SARA WOOD

Wbrew wyrokom

losu

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Istambuł • Madryt • Mediolan • Paryż • Praga

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

Droga Czytelniczko!
Niniejsza książka jest częścią trylogii. Każda z powieści

opisuje inną historię i może być czytana niezależnie od pozo­
stałych. Dobrze jednak byłoby zachować kolejność zapro­

ponowaną przez autorkę, gdyż poszczególne tomy zostały
napisane w porządku chronologicznym i będą pojawiać się
w druku w następujących miesiącach:

W październiku

- ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Gdy Tanya wybiera się na ślub młodszego brata, nie ma

pojęcia, że jedzie na spotkanie z własnym przeznaczeniem...

W listopadzie -

WBREW WYROKOM LOSU

Mariann przybywa do Budapesztu, by spełnić ważną misję,

ale los chce inaczej...

W grudniu ~

WIĘZY PRZEZNACZENIA

Suzanne próbuje odgadnąć, kim jest zagadkowy mężczy­

zna, który nie spuszcza z niej oczu. Nie wie, że jej los jest już
przesądzony...

LOS... PRZEZNACZENIE... Nikt nie jest w stanie wal­

czyć z losem. Jego wyroki zdeterminowały również życie
trzech sióstr Evans - Tanyi, Mariann i Suzanne. Opuściły one
rodzinną Anglię, gdyż ich przeznaczeniem okazały się nie­
zwykłe, pełne tajemnic Węgry...

Tytuł oryginału:

Unchained Destinies

Pierwsze wydanie:
Harlequin Mills & Boon Limited 1994
Przekład:
Kinga Taukert
Redaktor serii:
Krystyna Barchańska
Korekta:
Janina Szrajer
Ewa Popławska

© 1994 by Sara Wood
© for the Polish edition by Arlekin - Wydawnictwo Harlequin

Enterprises sp. z o.o., Warszawa 1996

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji
części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.
Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu
z Harlequin Enterprises II B.V.
Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek

podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy umarłych
- jest całkowicie przypadkowe.
Znak firmowy wydawnictwa Harlequin
i znak serii Harlequin Romance są zastrzeżone.
Skład i łamanie: Studio Q

Printed in Germany by ELSNERDRUCK

ISBN 83-7070-917-6
Indeks 360325

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Strzał w dziesiątkę!
Mariann zastygła w drzwiach gabinetu szefa. Chyba zgłu­

piał, pomyślała z niesmakiem. Naprawdę nie ma nic lepszego
do roboty, tylko rzucać strzałkami do tarczy? Nagle z szatań­

skim błyskiem w oku cisnął jedną z nich w stronę Mariann.
Na szczęście udało jej się złapać. No, nie! Ze zwykłym szefem
trudno wytrzymać, a co dopiero z wariatem!

- Rzucaj! - warknął rozkazująco i skinął głową w kierun­

ku przeciwległej ściany.

Posłusznie uniosła rękę, spojrzała we wskazanym kierunku

i zawahała się. Wydawało się, że smoliste oczy człowieka
z fotografii wpatrują się w nią intensywnie.

- W niego? A kto to jest?
- Co ty, nie wiesz? Vigadó Gabor!

Ach, tak. Teraz wszystko jasne. Gabor, postrach wszy­

stkich wydawców. Uważniej spojrzała na mężczyznę na zdję­
ciu. Miała nieodparte wrażenie, że hipnotyzuje ją wzrokiem.
W bezdennej głębi tych diabolicznych oczu ujrzała jakby wy­
rok na siebie. Niewolnica.

Zdenerwowała się. Jej kobieca duma została urażona. Je

szcze żaden mężczyzna nie zrobił na niej takiego wrażenia

- Co za typek! I jaka mina! Zupełnie, jakby chciał zamor-

6 WBREW WYROKOM LOSU

dować fotografa - skomentowała zjadliwie. - Ciekawe, skąd
ma tę bliznę na policzku? - spytała zaintrygowana.

- Podobno się pojedynkował.
Zaśmiała się sceptycznie.
- Mamy przecież koniec dwudziestego wieku!
- Ale to Węgier. Oni są impulsywni i nieobliczalni.
- Czyżby walczył o kobietę? - zaciekawiła się.
- Żeby o jedną!
Tak, można się było tego spodziewać. Widać było po tym

człowieku, że chce mieć wszystko i wszystkich u swoich
stóp. To istny dopust boży, że zechciał się zajmować właśnie

branżą wydawniczą. Bez litości i wahania wykańczał każdą

firmę, którą akurat miał ochotę zniszczyć.

Ciśnięta ze złością strzałka utkwiła w samym środku cy­

nicznie wygiętych, zmysłowych ust.

- No i ustrzeliłam faceta! - zachichotała, żeby do końca

wyzwolić się spod przedziwnego wpływu, jaki wywierał na
nią mężczyzna ze zdjęcia. Był bez wątpienia łajdakiem, ale,
trzeba przyznać, diabelnie atrakcyjnym łajdakiem...

- Dobrze by było. Ktoś wreszcie powinien go powstrzy­

mać. Rujnuje jeden dom wydawniczy po drugim. - Lionel
ciężko usiadł na krześle. - A teraz zamierza zniszczyć
i mnie.

Ze współczuciem spojrzała w zrozpaczone oczy swojego

szefa. Po chwili pomyślała również o sobie. Jeśli jemu powi­

nie się noga, to przecież ona także straci pracę. Wcale jej się
to nie uśmiechało. Tu właśnie otrzymała samodzielne stano­
wisko, gdzie indziej będzie musiała zaczynać wszystko od
początku, znów trzeba będzie mozolnie wspinać się od same­
go dołu. Westchnęła.

WBREW WYROKOM LOSU 7

- Czy ty aby nie przesadzasz? Co go może obchodzić taka

nieduża firma?

- Może przez zwykłą małpią złośliwość? - powiedział

z nienawiścią w głosie. - Ten drań podkupuje moich najle­
pszych autorów!

- Dopóki masz Mary 0'Brien, reszta jest nieważna - po­

śpieszyła z pocieszeniem.

- Już jej nie mam.
- Co takiego?! - zawołała z niedowierzaniem.
Lionel nalał sobie następną szklaneczkę whisky. Sądząc

po zawartości butelki, pocieszał się tak już od jakiegoś
czasu.

- Pojechałem do Cork, żeby omówić z nią parę spraw.

Zniknęła. Ukryła się gdzieś, nie mam pojęcia gdzie. Zostawiła
mi list. Vigadó ją skaptował.

- Ależ to oburzające! Tak się nie postępuje! - wybuchnę-

ła. - Przecież to twoja najlepsza autorka...

- Właśnie. Bez niej mogę zwijać interes - dokończył po­

nuro i z furią cisnął kolejną strzałkę w bezlitosną twarz swo­

jego wroga.

- Jak to? - przestraszyła się.
- Tak to. W banku już wiedzą, że Mary wystawiła mnie

do wiatru. Ten drań musiał dać im cynk, bo skąd by wiedzieli?
Nie chcą mi dalej udzielać kredytu, a bez tego leżę, rozu­
miesz? Równie dobrze mogę się powiesić - jęknął.

Mariann patrzyła na niego z coraz większym niepokojem.

Rzeczywiście wyglądał tak, jakby był bliski całkowitego za­
łamania. Trzeba mu jakoś pomóc.

- Nie możesz się poddawać - powiedziała z przekona­

niem. -Nawet, jeśli Vigadó podkupi ci wszystkich autorów.

8 WBREW WYROKOM LOSU

to co z tego? Ma ich, ale nie ma ciebie! To ty stworzyłeś ten
dom wydawniczy, nie oni!

- Owszem, to ja odkryłem 0'Brien i zrobiłem z niej słyn­

ną pisarkę. Ale to dzięki niej, a nie dzięki mnie, byliśmy dla
banku wiarygodni i mogliśmy uzyskiwać pożyczki, by roz­

szerzać naszą działalność. A teraz...

- To może znajdziesz jakiś nowy talent? - zasugerowała

niepewnie.

Zdecydowanie potrząsnął głową.
- Na to trzeba czasu! Zanim kogoś znajdę, będę miał nóż

na gardle. Odpada. Ty jesteś moją jedyną nadzieją.

- Ja? A cóż ja mogę zrobić? Jeszcze kilka dni temu byłam

sekretarką.

Przyglądał jej się bardzo uważnie.
- Mówisz trochę po węgiersku. Chyba niedawno stamtąd

wróciłaś, prawda?

- Owszem, pojechałam na ślub brata. - Dyplomatycznie

przemilczała fakt, że do ślubu na razie nie doszło. - W dodat­
ku moja starsza siostra wychodzi za mąż za Węgra, Istvana
Huszara.

Nagle zrozumiała, o co mu chodzi. Vigadó pracował dla

Dieter Ringel, jednej z największych firm wydawniczych na
świecie. Bardzo szybko i bez większego trudu znalazł się na
samym szczycie. Po prostu poślubił jedyną córkę właściciela.
Najbogatsi ludzie w kraju, zwłaszcza niezbyt dużym, powinni
się znać lub przynajmniej o sobie słyszeć.

- Aha, pewnie obiło ci się o uszy; że Istvan to bardzo

zamożny i wpływowy człowiek? Przykro mi, ale nie mogę
wykorzystywać narzeczonego siostry...

- Wcale tego nie chcę, chodzi mi o ciebie - przerwał jej

WBREW WYROKOM LOSU 9

Lionel. - Widzisz, Gabor przenosi dział literatury pięknej
z Londynu do Budapesztu. Archiwa są już na Węgrzech, ale
Vigadó zostanie tutaj aż do końca miesiąca. Pojedziesz tam
i wkręcisz się do pracy w jego biurze pod byle pretekstem.
Musisz wykraść nowy adres Mary! Jeśli tylko będę mógł z nią
porozmawiać w cztery oczy, na pewno skłonię ją do powrotu
do nas. Znam ją jak nikt, wiem, jak z nią gadać. Ale muszę ją
najpierw znaleźć.

- O czym ty mówisz? Przecież nie mam żadnych szans,

żeby dostać pracę w...

- Czy ty nigdy nie patrzysz w lustro, czy co? - zdenerwo­

wał się. - Wezmą cię tylko po to, żeby móc się na ciebie gapić!
Uwiodłabyś nawet klasztor zakonników, a nie tylko zwyczaj­
nych mężczyzn w jakimś biurze.

Sceptycznie spojrzała na dopasowany czerwony żakiet

i krótką spódniczkę. Chyba trochę przesadzał.

- Zgadzam się, że nie jestem taka najgorsza, ale...
- Jesteś bezbłędna! - przerwał jej ze zniecierpliwieniem.

- Masz nogi do samej ziemi, a raczej do samego nieba, figurę
seksbomby i oczy, za których spojrzenie faceci daliby się

zabić!

Mariann nie posiadała się z oburzenia. Sądziła, że dostała

tę pracę ze względu na kompetencje, a nie na długie nogi.

- Lionel, chyba się rozstaniemy szybciej, niż myślisz...

- zaczęła ostrzegawczo.

- Nic nie rozumiesz! - Z rozpaczą ukrył twarz w dło­

niach. - On sypia z moją żoną...

W tym momencie wszystko stało się jasne. Nic dziwnego,

że Lionel zachowywał się tak dziwacznie i wpadał na tak
nieprawdopodobne pomysły, jak szpiegowanie w cudzym

10 WBREW WYROKOM LOSU

. biurze. Obrzuciła mężczyznę na zdjęciu potępiającym spoj­

rzeniem. Skończony łajdak. Co, jak co, ale małżeństwo było
dla Mariann świętością.

- Jakby tego było mało, zatrudnił ją na eksponowanym

stanowisku. Nie dość, że uwiódł mi żonę, to jeszcze się z tym
afiszuje, żeby mnie upokorzyć...

No, to już przekracza wszelkie granice! Najwyższy czas,

żeby wreszcie ktoś odpłacił temu draniowi pięknym za nado­
bne. Och, co za szalona myśl. A może jednak? Mariann za­
częła się wahać. A gdyby jej się udało? Wywieść w pole kogoś
takiego jak Vigadó to dopiero sztuka! Ale jaka ryzykowna...
Lecz przecież właśnie to jest fascynujące, ryzyko tylko zwię­
ksza atrakcyjność wyzwania...

W dodatku, gdyby uratowała wydawnictwo przed bankru­

ctwem, nie musiałaby się obawiać, że utraci pracę. Same korzy­
ści. Poza tym ponownie spotkałaby Tanyę, Johna, Istvana i znów
zobaczyła malowniczy Budapeszt, który urzekł ją swoją urodą
od pierwszej chwili. I ci smagli Węgrzy... Oczy jej zalśniły.

- Załatwione - impulsywnie podjęła decyzję. - Tym ra­

zem przesadził. Pobijemy go jego własną bronią. On gra nie
fair, to my też możemy.

- Jesteś aniołem! - zawołał zachwycony Lionel.
Mariann rzuciła ostatnie spojrzenie na zdjęcie. Ponownie

odniosła wrażenie, że demoniczny Gabor ani na chwilę nie
odrywa od niej wzroku.

- No, Viguś - mruknęła w nadziei, że choć trochę rozwe­

seli szefa. - Jeszcze nie wiesz, co cię czeka!

Mariann zamaszyście wymachiwała pędzlem, z gracją ba­

lansując na opartej na dwóch drabinach desce. Kolejna kropla

WBREW WYROKOM LOSU 11

farby spadła na jej nagie ramię. Perlisty śmiech zabrzmiał

w pustym biurze. Wszyscy pracownicy budapeszteńskiego
wydawnictwa udali się już do domów. Dwaj dekoratorzy,
z którymi odnawiała przeznaczony dla Vigadó gabinet, rów­
nież wyszli jakiś czas temu.

Pora działać! Mariann odstawiła na bok puszkę z farbą

i nagle poczuła skurcz w żołądku. Nigdy w życiu nie zrobiła

nic nieuczciwego. Co się martwisz, to przecież w słusznej
sprawie, dodawała sobie odwagi. W dodatku wszystko idzie
świetnie, nikt niczego nie podejrzewa.

Węgierski współpracownik Lionela zadzwonił do biura

rzekomo w imieniu Gabora i poinformował, że gabinet szefa
ma zostać na jego przyjazd odmalowany. W związku z czym
przybędzie do biura ekipa remontowa i nie należy jej utrud­
niać pracy. Dodał również od niechcenia, że ta apetyczna
blondynka została osobiście wybrana przez samego Gabora,

jako, hm... bardzo rezolutna dziewczyna.

Aluzja została zrozumiana bezbłędnie, gdy więc Mariann

oznajmiła wieczorem, że zostanie trochę dłużej, żeby potem
pochwalić się swoją pracowitością, nie zabroniono jej tego.
Nikt nie zamierzał zadzierać z nową podrywką szefa.

Boso, więc zupełnie bezszelestnie, przemknęła do sąsied­

niego gabinetu, w którym znajdowały się dane personalne.
Doskonale wiedziała, gdzie są klucze, gdyż specjalnie popro­

siła zastępcę dyrektora, żeby starannie wszystko pozamykał,
by potem nie było na nią, jeśli coś zginie...

Otworzyła szufladę z literą „B" i przeszukała starannie.

Nic. Zamknęła ją i włożyła kluczyk w szufladę oznaczoną

literą „O". Nagle usłyszała czyjeś kroki. W panice wycofała
się z powrotem, wspięła na drabinę, chwyciła puszkę i pędzel.

12 WBREW WYROKOM LOSU

- Cóż za piękny intruz - dobiegł ją męski głos.
Zerknęła w stronę drzwi.
- Och! - Aż się zachwiała na wąskiej desce.
Chwila, moment, co jest grane? Przecież miał siedzieć

w Londynie jeszcze przez dziesięć dni!

- Niech pani uważa!
Uważać w tej sytuacji, dobre sobie! Wszystko wypadło jej

z rąk, część farby wylała się na bluzkę i szorty, a ona sama
straciła równowagę.

- Ratunku! - krzyknęła rozpaczliwie, po czym despe­

rackim ruchem złapała blond perukę a la Marilyn Monroe.
Wszystko jedno, może się połamać, ale nie może dać się
rozpoznać!

Upuszczona walizka uderzyła o podłogę, niemal jedno­

cześnie rozległy się szybkie kroki i Mariann spadła wprost
w czekające na nią ramiona Vigadó Gabora.

Chwycił ją bez trudu, jakby trzymanie w ramionach skąpo

odzianej kobiety było dla niego chlebem powszednim. Cieka­
we, ile innych przewinęło się przez jego ręce, pomyślała z ura­
zą, ale i z dziwnym dreszczem podniecenia.

Postawił ją na ziemi i odepchnął gniewnie od siebie.
- Co za idiotka! - wybuchnął.
Zaskoczona Mariann omal nie upadła, złapał ją więc po­

nownie i z niejakim ociąganiem przygarnął do siebie. Nogi
się pod nią ugięły.

- Dlaczego łapała się pani za włosy, a nie za drabinę?

- spytał z irytacją.

Boby mi spadły, pomyślała, z trudem tłumiąc chichot.
- Zapłaciłam kupę forsy za to uczesanie - wypaliła bez

namysłu.

WBREW WYROKOM LOSU 13

- Ech, te kobiety! - skomentował z westchnieniem.
Zadrżała i głośno pociągnęła nosem, by przekonać go, że

ma do czynienia ze stuprocentową, w dodatku głupiutką, małą
kobietką. Teraz dopiero doceniła pomysł Lionela. Jej szef
upierał się przy tej blond peruce i przy tym, żeby Mariann
udawała naiwną gąskę o złotym sercu. Nie podobało jej się
to, uległa bez przekonania, ale w tej chwili okazało się, że
miał rację. Robienie z siebie konkursowej idiotki było idealną

strategią!

- Takie wygibasy na wąskiej desce są naprawdę niebez­

pieczne. Mogła sobie pani skręcić kark! Mądra to pani nie

jest.

W duchu złożyła sobie gratulacje. Tylko tak dalej! Jeśli

będzie uważał, że jest śliczną kretynką, to nigdy w życiu nie
zacznie jej o nic podejrzewać.

- Ojej! - zapiszczała cieniutkim głosikiem z udawanym

przerażeniem. - Naprawdę? To straszne! Ale musi pan przy­
znać, że chociaż zleciałam, to moje włosy wyglądają ładnie.
Miałam więc nosa, żeby je łapać, nie? - Prawie dusiła się ze
śmiechu, gdy przytaczała tak idiotyczne argumenty.

- Cóż, muszę ustąpić wobec tak logicznego rozumowania

- powiedział, z trudem tłumiąc rozbawienie. Zdziwiło ją to.

Skończony drań z poczuciem humoru? Rzadkie zestawienie.

- A teraz proszę mi powiedzieć, kim...

Zamarła, gdy zamilkł. Czyżby przypadkiem spojrzał

w stronę sąsiedniego gabinetu i zauważył otwartą szafę?
A może przekrzywiła jej się peruka?

- Coś nie tak? - spytała w napięciu.
- Owszem.
Na moment przestała oddychać.

14 WBREW WYROKOM LOSU

- Przykro mi, ale ma pani trochę farby na włosach. Chyba

czeka panią kolejna wizyta u fryzjera.

Odetchnęła z ulgą.
- Niech pan nie dotyka! - zareagowała nerwowo, odsu­

wając się nieco, gdy podniósł rękę. - Mężczyźni zupełnie nie
potrafią się z tym obchodzić - wyjaśniła i zalotnie zatrzepo­
tała rzęsami. - Nawet bohaterowie, którzy ratują słabe kobiety
przed upadkiem - dodała kokieteryjnie i po raz pierwszy spo­

jrzała mu prosto w oczy.

Co za facet, przemknęło jej przez głowę. To niesprawied­

liwe, żeby taki drań był aż tak atrakcyjny. I te oczy... Ciemne,
ciepłe, hipnotyzujące. Można się w nich zakochać. A w do­
datku patrzą na nią tak pożądliwie...

Pośpiesznie przypomniała sobie wszystko, co wiedziała

o tym przystojniaczku. Narady w gabinetach pozbawionych
krzeseł, żeby zmusić ludzi do mówienia krótko i do rzeczy.
Wysokie pensje, a w zamian praca niemal do wyczerpania,
nagłe wymówienia. Podsłuchiwanie cudzych rozmów i szpie­
gowanie konkurencji były u niego na porządku dziennym.
Ponadto był psem na kobiety. Uwodził je i zostawiał bez
wahania, rozbijał małżeństwa.

Teraz zaś najwyraźniej miał ochotę na pewną blondynkę,

która spadła mu prosto z nieba! Mariann nie miała najmniej­
szych wątpliwości, co do jego intencji. Spróbowała się więc
odsunąć, lecz nie miał zamiaru wypuszczać z objęć swojej
zdobyczy.

- Musiałem panią złapać, nie miałem wyboru - mruk­

nął przeciągle zmysłowym głosem. - Wszedłem do pokoju,
zobaczyłem parę prowokujących mnie zgrabnych nóg, i na­
gle prześliczna dziewczyna sama wpadła mi prosto w ręce.

WBREW WYROKOM LOSU 15

A potem zaczęła kusząco drżeć, jakby prosiła o... Właśnie,
o co?

Mariann zmartwiała ze strachu. Jakoś nie odpowiadała jej

rola obiadu dla wygłodzonego drapieżnika. Co robić? Przede
wszystkim nie prowokować, pomyślała, gdy przypomniały jej
się wiszące w każdym ZOO tabliczki: „Nie drażnić dzikich
zwierząt". Pasowało jak ulał.

- O nic. Najadłam się strachu, to wszystko. Ale już w po­

rządku, może mnie pan puścić.

- Nie tak szybko. - Przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie.

- Najpierw wyjaśnimy sobie, kim pani jest i co pani tu robi.
Tak się bowiem składa, że to moje biuro i mam prawo wie­
dzieć, co się tu dzieje. Chyba jest trochę za późno na pracę,
prawda?

Wiedziała, że musi uśpić jego podejrzenia, co wcale nie

wydawało się proste. Znacznie łatwiej było ciskać strzałkami
w fotografię Vigadó. Z żywym szło jej nieco trudniej...

- Ojejku! To pan? Mówią, że szybko dorobił się pan for­

tuny. Cwany z pana gość - szczebiotała ze szczenięcym za­
chwytem.

- Też tak myślę - przyznał, nie spuszczając z niej uważ­

nego spojrzenia. - Jestem Vigadó Gabor. A pani?

- Mimi - uśmiechnęła się słodko.
- Mimi - powtórzył nieufnie.
Natychmiast pożałowała, że wybrała sobie takie imię.

Wszyscy inni mężczyźni w biurze wzięli je za dobrą monetę
i byli nim zachwyceni, jednak ich szef miał więcej oleju
w głowie niż oni wszyscy razem wzięci. Od razu wyczuł, że

jest zbyt nieprawdopodobne.

Stojąca przed nim czarująca blondynka zmarszczyła nosek.

16 WBREW WYROKOM LOSU

- Wiem, że mam głupie imię, ale co zrobić? Kłócić się ze

staruszkami?

Patrzył na nią z namysłem. Mariann mimowolnie zadrżała

pod jego przeszywającym wzrokiem.

- Jesteś spięta, Mimi - zauważył mimochodem. - To

dziwne, kobiety zazwyczaj lubią znajdować się w moich ra­
mionach. Boisz się mnie?

- A bo pan... Pan ma takie niesamowite oczy! Aż mnie

ciarki przechodzą, jak mi się tak pan przygląda.

- Może i słusznie. Widzisz, bardzo nie lubię nieproszo­

nych gości. Mogę być dla nich nieprzyjemny.

- Ale przecież ja tu pracuję - oburzyła się.
- Pracujesz? - powtórzył z powątpiewaniem.
- No jasne! - Skinęła głową w stronę porozstawianych

drabin. - Chyba widać, nie?

- Skoro tak, to czemu się denerwujesz?

Szeroko otwarte zielone oczy wpatrywały się w niego

z wyrazem absolutnej niewinności.

- Bo w życiu nie byłam tak blisko prawdziwego milionera

- wypaliła bez namysłu.

- Miliardera - poprawił odruchowo. - Wiedziałaś, kim je­

stem, gdy tutaj wszedłem. Skąd? - spytał podejrzanie łagod­
nym tonem.

Mariann miała wrażenie, że jej umysł pracuje na najwyż­

szych obrotach.

- Nie jestem taka głupia, proszę pana - obruszyła się.

- Kto inny mógłby mieć klucze?

- Dozorca.
- Skoro dozorca na Węgrzech zarabia tyle, że chodzi w ta­

kich kosztownych ciuchach, to chcę zostać dozorcą - peroro-

WBREW WYROKOM LOSU 17

wała ze swadą, lecz nagle przyszło jej do głowy, że nie po­
winna być taka bystra. Zamilkła, ponownie przybierając minę
kompletnej idiotki.

- Coś mi się zdaje, że źle na tym wszystkim wyjdziesz

- ostrzegł cichym głosem.

Symulowała, zdziwienie, trzepocząc rzęsami, kiedy na­

gle przyszła jej do głowy przerażająca myśl. Rozpoznał ją!
Przecież oboje uczestniczyli w Międzynarodowych Targach
Książki we Frankfurcie. Ale czy to możliwe? Kręciła się tam
taka masa osób. W dodatku Mariann miała rude włosy, sta­
ranny makijaż, elegancki kostium oraz nienaganne maniery
kobiety interesu. Teraz zaś stała przed Vigadó w charakterze
mało rozgarniętej tlenionej blondynki w postrzępionych szor­
tach, w bawełnianej koszulce, boso i bez makijażu. Nie ma
siły, żeby skojarzył, że te dwie tak różne kobiety to jedna i ta
sama osoba!

Odzyskawszy pewność siebie, teraz ona przypuściła atak.

- Ależ pan ma tupet! Zostaję po nocy, robię wszystkim

przysługę...

- Nie wiem jak innym, ale mnie rzeczywiście robisz przy­

sługę, sama wpadając mi w ramiona - przytaknął.

- Miałam na myśli, że staram się, żeby pański gabinet

ładnie wyglądał.

- Twoje wysiłki zostały uwieńczone powodzeniem. Dzię­

ki tobie mój gabinet wygląda wyjątkowo ładnie - mruknął
zmysłowo.

- Pewnie. A to tylko dlatego, że cudem się przez pana nie

zabiłam. Nieźle mnie pan wystraszył, wchodząc tu tak znie­
nacka! - Mariann konsekwentnie udawała, że nie rozumie
podtekstu jego wypowiedzi.

18 WBREW WYROKOM LOSU

- Ty też mnie zaskoczyłaś. Angielka, która maluje po nocy

jakieś biuro w Budapeszcie, nie jest powszechnie spotykanym

zjawiskiem.

Poczuła pewny grunt pod nogami. W kwestii pracy wszy-

stko zostało przemyślane i zaplanowane. Miała przygotowane
wyjaśnienie.

- Pomagam dwóm kumplom. Andras i Janos byli tacy

kochani, że dali mi trochę zarobić, złote chłopaki. Znamy się,
bo mama była Węgierką. Przyjeżdżam tu do rodziny. - No,
przynajmniej trochę prawdy w tym morzu kłamstw, pomyśla­
ła z ulgą. - Muszę chyba coś jeść i gdzieś mieszkać, nie? A to
kosztuje. - Nagle przyszło jej na myśl, że musi bardziej
uprawdopodobnić swoje pochodzenie z niższych warstw.
Najlepiej z lumpenproletariatu lub coś w tym rodzaju. - Mia­
łam harować przez pół nocy, żeby dostać więcej szmalu, a te­
raz chała.

Z zadowoleniem obserwowała unoszące się brwi.
- Obawiam się, że nie bardzo rozumiem. Do tej pory

wydawało mi się, że znam dobrze angielski, ale widocznie się
myliłem.

- O rany, tak się u nas mówi - uśmiechnęła się łobuzersko.

- Chodziło mi o to, że za dzisiejszy wieczór zarobię mniej,
niż myślałam. Przepraszam. - Bezskutecznie próbowała się

oswobodzić z jego stalowego uścisku. - Hej, to naprawdę
trochę boli!

- Doprawdy? - zdziwił się ze zjadliwą słodyczą. - No

proszę, czyli jednak jest trochę racji w tym, co o mnie mówią.
Podobno bywam niekiedy brutalny - uśmiechnął się nieprzy­

jemnie. - A ja po prostu wiem, że w pewnych sytuacjach

dobrze jest użyć siły.

WBREW WYROKOM LOSU 19

- W jakich sytuacjach? - spytała z przestrachem.
Przyciągnął ją bliżej do siebie.
- Na przykład w takich, jak ta... W sytuacjach, które

mnie w jakiś sposób ekscytują.

- Coś mi się widzi, że ekscytuje się pan nazbyt szybko

- zauważyła drżącym głosem.

- To zależy od tego, jak bardzo ktoś stara się doprowadzić

mnie do stanu wrzenia...

W mig pojęła aluzję. Przedobrzyła. Zagrała zbyt łatwą

idiotkę.

- Ale najpierw dowiem się o tobie wszystkiego, bo coś mi

się tu ciągle nie podoba - ciągnął.

- A mnie lepiej się rozmawia, jak mam czym oddychać!

- wypaliła.

- A mnie łatwiej wyciągać z kogoś informacje, gdy mam

go w garści - szepnął i zaczął pieścić ciało Mariann.

Nie ze mną takie numery, spryciarzu, pomyślała. Ja też

potrafię robić kogoś w konia. Nabrała powietrza w płuca. Tak

jak przewidziała, wzrok Vigadó natychmiast ześlizgnął się na

opinającą się na jej biuście bluzeczkę.

- Panie, coś pan! - wrzasnęła najgłośniej, jak tylko po­

trafiła.

Zaskoczony, comął się odruchowo, obronnym gestem pod­

nosząc ręce do uszu. Uwolniona nagle Mariann na wszelki
wypadek stanęła nieco bliżej drzwi.

- Chyba ogłuchłem - stwierdził z irytacją Vigadó.
Zachichotała z rozbawieniem, po czym nagle umilkła.
- Jejku! Ma pan farbę na tej swojej drogiej koszuli!
- Do diabła! - Pospiesznie ściągnął płaszcz, na szczęście

nie pobrudzony, i rzucił go Mariann. - Popatrz, co narobiłaś!

20 WBREW WYROKOM LOSU

Co za bezczelny typ, pomyślała z oburzeniem. Nie jestem

jego służącą. Równie aroganckim gestem cisnęła kosztowny

płaszcz na walizkę.

- Wcale nie prosiłam, żeby czepiał się mnie pan tak kur­

czowo, jak tonący brzytwy!

- Chroniłem cię przed skręceniem karku - wycedził lodo­

watym tonem. - I wypraszam sobie porównanie z tonącym!

- No dobrze, przyczepił się pan jak pijawka - zgodziła

się uprzejmie, choć jej zdaniem wampir byłby lepszym okre­
śleniem.

Zmierzył ją ponurym wzrokiem.
- Chyba wiem, co chciałaś przez to powiedzieć - stwier­

dził ze zjadliwą ironią, ale i ze znużeniem. Widocznie miał za
sobą naprawdę ciężką podróż. Mariann przyjęła to z zadowo­
leniem. Zmęczony wróg, to słaby wróg. - Masz terpentynę
lub coś takiego?

- Jasne. - Zakrzątnęła się szybko i podała mu butelkę

z rozpuszczalnikiem oraz gazę.

- Najpierw ty - burknął, zbyt zmęczony, by silić się na

uprzejmość.

Podziękowała i usunęła plamy z rąk, dekoltu i nóg, świa­

doma tego, że Vigadó ani na chwilę nie spuszcza z niej oka.
Serce waliło jej jak szalone. Nagle zrozumiała, że mniej oba­
wia się bycia zdemaskowaną, niż bycia... uwiedzioną. Co się
z nią dzieje? Jeszcze nigdy żaden mężczyzna nie miał na nią
takiego wpływu. Gdy tylko któryś zaczynał robić do niej
słodkie oczy, bezlitośnie stroiła sobie z niego żarty.

Ale ten człowiek do żadnej kobiety nie robił słodkich oczu.

Brał to, co chciał. Oburzało ją to, a zarazem zniewalało, gdyż
wydawało się takie niesamowicie męskie. Z przerażeniem

WBREW WYROKOM LOSU 21

zdała sobie sprawę z tego, że z rozkoszą utonęłaby w tych
czarnych oczach, w tych silnych ramionach...

Och, czemu on nie jest jakimś chuderlawym brzydalem?

Byłaby wtedy znacznie pewniejsza siebie. W tej zaś sytuacji
czuła się równie bezpiecznie jak królik w legowisku tygrysa.
Trzeba zmykać.

ROZDZIAŁ DRUGI

Mariann pakowała swoje rzeczy, podczas gdy Vigadó z fu­

rią próbował doczyścić ubranie. Nagle przypomniał jej się

inny mężczyzna, który również miał tendencję do rządzenia
wszystkimi. Narzeczony jej starszej siostry, Istvan.

Ależ z nich szczęściarze, pomyślała o tamtych dwojgu

z zazdrością doprawioną szczyptą melancholii. Zawsze, gdy
patrzyli sobie w oczy, miała wrażenie, że świata poza sobą nie
widzą. Wiedziała jednak, że taka miłość zdarza się niezwykle
rzadko i że jej szanse na spotkanie odpowiedniego mężczyzny

są praktycznie żadne.

Po chwili wszakże na jej ustach pojawił się lekki uśmiech.

A może? Skoro starszą siostrę spotkało szczęście w postaci
odwzajemnionego uczucia, to niby czemu ją miałoby to omi­
nąć? Burzliwy związek Tanyi i Istva'na udowadniał, że nawet
po najczarniejszej nocy musi zaświecić słońce.

I chyba nie tylko w miłości tak się dzieje. Może żona

Lionela powróci do męża, gdy przekona się, że uwikłała się
w romans z istnym potworem? Może Mary 0'Brien znów
zacznie pisać dla swojej dawnej firmy? Głowa do góry, na
pewno wszystko się uda. Trzeba tylko zdobyć jej nowy adres.

- I co z tą farbą? Schodzi? - spytała z uprzejmym zain­

teresowaniem.

- Nie! - warknął ze złością.

WBREW WYROKOM LOSU 23

- Niech się pan nie martwi. W pralni chemicznej poradzą

sobie z tym na pewno - zapewniła z przekonaniem i zakręciła
butelkę. - No cóż, skoro pan wrócił, to ja zmykam. Nie będę
panu przeszkadzać.

- Nie tak szybko! Najpierw mi powiesz, Mimi, co zamie­

rzasz tu dalej robić.

- Mam dla pana ogromną niespodziankę - oznajmiła za­

gadkowo.

- Doprawdy? - spytał zimno i włożył ręce do kieszeni

marynarki. - Chętnie się dowiem, co dla mnie szykujesz.

Nie masz się do czego śpieszyć, pomyślała zjadliwie, roz­

koszując się wizją zemsty.

- Jak pan sobie życzy. Proszę podejść. - Przyklękła obok

swoich rzeczy.

- Tutaj? Niekonwencjonalna z ciebie dziewczyna - za­

uważył prowokacyjnie.

- Ale pan ma pomysły, też coś! - obruszyła się tak, jak

powinna to zrobić głupiutka, ale porządna Mimi. Tłumiąc
chichot, sięgnęła po puszki z farbą. W sklepie specjalnie wy­
brała najbardziej dziwaczne kolory, po czym kazała zapisać
wszystko na rachunek firmy i przysłać do wydawnictwa. Śru­
bokrętem podważyła wieczko jednej z nich i z dumą zapre­
zentowała żółtawą ciecz. -I co pan na to? Super, nie?

- Wiesz, jakoś nigdy nie marzyłem o tym, żeby pracować

we wnętrzu ogromnego melona. - Przykucnął obok i sięgnął
po leżący na torbie kombinezon do pracy. Z namysłem spo­

jrzał na wyhaftowany na kieszeni emblemat.

- Kastely Huszar - rozpoznał natychmiast. - Skąd to

masz? - spytał ostro.

O rany, a jeśli on zna hrabinę? Trzeba będzie jeszcze dziś

24

WBREW WYROKOM LOSU

do niej zadzwonić i gorąco poprosić, żeby wyparła się jakich-
kolwiek koneksji rodzinnych z Mariann!

- Nie ukradłam, jeśli o to panu chodzi - odparła z godno­

ścią. - Byłam tam dekoratorem. Wszyscy, którzy odnawiali
zamek, dostali takie same. Nie zdarto ich z nas, gdy skończy­
liśmy robotę.

- Naprawdę pracowałaś dla Istvana Huszara?
Miała wrażenie, że jego badawcze spojrzenie przewierca

ją na wylot. Do licha, że też musi być córką pastora! Gdy­

by nią nie była, rozmijanie się z prawdą przychodziłoby jej
z większą łatwością. Zmobilizowała siły.

- Zrobiłam dla niego to i owo - powiedziała, zadowolona,

że jednak udało jej się nie skłamać.

Przecież to właśnie ona wraz z młodszą siostrą, Sue, mu­

siała załagodzić gniew i rozczarowanie kilkuset gości, gdy
ślub ich brata nie doszedł do skutku. A pakowanie z powro­
tem tych wszystkich prezentów? Koszmar! Tak, to był strasz­
ny dzień. Chociaż z drugiej strony, tylko dzięki temu wyjaś­
niło się, że Tanya i Istva'n darzą się prawdziwym uczuciem.
Gdyby nie to, prawdopodobnie nie byliby teraz razem. Czyli
nie ma tego złego...

Vigadó podniósł się i z lekkim niedowierzaniem spojrzał

na skąpo odzianą blondynkę.

- I ja mam uwierzyć, że znasz się na dekorowaniu wnętrz?
- No pewno! Spoko, zaraz panu pokażę, co jeszcze będzie

zrobione. Bo ja się tu nie obcyndalam, wie pan.

Westchnął ciężko.

- Czy język, którym się posługujesz, też musi być taki,

hm... udekorowany? - spytał z przekąsem. - Czy ty nie mo­
żesz mówić po ludzku?

WBREW WYROKOM LOSU 25

Mariann uśmiechnęła się łobuzersko. Jak to miło robić

takiego drania w konia!

- Chodziło mi o to, że ciężko dla pana pracuję - wypaliła

bezczelnie. - O, proszę. - Z wprawą otwierała kolejne puszki.
- Sufit machniemy na kremowo, stiuki na morelowo, to lepiej
się odznaczą, na drzwi pójdzie rozbielona śliwka, a framugi
zrobi się na popielato. - Jej uśmiech stał się jeszcze szerszy,
gdy ujrzała, że Vigadó osłupiał. - Ekstra, co?

- To jest stary, zabytkowy budynek - powiedział wresz­

cie, gdy ochłonął z zaskoczenia. - Znajdujemy się w dawnym
salonie z osiemnastego wieku...

- Co, boi się pan być oryginalny? Przecież takie wystrza­

łowe zestawienie będzie pasować do takiego faceta, jak ulał!
- Profesjonalnym spojrzeniem zmierzyła jego sylwetkę.

Na pierwszy rzut oka było widać, że idealnie skrojony

szary garnitur skrywa fantastycznie zbudowane ciało. Ech, że

też los musiał być do tego stopnia łaskawy dla takiego ob­
rzydliwego typa. Nie szkoda było na niego zachodu?

- Taak? A może zechciałabyś mnie oświecić co do mojego

charakteru? - zaproponował z ironią.

Zrobiłabym to z największą przyjemnością, pomyślała.
- Jest pan pewny siebie, zdecydowany, twardy, trzyma

wszystkich żelazną ręką, nie toleruje błędów, zawsze wszy­
stko wie najlepiej i idzie do przodu jak burza. Co się pan
dziwi? Przecież to widać jak na dłoni. Wygląd, a szczególnie
ubranie, zdradza prawdę o człowieku. Na przykład, co pa­
nu mówią moje ciuchy? - Machnęła ręką w kierunku sterty
ubrań we wszystkich niemal kolorach tęczy, lecz ze zdecydo­
waną przewagą wściekłego różu.

Popatrzył na nie z lekka zdegustowany.

26 WBREW WYROKOM LOSU

- One nie mówią, one krzyczą - zawyrokował z deza­

probatą. - Krzyczą, że jesteś kompletnie postrzelona. Gdyby
posadzono na nich kameleona, biedak dostałby rozstroju ner­
wowego.

- Pan ma poczucie humoru! - zawołała ze zdumieniem.
- Nieprzeciętne - skwitował ponuro. - Pokaż język.
Zaskoczona tym nagłym rozkazem, omal nie posłuchała.

Zreflektowała się w ostatnim momencie.

- Co takiego?
Już stał przed nią i patrzył na nią z góry. Mariann poczuła,

że nogi miękną jej w kolanach. Te oczy...

- Pokaż język - powtórzył cierpliwie i pochylił się nad

nią.

Zahipnotyzowana jego niesamowitym wzrokiem, przysu­

nęła się nieco bliżej. Och, miała taką ochotę pocałować te
pełne, zmysłowe usta...

- Doczekam się wreszcie, czy nie?

O co mu, do licha, chodzi? Chce jej go odciąć, czy co?

Zaintrygowana, jak również poirytowana pragnieniami, jakie
w niej budził, z przyjemnością pokazała mu język, niczym
obrażone dziecko.

Wyjął z kieszeni śnieżnobiałą chusteczkę i zwilżył ją deli­

katnie. Ach, to o to chodziło, pomyślała z ulgą. Przyglądała
mu się ukradkiem. Długie czarne rzęsy rzucały cień na poli­
czki, a pięknie zarysowane usta kusiły, by złożyć na nich
gorący pocałunek. Miała coraz większą ochotę ulec tej po­
kusie.

Poczuła, że serce zaczyna jej bić coraz szybciej. Lubiła

mężczyzn, lubiła być całowana, brana w ramiona... i na tym
koniec. Wiedziała, że gdyby pozwoliła sobie na więcej, ozna-

WBREW WYROKOM LOSU 27

czałoby to uwikłanie się w mniej łub bardziej poważny zwią­
zek. A Mariann bała się poddać emocjom. Miała już okazję
obserwować z bliska, jak cierpią ludzie targani uczuciami

- Tanya i Istva'n, John i Lisa... Owszem, w końcu osiągnęli

szczęście, ale jakim kosztem! Ona nie zamierzała tak się za­
dręczać.

Szkoda, że nie może pocałować tego przystojniaka. Każdy

mężczyzna oczekuje, że to tylko preludium do bardziej za­
awansowanych pieszczot. Zachowanie Mariann dawało im tę
nadzieję, przy czym, gdy tylko próbowali wykorzystać sytu­

ację, byli bez żalu porzucani.

Ale z Vigadó by jej tak łatwo nie poszło, nie dałby się

potem zbyć byle czym. Przy pierwszym pocałunku uznałby,
że ma do niej prawo i niechybnie zrobiłby wszystko, by zwy­
kły flirt przeistoczył się w łóżkowy romans. Mariann ze zło­

ścią cofnęła język i zamknęła usta. Nie ma mowy!

Zaczął starannie wycierać wilgotną chusteczką jej popla­

mione farbą czoło. Był tak blisko, że czuła promieniujące
z jego ciała ciepło...

Uśmiechnął się w zamyśleniu.
- Ciekawe, które z nas jest silniejsze? Kto kogo zje, jak

myślisz?

Spojrzała na niego ze zdumieniem i z przestrachem. Zanim

zdążyła odpowiedzieć, poczuła na policzku dotyk jego języka.
Zrobiło jej się dziwnie słabo i gorąco. Potrząsnęła głową, by
zebrać myśli.

- Nie radzę. Może się to źle dla pana skończyć.
- A co, otruję się? - zakpił. - Taka jesteś jadowita?
- Nie, poplamiłam się farbą, a w niej jest ołów - odcięła

się bez przekonania.

28 WBREW WYROKOM LOSU

Zaśmiał się szatańsko.
- Dzięki za ostrzeżenie. Rzeczywiście, muszę się mieć na

baczności, gdy spotykam na swojej drodze piękną i tajemni­
czą dekoratorkę.

Nie bardzo wiedziała, jak zareagować. Nie potrafiła zna­

leźć odpowiednich słów, myślenie przychodziło jej z trudem,

jego bliskość rozpraszała ją w ogromnym stopniu.

- Pochlebca! - mruknęła w końcu i kokieteryjnie zatrze­

potała rzęsami.

- Tylko bez uwodzenia mnie - przykazał lodowatym to­

nem. - Nie znoszę takich gierek. Jeśli poczuję ochotę na jakąś
kobietę, to i tak będzie moja. Nie potrzebuję, żeby dawała mi
w ten sposób przyzwolenie.

Zganiona Mariann rozpaczliwie szukała wyjścia z niezrę­

cznej sytuacji. Bezskutecznie.

- Wcale pana nie uwodzę - wykrztusiła w końcu przez

ściśnięte gardło.

- Mam na ten temat inne zdanie - uciął zdecydowanie.
Uwaga, nie jest dobrze! Zmień taktykę, kochana, bo stą­

pasz po cienkim lodzie. Nie wiadomo, w którym momencie

się pod tobą załamie. Najlepiej byłoby w ogóle z niego zejść.
Nie ma sensu dalej się stawiać, trzeba jak najszybciej stąd
wyjść, a potem znaleźć jakiś sposób, żeby niepostrzeżenie
zamknąć otwartą szufladę, zanim ktokolwiek się jutro zorien­

tuje, że ktoś szperał w papierach.

- Cóż, przepraszam. Dobrze, w takim razie proszę mi po­

wiedzieć, jak ten gabinet ma być pomalowany, skoro nie
odpowiada panu mój dobór kolorów. Cały czas uważam, że
wyglądałoby to świetnie...

- Nikogo nie obchodzi, co ty uważasz - przerwał ostro.

WBREW WYROKOM LOSU

29

- Decyzja w sprawie kolorystyki należy do kierownika biura,
a nie do jakiegoś nieopierzonego podlotka. Powinnaś była

skonsultować się z Sandorem Millassinem.

- Antalem - poprawiła, patrząc mu prosto w oczy.
Nawet nie mrugnął powieką.
- Tak, rzeczywiście, Antalem Millassinem. Wyleciało mi

z pamięci - skłamał bez zająknienia.

Mariann nie miała najmniejszych wątpliwości, że chciał ją

sprawdzić. Musisz się lepiej starać, jak chcesz mnie przyłapać,

pomyślała ironicznie.

- Antal ma urwanie głowy - wyjaśniła, zresztą zgod­

nie z prawdą. Kierownik był tak przerażony perspektywą
przyjazdu upiornego szefa, który od tej pory będzie bezustan­
nie kontrolował jego poczynania, że nie obchodziły go takie
detale, jak to, czy drzwi mają być pomalowane na kremo­
wo, czy na żółto. Dla niego mogły być równie dobrze fiole­
towe w pomarańczową kratkę. - Jest bardzo zapracowany.

Przecież nie codziennie przenosi się siedzibę firmy i to tak
wielkiej.

Vigadó bez słowa podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz.

Szalejąca od jakiegoś czasu śnieżyca uspokoiła się nieco
i można było dojrzeć skuty lodem Dunaj, koronkowe wieży­
czki Parlamentu oraz spadziste, iskrzące bielą dachy zabytko­
wych kamieniczek.

- Jak się nazywają ludzie, którzy cię wynajęli?

Gdy podała mu nazwiska, odszukał numer w książce tele­

fonicznej i zapisał w notesie.

- Rano tam zadzwonię - oznajmił tonem nie znoszącym

sprzeciwu.

- Nie ma potrzeby. Przyjdą tutaj.

30 WBREW WYROKOM LOSU

- Ciekawi mnie, czemu oni nie pracują po nocy, tylko ty

jedna? - dociekał niestrudzenie.

Mariann poczuła się osaczona. Z jednej strony to nie koń­

czące się przesłuchanie, a z drugiej ten taksujący ją wzrok,
bezwstydnie kontemplujący jej biust, krągłe biodra, długie
nogi w króciuteńkich szortach...

- Potrzebuję pieniędzy. I to bardzo - odparła z niejakim

trudem. - Tak długo ich prosiłam, aż pozwolili mi zostać.
W ten sposób z naszego wspólnego zarobku ja dostanę naj­
więcej.

- Sprytna jesteś.
Owszem. Wkrótce odczujesz to na własnej skórze.
- W dodatku uwijamy się naprawdę szybko - pochwaliła

się. - Skończymy tę robotę, zanim się pan zorientuje, co jest
grane. - Szkoda, że tylko ona jedna może docenić tę grę słów.

- To jak będzie? - ponagliła, gdy ociągał się z odpowiedzią.

- Nijak nie będzie - odrzekł podenerwowany. - Wynoś się

stąd razem z całym tym majdanem. - Przestał się silić na

uprzejmość. - Sam wybiorę ludzi, którzy mi to zrobią.

Mariann nie wierzyła własnym uszom. Jak to? Cały jej

misterny plan legł w gruzach? Tyle zachodu na nic? Bezradnie
przyglądała się, jak Vigadó przerzuca płaszcz przez ramię
i podnosi walizkę. Posłał jej niechętne spojrzenie.

- Powiedziałem ci, że masz stąd iść!
- A moi kumple? Co ja im powiem? Będą na mnie wście­

kli, że zawaliłam sprawę — jęknęła z rozpaczą. Oczywiście nie
chodziło jej wcale o Janosa i Andrasa, tylko o otwartą szufla­
dę, którą musiała jakoś zamknąć. Ale jak?

- Czy ty naprawdę jesteś taka głupia,-na jaką wyglądasz?

- warknął. - Nie zdajesz sobie sprawy z tego, z kim zadzie-

WBREW WYROKOM LOSU 31

rasz? Spróbuj dalej przeciągać strunę, to spotka cię coś wy­

jątkowo niemiłego — ostrzegł zimno. - Nie przywykłem do

tego, by lekceważono moje rozkazy.

Powoli omiótł ją spojrzeniem, od którego nogi ugięły jej

się w kolanach. Gdy spotkała jego pogardliwy i bezlitosny
wzrok, poczuła lęk. Dopiero teraz zrozumiała, co jej grozi
i zaczęła się naprawdę bać.

- Masz dziesięć sekund, żeby się ruszyć z miejsca i dwie

minuty, żeby posprzątać ten bałagan - oznajmił rozkazująco.

- Ależ to niemożliwe! Potrzebuję co najmniej...
- Do roboty!

Mariann z urazą wzruszyła ramionami.
- Dobrze, już dobrze. Pan tu rządzi. O, chyba zgubił pan

portfel albo coś takiego. - Wykonała nieokreślony gest w kie­
runku swoich rzeczy.

Gdy odwrócił się i podszedł do nich, bezszelestnie po­

mknęła do sąsiedniego gabinetu, zamknęła szufladę i już była
z powrotem. Strach dodał jej skrzydeł.

- Nic tu nie ma - mruknął, minął ją, wszedł do gabinetu

i zaczął przeglądać pocztę, jakby Mariann przestała istnieć.

Zaczęła sprzątać, cały czas łamiąc sobie głowę nad wyna­

lezieniem jakiegoś sposobu, który jednak pozwoliłby jej do­

prowadzić wszystko pomyślnie do końca. Nie może przecież
położyć uszu po sobie i przyznać, że przegrała. To byłoby
okropne! Ten obrzydliwy brutal znów byłby górą. O, nie! Nie
zgadzam się, żeby zawsze dostawał wszystko, czego chce!

Przekupuje autorów, niszczy konkurencję, zastrasza wydaw­
ców. Dosyć tego! Ktoś wreszcie musi stawić mu czoło.

Mariann buntowniczo wrzuciła jakieś drobiazgi do torby.

Jeszcze nigdy w życiu nie wycofała się z tego, co sobie pin-

32

WBREW WYROKOM LOSU

nowała. Ani razu się nie poddała. Czemu miałaby to zrobić
tym razem? Tylko dlatego, że ten niemiły typ pojawił się nie
w porę i zaczął nią komenderować? Też coś!

Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał, żeby dała sobie spo­

kój, że nie warto tak się szarpać, a co więcej, tak ryzykować.
Zostawanie tu dłużej sam na sam z rozjuszonym Vigadó nie
było zbyt rozsądne. Rzecz jednak w tym, że nigdy nie lubiła
kierować się rozwagą. Stawiała raczej na swój upór i siłę
przebicia. Jak dotąd, wychodziła na tym całkiem nieźle.,

Dlatego też wszyscy uważali ją za niezwykle silną kobietę,

której wszystko przychodzi z łatwością i która nie ma żad­
nych problemów. Garnęli się do niej, gdyż kontakt z energi­
czną, zawsze promiennie uśmiechniętą Mariann każdego pod­
nosił na duchu. W rzeczywistości wcale nie była taka pogod­
na, na jaką wyglądała. Nauczyła się takiego postępowania, by
ująć ciężaru rodzinie, ciężko doświadczonej przez los. Jedna

Sue wiedziała, że starsza siostra czasem z ogromnym wysił­

kiem robi dobrą minę do złej gry.

Uśmiechnęła się niewesoło, starannie czyszcząc pędzle.

Czwórka rodzeństwa, a każde z nich inne. Opiekuńcza, po­
święcająca się dla wszystkich Tanya, romantyczny, impulsyw­
ny John oraz trzeźwo myśląca i twardo stąpająca po ziemi
Sue.

Ona zaś przyjęła na siebie rolę beztroskiej, pogodnej

dziewczyny, która niestrudzenie rozpraszała smutki. Właśnie
dlatego mężczyźni ją uwielbiali. Była duszą towarzystwa,
potrafiła każdego zabawić, rozśmieszyć celnym dowcipem,
błyskotliwym powiedzonkiem. Kobieta kojarząca się z kieli­
szkiem musującego szampana, a nie z zapachem domowych
wypieków i ciepłem domowego ogniska.

WBREW WYROKOM LOSU 33

Żaden z tych, którzy lecieli do niej jak ćmy do światła, nie

wiedział, jaka jest naprawdę. Gdy próbowała się otworzyć,
ukazać prawdziwą siebie, sprawić, by potraktowano ją poważ­
nie, uważano to za jej kolejny żart. Wcale nie chcieli znać
prawdy, potrzebowali, by była przebojowa i nieugięta. Ciąg­
nęła ich wszystkich do przodu.,.

Och, jak cudownie byłoby związać się z kimś silniejszym

od siebie. Żeby wreszcie i ona mogła się na kimś wesprzeć,
mieć problemy, wątpliwości... Ale na pewno nie z takim dra­
niem jak ten tutaj. Nie pozwoli, by akurat on okazał się od
niej leps2y. I zaraz mu to udowodni.

No, to do roboty! Sam przecież tego chciał, prawda?
Uśmiechnęła się do siebie i bez namysłu wróciła do sąsied­

niego pomieszczenia. Vigadó nie usłyszał jej, gdyż wciąż
chodziła boso. Już miała się odezwać, gdy zauważyła coś, co
kazało jej się na chwilę powstrzymać.

Wyjmował z walizki jakieś rzeczy, gdy nagle zesztywniał.

Powoli podniósł oprawione w srebrną ramkę zdjęcie kobiety.
Przez moment wpatrywał się w nią z niewypowiedzianą nie­

nawiścią, po czym gniewnie wrzucił fotografię z powrotem
między ubrania.

Żona? Na pewno nie była to połowica Lionela, gdyż tamta

była szatynką, zaś tu chodziło o platynową blondynkę. Cie­
kawe. Nagle Vigadó podjął decyzję, odwrócił się w kierunku
wyjścia i zamarł.

I wtedy Mariann ujrzała wyraz jego oczu. Widniała w nich

desperacja i niekłamana rozpacz. Coś takiego! Ten idący do
przodu po trupach karierowicz potrafi żywić jakieś ludzkie
uczucia. Dobry znak. Gdy kiedyś zajdzie taka potrzebo, będzie
wiedziała, jak na tych uczuciach zagrać.

34 WBREW WYROKOM LOSU

Na jej widok natychmiast przybrał surowy wyraz twarzy.
- Ty jeszcze tutaj?
- Chciałam tylko powiedzieć, że tak łatwo panu ze mną

nie pójdzie. Jeszcze się zobaczymy. - Wyprostowała się
dumnie, odwróciła na pięcie i z godnością opuściła pomiesz­

czenie.

- A co? Zamierzasz umówić się ze mną na randkę? - za­

pytał, idąc za nią.

- Nie. Spotkamy się w sądzie - rzuciła przez ramię.
Zaśmiał się pogardliwie.
- Będziesz mnie skarżyć przed sądem? A masz na piśmie

zlecenie na wykonanie tej roboty? - spytał z przekąsem.

- Owszem - oznajmiła z triumfem.

Węgierski agent Lionela zadbał o to. Antal dostał odpo­

wiednią sumę za współpracę i gotów był podpisać wszystko.
Mariann potępiała takie metody i gdyby to od niej zależało,
nie dałaby ani grosza łapówki. Nie mogła jednak wpłynąć na
decyzję swojego szefa. O rany, gdyby tata wiedział, co jego
średnia córka wyprawia...

- A zezwolenie na pracę?
- Nie.
- Aha! Czyli pracujesz na czarno. W takim razie nie

możesz pozwać mnie do sądu na tej podstawie. Co w takim
razie wymyślisz? Oskarżysz mnie o napastowanie seksu­
alne?

Uśmiechnęła się tajemniczo.
- Gdzie ja podziałam płaski pędzel? - Rozejrzała się

z udawanym roztargnieniem.

- Jeśli zaatakujesz w ten sposób,, to możesz być pewna, że

moi prawnicy obrócą to na twoją niekorzyść.

WBREW WYROKOM LOSU 35

- Zamierzam to rozegrać zupełnie inaczej - oznajmiła

spokojnie i wystawiła jedną z drabin na korytarz.

- Co ty, do diabła, knujesz? - spytał z ledwo skrywanym

zdenerwowaniem.

Tu cię mam! Mariann doskonale wiedziała, że wysoko

postawieni ludzie nie znoszą zagadek. Muszą wszystko wie­
dzieć, by móc wszystko kontrolować.

- Ja nic nie knuję, tylko walczę o swoje prawa. Zarabiam na

życie uczciwą ciężką pracą. Nie zamierzam jej stracić - powie­
działa z pełnym przekonaniem, gdyż była to szczera prawda.
Jeśli wydawnictwo Lionela splajtuje, ona też znajdzie się na
bruku. - Haruję jak wół, ręce mi mdleją całymi godzinami
wdycham opary z farby, a pan jeszcze stroi fochy. Wywala mnie
pan z roboty tylko dlatego, że zachciało się panu przyjechać za
wcześnie, a zlecenie jeszcze nie jest wykonane. A jakim cudem
ma być? - Spojrzała na niego z oburzeniem. - Ale to nie ja będę
pana ciągać po sądach, tylko pan mnie!

Zdumiony Vigadó ściągnął brwi, próbując rozwikłać tę

szaradę, Mariann zaś spokojnie sięgnęła po termos oraz ka­
napki i wyszła na korytarz.

- Zaczekaj chwilę. - Podążył za nią. - Porozmawiajmy.

Wytłumacz dokładnie, o co ci chodzi, to może dojdziemy do
porozumienia.

- Zamierzam opowiedzieć wszystko waszej największej

gazecie.

- - Wszystko? - Skoczył ku niej, chwycił pod pachy

i uniósł do góry, by ich twarze znalazły się na tym samym
poziomie. - To znaczy, co?

- Powiem, jak mnie pan puści. A jak nie, to wyleję na pana

całą kawę! - zagroziła.

36 WBREW WYROKOM LOSU

Postawił ją z powrotem na ziemi, raczej mało delikatnie.
- Gadaj!--zażądał gniewnie.
- Węgrzy są ludźmi honorowymi i sprawiedliwymi.

Właśnie do tego ich poczucia sprawiedliwości zamierzam się
odwołać. Powiem, jak pan traktuje podwładnych. Jak pan
myśli, wezmą stronę ciężko pracujących zwykłych ludzi, czy
nieprzewidywalnego szefa, który wyrzuca pracowników
z byle powodu?

- Nie zrobisz tego. I bez twoich rewelacji mam ostatnio

nie najlepszą prasę. - Przyjrzał jej się uważnie. - Jesteś dia­
belnie sprytna! Wiesz, jak stawiać na swoim - mruknął, ba­
wiąc się jednym z blond loków. - Muszę to docenić.

- Cieszę się, że wreszcie uznał pan mój punkt widzenia

- ucieszyła się szczerze. - Proszę, od razu wiedziałam, że pod
tym pancerzem kryje się ludzkie serce...

- Nie rujnuj mojej reputacji tyrana — przerwał jej. - Długo

na nią pracowałem - zadrwił.

- Dobrze, już nie będę. I obiecuję, że dam z siebie wszy­

stko...

- Nie wątpię. Już ja się o to postaram - mruknął. - Wi­

dzisz, nie dziw się, że traktowałem cię tak podejrzliwie. Nie
wyglądasz na dekoratora w najmniejszym nawet stopniu.

- To przez ten strój, prawda? - spytała niewinnie, gdy

bezceremonialnie kontemplował jej nogi.

Jego pożądliwe spojrzenie mówiło wyraźnie, że pragnąłby

je całować od stóp, coraz wyżej i wyżej... Czuła, jak ogarnia
ją słodka niemoc.

- Ciekawe, czemu się tak ubrałaś? A raczej rozebrałaś?
- Pot się ze mnie lał strumieniami! - wypaliła, żeby znie­

chęcić go do myśli o seksie. - Gorąco tu nie do wytrzymania,

WBREW WYROKOM LOSU

37

a okien otworzyć nie można, bo na zewnątrz śnieżyca. My­
ślałam, że się ugotuję. Jestem dziewczyną ze wsi, lubię świeże
powietrze, a nie taką duchotę.

- Nie wiedziałem, że Londyn jest na wsi - zauważył od

niechcenia.

Na moment straciła kontenans.
- Bo nie jest. Kilka lat temu przeprowadziliśmy się do

hrabstwa Devon - wyjaśniła pospiesznie.

- Czy właśnie dlatego dostałaś pracę w Kastely Huszar?

To chyba nie przypadek, że hotelem zarządza Anglik właśnie
stamtąd.

Aha, mój rodzony brat, John. Ciekawe, jakby Vigadó za­

reagował na taką wiadomość?

- Jak człowiek chce zarobić, to musi mieć znajomości

- uśmiechnęła się rozbrajająco. - To co, możemy tu dalej
pracować?

- Możecie. Tylko masz się bardziej odpowiednio ubrać,

jasne? Wolę, żeby moi ludzie zajmowali się swoimi zadania­

mi, a nie gapili się cały dzień na twoje nogi.

- Załatwione - zapewniła z przekonaniem. - Mogę się dla

pana poświęcić.

- Bardzo by mnie to ucieszyło... - mruknął. - Wchodzi­

łem do biura ledwo żywy ze zmęczenia. Teraz mam wrażenie,
że przy tobie staję się w znacznym stopniu ożywiony...

Zdziwiła się.
- Ledwo żywy? To nadziani faceci nie latają Concorde'a­

mi, w których są wszelkie możliwe wygody?

- Owszem. Ale mały wypad do Sydney, Hongkongu

i wreszcie Nowego Jorku robi swoje. Nawet klasa samolotu
niewiele może wtedy pomóc.

38 WBREW WYROKOM LOSU

Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, starannie

symulując ogromne zainteresowanie.

- O rany, jeszcze nigdy nie gadałam z kimś takim jak pan

- powiedziała z podziwem. Trzeba za wszelką cenę uśpić jego
czujność i udobruchać go. - Chętnie podzielę się z panem
moją kawą. I kanapkami. I niech mi pan powie, co się robi na
takich spotkaniach? Coś mi się zdaje, że pan to wali pięścią
w stół i goni ludzi, żeby lepiej pracowali. Zgadłam?

Przyjął termos, za jedzenie podziękował i przez chwilę

zastanawiał się nad odpowiedzią.

- Raczej rozmawiam. O planach wydawniczych, o auto­

rach - odparł wymijająco.

- O rany, super! To musi być życie! - mówiła z udawa­

nym entuzjazmem. -I jakie książki pańska firma wydaje?

- Różne. Historyczne, sensacyjne, romanse, książki po­

dróżnicze, sagi... - zawiesił głos.

Mariann wydawało się, że napięcie między nimi ponownie

rośnie. Miała wrażenie, że zachowują się jak para drapieżni­
ków, które krążą wokół siebie i oceniają siłę przeciwnika,
zanim stoczą walkę.

- No, to ma pan kupę roboty. Musi pan być rzeczywi­

ście wykończony. Chyba nie powinnam się dłużej naprzy­

krzać, co?

- W takim razie do zobaczenia jutro - powiedział spokoj­

nie, zamknął drzwi gabinetu na klucz i oddalił się korytarzem,
zostawiając ją samą.

Gdy wróciła do hotelu, zadzwonił Lionel. Zdała mu relację

z przebiegu wypadków. Mocno go to przygnębiło. O ile
w ogóle cokolwiek mogło go jeszcze bardziej przygnębić.

- Jutro wieczorem zdobędę ten adres, choćbym miała pod-

WBREW WYROKOM LOSU 39

palić to przeklęte biuro i wśród płomieni plądrować wszystkie

szafki - zażartowała, by poprawić mu humor.

- Dobry pomysł! - W głosie szefa brzmiała nie skrywana

histeria. - Bank dał nam jeszcze tylko kilka dni.

Następnego dnia Mariann z rozbawieniem obserwowała

dziwne zjawisko. Pracownicy firmy zjawiali się w biurze, ze
zdumieniem dowiadywali się o obecności szefa, po czym w ab­
solutnym popłochu i panice rzucali się do roboty. Wyglądało to
trochę tak, jakby ktoś puszczał film w przyśpieszonym tempie.

Ona też nie próżnowała, choć od malowania sufitu mdlały

jej ręce i momentami miała wszystkiego dosyć. Jednak świa­

domość uczestniczenia w tak pasjonującej rozgrywce doda­
wała jej sił. Dziś wieczorem zdobędzie to, czego chce, a Vi-
gadó może się wypchać. W tym czasie będzie zapewne chra­
pał w swoim apartamencie usytuowanym na najwyższym pię­
trze budynku:

- Znów zostajesz na noc?
Zdrętwiała na moment.
- Chciałam tylko skończyć ten kawałek, żeby mógł pan

ocenić, czy taki kolor się panu podoba. Nie ma sensu, żeby
pytać pana dopiero po skończeniu roboty i przemalowywać
całość. Lepiej się upewnić.

- Jutro zdecyduję. Na dzisiaj mam dosyć. - Włożył ręce

do kieszeni. W jednej z nich coś zabrzęczało. Monety? A mo­
że klucze? - Dobranoc.

Gdy poszedł na górę, bezszelestnie zakradła się do sąsied­

niego gabinetu. Po omacku sięgnęła po klucze. Nie znalaz­
ła. Spróbowała otworzyć szuflady. Zamknięte. Metodycznie
przeszukała całe pomieszczenie. Nadaremnie.

40 WBREW WYROKOM LOSU

To znaczy, że są w kieszeni jego garnituru. Albo gdzieś na

wierzchu w jego apartamencie, jeśli już się przebrał. Ale jak
wejść w ich posiadanie? Gdyby mogła się pod jakimś prete­
kstem dostać do niego... To chyba nawet nie byłoby takie
trudne. Podobno jest seksowna...

Pomyślała o tym z pewną niechęcią. Przekonała się, że

bycie atrakcyjną ma tyleż samo wad, co zalet, o ile nawet nie
więcej. Stwarzało masę niepotrzebnych problemów i niezrę­
cznych sytuacji, kiedy musiała przywoływać różnych męż­

czyzn do porządku. W dodatku nie życzyła sobie być postrze­
gana przez pryzmat ładnego ciała. Nie było ono jej zasługą,
dlatego też bardziej chlubiła się swoim intelektem i wiedzą.

Tym razem jednak postanowiła wykorzystać swój wdzięk.

Wiedziała, że to ryzykowne, ale przecież obiecała Lionelowi,
że wszystko będzie dobrze. Nie miała wyboru, ponieważ nig­
dy nie rzucała słów na wiatr.

Dobrze, ale jaki pretekst ma wymyślić? Może się czegoś

przestraszyła, dlatego przybiegła do niego? Ale czego? Prze­
cież nie pająka! Kogoś obcego? Idiotyzm, nikt by tu nie
wszedł, budynek jest chroniony. Zaraz, zaraz... Czy mogę
obejrzeć, jak pan mieszka? Nie, to jeszcze gorzej, pomyśli, że
pcham mu się do łóżka.

A gdyby coś jej się stało i potrzebowała pomocy? Nagle

coś jej się przypomniało. Już raz jej pomógł, złapał ją, kiedy
spadała z drabiny. A potem się zdenerwował, że mu przy tym

ubrudziła koszulę. A gdyby mu zasmarowała farbą cały gar­
nitur? Na pewno natychmiast by się przebrał. Chwileczkę,

a jeśli już to zrobił? To trzeba się dostać do łazienki, bo
pewnie tam się rozbierał i tam mógł położyć klucze. Jak to
zrobić? Bardzo prosto.

WBREW WYROKOM LOSU 41

Szybko ściągnęła z siebie kombinezon, chwyciła puszkę

z farbą i bez wahania wylała całą zawartość na szorty. Strugi
żółtawej farby spłynęły jej po nogach. Bomba.

Mariann uśmiechnęła się sama do siebie.
- Jesteś genialna! - zawołała na głos.
Rozejrzała się z przestrachem i popędziła na górę, zosta­

wiając na marmurowych schodach ślady farby.

ROZDZIAŁ TRZECI

Vigadó, przebrany w luźne spodnie i beżową marynarkę,

trzymał w dłoni szklaneczkę z jakimś alkoholem i wcale nie
wyglądał na zaskoczonego widokiem Mariann. Trochę ją to
zaniepokoiło.

- Proszę spojrzeć, co mi się przytrafiło! - zawołała płacz­

liwie.

- Widzę.
- Wyglądam okropnie!
- Zdarza się.
No, chyba przesadzano z tym jej seksapilem. Musiała go

mieć tyle, co krowa na pastwisku, gdyż Vigadó ledwo raczył
rzucić na nią okiem.

- Ale ja nie mogę wyjść! Przecież nie włożę moich rzeczy

na takie coś - jęknęła, pokazując smukłe nogi. Nawet nie
spojrzał. - Strasznie przepraszam, ale czy mogę skorzystać
z pańskiej łazienki?

- Na dole jest łazienka dla pracowników - oznajmił, za­

mykając drzwi.

Przytrzymała je.

- Ale tam nie ma żadnej szczotki - poskarżyła się żałoś­

nie. - Skończyła mi się terpentyna, zupełnie nie wiem, jak
sobie poradzić!

WBREW WYROKOM LOSU 43

- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz? - spytał nieco zmie­

nionym głosem.

- No pewnie - odparła, choć wcale nie była do końca

przekonana. Miała świadomość, że igra z ogniem,

- Dobrze. Tędy.
- Dzięki. - Weszła do łazienki i chciała zamknąć za sobą

drzwi, ale on wszedł za nią. - Poradzę sobie - powiedzia­
ła, ukradkiem rozglądając się dookoła. A niech to! Żadnych
ubrań, nic!

- Pozwolisz? - Odkręcił wodę i dolał do kąpieli jakiegoś

olejku.

Patrzyła na jego poczynania dość podejrzliwie. Postanowi­

ła jednak zachowywać się jakby nigdy nic.

- Ładnie pachnie. Jak bożonarodzeniowy pudding - za­

żartowała.

- A ja zawsze myślałem, że to orientalny zapach - odparł

z rozbawieniem.

Dobrze idzie.
- Bardzo panu dziękuję. Naprawdę proszę sobie nie za­

wracać mną głowy i wracać do swoich zajęć.

- Właśnie to robię. Gdy przyszłaś, zamierzałem wziąć

kąpiel i iść do łóżka.

- Ale ja naprawdę szybko się uwinę. Zmyję to z siebie,

a potem może pan wejść i....

- Bardzo się cieszę, że proponujesz mi wspólną kąpiel

- powiedział z uśmiechem i zaczął rozwiązywać krawat.

Mariann poczuła, że coś ją dławi w gardle.
- Nie, wcale nie o to mi chodziło! - zaprzeczyła pośpie­

sznie. - Chciałam powiedzieć, że szybko zwolnię łazienkę,
i zaraz będzie pan mógł się umyć i położyć spać.

44

WBREW WYROKOM LOSU

- Pewnie, że pójdę spać... - mruknął niskim, zmysłowym

głosem.

- Ale nie ze mną! — zawołała z przestrachem. - Zresztą,

z pewnością jest pan bardzo zmęczony.

- Nie na tyle, żeby nie docenić twojej urody. - Powoli

zaczął rozpinać koszulę. - A piękna kobieta potrafi mnie oży­
wić w najwyższym stopniu.

Do licha, robi się gorąco, pomyślała.
- Właściwie jest już późno, chyba nie będę się kąpać, tylko

się szybko obmyję.

- Nie drocz się ze mną, nie mam na to ani czasu, ani

ochoty. Wiemy, po co przyszłaś, więc oszczędź sobie tego.
Sama mówiłaś, że potrzebujesz pieniędzy. Nie musisz na siłę

podnosić swojej ceny. I tak wynagrodzę cię sowicie.

Spiorunowała go wzrokiem. Jak on śmie? Nagle dłoń Vi-

gadó przesunęła się po krągłym biodrze i zaczęła pieścić jej
uda i pośladki. Już miała go spoliczkować, gdy zrozumiała,
że wtedy wszystko przepadnie, nie zdobędzie adresu Mary,
wydawnictwo zbankrutuje, ona straci pracę, a Lionel niechyb­
nie postrada zmysły.

Ta chwila wahania okazała się zgubna w skutkach. Ciało

Mariann przestało słuchać nakazów rozumu i ulegle poddało się
znacznie silniejszym prawom natury. Zadrżało z rozkoszy pod
dotykiem mężczyzny, który pociągał ją od pierwszej chwili.

- Nie - szepnęła.
- Cóż za mało przekonująca odmowa. Dobrze, zaczynaj

beze mnie, zaraz wracam - klepnął ją poniżej talii.

- Och! - zaprotestowała. Miała ochotę wpakować mu ło­

kieć w żołądek. Co ją powstrzymywało? - Proszę sobie nie
wyobrażać...

WBREW WYROKOM LOSU 45

- Przestań się wygłupiać, nie mam do tego głowy. Uma­

wiamy się, że pomijamy gry wstępne i od razu lądujemy
w łóżku, jasne?

Odebrało jej mowę. Mężczyźni wielokrotnie składali jej

różne propozycje, ale czegoś takiego w życiu nie słyszała. Jak
można traktować kobiety jak przedmioty, jak erotyczne zaba­
wki na jedną noc? Wpatrywała się w niego z absolutną zgrozą
i bezgraniczną pogardą.

- Co, nie podoba ci się, że tak szybko przeszedłem do

rzeczy? Zrozum, mój czas jest zbyt cenny, by go marnować
na niepotrzebne rzeczy - wyjaśnił z przerażającą logiką. -
Dlatego z góry ci powiem, jakie mam preferencje. Lubię ko­
chać się w nietypowych miejscach, zmieniać pozycje i sytu­
acje. Nie znoszę nudy. Wolę wyrafinowanie i perwersję.

- Co takiego? - zawołała przerażona.
- Och, Mimi, zaskakujesz mnie. Chcesz szybko odwalić

numerek, by się zbytnio nie napracować? - zadrwił i z roz­
czarowaniem potrząsnął głową. - O nie, będziesz musiała się
postarać, skoro mam ci zapłacić. Nie znoszę wyrzucania pie­
niędzy w błoto - westchnął. - Co za czasy! Nawet dziwkom
nie chce się pracować.

- Komu?!
- Dobrze, prostytutkom, jeśli wolisz. Nie zamierzałem

urazić twojej dumy zawodowej - wzruszył ramionami.

- Nie wiem, o czym pan mówi!
- Czy kobiety zawsze muszą się sprzeczać? Zauważ, że

ułatwiam ci pracę. Nie musisz się wysilać, żeby mnie skusić,

od razu przechodzimy do pierwszej pozycji. Na przykład na
stojąco...

Ogarnęła ją fala nieznośnego gorąca.

46 WBREW WYROKOM LOSU

- Nie ma mowy!
- A, nie chcesz mi zdradzić? Świetnie, lubię niespodzian­

ki - uśmiechnął się szatańsko. Mariann nie miała pojęcia,
czy on mówi poważnie, czy kpi z niej w żywe oczy. - Skoro
nie przyniosłaś ze sobą żadnych utensyliów, to musimy coś
zaimprowizować, żeby dodać pikanterii naszym igraszkom.
Myślę, że bez problemu znajdę coś, czym przywiążę cię do
łóżka.

- Dosyć! - krzyknęła histerycznie, wstrząśnięta jego po­

mysłowością w tej dziedzinie życia. - Po co pan mi to wszy­
stko mówi?

- Żeby ci uprzytomnić, w co się dobrowolnie wpakowałaś

- wyjaśnił uprzejmie.

Nerwowo zwilżyła końcem języka dziwnie suche usta.
- Nie dałam panu żadnych podstaw do podejrzewania

mnie o podobne zachowanie.

- Nie byłbym tego taki pewien. Zdradź mi jedną rzecz,

która bardzo mnie intryguje. Czy mam na ciebie aż tak ogrom­
ny wpływ?

Ze zdumieniem zamrugała oczami. Zupełnie nie rozumia­

ła, do czego zmierza.

- Chodzi mi o moją raczej staranną angielszczyznę. Czy

to pod jej wpływem przestałaś mówić londyńskim slangiem?

Oniemiała na chwilę. Nie było sensu zaprzeczać. Przechy­

trzył ją.

- Jest pan piekielnie bystry - przyznała z niechęcią.
- Zawsze to wiedziałem - wzruszył ramionami. Najwy­

raźniej czekał na wyjaśnienia w kwestii językowej.

Musiała zyskać trochę czasu do namysłu.
- Wszystko przez to, że pan mnie zdenerwował.

WBREW WYROKOM LOSU 47

- Zwykle tak postępuję, żeby ludzie utracili kontrolę nad

sobą. Wtedy ja mogę kontrolować ich - wycedził.

- Mało to uczciwe.
- Ale skuteczne - zauważył zimno. - Widzisz, ile możesz

się ode mnie nauczyć? Dam ci jeszcze jedną wskazówkę. Na
drugi raz staranniej przypinaj perukę.

- Och, nie! - Miała wrażenie, że grunt powoli usuwa jej

się spod nóg. Zrezygnowana, pozbyła się platynowych loków
i odruchowo poprawiła włosy.

- Wspaniałe - powiedział cicho i Mariann zamarła w po­

łowie gestu, zupełnie zaskoczona. - Czemu udajesz blondyn­
kę, skoro masz włosy niczym piękności z obrazów Tycjana?

Ten nieoczekiwany komplement zbił ją z tropu.
- Ja... Trudno mi było dostać pracę. Wyglądałam na zbyt

rezolutną, a to się nie podobało. Wie pan, mężczyźni wolą
blondynki. Miałam dosyć, poddałam się, założyłam perukę
i od razu mnie zatrudniono.

- Tak jesteś znacznie ciekawsza. Masz węgierski typ uro­

dy. Te oczy...

- Wspominałam panu, że moja mama pochodziła właśnie

stąd. - Skorzystała ze sposobności, żeby przerwać te kom­

plementy. Ilekroć mówił coś zmysłowego, jego głos stawał

się inny, niski, cudownie wibrujący i wywoływał w ciele
Mariann niezwykle silny odzew. - Dlatego tu przyjechałam.
Chciałam poznać jej rodzinny kraj. Moja siostra i brat nawet
zamierzają się tu osiedlić, nic więc dziwnego, że tyle mnie
łączy z pańską ojczyzną.

- Masz rodzeństwo?
Jej napięta twarz złagodniała na wspomnienie rodziny
- Tak. Ci dwoje, to Tanya i John. Jest jeszcze najmłodsza

48 WBREW WYROKOM LOSU

z sióstr, Sue. Mama przyjechała do Anglii jako młoda dziew­

czyna i zamieszkała z ojcem w Widecombe. To taka wioska
w Devon - mówiła z uczuciem.

- To znaczy, że nie wychowywałaś się w Londynie - za­

uważył.

- N-nie... Widzi pan, posługiwałam się tym prymityw­

nym slangiem, gdyż wydawało mi się, że pasuje do wizji
nieskomplikowanej blondynki - wyjaśniła potulnie.

Czuła się okropnie głupio. Jednak niepotrzebnie ustąpiła

Lionelowi. Trzeba było słuchać intuicji i nie bawić się w aż
tak daleko posuniętą mistyfikację.

- Chodziło ci o to, że wszyscy mężczyźni będą skłonni iść

na rękę ślicznej idiotce, która trzepocze rzęsami i kusząco
wydyma usta?

Spuściła wzrok.

- Wiem, że wydaj ę się panu osobą bardzo wyrachowaną...
- Bo nią jesteś. Ale też jesteś znacznie bystrzejsza, niż

próbowałaś to udawać, prawda? - W jego oczach coś za­

lśniło.

- Fakt, idiotką nie jestem. Tak samo, jak nie mam nic

wspólnego z prostytucją. Nie życzę sobie takich insynuacji.
Wiem, że oszukiwałam i jest mi przykro z tego powodu. Ale
nie miałam wyjścia, zależało mi na pracy - żachnęła się lekko.
- Po co ja to mówię, pan i tak nie zrozumie, że zwykli ludzie
mogą rozpaczliwie potrzebować roboty i chwytają się róż­
nych sposobów, by ją dostać.

- Doskonale to rozumiem - wtrącił łagodnie.
Jasne. Zapomniała, jak on doszedł do zajmowanego stano­

wiska. Pewnie dołożył sporo starań, żeby osiągnąć tak fanta­
styczną figurę. Potem wystarczyło uwieść córkę odpowied-

WBREW WYROKOM LOSU 49

niego człowieka i gotowe. Mariann nie posiadała się z obu­
rzenia. I taki ktoś śmie ją oskarżać o wykorzystywanie swo­

jego wyglądu? Szczyt bezczelności.

- Skoro tak, to rozumie pan, że byłam zdesperowana i go­

towa do różnych rzeczy.

- Tak? Na przykład do jakich? - mruknął przeciągle.
- Nie do takich, jakie ma pan na myśli! - odparowała.

-

Widzę, że ma pan wyjątkowo złe zdanie o kobietach.

- Jakoś nie mogę spotkać takiej, która by mi udowodniła,

że jestem w błędzie.

- Widocznie obraca się pan w złym towarzystwie - par­

sknęła z irytacją. - Powtarzam jeszcze raz, że nie wykorzy­
stuję mojego ciała w celach, hm, handlowych. Gdy ktoś pró­
buje mnie traktować nieodpowiednio, natychmiast przywołuję
go do porządku.

- Tak jak mnie? - spytał ironicznie.
Mariann spłonęła rumieńcem.
- Zgadza się, powinnam była pana spoliczkować, zasłużył

pan na to. Ale bałam się uderzyć pracodawcę. W końcu to
pańska firma mnie zatrudniła.

Przyglądał jej się nieufnie.
- Jesteś bardzo przebiegła. Prawie uwierzyłem w twoją

bajeczkę.

Spojrzała na niego z rozpaczą.

- Ależ to jest szczera prawda!
W zamyśleniu pokręcił głową.
- Ty coś kręcisz, wyczuwam to na kilometr. A ja nie mylę

się co do kobiet.

- Kiedyś musi być ten pierwszy raz - zareplikowała.
- Cóż, przekonamy się. - Zmarszczył brwi. - To co, na-

50 WBREW WYROKOM LOSU

prawdę upierasz się przy tym, żebym wyszedł z łazienki? Nie
chcesz się ze mną kochać?

- Nie chcę - powiedziała z absolutnym przekonaniem. -

Proszę mnie źle nie zrozumieć. Nie chciałam pana urazić.
Odpowiedziałabym tak każdemu mężczyźnie.

- To dziwne. Mam wrażenie, że twoje ciało mówi coś

zupełnie innego.

Pośpiesznie zamknęła uchylone usta i cofnęła się nieco.
- Cóż, jeśli się pomyliłem co do ciebie, to przepraszam.

Ale jeśli nie... - powiedział złowieszczym tonem. - Jak się
umyjesz, to zdecyduję, co z tobą zrobić.

- Dobrze, proszę pana - westchnęła potulnie, co wcale nie

przyszło jej z łatwością. Och, gdyby tak mogła mu wy­
garnąć...

Vigadó był naprawdę bystrym obserwatorem i miał już

wyrobione zdanie na temat jej charakteru.

- Przestań udawać taką trusię. W rzeczywistości jesteś

twarda, zdecydowana i przyzwyczajona do tego, że dostajesz
wszystko, czego zechcesz - uśmiechnął się zimno. - Ciekaw

jestem, czy tym razem nie powinie ci się noga.

Mariann z najwyższym trudem powstrzymała się przed

ciśnięciem w niego stojącą pod ręką paprotką.

- Sądzę, że nie. Jedyne, czego chcę, to zmyć z siebie tę

nieszczęsną farbę. - Ponadto znaleźć klucze i jak najprędzej
uciec z tej jaskini lwa, dodała w myślach.

- Wygląda na to, że gdy wyjdziesz z łazienki, będę cię

musiał przepraszać za moje podejrzenia. Trudno. - Wyszedł,
zamknął za sobą drzwi, po czym otworzył je z powrotem.
- Chyba że znajdę dowody, które potwierdzą moje domysły.
A wtedy pożałujesz, że się urodziłaś.

WBREW WYROKOM LOSU

51

Gdy została sama, ciężko usiadła na podręcznym stoliku.

Nie ustałaby ani chwili dłużej, nogi się pod nią trzęsły. O co
mu chodziło? Jak zamierza znaleźć dowody przeciw niej? Jest

znakomicie kryta. Mariann odetchnęła z ulgą. Musiał blefo-
wać. Nie miał szans, żeby ją zdemaskować.

Czuła się jak przepuszczona przez wyżymaczkę. Matko

jedyna, co za facet! Lionel ostrzegał, że Vigadó jest jak goń­

czy pies, który - gdy wywęszy jakiś trop - nie spocznie, póki
nie dopadnie ofiary i nie rozszarpie jej na strzępy. Święte
słowa. W dodatku ten drań, oprócz wytrwałości w osaczaniu
kogoś, wykazywał się brutalnością i piekielną wręcz inteli­
gencją. Nie ma co, trafił jej się potężny przeciwnik.

Z westchnieniem spojrzała na swoje nogi, na których farba

zdążyła już zaschnąć. Do licha, trudno będzie to zmyć. Naj­
lepiej byłoby wymoczyć się w wannie. Ale przecież ten łajdak
może w każdej chwili wejść do łazienki i zastać ją w negliżu.
A wtedy... Zadrżała na samą myśl. Czy tylko ze strachu?

Nic z tego, właśnie, że nie wejdzie! Z determinacją prze­

kręciła klucz w zamku. Uspokoiła się nieco. Rozebrała się i
z przyjemnością zanurzyła w pachnącej kąpieli. Mmm, co za
rozkosz! Marmurowa wanna, stiuki na ścianach, kryształowy
żyrandol. Nieźle mu się żyje. A w samym środku tych luksu­
sów gości szpiega...

Zachichotała zwycięsko. Nic jej nie zrobi, nie ma szans.

Ona zaś będzie udawała urażoną niewinność, jak on śmiał
i tak dalej. Postara się choć na moment odwrócić jego uwagę,
zdobędzie te przeklęte klucze, adres i złapie pierwszy samolot
do Londynu.

Spoważniała. Musi jej się udać. Po pierwsze, naprawdę

bała się, że Lionel się załamie i zrobi jakieś głupstwo. Nigdy

52 WBREW WYROKOM LOSU

by sobie tego nie wybaczyła. Po drugie, wreszcie trafiła jej
się szansa zostania zastępcą szefa. Od kilku lat pracowała jako
sekretarka i miała tego serdecznie dość. Wiedziała, że potrafi
znacznie więcej.

Wstała i starannie zmyła z siebie resztki farby. I pomyśleć,

że nie byłoby tych wszystkich problemów,, gdyby Mary nie
poleciała na pieniądze Gabora.

- Świnia! - wyrwało jej się.
- O kim mówisz?
Wisząca w głębi przestronnej łazienki zasłona była teraz

nieco odsunięta. W prowadzących do sypialni drzwiach stał
Vigadó i wptrywał się w Mariann z wyraźną nienawiścią. Za­
słoniła się rękami.

- Czego pan chce?! - krzyknęła z gniewem.
- Zgadnij, czego może chcieć mężczyzna od nagiej atra­

kcyjnej kobiety?

Zbladła. O nie, to zachowywała dla człowieka, którego

obdarzy miłością. Nie wahała się ani chwili. Niech straci
pracę, niech Lionel robi, co chce, niech się cały świat zawali.
Nic nie jest warte jej dziewictwa.

- Proszę wyjść! - zażądała stanowczo.
- Mam prawo przebywać w mojej własnej łazience, kiedy

tylko chcę- zadrwił, bezczelnie kontemplując każdy szczegół

jej ciała.

Ręcznik wisiał zbyt daleko i nie mogła się zasłonić. Pod

ręką nie było nic ciężkiego, żeby cisnąć w intruza. Czarna
rozpacz.

- Niech się pan wynosi, do ciężkiej cholery! - wrzasnęła

z furią. - Jak pan śmie tak traktować kobietę?

- Ostrzegałem, że nie będę miał litości dla kogoś, kto mnie

WBREW WYROKOM LOSU 53

oszukuje. Dałem ci przedsmak tego, co może cię czekać.
Miałaś szansę, żeby tego uniknąć. Ale ty nadal prowadziłaś
swoją grę. Sam nie wiem, czy bardziej cię nienawidzę, czy
podziwiam.

Mariann poczuła, że ogarnia ją lodowate zimno. O czym

on mówił? Jakim cudem mógł się utwierdzić w swoich pode­

jrzeniach?

- Nie mam pojęcia, o co panu chodzi. Czy pozwoli pan,

że się ubiorę, a potem porozmawiamy?

- Nie. Masz tak stać.
Aż ją zatkało z wrażenia. Nie, dłużej tego nie zniesie.
- Łajdak!
- Aha - przytaknął spokojnie. - Zawsze taki byłem i za­

wsze świetnie na tym wychodzę. Doskonale zdaję sobie spra­
wę, że w ten sposób szybciej zmiękniesz i wyśpiewasz całą
prawdę. Trudno się stawiać, będąc nagą, prawda?

- Potwór!
- A to jeszcze nie koniec - ciągnął z przerażającym spo­

kojem. - Za kilka godzin będziesz błagać o litość na kola­
nach. I do końca życia nie zechcesz spojrzeć w lustro.

- Nie odważy się pan - wyszeptała zbielałymi wargami.
- Założymy się? Nie przebieram w środkach, robię

z ludźmi, co zechcę i nigdy nie wzruszają mnie niczyje pro­
śby. Nie licz na to, że mnie ubłagasz. To właśnie kobiety,
piękne, zimne i wyrachowane kobiety zadbały o to, żebym

stał się twardy jak głaz.

Dopiero teraz zrozumiała, w jak ogromnym niebezpie­

czeństwie się znalazła. Ten człowiek nie żartował.

- Jeśli mnie pan choćby tknie, podam pana do sądu.
- Nie ty pierwsza - wzruszył ramionami. - Wiele osób to

54 WBREW WYROKOM LOSU

robi, pragnąc wywołać skandal i zagrozić mojej pozycji. Nie­
raz wracałem do pokoju hotelowego i zastawałem w łóżku

jakąś rozebraną panienkę. - Skrzywił się pogardliwie. - Nig­

dy nie miałem trudności z udowodnieniem, że to prowokacja,
że podesłano mi prostytutkę. Tym razem będzie tak samo.
Przegrasz z kretesem.

Ach, to o to ją podejrzewa! A już zaczynała się obawiać,

że jakimś cudem odgadł prawdę.

- Dlaczego pan mnie wiecznie podejrzewa? Ma pan prze­

ciw mnie jakieś dowody?

- Przeszukałem twoją torbę - poinformował zimno.
- Co takiego?! To już szczyt wszystkiego! Zresztą tam nie

ma nic, co mogłoby mnie...

- ...zdradzić - wpadł jej w słowo. - I to właśnie jest za­

stanawiające. Babskie drobiazgi, przewodniki, różne takie.
I żadnego dokumentu, stwierdzającego twoją tożsamość. Nic.

Ani paszportu, ani kart kredytowych, ani prawa jazdy, żadnej
wizytówki, notesu, kompletnie nic. I to jest najbardziej obcią­
żające.

- Co za nonsens - jęknęła słabo.
- Od samego początku czułem, że łżesz. Naciskałem, a ty

cały czas utrzymywałaś, że nic nie rozumiesz. Zawahałem się
dopiero wtedy, gdy na wzmiankę o seksie zaczęłaś się zacho­
wywać jak przerażona dziewica. Ale to było tylko kolejne
oszustwo z twojej strony.

- Wcale nie! - zaprzeczyła gorąco.
Zaśmiał się cicho.
- Trzeba było nie zostawiać beztrosko numeru telefonu

w torebce.

Rzeczywiście, nosiła przy sobie numer, który zostawił jej

WBREW WYROKOM LOSU 55

Lionel. Powiedział, że to będzie ich skrzynka kontaktowa, że
ma na wszelki wypadek nie dzwonić bezpośrednio do wydaw­
nictwa. Ale przecież ukryła ten skrawek papieru tak przemy­
ślnie, że chyba tylko Sherlock Holmes mógłby go znaleźć.

- Zadzwoniłem tam.
Mariann zmartwiała.
- Miałem rację. Odezwała się agencja towarzyska. Od

początku wiedziałem, że jesteś dziwką.

- Nie, to niemożliwe! To jakieś straszne nieporozumienie!

- zawołała z przerażeniem. - Musiano pana źle połączyć!

- Nie ma mowy o żadnym nieporozumieniu. Sprawdzi­

łem. - Rzucił ręcznik w jej stronę. - Wyłaź z tej wanny, bo

jak nie, to cię z niej wyciągnę siłą.

Drżącymi dłońmi owinęła się dookoła i stanęła na marmu­

rowej posadzce. Uciekać, uciekać, myślała w panice. Ale jak?
I jak to się stało, że Lionel pomylił numer?

- A teraz zatańczysz, jak ci każę. - Postąpił krok w jej

stronę. - Żaden facet nie wyprawiał z tobą takich rzeczy, jakie
dziś będziesz musiała zrobić - ciągnął złowieszczym tonem.
W jego ciemnych oczach płonęła nienawiść, pogarda i pożą­
danie. - Nawet ci się nie śniło, ty...

Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Nie potrafiła wydobyć

głosu ze ściśniętego strachem gardła.

- Zrobisz, co zechcę, gdzie zechcę, jak zechcę i ile razy

zechcę - szeptał, podchodząc coraz bliżej.

Mariann wpadła w panikę. Rzuciła się do tyłu, poślizgnę­

ła na mokrej podłodze i wpadła do wanny, uderzając głową

i plecami o twardą krawędź. Na chwilę straciła przytomność.
Poszła pod wodę jak kamień.

Vigadó błyskawicznie wyciągnął ją na powierzchnię.

56 WBREW WYROKOM LOSU

- Obejmij mnie za szyję.
- N-nie - wyjąkała przez zaciśnięte zęby.
- Głuptasie, chcę cię stąd wyciągnąć.

Przerażona do granic wytrzymałości i kompletnie oszoło­

miona Mariann z całej siły wbiła palce w jego ramiona. Pod­
niósł ją delikatnie, posadził na krześle i łagodnie otarł ścieka­

jące jej po twarzy strugi wody.

- Rozluźnij się.
Mariann jednak zesztywniała w spazmatycznym skurczu.

Nie mogła się ruszyć.

- Powiedziałem, spróbuj rozluźnić mięśnie - powtórzył

z irytacją. - Zrelaksuj się.

Wydała z siebie urywany, zduszony śmiech.
- Jasne... Zag-grożona gwałt-tem dziewica r-relaksuje się

bez t-trudu...,

- Kto?! - wykrzyknął ze zdumieniem. - Czy ty nie potra­

fisz przestać kłamać choć na moment? Czekaj, zabiorę cię do
sypialni i...

- N-nie-jęknęła z przerażeniem.
Zaklął cicho.
- Trzeba cię położyć i rozmasować te napięte mięśnie. To

się naprawdę może źle skończyć! Już kiedyś widziałem coś
takiego. Mój ojciec... Nieważne. Oddychaj głęboko.

Mariann wciąż była sztywna niczym kawałek drewna. Gdy

posłusznie mocniej wciągnęła powietrze, poczuła nieznośny
ból w klatce piersiowej. . . .

- N-nie mogę - poskarżyła się.
- Bzdura - zdenerwował się. - Ty możesz wszystko. Po­

trafisz nawet celowo zlecieć z drabiny albo wpaść do wody,
tylko po to, by wzbudzić we mnie współczucie. Ale nic z tego.

WBREW WYROKOM LOSU 57

Ten człowiek naprawdę nie ma serca!
- To były wypadki - szepnęła z rozżaleniem.
- Nie wierzę w ani jedno twoje słowo.
Z rozpaczą zamknęła oczy. I wtedy odniosła wrażenie, że

poczuła na skroni delikatne muśnięcie warg. Nie, to niemo­
żliwe, coś jej się przywidziało.

- Spokojnie, spokojnie - powtarzał łagodnie, głaszcząc

ją po twarzy i szyi. Potem jego dłoń zaczęła się przesuwać

w jednostajnym rytmie wzdłuż napiętego ciała Mariann.

- Vigadó! - wyrwało jej się.
Uniosła powieki i spojrzała wprost w ciemne, płonące

oczy. Zaczęło ją ogarniać cudowne ciepło. Bezwiednie
rozluźniła kurczowy uchwyt i otoczyła jego szyję ramionami.
Pocałuj mnie...

Nagle trochę otrzeźwiała. Co ona wyprawia? Tak reagować

na wcielonego potwora? W dodatku żonaty mężczyzna jest
absolutnym tabu. Nie może go pragnąć, to byłoby niemoralne.

Wydawało się, że Vigadó bez cienia wątpliwości odczytał

jej pragnienia, gdyż pochylił się i lekko, pieszczotliwie prze­

sunął wargami po uchylonych, spragnionych ustach.

Świat zawirował, a ciało Mariann ponownie ożyło. Cu­

downe, zmysłowe pocałunki podobały jej się coraz bardziej.
Och, gdyby mogło to trwać aż do skończenia świata, a nawet
dłużej... Ale chyba nawet wtedy nie zaspokoiłby jej pragnie­
nia. Jeszcze...

- Widzę, że moja metoda przynosi rezultaty - powiedział

z zadowoleniem. - Rozluźniłaś się.

Ach, więc to tak! Tylko o to chodziło! Drań!
- A teraz zabiorę ten ręcznik i zbadam, czy nic ci się nie

stało.

58

WBREW WYROKOM LOSU

- Nie, nie możesz tego zrobić!
- Co ty wyprawiasz? Znowu jesteś spięta.
- A dziwisz się? Nie ufam ci.
- No, widzę, że wreszcie udało mi się wlać trochę oleju

do tej ślicznej, głupio upartej główki - zadrwił. Następnie
pocałował ją ponownie.

Mariann znów straciła poczucie rzeczywistości. Pierwszy

raz działo się z nią coś podobnego i nie potrafiła sobie z tym
poradzić. Była nawet gotowa zapomnieć o jego charakterze
i poddać się, spędzić upojną noc w tych silnych ramionach
i rozkoszować się każdą chwilą spędzoną razem. Bardzo tego
pragnęła. Ale wiedziała, że nie może tego zrobić jego żonie.
Nie wolno krzywdzić ludzi, nie wolno, pomyślała z determi­
nacją i z najwyższym trudem odwróciła głowę, by uniknąć
dalszych pocałunków - cudownych i wyśnionych...

Nie skrzydzi tamtej kobiety. Gdyby to zrobiła, rzeczywi­

ście stałaby się taką, za jaką Vigadó ją uważa.

- Boli - szepnęła.
- Nic mnie to nie obchodzi - warknął. - Zapamiętaj, że

tylko jedna rzecz doprowadza mnie do ślepej furii. Próba
oszukania mnie. Nienawidzę kłamstwa. Dlatego zapłacisz mi
za to.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Czy ty jesteś pozbawiony jakichkolwiek ludzkich

uczuć? - spytała ze zgrozą. - Jest mi zimno, ociekam wodą
i boli mnie przy każdym oddechu, a ty jeszcze mi grozisz?

- Będzie ci ciepło, miękko, sucho i dostaniesz opiekę naj­

lepszego lekarza w Budapeszcie, o ile wyznasz prawdę. Kto
cię wynajął, żebyś mnie uwiodła i zachwiała moją pozycję
w firmie?

Ze zdumieniem zamrugała oczami.
- Proszę?
- Mam wielu wrogów, którzy tylko czekają na mój upa­

dek. Co więcej, wszelkimi siłami starają się ów upadek spo­
wodować - warknął przez zaciśnięte zęby. - Tak właśnie wy­
gląda świat interesu: sfora wilków, które się nawzajem zagry­
zają. Każda metoda jest dobra, byleby tylko kogoś zniszczyć
- zadrwił z goryczą. - Na mnie żadna nie skutkuje, gdyż nie
mam słabych punktów. Jednak moi przeciwnicy wciąż zasta­
wiają pułapki, gdyż sądzą, że mam jeden...

- Kobiety? - spytała, nie kryjąc pogardy.
W zamyśleniu dotknął blizny na policzku.
- Ciągle są mi podsyłane jako przynęta, na którą mam się

złapać. Jak na razie, bezskutecznie - wycedził. - Kiedy wre­

szcie dorwę twoich mocodawców, to się z nimi policzę. Mów,

kim oni są - rozkazał.

60 WBREW WYROKOM LOSU

- Nie powiem. Ja...
- Ależ ty jesteś głupia! - wybuchnął. - Chcesz być lojalna

w stosunku do łajdaków, którzy nie potrafią niczego osiągnąć
uczciwą pracą, więc uciekają się do oszustw i ohydnych intryg?
Tym razem jednak przesadzili. Skoro zadano sobie tyle trudu,
żeby załatwić ci pracę w moim biurze, to gra musi być warta
świeczki. Coś mi mówi, że ktoś zamierza mnie usunąć z Dieter
Ringel. Jesteś zamieszana w jakiś potężny spisek.

- J-ja? - spytała ze zdenerwowaniem.
- Zawsze wiem, gdy ktoś kręci. Nienawidzę oszustwa,

a od ciebie czuć nim na kilometr. Już wiem, że nie jesteś
dekoratorką, tylko prostytutką. Wiem też, że skoro tym razem
wynajęto kobietę piękną, inteligentną i zarazem z klasą, to
stawka musi być bardzo wysoka. Ale ja nie dam się przechy­
trzyć. Nie pozwolę sobie odebrać tego, co zobyłem kosztem
ogromnego poświęcenia, rozumiesz? No, kto ci zlecił tę robo­
tę?! - krzyknął jej prosto w twarz.

- Musisz znać wyjątkowo obrzydliwych ludzi - stwier­

dziła w osłupieniu. - Co cię spotkało, że podejrzewasz wszy­
stkich dookoła? Och! - zawołała, gdy szarpnął okrywający ją
ręcznik. Chciała zakryć odsłonięte piersi, lecz chwycił ją moc-
no za ręce. - Co robisz, boli! Potrzebuję lekarza! - wymyśliła
na poczekaniu.

- Owszem, będziesz potrzebować chirurga, gdy wreszcie

z tobą skończę - zagroził z furią.

- Naprawdę boli. Pomóż mi - szepnęła, a w jej oczach

pojawiły się łzy. Nie tyle z bólu, którego już nie czuła, co ze
strachu. Znalazła się na łasce lubieżnego brutala. Czyż mogło

ją spotkać coś gorszego?

- Pomogę ci dopiero wtedy, gdy wszystko wyśpiewasz

WBREW WYROKOM LOSU 61

- warknął gniewnie, ale tym niemniej jego dłoń uspokajająco
gładziła jej skórę. - Zresztą przesadzasz, nic ci nie jest. -Na­

cisnął mocniej.

Mariann jęknęła.
- Gdzieś jeszcze cię boli?
- Wszędzie - skłamała, by wzbudzić jego współczucie.

Nagle dotarło do niej, co powiedziała. .- Nie, już nie! Nie

dotykaj mnie nigdzie więcej!

Zaskoczony, ściągnął brwi.
- Zawstydzona? Ty? - Bez pośpiechu ogarnął wzrokiem

nagie ciało Mariann. Upokorzona, zacisnęła szczelnie powie­
ki, jakby to mogło uczynić ją niewidzialną. - Przestań się do
cholery wygłupiać i udawać cnotliwą panienkę.

- Proszę, przykryj mnie.
- Dopiero wtedy, gdy powiesz prawdę. Nie wcześniej. Ale

ja mam czas, poczekam... A w trakcie oczekiwania na odpo­

wiedź będę napawał oczy twoją urodą. I nie tylko oczy...
- Położył dłoń na jej biodrze.

Próbowała się cofnąć, zmniejszyć, skulić, zniknąć...
- Błagam, przestań!
- Przecież jesteś pięknym ciałem na sprzedaż, nieprawdaż?
- Nie - jęknęła, gdy jego ręka przesunęła się ku górze.
Powoli zaczął pieścić jej piersi. Nagle zawahał się, gdy wy­

czuł szalone bicie serca Mariann. Spojrzał na nią ze zdumieniem.

- Nic nie rozumiesz! -Nie mogła już dłużej powstrzymy­

wać łez, które spływały jej po twarzy. - Zostaw mnie!

- Kobiece łzy to sztuczka stara jak świat. Nie robią na

mnie żadnego wrażenia - oznajmił ze zjadliwą słodyczą.

- Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej - odparła, starając

się opanować wstrząsający nią szloch.

62 WBREW WYROKOM LOSU

Wiedziała, że wpadła w pułapkę. Miał nad nią ogromną

przewagę. Pozbawiona ubrania i upokorzona, nie potrafi­
ła nawet logicznie myśleć, by znaleźć jakieś wyjście z tej
rozpaczliwej sytuacji. W dodatku uśpione dotąd zmysły, obu­
dzone akurat przez jej największego wroga, spiskowały prze­

ciw niej na korzyść prześladowcy. Czuła się całkiem bez­
bronna.

- Przysięgam, nie wiem nic o żadnej próbie skompromi­

towania cię - powiedziała bezradnie.

- Kłamiesz - skwitował krótko.
Mariann uznała, że najlepiej będzie mu się nie przeciwsta­

wiać i pozwolić, by wierzył w to, co wbił sobie do głowy.

Inaczej będzie męczył ją tak długo, aż wreszcie domyśli się

prawdy. Niech myśli, co mu się żywnie podoba, byleby tylko

ją stąd wypuścił. Nietkniętą.

- Mój szef skierował mnie do tej pracy - wyznała. - Ale

daję słowo, że nie było mowy o zastawianiu pułapki na ciebie.
Uwierz mi!

- Na czyje polecenie działał? -. dopytywał się uparcie.
- A skąd ja mogę wiedzieć takie rzeczy? - odparła trzeź­

wo. - Kazano mi się tu zatrudnić, opowiedziano mi trochę
o tobie i to wszystko. Nic więcej nie wiem. Nikt mi nie opo­
wiadał o swoich planach.

Ale Vigadó był nieustępliwy.
- Niech to szlag! Muszę wiedzieć, kto za tym stoi, kto chce

mnie zniszczyć. Tak, to było do przewidzenia, że nie będziesz
znać szczegółów. Jesteś tylko pionkiem w tej grze. - Sięgnął
po suchy ręcznik i owinął ją starannie.

Wzdrygnęła się pod dotykiem jego rąk. Mylnie zrozumiał,

że to z bólu.

WBREW WYROKOM LOSU

63

- Spokojnie, spokojnie - mruknął i zaczął ją gładzić po

wilgotnym czole.

- Nie mów do mnie jak do konia - zaprotestowała.
- Zarówno kobiety, jak i konie, potrzebują silnej męskiej

ręki - wycedził, po czym dodał: - Gdyż to mężczyzna ujeż­
dża konia, a nie odwrotnie.

Przecież to istny barbarzyńca, pomyślała oszołomiona.

Z takimi poglądami można było siedzieć w jaskini przed ty­

siącami lat, a nie paradować w elegancko skrojonym garni­

turze pod koniec dwudziestego wieku. Powinien odziany
w skóry polować na dzikie zwierzęta, rozszarpywać mięso
białymi jak u wilka zębami i brać sobie tę kobietę, na którą
ma ochotę.

Z drugiej jednak strony ta jego nieokiełznana natura i pry­

mitywna siła podobały jej się. Jeszcze nigdy nie spotkała
mężczyzny, który by nad nią górował, który byłby w stanie
nad nią zapanować. Czy to właśnie dlatego dopiero on obudził

jej uśpione pragnienia?

Mariann została wychowana w rodzinie uznającej trady­

cyjne wartości. Najwyższym dobrem była rodzina, oparta na
fundamencie miłości i przyjaźni. Czystość przedmałżeńska
była ceniona bardzo wysoko i nie ulegało wątpliwości, że
najpierw przychodzą uczucia, a potem dopiero seks. Postępo­
wanie według tych norm jak dotąd przychodziło jej bez trudu.
Dopiero teraz zrozumiała, że po prostu nie spotkała odpo­
wiedniego mężczyzny.

Jeszcze nikt nigdy nie patrzył na nią tak, jakby była nie­

zwykle piękna, jeszcze nikt jej tak nie pragnął, jak teraz po­
żądał jej Vigadó. Czuła jego głód, równie potężny, jak jej
własny...

64 WBREW WYROKOM LOSU

, Nie, to niemożliwe, wmawia coś sobie. Przecież on ją

nienawidzi, gardzi nią i zamierza się zemścić. Podniosła na
niego rozżalone spojrzenie. Ciemne oczy patrzyły na nią z ta­
ką czułością, że serce w niej zamarło.

Delikatnie przesunął dłonią po jej policzku i dotknął pal­

cami warg, które rozchyliły się niczym płatki róży, gdy padają
na nie pierwsze promienie słońca.

Uśmiechnął się leciutko.
- W życiu nie widziałem równie pięknej kobiety - szepnął

z zachwytem.

On naprawdę tak myślał, dotarło do niej. Świadczył o tym

jego przepełniony żarem i namiętnością głos, niski, trochę

chrapliwy, jakby coś przeszkadzało mu mówić. Poruszona do
głębi Mariann z trudem odwróciła głowę do ściany. Nie wolno

jej tego słuchać, nie wolno jej ulec. Och, to niesprawiedliwe,

że właśnie ten człowiek musi wywierać na nią tak magnety­
czny wpływ.

- Teraz już wszystko wiesz - zaczęła z ociąganiem. Nagle

zrozumiała, że wcale nie chce stąd wychodzić, że tak cudow­
nie byłoby zostać w jego ramionach już na całą wieczność.

Stop! Chyba sam diabeł podszeptuje jej takie myśli. - Pozwól

mi odejść.

Reakcja Vigadó zaskoczyła ją całkowicie. Bez słowa zdjął

przemoczoną marynarkę i koszulę. Zdjął? Raczej zerwał
z siebie w gorączkowym pośpiechu i bez namysłu cisnął na
podłogę. Mariann patrzyła na niego oniemiała. On był... pięk­
ny. Cudownie zbudowany, przypominał grecką rzeźbę o ab­

solutnie doskonałych proporcjach. I ta smagła cera... Och,
i jak ona ma walczyć z taką pokusą?

- Dlaczego...? - zaczęła ze zdumieniem i nagle zrozu-

WBREW WYROKOM LOSU 65

miała. Przecież powiedział, że ją ukarze! - Proszę, nie! - Co
robić, jak go przekonać? On nie uwierzy w jej czystość, zre­

sztą, lepiej o tym więcej nie wspominać. Po pierwsze, może
zechcieć sprawdzić, a po drugie, zacznie kolejne przesłucha­
nie i tym razem wyciągnie z niej prawdę. Trzeba spróbować
obudzić w nim ludzkie uczucia. - Nie widzisz, w jakim je­
stem stanie?

- Widzę - przytaknął z szatańskim uśmiechem. - Jesteś

podniecona.

Mariann poczuła się jeszcze bardziej upokorzona. O ile

w ogóle było to możliwe.

- Nie chcę! Będzie boleć! - przekonywała gorączkowo.

- Zobaczysz, pożałujesz! Podam cię do sądu, opowiem wszy­

stko gazetom. Z detalami!

Nie przejmując się zbytnio ani jej prośbami, ani pogróżka­

mi, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Mariann rozpaczli­
wie próbowała się wyrwać.

- Nie, nie rób mi krzywdy!
Położył ją na ogromnym łożu z zadziwiającą delikatnością.
- Musiałaś chyba kiedyś spotkać jakiegoś obrzydliwego

drania, skoro tak reagujesz - zauważył ponuro.

- Owszem - odparła. To właśnie ty jesteś tym draniem,

dodała w myślach.

Gdy przykrywał ją kołdrą, pośpiesznie rozejrzała się do­

okoła. No tak, można się było tego spodziewać. Purpurowe
zasłony, dywany, pościel. Wszystko na czerwono, jak w przy­
bytku uciech, pomyślała z odrazą. Nagle na komódce ujrzała

leżącą zdjęciem do dołu fotografię. Natychmiast rozpoznała
srebrną ramkę i ogarnął ją gniew. Och, co za łajdak! Gorzej,

to wcielony diabeł. Pewnie dlatego jest taki piękny...

66 WBREW WYROKOM LOSU

- A teraz ci powiem, co zamierzam zrobić - zaczął.
- Nie! - Zasłoniła uszy dłońmi w obawie, że zaraz usły­

szy kolejne nieprzyzwoite propozycje.

Z irytacją chwycił ją za nadgarstki i przyciągnął jej ręce

do siebie.

- Co ty sobie o mnie myślisz? - warknął. - Co ci takiego

zrobiono, że umierasz ze strachu na widok mężczyzny?

Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.

- Opowiadano mi o tobie różne rzeczy...
- Niezależnie od tego, co ci mówiono i o co mnie posą­

dzasz, zamierzam po prostu pozwolić ci odpocząć, zanim
pójdziesz.

- Naprawdę mnie stąd wypuścisz? - zawołała pośpiesz­

nie, by się upewnić.

- Naprawdę.
- To wolę iść już zaraz. - Usiadła na łóżku i wtedy do­

strzegła coś, co przedtem umknęło jej uwagi. Na jednym
z krzeseł wisiał garnitur, który Vigadó miał dziś na sobie.
Pogrzebana dawno nadzieja obudziła się w niej na nowo.
Czyżby nie wszystko stracone?

- Nalegam, żebyś trochę poleżała. Musisz dojść do siebie,

inaczej zemdlejesz gdzieś po drodze.

- Dobrze, ale tylko trochę - zgodziła się z udawanym

ociąganiem, choć w rzeczywistości jego propozycja była jej
bardzo na rękę. Położyła się z powrotem.

Była tak spięta, że niemal podskoczyła, gdy tuż przy jej

uchu rozległ się dzwonek telefonu.

- Przepraszam. - Vigadó z uśmiechem usiadł na łóżku

i przechylił się nad nią, by podnieść słuchawkę. Przez chwilę
słuchał, a jego twarz stopniowo tężała. Rzucił przelotne spo-

WBREW WYROKOM LOSU 67

jrzenie na komódkę, a potem na Mariann. - Tak, rozumiem.

Wpuść ją. Dziękuję. - Odłożył słuchawkę. - Hm, wcześniej,
niż przypuszczałem - powiedział w zamyśleniu, po czym za­
topił spojrzenie we wpatrzonych w niego zielonych oczach.
Niczym przyciągany jakąś magnetyczną siłą, pochylił się ni­
żej. - Muszę się z tobą kochać - wyszeptał, rozkoszując się

już samą myślą.

- Okłamałeś mnie! - krzyknęła z oburzeniem. Bez namysłu

zaczęła go okładać pięściami. - Ani się waż! Będę krzyczeć!

- Mmm, lubię dodatkowe atrakcje. - Chwycił drobne dło­

nie i przycisnął je do poduszki.

Rozpaczliwie szukała jakiegoś argumentu, którym mogła­

by go przekonać.

- Zostaw, nie chcę, boję się - szeptała gorączkowo.
- Obiecuję, że będę uważał, żeby cię nie bolało. Dlatego

przestań się szarpać i leż spokojnie. Chyba nie żądam zbyt
wiele, prawda?

Z twarzy Mariann, zdawałoby się, odpłynęła cała krew.

Była śmiertelnie blada.

- Przecież ty chcesz mnie zgwałcić! - zawołała ze zgrozą.
- Co się z tobą dzieje? Zapłacę ci, i to dobrze.

Otworzyła usta, żeby zaprotestować, lecz tym razem Viga-

dó skorzystał z okazji. Namiętny, gwałtowny pocałunek po­
zbawił ją nie tylko tchu, ale też chęci do opierania się. Co
prawda, przez jej głowę przelatywały takie słowa, jak przemoc
i niemoralność, ale szybko zostały zagłuszone tym, co szep­
tały nie tylko zmysły, ale również serce.

Wciąż jednak próbowała walczyć, choć z coraz mniej­

szym przekonaniem. Pragnienie zatopienia się w ogarniającej

ją słodkiej słabości potężniało coraz bardziej, wreszcie zaciś-

68 WBREW WYROKOM LOSU

nięte w pięści dłonie otworzyły się miękko. Puścił je wtedy,
a ona otoczyła jego szyję ramionami.

Całował ją teraz czule i delikatnie, starając się nakłonić

Mariann do odpowiedzi. Nie musiał długo czekać, gdyż
wszelki opór został już przełamany.

- Vigadó! - wyszeptała bezradnie.
Przesunął drżącą dłonią po gładkiej skórze.
- Moja piękna, niezwykła, cudowna...
Jego niecierpliwe ręce chciwie pieściły uległe ciało Mariann.

Dopiero pod ich dotykiem rozpoznawała siłę swojego głodu, któ­
rego istnienia nawet nie podejrzewała przez te wszystkie lata. Jej
piersi zdawały się idealnie pasować do jego dłoni, ich serca biły
w tym samym szalonym tempie, ich oddechy były równie gorące.

- Pragnę cię. Pragnę cię aż do szaleństwa! - usłyszała jego

zmieniony głos.

Straciła poczucie rzeczywistości. Na jego namiętne wyzna­

nie i pieszczoty odpowiedziała równie gwałtownie, gdyż jego
pasja udzieliła się i jej, ogarnęła ją niczym niszczący płomień.
I nagle...

- Co się tu dzieje?!
Zamarli oboje. Mariann, naga, półprzytomna, oniemiała

z wrażenia, wpatrywała się w otwarte drzwi.

- Cholera, na śmierć zapomniałem - powiedział cicho Vi-

gadó, unosząc głowę tak powoli, jakby naraz stała mu się
ogromnym ciężarem.

W drzwiach do sypialni stała blondynka z fotografii. Jej

twarz była niemal równie biała, jak kosztowne futro, które
miała na sobie. Żona?

- Po co tu przyszłaś, Evo? - spytał z gniewem i odsunął

się nieco od Mariann.

WBREW WYROKOM LOSU 69

- Wytłumacz jej, co się stało! - zażądała histerycznie, po­

śpiesznie zakrywając się kołdrą. - To nie moja wina!

- Zamknij się, dziwko - wysyczała Eva. - Myślałaś idiot­

ko, że upolowałaś bogatego faceta? Otóż on właśnie wszystko

stracił! - Przeniosła wzrok na Vigadó. - Zawarliśmy umowę.

Złamałeś ją. Jesteś skończony.

- Dlaczego tu przyszłaś? - spytał ponownie.
- Słyszałam, że wróciłeś, sądziłam, że może... - zamilkła

na chwilę. - Obiecałeś mi! Miało przecież nie być żadnych
kobiet! Obiecałeś! - krzyknęła i ze szlochem wybiegła z sy­
pialni, trzaskając drzwiami.

Vigadó wstał i niewidzącym wzrokiem zapatrzył się przed

siebie.

- Stało się - powiedział bezbarwnym głosem. - Wszystko

skończone.

- Należało ci się! - Mariann aż się trzęsła z wściekłości.

- Litujesz się nad sobą, kiedy to mnie i twojej żonie sprawiłeś
ból?

- Przepraszam. - W jego głosie brzmiała szczerość.
Na chwilę zaniemówiła ze zdziwienia. Na jego twarzy

widniała rozpacz i udręka, lecz nie zamierzała mu współczuć.
Nie wierzyła, że on równie mocno przeżywał tę straszną sy­
tuację. Przecież on nie miał serca.

- Przepraszasz? I sądzisz, że to wszystko załatwia? Ukar-

towałeś to! - wybuchnęła. - Założę się, że wiedziałeś, że ona
tu idzie. Ten telefon był z portierni, prawda?

Odwrócił się gwałtownie w jej stronę.

- Tak, wiedziałem! A potem spojrzałem na ciebie i... i za­

pomniałem o wszystkim. To brzmi nieprawdopodobnie, ale
tak właśnie było.

70 WBREW WYROKOM LOSU

Nie mogła uwierzyć w to, co się stało.
- Wykorzystałeś mnie - wyszeptała ze zgrozą. - Użyłeś

do własnych celów.

- Och, byłaś bardzo chętna do tego, żeby cię wykorzystać

w inny sposób, więc jaka to dla ciebie różnica? - Wzruszył
ramionami. - W dodatku dostaniesz forsę, chociaż nie nawy-
silałaś się zbytnio. I przestań robić minę urażonej świętości
i udawać, że się czymkolwiek przejmujesz.

- To było okropne. - Głos jej drżał. Wiedziała, że nigdy

nie zapomni wyrazu twarzy tamtej kobiety. I jej oczu. Oczu
zdradzanej żony...

- Przecież prawie każdy facet, z którym spałaś, oszukiwał

kogoś. Założę się, że nie pierwszy raz widziałaś taką scenę.
A teraz ubieraj się i wynoś. Zapłacę ci i nie chcę cię więcej
widzieć.

Tak po prostu? Najpierw ją upokorzył, potem rozpalił jej

zmysły, a wreszcie wykorzystał do tego, by zadać ból swojej
żonie. Była marionetką w jego rękach, a teraz wyrzuca ją za
drzwi, w dodatku obrażając bez opamiętania. Jak można być
takim potworem?

- W życiu nie widziałam równie wyrachowanego łajdaka!

- Do oczu napłynęły jej gorące łzy. - Nienawidzę cię!

- Ale z pewnością nie tak, jak ja samego siebie. - Wyjął ;

z szafy czystą koszulę i ubrał się. - Ale ciebie również niena­
widzę. Poruszyłaś tę część mojej duszy, która wydawała się
od dawna martwa, lecz zrobiłaś to zupełnie niepotrzebnie.
Lepiej mi się żyło bez tego. Nie mam pojęcia, jak tego doko­
nałaś. Czarownica!

Patrzył na nią z taką furią, że ponownie zaczęła odczuwać

strach. Bała się, że zechce się na niej mścić za utratę stanowiska,

WBREW WYROKOM LOSU 71

Pożegna się z nim na pewno, przecież Eva niechybnie poskar­
ży się ojcu, a ten z miejsca wywali zięcia z Dieter Ringel.

- To nie moja wina! To ty doprowadziłeś do tego wszy­

stkiego. Z wyrachowaniem użyłeś jednej kobiety, by zadać
cios drugiej. Nasze uczucia nic cię nie obchodziły. Ale prze­
sadziłeś, prawda?

Wpatrywali się w siebie z nienawiścią, ciężko dysząc

z gniewu. Targała nimi zarówno wściekłość, jak i obudzona,
a nie zaspokojona namiętność. Najlepiej byłoby dać ujście
tym potężnym uczuciom. Och, rzucić się na niego z pięściami,
albo też...

- Wiesz, że nadal cię pragnę. Doprowadzasz mnie do sza­

łu. Powinienem cię teraz wziąć.

- I nienawidzić siebie jeszcze bardziej? - spytała pogard­

liwie.

- Gorzej już być nie może. A tak znalazłbym choć chwilę

zapomnienia. Tak, muszę cię mieć, bo inaczej omotasz mnie
do końca i zupełnie stracę przez ciebie zmysły. - Jego głos
stawał się coraz niższy i coraz bardziej chrapliwy.

- O czym ty mówisz, nic nie robię, jestem niewinna!
- Jesteś, ponieważ jesteś kobietą. - Czarne oczy wpatry­

wały się w nią hipnotyzujące Nie potrafiła oderwać od nich
wzroku. - A ja jestem mężczyzną. Widzisz, jakie to proste?

ROZDZIAŁ PIĄTY

To proste, powtórzyła w myślach. Kobieta, mężczyzna

i nieuniknione, które się dzieje między nimi i popycha ich do
siebie. Och, gdyby nie te smoliste, płonące oczy, gdyby nie
ten elektryzujący dotyk...

- Sam do tego doprowadziłeś, nie wiem jak - szepnęła.

- Chyba zawarłeś pakt z diabłem.

- I ty to mówisz? - żachnął się. - Ty, która leżysz przede

mną i drżysz z pożądania, twoje usta błagają o pocałunki,
twoja złocista skóra jest spragniona pieszczot. Cała płoniesz,
pragniesz, żeby cię posiąść. Jak mężczyzna może nad sobą
zapanować przy takiej istocie? Gdybyś żyła w średniowieczu,
to spalono by cię na stosie za czary!

Zawstydzona, ukryła twarz w dłoniach.
- Dam głowę, że niejeden zapomniał przy tobie o swojej

żonie i że niejedno małżeństwo rozbiłaś - ciągnął napiętym
głosem. - Kiedy człowiek kocha się z tobą, wszystko inne mu
obojętnieje i przestaje pamiętać, co do tej pory było dla niego
najważniejsze w życiu. - Przesunął dłonią po wilgotnym od
potu czole. - A co na to twoje sumienie, o ile je w ogóle
posiadasz? Czy nigdy nie brzydzisz się tego, co robisz?

Podniosła na niego zalane łzami oczy.
- Nienawidzę tego - powiedziała z mocą. To wszystko

rzeczywiście było ohydne, te niezliczone kłamstwa, to, że

WBREW WYROKOM LOSU

73

Vigadó traktował ją jak prostytutkę. Nie dość, że musiała to
znosić, to jeszcze musiała stawić czoło obudzonej nagle zmysło­
wości. Miała wrażenie, że cała ta okropna sytuacja ją przerasta.
- Ale nie wyobrażaj sobie, że jesteś lepszy. Wręcz przeciwnie.

- Dobra, daleko mi do świętości, ale przynajmniej nie

tkwię w takim bagnie, jak ty! - odparł podniesionym głosem.
- W dodatku odnoszę wrażenie, że całkiem ci w nim dobrze

i wcale nie zamierzasz się z niego wydobyć!

Mariann opuściła głowę. W tym, co mówił, tkwiło ziarno

prawdy, choć miał błędne wyobrażenie o sytuacji. Och, co by
tata na to powiedział? Jego średnia córka oszukuje, udaje
kogoś innego, uprawia szpiegostwo, próbuje ukraść klucze,

leży naga w łóżku obcego mężczyzny, uchodzi za kobietę
lekkich obyczajów... Poczuła się winna.

- Jakie to wszystko obrzydliwe - wyszeptała.

Spojrzał na nią ze smutkiem.

- Jeśli chodzi o mnie, to więcej cię nie tknę.
- Nie? - Spojrzała na niego przez łzy.
- Rozczarowana?
- Chyba żartujesz! - oburzyła się, starannie odpędzając od

siebie myśl, że do końca życia będzie tęsknić za tym, co się
dzisiaj nie stało...

- Mogłabyś być trochę milsza - warknął.
- Po tym wszystkim, co mi zrobiłeś?
Patrzył na nią ponurym wzrokiem.
- Oszukałaś mnie, musiałem dać ci małą nauczkę.
- Małą? Nie wiem, kiedy dojdę do siebie po dzisiejszych

przejściach.

Sięgnął po portfel i pogardliwym gestem cisnął na łóżko

zwitek banknotów.

74 WBREW WYROKOM LOSU

- Może to pomoże ci się szybciej pozbierać.
Urażona do żywego, równie wzgardliwie rzuciła je na pod­

łogę.

- Nie chcę twoich pieniędzy!
- Ten, który cię wynajął, zapłacił ci lepiej? - zadrwił go­

rzko. - Weź, przydadzą ci się. Przynajmniej przez jakiś czas
odpoczniesz od najbardziej wymagających drani. Będziesz
mogła przyjmować lżejsze zlecenia.

Pobladła.

- Niedobrze mi.
Wyszedł na moment, po czym wrócił ze szklanką wody,

którą z irytacją wcisnął do drżącej dłoni Mariann.

- Chyba rzeczywiście przejęłaś się tą awanturą.
- Co za spostrzegawczość! - skwitowała ironicznie.
Westchnął ciężko.
- Przez ciebie zaczynam mieć wyrzuty sumienia.
- Powinieneś! - Gdy dokończyła pić wodę, zauważyła, że

Vigadó przygląda jej się bardzo intensywnie. - O, nie! Nawet
o tym nie myśl - ostrzegła.

- Mam pewną propozycję.
- Nie ma mowy - ucięła krótko.'- Jedyne, czego chcę, to

ubrać się i wyjść.

- Chodzi mi o pracę - ciągnął spokojnie, jakby w ogóle

nie słyszał jej protestów. - Ale nie taką, do jakiej przywykłaś.
Uczciwą pracę. Żadnego seksu. Żadnych kłamstw. Żadnych
karkołomnych numerków z perwersyjnymi brutalami. Jak ci
się to podoba?

- Jak mam to rozumieć? - spytała nieufnie.
- Co, boisz się każdej roboty, która wymaga większych

kwalifikacji niż umiejętność leżenia na plecach? - zakpił.

WBREW WYROKOM LOSU 75

Zacisnęła usta.
- Zapewniam, że nadaję się do takich zajęć, o jakie mnie

nawet nie podejrzewasz - syknęła z urazą.

- Ja nie mówię o tańcu erotycznym ani o striptizie, na

czym się pewnie świetnie znasz, ale o pracy, w której nie
będziesz musiała sprzedawać swego ciała.

Nagle pojęła. Chciał przywrócić upadłą kobietę społeczeń­

stwu. Dręczyły go wyrzuty sumienia, więc aby je uciszyć,

postanowił się nią zająć. Zrobi z prostytutki porządną dziew­

czynę i dzięki temu poczuje się lepiej.

- Mógłbyś mówić bardziej konkretnie?
- Naprawdę lubisz urządzać wnętrza, czy to było kolejne

oszustwo?

Hurra, Lionel, jednak mogę ci pomóc!
- Naprawdę lubię.

- Zakładam, że rzeczywiście nie znałaś prawdziwych mo­

tywów, kierujących twoimi pracodawcami. Powiedziano ci,
że masz spróbować mnie uwieść, by nadszarpnąć moją repu­
tację. Nie przyszłaś tu dzisiaj dlatego, że spodziewałaś się
wizyty mojej żony, prawda?

- Gdybym wiedziała, że ona przyjdzie, trzymałabym się

od ciebie z daleka - zapewniła z najgłębszym przeko­
naniem.

- Cóż, jestem prawie przekonany, że tak właśnie by­

ło. W takim razie, aby dać ci szansę wyrwania się z tego ba­
gna, w które wpadłaś, proponuję ci uczciwą pracę. Napra­
wdę zostaniesz dekoratorką. Najpierw dokończysz to, co za­
częłaś w biurze, następnie zajmiesz się moim apartamen­
tem, przydałoby się go odnowić, a potem znajdę ci inne
zlecenia.

76 WBREW WYROKOM LOSU

Chyba musiała się w czepku urodzić! Dzięki temu będzie

miała masę okazji, żeby zawładnąć kluczami i znaleźć adres
Mary 0'Brien!

- To cudowne! - powiedziała szczerze, lecz nagle poczuła

wyrzuty sumienia. Nie chciała więcej oszukiwać. Ale prze­
cież nie miała wyjścia, skoro miała uratować wydawnictwo
i być może małżeństwo Lionela. Stawka była bardzo wysoka.
A nad tym bezdusznym brutalem nie warto się litować i nie
należy z nim grać uczciwie. - Ale... Ale nie rozumiem, cze­
mu zamierzasz się mną zajmować? Sądziłam, że nie chcesz
mnie więcej widzieć.

- Chyba musiałem zwariować - mruknął ponuro. Milczał

przez chwilę. - Nie lubię, gdy kobieta się sprzedaje. Nie po-
winnyście myśleć o sobie jak o przedmiotach czy towarze
- powiedział z przekonaniem.

- Ale mężczyźni tak nas traktują.
- Musisz znać niezłych drani. - Zmrużył oczy. - Ale

w sumie nic dziwnego, że cię tak traktują. Jesteś chodzącym
zaproszeniem do grzechu. Sposób, w jaki się ruszasz... -
Przerwał i odetchnął głęboko. - Nieważne. Najwyższy czas,
by zmienić twoje życie. Jesteś piękna, inteligentna, przy­

szłość należy do ciebie. Musisz tylko zacząć cenić samą sie­
bie, a wtedy inni też będą cię szanować, zobaczysz - przeko­
nywał z żarem. - Musisz się podźwignąć...

- Vigadó! - wyrwało jej się. Była kompletnie oszołomio­

na. - Tak mnie nawracasz, jakbyś coś z tego miał.

Zmarszczył brwi.
- Chyba powinnaś być mi wdzięczna? Mogłem cię oddać

w ręce policji za oszustwo i pracę na czarno.

- Wszystko, tylko nie to! - zawołała z przestrachem. - Ja

WBREW WYROKOM LOSU

77

naprawdę doceniam to, co dla mnie robisz. Bardzo ci dziękuję
za tę pracę - zapewniła.

To się nazywa mieć szczęście! Sam ułatwia jej zadanie.

Teraz niepokoiło ją tylko jedno. Musi tak zdobyć adres Mary,
żeby Vigadó nigdy się nie zorientował, że to Mariann wystry­

chnęła go na dudka. Gdyby bowiem odgadł prawdę... Ciarki

przebiegły jej po krzyżu na tę myśl. Nigdzie nie byłaby bez­
pieczna. Znalazłby ją choćby na końcu świata i zemściłby się.
Wolała nawet o tym nie myśleć.

- Odpocznij. Wezmę prysznic i odwiozę cię do domu.
- Dziękuję, ale nie ma potrzeby... - urwała.

Wcale jej nie słuchał. Dotykał palcami leżącego na komo­

dzie zdjęcia. Powiedział coś cicho po węgiersku, a w jego
głosie brzmiał ogromny smutek.

- Och, głuptasie - szepnęła ze współczuciem. - Kochasz

ją, prawda?

- Co takiego? - Spojrzał na nią ze zdumieniem.
- Słyszałam, jak mówiłeś teraz do niej. Do Evy. Założę

się, że to właśnie jej fotografia. Dlatego radzę ci, biegnij za
nią, spróbuj wszystko naprawić. Przekonaj, że ją kochasz, że
nie chciałeś jej zranić. Wiesz co? Powiedz, że to wszystko
moja wina. Że to ja zakradłam się do twojej sypialni, że
wykorzystałam twoje zmęczenie...

Z oszołomieniem potrząsnął głową.
- Dziwna z ciebie osoba.
- Idź, szukaj jej - ponagliła niecierpliwie. - Jeśli Ci naprą-

- wdę zależy.

- Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo mi zależy!

Przez chwilę panowało milczenie.

- Sądzę, że winien ci jestem wyjaśnienie. Zresztą, teraz

78 WBREW WYROKOM LOSU

i tak to się wyda, więc już wszystko mi jedno. Moja żona nie

jest moją żoną. Rozwiedliśmy się trzy lata temu.

- Trzy lata? - powtórzyła z niedowierzaniem. - W takim

razie, po co udajecie, że jesteście małżeństwem? Podobno
nienawidzisz kłamstwa?

- Z pewnych przyczyn taka sytuacja mi odpowiada - od­

parł niechętnie.

- A Evie?
- Jej też. Widzisz, czuła się upokorzona. Jak to, ona nie

utrzymała przy sobie mężczyzny? Teść też nie zamierzał się
chwalić rozwodem córki. Utrzymałem pozycję dyrektora fir­
my w zamian za dochowanie tajemnicy.

- Nieźle na tym wyszedłeś - skomentowała z ironią.
- Nie do końca. Ale przyznaję, ma to pewne plusy. Wszy­

scy sądzą, że nadal jesteśmy parą, co do pewnego stopnia
chroni nas przed zakusami wyrachowanych ludzi. Chociaż

wiele kobiet leci na mnie nawet w obecności Evy...

- Ach, stąd twoja pogarda dla kobiet - odgadła.
- Owszem. Dla pieniędzy są gotowe zrobić wszystko. Dziew­

czyna twojej profesji przynajmniej nie udaje. One zaś są obrzyd­
liwymi hipokrytkami. Niektóre tak bardzo chcą mnie usidlić, że
chętnie porzuciłyby własnych, mniej zamożnych mężów.

- A nigdy nie przyszło ci do głowy, że pragną nie twoich

pieniędzy, tylko ciebie samego? - spytała cicho. Dla niej był­
by atrakcyjny nawet wtedy, gdyby nie miał złamanego grosza.
Nie wątpiła, że inne są równie wrażliwe na jego urok.

Wzruszył ramionami.
- Mnie? Nie, dawno pozbyłem się złudzeń. Potrafię roz­

poznać chciwość na pierwszy rzut oka. Większość ludzi sądzi,
że bogactwo i władza przynoszą szczęście.

WBREW WYROKOM LOSU 79

- A tymczasem? - zaciekawiła się, gdy zamilkł, pogrążo­

ny w myślach.

Nie odpowiedział. Jego palce błądziły po srebrnej ramce

odwróconej fotografii, a w oczach widniał smutek. Mariann
zrobiło się go żal. Kochał byłą żonę, widocznie nie chciał tego
rozwodu. Nie mógł być więc zupełnie złym człowiekiem,
skoro żywił takie uczucia.

- Tak mi przykro - szepnęła. - Żałuję, że nie mogę ci

jakoś pomóc. Gdybym mogła obudzić w tobie nadzieję...

- Po co? - spytał z goryczą. - Lepiej pozbyć się złudzeń,

niż wciąż żyć nadzieją, która się nigdy nie spełni. Przez te trzy

lata liczyłem na to, że wszystko się jakoś ułoży, choć nie było
na to szans. Eva nie stawiała się na spotkania, łamała umo­
wy... Próbowała mnie w ten sposób ukarać.

- Za co? - Przez chwilę szukała odpowiednich słów. - Za

to, że nie byłeś jej wierny?

Odpowiedział jej urągliwy śmiech.

- Za to, że byłem silny i nie tańczyłem na dwóch łapkach,

jak wszyscy inni przede mną. Nie adorowałem jej bezustannie

i nie mogła tego znieść. Przez całe życie była oczkiem w gło­
wie tatusia, a ja nagle wyrządziłem jej taki afront! Byłem
sobą, a nie dodatkiem do niej. Dlatego mściła się na mnie.
Postanowiłem, że dłużej tego nie zniosę i że trzeba zerwać
wszelkie więzy.

Nagle zrozumiała wszystko.
- Czyli jednak wykorzystałeś mnie - powiedziała cicho.

- Postawiłeś wszystko na jedną kartę.

- Tak - przyznał. - Ale nie zrobiłem tego z wyrachowa­

nia, lecz raczej z desperacji. Podjąłem decyzję błyskawicznie.

Skoro już tu byłaś, a ona szła... Cóż, niechcący spełniłem

80 WBREW WYROKOM LOSU

życzenia tego kogoś, kto się tobą posłużył. Wylecę z Dieter
Ringel.

Nagle przyszła jej do głowy okropna myśl, którą zdusiła

w zarodku. Lionel nie mógłby sobie niczego lepszego wyma­
rzyć. Jego najgorszy wróg jest skończony. Czy nie o to właśnie
mu chodziło? Czyżby posłużył się nią i wysłał wprost w ramiona
przeciwnika? Znając nieposkromione żądze Vigadó, wiedział, że
Mariann niechybnie wyląduje w jego łóżku. Nonsens. Przecież
Gabor przyjechał do Budapesztu o dziesięć dni wcześniej, nikt
nie mógł tego przewidzieć. Odetchnęła z ulgą. Gdyby Lionel
okazał się łajdakiem... Strach pomyśleć.

- To dlatego chciałeś się ze mną kochać - stwierdziła ze

smutkiem. A ona idiotka sądziła, że to ze względu na nią
samą...

- Zrozum, muszę o niej zapomnieć - powiedział z tru­

dem. - Nie mam żony, nie mam wspomnień, nie mam nic.
Koniec.

Chciało jej się płakać. Był równie bezlitosny dla siebie, jak

dla innych. Widziała, jak bardzo cierpi, dlatego wahała się
tylko przez moment. Wstała, owinęła się ciasno cienką kołdrą
i podeszła do niego. Spojrzał na nią ze zdumieniem, gdy
wzięła go za ręce. Mocno ścisnęła jego dłonie, by pokazać
mu, że nie jest sam, że ktoś mu szczerze współczuje.

- Nie wolno się poddawać - przekonywała łagodnie. -

Gdyby Eva wiedziała, jak bardzo ci zależy...

- Za późno. Wiem, co mówię - pokręcił głową. - Nie­

ustannie mnie zadziwiasz. Dlaczego to robisz? I dlaczego ja
pozwalam ci się pocieszać? Każdego innego wysłałbym do
wszystkich diabłów.

- A dlaczego mam tego nie robić? Przecież potrzebujesz

WBREW WYROKOM LOSU 81

ludzkiego ciepła - zdziwiła się. Dla niej było to zupełnie
oczywiste, że pomaga się człowiekowi w potrzebie. - Sądzę,
że powinieneś go z powrotem szukać u żony.

- Znam ją. Nigdy mi nie daruje. Jest równie bezlitosna jak

jej ojciec. I jak ja - dodał jakby z pewnym smutkiem.

Nie pojmowała, jak można się tak zadręczać, nie dając

sobie żadnej nadziei. Ona tak nie potrafiła. Głowa do góry,
powtarzała zawsze sobie, i innym. Wtedy łatwiej dostrzec na­
wet najodleglejsze światło.

- Nie wierzę, że nie zamierzasz walczyć o kogoś, kogo ko­

chasz! To zupełnie do ciebie niepodobne! - zawołała gorąco.

Przez chwilę panowała cisza.

- Całe moje małżeństwo było istnym piekłem. Nawet gdy

się zakończyło, nie udało mi się uciec z tej złotej klatki. Mam
dług wobec Dietera, nauczył mnie zawodu, postawił na mnie,
wiele mu zawdzięczam. Dlatego robiłem, co chcieli, pokazy­
wałem się z Evą publicznie, uśmiechałem, udawałem dobrego
męża. Z każdym dniem tej szopki czułem się coraz bardziej
zniewolony i upokorzony.

- Czyli wyżej cenisz wolność niż miłość? - spytała cicho.
- Tak. Tylko głupcy dają się złapać w sidła uczucia, a po­

tem szarpią się w nich i cierpią.

Cóż, była w tym pewna racja. Mariann też obawiała się

niszczącej siły namiętności. Z drugiej wszakże strony...

- A ty starałeś się z nich wyrwać, ale to nie pomogło.

Nadal cierpisz. Czuję twój ból.

Odwrócił wzrok. Intuicja podpowiedziała jej, że Vigadó

zamierza skłamać.

- To nic takiego. Poradzę sobie. - Starał się, by zabrzmia­

ło to jak najbardziej przekonująco.

82 WBREW WYROKOM LOSU

Jednak Mariann nie miała najmniejszych wątpliwości, że

sam nie uwolni się od bolesnych wspomnień. Chyba żeby ktoś

mu w tym pomógł. Ogarnęło ją pragnienie, by to ona była tą,
która wyleczy jego rany i przyniesie mu zapomnienie. Posta­
rała się odegnać od siebie tę myśl. Niewykluczone, że zawsze
będzie kochał tylko Evę i że żadna inna kobieta nie jest w sta­
nie zająć jej miejsca.

Wpatrywali się w siebie w milczeniu, a w swoich oczach

mogli wyczytać coraz większą sympatię i wzajemne zrozu­
mienie. Wreszcie Vigadó uśmiechnął się leciutko i pogładził

ją po włosach.

- Jesteś niezwykła. Nieznośna, uparta, nie liczysz się ze

słowami, bez większych oporów wykonujesz jeden z najbar­
dziej obrzydliwych zawodów świata, a przecież tyle w tobie
dobroci i ciepła - zauważył w zadumie.

Z radosnym zaskoczeniem stwierdziła, że jest w nim więcej

ludzkich cech, niż sądziła. Miała ochotę go za to pocałować.

- Kokota z sercem ze złota - zażartowała, żeby ukryć

wzruszenie. - Ty zaś z kolei groźnie warczysz, pokazujesz kły
i pazury, a tak naprawdę to bardzo byś chciał, żeby cię ktoś
przytulił i pogłaskał.

Uśmiechnął się z zakłopotaniem.
- No cóż, może - przyznał. - Jesteś jedyną kobietą, która

dostrzegła we mnie coś więcej niż zewnętrzne pozory. Czy to
ze względu na to, że wiele przeszłaś, tak samo jak ja? - Oto­
czył ją ramionami. - Ciężkie warunki jednych łamią, zaś in­
nych zmieniają w zwycięzców. Stal wytapia się w ogniu. Dla­
tego jesteśmy tak do siebie podobni.

- Wcale nie! - zaprotestowała.
- Ty nigdy się nie poddajesz - mówił cicho, z namysłem.

WBREW WYROKOM LOSU 83

- Gdy coś cię dotknie, chowasz się i liżesz rany, tak by nikt
o tym nie wiedział. Nie pokazujesz słabych stron. Mimo pro­

fesji, jaką uprawiasz, nie cierpisz, gdy ktoś tobą rządzi. Masz
więcej odwagi niż większość znanych mi mężczyzn. Jesteśmy
ulepieni z jednej gliny.

Nie, nie zgadzam się, myślała gorączkowo. On jest jej wro­

giem, musi go przechytrzyć, wyrwać z jego chciwych rąk pod­
kupioną autorkę, uratować swoje wydawnictwo, powstrzymać
Lionela przed popełnieniem jakiegoś głupiego kroku. Powtarzała
sobie, że jej celem jest oszukanie Vigadó, a nie rozumienie go.
Jednak stopniowo nabierała coraz większego obrzydzenia do
swojej misji. Nie miała jednak wyjścia.

- Skoro tak twierdzisz... Przepraszam, ale chyba zrobiło

się późno.

- Dobrze, zaraz przyniosę twoje rzeczy i odprowadzę cię.
- Ależ nie trzeba - zaprotestowała pośpiesznie.
W ten sposób zrujnowałby jej plany. Zamierzała bowiem

w czasie jego nieobecności zawładnąć kluczami, opuścić jego
mieszkanie i znaleźć adres Mary.

- Nie będziesz się sama włóczyć po nocy - oznajmił to­

nem nie znoszącym sprzeciwu.

Wiedziała, że sprzeciw nic nie da. Ale przecież nie może

pozwolić, by odwiózł ją do Hiltona! Zajmowała tam luksuso­
wy apartament Istvana, który nalegał, by zrobiła mu tę uprzej­
mość. Nie miał pojęcia, że było jej to bardzo nie na rękę. Kto
to widział, żeby z trudem wiążąca koniec z końcem osoba
mieszkała w ekskluzywnym hotelu? Nie mogła jednak odmó­
wić, gdyż nie chciała ani Istva'na urazić, ani zdradzać mu
prawdy. Oboje z Tanyą sądzili, że Mariann zakłada w Buda­
peszcie filię wydawnictwa i że współpracuje z Vigadó.

84 WBREW WYROKOM LOSU

- Dobrze, odprowadź mnie do centrum, a stamtąd wezmę

taksówkę.

- Aha, wstydzisz się pokazać, w jakim miejscu mieszkasz.

W porządku, rozumiem. Chcę cię jednak ostrzec, że od jutra
nie będziesz mieć przede mną żadnych tajemnic. Jestem two­
im opiekunem, daję ci pracę, chronię przed nieodpowiednimi
facetami i muszę wiedzieć, gdzie się w danej chwili podzie-
wasz. Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jasne?

No tak, jeszcze tego brakowało, pomyślała z furią. Gdy

wyszedł, bez oporów zaczęła przeszukiwać kieszenie jego
garnituru. Musi wykonać swoje zadanie jak najprędzej, bo

jeśli Vigadó będzie jej pilnował, to marne jej widoki...

Nie tylko zresztą dlatego. Im więcej czasu spędzała w jego

obecności, tym bardziej stawała się podatna na jego urok.
Wystarczyło, by na nią spojrzał, by jej dotknął, a miękła jak
wosk i zapominała o wszystkim. A przecież Lionel tak na nią
liczył, obiecała, że wyciągnie go z tarapatów.

Kluczy nie było nigdzie. Mariann westchnęła ciężko. Po­

winna jak najszybciej wyjechać z Budapesztu. Jeśli zostanie,
niechybnie padnie ofiarą hipnotyzującego wpływu Vigadó
oraz własnych pragnień. Albo musisz złamać dane słowo, albo
stracić niewinność, stwierdziła melancholijnie.

Nagle przyszła jej do głowy paradoksalna myśl, że właśnie

powinna oddać siebie, by zyskać coś znacznie cenniejszego.
Coś, co mógłby jej ofiarować tylko Vigadó...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Na zewnętrz było strasznie zimno. Mariann przystanęła na

dziedzińcu, by naciągnąć na głowę kaptur różowej kurtki.

Niechętnie spojrzała na zakratowane okna i masywne drzwi.
Nie miała szans niepostrzeżenie wemknąć się do środka, gdy­
by wróciła jeszcze tej nocy.

- O rany, to wygląda jak twierdza.
- Wiele węgierskich budowli musiało swego czasu speł­

niać funkcje obronne - wyjaśnił. - Najazdy tureckie, ciągłe
wojny. Dlatego wznoszono budynki piękne, lecz trudne do
zdobycia. - Jego głos zmienił się nieco. - Ty też taka jesteś.

Ten komplement nieoczekiwanie sprawił jej dużą przyje­

mność, lecz nie pokazała tego po sobie.

- W takim razie możesz spać spokojnie. Nikt się tu nie

włamie.

- Musiałem się zabezpieczyć, inaczej konkurencja nie­

chybnie dobrałaby się do moich baz danych.-

- Baz danych? - wyrwało jej się.
Lionel mówił, że oni mają tu wszystko skatalogowane, że

ma szperać w papierach. Niedobrze. Nie dobierze się przecież
do danych komputerowych, nie znając hasła.

- Niestety, to biuro jeszcze nie jest w pełni skomputeryzo­

wane, ale dopilnuję, by zmienić to w najbliższym czasie. Weź
mnie pod rękę, jest strasznie ślisko.

86

WBREW WYROKOM LOSU

- Dzięki, ale nie czuję się stuletnią staruszką- zażartowa­

ła, by ukryć zaniepokojenie.

- Mówiłem, że lubisz być niezależna - mruknął. - To co?

Przychodzisz jutro do pracy?

- Będę już o ósmej - zaproponowała. Może rano nadarzy

się jakaś okazja. A nuż gdzieś na wierzchu leży na przykład
list od Mary? Z ich wydawnictwem nie kontaktowała się ni­
gdy telefonicznie, zawsze pisała do nich.

- Przychodź, o której zechcesz, ja siedzę w robocie już od

siódmej. Trzeba trzymać ludzi silną ręką, gdyż inaczej nic nie
zrobią.

- A nie przyszło ci nigdy do głowy, że pracowaliby lepiej,

gdyby lubili szefa i czuli się emocjonalnie związani z firmą?

- E tam, uczucia - parsknął pogardliwie. - Jak się im pod­

dajesz, to przestajesz logicznie myśleć, tracisz z oczu swój wła­
ściwy cel i stajesz się podatna na ciosy. Moi wrogowie tylko
czekają na chwilę słabości. Zapewniam cię, że rzuciliby się na
mnie całym stadem i rozszarpali na strzępy. Muszę być twardy.

Jeśli za sukces trzeba płacić taką cenę, obym nigdy nie była

bogata, pomyślała z goryczą. Nagle zauważyła, że Vigadó
bardzo przypomina Istva'na. Tamten też bronił się przed uczu­
ciem, otoczył nieprzeniknioną skorupą, tłumił swoje najgłęb­

sze pragnienia. Też chciał być prawdziwym mężczyzną, który
nie zna wzruszeń, do którego nie mają dostępu wątpliwości
i którego nie można zranić.

Jednak Tanya potrafiła dotrzeć do serca Istva'na i obudzić

je do życia. Dopiero dzięki jej miłości poznał prawdziwy

smak szczęścia. Mariann zapragnęła nagle, by kiedyś Vigadó
spotkało coś równie cudownego. To dziwne, ale naprawdę
życzyła mu jak najlepiej.

WBREW WYROKOM LOSU 87

- Hej, ty się trzęsiesz z zimna - zauważył. - Chodź tutaj.

- Przygarnął ją ramieniem.

Wiedziała, że nie powinna na to pozwolić, ale z drugiej

strony było to takie przyjemne, w dodatku jego bliskość na­

pawała ją poczuciem bezpieczeństwa, chociaż nie rozumiała,

dlaczego. Przecież Vigadó był jej wrogiem, szalenie niebez­
piecznym wrogiem, skąd więc to niepojęte uczucie błogości
i spokoju?

Wyszli przez kamienną bramę i, kierowani tą samą myślą,

przystanęli, by podziwiać rozciągający się przed nimi widok.

Ośnieżone uliczki, skuty lodem Dunaj, otaczające ich zabyt­
kowe mury i baszty, a na niebie migoczące gwiazdy - wszy­
stko razem tworzyło niezapomnianą, bajkową scenerię.

- Ale ci dobrze - szepnęła cicho, by nie zepsuć nastro­

ju. - Żyć i pracować w takim miejscu... Przecież tu jest

cudownie.

- Pracować tak, ale jeśli chodzi o życie... - zamilkł, nie

kończąc myśli.

Odgadła, że dręczą go bolesne wspomnienia związane

z nieudanym małżeństwem. Ujęła go za rękę i uścisnęła ją, by
dodać mu otuchy.

- Zobaczysz, wszystko się ułoży. Skoro jesteś tak sil­

ny i odważny, nie obawiaj się pokazać Evie, jak bardzo ci na
niej zależy. Jaka kobieta oprze się mężczyźnie, który otworzy
przed nią swoje serce? Zapewniam cię, że twoja żona wyba­

czy ci wszystko, jeśli tylko pozna siłę twojej miłości. Musisz
spróbować! - przekonywała gorąco. - Jesteś w stanie osiąg­
nąć wszystko, czego tylko zapragniesz.

- Tak samo jak ty - uśmiechnął się lekko.
Zrobiło jej się niewyraźnie. Jej celem było oszukanie go,

88 WBREW WYROKOM LOSU

o czym myślała z coraz większą niechęcią. Och, czy życie
musi być takie skomplikowane?

Śnieg skrzypiał pod ich stopami, gdy szli w stronę pokrytego

śniegiem pomnika świętego Stefana. Wokół panowała cisza.

- Hej, ty zaraz zamarzniesz - zaniepokoił się Vigadó, gdy

Mariann zadrżała po raz kolejny. - Masz. - Zawiązał wo­
kół naciągniętego kaptura swój szalik, żeby było jej cieplej.
- Pewnie zimno ci w nogi, co?

Zanim zdążyła zaprotestować, przykucnął i starannie pod­

ciągnął w górę pomarańczowe getry Mariann, by osłaniały
również jej kolana i uda. Bez słowa patrzyła w dół na lśniące
czarne włosy Vigadó. Najchętniej przyklękłaby obok niego,
ujęła jego twarz w dłonie i obsypała ją czułymi pocałunkami.

- Pomarańczowy z różowym. - Wstał i popatrzył na jej

ubranie. - Ciekawe zestawienie.

Roześmiała się.
- Cóż, możesz je lubić albo nie...
- Uwielbiam je - szepnął. - Wiele o tobie mówi. Lubisz

być zauważana, co? Łatwo cię spostrzec, wyraźnie odcinasz

się od dziewiczej bieli śniegu.

Czy to miała być aluzja do jej „profesji"? Sfrustrowana

Mariann, nie zastanawiając się nawet przez moment, schyliła
się błyskawicznym ruchem, chwyciła garść śniegu i cisnęła
mu prosto w twarz. Instynkt kazał jej się odwrócić i uciekać
co sił w nogach. Nikt nie traktuje w ten sposób milionerów!

- Aj! - zawołała, gdy wielka pacyna śniegu wylądo­

wała na jej kapturze. Proszę, milioner postanowił wziąć od­
wet. Odwróciła się i przykucnęła, by ulepić następną śnieżkę.
- Jesteś okropny! - krzyknęła, gdy Vigadó trafił ją prosto
w twarz.

WBREW WYROKOM LOSU 89

- W walce wszystkie chwyty są dozwolone! - Ze śmie­

chem schował się za latarnią.

- Zobaczysz, że dam ci radę! - Bez opamiętania bombar­

dowała go śnieżkami.

- Ach, ty, zaraz ci pokażę!
Pobiegł w jej stronę, więc zaczęła uciekać, lecz po chwili

trafiła w ślepy zaułek pomiędzy jakimiś basztami. Odwróciła

się z uśmiechem, lecz ku swojemu zdziwieniu nie dostrzegła
nikogo. Nasłuchiwała przez chwilę. Cisza. Jedynie wiatr świ­
stał w gałęziach drzew.

Wróciła i zauważyła na śniegu ślady stóp, poszła więc za

nimi. W pewnym momencie zaczęło jej się jednak wydawać,
że została zupełnie sama pośród milczących, czarnych ścian.
Zrobiło jej się nieprzyjemnie.

- Vigadó? - spytała z lekkim niepokojem. - Vigadó,

gdzie jesteś?

- Nad tobą.
Gdy spojrzała w górę, ktoś zepchnął na nią leżący na murze

śnieg.

- Och!
Zeskoczył lekko na ziemię i delikatnie wytarł chusteczką

mokrą i roześmianą twarz Mariann.

- To było nieuczciwe zagranie - poskarżyła się.
- Ale skuteczne. Najważniejsze, żebym wygrał i dostał to,

czego chcę - powiedział spokojnie. A potem pocałował ją.

Przez chwilę trwała w jego objęciach, po czym z żalem

wysunęła się z nich.

- A fe! - Żartobliwie pogroziła mu palcem. - Co by po­

wiedzieli twoi wrogowie, gdyby zobaczyli, jak rzucasz śnież­
kami i gonisz jakąś postrzeloną dziewczynę?

90 WBREW WYROKOM LOSU

- Rozumiem, że w ten sposób nareszcie uznajesz moją

wyższość nad tobą?

- Nie - odparła dumnie. - Posiadam cechy, których tobie

brakuje, a które są najważniejsze. Ty jesteś zimny jak głaz,
a ja mam duszę i serce.

- Łatwo mogę pozbawić cię złudzeń i udowodnić, że lu­

dzie kierują się czymś innym. Ty też.

Zdaje się, że ten człowiek miał zwyczaj niszczyć wszystko,

co stawało mu na drodze. Ale Mariann nie zamierzała się
ugiąć.

- Nie dałbyś rady.
- Nie prowokuj mnie - ostrzegł cicho.
Uśmiechnęła się i opiekuńczym gestem troskliwej mamusi

zaczęła otrzepywać śnieg z jego kołnierza. Wiedziała, że takie
pobłażliwe traktowanie działa na zbyt pewnych siebie męż­
czyzn jak kubeł zimnej wody. Ale nie na tego.

Chwycił ją za rękę, ściągnął rękawiczkę, po czym zaczął

zmysłowo całować wnętrze jej dłoni. Gdy poczuła dotyk jego

języka i zębów, ogarnęła ją fala gorąca. O matko, ten facet

potrafiłby złamać opór najtwardszej kobiety! Co nie znaczy,
że należy dać cokolwiek po sobie poznać.

- Nie musisz mnie przekonywać, że jesteś znakomitym

kochankiem - stwierdziła chłodno..- Ale seks i pożądanie nie
mają nic wspólnego z tym, co się dzieje w ludzkiej duszy.
A ponieważ tego nie pojmujesz, tracisz to, co w życiu naj­
ważniejsze.

- Miłość? - spytał pogardliwym tonem.
- Tak. Nie możesz zaprzeczyć, że ona istnieje i że...
- Właśnie, że mogę. Sądzisz, że kochałem Evę. Mylisz się.

Rządziły nami bardziej prymitywne potrzeby. Ponadto docho-

WBREW WYROKOM LOSU 91

dziły jeszcze inne sprawy, wyjątkowo skomplikowane. Nie­
ważne. W każdym razie mogę cię zapewnić, że coś takiego

jak miłość między kobietą a mężczyzną nie istnieje. Po kilku

latach wspólnego życia pożądanie wygasa, a ludziom spadają
klapki z oczu. Koniec.

- Czasami rzeczywiście tak się zdarza, Ale nie wtedy, gdy

przy wyborze partnera kierujemy się sercem. Widziałam pra­
wdziwą miłość, której nie zniszczył upływ czasu. Między
moimi rodzicami. Między moim bratem a dziewczyną z są­

siedztwa. Między starszą siostrą a... a jej ukochanym Wę­
grem. - Na wszelki wypadek wolała nie wymieniać imienia
Istvana. - Wszyscy oni wiele przeszli, zostali wystawieni na
ciężkie próby, ale ich uczucie przetrwało. Miłość istnieje.

- Okłamujesz samą siebie.
- To ty okłamujesz samego siebie - zaprzeczyła żarliwie.

- A jeśli nie uwierzysz w miłość, to nigdy jej nie zaznasz.

- Prostytutka-filozof, to ci dopiero! - parsknął urągliwie.
W tym momencie zrozumiała, że trafiła w dziesiątkę. Za­

zdrościł tym, którzy poznali smak prawdziwego uczucia i już
nie musieli iść przez życie samotnie.

- Myślę, że w tym momencie zakończymy naszą dyskusję

- oznajmiła z godnością. - Dalej pójdę sama.

- Mogłabyś wrócić do mnie i nauczyć mnie miłości - za­

proponował.

- Albo udać się do domu i wrąbać porcję frytek - zażar­

towała, by nie urazić go odmową. - Wybacz, ale chyba wolę
to drugie. Umieram z głodu.

Roześmiał się, lecz wyczuła, iż nieprędko zapomni, że dała

mu kosza. Niewykluczone, że będzie chciał ją jakoś za to
ukarać.

92 WBREW WYROKOM LOSU

- Nie wiesz, co tracisz - mruknął.
- Potrafię sobie wyobrazić. Przywiązałbyś mnie do łóżka,

zanim zdążyłabym ściągnąć buty - zakpiła.

- Ach, przejrzałaś mnie na wylot! - zawołał z udawaną

rozpaczą.

Dumny facet, pomyślała z uznaniem. Nieco mniej spodo­

bało jej się to, że odprowadził ją na postój i wsadził do ta­
ksówki. Zamienił z kierowcą parę słów po węgiersku, po
czym pomachał jej ręką i odszedł. Gdy skręcili za róg, Ma­
riann poprosiła taksówkarza, by się zatrzymał, oznajmiła, że
zmieniła zdanie, wcisnęła mu do ręki suty napiwek i pobiegła
do znajdującego się nie opodal Hiltona.

Kilka dni później Antal, który już przebolał, że Mariann

nie jest platynową blondynką, podszedł do niej podczas pracy.

- Powinnaś trochę odpocząć - zagaił. - Nie napiłabyś się

ze mną kawy?

Nagle za ich plecami rozległ się rozkazujący głos. Vigadó

rzucił zaledwie kilka słów po węgiersku, a Antal już siedział
przy swoim biurku, pozostali zaś pracownicy zaczęli się uwi­

jać w przyspieszonym tempie.

- Chodź na słowo - powiedział do Mariann i oddalił się

w kierunku swojego gabinetu.

- Biegnij! - syknął przestraszony Antal.
- Spokojnie, nie pali się - mruknęła.
Nikt nie będzie jej rozkazywał. Bez pośpiechu sięgnęła po

tabliczkę czekolady, odłamała kawałek, zjadła, po czym po­
woli podążyła za Vigadó. Coś mi się widzi, że chyba musiał
wstać z łóżka lewą nogą, pomyślała melancholijnie. Perspe­
ktywy nie wyglądały różowo.

WBREW WYROKOM LOSU 93

Przez ostatnie kilka dni skutecznie uniemożliwiał jej ja­

kiekolwiek poszukiwania. Przychodził pierwszy, siedział do
późnego wieczora i opuszczał biuro ostatni, upewniwszy się,
czy Mariann też skończyła swoją pracę.

Ponadto niepokoił ją brak wieści od Lionela. Próbowała

się do niego dodzwonić, ale ten numer kontaktowy, jaki jej

podał, rzeczywiście należał do agencji towarzyskiej! Nic z te­
go nie rozumiała. Jak można było się pomylić w tak ważnej

sprawie?

- Wejdź - powiedział rozkazująco, gdy z wahaniem za­

trzymała się w drzwiach gabinetu, który jeszcze do niedawna
należał do Antala Millassina. Kierownik biura chyba z każ­
dym dniem musiał coraz bardziej przeklinać przyjazd szefa
i koniec dawnych, dobrych czasów.

Westchnęła z rezygnacją, ale po chwili oczy jej zabłysły.

Na jednym końcu ogromnego biurka leżał stos maszynopi­

sów. Nowe książki! Usiadła na krześle, które znajdowało się

najbliżej interesujących ją papierów. Dobrze byłoby spraw­
dzić, czy wśród autorów znajduje się Mary 0'Brien.

- Jak ci się podoba mój projekt urządzenia twojego apar­

tamentu? - zagaiła.

- Świetny - warknął. - Zwłaszcza trafiła mi do przekonania

dyplomatyczna uwaga, że sypialnia nie musi przypominać lupa-
naru. Może rzeczywiście gołębi błękit będzie bardziej na miej-
scu. Dlaczego nie nosisz nic pod kombinezonem? - spytał nagle.

- Och! Skąd wiesz?
- Nie jestem ślepy - zmarszczył brwi. - Inni mężczyźni

też nie są.

- Ależ ja ciężko pracuję fizycznie - zaprotestowała. - Go­

rąco mi.

94 WBREW WYROKOM LOSU

- Antalowi chyba też, sądząc po tym, jak na ciebie patrzy.

Łapy same mu się do ciebie wyciągają. Zlecam mu takie
zadania, żeby trzymać go z daleka od ciebie, ale to nie znaczy,
że możesz sobie na wszystko pozwalać i zachowywać się
prowokacyjnie - wycedził. - Od jutra masz nosić bieliznę.
Jasne?

- Jasne, szefie. - Oparła łokcie o biurko i niby przypad­

kiem zawadziła o stos maszynopisów. Zsunęły się na blat,
odsłaniając strony tytułowe. - O, przepraszam. To nowe
książki do wydania? - Błyskawicznie przebiegła wzrokiem
nazwiska autorów. Sami Węgrzy.

- Ułóż to z powrotem - rozkazał. - I niczego więcej nie

dotykaj. Na terenie biura masz nie tylko wyglądać, ale i za­
chowywać się odpowiednio. - Stojące na biurku dwa telefony
dzwoniły już od dłuższej chwili, lecz Vigadó nie zwracał na
to najmniejszej uwagi. - Mam dla ciebie następne zajęcie. Nie
chcę, żebyś uległa pokusie dorabiania na boku starym sposo­
bem. Dostaniesz dodatkowe pieniądze, ale za coś innego.

- Ale ja jeszcze nie skończyłam tej roboty.
- To nie ma znaczenia - uciął. - Niedługo przyleci nasza

nowa autorka z Anglii...

- Autorka z Anglii? - powtórzyła w osłupieniu.
- Tak. - Obserwował Mariann uważnie. - Zajmiesz się

nią. Będzie jej przyjemnie, gdy to rodaczka oprowadzi ją po
Budapeszcie, pokaże zabytki, ciekawe miejsca, domy towa­
rowe. Masz organizować jej czas, zabawiać, chodzić z nią po
zakupy i tak dalej. Tym razem będziesz damą do towarzystwa
dla przedstawicielki własnej płci - dodał ironicznie. - Jej bę­
dzie miło, ty trochę zarobisz, a ja nie będę musiał tracić czasu
na głupstwa.

WBREW WYROKOM LOSU 95

Starała się nie pokazać po sobie podekscytowania. Czyż­

by? Jeśli to 0'Brien, to stracił ją, zanim ją zyskał. Już Mariann

jej wyperswaduje współpracę z Vigadó. A jeśli nie o nią cho­

dzi? Jeżeli to tylko zbieg okoliczności?

- To jakaś sławna pisarka? Znam ją?
- Potem się dowiesz, teraz nie mam czasu. - Odebrał oba

telefony naraz i jeszcze wezwał sekretarkę, która pojawiła się
w ułamku sekundy i zaczęła mu coś referować.

Mariann przez chwilę patrzyła w niemym podziwie, jak

Vigadó załatwia sprawy z trzema osobami jednocześnie, po
czym wyszła bez słowa. Tak, od kilku dni w firmie zachodziły
ogromne zmiany. Nowy szef pracował jak mrówka i tego
samego wymagał od pracowników. Jak nożem uciął skończy­
ły się pogaduszki przy kawce, prywatne rozmowy telefonicz­
ne i obijanie się.

Pierwszego dnia zwolnił dwie sekretarki za spędzenie go­

dziny na plotkach. Drugiego dnia wyrzucił z gabinetu młodą
kobietę, która złożyła mu niedwuznaczną propozycję. Trze­
ciego wybuchła potężna awantura. Dieter Ringel, nie przebie­
rając w słowach, skrytykował zięcia za metody zarządzania
firmą, Vigadó nie pozostał mu dłużny. Asystentki miały ocho­
tę zatkać uszy, gdyż epitety padały ponoć niewybredne, ale
potem z dumą opowiadały wszystkim, że pan dyrektor wy­
szedł z tego zwycięsko i że jego racje zostały uznane.

Ze zdumieniem stwierdziła, że wszyscy byli po stronie

nowego szefa. Miała wrażenie, że gdyby tylko zechciał, to na

jedno skinienie zrzuciliby Dietera ze schodów. Nic z tego nie

rozumiała. Zagonił ludzi do roboty, a przecież wyglądali na
zadowolonych. Tryskali energią, pomysłami i zapałem do
pracy. W firmie zapanowała atmosfera entuzjazmu.

96 WBREW WYROKOM LOSU

Hm, właściwie mnie też to się udziela, pomyślała z nieja­

kim zdumieniem. U Lionela wszystko szło powoli i ospale,
tu zaś czuć, że coś się dzieje. Podoba mi się to, stwierdziła i
z uśmiechem dokończyła zeskrobywanie warstwy starej farby
z pośladków pucołowatego amorka pod sufitem. Zachichota­
ła. Chyba wysoko zaszłam, skoro czyszczę pupy aniołom?

- Och, Vigadó ma dzisiaj taki zły humor - poskarżył się

płaczliwie Antal, wchodząc do odnawianego gabinetu i zamy­
kając za sobą drzwi. - Zjedz ze mną obiad, Mimi. Potrzebuję
kogoś, kto by mnie pocieszył.

- Dzięki, ale nie skorzystam. - Zeszła na dół, by przysta­

wić drabinę do kolejnego amorka.

- Pomogę ci. - Podszedł i wziął ją za rękę.
- W ten sposób nie przestawisz drabiny. Zresztą Vigadó

zabronił zawracać ci głowę. Podobno masz dużo pracy.

- Jest teraz zajęty, rozmawia przez telefon z nową autorką.

- Wzruszył ramionami.

- To ciekawe. A jak ona się nazywa? To jakaś sława?
- O, jaka ciekawa. - Pogłaskał ją po policzku.
Mariann zacisnęła zęby. Miała ochotę go ugryźć, ale mu­

siała się powstrzymać. Może uda się z niego coś wyciągnąć.

- Jak każda kobieta - odparła wymijająco, po czym sięg-

nęła ręką do tyłu i wyciągnęła z puszki ociekający farbą pę­
dzel. Na wszelki wypadek. - No, powiesz, jak się nazywa ta
autorka?

- Jak mi dasz buziaka, to ci powiem.
Na samą myśl zrobiło jej się niedobrze.
- Przestań się wygłupiać... Och!
Antal bez dalszych ceregieli przyciągnął ją do siebie i za­

czął całować. Ogarnęło ją takie obrzydzenie i furia, że nawet

WBREW WYROKOM LOSU 97

nie musiała się zastanawiać nad sposobem obrony. Kolano
samo skoczyło jej do góry. Napastnik jęknął i zgiął się w pół,
a Mariann mściwie przejechała mu po głowie i po twarzy
pędzlem z szarą farbą.

Jakaś dłoń złapała Antala za gardło i cisnęła nim o ścianę.
- Won stąd! Żebym cię tu więcej nie widział! - wysyczał

Vigadó, a następnie wyciągnął przerażonego mężczyznę za
drzwi, gdzie po chwili rozległ się głuchy łomot i okrzyk bólu.

- Coś ty zrobił? - spytała bez tchu, gdy wrócił, trzęsąc się

ze złości.

- Zrzuciłem go ze schodów.
- No i po co? Przecież sama sobie z nim poradziłam.
- Ale inne mogłyby mieć z tym trudności - skwitował.

- Dlatego przynajmniej w mojej firmie nie będzie już napa­

stował żadnej kobiety.

- Wylałeś go?
- Żaden z moich pracowników nie będzie postępował jak

ostatnia szuja! - stwierdził stanowczo.

Mariann ściągnęła brwi.
- Taak? A ty sam nigdy nie próbowałeś wykorzystać swo­

ich pracownic? - spytała, gdyż pamiętała, co jej opowiadał
Lionel.

- Nigdy.
- Inaczej o tobie mówią. A nie przyszło ci do głowy, że

może zbyt pochopnie go wyrzuciłeś? W zasadzie nic się nie

stało. Chciał mnie tylko pocałować, dałam mu po łbie i po
krzyku.

Podszedł, chwycił ją za ramiona i spojrzał jej głęboko w oczy.
- Czemu tak go bronisz? Czujesz się winna, bo sama go

sprowokowałaś? Chciałaś zarobić?

98 WBREW WYROKOM LOSU

- Nie. - Skrzywiła się z obrzydzeniem na samą myśl. - Po

prostu przykro mi, że ktoś przeze mnie stracił pracę. W do­
datku wydaje mi się, że wykorzystując swoją władzę, wyrzu­

casz ludzi bez opamiętania. Tak się nie postępuje - powiedzia­
ła oskarżycielskim tonem.

- Wymień choć jedną osobę, którą zwolniłem niesłusznie

- zaproponował ostro. - Czy nie widzisz, że dzięki mojej
polityce ludziom pracuje się lepiej?

- No, właściwie... - przyznała z ociąganiem. - Ale nie

mam pojęcia, czemu to przypisać.

- Temu, że trzymam wszystkich żelazną ręką.
- Jak konie i kobiety? - spytała ze zjadliwą słodyczą.
Zignorował jej uszczypliwą uwagę.
- W firmie panował bałagan, lenistwo, lizusostwo, liczyły

się tylko układy. To spadek po zwyczajach panujących za
komunizmu. Ludziom się ńic nie chciało. I nagle przyszedł
ktoś, kto zaprowadził porządek, dał perspektywy awansu
i wyższych dochodów, ustalił jasne reguły. Teraz pracują ucz­
ciwie i są lojalni wobec firmy, a to daje im poczucie własnej
godności. Przedtem tego nie czuli - tłumaczył. - Są dumni
z szefa, którego mogą szanować. Dlatego nie mogę trzymać
takiego zastępcy, jak chciwy i służalczy Millassin.

Spodobało jej się to rozumowanie, ale nie zamierzała

mu tego mówić. I tak miał wyjątkowo wysokie mniemanie
o sobie.

- To twoja sprawa, ty jesteś szefem. Moją jest wycieranie

pup aniołkom. Przepraszam. - Bezskutecznie spróbowała
uwolnić się z jego uścisku. \

Vigadó nie mógł powstrzymać się od uśmiechu.
- Biedny Antal, zaczyna mi go być trochę żal. Nie wie-

WBREW WYROKOM LOSU 99

dział, na kogo się porywa... No, dobra, ubieraj się - zakomen­
derował.

- A niby dlaczego?
- Ponieważ nie pójdziesz ze mną na obiad w pochlapa­

nym farbą kombinezonie.

- Ja w ogóle nie idę z tobą na obiad - zareplikowała.
- Zamierzasz żyć powietrzem?
Machnęła ręką w kierunku dwóch pustych torebek po ja­

kichś chrupkach.

- Już jadłam.
- Chciałem pogadać o planach na nadchodzący weekend.

A najlepiej rozmawia się przy soczystym befsztyku, popi­

janym pysznym węgierskim winem, mając w perspektywie

strudel jabłkowy na deser oraz aromatyczną kawę. - Puścił ją
i z zadowoleniem oczekiwał na efekt.

- Och, przestań się znęcać! -jęknęła. - To gdzie idziemy?
Vigadó wybrał malowniczą staroświecką karczmę, po

czym z rozbawieniem patrzył, jak Mariann bez mrugnięcia
okiem pałaszuje ostro przyprawione dania.

- Fantastyczne - przyznała, gdy odsunęła ostatni pusty

talerz. - Dostanę jakiś deser?

- Ale najpierw coś mi obiecasz. - Uśmiechnął się przekor­

nie i dał znak kelnerowi.

- No, tak. Czułam, że coś się za tym kryje - westchnęła.
- Chcę, żebyś w jakimś eleganckim sklepie kupiła sobie

coś prostego, czarnego i z klasą. Oczywiście za moje pienią­
dze. I żebyś dziś wieczorem poszła ze mną na przyjęcie.

Spojrzała na niego nieufnie.

- Przyjęcie i kiecka za darmo? Nie wierzę - stwierdziła

cynicznie. - Musisz w zamian czegoś oczekiwać.

1 0 0 WBREW WYROKOM LOSU

- Owszem. Twojego towarzystwa.
- Jak mam to rozumieć? - spytała podejrzliwie.

Przez chwilę zwlekał z odpowiedzią, gdyż kelner przyniósł

deser. Mariann z pewnym ociąganiem zaczęła kroić posma­
rowany czymś dziwnym naleśnik.

- Nie smakuje?
- Nie przejmuj się, jak mam apetyt, to zjem cokolwiek.

- Nonszalancko machnęła widelcem.

- Nie jesteś zbytnio wybredna - skomentował.
- Pewnie, że nie jestem. Przecież przyjęłam twoje zapro­

szenie na obiad - odparła cokolwiek złośliwie.

- Ależ ty masz ostry język - stwierdził spokojnie. - Do­

brze, wracajmy do interesów. Otóż powinienem pokazać się
na pewnym przyjęciu, choć nie mam na to najmniejszej ocho­
ty. Muszę jednak załatwić kilka spraw, spotkać się z paroma
ważnymi osobami. Wolałbym jednak uniknąć zakusów ze

strony pewnych kobiet. Gdy pojawię się bez żony, mogę mieć

kłopot z uniknięciem niezręcznych sytuacji. Nie życzę sobie

żadnych flirtów.

- Zaczynam rozumieć...
- Będziesz udawać moją kochankę. Masz klasę, świet­

nie się nadajesz do tej roli. Bądź czujna, otwarcie zazdrosna
i trzymaj znudzone żony biznesmenów z dala ode mnie. Nie
zamierzam ryzykować utraty zyskownych kontraktów tylko
dlatego, że jakieś baby będą się do mnie kleić w czasie upoj­
nego tanga.

- Mam zostać czymś w rodzaju ochroniarza? - zażarto­

wała. - Ale czemu nie zaangażujesz do tej roli jednej z twych
licznych wielbicielek, żeby miłośnie wpatrywała ci się w oczy
przez cały wieczór?

WBREW WYROKOM LOSU

101

Skrzywił się.

- Bo potem nie mógłbym się jej pozbyć i miałbym nastę­

pny kłopot.

- Ty naprawdę nie lubisz kobiet - zauważyła zadumana.
- Tak samo jak ty nie lubisz mężczyzn - padła zaskaku­

jąca odpowiedź.

Już miała zaprzeczyć, gdy nagle zdała sobie sprawę, że

to właściwie prawda. Tyle razy zawiodła się na mężczy­
znach... Zakochiwała się, stawiała kolejny obiekt uczuć na
piedestale, ale za każdym razem ów ideał musiał runąć
z piedestału. Nie potrafiła znaleźć człowieka, którego mo­
głaby szanować za jego charakter. Wygląd, inteligencja
i piękne słówka to nie wszystko.

- Chyba masz rację. Tym niemniej przyjmuję propozy­

cję. Ale moja rola skończy się w momencie, gdy wyjdziemy
z przyjęcia - zastrzegła się. - Aha, przy okazji chciałam o coś
spytać. Skoro mam się zajmować tą twoją nową autorką,
chyba dobrze by było, gdybym znała choć jedną jej książkę.
Myślę, że sprawiłoby jej to przyjemność, nie sądzisz? Po­
wiedz, co napisała i jak się nazywa, a ja postaram się zdobyć

jakąś powieść. - Czuła, jak drżą jej ręce. Uda się, czy nie?

Wyglądało na to, że Vigadó rozważa jej propozycję, lecz

właśnie podano kawę. Jakby w zamyśleniu sięgnął po małą
czekoladkę i podał ją Mariann do ust. Serce zabiło jej mocniej.
Pozwoliła się nakarmić. Nie odrywając wzroku od jej twarzy,
wziął następną czekoladkę i zmysłowym gestem przesunął nią
po rozchylonych wargach Mariann. Po chwili zbliżył twarz

i zaczął muskać wargami jej uszy.

- Czarownica, istna czarownica! - szeptał z żarem, obsy­

pując jej uszy pocałunkami. - Lepiej już pójdę. Masz, kup

1 0 2 WBREW WYROKOM LOSU

sobie sukienkę. Spotkamy się w Hiltonie o ósmej wieczorem.
Będę czekał w holu.

Zanim zdążyła ochłonąć, już go nie było. No tak, nie dość,

że znów wykręcił się od udzielenia odpowiedzi na jej pytanie,
to jeszcze zrobił wszystko, żeby zawrócić jej w głowie. Teraz

już wie, że nie potrafi mu się oprzeć. Z pewnością nie omie­

szka tego dzisiaj wykorzystać. A ona nie będzie mogła opo­
nować, przecież ma udawać jego kochankę...

Niedobrze. Robi się coraz bardziej niebezpiecznie. Ale czy

ma jakieś inne wyjście? Jeśli nie pójdzie na przyjęcie, Vigadó
się niechybnie obrazi i gotów jest wybrać kogoś innego do
zajmowania się angielską pisarką. Nagle nogi się pod nią
ugięły i opadła na krzesło.

Co on powiedział? W Hiltonie? Akurat tam? To już nie ma

innych miejsc w Budapeszcie? Przecież łatwo może się wszy­
stko wydać. Jak mu wyjaśni fakt, że zajmuje jeden z najdroż­
szych apartamentów? Sytuacja wyglądała coraz groźniej. Na
samą myśl o zemście Vigadó dostawała gęsiej skórki. Jeśli się
zorientuje, że ponownie go oszukała...

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ze współczuciem wpatrywała się w stojącego nie opodal

hotelu starego człowieka, który grał na akordeonie. Musiał
być już mocno zziębnięty, jego dłonie dawno już przybrały
siną barwę, lecz niestrudzenie grał dalej, w dodatku bardzo
pięknie. Jednak ludzie mijali go obojętnie.

Mariann patrzyła na jego pochyloną siwowłosą głowę

i serce jej się ściskało. Właśnie zdecydowała pobiec na górę,
ubrać się ciepło i zanieść mu jakieś pieniądze, gdy naraz spo­
strzegła zbliżającego się Vigadó. Nerwowo przesunęła wilgot­
nymi nagle dłońmi po małej czarnej, która opinała jej ciało
niczym druga skóra. Gdzie się podział jej spokój i opano­
wanie?

Jednak niemal natychmiast zapomniała o swoim zdener­

wowaniu, gdyż jej uwagę przyciągnęła rozgrywająca się na
ulicy scena. Stary człowiek odłożył instrument, wyjął z kie­

szeni paczkę papierosów i niezgrabnie próbował ją otworzyć.
Wreszcie mu się udało. Trzęsącymi się dłońmi włożył papie­
rosa do ust i bezskutecznie usiłował go przypalić. Nagle Ma­
riann zrozumiała. Akordeonista był niewidomy...

Coś ją zaczęło ściskać w gardle. Dlaczego nikt o nim nie

pomyśli, dlaczego nikt nie zwróci uwagi? Nie, to nieprawda,
że nikt. Vigadó podszedł, powiedział coś i przypalił papierosa
zapalniczką.

1 0 4 WBREW WYROKOM LOSU i

Ze wzruszeniem patrzyła, jak rozmawiają przyjaźnie, a na

twarzy starego człowieka pojawia się uśmiech. Niewiarygodne!
Na zakończenie podali sobie ręce, jak dobrzy znajomi, a Vigadó
dyskretnym gestem wsunął do futerału kilka banknotów.

- Nie potrafię cię zrozumieć - szepnęła ze zdumieniem.

- Jaki ty naprawdę jesteś?

To wydarzenie uświadomiło jej, że musi zrewidować swoją

wysoce niepochlebną opinię o nim. Nie sądziła, że człowiek,
o którym opowiadano jej najgorsze rzeczy, mógłby się tak
pięknie zachować. A co najważniejsze, nie zrobił tego na
pokaz. Nie miał pojęcia, że ktoś go obserwuje.

Naraz przyszło jej do głowy, że Lionel nie przystanąłby,

żeby pomóc staremu grajkowi. Nie, trzeba odpędzić od siebie
takie myśli. Do licha, przecież ma nienawidzić Vigadó, ma go
przechytrzyć, ma go z zimną krwią oszukać. Tymczasem ser­
ce jej topnieje jak wosk na myśl o jego postępowaniu. Ależ
się wszystko komplikuje...

I czy on naprawdę musi wyglądać tak zabójczo, pomyślała

z urazą, gdy oddawał płaszcz do szatni. Brunet w czarnym
fraku i śnieżnobiałej koszuli. Szał. Wszystkie kobiety musiały
być tego samego zdania, gdyż nie odrywały od niego oczu.
Podobnie, jak stojący nie opodal mężczyźni pożerali wzro­
kiem rudowłosą piękność w obcisłej sukience z ogromnym
dekoltem na plecach...

Szedł w jej kierunku, a ona miała wrażenie, że jest zestre­

sowana jak nastolatka na pierwszej w życiu randce.

- Pozwól się przywitać, piękna pani - powiedział szar­

mancko, unosząc jej dłoń do ust. - Wyglądasz wprost czaru-

jąco - szepnął, po czym zawahał się. - Czy... Czy nie ze­

chciałabyś mi powiedzieć, jak masz naprawdę na imię?

WBREW WYROKOM LOSU 1 0 5

- Mariann - odparła zmienionym głosem.
- Mariann - powtórzył z niekłamanym zachwytem.
Nie wiedziała, że można tak pięknie wypowiedzieć czyjeś

imię, by stało się cudowną pieszczotą. Powiedz to jeszcze raz,

poprosiła w myślach. Powiedz...

-

C-co mam robić? - spytała z trudem, nie odrywając

wzroku od czarnych oczu o niezwykłym spojrzeniu.

- Nic... Mariann - uśmiechnął się leciutko. - Wystarczy,

że przez cały wieczór będziesz się wpatrywać we mnie tak,

jak teraz, a nikt nie ośmieli się wkroczyć pomiędzy nas. - Po­

całował ją lekko. - Jesteś prześliczna. Wiesz, bardzo mi się
podobają te kokardy na twojej sukience.

Ucieszyła się.
- Sama je przyszyłam. Bez nich wyglądała mniej ciekawie.
- To miło, że zechciałaś przygotować dla mnie taki pre­

zent. Nie mogę się doczekać rozpakowania go. Pochlebia mi,
że zadałaś sobie tyle trudu.

- Och, wcale nie o to mi chodziło...

Czyżby naprawdę nie o to, zapytała samą siebie. A kto

przebierał w satynowych kokardach, niemal przyprawiając
sprzedawczynię o ból głowy? Kto bez końca wypróbowywał
różne fryzury? Kto nie mógł się zdecydować na kolor szminki
i kredki do oczu? Kto trzy razy zmieniał makijaż?

- Dotknij mnie. - Pochylił się ku niej. - Właśnie weszli

moi znajomi. Pogładź mnie po twarzy, cokolwiek. Pamiętaj,
że nikt nie może mieć najmniejszych wątpliwości, że należę
do ciebie.

Dobrze by było... Och, cóż za bezsensowna myśl! Mariann

czuła, że serce ma w gardle, że trudno jej oddychać i że ręce

jej się trzęsą. Drżącą dłonią dotknęła jego włosów, potem

1 0 6 WBREW WYROKOM LOSU

smagłego policzka, silnie zarysowanej szczęki. Nie mogła już
dłużej walczyć ze sobą, musiała się do niego przytulić.

- Świetnie ci idzie - mruknął. - Moi znajomi nie spusz­

czają z nas oczu. Chciałbym tylko wiedzieć... - spojrzał jej
głęboko w oczy - ...czy tak znakomicie potrafisz udawać,
czy też twoje reakcje są autentyczne?

- Chyba byłabym niezłą aktorką, nie sądzisz? - odparła.

Nie przyzna się za nic na świecie, że to on tak na nią działa.

- Wyjątkowa przekonującą- zauważył z uśmiechem. Je­

go dłoń od niechcenia przesunęła się pieszczotliwie po nodze
Mariann. - Chodź. Rzućmy wszystkich na kolana.

Przy twoim wyglądzie, zabójczym uśmiechu i nienagan­

nych manierach nie będzie to trudne, skomentowała w my­
ślach. Objął ją i udali się na przyjęcie. Vigadó nie puszczał jej
od siebie ani na krok, z dumą przedstawiał znajomym i nie­
ustannie adorował. Nie zapominał o okazywaniu jej zaintere­
sowania nawet podczas rozmów o interesach. Każdy był prze­
konany, że są w sobie zakochani bez pamięci.

Podoba mi się to, stwierdziła w pewnym momencie z lek­

kim zdziwieniem, opierając się na jego ramieniu i leniwie

sącząc szampana. Trudno, jestem próżna, ale cieszę się, że to

ja towarzyszę takiemu przystojnemu, inteligentnemu i niesa­

mowicie męskiemu facetowi. Nagle jej pogodny nastrój prysł
w jednej chwili.

Siedząca po przeciwnej stronie stołu oszałamiająca blon­

dynka pochyliła się ku nim i położyła wypielęgnowaną rękę
na dłoni Vigadó.

- Musisz ze mną zatańczyć, mój drogi - mruknęła kuszą­

co i zachęcająco pochyliła się jeszcze bardziej, by lepiej wy­
eksponować ponętny dekolt.

WBREW WYROKOM LOSU 1 0 7

- Nie ma mowy. - Mariann bez ceregieli odtrąciła jej rękę

takim gestem, jakby odrzucała żmiję.

O matko, ja naprawdę jestem zazdrosna, pomyślała z nie­

pokojem.

Tamta kobieta zignorowała jej uwagę.
- Chodź, zatańczymy - nalegała.
- Jeśli jej dotkniesz, to gorzko tego pożałujesz - syknęła

Mariann.

- Ależ znamy się z Helgą od wieków - zaprotestował Vi­

gado. -Jej mąż jest...

- Zostań ze mną - poprosiła. Nie ścierpiałaby tego, by

obejmowała go jakaś...

- Zrozum, nie mogę odmówić. - Podniósł się.
Nie, nie chcę, nie zgadzam się!
- Kocham cię! - wyrwało jej się.

Śmiertelnie zdumiony Vigadó opadł na krzesło i wpatry­

wał się w nią bez słowa.

- Och! - jęknęła z rozpaczą. Musiała szybko pozbierać

myśli. - Jeśli ty... ty też mnie kochasz, to przecież nie chcesz
zrobić mi przykrości, prawda? - Starała się, by Vigadó sądził,
że ona tylko odgrywa swoją rolę.

- Oczywiście, moja słodka - szepnął. - Nie chcę.
- Nigdy bym nie podejrzewała, że staniesz się niewolni­

kiem jakiejś kobiety - wtrąciła uszczypliwie Helga. - Po tym,

jak obojętnie odnosiłeś się do Evy...

- Bycie czyimś niewolnikiem może być czasem ekscytu­

jące - zauważył i porozumiewawczo mrugnął do Mariann.

- Mmm, uwielbiam to - mruknęła niczym kotka, gdy Vi­

gado lekko ugryzł ją w ramię na użytek znajomych. - Och,
mój ty brutalu...

1 0 8 WBREW WYROKOM LOSU

Urażona Helga wstała od stołu i poszła szukać towarzystwa

gdzie indziej. Wymienili rozbawione spojrzenia, niczym para
urwisów, którym udało się splatać figla. Nagle poczuli się ze sobą
bardzo dobrze. Vigadó pochylił się, by ją pocałować, a Mariann
przyszło do głowy, że cudownie byłoby do niego należeć napra­
wdę. Z trudem odpędziła od siebie tę myśl.

- Świetnie dajesz sobie radę - rzucił od niechcenia.
- Lata praktyk - zażartowała.
- Ciekaw jestem, czy ten mężczyzna, któremu szczerze

wyznasz miłość, zorientuje się, że akurat jemu mówisz pra­
wdę? - powiedział z pewną goryczą.

Spuściła wzrok. Wcale go nie okłamała. To wyznanie pły­

nęło prosto z serca. Zrobiło jej się niesłychanie przykro, że
Vigadó sądził, iż powiedziała to z pełnym wyrachowaniem.
Z drugiej jednak strony przecież lepiej, żeby nie orientował
się w jej uczuciach? Zupełnie nie wiedziała, co ma o tym
myśleć.

- Hej, miałaś się mną zajmować - przypomniał nagle, gdy

tak siedziała pogrążona w ponurych rozważaniach. - Powin­
naś się trochę do mnie powdzięczyć.

- Wolałabym się pokłócić - odparła szczerze.
- Jesteś niemożliwa - roześmiał się. - Nic dziwnego, że

szaleję za tobą - szepnął.

Zrobiło jej się gorąco. Och, jakby to było cudownie, gdyby

mówił prawdę. Ale czy to możliwe, by czuł to samo co ona?

- Czy mogę prosić panią do tańca? - Jeden ze znajomych

Vigadó ukłonił się przed nią. - Widzę, że pani partner nie jest
do tego skłonny, pragnąłbym nadrobić jego zaniedbanie.

- Ta pani tańczy tylko ze mną. Nikt nie ma prawa jej tknąć,

jasne?

WBREW WYROKOM LOSU 1 0 9

Ta gwałtowna reakcja zaskoczyła ją. Przypomniała sobie,

jak ona w podobny sposób potraktowała Helgę.

- Dobrze, już dobrze. - Mężczyzna z uśmiechem pod­

niósł ręce do góry, jakby się poddawał. - Ale pamiętaj, że
niebezpiecznie jest zaniedbywać piękną kobietę. Zawsze znaj­
dzie się jakiś pocieszyciel.

- To prawda. Mogę cię prosić? - Gdy wyszli na parkiet,

objął ją z czułością. - Dziękuję za cierpliwość. Pozwalałaś mi
prowadzić interesy i nie narzucałaś się.

- Przecież wiem, że to dla ciebie ważne. - Zadrżała, gdy

przyciągnął ją bliżej do siebie.

- Nie tylko to. Ale teraz mam już wszystko, czego potrze­

buję.

Ja też bym chciała móc tak o sobie powiedzieć, pomyślała

melancholijnie. W następnej chwili pożałowała tego, gdyż
Vigadó, jakby czytając w jej myślach, zaczął to życzenie speł­
niać. Jego dłonie błądziły po nagich plecach Mariann...

- Czyli uważasz dzisiejszy wieczór za udany? - spytała

lekkim tonem, by nie dać po sobie niczego poznać.

- Bardzo udany. Firma zawrze korzystne umowy z innymi

korporacjami, gdyż udało mi się wejść w dobre stosunki z pa­
roma osobami. Obejdzie się bez różnych mało etycznych po­

sunięć, które sugerował Dieter, a których ja nie pochwalam.
W dodatku dzięki tobie nie uraziłem żon moich partnerów.
Wszyscy widzą, że możesz zrobić ze mną, co zechcesz. Świet­
nie się spisałaś. Wiedziałem, kogo wybrać na... ochroniarza.

- Czy zawsze byłeś taki pewny siebie?
- Przede wszystkim diablo uparty - mruknął, kołysząc ją

łagodnie w ramionach w rytm fokstrota. - Od dziecka wie­
działem czego chcę.

110 WBREW WYROKOM LOSU

- Bogactwa - zadrwiła z niechęcią.
- To jeszcze za mało - zaprotestował. - Pragnąłem wszy­

stkiego, co życie może dać. Widzisz, rodzice mieszkali w ma­
łej wiosce. Byli bardzo biedni. Po wyjątkowo ciężkiej zimie

mama zmarła na zapalenie płuc. Nie mieli czym palić w pie­
cu... Gdy ojciec przywiózł mnie do Budapesztu, byłem olś­
niony. - Uśmiechnął się lekko na to wspomnienie. - Postano­
wiłem, że muszę mieć swobodny dostęp do tych wszystkich
pięknych i wspaniałych rzeczy, które znajdowały się niemal
na wyciągnięcie ręki. Chciałem dotrzeć na szczyt, żeby mieć
szerokie perspektywy.

- Miałeś szczęście, że twoje pragnienia się spełniły.
- Nie - powiedział z przekonaniem. - Spełniły się, gdyż

dokładnie wiedziałem, czego chcę. Nie liczę na sprzyjające
okoliczności, tylko stawiam sobie cel, planuję, jak go osiąg­
nąć, po czym osiągam go. I zawsze stawiam na swoim.

- Zawsze? - spytała z powątpiewaniem, gdyż pomyślała

o jego nieudanym małżeństwie. - Och, przepraszam - zrefle­
ktowała się. - Nie chciałam cię urazić.

- Owszem, raz mi się nie powiodło., Ale to dlatego, że

pozwoliłem, by zawładnęły mną uczucia - odezwał się szor­
stko. - Więcej nie popełnię tego błędu.

Uniosła opartą na jego ramieniu głowę i przyjrzała mu się

uważnie.

- Niektórzy twierdzą - zaczęła z wahaniem - że ożeniłeś

się, żeby szybciej dojść na szczyt. - Przyszło jej jednak do
głowy, że nawet jeśli poślubił Evę z wyrachowania, to prze­
cież potem ją pokochał. Ale los go pokarał. Małżeństwo roz­

padło się i on cierpi z tego powodu.

- Ile ty masz lat? - spytał nagle.

WBREW WYROKOM LOSU 1 1 1

- Dwadzieścia trzy.

-

Miałem tyle samo, gdy się rozwiodłem. Ożeniłem się

bardzo młodo. Za młodo - skrzywił się cynicznie. - Wielu
rzeczy nie rozumiałem. Chciałbym bardzo, żebyś nie powtó­
rzyła moich błędów, Mariann.

- Dlaczego? - Głos jej zadrżał.
- Ponieważ widzę, że pod maską twardej, zdecydowanej

kobiety kryje się dziewczyna o złotym sercu, która jednak
próbuje na skróty dążyć do swoich celów. Ale widzisz, naj­
pierw trzeba się zastanowić, jakie będą konsekwencje. - Pa­
trzył jej w oczy z powagą i współczuciem. - Może się bo­
wiem okazać, że cena była za wysoka i że daliśmy się schwy­
tać w pułapkę. Uważaj, Mariann. Bardzo uważaj.

Gdy tak patrzyła na jego posmutniałą twarz, przypomniała

jej się legenda o niezwykle bogatym królu Midasie, który

obracał w złoto wszystko, czego dotknął. Wkrótce jednak
przekonał się, że ten dar był przekleństwem, gdyż odebrał mu
to, co ukochał najbardziej - córkę. I oto miała przed sobą
współczesnego Midasa. Ten, co prawda, nie miał córki, lecz

stracił ukochaną żonę.

- Dla mnie jest już za późno. Nie da się zmienić przeszło­

ści - ciągnął. - Ty jednak wciąż masz jeszcze szansę.

- O czym ty mówisz? - spytała podejrzliwie.
- Jesteś młoda, ambitna i silna. - W zamyśleniu dotknął pal­

cami płomiennych loków. - Zastanów się uczciwie, co chcesz
osiągnąć. I jak. I z kim. Pamiętaj, że każdy może chcieć cię
wykorzystać, z wyjątkiem twojej rodziny i... i mężczyzny,
z którym będziesz dzielić życie. Wobec innych bądź ostrożna.
Na przykład wobec szefa, który wplątał cię w paskudną sprawę

i dla którego się sprzedajesz. - Przyglądał jej się z uwagą.

1 1 2 WBREW WYROKOM LOSU

Jego troska wzruszyła ją do głębi. To, że mylił się co do

jej pracy, nie miało znaczenia, liczyły się intencje. Pragnął

ochronić ją przed rozczarowaniami, przed bólem, przed cier­
pieniem. Tak samo, jak ona pragnęła przynieść mu ulgę i za­
pomnienie. Gdyby tylko mogła uczynić jego życie szczęśli­
wszym. Och, co też jej przychodzi do głowy? Przecież to
czyste szaleństwo!

- Proszę, przemyśl to, co powiedziałem. Zastanów się nad

swoim stosunkiem do pozbawionego wszelkich skrupułów
człowieka, który wykorzystał cię do swoich celów - powie­
dział cicho i delikatnym gestem przytulił jej głowę do swoje­
go ramienia.

Tańczyli powoli w rytm łagodnej muzyki i Mariann rzeczy­

wiście rozważała jego słowa. Oczywiście nie chodziło o jakiegoś
nie istniejącego właściciela agencji towarzyskiej, o którym my­
ślał Vigadó, tylko o Lionela. O dziwo, wszystko się zgadzało.
Posłużył się nią, wpakował ją w nie lada tarapaty, a sam gdzieś
zniknął. Czeka, aż Mariann wszystko za niego załatwi i wcale
go nie interesuje, czy ona nie potrzebuje pomocy. Gdy westchnę­
ła ciężko, poczuła na skroni lekki pocałunek.

- Musimy poważnie porozmawiać - szepnął Vigadó.
- Słucham.
- Nie, nie tutaj. U mnie.
Zesztywniała w jego objęciach.
- Nie - zaprotestowała zdecydowanie, choć bardzo tego

pragnęła.

- Nie będę prowadził prywatnych rozmów w trakcie przy-

jęcia. Chodzi o Evę. I o ciebie.

- Ależ... - zaczęła, lecz zamknął jej usta tak czułym po­

całunkiem, że nie miała siły i ochoty dłużej się opierać.

WBREW WYROKOM LOSU 1 1 3

Zeszli do szatni i Vigadó odebrał swój płaszcz.
- Gdzie twój numerek? - spytał.
Pomyślała z rozpaczą, że gorszej idiotki świat nie widział.

Czemu nie wpadła na to, żeby przynieść z pokoju jakieś okrycie?

- Nie mam - odpowiedziała z ponurą determinacją.
- Tak przyszłaś? - zdziwił się. - Na taki mróz?
- Nie miałam nic odpowiedniego na taką okazję - skła­

mała na poczekaniu. - Przecież nie mogłam włożyć puchowej
kurtki do eleganckiej sukienki. Zamówiłam więc taksówkę
pod dom i szybko przebiegłam - tłumaczyła niezręcznie. -
Słuchaj, właściwie nie wiem, czy powinnam iść do ciebie...

- Już nie chcesz dowiedzieć się czegoś o tej pisarce, którą

masz się zajmować? - Otulił ją swoim ciepłym, miękkim
płaszczem.

Bez słowa skinęła głową, lecz zrobiło jej się głupio. Nie

chciała go więcej oszukiwać. Opiekował się nią, troszczył się
o nią. Miała wrażenie, jakby zdradzała przyjaciela. Ale teraz
było już za późno, by się wycofać.

- Tak, ale... - Nie wiedziała, jak ma to powiedzieć. - Mó­

wiłeś, że powinnam zacząć nowe życie. Ja też tego chcę.
Dlatego muszę zacząć szanować samą siebie. - Głos jej drżał.
- To znaczy, chodzi mi o to, że... - ciągnęła z trudem, stra­
szliwie zakłopotana. - Chyba nie byłoby w takim razie do­
brze, gdybyś... No, gdybyśmy...

- Rozumiem. Nie obawiaj się, nie zamierzam cię wyko­

rzystać, tak jak inni mężczyźni. Nie zrobię niczego wbrew
twojej woli - zapewnił.

Odetchnęła z ulgą. Musiała jednak przyznać szczerze sama

przed sobą, że była to ulga przemieszana z pewną dozą roz­
czarowania.

114 WBREW WYROKOM LOSU

- Chodź. - Otworzył przed nią drzwi i postawił kołnierz

marynarki. - Nie zamierzam udawać, że cię nie pragnę - ode­
zwał się po chwili zmienionym głosem. - Ale tym razem
postaram się być cierpliwy. Przez lekkomyślny pośpiech zni­
szczyłem mój związek z Evą. Ale tego nie mogę zniszczyć.

- Co masz na myśli? - szepnęła, poruszona do głębi.
Uśmiechnął się na widok jej zdumienia.
- To, że teraz już wiem, iż czasem lepiej zmierzać do celu

powoli. Tak czy owak, zdobędę to, czego pragnę.

- To znaczy co? - dopytywała się z uporem.
- Ach, te twoje usta... - mruknął z rozmarzeniem. - Ta­

kie namiętne, takie gorące... Mogłyby chyba rozpalić nawet
lodowiec.

- Niewykluczone, że zajdzie taka konieczność. Zamarz­

niesz, jeśli dalej będziemy się tak wlekli - odparła poirytowa­
na faktem, że nie odpowiedział na jej pytanie.

Roześmiał się tylko i przygarnął ją mocniej do siebie, żeby

nie poślizgnęła się na oblodzonym chodniku. Gdy dochodzili

do siedziby firmy, Mariann ponownie zaczęła się obawiać, że
zbyt pochopnie wyraziła zgodę. Pokładanie zbytniej ufności
w Vigadó mogło się okazać nad wyraz lekkomyślne.

- Skoro już musimy rozmawiać w cztery oczy, to równie

dobrze możemy zrobić to w biurze - zaproponowała. - Nie
musimy iść do ciebie na górę.

- Nie ma sprawy - zgodził się podejrzanie łatwo. - We­

jdziesz do mojego gabinetu i poczekasz na mnie przez chwilę.

Gdybyś zechciała zrobić kawę, byłbym ci wdzięczny. Ja tym­
czasem skoczę na górę, muszę coś zabrać z mieszkania. - Wy­

jął z kieszeni klucze, odczepił od nich jeden, pozostałe zaś

wręczył Mariann. - Postaram się szybko wrócić.

WBREW WYROKOM LOSU 1 1 5

Z osłupieniem wpatrywała się w leżący na jej dłoni pęk

kluczy. Z pewnością mogły otworzyć każdy zamek w biurze.
Każdy?

- O czym myślisz? - zagadnął znienacka.
Uśmiechnęła się, by ukryć zakłopotanie.
- Że też chce ci się nosić tyle żelastwa - zażartowała.

- Ćwiczysz podnoszenie ciężarów?

Gdy została sama, pobiegła wprost do jego gabinetu. Wie­

działa, że nie ma czasu do stracenia. Drżącymi dłońmi otwo­
rzyła drzwi, po czym dopadła upragnionej szafy. W nastę­
pnym momencie już wyciągała szufladę z literą „O".

- Zapomniałem ci powiedzieć...
Aż podskoczyła na dźwięk znajomego głosu. Vigadó pod­

szedł i położył dłonie na jej ramionach.

- Nie ma się czego obawiać, to tylko ja. - Z szatańskim

błyskiem w oku bacznie obserwował jej pobladłą nagle twarz.
- Przyszedłem ci powiedzieć, gdzie trzymam kawę.

- Och, przestraszyłeś mnie. Nie spodziewałam się...
- ...że tak szybko przyjdę? - dokończył ze słodyczą

w głosie. - Czego szukasz w moich papierach, Mariann?

- Nie miałam pojęcia, że to dokumenty. Chciałam znaleźć

kawę - tłumaczyła potulnie.

- A ja sądziłem, że raczej interesują cię informacje o mojej

nowej autorce.

Ogarnął ją lęk. Wszystko na nic. On wiedział.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Vigadó uniósł pytająco brwi.
- Czyż nie mam racji? Uparłaś się, że chcesz wiedzieć

o niej wszystko, a ponieważ nie uzyskałaś ode mnie żadnych
informacji na ten temat, postanowiłaś poszukać sama. - Puścił

ją, podszedł do ekspresu i nastawił wodę. - Jak ty wbijesz

sobie coś do głowy, to nie ma na ciebie siły, co?

W życiu nie czuła większej ulgi.

- Chcę być wobec niej uprzejma - powiedziała słabym

głosem.

- Obiecuję, że we właściwym czasie dowiesz się wszy­

stkiego. Najpierw jednak muszę ci opowiedzieć o czymś in­
nym, dlatego zwlekam z tamtym. - Zamknął otwartą szufladę
i wsunął klucze do kieszeni.

Do diabła, straciła taką okazję!
- Piję czarną i bez cukru. Zaraz wracam - rzucił przez

ramię i już go nie było.

Bezsilnie opadła na stojący przy biurku fotel. Niedobrze,

przestał jej ufać. Pamiętała, jak potrafi być niebezpieczny, gdy
kogoś o coś podejrzewa. Najrozsądniej byłoby natychmiast

stąd uciec. Nie, też źle. W ten sposób potwierdziłaby jego
domysły. Lepiej będzie zostać i zachowywać się jakby nigdy
nic. To powinno uśpić jego czujność. Wzięła się w garść.

WBREW WYROKOM LOSU

117

- Kawa gotowa - zaszczebiotała, gdy tylko usłyszała jego

kroki.

- Dziękuję - odparł tak dziwnym tonem, że Mariann za­

drżała. Filiżanki zachwiały się na podstawkach. Pośpiesznie
postawiła je na biurku.

- Coś nie tak?
- Nie. Popatrz na to.
Wzięła do ręki znaną już jej fotografię. Usiadła na fotelu,

ledwie rzucając okiem na zdjęcie.

- To twoja była żona.
- Nie tylko. Przypatrz się uważniej.
Zaintrygowana, przyjrzała się bliżej. W tle majaczyła jesz­

cze jedna postać. Mariann intuicyjnie odgadła, że to dziecko
Vigadó. Miało takie same czarne oczy, których spojrzenie
zdawało się przeszywać człowieka na wylot.

- To twoja córka, prawda?
- Tak. To Lindi - powiedział, nie patrząc na nią. - Dlatego

starałem się ułożyć sobie dobre kontakty z Evą, gdyż chciałem
być jak najbliżej dziecka. Tylko ją kochałem i tylko jej mi
brak. Ale wiem, że muszę o niej zapomnieć, gdyż w przeciw­
nym razie chyba oszaleję.

Mariann nie posiadała się ze zdumienia.
- Chcesz powiedzieć, że utrata żony niewiele cię obeszła?

- Dokładnie tak. - Usiadł i oparł się wygodnie. - Nigdy

nie kochałem Evy.

- Przecież ożeniłeś się z nią! - zawołała.
- Ludzie pobierają się z różnych powodów - zauważył

sucho. - Gdy urodziła się Lindi, zupełnie straciłem dla niej
głowę. Eva była zazdrosna o córkę, o moje uczucia, o moją

troskę. Dla małej byłem gotów zrobić wszystko. Moja żona

1 1 8 WBREW WYROKOM LOSU

nie mogła tego przeboleć. Do tej pory cały świat kręcił się
dookoła niej, rozpieszczonej, pięknej, bogatej. Wszyscy mieli
być na jej usługi... - Zacisnął szczęki, starając się opanować
emocje. Po chwili mówił dalej: - Z całych sił starała się
przeciągnąć dziecko na swoją stronę. Mała nic z tego nie
rozumiała, czuła się rozdarta między matką a ojcem, cierpiała.
Nie mogłem patrzeć, jak się męczy.

- I dlatego się rozwiodłeś - odezwała się cicho.
- Nie miałem wyboru. Eva zniszczyłaby własne dziecko,

byleby tylko mnie ukarać. Ale trudno ją potępiać. Ona nie
umie kochać, nikt jej tego nie nauczył. Zawarliśmy umowę,
że będę mógł widywać się z Lindi, jeśli zachowam nasz roz­
wód w tajemnicy.

- Ale okazało się, że nie jest to takie proste - zauważyła,

by zachęcić go do dalszych zwierzeń.

- To było jak jątrząca rana, musiałem z tym skończyć. Eva

dręczyła mnie na wszelkie sposoby. Mówiła, gdzie mam się
udać, by zobaczyć córkę, rzucałem wszystko, wsiadałem do
samolotu, po czym okazywało się, że w umówionym miejscu
nikt na mnie nie czeka. Odsyłała moje prezenty dla małej...

- Dlatego postanowiłeś wyrwać się z tego piekła i żyć bez

nich obu - powiedziała ze współczuciem. Wreszcie zrozumia­
ła znaczenie tej pamiętnej sceny w jego sypialni. Jednocześ­
nie miała wrażenie, że kamień spadł jej z serca. Nie kochał
Evy. Prawdopodobnie nie kochał żadnej kobiety. Jedynie cór­
kę. Co za ulga! - Ile Lindi ma lat?

- Osiem.
- Och! Przecież ty masz dwadzieścia sześć! Musiałeś być

bardzo młody, gdy poznałeś przyszłą żonę.

- Owszem. Byłem szczeniakiem, który pętał się przy ho-

WBREW WYROKOM LOSU 1 1 9

telach i zarabiał oprowadzaniem turystów po Budapeszcie.

Miałem osiemnaście lat, ona dwadzieścia dwa. Była uparta
i zbuntowana. Chciała za wszelką cenę pokazać, że ma własne
zdanie. Już pierwszego dnia trafiłem do jej łóżka. Papcio
zakładał tu filię swojego wydawnictwa, a jego ukochana có­
reczka zabijała czas romansowaniem z jakimś ubogim chły­
stkiem - stwierdził z gryzącą ironią.

- Ty naprawdę jej nie kochałeś - zauważyła z lekką dez­

aprobatą.

- Bardzo często seks nie ma nic wspólnego z miłością,

sama o tym wiesz najlepiej - oznajmił zimno. - Przez dwa
miesiące poznawałem inny świat. Jej świat. Eleganckie restau­
racje, luksusowe hotele, towarzystwo, blichtr... Spodobało mi
się to wszystko...

- Po czym wpadliście - zauważyła cicho.

Spojrzał na nią ponuro.

- Ja tak, ale nie Eva. Doskonale wiedziała, co robi. Zaszła

w ciążę i uparła się, że mam ją poślubić. Jej ojciec szalał, ale
zagroziła, że ucieknie z domu. Żadnemu z nas nie pozostawi-
ła wyboru. Dieter postarał się zrobić ze mnie człowieka na
poziomie, wprowadził mnie w interesy. Miałem zobowiąza­
nia wobec nich dwojga. - Mówił tak beznamiętnie, jakby
dotyczyło to kogoś innego. - Uznałem więc, że poślubienie
Evy będzie ceną, jaką zapłacę za wejście do lepszego świata.

- I zyskałeś wszystko. Z wyjątkiem szczęścia - szepnęła

z przejęciem. Porównanie Vigadó do króla Midasa okazało się
trafniejsze, niż przypuszczała.

- To się jeszcze da naprawić. - Posłał jej zagadkowe spo­

jrzenie. - Sądzę, że znalazłem kobietę, która pomoże mi wy­

leczyć rany. Chodź do mnie - poprosił. - To, co mam ci do

120

WBREW WYROKOM LOSU

powiedzenia, jest zbyt intymne, by krzyczeć przez całą dłu­
gość stołu. Chodź.

Jakby kierowana tajemniczym impulsem, posłusznie wsta­

ła i podeszła do niego. Przyciągnął ją do siebie. Stała między

jego kolanami i nie była w stanie uciec, gdy jego ręce wślizg­

nęły się pod sukienkę.

- Ależ ty na mnie działasz... - powiedział zdławionym

głosem, gdy trafił na koronkowe podwiązki.

- O ile dobrze pamiętam, to miałeś nie wykorzystywać

sytuacji - przypomniała z urazą. Zaufała mu i ponownie się
zawiodła. Po raz kolejny wpadła w zastawioną przez niego

pułapkę.

- Wolałbym nie łamać mojej obietnicy i nie zmuszać cię

do niczego. Ale gdybyś sama zechciała... - przekonywał ci­
cho. - Mogłabyś znów uczynić mnie mężczyzną.

Wpatrywała się w niego z osłupieniem. Przecież siedział

przed nią stuprocentowy mężczyzna! O co mu chodziło?

- Po raz pierwszy od sześciu lat pragnę kobiety - wyznał

z determinacją. - Od czasu gdy zacząłem się dusić w mojej
złotej klatce, nic już nie sprawiało mi przyjemności. Nie mia­
łem ochoty na nic, nawet na seks.

- Ty? - wykrztusiła z najwyższym zdumieniem.
- Ja. Ironia losu, nieprawdaż? Wszyscy sądzili, że uga­

niam się za spódniczkami, podczas gdy ja patrzyłem na ko­
biety z niechęcią po tym piekle, jakie mi zgotowała moja
żona. Aż nagle zjawiłaś się ty. Zupełnie inna. Dunina, nieod­

gadniona, piękna, pełna seksapilu. Poczułem, że znów budzę
się do życia.

- Och! - Delikatnie dotknęła jego lśniących kruczoczar­

nych włosów.

WBREW WYROKOM LOSU

121

- Dlatego Eva nigdy nie była zazdrosna o moje rzekome

podrywki. Wiedziała, że nie jestem nimi zainteresowany w ta­
kim samym stopniu, jak nie jestem zainteresowany nią. Do
momentu, gdy zobaczyła nas razem...

To znaczy, że Lionel się mylił. W dobrej wierze powtórzył

jej zwykłe plotki o niemoralnym prowadzeniu się Vigadó. Jak

to dobrze...

-

Okazujesz mi ogromne zaufanie - zauważyła cicho.

- Ponieważ cię potrzebuję. - Jego ręce zmysłowo pieściły

jej uda wciąż wyżej i wyżej. - Pragnę cię, Mariann. Ale gdyby

zależało mi tylko na seksie, to wziąłbym cię już dawno, gdyż
bez ciebie męczę się jak potępieniec. Ale to coś więcej niż
pożądanie.

- Więcej? - powtórzyła z jękiem, gdy jego niecierpliwe

dłonie zaczęły badać obszary, których dotąd nie śmiał dotknąć
żaden mężczyzna.

Wstał, jednym ruchem zmiótł z biurka papiery i położył ją

na blacie. Gwałtownym gestem obciągnął sukienkę do dołu,
odsłaniając kształtne piersi. Spojrzał na nie z takim zachwy­
tem, że natychmiast przeszła jej ochota na protestowanie.
Zamiast tego ogarnęła ją duma i radość. Jak to cudownie, że
wydaje mu się tak pociągająca.

- A teraz rozpakuję mój piękny prezent - szepnął i po

chwili sukienka miękko spłynęła na podłogę. Vigadó nie od­
rywał roziskrzonych oczu od półnagiej Mariann, której wdzię­
ki osłaniały tylko jedwabne figi. Oprócz tego miała na sobie

jedynie pończochy i czarne szpilki.

- Dosyć. Musimy przestać - zaprotestowała słabo.
- Nie możesz mi tego zrobić - przekonywał. - Przecież

mnie tak nie zostawisz.

t

1 2 2 WBREW WYROKOM LOSU

- Ale chyba nie tutaj. - Rozpaczliwie próbowała zyskać

na czasie. Potrzebowała zebrać myśli. Wiedziała, że jeśli nie
weźmie się w garść, ulegnie. - Och! - zawołała, gdy przycis­
nął ją do stołu swoim ciężarem i zaczął całować jej piersi.
Nagle poczuła, że już nie ma siły się bronić.

- Właśnie, że tutaj. Teraz, zaraz, natychmiast. - Gorącz­

kowo zdzierał z siebie marynarkę, krawat i koszulę. - Wiem,
że też tego chcesz. Widzę to w twoich oczach, one nie kłamią.
Przestań grać na zwłokę, nie dręcz mnie dłużej, zaspokój mój
głód... - szeptał żarliwie. - Czekałem na ciebie sześć długich
lat... - Ściągnął jej szpilki i zdjął pończochy.

Zamknęła oczy. Gdyby wiedział, że nikt przed nim jej tam

nie dotykał... On, który sądził, że należała do wielu męż­
czyzn. Gdyby mógł zrozumieć, co ona w tej chwili czuje, na

jak wiele mu pozwala.

- Dotknij mnie, Mariann - zażądał. - Inaczej chyba osza­

leję. Muszę cię mieć, choćbym miał za to oddać ci serce
i duszę, choćbym miał zostać twoim niewolnikiem!

Patrzyła na niego błagalnie. Jak mógł ją okłamywać w ta­

kim momencie?

- Mówiłem ci, że to coś więcej niż pożądanie. - Ujął jej

dłoń, pocałował, po czym położył na swoim ciele. Przebiegł

ją dreszcz. - Nawet nie wiesz, na co się narażam. Jestem na

prostej drodze do zakochania się w tobie.

Czyż jakakolwiek kobieta potrafiłaby oprzeć się takim sło­

wom? Mariann miała wrażenie, że otwierają się przed nią
wrota raju. Ale czyż mogła w to uwierzyć?

- Ty i uczucie? Przecież nieraz powtarzałeś, że...
- Nie myśl o tym. Po prostu pomóż mi. Wyciągnij mnie

z piekła. Tylko ty jedna możesz to zrobić, ty, która jesteś

WBREW WYROKOM LOSU 1 2 3

zarazem czarownicą i aniołem, dziewczyną o złotym sercu
i wcieleniem seksu - szeptał, pokrywając gorącymi pocałun­
kami jej gładką skórę.

Jak miała się bronić, gdy jego wyznania czyniły spustosze­

nie w jej umyśle, gdy jego usta i ręce skutecznie przełamy­
wały wszelki opór? Ogarnęła ją słodka niemoc.

- Nie - jęknęła, podejmując ostatnią próbę.
- Za późno, moja słodka.
Za późno... Jakie straszne, a zarazem jakie cudowne sło­

wa! Przyniosły jej obietnicę spełnienia, zaspokojenia dręczą­
cego głodu, jaki odczuwała od pierwszej chwili, gdy spoczęło
na niej spojrzenie płonących oczu Vigadó.

Czuła na sobie ciężar jego nagiego ciała. Tak bardzo pra­

gnęła stać się jego częścią, stopić się w jedność, oddać mu
siebie, swoją niewinność, swoją kobiecość, uczynić go szczę­
śliwym, a zarazem zaznać rozkoszy należenia do tak niezwy­
kłego mężczyzny...

Ale co będzie potem? Tak łatwo ulec, a tak trudno żyć

potem dalej. Czy miłość osłoni ją przed wstydem i wyrzutami

sumienia?

Miłość... Ona jedna...
Kochała go, nie miała co do tego wątpliwości. Ale może

i to by jej nie przekonało. Dopiero jego czułość i delikatność
przeważyły szalę. Pragnął jej do szaleństwa, jednak dotrzy­
mywał słowa i nie chciał postąpić wbrew woli Mariann. Nie­
strudzenie obsypywał ją pieszczotami, adorował ją i czekał na

jej przywolenie. Nie oparłaby się temu, nawet gdyby była

z kamienia.

- Tak, Vigadó - wypowiedziała wreszcie to magiczne sło­

wo. - Tak...

1 2 4 WBREW WYROKOM LOSU

A potem świat zawirował wokół niej. Vigadó błędnie

zrozumiał jej okrzyk i to, co potem nastąpiło, było istnym
szaleństwem. Przez głowę Mariann, rozdartej pomiędzy bó­
lem a niewyobrażalną rozkoszą, przemknęła myśl, że po­
winna teraz umrzeć. W przeciwnym wypadku chyba po­
strada zmysły...

- Moja, moja, wreszcie moja - powtarzał w upojeniu.

Co za cudowne słowa. Tak bardzo pragnęła, by stały się

prawdą, lecz wiedziała, że to niemożliwe. Zbyt wiele ich
dzieliło. Gdyby można było wszystko odmienić, cofnąć czas,
uniknąć kłamstw... Intuicja podpowiadała jej, że stanowiliby

idealną parę. Wiedziała, że już nigdy nie spotka takiego męż­
czyzny. Wydawało się, że są dla siebie stworzeni. Ale wyroki
losu były nieubłagane.

Vigadó miał podobne odczucia.
- Co ty ze mną wyprawiasz? - wykrztusił, podniósł ją i

z furią przycisnął do ściany, strącając na podłogę jakieś obra­
zy. - Chyba rzuciłaś na mnie czary. Jeszcze żadna kobieta...
Och, nienawidzę cię za to! Diablica! - wyrzucał z siebie bez­
ładny potok słów i kochał się z nią jeszcze namiętniej.

Wyglądało to tak, jakby chciał ją ukarać. Mariann odgadła,

że nienawidzi jej za bycie - w jego mniemaniu - kobietą
lekkich obyczajów, za jej wyimaginowanych kochanków, za

jej nie istniejącą niemoralną przeszłość. Domyślała się też, że

równie silny gniew odczuwał w stosunku do samego siebie.
Dać się opętać dziewczynie, która sprzedawała swoje ciało...
Jego także ta sytuacja przerosła. On też był oszołomiony
wyrokami losu, które rzuciły ich sobie w ramiona, by ich
wkrótce nieuchronnie rozdzielić.

- Nie krzywdź mnie! - krzyknęła, gdy jego gwałtowne

WBREW WYROKOM LOSU 1 2 5

ruchy sprawiły jej ból. Nieokiełznana pasja Vigadó zaczęła ją
przerażać. - Przecież ja cię kocham!

I wtedy pocałował ją tak, że wszystko wokół zawirowało

i zniknęło w złocistym wirze, który ją nagle ogarnął, osunęli
się na podłogę, i mogłaby minąć chyba cała wieczność, i na­
wet świat mógł się skończyć, ale oni nie zauważyliby te­
go, niepomni na nic, pochłonięci bez reszty sobą, zanurzeni
w bezgranicznym zachwycie i oddaniu...

Zza okna dobiegały odgłosy miejskiego życia. Leżąca na

miękkim dywanie Mariann powoli uniosła powieki. Niezatar­
te wspomnienia ostatniej nocy stanęły jej przed oczami jak
żywe. Na bladej twarzy pojawił się rumieniec.

Nigdy nie sądziła, że ludzie mogą się tak zachowywać...

Ale przecież nie było w tym nic zdrożnego, pomyślała nagle.
Żadnej perwersji, przemocy, nic, o co podejrzewała Vigadó

i czego się skrycie obawiała. Owszem, była to noc czystego
szaleństwa, lecz wynikało ono z uniesienia... i do pewnego
stopnia z rozpaczy. Przecież nie istniała dla nich perspektywa
wspólnej przyszłości. Kilka godzin, a może parę dni miało im
wystarczyć na całą resztę życia.

Nie, nie, nie powinna była tak postąpić. Nie wolno jej

wspominać rozkoszy, jaką sprawiał jego dotyk. Uwiódł ją. Ją,
tak dotychczas wyniosłą i niedostępną. Co się z nią stało?
Oddała mu nie tylko ciało, ale również serce i duszę. Zapo­
mniała o swoich zasadach, o swoim wychowaniu, o swoim
ojcu... Matko jedyna, co by tata na to powiedział! Z rozpa­

czą zakryła dłońmi płonącą ze wstydu twarz. Nie mogła pa­
trzeć na biurko, na którym... Na fotel, gdzie... A pod tamtą
ścianą...

1 2 6 WBREW WYROKOM LOSU

Podniosła się chwiejnie, z determinacją otworzyła oczy

i rozejrzała dookoła. Gabinet przypominał istne pobojowisko,
a na podłodze wśród porozrzucanych ubrań spał Vigadó, z tak
spokojnym i szczęśliwym wyrazem twarzy, że zapragnęła

przyklęknąć i pocałować go. Szybko jednak stłumiła ten na­

gły impuls.

Przestań się wreszcie łudzić, idiotko. Naprawdę wierzysz

w to, że przez sześć lat nie miał kobiety i że właśnie ty uczy­
niłaś go z powrotem mężczyzną? Jego? Śmiechu warte! Dałaś
się nabrać i tyle. Głupia gęś...

Z determinacją zaczęła zbierać swoje rzeczy. No tak, bie­

lizna w strzępach. Na szczęście sukienka ocalała. Ubrała się
szybko, gdyż pragnęła opuścić to miejsce, którego wspomnie­
nie będzie ją prześladować do końca życia. Ale najpierw ma
coś do zrobienia.

Jeśli Vigadó sądzi, że ją pokonał, to się grubo myli. Prze­

grana bitwa nie oznacza przegranej wojny. Zacisnęła zęby
i bezszelestnie podeszła do miejsca, gdzie leżał znajomy pęk
kluczy. Schyliła się po nie i wtedy jej wzrok padł na jakieś
papiery, które wysunęły się z przewróconej teczki Vigadó.
Maszynopis powieści. Tknięta nagłym przeczuciem, wyjęła
go ostrożnie. „Córki Irlandii"... Mary 0'Brien!

Na karcie tytułowej widniała ręcznie napisana notatka.

Adres... Visegra'd! Wiedziała, gdzie to jest! Nie opodal Bu­
dapesztu, nad Dunajem. Czyli Mary przebywa na Węgrzech?
Przecież miała dzisiaj przylecieć z Londynu? Nieważne, trze­
ba tam jechać jak najszybciej.

Pośpiesznie wsunęła szpilki, by wymknąć się niepostrze­

żenie, lecz przedtem zerknęła na pierwszą stronę i aż ją za­
tkało z wrażenia. Niewiarygodne! Nie przypominało niczego,

WBREW WYROKOM LOSU 1 2 7

co 0'Brien napisała do tej pory. Było sto razy lepsze. Nie
mogła się oderwać od lektury. Z wypiekami na twarzy prze­
wróciła kolejną kartkę. Genialne! To będzie bestseller!

- Prawda, że wspaniałe?

Och! Mariann gwałtownie obróciła się na pięcie. Vigadó

nadal spoczywał na podłodze, opierając się wygodnie na
łokciu.

- Rzeczywiście - przyznała szczerze. - Ogromnie mi się

podoba. Czy mogłabym to sobie pożyczyć? - spytała pozor­
nie obojętnym tonem.

- Czy mam rozumieć, że zamierzałaś tak po prostu wyjść

z tą książką, zostawić mnie tutaj i oddać się lekturze? - Jego
głos wyrażał dezaprobatę.

- Nie miałam śmiałości spojrzeć ci w twarz - wyznała.
- Odłóż ten maszynopis z powrotem - nakazał spokoj­

nym głosem. - Zostanie tutaj. Ty też.

Posłuchała go z ociąganiem.

- Chcę już iść - powiedziała, nie kryjąc niechęci.
- Po tym, co się tu działo? - Roześmiał się i wstał, ani

trochę nie skrępowany swoją nagością. - Spójrz, jak to wy­
gląda!

Poczuła, że znów się czerwieni.
- Posprzątam...
- Nie ma mowy! Czy nie rozumiesz, że ten bałagan do­

skonale odzwierciedla to, co się teraz dzieje w mojej głowie,
w mojej duszy? Dzisiejszej nocy wyzwoliłaś mnie, ale zara­
zem wzięłaś w posiadanie. Obudziłaś we mnie coś, o czym 1
nie wiedziałem, że istnieje. - Jego twarz nagle spochmurniała.
- A robiłaś to tylko po to, by wykonać swoje zadanie...

- O czym ty mówisz? - spytała czujnie.

1 2 8 WBREW WYROKOM LOSU

- Proszę, przestańmy się wreszcie okłamywać. Już od

dawna nie mam wątpliwości, że wynajęto cię, byś zabrała mi
Mary 0'Brien.

Zrobiło jej się strasznie wstyd. Wiedział, że go oszukuje.

Mógł ją za to ukarać, dzisiejszej nocy miał okazję, by się
zemścić, a nie uczynił tego. Oprócz zawstydzenia czuła jed­
nak również ulgę. Sądził, że ją wynajęto. To znaczy, że nie
znał całej prawdy. Gdyby odkrył, że pracuje w wydawnictwie
Lionela, chybaby ją rozdarł na strzępy...

- Przykro mi, że musiałam cię oszukiwać - powiedziała

cicho.

- W takim razie niech cię pocieszy fakt, że ja też nie

grałem do końca uczciwie - wycedził. - Od pierwszej chwili
wiedziałem, że będziesz moja. - Uśmiechnął się ironicznie na
widok szeroko otwartych oczu Mariann. - Ale sam też wpad­
łem w pułapkę, którą zastawiłem na ciebie - dodał. - Nie
wiedziałem, że gdy już cię zdobędę, nie będę w stanie o tobie
zapomnieć. Nie pozwolę, żebyś odeszła. Zostań ze mną.

O cudzie, o radości niespodziewana, czyż mogło ją spotkać

coś cudowniejszego?

- Nie! - zawołała drżącym głosem. - To niemożliwe!
- Co, nie chcesz sypiać z wrogiem swojego szefa? -- za­

kpił z goryczą.

- Mam swoje powody. Nie i już!
- Zastanów się - zasugerował spokojnie. - Pomyśl, czego

naprawdę pragniesz i zdobądź to.

Nie musiała się zastanawiać. Jej marzenie ucieleśniło się

i stało przed nią, wystarczyło wyciągnąć rękę. Ale nie mogła

tego zrobić. Bała się, że wkrótce stałaby się zabawką w jego
rękach. Gdyby poddała się ogarniającej ją miłości, oddałaby

WBREW WYROKOM LOSU 1 2 9

mu władzę nad sobą, a ten twardy, bezwzględny mężczy­
zna bez wahania uczyniłby ją swoją niewolnicą. Nie, po sto­
kroć nie!

- Zrozum, byłoby głupotą tak się po prostu rozstać - prze­

konywał, ubierając się bez pośpiechu. - Przecież było nam
razem fantastycznie. Zostań. Bez żadnych zobowiązań.

- Nie bardzo to pojmuję. Chcesz, żebym została, choć

wiesz o mnie wszystko?

- Już mi nie przeszkadza, że jesteś prostytutką - stwier­

dził. - Nie dbam też o to, że pracujesz dla jednego z moich
wrogów i kłamiesz, że nie wiesz, kim on jest.

- A wiem? - spytała zaczepnie.

Spojrzał na nią uważnie.

- Tak samo dobrze jak ja. Lionel Marshall - oznajmił

krótko. - To dla niego Mary przedtem pisała.

- Dopóki jej nie podkupiłeś - syknęła z furią. Przegrała.

Pierwszy raz w życiu.

- Tak ci powiedział? - warknął.
- A co? To nieprawda? - zaatakowała, chociaż w głębi

serca pragnęła, by Lionel skłamał.

- Zostań ze mną, a się przekonasz - zaproponował.
Żachnęła się.
- Więcej się z tobą nie prześpię! Wybij to sobie z głowy.
Zaśmiał się szatańsko.
- A kto mówi o spaniu? Nie dam ci zmrużyć oka, moja

słodka.

Mariann zacisnęła zęby.
- Zaczynam żałować, że wyleczyłam twoją oziębłość.

- Nie wierzę. - Z uśmiechem rozbierał ją wzrokiem. Wie­

działa, że powinna wyjść, lecz nie mogła się ruszyć. - Gdy-

1 3 0 WBREW WYROKOM LOSU

byśmy tego nie zrobili, stracilibyśmy najbardziej niezwykłe
doświadczenie w życiu. Mariann, my jesteśmy dla siebie

stworzeni. To niemożliwe, byśmy przeżyli coś podobnego
z kimś innym. - Mówił to z taką pasją i z tak głębokim prze­
konaniem, że nie wierzyła własnym uszom. Zupełnie nie wie­
działa, co ma o tym wszystkim myśleć. - Musisz zostać. Czy
nie zechciałabyś spotkać się z Mary? - zagadnął niewinnym
tonem.

Nie posiadała się z oburzenia.
- Skończ wreszcie z tymi sztuczkami! - parsknęła jak

kotka. - Owszem, mamy sobotę, ale jest druga po południu.
Wydawało mi się, że mieliśmy się z nią zobaczyć rano. Są­
dzisz, że czeka na nas do tej pory?

- Przełożyłem to na wtorek - oznajmił obojętnie. ~ Wie­

działem, że dzisiaj będziemy zajęci czymś innym.

- Wiedziałeś?!

Wzruszył ramionami.
- Chyba się nie pomyliłem, prawda? - rzucił cierpko. - To

jak będzie? Daję ci szansę. Możesz się zobaczyć z 0'Brien

i spóbować ją namówić, by wróciła do Marshalla.

- Czy ty przypadkiem nie jesteś zbyt pewny siebie? - spy­

tała z przyganą.

- Nie bardziej niż ty, moja droga. - Spokojnie zawiązywał

sznurowadła. - Gdy się spotkaliśmy, uważałaś mnie za nie­
wyżytego podrywacza, żeby nie użyć bardziej dosadnych
określeń. W twojej opinii potrafiłem wzbudzić w kobie­
cie pożądanie, ale nic więcej. I tu popełniłaś błąd - mruknął
w zamyśleniu. -Uraziłaś moją dumę. Postanowiłem udowod­
nić ci, że się mylisz. Wiedziałem, że jeśli rozegram to umie­

jętnie, to uda mi się zdobyć twoje serce.

WBREW WYROKOM LOSU 1 3 1

Poczuła, że robi jej się słabo. Mimo wszystko nie pode­

jrzewała go o takie wyrachowanie.

- A która kobieta oparłaby się łzawej historyjce o utraco­

nej córeczce? - W jej głosie brzmiało rozgoryczenie.

- Nie zmyśliłem tego - zaprotestował z oburzeniem.

- Chciałem, byś znała prawdę o moim życiu. Zaufałem ci.

- A ta bajeczka o twojej oziębłości? - atakowała dalej.
- Również to nie było kłamstwem.
Nie patrzył na nią, więc nie dostrzegł jej zaciśniętych pięści

i zimnej nienawiści w oczach. Nie odrywała od niego pełnego
odrazy wzroku. Był na tyle niemoralny, że potrafił wykorzy­
stać nawet swoją życiową tragedię. Posłużył się nieszczę­
ściem, które go spotkało, by dostać to, co chciał otrzymać.
Z premedytacją robił wszystko, by ją w sobie rozkochać.

Okazał się gorszy, niż przypuszczała. Pozbawiony wszel­

kich skrupułów drań, niegodziwiec, nikczemnik, wyliczała
w myślach. Ale mimo tego, że aż kipiała ze złości, starała się
niczego po sobie nie okazywać. Rozluźniła dłonie, podeszła
do okna i wyjrzała przez nie z pozorną obojętnością. Gdy

patrzyła na śnieżne zaspy, oszronione drzewa i krę na Dunaju,
miała wrażenie, że jej serce również zamienia się w lód.

Dobrze więc. Chciał wojny, będzie ją miał.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Tak, pokusa wzięcia odwetu była zbyt silna, by Mariann

mogła się jej oprzeć. Postanowiła nie wycofywać się z gry, co
więcej, mieć w niej ostatnie słowo.

- No cóż, przyznaję, że do pewnego stopnia udało ci się

zawładnąć moim sercem - zauważyła bezbarwnym głosem.
- Ale nie powiem, bym była tym zachwycona.

Uśmiechnął się.
- Szczerze mówiąc, dla mnie to też jest pewien problem.

Ostatecznie straciłem Lindi, jedyną osobę, na której mi zale­
żało i nie było w moich planach zastępowanie jej kimś innym.

Sytuacja przybrała nieco inny obrót, niż się spodziewałem.

Dlatego uważam, że powinniśmy dać sobie trochę czasu na
przemyślenie tego wszystkiego.

- Co proponujesz?
- Andras i Janos dadzą sobie radę bez ciebie. Wolałbym,

żebyś się na razie tu nie pokazywała. Chyba że chciałabyś
świadczyć mi usługi seksualne. Oczywiście po moich godzi­
nach pracy - dodał kpiąco. - W sprawach zawodowych spot­
kamy się we wtorek. Rozumiem, że chcesz zobaczyć się z Ma­
ry 0'Brien i przekonać ją, że powinna wrócić do Lionela
Marshalla?

Z niechęcią spojrzała na jego zadowoloną minę i postano­

wiła, że nie powie głośno, co sobie pomyślała.

WBREW WYROKOM LOSU 1 3 3

- W porządku, przyjdę we wtorek - oznajmiła chłodno.

To straszne. Będzie musiała wytrzymać bez niego całe dwa
dni. I trzy noce...

- Zastanawiasz się, co ze sobą robić przez ten czas? - za­

gadnął ze zjadliwą słodyczą.

- Wcale nie. Z przyjemnością pozwiedzam Budapeszt

i dowiem się czegoś więcej o kraju mojej mamy. - W jej
głosie zabrzmiał żal. Wołałaby chodzić po mieście razem
z Vigadó. Do licha, ten człowiek rzeczywiście ją opętał!

Podszedł i położył dłonie na jej ramionach.

- Ja też nie chcę być z dala od ciebie - wyznał, spogląda­

jąc w zasmucone oczy Mariann. - Ale wiem, że powinienem

dać ci więcej czasu. - Pocałował ją lekko. - Chodźmy. Od­

prowadzę cię do Hiltona.

- Dzięki - powiedziała odruchowo, nie dostrzegając pod­

stępu. Jego nieprzyjazne spojrzenie przestraszyło ją. - O co
chodzi?

- Nie poprawiłaś mnie, gdy wspomniałem o hotelu.
Ze znużeniem zamknęła oczy. Czy on nigdy nie przesta­

nie? Czy zawsze musi zastawiać na nią pułapki?

- Od jak dawna wiesz, gdzie mieszkam?
- Od tego dnia, gdy wsadziłem cię do taksówki. Obie­

całem kierowcy niezłą sumkę w zamian za poinformowanie
mnie, dokąd się udasz. Gdy dałaś mu suty napiwek i wysiad-
łaś, postanowił cię śledzić. Opłaciło mu się.

- To znaczy, że podejrzewałeś mnie już od dawna!
- Owszem. Czekałem jednak, aż dowiem się wszy­

stkiego.

O nie, nie wiesz wszystkiego. A kiedy się wreszcie do­

wiesz, to mnie już tu dawno nie będzie. Mary też nie. Niedo-

1 3 4 WBREW WYROKOM LOSU

czekanie twoje. Żaden mężczyzna nie będzie nade mną trium­
fował.

- Lionel ostrzegał, że gdy złapiesz trop, to jesteś gorszy

niż gończy pies - uśmiechnęła się niewesoło. - Rozumiem,
że od początku nie miałam szans?

- Żadnych - oświadczył spokojnie. - Dlatego przestań

kombinować, jak mnie podejść. Obiecaj, że będziesz grzecz­
na. Ja zaś zapewniam, że porozmawiamy sobie szczerze z Ma­
ry i wyjaśnimy, co zaszło między nią a Marshallem.

- Dobrze, obiecuję - zgodziła się niechętnie.
Dała się odprowadzić do hotelu, po czym zadzwoniła do

Sue. Była tak przygnębiona ostatnimi wydarzeniami, że po­

trzebowała wsparcia. Siostra natychmiast wyczuła depresję
w jej głosie i dyplomatycznie, lecz zarazem stanowczo, wy­
dobyła z Mariann całą prawdę.

- Biedna - westchnęła ze współczuciem. - Rozumiem,

jak się czujesz. Masz wrażenie, że on zagraża twojej nieza­

leżności i to cię przeraża. A wiesz, co ja ci powiem? Głu­

pia jesteś! Z tego co mówisz wnioskuję, że to musi być
wspaniały facet. Trzymaj się go - podsumowała zdecydo­
wanie.

- Ale ja mu nie ufam -jęknęła Mariann. - Raz wydaje się

czuły i troskliwy, a kiedy indziej postępuje jak bezwzględny
brutal.

- Aha, wolałabyś potulnego nudziarza, żeby zawsze wie­

dzieć, co powie, co zrobi... - drwiła bezlitośnie Sue. - Regu­
larnie w każdą sobotę seks, w niedziele gra w golfa, we wtor­
ki obowiązkowo partyjka brydża...

- Och, przestań! - zawołała, ale nie mogła się nie uśmie­

chnąć. - Ja naprawdę czuję się strasznie zagubiona. Wstyd mi,

WBREW WYROKOM LOSU 1 3 5

że marzę o mężczyźnie pozbawionym wszelkich zasad. To
niemoralne. A jeszcze bardziej wstydzę się tego, że mu się
oddałam i że sprawiło mi to przyjemność. To okropne, ale
chciałabym to powtórzyć...

- Pragniesz go teraz? - spytała ze zrozumieniem.
Tylko Sue mogła zadać Mariann takie pytanie i tylko jej

mogła odpowiedzieć.

, - Mhm - westchnęła ciężko.

- Myślisz, że on cię kocha?
- Cóż za nonsens! - zawołała ze zdumieniem. - Oczywi­

ście, że nie.

- A ja się założę o milion dolarów, że tak - stwierdziła

spokojnie Sue.

- I dlatego celowo mnie w sobie rozkochał i jeszcze bez­

czelnie się do tego przyznał? - żachnęła się. - Po prostu chciał
się ze mną przespać.

- Ale to nie znaczy, że chodziło mu tylko o seks. To

znaczy, że chodziło mu o ciebie. Widzisz różnicę? - przeko­
nywała Sue. - Kochanie, naprawdę podoba mi się ten czło­
wiek. Zauważ, że nie jest jak inni faceci, których spotkałaś.
Tamci od razu pchali się do ciebie z łapami, widzieli w tobie
tylko piękne ciało. On jeden zrozumiał, że jesteś wrażliwa,
delikatna i wbrew pozorom szalenie romantyczna. Dlatego
odwoływał się do twojego serca, do twoich uczuć i cierpliwie
czekał na twoją odpowiedź.

- Co mnie podkusiło, żeby do ciebie dzwonić? - mruknęła

z wyrzutem Mariann.

- Bardzo rozsądnie postąpiłaś - pochwaliła Sue. - Wie­

działaś, że poukładam ci w głowie. Dlatego powiem ci jeszcze
coś. Nie podoba mi się ten Lionel.

1 3 6 WBREW WYROKOM LOSU

- Daj spokój. Może trochę dziwnie się zachowuje, ale jest

strasznie przygnębiony. Mówiłam ci, że żona go opuściła.

- Widać miała swoje powody.
Nagle coś zaświtało jej w głowie. Jeżeli Vigadó nie kłamał

i naprawdę nie miał przez te lata żadnej kobiety, to Liz nie
mogła być jego kochanką. A przecież Lionel twierdził...

- Muszę to wszystko gruntownie przemyśleć - oznajmiła

stanowczo.

Gdy weszła do kawiarni, parę osób aż przerwało rozmowę

na jej widok. Nic dziwnego, było na co popatrzeć. Piękna
czerwona sukienka spływała miękko po zgrabnej sylwetce
Mariann, a głębokie rozcięcia pozwalały podziwiać smukłe
nogi aż po uda.

Przy jednym ze stolików ujrzała Vigadó i nagle zrobiło jej

się gorąco. Nie zachowuj się jak zadurzona pensjonarka, skar­
ciła się w myślach i z dumnie uniesioną głową skierowała się
w jego stronę. A cóż to? Obok siedziała trzydziestoparoletnia
kobieta z kapiącym makijażem i ubrana tak, jakby się oba­

wiała, że ktoś mógłby ją przeoczyć. W dodatku ewidentnie
wdzięczyła się do Vigadó.

Chwileczkę, to mój mężczyzna, pomyślała z oburzeniem

Mariann i w efekcie przywitała się z nim bardziej entuzjasty­
cznie, niż planowała. Niech tamta wie, że Vigadó już jest
zajęty. Swoją drogą ciekawe, kto to jest?

- Poznaj naszą brytyjską autorkę - powiedział uprzejmie.
- Jak to? Przecież powiedziałeś, że... To nie jest Mary

0'Brien! - zdenerwowała się.

Znów chciał ją podejść. Ale nic z tego. Widziała zdjęcie

Mary na okładce jednej z powieści.

WBREW WYROKOM LOSU 1 3 7

- Oczywiście, że nie - odparła tamta lodowatym tonem.

- Jestem Vanessa Brewer.

- Bardzo mi miło - rzuciła odruchowo. - Vigadó... - za­

częła ostrzegawczym tonem.

- Zamówiłem ci kawę, proszę. - Usłużnie podsunął fili­

żankę. - A poza tym nie przypominam sobie, żebym mówił,
że to Mary będziemy oprowadzać po Budapeszcie. Cały czas
myślałem o Vanessie - wyjaśnił z niewinną miną. - Przecież
umawialiśmy się, że dotrzymasz jej towarzystwa i umilisz
pobyt na Węgrzech, prawda?

Miała ochotę go zabić. Sadysta! Doskonale wiedział, co

robi. Wystawił ją do wiatru, pozwolił wierzyć, że spotka Mary
0'Brien. Trudno, przepadło. Ale przynajmniej nie da mu sa­
tysfakcji.

- Och, przepraszam panią najmocniej - zaszczebiotała ra­

dośnie. - Musiałam pomylić autorki. Tyle tych spotkań, sama
pani rozumie... Ale bardzo się cieszę, że będę mogła pokazać
pani miasto. Chyba zaczniemy od zwiedzania muzeów, pew­
nie bardzo chce je pani zobaczyć. Domyślam się, że interesuje
się pani sztuką i zabytkami, a nie chodzeniem po sklepach?

Vigadó uśmiechnął się z podziwem, zaś Vanessa skrzywiła

się tylko, po czym zaczęła rozwodzić się na temat swojej

książki, kompletnie ignorując Mariann i zupełnie jawnie flir­
tując ze swoim nowym wydawcą. Najchętniej opowiadała
o scenach erotycznych.

- Pan na pewno lubi takie rzeczy... Och, pan jest taki

pełen życia, energii. Czuję to... Chętnie bym pana opisała
w jednej z moich powieści - mizdrzyła się.

- Świetny pomysł - wypaliła znienacka Mariann. - Warto

go opisać, to ciekawy okaz. Zawsze w niedziele gra w golfa,

1 3 8 WBREW WYROKOM LOSU

we wtorki w brydża, a w soboty... Pani jest taka światowa,
więc nie muszę ukrywać... W soboty musi mieć swoją porcję
seksu. Punktualnie o dziesiątej. Można według niego zegarek
nastawiać!

Vigadó omal nie zakrztusił się kawą, a Vanessa oświadczy­

ła z urazą, że ma ochotę iść na zakupy i do fryzjera.

Pokazali jej więc najelegantsze sklepy w Budapeszcie,

przy czym sami z ulgą zostawali na zewnątrz.

- Cackasz się z nią jak ze śmierdzącym jajkiem - mruk­

nęła z urazą Mariann, gdy czekali przed kolejnym sklepem.
- Jesteś dla niej uprzedzająco grzeczny, prowadzasz ją pod
rękę. Przecież wiedziała, że będzie dużo chodzić, po co więc
wkładała szpilki na taki lód?

- Owszem, jest próżna, ale to przecież nie powód, żeby

miała sobie złamać nogę. - Uśmiechnął się i pocałował ją.

- Masz rację - zawstydziła się.
- Rozumiem cię. Ona jest naprawdę okropna.
- Dobrze ci tak! - powiedziała z przekonaniem. - Jesteś

równie okropny. Znowu mnie oszukałeś. Już nigdy więcej ci
nie zaufam.

- Zaufasz - szepnął i pocałował ją ponownie.
- Przestań! - zażądała gniewnie.
- Nie mów, że ci się nie podoba...

. Po jakimś czasie pozbyli się wreszcie Vanessy, która udała się

do fryzjera. Przedtem stanowczo zażądała obiadu sam na sam
z Vigadó. Odetchnęli z ulgą gdy wreszcie zniknęła im z oczu.

- Po drodze był sklep z zabawkami - zauważyła mimo­

chodem Mariann.

- Masz nietypowe zainteresowania - skomentował z roz­

bawieniem.

WBREW WYROKOM LOSU 1 3 9

- Widziałam na wystawie lalkę w tradycyjnym węgier­

skim stroju. Moja młodsza siostra jest kostiumologiem, ma
zupełnego fioła na punkcie projektowania, szycia, haftowania.
- Na jej ustach pojawił się ciepły uśmiech. - To cudowna
dziewczyna, uwielbiam ją. W ogóle mam wspaniałą rodzinę.
Są tacy kochani...

- Nawet nie wiesz, jakie masz szczęście - stwierdził lekko

zmienionym głosem. - Zazdroszczę ci.

Gdy weszli do sklepu, sprzedawczynie niezwykle serdecz­

nie przywitały się z Vigadó. Mariann pomyślała, że pewnie
przypadkiem właśnie tutaj kupował prezenty dla swojej córe­
czki. Ale dlaczego uważnie ogląda zabawki, skoro utracił
Lindi bezpowrotnie?

- Jak ci się podoba? - zagadnął, pokazując jej zabawnego

pluszowego dinozaura. - Wezmę pięćdziesiąt, co?

- Chcesz się jakoś rozerwać w czasie obiadu z Vanessą?

- zażartowała, choć płonęła z ciekawości. - To może weź

jeszcze te? Posłuchaj, jak fajnie piszczą, gdy sieje naciśnie.

- Dobrze, te też wezmę - przytaknął spokojnie i poprosił

jedną z ekspedientek o zapakowanie zabawek. Uśmiechnął

się na widok zdumionej miny Mariann. - To dary dla bied­
nych dzieci. Widzisz, dlatego zainteresowałem się twoim po­
bytem w Kastely Huszar - wyjaśnił. - Istva'n robi coś podo­
bnego. Kilka razy spotkałem go na granicy. On też wozi
ciężarówką różne rzeczy dla potrzebujących. Głównie do Ru­
munii.

Coś ją zaczęło dławić w gardle.

- Uprawiasz działalność charytatywną?
Machnął ręką.
- Przecież to nic wielkiego. Nie potrzebuję aż tylu pienię-

1 4 0 . WBREW WYROKOM LOSU

dzy, niech się więc komuś przydadzą. Co mam z nimi zrobić?
Spać na nich? To już wolę kupić odzież, lekarstwa, żywność,
zabawki.

- I sam to potem rozwozisz ciężarówką? Poświęcasz swój

czas, którego masz tak niewiele? - dopytywała sie z niedo­
wierzaniem.

- Och, nie przesadzajmy - zbagatelizował sprawę.
Mariann była poruszona do głębi. No i co ona ma teraz

o nim myśleć? Jest w końcu bezdusznym draniem, czy nie?
Udawała, że wybiera lalkę dla Sue, lecz w rzeczywistości
obserwowała go uważnie. Uśmiechał się do sprzedawczyń,
gawędził z nimi przyjaźnie i z entuzjazmem oglądał kolejne
zabawki.

Najbardziej uderzające było szczere przywiązanie, jakie

mu okazywano. Przywiązanie? Wielkie nieba, ci ludzie go
uwielbiali, co do tego nie było wątpliwości! To odkrycie
wstrząsnęło nią do głębi. Lionel odmalował go w najczarniej­
szych barwach, zrobił z niego potwora. Tymczasem rzeczy­
wistość wyglądała inaczej.

Zastanowiła się, czy Lionel kiedykolwiek zrobił coś dla

innych. Jakoś nie mogła sobie przypomnieć nic takiego. Sko­

jarzyła też, że w całym wydawnictwie nie było osoby, która

nie miałaby do niego o coś pretensji. Trudno powiedzieć, by
ktoś go lubił, a co dopiero uwielbiał.

Zagryzła wargi. Już nie chciała spotykać się z Mary. A nuż

się okaże, że pisarka wcale nie została podkupiona, lecz miała
ważne powody, by odejść z dawnego wydawnictwa. Wtedy
nie namówiłaby jej na powrót. Niedobrze.

Nagle zrobiło jej się gorąco. Przecież tak właśnie byłoby

najlepiej! To oczyściłoby Vigadó z wszelkich podejrzeń. Oka-

WBREW WYROKOM LOSU 1 4 1

załby się godny miłości. Nie musiałaby już walczyć ze swoim
uczuciem...

- Chciałbym pokazać ci koronę króla Stefana - zapropo­

nował, gdy wyszli ze sklepu. - Bardzo mi na tym zależy.

- Dlaczego?
- Ponieważ to świętość dla Węgrów - wyjaśnił. - A ty

chciałaś się dowiedzieć czegoś o kraju twojej matki. Czy mo­
żesz mi coś o niej opowiedzieć?

- Uciekła przez zieloną granicę, gdyż musiała wykonać

pewne zadanie. Przysporzyło jej to wielu kłopotów i cierpień.
Ale nie ugięła się pod swoim ciężarem i spełniła to, co miała
do spełnienia.

- Co takiego miała zrobić? ,
Mariann potrząsnęła głową.
- Przepraszam, ale nie wolno mi tego wyjawić. To był

sekret i mama utrzymała go aż do śmierci. Mogę tylko powie­
dzieć, że poświęciła życie słusznej sprawie.

- To musiała być niezwykła kobieta. Prawa, szlachetna

i dysponująca ogromną siłą woli. - Uniósł jej dłoń do ust, po
czym położył na swoim sercu. - Odziedziczyłaś to po niej.
Ale czasem trudno żyć z takim dziedzictwem. Czy sądzisz, że
kiedyś znajdziesz odpowiedniego dla siebie mężczyznę? Czy
w ogóle wyjdziesz za mąż?

Popatrzyła na niego z melancholijnym uśmiechem.
- Nie sądzę. Szukam ideału.
- Nikt nie jest idealny - zaprotestował. - To zdarza się

tylko w marzeniach. Ale czas przestać żyć złudzeniami, Ma­
riann, trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Zmuszę cię do tego.
- Pocałował ją w policzek i nie wypuszczając jej dłoni, za­
prowadził do muzeum.

142

WBREW WYROKOM LOSU

Gdy stanęli przed gablotą, Mariann zrozumiała, czemu

chciał jej to pokazać. Owszem, widziała już wspaniałe korony,
w Londynie znajdowały się przecież bezcenne zbiory rega­
liów, ale ta była inna. Było w niej coś niezwykłego. Pocho­
dziła sprzed blisko tysiąca lat, a wieńczył ją przekrzywiony,
prawie odłamany krzyż.

- Czemu jest uszkodzona?
- Ukrywano ją niezliczoną ilość razy. W przypadku wojen

i najazdów najpierw zabezpieczano koronę. Ona symbolizuje

naszą niepodległość i dumę narodową.

Wpatrywała się w królewskie insygnia niczym urzeczona.
- Jest wspaniała - szepnęła z przejęciem.
- Wiedziałem, że zrozumiesz. Nie masz pojęcia, jak wiele

to dla mnie znaczy. Węgry... zrobiłbym wszystko dla mojego
kraju - uśmiechnął się do niej. - Cieszę się, że udało nam się
pozbyć Vanessy. Chciałem być tu tylko z tobą.

- Taak? - Posłała mu nieufne spojrzenie. - A niby czemu?
- Przeczuwałem, że cię to poruszy.

Poczuła się urażona. Nawet się nie wstydził przyznać, że

ponownie chciał zagrać na jej uczuciach. Już było tak miło,
a on musiał znowu wszystko zepsuć. Nie odezwała się więc

już więcej do niego i resztę eksponatów obejrzeli w całkowi­

tym milczeniu.

Mariann, jakkolwiek rozczarowana jego słowami, nie cof­

nęła dłoni z jego ciepłego uścisku. Nie zamierzała marnować

jedynej w życiu okazji. Jeszcze z żadnym mężczyzną nie trzy­

mała się za ręce... Każdy wolał łapać ją za co innego, potem
zaś łapał się za własny policzek, gdyż nie tolerowała podo­
bnego zachowania. On jeden potrafił okazać jej czułość.

Gdy wyszli na ulicę, Vigadó rozejrzał się, po czym skinął

WBREW WYROKOM LOSU 1 4 3

ręką. Po chwili zatrzymało się przed nimi nowe auto marki
Alfa Romeo. Mariann popatrzyła na nie podejrzliwie.

- Coś mi to nie wygląda na przypadek - mruknęła.
- Posłałem po mój samochód jeszcze z kawiarni. Zabie­

ram cię do Visegradu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Jak to? - zdumiała się. - A co z Vanessą? Miałeś się

z nią spotkać.

- Zajmie się nią mój zastępca.
Z samochodu wysiadł szofer w liberii, uśmiechnął się serde­

cznie do swojego szefa i zapraszającym gestem otworzył drzwi.

- Czy tym razem naprawdę zobaczymy się z Mary

0'Brien? - Nauczona przykrym doświadczeniem Mariann
wolała się upewnić.

- Tak. Wsiadaj, tamujemy ruch.
Zignorowała zarówno jego uwagę, jak i dające sygnał kla­

ksony.

- I nie przeszkodzisz mi w swobodnej rozmowie? - dopyty­

wała się. - Będę mogła mówić, co zechcę i pytać, o co zechcę?

-. Tak, tak - zniecierpliwił się.

Gdy zajęła miejsce na tylnym siedzeniu, usiadł blisko niej.

Zbyt blisko. Odsunęła się więc, co i tak nie przyniosło rezul­
tatu, gdyż Vigadó bezceremonialnie chwycił ją w ramiona
i przyciągnął do siebie. Całował ją tak długo, aż przestała się
opierać i odpowiedziała równie namiętnie. Po chwili zrefle­
ktowała się. To nie ma sensu. Wkrótce wróci do Londynu
razem z Mary, zostawiając go na lodzie. Nagle myśl o zem­

ście przestała jej się podobać. Wolałaby zostać...

- Proszę, nie - odwróciła głowę.

WBREW WYROKOM LOSU

145

- Miej litość - szeptał, pieszcząc jej kształtne piersi. - Od

kilku godzin nie myślę o niczym innym.

- Przestań! Nie jesteśmy sami - przypomniała z zażeno­

waniem.

Vigadó opamiętał się, usiadł prosto i... przeprosił! Czy on

nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać, pomyślała w oszoło­
mieniu. Przy nim niczego nie można być pewnym. A czy nie
takiego mężczyzny właśnie szukałaś, spytał jakiś wewnętrzny
głos. Owszem, kocham go, ale nie wiem, czy on odpowiada
moim wyobrażeniom, argumentowała, rozmawiając sama ze

sobą. Tak mało o nim wiem. Chciałabym wiedzieć, jaki był
kiedyś, co czuł, czego pragnął. Znać każdą chwilę jego życia.
Zebrała się na odwagę.

- Czy mogłabym o coś zapytać?
- Pytaj.
- Ale to dotyczy przeszłości - uprzedziła,
- Słucham.
- Ta blizna... - zaczęła z wahaniem. - Podobno poszło

o kobietę.

Popatrzył na nią uważnie.
- W zasadzie tak.
Ogarnęło ją ogromne rozczarowanie. A więc jednak...
- Ach, tak - powiedziała cicho i odwróciła twarz do okna,

za którym przesuwał się zimowy pejzaż.

Ujął ją za rękę i przez dłuższą chwilę zastanawiał się nad

odpowiedzią.

- Trudno mi o tym mówić, ale rzeczywiście powinnaś to

wiedzieć.

- Wcale mi nie zależy - burknęła nadąsana. - Nie intere­

sują mnie twoje podrywki.

1 4 6 WBREW WYROKOM LOSU

Westchnął z irytacją.
- Nie zrozumiesz, jaki jestem, jeśli ci o tym nie opo­

wiem. Widzisz, poszło o... o prostytutkę. Ale nie o luksuso­
wą dziewczynę na telefon. O taką zwykłą, która stoi na rogu,
a potem idzie z klientem do ciemnej bramy. Widziałaś je kie­
dyś z bliska?

- Na pewno nie tyle, co ty - odparła kąśliwie.
Vigadó z trudem opanował gniew.
- Spotkałem ją właśnie tego dnia, gdy zastanawiałem się,

czy poślubić Evę i na skróty dojść do bogactwa. Zaczepiła
mnie, po prostu chciała pogadać, miała chandrę. Spytała, czy
zgadnę, ile ma lat. Czterdzieści, powiedziałem. Okazało się,
że miała dwadzieścia cztery. Do tej pory pamiętam, jakiego
doznałem szoku.'

- Nie bardzo rozumiem...
Nieobecnym wzrokiem patrzył na pokryte śniegiem poła.
- Myślałem, że mówię jej komplement. Wyglądała jesz­

cze starzej. Zacząłem ją wypytywać. Pochodziła z małej wio­
ski, uciułane pieniądze wysyłała rodzinie, byli bardzo bied­
ni. Chciała do nich wrócić, ale w ten sposób pozbawiłaby
ich dodatkowych dochodów. Nie wiedzieli, co dla nich ro­
bi, sądzili, że jest kelnerką. Nagle przyszło mi do głowy,
że gdybym był bogaty, mógłbym zrobić wiele dobrego dla
ludzi. Również dla niej. Nie zapominaj, że miałem osiemna­

ście lat. W tym wieku nietrudno o idealizm i romantyczne

porywy.

Jakie to wspaniałe, pomyślała z podziwem.
- Mów dalej.
- To przeważyło szalę. Zdecydowałem się na małżeństwo,

ale przedtem pożyczyłem pieniądze, by dać je tej dziewczy-

WBREW WYROKOM LOSU

147

nie. Niestety, jej alfons usłyszał, jak o nią wypytuję i nasłał
na mnie kilku facetów, którzy mi dali wycisk.

- Och! Bardzo cię pobili? - spytała nerwowo.
- Złamali mi parę żeber. - Wzruszył ramionami. - Ale to

było nic w porównaniu z wyrzutami sumienia, jakie odczu­
wałem. Już nigdy jej nie zobaczyłem. Nie pomogłem jej. I nie
potrafię o niej zapomnieć.

Patrzyła na niego ze wzruszeniem.
- Czy Eva zna tę historię?
- Nie. Nigdy nikomu tego nie mówiłem.
To mi się podoba, pomyślała z uznaniem. Nie znosiła, gdy

ktoś obnosił się ze swoją szlachetnością. Ale w takim razie
czemu powiedział jej, właśnie jej? Czy dlatego, że w jego
oczach też była kobietą lekkich obyczajów? Na pewno nie.
Wyczuwała jego zakłopotanie, wiedziała, że bał sieją urazić
tą opowieścią. W takim razie, czemu zaryzykował i podzielił

się z nią swymi najgłębszymi przeżyciami? Odpowiedź pcha­

ła się natrętnie, lecz Mariann nie mogła w to uwierzyć. To
tylko pobożne życzenia.

- Uważam, że powinieneś to wszystko powtórzyć Evie.

Bardzo byś jej tym pomógł. Przecież ona sądzi, że ożeniłeś
się tylko dlatego, że nosiła twoje dziecko i że liczyłeś na
pieniądze jej ojca.

- I pewnie miała rację - mruknął przez zaciśnięte zęby.
- Jesteś dla siebie zbyt surowy. Chciałeś zbawić świat,

pomóc potrzebującym... - zawahała się. - Poruszyło mnie to.
I zaręczam, że Eva poczuje to samo, uzna, że postąpiłeś szla­

chetnie. Widzisz, uważam, że powinieneś z nią szczerze po­
rozmawiać i postarać się zakończyć tę zimną wojnę między
wami. Wiadomo, że do siebie nie wrócicie, ale przynajmniej

1 4 8 WBREW WYROKOM LOSU

zaczniecie się rozumieć. A wtedy Eva prawdopodobnie po-
zwoli ci się widywać z Lindi.

Jego brwi ściągnęły się boleśnie.
- Uważasz, że to możliwe?
- Tak - odparła zdecydowanie.
Twarz Vigadó rozpogodziła się. Z uczuciem pocałował jej

dłoń.

- Ty naprawdę przywracasz mnie do życia. Spójrz, jeste­

śmy na miejscu. To mój dom.

Mariann szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. Samochód

minął kutą bramę i zatrzymał się przed stojącym na wznie­

sieniu barokowym pałacykiem, otoczonym ogromnym ogro­

dem. Roztaczał się stąd przepiękny widok. Na przeciwległym
wzgórzu wznosiły się ruiny jakiegoś obronnego zamczyska, a
w dole lśniła kręta wstęga Dunaju.

- Dom? - wykrztusiła w osłupieniu.
Uśmiechnął się lekko i zaprowadził ją na górę po marmu­

rowych schodach. Na ich spotkanie wybiegła rudowłosa ko­
bieta w średnim wieku.

- Witajcie, kochani! - zawołała z silnym irlandzkim

akcentem. - Pani musi być Mariann, prawda? Vigadó mi mó-
wił, że chce pani porozmawiać. Chodźcie, chodźcie, napijemy
się herbaty. - Szaroniebieskie oczy Mary 0'Brien patrzyły na
nich pogodnie. - Ale nie takiej, jaką tu mają na kontynencie.
Takiej, jak w Irlandii, z rumem.

Weszli do eleganckiego, urządzonego ze smakiem wnętrza.

Żadnego nowobogackiego przepychu, nic z tych rzeczy. Jed­
nak Mariann nie miała teraz głowy do drobiazgów. Nerwo­
wo przysiadła na brzegu krzesła. Żałowała, że w ogóle tu
przyjechała.

WBREW WYROKOM LOSU 1 4 9

- Przepraszam, ale wolałabym od razu przejść do rzeczy

- oznajmiła sucho. - Dlaczego zachowała się pani nielojalnie

,w stosunku do Lionela Marshalla, który odkrył pani talent,

wylansował panią, hołubił...

- Lionel? - zawołała z niedowierzaniem Mary. - Dziec­

ko, o czym pani mówi? On tyle pomaga pisarzowi, co umar­
łemu kadzidło!

- Taak? - obruszyła się Mariann. - A kto założył promu­

jące ambitną literaturę wydawnictwo „Orbit"?

- Jego żona - padła zdecydowana odpowiedź. - To był jej

pomysł i to ona zbudowała firmę od podstaw. Mąż Liz nie
odróżniłby poezji Szekspira od wypocin grafomana.

- To nieprawda!
Mary wzięła się pod boki.
-• Jeśli kłamię, to proszę mi wyjaśnić, czemu wydawni­

ctwo dostawało kredyty dopóty, dopóki zostawałyśmy w nim

ja i Liz? Bo Lionel był jedynie figurantem! - stwierdziła

triumfalnie. - Potrzebny był ktoś do pokazywania się w me­

diach i spełniania funkcji reprezentacyjnej. Elizabeth miała
tysiąc innych spraw na głowie.

Czyżby tkwiło w tym ziarno prawdy? Jakoś nigdy przed­

tem nie zastanawiała się, czemu biurko szefa jest zawsze
puste, zaś u jego żony piętrzą się stosy maszynopisów...

- To nie ma nic do rzeczy - oświadczyła uparcie. - Nadal

nie rozumiem, czemu pani odeszła.

- Bo on psuje najlepsze teksty, poprawiając je po swoje­

mu! Gdy Liz miała dość bycia wykorzystywaną i opuściła go,
próbowałam współpracować z Marshallem. Czy pani wie, co

on zrobił z mojej ostatniej powieści? Płakać mi się chciało!

- Załamała ręce. - Pojechałam więc za Liz. To wobec niej

1 5 0 WBREW WYROKOM LOSU

jestem lojalna. I to ona potrafi wydobyć z pisarza to, co naj­

lepsze, a nie ten bęcwał.

Mariann zamknęła oczy. Tak, widziała tę ostatnią powieść.

Wspaniała. Dzięki temu, że 0'Brien zerwała z Lionelem.
Och, czyli cały ten pościg za Mary był bez sensu.

- To znaczy, że nie podkupiłeś jej? - spytała nieswoim

głosem.

- Nie. Elizabeth przeniosła się do Dieter Ringel z własnej

woli, a pisarze z „Orbit" podążyli za nią. Lubią ją i mają
wobec niej dług wdzięczności. Ja zresztą też. Ostrzegła mnie,
że Lionel może coś knuć. Czuła się wobec mnie winna, gdyż
wygadała się przed nim, że wcześniej przyjeżdżam do Buda­
pesztu, co starałem się trzymać w tajemnicy. Znając jego me­
tody postępowania, bała się, że on to wykorzysta i zastawi na
mnie jakąś pułapkę. To niezwykle prawa i uczciwa kobieta.
Wiedziałem, że mogę jej ufać.

I wykorzystał! Mariann zerwała się z miejsca i zaczęła

nerwowo krążyć po pokoju. Teraz wszystko jasne! Ta jasna
peruka, robiąca z niej słodką i przystępną idiotkę. Bajeczka
o uwiedzeniu żony. Przedwczesny przyjazd Vigadó. Telefon
kontaktowy do agencji towarzyskiej.

Marshall okłamał ją z całą premedytacją. Chciał się zem­

ścić na żonie i na autorach, którzy go opuścili i przeszli do

konkurencyjnego wydawnictwa. Dlatego postanowił uderzyć
w szefa firmy, który miał opinię podrywacza. Podesłał mu
atrakcyjną dziewczynę, w nadziei, niepłonnej zresztą, że wy­
ląduje ona w łóżku Vigadó. Liczył na skandal, na to, że Dieter
wyrzuci wiarołomnego zięcia z ciepłej posadki...

Spełniła rolę przynęty. Wykorzystano ją. W obrzydliwy

sposób. A Vigadó, ostrzeżony zawczasu przez Liz, podejrzę-

WBREW WYROKOM LOSU 1 5 1

wał ją od pierwszego momentu. Spodziewał się przecież, że
Lionel będzie próbował go podejść. Ale nie zdemaskował jej
od razu, tylko przystąpił do gry. Stała się bezwolnym pion­
kiem w rękach dwóch szczwanych, wytrawnych graczy.

- Mężczyźni! - rzuciła z pogardą.

Mary obserwowała ich uważnie.

- Wiecie co, kochani? Sądzę, że powinniście sobie parę

rzeczy wyjaśnić. Nie będę wam przeszkadzać. - Przystanęła
na chwilę w drzwiach. - Byłabym zapomniała. Dzwonił nie­

jaki Istva'n Huszar. On i jego narzeczona, Tanya, zapraszają

cię jutro na kolację. Zapraszają też siostrę Tanyi, niejaką Ma­
riann Evans. Domyślam się, że nie chodzi o panią, prawda?
Tamta Mariann podobno jest z branży wydawniczej i współ­
pracuje z Vigadó na polecenie Marshalla.

Gdy wyszła, spojrzeli sobie prosto w oczy.

- Jedna z twoich sióstr ma na imię Tanya - odezwał się

zmienionym głosem Vigadó.

Wiedziała, że wszystko przepadło. Bez słowa pokręciła

głową.

Zerwał się na równe nogi.
- A więc nadal pracujesz dla Marshalla!
- Nie, ja nie wiedziałam! Nie waż się mnie tknąć! - za­

wołała z przestrachem. Pamiętała jego pogróżki, że jeśli jesz­
cze raz go oszuka, to gorzko pożałuje. Wiedziała, że w furii

jest zdolny do wszystkiego.

- Zrozumiałbym, gdybyś naprawdę była dziwką - syknął.

- Ale ty jesteś gorsza! Przespałaś się ze mną z wyrachowania.
Jesteś szpiegiem Lionela, chcieliście mnie zniszczyć!

Mariann nie czekała na rozwój wypadków. W panice rzu­

ciła się do drzwi i wybiegła na zewnątrz. Biegła na oślep przed

1 5 2 WBREW WYROKOM LOSU

siebie, potykając się w głębokim śniegu. Vigadó dopadł jej
i z wściekłością pchnął. Upadłaby, gdyby nie pobliskie drze­
wo, którego zdążyła się chwycić. Dygocząc, oparła się o nie
plecami.

- Nie wiedziałam o planach Lionela, przysięgam!
- Łżesz! - krzyknął jej prosto w twarz. - A ja, kretyn, zako­

chałem się w kobiecie pozbawionej wszelkich zasad! Nie dość,
że szpiegujesz, to jeszcze puszczasz się na prawo i lewo!

- Nieprawda! To byl mój pierwszy raz... - wyznała ze

łzami w oczach.

- Kłamiesz!
- Nie! Lionel mnie oszukał! Powiedział, że mam znaleźć

adres Mary, to wszystko. Nie miałam pojęcia o całej reszcie...

- urwała nagle. - Czekaj, coś ty powiedział? Zakochałeś się
we mnie?

- Zapomnij o tym - warknął. - A raczej to ja pomogę ci

zapomnieć. Teraz to ja się zemszczę. Tym razem nie będę taki
miły. - Jego oczy zwęziły się niebezpiecznie.

- Nie, nie krzywdź mnie! - krzyknęła rozpaczliwie. - Na­

prawdę byłeś moim pierwszym mężczyzną!

Odpowiedział jej drwiący śmiech.
- Daję słowo honoru! Spytaj Tanyi, Istva'na, oni mnie

znają - przekonywała gorączkowo. - Mój ojciec jest pa­
storem...

- Czyżby? - Podszedł do niej blisko, chwycił ją za ramio­

na i zaczął szarpać. Wydawało się, że oszalał z wściekłości.

Mariann była śmiertelnie przerażona. Bała się jego gnie­

wu, gdyż wynikał on z rozpaczy i potwornego rozczarowa­
nia. Musiała go przekonać, inaczej stanie się coś strasznego,
coś, co unieszczęśliwi ich oboje na całe życie.

WBREW WYROKOM LOSU 1 5 3

- Przysięgam na pamięć mamy! - krzyknęła. - Tata jest

pastorem! Zastanów się, przecież musiał mnie wychować
w poszanowaniu pewnych wartości. Przypomnij sobie mój
wstyd i mój strach, kiedy dochodziło do intymnych sytuacji.
Czy to ci nie daje do myślenia?

Vigadó znieruchomiał. Odetchnęła z ulgą, ale wiedziała,

że to jeszcze nie koniec. Musi mu wyznać całą prawdę. On
nie może o niej źle myśleć. Nie zniosłaby tego.

- Zrozum, ja ci się oddałam z miłości. - Zarumieniła się

na samo wspomnienie. - Nie potrafiłam się dłużej opierać...
To było cudowne... Nie wiedziałam, że tak może być...

Chciałam umrzeć w twoich ramionach...

- Mariann, ty płaczesz? - Z wahaniem dotknął jej wilgot­

nego policzka.

- Kocham cię - wyznała bezradnie. - Wiem, że źle na

tym wyjdę, wiem, że mnie zdominujesz. Boję się. Ale nie
mam wyboru. Chcę zostać z tobą, gdyż bez ciebie nic nie ma

sensu.

Porwał ją w ramiona i przytulił do siebie z całej siły.
- Miłość! Ona zawsze przychodzi nieproszona, prawda?

- Złożył czuły pocałunek na drżących ustach Mariann. - Ja
też obawiałem się ciebie pokochać. Też nie zamierzałem tracić
niezależności. A tu nagle okazało się, że zawładnęłaś mo­

im sercem. Cierpiałem na myśl o tym, że dotykali cię inni

mężczyźni. Mógłbym ich zabić! Zachowywałem się jak nie­
poprawny romantyk. Marzyłem, że któregoś dnia wsunę ci na
palec obrączkę, że urodzisz nasze dzieci, że zestarzejemy się
razem...

- Te marzenia przecież mogą się spełnić - wyszeptała ci­

chutko, jeszcze nie wierząc we własne szczęście.

1 5 4 WBREW WYROKOM LOSU

- Wiem. Ja... Trudno byłoby mi opuścić Węgry... Ale

jeśli chcesz, to zamieszkamy w Anglii, byś mogła opiekować

się ojcem - dokończył mężnie.

Teraz już nie mogła mieć najmniejszych wątpliwości. Do

takiego wyrzeczenia zdolna jest tylko prawdziwa miłość.

- Dziękuję ci. Ale wiem, że byłbyś nieszczęśliwy. Zostań­

my tutaj. Powinieneś pogodzić się z Evą i zajmować się Lindi,
a ja mogę przecież odwiedzać tatę tak często, jak tylko zechcę..

- To w takim razie... czemu teraz płaczesz?
- Z radości. Nie śmiej się ze mnie! - zawołała na widok

jego rozbawionej miny, schyliła się i sypnęła mu śniegiem

w twarz.

- Ach, ty! - Vigadó przewrócił ją na ziemię i zaczął na­

cierać śniegiem.

- No wiesz - powiedziała na poły ze śmiechem, na poły

z oburzeniem. - To wcale nie jest romantyczne!

Jednak wkrótce musiała zmienić zdanie. Udowodnił, że

potrafi być niezwykle romantyczny. I wcale mu to nie prze­

szło po czarownej nocy spędzonej we dwoje.

- Chciałbym złożyć u twoich stóp cały świat. - To były

jego pierwsze słowa po przebudzeniu.

- Wolałabym kanapkę z serem - zauważyła trzeźwo.
Roześmiał się.
- W takim razie musisz na nią zapracować - zażartował

i przygarnął ją do siebie.

Wieczorem spotkali się z Istva'nem i Tanyą, którzy również

nie mogli się nacieszyć ich szczęściem. Mariann czuła, że
rozkwita w atmosferze miłości. Przestała się jej bać. Zrozu­
miała, że Vigadó obdarzył ją prawdziwym uczuciem i że nie

WBREW WYROKOM LOSU 1 5 5

ma mowy o żadnej dominacji, o żadnej walce. Były za to
skrzydła u ramion, które mogły unieść wysoko, wysoko...

- Teraz kolej na Sue - zaśmiała się perliście Tanya.
- Nie licz na to - westchnęła z pewnym żalem Mariann.

- Ona twardo stąpa po ziemi.

- Dla miłości nie jest to żadną przeszkodą. Miłość potrafi

zmienić nawet wyroki losu. - Vigadó z czułością pogłaskał

jej płomiennorude włosy i wzniósł toast. - Za przeznaczenie.

- Za przeznaczenie - uśmiechnęła się do niego w rozma­

rzeniu. - Obyśmy zawsze byli tak szczęśliwi jak teraz.