucie ciepła w przełyl
podziałało na nią zaskakująco dobrze. Tak dobrze, że zdecydowała się na drugi łyk. - A teraz
spróbujmy ocenić sytuację - zaproponował Artemis. - Minął rok od śmierci pani męża. Co
takiego, poza incydentem w Nawiedzanym Dworze, zdarzyło się w tym czasie, że nabrała pani
przekonania, że Renwick Deveridge wrócił, by zemścić się na pani i jej bliskich?

- Proszę mnie źle nie zrozumieć, sir. - Odstawiła kieliszek na biurko. - Znane są mi plotki, że

ulegam chorobliwym przewidzeniom, ale mam dostateczne powody, by obawiać się, że dzieje
się coś dziwnego. - Widzę, że brandy korzystnie działa na pani umysł. Artemis uśmiechnął się. -
Proszę mi opowiedzieć o duchu Renwicka Deveridge’a. Splotła ręce na piersiach i zaczęła
spacerować po pokoju. - Na pewno nie wierzę w to, że Renwick w jakiś sposób wstał z grobu i
wrócił, żeby nas nękać. Jeśli jest gdzieś między ludźmi, to znaczy, że nie zginął w pożarze.
Prosiłam pana o pomoc w polowaniu na ducha, ale tak naprawdę to nie wierzę w zjawy. - Tak
też przypuszczałem. - Artemis, oparty o półkę z książkami, uważnie przyglądał się Madeline. -
Pozwoli pani, że inaczej sformułuję moje pytanie. Czy ostatnio zdarzyło się coś, co sprawiło, że
boi się pani Renwicka Deveridge’a? Wyjaśnienie tego nie będzie łatwe, pomyślała. - Przed
tygodniem otrzymałam list od dżentelmena, który był kolegą mojego ojca. On również, w
pewnym stopniu, jest specjalistą od dawnych języków i studiował antyczny język vanzagara. -
Co było w tym liście? - Napisał, że widział ducha Renwicka w swojej bibliotece. Uważał, że
powinien poinformować mnie o tym zdarzeniu. - O, do diabła! Madeline westchnęła. - Wiem,
że brzmi to nieprawdopodobnie, sir, ale musi pan to, choć w części, potraktować poważnie, jeśli
w ogóle mamy coś z tym zrobić. - Kim był ten uczony, który twierdzi, że widział duchal - Lord
Linslade. - Linslade?

- Artemis spojrzał na nią z niedowierzaniem Wszyscy wiedzą, że to wariat. Od lat widuje duchy.

Słyszałem, że podobno regularnie rozmawia ze swą zmarłą żoną. - Wiem. - Madeline przerwała
spacerowanie i usiadła na najbliższym krześle. - Proszę mi wierzyć, że chociaż list mnie
zaskoczył, to nie przywiązywałam do niego wagi, dopóki.

- .- . - Dopóki co?
- Dopóki przed czterema dniami nie otrzymałam listu pana Pitneya. - Batona Pitneya?
- Zna go pan?
- Spotkałem go kilka razy przed laty. On również specjalizuje się w starożytnych językach. -

Owszem. - O ile wiem, stał się ostatnio takim samym dziwakiem jak Linslade. - Tak, jest zbyt
dziwaczny nawet jak na członka Towarzystwa Vanzagarian. Od lat uważa, że śledzą go zjawy,
które nazywa Obcymi. Podobno w ciągu tego roku zwolnił całą służbę, żeby Obcy, udając
służących, nie zakradli się do jego domu. - Czy Pitney też twierdzi, że widział ducha Renwickae
Deveridge’a? - Nie, panie Hunt. - Madeline stukała palcami o oparcie krzesła, starając się
uzbroić w cierpliwość. - W swoim liście nie wspomniał ani słowem o duchach. - Co wobec tego
pisał? Wstała, zdjęła z szyi łańcuszek i z zawieszonym na nim kluczykiem podeszła do tej
samej szafki, w której przechowywała notatki ojca o członkach Towarzystwa Vanzagarian.
Otworzyła drzwiczki, wyjęła list, przez chwilę patrzyła na tekst, napisany drobnym
nieczytelnym pismem, i bez komentarza wręczyła list Artemisowi. Ten przeczytał go głośno:
Droga Pani D. Jako dawny kolega Pani szanownego ojca, czuję się zobowiązany powiadomić
Panią, że jeden z Obcych, po latach dyskretnego obserwowania mnie, stał się na tyle zuchwały,
że starał się wedrzeć do mojej biblioteki. Na szczęście zapobiegły temu zamki i inne
zabezpieczenia. Niemniej faktem jest, że ten Obcy próbował znaleźć dojście do moich książek i
notatek, a to nasuwa mi przypuszczenie, że może być groźny dla innych znawców starych
języków. Pani ojciec wspomniał kiedyś, że przekazał Pani wiedzę na temat języka vanzagara.
Wiem również, że nadal posiada Pani księgi i papiery Wintona Reeda. Uznałem, że powinienem
Panią ostrzec, że ktoś, być może, poszukuje tego rodzaju materiałów. Jak Pani wie, krążyły
ostatnio pogłoski o starym tekście Vanza zwanym Księgą Tajemnic. To czysty nonsens,
oczywiście, ale te pogłoski mogły sprawić, że Obcy zdecydowali się wyjść z cienia, by zdobyć
tę księgę.

- .- . Artemis złożył list i się zamyślił. Madeline uznała to za dobry znak. - Rozumiem, że to

niewiele wnosi do sprawy - powiedziała. - List o duchu od dżentelmena, który rzekomo widuje
je regularnie, i ostrzeżenie o zjawie, która, być może, usiłowała dostać się do biblioteki innego
dżentelmena od lat nawiedzanego przez zjawy. Mimo to nie mogę zmusić się do zignorowania
tych listów od Linslade’a i Pitneya. - Nie musi mi pani tego wyjaśniać, Madeline - rzekł
spokojnie Artemis. - Teraz już rozumiem, że może pani czuć się zaniepokojona. - Widzę, że
dostrzega pan związek pomiędzy tymi dwoma! listami, sir - powiedziała z wyraźną ulgą. -
Naturalnie. Każdy z nich, potraktowany oddzielnie, można by uznać za dzieło wariata, ale razem
zaczynają coś znaczyć.

- ! - No właśnie. Wyraźnie zaczyna mnie rozumieć, pomyślała. Jest w końcu mistrzem Vanza.

Zdolność dostrzegania tego, co kryje się za pozornie banalnymi faktami, była jedną z
podstawowych zasad tej filozofii. - Najbardziej interesujące jest w tym to, że Linslade jes(
przekonany, że nie spotkał jakiejś tam zjawy, ale ducha nieżyjącego pani męża - podkreślił
Artemis. - Rozumie pan, dlaczego uznałam za konieczne zastosować pewne środki ostrożności i
dowiedzieć się czegoś więcej w tej sprawie. - Całkiem słusznie. Przypuszczam, że chciałaby
pani zacząć od Linslade’a. - Moglibyśmy odwiedzić go dzisiaj po południu, jeśli to panu
odpowiada. - Muszę przyznać, że intryguje mnie ta sprawa. Nigdy nie próbowałem nawiązywać
bliższych kontaktów z człowiekiem który regularnie rozmawia z duchami. Jak to miło, że pani
mnie odwiedziła, pani Deveridge. - Lord Linslade uśmiechał się radośnie, wskazując Madeline
krzesło. Mogła przysiąc że jego ptasie oczy skrzyły się z zadowolenia, gdy zwrócił się do

Artemisa. - Cieszę się, że znów pana widzę, Hunt. Minęło sporo czasu od naszego ostatniego
spotkania, nieprawdaż?

- Kilka lat, jak mi się wydaje - odparł Artemis. - Tak. Tak. - Starszy pan pokręcił głową i usiadł za

biurkiem. - Zbyt długo, sir. O ile wiem, studiował pan w Garden Temples i jest pan teraz
mistrzem dawnych sztuk walki. Madeline przyglądała się portretowi lady Linslade, wiszącemu
na ścianie za biurkiem lorda. Obraz ukazywał tęgą kobietę z obfitym biustem, która za życia
musiała mocno górować wzrostem nad drobnym małżonkiem. Ubrana była w wieczorową
suknię z dużym prostokątnym dekoltem, ozdobioną etruskimi i greckimi wzorami. Takie suknie
modne były w czasach, kiedy zmarła, dwanaście lat temu. Madeline wiedziała, że Linslade’owie
zawsze przywiązywali wagę do modnego stroju, a teraz lady Linslade została na zawsze
przykuta do sukni sprzed dwunastu lat. Mąż jej jednak nadążał za bieżącą modą. Tego dnia miał
na sobie dobrze uszyty garnitur z różową satynową kamizelką i fular zawiązany w
najmodniejszy, raczej skomplikowany sposób. - Muszę pani powiedzieć, moja droga, że
odbyłem niezwykle interesującą rozmowę z pani ojcem - powiedział starszy pan, patrząc na
Madeline promiennym wzrokiem. Na moment zamarła. - Rozmawiał pan z moim ojcem?

- zapytała wreszcie. - Owszem. - Linslade uśmiechnął się. - Muszę przyznać, że lepiej rozumiałem

go teraz niż wtedy, gdy był żywy. Madeline zauważyła błysk rozbawienia w oczach Artemisa,
ale próbowała to zignorować.

- O czym rozmawiał pan z moim ojcem? - zapytała uprzejmie - Zwykle nasze rozmowy dotyczyły

badań nad dawnym językiem vanzagara - odparł Linslade. - Winton Reed dzielił się ze mną
bardzo interesującymi spostrzeżeniami. Zawsze byłem zdania, że on i Ignatius Lorring to
najwyższe europejskie autorytety w tej dziedzinie. - Rozumiem. - Madeline spojrzała niepewnie
na swego towarzysza. Nie wiedziała, o co teraz zapytać. - Proszę mi powiedzieć odezwał się
Artemis czy w ostatnich dniach rozmawiał pan też z Lorringiem?

- Lorring nie uznał za stosowne zjawić się u mnie od kilku miesięcy, to znaczy od czasu, jak umarł.

Nie dziwi mnie to zresztą. - Starszy pan wzruszył ramionami. - Zawsze był wyjątkowo
arogancki i pewny siebie. Uważał się za największy autorytet we wszystkim, co dotyczy wiedzy
Vanza. Wątpię, czy jego śmierć cokolwiek zmieniła. - To on odkrył wyspę Vanzagara -
przypomniał Artemis. Lorringowi zawdzięczamy to, że poznaliśmy filozofię i sztuki walki
Vanza. Był założycielem i pierwszym wielkim mistrzem Towarzystwa Vanzagarian. Wydaje
się, że jego wysokie mniemanie o sobie było uzasadnione. - Tak, tak, wiem o tym. - Linslade
machnął ręką. - Nik’ nie kwestionuje jego pozycji jako odkrywcy Vanzagary, jednak mówiąc
szczerze, miałem nadzieję, że odwiedzi mnie po śmierci. Pod koniec życia poważnie chorował,
jak pan wie Nie przyjmował gości. Nigdy nie miałem okazji zapytać go. co sądzi o pewnych
pogłoskach, które krążyły na krótko przed jego śmiercią. - O jakich pogłoskach pan mówi?

- zapytał Artemis. - Pan też je zapewne słyszał, sir. Przed paroma miesiącami członkowie

Towarzystwa Vanzagarian byli bardzo poruszeni plotkami o kradzieży pewnej starej księgi.

- Księgi Tajemnic - podpowiedział Artemis. - Tak, dotarły do mnie te plotki, ale nie

przywiązywałem do nich wagi. - Nie, oczywiście, że nie - rzucił pośpiesznie Linslade.
Kompletna brednia, ale ciekawiłaby mnie opinia Lorringa w tej sprawie. Zgodnie z tym, co
słyszałem - Artemis zastanawiał się przez moment - Księga Tajemnic, jeśli w ogóle istniała,
zginęła w pożarze willi Farrella Blue we Włoszech. Tak, wiem o tym. - Linslade westchnął. -
Niestety, Blue też nie porozumiał się ze mną po śmierci, nie mogłem więc go o to zapytać. Ta
rozmowa donikąd nie prowadzi, pomyślała Madeline postanowiła się do niej włączyć. -
Milordzie, wspomniał pan w swoim liście, że widział się pan niedawno z moim zmarłym
mężem. - Właśnie tutaj, w mojej bibliotece. - Twarz starszego pana przybrała wyraz zatroskania.
- Było to dla mnie zaskakujące. Spotkałem go kilka razy, kiedy studiował u pani ojca, ale nigdy
nie zawiązało się pomiędzy nami coś, co można by nazwać przyjaźnią. - Uważał go pan za
kolegę?

- zapytał Artemis. - Na pewno łączyły nas wspólne zainteresowania, ale Deveridge nie cenił sobie

moich teorii i opinii. Prawdę mówiąc, dał mi wyraźnie do zrozumienia, że uważa mnie za
starego głupca. Wydawał mi się raczej grubiański. - Linslade przerwał nagle i spojrzał na
Madeline. - Proszę mi wybaczyć, moja droga, nie chciałem wyrazić się źle o pani zmarłym
mężu. - Jestem przekonana, że wie pan dobrze Jak bardzo nieudane było nasze małżeństwo. -
Madeline uśmiechnęła się chłodno. - Przyznam, że słyszałem plotki na ten temat. - Oczy
Linslade’a wyrażały współczucie. - Bardzo to tragiczne. Szkoda, że nie zaznała pani takiej
bliskości fizycznej i metafizycznei jakiej moja żona i ja mieliśmy szczęście doświadczyć. - Taki
rodzaj małżeństw nie jest zbyt częsty, sir - powiedziała Madeline. - Wróćmy jednak do pana
spotkania z moim mężem. Czy mógłby pan powtórzyć nam rozmowę z nim?

- Oczywiście. - Starszy pan wydął wargi. - Nie trwała długo. Prawdę mówiąc, niewiele brakowało,

a nie spotkalibyśmy się. To był czysty przypadek. - Co pan przez to rozumie?

- Artemis spojrzał na niego wyraźnie zaciekawiony. - Było już bardzo późno, gdy pan Deveridge

pojawił się tu, w bibliotece. Wszyscy już spali od paru godzin. Gdyby nie to. że tamtej nocy
miałem kłopoty z zaśnięciem i zszedłem na dół, żeby wziąć jakąś książkę, prawdopodobnie
rozminąłbym się z nim. - Co on panu powiedział, sir?

- zapytała Madeline, pochylając się ku niemu. - Niech pomyślę. - Linslade ściągnął brwi. - Wydaje

mi się, że on odezwał się pierwszy. Wymieniliśmy zwykłe uprzejmości. Powiedziałem, że
jestem zaskoczony, widząc go u siebie Wspomniałem, że słyszałem o jego śmierci w pożarze
przed rokiem. - Co on na to?

- zapytał Artemis. - Wyznał, że było to wielce kłopotliwe. - Kłopotliwe?
- Madeline poczuła chłodny dreszcz na plecach. - Takiego słowa użył?
- Tak, jestem pewny. - Linslade niespokojnie poruszył się na krześle i rzucił Madeline

przepraszające spojrzenie. - Jak wspomniałem, gawędziliśmy przez chwilę. Oczywiście, nie
poruszyłem tematu plotek związanych ze szczegółami jego.

- .- . hmm. .- . zgonu. - Oczywiście. Bardzo to uprzejme z panastrony, że nie wspomniał pan o

tych nieszczęsnych plotkach, które kiedyś krążyły. - Zawsze staram się być delikatny w
rozmowach ze zmarłymi - zapewnił starszy pan. - Oni to doceniają. Uważam, że to, co dzieje się
pomiędzy mężem a żoną, jest ich prywatną sprawą. - Jak zareagował Deveridge, kiedy zwrócił
się pan do niego?

- zapytał Artemis. - Wydawał się nieco zaskoczony. - Linslade uniósł brwi. Zupełnie jak gdyby nie

oczekiwał, że mnie spotka. Nie mam pojęcia dlaczego. W końcu to on przyszedł do mnie i
znajdował się w mojej bibliotece. - Istotnie. O czym jeszcze rozmawialiście?

- Zapytałem go, czy nadal zajmuje się studiowaniem starych języków. Powiedział, że tak. Potem

wspomniał o plotkach na temat Księgi Tajemnic. Pytał, czy słyszałem ostatnie pogłoski w tej
sprawie. O jakie pogłoski mu chodziło?

- Artemis silił się na obojętny ton. - Coś o tym, że jakaś część Księgi Tajemnic ocalała. Powiedział,

że niektóre informacje zawarte w niej nie są napisane w starym języku, ale zaszyfrowane
pewnego rodzaju kodem, bardzo skomplikowanym nawet dla najwybitniejszych
Językoznawców. Żeby je rozszyfrować i przetłumaczyć, potrzebne są, jego zdaniem, jakieś
specjalne środki. - Ciekawe, co pan na to powiedział?

- wtrąciła Madeline. Linslade skrzywił się lekko. - Powiedziałem mu, że wszystkie rozmowy o

Księdze Tajemnic należy traktować jako bezsensowne plotki.

- Czy mówił coś jeszcze?
- Madeline zauważyła, że głos jej drży, i zacisnęła zęby. Nic ważnego. Gawędziliśmy jeszcze

chwilę, a potem poszedł. - Starszy pan spojrzał na Madeline. - Przekazał pozdrowienia dla pani.
Powiedział coś w tym sensie, że nie chce, żeby pani o nim zapomniała. Dlatego napisałem do
pani. Madeline na kilka sekund straciła oddech. Nie była w stanie poruszyć nawet palcem.
Wyczuwała, że Artemis patrzy na nią, ale nie mogła odwrócić głowy, żeby napotkać jego wzrok.
Wpatrywała się w Linslade’a. Ten człowiek regularnie rozmawiał z duchami. Był z pewnością

chory psychicznie, lecz przecież nie sprawiał wrażenia obłąkanego. Ile z tego, co powiedział,
było prawdą, a ile wytworem fantazji? Jak oddzielić fakty od fikcji? Spojrzała na portret lady
Linslade, ubranej w suknię sprzed dwunastu lat, i nagle pewna myśl przyszła jej do głowy. -
Milordzie - powiedziała. - Ciekawi mnie pewna sprawa. Jak ubrany jest duch pańskiej żony,
kiedy się pan z nim spotyka?

- Jak ubrany? W elegancką suknię, oczywiście. - Linslade uśmiechnął się radośnie. - Moja żona

zawsze miała znakomity gust. Madeline pochwyciła spojrzenie Artemisa. Widocznie zrozumiał
jej intencje, gdyż z aprobatą skinął głową. - Czy pojawiająca się lady Linslade nadąża za obecną
modą?

- Madeline wstrzymała oddech. . Starszy pan wydawał się zaskoczony. - Obawiam się, że nie -

rzekł z nutą żalu w głosie. „ Zawsze zjawia się w tej pięknej sukni, którą widzi pani na portrecie.
Była przywiązana do greckiego i etruskiego stylu. - Rozumiem.

- .- . A mój ojciec? Jak był ubrany, gdy zobaczył pan jego ducha? Linslade rozpromienił się. -

Dokładnie tak, jak spotkałem go po raz ostatni. Miał na , sobie granatowy płaszcz, w którym
zawsze przychodził na zebrania Towarzystwa, i raczej źle dobraną żółtą kamizelkę. Na pewno
pani pamięta. - Tak, przypominam ją sobie. A co pan powie o moim mężu? Pamięta pan, w co
był ubrany jego duch tamtej nocy? - Nawet całkiem dobrze. Kiedy go zobaczyłem, pomyślałem,
że wygląda wyjątkowo modnie. Miał na sobie ciemny płaszcz, uszyty według ostatniej mody, i
fular zawiązany w węzeł typu S „serenada”. Wie pani zapewne, że wszyscy dandysi tak ostatnio
wiążą fulary. - Wiem - szepnęła Madeline. - Och, jeszcze coś sobie przypominam. Miał laskę z
piękną złotą rączką, wyrzeźbioną w kształcie głowy sokoła. Bardzo elegancką. Włosy zjeżyły
się na głowie Madeline. Dziesięć minut później Artemis pomógł jej wsiąść do powozu. Zajął
miejsce obok niej i zamknął drzwiczki. Nie podobał mu się wyraz napięcia w jej oczach. Była
spokojna, ale wyjątkowo blada. - Źłe się pani czuje?

- zapytał, gdy pojazd ruszył. - Ależ nie - odparła Madeline i nerwowo splotła dłonie na kolanach. -

Wygląda na to, że Linslade zastał w bibliotece nie ducha, ale nieproszonego gościa. i - Intruza,
który na tyle przypominał pani zmarłego męża, że Linslade wziął go za jego ducha. - Artemis
oparł się wygodnie na siedzeniu. - Interesujące. A propos, muszę pani powiedzieć, Madeline, że
wyjątkowo mądrze pokierowała pani rozmową. Powinienem był sam pomyśleć o tym, żeby
zapytać o wygląd tych duchów. - Dziękuję, sir - powiedziała zaskoczona komplementem.

- Wygląda na to, że z zasady duchy odwiedzające Linslade’a mają na sobie to, co nosili za życia.

Tylko duch Renwicka ubrany był według ostatniej mody. - Linslade to wyjątkowy dziwak -
przypomniała mu niepewnie Madeline. - Nie przeczę. Niewykluczone, że przywiązujemy zbyt
wielką wagę do jego relacji. Ten człowiek ulega najdziwniejszym złudzeniom. Być może w jego
wyobraźni powstał taki właśnie obraz Deveridge’a, gdyż nie pamiętał, jak ubierał się pani mąż,
kiedy ostatni raz widział go za życia. - Rozumiem, co pan ma na myśli - powiedziała Madeline
po chwili zastanowienia. - Nie wątpię, że jego lordowska mość jest prawdziwym dżentelmenem
i nie wyobraziłby sobie nagiego ducha. - Nagi duch. Interesująca wizja. Spojrzała karcąco na
swego towarzysza i pokręciła głową. - Trudno wprost wyobrazić sobie, że tak spokojnie
rozmawiamy o strojach, w jakich występują zjawy. Gdyby ktoś nas podsłuchał, byłby
przekonany, że oboje uciekliśmy z przytułku dla obłąkanych. - Z pewnością. - Muszę panu coś
powiedzieć. - Słucham. - Lord Linslade wspomniał, że duch miał.

- .- . laskę. - Co w tym dziwnego? Ostatnio posługiwanie się nimi stało się modne. Ja nie noszę

laski tylko dlatego, że uważam to za zbyt kłopotliwe. - Rzecz w tym, że z opisu Linslade’a
wynika, że nie była to jakaś zwykła laska. - No tak. Złota rękojeść w kształcie głowy
drapieżnego ptaka. Czy to ma jakieś znaczenie?

- Dla mnie ten przedmiot jest nie tylko niezwykły, ale przerażająco znajomy. Renwick zawsze

nosił dokładnie taką laskę, jak opisał ją Linslade. - Czy jest pani tego absolutnie pewna?

- zapytał zaniepokojony Artemis. - Tak. - Wyraz przerażenia pojawił się w oczach Madeline, ale

natychmiast się opanowała. - Tak, jestem tego całkiem pewna. Kiedyś powiedział mi, że dostał

ją w prezencie od swojego ojca. Artemis przez dłuższą chwilę przyglądał się swej towarzyszce. -
Myślę, że dopóki ta sprawa się nie skończy, najlepiej będzie, jeśli zamieszka pani wraz z ciotką
u mnie - powiedział wreszcie. - Przeprowadzić się do pana?

- Spojrzała na niego zaskoczona. - Ależ to niedorzeczne. Dlaczego miałybyśmy zrobić coś takiego?
- Ponieważ uważam, że pani ogromny stangret i maleńkie dzwoneczki przy oknach mogą okazać

się bezużyteczne przeciwko duchowi Renwicka Deveridge’a. - Ależ, sir.

- .- . - Wplątała mnie pani w tę sprawę. Niech tak będzie. Wiąże nas umowa. Złapię dla pani tego

ducha, ale z pani strony oczekuję przestrzegania moich rad w sprawie waszego bezpieczeństwa.
- Poleceń, chciał pan powiedzieć. - Zerknęła na niego podejrzliwie. - Jeśli pani chce, możemy
posłużyć się tym terminem, ale sprawami takimi jak ta musi kierować jedna osoba. Narazi pani
na ryzyko swoich domowników, jeśli przy każdej okazji będzie się pani sprzeciwiać moim
propozycjom. - Ja tylko kwestionuję ich słuszność. - To wystarczy - rzekł. - Natomiast ja
uważam to za sprzeciw. - Jest pan nieco przewrażliwiony na punkcie swego autorytetu, sir. -
Madeline poruszyła się niespokojnie. - Jestem wyjątkowo przewrażliwiony. Aż tak, że rzadko
pozwalam go komukolwiek kwestionować. - Nie może pan oczekiwać, że zgodzę się na to, by
decydował pan o wszystkim. - Czy znów muszę przypominać, że to pani zwróciła się do mnie o
pomoc? Pani zaproponowała umowę, a ja ją zaaprobowałem. Zawarliśmy pakt. - Nie może pan
tracić z oczu innego pańskiego celu, sir. Przez moment myślał, że Madeline w jakiś sposób
dowiedziała się o jego planach pomszczenia śmierci Catherine. - Innego celu?

- Wiadomo, że szuka pan stosownej kandydatki na żonę. Dał pan jasno do zrozumienia, że

ujawnienie pańskich interesów mogłoby w tym przeszkodzić. - Cóż to ma do rzeczy?

- Muszę panu powiedzieć, że nie tylko to może okazać się przeszkodą mówiła dalej. - Wielu

osobom z wyższych sfer mógłby nie spodobać się fakt, że zaprasza pan do swojego domu
Niebezpieczną Wdowę. - Tej możliwości nie brałem pod uwagę. - Artemis uniósł brwi. - Czy
naprawdę sądzi pani, że ktoś z tych sfer miałby zastrzeżenia do sposobu, w jaki wybieram sobie
gości?

- Tak uważam. - Och, byłoby to takie małostkowe z ich strony. - Widzę, że pan nie chce albo nie

potrafi mnie zrozumieć. Zapewniam pana, że wielu damom, które są na pańskiej liście
ewentualnych małżonek, nie spodobałoby się to, że zamieszkałam z panem pod jednym dachem.
- Madeline, kiedy ostatni raz przespała pani całą noc? Spojrzała na niego szeroko otwartymi ze
zdumienia oczami, ale szybko się opanowała. - A jak pan sądzi? „ - Rozmawiałem z
człowiekiem, który ubiegłej nocy miał na oku pani dom. Powiedział mi, że lampa w pani pokoju
paliła się aż do świtu. Podejrzewam, że nie był to wyjątkowy przypadek. Odwróciła głowę, by
wyjrzeć na ulicę przez okno powozu. - Z pewnych powodów przypuszczam, że jeśli on wróci, to
nocą. To był człowiek ciemności. - Deveridge?

- Tak. Wyglądał jak anioł, ale był demonem. Mam wrażenie, że jeśli ktokolwiek lub cokolwiek

wróci, by go pomścić, z pewnością wybierze noc jako właściwą porę. Artemis nachylił się i ujął
jej dłonie. Czekał, aż Madeline się odwróci, by spojrzeć jej w oczy. - To brzmi rozsądnie -
przyznał. - Ci, co praktykują okultyzm związany z ciemnym nurtem filozofii Vanza, znani są z
tego, że wolą działać nocą. Sądzę jednak, że nie powinna pani traktować tego jako sztywnej
zasady. Fakt, że najprawdopodobniej oczekuje go pani nocą, może skłonić tego człowieka do
wybrania innej pory dnia. - To wszystko jest tak niesłychanie skomplikowane - szepnęła. -
Żałuję, że mój ojciec związał się z filozofią Vanza. Żałuję, że i ja dowiedziałam się o niej
czegokolwiek. Wolałabym nie mieć do czynienia z ludźmi, którzy ją studiowali. - Madeline.

- .- . Zacisnęła drobne dłonie w pięści. - Przysięgam, że kiedy to się skończy, nie będę miała

żadnych kontaktów z nikim i niczym, co wiąże się z tą przeklętą filozofią. Wystarczająco jasno
przedstawiła mi pani swoje nasta 120 121 wienie. Jak postąpi pani po zakończeniu naszej
współpracy, to pani sprawa. Na razie zatrudniła mnie pani jako eksperta i oczekuję, że posłucha
pani moich rad. Jeśli nie myśli pani o swoim bezpieczeństwie, to proszę wziąć pod uwagę
ciotkę. Chce ją pani narazić na ryzyko? Patrzyła przez dłuższą chwilę na spokojną twarz

Artemisa. Logika jego wypowiedzi była obezwładniająca. Logika vanzagarianina. Znał jej
odpowiedź, zanim cokolwiek powiedziała - Nie, oczywiście, że nie. Ma pan rację. Muszę
zapewnić bezpieczeństwo cioci Bemice. Powinnyśmy przeprowadzić się do pana jeszcze dzisiaj.
- Mądra decyzja. , - Nie zauważyłam, żebym podjęła jakąkolwiek decyzję Wydaje mi się, że
pan zrobił to za mnie. - Hmm. - Być może, jeśli będziemy ostrożni i dyskretni, to przy odrobinie
szczęścia nikt z towarzystwa nie zauważy, że ma pan gości - powiedziała z namysłem. - A jeśli
zauważy to mnie nie rozpoznają. - Hmm.

- .- . Postanowił i tym razem nie wspomnieć o zakładach, przyjmowanych we wszystkich

eleganckich londyńskich klubacH

9

O drugiej nad ranem Artemis położył karty na stole i spojrzał na swego partnera. - Wygląda na to,
Flood, że jest mi pan winien pięćset funtów. - Bez obawy, Hunt, dostanie pan te cholerne pieniądze
pod koniec miesiąca. - Corwin Flood skreślił swoje nazwisko na kwicie i rzucił go na stół. Artemis,
biorąc do ręki skrawek papieru, uniósł jedną brew. - Dopiero pod koniec miesiąca spłaci pan dług?
Mam przez to rozumieć, że teraz jest pan bez środków?

- Niezupełnie. - Flood sięgnął po butelkę stojącą na stole, napełnił kieliszek czerwonym winem i

wypił go jednym długim łykiem. - Cały majątek ulokowałem w pewnym interesie, takim, który
trafia się człowiekowi raz w życiu. Za wszystko, co miałem, kupiłem udziały. Dużej gotówki
spodziewam się za dwa tygodnie. Wtedy spłacę dług. - Czekam wobec tego niecierpliwie na
dzień, w którym przypłynie pański statek. - To nie żaden statek. - Flood skrzywił się. - Nigdy
nie wyłożyłbym większych pieniędzy na coś takiego. Zbyt ryzykowne. Statki toną, znikająna
morzu. Napadająna nie piraci. Oparł ręce na stole i mówił dalej półgłosem: - W mojej inwestycji
nie ma ryzyka, sir, a zysk jest znacznie większy niż z udziałów w statku. - Uśmiechnął się. -
Chyba że statek wiezie czyste złoto. - Przyznam, że to mnie zaciekawiło. Nic ludzi tak nie
pociąga jak złoto. Flood nagle przestał się uśmiechać. Zorientował się, że powiedział zbyt wiele.
- Żartowałem tylko, sir. - Rozejrzał się i znów napełnił sobie kieliszek. - Taki drobny żart, nic
więcej. Artemis leniwie podniósł się z krzesła. - Mam nadzieję, że nie wszystko było żartem i
naprawdę będzie pan miał pieniądze pod koniec miesiąca. Czułbym się zawiedziony, gdyby pan
nie uregulował długu. Bardzo zawiedziony. - Dostanie pan swoje pieniądze, Hunt - powiedział
ze złością Flood. - Cieszę się, że to słyszę, ale czy na pewno nie może mi pan nic zdradzić na
temat tej korzystnej inwestycji? Może i ja byłbym nią zainteresowany. - Wybaczy pan, ale
wszystkie udziały zostały sprzedane. Nie powinienem był w ogóle o tym mówić. Udziałowcy
zostali zobowiązani do zachowania tajemnicy. - Floyd spojrzał zaniepokojony na Artemisa. -
Mam nadzieję, że nie powie pan o tym nikomu. - Oczywiście. Ma pan moje słowo. W
najmniejszym stopniu nie chciałbym popsuć tych interesów - powiedział Artemis, uśmiechając
się. Jego rozmówca znieruchomiał, jak gdyby coś w uśmiechu Artemisa wprowadziło go w
trans. Po chwili zamrugał i potrząsnął głową. - Dla wyjaśnienia. We własnym interesie powinien
pan (zachować dyskrecję. Jeśli coś mi przeszkodzi, nie zwrócę pieniędzy. - Doskonale
rozumiem. , Artemis odwrócił się, by wyjść z głównej sali. Drogę odgrodzili mu trzej młodzi,
modnie ubrani mężczyźni, wyraźnie podchmieleni. Jeden z nich wysunął się do przodu i ukłonił
teatralnym gestem. - Ho, ho, przyjaciele, kogóż my tu widzimy? Ależ to najodważniejszy,
najdzielniejszy, najbardziej nieustraszony mężczyzna w całej Anglii. Oto Hunt. - Hunt, Hunt,
Hunt! zakrzyknęli pozostali dwaj. - Spójrzcie na to szlachetne oblicze. Przyjrzyjcie mu się
dobrze, bo możemy go już nigdy nie zobaczyć w naszym pięknym klubie. - Hunt, Hunt, Hunt! -
Już jutro nasz odważny Hunt będzie bogatszy o tysiąc , funtów albo.

-- . - Hunt, Hunt, Hunt! - Albo opuści ten ziemski padół i przeniesie się do innego świata, i to za

sprawą nie kogo innego, jak sławnej Niebezpiecznej Wdowy. - Hunt, Hunt, Hunt! - Życzymy
mu wszystkiego najlepszego, a przynajmniej, żeby nie zawiódł go jego kogucik, żeby mógł w
pełni nacieszyć się ostatnią nocą na tej ziemi. - Hunt, Hunt, Hunt! Artemis zdecydowanie ruszył
w stronę trzech młodych zuchów. Roześmiali się hałaśliwie i kłaniając się teatralnie rozpierzchli
na boki, wykrzykując jeszcze: - Hunt, Hunt, Hunt! Przeszedł przez salę, ale zatrzymał się przy
drzwiach i odwrócił w stronę młodzieńców. Wszyscy obecni zamarli w oczekiwaniu. Artemis
wyjął z kieszeni zegarek, otworzył kopertę sprawdził, która jest godzina, po czym spokojnie
schował do kieszeni. - Dzisiejszej nocy muszę wyjść nieco wcześniej. Są pewne sprawy, które
wymagają mojej obecności. Mam nadzieję, , rozumiecie to doskonale. Trzej młodzieńcy
parsknęli śmiechem, stłumiony chich dobiegł też od stolików karcianych. - Ale jutro.

- .- . - Artemis pozwolił sobie na efektowną pauzę.
- ; Zakładając, że przeżyję tę noc.

- .- . - Czy to nie nadmiar optymizmu, sir? No więc, co pan zrobi jutro?
- wtrącił jeden z dandysów. - Jutro będę czekał, by ustalić szczegóły spotkania o świcie z każdym

mężczyzną z tego klubu, który jest na tyle nierozważny, by obrazić mojego gościa. Trzej młodzi
mężczyźni patrzyli na niego szeroko otwartymi oczami. W sali zapadła kompletna cisza.
Usatysfakcjonowany wrażeniem, jakie wywarły jego słowa Artemis wyszedł do holu. Włożył
płaszcz i rękawiczki, ] czym ruszył w stronę wyjścia. Był JUŻ na ulicy, gdy usłyszał czyjeś
kroki. - Niech pan zaczeka, Hunt! - zawołał Flood. Moglibyśmy odjechać razem tą samą
dorożką. - Nie widzę żadnej w pobliżu. - Artemis wskazał ulicę. - Pójdę pieszo do placu. Myślę,
że tam coś znajdę. - Nie ma dorożek?

- Flood rozejrzał się niepewnie. Zawsze czekają pod klubem. - Dzisiaj nie, zapewne z powodu

mgły. Może powinien pan zaczekać w klubie, aż się jakaś pojawi. - Artemis odwrócił się do
niego plecami i ruszył. - Chwileczkę, Hunt, pójdę z panem! - zawołał Flood. - Na placu może
stać jakaś dorożka, a będzie bezpieczniej, jeśli pójdziemy tam razem. Jak pan sobie życzy. *
Ulice są niebezpieczne o tej porze. Dziwi mnie, że boi się pan chodzić po tych ulicach. O ile
wiem, spędził pan wiele czasu w dzielnicach cieszących się nie najlepszą opinią. Ta część
miasta jest z całą pewnością mniej groźna. - Ja się nie boję. Po prostu kieruję się rozsądkiem.
Słuchając drżącego głosu Flooda, Artemis uśmiechnął się. ‘ Ten człowiek wyraźnie się bał. - O
co chodziło w tej całej awanturze w klubie? odezwał się po chwili Flood, zerkając kątem oka na
Artemisa. - Czy pan naprawdę zamierza wyzwać na pojedynek każdego, kto pozwoli sobie na
jakąś uwagę o pani Deveridge? Nie. Tak też myślałem. Wyzwę tylko tych, których uwagi uznam
za obraźliwe. Do diabła, będzie pan ryzykował życie z powodu kogoś takiego jak
Niebezpieczna Wdowa?! Pan oszalał? Przecież ona jest.

- .- . Artemis zatrzymał się i odwrócił w stronę Flooda. - Słucham?
- Do licha, Hunt, każdy wie, że ona jest morderczynią. - Nikt tego nie udowodnił, a wiadomo, że

nie można nikogo oskarżać bez dowodu. - Ale wszyscy wiedzą, że.

- .- . - Co wiedzą? Flood poruszył ustami, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Patrzył na

Artemisa stojącego bez ruchu, wreszcie cofnął się o krok. W bladym świetle pobliskiej latarni
gazowej na jego zniszczonej latami rozpusty twarzy widać było skrywany lęk. - Chciał pan
jeszcze coś na ten temat powiedzieć?

- spytał Artemis. - Nie, nie. - Flood niedbałym gestem przygładził płaszcz. Nic nie chciałem dodać.

Po prostu pytałem. - Zna pan już odpowiedź - uciął Artemis i ruszył dalej. Jego towarzysz
zawahał się na moment, ale widać doszedł do wniosku, że nie może ryzykować samotnego
powrotu do klubu, pośpieszył więc za nim. Przez pewien czas szli w milczeniu. Odgłos kroków
Flooda rozlegał się w ciemności, Artemis natomiast posuwał się niemal bezszelestnie. -
Powinienem był wziąć ze sobą latarnię. - Flood obejrzał się niespokojnie przez ramię. Te
cholerne gazowe lampy przy takiej mgle są bezużyteczne. - Ja, jeśli mogę tego uniknąć, wolę nie
nosić przy sobie latarni. Jej światło ułatwia bandycie atak. - Do licha! - Flood znów się obejrzał.
- Nigdy o tym nie pomyślałem. Z wąskiej przecznicy dobiegł ich jakiś hałas. Flood złapał swego
towarzysza za rękaw. - Słyszał pan coś?

- Z pewnością szczury. - Artemis spojrzał wymownie dłoń, zaciśniętą na jego rękawie. - Gniecie mi

pan ubranie Flood. - Przepraszam. - Flood natychmiast cofnął rękę. - Wygląda na to, że jest pan
trochę niespokojny. Może powinien pan brać jakieś lekarstwo na wzmocnienie nerwów. - Do
licha, Hunt, powinien pan wiedzieć, że nerwy mam jak ze stali. Artemis wzruszył tylko
ramionami. Znów usłyszał szelest, jak gdyby chrobotanie butów na wybrukowanym chodniku. Z
odległego krańca ulicy dobiegł ich stukot końskich kopyt. - Może to dorożka?

- ucieszył się Flood. Powóz oddalił się jednak. - Powinienem zostać w klubie - mruknął. - Dlaczego

jest pan dzisiaj taki niespokojny?

- Jeśli już musi pan wiedzieć.
- .- . - Flood wahał się przez moment. - Przed paroma miesiącami grożono mi. - Coś podobnego?

- Artemis uważnie przyglądał się świecy ustawionej w oknie domu, do którego się zbliżali. - Kto

panu groził?

- Nie znam jego nazwiska. - Ale na pewno potrafi go pan opisać. - Nie. - Flood znów przerwał. -

Rzecz w tym, że nigdy go nie widziałem. - Jeśli nigdy nie spotkał pan tego człowieka, to
dlaczego, na Boga, miałby panu grozić?

- Nie wiem - jęknął Flood. - Właśnie dlatego to wszystko jest takie dziwne. - Zupełnie nie ma pan

pojęcia, dlaczego ten obcy człowiek grozi właśnie panu?

- Przysłał mi.
- .- . - Flood przerwał i cicho krzyknął, gdy przed ich nogami przemknął kot. - Do wszystkich

diabłów! Co to było?

- To tylko kocur - powiedział Artemis i po chwili dodał: Naprawdę potrzebne jest panu lekarstwo

na nerwy. Co ten człowiek panu przysłał?

- Wisiorek. Taki, jaki przyczepia się do dewizki. - Dlaczego miałaby to być groźba?
- To.
- .- . To trudno wytłumaczyć. - Kiedy już Flood zaczął mówić, widać było, że nie powstrzyma się

przed powiedzeniem wszystkiego. - Wiąże się to z czymś, co wydarzyło się przed pięciu laty.
Razem z dwoma przyjaciółmi zabawiliśmy się nieco z pewną aktoreczką. Ta durna dziewczyna
uwolniła się i uciekła. Było ciemno. Działo się to na wsi i doszło do wypadku. Ona.

- .- . och, drobiazg. Rzecz w tym, że przysięgła, iż jej kochanek ją pomści. - Więc myśli pan, że to

on na pana nastaje?

- To niemożliwe. - Flood znów obejrzał się przez ramię. ~ Wykluczone, żeby to był ten człowiek, o

którym mówiła. Jeśli nawet ta dzierlatka miała kochanka, to dlaczego właśnie teraz miałby się
trudzić tropieniem nas? Bądź co bądź, była tylko aktoreczką i od jej śmierci minęło pięć lat. -
Zna pan chyba takie stare powiedzenie: „Zemsta to danie, które najlepiej podawać chłodne”. -
Ale myśmy jej nie zabili - powiedział Flood podniesionym głosem. - Uciekając w ciemnościach,
spadła z jakiejś skały i się zabiła. - Spadła, uciekając przed panem i pana przyjaciółmi. - Muszę
znaleźć jakiś sposób, żeby się z nim porozumieć.

- .- . kimkolwiek jest. Wyjaśnię mu, że nie chcieliśmy jej skrzywdzić. Tylko trochę zabawy. To nie

nasza wina, że ta durna.

- .- . - Proszę się uspokoić, Flood. Nie ma powodu, żeby się pan przede mną tłumaczył. Nie chcę

słuchać tych wyjaśnień. Prostytutka w oświetlonym świecą oknie uśmiechnęła się zachęcająco.
Z jej ramion zsunął się szal, odsłaniając obfity biust. Artemis spojrzał na nią bez
zainteresowania. - Minęło parę miesięcy. - Flood uparcie powracał do przerwanej rozmowy. -
Może to był tylko złośliwy żart?

- Jeśli tak, to ten mężczyzna ma nieco dziwne poczucie humoru. Kątem oka Artemis zauważył, że

za jego plecami coś się zmieniło. Nie wiedział co, ale nagle zrozumiał. - Do diabła! - mruknął. -
Zgasiła świecę. - Ta dziwka?

- Flood obejrzał się. - No i co z tego? prawdopodobnie.
- .- . - Przerwał, widząc, że jego towarzysz przywarł plecami do kamiennego muru budynku.

Atakujący człowiek nie wyskoczył z bocznej uliczki ani zaciemnionej bramy domu, ale zsunął
się na ulicę z wysokiego ciemnego okna niemal tuż nad głową Artemisa. Czarna peleryna
powiewała wokół niego, ale Artemis dostrzegł w świetle gazowej latarni niepokojący metaliczny
błysk. Zapewne sztylet, pomyślał. W sztuce walki Vanza rzadko używana jest broń, ale zdarzały
się wyjątki. Artemis odrzucił poły płaszcza, by ubranie nie krępowało mu ruchów, czego
oczekiwał napastnik, i odskoczył w bok na tyle szybko, by uniknąć groźnego ciosu nogą.
Mężczyzna zgrabnie wylądował na bruku i stanął przed Artemisem. Twarz miał zamaskowaną.
Błysnęło ostrze sztyletu. Artemis odchylił się. Wiedział już, że manewr napastnika się nie
powiódł, ale musiał działać błyskawicznie, zanim przeciwnik przyjmie inną strategię walki.
Zamaskowany mężczyzna zorientował się, że chybił, ale szybko odzyskał utraconą na moment
równowagę. Artemis kopnął go w ramię i sztylet z hałasem upadł na bruk. Widząc, że stracił

przewagę, nieznajomy zrezygnował z walki. Rzucił się do ucieczki. Peleryna powiewała na nim
jak ogromne czarne skrzydła. Artemis zdołał pochwycić jej brzeg i się na niej uwiesił. Nie był
zaskoczony, gdy strój został mu w ręce. Uciekinier zdołał odpiąć zapinkę. Zniknął w ciemnej
bocznej uliczce. Słychać było jeszcze Jego kroki. Artemis został z wełnianą peleryną w ręce. -
Do diabła, człowieku! Flood patrzył na niego zaskoczony. - On rzucił się prosto na pana. Ten
drań chciał panu Poderżnąć gardło.

- Na to wygląda - powiedział Artemis, spoglądając na pelerynę trzymaną w dłoni. - Muszę

przyznać, że wspaniale pan sobie z nim poradzij Nigdy nie widziałem takiego stylu walki.
Całkiem niezwykły - Miałem szczęście. To było ostrzeżenie. Artemis spojrzał na ciemne okno,
w którym przed atakiem stała zapalona świeca. - To nie było przeznaczone dla mnie, ale nie ma
znaczenia. - Ci cholerni bandyci stają się coraz bardziej zuchwali stwierdził Flood. - Wkrótce
człowiek nie będzie mógł wyjść na ulicę bez stróża prawa za plecami. Artemis dotknął liny
zwisającej z okna. Wystarczyło jedno spojrzenie na zawiązany na niej skomplikowany węzeł W
Londynie wielu jest bandytów i złodziei, ale mało prawdopodobne, by któryś z nich znał dawną
sztukę walki Vanza

10

Płomienie strzelały wysoko. Na razie objęły tylko laboratorium na poddaszu, ale rzucały piekielny
blask na długi korytarz na pierwszym piętrze. Kłębił się dym tak czarny, jak gdyby zapowiadał
przybycie legionu demonów z głębi piekieł. Stała nachylona przy drzwiach sypialni. Ciężki żelazny
klucz splamiony był jego krwią. Właśnie miała wsunąć go w zamek, gdy martwy mężczyzna
roześmiał się. Klucz wyślizgnął się z jej palców...
Madeline obudziła się przerażona i drżąca. Usiadła na łóżku, z trudem łapiąc oddech. Miała
nadzieję, że nie krzyczała. Całe jej ciało było wilgotne od potu. Nocna koszula przylegała do
pleców i piersi. Przez parę sekund nie mogła uświadomić sobie, gdzie jest. Ogarnęła jąnowa fala
lęku. Zerwała się z łóżka, a kiedy nagimi stopami dotknęła zimnej podłogi, przypomniała sobie
nagle, że jest w sypialni w ogromnej rodzinnej rezydencji Artemisa Hunta. Dobrze strzeżonej,
pomyślała. Palce Madeline drżały tak samo jak w sennym koszmarze, ale udało jej się zapalić
świecę. Mały płomyk rzucał delikatny blask na kolumienki łóżka, umywalkę i kufry stojące w rogu
pokoju, pełne w pośpiechu zapakowanych książek. Spojrzała na zegar i stwierdziła, że dochodzi
trzecia nad ranem. Przespała pełne dwie godziny, zanim obudził ją koszmar. Była tym zaskoczona.
Rzadko udawało jej się zasnąć przed świtem. Tym razem udało jej się to pewnie dlatego, że
wiedziała, jak dobrze strzeżony jest ten dom, a ogrodu pilnuje potężny brytan. Podeszła do drzwi i
uchyliła je ostrożnie. Korytarz był ciemny, lecz zauważyła na schodach lekki poblask od świateł w
holu na parterze. Usłyszała stłumione głosy. Artemis wrócił do domu. Najwyższy czas, pomyślała.
Powiedział jej, że zamierza porozmawiać z różnymi ludźmi w klubach i jaskiniach gry. Ciekawa
była, czego się dowiedział. Gdzieś na dole trzasnęły zamykane drzwi. Zapadła cisza. Czekała przez
parę minut, ale gospodarz nie pokazał się na schodach. Pomyślała, że zapewne poszedł do
biblioteki. Podeszła do łóżka, włożyła szlafrok, starannie zawiązała tasiemki i wsunęła nogi w
pantofle. Czepek zsunął jej się z głowy w czasie snu. Odszukała go i włożyła na potargane włosy.
Potem, usatysfakcjonowana swoim przyzwoitym strojem, wyszła z sypialni i ruszyła ciemnym
korytarzem w stronę szerokich schodów wyłożonych miękkim dywanem. Pokonała je
bezszelestnie. Szybko przeszła przez hol i zawahała się przed zamkniętymi drzwiami biblioteki.
Przyszło jej na myśl, że być może gospodarz nie życzy sobie towarzystwa, że mógł wrócić do
domu niezupełnie trzeźwy. Zmarszczyła czoło. Trudno było wyobrazić sobie Artemisa Hunta
podpitego. Otaczała go aura samokontroli właściwa ludziom, którzy nie ulegają tego rodzaju
słabościom. Zapukała lekko. Nie było odpowiedzi. ; Wahała się jeszcze przez chwilę, potem
ostrożnie uchyliła [ drzwi. Jeśli on istotnie jest pijany, to porozmawiam z nim rano, pomyślała.
Zajrzała przez uchylone drzwi. Na kominku płonął ogień, ale gospodarza nie było. Może wcale nie
poszedł do biblioteki, tylko dlaczego rozpalono mu w kominku ogień? - Domyślam się, że to pani,
Madeline. - Niski głos dobiegał z ciemnego fotela stojącego przed kominkiem. - Tak. i Ten głos
niewątpliwie wskazywał na to, że Artemis jest trzeźwy. Uspokojona, weszła do biblioteki,
zamknęła za sobą drzwi i nadal trzymając rękę na klamce, powiedziała: - Słyszałam, jak pan
wrócił do domu, sir. - I natychmiast zeszła pani na dół po raport, chociaż jest dopiero trzecia nad
ranem. - W jego głosie wyczuwało się odrobinę ironii. - Obawiam się, że będzie pani wyjątkowo
wymagającym pracodawcą, pani Deveridge. Nie jest pijany, ale i w nie najlepszym nastroju,
pomyślała. Zacisnęła wargi i ruszyła w jego stronę. Gdy spojrzała na twarz i przygarbioną
sylwetkę tkwiącą w ogromnym fotelu, od razu zrozumiała, że stało się coś złego. ? Dostrzegła jakiś
ponury błysk w jego oczach. Zdjął już ! surdut, fular luźno zwisał mu z szyi. Koszulę miał
częściowo rozpiętą na piersi. Widziała porastające ją kręcone włosy. W jednej ręce trzymał
kieliszek wypełniony brandy, w drugiej dłoni zaciskał jakiś przedmiot, którego nie widziała. -
Panie Hunt. - Patrzyła na niego z rosnącym napięciem.

- Artemisie, czy pan źle się czuje?
- Nie. - Podejrzewam, że zdarzyło się coś niemiłego. Co to było, sir?

- Mój znajomy i ja zostaliśmy napadnięci na ulicy. - Wielki Boże! Przez kogo? Zostaliście

obrabowani? Tknięta nagłą myślą, przyjrzała się jego twarzy. - Czy nie odnieśliście jakichś ran?

- Nie. Napastnikowi nie powiódł się atak. - Dzięki Bogu - odetchnęła z ulgą. - Jakiś bandyta,

przypuszczam. Ulice w dzielnicach rozrywki są niebezpieczne Powinien pan być ostrożniejszy,
sir. - Napad nie miał miejsca w dzielnicy rozrywki. To się zdarzyło w pobliżu jednego z moich
klubów. - Przerwał, by wypić łyk brandy, a kiedy opuścił rękę, dokończył: - Nie wiem, kto na
nas napadł, ale z całą pewnością był to vanzagarianin. Madeline poczuła, że cierpnie jej skóra. -
Jest pan pewny?

- Tak. - Czy byłby pan w stanie.
- .- . - Przerwała i po chwili spróbowała jeszcze raz: - Czy widział go pan?
- Nie. Był zamaskowany. Po krótkim starciu uciekł. Podejrzewam, że w przeprowadzeniu napadu

pomogła mu prostytutka, która dała sygnał, gdy zobaczyła nas na ulicy. Jutro spróbuję ją
odszukać. Może dowiem się od niej czegoś, co pozwoli zidentyfikować napastnika. Madeline
miała wrażenie, że kurczy się jej żołądek. - Myśli pan, że to kolejna wizyta wysłannika ducha
Renwicka Deveridge’a?

- Muszę przyznać, że”nie jestem biegły w metafizyce, ale z tego, co wiem, duchy na ogół nie

posługują się sztyletami. - On miał sztylet?

- Tak. Dał znakomity pokaz sprytnej strategii ataku w stylu człowieka pająka. - Artemis bawił się

kieliszkiem z brandy. Na szczęście nie wykorzystał elementu zaskoczenia, gdyż zauważyłem, że
prostytutka zgasiła świecę. - Czy pana przyjaciel nie został ranny?

- Ten pan, z którym szedłem, nie jest moim przyjacielem. - Rozumiem. - Usiadła na najbliższym

krześle i próbowała zebrać myśli. - Człowiek, który gra rolę ducha Renwicka, chce się teraz
pozbyć pana. Widocznie wie, że ja i ciocia zamieszkałyśmy tutaj. Być może domyśla się, że pan
mi pomaga. Nie zdawałam sobie sprawy.

- .

- . - Madeline, proszę się uspokoić. Wyprostowała się i spojrzała na niego. - On niewątpliwie

zamierzał pana zabić. Musimy założyć, że ponowi próbę. - Być może - rzekł Artemis, jak gdyby
to spostrzeżenie nie wywarło na nim żadnego wrażenia. - Następnym razem wykaże więcej
ostrożności. Wie, że po dzisiejszej nocy będę się miał na baczności. - Napastnik wie teraz coś
więcej. Pan z nim walczył. Przekonał się więc, że ma do czynienia z człowiekiem, który zna
sztukę walki Vanza. - Tak. - Artemis uśmiechnął się. - A jako że został pokonany, zrozumiał, że
jestem bieglejszy w tej sztuce. Przypuszczam, że w przyszłości będzie działał mniej
lekkomyślnie. - Co pan powiedział swojemu znajomemu? Czy coś mu pan wyjaśnił? - Nie
musiałem. On uważa, że był to zwykły bandycki napad. Nie wyprowadzałem go z błędu. - Z
pana tonu domyślam się, że nie lubi pan człowiekaj który panu towarzyszył, Artemis nie
odpowiedział. Wypił jeszcze jeden łyk brandy Madeline zdecydowała się zmienić temat
rozmowy, - Czy dowiedział się pan czegoś w klubach albo w tychą jaskiniach hazardu? -
Niewiele. Nie dotarły tam żadne plotki o duchach, pojawiających się w bibliotekach
dżentelmenów z towarzystwa. - Na ogół ci dżentelmeni niechętnie przyznają się do spotkań z
duchami - zauważyła. - To prawda. - Artemis wypił jeszcze jeden łyk trunku. - W czasie pana
nieobecności zjawił się ten młody człowiek który zbiera dla pana informacje. - Zachary? Jakie
miał dla nas wiadomości?

- Powiedział, że Baton Pitney jest nieuchwytny od paru dnij Sąsiedzi przypuszczają, że wyjechał do

swojego majątku na wsi. Gosposię, która przychodzi do niego dwa razy w tygodniu zawiadomił,
że będzie mu potrzebna dopiero w przyszłyn miesiącu. - Interesujące. - Artemis wypatrywał się
w płomienie. - Też tak sądzę. Madeline zawahała się. Nie wien czy to właściwa pora, żeby
omawiać dalsze kroki w nasz akcji, ale po rozmowie z Zacharym przemyślałam pewn sprawy.
Otóż wydaje mi się dziwne, że pan Pitney akun teraz opuścił miasto. Ostatnio rzadko
podróżował, a mimo to krótko po wysłaniu listu do mnie zdecydował się wyjechać. - Owszem,

to dziwne. Można by nawet powiedzieć, że wysoce podejrzane - przyznał Artemis tonem nieco
teatllnym. - Pan ze mnie żartuje, sir?

- Nigdy bym sobie na to nie pozwolił - odparł, uśmiechając się nieznacznie. - Proszę mówić dalej. -

Przyszło mi do głowy, że pan Pitney mógł opuścić dom z powodu jakiegoś nowego incydentu.
Może intruz wrócił i go przestraszył. W tej sytuacji doszłam do wniosku, że istnieje tylko jeden
logiczny sposób działania. - Jaki?

- zapytał z niebezpiecznie ironicznym błyskiem w oczach. Madeline milczała przez chwilę,

obawiając się, że znów narazi się na kpiny. Potem jednak nachyliła się ku swemu rozmówcy i
półgłosem, chociaż nikt nie mógł ich podsłuchać, powiedziała: - Proponuję, żebyśmy
przeszukali dom pana Pitneya w czasie jego nieobecności. Może znajdziemy coś interesującego.
Coś, co nam wyjaśni, dlaczego wyjechał? Ku jej zaskoczeniu, Artemis skinął głową. - Świetny
pomysł. To samo przyszło mi do głowy dzisiaj wieczorem. - Słyszał pan o tym, że wyjechał z
miasta?

- W klubie ktoś o tym wspomniał. - Rozumiem. Widać z tego, że podobnie wnioskujemy. Bardzo

mnie to cieszy. Czy czuje się pan tym usatysfakcjonowany? Rzucił jej enigmatyczne spojrzenie.
- Może bardziej odpowiadałby mi inny rodzaj więzi. Madeline postanowiła zignorować tę
uwagę. On jest naprawdę fcW dziwnym nastroju, pomyślała. Ale w końcu nie znam go dobrze.
Może ma po prostu taki skomplikowany charakter. Zdecydowała się nie odstępować od
rozmowy o interesach. - Myślę, że powinniśmy dostać się do jego domu nocą. - I ryzykować, że
sąsiedzi zauważą światło w oknach? Nie, to nie jest rozsądny plan. - Proponuje pan włamanie w
biały dzień? Czy to nie jest zbyt niebezpieczne?

- Ogród Pitneya otacza bardzo wysoki mur. Kiedy się za nim znajdę, nikt mnie nie zobaczy. Minęło

parę sekund, zanim do Madeline dotarło znaczenie tych słów. - Zaraz, zaraz, sir. Nie pójdzie pan
tam sam. To jest mój plan i to ja mam zamiar go zrealizować. - Zajmę się tą sprawą. Pani
zostanie tutaj, a ja w tym czasie przeszukam dom Pitneya. Tego było już za wiele. Arogancja
Artemisa przyprawiła ją niemal o atak furii. Zerwała się na równe nogi. - Będę panu
towarzyszyć, sir. - Pani zwyczaj spierania się ze mną na każdym kroku staje się irytujący,
Madeline. - Odstawił zdecydowanym ruchem pusty kieliszek. - Zaangażowała mnie pani, a teraz
kwestionuje każdą moją decyzję. - To nieprawda. - To prawda i staje się to męczące. Podparła
się pod boki. - Zapomina pan o swojej pozycji, sir. Twarz Artemisa nie drgnęła nawet, ale
Madeline zorientowała się, że popełniła poważny błąd. - Mojej pozycji?

- powtórzył przerażająco spokojnym tonem. - Przypuszczam, że trudno pani uznać mnie za

równego sobie. W końcu zajmuję się handlem. - Miałam na myśli umowę, sir - wyjaśniła. - Nie
kwestionuję pana pozycji jako dżentelmena tylko dlatego, że.

- .

- . hmm.

- .

- . - Że jestem Sprzedawcą’*Marzeń? Wstał, poruszając się przy tym jak kot, który dostrzegł w

ogrodzie małego ptaszka. - Pańskie zaangażowanie w handlowe interesy nie ma dla mnie
żadnego znaczenia. - Miała nadzieję, że zabrzmiało to przekonująco. - Cieszą mnie pani słowa.
Madeline usłyszała delikatne brzęknięcie i zorientowała się, że Artemis rzucił na stół niewielki
przedmiot, który cały czas trzymał w dłoni. Z miejsca, w którym stała, nie widziała go
dokładnie, ale wydawało jej się, że dostrzega błysk złota. Gdy podszedł do niej, uniosła wzrok. -
Artemisie?

- Bardzo to miłe, że przymyka pani oczy na moje powiązania z handlem. - Uśmiechnął się chłodno.

- Ale z drugiej strony nie miała pani zbyt wielkiego wyboru, prawda? Cofnęła się o krok i
stanęła oparta plecami o ścianę obok narmurowego kominka. - Sir, sądzę, że nie jest to najlepsza
pora do kontynuowania naszej rozmowy. Rozsądniej będzie, gdy wrócę teraz na górę, a o
naszych planach przeszukania domu pana Pitneya porozmawiamy przy śniadaniu. Podszedł do
niej bardzo blisko i oparł swoje mocne dłonie o ścianę po obu stronach głowy Madeline. -
Przeciwnie - rzekł - Naprawdę myślę, że powinniśmy przedyskutować pani punkt widzenia na

moje właściwe, pani, miejsce. Może innym razem, sir. - Teraz. - Jego uśmiech był chłodny, ale
oczy płonęły. Uważam, że nie ma pani prawa zbyt surowo mnie oceniać. Bądź co bądź, mówią,
że zamordowała pani swojego męża i podpaliła jego dom, żeby ukryć zbrodnię. - Och,
Artemisie.

- .- . - Przyznam, że nawet pani szczególna reputacja nie przeszkadza, by zajmowała pani w

towarzystwie pozycję nieco wyższą niż dżentelmen trudniący się handlem, ale na pewno
niewiele wyższą. Odetchnęła głęboko i natychmiast zrozumiała, że popełniła następny błąd.
Zapach Artemisa - mieszanina potu, brandy i czegoś właściwego tylko jemu - wprawił w drżenie
jej zmysły. - Sir, jest pan wyraźnie nieswój. Podejrzewam, że to spotkanie z napastnikiem
spowodowało, że ma pan rozstrojone nerwy. - Tak pani sądzi?

- Jest to jedyne wytłumaczenie - zapewniła go. Jeśli Renwick na pana napadł, miał pan wiele

szczęścia, że pan przeżył. - To nie było spotkanie z duchem. Nie chciałbym być nieskromny,
muszę jednak przypomnieć pani, że nie tylko uszedłem z życiem, ale zmusiłem napastnika do
ucieczki. Niemniej jestem nieco zdenerwowany. - Moja ciotka ma cudowne lekarstwa na tego
rodzaju nerwowe przypadłości. Pobiegnę na górę i przyniosę panu buteleczkę takiego napoju. -
Znam tylko jedno lekarstwo. Nachylił się i pocałował ją. Był to długi, namiętny pocałunek,
który całkowicie pozbawił ją resztek rozsądku. Dreszcz podniecenia wstrząsnął jej ciałem.
Natychmiast wiedziała, że wyczuł jej reakcję. Mruknął coś cicho i pocałował ją jeszcze raz.
Ogarnęło ją takie samo uczucie,jakiego doznała, gdy całował ją pod nawiedzanym Dworem. -
Madeline - szepnął. - Do diabła, kobieto, nie powinnaś mi przychodzić tutaj. Poczuła się nagle
beztroska. Zdawało jej się, że mogłaby uwać, gdyby tylko przyszło jej to do głowy. Jest
Sprzedawcą Marzeń, ostrzegła się w myślach. Ten >dząj złudzeń jest towarem, który sprzedaje.
Ale wart jest wysokiej ceny, pomyślała. - To była moja decyzja, Artemisie. - Objęła go i
przytuliła się do niego. - Sama chciałam tu przyjść. Uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. - Jeśli
pani zostanie, będziemy się kochać. To oczywiste. Nie jestem dzisiaj w nastroju stosownym do
jakichś gier. Ogień, który w nim płonął, był gorętszy niż ten w kominku. W Madeline ożyło coś,
co od dawna uważała za martwe. W jednej tylko sprawie musiała się upewnić. - Te skłonności,
którym pan ulega, sir.

- .- . - Zapewniam, że pragnienie, by kochać się z panią, to coś więcej niż tylko przelotna

skłonność. - Rozumiem, tylko czy nie jest tak dlatego, że wdowy mają coś, co.

- .- ? Naprawdę, nie mogłabym znieść myśli, że.

- .

- . - To w pani coś jest, Madeline. - Pocałował ją znów namiętanie. - Na Boga, jest w pani coś, co.

- .

- . Ton jego głosu obudził w niej głęboko skrywane, czysto kobiece emocje. Zakręciło jej się w

głowie. Położyła dłoń na ramieniu Artemisa. Pod cienką tkaniną koszuli wyczuła twarde
mięśnie. Uśmiechnęła się i spojrzała na niego spod lekko opuszczonych powiek. A jednak
wdowy mają coś w sobie, pomyślała. Coś, co sprawia, że dzisiejszej nocy pozwoliła sobie na tak
śmiałe zachowanie. - Czy jest pan pewny, że chce pan podjąć aż takie ryzyko, by kochać się z
Niebezpieczną Wdową?

- zapytała łagodnym głosem. - Czy być pani kochankiem jest równie niebezpiecznie jak mężem?
- zapytał. - Trudno mi powiedzieć. Nigdy nie miałam kochanka. Musi pan zaryzykować. -

Chciałbym pani przypomnieć, że ma pani do czynienia z mężczyzną, który kiedyś zarabiał na
życie w jaskiniach hazardu. - Zsunął czepek z jej głowy i wplótł palce we włosy. Jestem gotów
podjąć każde ryzyko, jeśli stawka jest odpowiednio wysoka. Wziął ją na ręce i zaniósł na
szeroką, pokrytą fioletową tkaniną kozetkę. Położył ją na poduszkach i odwrócił się. Patrzyła na
niego, jak podchodzi do drzwi i przekręca klucz w zamku. Dreszcz oczekiwania wstrząsnął jej
ciałem. Miała wrażenie, że stoi na skraju opadającej ku morzu przepaści i patrzy na głęboką
wodę. Pragnienie, by skoczyć, było nie do opanowania. Artemis szedł w jej stronę, rozpinając
koszulę. Zanim znalazł się obok kozetki, koszula leżała na podłodze. W blasku płomieni z
kominka zauważyła niewielki tatuaż na jego piersi. Rozpoznała kwiat Vanza, ale nie wzbudził w

niej dawnych lęków i wspomnień. Całą jej uwagę pochłaniała potężna pierś Artemisa. Siła, jaka
w niej drzemała, była. zarówno przerażająca, jak i pociągająca. Poruszała jej zmysły.

- ‘ Usiadł na poduszce przy jej nogach i zdjął buty. Jeden po drugim stuknęły o podłogę.

Zabrzmiało to dla niej jak ostrzegawczy dzwon. Uspokoiła się jednak nieco, widząc jego
szerokie ramiona, które w blasku płomieni nabrały złocistej barwy. Artemis był szczupły,
mocny i nieodparcie męski. Ten widok przyprawił ją o zawrót głowy, silniejszy niż wywołany
najmocniejszymi eliksirami, przyrządzanymi przez ciotkę Bernice. Madeline wyciągnęła rękę i
dotknęła jego ramienia. Artemis ujął jej dłoń i całował delikatną skórę na nadgarstkach. , Potem
nachylił się nad nią, wciskając ją w poduszki kozetki. ; Miał na sobie tylko spodnie, ale nie
maskowały one jego podniecenia. Wsunął jedną nogę pomiędzy jej uda i rozpiął szlafrok.
Cienka koszula nocna nie stanowiła przeszkody dla jego dłoni, gdy dotknął piersi Madeline.
Była bliska szaleństwa. Całował jej piersi, najpierw jedną, potem drugą. Jego dłonie
powędrowały w dół ku krzywiźnie bioder. Delikatnie dotykał jej ud. Krzyknęła cicho, gdy
poczuła pierwszą falę wilgoci pomiędzy udami. Przycisnęła dłonie do nagich muskularnych
pleców Artemisa. Czuła na udzie jego twardy członek. Wsunął dłoń pomiędzy jej nogi i dotknął
gorącego, wilgotnego, szczególnie wrażliwego miejsca. Jej podniecenie narastało. - Artemisie...

- Warto było podjąć pewne ryzyko - odezwał się niskim tłumionym głosem.
- - Doszłam do podobnego wniosku, sir. Od dłuższej chwili Madeline trudno było oddychać w

normalnym rytmie, ale kiedy podsunął koszulę nocną aż do talii, wydawało jej się, że nie potrafi
już złapać powietrza. Odsunął się na chwilę, by rozpiąć spodnie, a zaraz po tym poczuła na dłoni
jego twardy członek. Zacisnęła na nim palce. Zauważyła, że Artemis wstrzymuje oddech.
Zadowolona zjego reakcji, wzmocniła uścisk. Znieruchomiał.

- - Jeśli pani nie przestanie, to oboje będziemy rozczarowani. Zaskoczona Madeline uwolniła go

natychmiast.

- - Przepraszam, nie chciałam pana skrzywdzić.
- - Zapewniam panią, że nie odczuwam bólu, ale nie chciał bym zakończyć tego zbyt szybko.
- - Ani ja. Chętnie spędziłabym w ten sposób resztę nocy - powiedziała nieśmiało.
- - Jeśli takie tortury byłaby pani gotowa znosić przez parę godzin, to mogłaby pani udzielać lekcji

opanowania mistrzon Vanza.

- - Wielkie nieba, czy naprawdę czuje się pan tak udręczony?
- Tak - odparł i pocałował ją w szyję.
- - Nie miałam pojęcia. Nie chciałabym, żeby pan cierpiaŁ, Artemisie. Roześmiał się.
- - Jest pani dla mnie zbyt dobra, a ja wykorzystam uprzejmość. Uniósł się lekko, tak że jego

członek dotknął gorącego wilgotnego miejsca pomiędzy jej nogami.

- - Artemisie - szepnęła Madeline.
- - Zbliża się kres panowania nad sobą, prawda? To dobrze najdroższa. Ja też nie mogę dłużej

czekać. Jednym mocnym pchnięciem znalazł się w niej. Wiedziała na tyle dużo o takich
sprawach, by spodziewać się lekkiego bólu, nie była jednak przygotowana na to, co się stało.

- ; - Artemisie - szepnęła prawie niedosłyszalnie. Znieruchomiał nagle...

- Do diabła! - Czy mógłbyś... - . wycofać się? Wydaje mi się, że pojawiły się jakieś kłopoty.
- - Madeline. „Uniósł się na łokciach. Wszystkie mięśnie (Spięte miał jak łuk.
- - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Jak to możliwe? Przecież miałaś męża?
- Ale nigdy nie byłam prawdziwą żoną.
- - Ach tak. Adwokaci, unieważnienie... - . Nie przypuszczałem. może to być oparte na faktach.

Zacisnęła zęby i oparła dłonie na jego ramionach.

- - Zdaję sobie sprawę, że to moja wina, ale na usprawiedliwienie mogę tylko powiedzieć, iż nie

sądziłam, że tak do siebie nie pasujemy. Bądź tak dobry i się wycofaj.

- - Nie - powiedział, kiedy się pod nim poruszyła.
- - Proszę cię, nie wierć się tak.
- - Chciałabym, żebyś się natychmiast wycofał.

- - To nie to samo co wyrzucić mnie z twojego salonu. Madeline, ostrzegam cię, nie ruszaj się.
- - Ile razy mam powtarzać, że nie przyjmuję poleceń od pana, sir? - Wierciła się, próbując uwolnić

się od jego ciężaru i uczucia wypełnienia. Wydawało się, jakby ustąpił, zaczął się wycofywać,
lecz nagle coś się zmieniło. Jego ciało drgnęło konwulsyjnie, a z ust wydobył się cichy
stłumiony jęk. Zaniepokojona, wbiła palce w jego ramiona. Nie odważyła Się poruszyć. Po
chwili osunął się na nią i zapadła cisza.

- - Do wszystkich diabłów! - mruknął po chwili ze złością.
- - Artemisie?
- No i co teraz? Ostrzegałem panią, że tej nocy moje nerwy nie wytrzymają następnego szoku. Kto

wie, czy nie przydałaby się ta mikstura pani cioci. - Och, naprawdę nic się nie stało. - Zwilżyła
językiem wargi. - Chciałam panu powiedzieć, że nawet nie czuję się już w tej pozycji tak
niewygodnie jak przed chwilą. Znieruchomiał na moment, potem uniósł głowę i spojrzał na nią.
- Niezupełnie rozumiem - powiedział. - Wszystko jest już w porządku, naprawdę. - Zdobyła się
na niewyraźny uśmiech. - Odnoszę wrażenie, że jednak pasuje pan do mnie całkiem dobrze.
Artemis prawie niedosłyszalnie zaklął. - Może chciałby pan spróbować jeszcze raz?

- spytała Madeline. - Wszystko, czego chcę, to paru wyjaśnień - wycedził przez zaciśnięte zęby.

Odwrócił się od niej i wstał. Zawiedziony i nienasycony zaczął zapinać spodnie. Potem bez
słowa wręczył jej dużą białą chustkę. Madeline mogła być tylko zadowolona, że jej gruby
szlafrok wchłonął dowody ich aktywności. Przynajmniej nie narazi się na wymowne spojrzenie
pokojówki. Ogarnęła się tak szybko, jak potrafiła, i wstała. Zrobiła to zbyt energicznie. Nogi
ugięły się pod nią i musiała oprzeć się o kozetkę. Artemis podtrzymał ją z zaskakującą
delikatnością. - Źle się pani poczuła?

- zapytał. - Ależ nie. ; Złość i duma pomogły jej przyjść do siebie. Zawiązała tasiemki szlafroka.

Nadal trzymała w ręce chustkę, którą jej podał, a kiedy na nią spojrzała, zauważyła, że jest
poplamiona krwią. Zakłopotana, szybko wcisnęła ją do kieszeni. Artemis podszedł do kominka,
oparł rękę na jego obramowaniu i wpatrywał się w płomienie. - Słyszałem, że pani ojciec podjął
pewne kroki, by anulować pani małżeństwo - powiedział po chwili. - Teraz wiem, że Jtoiały
poważne podstawy. - Tak. Chociaż, prawdę mówiąc, zgodziłabym się na każdy sposób
rozwiązania tego związku. - Deveridge był impotentem?

- zapytał, patrząc na nią. - Trudno mi powiedzieć. - Włożyła dłonie w rękawy szlaf a. - Wiem tylko,

że nie interesował się mną. Niestety, nie ryłam tego przed nocą poślubną. - Dlaczego ożenił się
z panią, skoro nie mógł wypełniać [stawowych małżeńskich obowiązków?

- Już panu chyba wyjaśniłam, że mnie nie kochał. Nie peresowało go małżeństwo. Jedyne, czego

chciał, to poznać ligłębsze, najmroczniejsze tajemnice filozofii Vanza. Sąfił, że mój ojciec
umożliwi mu to, ucząc go dawnego języka. Artemis zacisnął dłoń na półce nad kominkiem. -
Tak, oczywiście. Nie potrafię dziś jasno myśleć. Proszę p wybaczyć. - Ma pan za sobą ciężką
noc. Można by tak powiedzieć. r Mogę przynieść jakiś lek mojej cioci. - Nie ręczę za siebie,
jeśli jeszcze raz wspomni pani o tej olemej miksturze. - Spojrzał na nią groźnie. Chciałam tylko
panu pomóc - stwierdziła z wyraźną acją w głosie. Proszę mi uwierzyć, że jak na jedną noc
zrobiła pani Izo wiele. lilczała przez chwilę, a potem postanowiła podzielić z nim swymi
spostrzeżeniami na temat zachowania Ren AUA\’DA QL’ICK - Mówiłam panu kiedyś, że
przeszukałam jego laboratorium. - Tak. - Miałam okazję przeczytać pewne jego notatki.
Wynikała z nich, że za przyczynę swej impotencji uważa całkowitej poświęcenie się filozofii
Vanza. Napisał, że całą życiowa energię kieruje na studiowanie dawnych alchemicznych taj
jemnic. - Rozumiem. Czy przed ślubem nic nie wskazywało na toJ że nie jest zainteresowany
wypełnianiem małżeńskich obowiąz ków? Nic pani nie zauważyła?

- Wiem, że to trudno zrozumieć, sir. - Westchnęła. - Prósz mi uwierzyć, że często wracam myślami

do czasów sprze zawarcia małżeństwa i zapytuję siebie, jak mogłam być ta naiwna. - Madeline.

- .

- . - Mogę tylko powiedzieć, że Renwick był szalonym demc nem o wyglądzie anioła. Sądził, że

potrafi oczarować wszysN kich, i udawało mu się to przez pewien czas. - Zakochała się pani w
nim? Madeline potrząsnęła głową. - Patrząc na to z perspektywy czasu, byłabym gotowa
uwierzyć, że ten człowiek użył jakichś magicznych sztuczek żeby ukryć prawdę o sobie. To
jednak zbyt proste wyjaśnienia Mówiąc szczerze, Renwick dokładnie wiedział, jak mni zwieść. -
Oczywiście, nie próbował wzbudzić w pani pożądania Tak przynajmniej przypuszczam. - Nie, z
całą pewnością, nie. Namiętność ma swoje dóbr strony, jak myślę, ale nie byłam tak młoda i
naiwna, popełnić błąd, nie odróżniając jej od prawdziwej miłości. Dzisiaj też, zapewne, nie
popełniła tego błędu, pomyślał. - To oczywiste. Żadna kobieta z pani temperamentem i jasnością
umysłu nie pozwoliłaby, aby takie drobiazgi jak namiętność zakłóciły zdrowy rozsądek i
zdolność logicznego rozumowania. - Otóż to. Mówiłam już panu, że mam wiele zastrzeżeń do
(filozofii Vanza i że jej nie aprobuję. - Dała mi to pani jasno do zrozumienia. - Ale jak pan wie,
wychowałam się w domu, w którym kierowano się zasadami tej filozofii, i muszę przyznać, że
Iprzejęłam zawartą w niej niechęć do kierowania się silnymi lamiętnościami. - Zawahała się na
moment, potem dodała: Renwick był na tyle mądry, że to rozumiał. Uciekł się do innej iktyki
niż budzenie pożądania. - Cóż, u licha, może być bardziej pociągające niż pożąanie kobiety o
pani temperamencie? Bardzo jestem tego ciekaw. - Sir, nie rozumiem pana tonu. Czyżby był pan
na mnie zły?

- Nie wiem - odparł zaskakująco szczerze. - Proszę odowiedzieć na moje pytanie. - No dobrze. On

udawał, że jest oczarowany moją inteligenteją i wiedzą. - Teraz rozumiem. Innymi słowy,
próbował panią przekonać, e kocha panią dla jej umysłu. - Tak, a ja idiotka mu uwierzyłam. -
Zamknęła na chwilę czy. - Myślałam, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Bliźniacze Musze w
metafizycznym związku, który łączy nas na wyższym oziomie. - Jest to piekielnie silna więź. -
W rzeczywistości okazała się złudzeniem. ~ Jeśli choćby połowa tego, co pani powiedziała, jest
AMANDA Q(JICK prawdą, to Renwick Deveridge naprawdę był szaleńcem. Artemis znów
wpatrywał się w płomienie. - Jak powiedziałam, potrafił to początkowo ukrywać, ale po naszej
nocy poślubnej powoli zaczynałam rozumieć, że co& jest nie w porządku. - Szalony czy nie, ten
człowiek nie żyje i został pochowany. - Artemis nadal patrzył w ogień. - Jednak wydaje się, jął
gdyby ktoś chciał, żebyśmy uwierzyli, iż wrócił zza grobu. - Jeśli to nie jest duch Renwicka, to
musi być ktoś, kto zna mojego męża na tyle dobrze, by go naśladować. Ktoś, kto jes również
znawcą filozofii i sztuki walki Vanza. - Powinniśmy zapoznać się z przeszłością Deveridge’a.
Rano poproszę Henry’ego Loggetta, żeby tym się zajął. - Artemisj odwrócił się od kominka i
stanął przed Madeline. - A tymczasemj musimy uporać się z sytuacją, która zaistniała pomiędzy
nami. - Co pan przez to rozumie? - Pani dobrze wie co. - Spojrzał w stronę kozetki, a potem
wrócił wzrokiem do Madeline. - Oczywiście, jest zbyt późno, by przeprosić panią za to, co
zaszło w tym pokoju.

- .

- . - Nie ma potrzeby przepraszać - przerwała mu. - A jeślij już, to ja powinnam to zrobić. - Tym

razem nie będę się spierał. - Rzecz w tym, sir, że w zasadzie nic się nie zmieniło. - Nic?

- Chciałam powiedzieć, że nadal jestem wdową o nie najlepszej reputacji. Mieszkam pod pana

dachem. Jeśli ludziej dowiedzą się o tym, niewątpliwie będą przypuszczać, że wiążej nas
romans. - I tak bardzo nie będą się mylić. Zacisnęła mocniej tasiemki szlafroka i spojrzała na
niego unosząc głowę. - Słusznie czy nie, jak powiedziałam, między nami nic się nie zmieniło.
Wiąże nas podobna zależność jak przed tym, co.

- .

- . (hmm, zdarzyło „się na tej kozetce. - Niezupełnie - rzekł Artemis, podchodząc do niej. - Ale

dzisiaj nie będziemy już o tym rozmawiać. Jak na jedną noc byłoby to zbyt wiele. - Ale,
Artemisie.

- .

- . - Pomówimy o tym innym razem. - Wziął ją pod rękę. Prześpijmy się teraz i przemyślmy

wszystko. Chodźmy, Madeline. Najwyższy czas, żeby pani wróciła do łóżka. - Ależ powinniśmy
ustalić pewne plany - upierała się. Jest sprawa przeszukania domu pana Pitneya.

- .

- . - Później, Madeline. Mocniej ścisnął jej ramię i poprowadził do drzwi. Gdy nijali stolik stojący
obok fotela, jej uwagę zwrócił mały śniący przedmiot, którym Artemis się bawił, kiedy weszła „o
biblioteki. Zanim zdołała zapytać, co to jest, znalazła się przy drzwiach. - Dobranoc, Madeline. -
Spojrzał na nią łagodnie. Proszę ostarać się zasnąć. Wydaje mi się, że już od dłuższego czasu nie
sypia pani dobrze, a to źle działa na nerwy. Pani ciocia t pewnością by to potwierdziła. Pocałował
ją zaskakująco delikatnie, a potem zamknął jej Irzwi przed nosem. Przez chwilę patrzyła na nie,
wreszcie uszyła na górę. Układając się do snu, myślała o maleńkim przedmiocie eżącym na stoliku.
Była prawie pewna, że jest to złoty wisiorek dewizki. 11 ^ Sprawdziły się najgorsze przeczucia.
Obcy wszedł do domu. Przysłali kogoś, żeby mu przeszkodzić. Od lat wiedział, żejest
obserwowany przez Obcych, wiedział, że jest śledzony. Już dawno zrezygnował z tłumaczenia
przyjaciołom, dlaczego nikomu nie może ufać. Uważali go za szalonego, ale on znał prawdę. Obcy
nękali go, gdyż wiedzieli, że jest bliski zgłębienia tajemnic vanzagariańskiej filozofii. Czekali
tylko, aż dotrze do źródeł wiedzy skrywanej przez dawnych uczonych. Zamierzali zdobyć te
tajemnice, kiedy już je pozna. Fakt, że jeden z nich zakradł się tej nocy do jego domu, stanowił
dowód, żejest bliski, nawet bardzo bliski, dokonania najważniejszego odkrycia. W drżących
dłoniach mocno ściskał starą księgę, którą studiował w momencie, kiedy wykrył obecność intruza.
Z uchem przyciśniętym do ściany stał nieruchomo w tajemnym przejściu zbudowanym przed laty,
zaraz po śmierci żony. Był wtedy znacznie młodszy i sprawniejszy. Wszystko, oczywiście, zrobił \
sam. Nie mógł zaufać cieślom i murarzom. Mogli być przecież szpiegami Obcych. Już wtedy
przeczuwał, że dokona wielkiego odkrycia w starożytnych tekstach Vanza. Rozumiał, że będzie je
musiał chronić. Obcy zaczęli się nim interesować bardzo dawno. Początkowo tylko sporadycznie
wyczuwał, że jest obserwowany, ale stopniowo stawało się to coraz częstsze. Wtedy rozpoczął
przygotowania. Teraz nadszedł czas, by to, co wykonał, spełniło swoje zadanie. Stał bez ruchu w
ciemnym przejściu, podporządkowując swój umysł strategii niewidzialności. Mieszkał sam w starej
murowanej rezydencji. Od pewnego czasu gosposia przychodziła do niego tylko dwa razy w
tygodniu, ale wtedy nawet na minutę nie spuszczał z niej oka. Przede wszystkim dbał o to, żeby nie
zapuszczała się w podziemia domu. Gotował sobie sam. Oczywiście, nie jest to zajęcie dla
dżentelmena, lecz kiedy człowiek jest śledzony przez Obcych, trzeba zrezygnować z przestrzegania
konwenansów. Należy robić to, co się musi. Wielki cel, jakim było rozszyfrowanie tajemnej
wiedzy leżącej u podstaw filozofii Vanza, był znacznie ważniejszy niż godność dżentelmena.
Zaskrzypiały deski podłogi w holu po drugiej stronie ściany. Obcy widocznie był przekonany, że w
domu nie ma nikogo, gdyż hałasował bardziej, niż można by oczekiwać po człowieku, kierującym
się strategią Vanza. Eaton Pitney uśmiechnął się ponuro. Najwidoczniej udał się podstęp, by
przekonać sąsiadów, że wyjeżdża na wieś, chociaż nie wszystko przebiegło tak, jak zakładał. Miał
nadzieję, że Obcy spróbują odszukać go w jego wiejskim majątku, a on zyska odrobinę spokoju.
Oni jednak przysłali kogoś, by przeszukał jego dom. Dobiegł go jakiś stłumiony dźwięk, a potem
następny. Po chwili zorientował się, że Obcy znajduje się na piętrze. Pozwolił sobie na złośliwą
satysfakcję. Czy on uważa, że jestem tak głupi, by zostawić swoje notatki tam, gdzie łatwo je
znaleźć? Młode pokolenie vanzagarian wiele mogło się jeszcze nauczyć od starszych. Słyszał
skrzypienie otwieranych i zamykanych szuflad. Trzeszczała podłoga nad jego głową. Dobiegły go
stłumione odgłosy kroków, trzaskania, stukania. Eaton oparł się o ścianę i czekał. Zachowanie
spokoju nie przychodziło mu łatwo. Od lat działał w niezwykłym napięciu; jego nerwy nie były już
tak mocne jak dawniej. Znów przycisnął ucho do ściany i nasłuchiwał. Miał nadzieję, że intruz nie
odkryje tajemnych podziemi domu. Wydawało mu się, że upłynęły długie godziny, zanim się
zorientował, że Obcy idzie schodami na dół. Wstrzymał oddech, gdy usłyszał dźwięk świadczący o
tym, że intruz otwiera drzwi prowadzące do podziemi. Potem dobiegły odgłosy z pomieszczenia

będącego składem rupieci, ale wkrótce zorientował się, że Obcy wrócił na parter. Starszy pan
zamknął na chwilę oczy i pozwolił sobie na westchnienie ulgi. Intruz nie znalazł ukrytego pokoju.
Po chwili wszelkie hałasy ucichły. Eaton odczekał jeszcze pół godziny, żeby mieć całkowitą
pewność, że Obcy opuścił dom. Kiedy nabrał już przekonania, że jest sam, wyprostował się.
Mięśnie zesztywniały mu od przebywania w jednej pozycji. Odprężył się nieco i podszedł do
wyłożonej boazerią ściany, w której ukryte były drzwi do tajemnego przejścia. Zanim je otworzył,
nasłuchiwał jeszcze przez chwilę. Nic nie słyszał. Otworzył drzwi i wyszedł do ciemnego
korytarza. Tu zatrzymał się i znów nasłuchiwał. Cisza była tak gęsta jak mgła otulająca dom. Eaton
pośpieszył korytarzem ku schodom prowadzącym do podziemi. Zapalił świecę i ruszył nimi w dół.
Pewny był, że nikt nie dotarł do jego tajemnego gabinetu. Minął obszerny skład rupieci, otworzył
zamaskowane drzwi i zszedł do pomieszczenia, które dawnym właścicielom domu służyło jako
piwnica i droga ucieczki w razie napadu. Kiedy przed laty odkrył te podziemia, nikomu o nich nie
powiedział. Dokonał w nich pewnych ulepszeń i urządził wygodny gabinet oraz laboratorium,
gdzie mógł prowadzić ważne badania, ukryty przed oczami Obcych. Zadał sobie trud, by opierając
się na wzorach Vanza, sprytnie zabezpieczyć dojście do tajemnego gabinetu. Zszedł w dół starymi
kamiennymi schodami, odsunął fragment boazerii i właśnie szykował się do wejścia do najlepiej
zamaskowanej kryjówki w swoim domu, gdy usłyszał nagle szelest kroków na podeście schodów.
Serce zamarło mu na moment. Odwrócił się zbyt szybko, tak że noga, na którą utykał, ugięła się
pod nim. Upuścił świecę, by przytrzymać się krawędzi drzwi. - Myślałeś, stary durniu, że ukryjesz
przede mną swoje tajemnice? Wiedziałem, że muszę tylko czekać. - Leżąca na podłodze świeca
migotliwym blaskiem oświetlała ściany i schody. - Wiedziałem też, że każdy, wcześniej czy
później, po wyjściu intruza, chce sprawdzić, czy to, czego strzeże, jest nadal bezpiecznie ukryte.
Łatwo to przewidzieć. Chociaż świeca jeszcze nie zgasła, Eaton nie widział twarzy Obcego,
stojącego na podeście, dostrzegł tylko błysk światła na lufie pistoletu i złotą rękojeść laski w jego
dłoni. Starszy pan z przerażeniem zauważył, że Obcy podnosi pistolet i starannie w niego celuje. -
Nie - szepnął i cofnął się o krok. Dlaczego nie wziąłem broni, pomyślał. - Nie potrzebuję już żadnej
pomocy, żeby dotrzeć do twoich tajemnic. Sam otworzyłeś mi drzwi. Bardzo to uprzejme z twojej
strony. Eaton uskoczył do tyłu, gdy dostrzegł, że Obcy naciska spust. Nagły ruch, chociaż wywołał
silny ból w nodze, stwarzał szansę ocalenia. Starszy pan zobaczył błysk światła. Ogłuszający huk
wystrzału odbił się echem od kamiennych ścian. Poczuł uderzenie pocisku. Zachwiał się, ale nie
upadł. Nie jestem JUŻ tak szybki jak dawniej, pomyślał. Płomień leżącej na podłodze świecy
zamigotał jeszcze raz i zgasł. Zapanowała nieprzenikniona ciemność. - Do wszystkich diabłów! -
mruknął Obcy, wyraźnie zirytowany. Eaton zdumiony był tym, że jeszcze żyje. Pocisk trafił go w
ramię, nie w serce. Zapewne Obcy źle wycelował w migocącym świetle gasnącej świecy. Starszy
pan zdawał sobie sprawę, że zyskał parę sekund, by się uratować. Słyszał, jak intruz, klnąc cicho,
usiłuje zapalić następną świecę. Przycisnął dłoń do zranionego ramienia, by nawet kropla krwi nie
spadła na podłogę. Drugą dłonią poszukał najbliższej ściany. Jej powierzchnia była gładka, szklista.
Poruszając się po omacku, dotarł do pierwszego załomu muru i skręcił za róg, kierując się
wyłącznie ‘ zmysłem dotyku. Dostrzegł za sobą przyćmione światło, ale się nie obejrzał. Przed
sobą nic nie widział, lecz pod palcami czuł gładką ścianę. Tylko to było mu potrzebne. Sam
zaprojektował ten labirynt. Znał na pamięć jego tajemnice, - Co, u diabła?! - dobiegł go spoza
kamiennej ścianyj stłumiony głos Obcego. - Wyjdź, Pitney. Daruję ci życie, jeślij zaraz wyjdziesz.
Słyszysz mnie? Daruję ci życie. Potrzebny mij tylko ten cholerny klucz. Eaton zignorował te pełne
furii słowa. Mocniej przycisnął rękę do rany. Liczył na to, że krew wsiąknie w surdut. Gdyby
kapała na podłogę, zostawiłaby ślad umożliwiający Obcemu pościg. Musiał dotrzeć do gabinetu,
gdzie w biurku spoczywał pistolet. - Wracaj, stary durniu! Nie masz żadnej szansy! Eaton jeszcze
mocniej zacisnął ranę i zagłębił się w ciemnym labiryncie. Artemis i Zachary stali w niewielkim
ponurym pokoju i wyglądali przez okno na wąską uliczkę. - Tutaj się ukrył. - Artemis powiódł
dłonią po obdrapanym parapecie. - Zostały ślady po kotwicy, do której przywiązał linę. Zachary

pokręcił głową. - Dobrze, że zauważył pan, że ta dziwka zgasiła świecę. - Wiesz już, jak się
nazywa ta kobieta?

- Lucy Denton. Przed rokiem wynajęła pokój na parterze i pracowała tu aż do dzisiaj. - Wiesz coś

więcej o niej?

- Jeszcze nie. Zniknęła gdzieś w podejrzanych dzielnicach. Mały John mówi, że jeden z jego

kumpli coś tam na jej temat słyszał, ale na razie nikt jej nie widział. Artemis zauważył, że
Zachary jest dziwnie zatroskany. Typowa dla niego zadziomość zniknęła gdzieś bez śladu.
Zachary był dzieckiem ulicy. Miał jakieś nazwisko, ale zwyczajem młodych włóczęgów rzadko
go używał. Pracował dla Artemisa od ponad trzech lat. Znajomość zawarli, kiedy chłopiec z
kierowanej przez Zachary’ego bandy młodocianych złodziejaszków usiłował pozbawić Artemisa
złotego zegarka. Śmiała próba nie powiodła się; Artemis złapał łobuza za AMANDA QU!CK
kołnierz. Zachary, który stał na uboczu i obserwował całą akcję, nie opuścił swojego wspólnika,
tylko podjął desperacką próbę uwolnienia dzieciaka. Wyskoczył z bocznej uliczki, grożąc
Artemisowi nożem. Ten jednym ruchem pozbawił go broni, ale młodzieniec nie zrezygnował i
rzucił się na niego z pięściami. Postawa Zachary’ego, jego zapał w obronie młodszego kolegi,
spodobała się Artemisowi. Kiedy już uporał się z napastnikiem, wziął go na bok i powiedział: -
Jesteś sprytnym, dzielnym chłopcem. Mam robotę dla kogoś, kto jest tak lojalny. Jeśli chcesz
mieć pracę dającą stałe dochody, to zgłoś się do mnie. Trzy dni później Zachary czekał na niego
pod klubem. Chłopak był nieufny, ale zdecydowany. Porozmawiali przez dłuższą chwilę i doszli
do porozumienia. Początkowo ich wzajemne stosunki były chłodne, jak pomiędzy chlebodawcą
a pracownikiem, ale po pewnym czasie przerodziły się w przyjaźń opartą na szacunku i
lojalności. Artemis ufał Zachary’emu bardziej niż niektórym dżentelmenom z wyższych sfer. -
Nie przejmuj się. Znajdziemy ją w końcu. - Poklepał Zachary’ego lekko po ramieniu. Na razie
zajmiemy się czymś innym. Zachary nadal był niespokojny, bardziej, niż można było
oczekiwać. - To był vanzagarianin, panie Hunt. - Tak jak ja. - Artemis uśmiechnął się. - No tak.
Teraz on wie o tym, a przez to jest jeszcze bardziej niebezpieczny. Będzie ostrożniej szy, kiedy
spróbuje następnej sztuczki, - Myślisz o tym, że nie jestem już młody. To prawda, ale i wiek ma
swoje zalety. Ja też nauczyłem się paru sztuczek. - Wiem o tym lepiej niż inni. A może
przydałbym się panu jako taki.

- .

- . przyboczny strażnik?
- Bardziej potrzebny nil jesteś tu, na ulicach, zbierając informacje. Sam potrafię się obronić.

Zachary zawahał się, a potem skinął głową. - Tak, sir - mruknął. Artemis w zamyśleniu
rozglądał się po pokoju. - Na pewno dobrze zapłacił tej Lucy. Na tyle dobrze, że będzie mogła
ukrywać się przez dłuższy czas. - Znajdziemy ją, sir, ale to może potrwać. Zna pan dzielnicę, w
której się ukryła. To prawdziwy labirynt. - Po jakimś czasie skończą się jej pieniądze i wyjdzie z
ukrycia, żeby znaleźć sobie klientów. Wtedy na nią natrafimy. - Oby nie było to dla nas za
późno - powiedział ponurym tonem Zachary. - Mimo to odnalezienia jej nie uważam za
najważniejszą sprawę. Zapamiętaj sobie stare przysłowie Vanza: „Kiedy szukasz odpowiedzi,
warto rozejrzeć się tam, gdzie nie oczekujesz, że jest ukryta”. Poza dzielnicą rozpusty mamy
jeszcze inne miejsca do przeszukania. - My, w naszej dzielnicy, też mamy pewne powiedzenie,
panie Hunt: „Nie wychodź na ciemną ulicę, jeśli nie masz pistoletu w ręce i przyjaciela za
plecami”. - Dobra rada. Zapamiętam ją. Madeline obudziła się, by stwierdzić, że tak długo i tak
głęboko nie spała od dawna. Najważniejsze, że nie dręczyły jej koszmary o pożarze, krwi i
śmiechu martwego mężczyzny. W radosnym nastroju wstała z łóżka. Gdy wyjrzała przez okno,
spostrzegła, że miasto znów jest otulone gęstą szarą AMANDA QU!CK mgłą, ale nie popsuło
to jej humoru. Czuła się pełna energii, gotowa do podjęcia najtrudniejszych zadań,
prowadzących do rozwiązania zagadki ducha Renwicka. Nagle uświadomiła sobie, że przy
śniadaniu może spotkać Artemisa, i jej entuzjazm gwałtownie zgasł. Łatwiej byłoby jej stanąć
twarzą w twarz ze zjawą niż z tym mężczyzną. Spojrzała na odbicie swej zaspanej jeszcze

twarzy w lustrze stojącym na toaletce. Co innego zmusić go szantażem do zaangażowania się w
poszukiwania zaginionej pokojówki i ściganie mściwego ducha nieżyjącego męża, a co innego
prowadzić z nim obojętną rozmowę nad smażonymi jajkami i tostami, po tym jak pozwoliła mu
się uwieść. Ten nieoczekiwany niepokój zirytował ją. Dlaczego tak się przejmowała spotkaniem
z nim? Przecież dała mu wyraźnie do zrozumienia, że nic się nie zmieniło. Nadal była
Niebezpieczną Wdową, tak samo jak wczoraj. Przecież na jej reputację w oczach Artemisa nie
mogło wpłynąć odkrycie, że jest wdową dziewicą. Dlaczego wszystko wydaje mi się dzisiaj tak
szalenie skomplikowane, pomyślała, zaciskając dłonie na krawędzi stolika. Spojrzała jeszcze raz
na swoje odbicie w lustrze i z irytacją stwierdziła, że na policzkach pojawił się rumieniec. Z
jakiego powodu miałaby się czuć zażenowana? Artemis nie miał prawa pokpiwać z niej i być
arogancki. Był, bądź co bądź, dżentelmenem, chociaż zajął się interesami. Przy odrobinie
szczęścia mogło się okazać, że jeszcze śpi. A może należy do tych ludzi, którzy wstają bardzo
wcześnie i zjadają śniadanie, zanim obudzą się pozostali domownicy? Jej ojciec miał taki
zwyczaj. Nalała chłodnej wody do dużej białej miednicy. Ochlapała najpierw twarz, a potem
szybko umyła się gąbką. Następnie włożyła elegancką suknię z czarnej krepy, ozdobioną na
brzegach szarymi satynowymi kwiatuszkami, odetchnęła głęboko, otworzyła drzwi i odważnie
ruszyła w stronę jadalni. Szczęście jej nie sprzyjało. Artemis nie sypiał długo, ale nie miał też
zwyczaju zrywać się o świcie i potem dyskretnie znikać w bibliotece. Siedział przy stole,
przyjaźnie gawędząc z Bemice, jak gdyby w nocy nie zdarzyło się nic niezwykłego. Bo tak było,
pomyślała. Nic się nie zmieniło. - Dzień dobry, kochanie. - W niebieskich oczach Bernice, gdy
spojrzała na Madeline, widać było zadowolenie. - Och. wyglądasz dzisiaj świeżo jak stokrotka,
moja droga. Widzę, że mój nowy eliksir świetnie działa. Muszę przygotować ci na wieczór
następną porcję. Madeline dostrzegła błysk rozbawienia w oczach Artemisa. Rzuciła mu karcące
spojrzenie i zwracając się do Bernice, przywitała się grzecznie: - Dzień dobry, ciociu. Jakiś
dziwny wyraz pojawił się w oczach Bernice. ale natychmiast zniknął. Madeline podeszła do
kredensu i udawała, że z zaciekawieniem ogląda potrawy ułożone na srebrnych talerzach. Ku jej
przerażeniu ciotka nadal nie przestawała radośnie szczebiotać. - Słowo daję, Madeline, już
dawno nie wyglądałaś tak ładnie. Prawda, panie Hunt, że sprawia wrażenie cudownie
wypoczętej?

- Nic nie robi tak dobrze, jak głęboki nocny sen - odparł Artemis. Madeline, wbrew postanowieniu,

że będzie zachowywać się tak, jak gdyby nic się nie stało, marzyła tylko o tym, by ziemia
rozstąpiła się pod jej nogami i pochłonęła ją na zawsze. AMANDA QU/CK - Pan Hunt
poinformował mnie o niezwykłych zdarzeniach, óre miały miejsce dzisiejszej nocy -
oznajmiłaBemice. - Powiedział ci?

- Madeline upuściła widelec, który trzymała dłoni, i odwróciła się do niej. - Naprawdę powiedział

ci, co iło się w nocy?

- Tak, oczywiście, moja droga. Muszę przyznać, że byłam j głębi wstrząśnięta. - No tak.

- .

- . Mogę wyjaśnić.

- .

- . - Madeline rozejrzała się ;zradnie. - Pani ciocia jest bardzo zaniepokojona - wtrącił się Armis. -

Mam pełne prawo, by się niepokoić! - zawołała Bemice. ipad na ulicy, w sąsiedztwie klubu. To
straszne. Ci bandyci iją się coraz bardziej zuchwali. Madeline poczuła ulgę, ale drżenie rąk
jeszcze nie ustąpi. Usiadła na najbliższym krześle i zwróciła się do Ar nisa: - Ma pan jakieś
nowe wiadomości?

- Wczesnym rankiem widziałem się z Zacharym - odparł. yraz rozbawienia nie zniknął jeszcze z

jego twarzy. - Znaleźmy pokój, w którym ukrył się napastnik, ale z żalem muszę vierdzić, że nie
wniosło to nic nowego do sprawy. Mam dzieję, że Zachary i jego pomocnicy wkrótce dowiedzą
się egoś, co naprowadzi nas na trop tego wojowniczego vangarianina. Madeline była
zaskoczona. Zanim wstała z łóżka, on już ążył spotkać się ze swoim informatorem, przeszukać
dom, sy którym został napadnięty, i wrócić na śniadanie. Wyjątwo pilnie zajął się sprawami, do

których go zaangażowała. No właśnie. Zachowywał się tak, jak gdyby nic się nie stało. W
godzinę później Bemice zastała bratanicę w jej sypialni. Nie bawiąc się we wstępy, przystąpiła
wprost do rzeczy. - Jesteś bliska zakochania się w panu Artemisie, prawda? Madeline upuściła
pióro, którym sporządzała jakieś notatki. - Wielkie nieba! Cóż ty opowiadasz, ciociu. - Och,
moja droga, to jest bardziej poważne, niż sądziłam. Bemice sprawiała wrażenie zafrasowanej.
Usiadła na brzegu łóżka. - Zaczyna się pomiędzy wami romans. - Ciociu! - Od samego
początku zauważyłam, że podobacie się sobie. - Skąd takie dziwne przypuszczenia? Bemice
podniosła dłoń i zaczęła liczyć na palcach. - Po pierwsze, poprosiłaś go, żeby pomógł ci w
twoich kłopotach. Po drugie, on zgodził się na to. - I z tego wywnioskowałaś, że coś nas łączy?

- Tak. - To jest najbardziej dziwaczne, śmieszne i nonsensowne przypuszczenie, z jakim się

spotkałam. Jak mogłaś wyciągnąć taki wniosek z tak mizernych przesłanek?

- Czyżbym się myliła?
- Poprosiłam go o współpracę, gdyż potrzebna mi była pomoc człowieka, który zna sposób

rozumowania vanzagarian. Pan Hunt zgodził się, bo chce wejść w posiadanie dziennika mojego
ojca. To była zwykła handlowa umowa, nic więcej. - Jest tak, jak sądziłam. Masz z nim romans.
Madeline postukała palcami o blat sekretarzyka. - To nie jest takie proste, jak sądzisz, ciociu. -
Moja droga, jako wdowa jesteś kobietą światową, niezależnie od tego, czy czujesz się nią, czy
nie. Nie zamierzam ci nic doradzać. - Sama dobrze wiesz, że się przed tym nie powstrzymasz. -
Masz rację. Jak powiedziałam, nie zamierzam udzielać ci rad, chciałabym jednak, żebyś
zwróciła uwagę na jeden fakt. - Cóż takiego?

- Stwierdziłaś, że przyjął twoją ofertę, bo chce mieć dziennik Wintona. - Tak. - On jest mistrzem

Vanza. - Dlatego właśnie go zatrudniłam. Ciotka spojrzała na bratanicę z przyganą. - Doprawdy,
Madeline, jesteś inteligentną kobietą. Jak mogłaś przeoczyć coś tak oczywistego?

- Co jest aż tak oczywiste?
- Pan Hunt nie musiał wiązać się z tobą umową, żeby wejść w posiadanie tego dziennika.

Pamiętasz chyba, co sama mi powiedziałaś. Przy jego zdolnościach zdobycie go przyszłoby mu
bez trudu. - Ha! - zawołała triumfująco Madeline. - I tu się mylisz. Przemyślałam dobrze tę
sprawę. Pan Hunt doskonale wie, że wykradzenie dziennika wiązałoby się z poważnym
ryzykiem. - Jakim ryzykiem?

- Takim, że mogłabym ujawnić jego powiązania z Pawilonami Marzeń. Nie może ryzykować, by w

wyższych sferach zaczęto mówić o tym, że zajmuje się interesami. Rozumiesz? Nie miał
wyboru. Musiał zawrzeć ze mną układ. Bemice przyglądała jej się przez dłuższą chwilę, ale
milczała. - No i co teraz. Co o tym myślisz?

- zapytała Madeline. - Wiesz równie dobrze jak ja, że gdyby chciał to zrobić, to znalazłby sposób,

żeby zmusić cię do milczenia. Madeline znieruchomiała. Poczuła, że skóra cierpnie jej na
plecach. Patrzyła na cieniutki tomik oprawiony w cielęcą skórę, leżący na sekretarzyku. W jej
myślach zapanował chaos. Ciotka miała rację. Z JA W A Madeline po chwili opanowała się i
spojrzała jej w oczy. - Może masz rację, że on nie pomaga nam wyłącznie dlatego, by zdobyć
dziennik. Jeśli tak, to sprawa wydaje się jeszcze bardziej skomplikowana. , - Dlaczego tak
sądzisz, kochanie?

- Skoro nie pomaga nam z powodu tego dziennika, to ‘ dlaczego to robi? i - Och, powiedziałam ci

już, moja droga. Podobasz mu się. Myślę, że sprawia mu przyjemność odgrywanie roli
bohatera. - Jeśli go nawet pociągam, to nie ma to nic do rzeczy oświadczyła stanowczo
Madeline. - To wcale nie wyjaśnia, dlaczego nam pomaga. Poza wszystkim mistrzowie Vanza
ćwiczą się w tym, by nie ulegać uczuciom. - Nie przypuszczam, żeby takie ćwiczenia zawsze
były skuteczne. Namiętności bywają niekiedy bardzo silne. Madeline potrząsnęła głową. -
Artemis nigdy nie pozwoli na to, by kierowały nim namiętności. Jeśli nie pomaga nam ze
względu na dziennik ojca ani dlatego, że chce zmusić mnie do milczenia, oznacza to. że • miał
jakieś inne powody, dla których przystał na naszą umowę. - Jakież to mogą być inne powody?

- Któż to wie. On jest mistrzem Vanza. - Moja droga.

- .

- . - Naprawdę nie chciałabym o tym rozmawiać, ciociu. - Rozumiem. - Bemice przez chwilę

milczała, a potem się spytała: - Dobrze się czujesz?

- Oczywiście. Dlaczego miałoby mi coś dolegać?
- Nie chciałabym być niedelikatna, ale zdaję sobie sprawę, że tej nocy zdarzyło się coś, co było dla

ciebie całkiem nowym doświadczeniem. - Nie było to dokładnie to, czego oczekiwałam, ale nie
stało się nic złego - odrzekła Madeline. - Niezupełnie to, czego oczekiwałaś?

- Bemice wydęła wargi. - To dziwne. Wydawało mi się, że pan Hunt powinien być równie biegły w

sztuce kochania jak we wszystkim innym. - Doprawdy, ciociu, myślę, że dość jasno dałam do
zrozumienia, że nie chcę rozmawiać o tych sprawach. - Oczywiście, kochanie. - Ale jeśli już
musisz wiedzieć, to pan Hunt okazał się taki właśnie, jakim określiłam go na początku naszej
znajomości. Dojrzały, ale jednak młodzieńczy. 12 JlVtoś go śledził. Artemis zatrzymał się przy
najbliższej bramie i nasłuchiwał. 0dgłos kroków był cichy, stłumiony gęstą mgłą, lecz on
wyczuwał ich rytm. Kroki ucichły. Wysunął się z bramy i ruszył dalej. Po chwili znów je
usłyszał. Śledzący go człowiek nie zbliżał się, ale i nie astawał zbyt daleko w tyle. Artemis
wiedział, że jeśli się dwróci, nie zobaczy nic poza niewyraźną sylwetką, majaczącą ‘ gęstej
mgle. Przez dłuższy czas hałas na ulicy był na tyle duży, że nie yszał odgłosu kroków, ale nawet
wtedy czuł, że jest śledzony Na najbliższym rogu skręcił w lewo. Po przeciwnej stronie ulicy był
park. Widział potężne szkielety drzew, otulone mgłą. lica przejechał wolno powóz. Skorzystał z
turkotu kół i chrzęsi uprzęży, by przeskoczyć do następnej bramy. Czekał. Gdy zapadła cisza,
znów usłyszał kroki, tym rzem wolniejsze. A M ANO A QUICK Śledzący go człowiek
domyślił się zapewne, że on gdzieś się ukrył. Po kilku sekundach zrezygnował widać z akcji,
gdyż szybkim krokiem ruszył wzdłuż ulicy. Zakapturzona postać przeszła tuż przed nim.
Artemis wysunął się z bramy i bezszelestnie podszedł do niej. - Piękna pogoda na popołudniowy
spacer, prawda?

- powiedział spokojnie. - Artemis! - krzyknęła Madeline. Zatrzymała się i odwróciła w jego stronę.

- Na Boga, sir. Nie powinien mnie pan tak straszyć. To źle działa na moje nerwy. - Co pani tu
robi? Powiedziałem, że sam przeszukam dom i Pitneya. - A ja dałam panu wyraźnie do
zrozumienia, że na to nie > pozwolę. To był mój pomysł, jeśli pan pamięta. Przyglądał się jej
spod lekko opuszczonych powiek. Na’ pewno była zirytowana, ale podejrzewał, że złość służy
tylko zamaskowaniu innych - głębszych i mocniejszych - uczuć. • Pamiętał przecież o tym, że
chociaż jest wdową, i to podejrzaną: o zamordowanie męża, aż do ubiegłej nocy była kobietą
niewinną. Pamiętał, jak rumieniła się przy śniadaniu. - Jak się pani dzisiaj czuje?

- zapytał uprzejmie, - Cieszę się znakomitym zdrowiem, sir, jak zawsze - od powiedziała

zniecierpliwionym tonem. - A pan? - Jestem zdruzgotany poczuciem winy. - Winy?

- Zatrzymała się i spojrzała na niego. - Jaki pan ma powód, żeby czuć się winnym? - Szybko

zapomniała pani o wczorajszej nocy. Przykro mi słyszeć, że wywarłem na pani tak słabe
wrażenie. - Ależ nie zapomniałam. Zapewniam pana tylko, że nie m pan najmniejszego powodu,
by cierpieć z poczucia winj w związku z tym, co stało się w bibliotece. - Była pani niewinną
dziewicą. Z A W A - Nonsens. Byłam dziewicą, ale niezupełnie niewinną. Poprawiła nerwowo
rękawiczki. - Może pan być pewny, że żadna kobieta, która przeszła przez to, co ja przeżyłam po
.

- ślubie z Renwickiem Deveridge’em, nie pozostałaby niewinna. - Myślę, że rozumiem panią. - Tak

jak powiedziałam w nocy, nic się nie zmieniło. - Hmm. - Poza tym wcale nie wywarł pan na
mnie tak słabego wrażenia. - Dziękuję. Nawet nie domyśla się pani, ile dla mnie znaczy ten miły
komplement. Moja męska duma nie cierpi już tak bardzo. , - Taka udawana pokora nie bardzo
do pana pasuje, sir. Może pan sobie oszczędzić wysiłków. - Skoro pani nalega. - Jeśli już mowa
o poczuciu winy, to powinien pan mieć wyrzuty sumienia, że wymknął się pan z domu, nic mi o
tym nie mówiąc. Artemis rozejrzał się po zasnutej mgłą ulicy. Ludzi spotykali niewielu i było
mało prawdopodobne, by ktoś zwrócił uwagę ‘na Madeline. Jeśli zastosuję pewne środki

ostrożności, to ‘potrafię zapewnić jej względne bezpieczeństwo, pomyślał. Inna sprawa, że nie
miał wyboru. Jeśli nie zgodziłby się tlą jej towarzystwo, to mógł zrezygnować z przeszukania
domu Pitneya. - Dobrze. - Wziął ją pod rękę i przyśpieszył kroku. - Może pani pójść ze mną, ale
pod warunkiem, że kiedy znajdziemy się już w tym domu, będzie pani słuchać moich poleceń.
Czy iło zrozumiałe? Nie mógł widzieć, jak Madeline wznosi oczy ku niebu, bo Jej twarz
zasłaniał kaptur, ale był pewien, że tak właśnie ‘zareagowała na jego słowa. - Doprawdy, sir,
doprowadza mnie pan do rozpaczy. Czy naprawdę nie jest pan w stanie zrozumieć tej prostej
prawdy, że to pan powinien słuchać moich poleceń, a nie odwrotnie? Jest pan zaangażowany w
tę sprawę wyłączne dlatego, że’ zaproponowałam panu umowę. Gdyby nie ja, wcale nie wie i
działby pan, że istnieje problem ducha Renwicka. - Proszę mi wierzyć, nigdy nie zapominam,
że to wszystko dzieje się z pani winy. Wysoki mur, otaczający ogrody na tyłach ogromnej!
rezydencji Eatona Pitneya, nie stanowił przeszkody dla Ar temisa. Madeline trzymała w ręku
niewielką, niezapaloną jeszcze lampę i patrzyła, jak jej towarzysz wspina się po kamiennym
murze. Kiedy znalazł się na szczycie, opuścił! kawałek liny z zawiązaną na niej pętlą, i
Madeline wsunęła w nią but, uchwyciła się liny i Artemis, zdawało się bez wysiłku, wciągnął ją
na mur. Po chwili zniknęli w otulonym mgłą ogrodzie. - To wszystko jest całkiem zabawne -
powiedziała. - Obawiałem się, że tak to pani potraktuje - zauważył ponuro. : Mgła była tak
gęsta, że dom widziany od strony ogrodu! wydawał się ogromną bezkształtną bryłą. Artemis
znalazł’ kuchenne wejście i nacisnął klamkę. - Zamknięte - powiedział. - Można się było tego
spodziewać, skoro właściciel przebywa na wsi. - Madeline przyglądała się zabezpieczonym
okiennicami oknom. - Jestem pewna, że potrafi pan otworzyć, ten zamek. - Skąd u pani taka
pewność?

- Jest pan mistrzem Vanza. - Wzruszyła ramionami. Wiem z doświadczenia, że mężczyźni

wyćwiczeni w dawnych sztukach walki radzą sobie z każdymi zamkniętymi drzwiami. -
Oczywiście, nie pochwala pani tych umiejętności. Wyjął z kieszeni płaszcza komplet
wytrychów. W umyśle Madeline pojawiły się sceny z nocnych koszmarów. Zobaczyła siebie
pod drzwiami sypialni, próbującą otworzyć drzwi kluczem, który wyślizgiwał się jej z palców. -
Muszę przyznać, że są one użyteczne i nie kwestionuję ich również u pana. Mój ojciec też radził
sobie z zamkami, a nawet uczył mnie.

- .

- . Drobiazg. To nie ma teraz znaczenia. Artemis zerknął tylko na nią i przystąpił do pracy. Po

irugiej nieudanej próbie otworzenia zamka Madeline zaczęła się niepokoić. - Czy coś jest nie w
porządku?

- Wygląda na to, że Pitney w obawie przed Obcymi, którzy go podobno prześladują, kazał

zainstalować specjalne zamki. Takiego jak ten nie kupi się u przeciętnego ślusarza. Madeline
obserwowała kolejne próby. - Poradzi pan sobie?

- Może. - Nachylił się niżej nad dużym żelaznym żarnikiem. - Jeśli nie będzie pani rozpraszać

mojej uwagi. - Przepraszam - mruknęła. Artemis pracował jeszcze przez chwilę. - Mam go -
powiedział wreszcie. - Sprytny mechanizm party na klasycznym wzorze Vanza. Muszę zapytać
Pitneya, to mu go zrobił. - Ciekawe, jak go pan o to zapyta, nie przyznając się do Włamania do
jego domu - zauważyła ironicznie Madeline. - Dziękuję za zwrócenie mi uwagi na to drobne
przeoczenie. - Artemis schował wytrychy do kieszeni i otworzył drzwi. Patrzyli przez chwilę w
wąski ponury korytarz. Nie pojawił się nikt, by zażądać wyjaśnień, nie rozległ się żaden sygnał
alarmowy. Madeline ostrożnie przekroczyła próg. - Dom wydaje się pusty. Ciekawe, gdzie
naprawdę wyjechał Pitney. - Przy odrobinie szczęścia znajdziemy coś, co wskaże nam miejsce
jego pobytu. - Artemis wszedł za Madeline do wnętrza domu i zamknął drzwi. Stał przez chwilę,
uważnie rozglądając się w ciemnym korytarzu. - Jeśli coś tu znajdziemy, to wyślę do niego
Leggetta, żeby zadał mu parę pytań. Chciałbym’ wiedzieć, dlaczego Pitney uznał za stosowne
opuścić miasto.

- ; - Tak, ja.

- .

- . - Madeline zatrzymała się przy drzwiach kuchennych i patrzyła na leżący na stole kawałek sera i

niedojedzoną; kromkę chleba. - Co tam jest?

- Artemis stanął za swą towarzyszką i ponad jej głową patrzył na niedokończony posiłek. -

Rozumiem. Madeline weszła do kuchni i wzięła do ręki kromkę chleba.

- ‘ - Pan Pitney musiał opuścić dom w pośpiechu, i to całkiem; niedawno. Chleb jest świeży. ,

Artemis ściągnął brwi. - Chodźmy. Musimy działać szybko. Wolałbym nie spędzaćj tu więcej
czasu, niż jest konieczne. Ruszył korytarzem w głąb domu i po chwili znalazł si w holu.
Madeline dogoniła go, gdy zatrzymał się przy otwartych dużych dębowych drzwiach. -
Biblioteka?

- zapytała, zatrzymując się obok niego. - Tak. - Artemis nie poruszył się. Uważnie oglądał pokój.

Albo Pitney pilnie potrzebuje gospodyni, albo ktoś tu by przed nami. - Co ma pan na myśli, sir?

- Madeline stanęła na palcach zajrzała ponad jego ramieniem do biblioteki i wstrzymali oddech na

widok rozrzuconych na dywanie papierów i książek. ‘ Wielkie nieba! Pitney z całą pewnością
nie narobiłby takieg bałaganu, mimo że jest dziwakiem. Zresztą ekscentryczni i yanzagarianie
do przesady lubią porządek. Bałagan ich roz prasza. - Ciekawe spostrzeżenie - powiedział
Artemis, potem cofnął się i zaczął przeszukiwać hol. - Chwileczkę! - zawołała cicho Madeline. -
Nie zamierza pan przeszukać biblioteki?

- Szkoda na to czasu. Jeśli było tu coś interesującego, to ten, co zjawił się przed nami, z pewnością

to znalazł. - Artemisie, może Pitney miał rację. Może naprawdę ktoś go śledził?

- Niewykuczone - odparł wymijająco. Dreszcz niepokoju wstrząsnął Madeline. - Uważa pan, że nie

zrobili tego ci wyimaginowani Obcy? To był duch Renwicka? ‘ - Proponuję, żebyśmy nie
nazywali tego kogoś duchem. ; Kimkolwiek jest, to człowiek z krwi i kości. - vanzagarianin.
Artemis bez słowa ruszył na dalsze poszukiwania. Madeline podążyła za nim. Zatrzymała się
jeszcze raz, gdy stanął przy drzwiach salonu. Meble przykryte były pokrowcami, okna
zasłonięte ciężkimi kotarami. - Wydaje mi się, że Pitney niezbyt często przyjmował gości -
zauważył Artemis. i - Bardzo dziwny człowiek. Ale w końcu jest.

- .

- . ‘ - Proszę nie kończyć. To nie najlepszy moment, by przypominać mi o pani uprzedzeniach w

tych sprawach. Madeline zamilkła. Wspólnie przejrzeli pomieszczenia na piętrze. Wszędzie
panował chaos. Ubrania wyrzucono z szaf, komody były Opróżnione, kufry otwarte. Jak pan
myśli, czego ten ktoś szukał?

- zapytała. - Tego samego, co próbował znaleźć w bibliotece Linslade’a Może Księgi Tajemnic,

choć nie rozumiem, jak zdrowy n, umyśle człowiek może uwierzyć w jej istnienie. - O ile
dobrze pamiętam, wspomniałam już, że Renwici Deveridge nie był człowiekiem normalnym. -
Tak, powiedziała pani coś takiego. Przy końcu korytarza natrafiła na wąskie, kręte schody. -
Możemy tędy wrócić - zdecydował Artemis. - A co z podziemiami? Tam z całą pewnością jest
par pomieszczeń z mnóstwem gratów. - Madeline ruszyła za swyr towarzyszem schodami w dół.
- Może duch.

- .

- . to znaczy ta intruz nie pomyślał o przeszukaniu ich. - Podejrzewam, że był na tyle skrupulatny,

ale warto i tan się rozejrzeć. W korytarzu na parterze, za kuchnią, Artemis otwór drzwi, za
którymi znajdowały się schody prowadzące piwnic. Zatrzymał się na chwilę, by zapalić latarnię,
a poter ruszył w dół. Po chwili znaleźli się w zakurzonym pomiesz* czeniu, pełniącym rolę
składu rupieci. Madeline patrzyła na skrzynie i zamknięte kufry. - Nawyraźniej intruz nie trudził
się, by tu czegoś szukać. Może nie odkrył wejścia do piwnic? Artemis zatrzymał się obok
schodów i uniósł latarnię. - Był tutaj - stwierdził. - Dlaczego pan tak uważa?

- Ślady stóp na zakurzonej podłodze. - Pochylił lampę. Jedne kończą się tu, przy ścianie, drugie

prowadzą do tyct schodów. Byli tu niedawno dwaj ludzie, ale tylko jeden wyszedtj Madeline
patrzyła na miejsce, gdzie kończyły się ślady. - Wygląda na to, że któryś z nich potrafi przenikać
pr ściany. - Hmm.

- .

- . Artemis podszedł do kamiennej ściany i przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Potem powiódł

palcami wzdłuż niewidocznej niemal rysy. W pewnym momencie rozległ się cichy, stłumiony
zgrzyt. Madeline podbiegła do niego. - Ukryty mechanizm?

- Tak. Jeden z kamieni odchylił się na bok, ukazując solidny żelazny zamek. Artemis odstawił

latarnię i sięgnął po komplet wytrychów. - Mamy szczęście, że Pitney trzyma się klasycznych
wzorów ‘ Vanza - powiedział po chwili. - Warto przestrzegać tradycji. Po chwili odetchnął z
satysfakcją. W ścianie znów zazgrzytały cicho dobrze naoliwione mechanizmy. Madeline
patrzyła zafas; cynowana, jak odchyla się fragment muru o rozmiarach drzwi. ; - Następne
schody - szepnęła. - Muszą tam być jakieś i pomieszczenia. - Ta część domu jest bardzo stara. -
Artemis przyjrzał się • kamiennym schodom prowadzącym w dół i znikającym w cał kowitych
ciemnościach. - Schody prowadziły prawdopodobnie do pomieszczeń, które pełniły rolę
piwnicy. To mogła być również droga ucieczki. Takie podziemne przejścia często budowano w
starych zamkach i fortecach. - Może Pitney skorzystał z niego, by uciec przed intruzem -
zauważyła Madeline, wpatrując się w ciemną przestrzeń. ( Artemis zamyślił sę. - Wrócę tu
później, żeby sprawdzić, dokąd prowadzą te schody - powiedział. - Po tym jak odprowadzi
mnie pan do domu, tak? A wła śnie, że nie! - Znieruchomiała na moment, gdy spostrzegła
leżące na podłodze świece. - Chodźmy. Nie możemy tracić czasu. - Madeline, widzę, że tym
razem muszę być twardy. Groźnie zmierzył ją wzrokiem. - Proszę się nie trudzić, nie przekona
mnie pan. - Podniosła jedną ze świec i zapaliła ją. - Jeśli nie chce mi pan towarzyszyć, pójdę
sama. - Przez chwilę zdawało jej się, że Artemis zaprotestuje, ale uniósł latarnię i ruszył
schodami w dół. - Czy ktoś pani powiedział, że większość dżentelmenów uważa upór za mało
pociągającą cechę damy?

- zapytał, siląc się na obojętny ton. Skrzywiła się. Nie mogła zaprzeczyć, że jego słowa nieco ją

dotknęły. - Nie uważam tego za istotny problem, jako że w tym momencie nie poszukuję męża.
A skoro mowa o uporze, to wydaje mi się, że pod tym względem doskonale do siebie pasujemy.
- Nie zgodzę się z tym. Pierwszeństwo przypisywałbym pani. - Nagle przerwał. - O! Co my tu
mamy? Zatrzymał się na ostatnim stopniu schodów, tak że niewiele brakowało, a wpadłaby na
niego. Stanęła o jeden stopień wyżej i zerknęła mu przez ramię. Przez chwilę nie mogła wyjść ze
zdumienia. W świetle latami zobaczyła coś, co na pierwszy rzut oka przypominało ciasny
korytarz obwieszony klejnotami, które tworzyły zawiły wzór o kształcie diademu. Dopiero po
chwili zrozumiała, że patrzy na wąskie wejście do wnętrza sali. której wszystkie ściany
wyłożone są niewielkimi, gładkimi płytkami. - Po co Pitney zadał sobie tyle trudu, by urządzić
takie wnętrze?

- zapytała. - On musi być naprawdę wyjątkowym dziwakiem. - Myślę, że co do tego jesteśmy

zgodni. - Aretmis ruszył; w kierunku wyłożonego płytkami pomieszczenia. - Tylko że] przy
tym jest mistrzem Vanza, o czym mi pani często przypomina. Madeline patrzyła przed siebie z
rosnącym zdumieniem. Światło latami, odbijające się w setkach płytek ułożonych w dziwne
wzory, wywoływało w oczach patrzącego niezwykłe wrażenia. Rzędy równoległych, różnej
grubości smug biegły wzdłuż ścian, przecinały sufit i ginęły po przeciwległej stronie. W
pewnym miejscu szereg niewielkich kwadratów zdawał się znikać w nieskończoności.
Zdumiona i lekko oszołomiona, przyglądała się fragmentowi ściany, na której dostrzegła wzór
składający się z większych i mniejszych trójkątów. Gdy spojrzała wyżej, zobaczyła niekończący
się ciąg kół tworzących jak gdyby tunel, na tyle duży, że można było weń wejść. Złudzenie było
aż tak wyraźne, że wyciągnęła w tę stronę rękę. ale pod palcami wyczuła tylko gładką płytkę. -
To są wzory Vanza - szepnęła. - Oglądałam je w jakiejś starej księdze. - Tak - Artemis uważnie
oglądał wzór, który sprawiał, że w miejscu, gdzie była tylko płaska ściana, widziało się dużą
salę. - Te ilustracje znajdują się w księdze pod tytułem „Strategia iluzji”. Niektóre wzory
wykorzystałem w Pawilonach Marzeń. Artemis doszedł do końca korytarza, skręcił w prawo i
nagle zniknął, jak gdyby wszedł w jedną ze ścian. Razem z nim zniknęło światło latami.

Madeline została ze świecą w ręce. Ogarnął ją dziwny niepokój. - Artemisie! zawołała cicho.
Pojawił się na końcu korytarza, a wraz z nim światło. - To jest labirynt. - Cały wyłożony tymi
płytkami?

- Najwidoczniej. - Bardzo dziwne. - Powiedziałbym raczej, że jest to sprytny sposób, by

zamaskować tajemne wyjście.

- .

- . a może coś innego. - Czy Pitney mógł tu ukryć coś bardzo ważnego?
- Coś, co jest szczególnie cenne dla człowieka tak ekscentrycznego jak Eaton Pitney, nie musi być

aż takie ważne dla kogokolwiek innego - zauważył Artemis. - To prawda, ale skoro i tak nie
wiemy, czego szukamy, to może warto się rozejrzeć. - Zgadzam się. Potrzebny nam będzie
sznurek. - Sznurek? Och, tak, oczywiście. Do zaznaczenia drogi przez labirynt. Myślę, że
znajdziemy jakiś w kuchni. Artemis ruszył w stronę wyjścia. Był o krok od niej, gdy zauważyła,
że nagle nieruchomieje ze wzrokiem wbitym w schody, którymi zeszli do podziemia. - Do
diabła! - mruknął. Zgasił nagle latarnię i zdmuchnął świecę. Ogarnęła ich nieprzenikniona
ciemność. - Co się stało?

- zapytała szeptem. - Ktoś stoi na podeście schodów - odpowiedział bardzo cicho. - Pitney?
- Nie wiem. Nie widziałem jego twarzy. Idziemy. - Wziął ją za rękę i pociągnął w głąb labiryntu.

Poczuła narastający lęk. Myśl, że ma się w nim zagłębić, wywoływała w niej paniczny strach.
Oddychała z trudem. Na szczęście przypomniała sobie, że mają latarnię. Poczuła podmuch
powietrza, a potem usłyszała głuche stuknięcie. - Co to było?

- Ten drań zamknął drzwi u szczytu schodów. Usłyszeli jeszcze stłumiony odgłos zgrzytania

metalu o metal. - Teraz przekręcił klucz w zamku - dodał Artemis. - Na nic lepszego nie
zasłużyłem za to, że pozwoliłem pani przyjść tutaj. - Założę się, że to był Pitney. - Złość, którą
nagle poczuła, złagodziła nieco lęk ściskający jej gardło. - Prawdopodobnie sądzi, że zaskoczył
tak zwanych Obcych w swoim labiryncie. - Bo zaskoczył obcych. - Artemis zapalił latarnię. -
Nas, mówiąc ściśle. - Może powinniśmy go zawołać. Wyjaśnić, że nie mamy złych zamiarów. -
Wątpię, czy zdołalibyśmy się porozumieć przez te potężne drzwi. Nawet gdyby to było
możliwe, nie sądzę, żebyśmy go przekonali. Bądź co bądź, przyłapał nas w swoich podziemiach.
- Artemis zamyślił się na chwilę. - Poza wszystkim istnieje możliwość, że to nie Pitney zamknął
nas tutaj. - Myśli pan, że mógłby to być ten intruz, który przeszukiwał dom, zanim przyszliśmy?

- Być może. Artemis wyjął pistolet z kieszeni, sprawdził go, a potem zaczął z zainteresowaniem

wpatrywać się w sufit. Albo podziwia swoje odbicie w płytkach nad głową, albo modli się o
wskazówki z niebios, pomyślała Madeline. Była jednak pewna, że na szybką pomoc nie ma co
liczyć. - Artemisie, nie chciałabym panu przeszkadzać, ale nie możemy tu tkwić w
nieskończoność. - Hmm? Nie, oczywiście, że nie. Kucharka będzie niezadowolona, jeśli nie
wrócimy na kolację, nie mówiąc już o pani cioci. - Zmartwi się nie tylko kucharka i ciocia. -
Madeline rozejrzała się. - Ja też zacznę się niepokoić, jeśli będę zmuszona przebywać tu przez
dłuższy czas. Chciałam panu przypomnieć, że nie mamy ze sobą żadnego z eliksirów mojej
ciotki. - Następnym razem, udając się na taką wyprawę, powinniśmy pamiętać, by zabrać ze
sobą choć jedną buteleczkę. Do licha, sir, wydaje mi się, że zaczyna się pan świetnie ć. Szukam
tylko zabawnych stron naszej sytuacji. - Nadal rywał się w sufit. - Zresztą to pani stwierdziła, że
włamanie omu Pitneya może być całkiem zabawne. To już przestaje być śmieszne, sir. Jak
długo, pana iem, ten człowiek może pilnować wejścia? Nie mam pojęcia ani nie zamierzam
tego sprawdzać. Tlis uśmiechnął się do niej. - Chodźmy, musimy stąd c, bo spóźnimy się na
kolację. Co to wszystko znaczy? Dokąd chce pan iść? To jest labirynt Vanza. Tak, wiem o tym.
I co z tego? Musi mieć drugie wyjście. - Skręcił w bok i zniknął. Artemisie! Niech pan się ze
mną nie drażni. - Uniosła ; spódnicy i pośpieszyła za nim. - O co panu chodzi? Chcę znaleźć
drugie wyjście, to wszystko. Ciekawe, jak pan to zrobi? Idąc po śladach. Jakich śladach?

- Madeline usiłowała nie patrzeć na nicze, rozpraszające uwagę wzory, jakie tworzyły płytki. nisie,

jeśli prowadzi pan jakąś dziwaczną grę w stylu a, to muszę powiedzieć, że nie wydaje mi się

ona zabawna. ‘ejrzał się przez ramię; w jego uśmiechu dostrzegła ącą pewność siebie. Droga
przez labirynt jest wyraźnie zaznaczona. zejrzała się, ale widziała tylko linie, które zbiegały się
- w oddali, i figury tworzące fałszywe otwory w ścianach. Mię widzę żadnych znaków. :emis
ręką wskazał sufit. Początkowo widziała tylko aszające uwagę geometryczne wzory, lecz po
chwili ‘egła słabe ślady sadzy, widoczne na jaśniejszych płytkach. Zrozumiała, że zostawiły ją
świece i oliwne lampki, przenoszone tędy przez Batona Pitneya, kiedy niezliczone razy
przemierzał swój labirynt. Ufga, jakiej doznała, była tak ogromna, że Madeline gotowa była
wybaczyć swojemu towarzyszowi złośliwe demonstrowanie zadowolenia z siebie. - Wykazał
pan wiele sprytu i inteligencji, zauważając te ślady - powiedziała. - Proszę zachować ostrożność
z takimi pochwałami. Nie wyobraża sobie pani, jak na mnie działają. - Skręcił w następny
korytarz, pokryty jeszcze bardziej niesamowitymi wzorami. Przysięgam, że pani słowa
przyprawiły mnie o zawrót głowy. Skrzywiła się. Nie mógł tego widzieć, gdyż szła za jego
plecami. Postanowiła zmienić temat rozmowy. - Biedny pan Pitney. Musi się bardzo bać tych
mitycznych Obcych, skoro zdecydował się działać w ten sposób. Nie do wiary, że zamknął nas
w tym strasznym labiryncie. Kiedy się stąd wydostaniemy, postaram się z nim porozmawiać. -
Boję się, że to nic nie da. - Mam duże doświadczenie w postępowaniu z takimi szalonymi
przyjaciółmi mojego ojca. Jestem pewna, że jeśli uda mi się osobiście porozmawiać z panem
Pitneyem, to będę w stanie się z nim porozumieć. - Żywię taką nadzieję, bo i ja mam do niego
parę pytań. Artemis zatrzymał się nagle. Tym razem wpatrywał się w podłogę. - Wygląda na to,
że nie trzeba będzie go szukać w metafizycznej sferze, żeby z nim porozmawiać. Madeline
spojrzała na brązową plamkę, widoczną na jasnożółtych płytkach. - Krew? Artemis przykucnął,
żeby lepiej przyjrzeć się śladowi na podłodze. - Tak, i to nie tak dawno zakrzepła. Coś się tutaj
wydarzyło w ciągu paru ostatnich godzin. - Podniósł się i spojrzał w stronę, z której przyszli. -
Aż do tego miejsca nie było widać krwi na podłodze. Albo ktoś został zraniony tutaj, albo w
innym miejscu labiryntu i zdołał zapobiec krwawieniu, zanim nie znalazł się dostatecznie
daleko. Madeline była wstrząśnięta. - Myśli pan, że Pitney postrzelił kogoś, kto wdarł się do
labiryntu? Trudno mi w to uwierzyć. Wiadomo, że jest dziwakiem, ale zawsze wydawał mi się
miłym, łagodnym starszym panem. - Może i jest miły, ale wcale nie musi być taki łagodny
mimo podeszłego wieku. - Gotowa jestem zgodzić się z panem w tej sprawie. - Nie wiemy
jeszcze, czy to on był ofiarą, czy napastnikiem zauważył Artemis. - Proszę zaczekać tutaj, a ja
pójdę dalej. - Ale, Artemisie.

- .

- . Spojrzał na nią tak groźnie, że zamilkła. Uświadomiła sobie, iż po raz pierwszy ujawnił tę stronę

swojego charakteru. Wiedziała jednak, że potrzebuje jego pomocy jako człowieka
doświadczonego. Postanowiła pozwolić mu działać samodzielnie. Skinęła głową, by
potwierdzić, że zrozumiała. Artemis, wyraźnie usatysfakcjonowany, trzymając gotowy do
strzału pistolet, ruszył niemal bezszelestnie w głąb labiryntu. Skręcił za najbliższym rogiem i
zniknął. Drżącymi palcami zapaliła świecę i nasłuchiwała. Starała się oddychać powoli,
rytmicznie, jak w czasie medytacji. Nie potrafiła powiedzieć, w jakim momencie poczuła w
powietrzu lekki, prawie niewykrywalny zapach. Po chwili wyczuła ostrosłodką woń. Kadzidło?
Nie potrafiła nazwać tych ziół, lecz była niemal pewna, że z tym zapachem zetknęła się już przy
jakiejś okazji. Stawał się coraz mocniejszy. Z zakamarków pamięci wyłonił jej się nagle obraz
sprzed wielu lat: stoi w drzwiach pokoju ciotki, zwanego laboratorium, i przygląda się, jak ta
rozciera w moździerzu jakieś vanzagariańskie zioła. „L czym tym razem eksperymentujesz,
ciociu Bemice?” - przypomniała sobie swoje pytanie i nagle odżyły jej w pamięci jakieś
fragmenty odpowiedzi: „Podobno w małych ilościach te zioła wywołują halucynacje, a w
większej dawce są silnym środkiem usypiającym, nawet dla najbardziej.

- .
- .

- „. Szok sprawił, że Madeline zamarła na kilka sekund. Potem nastąpił przypływ wielkiej energii i

ruszyła biegiem w kierunku, w którym poszedł jej towarzysz. - Artemisie! Gdzie pan jest?

Dzieje się coś strasznego! - Tędy - usłyszała jego głos. - Proszę się kierować plamami krwi, są
dobrze widoczne. Pobiegła krętym korytarzem, wypatrując na podłodze tych przerażających
brązowych plam. Potem skręciła w prawo i znalazła się w niewielkim pokoju urządzonym jak
miniaturowa biblioteka. Widok był zaskakujący. Zimna kamienna podłoga pokryta była
pięknym dywanem. Pośrodku stało stare mahoniowe biurko, za nim fotel, a obok niego dwie
niezapalone lampy. Trzy oszklone szafy, zapełnione oprawionymi w skórę tomami, stały pod
ścianami wyłożonymi płytkami, tworzącymi wzór z trójkątów. Gabinet dżentelmena w sercu
labiryntu. Nic dziwnego, pomyślała, jeśli wziąć pod uwagę, że ten człowiek jest
vanzagarianinem i wobec tego ma naturalne skłonności do dziwactw. Potem zobaczyła
Artemisa, przykucniętego za biurkiem. Okrążyła solidny mebel i zamarła na widok Batona
Pitneya. Leżał na podłodze. Na dywanie, obok jego bezwładnej, zakrwawionej dłoni, dostrzegła
pistolet. W ranę w lewym ramieniu wciśnięty miał fular. - Panie Pitney! - Przykucnęła obok
niego i dotknęła jego ręki. Nie poruszył się, nie otworzył oczu, ale oddychał, chociaż słabo. -
Dzięki Bogu, żyje - szepnęła. - To wyjaśnia nam jedną z dwóch zagadek - powiedział Artemis. -
Wiemy, że to nie on zamknął nas w labiryncie. Madeline oderwała wzrok od poszarzałej twarzy
rannego. - Przed chwilą poczułam niepokojący zapach. Wiem, że pochodzi od pewnych ziół,
które wywołują halucynacje, a potem senność. Ktoś celowo zatruł powietrze w labiryncie.
Artemis wciągnął powietrze przez nos i potrząsnął głową. - Nie czuję żadnego niezwykłego
zapachu. - Zapewniam pana, że mam świetny węch i czuję zapach usypiających ziół. Ciocia
kiedyś eksperymentowała z nimi. Powinniśmy jak najszybciej się stąd wynosić. - Wierzę pani. -
Musi pan znaleźć to drugie wyjście. - Wydaje mi się, że jest gdzieś tutaj, w sercu labiryntu
powiedział Artemis, znów patrząc w sufit. - Skąd to przypuszczenie?

- Siady sadzy na suficie są tutaj mocniejsze i nie ciągną się dalej w żadnym kierunku. Zresztą

Pitney postąpiłby rozsądnie, umieszczając awaryjne wyjście obok swego gabinetu. Wyjął z
pochwy sztylet, który nosił pod płaszczem, i podszedł do najbliższej ściany. Wsunął ostrze w
szparę pomiędzy płytkami, ale nie znalazł głębszej szczeliny. Spróbował w następnej szparze,
ale i tu ostrze się nie zagłębiło. Madeline niecierpliwie patrzyła, jak Artemis metodycznie
sprawdza szczeliny pomiędzy płytkami. Po skontrolowaniu wszystkich ścian ukląkł i zajął się
podłogą. Zapach ziół stawał się mocniejszy. - Żałuję, że nie zabrałam sztyletu, który dostałam
od ojca. We dwoje szybciej sprawdzilibyśmy wszystkie szpary. Następnym razem będę o tym
pamiętała. - Z przykrością muszę pani powiedzieć, Madeline, że przyszłego męża, bardziej niż
pani upór, zniechęcić może fakt, że chętnie posługuje się pani pistoletem, sztyletem i podobnymi
przedmiotami. - Kiedy zacznę znów szukać męża, postaram się znaleźć takiego mężczyznę,
któremu nie będą przeszkadzać tego rodzaju drobiazgi. - Ach tak, tylko obawiam się, że będzie
on należał do kategorii ekscentryków, o których ma pani nie najlepszą opinię. - Artemis
odetchnął głęboko i zmarszczył czoło. - Ma pani rację z tym zapachem. Teraz i ja go czuję. -
Proszę przewiązać twarz fularem, to osłabi działanie ziół. - Nakryła sobie usta i nos chusteczką.
Nadal czuła niepokojący zapach, ale nie był już tak mocny. Artemis sporządził prowizoryczną
maskę na twarz i wrócił do przerwanej pracy. Odchylił róg dywanu i ostrzem sprawdzał kolejne
spoiny pomiędzy płytkami. Madeline zaczęła powątpiewać, czy jego teoria o drugim wyjściu
jest prawdziwa, ale ponieważ nie miała lepszego pomysłu, milczała. Patrząc na wzory na
ścianie, odniosła wrażenie, że się poruszają. Zamknęła na moment oczy, próbując pozbyć się
tego złudzenia, ale gdy znów spojrzała na ścianę, poruszyły się jeszcze mocniej. - Artemisie,
zaczynają się halucynacje. Mamy coraz mniej czasu. Odchylił dywan nieco szerzej i przystąpił
do sprawdzania kolejnej szpary. Ostrze zagłębiło się po rękojeść. - Myślę, że znaleźliśmy
wyjście - powiedział i schował sztylet do pochwy. Teraz już palcami wyczuł lekkie zagłębienie i
uniósł brzeg płytki. Madeline usłyszała zgrzyt zawiasów. Fragment podłogi odchylił się ku
górze, odsłaniając ciemny korytarz, do którego prowadziły wąskie kamienne schodki. Strumień
chłodnego wilgotnego powietrza wdarł się do pokoju. Papiery leżące na biurku poruszyły się.
Artemis spojrzał na swoją towarzyszkę. - Jest pani gotowa?

- Tak, tylko co z Pitneyem? Nie możemy go tu zostawić. - Ja go będę niósł, a pani musi prowadzić

- powiedział, wstając. Madeline wzięła lampę i zeszła do ciemnego korytarza pod podłogą
labiryntu. Artemis podniósł Pitneya z zakrwawionego dywanu i przerzucił go sobie przez ramię.
Ruszył za Madeline do kamiennego tunelu. Zatrzymał się tylko na moment, by zamknąć
ruchomą klapę w podłodze. 13 Kana jest czysta. - Bemice zawiązała końce bandaża,
opasującego szczupłe ramię Eatona Pitneya. - Nie widzę żadnych oznak infekcji, sir. Miał pan
wyjątkowe szczęście. - Jestem pani ogromnie zobowiązany. - Twarz starszego pana wykrzywił
grymas bólu, ale spojrzenie wyrażało głęboką wdzięczność. Powoli opadł na poduszki. -
Przechowywałem w biurku pewne lecznicze zioła i zdołałem je zażyć, zanim straciłem
przytomność. - Bardzo to rozsądne, że miał je pan pod ręką - powiedziała Madeline stojąca w
nogach łóżka. - Mój gabinet jest w pełni przygotowany na takie nadzwyczajne okoliczności -
powiedział Pitney. - Mam zapasowe naboje do pistoletu, wodę, żywność. Zawsze wiedziałem,
że któregoś dnia przyjdzie mi schronić się w swoim labiryncie. Obcy musieli zaatakować
wcześniej czy później. AMADA QUICK Ten stary człowiek jest może szalony, pomyślał
Artemis, ale niewątpliwie miał dość rozsądku i odwagi, by ukryć się w labiryncie przed
napastnikiem, który do niego strzelał. Spojrzał na Madeline i pomyślał, że ona również
wykazała wiele odwagi i opanowania w labiryncie i tunelu, którym wydostali się na zewnątrz.
Nie mógł nie odczuwać podziwu. Po powrocie z niebezpiecznej wyprawy Madeline wykąpała
się i przebrała w szarą perkalową suknię. Włosy, uczesane z przedziałkiem, układały się we
wdzięczne fale po obu stronach głowy, tylko niewielkie loczki opadały na uszy. Gdyby nie
skupiony wyraz twarzy, można by pomyśleć, że całe popołudnie spędziła, przyjmując gości. O
tym, jak wiele musiała przeżyć w minionych latach. świadczył fakt, że potrafiła tak spokojnie
potraktować wydarzenia tego popołudnia. Na szczęście wszystko zakończyło się dobrze. Ukryte
w podłodze wyjście prowadziło do długiego, wykutego w skale tunelu, którego wylot znajdował
się w opuszczonej szopie. Zabłoceni i dźwigający nieprzytomnego Pitneya, wydostali się na
ulicę. Tu pojawił się kłopot z zatrzymaniem jakiejkolwiek dorożki. W końcu dotarli do domu.
Bemice, słuchając chaotycznych wyjaśnień, zajęła się energicznie rannym. W rezultacie jej
zabiegów odzyskał wreszcie przytomność i wkrótce zorientował się, gdzie jest. Szybko
rozpoznał Bemice. - Czy może nam pan powiedzieć, co się wydarzyło? zapytał Artemis. -
Obawiam się, że nie jestem już taki sprawny jak niegdyś powiedział Pitney. - Obcy zaskoczył
mnie. Dawniej nic takiego nie mogłoby się zdarzyć. Madeline uśmiechnęła się dyskretnie i
Artemis nie mógł jej mieć tego za złe. Rozmowa z Pitneyem nie będzie łatwa, pomyślał. Ten
człowiek najwyraźniej całą winę przypisuje istotom, które sobie wymyślił. - Czy pan wie, kim
był ten.

- .

- . Obcy, który strzelał do pana? zapytała Madeline. - Nie. Twarz miał przewiązaną chustką,

kapelusz nasunięty nisko na czoło. - Może jednak potrafi pan coś o nim powiedzieć - nalegała.
Coś, co mogłoby nas naprowadzić na jego ślad. Pitney zmarszczył czoło. - Mogę tylko
powiedzieć, że poruszał się jak młody człowiek, z pewnością niedotknięty reumatyzmem. No i
miał w ręku laskę ze złotą rączką. Artemis zauważył, że Madeline mocniej zacisnęła dłonie na
oparciu fotela. - Laskę, powiada pan - powtórzyła. - Owszem. Wydało mi się to dziwne. Nie
była to laska. jaką nosiłby w tej sytuacji mężczyzna wyćwiczony w sztukach walki Vanza. -
Pitney przerwał na moment. - Z drugiej strony człowiek ten przyszedł z ulicy i był
zamaskowany. Laska pasowała do jego wyglądu, chociaż wydała mi się raczej niezwykła.
Madeline wymieniła spojrzenie z Artemisem, a potem znowu zwróciła się do Pitneya: - Czy
może pan jeszcze coś o nim powiedzieć?

- Nie sądzę. Nie rozpoznałem jego głosu, a słuch mam dobry. Jak mówiłem, był to Obcy. Artemis

podszedł bliżej do łóżka. - Rozmawiał z panem? Niechże pan wyjawi, co panu powiedział. Ostry
ton pytania wyraźnie zaniepokoił starszego pana. Madeline skarciła wzrokiem Artemisa,
potrząsnęła głową, a potem odezwała się uspokajająco: AMANDA OUICK. - Pan Hunt bardzo

chciałby zidentyfikować tego Obcego, sir. Lepiej nie myśleć, co stałoby się z nami wszystkimi,
gdyby skutecznie odurzył nas tymi ziołami. Najdrobniejszy szczegół może nam pomóc w
odszukaniu go. - Dobrze. Jeśli chodzi o jego słowa, to nie pamiętam ich dokładnie. Mówił coś o
wskazaniu mu drogi do moich tajemnic. Żądał klucza.

- .

- . chyba do biurka, co wydaje mi się nonsensowne. Oczywiście, wiem doskonale, po co tam

przyszedł. - Po co?

- zapytał Artemis. - Naturalnie po moje notatki. - Pitney zerknął podejrzliwie w stronę drzwi, jak

gdyby się obawiał, że ktoś może ich podsłuchiwać. - Pracowałem nad nimi przez lata. Jestem
bliski odkrycia tajemnic i oni o tym wiedzą. - Tajemnice?

- Artemis spojrzał na Madeline. - Mówi pan może o vanzagariańskiej Księdze Tajemnic? Tym

tomie, który podobno w zeszłym roku został wykradziony z Garden Temples?

- Nie, nie, nie. - Starszy pan skrzywił się z niesmakiem. Księga Tajemnic to tylko stary zbiór

przepisów na alchemiczne eliksiry i trucizny. Zupełnie bez wartości. Moje badania sięgają
samego serca filozofii Vanza. Poszukuję tych wielkich naukowych tajemnic, odkrytych przez
starożytnych i utraconych w ciągu wieków. Artemis powstrzymał się, by głośno nie jęknąć.
Próba wydobycia czegoś z tego człowieka wydawała się beznadziejna. Pitney spojrzał na
Madeline. - Przykro mi z powodu pani małżeństwa, moja droga. Muszę jednak przyznać, że
doznałem ulgi na wiadomość o śmierci Deveridge’a w tym pożarze. Znakomite rozwiązanie
niezwykle niekorzystnej sytuacji. - Czy znał pan Renwicka Deveridge’a?

- zapytał Artemis. - Nigdy go nie spotkałem, ale na krótko przed jego śmiercią zaczęły do mnie

docierać pewne pogłoski. Nie wątpię, że on był Obcym. Oni potrafią się świetnie maskować.
Artemis siłą woli starał się opanować zniecierpliwienie. - Jakie plotki dotarły do pana, sir?
Pitney spojrzał na Madeline. - Na krótko przed śmiercią pani ojciec rozesłał do swoich
najbliższych znajomych listy ostrzegające przed Renwickiem Deveridge’em. Przypuszczał, że
może nas wypytywać o stare teksty Vanza. Radził nie ulegać urokowi swego zięcia. Wiedziałem
już, że Reed wydał córkę za Obcego. Artemis wahał się przez chwilę, ale odważył się na
decydujący krok. - Linslade uważa, że którejś nocy duch Deveridge’a złożył mu wizytę w jego
bibliotece. Pitney parsknął lekceważąco. - Och, Linslade wiecznie mówi o duchach. To wariat.
Wszyscy o tym wiedzą. Artemis zastanawiał się, czy łatwiej jest rozpoznać szaleństwo u innych,
jeśli samemu jest się kandydatem do zakładu dla obłąkanych. - Czy nie sądzi pan, że Deveridge
mógł przeżyć pożar i teraz jest na usługach.

- .

- . Obcych i pomaga im w poszukiwaniu dawnych tajemnic Vanza?
- Wątpię - mruknął Pitney. - Madeline jest nieodrodną córką swego ojca. Ta dama nie jest naiwna. -

Co pan ma na myśli?

- zapytał Artemis. Starszy pan uśmiechnął się życzliwie do Madeline. - Jestem przekonany, że

wykazała dość zdrowego rozsądku, by zanim dom spłonął, upewnić się, że Deveridge jest
całkowicie martwy. Czyż nie tak, moja droga? W jej oczach pojawił się wyraz zaskoczenia i
oburzenia. - Doprawdy, sir, zdumiewa mnie pan. Nigdy bym nie przypuszczała, że uwierzy pan
w plotki o tym, że zamordowałam męża. - Wielkie nieba! Pitney, jak mógł pan uwierzyć w takie
oszczerstwa! - zawołała oburzona Bemice. - Tak, tak, to tylko pomówienia w kiepskim stylu. -
Starszy pan mrugnął porozumiewawczo do Artemisa. - Nigdy nie przywiązywałem wagi do
takich pogłosek. A co pan o nich sądzi, sir? Artemis zauważył, że Madeline patrzy na niego
wyczekująco. Pomyślał o nieprzerwanym strumieniu plotek i wyrywkowych informacji,
spływających na jego biurko dzięki Zachary’emu i jego pomocnikom. - Zwykłe plotki uważam
za niesłychanie nużące - rzekł. Został nagrodzony spojrzeniem Madeline wyrażającym ulgę.
Powiedział prawdę. Interesowały go tylko niezwykłe plotki. Henry Leggett zamknął notatnik i
szykował się do wyjścia. - Wygląda na to, że mieliście oboje całkiem ładną przygodę. - Można
to i tak określić - zauważył Artemis. - Eaton Pitney miał ogromne szczęście. Chociaż umknął

przed tym intruzem, mógł się wykrwawić na śmierć. - On jest twardy. - To prawda, ale jednak
byłoby z nim mamie. Gdyby nie ona.

- .

- . - Henry przerwał i milczał przez chwilę. - Muszę przyznać, że jest to interesująca kobieta.

Artemis nalał sobie następną filiżankę kawy i podszedł z nią do okna. Patrząc na ogród,
przywołał w myślach obraz Madeline. Przyszło mu to bez trudu. - Tak - powiedział. - Bardzo
interesująca. - I o takim żywym umyśle. - Owszem. - Przy tym zdecydowana. Uważam rozmowę
z nią za bardzo pobudzającą. - To prawda. Ona potrafi być.

- .

- . pobudzająca. - Długo z nią dzisiaj gawędziłem. Muszę przyznać, że tego rodzaju kobiet nie

spotyka się często. - Masz rację. - Wychodzę już - oznajmił Henry, ruszając ku drzwiom. Żałuję,
że jak dotąd nie zdobyłem zbyt wielu informacji o Renwicku Deveridge’u, ale będę działał
nadal. Dzisiaj jeszcze wybiorę się do paru sklepów, w których sprzedają nietypowe laski. Może
dowiem się czegoś o tej ze złotą rączką, którą nosi twój prześladowca. - Dziękuję ci. Henry.
Zawiadom mnie natychmiast, jeśli się czegoś dowiesz. - Tak, oczywiście. - Henry otworzył
drzwi. Artemis odwrócił się w jego stronę. - Henry! - Słucham?

- Cieszę się, że zacząłeś przychylniej patrzeć na panią Deveridge. Wiem, że miałeś o niej nie

najlepsze zdanie z powodu krążących plotek. Henry patrzył na niego przez chwilę, jak gdyby nie
docierało do niego to, co usłyszał. Potem wyraz jego twarzy zmienił się. - Ja nie mówiłem o pani
Deveridge. Mówiłem o jej ciotce, pannie Reed. Wyszedł i starannie zamknął za sobą drzwi. TT
godzinę później Artemis pracował jeszcze, siedząc za biurkiem, gdy do biblioteki weszła
Bemice. Witając ją uprzejmie, zauważył wyraz determinacji na jej twarzy. - Czym mogę pani
służyć?

- Chcę z panem porozmawiać w pewnej delikatnej sprawie. - Proszę usiąść. Bemice usiadła po

przeciwnej stronie biurka i patrzyła mu w oczy. - Jestem pewna, że wie pan, z jakiego powodu
przyszłam. Instynktownie zaczął szukać jakiegoś sposobu, by uniknąć tej rozmowy. Domyślał
się, że nie będzie przyjemna. Spojrzał w stronę drzwi. - Gdzie jest Madeline?

- zapytał. - Na górze, z panem Pitneyem. Przypuszczam, że chce zasięgnąć jego opinii o pewnej

starej książce, którą niedawno przysłał jej z Hiszpanii jeden z dawnych kolegów Wintona. A
więc z tej strony nie mógł oczekiwać ratunku. - Rozumiem. - Artemis usiadł. - Skoro mowa o
Pitneyu, muszę powiedzieć, panno Reed, że pani medyczne umiejętności wywarły na mnie
ogromne wrażenie. Madeline ma rację. Świetnie zna się pani na ziołach. - Dziękuję. Kilka lat
temu Winton przyniósł parę tomików notatek o ziołach i innych roślinach rosnących na wyspie
Vanzagara. Wiele czasu poświęciłam studiowaniu tego tematu. Ale nie o tym chciałam z panem
rozmawiać. - Tego się obawiałem. - Artemis wziął wisiorek od dewizki, leżący na biurku, i
zaczął się nim bawić. - Chodzi o Madeline, prawda?

- Tak. Przez parę sekund Artemis wpatrywał się w wisiorek, potem podnosi głowę. - Ciekawi

panią, jakie są moje zamiary?

- Trafił pan w sedno, sir. - Bemice uniosła brwi. - Sam poświęciłem wiele czasu zastanawianiu się

nad tą kwestią. W jasnoniebieskich oczach Bemice pojawiła się iskierka gniewu. - Tak
przypuszczałam. W końcu jeśli dżentelmen uwiedzie damę.

- .

- . - Ona pani powiedziała, że ją uwiodłem? Bemice machnęła ręką. - Nie było potrzeby.

Wiedziałam, że coś się stało, gdy tylko zobaczyłam was razem przy śniadaniu. Zdaję sobie
sprawę, że niektórzy dżentelmeni romans z wdową traktują zbyt lekko, ale nigdy bym nie
przypuszczała, że pan wykorzysta moją bratanicę w taki sposób. Musi pan wiedzieć, że mimo
swojego wdowieństwa Madeline nie ma dużego doświadczenia w kontaktach z mężczyznami. -
Jestem tego świadomy - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Nie wątpię. - Chwileczkę, droga
pani. - Artemis odłożył wisiorek i splótł dłonie na biurku. - Nie należę do osób, na które można
w ten sposób wywierać presję. To pani bratanica nie chce we właściwy sposób spojrzeć na
sytuację, która zaistniała. Próbowałem rozmawiać z nią o tym, zanim poszliśmy do domu

Pitneya, ale ona nie chce mnie słuchać. - Jeśli ma pan szlachetne zamiary, to pana obowiązkiem
jest właściwe pokierowanie sprawą. - Moje zamiary? To ona twierdzi, że nic się nie zmieniło po
tym, co między nami zaszło. Robi wszystko, żeby mnie o tym przekonać. - Nonsens! Wiele się
zmieniło. Łączy was romans. - Ona utrzymuje, że wszystko jest tak, jak było. Uważa, że nadal w
oczach świata jest Niebezpieczną Wdową, tak samo jak była nią wcześniej. - Tak, tak, mnie
również wbijała w głowę te nonsensy, ale to jest śmieszne. W mojej rodzinie nie przywiązuje się
wagi AMANDA QU!CK do opinii towarzystwa. Liczymy się tylko z faktami. - Bemice
spojrzała na niego groźnie. - Niezaprzeczalnym faktem jest, że moja bratanica wczoraj była
niewinną młodą kobietą, a dzisiaj nie jest już niewinna, i to wyłącznie z pana winy. - Proponuję,
żeby pani powiedziała to jej, panno Reed. Mnie na pewno nie będzie chciała wysłuchać. Prawdę
mówiąc, podejrzewam, że ona próbuje mnie wykorzystać dla własnych celów. - Wykorzystać
pana?

- zapytała zdumiona Bemice. - Właśnie tak. Potrzebny jej jestem wyłącznie do znalezienia tego

cholernego ducha, który ją prześladuje. Jestem dla niej wynajętym pracownikiem, a nie
kochankiem. - Och, rozumiem, co pan ma na myśli. - Bemice wydęła wargi. - Tak, istnieje
problem ducha Renwicka. Czekał przez moment, ale ona nie próbowała podważać jego
wniosku. Wstał i podszedł do okna. - Nie sądzę, żeby darzyła mnie jakimiś cieplejszymi
uczuciami. - Próbował pan ją o to zapytać?

- Nie było potrzeby. Pani bratanica dała mi wyraźnie do zrozumienia, że odnosi się nieufnie do

dżentelmenów mających związek z filozofią Vanza. Nie można zaprzeczyć, że ja się do nich
zaliczam. Zapadła cisza. Po chwili Artemis odwrócił się i spojrzał na Bemice. Ze zdziwieniem
zauważył, że przygląda mu się w zamyśleniu. - Wydaje mi się, sir, że nie całkiem rozumie pan
tę sytuację - odezwała się wreszcie. - Czyżby? Czego to ja, u licha, nie rozumiem?

- To nie dżentelmeni związani z filozofią Vanza niepokoją Madeline. - Przeciwnie! Przy każdej

okazji stara się wykazać wady tych, którzy są związani z tą filozofią. Jej zdaniem, członkowie
Towarzystwa Yanzagarian to w najlepszym przypadku wariaci, tacy jak Linslade i Pimey, a w
najgorszym niebezpieczni bandyci. - Proszę mnie posłuchać, sir. Madeline wyrzuca sobie. że
pozwoliła się usidlić Renwickowi Deveridge’owi. Uważa, że gdyby mu nie uległa i za niego nie
wyszła, jej ojciec żyłby do dziś. Artemis znieruchomiał. - To nie dżentelmenom z Towarzystwa
Yanzagarian nie potrafi zaufać - mówiła dalej Bemice. - Ona nie ufa swojej intuicji i kobiecej
wrażliwości. 14 \Jswynn, w towarzystwie swojego nowego znajomego, chwiejnym krokiem
wyszedł na ulicę z zadymionego klubu karcianego. Usiłował dojrzeć dorożkę, która miała na
nich czekać. Z niewiadomych powodów nie mógł jej wypatrzeć, chociaż słyszał stukanie kopyt
konia i brzęk uprzęży. Skupił się i dopiero wtedy dostrzegł niewyraźny kształt pojazdu. Wypił
tego wieczoru sporo alkoholu, ale przecież nie więcej niż zwykle. Nigdy dotąd nie cierpiał na
zaburzenia wzroku, nawet jeśli był mocniej wstawiony. To na pewno ta mgła zmąciła mi ostrość
widzenia, pomyślał. Potrząsnął głową, by trochę oprzytomnieć, i poklepał swojego towarzysza
po ramieniu. Złotowłosy mężczyzna przedstawił się jako poeta. Ładna twarz i gracja, z jaką się
poruszał, potwierdzały te słowa. A przy tym był modnie ubrany. Fular zawiązany miał w wielce
skomplikowany sposób, płaszcz wyróżniał się świetnym krojem. Zwracała uwagę niezwykła
raczej laska. Jej złota rączka miała kształt głowy drapieżnego ptaka. Poeta o twarzy człowieka
światowego, wyrażającej skrywaną pod niewyraźnym uśmiechem pogardę dla innych, z
pewnością nie należał do mężczyzn gotowych tracić czas na rozmowy z tymi, którzy ich nudzą.
Fakt, że ten złotowłosy dżentelmen zainteresował się nim, Oswynn potraktował jako dowód na
to, że został uznany za człowieka należącego do światowej elity, który gustuje tylko w
najbardziej egzotycznych uciechach. - Na dzisiaj mam już dość wina i kart - oznajmił. - Chętnie
wybrałbym się teraz do pewnego domu przy Rosę Lane. Pójdzie pan ze mną?

- Mrugnął porozumiewawczo. - Słyszałem, że stara rajfurka, która nim zarządza, ma dzisiaj na

zbyciu świeży towar sprowadzony z prowincji. Poeta rzucił mu spojrzenie wyrażające
bezgraniczne znudzenie. - Pewno takie gąski o pulchnych kształtach. Mleczarki prosto ze wsi. -

Może ma i mleczarzy. - Oswynn zachichotał, zachwycony swoim dowcipem. - Pani Bird chlubi
się tym, że potrafi zaspokoić różne gusty. Poeta zatrzymał się na chodniku i unosząc brwi,
spojrzał na Oswynna. - Zaskoczony jestem, że dżentelmena o pańskim doświadczeniu może
zaspokoić taka oferta. Cóż to za przyjemność zabawiać się z tępą, w dodatku oszołomioną
dawką laudanum wieśniaczką. - No, nie.

- .

- . - A jeśli chodzi o chłopców, to wiadomo, że pani Bird wyszukuje ich w dzielnicy rozpusty, gdzie

wyćwiczyli się doskonale w opróżnianiu kieszeni klienta. Protekcjonalny ton poety mógł być
nieco drażniący, ale Oswynn wiedział, że jest on dżentelmenem o wyrafinowanej wrażliwości.
Wiadomo było powszechnie, że ludzie tego typu AMANDA QU/CK dolni są do najbardziej
niezwykłych ekscesów. Przypuszczał, 3 ma to jakiś związek z tym, że parają się piórem. O
eskapadach yrona do dzielnicy rozpusty krążyły legendy. Oswynn próawałjednak bronić swojej
propozycji. - Rzecz w tym, że najbardziej podobają mi się takie iłodziutkie panienki, a pani Bird
na ogół oferuje całkiem vieżutkie kąski. - Osobiście preferuję bardziej rozbudzone i wyszkolone.
- Wyszkolone?

- Zapewniam pana, że istnieje zadziwiająca różnica pomięty dziewczyną, która została

odpowiednio przeszkolona sztukach erotycznych, a pana zwykłymi dojarkami, które zybyły do
miasta na wozie z jarzynami. - Przeszkolona, powiada pan. - Oswynn z niedowiarzaniem itrzył
na swego jasnowłosego towarzysza, idącego w stronę rożki. - Ano właśnie. Ja na ogół
wybieram takie, które wyćwione są w chińskich metodach, ale czasami, gdy mam chęć jakieś
urozmaicenie, wybieram dziewczynę biegłą w tech;e egipskiej. - Tylko czy te dziewczyny, o
których pan mówi, są odwiednio młode?

- zapytał Oswynn podążając za nim. - Naturalnie. - Poeta otworzył drzwiczki dorożki i uśmiechł się

zapraszająco. - Za odpowiednią cenę można mieć ładną lilutką dziewczynę, która zna większość
erotycznych technik, lo tego jest jeszcze dziewicą. Moim zdaniem, nie ma nic szego niż dobrze
wyuczona dziewica. Zaintrygowany Oswynn oparł dłoń na drzwiczkach pojazdu. - Dziewice
ćwiczone są w tych zagranicznych praktykach?

- Nie powie mi pan, że nigdy nie próbował pan uciech, .
- ie oferuje Świątynia Erosa. - Muszę przyznać, że nie. - Wobec tego zapraszam tam pana dzisiaj. -

Poeta zgrabnie wskoczył do dorożki i usiadł. - Przedstawię pana właścicielowi. Przyjmuje tylko
klientów rekomendowanych przez stałych gości. - To bardzo miłe z pana strony - powiedział
Oswynn. Niezgrabnie wszedł do pojazdu i usiadł nieco zbyt pośpiesznie. Przez parę sekund miał
wrażenie, jak gdyby wnętrze dorożki wirowało wokół niego. - Źle się pan poczuł?

- zapytał poeta i przyjrzał mu się uważnie. - Nie, nie. - Oswynn potarł dłonią czoło. - Chyba

wypiłem dzisiaj więcej niż zwykle, ale świeże powietrze dobrze mi zrobi. - Znakomicie. Nie
chciałbym, żeby ominęły pana te atrakcje, które chcę panu dzisiaj pokazać. Niewielu mężczyzn
potrafi docenić takie rzadkie egzotyczne rozrywki. - Zawsze lubiłem takie rzeczy. - Czyżby?

- Poeta wyraźnie powątpiewał w to, co usłyszał. Oswynn zamknął oczy i oparł głowę o poduszki.

Próbował skupić myśli na pewnej eskapadzie sprzed lat, która mogła wywrzeć wrażenie na
poecie, ale nie mógł się skoncentrować. Nie było jeszcze późno, lecz z jakichś powodów czuł się
bardzo zmęczony. - Przed paru laty z kolegami założyliśmy klub, by zapewnić sobie najbardziej
niezwykłe, erotyczne przeżycia. - Słyszałem o nim. Poza panem należeli do niego Glenthorpe i
Flood, prawda? O ile pamiętam, mówiliście o sobie Trzej Jeźdźcy. Oswynn z wysiłkiem
otworzył oczy. - Skąd pan wie o Jeźdźcach?

- zapytał, czując, że plącze mu się język. - To tu usłyszy się jakiś okruch plotki, to tam. - Poeta

uśmiechnął się. - Dlaczego rozwiązaliście swój klub? Oswynn zaczął odczuwać niepokój.
Żałował, że w ogóle wspomniał o tym cholernym klubie. Po tamtych zdarzeniach sprzed pięciu
laty przysięgli sobie, że nigdy nie będą o tym mówić. Śmierć aktorki przestraszyła ich.
Wydawało mu się, że łatwo uwolni się od pamięci o kobiecie, która przysięgła, że jej kochanek
wróci, by ją pomścić. Jeszcze rok po tym zdarzeniu nękały go ataki lęku, sprawiające, że nocą

budził się zlany potem. Powoli jednak nerwy wracały do normy. Wmawiał w siebie, że nic mu
już nie grozi. Jednakże przed trzema miesiącami otrzymał list, w którym nie było nic poza
dobrze mu znanym wisiorkiem do dewizki. Wróciły nocne napady lęku. Idąc ulicą, nieustannie
oglądał się za siebie. Nic się jednak nie zdarzyło. Przypuszczał, że list z wisiorkiem to po prostu
głupi żart Flooda albo Glenthorpe’a. Wydawało się nieprawdopodobne, by mógł zjawić się ten
mityczny kochanek mściciel. W końcu ona była aktorką, kobietą z niskich sfer, bez rodziny.
Kochanek, jeśli faktycznie istniał, na pewno dawno o niej zapomniał. Żaden dżentelmen nie
poświęciłby wiele uwagi durnej aktoreczce, której przydarzyło się coś złego. - Klub Trzech
Jeźdźców szybko nam się znudził. - Oswynn próbował lekceważąco machnąć ręką, ale nie
potrafił ruszyć nawet palcem. Zająłem się bardziej interesującymi sprawami. Wie pan, jak to
jest. - O, tak. - Poeta uśmiechnął się. - Przekleństwem ludzi o wysokiej wrażliwości jest to, że
ciągle muszą poszukiwać nowych podniet. - Natura.

- .

- . naturalnie tak. - Oswynn uświadomił sobie, że mówi coraz niewyraźniej i coraz trudniej jest mu

zebrać myśli. Kołysanie dorożki działało na niego usypiająco. Spojrzał na poetę spod
opuszczonych powiek i zapytał: Gdzie oni.

- .

- . gdzie my jedziemy?
- Do następnej jaskini rozpusty, oczywiście - odparł złotowłosy mężczyzna. Wszyscy widzowie

wstrzymali oddech, gdy stojący na scenie wysoki siwy mężczyzna zwrócił się do młodej
kobiety, siedzącej na krześle: - Na jaki sygnał chce się pani obudzić, Lucindo?

- zapytał podniesionym głosem. - Na dźwięk dzwonka - odpowiedziała kobieta spokojnym tonem.

Stojący w głębi sali Zachary nachylił się ku Beth i szepnął jej do ucha: - Teraz będzie najlepszy
moment. Patrz uważnie. Beth była przejęta widowiskiem, ale uśmiechnęła się do Zachary’ego.
Na scenie mesmerysta pomachał ręką przed twarzą Lucindy. - Czy pamięta pani, że w czasie
transu wygłosiła pani monolog z „Hamleta”?

- Nie. Mesmerysta wziął dzwoneczek i zadzwonił. Lucinda drgnęła i otworzyła oczy. Rozejrzała się

ze zdumieniem. - Co ja tu robię na scenie?

- zapytała. Wydawała się szczerze zaskoczona, gdy patrzyła na widownię, gdzie przed chwilą

siedziała. Rozległ się pomruk aplauzu i głośne oklaski. Lucinda zarumieniła się i spojrzała na
mesmerystę. Siwy mężczyzna uśmiechnął się do niej. - Proszę nam powiedzieć, Lucindo, czy
czytała pani dzieła Szekspira?

- Nie, w każdym razie od czasu, gdy skończyłam szkołę. Znacznie bardziej podobają mi się wiersze

Byrona. Widzowie roześmiali się. Ta dziewczyna ma taki sam gust jak ja, pomyślał Zachary.
Akurat czytał „Korsarza”, którego dostał od pana Hunta. Podobała mu się ta książka.
Interesująca akcja, przygody. - Czy kiedyś uczyła się pani na pamięć monologów z „Hamleta”,
Lucindo?

- zapytał mesmerysta. - Guwernantka kazała mi deklamować niektóre fragmenty, ale było to

dawno. Nie pamiętam żadnego. - To bardzo interesujące, ponieważ pięknie wyrecytowała pani
fragment pierwszej sceny z drugiego aktu tej sztuki! oznajmił mesmerysta. - Co pan mówi! To
niemożliwe. Nie pamiętam ani słowa, przysięgam. - Lucinda patrzyła na niego zdumiona.
Entuzjastyczny aplauz widowni mesmerysta skwitował głębokim ukłonem. - Zadziwiające -
szepnęła Beth do Zachary’ego. Uśmiechnął się, zadowolony z jej reakcji. - Jeśli chcesz, to
pokażę ci coś jeszcze bardziej zadziwiającego - powiedział. Wziął ją pod rękę i wyprowadził ze
Srebrnego Pawilonu. Noc była chłodna. Zbliżała się pora zamknięcia ogrodów. Grupki
roześmianych gości kierowały się w stronę bram. - Chyba powinieneś już odprowadzić mnie do
domu powiedziała Beth. - To był piękny wieczór. - A może chciałabyś przed odejściem
zobaczyć Nawiedzany Dwór?

- Mówiłeś, że nie jest jeszcze dostępny dla publiczności - przypomniała mu, zerkając spod ronda

zgrabnego kapelusika. Zachary roześmiał się. - Mam tutaj pewne przywileje i mogę wprowadzić

cię do środka. - Spojrzał na nią znacząco. - Ale ostrzegam cię, zobaczysz tam dziwne i
przerażające rzeczy. - Czy ten dwór naprawdę jest nawiedzany?

- Nie bój się. Będę cały czas z tobą. Beth zachichotała. Zachary mocniej przycisnął jej rękę. Lubił,

kiedy się śmiała. Ten słomkowy kapelusz stanowi odpowiednią oprawę dla ej twarzy i
niebieskich oczu, pomyślał. Beth zawsze nosiła ładne kapelusze. Niewątpliwie był to uboczny
efekt tego, że pracowała u modystki. Wiedział, że się jej podoba. Już trzeci raz zaprosił ją do
Pawilonów Marzeń, a ona przyjęła z radością jego propozycję. Na szczęście mógł wprowadzać
tu swoich przyjaciół, nie ponosząc żadnych kosztów. Tego wieczoru był pełen optymizmu. Miał
nadzieję, że przy odrobinie szczęścia uda mu się pocałować Beth. Jego plan opierał się na
przewidywanym efekcie, jaki wywrze na niej duch, którego pojawienie się przygotował tego
popołudnia. Beth na pewno krzyknie z wrażenia i rzuci mu się na szyję. - Bardzo mi się podobał
ten pokaz mesmeryzmu - powiedziała, czekając, aż Zachary otworzy bramę prowadzącą do
nieczynnej części ogrodów. - Pozwoliłbyś się wprowadzić w trans?

- Żaden mesmerysta nie potrafiłby mnie zahipnotyzować. Na moment uwolnił jej rękę, by zamknąć

bramę i zapalić latarnię. - Mam zbyt mocny umysł. - Naprawdę? Taki mocny?

- O, tak. - Uniósł latarnię, by oświetlić ścieżkę. - Studiuję ostatnio pewną tajemną filozofię, która

daje umysłowi niezwykłą siłę i zdolność koncentracji. - Tajemną filozofię! Jakie to ciekawe.
Zachary był zadowolony z reakcji dziewczyny. - Z tą filozofią wiążą się też pewne fizyczne
ćwiczenia. :zę się różnych sprytnych sposobów, żeby bronić ciebie iebie przed bandytami i
wszelkimi napastnikami. - To bardzo ciekawe i wierzę ci, że nie pozwoliłbyś się lipnotyzować,
ale musisz przyznać, że ten pokaz robi ażenie. Trudno wyobrazić sobie, że deklamowała całe
gmenty ze sztuki, a potem nic nie pamiętała. - Tak, to było zadziwiające - zgodził się. (ego
zdaniem, mesmerysta nieźle zapłacił Lucindzie, żeby ypomniała sobie monolog Hamleta.
Daleki był jednak od estionowania autetyczności pokazu. Zawsze podziwiał takie ytne sztuczki
i wiedział, że pana Hunta cieszą tłumy yciągane do ogrodów przez pokazy mesmeryzmu. ‘a
rogiem budynku zatrzymali się. Zachary podniósł latarnię, y Beth mogła zobaczyć wyłaniającą
się z mgły fasadę viedzanego Dworu. Patrzyła podekscytowana, szeroko ot tymi oczami. O
Boże! To jest przerażające miejsce. Wygląda jak zamek jwej książki pani York. „Ruiny”? Tak,
to piękna powieść. Czytałeś ją? Osobiście wolę Byrona. /prowadził ją na schody i zatrzymał się,
by otworzyć kie drzwi. Zawiasy zgrzytnęły niesamowicie, tak jak ‘kiwał. Powoli uchylał drzwi
do obszernego holu. eth zawahała się na progu. Czy jesteś pewny, że nic nam nie grozi tam w
środku? Nie obawiaj się. - Uniósł nieco latarnię, by oświetlić nie wnętrze. - Jestem przy tobie.
Dzięki Bogu. eth ostrożnie weszła do holu. Zachary szedł tuż za nią. Czekał na jej okrzyk,
gotowy wziąć jaw ramiona, gdy zobaczy ducha. Dziewczyna zatrzymała się nagle. Stała przez
chwilę nieruchomo, potem krzyknęła, ale nie był to pisk przestraszonej panienki, tylko
prawdziwy przeraźliwy okrzyk grozy, który echem odbił się od ścian holu. Zachary postawił
latarnię i przyłożył ręce do uszu. - Co, u licha?! - skrzywił się. - Przecież to nie jest prawdziwy
duch. Beth nie słuchała go. Odwróciła się na pięcie. W bladym świetle zobaczył jej rozszerzone
z przerażenia oczy. Nie rzuciła mu się na szyję, jak oczekiwał, tylko odepchnęła go i pobiegła w
stronę wyjścia. Złapał ją za rękę. - Beth, zaczekaj, to tylko stare prześcieradło. - Zejdź mi z
drogi! - On ci nic nie zrobi. - Próbował ją siłą zatrzymać. - To jest straszne. Jak mogłeś zrobić
coś takiego. Pozwól mi wyjść! - Desperacko usiłowała się uwolnić. - Puść mnie! Zachary nie
wiedział, co robić. W końcu ją uwolnił. - Beth, na litość boską, nie ma się czego bać.
Przysięgam, to tylko prześcieradło! Dziewczyna była już jednak na zewnątrz. Zbiegła ze
schodów i po chwili zniknęła za zakrętem ścieżki prowadzącej do dostępnych dla publiczności
ogrodów. I tyle zostało z mojego wspaniałego planu, pomyślał Zachary. Zastanawiał się, czy nie
porozmawiać z panem Huntem na temat zachowania kobiet. A i jemu potrzebne były dobre
rady. Przez ostatnie trzy lata nauczył się cenić zdanie pana Hunta w różnych ważnych sprawach.
Odwrócił się, żeby zobaczyć, dlaczego jego duch nie wywołał spodziewanego efektu. Wtedy
dopiero jego wzrok padł na to, co przed chwilą zobaczyła Beth. AMANDA QU!CK Duch,

którego zawiesił u belki nad schodami, chwiał się lesamowicie w strumieniu powietrza
wpadającego przez twarte drzwi. Ale z otworów wyciętych w prześcieradle, które nały udawać
puste oczodoły, patrzyły na niego martwe rawdziwe oczy. Białe płótno ociekało krwią, a on
przecież le nasączył go żadną farbą. 15 Dlask płomieni z głębi korytarza stawał się coraz
jaśniejszy. Przerażające syczenie i trzaski ognia, przypominające odgłosy wydawane przez
potężną bestię pożerającą świeżą zdobycz, świadczyły o zbliżaniu się pożaru. Nie miała czasu
do stracenia. Podniosła zakrwawiony klucz i próbowała wetknąć go w zamek w drzwiach
sypialni. Kątem oka zobaczyła błysk złota. Spojrzała w dół i spostrzegła laskę Renwicka, leżącą
obok jego ciała. Zmusiła się do skupienia całej uwagi na zakrwawionym kluczu. Ku jej
przerażeniu znów wyślizgnął się jej z drżących palców. Kiedy się schyliła, by go podnieść,
zdawało jej się, że słyszy głos Renwicka, ale gdy na niego spojrzała, stwierdziła, że leży
nieruchomy, martwy. Podniosła klucz i jeszcze raz spróbowała wsunąć go w zamek. Znów
wypadł jej z dłoni. Ogarnęło ją obezwładniające uczucie lęku i zawodu. Musiała przecież
otworzyć te drzwi. Zobaczyła nagle, że Renwick porusza palcami. Sparaliżowana lękiem,
widziała, jak sięga po klucz.

- .

- . lV.
- ladeline,jak zwykle po tym sennym koszmarze, obudziła ę zlana potem. Odrzuciła kołdrę, zapaliła

świecę i spojrzała zegar. Wskazywał kwadrans po pierwszej. Po raz drugi od ‘asu wprowadzenia
się do domu Artemisa przespała całe dwie jdziny, zanim się pojawił ten straszny sen. Tutaj
mogła reszcie trochę odpocząć. Z doświadczenia wiedziała jednak, że nie warto próbować
mowne zasnąć. Prawdopodobnie będzie czuwać aż do /itu. Sięgając po szlafrok, rzuciła okiem
na leżącą na kretarzyku niewielką książkę. Poczuła zniechęcenie. Pozedniego dnia pokazała ten
tomik Pitneyowi. Przejrzał i z uwagą, ale nie dowiedziała się od niego niczego ciewego. Udzielił
jej natomiast odpowiedzi na inne pytanie, które gczyło ją od pewnego czasu. - Przypuszczam, że
ubawią pana moje domysły, sir - zwróa się do niego - ale jest pan specjalistą w dziedzinie
ukowych aspektów filozofii Vanza, więc zdecydowałam się sięgnąć pańskiej opinii. Czy istnieje
możliwość, że ta mała ążkajest Księgą Tajemnic? Tą, o której mówią, że spłonęła pożarze przed
paroma miesiącami?

- Z pewnością nie - odparł z absolutnym przekonaniem. ięga Tajemnic, jeśli przyjąć, że

kiedykolwiek istniała, była jisana, jak twierdzą, w starym języku vanzagara, a nie iszaniną greki
i egipskich hieroglifów jak ta książeczka. ;sztą Księga Tajemnic to podobno obszerna praca, a
nie ły tomik. adeline była zadowolona z werdyktu Pitneya, ale z jakichś vodów nie
satysfakcjonował jej w pełni. Wsunęła stopy aantofle, wzięła świecę i zdecydowanie ruszyła w
stronę wi. Jeśli mam nie spać do rana, to muszę sobie przynieść ;uchni coś do zjedzenia,
pomyślała. Kawałek sera albo pozostawiony z kolacji plaster pieczeni pomoże mi zapomnieć o
koszmarnym śnie. Naciskając klamkę, przypadkowo dotknęła klucza tkwiącego w zamku.
Zawahała się, czując pod palcami chłód metalu. W jej wyobraźni pojawił się zakrwawiony
klucz, leżący na podłodze. Otrząsnęła się szybko i wyszła na korytarz. Niemal bezszelestnie
zeszła do holu i skierowała się do ciemnej kuchni. Postawiła świecę na stole i rozpoczęła
poszukiwania. Wyczuła czyjąś obecność w drzwiach za sobą, akurat w momencie, gdy znalazła
resztki ciasta z jabłkami. Zaskoczona postawiła talerz na stole i odwróciła się. W drzwiach stał
Artemis. Dłonie miał wciśnięte głęboko w kieszenie czarnego jedwabnego szlafroka, włosy w
nieładzie. - Wystarczy dla dwóch osób?

- zapytał. Najwyraźniej właśnie wstał z łóżka. Ciepłe spojrzenie jego oczu mówiło, że ucieszył się,

widząc ją tutaj. Odżyło w jej pamięci wspomnienie intymnego spotkania w bibliotece. On zna
mnie jak nikt inny, pomyślała. Jego bliskość działała na nią obezwładniająco. - Tak, oczywiście.
- Wiele wysiłku kosztowało ją, by sięgnąć po nóż. - Przypuszczam, że nie może pani spać po
przeżyciach w domu Pitneya - powiedział, siadając przy stole. - Nie. Obudził mnie sen, który
powtarza się od czasu.

- .

- . sen, który często miewam. Przyglądał jej się uważnie, gdy kroiła ciasto i układała je na

talerzykach. - Pani ciocia uznała za stosowne złożyć mi wizytę w mojej bibliotece. - Wielkie
nieba! - jęknęła, siadając po przeciwnej stronie stołu. - Czego, u licha, chciała od pana?! - Dać
mi do zrozumienia, że nie umknął jej uwagi fakt, że istaję na pani niewinność. Niewiele
brakowało, by Madeline udławiła się kawałkiem asta, który właśnie włożyła do ust. - Pan
nastaje na moją niewinność?

- Tak. Starałem się jej wytłumaczyć, że, pani zdaniem, nic ? nie zmieniło. Tłumaczyłem jej, że jest

pani wdową i tak lej, i tak dalej, ale ona nie była skłonna zgodzić się z moim fwodem. - Wielkie
nieba! - Madeline patrzyła na Artemisa. Nie trafiła wymyślić żadnej sensownej odpowiedzi,
więc jęknęła izcze raz: - Wielkie nieba! - Ona oczywiście uważa, że wykorzystałem panią. -
Niczego takiego pan nie zrobił, sir. - Madeline wbiła delczyk w ciasto. - W końcu nie jestem
naiwną panienką. oczach ludzi, nie.

- .

- . Przerwał jej gestem dłoni. - Będę zobowiązany, jeśli nie będzie pani tego powtarzała. ‘szałem

już te słowa wielokrotnie. - Ależ to prawda i oboje jesteśmy tego świadomi. Nic się zmieniło. -
Może pani mówić tylko za siebie. Proszę nie przypisywać swojej opinii. - Pan sobie żartuje ze
mnie, sir. - Spojrzała na niego surowo. - Nie, Madeline, nie żartuję z pani. Dla mnie coś się
jednak ieniło. Dobry Boże! Podejrzewam, że dokucza panu teraz poczucie y, prawda? Ciągle
wydaje się panu, że ma wobec mnie es honorowe zobowiązania, bo odkrył pan, że byłam ;wicą.
Zapewniam pana, że jest to bez znaczenia. Nie do pani należy ocena moich honorowych
zobowiązań. Do licha, sir. Jeśli myśli pan o czymś tak absurdalnym jak zaproponowanie mi
małżeństwa z powodu tego.

- .

- . incydentu na kanapie, to proszę o tym zapomnieć. - Zaskoczyło ją to, że mówi piskliwym,

wysokim głosem jak handlarka ryb, ale nie potrafiła temu zapobiec. Już raz poślubiłam
mężczyznę, który chciał wykorzystać małżeństwo dla własnych celów. Drugi raz nie popełnię
takiego błędu. - Uważa pani, że małżeństwo ze mną byłoby podobne do tamtego, pierwszego?
To, że mam związek z vanzagarianami, wystarczy, żebym był podobny do pani męża? Czy tak
pani uważa?

- Wielki Boże, nie, oczywiście, że nie. W niczym nie przypomina pan Renwicka Deveridge’a. Pan

dobrze wie, że nie to miałam na myśli. - A więc co pani miała na myśli?

- Chciałam powiedzieć jedynie to, że nie zamierzam wyjść za mąż tylko z powodu pana

śmiesznego poczucia honoru. - Uważa pani, że nie jest to wystarczający powód do zawarcia
małżeństwa?

- W pewnych okolicznościach bywa wystarczający, ale nie w tym przypadku. Zaryzykuję, żeby

powiedzieć jeszcze raz: nic się.

- .

- . - Nie odpowiadam za siebie, jeśli pani dokończy. Zamilkła. Powoli jego wzrok łagodniał. -

Najlepiej będzie, jeśli zmienimy temat rozmowy - odezwał się po chwili. - Proszę opowiedzieć
mi sen, który panią obudził. Poczuła chłodny dreszcz. Wolałaby rozmawiać o wszystkim, byle
nie o powracającym sennym koszmarze. Z drugiej strony, w ten sposób mogła uniknąć równie
irytującego tematu małżeństwa. - Próbowałam go raz czy dwa opowiedzieć cioci Bemice, ale
odkryłam, że gdy o nim mówię, staje się mniej wyraźny powiedziała z namysłem. - Od jak
dawna prześladują panią te sny? Zawahała się, ale doszła do wniosku, że nic się nie stanie, iii
ujawni część prawdy. - To się zaczęło wkrótce po śmierci ojca. - Rozumiem. Pojawia się w nich
pani ojciec? Zaskoczył ją tym pytaniem. - Nie. Pojawia się mój.

- .

- . - Pani mąż - dokończył za nią. - Powiada pani, że ten i powracał wielokrotnie w minionym roku.

Czy w miarę tywu czasu coś się w nim zmienia? Dochodzą jakieś nowe ;zegóły? Ddłożyła
widelczyk, a kiedy uniosła głowę, napotkała ażny wzrok Artemisa. - Nie - odpowiedziała
krótko. - Dlaczego nie chce mi go pani opowiedzieć?

- Po co panu szczegóły tego wyjątkowo przykrego koiaru? Bo próbujemy rozwiązać zagadkę i

może w pani snach je się coś istotnego. Nie sądzę, by było to możliwe. Sny często niosą jakieś
przesłanie - rzekł spokojnie. że i z pani snów dowiemy się czegoś. W końcu szukamy wieka,
który udaje ducha Renwicka Deveridge’a. Może c warto zająć się nimi bliżej. Wiem, że
vanzagarianie przywiązują wagę do snów, ale, m zdaniem, tego, co dzieje się we śnie, nie
potrafimy yidłowo zinterpretować. Proszę niczego nie interpretować. Po prostu proszę mi ystko
opisać, od początku do końca. ladeline odstawiła talerzyk i splotła dłonie na stole. Czyżby kryło
się w tych snach? Prawdę mówiąc, starała się nie lyślać o nich. - Zawsze zaczyna się w tym
samym miejscu - powiedziała. - Stoję pod drzwiami sypiabii. Wiem, że dom płonie. Muszę
dostać się do pokoju, ale drzwi są zamknięte. Nie mam klucza, więc próbuję użyć spinki do
włosów. - Proszę mówić dalej - zachęcił ją łagodnie. Madeline przez chwilę oddychała głęboko.
- Widzę rozciągnięte na dywanie ciało Renwicka. Klucz do sypialni leży obok niego. Podnoszę
go i próbuję otworzyć nim drzwi, ale klucz jest wilgotny, wyślizguje mi się z palców. -
Dlaczego jest wilgotny?

- Jest zakrwawiony. Artemis milczał przez chwilę, nie spuszczając z niej wzroku. - Co dalej?
- Za każdym razem, kiedy próbuję wsunąć go do zamka, słyszę śmiech Renwicka. - Wielki Boże! -

Tak, to jest bardzo.

- .

- . niepokojące. Klucz wypada mi z ręki. Odwracam się, patrzę na niego, ale on jest nieruchomy,

martwy. Podnoszę klucz i znów próbuję otworzyć drzwi. - Czy na tym kończy się sen?

- Tak. Zawsze jest to samo. Uświadomiła sobie nagle, że ostatnio było nieco inaczej. Martwe palce

Renwicka sięgnęły po klucz. To było nowe. - Proszę opowiedzieć mi o wszystkim, co widać
tam, na korytarzu. - Artemis wyciągnął rękę, by dotknąć dłoni Madeline. - O każdym szczególe.
- Mówiłam panu, że widzę zwłoki Renwicka. - Jak jest ubrany? Ściągnęła brwi. - Nie.

- .

- . chwileczkę, coś sobie przypominam. Ma na sobie białą koszulę.

- .

- . zakrwawioną. Spodnie, buty. Koszula jest częściowo rozpięta, bo widzę na jego piersi

wytatuowany kwiat Vanza. - Co jeszcze? Usiłowała przywołać w pamięci obraz ze snu. - Jego
laskę. Leży na podłodze obok niego. Widzę złotą rękojeść. - Czy Renwick ma na sobie
kamizelkę czy fular?

- Nie. - Nie ma płaszcza, kapelusza, fularu, a jednak ma przy sobie laskę?
- Była dla niego ważna. Dostał ją od swego ojca. - Tak. - Artemis zamyślił się. - Czy widzi pani

jakieś przedmioty w tym korytarzu?

- Przedmioty?
- Stolik albo krzesło, może lampę? Kinkiet na ścianie? Po co mu takie szczegóły, zastanawiała się.

- Jest stolik z dwoma srebrnymi lichtarzami, które dostałam od Bemice w prezencie ślubnym. -
Ciekawe. Czy widzi pani jakiś.

- .

- . Przerwało mu głośne stukanie do drzwi. Madeline drgnęła i odwróciła się. - Mleczarka albo

dostawca ryb - powiedział spokojnie Artemis. - Jest zbyt wcześnie - szepnęła. - Jeszcze nie
świta. - Włamywacz, jeśli udałoby mu się przemknąć obok strażnika i psa, na pewno by nie
pukał. - Artemis wstał i podszedł do drzwi. Znieruchomiał z ręką na klamce. - Kto tam?

- zapytał. - To ja, Zachary, sir rozległ się ochrypły od napięcia głos. - Mam dla pana wiadomość.

Bardzo ważną. Madeline przyglądała się, jak gospodarz otwiera ciężkie dębowe drzwi. Na
schodkach stał pobladły Zachary z wyjątkowo ponurą miną. , - Dzięki Bogu, jest pan w domu,
sir. Bałem się, że poszedł pan do któregoś z klubów i będę musiał tracić czas, żeby pana
odnaleźć. - Co się stało?

- zapytał Artemis. - Tam jest trup. W Nawiedzanym Dworze. - Zachary, jeśli jest to twój kolejny

zmyślny dowcip, to ostrzegam cię, że nie jestem w odpowiednim nastroju do żartów. - To nie

jest żart, sir. - Przybysz otarł rękawem spocone czoło. - Przysięgam, sir. Tam jest nieboszczyk i
jeszcze coś. - Co jeszcze?

- Kartka zaadresowana do pana. Fawilony Marzeń w zwykły dzień, kiedy nie było balu

maskowego, zamykano zaraz po północy. Idąc w stronę Nawiedzanego Dworu, Artemis zerknął
na zegarek. W świetle niesionej przez Zachary’ego latami zobaczył, że dochodzi druga nad
ranem. - Jesteś pewny, że ten człowiek nie żyje? Nie jest pijany albo chory?

- Niech mi pan wierzy, sir. Jest absolutnie nieżywy. Przyznam się, że mnie przestraszył. Jakbym

zobaczył ducha. - A ta kartka? Gdzie ona jest?

- Przypięta do jego płaszcza. Nie dotykałem jej. Ogrody rozrywki o tej porze wyglądały całkiem

inaczej niż w godzinach otwarcia. Wszystko wokół pogrążone było w mroku, który pogłębiała
jeszcze gęsta mgła. Majaczyły w nim pawilony o ciemnych oknach. AMANDA QU/CK
Artemis zatrzymał się przy bramie, przez którą wchodziło się do niedokończonej części
ogrodów. Zachary uniósł latarnię tak, by mógł odsunąć zasuwkę. Wreszcie ruszyli krętą drogą w
stronę Dworu. Pod drzwiami Zachary zawahał się. - Daj mi latarnię - powiedział Artemis. - Nie
ma potrzeby, żebyśmy obaj wchodzili do środka. - Nie boję się żadnego nieboszczyka -
zaprotestował Zachary. - Zresztą już go widziałem. - Wiem, ale lepiej zostań tutaj i miej oko na
wszystko. Zachary wyraźnie odetchnął. - Ma pan rację, sir. Zostanę. - Jak myślisz, co Beth
będzie o tym opowiadać?

- Okropnie się przestraszyła i jest na mnie zła, ale myśli, że była to jedna z atrakcji. Nie

powiedziałem jej, że trup był prawdziwy. - Bardzo dobrze. Artemis otworzył drzwi i wszedł do
wnętrza. Welony ze sztucznych pajęczyn musnęły mu ramię. Ustawione na postumentach
czaszki szczerzyły zęby. Podszedł do schodów, przy których Zachary chciał zawiesić
sztucznego ducha, i zobaczył zwłoki. Leżały na podłodze z twarzą zwróconą ku ścianie. W
świetle latami dostrzegł eleganckie spodnie i ciemny płaszcz. Zauważył plamy krwi na koszuli
nieboszczyka, ale nie było ich na podłodze. Ten człowiek nie został zastrzelony tutaj, pomyślał,
ale morderca zadał sobie trud, by go tu przenieść. Oświetlił twarz martwego mężczyzny.
Oswynn. Ogarnęła go fala gniewu. Zacisnął dłoń na rączce latami. Poplamiona krwią kartka
była tam, gdzie powiedział Zachary: przypięta do płaszcza nieboszczyka. Obok niej leżał
wisiorek od dewizki z wygrawerowaną sylwetką ogiera. Ostrożnie, by nie dotknąć zakrzepłej
krwi, Artemis wziął kartkę i ją rozłożył. Szybko przeczytał krótki tekst: Możesz potraktować to
jako przysługa, a zarazem ostrzeżenie. Trzymaj się z dala od moich spraw, a ja będę trzymał się
z dala od Twoich. Przy okazji bądź tak dobry i pozdrów moją żonę. 16 Słyszała, jak wrócił na
krótko przed świtem. Dotarły do niej odgłosy kroków na schodach, stłumione rozmowy
służących, potem zapadła cisza. Czekała długo, ale w końcu nie mogła już znieść niepewności i
wyszła na korytarz. Zatrzymała się i nasłuchiwała. Z kuchni nie dobiegały żadne hałasy. Służba
jeszcze spała, poza dwoma lokajami, którzy przemknęli przez hol i też zniknęli. Ostrożnie
poszła na przeciwległy kraniec korytarza i zapukała do drzwi Artemisa. Nie było odpowiedzi.
Ma prawo do odrobiny snu, pomyślała. Jest z pewnością bardzo zmęczony. Zawiedziona,
odwróciła się i ruszyła z powrotem. Trudno, muszę czekać do rana, żeby się czegoś dowiedzieć.
Drzwi otworzyły się bez ostrzeżenia. Stał w nich Artemis z włosami jeszcze mokrymi po
kąpieli. Zdążył jednak zmienić spodnie i koszulę, na które narzucił czarny szlafrok. Domyśliła
się, że hałasy na schodach miały związek z jego kąpielą lokaje nosili gorącą wodę. Nie dziwiła
się, że urządził sobie kąpiel o takiej porze. W końcu wywołany został z domu po to, by zająć się
zwłokami znalezionymi w jego Pawilonach. - Domyśliłem się, że to pani, Madeline. Zatrzymała
się na tyle długo, by móc rozejrzeć się po korytarzu. Obyczaje w domu Hunta były raczej
nietypowe, ale to nie znaczy, że służący nie zaczną plotkować, jak zobaczą ją wchodzącą do
sypialni ich pana. Nie zauważyła nikogo, wślizgnęła się więc do jego pokoju. Wanna, z której
przed chwilą korzystał, stała jeszcze przed kominkiem, częściowo przysłonięta parawanem.
Zwisały z niego mokre ręczniki. Na stole stała taca, a na niej dzbanek z herbatą, filiżanka i
talerzyk z chlebem i serem. Zauważyła, że Artemis nie zjadł jeszcze posiłku. Znieruchomiała na

widok palącej się na stole świecy w kształcie stożka. Natychmiast rozpoznała w niej świecę
Vanza, używaną przy medytacjach. Topiący się wosk rozsiewał delikatny charakterystyczny
zapach odpowiednio dobranych vanzagariańskich ziół. Artemis był mistrzem Vanza, a każdy
mistrz sporządzał dla siebie specjalną mieszankę ziół, różniącą się zapachem od innych.
Usłyszała odgłos zamykanych za jej plecami drzwi. Odwróciła się szybko. Czuła się coraz
bardziej zakłopotana. Twarz Artemisa wydawała jej się ponura i ściągnięta. Domyślała się, że
znał zamordowanego. Nie dostrzegała jednak żalu w jego oczach, lecz tłumioną furię. Patrząc na
niego, uświadomiła sobie, że mimo tego, co razem przeżyli, nic jej nie powie o tym mężczyźnie.
- Przykro mi, że przeszkodziłam panu w medytacjach powiedziała i ruszyła w stronę drzwi. -
Zostawię pana samego. Możemy porozmawiać później. - Proszę zostać. Czy pani chciała tego,
czy nie, zawierając ze mną umowę, w jakiś sposób wplątała się pani w moje sprawy. Czuję się
zobowiązany wyjaśnić teraz to i owo. - Ale pana medytacje.

- .

- . - Mówiąc prawdę, bezskuteczne działania. - Podszedł do stołu i zgasił świecę. - Kim był ten

mężczyzna? - zapytała po chwili. - Nazywał się Charles Oswynn. - Artemis wpatrywał się w
smużkę dymu, unoszącą się nad zgaszoną świecą. - Był jednym z trzech mężczyzn winnych
śmierci Catherine Jensen. Porwali ją którejś nocy i zgwałcili. Zginęła, próbując uciec. Jej zwłoki
po trzech dniach znalazł jakiś wieśniak, szukający zaginionej owcy. Spokojny ton jego głosu
potęgował wrażenie, jakie te słowa wywarły na Madeline. - Była pana przyjaciółką?

- zapytała. - Więcej niż przyjaciółką. Wiele nas łączyło. Oboje byliśmy samotni. Catherine straciła

matkę w dzieciństwie. Wychowywali ją dalecy krewni, którzy traktowali ją jak bezpłatną
służącą. Uciekła z ich domu i została aktorką. Poznałem ją pewnej nocy po przedstawieniu w
Bath. Marzyliśmy o wspólnej przyszłości. - Byliście kochankami?

- Przez pewien czas. - Artemis nie odrywał wzroku od zgaszonej świecy. - Byłem wtedy bez

środków do życia. Nie potrafiłem zapewnić jej bezpieczeństwa. - Co dalej?

- Poznałem pewnego mistrza Vanza. Miałem szczęście, zainteresował się mną. Umożliwił mi

studiowanie w Garden Temples. Miałem popłynąć na wyspę Yanzagara. Przed wyjazdem
obiecałem Catherine, że kiedy ukończę studia i zdobędę pieniądze, ożenię się z nią. Każdego
lata przyjeżdżałem do Anglii, żeby się z nią zobaczyć, ale kiedy przyjechałem ostatni raz, ona
już nie żyła. - W jaki sposób dowiedział się pan, kto jest winien jej śmierci?

- Odwiedziłem wieśrtiaka, który znalazł jej ciało. Pomógł mi przeszukać okolicę. Znalazłem

domek, do którego ją uprowadzili. - Przerwał, podszedł do biurka, otworzył szufladę i wyjął z
niej niewielki przedmiot. - W tym domku, na podłodze, znalazłem to. Przypuszczam, że zgubił
go któryś z nich, szamocząc się z Catherine. Potem odszukałem rzemieślnika na Bond Street,
który go wykonał. Madeline podeszła do Artemisa i wzięła do ręki wisiorek od dewizki z
wygrawerowaną na nim sylwetką ogiera. - Rzemieślnik zdradził panu, kto go nabył?

- Powiedział, że dostał zamówienie na trzy takie wisiorki dla trzech dżentelmenów z wyższych

sfer: Oswynna, Glenthorpe’a i Flooda. Wkrótce dowiedziałem się, że ci trzej dżentelmeni byli
przyjaciółmi i utworzyli niewielki klub miłośników, jak to określili, szczególnie
wyrafinowanych rozkoszy. - Poprzysiągł pan zemstę. - Madeline oderwała wzrok od wisiorka.
- Początkowo zamierzałem ich po prostu zabić. Madeline przełknęła z trudem ślinę. -
Wszystkich trzech?

- Tak, ale doszedłem do wniosku, że byłoby to zbyt łatwe. Zdecydowałem się zniszczyć ich

towarzysko i finansowo. Chciałem, żeby zakosztowali „szczególnych rozkoszy” pogrążania się
w nędzy. Chciałem, żeby zobaczyli, jak się czuje człowiek wykluczony z towarzystwa ze
względu na swoją niską pozycję, żeby w jakimś stopniu zrozumieli, co to znaczy znaleźć się w
sytuacji takiej, jaka była udziałem Catherine. - A co dalej po osiągnięciu tego celu? Co chciał
pan potem zrobić? Artemis milczał, ale ona i tak znała odpowiedź. Położyła wisiorek na stole
obok zgaszonej świecy. - A więc dlatego utrzymywał pan w tajemnicy swoje powiązania z
Pawilonami Marzeń. To nie dlatego, że bał się pan odrzucenia przez wyższe sfery. Nie dlatego,

że szuka pan żony. - Tak. - Dbał pan o zachowanie tajemnicy, bo chciał pan mieć dostęp do
świata, w którym obracał się Oswynn i dwaj pozostali, żeby móc przeprowadzić swój plan
zemsty. - I do tej pory funkcjonował on bez zarzutu. Dochody z ogrodów pozwalały mi spotykać
Oswynna i jego przyjaciół na ich własnym gruncie. Wiele miesięcy zajęło mi przygotowanie
finansowych operacji, które mają doprowadzić ich do ruiny. - Artemis wziął pustą filiżankę i
obracał ją w palcach. A teraz on pozbawił mnie jednego z moich celów. Madeline wyciągnęła
rękę do niego. - Artemisie.

- .

- . - Ten cholerny drań! Jak śmiał ingerować w moje sprawy. Bez ostrzeżenia cisnął filiżanką o

ścianę. - Pięć lat pracowałem nad tym planem. Pięć długich lat. Madeline zamarła, patrząc, jak
delikatna porcelana rozpryskuje się na setki okruchów. Ale nie to najbardziej nią wstrząsnęło,
tylko widok Artemisa targanego gwałtownymi emocjami. W całym okresie ich znajomości był
tak opanowany, tak konsekwentnie kontrolował swoje zachowanie. Nawet wtedy, kiedy się z nią
kochał, jego panowanie nad sobą było zdumiewające. - Pięć lat - powtórzył, patrząc na szczątki
filiżanki takim wzrokiem, jak gdyby spoglądał w otchłań piekielną. Nie mogła znieść jego bólu.
Zbyt mocno przypominał jej własne rozterki. Podbiegła do niego, objęła go i przytuliła twarz do
jego ramienia. - Obwinia pan siebie 9 jej śmierć - szepnęła. - Zostawiłem ją samą. - Stał
nieruchomo w jej objęciach, zimny jak głaz. - Nie miała nikogo, kto by ją obronił. Powiedziała
mi, że jest kobietą samodzielną, że sama potrafi się o siebie troszczyć, ale w końcu.

- .

- . - Rozumiem. - Przytuliła się mocniej do niego, pragnąc swoim ciepłem ogrzać jego ciało. -

Wiem, jak czuje się człowiek zmuszony żyć z myślą, że jego decyzja przyczyniła się do czyjejś
śmierci. Wielki Boże, jak ja to dobrze rozumiem. - Madeline - szepnął i przycisnął do piersi jej
głowę. - Niekiedy myślałam, że oszaleję - mówiła, tuląc twarz do jego czarnego szlafroka. -
Gdyby nie Bemice, już dawno trafiłabym do zakładu dla obłąkanych. - Cóż za dobraną parę
tworzymy - powiedział cicho. - Ja żyłem tylko pragnieniem zemsty, a pani przeklinała siebie za
śmierć ojca. - A teraz wniosłam taki zamęt w pana życie, że zagroził on temu, co dla pana
najważniejsze, planom zemsty. - Starała się powstrzymać napływające do oczu łzy. - Bardzo mi
przykro, Artemisie. - Proszę tak nie mówić. - Ujął jej twarz i odchylił głowę tak, by patrzeć jej
w oczy. - Przysięgam, że nie winie pani za to, co stało się dziś w nocy. - Ale to jednak moja
wina. Gdybym nie szukała u pana pomocy, nic by się nie zdarzyło. - Sam podjąłem decyzję w
tej sprawie. ~ To nieprawda. Wszystko zaczęło się w chwili, kiedy szantażem zmusiłam pana do
udzielenia mi pomocy w odnalezieniu Nellie.

- - Dość tego.
- - Pocałunkiem zmusił ją do milczenia. Pożądanie, które w nim wyczuwała, wprawiło ją w

rozterkę. Instynktownie chciała go pocieszyć, ale teraz sama poczuła się zagubiona w
obezwładniającym pragnieniu. Pociągnął ją na łóżko. Przywarła do niego, cały czas czując jego
usta. Rozchylił szlafrok i całował jej szyję. Jego gwałtowne pożądanie udzieliło się Madeline.
Wsunęła dłonie pod szlafrok Artemisa i pieściła jego szczupłe muskularne ciało. Mruknął coś
niewyraźnie, gdy go objęła i mocniej do niego przywarła. Poczuła pod nocną koszulą dotknięcie
jego dłoni na wewnętrznej stronie ud. Otwierała się dla niego, a on był gotów przyjąć to, co mu
oferowała. Zatracona w narastającym podnieceniu, dotykała jego ciała, wreszcie natrafiła
palcami na twardy, nabrzmiały członek i zaczęła go delikatnie pieścić. Jęknął cicho, przewrócił
się na plecy i pociągnął ją na siebie. Objęła go kolanami i krzyknęła, gdy jego palce poruszyły
się pomiędzy jej nogami. Patrzyła na Artemisa, a jego wzrok mówił jej wszystko. Nie
potrzebowała słów, by zrozumieć, że w tym momencie jedyne, co ma dla niego znaczenie, to
zaspokojenie pożądania, które widziała w jego oczach. Silne męskie dłonie zacisnęły się na jej
biodrach. Uniosła się nieco, by znaleźć się nad nim, ale gdy poczuła jego dotknięcie, odruchowo
zareagowała niespodziewanym napięciem mięśni. Pozostał jej jakiś uraz po ich poprzednim
intymnym spotkaniu.

- - Powoli - powiedział niskim, stłumionym głosem.

- - Tym razem zrobimy to powoli, delikatnie. Wolno, ostrożnie wsunął się w nią i znieruchomiał.

Oddychała miarowo, starała się odprężyć. Tym razem nie czuła bólu, tylko narastające
pragnienie spełnienia. Kciukiem dotknął jej najwrażliwszego miejsca. Wstrzymała oddech,
potem zacisnęła palce na jego ramionach. - Artemisie - szepnęła.

- „ - Tak, właśnie tak. Zaczął się w niej poruszać. Odchyliła głowę do tyłu. Narastało w niej

napięcie, a równocześnie jej ciało niecierpliwie oczekiwało odprężenia, które musiało wreszcie
nastąpić. Poruszał się nadal, wolno, w nieprzewidywalny sposób. Miała ochotę krzyczeć.
Mocniej ścisnęła jego ramiona i sama przejęła inicjatywę. Nie wiedziała, czego tak rozpaczliwie
pragnie, ale wyczuła, że ta magiczna chwila jest już blisko. Artemis uśmiechnął się i w tym
momencie zdała sobie sprawę, że on celowo chce doprowadzić ją niemal do szaleństwa.
Niespodziewanie pękła w niej jakaś tama. Artemis przyciągnął ją do siebie i właśnie gdy miała
krzyknąć, przywarł wargami do jej ust. Potem sam jęknął cicho, a jego napiętym ciałem
wstrząsnął dreszcz. Oboje byli nasyceni i wyczerpani. Po kilku minutach Artemis ocknął się ze
słodkiego letargu. Gniew, który pulsował mu w żyłach przez ostatnie kilka godzin, zniknął bez
śladu. To dzięki Madeline, pomyślał. Jej namiętność spełniła rolę łagodzącego opatrunku na
jego stare rany, które dzisiaj dały o sobie znać. Wiedział teraz, że nigdy się nie zabliźniły.
Madeline poruszyła się, usiadła i zamrugała. Sprawiała wrażenie oszołomionej, ale szybko
przyszła do siebie. Przez chwilę, w skupieniu, przyglądała się Artemisowi. - Zapewne bardzo
pan ją kochał - szepnęła. - Była mi bliska. Czułem się za nią odpowiedzialny. Byliśmy
łchankami. Nie wiem, czy można to nazwać miłością, Jest uczucie trudne do określenia, lecz
wiele dla mnie znaczyła. - Tak. Czuł na sobie jej wzrok i szukał słów, którymi mógłby jej
izystko wyjaśnić. - Uczucie, które nas wiązało, przybladło przez te pięć lat jej śmierci. Nie
dręczy mnie pamięć o niej, ale przeświad;nie, że ją zdradziłem. Przysiągłem jej duchowi, że ją
mszczę, i wiem, że tylko to mogę dla niej zrobić. - Rozumiem. - Madeline uśmiechnęła się
smutno. - Żył i tylko myślą o zemście, a teraz wszystkie plany spełzły na zym. Przepraszam,
Artemisie. - Madeline.

- .

- . Wielkie nieba, zrobiło się bardzo późno! - Poruszyła się, kajać tasiemek szlafroka. - Muszę

wracać do mojej sypialni. caźdej chwili może tu ktoś wejść. Nikt nie wejdzie do tego pokoju bez
mojego pozwolenia. Choćby któraś z pokojówek. - Wstała i pośpiesznie upo Ikowała na sobie
ubranie. - Byłoby to wysoce niezręczne nas obojga. Madeline, musimy porozmawiać. Tak,
wiem. Może po śniadaniu. afnęła się, potrącając przy tym toaletkę. Oparła się o nią jdzyskania
równowagi i przypadkowo dotknęła palcami który Artemis odpiął od płaszcza Oswynna.
Zauważył, lojrzała na tę karteczkę. Może pani to przeczytać powiedział, siadając na krawędzi
Jest adresowany do pana. Zostawił go morderca. Napisał list do pana? ostrzeżenie, bym trzymał
się z dala od jego spraw. Wstał, podszedł do toaletki, wziął poplamiony krwią arkusik, rozłożył
go i podał Madeline. Przeczytała szybko, a on bez trudu mógł powiedzieć, kiedy doszła do
ostatniego zdania. Palce drżały jej lekko, gdy dokończyła głośno: - „Przy okazji bądź tak dobry
i pozdrów moją żonę”. Uniosła głowę. - Wielki Boże! To prawda! Renwick żyje! - Nie. - Wyjął
list z jej ręki i przycisnął ją do siebie. - Tego nie wiemy. - Ale wspomniał o mnie. - W jej głosie
brzmiał skrywany lęk. - „.

- .
- .

- pozdrów moją żonę”. - Niech pani pomyśli, Madeline. Znacznie bardziej prawdopodobne jest, że

ktoś chce, byśmy uwierzyli, że on żyje rzekł Artemis. - Ale dlaczego?

- Widać odpowiada to jego planom. - Nie widzę w tym żadnego sensu. - Przyłożyła dłonie do

skroni. - Co tu się dzieje? O co tu chodzi?

- Nie wiem jeszcze, ale obiecuję, że odkryjemy prawdę. Potrząsnęła smutno głową. - Żałuję, że

wplątałam pana w tę sprawę. Jeszcze dzisiaj, ja i moja ciotka, musimy wyprowadzić się z tego
domu. - Chyba nie chce pani zmusić mnie do tego, bym obstawił strażnikami cały pani dom,

żeby zapewnić wam bezpieczeństwo. Byłoby to bardzo kłopotliwe - powiedział, unosząc brwi. -
Sprawy zaszły zbyt daleko, Artemisie. Ten list jest ostrzeżeniem. Kto wie, co on teraz zrobi?

- Wątpię, czy pokusi się o to, by wyprawić na tamten świat następnych dwóch dżentelmenów. - Ale

jednego już zabił. - Oswynn był łatwym celem. Nie ma rodziny, która przejęłaby się jego
śmiercią. Znając jego reputację, nikt nie będzie :askoczony, gdy się dowie, że zginął z ręki
rzezimieszka v drodze do domu z jakiejś jaskini gry. Zamordowanie Flooda Glenthorpe’a
byłoby znacznie bardziej ryzykowne. Jestem irzekonany, że nasz prześladowca jest na tyle
sprytny, by o tym /iedzieć. - Ale ciało Oswynna zostało znalezione na terenie Pawiloów. To z
pewnością wplącze pana w poważny skandal. - Nie - rzekł spokojnie Artemis. - Zwłoki zostaną
znaleione w Tamizie. Zająłem się tym razem z Zacharym. - Rozumiem.

- .

- . ale to nie rozwiązuje naszego problemu. lorderca najwyraźniej wie o pana powiązaniach z

Pawilonami dlatego tam je zostawił. - Tak. - Wie również o pana planach zemsty. - Owszem. - I
może przysporzyć panu wiele kłopotów - powiedziała [adeline, patrząc na niego z zatroskaniem.
- Jeśli tak, to jakoś sobie z nimi poradzę. - Ależ, Artemisie.

- .

- . - Proszę posłuchać - objął ją ramieniem. - Niezależnie od s,o, co się zdarzy, będziemy działać

wspólnie. Jest zbyt iźno, by zmieniać plany. Patrzyła na niego przez chwilę, potem bez słowa
położyła 3wę na jego ramieniu. Obejmował ją czule. Blade światło świtu rozjaśniło już okna
pialni. 17 JTrzysięgam, że chybabym oszalała, gdyby nie udało się nam chociaż na chwilę
wymknąć z domu Hunta - powiedziała Bemice, wyglądając na ulicę przez okno powozu. - Tylko
nie zrozum mnie źle, doceniam jego troskę o twoje bezpieczeństwo, ale, szczerze mówiąc,
zaczynam się czuć jak w pułapce. - Nasza wolność dzisiejszego ranka jest raczej iluzoryczna
zauważyła Madeline. Powoził Latimer, ale nie był sam. Obok niego, na koźle, siedział Zachary
uzbrojony w pistolet. Przyszedł akurat do domu w chwili, kiedy Madeline i Bemice kazały
przygotować powóz. Uparł się, że musi im towarzyszyć. - Masz rację. Wygląda to tak, jakbyśmy
podróżowały z uzbrojoną eskortą - zgodziła się Bemice. - Mimo wszystko dobrze jest wyrwać
się z domu, nawet w taki mglisty dzień. - O, tak. - Szkoda, że nie było pana Leggetta, kiedy
wyjeżdżałyśmy. Zaproponowałabym mu, żeby nam towarzyszył. - Chciałabyś, żeby pojechał z
nami?

- zdziwiła się Madeline. - Odbyłam z nim interesującą rozmowę w tym czasie, kiedy ty i pan Hunt

byliście w domu pana Pitneya. Miałam okazję bliżej go poznać. Jest to bywały w świecie
dżentelmen. - Naprawdę?

- W czasie wojny spędził wiele czasu na kontynencie. Madeline była zdziwiona tą nagłą zmianą

tematu rozmowy. - Nie wiedziałam. Co on tam robił?

- zapytała. - Niewiele mówił na ten temat, ale odniosłam wrażenie, że przysyłał raporty o systemie

zaopatrzenia wojsk napoleońskich. Jego informacje bardzo pomogły Wellingtonowi. - Na Boga!
W czasie wojny pan Leggett pełnił rolę tajnego agenta?

- Oczywiście, nie powiedział tego wyraźnie, ale mógł nim być. Jest w końcu dżentelmenem, a ci

nie mówią o takich sprawach. A w ogóle jest uroczym mężczyzną, nie sądzisz? Madeline nigdy
dotąd, chociaż znała ciotkę od dzieciństwa, nie zauważyła w jej oczach tak szczególnego
wyrazu. Zakasłała, żeby ukryć zakłopotanie. - Owszem, jest czarujący. - A jaki sprawny jak na
swój wiek! Madeline uśmiechnęła się. - Dojrzały, a nadal młodzieńczy, chciałaś powiedzieć. Ku
zaskoczeniu bratanicy, Bemice zarumieniła się. Potem, uśmiechając się nieśmiało, powiedziała:
- Tak, to prawda. Powóz zatrzymał się, przerywając rozmowę o urokach i dokonaniach pana
Leggetta. Zachary otworzył drzwiczki i pomógł Bemice, a potem Madeline zejść na chodnik.
Twarz miał zatroskaną. Rozejrzał się i poprowadził je do wejścia do niewielkiego sklepu. - Nie
będziemy tam długo - powiedziała starsza z pań. Możesz zaczekać tutaj. - Tak, proszę pani.
Będę przed sklepem, na wypadek gdybym okazał się potrzebny. Madeline weszła za ciotką do
mrocznego wnętrza apteki pani Moss. Niewiele zmieniło się tu w ciągu ostatnich lat.
Egzotyczne zapachy kadzideł i ziół obudziły w pamięci Madeline wspomnienia z dzieciństwa.

Ojciec był tu częstym klientem, podobnie jak wielu dżentelmenów z Towarzystwa Yanzagarian.
Augusta Moss prowadziła jedną z nielicznych aptek sprzedających vanzagariańskie zioła. -
Panna Reed! Pani Deveridge! Jak to miło, że zajrzały panie do mnie. - Augusta Moss, wysoka,
dystyngowanie wyglądająca kobieta, ubrana w szeroki fartuch zasłaniający niemal całą suknię,
wyłoniła się ze składziku na tyłach apteki. - Cieszę się, że panie widzę. Sporo czasu minęło od
ostatniej wizyty, nieprawdaż?

- W rzeczy samej - odparła Bemice, uśmiechając się uprzejmie. - Tak się złożyło, że potrzebne są

mi pewne zioła, więc pomyślałyśmy, że warto do pani wpaść. - Znakomicie. Jakich ziół pani
potrzebuje?

- Moja bratanica ostatnio źle sypia. - Och, to bardzo przykre. - Twarz pani Moss przybrała wyraz

wskazujący na zrozumienie i współczucie. - Dobry, mocny sen to najważniejszy czynnik
zdrowia i stanu nerwów. - Z całą pewnością. - Bemice ucieszyła się, słysząc taką opinię w
sprawach, którym poświęcała się od dawna. - Dawałam jej różne tradycyjne środki, ale bez
większego skutku. Pomyślałam o pewnych vanzagariańskich ziołach, z którymi kiedyś
eksperymentowałam. Spalanie ich wywołuje senność. Ma pani może coś takiego?

- Wiem, o jakich ziołach pani mówi. Są bardzo rzadkie. Dostaję je dwa lub trzy razy do roku.

Niestety, w tej chwili nie mam ich na składzie. AMANDA QillCK - Och, Boże! Jakże mi
przykro. W całym mieście jest tylko kilka aptek, w których można kupić zioła z Vanzagary.
Odwiedziłyśmy już wszystkie, ale żadna nie miała ostatnio świeżych dostaw. - Szkoda, że nie
przyszłyście panie przed dwoma tygodniami. Otrzymałam wówczas dużą dostawę. - Pani Moss
spojrzała na wysoki pusty słój stojący na półce. - Pewien dżentelmen, członek Towarzystwa
Vanzagarian, kupił wszystko, co miałam. Madeline zaparło dech. Powstrzymała się, by nie
wymienić spojrzeń z ciotką. Bemice uniosła brwi. - Powiada pani, że ten klient kupił cały zapas?
Widocznie ma bardzo poważne trudności ze snem. Pani Moss potrząsnęła głową. - Nie sądzę,
żeby miał kłopoty z bezsennością. O ile wiem, prowadzi pewne eksperymenty z wywoływaniem
halucynacji. - Zastanawiam się, czy ten dżentelmen nie odstąpiłby nam małej ilości tych ziół -
powiedziała z namysłem Bemice. Może wiedząc, jak bardzo potrzebne są mojej bratanicy, byłby
tak uprzejmy i podzielił się z nami. - Przypuszczam, że nie byłoby w tym nic niestosownego,
gdyby go panie o to spytały. - Pani Moss wzruszyła ramionami. - Kupił te zioła lord Clay. zy
pan Hunt już wrócił?

- zapytała Madeline lokaja, wbiegając za ciotką do domu. - Nie musicie mnie szukać, panie -

odezwał się Artemis, pojawiając się na schodach. - Właśnie przed chwilą przyszedłem. Gdzie
byłyście, u licha?! Jego głos zabrzmiał jak zapowiedź nadciągającej burzy, jeszcze nie groźny,
ale już budzący niepokój. - Jak to dobrze, że jest pan w domu, sir - rzekła Madeline. -
Odbyłyśmy niezwykle owocną wyprawę. Madeline ma panu wiele do opowiedzenia, sir -
dorzuciła Bemice, kierując ku niemu promienne spojrzenie. - Czyżby?

- Artemis, idąc w dół po schodach, nie odrywał wzroku od Madeline. - Proszę przyjść do mnie do

biblioteki, pani Deveridge. Chciałbym dowiedzieć się czegoś bliższego o tej owocnej
ekspedycji. Tak oficjalnie? Pani Deveridge? Madeline nie miała wątpliwości, że Artemis jest w
nie najlepszym humorze. - Nie ma powodu zwracać się do mnie takim tonem powiedziała,
zamykając za sobą drzwi biblioteki. - Jeśli jest to skutek wydarzeń minionej nocy, to radziłabym
skorzystać z którejś z mikstur mojej ciotki. - Pozostanę przy brandy. - Sir, mogę panu wyjaśnić.

- .

- . - Wszystko?
- Uniósł brwi. - Liczę na to, gdyż mam wiele pytań. Zacznijmy od najważniejszego. Jak śmiałyście,

panie, opuścić dom bez mojej wiedzy i do tego nie informując, dokąd się udajecie?

- Sir, pana ton staje się irytujący. Staram się być cierpliwa i wyrozumiała, bo jak już wspomniałam,

wydarzenia minionej nocy mogły nadszarpnąć panu nerwy, jednakże jeśli nadal zamierza pan
zachowywać się tak, jak gdyby był pan.

- .

- . - Jak gdybym był kim, moja droga?

- Oparł dłonie na biurku i patrzył groźnie. - Jak gdybym miał powód, żeby się niepokoić? Jak

gdyby pani wykazała upór, samowolę i bezmyślność? Tego już było za wiele. Madeline
wybuchła: - Chciałam powiedzieć, jak gdyby pan był moim mężem. AMANDA QillCK
Zapadło milczenie. Wydawało się nawet, że zegar się zatrzymał. Madeline dałaby wszystko,
żeby cofnąć te stówa, ale było za późno. - Pani mężem - powtórzył wreszcie Artemis obojętnym
tonem. Skoncentrowała całą uwagę na zdejmowaniu rękawiczek. - Proszę mi wybaczyć, sir.
Posunęłam się nieco zbyt daleko w tym porównaniu. Dowiedziałam się dzisiaj czegoś ważnego
i nie powinniśmy tracić czasu na niepotrzebne spory. Artemis zignorował jej słowa i zapytał
lodowatym tonem: - Czy naprawdę zachowuję się tak jak pani mąż? Wydawało mi się, że
określiła go pani jako skończonego łajdaka o morderczych skłonnościach. - Och, niech pan nie
będzie śmieszny, sir. Oczywiście nie porównywałam pana do Renwicka. On był absolutnym
draniem bez honoru. Zupełnym przeciwieństwem pana. - Dziękuję przynajmniej za to - wycedził
przez zęby. - Jak pan wie, nie mam dobrych wspomnień po swoim małżeństwie - mówiła dalej,
mocując się z rękawiczką. Możliwe, że zareagowałam zbyt gwałtownie, gdy zaczął pan na mnie
krzyczeć. - Wcale nie krzyczałem. - To prawda. Ma pan rację. Nie krzyczał pan. Nawet nie
podniósł pan głosu. To było zbyteczne. Jest pan zdolny zmrozić każdego jednym słowem. - Nie
wiem nic o zmrażaniu kogokolwiek, ale mogę panią zapewnić, że kiedy wróciłem do domu i
dowiedziałem się, że opuściłyście dom, to ta wiadomość mnie zmroziła do szpiku kości. -
Czyżby gospodyni nie poinformowała pana, że zabrałyśmy ze sobą Latimera i Zachary’ego?

- Tak i tylko to powstrzymało mnie przed wysłaniem ludzi na poszukiwanie pań. Upuściła

rękawiczkę i przez parę sekund nie odrywała od niej wzroku. Potem podniosła wzrok na
Artemisa. Próbowała odgadnąć uczucia kryjące się w spojrzeniu jego błyszczących oczu. Nie
łudziła się, że przyjdzie jej to łatwo. Był mężczyzną, który już dawno nauczył się ukrywać
emocje przed światem. Żył swoim wewnętrznym życiem za zamkniętą bramą i wysokim murem,
ale we wszystkim, co robił, kierował się zasadami uczciwości i honoru. W przeciwieństwie do
Renwicka nie był pięknisiem, który troszczy się tylko o siebie. Rozumiał, czym jest prawdziwa
odpowiedzialność. Wystarczyło spojrzeć na Henry’ego Leggetta i Zachary’ego czy innych,
którzy mu służyli ze szczerym oddaniem, by poznać prawdę o tym człowieku. A nade wszystko,
tak jak i ona, wiedział, czym jest poczucie winy. - Proszę mi wybaczyć, sir. - Zapomniała o
leżącej na podłodze rękawiczce i podeszła do biurka. - Nie potrafiłam się opanować. Wszystko,
co kojarzy mi się z małżeństwem, to dla mnie drażliwy temat. - Dała mi to pani jasno do
zrozumienia. - Latimer i Zachary byli uzbrojeni, a ja miałam pistolet i sztylet. Nie jestem
naiwna. - Nie, oczywiście, że nie jest pani naiwna. Jest pani inteligentną, zaradną kobietą,
przywykłą do decydowania w swoich sprawach. - Wyprostował się gwałtownie i odwrócił w
stronę okna. - To ja zbyt nerwowo zareagowałem. - Artemisie.

- .

- . - Przeciąganiem tej rozmowy nic nie osiągniemy. - Założył ręce za plecami i wpatrywał się w

ogród. - Przejdźmy do rzeczy. Proszę mi powiedzieć, jaka to ważna sprawa wywabiła panie z
domu. On jest chyba najbardziej upartym mężczyzną na świecie, pomyślała. Uniosła wzrok, ale
wiedziała, że niebiosa nie pośpieszą jej z pomocą w trudnej rozmowie z tym człowiekiem. -
Słusznie, sir. Porozmawiajmy o mniej drażliwych sprawach. Zawsze uważałam, że nic nie
poprawia tak nastroju jak miła rozmowa o morderstwach i groźnych spiskach. Artemis obejrzał
się przez armię. - Jedna rada: niech pani nie igra z losem. Przywykła pani do decydowania o
sobie, ale zapewniam panią, że jestem nie mniej przywiązany do rządzenia we własnym domu.
A w tym momencie mieszka pani u mnie. - Pięknie pan to wyłożył, sir. Ma pan pełne prawo
wydawać tu polecenia. Obiecuję panu, że nie oddalę się ponownie bez poinformowania o tym,
dokąd się udaję. - Myślę, że to mi musi wystarczyć. Proszę teraz opowiedzieć o dzisiejszej
wyprawie. - Dobrze. Krótko mówiąc, pomyślałam, że niewiele jest w mieście aptek
sprzedających vanzagariańskie zioła, a tylko niektóre z nich oferują większe ich ilości.
Człowiek, który zadymił labirynt Pitneya, żeby nas uśpić, musiał dysponować raczej pokaźną

ilością tych ziół. Artemis milczał przez chwilę, wyraźnie doceniając logikę jej rozumowania. -
Postanowiła pani zatem znaleźć aptekę, w której zostały nabyte te zioła, prawda? Madeline była
zadowolona, że tak szybko docenił znaczenie jej planu. - Tak, chociaż nie wiedziałam, od której
zacząć. Odwiedziłyśmy więc razem z ciocią te, które sprzedają zioła leczące bezsenność -
powiedziała. Zauważyła, że Artemis odwrócił się w jej stronę i słucha z zainteresowaniem. -
Proszę mówić dale’5 - ponaglił ją. - Jak już wspomniałam, takie apteki są nieliczne, a w dodatku
jeden z aptekarzy został przed kilkoma miesiącami zamordowany. - Słyszałem o tym. Krążyły
plotki, że miało to związek z Księgą Tajemnic. - Tak, tylko że te plotki przycichły po śmierci
Ignatiusa Lorringa. - Zastanawiałem się w swoim czasie, czy nie istnieje związek pomiędzy
samobójstwem Lorringa a plotkami o Księdze Tajemnic - powiedział Artemis. - Był on jednym
z nielicznych mężczyzn w Europie, który potrafiłby ją rozszyfrować. - Jeśli można wierzyć
lordowi Linslade, jest to jeszcze jedna pogłoska związana z tą przeklętą księgą - powiedziała
Madeline, wzruszając ramionami. - Tak czy inaczej, zdecydowałyśmy się odwiedzić aptekę pani
Moss i zapytać ją o te zioła. - Znam tę aptekę i kiedy jeszcze sam przygotowywałem sobie
świece do medytacji, u niej kupowałem zioła. - Klientami jej sklepu było wielu vanzagarian.
Nawet Lorring się u niej zaopatrywał. Tym razem powiedziała nam, że zabrakło jej tych
usypiających ziół, gdyż cały zapas kupił pewien dżentelmen, członek Towarzystwa
Vanzagarian. Artemis był coraz wyraźniej zainteresowany relacją Madeline. Odszedł od okna i
stanął przy biurku. - Cóż to za dżentelmen?

- Lord Clay. Artemis sprawiał wrażenie zaskoczonego, ale po chwili się zasępił. - Spotkałem tego

człowieka kilka razy. Sympatyczny pan, ale nieco zdziwaczały. Mówiąc pani językiem, kolejny
wariat ‘. Towarzystwa Vanzagarian. Na ile wiem, nie interesuje się tarożytnymi językami.
Trudno sobie wyobrazić, żeby pozukiwał czegoś takiego jak Księga Tajemnic. - Wszystko
jednak wskazuje na to, że jest posiadaczem viększej ilości vanzagariańskich ziół usypiających.
Artemis wziął nóż do otwierania listów i w zamyśleniu stukał iim o biurko. - Niewiele z tego
wynika - mruknął. - A potrafi pan zaproponować coś lepszego?

- Nie. Spróbujmy pójść tym tropem - powiedział, odkładając lóż. - Tylko jak? Nie możemy

przeszukać jego domu. Nie est pusty tak jak dom Pitneya. Dniem i nocą pełno tam łużby. -
Zgodnie z vanzagariańskim powiedzeniem, nadmiernie :atłoczona twierdza jest równie łatwa do
zdobycia jak pusta. - Nigdy nie słyszałam tego przysłowia. - Zapewne dlatego, że je przed
chwilą wymyśliłem. Wpatrywała się w płomień, dopóki nie wypełnił jej całego >ola widzenia.
Delikatny zapach spalonej świecy nasycał iowietrze w sypialni. Pokój tonął w mroku. Przed
paroma minutami zamknęła lokładnie drzwi i zasłoniła okno, tak że docierały do niej tylko
[tłumione hałasy z wnętrza domu i ulicy. Medytacji nauczył ją przed wielu laty ojciec, ale
świece ze ipecjalną mieszaniną ziół sporządzała jej ciotka. Aromat był agodny, uspokajający.
Podobnie jak zapachy w sklepie pani 4oss, wywoływał wspomnienia przeszłości. Ulotny obraz
jojawił się w jej wyobraźni: ojciec nachylony nad nią, objaśliający trudniejsze ustępy starych
tekstów. Nigdy nie pojawiał się obraz matki, która zmarła rok po jej urodzeniu, natomiast często
widywała postać Bemice. Ciotka sprowadziła siłg do domu starszego brata, by opiekować się
nim i jego małą córeczką. To jej pogoda, ciepło i miłość ożywiały dom opustoszały po śmierci
Elizabeth Reed. Bemice obdarzała bratanicę niemal matczyną miłością. Kierowała domem,
wspierała brata załamanego po śmierci żony. W tych krytycznych chwilach to właśnie ona
uratowała rodzinę, a nie, jak się zdawało, studiowanie przez ojca filozofii Vanza, pomyślała
Madeline. Powoli rozpłynęły się wspomnienia i obrazy z przeszłości, a w jej pamięci pojawiły
się sceny z powtarzającego się sennego koszmaru. Uważała, że powinna zastanowić się nad nimi
jeszcze raz. W ostatnim śnie było coś nowego, wymagającego wyjaśnienia. Czas mijał.
Pogrążyła się tak głęboko w wywoływanych w pamięci wizjach, że zdawało jej się, jak gdyby
słyszała trzaskanie płomieni, czuła zimne dotknięcie żelaznego klucza trzymanego w dłoni,
jakby znów kątem oka widziała błyszczący złoty przedmiot leżący na dywanie. Poczuła chłód,
podobnie jak we śnie. Palce jej drżały, ale nie chciała odsunąć od siebie przykrych wizji.

Pomysł, by w czasie medytacji przeanalizować sceny z sennych koszmarów, przyszedł jej do
głowy po rozmowie z Artemisem, przerwanej nagłym przybyciem Zachary’ego. Przez cały
dzień miała uczucie, że nie powiedziała mu czegoś ważnego. Artemisa najbardziej interesowała
laska, ale był to stały element jej snów. Elegancka laska była ważna, lecz stanowiła jedynie
wyraz próżności Renwicka. Uwaga Madeline tym razem skierowana była na klucz.
Powtarzający się od wielu liesięcy sen zawsze nasycony był lękiem, że nie uda jej się tworzyć
drzwi sypialni. Sny różniły się od siebie w drobnych szczegółach, ale apiero w ostatniej wersji
widziała rękę Renwicka sięgającą 3 klucz, który wysunął się z jej palców. Zapach świecy i
koncentracja związana z medytacją sprawiły, ; scena ta wydała jej się niezwykle wyraźna.
Płomienie, dym, szystkie szczegóły odżyły w jej wyobraźni. Klucz wypadł jej z raki. Nachyliła
się, by go podnieść. enwick roześmiał się. Odwróciła głowę, by na niego spojrzeć. Martwą
dłonią sięgnął po klucz. rV sypialni rozległ się przeraźliwy krzyk. Płomyk świecy migotał i
zgasł. W pokoju zapanowała nagle ciemność. Ledwie zdołała sobie uświadomić, że to ona
krzyknęła, zgasiła świecę, gdy usłyszała odgłos kroków na schodach, zaraz potem głośne
stukanie do drzwi. - Madeline! Proszę natychmiast otworzyć! Zlana zimnym potem, z trudem
łapiąc oddech, zerwała się równe nogi, podbiegła do drzwi i otworzyła je. Artemis padł do
pokoju tak gwałtownie, że niewiele brakowało, by przewrócił. - Co tu, u diabła.

- .
- .

- ! - Zatrzymał się i szybko rozejrzał po /pialni. - Wszystko w porządku - uspokoiła go. -

Przepraszam za ; krzyki. Podszedł do okna i odsunął zasłonę, potem spojrzał na gaszoną świecę.
- Medytowałam - wyjaśniła. - Próbowałam przypomnieć jbie obrazy z sennych koszmarów. W
otwartych drzwiach pojawiła się ciotka. - Co tu się, na Boga, dzieje?

- zapytała. - Czy coś się stało?
- Za plecami Bemice stał Eaton Pitney z ręką na temblaku. - Czy tu był Obcy?
- Nie, nie, nie - odparła Madeline, potem jęknęła cicho na widok Nellie i gospodyni, które również

ukazały się na korytarzu. - Medytowałam i coś mnie przestraszyło. Naprawdę nie ma powodu do
niepokoju. - Sam się tym zajmę - powiedział Artemis do gospodyni. Proszę poinformować
służbę, że wszystko jest w porządku. - Tak, sir. - Pani Jones skinęła głową i z wyrazem ulgi na
twarzy oddaliła się razem z Nellie. Artemis odczekał chwilę i zapytał: - Co się tu, u diabła,
stało?! - Mój sen. - Spojrzała na Eatona Pitneya i zwracając się do niego, powiedziała: - To
długa historia, sir. Powiem panu tylko, że miewam pewien powtarzający się senny koszmar.
Ostatniej nocy pojawiła się w nim pewna zmiana. Chodzi o klucz. - Klucz?

- Starszy pan pochylił głowę. - Ma pani na myśli klucz do drzwi?
- Co z tym kluczem?
- zapytał Artemis. - Zawsze jest w moim śnie. Ostatniej nocy też upuściłam ten klucz, ale zamiast

podnieść go tak jak zwykle.

- .

- . - Przerwała i znów zwróciła się do Pitneya: - Sir, wczoraj powiedział mi pan, że ta niewielka

książka, którą panu pokazałam, nie może być Księgą Tajemnic. - To niemożliwe. Ona nie jest
nawet napisana poprawnym językiem. - Rozważaliśmy jednak możliwość, że może to być
pewien rodzaj kodu. - Tak, ale co to ma do rzeczy? Madeline głęboko odetchnęła. - Lord
Linslade rozmawiał z intruzem, którego wziął za ducha mojego nieżyjącego męża. Powiedział
nam, że rozmawiał z tą zjawą o Księdze Tajemnic. Duch Renwicka zwrócił uwagę na fakt, że
nawet jeśli zostanie ona odnaleziona, to potrzebne będą dodatkowe środki, by ją przetłumaczyć,
gdyż tylko nieliczni uczeni znają starożytne języki. - To prawda - zgodził się z nią Pitney. - A
pan powiedział, że Obcy, który zaskoczył pana w labiryncie, żądał klucza. - Do czego pani
zmierza?

- Wyobraźmy sobie, że Księga Tajemnic nie spłonęła powiedziała spokojnie Madeline. - Że ktoś ją

ma i szuka kodu potrzebnego do rozszyfrowania jej tajemnic. Wyobraźmy sobie, że ta dziwna
książeczka jest właśnie kluczem do Księgi Tajemnic. I co wy na to? 18 \_/zekał za zasłoną

odzielającą sąsiednie pomieszczenie i patrzył przez niewielki otwór zamaskowany haftem. Do
elegancko urządzonej jadalni weszli dwaj modnie ubrani mężczyźni. Każdy z nich zaskoczony
był widokiem drugiego, chociaż szybko to ukryli, wymieniając zwyczajowe grzeczności. Nie
potrafili jednak zamaskować zaniepokojenia. Rozglądając się po pokoju, unikali się wzrokiem.
Stół zastawiony był dla czterech osób. Srebra i kryształy skrzyły się w blasku świec. Grube
aksamitne zasłony zawieszone na wysokim oknie oddzielały pokój od zamglonych ogrodów
rozrywki, dobiegały do niego jedynie przytłumione dźwięki muzyki i gwar tłumów. Odgłos
kroków dwóch mężczyzn tłumił gruby dywan. W prywatnym salonie, pełniącym dziś rolę
jadalni, panowała cisza. Milczenie przerwał Glenthorpe. - Nie spodziewałem się zastać cię tutaj.
Domyślam się, że i ty jesteś udziałowcem w tej inwestycji. Czy tak?

- Masz na myśli kopalnię?
- Flood wziął butelkę czerwonego wina i napełnił sobie kieliszek. - Zaangażowałem się w ten

interes od początku. Liczę na szybki zysk. - O ile wiem, tylko kilku dżentelmenów miało okazję
włączyć się w to intratne przedsięwzięcie. - Tak. Tylko na specjalne zaproszenie. - Flood
opróżnił do połowy kieliszek i sponad niego patrzył na Glenthorpe’a. A więc i ty znalazłeś się w
gronie wybranych. - Znasz mnie, Flood. - Glenthorpe roześmiał się głośno. Zawsze należałem
do tych, którzy potrafią skorzystać z dobrej okazji. - Tak, znam cię. I ty znasz mnie. A obaj
znaliśmy Oswynna. Interesujące, prawda?

- Słyszałeś już o tym?
- O tym, że dzisiaj rano wyłowiono z rzeki jego zwłoki? Słyszałem. - Napadł na niego jakiś

bandyta - powiedział Glenthorpe. Wiesz, jak się prowadził. Nie przepuścił żadnej okazji. Zbyt
wiele czasu spędzał w najbardziej niebezpiecznych dzielnicach. Dziwne, że już dawno nikt go
nie zastrzelił ani nie skręcił mu karku. - Tak - zgodził się Flood. - Dziwne. A teraz już go nie
ma. Zostali tylko dwaj członkowie naszego małego klubu. - Na litość Boską, Flood. Przestań
wreszcie gadać o tym Oswynnie. - Zostaliśmy tylko my dwaj i dziwnym zbiegiem okoliczności
obaj zostaliśmy zaproszeni tutaj, żeby się dowiedzieć o zyskach z naszych inwestycji. - Chyba
już jesteś mocno wstawiony - powiedział Glenthorpe, podchodząc do kominka. - Może nie
powinieneś więcej pić, dopóki nie załatwimy naszych interesów. - Naszych interesów -
powtórzył w zamyśleniu Flood. - O, tak, nasze interesy. Powiedz mi, czy nie dziwi cię, że dotąd
nie pojawił się nikt poza nami? Glenthorpe wyjął z kieszeni zegarek i otworzył kopertę. - Jest
dopiero kwadrans po dziesiątej. - Byliśmy zaproszeni na dziesiątą. - I co z tego?

- Glenthorpe schował zegarek do kieszeni. Ogrody są dzisiaj zatłoczone. Pozostali udziałowcy

mogą się spóźnić. - Nie ma ich zbyt wielu. - Flood spojrzał na stół zastawiony dla czterech
osób. Glenthorpe również zerknął w tym kierunku. - Przynajmniej jeszcze dwóch - powiedział. -
Jeśli założymy, że jedno miejsce zajmie organizator tego przedsięwzięcia, to poza nami
pozostaje tylko jeden inwestor. Najwyraźniej to my trzej zostaliśmy zaproszeni, żeby się
dowiedzieć o uśmiechu fortuny. - Nie rozumiem tego. - Glenthorpe nerwowo bawił się
breloczkiem od dewizki. - Co to za człowiek, który spóźnia się na spotkanie, na którym ma się
dowiedzieć o swoich zyskach? Spoza zasłony wyszedł Artemis. - Martwy człowiek -
powiedział spokojnie. Flood i Glenthorpe odwrócili się w jego stronę. - Hunt - mruknął ten
pierwszy. - O co tu, u diabła, chodzi?! - zawołał drugi. Jego twarz wyrażała lęk i zakłopotanie. -
Dlaczego ukrywał się pan za zasłoną, a nie pokazał się zaraz po naszym przybyciu? Nie
przyszliśmy tu, żeby bawić się w chowanego. - Zgadzam się z panem - powiedział Artemis. -
Nie będzie żadnych zabaw. - Co miał pan na myśli, mówiąc o martwym człowieku? zapytał
obcesowo Glenthorpe. AMANDA QU/CK - Jesteś głupi, Glenthorpe - powiedział Flood nie
odrywając wzroku od Artemisa. - Zawsze byłeś głupcem. - Do diabła, jak śmiesz nazywać mnie
głupcem! - wybuchnął Glenthorpe. - Nie masz prawa mnie obrażać. - Hunt nie jest trzecim
inwestorem powiedział z namysłem Flood. - To on nas zaprosił. Czy nie mam racji, sir?

- On to zorganizował?

- Glenthorpe patrzył przez chwilę na zastawiony stół, potem zwrócił się do Artemisa. - Wobec tego,

kto jest tym trzecim? Flood skrzywił się z niechęcią. - Podejrzewam, że Oswynn był tym
trzecim inwestorem, który zdecydował się ulokować cały swój majątek w tym przedsięwzięciu. -
I tym razem ma pan rację. Zawsze był pan najmądrzejszy z waszej trójki. - Proszę wobec tego
powiedzieć nam, sir, jaką część zainwestowanych sum straciliśmy, angażując się w ten interes?
Artemis podszedł do stołu i napełnił kieliszek winem. - Obaj straciliście wszystko. - Cholerny
drań! - szepnął Flood. - Wszystko?

- Glenthorpe znieruchomiał z otwartymi ustami. - Ależ to niemożliwe! Co z naszymi zyskami?

Mieliśmy zrobić majątek na tej inwestycji. - Niestety, wasze zyski i zainwestowane pieniądze
zniknęły w szybie tej wyimaginowanej kopalni złota na którejś z wysp południowych mórz -
powiedział Artemis. - Chce pan powiedzieć, że ta kopalnia nie istnieje?

- Tak, Glenthorpe. Właśnie to powiedziałem. - Ale.

- .

- . ale ja zastawiłem swoją posiadłość, żeby zdobyć pieniądze na tę kopalnię. - Glenthorpe

przytrzymał się oparcia krzesła. - Będę zrujnowany. - Wszyscy trzej zainwestowaliśmy znacznie
więcej, niż mogliśmy sobie pozwolić. - Flood z nienawiścią patrzył na Artemisa. - Daliśmy się
otumanić, ulegliśmy złudzeniu, a magikiem ukrytym za sceną był Hunt. Glenthorpe zachwiał
się. Twarz mu pobladła, przycisnął dłoń do piersi; przez chwilę ciężko oddychał, wreszcie
wyprostował się i zapytał: - Dlaczego? Dlaczego nas to spotkało? Artemis przeszył go
wzrokiem. - Z powodu Catherine Jensen. Glenthorpe pobladł jeszcze bardziej. Podszedł do
krzesła i usiadł ciężko. - Do diabła! To pan przed trzema miesiącami przysłał nam trzy wisiorki.
Pan to zrobił, prawda?

- Chciałem wam dać trochę czasu, żebyście mogli zastanowić się nad przeszłością. - Jest pan

zimnym draniem, Hunt - powiedział Flood. Powinienem się wcześniej tego domyślić. - Nie. -
Glenthorpe wierzchem dłoni otarł czoło. - Nie, to niemożliwe. Przecież to wszystko zdarzyło się
pięć lat temu. Artemis obrzucił go tylko krótkim, niechętnym spojrzeniem. Z tych dwóch
niebezpieczny mógł być Flood. - Terminu zemsty się nie wyznacza. - To był wypadek -
stwierdził Glenthorpe podniesionym głosem. - To z jej winy doszło do tego zamieszania. Kto
mógł przewidzieć, że ta dzierlatka będzie się tak bronić? Uciekła, próbowaliśmy ją złapać, ale
się nie udało. Była ciemna bezksiężycowa noc. To nie nasza wina, że spadła z urwiska. - Dla
mnie wy jesteście winni - powiedział Artemis. - Pan, Oswynn i Flood. - Wobec tego chce pan
nas zamordować tak jak Oswynna? zapytał cicho Flood. - Jesteś głupi, Glenthorpe - powiedział
Flood nie odrywając wzroku od Artemisa. - Zawsze byłeś głupcem. - Do diabła, jak śmiesz
nazywać mnie głupcem! - wybuchnął Glenthorpe. - Nie masz prawa mnie obrażać. - Hunt nie
jest trzecim inwestorem - powiedział z namysłem Flood. - To on nas zaprosił. Czy nie mam
racji, sir?

- On to zorganizował?
- Glenthorpe patrzył przez chwilę na zastawiony stół, potem zwrócił się do Artemisa. - Wobec tego,

kto jest tym trzecim? Flood skrzywił się z niechęcią. - Podejrzewam, że Oswynn był tym
trzecim inwestorem, który zdecydował się ulokować cały swój majątek w tym przedsięwzięciu. -
I tym razem ma pan rację. Zawsze był pan najmądrzejszy z waszej trójki. - Proszę wobec tego
powiedzieć nam, sir, jaką część zainwestowanych sum straciliśmy, angażując się w ten interes?
Artemis podszedł do stołu i napełnił kieliszek winem. - Obaj straciliście wszystko. - Cholerny
drań! - szepnął Flood. - Wszystko?

- Glenthorpe znieruchomiał z otwartymi ustami. - Ależ to niemożliwe! Co z naszymi zyskami?

Mieliśmy zrobić majątek na tej inwestycji. - Niestety, wasze zyski i zainwestowane pieniądze
zniknęły w szybie tej wyimaginowanej kopalni złota na którejś z wysp południowych mórz -
powiedział Artemis. - Chce pan powiedzieć, że ta kopalnia nie istnieje?

- Tak, Glenthorpe. Właśnie to powiedziałem. - Ale.

- .

- . ale ja zastawiłem swoją posiadłość, żeby zdobyć pieniądze na tę kopalnię. - Glenthorpe

przytrzymał się oparcia krzesła. - Będę zrujnowany. - Wszyscy trzej zainwestowaliśmy znacznie
więcej, niż mogliśmy sobie pozwolić. - Flood z nienawiścią patrzył na Artemisa. - Daliśmy się
otumanić, ulegliśmy złudzeniu, a magikiem ukrytym za sceną był Hunt. Glenthorpe zachwiał
się. Twarz mu pobladła, przycisnął dłoń do piersi; przez chwilę ciężko oddychał, wreszcie
wyprostował się i zapytał: - Dlaczego? Dlaczego nas to spotkało? Artemis przeszył go
wzrokiem. - Z powodu Catherine Jensen. Glenthorpe pobladł jeszcze bardziej. Podszedł do
krzesła i usiadł ciężko. - Do diabła! To pan przed trzema miesiącami przysłał nam trzy wisiorki.
Pan to zrobił, prawda?

- Chciałem wam dać trochę czasu, żebyście mogli zastanowić się nad przeszłością. - Jest pan

zimnym draniem, Hunt - powiedział Flood. Powinienem się wcześniej tego domyślić. - Nie. -
Glenthorpe wierzchem dłoni otarł czoło. - Nie, to niemożliwe. Przecież to wszystko zdarzyło się
pięć lat temu. Artemis obrzucił go tylko krótkim, niechętnym spojrzeniem. Z tych dwóch
niebezpieczny mógł być Flood. - Terminu zemsty się nie wyznacza. - To był wypadek -
stwierdził Glenthorpe podniesionym głosem. - To z jej winy doszło do tego zamieszania. Kto
mógł przewidzieć, że ta dzierlatka będzie się tak bronić? Uciekła, próbowaliśmy ją złapać, ale
się nie udało. Była ciemna bezksiężycowa noc. To nie nasza wina, że spadła z urwiska. - Dla
mnie wy jesteście winni - powiedział Artemis. - Pan, Oswynn i Flood. - Wobec tego chce pan
nas zamordować tak jak Oswynna? zapytał cicho Flood. Glenthorpe zamarł na moment. - To pan
go zabił?

- Kurczowo złapał się krawędzi stołu. Nie zrobił tego bandyta?
- To jasne, że Hunt zabił Oswynna - wtrącił Flood. - Kto inny mógł to zrobić?
- Tak się składa, że nie ja go zabiłem - rzekł Artemis. - Nie wierzę panu - mruknął Flood. - To

pańska sprawa, oczywiście, ale jeśli cały czas zerkał pan przez ramię, by sprawdzić, czy nie idę
za panem, mógł pan nie zauważyć prawdziwego mordercy, atakującego z przodu. - Tak jak nie
zauważyliśmy, że zmierzamy prosto do ruiny finansowej - odburknął Flood. Artemis uśmiechnął
się. - No właśnie. Mogę wam tylko radzić, żebyście wystrzegali się nowych znajomości. - Nie. -
Glenthorpe oddychał płytko i nierówno. - Nie, to nie może się zdarzyć. - Jeśli nie Hunt
zamordował Oswynna, to kto to zrobił? zapytał Flood przez zaciśnięte zęby. - Dobre pytanie. -
Artemis wypił łyk wina. - Mam nadzieję wkrótce znaleźć na to odpowiedź. Tymczasem musimy
założyć, że morderca zechce zaatakować któregoś z was, a możliwe, że obu. Dlatego zaprosiłem
was tutaj. Chciałem, żebyście wiedzieli, że Catherine Jensen została pomszczona. - Ale dlaczego
ten człowiek chce nas zamordować? Glenthorpe bezradnie potrząsnął głową. - Z tego samego
powodu, dla którego zamordował Oswynna. Chce odwrócić moją uwagę od innych spraw, w
które jestem poważnie zaangażowany - odparł Artemis. - Muszę przyznać, że do pewnego
stopnia osiągnął swój cel. Nie mogłem sobie pozwolić na przedłużanie moich rozliczeń z wami.
- W co jest pan tak poważnie zaangażowany?

- zapytał Flood. - To nie pańska sprawa. Na razie powinniście zadowolić się tym, że z wami

wszystko załatwiłem. Okoliczności zmusiły mnie do przyśpieszenia akcji. Na razie wystarczy
mi to, że wierzyciele, może już jutro rano, pojawią się w waszych domach. - Jestem zrujnowany
- jęknął Glenthorpe. - Kompletnie zrujnowany. - Tak. - Artemis ruszył w stronę drzwi. - To,
oczywiście, nie równoważy tego, co zrobiliście przed pięciu laty, ale przynajmniej będziecie
mieli o czym pomyśleć w czasie długich bezsennych nocy, zakładając, że człowiek, który zabił
Oswynna, nie zajmie się i wami. - Bodaj cię piekło pochłonęło, ty cholerny draniu - warknął
Flood. - Nie ujdzie ci to na sucho. - Jeśli uważa pan, że w jakiś sposób ugodziłem pański honor,
proszę przysłać do mnie swoich sekundantów. Flood poczerwieniał ze złości, ale nie odezwał się
ani słowem. Artemis wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi. Usłyszał jeszcze łoskot, jak
gdyby jakiś ciężki przedmiot uderzył w ścianę. Butelka z winem, pomyślał. Zszedł na dół
tylnymi schodami i po chwili znalazł się na zewnątrz budynku. Gęsta mgła nie zniechęciła
bywalców ogrodów, ale większość gości wybierała atrakcje demonstrowane pod dachem.

Kryształowy Pawilon lśnił światłami. Artemis ruszył prosto wąską żwirową ścieżką, wijącą się
pomiędzy drzewami oświetlonymi kolorowymi lampionami. Wreszcie miał to za sobą.
Zakończyły się pięcioletnie przygotowania i obmyślanie strategii. Oswynn nie żył, a Flood i
Glenthorpe byli zrujnowani i im również groziła śmierć z ręki tajemniczego mordercy, który
przybrał postać ducha Renwicka Deveridge’a. To wystarczy. Uświadomił sobie, że czeka na
coś, co się nie pojawiło. Gdzie uczucie satysfakcji? Radość z dokonania aktu sprawiedliwości?
Odzyskany spokój? Słyszał głośne okrzyki i oklaski, dobiegające ze Srebrnego Pawilonu.
Zakończył się występ mesmerysty. Artemisowi przyszło do głowy, że przez ostatnie pięć lat
znajdował się w pewnego rodzaju transie. Może Madeline miała rację, twierdząc, że stał się
dziwakiem? Jaki zdrowy na umyśle człowiek poświęciłby tyle czasu na planowanie zemsty?
Znał odpowiedź na to pytanie: taki, który poza zemstą nie ma innego celu w życiu.
Uświadomienie sobie tego faktu pogrążyło go w melancholii, równie dokuczliwej i
beznadziejnej jak gęsta mgła, ale daleko bardziej przygniatającej jego duszę. Wyszedł przez
zachodnią bramę i ruszył w stronę najbliższej z długiego rzędu czekających dorożek. Nagle
zobaczył mały czarny powozik, stojący po przeciwległej stronie ulicy. Jego wnętrze tonęło w
ciemności, tylko zewnętrzna lampa majaczyła we mgle. - Do diabła! Pustkę, którą przed chwilą
odczuwał, zastąpił gniew. Nie wolno jej było tu przyjeżdżać. Podszedł do powozu. Siedzący na
koźle Latimer przywitał 2,0 uprzejmie. - Proszę wybaczyć, panie Hunt, próbowałem panią
przekoiać, że nie powinna pana śledzić, ale nic to nie dało. - O tym, kto wydaje ci polecenia,
porozmawiamy później. Artemis otworzył drzwi pojazdu i wskoczył do nieoświetonego
wnętrza. - Artemisie! - Głos Madeline zawierał potężny ładunek smocji, których nie potrafił
natychmiast rozpoznać. - Spotkał >ię pan z tymi dwoma mężczyznami, Floodem i
Glenthorpe’em. ‘roszę nie próbować zaprzeczać. Usiadł naprzeciwko niej. Na twarzy miała
gęstą woalkęjak tamtej nocy. Dłonie splotła na kolanach. Nie widział jej dobrze, ale wyczuwał
napięcie Madeline. - Nie mam zamiaru zaprzeczać - powiedział. - Jak pan śmiał zrobić coś
takiego? Jej gniew zmroził go na parę sekund. - O co chodzi, u licha?

- Nie był pan nawet na tyle uprzejmy, by poinformować mnie o swoich planach na dzisiejszy

wieczór. Gdyby Zachary nie wspomniał, że wysłał pan listy do dwóch mężczyzn, z którymi
wiążą pana interesy, wcale nie wiedziałabym, co się dzieje. Jak pan mógł nie poinformować
mnie o tym?

- Moje spotkanie z Floodem i Glenthorpe’em to nie pani sprawa. - Powiedział im pan o czekającej

ich ruinie, prawda?

- Tak. - Do licha, sir. Oni mogli pana zabić. - Mało prawdopodobne. Cały czas panowałem nad

sytuacją. - Na Boga, Artemisie! Ujawnił pan swoje plany wobec dwóch największych wrogów i
nawet nie wziął pan ze sobą Zachary’ego, żeby panu pomógł w razie potrzeby. - Zapewniam
panią, że nie było to konieczne. - Nie miał pan prawa tak ryzykować. A jeśli coś poszłoby źle?
Co by było, gdyby Flood czy Glenthorpe wyzwali pana na pojedynek? Jej furia była nieco
irytująca. Jest wyraźnie przewrażliwiona, pomyślał. - Ci dwaj panowie nie należą do takich,
którzy byliby gotowi zaryzykować pojedynek. Gdyby tak było, już dawno bym ich wyzwał.
Madeline, proszę się uspokoić. - Uspokoić się! Jak można coś takiego mówić. A gdyby któryś z
nich wyjął pistolet i zastrzelił pana?

- Byłem na to przygotowany - powiedział uspokajająco. Wolałbym pani nie przypominać o swoich

wadach, ale jednak jestem mistrzem Vanza. Niełatwo zabić takiego człowieka. - Pańskie
cholerne, vanzagariańskie umiejętności nie zabezpieczają przed kulą, sir. Renwick Deveridge
znał doskonale sztukę walki Vanza, a ja wzięłam pistolet i zastrzeliłam go w jego własnym
domu. towóz był już w ruchu, lecz cisza, która zapadła, była tak głośna, że zagłuszyła stukot
kopyt konia i turkotanie kół po bruku. Madeline wsłuchiwała się w echo własnych słów i
zastanawiała się, czy nie oszalała. Po tylu miesiącach dochowywania tajemnicy, której
ujawnienie mogło zaprowadzić ją na szafot, wyjawiła ją w zwykłej sprzeczce. - A więc plotki i
domysły były prawdziwe. Pani go zastrzeliła - odezwał się Artemis po dłuższej chwili. - Tak -

potwierdziła. Siedziała nieruchomo z dłońmi splecionymi na kolanach. - A ten senny koszmar
jest dokładnym powtórzeniem wydarzeń z tamtego dnia?

- Tak, tylko nie opowiedziałam pierwszej jego części. - Tych scen, w których strzela pani do

Renwicka. - Tak. Artemis nie odrywał od niej wzroku. - Nie usłyszałem również, dlaczego pani
tak rozpaczliwie próbowała otworzyć drzwi sypialni, chociaż dom już płonął. - Tam była ciotka
Bemice. - Do diabła! - Artemis zamyślił się na chwilę. - Jak do tego doszło, że została zamknięta
w tym pokoju?

- zapytał wreszcie. - Renwick uprowadził ją tej nocy po otruciu ojca. - Madeline zacisnęła dłonie

w pięści tak mocno, że odczuwała ból. Zaciągnął jądo swojego domu, związał, zakneblował i
zostawił w zamkniętym pokoju, by tam spłonęła, - W jaki sposób ją pani odnalazła?

- Ojciec jeszcze żył, gdy się na niego natknęłam. Powiedział mi, że Renwick zabrał ciotkę Bemice i

obiecał wrócić po mnie. Powiedział mi jeszcze, że jedynym ratunkiem jest szybka, zdecydowana
akcja. Kazał mi pamiętać o wszystkim, czego mnie nauczył przy ćwiczeniach Vanza. - Co pani
zrobiła?

- Natychmiast udałam się do domu Renwicka. Zanim tam przybyłam, zdążył już podłożyć ogień w

laboratorium, potem zamierzał jeszcze wzniecić pożar w kuchni. Wchodząc do ogrodu,
zobaczyłam w oknie sypialni twarz ciotki. Udało jej się podczołgać do okna, ale ręce miała
związane. Nie mogła go otworzyć, a ja nie miałam drabiny, żeby się do niej dostać. - Weszła
więc pani do domu. - Tak. Nie miałam wyboru. - Zamknęła oczy, przywołując w pamięci tamte
straszne chwile. - Renwick był jeszcze w kuchni. Nie słyszał mnie. Pobiegłam na górę, potem
korytarzem w stronę sypialni. Było ciemno, drogę oświetlał mi tylko blask płomieni od strony
tylnych schodów. - Wtedy okazało się, że sypialnia jest zamknięta. Madeline skinęła głową. -
Próbowałam otworzyć zamek spinką od włosów. Słyszałam syk płomieni. Wiedziałam, że mam
mało czasu. Potem nagle okazało się, że on jest na korytarzu. Musiał zauważyć, jak wbiegałam
na schody. - Czy powiedział coś?

- Roześmiał się, widząc mnie przykucniętą pod drzwiami. W ręku trzymał klucz. Śmiał się. „Wiem,

że to ci jest potrzebne”, rzekł. Nie odpowiedziałam. - Patrzyła na Artemisa przez gęstą woalkę.
Po chwili milczenia zaczęła mówić dalej: - Pistolet leżał na podłodze obok mnie, osłonięty
fałdami mojego alaszcza. Renwick go nie widział. Ojciec powiedział mi, se nie mogę się wahać,
bo mój mąż zna sztuki walki Vanza. Nic nie mówiąc, sięgnęłam po pistolet i zabiłam p jednym
strzałem. Był nie dalej niż dwa kroki ode mnie. Ubliżał się. Śmiał się jak demon. Nie mogłam
chybić i nie ;hybiłam. Artemis patrzył na nią z podziwem. - A potem podniosła pani klucz,
otworzyła drzwi i uratowała ;iotkę. - Tak. - Jest pani naprawdę nieprawdopodobną kobietą. -
Nigdy w życiu nie byłam tak przerażona jak wtedy powiedziała Madeline, patrząc na niego. - I
to właśnie jest najbardzej zdumiewające, rozumie pani. ie chciałbym przeciągać rozmowy o tych
sprawach bardziej, liż jest to konieczne, ale chcę pani zadać jeszcze jedno pytanie. ‘ani i panna
Bemice byłyście ostatnimi osobami, które widziały .

- enwicka przed śmiercią. Czy jesteście całkiem pewne, że nie ‘ył, gdy opuszczałyście płonący

dom?

- Ciotka zatrzymała się przy nim, żeby się upewnić. Poyiedziała, że nie wolno nam się pomylić, bo

to był szalony niebezpieczny człowiek. - Przy tym niezwykle sprytny. Madeline spojrzała
surowo na Artemisa. - Niemal tak mądry i sprytny jak pan, a mimo to nie iniknął kuli. -
Doceniam pani opinię i dziękuję za troskliwość. - Do licha, Artemisie, proszę mnie nie
traktować, jakbym jyła lekkomyślną idiotką. Wiem, jakie spustoszenie czyni jocisk wystrzelony
z małej odległości. Z A W A - Dlaczego wybrała pani taki moment, żeby powiedzieć mi o tym,
co stało się tamtej nocy?

- Zapewniam pana, że nie miałam zamiaru przyznać się do morderstwa. - W samoobronie. -

Oczywiście, ale nikt by w to nie uwierzył. - Ja wierzę. - Proszę mi wybaczyć, sir, ale traktuje
pan informację o tym, że jestem morderczynią, nieco.

- .

- . obojętnie. Artemis uśmiechnął się. - Może dlatego, że nie jest to dla mnie niespodzianka. Od

pewnego czasu byłem całkowicie pewny, że Deveridge’a zastrzeliła albo pani, albo pani ciotka.
Z pań dwóch stawiałbym na panią. Panna Bemice posłużyłaby się raczej trucizną niż
pistoletem. - Rozumiem. - Madeline spojrzała na swoje dłonie, nadal zaciśnięte w pięści. -
Doprawdy, nie wiem, co na to powiedzieć. - Nie ma potrzeby, by cokolwiek mówić. - Artemis
zamilkł na chwilę, a potem dodał: - Jeśli chodzi o sposób, w jaki wyznała pani prawdę.

- .

- . - Zupełnie nie rozumiem, co mi się stało. Chyba straciłam rozum. - Zmarszczyła czoło. - Nie, nie

straciłam rozumu, ale panowanie nad sobą. Jak pan mógł tak nierozsądnie ryzykować?

- Dlaczego jest pani na mnie aż tak zła?
- zapytał. Czy dlatego, że gdybym dał się zastrzelić, straciłaby pani pomocnika? Madeline

poczuła, że ogarnia ją furia. - Do diabła, Artemisie, pan wie, że to nieprawda! Jestem zła, bo nie
mogę znieść myśli, że mogło się panu coś złego przydarzyć. - To znaczy, że przywiązała się
pani do mnie, i to mimo mojej vanzagariańskiej przeszłości? Jest pani gotowa nawet przymknąć
oczy na moje powiązania z handlem?

- Nie jestem w nastroju do tego rodzaju żartów, sir. - Ja też nie. - Bez ostrzeżenia schwycił ją w

ramiona. Proszę powiedzieć, dlaczego nie może pani znieść myśli, że mógłbym zginąć?

- Niech pan nie udaje naiwnego - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Doskonale pan wie, dlaczego

nie chcę, żeby został pan ranny albo żeby zdarzyło się coś jeszcze gorszego. - Jeśli nie chodzi o
to, że musiałaby pani szukać innego eksperta Vanza, to zapewne dlatego, że nie potrafiłaby pani
jeszcze raz uporać się z poczuciem winy. Czy z tego powodu troszczy się pani o mnie?

- Do licha, Artemisie! - Obawia się pani, że gdyby coś mi się przydarzyło teraz, gdy jestem pani

pomocnikiem, czułaby się pani za to odpowiedzialna, podobnie jak po tym, co spotkało pani
ojca, nieprawdaż? Uświadomiła sobie nagle, że on również kipi złością. - Tak, to jest jakaś
część prawdy - przyznała. - Nie chcę się czuć winna w jeszcze większym stopniu. - Pani nie jest
za mnie odpowiedzialna - oświadczył lodowatym tonem. - Czy to jest zrozumiałe?

- Sama wiem, za co odpowiadam. - Nie, nie wie pani. - Ostrożnie uniósł woalkę kapelusza i

odrzucił na tył głowy. - Jesteśmy oboje zaangażowani w tę sprawę i musimy wspólnie
doprowadzić ją do końca. - Artemisie, gdyby naprawdę coś się panu stało, to ja bym oszalała -
szepnęła. Ujął jej twarz. - Proszę posłuchać uważnie. Sam podjąłem decyzję. Nie ma żadnego
powodu, by czuła się pani winna, gdyby w jej rezultacie stało mi się coś złego. Nie jestem
człowiekiem, za którego pani odpowiada. - Wobec tego kim pan jest?

- Na Boga, jestem pani kochankiem. Proszę o tym pamiętać. Popchnął ją na poduszki siedzenia i

pocałował. Czuła na sobie ciężar jego ciała. - Artemisie! - Przed paroma minutami, kiedy
wyszedłem z Pawilonu Marzeń, czułem się tak, jak gdybym dotąd żył w transie. Transie, który
trwał pięć długich lat. Przy życiu utrzymywały mnie wyłącznie plany zemsty. Nagle po raz
pierwszy zrozumiałem, że jest w moim życiu coś nieskończenie ważniejszego. - Co takiego,
Artemisie? Ty. Nachylił głowę i zamknął jej usta gorącym, gwałtownym pocałunkiem.
Przywarła do niego i odwzajemniła pocałunek równie gorąco, równie namiętnie. Usta Artemisa
powędrowały ku jej szyi. - Jestem twoim kochankiem - powiedział ponownie. - Tak. Tak. Uniósł
jej suknię aż do talii. Czuła dotknięcie jego gorących dłoni na nagiej skórze ponad podwiązkami.
Jego pieszczoty budziły w niej trudne do opanowania pożądanie. - Reagujesz na moje
dotknięcia, jak gdybyś za mną szalała odezwał się stłumionym głosem. Wyczuła jego
podniecenie; zorientowała się, że w jakiś sposób zdołał rozpiąć spodnie. Potem, jedną po
drugiej, zarzucił sobie jej nogi na ramiona. Zaplątana w fałdy sukni i płaszcza, w całkowitej
ciemności, w której nie mógł jej widzieć, czuła się całkowicie obnażona i bezbronna, ale to
uczucie potęgowało tylko podniecenie. Wreszcie jednym mocnym ruchem wsunął się w nią i
poczuła się całkowicie wypełniona. Zanim zdążyła ochłonąć, zaczął poruszać się szybko,
pewnie, nieubłaganie. Narastające napięcie nagle rozładowało się w serii pulsujących drgnień,
które ogarnęły całe jej ciało. Potem usłyszała stłumiony pomruk satysfakcji i poczuła, że ciało

Artemisa sztywnieje pod jej dłońmi. On też osiągnął szczyt rozkoszy. YTodzinę po ułożeniu się
do snu Artemis zrezygnował z prób zaśnięcia. Odrzucił kołdrę, wstał i włożył czarny szlafrok.
Podszedł do niskiego stoliczka, zapalił świecę i usiadł na dywanie. Zamknął oczy i wdychając
woń spalanych ziół, próbował uspokoić rozbiegane myśli. Przez długi czas analizował każdy
plan, każdą czynność, którą dotąd wykonał, szukał słabych stron swoich działań,
najdrobniejszych potknięć. Kiedy wreszcie doszedł do wniosku, że zrobił wszystko, co mógł w
istniejącej sytuacji, jego myśli znów wróciły do Madeline. Muszę zapewnić jej bezpieczeństwo,
pomyślał. To ona wyrwała mnie z beznadziejnego długotrwałego transu. 19 l\Jyształowe
kandelabry ciepłym blaskiem oświetlały długą salę balową. Każdy, kto był kimś, został
zaproszony na dzisiejszy wieczór do domu lorda Claya i jego szanownej małżonki. Madeline,
mimo że wiedziała, w jakim celu tu przyszła, była nieco oszołomiona. Przed ślubem rzadko
bywała w domach ludzi z wyższych sfer, a po ślubie wcale. Był to dla niej inny świat, równie
iluzoryczny jak Pawilony Marzeń. Stała razem z Bemice przy otwartym oknie i patrzyła na
wystrojone damy, tańczące walca w ramionach eleganckich dżentelmenów. Pomiędzy parami
krążył ubrany w liberię lokaj ze srebrną tacą, na której stały kieliszki z szampanem i lemoniadą.
Odgłosy rozmów i śmiechy zdawały się toczyć bitwę z dźwiękami muzyki. Bemice przyjrzała
się uważnie bratanicy i uśmiechnęła z zadowoleniem. - Mogłabyś rywalizować tutaj z każdą
damą, moja droga. Madeline spojrzała na swoją jasnożółtą atłasową suknię i skrzywiła się. -
Dzięki tobie. - Hmm. To raczej zasługa Hunta. To on wymusił na tobie ‘ezygnowanie z czerni.
Muszę przyznać, że nadszedł czas, ;byś zaczęła nosić stroje odpowiednie dla młodej kobiety.
Żółta suknia pojawiła się w domu tego popołudnia nieiodziewanie,jak za sprawą magika, w
dodatku razem z biegłą waczką, która dopasowała ją do figury Madeline, oraz osownymi
rękawiczkami i pantofelkami. Bemice tak była z siebie zadowolona, że bratanica nie miała
ątpliwości, że i ona maczała w tym palce. Jednakże o tym, ‘ nadszedł czas, by zakończyć żałobę
po śmierci ojca, zekonało ją spojrzenie Artemisa. To on wpadł na pomysł, by wykorzystać fakt,
że tego ieczoru rezydencja Claya będzie pełna gości. Uważał, że jest znakomita okazja, by
przeszukać gabinet lorda i dowiedzieć ;, co zrobił z pokaźną ilością usypiających ziół nabytych
aptece pani Moss. Madeline niespokojnie zerknęła w stronę szerokich schodów. temis zniknął na
nich pół godziny temu i wszelki ślad po n zaginął. - Bardzo długo nie wraca - powiedziała cicho,
nachylając ; do Bemice. - Nie ma powodu do niepokoju. Jest zbyt mądry, żeby dać - przyłapać
na przeszukiwaniu gabinetu Claya. - Nie martwię się o to, że go złapią. Jestem zła, bo dla bie
dziś wieczór wybrał najłatwiejsze zadanie. Mnie zostawił co jest trudniejsze. - O czym ty
mówisz?

- Nie widzisz tego? To ja muszę znosić te wszystkie ujrzenia i wymieniane ukradkiem uwagi. Nie

zauważyłaś, :ie poruszenie wywołało nasze pojawienie się na sali balowej? łożę się, że ci ludzie
nie mówią o niczym innym jak tylko Z A W A Q tym, że Artemis Hunt zjawił się na balu z
Niebezpieczną Wdową. Bemice roześmiała się. ‘ - Masz rację, kochanie. Nikt nie znalazłby
lepszego tematu do rozmowy. Twój związek z Huntem wzbudził powszechne zainteresowanie
towarzystwa. - Traktują mnie jak jedną z atrakcji w Pawilonach Marzeń. Należałoby zmusić ich
do wykupienia biletów. - Och, nie jest aż tak źle. Nie przejmuj się. - To ja powinnam
przeszukiwać gabinet Claya, a wtedy Artemis byłby wystawiony na te zaciekawione spojrzenia.
- Ludzie z wyższych sfer szybko nudzą się plotkami. Twój związek z Huntem wkrótce im
spowszednieje. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. - Bemice! Ostry nieznajomy głos przerwał im
rozmowę. Jak to miło znów cię widzieć. Madeline odwróciła się i zobaczyła kobietę w średnim
wieku, ubraną w różową jedwabną suknię. Dama uważnie przyglądała się jej przez lorgnon. -
Pani Deveridge, prawda?

- upewniła się kobieta. - Byłyśmy sobie kiedyś przedstawione?
- zapytała Madeline. Nieznajoma nie podobała jej się. - Znam pani ciocię. Ona zapewne przedstawi

nas sobie. - Lady Standish - mruknęła Bemice. - Moja siostrzenica, Madeline. - Niebezpieczna
Wdowa. - Lady Standish uśmiechnęła się chłodno. - Należy podziwiać hart ducha pana Hunta.

Nie każdy dżentelmen byłby tak odważny, żeby zaprosić do swojego domu damę o pani
reputacji. Madeline zaniemówiła, słysząc bezczelną uwagę nowej znajomej, natomiast jej ciotka
nie straciła głowy. - Artemis Hunt nie jest bojaźliwy - stwierdziła. - W prze ciwieństwie do pani
syna, Endicotta, który, jak się wydaje, gustuje w bardziej pospolitym towarzystwie, pan Hunt
ceni inteligencję i charakter. - Lubi też ryzykowne zakłady - powiedziała lady Standish,
wyraźnie urażona. - O czym pani mówi?

- zdziwiła się Madeline. - Och, droga pani Deveridge, czyżby pani nie wiedziała o związanych z

panią zakładach, przyjmowanych we wszystkich klubach w mieście? Stawka wynosi tysiąc
funtów dla tego, kto przeżyje jedną noc z panią. Przypuszczam, że pan Hunt odebrał już
wygraną. Madeline milczała, kompletnie zaskoczona. - Proszę się nie martwić - mówiła dalej
lady Standish. Może uda się go namówić, żeby podzielił się z panią wygraną. Madeline nadal
milczała, natomiast Bemice spojrzała na lady Standish wzrokiem generała, który z chłodną
pogardą patrzy na polu bitwy na przeciwnika. - Najwyraźniej nie słyszała pani, że pan Hunt w
swoim klubie publicznie oznajmił, że wyzwie na pojedynek każdego, kto o mojej bratanicy
wyrazi się w sposób, który uzna za obraźliwy. Powinna pani ostrzec młodego Endicotta. Jeśli
dobrze pamiętam, jest pani jedynym spadkobiercą. Szkoda byłoby, żeby stracił życie w
pojedynku o honor mojej bratanicy. Tym razem zaniemówiła lady Standish. - Ja nigdy.

- .

- . - wyjąkała po chwili, po czym odwróciła się i odeszła. Tymczasem Madeline zdołała dojść do

siebie. - O czym ty mówiłaś, ciociu?

- zapytała. - Czy to prawda, że on chce się pojedynkować z każdym, kto mnie obrazi?
- Nie przejmuj się, moja droga. Nikt nie będzie tak nierozsądny, żeby mu się narazić. - Nie o to mi

chodzi. - Madeline z trudem panowała nad ogarniającą ją furią. - Wielki Boże! Nie mogę
pozwolić, żeby ryzykował życie w tak niemądry sposób. I dlaczego nikt mi nie powiedział o
tych zakładach?

- Zdenerwowałabyś się tylko, moja droga. - Ciotka poklepała ją po ręce. - I tak masz ostatnio dość

kłopotów. - Ale skąd ty się o tym dowiedziałaś?

- Jak mi się wydaje, wspomniał o tym pan Leggett - odparła Bemice. - Przysięgam, że on usłyszy

ode mnie parę słów na ten temat - mruknęła Madeline przez zaciśnięte zęby. - Pan Leggett?

- Nie. Artemis. Artemis usłyszał zgrzyt klucza w zamku akurat w momencie, gdy zakończył

przeszukiwanie ostatniej szuflady w biurku Claya. Szybko zgasił świecę i ukrył się za aksamitną
kotarą zasłaniającą okno. Skrzypnęły drzwi, ktoś wszedł do biblioteki. Artemis widział błysk
świecy, ale nie wiedział, kto ją trzyma. - Jesteś tutaj, Alfredzie?

- odezwał się ktoś z korytarza. Czekają na ciebie w kuchni. - Powiedz im, że zaraz tam będę.

Kończę już obchód. Wiesz, jak naszemu panu po tej kradzieży sprzed paru dni zależy na tym,
żeby mieć oko na wszystko. Prosił, żebym był szczególne czujny dzisiaj, kiedy dom jest pełen
ludzi. - Hmm. Trudno to nazwać kradzieżą. Jedyne, co zginęło, to słój z ziołami, które w
ubiegłym tygodniu kupił w aptece. Niewielka strata, moim zdaniem. - Nikt cię nie pyta o zdanie,
George. Oto odpowiedź na najważniejsze pytanie, pomyślał Artemis, nasłuchując odgłosu
zamykanych drzwi i kroków oddalających się lokajów. Usypiające zioła zostały ukradzione.
Kolejna nocna wizyta tajemniczego ducha. Lord Ciay nie był wplątany w tę sprawę. Artemis
wyszedł zza zasłony, wyślizgnął się z biblioteki i ruszył korytarzem w stronę schodów. Parę
minut później kroczył przez zatłoczoną salę, kierując się ku oknu, przy którym stały Madeline i
Bemice. Rozpromienił się na widok tej pierwszej. Wygląda wspaniale, pomyślał. Przyćmiewa
wszystkie obecne tu kobiety, i to nie tylko dlatego, że jest najpiękniejszą, ale i najbardziej
interesującą damą. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Doszedł do wniosku, że miał rację,
wybierając dla niej jasnoźółtą suknię. Barwa słońca to zdecydowanie jej kolor. - Dobry wieczór,
drogie panie. - Zatrzymał się za Madeline. - Dobrze się bawicie? Madeline odwróciła się. Ze
zdumieniem zauważył, że jej oczy płoną gniewem. - Jak pan śmiał zrobić coś tak idiotycznego! -
wybuchnęła. Co pan sobie myśli? Czy kompletnie stracił pan rozum? Jak pan mógł tak głupio

się zachować? Artemis spojrzał na Bemice, ale ona uniosła brwi, wzruszyła ramionami i zajęła
się obserwowaniem tańczących par. A więc muszę sam sobie poradzić, pomyślał. Spojrzał w
zagniewane oczy Madeline. - Chciałbym.

- .

- . - Czy liczył pan na to, że nie odkryję prawdy?
- Ja.

- .

- . - Nie mogę wprost uwierzyć. - W co uwierzyć?zapytał nieśmiało. Jeśli chodzi o przeszukanie

gabinetu Claya, to wiedziała pani, że zamierzam.

- .

- . - Pan dobrze wie, że nie o to mi chodzi - warknęła. Artemis rozejrzał się i zauważył grupkę pań

stojących w pobliżu. Wziął Madeline pod rękę i rzekł: - Proponuję, żebyśmy wyszli do ogrodu i
odetchnęli świeżym powietrzem. - Niech się panu nie’wydaje, że tak łatwo zmieni pan temat
rozmowy, sir. - Najpierw muszę wiedzieć, jaki jest ten temat, a potem dopiero pomyślę, jak go
zmienić - powiedział, prowadząc ją przez szerokie drzwi na taras. - Proszę nie udawać, że pan
nie wie. - Zapewniam panią, że niczego nie udaję. - Zatrzymali się w cieniu, na skraju tarasu. -
A teraz, Madeline, proszę mi powiedzieć, o co chodzi. - Chodzi o to, co, jak mi powiedziano,
zdarzyło się w pańskim klubie. - Och, ktoś wspomniał o tych zakładach jęknął Artemis. - Nic
mnie nie obchodzą te idiotyczne zakłady. Takimi bzdurami zajmują się tylko dumie, którzy nie
mają nic innego do roboty i są gotowi zakładać się o wszystko, od muchy na ścianie do meczu
bokserskiego. - Jeśli to nie zakłady tak panią zirytowały, to, na Boga, co?

- Zostałam poinformowana, że rzucił pan wyzwanie wszystkim dżentelmenom w pańskim klubie.

Czy to prawda?

- Kto pani o tym powiedział?
- zapytał, unosząc brwi. - Czy to prawda?
- Madeline.

- .

- . - Chcę panu przypomnieć, ,sir, że obiecaliśmy sobie nie okłamywać się nawzajem. Czy to

prawda, że zamierza pan wyzwać na pojedynek każdego mężczyznę, który mnie obrazi?

- Wydaje mi się mało prawdopodobne, by ktoś obraził panią w mojej obecności - powiedział

uspokajająco. - Tak więc nie ma się o co martwić. Madeline podeszła do niego bliżej. -
Artemisie, przysięgam, że jeśli zaryzykuje pan życie, wplątując się w coś tak głupiego jak
pojedynek w obronie mojego honoru, to nigdy, przenigdy panu nie wybaczę. - Nigdy?

- Uśmiechnął się. - Słyszał pan. Artemis poczuł jakieś dziwne ciepło rozlewające się w okolicy

serca. - Madeline, czy mam przez to rozumieć, że jednak odrobinę mnie pani kocha?

- Kocham pana bardziej, niż kogokolwiek w moim życiu kochałam, ty wariacie. I nie będę

tolerować żadnych takich idiotyzmów z pana strony. Czy to jasne?

- Absolutnie jasne. - Przytulił ją mocno i pocałował, zanim zdążyła sobie uświadomić, co

powiedziała. 20 lYl.

- ały John ciaśniej okręcił szyję ciepłym wełnianym szalikiem, który dostał od pana Hunta, i patrzył

na dwóch mężczyzn wychodzących z tawerny. Jegomość po lewej był tym, którego śledził przez
cały dzień. Zachary powiedział mu, że nazywa się Glenthorpe. - Niech to diabli! Czuję się nieco
dziwnie. - Glenthorpe zachwiał się, schodząc po schodach. - Nie sądzi pan, że wypiłem zbyt
wiele?

- Może przesadził pan odrobinę, przyjacielu - powiedział mężczyzna o złocistych włosach i się

roześmiał. - Nie ma się czym martwić. Odwiozę pana do domu. - To miło z pana strony. Bardzo
miło. Mały John zauważył, że Glenthorpe zatoczył się u dołu schodów i byłby zapewne upadł,
gdyby jego towarzysz, trzymający w ręku laskę, go nie podtrzymał. Chłopiec uśmiechnął się z
zadowoleniem. Cieszyła go perspektywa dodatkowego wynagrodzenia. Zachary powiedział y
szczególną uwagę zwracał na dżentelmenów towach Glenthorpe’owi. ‘yzna z laską wszedł do
tawerny parę minut po pie, ale teraz zachowywali się jak dobrzy znajomi. hn nie spuszczał ich z

oka. Jeszcze przed chwilą, się kupionym od ulicznego sprzedawcy pasztecikiem i, zastanawiał
się, czy nie wrócić do swojej izby nad :tórą dzielił z kilkoma kolegami, ale teraz był zadoże
wytrwał na posterunku. ;lmen, który towarzyszył Glenthorpe’owi, zatrzymał jment, by włożyć
kapelusz. Mały John był zdumiony jego włosów, lśniących w blasku ulicznej latarni jak oto.
Mocniej jednak jego uwagę przyciągała laska. dobrze by za nią zapłacił. Niestety, zdobycie jej
nie 3 się łatwe. Glenthorpe był pijany, ale mężczyzna ch włosach wyglądał na czujnego i
sprawnego. Mały iział zresztą, że tego rodzaju dżentelmeni mają często e pistolet. Ił do wniosku,
że nie warto ryzykować. Od pana ważne informacje dostanie nie mniej, niż dałby mu za laskę.
Poza tym pan Hunt nigdy nie zwleka za usługi. Lepiej być w dobrych stosunkach z klien/
regularnie płaci rachunki. ‘zna o złocistych włosach uniósł laskę, by zatrzymać yącą dorożkę.
Pomógł Glenthorpe’owi wsiąść do jej >otem podszedł do woźnicy. jhn wychylił się z bramy, by
wysłuchać polecenia. rooktree Lane, dobry człowieku - rozległ się mocny, ‘ głos. sir. jhn nie
czekał dłużej. Znał dobrze Crooktree Lane, ‘kę w pobliżu rzeki. O tej porze było to ciemne
niebezpieczne miejsce, w którym kręcił się najgorszy rodzaj szczurów: ten, który porusza się na,
dwóch nogach. lYladeline nie spała. Siedziała w sypialni, pochylona nad małą książeczką, ale
nie mogła skupić uwagi na dziwnych znakach zagadkowego tekstu. Nie potrafiła myśleć o
niczym innym poza tym, w jaki sposób wyznała Artemisowi miłość. Pocieszała się, że jest on
prawdziwym dżentelmenem i nie wspomni nigdy o tej sprawie. Zapewne był nie mniej niż ona
zaskoczony jej nierozważnymi słowami. Być może wcale nie chciał ich usłyszeć. Mówił co
prawda, że jest moim kochankiem, pomyślała, ale przecież nigdy nie powiedział, że mnie kocha.
Rozległo się pukanie do drzwi. Madeline uniosła głowę, zadowolona, że ktoś przerwał jej
rozmyślania. Spojrzała na zegar i zorientowała się, że minęła już północ. - Proszę wejść! -
zawołała. W drzwiach ukazała się Nellie, ubrana w nocną koszulę i czepek. - Przepraszam,
proszę pani, ale przyszedł jakiś chłopiec i chce się koniecznie widzieć z Zacharym albo panem
Huntem. Niestety, obaj jeszcze nie wrócili. Artemis wyszedł wieczorem do klubu, by wysłuchać
nowych plotek i zebrać jakieś informacje, a Zachary towarzyszył mu przebrany za stangreta. -
Chłopiec, powiadasz?

- Tak, proszę pani. Jeden z tych, którzy zawsze kręcą się obok Zachary’ego i pana Hunta. Mówi, że

ma ważną sprawę. Musi przekazać wiadomość o mężczyźnie, którego śledzi od dwóch dni. - On
śledził Glenthorpe’a. - Madeline zerwała się na równe jgi. - Powiedz chłopcu, żeby zaczekał w
kuchni. Ubiorę się zaraz tam zejdę. - Tak, proszę pani. - Nellie odwróciła się, by odejść. -
Zaczekaj! - zawołała Madeline. - Obudź Latimera i każ u sprowadzić dorożkę. O tej porze
powinien złapać jakąś na icy. Pośpiesz się, Nellie. - Nie chce pani, żeby zaprzągł konia do pani
powozu? ipytała Nellie. - Nie. Ktoś mógłby go rozpoznać. Służąca spojrzała na nią wraźnie
przejęta. - O Boże! Zanosi się na coś niebezpiecznego! - Możliwe. Biegnij szybko, Nellie.
Madeline ubrała się pośpiesznie i ruszyła ku drzwiom. połowie drogi zatrzymała się, podeszła
do stojącego pod Lnem kufra, uniosła wieko i wyjęła pistolet z nabojami. Potem szcze wzięła
ukryty tam sztylet, który dostała kiedyś od ojca. Wyszła wreszcie z pokoju, zbiegła ze schodów i
zdyszana padła do kuchni. Natychmiast rozpoznała chłopca. Zapamięta jego oczy, wyglądające
na znacznie starsze niż twarz. - Mały John. Jak się miewasz?

- Całkiem nieźle, psze pani - odpowiedział niewyraźnie, lyż nie zdążył jeszcze przełknąć ciastka,

którym go poczęswano. - Przyszedłem z raportem do Zachary’ego albo do .

- na Hunta. - Nie ma ich w domu. Są prawdopodobnie w jednym klubów pana Hunta. Powiedz mi

szybko, czego się dowie;iałeś. - A co z moją zapłatą?

- zapytał, patrząc podejrzliwie na adeline. - Na pewno ją dostaniesz. Zapewniam cię. Chłopiec

skrzywił się, milczał przez chwilę, ale w końcu idjął decyzję. Z A W A - Widziałem, jak
Glenthorpe wsiada do dorożki z pewnym mężczyzną. Glenthorpe był pijany jak szewc, ale ten
drugi wyglądał na trzeźwego. Powiedział Glenthorpe’owi, że odwiezie go do domu, ale woźnicy
kazał jechać na Crooktree Lane. - Gdzie to jest?

- Nad rzeką. Niedaleko południowej bramy Pawilonów. Od dwóch dni mam oko na Glenthorpe’a i

wiem, że on tam nie mieszka. W drzwiach pojawił się Latimer. - Co się stało, proszę pani?

- Sprowadziłeś dorożkę?
- zapytała Madeline, odwracając się w jego stronę. - Tak, ale skąd taki pośpiech?
- Musimy znaleźć pana Hunta w którymś z klubów i natychmiast pojechać na Crooktree Lane.

Glenthorpe udał się tam w towarzystwie człowieka, który może być.

- .

- . - Przerwała, nie chcąc użyć słowa morderca, żeby nie przestraszyć Małego Johna, chociaż

wątpiła, czy taki ulicznik może się czegokolwiek bać. - Zabrał go tam mężczyzna, który może
być niebezpieczny - dokończyła. - Pani mówi o tym człowieku, który załatwił tego dżentelmena
wrzuconego potem do rzeki. Zachary wszystko mi opowiedział - wtrącił Mały John, a potem
sięgnął po następne ciastko. - Pan Hunt wspomniał, że coś takiego może się powtórzyć
wyjaśniła Madeline. - Powiedział, że daje mu to szansę, żeby złapać tego bandytę. Musimy go
natychmiast zawiadomić. Ty, chłopcze, możesz zostać tu do naszego powrotu. - Proszę się nie
martwić. Nie ruszę się nigdzie, dopóki nie dostanę zapłaty. - Mały John sięgnął po kolejne
ciastko. Artemis, zapinając płaszcz, szedł szybko w stronę swojego >wozu. Pomyślał, że to nie
pierwszy raz Madeline wywabia j z klubu. Widocznie weszło jej to w nawyk. Otworzył drzwi
pojazdu i wskoczył do wnętrza, a Zachary jął miejsce na koźle obok Latimera. Dorożka, którą
Madeline >djechała pod klub, zniknęła już we mgle w poszukiwaniu jlejnego pasażera. -
Artemisie! Jak to dobrze, że tak szybko pana znaleźliśmy >wiedziała Madeline. - Co się stało?

- zapytał, gdy powóz ruszył. - Mały John zobaczył Glenthorpe’a w towarzystwie jakiegoś

:entelmena. Pojechali na Crooktree Lane, małą nędzną uliczkę id rzeką. - Nie jest to elegancka
część miasta - zgodził się Artemis. przy tym dogodnie położona, blisko południowej bramy
lwilonów. - Dogodnie?

- Na tyle blisko, że łatwo stamtąd przenieść do ogrodów jgoś martwego. Nie byłbym zaskoczony,

gdybym się dowie;iał, że Oswynn właśnie tam został zabity, zanim jego zwłoki lalazły się w
Nawiedzanym Dworze. - Najpierw Oswynn, teraz Glenthorpe. Nie rozumiem, dlaego on to robi.
Przecież to nie ma sensu. - Nie rozumie pani?

- zdziwił się, zaskoczony jej uwagą. ajwyraźniej chce, żebym przestał się zajmować naszą sprawą.

‘idocznie uważa mnie za poważną przeszkodę. - Dlaczego miałby to uzyskać, zabijając pana
wrogów?

- Kiedy nie powiodła się próba zamachu na mnie, doszedł [pewne do wniosku, że nie może

ponownie ryzykować, szuka ięc innych sposobów rozwiązania tego problemu. - Co pan ma na
myśli?

- Przypuszczam, że śmierć Oswynna miała być ostrzeże niem. Tym razem duch niewątpliwie

będzie chciał skuteczniej mi zagrozić. Być może uważa, że jeśli Pawilony Marzeń zostaną
uwikłane w skandal z morderstwem, narobi mi dość kłopotów, by odwrócić moją uwagę od
innych spraw. - Tak, oczywiście. Pańskie interesy mocno by ucierpiały, gdyby na terenie
ogrodów znaleziono martwego człowieka. - Może tak, a może nie. Z doświadczenia wiem, że
tego rodzaju mrożące krew w żyłach atrakcje pociągają publiczność. Kto wie, czy morderstwo w
ogrodach rozrywki nie zwiększyłoby ich popularności. - Cóż za przerażające spostrzeżenie.
Czyżby naprawdę tak było?

- Podejrzewam, że jego celem nie jest zaszkodzenie moim interesom. - Co jeszcze mógłby zyskać,

zabijając Glenthorpe’a? Artemis zawahał się, ale postanowił powiedzieć całą prawdę. -
Możliwe, że prawdziwym jego celem jest wplątanie mnie w proces o morderstwo. - Pana?

- Madeline spojrzała na swego towarzysza oczami rozszerzonymi zdumieniem. - Wielki Boże,

Artemisie, czy naprawdę wierzy pan, że jeśli zwłoki zostałyby znalezione na terenie Pawilonów,
pan, jako właściciel, byłby podejrzany o popełnienie zbrodni? Ależ to nieprawdopodobne. -
Wcale nie takie nieprawdopodobne, jeśli weźmie się pod uwagę, że zamordowany był moim
śmiertelnym wrogiem i to ja doprowadziłem go do ruiny - odparł Artemis. - Tak, teraz

rozumiemszepnęła Madeline. - Ten morderca najwyraźniej zna wszystkie pana tajemnice, jak
gdyby naprawdę był duchem potrafiącym przenikać przez ściany. - Próbuje wyłączyć mnie z tej
sprawy, żeby zająć się panią. Widocznie podejrzewa, że pani jest w posiadaniu klucza do
rozwiązania jego zagadki. JLzięki doświadczeniu Latimera i znajomości podejrzanych dzielnic,
jaką zdążył zdobyć Zachary, szybko dotarli na miejsce. Artemis kazał Latimerowi zatrzymać
powóz w bocznej uliczce, w pobliżu południowej bramy. - Dlaczego stajemy tutaj?

- zapytała Madeline. - Na wszelki wypadek. - Artemis otworzył drzwi powozu i wyskoczył na

ulicę. - Posłuchaj uważnie, Latimer. Ty i pani Deveridge zostaniecie tutaj. Stąd będziecie
dyskretnie obserwować bramę. - Dlaczego musimy tu zostać?

- Madeline wysunęła głowę z okna powozu. - Dlatego, że gdybyśmy nie zdołali zapobiec

morderstwu, zabójca najprawdopodobniej będzie chciał wnieść zwłoki Glenthorpe’a na teren
Pawilonów Marzeń przez tę właśnie bramę. - Rozumiem. - Madeline grzebała przez chwilę w
torebce, wreszcie wyjęła z niej mały pistolet. - Ja i Latimer mamy zatrzymać mordercę, jeśli
rozminie się z panem i Zacharym?

- Nie! Nie próbujcie go zatrzymywać. - Artemis podszedł do okna. - Proszę posłuchać uważnie.

Musicie tylko obserwować, w jakim kierunku idzie po wejściu do parku, ale nie wolno wam się
do niego zbliżyć. Czy to jasne?

- Ależ, Artemisie.

- .

- . - Ten człowiek jest groźny, Madeline. Nie wolno pani ryzykować życia swojego i Latimera.

Musicie go tylko śledzić, nic więcej. - A co wy zamierzacie zrobić? To znaczy pan i Zachary?

- Spróbujemy go złapać, zanim zrobi coś złego. - Artemis spojrzał na swego informatora. - Jesteś

gotowy?

- Tak, sir - odparł Zachary i zeskoczył z kozła. Madeline wychyliła się z okna. - Artemisie, musi mi

pan obiecać, że będziecie bardzo, bardzo ostrożni. - Oczywiście, będziAny. Uśmiechał się do
siebie, oddalając się od powozu. Ani ona, ani on nie wspomnieli przez cały dzień o gorącym
wyznaniu miłości, które wygłosiła ubiegłej nocy. Odnosił wrażenie, że Madeline próbuje
udawać, iż nic takiego nie zaszło, a on, na razie, był zadowolony z tej gry. Widocznie sama musi
przyzwyczaić się do myśli, że mnie kocha, pomyślał. Wyznanie to niewątpliwie było dla niej
szokiem i nawet nie domyślała się, jaki jest to cenny dar dla jego duszy. - Chodźmy tędy -
zwrócił się do Zachary’ego. Poszli wąską uliczką, prowadzącą w stronę Crooktree Lane.
Zachary kroczył przy jego boku jak milczący cień. Przebijające się przez mgłę światło księżyca
ułatwiało znalezienie drogi. Stojące w mijanych bramach domów prostytutki podnosiły latarnie i
przywoływały ich. Bez kłopotów dotarli do przecinającej im drogę wąskiej krętej ulicy. - To jest
Crooktree Lane - oznajmił Zachary. - Dawniej bywałem tu często. W pobliżu ma swój sklep Red
Jack, odbiorca naszych towarów. Dobry handlarz, ale kupuje tylko cenniejsze łupy. Artemis
przystanął na rogu i się rozejrzał. - Miałem nadzieję, że zdążymy przybyć, zanim dorożkarz
dowiezie tu tych panów, ale wygląda na to, że zjawiliśmy się zbyt późno. Nie widzę dorożki.

- .

- . - Przerwał, gdy z oddali usłyszał stukot kopyt konia. - Tam - szepnął Zachary. Zza zakrętu

ukazał się wolno jadący pojazd. Woźnica, wymachując batem, bezskutecznie usiłował zmusić
konia do kłusa. - Szybciej, stary leniu! pokrzykiwał ochrypłym głosem. fo nie jest odpowiednie
miejsce dla nas, zwłaszcza o tej porze. Artemis wyszedł na jezdnię i zatrzymał dorożkę. - Jedna
chwilka, sir. - O co chodzi?

- Woźnica ściągnął lejce i spojrzał niepewnie la Artemisa. Uspokoił się nieco, widząc elegancko

ubranego łżentelmena. - Potrzebna panu dorożka, sir?

- Potrzebna mi pewna informacja, i to pilnie. - Artemis iodał mężczyźnie monetę. - Czy przywiózł

pan tu jakichś iasażerów?

- Tak, sir. - Woźnica z zawodową zręcznością schował lonetę do kieszeni. - Dwóch. Jeden z nich

był tak pijany, że sdwie trzymał się na nogach. Drugi, trzeźwy, nieźle mi zapłacił. - Gdzie
wysiedli?

- Zaraz za rogiem, pod dwunastką. Artemis dał mu następną monetę. - Za fatygę - powiedział. -

Żaden kłopot, sir. Podwieźć pana?

- Dzisiaj nie. Woźnica westchnął i szarpnął lejcami. Dorożka potoczyła ę ulicą. - Może jeszcze

zdążymy - powiedział Artemis i wyjął kieszeni pistolet. - Musimy się jednak śpieszyć. - Tak, sir.
- Zachary sprawdził swoją broń i ruszyli. Artemis szedł przodem. Gdy zorientował się, że jego
pomock porusza się równie bezszelestnie jak on, poczuł pewien dzaj niemal ojcowskiej dumy.
Ten młodzieniec poważnie iktował lekcje Vanza. Nasunęło mu to niespodziewanie myśl, ‘ byłby
szczęśliwy, mając własnego syna. A może córkę, ora miałaby oczy matki. Oczy Madeline.

- .

- . Teraz jednak miał przed sobą pilniejsze sprawy. - Po co, u licha, przywiózł mnie pan na tę

obskurną ulicę, sir? Artemis znieruchomiał. To był głos Glenthorpe’a. Odpowiedział mu inny,
męski, ale tak cicho, że trudno było zrozumieć słowa, chociaż wyczuwało ię w nich
zniecierpliwienie. Zachary zatrzymał się również i spojrzał na Artemisa, oczekując poleceń.
Usłyszeli odgłos kroków, a po chwili znów odezwał się Glenthorpe: - Nie chcę tam iść.
Powiedział pan, że jedziemy do tawerny, ale ja tu nie widzę żadnych świateł, a powinny być.
Artemis uniósł pistolet i ostrożnie wyjrzał za róg przecznicy, z której dobiegały głosy. W słabym
świetle latami, którą trzymał w ręku towarzysz Glenthorpe’a, zobaczył sylwetki dwóch
mężczyzn ubranych w płaszcze i kapelusze. - Tak, Glenthorpe, na pewno powinny być światła! -
zawołał Artemis. Mężczyzna z latarnią odwrócił się raptownie. Z tej odległości trudno było go
rozpoznać, ale Artemis dostrzegł pociągłą twarz i lśniące oczy. - Co to znaczy?

- Glenthorpe, usiłując zachować równowagę, przytrzymał się ramienia swego towarzysza. - Kto tu

jest? Drugi mężczyzna błyskawicznie rzucił latarnię na ziemię, uwolnił się od Glenthorpe’a i
pobiegł w głąb uliczki. - Do diabła! - Artemis rzucił się w pościg. - Niech pan uważa! On ma
pistolet! - zawołał Zachary. Po chwili Artemis zauważył, że uciekający wyciąga rękę w jego
kierunku. W słabym świetle błysnęła lufa pistoletu i rozległ się huk wystrzału. Artemis zdążył
rzucić się na śliski bruk i niemal równocześnie wystrzelił. Wiedział jednak, że, podobnie jak
jego przeciwnik, chybił. Z tej odległości pistolety były zawodne. Zerwał się natychmiast i ruszył
w pogoń, ale uciekający mężczyzna wspinał się już po sznurowej drabince, zwisającej okna
budynku zamykającego uliczkę. Poły jego płaszcza owiewały jak ogromne czarne skrzydła.
Artemis zrozumiał, że ten drań wcześniej, zanim przywiózł i Glenthorpe’a z zamiarem
zamordowania go, przygotował obie drogę ucieczki na wypadek jakichś nieprzewidzianych
omplikacji. Poły czarnego płaszcza zafalowały jeszcze raz i mężczyzna niknął w otwartym
oknie. Artemis schwycił zwisającą drabinkę, ale okazało się, e została już odczepiona. Upadła
na bruk u jego stóp. jiewielka kotwiczka stuknęła o kamienie. Artemis wiedział, e zanim zdąży
znów ją zaczepić, napastnik będzie już laleko. - Drań - mruknął. Nie zdążył nawet mu się
przyjrzeć. Ale widział go Glenthorpe, przypomniał sobie. I widział go tlały John. Nim nadejdzie
świt, będę miał dokładny opis tego lucha. Wreszcie jakieś konkretne informacje. To już jest
pewien postęp. Odwrócił się i szybkim krokiem poszedł ku wylotowi uliczki, gdzie czekał
Zachary, podtrzymując słaniającego się na nogach Glenthorpe’a. - lood twierdzi, że chciał pan
nas tylko przestraszyć. Jlenthorpe siedział na krześle w bibliotece Artemisa i wpatrywał się w
dywan. - Powiedział, że nie ma żadnego tajemniczego mordercy. Jego zdaniem, Oswynna
zamordował jakiś rzezimieszek, tak jak napisali w gazetach. Mówił też, że pan nie miałby
powodu, żeby nas zabić, bo ;hce pan, żebyśmy dotkliwie odczuli skutki finansowej •uiny.
Glenthorpe wypił ogromne ilości herbaty podanej przez Bemice, ale minęła godzina, zanim
wreszcie zaczął składnie mówić. ‘” - Flood miał rację, jeśli chodzi o mnie, ale myli się co do
mordercy. Sam go pan dzisiaj spotkał. To nie jest zwykły rzezimieszek. Proszę opowiedzieć mi,
jak pan go poznał. Proszę sobie przypomnieć każde słowo z rozmowy z nim. Glenthorpe
skrzywił się i potarł dłonią czoło. - Nie pamiętam zbyt wiele. Za dużo wypiłem, rozumie pan.
Chciałem zapomnieć o stanie moich finansów. Przysiadł się do mojego stolika. Pamiętam, że
coś mówił o inwestycji, w którą chce się zaangażować. - Jakiego rodzaju inwestycji?

- zapytała Madeline. - Coś związanego z budową kanału dla barek. Nie pamiętam szczegółów.

Wypiliśmy przy rozmowie parę kieliszków wina. Wspomniał, że i dla mnie mogłaby to być
okazja, żeby powetować sobie straty w kopalni złota. - W jaki sposób nakłonił pana do tego, że
pan z nim poszedł?

- zapytał Artemis. - Nie pamiętam dokładnie. Mówił coś o znalezieniu miejsca, gdzie moglibyśmy

porozmawiać w cztery oczy. Widocznie powiedziałem mu, że interesują mnie akcje tego kanału.
Wiem, że potem siedzieliśmy w dorożce, a wreszcie szliśmy tamtą ulicą. - Glenthorpe uniósł
głowę i mętnym wzrokiem spojrzał na swego rozmówcę. - Zorientowałem się, że coś jest nie w
porządku, ale nie wiedziałem, co zrobić. Byłem oszołomiony. - Musiał panu dosypać czegoś do
wina - odezwała się Bemice. - Może powiedział, gdzie mieszka - próbował podpowiedzieć
Artemis. - Do jakiej kawiarni chodzi? Wspomniał może nazwę domu publicznego albo
tawerny?

- Nie przypominam sobie.

- .

- . - Glenthorpe przerwał i zmarsz żył czoło. - Zaraz.

- .

- . Wydaje mi się, że coś powiedział, kiedy lijaliśmy tawernę. - Opadł na oparcie krzesła i

zastanawiał się rzeź chwilę. - Pamiętam, jak wspomniałem, że cieszę się naszej znajomości, bo
rozglądam się za jakąś dobrą inwestycją, a co on powiedział, że wie o moich kłopotach.
Zapytałem skąd. - Jak to wyjaśnił?

- Artemis nachylił się ku niemu. - Wyglądał przez okno. Widząc światła tawerny, powiedział, e

wiele można się dowiedzieć, zaglądając do najmamiejszych najp w Londynie. - Mówił coś
jeszcze? Wymienił nazwę jakiejś tawerny? loże wspomniał, gdzie mieszka?

- Nie. Nie podał żadnego adresu. Po co zresztą miał to jbić? Ale kiedy przejeżdżaliśmy przez

niewielki park, wspoiniał, że wychował się w tej dzielnicy miasta. Madeline pochwyciła
spojrzenie Artemisa. Potem zwróciła lę do Glenthorpe’a: - Co jeszcze mówił o swojej
przeszłości? Glenthorpe znów zaczął wpatrywać się w dywan. - Niewiele. Wspomniał coś o
tym, że w tym właśnie parku awił się ze swoim przyrodnim bratem. Ałociste włosy, niebieskie
oczy. Cechy dokładnie pasujące o wizerunku romantycznego poety. - Madeline zatrzymała się
rzed kominkiem. - Bawił się w parku ze swoim przyrodnim ratem. - To by wyjaśniało rodzinne
podobieństwo, które sprawiło, i Linslade wziął go za Renwicka. - Artemis przerwał, by apełnić
kieliszek brandy. - Tłumaczy też fakt, dlaczego unika szpośredniego spotkania z panią. Jest
może podobny do enwicka, ale nie byli bliźniakami. Mówi pani, że Renwick igdy nie
wspominał o przyrodnim bracie?

- Nie. - Potrząsnęła głową. - Wie pan już, że on od początku mnie okłamywał. Powiedział nam, że

wychowywał się we Włoszech i że jest sierotą. - Najwyraźniej był mocny w strategii
okłamywania. Wymyślił sobie całkiem nową przeszłość. Musiał być sprytnym łgarzem, żeby
oszukać pani ojca i panią. - To był mój błąd. - Madeline zacisnęła dłonie w pięści. Gdybym nie
uległa tak szybko chwilowemu impulsowi, który wzięłam za trwałe uczucie, w porę
zorientowałabym się, że jest szarlatanem. - Istotnie, takie pochopne impulsy zawsze wywołują
mnóstwo kłopotów. - Bawi pana moja naiwność, sir?

- Zerknęła na Artemisa z irytacją. - Jest pani dla siebie zbyt surowa, Madeline - powiedział,

uśmiechając się do niej. - Była pani naiwną, niedoświadczoną kobietą, przeżywającą swój
pierwszy poważny romans. Każdy z nas wtedy ulega takim impulsom. - Nieliczni tylko płacą za
to tak wysoką cenę - szepnęła. - Nie przeczę, ale też niewiele młodych kobiet ma do czynienia z
tak sprytnym draniem jak Deveridge. - Mogą się uważać za szczęśliwe - szepnęła, patrząc w
ogień. Artemis odstawił kieliszek, podszedł do niej, wziął w ramiona i odwrócił twarzą do
siebie. - Najważniejsze jest to, że nie pozwoliła pani się zastraszyć i zwodzić dłużej temu
człowiekowi. Podjęła pani akcję, by się uwolnić z jego szponów. Walczyła pani odważnie i
zdecydowanie. - Tak jak Catherine?

- Tak. - Przytulił ją mocno. -1 w końcu zabiła pani smoka. - Tylko przykro mi, że Catherine zginęła

w swojej walce. Wtuliła twarz w koszulę Artemisa. - A ja dziękuję Bogu, że pani przeżyła.
Przez chwilę trwała w bezruchu w jego ramionach, łykając łzy. Potem wyprostowała się, wytarła
rękawem sukni oczy i zdobyła się na nieśmiały uśmiech. - Jedno jest pewne, jeśli chodzi o naszą
zjawę - powiedziała. - Podziela zamiłowanie Renwicka do dramatycznych rozwiązań. -
Owszem. - Artemisie, nie możemy dłużej czekać. Musimy działać. Zabił już jednego człowieka,
dzisiaj próbował zabić drugiego i strzelał do pana. Trudno przewidzieć, na co się teraz
zdecyduje - Zgadzam się. On wie, że depczemy mu po piętach. Prawdopodobnie jest mocno
zaniepokojony tym, że tak niewiele brakowało, a zostałby złapany. Będzie teraz działał
desperacko. - Mój ojciec często powtarzał stare przysłowie Yanzaganan„Desperacja rodzi
pośpiech, a ten jest ojcem błędów”. - Musimy uderzyć, póki jest wyprowadzony z równowagi
tym, co stało się dzisiejszej nocy - powiedział Artemis. Mamy w ręku przynętę. - Tę małą
książeczkę?

- Tak. Trzeba tylko zastawić sidła. Madeline oparła się o półkę nad kominkiem. - Ma pan jakiś

plan?

- Po to mnie pani zatrudniła. - Uniósł jedną brew. - Mistrz Vanza ma obmyślić sposób złapania

ducha Vanza. - Artemisie, to nie jest dobra pora, by wracać do starych sporów. - Zgadzam się.
Mój plan nie jest do końca gotowy, ale jeśli nasza zjawa jest zaniepokojona i rozwścieczona, to
istnieje szansa, że akcja się powiedzie. - Proszę mi zdradzić ten plan. - Sukces zależy od dwóch
czynników. Pierwszy to założenie, że ten drań powiedział Glenthorpe’owi prawdę, kiedy
wspomniał, że zbiera informacje w tawernach. - A drugi czynnik?

- Założenie, że zjawa podziela skłonności swojego przyrodniego brata do popełniania pewnego

fatalnego błędu. - Jakiego?

- Niedoceniania kobiet. lVlały John zachował się zupełnie nietypowo, płacąc ulicznemu

sprzedawcy za pasztecik z mięsem. Chęć, by schować monetę, a wieczorny posiłek starym
zwyczajem skraść, była wprost obezwładniająca, ale w końcu zwyciężyła myśl o perspektywie
przyszłego zarobku. Pan Hunt dokładnie wyjaśnił mu, jakie jest jego zadanie, i nakazał ściśle
stosować się do tych poleceń. Zapłacił więc za pasztecik, co miało tę dodatkową zaletę, że nie
musiał natychmiast uciekać i kryć się w zakamarkach uliczek. Mógł spokojnie wdać się w
rozmowę ze sprzedawcą i wymienić najświeższe plotki. Chłopiec, który sprzedawał paszteciki,
był niewiele starszy od Małego Johna. Miał swoją grupę przyjaciół, z którymi spotykał się
często i rozmawiał w czasie długich godzin spędzanych na ulicy. Tego wieczoru nie tylko Mały
John otrzymał parę monet i obietnicę następnych za ścisłe wypełnienie instrukcji. Przez cały
wieczór pomocnicy Zachary’ego kręcili się po londyńskich uliczkach. Rozmawiali z kucharzami
i ich pomocnikami wychodzącymi na ulicę, by zaczerpnąć trochę powietrza po pracy w
gorących kuchniach tawern. Nawiązali kontakt z dorożkarzami, kieszonkowcami, prostytutkami.
Każdy z nich miał za zadanie rozsiewanie pogłoski, że pewna miła starsza pani, która boi się
duchów, jest gotowa AMANDA QU!CK pozbyć się niebezpiecznej niewielkiej książeczki,
napisanej w dziwnym obcym języku. - To jest jakaś przeklęta książka - tłumaczył Mały John
sprzedawcy pasztecików, a potem innym przypadkowym rozmówcom. - Warta jest grubych
pieniędzy, ale ugania się za nią ten duch, rozumiesz. Ta kobieta jest śmiertelnie przerażona.
Chciałaby znaleźć jakiś sposób, by oddać książkę tej zjawie, zanim ktoś z domowników straci
życie. Pauł, który zajmował się pilnowaniem koni w czasie, gdy dżentelmeni odwiedzali domy
publiczne, odniósł się sceptycznie do tych informacji. - W jaki sposób ona chce zawiadomić
zjawę o tym, że jest gotowa oddać jej książkę, zanim zostanie uduszona w swoim łóżku?

- Nie wiem, ale ona twierdzi, że jej nerwy nie wytrzymają tego dłużej. Już teraz co parę godzin

łyka jakieś uspokajające leki - powiedział Mały John. 21 Wiadomość dotarła do Bemicejuż
następnego dnia. Jakiś ulicznik potrącił ją przy wejściu do księgami, w której zamierzała kupić
najświeższą powieść pani York, a po chwili znalazła liścik wciśnięty do jej torebki. Tak bardzo
była podekscytowana tym odkryciem, że zaczęła się obawiać o stan swoich nerwów, ale

przypomniała sobie, że w domu Hunta czeka na nią pełna buteleczka uspokajającego eliksiru.
Zawróciła w stronę powozu i poleciła Latimerowi zawieźć się do domu tak szybko, jak tylko jest
to możliwe. - Gdzie jest moja bratanica?

- zapytała gospodynię, gdy przekroczyła próg drzwi wejściowych. - Pani Deveridge jest w

bibliotece razem z panem Huntem i panem Leggettem - odpowiedziała pani Jones. Wymachując
listem, Bemice wpadła do biblioteki. - Plan okazał się skuteczny! - zawołała. - Ten łajdak
przekazał mi wiadomość. Siedzący za biurkiem Artemis spojrzał na nią z chłodną satysfakcją
myśliwego, który wie, że zdobycz jest w zasięgu i. Reakcja Madeline też świadczyła o tym, że
bratanica jest sszona. Ale serce Bemice najbardziej poruszył wyraz ania na twarzy Henry’ego.
Moje gratulacje, panno Reed - powiedział. - Pani działalć w ostatnich dniach była wprost
nadzwyczajna. Gdybym wiedział, że jest pani osobą niezwykle opanowaną, obawiał”i się o pani
nerwy. Cieszę się, że mogłam włożyć odrobinę własnej inwencji ealizację planu - zauważyła
skromnie Bemice. Była pani wspaniała. - Henry patrzył na nią z podziwem. iolutnie wspaniała.
Znakomity był plan pana Hunta. - Czuła się w obowiązku :azać na ten drobny fakt. Ale bez pani
udziału nie byłby tak skuteczny - nie spował Henry. irtemis i Madeline wymienili spojrzenia.
Madeline chrząki znacząco. Może o zasługach poszczególnych osób porozmawiamy niej. Teraz,
ciociu, przeczytaj ten list. Tak, oczywiście, moja droga. - Świadoma, że nadszedł moment
chwały, Bemice rozłożyła arkusz papieru. - List krótki, ale zawiera dokładnie to, czego
oczekiwał pan Hunt. Szanowna Pani Jeśli chce Pani wymienić książką za życie bliskiej Pani
osoby, proszą dzisiaj wieczorem wybrać się do teatru i zabrać ze sobą torebkę, w której będzie
ten tomik. Proszę nic nie mówić Huntowi ani bratanicy. Na pewno uda się Pani pozostać na
chwilę samą w tłumie widzów. Odszukam Panią, Jeśli nie wykona Pani ściśle tych poleceń,
życie mojej drogiej żony będzie zagrożone. Z A W A - Interesujące. - Artemis opadł na oparcie
fotela i wyciągnął przed siebie nogi. - Chce się ukryć w tłumie po tym, jak odbierze od pani
książkę. Połączenie strategii rozproszenia i strategii zamieszania. - Jeśli będzie w przebraniu i
okaże się dostatecznie sprytny, to możemy mieć kłopoty z rozpoznaniem go i pochwyceniem w
tłumie wypełniającym teatr - powiedziała Madeline. - Przystąpi do akcji po przedstawieniu,
kiedy pójdę po powóz - stwierdził Artemis z zaskakującą pewnością siebie. - Skąd pan to wie?

- zdziwiła się Bemice. - Tylko wtedy mu to umożliwię. Wcześniej nie zostawię pani i Madeline

samych nawet na moment. Tym razem gra potoczy się według moich reguł. Artemis przewidział
wszystko poza jednym drobiazgiem, który okazał się wyjątkowo irytujący, pomyślała Madeline,
gdy przedstawienie dobiegało końca. Wcześniej była zbyt przejęta szczegółami jego planu, by
zauważyć, że stała się obiektem powszechnego zainteresowania. Okazało się, że jest jeszcze
gorzej niż na balu u lorda Claya. Gdy zapłonęły światła, zauważyła, że dziesiątki oczu
uzbrojonych w teatralne lornetki skierowane są na lożę, którą zajmowała z Artemisem i Bemice.
Z irytacją stwierdziła, że jej towarzysz traktuje te ciekawskie spojrzenia obojętnie.
Podejrzewała, że nie zaskoczyło go zainteresowanie widowni i się nim nie przejmował.
Swobodnie komentował grę aktorów i nie zwracał uwagi na inne loże. Pod każdym względem
zachowywał się w stosunku do swoich gości jak jak świetnie wychowany dżentelmen. - No, a
czego ty oczekiwałaś?

- mruknęła Bemice, kiedy parę minut później stały w zatłoczonym holu, czekając na Artemisa,

który oddalił się, by sprowadzić powóz. - Bądź co AMANDA QL!ICK ż, jesteś Niebezpieczną
Wdową, a co więcej, zamieszkałaś amu obcego mężczyzny. To wszystko ma posmak skandalu.
Mówiłaś, że towarzystwo szybko przestanie się interesować mi powiązaniami z Artemisem.
Widocznie nie wystarczyło pojawienie się na balu i jedna yta w teatrze, żeby ludzie znudzili się
tą sprawą. Coś mi się wydaje, ciociu, że bawi cię ta sytuacja. Muszę przyznać, moja droga, że
bawię się doskonale. iję tylko, że Henry nie mógł być z nami dziś wieczór. Artemis mówił mi,
że on jest na posterunku przed teatrem ‘patruje tego łotra. Zachary w pojedynkę mógłby sobie
nie idzić. Tak, wiem. Taki nieustraszony dżentelmen.

- .

- . Artemis? Tak, to prawda. Nawet jak na mój gust nieco nieustraszony. Wolałabym, żeby nie był

tak.

- .

- . Miałam na myśli pana Leggetta, moja droga. Ach, tak, oczywiście. - Madeline starała się ukryć

iech. rgnęła gwałtownie, gdy ktoś potrącił ją łokciem. Odwróciła ale zobaczyła tylko matronę w
różowym kapeluszu, która ciskała się ku wyjściu, nie zwracając na nią uwagi. łan Artemisa był
prosty. Zakładał, że ich przeciwnik >vie Bemice torebkę przy wyjściu z holu i ucieknie na ulicę
>czoną powozami. Zachary i Henry mieli obserwować >cie, a potem śledzić tego łotra w tłumie
aż do momentu, y zajmie się nim Artemis. Był to typowy manewr Vanza. Zastanawiam się, czy.

- .

- . - Madeline przerwała, gdyż poa ostre ukłucie u dołu pleców. Nic nie mów, moja droga bratowo.

- Usłyszała niski (i głos, przypominający nieco głos Renwicka. - Proszę adnie robić to, co pani
powiem, pani Deveridge. Mój irzysz pilnuje w powozie pewnego dokuczliwego ulicznika ZJA
WA o imieniu Mały John i jeśli pani nie pójdzie, i to szybko, do tego powozu, to poderżnie
temu chłopcu gardło. Madeline zamarła z przerażenia. - Kim pan jest?

- zapytała. - Och, przyznam, że nie poznaliśmy się jeszcze. Renwick zginął, zanim zdążył

przedstawić pani całą swą rodzinę. Rozumie pani, że nie byliśmy zbytnio do siebie przywiązani.
Nie nazywamy się zresztą Deveridge, jak sugerował to Renwick. Nasze nazwisko brzmi Keston.
Ja nazywam się Graydon Keston. - Madeline?

- Bemice odwróciła się, by spojrzeć na bratanicę. - Czy coś jest nie w porządku?
- Jej wzrok padł na mężczyznę stojącego za nią. - Wielki Boże! - jęknęła. - Proszę oddać

książeczkę swojej bratanicy. Bemice oburącz przycisnęła torebkę do siebie. - Zrób to, ciociu -
szepnęła Madeline. - Oni złapali Małego Johna. - Mam w ręce nóż - poinformował Keston. - W
tym tłoku mogę go wbić między żebra pani Deveridge i zniknąć, zanim ktokolwiek zauważy, że
upadła na podłogę. Bemice spojrzała na bratanicę. Cały dobry nastrój, który ożywiał ją jeszcze
przed chwilą, zniknął bez śladu. - Madeline.

- .

- . - szepnęła drżącym głosem. - Nie. - Nic mi się nie stanie. - Madeline wyciągnęła rękę i wzięła

od ciotki torebkę. - Doskonale. - Keston, nie odrywając ostrza sztyletu od pleców Madeline,
popchnął ją w kierunku drzwi. - Teraz wyjdziemy. Przysporzyła mi pani wystarczająco dużo
kłopotów. Ruszyła ku wyjściu, ale znieruchomiała, widząc przed sobą Zachary’ego, stojącego ze
wzrokiem wbitym w napastnika. - Zapewne osobista ochrona - powiedział spokojnie Keston. -
Spodziewałem się tego. Odsuń się na bok albo zabiję ją tu, na twoich oczach. achary, musisz go
posłuchać - szepnęła Madeline. - On ałego Johna. ;hary zawahał się. ‘roszę mu powiedzieć o
sztylecie dotykającym pani N, droga bratowo. ;hary zacisnął zęby. Cofnął się o krok i niemal
natychmiast ł w tłumie. ‘rzypuszczam, że pobiegł poinformować swojego pana, any na
dzisiejszy wieczór uległy zmianie. - Keston wadził Madeline na zamgloną ulicę. - Czy Hunt
naprawdę , że może mną tak łatwo manipulować? Nie tylko on wał dawną sztukę strategii.
ichnął ją w stronę hałaśliwego tłumu, kłębiącego się liżu powozów. Czuła jego dłoń na
ramieniu. Poprowadził niędzy kilkoma ciasno stojącymi dorożkami. Woźnice /kiwali. Konie
strzygły uszami. deline zawahała się, ale natychmiast poczuła ostrze tu na plecach. Zachwiała
się i oparła o zad zaprzężonego wozu konia. Potężne zwierzę położyło uszy po sobie owało
stanąć dęba. Rozległ się trzask bata. Jważaj, durniu! - warknął Keston pod adresem woźnicy.
ląwszy niespokojnego konia, poprowadził Madeline przez it powozów, wokół których miotali
się woźnice i gromady :ów, próbujących zarobić parę monet za sprowadzenie (i tym
dżentelmenom, którzy nie przyjechali do teatru /mi powozami. ominięciu pojazdów Keston
zatrzymał się przy stojącym jczu powozie. Drzwi otworzyły się. lasz ją, jak widzę. - Z powozu
wysunęła się potężna wciągnęła Madeline do nieoświetlonego wnętrza. inka Hunta. To stwarza
pewne nowe, interesujące moż ZJA W A Madeline wyczuła zapach brandy w oddechu
mężczyzny. Mocno ściskając jej ramię, popchnął ją na miejsce obok siebie. Nogą dotknęła
czegoś miękkiego leżącego na podłodze. Spojrzała w dół. Przez okno powozu wpadało dość

światła, by mogła rozpoznać znajomą twarz chłopca. - Mały John! Nic ci się nie stało? Spojrzał
na nią przerażonym wzrokiem, ale skinął głową. Zauważyła, że jest skrępowany i
zakneblowany. Keston zatrzymał się obok powozu, by wydać polecenie woźnicy. - Zaraz
ruszamy. Dostaniesz suty napiwek, jeśli szybko zawieziesz nas na miejsce. Bat świsnął
złowieszczo i konie ruszyły. - Mam nadzieję, że to dobry stangret - powiedział Keston, siadając
naprzeciw Madeline. Odchylił połę płaszcza i wsunął sztylet do pochwy przytroczonej do nogi.
Potem wyjął z kieszeni pistolet i skierował go na Madeline. Powinniśmy już za chwilę znaleźć
się w miejscu przeznaczenia. - Jeśli ma pan odrobinę rozsądku, powinien pan uwolnić Małego
Johna i mnie i uciec z kraju, zanim Hunt wpadnie na pana trop - rzekła ze złością. - Jeśli
skrzywdzi pan jego lub mnie, on nie spocznie, dopóki pana nie znajdzie. Mężczyzna obok niej
poruszył się. - Ona ma rację. Ten cholerny drań nigdy nie ustąpi. Kto by pomyślał, że po tylu
latach.

- .

- . - Zamknij się, Flood - rzucił Keston. Madeline odwróciła głowę, by spojrzeć na potężnego

mężczyznę, siedzącego obok niej. - Pan nazywa się Flood?

- Do usług. - W ironicznym uśmiechu błysnęły zęby. Przez chwilę myślałem, że to pani będzie do

moich usług. AMANDA QU/CK - Więc to Flood był dla pana źródłem informacji - zwróciła się
Madeline, zwracając się do Kestona. - Jednym z wielu. - Wzruszył ramionami. -1 tylko w
ostatnich dniach. Większość zebrałem w tawernach, a niektóre uzyskałem od mojego
przyrodniego brata. - Pozwolił się pan wykorzystać - stwierdziła Madeline, patrząc z niechęcią
na Flooda. - Nie uważa pan, że jest to z pana strony ryzykowny krok?

- On mnie nie wykorzystał. Jesteśmy partnerami w tym samym przedsięwzięciu. Keston

uśmiechnął się. - Flood był mi bardzo użyteczny. Obiecałem mu sowitą nagrodę, a tak się
składa, że z winy Hunta bardzo potrzebuje pieniędzy. - Po skończonej akcji nie tylko dostanę
pieniądze - Flood uśmiechnął się lubieżnie - ale i pani będzie częścią mojej nagrody. - O czym
pan mówi?

- Keston zgodził się oddać mi panią, kiedy już wszystko załatwimy - wyjaśnił Flood. - To będzie

moja drobna zemsta za to, co zrobił mi Hunt. Zabawię się z panią całkiem ładnie. Tak jak z tą
jego aktoreczką. - Bardzo dziwne - mruknęła Madeline. - I pomyśleć, że on zawsze uważał, iż
jest pan najinteligentniejszy z jego trzech wrogów. Widzę, że się mylił. Przez chwilę wydawało
się, że Flood nie zrozumie, iż został obrażony. Potem wykrzywił się ze złością i z całej siły
uderzył jaw twarz. Głowa Madeline odskoczyła do tyłu. Zacisnęła zęby. - Zobaczymy, czy
będziesz tak samo rezolutna, kiedy już się z tobą zabawię. Może też skoczysz w przepaść jak
tamta dziwka, co? To byłoby nawet zabawne. - Dość tego - odezwał się Keston. - Nie mamy
czasu na takie zabawy. Otwórz torebkę, którą trzyma w ręku. Powinna tam być książka.
Niewielki tomik oprawiony w czerwoną skórę. * Flood wyrwał torbę Bemice z rąk Madeline i
ją otworzył. Sięgnął do wnętrza i wyjął niewielki pakunek. - Nadal nie rozumiem, po co
wplątujesz się w takie cholerne kłopoty z powodu tej książki. - To cię nie powinno obchodzić -
rzekł cierpko Keston. Rozpakuj tomik i podaj go mi. Chcę się upewnić, czy nie zostałem
oszukany. Madeline usłyszała szelest rozdzieranego papieru. - Oto twoja przeklęta książka. -
Flood wręczył tomik Kestonowi, potem znów zaczął grzebać w torebce. - A co my tutaj mamy?
Madeline zobaczyła, że trzyma w ręku niewielką butelkę. - To należy do mojej ciotki. Zawsze
nosi przy sobie buteleczkę brandy. Korzysta z niej w razie potrzeby. Ma bardzo słabe nerwy. -
Brandy?

- Flood wyjął korek z butelki i powąchał jej zawartość. - Założę się, że to jeden z najlepszych

trunków Hunta - dodał i wypił zawartość butelki jednym haustem. Keston patrzył na niego z
niechęcią. - Nic dziwnego, Flood, że Hunt tak łatwo doprowadził cię do ruiny. Nie potrafisz
panować nad swoimi zachciankami. Flood obtarł usta rękawem i spojrzał na niego ze złością. -
Wydaje ci się, że jesteś taki cholernie mądry, a co byś zrobił bez mojej pomocy?

- Wyrzucił butelkę przez okno. Nic byś się zrobił. Nie zapominaj o tym. Madeline nie zwracała na

niego uwagi. Powóz pędził z ogromną szybkością. Po jakimś szczególnie mocnym wstrząsie
zorientowała się, że Mały John przewrócił się na bok, twarzą w stronę jej stóp. Potrąciła go
czubkiem buta, usiłując zwrócić AMANDA QutCK 3 uwagę na siebie. Do nogi, pod suknią,
miała przymocowany ty sztylet. - A więc o to było tyle zamieszania - mruknął do siebie ston,
przeglądając książeczkę. yladeline wyczuła jego podekscytowanie. - To jest klucz, którego pan
szukał. - Przesunęła nogę, tak jej kostka znalazła się przy dłoniach Małego Johna. wiele panu z
niego przyjdzie bez Księgi Tajemnic. Jedna żka bez drugiej jest bezużyteczna. - Widzę, że
słyszała pani plotki o tej starej księdze viedział Keston. - Nic dziwnego. Od śmierci Lorringa
zyscy o tym mówią. - Ale tylko najbardziej ekscentryczni członkowie Towarzysi Vanzagarian
wierzą w jej istnienie. - Ekscentryczni czy nie, ale są tacy, którzy byliby gotowi iłacić fortunę za
ten mały tomik. Wielu członków Towarzysijest przekonanych, że Księga ocalała z pożaru we
Włoszech. gotowi poświęcić całe życie na odszukanie jej. Na razie ;tnie, za grube pieniądze,
kupią klucz do jej odczytania, ii sądzą, że w ten sposób znajdą się o krok bliżej do odkrycia
atecznych tajemnic Vanza. - Pan też chce dotrzeć do tych tajemnic? eston roześmiał się. - Nie
jestem takim szaleńcem jak mój przyrodni brat, pani veridge. Nie jestem też wariatem, jak ci
starzy durnie ‘owarzystwa Vanzagarian. - Od początku więc chodziło panu o pieniądze? Nie
przybył i do Londynu, żeby pomścić brata? chichot Kestona zabrzmiał jak upiorny śmiech
demona. - Droga pani Deveridge. Czyżby obca była pani filozofia nza? Nie wie pani, że
wszelkie silne uczucia są niebezpieczj Zemsta należy do tych uczuć, które potrafią przyćmić
umysł i skłonić człowieka do irracjonałych działań. W przeciwieństwie do Renwicka nie kieruję
się namiętnościami i na pewno nie zrezygnuję ze swoith celów, żeby pomścić głupca. - On był
pana bratem. - Przyrodnim. Mieliśmy tylko wspólnego ojca. - Keston spoważniał nagle. Jego
oczy lśniły w mroku. - Kiedy ostatni raz spotkałem Renwicka, zromumiałem, że padł ofiarą
podobnego szaleństwa, jakiemu uległ nasz ojciec. - Ale obaj studiowaliście filozofię Vanza. - Bo
nasz ojciec był z nią mocno związany. - Keston przyglądał się przez chwilę złotej rękojeści
swojej laski. Patrząc teraz wstecz, rozumiem, że ojciec od dawna był szalony. Wierzył, że
największe tajemnice świata można znaleźć w alchemicznych przepisach zawartych w
sekretnych księgach Vanza. Renwick uległ tej samej obsesji. W końcu ta fascynacja
doprowadziła go do zguby. Powóz podskoczył na jakimś wyboju i się zachwiał. Madeline
poczuła, że palce Małego Johna zacinęły się na jej kostce. Znalazł wreszcie sztylet. Żaden z
mężczyzn nie zwracał uwagi na chłopca, ale dla bezpieczeństwa dyskretnie zarzuciła na niego
połę płaszcza. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. - To pan porwał moją pokojówkę tamtej
nocy, prawda?

- Świetnie, moja droga. - Keston uśmiechnął się z aprobatą. - Jak na kobietę, zaskakująco logicznie

pani rozumuje. Tak, liczyłem na to, że dowiem się od niej, czy pani biblioteka nie wzbogaciła
się aby o jakąś książkę. Kiedy jednak moje wysiłki poszły na mamę, postanowiłem
skoncentrować się na innych poszukiwaniach. Straciłem sporo czasu, zanim się przekonałem, że
ta książeczka musi być w pani posiadaniu. Flood zachwiał się i wyciągnął rękę, szukając
jakiegoś ‘cia. Potrząsnął głową. Madeline robiła, co mogła, by trzymać konwersację.
Zauważyłam, że nosi pan laskę identyczną z tą, którą ugiwał się Renwick. O, tak. - Keston
uśmiechnął i mocniej zacisnął dłoń na ękojeści. - To prezent od naszego szalonego ojca. Proszę
•owiedzieć, pani Deveridge, co naprawdę stało się tej nocy, y zginął Renwick? Muszę przyznać,
że jestem ciekawy. ino mi uwierzyć, że zginął z ręki zwykłego włamywacza. Pokonało go
własne szaleństwo - szepnęła Madeline. Do licha! - W głosie Kestona wyczuwało się nutę
żalenia. - A więc plotki były prawdziwe. Pani go zabiła. 3wóz znów się zachwiał i
niebezpiecznie przechylił na ecie. Madeline wyczuła, że Mały John wysunął sztylet ‘chwy.
Przeklęty stangret - wybełkotał Flood. - Przewróci nas, nie będzie uważał. Chce uczciwie
zapracować na sowity napiwek. - Keston trzymał się krawędzi drzwi, ale pistolet w jego ręce
nawet drgnął. ‘ood stracił równowagę i runął na przeciwległe siedzenie. Cholerny dureń na

‘koźle - stęknął, wciskając się z po:em w swój kąt. - Jedzie za szybko. Co się dzieje z tym iem?
Każ mu zwolnić, Keston - bełkotał. Ile wina wypiłeś dzisiaj wieczór?

- zapytał Keston, patrząc iego badawczo. Tylko dwa kieliszki dla uspokojenia nerwów. Żaden

pożytek z pijanego pomocnika. ood obtarł ręką czoło. Nie martw się. Zrobię, co do mnie należy.
Niczego ziej nie pragnę niż obiecanej nagrody. Hunt mi zapłaci. iiabła, zapłaci. - Wkrótce
będziesz miał okazję się na nim zemścić, zakładając, że zrobisz to, co powinieneś. - Keston
wyjrzał przez okno. - Jesteśmy już blisko cełu. - Co pan zamierza zrobić? Madeline nie czuła
już ręki Małego Johna na swojej nodze. Miała nadzieję, że zajął się teraz sznurem krępującym
mu nogi. Keston uśmiechnął się ironicznie. - Najpierw zatrzymamy się przy południowej bramie
Pawilonów Marzeń. Tam zostawię ostatnie przesłanie dla Hunta. - Rozumiem - powiedziała
Madeline. - Chce pan zamordować Flooda i zostawić jego ciało, żeby znalazł je Hunt, podobnie
jak zwłoki Oswynna. Flood drgnął i rozejrzał się niespokojnie. - Co to ma znaczyć? Kto tu mówi
o zamordowaniu mnie?

- Uspokój się, Flood. - Keston był wyraźnie rozbawiony. To nie twoje zwłoki chcę zostawić na

terenie Pawilonów. Hunt znajdzie tam ciało chłopca. Madeline poczuła, jak zimny pot spływa jej
po plecach. - Nie może pan go zabić. Nie ma żadnego powodu. On nie może zrobić panu nic
złego. - To ma być nauczka dla Hunta. Madeline zerknęła na Flooda, który wiercił się na swoim
siedzeniu. Musiała w jakiś sposób wywołać zamieszanie. Jedyne, co mogła zrobić, to go
rozdrażnić i nastawić wrogo do Kestona. - Dlaczego nie powie pan prawdy panu Floodowi?
Przecież to jego zamierza pan zamordować. - Co takiego?

- Flood przymrużył oczy, jak gdyby miał kłopot z ostrością widzenia. - Dlaczego ta duma baba

mówi tu o morderstwie? Jestem wspólnikiem. Zawarliśmy układ. Madeline zauważyła, że
powóz zwalnia. - Nie rozumie pan? Teraz nie jest pan mu już potrzebny. - Nie może mnie zabić!
- Flood usiłował zachować równovagę, gdy pojazd nagle się zatrzymał, ale znów runął do
>rzodu, lądując tym razem twarzą na przeciwległym siedzeniu. ‘sunął się przy tym tak, że
przycisnął Małego Johna do •odłogi. - Jesteśmy wspólnikami - wybełkotał jeszcze, po :zym
znieruchomiał. - Gratuluję, pani Deveridge. - Keston uniósł brwi i przyglądał się uważnie
Floodowi. - Co było w tej buteleczce, którą yjął z torebki pani ciotki?

- Bemice umie przyrządzać różne ziołowe leki. - Madeline •atrzyła na niego, starając się zatrzymać

na sobie jego wzrok, ak żeby nie spojrzał na Małego Johna. - Liczyła na to, że ten, :to odbierze
od niej torebkę, skusi się na łyk brandy. - W butelce była trucizna. No, no, przebiegłość jest
widoczlie waszą rodzinną cechą. Najpierw pani zdołała zabić Renyicka, a teraz pani ciotka
postąpiła podobnie z moim tak wanym wspólnikiem. Tworzycie wyjątkowo dobraną parę. -
Flood został uśpiony, nie otruty. - Szkoda. Liczyłem na to, że oszczędziła mi kłopotu z
pobyciem się go. Teraz sam będę musiał się tym zająć. Łeston machnął pistoletem. - Proszę
otworzyć drzwi. Szybko, ie chcę tracić więcej czasu. Hunt domyśli się, że zechcę ostawić mu
pamiątkę w jego cennych ogrodach. Madeline zawahała się, potem powoli otworzyła drzwi
owozu. - Ja wychodzę pierwszy - powiedział Keston. - Potem pani /yjdzie i wyciągnie chłopca.
Proszę nie szukać pomocy stangreta. On wie, że to ja płacę za jego usługi, i z pewnością ie
zechce mieszać się do naszych spraw. Keston, z pistoletem wycelowanym w Madeline,
przesunął ię ku otwartym drzwiom. Zeskoczył zręcznie na ulicę i szybko odwrócił się w jej
stronę. Potem sięgnął do wnętrza powozu po niezapaloną latarnię. - Teraz proszę powoli
wysiąść, pani Deveridge. - Zapalił latarnię. Madeline nachyliła się nad Małym Johnem.
Zauważyła, że chłopiec nie ma już związanych nóg, ale jest unieruchomiony pod bezwładnym
ciałem Flooda. Zastanawiała się, jak stworzyć mu okazję do ucieczki. - Proszę mi powiedzieć,
panie Keston, czy naprawdę liczy pan na to, że uniknie spotkania z Huntem?

- zapytała, Może uda się to panu przez jeden lub dwa dni. - Sam wybiorę miejsce i czas spotkania z

tym draniem. A kiedy się spotkamy, zabiję go. Najpierw jednak musi się przekonać, że został
pokonany. Jest mistrzem Vanza, ale to nie wystarcza.

- .

- . Nagle czarna chmura zakłębiła się nad głową Kestona. Obszerny czarny płaszcz opadł na niego i

oplatał go szerokimi fałdami. - Co to.

- .
- .

- ! - Gniewny okrzyk stłumiła okrywająca jego głowę i ramiona czarna tkanina. Keston szamotał

się dziko, by ją z siebie zrzucić. - Na ziemię, Madeline! - zawołał Artemis. Obaj mężczyźni
runęli na bruk. Rozległ się huk wystrzału, gdy Keston w furii nacisnął na spust. Pocisk
poszybował gdzieś w przestrzeń, ale przerażone konie stanęły dęba i szarpały się gwałtownie.
Madeline odwróciła się w stronę powozu. Przeczuwając, co się może zdarzyć, rozpaczliwie
próbowała wyciągnąć chłopca z jego wnętrza. On też usiłował się wydostać, ale ruchy utrudniał
mu przygniatający go ciężarem swego ciała, nieprzytomny Flood. Madeline zdawała sobie
sprawę, że za moment przerażone lie ruszą galopem. Zdołała chwycić chłopca za ramiona, ale
była w stanie wyciągnąć go spod Flooda. Aafy John patrzył na nią bezradnie, z przerażeniem w
oczach. też zdawał sobie sobie sprawę, co czeka pasażera powozu nionego przez spłoszone
konie. ie zwracając uwagi na zmagających się na bruku mężczyzn, deline wskoczyła do powozu.
Wiedziała, że za chwilę konie za, ale działała jak w transie. Opierając się o siedzenie, bowała
nogami zepchnąć Flooda. ‘owóz ruszył. ‘ebrała resztkę sił i popchnęła jeszcze mocniej. Ciało
Flooda nęło i Mały John zdołał się spod niego wysunąć. Madeline gła go mocnym uściskiem i
oboje wytoczyli się przez arte drzwi powozu na ziemię. Ionie z łoskotem kopyt pędziły coraz
szybciej wąską zką. Na zakręcie gwałtownie skręciły w lewo. Ciężki /óz zachwiał się i runął.
Konie zerwały uprząż i oszalałe ‘zerażenia pognały w ciemność, zostawiając leżący na boku izd.
Przez chwilę jeszcze jego koła obracały się bez celu. ‘rzymąjąc Małego Johna za rękę, Madeline
odwróciła się iorę, by zobaczyć, że Keston uwolnił się z rąk Artemisa. /puszczała, że ucieknie,
ale on z okrzykiem furii podniósł emi swoją laskę. ladeline pomyślała, że spróbuje uderzyć nią
przeciwnika, : on jednym ruchem ręki przekręcił rękojeść i wtedy, wietle latami, zobaczyła
długie, groźne stalowe ostrze. Artemisie! - krzynęła. ile on już był w akcji. Na wpół leżąc na
bruku, krótkim, ym ruchem kopnął Kestona w udo. Ten z okrzykiem bólu dł na ziemię, a
Artemis rzucił się na niego. Och, Boże, sztylet! - szepnęła. lały John objął ją wpół i ukrył twarz
w jej płaszczu. Walka zakończyła się niespodziewanie szybko. Obaj mężczyźni znieruchomieli.
Artemis leżał pod Kestonem. - Artemisie! - krzyknęła Madelien. - Artemisie! - Do diabła! -
Mały John odwrócił głowę i wstrząśnięty patrzył na leżących mężczyzn. - Do diabła! Po chwili,
która wydała się wiecznością, Artemis uniósł się i zsunął z siebie nieruchomego Kestona. Krew
lśniła w świetle latami. Madeline odruchowo zarzuciła połę płaszcza na głowę chłopca, starając
się oszczędzić mu przerażającego widoku. Artemis wstał i spojrzał na nią. Zdawał się nie
zauważać krwi kapiącej ze sztyletu, który trzymał w dłoni. - Nic ci się nie stało?

- zapytał ochrypłym głosem. - Nie. - Spojrzała na sztylet. - Artemisie, czy tobie.

- .

- . Patrzył przez chwilę na ostrze, potem spojrzał na Kestona. - Nic mi nie jest - powiedział cicho.

Mały John wychylił głowę spod płaszcza Madeline i zapytał cicho: - On nie żyje?

- Tak. - Artemis rzucił sztylet na bruk. 22 - I kto by przypuszczał, że Flood jest w to wplątany

powiedziała Bemice. - A mnie się wydawało, że jestem taka jrytna, chowając w torebce butelkę
z usypiającą miksturą. łysiałam, że wypije ją Keston, a nie Flood. - Co za różnica?

- Artemis spojrzał na kieliszek, który ‘łaśnie napełnił brandy. - Jeśli o mnie chodzi, to teraz całkiem

laczej będę patrzył na ten trunek. Muszę pani znów poziękować. I pani, Madeline, za uratowanie
Małego Johna pędzącego powozu. Okazało się, że ja niewiele miałem do „obienia. - Niech pan
nie mówi takich rzeczy. - Madeline skarciła 3 wzrokiem. - Mógł pan stracić życie. - Skoro o tym
mowa - wtrąciła Bemice - to mam nadzieję, ; nie jest pan zbyt zawiedziony śmiercią Flooda w
rozbitym wozie. Wiem, że zależało panu, żeby dotkliwie odczuł stratę .

- ajątku. - Przestałem się pasjonować planami zemsty. - Artemis srknął na Henry’ego. - Doszedłem

do wniosku, że często prowadzą do licznych komplikacji i nieprzewidzianych rezultatów. -
Mądra decyzja - stwierdził .

- Henry. - W najbliższym czasie będziesz miał ciekawsze sprawy do załatwienia. - Tak. - Artemis

spojrzał na Madeline. - Z całą pewnością. Madeline uniosła głowę znad książeczki, którą
studiowała. - A co z usypiającymi ziołami?

- zapytała. - Przeszukując dziś rano mieszkanie Kestona, znalazłem resztkę tych, które ukradł z

domu lorda Claya - odparł Artemis. - Były tam też niewielkie ilości innych ziół, które
prawdopodobnie podsuwał swoim ofiarom. - Czy było tam jeszcze coś interesującego?

- Dziennik Kestona. Dowiedziałem się z niego, że poszukiwał książki zawierającej klucz do

odczytania Księgi Tajemnic od momentu, gdy przed paroma miesiącami dowiedział się o jego
istnieniu. Szybko zorientował się, że trzeba go szukać u określonych ludzi w Londynie.
Ograniczył się do tych dżentelmenów z Towarzystwa Vanzagarian, którzy byliby w stanie
przetłumaczyć ten skomplikowany tekst. Potem zaczął systematycznie przeszukiwać ich
biblioteki. - Musiał być chyba bardzo wstrząśnięty, gdy Linslade odkrył jego obecność w swojej
bibliotece - powiedziała Madeline. - Tak, ale to podsunęło mu pomysł, żeby udawać swego
przyrodniego brata, który wrócił zza grobu. Wykorzystał to, by przerazić panią, po tym jak
zrozumiał, że pani może być w posiadaniu tej małej książeczki. - Na szczęście pani Deveridge
była już bezpieczna w pańskim domu - wtrącił Henry. - I wtedy próbował się mnie pozbyć. -
Dlatego zaatakował pana na ulicy - powiedziała Madeline. Artemis wypił łyk brandy i skinął
głową. AMANDA QU!CK - Kiedy zamach się nie powiódł, zrozumiał, że moja osoba noże
przysporzyć mu kłopotów. Próbował zmusić mnie do ivycofania się z tej sprawy, ingerując w
moje plany dotyczące 3swynna, Flooda i Glenthorpe’a, i dlatego podrzucił zwłoki 3swynna na
teren Pawilonów Marzeń. - Co miało doprowadzić do ujawnienia, że jest pan właścicielem tych
ogrodów rozrywki - zauważyła Bemice. - Był przekonany, że zrobię wszystko, by ukryć moje
iowiązania z handlem. Sądził, że przywiązuję ogromną wagę io swej pozycji w wyższych
sferach. - Podczas gdy pana interesowało jedynie zrealizowanie jlanów zemsty - stwierdziła
Madeline. - Nie wiedział, że nagle straciłem zainteresowanie tą spravą. - Artemis wymownie
spojrzał jej w oczy. - Jest pan naprawdę niezwykłym człowiekiem. - Madeline iśmiechnęła się. -
Chociaż jestem mistrzem Vanza?

- Nie każdy członek Towarzystwa Vanzagarian jest kompletnym wariatem - odparła wielkodusznie.

- Dziękuję pani. Bardzo to pocieszające, że w pani oczach yyrosłem ponad poziom ludzi
niespełna rozumu. Henry roześmiał się. Bemice również wydawała się rozjawiona. Madeline
spłonęła rumieńcem. - A co pan powie na temat tego klucza, sir?

- zapytała jodnosząc małą książeczkę. - Musimy zdecydować, co z nią ‘robić. - Z całą pewnością.

Tyle że ona jest bezużyteczna bez Csięgi Tajemnic, a może nam przysporzyć dalszych
kłopotów. - Zgadzam się z panem, ale zawiera jednak wiedzę i świaiome jej zniszczenie byłoby
sprzeczne z tym, czego nauczał nnie ojciec. Kto wie, czy nie okaże się cenna dla tych, którzy
jrzyjdą po nas?

- Co wobec tego pani proponuje?
- Księga Tajemic, jeśli kiedykolwiek zostanie odnaleziona, powinna być własnością Garden

Temples na wyspie Vanzagara. Uważam, że klucz do jej tekstu też powinien się tam znajdować.
- Chyba ma pani rację - przyznał po namyśle Artemis. - Słuszne rozumowanie - poparł
propozycję Henry. - Moim zdaniem, im dalej ta książeczka znajdzie się od Anglii, tym lepiej -
powiedziała z przekonaniem Bemice. - Istnieje tylko problem, w jaki sposób przesłać ją na
wyspę Vanzagara. Artemis uśmiechnął się. - Nie widzę bezpieczniejszego sposobu niż wysłanie
jej na którymś ze statków Edisona Stokesa. Zawijają one regularnie na tę wyspę. Niech oni
pilnują jej w drodze. Cokolwiek się zdarzy, my zostaniemy uwolnieni od tej przeklętej książki.
23 Artemis postanowił nie odkładać tego do następnego dnia. Siedział, że albo dziś otrzyma
odpowiedź, albo zacznie się achowywać jak ci szaleńcy z Towarzystwa Vanzagarian. Nie
potrafił jednak zadać zasadniczego pytania tutaj, w domu. tyć może miało to związek z jego
vanzagariańską naturą, ale izmowę mógł przeprowadzić tylko pod osłoną ciemności. Madeline
skrzywiła się, gdy zaproponował jej spacer po grodzie. - Czy pan oszalał?

- zapytała. - Jest zimno i do tego iglisto. Przeziębimy się. - Obiecuję, że nie będziemy spacerować

długo. Otworzyła usta, by wysunąć następne zastrzeżenia, ale nagle dojrzała na niego, odłożyła
książkę i wstała. - Proszę chwileczkę zaczekać. Włożę płaszcz powiedziała wyszła na korytarz.
Czekając na nią, ubrał się, a kiedy zeszła do holu, razem oszli w stronę drzwi wyjściowych i po
chwili znaleźli się na worze. Gęsta mgła otulała ogród, ale noc nie była tak chłodna, jak
przewidywał. Być może rozgrzewała go myśl o czekającej ich rozmowie. „ - Sądzę, że ciocia i
pan Leggett świetnie się bawią w teatrze powiedziała Madeline, wyraźnie siląc się na swobodny
ton. Tworzą czarującą parę, nie sądzi pan? Kto mógłby to przewidzieć?

- Hmm. Artemis z całą pewnością nie miał zamiaru rozmawiać o rozkwitającym nagle uczuciu

pomiędzy Bemice a Leggettem. Głowę zaprzątał mu własny romans. - Przypuszczam, że chce
się pan dowiedzieć, kiedy wyprowadzimy się z pana domu, prawda, sir?

- Madeline nasunęła kaptur na głowę. - Naprzykrzałyśmy się panu już dość długo. Zapewniam, że

spakujemy się jutro rano. - Nie ma pośpiechu. Moi domownicy świetnie przystosowali się do
obecności pań. - Cieszę się, Artemisie, niemniej wyprowadzimy się z pana domu jutro jeszcze
przed południem. - Nie zaprosiłem pani na spacer, żeby rozmawiać o waszej wyprowadzce.
Chciałem.

- .

- . - Obie jesteśmy panu ogromnie wdzięczne, sir. Nie wiem, co byśmy zrobiły bez pańskiej

pomocy. Mam nadzieję, że jest pan zadowolony z wynagrodzenia. - Tak, jestem zadowolony z
dziennika pani ojca, dziękuję rzekł wyraźnie zirytowany. - I nie są mi potrzebne żadne wyrazy
wdzięczności. - Póki tu jeszcze jestem, chciałam pana przeprosić za to, że przy kilku okazjach
pozwoliłam sobie zauważyć, że jest pan osobą nieco.

- .

- . ekscentryczną. - Jestem ekscentrykiem i to prawdopodobnie w dość znacznym stopniu. Z

pewnością nigdy nie uważałam pana za kompletnego lata - oświadczyła z przekonaniem. -
Prawdę mówiąc, ‘łam ostatnio do wniosku, że i ja, podobnie jak moja ;ina, nie jestem wolna od
pewnej ekscentryczności. Hmm. Cieszę się, że uświadomiła mi pani ten fakt. Wolałabym, żeby
pan nie zgadzał się ze mną aż tak apliwie. Na początku naszej znajomości wspomniała pani, że
Iczanie ognia ogniem jest mądrą zasadą czy też po•zanie złodziejowi łapania złodzieja. Co by
pani poiziała, gybyśmy rozszerzyli tę zasadę na stwierdzenie, skscentrykowi łatwo przyjdzie
uporać się z ekscentką? Nie wiem, co pan ma na myśli. - Rzuciła mu niespokojne rżenie.
Przyjmując pani tok rozumowania, można by dojść do jsku, że małżeństwo dwojga
notorycznych ekscentryków szansę okazać się satysfakcjonujące dla obu stron. Małżeństwo?
Zakładając oczywiście, że dziwactwa tych osób uzupełniają pasują do siebie. Naturalnie -
odpowiedziała z odrobiną wahania w głosie. Jestem zdania, że pani dziwactwa doskonale pasują
do ;h, a mam podstawy, by wierzyć, że i pani jest podobnego lia. [adeline znieruchomiała.
Zauważyła, że i on wstrzymał ;ch. Wielkie nieba, Artemisie! Czy pan przypadkiem nie
proponuje mi małżeństwa? Jak pani zauważyła, mam pewne poważne wady jako kandydat na
męża. Jestem mistrzem Vanza, jestem ekscentrykiem, jestem zaangażowany w interesy.

- .

- . - Tak, tak, to wiem, ale nigdy nie uważałam tego za poważną przeszkodę. Jeśli chodzi o pana

związki z filozofią Vanza i ekscentryczny charakter, to.

- .

- . Nie ustępuję panu pod tym względem, prawda? Nie mam więc prawa wytykać tego panu. - A

jednak robiła to pani. - Doprawdy, Artemisie, jeśli zamierza pan wykorzystywać przeciwko
mnie wszystko, co mogłam przypadkowo powiedzieć.

- .

- . - Poza pani stosunkiem do Yanzagarian istnieje jeszcze parę innych problemów. Przeżyłem w

samotności wiele lat, pochłonięty wyłącznie myślą o zemście. Obawiam się, że zostawiło to
jakiś ślad w moim charakterze. - Wszyscy nosimy w sobie ślady przeszłości. - Nie jestem już
młodym człowiekiem, obdarzonym młodzieńczą lekkością umysłu. - Przerwał na chwilę, a

potem dokończył: - Nie jestem zresztą pewien, czy zaznałem kiedykolwiek tego, co nazywa się
radością życia. - Och, nie jest pan przecież starym człowiekiem. Prawdę mówiąc, widzę w panu
doskonałe połącznie dojrzałości i młodzieńczości. - Dojrzałość i młodzieńczość?

- Tak. A przy tym tak się składa, że i ja nie byłam obdarzona cechą, którą nazywa się młodzieńczą

lekkością ducha. Jak pan widzi, pod tym względem pasujemy do siebie. - Wyjdzie pani za mnie,
Madeline? Nie odpowiedziała. - Madeline?

- zapytał z wyraźną rozpaczą w głosie. Milczała nadal. - Na litość boską, Madeline, czy zostanie

pani moją żoną? Uważam, że najpierw powinnam usłyszeć, że pan mnie kocha. Artemis chwycił
ją za ramiona i powiedział: Niech to diabli, kobieto, to dlatego waha się pani i niemal rowadza
mnie do ataku serca? Dlatego, że zapomniałem /iedzieć, że panią kocham? To nie jest drobne
przeoczenie, sir. Jak pani w ogóle może wątpić w to, że kocham panią tak, nigdy nikogo dotąd
nie kochałem? ladeline uśmiechnęła się. Być może dlatego, że zapomniał pan o tym wspomnieć.
Do licha, więc mówię to teraz. - Przytulił ją mocno całował gorąco. Kiedy już straciła oddech w
jego ramionach, 5sł głowę i zapytał: - Wyjdzie pani za mnie, Madeline? Oczywiście, poślubię
pana. - Zarzuciła mu ramiona na ię i uśmiechnęła się. - Dojrzały, ale nadal młodzieńczy ntelmen
powinien zdawać sobie sprawę, że kobieta w mojej iacji nie może pozwolić sobie na fochy.
ipojrzał w jej kochające oczy i poczuł się szczęśliwy. To dla mnie wyjątkowo korzystny zbieg
okoliczności /iedział. Jjęła jego twarz i pocałowała go tak, że serce zabiło mu iłtownie, a krew
zaczęła szybciej krążyć w żyłach. Kocham cię, Artemisie. jbjął ją mocniej. Poczuł oszałamiające
podniecenie i nie/kłą radość. Jedno tylko musi pan dla mnie zrobić - zaczęła poważnie.
Wszystko, najdroższa. Nie będzie żadnych pojedynków. Czy to jasne?

- Mówiłem już pani, że jest wysoce nieprawdopodobne, by zaryzykował.

- .

- . Potrząsnęła gwałtownie głową. - Nie, musi mi pan obiecać, Artemisie. Absolutnie żadnych

pojedynków. Trudno. Zawsze znajdzie się sposób, żeby uporać się z tego rodzaju problemami,
jeśli się pojawią, pomyślał. Zgadzam się. Żadnych pojedynków. Roześmiała się. Jej radosny
śmiech, jasny jak szczęście i promienny jak miłość, wypełnił ogród. KONIEC * * *
Księgarnia MDM Warszawa, ul Piękna 31/37 tel [phone]

KONIEC