LEE WILKINSON

GORĄCZKA NOCY POŚLUBNEJ

Tłumaczyła Anna Adamiak

ROZDZIAŁ PIERWSZY

List, który miał całkowicie odmienić życie Raine Marlowe, nadszedł zupełnie

niespodziewanie. Siedzieli sobie z ojcem przy śniadaniu w ich posiadłości „Białe damy”, w

pomalowanym na biało pokoju z czarnymi belkami pod sufitem. Złote jak miód, poranne

wrześniowe słońce, w którym skąpany był ogród, wlewało się przez witrażowe szybki w

oknach. Cudownie nieświadoma nadchodzącego przewrotu, Raine smarowała dżemem drugi

już tost, a Calib - kot o futerku czarnym i lśniącym jak jej włosy i zielonych oczach - siedział

na parapecie nieruchomo niczym posążek. W słońcu złociła mu się sierść, a wąsy wyglądały

jak miedziane kabelki.

- Dziś tylko to - oznajmiła miłym tonem gosposia, wnosząc korespondencję. Martha

służyła u nich od dwudziestu lat i uważali ją za członka rodziny.

- Dziękuję.

Ralph Marlowe, przystojny mężczyzna o wyrazistych, surowych rysach i

szpakowatych, gęstych włosach wziął list. Dopijając kawę, rozciął kopertę ze znaczkiem ze

Stanów i wyjął złożoną kartkę. Zaczął czytać, i Raine spostrzegła, że raptem zmienił się na

twarzy. Był wstrząśnięty.

- Co to jest? - zapytała.

Ojciec zdjął okulary w rogowych oprawkach.

- List od Harry'ego?

- Niesamowite!

- Tak.

Gdy podał jej list, nagle zadrżała. Opanowały ją złe przeczucia. Wiedziała, że ojciec i

stryj - bracia bliźniacy - pokłócili się ze sobą i zerwali kontakty na długo przed jej na-

rodzinami. W młodości byli ze sobą bardzo zżyci, i po studiach wspólnie prowadzili interesy.

Zajmowali się obrotem nieruchomościami. Wtedy też zadurzyli się w tej samej kobiecie -

czarnowłosej, zielonookiej Lorraine. Była dziewczyną Harry'ego, dopóki nie poznała jego

brata i nie zakochała się w nim. Gdy, koniec końców, zdecydowała się wyjść za Ralpha, drogi

braci rozeszły się. Ralph zatrzymał „Białe damy”, elżbietańską rezydencję, stanowiącą od

pokoleń siedzibę rodziny, a Harry założył nową firmę i wyjechał do Stanów. Stało się to

ponad trzydzieści lat temu.

List z bostońskim adresem na odwrocie był prosty i bardzo konkretny.

Pewnie jesteś zdziwiony, że odzywam się po tych wszystkich latach. Wstyd przyznać,

ale na wcześniejsze nawiązanie kontaktu nie pozwalała mi głupia duma. Od przyjaciela ro-

dziny dowiedziałem się, że Lorraine zmarła dawno temu, osierocając jedyną córkę. Moja

żona nie żyje od lat. Jestem sam, mam tylko przybranego syna Nicka. Jakoś się jeszcze

trzymam, ale od pewnego czasu szwankuje mi zdrowie. Lekarze twierdzą, że pozostało mi

zaledwie kilka miesięcy życia.

Tak bardzo chciałbym zobaczyć Cię przed śmiercią. Czy moglibyście z córką

odwiedzić mnie? Oczywiście, jeśli zdołacie wybaczyć staremu człowiekowi, że był tak głupio

uparty.

PS. Gdybyś zdecydował się przyjechać, zrób to, proszę, ze zrozumiałych wzglądów,

możliwie najszybciej.

- Pojedziesz? - Raine podniosła na ojca oczy.

- Jasne - odpowiedział bez wahania. - A ty?

- Chciałbyś?

- Byłoby szkoda, gdybyś nie poznała swojego wuja i kuzyna.

- W takim razie jadę. Tylko czy możemy tak zostawić firmę?

Po ukończeniu szkoły biznesu Raine została asystentką ojca. Codziennie razem

jeździli do pracy do Lopsley, małego targowego miasteczka, odległego zaledwie o kilka

kilometrów od domu.

- Możemy. - Ojciec energicznie wstał. - Pędzę do firmy, a ty zorganizuj podróż.

- Kiedy chcesz jechać?

- Dziś, jeśli okaże się to możliwe. Potem trzeba zadzwonić do Harry'ego i powiadomić

go, o której przylatujemy.

Ledwie powściągany pośpiech w głosie ojca zdradzał, że wszystkie dawne żale do

brata poszły w niepamięć. Coś z tego pośpiechu udzieliło się i jej. Nie tracąc czasu,

zatelefonowała na lotnisko i załatwiła rezerwację na wieczorny lot do Bostonu.

Gdy mężczyzna czekający na zewnątrz międzynarodowej hali przylotów wypatrzył

wysokiego, szczupłego pana o znajomej powierzchowności i towarzyszącą mu smukłą,

czarnowłosą dziewczynę o prześlicznie zarysowanych kościach policzkowych i pełnych

ustach, natychmiast ruszył w ich stronę. Raine podniosła wzrok i raptem napotkała spojrzenie

szafirowych jak niebo o północy oczu w ciemnej oprawie długich rzęs. Patrzył na nią wysoki,

barczysty mężczyzna o mocnych rysach twarzy i gęstych, lekko falujących włosach barwy

dojrzałej pszenicy.

- Raine Marlowe? - Widząc jej zaskoczenie, uśmiechnął się i wyciągnął do niej rękę. -

Nick.

Krew zaszumiała jej w skroniach, gdy uwięził jej dłoń w długich, silnych palcach.

- Ciebie, stryjku, rozpoznałbym wszędzie - powiedział, zwracając się z kolei do jej

ojca i wymieniając z nim uścisk dłoni. - Jesteście z tatą podobni do siebie jak dwie krople

wody.

Kiedy obaj odbierali bagaże, Raine starała się nie patrzeć na swego kuzyna. Była

trochę zbita z tropu, ale nie zamierzała gapić się na niego jak jakaś nastolatka na swego idola.

- Wszystko? - Pytanie spadło na nią tak nagle, że zamrugała i odwróciła wzrok.

- Wszystko. - Pomyślała ze złością, że jeśli zaraz nie weźmie się w garść, to ten

kuzynek gotów jeszcze uznać ją za idiotkę.

Lśniący, srebrny samochód stał gotowy do drogi. Nick załadował bagaże i od razu

pomknął w stronę centrum Bostonu.

- To tutaj mieszczą się biura mojej firmy - powiedział, wskazując ręką jeden z

eleganckich przeszklonych wysokościowców.

- Ekstra - skomentował Ralph. - Harry mówił mi, że obecnie kierujesz nie tylko jego

przedsiębiorstwem, ale masz również własną firmę. Chyba trudno było stworzyć tak

imponującą sieć międzynarodowych powiązań biznesowych?

- Wcale nie - odparł chłodno Nick. - Stosuję starą, sprawdzoną metodę. Kupuję

upadającą firmę, badam, co w niej spróchniało, i po prostu odcinam martwe pędy, aż znowu

zaczyna kwitnąć.

Raine, zgodnie z własnym życzeniem, siedziała z tyłu. Chłonęła wzrokiem piękno

miasta o gęstej zabudowie, a mimo to sprawiającego wrażenie przestronnego i pełnego

powietrza. Na tle nieba rysowały się same kontrasty. Spomiędzy drapaczy chmur i okazałych

nowoczesnych budynków strzelały w górę smukłe iglice, wieże z zegarami, widać też było

stare budowle z czasów kolonialnych. Wjechali w wąskie brukowane uliczki z gazowymi

latarniami, zabudowane kamienicami z czerwonej cegły. Znaleźli się w malowniczej,

eleganckiej dzielnicy z przełomu wieków, schodzącej w dół do Charles River.

Dom, który zajmowali Nick i jego ojczym, znajdował się przy skwerze Mecklenburg.

Było to jedno z najładniejszych miejsc w okolicy. W świetle ulicznych lamp mieniące się

kolorami liście wyglądały jak koronkowy baldachimu. Pod numerem ósmym stał dom w stylu

regencji. Symetrycznie po obu stronach drzwi wejściowych znajdowały się prostokątne okna

z pomalowanymi na czarno skrzynkami pełnymi jesiennych kwiatów. Kiedy tylko samochód

podjechał pod drzwi, te otworzyły się. W padającej na schody smudze światła stanął wysoki,

szczupły mężczyzna o wyrazistych, surowych rysach i gęstych, szpakowatych włosach. Raine

powinna była przewidzieć, że tak właśnie będzie wyglądał jej stryj, ale na widok sobowtóra

ojca poczuła się dziwnie.

Stryj wyciągnął rękę. Ojciec pochwycił ją bez słowa, uścisnął, po czym bracia padli

sobie w objęcia. Lata oddalenia i niezgody natychmiast poszły w niepamięć. Raine poczuła,

że Nick bierze ją pod ramię. Ten dotyk oraz porozumiewawcze spojrzenia, jakie wymienili,

stworzyły między nimi jakąś sekretną więź.

To nieoczekiwane uczucie bliskości przetrwało cały następny tydzień, a pierwsze

wspaniałe wrażenie, jakie Nick zrobił na Raine, zamiast zmaleć, jeszcze się wzmogło. Oka-

zało się, że kuzyn jest nie tylko nieludzko przystojny. Miał również bystry umysł i silną

osobowość. Rozmowa, którą Raine podsłuchała któregoś dnia, świadczyła o tym, że stryj

Harry nie tylko kochał swego przybranego syna, ale także bardzo go szanował.

- Teraz w biznesie nie ma miejsca na słabość - mówił ojciec. - Za dużo wokół szakali.

- Masz rację - przytaknął Harry. - Ale Nick nie jest miękki, o nie. Nie zazdroszczę

nikomu, kto próbowałby wywieść go w pole.

- Ale z tego, co opowiadałeś, wynika, że jest dobrym pracodawcą...

- Zgadza się. Nie waha się zwalniać tych, którzy nie spełniają jego wymagań, ale

traktuje ludzi przyzwoicie. Wiem na przykład, że wyrzucił z pracy pewnego obiboka, a

potem, z własnej kieszeni, łożył na utrzymanie jego rodziny, póki gość nie znalazł sobie innej

roboty.

Od początku Raine wyczuwała w Nicku pewną bezwzględność, a ponieważ coraz

bardziej poddawała się jego urokowi i pragnęła myśleć o nim dobrze, toteż opowieść stryja od

razu poprawiła jej humor. Poza urodą filmowego gwiazdora Nick miał w sobie jakąś

naturalną wyniosłość, która czyniła go atrakcyjnym w oczach wielu kobiet. Nie był jednak

próżny ani zarozumiały i chociaż potrafił być bezwzględny, umiał również być troskliwy,

wspaniałomyślny i wielkoduszny. Robiła, co mogła, by ukryć swoje zafascynowanie

kuzynem, lecz zawładnął bez reszty jej myślami. Często przyłapywała go na tym, że się jej

przygląda, ale trudno było coś wyczytać z jego twarzy.

Pewnego dnia poszli we czworo na Freedom Trail, obejrzeli port i zbudowany w

XVIII wieku masztowiec „U.S.S. Constitution”, zachwycali się dziewiętnastowiecznym

Trinity Church, odbijającym się w przeszklonej wieży Johna Hancocka, byli też w Muzeum

Nauki.

Nikt o tym nie mówił, lecz wszyscy wiedzieli, że czasu jest mało, toteż rzadko

spędzali dni na leniuchowaniu. Wieczorami, gdy Raine kładła się spać, a Nick znikał w

swoim pokoju, żeby trochę popracować, bracia rozmawiali do późna w nocy.

Pewnego wieczoru Nick odprowadził Raine eleganckimi schodami na górę.

Rozmawiając o błahostkach, przystanęli przed drzwiami jej pokoju. Zaśmiała się z czegoś, co

powiedział, a on raptem nachylił się i pocałował ją delikatnie. Poczuła się tak, jakby spadły za

nią fałdy grubego czarnego aksamitu. Wreszcie, z ociąganiem, Nick odsunął się.

- Dobranoc, Raine - szepnął. - Śpij dobrze. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie.

Tej nocy śniła o białych koronkach i kwiatach pomarańczy, o deszczu ryżu i płatków róży, o

domu z kolorowymi, szybkami.

Następnego dnia bardzo starała się zachowywać naturalnie. Tyle że zazwyczaj chłodna

i rozsądna Raine była zakochana po uszy. Kiedy po wspólnym porannym spacerze wrócili we

czworo do domu, gosposia przekazała Nickowi wiadomość z biura. Wynikła jakaś nagła

sprawa, która wymagała jego obecności.

Wrócił co prawda do domu na kolację, ale zachowywał się inaczej niż zwykle. Był

zamyślony i niezbyt rozmowny.

- Muszę jutro lecieć do Maine - odezwał się, gdy stryj i ojciec przerwali na moment

rozmowę.

- Do Maine? - zdziwił się Ralph. W odpowiedzi wyręczył Nicka stryj.

- Dawno temu kupiłem tam przedsiębiorstwo wyrębu lasu i kilka papierni. Nick

marnuje teraz swój czas, zajmując się jeszcze i tym.

- Nie marnuje - uśmiechnął się Nick. - Sporadyczne wypady do Maine to żaden

problem. A zresztą, tak tam pięknie i dziko... Może pojedziecie ze mną? Harry pokręcił

głową.

- Ja niestety odpadam.

- Mówisz, że ładnie tam... - zastanowił się Ralph.

- Och, krajobraz jest naprawdę wspaniały. Jeziora, góry, malownicze skaliste

wybrzeże z setkami wysepek, urokliwe miasteczka, białe drewniane kościoły, maleńkie

wioski rybackie, zagubione w głuszy przystanie, latarnie morskie. Ludzie żyją w rozsianych

po wybrzeżu wioskach i utrzymują się z morza. Na północnym wschodzie, przy granicy z

Kanadą znajduje się Allagash - tereny pełne lasów, bagien i cieków wodnych. To głównie tam

odbywa się wyrąb.

- Brzmi nieźle - przytaknął Ralph - ale myślę, że powinienem zostać w Bostonie.

- A może wy, młodzi, wybralibyście się razem? - zasugerował stryj.

- Masz ochotę? - spytał Nick swą kuzynkę.

Pomyślała, że wycieczka z Nickiem byłaby dla niej przeżyciem tak samo

fascynującym, jak skok z samolotu bez spadochronu - i tak samo karkołomnym.

- Ogromną! - odpowiedziała, a jeśli nawet usłyszał w jej głosie drżenie, to miała

nadzieję, że przypisał je emocjom związanym z wyprawą.

Następnego dnia wczesnym rankiem polecieli do Bangoru. Stamtąd, pilotowanym

przez Nicka małym samolotem, przystosowanym do lądowania zarówno na ziemi, jak i na

wodzie, dotarli do miejsca przeznaczenia.

Wylądowali na wyboistej drodze, tuż za ciężarówki z platformą, wiozącą powiązane

łańcuchami pnie drzew.

- Nie ma tu pasów startowych - wyjaśnił Nick, widząc, że Raine jest mocno

zaskoczona. - Ląduje się albo na wodzie albo na jednej z dróg dostawczych, będących

własnością przedsiębiorstwa.

Kiedy wstępowali po schodkach do baraku, w którym mieściło się biuro, przywitał ich

grubawy, łysiejący mężczyzna w okularach bez oprawek.

Raine podsunięto szybko proste drewniane krzesło. Przy mocnej kawie i pokrojonym

grubo cieście czekała, aż Nick rozwiąże problem, który go tutaj sprowadził.

- W Sowiej Zatoczce mamy drewnianą chatę - powiedział, gdy załatwił sprawy. -

Chciałabyś zatrzymać się ta i pozwiedzać okolicę? Czy może wolisz bardziej cywilizowane

miejsce?

Bez wahania spaliła za sobą mosty.

- Zatrzymajmy się w Sowiej Zatoczce.

Polecieli nad lasami i wylądowali na gładkiej jak lustro powierzchni Jeziorka

Sowiego. Taflę wody otaczały wzgórza przystrojone w szkarłat, złoto, zieleń i brąz jesionów,

klonów, modrzewi i cedrów. Raine nigdy w życiu nie widziała piękniejszego miejsca.

Solidna, wzniesiona na palach drewniana chata stała na polanie na brzegu jeziora. Z

trzech stron okalała ją weranda, z przodu - osłonięty ganek. Nick otworzył masywne drzwi.

napalił w piecu, a potem zostawił Raine samą i wrócił do samolotu po bagaże.

Kuchnia urządzona była bardzo skromnie. Oprócz zlewu i staromodnej pralki z

wyżymaczką stała w niej kuchenka na gaz i lodówka. Spiżarnia zaopatrzona była obficie w

puszkowaną i suszoną żywność.

Obok kuchni znajdował się mały pokoik do spania, a przy nim łazienka z porcelanową

umywalką i wanną, kabiną prysznicową i ubikacją.

Największą część chaty zajmowała jednak ogromna izba, urządzona bardzo prosto.

Stały tu dwa długie regały z książkami, stolik do kawy i czarna skórzana kanapa. Na drewnia-

nej lśniącej podłodze leżały maty zdobione azteckim wzorem, pasujące do poduszek i zasłon

w oknie. W kamiennym palenisku stał olbrzymi, opalany drewnem piec, a przed nim

rozpostarta była kudłata niedźwiedzia skóra. Z boku izby, na niewielkim podwyższeniu stała

sosnowa szafa, toaletka, bieliźniarka i duża otomana.

Było zimno i w powietrzu unosił się zapach charakterystyczny dla nie wietrzonego

przez dłuższy czas wnętrza, ale ogień zaczynał już buzować w piecu, liżąc wonne bierwiona.

- Podoba ci się? - spytał Nick.

- Bardzo - odpowiedziała swobodnym tonem, usiłując ukryć zdenerwowanie. -

Szczerze mówiąc, cieszę się, że jest tu tak wspaniale wyposażona łazienka. Uśmiechnął się

szeroko.

- W moim wieku ceni się już pewne wygody. - Ale jak ci się udało to wszystko

urządzić?

- Wodę ciągnie się pompą ze studni, a oświetlenie i ogrzewanie jest gazowe. A

właśnie...

Zmierzch zapadał szybko. Nick wziął z pieca podpałkę i przytknął ją do gazożarowych

koszulek przewodów. Już po chwili zapaliły się lampki. Gdy zaciągnął ciężkie story w

oknach, od razu zrobiło się przytulniej.

- Dziś pitraszę ja - powiedział. - Jutro twoja kolej. najpierw się napijemy.

Przyniósł ze spiżarni butelkę wina, napełnił dwa kieliszki i podał jeden Raine,

muskając jej dłoń palcami. Wstrzymała oddech. Nie miała cienia wątpliwości - jeśli nie

chciała zbliżenia, należało to teraz jasno powiedzieć. Wystarczyło, żeby odwróciła oczy i

cofnęła się o krok. Jednak pragnęła Nicka, i to z całych sił. Zrobiła krok w przód. Nick wyjął

kieliszek z jej zdrętwiałych palców i ostrożnie odstawił na stolik. Nie podprowadził jej jednak

do łóżka, a położył na niedźwiedziej skórze i podłożywszy jej pod głowę poduszkę z kanapy,

wyciągnął się przy niej, całując namiętnie oczy, szyję i usta.

Rozbierał ją powoli w blasku ognia, złocącym jej kremową skórę.

- Najpiękniejsza ty moja - szepnął chrapliwie, zrzucając z siebie ubranie. - Zielonooka

czarodziejko...

Był wprawnym, czułym kochankiem i chociaż nigdy jeszcze nie współżyła z

mężczyzną, nie odczuwała bólu, a tylko radosne, wzmagające się uniesienie, aż w końcu

miała wrażenie, że jej ciało zamieniło się w rozpaloną do białości czystą rozkosz.

Leżała w jego ramionach, z głową na jego ramieniu. Jej serce biło mocno, równo,

coraz spokojniej.

- To twój pierwszy raz - powiedział łagodnie Nick. Poczuła się trochę niepewnie.

- Przeszkadza ci to?

- Przeszkadza?! Och, Raine! Czuję się jak król.

Po tym pierwszym gwałtownym zbliżeniu kochali się rano, w południe i wieczorem,

jakby to był ich miodowy miesiąc. Wychodzili z łóżka tylko po to, żeby wziąć prysznic albo

coś zjeść, pospacerować lub popływać kajakiem po jeziorze. Nick nie wypowiedział

wprawdzie słowa, które tak bardzo chciała usłyszeć, lecz uznała, że to tylko kwestia czasu.

Zwyczajny, jak to bywa na początku związku, opór przed przyznaniem się do najgłębszego i

najbardziej wiążącego ludzi uczucia.

Żadne z nich nie chciało, żeby ten idylliczny tydzień się skończył, ale kiedy nadeszła

sobota, Nick zapowiedział powrót. Wyruszyli wczesną porą. Podczas drogi milczał i był

zamyślony, ale zakochana na zabój Raine wracała do Bostonu z głową w chmurach,

oszołomiona szczęściem.

Na miejscu dowiedzieli się, że stryj i ojciec wybrali się na mecz piłkarski, na Nicka

zaś czekała pilna wiadomość od sekretarki.

- Szlag by trafił - wymruczał ze ściągniętym czołem. -Muszę z tobą porozmawiać.

Mam ci coś ważnego do powiedzenia. .. ale może lepiej pojadę najpierw do roboty. Po-

winienem przejrzeć i podpisać pewne ważne dokumenty. - Ujął ją za obie ręce. - To potrwa

najwyżej dwie godziny. Dasz tu sobie radę sama?

- No pewnie.

Pocałował ją mocno w usta i wyszedł.

Poszła na górę i rozpakowała walizkę. Kiedy przechodziła do dużego słonecznego

salonu, w holu pojawiła się gosposia stryja, pani Espling.

- Czy coś pani podać, panno Marlowe? Może herbatę? -spytała.

- Dziękuję. Bardzo chętnie się napiję.

Nalewała sobie już drugą filiżankę, kończąc pyszną domową drożdżówkę, gdy

usłyszała, że ktoś wchodzi bez pukania. Podniosła z uśmiechem wzrok i zaskoczona

zobaczyła szczupłą dziewczynę, starszą od niej o jakiś rok czy dwa.

- Cześć! - rzuciła przyjaźnie. - Jestem Tina. A ty jesteś zapewne kuzynką Nicka. Kiedy

rozmawialiśmy przez telefon, mówił mi, że przyjedziesz. Nick jest w domu?

- Nie, pojechał do pracy.

- W sobotę! - W rozpromienionych brązowych oczach Tiny pojawił się cień zawodu. -

Nie wiesz przypadkiem, kiedy wróci?

- Powiedział, że zajmie mu to mniej więcej dwie godziny.

- No, to mam mnóstwo czasu. Wpadnę do domu rozpakować się.

- Mieszkasz daleko?

- Nie, w sąsiednim domu. - Tina przysiadła na najbliższym krześle, najwyraźniej

czując się tu jak u siebie. - Widuję Nicka prawie codziennie, a że trochę czasu mnie nie było...

O, matko, jak ja się za nim stęskniłam! Przez trzy tygodnie siedziałam w Nowym Jorku u

przyjaciółki. - Zerknęła na zegarek. - Właśnie w tej chwili miałam od niej wyjeżdżać.

Umówiliśmy się z Nickiem, że będzie czekał na mnie na lotnisku, tylko że... Tylko że

zorientowałam się, że mogę wrócić do domu dzień wcześniej, i postanowiłam zrobić mu

niespodziankę.

Odgarnęła ciemny lok i raptem Raine spostrzegła na lewej ręce Tiny piękny

pierścionek z szafirem. Ogarnęły ją złe przeczucia.

- Piękny pierścionek - powiedziała, czując, że drętwieją jej usta.

Ładną, bladą twarz Tiny rozjaśnił uśmiech.

- Prawda? Chciałam mieć diamentowy soliter, ale Nick uznał, że nie byłby w moim

stylu, i wybrał ten.

- Od dawna jesteście zaręczeni? - Raine miała wrażenie, że wstępuje na szafot.

- Nick oświadczył mi się i poszliśmy kupić pierścionek na dzień przed moim

wyjazdem do Nowego Jorku. - Zerwała się na nogi. - Lecę rozpakować prezent dla niego.

Kupiłam mu zegarek od Tiffany'ego. To niespodzianka, więc gdyby wrócił przede mną, nic

mu nie mów.

- Nie zobaczę się z nim. Coś mi wypadło i muszę wracać do domu. Za chwileczkę jadę

na lotnisko.

- W takim razie do zobaczenia - uśmiechnęła się Tina. -Mam nadzieję, że podobało ci

się tutaj. Szczęśliwej drogi! Ledwie zamknęły się za nią drzwi, Raine zamówiła taksówkę.

Wbiegła do swojego pokoju, wrzuciła rzeczy do walizki, nabazgrała karteczkę do ojca,

tłumacząc swój wyjazd niedomaganiem Marthy, i drugą do stryja z podziękowaniami za

gościnę.

Los jej sprzyjał. Zdobyła miejsce w samolocie odlatującym do Londynu za niespełna

godzinę. W czasie podróży musiała wyglądać bardzo źle, gdyż zwróciło to uwagę stewardesy.

- Niedobrze się pani czuje? Czy coś podać?

- Nie, nie, dziękuję - uśmiechnęła się blado, wdzięczna za życzliwość. - Jestem po

prostu zmęczona.

Była zmęczona, przepełniona goryczą, obolała. Durna baba! - wymyślała sobie w

duch. Ślepa, bezmyślna idiotka. Nick zabawił się na boku, korzystając z nieobecności

narzeczonej, a ona straciła dla niego głowę. A co będzie, jeśli zaszła w ciążę? Ogarnęło ją

takie przerażenie, że aż się jej zrobiło gorąco. Z pobieżnych wyliczeń wyniknęło jednak, że za

swoją głupotę nie poniesie wiadomych konsekwencji. Uff! Ależ by się ojciec zdenerwował! A

tak - nigdy się nie dowie. Miała naprawdę szczęście. Nie zmieniało to jednak faktu, że

zachowała się jak głupia gęś. Uznała, że skoro zakochała się w Nicku, to on też musiał ją

pokochać i że w perspektywie oznacza to małżeństwo, dom, rodzinę. Dostała jednak bolesną

nauczkę, która powinna być lekcją na całe życie.

Raine przysięgła sobie, że już nigdy, przenigdy nie pozwoli na to, by ktoś ją

wykorzystał.

Następne tygodnie były najgorszym okresem w jej życiu. Ciężkie były dni, jeszcze

gorsze - noce. Martha obserwowała ją zaintrygowana, ale o nic nie pytała. Nigdy nie była

wścibska. Telefonował ojciec. Nick również parokrotnie usiłował się do niej dodzwonić, lecz

za każdym razem wykręcała się od rozmowy. Rozpoznając na kopertach jego charakter pis-

ma, niszczyła listy, które słał, nawet ich nie otwierając. Jeździła do firmy, usiłując zatracić się

w pracy, ale nie potrafiła się na niczym skupić. Tęskniła za Nickiem bezustannie, nawet

wtedy, gdy powtarzała sobie, że zranił boleśnie dwie kobiety - ją i Tinę.

Ojciec wrócił do Anglii dopiero po miesiącu. Chociaż robiła dobrą minę do złej gry,

bacznie i z niepokojem ją obserwował.

- Pokłóciłaś się z Nickiem? - spytał wreszcie.

- Wydaje ci się.

- Masz mnie za durnia, dziewczyno? Wiem, że nie chcesz z nim rozmawiać, a Martha,

chociaż bardzo się stara, zupełnie nie umie kłamać. Musiało to być coś naprawdę poważnego,

skoro zwiałaś do domu jak psiak z podwiniętym ogonem. Jestem jednak pewien, że...

- Proszę cię, tato - przerwała kategorycznie. - Nie chcę o tym mówić.

Westchnął tylko.

- Może zmienisz zdanie, kiedy Nick tu przyjedzie.

- Tutaj? - Poczuła się, jakby raził ją piorun. - Kiedy?

- Powiedział, że jak tylko będzie mógł się wyrwać z pracy. Możliwe, że w sobotę.

ROZDZIAŁ DRUGI

Całą noc przewracała się z boku na bok, aż wreszcie podjęła decyzję. Wstała raniutko,

spakowała niezbędne rzeczy, napisała kartkę do ojca, że wyjeżdża na kilka dni do Londynu, i

po cichu opuściła dom. Bez wątpienia było to zachowanie tchórzliwe, lecz nie zniosłaby

spotkania z Nickiem. Cokolwiek go ta sprowadzało - nieczyste sumienie czy spóźnione

poczucie winy - nie chciała o tym wiedzieć. Nic, co mógł powiedzieć czy zrobić, nie było w

stanie wymazać przeszłości ani umniejszyć jej wstydu. Wysłuchiwanie przeprosin

upokorzyłoby ją jeszcze bardziej i odebrało resztki szacunku dla samej siebie.

Był to typowy jesienny poranek - szary i mglisty. Podjechała samochodem na dworzec

i złapała najbliższy pociąg do miasta. W porze śniadania mieszkała już w cichym hoteliku w

pobliżu Green Park.

Przez następne parę dni bardzo się starała zapomnieć o Nicku, ale na próżno.

Zmuszała się do codziennych spacerów, oglądała wystawy, zwiedzała muzea i galerie,

byle tylko zabić czas. Piątego dnia dobrowolnego wygnania zatelefonowała do domu. Głęboki

głos Nicka wstrząsnął nią do tego stopnia, że jak oparzana rzuciła słuchawkę. Nie miała

apetytu, lecz jadła przez rozsądek, a wieczorami chodziła na koncerty i przedstawienia

teatralne.

Kiedy w piątkowy wieczorem wyszła z teatru, padał deszcz. Wypatrując taksówki,

wpadła raptem na wysokiego szczupłego mężczyznę, zmierzającego w przeciwnym kierunku.

Upuściła przy tym torebkę, która otworzyła się i cała jej zawartość rozsypała się po mokrym

chodniku.

- Bardzo panią przepraszam. - Dobrze ubrany młody mężczyzna nachylił się i zaczął

zbierać rzeczy. Podziękowała mu serdecznie.

- To moja wina. Usiłowałam złapać taksówkę i nie patrzyłam przed siebie. -

Przeniosła ciężar ciała na prawą nogę i aż syknęła.

- Czy coś się stało? - zapytał.

- Chyba lekko skręciłam nogę w kostce. Ale to z pewnością nic poważnego.

- Da pani radę iść?

- Och, naturalnie. - Zrobiła krok, żeby to udowodnić, i znowu syknęła.

Spojrzał na nią zaniepokojony.

- Może lepiej będzie, jeśli panią podwiozę. Mam tu niedaleko samochód. - Widząc, że

się waha, dodał: - W taki wieczór szanse na złapanie taksówki są raczej mizerne.

- No cóż... - powiedziała powoli, patrząc mu w oczy, przesłonięte okularami w złotych

oprawkach. - Jeśli nie byłoby to panu bardzo nie po drodze... Zatrzymałam się w hotelu

„Wirral”.

- Znam ten hotel. I tak się składa, że jadę w tamtą stronę, bo mam tam mieszkanie,

chociaż mój dom rodzinny znajduje się w Mayfair. - Podał jej ramię ze staroświecką

elegancją i gdy zaczęli iść, przedstawił się: - Kevin Somersby.

Podczas krótkiej jazdy Raine dowiedziała się, i bynajmniej jej to nie zaskoczyło, że

Kevin pracuje w Ministerstwie Spraw Zagranicznych i że jego matką jest lady Maude

Somersby.

Był przystojny, ale nieciekawy. Nie budził w niej żadnych żywszych uczuć, może

dlatego nie czuła się przy nim ani spięta, ani skrępowana. Przeciwnie - jego towarzystwo po-

zwoliło się jej odprężyć. Odprowadził ją do hotelowego holu i pożegnał się, życząc dobrej

nocy.

- Dobranoc... i jeszcze raz dziękuję. - Raine podała mu rękę.

Przytrzymał ją dłużej i z pewnym wahaniem zapytał: - Czy wolno mi będzie wpaść tu

jutro? Chciałbym upewnić się, że z pani kostką wszystko w porządku.

- Naturalnie.

Miły i przyzwoity, pomyślała, wjeżdżając windą na górę. Kompletne przeciwieństwo

Nicka.

Gdy po śniadaniu Kevin zjawił się z tuzinem długich róż i zaprosił ją na lunch,

zgodziła się bez wahania. Spotkanie przeciągnęło się do późnego popołudnia i w końcu zjedli

razem kolację. Żegnając się, zapytał, jak długo Raine pozostanie w Londynie.

- Dokładnie nie wiem - odparła z wahaniem. - Myślę, że dzień, może dwa.

- A czy jutro masz czas? - zapytał. - Mama chciałaby cię poznać i zaprasza na lunch...

- Dziękuję. Z przyjemnością. - Nie bardzo wiedziała, jak się wykręcić, a poza tym

nawet nie miała pewności, czy rzeczywiście ma ochotę odmówić.

- W takim razie przyjadę po ciebie około dwunastej. Wyglądał, jakby kamień spadł

mu z serca, i Raine raptem nabrała podejrzeń. Na tym spotkaniu zależało zapewne przede

wszystkim lady Somersby. Chciała naocznie stwierdzić, czy niejaka Raine Marlowe jest

odpowiednią towarzyszką dla jej syna-jedynaka. No, ładnie...

Następnego dnia w restauracji powitała ją z najwyższą kurtuazją majestatyczna lady ze

sztywno ułożonymi włosami, kilkoma sznurami pereł i z oczami jak lasery. Po wyśmienitym

lunchu, podczas którego Raine została uprzejmie, acz gruntownie przepytana na temat ojca,

matki, pochodzenia i pozycji społecznej, lady Somersby zasugerowała Kevinowi, żeby kiedyś

zaprosił Raine na niedzielny obiad.

Wieczorem, po telefonicznej rozmowie z Marthą, od której dowiedziała się, że Nick

wyjechał do Stanów, Raine zawiadomiła Kevina, że wraca do domu. Nie ukrywał zawodu.

- Będziesz u nas zawsze mile widzianym gościem - powiedziała na osłodę. - Wpadaj,

kiedy tylko zechcesz.

- Jesteś tu samochodem?

- Nie. Przyjechałam pociągiem.

- W takim razie może cię odwiozę?

Zastanawiała się przez chwilę, co pomyśli o tym ojciec. W końcu uznała, że jest to

wyborne rozwiązanie. Obecność Kevina byłaby najlepszym dowodem na to, że zupełnie nie

zależy jej na Nicku. Poza tym uda jej się uniknąć burzliwej rozmowy z ojcem. Choćby był na

nią potwornie wściekły, nie będzie jej robił awantury przy świadkach. Dlatego też Raine

przezornie zaprosiła Kevina na kolację.

Od tej pory stał się u nich bardzo częstym gościem, a wczesną wiosną uroczyście się

jej oświadczył. Nie była zaskoczona, gdyż posunięcia Kevina zawsze dały się z góry

przewidzieć. On nigdy nie zraniłby jej dotkliwie i nie porzucił. Nie rozpalał jej zmysłów, ale

czuli się w swoim towarzystwie swobodnie. Chcieli od życia tego samego... Kupił jej

pierścionek z diamentem, zaczęli przygotowywać się do ślubu i snuć plany na przyszłość.

Raine chciała w dalszym ciągu pracować, przynajmniej przez pewien czas, lecz

nieoczekiwanie w tej kwestii Kevin okazał się nieugięty.

- Pora, skarbie, podjąć decyzję - powiedział kiedyś takim tonem, jakby od tych ustaleń

zależało ich życie. - Mojej matce bardzo nie podobają się te dzisiejsze małżeństwa, w których

żona pracuje zawodowo ze szkodą dla życia rodzinnego. Poza tym, jak by na to nie patrzeć,

moje mieszkanie jest za daleko, żeby twoje codzienne dojazdy w ogóle się nam opłacały.

- Mówiłam ci już, że nie chcę się stąd wyprowadzać. Tata opiekuje się mną od śmierci

mamy, jestem dla niego wszystkim... A tutaj, u nas, jest osobne wielkie mieszkanie. Do pracy

nie będziesz miał stąd dalej niż teraz.

Jednakże i w tej sprawie okazał się niezwykle uparty.

- Zawsze mi się wydawało, że to żona powinna się wprowadzić do domu męża, a nie

odwrotnie.

- Ale pomyśl tylko... Co ja będę robić, zamknięta przez cały dzień w tej londyńskiej

dziupli?

Z wyrazu jego bladych szarych oczu wywnioskowała, że poczuł się urażony.

- Po ślubie, mam nadzieję, nie będziemy przecież siedzieć ciągle w domu. Możesz też

zająć się działalnością charytatywną. Mama bardzo chętnie pomoże ci w tym. A w ogóle to

ustaliliśmy już chyba, że chcemy założyć rodzinę.

- Miasto nie jest z całą pewnością najlepszym miejscem do wychowywania dzieci -

powiedziała z uporem.

- Kiedy przyjdzie na to czas, rozejrzymy się za domem na wsi - obiecał. - Zgoda?

- Zgoda - odpowiedziała z ociąganiem. - Powiem tacie, że po ślubie nie wrócę do

pracy. Pewien swego Kevin zrobił się wielkoduszny.

- Jeśli zechcesz być blisko ojca, to kupując dom, postaramy się znaleźć coś w

rozsądnej odległości stąd... Muszę jechać. Rano odwożę mamę na posiedzenie fundacji

charytatywnej, a potem na lunch, ale przyjadę tu po południu. Zarezerwowałem stolik w tej

knajpce, którą chciałaś zobaczyć.

Rozbrojona jego troskliwością i tym, że chciał jej zrobić przyjemność, odprowadziła

go do bramy i pomachała na pożegnanie.

Stary ogród wypełniało słońce. Z zamkniętymi oczami, podłożywszy pod głowę

wełniany serdak, Raine wyciągnęła się na trawie. Nad lawendą i różami bzykały pszczoły.

Pachniały zioła. Leciutki powiew wiatru musnął jej policzek i rozwiał grzywkę. Calib, który

zwinął się na jej brzuchu, zmrużył sennie ślepka, wylizał języczkiem łapkę i zaczął toaletę od

ucha. Nagłe, obdarzony czulszym słuchem niż jego pani, uniósł łepek i nadstawił uszu.

Chwilę później w wysokim murze z różowej cegły zaskrzypiała furtka. Raine usłyszała kroki

na krętej, obsadzonej kwiatami ścieżce i poczuła, że kot miękko zeskakuje z jej brzucha.

Znikał zawsze, gdy nadchodził Kevin, zdecydowanie odrzucając wszelkie próby nawiązania

przyjaźni. Cień padł na jej twarz. Nie otwierając oczu, wymruczała leniwie:

- Cześć.

Kiedy usiadł i nachylił się, muskając jej usta, objęła go za szyję, a on wyciągnął się

przy niej. Dziwne. Kevin i wylegiwanie się na trawie? To zupełnie nie w jego stylu. Dotyk

warg też był jakiś inny - mniej zdawkowy, budzący emocje. I to jakie emocje! Wrażenie

pogłębiło się jeszcze, gdy pocałował ją mocniej. Serce zaczęło jej bić jak szalone, całe ciało

ogarnął płomień. Raptem zadrżała, jakby ktoś oblał ją wiadrem zimnej wody, i natychmiast

otrzeźwiała. Do tej pory tylko jeden mężczyzna, Nick, potrafił tak silnie ją pobudzić. A teraz

znowu ten... Nie! Nie życzyła sobie takich odczuć. Przerażały ją, pozbawiały samokontroli.

Sztywniejąc w oporze, próbowała go odepchnąć i otworzyła oczy. Oślepiło ją słońce i

naraz zobaczyła pociągłą twarz i śmiejące się kpiąco oczy w oprawie ciemnych rzęs. Twarz,

której nauczyła się nienawidzić. Której nigdy w życiu nie chciała już oglądać. Ogarnęła ją

panika.

- To ty - wyszeptała. Poderwała się, usiadła prosto i usiłując zagłuszyć łęk, wybuchła z

wściekłością: - Skąd się tu wziąłeś? Jak śmiesz mnie w ten sposób całować?

- A jak chcesz, żeby cię całować? - zadrwił. - Z większą atencją i mniej spontanicznie,

tak jak zapewne robi to twój narzeczony?

- Nie życzę sobie, żebyś mnie całował. Ani tak, ani siak. W ogóle!

- Kiedyś chciałaś...

Zawirowało jej w głowie od wspomnień.

- A skąd ty możesz wiedzieć, jak całuje mnie Kevin?! - krzyknęła gniewnie.

- Twój tato opisał mi go jako niższego rangą urzędnika w ministerstwie -

opanowanego, kulturalnego człowieka.

- Czyli twoim zdaniem, nudnego jak flaki z olejem. Nick zwinnie podniósł się i

wyciągnął do niej rękę.

- Nie mam racji?

- Absolutne pudło. Zresztą... ani mi się śni z tobą o nim rozmawiać. - Wstała, nie

przyjmując pomocy, świadoma, że zauważył pierścionek, który błysnął na jej ręce. - A ty... po

coś tu w ogóle przyjechał?

Błysnął w uśmiechu zębami, ale wyczuła w tym nie wesołość, a groźbę.

- Nie chciała góra do Mahometa, więc... Na ułamek sekundy zamarło w niej serce.

- Czy tato wiedział, że przyjedziesz?

- Tak. Rozumiem, że cię o tym nie uprzedził? Prychnęła gniewnie.

- Zapewne go o to prosiłeś.

- Czas najwyższy, żebyśmy ze sobą porozmawiali -stwierdził lakonicznie.

- Nie ma o czym. Za miesiąc wychodzę za mąż. Wymówiła te słowa jak zaklęcie,

które miało ją uchronić przed wszelkimi niebezpieczeństwami.

- Naprawdę? - wycedził.

- Naprawdę. - Starała się, by zabrzmiało to pewnie, ale była kiepską aktorką. - Tata na

pewno ci o tym napomknął.

Doskonale wiedziała, że ojciec i Nick byli ze sobą w stałym kontakcie.

- O tak, napomknął - przytaknął ironicznie. - Mam jednak wrażenie, że twój luby nie

za bardzo przypadł mu do gustu.

Była to prawda, nie mogła temu zaprzeczyć.

- Nie twoja rzecz, co ojciec myśli na temat Kevina - powiedziała szorstko.

- No, nie wiem. Bądź co bądź, jesteśmy przecież rodziną, a kuzyni i krewni często się

całują... Co prawda od czasu kiedy nam się to zdarzyło robić, minął prawie rok - dodał z

przekąsem, widząc, że Raine nie zamierza podjąć wyzwania i dalej gładzi Caliba, który

owinął mu się wokół kostek.

- Dziś przecież cię nie całowałam. - Przemogła ucisk w gardle.

- A to ciekawe. Widać tylko mi się wydawało.

- Myślałam, że to Kevin.

- No cóż, skoro potrafi obudzić w tobie taką namiętność, to twój ojciec chyba

niesłusznie uważa go za pruderyjnego nudziarza.

Wiedziała, że to prowokacja, ale nie potrafiła się powstrzymać.

- Kevin nie jest pruderyjny! On po prostu... - urwała i dorzuciła zdenerwowana: - A

jeśli chodzi o mnie, wolę zwykłą sympatię od...

- Od namiętności? - dokończył z drwiną. - A pewnie, pewnie. Romansować wolno

każdemu. To o wiele mniej ryzykowne niż prawdziwa namiętność. Trzymanie się za rączki,

spacerek w świetle księżyca, ukradkowy całus... Bardzo to śliczne, tyle że do niczego nie

zobowiązuje i nie wymaga głębszego uczucia. Jest spokojnie, przewidywalnie i bardzo

bezpiecznie.

I kto to mówił? Nick? Doprawdy, jakie miał prawo wygłaszać morały na temat

zobowiązań i głębi uczuć?

- A jeśli nawet? - rzuciła rozpaczliwie. - Jeżeli ja tak wolę, to nic ci do tego.

- Tylko dlaczego chcesz właśnie tego?

Dlaczego? Bo raz już uległa prawdziwej namiętności i prawie ją to zabiło. Nie miała

ochoty na powtórkę z rozrywki. Nie mogła sobie na to pozwolić. Raptem Nick wziął ją za

ramiona i zmusił, żeby na niego spojrzała.

- Dlaczego? - powtórzył. - Dlaczego chcesz, żeby wszystko w twoim życiu było nudne

i poukładane? To naprawdę nie jest dobry przepis na małżeństwo. To tak, jakby chcieć

żeglować trójmasztowcem po stawie, zamiast wypłynąć na otwarte morze.

Kiedy ją puścił, odczuła prawdziwą ulgę.

- Niektórzy ludzie cierpią na chorobę morską.

- Kevin na przykład?

- Nam obojgu, i jemu, i mnie, odpowiada spokojny, przyjacielski...

- Przyjaźń? Wielkie nieba, zapowiada się coś na kształt białego małżeństwa.

- Wcale nie! Nie będzie tylko...

- No, jakie? Pełne przygód? Namiętne? Poszukała odpowiedniego słowa.

- Burzliwe. Ani mnie, ani jemu nie zależy na szalonych uniesieniach. - Uświadamiając

sobie, jak żałośnie to zabrzmiało, zaczerwieniła się i spuściła głowę. Długie włosy do połowy

przesłoniły jej twarz.

Nick roześmiał się nieprzyjemnie.

- W żyłach naszego małego lorda płynie chyba woda, a nie krew, skoro godzi się na

taki mdły związek. Zdaje się, że twój ojciec miał rację, gdy...

- Tato się myli. Uprzedził się i...

- Daruj sobie ciąg dalszy - przerwał spokojnie. - Tak się składa, że będę miał możność

sam wyrobić sobie pogląd na tę sprawę.

Przez trawę szedł w ich stronę Kevin. Po raz pierwszy rzuciło się jej w oczy, że ma

zaokrąglone ramiona i porusza się nieco ociężale. Chociaż dzień był bardzo ciepły i mimo że

była sobota, miał na sobie garnitur i krawat. Przy Nicku, ubranym elegancko, lecz swobodnie

w lekkie spodnie i rozpiętą pod szyją ciemnoniebieską koszulę, wyglądał niezgrabnie.

Sztywniak, pomyślała, ale jakby chcąc sobie coś udowodnić, podbiegła do niego z

promiennym uśmiechem, zarzuciła mu ręce na szyję, wspięła się na palce i pocałowała w

same usta. Nie powiedział co prawda: „Duszko, uspokój się”, ale był taki zażenowany, że

Nick zaczął się dusić ze śmiechu. Ranie zerknęła na niego z nienawiścią. Opamiętał się i

wyciągnął rękę do Kevina.

- Dominie Marlowe. Jestem kuzynem Raine.

- Kevin Somersby. Miło mi. - Z wyraźnym zdziwieniem w oczach uścisnął prawicę

Nicka.

Raine podniosła wełniany serdak i oczyściła go z trawy.

- Wejdźmy może do domu - zaproponowała, biorąc narzeczonego pod rękę.

Ze spokojną pewnością siebie, która ubodła ją do żywego, Nick zajął miejsce u jej

drugiego boku.

- Trudno mi się dopatrzyć między wami podobieństwa, choć mówisz, że jesteście

spowinowaceni - zauważył Kevin, zerkając to na nią, smukłą i czarnowłosą, to na jej

jasnowłosego, rosłego towarzysza.

- Nie łączą nas więzi krwi - wyjaśnił lakonicznie Nick.

- Nosicie wszakże to samo nazwisko...

- Moja matka owdowiała. Miałem rok, gdy poślubiła Harry'go Marlowe'a. Usynowił

mnie.

- Rozumiem. - Kevin kiwnął głową. - A czym się pan zajmuje, panie Marlowe?

- W rodzinie mówią na mnie Nick.

- A tak, oczywiście... Nick - przytaknął Kevin odrobinę za wylewnie.

Nick uśmiechnął się.

- Przejmuję małe, upadające firmy i przemieniam je w duże i kwitnące

przedsiębiorstwa.

Wyraźnie zbity z tropu Somersby poprawił okulary.

- To musi dawać prawdziwą satysfakcję - powiedział drętwo.

- O, tak, proszę mi wierzyć.

Nie wiedzieć czemu Raine zadrżała. Calib, jak zwykle, gdy pojawiał się Kevin, znikł

gdzieś w zaroślach. Raptem, ku najwyższemu zdumieniu Raine, wyłonił się zza kępy fio-

letowych kwiatków, otarł się o nogi Nicka i asystował mu niemal z psim oddaniem.

- Kot zna cię chyba bardzo dobrze - skomentował Kevin, a gdy Nick nie zareagował,

dodał dosyć wyniośle: - Trochę to dziwne, że się do tej pory nigdzie nie spotkaliśmy. Nie

przypominam też sobie, żeby Lorraine wspominała o tobie.

- Ona w ogóle jest dosyć dziwną osóbką - odparował z uśmiechem Nick, zerkając

poufale na swoją kuzynkę. - Aż do dziś słowem nie napomknęła mi o twoim istnieniu.

Kevin nie bardzo wiedział, jak zareagować. Zapadła ciężka cisza, aż w końcu - czy to

z ciekawości, czy dlatego, że tak nakazywały dobre maniery - przerwał ją Somersby.

- Zdaje się, że nie pochodzi pan... o, przepraszam... że nie pochodzisz z Europy?

- Zgadza się. Mieszkam w Stanach, w Bostonie.

- A tak... Zaciekawił mnie twój akcent. Wywodzisz się może z bostońskich braminów?

- Niestety nie - odparł chłodno Nick. - Chociaż faktem jest, że dalecy przodkowie

mojej matki przybyli do Ameryki na „Mayflower”

∗

1

.

- Bostońscy bramini? - wtrąciła Raine. - Nie słyszałam takiego określenia. Co to za

licho?

Odpowiedział jej Nick.

- To wprowadzone w XIX wieku przez Olivera Wendella Holmesa pojęcie oznacza

trudniącą się handlem, oczytaną, dużo podróżującą i bardzo konserwatywną elitę bostońską.

Byli oni na ogół potomkami siedemnastowiecznych purytańskich osadników.

Wyszli z ogrodu i zaczęli iść wznoszącym się łagodnie trawiastym zboczem do domu

z różowej cegły. Kevin przygładził i tak już ulizane włosy.

- Znacie się zatem od dziecka? Nick pokręcił głową.

- Nie dane nam się było poznać aż do... Raine, kiedy to właściwie miało miejsce?

- Nie pamiętam dokładnie. - Zacisnęła zęby.

- Oj, pamiętasz, pamiętasz na pewno. - Przytrzymał jej spojrzenie.

- Chyba jakiś rok temu - rzuciła najswobodniej, jak umiała.

1

∗

„Mayflower” - żaglowiec handlowy, na którym w 1620 roku dotarło z Anglii do brzegów Nowej

Anglii 102 tzw. „pielgrzymów”, purytanów, którzy zapoczątkowali tam osadnictwo i stworzyli ramy
mieszczańskiego samorządu kolonii (Przyp. tłum.).

- To trochę romantyczna historia - dopowiedział Nick. - Nieprawdaż, moja miła?

Widzisz... - zwrócił się do Kevina - to było tak...

Przestraszona określeniem „moja miła” i perspektywą tego, co być może zamierzał

ujawnić, Raine przerwała mu gwałtownie:

- Oj, nie nudź. Co Kevina mogą obchodzić nasze rodzinne historie...

- Ależ, Lorraine - obruszył się Somersby. - Mów, Nick, bardzo proszę.

- A może ty? - Nick zrobił do niej oko. Zdenerwowana, oszacowała szybko dystans

dzielący ich od domu i zaczęła z wahaniem:

- Harry, przybrany ojciec Nicka - wymówiła jego imię niemal z nienawiścią - i mój

tata są bliźniakami. Ponad trzydzieści lat temu pokłócili się i zerwali kontakty. Ubiegłej

jesieni, zupełnie niespodziewanie, stryj Harry odezwał się. Napisał, że zostało mu niewiele

życia i pragnie pogodzić się z rodziną. Pojechałam z tatą do Bostonu i w ten oto sposób -

dorzuciła obojętnie, wchodząc do domu - poznałam Nicka.

Przeszła przez hol i otworzyła drzwi do długiego pokoju o ścianach wyłożonych

boazerią, z czarnymi belkami pod sufitem. Na dębowym parkiecie stała wygodna, miękka ka-

napa i kilka pięknie utrzymanych antyków. Ciemne kąty rozjaśniały kwiaty w wazonach.

Ojciec Raine podniósł wzrok znad kryminału. Dawniej był pracusiem i nigdy nie miał

czasu na odpoczynek, ale w tym roku uległ, niegroźnemu na szczęście, wypadkowi. Lekarze

przestrzegli go, że powinien zwolnić tempo życia i zacząć o siebie dbać. Chyba po raz

pierwszy usłuchał ich zaleceń.

Zdjął okulary, odłożył książkę i uśmiechnął się do córki.

- Była tu przed chwilą Martha. Pytała, na ile osób ma przygotować kolację. - Spojrzał

na Kevina uprzejmie, acz bez serdeczności.

- Nick zostaje? - zapytała chłodno.

W orzechowych oczach ojca pojawiło się rozdrażnienie.

- Naturalnie, że zostaje.

- No, to będziecie na kolacji sami. - Przytuliła się do narzeczonego. - Mamy na ten

wieczór inne plany, prawda, kochanie?

Ojciec ściągnął brwi.

- To znaczy?

- Tylko się przebiorę i jedziemy do Lopsley. Kevin zabiera mnie do „Phasianidae”.

- A co to za licho? - zirytował się ojciec.

- Pewna knajpka, dopiero co otwarta. Wybaczcie więc, że nie będziemy wam

towarzyszyć. - Posłała Nickowi złośliwy uśmiech. - Jestem pewna, że tobie i tacie nie

zabraknie tematów do rozmowy.

- Też jestem tego pewien - przytaknął gładko. - Tyle że to tobie powinno zależeć na

rozmowie ze mną.

Jej twarz zamieniła się na moment w sztywną maskę.

- Wszystko, co chcesz mi powiedzieć, może z całą pewnością poczekać do jutra.

- Niestety nie. - Nick odwrócił się i położył dłoń na ramieniu Kevina. - Mamy pewien

rodzinny problem, który wymaga natychmiastowego rozwiązania. Wiem, że to zrozumiesz.

W tej sytuacji na pewno nie chciałbyś...

- Nie, nie, ależ naturalnie... - Słysząc chłodną wyniosłość w pozornie przyjaznym

tonie Nicka, Kevin zaczął się wycofywać, ale Raine nie zamierzała dać łatwo za wygraną.

- Naprawdę nie pojmuję, co jest aż tak pilne, że nie może poczekać do rana.

- Nie przejmuj się, duszko - uspokoił ją pospiesznie Kevin. - Wybierzemy się tam

kiedy indziej. Odwiedzę cię jutro. Czy tak będzie dobrze?

Pragnąc za wszelką cenę zatrzymać narzeczonego, Raine zwróciła się do ojca:

- Oj, tatku... Przecież Kevin już niedługo będzie naszą najbliższą rodziną. Mógłby

zostać?

- Mógłby, ale... - odpowiedział za ojca Nick. Wcale byś sobie tego nie życzyła,

ostrzegły ją szafirowe oczy. Zawahała się. W porządku, niech mu będzie.

Jakby to był jego dom, Nick, nie kryjąc pośpiechu, prowadził Kevina do drzwi.

Rozzłoszczona, z wypiekami na twarzy, Raine zwróciła się do ojca:

- Co on tutaj robi?

- Poprosiłem, żeby przyjechał.

- A dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?

- Bo ostatnim razem, kiedy cię uprzedziłem, wymiotło cię z domu.

- Nie chciałam się z nim widzieć.

- Oj, dziewczyno, dziewczyno! - wybuchnął nagle. -Czy ty w ogóle masz pojęcie, jak

się wtedy wściekł? Siedział tu ponad tydzień, choć miał pilne sprawy w Bostonie. Zrobiłaś z

niego wariata, a musisz wiedzieć, że to nie jest mężczyzna, który pozwoli się tak traktować.

Zabrakło ci odwagi, żeby zostać i wysłuchać, co ma ci do powiedzenia?

- Nie miałam ochoty go słuchać. Teraz też nie mam.

- No cóż - stwierdził Marlowe prawie ze złością. -Wiecznie nie możesz go unikać. Jest

tutaj i będziesz musiała się z nim rozmówić.

ROZDZIAŁ TRZECI

Kręciła głową, w milczeniu przeżuwając stwierdzenie ojca. Nieprawda, niczego nie

musiała. Gdyby to od niej zależało, nigdy już nie zobaczyłaby się z Nickiem.

Chociaż ojciec bardzo ją o to prosił i mimo że do końca życia miała się tego wstydzić,

stchórzyła i nie pojechała nawet na pogrzeb stryja, byle tylko uniknąć spotkania z Nickiem.

Nagle, nie wiedzieć czemu, ogarnęło ją śmiertelne przerażenie.

- Z jakiego powodu po niego posłałeś?

Ojciec zmieszał się nieco, ale odpowiedział spokojnie:

- Lekarz radzi, żebym nie wracał do pracy przynajmniej przez trzy miesiące. -

Bezwiednie dotknął piersi.

- Serce? - wyszeptała.

- Nie, nie. Jestem zdrów jak ryba. Tyle że, cóż... nie będę już młodszy i...

- Och, tato! - Uklękła przy jego krześle.

- Nie szalej, dziewczyno. - Poklepał ją po ręce. - No, wstań. Wierz mi, nie jestem

chory. Chciałbym po prostu trochę odsapnąć. Przyjazd Nicka ściśle się z tym wiąże.

Poczuła na plecach chłodny dreszcz.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- A to, że tymczasowo oddaję mu stery.

- A ja?! Mogłabym się wszystkim zająć - zaprotestowała, podnosząc się z kolan.

Ojciec zaprzeczył ruchem głowy.

- Wychodzisz za mąż, a Kevin nie życzy sobie, żebyś pracowała.

- No dobrze. A David? Nie poradzi sobie? Pracuje z tobą od lat, możesz mu

całkowicie zaufać...

- David ma i tak dość roboty. Potrzebuję kogoś z głową z inicjatywą.

- Ale jakim cudem Nick może zająć się twoimi interesami? Zaniedba własne?

- Powiedział mi niedawno, że stworzył znakomity zespół. Przez pewien czas dadzą

sobie radę bez niego. Poza tym Nick prowadzi rozmaite interesy na całym świecie. Pilnował

tego wszystkiego, siedząc w Stanach, więc z powodzeniem może to robić i tutaj... Dobrze

wiem, że stosunki między wami nie są najlepsze, ale... - zawiesił głos, widząc jej zirytowaną

minę - ale wyświadcza nam naprawdę dużą przysługę. Postaraj się więc być dla niego miła,

bardzo proszę.

Zacisnęła usta. Kiedy ojciec zwracał się do niej tonem łagodnej reprymendy, czuła się

jak dziecko.

- Wiem, że miałaś zamiar wziąć sobie w przyszłym miesiącu wolne ze względu na

zbliżający się termin ślubu, ale gdybyś zechciała poświęcić dzień czy dwa i pojechać z

Nickiem do firmy.

- Nie! - wybuchła, lecz po chwili dodała spokojniej: -Wybacz, tatku, nie będę miała

czasu. - Na twarzy ojca odmalował się taki zawód, że aż ścisnęło się jej serce, ale musiała być

twarda. - Prawdę powiedziawszy, w ogóle mnie tu nie będzie. Wesele wyprawiamy w

Mayfair, więc lady Somersby zasugerowała, żebym zatrzymała się u niej do czasu, aż

uzgodnimy wszystkie szczegóły.

Przez całe ubiegłe dwa tygodnie opierała się grzecznie tej propozycji, ale w zaistniałej

sytuacji takie rozwiązanie wydało się jej mniejszym złem.

- Jutro jadę z Kevinem do Londynu.

- Po raz kolejny uciekasz!

- Skądże znowu, po prostu mam dużo na głowie. Jakiś cichy dźwięk sprawił, że oboje

podnieśli wzrok. W drzwiach stał Nick. Sądząc z jego postawy i kpiącej miny, usłyszał

wystarczająco dużo, żeby mieć obraz sytuacji. Kiedy się odezwał, jego głos zabrzmiał

chłodno i twardo.

- Naprawdę, Raine, powinniśmy przeprowadzić tę rozmowę, zanim poczynisz

jakiekolwiek dalsze kroki.

- Wiem już wszystko od taty - powiedziała oschle. -Pięknie, że chcesz mu pomóc,

jestem ci wdzięczna, ale...

- Nie zgrywaj się. Zaczerwieniła się, lecz brnęła dalej:

- Ale mnie to nie dotyczy, więc...

- Nie bądź tego taka pewna. Co prawda ojciec wprowadził cię już częściowo w

sprawę, ale zrozumiesz wszystko lepiej, kiedy usłyszysz, co mam ci do powiedzenia.

- Wybaczcie, proszę. - Ralph podniósł się z fotela. - Pójdę powiedzieć Marcie, ile osób

będzie na kolacji.

- Szczerze mówiąc, miałem zamiar zabrać Raine do miasta - przyznał bezczelnie Nick.

- Jeśli ci to oczywiście nie przeszkadza.

- Ani trochę - uśmiechnął się ojciec i wyszedł. Na moment odebrało jej mowę.

- Nie pójdę z tobą na kolację, choćbyś był jedynym facetem na ziemi! - krzyknęła

rozwścieczona.

- Bardzo oryginalna uwaga.

- Oryginalna czy nie, mówię, co myślę. Jak ty w ogóle masz czelność zaproponować

coś takiego, wiedząc, że popsułeś wszystkim wieczór?!

- Wieczór się jeszcze nie skończył - zaznaczył Nick z dziwną nutą w głosie, a widząc,

że zadrżała, dodał znudzonym tonem: - No, a teraz, maleńka, idź się przebrać.

- W sobotę, w dodatku o tej porze nie dostaniemy się nigdzie bez rezerwacji. - Nawet

nie próbowała ukryć triumfu. - I w końcu wylądujemy w tutejszym barze szybkiej obsługi.

Nick uśmiechnął się zjadliwie.

- Zarezerwowałem stolik w „Priest House”.

- Jak śmiesz robić coś takiego bez pytania mnie o zdanie?! - Nagle uświadomiła sobie,

że dała się sprowokować, dlatego dodała już spokojniej: - Obawiam się, że będziesz dziś jadł

sam. Nie przyjmuję twojego zaproszenia.

Nickowi stężała twarz.

- Moja droga, ty chyba nie rozumiesz. To nie jest zaproszenie. To rozkaz.

- Co takiego?! Wydaje ci się, że możesz mi rozkazywać? A to niby dlaczego?

- Bo trzymam wszystko w garści - odparł z przerażającą pewnością siebie i z zimnym

uśmiechem.

Chciała zaprzeczyć, ale pojęła w mig, że ani nie żartował, ani nie zwariował.

- Ojej, ale ty masz wielkie oczy - wymruczał drwiąco. Odzyskała głos.

- Jeśli myślisz, że pozwolę sobą manipulować, ponieważ pomagasz ojcu... - Nie

odezwał się, ale i bez tego była absolutnie przekonana, że tu chodzi o coś innego. - Skoro nie

dlatego, to z jakiego powodu tak się zachowujesz?! - krzyknęła zdezorientowana.

- Proponowałbym, żebyś poszła się teraz przebrać. - Zabrzmiało to znowu jak rozkaz.

- Aha, i jeszcze jedno - rzucił za nią - radziłbym na razie nie niepokoić ojca.

Ostrzeżenie to wracało do niej bezustannie, gdy przygotowywała się do wyjścia.

Czyżby Nick wiedział o czymś, co ojciec przed nią taił? Postanowiła, że przy najbliższej

okazji zamieni parę słów z doktorem Broadbentem. Włożyła jedwabną liliową sukienkę,

pasujący do niej żakiecik i sandałki na wysokim obcasie. Zbyt podenerwowana, żeby

przejmować się makijażem, przeczesała grzebieniem włosy i chwyciła torebkę. Była gotowa.

Nick czekał już na nią w holu. Był w świetnie skrojonym, lekkim garniturze, wybrał

krawat w perłowym odcieniu i starannie zaczesał włosy na bok. Stał w nonszalanckiej pozie i

patrzył, jak Raine schodzi schodami - długonoga, zgrabna i elegancka.

- Gratuluję tempa - skomentował z satysfakcją, biorąc ją pod brodę. Studiował przez

chwilę jej twarz, aż zatrzymał wzrok na pełnych ustach.

- Nie...

- Nie masz szminki. - Zamarła i zamknęła oczy, gdy owionął oddechem jej usta, lecz

do pocałunku nie doszło. Z delikatnym okrucieństwem Nick skubnął tylko zębami jej dolną

wargę. - Nawet bez makijażu jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem -

powiedział bez emocji, gdy uniosła powieki.

- Za chwileczkę się dowiem, że Kevin to szczęściarz - próbowała zakpić.

- Zależy, jak się na to patrzy. Osobiście od urody wyżej sobie cenię to, że ktoś jest

godzien zaufania.

Chłodny przytyk wypowiedziany został bez złośliwości. A jednak zabolał ją, i to

mocno. Wyszarpnęła głowę.

- Czy twoja narzeczona mogła ci bezgranicznie ufać?

- Wyjaśniłbym ci, jak się sprawy mają, gdybyś mi dała ku temu okazję. Niestety

uciekłaś.

- W najlepszym razie przyznałbyś się do tego, że jesteś świnią bez zasad. Ciekawe, jak

byś wytłumaczył to, że mnie uwiodłeś, chociaż byłeś zaręczony.

- Uwiodłem cię? Dobre sobie. Pamiętam, że byłaś więcej niż chętna.

- Może tak było, ale nie miałam wtedy pojęcia, jaki jesteś naprawdę.

- Aż w końcu, twoim zdaniem, poznałaś całą prawdę. Tak uważasz? Nie chciało ci się

nawet mnie wysłuchać...

Oskarżał ją z gniewem, zapalczywie. Czuła, że jeżeli ma dla niej w ogóle jakieś

uczucie, to wyłącznie nienawiść. W porządku, pomyślała z goryczą. Przynajmniej w tym jed-

nym jesteśmy zgodni.

- Tak czy owak - wzruszył ramionami - to już przeszłość. Teraz obchodzi mnie

jedynie przyszłość.

- Czego ode mnie chcesz?

- Nic, czego byś mi już nie dała. Stwierdził to tak ironicznie, że zlodowaciała.

- Jeśli myślisz, że...

- Myślę, że powinniśmy już iść. Przepadnie nam rezerwacja.

Objął ją w talii i przechodząc przez hol, otworzył drzwi do pokoju ojca.

- Wychodzimy już - zawołał serdecznie, a Ralph uniósł rękę w geście pożegnania.

- Bawcie się dobrze.

Słońce zaszło. Powietrze pachniało, a dom otaczała aksamitna cisza. W gęstniejącym

mroku widać było nietoperze lecące w stronę starej stajni. Na podjeździe czekało wypoży-

czone przez Nicka srebrne bmw. Z pełną ironii dwornością otworzył przed nią drzwi, pomógł

jej wsiąść, a potem usiadł obok i zapiął pas.

Marzyła o tym, żeby mieć odwagę powiedzieć: idź do diabła, nigdzie nie pojadę, ale

nie potrafiła tego zrobić. Śmiertelnie się go bała. Jego gniewu, a jeszcze bardziej nie-

samowitego uroku. Najlżejszym dotykiem był w stanie podniecić ją do szaleństwa.

- Zapnij pas. - Nie usłuchała od razu, więc zrobił to sam.

Przechylając się, delikatnie musnął jej pierś. Wciągnęła głośno powietrze.

- Był czas, gdy lubiłaś mój dotyk.

Głos uwiązł jej w gardle. Nick przesunął palcami po wypukłości piersi i uśmiechnął

się.

- I chyba dalej lubisz.

- Nienawidzę!

- Przekonamy się o tym później.

Wypowiedział te słowa łagodnie, lecz zabrzmiały jak groźba. Zadygotała, gdy zapalił

silnik i z piskiem opon wyjechał na szosę.

Restauracja znajdowała się na peryferiach Lopsley. Jechali tam zaledwie dziesięć

minut, ale Raine miała wrażenie, że trwało to całą wieczność.

W granatowym zmierzchu i świetle latarni czarno-biały budynek ze spadzistym

dachem wyglądał jak domek z bajki. Ich stolik stał przy oknie.

- Na co masz ochotę? - zapytał Nick, gdy podano im jako poczęstunek doskonałą

sherry.

- Naprawdę nie wiem. Może ty wybierzesz coś dla nas obojga.

Zrobił to chętnie i jak się zdaje, pamiętał świetnie, co lubiła, a czego nie. Kiedy tylko

kelner odszedł, pochyliła się nad stolikiem, lecz nim zdążyła wypowiedzieć cisnące się jej na

usta pytanie, Nick pokręcił głową.

- Najpierw zjedzmy.

Och, jakże go nienawidziła za to, że tak łatwo kontroluje sytuację.

Zarówno jedzenie, jak wino były pierwszorzędne, ale Raine jadła mało, a piła jeszcze

mniej, przez cały czas odwracając głowę do okna. Dopiero gdy podano kawę i zostali zupeł-

nie sami, Nick zagadnął chłodno:

- Chciałaś, zdaje się, o coś spytać. Spojrzała mu prosto w oczy.

- Mów, o co chodzi, co to za gierki. Zabawiłeś się już, więc może teraz...

- Bawić to się dopiero będziemy. - Zerknął znacząco na jej piersi. - Wprost doczekać

się nie mogę. Jeśli jest coś, w czym jesteś autentycznie niedościgniona, to w pasjonującej grze

zmysłów.

Wolała nawet nie myśleć, co sobie zaplanował. Broniąc się przed strachem, usiłowała

przywołać obraz Kevina. Za miesiąc wezmą ślub i już nigdy... Niestety, widziała jedynie

mgłę.

Jakby doskonale o tym wszystkim wiedział, Nick uśmiechnął się lekko.

- A co do gry, którą rzekomo prowadzę... Nie, to nie jest gra. W życiu nie byłem

poważniejszy. Wydaje mi się, że czekałem na tę chwilę całe życie.

- To znaczy na co?

Poruszył głową i w świetle świecy jego szafirowe oczy błysnęły jak srebro.

- Na ciebie. Ścisnęło się jej serce.

- Za miesiąc wychodzę za mąż. Czy nie uważasz, że to trochę spóźnione wyznanie?

Starała się, by zabrzmiało to lekko, a nawet żartobliwie.

- Zrobiłoby ci to różnicę, gdybym zjawił się wcześniej?

- Nie.

- Też tak sądzę. A wtedy, rok temu, uciekłaś jak tchórz.

- Nazywaj mnie, jak sobie chcesz, ale ja jutro wyjeżdżam do Mayfair i mam zamiar

zostać tam aż do ślubu. Jeśli więc masz mi w ogóle coś do powiedzenia, zrób to lepiej teraz.

- Mam ci wiele do powiedzenia - oświadczył ze złością. - Po pierwsze: nigdzie nie

pojedziesz.

- Zaraz mi pewnie powiesz, że w ogóle nie wyjdę za mąż.

- Zgadza się. Nie wyjdziesz. Przynajmniej nie za Kevina.

- Co masz na myśli, mówiąc: „nie za Kevina”?

- A to, że zerwiesz zaręczyny i poślubisz mnie. Oznajmił to tak spokojnie, tak

zwyczajnie, że dopiero po chwili dotarł do niej sens jego słów.

- Jesteś chyba niespełna rozumu, jeśli sądzisz... - Urwała i policzyła do dziesięciu,

starając się opanować. Potem tonem, jakim mówi się do niezbyt rozgarniętego dziecka,

powiedziała dobitnie: - Pół roku temu Kevin poprosił ranie o rękę, a ja te oświadczyny

przyjęłam. Wiem, że zaręczyny znaczą dla ciebie niewiele, ale dla mnie jest to poważne

przyrzeczenie.

- Które niestety będziesz musiała złamać.

- Tak jak ty swoje? - Spostrzegła, że zacisnął zęby, i uznała, że trzeba korzystać z

chwilowej przewagi. - Rozumiem, że ty i Tina się nie pobraliście. Wiem, ze cię uwielbiała,

więc niech no zgadnę... Ktoś jej powiedział, jaką jesteś świnią, czy też może znudziła ci się i

rzuciłeś ją? Nickowi pociemniały oczy.

- Mylisz się. Nikt jej nic nie powiedział ani od niej nie odszedłem. Wzięliśmy ślub tuż

przed Bożym Narodzeniem.

Raine poczuła się tak, jakby dostała cios pięścią.

- W takim razie - wybąkała zaszokowana - skoro jesteś żonaty...

- Jestem wdowcem - powiedział martwym tonem.

- Co takiego?!

- Tina umarła.

- O, Boże, Nick, przepraszam cię. Nie miałam pojęcia...

- Pewnie, że nie miałaś pojęcia. Nie pozwoliłaś sobie nic wyjaśnić. Ani telefonicznie,

ani listownie, ani osobiście. Nie znając faktów, wesolutko rzucałaś głupie uwagi i,..

- Powiedziałam już, że cię przepraszam - przerwała zdenerwowana. - Gdybym

wiedziała, nie byłabym taką jędzą. Nick, proszę cię, czy mógłbyś wyjaśnić mi to teraz?

- Nie. Dałem ci szansę, ale ją odrzuciłaś. Od tej chwili będziesz po prostu robić to, co

ci każę. Wszystko, co ci każę - podkreślił.

- Ale o tym, żebym zerwała zaręczyny, nie mówiłeś chyba poważnie?

- Śmiertelnie poważnie.

- Nick, proszę cię... Ty nic nie rozumiesz. Trzy miesiące temu ustaliliśmy datę ślubu.

Sprawy zaszły za daleko. Niemożliwe, żebym teraz się wycofała.

- W takim razie Somersby to zrobi. Moja w tym głowa.

- Jak chcesz do tego doprowadzić?

- Jeśli okaże się to koniecznie, powiem mu o nas, o tym, co się stało ubiegłej jesieni.

Mogła się tego spodziewać.

- Uważasz, że poprosi mnie wtedy o zwrot pierścionka? Uśmiechnął się złośliwie.

- A nie?

O, tak. Znała aż za dobrze zapatrywania Kevina - a może tylko jego matki - na temat

przygodnego, czy choćby przedmałżeńskiego seksu. Nigdy o tym otwarcie nie mówił, ale...

- Nie? - powtórzył Nick, przerywając jej milczenie.

- On mnie kocha...

- Ale niezbyt mocno. Wydaje mi się, że zależy mu raczej na odpowiedniej żonie -

pięknej, posłusznej, niezbyt wymagającej... Mówiąc brutalnie, ten twój arystokrata to zimna

ryba i jeśli będę zmuszony uświadomić mu, jaką namiętną jesteś kochanką, nie tylko przeżyje

szok, ale prawdopodobnie śmiertelnie się wystraszy. Może więc byłoby dla niego mniej

bolesne, gdybyś mu zwyczajnie powiedziała, że się pomyliłaś, dlatego zrywasz zaręczyny.

- Nie mogę tego zrobić - szepnęła, zaciskając mocno dłonie. - Nie chcę.

- No cóż, wszystko mi jedno jak, zaręczyny mają być zerwane.

- Jeśli nawet tak się stanie, to za ciebie nie wyjdę. Nigdy!

- Wyjdziesz, wyjdziesz... - Zauważył, że zadrżała i uśmiechnął się złowieszczo.

Cudem tylko zwalczyła chęć, żeby wstać, wybiec z restauracji i uciekać, uciekać,

gdzie ją oczy poniosą.

- A mógłbyś mi wyjaśnić dlaczego?

- Bo kochasz swojego ojca.

- Jeśli myślisz, że wyjdę za ciebie, ponieważ tato tak by sobie życzył...

- Nie. Zrobisz to, bo ja tak chcę.

- Ale ja nie chcę! Nie znoszę cię!

- Ze wzajemnością.

- Nie mam zamiaru zastąpić ci Tiny.

- O, bez obawy, nie byłabyś w stanie. Tina była kimś naprawdę niezwykłym.

- No, to dlaczego chcesz się ze mną ożenić? Zupełnie nie rozumiem.

Raptem pojęła wszystko. Nick cierpiał po stracie żony. Jej pragnął wyłącznie jako

kochanki. Zaraz zresztą potwierdził ten domysł.

- Bo jesteś mi potrzebna w łóżku. Uciekłaś, ale nie potrafię cię zapomnieć. - Na

moment pozwolił sobie na ujawnienie goryczy. - Jest tak, jakbym się dał zaczarować i myślę,

że ten czar da się odczynić tylko w jeden sposób. Weźmiemy ślub i będę się tobą sycił tak

długo, aż czar pryśnie. A to, że mnie nienawidzisz, doda tylko naszemu związkowi pieprzu.

Raine poczuła się nagle chora. Tamten wspólny tydzień odarł ją całkowicie z szacunku

dla samej siebie i spustoszył emocjonalnie. Związek, o którym mówił Nick, prawie na pewno

by ją zabił.

- Zdaje się, że zaczynam coś pojmować - odezwał się zjadliwie, widząc, jak przygasła.

- Mam już dość tej zabawy - odburknęła, starając się ukryć strach. - Najwyższy czas,

żebyś mi powiedział jasno... - Przerwała na widok czwórki rozweselonych gości, którym

wskazano stolik obok.

- Trzeba będzie zmienić lokal - powiedział cicho Nick i dał znać kelnerowi, że chce

uregulować rachunek.

Noc była przepiękna. Na rozgwieżdżonym niebie świecił księżyc. Leciutki wiatr

poruszył pnącym się bluszczem i potargał Raine grzywkę, a potem, jakby dla zabawy,

rozgonił po szafirowym niebie parę szarych smug. Wyglądały jak dymne sygnały.

Nick wsadził ją do samochodu i zanim wśliznął się za kierownicę, zdjął marynarkę i

rzucił na tylne siedzenie. Odgrodzeni ciszą, ujechali parę kilometrów, gdy nagle, nie zważając

na protesty Raine, Nick zjechał z szosy w boczną leśną aleję. Wycinając przednimi światłami

tunel między gęstymi drzewami, jechali krętą drogą. Nick zatrzymał się na skraju polanki pod

bukami. Z ciemności wyłoniły się rysy jego wyrazistej twarzy, spod uniesionych powiek

błysnęły oczy.

- Nie masz się czego bać. - Jego głos zabrzmiał łagodnie i drwiąco.

- Nie boję się - skłamała. - Ale nie chcę być tu z tobą. Chcę jechać do domu.

Sięgnął, by odpiąć jej pas.

- Najpierw musimy rozmówić się na osobności. Uniosła głowę.

- W porządku. Mów! Powiedz mi, dlaczego uważasz, że potrafisz zmusić mnie do

małżeństwa.

- Bo jestem w stanie zrujnować twego ojca.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Zabrzmiało to tak melodramatycznie, tak teatralnie, że Raine zachciało się śmiać.

Czy groźba Nicka mogła być jedynie wymysłem, mającym na celu zdenerwowanie jej

i wyrównanie rachunków? Ależ oczywiście! Tylko takie wyjaśnienie miało jakikolwiek sens!

Chociaż...

- Myślisz, że żartuję? - zapytał, zupełnie jakby czytał w jej myślach.

- A nie? - Uśmiechnęła się zalotnie. W ciemności jego oczy błysnęły zimno.

- Pozostawiam to twemu osądowi. Powiem tylko, że to nie przeze mnie twój ojciec

będzie prawdopodobnie zmuszony zwinąć interes... Jeśli mi nie wierzysz, sama go o to

zapytaj. Chociaż wolałbym, żebyś tego nie robiła.

- Założę się, że to nieprawda.

- Powody są inne, niż myślisz. Poczuła, że oblewa ją zimny pot.

- Ile jest ci winien?

- Wystarczy, gdy powiem, że dużo więcej, niż mógłby obecnie zarobić.

Nie, to nie mogła być prawda.

- Recesja faktycznie nadwerężyła mocno finanse naszej firmy, ale gdyby działo się aż

tak źle, to bym o tym wiedziała.

Nick zaprzeczył ruchem głowy.

- Ralph stara się chronić cię przed zmartwieniami i właśnie dlatego wolałbym, żebyś z

nim o tym nie rozmawiała. Nie jest już młody, zdrowie też ma nietęgie...

Wszystkie dotychczasowe lęki uderzyły w nią nagle ze zdwojoną siłą.

- Choruje na serce? - przerwała gwałtownie.

- Nie, nie - zapewnił ją, ale odniosła wrażenie, że zrobił to zbyt szybko.

- Nick, błagam cię, powiedz mi prawdę.

- To jest prawda. Wierz mi, jeśli chodzi o zdrowie, nie ma powodu do obaw.

Jego słowa brzmiały wiarygodnie, ale wciąż wydawało jej się, że Nick coś ukrywa.

- Próbujesz mi zatem powiedzieć...

- Niczego nie próbuję. Mówię ci po prostu, że włożyłem w firmę twojego taty tyle

forsy, że w gruncie rzeczy jestem obecnie jej właścicielem.

- Nie wierzę - szepnęła. - Kłamiesz.

Nawet się nie silił, by odeprzeć oskarżenie. Siedząc bez ruchu, Raine patrzyła na

swoje zaciśnięte ręce i usiłowała sobie przypomnieć wypadki z ubiegłego roku. Recesja do-

tknęła mocno rynek nieruchomości. Zdarzało się, owszem, że ojciec wyglądał na wyraźnie

zaniepokojonego, ale zawsze umiał wybrnąć z tarapatów. Przypomniała sobie, jak mówił:

„Dostaliśmy mocno w kość, nie da się ukryć... Ale sprawy mają się już lepiej.

Niedługo całkiem wyjdziemy na prostą”. Dopiero teraz stało się dla niej jasne, że nie chciał

jej martwić. Jakaż była bezmyślna, ślepa, egocentryczna! Uwierzyła mu na słowo i pozwoliła,

żeby samotnie niósł na swych barkach cały ciężar kłopotów. A bardzo niedawno, gdy

układając weselny budżet, dopytywała się o obecną sytuację finansową, po chwili wahania

powiedział serdecznie: „Niczym się nie trap. Jeśli tylko masz pewność, że Kevin to

mężczyzna twoich marzeń, wydaj, ile trzeba”.

Och, tato, zaszlochała w myślach. Tak mi przykro. Przepraszam cię, przepraszam...

- Dalej myślisz, że kłamię? - Nick ujął ją pod brodę.

- Nie - odpowiedziała z goryczą, wyszarpując głowę. -Jestem pewna, że postąpisz

dokładnie tak, jak zapowiedziałeś. Ale... ten pomysł, żeby zmusić mnie do małżeństwa... Od

dawna się z nim nosisz?

Uśmiechnął się nieprzyjemnie.

- Zgadnij sama.

- Od kiedy dowiedziałeś się od taty, że ja i Kevin ustaliliśmy datę ślubu?

- Trafiłaś w dziesiątkę. Nie pozwolę ci wyjść za mąż za jakiegoś ministerialnego

wymoczka. Zostaniesz moją żoną, choćbym nawet miał zachować się jak gangster. I co ty na

to? - dorzucił niecierpliwie, gdy nie zareagowała.

- Cóż, realizuj swój plan przejęcia, ale obawiam się, że tym razem się przeliczyłeś.

Chociaż będzie mi bardzo smutno patrzeć, jak tato traci dorobek całego życia, a jak sam

zaznaczyłeś, nie jest już młody... Po prawdzie, zbliża się do wieku emerytalnego...

- Emeryt musi mieć za co żyć.

- Kevin nie jest biedakiem.

Nick roześmiał się z autentycznym rozbawieniem.

- Czy ty naprawdę wyobrażasz sobie, że Somersby będzie łożył na utrzymanie

twojego ojca i Marthy?

Raine zacisnęła zęby.

- Jeśli nie wyjdę za mąż, sama o wszystko zadbam. Znajdę jakąś pracę i...

- Byle bardzo dobrze płatną.

- Dlaczego? - warknęła, zrażona bardziej jego tonem niż słowami.

- Bo będziesz musiała się przeprowadzić. Tak się, widzisz, składa, że w moje ręce

przechodzi nie tylko firma, ale i wasza posiadłość.

Raine skurczyła się w fotelu, przybita i oszołomiona. Kiedy trochę rozjaśniło się jej w

głowie, nie odnalazła już w sobie woli walki, a jedynie jakieś tępe przyzwolenie dla tego, co

się stało. Tak miało być.

-I co ty na to, Raine?

Powtarzał się i drwił z niej, ale tym razem odpowiedź musiała być inna. W żadnym

razie nie mogła dopuścić do tego, by najdroższy jej człowiek stracił na stare lata swój dom.

Postanowiła pójść z Nickiem na kompromis, wywalczyć coś mniej wiążącego niż

małżeństwo.

- Przypuśćmy, że zgodziłabym się sypiać z tobą, kiedy byś tylko zechciał.

Roześmiał się chrapliwie.

- Myślisz, że mam zamiar zakradać się do ciebie co noc jak Romeo? Śmieszne.

- W porządku. Będę z tobą żyła otwarcie.

- A ojciec? Nie martwiłoby go to? Ma prawo oczekiwać, że jego córka będzie żyła

obyczajnie. Czy właśnie dlatego nie powiedziałaś mu o tym, co się stało rok temu?

- Skąd wiesz, że nie powiedziałam?!

- Bo kiedy tu przyjechałem, a ty ulotniłaś się z domu, sam mu o wszystkim

opowiedziałem.

- Co zrobiłeś?!

- Wszystko mu opowiedziałem - powtórzył.

- Jak mogłeś?! Nie miałeś prawa!

- W zaistniałych okolicznościach uznałem to za najuczciwsze wyjście.

- Ja nie...

Położył palec na jej ustach.

- Przyszło mi do głowy, że możesz być w ciąży i że zrobisz coś głupiego.

- Na przykład zdecyduję się usunąć ciążę? Nigdy...

- Nie mogłem być tego pewien, a mając zobowiązania w Bostonie...

- To znaczy narzeczoną - przerwała gorzko. Na sekundę stężała mu twarz.

- W tym czasie - kontynuował nieporuszony - tak z przyczyn osobistych, jak i

zawodowych nie mogłem bez końca tkwić w Anglii, więc zależało mi na tym, żeby Ralph

znał prawdę. Ogólnie rzecz biorąc, przyjął to bardzo spokojnie. Potem wypiliśmy sobie po

kieliszeczku i opowiedział mi o Beatrice... co wyjaśnia bardzo wiele.

Raine była zdumiona. Ojciec, tak się jej przynajmniej zdawało, nie opowiadał nigdy o

swej siostrze. Beatrice była urodziwa, ale bardzo lekkomyślna. Zmarła w wieku dziewiętnastu

lat w wyniku nielegalnie przeprowadzonego zabiegu przerwania ciąży.

Oczy Raine napełniły się łzami. Ojciec włożył tyle wysiłku, żeby wpoić jej zasady

moralności. Musiał poczuć się bardzo dotknięty tym, co usłyszał od Nicka, a mimo to nie

zmienił stosunku do niej. Nie obwiniał jej ani nie prawił morałów. Nigdy nie dał po sobie

poznać, że wie, co się zdarzyło.

- W tej sytuacji - mówił dalej Nick - na pewno nie chciałabyś po raz drugi sprawić mu

zawodu. W każdym razie, jeśli chodzi o związek ze mną, masz do wyboru albo małżeństwo,

albo wogóle nic.

- A jeśli nie zgodzę się wyjść za ciebie?

- Naprawdę musisz pytać?

Wiedziała aż za dobrze, że w sprawach, na których mu zależało, potrafił być

bezwzględny.

- Powiedzmy zatem, że weźmiemy ślub. I co ci to da? Lekko przymrużył oczy.

- Rozkosz.

- Mam na myśli ojca - warknęła, oblana pąsem.

- Jak tylko zostanie moim teściem, firma i dom wrócą do niego.

- To się nazywa wielkoduszność!

- Jestem pewien, że okażesz się jej warta. Przygryzła wargę.

- Myślisz, że ile czasu...

- Potrwa nasze małżeństwo? - dokończył za nią. - Pożyjemy, zobaczymy.

- Czyli że jest to wyrok bezterminowy. - Z goryczą pokiwała głową.

- Można na to i tak patrzeć - odparł gniewnie.

- A jak inaczej mam to widzieć? Przecież tak naprawdę nie zależy ci na mnie. Jestem

ci niezbędna nie jako żona, tylko jako...

- Wolałabyś, żebym powiedział, że cię kocham?

- Nie! I tak bym nie uwierzyła. Wolę już szczerość. Przynajmniej wiem, na czym

stoję.

Nie była jednak w stanie ścierpieć myśli o wyjeździe do Bostonu i zamieszkania w

domu, który dzielił z Tiną.

- Tylko że... Ameryka jest tak daleko, i w ogóle... Chciałabym być bliżej taty.

- Kto powiedział, że zamieszkamy w Stanach?

- Przez pewien czas będziesz w Anglii, wiem, ale...

- Myślę, że jeśli sprawy potoczą się zgodnie z planem, to przeniosę się tu na stałe. A w

ogóle - dodał z lekkim zniecierpliwieniem - z radością zamieszkam w „Białych damach”, jeśli

miałoby ci to pomóc podjąć decyzję.

- Muszę to wszystko przemyśleć. - Popatrzyła przed siebie. Za szybą samochodu

kołowały w świetle księżyca srebrne bukowe liście.

- Świetnie. Daję ci czas do rana. A póki co... - Nim zdążyła uzmysłowić sobie, co się

dzieje, ujął jej lewą rękę, zsunął zaręczynowy pierścionek z palca i schował go do kieszeni.

- Co robisz? - syknęła.

- Miałbym się z tobą całować, gdy nosisz pierścionek od innego mężczyzny? Nie

odpowiada mi to... a szkoda marnować taką romantyczną noc.

- Nie dotykaj mnie! - krzyknęła. - Nienawidzę tego.

- Już to słyszałem, ale ośmielam się wątpić. Może rozum każe ci tak mówić, ale twoje

ciało pragnie czego innego. Mam to udowodnić?

Nie musiał niczego udowadniać. Serce już teraz biło jej szybciej. Instynkt

samozachowawczy nakazywał otworzyć drzwi i uciekać, lecz czuła się jak zahipnotyzowana.

Przeszłość i przyszłość przestały mieć znaczenie. Liczyło się wyłącznie to, co działo się teraz,

i to, co odczuwała.

- Zawieź mnie do domu - zażądała drżącym głosem. Jakby odczytując jej najskrytsze

myśli, odgarnął jedwabiste włosy, nachylił się i przylgnął wargami do szyi.

- Nie! Nie słyszysz, co mówię?!

- Biedactwo - zakpił delikatnie. - Śmiertelnie przerażona mała myszka...

Poczuła, że zaczyna rozkładać siedzenie.

- Nick, proszę cię- szepnęła. W jej oczach zobaczył podniecenie i łzy strachu.

- Nie panikuj - powiedział ironicznie. - Wątpię, czy nawet przy twojej współpracy

dałbym radę kochać się z tobą na przednim siedzeniu samochodu. Kierownica trochę

przeszkadza, a tak generalnie - nie jestem zwolennikiem szybkich numerów. Obiecuję ci, że

znajdziesz się w raju... - Powiódł powoli palcem po jej wargach. - Teraz chcę cię tylko

pocałować. Zesztywniała.

- Pocałuj mnie - powiedział z taką tęsknotą, że aż ją to zdumiało i odebrało wszelką

chęć obrony.

Miała nadzieję, że już nigdy nie dopuści do głosu swoich najskrytszych pragnień.

Kiedy Kevin oświadczył się jej, zobaczyła przed sobą szansę utrzymania ich w ryzach.

- Nie szalej, Raine - powiedział delikatnie Nick, jakby dokładnie znał jej odczucia. -

Tylko dlatego, że przeraża cię własna zmysłowość, nie możesz odciąć się od ludzkich uczuć i

żyć jak nieszczęsna pani z Shalott.

Potrafiłaby tak żyć - i żyłaby - gdyby Nick przemocą nie wdarł się znowu w jej świat.

Ale coś ją obezwładniało, nie potrafiła go odepchnąć.

- Chciałabym umrzeć...

- Spójrz na mnie! - Obrócił do siebie jej twarz. - Naprawdę jesteś taka nieszczęśliwa?

- Nigdy dotąd nie miałam takich myśli - powiedziała, żałując swoich słów.

- Odpowiadaj na pytanie! - powiedział tak szorstko, że aż ją to poruszyło, ale z

pomocą przyszły jej upór i duma.

- Nie bój się - zapewniła go prawie ze śmiechem. - Do jutra zbiorę siły.

Gotowa była przysiąc, że odczuł ulgę.

- W takim razie lepiej skorzystam z dzisiejszej słabości. - Poszukał jej miękkich ust i

rozkoszował się nimi, póki Raine sama nie zatraciła się w pocałunku. Gdy wreszcie oderwali

się od siebie, była oszołomiona i rozgorączkowana.

Pozbawiona ciepła jego ramion, zadygotała i potarła ręką obrzmiałe wargi, jakby

chciała z nich zetrzeć wspomnienie jego ust.

- Było aż tak źle?

- Wolałabym już całować się z ropuchą.

Roześmiał się z niedowierzaniem i pogładził ją po policzku.

- Zawsze wiedziałem, że będziesz się musiała całować z wieloma ropuchami, póki nie

znajdziesz swojego księcia.

Siedziała wyprostowana, z lekko odrzuconą w tył głową. Jak mógł się zgrywać, kiedy

jej było tak źle?

- Chciałabym wracać do domu - rzuciła z irytacją.

- Już się robi.

Kiedy ruszyli, Raine doszczętnie wyzuta z sił, z zamkniętymi oczami, zapadła się w

fotel, niezdolna myśleć ani odczuwać. Pragnęła tylko jednego - usnąć i zapomnieć.

Było już po północy, gdy senną i zataczającą się ze zmęczenia Raine Nick wprowadził

do domu. W holu słychać było jedynie tykanie wiekowego zegara, stojącego na półpiętrze

przy schodach. W drzwiach pokoju Nick pocałował ją lekko.

- Wyśpij się, najdroższa. Dobranoc. Rano czekam na odpowiedź.

Szybko umyła zęby, jak kłoda padła na łóżko i momentalnie usnęła.

Budziła się powoli, opornie, nie wiedząc po co, choć witało ją słońce. Leżała i patrzyła

w belkowany sufit, a pamięć stopniowo podsuwała jej kolejne obrazy. Pamiętała wszystko i to

aż za dobrze. Jak mogła okazać się taką idiotką bez charakteru? Obiecywała sobie, że nic

takiego nigdy, przenigdy się już nie powtórzy, że będzie panią swoich uczuć. Och, dlaczego,

dlaczego właśnie teraz, gdy życie zaczynało toczyć się normalnie, Nick wrócił, żeby zburzyć

jej z takim trudem wywalczone poczucie bezpieczeństwa?

Może jednak lepiej będzie zerwać zaręczyny z Kevinem. Byłoby nie fair wikłać go w

małżeństwo, skoro w gruncie rzeczy mało ją obchodził. Tylko czy właśnie w pierwszym

rzędzie nie dlatego zgodziła się za niego wyjść? Dlatego, że nie zależało jej na głębokim

związku? Że Kevin nie był w stanie zranić jej tak, jak zrobił to Nick?

Biedny Kevin. Odczuła prawdziwy wstyd.

Jego uczucie może i nie było zbyt silne, ale zapewne kochał ją tak, jak umiał. I w tej

sytuacji, na mniej niż miesiąc przed ślubem, w fazie daleko zaawansowanych przygotowań,

miała mu powiedzieć, że się pomyliła? A innego wyboru nie miała. Nick był potworem bez

serca. Jeśli uznałby to za konieczne, powiedziałby Kevinowi wszystko. Ale czy naprawdę

gotów byłby zrujnować ojca? Miała wrażenie, że wzajemnie się lubią i szanują. Znowu

poczuła się niepewnie. Ojca znała zbyt dobrze, żeby podejrzewać go o spisek z Nickiem.

Niemożliwe, żeby dla własnego dobra sprzedał ją człowiekowi, którego nienawidziła.

Jak zatem należało postąpić? Ważyła rozmaite za i przeciw, myślała i myślała, aż

rozbolała ją głowa, a mimo to wcale nie była bliższa podjęcia decyzji. Roztrzęsiona i sko-

łowana, wstała z łóżka. Wzięła prysznic, założyła rozkloszowaną spódnicę i top w kolorach

jesieni, skręciła włosy w węzeł na czubku małej kształtnej głowy, zrobiła sobie leciutki

makijaż.

Wiedziała, że Nick czeka na odpowiedź. Przejmował na własność firmę i dom -

wszystko, co kiedyś należało do niej i do ojca. Może nawet te ciuchy, które miała na sobie...

Czyżby? Przecież to tylko on tak twierdził. A jeśli to czysta fikcja, kłamstwo od początku do

końca? Przypuśćmy, że zakładał, iż ona nie zapyta o nic ojca... Zbiegła po schodach,

otworzyła drzwi do słonecznej jadalni i z ulgą zobaczyła, że ojciec jest sam. Nachylony nad

filiżanką, czytał niedzielną gazetę.

Nieco zdziwiony gwałtownością, z jaką weszła, zerknął znad okularów.

- Coś się stało?

- Nie, nie... Zastanawiałam się, czy już wstałeś.

- Ależ naturalnie. Jest po dziesiątej. - Odłożył gazetę, zdjął okulary, sięgnął po

dzbanek i nalał im obojgu kawy. - Pewnie wróciliście wczoraj późno... Spędziłaś wieczór

przyjemnie?

- Bardzo. - Usiadła przy stole.

- Cieszę się, że ty i Nick wreszcie się dogadaliście.

- W jakiej sprawie?

W oczach ojca pojawił się cień zawodu.

- No wiesz... - zaczął niepewnie. - Nick miał pewne plany. Chciał je z tobą omówić.

Plany to on miał, owszem! Jeśli ojciec je znał, to wiedział, jaki jest Nick. A może nie?

- Właśnie dlatego...

- Tato - przerwała, nie wytrzymując rozsadzającego ją napięcia. - Chcę cię o coś

zapytać i proszę, bardzo proszę, bądź ze mną szczery.

- Wal prosto z mostu! - Powiedział to serdecznie, ale czuła, że jest zaniepokojony i

zmieszany.

- Co się dzieje z firmą? Odwrócił wzrok i włożył okulary do futerału.

- Nie jest, niestety, zbyt różowo. Ale nie zawracaj tym sobie głowy. Nick zechciał

wyłożyć trochę pieniędzy i...

- Ile?

- Dość dużo - przyznał jeszcze bardziej zakłopotany. A zatem Nick nie kłamał.

- Miedzy innymi dlatego poprosiłem go, żeby przejął ster na czas mojej

rekonwalescencji. Ma teraz w Anglii również inne interesy, a dobrze jest, gdy pewne sprawy

zostają w rodzinie.

- Można to i tak nazwać. - Uśmiechnęła się nienaturalnie wesoło. - Wczoraj

wieczorem poprosił mnie o rękę. Przyjęłam oświadczyny.

- Bardzo się cieszę!

- Wiem, że to wszystko stało się tak nagle i... - zadrżał jej głos -jakoś będę musiała

powiedzieć Kevinowi, że nasze zaręczyny były pomyłką.

Prawdopodobnie odgadł jej lęk, gdyż pogładził ją po ręce.

- Lepiej przyznać się do tego teraz, dopóki nie jest za późno.

- Nigdy nie lubiłeś Kevina...

- Osobiście nic do niego nie mam. Rzecz w tym, że nigdy nie byłem przekonany, że to

mężczyzna w twoim typie.

- A Nick? Twoim zdaniem pasujemy do siebie jak ulał?

- Nie mam racji?

Dziwiło ją, że tak spokojnie zaakceptował to, co zapewne musiało być dla niego

czymś w rodzaju trzęsienia ziemi.

- Wiedziałeś, że był żonaty?

- Naturalnie, że wiedziałem.

- I nic mi nie... - Zerknęła w okno i nagle umilkła. Zobaczyła dwóch mężczyzn

zbliżających się do siebie z przeciwnych kierunków. Poderwała się z krzesła i wybiegła na

próg.

W lekkich, dopasowanych spodniach i białej trykotowej koszuli Nick wyglądał

zgrabnie i bardzo męsko. Swobodny strój nie osłabiał wrażenia chłodnej wyniosłości, która

najwyraźniej peszyła Kevina, ubranego bardzo starannie w eleganckie spodnie z grubego

materiału, tweedową sportową koszulę i wełniany krawat.

Zdążyła usłyszeć, jak wymieniają kulturalne, acz - przynajmniej ze strony Kevina -

mało serdeczne słowa powitania. Był wyraźnie spłoszony. Czuła, że wszystko przemyślał i

żałował swojej wczorajszej rejterady. Podszedł do niej i jakby chciał wszem i wobec pokazać,

kto tu rządzi, wziął ją w ramiona i mocno pocałował. To najzupełniej nieoczekiwane i nie

leżące w jego naturze zachowanie zbiło Raine z tropu. Minęła dobra chwila, nim oswobodziła

się z jego objęć. - Kevin - powiedziała pospiesznie, łowiąc groźny błysk w oczach Nicka. -

Wejdźmy do środka, muszę z tobą porozmawiać. .. W cztery oczy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wzięła narzeczonego za rękę i pociągnęła do domu. Na szczęście salonik był pusty.

Zamknęła drzwi i wskazując Kevinowi fotel przy kominku, usiadła naprzeciwko.

- Co się dzieje? - zapytał zaalarmowany jej nienaturalnym zachowaniem. - Coś

niedobrego?

- Nie... Tak... Bo... Słuchaj, sama już nie wiem, jak to powiedzieć... Nie mogę za

ciebie wyjść.

Spojrzał na nią mniej więcej z taką miną, jakby oznajmiała mu na przykład, że nie

podoba jej się jego krawat.

- Nie mogę za ciebie wyjść - powtórzyła ostrzej.

- Co ty pleciesz, maleńka? - sprzeciwił się łagodnie. -Jeśli coś cię uraziło, zaraz to

naprawimy.

Zaprzeczyła ruchem głowy.

- Nie, ja...

- To ma związek z twoim kuzynem, tak? - Na przystojnej twarzy Kevina pojawiło się

napięcie. - Od początku czułem, że z tej wizyty wynikną same kłopoty.

- Nick nie ma z tym nic wspólnego. Po prostu doszłam do wniosku, że nasze

małżeństwo byłoby jedną wielką pomyłką.

Somersby odetchnął z wyraźną ulgą.

- To tylko nerwy - oświadczył zdecydowanie. - Nic więcej. Mama ostrzegała mnie, że

to się zdarza. Często kobietę przed samym ślubem opadają wątpliwości. Z moją siostrą też tak

było. Ale za dzień czy dwa wrócisz do równowagi i...

- Niestety. To nie są żadne chimery - przerwała gwałtownie. - Przykro mi, naprawdę

nie mogę zostać twoją żoną.

- Czy... - Zdjął okulary, otarł czoło nieskazitelnie czystą chusteczką. - Chodzi o to,

że... hm... Niepokoi cię fizyczny aspekt naszego związku?

- Nie, oczywiście, że nie - odpowiedziała, pąsowiejąc.

- Wiesz dobrze, żabko, że nie musisz się o to martwić - zapewnił zażenowany. - Ja...

- Nie o to chodzi - przerwała, nie dając mu dojść do słowa. - Po prostu pobierając się,

popełnilibyśmy błąd. Nie pasujemy do siebie, nie byłabym dla ciebie dobrą żoną.

Powaga, z jaką mówiła, sprawiła, że coś wreszcie zaczęło do niego docierać.

Zaniepokoił się na dobre, ale jeszcze nie potrafił uwierzyć w to, co usłyszał.

- Lorraine, ty tak nie myślisz. Boisz się może, ale do jutra...

- Przemyślałam to dokładnie. Nie zostanę twoją żoną. Jest mi tylko przykro, że pewne

sprawy uświadomiłam sobie zbyt późno.

Popatrzył na nią, jakby otrzymał cios w brzuch. Poczerwieniały mu uszy, w

wodnistych oczach pojawiło się przerażenie.

- Słuchaj... Rozesłaliśmy już przecież zaproszenia. Jak tak można.

- Przepraszam - wyszeptała.

Kevin zerwał się z fotela.

- Co powie moja matka?! Wyobrażasz sobie? Lorraine, proszę... Nie możesz mi tego

zrobić! Wszyscy znajomi będą się ze mnie nabijać.

- Nie chcę, żebyś cierpiał - powiedziała szczerze.

- Skoro tak, to daj spokój fanaberiom i szykuj się do ślubu. Matka nigdy o niczym się

nie dowie.

- To nie są fanaberie - powtórzyła znękana. - Nie mogę za ciebie wyjść.

- A to dlaczego? Co takiego zrobiłem, że mnie tak traktujesz?!

- Nic nie zrobiłeś. To wszystko przeze mnie.

- No, to weź się w garść. Jestem pewien, że potrafimy rozwiązać każdy problem.

Rozmowa utrzymana w podobnym tonie przeciągała się w nieskończoność. Kevin to

wycofywał się, to przekonywał, coraz bardziej zdesperowany i zgniewany, a Raine z uporem,

o który by się nie posądzała, trwała przy swoim. Była już bliska łez, gdy rozległo się

niecierpliwe pukanie i w drzwiach stanął Nick w towarzystwie łaszącego mu się do nóg kota.

- Pakujesz się w sam środek prywatnej rozmowy - warknął rozwścieczony Kevin.

Calib czmychnął do pokoju, wskoczył na oparcie fotela Raine i znieruchomiał jak

posążek.

- Nick, proszę cię, zostaw nas samych. - Była u kresu wytrzymałości nerwowej i bała

się kłótni.

Nick jednakże wszedł do środka, stanął w lekkim rozkroku, włożył ręce do kieszeni i

twardo zmierzył się wzrokiem z Kevinem.

- Skoro nie ma to nic wspólnego z tobą, to bądź łaskaw wyjść stąd i... - wycedził

Somersby.

- Przykro mi, chłopie - odparował Nick, naśladując akcent Kevina - ale tu chodzi

właśnie o mnie.

- Nie wierzę. Lorraine utrzymuje, że...

- Najwyraźniej cię oszczędza - uciął cierpko Nick. -Chyba lepiej będzie, jak ci to

oddam. - Wyjął rękę z kieszeni i rzucił w jego stronę mały, błyszczący przedmiot. Kevin

wykazał się refleksem, złapał go w powietrzu i otworzył dłoń, tępo wpatrując się w

pierścionek z diamentem.

Nick przytulił Raine.

- Powiedz mu - nakazał.

- Wychodzę za Nicka.

Zapadła cisza. Somersby bez słowa schował pierścionek do kieszeni. Z kocią przekorą

Calib dał susa na podłogę i przebiegł mu miedzy nogami, prawie go przewracając. Roz-

wścieczony do ostateczności Kevin wymierzył zwierzakowi kopniaka, na szczęście nie

trafiając. Wyszedł, trzaskając drzwiami. Nick zagwizdał cicho.

- Ruszyło go!

Raine usiadła i ukryła twarz w dłoniach.

- Strasznie go musiałam zranić. Nick chrząknął sceptycznie.

- Często ci mówił, że cię kocha? Cisza starczyła za całą odpowiedź.

- No widzisz... To tylko urażona duma. No już - pociągnął ją za nadgarstki, by wstała.

- Przestań się nim dręczyć. To za mnie wychodzisz za mąż.

- Tylko dlatego, że nie mam wyboru.

- Może gdybyś umiała zapomnieć...

- Zapomnieć? - Roześmiała się gorzko. - Pamiętam każdą minutę, każdą godzinę,

każdy dzień. I z każdą chwilą bardziej cię nienawidzę.

Jakieś uczucie - gniew, a może przestrach? - sprawiło, że Nickowi pociemniały oczy,

ale ton, jakim się odezwał, był niewzruszony.

- A nienawidź sobie, ile chcesz, bylebyś tylko ze mną spała.

W tym, co powiedział, było tyle okrucieństwa, że aż zacisnęła oczy i zadygotała.

Ślub zaplanowali na 31 października w malowniczym kościółku w Lopsley.

Uroczystość miała być bardzo skromna, ograniczona do przyjęcia w niewielkim gronie. Nick

odwołał Finna Andersona z podróży służbowej i poprosił go na drużbę. Druhną Raine miała

zostać jej dawna koleżanka szkolna Margo Fleming.

Tygodnie poprzedzające ślub były dla Raine istnym koszmarem. Zgodnie z radą

Nicka: „Nie tłumacz się i nie przepraszaj”, skontaktowała się ze wszystkimi gośćmi

zaproszonymi do Mayfair, powiadomiła oficjalnie, że ślub się nie odbędzie. Wysłała też do

Kevina i jego matki kartkę, prosząc o wybaczenie i biorąc na siebie całą winę za przykrości,

które na nich spadły. Załączyła też opiewający na pokaźną sumę czek - podarunek Nicka - na

pokrycie ewentualnych poniesionych już kosztów.

Lady Somersby odpowiedziała gorzkim listem. Nazwała Raine osobą „kompletnie

niemoralną” i stwierdziła, że jej syn miał doprawdy ogromne szczęście, iż udało mu się wy-

plątać z tej „żałosnej afery”. Przypominając sobie swoje zachowanie w samochodzie Nicka,

Raine nie potrafiła się uwolnić od poczucia winy i świadomości, że spotkała ją do pewnego

stopnia zasłużona krytyka.

Z Nickiem widywała się stosunkowo rzadko. Dopiął tylko tego, że pojechali razem

wybrać zaręczynowy pierścionek, staroświeckiej roboty cacko z szafirowym oczkiem, i

złożyli wizytę pastorowi. Później jakby celowo jej unikał. Pozory uczucia okazywał

wyłącznie w obecności Ralpha. Często pracował do późna, a po kolacji obaj panowie

zasiadali do szachów.

Raine aż wzdrygała się na myśl o miodowym miesiącu i stanowczo opierała się

wszelkim planom wyjazdu.

- Chcesz, żeby ojciec domyślił się w końcu, że coś tu jest nie tak? - zganił ją pewnego

wieczoru Nick. - Na co masz ochotę? Francja, Włochy, Szwajcaria?

- Jest mi naprawdę wszystko jedno, byle tylko nie był to Paryż. - Do Paryża mieli

pojechać z Kevinem. - A w ogóle, to wybierz sam. Lubię niespodzianki - dodała z przylepio-

nym uśmiechem na widok wchodzącego do pokoju ojca.

- Jeśli prędko sama się na coś nie zdecydujesz, gotów jestem tak właśnie zrobić -

powiedział Nick z błyskiem w oczach.

- Ho, ho - zachichotał ojciec. - Uważaj, dziewczyno. Odkąd, jak powiadał, ona i Nick

„zeszli się ze sobą”, stał się innym człowiekiem. Odmłodniał, poweselał, spadło mu ciśnienie.

Doktor Broadbent potwierdził, że stan zdrowia jego pacjenta znacznie się poprawił. Raine

mogła za to jedynie dziękować Bogu.

Mimo że październik się kończył, utrzymywała się ładna pogoda. Dzień, w którym

mieli się pobrać, wstał jasny, słoneczny i tylko w powietrzu czuło się jesienny już chłodek.

Zaraz po śniadaniu zjawiła się Margo.

- Trzeba się szykować - zaświergotała, odstawiając masę pudełek i toreb, w których

przyniosła własne stroje i kosmetyki. Poszły do pokoju, ale mimo zaraźliwej radości przyja-

ciółki Raine nie potrafiła się zdobyć nawet na uśmiech. Blada i milcząca, stała jak manekin,

gdy Margo, cała w skowronkach, pomagała jej włożyć ślubną suknię z surowego jedwabiu i

upinała woalkę do skromnego wianka.

Usłyszały samochód.

- Pan młody i drużba już wyjeżdżają! - Margo podbiegła do okna.

- Ale ty nie patrz! Jak się swojego przyszłego zobaczy wcześniej niż w kościele,

zapowiada to ponoć nieszczęście... O, matko! Ależ to piękne chłopaki... Pan Anderson

pochodzi zdaje się z Bostonu... Przyjechał z żoną?

- Nie. O ile mi wiadomo, jest kawalerem.

- Długo tu pobędzie?

Finna Andersona Raine poznała dopiero ubiegłego wieczoru. Zapamiętała uścisk jego

dłoni - ciepły i przyjazny - i uśmiech, który nie wiadomo dlaczego wydał się jej dziwnie

znajomy.

- Odlatuje do Stanów chyba już jutro po południu.

- Szkoda - westchnęła Margo. - Dawno już nie widziałam tak przystojnego faceta,

prócz twojego Nicka oczywiście.

Należało jeszcze koniecznie sprawdzić, czy, jak każe tradycja, panna młoda ma na

sobie coś starego, coś pożyczonego i coś niebieskiego, i mogły jechać. Małą wiązankę z

kremowych różyczek z przydomowej szklarni ułożyła Margo. W drzwiach odwróciła się

jeszcze.

- Nie zapomnij opuścić woalki.

Kiedy wyszła, Raine przejrzała się w lustrze. Lśniące czarne włosy opadające na

ramiona, twarz blada jak ściana... Z lustra patrzył na nią ktoś obcy i bardzo wystraszony.

To, że Nick zachowywał się ostatnio tak chłodno i z dystansem, bardzo ją przygnębiło

i chociaż skrupulatnie szykowała się do uroczystości, nadchodząca ceremonia wydawała się

jej odległa i nierzeczywista jak zły sen.

I oto nagle wszystko stało się aż za bardzo realne.

Patrząc w lustro, przypomniała sobie, jak Nick porównał ją do Pani z Shalott,

nieszczęsnej bohaterki poematu Tennysona, i zacytowała na głos:

Opadła zasłona i spłynęła w dół Zwierciadło pękło na pół Klątwa zawisła nade mną.

Rozległo się pukanie i do pokoju wszedł ojciec, ubrany w jasnoszary garnitur. Ujął ją

za ręce.

- Błogosławię cię... Wyglądasz zupełnie jak kiedyś twoja matka. Jesteś tak samo

piękna.

- Powiedział: Och, jakże cudne jej oblicze a Bóg łaskawy użyczył jej wdzięku -

wyrecytowała cicho, prawie nieświadomie.

- Co mówisz? - zdumiał się ojciec. Momentalnie wzięła się w garść.

- Przepraszam. Nie wiadomo dlaczego chodzą mi po głowie strofy z „Pani z Shalott”.

- Z czymś ci się kojarzą?

- Nie, nie. - Zmusiła się do uśmiechu. - To tylko nerwy.

- Nerwy, nie nerwy, pora jechać. - Nagle przyjrzał się jej z troską. - Chyba że

zmieniłaś zdanie.

Nie było już odwrotu. Pokręciła głową.

- Kochasz Nicka, prawda? - Spojrzał jej prosto w oczy, jakby jeszcze nie pozbył się

wątpliwości.

- Kocham - skłamała i w tym samym momencie zrozumiała, że mówi prawdę. - Nigdy

nie przestałam go kochać.

Wreszcie przyznała się do tego przed sobą, choć nie było to takie proste. Z tą miłością

szły w parze gorycz, nienawiść i bezsilny gniew. Siła tych uczuć wstrząsnęła nią do głębi.

- Dzięki ci, Boże - szepnął ojciec. - Jeśli go kochasz, wszystko się ułoży.

Znajomy kościół, stary i piękny, z łukowym sklepieniem i witrażami w oknach, pełen

był słońca, kwiatów i Bacha. Zobaczyła najpierw Marthę, ożywioną, siwowłosą, w jesionce z

futrzanym kołnierzem i w kapelusiku z piórkiem. Wokół kościoła zebrała się garstka gości.

Wszystkie myśli Raine skupiły się jednak na panu młodym. Na jego widok zamarło jej serce.

Obłędnie przystojny w odświętnym ciemnoszarym garniturze, patrzył, jak zbliża się do niego,

prowadzona przez ojca. Kiedy podeszli, wyciągnął rękę i przygarnął ją do siebie. Na jego

twarzy malował się wyraz triumfu i satysfakcji. Gdy w trakcie nabożeństwa pastor zadał

pytanie: „Czy chcesz wziąć tę oto kobietę za żonę?”, w kościele zrobiło się cicho, jak makiem

zasiał. Raine, jak we śnie, usłyszała mocny głos Nicka:

- Tak, chcę.

- Czy chcesz wziąć tego oto mężczyznę...

Nie mam wyboru, myślała. Muszę przez to przejść - dla ojca. Uniosła głowę i

odpowiedziała wyraźnie:

- Tak, chcę.

Wsunął jej na palec obrączkę, uniósł woalkę i pocałował w usta. Wargi miał tak samo

chłodne jak oczy.

Podpisali akt zawarcia małżeństwa i oto stali już w blasku słońca przed kościołem, a

fotograf, który zjawił się nie wiadomo skąd, pstrykał zdjęcia zmierzającym do samochodów

gościom. Mniej niż pięć minut później znaleźli się przed „Ye Olde Flying Horse”,

szesnastowiecznym budyneczkiem na rynku Lopsley. W niedużej restauracji czekały już na

wszystkich pyszne zakąski i schłodzony szampan.

Pan młody okazał się mało towarzyski, podczas gdy oboje drużbowie i ojciec panny

młodej uwijali się dosłownie jak w ukropie. Jeśli nawet pannie młodej rozmowa przychodziła

z trudnością, a jej uśmiech był nieco wymuszony, chyba i tak nikt tego nie zauważył.

Stojąc u boku męża i dopijając drugi już kieliszek szampana, Raine uznała, że być

może sekret przetrwania tkwi w umiejętności radzenia sobie z chwilą bieżącą. Gdybyż tylko

umiała nie wybiegać myślami naprzód... Drżąc, wzięła z tacy kolejny kieliszek. Zaczynała się

czuć dziwnie lekko. Upiję się, pomyślała, gdy nagle przyszło jej do głowy, że... Ależ tak,

przetrwać da się wszystko; trzeba jedynie okazać siłę woli. Nick wymusił na niej małżeństwo,

ale nie mógł nakazać, żeby z nim sypiała. Postawi sprawę jasno, powie, że sobie tego nie

życzy. Jakież to proste...

- Nic nie jesz. - To mówił chyba on, bo któżby inny.

- No to co?

- Przyniosę ci coś. - Ściągnął brwi i chciał jeszcze coś dodać, lecz podeszła do nich

Martha.

- Aleś ty śliczna - uśmiechnęła się wzruszona do Raine. - Tato jest z ciebie dumny... -

Objęły się serdecznie.

- Wszystko gotowe? - zapytał Nick.

- W najdrobniejszych szczegółach - potwierdziła gosposia, podając mu jakiś klucz, ale

nim zdążyła się rozgadać, zajął się nią Ralph. Włożył jej kieliszek do ręki, objął ramieniem i

poprowadził do bufetu.

- Szampana? - Do młodej pary zbliżył się drużba.

- Chyba już podziękujemy - odpowiedział Nick. - Zostało nam niedużo czasu.

- Że co? - bąknęła Raine, gdy Finn częstował Margo. Czuła, że plącze się jej język.

- Zaraz będziemy się musieli zbierać. Wyjeżdżamy w podróż poślubną... Pamiętasz

chyba nasze rozmowy.

- Tak, tak, ale... Nie jestem spakowana.

- Zrobiła to za ciebie Martha. Twoja walizka jest już w bagażniku taksówki. Martha

przyniosła ci też ubranie na podróż. Tam jest pokoik, gdzie możesz się przebrać. Chodź,

pomogę ci wyplątać się z tej sukni.

W jednej chwili wyparowała z niej pijacka pewność siebie. Zerknęła w bok i

zobaczyła Margo i Finna zatopionych w rozmowie. Prawie stykali się głowami.

- Sama sobie poradzę.

- Wątpię. - Odstawił puste kieliszki i wziął wiązankę. - Trzeba sporej precyzji, żeby

rozpiąć te wszystkie guziczki, a tobie, zdaje się, troszeczkę trzęsą się ręce. Z moją pomocą

pójdzie ci szybciej. Przebierzesz się, a potem pozostanie ci już tylko pożegnać gości z miną

szczęśliwej panny młodej.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

I tak to właśnie wyglądało. Ucałowała ojca, Nick uścisnął mu dłoń, pożegnali się ze

wszystkimi i w deszczu ryżu i różanych płatków przeszli brukowaną uliczką do czekającej

taksówki. Raine zatrzymała się jeszcze na chwileczkę i rzuciła swoją wiązankę tak, żeby

złapała ją Margo. A potem odjechali, uśmiechając się i machając do grupki osób żegnających

ich w październikowym słońcu.

Kiedy nie trzeba już było nic udawać, skończyły się pozory szczęścia. Raine milczała.

Dobrze wiedziała, co ją czeka. Gdyby jeszcze nie ta zmysłowa fascynacja mężczyzną, który

został jej mężem, chociaż ani jej nie kochał, ani nawet nie szanował...

Nick wziął ją za rękę.

- Raine, posłuchaj... Jesteśmy teraz mężem i żoną, na dobre i na złe. Czemu nie

mielibyśmy się postarać, żeby było nam razem dobrze?

- Żartujesz chyba! - krzyknęła z ogniem w oczach. - To tak, jakby mówić niewinnie

powieszonemu, żeby spróbował znaleźć jaśniejsze strony w swojej sytuacji.

- Tak być nie musi - odparł spokojnie. - Wiesz tak samo dobrze jak ja, że moglibyśmy

być szczęśliwi. Lubimy ze sobą przebywać, w wielu sprawach mamy zbliżony gust, a seks

jest mocną stroną naszego związku. Co do reszty, konieczny jest kompromis. Po co mamy

zrobić sobie z życia piekło? Lepszy byłby pakt o nieagresji.

- Co ty powiesz! - Wyrwała mu rękę.

- Gdybyś tylko przestała się szarpać i popatrzyła na sytuację rozsądnie...

- Twoim zdaniem rozsądnie z mojej strony byłoby zgodzić się na rolę zabawki, póki ci

się nie znudzę? Nie, dziękuję. Wolę już wojnę.

- No cóż - powiedział z kamiennym wyrazem twarzy. - Pozostaje mi więc jedynie

przekonać cię, że zwycięzcą będę ja.

Linia frontu została nakreślona. Lecieli do Bostonu.

Samolot wystartował o czasie. Raine, którą z napięcia i od nadmiaru szampana

rozbolała głowa, pożegnała hałaśliwe Gatwick z prawdziwą ulgą. Po burzliwej rozmowie w

taksówce Nick zaczął znów odnosić się do niej z uprzejmą obojętnością. Dziwne, ale wcale

jej to nie cieszyło. Z udawanym zainteresowaniem czytała jakieś romansidło, które kupił jej

na lotnisku. Miała jednak taki mętlik w głowie, że nie potrafiła ani się skupić, ani zdrzemnąć,

ani nawet wmusić w siebie podanego posiłku.

Bostoński międzynarodowy port lotniczy znajduje się na półwyspie. Kiedy samolot

podchodził do lądowania, widać było mosty na Charles River i roziskrzony dywan świateł.

Podczas swej pierwszej wizyty Raine zakochała się bez pamięci w tym wspaniałym mieście,

zwanym niegdyś „kolebką wolności”.

Taksówka podjechała pod dom przy skwerze Mecklenburg, drzwi otworzyły się i

schody zalało światło. Tak samo jak wtedy... Przez sekundę Raine wydawało się, że zaraz

wyjdzie do nich stryj Harry. Zamiast niego ukazała się jego gosposia, pani Espling. Gdy Nick

płacił taksówkarzowi i wyjmował bagaże, przywitała się z nią serdecznie.

- Bardzo się wszyscy ucieszyliśmy na wiadomość o ślubie - powiedziała. - W imieniu

całego personelu pragnę złożyć pani najlepsze życzenia. Zdrowia, szczęścia, pomyślności!

Ale - dodała z nutką niepokoju - czy lot przebiegł bez problemów? Wygląda pani mizernie...

- Trochę mnie to wszystko zmęczyło - przyznała Raine. - Jeśli chciałaby pani pójść od

razu na górę, to...

- Owszem.

- Zaraz przyniosę coś do jedzenia.

- Nie, nie, dziękuję. Proszę sobie nie robić kłopotu. Chciałabym się tylko położyć.

- To pewnie ta różnica stref czasowych tak się dała pani we znaki - stwierdziła pani

Espling, wchodząc razem z nią po schodach, ale gdy Raine skręciła automatycznie w stronę

pokoju, który zajmowała w ubiegłym roku, dotknęła jej ramienia i pokierowała do

małżeńskiej sypialni. Zaraz potem szczupły, jasnowłosy młodzian, w którym rozpoznała syna

gospodyni, przyniósł jej walizkę i postawił na rzeźbionej komódce w nogach łóżka.

Spojrzała na królewskich rozmiarów łoże, zapewne to samo, które jeszcze niedawno

Nick dzielił z Tiną, i raptem - ale niestety znacznie, znacznie za późno - pożałowała, że to nie

ona wybrała miejsce na miodowy miesiąc. Wolałaby wszystko, byle nie Boston.

Roztrzęsiona otworzyła walizkę. Odłożyła na bok kremową atłasową koszulę nocną i

cieniutki peniuar, które Martha świadomie umieściła na samym wierzchu razem z kosme-

tyczką, i robiąc bałagan w rzeczach, wyciągnęła bawełnianą koszulę i stary szlafrok.

Wróciwszy z łazienki, zgasiła lampę, położyła się do łóżka, zamknęła oczy i starała się nie

myśleć, co ją czeka. Może gdyby spała, kiedy przyjdzie Nick... Mizerna to była nadzieja, ale

uczepiła się jej jak ostatniej deski ratunku. Mimo obezwładniającego zmęczenia, nie mogła

usnąć. Sen nie chciał jej zmorzyć i napięta, u kresu wytrzymałości nerwowej, czekała,

czekała, czekała.

Wszedł cicho. Jego obecność zdradziło jedynie lekkie naciśnięcie klamki. Na dywan

padła smuga światła. Zapalił lampkę przy łóżku.

- Wiem, że nie śpisz - szepnął jej do ucha - więc nie udawaj. Chyba że chcesz, żebym

postąpił z tobą jak książę ze Śpiącą Królewną.

Roześmiał się miękko, gdy uniosła powieki.

- Boli cię głowa?

- Tak. - Pomyślała, że Nick zaraz zacznie kpić i powie, że zna te numery.

- No, to usiądź. - Podał jej kubek gorącego mleka doprawionego brandy.

- Nienawidzę gorącego mleka!

- Weź to. - Wcisnął jej w dłoń dwie pigułki. - Głowa przestanie cię boleć i szybciej

zaśniesz... Chyba że wolisz, żebyśmy, jak się to nieładnie mówi, skonsumowali nasze

małżeństwo jeszcze tej nocy - dodał z uśmiechem, spostrzegając jej zaskoczenie.

Szybko połknęła tabletki i zaczęła pić mleko. Uśmiechnął się, tym razem drwiąco.

- Ochoty wielkiej nie widzę. A ponieważ najwyraźniej nie jesteś w formie...

- Zastanawiam się, czy tego nie wykorzystasz. Byłabym łatwą zdobyczą.

Zgniewała go wyraźnie, ale kiedy się odezwał, jego głos brzmiał spokojnie:

- Łatwe zdobycze nie budzą we mnie szczególnego entuzjazmu, a z tobą... no cóż,

nastawiam się na piękną walkę.

Wiedziała, że jest zawzięty, ale z natury był człowiekiem dumnym. Postanowił, że

wygra walkę, więc musiało to być zwycięstwo w wielkim stylu, a jakież to zwycięstwo, gdy

przeciwnik popija mleko i pada ze zmęczenia. Irytował ją potwornie tą zdolnością panowania

nad sobą, umiejętnością czekania. Dawał jej wolność, ale zamiast się z tego cieszyć, czuła się

jedynie jeszcze bardziej rozstrojona.

Wyjął kubek z jej ręki i odstawił na szafkę.

- A może jednak byłoby lepiej, gdybyśmy się kochali dzisiaj? Rano mogłabyś

powiedzieć, że byłaś zbyt zmęczona, żeby mi się oprzeć?

Doprawdy szokował ją tym odczytywaniem jej nawet nie do końca uświadamianych

myśli.

- Ja w ogóle nie życzę sobie żadnych zbliżeń z tobą. A już zwłaszcza na tym łóżku...

- Niewygodne?

- Wygodne, niewygodne, to bez znaczenia. Po prostu nie mogę znieść myśli o tym,

że...

- Że spałem tu z Tiną? O to możesz być spokojna. Na tym łóżku nikt nigdy ze mną nie

spał.

Odczuła tak ogromną ulgę, że jej piękne zielone oczy zwilgotniały nagle i dwie

ciężkie łzy stoczyły się powoli po policzkach. Nick nachylił się i z czułością otarł je

kciukiem. Wstrzymała oddech nie wiedzieć czemu - może z napięcia, a może dlatego, że ta

ulotna chwila dała jej przedsmak tego, jak mogłoby potoczyć się ich pożycie.

- No, uspokój się, nie trzeba... - Otoczył ją ramionami i zaczął lekko kołysać. - Jeśli

nie uśniesz do czasu, aż się wykąpię - zagroził łagodnie, układając ją jak dziecko - to uważaj,

bo jeszcze podkusi mnie licho i będę się z tobą kochał do białego rana.

Kiedy Raine obudziła się, w głowie huczała jej tylko jedna myśl: spali razem! Była w

wielkim łożu sama, ale obok niej leżała zmięta kołdra i wygnieciona poduszka. Niebieskie

aksamitne zasłony były odciągnięte. Przez wysokie drzewa, rosnące przy skwerze,

przeświecało słońce. Spojrzała na swój maleńki złoty zegarek. No, ładnie... Przespała blisko

dobę. Ból głowy minął, czuła się znowu sobą i była przeraźliwie głodna.

Zupełnie jakby myśl potrafiła czynić cuda, drzwi otworzyły się i wszedł Nick ze

śniadaniem na tacy.

- Lepiej się czujesz? Mam nadzieję, że jesteś wreszcie głodna.

- Owszem. - Umknęła mu wzrokiem, gdy stawiał tacę na jej kolanach.

- To dobrze. Proszę.

Podniósł pokrywkę półmiska. Zapachniało jajecznicą na kruchutkim bekonie. Obok

leżała góra tostów wielkości dłoni, stał brązowy dzbanuszek z klonowym syropem i dwie

identyczne filiżanki, ale nakrycie było tylko jedno.

- A ty? Nie jesz? - Poczuła się nieswojo na myśl, że Nick będzie tak siedział i tylko się

przyglądał.

- Jadłem śniadanie godzinę temu. Ale kawę wypiję z tobą chętnie.

Nalał kawę do obu filiżanek i podszedł ze swoją do okna. Wdzięczna za to, że

zachował się taktownie, rzuciła się na jedzenie. Spałaszowała prawie całą jajecznicę i nie

przejmując się tym, że miesza pikantne ze słodkim - czego Amerykanie na ogół unikają -

zakończyła śniadanie tostem z syropem.

- Dziękuję, to było pyszne. - Westchnęła błogo. Patrząc Raine w oczy, Nick uniósł jej

dłoń i oblizał po kolei słodkie od syropu palce, a potem delikatnymi, drobnymi muśnięciami

zlizał słodycz z jej warg. Zagrały w niej zmysły, kiedy jednak podała mu usta do pocałunku,

powiedział miękko:

- Ostrzegam cię uczciwie. Jeśli się raz pocałujemy, wrócę pod kołderkę i będę się z

tobą kochał przez cały dzień. Mam cię pocałować? Chcesz?

Pragnęła tego każdym nerwem, ale zapanowała nad sobą. Dlaczego znowu dawał jej

możliwość wyboru? Zachowywał się tak, jakby zależało mu na uniknięciu oskarżenia o to, że

ją do czegokolwiek przymusza. Tyle że gdyby udało mu się skłonić ją do przyznania, że to

ona go pragnie, miałby zwycięstwo w kieszeni. A zatem nie wolno jej było przyznać się do

własnych najgłębszych pragnień.

- Raine... Chcesz?

- Nie! - zaprzeczyła nieswoim głosem.

- W takim razie - odsunął się - trzeba będzie spędzić ten dzień inaczej. Co byś chciała

robić?

- Chciałabym wyjść z tego domu i nigdy cię już nie oglądać. A ponieważ to

niemożliwe, jest mi dokładnie wszystko jedno.

- Będą ci potrzebne ubrania. Powiedziałem Marcie, żeby zapakowała tylko

podstawowe rzeczy, proponuję więc, żebyśmy się wybrali po zakupy, a przy okazji

przypomnisz sobie Boston.

Wezbrał w niej z nową siłą żal do niego za to, że za cel podróży wybrał miejsce, które

- o czym, musiał wiedzieć - budziło w niej najgorsze wspomnienia.

- Nie mam ochoty. - Odwróciła wzrok.

- Rozumiem, że nieszczególnie cię obchodzi, jak i gdzie spędzimy miodowy miesiąc.

- Skąd wiesz? - wycedziła słodko.

- Jakoś nie widać, żeby rozpierała cię radość.

- Wyobrażałeś sobie, że będzie inaczej? Nick uśmiechnął się blado.

- Jeśli dobrze sobie przypominam, kategoryczny sprzeciw wzbudzała w tobie jedynie

perspektywa wyjazdu do Paryża. Boston kiedyś bardzo ci się podobał.

- Ale tym razem wybrałeś go wręcz za karę - powiedziała rozżalona.

- Wybrałem go, żebyśmy mogli dzień czy dwa odpocząć, pobyć tylko we dwoje.

Myślałem, że łatwiej ci tu będzie oswoić się z sytuacją i...

Roześmiała się sarkastycznie.

- Uważasz, że kiedykolwiek oswoję się z faktem, że dałam się zmusić do małżeństwa

z kimś, kogo nienawidzę?

Wyraźnie starał się zachować cierpliwość.

- Nie musimy siedzieć w Bostonie. Chcesz, to wyjedziemy, choćby dziś... Raine... Nie

ma sensu tak się kłócić. Proszę cię jedynie o odrobinę dobrej woli po to, żeby nasza podróż

poślubna przebiegła możliwie najprzyjemniej. Po prostu powiedz, dokąd chciałabyś pojechać.

Gdy po raz kolejny odęła się i zrobiła ironiczną minę, potrząsnął nią lekko.

- Słuchaj... Nie chcę, żebyś znienawidziła mnie jeszcze bardziej, więc.

- Bardziej już chyba nie potrafię.

- W porządku. W takim razie nie mam nic do stracenia.

- Nic - przytaknęła zjadliwie. - Jest mi dokładnie wszystko jedno, gdzie spędzimy te

parę tygodni. Piekło wszędzie jest takie samo.

Zacisnął boleśnie palce na jej ramionach i nagle, jakby się obawiał, że zrobi coś złego,

puścił ją i wstał.

- No to pięknie. - Wyczuła, że ogarnia go furia. - Chcesz piekła, to postaram się nie

sprawić ci zawodu.

- Nick, ja... - zaczęła przerażona, uświadamiając sobie, że przebrała miarę, ale

wyszedł, głośno zamykając drzwi.

Roztrzęsiona wyskoczyła z łóżka, wyjęła z walizki świeżą bieliznę, sukienkę z

wełenki i półbuty na wysokim obcasie. Należało koniecznie załagodzić sytuację. Szybko

ubrała się i zamierzała już pójść do niego, gdy raptem, przechodząc przez sypialnię,

zorientowała się, że jej walizka znikła. Odczuła nagły niewytłumaczalny niepokój. Nie

wariuj, skarciła się w duchu. Na pewno służąca albo sama pani Espling chciała zrobić porzą-

dek. Zeszła po schodach i od razu w holu natknęła się na Nicka. Trzymał w ręku jej torebkę i

ciepłą, długą kurtkę.

Albo czytał w jej myślach, albo sam zdecydował, że jednak pojadą do centrum. Bez

słowa podprowadził ją do dużego auta. Było wygodne i wyposażone w klimatyzację.

Przez pewien czas, gdy jechali malowniczymi uliczkami Beacon Hill, spokojnie

oglądała widoki za szybą. Nagle coś obudziło jej czujność. Nick w ogóle się nie odzywał.

Cisza panująca w samochodzie stawała się nie do zniesienia.

- Zwykle nie jeździsz tym autem - odezwała się, żeby cokolwiek powiedzieć.

- Służy mi do podróżowania zimą.

- A co to za marka?

- Cherokee Chief.

- Pytam, bo pomyślałam, że to trochę dziwne wybierać się takim autem po zakupy.

- Nie jedziemy po zakupy.

Zrozumiała. Skończyły się żarty. Jej dotychczasowy niepokój przemienił się w

prawdziwy strach.

- A dokąd?! - rzuciła ostro.

- W podróż poślubną. - Zerknął na nią spod długich, ciemniejszych od włosów, lecz

złotawych na końcach rzęs.

A zatem to dlatego z pokoju znikły jej rzeczy i walizka! Oczywiście, jak mogłam tego

nie przewidzieć, pomyślała z bijącym sercem, jeszcze nie do końca tracąc nadzieję, że myli

się w swych przeczuciach.

- Dokąd? - wydusiła.

- Zgadnij. - Spostrzegła, że skrzywił się w okrutnym uśmiechu. Kpił z niej w żywe

oczy.

Nie, pomyślała rozgorączkowana. Do Sowiej Zatoczki nie wrócę za nic. Rok temu tak

wyobrażała sobie raj, ale teraz wspomnienia związane z tym miejscem były wręcz nie do

zniesienia.

- Nick, proszę cię - powiedziała z paniką w głosie. - Pojadę wszędzie, wszędzie, byle

nie tam.

- Dałem ci wolność wyboru - stwierdził beznamiętnie, gdy przejechali mostem przez

Charles River i skręcili na autostradę biegnącą wybrzeżem Nowej Anglii do Maine.

-Powiedziałaś, że piekło jest wszędzie takie samo. Pozwól zatem, moja droga żono, że zrobię

je tam, gdzie zechcę.

Sama ściągnęła na siebie to nieszczęście, nie odezwała się więc ani słowem.

- Nie zamierzasz mnie błagać?

- Coś by to dało?

- Nie, ale miałbym przynajmniej satysfakcję.

- Figa z makiem - odburknęła bez zastanowienia, powtarzając jedno z ulubionych

powiedzonek Margo.

Wybuchnął śmiechem.

- Wreszcie trochę humoru. Jest nadzieja, że się kiedyś rozchmurzysz, a jak już, to... -

Puścił do niej oko. - W Sowiej Zatoczce będziemy zupełnie sami. W promieniu kilku

kilometrów nie ma żywej duszy.

- Usiłujesz mnie przestraszyć...

- Jak widzę, z powodzeniem. Ale - zerknął w jej stronę - nie masz się czego bać.

Zdrzemnij się lepiej. Do Bangoru jedzie się mniej więcej pięć godzin, a potem minie jeszcze

trochę czasu, nim dotrzemy na miejsce.

Pomyślała o drogach, po których jeździły jedynie platformy z drzewem, o leśnych

ostępach i kompletnym bezludziu. Ogarnął ją lęk.

- Do tego czasu zrobi się zupełnie ciemno...

- Mamy mocne światła, a w puszczy czuję się niemal jak w domu.

Nick nigdy nie przestawał jej zdumiewać. Wydawał się kimś, kto realizuje się w

mieście, w wielkim świecie. Stryj Harry opowiadał jej jednak, że jako bardzo młody

mężczyzna Nick spędził dużo czasu w bazach przy wyrębie lasu. To tam nabrał tężyzny,

harując fizycznie jak wszyscy pozostali robotnicy, i zapracował na szacunek swoich

przyszłych podwładnych. Sam stryj również kochał dziką przyrodę. Opowiadał, że przed laty

sporo z Nickiem wędrowali i pływali kajakiem, docierając czasem do samych mateczników.

Mateczniki... Stare, prawie już zapomniane słowo. Poczuła dreszcz emocji, ale szybko

odechciało się jej romantycznych uniesień.

Miała przed sobą całe pięć godzin. Jeśli przez ten czas potrafiłaby jakimś cudem

namówić Nicka na nocleg w Bangorze, to rano może nie byłby już taki zawzięty... Chociaż

przespała całą dobę, musiała się chyba w którymś momencie zdrzemnąć, gdyż kiedy

podniosła ciężkie powieki, spostrzegła, że słoneczna, łagodna aura zmieniła się nie do

poznania. Silny wiatr kładł pokotem trawy, na niebie kłębiły się chmury i padał deszcz.

Zjechali z autostrady i wjechali w ruchliwe uliczki jakiegoś centrum handlowego z

parkingami, stacją benzynową, agencją wynajmu samochodów, barem kawowym i restaura-

cją, w której serwowano owoce morza.

- Zjadłabyś coś?

Nie chciało jej się jeść, ale ochoczo skinęła głową. Przy jedzeniu zawsze łatwiej

nawiązać rozmowę. Może jednak Nick zgodzi się przenocować w Bangorze. Rano

zaproponowałaby mu na przykład wycieczkę nad Niagarę. Mogliby tam spędzić parę dni, a

może zostać na dłużej. Wśród ludzi, w hotelu. .. Zapędziła się w marzeniach, ale póki co

należało je ograniczyć do Bangoru. Bo potem, gdyby ruszyli dalej na północny wschód,

byłaby już tylko więźniem Nicka - skazana na jego łaskę i niełaskę.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Zaparkowali w pobliżu restauracji „Pod homarem” i w ulewnym deszczu przebiegli do

środka. Natychmiast zajęto się ich okryciami i wskazano stolik na przeszklonej, stylizowanej

na morski brzeg werandzie. O szyby bił deszcz. Świat ginął w jego nieprzerwanych strugach.

Jak wskazywała nazwa restauracji, tutejszą specjalnością były homary. Kelnerka w

nieskazitelnie białej bluzce, krótkiej czarnej spódnicy i klapkach - na oko dorabiająca sobie

studentka - zaczęła wyliczać sposoby, na jakie je tu przyrządzano i podawano, ale Raine,

czując, że z homarem w żadnej postaci sobie dziś nie poradzi, przejrzała szybko kartę i wy-

brała sałatkę. Gdy tylko dziewczyna przyjęła zamówienie i odeszła, zebrała się na odwagę.

- Ile czasu zabierze nam jazda do Bangoru?

- Jakąś godzinę... może półtorej. Upiła łyk wody.

- Jesteś chyba zmęczony. Prowadzenie samochodu w takim deszczu to istna mordęga.

Spojrzał na nią tak obojętnie, że natychmiast pojęła beznadziejność próby realizacji

swego planu, lecz chcąc przynajmniej zyskać na czasie, brnęła dalej:

- Czy nie uważasz, że rozsądniej byłoby zatrzymać się na noc w jakimś motelu? Źle

mówię? - rzuciła zdesperowana, gdy w ogóle nie zareagował. - Przecież do Sowiej Zatoczki

zawsze możemy pojechać jutro. Jeśli oczywiście będziesz chciał...

Powoli powiódł po niej spojrzeniem.

- Wolałbym znaleźć się tam już dziś - powiedział spokojnie. - Mam pewne plany, a

pokoik w motelu o ścianach cienkich jak papier nie bardzo się nadaje do realizacji moich

zamierzeń...

- Nick, posłuchaj. Sam mówiłeś, że nie ma sensu robić z życia piekła. Zgadzam się z

tobą. Byłam złośliwa i w ogóle niemożliwa. Przepraszam.

- Uznałaś, że przeprosiny mogą mnie ugłaskać? - Z satysfakcją przyglądał się, jak jej

policzki stają w ogniu, i pokręcił głową. - Lepiej coś zjedz.

- Nie. Naprawdę więcej nie mogę. Napiłabym się kawy. Zamówił kawę i od razu

poprosił o rachunek. Napiwek był tak hojny, że kelnerka spojrzała na niego najpierw zasko-

czona, a potem uradowana.

- Bardzo dziękuję! Życzę miłego dnia.

Trzymając Raine pod łokieć, poprowadził ją do holu, gdzie zdjął kurtkę z wieszaka.

- Muszę jeszcze umyć ręce.

Klimatyzowane pomieszczenie było przyjemne i dobrze oświetlone, wyposażone w

kilka krzesełek, długą toaletkę z lustrem i rząd umywalek. Raine rozejrzała się i dusza w niej

zamarła. Żadna z kabin nie miała okna; wchodziło się i wychodziło tymi samymi drzwiami. O

ucieczce nie mogło być mowy. Jakby wiedziony siódmym zmysłem, Nick odwrócił się,

ledwie otworzyła drzwi. Nie pozostawało nic innego, jak pójść za nim.

Chociaż było dopiero wczesne popołudnie, zrobiło się prawie ciemno, a deszcz lał jak

z cebra. Skuleni pod parasolami ludzie wyskakiwali ze swych samochodów. Na mokrych

chodnikach odbijały się czerwone, niebieskie i zielone światła neonów. Wracając na

autostradę, mijali stację benzynową. Nick sprawdził poziom paliwa.

- Warto by dopełnić bak - powiedział i korzystając z tego, że jedno miejsce przy

dystrybutorze właśnie się zwolniło, podjechał tam, wyłączył silnik i wysiadł.

Raine ogarnęło niesamowite podniecenie. Oto nadarzała się sposobność, o jakiej

nawet nie marzyła. Główne wejście do pasażu handlowego znajdowało się tuż, tuż. Gdyby

tylko udało się tam niepostrzeżenie wśliznąć, byłoby stosunkowo łatwo zniknąć w tłumie

ludzi, labiryncie korytarzy, sieci stoisk i salonów firmowych. Co prawda zostałaby bez

walizki, ale jakoś by sobie poradziła. Nie miała przy sobie dolarów, a jedynie angielskie

drobniaki, lecz od czego są karty kredytowe. .. Siedziała cicho jak myszka, gdy tymczasem

Nick napełnił bak, wsiadł za kierownicę i podjechał parę metrów do przodu. Gdyby jeszcze

zostawił kluczyki w stacyjce, kiedy poszedł płacić za benzynę... Niestety, jakby coś go tknęło,

zabrał je ze sobą.

Błyskawicznie wysiadła i powstrzymując się od biegu, spokojnie wmieszała się

między ludzi zmierzających do wejścia. Z bijącym sercem, na dziwnie sztywnych nogach

przemierzyła główny hol, skręciła, wsiadła do winy i wjechała na piętro.

Z witryn wielu sklepików nie zdjęto jeszcze dekoracji z okazji Halloween, ale Raine,

oglądając się raz po raz nerwowo za siebie, prawie nie zauważała czarownic w czarnych

szpiczastych kapeluszach, upiorów w białych szatach i podświetlonych lampionami,

wydrążonych dyń, przypominających pomarańczowe, uśmiechające się złowieszczo głowy.

Ochrona pasażu handlowego była liczna i widoczna. Wszędzie przechadzały się

umundurowane patrole, wyposażone w krótkofalówki. Jednemu z nich towarzyszył owczarek

alzacki. Zauważyła, jak jakiegoś, zdaje się podpitego, młokosa strażnicy odizolowali

sprawnie od koleżków i udzielili mu przestrogi.

Czując się nadal bardzo niepewnie, Raine weszła do jednego z większych salonów, ale

kiedy zbyt długo bez celu kręciła się między stoiskami, spostrzegła podejrzliwe spojrzenie

strażniczki. Przeszła więc gdzie indziej. Stopniowo uspokajała się i po więcej niż godzinie

krążenia od sklepu do sklepu powiedziała sobie stanowczo, że nic jej nie grozi. Gdyby nawet

Nick domyślił się, że weszła do pasażu, i tak żadną miarą nie zdołałby przeszukać tak

ogromnego kompleksu. Ale czy odjechał? Można to było sprawdzić tylko w jeden sposób.

Zdobyła się na odwagę i zjechała do głównego wejścia.

Wciąż lał deszcz, a wiało chyba jeszcze mocniej niż przedtem. Starając się jak

najdłużej nie wychodzić na otwartą przestrzeń, przeszła w stronę parkingu, otoczonego

sznurem z różnobarwnymi chorągiewkami, szarpanymi teraz przez wiatr. Czujny rzut oka na

zatoczkę, w której zaparkował Nick, przekonał ją, że jego samochód znikł. Odetchnęła z ulgą

i ruszyła szybko w stronę agencji wynajmu samochodów, usiłując po drodze namacać w

torebce portfel, w którym trzymała karty kredytowe, prawo jazdy i pieniądze. Nie mogła go

znaleźć, więc zatrzymała się, poszukała spokojniej -raz, drugi, trzeci i niestety -jej

podejrzenia potwierdziły się. Portfela nie było.

- Czym mogę służyć? - przywitała ją nosowym głosem brunetka za ladą.

- Miałam zamiar wypożyczyć samochód, ale... chyba zgubiłam dokumenty.

- Proszę zapytać w informacji pasażu handlowego - doradziła bez zainteresowania

urzędniczka. - Może będą coś wiedzieli.

- Tak, tak, dziękuję. - Raine odwróciła się na pięcie, wybiegła na ulicę i wpadła prosto

w ramiona barczystego mężczyzny. Podniosła wzrok i poczuła się tak, jakby spadała windą w

dół.

- Dziwi cię mój widok? - zadrwił Nick.

- Nie było samochodu... Myślałam, że pojechałeś...

- Tak ci się tylko wydawało. No, a skoro już się dobrze zabawiłaś...

Był wściekły. Czuła to, gdy objął ją w talii i popędził tą samą drogą, którą przyszła.

Trzęsła się cała - z wrażenia i z zimna. Och, po co wychodziła z tego przeklętego pasażu...

- Gdybyś przez najbliższy kwadrans nie wyszła, sam bym cię tam dorwał. Przez

calutką godzinę wiedziałem dokładnie o każdym twoim kroku.

- Ciekawe, jakim cudem? Chyba za mną nie chodziłeś?

- Nie było to konieczne. - Widząc, że Raine trzęsie się jak w febrze, stwierdził

lakonicznie: - Powinnaś się przed drogą napić gorącej kawy.

Bar kawowy był duszny i dość obskurny. Do tej pory dodawało jej sił nerwowe

podniecenie, ale gdy tylko usiadła na jednej z czerwonych plastikowych ławeczek, uszła z

niej cała energia. Dopiero pyszna, mocna kawa postawiła Raine na nogi.

- Skoro nie szedłeś za mną, to skąd wiedziałeś, gdzie jestem? - zapytała przyciszonym

głosem.

- Zawiadomiłem ochronę pasażu. Myśleli, zdaje się, że to jakiś test ich umiejętności,

rodzaj wewnętrznej kontroli. Namierzyli cię w parę minut i nieustannie obserwowali... Bo

widzisz - dodał lekko - tak się składa, że ten obiekt podlega przedsiębiorstwu, którego jestem

właścicielem.

A zatem przez cały ten czas, gdy wydawało jej się, że jest względnie bezpieczna,

podglądały ją oczy i uszy Wielkiego Brata. Zabawne. Doprawdy, bardzo zabawne! Wybuchła

histerycznym śmiechem. Nick przechylił się przez stolik i zamknął jej usta pocałunkiem. Dla

postronnych wyglądali zapewne jak zakochana para. Myśl ta straszliwie zezłościła Raine.

- W życiu bym nie podejrzewała, że zarabiasz również na przydrożnych obiektach

usługowych - uśmiechnęła się złośliwie.

- Czemu nie?

- To pewnie mieszcząca się tu agencja wynajmu samochodów też jest twoja?

- Rozczaruję cię, ale nie. - Zatrzymał wzrok na jej podkrążonych oczach. -

Wypożyczyłabyś samochód, a potem?

- Miałam zamiar zanocować w motelu i ułożyć jakiś sensowny plan. Ale widać

wszystko sprzysięgło się przeciwko mnie. Zgubiłam portfel i karty kredytowe.

Cmoknął drwiąco.

- Jejku, jejku. Ale z ciebie gapa.

Raptem przypomniała sobie, jak w Bostonie podawał jej kurtkę i torebkę.

- Nie zgubiłam ich, tak? Ty mi je zabrałeś!

- Zgadza się.

- Ale dlaczego?

- Naprawdę nie wiesz? - zapytał znudzonym tonem. Pewnie, że wiedziała.

Bezsensowne pytanie. Nie miała przy nim najmniejszych szans. Przewidział wszystko. Na jej

twarzy odmalowała się czysta rozpacz.

- Kończ tę kawę - nakazał szorstko. - Jedziemy. Mogła zrobić scenę, powiedzieć, że

nigdzie się stąd nie ruszy. Tylko co by to dało? Była oficjalnie i bezdyskusyjnie jego żoną.

Nikomu nie chciałoby się mieszać do czegoś, co uznano by bez wątpienia za zwykłą

małżeńską sprzeczkę. Wraz z bezradnością ogarnęła ją nagle jakaś bezwołność. W wietrze i

deszczu, dała się szybko przeprowadzić do samochodu, ukrytego między poobijaną

ciężarówką a sportowym bolidem.

Parę chwil później skręcili na autostradę międzystanową. Zapewne z powodu bardzo

złej pogody jechało nią niewiele pojazdów. Ponurym myślom Raine towarzyszył jedynie

świst opon na mokrej nawierzchni i rytmiczny ruch wycieraczek. Lśniący czarny pas szosy

zdawał się nie mieć końca. W pewnym momencie światła samochodu omiotły znak drogowy.

Bangor! Kiedy zostawili go z tyłu, Raine poczuła na piersiach przygniatający ciężar.

O ile na autostradzie panował niewielki ruch, szosa, w którą skręcili, wiodąca ku

granicy z Kanadą, była już zupełnie opustoszała. Bez cienia nadziei na to, że coś się odmieni,

Raine wypatrywała tępo Sowiej Zatoczki. A tam stanie przed nią tylko jeden wybór - poddać

się bez oporu lub walczyć. Rezultat i tak miał być ten sam. Wstyd, upokorzenie. .. Udręczona,

zmorzona jednostajną jazdą, ciepłem i ciemnością, poczuła, że opadają jej powieki.

Wstrząsnęło nią tak mocno, że natychmiast się ocknęła i otworzyła oczy. Samochód

podskakiwał na nierównej drodze, tylko odrobinę szerszej od leśnej przecinki. W przednich

światłach wyłaniały się kałuże i wyboje, o boki samochodu szorowały gałęzie sosen. Kolebiąc

się i ślizgając, przejechali kilka kilometrów, aż wreszcie drzewa rozstąpiły się i Raine

zobaczyła drewniany mostek. Nie miał poręczy i był tak wąski, że auto ledwie się na nim

mieściło. Zerknęła na wezbraną pod nimi kipiel, przelewającą się po ogromnych głazach, i

wstrzymała oddech. Nick jednakże przejechał po mostku bez wahania. Zatrzymał ubłocony

samochód obok chaty, zeskoczył na ziemię i w ulewnym deszczu przebiegł na drugą stronę.

- W tych bucikach - przeniósł wzrok z grzęzawiska na jej skórzane półbuty na obcasie

- nie dasz rady. Lepiej będzie, jak cię przeniosę.

- Daj spokój. Poradzę sobie.

Zrobił ironiczną minę, ale powiedział tylko: „Jak sobie życzysz” i odsunął się,

przytrzymując drzwi.

Wysiadła najostrożniej, lecz i tak, ledwie dotknęła ziemi, wysokie obcasy od razu

ugrzęzły w błocie. Udało jej się zrobić dwa czy trzy kroki. Zgubiła najpierw jeden but, zaraz

potem drugi. Idąc w samych pończochach, ślizgając się, straciła w końcu równowagę,

zamachała rękami i upadła jak długa. W szumie deszczu usłyszała Nicka. Nachylił się nad nią

ze śmiechem.

- Na pewno nie potrzebujesz pomocy?

- Na pewno - odburknęła, usiłując klęknąć. - Poradzę sobie, choćbym nawet miała

pływać w tym błocku.

- Doskonałe.

Zdołała wstać, ruszyła z miejsca i znowu upadła w błoto. Żeby tylko w błoto! Tym

razem lądowanie nie okazało się takie miękkie. Uderzyła o kamienie i korzenie. Poczuła ból

w żebrach, prawy policzek piekł. Leżała przez chwilę nieruchomo, ale Nicka zupełnie to nie

obeszło. Wyjął bagaże i otworzył chatę. Pomyślała o nim z dziką wściekłością i jeszcze raz

spróbowała się dźwignąć. W oknach zabłysło światło. Nick wrócił, żeby zamknąć samochód.

Raine tymczasem gramoliła się schodami na werandę, cała w błocie, przemoczona do suchej

nitki. Pod osłoniętym gankiem czekały na nią otwarte drzwi. Wszystko wyglądało tak, jak to

zapamiętała. Zapiekły ją łzy. Zmusiła oporne nogi, by przeniosły ją przez próg, zamknęła za

sobą ciężkie drzwi i powiesiła torebkę na haku.

Nick, z pudełkiem zapałek w ręku, pochylał się nad szybrem. Gdy trzęsąc się, stanęła

w drzwiach, zerknął na nią.

- Pięknie wyglądasz.

- Zawsze mi mówiono, że błoto robi dobrze na cerę.

- Lepiej zdejmij z siebie te mokre łachy - doradził spokojnie. - Napaliłem. W termie

będzie zaraz gorąca woda.

Kiedy czysta, z umytymi włosami wyszła z łazienki w białym płaszczu kąpielowym

Nicka, w piecu buzował ogień. Było ciepło, a zasłony odcinały dom od wietrznej, deszczowej

nocy. Nick wrócił właśnie z naręczem drew z krytego składziku na werandzie. Sądząc po jego

mokrych włosach i ilości nagromadzonego drzewa, musiał wychodzić na dwór kilkakrotnie.

Odnalazł też jej buty. Suszyły się przy piecu, zabłocone i zniszczone.

Zrzucił z siebie skórzaną kurtkę i powiesił obok jej torby.

- Wszystko w porządku? Kiwnęła głową.

Nagle znalazł się o wiele za blisko. Wpatrując się w jej prześliczną twarz, odsunął na

bok pasemko włosów zasłaniające zadrapanie na policzku i czule, jakby była dzieckiem,

nachylił się nad nią. Chciał ją pocałować, ale odsunęła się błyskawicznie.

- Rozumiem, że zwolniłaś już łazienkę?

- Tak.

- Wobec tego idę się myć. A ty bądź łaskawa zacząć swoje żonine obowiązki od

przyszykowania kolacji.

Dotknięta do żywego tym pełnym drwiny nakazem, popatrzyła na niego bez słowa.

- Puszkę to chyba umiesz otworzyć?

- A może wolałbyś, żebym wyszła na dwór i upolowała coś świeżego?

Roześmiał się i popatrzył na jej wystające spod kąpielowego płaszcza stopy.

- W takim stroju? Jak może zauważyłaś, jest trochę grząsko. Ale rób, jak uważasz. -

Uśmiechnął się i wchodząc do łazienki, zawołał ironicznie: - Ostatecznie może być fasolka po

bretońsku.

Fasolka! Dobre sobie! Kipiąc ze złości, otworzyła walizkę i włożyła świeżą bieliznę,

spodnie, sweterek zapinany na perłowe guziczki i futrzane kapcie, za których zapakowanie

pobłogosławiła w duchu Marthę.

Spiżarnia zaopatrzona była tak samo dobrze, jak rok temu. Wciąż mrucząc pod nosem

złośliwości, Raine zaczęła buszować po półkach. Postanowiła pokazać temu szczwanemu li-

sowi, na co ją stać.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Jakieś dziesięć minut później Nick wyszedł z łazienki, podsuszając jeszcze ręcznikiem

włosy, ale była tak pochłonięta swoim zadaniem, że ledwie zerknęła w jego stronę. Gdy

główne danie dopiekło się, a szarlotka nabrała złotego koloru, Raine nakryła do stołu. Nick

otworzył butelkę kalifornijskiego białego wina.

Zapiekanka prezentowała się pięknie. Zewnętrzny pierścień ryżu był leciutki i

puszysty. Kurczak i warzywa z puszki, z malutkimi zwiniętymi plasterkami podwędzanej

szynki i serduszkami karczochów, wyglądały świeżo i kolorowo, a zioła i przyprawy

nadawały całości taki aromat, ze ślinka sama leciała do ust.

Kiedy Nick spojrzał na stół z wyraźną aprobatą, Raine sięgnęła po dzbanuszek

grzejący się na piecu.

- Wystarczy doprawić i możemy jeść.

- Wygląda to wszystko i pachnie cudnie.

- Cieszę się...

Zaalarmowany jej niezwyczajną układnością, zerknął na nią czujnie. Uśmiechnęła się

niewinnie i polała ryż i mięso gęstym kremowym sosem z dzbanuszka.

- Posmakuj, jest naprawdę pyszny.

To był najzwyklejszy sos serowy z puszki. Niezwykłości dodawał mu dolany w

rozsądnych ilościach skondensowany żółty płyn do mycia naczyń. Raine wzięła dużą łyżkę i

nałożyła zapiekankę Nickowi, a potem sobie. Gdy zaczął jeść, uniosła kieliszek do ust. Nagle

rzucił widelec na talerz, zasłonił usta i wybiegł do łazienki. Nawet się nie poruszyła i

spokojnie sączyła wino.

Upłynęła dobra chwila, nim wrócił. Wyglądał zatrważająco spokojnie.

- Ach, ty małpo! - Stanął nad nią, patrząc z niekłamanym podziwem.

- W piecyku jest szarlotka.

- Z dodatkiem czego?

- Niczego.

- Może to dziwne, ale jakoś odechciało mi się jeść. A właściwie - zamruczał jak kot -

nabrałem apetytu, ale na coś zupełnie innego.

- Będę się bronić! Roześmiał się, błyskając zębami.

- Melodramat!

- Może. Ale będziesz musiał użyć siły.

Ujął ją pod ramię i chciał wyprowadzić z kuchni.

- A kawa? Proszę... Tak mi się chce pić. Nienawidziła siebie za to, że go prawie błaga,

i jego za to, że ją do tego zmusza, ale każdy pretekst był dobry.

- Zgoda. Ale to już twoja ostatnia zagrywka. Basta! - Poprowadził ją w stronę kręgu

ciepła i światła bijącego od pieca i bezceremonialnie wepchnął w niski fotel. - A kawę zrobię

sam. Być może wiesz, gdzie trzymam trutkę na szczury.

- Gdybym wiedziała, już bym jej użyła.

Zapatrzyła się w płomienie, pewna, że wszystko, co osiągnęła, to kolejne odroczenie

wyroku. Przed samą klęską wybronić nie mogło jej już nic. Z polana strzeliły iskry. Ostry

zapach palącej się jedliny zmieszał się z delikatną wonią kawy. Deszcz bił o szyby, poświsty

wiatru uderzały w chatę i targały gałęziami sosen.

Razem z kawą na stoliku pojawił się koniak i dwa kieliszki. Ogień odbił się błyskiem

w ciemnych oczach Nicka i oświetlił mu twarz.

- Brandy? - zaproponował. Zawahała się, upijając łyk kawy.

- Odrobina pomogłaby ci się odprężyć - zasugerował lakonicznie.

Miała już odmówić, ale nagle zmieniła decyzję. Alkohol w odpowiedniej dawce

dodałby jej straceńczej odwagi. Znieczuliłby ją na to, co miało się stać. Przydałoby się

porządnie sobie golnąć, ale Nick nalał jej zaledwie parę kropel. Gdy uniosła kieliszek do ust,

ręka tak się jej trzęsła, że aż zęby zaszczekały o szkło. Połknęła złocisty trunek jak lekarstwo i

poprosiła o więcej.

- Lepiej nie - sprzeciwił się Nick. - Od śniadania prawie nic nie jadłaś. Alkohol od

razu uderzy ci do głowy.

- I co z tego?

- A to - odstawił kieliszek na bok - że nie życzę sobie, żebyś mi się zataczała. Mamy

przed sobą całą noc, a obiecałem ci... wiesz, co.

Przerażona zerwała się na równe nogi, lecz Nick był szybszy. Przeganiał palcami jej

włosy, ujął w dłonie twarz i nagle obsypał ją drobnymi pocałunkami. Pocałunkami słodszymi

niż wino. Ustami zamknął jej powieki, musnął brwi, czubek nosa i kącik ust.

- Czekałem na to tak długo, tak długo - wyszeptał chrapliwie - i chcę, żebyś była

świadoma tego, co się dzieje. Chcę czuć, że sprawiam ci rozkosz, słyszeć, jak wzdychasz,

prosisz, błagasz.

Serce biło jej tak szybko, że traciła oddech. Jeszcze trudniej było okiełznać budzące

się pożądanie.

- Jeśli zależy ci na tym, żebym błagała, to proszę - wydusiła - mogę to zrobić już teraz.

Nick, błagam cię, puść mnie. Nie powinnam była zgodzić się na to małżeństwo. To dla

mnie... poniżające.

W szafirowych oczach Nicka zapłonął gniew. Ubodła go tym określeniem do żywego.

- Nie przejmuj się - wycedził z tygrysim uśmiechem. -Mam absolutną pewność, że to

poniżenie sprawi ci sporo radości.

Podtrzymując z tyłu jej głowę, drugą ręką ścisnął ją lekko za gardło i pieszczotliwie

przesunął dłoń na dekolt przy sweterku. Perłowy guziczek sam wyśliznął się z dziurki. Raine

głośno wciągnęła powietrze. Nick uśmiechnął się. Gdy odsunął się na moment i ściągnął

przez głowę czarny sweter, jak zahipnotyzowana patrzyła na jego przepiękny nagi tors,

mocną szyję, rzeźbione szerokie ramiona i wąskie biodra.

- Dotknij mnie - poprosił miękko. - Przecież tego chcesz.

Kiedyś w takich chwilach odczuwała pewne onieśmielenie, ale teraz pragnęła

zbliżenia bardziej niż czegokolwiek w świecie. Gdy z wyschniętym gardłem, płonąc, patrzyła

na niego bez ruchu, położył na swojej piersi jej dłonie i przytrzymał. Westchnęła cicho,

zamknęła oczy i sama, z własnej woli, zaczęła błądzić palcami po ramionach, po rękach, po

piersi Nicka.

Była tak zaabsorbowana, że prawie nie zauważyła, kiedy ją rozebrał. Stanął nad nią.

Miała zamknięte oczy. Czarne, rozrzucone włosy odcinały się od kolorowego tła poduszki.

Pięknie zaokrąglone piersi były strome i mocne, kremową skórę oświetlał ogień.

- Jesteś jeszcze śliczniejsza, niż zapamiętałem - powiedział schrypniętym głosem.

Wyciągnął się obok, wsparł na łokciu i podłożył dłoń pod jej policzek. - Raine, spójrz na

mnie...

Zatrzepotała długimi czarnymi rzęsami. W jej oczach wciąż paliła się zmysłowość.

- Rzuciłaś na mnie jakiś czar. Nie potrafiłem przestać o tobie myśleć. Zwariowałem na

twoim punkcie...

A mimo to ożeniłeś się z inną. Ta myśl, jasna i zimna jak kryształ lodu, owładnęła nią

natychmiast.

- Moja ty zielonooka czarownico - szepnął i unosząc jej ręce, pocałował wnętrza obu

dłoni. - Powiedz, że pragniesz mnie tak samo, jak ja ciebie.

Spojrzała na jego usta. Nachylił się... O, Boże, przecież tylko na to czekała. Objęła go

za szyję i przyciągnęła do siebie z całych sił. Cofnął się na moment.

- Raine... Chcesz mnie? Chcesz, żebyśmy się kochali? Powiedz. Muszę to usłyszeć od

ciebie.

- Tak, chcę, chcę - wyszeptała żarliwie, obejmując go jeszcze mocniej.

Roześmiał się z radosną drwiną.

- Spokojnie, moja miła. Nie musimy się spieszyć. Mamy przed sobą całą noc.

Przebudziła się, zanurzona w cieple i ciemności, którą rozpraszał jedynie czerwonawy

poblask idący od pieca z drugiej strony izby. Fizycznie czuła się wspaniale, a zarazem miała

takie wrażenie, jakby przeżyła wypadek i teraz znajdowała się w letargu.

Leżeli w łóżku, wtuleni w siebie. Czuła na ramieniu ciężar ręki Nicka i jego równy,

miarowy oddech na plecach.

Och, ależ cudną strategię przyjął! Cofając się myślami, widziała z całą jasnością, jak

krok po kroku odwiódł ja od wszelkich postanowień. I poszła jak jagnię na rzeź! Zrobił

wszystko, czego pragnął i o czym ją uprzedzał. Osiągnął nawet to, że błagała. Okazał się od

początku do końca mistrzem - zabawił się nią jak lalką. Z goryczą przeklinała się za słabość,

za nieumiejętność zapanowania nad własną zmysłowością. Sama skazywała się na rolę

zabawki w rękach człowieka, który nie miał dla niej żadnych uczuć prócz chęci odwetu i

żądzy.

Żądza... Paskudne słowo, określające potężną siłę zdolną zawładnąć człowiekiem.

Siłę, którą rok temu, w swojej naiwności, gotowa była nazwać miłością.

Obudziła się i zobaczyła, że przez zasłony przedziera się światło dnia, a Nick, wsparty

na łokciu, uśmiecha się do niej spod rzęs. Nachylił się i słodko musnął wargami jej usta.

- Wiesz, nawet nie marzyłem, że będzie tak pięknie. Nie czułem w tobie nienawiści,

raczej...

- Owszem - przytaknęła, natychmiast atakując. - Odczuwałam co innego. Żądzę. -

Prawie się roześmiała, widząc jego minę. - Żądza nie jest czymś zastrzeżonym dla mężczyzn.

Kobiety też potrafią się tak bawić.

- Wiem, wiem, ale... - Pokręciła głową, lecz nie dał jej mówić. - Kiedyś mnie

kochałaś, w przeciwnym razie nie poddałabyś się tak łatwo. A może... Może ty wciąż mnie

kochasz?

Zabolało ją to przypuszczenie tak strasznie, że mogła się bronić wyłącznie pogardą.

- Myślisz, że mogłabym kochać mężczyznę, który zrobił sobie ze mnie dziwkę? -

Zaśmiała się gorzko, gdy żachnął się i odsunął. - Jestem ordynarna? Możliwe, ale trzeba to

nazwać po imieniu.

- Raine, co ty wygadujesz...

- Może zresztą taka panienka ma lepiej. Przynajmniej sama wybiera tego, komu się

sprzedaje.

- Jesteśmy małżeństwem. Raine! Jesteś moją żoną.

- Formalnie. Powiedziałeś, że zależy ci wyłącznie na seksie. No, to proszę, masz,

czego chciałeś, ale niczego więcej się nie spodziewaj. Ani pociechy, ani opieki, gdybyś na

przykład zachorował, ani żadnej pomocy czy współczucia. Nienawidzę cię i gardzę tobą.

Choćbyś się nawet topił w bagnie, nie kiwnęłabym nawet palcem. Stałabym, i z dziką

radością przyglądałabym się, jak znikasz...

- Nie wysilaj się - przerwał z kamienną twarzą. - Wyraziłaś swoje uczucia aż nadto

jasno. A skoro, jak mówisz, seks to wszystko, na co mogę z twojej strony liczyć, postaram się

to wykorzystać najlepiej, jak umiem.

Położył rękę na jej piersi, a gdy podrażniony sutek wyprężył się, powiódł dłonią w

dół, docierając do jeszcze wrażliwszego miejsca. W jego zachowaniu nie było czułości ani na-

wet namiętności. Traktuje mnie jak rzecz, pomyślała upokorzona i usiłując zapanować nad

oddechem, leżała nieruchomo, śmiertelnie blada i zrozpaczona. Coś w niej pękło.

Postanowiła, że nie okaże najmniejszego poruszenia, że będzie nieczułym manekinem, i oto,

obserwując go spod rzęs, spostrzegła, ze zdumieniem, a potem z uczuciem triumfu, że z nich

dwojga bardziej podniecony jest on.

- Jeśli już chcesz udawać dziewczynę na godziny, to musisz, moja droga, włożyć w to

trochę wysiłku. Somersby bez wątpienia byłby usatysfakcjonowany zbliżeniem z kimś, kto

leży jak kłoda, ale...

Z niewiadomego powodu tą swoją kpiną przebił się przez maskę jej obojętności. Nie

bacząc na konsekwencje, poderwała się i z całej siły uderzyła go w twarz. Roześmiał się

ironicznie. Tego się nie spodziewała. Z furią w oczach rzuciła się na niego, drapiąc go i

gryząc, czego później miała się wstydzić. Krzyknął, gdy wbiła mu zęby w ramię. Wykorzy-

stując ten moment, opuściła nogi na podłogę, gdy przyciągnął ją z powrotem. Zdążyła jeszcze

z całych sił dołożyć mu pięścią w twarz i z największą satysfakcją usłyszała, że jęknął z bólu.

Uczucie zwycięstwa trwało jednak krótko. Chwilę później przygniótł ją sobą i z

wściekłością rozciągnął jej ręce nad głową. Emocje sięgnęły szczytu. Być może po raz

pierwszy w życiu Nick stracił panowanie nad sobą i w tym stanie kompletnego zatracenia

przeżył coś, czego nie doznał jeszcze nigdy. Leżał potem bezwładnie, z głową na jej

piersiach. Kiedy się uniósł i odsunął, Raine spała mocno z rozchylonymi ustami i uniesioną

nad głowę ręką. Gdyby mogła go widzieć, przeraziłaby się. Na jego twarzy malowała się cała

gama uczuć: gniew, ból, czułość i coś więcej niż czułość. Z westchnieniem wziął ją w

ramiona, pocałował delikatnie, przykrył ją i siebie kołdrą i siedząc, zapatrzył się w ogień.

Jakiś czas potem Raine poruszyła się we śnie. Pokręciła głową i przylgnęła do czegoś

ciepłego. Otworzyła oczy, zobaczyła, że wtyka nos w zarost na piersi Nicka i kichnęła.

Roześmiał się. Przyjemnie, głęboko. Miała ochotę mu zawtórować. Ale nagle otrzeźwiała.

Nie było się z czego śmiać. Odsunęła się i spojrzała na Nicka. Miał podrapaną twarz, siniak

pod lewym okiem, a na ramieniu czerwone ślady jej zębów. Spąsowiała ze wstydu. Jak mogła

się tak zachować...

- Przepraszam - powiedziała cicho.

- Mam rozumieć, że zawieramy pakt o nieagresji i próbujemy znaleźć radość w tym

naszym miodowym miesiącu?

- Powiedziałeś, że zrobisz z niego piekło.

- W złości mówi się różne rzeczy - przyznał lakonicznie.

- Ale odrobina pokojowej koegzystencji bardzo by mnie ucieszyła. No, to jak będzie?

- Uniósł jej brodę. - Zawieramy pokój? Tak?

- Tak. - Miała tylko nadzieję, że tym razem nie odczytał wszystkich jej myśli.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Uszczęśliwiony, prawie beztroski, musnął leciutko jej wargi.

- Pocałunek pokoju... A teraz posiedź chwilę w łóżku, a ja dorzucę do pieca.

Odciągnął zasłony i zobaczyła, że nocna ulewa skończyła się. Kiedy stanął w oknie,

najzupełniej nie wstydząc się własnej nagości, słońce wlało się do środka, ozłacając jego syl-

wetkę. Był piękny jak wykuty z brązu Apollo.

- Dobrze, że nie mamy sąsiadów - powiedziała lekko schrypniętym głosem.

Zachichotał.

- Przynajmniej nie w pobliżu. Czasem zjawia się tu jakiś turysta, obozujący w

puszczy, ale na stałe mieszkają tu tylko Kurt i Lisbeth Doody'owie. Mają chatę po drugiej

strome jeziora. To mili ludzie. Może przejdziemy się do nich po śniadaniu? Chcesz?

Czuła, że oboje wyglądają, jakby się pobili, i nie bardzo odpowiadała jej perspektywa

spotkania z jego znajomymi.

- Nie musimy - dodał łagodnie, wyczuwając jej brak entuzjazmu. - Tak tylko przyszło

mi do głowy. A co chciałabyś dziś robić? Pospacerować? Popływać kajakiem? Chyba że

wolałabyś poleniuchować w łóżeczku?

- Odrobina ruchu nie zaszkodzi - odpowiedziała szybko. Popatrzył na nią takim

wzrokiem, że spąsowiała.

- Na powietrzu - podkreśliła cierpko.

- Szkoda. - Uśmiechnął się, zebrał swoje ubrania i wyszedł do łazienki. Kiedy z kolei

ona brała prysznic, przygotował śniadanie. Usiedli przy piecu i rzucili się zgłodniali na

puszkowe kiełbaski, fasolę i razowy chleb, a potem delektowali się kawą i wczorajszą,

rzeczywiście pyszną, szarlotką.

- No, to co? Idziemy?

- Nie wiem, czy zdołam się ruszyć.

- Wstawaj, leniu. - Podciągnął ją za rękę. - Spróbuję wymyślić trasę, która nie będzie

zbyt błotnista, ale na wszelki wypadek weź kalosze. Stoją obok gratów na ganku. Aha, i musi

być nas widać. Zaczął się sezon polowań.

Kiedy za przykładem Nicka włożyła kalosze i ciepły skafander z pomarańczowym

pasem, wcisnął jej na głowę pomarańczowy kapelusz.

Mimo obfitych deszczów błoto nie było aż tak straszne, jak się obawiała. Nierówny

kamienisty brzeg jeziora pokryty był kobiercem sosnowych igieł. Razem z burzą odszedł zim-

ny front. Spacer w roziskrzonym słońcem, rześkim powietrzu okazał się fantastyczną frajdą.

W pewnym momencie Nick zatrzymał się, przygarnął ją do siebie i wskazał dom na

przeciwległym brzegu. Z komina unosił się dym.

- To chata Kurta i Lisbeth. Kurt jest pisarzem, a Lisbeth hoduje konie. Czasami

korzystam z ich uprzejmości i pożyczam wierzchowca... Jeździsz?

- Nie najlepiej, ale bardzo lubię.

- To może jutro, jeśli pogoda dopisze, podjechalibyśmy nad jeziorko Saskin? Bobry

mają tam swoje żeremie. Przy odrobinie szczęścia może udałoby się nam je podpatrzyć.

- Bardzo bym chciała.

- No, to załatwione. Po śniadaniu przejadę się samochodem do Lisbeth i pożyczę

konie. - Nachylił się i dotknął zimnym policzkiem jej policzka. - Zjemy lunch w siodle.

- Wspaniale.

Mokre lasy pokryte były rdzawymi i złotymi barwami jesieni, a jezioro - po deszczach

głębsze niż zwykle - miało lazurowy, wręcz śródziemnomorski odcień.

- Aż chciałoby się wykąpać - powiedziała Raine, gdy ruszyli dalej.

- Pozory - pokręcił głową. - Finn i ja pływaliśmy tu jako chłopcy i możesz mi wierzyć,

woda jest strasznie zimna, nawet latem.

- Finn... Rzadkie imię...

- A człowiek jeszcze bardziej niezwykły. To Szwed. Jest tak wszechstronnie

uzdolniony, że mógłby zrobić karierę właściwie w każdym zawodzie. Zna kilka języków, jest

świetnym muzykiem, a zanim zdecydował się pracować ze mną, skończył medycynę.

- Domyślam się, że znacie się od dawna.

- Byliśmy i jesteśmy dla siebie jak bracia. Andersonowie byli nie tylko naszymi

sąsiadami, ale i przyjaciółmi. Wakacje spędzaliśmy zawsze razem. Jego rodzice wynajmowali

wtedy starą, dość już zmarniałą chałupę nad zatoczką, ale Finn zwykle pomieszkiwał u nas. -

Uśmiechnął się do wspomnień. - Moja mama okropnie bała się niedźwiedzi. Mimo to

pozawalała nam nocować na werandzie. Zawsze to większa przygoda niż spanie w ciepłym

łóżku... Nie kazała nam też jadać ze wszystkimi. Mogliśmy piec kiełbaski na ognisku. Po jej

śmierci, pani Anderson zaopiekowała się mną serdecznie.

- Ile miałeś wtedy lat?

- Jedenaście. Trudny wiek. Ale matka Fina rozumiała, co czuję. Bez żadnych narzekań

obdarowała mnie spokojem i miłością, tak jak swoje dzieci.

- Czy...

Nick pokręcił głową.

- Nie żyje. Razem z mężem zginęła w wypadku mniej więcej półtora roku temu. Finn

przeżył to ciężko, ale... - Jego słowa utonęły w warkocie samolotu.

Oboje zadarli głowy. Biały samolocik z pomarańczowo-niebieskimi znakami unosił

się niewysoko. Leciał na drugą stronę jeziora. Nick podniósł rękę. W odpowiedzi samolot

zamachał skrzydłami.

- O wilku mowa.

- To Finn?

- Tak.

- Skąd wiedział, że to ty?

- Zostawiłem mu w firmie wiadomość, że mam zamiar cię tu ściągnąć. Wiezie właśnie

dwóch inżynierów— konstruktorów do obozu nad jeziorem Loon. Pewnie tam przenocuje, a

jutro, w drodze powrotnej, być może wpadnie nas odwiedzić... Chyba że nie za bardzo ci to

odpowiada - dodał z lekkim wahaniem. - Wydawało mi się, że polubiłaś Finna?

- Owszem. Margo też się spodobał.

- I chyba ze wzajemnością. Coś mi się wydaje, że kiedy wrócimy do Anglii, będziemy

go częściej widywać.

- Nie mam pewności, czy jest w jej typie. - Raine szczerze wypowiedziała swoje

myśli.

- A jaki jest ten jej „typ”?

- Powinna znaleźć sobie kogoś o bardzo silnej osobowości, mężczyznę, którego by

szanowała i który umiałby ją okiełznać. A ma szczęście do wrażliwców, takich jak Finn. To

dobra i pogodna dziewczyna, ale ma taki temperament, że przytłacza sobą partnera, a potem -

gdy okazuje się, że ten ktoś nie potrafi jej dorównać, spotyka ją zawód... Myślisz, że

niewłaściwie ją osądzam?

- Myślę, że niewłaściwie oceniasz Finna. Jest człowiekiem wrażliwym, owszem, ale to

nie mięczak. Gdybym kiedyś znalazł się pod ścianą, nie wyobrażam sobie nikogo, kto mógłby

mi pomóc lepiej niż on.

- A jakiej kobiety mu trzeba? - Szczerze ją to ciekawiło i szczerze pragnęła, by

zainteresowanie Margo i Finna okazało się wzajemne.

- Myślę, że Margo byłaby w sam raz. Firm nie ma czasu zawracać sobie głowy

bluszczowatymi laleczkami. Powiedział mi kiedyś, że jeśli się w ogóle ożeni, to wyłącznie z

kobietą, która będzie przy nim stała twardo nawet w ciężkich chwilach życia. On sam jest

bardzo opiekuńczy i potrafi kochać wiernie...

Do końca spaceru opowiadał o przyjacielu i jego specyficznym poczuciu humoru.

Raine śmiała się, chociaż ją samą trawił niepokój.

Kiedy wrócili do domu, Nick upiekł na lunch pyszne bułeczki z klonowym syropem, a

po podaniu kawy rzucił:

- Chcesz, to weźmiemy kajak i popływamy po jeziorze. Albo, jeśli masz już dość

powietrza, zostaniemy w domu. W coś sobie pogramy.

Na regale, za dużą apteczką, stały szachy, leżała talia kart i pudełka z grami. Jednakże,

gdy Nick zerknął przelotnie na łóżko, zrozumiała aż za dobrze, w co najchętniej by się za-

bawił.

- Wybieram wycieczkę - powiedziała pospiesznie.

- Może i słusznie - odparł z błyskiem w oczach. - Noce o tej porze roku są długie.

Wiosłując tak, by uniknąć bystrzejszego prądu, Nick spojrzał na nią przez ramie.

- Kiedyś robiliśmy tu sobie z Finnem spływ. Na stojaka.

- Jak to?

- Normalnie. Inaczej by się nie liczyło. Za Sowim Stawem jest prosty, wartki kanał,

który zakręca przed wodospadem. Przechodziło się nad nim drewnianym mostkiem. Pra-

wdziwą sztuką - poza samym skakaniem z kaskady - było tak się skulić, żeby nie stracić

równowagi. Teraz nie ośmieliłbym się w to zabawić. Nawet przy niskim poziomie wody

kaskada jest podstępna, a teraz, po burzach, zrobiła się tam pewnie kipiel.

Na samym jeziorze było jednak dość spokojnie. Miarowy rytm wioseł, plusk wody i

posuwisty ruch lekkiego kajaka sprawiły, że Raine poczuła ogarniający ją spokój. Całą duszą

cieszyłaby się z tego popołudnia, gdyby nie uporczywa myśl o nadchodzącej nocy.

Pragnęła Nicka fizycznie, lecz umysł bezustannie buntował się przeciw temu. To

wewnętrzne rozdarcie groziło jej kompletnym załamaniem. Im dłużej miało to trwać, tym go-

rzej. Usiłowała nie poddawać się panice, ale wiedziała jedno: musiała stąd uciec. Pieszo było

to niemożliwe, graniczyłoby z samobójstwem, a przecież, mimo rozpaczy, na samobójstwo by

się nie zdecydowała... Gdyby tylko wpadły jej w ręce kluczyki od samochodu...

Prawie na ślepo, z głową nabitą myślami, wiosłowała i wiosłowała, aż wzdrygnęła się,

słysząc tarcie dna kajaka o piasek na płyciźnie. Nick utkwił wzrok w jej twarzy.

- Martwisz się czymś?

- Nie, nie...

- Wyglądasz, jakby coś cię trapiło.

Doprawdy, był zbyt domyślny. Podciągnął się, wyskoczył do wody, przytrzymując

kajak stopą, i podał jej rękę.

Nad jeziorem zaczęła się już unosić mgła. Słońce zaszło, a niebo, na zachodzie

pomaranczowozłote, zasnuły fioletowe obłoki. Nad wodę z szumem skrzydeł i głośnym

klangorem wzleciał klucz dzikich gęsi. Nadciągał niebieskawy zmierzch. Nad wspaniale

pachnącym lasem unosiła się mgła. Zbliżał się wieczór. Wkrótce nadejdzie noc...

Raine zadrżała i nic nie mówiąc, pomogła Nickowi przenieść kajak do komórki przy

chacie. Obok leżał kloc służący do rąbania drzewa. Gdy weszła do domu i rozebrała się, Nick

naniósł grubych gałęzi, zdjął kurtkę, powiesił ją na balustradzie i zaczął rąbać polano na

szczapy.

Słysząc uderzenia siekiery, Raine błyskawicznie przystąpiła do działania. Była sama.

Nadarzała się sposobność, by poszukać kluczyków od samochodu. Z duszą na ramieniu

przejrzała kieszenie spodni i ciepłej kurtki Nicka, ale znalazła jedynie portfel, zalakowaną

kopertę, chustkę do nosa, scyzoryk, grzebień, klucze do domu i garść monet. Kluczyki

samochodowe musiał zatem nosić przy sobie.

Zawiedziona, zapanowała nad nerwami, zapaliła gazowe lampy i zagotowała wodę.

Ledwie Nick zdążył narąbać drew i wniósł duży zapas do domu, nadciągnęły chmury, zrobiło

się ciemno i o szyby zabębnił deszcz. Raine podniosła wzrok znad posiłku, który zaczęła

szykować. Nick miał spoconą twarz i wióry we włosach.

- Jest już kawa - powiedziała.

- Postaraj się, żeby nie wystygła. Muszę najpierw wziąć prysznic. - Powiesił skórzaną

kurtkę na haku i zniknął w łazience.

W Raine znów zaśpiewała nadzieja. Tę kurtkę Nick miał na sobie wczoraj

wieczorem... Wstrzymując oddech, szybko przeszukała kieszeń i zanim jeszcze namacała

kluczyki, usłyszała ich grzechot. Szczęście zdawało się jej sprzyjać. Oprócz kluczyków

nieoczekiwanie znalazła jeszcze coś - swój własny portfel z prawem jazdy i kartami

kredytowymi. W pośpiechu wrzuciła kluczyki i portfel do kieszonki spodni, włożyła buty i

skafander, porwała z haka ubłoconą torebkę i najciszej jak potrafiła, zamknęła za sobą drzwi.

Z bijącym sercem zeszła po schodkach i stanęła na rozmiękłej ziemi. Mocny podmuch wiatru

rozwiał jej włosy. Padał deszcz. Bała się ruszyć w ciemność, lecz nie mogła czekać do rana.

Taka okazja mogła się już nie powtórzyć. Cherokee miał dobre światła i kiedy tylko

przejechałaby przez kanał i odnalazła główną drogę, miałaby najgorsze za sobą. Tylko w

którym kierunku był Bangor?

Aż trzęsła się ze zdenerwowania. Upuściła kluczyki w błoto, tracąc parę cennych

chwil na ich szukanie, ale potem poszło jak z płatka. Silnik zapalił natychmiast. Uff! Nagle

zobaczyła, że drzwi chaty otwierają się i staje w nich Nick, rozebrany do pasa, z ręcznikiem

na szyi.

- Wybierasz się dokądś?

Podbiegł do samochodu, wyłączył silnik i wyciągnął kluczyki ze stacyjki, a ją samą

bez ceregieli zapędził do domu i zaryglował drzwi.

- Do diabła ciężkiego - wycedził ze spokojem znamionującym stan zimnej furii. -

Wyobraziłaś sobie, że znajdziesz drogę po nocy?

- Ty znalazłeś.

- Ale ja znam te ostępy. Ty nie. Masz choćby blade pojęcie, co ryzykowałaś?

- Wszystko mi jedno.

- Ach, ty durna. Pogoda jest okropna i gdybyś się zaryła w jakieś błota albo zgubiła,

jedynymi ludźmi, na jakich w ogóle mogłabyś się natknąć, byliby myśliwi albo robotnicy

leśni. To na ogół przyzwoici faceci, ale... - Nagle rozsierdził się na całego. - Powinienem

przełożyć cię przez kolano i tak cii wlać...

- No, to proszę! - krzyknęła ze złością. - Na co czekasz? Jesteś silnym facetem.

- Właśnie! Z podpitymi myśliwymi też byś sobie raczej nie poradziła.

Skrzywiła się ironicznie.

- Powinnam zatem dziękować losowi za to, że dał mi kogoś, kto bardzo się stara nie

uświadamiać mi, co mogłoby mnie spotkać.

- Mam ci to może pokazać?

Chwycił ją za poły wełnianej koszuli w kratę i szarpnął. Poleciały guziki, materiał

rozdarł się w kilku miejscach. Krzyknęła przerażona.

- Jeśli nie chcesz, żebym w ten sam sposób zdarł z ciebie resztę ubrania, to rozbierz się

sama. Byle szybko!

- Nienawidzę cię!

Chciał jej zrobić pokazówkę, to jasne, nie podjęła jednak żadnej próby oporu. Nie

zamierzała dać mu satysfakcji.

- Nie -powiedział miękko, wpatrując się w jej zawziętą twarz. - Gwałt to żadna

przyjemność. Będę miał znacznie większą frajdę, jeśli mimo wszystko mnie zapragniesz,

choć tak bardzo się przed tym bronisz. Chcesz się przekonać, ile to potrwa? - Językiem

rozchylił jej wargi. Westchnęła gardłowo, a wtedy zaczął ją całować lekko, zmysłowo. -

Zapewniam cię, że już zaraz...

Podsunął rękę pod jej plecy i dotykiem palców, ust i pieszczotliwymi pomrukami

rozpłomienił ją całą, aż wreszcie ujawniła swoje podniecenie, wtulając twarz w jego szyję.

Poruszając rytmicznie jej biodrami, pieścił ją tak długo, że myślała już, iż oszaleje z

pożądania. Potem zostawił ją tak, jak leżała - z zamkniętymi oczami, pełną miłości i nienawi-

ści jednocześnie. W pewnej chwili usłyszała odgłos przestawianych garnków i patelni.

Szykował spóźniony posiłek.

Zebrała swoje ubrania i wyszła do łazienki, a gdy wróciła, zaprosił ją do stołu z miną

triumfatora i musnął ustami jej wargi.

- Pocałunek pokoju? - zadrwiła, uchylając się.

- To ty zerwałaś układ, ale wojna się skończyła i mam nadzieję, że pokój, który

obecnie zawieramy, potrwa dłużej.

Popatrzyła na niego gniewnie. Grubo się mylił. Wygrał - ale wyłącznie bitwę.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Chociaż przez całą noc lało jak z cebra, nad ranem niebo się przetarło. Świeciło

słońce.

- Pogoda jak marzenie - powiedział Nick, odciągając zasłony. - W sam raz na konną

przejażdżkę. Po śniadaniu zapakuję taki lunch, jaki kiedyś zabieraliśmy z Finnem... Jeśli

chcesz przejechać się ze mną do Lisbeth, to bardzo proszę.

- Ale... - Zaczerwieniła się, spoglądając na jego sinawy, podrapany policzek. - Co oni

sobie pomyślą?

- Nic. - W jego oczach pojawił się wesoły błysk. - Tylko tyle, że mam bardzo

namiętną żonę. - Zarumieniła się jeszcze mocniej, więc nie usiłując nawet ukryć rozbawienia,

machnął ręką. - OK. Skoro jesteś taka wstydliwa, to pojadę sam. Zostawię tam samochód i

wrócę konno.

Niespokojna, odprowadziła go na ganek i wyszła na werandę.

- Będę najdalej za godzinę! - zawołał, trzasnął drzwiczkami i odjechał.

Raine śledziła wzrokiem samochód, aż zniknął w lesie, a potem włożyła kurtkę,

zmieniła buty na kalosze i zeszła na brzeg. Raptem coś czerwonego mignęło na wodzie.

Zobaczyła jednoosobowy kajak. Ktoś płynął równolegle do brzegu, a kiedy zawołała,

powiosłował w jej kierunku i kajak zgrzytnął o kamieniste dno.

Kajakarz był młody, wyglądało na to, że nie miał chyba jeszcze dwudziestu lat.

- Jestem tu na spływie, już drugi raz. Niesamowita frajda! - Westchnął. - Szkoda tylko,

że to ostatni dzień. Wracam do domu.

- Chyba nie kajakiem? - Zabiło jej żywiej serce.

- Jakieś dwa kilometry stąd zostawiłem samochód. Popłynę tędy - pokazał ręką w

stronę zakola - a potem to już pestka. Muszę ruszać. - Zaczął spychać kajak na głębszą wodę.

- Mam w Bangorze dziewczynę. Jak się spóźnię, to da mi popalić.

- Czekaj! Proszę cię, zaczekaj moment. Zdziwiony tonem jej głosu, wyjął wiosło z

wody.

- Coś się stało?

- Tak. Muszę... Muszę natychmiast wracać do Bangoru. Czy mógłbyś mnie zabrać?

Bardzo proszę.

- No... Da się zrobić. Ale masz chyba jakiś transport? Przed chwilą widziałem na

drodze duży samochód.

- To mój... kuzyn. Pojechał z wizytą do znajomych. Popełniłam upiorny błąd,

pozwalając mu się tu przywieźć. Nie chcę robić scen, więc wolałabym wynieść się stąd,

zanim wróci.

Kajakarz wyraźnie się speszył. Patrzył na jej obrączkę.

- Widzisz... jestem mężatką i myślałam, że mogę memu kuzynowi zaufać. Ale

niestety. Okazało się, że ma na mnie ochotę.

Chłopak najwyraźniej nie chciał się w nic wplątywać. Wahał się.

- Proszę - powtórzyła.

- No, dobra. Ale musisz sama dojść do pikapa. Przez las to nie więcej niż kilometr.

Zaraz za chatą... o, tam - pokazał ręką - zaczyna się dróżka. Prowadzi do mostku nad

kanałkiem, tuż przed zakrętem.

To na pewno ten mostek, o którym opowiadał Nick, pomyślała szybko.

- Przejdziesz przez tę kładkę, a potem idź w kierunku skały, na której rośnie samotna

sosna. Mój pikap stoi zaraz obok, przy drodze dostawczej.

Odepchnął się od brzegu.

- Nie trać czasu, to będziesz tam przede mną. Umawiamy się, że jeżeli nie zastanę cię

przy samochodzie, to znaczy, że się rozmyśliłaś.

Potykając się z pośpiechu, Raine popędziła na ganek, wciągnęła ciepłą kurtkę z

pomarańczowym pasem i założyła wełnianą czapeczkę. W obawie, że kajakarz odjedzie bez

niej, przeskakiwała po mokrych, ostrych kamieniach najszybciej, jak się dało. Szum wody

dotarł do niej, nim jeszcze zobaczyła kanał, i ucieszyła się na myśl, że drewniany mostek jest

tuż, tuż. Jednakże gdy wyszła z lasu, zobaczyła, że prąd zmąconej wody zniósł stare,

spróchniałe deski. Część poręczy przestała istnieć, a u końca z drugiej strony powstała

szeroka wyrwa. O wycofaniu się nie mogło być jednak mowy. Raine weszła na mostek i nagle

w huku wody usłyszała ostrzegawczy krzyk. Ignorując wołanie, przylgnęła całym ciałem do

poręczy i krok za krokiem zaczęła posuwać się naprzód. Miała za sobą mniej więcej jedną

trzecią drogi, gdy rozległ się trzask i mostek stanął dęba. W ułamku sekundy, spadając do

wody, jakby na zwolnionym filmie Raine zobaczyła Nicka. Zawrócił konia i pogalopował w

przeciwną stronę.

Zostawiał ją? Jak to? Przecież....

Szok spowodowany zimnem i gwałtownością prądu powinien ją psychicznie

sparaliżować, lecz stało się odwrotnie. Jej umysł pracował z niezwykłą jasnością. Nurt znosił

ją w stronę zakola - dno kanałku było w tym miejscu na szczęście wolne od kamieni. W

ubraniu i butach nie dało się płynąć; walczyła jedynie o to, by trzymać głowę nad powierz-

chnią wody.

Poza kilkoma karłowatymi drzewami, usiłującymi wrosnąć w kamienisty grunt, terenu

wokół kanałku nie zasłaniało nic. Raine jak przez mgłę ujrzała galopującego konia i jeźdźca.

Nagle przypomniała sobie rozmowę z Nickiem. Zrozumiała, czemu przed chwilą popędził w

przeciwną stronę. Prąd był tutaj za szybki. Nickowi żadną miarą nie udałoby się jej

wyciągnąć. Pognał więc przez wąskie gardło zakola, próbując wyprzedzić nurt i schwycić ją,

zanim zginęłaby, zepchnięta w dół kaskady.

Pewność, że Nick usiłuje ją ratować, dodała jej sił.

- Raine!

Dostrzegła, że Nick stoi z przodu na prawym brzegu. Rozebrany do pasa, czekał na

najwłaściwszy moment. Gdy znalazła się przy samym zakręcie, rzucił się wpław. Chwilę

potem chwycił ją jedną ręką. Nie walcząc z nurtem, czekał, aż prąd zniesie ich na

przeciwległy brzeg. Jeszcze moment, a przepłynęli przez zakole i znaleźli się u szczytu

wodospadu. Woda pieniła się i szalała miedzy ogromnymi głazami, najeżonymi ostrymi

krawędziami kruszących się skał. Gdy zniosło ich znowu do brzegu, Nick chwycił

zwieszającą się gałąź jodły i uwiesił się na niej, starając się znaleźć podparcie dla nóg i

ochraniając Raine własnym ciałem. Groziło im rozbicie o skały. Przez szum wody dotarł do

niej krzyk ptaka i warkot samolotu.

- Rusz się, do cholery! - krzyknął Nick. - Jak się ześlizniesz, to nie wiem, czy będę w

stanie cię wciągnąć.

Zmuszona do działania, otrząsnęła się z ogarniającej ją niemocy, uchwyciła się skały i

wpełzła na bezpieczne miejsce. Nick... Teraz jeszcze tylko on i... Odwróciła się i zrozumiała,

dlaczego nie ma go przy niej. Prawą ręką trzymał się nadal gałęzi, ale lewa zwisała

bezwładnie. Uklękła i w tej samej chwili prąd rzucił nim na bok. Nick z całej siły uderzył

głową o skałę. Twarz mu poszarzała, a na skroni pokazała się krew.

Zdjęta grozą, Raine spostrzegła, że jego zaciśnięte na gałęzi palce słabną. Położyła się

płasko na brzuchu i - zapierając się stopami - chwyciła go mocno za nadgarstki. Otworzył

zamglone oczy.

- Puść, durna - wychrypiał niewyraźnie - bo spadniemy oboje. Ryzykujesz życiem.

Puszczaj!

Wiedziała, że nie zostawi go, żeby nie wiem co, tak jak on nie zostawił jej. Wolałaby

umrzeć niż żyć bez niego. Nie!

Co to za głupie myśli! Będą żyli. Oboje! Zaczęła głośno wzywać pomocy, choć

zdawała sobie sprawę, że zniosło ich za daleko i kajakarz nie mógł słyszeć wołania. Opadała z

sił, czuła, że za chwilę ramiona odmówią posłuszeństwa.

- Trzymaj!

Kiedy ten krzyk dotarł do niej, była już w stanie szoku i takiego oszołomienia, że nie

wiedziała, czy rzeczywiście coś słyszy, czy też zaczyna mieć omamy.

- Trzymaj! - usłyszała znowu. Nadzieja dodała jej sił. Moment później jakiś

mężczyzna rzucił się na ziemię obok niej i chwycił Nicka za rękę powyżej łokcia.

- Mam go - oznajmił spokojnie. - Możesz już puścić. Nawet się nie poruszyła.

- Finn? - wymruczał Nick, unosząc chwiejnie głowę.

- We własnej osobie, skubańcu... Tam jest Una - powiedział do Raine. - Złóż ją

podwójnie, przełóż mi pod ramionami, przeciągnij końce przez otworek... Dobrze, a teraz

zostaw trochę luzu i zawiąż ją mocno na pniu.

- A teraz?

- Przytrzymaj Nicka.

Jeszcze raz zacisnęła ręce na jego szczupłych nadgarstkach.

- Nie wiem, czy jest na tyle przytomny, żeby mógł cokolwiek zrobić, więc kiedy go

trochę uniosę, ciągnij, ile sił.

Odchylając się na linie, obejmując stopami krawędź skały, Finn opuścił się na

wysokość Nicka. Z niezwykłą jak na tak szczupłego mężczyznę siłą zaczął wydobywać z

wody potężne ciało przyjaciela, gdy tymczasem Raine, zapierając się ze wszystkich sił,

podciągała go w górę.

Gdy tylko bose stopy Nicka znalazły oparcie, półprzytomny starał się pomóc

przyjacielowi. Za moment obaj byli już bezpieczni. Finn, ociekając wodą, ukląkł przy Nicku.

- Co z nim? - szepnęła Raine, przerażona jego bladością.

- Mogło być gorzej. Uderzył się mocno w głowę i ma przemieszczony bark. Możliwe

też, że pękło mu żebro... ale to twardziel.

Nick jęknął, mruknął: „Dziękuję” i usiadł. Jego twarz miała wciąż barwę popiołu, a

krew ciekła z paskudnego rozcięcia na skroni, ale był przytomny.

- A ty? - spojrzał na Raine.

- Nic mi nie jest. - Ulga, że udało się go wyrwać śmierci, była tak wielka, że nie

umiała jej wyrazić.

- Na pewno? - spytał Finn, zauważając jej zesztywnienie i wyraz zziębniętej, białej z

wyczerpania twarzy. Odwiązał linę i fachowo ją zwinął.

- Na pewno.

- No, to chodź, frajerze. - Podciągnął przyjaciela z ziemi i przełożył sobie jego zdrową

rękę przez plecy. - Ruszajmy się, żebyś nie uległ hipotermii. Na szczęście mój samolocik jest

blisko. Zaraz będziemy w domu.

Tak, oczywiście. Dopiero teraz Raine przypomniała sobie, że czepiając się Nicka i

gałęzi, słyszała warkot samolotu.

Nim wylądowali na jeziorze i dobrnęli do chaty, trzęsła się jak listek.

Finn otworzył butelkę brandy, którą zabrał z samolotu, i nalał trzy kieliszki.

- Wypij i wskakuj pod gorący prysznic - powiedział do niej. - Nick i ja przebierzemy

się przy piecu.

Gdy kwadrans później wyszła z łazienki, Nick siedział bez koszuli. Zauważyła, że z

jego twarzy ustąpiła szarość i chociaż widać było, że coś go boli, oczy nabrały blasku. Miała

ochotę objąć go, uściskać, wypłakać się na jego piersi, lecz patrzył na nią jak na obcą.

- Lepiej ci? - zapytał Finn.

- Dużo lepiej. - Uśmiechnęła się. Jak to w ogóle możliwe, że jeszcze niedawno

skłonna go była posądzać o słabeuszostwo?!

Wziął z apteczki środek antybakteryjny i spryskał nim ranę na skroni Nicka.

- Jak ci tego nie zszyją, zostanie blizna.

- W konkursach piękności startować nie zamierzam - odparł sucho Nick.

- Ale bark trzeba nastawić. Polecimy do Bangoru?

- Kiedyś umiałeś to robić sam. Finn zawahał się.

- Czy mogłabym w czymś pomóc? - wtrąciła szybko Raine.

- Chwała Bogu, że nie jesteś tchórzem - uśmiechnął się Finn i uniósł rękę Nicka. -

Trzymaj ją mocno, w tej pozycji.

Stanął za plecami przyjaciela i przyciskając dłonią jego muskularne ramię, wykonał

coś w rodzaju pół-nelsona. Nick nawet nie pisnął, tylko na brwiach i nad górną wargą

wystąpił mu pot. W przypływie niemal macierzyńskiej czułości Raine zapragnęła otrzeć mu

twarz i scałować z niej grymas bólu, ale tylko zdjęła z oparcia krzesła koszulę-panterkę i

zaczęła pomagać mu się ubierać. Zapinała guziki, nie odważając się spojrzeć mu w oczy. Finn

zrobił temblak z chusty znajdującej się w wyposażeniu apteczki.

- No, a teraz usiądź, odciąż nogi i postaraj się wyluzować - Finn mrugnął

konspiracyjnie do Raine. - Pewnie po raz pierwszy i ostatni w życiu mam okazję trochę nim

porządzić.

Nick przysiadł w fotelu i stęknął.

- Już lepiej mi było stać.

- Niewdzięczna świnia - podsumował go łagodnie Finn, wciskając do ręki dwie

tabletki. - Dziś i jutro, no, może trochę dłużej, będziesz musiał brać środki przeciwbólowe.

Proponowałbym, żebyś się położył, nim te zaczną działać... Ty zresztą też - uśmiechnął się do

Raine. - Naleję kawy. Możesz mi powiedzieć, jak do tego wszystkiego doszło?

- Nawet ci nie podziękowałam. - Przemogła ucisk w gardle.

- Daj spokój.

- Ocaliłeś Nickowi życie.

- Nie ja, a ty.

- O Boże! - mruknął Nick. - To ja powinienem podziękować wam obojgu. I zrobię to,

tylko skończcie z tymi duserami. Towarzystwo wzajemnej adoracji się znalazło!

Napiętą atmosferę rozładował wybuch śmiechu. Kiedy się uspokoili, Raine zobaczyła,

że Nick utkwił w niej spojrzenie. Szybko pokręciła głową.

- Zginęłabym, gdyby nie ty...

- Mnie też nie dziękuj - odezwał się Finn. - Wyrównaliśmy rachunki. Pamiętasz, jak

wpadłem pod lód i...

- Miałeś wtedy tylko czternaście lat.

- Ale tego się nie zapomina... No dobra, ale czy ktoś mi wreszcie powie, co się

właściwie stało?

- Mieliśmy zamiar wybrać się konno nad Saskin - zaczął opanowanym głosem Nick. -

Pojechałem do Doodych pożyczyć konie. Raine poszła na spacer. Wracając lasem, zauwa-

żyłem, że próbuje przejść po starym mostku. Od lat był na wpół przegniły. Zawołałem do

niej...

Czy rzeczywiście myślał, że wybrała się tak zwyczajnie na przechadzkę? Z całą

pewnością nie. Widział, że mimo ostrzeżenia idzie dalej, więc musiał przynajmniej domyślać

się prawdy.

- Niestety było już za późno. - Krótko i bez emocji przedstawił dalszy rozwój

wypadków i zakończył cierpko:

- Czas, żeby ktoś odprowadził konie do Lisbeth.

Finn podniósł się.

- Kapuję - powiedział dobrodusznie. - Ale jeśli chciałeś mi dać do zrozumienia, że jest

to wasz miodowy miesiąc i zamierzacie robić to, co większość nowożeńców - to znaczy pójść

do łóżka - nie musiałeś wynajdywać pretekstu.

Uchylił się, gdy Nick rzucił w niego jaśkiem.

- Imponujący pokaz sprawności - roześmiał się Finn.

- Tak czy owak, w siodle to ty się, bratku, nie utrzymasz.

Zwrócę konie i przywiozę ci tu samochód. Może się zdarzyć - dodał poważniej - że

wystąpi jakaś opóźniona reakcja szokowa. Odpoczywajcie więc. Uznajcie to za zalecenie

lekarza. Gdy drzwi zamknęły się za nim, Nick zapatrzył się w ogień. W końcu Raine, nie

mogąc znieść napiętej ciszy, poderwała się z fotela.

- Nick, przepraszam...

- Za co? - Nawet na nią nie spojrzał.

- Za swoją głupotę, która mogła cię kosztować życie.

- Ciebie też - odpowiedział szorstko. - Dobry Boże, musiałaś naprawdę mieć

wszystkiego dość, skoro zdecydowałaś się na coś takiego. Chciałaś popełnić samobójstwo! -

Uniósł głowę i zobaczyła w jego oczach otchłań.

- Nie! Nic takiego nie przyszło mi nawet do głowy. Próbowałam przejść na drugi

brzeg, bo... - Opowiedziała mu o kajakarzu i widząc jego minę, dodała szybko: - To

młodziutki, sympatyczny chłopak. Spieszył się do dziewczyny w Bangorze.

- Uciekłabyś z każdym, choćby i z najzwyklejszym obwiesiem. Musisz mnie

autentycznie nienawidzić. Inaczej nie podjęłabyś takiego ryzyka.

- Nie, Nick. Ja... Pokręcił głową.

- Powtarzałaś mi to tyle razy - powiedział gorzko. - Tylko ja, głupi, nie chciałem ci

wierzyć.

- Nie czuję do ciebie nienawiści, naprawdę.

- Nie wykręcaj się tylko dlatego, że myślisz, iż uratowałem ci życie.

Przycisnęła dłonie do skroni.

- Nick, posłuchaj...

- Ledwie się trzymasz na nogach - przerwał ostro. - Słyszałaś, co mówił Finn? Masz

odpoczywać.

- Nie ja, tylko my oboje.

Podniósł się odrętwiały i skrzywił się z bólu.

- Świetnie. Właź do łóżka. Będzie ci cieplej. Ja skorzystam z łazienki.

Przebudziła się i zobaczyła, że wrócił Finn. Siedzieli obaj przy piecu i jedząc to, co

Nick przygotował rano na piknik, rozmawiali przyciszonymi głosami. Nagle zachciało się jej

jeść, ubrała się więc i dołączyła do nich. Gdy podeszła, spojrzeli na nią jednocześnie. Mieli

takie miny, że na moment serce przestało jej bić, a potem zaczęło się tłuc jak szalone. Twarz

Nicka przypominała kamienną maskę, a Finn był wyraźnie spięty i zakłopotany. Na stoliczku

do kawy stały napoje w puszkach. Obok leżały zawinięte w papier kanapki.

- Mogę? - Wzięła gruby, okrągły kawałek razowego chleba i sięgnęła po plasterek

szynki. - Przespałam chyba wiek... Czy miałeś problemy ze zwrotem koni? - zwróciła się do

Finna.

- Najmniejszych. Opowiedziałem Lisbeth o wypadku. Kazała powtórzyć, że

serdecznie wam współczuje i żebyście któregoś dnia wpadli na obiad... - Gwałtownie zawiesił

głos.

Raine poczuła, że dzieje się coś naprawdę niedobrego.

- To miło z jej strony - powiedziała i popatrzyła na Nicka. - Może kiedy bark ci trochę

wydobrzeje...

- Nie będzie nas tutaj - oznajmił szorstko. - A przynajmniej ciebie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Ogarnęło ją dziwne uczucie, jakby serce ścisnęła jej ogromna dłoń. Wiedziała, że jeśli

wyjedzie, to będzie po wszystkim. Że skończy się wtedy nie tylko ich śmiesznie krótkie

małżeństwo, ale że będzie to w ogóle koniec wszystkiego, co ich łączyło.

Tylko dlaczego Nick godził się z jej odejściem? Nie dlatego, że jej już nie pragnął, że

się nią nasycił - była o tym głęboko przekonana. Godził się, ponieważ miał pewność, że go

nienawidziła.

- Przepraszam na momencik. - Finn podniósł się. - Pójdę zobaczyć, co z pogodą.

Gdy wyszedł, Nick spojrzał na nią pustymi oczami.

- Jak tylko coś zjesz, spakujesz się. Finn odwiezie cię do Bangoru i odstawi na

samolot do Bostonu.

Gotowa była założyć się o wszystko, że Finn nie znał całej prawdy. Miał tylko

wypełnić polecenia szefa. Polecenia, których nie pojmował i które wyraźnie wprawiały go w

zakłopotanie.

- Bardzo to miłe z jego strony - powiedziała, z trudem zapanowując nad sobą. - A co z

tobą?

- Posiedzę tu dzień czy dwa i wrócę samochodem, kiedy bark przestanie mi

dokuczać... Jeśli sobie życzysz, Finn z przyjemnością odeskortuje cię do samego Bostonu.

- To jego sugestia czy twoja?

- Moja.

- Wspaniale! - Zabłysły jej oczy. - W takim razie pozwól, że jako twoja żona powiem

ci, co myślę o tobie i twojej propozycji. Jesteś despotą, a to, co proponujesz, obraża mnie.

Wydaje ci się, że ożeniłeś się z debilką? Gdybym chciała wrócić do Bostonu, potrafiłabym

zrobić to sama. Nie potrzeba mi niańki. Tak się jednak składa, że nie chcę i nie mam

najmniejszego zamiaru wracać. Zostaję tutaj, bo tutaj jest moje miejsce. Końmi mnie stąd nie

wyciągniesz!

Twarz Nicka pozostała zimna i nieporuszona. Jego uczucia zdradził jedynie drobny tik

pod okiem.

- To tobie, zależało na podróży poślubnej - mówiła dalej w ferworze, z kobiecą

intuicją wyczuwając, jaką kartą rozegrać to rozdanie. - Chrupnęło ci parę kości i od razu się

wystraszyłeś, że może to nadwyrężyć twój wizerunek wiecznego macho. Chowasz głowę w

piasek, mój drogi, ale miejsce żony jest przy mężu... nawet jeśli ten mąż jest do kitu...

- Nie ma problemu - powiedział Finn, stając w otwartych drzwiach. - Da się lecieć.

Raine poderwała się na nogi.

- Nigdzie z tobą nie polecę - oznajmiła stanowczo i jakby chcąc przeprosić za swój

ton, dodała: - Czekanie na mnie krzyżuje ci pewnie plany.

- Nie o to biega. - Finn uśmiechnął się szeroko. - Mówiłem temu skubańcowi, że nie

będziesz chciała wyjechać.

Ale upierał się, że po tym wszystkim, co się stało, uznasz to za najlepsze rozwiązanie.

- Nigdy w życiu! - Popatrzyła Nickowi w oczy.

- Jak sobie życzysz, kochana. - Objął ją zdrową ręką.

- Mam tylko nadzieję, że nie zmienisz zdania, kiedy Finn odleci.

- Możesz być pewien - odparła poważnie, choć w jego słowach odgadła bezbłędnie ton

pogróżki.

- W takim razie - Finn podniósł z ziemi swój worek - będę się zbierał.

- Nie przenocujesz? - Raine czuła, że ogarnia ją strach.

- Boże uchowaj! - zażartował. - Dwoje to dużo, a troje to już tłum. Zwłaszcza tuż po

ślubie. Ale jeśli pozwolicie, w Anglii złożę wam wizytę.

- Wpadnij koniecznie, czekamy - zapewniła go serdecznie. O, Margo, ty szczęściaro,

pomyślała i spontanicznie rzuciła mu się na szyję.

- Może raczyłabyś pomóc swojemu mężowi kalece? -Nickowi błysnęły oczy, jakby

nagle poczuł się zazdrosny.

Uścisnął Finnowi dłoń i klepnął go w plecy.

- Czekamy na ciebie, brachu.

Wyszli na werandę i oboje, objęci, stali w popołudniowym słońcu, machając Finnowi.

Awionetkę przesłoniły wkrótce drzewa. Raine zadygotała. Wyczuwała, że pod pozorami

opanowania w Nicku narasta straszliwy gniew, i wiedziała, że gdy tylko wejdą do domu,

przyjdzie jej zapłacić za bunt.

- Zimno ci się robi? - zakpił.

Szybko spojrzała mu w twarz. Stalowy błysk spod przymkniętych powiek niósł

zapowiedź tego, co zaraz miało nastąpić. Przepuścił ją przodem, zamknął drzwi i zaryglował

je.

- Po co ryglujesz drzwi? Jest wcześnie.

- Dla pewności, że nikt nie zakłóci nam szczęścia we dwoje.

- A nie po to, żeby mnie uwięzić? Uśmiechnął się zjadliwie.

- Wątpię, czy w tym celu wystarczyłby rygiel. Masz, kochanie, tyle inwencji... A tak

w ogóle to nie wiem, czy jeszcze pamiętasz, że zostałaś tu z własnej woli.

Ścisnął ją boleśnie za rękę i pchnął na kanapę. Pozbierała się i usiadła na brzeżku.

Chciało jej się płakać.

Z zimnym wyrachowaniem, świadom każdego ruchu, niespiesznie rozebrał ją do naga.

Nie dotykał jej, uśmiechał się tylko z jakimś obłędnym okrucieństwem, jakby się zastanawiał,

czym jeszcze bardziej może ją upokorzyć. Zrozumiała to i serce podeszło jej do gardła. Nagle

powoli, bez cienia uczucia, zaczął błądzić dłońmi po całym jej ciele. Starała się nie poruszać,

ale gdy wszedł dłonią miedzy jej uda, odepchnęła jego rękę. Zareagował brutalnie i

natychmiast.

- A tak, tak, leż już lepiej jak lalka. Chyba że chcesz, żebym ci coś zrobił.

To był już sadyzm. Przerażona, odwróciła twarz.

- Nick, proszę cię, nie zachowuj się tak.

- Żałujesz, że nie wyjechałaś z Finnem? - Siłą zmusił ją, żeby na niego spojrzała.

Przezwyciężyła strach.

- Nie żałuję.

Poruszył się, zadając jej ból, ale nie wziął jej, jak się spodziewała, a zdarł z siebie

temblak.

- Nie! Nie zdejmuj! - krzyknęła, bojąc się, że Nick zrobi większą krzywdę sobie niż

jej. - Nie będę się opierać. Zrobię, co chcesz. Wszystko, co chcesz.

- Bo śmiertelnie się mnie boisz.

Chciała powiedzieć: „Bo cię kocham”, ale czuła, że nie pora na to.

- Bo jestem twoją żoną i chcę się z tobą kochać.

- I nie poniży cię to? Jesteś pewna? - zapytał z goryczą, podniósł się i odszedł.

Coś zadźwięczało. Metal zachrobotał o drewno. Nick odrygłowywał drzwi. Za

moment nie było go już w domu.

Zaczęła się ubierać, ale tak się jej trzęsły ręce, że zapięcie czegokolwiek graniczyło z

cudem! Ubrana byle jak poszła zrobić sobie kawę. Raptem obok resztek jedzenia na stoliczku

spostrzegła kluczyki od samochodu i terenową mapę. Daje mi okazję, pomyślała ze smutkiem

i nawet ich nie dotknęła.

Postanowiła tu zostać i walczyć o szczęście, choćby krótkotrwałe.

Sprzątnęła ze stołu, pościeliła łóżko i zabrała się do szykowania kolacji. Zaczęło się

ściemniać, a Nick wciąż nie wracał. Powtarzała sobie uparcie, że znał tę okolicę jak własną

kieszeń i nic mu się nie może stać, ale kiedy wreszcie usłyszała jego kroki na schodkach,

odczuła prawdziwą ulgę. Siedziała zwinięta w fotelu przy piecu i nawet jej się nie chciało

zapalić lamp, toteż kiedy wszedł, nie zauważył jej od razu.

- Raine! - zawołał niepewnie, a gdy mu odpowiedziała, wymruczał pod nosem:

„Chwała Bogu!” i dopiero potem wydarł się na nią: - Czemu do diabła siedzisz po ciemku?!

- Lubię patrzeć w ogień.

Usłyszała chrzęst zapałek i chwilę później pierwsza z gazowych lampek przytłumiła

różową poświatę z pieca. Gdy zapalił pozostałe, zauważyła, że jest zdenerwowany. Odgadła,

że ponieważ w chacie było ciemno, a cherokee stał na swoim miejscu, Nick wyobraził sobie,

że coś jej się stało.

- Mówiłam ci, że nie mam zadatków na samobójczynię... Jeśli chce ci się jeść, to w

piecyku jest zapiekanka.

- Raine, ja... - zaczął ciężko.

- Nie wiem jak ty - przerwała, przybierając miły, swobodny ton - ale ja umieram z

głodu.

Instynktownie wyczuwała, że go pokonała. Spodziewał się zapewne wszystkiego,

tylko nie tej spokojnej, przyjaznej atmosfery normalności. Wyglądał na zmęczonego i przyga-

szonego. Uzmysłowiła sobie raptem, że cierpienie było nie tylko jej udziałem. On też dostał

już za swoje. Kobieta, którą kochał, umarła, a ta, której pożądał, niemal wyprawiła i jego, i

siebie na tamten świat.

- Myślę, że powinniśmy położyć się dziś wcześnie spać - odezwał się, gdy tylko dopili

kawę. - Jeśli chcesz się kąpać pierwsza, to...

Zawiedziona, gdyż miała nadzieję, że posiedzą przy ogniu i będzie okazja, żeby

porozmawiać, zebrała swoje rzeczy i weszła do łazienki. Kiedy z niej wyszła, ciaśniej otulając

się szlafrokiem, Nick stał i patrzył w płomienie. Nieświadomie tulił do siebie łokieć, jakby

chore ramię wciąż bardzo mu dokuczało. Zapragnęła podejść i objąć go serdecznie, ale

zwalczyła tę chęć.

- Kolej na ciebie.

Zamiast położyć się do łóżka, usiadła na podłodze przy piecu, podwijając pod siebie

nogi w futrzanych papuciach. Nick wyszedł z łazienki po paru minutach. Wyłączył światła,

zostawiając jedynie to przy łóżku, i zaryglował drzwi.

- Zamknąć szyber? Pokręciła głową.

- Nie. Chciałabym tu sobie jeszcze posiedzieć. Wszedł do sypialni, zamknął za sobą

drzwi i prawie od razu znów je otworzył.

- Usiłujesz wybadać, jak daleko możesz się posunąć w lekceważeniu mnie? Zależy ci

na drace?

- Zależy mi jedynie na tym, żebyś dostrzegł, jak się czuję.

- Obejdę się bez łaski.

- To dobrze, bo żadnej łaski nie zamierzam ci robić. Uratowałeś mi życie, ale i ja

tobie, więc moim zdaniem jesteśmy kwita. Nie zawdzięczam ci niczego... A czy to źle, że

chcę spać z własnym mężem?

- Niespełna dwa dni temu powiedziałaś, że małżeństwo ze mną cię degraduje. Chcesz

mi wmówić, że twoja nagła zmiana nastawienia nie ma nic wspólnego z tym, co się stało?

- Ma - odpowiedziała powoli. - To, co się wydarzyło, uświadomiło mi, że życie jest za

krótkie, żeby je marnować, że muszę chwytać szczęście, póki to możliwe. Pragniesz mnie, a

ja...

- Mylisz się. Nie pragnę cię.

- Nie wierzę! - zaoponowała wstrząśnięta do głębi. - Gdyby tak nie było, to po co

zmuszałbyś mnie do małżeństwa?

- Chyba pora już, żebym ci coś pokazał. - Podszedł do szafy i wrócił z zalakowaną

kopertą, którą niedawno znalazła w jego kieszeni. - Proszę.

Rozkładając list, zaskoczona rozpoznała okrągłe pismo ojca. Ojciec pisał:

Dziewczyno moja kochana! Teraz znasz już prawdę. Nick obiecał mi, że powie Ci o

wszystkim, kiedy nadejdzie właściwy moment. Mam nadzieję, że nie będziesz mnie zbyt mocno

winić za to, że Tobą manipulowałem. Przepraszam, że działałem zbyt opieszale. Wierzyłem, że

zorientujesz się, jaki naprawdę jest Kevin, i sama zerwiesz zaręczyny. Niestety nic na to nie

wskazywało, więc zacząłem szukać sposobu, żeby to zakończyć. Śmiertelnie się bałem, że

jeżeli zbyt otwarcie sprzeciwię się Twoim zamiarom, to uprzesz się jeszcze bardziej. Bo

uparta to Ty być potrafisz...

Akcja, na jaką w końcu zdecydowaliśmy się z Nickiem, była drastyczna i mogła się nie

powieść. Ale, wierz mi, nie wiedziałem już, co robić i byłem gotów na wszystko. Nigdy bym

sobie nie wybaczył, gdybyś zmarnowała życie, wychodząc za człowieka, którego nie kochałaś.

Upierałem się, żeby Nick wziął ten list i żebyś miała absolutną jasność, że to wszystko

był mój pomysł. Odniósł się do niego niechętnie, bo chociaż zależało mu na takim obrocie

spraw, nie pochwalał środków. Myślę, że bał się, że go znienawidzisz.

Jakiś czas temu opowiedział mi, co się stało ubiegłej jesieni. Wyznał też, że... ale to

pewnie już wiesz. Sprawę Tiny wyjaśniłbym Ci sam, lecz kategorycznie mi tego zakazał.

Chciał, żebyś mu zaufała całym sercem, a nie zgodziłaś się go nawet wysłuchać. Straszliwie

go to dotknęło. Jest tak jak Ty uparty i ma swoją godność. Zawsze wiedziałem, że jeśli go

kochasz, to osobą, która będzie musiała ulec, będziesz Ty. Byłem jednak przekonany, że skoro

udało mu się zdobyć Twoją przychylność, to masz dla niego uczucie. Nie wątpiłem w to aż do

momentu, gdy już w ślubnej sukni zaczęłaś recytować „Panią z Shalott”, ale rozwiałaś te

wątpliwości, mówiąc mi, że kochasz Nicka i że tak było od początku.

Przez całe życie pragnąłem dla Ciebie tylko jednego - żebyś była szczęśliwa. Wiem, że

Nick Cię kocha i że jest to mężczyzna, który da Ci szczęście. Niech Cię Bóg błogosławi.

Tato

Raine była tak oszołomiona, że musiała przeczytać list dwukrotnie, nim wreszcie

dotarł do niej w pełni jego sens. Och, tatku, tatku, zaszlochała w duchu. Ani przez sekundę za

nic go nie winiła. Zawsze ją chronił. Usiłował więc uchronić ją przed czymś, co uważał za

największą życiową katastrofę - przed małżeństwem bez miłości.

Podniosła wzrok na Nicka.

- Akcja, którą przeprowadziliście z ojcem... Na czym właściwie polegała?

- Nie pisze o tym?

- Mało i niejasno.

- No cóż... Zgodziłem się udawać, że jeśli za mnie nie wyjdziesz, to doprowadzę go do

bankructwa.

- Nie włożyłeś w firmę ojca pieniędzy?

- Owszem, trochę. Ale nie tyle, żeby ją przejąć.

- I nie odebrałeś nam domu?

- Nie.

- Nic już z tego nie rozumiem! - zawołała poruszona.

- To po co w ogóle zgodziłeś się na ten szalony plan?

- Twój ojciec był w kropce, a ja nie mogłem patrzeć, jak wiążesz się z tym... Zresztą

nieważne. Teraz jest już za późno. Wiem tylko tyle, że powinienem był schować swoje

wątpliwości do kieszeni i w nic się nie wtrącać.

- I wyszłabym za Kevina. Roześmiał się ponuro.

- Z twojego punktu widzenia byłby to wybór mniejszego zła.

- Nie sądzę. Może mimo wszystko wolę żyć bez poczucia bezpieczeństwa.

Nickowi pociemniała twarz.

- Wykazałaś się nie lada umiejętnością. Wielokrotnie wyprowadzałaś mnie z

równowagi i zmusiłaś, żebym powiedział czy zrobił coś, czego się wstydzę. - Przegarnął

włosy.

- Przepraszam cię, Raine. Przez cały czas żyłem nadzieją, że jakimś cudem sprawy

między nami się ułożą... - Odwrócił się gwałtownie i dorzucił dwa grube polana do pieca. -

Powinnaś już pójść do łóżka.

- A ty?

- Wyciągnę się na otomanie tutaj.

- A później co?

- Rano wyruszymy samochodem do Bostonu, a pojutrze będziemy w Anglii.

- A potem?

- Przeprowadzę rozmowę z twoim ojcem i wrócę do Stanów, a ty żyj, jak chcesz.

- Tato - starała się mówić spokojnie - powierzył ci przecież kierowanie firmą. A może

to też nieprawda?

- Prawda. Twierdził, że chciałby już przejść na emeryturę i mieć czas na przykład na

golfa. Ale, jeśli nawet zmieni teraz zdanie, to znajdzie kogoś, kto pomoże mu uporać się z

najgorszą robotą. Będzie też miał ciebie. Może również Finn zechce osiąść w Anglii.

- Nie pali mi się do pracy zawodowej - powiedziała powoli. - Wolałabym być żoną i

matką. Chcę mieć dzieci, póki jeszcze jestem młoda... Mężczyznę, z którym mogłabym być

szczęśliwa.

Polano chwycił ogień, w górę strzelił płomień, i w tym króciutkim momencie Raine

spostrzegła na twarzy Nicka wyraz udręki.

- W takim razie - powiedział - najlepiej będzie, jeśli jak najszybciej dam ci rozwód.

- Nie sądzę, żeby tato tak uważał. Może przeczytasz, co napisał? - Podała mu list, a

kiedy Nick podniósł w końcu wzrok, oświadczyła stanowczo: - Nie chcę rozwodu. Zgadzam

się z ojcem.

- Nie wygłupiaj się. Żeby wiązać się z kimś na całe życie, trzeba czegoś więcej niż

fizycznego zauroczenia.

- To nie jest wyłącznie to. Ja cię kocham. Powiedziałam to tacie.

- Zdenerwowałby się, gdybyś powiedziała prawdę.

- To była prawda. Zakochałam się w tobie od pierwszego wejrzenia i nigdy nie

przestałam cię kochać, ale... Nie mogłam się przyznać do miłości do kogoś, kto chciał mnie

jedynie wykorzystać. - Podniosła się i chwytając go za poły kąpielowego płaszcza, spojrzała

mu w twarz. - Kiedy wciągał cię prąd, czułam, że jeśli zginiesz, chcę umrzeć razem z tobą.

Nick mruknął coś do siebie i nagle przytulił jej głowę do swojej piersi z taką

czułością, że gorące łzy popłynęły jej po twarzy. Otarł mokre policzki Raine.

- Nie mogłem znieść myśli, że wyjdziesz za Somersby'ego. Gdyby to był człowiek

innego pokroju i gdybym miał pewność, że go kochasz, odczepiłbym się. Odsunąłem się

zresztą - aż zrobiło się prawie za późno. A potem zadręczał mnie strach, że być może

popełniłem straszliwy błąd. Nie dlatego, że doprowadziłem do zerwania waszych zaręczyn,

tylko dlatego, że zmusiłem cię do ślubu. Tyle razy powtarzałaś: nienawidzę cię, nienawidzę.

Próbowałem się oszukiwać, że tak naprawdę nie myślisz, ale...

- Nie umiałam cię znienawidzić, Nick, nie umiałam, chociaż chciałam, żeby tak było.

Dlatego, że zabawiłeś się mną, a przecież byłeś związany z inną.

- Biedna Tina - powiedział cicho. - Była...

- Nie mów. - Położyła mu palec na ustach. - To przeszłość. Ważne jest wyłącznie to,

że teraz mnie kochasz.

- Wtedy też cię kochałem. - Usiadł i posadził ją sobie na kolanach. - Chcę, żebyś znała

całą prawdę. Tina - a raczej Kristina - była siostrą Finna. Wychowywaliśmy się razem i

traktowałem ją jak siostrę, ale kiedy skończyła szesnaście lat, coś się w jej stosunku do mnie

zmieniło. Finn stwierdził, że się zadurzyła, jak to nastolatka. Zrobiłem studia i wydawało mi

się, że jej przeszło, ale nie. Nauczyła się po prostu maskować uczucie.

- Wspomniałeś kiedyś, że państwo Andersonowie zginęli w wypadku...

- Tak. Niedługo potem Tina zachorowała. Wyniki badań mogły wskazywać na

wczesne stadium raka. Utrata rodziców podkopała siły obronne jej organizmu. Wiedząc, że

darzyła mnie uczuciem, Finn zapytał, czy mógłbym pomóc jej w walce z chorobą. Nie byłem

z nikim poważnie związany, wiec poprosiłem Tinę o rękę. Dzień przed jej wyjazdem do

koleżanki do Nowego Jorku kupiliśmy zaręczynowy pierścionek. Tak się ten los dziwnie

posplatał, że dosłownie kilka dni później poznałem ciebie i zrozumiałem, że jesteś kobietą, na

którą czekam od lat. Postanowiłem, że jeśli wynik kolejnych badań okaże się negatywny,

powiem Tinie o tobie i poproszę, żeby zwolniła mnie z danego jej słowa. Przysięgam, że

kiedy zapraszałem cię na wycieczkę do Maine, nie miałem zamiaru cię uwieść. To ty

sprawiłaś, że zwariowałem, że nie potrafiłem się opanować. Czułem, że powinienem ci

powiedzieć prawdę, ale bałem się twojej reakcji i schowałem głowę w piasek. Potem,

ponieważ Tina wróciła do domu wcześniej, sama dowiedziałaś się o wszystkim i uciekłaś.

Pojechałem za tobą na lotnisko... Niestety, nie zdążyłem...

Tymczasem okazało się, że Tina - nie powiadamiając o tym ani mnie, ani Finna -

zrobiła sobie badania w nowojorskiej klinice. Zaplanowała to. Nie chciała niczyjej litości ani

zamętu wokół swojej osoby. Dwie doby czekaliśmy na ostateczną diagnozę. To był jednak

rak. W ciągu miesiąca Tina znalazła się w szpitalu. Walczyła dzielnie, lecz już go nie

opuściła. Nigdy się nie skarżyła, zawsze widzieliśmy ją uśmiechniętą. Wzięliśmy ślub przy

szpitalnym łóżku, a parę dni potem umarła. Przed śmiercią mówiła mi o swoim szczęściu, o

tym, że miała kochającą rodzinę, wspaniałego brata, mnie. „Dziękuję - powiedziała - że

daliście mi w tych ostatnich miesiącach tyle szczęścia. Chciałabym, żebyś, kiedy już odejdę,

znalazł sobie dziewczynę, która obdarzy cię nim na całą resztę życia”. Potem, jakby się

domyślała, uśmiechnęła się: „Kogoś takiego jak twoja kuzynka”.

Przygniotły mnie te śmierci -jej i ojca... a kiedy wróciłem do równowagi i miałem

wreszcie możliwość przyjazdu do Anglii na dłużej, byłaś już zaręczona i czułem, że nie mam

prawa wdzierać się w twoje życie. - Objął ją mocniej. - Nie płacz, moja kochana. Finn by się

gniewał. Jego zdaniem życie powinno być hołdem dla miłości i odwagi. Radosnym

celebrowaniem każdej dobrej chwili. Chciałbym, żeby mi się to w naszym małżeństwie udało.

Szkoda, że jestem chwilowo do kitu, w przeciwnym razie zaraz bym ci pokazał, jak to

będzie...

- A gdybym ci odrobinkę pomogła? - zaproponowała niewinnie.

- Jeśli jakoś dowlokę się do łóżka.

Kiedy leżeli już pod kołdrą, nachyliła się, żeby go pocałować.

- Raine...

- Słucham?

- Obchodź się ze mną delikatnie.

Zachichotała, lecz jej śmiech przemienił się zaraz w pisk, gdy zdrową ręką przewrócił

ją na plecy i udowodnił ku obopólnej radości, że nie jest tak obolały, jak twierdził.