Bilans wydarzeń fińskich

Lew Dawidowicz Trocki – Bilans wydarzeń fińskich (1940 rok)

Nie mogli przewidzieć

„Przewidzieliśmy sojusz z Hitlerem – piszą Shachtman i Burnham – ale zajęcie wschodniej

Polski? Inwazja na Finlandię? – Nie, tego nie mogliśmy przewidzieć”. Takie kompletnie
nieprawdopodobne i całkiem nieoczekiwane wydarzenia z konieczności, całkowicie wywróciły naszą
politykę – twierdzą oni. Ci politycy pracowali widocznie pod wrażeniem tego, że Stalin potrzebował
sojuszu z Hitlerem, żeby podzielić się z nim Wschodem. Oni przewidzieli sojusz (kiedy? gdzie?), ale nie
mogli przewidzieć, dlaczego i po co on będzie.

Oni uznają prawo państwa robotniczego do lawirowania między obozami imperialistycznymi i do

zawierania porozumień z jednym przeciw drugiemu. Te porozumienia powinny oczywiście mieć na celu
obronę   państwa   robotniczego,   uzyskanie   korzyści   gospodarczych,   strategicznych   i   innych,   a   jeśli
okoliczności   pozwolą,   rozszerzenie   bazy   państwa   robotniczego.   Zdegenerowane   państwo   robotnicze
usiłuje   osiągnąć   te   cele   własnymi   biurokratycznymi   metodami,   które   na   każdym   kroku   popadają   w
sprzeczność z interesami proletariatu światowego. Ale co właściwie jest takiego nieoczekiwanego i tak
niemożliwego do przewidzenia w usiłowaniu Kremla zyskania tak wiele, jak tylko się da, na sojuszu z
Hitlerem?

Jeśli nasi politycy spod ciemnej gwiazdy nie przewidzieli tego, to tylko dlatego, że nie umieją

żadnej kwestii przemyśleć poważnie do końca. W czasie przewlekłych rokowań z angielsko-francuską
delegacją latem 1939 r. Kreml otwarcie domagał się kontroli nad państwami bałtyckimi. Ponieważ Anglia
i Francja odmówiły mu zagwarantowania takiej kontroli, Stalin zerwał negocjacje. Już tylko to jasno
wskazuje, że porozumienie z Hitlerem ma zapewnić Stalinowi przynajmniej kontrolę nad państwami
bałtyckimi. Dojrzali politycznie ludzie na całym świecie podchodzili do tej sprawy właśnie z tego punktu
widzenia, pytając się: Tylko jak Stalin to osiągnie? Czy użyje siły zbrojnej? I tak dalej. Mimo wszystko
bieg wydarzeń zależał o wiele bardziej od Hitlera niż od Stalina. Mówiąc ogólnie, konkretnych wydarzeń
nie można przewidzieć. Ale główny kierunek, w jakim się ostatecznie wydarzenia rozwinęły, nie jest
żadną istotną nowością.

Z powodu degeneracji państwa robotniczego Związek Radziecki przekroczył próg drugiej wojny

imperialistycznej będąc o wiele słabszym niż powinien być. Porozumienie Stalina z Hitlerem miało za cel
zabezpieczenie ZSRR przed napaścią Niemiec i w ogóle przed wciągnięciem w wielką wojnę. Kiedy
okupując Polskę, Hitler zabezpieczał się od wschodu, to Stalin był zmuszony dokonać za zgodą Hitlera
inwazji na wschodnią Polskę w celu osiągnięcia pewnych dodatkowych zabezpieczeń przed Hitlerem na
zachodniej granicy ZSRR. Mimo wszystko, w rezultacie tych wydarzeń ZSRR uzyskał wspólną granicę z
Niemcami i z powodu tego prostego faktu niebezpieczeństwo ze strony zwycięskich Niemiec stało się o
wiele bardziej bezpośrednie, a zależność Stalina od Hitlera znacznie się zwiększyła.

Epizod z rozbiorem Polski znalazł swój dalszy ciąg na terenie skandynawskim. Hitler nie mógł nie

dać do zrozumienia swemu „przyjacielowi” Stalinowi, że zaplanował zajęcie krajów skandynawskich, co
musiało Stalina oblać zimnym potem. Poza wszystkim, potwierdziło to pełną dominację Niemiec nad
Morzem Bałtyckim, w Finlandii, i stąd stwarzało bezpośrednie zagrożenie dla Leningradu. Znów Stalin
musiał szukać dodatkowych gwarancji przeciw swemu sojusznikowi, tym razem w Finlandii. Mimo
wszystko napotkał tam poważny opór. Wojna błyskawiczna zaczęła się przewlekać. Powstało zagrożenie,
że Skandynawia stanie się areną wielkiej wojny. Hitler, który zakończył przygotowania do uderzenia na
Danię i Norwegię, zażądał żeby Stalin zawarł jak najprędzej pokój. Stalin musiał zredukować swoje plany
i zrezygnować z sowietyzacji Finlandii. Takie są charakterystyczne cechy biegu wydarzeń na północy
Europy.

Małe kraje w wojnie imperialistycznej

W warunkach wojny światowej podchodzić do kwestii losu małych państw z punktu widzenia

„niepodległości narodowej”, „neutralności” itd. – to znaczy pozostawać w sferze mitologii
imperialistycznej. Walka się toczy o panowanie nad światem. Rozstrzygnie kwestię istnienia ZSRR. Ten
problem, który dzisiaj pozostaje na drugim planie, w pewnym momencie wysunie się na pierwszy. Co się

© Samokształceniowe Koło Filozofii Marksistowskiej

– 3 –

http://skfm.dyktatura.info/

Lew Dawidowicz Trocki – Bilans wydarzeń fińskich (1940 rok)

tyczy małych i drugorzędnych państw, to już dziś są tylko pionkami w rękach wielkich mocarstw. Jedyną
swobodą, jaka im jeszcze pozostała, i to tylko w ograniczonym zakresie, jest swoboda wyboru pana.

Obecnie w Norwegii walczą dwa rządy: rząd norweskich nazistów pod osłoną oddziałów

niemieckich   na   południu   i   stary  socjaldemokratyczny  rząd   jego   królewskiej   mości   na   północy.   Czy
norwescy robotnicy powinni poprzeć obóz „demokratyczny” przeciw faszystowskiemu? Przez analogię z
Hiszpanią   mogłoby   na   pierwszy   rzut   oka   wydawać   się,   że   odpowiedź   na   to   pytanie   powinna   być
twierdząca. W rzeczywistości byłby to błąd najgorszego gatunku. W Hiszpanii była izolowana wojna
domowa; interwencja obcych potęg imperialistycznych, chociaż sama przez się ważna, mimo to miała
charakter   drugorzędny.   A   w   Norwegii   trwa   bezpośrednie   starcie   między   dwoma   obozami
imperialistycznymi, w których rękach wojujące między sobą rządy norweskie są jedynie pomocniczymi,
tymczasowymi   narzędziami.   Na   arenie   międzynarodowej   nie   popieramy   ani   obozu   alianckiego,   ani
niemieckiego. W konsekwencji nie mamy najmniejszego powodu, który by usprawiedliwiał poparcie tego
czy innego norweskiego „narzędzia”.

Zupełnie tak samo trzeba podchodzić do Finlandii. Z punktu widzenia strategii światowego

proletariatu fiński opór nie był bardziej aktem niezależnej obrony narodowej niż opór Norwegii. Najlepiej
ukazał to sam fiński rząd, który wolał przerwać wszelki opór niż całkowicie przekształcić Finlandię w
bazę   wojskową   Anglii,   Francji   i   Stanów   Zjednoczonych.   Drugorzędne   czynniki,   jak   niepodległość
narodowa Finlandii  czy Norwegii, obrona demokracji itd., jakkolwiek ważne sam przez  się, są teraz
połączone   z   walką   nieskończenie   potężniejszych   sił   światowych   i   całkowicie   jej   podporządkowane.
Musimy pominąć te drugorzędne czynniki i określać swą politykę w odniesieniu do podstawowych.

Tezy programowe Czwartej Międzynarodówki dały wyczerpującą odpowiedź w tej kwestii sześć

lat temu. Głoszą one: „Idea obrony narodowej, szczególnie jeśli zbiega się ideą obrony demokracji, może
najłatwiej zostać użyta do oszukiwania robotników małych i neutralnych krajów (Szwajcaria, szczególnie
Belgia, kraje skandynawskie)”. I dalej: „Jedynie przerażone drobnomieszczańskie tumany (jak Robert
Grimm) z zapomnianej przez Boga szwajcarskiej wioski mogą poważnie sądzić, że wojna światowa, w
którą będą wciągnięci, jest środkiem obrony niepodległości Szwajcarii”. Inny przerażony
drobnomieszczanin równie głupio wyobrażał sobie, że wojna światowa jest środkiem obrony Finlandii, że
można określać proletariacką strategię na podstawie taktycznych epizodów, takich jak inwazja Armii
Czerwonej na Finlandię.

Gruzja a Finlandia

Tak jak podczas strajków skierowanych przeciw wielkim kapitalistom robotnicy często

doprowadzają do bankructwa wielce czcigodne firmy drobnej burżuazji, tak samo w walce przeciw
imperializmowi czy w poszukiwaniu gwarancji wojskowych przeciw imperializmowi państwo robotnicze
– nawet zupełnie zdrowe i rewolucyjne – może zostać zmuszone do naruszenia niepodległości tego czy
innego małego państwa. Lać krokodyle łzy z powodu bezwzględności walki klasowej czy to na arenie
wewnętrznej, czy międzynarodowej mogą tylko demokratyczni filistrzy, a nie proletariaccy
rewolucjoniści.

Republika Radziecka w 1921 r. przymusowo zsowietyzowała Gruzję, która była otwartymi

wrotami dla imperialistycznej napaści na Kaukazie. Z punktu widzenia zasad narodowego samookreślenia
można   się   było   sprzeciwiać   takiej   sowietyzacji.   Z   punktu   widzenia   rozszerzenia   obszaru   rewolucji
socjalistycznej interwencja wojskowa w kraju chłopskim była działaniem bardziej niż wątpliwym. Ale z
punktu   widzenia   samoobrony   państwa   robotników,   okrążonego   przez   wrogów,   ta   przymusowa
sowietyzacja   była   usprawiedliwiona:   obrona   rewolucji   socjalistycznej   ma   pierwszeństwo   przed
formalnymi zasadami demokratycznymi.

Imperializm światowy przez długi czas używał kwestii przemocy w Gruzji do podnoszenia

wrzasku i mobilizowania światowej opinii publicznej przeciw Rosji Radzieckiej. Druga
Międzynarodówka przewodziła w tej kampanii. Ententa miała na uwadze możliwość przygotowania
nowej interwencji wojskowej przeciw Rosji Radzieckiej.

© Samokształceniowe Koło Filozofii Marksistowskiej

– 4 –

http://skfm.dyktatura.info/

Lew Dawidowicz Trocki – Bilans wydarzeń fińskich (1940 rok)

Właśnie w ten sam sposób jak w wypadku Gruzji światowa burżuazja wykorzystywała inwazję na

Finlandię do mobilizowania opinii publicznej przeciw ZSRR. W tym wypadku również socjaldemokracja
szła w awangardzie demokratycznego imperializmu. Nieszczęsny „trzeci obóz” przerażonego
drobnomieszczaństwa podał tyły.

Oprócz uderzającego podobieństwa między tymi dwoma przypadkami interwencji wojskowej jest

między nimi mimo wszystko i głęboka różnica – obecny ZSRR jest daleki od tego, czym była Republika
Radziecka w 1921 r. Tezy Czwartej Międzynarodówki z 1934 r. w sprawie wojny głoszą: „Straszliwy
rozwój radzieckiego biurokratyzmu i łajdackie warunki życia robotników ekstremalnie zredukowały
przyciągającą siłę ZSRR dla światowej klasy robotniczej”. Wojna radziecko-fińska ujawniła obrazowo i
całkowicie, że i na przedpolach Leningradu, kolebki Rewolucji Październikowej, obecny reżim w ZSRR
nie jest w stanie być siłą przyciągającą. Ale z tego nie wynika wcale, że ZSRR trzeba wydać w ręce
imperialistów, tylko że trzeba go wyrwać z rąk biurokracji.

„Gdzież tam wojna domowa?”

„Ale gdzie jest wojna domowa w Finlandii, którą obiecaliście?” – domagają się przywódcy byłej

opozycji,   którzy   teraz   zostali   przywódcami   „trzeciego   obozu”.   Niczego   nie   obiecywałem.   Jedynie
analizowałem  jeden  z możliwych  wariantów dalszego rozwoju sytuacji w konflikcie radziecko-fińskim.
Zajęcie   izolowanych   baz   w  Finlandii   było   równie   prawdopodobne  jak  całkowita   okupacja   Finlandii.
Zajęcie   baz   zakłada   utrzymanie   reżimu   burżuazyjnego   w   reszcie   kraju.   Okupacja   zakłada   przewrót
społeczny, który jest niemożliwy bez wciągnięcia robotników i biednych chłopów do wojny domowej.
Początek negocjacji dyplomatycznych między Moskwą a Helsinkami wskazywał na próbę rozwiązania tej
kwestii w taki sam sposób, jak została rozwiązana w innych państwach bałtyckich. Opór Finlandii zmusił
Kreml do realizacji jego celów środkami wojskowymi. Stalin mógłby usprawiedliwić tę wojnę przed
szerokimi masami jedynie przez sowietyzację Finlandii. Ustanowienie rządu Kuusmena wskazywało, że
Finlandii nie oczekiwał los państw bałtyckich, ale Polski, gdzie Stalin – niezależnie od tego, co bazgrzą
na ten temat pismacy-amatorzy „trzeciego obozu” – został zmuszony do wywołania wojny domowej i
obalenia starych stosunków własności.

Wyjaśniałem kilka razy, że jeśli wojna w Finlandii nie będzie zanurzona w wojnie powszechnej, i

jeśli  Stalin   nie   będzie   zmuszony   cofnąć   się   przed   zagrożeniem   z   zewnątrz,   to   będzie   zmuszony
przeprowadzić   sowietyzację   Finlandii.   To   zadanie   samo   przez   się   było   o   wiele   trudniejsze   niż
sowietyzacja wschodniej Polski. Trudniejsze z  wojskowego  punktu widzenia, bo Finlandia była lepiej
przygotowana.  Trudniejsze   z  narodowego  punktu   widzenia,  bo  Finlandia  ma   długą  tradycję  walki  o
narodową   niezależność   od   Rosji,   podczas   gdy   Ukraińcy   i   Białorusini   walczyli   przeciw   Polsce.
Trudniejsze   ze  społecznego  punktu   widzenia,   bo   fińska   burżuazja   po   swojemu   rozwiązała
przedkapitalistyczną   kwestię   chłopską   przez   utworzenie   rolniczej   drobnej   burżuazji.   Mimo   wszystko
militarne zwycięstwo Stalina nad Finlandią bez wątpienia w pełni umożliwiłoby obalenie w niej starych
stosunków własności z mniejszą lub większą pomocą fińskich robotników i biednych chłopów.

Dlaczego więc Stalin nie przeprowadził tego planu? Ponieważ zaczęła się kolosalna mobilizacja

burżuazyjnej opinii publicznej przeciw ZSRR. Ponieważ Anglia i Francja poważnie stawiały możliwość
interwencji wojskowej. Wreszcie – ostatnie, ale nie najmniej znaczące – ponieważ Hitler nie mógłby
dłużej czekać. Pojawienie się oddziałów angielskich i francuskich w Finlandii oznaczałoby zagrożenie dla
skandynawskich planów Hitlera, opierających się na tajemnicy i zaskoczeniu. Postawiony w obliczu
podwójnego niebezpieczeństwa – z jednej strony od aliantów, z drugiej od Hitlera – Stalin zrezygnował
ze zsowietyzowania Finlandii, ograniczając się do zajęcia izolowanych pozycji strategicznych.

Bojownicy „trzeciego obozu” (obozu przerażonego drobnomieszczaństwa) teraz klecą następującą

konstrukcję: Trocki wydedukował wojnę domową w Finlandii  z klasowej  natury ZSRR;  a ponieważ
żadna   wojna   domowa   nie   wybuchła,   to   znaczy,   że   ZSRR   nie   jest   państwem   robotniczym.   W
rzeczywistości nie było żadnej  konieczności logicznego „dedukowania” możliwej  wojny domowej  w
Finlandii z socjologicznego określenia ZSRR – wystarczyło opierać się na doświadczeniu ze wschodniej
Polski. Obalenie starych stosunków własności, które tam zaszło, mogło zostać dokonane jedynie przez

© Samokształceniowe Koło Filozofii Marksistowskiej

– 5 –

http://skfm.dyktatura.info/

Lew Dawidowicz Trocki – Bilans wydarzeń fińskich (1940 rok)

państwo zrodzone przez Rewolucję Październikową. Do tego kremlowska oligarchia została zmuszona
przez swą walkę o przetrwanie w szczególnych warunkach. Nie było najmniejszych podstaw, aby wątpić
w to, że w analogicznych warunkach będzie zmuszona powtórzyć tę samą operację w Finlandii. To było
wszystko, co podkreślałem. Ale warunki zmieniły się w toku walki. Wojna, jak rewolucja, często rozwija
się przez nagłe zwroty. Po przerwaniu operacji wojskowych przez oddziały Armii Czerwonej naturalnie
nie może być już mowy o rozwoju wojny domowej w Finlandii.

Każda historyczna prognoza jest zawsze warunkowa, a tym bardziej jest warunkowa, im bardziej

konkretna. Prognoza to nie jest weksel, który pewnego pięknego dnia zostanie wykupiony za gotówkę.
Prognoza jedynie ekstrapoluje określone tendencje rozwoju. Ale wraz z tymi tendencjami działa inny
porządek sił i tendencji, który w pewnym momencie zaczyna dominować. Wszyscy ci, którzy szukają
dokładnych przepowiedni konkretnych wydarzeń, powinni radzić się astrologów. Marksistowska
prognoza pomaga jedynie w orientacji. Kilka razy czyniłem zastrzeżenia co do warunkowości mojej
prognozy jako jednego z paru możliwych wariantów. Czepiać się teraz dziesiąty raz faktu historycznego,
że losy Finlandii na razie potoczyły się drogą Litwy, Łotwy i Estonii, a nie wschodniej Polski, mogą tylko
czyści scholastycy albo – przywódcy „trzeciego obozu”.

Obrona Związku Radzieckiego

Napaść Stalina na Finlandię nie była oczywiście tylko aktem obrony ZSRR. Polityka Związku

Radzieckiego jest kierowana przez bonapartystowską biurokrację. Biurokracja ta jest po pierwsze i przede
wszystkim zainteresowana swoją potęgą, swoim prestiżem i swymi dochodami. Samej siebie broni o
wiele lepiej niż ZSRR. Broni się kosztem ZSRR i kosztem światowego proletariatu. To się ukazało w
sposób więcej niż jasny w całym rozwoju konfliktu radziecko-fińskiego. Dlatego nie możemy ani
bezpośrednio, ani pośrednio brać na siebie ani cienia odpowiedzialności za inwazję na Finlandię, która
przedstawia sobą jedynie jedno ogniwo w długim łańcuchu polityki bonapartystowskiej biurokracji.

Czym innym jest solidaryzować się ze Stalinem, bronić jego polityki, brać za nią bezpośrednią

odpowiedzialność – jak czyni to po trzykroć niesławny Komintern – a czym innym wyjaśniać światowej
klasie robotniczej, że niezależnie jakich zbrodni może być winny Stalin, nie możemy pozwolić
światowemu imperializmowi zniszczyć ZSRR, przywrócić w kraju Rewolucji Październikowej
kapitalizmu i przekształcić go w kolonię. To wyjaśnienie jest podstawą naszej obrony ZSRR.

Próba koniunkturalnych defetystów, to jest awanturników defetyzmu, wyplątania się z tej

trudności   przez   obietnicę,   że   w   razie   interwencji   aliantów   zmienią   swą   politykę   defetystyczną   na
defensistowską jest godnym pogardy wykrętem. W ogóle niełatwo jest odmierzać politykę stoperem,
szczególnie   w   warunkach   wojennych.   W   decydujących   dniach   wojny   radziecko-fińskiej,   jak   teraz
ujawniono – alianckie sztaby generalne doszły do wniosku, że poważnej i szybkiej pomocy Finlandii
można   udzielić   jedynie   przez   zbombardowanie   i   zniszczenie   kolei   murmańskiej.   Z  punktu   widzenia
strategii   było   to   dość   poprawne.   Kwestia   interwencji   lub   nieinterwencji   alianckich   sił   powietrznych
wisiała na włosku. Widocznie na tym samym włosku dyndało także pryncypialne stanowisko „trzeciego
obozu”. Ale od samego początku uważaliśmy, że trzeba określać stanowiska w stosunku do głównych
klas i obozów biorących udział w wojnie. To o wiele bardziej odpowiedzialne.

Nie oddawać wrogowi raz zdobytych pozycji

Polityka defetyzmu nie jest karą wymierzoną jakiemuś rządowi za tę czy inną zbrodnię, lecz

wnioskiem wynikającym ze stosunków klasowych. Marksistowska linia postępowania w czasie wojny nie
jest oparta na abstrakcyjnych uczuciach moralnych i sentymentalnych, lecz na społecznej ocenie danego
reżimu i jego wzajemnych stosunkach z innymi reżimami. Popieraliśmy Abisynię nie dlatego, żeby jej
cesarz był politycznie czy moralnie lepszy od Mussoliniego, ale z tego powodu, że obrona zacofanego
kraju przeciw kolonialnej opresji oznacza cios w imperializm, który jest głównym wrogiem światowej
klasy robotniczej. Niezależnie od polityki „cesarza” z Moskwy bronimy ZSRR z dwóch podstawowych
przyczyn. Po pierwsze, porażka ZSRR zaopatrzyłaby imperializm w nowe kolosalne zasoby i

– 6 –

http://skfm.dyktatura.info/

Lew Dawidowicz Trocki – Bilans wydarzeń fińskich (1940 rok)

wydłużyłaby o wiele lat agonię społeczeństwa kapitalistycznego. Po drugie, społeczne podstawy ZSRR,
oczyszczone od pasożytniczej biurokracji, są zdolne do zapewnienia nieograniczonego postępu
gospodarczego i kulturowego, podczas gdy podstawy kapitalistyczne nie otwierają żadnych możliwości
oprócz dalszego upadku.

Tym, co demaskuje hałaśliwych krytyków najbardziej jest to, że wciąż uważali ZSRR za państwo

robotnicze, gdy Stalin niszczył partię bolszewicką, gdy dusił rewolucję proletariacką w Hiszpanii, gdy
zdradzał rewolucję światową w imię frontów ludowych i bezpieczeństwa zbiorowego. W tych wszystkich
okolicznościach uznawali konieczność obrony ZSRR jako państwa robotniczego! Ale zaraz po tym, jak
ten   sam   Stalin   dokonał   inwazji   na   „demokratyczną”   Finlandię,   zaraz   po   tym,   jak   opinia   publiczna
imperialistycznych   demokracji   –   która   osłaniała   i   aprobowała   wszystkie   zbrodnie   Stalina   przeciw
komunistom, robotnikom i chłopom – podniosła krzyk pod niebiosa, to nasi innowatorzy natychmiast
ogłosili:   „Tak,   tego   nie   można   tolerować!”.   I   idąc   za   Rooseveltem   ogłosili   nałożenie   „moralnego
embarga” na Związek Radziecki.

Twierdzenie na ten temat uczonego młota na czarownice, Burnhama, że przez obronę ZSRR

bronimy tym samym Hitlera, jest czystym przykładem drobnomieszczańskiej głupoty, która chce na siłę
wepchnąć pełną sprzeczności  rzeczywistość w ramy dwuwymiarowego sylogizmu.  Czy przez  obronę
Republiki   Radzieckiej   po   pokoju   brzeskim   robotnicy   popierali   Hohenzollerna?   Tak   czy   nie?   Tezy
programowe   Czwartej   Międzynarodówki   w  sprawie   wojny,   które   omawiają   szczegółowo   tę   kwestię,
stwierdzają kategorycznie, że porozumienia między państwem radzieckim a tym czy innym państwem
imperialistycznym   nie   nakładają   żadnych   ograniczeń   na   partię   rewolucyjną   w   takim   państwie
imperialistycznym. Interesy rewolucji światowej stoją wyżej od izolowanej kombinacji dyplomatycznej,
jakkolwiek usprawiedliwiona może być ta ostatnia sama przez się. Przez obronę ZSRR walczymy przeciw
Stalinowi, jak również przeciw Hitlerowi, o wiele poważniej niż czynią to Burnham i S-ka.

To prawda, Burnham i Shachtman nie są sami. Leon Jouhaux, notoryczny agent francuskiego

kapitalizmu, także oburza się faktem, że „trockiści bronią ZSRR”. Któż inny mógłby się tak oburzać, jak
nie on?  Ale nasza postawa wobec ZSRR jest taka sama jak wobec Powszechnej Konfederacji Pracy
(CGT) – jej też bronimy przeciw burżuazji pomimo, że na jej czele stoją tacy łajdacy jak Leon Jouhaux,
który   oszukuje   i   zdradza   robotników   na   każdym   kroku.   Podobnie   rosyjscy   mienszewicy   krzyczą:
„Czwarta Międzynarodówka znalazła się w ślepym zaułku!” – dlatego, że wciąż uznaje ona ZSRR za
państwo robotnicze. Ci panowie są członkami Drugiej Międzynarodówki, która jest kierowana przez tak
wybitnych zdrajców jak typowo burżuazyjny mer Huysmans i Leon Blum, który zdradził w wyjątkowo
korzystnej sytuacji rewolucyjnej w czerwcu 1936 r. i przez to umożliwił obecną wojnę. Mienszewicy
uznają partie Drugiej Międzynarodówki za partie robotnicze, a odmawiają uznania Związku Radzieckiego
za państwo  robotnicze  na tej podstawie, że na jego czele stoją biurokratyczni zdrajcy. To fałszerstwo
cuchnie bezczelnością i cynizmem. Stalin, Mołotow i reszta jako warstwa społeczna nie są ani lepsi, ani
gorsi niż Blum, Jouhaux, Citrine, Thomas itd. Różnica między nimi jest jedynie taka, że Stalin i S-ka
wykorzystują i okaleczają zdolną do życia podstawę ekonomiczną rozwoju socjalistycznego, podczas gdy
Blum trzyma się przegniłego fundamentu społeczeństwa kapitalistycznego.

Państwo robotnicze trzeba brać takim, jakie powstało w bezlitosnym laboratorium historii, a nie

takim, jak wyobraża je sobie „socjalistyczny” profesor, refleksyjnie dłubiący palcem w nosie.
Obowiązkiem rewolucjonistów jest bronić każdej zdobyczy klasy robotniczej przed zniszczeniem przez
nacisk wrogich sił. Ci, co nie umieją bronić swych pozycji, nigdy nie zdobędą nowych.

– 7 –

http://skfm.dyktatura.info/