ALYSON NOEL

Nieśmiertelni 02

Błękitna godzina

***

Nieoficjalne tłumaczenie:

H.O.M.I.K, Tasia2902

Pierwszy

- Zamknij oczy i wyobraź ją sobie. Widzisz to?

Skinęłam głową, zamykając oczy.

- Wyobraź sobie, że jest przed tobą. Zobacz jej strukturę, kształt i kolor – masz to?

Uśmiecham się, mając ten obraz w głowie.

- Dobrze. Teraz wyciągnij rękę i dotknij jej. Poczuj jej kontury końcami swoich

palców, otul jej ciężar swoimi dłońmi, a teraz połącz wszystkie swoje zmysły – wzrok, dotyk,

węch i smak – możesz spróbować?

Zagryzam wargi i stłumiam chichot.

- Doskonale. Teraz połącz się z tym uczuciem. Uwierz, że to istnieje przed tobą.

Poczuj to, zobacz to, dotknij tego, spróbuj tego, zaakceptuj to, ukaż to! – mówi.

Więc to robię. Robię wszystko z tych rzeczy. A kiedy on jęczy, otwieram oczy i patrzę

na siebie.

- Ever. – Potrząsa głową. – Miałaś myśleć o pomarańczy. To nie jest nawet jej bliskie.

- Nie, to nic owocowego. – śmieję się, uśmiechając do każdego z moich Damenów –

repliki objawiającej się przede mną, i wersji ciała i krwi obok mnie. Obaj równie wysocy,

ciemni, i tak niszczycielsko przystojni, że aż wydają się mało realni.

- Co ja mam z tobą zrobić? – pyta prawdziwy Damen, próbując przybrać spojrzenie

dezaprobaty, ale na marne. Jego oczy zawsze go zdradzają, pokazując tylko miłość.

- Hmmm… - spoglądam pomiędzy moich dwóch chłopaków – jednego prawdziwego,

drugiego wyczarowanego. – Myślę, że możesz podejść i mnie pocałować. Lub, jeśli jesteś

zbyt zajęty, spytam go czy zostanie, choć nie sądzę że on myśli. – ruszam w kierunku

nieprawdziwego Damena, śmiejąc się, kiedy on się uśmiecha i mruga do mnie chociaż blednie

i w końcu znika.

Ale prawdziwy Damen się nie śmieje. On tylko kręci głową i mówi: - Ever, proszę.

Musisz być poważna. Masz tyle do nauki.

- Po co ten pośpiech? – wygładzam poduszkę i klepię miejsce obok siebie, mając

nadzieję, że on odejdzie od biurka i dołączy do mnie. – Myślałam, że nic nie mamy, ale czas?

– uśmiecham się. A gdy patrzy na mnie, w całym moim ciele wzrasta ciepło, a oddech

zatrzymuje się w moim gardle i nic nie mogę na to poradzić, ale zastanawiam się czy

kiedykolwiek zdołam się przyzwyczaić do jego niesamowitego piękna – jego gładkiej

oliwkowej skóry, lśniących brązowych włosów, idealnej twarzy, i szczupłej wyrzeźbionej

sylwetki. – Myślę, że znajdziesz we mnie bardzo chętnego ucznia. – mówię, a moje oczy

spotykają jego – dwie ciemne studnie niezgłębionej głębi.

- Jesteś nienasycona – szepcze, potrząsając głową i podchodzi do mnie, siadając obok.

- Po prostu próbuję nadrobić stracony czas – mruczę, zawsze tak chętna na te chwile

tylko dla nas, i nie muszę się nimi dzielić z nikim innym. Nawet świadomość, że cała

wieczność jest przed nami, nie czyni mnie mniej chciwej.

Pochyla się aby mnie pocałować, rezygnując z naszych lekcji. Wszystkie wyrażane

myśli, telepatia – wszystkie te psychiczne sprawy zostają zastąpione czymś znacznie bardziej

bezpośrednim, gdy pcha mnie na stos poduszek, obejmując moje ciało swoim, nas dwoje

łączących się jak upadłe winorośle w poszukiwaniu słońca.

Jego palce wiją się w górę, przesuwając się od skraju mojego brzucha do stanika, a ja

zamykam oczy i szepczę. – Kocham cię. – Słowa kiedyś skrywane we mnie.

Słuchałam jego stłumionego jęku, gdy odpina zapięcie mojego biustonosza, bez

najmniejszego wysiłku, doskonale i bez skrępowania.

Każdy jego ruch był tak pełen wdzięku, tak doskonały, tak…

Może zbyt doskonały.

- Co się stało? – pyta, kiedy go odpycham. Jego oddech przeszedł w krótkie, płytkie

sapanie, gdy jego oczy szukają moich, a skóra wokół nich jest napięta i ściśnięta w sposób do

jakiego przywykłam.

- Nic złego. – Odwracam się do tyłu, poprawiając swój top i cieszę się że skończyłam

już lekcję osłony myśli, ponieważ to była jedyna rzecz, która pozwalała mi kłamać.

On wzdycha i oddala się, pozbawiając mnie swojego mrowiącego dotyku i ciepłego

spojrzenia, kiedy kroczy przede mną. A kiedy w końcu się zatrzymuje i staje twarzą do mnie,

ściskam wargi, wiedząc co będzie dalej. Byliśmy już tutaj wcześniej.

- Ever, nie próbuję cię poganiać ani nic. Naprawdę, nie próbuję – mówi, a twarz ma

zmarszczoną z niepokoju. – Ale w pewnym momencie musisz to skończyć i zaakceptować to

kim jestem. Mogę uzewnętrznić twoje pragnienia, wysłać telepatyczne myśli i obrazy, gdy

jesteśmy daleko od siebie, mogę w każdej chwili zabrać cię do Summerlandu. Ale jedynej

rzeczy, której nie mogę zrobić, to zmienić przeszłości. Ona po prostu jest.

Patrzę na podłogę, czując mały i całkowity wstyd. Nienawidzę, tego że jestem

niezdolna ukryć zazdrości i obaw, nienawidzę tego, że są tak przejrzyste i wyraźnie widoczne.

Bo bez względu na to jaki rodzaj tarczy psychicznej stworzę, to jest bez sensu. On miał

sześćset lat na badanie ludzkiego zachowanie ( badanie mojego zachowania ), w porównaniu

do moich szesnastu.

- Po prostu… po prostu daj mi trochę więcej czasu, aby przyzwyczaić się do tego

wszystkiego – mówię, dłubiąc postrzępiony szew na mojej poduszce. – To jedynie kilka

tygodni. – wzruszam ramionami, przypominając sobie jak zabiłam jego byłą żonę,

powiedziałam mu, że go kocham i zapieczętowałam swój nieśmiertelny los, mniej niż trzy

tygodnie temu.

Patrzy na mnie, jego usta zaciskają się, a oczy są zabarwione wątpliwością. I choć

jesteśmy tylko kilka metrów od siebie, dzieląca nas przestrzeń jest tak ciężka i brzemienna –

jakby to był ocean.

- Odnoszę się do tego życia – mówię, a mój głos przyśpiesza i rośnie, chcąc wypełnić

pustkę i złagodzić nastrój. – A ponieważ nie przypominam sobie żadnych innych, to wszystko

co mam. Potrzebuję tylko trochę więcej czasu, dobrze? – uśmiecham się nerwowo, a moje

wargi niezdarnie zatrzymują w miejscu wydech ulgi, gdy on siada obok mnie i podnosi palce

do mojego czoła, szukając miejsca, gdzie kiedyś była moja blizna.

- Cóż, to jedyna rzecz, której nam nie zabraknie. – Wzdycha, ciągnąc palcami po

krzywiźnie mojej szczęki, i gdy pochyla się aby mnie pocałować, jego wargi robią serię

przystanków, na moim czole, nosie i ustach.

I właśnie wtedy, gdy myślę, że znowu mnie pocałuje, on ściska moją rękę i oddala się.

Idąc prosto do drzwi, pozostawił pięknego czerwonego tulipana na swoim miejscu.

Drugi

Chociaż Damen może wyczuć taką chwilę, gdy moja ciotka Sabine skręca w naszą

ulicę i zbliża się do podjazdu to nie, dlatego wyszedł.

Wyszedł ze względu na mnie.

Ze względu na prosty fakt, że jest już ze mną od setek lat, dążąc do mnie we

wszystkich moich wcieleniach tak, więc możemy być razem.

Tylko, że my nigdy nie jesteśmy razem.

Co oznacza, że to się nigdy nie stało.

Podobno za każdym razem, gdy mieliśmy zrobić następny krok do skonsumowania

naszej miłości, jego była żona Drina pojawiała się i mnie zabijała.

Ale teraz ja ją zabiłam, wyeliminowałam ją w dobrym miejscu, choć niewątpliwie

słabym, trzepnęłam ją w czakrę serca i teraz nic ani nikt nie blokuje nam drogi.

Z wyjątkiem mnie.

Bo choć kocham Damena we wszystkich moich istnieniach, i na pewno chcę podjąć

następny krok – nie mogę przestać myśleć o tych ostatnich sześciuset lat. I jak wybrał takie

życie. (Dziwnie, jego zdaniem.)

I kogo wybrał do takiego życia. (Oprócz jego byłej żony Driny, nawiązywał wiele

innych znajomości.)

I, jak ja nienawidzę tego przyznawać, wiedząc to wszystko, czuję się trochę niepewna.

Dobrze, może dużo niepewna. To znaczy, to nie tak, że ktoś z mojej żałośnie ubogiej

listy facetów, których całowałam mógł się porównywać z jego sześcioma wiekami podbojów.

I choć wiem, że to śmieszne, choć wiem, że Damen kocha mnie od wieków, faktem

jest, że serce i umysł nie zawsze są przyjazne.

W moim przypadku, są one mało mówiące.

A przecież za każdym razem, gdy Damen przychodzi na moje lekcje, które zawsze

udaje nam się przekształcić w dłuższe sesje, przychodzi mi na myśl; To jest to! To naprawdę

stanie się tym razem!

Tylko, że odpychanie go jest jak najgorsza złośliwość.

A prawda jest dokładnie taka, jak powiedział. On nie może zmienić swojej

przeszłości, ona po prostu jest. Kiedy coś jest zrobione nie można tego cofnąć. Nie ma

odwrotu.

Jedyne, co człowiek może kiedykolwiek zrobić to iść dalej.

I to jest dokładnie to, co muszę zrobić.

Wziąć bez wahania duży krok do przodu, ani razu nie patrząc wstecz.

Wystarczy zapomnieć o przeszłości i zacząć budować przyszłość.

Chciałabym, żeby to było takie proste.

- Ever? – Sabine wchodzi po schodach, gdy ja biegam gorączkowo po pokoju, a potem

siadam przy biurku, starając się wyglądać na czymś zajętą. – Co robisz? – pyta, wkładając

głowę do środka. I choć jej ubranie jest pogniecione, jej włosy są w bezładzie, oczy ma

czerwone i zmęczone, jej aura ma promienny i ładny odcień zieleni.

- Właśnie skończyłam zadanie domowe – mówię, odpychając laptop tak jakbym

właśnie go używała.

- Jadłaś? – oparła się o framugę drzwi, oczy miała zwężone i podejrzliwe.

- Oczywiście – powiedziałam jej. Przytakuję, uśmiecham się i robię wszystko by

wyglądało to szczerze, ale prawda jest taka, że czuję fałsz na mojej twarzy.

Nienawidzę kłamać. Zwłaszcza przed nią. Po tym wszystkim, co dla mnie zrobiła,

biorąc mnie po wypadku, kiedy zginęła cała moja rodzina. Mam na myśli to, że ona nie

musiała tego robić. Fakt, że jest moją jedyną żyjącą krewną nie oznacza, że nie może

powiedzieć ‘nie’. I wierz mi, przez połowę czasu pewnie chciała to zrobić. Jej życie było

mniej skomplikowane, zanim przyjechałam.

- Miałam na myśli coś poza tym czerwonym piciem. – Kiwa głową w stronę butelki

stojącej na moim biurku, opalizującego czerwonego płynu z dziwnie gorzkim smakiem,

którego nie nienawidzę prawie tak samo jak kiedyś. Co jest dobre, ponieważ według Damena,

będę to popijać przez resztę wieczności. To nie jest tak, że nie mogę jeść prawdziwego

jedzenia, tylko już nie go nie chcę. Mój nieśmiertelny sok zawiera wszystkie składniki

odżywcze, jakie mogłabym potrzebować. I nie ważne jak dużo lub mało piję, zawsze czuję się

syta.

Ale nadal wiem, co ona myśli. I nie tylko, dlatego, że mogę przeczytać wszystkie jej

myśli, ale dlatego, że myślałam to samo o Damenie. Kiedyś naprawdę się denerwowałam

widząc jak odsuwa swoje jedzenie i tylko udaje, że je. Do odkrycia jego tajemnicy.

- Ja, hm, wcześniej coś zjadłam – powiedziałam wreszcie, starając się nie zacisnąć

warg, odwrócić wzroku lub się skulić – wszystkie moje zwykle niezawodne wpadki. – Z

Milesem i Haven – dodaję, mając nadzieję, że to wyjaśni brak brudnych naczyń, choć wiem,

że zapewnienie zbyt wielu szczegółów jest złe, to jak migające czerwone światło

sygnalizujące KŁAMCA PRZED TOBĄ! Nie wspominając, że Sabine jest jednym z

najlepszych prawników w firmie, co czyni ją niezwykle dobrą w dostrzeganiu fałszu. W jej

życiu zawodowym to szczególny dar. W życiu prywatnym, decyduje się wierzyć.

Z wyjątkiem dziś. Dzisiaj nie kupuje ani jednego słowa. Zamiast tego po prostu patrzy

na mnie i mówi: - Martwię się o ciebie.

Odwracam się do niej twarzą, chcąc pokazać jej, że jestem otwarta, gotowa do zajęcia

się jej obawami, chociaż jestem prawie odmieńcem. – Wszystko porządku – mówię jej,

kiwając głową i uśmiechając się tak, żeby w to uwierzyła. – Naprawdę. Moje oceny są dobre,

spotykam się z przyjaciółmi, Damen i ja… - przerywam, zdając sobie sprawę, że tak

naprawdę nigdy wcześniej nie rozmawiałam z nią o swoim związku, nie określałam go,

większość zachowywałam dla siebie. A prawda jest taka, że teraz, gdy już zaczęłam, to nie

wiedziałam jak skończyć.

Mam na myśli, odwołując się do siebie, jako chłopak i dziewczyna, biorąc pod uwagę

naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, brzmi przyziemnie i nieodpowiednio, ponieważ

cała nasza wspólna historia czyni nas czymś więcej niż to. Ale to nie jest to, że ogłoszę

publicznie, że jesteśmy wiecznymi partnerami lub towarzyszami duszy – ten element jest zbyt

wysoki. I prawda jest taka, że raczej w ogóle go nie określę. W tej chwili jestem

wystarczająco zmieszana. Poza tym, co miałabym jej jeszcze powiedzieć? To, że kochamy się

przez wieki, ale mimo tego nadal nie dotarliśmy do drugiej bazy?

- Cóż, Damen i ja… robi się naprawdę dobrze – mówię wreszcie, przełykając ślinę,

gdy uświadamiam sobie, że powiedziałam dobrze zamiast świetnie, co może być pierwszą

prawdą, którą dzisiaj powiedziałam.

- Więc był tutaj. – położyła swoją brązową teczkę na podłodze i patrzy na mnie, obie

jesteśmy w pełni świadome tego, jak łatwo wpadłam w jej pułapkę.

Kiwam głową, kopiąc siebie psychicznie.

- Tak myślałam, że widziałam jego samochód. – Przenosi wzrok na moje łóżko w

nieładzie, z rozrzuconymi poduszkami i rozkopaną kołdrą, a kiedy odwraca się twarzą do

mnie, nic nie mogę poradzić na to, że się kulę, zwłaszcza, gdy czuję, co zaraz powie.

- Ever. – Wzdycha. – Przykro mi, że nie poświęcam nam więcej czasu. Mimo, że

czuję się tak, jakbyśmy nadal szukały naszej drogi, chcę żebyś wiedziała, że jestem tu dla

Ciebie. Jeśli kiedyś będziesz potrzebowała z kimś porozmawiać – posłucham.

Zaciskam wargi i kiwam głową, wiedząc, że jeszcze nie skończyła, ale mając nadzieję,

że gdy będę siedziała beztrosko i spokojnie, zakończy szybko.

- Bo choć pewnie myślisz, że jestem za stara, żeby cię zrozumieć, to pamiętam jak to

było w twoim wieku. Jak przeważająca jest nieustanna presja, aby zmierzyć się z modelkami,

aktorkami i innymi podobiznami z telewizji.

Przełykam ciężko i unikam jej wzroku.

Kiedy zostałam zawieszona, Sabine zaczęła obserwować mnie bardziej niż

kiedykolwiek, a od niedawna zakupiła cały stos książek samopomocy, począwszy od: Jak

wychować zdrowego nastolatka w tak szalonych czasach jak te, do: Twój nastolatek i media (i

co możesz z tym zrobić!), i inne jeszcze gorsze. Zaznaczała wszystkie najbardziej

niepokojące zachowania młodzieży, a później badała mnie, sprawdzała czy nie występują u

mnie jakieś objawy.

- Ale chcę, żebyś wiedziała, że jesteś piękną dziewczyną, znacznie piękniejsza niż ja

byłam w twoim wieku, a głodując się konkurencja z tymi wszystkimi chudymi gwiazdami,

które pół życia spędzają na kontrolowaniu się, obecnie staje się nieuzasadnionym i

nieosiągalnym celem i w końcu skończy się chorobą. – Patrzy na mnie, rozpaczliwie chcąc do

mnie dotrzeć, z nadzieją, że jej słowa mnie przebiją. – Chcę żebyś wiedziała, że jesteś idealna

taka, jaka jesteś i boli mnie patrzenie na to, przez co przechodzisz. A jeśli chodzi o Damena,

dobrze, wszystko, co mam na to do powiedzenia, to…

- Nie jestem anorektyczką.

Spojrzała na mnie.

- Nie jestem bulimiczką, nie jestem na jakiejś szalonej diecie, nie głoduję się, nie

staram się mieć rozmiaru zero i nie staram się wyglądać jak bliźniaczki Olsen. Poważnie,

Sabine, wyglądam na zmarnowaną? – Staję, pozwalając jej na to by obejrzała mnie ze

wszystkich stron, a jeśli o mnie chodzi to czuję się przeciwnie do zmarnowania. I wydaje mi

się, że moja masa jest dość dobra.

Patrzy na mnie. Mam na myśli, że naprawdę na mnie patrzy. Od czubka głowy do

stóp, jej oczy spoczęły na moich bladych odsłoniętych kostkach.

- Pomyślałam, że… - wzrusza ramionami, niepewna, co powiedzieć po przedstawieniu

tak wyraźnych dowodach wskazujących na to, że jestem niewinna. – Bo nie widzę już, żebyś

coś jadła – i zawsze popijasz to czerwone…

- Więc tak po prostu założyłaś, że uciekłam się do młodzieży pijącej drinki

anorektyczne i unikającej żywności? – śmieję się, żeby wiedziała, że nie jestem szalona –

może nieco zdenerwowana, choć bardziej sobą niż nią. Powinnam być bardziej fałszywa.

Powinnam przynajmniej udawać, że jem. – Nie musisz się martwić. – Uśmiecham się. –

Naprawdę. Miejmy jasność, nie mam zamiaru brać narkotyków, eksperymentować z ciałem,

ciąć się, oznakowywać, nacinać, czy robić cokolwiek innego z listy tygodnika Dziesięć

niedostosowanych zachowań w twoim nastolatku. A dla porządku, to, że popijam czerwone

picie nie ma nic wspólnego z próbowaniem być chudą sławą, lub staraniem się przypodobać

Damenowi. Po prostu to mi się podoba, to wszystko. Poza tym, wiem, że Damen kocha i

akceptuje mnie dokładnie taką, jaka jestem… - przerywam wiedząc, że zaczynam temat, który

niechętnie chcę odkrywać. Zanim zdąży ona sformułować sobie te słowa w głowie, łapię ją za

rękę i mówię. – I nie, nie o to mi chodziło. Damen i ja jesteśmy… - Połączeni, chłopakiem i

dziewczyną, przyjaciółmi z korzyściami, wiecznie związani.

- Cóż, jesteśmy razem. Wiesz, zaangażowani jak para. Ale nie śpimy razem.

Jeszcze.

Spojrzała na mnie, twarz miała ściągniętą i zakłopotaną. Żadna z nas nie chciała

rozmawiać na ten temat, ale w przeciwieństwie do mnie, ona uważała to za swój obowiązek.

- Ever, nie chciałam insynuować… - zaczyna. Ale potem patrzy na mnie, a ja na nią i

wzrusza ramionami, decydując się to zostawić, ponieważ obie wiemy, że była tego pewna.

Ulżyło mi wiedząc, że już po wszystkim i że poszło mi stosunkowo łatwo, więc jestem

zupełnie zaskoczona, gdy mówi: - No cóż, skoro wydajesz się tak przejmować tym młodym

człowiekiem, myślę, że powinnam go poznać. Warto, więc zaplanować czas, kiedy wszyscy

możemy iść na obiad. Jak brzmi ten weekend?

Ten weekend?

Przełykam ciężko i patrzę na nią, wiedząc dokładnie, co ona ma nadzieję zrobić; upiec

dwie pieczenie przy jednym posiłku. To doskonała okazja do obejrzenia pełnego jedzenia

talerza, podczas gdy ona będzie przepytywać Damena.

- Cóż, to wszystko brzmi świetnie poza tym, że Miles gra w piątek. – Starałam się, aby

mój głos brzmiał pewnie i stabilnie. – A później ma być after party – które skończy się

prawdopodobnie dość późno – więc…

Kiwa głową, patrząc mi w oczy, jej wzrok jest tak tajemniczy i porozumiewawczy, że

zaczynam się pocić.

- Więc to prawdopodobnie nie zadziała – kończę, wiedząc, że i tak będę musiała przez

to przejść, ale lepiej później niż wcześniej. To znaczy, kocham Sabine i kocham Damena, po

prostu nie jestem pewna czy będę kochać ich razem, zwłaszcza po wcześniejszych pytaniach.

Patrzy na mnie przez chwilę, poczym kiwa głową i się odwraca. I właśnie wtedy, gdy

jestem już w stanie oddychać, ona spogląda przez ramię i mówi: - Cóż, piątek opada, ale

wciąż pozostaje sobota. Dlaczego nie powiesz, Damenowi, żeby był tu o ósmej?

Trzeci

Chociaż zaspałam, udało mi się dojechać do Milesa na czas. Chyba, dlatego że moje

przygotowanie się nie trwało teraz tak długo, gdy Riley mnie już nie rozpraszała. Choć kiedyś

wkurzało mnie, jak siadała na mojej komodzie ubrana w jeden ze swoich szalonych

kostiumów Halloween, wypytywała mnie o chłopaków i drwiła z moich ubrań, odkąd

przekonałam ją, żeby odeszła, przeszła przez most do czekających na nią rodziców i naszego

psa Maślanki, nie udało mi się już jej zobaczyć. Miała rację. Widzę dusze, które zostały, nie

te, które przeszły.

I zawsze, kiedy myślę o Riley, czuję uścisk w gardle i pieką mnie oczy i zastanawiam

się czy kiedykolwiek przyzwyczaję się do faktu, że ona odeszła. Mam na myśli, na stałe i

bezpowrotnie. Ale chyba powinnam już wiedzieć wystarczająco dużo o stracie, uświadomić

sobie, że nigdy tak naprawdę nie przestanę za nikim tęsknić – po prostu nauczę się żyć z

ogromną, otwartą dziurą ich nieobecności.

Przecieram oczy i wjeżdżam na podjazd Milesa, pamiętając o obietnicy Riley, że wyśle

mi jakiś znak, jakoś pokaże, że z nią wszystko w porządku. Ale chociaż mocno trzymałam się

jej zobowiązania, zachowywałam czujność i badałam niektóre oznaki jej obecności – o ile

jakieś były.

Miles otwiera drzwi i gdy zaczynam mówić cześć, podnosi ręce i mówi. – Nie mów.

Spójrz tylko na moją twarz i powiedz mi, co widzisz. Jaką pierwszą rzecz zauważasz? I nie

kłam.

- Twoje piękne brązowe oczy – mówię, słuchając jego myśli i chcąc, nie po raz

pierwszy, pokazać swoim przyjaciołom jak ochronić swoje myśli i zachować wszystkie

prywatne rzeczy prywatnymi. Ale to oznaczałoby ujawnienie moje czytanie w myślach,

widzenie aury i psychiczne sekrety, a tego zrobić nie mogłam.

Miles potrząsa głową i wsiada do środka, szarpie w dół lusterko i ogląda swój

podbródek.

- Jesteś taką kłamczuchą. Spójrz na to! To jest jak świecące czerwone światło, nie

można tego pominąć, więc nawet nie próbuj udawać, że tego nie widzisz.

Spoglądam na niego, gdy wycofuję się z podjazdu widząc, że pryszcz ośmielił się

wykiełkować na jego twarzy, choć to jego jasnoróżowe lśniące paznokcie bardziej zwróciły

moją uwagę. – Ładne paznokcie – śmieję się.

- To dla zabawy. – Uśmiecha się wciąż patrząc na pryszcza. – Nie mogę w to uwierzyć!

To tak jakbym rozpadał się dopiero wtedy, gdy wszystko będzie doskonałe. Próby były

świetne, wiem, że wszystkie moje wiersze jak również wszystkich innych… Myślałem, że

jestem całkowicie i zupełnie gotowy, a teraz to! – Dźgnął swoją twarz.

- To tylko nerwy – mówię, rzucając na niego okiem, gdy światło zaświeciło na zielono.

- Dokładnie! – Kiwa głową. – Które po prostu pokazują, że jestem amatorem. Ponieważ

profesjonaliści, prawdziwi profesjonaliści nie mają nerwów. Oni po prostu przechodzą do

swojej strefy artystycznej i… tworzą. Może nie jestem do tego stworzony? – Patrzy na mnie z

twarzą napiętą ze zmartwienia. – Może to po prostu fuks, że mam tą rolę.

Spoglądam na niego, pamiętając jak Drina twierdziła, że weszła do głowy reżysera i

rzuciła go ku Milesowi. Ale nawet, jeśli to prawda, nie znaczy to, że on tego nie potrafi, nie

znaczy to, że nie był najlepszy.

- To śmieszne. – Potrząsam głową. – Mnóstwo aktorów się denerwuje, cierpi z powody

tremy czy czegokolwiek innego. Poważnie. Nie uwierzysz w niektóre historie, które Riley

kiedyś… - przerywam, z szeroko otwartymi oczami i ustami wiedząc, że tego zdania nigdy

nie skończę. Nigdy nie mogłam ujawnić historii zebranych od mojej zmarłej młodszej siostry,

która kiedyś cieszyła się ze szpiegowania hollywoodzkiej elity.

- W każdym razie, nie nosisz podobno tony ciężkiego makijażu?

Patrzy na mnie. – Tak. Rzeczywiście. O co ci chodzi? Sztuka jest w piątek, który, dla

twojej wiadomości, jest jutro. To nigdy przed tym nie zniknie.

- Być może. – Wzruszam ramionami. – Ale mam na myśli to, czy nie możesz użyć

makijażu do przykrycia tego?

Miles przewraca oczami i pochmurnieje. – Ach, więc mogę bawić się z tym ogromnym

cielistym znakiem? Czy ty to widziałaś? Tego nie da się ukryć. To ma własne DNA! To rzuca

cień.

Wjechałam na parking, parkując na moim zwykłym miejscu obok błyszczącego

czarnego BMW Damena. I kiedy znowu patrzę na Milesa z jakiegoś powodu czuję się

zmuszona dotknąć jego twarzy. Mój palec zwrócił niewytłumaczalną uwagę na pryszcza na

jego brodzie.

- Co ty robisz? – pyta, wystraszony i się odsuwa.

- Po prostu… po prostu bądź cicho – szepczę, nie mając pojęcia, co robię i dlaczego

jeszcze to robię. Wiem tylko, że mój palec ma określony cel w moim umyśle.

- Ale nie… dotykaj tego! – krzyczy, dokładnie w tej chwili, kiedy nawiązałam kontakt.

– Świetnie, po prostu świetnie. Teraz będzie prawdopodobnie dwa razy większe. – Potrząsa

głową i wysiada z auta, a ja nic nie mogę poradzić na to, że czuję rozczarowanie, gdy widzę,

że pryszcz nadal istnieje.

Chyba liczyłam na jakieś rozszerzone możliwości uzdrowienia. Kiedy Damen

powiedział mi, zaraz po tym jak zdecydowałam się przyjąć swój los i zaczęłam pić

nieśmiertelny sok, że mogę się spodziewać kilku zmian, nic z super wzmocnionych zdolności

psychicznych, (których nie oczekuję) lub czegoś innego (np. zdolność uzdrawiania innych, co

ma mój głos, ponieważ to byłoby super), ale ja szukałam czegoś nadzwyczajnego.

Ale do tej pory, wszystko, co mam dodatkowe to cale nogi, które tak naprawdę nie robią

dla mnie znaczenia oprócz wymogu kupna nowych par dżinsów. A to prawdopodobnie w

końcu i tak by się stało.

Chwytam moją torbę i wysiadam z auta, a moje usta spotykają się z wargami Damena w

chwili, gdy on staje obok mnie.

- Dobra, jak długo to jeszcze będzie trwało?

Oboje odsuwamy się od siebie i patrzymy na Milesa.

- Tak, mówię do ciebie. – Kiwa na mnie palcem. – Całe to całowanie, przytulanie się i

nie zapomnijmy o stałym szeptaniu słodkich słówek. – Potrząsa głową, a jego oczy się

zwężają. – Poważnie. Miałem nadzieję, że już to skończyliście. To znaczy, nie zrozumcie

mnie źle, wszyscy jesteśmy bardzo zadowoleni, że Damen wrócił do szkoły, że znowu się

znaleźliście i że prawdopodobnie będziecie żyć długo i szczęśliwie. Ale tak naprawdę, nie

myślałaś, żeby trochę przystopować? Ponieważ niektórzy z nas nie są tak szczęśliwi jak ty.

Niektórzy z nas są pozbawieni miłości.

- Jesteś pozbawiony miłości? – Śmieję się, wcale nieobrażona na niego za to wszystko,

co powiedział, wiedząc, że to ma znacznie więcej do czynienia z jego niepokojem o sztukę

niż cokolwiek wspólnego ze mną i Damenem. – Co się stało z Holtem?

- Holtem? – wzdrygnął się. – Nawet nie mów o Holcie! Nie rób tego, Ever! – potrząsa

głową, odwraca się na pięcie i zmierza ku Haven, która czeka przy bramie.

- Jaki jest jego problem? – pyta, Damen, sięgając po moją rękę, oplatając swoimi

palcami moje i patrzy na mnie nadal kochającymi oczami, pomimo wczorajszego dnia.

- Jutro premiera. – wzruszam ramionami. – Więc, wariuje, że ma na brodzie pryszcza i

oczywiście postanowił, że będzie za nas odpowiedzialny – mówię, obserwując jak Miles ze

złączonym ramieniem z Haven, prowadzi ją w kierunku klasy.

- Nie mówmy im – mówi, spoglądając przez ramię i marszcząc brwi. – Strajkujemy do

czasu zatrzymania działania powalonej miłości lub zniknięcia pryszcza, zależy, co nastąpi

szybciej. – Kiwa głową, żartując tylko w połowie.

Haven śmieje się i przechodzi obok niego, gdy ja i Damen idziemy na angielski.

Przechodzę wyprostowana obok Stacie Miller, która uśmiecha się do niego słodko i próbuję

mnie potknąć.

Ale gdy jej mała torba stoi na mojej drodze, chcąc zobaczyć jej ładną, upokarzającą

twarz, widzę jak się podnosi i czuję jak uderza w jej prawe kolano. I chociaż również czuję

ból, jestem zadowolona z tego, co zrobiłam.

- Auuu! – zawodzi, pociera kolano i gapi się na mnie, mimo że nie ma wyraźnych

dowodów na to, że jestem za to w jakiś sposób odpowiedzialna.

Po prostu ją ignoruję i siadam na swoim miejscu. Lepsze jest dla mnie ignorowanie jej.

Odkąd złapała mnie na piciu na terenie szkoły, robiłam wszystko, aby trzymać się z dala od

jej drogi. Ale czasami… czasami nie mogłam się powstrzymać.

- Nie powinnaś była tego robić – szepta Damen, próbując rzucić mi surowe spojrzenie,

gdy nachyla się do mnie.

- Proszę cię. Jesteś osobą, która chce uczyć mnie manifestowania. – Wzruszam

ramionami. – Wygląda na to, że te lekcje w końcu zaczynają przynosić efekty.

Patrzy na mnie, potrząsając głową, gdy mówi. – Widzisz, jest jeszcze gorzej, bo dla

twojej informacji to była psychokineza, nie manifestacja. Widzisz ile jest do nauki?

- Psycho-co? – mrugam, nie znając tego terminu, ale sama czynność była pewnie

zabawna.

Bierze mnie za rękę, z uśmiechem rozbawienia w kąciku ust i mówi. – Myślałem…

Spoglądam na zegar widząc, że jest pięć minut po dziewiątej i wiedząc, że pan Robins

już opuszcza pokój nauczycielski.

- Piątkowy wieczór. Co ty na to, że pójdziemy do czegoś… wyjątkowego? – Uśmiecha

się.

- Jak Summerland? – Patrzę na Damena, coraz szerszymi oczami w miarę jak

przyśpiesza mój puls. Umierałam, aby wrócić do tego magicznego i mistycznego miejsca.

Wymiaru pomiędzy wymiarami, gdzie można manifestować oceany i słonie i przenosić

rzeczy dużo większe niż projekt torby od Prady – tylko potrzebowałam Damena, żeby się tam

dostać.

Ale on tylko się śmieje i potrząsa głową. – Nie, nie do Summerlandu. Choć wrócimy

tam, obiecuję. Myślałem raczej, nie wiem, Montage lub może Ritz? – Unosi brwi.

- Ale w piątek gra Miles i obiecałam, że tam będziemy! – mówię, zdając sobie sprawę

po tym, co powiedziałam, że łatwo zapomniałam o debiucie Milesa w Lakierze do włosów,

kiedy myślałam, że pójdę do Summerlandu. Ale teraz, gdy Damen chce sprawdzić, który z

hoteli w okolicy bardziej szpanuje - moja pamięć w jakiś sposób powróciła.

- Dobrze, więc jak, po sztuce? – oferuje. Ale gdy patrzy na mnie, gdy widzi jak się

waham, jak zaciskam swoje wargi, szukając uprzejmego sposobu do wymówki, dodaje. – Lub

nie. To tylko pomysł.

Patrzę na niego wiedząc, że muszę się zgodzić, że chcę się zgodzić. Słyszę w głowie

głos krzyczący: Powiedz tak! Powiedz tak! Obiecałaś sobie, że zrobisz krok naprzód, ani razu

nie oglądając się za siebie, a teraz masz na to szansę – po prostu idź naprzód i zrób to!

TYLKO! POWIEDZ! TAK!

Ale chociaż jestem przekonana, że nadszedł czas, aby pójść dalej, choć kocham Damena

z całego serca i jestem zdecydowana przeboleć jego przeszłość i podjąć następny krok, z

moich ust wychodzi, co innego.

- Zobaczymy – mówię, odwracając wzrok i skupiając go na drzwiach akurat, gdy

przechodzi przez nie pan Robins.

czwarty

Po czwartej lekcji wreszcie dzwoni dzwonek, wstaję od biurka i podchodzę do pana Munoz.

-Czy na pewno jesteś gotowa?- pyta, patrząc przez stos papierów,

-Jeśli potrzebujesz kolejnych kilku minut, nie ma najmniejszego problemu.

Spoglądam do mojego arkusza, następnie potrząsnęłam głową.

Zastanawiam się co by zrobił gdyby się dowiedział że skończyłam około 45 sekund po tym,

kiedy po raz pierwszy dał mi ten test, a następnie spędziłam 50 minut tylko na udawaniu

walki.

-Jestem dobra - powiedziałam mu, wiedział że to prawda. Z jednej strony czytanie w myślach

jest dobre, nie muszę się uczyć bo znam już wszystkie odpowiedzi.

I choć czasami się popisuję, stały napływ doskonałych wyników byłby zauważony, zwykle

staram się powstrzymać i zrobić kilka błędów, ważne jest aby nie przesądzić.

Lub przynajmniej to co mówi Damen, zawsze przypomina mi jak ważne jest utrzymywanie

niskiego poziomu, co daje poczucie bycia normalnym, choć tacy bynajmniej nie jesteśmy.

Chociaż pierwszy raz powiedział że nie mógł pomóc ale przypominam mu jak było wcześniej

kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy i objawiło się strasznie dużo tulipanów.

Ale on tylko powiedział że niektóre korekty musiały zostać zrobione w jego wysiłkach na

przyzwyczajenie mnie do tego, i że trwało to dłużej niż było to konieczne, ponieważ aż do

samego końca nie sprawdziłam jakie było dosłowne znaczenie tulipanów: Przysięga

dozgonnej miłości. Wręczyłam panu Munoz papier starając się aby nasze dłonie się nie

dotknęły. I nawet nasza skóra która ledwo się zetknęła wystarczyło aby pokazać mi więcej niż

by tego wymagało, co pozwalało mi na dokładne prześwietlenie jego ranka i tego co stało się

na długo wstecz. Wszystko nawet jego niezwykle zabałaganione mieszkanie, stół w kuchni i

że jest tam pełno „kontenerów” na wynos, liczne rękopisy nad którymi pracował przez

ostatnie siedem lat, to jak śpiewa „ Born to Run”, także to jak próbował znaleźć czystą

koszule przed wyjściem do Starbucks , gdzie wpadł na drobną blondynkę i polał się mrożoną

latte, czego rezultatem było to iż było mu mokro, zimno i posiadał brzydką plamę, ale jeden

piękny i olśniewający uśmiech uśmiech kobiety wszystko zrekompensował. Cudowny

uśmiech którego nie mógł zapomnieć –cudowny uśmiech który należał do mojej ciotki!

- Chcesz poczekać, aż ci to sprawdzę? – skinęłam głową i maksymalnie próbowałam się

skupić na wyciąganym przez niego czerwonym długopisie. Lecz ciągle nasuwał mi się ten

sam wniosek – mój nauczyciel historii napalił się na Sabine!

Nie mogę do tego dopuścić! Nie mogę pozwolić aby jeszcze kiedykolwiek tam szła. Mam na

myśli tylko że chociaż są inteligentni, sprytni i sami nie oznacza to że mają się spotykać.

Więc stoję tam, zamrożona, nie mogąca oddychać, próbująca zablokować swe myśli w

głowie, wpatrując się w czubek pióra własnego nauczyciela.

Oglądam jak pozostawia ślad drobnych czerwonych kropek aby zaznaczyc je jako poprawne,

później wraca do zadań 17 i 25. Dokładnie tak jak to zaplanowałam.

-Tylko dwie złe. Bardzo dobrze! – uśmiecha się do mnie i oczyszcza swymi palcami plamę

która została na jego koszuli, zastanawiając się czy kiedykolwiek jeszcze ją spotka.

-Chcesz zobaczyć poprawne odpowiedzi?

-Uh, nie bardzo – myślę, że najlepiej będzie jak najszybciej z tam tond wyjść, i nie tylko

dlatego że mogę jak najszybciej znaleźć się na lanchu przy stoliku i zobaczyć się z damenem,

ale w tym przypadku jego fantazja mego nauczyciela zaczyna go ponosić więc jestem

zdecydowana opuścić to miejsce. Ale wiedząc że normalną rzeczą byłoby odetchnąć,

uśmiechnąć się i skinąć głową, robie to jak gdyby nigdy nic. A kiedy wręcza mi klucz

odpowiedzi, po prostu przechodzę przez klasę i mówię:

-Och, popatrz tutaj, napisałam złą datę – i – Oczywiście! Jak mogłam tego nie zobaczyć? Uh!

Ale kiwa tylko głową, głównie dlatego że jego myśli są znów skierowane na blondynkę – aka:

Jedyną kobietą w całym wszechświecie z którą spotykanie się jest absolutnie zakazane!

Zastanawiał się czy będzie ona jutro - w tym miejscu o tej samej godzinie. I nawet jak

pomyśle o tym że mój nauczyciel jest bardziej przystojny niż brzydki obrzydza mnie w

ogólnym sensie, ten konkretny nauczyciel pożąda kogoś kto jest dla mnie praktycznie jak

rodzic - nie może tego zrobić. Ale potem przypominam sobie, jak kilka miesięcy temu

miałam wizję Sabine spotykającej się z jakimś bystrym facetem z jej budynku. A ponieważ

Munoz pracuje tu a Sabine pracuje tam, istnieje pewne podejrzenie iż moje dwa światy ulegną

kolizji. Ale w tym przypadku to ja jestem zła i nadal mam coś do powiedzenia:

- To był fuks.

Patrzył na mnie ze ściągniętymi brwiami, próbując pojąc me słowa.

I choć wiem że posunęłam się zbyt daleko, i wiem że powinnam coś powiedzieć coś co było

by w miarę normalne, to nie czuję że nie mam dużego wyboru. Nie mogę dopuścić aby mój

nauczyciel historii spotykał się z moją ciotką. Po prostu nie mogę.

Tak więc kiedy on bawił się plamą na koszuli ja chciałam dodać:

- Znasz ją, panią polaną mrożoną latte? – widząc jego zaniepokojony wyraz twarzy mówiłam

dalej – Wątpię aby wróciła, ona tak naprawdę nie często tam chadza.

Następnie wychodzę z tam tond przed tym jak mogę powiedzieć coś głupiego i zniszczyć jego

marzenia. Wiec przewiesiłam swoją torbę przez rację i wybiegłam przez drzwi zostawiając

tam pana Munoza, wezbrałam całą swą energie na to aby jak najszybciej dotrzeć do stołówki,

gdzie czekał na mnie Damen – chętnie się z nim znowu zobaczę po trzech długich godzinach.

Ale gdy tam dotarłam nie zastałam tego czego oczekiwałam. Był tam nowy facet, który

siedział na moim zwykłym miejscu, po prawej stronie Damena, a on poświęcał mu tak wiele

uwagi, a mnie ledwie co.

Opieram się o brzeg stołu, patrząc jak co chwila parska śmiechem na to co nowy chłopak

powiedział. Nie chcąc przerywać lub być nieelegancka, siadam naprzeciwko Damena a nie

tuż obok niego w mym zwykłym miejscu.

- O my good! Jesteś taki zabawny! – powiedziała Haven, była pochylona i dotykała dłoni

„nowego”

Uśmiechała się w taki sposób, który by wyjaśniał że szuka nowego chłopaka, Josh, jej

samozwańcza bratnia dusza poszła w odstawkę.

- Szkoda że przegapiłaś to Ever, nawet histeryczny Miles zapomniał o obsesji na punkcie swej

zmory!

- Dzięki za przypomnienie. – powiedział Miles, jego palce powędrowały ku brodzie.

Jego oczy szeroko otwarte patrzyły na każdego z nas prosząc o potwierdzenie, że ten

ogromny stwór, nieszczęście z dzisiejszego ranka naprawdę się pojawił i znikło. I nie mogę

pomóc, ale zastanawiam się czy nagłe zniknięcie tego czegoś ma jakiś związek ze mną, i z

tym że dotknęłam go dziś rano na parkingu. Co oznaczało by że jednak mam magiczne

zdolności uzdrawiania. Ale później kiedy zaczęłam o tym myśleć nowy facet powiedział:

-Mówiłem ci że to podziała. Genialna rzecz. Zachowaj resztę na wypadek gdyby wróciło.

Zwęrzyłam swe oczy, zastanawiając się jak on mógł znaleźć czas na sprawy Milesa, skoro to

był jego pierwszy dzień w tej szkole i jeszcze nie poznał go dokładnie.

- Dałem mu trochę specjalnej maści – powiedział specjalnie do mnie – Miles i ja mamy

wspólny pokój. Jestem Roman tak przy okazji.

Popatrzyłam na niego, jego aura była w jasnym żółtym kolorze i wirowała wokoło niego, jej

krawędzi były przedłużone, a oni wszyscy siedzieli w przyjaznym uścisku.

Ale kiedy ja spoglądam w jego głębokie niebieskie oczy, na opaloną skórę, blond potargane

włosy, i ubranie które wygląda jak by było przypadkowe, jak by było hipisowskie – mimo

dobrego wyglądu moją jedyną reakcją jest to aby uciec od niego najdalej jak to możliwe.

Nawet kiedy uśmiecha się do mnie tak ospale, łatwo, a we mnie dokonuje się pewnego

rodzaju omdlenie i boli mnie brzuch, jestem na krawędzi i nie mogę zawrócić.

-A ty musisz być Ever – mówi, wyciąga do mnie dłoń, z jednej strony nie zauważyłam że już

dość długo czeka abym nią potrzasnęła.

Spoglądam na Haven która jest wyraźnie przerażona moją nieuprzejmością, a także przez

krótką chwile na Milesa ale, ten jest zbyt zaabsorbowany swym odbiciem w lustrze, że nie

zauważył mojego faux pas. Ale kiedy Damen sięga pod stół i ściska mnie za kolano,

odkrztuszam się spoglądam na Romana i mówię:

- Um, tak jestem Ever. – i mimo że strzela mi kolejny zabójczy uśmiech, to nadal nie działa. I

tak po prostu sprawia tylko że mam ból brzucha, a mój żołądek należy do tych nerwowych i

delikatnych.

-Wychodzi na to że mamy wiele wspólnego – mówi, chociaż nie mogę sobie wyobrazić czy

coś takiego w ogóle istnieję. – Siedziałem na historii tak mniej więcej dwa rzędy za tobą, A w

sposób jaki walczyłaś, nie mogłem przestać myślec o tym że jest tam dziewczyna która

nienawidzi historii niemal tak samo jak ja.

-Ja nie, nie mam nic do historii – powiedziałam, tylko że trochę zbyt szybko, zbyt zaborczo, a

mój głos wydał się przy tym taki piskliwy że wszyscy na mnie popatrzeli. Tak więc

spojrzałam na Damena, szukając potwierdzenia, że nie mogę być jedyną osobą która czuje

niepewny strumień energii płynący od Romana.

Ale on tylko przypiął się do swojego czerwonego napoju, jakby wszystko było w idealnym

porządku i niczego nie zauważył. Więc wróciłam do Romana i zagłębiłam się w jego i

podglądałam strumień jego nieszkodliwych myśli.

-Naprawdę? – Roman podniósł swe brwi i pochylił się ku mnie. – Wszystko, zagłębianie się

w przeszłości, odkrywanie tych wszystkich dawnych miejsc i dat, badanie życia ludzi, którzy

żyli wieki temu i nie wnoszą żadnego znaczenia teraz – nie przeszkadza ci to? A może

przeszkadza?

Dopiero wtedy gdy te daty, miejsca mają związek z moim chłopakiem i jego sześcioma set

latami na hulanki!

Ale tylko tak pomyślałam, nie powiedziałam tego, zamiast tego po prostu wzruszyłam

ramionami i powiedziałam:

- Nie no w porządku. W rzeczywistości to było łatwe.

Kiwnął głową a jego oczy wpatrywały się we mnie intensywnie. – Dobrze wiedzieć –

Uśmiecha się – Munoz daje mi weekend na nadrobienie materiału, może ty mogłabyś mnie

poduczyć?

Spoglądam na Haven jej oczy z miejsca ciemnieją, a jej aura robi się dziwnie zielona, a

później na Milesa który przestał myślec o swojej zjawie i zaczął esemesowac z Holtem, a

później na Damen który jest nieobecny zarówno wzrokiem jak i duszą, koncentruje się na

jakimś obiekcie którego nie mogę zobaczyć.

I choć wiem że to jest śmieszne, że wszyscy inni wydają się do Lubic i ja powinnam zrobić

wszystko co mogę aby mu pomóc.

Ale ja po prostu wzruszyłam ramionami i powiedziałam: - Och jestem pewna, że nie

potrzebujesz mnie.

Nie mogłam zignorować mrowienia skóry i ukłucia w żołądku gdy nasze oczy się spotkały.

Uśmiechnął się do mnie ujawniając przy tym idealne białe zęby i powiedział:

- Miło by było z twojej strony gdybyś mi pomogła, Ever. Ale nie jestem pewien że powinnaś.

Piąty

- Co się z dzieje z tobą i tym nowym dzieciakiem? – pyta Haven, pozostawając w tyle

za wszystkimi uczniami.

- Nic. – Zrzucam jej rękę i idę do przodu a jej energia przepływa przeze mnie, gdy

obserwuję jak Roman, Miles i Damen śmieją się i zachowują jak starzy przyjaciele.

- Proszę cię. – Przewraca oczami. – To takie oczywiste, że go nie lubisz.

- To śmieszne – mówię, koncentrując wzrok na moim pięknym i wspaniałym

chłopaku/bratniej duszy/wiecznym partnerze (naprawdę muszę znaleźć odpowiednie słowo)

który prawie ze mną nie rozmawiał od porannego angielskiego. Miałam nadzieję, że to nie z

tego powodu, o jakim myślałam – ze względu na moje wczorajsze zachowanie i mojej

odmowy oddania mu się w ten weekend.

- Jestem zupełnie poważna. – Ona patrzy na mnie. – To tak… To tak jakbyś

nienawidziła nowych ludzi czy coś. – To było dużo milsze niż rzeczywiste słowa w jej

głowie.

Zaciskam wargi i patrzę na wprost, powstrzymując się przed wywróceniem oczami.

Ale ona bacznie mi się przygląda, kładzie rękę na biodrze i mruży mocno pomalowane

oczy spod grzywki z płonącym czerwonym paskiem. – Bo o ile dobrze pamiętam, a obie

wiemy, że tak to znienawidziłaś Damena, gdy przyszedł po raz pierwszy do szkoły.

- Nie nienawidzę Damena – mówię, przewracając oczami mimo swoich poprzednich

przyrzeczeń. Pomyślałam: Poprawka, ja tylko wyglądałam jakbym nienawidziła Damena.

Prawda jest taka, że kochałam go przez cały czas. No, z wyjątkiem krótkiego czasu, kiedy

naprawdę go nienawidziłam. Ale nadal, nawet wtedy, go kochałam. Po prostu nie chciałam

się do tego przyznać…

- Hm, wybacz, ale pozwolę sobie się nie zgodzić – mówi, zręcznie odsuwając swoje

czarne włosy znajdujące się na twarzy. – Pamiętasz jak nawet go nie zaprosiłaś na swoją

imprezę Halloween?

Wzdycham, zupełnie niezadowolona z tego wszystkiego. Wszystko co chcę zrobić to

dostać się do klasy i udawać, że uważam gdy będę łączyć się telepatycznie z Damenem.

- Tak i jeśli pamiętasz to tej nocy również się związaliśmy – gdy kończę to mówić już

po sekundzie zaczynam tego żałować. Haven była tą, która znalazła nas przy basenie i to

prawie złamało jej serce.

Ale ona to po prostu ignoruje. – A może jesteś zazdrosna, ponieważ Damen ma

nowego przyjaciela. Wiesz, że jest ktoś inny niż ty.

- To niedorzeczne – mówię to zbyt szybko, żeby ktokolwiek w to uwierzył. – Damen

ma mnóstwo przyjaciół – dodaję, choć obie wiemy, że to nieprawda.

Patrzy na mnie zaciskając usta, kompletnie nieporuszona.

Ale teraz jestem tak daleko, że nie mam wyboru jak tylko kontynuować, więc mówię –

Ma ciebie, Milesa i… - I mnie, myślę, ale nie chcę tego powiedzieć, ponieważ jest to trochę

smutna lista, na której jestem dokładnie na szczycie. A prawda jest taka, że Damen nie

przebywa z Haven i Milesem chyba, że ja z nimi jestem. Spędza ze mną każdą wolną chwilę.

A wtedy, kiedy nie jesteśmy razem wysyła stały strumień myśli i obrazów w celu

uzupełnienia tego dystansu. To tak jakbyśmy zawsze byli połączeni. I muszę przyznać, że

lubię ten sposób. Ponieważ tylko z Damenem mogę odkryć prawdziwe ja – moje słyszenie

myśli, odczuwanie energii, widzenie duchów. Tylko z Damenem mogę pozwolić sobie na nie

pilnowanie się i zachowywać się prawdziwie.

Ale kiedy patrzę na Haven, nie mogę się nie zastanowić nad tym czy ona nie ma racji.

Może jestem zazdrosna. Może Roman naprawdę jest miłym i normalnym facetem, który

przeniósł się do nowej szkoły i chce mieć nowych przyjaciół – w przeciwieństwie do

pełzającego zagrożenia, którego zakładałam u niego. Może naprawdę jestem paranoiczna,

zazdrosna i zaborcza i automatycznie zakładam, że jest tak, ponieważ Damen nie jest

skoncentrowany na mnie tak jak zwykle, że zostałam zastąpiona. A jeśli tak jest, cóż, jestem

zbyt żałosna żeby to przyznać. Więc potrząsam tylko głową i udaję, że się śmieję, gdy mówię

– Znowu niedorzeczność. Wszystko to jest naprawdę zabawne. – Potem staram się wyglądać

tak jakbym naprawdę tak uważała.

- Tak? A co z Driną? Jak wyjaśnisz to? – Uśmiecha się i mówi. – Znienawidziłaś ją od

momentu, kiedy ją zobaczyłaś i nawet nie próbuj temu zaprzeczać. A potem, gdy

dowiedziałaś się, że zna Damena, znienawidziłaś ją jeszcze bardziej.

Kuliłam się, gdy to mówiła. I nie tylko, dlatego, że to prawda, ale ze względu na to, że

na dźwięk imienia byłej żony Damena zawsze się kuliłam. Nic nie mogłam na to poradzić, tak

po prostu się działo. Ale nie miałam pojęcia jak wytłumaczyć to Haven. Wiedziała wszystko,

że Drina udawała jej przyjaciółkę, porzuciła ją na imprezie, a następnie zniknęła na zawsze.

Nie pamiętała tego, że Drina próbowała ją zabić trującą maścią, której używała do

cierpnącego tatuażu niedawno usuniętego z jej nadgarstka, nie pamiętała…

O mój Boże! Maść! Roman dał Milesowi maść na pryszcza! Wiedziałam, że jest w

nim coś dziwnego. Wiedziałam, że nie zmyślam!

- Haven, jaką Miles ma teraz lekcję? – pytam, moje oczy badały teren szkoły nie

mogąc go znaleźć i w zbyt dużym pośpiechu nie mogłam skorzystać z funkcji zdalnego

wykrywania obiektów, której jeszcze nie opanowałam.

- Myślę, że angielski, dlaczego? – Posyła mi dziwne spojrzenie.

- Nic, tylko… muszę biec.

- Dobrze. Rób co chcesz. Ale wiesz, ja nadal uważam, że nienawidzisz nowych ludzi!

– krzyczy.

Ale pozostaje w tyle. Mnie już nie ma.

Biegnę przez szkołę koncentrując się na energii Milesa i próbując wyczuć, w której

jest klasie. Gdy jestem za zakrętem i widzę drzwi po mojej prawej stronie, otwieram je bez

zastanowienia.

- Mogę w czymś pomóc? – pyta nauczyciel, odwracając się od tablicy i trzymając w

ręce odłamek białej kredy.

Stoję poniżona przed klasą, widząc jak kilka sługusów Stacie naśladuje mnie, gdy

walczę o złapanie oddechu.

- Miles – dysząc, wskazuję na niego. – Muszę porozmawiać z Milesem. Tylko na

sekundę – obiecuję, gdy jego nauczyciel krzyżuje ramiona i patrzy na mnie podejrzanym

wzrokiem. – To ważne – dodaję, spoglądając na Milesa, który teraz zamknął oczy i potrząsał

głową.

- Przypuszczam, że masz wolną lekcję? – pyta jego nauczyciel, skrupulatnie dla

zasady.

I choć wiem, że to może go bardzo urazić i w rezultacie zadziała przeciwko mnie, nie

mam czasu na ugrzęźnięcie w tej całej wysokiej biurokracji szkolnej mającej na celu

zapewnieniu nam bezpieczeństwa – ale tak naprawdę w tej chwili obchodzi mnie to, że to jest

sprawa życia i śmierci!

Albo przynajmniej może być.

Nie jestem pewna. Jednak chciałabym się dowiedzieć.

Jestem tak sfrustrowana, że potrząsam tylko głową i mówię.

- Słuchaj, ty i ja wiemy, że nie mam wolnej lekcji, ale jeśli zrobisz mi przysługę,

wypuszczając Milesa na sekundę, obiecuję przysłać go z powrotem.

Spojrzał na mnie, jego umysł studiował wszystkie alternatywy, wszystkie sposoby,

którymi mógłby się odegrać; wyrzucając mnie, eskortować do klasy, eskortować do biura

Dyrektora Buckley’a – ale popatrzył na Milesa i wzdychając powiedział – W porządku. Tylko

szybko.

Po sekundzie, gdy wyszliśmy na korytarz i drzwi zamknęły się za nami, patrzę na

Milesa i mówię – Daj mi maść.

- Co? – Gapi się na mnie.

- Maść. Tą, co dał ci Roman. Daj mi ją. Muszę ją zobaczyć – powiedziałam mu

rozprostowując moją rękę i poruszałam palcami.

- Oszalałaś? – szepcze, rozglądając się od ciemnoszarych ścian, dywanu do nas.

- Nie masz pojęcia, jakie to poważne – powiedziałam patrząc mu w oczy, nie chcąc go

przestraszyć, choć jeśli będę musiała to, to zrobię. – Daj spokój, nie mamy całego dnia.

- Jest w moim plecaku – wzrusza ramionami.

- Idź po nią.

- Ever, serio. Co…?

Skrzyżowałam ramiona i kiwnęłam głową. – Idź. Będę czekać.

Miles potrząsa głową i znika wewnątrz pomieszczenia. Pojawia się chwilę później z

kwaśną miną i małą, białą tubką w ręce. – Masz. Jesteś teraz szczęśliwa? – Rzuca mi ją.

Łapię tubkę i badam ją, obracając między kciukiem a palcem wskazującym. Jest to

gatunek, który rozpoznałam ze sklepu. Nie rozumiałam, czemu taki był.

- Wiesz, gdybyś zapomniała to jutro jest moja sztuka i ja naprawdę nie potrzebuję

teraz dodatkowego dramatu i stresu, więc jeśli pozwolisz… - Wyciąga rękę i czeka aż oddam

mu maść, aby mógł wrócić do klasy.

Tylko, że ja nie chciałam jej jeszcze oddawać. Szukam jakieś otworu igły lub znaku

przebicia, czegoś do udowodnienia, że została uszkodzona, że nie jest tym, czym się wydaje.

- To znaczy, dziś na obiedzie, kiedy zobaczyłem, że ty i Damen stonowaliście tą całą

namiętność byłem gotowy dać ci piątkę, ale teraz jest tak jakby zastąpiło tamto coś gorszego.

Mówię poważnie Ever. Albo odkręć ten korek i użyj jej, albo już mi ją oddaj.

Nie oddałam jej. Zamiast tego, obejmuję ją palcami i próbuję odczytać jej energię. Ale

to tylko głupi krem na pryszcze. Taki, który rzeczywiście działa.

- Co my tu robimy? – posyła mi ukośne spojrzenie.

Wzruszam ramionami i oddaję mu tubkę z powrotem. Powiedzieć, że mi wstyd byłoby

za łagodne. Ale gdy Miles chowa ją do kieszeni i idzie do drzwi, nie mogę się powstrzymać

przed powiedzeniem – Więc zauważyłeś? – Słowa przechodzą ostro i lepko przez moje

gardło.

- Zauważyłem co? – Zatrzymuje się wyraźnie zirytowany.

- Hm, brak tej całej namiętności?

Miles odwrócił się, przesadnie wywracając oczami przed wyrównaniem swojego

wzroku z moim. – Tak, zauważyłem. Wyobraziłem sobie, że tak naprawdę tylko faceci

stwarzają dla mnie zagrożenie.

Patrzę na niego.

- Dziś rano… gdy rozmawiałem z Haven i strajkowałem dopóki faceci nie

zatrzymywali się zawsze przy tobie… - Potrząsnął głową. – Nieważne. Mogę iść do klasy?

- Przepraszam. – Skinęłam głową. – Przepraszam za to wszystko…

Zanim jednak dokończyłam, jego już nie było, a drzwi były mocno zamknięte.

Szósty

Kiedy wchodzę na szóstą lekcję sztuki, czuję ulgę widząc, że Damen już tam jest. Pan

Robins dał nam dużo do pracy na angielskim, ledwo porozmawialiśmy na lunchu i teraz

cieszyłam się na trochę czasu z nim sam na sam. Lub co najmniej tak sam na sam jak można

być w klasie z trzydziestoma innymi uczniami.

Ale po tym, gdy zakładam fartuch i gromadzę materiały z szafy, czuję na sercu ciężar

widząc, że Roman po raz kolejny zajął moje miejsce.

- O hej, Ever. – Kiwa głową, kładąc swoje nowe puste płótno na mojej sztaludze, a ja

stoję obok trzymając swoje rzeczy w ramionach i patrzę na Damena, który jest tak pogrążony

w malowaniu, że jest całkowicie na mnie obojętny.

Jestem gotowa powiedzieć Romanowi żeby się odwalił, ale pamiętam słowa Haven

jak powiedziała, że nienawidzę nowych ludzi. Bojąc się, że może mieć rację, zdobywam się

na uśmiech i umieszczam swoje płótno na sztaludze po drugiej stronie Damena, obiecując

sobie przyjść jutro o wiele wcześniej i odzyskać swoje miejsce.

- A więc powiedzcie mi, co tutaj robimy? – pyta Roman, wsadzając pędzel pomiędzy

swoje przednie zęby i zerka na Damena i na mnie.

A to co innego. Zwykle uważam, że brytyjski akcent jest atrakcyjny, ale u tego faceta,

to po prostu chrypka. Ale to prawdopodobnie, dlatego że jest całkowicie fałszywy. Mam na

myśli, że to jest tak oczywiste ze sposobu, w jaki on go używa tylko wtedy, gdy chce

wydawać się fajny.

Ale tak szybko jak o tym myślę, tak szybko czuję się znowu winna. Każdy wie, że

zbyt mocne próbowanie być fajnym, jest tylko kolejnym znakiem niepewności. I kto nie czuje

się trochę niepewnie w pierwszym dniu szkoły?

- Uczymy się isms* – mówię, decydując się odgrywać miłą mimo dokuczliwego

brzęczenia w moich wnętrznościach. – W zeszłym miesiącu mieliśmy wybrać własny, ale w

tym miesiącu wszyscy robimy foto realizm, ponieważ ostatnio nikt tego nie zrobił.

Roman lustruje mnie, począwszy od mojej przydługiej grzywki, przebył drogę w dół

do moich złotych japonek od Haviany – powolny rejs wzdłuż mojego ciała sprawił, że mój

żołądek stał się cały nerwowy i skręcony – nie w dobry sposób.

- Dobrze. Więc ma to wyglądać prawdziwie jak na fotografii – mówi, oczy mając

skupione na mnie.

Spotykam jego spojrzenie, wytrzymując je o kilka sekund za długo. Albo odrzucę

skurcz albo pierwsza odwrócę wzrok. Jestem zdecydowana pozostać w tej grze tak długo, jak

trzeba. I choć może się wydawać łagodny na zewnątrz, czuję u niego coś ciemnego i

groźnego, jakiś pewien rodzaj odwagi.

A może nie.

Bo zaraz jak o tym myślę, on mówi. – Te amerykańskie szkoły są niesamowite! W

domu, w rozmoczonym Londynie – mrugnął. – teoria zawsze była ponad praktyką.

Jest mi wstyd za siebie i za wszystkie osądy. Bo podobno jest on nie tylko z Londynu,

co oznacza, że jego akcent jest prawdziwy, ale też, Damen, którego moce psychiczne są

bardziej wyrafinowane od moich, nie wydaje się w ogóle zaniepokojony.

Jeśli już, to wydaje się go lubić. Co jest nawet gorsze dla mnie, ponieważ dość dużo to

udowodni, że Haven ma rację.

isms* - nie słyszałam o tym, w słowniku tego nie ma, tak samo w translatorze

Naprawdę jestem zazdrosna.

I zaborcza.

I paranoidalna.

I najwyraźniej nienawidzę też nowych ludzi.

Biorę głęboki oddech i próbuję mówić ponownie mimo ściśniętego gardła i węzła w

żołądku i postanawiam być przyjazną nawet, jeśli oznacza to, że muszę udawać. – Możesz

malować cokolwiek chcesz – powiedziałam, używając mojego optymistycznie przyjaznego

głosu z dawnego życia, przed tym jak cała moja rodzina zginęła w wypadku i uratował mnie

Damen poprzez uczynienie mnie nieśmiertelną, praktycznie jedynego kiedykolwiek

używanego głosu. – Wystarczy, aby wyglądało prawdziwie, jak fotografia. Rzeczywiście to

mamy za zadanie wykorzystanie rzeczywistych fotografii, żeby pokazać nasze natchnienie, i

oczywiście, także do celów klasyfikacji. Wiesz, możemy udowodnić, że dokonaliśmy tego, co

sobie określiliśmy.

Rzucam okiem na Damena, zastanawiając się, czy coś usłyszał i czuję zirytowanie, że

wybrał malowanie od komunikowania się ze mną.

- A co on maluje? – pyta Roman, wskazując głową płótno Damena, doskonałe ujęcie

kwitnięcia pól w Summerlandzie. Każde źdźbło trawy, każdą kroplę wody, każdy płatek

kwiatu, tak jasne, tak materialne – tak jak tam. – Wygląda jak raj. – Kiwa głową.

- Jest rajem – szepczę, tak zaabsorbowana tym obrazem, że odpowiedziałam za

szybko nie przemyślając tego, co właśnie powiedziałam. Summerland nie jest tylko świętym

miejsce – to nasze sekretne miejsce. Jednym z wielu sekretów, który obiecałam zachować.

Roman spojrzał na mnie z podniesionymi brwiami. – To miejsce istnieje?

Zanim jednak odpowiadam, Damen kręci głową i mówi. – Ona chce żeby istniało. Ale

zrobiłem to, co istnieje tylko w mojej głowie. – Potem rzuca mi spojrzenie i wysyła

telepatyczną wiadomość – ostrożnie.

- Więc jak wykonasz zadanie? Jeśli nie masz zdjęcia, aby udowodnić, że to istnieje? –

pyta Roman, ale Damen wzrusza tylko ramionami i wraca do malowania.

Roman nadal spogląda między nas, jego oczy są zmrużone i zadają pytanie, a ja wiem,

że nie mogę tego tak zostawić. Tak więc patrzę na niego i mówię. – Damen nie przejmuje się

tutejszymi zasadami. Woli robić swoje.

Pamiętałam czasy, kiedy przekonywał mnie do olania szkoły, zakładania się na torze

i gorszych rzeczy.

A kiedy Roman kiwa głową i odwraca się do swojego płótna i Damen wysyła mi

telepatyczny bukiet czerwonych tulipanów wiem, że wszystko się udało – nasz sekret jest

bezpieczny i wszystko jest w porządku. Dlatego zanurzam pędzel w jakiejś farbie i wracam

do pracy. Czekałam aż zadzwoni dzwonek, abyśmy mogli wrócić do domu i rozpocząć

prawdziwą lekcję.

Po zajęciach, pakujemy nasze rzeczy i udajemy się na parking. Pomimo mojego

postanowienia bycia miłą dla nowego faceta, nie mogę się powstrzymać przed uśmiechem,

kiedy widzę że zaparkował gdzie indziej.

- Do zobaczenia jutro – wołam z ulgą, kiedy jest pewna odległość między nami, bo

pomimo tego, że wszyscy są nim zauroczeni, ja tego po prostu nie czuję, nie ważne jak bardzo

się staram.

Otwieram samochód, wrzucam swoją torbę na podłogę mówiąc do Damena – Miles

ma próbę, a ja jadę prosto do domu. Chcesz jechać ze mną?

Odwracam się i jestem zaskoczona widząc Damena przed sobą, który kołysze się z

boku na bok z napiętym wyrazem twarzy. – W porządku? – Podnoszę dłoń do jego policzka,

czując ciepło, jakiś znak niepokoju, nawet jeśli naprawdę nie spodziewałam się go znaleźć. I

kiedy Damen potrząsa głową i patrzy na mnie, przez ułamek sekundy wszystkie barwy

odpłynęły. Ale potem tak szybko jak się pojawiło tak szybko to zniknęło.

- Przepraszam, ja tylko… czuję w głowie coś dziwnego – mówi, ściskając grzbiet nosa

i zamykając oczy.

- Ale myślałam, że nigdy nie chorujesz, że my nie chorujemy? – mówię, nie mogąc

ukryć swojego niepokoju, gdy sięgam po swój plecak. Myślę, że łyk nieśmiertelnego soku

sprawi, że poczuje się lepiej, bo potrzebuje go o wiele bardziej niż ja. I choć nie wiemy

dokładnie, dlaczego spożywanie tego przez Damena przez sześć wieków doprowadziło go do

pewnego rodzaju uzależnienia, miał potrzebę konsumowania tego coraz więcej z każdym

mijającym rokiem. Co prawdopodobnie oznacza, że ja też w końcu będę potrzebowała tego

więcej. I choć wydaję się, że to długa droga to mam po prostu nadzieję, że pokaże mi jak

zrobić tak, żebym nie musiała napełniać się nim przez cały czas.

Lecz zanim dochodzę do niego, on wyciąga swoją własną butelkę i bierze długi łyk,

przyciągając mnie do siebie i przyciska usta do mojego policzka, mówiąc. – Czuję się dobrze.

Naprawdę. Odwieźć cię do domu?

siódmy

Damen jechał szybko, bardzo szybko. Mam na myśli, że tylko dlatego iż oboje mieliśmy w

głowie radary które się przydawały ze względu na policje kiedy łamaliśmy prawo, na

pieszych, bezdomnych zwierząt i czegokolwiek innego, co miałoby stanąć na naszej drodze,

co nie znaczyło że musiał on aż tak tego nadużywać w tym momęcie…

Lecz Damen sądził inaczej. Dlatego też on już stał na moim podjeździe gotowy wyciągnąć

mnie do parku.

-Myślałem, że nigdy tego nie zrobisz – śmieje się, następnie wchodzi do mojego pokoju,

ciągnie mnie za sobą na moje łóżko gdzie sam się rozciąga i pociąga mnie na nie, aby

sprawdzić się w miłym pocałunku – pocałunek gdyby to zależało ode mnie nigdy by się nie

miał skończyć. I szczęśliwie spędzić resztę wieczności w jego ramionach. A wystarczało mi

wiedzieć, że mamy nieskończoną liczbę dni przed sobą aby zapewniać sobie wzajemnie

szczęście, od razu jestem szczęśliwa. Choć nie zawsze się czuję. Byłam bardzo

zdenerwowana gdy po raz pierwszy dowiedziałam się prawdy. Tak zdenerwowana że

spędziłam trochę czasu z dala od niego, aby poukładać sobie to wszystko w mojej głowie.

Mam na myśli to iż nie codziennie można od bliskiej osoby usłyszeć: A tak przy okazji,

jestem nieśmiertelny, i ciebie również nim zrobiłem. I chociaż byłam bardzo niechętna mu

wieżyc za pierwszym razem, w myślach ciągle rozpamiętywałam to jak zmarłam w wyniku

wypadku, i jak spojrzałam właśnie w jego oczy i wtedy wrócił mnie do życia, i jak poznałam

właśnie te oczy i jak pierwszy raz go zobaczyłam w szkole – nie było co zaprzeczać że to

prawda. Mimo iż nie chciałam tego zaakceptować. Nie dość że moje zapory psychiczne nie

przetrwały wniesionych w me życie zdolności psychicznych w dniu mojego NDE

( Doświadczenie bliskości ze śmiercią – tak naprawdę oni nalegali na wywołanie go w

pobliżu mnie choć tak naprawdę umierałam) i jak zaczęłam rozprawy nad myślami innych,

jak przez głupi dotyk mogłam odczytać historie ich całego życia, rozmowy z martwymi, i

wiele wiele innych. Nie wspominając i tym iż jestem nieśmiertelna i jak bolesne to może być,

ale oznacza to również że nigdy nie przejdę przez „most”. Nigdy nie uczynię nic po drugiej

stronie, nigdy nie spotkam się tam z moją rodziną. I kiedy tak o tym pomyślisz to naprawdę

jest wielka tragedia. Tak więc odciągnęłam swoje usta od jego i spojrzałam mu w oczy – te

same oczy w które spoglądałam przez 400 lat. I choć nie wiem jak bardzo się staram, nie

mogę wymazać naszej przeszłości. Tylko Damen, który pozostał ten sam, przez ostatnie 600

lat – ani śmierć ani reinkarnacja – a ja trzymam ten klucz do zagadki.

- O czym tak zaciekle myślisz? – pyta mnie, palcami gładzi krzywiznę mej szczęki, a palcami

zostawia ciepły ślad na mojej skórze.

Biorę głęboki oddech, wiem jak bardzo jest zobowiązany do pobytu w teraźniejszości, ale

skoro postanowił dowiedzieć się więcej o mojej historii – naszej historii. – Myślałam o tym

kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy – mówię, obserwując jego reakcję a on tylko kręci

głową.

- Byłaś? I co dokładnie pamiętasz z tamtego okresu?

- Nic. – wzruszam ramionami – Zupełnie nic. To znaczy miałam nadzieje że mógłbyś mi cos

powiedzieć. Nie musisz mi mówić wszystkiego – to znaczy, wiem jak bardzo nienawidzisz

wracać do przeszłości. Jestem po prostu bardzo ciekawa jak zaczynałam – jak się po raz

pierwszy poznaliśmy.

Przeciąga się i przewraca na plecy, jego ciało jest nadal napięte, wargi ściśnięte i ułożone w

ciężkiej linii, i obawiam się że to jest jedyna odpowiedz jaką dostane.

- Proszę? – poruszyłam się, zbliżyłam się do niego i owinęłam moje ciało wokół jego. – To

nie sprawiedliwe że ty Znasz wszystkie szczegóły, ja wszystko widzę jakby w ciemności. Po

prostu daj mi coś abym mogła to zobaczyć. Gdzie mieszkaliśmy? Gdzie mnie zauważyłeś?

Gdzie się po raz pierwszy spotkaliśmy? Czy to była miłość od pierwszego wejrzenia?

Obraca się lekko na bok, i przeczesując włosy mówi: - To było we Francji w 1608 roku.

Biorę głęboki wdech, później wydech i czekam aby, usłyszeć więcej.

- Dokładniej w Paryżu.

Paryż! I od razu widzę przed oczyma wspaniałe, wyszukane suknie, skradzione pocałunki na

Pont Neuf, plotkowanie z Marią Antoniną…

- Brałem udział w kolacji, w domu przyjaciela – zatrzymuje wzrok na moich oczach i mówi –

A ty pracowałaś jako służka.

Jako służka?!

- Jako jedna z ich pracowników. Byli oni bardzo bogaci.

Leżałam tam oszołomiona, nie tego się spodziewałam.

- Nie byłaś taka jak inni – powiedział, a jego głos zniżył się prawie do szeptu – byłaś piękna.

- Niezwykle piękna, wyglądałaś zupełnie jak teraz – uśmiecha się, bierze w palce pasmo

moich włosów i okręca je sobie wokół palca. – Ale byłaś zupełnie jak teraz, straciłaś

rodziców w pożarze. Byłaś sierotą. I tak ledwo żyłaś bez grosza przy duszy, bez żadnego

wsparcia, byłaś po prostu zatrudniona przez moich znajomych.

Trudno mi to przełknąć, nawet nie wiecie jak się czuje. Chodzi mi o to, co w przypadku

punktu „reinkarnacja” jesteś zmuszony do przeżywania tego samego na nowo?

- I tak, po prostu to wiedziałem, to była miłość od pierwszego wejrzenia. I padła na mnie

całkowicie i nieodwracalnie. W jednej chwili się w tobie zakochałem, i w tej chwili

wiedziałem że moje życie już nigdy nie będzie takie ja do tej pory.

Spojrzał na mnie, jego palce będące na skroniach, jego wzrok który mnie wabił, prezentując

intensywność jego spojrzenia. Wzrok który oglądał sceny z tamtych czasów kiedy na mnie

spojrzał.

Moje blond włosy schowane pod czepkiem, moje niebieskie oczy które były nieśmiałe na tyle

aby bać się spojrzeć i nawiązać kontakt, moje ubrania które były szare, złączone palce, moje

piękno jest marnowane i łatwo mnie było przegapić. Ale Damen mnie zobaczył. W momęcie

kiedy wszedł do pokoju spotkał moje oczy. Szukam w śród mej duszy swej przeszłości, ale on

ciągle się ukrywa. A on ciemno ubrany jego ubiór jest idealny, dopracowany, tak przystojny,

więc odwracam się. Znając życie jego guziki na płaszczu są warte tyle co ja nawet przez rok

nie zarobię. Wiedząc to nie odglądam się drugi raz, on nie jest z mojej ligi… - Mimo to

musiałem przejść ostrożnie ponieważ…

- Ponieważ jesteś już w związku małżeńskim z Driną – szeptam oglądając tą scenę w mojej

głowie, jest on jednym z gości na tym obiedzie i nie mogę z nim rozmawiać. Więc nasze oczy

spotykają się znowu na krótko. W tym momęcie Damen mówi :

- Drina jest na Węgrzech. Nasze drogi już się rozeszły. Ale nie możemy się na siebie gapić,

ponieważ wywołalibyśmy tym skandal. – Ona i ja mieszkamy już osobno, więc nie było z tym

problemów. Jedynym problemem było to iż wtedy podział na klasy społeczne był bardzo

ważny. I dlatego że ty byłaś tak niewinna więc byłaś bardzo narażona na takie zarzuty. Nie

chciałem spowodować żadnych kłopotów, zwłaszcza że nie wiedziałem czy czujesz to samo.

- Ale ja czułam to samo! – mówię patrząc jak się poruszamy w przeszłości, tamtej nocy, i jak

za każdym razem gdy przechadzał się patrzyłam za nim wzrokiem.

- Obawiam się że nie miałem do ciebie wystarczającego zaufania – patrzy na mnie

zmartwiony – Do tedy aż natykaliśmy się na siebie tak często, aż poczułem do ciebie

zaufanie. A następnie.

A potem spotykaliśmy się w tajnych miejscach (przejściach) na skradzionych pocałunkach,

czy też na namiętnych uściskach w pomieszczeniach dla jego służby, lub w jego powozie. –

Dopiero teraz wiem że nie było to tak tajne jak myślałem, myślałem że… - westchnął – Drina

tak naprawdę nigdy nie była na Węgrzech, Przez cały rok planowała, oglądała mnie, była

zdecydowana aby mnie znowu zdobyć i była pewna zwycięstwa bez względu na koszty –

wziął głęboki oddech, a żal z 4-stuleci był widoczny na jego twarzy. - Chciałem się tobą

zająć. Chciałem dać ci wszystko, wszystko czego tylko sobie zażyczysz. Chciałem traktować

cię jak księżniczkę jak byś się nią właśnie urodziła. I kiedy w końcu przekonałem cię do

siebie, nigdy nie byłem tak szczęśliwy że żyje. Mieliśmy się spotkać wtedy o północy…

- Ale ja nigdy się nie pojawiłam – mówię, widząc tą scenę u siebie w głowię, widzę

ból na jego twarzy dowodzący temu jak bardzo pragnął tego spotkania, jak bardzo był

przekonany iż zmieniłam zdanie.

- Dopiero następnego dnia dowiedziałem się że zginęłaś w wypadku, zostałaś

przejechana przez konia, szłaś na spotkanie ze mną. – Kiedy patrzy na mnie, pokazuje mi cały

swój smutek który jest nie do zniesienia, wszystkie czasochłonne wysiłki dzięki którym

ukrywał cały swój żal poszły na marne. – W tamtym momęcie, nigdy by mi nie przyszło do

głowy że to Drina jest odpowiedzialna za to. Nie wiedziałem tego dopóki się do tego nie

przyznała. Wydawało się ze był to wypadek, straszny, nieszczęśliwy wypadek. Myślę że

byłem tak odrętwiały z bólu że nie zauważyłem niczego podejrzanego.

- Ile miałam lat? – pytam, biorę oddech wiedząc że byłam młoda ale chcę szczegółów.

On przyciąga mnie do siebie bliżej, gładzi palcami moją twarz mówi :

- Ty miałaś szesnaście lat, i miałaś na imię Evaline – jego usta zbliżają się do mojego

ucha i szepcą – Evaline – I to uczucie to mojego starego wcielenia, sieroty, tak mocno

kochanej przez Damena, i śmiem twierdzić że nie jest to tak różne od mego obecnego

istnienia.

- Dopiero wiele lat później, kiedy spotkaliśmy się ponownie w Nowej Anglii, byłaś

wcielona jako świętoszkowata córka że zacząłem Wierzyc w swe szczęście ponownie.

- Świętoszkowata córka? – patrzę mu w oczy, i widzę jak pokazuje mi szatyna blado-

skórego i dziewczynę w ciężkim niebieskim stroju

– Czy wszystkie moje życia były tak samo nudne? – potrząsam głową – A co to za

straszny wypadek zabrał mnie wtedy ze świata?

- Utonięcie – wzdycha, a chwile później ogarnięty żalem mówi: - Byłem tak

zniszczony, że popłynąłem do Londynu gdzie mieszkałem z przerwami od wielu lat. A

później popłynąłem do Tunezji gdzie spotkałem ciebie jaką piękną, bogatą a raczej

powiedziałbym zepsutą-córkę właściciela ziemskiego w Londynie.

- Pokaż mi! – i ryje się ku niemu, chcąc aby pokazał mi bardziej ekscytujące moje

życie, i widzę siebie jako brunetkę w bardzo pięknej zielonej sukni ze skąp likowanym

szyciem, i widzę także że trochę klejnotów pojawia się na mojej głowie. Bogatej zepsutej

laski jej życie to szereg imprez i wycieczek, moje życie wypełniają zakupy, jest po prostu

puste, dopóki nie zapełnia go Damen…

- Kiedy to było? – pytam smutno, kiedy widzę jak odchodzi, ale potrzebuje wiedzieć

jak odeszła.

- Straszny upadek – zamyka oczy – W tym momęcie byłem pewien, że jestem karany

„Udzielone mi zostało życie wieczne, lecz bez miłości”

Zamyka moją twarz w swych dłoniach, palcach emitujących takie czułości, z taką

czcią, dającą mi takie pyszne ciepłe mrowienie, zamykam oczy i tulę się do niego bardziej.

Koncentrując się na dotykaniu jego skóry, a nasze ciała są ze sobą bardzo blisko, wszystko

wokół nas znika, nic się nie liczy, nie w przeszłości, nie w przyszłości, tylko teraz w tym

momęcie.

To znaczy, ja jestem z nim, a on jest ze mną, tak powinno być wiecznie. I podczas gdy

to wcześniejsze życie może być dla mnie bardzo ciekawe, jedynym tego celem było to

abyśmy znowu byli razem nieprzerwalnie. A teraz, gdy nie ma Driny, nic nie może stanąć na

naszej drodze, nic z tego nie stanie nam na drodze do przyszłości nic prócz mnie samej. I

mimo tego że chcę wiedzieć co było wcześniej myślę iż może to zaczekać. Nadszedł czas

abym przeszła obok moich drobnych zazdrości i niepewności, aby zatrzymać znalezienie

wymówek i wreszcie zobowiązać się do podjęcia dużego kroku na przód, po tych wszystkich

latach.

Lecz gdy mam zamiar mu to powiedzieć on oddala się ode mnie tak nagle że mam

tylko chwilkę aby przylgnąć do niego bardziej.

- Co się stało – płaczę, widząc jak mocno naciska kciuki na skronie jak walczy o

oddech. A kiedy patrzy na mnie jego wzrok przeszywa mnie na wskroś. Ale chwilkę później

widzę że to już minęło. A zamiast tego zastępuje wzrok pełen miłości, przeciera oczy kręci

głową, patrzy na mnie i mówi: - Nigdy się nie czułem tak jak przed chwilą.

Zatrzymuje się i patrzy w przestrzeń – No, może nigdy.

Ale gdy widzi wyraz problemu na mojej twarzy dodaje: - Ale już wszystko ze mną w

porządku, naprawdę. – I kiedy odmawiam poluzowania uścisku, uśmiecha się i mówi: - Hej

co powiesz na podróż do Summerlandu.

- Poważnie? – mówiąc to światełka w moich oczach zapalają się.

Po raz pierwszy odwiedziłam to wspaniałe miejsce, (magiczny wymiar między wymiarami)

gdy umierałam. I byłam zachwycona tamtejszym pięknem tak że nie chciałam odejść. A po

raz drugi byłam tam z Damenem to właśnie wtedy pokazał mi wszystkie swoje wspaniałe

umiejętności, miałam pragnienie aby tam powrócić. Ale że Summerland był dostępny tylko

dla duchowo zaawansowanych ( lub umarłych) nie mogłam tam pujśc sama.

- A dlaczego by nie? – wzrusza ramionami

- A co z moją lekcją? – mówię, starając się abym wyglądała na zainteresowaną studiowaniem

nowych sztuczek, gdy prawdą jest że wolałabym iść do Summerlandu, gdzie wszystko jest

łatwe i możliwe. – Nie wspominając o tym, że czujesz się nienajlepiej – ściska moją rękę

ponownie, widząc jakie ciepło mi to daje.

- Możemy robić lekcje także w Summerlandzie – uśmiecha się – i jeśli dasz mi do ręki mój

sok, to poczuje się na tyle dobrze aby otworzyć portal.

Ale nawet po tym ja mu go daje i od popija kilka długich obfitych łyków, nie może

uczynić go to silniejszym.

- Może mogę ci jakoś pomóc? – mówię widząc pot na jego czole.

- Nie – ja już – już to miałem daj mi jeszcze chwile – mamrocze, zaciska szczęki i

próbuje sobie wyobrazić Summerland.

Więc robie to. Daje mu jeszcze chwilkę. Ale nic się nie dzieje.

- Nie rozumiem – zezuje mówiąc to – Nigdy się nic takiego nie stało od kiedy

nauczyłem się to robić.

- Może to dlatego, że nie czujesz się najlepiej? – patrzę jak bierze kolejny łyk napoju, i

następny, i następny. Kiedy zamyka oczy i ponownie próbuje, lecz znowu się nic nie dzieje. –

Czy ja mogę spróbować?

- Zapomnij o tym. Nie wiesz nawet jak. – jego głos jest przy tym tak szorstki jak nigdy,

staram się nie brać tego osobiście i myślec że to dlatego że jest sfrustrowany sobą a nie mną.

- Wiem że nie wiem jak, ale myślałam że mógłbyś mnie nauczyć, a następnie mogłabym…

Ale nim skończyłam mówić, on wstał z łóżka i stanął przede mną. – Ever, to jest proces. To

zajęło mi wiele lat, abym dowiedział się jak tam mam się dostać. Nie można po prostu tak

przejść do końca „tej książki bez czytania w środku” kręci głową i opiera się o moje biurka,

jego ciało jest sztywne i napięte, a jego wzrok wyraża odmowę.

- A co jeśli przeczytałam książkę w której na początku wiedziałam co się stanie na końcu? –

pytam i szeroko się uśmiecham.

Patrzy na mnie twardym wzrokiem, zaciskając usta, ale tylko na chwile, po czym wzdycha i

podchodzi do mnie, siada obok i mówi: - Chcesz spróbować?

Kiwam szybko głową.

Patrzy na mnie, z twarzą pełną wątpliwości, i czeka aż poproszę go o coś zupełnie innego. –

Dobrze, a teraz usiądź wygodnie tylko nie noga na nodze bo wtedy odcinasz sobie Chi.

- Chi?

- Fantazyjne słowo energii. – uśmiecha się – Jeśli chcesz usiądź w pozycji lotosu a następnie,

oczyść umysł.

Ściągam swoje japonki, i wywalam je daleko kładę nogi na wykładzinie dywanowej, i

odprężam się, próbuje uspokoić moje podniecenie.

- Zazwyczaj wymaga to długiej serii medytacji, ale tym razem mamy w interesie czas więc,

myślę że skupianie się masz już dość zaawansowane. Po prostu będziemy dokopywać się do

Summerlandu. W porządku?

Kiwnęłam głową, pragnąc aby rozpocząć.

- Chcę abyś zamknęła oczy i wyobraź sobie lśniące zasłony złociste światło unoszące się

przed tobą, mówi, łącząc swe palce z moimi.

Tak więc, obrazuje sobie wielką replikę tego, gdzie byłam wcześniej z Damenem. I to jest

takie piękne, takie genialne i widzę coraz więcej światła. A moje serce przepełnia radość chce

podnieść rękę w jego kierunku pragnąc się w nim. Moje palce nawiązują kontakt i na chwile

zanurzają się w tym, lecz to kurczy się i znika mi z oczu, a ja jestem z powrotem w moim

pokoju.

- Nie mogę uwierzyć! Byłam tak blisko! – zwracam się w kierunku Damena – To było tuż,

tuż przede mną! Widziałeś to?

- Tak byłaś niezwykle blisko – mówi, mimo iż jego wzrok jest delikatny, to moim zdaniem

uśmiech nieco wymuszony.

- Co się stanie jeśli spróbuje jeszcze raz? Co się stanie jeśli zrobimy to razem? – mówię z

nadzieją, lecz on gwałtownie odwraca głowę i kręci nią.

- Ever, robimy to razem – szepcze, ocierając czoło z potu i unikając mego wzroku – Obawiam

się że nie jestem zbyt dobrym nauczycielem.

- To śmieszne! Jesteś świetnym nauczycielem, masz po prostu gorszy dzień. – Ale kiedy

patrzę na niego, rozumiem że nie żartował. Więc zmieniam taktykę sprowadzania winy

powrotem na mnie i mówię: - To moja wina. Jestem złą uczennicą. Jestem leniwa, niechlujna

i spędzam większość czasu na odciąganiu cię od lekcji, zamiast próbować zrozumieć.

Ściskam jego rękę – Ale muszę skończyć z przeszłością. I jestem teraz bardzo poważna. Więc

daj mi jeszcze jedną szanse, zobaczysz.

Patrzy na mnie, ma wątpliwości czy będzie to działać, ale nie chcąc zawieśc mnie, bierze

mnie za rękę i oboje próbujemy ponownie, zamykamy oczy. Przywracając w wspomnieniach

wspaniały portal, lecz Sabine podchodzi do drzwi, idziesz już po schodach, wybija nas z

transu, więc rozdzielamy się i stajemy po przeciwnych stronach pokoju.

- Damen myślałam że twoje auto ciągle chodzi.

Ściąga ona swoją kurtkę, i spokojnie przechodzi przestrzeń od drzwi do mojego biurka.

Energicznie potrząsa dłonią Damena i skupia się na butelce leżącej obok kolana Damena –

Więc to ty jesteś tym który uzależnił Ever? – spogląda na nas ze zwężonymi oczami i

zaciśniętymi ustami. Więcej dowodów nie potrzebuje. Patrzę kątem oka na Damena i panika

we mnie narasta gdy zastanawiam się jako on będzie w stanie to wyjaśnić. Ale on po prostu

śmieje się i mówi: - Och. większość ludzi nie lubi tego smaku tak po prostu, ale Ever on

bardzo smakuje. – potem uśmiecha się w taki sposób w który największy niedowiarek by

uwierzył, tak uroczo, jeśli o mnie chodzi to zajęłam się obgryzaniem paznokci. Ale Sabine

tylko na niego patrzy zupełnie niewzruszona – Tak bardzo go polubiła, tak bardzo że nawet

nie zwraca uwagi na całe tony jedzenia które kupuje, nic nie je.

- To nieprawda! – mówię zirytowana, że znowu rozpoczyna ten temat i to jeszcze przed

Damenem. Ale kiedy widzę bluzkę upaćkaną kawą, mój kłopot znika i jestem oburzona –

Skąd to masz? – i podchodzę do niej, a ona natomiast oblewa się szkarłatnym rumieńcem,

widząc to zamierzam zmienić temat aby całkowicie odwieść ją od tej dyskusji.

Patrzy w duł swojej bluzki, i pociera a nią palcami i robi pauzę (jak to ona) w myśleniu,

potem potrząsa głową i wzrusza ramionami kiedy mówi: - Natknęłam się na kogoś – i kiedy

tak o tym mówi myśli że jakiś zblazowany gościu się na nią natknął i jest dla mnie to

oczywiste iż nie jest pod takim ogromnym wrażeniem jak wydawało się Munozowi.

- Więc, jesteśmy nadal umówione na obiad w sobotę? – pyta

Przełykam z trudem ślinę, Damen telepatycznie mnie przywraca do rzeczywistości więc

uśmiecham się w odpowiedzi twierdzącej i kiwam głową, mimo, iż nie mam pojęcia o czym

ona do mnie mówi.

- Zrobiłam już dla nas rezerwację, na dwudziestą - wstrzymuje oddech i patrzę jak on

się uśmiecha i kiwa głową. Nawet decyduje się na krok dalej i mówię: - Jakże mogłabym

zapomnieć.

Potrząsa ręką Sabine gdy ta zmierza w kierunku drzwi, Damen wysyła mi telepatycznie ciepły

uśmiech przy którym me ciało przechodzi fala miłych dreszczy --Przepraszam cię za ten cały

obiad – mówię, patrząc na niego– myślałam że będzie tak zajęta i zapomni.

Podchodzi do mnie całuje mnie w policzek, a następnie idzie na łóżko idę za nim, a on mówi

– Ona troszczy się o ciebie. Chce się upewnić czy jestem dla ciebie wystarczająco

odpowiedni, dobry szczery i nie chce cię skrzywdzić. I choć byłem zbyt blisko raz lub dwa

nie pamiętam dokładnie ale zawsze wchodziła w odpowiednim momęcie. – uśmiecha się.

A tak ściślej to mój świętoszkowaty tatuś – mówię i widzę przed oczyma doskonały obraz

rodzicielskiego nadzoru.

- możesz być zaskoczona – Damen śmieje się – Zamożny ziemianin był o wiele więcej niż

strażnikiem. Ale i tak udało mi się przekraść.

- Może pewnego dnia, pokarzesz mi swoją przeszłość – mówię

- Wisz jak twoje życie wyglądało nim się spotkaliśmy, dom twych rodziców, jak poszli swoją

drogą… - Mój głos odmówił posłuszeństwa i nie wydałam z siebie żadnego dźwięku choć

chciałam. Widząc błysk w jego oczach, ten ból i wiedząc że on wciąż nie chce o tym mówić.

Zawsze mi umyka, odmawia udziału w dalszym rozpamiętywaniu, które tylko mnie bardziej

ciekawi.

-Ta kwestia nie jest ważna – mówi głaszcząc blachę swego auta, wszystko byle by na mnie

nie patrzeć – Wszystko co się liczy jest tu i teraz.

- Tak ale, Damen – zaczynam chcąc wyjaśnić, że to nie jest tylko głupia ciekawość, tu chodzi

o to że chcę po prostu poczuć z nim tą bliskość, więź, że chcę wiedzieć że ma do mnie

zaufanie w tych sprawach z przeszłości. Ale gdy patrzę na niego znowu wiem że lepiej nie

naciskać.

Może też nadszedł czas, aby przemyśleć to czy ja sama nie mam za mało zaufania do niego.

- Myślałam… - i mówię, a moje palce wędrują po jego koszuli.

Patrzy na mnie, z ręką na swoim kolanie, gotowy do odwrócenia się ode mnie.

- Wiesz dlaczego i nie zrezygnować z tego zaproszenia. – kiwam głową, ściskam usta a mój

wzrok skupia się na jego ustach. – Wiesz i zmatować ten film? – dodaje wstrzymując oddech,

widząc jak jego piękne czarne oczy oglądają moją twarz.

-Jesteś pewna?

Kiwam głową. Wiem że jestem. Czekaliśmy na ten Momot setki lat, więc dlaczego opóźniać

go jeszcze bardziej? – Bardziej niż pewna – mówię spotykając jego spojrzenie.

Uśmiecha się, jego twarz rozświetla się po raz pierwszy przez cały dzień. I jestem z tego tak

zadowolona ze wygląda znowu normalnie, ze co całe jego głupie zachowanie gdzieś uleciało.

Ja wiem. On zawsze jest zaki silny, seksowny, piękny i niezwyciężony – odporny na słabe

Momoty i złe dni. Widząc go takim radosnym wstrząsa to mną bardziej niż należy się

przyznać. – Miło mi to zrobić – mówi, przytulając się do mnie i wypełniając moje ramiona

dziesiątkami czerwonych tulipanów.

Ósmy

Następnego ranka, kiedy spotykam Damena na parkingu, wszystkie moje zmartwienia

znikają. Ponieważ w chwili, gdy otwiera mi drzwi i pomaga wysiąść z auta, zauważam jak

zdrowo wygląda, jak jest porażająco przystojny i gdy patrzę w jego oczy jest jasne, że

wszystkie wczorajsze dziwactwa są skończone. Jesteśmy bardziej zakochani niż

kiedykolwiek.

Poważnie. Przez cały angielski ledwo trzymał ode mnie łapy. Stale nachylał się do

mojego biurka i szeptał mi do ucha, ku irytacji pana Robinsa i niesmaku Stacie i Honor. I

teraz, gdy jesteśmy na lunchu nie odpuścił sobie, gładząc mój policzek i patrząc mi w oczy,

przerywając tylko od czasu do czasu, aby wziąć łyk swojego napoju przed powrotem tam

gdzie skończył, mrucząc mi czułe słówka do ucha.

Zwykle, gdy tak robi to po części z miłości, a częściowo, żeby złagodzić cały hałas i

energię – wszystkie losowe obrazy, dźwięki i kolory, które mnie bombardują. Odkąd

złamałam swoją psychiczną tarczę kilka miesięcy temu, tę tarczę, która zasłaniała wszystko i

robiła mnie ciężej myślącą niż byłam przed śmiercią i psychicznie wróciłam, muszę jeszcze

znaleźć sposób, aby ją zastąpić czymś, co pozwoli mi kierować energią, którą chcę, a

jednocześnie blokować energię, której nie chcę. I ponieważ Damen nigdy się z tym nie

borykał, nie jest pewien jak mnie uczyć.

Ale teraz, gdy jest z powrotem w moim życiu, to wszystko nie wydaje się ważne, bo

sam dźwięk jego głosu sprawia, że świat milczy, podczas gdy dotyk jego skóry wywołuje

mrowienie na całym moim ciele. I gdy patrzę w jego oczy, cóż, można po prostu powiedzieć,

że gwałtownie owładnęło mną ciepłe, cudowne, magnetyczne przyciąganie – tak jak byśmy

byli tylko on i ja i wszystko inne przestało istnieć. Damen jest jak moja idealna tarcza

psychiczna. Moja ostatecznie druga połowa. A nawet, jeśli nie możemy być razem to

telepatyczne obrazy i myśli, które mi wysyła dają taki sam uspokajający efekt.

Ale dzisiaj wszystkie te słodkie szepty nie tylko mnie ochraniały – były one głównie o

naszych nadchodzących planach. Zarezerwował apartament w Montage Resort. I jak długo

pragnął tej nocy.

- Czy masz jakiekolwiek pojęcie, jak to jest czekać na coś, od czterystu lat? – szepcze,

wargi mając przyciśnięte do mojego ucha.

- Czterystu? Myślałam, że żyjesz od sześciuset? – mówię, odrywając się aby mieć

lepszy widok na jego twarz.

- Niestety musiało minąć kilka wieków zanim cię znalazłem – szepcze, ustami

przechodząc z mojej szyi do ucha. – Dwa bardzo samotne wieki, mógłbym dodać.

Przełknęłam ciężko. Wiedziałam, że odnosząc się do samotności nie oznaczało to, że

był sam. Wręcz przeciwnie. Jednak nie wspominam o tym. W rzeczywistości, nie mówię ani

słowa. Jestem zobowiązana do przejścia przez całą przeszłość, przezwyciężenia swojej

niepewności i pójścia naprzód. Tak jak obiecałam tak będzie.

Nie chcę myśleć o tym, jak spędził te pierwsze dwieście lat beze mnie.

Lub jak spędził następne czterysta z faktem, że mnie stracił.

Ani nie będę nawet zastanawiać się nad jego sześcioma wiekami nauki i

praktykowaniu – hm – zmysłowej sztuki.

I absolutnie, bezwarunkowo, nie będę rozwodzić się nad wszystkimi pięknymi,

ziemskimi, doświadczonymi kobietami, które znał przez te lata.

Nie.

Nie ja.

Nie chcę się nawet w to zagłębiać.

- Mam być po ciebie o szóstej? – pyta, zbierając moje włosy na karku i przekręcając je

w długi blond sznur. – Możemy pójść najpierw na kolację.

- Tylko, że my naprawdę nie jemy – przypomniałam mu.

- Ach, tak. Dobry strzał. – Uśmiecha się, uwalniając moje włosy tak, że opadły wokół

moich ramion i w dół do pasa. – Choć jestem pewien, że możemy znaleźć coś innego do

zajęcia naszego czasu?

Uśmiecham się na to, że już powiedziałam Sabine, że będę u Haven i mam nadzieję,

że nie będzie próbowała tego sprawdzić. Kiedyś tak dobrze wierzyła mi na słowo, ale odkąd

zostałam złapała na piciu, zawieszona i właściwie przestałam jeść, była podatna na

podejrzliwość.

- Czy jesteś pewna, że czujesz się dobrze z tym wszystkim? – pyta Damen błędnie

odczytując niezdecydowanie na mojej twarzy, gdy tak naprawdę to nerwy.

Uśmiecham się i pochylam aby go pocałować, chętna usunąć wszelkie wątpliwości

(więcej moich niż jego), gdy Miles rzuca swoją torbę na stół i mówi. – Oh, Haven, popatrz!

Są z powrotem. Gołąbki wróciły!

Odrywam się zaczerwieniona z zakłopotania gdy Haven się śmieje i siadając obok

niego, wzrokiem bada stół, mówiąc. – Gdzie jest Roman? Czy ktoś go widział?

- Był u wychowawcy. – Miles wzrusza ramionami, usuwając górę z jego jogurtu i

garbi się nad swoim scenariuszem.

I na historii, myślę pamiętając jak ignorowałam go przez wszystkie lekcje, mimo jego

licznych prób zwrócenia na siebie mojej uwagi i jak po dzwonku zostałam w tyle udając, że

szukam czegoś w torbie. Preferowana ocena z pracy literackiej przez pana Munoza i jego

sprzeczne myśli o mnie (moje dobre stopnie przeciwko mojej niezaprzeczalnej tajemniczości)

w porównaniu z Romanem*.

Haven wzrusza ramionami i otwiera pudełko z ciastkiem, wzdychając kiedy mówi. –

Cóż, było miło kiedy to trwało.

- O czym ty mówisz? – Miles podnosi wzrok, gdy ona pokazuje coś z wykrzywionymi

ustami i całkowicie przygnębionymi oczami, kiedy śledzimy jej palec do miejsca gdzie

Roman rozmawia i śmieje się z Stacie, Honor, Craigiem i resztą z listy A. – Wielkie rzeczy. –

Wzruszył ramionami. – Po prostu czekaj, wróci.

- Tego nie wiesz – mówi Haven, zrzucając okruszki ciastka z czerwonej aksamitnej

spódnicy, a wzrok koncentrując na Romanie.

- Proszę. Widzieliśmy to już milion razy. Każdy nowy dzieciak z najmniejszym

potencjałem fajności kończy w pewnym momencie przy tamtym stole. Tylko naprawdę fajni

nigdy nie zostają tam długo – bo naprawdę fajni kończą tutaj. – Śmieje się, naciskając na

żółty stół ze szklanego włókna czubkami jasnoróżowych paznokci.

- Nie ja – mówię chętna do odciągnięcia rozmowy od Romana wiedząc, że jestem tutaj

jedyną osobą, która jest szczęśliwa widząc, że opuścił nad dla znacznie fajniejszej paczki. –

Byłam tu od pierwszego dnia – przypominam im.

- Tak, nie ma co gadać. – Śmieje się Miles. – Choć odnoszę się do Damena. Pamiętasz

jak został wciągnięty przez drugą stronę przez jakiś czas? Ale w końcu się opamiętał i znalazł

drogę powrotną, tak jak zrobi Roman.

Patrzę w dół na mój napój, okręcając butelkę w dłoni. Bo choć wiem, że Damen nigdy

nie był szczery w krótkim flirtowaniu z Stacie, że zrobił to tylko dlatego aby dostać się do

mnie, aby sprawdzić czy mi zależało, obrazy ich dwójki stojących tak blisko siebie na zawsze

pozostały w moim umyśle.

- Tak, zrobiłam tak – mówi Damen ściskając moją rękę i całuje mnie w policzek

* - ang. Preffering the weight of Mr. Munoz's pen etrating stare and his conflicted thoughts about me (my good

grades versus my undeniable weirdness) to dealing with Roman. – tutaj kompletnie nie widziałam o co chodzi.

wyczuwając moje myśli nawet, jeśli nie zawsze może je odczytać. – Z pewnością

wrócił mi rozum.

- Widzicie? Więc możemy tylko mieć wiarę, że Romanowi także. – Miles kiwa głową.

– A jeśli nie, to od początku nigdy nie był tak naprawdę fajny, prawda?

Haven wzrusza ramionami i przewraca oczami zlizując lukier z kciuka i mamrocze. –

Wszystko jedno.

- Dlaczego i tak ci tak bardzo zależy? – Miles przygląda jej się bacznie. – Myślałem,

że byłaś zainteresowana Joshem.

- Jestem zainteresowana Joshem – mówi unikając jego wzroku, gdy otrzepuje kolana z

nieistniejących okruchów.

Ale kiedy patrzę na nią i obserwuję jak jej aura miga odcieniem zieleni mogę

powiedzieć, że to nie prawda. Zauroczyła się i to wszystko. A jeśli Roman także się

zauroczył, to wtedy adios Josh, witaj nowy straszny facecie.

Rozpakowałam swoje drugie śniadanie udając że niby nadal jestem zainteresowana

żywnością, kiedy słyszę.

- Ej, kolego, kiedy jest premiera?

- Kurtynę podnoszą o ósmej. Dlaczego? Idziesz? – pyta Miles ze świecącymi oczami

jego aura świeci w taki sposób, który sprawia że jest dość oczywiste, że ma nadzieję, że tak.

- Nie można tego przegapić – mówi Roman zajmując miejsce obok Haven i pacnął ją

w ramię w bardzo fałszywy sposób. Oczywiście zdawał sobie sprawę z wpływu jaki

wywołuje i nie bał się go wykorzystywać.

- Więc jakie było życie wśród elity? To było wszystko o czym marzyłeś? – ona pyta

takim głosem, że jeśli nie zobaczyłabym jej aury mogłabym pomyśleć, że flirtuje. Ale wiem,

że jest poważna, bo aury nie kłamią.

Roman sięga do niej, delikatnie odsuwając grzywkę z jej twarzy. Gestem tak

intymnym sprawił, że jej policzki miały kolor jasnoróżowy. – Co, teraz? – mówi, zapatrzony

w nią.

- Wiesz, stół A? Gdzie siedziałeś? – Ona mruczy starając się zachować spokój pod

jego urokiem.

- Lunch jest systemem kastowym – mówi Miles przerywając ich czar i odpychając

swój na wpół zjedzony jogurt na bok. – Tak samo jest w każdej szkole. Każdy dzieli się na

kliki w celu uniemożliwieniu dostania się do nich innym osobom z zewnątrz. Nic nie mogą na

to poradzić po prostu to robią. A ci ludzie z którymi byłeś? Są na szczycie kliki, która, w

licealnym systemie kastowym robi ich Regułą. W przeciwieństwie do ludzi z którymi teraz

siedzisz… - Wskazuje na siebie. – Którzy są nazywani Niedotykalnymi.

- Nieprawda! – mówi Roman odsuwając się od Haven i otwiera swoją wodę sodową. –

Kompletne bzdury. Nie kupuję tego.

- To nie ma znaczenia. To jest nadal rzeczywistość. – Miles wzrusza ramionami

patrząc tęsknie na stół A. Bo mimo tego, że on trwa bez końca przy tym, że nasz stół jest

naprawdę fajny to prawda jest taka, że jest boleśnie świadom tego, że w oczach uczniów Bay

View, nic nie jest w nim fajnego.

- Może to twoja rzeczywistość, ale nie moja. Nie robię segregacji, kolego. Lubię

wolne i otwarte społeczeństwo, włóczyć się i odkrywać wszystkie swoje opcje. – Potem

patrząc na Damena, mówi. – Co z tobą? Wierzysz w to wszystko?

Ale Damen wzrusza tylko ramionami i nadal na mnie patrzy. Nie obchodziła go lista A

i lista B, kto jest fajny, a kto nie. Byłam jedynym powodem dla którego zaczął naukę w tej

szkole i jestem jedynym powodem dla którego w niej został.

- Cóż, miło jest mieć marzenia. – Haven wzdycha, sprawdzając swoje krótkie czarne

paznokcie. – Ale byłoby jeszcze milej gdyby istniała możliwość, że się spełnią.

- Ale jesteś w błędzie, kochanie. To wszystko nie jest marzeniem. – Roman uśmiecha

się w taki sposób, że jej aura światła jest lśniąco jasnoróżowa. – Sprawię, że to się stanie.

Zobaczysz.

- Co z tego? Fantazjujesz o sobie jako Che Guevara z Bay View High? – Mój głos

zawierał jad i nie przejmowałam się aby go ukryć. Choć szczerze mówiąc jestem bardziej

zaskoczona moim wykorzystaniem słowa fantazjowanie niż tonem głosu. To znaczy od kiedy

ja tak mówię? Ale gdy spojrzałam na Romana i zobaczyłam wyrazistą, przytłaczającą, żółto-

pomarańczową aurę, wiem że na mnie też ma wpływ.

- Raczej fantazjuję. – Uśmiecha się swoim powolnym uśmiechem, jego oczy wpatrują

się we mnie tak głęboko, że czuję się jakbym była naga – jakby widział wszystko, wiedział

wszystko i nie można było tego nigdzie ukryć. – Po prostu pomyśl o mnie jak o rewolucji,

ponieważ do końca przyszłego tygodnia system kastowy na lunchu dobiegnie końca.

Dobrowolnie złamiemy te bariery, złączymy wszystkie stoły razem i zrobimy przyjęcie!

- To jest to, co przewidujesz? – zwężam oczy starając się odwrócić całą jego energię.

Ale on po prostu się śmieje, nawet trochę nie urażony. Ten śmiech na zewnątrz tak

ciepły, angażujący i wszechogarniający – nikt nie domyślał się jego podtekstu – strasznej

krawędź cienia złośliwości, ledwie ukrytego zagrożenia przeznaczonego wyłącznie dla mnie.

- Uwierzę, kiedy to zobaczę – mówi Haven ocierając czerwone okruchy z ust.

- Widząc to uwierzysz – mówi Roman wpatrując się wprost w moje oczy.

- Więc co sądzisz o tym wszystkim? – pytam, tuż po dzwonku, gdy Roman, Haven i

Miles poszli do klasy, a ja i Damen zostaliśmy w tyle.

- O czym wszystkim? – pyta zatrzymując mnie.

- O Romanie. I tych wszystkich jego bzdurach o rewolucji na lunchu? – mówię,

rozpaczliwie weryfikując to, że nie jestem zazdrosna, zaborcza lub szalona – to Roman jest

naprawdę straszny – i że to nie ma nic wspólnego ze mną.

Ale Damen wzrusza tylko ramionami. – Jeśli nie masz nic przeciwko, raczej nie

chciałbym skupiać się teraz na Romanie. Jestem znacznie bardziej zainteresowany tobą.

Przyciąga mnie do siebie, obdarzając mnie długim, głębokim, kradnącym oddech

pocałunkiem. I mimo tego, że stoimy na środku dziedzińca szkoły to tak jakby wszystko

wokół nas przestało istnieć. Podobnie jak cały świat skurczył się do tego jedynego punktu. A

gdy się od niego odrywam, jestem tak naładowana, tak rozgrzana i brak mi powietrza, że

ledwo mogę mówić.

- Spóźnimy się – zarządzam w końcu biorąc go za rękę i ciągnąc w kierunku klasy.

Ale on jest silniejszy niż ja, więc po prostu stoi w miejscu. – Tak sobie myślałem… co

ty na to, żebyśmy to pominęli? – szepcze, usta mając na mojej skroni, policzku a potem uchu.

– Wiesz, po prostu urwiemy się na resztę dnia – ponieważ istnieje tak wiele innych, lepszych

miejsc gdzie możemy być.

Patrzę na niego niemal poddając się jego magnetyzmowi, ale potrząsam głową i ciągnę

go. Wiem, że skończył szkołę setki lat temu, a teraz uważa to wszystko za raczej nudne. I

mimo tego, że także najczęściej uważam to za nudne, ponieważ po poznaniu wszystkich tych

rzeczy, których próbują nauczyć to robi się naprawdę pozbawione sensu, to jednak nadal

jedna z nielicznych rzeczy w moim życiu przez którą czuję się dość normalna. A od czasu

wypadku, kiedy zdałam sobie sprawę że nigdy nie będę już normalna, cóż, to tym bardziej

było dla mnie nagrodą.

- Myślałam, że powiedziałeś, że musimy utrzymać za wszelką cenę normalną fasadę*

- mówię ciągnąc go za sobą, kiedy niechętnie pozostaje w tyle. – Nie uczestniczenie w lekcji i

udawanie zainteresowania częścią tej fasady?

- Ale co może być bardziej normalne niż dwójka hormonalnych nastolatków,

opuszczająca szkołę i rozpoczynająca wcześniej weekend? – Uśmiecha się, ciepło jego

pięknych, ciemnych oczu prawie mnie skusiło.

Ale znowu potrząsam głową i konsekwentnie, ściskając go mocniej za rękę ciągnę w

kierunku klasy.

* - Façade – to chyba fasada. :P

dziewiąty

Ponieważ jesteśmy przed nocą którą mamy spędzić razem, Damen nie jedzie ze mną do

mojego domu. Zamiast tego dajemy sobie krótki pocałunek, i ruszam na podbój centrum

handlowego.

Chcę kupić coś na dzisiejszy wieczór - coś w czym pójdę na występ

Milesa, i coś na moją dzisiejszą randkę - coś nowego, w czym mogłabym zadebiutować. Ale

po sprawdzeniu godziny na zegarku i zauważeniu iż nie mam tyle czasu ile myślałam,

zastanawiam się czy mam już wszystko na nasze spotkanko z Damenem. Zmierzam na

parking i zastanawiam się czy udałoby mi się znaleźć Haven. Tak naprawdę ostatnio

oddaliłyśmy się do siebie, po tej całej aferze z Driną i po tym jak spotkała Josha, mniej

gadamy w szkole i wgl. Mimo tego, że udało mi się ją odwieść od tych jej grup wsparcia.

Teraz jej rytuał po szkole to zwiedzanie ulic i zaułków a później obżeranie się ciasteczkami,

co jak by trochę wpędza ją w uzależnienie. I mimo tego że nie widujemy się zbyt często to

wydaje się szczęśliwa. I cieszę się że w końcu znalazła sobie kogoś kto nie tylko ją lubi ale

jest też dla niej po prostu dobry. Ale ostatnio mi jej zaczyna brakować i myślę, że trochę

czasu spędzonego razem dobrze na zrobi.

Pojechałam do niej, a tam co widzę? Ją i Romana opierających się o jego czerwony, sportowy

samochód vintage, obserwuje ich i widzę jak Haven chwyta go za rękę i śmieje się z czegoś

co on powiedział. A jej czarne obcisłe dżinsy, czarny skurczony sweter, i celowo niechlujnie

ufarbowane czarne włosy z czerwonymi pasemkami tak świetnie kontrastują z jej różową aurą

która się rozwija dopóki dopóty nie pochłonie ich obojga. I śmiem twierdzić ze będzie tak jak

iż Josh

niedługo zostanie wymieniony. I choć jestem zdecydowana zatrzymać się to Roman ogląda

się przez ramię i patrzy akurat w mym kierunku i patrzy na mnie takim wzrokiem... Takim

natarczywym nieznośnym -że łamie swoje postanowienie i ruszam dalej.

Bo pomimo, że moi przyjaciele lubią go i wszyscy myślą że jest taki cool, i nawet że lista A

się z nimi zgadza, a nawet po mimo tego że Damen nie odczuwa najmniejszego strachu - nie

lubię go.

Nawet jeśli nie mam podstaw aby mieć takie uczucia w stosunku do niego, to faktem jest to:

Ten nowy facet naprawdę przyprawia mnie o

dreszcze.

Ponieważ jest gorąco, to udaje się do krytego centrum chanowego Mall of South Coast Plaza

w przeciwieństwie do reszty ludzi którzy prawdopodobnie udadzą się do centrum na zewnątrz

Fashion Island.

Ale ja nie jestem z tond. Jestem Oreganką. Co oznacza ze jestem przyzwyczajona do mojej

pogody wiosną. Nie jest gorąco, niebo jest zachmurzone, a także jest mnóstwo błota. Jak

prawdziwa wiosna. Nie taka gorąca, dziwna nienaturalna, jakby wiosna chciało się przekazać

już lato. I z tego co słyszałam jeszcze się pogorszy. Dlatego coraz bardziej brakuje mi domu.

Normalnie unikam takich miejsc przepełnienie światła i hałas, a co ważniejsze energii tłumu,

co stawia mnie na krawędzi psychicznego załamania nerwowego. I bez Damena przy moim

boku który robi za moją tarczę, wracam więc mając przy

swym boku iPoda.

Choć muszę założyć (znowu) kaptur i okulary w celu zagłuszenia hałasu jak dawniej.

Skończyłam z byciem dziwaczką. Zamiast tego

skupiam moją uwagę na tym co słuszne i blokuje (staram się) wszystko perfekcyjnie, tak

jak Damen nauczył mnie to robić. Ale teraz wkładam słuchawki do uszu i podkręcam muzykę

na full, co

pozwala na zagłuszenie tego wszystkiego ( wszystko by było normalne gdybym nie

widziała przed sobą kolorowych aur). I patrzę

prosto na Victoria's Secret, ruszam prosto do celu, aby kupić coś na niegrzeczną nocną akcje,

jestem tak skupiona na swojej misji że nie zauważam w środku Stacii i Honor.

- OOOO... Mój. . . Boże! - Śpiewa Stacia zbliżając się do mnie - No nie, to nie może dziać

się naprawdę. Zwraca uwagę na to co trzymam

w ręce. Bierze mi z ręki moją bieliznę idealnie wypielęgnowanymi paznokciami i przegląda to

na co patrzyłam. I mimo że widząc jej twarz i głupi wyraz na twarzy, i głupie myśli to czuje

się strasznie

głupio.

Odkładam powrotem to na półkę i wkładam do moich uszu słuchawki udając jak gdyby nigdy

nic się nie zdarzyło, idę w kierunku kompletów bardziej bawełnianych, coś w moim stylu.

Ale jak zaczynam przeglądać kilka ognisto różowych kupletów w paski, zdaję sobie sprawę

że to nie ta okazja i Damen chciałby cos bardziej pikantnego. Coś co ma o wiele więcej

koronek a mniej bawełny. Coś co rzeczywiście można uznać za sexy. I nawet nie patrząc

wiem że Stacia i jej wierny towarzysz mnie śledzą.

- Oj, patrz Honor. Dziwaczka nie może się zdecydować czy wybrać między włochatym a

słodkim - Stacia potrząsa głową i uśmiecha się

do mnie pogardliwie.

- Zaufaj mi, na pewno weźmie włochate. Jest o wiele ładniejsze. Poza

tym z tego co pamiętam Damen, jest za duży na słodkie. - No i brawo.

Mój żołądek został zamrożony, zacisnął się w nieuzasadnionej obawie zazdrości dzięki czemu

czuje w gardle kulkę. Ale tylko na chwilkę, znowu myślę racjonalnie. Poza tym wiem

wszystko co było między nim, a ja jestem szczęśliwa bo on nie wiedział czy ona nosiła

słodkie czy włochate. Głównie dlatego że między nimi nic nie było. Damen

tylko udawał że jest nią zainteresowany, tylko dlatego aby zbliżyć się do mnie. Ale myśl o tym

wszystkim sprawia że jestem trochę

przewrażliwiona. - No weź, chodźmy. Ona nie słyszy. - Honor mówi,

szarpiąc ją za ramie i zerkając to na Stacię to na mnie. Ale Stacia stoi tam sztywno nie dając

za wygraną. - Och słyszy mnie bardzo dobrze. - mówi a uśmiech igra na jej ustach. - Nie daj

się zmylić Spodem i słuchawkami w uszach. Ona może słyszeć wszystko co powiem a nawet

co pomyślę. Ponieważ Ever nie jest zwykłą dziwaczką, ona jest

również czarownicą.

Odwracam się i idę do alejki aby pooglądać biustonosze push-up i gorsety mówiąc sobie:

Ignoruj ją. Ignoruj ją. Wystarczy się skupić na

zakupach i iść do hotelu.

Ale zamiast iść sobie gdzieś Stacia łapie mnie za rękę i ciągnie do siebie mówiąc: - No nie

bądź nieśmiała. Pokaż jej. Pokaż Honor jaką

świruską jesteś!

Jej oczy patrzą na mnie, wysyła mi powodzi niepokojącej energii dosłownie ta energii

przepływa przeze mnie. Ściska mnie za rękę tak mocno kciukiem... Wiem, że ona próbuje na

mnie przynęty, chcąc zobaczyć czy znowu strącę kontrole tak jak wtedy na korytarzu w

szkole. Tylko że tym razem - nie ma pojęcia do czego jestem zdolna.

Honor zaczyna się denerwować, stojąc obok niej czekając mówi: Chodź, Stacia. Chodźmy. Tu jest

strasznie nudno.

Ale Stacia ignoruje ją i chwyta mnie tak mocno, że jej paznokcie wbijają się mi w skórę.

Szepcze: - No dalej. Powiedz jej co widzisz!

Zamykam oczy, mój żołądek się kurczy, Gd moją głowę wypełnią obrazy które widziałam

wcześniej: Stacia wyraźnie zarysowana i stąpająca odważnie na szczyt popularności. Nie

zważając na nic.

Wszyscy się jej boją. Z wyjątkiem Honor, a zwłaszcza Honor, dzięki

której wszyscy boją się być mało popularni więc nie robią nic aby to przerwać... Mogłabym jej

powiedzieć, jak naprawdę straszną przyjaciółką jest Stacia, ale wiem jak by się źle z tym

poczuła.

Mogłabym strzasnąć rękę Stacii z mojego ramienia i żucic nią samą

tak mocno że leciałaby prosto na szybę, później poleciałaby na tablice

ogłoszeń...

Tylko że nie mogę. Ostatni raz pozwoliłam sobie na w szkole, kiedy powiedziałam jej

wszystkie straszne rzeczy które wiem o niej. To był ogromny błąd, ale teraz mam ten luksus

że mogę podjąć racjonalnie decyzje. Mam tak wiele do ukrycia nie mogłabym tego zrobić,

straszne tajemnice które nie należą tylko do mnie ale do Damena także. Stacia śmieje się

widząc determinacje na mojej twarzy. Ale zachowuje spokój. Przypominając sobie że bycie

słabą jest porządku ale poddawanie się słabości w zupełności nie. Przybieram na twarz

„maskę" chcąc wyglądać normalnie. Daje jej złudzenie że jest silniejsza ode mnie. Widzę

Honor przewracającą oczyma i chcącą jak

najszybciej z tam tond odejść. A ja mam zamiar sobie iść, więc przypadkowo odpycham

Stacię, ale zamiast lekko ją odepchnąć robie coś strasznego przewracam się na suszarkę do

bielizny a ona upada na

podłogę.

Biustonosze, stringi, wieszaki, uchwyty wszystko to upada na ziemie a ja na tym wszystkim jako wisienka na

stosie.

- O mój boże! - Stacia wrzeszczy, chwytając się wyciągniętej dłoni Honor, gdy stanęła już

na nogi śmieje się ze mnie, - Jesteś kompletną

świruską. - wyciąga aparat i filmuje wszystko, z dokładnością z przybliżeniem. A na tym

wszystkim ja mająca na głowie czerwony koronkowy pas. - Lepiej się otrzep, podnieś i to

wszystko posprzątaj! - zezuję mnie wzrokiem, dostosowując kąt parzenia do mnie. - Wiesz co

mówią: Zepsułaś musisz kupić!~- depta niby to przypadkowo po mojej stopie. A później

odchodzą w pośpiechu w momencie gdy sprzedawca przybywa. Stacia jeszcze zatrzymuje się

na chwile i mówi patrząc na mnie: - Obserwuje cię. Tak jak nigdy. Uwierz mi, jeszcze z tobą

nie skończyłam. - rzuca przed ucieczką.

Dziesiąty

Wyczuwam moment, kiedy Damen skręca w moją ulicę, biegnę do lustra (znowu) i

niespokojnie oglądam ubranie, upewniając się, że wszystko jest tam, gdzie powinno być –

sukienka, biustonosz, nowa bielizna – i mam nadzieję, że to wszystko pozostanie na miejscu

(no, przynajmniej dopóki nie nadejdzie czas tego zdjęcia).

Po tym jak sprzedawczyni Victoria Secret i ja uprzątnęłyśmy bałagan, pomogła mi

wybrać ten naprawdę ładny pasujący stanik i komplet majtek wykonanych z bawełny, nie

żenująco seksownych, nieodkrywających ani niezakrywających dużo, ale myślę, że o to

chodzi. Potem poszłam do Nordstorm, gdzie kupiłam ładną zieloną sukienkę i do tego pasek. I

w drodze do domu zatrzymałam się na szybkie manicure/pedicure, co było czymś, czego nie

robiłam od, cóż, od wypadku, który okradł mnie z mojego starego życia na zawsze – kiedy

byłam popularna i dziewczęca jak Stacia.

Tylko, że ja nigdy nie byłam naprawdę jak Stacia.

Mam na myśli, że może byłam popularna i byłam cheerlederką, ale nigdy nie byłam

suką.

- O czym myślisz? – pyta Damen, który wpuścił sam siebie i wchodzi do mojego

pokoju, gdy Sabine nie ma w domu.

Wpatruję się w niego, patrząc jak opiera się o drzwi i uśmiecha. Widząc jego ciemne

dżinsy, ciemną koszulę, ciemną marynarkę i czarne buty motocyklowe, które zawsze nosi,

czuję jak moje serce bije dwa razy szybciej.

- Myślałam o ostatnich czterystu latach – mówię, kuląc się, gdy jego oczy stają się

ciemne i zmartwione.

- Ale nie w sposób, jaki myślisz – dodaję, chętna do zapewnienia go, że nie badałam

jego przeszłości jeszcze raz.

- Myślałam o wszystkich naszych życiach i jak my nigdy… um… - podnosi brew, kiedy

uśmiech gra na jego ustach.

- Myślę, że jestem zadowolona, że te czterysta lat jest za nami – mamroczę, patrząc jak

rusza do mnie, obejmuje ramionami moją talię i przyciąga mnie mocno do klatki piersiowej.

Moje oczy muskają jego twarz, ciemne oczy, gładką skórę, jego zniewalające wargi, chłoną

całego jego.

- Ja też jestem zadowolony – mówi, jego oczy drażnią moje. – Nie, odwołuję tą myśl, bo

prawda jest taka, że jestem więcej niż zadowolony. Rzeczywiście – jestem zachwycony. –

Uśmiecha się, ale po chwili łączy brwi, mówiąc. – Nie, to wciąż tego nie wyjaśnia. Myślę, że

potrzebujemy nowego słowa. – Śmieje się, zniżając usta do mojego ucha, szepcząc. – Jesteś

dziś wieczorem piękniejsza niż kiedykolwiek byłaś. I chcę by wszystko było doskonałe. Chcę,

żeby to wszystko było tym, co sobie wymarzyłaś. Tylko mam nadzieję, że cię nie rozczaruję.

Odrywam się, aby popatrzeć na jego twarz, zastanawiając się, jak mógłby nawet

pomyśleć coś takiego, gdy przez ten cały czas, to ja się martwiłam, że go rozczaruję.

Kładzie palec pod moją brodę, podnosząc moją twarz na spotkanie jego ust. Oddaję mu

pocałunek z takim zapałem, że odrywa się i mówi. – Może powinniśmy pojechać prosto do

Montage?

- Dobrze – mruczę, swoimi wargami szukając jego. Żałuję żartu, gdy odsuwa się i

widzę, jaką on ma nadzieję.

- Tylko, że nie możemy. Miles mnie zabije, jeśli opuszczę jego debiut. – Uśmiecham

się, czekając aż on też się uśmiechnie.

Ale nie. A kiedy patrzy na mnie z poważną twarzą, wiem, że zabłąkałam się zbyt blisko

prawdy. Wszystkie moje życia zawsze kończyły na tej nocy – nocy, w której mieliśmy

zaplanowane być razem. I chociaż nie pamiętam szczegółów, on najwyraźniej tak.

Ale potem równie szybko powracają jego kolory i bierze mnie za rękę, mówiąc. – Cóż,

szczęście dla nas, że jesteś teraz całkowicie żywa, więc nie ma nic, co może nas rozdzielić.

Pierwszą rzecz, jaką widzę, gdy kierujemy się do naszych miejsc jest to, że Haven siedzi

obok Romana. Biorąc pełną korzyść z nieobecności Josha, przyciskała swoje ramię do jego i

przekrzywiała głowę w taki sposób, żeby wpatrywać się w niego z uwielbieniem i uśmiechać

się na wszystko, co mówi. I drugą rzecz, którą zauważam jest to, że moje miejsce również jest

obok Romana. Tylko, że w przeciwieństwie do Haven, nie jestem wcale zachwycona. A

ponieważ Damen chce już zająć swoje miejsce, nie chcę robić wielkiego widowiska z ich

zmienianiem, więc niechętnie siadam w swoim. Czuję inwazyjne pchnięcie energii Romana,

kiedy jego oczy wpatrują się w moje – jego uwaga tak skupiła się na mnie, że nie mogę nic na

poradzić wiercenie się.

Rozglądając się po w większości pełnym teatrze, staram się odgonić moje myśli od

Romana i czuję ulgę, gdy widzę Josha w przejściu, ubranego w jego zwykłe czarne dżinsy,

pas wybijany ćwiekami, śnieżnobiałą koszulę i chudy krawat w kratę, ramiona miał

obładowane słodyczami i butelkami wody, gdy jego chmielowo-czarne włosy wpadały mu do

oczu. Nie mogę się powstrzymać od odetchnięcia z ulgą, widząc jak on i Haven doskonale do

siebie pasują i jestem zachwycona, że nie został zastąpiony. – Wody? – pyta, opadając na

miejsce po drugiej stronie Haven i podając dwie butelki w moją stronę. Biorę jedną dla siebie

i próbuję podać drugą Damenowi, ale on tylko potrząsa głową i popija swój czerwony napój.

- Co to jest? – pyta Roman, opierając się o mnie i skinął w kierunku butelki, jego

niepożądane dotknięcie wysłało chłód przez moją skórę. – Ssiesz to coś jakby było

alkoholem. W takim przypadku, podziel się tym, kolego. Nie zostawiaj nas na lodzie. –

Śmieje się, wyciągając rękę i poruszając palcami, spoglądając na nas z wyzwaniem w oczach.

I gdy chcę to przerwać, obawiając się, że Damen będzie taki miły i zgodzi się dać spróbować

Romanowi, kurtyna rozsunęła się i zaczęła się muzyka. I chociaż Roman odchylił się na

swoje miejsce, jego spojrzenie ani razu nie oderwało się ode mnie.

Miles był niesamowity. Tak niesamowity, że co jakiś czas znajdowałam się w

rzeczywistości, by skupić się na wierszach, które mówił i lirykach, które śpiewał, podczas gdy

reszta mojego umysłu była pochłonięta faktem, że mam stracić swoje dziewictwo – po raz

pierwszy – przez czterysta lat.

Mam na myśli, że to jest tak niesamowite, że ze wszystkich tych inkarnacji, ze

wszystkich razy, kiedy się spotkaliśmy i zakochaliśmy, nigdy nie udało nam się

przypieczętować związku. Ale dziś wieczorem, wszystko się zmieni.

Każda rzecz się zmieni.

Dziś wieczorem pogrzebiemy przeszłość i ruszymy w kierunku przyszłości naszej

wiecznej miłości.

Gdy kurtyna w końcu opadła, wszyscy wstajemy i zmierzamy za kulisy. Ale kiedy

dochodzimy do tylnych drzwi, odwracam się do Damena i mówię. – Cholera! Zapomnieliśmy

wstąpić do sklepu i odebrać kwiaty dla Milesa.

Ale Damen tylko się uśmiecha. Potrząsa głową i mówi. – O czym ty mówisz? Mamy

wszystkie kwiaty, jakie tu potrzebujemy.

Mrużę oczy, zastanawiając się, o co mu chodzi, ponieważ zgodnie z moimi oczami on

ma tak samo puste ręce jak ja.

- O czym ty mówisz? – szepczę, czując cudowne ciepło przepływające przeze mnie, gdy

kładzie rękę na moim ramieniu.

- Ever – mówi z rozbawionym wyrazem twarzy. – Te kwiaty już istnieją na poziomie

kwantowym. Jeśli chcesz mieć do nich dostęp na poziomie fizycznym, wszystko, co musisz

zrobić, to manifestować je, jak cię nauczyłem.

Rozglądam się dookoła, upewniając się, że nikt nie podsłuchuje naszej dziwnej

rozmowy i czuję zakłopotanie, gdy przyznaję, że nie umiem. – Nie wiem jak – mówię, chcąc

by to on zrobił piaskowego kwiatka. To naprawdę nie jest czas na lekcję.

Ale Damen tego nie kupił. – Oczywiście, że umiesz. Niczego cię nie nauczyłem?

Zaciskam usta i wpatruję się w podłogę, ponieważ prawda jest taka, że próbował

nauczyć mnie wiele. Ale jestem okropnym uczniem i leniuchowałam się tak bardzo, że lepiej

by było dla nas obojga, gdyby to on manifestował kwiaty.

- Ty to zrób – mówię, wzdrygając się na rozczarowanie, które odmieniło jego twarz. –

Jesteś znacznie szybszy niż ja. Jeśli ja spróbuję to zrobić, to zmieni się w wielką scenę, ludzie

zauważą a potem będziemy zmuszeni do wyjaśnienia…

Kręci głową, nie chcąc być powstrzymany przez moje słowa. – Jak chcesz kiedykolwiek

się czegoś nauczyć, jeśli zawsze liczysz na mnie?

Wzdycham wiedząc, że ma rację, jednak nie chcę tracić cennego czasu na

manifestowanie bukietu róż który może pojawić się lub nie. Wszystko, czego chcę, to dać

kwiaty do rąk Milesa, powiedzieć mu brawo i wyruszyć, do Montage i reszty naszych planów.

I przed chwilą wydawało się, że on też tego chce. Ale teraz, jak dla mnie, stał się poważnym

profesorem i szczerze mówiąc to nawet niszczy nastrój. Robię głęboki wdech i uśmiecham się

słodko, palcem gryzmoląc po krawędzi jego klapie marynarki i mówię. – Masz całkowitą

rację. I poprawię się, obiecuję. Ale myślałam, że może tylko ten jeden raz mógłbyś to zrobić,

bo jesteś dużo szybszy ode mnie… - Głaszczę miejsce pod jego uchem, wiedząc, że jest

blisko poddania się. – Chodzi mi o to, że im szybciej będziemy mieć bukiet, tym szybciej

będziemy mogli wyjść, a potem… - I nawet nie skończyłam, bo zamknął już oczy i wyciągnął

rękę przed siebie jak gdyby chwytając pęk kwitnących kwiatów, gdy rozglądam się wszędzie,

upewniając się, że nikt nie patrzy, mając nadzieję, że to szybko pójdzie. Gdy jednak patrzę

jeszcze raz na Damena, zaczynam wpadać w panikę. Ponieważ nie tylko jego ręka jest nadal

pusta, ale stróżka potu spływa po jego policzku, drugi raz w ciągu dwóch dni.

Co nie wydawałoby się aż tak dziwne oprócz faktu, że Damen się nie poci. Tak jak

nigdy nie jest chory, nigdy nie ma wolnych dni i nigdy się nie poci. Niezależnie od

temperatury na zewnątrz, bez względu na zadanie pod ręką, on zawsze pozostaje chłodny,

spokojny i jest całkowicie w stanie załatwić to, co jest przed nim.

Do wczoraj, gdy nie udało mu się uzyskać dostępu do portalu. I teraz, gdy nie udaje mu

się manifestować prostego bukietu dla Milesa.

A kiedy dotykam jego ramienia i pytam czy wszystko w porządku, dostaję tylko

niewielką strużkę zwykłego mrowienia i gorąca. – Oczywiście, wszystko ze mną w porządku.

– mruży oczy, podnosząc powieki wystarczająco, aby na mnie popatrzeć, przed zamknięciem

ich mocno jeszcze raz. I chociaż nasz kontakt wzrokowy był krótki, to, co spostrzegłam w

jego oczach sprawiło, że poczułam się zimno i słabo. Nie były to ciepłe, kochające oczy, do

których przywykłam. Te oczy były zimne, dalekie, odległe – takie, jakie spostrzegłam już

wcześniej w tym tygodniu. Patrzę jak się skupia, jego czoło się marszczy, górna warga jest

zroszona potem, jak zależy mu na tym, aby to skończyć, żebyśmy mogli przejść do naszej

doskonałej nocy. I nie chcąc by to się ciągnęło dalej albo powtórzyło któregoś dnia, gdy nie

udałoby mu się sprawić, że portal się pojawi, staję obok niego i też zamykam oczy.

Dostrzegam piękny bukiet dwóch tuzinów czerwonych róż trzymanych w jego ręce,

wdychającego ich odurzającego zapachu, podczas dotykania miękkich płatków znajdujących

się nad długimi kolczastymi łodygami…

- Au! – Damen potrząsa głową i podnosi palec do ust, chociaż rana została wyleczona

już dużo wcześniej. – Zapomniałem zrobić wazon – mówi, najwyraźniej przekonany, że

zrobił kwiaty sam i mam zamiar trzymać je w ten sposób.

- Pozwól mi to zrobić – mówię, w celu sprawienia mu przyjemności.

- Masz całkowitą rację, potrzebuję praktyki – dodaję, zamykając oczy i przewidując

jeden z jadalni w domu, jeden ze skomplikowanymi wzorami zawijasów i ze świecącym

aspektem.

- Kryształ Waterforda*? – Śmieje się. – Jak dużo chcesz, by myślał, że wydaliśmy na tą

rzecz? [ *- sklep z kryształami, porcelaną, lampami itp. – przyp.tłum. ]

Też się śmieje, z ulgą, że wszystkie dziwactwa się skończyły i on znowu żartuje.

Wkłada mi wazon do rąk, mówiąc. – Proszę. Dajesz to Milesowi, kiedy ja biorę auto i

obracam.

- Jesteś pewien? – pytam, zauważając jak jego skóra wokół oczu jest napięta i blada, a

jego czoło jest wilgotne. – Bo możemy iść tam, powiedzieć gratulację i uciec stąd. To nie

musi być nic wielkiego.

- W ten sposób unikniemy długiej kolejki samochodów i szybciej stąd uciekniemy. –

Uśmiecha się. – Myślałem, że zależy ci, aby się tam dostać.

Zależy. Zależy mi tak jak jemu. Ale jestem również zaniepokojona.

Zaniepokojona jego niezdolnością manifestowania, zaniepokojona chwilowym zimnym

wyrazem jego oczu – wstrzymałam oddech, gdy brał łyk z butelki, przypominając sobie jak

szybko zagoiła się jego rana, przekonywując siebie, że to jest dobry znak.

Wiedząc, że moja troska sprawi, że będzie czuł się jeszcze gorzej, przeczyszczam swoje

gardło i mówię. – Okej. Idź po samochód. Spotkamy się w środku.

Nie mogłam zignorować zaskakującego chłodu jego policzka, gdy go całowałam.

Jedenasty

Przez Lime mogę dostać się za kulisy, Miles jest otoczony przez rodzinę i przyjaciół i

wciąż ubrany w białe buty i minisukienkę Tracy Turnblad z jego ostatniej sceny ‘Lakieru do

włosów’.

- Brawo! Byłeś niesamowity! – mówię, wręczając mu kwiaty zamiast przytulić,

ponieważ nie mogę ryzykować brania jakiejkolwiek innej energii, kiedy jestem tak nerwowa

w środku, że ledwo sobie z tym radzę. – Naprawdę, nie miałam pojęcia, że możesz tak

śpiewać.

- Tak, miałaś. – Przesunął swoją długą perukę na bok i ukrył nos w płatkach. –

Słyszałaś mnie wiele razy jak wykonywałem karaoke w samochodzie. – Nie tak. –

Uśmiecham się i jestem poważna. Faktem było, iż był tak dobry, że planowałam złapać

kolejną powtórkę przedstawienia, mniej nerwowego wieczoru. – A gdzie Holt? – pytam, już

znając odpowiedź, ale po prostu próbowałam nawiązać rozmowę do przyjścia Damena. – Na

pewno się na to przygotowałeś?

Miles marszczy brwi i kiwa głową w stronę jego taty, podczas gdy ja kulę się a usta

mówią przepraszam. Zapomniałam, że wyszedł z odosobnienia z przyjaciółmi, ale jeszcze nie

z rodzicami. – Nie martw się, wszystko jest w porządku – szepcze, mrugając jego sztucznymi

rzęsami i przebiegł ręką po pasemku blond loków. – Miałem tymczasowy kryzys, ale teraz z

tym koniec i wszystko jest wybaczone. A mówiąc o królewiczu z bajki… - Obracam się w

kierunku drzwi, pragnąc zobaczyć jak Damen przez nie przechodzi. Moje serce bije bardzo

mocno na samą myśl o nim – całą, cudowną, wspaniałą myśl – i nie robi wiele by

zamaskować moje rozczarowanie, gdy orientuję się, że odnosił się do Haven i Josha.

- Co o tym myślisz? – pyta, kiwając na nich głową. – Mają zamiar to zrobić?

Patrzę jak Josh okrążył ramieniem talię Haven, zagłębiając w niej palce, i przyciąga ją

bliżej. Ale nie ważne jak mocno się stara, to na nic. Pomimo faktu, że byli razem idealni, ona

koncentrowała się na Romanie – odzwierciedlała jego sposób stania, sposób, w jaki odchylał

głowę do tyłu, kiedy się śmiał, sposób, w jaki trzymał ręce – cała jej energia płynęła wprost

na niego, jak gdyby Josh nie istniał. Ale nawet, jeśli wydawała się głównie jednostronna, to

niestety Roman był typem, który był więcej niż skłonny do wzięcia ją na jazdę próbną.

Odwracam się do Milesa i zmuszam się do niedbałego wzruszenia ramion.

- Impreza jest u Heather – powiedział Miles.

- Wszyscy za niedługo tam idziemy. Idziecie?

Wysłałam mu puste spojrzenie. Nawet nie wiedziałam, kto to jest.

- Grała Penny Pingleton?

Też nie wiem, kto to może być, ale wiem, że lepiej będzie to przyznać, więc kiwam

głową.

- Nie mów mi, że migdaliliście się tak bardzo, że przegapiłaś całe przedstawienie! –

Potrząsa swoją głową w sposób, który daje jasno do zrozumienia, że tylko częściowo żartuje.

- Nie bądź śmieszny, widziałam całość! – mówię, moja twarz czerwieni się tysiącami

odcieniami czerwieni, i wiem, że on nigdy mi nie uwierzy nawet, jeśli jest to mniej więcej

prawdziwe. Bo chociaż byliśmy oparci o siebie i wcale się nie migdaliliśmy, nasze ręce

prawie się migdaliły – ze sposobem, w jaki Damen splótł swoje palce z moimi – i jak nasze

myśli się wygłupiały – z telepatycznymi myślami, które wysyłaliśmy sobie tam i z powrotem.

Bo choć moje oczy cały czas oglądały, to mój umysł był gdzie indziej, już zajmując nasz

pokój w Montage.

- Więc idziesz czy nie? – pyta Miles, jego umysł poprawnie zgaduje, że nie, i nie jest

tak poruszony, jak myślałam, że może być. – Tak czy inaczej, gdzie się kierujecie? Co może

być bardziej ekscytujące niż bawienie się z obsadą i ekipą?

Kiedy patrzę na niego, jestem tak skuszona by mu powiedzieć, podzielić się moją

wielką tajemnicę z kimś, komu wiem, że mogę zaufać.

Ale właśnie, gdy przekonałam siebie do wygadania tego, podchodzi Roman z

towarzyszącymi mu Joshem i Haven.

- Jesteśmy gotowi, ktoś potrzebuje podwiezienia? Są tylko dwa miejsca, ale jest

miejsce dla jednego więcej. – Roman kiwa głową na mnie, jego wzrok przyciska, bada, nawet

po tym jak się odwracam.

Miles kręci głową. – Łapię się na podwózkę z Holtem, a Ever lepiej żeby mi

towarzyszyła. Jakieś tajne plany są do wygadania.

Roman uśmiecha się, kąciki jego ust się podnoszą, gdy jego oczy padają na moje ciało.

I nawet jeśli, technicznie mówiąc, jego myśli prawdopodobnie mogły być bardziej pochlebne

niż prymitywne, fakt, że pochodzą od niego, wystarczyły by przyprawić mnie o gęsią skórkę.

Odwracam wzrok, spoglądając w stronę drzwi, wiedząc, że Damen powinien już tutaj być. I

właśnie mam wysłać mu telepatyczną wiadomość, mówiąc mu, żeby się pospieszył i spotkał

ze mną w środku, kiedy przerywa mi dźwięk głosu Romana, mówiący. – Zatem musisz

trzymać to w sekrecie także przed Damenem. Już wyszedł. – Odwracam się, moje oczy

spotykają jego, czuję niezaprzeczalny świst w moich wnętrznościach, gdy chłód spowija moją

skórę. – Nie wyszedł – mówię, nawet nie starając się usunąć ostrości z mojego głosy. – Po

prostu poszedł zawrócić samochód. – Ale Roman tylko wzrusza ramionami, jego wzrok jest

pełen litości, gdy mówi. – Cokolwiek mówisz. Po prostu pomyślałem, że powinnaś wiedzieć,

że teraz, kiedy wyszedłem na papierosa, zobaczyłem jak Damen wyjeżdżał z parkingu i

szybko odjeżdżał.

dwunasty

Stałam naprzeciwko drzwi znajdujących się w wąskiej pustej przestrzeni, wyglądającej na tak

wąską jak moje oczy które się przystosowują do ciemności, wyglądającej jak jakieś

zbiorowisko bezdomnych, było tam pełno potłuczonego szkła, pełno głodnych bezdomnych

kotów – ale, nie Damen.

Szłam do przodu co chwilę się potykając, a moje serce biło tak szybko, ze bałam się iż

wyskoczy mi z klatki piersiowej. Odmawiałam sobie uwierzenia, że on tutaj jest.

Odmawiałam sobie wiary w to, że on mnie porzucił. Roman jest okropny! On kłamie! Damen

nigdy by mnie nie zostawił od tak!

Kładę rękę na ścianie aby wyczuć gdzie idę, zamykam oczy i próbuje go wyczuć

telepatycznie, wzywając go do mnie, przesyłam mu miłość to, że się o niego martwię, ale nic

nie widzę. Mam tylko czarną dziurę w głowię jako odpowiedz. Idę dalej, dalej od auta, dalej

od bezpiecznej drogi. Wciskam słuchawkę od telefonu komórkowego w ucho i dzwonie do

niego, ale włącza się tylko poczta głosowa.

Nawet jeśli coś takiego się stało… W tym momęcie psuję sobie sandały, ale co mi tam buty

mogę sobie kupić 100 takich samych par.

Ale nie będę mogła sobie sprawić następnego Damena.

Idę coraz dalej, światła jest coraz mniej. Czuje się wyczerpana, spocona i zła. Muszę do

ubikacji, ale jednocześnie chcę zamknąć oczy i jak gdyby nigdy nic wejść w umysł Damena i

przeczytać jego myśli, ustalić gdzie jest.

Ale prawda jest taka, że nie mogę nigdy nie mogłam. To jedna z wielu rzeczy, która mi się w

nim podobała, przy nim zawsze czułam się taka normalna.

Tak, jedna rzecz, którą kiedyś uwielbiałam teraz szczerze jej nienawidziłam.

- Może windom?

Patrzę przed siebie i co widzę? Romana, stojącego przede mną, trzymającego klucze w jednej

ręce a w drugiej moje zepsute sandały.

Potrząsam głową i odwracam swoją głowę, mogę zrobić wszystko nawet przejść przez

rozżarzone węgle albo rozbite szkło niż jechać z nim windą.

- No weź – mówi – Nie będę gryźć.

Zabieram swoje rzeczy do swojej torby, wygładzam sukienkę, wstaję i mówię: - Nie ma

potrzeby.

- Naprawdę? – uśmiecha się podchodząc tak blisko, że końce naszych stóp stykają się niemal

– Bo szczerze mówiąc nie wyglądasz najlepiej.

- Odwracam się i dochodzę a kiedy się nie zatrzymuje mówi – Co oznacza, że sytuacja nie

wygląda najlepiej. Bo ty oczywiście nigdy. Ale po prostu jesteś zaniedbana, bez butów, i

sytuacja zdaje się mówić że twój chłopak cię porzucił.

Wzięłam głęboki oddech i nie poddawałam się, mając nadzieje że wkrótce skończy tą gierkę,

i sobie pójdzie. – Nawet jeśli wyglądam na trochę szalonego to musze przyznać że jestem

lekko zdesperowany, ciągle palisz – jeśli wiesz co mam na myśli.

Zatrzymuję się, zwracam twarz w jego stronę, a on świdruje mnie wzrokiem, ogląda mnie od

góry do dołu zatrzymując się na moich nogach, biodrach i piersiach – z takim

niepowtarzalnym blaskiem.

- Zastanawiam się o czym Damen myśli – jeśli byś mnie spytała –

- Nikt cię o to nie pytał – mówię, czuję że moje ręce zaczęły drgać, ale wiem że nie mam

powodu aby czuć się zagrożona.

Mimo tego, że mogę wyglądać jak dziewczyna średniego wzrostu, która przyszła z zewnątrz,

to taka nie jestem. Jestem silniejsza niż się wydaję, tak silna że mogłabym go zmieść jedną

ręką z powierzchni ziemi. Mogłam mu odciąć nogi od podłoża i rzucić nim przez parking na

drugiej stronie ulicy. I sądzę że nie jestem na tyle silna aby tego nie zrobić.

Uśmiechnął się, tym swoim leniwym wzrokiem który działał na wszystkich poza mną. Jego

niebieskie stalowe oczy wpatrywały się we mnie intensywnie, był tak rozbawiony – tak, że

moim pierwszym odczuciem była chęć ucieczki.

Ale nie zrobiłam tego.

Bo wszystko co to było, to było tylko zwykłe wyzwanie a ja nie mogłam mu pozwolić

wygrać.

- Nie potrzebuje podwózki – w końcu wyksztusiłam. Przeszedł koło mnie, stanął naprzeciw

mnie. Jego zimny oddech owinął mój kark gdy powiedział – Ever, proszę, zwolnij na minutę,

możesz? Nie chciałem cię zasmucić.

Ale nie zwolniłam. Byłam zdecydowana aby pogłębić odległość dzielącą nas, jeśli to

możliwe.

- No weź – zaśmiał się – Po prostu staram się pomóc. Wszyscy twoi znajomi cię opuścili.

Damen cię zostawił, wyprowadził się od siebie, co daje mi nadzieje na to, że może jestem

twoją jedyną nadzieją.

- Mam mnóstwo opcji – wybełkotałam, chcąc aby po prostu odszedł, więc mogę znaleźć

jakieś auto, znaleźć buty, i pujśc swą drogą.

- Nic nie widzę.

Potrząsam głową i idę dalej. Tą rozmowę można uznać za skończoną.

-To co mówisz, jeśli wolisz iść całą drogę do domu pieszo niż w samochodzie ze mną?

Przechodzę do końca ulicy i wciskam guzik aby pojawiło się zielone światło, abym mogła

dostać się na drugą stronę. I mogła się go pozbyć.

Nie mam pojęcia dlaczego mieliśmy taki zły start, ale jest dla mnie oczywiste że mnie

nienawidzisz, lecz nie wiem dlaczego. – Jego głos był gładki, przyjemny, jakby naprawdę

chciał cofnąć czas, rozpocząć wszystko na nowo, że to co było już się nie liczy.

Ale ja nie chcę zaczynać od początku. Nie chcę się zmienień. Chcę go ominąć i iść dalej, chcę

aby zostawił mnie w spokoju, tak abym mogła znaleźć Damena. Ale jednak nie mogę

odpuścić, nie mogę aby ostatnie słowo należało do niego. Więc spoglądam przez ramię i

mówię: - Nie pochlebiaj sobie Roman. Nienawidzenie wymaga opieki. Więc w tym wypadku

nie mogę cię nienawidzić.

Nie potrzebowałam aby po drugiej stronie ulicy zaświeciło się zielone światło. Minęłam

ścigacze gdy światło żółte się zapaliło, ale poczułam chłodny wzrok Romana na plecach.

- Co z twoimi butami? – krzyczy – Zostaw hańbę na bok. Jestem pewny że można ocalić

twoje pięty.

Po prostu idę. Okrążam go szerokim łukiem, moje sandały zwisają mu z palców. Jego głośny

śmiech brzęczał mi w uszach, gonił za mną przez bulwar i przez ulicę.

trzynasty

W chwili gdy idę przez ulicę i mijam dziwny budynek, znajdujący się za rogiem staje na

skrzyżowaniu Wiśniowej i Aston Martin Roadster staje i patrzę czy rzeczywiście Roman

sobie poszedł. Czekam tam kilka minut aż jestem w pełni przekonana, że naprawdę go tam

już nie ma i nie wróci w najbliższym czasie. Muszę odnaleźć Damena. Muszę dowiedzieć się

co się z nim stało, dlaczego zniknął bez słowa. To znaczy czemu właśnie tej nocy na którą

ona (my) czekaliśmy od czterystu lat, więc fakt że nie ma go tutaj przymnie przypomina mi że

coś jest bardzo nie w porządku.

Lecz najpierw muszę znaleźć samochód. Nie możesz się poruszać po Orange Country bez

niego. Więc zamykam oczy i pierwszą rzeczą jaką mam na myśli – błękitne jak niebo VW

Bug – prawie jak takie jedno Shayly Sparks, najstarsze kolory które były dobierane do aut w

Hillcrest High, tych do jeżdżenia. Pamiętałam jak miał idealnie okrągłe kształty, czarną

tkaninę w środku, która wydawała się taka czarująca. Obraz ten był we mnie taki wyraźny –

jakby auto to stałe przede mną, piękne i błyszczące.

Poczułam jak moje palce zginają się wokół klamki, czuje że jest taka miękka skurzana,

tworzę sobie także jednego czerwonego tulipana, otwieram oczy i widzę że mój samochód

jest gotowy.

Tylko nie wiem jak uruchomić silnik.

Zapomniałam sobie stworzyć kluczyki.

Ale przypominam sobie że coś takiego nigdy by nie zatrzymało Damena, ja po prostu

zamykam oczy i uruchamiam go siłą woli, pamiętając dokładny dźwięk samochodu mojego

ex-przyjaciela, Rachela, który zawsze stał na parkingu po szkole, i patrząc jak wszyscy w

zazdrości spoglądają na to auto. Każdy by w nim chciał siedziec. Nawet na tylnim siedzeniu.

Kiedy silnik już wystarczająco popracował, ruszam w stronę Coast Highway. Poszukiwania

zacznę od Montage, miejsca w którym mieliśmy się spotkać, skąd miałam go zabrać.

Ruch o tej porze jest ogromny przez co robią się korki, ale to mnie nie powstrzyma.

Koncentruje się na wszystkich samochodach otaczających mnie, wiedząc że każdy ich ruch

będzie wpływał na moją podróż. Przemieszczając się szybko i sprawnie prędko dostałam się

na miejsce, szybko wskoczyłam do lobby.

Zatrzymałam się dopiero wtedy, gdy parkingowy zawołał za mną: - Hej, czekaj! Gdzie są

kluczyki? – wstrzymałam oddech po tym jak dowiedziałam się jaką gafę popełniłam, nie

zdając sobie sprawy że wyglądam nie mniej dziwnie, nie tylko nie mam kluczyków ale także

butów i wyglądam jak siedem nieszczęść. Niechętnie przechodząc przez tą straszną aferę,

biegnę do drzwi i krzyczę: - Nie martw się on działa automatycznie! – robie szybkie kroki w

kierunku recepcji, i omijam długą kolejkę bardzo niezadowolonych z tego osób, które mają

pełną piłeczek golfowych kijów i całego tego wyposażenia. Wszyscy narzekają na jakieś

czterogodzinne opóźnienie. I czekają na następny poziom.

- Czy Damen Auguste tu był? – pytam, ignorując protesty za mną, nerwowo zaciskam palce

na blacie aby się jakoś opanować. – Przepraszam, kto? – urzędniczka stojąca przede mną

patrzy za mnie i spogląda na resztę ludzi takim wzrokiem jakby chciał powiedzieć: Nie

martwcie się, wszystko będzie dobrze, szybko ją odprawie!

- Damen Auguste. – mówię bardzo powoli, zwięźle, z większym opanowaniem niż tak

naprawdę mam. Ona zezuje mnie wzrokiem, jej wargi ledwie się poruszają gdy mówi: -

Przykro mi, ale te informacje są poufne. – porusza długim ciemnym końskim ogonem,

następnie przerzuca nim przez ramię, tak jak zwykle to bywa gdy dana osoba kończy

rozmowę.

Zwężam oczy, koncentruje się na jej bardzo pomarańczowej aurze, wiedząc że to oznacza iż

jest pełna organizacji i samokontroli, jest to zaleta ale także i wada. Wiedząc że muszę

znaleźć coś w niej co przeważy szale na moją korzyść. Muszę na nią zadziałać, ale tu jest

pełno innych ludzi.

Patrzy na mnie, patrzy na parę za mną a potem mówi: - Przykro mi, ale musisz poczekać na

swą kolej. Tak. Jak. Wszyscy.

Wiem że mam teraz tylko około dziesięciu sekund nim wezwie ochronę.

- Wiem. – mówię

- Naprawdę mi przykro. Tylko że…

Patrzy na mnie, jej palce wędrują ku telefonowi, a ja w tym samym momęcie chwytam ją za

nos, ciągnę palec na jej cienkie usta, a później pod oczy które są zmęczone. Widzę w tym

moją szanse.

Była zupełnie ogłupiała. Tak i zupełnie przemęczona tak bardzo, że niedawno jeszcze płakała

każdej nocy bo sypia sama. Przeżywałam każdy straszny jej dzień, wszystkie takie dni –

sceny takie jak to gdzie była, gdzie poszła, jakie były jej marzenia.

- Tak więc, dobrze… - przerywam, specjalnie, bo tak naprawdę nie wiem co mam

powiedzieć. Tak więc chce powiedzieć prawdę, przynajmniej jakieś pozory prawdy, gdy

trzeba kłamać można to robić w miarę realnie. – On się nie pojawił od czasu gdy był tu po raz

ostatni… więc.. Nie jestem pewna czy w ogóle się pojawi – ciężko próbuje wydobyć jakieś

łzy, ale jestem zaskoczona że poszło mi tak łatwo, cieszę się z tego, do czasu gdy zdaje sobie

sprawę że płynące łzy są prawdziwe.

Ale kiedy patrzę na nią ponownie, jej wyraz twarzy się zmienił, wyraz jej twarzy się

złagodził. – tak jakby się przetransformowała, jak by teraz była zupełnie inną kobietą, była

pełna współczucia, solidarności, jedności, wiem że moja broń zadziałała. Jesteśmy teraz jak

siostry, jak członkinie plemienia żeńskiego, niedawno porzuconych kobiet. I patrzę jak

wystukuje coś na klawiaturze i widzę co ona widzi – litery na ekranie, pokazujące że nasz

pokój apartament 309 jest jeszcze pusty. – Jestem pewna, że on się po prostu spóźnia. –

mówi, choć w to w ogóle nie wierzy. W jej głowie wszyscy faceci to zwykłe szumowiny, i

jest o tym zupełnie przekonana. – Ale jeśli pokażesz mi swój dowód, będę mogła wiedzieć że

ty to ty. – ale zanim zdąży skończyć, ja odchodzę. Nie potrzebny jest mi klucz. Nie

mogłabym tam wejść, nie mogłabym czekać. Musze iść do dwóch innych miejsc w których

on mógłby być. Wskakuje do mojego samochodu i udaje się na plażę, modląc się że go tam

znajdę.

czternasty

Zaparkowałam w pobliżu Shake Shack i kierowałam się w stronę oceanu, idąc w duł

krętymi ścieżkami, postanowiłam odkryć sekret jaskini Damena nawet, jeśli był tam dawno

temu, a dzięki temu mogłam dowieść, że on żyje. Nawet, jeśli jest to dla mnie trudne. Myślę,

że jest to najgorszy moment w moim życiu. On mógł umrzeć. Oczywiście miałam nadzieje, że

tak się nie stało. Biegnąc po piasku przyspieszyłam jeszcze tępa. Chciałam tam być

najszybciej jak to możliwe. Gdy weszłam do środka było tam wszystko tak samo jak

wyszliśmy, koce, ręczniki poskładane i ułożone w koncie, deski surfingowe ustawione pod

ścianami, mokry kombinezon powieszony na krześle, wszystko tylko nie było tam Damena.

Było tylko jeszcze jedno miejsce na mojej liście. Ruszyłam pędem do mojego

samochodu. Moje kończyny poruszały się w tym momęcie tak szybko, że nim się obejrzałam

byłam już przy swoim aucie. Zastanawiałam się jak długo bym mogła tak biegać i jak łaskawe

w tym momęcie były dla mnie me kończyny.

***

Kiedy dojechałam do bramy, Sheila strażniczka bramy powitała mnie uśmiechem, już jest

przyzwyczajona do tego, że jestem na stałej liście gości Damena. Gdy wjechałam za bramę

obróciłam natychmiast głowę w stronę domu, pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam było to, że

światła były wyłączone.

A mam na myśli wszystkie. Zazwyczaj te nad drzwiami zawsze się świeciły.

Zgasiłam prędko silnik, i siedziałam w aucie myśląc, co teraz by zrobiła.

Wybiegłabym prędko po schodach ze łzami w oczach weszłabym do jego specjalnego –

pokoju, tego, w którym przechowuje swe najskrytsze pamiątki. Portrety, na których jest

namalowany przez Van Gogha, Picassa, Velazqueaza, wraz ze stosami rzadkich pierwszych

wydań powieści i pism, wszystko to było złożone w tym ładnym pokoju. Poczułam w sobie

taką pustkę, teraz jak nigdy chciałam bardzo znaleźć się w tym pokoju.

Zamknęłam oczy próbując sobie przypomnieć jego ostatnie słowa, mówił coś o

uzyskaniu samochodu, abyśmy szybciej dojechali na wakacje. Jego pewność siebie oznaczała,

że mogliśmy sobie zrobić naprawdę szybkie wakacje, abyśmy mogli w końcu być razem.

Nasze czterysta lat poszukiwań zakończone tej jednej doskonałej nocy.

Czy może oznaczało to, że teraz uciekł ode mnie najszybciej jak tylko się dało – czy

on mógł coś takiego zrobić?

Otwieram oczy biorę głęboki oddech i wychodzę z samochodu wiedząc, że odpowiedź

na te pytania znajdę tylko wtedy, kiedy się ruszę. Moje bose stopy ślizgają się po mokrej od

rosy trawie. Szukam klucza, przypominając sobie, czego dokonałam dzisiaj w nocy. Staje

przed drzwiami przypominając sobie kręty łuk wykończony mahoniem, i zamykam oczy

wyobrażając sobie obraz drzwi otwartych przede mną. Ale gdy otwieram oczy widzę przed

sobą jakieś gigantyczne drzwi. Ale nie wiedząc jak się tego pozbyć odchodzę i idę ku oknu od

kuchni. Jest ono lekko pęknięte. Wchodzę oknem, pełzam nad zlewem obok pustych

szklanych butelek, po czym skacze na ziemie, moje nogi lądują z głuchym łoskotem.

Zastanawiam się czy włamanie się dziewczyny to też włamanie.

Patrzę po pokoju, widzę drewniany stół i krzesła, szafki, garnki ze stali nierdzewnej,

ekspres do kawy, blender, sokowirówka, i wszystkie urządzenia kuchenne, jakie teraz można

tylko kupić. Dokładnie tak, aby ten dom wyglądał na dobrze urządzony, normalny, taki

zwykły jak do życia. Pięknie urządzony dom idealnie wyglądał jak obraz niezamieszkanego

porzuconego mieszkania.

Otworzyłam jego lodówkę, chcąc zobaczyć jak zwykle stosy czerwonego soku, ale

zamiast tego zobaczyłam tylko kilka butelek. Więc wchodzę do jego spiżarni, aby ujrzeć stosy

przypraw i kombinacji do soku, ale widzę tylko kilka opakowań. Jestem wstrząśnięta. Serce

zaczyna mi kołatać a żołądek się wywraca, wiedząc ze coś okropnie nie tak jest z tym

obrazem. Damen zawsze obsesyjnie dba o to, aby mieć zapasy soku.

Lecz później myślę, że on ostatnio strasznie jest zajęty, szczególnie ze jego

konsumpcja wzrosła prawie dwukrotnie. Więc to całkiem możliwe, że nie miał czasu na

zrobienie nowych.

Ale kogo ja chce oszukać, Damen nawet, jeśli się czymś martwi lub jest strasznie

zajęty, nie odpuszcza sobie z ważnymi sprawami, np. takimi jak sok.

Ni gdy, no chyba, że stało się coś złego.

I choć nie mam żadnych dowodów, wiem tylko, że coś złego się dzieje, wyglądał źle i

tak samo się zachowywał, nie wspominając o potliwości, bólach głowy, niezdolność do

robienia rzeczy codziennego użytku, a także brak dostępu do Summerlandu.

To jasne, że jest chory.

Tylko, że tacy jak my nie chorują.

Ja jestem tego doskonałym przykładem.

Ale nadal nie jestem pewna czy nie powinnam zadzwonić do szpitala.

Tylko, że Damen nie pójdzie do szpitala. To by była oznaka słabości, klęski. Będzie

się wolał czołgać jak jakieś zranione zwierze w miejscu, w którym mógłby być sam.

Ale on się nie mógł zranić, a jeśli by to zrobił byłabym pierwszą osobą, której by o

tym powiedział.

Potem znowu jestem przekonana, że niegdzie by beze mnie nie odjechał.

Przeszukuje szuflady, aby znaleźć książkę z telefonami. Ale co mam zadzwonić na

pogotowie i spytac czy nie zatrzymał się u nich, Damen Auguste? Albo nie lepiej zadzwonić

na policje i powiedzieć, że zgubiłam swego sześciuset letniego chłopaka. Ale może będę

miała szczęście i powiedzą mi, że znaleźli go w jego czarnym BMW jak przysłowiową igłę w

stogu siana.

Ale jedyną myślą jest teraz, że go tu nie ma.

Wiec wspinam się po schodach, do jego pokoju, z myślą, że jeśli nie mogę być z nim

to mogę być, chociaż z jego rzeczami. Siadam na jego aksamitnej kanapie w nadziei, że ja też

jestem jedną z jego rzeczy.

pietnasty

Kark mnie boli. Plecy także. I kiedy otwieram oczy i się rozglądam, wiem, dlaczego.

Spędziłam noc w tym pokoju. Tutaj na starożytnej aksamitnej kanapie, która miała służyć,

jako ozdoba, albo przyrząd do flirtów, ale na pewno nie do spania.

Próbowałam wstać, moje mięśnie jednak zaprotestowały, wyciągnęłam, więc rękę ku

niebu a następnie pomachałam palcami. Usiadłam i pokręciłam karkiem, aby go

rozprostować. Poszłam następnie ku grubym aksamitnym zasłoną i rozciągnęłam je na boki.

Pomieszczenie wypełniło się ostrym drażniącym światłem, więc zasłoniłam je ponownie. Już

wiem, dlaczego Damen zawsze miał zasłonięte zasłony, to okropne światło północnej

Californii…

Myślenie o nim sprawia, że czuje w sobie tak ogromną wszechogarniającą tęsknotę, że

dostaje aż od tego bólu głowy i całe moje ciało się kołyszę. Chwytam się, więc krawędzi

łóżka i rozglądam się po pokoju. Niby jestem tutaj sama, ale podobizna Damena na tych

wszystkich obrazach jest okropna. Co ja gadam jest śliczna te jego irytująco kuszące usta, ten

jego wyzywający wzrok. Zamykam oczy nie mogę patrzeć na nie dłużej. Zmuszam się do

wezbrania kilku oddechów i biorę komórkę spróbuję jeszcze raz do niego zadzwonić. Lecz

znowu odzywa się poczta głosowa. Nagrywam wiadomość.

- „Zadzwoń do mnie…, co się stało..? Wszystko z tobą w porządku..? Zadzwoń do

mnie jak tylko odsłuchasz wiadomości…”

Nie liczę już tych wiadomości, bo było ich już zbyt wiele. Wpycham powrotem swój

telefon do torby, staranie unikając wzroku Damena z obrazów. Ale czuję, że coś przegapiłam

jakiś drobny szczegół, który podpowiedział mi jak Damen mógł zniknąć.

Ale zrobiłam wszystko, co mogłam. Udaje się do kuchni, aby zostawić jakąś notatkę

dla niego gdyby wrócił. Powtarzając sobie te same słowa, które powiedziałam do telefonu.

Biorę głęboki oddech i idę za zamkniętymi oczami nie mogłabym spojrzeć im wszystkim

Damenom w oczy.

Wchodząc do kuchni robię coś innego. Nie piszę notatki. Wyobrażam sobie

czerwonego tulipana. O miękkich woskowych płatkach o tym idealnym symbolu naszej

miłości. A gdy czuje, że kształtuje się on w mojej ręce kładę go na blacie zamiast kartki.

Jako symbol naszej miłości.

koniec

Podziękowania dla chomików:

H.O.M.I.K

oraz

Tasia2902

za wspaniałe tłumaczenie na język polski.