Trupi kwiat czyli Raflezja Arnolda (łac.

Rafflesia arnoldii)

Ś

wiat ro

ś

lin potrafi zadziwi

ć

ró

ż

norodno

ś

ci

ą

i osobliwymi zwyczajami niektórych ze swych przedstawicieli.

Fascynuj

ą

cym przykładem jest Raflezja, której naturalnym

ś

rodowiskiem s

ą

deszczowe d

ż

ungle Sumatry i

Borneo. Ro

ś

lina ta nie wytwarza ani korzeni, ani li

ś

ci – paso

ż

ytuje na krzewach spokrewnionych z winoro

ś

l

ą

.

Składa si

ę

z samego kwiatu, który uznawany jest za najwi

ę

kszy na kuli ziemskiej. Posiada pi

ęć

czerwonych

mi

ę

sistych płatków, osi

ą

gaj

ą

c przy tym od 80 do 100 cm

ś

rednicy i ok. 10 kilogramów wagi. Jednak ro

ś

lina ta

zadziwia nie tylko niesamowitym kolorem i sporymi rozmiarami kwiatu zakwitaj

ą

cego raz na kilka lat. By zwabi

ć

zapylaj

ą

ce j

ą

muchówki, Raflezja wydziela zapach… gnij

ą

cej padliny. Z tego powodu mieszka

ń

cy Sumatry

nazywaj

ą

j

ą

tak

ż

e trupim kwiatem. Doczekała si

ę

te

ż

swojego pomnika. W hallu Natural History Museum

umieszczono woskow

ą

kopi

ę

naturalnej wielko

ś

ci.

Hydnora africana

Ten gatunek, którego wygl

ą

d budzi rozmaite skojarzenia, równie

ż

paso

ż

ytuje na innych ro

ś

linach. Hydnora

africana na

ż

ywiciela wybrała sobie korzenie krzewów z rodziny wilczomleczowatych rosn

ą

cych na afryka

ń

skich

pustyniach. Tak naprawd

ę

ro

ś

nie pod ziemi

ą

, a nad jej powierzchni

ę

wystaje tylko cielisty kwiat. To on przyci

ą

ga

skarabeusze wydzielaj

ą

c odór zgnilizny. Gdy

ż

uk wejdzie do

ś

rodka, zostaje na pewien czas zamkni

ę

ty w

kwiecie, by mógł go zapyli

ć

. Po sko

ń

czeniu "pracy" wypuszczany jest na wolno

ść

.

AFP

Dziwidło olbrzymie (łac. Amorphophallus titanum)

Dziwidło olbrzymie odkryto po raz pierwszy na Sumatrze w 1878 roku. Teraz wydawa

ć

si

ę

to mo

ż

e zabawne, ale

w tamtych czasach budził zgorszenie, gdy

ż

przypomina swoim kształtem penisa (st

ą

d zreszt

ą

nazwa łaci

ń

ska). Z

tego te

ż

powodu zakazywano kobietom ogl

ą

dania tej ro

ś

liny

AFP

Dziwidło olbrzymie (łac. Amorphophallus titanum)

Okres kwitnienia dziwidła olbrzymiego jest bardzo krótki, gdy

ż

kwiaty przekwitaj

ą

zazwyczaj po 72 godzinach.

Wówczas te

ż

ro

ś

lina wydziela nieprzyjemn

ą

wo

ń

, któr

ą

niektórzy okre

ś

laj

ą

jako mieszanin

ę

psuj

ą

cej si

ę

ryby i

mi

ę

sa, inni natomiast – jako aromat przejrzałego sera ple

ś

niowego.

Welwiczia przedziwna (łac. Welwitschia mirabilis)

Uwa

ż

ana jest przez botaników za relikt z okresu jury. Szacuje si

ę

,

ż

e jej nasiona zachowuj

ą

ż

ywotno

ść

co

najmniej 2000 lat! Wyst

ę

puje na kamienistych równinach północnej Namibii i przez tamtejszych mieszka

ń

ców

zwana jest po prostu „cebul

ą

pustyni”. Doskonale przystosowana do wielomiesi

ę

cznych susz potrafi absorbowa

ć

wod

ę

z mgieł.

Welwiczia przedziwna (łac. Welwitschia mirabilis)

Ż

artobliwie okre

ś

lana jako „botaniczna o

ś

miornica”, welwiczia jest w rzeczywisto

ś

ci karłowatym drzewem, które

posiada pie

ń

zagł

ę

biony w ziemi. Co ciekawe ka

ż

dy okaz posiada tylko dwa li

ś

cie. Rosn

ą

one przez całe

ż

ycie

ro

ś

liny i rozdzielaj

ą

si

ę

wzdłu

ż

na poskr

ę

cane pasy.

Smocza lilia (łac. Dracunculus vulgaris)

Inaczej zwana jest tak

ż

e lili

ą

voodoo, a pochodzi z Południowej Europy. Najcz

ęś

ciej spotka

ć

j

ą

mo

ż

na na Cyprze

i Bałkanach. Jej znakiem rozpoznawczym jest ogromny ciemnoczerwony kwiat osi

ą

gaj

ą

cy od 1 do 1,5 m

wysoko

ś

ci. Oryginalna barwa nie wystarcza do zwabienia owadów. To kolejny

ś

mierdziuch, który przyci

ą

gaj

ą

c

zapylaj

ą

ce go muchy wydziela nieprzyjemnym zapach zgniłego mi

ę

sa.

Selenicereus wielkokwiatowy (łac. Selenicereus
grandiflorus)

To osławiona "królowa nocy", czyli niesamowity kaktus o cienkich łodygach wspinaj

ą

cy si

ę

po podporach dzi

ę

ki

czepnym korzeniom. Jego p

ą

ki kwiatowe rozchylaj

ą

si

ę

tylko w nocy, ja

ś

niej

ą

c w mrokach niczym gwiazdy.

Ż

ółtawo-białe, pachn

ą

ce wanili

ą

, otwieraj

ą

si

ę

z nadej

ś

ciem mroku, a zamykaj

ą

nad ranem. Po niezwykłych

kielichach zostaje tylko wspomnienie, a na nast

ę

pne trzeba czeka

ć

cały rok. W ich ojczy

ź

nie, na wyspach Morza

Karaibskiego, zapylaj

ą

je motyle nocne, zawisaki.

Jupiterimages

Dzbanecznik Attenborougha (łac. Nepenthes
attenboroughii)

Dzbaneczniki maj

ą

dziwne zwyczaje

ż

ywieniowe. Nie gardz

ą

mi

ę

sem, dotychczas jednak ich łupem padały tylko

niewielkie owady. W tym roku w górzystym rejonie Filipin odkryto nowy gatunek, którego "dzbanki" s

ą

na tyle

du

ż

e,

ż

e ro

ś

lina swobodnie mo

ż

e konsumowa

ć

nawet... szczury. Kiedy zwierz

ę

wejdzie do wypełnionej płynem

pułapki, trudno mu si

ę

ju

ż

z niej wydosta

ć

, a dzbanecznik rozpoczyna wydzielanie enzymów trawiennych, które

rozkładaj

ą

ofiar

ę

.