Meredith Pierce Nieopisana historia Rozdział XXI

ał

ith

a his

a b

y m

223

**Meredith**

Następnego dnia kiedy otworzyłam oczy zdałam sobie sprawę,

że jestem w swoim pokoju. Podniosłam się z łóżka czując się w dalszym
ciągu osłabiona, ale i tak dużo lepszej formie niż wczorajszego wieczora.
Próbowałam sobie przypomnieć co się właściwie stało?. Wszystko wracało
w jakiś strzępkach, a ja w tym czasie spojrzałam na swoją lewą rękę,
ale nie było na niej jakichkolwiek ran. Na nocnym stoliku leżały dwie
torebki z krwią, chodź dobrze wiedziałam, że ich tam nie zostawiłam.
Chwyciłam za jedną i zaczęłam pić. Mój organizm pragnął jej jak
powietrza.

Wspomnienia były bardzo dziwne, ale jednego mogłam być pewna. Klaus
nie miała nade mną takiej władzy jaką chciał mieć. Mimo tego cały czas
stara mi się namieszać w głowie. Odstawiłam pusty worek po krwi,
sięgnęłam za następny, który również po chwili opróżniłam.

ał

ith

a his

a b

y m

224

Rzeczy jakie miałam na sobie były poplamione moją krwią, a więc
musiałam się przebrać. Ruszyłam w stronę łazienki i odkręciłam wodę
pod prysznicem, następnie podeszłam do radia, które włączyłam próbując
zagłuszyć swoje myśli. Na wyświetlaczu pojawiła się informacja Ingrid
Michaelson - Die alone.

Wybrałam rzeczy na przebranie się; luźną białą bluzkę, czarne jeansy
i buty na obcasie, po czym skierowałam się do łazienki. Ciepła woda
płynęła po mojej skórze przynosząc orzeźwienie. Zastanawiałam się
jedynie co się teraz stanie albo jak mam się zachować po zejściu na dół?!.
Tyle pytań kłębiło się w mojej głowie, więc zepchnęłam je w moim
umyśle najdalej jak tylko mogłam. Pewne było to, że mnie oszukał.
Nie miałam szans z nim wygrać był starszy i silniejszy, dlatego
zaatakowałam samą siebie, ale czy liczyłam, że mi na to nie pozwoli?!.
Damon miał rację Klausowi nie można było ufać, a ja najwidoczniej
musiałam to odczuć na własnej skórze, by wreszcie zrozumieć.

Przebrałam się we wcześniej przygotowane rzeczy i ręcznikiem zaczęłam
osuszać swoje włosy. Brakowało mi mojego dawnego wyglądu, ale czułam
się wtedy o wiele słabsza, znacznie bardziej wystawiona na atak z każdej
strony. Natomiast mój nowy wygląd, do którego przyzwyczajałam się
z każdym dniem był jak maska, za którą ukrywałam swoje prawdziwe ja.

- Może kiedy indziej... może - powiedziałam sama do siebie chwytając
za lokówkę, by nakręcić włosy

Spojrzałam w lustro, by upewnić się, że z moim wyglądem wszystko było
w porządku, ale czegoś jednak brakowało. Sięgnęłam do kieszeni spodni
i wyciągnęłam wisiorek, który dostałam od Damona, a następnie zapięłam
go na szyi.

Po jakiś piętnastu minutach niepewnym krokiem zaczęłam schodzić
po schodach. Na dole zauważyłam Rebekah trzymającą w ręku kawałek
białego papieru.

- Wychodzisz? - rzuciłam, a ona obróciła się w moją stronę

ał

ith

a his

a b

y m

225

- Przyjęcie za cztery dni, więc chcę zanieść Mattowi zaproszenie.
W dalszym ciągu planujesz na nie iść? - zapytała, po czym ponownie
na mnie spojrzała

- Jeszcze nie wiem - odpowiedziałam

- Jak sobie chcesz, gdybyś mnie szukała jestem w Grillu. Nie musisz
od razu atakować samej siebie... są inne możliwości na odreagowanie -
odparła i ruszyła do drzwi wyjściowych zamykając je za sobą i
pozostawiając mnie samą w holu

W tym czasie usłyszałam jakieś głosy dobiegające z sąsiedniego pokoju.
Ruszyłam w tamtym kierunku, a gdy przekroczyłam próg zobaczyłam
Tylera oraz jeszcze jakiegoś innego chłopaka, który po chwili wyszedł
posyłając mi tajemniczy uśmiech.

- Meredith mam nadzieję, że twój nastrój od wczorajszego wieczora się
poprawił. Wszystko w porządku kochanie? - spojrzał w moją stronę Klaus,
a ja dopiero wtedy go zauważyłam

- Nie udawaj, że cię to obchodzi. Jesteś po prostu zachwycony tym co się
wczoraj stało. Musimy porozmawiać - powiedziałam chłodno w jego
stronę

- Dobrze skarbie w takim razie zamieniam się w słuch - odpowiedział,
po czym usiadł na kanapie

Spojrzałam jedynie na Tylera, który stał przyglądając się całej sytuacji
i ani drgnął pozostając na swoim miejscu. Mogłam się jedynie domyślać,
że wcześniejsza rozmowa musiała dotyczyć mnie, bo chłopak nie
spuszczał ze mnie wzroku śledząc każdy mój ruch.

- Chcę wiedzieć jaka jest różnica pomiędzy mną, a Eleną? - zapytałam
spokojnie i wtedy zauważyłam, że Klaus przestał się już do mnie
uśmiechać, a ja usiadłam obok niego na kanapie całkowicie ignorując
obecność Tylera w pokoju

ał

ith

a his

a b

y m

226

- Czy nie przestało ci przypadkiem na nich nie zależeć?! Myślałem raczej,
że porozmawiamy o tym o czym powiedziałem ci wczoraj - odpowiedział
pytaniem na pytanie

- Nie, nie zależy, muszę to po prostu wiedzieć, ale skoro nie chcesz mi tego
zdradzić w takim razie zmienię ją w wampira. Poczekam i zobaczę co się
stanie - rzuciłam tym razem pewniej, bo znowu zaczął ze mną pogrywać
nie traktując poważnie

- Nie zrobisz tego - odpowiedział zdecydowanie

- Co to za różnica jeśli dopiszę do listy kolejną osobę, która mnie
nienawidzi?! - rzuciłam

- Nie myśl, że robi to na mnie wrażenie i tak oboje wiemy, że tego byś
nie zrobiła. Znowu za bardzo ponoszą cię emocje, ale przyjmij to jako
prezent ode mnie... Elena jest wolna - uśmiechnął się do mnie widząc moją
zmieszaną minę - Teraz możesz śmiało pobiec do swoich przyjaciół,
by przekazać im tą radosną nowinę - wstał z kanapy i podszedł do stolika
stojącego przy oknie, po czym nalał do szklaneczki whisky

- Nie ma mowy, nie jestem twoją hybrydą na posyłki. Każ zrobić to jemu!
- odparłam spoglądając w stronę Tylera, który wydawał się tak samo
zdziwiony jak ja, tym co jeszcze przed chwilą usłyszał - Skoro Elena nie
jest ci potrzebna, to znaczy... że dzięki mojej krwi możesz również
stworzyć swoją armię hybryd mimo tego, że jestem wampirem?! -
spytałam szukając potwierdzenia mojego przypuszczenia

Czułam jak to powoli do mnie docierało, ale przynajmniej byłam w stanie
uratować dziewczynę. Dzięki mnie miała szansę na normalne życie.

- To kolejna cecha jaką u ciebie podziwiam ta szybkość łączenia
wszystkiego w całość, ale masz rację on może im o tym powiedzieć,
w końcu nie ma powodu byś musiała się fatygować osobiście - powiedział
jakby sytuacja, która mnie przerażała jego bawiła

Spojrzał jedynie w stronę chłopaka, a on kiwnął głową i wyszedł
zamykając za sobą drzwi gabinetu.

ał

ith

a his

a b

y m

227

- Wracając do twojego wcześniejszego pytania, to tak, masz rację
myślałam o tym o czym mi wczoraj powiedziałeś. Wiem dlaczego ci
na mnie zależy - mówiłam spokojnie, a on ponownie zajął swoje miejsce
na kanapie tuż obok mnie - Ty nigdy się nie zmienisz, więc czekasz,
aż ja stanę się tak jak ty, a wtedy będę pasować do twojego planu?!
Prawdopodobnie jestem jedyną osobą, której zauroczeniem nie możesz
wyłączyć emocji, dlatego traktujesz mnie jak swoje wyzwanie, ale ja nie
jestem obrazem, który możesz powiesić na ścianie jako trofeum. Możesz
mnie zasztyletować czy co tam chcesz, nie dbam o to - odparłam starając
się ukryć swoje emocje, chodź chyba nie było na to szans

- Dobrze wiesz, że nie traktuję cię w ten sposób. Powiedz mi w takim
razie, z jakiego powodu nadal tutaj jesteś? Skoro to wszystko co ci
powiedziałem jest tylko moim wymysłem?! - zapytał

- Bo dzięki tobie nie mam gdzie pójść, więc jestem skazana na bycie
w tym miejscu, ale nie koniecznie z tobą. Przestań mi w końcu wmawiać,
że mi na tobie zależy, bo tak nie jest! Na zaufanie trzeba sobie zasłużyć -
odparłam

- Wiem, chcesz poznać całą prawdę jaka została zapisana w księgach,
więc dzisiaj wieczorem wszystko ci wyjaśnię, ale możesz nie być tym
zachwycona - rzucił w moim kierunku kolejny raz mnie zaskakując

Zauważyłam, że znowu zaczął mi się przyglądać albo nie tyle mi co
mojemu naszyjnikowi. Usiadł jeszcze bliżej mnie, by wziąć błękitne
serduszko zawieszone na srebrnym łańcuszku w swoje palce. Spojrzał
później na mnie i je pościł - Co mogę w takim razie zrobić, abyś zmieniła
swoje zdanie? - zapytał spokojniej

- Problem tkwi w tobie, ty nigdy mi nie zaufasz i za każdym razem
będziesz grał ze mną w jakieś swoje chore gry. Nie jesteś moim
przyjacielem, więc skończ udawać, że chcesz mnie taką jaką jestem
i przestań w końcu ratować, bo nie prosiłam o to. Traktujesz mnie jak
worek z krwią, który służy ci tylko do tworzenia hybryd, taka mała
zamiana za Elenę, co? Mówiłam ci żebyś nie zabierał tego czego ode mnie
nie potrzebujesz - rzuciłam z bólem, a moje oczy lekko zaszkliły się od łez

ał

ith

a his

a b

y m

228

- Aż tak masz złe zdanie o mnie? Skąd wiesz, że jednak nie chcę od ciebie
wszystkiego?! - powiedział przyjmując ten sam spokojny ton głosu co
wczorajszego wieczora

- Po co... by moje serce się przy tobie wykrwawiło - spojrzałam ze
smutkiem ponownie w jego stronę - Wszystko co robisz rani mnie, a ty
nie umiesz być odpowiedzialny za nikogo innego wyłącznie siebie samego.
Jesteś zbyt pewny siebie wierząc, że kiedykolwiek mogłabym coś czuć
do ciebie po za pogardą. Wykorzystujesz to wszystko co mi się przytrafiło
przeciwko mnie samej - mówiłam w dalszym czasie

- Musisz się wiele nauczyć Meredith, ale potrzebujesz jeszcze czasu i
wtedy wspomnisz moje słowa - powiedział ze zdenerwowanie patrząc
mi w oczy, a ja bałam się, że tak właśnie może się stać

- W ogóle nie słuchasz tego co do ciebie mówię. Chcesz mnie? To zacznij
grać fair, ale ty oczywiście bierzesz tylko to czego chcesz i nie przejmujesz
się niczyimi uczuciami, więc dlaczego miałabyś zrobić wyjątek i tym
razem - rzuciłam w jego stronę, a następnie wstałam i ruszyłam w kierunku
drzwi wyjściowych z gabinetu

- Sama grasz nie fair - kiedy to powiedział obróciłam się w jego kierunku -
Myślisz, że nie wiem jak wykradłaś kilka rozdziałów z księgi Petrovy?
To jedyny egzemplarz jaki został napisany przez wiedźmy. Naprawdę
sądziłaś, że tego nie zauważę? - znalazł się przy mnie w ułamku sekundy,
a moja pewność zniknęła

- W takim razie zabijesz mnie? - zapytałam z przerażeniem w głosie

- Sama wymierzyłaś sobie wczoraj karę - odparł

- Wiedziałeś o tym i tylko patrzyłeś jak wykrwawiam się na twoich
oczach?! - znowu ze mną pogrywał i po raz kolejny mnie okłamał

Czułam się teraz jak mała dziewczynka, która po mimo wszystkich rzeczy
jakie ją spotkały dopiero teraz zdawała sobie sprawę, że świat nie dzieli się
na ten dobry czy zły... on po prostu jest tylko zły.

ał

ith

a his

a b

y m

229

- Wydajesz się rozczarowana kochanie, liczyłaś, że ci na to nie pozwolę
i cię zatrzymam? Jakbyś mi wcześniej zaufała nie musiałabyś przez
to wszystko przechodzić. Pokazałem ci w ten sposób, że twój upór
do niczego cię nie doprowadzi. Przestać w końcu ze mną walczyć! -
powiedział głośniej ostatnie zdanie - Jeszcze tego nie widzisz, ale twoi
przyjaciele już dawno przestali ci ufać. Jestem tego pewien, że nic mi nie
zrobisz, ale muszę mieć pewność, że nikomu tego co ci powiem nie
przekażesz - stałam obok niego cały czas słuchając tego co ma mi do
powiedzenia

- Zamierzasz mnie pilnować? - odparłam zaskoczona

- Mam lepszy pomysł. Pozwól, że ci kogoś przedstawię - minął mnie,
a następnie podszedł do drzwi gabinetu, które otworzył na oścież

Zobaczyłam za nimi Tylera i tego drugiego chłopaka.

- Tyler, przekaż Elenie tą fantastyczną wiadomość, że nie jest mi już
do niczego potrzebna, ale dopiero, gdy się ściemni. Nie ma w końcu
potrzeby, by Meredith musiała się z nimi kontaktować - powiedział
spokojnie, a później spojrzał w moją stronę uśmiechając się

Wiedziałam do czego dąży. Chciał mnie odseparować od każdego,
abym nie mogła powiedzieć czegokolwiek co mogłoby mu zaszkodzić.
Dopasowywał mnie do siebie jak tylko chciał.

- Skarbie pozwól, że przedstawię ci Tony’ego, który będzie od dzisiaj dbał
o twoje bezpieczeństwo. Jak wiesz bardzo mi na tobie zależy, więc nie
mogę dopuścić, by sytuacja z wczorajszego wieczora się powtórzyła - teraz
zaczynałam się bać naprawdę

- Zamierzasz mnie kontrolować w ten sposób?! Właśnie dlatego nigdy nie
będzie nas nic łączyć i te twoje prezenty niczego nie zmienią! -
powiedziałam, a następnie ruszyłam pewnym krokiem przeciskając się
pomiędzy nimi wszystkim w kierunku drzwi

- Jeszcze zmienisz zadnie - usłyszałam za sobą

ał

ith

a his

a b

y m

230

- Raczej nie w tym życiu! Miłego rozczarowania! - rzuciłam
zdenerwowana nie obracając się w jego stronę, a następnie wyszłam
na zewnątrz

Drzwi powinny zamknąć się z trzaskiem, ale tak się nie stało.

- Rozumiem, że tobie to nie przeszkadza - obróciłam się za siebie
spoglądając na swojego ochroniarza

Chłopak jedynie pokiwał przecząco głową - Możesz mnie traktować jak
swój cień, jeżeli tak wolisz!

- Właśnie taki miałam zamiar - odparłam w dalszym ciągu wkurzona całą
rozmową, która miała miejsce jeszcze kilka minut wcześniej

**Caroline**

Zaczęłam pakować swoje rzeczy do torby podróżnej. Elena miała

dobry pomysł, by na kilka dni przenieść się razem z nią i Bonnie do domku
jej rodziców nad jeziorem. Przynajmniej parę dni odpoczynku.
Usłyszałam głos dzwonka do drzwi. Wyszłam ze swojego pokoju,
a następnie ruszyłam w ich kierunku, by za nimi zobaczyć Tylera.
Otworzyłam drzwi, a on przyciągnął mnie do siebie, po czym pocałował
i okręcił się dookoła razem ze mną.

- Łał, a to za co? - zapytałam uśmiechając się, gdy odsunął się lekko
ode mnie cały czas mnie trzymając

- Po prostu stęskniłem się za tobą, nawet nie wiesz jak bardzo -
odwzajemnił uśmiech - Spędzanie z Klausem tyle czasu jest naprawdę
męczące... uwierz mi - dodał na końcu

ał

ith

a his

a b

y m

231

- Nie rozmawiajmy o tym tutaj, wejdź do środka - popatrzyłam tylko
na niego, a następnie obróciłam się i poszłam do swojego pokoju, żeby
spakować pozostałe rzeczy, a on ruszył za mną, gdy tylko zamknął drzwi

- Co się dzieje? Wybierasz się gdzieś?! - spojrzał z malującym się na
twarzy zdziwieniem widząc moją walizkę

- Nie wiem czy mogę ci powiedzieć? - odparłam kładąc ręce ma moich
biodrach

- Jak to? Nie ufasz mi? - zapytał siadając na kanapie stojącej pod oknem

- Skąd mam wiedzieć, czy przez to całe twoje zdominowanie przez Klausa
nie pójdziesz do niego i opowiesz, gdzie razem z Bonnie i Eleną się
przenosimy?!. Musimy, chodź za chwilę odpocząć od tego całego
wariactwa. Ona w dalszym ciągu jest w niebezpieczeństwie, nie wiemy
w jaki sposób Meredith jest połączona z Eleną i co to dla niej znaczy? -
powiedziałam zdenerwowana, a następnie na niego spojrzałam - Wiesz coś
może na ten temat? - zapytałam licząc, że może udało mu się coś
ciekawego usłyszeć

- Nie wiem, ale myślę, że możesz być spokojna i za niedługo wszystko się
wyjaśni - odpowiedział, po czym podszedł i mnie przytulił dodając otuchy
- Czekaj Meredith to ta nowa wampirzyca, która jest teraz u Klausa?

- Tak, a czemu pytasz? - spojrzałam mu w oczy

- Bo ją dzisiaj widziałem - rzucił, a później mnie puścił siadając na łóżku
obok mojej na wpół spakowanej walizki - Uwierz mi, ale na zadowoloną
z tego faktu, że Klaus kazał nam jej pilnować to nie była

- Elena wczoraj dzwoniła do mnie i mówiła, że Meredith nie może zostać
przez niego zauroczona, więc to za pewne, dlatego kazał wam ją pilnować
- próbowałam znaleźć jakieś wytłumaczenie - Czyli teraz robisz jeszcze za
ochroniarza? Ale zaraz Wam?! - zaciekawiło mnie to co przed chwilą
usłyszałam

ał

ith

a his

a b

y m

232

- Tak, sprowadził do miasta jedną ze swoich hybryd. Nie mów, że jesteś
o nią zazdrosna? - rzucił śmiejąc się pod nosem i żartując z całej tej
sytuacji

- Ty niczego nie rozumiesz, nie wystarczy, że Klaus ma wpływ na ciebie
to teraz chce przeciągnąć jeszcze na swoją stronę Meredith i to wcale nie
jest zabawne! - odparłam poirytowana faktem, że on nie widział w tym nic
złego

- Masz rację przepraszam, ale kim ona w ogóle jest? - zapytał

- Meredith jest tak jakby byłą dziewczyną Damona, chodź on cały czas
temu zaprzecza. Poznali się w 1864 roku, kiedy Katherine przywiozła ją
do Mystic Falls, a później Meredith się zabiła myśląc, że jest w stanie
go uratować, w każdym razie długa i smutna historia - opowiedziałam
w skrócie to co usłyszałam od Eleny

- To jeśli Damonowi jeszcze na niej zależy to niech się lepiej pospieszy,
bo najwidoczniej Klaus zaczął do niej startować

- Co? Ciekawe czego on może od niej chcieć?! - zapytałam zdziwiona
jakbyśmy mieli mało kłopotów

- Nie analizuj tak tego Caroline, ona jest bardzo ładna, chodź bardziej
powinno nas martwić to, gdy powiedziała Klausowi, że jeśli nie pozna
prawdy o jakiejś księdze to przemieni Elenę w wampira... myślisz, że
byłaby zdolna do tego?! - zapytał streszczając to co się wydarzyło dzisiaj
rano w posiadłości Pierwotnych wampirów

- Nie mam pojęcia, dlatego będzie lepiej jeśli wyjedziemy przynajmniej
na te kilka dni. Trzy dni bez zbędnych wampirów! - rzuciłam głośniej -
Elena jej wierzy, ale wiesz jaka ona jest, jeśli Klaus faktycznie
zmanipuluje Meredith, a ona przejdzie na jego stronę... - zawahałam się
przez chwilę - nawet nie chcę o tym myśleć, ale czuję, że Damonowi nic
wtedy nie będzie przeszkadzać, by ją zabić - odparłam smutno

ał

ith

a his

a b

y m

233

- Na razie na to się nie zapowiada, ona cały czas go odrzuca i nieźle sobie
przy tym radzi. Mam za to nadzieję, że wrócisz na Bal Założycieli
organizowany przez moją matkę? - zmienił szybko temat

- Lata XIX, piękne suknie, przystojni mężczyźni we frakach? - zaczęłam
się z nim drażnić - Nie przegapię takiej możliwości zobaczenia ciebie
w garniturze - uśmiechnęłam się w jego kierunku, chodź to co jeszcze
przed chwilą mi powiedział sprawiało, że nie mogłam przestać o tym
myśleć

- Muszę już iść, przekaż wszystkim, żeby przyszli do rezydencji
Salvatorów, mam ważną wiadomość! - powiedział spokojnie

- Ok. - powiedziałam i już miałam zapytać co to za wiadomość, gdy nie
pozwolił mi zadać kolejnego pytania

- Uważaj na siebie Caroline, nie wiem co bym zrobił jakby coś ci się stało.
Kocham cię - usłyszałam, a później mnie pocałował

- Ja ciebie też - odparłam spoglądając w jego piwne oczy

- W takim razie do zobaczenia wieczorem - uśmiechnął się tylko w moim
kierunku, a później ruszył w kierunku drzwi, by po chwili zniknąć z
zasięgu mojego wzroku

**Damon**

Odkąd tylko wstałem zastanawiałem się czy ona faktycznie jeszcze

żyje, a jeśli tak to jak długo to jeszcze potrwa za nim podda się do końca.
Czas było wziąć sprawy w swoje ręce. Zszedłem po schodach do salonu,
w którym zobaczyłem Stefana.

- Gdzie zgubiłeś Elenę? Myślałem, że przeniosła się tu na stałe? -
odparłem, po czym chwyciłem za torebkę z krwią leżącą na stoliku,

ał

ith

a his

a b

y m

234

ale on nie odpowiedział na moje zaczepki będąc w dalszym czasie
zamyślonym - Myślisz, że ją zabił? - zapytałem tym razem spokojniej

- Meredith? Nie sądzę, skoro tylko ona może otworzyć te trumny to za
każdą cenę będzie ją trzymać przy życiu - odparł Stefan odwracając się
w moim kierunku - Musimy zabrać te klucze, ale na razie nie możemy
nic zrobić, by Klaus się połapał, że w ogóle o tym wiemy - mówił dalej

- Mamy czekać do samego końca? To jest ten twój genialny plan?! -
rzuciłem

- A co masz lepszy? - kiedy to powiedział zadzwonił dzwonek do drzwi

Stefan podszedł do nich, a w drzwiach pojawiła się Elena z niedużą torbą.

- Wprowadzasz się? - zapytałem zaskoczony popijając krew ze szklanki,
gdy stanęła po środku pokoju

- Nie... pomyśleliśmy - spojrzała na Stefana - że na kilka dni razem z
Bonnie i Caroline pojedziemy do domu moich rodziców nad jeziorem.
Czy Meredith się odezwała? - zapytała dziewczyna zmieniając temat

- Nie, ale jeśli żyje to na pewno to zrobi. Wychodzę do Grilla - rzuciłem -
Miłego urlopu czy czegoś takiego, a wracając do twojego pytania -
spojrzałem na brata - To tak, mam lepszy plan - nie pozwalając mu dojść
do głosu opuściłem rezydencje w wampirzym tempie, a następnie
wyciągnąłem swój telefon wybierając numer do Alarica, który odebrał
już przy trzecim sygnale

- Spotkajmy się w Grillu za 20 minut, pa pa - rzuciłem nie pozwalając
mu nawet wtrącić słowa, po czym się rozłączyłem

Wsiadłem do swojego samochodu, odpaliłem silnik i ruszyłem w kierunku
baru. Klaus miał prawie wszystko czego potrzebował do otworzenia
trumien, a więc było trzeba pozbawić go przynajmniej jednej z tych rzeczy.
Za to ja potrzebowałem jedynie łowcy wampirów i elementu zaskoczenia,
by mój plan mógł zadziałać. Czy zastanawiałem się nad konsekwencjami
tego co chciałem zrobić? Oczywiście, że nie... na to przyjdzie czas później.

ał

ith

a his

a b

y m

235

Zaparkowałem po drugiej stronie ulicy, a następnie wysiadłem z
samochodu, by po chwili być już w środku lokalu. Alarica jeszcze nie
było, więc podszedłem do lady zamawiając szklaneczkę burbonu. Po jakiś
10-ciu minutach zobaczyłem Rebekah, która ruszyła w moim kierunku
albo przynajmniej tak mi się wydawało.

- No proszę, nie spodziewałem się zobaczyć ciebie tak szybko - posłałem
jej olśniewający uśmiech

Wampirzyca zaczęła rozglądać się dookoła w poszukiwaniu czegoś lub
kogoś ignorując mnie całkowicie.

- Nie musisz daleko szukać, tutaj jestem - pomachałem jej ręką przed
oczami

- Zwolnij trochę, nie wszystko kręci się wokół ciebie Damonie, mówił
ci to już ktoś kiedyś? - odparła poirytowana

- Obiło mi się to już o uszy - upiłem łyk alkoholu ze szklaneczki

Nie zważając na mnie zobaczyłem, że ruszyła w kierunku Matta, który stał
przy sąsiednim stoliku. Odczekała chwilę, aż chłopak zapisał zamówienie,
a następnie z uśmiechem do niego podeszła. Musiałem wiedzieć o co jej
chodziło, zacząłem w takim razie przysłuchiwać się toczącej rozmowie
za moimi plecami.

- Możemy chwilę porozmawiać? - zapytała

- Oczywiście - wyczułem wahanie w głosie chłopaka

- Zbliża się Bal Założycieli, dlatego chciałam zapytać czy nie poszedłbyś
ze mną jako osoba towarzysząca - kiedy to powiedziała usłyszałem szelest
papieru... to było pewnie zaproszenie jakie otrzymała od burmistrz
Lockwood

- W porządku - odpowiedział z dystansem Matt

Spojrzałem wtedy w ich stronę. Rebekah uśmiechnęła się do niego i już
miała odejść, gdy ją zatrzymał - Przyjadę po ciebie samochodem o 17.00

ał

ith

a his

a b

y m

236

- Ok. - powiedziała zadowolona, ale gdy znowu na mnie spojrzała przyjęła
kamienną twarz nie okazując żadnych emocji, by po chwili zniknąć przy
wyjściu z Grilla

Kto by pomyślał, że ktoś taki jak ona może mieć jakąkolwiek słabość,
ale co ona w nim widziała?!. Chyba nigdy nie zrozumiem kobiet.
Zegar wskazywał godzinę 16.15. Od ponad 40-tu minut czekam na Alarica,
a on nawet nie raczy zadzwonić.

- Zwariowałeś! - usłyszałem kiedy zobaczyłem Ricka siadającego na
barowym stołku obok mnie - Nie wiesz, że inni mają jakieś plany?
Niektórzy normalnie żyją poza tym wszystkim! - powiedział
zdenerwowany

- Spotkałeś się ze swoją seksowną psychopatyczną panią doktor?!.
Czyżbym w czymś przeszkodził? - rzuciłem - Zwal wszystko na mnie,
inni tak robią - uśmiechnąłem się kpiąco

- Czego znowu chcesz? - zapytał ignorując moją wcześniejszą wypowiedź

- Jest robota do wykonania - spojrzałem na niego

- I nie możesz tego zrobić sam tylko ja ci jestem potrzebny? - zadał kolejne
pytanie

- Potrzebuję elementu zaskoczeniu, a ty nadajesz się idealnie. Z racji tego,
że Klaus ma sztylet, trumny i Meredith, a tych dwóch pierwszych rzeczy
nie mogę mu zabrać, więc w takim razie... - nie pozwolił mi dokończyć
zdania

- Chcesz porwać Meredith?! - powiedział głośniej Rick z niedowierzaniem
w głosie

- Mów głośniej jeszcze Stefan cię nie słyszał! - upomniałem go,
a następnie rozejrzałem się na boki, by sprawdzić, czy nikt nie zwrócił
na nas uwagi

- Csiii... - powiedziałem, bo zauważyłem jak do baru weszła właśnie moja
złota dziewczyna

ał

ith

a his

a b

y m

237

Spojrzałem porozumiewawczo na Ricka, a on na mnie.

- Witaj księżniczko, jednak jeszcze żyjesz?! - powiedziałem popijając
whisky

- Nie wydajesz się rozczarowany tym faktem - odpowiedziała chwytając
za moją szklankę i jednym haustem wypijając całą zawartość -
Widzieliście Rebekah? - zapytała spoglądając najpierw na Ricka, a później
na mnie

- Pomylona, psychopatyczna blondi, o tak była kilka minut temu, ale już
sobie poszła. Wręczyła za to zaproszenie naszemu rozgrywającemu, a ty
z kim idziesz? - uśmiechnąłem się do niej widząc jej niezadowoloną minę

- Nie wiem czy w ogóle pójdę. Jakbyś pamiętał to mam złe doświadczanie
z Balami Założycieli, a co nie masz z kim iść?!. Smutne, czyli sytuacja nie
tylko u mnie się powtarza - rzuciła uszczypliwie i usiadła na barowym
stołku obok

Kelnerka zjawiła się przy niej po chwili, by przyjąć zamówienie - To samo
- powiedziała podnosząc moją szklaneczkę do góry

- Nie chcę być dla ciebie nie miły, ale wpełzło tu coś za tobą, co to twój
ochroniarz czy przyzwoitka?!. Mówiliśmy ci, żebyś nie zdradzała
Klausowi co wiesz na ten temat, a dzięki tobie znowu ma wszystko w
garści i ciebie i nas. Sama zniosłaś mu sztylet, więc jesteś sobie winna -
nie mogłem pozostać jej dłużny - Twoje wszystkie plany są beznadziejnie
głupie - odparłem tym razem zabierając jej szklaneczkę z alkoholem

- Twoje są niby lepsze?! Może przestałbyś tyle gadać i mi pomógł?
Próbuje się go już się pozbyć od kliku godzin - powiedziała

- A co dostanę w zamian? - uśmiechnąłem się w jej stronę

Przekręciła tylko oczami, a później lekko obróciła się za siebie, by
upewnić się, że ta hybryda jest wystarczająco daleko. Wyciągnęła telefon
i wystukała coś, a następnie przesunęła nim po ladzie, żebym mógł
przeczytać co napisała. Nie mogłem w to uwierzyć, ale przekaz był prosty;

ał

ith

a his

a b

y m

238

Elena jest wolna. Spojrzałem na Ricka, któremu również podałem
komórkę Meredith.

Wampirzyca zeskoczyła ze stołka, podeszła do Alarica i zabrała swój
telefon, a później rzuciła patrząc w naszą stronę - Mam nadzieję, że któryś
za mnie zapłaci - uśmiechała się cierpko

Ciekaw byłem co tym razem zaprzedała, by uratować Elenę. Oczywiście
ona była w stanie poświęcić wszystko, ale ja nie miałem takiego zamiaru!.

Meredith ruszyła w kierunku drzwi, a ten jej ochroniarz za nią. Kiwnąłem
jedynie głową do Alarica i ruszyliśmy za nimi.

**Meredith**

Na dworze robiło się coraz ciemniej. Skręciłam w stronę uliczki

mało uczęszczanej przez ludzi, w końcu nic nie mogło mi zagrozić.
Zobaczyłam przed sobą idącego w moją stronę Damona, ale kiedy
przeszedł obok mnie nawet na mnie nie spojrzał. Usłyszałam po chwili
lekkie uderzenie.

- Uważaj jak chodzisz wampirze - rzucił Tony w stronę Damona, który
najwidoczniej musiał go szturchnąć ramieniem, gdy się mijali

- Nie mam takiego zamiaru hybrydo - powiedział zdecydowanie i wyrwał
mu serce

- Efektownie - uśmiechnęłam się w jego kierunku kiedy wycierał swoją
dłoń w barową ściereczkę w kratkę

- A teraz sprawa druga - spojrzał na mnie, a ja cofnęłam się o krok w tył -
Nie podobają mi się twoje decyzje jakie podejmujesz, a na domiar tego
jeszcze chciałaś nas oszukać!. Klaus ma na ciebie zły wpływ, ale jak

ał

ith

a his

a b

y m

239

pobędziesz z dala od niego to może zaczniesz normalnie myśleć! - rzucił
wkurzony

- Co zrobisz Damonie, wyrwiesz mi serce, wbijesz we mnie kołek? -
wymieniałam różne możliwości uśmiercenia wampira podchodząc
do niego coraz bliżej

- Nie, ale myślę, że na początek werbena będzie odpowiednia - powiedział
spokojnie całkowicie przebijając moje wcześniejsze domysły

- I co ty to zrobisz? - zapytałam

- Ja nie, ale on tak - odpowiedział i spojrzał w dal za mną

Obróciłam się do tyłu podążając za jego wzrokiem i wtedy zobaczyłam
Alarica z kuszą wycelowana prosto we mnie. Nie miałam nawet szansy
zareagować. Usłyszałam świst, a następnie ból, który zaczął promieniować
po całym moim ciele całkowicie mnie obezwładniając. Poleciałam do
przodu, ale nie upadłam, bo Damon prawdopodobnie mnie złapał.
Moje oczy się zamknęły i wszystko ucichło.

Ciąg dalszy nastąpi…