Howard Philips Lovecraft

Azathoth

Gdy

ś

wiat si

ę

zestarzał, a cuda znikn

ę

ły z umysłów ludzi; gdy szare

miasta podniosły w zadymione niebo swe ponure i brzydkie wie

ż

e, w

których cieniu nikt ju

ż

nie mógł

ś

ni

ć

o sło

ń

cu czy wiosennych,

ukwieconych ł

ą

kach; gdy wiedza odarła ziemi

ę

z jej płaszcza

pi

ę

kno

ś

ci, a poeci nie potrafili ju

ż

ś

piewa

ć

o niczym wi

ę

cej, jak

tylko o ogl

ą

danych pijanym okiem wypaczonych zjawach swych jestestw;

gdy rzeczy prawdziwie warto

ś

ciowe zacz

ę

ły przemija

ć

, a dzieci

ę

ce

nadzieje znikn

ę

ły na zawsze, był człowiek, który wyw

ę

drował z

ż

ycia w

poszukiwaniu krain, dok

ą

d uciekły sny

ś

wiata.

Niewiele napisano o imieniu i miejscu zamieszkania tego człowieka,
gdy

ż

zajmowano si

ę

wtedy tylko rzeczywisto

ś

ci

ą

; st

ą

d obie te rzeczy

s

ą

bardzo tajemnicze. Wystarczy wiedzie

ć

,

ż

e mieszkał w mie

ś

cie z

wysokimi murami, w którym panowały sterylne zmierzchy i

ż

e harował

calymi dniami w

ś

ród cieni i hałasów. Wieczorami wracał do pokoju,

którego jedyne okno nie patrzyło na pola i lasy, lecz na brudny
dziedziniec, na który spogl

ą

dały w t

ę

pej rozpaczy te

ż

inne okna.

Mo

ż

na z nich było dostrzec tylko mury, mo

ż

e z wyj

ą

tkiem czego

ś

, co

dawało si

ę

zobaczy

ć

, gdy człowiek mocno si

ę

wychylił i spojrzał na

w

ę

druj

ą

ce gwiazdy. Poniewa

ż

jednak same

ś

ciany i okna musiały w

krótkim czasie doprowadzi

ć

do szale

ń

stwa kogo

ś

, kto wiele

ś

nił i

czytał, mieszkaniec tego pokoju sp

ę

dzał noc za noc

ą

na wychylaniu si

ę

przez okno i przygl

ą

daniu si

ę

fragmentom rzeczy znajduj

ą

cych si

ę

poza

realnym

ś

wiatem i szaro

ś

ci

ą

wysokich miast. Po latach pocz

ą

ł nadawa

ć

imiona wolno

ż

egluj

ą

cym gwiazdom i w

ę

drowa

ć

za nimi w wyobra

ź

ni, gdy

ze

ś

lizgiwały si

ę

poza zasi

ę

g wzroku.

A

ż

w ko

ń

cu jego zmysły otworzyły si

ę

na wiele tajemnych perspektyw,

których istnienia nigdy nawet nie podejrzewano. Pewnej nocy, nad
ogromn

ą

zatok

ą

został poło

ż

ony most i

ś

cigane w snach nieba zst

ą

piły

do okna samotnego obserwatora, zmieszały si

ę

z zat

ę

chłym powietrzem w

jego pokoju i uczyniły go cz

ęś

ci

ą

swego słynnego cudu.

Weszły do jego pokoju rozszalałe strumienie fioletowego l

ś

nienia

zorzy; wiry złotego pyłu i ognia, wiruj

ą

ce do najdalszych przestrzeni

i ci

ęż

kie od zapachu spoza

ś

wiatów. Wlały si

ę

tam opiumowe oceany,

o

ś

wietlone sło

ń

cami, których zwykłe oko nie mogło nigdy zobaczy

ć

,

maj

ą

ce w swych wirach dziwne delfiny i nimfy morskie niepami

ę

tnych

gł

ę

bin. Bezgło

ś

na niesko

ń

czono

ść

wirowała wokół marzyciela i unosiła

go ze sob

ą

w dal nie dotykaj

ą

c nawet jego ciała, które nadal sztywno

wychylało si

ę

z samotnego okna. Przez niezliczone dni pływy dalekich

sfer kołysały go delikatnie, ł

ą

cz

ą

c go z uwielbianymi marzeniami,

które inni ludzie ju

ż

utracili. W czasie wielu cykli, z czuło

ś

ci

ą

pozostawiały go

ś

pi

ą

cego na zielonym brzegu o

ś

wietlanym przez

wschodz

ą

ce sło

ń

ce; na zielonym brzegu pachn

ą

cym kwiatami lotosu,

znaczonym czerwonymi trzcinami...