GLENDA SANDERS

Ten prawdziwy 

męŜczyzna

ROZDZIAŁ 1

– Nareszcie koniec – westchnęła Cassaundra. – Bogu dzięki.
Naprzeciw niej w limuzynie siedział Sloan Garrick, człowiek, który przed 

trzydziestoma laty był protegowanym jej dziadka.

– Dobrze się dziś spisałaś, Cassaundro – powiedział, kładąc rękę na jej dłoni. – 

Mowa Ŝałobna była świetna: doskonałe połączenie podziwu i wzruszenia.

Kiwnęła głową, przyjmując ten komplement, ale Ŝadne z nich juŜ się nie odezwało. 

Szofer wiózł ich przez labirynt ulic Manhattanu. Zahamował przed, wejściem 
wiodącym do dwóch bliźniaczych wieŜowców.

Sloan objął Cassaundrę pokrzepiającym gestem, gdy jechali cichobieŜną windą do 

apartamentów na szczycie.

– Chcesz się czegoś napić? Wina, sherry? – zapytał troskliwie, gdy weszli do 

ś

rodka.

– Później. Teraz przebiorę się w coś wygodniejszego. Barek jest pełny. Poczęstuj 

się. Zdejmij marynarkę i krawat, jeŜeli chcesz.

– Nie martw się o mnie – uspokoił ją Sloan.
Umrze w marynarce i krawacie, pomyślała Cassaundra idąc do sypialni. 

Natychmiast poŜałowała tej niesympatycznej myśli. Sloan był wytworem swej epoki. 
MęŜczyźni z jego środowiska nosili garnitury i krawaty. To niewielkie przewinienie 
jak na człowieka, który okazał się niezawodnym przyjacielem w niezwykle cięŜkim 
dla niej okresie. Gdy zaczęła pracować w wydawnictwie dziadka, wprowadzał ją we 

wszystkie tajniki, pomagał zachować realizm i rozsądek. Nie zastąpił jej ojca, ale stał 
się kochającą, aprobującą osobą, w przeciwieństwie do tamtego.

W drzwiach sypialni pojawiła się Aggie.
– Czy pani czegoś potrzebuje?
– Przebiorę się. Nie mogę juŜ znieść tego kostiumu.
– Weźmie pani kąpiel?
– Raczej prysznic. Nie będzie mi potrzebna pomoc.
– Tak, Proszę Pani.
Cassaundra patrzyła na młodą, dyplomatycznie obojętną twarz Aggie i 

zastanawiała się, czy rani uczucia dziewczyny, chcąc samodzielnie odkręcić kurek w 
łazience.

– Chyba nałoŜę batikowe kimono w maki. Gdybyś mogła je wyjąć...
– Oczywiście, proszę Pani.
– To wszystko.
– Tak, proszę pani.
Cassaundra weszła do łazienki i odgrodziła się drzwiami od reszty świata. 

Cudownie być samą! Warstwa po warstwie zdejmowała ubranie, które nagle zaczęło 
ją dusić – filcowy kapelusz przybrany piórami, ciemnoniebieski Ŝakiet i spódnicę, 
dobraną kolorystycznie jedwabną bluzkę z wiązanym kołnierzem.

Demonstracyjnie wybrała niebieski, nie zaś wymaganą pogrzebową czerń. Gdyby 

tylko na to pozwoliła, związani z jej ojcem specjaliści od reklamy wyreŜyserowaliby 
pompatyczny pogrzeb. Ale po raz pierwszy w Ŝyciu Cassaundra sama podjęła decyzję 
i wymogła jej wykonanie. Nalegała, by pogrzeb odbył się jedynie w obecności 
rodziny, a w miesiąc po nim ogólnodostępna msza Ŝałobna. Stamtąd właśnie wracała.

W kabinie prysznicowej puściła gorącą wodę, jakby mogło to zmyć z niej smutek i 

paraliŜujące odrętwienie, jakie czuła po stracie ojca.

Kilka minut później, juŜ bez makijaŜu, zawinęła się w miękki ręcznik, zdjęła 

czepek i rozpuściła włosy – naturalne blond, fachowo rozjaśnione, miękkimi fetami 
opadły na plecy.

Usiadła przy toaletce i posmarowała błyszczkiem usta. Potem spojrzała na kobietę 

w lustrze – wystraszone oczy, wychudzone policzki. Ukryła twarz w dłoniach i 
westchnęła przygnębiona.

Pozwoliła sobie na kilka zaledwie minut cichego Ŝalu nad sobą. Odrzuciła głowę, 

wzięła głęboki oddech i zmusiła się do ubrania. Sloan czekał na dole, by pocieszyć ją 
w potrzebie.
Potrzeba, pomyślała czując, Ŝe zaczyna wpadać w histerię. Czy wiesz, Sloan, czego 
potrzebuję? Bo ja z pewnością nie.

Sloan wstał i pozdrowił ją automatycznym, acz szczerym uśmiechem.
– Widzę, Ŝe odświeŜyłaś się, kochanie. Piję czystą szkocką. Co ci podać?
– Białe wino – odparła Cassaundra.
Sloan podszedł do barku, nalał wina, wręczył Cassaundrze kieliszek, po czym 

znowu usiadł.

– Twój ojciec byłby dziś z ciebie dumny – powiedział.
– Wątpię.
Cassaundra wielokrotnie zastanawiała się, czy ojciec w ogóle przejmował się tym, 

co mówiła bądź robiła – oczywiście z wyjątkiem przypadku, gdy nie dostała się do 
szkoły muzycznej Juilliarda. Nigdy nie miała dość odwagi, by powiedzieć sławnemu 
Williamowi Snowowi, iŜ poczuła ulgę na wieść, Ŝe nie została przyjęta. Zawsze 
chciała studiować literaturę, ale on sądził, Ŝe podjęła tę decyzję z braku czegoś 
lepszego.

– Rozmawiałem z nim kiedyś podczas przerwy w rozprawie – odezwał się Sloan. – 

Zapytał mnie, czy widziałem, jak weszłaś na salę rozpraw z głową do góry, 
całkowicie ignorując reporterów? A potem stwierdził, Ŝe stałaś się damą. Był dumny, 
Cassaundro. Widziałem dumę w jego oczach.

– Dziękuję, Ŝe mi to powiedziałeś – rzekła wzruszona. – I poczekałeś, aŜ mi to 

będzie rozpaczliwie potrzebne.

– Dziś teŜ byłaś dzielna – rzekł Sloan. – Wiem, co musiałaś przezwycięŜyć, by po 

tym wszystkim, co się stało, wstać i wygłosić mowę na jego cześć.

– Społeczeństwo miesiącami grzebało w Ŝyciu Snowa – powiedziała Cassaundra. – 

NajwyŜszy czas, by usłyszeli o szlachetniejszych cechach mego ojca. Nie był z 
pewnością ani świętym, ani wzorowym ojcem, ale był utalentowany i oddany muzyce.

Dopiła jednym łykiem resztę wina. Przez kilka minut w milczeniu wpatrywała się 

w pusty kieliszek.

– Nawet po tylu miesiącach ciągle zastanawiam się, dlaczego to wszystko musiało 

się wydarzyć. Tak bez sensu, tak tragicznie bez sensu.

– Nie wolno ci stale tego rozgrzebywać, Cassaundro. Nie znajdziesz odpowiedzi.
– Nie znajdę odpowiedzi – zgodziła się. – Jedynie same „gdyby”. Gdyby tylko nie 

wstydzili się przyznać, Ŝe z ich małŜeństwa nic nie wyszło, i mieli odwagę się rozstać. 
Gdyby nie byli tacy wybuchowi i ambitni. Gdyby w tej szufladzie nie było rewolweru. 
Skąd nabity rewolwer w szufladzie? – zapytała retorycznie, zwracając się do Sloana. – 
Nigdy nawet z niego nie strzelał. Dlaczego rewolwer akurat musiał tam leŜeć, nabity i 
gotów do strzału?

Sloan połoŜył rękę na jej dłoni.
– Zwariujesz, jeśli będziesz to rozpamiętywać.
Cassaundra przymknęła oczy i westchnęła.
– Wiem, Sloan. Ale to wszystko było takie bezsensowne. Brianna nigdy nie była 

dla mnie matką – Nie była nawet przyjaciółką. Ale nie chciałam, Ŝeby umarła. 
Zwłaszcza...

Głos jej się załamał, ale w myśli dodała: nie z pięknych, utalentowanych rąk mego 

ojca. Nikt nie powinien umierać z ręki człowieka zdolnego wyczarować z wielkiej 
orkiestry tak wspaniałą muzykę.

– Nie moŜesz zmienić tego, co się stało – powiedział Sloan. – MoŜesz jedynie 

zaakceptować to i Ŝyć dalej.

Tak, zaakceptować. Nie miała wyboru. Brianna, piękna, samolubna, kapryśna 

primadonna, umarła na podłodze sypialni, którą dzieliła z ojcem Cassaundry. A 
Williama Snowa, wraŜliwego, równie impulsywnego maestro, aresztowali, pobrali od 
niego odciski palców i zamknęli w celi z włóczęgami i złodziejami. Na oczach 
ś

wiatowej prasy został sądzony za zabójstwo.

Cały naród wzdychał, gdy William Snow adorował Briannę Blake. I cały naród 

uniósł się, gdy sąd orzekł, Ŝe jest winny jej śmierci.

William Snow zasłabł na sali rozpraw po usłyszeniu wyroku: winny. Świadectwo 

zgonu stwierdzało, Ŝe to atak serca, ale jego serce pękło pod brzemieniem smutku, 
upokorzenia i wyrzutów sumienia. Nigdy nie powinien był poślubić Brianny. Kochał 
ją jednak z gwałtownością znaną tylko głupcom, i ta bezmyślna namiętność zabiła ich 
oboje.

– Co teraz? – zapytał Sloan, znów gładząc dłoń Cassaundry.
– Chyba wrócę za biurko wydawcy.
– Brzmi to tak, jakbyś wracała do więzienia. Myślałem, Ŝe jesteś zadowolona ze 

swojej pracy w Quill Publishing.

– Jestem zadowolona, Sloan. To znaczy – byłam. – Wciągnęła głęboko powietrze i 

wypuściła je z powolnym westchnieniem. – Minie trochę czasu, zanim będę zdolna 

odczuwać zadowolenie.

– Cenię twoją pracę, Cassaundro, ale nikt nie przykuwa cię do biurka. Jesteś 

kobietą zamoŜną i w ogóle nie musisz pracować.

– Wolę mój mały kącik w Quill niŜ tę wieŜę z kości słoniowej. W biurze 

przynajmniej czuję się poŜyteczna. ChociaŜ jestem prawnuczką załoŜyciela, mam 
swój niewielki udział w rozwoju wydawnictwa.

– Bez wątpienia. Ktoś, kto wylansował ksiąŜkę odrzuconą przez dwanaście domów 

wydawniczych, udowodnił swoje kompetencje. Fakt, Ŝe jesteś prawnuczką Nathana 
Granda, przydaje temu osiągnięciu nieco czaru i tajemniczości.

– Czar i tajemniczość? – rzekła z ironicznym uśmieszkiem. – Kraty w więziennej 

celi! – dodała gorzko.

Sloan wstał, podszedł do kominka i zaczął przyglądać się płomieniom tańczącym 

na grubym polanie.

– Przypuśćmy, Ŝe mogłabyś robić to, co chcesz. Co byś wybrała? – spytał z 

zadumą.

– Zniknęłabym. – Cassaundra po raz pierwszy w dniu dzisiejszym uśmiechnęła się 

naprawdę szczerze. – Zniknęłabym, a potem pojawiłabym się gdzieś jako zupełnie 
normalna osoba.

– Normalna osoba?
– Nie udawaj, Ŝe nie rozumiesz. Chodzi mi o taką osobę, która nie jest 

spadkobierczynią jednej z największych fortun w Ameryce. Osobę, której genialny 
ojciec nie zabił jej macochy, która nie pracuje w wydawnictwie załoŜonym przez jej 
pradziadka. Chciałabym dokonać w Ŝyciu czegoś, co nie jest oceniane wyłącznie na 
podstawie tego, kim jestem. Czy moŜesz sobie wyobrazić, Ŝe jeśli chodzi o 
praktyczne Ŝycie jestem całkowitą ignorantką? – spytała po chwili i gestem dłoni 
uciszyła protest Sloana. – Wiem, wiem. Potrafię prawidłowo trzymać widelec podczas 
oficjalnego obiadu i umiem podtrzymać rozmowę na dowolny temat w czasie 
koktajlu. Ale nie potrafię nawet prowadzić samochodu!
– Jestem pewien, Ŝe Joseph nauczyłby cię prowadzić twojego bentleya – odparł Sloan 
sucho.

– Mówię serio – powiedziała tonem nie budzącym wątpliwości. – Potrafię grać na 

flecie, harfie i fortepianie, ale nigdy nie wrzucałam monety do grającej szafy. To takie 
nieamerykańskie. Jestem nieamerykańska. Jestem nie... nierealna! Cassaundra Snow 
to jakaś księŜniczka z tragicznej bajki, drukowanej w gazecie w odcinkach.

Sloan popatrzył jej uwaŜnie prosto w twarz.
– Czego byś chciała, Cassaundro?
– Chciałabym... wydaje mi się, Ŝe chciałabym gdzieś uciec i dorosnąć.
– Dorosnąć? Po tym wszystkim, co przeŜyłaś? To i tak było ponad siły zwykłego 

człowieka!

– Och, jestem silna. Opanowana. Potrafię sprostać sytuacji. Ale nigdy nie 

troszczyłam się o siebie. Nie musiałam. Ojciec zawsze zabiegał o to, by ktoś się o 
mnie troszczył. – Coś ścisnęło ją w gardle. – Aggie poczuła się dotknięta, gdy 
stwierdziłam, Ŝe sama chcę włączyć prysznic.

Sloan objął ją i przez kilka minut Cassaundra wypłakiwała się w jego ramionach.
– Ojciec ochraniał mnie, ale nie pozwolił mi dorosnąć. Dlaczego? Powinnam była 

go zmusić, by mi pozwolił.

Sloan wyjął z kieszeni chusteczkę i podał ją Cassaundrze.
Wytarła policzki i nos i popatrzyła na niego nachmurzona. Podeszła do kanapy i 

opadła na nią bezwładnie.

– Nigdy nie wypełniłam czeku. Nie wiem nawet, jak to się robi.
– To całkiem proste – rzekł Sloan. – Prawie kaŜdy moŜe ci to pokazać.

– Nie w tym rzecz, Sloan. Wiem, Ŝe mogę się nauczyć. Ale juŜ to powinnam 

umieć. Powinnam umieć prowadzić samochód, wypełniać ksiąŜeczkę czekową i robić 
tysiąc innych codziennych rzeczy, które większość ludzi robi zupełnie naturalnie. 
Mam stałą loŜę w filharmonii i w operze, ale nigdy nie byłam na koncercie 
rockowym... czy choćby na meczu baseballa.

– Chyba powinnaś się wreszcie wybrać.
– Na mecz baseballowy?
– Wszędzie, gdzie ci się spodoba. Powiedziałaś, Ŝe chciałabyś uciec. Zatem zrób 

to, na co masz ochotę – ucieknij i dorastaj! Rusz tam, gdzie mogłabyś przeŜyć wiek 
młodzieńczy, którego nie miałaś. Popełniaj błędy, padaj, a potem podnoś się sama.

– Myślisz, Ŝe nie zrobiłabym tego, gdybym mogła?
– CóŜ cię zatrzymuje?
– Dokąd mam uciec? – zapytała z goryczą. – Od kilku miesięcy śledzą mnie 

kamery, dziennikarze, fotoreporterzy. KaŜdy, kto ogląda telewizję, wie, jak 
wyglądam. Mogłabym gdzieś się odizolować, ale właśnie chodzi mi o coś zupełnie 
przeciwnego. Chcę być wśród ludzi, brać udział w prawdziwym Ŝyciu, a nie chować 
się przed nim.

– Jesteś dość naiwna, Cassaundro. Czy nie zdajesz sobie sprawy z tego, Ŝe moŜna 

być wprawdzie podobnym do jakiejś osoby, ale wcale nie wyglądać tak jak ona?

– Peruka i ciemne okulary? – spytała sarkastycznie.
– Nie sądzę, byś musiała posuwać się aŜ do tego. Twierdzisz, Ŝe ludzie wiedzą, jak 

wyglądasz. Ale co oni właściwie widzieli na tych wszystkich fotografiach? Czy 
naprawdę sądzisz, Ŝe widzieli ciebie? Patrzyli na włosy Veroniki Lalce, kapelusze na 
specjalne zamówienie i kreacje od najlepszych projektantów. Odrzuć te pozory, a 
przekonasz się, Ŝe zadziwiająco wiele kobiet ma ładne, okrągłe twarze, podobne do 
twojej.

– Ale...
– Popieram twój projekt, Cassaundro. Jeśli chcesz zniknąć i przeŜyć przygodę – 

powodzenia! Czy teŜ raczej: baw się dobrze.

– Naprawdę sądzisz, Ŝe mi się uda?
– Jeśli wszystko zostanie starannie zaplanowane, będziesz mogła Ŝyć incognito 

całymi miesiącami. Mogę zapowiedzieć twój urlop i rozgłosić, Ŝe spędzisz dłuŜsze 
wakacje w Europie. To powinno zmylić trop tej zgrai dziennikarzy i umoŜliwić ci 
„normalne Ŝycie”.

– Mówisz serio? – spytała, jakby z obawą, czy moŜe mu wierzyć.
– A ty?
Nie odpowiedziała.
– Mogłabyś w tym czasie napisać ksiąŜkę-autobiografię.
– O, nie! Koniec z „biedną małą bogaczką” – koniec!
– Ale nie koniec z Cassaundrą Snow. Z wielką pasją mówiłaś o więzieniu w wieŜy 

z kości słoniowej. Weź się za to: uczucia, emocje. Jesteś wydawcą. Nie muszę ci 
mówić, jak napisać dobrą ksiąŜkę.

Cassaundra uwaŜnie słuchała przemówienia Sloana.
– Twoja historia będzie się dobrze sprzedawać. Czytelnicy chcą wiedzieć wszystko 

o rodzinie Snowów.

– To byłoby brutalne wtargnięcie w Ŝycie osobiste.
– Mogłabyś opowiedzieć wydarzenia ze swojej perspektywy – powiedział Sloan. – 

Pokazać je z własnego punktu widzenia. Sprostować błędne mniemania.

– Nie mam jeszcze zdania na temat ewentualnej ksiąŜki – odrzekła Cassaundra. – 

Ale chcę... nalej mi jeszcze wina... nim się rozkleję, chcę wypić za mój nadchodzący 
wiek młodzieńczy.

W sypialni Aggie przygotowywała łóŜko do spania.
– Jest gotowe, proszę pani. Czy mam przynieść coś z kuchni, zanim się pani 

połoŜy?

– Nie, Aggie. Jestem zmęczona. To juŜ wszystko na dzisiaj.
– Proszę pani... – zaczęła Aggie nieśmiało. – Słucham cię, Aggie.
– Mam nadzieję, Ŝe dzisiejszy dzień nie był dla pani zbyt uciąŜliwy.
– Nie. Dziękuję ci, Aggie.
Cassaundra gotowa była się rozpłakać z powodu okazanej jej troski.
– Zatem dobranoc, proszę pani.
– Dobranoc. – Cassaundra spojrzała na dziewczynę uwaŜniej. – Aggie, zmieniłaś 

uczesanie.

– Obcięłam włosy – wyjaśniła Aggie.
– Ładna fryzura. Do twarzy ci w niej.
– Dziękuję pani.
– Czy mogłabyś mi powiedzieć, gdzie byłaś u fryzjera?
Aggie popatrzyła z lekkim przestrachem.
– Moja kuzynka, Lulu, obcięła mi włosy. Zawsze mi obcina. Ma do tego smykałkę.
– Czy ona pracuje w jakimś salonie?
– Nie. W sklepie z płytami przy promenadzie w Newark.
– Rozumiem – odpowiedziała powoli Cassaundra, dotykając bezwiednie swych 

włosów.

– Czy to wszystko, proszę pani?
– Tak, Aggie. Dobranoc.
– Dobranoc pani.

Nad głową Cassaundry złowieszczo zawisły noŜyce. Od ich ostrych krawędzi 

odbijało się światło Ŝarówek oświetlających toaletkę.

– Czy jest pani pewna, Ŝe nie są za duŜe? – spytała Cassaundra.
– To krawieckie noŜyce mojej mamy – odparła dziewczyna.
Była wysoka, chuda, ubrana w dŜinsową spódniczkę mini, jaskrawozieloną bluzkę 

i białe botki – w latach sześćdziesiątych podobne nosiły członkinie licealnych druŜyn 
gimnastycznych.

– W salonie Elizabeth Arden uŜywają malutkich, niewiele większych od noŜyczek 

do paznokci – powiedziała Cassaundra.

– Ja uŜywam tych albo brzytwy.
Cassaundra zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech.
– Zatem niech pani zaczyna.
Powiedziała to z takim entuzjazmem, jakby miała się właśnie poddać punkcji 

kręgosłupa. I odczuwała odpowiedni do tego zabiegu strach. śegnaj staranna, 
fachowo cieniowana fryzuro i najnowocześniejsze odŜywki u Elizabeth Arden. 
Cassaundra wiedziała, Ŝe to wszystko jest konieczne, ale równocześnie obawiała się, 
Ŝ

e posuwa się za daleko. Tę niepewność obudziła fryzura Lulu, której włosy nad 

uszami były krótko wystrzyŜone, na czubku długie, uformowane lakierem nad czołem 
w szokujący, rudy wir.

– MoŜe pani otworzyć oczy. Włosy są obcięte. Powinna się pani nauczyć, jak je 

suszyć i samej modelować.

Cassaundra otworzyła oczy i spojrzała w lustro. Zobaczyła... nie, nie swoje obcięte 

włosy, ale odbitą w lustrze twarz Aggie i jej pełne przeraŜenia oczy. Natomiast Lulu, 
stojąca tuŜ za plecami Cassaundry, patrzyła z zadowoleniem, czekając na jej reakcję. 
Jak wampirzyca z podrzędnego filmu, która ma właśnie zamiar skosztować krwi, 
pomyślała Cassaundra.

Zmusiła się, by spojrzeć na siebie – jej twarz otaczały wilgotne pasma, 

przypominające skręcony makaron. Nie trzeba jednak oceniać efektu, zanim włosy nie 
wyschną.

– Nigdy... nigdy przedtem nie miałam grzywki – stwierdziła.
– Ma pani dobre włosy. Gęste. Zobaczy pani, Ŝe będzie super – zapewniła Lulu.
Wzięła suszarkę, przypominającą pistolet automatyczny, i włączyła ją.
– Wymodeluję z jednej strony, a potem pani kolej, dobrze? – przekrzykiwała szum 

silnika.

Wycelowała strumień ciepłego powietrza w głowę Cassaundry i zaczęła 

wymachiwać dziwną szczotką. Po kilku minutach Cassaundra czuła się jak kobieta z 
reklamy głowa przedzielona pionową kreską na dwie części, jedna połowa pełna i 
puszysta, druga mokra i bezkształtna. Przez dobrą chwilę uczyła się trudnej sztuki, 
polegającej na obracaniu i kręceniu szczotką trzymaną w jednej ręce, podczas gdy 
druga kieruje strumieniem gorącego powietrza. Dzięki wskazówkom Lulu jej głowa 
odzyskała w końcu pewną symetrię.

– Teraz trochę pomiędlimy – powiedziała Lulu. Obficie spryskała czymś włosy 

Cassaundry, ujęła w dłoń kilka pasem i ściskała je przez chwilę. Potem energicznie 
rozprostowała palce. Powtarzała podobne czynności w róŜnych miejscach głowy, do 
chwili gdy włosy zostały dostatecznie pomięte. Potem obejrzała wynik.

– Niezła robota!
– Fantastycznie, proszę pani – zawołała Aggie szczerze, ale teŜ z pewną ulgą.
Fantastycznie? Cassaundra patrzyła na swoje odbicie w lustrze i sama nie 

wiedziała, co ma o tym myśleć. Za sprawą kilku ciachnięć noŜycami i energicznego 
gniecenia przemieniła się z ponętnej syreny w kociaka.

Wykonała ruch głową do tyłu, potem do przodu i patrzyła na swe włosy, 

układające się jak u czupiradła. Musi mieć trochę czasu, Ŝeby przyzwyczaić się do 
tego, ale nie wyglądała źle – po prostu inaczej. I chyba tego właśnie potrzebowała.

– Dobrze. Dziękuję ci, Lulu. Jest znakomicie – rzekła. Lulu pojaśniała, słysząc tę 

pochwałę.

– Łatwo się pracuje z dobrymi włosami – stwierdziła.
– Mówiłam pani, Ŝe Lulu potrafi uczesać kaŜde włosy – powiedziała Aggie.
– Istotnie – przyznała Cassaundra. – I proszę cię, pamiętaj, Ŝebyś nazywała mnie 

Sandy, gdy pójdziemy dziś na zakupy.

Wyprawa, którą planowały, miała być maleńkim testem na to, czy projekt 

pojawienia się publicznie incognito ma jakieś szanse. Cassaundra nałoŜyła swoje 
jedyne dŜinsy, które miała przedtem na sobie tylko raz, w czasie jakiegoś przyjęcia 
zorganizowanego pod hasłem: „Świat Dzikiego Zachodu”. Do tego koszulkę z 
napisem: „Zwalczaj analfabetyzm”. Otrzymała ją od fundacji, której ofiarowała 
coroczny datek. Na ogół przekazywała takie ciuchy komuś ze słuŜby, ale tę koszulkę 
dostała niedawno, postanowiła więc zatrzymać ją dla siebie. Obecnie wydzieliła sobie 
tygodniowo na zakup „roboczego” ubrania niewielką sumę. Dwieście dolarów to, jak 
sądziła, po prostu niesamowicie mało, ale Sloan zapewniał ją, Ŝe niektóre kobiety 
nawet w ciągu roku nie wydają tyle na ubrania.

Sloan zwrócił jej równieŜ uwagę na to, Ŝe będzie mogła zostawić swą dawną 

bieliznę, nie ryzykując, iŜ zostanie zdemaskowana.

– Chyba Ŝe zdarzy ci się natrafić na męŜczyznę, który juŜ twoją bieliznę zna – 

dodał.

Rozśmieszyło ją to przypuszczenie. Kiedyś nawiązała nawet romans, ale została 

dotkliwie zraniona, jej przyjacielowi bardziej chodziło o to, by wkraść się w łaski 
mistrza niŜ jego córki. Nie udało mu się ani jedno, ani drugie. Zrekompensował to 
sobie, sprzedając szczegółową historię ich znajomości pewnemu podrzędnemu 

tygodnikowi w czasie, gdy cała prasa zajmowała się sensacyjnym morderstwem w ich 
rodzinie.

Niegdyś Cassaundra, jak kaŜda współczesna księŜniczka, marzyła o wspaniałym 

męŜczyźnie, który mógłby być równocześnie kochankiem i przyjacielem, który 
dzieliłby z nią Ŝycie i wzbogacał je, który by ją kochał i czerpał pociechę z miłości, 
jaką ona potrafiłaby mu ofiarować. Teraz wspominała czasami Geoffa Ogelthorpe’a i 
uświadamiała sobie, jak naiwne były jej marzenia. Kobieta z jej środowiska mogła co 
najwyŜej oczekiwać, Ŝe spotka przyzwoitego męŜczyznę, który będzie podzielał jej 
zainteresowania, a w kwiaciarni złoŜy stałe zamówienie na dostawę wysokich róŜ z 
okazji jej urodzin i ich wspólnych rocznic.

Namiętność i romantyczna miłość mieszkały w królestwie fantazji. Najlepszym 

tego dowodem była tragicznie zakończona wyprawa ojca w krainę uczuć.

W toyocie, naleŜącej do Lulu, usiadła na tylnym siedzeniu, dziewczyny zaś z 

przodu. Obwoziły Cassaundrę po tanich sklepach, gdzie normalnie robiły zakupy. 
Radio w samochodzie wypluwało z siebie tyle decybeli rock and rolla, Ŝe 
uniemoŜliwiało jakąkolwiek rozmowę. Ale – rzecz dziwna – zamiast izolacji czy 
samotności czuła niezwykłą jedność z tymi dwiema osobami, jakby zaproszono ją na 
spotkanie tajnego stowarzyszenia.

Kiwała głową w przód i w tył, a dotyk pasm włosów na skórze sprawiał jej wielką 

radość. Czy lekki zawrót głowy, jaki odczuwała, zawdzięczała swej nowej fryzurce? 
Chyba nie. Przepełniało ją nie znane przedtem podniecenie, wraŜenie, Ŝe jest o krok 
od przygody, oczekiwanie, Ŝe coś niezwykłego i cudownego nie tylko moŜe się 
zdarzyć, ale na pewno zdarzy się za chwilę.

Oczywiście, nie mógł to być Ŝaden szalony romans, ale Cassaundra niemal 

wierzyła, Ŝe będzie mogła się z kimś umówić. Nie do filharmonii czy opery, nie na 
wernisaŜ czy bal dobroczynny, ale tam, gdzie chodzą normalni ludzie.

W zakamarkach serca przechowywała tajemne pragnienie: jeśli naprawdę jej się 

uda, jeśli spotka męŜczyznę, którego polubi, któremu zaufa i z którym będzie się 
dobrze czuła, być moŜe jakoś go namówi, by spełnił jej najbardziej skryte marzenie – 
zabrał do kina na świeŜym powietrzu.

ROZDZIAŁ 2

„Drogi Sloanie!
Znalazłam wreszcie rozsądne mieszkanie za umiarkowaną cenę. Małe, ale 

przyjemne, a gospodyni – sympatyczna. Muszę postarać się jak najszybciej o jakieś 
meble. Na razie siedzę na podłodze jak Indianka, a sypiam na zwijanym materacu, 
który jest tylko trochę lepszy od posłania z gwoździ.

Kupiłam sobie rondel i teraz mój kulinarny repertuar powiększył się o zupy z 

puszek. (Sałatki z serem i krakersy szybko mi się znudziły.) W sklepie, gdzie zwykle 
robię zakupy, nabyłam dwa komplety nakryć stołowych. Za kaŜdym razem, po 
wydaniu pewnej sumy pieniędzy, dostaję nakrycie jako premię, tak Ŝe po pewnym 
czasie zgromadzę kilka dalszych kompletów.

Tyle się mówi o bezrobociu, więc myślałam, Ŝe trudno mi będzie znaleźć pracę – 

nie mam przecieŜ Ŝadnych referencji i nie mogę się powołać na swoje wykształcenie. 
Ale poszłam do niewielkiego baru i zostałam od razu przyjęta. Carol, szefowa, która 
jest mniej więcej w moim wieku, pokazała mi, co naleŜy robić, i w poniedziałek rano 
juŜ pracowałam.

Uściski. Cassaundra”

– Sandy, czy juŜ się urządziłaś? – zapytała Cassaundrę leŜącą przy domowym 

basenie jej gospodyni, Boranie Simpson.

Cassaundra postanowiła przybrać panieńskie nazwisko swojej maki, zaś imię było 

zdrobnieniem jej własnego. KaŜdemu przedstawiała się teraz jako Sandy Grand.

– Wszystko rozpakowałam – odparła Cassaundra. Nie przywiozłam ze sobą zbyt 

wielu rzeczy. Czy mogłaby mi pani polecić jakiś niedrogi sklep meblowy?

Boranie, energiczna, ruda, ponad czterdziestoletnia kobieta, natychmiast wykazała 

zainteresowanie.

– Jakie meble są ci potrzebne?
– Wszystkie. Nie mam nic.
– To gorzej. Ale posłuchaj, mój syn oŜenił się w zeszłym roku i rozmontowałam 

jego łóŜko wodne. MoŜesz je sobie wziąć, jeśli nie zapadasz zbyt łatwo na chorobę 
morską.

– ŁóŜko wodne? – spytała sceptycznie, ale pomysł w zasadzie wydał się całkiem 

niezły.

– To lepsze niŜ spanie na podłodze – stwierdziła Boranie. – A kiedy się juŜ 

człowiek przyzwyczai, jest dość wygodnie.

– Na moim jachcie choroba morska nigdy nie stanowiła dla mnie problemu – 

zaŜartowała sobie z uśmiechem. Następny ranek przyniósł rutynowe obowiązki w 
barku.

Cassaundra pogrąŜyła się w nich niczym dziecko, któremu pozwalają bawić się na 

terenie pełnym cudownych urządzeń. Skomputeryzowana kasa sumowała zakupy, 
obliczała podatek i podawała, ile reszty naleŜy wypłacić klientowi. Lśniąca, stalowa 
maszyna na rozkaz wydawała mroŜony jogurt. W stojących szeregiem szklanych 
pojemnikach mieniły się wszystkimi kolorami tęczy dodatki i polewy do roŜków 
lodowych i melb.

Urządzenia kuchenne wymagały więcej uwagi i fachowości. Cassaundra musiała 

nauczyć się, w jakich proporcjach dawać olej i ziarno do maszyny wytwarzającej 
praŜoną kukurydzę. Wyrobiła sobie zwyczaj, Ŝeby cały czas obserwować opiekane na 
hot dogi parówki. Te akurat umiejętności zdobyła dość łatwo. Waflownica ciągle 
jednak budziła respekt.

Okrągła waflownica pytała podstępnie: „Czy mam odpowiednią temperaturę? Czy 

wiesz, ile ciasta naleŜy we mnie wlać? Czy będziesz wiedziała, kiedy mnie otworzyć, 
Ŝ

eby wafelek się nie spalił?” Cassaundra nigdy w Ŝyciu nie gotowała i rozpoznanie 

właściwego momentu, w którym naleŜy wlać ciasto na rozgrzany ruszt – odpowiednią 
ilość ciasta! – a potem ocena, czy wafel jest naleŜycie upieczony, wydawało się 
zadaniem tajemniczym i wymagającym sporej intuicji.

– Załapiesz to – zapewniła ją Carol i Cassaundra uwierzyła, Ŝe poradzi sobie z 

produkcją wafelkowych roŜków. W nowej pracy czynności powtarzały się, ale 
moŜliwość obserwowania ludzi z nawiązką wynagradzała tę monotonię. Dla zabawy 
Cassaundra próbowała przewidzieć, jakie zamówienie złoŜy dany klient, i 
zafascynowana przyglądała się przeróŜnym sposobom podejmowania decyzji. 
Niektórzy ludzie wiedzieli, czego chcą, i zamawiali to zupełnie normalnie. Inni 
wypytywali o wszystkie moŜliwości, starannie je oceniali, a potem oznajmiali swoją 

decyzję tak, jakby miała ona wpływ na losy całego świata. Istnieli teŜ 
niezdecydowani, którym trudno było wybrać odpowiedni smak i ciągle się obawiali, 
Ŝ

e jeśli cokolwiek wybiorą, to i tak mogliby wybrać lepiej.

Do zamknięcia barku zostało pół godziny, gdy Cassaundra zwróciła uwagę na 

pewnego męŜczyznę, trzeciego w kolejce. Miał na sobie spodnie od garnituru, 
sportową koszulę i krawat. Krzywo zawiązany. Ostatni guzik koszuli był rozpięty. Na 
głowie kłębiła się bujna ciemnoblond czupryna, sugerująca, Ŝe jej właściciel nigdy nie 
zdoła dostosować swej fryzury do kaprysów aktualnej mody. Wyglądał na osobnika 
lekko niedbałego, misiowatego, a przy tym szalenie męskiego.

To na pewno typ niezdecydowanego wybieracza, pomyślała. Ale z drugiej strony, 

choć sprawiał wraŜenie niecierpliwego chłopca, mógł okazać się jednym z tych, 
którzy doskonale wiedzą, czego chcą. Nie wyglądał na kogoś, kto wykazuje choćby 
najmniejsze niezdecydowanie w jakiejkolwiek sprawie, zwłaszcza w tak błahej, jak 
wybór jogurtu.

Mała dziewczynka w kolejce przed nim kaprysiła i Cassaundra obserwowała, jak 

misiowaty traci najwyraźniej cierpliwość. Dziecko przeŜywało męki, wahając się 
między jogurtem czekoladowym a waniliowym, przybranym ciasteczkiem lub 
owocami, w wafelku albo w cukrowym roŜku. Wreszcie podjęła decyzję i wzięła 
podany jej roŜek.

Misiowaty podszedł do lady.
– Czy jest Carol?
– Carol ma dziś wolne – odpowiedziała.
MęŜczyzna zmarszczył brwi i popatrzył na młodą kobietę przenikliwie, acz 

beznamiętnie.

– Wygląda pani na rozsądną osobę – stwierdził. Serdeczne dzięki, pomyślała, ale 

nie odpowiedziała na tę idiotyczną uwagę.

– Niech pani posłucha. Nazywam się Chuck Granger i jestem stałym klientem.
– Więc? – spytała Cassaundra znacząco.
– Carol mnie zna.
– Chce pan jogurtu?
– Jestem w rozpaczliwej... – zaśmiał się miękko. – MoŜe nie tyle rozpaczliwej, 

raczej zabawnej... ale byłoby bardziej zabawne, gdyby Carol tu była. Wie pani, jestem 
ś

miertelnie głodny. Pracowałem cały czas i nawet nie zjadłem lunchu. Zresztą 

niewaŜne. Za godzinę mam spotkanie w odległej dzielnicy i postanowiłem wstąpić tu 
na hot doga.

– Normalny czy ekstra? – zapytała. Jak na szaleńca miał piękne, piwne oczy.
– Ekstra – odparł. – Miałem zamiar wziąć trochę gotówki z automatu w 

supermarkecie obok, ale okazał się popsuty, więc mam tylko dwanaście centów.

– Hot dog kosztuje dolara siedemdziesiąt pięć centów – oświadczyła. – Mamy 

jednak specjalny zestaw: ekstra hot dog i mała cola za dwa dolary.

– JuŜ pani mówiłem, Ŝe mam przy duszy tylko dwanaście centów.
Nie wyglądał na śmiertelnie głodnego. Jego ogorzałe policzki nie były zapadnięte, 

jasnych oczu nie zasnuwała mgła.

– To wystarczy na dwa centymetry hot doga i na pięćdziesiątkę coli – wyjaśniła 

Cassaundra.

– Myślałem, Ŝe skoro jestem stałym klientem...
– Nigdy tu pana przedtem nie widziałam.
– W ostatnim tygodniu byłem zawalony pracą. Czy nie mogłaby pani wziąć mojego

nazwiska, adresu i telefonu...

– Czy to próba wyłudzenia? – spytała Cassaundra, zadowolona z rysującej się 

okazji.

– Nie – odparł z nutką oburzenia. WłoŜył ręce do kieszeni. – Nie mówmy o tym. 

Zjem coś po spotkaniu. PrzecieŜ nie wszystkie bankomaty w tym mieście są popsute.

Niezłe przedstawienie, pomyślała Cassaundra. W odpowiednich proporcjach 

oburzenie i pokora.

– Musztarda i przyprawy? – zapytała, sięgając po bułeczkę przypieczoną na 

ruszcie.

– Musztarda. Bez przypraw.
Na twarzy Chucka Grangera pojawił się uśmiech, zbyt szybki i odrobinę zbyt 

pewny siebie. Cassaundra wiedziała, Ŝe została naciągnięta, ale nic sobie z tego nie 
robiła. To był miły uśmiech.

Granger pisał coś w swym notesie, gdy postawiła przed nim na ladzie hot doga i 

napój z dystrybutora. Skończył pisać, wydarł kartkę z notesu i wręczył ją.

– Co to takiego? – zapytała.
– Moje pokwitowanie, oczywiście.
Istotnie. Na karteczce było napisane: „Jestem winien dwa dolary”, i podpis.
– Co mam z tym zrobić?
– To mój zastaw – odparł. – Niech go pani trzyma. Jeśli do końca tygodnia nie 

zwrócę dwóch dolarów, moŜe pani nająć jakiegoś osiłka, Ŝeby mnie obił.

– Jak pana znajdę?
– Pracuję w miejscowej gazecie. – Wyjął z tylnej kieszeni spodni portfel i 

wyciągnął wizytówkę. – Tu jest mój bezpośredni telefon. Muszę juŜ iść. Naprawdę 
mam spotkanie. Dziękuję... Jak pani na imię?

– Sandy.
– Sandy. Bardzo ładnie. Jeszcze raz dziękuję. Muszę lecieć. Przyjdę znowu jutro.
Cassaundra spojrzała na wizytówkę:
Charles E. Granger. Dziennikarz. „Orlando Sentinel”
Do diabła! CzyŜby juŜ ją odkryli?
Nie, niemoŜliwe. To za szybko. Tym bardziej Ŝe to lokalna gazeta, pomyślała 

Sandy. Bardziej prawdopodobne, Ŝe na jej trop wpadłby jakiś brukowy dziennik albo 
któraś z agencji prasowych. Gdyby ten człowiek szukał tematu do artykułu, 
przedstawiłby się jej i przyznał, Ŝe ją rozpoznaje, albo w ogóle nie mówił, gdzie 
pracuje, dopóki nie upewniłby się co do jej toŜsamości.

Cassaundra poczuła ulgę, gdy zadzwoniła Carol, by dowiedzieć się, jak idzie w 

barze. Mogła skorzystać z okazji i wypytać ją o tego wygłodniałego faceta.

– Wszystko w porządku – zapewniła Cassaundra szefową. – Nie spalił się popcorn 

ani nie zacięła maszyna do jogurtu. Aha, po południu wpadł tu twój przyjaciel.

– Mój przyjaciel?
– Tak twierdził. Nazywa się Chuck Granger.
– Chuck? – Carol zastanawiała się przez chwilę. – Taki postawny, kręcone ciemne 

włosy?

– Tak... chyba tak – odrzekła Cassaundra. Musi przyjrzeć się mu, gdy facet pojawi 

się tu powtórnie. Jeśli w ogóle się pojawi.

– Ho, ho, ho! Pytał o mnie? Po imieniu? Będę miała dzisiaj przyjemne sny.
– Znasz go?
– Czy go znam? Tego przystojniaczka? Od pół roku czekam, Ŝeby się ze mną 

umówił.

Cassaundra odetchnęła z ulgą. Więc to był przypadek. Zaczyna chyba cierpieć na 

manię prześladowczą.

Chuck wcale nie miał wyrzutów sumienia, Ŝe wziął sobie wolne popołudnie. 

NaleŜało mu się co najmniej pół dnia po ostatnich intensywnych dwóch tygodniach.

Dobrze było powrócić do dŜinsów i swetra. Gdyby jeszcze godzinę dłuŜej nosił 

krawat, na pewno by się udusił.

Wsiadł do samochodu i przebiegł w myślach miejsca, które musi odwiedzić. Sklep 

ze sprzętem biurowym, pralnia, poczta.:. I fryzjer. Jeśli nie obetnie włosów, szefostwo 
będzie na niego wściekłe za ten niestosowny dla dziennikarza wygląd. Całe szczęście, 
Ŝ

e po drodze do domu zaszedł do banku.

Na końcu wstąpi do barku, by spłacić dług. Uśmiechnął się na myśl o tym. Sandy. 

JakieŜ ona ma oczy! A jaka zadziorna! Przez chwilę rzeczywiście gotów był 
uwierzyć, Ŝe nie da mu tego hot doga. Nie miał pretensji – musiała uwaŜać go za 
lekko stukniętego albo za włóczęgę.

Ostrzegawczo zamigał wskaźnik poziomu paliwa przypominając mu, Ŝe gdzieś po 

drodze musi zajechać na stację benzynową. Powinien być wdzięczny za to, Ŝe 
urzędnicy nie pracują w weekendy. Jeśli wkrótce nie wyjaśnią się zarzuty co do 
nowego stadionu, będzie musiał wynająć jedną z tych agencji od brudnej roboty, by 
jego Ŝycie mogło się toczyć zgodnie z jakimś rozsądnym rozkładem. Co 
przypomniało mu, Ŝe w przyszłym tygodniu ma spotkanie kółka literackiego, a nie 
napisał ani jednej linijki od ostatniego zebrania.

Uszy do góry, staruszku, pomyślał filozoficznie. Weekend dopiero się zaczyna. 

Niczego nie planował, z wyjątkiem kilku sesji przy domowym komputerze. Człowiek, 
który nie znajdował czasu na tak przyziemne czynności, jak pójście do banku czy do 
fryzjera, nie mógł oczekiwać szampańskiego Ŝycia towarzyskiego w czasie wolnych 
dni. Kiedy ostatni raz miał prawdziwą randkę? Zwykle koledzy z pracy organizowali 
jakąś imprezę – ostatnio poŜegnanie Barbary Dougherty, która opuszczała dział 
miejski i przechodziła na pełen etat wychowawczyni swego dziecka. Do diabła, kiedy 
to było? Ponad miesiąc temu! Nic dziwnego, Ŝe czuje się trochę przygnębiony.

Wspomniał ponownie blondynkę z baru i pomyślał, Ŝe być moŜe skończy się na 

jednej sesji z komputerem, jeśli powiedzie się oddanie długu.

Nareszcie spokój! I to we właściwym momencie, pomyślała Cassaundra, zerkając 

na stelaŜ z roŜkami, w którym tkwił samotny wafel. JuŜ sądziła, Ŝe roŜki się skończą, 
zanim zrobi się na tyle pusto, by mogła nastawić nowy wypiek. Zdobyła pewną 
biegłość w produkcji roŜków, ale nadal było jej daleko do perfekcji. Podeszła lękliwie 
do urządzenia i nacisnęła włącznik.

Wyjęła ciasto z lodówki i zaczęła je mieszać, podczas gdy waflownica się 

nagrzewała. I wtedy do baru weszły dwie kobiety, wlokąc za sobą dzieci. Śpieszyły 
się i wolały wziąć roŜki cukrowe, niŜ czekać na wafle. Na szczęście, bo Cassaundra 
nie potrzebowała widowni podczas swych zmagań z waflownicą.

Brak umiejętności w jakiejś dziedzinie był dla Cassaundry zupełnie nowym 

doświadczeniem. Wszystko, czego się do tej pory uczyła, czy to gry na fortepianie, 
czy tańca, przekazywali jej fachowi nauczyciele, którzy zapewniali, Ŝe kluczem do 
doskonałości jest ćwiczenie. Zgodnie z wcześniejszym harmonogramem pokonywała 
kolejne stadia wtajemniczenia: początkująca, średnio zaawansowana, zaawansowana. 
I zawsze ją chwalono, gdy osiągała następny poziom.

Carol po prostu pokazała jej, jak włączyć waflownicę i nalać ciasto. Zwinęła kilka 

roŜków na drewnianej formie i stwierdziła:

– Nauczysz się. Pamiętaj tylko, Ŝeby dobrze podwinąć na końcu. Z roŜka nic nie 

moŜe wyciekać. Ludziom nie przeszkadza, gdy wygląda on śmiesznie, ale okropnie 
się wściekają, jeśli coś zaczyna z niego kapać.

Cassaundra potrafiła zrobić zakładkę na spodzie roŜka, ale do wypieku wafli nadal 

podchodziła z niejaką obawą. Patrzyła uparcie na rozgrzany metal i nie potrafiła 
ocenić, czy jest juŜ dostatecznie gorący. Jeszcze raz zamieszała ciasto. Potem 
powiedziała głośno:

– Do odwaŜnych świat naleŜy. – W sekundę później wlała odpowiednią, jak jej się 

zdawało, porcję ciasta. Zamykając wieko waflownicy, oparzyła sobie mały palec. 
WłoŜyła go szybko do ust, a potem pod zimną wodę. Nagle przypomniała sobie, Ŝe 
wafle się pieką. Podbiegła do maszyny i otworzyła ją. Udały się wspaniale.

Ogarnęło ją przyjemne zadowolenie z dobrze wykonanej pracy. Oparzony palec – 

to niewielka cena za dreszczyk zwycięstwa, pomyślała, zdejmując wafle z gorącego 
rusztu. Podekscytowana pierwszym sukcesem, nalała drugą porcję ciasta. Pierwsze 
arcydzieło stygło, po osiągnięciu właściwej temperatury moŜna je będzie nawinąć na 
formę. Drugi roŜek był równie doskonały jak pierwszy: okrągły, złocistobrązowy. 
Cassaundra upiekła trzeci i czwarty – same znakomitości.

Pół tuzina roŜków stało szeregiem na stojaku, jeden wafel stygł, a kolejny był w 

piecyku. Wtedy odezwał się dzwonek u drzwi, zapowiadający wejście klienta. 
Cassaundra baletowym krokiem podeszła do lady.

– Czym mogę słuŜyć?
Dwoje nastolatków, w dŜinsach i podkoszulkach z nadrukiem jakiegoś zespołu 

rockowego, zamówiło jogurt waniliowy, a do tego taki zestaw dodatków, który mógł 
przyprawić o mdłości. Cassaundra pokrywała desery polewą wiśniową i wręczała je 
nastolatkom, gdy ponownie zadźwięczał dzwonek. Zobaczyła męŜczyznę z dwiema 
dziewczynkami, a za nimi Chucka Grangera.

Dziewczynki, obie ubrane w dŜinsowe kombinezony i róŜowe bluzeczki, 

wyglądały prześlicznie. Koniecznie chciały same złoŜyć zamówienie, nie pozwalając 
ojcu dojść do głosu.

– Chcę waniliowe z owocami – powiedziała starsza.
– Ja cekoladowe z ciaskiem – oświadczyła młodsza.
– Waniliowe lepsze – stwierdziła ze znawstwem starsza.
– A ja chce cekoladowe – pozostała przy swoim zdaniu jej siostra.
– Lubię owoce i ciasteczka teŜ – starsza wahała się nad wyborem dodatków.
– Ja tez lubie owoce – wyznała młodsza. – Chce ciaska i owoce.
To podsunęło pomysł starszej.
– I ja teŜ.
Ich ojciec spojrzał na Cassaundrę.
– Czy to się da zrobić?
– Pół na pół? Naturalnie. Jogurt waniliowy, czekoladowy czy mieszany?
To wywołało dalszą Ŝywą dyskusję. Cassaundra zerkała od czasu do czasu na 

Chucka i zauwaŜyła, Ŝe przygląda się jej z wyrazem rozbawienia. Nie spostrzegła 
przedtem, Ŝe ma dołeczki w policzkach. Nadawały mu lekko łobuzerski wygląd i 
Cassaundra odruchowo uśmiechnęła się do niego.

– Chcemy miesany – oznajmiło młodsze dziecko.
– Proszę, oto mieszany – powiedziała Cassaundra. Właśnie skończyła napełniać 

jeden roŜek i pompowała jogurt do drugiego, gdy usłyszała wypowiedziane męskim, 
donośnym głosem nieparlamentarne wyraŜenie, jakiego nie powinno się uŜywać w 
obecności dzieci.

Odwróciła się, mając zamiar poprosić, by winowajca albo zwracał uwagę na swe 

słownictwo, albo opuścił lokal. I wtedy niemal wpadła na Chucka, który przeskakiwał 
przez ladę. Równocześnie zobaczyła i poczuła dym unoszący się znad waflownicy. 
Zamarła. A Chuck złapał momentalnie sznur urządzenia i wyciągnął wtyczkę z 
kontaktu. Potem sprawnie pochwycił wilgotny ręcznik znad umywalki, otworzył 
paszczę waflownicy, wrzucił ręcznik do środka i usunął się, by nie dosięgła go gorąca 
para. Wpadł na Cassaundrę, niemal zwalając ją z nóg. Połowa czekoladowego roŜka 
wylądowała na jego koszuli.

– Przepraszam – powiedział, podtrzymując ją ramieniem, by nie straciła 

równowagi.

Nie zdąŜyła odpowiedzieć, bo dziewczynki przytuliły się do ojca i zaczęły 

krzyczeć:

– PoŜar! PoŜar!
– Nie, nie, wszystko w porządku – uspokajał je Chuck. – Nie ma poŜaru, to tylko 

dym, widzicie? Zobaczcie, wcale się nie pali – powtórzył Chuck.

– No, widzicie. Nie ma ognia – powiedział ojciec z ulgą. – Teraz weźmy nasze 

desery.

Cassaundrze trzęsły się ręce, gdy napełniała nowe roŜki. Nie ma ognia. Ale to nie 

jest jej zasługa. Wielkie dzięki dla Chucka Grangera za jego przytomną reakcję. 
Wybaczyła mu wcześniejszą nieelegancką odzywkę.

– Proszę bardzo – wręczyła młodszej dziewczynce przygotowany deser.
Ojciec wyciągnął portmonetkę, by zapłacić, ale Cassaundra powstrzymała go 

gestem.

– To na koszt firmy. Przykro mi, Ŝe dziewczynki się przestraszyły.
MęŜczyzna podziękował, kazał podziękować córeczkom i ruszył do wyjścia z 

widoczną ulgą. Cassaundra westchnęła ze znuŜeniem.

– Czy masz inną ścierkę? – spytał Chuck. Cassaundra patrzyła na niego nie 

rozumiejąc. – Ścierkę. Czy masz inną ścierkę, którą mógłbym wytrzeć jogurt z 
koszuli? Jest zimny i mam wraŜenie, Ŝe wszystko się lepi.

– Ach, oczywiście – odparła, jakby budząc się ze snu. Wzięła z magazynu czysty 

ręcznik, wetknęła go pod kran, wyŜęła i zaczęła czyścić przód koszuli Chucka.

– Czy po czekoladzie zostają plamy? – zapytała, przyglądając się z niesmakiem 

brązowemu kleksowi na jasnoniebieskiej koszuli.

– Chyba tak – odparł.
Była ładna, taka jak ją zapamiętał. Nawet jeszcze ładniejsza, gdy tak stała obok, 

usiłując wywabić plamę z jego ubrania. Wyglądała, jakby cały świat walił się wokół 
niej.

– Przykro mi z powodu koszuli – powiedziała. – Gdybyś nie zadziałał tak 

błyskawicznie, powstałby prawdziwy poŜar.

– Więcej dymu, ale prawdopodobnie nie poŜar. ZauwaŜyłabyś dym i zrobiła to 

samo co ja.

Cassaundra miała co do tego wątpliwości. Zdawała sobie doskonale sprawę, Ŝe w 

krytycznym momencie stała jak sparaliŜowana. Nie spisała się.

– Niczego nie zauwaŜyłam. W porę spostrzegłeś dym i wspaniale zareagowałeś. 

Dziękuję.

„Wspaniale”, powtórzył w myślach Chuck. Mów tak dalej, Złotowłosa.
– Zwykły odruch – rzekł, wzruszając obojętnie ramionami.
– Przykro mi z powodu koszuli – powtórzyła Cassaundra, nieświadoma, Ŝe rękę, w 

której trzyma ścierkę, oparła na torsie męŜczyzny. – MoŜe mogłabym ci to jakoś 
wynagrodzić? Oddać równowartość?

– Mogłabyś to wynagrodzić – odparł powoli, a na jego twarzy pojawił się uśmiech 

poŜeracza damskich serc. Dotyk jej dłoni był bardzo obiecujący.

– Musisz mi powiedzieć, ile kosztują koszule. Nie kupowałam ich ostatnio.
Jej ojciec nosił koszule szyte przez krawca, który przychodził do domu.
– Nie miałem na myśli pieniędzy – zaśmiał się miękko. – A co sądzisz o kolacji?
– Chcesz jeszcze jednego hot doga?
– Nie, Złotowłosa. Nie chcę hot doga. Chcę ciebie. Chciałem powiedzieć... chcę 

cię zaprosić na obiad.

No, proszę, freudowskie przejęzyczenie, pomyślał. Cassaundra nie mogła uwierzyć 

własnym uszom. Chuck najwyraźniej ją podrywał i chciał się z nią umówić. I miał 

wspaniały tors, szeroki i muskularny. Gwałtownie cofnęła rękę. Nic dziwnego, Ŝe 
Chuck zachowywał się aŜ tak poufale.

– No i jak? – zapytał.
Miał piwne oczy, okolone gęstymi, czarnymi rzęsami. Patrzył na nią gorącym 

wzrokiem i Cassaundra czuła się, jakby kusił ją sam diabeł.

To dziennikarz, przywołała się do porządku. I postanowiła odmówić.
– Niestety, mam inne plany na wieczór.
– A moŜe jutro – nalegał. – Pracujesz cały dzień?
– Na jutro mam równieŜ plany.
– Mycie włosów? – Podejrzliwie zmarszczył brwi. – Czy karmienie złotych rybek?
– Naprawdę mam coś w planie – odparła. – Chcę porozglądać się za uŜywanymi 

meblami.

– Mogę cię poobwozić – zaproponował z nadzieją w głosie. – A potem wpadniemy 

gdzieś na skromną kolację.

Dzwonek-wybawca! – pomyślała z ulgą Cassaundra, gdy do sklepu wszedł nowy 

klient.

– Chyba nie powinieneś stać za ladą – powiedziała dobitnie do Chucka.
– Myślę, Ŝe w awaryjnych sytuacjach moŜna te reguły nagiąć.
– Awaryjna sytuacja to juŜ historia – odparła i przeszła obok niego, by obsłuŜyć 

klienta.

Nawet się nie ruszył. Obserwował kobietę z zupełnie nowego punktu widzenia i 

stwierdził, Ŝe widok jest bardzo przyjemny. SłuŜbowy fartuszek trudno by nazwać 
arcydziełem sztuki krawieckiej, ale szlachetne linie dŜersejowej sukienki nie zdołały 
ukryć faktu, iŜ ciało dziewczyny miało wypukłości wszędzie tam, gdzie trzeba. Nogi, 
których przedtem, z drugiej strony lady, nie widział, były ładne, smukłe, o 
wyrobionych łydkach, świadczących o tym, Ŝe ich właścicielka uprawia jakąś 
dyscyplinę sportu. MoŜe biegi? Uświadomił sobie, Ŝe niczego o niej nie wie. Jedynie 
to, Ŝe jest miła i zgrabna.

Ale przecieŜ dopóki chodziło o niezobowiązujący flirt, to „miła i zgrabna” 

całkowicie wystarczało.

Klienci przychodzili i odchodzili, a potem barek opustoszał. Cassaundra odwróciła 

się i popatrzyła gniewnie.

– Nadal tu jesteś?
Doskonale wiedziała, Ŝe jest. Robił na niej zbyt duŜe wraŜenie, by choć przez 

chwilę mogła zapomnieć o jego obecności.

– Jeszcze niczego nie ustaliliśmy.
– Mówiłam juŜ, Ŝe zapłacę za koszulę, tylko powiedz, ile.
– A ja mówiłem, Ŝe jutro będę ci słuŜyć za szofera, a potem pójdziemy na kolację.
Słowo „szofer” podziałało Cassaundrze na nerwy, juŜ i tak nadszarpnięte.
– Nie zaleŜy mi na tym, by mnie woŜono – powiedziała tonem osoby kończącej 

rozmowę. – Dziękuję.

Jednak Chuck nie dał się tak łatwo zbyć.
– No, dobrze. Ze mną jak z dzieckiem. Ty prowadzisz, ja pilotuję. I skoro juŜ 

wszystko ustaliliśmy, zobaczmy, czy da się zeskrobać ten przypalony wafel.

– Nie musisz...
– Byłem kiedyś instruktorem gospodarstwa domowego. Skończmy, co zaczęliśmy.
– Ale...
– Nie niszcz moich dobrych nawyków – powiedział, przeciskając się obok niej ku 

waflownicy. – Kiedyś byłem równieŜ skautem i kaŜdego dnia musieliśmy zrobić 
dobry uczynek, bo inaczej tajemniczy ktoś zakradał się ciemną nocą i odbierał nam 
odznaki sprawności.

Cassaundra pominęła milczeniem fakt, Ŝe Chuck ma juŜ na swym koncie dobry 

uczynek – ugaszenie poŜaru, i pozwoliła, by zeskrobał czarne paskudztwo przylepione 
do metalowego rusztu.

– Czy jest popsuta? – zapytała.
– Waflownica? Nie sądzę. Dokładnie wszystko wyskrobiemy, potem polejemy 

odrobiną oleju i będzie jak nowa. Jeszcze dziesięć minut i moŜemy włączyć ją na 
próbę.

Patrzył z uśmiechem na zatroskaną twarz młodej kobiety i nie mógł powstrzymać 

się od ironicznej uwagi:

– Nie przejmuj się, Złotowłosa. Będę stał obok z wiadrem wody, gdy będziesz 

włączała to urządzenie.

ROZDZIAŁ 3

„Drogi Sloanie!
Jeśli nie liczyć tego, Ŝe omal nie wybuchł poŜar, w moim barku mlecznym 

wszystko idzie doskonale. Kryzys został zaŜegnany przez pewnego męŜczyznę, 
niegdysiejszego skauta, który naciągnął mnie na hot doga. Dzisiaj będziemy 
objeŜdŜać garaŜe w poszukiwaniu starych mebli: ja prowadzę, on pilotuje. Moja 
gospodyni wpadła na pomysł, Ŝebym porozglądała się po wyprzedaŜach. Czy 
wspominałam ci, Ŝe podarowała mi wodny materac i komplet pościeli? Ostatniej nocy 
ś

niło mi się, Ŝe jestem przykuta łańcuchami na egipskiej galerze. Na szczęście 

Prawdziwy MęŜczyzna (jak nazywam w myślach mojego hotdogowego bohatera) 
wleciał na chwilę do tego samego snu i wyzwolił mnie, zanim padłam z 
wycieńczenia. Ale nie, to nie nadaje się do mojego dziennika.

Uściski. Cassaundra”
Cassaundra bez wahania potrafiła wybrać odpowiedni strój na premierę do opery, 

ale na objazd garaŜy? To tak odbiegało od jej dotychczasowych doświadczeń, Ŝe 
ubierała się, rozbierała, znowu ubierała, zanim postanowiła nałoŜyć szorty koloru 
khaki i koszulę w stylu safari. MoŜe nie miała to być wielka wyprawa, ale z punktu 
widzenia Cassaundry przedzieranie się przez stare meble w poszukiwaniu czegoś 
przydatnego związane było z takim samym ryzykiem, jak przyglądanie się z bliska 
rogowi szarŜującego nosoroŜca.

Jak kaŜdy szanujący się skaut Chuck przybył punktualnie. Gdy zadźwięczał 

dzwonek u drzwi, Cassaundra przez krótką chwilę była zdezorientowana. Bardzo 
rzadko zdarzało jej się otwierać drzwi samej, nie korzystając z pośrednictwa słuŜby, 
która na ogół w jej imieniu witała gości. A tym bardziej nigdy nie otwierała drzwi 
męŜczyźnie, z którym szła na randkę. Czy w ogóle kiedykolwiek miała randkę? 
Owszem, „towarzyszono jej”. Pamięta wyraźnie głos ojca: „Załatwiłem z synem 
Johna Sebastiana, Ŝe będzie ci towarzyszył”.

Właściwy syn właściwej osoby. Albo bratanek. Albo jakiś kuzyn z baltimorskiej, 

bostońskiej czy filadelfijskiej linii odpowiedniej rodziny. Odsunęła wspomnienia, 
wzięła się w garść i otworzyła drzwi.

– Witaj! – pozdrowił ją z szerokim, wylewnym i szczerym uśmiechem.
Cassaundra stwierdziła, Ŝe otwieranie drzwi męŜczyźnie, z którym wychodzi się na 

randkę, jest całkiem proste: naleŜy się po prostu uśmiechnąć, odpowiedzieć „cześć” i 
nie pokazywać, Ŝe zwykły, prawdziwie męski uśmiech moŜe zbić z pantałyku.

Chuck wszedł do mieszkania i rozejrzał się z ciekawością po pustym salonie.
– Przeprowadziłaś się dopiero?
Cassaundra kiwnęła głową.
– Rozumiesz teraz, dlaczego muszę poszukać mebli. – Wzięła torebkę i zwiniętą 

gazetę z bufetu, który oddzielał malutką kuchnię od aneksu jadalnianego. – 
Zaznaczyłam ogłoszenia o sprzedaŜy uŜywanych mebli.

– MoŜe weźmiemy mój samochód? – zaproponował Chuck. – Ja będę prowadzić, 

ty pilotować. Mam dokładny plan.

– O, nie – zaprotestowała Cassaundra. – Jedziemy po meble dla mnie, więc ja płacę

za benzynę. A poza tym muszę lepiej poznać okolicę. Mógłbyś pokazać mi jakieś 
skróty.

Nie chodziło jej o skróty. RównieŜ to, Ŝe na przednim siedzeniu miała obok siebie 

pasaŜera, nie dodawało odwagi – dotychczas jedynym pasaŜerem, jakiego woziła, był 
jej szofer, który uczył ją prowadzenia samochodu, i egzaminator, gdy zdawała na 
prawo jazdy. Ale wolała prowadzić, niŜ przyznać się, Ŝe nie potrafi pilotować, 
korzystając z planu miasta.

Sądziła, Ŝe zna się na mapie. Wiedziała, oczywiście, Ŝe północ jest zawsze na 

górze, a linia wschód-zachód prowadzi z prawa na lewo. Gdy jechała samochodem z 
Nowego Jorku, szybko przekonała się na własnej skórze, Ŝe jednak czym innym jest 
umiejętność odszukania miasta na mapie, a zupełnie czym innym znalezienie 
właściwej drogi. Teraz wolała uniknąć sytuacji, gdy na skutek jej pilotaŜu pojechaliby 
na pchli targ w Orlando przez Waycross w Georgii.

Chuck wsiadł do jej forda tempo na miejsce pasaŜera i kolana znalazły mu się 

prawie pod brodą. Zapiął pas i wziął do ręki gazetę z ogłoszeniami.

– W rejonie Lake Conway kilka osób sprzedaje starocie.
Cassaundra, włączając stacyjkę, popatrzyła na niego takim wzrokiem, jakby nie 

rozumiała.

– Jesteś tu chyba od niedawna – powiedział uprzejmie. – WyjeŜdŜając z parkingu, 

skręć na prawo. Skąd przyjechałaś?

– Z Nowego Jorku – odpowiedziała. Niczym nie ryzykowała. Nowy Jork był 

duŜym miastem.

– Z tego molocha?! A więc o jeden raz za duŜo obrabowano cię w metrze, czy teŜ 

moŜe dokuczyły ci te północne zimy? – Podniósł na nią wzrok znad mapy. – A moŜe 
masz tu rodzinę?

– Nie mam Ŝadnej rodziny – odparła, starając się, by nie zabrzmiało to smutno. Nie 

pozostał jej nikt bliski. Jedynie słaba pociecha, Ŝe pochodzi z dobrej rodziny. Bogatej 
z dziada pradziada. – Po prostu stwierdziłam, Ŝe potrzeba mi w Ŝyciu trochę słońca.

– Ale dlaczego wybrałaś Orlando?
Był za bardzo dociekliwy i Cassaundra zaczęła się denerwować.
– A czemu nie? Mogę wpadać do Disneylandu.
Chuck popatrzył na mapę, a potem powiedział bezceremonialnie:
– Chyba mi nie powiesz, Ŝe nigdy nie byłaś w Disneylandzie?
– W dzieciństwie – odrzekła i z ulgą porzuciła ten temat, gdy Chuck powiedział 

jej, Ŝe musi skręcić w prawo przy najbliŜszych światłach, a potem uwaŜać na jakąś 
ulicę.

Na pierwszym postoju udało im się kupić lampę stołową, która wymagała 

oczyszczenia, wypolerowania i nowego abaŜuru. Chuck fachowym okiem sprawdził 

sznur i wtyczkę, stwierdził, Ŝe są dobre, i pomógł Cassaundrze utargować pięć 
dolarów. To był jedyny szczęśliwy zakup, jakiego zdołali dokonać.

– Słuchaj – powiedział Chuck do Cassaundry, gdy zrezygnowani wrócili do 

samochodu – jeśli masz zamiar naprawdę coś kupić, lepiej, Ŝebyś wybrała się w 
piątek.

– W następnym tygodniu? – spytała smętnie.
– Moja koleŜanka z redakcji ma prawdziwego bzika na punkcie zakupów – 

powiedział Chuck. – Zadzwonię do niej i zapytam, czy nie wie o jakimś miejscu, 
gdzie moŜna by niedrogo kupić uŜywane meble. Sprawdzenie nic nas nie kosztuje – 
dodał, gdy Cassaundra się wahała.

Chuck najwyraźniej nigdy się nie poddawał.
Szukali budki telefonicznej i zabrnęli w krętą drogę, przebiegającą brzegiem 

jeziora.

– Piękne jezioro – zauwaŜyła Cassaundra.
– Aha! – potwierdził Chuck. – Jeśli wygram na loterii, kupię sobie teren nad 

jeziorem.

– Takim jak to?
– Tak ładnym jak to, ale bardziej oddalonym od miasta. Będę miał kawałek brzegu, 

przystań na tyłach domu, drewnianą łódź rybacką i łódź wiosłową, na której będę 
mógł się wyciągnąć i nic nie robić.

– Liczysz na wygraną, Ŝeby sobie to wszystko kupić?
– Raz w tygodniu kupuję los i mam jedną na trzynaście milionów szansę, Ŝe 

wygram. Pomarzyć zawsze moŜna, prawda?

– Owszem – przyznała Cassaundra w zadumie, nieco mocniej ściskając 

kierownicę. – Myślę, Ŝe to wspaniałe mieć marzenia.

– A ty o czym marzysz, Złotowłosa?
Co by powiedział, gdyby mu oświadczyła, Ŝe spełnieniem jej marzeń jest jazda 

krętą drogą z męŜczyzną, który mówi do niej: „Złotowłosa”? Na chwilę oderwała 
wzrok od szosy i łobuzersko się do niego uśmiechnęła.

– O znalezieniu jakichś mebli jeszcze w tym tygodniu.
– To zbyt przyziemne jak na marzenie – odparł. – Kupisz te meble wcześniej czy 

później.

– A czy ty nie zdobędziesz tego domu z dojściem do jeziora, molem i łodziami?
– Nie, chyba Ŝe wygram na loterii lub się bogato oŜenię – odrzekł ze śmiechem.
Cassaundra rzuciła mu przelotne spojrzenie. CzyŜby wiedział, kim ona jest? I 

podrywał ją, mając nadzieję na dobranie się do fortuny Snowów? Nie dostrzegła 
jednak na jego twarzy nawet cienia przebiegłości ani wyrachowania. Po prostu jestem 
przewraŜliwiona, pomyślała.

– UwaŜaj! – krzyknął Chuck, chwytając za kierownicę i skręcając ostro w prawo.
Ledwo zdąŜyli uniknąć czołowego zderzenia z cięŜarówką pokonującą zakręt, 

który Cassaundra właśnie beztrosko ścinała. Zdenerwowany kierowca cięŜarówki 
przez dłuŜszą chwilę przyciskał klakson.

– Nie mówiłaś mi, Ŝe byłaś kierowcą taksówki w Nowym Jorku – ironizował 

Chuck.

Cassaundra dygotała. Odetchnęła. Potem dała znak Chuckowi, by puścił 

kierownicę, którą jej palce uchwyciły z siłą imadła.

– Ja... – coś ściskało ją w gardle. Przesunęła językiem po suchych wargach. – 

Wcale nie jeździłam po Nowym Jorku. Nie mam jeszcze praktyki w prowadzeniu 
samochodu.

Chuck korzystał z okazji, Ŝe Cassaundra zajęta jest kierowaniem, i mógł ją do woli 

podziwiać. Siedziała sztywno, z uwagą wpatrując się w szosę. Ręce oparła na 

kierownicy w sposób, jaki wskazany jest w podręczniku dla kandydatów na prawo 
jazdy. Oczy jej niemal zezowały, brwi ściągnęły się w wyrazie skupienia. Lekko 
zadarty nos, pięknie wyprofilowane usta, wijące się na policzku kosmyki włosów 
sprawiały, Ŝe twarz była niezwykle kobieca. Chuck uśmiechnął się leciutko i 
popatrzył na jej nogi, na łydki zwęŜające się w kostce, wokół której zawiązany był 
pasek sandałków. Wyciągnął rękę i pocieszająco uścisnął jej ramię.

– Rozchmurz się. KaŜdemu moŜe się zdarzyć, Ŝe nie zauwaŜy zakrętu na takiej 

drodze jak ta. Na stacji benzynowej przy następnym skrzyŜowaniu jest telefon.

Gdy dotarli na miejsce, wysiadł, wszedł do sklepiku, by rozmienić pieniądze, i 

wrócił z zimnym napojem w papierowym kubeczku. Podał go Cassaundrze przez 
szybę.

– ZasłuŜyłaś na coś do picia po tym spotkaniu na Zakręcie Śmierci.
Cassaundra patrzyła, jak Chuck podchodzi do aparatu, podnosi słuchawkę, wrzuca 

monetę, wybiera numer wszystkie ruchy pewne, celowe, dokładne. Oparł się o ściankę 
i skrzyŜował nogi. Twarz mu pojaśniała, gdy ktoś odebrał telefon. Mówił z 
oŜywieniem, uśmiechając się swobodnie. Cassaundra zaczęła się zastanawiać, jak teŜ 
moŜe wyglądać kobieta, z którą Chuck rozmawia. Od jak dawna się znają? Co ich 
łączy? Czy tamta osoba teŜ, tak jak ona, czuje w środku ciepło, gdy Chuck się do niej 
uśmiecha?

SpręŜystym krokiem wrócił do samochodu.
– Wiedziałem, Ŝe na Ellen moŜna liczyć. W Casselberry jest jedno miejsce, zwane 

Meblową Stodołą. Ellen twierdzi, Ŝe jeśli tam niczego nie znajdziemy, to znaczy, Ŝe 
nie umiemy robić zakupów.

Dla Cassaundry buszowanie w Meblowej Stodole było fascynującą przygodą. 

Zgromadzone tam najprzeróŜniejsze meble zgrupowano nie według stylu, koloru czy 
wymiarów, ale według ceny. Suma pieniędzy, jaką Cassaundra przeznaczyła na swą 
kanapę, zaprowadziła ją od razu w środkowe rzędy, gdzie niektóre sztuki oznaczono: 
„Nowe – uszkodzone w transporcie”, „Nowe – wady montaŜu” lub „Nowe – oferta 
specjalna”.

Cassaundra chodziła od jednej kanapy do drugiej, przyglądała się tapicerce, 

dotykała obicia, próbowała, czy mebel jest spręŜysty i stabilny.

Chuck spacerował wraz z nią i bez słowa przyglądał się tym zabiegom. 

Fascynowała go twarz Cassaundry – wszystkie miejsca płaskie, wypukłe i wklęsłe, 
kształt brwi i linia rzęs, subtelny błękit oczu, czoło marszczące się w zamyśleniu, 
włosy spadające delikatnymi kosmykami na policzki. Chuck nie pamiętał juŜ, kiedy 
ostatnio czuł taką niewolniczą fascynację i zaciekawienie kobietą.

Kto mógłby przypuszczać? Jego Ŝyciowe nastawienie zmieniło się z obojętności na 

pełne nadziei wyczekiwanie tylko dlatego, Ŝe pewnego razu zaszedł do barku na hot 
doga. Atrakcyjna kobieta – to jest to, co budzi męŜczyznę i przypomina mu, Ŝe poza 
pracą teŜ istnieje jakieś Ŝycie.

Cassaundra sprawdzała właśnie beŜową, przepaścistą kanapę. Obserwował, jak 

usiadła na brzeŜku z nogami złączonymi w kolanach i skrzyŜowanymi w kostkach. 
Plecy miała nienaturalnie wyprostowane.

– Nie moŜesz w ten sposób siedzieć na takiej sofie.
Poderwała się. Oczy miała rozszerzone i powaŜne.
– Nie moŜna wypróbować mebla zanim się go kupi?
Chuck zaniemówił na chwilę. Patrzył głęboko w jej niebieskie oczy, by przekonać 

się, czy mówi serio. Roześmiał się bezwiednie.

– Chodziło mi o to, Ŝe na takiej sofie nie moŜna siedzieć sztywno i układnie. To 

jest mebel, na który się klapie.

– Klapie? – powtórzyła miękko. Tak spodobał się jej ten pomysł, Ŝe nawet nie była 

ś

wiadoma, Ŝe to powiedziała.

– Klapie – potwierdził Chuck.
Po czym, zniecierpliwiony, klapnął na kanapę, rozstawiając szeroko nogi i 

ramiona, pozwalając, by jego ciało utonęło w miękkich poduszkach.

– Oto podstawowa pozycja: „Klapnij i odpoczywaj”. Spróbuj sama.
– Ja...
– No, dalej. Tę sofę zrobiono w tym celu.
– Ale ja... a zresztą, czemu nie?
Padła obok Chucka na kanapę tak bez wdzięku, Ŝe gdyby to zobaczył jej instruktor 

dobrych manier, byłby zszokowany.

PrzeraŜona poczuła na swym karku rękę Chucka. Początkowo zesztywniała, ale 

potem odpręŜyła się pod wpływem delikatnego masaŜu.

– O to chodzi – powiedział. – No, opuść ramiona. Po to są te poduszki z tyłu.
– Prawie leŜę – stwierdziła, i było jej przyjemnie.
– Ta kanapa jest po to, Ŝeby się na niej wyciągnąć. UłoŜyć. Oglądać stare filmy w 

telewizji.

Chuck dotknął palcem wskazującym jej nosa, a spojrzeniem błądził po jej twarzy. 

Nie była w stanie odwrócić wzroku, co więcej – nie miała na to ochoty. Czuła się 
wreszcie jak kobieta, a nie bezcenna waza z dynastii Ming stojąca na postumencie w 
pałacowym holu.

– Nie mam telewizora – rzekła.
Chuck uchwycił pasemko jej włosów między palec wskazujący a kciuk, potem 

puścił je i patrzył, jak odskakuje od policzka. Oboje zaskoczyła intymność tego gestu.

– MoŜesz zatem robić coś innego – zasugerował. Cassaundra przełknęła nerwowo 

ś

linę. Miała wraŜenie, Ŝe w gardle utkwiło jej serce, które wyskoczyło ze swego 

normalnego miejsca.

– Na... na przykład czytać? – zapytała.
– Gdy jesteś sama, moŜesz czytać – zamruczał zmysłowo. – Ale tu jest miejsce dla 

dwojga. Na tej kanapie mogłabyś przytulić się do kogoś sympatycznego i 
porozmawiać.

WyobraŜała to sobie – tonie w miękkościach sofy otoczona czułymi ramionami 

męŜczyzny. Gdy chodziła z Geoffem, bardzo lubiła to wszystko, co związane było z 
ich wzajemnymi fizycznymi kontaktami. W okresie gdy silnie przeŜywała zerwanie 
tego opartego na kłamstwie związku, uświadomiła sobie, Ŝe tę nie zaspokojoną 
potrzebę czułości łatwo jest przeciw niej wykorzystać.

Oczy jej błysnęły, gdy spotkała wzrok Chucka.
– A o czymŜe byśmy rozmawiali: ten sympatyczny „ktoś” i ja? – zapytała 

wyzywająco.

– O marzeniach. I o tajemnicach.
– O tajemnicach? – uśmiechnęła się szelmowsko.
– O waŜnych tajemnicach, które głęboko skrywasz i które gotowa będziesz 

wyjawić dopiero na tej miękkiej, przepaścistej kanapie, przytulona do kogoś, kto ci 
się podoba.

Cassaundra potrząsnęła smutno głową.
– Miałam zamiar kupić tę kanapę, ale nie jestem pewna, czy chcę odkrywać swe 

tajemnice.

Chuck podparł palcem jej podbródek, przysunął ku swej twarzy i przelotnie 

pocałował ją w usta, a potem popatrzył na nią srogo.

– Więc będziesz po prostu musiała bardzo uwaŜać na to, do kogo się przytulasz, 

Złotowłosa.

Cassaundra oderwała plecy od oparcia sofy, wyprostowała się i zwróciła twarz ku 

Chuckowi.

– Naprawdę ci się podoba?
– Jest bardzo wygodna – powiedział.
– Ma praktyczne, neutralne obicie – przyznała. – I jest taka komfortowa. – W jej 

rodzinnym domu królowały meble o surowych, harmonijnych liniach. – Zawsze 
chciałam mieć coś takiego.

Pomiędzy krętymi przejściami przecisnął się do nich sprzedawca w dŜinsach i 

kraciastej koszuli. Pozdrowił ich uprzejmym uśmiechem.

– Szukają państwo sofy?
– Ta pani szuka – wyjaśnił Chuck.
– To bardzo korzystna cena za taki mebel – zachęcał sprzedawca. – Nigdzie w 

mieście nie ma równie znakomitej oferty. Dostaliśmy specjalny rabat od producenta. 
Prawdopodobnie mieli zapasy w magazynie.

– Biorę ją – stwierdziła Cassaundra.
– Jesteś pewna? – spytał Chuck.
ZauwaŜył jej zmienne nastroje: raz była rozwaŜna, a za chwilę impulsywna.
– Nie zapominaj o moim marzeniu – powiedziała, ale spostrzegła, Ŝe nie 

zrozumiał. – Planowałam kupić kanapę przed piątkiem – przypomniała mu. – Czy 
zdąŜycie dostarczyć mi ją do najbliŜszego piątku? – spytała sprzedawcy.

– Będę musiał to sprawdzić. Mamy tylko dwie cięŜarówki.
– Proszę, niech pan sprawdzi – rzekła Cassaundra. Sprzedawca zawahał się.
– Pobieramy niewielką opłatę za dostawę do domu.
– Ile? – spytał Chuck.
– Dwadzieścia dwa dolary – powiedział sprzedawca i szybko dodał: – za dostawę, 

a nie za sztukę. NiezaleŜnie od tego, ile mebli pani kupi. Co jeszcze panią interesuje?

– Potrzebny mi jest stół i krzesła. Do jadalni.
– Komplety stołowe są tam dalej, w rogu. Niech je pani obejrzy, a ja tymczasem 

sprawdzę, czy moglibyśmy przyjąć zlecenie na dostawę.

Cassaundra, obejrzawszy wystawione komplety stołowe, potrząsnęła głową.
– Widziałeś moją jadalnię – zwróciła się do Chucka. – Potrzebuję czegoś 

mniejszego i bardziej na luzie.

Zmęczyły ją sztywne obiady serwowane na wystylizowanych, dwunastoosobowych 

stołach z pracowni słynnych projektantów. Teraz chciała kupić coś wygodnego, 
przytulnego, co odpowiadałoby jej charakterowi. Miała dość rzeczy nieskazitelnych, 
wyszukanych, pełnych bezosobowego wyrafinowania i dobrego smaku, który 
narzucano jej od samego dzieciństwa. Teraz miała ochotę na coś frywolnego, 
zabawnego i była coraz bardziej zdecydowana, by zrealizować swój zamiar.

– Same resztki – skomentował Chuck.
– Taaa – odparła, błądząc myślami gdzie indziej.
W pewnym momencie stanęła jak wryta przed zepchniętym pod ścianę kompletem 

ogrodowych mebli z kutego Ŝelaza. Były całkowicie zardzewiałe.

– Czy sądzisz... czy znasz się na metalach? Czy to będzie moŜna pomalować?
Popatrz na mnie tak, jak patrzysz na ten stół, a pomaluję ci go pędzlem z mych 

własnych rzęs, pomyślał Chuck.

– Rdza jest chyba tylko na powierzchni. Jeśli metal nie przerdzewiał do głębi, 

moŜesz go oczyścić, zagwarantować i pomalować. Kilka pojemników farby w sprayu 
i będzie jak nowy.

– Farba w sprayu – zadumała się, a potem jej twarz rozjaśnił uśmiech. – Farba w 

sprayu! – powtórzyła. – PokaŜesz mi, jak to się robi? – spytała powaŜnie.

– Jak uŜywać farby w sprayu?
Potaknęła głową.

– Nigdy nie malowałaś farbą w sprayu?
– Nie. Ale to chyba nie jest takie trudne, skoro chuligani maŜą tym po ścianach w 

metrze. MoŜe na opakowaniu jest instrukcja?

– PokaŜę ci.
Pomalowałby cały stół i całe jej mieszkanie, jeśli dałoby to okazję do spędzenia z 

nią kilku chwil.

Cassaundra znowu patrzyła na stół.
– Muszę jeszcze zdobyć jakiś blat. MoŜe szklany...
Ile kosztuje farba? A szkło? ChociaŜ w kaŜdej chwili mogła pobrać pieniądze ze 

swojego rachunku, postanowiła nie przekraczać tego budŜetu, który ustalili razem ze 
Sloanem.

– Czy blat ze szkła byłby bardzo drogi? – spytała. Znowu popatrzyła na Chucka 

oczami zagubionej dziewczynki. Miał ochotę ją przytulić.

– Przednia szyba do samochodu kosztuje około stu dolarów – odparł. – Płaskie 

koło ze szkła nie powinno być duŜo droŜsze. Prawdopodobnie moŜna zamówić 
gotowe, jeśli wymiary są standardowe. – Wyciągnął ręce, dłońmi ujął Cassaundrę za 
ramiona i delikatnie ją uścisnął. – Zobaczmy teraz, jak głęboka jest ta rdza.

Cassaundra czekała z napięciem, niemal jak matka mającego się narodzić dziecka. 

Chuck uklęknął, wyjął z kieszeni scyzoryk i w kilku miejscach zaczął zdrapywać 
wierzchnią warstwę. Wreszcie zamknął nóŜ i powstał z klęczek.

– No i co? – spytała niespokojnie.
– Zdrowy jak wieŜa Eiffla – odpowiedział.
– Powiem sprzedawcy, Ŝe kupię teŜ ten stół.
Po kilku minutach podszedł sprzedawca z ponurą miną.
– Jedna z naszych cięŜarówek jest popsuta, a mamy zaległości w dostawach. 

MoŜemy dostarczyć pani tę kanapę dopiero za dziesięć dni.

– I koniec z moimi marzeniami – stwierdziła Cassaundra z rezygnacją.
– Zbyt łatwo się poddajesz – rzekł Chuck.
Popatrzyła na niego, wzruszając bezradnie ramionami.
– Nie moŜna marzeniami przenieść mebli przez pół miasta.
– MoŜna, jeśli zna się kogoś, kto ma szwagra posiadającego cięŜarówkę.
– Ty?
– Tak, mój szwagier ma cięŜarówkę. Zadzwonię do niego.
– Nie mogę go w ten sposób wykorzystywać – zaprotestowała Cassaundra.
– Ale ja mogę. Pomogłem mu kiedyś zrobić generalny remont silnika. Poza tym 

bez oporów zawezwał mnie, gdy wpadli z siostrą na pomysł, by wyburzyć w swoim 
domu jedną ścianę.

– Ale...
– Od czego jest rodzina? – przerwał jej Chuck. – Zadzwonię do niego. Jestem 

pewien, Ŝe nam pomoŜe, o ile jego gruchot jest na chodzie.

Od czego jest rodzina? – powtórzyła w myślach Cassaundra. Po raz drugi w ciągu 

tygodnia ktoś prosił członka swej rodziny, by wyświadczył jej przysługę. Usiłowała 
wyobrazić sobie, jak to jest, gdy naleŜy się do rodziny, w której wszyscy akceptują się 
wzajemnie, wspierają, pomagają, tak Ŝe nie wiadomo juŜ, kto komu ma się 
zrewanŜować.

Chuck wrócił od telefonu, podszedł do Cassaundry i objął ją.
– Szwagier będzie tu za półtorej godziny. Zapłać teraz za meble i pójdziemy coś 

zjeść, zanim przyjedzie.

– Rządzisz się jak szara gęś.
– Czy tak mówi się do męŜczyzny, który realizuje twoje marzenia? – odciął się.
Nie wiedział, jak bardzo prawdziwe są dla niej te Ŝartem wypowiedziane słowa. 

Nie powinien domyślić się, Ŝe jej Ŝycie jest jakby odwróceniem Ŝycia większości 
ludzi, Ŝe porzuciła to, co dla innych leŜy w sferze marzeń. Nie wiedział, Ŝe klapnięcie 
na sofę w Meblowej Stodole z Prawdziwym MęŜczyzną jest dla niej wyrazem 
wolności. A wolność stanowiła samą istotę marzeń Cassaundry Snow.

Gdy wsiedli do samochodu, Chuck miał juŜ gotowe dalsze instrukcje. Cassaundra 

zapytała, dokąd ma jechać, a on odpowiedział tajemniczo:

– Przed siebie, tą drogą wybitą Ŝółtą kostką.
Pojechali wzdłuŜ Ŝółtej szosy. Zaprowadziła ich do domku, przypominającego z 

zewnątrz budowlę z piernika. Wnętrze było jeszcze bardziej bajkowe niŜ fasada. W 
jadalni oświetlonej kryształowymi kinkietami, w których Ŝarówki przypominały 
starodawne bombki choinkowe, stały wszelakie starocie. Z sufitu zwieszały się 
jarmarczne konie, na ścianach, oprawne w ramki, wisiały kadry z czarnobiałych 
filmów. W naroŜnym wykuszu dwie mechaniczne kukły-małpy w smokingach grały 
na harfach.

Nawet stoły naleŜały do bajkowego świata. Były to przykryte szkłem pudła 

napełnione starymi plakatami, komiksami, rulonami zapisanego papieru nutowego, 
pudełkami po papierosach i cukierkach, Ŝetonami z kasyna, kostkami do gry i 
bierkami, kulkami i innymi drobnymi zabawkami. Na górze, pod sufitem, maleńki 
pociąg krąŜył po wąskiej platformie.

Cassaundra z Chuckiem złoŜyli zamówienie i, czekając na posiłek, przyglądali się 

rozmaitym drobiazgom pod szklanym blatem stołu.

– Ten facet musiał być jednym z mniej znanych zawodników – zauwaŜył Chuck. – 

Nie rozpoznaję go.

– Zawodnik? – Cassaundra pochyliła się w kierunku Chucka, by dokładniej 

obejrzeć czarno-białe zdjęcie. – Czy to karta baseballowa?

– Prawdziwa staroć – stwierdził Chuck. – Chciałbym ją wydostać i zobaczyć, kim 

był ten facet, kiedy i w jakiej druŜynie grał. Nie mogę nawet rozpoznać koszulek.

– Lubisz baseball? – spytała i uśmiechnęła się, bo to przecieŜ była taka 

oczywistość.

– Zawsze uwielbiałem baseball – przyznał Chuck. – Grałem cały czas od szkoły 

podstawowej do college’u. Nie byłem na tyle dobry, by przejść do ligi zawodowej, ale 
nadal się tym interesuję. Między innymi dlatego osiedliłem się na Florydzie.

– śebyś mógł grać przez cały rok?
– Nie. JuŜ nie gram – przynajmniej oficjalnie. Czasami na jakimś dzikim boisku. 

Ale tak wiele druŜyn przyjeŜdŜa tu wiosną na zgrupowania, Ŝe mam okazję przyjrzeć 
się grze róŜnych zespołów przed sezonem.

– Nie jesteś z Florydy? Skąd pochodzisz?
– Po trochu zewsząd – odparł ze śmiechem. – Urodziłem się w Fort Knox, a 

mieszkałem wszędzie tam, gdzie stacjonował ojciec.

– Twój ojciec jest wojskowym?
– W wojskach lądowych. Ptasi pułkownik.
– Ptasi pułkownik?
– To znaczy pełny pułkownik w przeciwieństwie do podpułkownika. Następnym 

stopniem jest generał. Nazywa się „ptasi”, poniewaŜ wszystkie dystynkcje na czapce 
wyglądają jak ślady ptasich łapek.

– Musisz być z niego bardzo dumny?
Chuck zawahał się.
– Jest zadowolony z tego, co robi, więc i ja jestem zadowolony.
– Mówisz, jakbyś... – Uświadomiła sobie, Ŝe kaŜde zadane przez nią pytanie moŜe 

być poczytane za wścibstwo.

Dotknęła jednak czułego miejsca i Chuck zapragnął udzielić wyjaśnień.

– Naturalnie, jestem z niego dumny. Ale nie było to łatwe, gdy częściowo 

odbierała mi go ojczyzna. Gdyby miał inny zawód, przebywałby więcej w domu.

Cassaundra pomyślała o swoim ojcu, pochłoniętym przez muzykę, ciągle w 

rozjazdach na koncertach albo na próbach. Jako znakomitość musiał obracać się w 
towarzystwie, a ją trzymał daleko w swej posiadłości jak w złotej klatce. Cassaundra 
połoŜyła dłoń na ręce Chucka i uścisnęła ją pocieszająco.

– Mój ojciec teŜ był bardzo zaprzątnięty swą karierą.
– Czym się zajmuje?
– On... umarł w zeszłym roku – odparła, nienaturalną bezbarwnością głosu 

pokrywając silne wzruszenie.

Chuck juŜ miał przepraszać za to, Ŝe poruszył bolesny temat, ale nadszedł kelner, 

niosąc zamówioną zupę. Gdy skończyli jeść, kelner powrócił z tacą, na której 
piętrzyły się obficie rozmaite słodkości własnego wyrobu. Objaśniał po kolei, co jest 
co, podawał nazwy i czekał na zamówienie.

– JuŜ od samych nazw się tyje – zauwaŜyła Cassaundra.
– Masz rację – powiedział Chuck, ale dopiero wielokrotne odmowy przekonały 

kelnera, Ŝe nie chcą Ŝadnego deseru.

– Ja osobiście najbardziej lubię zwykły, tradycyjny placek – stwierdził Chuck.
– Z jabłkami? – spytała Cassaundra.
– Mój ulubiony. Skąd wiedziałaś?
– Miewam przebłyski jasnowidzenia – odparła z uśmiechem.
Opuścili restaurację i poszli do samochodu. Cassaundra zatrzymała się, szukając 

kluczyków w torebce. Odwróciła się na chwilę i zobaczyła, Ŝe Chuck ją obserwuje.

– To urocze miejsce – powiedziała. – Dziękuję, Ŝe mnie tu przyprowadziłeś.
Manewrowała kluczykiem w drzwiczkach. Chuck podszedł do niej blisko i 

powstrzymał ją gestem. Przesunął palcami po jej szyi i uniósł podbródek.

– Cała przyjemność po mojej stronie – powiedział.
A potem delikatnie musnął wargami jej usta. Cassaundrę przeszedł dreszcz. 

Całować się w świetle dnia na publicznym parkingu?! To nieprzyzwoite. A 
jednocześnie podniecające. Spojrzała Chuckowi w twarz, przystojną twarz. Szerokie 
kości policzkowe, kwadratowa szczęka, piwne oczy z tak długimi rzęsami, Ŝe klientki 
Elizabeth Arden padłyby z zazdrości, zmarszczki od uśmiechu. Dotknęła jego 
policzka, przejechała palcem po świeŜym zaroście.

Chuck, Prawdziwy MęŜczyzna. Zapach jego wody toaletowej przywoływał 

wspomnienie kojącej woni dymu z kominka w mroźne, zimowe wieczory. Chuck. 
Jego uśmiech rozgrzewał ją niczym ogień na palenisku. Chuck, męŜczyzna 
uwielbiający baseball i placek z jabłkami. Chuck, który zabrał ją do Bajkowego 
Domku.

Chuck Granger, Prawdziwy Amerykański MęŜczyzna, w którym była coraz 

bardziej zakochana.

ROZDZIAŁ 4

Szwagier Chucka, Larry Lippincott, przyjechał do Meblowej Stodoły kilka minut 

po ich powrocie z restauracji. Był starszy od Chucka, niŜszy i grubszy. Miał na sobie 
wypłowiałe dŜinsy i szary podkoszulek, noszący ślady jakiejś farby.

– Przepraszam za mój strój – powiedział, podając Cassaundrze rękę. – Właśnie 

skrobałem rdzę i robiłem zaprawki. Mam zamiar pomalować wreszcie tę kupę złomu.

NajwyŜszy czas, pomyślała Cassaundra. Kupa złomu to trafne określenie dla tej 

cięŜarówki. Stary grat miał na całej powierzchni plamy dziwnej barwy. Brązowe 
ciapki, takiego samego koloru jak smugi na koszulce Larry’ego`, zostały najwyraźniej 
połoŜone ostatnio – prawdopodobnie zabezpieczenie antykorozyjne.

– Jesteś gotów przewieźć kilka mebelków? – spytał Chuck.
– Tak jest – odparł Larry. – Ale ona musi siedzieć z Aaronem w cięŜarówce, kiedy 

będziemy ładowali.

– Z Aaronem? – Chuck podszedł do samochodu. – Nie powiedziałeś mi, Ŝe 

zabrałeś go ze sobą. – Otworzył drzwiczki kabiny i wyciągnął ręce. – Cześć, stary, daj 
grabę!

Cassaundra przysunęła się bliŜej, by zobaczyć, z kim Chuck rozmawia. W 

samochodzie, przypięte pasami bezpieczeństwa, siedziało małe dziecko. Uderzało 
rączką w otwartą dłoń Chucka i słysząc powstający przy tym dźwięk, śmiało się. 
Chuck równieŜ się śmiał.

– Przedstawiam ci mojego siostrzeńca, Aarona. Aaron, to jest Sandy. Potrafisz 

powtórzyć? Sannndii.

– Andi! – zawołało dziecko.
– Sandy – poprawił Chuck. – S–S–S–Sandy, jak sukienka.
– Andi – powtórzył Aaron, chwytając głęboko powietrze.
– Mamy tu przykład niemego „s” – stwierdziła Cassaundra, uśmiechając się 

krzywo.

Podszedł Larry.
– Marcia zabrała dziewczynki na zakupy, a on pomagał mi w pracy.
– Jestem tego pewien – rzekł Chuck tonem pełnym sceptycyzmu.
– Pomagałeś tatusiowi przy cięŜarówce, prawda, Aaron?
– Magalem lufce – odparło dziecko.
– Zuch. – Larry cmoknął synka z czułością. – Marcia wygarbuje mi skórę, gdy 

zobaczy nasze ubrania.

Po chwili Cassaundra znalazła się obok Aarona na przednim siedzeniu cięŜarówki. 

Nie wiedziała, o czym rozmawiać z tym dzieckiem, a nawet z jakimkolwiek 
dzieckiem. O dzieciach miała takie samo pojęcie jak o antylopach gnu, lamach czy 
słoniach afrykańskich. Znała te stworzenia z ksiąŜek lub z filmów, oglądała przelotnie 
w zoo, a jeśli chodzi o dzieci, to w parkach i innych miejscach publicznych. Nie miała 
rodzeństwa, ciotek ani wujów, kuzynek czy kuzynów.

Popatrzyła uwaŜnie na Lawrence’a Aarona Lippincotta i stwierdziła, Ŝe stanowi dla 

niej zagadkę. Kręcone włosy w nieładzie, gołe stopy, kombinezon popstrzony minią. 
A jednak dziecko roztaczało wokół siebie aurę nieskazitelności. Było doprawdy ładne. 
I inteligentne. Zielone oczy otoczone gęstymi, czarnymi rzęsami, wpatrywały się 
uwaŜnie w Cassaundrę, aŜ poczuła zaŜenowanie. Dziecko milczało i nie wiadomo, co 
sobie myślało, oczy jednak błyszczały rozumnie.

Cassaundra miała wraŜenie, Ŝe to przenikliwe spojrzenie odsłania ją, odziera z 

maski. Zrozumiała swą bezradność. Wobec tej miniaturowej istoty ludzkiej nie 
odczuwała Ŝadnych emocji. To była jej słabość. W stosunku do tego ślicznego 
dzieciaka nie miała Ŝadnych ciepłych uczuć, jakie powinna Ŝywić kobieta. A tak 
rozpaczliwie chciała być normalną kobietą, normalnym człowiekiem.

Dziecko patrzyło na nią przez kilka sekund, potem zaczęło rozglądać się po 

kabinie cięŜarówki.

– Tata? – zapytało.
– Twój tatuś poszedł z wujkiem Chuckiem.
– Tata? Ujek Cak?
– Weszli do środka, Ŝeby zabrać meble.
– Tata? – Pytanie zabrzmiało płaczliwie.
– Niedługo wrócą – uspokajała Cassaundra.
Ś

liczna buzia Aarona skrzywiła się i tchnęła nieszczęściem.

– Tata?
I nagle, dla niej samej niespodziewanie, Cassaundra odczuła jedność z tym małym, 

zagubionym, porzuconym dzieckiem. Nie wiedziała nic o dzieciach, ale zrozumiała 
ten krzyk rozpaczy, wołanie o pociechę. Nie namyślając się wyciągnęła rękę, by 
dotykiem uspokoić Aarona. Zamknęła w dłoni jego bosą stopę.

– Jestem tu z tobą. Pamiętasz mnie? To ja, Sandy.
Aaron nie próbował powtórzyć imienia, ale jego twarz straciła poprzedni, napięty 

nieszczęściem wyraz i zielone oczy ponownie skupiły się na twarzy Cassaundry – 
patrzyły uwaŜnie, oceniały. Uśmiechnęła się do niego i dodała odwagi, ściskając mu 
delikatnie stopę. Usilnie próbowała przypomnieć sobie jakiś wierszyk dla dzieci, ale 
miała w głowie zupełną pustkę.

– Aaron, Aaron... wygląda jak baron – ułoŜyła rymowankę. Zamilkła na chwilę, 

czekając na natchnienie, a potem zaśmiała się triumfalnie, gdy przyszedł jej do głowy 
następny wers. – Lecz czemu nie lata jak sowa uszata?

Aaron nie uśmiechnął się, moŜe go to nawet nie rozbawiło. Jednak na tyle 

przyciągnęło jego uwagę, Ŝe nie wyglądał juŜ, jakby za chwilę miał zalać się łzami. 
Cassaundra powtarzała ten nonsensowny wierszyk, aŜ dziecko próbowało robić to 
razem z nią.

– Alon, Alon, balon – udało mu się osiągnąć, zanim Chuck z Larrym wynurzyli się 

z budynku niosąc kanapę. – Popatrz, Aaron, twój tata. – Cassaundra pokazała dziecku 
ojca przez szybę.

– Czy nie lepiej, Ŝebyśmy prowadzili? – zapytała, gdy Chuck szczegółowo 

objaśniał Larry’emu drogę.

– Musimy jechać za cięŜarówką. Na wszelki wypadek – wyjaśnił Chuck.
– Na jaki wypadek?
– Ona – powiedział Larry, klepiąc cięŜarówkę po karoserii – jest typową kobietą. 

Ma czasami swoje humorki.

– PrzecieŜ nie pozwolimy, by Larry, Aaron i twoje meble rozłoŜyli się gdzieś po 

drodze, prawda? – zapytał Chuck.

– Oczywiście, Ŝe nie – potwierdziła powaŜnie Cassaundra.
Po kilku minutach sofę, stół oraz krzesła załadowano i Cassaundra z Chuckiem 

ruszyli za cięŜarówką Larry’ego. W czasie jazdy Cassaundra myślała o tym, jakie to 
straszne, gdy trzeba uŜywać pojazdu, który moŜe się w kaŜdej chwili popsuć. Larry, 
choć niechlujnie ubrany, był grzeczny i sprawiał wraŜenie osoby rozgarniętej. Z 
pewnością taki męŜczyzna jest w stanie zarobić na Ŝycie i przyzwoity samochód. A 
przecieŜ Chuck wspominał, Ŝe jego siostra teŜ pracuje. Z pewnością... ale z drugiej 
strony, Cassaundra czytała, Ŝe wzrastają koszty utrzymania. Nie jest łatwo wyŜywić i 
ubrać trójkę dzieci. Z informacji w gazetach wynika, Ŝe istnieją rodziny, które są 
szczęśliwe, Ŝe w ogóle mają gdzie mieszkać.

– Twój siostrzeniec jest rozkoszny – powiedziała do Chucka. – UłoŜyłam dla niego 

rymowankę, a on starał się ją powtórzyć.

– Lubi słowa, które się rymują. Dziewczynki, gdy były w jego wieku, teŜ to lubiły.
– Ile mają lat?

– Dziewięć i siedem.
– Dziewięć i siedem... a ile ma Aaron?
– Niecałe dwa. Był niespodzianką. Urodził się dziewięć miesięcy po dniu, w 

którym Larry i Marcia obchodzili dziesiątą rocznicę swego ślubu. Musieli... – Chuck 
uśmiechnął się łobuzersko i zakończył aluzyjnie: – musieli nieźle balować.

Cassaundra poczuła, jak na policzki wpływa jej rumieniec. Nie wyobraŜała sobie, 

Ŝ

eby moŜna było tak nonszalancko mówić o sprawach intymnych.

– Czy oni o tym opowiadali?
– Nawet przechwalali się – odparł lekko Chuck. – Larry skończył wtedy 

czterdziestkę. Szaleli z radości, gdy minął im pierwszy szok na wieść, Ŝe będą mieć 
jeszcze jedno dziecko. A kiedy okazało się, Ŝe to chłopiec, byli w siódmym niebie. 
Bracia Larry’ego mają same córki, więc Aaron jest jedynym, który przekaŜe dalej 
nazwisko rodu Lippincott.

– Jak na takiego małego chłopca to wielka odpowiedzialność.
– Mam nadzieję, Ŝe poczekają, aŜ dorośnie na tyle, by odkryć uroki płci pięknej, 

zanim zaczną od niego egzekwować ten obowiązek.

– A jeśli zdecyduje się na stan kapłański?
Chuck zaśmiał się.
– Dziewczyny myślą teraz nowocześnie. Dostawią myślnik do nazwisk. Będziemy 

mieli cały zastęp Lippincott-Hydesów czy Lippincott–Magillicuddys.

CięŜarówka przed nimi zwolniła, a wreszcie przystanęła. Cassaundra zatrzymała 

swój samochód.

– Lepiej włącz migacze. Blokujemy jedno pasmo ruchu.
Miał rację. Na autostradzie nie było pobocza i ich postój spowodował zwęŜenie 

prawego pasa. Wkrótce z tyłu ustawił się długi rząd samochodów, usiłujących 
wjechać jakoś na środkowy pas. Cassaundra patrzyła na rozmaite przyciski na desce 
rozdzielczej, poszukując włącznika świateł awaryjnych. Towarzyszył jej dźwięk 
klaksonów, świadczący o tym, Ŝe kierowcy, którzy utknęli w korku, zaczynają tracić 
cierpliwość.

Chuck przechylił się ponad jej udami, wyciągnął rękę i jednym ruchem dłoni 

zapalił światła.

– Dziękuję ci. – Cassaundra uświadomiła sobie nagle, jak blisko był przy niej.
– To nic takiego – odparł, wycofując się na miejsce pasaŜera. – Lepiej pójdę teraz 

ratować Larry’ego.

Przeszedł na przód cięŜarówki. Jego głowa i plecy zniknęły pod uniesioną maską, 

gdzie Larry juŜ zapalczywie grzebał. Co pewien czas jeden z męŜczyzn wskakiwał do 
kabiny i próbował uruchomić samochód, jednak bez rezultatu. Za czwartym razem 
silnik zaskoczył. Larry wychylił się spod maski i z wesołą miną zrobił zwycięski gest 
kciukiem.

Chuck odpowiedział takim samym gestem, zeskoczył z kabiny i wytarł ręce o 

brzeg starego prześcieradła, którym pokryty był fotel kierowcy.

– Zwarcie w rozruszniku – wyjaśnił, powróciwszy do samochodu Cassaundry. – 

Musieliśmy pomajstrować przy przewodach, nim przywróciliśmy połączenie.

– Czy to moŜe się powtórzyć?
– Miejmy nadzieję, Ŝe nie.
Ale powtórzyło się. Jeszcze dwukrotnie. Wreszcie jednak dotarli na miejsce. 

Cassaundra została w cięŜarówce z Aaronem, a panowie wnosili meble do 
mieszkania. Tym razem Aaron rozpoczął rozmowę.

– Alon, Alon, balon – zaintonował, przesyłając Cassaundrze łobuzerski uśmieszek.
Zaśmiała się, zaskoczona jego nad wiek dojrzałym wyczuciem sytuacji.
– Jesteś małym czarusiem, jak twój wujek Chuck.

Gdy męŜczyźni skończyli pracę, Cassaundra podziękowała wylewnie Larry’emu i 

chciała zwrócić pieniądze za benzynę, ale Larry stanowczo odmówił. Gdy wyjeŜdŜał z 
parkingu i skręcał na autostradę, Cassaundrę ogarnęły wątpliwości.

– Mam nadzieję, Ŝe uda mu się dotrzeć do domu – powiedziała do Chucka.
– Zawsze się udaje. I nie miej wyrzutów sumienia, Ŝe poprosiłaś go o tę przysługę 

– on wykorzystuje kaŜdą okazję, by tylko wyprowadzić swój samochód na szosę. 
Marcia od lat go prosi, Ŝeby pozbył się tego gruchota, ale on go uwielbia.

– Mimo wszystko jestem mu bardzo wdzięczna za pomoc. To mi przypomina, Ŝe 

musimy coś zrobić.

Ruszyła w kierunku mieszkania.
– Co takiego? – spytał Chuck.
– Klapnąć! – odparła, rzucając się na sofę.
Padł obok niej i wziął ją w ramiona, a po chwili zaczął ją czule tulić.
– Podoba mi się ta twoja kanapa – zdąŜył powiedzieć, nim jego wargi spoczęły na 

jej ustach.

Cassaundra oczekiwała tego pocałunku. Otoczyła Chucka ramionami. Czuła jego 

tors przyciśnięty do swoich piersi, jego ręce obejmujące ją mocnym uściskiem. 
Wdychała zapach wody toaletowej. Miała wraŜenie, Ŝe swym dotykiem Chuck wlewa 
w nią Ŝycie, budzi w niej wszystkie pierwiastki kobiecości. Otoczona ramionami 
męŜczyzny, poddana czarodziejskiej magii jego ust, była rozedrgana i pulsująca.

Chuck zwolnił uścisk i zamruczał z ukontentowaniem.
– Co to miało znaczyć? – spytała Cassaundra.
– Co takiego?
– To mruczenie.
Chuck złoŜył na jej ustach kolejny pocałunek.
– Miało wyraŜać zadowolenie, Ŝe zaszedłem wtedy do barku na hot doga.
– To nie przez hot doga zgodziłam się umówić z tobą, ale dzięki twojej interwencji 

straŜackiej.

– Zatem cieszę się, Ŝe zwróciłem uwagę na waflownicę.
Cassaundra wstała i poszła do wnęki jadalnej.
– Co jest mi potrzebne do pomalowania stołu?
Chuck obejrzał mebel.
– Szczotka druciana, kilka starych ręczników, podkładówka i puszka lakieru. 

Pojadę z tobą do sklepu i kupimy wszystko, co potrzeba, dobrze? A potem 
zdecydujesz, co będziemy robić dziś wieczór.

– Dziś wieczór?
– Chyba nie masz zamiaru odesłać mnie do domu i zmusić do samotnego 

spędzenia sobotniego wieczoru przed telewizorem?

– Nie, ale... przecieŜ byliśmy juŜ razem na obiedzie i okazałeś mi tyle pomocy, i...
Popatrzył na nią uwaŜnie, wyzywająco.
– Czy masz inne plany?
– Nie – wyznała.
– MoŜe chcesz się mnie pozbyć?
Potrząsnęła głową. Chuck pochylił się i delikatnie pocałował ją w usta.
– W takim razie pojedziemy kupić farbę i zaczniemy malować stół.
Godzinę później przesunęli stół na maleńkie patio. Chuck oskrobał szczotką rdzę, 

a Cassaundra grubą, mokrą ścierką przecierała metalowe nogi. Przerwali na chwilę 
czekając, aŜ stół przeschnie. Potem zaczęli spryskiwać metal farbą podkładową.

Chuck zademonstrował, jak krótkimi, zachodzącymi na siebie pociągnięciami 

naleŜy spryskiwać powierzchnię.

– MoŜesz spróbować sama – zaproponował, podając jej pojemnik.

– Wydaje mi się, Ŝe to dosyć łatwe.
Pełna ufności Cassaundra ujęła pojemnik, wstrząsnęła nim, jak demonstrował 

Chuck, uklękła i skierowała dyszę spryskiwacza na nogę stołu. Psiknęła kilka razy i 
popatrzyła na efekt. W niektórych miejscach farba nałoŜona była grubą warstwą, w 
innych przeświecał goły metal. Cassaundra patrzyła przeraŜona na tworzące się 
strumyczki, ściekające wzdłuŜ nogi stołu.

Chuck zafascynowany obserwował jej twarz wyraŜającą prawdziwe rozczarowanie. 

Wybuchnął śmiechem, uklęknął obok niej i objął po bratersku.

– No, przecieŜ to nie koniec świata. Nabierzesz wprawy.
– Ale wszystko spływa i powstały smugi.
– To tylko podkład. Poza tym jest jeszcze mokry. Wyrównamy zacieki i nie będą 

przebijać przez lakier. – Stanął za nią i luźno ujął palcami jej nadgarstek. – Musisz 
nauczyć się wykonywać szybkie, krótkie pociągnięcia. Spróbuj jeszcze raz.

Jej technika malowania nie poprawiła się zbytnio, ale teraz, gdy miała blisko siebie 

Chucka, czynność ta stała się znacznie przyjemniejsza. Kiedy skończyła malować, 
noga stołu była niejednolitej barwy, farba spływała strumykami, tworząc koleiny na 
wypukłościach. Cassaundra odstawiła pojemnik, westchnęła i oparła się o Chucka, 
który otoczył ją ramionami. Przez dłuŜszą chwilę patrzyli na Ŝałosny wynik 
malowania.

– To denne – stwierdziła Cassaundra. Chuck potarł policzkiem o jej kark.
– Niewątpliwie, denne, nie ma wątpliwości – potwierdził. – Musisz pogodzić się z 

faktem, Złotowłosa, Ŝe nigdy nie będziesz tego robić tak jak chuligan z metra.

– Ani jak malarz.
– Powinnaś więc nadal korzystać z pomocy – powiedział Chuck, całując ją we 

włosy przykrywające ucho. Cassaundrę przebiegł lekki dreszcz.

– Będziemy malować lakierem natychmiast, czy dopiero gdy wyschnie?
Chuck, ociągając się, wypuścił Cassaundrę z objęć.
– Weź jakąś ścierkę. Będziemy musieli udzielić temu stołowi pierwszej pomocy.
Pracowali jeszcze godzinę. Teraz powierzchnia stołu pokryta była równomierną 

warstwą podkładu antykorozyjnego. Chuck przyjrzał się dziełu z pewnej odległości.

– Mogłabyś teraz zdobyć dyplom w metrze – Ŝartował, uśmiechając się do 

Cassaundry.

– Wygląda nieźle, mimo tego okropnego brązowego koloru. Nie mogę się 

doczekać, kiedy będzie to pokryte „Wiktoriańskim Pylistym RóŜem”.

– Lepiej, Ŝeby przeschło przez noc, zanim pomalujemy lakierem – stwierdził 

Chuck. – „Wiktoriański Pylisty RóŜ” będzie musiał poczekać do jutra.

Chuck ironicznym falsetem wymówił nazwę farby. W sklepie podkpiwał sobie 

bezlitośnie z pretensjonalnego napisu na puszce, mającego oznaczać fiołkoworóŜowy 
kolor, który wybrała Cassaundra.

Dziewczyna próbowała zareagować obrazą na jego drwiny, ale nie potrafiła 

podtrzymać w sobie gniewu. Nie, to nie złość sprawiała, Ŝe jej serce biło szybciej niŜ 
zwykle – to ta twarz, światło w oczach, uwodzicielski uśmiech. Czuła, Ŝe przyciąga ją 
tak, jak brzeg lądu przyciąga falę przypływu.

– Stół będzie musiał poczekać – oznajmiła, krzyŜując ręce. – Jutro idę do pracy.
Chuck nie poddawał się.
– Barek otwieracie dopiero w południe, prawda? Będziemy mogli połoŜyć jedną 

warstwę lakieru, zanim wyjdziesz do pracy, a drugą, gdy wrócisz do domu.

Zrozumiała, Ŝe miał nadzieję spędzić tu noc, i pomyślała, Ŝe to intrygująca 

perspektywa.

– Nie chcesz chyba przez cały weekend być przywiązany do mojego mebla – 

powiedziała.

Łobuzerskie spojrzenie Chucka stało się powaŜne. Oparł dłonie na biodrach i 

potrząsnął głową z irytacją.

– Czy dla ciebie nie jest oczywiste, Ŝe traktuję to jako pretekst, by spędzić z tobą 

trochę czasu? Od lat nie spotkałem kobiety, która wywarłaby na mnie takie wraŜenie, 
ale jestem diabelnie zdezorientowany. Czasami jesteś ciepła i otwarta, a za chwilę 
uciekasz się do sztywnych formułek w stylu: „Nie chcesz chyba przez cały weekend 
być przywiązany”.

Wzdychając ze znuŜeniem, podniósł ręce i połoŜył je na ramionach Cassaundry. W 

ten sposób mógł patrzyć prosto w jej oczy.

– Nie wykorzystujesz mnie. KaŜda chwila spędzona z tobą, Sandy, powoduje, Ŝe 

chciałbym poznać cię bliŜej. Ten stół interesuje mnie tylko o tyle, o ile on ciebie 
interesuje, ale malowałbym go przez całe miesiące, jeśli to oznaczałoby, Ŝe mógłbym 
być przy tobie i poznać cię lepiej. Nie wiem, czy nie chcesz mnie juŜ wykorzystywać, 
czy tylko usiłujesz znaleźć taktowny sposób, by się mnie pozbyć.

Cassaundra połoŜyła dłonie na barkach Chucka i zanurzyła palce w jego włosy.
– Mówisz bardzo otwarcie. Powinnam się była spodziewać, Ŝe wyłoŜysz karty na 

stół. – Głos jej zmiękł. – Nie usiłuję się ciebie pozbyć, ale naprawdę nie chcę cię 
wykorzystywać ani zabierać ci całego czasu.

– Zabieraj, ile dusza zapragnie – odrzekł, unosząc dłonią jej podbródek. – 

Wykorzystuj mnie, Złotowłosa. Rób ze mną, co chcesz. Obiecuję, Ŝe będę 
zachwycony kaŜdą chwilą.

– Teraz chyba Ŝartujesz ze mnie.
– Troszeczkę – powiedział, przyciskając czoło do jej czoła. – Bo ty jesteś tak 

strasznie powaŜna.

– Zawsze jestem powaŜna. Taką mam naturę.
– Nikt nie powinien być powaŜny przez cały czas.
– A ty z pewnością wiesz, jak moŜna temu zaradzić?
Chuck popatrzył skupiony, jakby serio się nad tym zastanawiał.
– Pomogłoby ci wyjście na miasto w sobotni wieczór z męŜczyzną, który za tobą 

szaleje.

Cassaundra popatrzyła na swój strój koloru khaki, na szorty i podkoszulek Chucka.
– Nie jesteśmy odpowiednio ubrani na wieczór w mieście.
– Ubrania moŜna zmienić. Pojedziemy wszędzie, gdzie chcesz, i będziemy robić 

wszystko, co chcesz – o ile jest to w granicach mojej karty kredytowej.

– Wszystko? – spytała Cassaundra prowokująco.
– Powiedz mi tylko, dokąd chciałabyś iść.
Pochylił głowę ku jej twarzy, a ona wyszeptała mu do ucha.
– Chyba Ŝartujesz – powiedział.
– Powiedziałeś: „Wszędzie i wszystko w granicach karty kredytowej” – 

przypomniała mu.

– Wydatek na kino na świeŜym powietrzu nie przekracza nawet gotówki, jaką mam 

w kieszeni – odparł Chuck ze śmiechem, przyciskając Cassaundrę do siebie. Zaśmiał 
się jeszcze głośniej, kiedy brał ją w ramiona. – Jesteś niedrogą dziewczyną, moja 
panno.

Był to najbardziej podniecający komplement, jaki kiedykolwiek usłyszała od 

męŜczyzny.

ROZDZIAŁ 5

Mieli do wyboru głośną, acz zjechaną przez krytykę parodię kryminału, opowieść o 

supermanie, okraszoną zbliŜeniami ran postrzałowych oraz dramat tak pośledniej 
jakości, Ŝe od razu trafił do kin na świeŜym powietrzu, nie zagościwszy nawet w 
Ŝ

adnym przyzwoitym kinie. Wybrali parodię kryminału, poniewaŜ grano ją najbliŜej 

domu Cassaundry.

Trzykrotnie w czasie drogi do kina Chuck pytał Cassaundrę, czy nie chce 

przypadkiem zatrzymać się na kolację.

– Jeśli masz ochotę gdzieś wstąpić, dotrzymam ci towarzystwa – odparła, gdy za 

trzecim razem zadał jej to pytanie. – Ty będziesz jadł, a ja wezmę sobie coś prostego z
baru. To mój pierwszy raz i chcę, by było to czyste, niczym nie skaŜone przeŜycie.

Chuck wymamrotał dwuznaczne: „Umm–hmm” i Cassaundra poczuła ucisk w 

Ŝ

ołądku. Wiedziała, Ŝe w ciemnościach kina pary w samochodach obejmują się, i nie 

miała nic przeciwko temu, by teŜ tego spróbować – zwłaszcza z Chuckiem. Między 
innymi dla takich doświadczeń przemieniła się z Cassaundry w Sandy.

Geoff – zbyt wyniosły, by robić coś tak pospolitego jak ściskanie się w 

samochodzie – zdecydowanie odrzucał to, co nazywał „beznadziejnie głupim, 
publicznym okazywaniem uczuć”.

Z Geoffem w ogóle nie było Ŝadnego okazywania uczuć, jedynie intymna, 

egoistyczna gra. Był cierpliwym, sprawnym kochankiem, ale jego sposób 
postępowania miał w sobie coś z taktyki, obliczonej na to, by osiągnąć własne cele. 
Gdy ojciec Cassaundry oznajmił mu, Ŝe nieetyczne byłoby, gdyby wspierał muzyka 
związanego ze swoją rodziną, Geoff bez wahania wybrał karierę u boku mistrza 
Williama Snowa, a nie romantyczny związek z jego córką.

– Dlaczego dotychczas nigdy tam nie byłaś? – spytał Chuck, wytrącając 

Cassaundrę z rozmyślań.

– Ojciec by mi nie pozwolił, a poza tym... – głos jej się załamał – nie miałam z kim 

pójść, a gdy mieszkałam w mieście, nie miałam samochodu.

Z wyjątkiem limuzyny i bentleya z szoferem, dodała w myślach.
– MęŜczyźni w Nowym Jorku muszą być ślepi i głupi – stwierdził Chuck.
Cassaundra uśmiechnęła się. Chuck mówił komplementy tak, jakby przytulał 

słowami – miło i czule.

Kupili bilety i Chuck zaczął wybierać idealne miejsce do parkowania. Miał w 

zanadrzu fachowe wskazówki: jeśli ustawią się zbyt blisko ekranu, będą musieli 
wyciągać szyje, jeśli zbyt blisko bufetu, cały wieczór ludzie będą przechodzić obok 
ich samochodu, zbyt daleko z tyłu – znajdą się w obszarze samochodowych amorów.

Wybrali miejsce mniej więcej w środku. Chuck nastawił radio na częstotliwość 

kinową i w samochodzie rozbrzmiał głos Ricky Nelsona, błagającego zaspaną Susie, 
by się obudziła, a potem nadano reklamówkę bufetu kinowego, w której hot dogi 
tańczyły z colą w takt śpiewu popcornu. Cassaundra odchyliła głowę i zaśmiała się 
głośno, ubawiona absurdalnością tej pioseneczki.

Chuck obserwował ją, ciesząc się z tej dziecinnej wesołości. Wabiła go ponętna, 

odsłonięta linia karku Cassaundry i wyobraŜał sobie, jak całuje ją w szyję i czuje 
dotyk jej skóry.

Delikatnie potarł wierzchem dłoni o jej kark.
– Czy chciałabyś zobaczyć, co mają w bufecie?
– KtóŜ by się oparł tańczącym hot dogom?
Zatrzymała się przy bufecie i poczuła mieszaninę zapachów: praŜona kukurydza, 

ciepły ser, musztarda, cebula, batoniki czekoladowe.

– Trudno ci się zdecydować? – spytał Chuck po chwili.
– Zawsze marzyłam, Ŝe to tak będzie wyglądać – odparła.
– Ja chyba nigdy nie przestanę realizować twoich marzeń.
Zdziwiłbyś się, gdybyś zrozumiał, jak wiele z nich realizujesz, pomyślała, a głośno 

powiedziała:

– Zamów coś dla nas.
– Czy kiedykolwiek jadłaś cheeseburgera z chili? – spytał. – Szykuj Ŝołądek, moja 

pani – dodał, kiedy zaprzeczyła. – Poznasz, co to prawdziwe Ŝycie.

Zanieśli do samochodu zestaw potraw: duŜe kubki napojów, hot dogi z sosem 

chili, chrupki kukurydziane, roŜki. Cassaundra trzymając papierową tackę, na której 
leŜał hot dog, popatrzyła na Chucka.

– Musi być na to chyba jakiś sposób?
– Sposób? – zapytał, jakby nie rozumiejąc.
– Jakaś metoda jedzenia – nalegała Cassaundra, nie dając się zbyć – tak, Ŝeby nie 

kapał z tego sos.

– Wszystkie przyzwoite hot dogi kapią – odparł Chuck.
– No to co stanie się z twoją koszulą?
– Co ma się stać? – spytał niefrasobliwie. – Musisz po prostu sprytnie podłoŜyć 

serwetkę.

Zademonstrował jej, jak to się robi. Odgryzł kawałek i gestem zachęcił 

Cassaundrę, by sama spróbowała.

Udało jej się odgryźć dwa kęsy, gdy wtem spora porcja sosu skapnęła na bluzkę tuŜ 

obok kieszeni na piersiach. Cassaundra spojrzała na brązową plamę i zmarszczyła 
brwi.

– Chyba właśnie oblałam egzamin z jedzenia hot dogów.
Chuck odłoŜył swoją porcję na tacę i uśmiechnął się miękko.
– To zdarza się nawet najlepszym. Nawet profesjonalistom.
Wziął papierową serwetkę, zwilŜył ją kropelkami rosy, zebranej na kubkach z 

napojami, i zaczął wycierać plamę. Cassaundra nie była ani skrępowana, ani 
zaŜenowana tym poufałym gestem. Wydawało jej się, Ŝe zna Chucka bardzo dobrze, 
od dawna. Z Geoffem nigdy nie czuła się tak swobodnie, a jak się ostatecznie okazało, 
wcale go nie znała, nawet gdy juŜ zostali kochankami. Teraz jakimś głębokim, 
niezawodnym instynktem czuła, Ŝe Chuck jest w istocie taki, jak jej się wydaje. 
Uczciwy. PowaŜny. Szczery. CzyŜ po tylu latach Ŝycia spędzonego z kukiełkami w 
teatralnych dekoracjach mogła nie zakochać się w pierwszym prawdziwym 
męŜczyźnie, jakiego spotkała?

Musi być z nim bardzo, bardzo ostroŜna, pomyślała trzeźwo, poniewaŜ ten 

męŜczyzna jest taki, jakim się wydaje – szlachetny i dobry. I poniewaŜ ona jest tym, 
kim jest.

Zaczął się film. Po pięciu minutach musieli przyznać rację krytykom. Film był 

pośledni, schematyczny, pełen chybionych, prostackich dowcipów. Chuck i 
Cassaundra zaczęli z aktorską przesadą powtarzać najbardziej nieudane dialogi. 
Ś

mieli się, bo było im ze sobą dobrze, a nie dlatego, Ŝeby bawiło ich to, co działo się 

na ekranie.

W pewnym momencie Cassaundra poczuła na swych plecach jego ciepłe dłonie. 

Wyrwało jej się ciche westchnienie, gdy przysuwała twarz do jego twarzy o te 
ostatnie, krytyczne centymetry.

Palce zacisnęła kurczowo na jego koszuli, ale potem przesunęła mu ręce na plecy i 

poddała się zmysłowemu pocałunkowi. Rozchyliła usta, ulegając czułej inwazji 
języka. Powitała ją z namiętnym pomrukiem, który tak znakomicie wpisywał się w to, 
co odczuwał Chuck. Objął ją mocniej ramionami, przysunął bliŜej do siebie, 
przycisnął do piersi.

Cassaundra chłonęła go swymi zmysłami. Czuła szorstkie włosy, w które zanurzyła 

palce, twardy tors przy piersiach, zaborcze ręce na talii, plecach. Czuła, jak Chuck 
wyciąga jej bluzkę zza paska i dłonią dotyka gołego ciała. Twarde ręce zetknęły się z 
miękkością, siła z kobiecą delikatnością. Dłońmi otoczył jej piersi, ciepło przeniknęło 
przez cieniutki trykot stanika.

Pogładziła jego kark, lewą dłoń wsunęła pod koszulę, dotknęła napiętej skóry na 

obojczyku. Kiedy przesuwała się, chcąc objąć go w pasie, prawym łokciem nacisnęła 
niechcący klakson. Rozległ się przeszywający dźwięk, który przypomniał im, gdzie 
się znajdują. Cassaundra, patrząc cały czas na Chucka, wycofała się powoli, jak 
postać poruszająca się na zwolnionym filmie puszczonym od tyłu.

Chuck patrzył na twarz Cassaundry. Usta dziewczyny obrzmiały od pocałunków, 

rozszerzone oczy zdradzały wewnętrzne emocje. Była taka krucha, miała w sobie tyle 
tajemnic, ale to tylko w niewielkim stopniu powstrzymywało jego poŜądanie. 
Pogładził ją po policzku.

– MoŜemy pojechać do mojego mieszkania – zaproponował.
Odpowiedziała mu cisza. Spojrzenie Cassaundry świadczyło o jej zakłopotaniu.
– Chcę być z tobą – dodał łagodnie, uspokajająco.
– Chyba pozwoliłam, byś odniósł niewłaściwe wraŜenie – stwierdziła, jakby 

popełniła cięŜkie wykroczenie przeciw etykiecie towarzyskiej.

– Pociągasz mnie od pierwszej chwili, gdy cię ujrzałem – odpowiedział, gładząc ją 

po policzku. – To, Ŝe mogłem być dziś z tobą, Ŝe mogłem cię dotykać... Jesteś taka... 
urocza, Sandy. Taka wyjątkowa...

– Nie miałam ochoty draŜnić się z tobą. Po prostu... gdy mnie całowałeś, 

zapomniałam...

– Ja teŜ – zapewnił ją, uśmiechając się lekko.
– Dopiero się spotkaliśmy. Nie znamy się jeszcze. Jest za wcześnie.
Odsunął z jej twarzy spadający kosmyk włosów.
– Poczekam, Złotowłosa.
Dostrzegł w jej oczach zakłopotanie. Walkę sprzecznych uczuć: niepewność, 

zwątpienie, nadzieję, tęsknotę. MoŜe nawet ślad przeraŜenia, który zaniepokoił 
Chucka.

– Będziemy dla siebie nawzajem wiele znaczyć, Złotowłosa – powiedział z 

przekonaniem, przyciągając ją ku sobie.

– Wydaje mi się, Ŝe juŜ znaczymy – wyszeptała te słowa tak cicho, Ŝe Chuck nie 

był pewien, czy rzeczywiście je słyszał.

ROZDZIAŁ 6

Cassaundra nie widziała Chucka przez trzy dni, ale miała wraŜenie, Ŝe to trwało 

znacznie dłuŜej. Zgodnie z obietnicą przyszedł w niedzielę rano i pomagał jej 
malować stół. Przyglądała się jego pracy, wygłaszając krytyczne uwagi: a to 
niedokładnie pomalowane w jednym miejscu, a to za duŜo farby w innym.

Chuck skończył, odstawił puszkę z farbą i spojrzał na Cassaundrę z wyrazem 

zemsty w oczach.

– Teraz pokaŜę ci, jaki los czeka niewdzięcznice, które nękają męŜczyznę podczas 

pracy – powiedział i ruszył w jej kierunku.

– Co robisz? – spytała, starając się, by jej głos zabrzmiał jak najbardziej zuchwale. 

– Nie podoba mi się ten błysk w twoich oczach.

– A, jesteś zdenerwowana? – spytał z demonicznym uśmieszkiem, najwyraźniej 

zadowolony.

Zrobiła jeszcze jeden krok do tyłu planując, Ŝe w razie czego moŜe czmychnąć 

przez drzwi i zatrzasnąć je za sobą.

– SkądŜe znowu! – zaprzeczyła.
Błyskawicznym ruchem Chuck wyciągnął ramiona i oparł dłonie o drzwi, 

zamykając Cassaundrę między ścianą z desek a nieustępliwym murem swego ciała. 
Przysunął twarz blisko ku jej twarzy.

– Ciągle mam w oczach ten błysk. Jesteś przestraszona?
– JuŜ nie – odparła, obejmując go za szyję.
– Zaproś mnie do środka – wyszeptał, gdy wreszcie z bezsilnym jękiem oderwali 

się od siebie. – Chciałbym się dziś z tobą kochać.

Stali bardzo blisko siebie i Chuck wyczuł, jak Cassaundra napięciem całego ciała 

zareagowała na jego propozycję. Wystarczyło, Ŝe błagalnym tonem wypowiedziała 
jego imię, by odstąpił od niej na krok.

– W takim razie chodźmy coś zjeść.
– Chuck – powtórzyła.
Chciałaby mu wyjaśnić, Ŝe przeszkadza jej tylko świadomość nieszczerości całej 

sytuacji. Nie moŜe zostać jego kochanką, skoro nie moŜe wyjawić mu swego 
prawdziwego nazwiska. Nie wolno jej dopuścić do tego, by zakochał się w osobie, w 
którą się wcieliła, a prawda, którą ukrywa, mogłaby okazać się niszcząca.

Chuck nacisnął palcami policzek Cassaundry, modelując na jej twarzy smutny 

uśmiech.

– Nie chcę, aby którakolwiek ze stron miała jakieś ukryte myśli. Kiedy będziesz 

gotowa, nie będę musiał nawet pytać.

– Nie chodzi o to, Ŝe...
– Wiem. Nie jestem Casanovą, ale mam na tyle obycia, Ŝe potrafię rozpoznać 

autentyczną namiętność.

Po wspólnej kolacji odprowadził ją do domu, pocałował przed drzwiami i obiecał 

zadzwonić. Teraz, po trzech dniach, bardzo go jej brakowało. Pamiętała, jak szeptał: 

„Chciałbym się dziś z tobą kochać”. Pamiętała, jak bardzo pragnęła zaprosić go do 
siebie. Jedynie dzięki sile woli i uczciwości wobec Chucka powstrzymała się, nie 
schwyciła go za rękę i nie poprowadziła do mieszkania.

W barze, jak zwykle po godzinie piątej, był nieco mniejszy ruch i Cassaundra 

mogła wytrzeć ladę i napełnić słoje z łakociami. W pewnym momencie wszedł 
Chuck. Nie była w stanie ukryć swych uczuć. Zdawała sobie sprawę, Ŝe musiał 
dostrzec, z jaką ulgą powitała jego przybycie. Chuck jak zawsze miał oŜywione oczy, 
włosy w lekkim nieładzie, powitalny, miły uśmiech, krawat rozluźniony i nieco 
przekrzywiony, miała ochotę go wyprostować. Albo zdjąć.

– MoŜe by wziąć mroŜony jogurt? – powiedział. – Truskawkowy czy holenderski?
– Truskawkowy.
– W roŜku czy w kubku?
– W roŜku.
– Waflowym czy cukrowym?
– Waflowym.
Napełniła roŜek jogurtem i podała go przez ladę. Chuck odbierając go schwycił 

Cassaundrę za rękę.

– A moŜe całusa jako dodatek?
Popatrzyła na niego przewrotnie.
– Niestety, nie mamy całusków. MoŜe spróbuje pan w cukierni pana Goodbara?
– Wezmę w takim razie bez dodatku. Poczekam, aŜ zakończysz pracę. O której 

puszczają cię do domu?

– O szóstej. Ale...
– Świetnie! Zamienimy się dziś wieczorem w niańki do dziecka.
– My dwoje?
– Larry ma dziś jakąś oficjalną kolację, a ich stała opiekunka do dzieci nie moŜe 

przyjść, bo ma jutro waŜny egzamin. Marcia zadzwoniła do mnie zrozpaczona, a ja jej 
obiecałem, Ŝe z chęcią przyjdziemy.

– Czy to jest „my” dziennikarskie czy królewskie?
– Mówiłaś przecieŜ: „Mam wyrzuty sumienia, Ŝe Larry wiózł przez całe miasto 

meble”.

Cassaundra podparła się pod boki i próbowała spojrzeć groźnie. Uzmysłowiła 

sobie właśnie, Ŝe zupełnie nie wie, jak obchodzić się z dziećmi, i Chuckowi moŜe się 
to wydać bardzo dziwne. Nie mogła dopuścić do tego, by zaczął jej zadawać 
dociekliwe pytania.

– To bardzo nagła propozycja.
Wymówka zabrzmiała niezbyt przekonująco.
– Myślałem, Ŝe chętnie skorzystasz z okazji, by się odwdzięczyć – powiedział 

Chuck kwaśno. – Nie musisz przecieŜ niczego robić. Ja się wszystkim zajmę. Po 
prostu... – polizał roŜek i uśmiechnął się nieśmiało – stęskniłem się za tobą. Właśnie 
wybierałem się, Ŝeby zaproponować ci pójście na kolację, do kina czy gdzie indziej, 
gdy zadzwoniła Marcia.

Pojechali samochodem Chucka. Dom Lippincottów okazał się sporą willą w 

klasycznym kolonialnym stylu. Gdy zadzwonili do drzwi, z drugiej strony usłyszeli 
cienkie dziecięce głosiki i tupot nóg. Drzwi się otworzyły. Stały w nich dwie 
dziewczynki. Starsza z nich, jasnowłosa, miała na sobie róŜowy obcisły kostium i 
legginsy. Pozdrowiła gości, nieśmiało się uśmiechając, i ukryła głowę za drzwiami. 
Młodsza, wyglądająca na łobuziaka, po której moŜna by się spodziewać, Ŝe z kieszeni 
swych dŜinsów wyciągnie w pewnym momencie Ŝabę, a moŜe jakiś drogocenny 
kamień, objęła gwałtownie Chucka za nogi.

– Czekaliśmy na ciebie! – powiedziała.

– Cześć, Orzeszku. – Chuck uniósł ją w górę. – Jak leci?
– W porządku. Ale nie lubię juŜ szkoły.
– Nie lubisz szkoły? Dlaczego?
– Bo pani Fursterstein jest niedobra. Mówi, Ŝe za duŜo rozmawiam na lekcjach i 

mam nieporządne zeszyty.

– Moi nauczyciele teŜ tak o mnie mówili.
– Naprawdę?
– Naprawdę. Ale mimo to chodziłem do szkoły i wszystko dobrze się ułoŜyło.
– Kto to jest? – spytała dziewczynka zwracając się do Cassaundry. Miała zielone 

oczy i jej wzrok dziwnie przypominał spojrzenie jej młodszego braciszka.

– To jest Sandy – przedstawił Chuck. – A to – powiedział, patrząc na dziewczynkę, 

którą trzymał na rękach – jest moja siostrzenica, Robyn. A tam – dodał, wskazując 
ruchem głowy na starszą – stoi Amy.

– Cześć, Amy – zwróciła się Cassaundra z uśmiechem do nieśmiałej siostrzenicy 

Chucka.

Amy wymamrotała coś w odpowiedzi i schowała się jeszcze głębiej za drzwi. 

Cassaundra pomyślała, Ŝe nieśmiałość tej dziewczynki przypomina jej własne 
zachowanie w dzieciństwie.

– Uczysz się tańca? – zapytała.
– Klasycznego, jazzowego i stepowania – odparła Amy.
– Stepowania takŜe? To musi być bardzo przyjemne. Ja teŜ miałam lekcje baletu, 

ale... – Chuck zauwaŜył wahanie w jej głosie –...ale nie stepowania. W tym tańcu buty 
robią duŜo hałasu.

Trudno sobie wyobrazić, Ŝeby osoba z rodu Snowów stepowała, a juŜ zupełnie nie 

do pomyślenia wydawało się, by w przestronnej siedzibie Snowów rozlegał się stukot 
podkutych metalem bucików.

– Czy moglibyśmy wejść? – spytał Chuck, zachęcając Amy do otwarcia drzwi.
Za małym holem znajdowało się przestronne pomieszczenie, którego sufit 

przywodził na myśl sklepienie w katedrze. Był tam kamienny kominek i duŜo mebli 
stylem przypominających sofę Cassaundry. Na szklanym stoliku barowym leŜała nie 
dokończona układanka, a w pobliŜu kominka grupa lalek Barbie, co stwarzało ciepłą, 
domową atmosferę. W oknach wisiały udrapowane zasłony i łagodne światło sączyło 
się przez uchylone Ŝaluzje.

– Jaki miły pokój – powiedziała Cassaundra, chłonąc roztaczającą się wokół 

atmosferę przytulności.

Chuck delikatnie postawił Robyn na podłodze.
– Marcia jest dekoratorką wnętrz – wyjaśnił. – Pracowała kiedyś w domu 

towarowym, ale gdy urodziła Robyn, otworzyła własną pracownię, Ŝeby lepiej 
gospodarować czasem.

Skinął głową w kierunku kanapy i poczekał, aŜ Cassaundra usiądzie, a potem zajął 

miejsce obok.

– Gdzie jest wasza mama? – zwrócił się do siostrzenic.
– Robi sobie makijaŜ – odrzekła Robyn. – Chciałam jej pomóc w malowaniu 

powiek, ale mama powiedziała, Ŝe dzisiaj się śpieszy, Ŝe tata ma spotkanie z 
klientami, Ŝe wychodzą razem na kolację i Ŝe będą jeść surową rybę.

– Suszi – wtrąciła Amy, która usiadła na podłodze obok stołu i przyglądała się 

poszczególnym kawałkom układanki.

– Ale przysmak! – powiedziała Cassaundra. Z przyjemnością spostrzegła, Ŝe usta 

Amy ułoŜyły się w uśmiechu.

– Czy jesteś jedną z dziewczyn Chucka? – spytała Robyn, przybierając 

lippincottowski, jak zaczęła to w duchu określać Cassaundra, wyraz twarzy.

– Jedną z wielu dziesiątków, z pewnością – odparła Cassaundra, patrząc z ukosa na 

Chucka.

– Wujku Chuck, czy ty masz dziesiątki dziewczyn? – zapytała z niedowierzaniem 

Robyn.

– Dziesiątki dziesiątek – dobiegł od strony drzwi bardziej dojrzały głos.
To Marcia z Aaronem na rękach szła duŜymi krokami przez salon.
– Jestem Marcia – podała rękę Cassaundrze, posadziwszy berbecia na kolanach 

Chucka. – Zdaje się, Ŝe poznałaś juŜ Aarona?

– Alon, Alon, balon – wyrecytowało dziecko, śmiejąc się głośno do Cassaundry.
– MoŜe nam wyjaśnisz, co on mówi. Powtarza to przez cały tydzień.
– Po prostu taka rymowanka – odparła Cassaundra. – Zaskakujące, Ŝe pamięta.
– Aaron nigdy niczego nie zapomina – rzekła Marcia. – Musimy bardzo uwaŜać, 

co przy nim mówimy. – Usiadła naprzeciw Cassaundry. – Nie wiem, jak cię tu Chuck 
ś

ciągnął, ale nie musisz się niczego obawiać. – Marcia spojrzała na swego brata w 

sposób zdradzający jej powinowactwo z rodem Lippincottów. – Dziewczynki chcą 
obejrzeć film rysunkowy, a potem pójdą spać. Aaron potrafi się sam bawić i około 
dziewiątej padnie ze zmęczenia. Chuck wie, gdzie leŜą wszystkie rzeczy, prawda, 
mały braciszku?

– Na Boga, Marcia. – Chuck zwrócił się do Cassaundry, jakby powoływał ją na 

ś

wiadka w niezwykle waŜnej sprawie. – Ona tak do mnie mówi, by mnie 

zdenerwować.

– To zawsze doprowadzało go do wściekłości – rzekła Marcia, śmiejąc się miękko.
– Teraz, gdy dobiegam trzydziestki, nie będziesz chyba wszystkim przypominać, 

Ŝ

e jesteś o kilka lat starsza ode mnie.

– Celny strzał! – przyznała Marcia. – Potrzebuję coraz staranniejszego makijaŜu. I 

te siwe włosy... – westchnęła. – Trzeba przyznać, Ŝe twoja siostra staje się starszą 
panią.

Amy przysunęła się do matki i pogładziła ją czule po głowie.
– Nie jesteś starszą panią, mamusiu – powiedziała.
– To wy, dzieciaki, przywracacie mi młodość – rzekła Marcia, obejmując córkę 

ramionami. – Starsza pani nie dałaby sobie z wami rady.

Cassaundra ze wzruszeniem obserwowała, jak matka z córką czule odnosiły się do 

siebie. A więc to tak wygląda w normalnych rodzinach. Ona sama była bardzo mała, 
gdy jej matka umarła. Nie pamięta takich uścisków i przekomarzania się, jakie 
widziała teraz w tej rodzinie. Myśl o tym, Ŝe Brianna mogłaby się zachowywać w ten 
sposób, była tak absurdalna, Ŝe aŜ śmieszna.

– Słyszałam, Ŝe kupiłaś jakieś nowe meble – powiedziała Marcia, wyrywając 

Cassaundrę z rozmyślań.

– Owszem. Twój mąŜ pomógł mi przetransportować je do domu, za co jestem mu 

bardzo wdzięczna.

– Tylko czeka na takie okazje, Ŝeby wyprowadzić swoje Monstrum na szosę.
– Monstrum? – zdziwiła się Cassaundra.
– Zerwał napis przed malowaniem, więc nie widziałaś tej nazwy. Stare cięŜarówki 

są jak statki. Mają swoje imiona.

– To Marcia nadała jej imię Monstrum – wyjaśnił Chuck. – Entuzjazm Marcii dla 

starych cięŜarówek jest zupełnie innego gatunku niŜ entuzjazm Larry’ego. To dla 
niego tylko zabawka. Model z 1953 roku. Larry naleŜy do klubu miłośników starych 
samochodów. Bierze udział w rajdach i pokazach.

To przynajmniej wyjaśniało ten rozdźwięk między zdezelowaną cięŜarówką a 

szykowną willą.

– Skoro mówimy o zabawkach, czy ostatnio nabyłeś jakieś nowe karty do swej 

kolekcji, Chuck? – spytała Marcia.

– Nie miałem czasu, by się za tym rozglądać.
– Jakie karty? – spytała Cassaundra.
– Nie pokazywał ci kart baseballowych? Myślałam, Ŝe uŜywa ich, by zwabić 

kobiety do swego mieszkania – rzekła Marcia, potwierdzając w ten sposób, Ŝe ironia 
jest drugą naturą rodziny Grangerów.

– To nie są bezwartościowe obrazki jakiegoś starego obleśnika – zaprotestował 

Chuck. – Nie, nie pokazywałem ich Sandy.

– Był zbyt zajęty malowaniem moich mebli – powiedziała Cassaundra.
W tym momencie do domu wszedł Larry. Dziewczynki wykrzyknęły: „tatusiu!” 

Larry pozdrowił wszystkich, uściskał córki i wziął Aarona na ręce.

– Przepraszam za spóźnienie – rzekł do Marcii ponad głową synka. – Zajechałem 

po benzynę. Potrzebuję pięciu minut, by się przebrać. Cześć, Sandy – zwrócił się do 
Cassaundry. – Miło, Ŝe cię znowu widzę.

Postawił Aarona.
Marcia wstała i podeszła do męŜa. Stanowili piękną parę: Lamy wytworny, w 

dobrze skrojonych spodniach i białej koszuli, Marcia ubrana z dyskretną elegancją, w 
prostej czarnej bluzce koszulowej.

– Muszę jeszcze dopracować kilka szczegółów. Wybaczcie... – powiedziała 

Marcia.

Larry objął Marcię i wyszli razem. Cassaundra podziwiała niewymuszone stosunki 

panujące w tej rodzinie. Ona nigdy nie mówiła do swego ojca „tato”. Zawsze był w 
kaŜdym calu „ojcem”: wyniosły, sztywny, autorytatywny, daleki. Nie pamiętała, Ŝeby 
kiedykolwiek ją objął. Nie zauwaŜyła równieŜ, by on i Brianna okazywali sobie 
miłość tak swobodnie jak Larry i Marcia. Choć okresowi narzeczeńskiemu mistrza i 
jego weselu towarzyszyła cała światowa prasa, jednak w domu ta para rzadko 
wytrzymywała kilka minut bez gorzkiej sprzeczki czy ponurego milczenia.

Zgodnie z obietnicą po pięciu minutach Larry i Marcia wrócili do salonu. Larry 

przebrał się w ciemnoszary garnitur i srebrzystoszarą koszulę, a Marcia zarzuciła na 
ramię wielobarwną, batikową chustę, której końce włoŜyła za pasek.

– Dziewczynki, zacznijcie się kąpać, jeśli chcecie oglądać film – poradziła Marcia. 

– Sandy, Chuck, czujcie się jak u siebie w domu. Obok telefonu w kuchni zostawiłam 
adres restauracji, do której jedziemy. A numery awaryjne...

– ...są wewnątrz okładki ksiąŜki telefonicznej na biurku – dokończył Chuck. – JuŜ 

przez to przechodziłem, pamiętasz?

– Przygotuj się więc na fontannę – rzekła Marcia. – Wychodzimy.
Cassaundra nie musiała długo czekać, by się dowiedzieć, co Marcia miała na myśli 

mówiąc o fontannie. Gdy tylko zamknęły się drzwi za rodzicami, Aaron zaczął 
zawodzić.

– Obowiązki mnie wzywają – powiedział Chuck, wstając z kanapy. Pośpieszył 

pocieszać siostrzeńca.

Przez parę minut Aaron stawiał opór, jakby Chuck miał zamiar go torturować, 

wrzeszczał przy tym tak głośno, Ŝe mógłby konkurować z zespołem rockowym. W 
końcu jednak zmęczył się i tylko od czasu do czasu dawało się słyszeć Ŝałosne 
pochlipywanie. Chuck zaprowadził chłopca w róg pokoju, wysypał z pojemnika 
plastikowe klocki i zaczęli razem budować dom. Wkrótce Aaron tak był pochłonięty 
zabawą, Ŝe nie zauwaŜył nawet, jak Chuck opuścił go i wrócił na kanapę do 
Cassaundry.

– Pójdę do pokoju dziewczynek i upewnię się, czy wszystko jest w porządku – 

powiedział Chuck wzdychając. Cassaundra wzięła czasopismo ze stołu i zaczęła je 
przeglądać, gdy nagle poczuła na swych kolanach jakiś cięŜar. To Aaron przywarł do 

jej nóg.

– Alon, Alon, balon – powiedział chłopczyk, opierając gumowe podeszwy swych 

tenisówek na gołych nogach Cassaundry.

Udało mu się wspiąć na jej kolana, usadowił się z zadowolonym, zaraźliwym 

ś

miechem.

– Alon, Alon? – powtórzył. Tym razem najwyraźniej było to pytanie.
– Zdaje się, Ŝe masz nowego przyjaciela – zauwaŜył Chuck, wróciwszy właśnie do 

salonu.

– Chyba tak – odparła Cassaundra, odkrywając z zakłopotaniem, Ŝe się czerwieni.
Wtedy, w cięŜarówce, Aaron okazywał jej nieufność i Cassaundra nie 

przypuszczała, Ŝe dziecko mogłoby z własnej inicjatywy wspiąć się na jej kolana. 
JakŜe niewiele wiedziała o dzieciach!

– Alon, Alon – powtórzył chłopczyk z naciskiem i zabrzmiało to jak zdecydowana 

prośba.

– Aaron, Aaron, wygląda jak baron. Lecz czemu nie lata jak sowa uszata?
– Jesce! – zaŜądał dzieciak.
Cassaundra powtórzyła mu wierszyk kilkakrotnie. Wkrótce spostrzegła, Ŝe ma 

nowych słuchaczy. Amy w koszuli nocnej i Robyn w piŜamie stały koło kanapy i 
przyglądały się zabawie. Chuck oparty o kominek obserwował z uśmiechem całą 
scenkę.

– Sama to ułoŜyłaś? – spytała Robyn.
– Tak.
– UłóŜ teŜ dla mnie – poprosiła dziewczynka.
– I dla mnie teŜ – powiedziała Amy.
– Robyn, Robyn – zaczęła Cassaundra, czekając na cudowny przypływ natchnienia. 

– Chwileczkę. Amy, Amy... – zauwaŜyła zniecierpliwiona, Ŝe Chuck patrzy na nią z 
rozbawieniem i czeka na wynik. Najwyraźniej nie miał zamiaru przyjść jej z pomocą.

– Robyn, Robyn... włosy swe zdobi... – Gorączkowo myślała nad dalszym ciągiem. 

– Gdy gra w tenisa, wszystkich zachwyca.

– Och! – wykrzyknęła Robyn uradowana.
– Teraz dla mnie – dopominała się Amy, obejmując Cassaundrę za kolana.
Cassaundra spojrzała zrozpaczona na Chucka, ale ten był coraz bardziej 

rozweselony.

– Amy, Amy... – zwróciła się do starszej siostry – biegnie podskokami. A za nią 

chłopaki, ślą jej buziaki.

Twarz dziewczynki oblał rumieniec. Schyliła głowę, ale usta ułoŜyły się do 

uśmiechu.

– Teraz dla wujka Chucka – poprosiła Robyn czując, Ŝe nie jest juŜ w centrum 

uwagi.

Cassaundra popatrzyła na Chucka, który przechylił głowę i patrzył wyzywająco.
– Chuck, Chuck... miał na rybkę smak. Popłynął w Nilu na krokodylu.
– Jeszcze jeden dla mnie – dopominała się Robyn.
– Koniec juŜ – pośpieszył z pomocą Chuck. – Sandy zupełnie wyprztykała się z 

rymów.

– MoŜemy ułoŜyć coś dla niej – powiedziała cicho Amy.
– Niezły pomysł! – przyznał Chuck.
Zaprowadził siostrzenice w róg pokoju, gdzie zaczęli się naradzać. Po chwili 

Chuck znacząco chrząknął i po kilku nieudanych próbach wyrecytowali jednogłośnie:

– Sandy, Sandy, pachniesz jak kwiat lawendy. Na Świętego Walentego damy ci coś 

słodkiego.

– Czekoladki w pudełku w kształcie serca – dodała Amy, romantyczka.

– Ach, co za smakowitości – rzekła Cassaundra.
– Skoro mówimy o smakowitościach – wtrącił Chuck – to co powiecie na praŜoną 

kukurydzę w wykonaniu wujka Chucka?

– Tak! – krzyknęły jednogłośnie dziewczynki i ruszyły do kuchni. Zapewne była to 

juŜ utrwalona tradycja. Rozległ się dźwięk stukających garnków, wysuwanych 
szuflad, zamykanych drzwiczek, a potem w całym domu zapachniało praŜoną 
kukurydzą. Wreszcie kucharze powrócili niosąc misy gotowego produktu. Amy i 
Robyn usadowiły się przed telewizorem, właśnie gdy zaczynał się film.

Chuck z drugą miską usiadł obok Cassaundry. PołoŜył rękę na oparciu kanapy i był 

bardzo zadowolony, gdy Cassaundra oparła na niej głowę. Przysunął się bliŜej i 
połoŜył dłoń na jej ramieniu. Jej włosy pachniały świeŜo, uwodzicielsko. Ten zapach 
bardzo silnie na niego działał. Tak jak ona cała.

To dziwne, pomyślał, Ŝe choć siedzą w salonie z trójką dzieci oglądających film 

Disneya, wydaje mu się to tak romantyczne i czuje taką emocjonalną bliskość.

W pewnym momencie Aaron przyraczkował do kanapy i wspiął się na kolana 

Cassaundry.

– Cyta pać – wymamrotał.
Cassaundra popatrzyła bezradnie na Chucka.
– Jest zmęczony i chce, Ŝeby zaprowadzić go do łóŜka i poczytać mu ksiąŜkę – 

wyjaśniła Robyn.

Chuck wziął chłopca na ręce i ruszyli korytarzem do dziecięcego pokoju. Było coś 

niezwykle intymnego w tym ich wspólnym marszu. Cassaundra mogła sobie łatwo 
wyobrazić, Ŝe to jej własny dom, jej własne dziecko, jej własny męŜczyzna. Czy te 
fantazje wynikały z jej uczuć do Chucka, czy po prostu coś ją nurtowało? Jakaś 
wewnętrzna potrzeba, która skłoniła ją do tej całej maskarady. Dzięki niej miała 
przeŜyć coś, czego jeszcze nie potrafiła dokładnie określić, ale co nazwałaby 
normalnością. Czy właśnie znalazła normalność, czy teŜ miłość?

– Aaron, stary, pomoŜesz mi przy nakładaniu piŜamy? – spytał Chuck.
– Cyta pać – odpowiedział Aaron.
Podszedł do półki i zaczął przeszukiwać ksiąŜki.
– Najpierw piŜama – stwierdził Chuck, trzymając w pogotowiu barwny kaftanik.
– Cyta pać – nalegał Aaron.
Wyjął ksiąŜeczkę, pobiegł do łóŜka, usiadł pośrodku materaca i trzymając ksiąŜkę 

na kolanach patrzył wyczekująco na Cassaundrę. Był tak mały, a jednocześnie tak 
zdecydowany. I wybrał właśnie ją, by mu czytała. Nie dlatego, Ŝe jest bogata lub 
piękna, lecz dlatego, Ŝe ją polubił. To takie proste. Tak proste, Ŝe serce Cassaundry 
topniało pod wpływem nalegającego spojrzenia.

– Cyta pać – powtórzył, wyczuwając, Ŝe ma przewagę. Chuck juŜ chciał się 

wtrącić, ale Cassaundra pokręciła głową.

– Najpierw ja mu przeczytam opowiadanie. – W oczach miała łzy, głos jej 

zmatowiał pod wpływem wzruszenia. Chuck miał ochotę zapytać, czy moŜe usiąść na 
łóŜku i teŜ posłuchać, ale wyczuł, Ŝe między Cassaundrą i Aaronem rodzi się jakaś 
szczególna więź, nie chciał więc przeszkadzać.

– Pójdę do salonu, do dziewczynek – rzekł i ruszył korytarzem.
Czuł zazdrość. Nie był pewien, czy to dlatego, Ŝe siostrzeniec wolał towarzystwo 

dziewczyny niŜ jego, czy dlatego, Ŝe dziewczyna wolała towarzystwo siostrzeńca.

Po dwudziestu minutach usłyszał, jak Sandy woła go przestraszonym głosem. 

Pobiegł do pokoju Aarona. Na pierwszy rzut oka wszystko wydawało się w porządku. 
Aaron i dziewczyna siedzieli na łóŜku. Chłopiec miał na sobie kaftanik od piŜamy. 
Sandy patrzyła jednak przeraŜonym wzrokiem.

– Mamy... no...

Przerwała i wzięła głębszy oddech, szukając odpowiedniego określenia.
– Sytuację, która wymaga, jak myślę... kogoś z rodziny.
– O co chodzi? – spytał zaciekawiony.
– O to, Ŝe... – była strasznie zaŜenowana – Ŝe... jest zabrudzony.
– Masz na myśli to, Ŝe ma brudne majtki? – spytał ze śmiechem.
Skinęła głową. Śmiech Chucka przeszedł w głośny rechot.
– Potrzebny jest krewny? Sandy, chodzi przecieŜ o zmianę pieluszki, a nie o 

przeszczep narządów.

– Ale ja nie wiem... – nie chciała się przyznać, Ŝe nie potrafi zmienić pieluszki – 

gdzie leŜą pieluszki – dokończyła.

Chuck podszedł do wiklinowego kosza, otworzył wieko i wydobył pudło 

jednorazowych pieluszek oraz opakowanie czegoś, co nazywało się „osuszacze”.

– Teraz twoja kolej – powiedział.
Cassaundra wyciągnęła pieluszkę z pudełka i ujęła ją tak, jakby był to relikt jakiejś 

zaginionej cywilizacji, który właśnie wykopała w swym ogródku. Przesunęła palcem 
po taśmie mocującej i zwróciła się do Chucka z niepewnym wyrazem twarzy. 
Popatrzył na nią zdziwiony.

– Jakieś problemy?
– Nie wiem, jak... – odparła przez ściśnięte gardło.
– Jak zmienia się pieluszki? – spytał z niedowierzaniem.
Potaknęła zgnębiona.
– Dlaczego od razu nie powiedziałaś?
– Myślałam... nigdy nie zajmowałam się dziećmi i...
– To przecieŜ nie jest hańba.
– Ale większość kobiet...
– Kobiety nie rodzą się z tą umiejętnością – stwierdził Chuck. – Zresztą męŜczyźni 

teŜ. Ja nigdy nie zmieniałem pieluszek, dopóki Marcia nie urodziła pierwszego 
dziecka.

Podszedł do Aarona i wziął go na ręce.
– No, stary, słyszałem, Ŝe masz brudno w majteczkach. Chodź, pokaŜemy Sandy, 

na czym polega cała sprawa.

Precyzyjnymi ruchami rozłoŜył pieluszkę, zastosował „osuszacz” i pokazał 

Cassaundrze, jak naleŜy umieścić pupę dziecka na środku i zamocować pieluszkę za 
pomocą rzepów.

– Nie będziemy musieli śpiewać kołysanek – wyraził przypuszczenie Chuck, 

słysząc jak chłopiec przeciągle ziewa.

Cassaundra poprawiła prześcieradło i gdy tylko Aaron znalazł się pod kołdrą, 

przywarł policzkiem do poduszki i przytulił zniszczonego pluszowego psa.

– Dobranoc, Mistrzu – powiedział Chuck, głaszcząc dzieciaka po plecach.
Cassaundra obserwowała, jak Chuck uspokaja dziecko, i była pod wraŜeniem 

wzruszającej delikatności jego duŜych, mocnych dłoni. JakŜe podobało jej się to 
Ŝ

ycie, którego intymne szczegóły podpatrywała. Zawsze tego pragnęła. Jak łatwo było 

marzyć sobie o nim teraz. Ale jakŜe trudno zapomnieć, Ŝe – trzeźwo patrząc – było 
ono dla niej nieosiągalne.

ROZDZIAŁ 7

W salonie dziewczynki pochłonięte były ostatnimi scenami filmu. Chuck i 

Cassaundra siedzieli na kanapie i rozmawiali cicho. W pewnym momencie Chuck 
nachylił się ku Cassaundrze.

– Pragnę cię, Sandy – powiedział jej prosto do ucha niskim, zmysłowym głosem.
Cassaundra przymknęła oczy i poczuła, jak pod powiekami kłują ją od dawna 

wstrzymywane, palące łzy. JakŜe naiwna była wtedy, gdy w rozmowie ze Sloanem 
pozwalała sobie na Ŝarty na temat swego ewentualnego romansu. Zakochać się w 
męŜczyźnie i w takim Ŝyciu, jakie on prowadził, i do jakiego nie miała dostępu – nie, 
to nie naleŜało do scenariusza. Wcześniej czy później zostanie zdemaskowana i ten 
idylliczny okres w jej Ŝyciu zakończy się brutalnie.

Pochyliła głowę, przywierając do jego ramienia. Wyrwało jej się prowokujące 

westchnienie. Chuck czuł Cassaundrę wszystkimi zmysłami – zapach i dotyk włosów, 
cięŜar głowy, ciepło ciała. Nawet rytm oddechu, gdy patrzył na wznoszące się pod 
bawełnianą bluzką piersi.

Choć dziewczyna zamykała się przed nim, jednak przez cały wieczór istniało 

między nimi wyczuwalne napięcie, jakby gromadziła się jakaś mieszanka 
wybuchowa, gotowa eksplodować przy najlŜejszym ruchu.

– Gdy będziemy sami, pocałuję cię w kark, którym mnie kokietujesz – rzekł jej do 

ucha.

– Nie mam zamiaru cię kokietować – odparła, otwierając oczy.
– Wiem, ale jestem przy tobie tak naładowany energią, Ŝe gdy widzę kawałek 

skóry, zaraz myślę o pocałunku. To taki odruch roznamiętnionego męŜczyzny.

– Czy to wypada mówić przy dzieciach? – Odsunęła się nieco, by uniknąć jego 

zbyt podniecającej, kuszącej bliskości.

Zaczął ręką gładzić jej kark. Przez ciało Cassaundry przepłynęły fale gorąca, które 

jeszcze się wzmogły, gdy Chuck otarł się o jej ramię i ustami przywarł do ucha.

– Film się kończy. Dzieci idą wkrótce spać – wyszeptał. Cassaundra znów 

zamknęła oczy. Była rozdarta między sprzecznymi emocjami. Nie potrafiłaby 
wydobyć z siebie słowa. Pragnęła tylko odwrócić się i objąć go. Czuć, jak on ją 
obejmuje, jak ją wchłania w siebie. Ale jakaś cząstka jej osobowości, ciągle zdolna do 
trzeźwego rozumowania, trzymała ją sztywno na miejscu.

W tej właśnie chwili skończył się film. Chuck polecił siostrzenicom, Ŝeby poszły 

wymyć zęby. Gdy wróciły z łazienki, zaczęły domagać się bajki na noc. Usiłował 
protestować, ale Robyn schwyciła go obiema dłońmi za rękę, jakby chciała zmusić, by 
poszedł z nimi do ich pokoju.

– Porwano mnie! – zawołał, udając przeraŜenie.
– Chcemy, Ŝebyś ty teŜ z nami poszła – powiedziała Amy, ujmując delikatnie rękę 

Cassaundry.

Dziewczynki zgodziły się, by goście wybrali dla nich ksiąŜkę. Chuck wziął 

zabawne wierszyki Shela Silversteina. Czytał je z takim komizmem, Ŝe siostry tarzały 

się ze śmiechu. Gdy przeczytał ostatni wiersz, ucałował w czoło obie siostrzenice – a 
takŜe Cassaundrę.

– Pójdę pozmywać naczynia, a ty ucisz jakoś te szkraby. Cassaundra wybrała tom 

opowiadań Beatrix Potter, w którym była opowieść o Jeremiaszu Rybaku. Po kilku 
minutach Amy i Robyn z takim samym zachwytem słuchały opowieści o 
jeremiaszowych kanapkach z motylem, jak słuchała ich Cassaundra, gdy była 
dzieckiem.

– Podoba mi się to opowiadanie – rzekła zadumana Amy. – A ciebie lubimy 

bardziej niŜ tę poprzednią.

– Poprzednią?
– Poprzednią dziewczynę wujka Chucka.
– Elizabeth – wyjaśniła Robyn, marszcząc nos lekcewaŜąco. – Nie była tak miła 

jak ty.

– Robyn! – upomniała siostrę Amy.
– Tata mówił, Ŝe jest snobką – ciągnęła Robyn, nie zwracając uwagi na siostrę. – I 

nie była teŜ miła dla wujka Chucka.

– Hej, cóŜ to za ploteczki na dobranoc sobie opowiadacie? – spytał Chuck, stając w 

drzwiach pokoju. – Czas gasić światło – dodał, najwyraźniej poirytowany.

Dziewczynki zostały zapakowane do łóŜek, światło zgaszone. Chuck objął 

Cassaundrę wpół i poszli razem do salonu. Usiedli na kanapie. Chuck milczał ponuro.

– Ja teŜ ciebie bardziej lubię niŜ poprzednią – odezwał się po dłuŜszej chwili 

niezręcznej ciszy.

– Słyszałeś całą rozmowę?
– KaŜde okrutne słowo.
– To przecieŜ tylko dzieci.
– Bardzo spostrzegawcze dzieci – odrzekł, przyciągając jej twarz ku sobie. Oczy 

ich się spotkały. – Nie była miła tak jak ty. Tak to chyba określiły dziewczynki?

– Nie musisz mi przecieŜ niczego wyjaśniać.
– Być moŜe. Ale nie chciałbym, by ona siedziała tu na kanapie między nami albo 

wracała z nami samochodem do domu. – Chuck westchnął ze znuŜeniem. – Nie miała 
dla mnie takiego znaczenia jak ty. Ona... to był tylko taki układ.

– Chuck, naprawdę nie chcę...
– Dziewczynki mówiły tak, jakbym tu stale przyprowadzał jakieś kobiety, by 

rodzina mogła się im przyjrzeć i ocenić.

– Chyba zazwyczaj kaŜda rodzina tak postępuje?
– Ale nie ta rodzina – oświadczył Chuck. – Posłuchaj, to było tak. Elizabeth 

organizowała aukcję na cele dobroczynne. Spotkałem ją na przyjęciu i chciała, Ŝebym 
opisał całe przedsięwzięcie w gazecie. Marcia dopiero co otworzyła swą pracownię, 
więc zasugerowałem jej, Ŝeby zrobiła coś dla tej aukcji. Pomogłoby to mojej siostrze 
zdobyć rozgłos we właściwych kręgach. Przyprowadziłem tu Elizabeth, by omówić 
całe przedsięwzięcie. Traktowała Amy i Robyn, jakby miały jakąś zakaźną chorobę – 
ciągnął Chuck, przeczesując palcami włosy. – Włączyła wprawdzie w końcu firmę 
Marcii do programu aukcji, ale dawała do zrozumienia, Ŝe robi jej wielką łaskę.

– Ale przecieŜ twoja siostra poświęcała swój czas.
– Tak, ale Marcia jest kobietą pracującą. Popełnia nietakt, Ŝe pracuje i zarabia 

pieniądze. Elizabeth pochodzi z bogatej rodziny i chociaŜ spełnia moralny obowiązek 
organizując aukcję dobroczynną, nic ją jednak nie moŜe łączyć z nami, robolami.

– To okropne, Ŝe ktoś moŜe być taki ograniczony.
– Nie wszyscy są tacy jak ty – odparł Chuck.
I nagle Cassaundra uświadomiła sobie, Ŝe jest juŜ za późno, Ŝe Chuck jest w niej 

zakochany. Powinno ją to ekscytować, ale przez głowę błyskawicznie przebiegły jej 

wszystkie konsekwencje tego faktu: oboje zmierzali do katastrofy.

– Nie kaŜdy ma taką jak ty zdolność odczuwania – powiedział, a potem 

impulsywnie przykrył wargami jej usta. „Zdolność odczuwania”. W czasie tego 
pocałunku Cassaundra czuła wszystko: wzruszenie, dreszcz, nieuniknioną tragedię, 
która czekała ich oboje. Czuła radość, przeraŜenie i uniesienie, smak łez i przemoŜne 
poczucie winy, Ŝe dopuściła do tego, by sprawy zabrnęły tak daleko.

Usta Chucka zaczęły powoli wędrować wzdłuŜ policzka Cassaundry, na szyję, na 

kark. Gdy dotarły do zagłębienia między obojczykami, Cassaundra zastygła i odsunęła 
się.

– Nie torturujmy się tak – powiedziała cicho.
Widziała poŜądanie na twarzy Chucka, w jego płonących oczach, na rozgrzanych 

pocałunkami ustach, w rozognionym wzroku. Na ten widok ją samą ogarniało 
podniecenie. Normalny dreszcz rozkoszy, jaką odczuwa kaŜda kobieta, widząc, Ŝe 
męŜczyzna patrzy na nią z takim poŜądaniem. Dreszcz normalny, a jednak równieŜ 
samolubny. To nie było fair z jej strony, Ŝe wdała się w tę całą historię i jeszcze ją 
podsycała.

– Masz rację – powiedział, biorąc głęboki oddech. – Pokoje dzieci są niedaleko, a 

Marcia i Larry mogą wkrótce wrócić. Trudno uwaŜać to za intymne warunki, prawda?

Opadł na miękkie poduszki kanapy.
– Najprawdopodobniej minie co najmniej godzina, zanim usiądę za kierownicą. 

MoŜe wypijemy kieliszek wina, Ŝeby lepiej nam się patrzyło na wieczorne 
wiadomości?

– Wino byłoby w sam raz – odparła Cassaundra. Wszystko, co Chuck Granger 

robił, by wywrzeć wraŜenie na kobiecie, robił w duŜym stylu. Wino zostało nalane do 
wysokich kielichów, a butelka wstawiona do srebrnego wiaderka z lodem.

– Wspaniałe – stwierdził Chuck, kosztując wina.
– Kalifornia zrobiła duŜe postępy – zgodziła się Cassaundra. – Niektóre z naszych 

win mogą rywalizować z najlepszymi rocznikami europejskimi.

Chuck odsłonił fragment nalepki – rzeczywiście, wino było amerykańskie. Dziwne, 

Ŝ

e Cassaundra poznała się na tym. MoŜe jest amatorką i wytrawną znawczynią win?

Przez kilka minut siedzieli w napiętym milczeniu dość sztywno obok siebie i 

sączyli wino. Powoli zaczęli się odpręŜać. Chuck usiadł w rogu kanapy, a Cassaundra 
oparła barki o jego pierś i wyciągnęła przed siebie nogi. Po poprzednim gwałtownym 
pocałunku zapanowało między nimi przyjazne ciepło. Na razie wystarczało im, Ŝe są 
blisko siebie. Cassaundra odczuwała głębokie zadowolenie, Ŝe jest tu razem z 
Chuckiem i wiedziała, Ŝe tego uczucia nie moŜe przypisać wyłącznie działaniu wina. 
Doznawała kojącego poczucia bezpieczeństwa, oparta o mocne męskie ciało. ZłoŜyła 
głowę na ramieniu Chucka, westchnęła i przymknęła oczy.

Przed północą wrócili gospodarze.
– Jeszcze pięć minut, a zmieniłabyś się w ducha – zaŜartował Chuck, patrząc na 

ś

cienny zegar.

– O, widzę, Ŝe popijaliście sobie winko, czekając na nas – powiedziała Marcia, 

wyjmując butelkę z kostek lodu. Na dnie zostało moŜe z pół kieliszka. – Ktoś tu 
balował stwierdziła, Ŝartobliwie patrząc na Chucka.

– Dzieci doprowadziły nas do tego – odparował Chuck.
– Tak źle się zachowywały? – spytała Marcia.
– Były grzeczne jak anioły – rzekła Cassaundra. – Dziewczynki polubiły kanapki z 

motylem Jeremiasza Rybaka – dodała z uśmiechem.

– Pokrewna dusza, miłośniczka Beatrix Potter! – powiedziała Marcia. – Chuck, ta 

mi się podoba.

Chuck zaklął niewyraźnie.

– Przestań, Marcia. Dzieci juŜ jej wszystko powiedziały.
– Chyba nie wspomniały o tej... Elizabeth! – Marcia wypowiedziała to imię z 

teatralną przesadą, wciągając policzki. – Ta głupia gęś. „Gęś” to zbyt łagodne 
określenie. To kurza gęś, o ile coś takiego istnieje.

W drodze powrotnej Cassaundra i Chuck rozmawiali niewiele. Cassaundra, 

zatopiona w myślach, patrzyła przez szybę. Chuck pomknął autostradą, a potem jechał 
ulicami miasta, które miały w sobie coś niesamowitego teraz, gdy nie było na nich 
zwykłego w godzinach szczytu tłoku.

Dojechali do osiedla, gdzie mieszkała Cassaundra, i wysiedli z samochodu. Nocna 

cisza wzmacniała zwykłe o tej porze odgłosy: cykanie świerszczy, szurgot 
przestraszonych jaszczurek w krzakach. KaŜdy dźwięk głośniejszy od szeptu byłby 
brutalnym zakłóceniem tej wszechogarniającej ciszy. Przez dłuŜszą chwilę 
Cassaundra i Chuck nie odzywali się do siebie, tylko patrzyli na swe twarze 
oświetlone jasnymi promieniami księŜyca i słabym światłem latarni.

Cassaundra odezwała się pierwsza, wymawiając imię Chucka błagalnie i tak cicho, 

Ŝ

e moŜna by to poczytać za westchnienie.

– Nie zaprosisz mnie do środka – stwierdził Chuck. – Przez całą drogę myślałaś o 

tym, w jaki sposób mnie spławić.

To nie zabrzmiało jak oskarŜenie – po prostu zwykłe stwierdzenie faktu, 

ś

wiadczące o bezbłędnym wyczuciu. Cassaundra nie mogła zaprzeczyć.

– Jest juŜ późno, a jutro oboje musimy iść do pracy.
– To tylko wymówka.
– Wypiłam sporo wina. Nie mogłabym ufać Ŝadnej swojej decyzji, którą 

podjęłabym teraz.

– W takim razie zaufaj swym uczuciom – powiedział prowokująco.
Uśmiechnęła się do niego smętnie.
– Moje uczucia to ostatnia rzecz, jakiej mogłabym zaufać. Dzisiaj wieczór 

graliśmy w pewnej sztuce. Nie chciałabym, Ŝebyśmy obudzili się, oczekując, iŜ 
przedstawienie potrwa wiecznie, a odkrylibyśmy, Ŝe zrobiło klapę na premierze.

Chuck przyciągnął ją gwałtownie do siebie.
– Bądź dla mnie miła, Złotowłosa. Przedstawiłaś swój pogląd, teraz przestań 

myśleć i pocałuj mnie na dobranoc. Całował ją zaborczo, niemal dziko, jakby chciał 
powetować sobie zawiedzione nadzieje. Objął ją mocno i przytulił jej głowę do piersi. 
Mijały sekundy, długie sekundy nabrzmiałej emocjami ciszy.

– Jesteś na mnie zły? – spytała wreszcie Cassaundra.
– Raczej rozczarowany – sprostował.
– Czy poczułbyś się lepiej, gdybym ci powiedziała, Ŝe ja...
– Nie! – przerwał gniewnie. – Ani trochę nie czułbym się lepiej. Mówiąc otwarcie, 

nie jestem w nastroju, by wczuwać się w rozterki, jakie masz z podjęciem decyzji.

Tak jak przedtem niespodziewanie ją do siebie przygarnął, tak teraz 

niespodziewanie wypuścił z objęć.

– Chuck...
– Powiedz mi dobranoc, Złotowłosa.
Ostry ton zmusił Cassaundrę do posłuszeństwa.
– Dobranoc – powiedziała, ale słowo to uwięzło jej w krtani.
Stała przed drzwiami swego domu i patrzyła, jak Chuck odchodzi. Czy go jeszcze 

kiedykolwiek zobaczy? Lepiej byłoby dla niego, gdyby to nigdy nie nastąpiło. Miała 
nadzieję, Ŝe moŜe nie wszystko stracone.

Chuck nie obejrzał się za siebie i nie zobaczył przygnębionego wyrazu jej twarzy i 

zagubionego wzroku. Nie miał zamiaru jej współczuć. Był zbyt zawiedziony. Musiał 
się pouŜalać sam nad sobą. Otworzył głośno drzwi samochodu, zatrzasnął je z 

nadmierną siłą, a potem zaciśniętą pięścią uderzył w kierownicę, jakby chciał ją 
ukarać. Ukarał jedynie własną rękę. Zaklął dosadnie i poczuł się lepiej. Do diabła, 
zdobył przecieŜ nad Sandy przewagę.

Coś dla odpręŜenia, czyŜ nie tak pomyślał o niej na samym początku? Ładna, 

nieskomplikowana, swojska blondyneczka z baru. Czy moŜna aŜ tak się pomylić? W 
schowku pod tablicą rozdzielczą leŜała paczka prezerwatyw, kupiona na dzisiejsze 
spotkanie, i pokpiwała sobie z niego. Mógłby je nadmuchać helem i zawiesić na 
antenie radiowej! Miałby z nich przynajmniej jakiś poŜytek. MoŜe powinien to zrobić. 
Niech świadczą o jego głupocie!

To, co zrobił, nie pasowało do niego. Doskwierało mu coś znacznie bardziej 

dotkliwego niŜ nie zaspokojone poŜądanie. Gdyby chodziło wyłącznie o seks, 
znalazłby sobie nowego kociaka po tej wspólnej z Cassaundrą wyprawie do kina, gdy 
bawiła się z nim w kotka i myszkę. To jego cholerne szczęście – wpadł po uszy.

Cassaundra miała rację, gdy mówiła o przedstawieniu. W przytulnym domu Marcii 

z łatwością weszli w rolę dobranych małŜonków, którzy układają dzieci do snu, a 
potem z kieliszkiem wina sadowią się na kanapie. Fantazje!

Przekręcił wściekle klucz w stacyjce swego mustanga i z piskiem opon ruszył z 

parkingu. Do diabła z tą jej erotyczną grą w chowanego! Czy fantazje to coś złego? 
Nikt przecieŜ nie zakłada, Ŝe fantazje będą trwały wiecznie, z fantazji trzeba czerpać 
jak najwięcej przyjemności, póki trwają.

Dlaczego więc nie zawrócisz i nie podzielisz się z nią swymi drogocennymi 

myślami? – pytał go jakiś wewnętrzny głos.

Dlatego, Ŝe uzna cię za szaleńca. Dlatego, Ŝe to do niczego nie doprowadzi. 

Dlatego, Ŝe gdy ona spojrzy tym swoim nieobecnym wzrokiem, zapomnisz, co miałeś 
jej powiedzieć i tylko będziesz chciał ją wziąć w ramiona.

A moŜe ona ma rację? MoŜe rzeczywiście obudziliby się rozczarowani, Ŝe to 

wszystko było tylko fantazją?

A moŜe wprost przeciwnie? MoŜe obudziliby się i doszli do wniosku, Ŝe to wcale 

nie jest fantazja? Bał się takiej ewentualności, ale jednocześnie wydała mu się ona 
pociągająca. Musiał być jakiś powód, dla którego wracał do tej dziewczyny. Mógł 
przecieŜ powiedzieć: „Do diabła z nią” i znaleźć sobie kogoś bardziej uległego. Czy 
to miłość? Westchnął. Jeśli nie miłość, to w takim razie musiał to być masochizm.

ROZDZIAŁ 8

„Drogi Sloanie!
MoŜe miło ci będzie usłyszeć, Ŝe obecne pokolenie dzieci potrafi się zachwycić 

kanapkami z motylem Jeremiasza Rybaka i Ŝe Prawdziwi MęŜczyźni równie dobrze 
zmieniają pieluszki, jak zapobiegają wybuchowi poŜaru. Niestety, Prawdziwi 
MęŜczyźni nie są zbyt odporni na seksualne frustracje, więc być moŜe nie zostanę 
zaproszona do jego mieszkania, by obejrzeć kolekcję kart baseballowych. Uściski.

Cassaundra”

Nigdy go juŜ więcej nie zobaczysz, powtarzała sobie Cassaundra moŜe z tysiąc 

razy w ciągu ostatnich dwóch dni. Podobnie bezsensownie wmawiała sobie, Ŝe tak 
jest lepiej, uczciwiej w stosunku do Chucka. A mimo to, nie zwaŜając na głos 
rozsądku, wyczekująco patrzyła co chwilę na drzwi. Telefon w barze nie dzwonił zbyt 
często, ale gdy tylko się odezwał, Cassaundra natychmiast podnosiła słuchawkę, 
mając nadzieję, Ŝe usłyszy głos Chucka. Dotychczas jednak dzwonili wyłącznie 
klienci, pytając o godziny otwarcia baru, oferowane produkty i ceny.

Cassaundra nigdy nie rozmawiała z Chuckiem przez telefon. Mieli tyle 

wyjątkowych przeŜyć w ciągu tych paru dni, Ŝe nie starczało im czasu na zwykłe 
sprawy.

Minęło pięć dni, w tym nieznośnie długi weekend, a dzwonek u drzwi baru ani 

razu nie obwieścił przyjścia Prawdziwego MęŜczyzny. We wtorek, kiedy Cassaundra 
po raz pierwszy od ponad tygodnia miała wolne, zdecydowała, Ŝe nie będzie siedzieć 
w domu i tonąć w melancholii. Postanowiła zwiedzić miejscowe muzea, poświęcając 
większość dnia naukom przyrodniczym, przestrzeni kosmicznej, historii Florydy i 
sztukom pięknym. Wracając do domu wstąpiła do szklarza, by dowiedzieć się, czy 
nadszedł zamówiony przez nią blat do stołu.

Gdy sprzedawca ostroŜnie umieszczał owalny blat w jej samochodzie między 

przednimi a tylnymi siedzeniami, Cassaundra przypomniała sobie, jak doskonale 
bawiła się z Chuckiem, gdy malowali razem stół. Przez krótką chwilę zastanawiała 
się, jak sama poradzi sobie z wyjęciem tej cięŜkiej szklanej tafli.

Uruchomiła silnik i wtedy dostrzegła chińską restaurację w niedalekim sąsiedztwie 

szklarza. Oferowano w niej między innymi dania na wynos. Cassaundra pomyślała, Ŝe 
to świetny pomysł na spędzenie wieczoru – klapnąć sobie na kanapie i jeść gotowe 
dania z papierowych pudełek.

Serce skoczyło jej z radości, gdy wjeŜdŜając na parking przed domem poznała 

stojącego tam juŜ forda mustanga. Chuck siedział na podwórku obok skrzynek na listy 
i przyglądał się Cassaundrze idącej po chodniku. Czuła ulgę i radość, Ŝe go widzi, ale 
równocześnie była zaŜenowana – nadal miała w pamięci ich rozstanie.

Gdy otwierała drzwi, Chuck wziął ją pod łokieć. Powoli odwróciła głowę i 

spojrzała na niego. Patrzył jej w twarz, jakby koniecznie chciał zapamiętać jej rysy.

– Poszedłem do baru, ale ciebie tam nie było, więc... – Wziął głęboki oddech. – 

Tęskniłem za tobą.

Cassaundra nie odpowiedziała. Weszła do mieszkania i gestem ręki zaprosiła 

Chucka do środka. Poszła dalej w kierunku kuchni i postawiła na bufecie pudełka z 
chińskim jedzeniem, zastanawiając się, co ma odpowiedzieć.

Chuck szedł tuŜ za nią. Otoczył ją rękoma i przyciągnął do siebie.
– Nie mogłem w nocy zasnąć. Cały czas pamiętałem zapach twoich włosów – 

powiedział, zanurzając w nich twarz.

Wszystkie rozsądne postanowienia, jakie Cassaundra poczyniła w ciągu ostatnich 

dni, stopniały jak podgrzany wosk pod wpływem tych słów, których tak bardzo 
potrzebowała. Chuck gładził ją po karku. Powoli odpręŜała się, opierając plecy o jego 
twardą pierś.

– Powiedz mi, Ŝe teŜ za mną trochę tęskniłaś – poprosił.
– Bardziej niŜ trochę – odrzekła.
– Chciałbym zjeść z tobą obiad... za godzinę mam spotkanie. – Przycisnął ją 

mocniej. – Och, Sandy, nie myślmy o obiedzie. Porozmawiajmy.

– Mam tu dosyć jedzenia dla dwojga. Jeśli lubisz chińszczyznę.
Chuck przeniósł szklany blat do mieszkania i umieścił go na stole. Z pewnej 

odległości oboje z Cassaundrą podziwiali ukończone dzieło.

– Dobrze, Ŝe bierzesz udział w inauguracyjnym posiłku na stole, przy którym tyle 

się napracowałeś – powiedziała później, gdy juŜ usiedli i nakładali sobie potrawy na 
talerze.

– Jestem tu, bo chciałem być z tobą, a nie dlatego, Ŝe pomalowałem ten stół – 

odrzekł, patrząc na nią z niezwykłą szczerością.

Milczała, grzebiąc w ryŜu, potem odłoŜyła widelec i odsunęła talerz. Chuck zrobił 

to samo. Wstał, podszedł do niej, podniósł do góry i wziął w objęcia. Przywarł do jej 
ust, domagając się kapitulacji. Skapitulowała. Poznał to po sposobie, w jaki rozsunęła 
wargi. Przywarła całym ciałem do jego ciała, dłońmi gładziła jego plecy.

Przesunął wargi do jej ucha i powiedział:
– Przez całe pięć dni usiłowałem cię zapomnieć. To była zwykła strata czasu. 

Mogliśmy spędzić go razem, gdyby nie moja nadwraŜliwość.

Cassaundra przycisnęła czoło do jego piersi i westchnęła.
– Nie mów tak, Chuck. Twoje oczekiwania nie były specjalnie wygórowane. 

Przyczyna leŜy we mnie. Są pewne powody, których...

Zaczął pocierać podbródkiem o jej głowę, a potem nakrył wargami jej usta.
– Nie chcę nic o nich słyszeć, dopóki nie będziesz gotowa. – Z Ŝarliwością 

popatrzył jej prosto w oczy. – JuŜ dawno temu przekonałem się, Ŝe jeśli na coś warto 
poczekać, naleŜy czekać. Chcę poczekać na ciebie.

Och, Chuck, pomyślała Cassaundra, czując pod powiekami kłujące łzy, nawet nie 

zdajesz sobie sprawy, co cię czeka.

– Lepiej skończ obiad, bo pójdziesz głodny na to swoje spotkanie – powiedziała z 

lekkim uśmiechem.

– Nie jadłem dziś nawet śniadania. Nie zaleŜy mi na obiedzie. W tej chwili zaleŜy 

mi tylko na tobie. Gdybym się wcześniej nie zobowiązał, opuściłbym to spotkanie. – 
Nagle uśmiech przebiegł po jego twarzy. – Sandy, chodź ze mną.

– Dokąd?
– To zebranie naszego kółka literackiego. Spodobają ci się ludzie. A oni...
– Kółko literackie?
– No, oczywiście, nie moŜesz wiedzieć, o czym mówię. Jesteśmy pisarzami i 

spotykamy się, by krytykować wzajemnie swoje prace. Rozumiesz, szukamy słabych i 
mocnych punktów.

– Chodzi o artykuły prasowe?
– Nie, Sandy, zajmuję się równieŜ literaturą. Pracuję nad powieścią 

detektywistyczną.

– Sensacja? – spytała niedowierzająco.
– Rodzaj powieści sensacyjnej. Zagadka kryminalna. Protagonistą, to znaczy 

główną postacią, jest detektyw.

– Słyszałam juŜ kiedyś ten termin – odparła ubawiona jego Ŝarliwością.
A więc pracował nad powieścią! Mogła się domyślić, Ŝe to jakiś kryminał. Typowo 

amerykańska, męska forma literatury. I naleŜał do kółka literackiego. Zaciekawiło ją, 
jacy są ci piszący przyjaciele. Dotychczas działalność wydawniczą znała wyłącznie z 
drugiej strony.

– Czy myślisz, Ŝe to byłoby w porządku?
– Naturalnie – zapewnił. – Nawiasem mówiąc, w ubiegłym tygodniu wysunąłem 

taką propozycję, gdy usłyszałem, jak układasz wiersze dla dzieci. Jedna z kobiet w 
naszej grupie jest poetką...

– Chuck, przecieŜ „Robyn, Robyn włosy swe zdobi” nie moŜna nazwać poezją.
– Ale widać w tym pewien talent. MoŜe powinnaś spróbować...
– Pisałam kiedyś wiersze – przyznała.
– To wspaniale!
– Dla mnie to była zawsze bardzo osobista sprawa. Nie sądzę, Ŝe mogłabym 

komuś...

– Nie musisz niczego pisać. Po prostu przyjdź na spotkanie. Podziel się z nami 

swoimi opiniami. Czasami w dyskusji gubimy się w szczegółach technicznych, tracąc 
z oczu ogólny obraz.

– Zgoda, skoro tak sądzisz – powiedziała.

Amanda Keese, gospodyni, miała na sobie powłóczysty kaftan upstrzony duŜymi, 

wielobarwnymi, tropikalnymi kwiatami. Była promienna i pogodna jak wzór na jej 
sukni. Śmiała się nieustannie, obejmowała Chucka serdecznie, a Cassaundrę 
przywitała tak, jakby była jej córką wracającą do domu po długiej nieobecności. 
Mówiąc wymachiwała rękoma ozdobionymi bransoletkami i wokół siebie rozsiewała 
intensywny zapach perfum.

– Co piszesz, Sandy? – spytała, otaczając Cassaundrę ramieniem.
– Przyszła tu dzisiaj, by się tylko przyjrzeć – wyjaśnił Chuck. – Ale próbuje pisać 

wiersze.

– Poezja! Muzyka dla duszy – powiedziała Amanda.
– Mogłabyś wykorzystać wiersze Sandy na swoich lekcjach – rzekł Chuck. – 

Oczarowała swymi rymowankami moje kuzynki. Amanda uczy w drugiej klasie – 
wyjaśnił Chuck. – I pisze horrory w stylu Stephena Kinga.

– Ciekawa kombinacja – powiedziała Cassaundra.
– To zaskakujące, jak inspirująca moŜe być praca z siedmioletnimi dzieciakami – 

odparła Amanda. Uniosła ręce, słysząc dzwonek do drzwi. – Wzywają mnie 
obowiązki. Chuck, przedstaw Sandy Freda i Darlene.

Okazało się, Ŝe Fred pracuje nad powieścią o tragicznej katastrofie lotniczej.
– Nie wszyscy zajmujemy się literaturą ponurą i krwawą – powiedziała Darlene, 

drobna, srebrnowłosa, atrakcyjna kobieta. – W swojej powieści podejmuję temat 
stosunków międzyludzkich w późniejszym wieku. Rozumiesz, dorosłe dzieci godzą 
się ze swymi rodzicami.

– Darlene jest naszą sztandarową literatką – wyjaśnił Chuck. – Niezupełnie 

aprobuje naszą komercyjną prozę.

– Zanim uda mi się cokolwiek opublikować, będziesz juŜ bogaty i sławny – 

zaŜartowała Darlene. – A jeśliby mi się to udało, ty wtedy będziesz znacznie bogatszy 
i słynniejszy ode mnie.

– Ale ciebie będą uwielbiali krytycy – droczył się Chuck.
Mówili do siebie z poufałością świadczącą o tym, Ŝe od dawna się znają. 

Cassaundra czuła się dobrze w ich towarzystwie.

– CzyŜby ktoś tu wspominał literaturę komercyjną? – spytała kobieta w wieku 

Cassaundry. Wyciągnęła prawą rękę. – To moja specjalność. Cześć, nazywam się 
Barb Polly, w przyszłości wielka dama skandalu, seksu, bogactwa i blichtru.

– Nie wiemy, jak mamy rozruszać naszą Barb. Jest taka nieśmiała i skromna – 

ironizował Fred.

– CóŜ, jeśli ja sama bym w siebie nie wierzyła, kto uwierzy we mnie? – Spojrzała 

na Cassaundrę. – UwaŜają, Ŝe jestem niespełna rozumu: wierzę, Ŝe gdy o czymś 
intensywnie myślę, wówczas to się spełni. Codziennie widzę oczami duszy, jak 
podpisuję egzemplarze swojej ostatniej ksiąŜki na eleganckim wieczorze 
promocyjnym. NabrzeŜe w Palm Beach, pokład jachtu, apartament na dachu 
wieŜowca w Nowym Jorku. WyobraŜasz to sobie?

Cassaundra potaknęła zachęcająco głową.
– To pomaga przezwycięŜyć strach – ciągnęła Barb. – Strach przed poraŜką, strach 

przed sukcesem. Kiedy w myślach wierzę, Ŝe to wszystko juŜ nastąpiło, nie 
odczuwam więcej strachu.

– To ciekawe podejście – stwierdziła Cassaundra. Pomyślała, Ŝe Barb Polly ma 

rzeczywiście zadatki na „wielką damę”. Wysoka, smukła, o jasnokasztanowych 
włosach i zawadiacko wyszarpanej grzywce, miała na sobie błyszczącą, oliwkową 
bluzkę przepasaną zieloną szarfą oraz pomarańczową krótką spódnicę, odsłaniającą 
długie, szczupłe nogi.

Przechyliła na bok głowę i popatrzyła uwaŜnie na Cassaundrę.
– Czy myśmy się juŜ gdzieś nie spotkały? Wydajesz mi się znajoma.
– Sandy przeprowadziła się właśnie z Nowego Jorku – wtrącił Chuck.
– Pracuję w „Le Yogurt”. MoŜe tam mnie widziałaś – powiedziała Cassaundra. 

Poczuła, Ŝe wilgotnieją jej dłonie, a twarz blednie. Miała nadzieję, Ŝe Chuck tego nie 
zauwaŜył.

– To nie to – stwierdziła Barb, przyglądając się nadal twarzy Cassaundry. – Och, 

nie będzie mi to dawało spokoju, zanim nie przypomnę sobie, do kogo jesteś 
podobna.

– Skoro juŜ się zebraliśmy, usiądźmy i zacznijmy czytanie – zaproponowała 

Amanda.

– Tak, pani Keese – odparli wszyscy jednocześnie, najwyraźniej stosując tę 

formułkę nie po raz pierwszy. Amanda podparła się rękami pod boki i popatrzyła na 
swych gości z miną damy klasowej.

– Amanda jest naszym autorytetem i trzyma nas w ryzach – powiedział Chuck 

scenicznym szeptem.

– Ktoś musi to robić – odparowała Amanda. – Do roboty, moi mili. Nadszedł czas 

szampana i łez. Fred?

Fred poruszył się niespokojnie w fotelu.
– Nadal czekam na wiadomość od swego agenta – powiedział nieśmiało.
– Na litość boską, Fred – rzekła Barb. – Nie miałeś jeszcze Ŝadnej wiadomości?! 

Ile to juŜ trwa?

– Trzy i pół miesiąca – westchnął Fred posępnie. Chyba będę musiał napisać do 

nich i zapytać, co się, do diabła, dzieje.

– Trzy i pół miesiąca – powtórzyła Cassaundra.
– Do mnie naleŜy rekord – rzekła Darlene. – Trzynaście miesięcy. Ale w moim 

przypadku chodzi o wydawcę.

– A wy cierpliwie czekacie? – spytała z niedowierzaniem Cassaundra. – Dlaczego 

znosicie taką sytuację? Dlaczego nie wycofacie rękopisów?

– Brak wiadomości jest dobrą wiadomością – rzekła Amanda. – Dopóki rękopis 

nie został odrzucony, jest nadzieja, Ŝe będzie przyjęty. A jeśli chodzi o agentów... gdy 
masz własnego agenta, jesteś o krok bliŜej do publikacji. Wielu wydawców nie 
przyjmuje rękopisów, które nie pochodzą od agentów.

– Rozumiem – rzekła Cassaundra.
Rozumiała, doskonale rozumiała. Z całą wyrazistością przypominała sobie, jak w 

wydawnictwie Quill toczono walkę na temat otwartej polityki. Gdyby nie upór i 
konsekwencja Sloana, wydawnictwo juŜ dawno ograniczyłoby się do rozpatrywania 
tylko tych utworów, które pochodzą od agentów, i Cassaundra nigdy nie odkryłaby 
„Niewinnych i namiętnych” w stosie rękopisów zakwalifikowanych jako 
sentymentalne historyjki. Rozumiała obsesyjne przywiązanie Sloana do tradycji, ale 
do tej chwili nigdy nie zdawała sobie sprawy z wszystkich następstw strategii, której 
był zwolennikiem.

– Chuck, a ty czego dokonałeś? – spytała Amanda.
– W tym tygodniu ukończyłem rozdział. Przyniosłem go ze sobą i mam zamiar 

przeczytać wam jedną scenę. Nie mogę sobie z nią poradzić. – Pochylił się i szepnął 
Cassaundrze do ucha: – KaŜda kobieta w mojej opowieści ma jasne włosy i niebieskie 

oczy.

Cassaundra z zadowolonym uśmiechem otarła się ramieniem o Chucka. To 

wspaniałe. Był tak samo nieszczęśliwy jak ona.

– Barb? – pytała dalej Amanda.
Barb załoŜyła prawą nogę na lewą. Na kostce miała wytatułowaną tęczę i 

jednoroŜca.

– Napisałam kolejne czterdzieści stron.
– Czterdzieści stron! – zawołał Fred. – Jak potrafisz tego dokonać mając dwie 

posady?

– Koncentruję się – odparła Barb. – Gdybym nie mobilizowała się, nigdy niczego 

bym nie napisała. Przyniosłam scenę, którą chcę wam przeczytać.

– Na pewno erotyczną – wysunął przypuszczenie Chuck.
– To się dobrze sprzedaje – stwierdziła Barb.
– Czy masz agenta? – spytała Cassaundra.
– Nie. Nie mam zamiaru tracić czasu na upychanie ksiąŜki, która nie jest jeszcze 

napisana. Kiedy ją ukończę, zrobię piętnaście kopii i roześlę po wydawnictwach. 
Będę martwiła się o swego agenta, gdy dostanę jakąś propozycję. Nienawidzę czekać 
– ciągnęła Barb. – Najgorsze, co mi się moŜe przydarzyć, to otrzymanie kilku 
propozycji.

– Masz jedną szansę na trzy tysiące, Ŝe twój rękopis zostanie wyłowiony ze sterty 

romansideł – powiedział Fred.

– Powiodło się to w przypadku „Niewinnych i namiętnych” – odrzekła Barb. – Ta 

dziwka Snow szukała złotej Ŝyły i znalazła ją. Jeśli mogło to się przydarzyć Helen 
Ackroyd, moŜe to się równieŜ przydarzyć Barb Polly.

Cassaundra poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. „Ta dziwka Snow”? Czy w ten 

sposób jest postrzegana? W zasadzie, doszła do wniosku, to uczciwsze niŜ 
niesympatyczny obraz amerykańskiej księŜniczki, jaki wylansowały pisma brukowe.

– Darlene? – pytała Amanda.
– Dostałam liścik odrzucający mój rękopis, ale ukończyłam szósty rozdział i chcę 

przeczytać jedną scenę.

– Ja natomiast napisałam dwa rozdziały i mam dla was coś kapitalnego – 

powiedziała Amanda.

– Czy będzie to o ludziach, czy o owłosionych warzywach? – wtrąciła Barb.
– Słuchajcie tylko.
Amanda podniosła okulary, które dotychczas zwisały jej na złotej elastycznej 

tasiemce, umieściła je na czubku nosa i zaczęła czytać swój rękopis.

– Kto następny? – zachęcała Amanda, wysłuchawszy rad i opinii zgromadzonych.
– Ja spróbuję – odparła Barb.
Jeśli prawdą jest, Ŝe dzięki erotyce ksiąŜki dobrze się sprzedają, to Barb powinna 

rzeczywiście święcić triumf. Jej opowieść dotyczyła twardych ciał i miękkiej 
moralności. Gdy przeczytała swój kawałek, w pokoju zapanowała przedłuŜająca się 
cisza.

– Właściwie, czy jest fizycznie moŜliwe, by dwoje ludzi robiło to na krześle? – 

spytał Fred i wybuchnął śmiechem, gdy zebrani zaczęli wydawać okrzyki jak 
widzowie na nieudanym spektaklu.

Barb schwyciła z kanapy poduszkę i rzuciła nią we Freda.
– Ty chyba nigdy nie zapomnisz tej sceny na krześle?
Początkowo Cassaundra nie zrozumiała, o co chodziło Fredowi. W rękopisie Barb 

nie występowało Ŝadne krzesło. Po chwili zrozumiała jednak, Ŝe sprawa krzesła była 
starym dowcipem w tym towarzystwie. Ile trzeba czasu, by w gronie ludzi tak róŜnych 
wyrosła taka zaŜyłość? Musi zapytać potem Chucka, od jak dawna się wszyscy 

spotykają.

– A ty, Chuck? – spytała Amanda.
– W tej scenie detektyw spotyka Ŝonę zamordowanego męŜczyzny. Jest jedną z 

podejrzanych osób – wyjaśnił. Potem czytał przez jakieś pięć minut, a gdy skończył, 
opuścił rękopis na kolana.

– Nie mam przekonania do ogólnego kształtu tej sceny. Myślicie, Ŝe jest w 

porządku?

Cassaundra odczuła, jak jego ciało napina się lekko, i poznała, Ŝe jest 

zaniepokojony. Dziwna nadwraŜliwość u męŜczyzny zazwyczaj tak pewnego siebie. 
Mimowolnie wstrzymała oddech, czekając na reakcję grupy, i miała nadzieję, Ŝe 
przyjaciele Chucka będą wobec niego taktowni.

– O ile dobrze zrozumiałam, między tym detektywem i wdową zaczyna rozwijać 

się romans – powiedziała Amanda.

– Było coś takiego – przyznał Fred. – Jakieś erotyczne napięcie.
– Brawo! – wtrąciła Barb. – Nie przypominam sobie, Ŝebyś przedtem napisał 

jakąkolwiek scenę romantyczną.

– Czy nie niepokoi was, Ŝe ona dopiero co owdowiała, a jest tak wyraźnie... 

zainteresowana? – spytała Darlene.

– Ten jej mąŜ to musiał być palant. W końcu przecieŜ ktoś go zamordował... – 

stwierdziła Barb.

– To, Ŝe jej mąŜ nie był świętym, nie usprawiedliwia jej flirtu, praktycznie zanim 

jeszcze jego ciało ostygło.

– Jego ciało juŜ było zimne, zanim wykitował – parsknęła Barb.
– Zwykła przyzwoitość wymaga pewnego okresu Ŝałoby – stwierdziła Darlene. – 

Ta kobieta nie wywoła sympatii czytelników, jeśli nie będzie zachowywała się jak 
naleŜy po śmierci męŜa.

– Ona nie zrobiła niczego zdroŜnego – rzekła Amanda. – PoniewaŜ wszystko 

opowiedziane jest z punktu widzenia detektywa, poznajemy głównie jego reakcje. 
Chuck, moŜe mógłbyś osłabić tę scenę, zarysować tylko nieco atmosferę i stonować 
postać tej kobiety. MoŜe niech będzie bardziej zatroskana.

– Spróbuję – przytaknął Chuck. – A co ty o tym myślisz? – spytał, zwracając się 

niespodziewanie do Cassaundry.

– Ja... przyszłam tu tylko, by posłuchać... nie znam się.
– Potrzebne jest nam świeŜe spojrzenie – wtrąciła Barb. – Powiedz mu, co o tym 

sądzisz.

– Czy w tym opowiadaniu waŜne jest, Ŝe bohaterka to wdowa po zamordowanym? 

– spytała Cassaundra.

– Mogłaby być jego rozwiedzioną Ŝoną związaną z nim interesami – 

zaproponowała Barb.

– Wówczas kwalifikowałaby się nawet jeszcze bardziej do ścisłej grupy 

podejrzanych – zauwaŜyła Amanda. Chuck nieoczekiwanie pocałował Cassaundrę w 
policzek.

– Jesteś geniuszem!
– Przypomina trochę wdowę z twojego opowiadania – rzekł Fred chichocząc.
Chuck stwierdził, Ŝe jest w centrum zainteresowania, i zaczerwienił się, co jeszcze 

bardziej wzruszyło Cassaundrę. Jeśli dotychczas nie była całkowicie pewna, czy jest 
w niej zakochany, to teraz wszelkie wątpliwości zniknęły, gdy patrzyła na rumieniec 
pełznący po jego karku i malujący mu uszy czerwienią.

– Spokój, dzieciaki – poprosiła Amanda. – A ty, Darlene, co przyniosłaś?
To, co zaprezentowała Darlene, było czystą magią – poezją ubraną w formę prozy. 

Gdy postacie jej powieści oŜyły, wszyscy zamilkli, a kiedy Darlene odłoŜyła rękopis, 

w pokoju panowała kompletna cisza.

– Czy ta scena jest typowa dla twojej powieści? – spytała Cassaundra, starając się 

otrząsnąć z poraŜającego ją zachwytu.

– To, co Darlene pisze, jest zawsze tak dobre – powiedziała Amanda. – Nie wiem, 

jak to się stało, Ŝe do tej pory nie została „odkryta”.

– Wszystko przez sklepikarskie podejście ludzi z Nowego Jorku – stwierdził Fred. 

– Darlene nie moŜe znaleźć wydawcy, bo nie ma swojego agenta, a nie moŜe znaleźć 
agenta, bo do tej pory niczego nie opublikowała. Nikt nie chce ryzykować współpracy 
z taką osobą.

– To zbrodnia – rzekła Cassaundra.
Wszyscy członkowie kółka literackiego uśmiechnęli się dobrodusznie, słysząc taką 

naiwność. Cassaundra odczuła całą ironię tej sytuacji. Gdyby wiedzieli, kim jest 
naprawdę – „tą dziwką Snow”, wnuczką magnata prasowego Nathana Granda, 
którego ojciec załoŜył wydawnictwo Quill odnosiliby się do niej z obawą i 
szacunkiem. A mimo to rzeczywiście była tak naiwna, jak przed chwilą 
zademonstrowała. Jej kontakty z pisarzami ograniczały się do wymiany listów, 
rozmów telefonicznych i kilku bezpośrednich spotkań z autorami, którzy 
współpracowali z wydawnictwem Quill.

Znała historie początkujących pisarzy, ale nigdy nie patrzyła na ten problem z 

punktu widzenia losu pojedynczego człowieka. Wydawcy przed rozmową z pisarzami 
mówili często, Ŝe naleŜy się „uzbroić”. Teraz dla Cassaundry powiedzenie to nabrało 
nowego znaczenia, gdy uświadomiła sobie, z jaką niecierpliwością pisarz oczekuje 
publikacji swej ksiąŜki. Przypomniał jej się stary dowcip opowiadany w redakcjach. 
Jak to wydawca idzie do toalety, a pod drzwi klozetu ktoś wsuwa mu rękopis z 
liścikiem zaczynającym się od słów: „Jeśli nie jest pan zbyt zajęty”. Cassaundra 
wyobraziła sobie desperację autora, która przywiodła go do podobnej bezczelności, i 
dowcip ten nie wydał się jej juŜ taki śmieszny.

– Czy macie jeszcze jakieś uwagi? – spytała Amanda.
– Taką, Ŝe najchętniej wydrapalibyśmy Darlene oczy, gdyŜ Ŝaden człowiek nie ma 

prawa być aŜ tak utalentowany – odparła Barb. – Ale chyba nie o to ci chodziło.

– Podam kawę, zanim ulegniemy naszym pierwotnym instynktom – rzekła 

Amanda, wstając z fotela.

– Lubię ulegać swym pierwotnym instynktom – powiedziała Barb. – Na ogół jest to

zdrowe.

– Nie obawiaj się, Darlene – wtrącił Fred. – Ja i Chuck będziemy cię bronić, jeśli 

ona zaatakuje.

Przy kawie i ciasteczkach Cassaundra dowiedziała się, Ŝe wieczorami Barb pracuje 

jako kelnerka w popularnym klubie, a w ciągu dnia prowadzi zajęcia z aerobiku. Fred 
zatrudniony jest przy obsłudze odrzutowców na prywatnym lotnisku. Darlene była 
pielęgniarką. Wyszła za mąŜ za lekarza i wiele lat pracowała jako wolontariuszka w 
szpitalu. Od pięciu lat jest wdową, a pisarstwem zajmuje się od dwudziestu.

Cała grupa spotyka się od trzech lat. Chuck dołączył do nich w ubiegłym roku i 

dopiero stawia pierwsze kroki.

– Początkowo podchodziliśmy do niego ostroŜnie – wyjaśnił Fred. – Jest 

dziennikarzem, a wszyscy wiedzą, Ŝe dziennikarz nie moŜe zostać prawdziwym 
pisarzem – dodał ironicznie. – Ale zadziwił nas i świetnie daje sobie radę.

– Fred, przestań dogadywać Chuckowi – upomniała go Amanda. – Następnym 

razem nie zechce przyprowadzić Sandy.

– Ciągle usiłuję sobie przypomnieć, dlaczego twoja twarz wydaje mi się znajoma – 

rzekła Barb.

– Mam typową twarz, a takie na ogół wydają się znajome – odparła lekko 

Cassaundra.

ZauwaŜyła wcześniej masywne pianino stojące w salonie i by zmienić temat 

rozmowy, zapytała Amandę o jego dzieje.

– NaleŜało do mojej babki – zaczęła Amanda. – Prezent ślubny od mojego dziadka. 

Wszystkie rzeźbione detale i inkrustacja to ręczna robota. Chciałabyś przyjrzeć się z 
bliska?

Cassaundra podeszła z gospodynią do pianina. Przejechała opuszkami palców po 

wypukłościach rzeźbionego rysunku.

– Jakie mistrzostwo. Prawdziwa kość słoniowa – powiedziała, dotykając 

poŜółkłych klawiszy.

– Wykonano to w czasach, gdy nikt jeszcze nie myślał o słoniach jako o 

wymierającym gatunku – rzekła Amanda. – Moja babka wspaniale grała. Niestety, 
talent nie przeszedł na następne pokolenia. A ty potrafisz grać?

– Ja... juŜ kilka miesięcy nawet nie...
– To pianino stoi nietknięte od dłuŜszego czasu, jedynie odkurza się je i woskuje. 

Proszę cię, zagraj.

Cassaundra wysunęła stołek. Była zdziwiona, Ŝe ma ochotę na grę. Przez te 

wszystkie lata przymusowych ćwiczeń, wysłuchiwania zjadliwych uwag ojca 
wyraŜającego bezgraniczne rozczarowanie, Ŝe jego córka nie wykazuje 
spodziewanego talentu, Cassaundra Ŝywiła do muzyki zarówno miłość, jak i 
nienawiść. Przez parę miesięcy po ostatnim katastrofalnym egzaminie nie zagrała ani 
jednej nutki. Potem, stopniowo, zaczynała odnajdywać w muzyce psychiczne 
odpręŜenie. Grała to, co chciała, i wtedy, kiedy chciała. Jej niechęć mijała, gdy nie 
było juŜ przymusu. Zaczęła doceniać muzykę, w której znajdowała ujście dla swych 
emocji.

Nie zastanawiając się nawet, zaczęła grać „Dla Elizy”. Zatraciła się w pięknej 

melodii i nie zwracała uwagi na to, czy gra bezbłędnie. Pochłonęła ją sama muzyka i 
nie zauwaŜyła nawet, Ŝe pozostali stanęli obok pianina. Gdy przebrzmiały ostatnie, 
spokojne, miękkie dźwięki utworu, wszyscy zaczęli entuzjastycznie klaskać. 
Cassaundra zamarła na chwilę, przypominając sobie ojca stojącego twarzą do 
audytorium i przyjmującego aplauz publiczności – poŜywkę dla jego kruchej 
osobowości. Potem wszyscy naraz zaczęli coś mówić i Cassaundra odzyskała 
poczucie rzeczywistości.

– Grasz z takim uczuciem – zawołała Darlene. – Sam Beethoven byłby 

zadowolony.

– Beethoven był przecieŜ głuchy, prawda? – odrzekła Cassaundra.
– Od śmierci mojej babki nikt nie grał tak świetnie na tym pianinie – powiedziała 

Amanda. – Proszę, zagraj jeszcze coś.

– Nie jestem pewna, czy zdołam sobie cokolwiek przypomnieć – skłamała 

Cassaundra.

– Mam śpiewniczek z nutami. Będziemy śpiewać przy twoim akompaniamencie.
Po kilku minutach wszyscy z werwą wykonywali zabawne ludowe piosenki. 

Darlene miała znośny sopran, Barb i Amanda – alty, Fred zadziwiający tenor, a 
Chuck... no cóŜ, Chuck robił, co mógł, by dotrzymać innym kroku mimo zupełnego 
braku słuchu. Najwyraźniej jego ulubioną piosenką było „Zabierz mnie na mecz”.

Przerobili cały śpiewniczek i wtedy ktoś zauwaŜył, Ŝe jest juŜ północ. Następnego 

dnia wszyscy musieli wstać rano do pracy, przerwano więc spotkanie i zaczęto się 
rozchodzić, przypominając sobie wzajemnie, Ŝe do kolejnego spotkania naleŜy 
solidnie popracować. Amanda nalegała, Ŝeby Cassaundra przyszła jeszcze kiedyś 
zagrać na pianinie, a potem nastąpiły nieuniknione poŜegnalne formułki: „Miło mi 
było cię poznać” i „Dziękujemy za grę”.

– Zrobiłaś na wszystkich duŜe wraŜenie – stwierdził Chuck w drodze do 

samochodu.

– Było tak wesoło – odparła Cassaundra. – Polubiłam twoich znajomych.
– Sprawiłaś, Ŝe gotowi byli jeść z twej utalentowanej rączki – powiedział Chuck. – 

Dlaczego nie powiedziałaś mi, Ŝe potrafisz tak dobrze grać?

– Nigdy nie poruszaliśmy tego tematu – odrzekła Cassaundra.
– Ale w twoim Ŝyciu musiało to mieć duŜe znaczenie. Z pewnością przez wiele lat 

brałaś lekcje muzyki.

– Mój ojciec uwaŜał, Ŝe kaŜda młoda kobieta powinna otrzymać klasyczne 

wychowanie – wyjaśniła pogodnie. Jeśli w najbliŜszym czasie usłyszy o niewielkim 
trzęsieniu ziemi w Nowym Jorku, prawdopodobnie będzie ono spowodowane tym, Ŝe 
mistrz Snow przewrócił się w grobie, gdyŜ jego córka grała utwory z mieszczańskiego 
ś

piewnika.

– Masz widoczny talent.
– Ledwo widoczny.
– Widziałaś reakcję moich przyjaciół.
– Tworzycie wspaniałą grupę – powiedziała Cassaundra. – Zrobiło na mnie 

wraŜenie to, w jaki sposób wzajemnie się wspieracie.

– Jeśli kiedykolwiek ukończę moją ksiąŜkę, to tylko dzięki temu, Ŝe to oni 

prowadzili mnie krok po kroku. A co ty myślisz o scenie, którą przeczytałem? – 
zapytał po chwili wahania.

– Ma w sobie coś – powiedziała Cassaundra.
– To taktowny sposób, by uniknąć wyraŜenia własnej opinii.
– Mówię serio. Ma w sobie coś. Musisz tylko trochę bardziej przemyśleć sytuacje i 

postacie swych bohaterów.

– Szybko przesiąknęłaś tym Ŝargonem – stwierdził. – Zaczynasz mówić jak 

wydawca.

Cassaundra poczuła, jakby ją ktoś dźgnął w kark.
– Pytałeś mnie o zdanie.
– Nie miałem zamiaru na ciebie napadać – powiedział Chuck po chwili milczenia. 

– Chyba chciałem ściąć posłańca za to, Ŝe przynosi złe wieści.

– Nie było Ŝadnych „złych wieści” – odparła.
– ”Ma w sobie coś” w przeciwieństwie do „jest dobra” – zaprotestował Chuck.
– Miałeś problemy z tą sceną. CzyŜ nie dlatego przeczytałeś ją na zebraniu kółka, 

by usłyszeć opinie przyjaciół?

– Popatrz, dogadujemy sobie z powodu mojej uraŜonej ambicji – powiedział 

Chuck z westchnieniem. – Masz oczywiście rację. Jednak gdy coś tworzysz, 
traktujesz to jak własne dziecko, fragment siebie samego. Chcesz więc, by było 
doskonałe i Ŝeby kaŜdy przyjmował to w taki sposób, jak ty sam. Fred natychmiast 
zrozumiał, Ŝe elementy miłosne w mojej ksiąŜce mają swój odpowiednik w moim 
Ŝ

yciu.

Wzruszona Cassaundra nie odpowiedziała nic, uśmiechnęła się jedynie, a potem 

obserwowała Chucka, który ze skupieniem patrzył na drogę. Chciałaby zapomnieć o 
swych wyrzutach sumienia.

ROZDZIAŁ 9

„Drogi Sloanie!
Prawdziwy MęŜczyzna pisze powieść detektywistyczną – bo cóŜ by innego? To 

przecieŜ najbardziej amerykański i męski typ literatury. Kobieta, w której kocha się 
jego bohater, jest bardzo podobna do mnie. Byłam z nim na spotkaniu kółka 
literackiego. Jedna z pisarek pracuje nad piękną powieścią psychologiczną. 
Zastanawiam się, w jaki sposób skłonić ją do współpracy z naszym wydawnictwem, 
Ŝ

eby nie zorientowała się, Ŝe jestem „tą dziwką Snow”. Uściski.

Cassaundra PS. Prawdziwy MęŜczyzna fałszuje. CzyŜ to nie wspaniałe?”

„Kobieta, w której kocha się jego bohater”. Sformułowanie to uporczywie 

pobrzmiewało w mózgu Cassaundry – natrętny refren przypominający jej, jakiego 
bigosu narobiła.

Czajnik zagwizdał i Cassaundra zalała wrzątkiem torebkę herbaty ziołowej o 

nazwie „Drzemka”. Miała nadzieję, Ŝe się dzięki niej odpręŜy. Była trzecia nad 
ranem, a ona nie mogła zasnąć.

JakŜe naiwnie sądziła, Ŝe potrafi sterować swoimi emocjami, tak jak steruje się 

mięśniami, Ŝe dzięki racjonalnej decyzji jest w stanie sprawić, iŜ znajomość z 
Chuckiem będzie jedynie niezobowiązującym flirtem. Tymczasem zakochała się w 
Chucku Grangerze. Wiedziała jednak, Ŝe dla niej – osoby bogatej i zajmującej 
uprzywilejowaną pozycję – Chuck jest kimś nieosiągalnym.

Dźwięczało jej teraz w uszach to, co powiedział o swojej znajomej: „Ona była 

bogata”, jakby oskarŜał samą zasadę, jakby taka osoba nie mogła być coś warta, jakby 
to wyjaśniało wszystkie wady charakteru Elizabeth, jej egoizm i snobizm.

Ona, Cassaundra, nie była snobką, ale była egoistką. Dowód tego egoizmu 

znajdował się na drugim końcu miasta i z pewnością spał snem sprawiedliwego, śniąc 
moŜe o szczęśliwym Ŝyciu z kobietą, w której był zakochany. Jednak kobieta, w 
której był zakochany, nie istniała. Była iluzją, fantazją, a realne jedynie było to, Ŝe 
mogła wciągnąć tego prostolinijnego męŜczyznę w sytuację prowadzącą bezpośrednio 
do katastrofy.

Wspominała, jak delikatnie Chuck pocałował ją na progu domu, a w jego oczach 

błyszczało podniecenie, gdy ujął ją za rękę i wyszeptał słowa poŜegnania, choć miał 
nadzieję, Ŝe zaprosi go do środka. Cassaundra zastanawiała się teraz, czy zdawał sobie 
sprawę, z jakim wysiłkiem powiedziała mu: „dobranoc”, i patrzyła potem, jak 
odchodzi, czując, Ŝe razem z nim odchodzi jakaś cząstka jej samej. Zrozumiała 
jednocześnie, Ŝe znacznie trudniej byłoby im się rozstać, gdyby doświadczyli 
spełnienia.

O trzeciej nad ranem Cassaundra Snow, z dominującym uczuciem samotności, 

płakała jak dziecko, które pobawiło się trochę w piaskownicy i nie chce teraz z niej 
wyjść. Herbata „Drzemka” wystygła.

Cassaundra wróciła do łóŜka. Światło w Ŝaden cudowny sposób nie zmieniło jej 

sytuacji. Postanowienie podjęte po ciemku było nadal aktualne: musi przestać 
widywać się z Chuckiem.

Cassaundra spojrzała na drzwi, gdy tylko Chuck wszedł. Czy dzwonek zadzwonił 

w jakiś szczególny sposób, czy moŜe była to telepatia? A moŜe po prostu Cassaundra, 
wbrew swemu postanowieniu, zerkała na drzwi po kaŜdym dzwonku, mając nadzieję, 
Ŝ

e to Chuck? Tak czy inaczej, w piątkowe popołudnie Chuck wkroczył do cukierni, 

uśmiechając się od ucha do ucha, jakby właśnie trafił szóstkę w toto-lotka.

Podszedł od razu do lady, ujął w dłonie twarz Cassaundry, przyciągnął ją delikatnie 

do siebie i mocno cmoknął w usta.

– Cześć, ślicznotko.
ZwęŜonymi oczami powiódł po sali, spojrzał za kontuar, a potem promiennie 

uśmiechnął się do Cassaundry.

– Jesteś bezpieczna, Złotowłosa. Szefowej tu nie ma.
Cassaundra mimowolnie uśmiechnęła się do niego.
– Jesteś niepoprawny.
I, niech niebiosa mają nas w swej opiece! – nieodparcie uroczy.
– To szczególny dzień – powiedział. – Świąteczny. Zapisany czerwonymi literami 

w kalendarzu. I wokół jest czerwono.

– Czy przypadkiem nie wysączyłeś butelki ginu? – spytała ironicznie.
– Nawet kropelki – odparł i zrobił taki gest, jakby strzepywał popiół z cygara. – 

Nie potrzeba alkoholu, by poprawić nastrój szczęśliwemu męŜczyźnie.

– Zamawiasz coś, czy to tylko towarzyska wizyta? – spytała.
– Chciałbym to, co jest za ladą – odrzekł Chuck i obrzucił Cassaundrę takim 

spojrzeniem, Ŝe aŜ się zaczerwieniła. – Poprzestanę jednak na jogurcie czekoladowym 
w roŜku z wafla, z dodatkiem czekolady i orzechów. Ale to tylko na razie.

– Czy twoja mama wie, Ŝe w taki sposób traktujesz kobiety? – gderała, napełniając 

roŜek jogurtem.

– Zrzędzisz, ale nie popsujesz mi dziś nastroju. O której jesteś wolna?
– O czwartej – odpowiedziała, ale natychmiast przypomniała sobie swoje 

postanowienie. – Tylko Ŝe...

– Nie przyjmuję Ŝadnych usprawiedliwień. Chyba Ŝeby to była powaŜna operacja, 

pogrzeb lub występ w operze.

– O ósmej śpiewam partię w „Madame Butterfly” – odpowiedziała i zaczęła 

realizować zamówienie klienta. Chuck zakładał, Ŝe będzie miała wolny czas i zechce 
wyjść z nim w piątek wieczór, choć wcześniej jej nie uprzedził. Powinna być na niego 
zła. Jednak czuła jedynie Ŝal, Ŝe musi mu odmówić, choćby się najbardziej przymilał i 
kusił.

– Nie jesteś dostatecznie gruba, by śpiewać w operze – powiedział, gdy tylko w 

barze zrobiło się pusto. Odwróciła się plecami do niego i zaczęła płukać ścierkę w 
zlewozmywaku.

– MoŜe wyglądam szczupło, ale mam olbrzymią pojemność płuc.
Zaczęła wycierać ladę zamaszystymi ruchami, a jej biodra – z czego nie zdawała 

sobie sprawy – wykonywały taniec, który sprawiał, Ŝe Chuck miał ochotę przeskoczyć 
przez kontuar lub wspinać się na ściany.

– Dzisiejszy dzień zapisany jest w kalendarzu czerwonymi literami i chciałbym, 

Ŝ

ebyś świętowała razem ze mną. Proszę – dodał, chcąc podkreślić, Ŝe mówi 

powaŜnie.

Cassaundra uniosła ramiona. Bardziej draŜniło ją to, Ŝe tak ulega jego urokowi niŜ 

sam fakt, Ŝe Chuck usiłuje nią tak otwarcie manipulować.

– Dobrze. Idę na to. Powiedz więc, skąd dzisiaj te czerwone litery?

– To niespodzianka. Nie ma nic wspólnego z literami, ale jest czerwona – odparł 

Chuck.

Na twarzy Cassaundry pojawił się wyraz niedowierzania. Chuck nachylił się ponad 

kontuarem i uszczypnął ją w nos.

– To trzeba zobaczyć. Pokaz odbędzie się za... – popatrzył na zegarek – jakieś 

siedemnaście minut.

W rzeczywistości musiał czekać niecały kwadrans, gdyŜ Carol przyszła wcześniej i 

nalegała, by Cassaundra skończyła juŜ pracę.

– Wiesz, Ŝe cię nienawidzę – powiedziała Carol, gdy poszły się przebrać na 

zaplecze.

Cassaundra popatrzyła zdziwiona.
– Z powodu Chucka – wyjaśniła Carol.
– Nie miałam pojęcia, Ŝe wy dwoje...
– Nie – przerwała Carol z chichotem. – Dlatego cię nienawidzę! Nie doszłam z 

nim nawet do pierwszego stopnia.

– Pierwszego stopnia? – wymamrotała Cassaundra.
– Mówiłaś coś?
– Nic. Po prostu... myślałam głośno.
– Nie rozmyślałabym tu, gdyby czekał na mnie taki facet jak Chuck – powiedziała 

Carol. – Zwłaszcza gdyby patrzył na mnie jak wygłodniały człowiek na szwedzki stół.

Mimowolnie Cassaundra uśmiechnęła się. Lubiła, gdy Chuck na nią patrzył.
– Dobrej zabawy! – rzuciła jej Carol.
Cassaundra pomachała na poŜegnanie, gdy Chuck prowadził ją na zewnątrz. 

Przeszli kilkanaście kroków, aŜ Chuck przystanął, objął Cassaundrę za ramiona i 
obrócił w kierunku czerwonego dŜipa zaparkowanego przy krawęŜniku.

– To? NaleŜy do ciebie? – spytała ze zdziwieniem.
– Do mnie i do banku. – Z czułością poklepał samochód po masce. – Właśnie 

widzisz zrealizowane marzenie.

Cassaundra nigdy nie spodziewała się, Ŝe kiedykolwiek tyle usłyszy o dŜipach, ile 

dowiedziała się w ciągu następnych kilku minut. Dowiedziała się równieŜ więcej o 
Chucku Grangerze.

– Podwoiłem wysokość rat za mojego mustanga i wcześniej spłaciłem za niego 

kredyt. Od tego czasu oszczędzałem na pierwszą ratę i czekałem na korzystną okazję. 
I dzisiaj – trach! – zadziałało.

– Ale Ŝeby dŜip?
– Prawda, Ŝe piękny? – ciągnął Chuck nie speszony. – Nie byłem pewien, czy 

czerwień jest najwłaściwsza, ale potem pomyślałem, Ŝe przecieŜ większość kupuje 
sobie czarne, białe lub piaskowe. Dlaczego być kimś przeciętnym?

– Ten kolor określa się chyba jako czerwień straŜacką?
– Czerwień straŜacka? A niech to! To nie jest wstydliwy gruchot. To dŜip – 

powiedział to tak, jak cięŜarowiec podnoszący sztangę. – D–Ŝ–i–p. Napęd na cztery 
koła. Kolor burdelowej latarni.

– Czy tak się rzeczywiście nazywa ten kolor? – spytała Cassaundra zakłopotana.
– Jesteś łatwowierna – powiedział Chuck ze śmiechem. – Oczywiście, Ŝe nie.
Podprowadził Cassaundrę do samochodu i otworzył drzwiczki od strony pasaŜera.
– Wsiadaj. Dzień ucieka. Zawiozę cię do domu, abyś się przebrała w coś 

wygodniejszego, a potem pojedziemy do lasu na piknik.

Ruszyli.
– Prawdziwy z ciebie sztukmistrz. Wyciągasz króliki z kapelusza i jesteś z siebie 

bardzo zadowolony.

– Jestem bardzo zadowolony z ciebie – wymamrotał.

– Słucham?
– Głośno myślałem. Czy kiedykolwiek mówiłem ci, Ŝe jesteś piękna?
– Ostatnio nie.
Stanęli na czerwonych światłach.
– Mówiłem serio, Ŝe zrealizowały się moje marzenia. Zawsze chciałem mieć dŜipa. 

To coś najbardziej zbliŜonego do kabrioletu ze wszystkich samochodów, na jakie 
mogę sobie pozwolić. – Odchylił się w fotelu, wystawił twarz na słońce i wziął 
głęboki oddech. – A wspaniała blondynka na siedzeniu obok kierowcy sprawia, Ŝe 
samochód jest jeszcze cenniejszy – dodał i pocałował Cassaundrę przelotnie w usta.

– Ale dlaczego dŜip?
– Rozumiesz, są... takie naturalne. Oczywiście teraz, gdy panuje na nie moda, 

dokłada się do nich dodatkowe wyposaŜenie dla maminsynków: wentylację, siedzenia 
z tyłu, automatyczną skrzynię biegów. Ale to nie dla mnie.

– Jesteś purystą – stwierdziła ironicznie.
– Jestem purystą. Kolor jest tu jedynym odstępstwem. Popatrz: pięć biegów, dwa 

drąŜki – zmiany biegów i napędu na cztery koła.

– DuŜo jeździsz w terenie?
– Niezbyt, ale jeśli by mi się zachciało, przyjemnie jest mieć świadomość, Ŝe 

mogę. Kto wie? MoŜe wygram na loterii i zakupię tak duŜy teren, Ŝe będę 
potrzebował dŜipa, by przemierzać te dwadzieścia hektarów w północnej części swej 
posiadłości.

– Masz wiele marzeń.
– Człowiek nie moŜe Ŝyć bez marzeń.
– O czym jeszcze marzysz?
– Czy mówimy o najskrytszych fantazjach?
– Tak – odparła.
– Ale, jak myślę, wykluczamy fantazje erotyczne?
– Haremy i orgie są zabronione.
– To kiepsko – powiedział. – O Mistrzostwach Świata.
– O Mistrzostwach Świata?
– Nie mów tego w ten sposób. Nie pytaj. Powiedz to z zachwytem, z 

przekonaniem: Mistrzostwa Świata. Pomyśl. Masz dwie najlepsze druŜyny 
baseballowe i do końca nie wiesz, dzięki jakiemu przypadkowi jedna z nich 
zdobędzie mistrzostwo świata. Przynajmniej jeden raz chciałbym to widzieć – dodał 
miękkim z emocji głosem. – Chciałbym siedzieć na trybunie z hot dogiem w jednej 
ręce i proporczykiem w drugiej i napawałbym się atmosferą.

Cassaundra poruszyła się na siedzeniu. Jego marzenia były tak niewinne, Ŝe aŜ 

chciało jej się płakać. NiewaŜne, co się stanie. Zawsze będzie zawdzięczać Chuckowi, 
Ŝ

e pokazał jej, co się liczy w Ŝyciu, a czego jej brakowało.

– Dlaczego dotychczas nigdy tam nie poszedłeś? – spytała po chwili milczenia.
– Na mistrzostwa? Nigdy nie złoŜyło się tak, bym równocześnie miał czas, 

pieniądze i moŜliwości. Bilety są dość drogie i trudno je dostać. Dodatkowo trzeba 
zorganizować podróŜ, hotel, jedzenie i urlop. Nigdy nie zdołałem tego razem zgrać.

Dojechali do domu. Chuck pocałował szybko Cassaundrę, a potem poganiał ją, gdy 

się ubierała. Po półminutowym prysznicu nałoŜyła świeŜą bieliznę, rozpyliła mgiełkę 
swych ulubionych perfum, włoŜyła szorty i koszulkę z napisem „Zwalczaj 
analfabetyzm”.

– Cztery i pół minuty – stwierdził ze zdziwieniem Chuck, patrząc na zegarek. – To 

rekord. Zwłaszcza Ŝe wynik jest tak wspaniały.

– Ale z ciebie komplemenciarz. – Cassaundra usiłowała zamaskować radość, jaką 

sprawiła jej ta uwaga.

– Nie Ŝyczę sobie, by obraŜano mnie dyskredytującymi określeniami, gdy na 

podwórku czeka dŜip w kolorze burdelowej latami, a do zmierzchu pozostała jeszcze 
godzina.

– Dokąd pojedziemy?
– Tam, gdzie poprowadzi nas kaprys.
Kaprys zaprowadził ich na pchli targ. Chodzili między straganami i oglądali 

wszystko, poczynając od starych płyt, a kończąc na dziwnych figurkach z porcelany. 
Wreszcie dotarli do stoiska z kartami baseballowymi.

Chuck przerzucał powleczone plastikiem karty, charakteryzując je. Raczył 

Cassaundrę szczegółami na temat graczy i druŜyn. Zupełnie jej to nie obchodziło, ale 
z przyjemnością patrzyła, jak Chuck z iskierką entuzjazmu w oczach rozprawia o 
swoim hobby.

Sprzedawca, który natychmiast rozpoznał w Chucku bratnią duszę, wyniósł z 

zaplecza album i męŜczyźni zaczęli go razem przeglądać.

– Ma pan kartę DiMaggia – stwierdził Chuck, wyraźnie pod wraŜeniem. – Zobacz 

Sandy, on ma DiMaggia. To jedyny gracz Jankesów, którego nie mam.

– Czy pan to sprzedaje? – spytał męŜczyznę.
Właściciel straganu, barczysty weteran z Wietnamu, z niesforną rudą czupryną i 

zmierzwioną brodą, odrzucił głowę do tyłu, śmiejąc się głośno.

– Jasne! Sprzedam panu DiMaggia, jak rak świśnie.
Wymieniali nazwiska, daty, wyniki i Cassaundra szybko poczuła się zbyteczna. 

Powiedziała Chuckowi, Ŝe chce trochę pobuszować po targowisku, ale on ledwo 
słuchał. Jeszcze przez kilka minut zajmował się kartami baseballowymi, gdy nagle 
poczuł jakąś pustkę. Brakowało mu Sandy. Przestał zwracać uwagę na to, co mówi 
sprzedawca, i zaczął jej szukać wzrokiem. Odkrył ją na końcu alejki.

Stała przy pudełku z kociętami, obok dzieci właściciela pobliskiego straganu. 

Cassaundra trzymała na ręce kociaka w rudo-białe plamy.

– Popatrz – uśmiechnęła się do Chucka. – Są przemiłe, prawda? Ich mamusia brała 

udział w wystawach.

– Doprawdy? A co z ojcem? – spytał Chuck.
– CóŜ, to trochę inna historia – odrzekła rozbawiona.
– Tata mówi, Ŝe ten przeklęty kocur powinien nazywać się Ojcem Narodu – 

wyjaśnił chłopiec, rozczochrany, bosy siedmiolatek.

Chuck zacisnął usta, by nie wybuchnąć śmiechem.
– Mówiłam ci, Ŝe to zupełnie inna historia – powiedziała Cassaundra ledwie 

dosłyszalnie.

– Są za pół ceny – odezwała się siostrzyczka chłopca, podobnie jak on 

rozczochrana i bosa.

– Wydaje mi się, Ŝe to wyjątkowa okazja. – Cassaundra czule głaskała kotka po 

głowie.

– Nie mówisz chyba serio – powiedział Chuck. Cassaundra przycisnęła kotka do 

piersi, jakby bała się, Ŝe Chuck będzie próbował go siłą odebrać.

– Nigdy nie miałam Ŝadnego zwierzaka.
– Nigdy?
Chuck nie potrafił sobie wyobrazić czegoś podobnego. W jego domu zawsze były 

koty, psy, króliki, róŜne myszy i chomiki, które przeprowadzały się razem z całą 
rodziną.

– Och, te dziewczęta z miasta! – Ŝartował Chuck. – NajwyŜszy czas, Ŝebyś 

wreszcie zaczęła coś hodować. Pogłaskał kota. – Jest bardzo miły, prawda?

– Więcej niŜ miły: bezcenny – odparła. – Nie mam jednak pojęcia, co mu potrzeba 

i czym mam go Ŝywić.

– To proste. – Chuck uścisnął Cassaundrę delikatnie. – Miałem kiedyś do 

czynienia z kilkoma kotami.

– W zbyt wielu sprawach polegam na tobie.
– Na mnie moŜna polegać – odparł, dotykając jej policzka.
Bardzo łatwo jest zdać się całkowicie na ciebie, pomyślała Cassaundra. Z łatwością 

mogłaby zawierzyć mu przez resztę Ŝycia.

– Czy moŜna na tobie polegać na tyle, Ŝebyś potrzymał kotkę, gdy ja będę płacić? – 

Wręczyła chłopcu pięć dolarów. – Jest zbyt ładna, by płacić za nią pół ceny – 
powiedziała.

Chłopiec podziękował jej i uśmiechnął się szeroko.
– Nie umiesz się targować – ironizował pod nosem Chuck, gdy Cassaundra 

odbierała mu kotkę.

Zwierzątko miauczało, protestując przeciw tej wędrówce z rąk do rąk, a potem 

przytuliło się do piersi Cassaundry, która głaskała je po głowie.

– Och, Chuck, jaka ona sympatyczna. Chyba mnie lubi.
– Ja teŜ cię lubię – powiedział Chuck, obejmując Cassaundrę za ramiona. – Mogę 

się do ciebie przytulać, kiedy mi tylko pozwolisz – wyszeptał jej do ucha.

– Nie masz takiego jak ona futerka – odrzekła pogodnie.
Podeszli znowu do stoiska z kartami baseballowymi, gdzie Chuck wybrał dwie 

karty.

– Na pewno nie sprzeda mi pan tego DiMaggia? – spytał.
Sprzedawca zaśmiał się.
– Razem pięć pięćdziesiąt za te dwie karty, a DiMaggia pan dostanie, kiedy 

zostawię go panu w swoim testamencie.

– Nie wiem, jak mam ją nazwać – powiedziała Cassaundra, gdy z powrotem 

wsiedli do dŜipa.

– Zawsze moŜesz nazwać ją Futrzak.
– Trafne! Ale to imię nie wyróŜniałoby jej szczególnie spośród innych kotów. To 

słodkie maleństwo potrzebuje jakiejś szczególnej nazwy. – Cassaundra zamyśliła się 
przez chwilę. – MoŜe dać jej jakieś baseballowe imię?

– Dlaczego baseballowe?
Bo będzie mi zawsze przypominało o tobie, mój ty Prawdziwy MęŜczyzno, 

pomyślała, a głośno odparła:

– Bo Szarlotka byłoby niemądrym imieniem dla kota. MoŜe nazwalibyśmy ją na 

cześć jakiegoś znanego gracza. Wymień kilku.

– Zobaczmy: Dizzy Dean, Mickey Mantle, Joe DiMaggio, Roger Maris, Lou 

Gehrig, Pete Rose.

– Rose? MoŜe nazwać ją Rosie?
– MoŜna teŜ Babe, na cześć Babe Ruth. Był pierwowzorem ich wszystkich.
– Babe. To jest to. Pasuje jak ulał. – Cassaundra podniosła kota ku swej twarzy i 

dotknęła go nosem. – Cześć, Babe. – Opuściła zwierzątko na kolana i zaczęła gładzić 
je po grzbiecie. – Miałeś rację, dziś jest świąteczny dzień.

Kotka zwinęła się w kłębek, układając się do snu. Cassaundra przymknęła oczy, 

odchyliła głowę i wystawiła twarz na pęd powietrza.

– W tym miesiącu salon samochodowy prowadził promocyjną sprzedaŜ dŜipów – 

powiedział Chuck. – KaŜdy kupujący coś wygrywał. Ja wygrałem sprzęt 
kempingowy: namiot, śpiwór i lampę. Chciałbym spróbować, jak rozkłada się ten 
namiot. MoŜemy kupić kanapki i pojechać do parku narodowego, jeśli nie masz nic 
przeciwko temu.

– Nie mam nic przeciwko temu – odparła, nie otwierając nawet oczu. – Nigdy nie 

rozstawiałam namiotu. To musi być interesujące.

– Pierwszy raz jest zawsze interesująco – stwierdził Chuci. – KaŜdy namiot 

rozstawia się inaczej, więc cała zabawa przypomina budowę rakiety na podstawie 
planów. – Mówisz, jakbyś był ekspertem.

– Często wyjeŜdŜaliśmy na kempingi, jeśli tylko ojciec nie miał słuŜby. A ponadto 

naleŜałem do skautów. Wielu chłopców z rodzin wojskowych było skautami. To 
pozwalało na szybkie budowanie więzi koleŜeńskich w nowej miejscowości, gdy 
rodzina musiała się przenosić.

Dojechali do parku i wynajęli miejsce na biwak. W czasie pikniku towarzyszył im 

wspaniały widok zachodzącego słońca. Gdy zjedli kolację, Chuck nasadził klosz na 
lampę i napełnił ją paliwem. Wokół nich stały juŜ liczne namioty. Ludzie, młodzi i 
starzy, smaŜyli mięso na rusztach albo gotowali coś na kuchenkach. W pobliŜu dwaj 
mali chłopcy stali nad Ŝarzącymi się węglami, trzymając coś na długich kijach.

– Co oni robią? – spytała Cassaundra. Chuck spojrzał na nią, jakby straciła rozum.
– PrzysmaŜają cukierki ślazowe. Topią je, by były miękkie i ciągnące.
– Aha. Mogłam się tego domyślić.
– Nigdy nie jadłaś smaŜonych cukierków ślazowych?
– Ja... moja rodzina nigdy nie wyjeŜdŜała na biwaki.
– O ile nie mylę się, na ich stole leŜy pudełko grahamowych krakersów. Mógłbym 

się załoŜyć, Ŝe jest tam teŜ paczka batoników Hersheya.

– Batoników Hersheya?
– Popatrz. – Jeden z chłopców przypiekał cukierki ślazowe, a drugi podszedł do 

stołu i zaczął grzebać w pudełku. – Robią „dokładki”. Kładziesz batonik Hersheya na 
krakersa, na to gorący cukierek ślazowy, a na to jeszcze jeden krakers. Otrzymujesz 
ciągnący się, najpyszniejszy deser na kuli ziemskiej. Oczywiście drugi w kolejności 
po szarlotce mojej babci. Dlatego nazywają się one „dokładkami”, bo kaŜdy, kto zje 
choć jeden, chce dokładkę.

– Zmyśliłeś to – rzekła oskarŜycielsko.
Chuck nachylił się ku niej i pocałował ją w policzek.
– Czasami zastanawiam się, czy nie przybyłaś przypadkiem z jakiejś odległej 

galaktyki. Wkrótce, Złotowłosa, zrobimy sobie dokładki.

Chuck poklepał kotkę i dalej majstrował przy lampie.
– Mają na pewno tyle kalorii, co krem czekoladowy z bitą śmietaną, polewą i 

wiórkami czekoladowymi – wyraziła przypuszczenie Cassaundra.

– To prawdopodobne – zgodził się Chuck.
Przytknął zapałkę do lampy, w której rozbłysnął płomień, dając jasne światło. 

Chuck przykręcił trochę lampę i postawił ją na środku stołu. Potem z lampą w ręce 
przeszukał teren wokół, usuwając patyki i kamienie. Następnie z dŜipa wyjął namiot 
owinięty w folię. Usiadł na ławce obok Cassaundry i zaczął czytać instrukcję.

– To dosyć proste – stwierdził pewnym siebie głosem. Potem równie pewnie 

rozpostarł namiot na oczyszczonym terenie i rozłoŜył rozmaite drąŜki w równoległych 
liniach.

– To etap pierwszy i drugi – powiedział. – Teraz czytaj mi na głos instrukcję krok 

po kroku. W mig go rozstawimy.

Po godzinie dotarli do punktu czwartego. Chuck zaznajomił się szczegółowo z 

takimi częściami namiotu, jak: pętle A, A–B, A–C, B–C, C–D oraz pręty 1–A,1 A–B, 
2 A–B, 1 B–C, 2 C–D. Słownik Cassaundry wzbogacił się o kilka słów, które w 
normalnych okolicznościach przyswaja się po wielu latach przebywania w pobliŜu 
koszar.

– Czy zdobyłeś sprawność za twórcze przeklinanie? – spytała Ŝartobliwie, gdy 

usłyszała szczególnie soczyste wyraŜenie.

– Słuchaj, Złotowłosa – odrzekł, biorąc się pod boki – moŜesz albo powiększać 

problem, albo go zmniejszać. MoŜe byś zamknęła tego kota w pudle i pomogła mi.

Cassaundra zdjęła śpiącą kotkę z kolan i ostroŜnie włoŜyła ją do pudełka po 

sałacie, które, zgodnie z radą Chucka, na wszelki wypadek wzięli ze sklepu.

Zaczęli pracować razem w przeciwnych końcach namiotu i teraz postęp był 

znacznie szybszy. Wszystko szło znakomicie, gdy ustawiali szkielet boków i dachu. 
W pewnym momencie bach... –pręty złoŜyły się i płótno namiotu opadło.

– Chuck?
– Sandy?
Chuck dotykał jej pleców, po omacku usiłując odzyskać orientację. Od tyłu objął ją 

ręką w talii i przycisnął do siebie. Płótno namiotu otaczało ich z kaŜdej strony, 
odcinając dopływ światła i powietrza. Cassaundra westchnęła w szczególny sposób i 
Chuck przestraszył się, czy to nie atak astmy, ale po chwili odezwała się:

– Mam nadzieję, Ŝe nie zamierzasz opisać tego w liście do „Playboya”. To by się 

nie przyjęło.

Dał jej porządnego klapsa w pośladek, mimo Ŝe namiot swym cięŜarem krępował 

wszelkie ruchy. Sapnęła ze zdumienia, gdy udało mu się tak zmienić pozycję, Ŝe 
znalazł się ustami przy jej ustach.

– Mówiłam ci dzisiaj, Ŝe nie masz futra, by...
MoŜe miała zamiar jeszcze mu dokuczać, ale nie pozwolił na to zaborczy, 

podniecający pocałunek, po którym oboje znieruchomieli. W końcu Chuck rozpostarł 
ramiona i uniósł dach namiotu.

– Teraz trwa wojna, Złotowłosa. Dwie istoty ludzkie w starciu ze złośliwą materią. 

Podnieś maszt ze swojej strony. Postawimy tego drania.

Cassaundra szukała po omacku zakończenia swego masztu, Chuck znalazł juŜ 

swoje i popychał je do góry. Potem udało się to równieŜ Cassaundrze. Do namiotu 
przez okienko wpadło światło lampy i Cassaundra widziała teraz twarz i ramiona 
Chucka. Ręką trzymał maszt, kciukiem naciskał trzpień, który zwalniał teleskopowo 
włoŜone drąŜki.

– Będziemy posuwać się centymetr po centymetrze. Jesteś gotowa?
Z pewnością cyrkowcy nie doświadczają większego dreszczyku emocji, gdy ich 

namiot staje w całej okazałości. Chuck krytycznie rozejrzał się, a potem z aprobatą 
kiwnął głową.

– No, co o tym myślisz? – spytał.
– Po raz pierwszy jestem we wnętrzu namiotu – odrzekła, niepewna, jakiej reakcji 

Chuck oczekuje.

– śartujesz?
– Pamiętaj, Ŝe wychowałam się w mieście. – Albo na odległej planecie – 

ironizował.

– Ty jesteś ekspertem od namiotów. Co o nim myślisz?
– Ujdzie – powiedział, ale z tonu jego głosu przebijało zadowolenie. – Zawsze 

chciałem mieć namiot. Ten nie jest zły jak na darmochę.

– I co teraz?
– Zwiniemy go.
– Och – powiedziała Cassaundra.
Przepełniało ją, nieokreślone początkowo, ale potem coraz silniejsze uczucie 

rozczarowania. ZłoŜą namiot i Chuck zawiezie ją do domu. Ona ma swoją Babe, a 
Chuck ma swojego dŜipa. Ale nie będą mieli siebie nawzajem. Dzisiejszy dzień był 
podarunkiem, odroczeniem nieuniknionego końca. Odtąd Cassaundra będzie w nocy 
wspominać, jak pod cięŜkim płótnem namiotu jej ciało wtulało się w ciało Chucka, 
jak całym sobą wyraził niemą pochwałę dla jej ciała.

Składanie namiotu trwało znacznie krócej niŜ rozkładanie. Rurki szkieletu 

wyjmowały się gładko, wydając dźwięki zapowiadające koniec przygody. Bardzo 
szybko Chuck załadował namiot do dŜipa, potem oparł się o samochód, ręce oparł na 
biodrach i niemal minutę patrzył na Cassaundrę. Wreszcie powiedział:

– Lepiej pośpieszmy się, jeśli mamy zdąŜyć do jakiegoś taniego sklepu po 

wyposaŜenie dla Babe.

Cassaundra skinęła głową, ale nie ruszyła się, gdy Chuck podszedł do stołu i 

usiadł. Przykręcił lampę. Światło gasło powoli, jakby lampa z niechęcią – podobnie 
jak Cassaundra i Chuck – Ŝegnała ten dzień. Wreszcie po kilku daremnych błyskach 
ś

wiatło ostatecznie zgasło.

Z ćwierkaniem świerszczy i skrzeczeniem Ŝab przeplatały się odgłosy ludzkiej 

działalności: urywki rozmów, wybuchy śmiechu, odległe dźwięki z radia. W 
pobliskim namiocie marudziło zmęczone dziecko. Od czasu do czasu od strony 
stolika, przy którym siedziała czwórka starszych męŜczyzn, dobiegał stuk składanych 
kamieni domina.

Cassaundra zazdrościła tym wszystkim turystom, którzy grali, rozmawiali i 

przygotowywali się do snu, by rankiem wstać na ryby, wyruszyć na beztroską 
wędrówkę lub na przejaŜdŜkę rowerem.

– Powiedz mi, o czym myślisz.
– O tym, jak tu spokojnie.
– Istotnie – rzekł. – KsięŜyc wygląda tak, jakby wzięto go z filmu o wilkołakach. 

Kto wie – westchnął zabierając lampę – moŜe pełnia księŜyca sprawi, Ŝe pokryję się 
futrem.

W świetle księŜyca nie widać było kolorów, ale oczy Cassaundry świeciły z 

wraŜenia, a jej skóra opalizowała. Chuck wiedział, Ŝe jeśli teraz ją pocałuje, tak jak 
tego pragnął, to nie będzie miał siły, by pozwolić jej odejść. Spojrzał więc tylko na 
zegarek i powiedział:

– Weź kota i ruszajmy lepiej w drogę.
Po chwili siedzieli w dŜipie. Cassaundra spojrzała na stolik, przy którym jedli 

kolację, i na puste miejsce po namiocie, które wyglądało teraz jak dziura po 
wyrwanym zębie. śal nacierał na nią jakby ze wszystkich stron, gdy Chuck zapalał 
dŜipa, a właściwie usiłował zapalić. Przekręcił kluczyk w stacyjce, ale nie było 
Ŝ

adnego efektu. Po kilku daremnych próbach uderzył pięścią w kierownicę.

– Do diabła!
– Co się stało? – spytała Cassaundra.
– A Ŝebym to ja wiedział! Nowiutki silnik!
– Co zrobimy?
– To na pewno coś nieskomplikowanego. Sprawdzę najprostsze rzeczy.
Chuck zapalił lampę i podniósł maskę samochodu. Cassaundrę przeszedł dreszcz 

nadziei. Jeśli nie uda się zapalić silnika, prawdopodobnie będą musieli poczekać do 
rana na przybycie pomocy drogowej.

Westchnęła. Jeśli los i przypadek tak zrządzą, niech tak będzie. Miała dość walki z 

najprostszymi ludzkimi odruchami, dość sprzeciwiania się temu, czego instynktownie 
domagało się jej ciało, dość opierania się Chuckowi. JakŜe namacalnie pamiętała 
przytulone, roznamiętnione ciało Chucka.

Zawiesił lampę na zderzaku i wrócił za kierownicę. Przekręcił kluczyk, silnik 

zaskoczył i zaterkotał zdrowo. Chuck z uśmiechem popatrzył na Cassaundrę.

– Obluzowany był przewód od akumulatora. Nie kontaktowało.
– Cieszę się, Ŝe to nic powaŜnego.
– Ja równieŜ.
Zostawił silnik na chodzie, zgasił lampę i zamknął maskę samochodu. Gdy wrócił 

za kierownicę, wyczuł zmianę nastroju Cassaundry.

– Coś się stało?
– Skłamałam – wyszeptała i spojrzała mu w twarz. – Byłam zadowolona, gdy 

samochód nie zapalił. Myślałam... miałam nadzieję...

To wyznanie sparaliŜowało Chucka. Zapanowała między nimi pełna napięcia cisza.
– Nigdy nie spałam poza domem – odezwała się wreszcie Cassaundra. – Poza 

grubymi, solidnymi ścianami. Miałam nadzieję, Ŝe się gdzieś zgubimy i znowu 
będziemy musieli rozbić namiot, i...

Chuck tak bardzo jej pragnął, Ŝe nie śmiał wierzyć w to, co słyszał, a co tak bardzo 

chciał usłyszeć.

– Mimo to moŜemy tu zostać – rzekł. Odpowiedziała mu cisza. Ten brak 

odpowiedzi potraktował jako zachętę. – Mamy tylko jeden śpiwór – dodał.

– Wiem – odparła. Patrzyła mu prosto w oczy i nawet nie mrugnęła.
Objął ją błyskawicznie, ustami zgniótł jej usta, dając upust długo 

powstrzymywanemu poŜądaniu. Odsunął się tylko na chwilę, by powiedzieć, co czuje.

– Czy wiesz, jak bardzo chcę się z tobą kochać? Jaka to była tortura czekać na 

ciebie...

– Dla mnie teŜ nie było to łatwe – odparła. – To pragnienie, to uczucie, gdy mnie 

dotykałeś.

– Poprzednio nie byłaś tego taka pewna.
– Zawsze byłam pewna, Ŝe chcę być z tobą.
– Teraz teŜ jesteś tego pewna?
– Korzystam z twojej rady. Wsłuchuję się w swe uczucia, a nie w myśli. Czuję... 

nie mogę ci powiedzieć, co czuję. To moŜna tylko pokazać.

Westchnął z wyraźną ulgą.
– Jak przyjemnie będzie rozkładać namiot, mając świadomość... Och – jęknął i 

przez zaciśnięte zęby wyrzucił z siebie szokujące przekleństwo. – Prezerwatywy... te, 
które kupiłem w dniu, gdy cię poznałem... są w schowku w moim mustangu. Ty chyba 
nie... – zapytał po chwili.

ROZDZIAŁ 10

Cassaundra potrząsnęła smutno głową.
– Nie – odrzekła.
– Co ja tu stoję i jęczę – powiedział Chuck z nagłym oŜywieniem. – Niedaleko jest 

sklep spoŜywczy. Jeśli się pośpieszymy, rozbijemy znowu namiot.

Pośpieszyli się. Mieli juŜ pewną wprawę i tym razem ustawienie namiotu trwało 

cztery razy krócej niŜ przedtem. Chuck skulił się, by rozpostrzeć dach, który w 
najwyŜszym punkcie miał niecałe półtora metra, potem poczołgał się w drugi koniec 
namiotu, gdzie Cassaundra zamocowywała maszt. Uklęknął przy niej i pocałował ją 
delikatnie.

– Zostaniesz tutaj czy pojedziesz ze mną?
– Chyba pójdę do łazienki i odświeŜę się trochę – odparła. – Zaczekam na ciebie w 

namiocie.

Zanim wyruszył, pocałował ją przelotnie.
Cassaundra poszła powoli do łazienki. Kiedy myła ręce i twarz, czuła się, jakby 

dokonywała jakiegoś rytuału świętej ablucji przed miłosną ceremonią.

Nie zastanawiała się nad tym, co moŜe nastąpić jutro. Tak wielki spokój wypełniał 

całe jej serce i umysł, Ŝe na nic innego nie było w nich miejsca. Ból i poczucie winy 
przyjdą później. Pozostaną jej przynajmniej pocieszające, miłe wspomnienia. śałować 
będzie tego, co straciła i co nie mogło być kontynuowane, a nie tego, Ŝe niektóre 
rzeczy nigdy się nie wydarzyły. Jeśli odczuje wyrzuty sumienia, to dlatego, Ŝe zraniła 
Chucka, a nie dlatego, Ŝe go kochała.

Gdy weszła do namiotu, usłyszała dochodzące z pudełka miauczenie Babe. 

Pogłaskała kotkę uspokajająco i pozwoliła jej buszować po namiocie. Potem wyjęła 
ś

piwór i rozpostarła go na środku, rozsuwając gruby zamek błyskawiczny. Wątpiła, 

czy w podręczniku dobrych manier znalazłaby odpowiednie wskazówki, jak naleŜy 
przygotować się do ceremonii wtajemniczenia w niewielkim namiocie. Wreszcie 
zdjęła bluzkę i szorty, wślizgnęła się do śpiwora i zasunęła go. Poczuła się jak mumia. 
Rozsunęła śpiwór i zawinęła jego brzeg prawie aŜ po talię.

Wreszcie na zewnątrz rozległ się odgłos samochodu i przez osłonięte okienko 

namiotu zaświeciły reflektory. Cassaundra poczuła nagle, jak wszystkie jej nerwy 
napinają się. Światła zgasły, silnik umilkł. Odgłos zatrzaśniętych drzwi. Kroki na 
piasku. Szelest papieru. Dźwięk jej imienia wypowiedzianego miękko tuŜ przy 
namiocie. Rozsuwanie grubego zamka błyskawicznego, gdy wyszeptała zaproszenie. 
Te wszystkie odgłosy przybywającego kochanka będzie przechowywała w pamięci, 
gdy pozostaną jej juŜ tylko wspomnienia.

Wszedł przykulony, postawił torbę z zakupami, zasunął poły namiotu. Babe, 

zaciekawiona szelestem papieru, ruszyła na zwiady.

– Czujesz zapach chrupek, co? – przemówił Chuck do kota. – Przyniosłem ci coś 

smakowitego. – WyłoŜył trochę jedzenia do pudła po sałacie i wsadził tam kotkę.

– Czy masz teŜ coś dla mnie? – spytała Cassaundra zalotnie.
– Zobaczmy. – Chuck zajrzał do torby. – Czy to zadowoli moją panią? – Gestem 

magika wyciągającego królika z kapelusza Chuck wyjął czerwoną róŜę i wręczył ją 
Cassaundrze. – Aby wynagrodzić ci te mało romantyczne warunki.

Cassaundra podniosła kwiat do nosa.
– Niestety, nie sprzedawali świeŜych kwiatów. Uśmiechnął się łobuzersko. – Ale w 

tym kwiatku jest odrobina romantyzmu. Gdy go rozwinąć, zmienia się w parę 
majteczek.

Cassaundra zaśmiała się, choć w oczach stanęły jej łzy.
– Nie jesteś obraŜona? – spytał.
Wstała i zarzuciła mu ręce na szyję.
– Nikt mi nigdy nie ofiarował równie romantycznego prezentu. Jedynie ty zdolny 

jesteś do... nie wiem, czy nazwać to odwagą, brawurą czy bezczelnością.

Trzymała tuŜ przy twarzy płatki z tkaniny.
– Chuck! – zaśmiała się głośno. – To ma kolor taki jak twój dŜip. Nigdy ich nie 

rozwinę. Kupię specjalny wazon i postawię je w swojej sypialni jako pamiątkę po 
tobie.

– Ja nie mam zamiaru nigdzie odchodzić – powiedział Chuck, zanurzając twarz we 

włosach Cassaundry i mrucząc z uznaniem. – Pachniesz ładniej niŜ róŜa.

– Cieszę się, Ŝe zabrałam ze sobą perfumy.
– To, co mnie do ciebie przyciąga, nie pochodzi z Ŝadnej buteleczki. To jest część 

ciebie samej. Gdy cię dotykam, mam wraŜenie, jakbym po raz pierwszy dotykał 
kobiety. Sprawiasz, Ŝe czuję coś... coś całkiem nowego.

– Gdy mnie dotykasz, czuję, Ŝe... odŜywam... po raz pierwszy od dłuŜszego czasu. 

Proszę cię, dotykaj mnie. Chcę znowu Ŝyć, czuć się jak prawdziwa kobieta, a nie jak...

Przywarła do jego ust, potem opadła na śpiwór, pociągając go za sobą. Trzymała w 

dłoniach jego głowę, zanurzając mu palce we włosach. Zachłannie wtargnęła 
językiem w jego usta. Przywarła do niego całym ciałem. Chuck błądził ręką po jej 
smukłych udach, sunąc po aksamitnej skórze. Zaprotestowała, gdy odsunął się trochę i 
opierając na łokciu spojrzał jej w oczy.

– Chyba muszę skończyć rozpakowywanie torby z zakupami – wyszeptał bez tchu.
Cassaundra w odpowiedzi wyciągnęła mu ze spodni koszulkę, podciągnęła ją aŜ 

pod pachy i zaczęła gładzić jego umięśniony tors.

Chuck ponownie przywarł do jej ust, przeciągle, zachłannie, zaborczo. Na chwilę 

oderwał się od niej, dysząc cięŜko, i pochylił swą twarz tuŜ nad jej twarzą.

Obserwował ją uwaŜnie, zmieszany własnym podnieceniem. Cassaundra bardzo 

pragnęła być z nim, wchłaniać jego siłę i ciepło, stać się częścią jego ciała w takim 
stopniu, jak tylko pozwala na to natura.

– Muszę pomyśleć o interesach, bo wkrótce nie będę mógł wziąć za nic 

odpowiedzialności.

– Do diabła z odpowiedzialnością – wymruczała Cassaundra, ale Chuck odebrał tę 

uwagę jako ironiczną. Była ironiczna – w innym sensie.

Odwrócił się, ściągnął przez głowę koszulkę i cisnął ją pod ścianę namiotu. Potem 

westchnął i zaczął grzebać w torbie z zakupami.

Zwrócony był plecami do Cassaundry. Patrzyła na poruszające się mięśnie, 

zachwycona igrającymi na skórze plamami księŜycowego światła. Przez ułamek 
sekundy wyobraziła sobie, jakby to było, gdyby nosiła w sobie dziecko.

Ich dziecko. Dziecko Chucka. Ta myśl obudziła w niej pragnienia, których 

wcześniej nie znała.

Szelest celofanu przywołał ją z krainy fantazji w świat realny. Chuck ściągnął 

szorty i cisnął tam, gdzie przedtem rzucił koszulę. Usiadł na brzegu śpiwora, milcząc, 
ciągle odwrócony. Cassaundra, zafascynowana wspaniałym kształtem jego nagich 
pleców, wyczuła wahanie w zachowaniu Chucka, a jego milczenie wydało się jej 
złowieszcze.

– Czy masz jakieś ukryte myśli? – spytała zaniepokojona. – Zaskoczyłam cię – 

dodała po chwili, jakby bojąc się jego odpowiedzi – Jeśli nie jesteś pewien...

Powoli zwrócił ku niej twarz. Jego oczy, rozświetlone promieniami księŜyca, 

płonęły silnym wzruszeniem.

– Nigdy w Ŝyciu niczego tak nie byłem pewien, jak tego, Ŝe cię teraz pragnę.
– Skąd więc to wahanie?
Odwrócił głowę i oparł czoło na ramionach skrzyŜowanych na podkulonych 

kolanach.

– Chciałbym... – zaczął i westchnął głęboko –...chyba chciałbym wiedzieć coś o 

osobie, z którą mam się kochać.

Ponownie zapadła pełna napięcia cisza. Cassaundra mocno zacisnęła powieki. 

Chuck nie znał prawdy, nie znał faktów, a mimo to bezbłędnym instynktem wyczuwał 
pewną dwuznaczność w jej zachowaniu.

Cisza panująca w namiocie była niemal dotykalna.
– PomóŜ mi, Sandy – odezwał się wreszcie Chuck. – Nie wiem nic o osobie, z 

którą mam się kochać. Co sądzą o męŜczyznach urocze, wychowane w mieście 
dziewczyny, które potrafią grać Beethovena?

Cassaundra usiadła i przesunęła palcami po plecach Chucka.
– Nie jestem z nikim związana ani prawnie, ani moralnie. MoŜe to cię uspokoi. – 

Mówiła szeptem i gdyby nie panująca cisza, Chuck nie dosłyszałby jej głosu. – Kiedyś 
miałam kochanka, ale to był błąd.

Pochyliła się, wsunęła mu ręce pod ramiona i objęła go. Piersi osłonięte jedwabną 

koszulką przycisnęła do jego pleców. Policzek tuliła do jego ramion. Pocałowała go w 
kark, poniŜej ucha.

– Nic nie istnieje prócz wnętrza tego namiotu. Nawet czas. Tylko my dwoje i ta 

chwila.

Wypuściła go z objęć, ujęła dłońmi koszulkę, ściągnęła jednym ruchem. Znowu 

objęła Chucka, przywierając piersiami do jego gładkich umięśnionych pleców.

– Sprawmy, by ta chwila była dla nas niezapomniana.
Obrócił się w jej ramionach. Siedzieli teraz przodem do siebie. Cassaundra czuła, 

jak jej miękkie piersi rozpłaszczają się na twardym torsie męŜczyzny i westchnęła z 
zachwytu, ale Chuck natychmiast przykrył jej usta zachłannym pocałunkiem. Ręce 
Cassaundry błądziły po jego spręŜystym ciele, po wypukłych muskułach. MęŜczyzna, 
którego dotykała – ciepły i twardy – był dla niej jedyną rzeczywistością. Czuła jego 
rozgrzane ciało i zapach wody toaletowej, i nic innego ją nie obchodziło.

Złączeni ustami i ramionami wyciągnęli się na śpiworze. Cassaundra mogła teraz 

odkrywać tajemnice jego ciała: gładką skórę pokrywającą Ŝebra, drobne włoski na 
udach, ostry, prawie jednodniowy zarost, miękką skórę za uchem, wyniosły tors i 
brodawki, które stwardniały pod jej dotykiem. Wszystko to wyczuwała koniuszkami 
palców, dłońmi, wargami, językiem, udami.

Zapragnęła, by wypełnił ją sobą, by ją dopełnił. To pragnienie dodało jej odwagi, 

wzmocnionej jeszcze miłosną pieszczotą jego szorstkich dłoni wędrujących po jej 
miękkiej skórze. Przywarła biodrami do jego bioder, czując na swym łonie jego 
gorące podniecenie.

Próbowała zdjąć mu slipy. Ściągnęła je z bioder, a potem otoczyła palcami 

pulsującą męskość.

Chuck poruszył się, by załoŜyć prezerwatywę, ale Cassaundra wyjęła mu ją z dłoni.
– Pozwól.
Początkowo robiła to niezgrabnie, ale mimo niezręczności było to dla obojga 

niezwykle stymulujące.

– Sandy – powiedział Chuck z takim uczuciem, Ŝe przez jej ciało przebiegły nowe 

fale poŜądania.

Schwycił ją za ramiona i przygarnął do siebie. Rękami przesuwał po jej plecach, 

talii, potem niŜej, gdzie delikatne figi opinały biodra. Opuścił je na uda, a potem 
Cassaundra ruchami nóg pozbyła się ich zupełnie.

Niespodziewanie dla obojga Cassaundra przesunęła się ponad Chuckiem. 

Wstrzymała oddech, kiedy jej ciało dopasowywało się do jego ciała, a gdy juŜ byli 
całkowicie połączeni, głęboko odetchnęła. Zaczęła poruszać się nad nim, a on 
zachęcał ją i prowadził rękami, którymi podtrzymywał jej pośladki.

Piersi Cassaundry falowały ponad jego torsem. Ujęła w dłonie jego twarz, 

przystojną, męską twarz, i powoli opuściła wargi na jego usta. Szeptała imię Chucka, 
a on zanurzył dłoń w jej włosach. Przytrzymał głowę dziewczyny i zatracił się w 
pocałunku.

Nagle Sandy odrzuciła głowę do tyłu i zaczęła dyszeć, potem oparła czoło na 

ramieniu Chucka i łapała powietrze szybkimi, urywanymi oddechami.

Po chwili równie

Ŝ

 Chuck znalazł takie samo zaspokojenie. Otoczył 

Cassaundr

ę

 ramionami, przycisn

ą

ł j

ą

 do siebie. Le

Ŝ

ała spokojnie na jego 

piersiach, wsłuchana w mocne bicie serca, które powoli odzyskiwało swój 
normalny rytm. Po tym gwałtownym spełnieniu ich ciała stanowiły jedno. 
Chuck delikatnie gładził j

ą

 po włosach.

– A tak nie chciałem cię popędzać – powiedział z pewnym zdziwieniem w głosie. 

Pocałował ją w czubek głowy. – Jesteś niesamowita.

– ”Rozpustna” byłoby właściwszym określeniem.
– „Rozpustna”? Pasuje. Lubię rozpustne kobiety.
Cassaundra powoli uwolniła się z jego objęć i wzruszyło ją to, Ŝe Chuck 

zaprotestował, gdy ich ciała rozłączyły się. UłoŜyła się obok niego, a Chuck wsparty 
na jednym łokciu patrzył na nią z uwielbieniem.

– Chciałbym ci powiedzieć, jak bardzo... – nie dokończył.
– Nie mów. Nie mów mi nic. Po prostu patrz na mnie tak, jak patrzysz teraz, bym 

mogła zapamiętać wyraz twych oczu.

– Mam zamiar patrzeć w ten sposób na ciebie tak często, Ŝebyś nie musiała nic 

zapamiętywać. – Uśmiechnął się łobuzersko. – ChociaŜ...

Cassaundra wyciągnęła rękę i dała mu klapsa, a potem energicznie zaczęła gładzić 

dłonią jego pośladek.

– Carol miała rację – powiedziała zmysłowo. – Rzeczywiście masz wspaniały 

tyłek.

– Carol tak mówiła?
– Nie musisz o to pytać aŜ z taką satysfakcją.
Przekręcił się znowu, oparł na łokciu i uśmiechnął od ucha do ucha.
– Jesteś zazdrosna?
– Nie, dopóki jej uwagi opierają się wyłącznie na obserwacji. – Cassaundra 

przesunęła ręką po biodrach Chucka i ścisnęła w dłoni twardy mięsień. – Czy to 
małostkowe z mojej strony, Ŝe czuję takie samozadowolenie, gdyŜ mam bezpośrednie 
doświadczenia, a ona ich nie ma?

– Wydaje mi się, Ŝe to całkiem ludzka reakcja – odparł, kładąc rękę na jej biodrze.
– Skoro juŜ mówimy o ludzkich reakcjach... – zaŜartowała.
Powędrował wzrokiem tam, gdzie ona patrzyła, i zarumienił się, a potem 

uśmiechnął niemal lubieŜnie.

– Coś mówi mi, Ŝe dobrze zrobiłem kupując dwanaście sztuk, zamiast wziąć pakiet 

z automatu.

– Noc dopiero się zaczyna – przyznała. Przesunęła rękę z jego bioder w dół.
– Gdybym nie znała całej prawdy, pomyślałabym, Ŝe mnie lubisz. – Łobuzersko 

popatrzyła mu w oczy.

– Aha – odparł. Przykrył dłonią jej rękę, poprowadził ją wzdłuŜ ciała i przytrzymał 

na śpiworze tuŜ przy uchu Cassaundry. – Tym razem nie musimy się śpieszyć. Jak 
powiedziałaś, noc dopiero się zaczęła.

Drobnymi, czułymi pocałunkami pokrywał jej twarz, powieki, ucho, a dłonią 

dotykał piersi. Potem rozpoczął wędrówkę, odkrywając jej ciało i ucząc się go w 
sposób, który oboje przyprawiał o dreszcz rozkoszy. W czasie tej zmysłowej podróŜy 
doznali wielu niespodzianek i byli zachwyceni, Ŝe tak intensywnie na siebie reagują.

Dla Cassaundry kaŜde dotknięcie, kaŜda pieszczota, kaŜdy pocałunek był czymś 

nowym, poniewaŜ Chuck po raz pierwszy pieścił ją i całował w ten szczególny 
sposób. KaŜde drgnienie swego serca starała się zachować w pamięci na czas, gdy po 
Chucku pozostaną jej jedynie wspomnienia.

W którejś godzinie w nocy, gdy kochali się, spali, a potem znowu się kochali, 

Chuck przygarnął ją blisko do siebie, jakby czuł, Ŝe ona boi się rozstania, i chciał 
uspokoić ich oboje.

– Kocham cię, Sandy – powiedział miękko, a jego słowa zawisły na chwilę w 

niemal absolutnej nocnej ciszy. – Tak juŜ będzie zawsze, Złotowłosa.

Nigdy nie pozwolę ci odejść, pomyślał.
Po kilku godzinach, gdy się obudził, chciał jej dotknąć. Ale nikogo nie było.

ROZDZIAŁ 11

Chuck zaczął szukać koszuli i ogarnął go dławiący niepokój, gdy spostrzegł, Ŝe nie 

ma ubrania Sandy. Prawie zupełnie rozbudzony, odzyskiwał powoli zdrowy rozsądek. 
Gdzie mogła pójść? Dlaczego? Prawdopodobnie pobiegła do łazienki.

Przysunął się do wejścia namiotu i spojrzał na zewnątrz. Sandy siedziała po 

turecku na stole. Na jednym kolanie miała mały notes, a na drugim uśpioną kotkę. W 
prawej ręce trzymała długopis i ze skupieniem coś pisała. Na dźwięk rozsuwanego 
zamka namiotu odwróciła głowę i uśmiechnęła się.

– Dzień dobry.
– Dzień dobry. Stęskniłem się za tobą.
– Babe wyszła ze swego więzienia i obudziła mnie odparła Cassaundra. – Nie 

chciałam, Ŝeby ciebie teŜ obudziła. Spałeś tak mocno.

– Zastanawiam się, dlaczego.
– MoŜe miałeś cięŜki tydzień w pracy?
– Raczej najbardziej niewiarygodną noc w moim Ŝyciu.
Popatrzyli na siebie porozumiewawczo.
Chuck wydawał się Cassaundrze niezwykle przystojny.
– Czy sporządzasz listę tego, co ci się we mnie podoba? – spytał beztrosko i zajrzał 

do notesu.

– W pewnym sensie – usłyszał nieoczekiwanie w odpowiedzi. – Chyba tego ranka 

stałam się poetyczna.

– PokaŜ mi.
– To dla ciebie – podała mu notes. – Podarunek. Rodzaj... podziękowania.
Chuck juŜ chciał przeczytać głośno, ale Cassaundra potrząsnęła głową.
– Po cichu, proszę.
– Sandy, to jest przepiękne – powiedział w zachwycie. PołoŜyła mu palec na 

ustach.

– Wszystko zepsujesz, jeśli będziesz o tym mówił. Schowaj to po prostu do jakiejś 

ksiąŜki i od czasu do czasu przeczytaj sobie, by powspominać...

– Chodźmy na spacer – powiedział, biorąc ją za rękę. Ruszyli krętą drogą. Na 

liściach pobłyskiwały w słońcu, kropelki rosy. Światło słoneczne przesiane przez 
korony drzew i warstewka porannej mgły nadawały całej okolicy nierealny wygląd.

– Jak tu spokojnie – rzekła Cassaundra, gładząc kotkę.
– Teraz rozumiesz, dlaczego chcę znaleźć miejsce z dala od cywilizacji.
– Zawsze rozumiałam takie marzenia – westchnęła. – MoŜe nawet lepiej, niŜ ci się 

zdaje.

Chuck połoŜył ręce na jej ramionach.
– Kiedy powiesz mi, od czego właściwie uciekasz?
JuŜ miała odpowiedzieć, ale Chuck potrząsnął głową.
– Nie. Nie staraj się zaprzeczać.
– Chciałabym, Ŝeby to trwało. My. To, co teraz dzieje się z nami

Przytrzymał ją mocniej i spojrzał prosto w oczy.
– Kocham cię – powiedział. – I cokolwiek powiesz, nie uwierzę, Ŝe ty mnie nie 

kochasz.

– Chuck...
– Zaprzecz. No, proszę, zaprzecz. Ale jeśli to zrobisz, ostatnia noc jest dowodem, 

Ŝ

e będzie to kłamstwo.

– To było tylko...
– Czysto fizyczne? – zapytał ironicznie. – O nie! Byliśmy ze sobą połączeni 

umysłem i duchem, i w kaŜdy sposób, w jaki dwoje ludzi moŜe być połączonych. 
Nasze dusze dotykały się tam, w namiocie.

Czekał, aŜ zaprzeczy, ale stała jak skamieniała i patrzyła na niego wzrokiem 

zranionej sarny. Miał ochotę schwycić ją mocno i juŜ nie puścić.

– Ostatniej nocy powiedziałaś mi, Ŝe poza wnętrzem namiotu nic nie istnieje, 

nawet czas. Ale istnieje przecieŜ Ŝycie. My istniejemy. Przyszłość. Zostawiamy za 
sobą jedynie przeszłość. Nie ma juŜ znaczenia, odcięliśmy się od niej, gdy weszliśmy 
do tamtego namiotu.

– Nie moŜna tak łatwo zostawić za sobą przeszłości.
– MoŜna, jeśli skupimy się na przyszłości. Kocham cię, Sandy. Chciałbym... – 

jęknął, jakby zawiedziony. – Do diabła, męŜczyzna nie powinien mówić takich 
rzeczy.

– Kocham cię – powiedziała cicho.
Objął ją ramionami i przycisnął do siebie bardzo mocno, starając się jednak nie 

zrobić krzywdy Babe.

– Kocham cię – powtórzyła, kładąc głowę na jego piersi.
– CóŜ, niech będzie tak, jak chcesz. Bez przyszłości, bez przeszłości.
W milczeniu przeszli kawałek ścieŜką, potem zawrócili.
– Czy chcesz tu jeszcze trochę zostać? A moŜe zjemy śniadanie albo...
– W południe muszę być w pracy – odparła Cassaundra. – Poza tym trzeba zajść do 

sklepu i kupić wszystko dla Babe.

– Nie przypuszczałem nawet, Ŝe dziś idziesz do pracy.
– Muszę przynajmniej wziąć prysznic. Prawdę mówiąc, mam ochotę na gorącą 

kąpiel. Rozumiesz... – zaczerwieniła się.

– Miałaś trudny tydzień w pracy? – zaŜartował.
– Najbardziej niewiarygodną noc w moim Ŝyciu – odparła.
Chuck zaczął ładować do dŜipa złoŜony namiot i widząc to, Cassaundra czuła 

głęboki smutek. Zastanawiała się, czy jego niezwykłe milczenie nie świadczy o tym, 
Ŝ

e podobnie jak ona ma poczucie, iŜ coś utracił.

– Wstąpię po ciebie do pracy – powiedział, gdy podjeŜdŜali pod jej dom.
– Nie musisz tego robić.
– Chcę to zrobić. I cóŜ, przyznam, Ŝe dzisiejszy sobotni wieczór chciałbym spędzić 

w towarzystwie pięknej kobiety. – Ujął ją za rękę. – Dotychczas byliśmy razem na 
wyprzedaŜy, pchlim targu, w kinie na otwartym powietrzu i na polu namiotowym. 
Spróbujmy tym razem wystroić się i pójdźmy gdzieś, gdzie panuje mrok, nastrój, na 
stole stoją świece i kwiaty, a między przystawką a deserem upływają trzy godziny.

– W takim razie potrzebuję trochę czasu po pracy. Jeśli mam się wystroić, nie chcę, 

byś widział mnie dziś w fartuchu.

Chuck przyznał jej rację i lekko pocałował.
– Kiedy będziesz w wannie, pomyśl o mnie – poprosił.
Wieczór zaczął się bardzo romantycznie. Chuck przyniósł dla Babe jedzenie, 

kuwetę i zabawkę walerianową.

Cassaundrze wręczył bukiet róŜ, ale dla niej większym darem był zachwyt w jego 

oczach, gdy na nią patrzył.

Miała na sobie czarną jedwabną sukienkę, Chuck natomiast czarny garnitur i 

ś

nieŜnobiałą koszulę. Nawet scenograf nie skomponowałby lepiej ich strojów, 

pomyślała Cassaundra. Ale ta zgodność nie dotyczyła wyłącznie ich zewnętrznego 
wyglądu. Przez cały wieczór czuli między sobą niezwykłe pokrewieństwo: sposób, w 
jaki rozmawiali ze sobą, nadzwyczajna zgodność poglądów, wybór potraw – nawet 
ten sam sos do sałatek. Po kolacji tańczyli, odnajdując zgodność ciał poruszających 
się w takt zmysłowych pomruków saksofonu.

Cassaundra oparła policzek na ramieniu Chucka, wsłuchiwała się w bicie jego 

serca, wdychała zapach wody toaletowej. Odczuwała takie zadowolenie, jakiego 
jeszcze nigdy nie doświadczyła. Była bez wątpienia zakochana i upajała się tym. 
Nigdy przedtem nie czuła się bardziej uwielbiana.

Wrócili do jej mieszkania. Otworzyła drzwi. Weszli do środka. Nim drzwi zdąŜyły 

się zatrzasnąć, odnaleźli się juŜ w swych ramionach.

Zanurzyła palce we włosach Chucka, potem przesunęła, je na szyję i poluzowała 

mu krawat, a gdy odchylił głowę, rozpięła kolejne guziki koszuli. Przesunęła ręką po 
nagim torsie, czując, jak mięśnie napinają się od jej dotyku, a potem rozpręŜają pod 
wpływem ciepła dłoni.

Chuck jedną ręką przytrzymywał Cassaundrę w talii, drugą uniósł jej twarz i zaczął 

zachłannie całować. Wydawało się, Ŝe ten głęboki pocałunek nigdy się nie skończy.

Rozpiął zamek sukienki. Cassaundra zsunęła ją z ramion, potem w dół wzdłuŜ 

ciała, aŜ suknia spłynęła na podłogę. W oczach Chucka pojawił się wyraz zachwytu, 
gdy ujrzał koronkowy gorset.

JuŜ wcześniej widział na filmach podwiązki, ale ta egzotyczna część garderoby na 

ciele Sandy nabierała zupełnie nowej zmysłowości. Zapięcia podwiązek rysowały się 
wysoko na udach, przytrzymując czarne pończochy. Jasna, niezwykle gładka skóra, 
nęciła ponad cienkim nylonem.

– Nie wiem, gdzie cię najpierw dotykać – wyszeptał Chuck, ale rozwiązał ten 

problem i zaczął głaskać ją po udach oraz całować piersi ponad gorsetem. Potem 
chwycił ją namiętnie w ramiona. – Tym razem mamy łóŜko, Złotowłosa.

Zapomniał, Ŝe Cassaundra ma łóŜko wodne, i dopiero gdy zafalowało pod nimi, 

zaśmiał się zadowolony.

– Wprawdzie śpiwór jest przytulny, ale komfort teŜ ma swoje zalety.
Objęła go za szyję i przywarła do niego biodrami. Chuck pocierał policzkiem jej 

pierś, aŜ uwolnił ją z miseczki gorsetu. Zaczął pieścić językiem brodawkę. Potem 
przesunął rękę pod napiętą podwiązką, aŜ do zapinki, i mocował się z nią przez 
chwilę.

– Nie wiem, jak obchodzić się z takimi rzeczami – przyznał.
Cassaundra ujęła jego twarz i zaśmiała się.
– Przyjemnie, gdy kobieta ma świadomość, Ŝe w niektórych sprawach jest 

pierwsza. Lepiej ci się powiedzie, gdy podczas odpinania będziesz się temu 
przyglądał.

Czekała, aŜ Chuck zapozna się z działaniem zapinek. Była to dla niej słodka 

tortura. Palcami ugniatał jej uda, a na wraŜliwej skórze czuła ciepły oddech. Ściągnął 
powoli najpierw jedną pończochę, potem drugą.

– To było naprawdę po raz pierwszy – powiedział, kładąc się obok niej. – I 

równieŜ to.

W oczach miał tyle czułości, Ŝe Cassaundrze zapierało dech. Pochylił twarz tuŜ 

nad nią i zanim zabrzmiały jego słowa, wiedziała juŜ, co chce jej powiedzieć.

– Kocham cię.
Zaczął ją całować tak czule, Ŝe aŜ stanęły jej w oczach łzy. Popłynęły powoli po 

policzkach.

– Co się stało, Sandy? – wytarł łzy wierzchem dłoni.
– Jesteś moim dopełnieniem – wyszeptała gorączkowo. – Bez ciebie nie jestem juŜ 

całością.

– Ja teŜ tak czuję.
– Kochaj mnie teraz – poprosiła. – Tak jak zeszłej nocy.
– Nic mnie nie powstrzyma – odparł, biorąc ją w ramiona.

ROZDZIAŁ 12

Chuck stłumił ziewni

ę

cie, patrz

ą

c na zlewaj

ą

ce mu si

ę

 przed oczami słowa. 

Za du

Ŝ

o nocnego 

Ŝ

ycia, pomy

ś

lał i u

ś

miechn

ą

ł si

ę

 odkładaj

ą

c gazet

ę

. Czy 

istnieje co

ś

 takiego jak „za du

Ŝ

o kochania”? Nie mógł uwierzy

ć

, 

Ŝ

e dopiero 

kilka dni temu zostali kochankami. Sandy stała si

ę

 cz

ęś

ci

ą

 jego 

Ŝ

ycia i nie 

potrafiłby wyobrazi

ć

 sobie istnienia bez niej.

– Wziąłem dla ciebie pocztę.
Obok stał Ken Stark. Chuck i Ken zaczęli pracować w gazecie mniej więcej w tym 

samym czasie. Dopóki Ken nie oŜenił się, chodzili razem do modnych nocnych 
klubów w poszukiwaniu jedzenia, kobiet i wraŜeń w czasie telewizyjnych transmisji 
sportowych – nie zawsze w takiej właśnie kolejności.

Gdy Ken zmienił stan cywilny, ich wzajemne stosunki ograniczyły się do drobnych 

Ŝ

artów w pracy, sporadycznych wypadów na mecze i domowych obiadów u Kena.

– Masz tu list. Osobisty – powiedział Ken, przyglądając się kopercie z większą 

niŜby naleŜało uwagą. – Z Orlando.

– Najprawdopodobniej anonim podrzucający genialny temat na wielki reportaŜ – 

odparł Chuck krzywo. – Ktoś zobaczył węŜa morskiego w jeziorze Eola.

– MoŜe to list od sympatyka – prowokował Ken. – MoŜe to list-pułapka – 

ripostował Chuck.

– Sądząc po zapachu, to nie list-pułapka – stwierdził Ken, wąchając kopertę z 

uznaniem.

– Daj mi go wreszcie.
Natychmiast rozpoznał perfumy – od niemal tygodnia był pogrąŜony w ich 

zapachu. Stały w egzotycznie wyglądającym flakoniku, który Cassaundra trzymała na 
toaletce w łazience, i miały trudną do wymówienia nazwę.

– Czy ten głupawy uśmiech jest objawem zakochania? – strofował go kolega.
Chuck chciał natychmiast przeczytać list od Sandy i szkoda mu było czasu na 

przekomarzanie się z Kenem.

– Czy nie musisz przypadkiem przeprowadzić jakiegoś wywiadu albo napisać 

artykułu?

– Ach – rzekł Ken – więc to powaŜna sprawa.
Chuck posłał mu soczystą wiązankę i zasugerował, by Ken zajął się własnymi 

sprawami i nie wtrącał nosa do cudzych. Poczekał, aŜ Ken zniknie mu z oczu, i 
dopiero wtedy otworzył kopertę.

Na Chucka zza plastikowej osłonki patrzył DiMaggio. DiMaggio w świetnym 

stanie, ze świadectwem autentyczności.

„Mam nadzieję, Ŝe Ty i Joe będziecie długo razem” – pisała Sandy.
Chuck upuścił kartę na biurko, jakby była to porcja trucizny. O co tu, do diabla, 

chodzi?

Zadzwonił do baru.
– Sandy, dostałem od ciebie kartę. Gdzie znalazłaś tego DiMaggio?
– Dzwoniłam tu i ówdzie.
– Nawet jej nie ubezpieczyłaś?
– Co miałam ubezpieczyć?
– Przesyłkę.
– Nie pomyślałam o tym. Chyba mieliśmy szczęście, Ŝe list nie wylądował w koszu 

na śmiecie.

– Sandy...
– Czy to dla ciebie niespodzianka? Chciałam ci zrobić niespodziankę.
– Jestem poraŜony.
– Podziękujesz mi, kiedy będziemy sami – powiedziała, zniŜając głos.
– Oczywiście. Porozmawiamy o tym, gdy się zobaczymy.
OdłoŜył słuchawkę jeszcze bardziej zdezorientowany niŜ przedtem i popatrzył na 

Joe’ego DiMaggio, jakby fotografia mogła nagle oŜyć i odpowiedzieć na jego pytania.

Zrobił sobie kawy i zaczął przeglądać aktualne wydanie gazety. Zerknął na 

fotografię w kolumnie „Twarze” na drugiej stronie. Podobna do Sandy, pomyślał. Nie 
było w tym niczego niezwykłego. Ostatnio kaŜda ładna blondynka przypominała mu 
Sandy. Przeczytał podpis pod fotografią: dziedziczka fortuny, Cassaundra Snow.

„W posiadłości w Hudson River, naleŜącej do dyrygenta Williama Snowa, 

powstanie konserwatorium muzyczne. Tej treści oświadczenie wydano dziś w imieniu 
córki i, jedynej spadkobierczyni mistrza, Cassaundry Snow. W wypowiedzi 
przypisywanej pannie Snow, dwudziestoczteroletniej nieśmiałej i pięknej dziedziczce, 
która stała się ogólnie znana po tym, jak jej ojciec oskarŜony został o zamordowanie 
swej drugiej Ŝony, śpiewaczki operowej Brianny Blake, czytamy: «To zgodne z jego 
intencjami, Ŝe dom, który tak lubił, stanie się Ŝywym pomnikiem jego 
nadzwyczajnego talentu i ofiarowany zostanie muzyce».

Dziewiętnastowieczna rezydencja pałacowa posiada salę koncertową i taras, który 

łatwo moŜna zaadaptować na salę ćwiczeń dla studentów.

William Snow doznał zawału serca w sądzie, gdy usłyszał wyrok uznający go za 

winnego morderstwa, i zmarł w drodze do szpitala. Jego córka, której dziadek ze 
strony matki, Nathan Augustus Grand, był załoŜycielem wydawnictwa Quill, ma teraz 
urlop w wydawnictwie i wypoczywa prawdopodobnie w Europie”.

„Ta dziwka Snow”, pomyślał Chuck, przypominając sobie to, co powiedziała Barb. 

Popatrzył uwaŜniej na fotografię i doszedł do wniosku, Ŝe podobieństwo między 
Sandy a Cassaundrą Snow jest nie tylko powierzchowne. Miały inne uczesanie, ale 
rysy twarzy były nadzwyczaj podobne. Mogły być siostrami. Chuck poczuł dreszcz na 
plecach.

I nazwisko: Grand. Nazwisko Sandy. Panieńskie nazwisko matki Cassaundry 

Snow.

Odrzucił to przypuszczenie. Niedorzeczność! Seks pomieszał mu w głowie. 

Cassaundra Snow przebywała w Europie, a nawet jeśli nie, to moŜna by się załoŜyć, 
Ŝ

e nie zajmowała się nakładaniem mroŜonego jogurtu do waflowych roŜków w barze 

w Orlando na Florydzie.

Która barmanka potrafi grać Beethovena, pisać wiersze i posyła w prezencie karty 

baseballowe?

Chuck ponownie przeczytał artykuł i z niedowierzaniem potrząsnął głową. To 

niemoŜliwe. Wiele kobiet ma jasne włosy i ładne buzie. Tysiące ludzi mają na 
nazwisko Grand.

Tysiące ludzi z takimi oczami? Takim nosem? Takimi ustami? Znasz się na tych 

ustach – jak mógłbyś ich nie rozpoznać?

Chuck poczuł, Ŝe z twarzy odpływa mu krew. To niemoŜliwe. Absurdalne.
Ale to by wiele wyjaśniało, pomyślał. Na przykład, jak Sandy mogła „zadzwonić tu 

i ówdzie” i zdobyć autentycznego Joe’ego DiMaggio.

Musi wszystkiego się dowiedzieć, i na szczęście umiał się dowiadywać. Zadzwonił 

do naczelnego.

– Nic się w pracy nie dzieje, a coś mi wypadło. Chciałbym odebrać sobie 

nadgodziny.

Godzinę później, gdy Ken przystanął na chwilę przy jego biurku, Chuck nadal tam 

siedział.

– Ciągle tu jesteś? Słyszałem, Ŝe się urwałeś i poszedłeś na ryby.
– W zasadzie mnie tu nie ma – odparł Chuck. – Zbieram materiały do swojej pracy.
– Wolny strzelec? – zapytał Ken poufnie.
Reporterom zabraniano pracy w charakterze wolnych strzelców, jednak wielu z 

nich nie stosowało się do tego zakazu. W redakcji przymykano na to oczy, jeśli tylko 
dziennikarz nie pracował dla konkurencji.

– Idę za głosem intuicji. Sprawdziłem juŜ bazę danych i teraz muszę zajrzeć do 

biblioteki.

– To coś ciekawego?
– Jak mysz dla kota – odparł Chuck z goryczą. – Po raz pierwszy w Ŝyciu zamówię 

w bibliotece roczniki brukowców.

– Brukowców?
– No, wiesz, chodzi o te: „Po tragicznej pomyłce w banku spermy kobieta urodziła 

małpę”, „Trup jeździł w wagonie metra trzy tygodnie, zanim ktoś go zauwaŜył”. To 
nasza konkurencja.

– Powinieneś porozmawiać z babcią mojej Ŝony. Ma stosy takich rzeczy w garaŜu, 

od podłogi do sufitu.

– Naprawdę? Myślisz, Ŝe pozwoli mi pogrzebać w swoich zbiorach?
– Będzie zachwycona. JuŜ wiele lat temu usiłowałem ją namówić, Ŝeby to 

wyrzuciła ze względu na niebezpieczeństwo poŜaru, ale ona uparcie twierdzi, Ŝe 
pewnego dnia będzie musiała coś sprawdzić. Mam do niej zadzwonić?

– Zapraszam cię na szaszłyk, jeśli to zrobisz.
Thelma Banbury była miłą kobietą, nieco pulchną, o małych rękach i stopach. Siwe 

włosy ufarbowała na niesamowity odcień rudego, twarz miała upudrowaną, oczy i 
rzęsy pomalowane, na policzkach róŜ, a na wargach szminkę. Przywitała Chucka 
wylewnie i przez pięć minut rozprawiała o genialnym męŜu swej wnuczki.

– Ken mówił mi, Ŝe chce pan przejrzeć moje gazety.
– Jeśli pani pozwoli. Przygotowuję artykuł i nie mogę znaleźć potrzebnych 

informacji w powaŜnych pismach. MoŜe znajdę...

Nie dokończył. Co spodziewał się znaleźć? Szczegóły? Więcej fotografii? Coś, co 

przeczyłoby oczywistym faktom?

Zaprowadziła go do garaŜu i stanęła mu za plecami, gdy przekopywał się przez 

stosy gazet. Udało mu się odszukać numery opisujące zabójstwo Brianny Blake Snow 
oraz te dotyczące śmierci Williama Snowa. Między tymi wydarzeniami upłynął 
prawie rok.

– Sprawa Snowów? – spytała pani Banbury, patrząc Chuckowi przez ramię. – To 

puszka Pandory.

– Śledziła pani tamte wydarzenia?

– Naturalnie. Mówię panu, patrzy pan na tych wszystkich wykształconych bogaczy, 

którzy mają tyle moŜliwości, Ŝe mógłby się pan po nich nie wiem czego spodziewać. 
Tych dwoje, mimo sławy i pieniędzy, Ŝyło ze sobą jak pies z kotem.

– Kto?
– Snowowie. Ten zarozumiały dyrygent i ta primadonna. Na stronie tytułowej 

jednej z gazet zobaczył twarz Sandy – Cassaundry Snow. Jeśli do tej pory miał 
jakiekolwiek wątpliwości, czy kobieta, którą kochał, i Cassaundra Snow to te same 
osoby, leŜąca przed nim fotografia stanowiła najlepszy dowód. Najwyraźniej 
dziennikarz uchwycił dziewczynę przez zaskoczenie. Z duŜej odległości, 
teleobiektywem, pomyślał Chuck z wściekłością. Typowe dla marnego reportera.

– A co z tą amerykańską księŜniczką? – Chuck nie zdawał sobie nawet sprawy, Ŝe 

mówi głośno.

– Z nią? – Pani Banbury z radością udzieliła wyjaśnień. – Współczuję jej trochę, 

ale nie wierzę w te wszystkie opowieści o jej niewinności.

– Niewinności?
– śe była niewinna jak lilia, gdy ten Ogelthorpe ją uwiódł.
– Och, tak. Geoff Ogelthorpe. Gadatliwy kochanek.
Chuck zacisnął pięści.
– Mając taki majątek, wykształcenie, rozrywki nie mogła pozostać niewinna, no bo 

jak?

„Miałam kiedyś kochanka. Ale to była pomyłka”.
– Nie wiadomo, komu wierzyć – stwierdził Chuck.
– Jeśli to prawda i ona naprawdę była niewinna, to powinni powiesić tego faceta za 

to, Ŝe wziął pieniądze za tę opowieść.

– Jestem skłonny się z panią zgodzić – przyznał Chuck. – Sam dostarczyłbym 

sznura.

Chuck próbował uporządkować zdobyte informacje. Czuł się oszukany. Dlaczego 

nie okazała mu zaufania i nie opowiedziała wszystkiego? Obawiała się czy wstydziła 
swej przeszłości? Od samego początku dawała do zrozumienia, Ŝe ich znajomość nie 
moŜe być trwała. Czy przejmowała się jego losem, czy teŜ to wszystko było z jej 
strony tylko zabawą? Kim była Sandy vel Cassaundra Snow?

Same pytania. Brak odpowiedzi.
Po powrocie do domu zasiadł na kanapie z albumem, w którym przechowywał 

zdjęcia amerykańskich druŜyn baseballowych, oraz z listem od Sandy, w którym była 
karta z Joe’em DiMaggio.

Jak moŜna było wydać kilkaset dolarów na tak rzadką kartę, a potem wykazać tyle 

nonszalancji i nie ubezpieczyć jej? Czy pieniądze znaczyły dla Sandy tak niewiele?

Zastanawiał się nad tym, co przeczytał w prasie na temat Cassaundry Snow. Sandy 

mu nie ufała i nie wyznała prawdy. Postanowił na razie nie wkładać DiMaggia do 
swego albumu.

Cassaundra, przy której nogach cały czas plątała się kotka, przygotowywała filety z 

kurczaka. Zbiła je najpierw drewnianym tłuczkiem, potem posypała przyprawami i 
wreszcie wstawiła do piekarnika. Nastawiła zegar tak, by potrawa była gotowa na 
siódmą. Chuck spóźniał się nieco, ale nie przejmowała się tym. W godzinach szczytu 
na ulicach Orlando często powstawały zatory i Chuck mógł stać kilometr od jej domu, 
posuwając się w korku centymetr po centymetrze.

Po dwudziestu minutach w całym mieszkaniu unosił się aromat oregano, topionego 

parmezanu i pieczonego kurczaka. Cassaundra juŜ zaczynała się niepokoić, Ŝe Chuck 
nie przyjedzie na czas, ale dzwonek u drzwi rozległ się właśnie w momencie, gdy 
kuchenny zegar oznajmił koniec pieczenia. Cassaundra z ulgą otworzyła drzwi, 

cmoknęła Chucka w policzek i pobiegła do kuchni.

Chuck poszedł za nią i patrzył, jak Sandy w rękawicach ochronnych walczy z 

gorącą brytfanną. Miał do siebie pretensję za słabość, jaką Ŝywi do tej dziewczyny. 
Choć czuł się przez nią oszukany, pragnął wziąć ją w ramiona i całować, aŜ wszystko 
przestanie się liczyć poza faktem, Ŝe są tutaj razem we dwoje.

– Godzinami przygotowywałam tę potrawę – oznajmiła z lekką przesadą – ale 

wynagrodzisz mi cały wysiłek, gdy tylko skosztujesz...

Zaniepokoił ją wyraz twarzy Chucka: ściągnięte usta, zmarszczone brwi, smutne 

oczy. PołoŜyła rękawice na bufecie obok brytfanny i zaczęła je nerwowo wygładzać.

– ”Cassaundra uczy się gotować” – powiedział sarkastycznie. – To tworzyłoby 

serial razem z: „Cassaundra nakłada jogurt”, „Cassaundra idzie na pchli targ”, 
„Cassaundra kupuje kota”, „Cassaundra kocha się”. – Głos mu się załamał. Nie mógł 
dalej mówić i tylko cięŜko westchnął.

– Skąd się...? – zaczęła, nadal nerwowo wygładzając rękawice.
– Ukrywające się dziewczynki powinny uwaŜać na swoje fotografie w lokalnych 

gazetach.

– Chodzi o konserwatorium? – spytała szeptem. – Myślałam, Ŝe będę miała więcej 

czasu – dodała ledwie dosłyszalnym głosem, gdy przytaknął.

– W artykule napisano, Ŝe „prawdopodobnie jesteś na wakacjach w Europie”.
– Dwa tygodnie temu ogłoszono, Ŝe romansuję z jakimś księciem w St. Moritz. 

Sama widziałam taki tytuł w jednej z gazet.

– Jakiś ksiąŜę. KsiąŜę głupców!
W mieszkaniu zapanowała przygnębiająca cisza.
Dlaczego mi nie zaufałaś?
– Pragnęłam, Ŝeby to trwało i trwało, i nie chciałam popsuć tego, co było między 

nami.

– Mogłabyś mieć do mnie więcej zaufania.
– Nie chciałam cię obciąŜać. śyłam ze świadomością, Ŝe mam przy sobie bombę 

zegarową. Nie chciałam, Ŝebyś ty teŜ tak Ŝył.

– Czy wyobraŜasz sobie, co mi przychodziło do głowy? Te wszystkie straszne 

rzeczy: Ŝe uciekłaś od agresywnego męŜa albo Ŝe ukrywasz się przed prokuratorem, 
albo Ŝe jako świadkowi oskarŜenia zmieniono ci toŜsamość, by nie naraŜać cię na 
zemstę gangów. – Ujął ją za ramię i zmusił, by spojrzała mu prosto w twarz. – Nie 
miało to dla mnie znaczenia. Chciałem ci pomóc. Miałem zamiar...

– John Wayne prowadzi na ratunek oddział kawalerii – powiedziała, patrząc na 

niego oczami pełnymi łez. Puścił ją, jakby nagle poczuł wstręt.

– Musiałem ci się wydać dość śmiesznym osobnikiem, podobnym do tych, jakich 

spotykałaś, gdy zstąpiłaś z piedestału i ruszyłaś w ubogi lud.

Cassaundra zacisnęła powieki, by powstrzymać łzy, a potem spojrzała mu prosto w 

oczy.

– Proszę cię, nie wierz w to. Musiałam zacząć Ŝyć, uczyć się. Nie zstąpiłam z 

piedestału... uciekałam.

– Od srebrnych nakryć i atłasowej pościeli? – rzucił z ironią.
– Tak – odparła wyzywająco. – Incognito w Orlando?
– NiewaŜne gdzie, byleby się ukryć. Wybrałam Orlando, bo w Nowym Jorku jest 

zimno i ciemno, a ja potrzebowałam... słońca. Potrzebowałam ciepła.

– Och, tak. Jakie nuŜące jest noszenie sobolowych futer.
Nie powiedziała mu, Ŝe nie ma Ŝadnych naturalnych futer. Nie kłócili się przecieŜ 

o futra.

– Chciałam poznać ludzi. Chciałam być kimś nie dlatego, Ŝe jestem czyjąś córką 

albo wnuczką, nie z powodu dokonań moich przodków, ale dzięki temu, Ŝe jestem 

sobą, Ŝe myślę i odczuwam po swojemu.

– A co z ludźmi, których poznałaś? I których oszukałaś?
– Nigdy... – Czuła w krtani kamień. – Jeśli skłamałam, to tylko przez 

przemilczenie czegoś.

– To było coś więcej. – Przejechał rękami po twarzy, westchnął cięŜko i popatrzył 

na nią oskarŜycielsko. – Do diabła, zakochałem się w tobie, a nawet nie znałem 
twojego imienia. Nie wiedziałem, kim jesteś.

W oczach miał ból i Ŝeby na to nie patrzeć, Cassaundra zwróciła uwagę na Babe, 

która właśnie miauczała niecierpliwie. Kotka wydała się jej maleńka – Ŝałośnie 
samotna ruda kula na tle beŜowego linoleum. Cassaundra poczuła jedność ze 
zwierzęciem. Schyliła się i wzięła je czule na ręce.

– Wiesz, kim jestem – odparła. – Znasz tę osobę, która jest we mnie, a nie tę, którą 

znają wszyscy. Powiedziałeś, Ŝe wtedy w namiocie nasze dusze dotykały się, ja w to 
wierzę. Chciałabym tylko...

Nie mogła powstrzymać łez. Chuck gestem pocieszenia ujął ją za ramiona.
– Co byś chciała? – spytał, choć bał się odpowiedzi.
– Chciałabym, Ŝebyśmy mogli odciąć się od przeszłości, od tamtej nocy zaczęli 

liczyć Ŝycie od nowa.

Uniósł jej podbródek ku swej twarzy.
– Jeśli mnie kochasz, moŜemy to zrobić.
– Niczego nie rozumiesz? Nawet gdybyśmy bardzo chcieli, nie odetniemy się od 

przeszłości. Moje zdjęcie w gazecie jest najlepszym dowodem.

– To nie ma znaczenia, dopóki się kochamy. Nie jesteś odpowiedzialna za to, co 

zrobił twój ojciec.

Cassaundra powstrzymywała napływ łez.
– Nie jesteś w stanie tego zrozumieć. Miałeś takie wspaniałe Ŝycie. Byłeś 

szczęśliwy i zadowolony, gdy cię spotkałam. Nigdy nie miałam zamiaru cię zranić.

– Zaczynam rozumieć – wypuścił ją z objęć. – To była tylko gra, a teraz zabawa się 

skończyła, więc wycofujesz się rakiem. Zatem do widzenia i Ŝyczę szczęścia, 
Cassaundro Snow. Wracaj do Nowego Jorku i wyśmiewaj się z tego, jak ci się udało 
wszystkich – a zwłaszcza mnie – zrobić w konia.

– Nie moŜesz tak o mnie myśleć – odparła sztywniejąc. Rozpaczliwie 

podtrzymywał w sobie tę złość, którą Ŝywił i która chroniła go przed zranieniem.

– Nie mogę? Bo jesteś Cassaundrą Snow? To, co myślę, jest i tak znacznie lepsze 

od tego, co cała Ameryka myśli o tobie i o twej rodzinie.

– Bo cię kocham – powiedziała ze ściśniętym gardłem.
– Widocznie nie dosyć. Gdy mi to mówisz, słyszę: „śegnaj”.
– Kocham cię zbyt mocno, by patrzeć, jak cierpisz. MoŜemy zapomnieć o 

przeszłości, ale przeszłość nie zapomni o nas. Wcześniej czy później poŜałujesz, Ŝe 
mnie pokochałeś i będziesz mnie nienawidził za to, Ŝe wciągnęłam cię w to wszystko. 
Jeśli zerwiemy ze sobą teraz, moŜe będziesz mnie nienawidził trochę mniej. Póki 
jeszcze jest między nami pięknie, moŜe zachowamy w sercach trochę tego piękna.

– Nie musimy zadowalać się wspomnieniami. Pokonamy wszystkie trudności.
– Chuck, wiem, Ŝe mi nie wierzysz, ale z moją przeszłością nigdy się nie uporasz. 

Nie wątpię, Ŝe dałbyś sobie radę z agresywnym męŜem, prokuratorem, a nawet z 
gangsterami, i z potyczki wyszedłbyś nietknięty. Ale moja przeszłość cię zrujnuje, a 
potem zrujnuje takŜe nas oboje.

– Nie doceniasz mnie – odparł, zanurzając palce w jej włosach i przytulając do 

siebie.

– Wiem, jaki jesteś szlachetny, dumny i silny. Dlatego łatwo cię zranić. Nie 

mogłabym Ŝyć ze świadomością, Ŝe przez swój egoizm do tego dopuściłam.

– Zła sława nie trwa długo i nie rozumiem, jak...
Odsunęła się od niego i popatrzyła prosto w twarz.
– Nie mógłbyś na przykład uprawiać swego zawodu. Nawet gdybyś próbował. 

Traktowano by cię niechętnie. Byłbyś osobą publiczną i niezaleŜnie od tego, co byś 
robił, twoje osiągnięcia mierzono by uwzględniając to, Ŝe jesteś związany z rodem 
Snowów. Masz zbyt wiele dumy, byś mógł zostać męŜem swojej Ŝony. Zbyt wiele 
siły.

Schwycił ją mocniej za łokieć.
– Nie obawiam się oddać cząstki siebie, by zostać męŜem Cassaundry Snow, jeśli 

ty nie obawiasz się oddać cząstki Cassaundry Snow, by stać się Sandy Granger.

– Nie wiesz, co mówisz. – Po policzkach zaczęła jej płynąć nowa fala łez.
Chuck wyjął delikatnie Babe z jej rąk i postawił kotkę na podłodze. Potem mocno 

przycisnął Cassaundrę do siebie. Czuł, jak jej ręce rozpaczliwie go obejmują.

– Wiem, Ŝe cię kocham, i Ŝe nasze dusze są sobie bliskie. Wolę raczej spróbować i 

ponieść poraŜkę, niŜ Ŝyć ze świadomością, Ŝe poddaliśmy się, nawet nie podejmując 
próby. Jestem pewien, Ŝe moje Ŝycie z tobą nigdy nie będzie tak puste i beznadziejne, 
jak Ŝycie spędzone bez ciebie.

Cassaundra przylgnęła do niego. Zapomniała o wszystkim, gdy ciało Chucka, 

ciepłe i silne, przywarło do jej ciała. Słuchała mocnego bicia jego serca i zapomniała 
o swych niepokojach. Rzeczywistość ograniczała się tylko do tego męŜczyzny z krwi i 
kości, trzymającego ją w ramionach.

– Odkryłem przed tobą swoją duszę. – Głos Chucka dudnił w piersi. – Sandy, 

powiedz coś, proszę.

– Nasze dusze muszą się teraz znowu dotknąć. – Odchyliła głowę i spojrzała mu w 

twarz. W oczach błyszczały jej łzy. – Nie ma przeszłości ani przyszłości. Tylko my 
dwoje i teraźniejszość.

Pochylił nad nią głowę i zamknął jej usta gorącym pocałunkiem. Uniósł ją do góry 

i zaniósł do sypialni. Spleceni ramionami zapadli się w łóŜko.

Kochali się powoli i czule, jakby ich nieśpieszne ciała chciały wykazać, Ŝe czas jest

im przychylny. Potem leŜeli zetknięci głowami, dzieląc się swą radością i usiłując ją 
zachować w pamięci na burzliwą przyszłość. Milczeli. Dopiero gdy Babe mokrym 
nosem musnęła Chucka w ucho, powiedział:

– Przyznajesz się do tej puchatej kuli?
– Cieszę się, Ŝe ją mam.
– Czy to naprawdę pierwsze zwierzę, jakie hodujesz?
– Tak.
Po chwili milczenia zapytał:
– Powiedziałaś przedtem, Ŝe uciekłaś. Przed czym?
– Głównie przed samotnością. I przed bezustanną etykietą. Nawet słuŜba nosiła 

mundury. Mój ojciec był zawsze osobą powszechnie znaną, zresztą z własnego 
wyboru, gdyŜ czuł, Ŝe poklask stanowi poŜywkę dla talentu i zmusza go do 
utrzymywania świetnej formy. Wszędzie więc jeździliśmy limuzyną o 
przyciemnionych szybach. Najgorzej było po śmierci Brianny. Wtedy fotoreporterzy 
czatowali przy bramie jak sępy.

– A twój ojciec?
Odpowiedziała dopiero po chwili, starannie dobierając słowa.
– Miał niezwykły talent i podporządkował mu się całkowicie. Poświęcenie dla 

sztuki nadawało barwy całemu jego Ŝyciu i Ŝyciu osób z jego otoczenia. Robił 
wszystko z wielką pasją i czasami był przez to mało elastyczny.

Chuck połoŜył się na boku i patrzył na Cassaundrę, gładząc ją po ramieniu.
– To brzmi jak cytat z notatki prasowej.

– Wszystko na nasz temat brzmiało jak cytat z notatki prasowej – odrzekła smutno. 

– Chyba dlatego zawsze miałam wraŜenie, Ŝe moje Ŝycie nie jest rzeczywiste, i 
tęskniłam do... – nie dokończyła. – Muszę przyznać, Ŝe ojciec chronił mnie przed tym, 
co w jego Ŝyciu było publiczne, nawet wtedy, gdy romansował z Brianną. W końcu 
jednak nie był w stanie ochronić nawet samego siebie. Umarł na oczach 
fotoreporterów, tak jak Ŝył na oczach fotoreporterów. – Westchnęła. – Gdybym 
mogła, zaoszczędziłabym mu tego.

– Czy on cię kochał? – spytał Chuck.
– Był geniuszem. Kochał mnie tak, jak potrafił, ale jako geniusz miał wymagania. 

Miał wielką nadzieję, Ŝe odziedziczę po nim talent, który będzie nadal Ŝył we mnie. – 
Zaczerpnęła głęboko powietrza. – Spotkało go duŜe rozczarowanie, gdy okazało się, 
Ŝ

e nie mam talentu do muzyki, ale ja przyjęłam to z ulgą. Wprawdzie chciałam i 

starałam się go zadowolić, ale nie odziedziczyłam równieŜ pasji do muzyki. Talent i 
usposobienie dziedziczy się w co drugim pokoleniu, a moja pasja pochodzi od 
dziadka z linii matki. I jest to literatura.

– Czy on kiedykolwiek cię przytulił? Czy pocieszał, gdy spotkało cię w 

dzieciństwie jakieś niepowodzenie?

– Mimo swych namiętności, nie był człowiekiem wylewnym. Nie rozumiał dzieci. 

Kiedy patrzę z dzisiejszej perspektywy, rozumiem, Ŝe nigdy nie pozwolono mi być 
dzieckiem. Jest w tym sprzeczność, bo równieŜ nigdy nie pozwolono mi dorosnąć. 
Dlatego czułam, Ŝe muszę uciec.

Nieświadomie przysunęli się blisko siebie, Cassaundra złoŜyła głowę w zagięciu 

jego ramienia.

– Mówiliśmy dziś o małŜeństwie.
– Czy to cię zaskoczyło? – spytała.
– Zaskoczyło mnie, Ŝe mówiliśmy o tym głośno, a teraz z niecierpliwością czekam, 

aŜ to się stanie. Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, jak to będzie wyglądać?

– Nie ty jedyny masz marzenia – odparła z uśmiechem, choć Chuck nie mógł 

widzieć jej twarzy. – Wyśniłam cię, zanim jeszcze cię spotkałam.

– Marzenia o księciu z bajki – rzekł kwaśno.
– Nigdy nie lubiłam być księŜniczką, więc nigdy nie marzyłam o księciu z bajki. 

Zwykle dziewczyny marzą o ksiąŜętach, ja marzyłam o zwykłym męŜczyźnie. – 
Oparła się na łokciu i spojrzała mu w twarz. – Wszedłeś do barku i próbowałeś mnie 
naciągnąć na hot doga. Czy wiesz, jakie to było wspaniałe?

– Zaczynam rozumieć.
– Gdy uśmiechnąłeś się czarująco i powiedziałeś, Ŝe nie masz pieniędzy, stałeś się 

ucieleśnieniem moich marzeń. Czułam, Ŝe wprowadzasz mnie w społeczność 
zwykłych ludzi. – Zaschło jej nagle w gardle. – Chuck, proszę, odejdź, dopóki masz 
jeszcze szansę. Jesteś wspaniałym człowiekiem i moje marzenia mogą cię zrujnować. 
Uciekaj, dopóki nie jest za późno.

– Nigdy cię nie opuszczę, chyba Ŝe sama tego zechcesz – rzekł, zbliŜając do jej 

twarzy swą twarz. – Popatrz mi w oczy i powiedz, Ŝe mnie nie kochasz, a zniknę 
natychmiast.

Łzy potoczyły się po jej skroniach i wsiąkały we włosy.
– Gdybym miała siłę, powiedziałabym to dla twego dobra. Ale jestem tylko 

człowiekiem – ciągnęła załamanym głosem – i kocham cię. Nie jestem na tyle mocna 
ani altruistyczna, by temu zaprzeczać.

– Powiedz mi więc prawdę – poprosił.
W jej pełnym oddania pocałunku znalazł potwierdzenie wszystkiego, na co czekał.

ROZDZIAŁ 13

„Drogi Sloanie!
Wracam do Nowego Jorku pod pozorem dopełnienia formalności związanych z 

przekazaniem posiadłości na rzecz konserwatorium. Prawdę mówiąc, muszę spędzić 
kilka dni w krainie Cassaundry Snow i spróbować pogodzić tę osobę, którą dawniej 
byłam, z kobietą, którą się stałam. Prawdziwy MęŜczyzna poprosił mnie o rękę i mam 
ochotę się zgodzić, ale boję się o niego. PrzeraŜa mnie prostota tego wszystkiego. 
JakŜe miłość moŜe być taka prosta? Słyszałeś o czymś takim jak strach przed 
sukcesem? Ja czuję strach przed szczęściem i obawę, Ŝe tak łatwo je osiągnąć.

Zaprosiłam go do Nowego Jorku, Ŝeby mógł się przekonać, co go czeka, dopóki 

jeszcze moŜe się bez uszczerbku wycofać. Musimy dać mu pokaz tego wszystkiego.

Serdeczności. Cassaundra”
Następnego dnia po tym, jak rozmawiali o małŜeństwie, Cassaundra oznajmiła, Ŝe 

musi wrócić do Nowego Jorku.

– Oczywiście tylko na krótko – dodała, poznając z wyrazu twarzy Chucka, Ŝe 

zamierza gorąco zaprotestować. – Mam zaległości w pracy papierkowej związanej z 
przekazaniem posiadłości oraz kilka innych spraw. Muszę dopilnować, by wszystkie 
osobiste rzeczy zostały przeniesione do wyznaczonych pomieszczeń.

Chuck potaknął, starając się nie pokazać po sobie dręczącej go obawy. Znał juŜ 

dobrze Cassaundrę i, wyczuwając pewne wahanie w jej zachowaniu, zrozumiał, Ŝe nie 
mówi mu wszystkiego do końca.

Zamilkła, sącząc wino.
– Myślę, Ŝe nadszedł czas, bym wróciła – rzekła wreszcie. – Moja nieobecność nie 

była zbyt długa, ale bardzo się przez ten czas zmieniłam. Muszę wrócić i z nowego 
punktu widzenia ocenić, czy rzeczywiście zmieniłam się tak, jak sądzę.

Tym razem Chuckowi trudniej było niedbale przytaknąć i nie zwracać uwagi na to, 

Ŝ

e Ŝołądek ściska mu się ze strachu. Czy powrót do Nowego Jorku to dla Cassaundry 

pretekst, by dać mu do zrozumienia, Ŝe ich związek to pomyłka? Jeśli tak, nie miał 
zamiaru dać się na to nabrać.

– Chciałabym, Ŝebyś mnie tam odwiedził. Myślę, te to waŜne, byś się rozejrzał i 

wyrobił sobie pogląd...

– Pojadę do Nowego Jorku, ale jeśli masz zamiar mnie wystraszyć, nie uda ci się.
– Wcale nie miałam takiego zamiaru. Chciałabym tylko, Ŝebyś zobaczył, jak tam 

jest. – Westchnęła znuŜona. – Moje Ŝycie bardzo się zmienia. W pewnym momencie 
mogę potrzebować twojego wsparcia.

– Czy tak za tym wszystkim tęskniłaś? – zapytał z nie ukrywaną obawą.
– Nie – zapewniła. – Wcale za tym nie tęskniłam, a jeśli juŜ, to w taki sposób, w 

jaki tęskni się za bólem głowy, gdy minie. Nigdy juŜ nie będę Cassaundrą Snow, 
dziedziczką fortuny, córką mistrza i dobrze zapowiadającym się wydawcą. Nie chcę 
Ŝ

yć tak jak ona. Ale równieŜ nie mogę stać się zupełnie kimś innym. Jeśli 

postanowimy się, pobrać...

– To znaczy, jeśli ty przestaniesz się wycofywać i zgodzisz wyjść za mnie.
– Jeśli postanowimy się pobrać – ciągnęła, jakby go nie słyszała – obydwoje 

będziemy zmuszeni do kompromisu. Im lepiej się zrozumiemy, tym łatwiej 
osiągniemy ten kompromis. – PołoŜyła mu błagalnie rękę na ramieniu. – Widziałam 
twoje Ŝycie, brałam w nim udział. Teraz chciałabym, byś zobaczył, jakie Ŝycie 
pozostawiłam za sobą.

– Wybrała pani kostium niebieski czy w kolorze burgunda?
– Niebieski – odparła Cassaundra, odwracając się do Aggie.
– A kapelusz?
– Myślę, Ŝe obędę się dziś bez kapelusza.
– Och! – Usta Aggie ułoŜyły się w doskonałe koło. Wyjęła kostium z szafy i 

oczyściła go z jakiegoś pyłku. – Czy dobrze się pani czuje? Chyba nie jest pani dziś w 
najlepszej formie?

– Po powrocie czuję się nieco zagubiona.
– WyobraŜam to sobie. Ładnie odrosły pani włosy.
– Owszem. – Cassaundra odruchowo wzburzyła ręką fryzurę. – Poproszę chyba 

Lulu, Ŝeby mi je obcięła. Aggie?

– Słucham panią.
– Czy myślisz, Ŝe odpowiadałoby ci Ŝycie na Florydzie?
– Na Florydzie?
– W stanie Floryda.
– Na stałe?
Cassaundra przytaknęła.
– Och, proszę pani, sama nie wiem. To tak daleko. A poza tym mam tu chłopaka.
– Rozumiem. – Cassaundra uśmiechnęła się. – Rozumiem doskonale.

Chuck po raz pierwszy w Ŝyciu leciał pierwszą klasą. Musiał przyznać, Ŝe ma to 

swoje zalety. Wysiadając nie musiał tłoczyć się z pasaŜerami z klasy turystycznej. Od 
dawna nie widział Cassaundry i wdzięczny był za kaŜdą zyskaną minutę. Rozstali się 
niecały tydzień temu, ale miał wraŜenie, Ŝe było to znacznie dawniej.

– Pan Granger?
Odwrócił się i zobaczył krępego męŜczyznę w liberii.
– Jestem Joseph, kierowca panny Snow. Poprosiła mnie, bym po pana wyjechał. 

Czy mogę wziąć pańską torbę?

– Sam będę ją niósł – odparł Chuck, mocniej chwytając za pasek torby.
– Proszę więc tędy.
Joseph poprowadził go do czarnej, lśniącej, wypolerowanej limuzyny. Chuck 

stwierdził ze zdziwieniem, Ŝe w środku siedzi jakiś męŜczyzna. Siwowłosy, w 
nienagannym, klasycznym garniturze, roztaczał wokół siebie aurę spokojnej mądrości. 
Chuck usiadł naprzeciw niego i męŜczyzna wyciągnął na powitanie rękę.

– Pan Granger? Jestem Sloan Garrick, przyjaciel Cassaundry.
– Wspominała mi o panu – rzekł Chuck, wymieniając uścisk. – To chyba pan 

recenzuje ksiąŜkę mojej znajomej z kółka literackiego.

– Tak. Poleciłem mojej sekretarce, by miała ją na uwadze. Cassaundra wyraŜała się 

o niej bardzo entuzjastycznie.

Chuck poruszył się niecierpliwie na eleganckim siedzeniu.
– Gdzie jest Sandy? – zapytał.
– Cały dzień ma obowiązki w posiadłości i prosiła, bym w jej imieniu pana 

przywitał. Sądziła, Ŝe moŜe zechce pan zwiedzić wydawnictwo.

– Tak, to z pewnością moŜe być ciekawe.

– Jeśli wolałby pan zwiedzić co innego – na przykład giełdę albo Statuę Wolności 

– moŜna to zorganizować.

– Chciałbym zobaczyć wydawnictwo – odparł Chuck. – Opowiem o tym na 

spotkaniu kółka literackiego.

Sloan spojrzał na zegarek.
– JuŜ południe. Najpierw zjemy obiad w moim klubie. Klub Sloana – biblioteka, 

skórzane meble – przypominał dekoracje do filmu „W osiemdziesiąt dni dookoła 
ś

wiata”. Usiedli przy niewielkim, okrągłym stole z drewna czereśniowego. Gdy 

zamówili potrawy i sączyli aperitif, Sloan przyglądał się siedzącemu naprzeciw 
Chuckowi.

– Cassaundra powiedziała mi, Ŝe kolekcjonuje pan karty baseballowe.
– Rozumiem, Ŝe panu zawdzięczam znalezienie Joe’ego DiMaggio. Dziękuję.
– Wykonałem po prostu jeden telefon – wyjaśnił Sloan. – Czy karta była w dobrym 

stanie, tak jak mnie zapewniono?

– Tak. Oniemiałem, gdy ją zobaczyłem.
– Rozumiem – zaśmiał się krótko Sloan. – Cała historia jest dość zabawna. W stylu 

O. Henry’ego, nie sądzi pan? Gdy usłyszałem cenę katalogową tej karty, sądziłem, Ŝe 
Cassaundra wie, ile ją to będzie kosztować. Powiedziała mi, Ŝe nawet nie 
ubezpieczyła jej przed wysłaniem. Sądziła, Ŝe to kwestia trzech czy czterech dolarów, 
tak jak te, które pan kupił na, o ile dobrze zrozumiałem, pchlim targu?

– Tak, proszę pana – odpowiedział Chuck z wystudiowaną grzecznością. Ten 

Sloan zachowywał się bardzo uprzejmie, ale Chuck przeleciał dwa tysiące 
kilometrów, aby zobaczyć się z Sandy, irytowała go więc zmiana programu.

Zapanowała niezręczna cisza. Kelner przyniósł sałatkę Cobba i gdy goście ją zjedli,

zabrał puste półmiski i podał kawę.

Sloan odchrząknął i Chuck popatrzył na niego wyczekująco.
– Cassaundra jest dla mnie kimś wyjątkowym – powiedział Sloan. – Gdy po wojnie

zacząłem pracować w Quill, jej dziadek wprowadzał mnie w tajniki zawodu. Matka 
Cassaundry była silnie związana ze swym ojcem, więc miałem okazję obserwować, 
jak dorastała. Gdy urodziła się Cassaundra, było to dla mnie takie samo przeŜycie jak 
dla Nathana.

Pociągnął łyk kawy.
– Cieszyłem się, gdy Cassaundra postanowiła podjąć pracę w Quill – ciągnął. – 

Pod wieloma względami przypomina swą matkę. Alexandra równieŜ miała wielki 
szacunek dla literatury. Zostałaby znakomitym wydawcą, gdyby nie zrezygnowała z 
kariery, by słuŜyć wsparciem Williamowi. Była jego rzecznikiem prasowym. Wszyscy 
byliśmy zdruzgotani, gdy umarła w tak młodym wieku.

– Jak to się stało?
– Wypadek samochodowy. Wracała sama do domu w nocy. Myślę, Ŝe dlatego 

William nigdy nie pozwalał Cassaundrze nauczyć się prowadzenia samochodu.

– Ile lat miała wtedy Cassaundra?
– Niecałe dwa.
Tyle, ile Aaron, pomyślał Chuck.
– Czuję w stosunku do niej rodzicielską odpowiedzialność – ciągnął Sloan – 

poniewaŜ byłem związany z jej dziadkiem i matką. Dlatego poprosiłem niedawno, by 
pozwoliła mi chwilę z panem porozmawiać.

A więc to tak! – pomyślał Chuck.
– Wiem, co pan ma na myśli – powiedział. – Niech mi pan pozwoli, Ŝe pana 

wyręczę. Bardzo kocham Sandy i mam w stosunku do niej szczere zamiary. Poznałem 
ją, gdy pracowała w barku, i pokochałem, zanim dowiedziałem się o fortunie 
Snowów. Zapewniam pana, te zalety mi na niej, a nie na jej pieniądzach. Chcę się z 

nią oŜenić.

Sloan uśmiechnął się tajemniczo.
– Rozumiem, dlaczego nazywa pana Prawdziwym MęŜczyzną. Strzela pan prosto z 

biodra.

– Próbuję.
– Ja teŜ spróbuję – powiedział Sloan. Powoli pił kawę, a potem odstawił filiŜankę.
– śycie Cassaundry nie było, nazwijmy to, typowe dla Ameryki.
– Czy moglibyśmy to określić, te została wychowana na pozłacanej arenie 

cyrkowej wypełnionej pajacami?

Sloan nie dał się zbić z tropu.
– Jej Ŝycie było nietypowe i dlatego bardzo ceni sobie to, Ŝe pańskie Ŝycie jest, jak 

uwaŜa, normalne. Bardzo się o pana martwi i obawia się, Ŝe nadmierna popularność 
rodziny Snowów niszcząco na nie podziała.

– Wiele czynników moŜe podziałać niszcząco na Ŝycie człowieka – stwierdził 

Chuck. – Powiedziałbym, Ŝe miarą charakteru jest to, jak człowiek daje sobie radę z 
niszczącymi wpływami.

– A pan wierzy, Ŝe poradzi pan sobie z zainteresowaniem prasy?
– Wierzę, Ŝe Sandy i ja poradzimy z tym sobie razem.
– Jest pan inny niŜ męŜczyźni, których znała dotychczas – rzekł Sloan.

– Jestem pewien, 

Ŝ

e z wyj

ą

tkiem mojego obecnego towarzysza nie znała 

m

ęŜ

czyzny, który cho

ć

 troch

ę

 troszczyłby si

ę

 o ni

ą

.

– Przyznaję panu rację. Było tak zwłaszcza po śmierci jej dziadka. Myślę, Ŝe byłby 

pan bardzo dobry dla Cassaundry – dodał Sloan po chwili zamyślenia.

Chuck miał właśnie pociągnąć łyk kawy. Uniósł w kierunku Sloana filiŜankę takim 

gestem, jakby wznosił toast.

– Zgadzam się z panem z całego serca – powiedział.
– Jest pan bardzo elokwentny – odparł Sloan. – Obawy Cassaundry są uzasadnione 

i musi je pan wziąć pod uwagę. Jest osobą publiczną, z własnej czy nie z własnej 
woli. Gdy rozejdzie się wiadomość, Ŝe pracowała w barku w Orlando, a proszę mi 
wierzyć, Ŝe się rozejdzie, a pan i Cassaundra będziecie wciąŜ zakochani, stanie pan 
pośrodku areny w tym cyrku, w którym ona zawsze Ŝyła. Czy zastanawiał się pan, jak 
poradzi pan sobie ze wszystkimi plotkami?

– Załatwię je po kolei.
– Jak długo będzie pan w stanie po ślubie z Cassaundrą uprawiać swój zawód, 

mając reporterów depczących panu wszędzie po piętach? Czy rzeczywiście uda się 
panu pracować w dziennikarstwie, gdy pan sam stanie się większą sensacją, niŜ ta, 
którą pan opracowuje?

– Nie wierzę, Ŝebym był interesujący dla prasy na tyle długo, by zniszczyło to całą 

moją karierę. A nawet jeśli, są inne formy pisarstwa, które mogę uprawiać.

– Ach, tak. Powieści sensacyjne. Wie pan, ilu osobom udaje się coś opublikować?
– Jednak pisarze jakoś się przebijają, jeśli są dobrzy i uparci.

– Mo

Ŝ

e pan próbowa

ć

 całymi latami, zanim sprzeda pan jak

ąś

 ksi

ąŜ

k

ę

. 

Chyba 

Ŝ

e wykorzysta pan pozycj

ę

 Cassaundry. Ale je

ś

li pan to zrobi, zawsze 

pozostan

ą

 panu w

ą

tpliwo

ś

ci, czy to pa

ń

ska ksi

ąŜ

ka byle tak dobra, czy te

Ŝ

 

wydawnictwo postanowiło wci

ą

gn

ąć

 pana do współpracy, bo dla celów 

komercyjnych chciało mie

ć

 m

ęŜ

a Cassaundry Snow na li

ś

cie autorów. Nawet 

je

ś

li nie skorzysta pan z jej kontaktów, zawsze b

ę

dzie si

ę

 pan zastanawiał, 

czy pa

ń

skie powi

ą

zania z rodzin

ą

 Snowów miały wpływ na decyzj

ę

 wydawcy. 

Czy jest pan gotów przej

ść

 przez 

Ŝ

ycie z tego rodzaju stał

ą

 niepewno

ś

ci

ą

, 

podcinaj

ą

c

ą

 pa

ń

sk

ą

 samoocen

ę

?

– Do diabła! – powiedział Chuck, starając się nie podnosić głosu. – Kocham ją. 

Ona mnie kocha. Wszystko inne się nie liczy.

– Skoro pan tak mówi – stwierdził Sloan sceptycznie.

ROZDZIAŁ 14

Chuck przyjechał ze Sloanem do posiadłości Snowów. Musiał przyznać, Ŝe dom i 

otaczające go tereny działają rzeczywiście trochę onieśmielająco. W przezwycięŜeniu 
tego uczucia wcale mu nie pomogło to, Ŝe został powitany w drzwiach przez 
pokojówkę w słuŜbowym stroju, która zaprowadziła go do biblioteki większej niŜ 
jego własne mieszkanie. Zastał tam Cassaundrę rozmawiającą z trzema męŜczyznami 
w średnim wieku, ubranymi w wytworne garnitury.

Cassaundra miała na sobie skromny kostium. Włosy gładko zaczesała i ściągnęła z 

tyłu w ciasny kok. Przypominała, pomyślał Chuck, bardziej tę Cassaundrę Snow, o 
jakiej czytał, zimną i powściągliwą, niŜ Sandy Grand, którą poznał w barku. Ale gdy 
się uśmiechnęła, zrozumiał, Ŝe ubranie, otoczenie i nazwisko wcale się nie liczą. 
Odpowiedział jej uśmiechem, który prawdopodobnie był trochę cielęcy, lecz nic sobie 
z tego nie robił, Ŝe pajace w garniturach zorientują się, iŜ jest w niej szaleńczo 
zakochany.

Cassaundra podeszła do nich po miękkim dywanie, który tłumił kroki. Cmoknęła 

Sloana w policzek. Gdy zwróciła się do Chucka, dostrzegł lekki strach w jej oczach. 
Zaskoczyło go, Ŝe jest równie zdenerwowana, jak on sam.

– Cześć, Złotowłosa – powiedział cicho.
Cmoknięcie w policzek przerodziło się w czuły uścisk, gdy Cassaundra zarzuciła 

mu ręce na szyję.

– Kocham cię – wyszeptała mu do ucha, a potem poprowadziła w głąb pokoju i 

przedstawiła adwokatom, z którymi przedtem się naradzała.

Adwokaci schowali swe papiery do teczek, rozległ się szczęk zatrzaskiwanych 

zamków i panowie wyszli rządkiem z pokoju, co nasunęło Chuckowi skojarzenie ze 
stadem maszerujących kaczek.

– Tak się cieszę, Ŝe cię widzę – powiedziała, gdy Chuck usiadł obok niej. – 

Wydawało mi się, Ŝe dzisiejszy dzień nigdy się nie skończy. Nie wyobraŜasz sobie, ile 
papierkowej pracy związanej jest z przekazaniem posiadłości! Oprowadzę Chucka. 
Pójdziesz z nami? – zwróciła się do Sloana.

– Raczej nie – odparł Sloan. – TeŜ miałem wypełniony dzień. Zostanę tu i 

przeczytam gazetę, jeśli pozwolisz.

Ledwie zamknęli za sobą drzwi biblioteki, Chuck wziął ją w ramiona i zaczął 

całować, ale wywinęła mu się.

– SłuŜba – powiedziała, poprawiając Ŝakiet. – Doprowadzają mnie do szaleństwa – 

dodała szeptem. – Wystarczy, Ŝe kichnę w łazience, a juŜ ktoś podsuwa mi 
chusteczkę.

Parter domu składał się z holu wejściowego, biblioteki, jadalni, kuchni, która 

wielkością nie ustępowała kuchniom w nowoczesnych restauracjach, i sali balowej 
zmienionej przez Williama Snowa w salę koncertową.

Chuckowi nie udało się rozszyfrować, w jakim nastroju jest Cassaundra, gdy 

przesuwała dłońmi po błyszczącym fortepianie.

– W młodości spędziłam tu wiele godzin. – Zamilkła na chwilę. – Chodź. Dopóki 

jeszcze jest słońce, chcę pokazać ci park.

Z tyłu dworku wokół sztucznego, wyłoŜonego płytkami jeziora z fontannami w 

kształcie amorków, rozciągał się dobrze utrzymany ogród.

– Kiedyś mieliśmy łabędzie – wyjaśniła Cassaundra. – Ale były nieporządne i 

miały nieprzyjemny charakter, więc ojciec kazał je usunąć. Próbowaliśmy równieŜ 
hodować pawie, ale upiornie skrzeczały i ciągłe wskakiwały na dach. Rozumiesz 
więc, dlaczego tak bardzo chciałam mieć jakieś zwierzę.

– Gdzie jest Babe?
– W małym domku, gdzie będziemy nocować. Kucharz przygotuje tam dla nas 

kolację. Trzymamy tu teraz minimalną liczbę słuŜby, bo wkrótce zaczną się prace 
adaptacyjne.

Za jeziorem rozciągały się trawniki zieleniejące właśnie po długiej zimie. Wśród 

bezlistnych szkieletów drzew wiła się ścieŜka.

– Prowadzi ku rzece – wyjaśniła Cassaundra. – To jakieś pół kilometra stąd.
Przebiegli zadrzewioną przestrzeń w kierunku skarpy i znaleźli się na rzadko 

porośniętym ugorze.

– Znacznie ładniej zrobi się tu późną wiosną. Ale w pobliŜu brzegu zawsze jest 

trochę pusto. – ZbliŜyli się do skarpy. – Zobaczysz teraz, dlaczego Hudson nazywają 
amerykańskim Renem.

Widok był wspaniały: strome brzegi po obu stronach i płynąca daleko w dole 

rzeka.

– Niektórzy mówią, Ŝe mój ojciec najpierw zobaczył tę posiadłość, a potem, Ŝeby 

ją kupić, oŜenił się z moją matką. Czasami marzę sobie, Ŝe gdyby Ŝyła dłuŜej, 
mogłabym przekonać się, czy ją kochał.

– Sloan sądzi, Ŝe chyba tak – powiedział Chuck, a gdy Cassaundra spojrzała na 

niego zdziwiona, dodał: – Stwierdził równieŜ, Ŝe matka była bardzo oddana twemu 
ojcu.

Cassaundra popatrzyła w dół urwiska.
– Czasami zastanawiam się, jak wyglądałoby moje Ŝycie, gdyby matka Ŝyła, i czy 

ojciec byłby wtedy inny. Musiał wiele wycierpieć. Sądziliśmy, Ŝe z powodu swego 
talentu, ale czasami przypuszczam, Ŝe doskwierała mu samotność.

Chuck połoŜył ręce na jej ramionach, zmuszając, by spojrzała mu w twarz.
– Wyjdziesz za mnie?
Objęła go i połoŜyła mu głowę na piersiach.
– Miałam nadzieję, Ŝe powtórnie poprosisz mnie o rękę. Tak, wyjdę za ciebie.
Przycisnął ją mocniej, czując wielką ulgę.
– Byłam zdezorientowana. Chodziłam z kąta w kąt. Gdy tylko przyleciałam do 

Nowego Jorku, zaczęłam Ŝałować, Ŝe przed wyjazdem z Orlando nie wyraziłam 
zgody. Miałam obawy, Ŝe się rozmyślisz.

– Tak słabo ufasz naszej miłości?
– Teraz juŜ nie. Och, Chuck, masz rację. Nic nam nie moŜe przeszkodzić, chyba Ŝe 

my sami. Znajdźmy sobie dom nad jeziorem i stwórzmy nasz własny świat.

– PomoŜesz mi przy mojej powieści?
– Tak. Jeśli ty pokaŜesz mi, jak robi się dokładki.
– Umowa stoi – powiedział.
Przypieczętowali ją pocałunkiem.
Potem, w limuzynie, Sloan otworzył szampana, by wznieść toast za ich rychłe 

małŜeństwo.

– UwaŜam, Ŝe powinniście szybko się pobrać, zanim prasa opublikuje wiadomość 

o tym, Ŝe Cassaundra pracowała w barku. Potem naleŜy wydać komunikat.

– Myślałem o tym – rzekł Chuck. – Sandy tak się tym przejmowała, Ŝe 

opracowałem plan awaryjny.

– Plan awaryjny? – spytała Cassaundra.
– Na wypadek, gdybyś próbowała mi uciec. OtóŜ uwaŜam, Ŝe najprostszym 

sposobem na uciszenie sensacyjnej historii jest opowiedzenie jej samemu.

Sloan nastawił ucha.
– Wzięło się to z teorii Andy Warhola, Ŝe kaŜdy ma swój „kwadrans sławy”. 

Musimy po prostu przetrzymać nasz kwadrans sławy, a potem będziemy wolni.

– Niezupełnie rozumiem – przyznała Cassaundra. – Proponujesz, Ŝebyśmy sami 

starali się o rozgłos w prasie?

– Niezupełnie. Sądzę, Ŝe znacznie większą kontrolę nad całą historią będziemy 

mieć wówczas, gdy napiszemy ją sami. Ja potrafię pisać, ty skończyłaś uniwersytet. 
Napiszmy opowieść, jakiej się domagają. Powiedzmy: opowieści. Sprawozdanie w 
pierwszej osobie o twej ucieczce do normalnej Ameryki i opis naszej znajomości. 
Gdy opublikujemy naszą wersję, pojawi się mnóstwo artykułów na nasz temat, a 
potem przesycenie tematem.

– Nie wiem – powątpiewała Cassaundra. – Opowiadać wszystkim o sprawach 

osobistych...

– Nie mam na myśli konferencji prasowej ani szczegółowych raportów na temat 

naszej miłości – powiedział Chuck. – To byłaby nasza wersja. Opowiedzielibyśmy ją 
po naszemu, a potem odmówili udzielania wywiadów.

– To moŜe zadziałać, Cassaundro – stwierdził Sloan. – Nie będziesz mogła 

wiecznie się ukrywać i nie unikniesz wścibstwa prasy, ale uzyskasz przynajmniej 
pewną kontrolę.

– Zaufaj mi – prosił Chuck. – Przynajmniej jeden raz mi zaufaj. Znam dobrze prasę 

i wiem, Ŝe szum wokół pewnych spraw trwa krótko. Jednodniowe wydarzenie, i 
pójdziemy w zapomnienie jak kostka Rubika. Nie ma nic nudniejszego dla 
czytelników niŜ szczęśliwe małŜeństwo Ŝyjące spokojnie na przedmieściu.

– Kiedy więc ślub? – spytał Sloan.
– Jak tylko napiszemy opowiadania i przygotujemy je do druku – odparł Chuck.
Podwieźli Sloana do jego mieszkania, a potem Cassaundra poleciła kierowcy, by 

krąŜył przez pewien czas po mieście.

– Nareszcie – westchnęła, zamykając ciemne okienko oddzielające ich od szofera.
Poluźniła Chuckowi krawat, rozpięła guzik koszuli i wsunęła palce na kark. 

Przesunęła się na jego kolana.

– Jak ciemne jest to okienko? – spytał.
– Bardzo ciemne. Wiesz, zawsze miałam takie fantazje...
– Jakie fantazje? – spytał, czując na piersiach pieszczotę jej języka.
– Kocham cię.
Gwałtownie, Ŝarliwie przywarł do jej ust.
– Czy wspominałam ci – Cassaundra przesunęła ustami po jego szyi – Ŝe jako 

prezent ślubny załatwiam bilety na Mistrzostwa Świata?

– Co to są Mistrzostwa Świata? – wymamrotał Chuck, przyciągając znowu do 

siebie jej twarz.