J O A N N R O S S

Miłość, zemsta

i korona

ROZDZIAŁ 1

Życie, przestępcy ma swoje zalety, pomyślała Sara Madison,

ubierając się do pracy.

Wprawdzie nigdy przedtem nie zastanawiała się nad taką

kwestią, gdyby jednak zadano jej odpowiednie pytanie, byłaby

skłonna wyrazić opinię, że działalność przestępcza czyni z czło­

wieka istotę z rozbieganymi oczami i zaciętymi ustami, kogoś,

kto raz po raz ogląda się przez ramię. W jej przypadku to wyob­

rażenie nie potwierdziło się. Przeciwnie, doszła do wniosku, że

nigdy nie czuła się lepiej niż przez ostatnie sześć tygodni, od­

kąd zawarła dość niekonwencjonalną umowę z Malcolmem

Brandem.

Nawet Jennifer spostrzegła zmianę, jaka w niej zaszła, i po­

przedniego wieczoru zwróciła na to uwagę, gdy zaszalały i zjad­

ły na obiad włoski makaron z serem. Sara z najwyższym trudem

powstrzymała się przed wyjawieniem siostrze, że już niedługo

będą mogły zajadać się kruchutką polędwicą, ale Jennifer nigdy

nie słynęła z dyskrecji, a gdyby wyrwało jej się jedno słowo za

dużo, wkrótce FBI mogłoby zjawić się przed ich drzwiami.

- Jeszcze tydzień - pocieszyła się, przesuwając szczotką po

prostych jasnych włosach. - Siedem krótkich dni. - Ten tydzień

wydawał jej się wiecznością. Umierała z niecierpliwości.

6 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I...

Wysoki ciemnowłosy mężczyzna przeciskał się przez ciż­

bę drobnych handlarzy, żebraków i kieszonkowców, tłoczących

się w wąskim przejściu między straganami. Starsza kobieta,

jakby żywcem przeniesiona z innej epoki, szła od kramu do

kramu i sprzedawała wodę z baniek zawieszonych na zapadnię­

tym grzbiecie osła. Nędznie ubrani mężczyźni nawoływali

od progów swoich sklepików z nadzieją, że przyciągną amery­

kańskiego turystę i namówią go do obejrzenia francuskich

perfum, japońskich radioodbiorników albo amerykańskich

dżinsów.

Mimo obfitości towarów z przemytu Altindag, dzielnica bie­

doty na obrzeżach Ankary, nie sprawiała wrażenia miejsca,

gdzie załatwia się wielomilionowe interesy. Ale Noah Winfield

nauczył się już dawno, że pozory najczęściej mylą.

Poczuł szarpnięcie za kurtkę, więc odwrócił się i ujrzał wiel­

kie ciemne oczy, które wydawały się nadzwyczaj mądre, zważy­

wszy na wiek tego, kto go zaczepił. Wzruszył ramionami, sięg­

nął do kieszeni i wyciągnął kilka drobniaków. Chłopiec zacisnął

szponiaste, chude, śniade palce na srebrnych krążkach i szybko

wbiegł pomiędzy ludzi, nie oglądając się za siebie.

- Jeszcze parę lat i nie będzie tracił czasu, żeby prosić -

mruknął do siebie Noah, wspominając dzień, w którym napad­

nięto go w jednym z zaułków Altindag. Na pamiątkę pozostała

mu blizna od noża.

Chociaż nie pierwszy raz otarł się wtedy o śmierć, bez wąt­

pienia nigdy nie zrobił tego w tak idiotyczny sposób. Wciąż

wpadał w złość na myśl o tym, że omal nie rozstał się z życiem

z powodu garści tureckich banknotów wartych niecałe dwieście

dolarów. Miał świadomość, że jego sposób życia niesie z sobą

pewne zagrożenia, ale w innych sytuacjach przynajmniej stawki

bywały odpowiednio wyższe.

Po wyjściu ze szpitala szybko i bez wahania zakończył inte­

resy w Ankarze, a potem znikł. Tylko kilku wybrańców wiedzia­

ło o jego starym wielkim domu w górach San Juan w stanie

MŁOŚĆ, ZEMSTA I... 7

Kolorado. Dla reszty świata Noah Winfield po prostu ulotnił się

bez śladu. Miał jednak swoje powody, aby stworzyć takie wra­

żenie.

„Co ty tu właściwie robisz, człowieku?" - zadał sobie pyta­

nie, wchodząc do odrapanej kafejki.

Gdy pierwszy raz zastanawiał się nad tym planem, wydał mu

się on brawurowy, wręcz niewykonalny. Nic się od tej pory nie

zmieniło. Nadal był tego samego zdania.

Widząc swojego informatora, siedzącego w głębi zadymio­

nej sali, poczuł dreszcz podniecenia. Jeśli istniało na świecie coś,

co ciągnęło go jak magnes, to na pewno zuchwałe wyzwanie.

A ten wyczyn miał ukoronować jego karierę.

Mehmet Kahveci nie wysilił się, żeby wstać od stolika na

jego powitanie. Nawet na niego nie spojrzał. Wydawał się bar­

dzo zajęty obserwowaniem partii bilardu rozgrywanej w drugim

końcu sali.

Noah nie bawił się we wstępne grzeczności. Położył na stole

i przesunął w stronę Turka paczkę papierosów, zawierającą zło­

żony banknot.

- Kiedy będę mógł spotkać się z Yavuzoglu?

Kahveci schował paczkę do kieszeni z nie mniejszą zręczno­

ścią niż przedtem ulicznik drobniaki.

- Yavuzoglu nie żyje - powiedział po turecku. - Znaleziono

go dziś rano.

Noah soczyście zaklął pod nosem.

- A przesyłka?

Czarne oczy szybko omiotły spojrzeniem wnętrze kafejki,

ani przez chwilę nie zatrzymując się na Noahu.

- Trudno powiedzieć.

Noah sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyjął pudełko

zapałek, zawierające taki sam banknot jak paczka papierosów.

Położył je na stoliku. Znikło natychmiast.

- Jego mordercy tego nie mają.

- Skąd wiesz?

8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Mężczyzna nie odpowiedział, więc Noah znowu sięgnął do

kieszeni. Małe rozmówki turecko-angielskie podzieliły los pacz­

ki papierosów i pudełka zapałek. Po raz pierwszy Kahveci spoj­

rzał Noahowi w oczy.

- Ponieważ, przyjacielu, przesyłka opuściła już Turcję.

- Cholera...

W małym budynku bez okien panował zaduch, śmierdziało

cebulą, potem i dymem. Było to jaskrawe przeciwieństwo wiel­

kich pustych przestrzeni i świeżego powietrza Kolorado, z któ­

rych Noah niedawno zrezygnował. I po co mu to było?

Kahveci spokojnie nalał herbaty do dwóch filiżanek, po

czym stwierdził:

- Nie jest tak źle. Wam, Amerykanom, zawsze za bardzo się

śpieszy. - Wyciągnął przed siebie czarkę pełną dorodnych ro­

dzynek. - Poczęstuj się, pojedz, popij. Powiem ci, gdzie możesz

znaleźć swoją przesyłkę.

Noah zatrzymał dłoń z filiżanką w połowie drogi do ust. Gdy

po chwili wolno odstawiał naczynie na stół, dłoń lekko mu

drżała. Powiedział sobie, że musi się odprężyć. Nie chciał, żeby

Kahveci zorientował się, jak ważna jest ta informacja. Gdyby

tak się stało, cwany Turek łatwo mógł sprzedać swoją wiedzę

komu innemu.

- Ile?

Kahveci wsadził sobie rodzynkę do ust i zrobił taką minę,

jakby głęboko zastanawiał się nad tym zagadnieniem.

- W zeszłym miesiącu moja córka wróciła do domu z Istam­

bułu. Jej mąż jest bezrobotny, więc mieszkają u nas. Czy mówi­

łem ci, że zostałem dziadkiem?

- Gratulacje.

Chytre czarne oczy zabłysły. Noah dobrze wiedział, że Mehmet

jest chytry. W minionych latach kilkakrotnie robili interesy, bo choć

Kahveci dużo kosztował, zawsze dostarczał rzetelnych informacji.

Miało to swoją wagę w branży, w której życie było takim samym

towarem jak każdy inny, sprzedawanym temu, kto da więcej.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 9

- Mały Vedat jest słodki. Tylko kto by sobie wyobraził, że

maluch może mieć taki apetyt? Zawsze kupowałem dwa kilo

mięsa tygodniowo. To wystarczało dla mnie i mojej żony. Teraz,

gdy moje skromne domostwo pęka w szwach, bo mieszkają

w nim wygłodzeni krewni, muszę kupować sześć kilo.

- Ile? - powtórzył Noah.

- Dziesięć tysięcy dolarów.

Noah nie zamierzał wyjawić rozmówcy, że byłby gotów

zapłacić kilka razy więcej.

- To dużo mięsa - stwierdził.

- Jestem pewien, że gdyby rozeszła się wiadomość o prze­

syłce, klienci ustawialiby się u mnie pod drzwiami w kolejce po

informacje - oświadczył Kahveci.

- Uważaj. - Noah przybrał groźny wyraz twarzy. - Nie

chciałbym, żeby Vedat musiał dorastać bez dziadka - dodał.

Kahveci uśmiechnął się pod wąsem.

- To zawsze u ciebie lubiłem, przyjacielu. Jesteś wyjątkowo

sentymentalny.

- Aha - mruknął Noah, znów sięgając do wewnętrznej kie­

szeni kurtki. - Taki już jestem, dusza człowiek.

Szeleszczące tysiącdolarowe banknoty miał spięte w pliki po

pięć. Starannie odliczył dwa takie pliki, uważając, by Turek nie

zorientował się, ile jeszcze mu zostało. Wyjął kilka rodzynek

z czarki i wsunął banknoty pod spód.

Kahveci natychmiast poczęstował się rodzynkami. Noah

wiedział, że w młodych latach był to król kieszonkowców. Jego

zręczności dowodziło teraz tempo, w jakim banknoty zniknęły

ze stołu.

- Twoja przesyłka jest w Ameryce - wyjawił - albo wkrótce

będzie.

- Jesteś tego pewien?

Turek wstał od stolika.

- Całkowicie. O tej porze w przyszłym tygodniu będzie już

u kolekcjonera w Arizonie.

10 MIŁOŚĆ ZEMSTA I,.,

- Jego nazwisko? - spytał szybko Noah, zanim Kahveci

zdążył się oddalić.

- Brand. Malcolm Brand.

Pochłonięta pracą Sara nie zauważyła, że drzwi nasłonecz­

nionej pracowni nagle się otworzyły. Uświadomiła sobie, że

nie jest sama dopiero wtedy, gdy w nozdrza uderzyła ją woń

tytoniu.

- Jak pan sądzi? - spytała. - Może być?

Przy pierwszym spotkaniu z Malcolmem Brandem trudno jej

było uwierzyć, że ten człowiek może panować nad olbrzymim

imperium finansowym. Szczupły mężczyzna przeciętnego

wzrostu miał rzednące siwe włosy i dość niepozorny wygląd. Na

pewno nie roztaczał wokół siebie władczej aury. Ochłonąwszy

z pierwszego wrażenia, spojrzała mu w oczy. Przekonała się

wtedy, że są nieustannie czujne, nic nie uchodzi ich uwagi, a do

tego wydają się absolutnie bezlitosne. Przypominały jej dwa

szare kamienie. Sara uznała, że w przypadku Malcolma te prze­

pastne oczy stanowią po prostu okna mrocznej duszy.

Malcolm w zadumie przygryzł końcówkę cygara, przebiega­

jąc wzrokiem między dwoma płótnami.

- Świetna robota. Nikt by nie odgadł, który obraz jest orygi­

nałem.

- Lubię Rousseau - odparła Sara, pochylając się, żeby kilko­

ma muśnięciami pędzla dopracować olbrzymie anemony. - On

malował tak, jakby zawsze była niedziela. Wspaniale operuje

światłem, które sączy się nie wiadomo skąd, jak we śnie. A jego

ujęcie praw perspektywy... - Zawiesiła głos i zrobiła krok do

tyłu, żeby lepiej przyjrzeć się swojemu dziełu. - Czy pan wie

- podjęła po chwili przyjaznym tonem - że sztuka Rousseau

bardzo przemawiała do Picassa? Odkrycie wymyślonego od

początku do końca świata tego malarza było dla niego niesłycha­

nie ważnym krokiem w drodze od poetyckiego realizmu do

kubizmu.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... U

Malcolm roześmiał się.

- Och, Saro, jako wykładowca jest pani zawsze na posterunku.

Na policzki dziewczyny wypłynął rumieniec.

- Przyznaję się do winy. Niekiedy grzeszę gadatliwością, ale

postaram się nie dręczyć pana za każdym razem, gdy zajrzy pan

do pracowni.

Wzrok Malcolma wrócił do dwóch płócien ustawionych

obok siebie na sztalugach.

- Saro, moja droga - powiedział z entuzjazmem - póki ma­

luje pani jak anioł, którym zresztą pani jest, mogę słuchać wy­

kładów bez końca. - Pokręcił głową, jakby nie wierzył własnym

oczom. - Dzisiaj mnóstwo pani zrobiła. Może warto byłoby

odłożyć pędzel wcześniej niż zwykle? Jakiś młody człowiek na

pewno trapi się tym, że zaniedbuje go pani od sześciu tygodni.

- Z nikim się teraz nie spotykam. Ale jeśli można, to rzeczy­

wiście skończę wcześniej, bo obiecałam siostrzeńcowi, że zabio­

rę go wieczorem do kina.

Malcolm zbył jej skrupuły niedbałym gestem.

- Niech pani idzie - zgodził się ochoczo. - Życzę miłej za­

bawy.

Sara zaczęła czyścić pędzle.

- Dziękuję, skorzystam z propozycji - powiedziała z uśmie­

chem, ale gdy Malcolm Brand opuścił pracownię, rzuciła

w przestrzeń: - Sukinsyn.

Zastanawiała się, za kogo ją mają, skoro wydaje im się, że tak

łatwo mogą ją oszukać. Gdy przed sześcioma tygodniami Peter

Taylor pojawił się na uniwersytecie i zaproponował jej wakacyj­

ną pracę, wydało jej się to zabawne. Wkrótce rozbawienie ustą­

piło miejsca niepokojowi i zakłopotaniu, okazało się bowiem, że

oferent doskonale zna trudności finansowe Jennifer i proponuje

pracę za dwakroć tyle, ile Sara mogłaby zarobić, prowadząc

zajęcia w letnim semestrze. Nie mogła zrozumieć, dlaczego ob­

cy człowiek zadał sobie tyle trudu, żeby zatrudnić detektywa do

zebrania informacji o jej osobie.

12 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Zaczęło jej się rozjaśniać w głowie, gdy Peter opowiedział jej

o swoim chlebodawcy, właścicielu cennej kolekcji dzieł sztuki.

Prowadził on ponoć bogate życie towarzyskie i dlatego szukał

doświadczonego kopisty, który namalowałby duplikaty jego ob­

razów. Kopie miano wieszać na miejscach oryginałów w czasie,

gdy przez dom przewijało się dużo ludzi. Peter nazwał to zwy­

kłym środkiem ostrożności.

Sarę zirytowała myśl, że ten ugrzeczniony, światowy męż­

czyzna posądza ją o taką naiwność. Najwyraźniej hołdował ste­

reotypowi roztargnionego profesora i zakładał, że skoro za­

mknęła się w murach uczelni jak w wieży z kości słoniowej, to

nie jest w stanie zrozumieć, co się dzieje pod samym jej nosem.

Ci ludzie chcieli, żeby malowała falsyfikaty. Nie wiedziała po

co, ale naturalnie nie miała zamiaru się zgodzić.

Już otworzyła usta, żeby powiedzieć mu, co może zrobić ze

swoją książeczką czekową, gdy usłyszała nazwisko ewentualne­

go pracodawcy: Malcolm Brand. To był człowiek, który przed

wieloma laty bezlitośnie oszukał jej ojca. Ukradł prawa do pa­

tentu na wynalazek Waltera Madisona.

W tej sytuacji Sara natychmiast przyjęła ofertę. Wprawdzie

nie miała pojęcia, co knują te dwa dranie, ale postanowiła, że nie

kto inny, a właśnie ona ujawni ich machinacje.

Rozpocząwszy pracę u Branda, odkryła istnienie podziemne­

go skarbca, w którym Malcolm składował kradzione od lat dzie­

ła sztuki. A w zeszłym tygodniu podsłuchała, jak Peter z Mal­

colmem rozmawiają o najcenniejszym okazie, który wkrótce

miał wzbogacić nielegalną kolekcję. Ta informacja dodatkowo

ją zmobilizowała.

W dziesięć minut później Sara stała u wejścia do biblioteki

i bezwstydnie podsłuchiwała swoich chlebodawców Była

sztywna ze zdenerwowania, ale przecież musiała się dowiedzieć,

ile ma czasu na dopracowanie planu, który na razie był dość

chaotyczny.

W głosie Malcolma Branda pobrzmiewało zniecierpliwienie:

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 13

- Co z naszym ostatnim zakupem?

Potem usłyszała odpowiedź Petera Taylora, wieloletniego

asystenta Branda:

- Druga przeszkoda za nami. Już wyjechał za granicę.

- Czyli wszystko zgodnie z planem?

- Jeszcze tydzień, najwyżej dziesięć dni - powiedział Peter.

- Spodziewaliśmy się kłopotów, więc zakup jedzie okrężną dro­

gą. To naprawdę było dziwne.

- Co masz na myśli? Zdawało mi się, że wszystko poszło

gładko, tak w każdym razie twierdziłeś.

Nawet nie widząc mężczyzn, Sara wiedziała, że Malcolm

wzmógł czujność. Miała wrażenie, że przez grube, mahoniowe

drzwi przenika złe promieniowanie.

- Owszem, gładko - potwierdził Peter. - Rzecz w tym, że

nikt nie zgłosił zaginięcia naszego zakupu.

Nastąpiła chwila milczenia.

- Nie? - spytał w końcu Malcolm. - Czy jesteś tego pewien?

- Absolutnie. Uważnie obserwujemy tę część świata. Jedyna

informacja stamtąd, jaka może mieć znaczenie, dotyczy śmierci

pośrednika.

- Czy to nasza robota?

- Nie. Gdy nasz człowiek przejął zakup, pośrednik jeszcze

żył. Na twoim miejscu nie przejmowałbym się jego losem. Ten

idiota interesował się również roślinkami.

- Makiem?

- Na to wygląda. Przemyt heroiny, niebezpieczna robota.

- Cholernie niebezpieczna - przyznał Malcolm i wybuchnął

śmiechem. - Dlatego zawsze trzymałem się z dala od narkoty­

ków. Zresztą tego nie da się powiesić na ścianie ani wsadzić do

gablotki.

Peter Taylor zaśmiał się do wtóru, a Sara na palcach odeszła

spod drzwi. Potem, jadąc krętą drogą do mieszkania, które przez

ostatnie pół roku dzieliła z siostrą, sama nie wiedziała, co pod­

niecają bardziej: świadomość, że wkrótce w jej posiadaniu znaj-

14 MŁOŚĆ ZEMSTA I...

dzie się jedno z największych dzieł sztuki na świecie, czy też to,

że ukradnie ten skarb Malcolmowi Brandowi.

W przeszłości pora kolacji kojarzyła się Sarze z niezmąco-

nym spokojem. Jako osoba lubiąca trzymać się swoich przy­

zwyczajeń, regularnie o siódmej wracała do domu po wykła­

dach na uniwersytecie. Zaczynała wieczór od przejrzenia po-

czty i ogłoszeń, sącząc przy tym kalifornijskie wytrawne wi­

no. Potem przebierała się w coś wygodniejszego i podśpiewu-

jąc przy muzyce ze stacji nadającej jazz, przyrządzała sobie

łatwy, lekki posiłek. Na przykład omlet. A jeśli akurat naszła

ją ambicja, zawsze mogła zrobić sałatkę, choćby szpinak

z grzankami.

Natomiast gdy była wyjątkowo rozleniwiona, z kanapką po­

smarowaną masłem orzechowym i galaretką siadała przed tele­

wizorem i oglądała stary film. Najbardziej lubiła lata trzydzieste

i czterdzieste: absurdalne komedie, lekkie, wciągające i skrzące

się dowcipnym dialogiem. Potajemnie uwielbiała także dresz­

czowce i często nastawiała sobie budzik, żeby w środku nocy

natchnąć wyobraźnię jeżącymi włosy na głowie przygodami

jakiegoś bohatera.

Koledzy z uniwersytetu osłupieliby niechybnie, gdyby prze­

konali się, że cicha, zawsze zajęta nauką Sara Madison z przyje­

mnością zrezygnowałaby ze snu dla kolejnego obejrzenia szpie-

gowskiego dreszczowca Hitchcocka „Zawód korespondent".

Nie domyśliliby się też, że Sara straciła już rachubę, ile razy

oglądała „Casablance" i „Afrykańską królową". Prawdę mó­

wiąc, w skrytości ducha była zdania, że teraz nie ma już takich

mężczyzn. Bądź co bądź, kto mógłby dorównać Cary'emu Gran­

towi, wcieleniu elegancji i wdzięku, albo cynicznemu macho,

Humphreyowi Bogartowi?

Wszystko to zmieniło się pół roku temu, gdy Jennifer wpro­

wadziła się do niej ze swoim siedmioletnim synkiem. Sara bar­

dzo kochała siostrę i siostrzeńca, ale oboje zburzyli podstawy jej

spokojnej egzystencji. Gdy tego wieczoru weszła do domu,

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 15

trzymając pudełko z pizzą, potknęła się o kij baseballowy, leżą­

cy na podłodze tuż przy drzwiach. Pizza wyleciała jej z dłoni.

- Kevin, tyle razy mówiłam ci, żebyś po zabawie odkładał

rzeczy na miejsce - skarciła syna Jennifer i zdążyła jeszcze

w porę wyciągnąć rękę, by chwycić kartonowe pudełko. - Mie­

szkanie cioci Sary nie jest takie duże jak nasz dom.

- Przepraszam - machinalnie powiedział chłopiec, ani na

chwilę nie odrywając wzroku od ekranu telewizora. Poziom

hałasu w pokoju przypominał lotnisko, z którego startuje odrzu­

towiec.

Jennifer wyłożyła grube kawałki pizzy na papierowe tale­

rzyki.

- Jesteś cudowna, że zgodziłaś się dziś zająć Kevinem.

Wiem, że siedzisz z nim trzeci wieczór z rzędu, ale wynagrodzę

ci to wszystko, obiecuję.

- Po to są siostry - zapewniła ją Sara i ściszyła telewizor.

Kevin zrobił taką minę, jakby chciał zaprotestować, ale pochwy­

cił groźne spojrzenie matki, więc zamiast tego słodko uśmiech­

nął się do cioci.

- Cześć, ciociu Saro. Wybrałem dla nas film.

- Naprawdę? Jaki? - Sara z sentymentem wspominała

wczesne kreskówki Disneya, wiedziała jednak, że siostrzeniec

ma na myśli co innego.

- „Kosmiczne gule".

- Gule...?

- Spodoba ci się, zobaczysz. Banda kosmitów ląduje na

ziemi i opanowuje Kansas.

- Fantastyczne. Nie mogę się doczekać, aż to zobaczę. - Sa­

ra ostrożnie skosztowała wina. Nie było złe jak na trunek pocho­

dzący z zakręcanej butelki.

Jennifer naturalnie podjęła dyżurny temat:

- Nadal uważam, że powinnam iść do pracy. Utrzymywanie

nas musi być dla ciebie niełatwe.

Sara pokręciła głową. Niestety nie mogła powiedzieć sio-

16 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

strze, że za siedem krótkich dni, no, dziesięć w najgorszym

razie, ich finansowe kłopoty się skończą.

- Został ci tylko rok do dyplomu - odparła. - Jak skończysz

studia, zaczniesz sama martwić się o utrzymanie Kevina.

Zrobiło jej się smutno. To nie fair, pomyślała, patrząc na

chłopca, absolutnie oczarowanego widokiem samochodów, któ­

re na telewizyjnym ekranie jeden za drugim zamieniały się

w pogięte wraki. Jeszcze rok temu życie Jennifer wydawało się

bliskie ideału. Paul Harrison, jej mąż, był obiecującym młodym

adwokatem. Mieszkali całą rodziną w pięknym domu w Para­

dise Valley. Kto by przypuszczał, że Paul zginie w wypadku na

śliskiej od deszczu autostradzie? Na domiar złego kto by się

domyślił, że przed śmiercią spienięży polisę ubezpieczeniową

i włoży pieniądze w inwestycję, która utknie w martwym pun­

kcie, gdy robotnicy natrafią na stare indiańskie cmentarzysko?

Z nich obu tylko Sara wykształciła w sobie potrzebę nieza­

leżności. Jennifer była ulubienicą rodziny. Drobna, ciemnowło­

sa, przypominała porcelanową laleczkę. Wszyscy zawsze się nią

opiekowali, a ona nigdy o nic nie musiała się martwić. Mimo to

w kryzysowej sytuacji radziła sobie zadziwiająco dobrze. Pół

roku po śmierci Paula sprzedała dom, żeby spłacić jego długi.

Potem, uległszy naleganiom Sary, wróciła na uniwersytet, by

uzupełnić edukację, którą przerwało jej małżeństwo i macie­

rzyństwo. Brakowało jej jeszcze niecałego roku do otrzymania

dyplomu psychoterapeuty i uniezależnienia się. Z pewnością nie

czekały jej luksusy, do jakich przywykła, ale przynajmniej mog­

ła mieć satysfakcję, że sama się utrzymuje. To jedyna dobra

rzecz w tej tragedii, pomyślała Sara.

- O rany! - Krzyk Kevina przerwał jej rozważania. - Wi­

działaś, mamo? Policjanci wpadli na policjantów.

- Nie wiem, co ja mam z nim zrobić - poskarżyła się bez

przekonania Jennifer. - Gdzie się podziały czasy kapitana Kan­

garoo i Mister Rogersa?

- Po prostu Mister T. pobił ich na głowę. - Sara aż się

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 17

skuliła, widząc na ekranie tumany kurzu wzbijane przez toyotę.

Brygada A mogła wspaniale rozwiązywać zagadki kryminalne,

ale ich zachowanie na drogach publicznych pozostawiało wiele

do życzenia.

- To niesamowite, jak on dorósł w ciągu ostatniego roku

- stwierdziła Jennifer, podsuwając synowi kawałek pizzy. Sie­

dmiolatek posłusznie otworzył usta i wgryzł się w stopiony ser,

nie odrywając wzroku od szalonego pościgu. - Chciałabym...

Sara wyciągnęła rękę i położyła dłoń na ręce siostry.

- Wiem - powiedziała cicho.

Jennifer raptownie wstała od stołu.

- Chodź. Porozmawiamy, kiedy będę się przebierać.

Sara tęsknie spojrzała na pizzę, ale uznawszy, że nadmiar

kalorii na pewno nie jest jej potrzebny, ruszyła za siostrą do

sypialni, którą od dnia wprowadzenia się Jennifer zajmowały na

zmianę. Ściśle przestrzegały przy tym przyjętego podziału: jed­

na z nich spała na kanapie w pokoju dziennym w parzyste dni

miesiąca, druga w nieparzyste.

- Muszę ci coś wyznać - powiedziała cicho Jennifer, gdy

tylko znalazły się same.

- Oblałaś egzamin w zeszłym tygodniu, tak?

Na uroczej twarzy Jennifer, przypominającej kształtem serce,

pojawiły się bruzdy, oznaka strapienia.

- Nie żartuj, to poważna sprawa.

Sara usiadła na łóżku.

- Widzę. Czy chodzi o Kevina?

Jennifer zaczęła nerwowo chodzić po pokoju.

- Nie... Tak... No, niezupełnie.

- Może spróbujesz od początku?

Jennifer zapatrzyła się w okno.

- Wiesz, że miałam kłopoty z psychologią kliniczną - po­

wiedziała po chwili.

- Myślałam, że już się ich pozbyłaś.

Skinęła głową.

18 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Załatwiłam sobie korepetytora na wydziale.

Sara wciąż nie rozumiała istoty problemu.

- I co?

Jennifer odwróciła się do niej. Jej oczy lśniły od łez.

- Wczoraj wieczorem powiedział mi, że mnie kocha!

Osobiście Sara uważała, że był na to najwyższy czas. Jennifer

nie należała do kobiet, które dobrze znoszą samotność.

- A ty co do niego czujesz?

- Nie wiem. - Jennifer usiadła na łóżku obok siostry. - Brian

jest cudowny. Pewnie byłby świetnym mężem. I potrafi rozma­

wiać z dziećmi... zresztą w tym się specjalizuje. Ale mam stra­

szliwe poczucie winy!

- Minął już rok - przypomniała jej całkiem niepotrzebnie

Sara. - Nikt nie może powiedzieć o tobie złego słowa tylko

dlatego, że chcesz jakoś urządzić sobie życie. - Krzepiąco

uśmiechnęła się do siostry. - Poza tym nie obiecałaś mu prze­

cież, że uciekniecie razem do Las Vegas ani nic w tym rodzaju,

prawda?

- Pewnie, że nie. Będziemy się uczyć. A potem może pój­

dziemy na kawę.

- To brzmi wspaniale. Najwyższy czas, żebyś znowu zaczęła

się spotykać z mężczyznami. A zwłaszcza z takim, który pomo­

że ci zaliczyć psychologię kliniczną.

Jennifer parsknęła śmiechem.

- W tym momencie mojego życia jest to nawet ważniejsze

niż jego podobieństwo do Toma Sellecka.

- Nie mów mi...

- Są jak dwie krople wody.

Gdy Sara usiadła z Kevinem w zaciemnionej sali projekcyj­

nej i zaczęła machinalnie wodzić oczami za kosmitami, którzy

najechali Kansas, wróciła myślami do wcześniejszej rozmowy

z siostrą. Gdyby Jennifer wyszła za mąż, nie potrzebowałaby już

pieniędzy, które wkrótce miała dostać w prezencie.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 19

Nieważne, pomyślała. Tu chodzi nie tylko o pieniądze. To

kwestia honoru... honoru jej ojca. Malcolm Brand oszukał Wal­

tera Madisona i złamał jego karierę. Po tylu latach okazja do

wyrównania rachunku nasunęła się sama. Nie zamierza jej prze­

puścić.

Gdy wyjątkowo podły kosmita zajął się zżeraniem silosu

pełnego ziarna, Sara uśmiechnęła się, w wyobraźni zobaczyła

bowiem minę Malcolma w chwili, gdy stwierdza, że jego bez­

cenny skarb znikł.

ROZDZIAŁ 2

Atmosfera w pokoju była napięta. Noah uświadomił sobie, że

w fazie planowania zawsze jest taka. Zdążył już zapomnieć, jak

czuje się człowiek, któremu na myśl o niebezpieczeństwie krew

zaczyna szybciej krążyć w żyłach. A przecież ten dreszczyk

emocji był zdecydowanie przyjemny.

Rozparł się wygodniej na krześle i wtedy poczuł ból; dał znać

o sobie uszkodzony mięsień klatki piersiowej, dowód na to, że

każdy medal ma dwie strony. Za stawianie czoła niebezpieczeń­

stwu płaci się czasem wysoką cenę. Nie zmieniało to jednak

sytuacji: trzeba było przygotować strategię.

Dwaj mężczyźni mogli rozmawiać zupełnie otwarcie.

Wcześniej przeszukali pokój i upewnili się, że nie zainstalowa­

no w nim podsłuchu. Zresztą Noah nie obawiał się tego. Na razie

chyba udało im się zapobiec przeciekowi informacji o kradzieży.

Z tego punktu widzenia śmierć nieuczciwego pośrednika stano­

wiła niewątpliwy plus.

- Masz tu papiery. - Wysoki mężczyzna z siwymi włosami

ostrzyżonymi na jeża podał Noahowi plik dokumentów. Daniel

Garrett, wojskowy w stanie spoczynku, nie pozwolił, by czas

wyrył piętno na jego żołnierskiej postawie. - Będziesz dzienni­

karzem magazynu „Art Digest". Ma się rozumieć, dzięki temu

jesteś dobrze kryty.

Noaha to nie zdziwiło. Bądź co bądź, wydawcą tego prestiżo­

wego miesięcznika był jego wuj. Wprawdzie rodzina nigdy nie

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 2 1

popierała jego, Noaha, ekscentrycznej drogi życiowej, lecz jed­

nocześnie nie było mowy o tym, żeby bez powodu narażać

kogoś ze swoich na niebezpieczeństwo. Więzy krwi mają swoje

znaczenie.

- Na jakiej podstawie sądzisz, że Brand w ogóle otworzy

przede mną drzwi? - spytał powątpiewającym tonem. - Nie są­

dzę, żeby w tej chwili miał ochotę na kontakty ze wscibskim

intruzem. Zwłaszcza z dziennikarzem.

- Brand ma zgubną słabość. Owszem, jest sławny i nie­

samowicie bogaty, ale jednego nigdy nie mógł kupić za pie­

niądze. ..

- Szacunku ludzi?

- Właśnie. Zawsze irytowało go, że ten świat, na którym tak

mu zależy, uważa go za zwyczajnego gangstera.

- Skądinąd słusznie.

Dan skinął głową.

- Oczywiście. Ten człowiek maczał palce w prawie wszy­

stkich wielkich aferach, o jakich słyszano. Czas, żeby wreszcie

to się na nim zemściło.

- A tymczasem trochę uprzykrzymy mu życie.

- O to chodzi.

Noah przejrzał dokumenty, żeby przyzwyczaić się do nowej

tożsamości. Noah Lancaster. Pozwolili mu przynajmniej zacho­

wać prawdziwe imię. To dobrze. Tak będzie łatwiej.

- Załóżmy, że masz rację i że dzięki tym papierom dostanę

się do fortecy Branda. Ale co dalej? Na pewno nie położy swojej

cennej paczuszki na środku salonu.

- Zawsze byłeś pełen inwencji. Wierzę, że i tym razem coś

wymyślisz.

Noah odpowiedział niezrozumiałym burknięciem. Pewne

rzeczy nigdy się nie zmieniają.

Sara westchnęła, przyglądając się wynikom porannej pracy.

Nie miała się czym pochwalić. Była zmęczona, rozdrażniona,

22 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

a do tego potwornie bolała ją głowa. Jennifer wróciła do domu

po drugiej w nocy, radosna jak skowronek. Sara potulnie wysłu­

chała entuzjastycznej relacji siostry z przebiegu wieczoru, usiłu­

jąc wtrącać słowa otuchy we właściwych chwilach. Naprawdę

cieszyła się jej szczęściem, ale bardzo potrzebowała paru godzin

odpoczynku.

- Czy coś się stało? - rozległ się niski głos na progu.

Sara odwróciła się i przywołała na usta blady uśmiech, żeby

powitać Petera Taylora. Chociaż wiedziała, że Peter siedzi po

uszy w ciemnych interesach Malcolma Branda, trudno jej było

darzyć nienawiścią człowieka, który miał światowe maniery

Cary'ego Granta.

- Tylko zmarnowałam czas dziś rano. Powinnam była zostać

w domu - poskarżyła się.

Peter przeszedł przez pokój i spojrzał jej prosto w twarz.

- Wygląda pani dość mizernie - powiedział współczująco.

- Czy przypadkiem nie przyplątała się do pani jakaś choroba?

- Głowa pęka mi z bólu. Mało wczoraj spałam. Odkąd są

u mnie Jennifer z Kevinem, czuję się trochę tak, jakbym miesz­

kała na dworcu.

- Mam pomysł, jak rozwiązać ten problem. - Uśmiechnął

się do niej tak czarująco, że prawie zapomniała, kogo ma przed

sobą.

Odłożyła pędzel.

- Zamieniam się w słuch.

- Niech pani przeniesie się tutaj.

Sara otworzyła szeroko oczy.

- Tutaj?

- Czemu nie? Dom jest wielki, na górze ma wolne sypialnie.

- Znów czarująco się do niej uśmiechnął. - Nie wiem, dlaczego

nie pomyślałem o tym wcześniej.

To zbyt piękne, żeby było prawdziwe, pomyślała Sara, podej­

rzewając pułapkę zastawioną na nią przez Taylora. Od dłuższego

czasu szukała sposobu na włamanie się do tego domu po zmro-

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 23

ku, żeby sprawdzić, jak mogłaby osiągnąć swój cel, i oto Peter

sam ułatwia jej zadanie.

- Nie chciałabym sprawić panom kłopotu - zastrzegła się,

czując, że dla zachowania pozorów powinna okazać przynaj­

mniej krótkie wahanie.

Peter zbagatelizował jej słowa machnięciem ręki. Złote spin- -

ki przy jego nieskazitelnie białej koszuli zalśniły w porannym

słońcu.

- Bzdura. Zresztą mam na uwadze nie tylko pani interes,

lecz również swój. Nie umiem wyobrazić sobie nic milszego od

pani uśmiechu oglądanego każdego dnia przy śniadaniu.

- A co z Malcolmem?

- Jemu ten pomysł też się spodoba.

- Czy jest pan pewien? - Na miejscu Malcolma Branda Sara

nie chciałaby mieć w domu nieproszonych gości przez cały

następny tydzień.

- Na pewno zauważyła pani, jak Malcolm ceni piękno. Prze­

cież przez całe życie otacza się dziełami sztuki. Jeśli nie weźmie

mi pani za złe tych słów, to pozwolę sobie zauważyć, że ma pani

o wiele więcej uroku niż wszystkie eksponaty Malcolma razem

wzięte.

Sarze naturalnie schlebiło, że mężczyzna, któremu bez wąt­

pienia kobiety padały do stóp, obdarzył ją takim komple­

mentem. Mimo to w głowie zadźwięczał jej ostrzegawczy

dzwoneczek.

- Peterze, nie chciałabym, żeby pan pomyślał... To znaczy

nie chciałabym, żeby Malcolm... - Urwała, poczuła bowiem,

jak na jej policzki wstępuje rumieniec.

Peter roześmiał się serdecznie.

- Moja droga Saro, obiecuję, że nikt nie zapędzi pani do kąta

w korytarzu na górze i nie zażąda pani cnoty. Jest tu pani abso­

lutnie bezpieczna. - Po chwili milczenia dodał: - Niech pani

spojrzy na to z punktu widzenia Malcolma. Dobrze wypoczęta,

będzie pani w stanie o wiele wydajniej pracować. Poza tym

24 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I...

skończy się praca od godziny do godziny. Mieszkając tutaj,

może pani słuchać głosu natchnienia i malować o każdej porze

dnia i nocy.

Nocy... Peter wypowiedział to magiczne słowo. Mogłaby

wyszperać swój skarb w czasie, gdy wszyscy w domu śpią. Jak

to nazywają zawodowi złodzieje? Nadana robota? Wszystko

układało się wprost wspaniale.

- Dobrze. Pojadę do domu spakować rzeczy.

Peter zatarł ręce, wyraźnie zadowolony z jej decyzji.

- Doskonale. Aha,Saro...

Odwróciła się, stojąc już w progu.

- Tak?

- Niech pani nie zapomni o kostiumie kąpielowym. Nie ma

lepszego sposobu na rozładowanie stresu, niż przepłynąć kilka

razy basen.

Stres. To słowo znała ostatnio aż za dobrze.

- Ma pan rację - przyznała. - Chyba rzeczywiście wezmę

kostium.

Później tego samego popołudnia Noah stanął w drzwiach

pracowni i w milczeniu zaczął się przyglądać malarce, któ­

ra szybkimi, śmiałymi pociągnięciami pędzla nakładała far­

bę na płótno. No, no, pomyślał, przenosząc wzrok z powsta­

jącego obrazu na bardzo interesujące kształty, których nie

mógł zasłonić włochaty szlafrok, niedbale narzucony na

kostium kąpielowy. Kobieta była jasnowłosa i bardzo atrak­

cyjna.

- Cześć - powiedział. Był ciekaw, jaka będzie jej reakcja na

nieproszonego świadka nielegalnej pracy.

Odwróciła się i z zaskoczenia upuściła pędzel. Pochłonięta

malowaniem, jak zwykle zapomniała o bożym świecie. Mimo to

nie mogła zrozumieć, dlaczego wcześniej nie dostrzegła obecno-

ści tego mężczyzny.

Był wysoki i barczysty. Miał gęste włosy i chociaż Sara po-

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I,, 25

dejrzewała, że niedawno je czesał, to każda z ciemnych fal

wydawała się rządzić swoimi prawami. W popołudniowym

słońcu jego oczy lśniły jak topazy.

- Kim pan jest? I co pan tu robi?

- Nazywam się Noah Lancaster. Przyszedłem do pana Mal­

colma Branda - wyjaśnił spokojnie.

- Tutaj go nie ma.

- Zdążyłem zauważyć - odparł Noah.

Niespodziewanie Sarę ogarnęło zdenerwowanie.

- Pan Brand nie pozwala byle komu włóczyć się po domu.

- Nie jestem byle kim.

- Tak...?

Oczywiście nie przegapił pytającego tonu, ale uznał, że wy­

godniej mu będzie nie odpowiedzieć.

- Upadł pani pędzel - oświadczył.

Sara zerknęła na podłogę wyłożoną płytkami ceramicznymi.

Nie zamierzała wykonywać skłonów. Na pewno nie w tym ską­

pym stroju, pod czujnym okiem obcego.

- Mam jeszcze kilka innych. - Mocniej ściągnęła poły wło­

chatego szlafroka. Mężczyzna ruszył w jej stronę i wtedy mimo

woli wyobraziła sobie lwa czatującego na łup, więc odruchowo

się cofnęła.

Gdy jednak znalazł się w krępująco bliskiej odległości, po

prostu schylił się i podniósł pędzel.

- Proszę.

Sara zawahała się, ale uświadomiła sobie, że robi z siebie

wariatkę.

- Dziękuję.

Powiedziała to chłodnym, opanowanym tonem, mimo że

wcale nie była spokojna. Miała wrażenie, że po trzydziestu jeden

latach mocnego stąpania po ziemi nagle przestała podlegać sile

grawitacji. Bała się, że jeśli nie przytrzyma się czegoś masywne­

go, uleci w powietrze.

Noah nie odpowiedział, nie zrobił też żadnego ruchu. Po

26 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

prostu stał i patrzył na nią przenikliwie, jakby chciał zajrzeć

w najgłębsze zakamarki jej duszy.

- Niech pan lepiej stąd idzie - odezwała się w końcu Sara.

- Na pana Branda można poczekać na tarasie. O tej porze jest

stamtąd wspaniały widok. Słońce zachodzi za góry.

- Dziękuję, ale widok, który mam tutaj, też mi się podoba.

Ten mężczyzna stanowczo nie ma nic z Cary'ego Granta,

uznała. Wprawdzie rozmawiał z nią lekkim, żartobliwym to­

nem, ale jego oczy mówiły co innego. Zdawało jej się, że skrzą

się w nich iskry gniewu. Czym, na Boga, zasłużyła sobie na taką

reakcję?

Odwróciła się do sztalug, na chwilę zapomniawszy, że żaden

człowiek nie powinien widzieć jej przy kopiowaniu „Akroba-

tów" Maksa Beckmanna.

- Czy pan Brand oczekuje pana wizyty?

Jest zdenerwowana, uznał Noah, widząc, jak niezręcznie

Sara odwraca się i udaje, że czyści pędzel. Podejrzanie zdener­

wowana.

- Tak, o piątej - odparł. - Powiedziałem strażnikowi przy

wejściu, że sam trafię do gabinetu, ale zdaje się, że przeceniłem

własne umiejętności. Zabłądziłem.

Sara zerknęła na niego przez ramię. Miał minę niewiniątka,

lecz mimo to była pewna, że skłamał. Ten człowiek zawsze

dokładnie wiedział, dokąd idzie. Może nie był Carym Grantem,

ale Bogartowi zrobiłby uczciwą konkurencję.

- Dom jest duży - przyznała nonszalanckim tonem i znów

zajęła się czyszczeniem pędzla.

Zapadło kłopotliwe milczenie i dopiero wtedy Sara przypo­

mniała sobie o obrazie. Pomyślała o odwróceniu sztalug do ściany,

doszła jednak do wniosku, że jest już na to za późno. Gorączkowo

zaczęła więc szukać wymówki, jakiejkolwiek wymówki, byle była

lepsza niż ta, którą posłużył się Peter, proponując jej pracę. Instyn­

ktownie czuła, że obcy nie da wiary grubymi nićmi szytej historyj­

ce Petera, skoro nawet ona w nią nie uwierzyła.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 27

- Wykładam historię sztuki na uniwersytecie. Malcolm był

tak uprzejmy, że pozwolił mi skopiować niektóre obrazy ze

swojej kolekcji, żebym miała przykłady różnych stylów na za­

jęcia. - Przesłała mu słodki, lecz fałszywy uśmiech. - Jo znacz­

nie lepsza pomoc naukowa niż fotograficzne reprodukcje

w książkach.

Kłamie, stwierdził Noah, ale robi to uroczo.

- Ma pani talent.

Sara pokręciła głową.

- To nie talent - oświadczyła. - Raczej rzemiosło. Rutyna.

- Tym razem uśmiechnęła się szczerze. - Podziwiam dzieła

sztuki, ale jeszcze w szkole przekonałam się, że jako malarka

jestem pozbawiona wyobraźni. Za to potrafię wykonać całkiem

znośną kopię.

- Jest lepsza niż znośna - sprzeciwił się, podchodząc do

płótna. - Jest wręcz doskonała. Gdyby kiedykolwiek postanowi­

ła pani zejść na drogę przestępstwa, prawdopodobnie zbiłaby

pani majątek, sprzedając falsyfikaty.

Był bliski prawdy, co bardzo zakłopotało Sarę. Zbladła. Za­

nim zdążyła wymyślić jakąś sensowną odpowiedź, w pracowni

zjawił się Malcolm Brand.

- Pan Lancaster? - spytał od progu.

- To ja - potwierdził radośnie Noah. - Przepraszam za

spóźnienie na nasze spotkanie, panie Brand. Obawiam się, że

zabłądziłem w labiryncie korytarzy.

Malcolm przymrużył oczy, wodząc wzrokiem między Sarą

a Noahem, i w końcu zatrzymał spojrzenie na dwóch nie­

mal jednakowych płótnach, stojących tuż obok siebie na szta­

lugach.

Sara pośpieszyła z wyjaśnieniem:

- Właśnie mówiłam panu Lancasterowi, jaki pan jest miły.

To doprawdy wielka wspaniałomyślność, że pozwolił mi pan

skopiować obrazy ze swojej kolekcji dla potrzeb studentów.

- Nie bardzo wiedziała, kogo właściwie w ten sposób kryje,

28 MIŁOŚĆ. ZEMSTA I...

Noaha Lancastera czy siebie, sądziła jednak, że musi się zdobyć

na ten wysiłek.

Malcolm wyraźnie się odprężył.

- Chciałem po prostu przetransportować niektóre obrazy na

uniwersytet, żeby studenci Sary obejrzeli oryginały, ale moja

firma ubezpieczeniowa postawiła weto. Na szczęście Sara jest

bajeczną kopistką.

- To prawda - przyznał Noah. Nie mógł jednak oprzeć się

pokusie pociągnięcia lwa za ogon. - Właśnie przed chwilą

wspomniałem jej, że gdyby chciała zstąpić w ponury świat

bezprawia, zarobiłaby krocie, sprzedając swoje kopie jako ory­

ginały.

Po przyjaznej atmosferze, która zaczęła się tworzyć w pra­

cowni, nie zostało ani śladu.

- Istotnie - potwierdził oschle Malcolm. - Prawdopodobnie

byłoby to możliwe. Jako kolekcjoner muszę jednak wyrazić

radość, że wszelka nieuczciwość jest Sarze całkiem obca.

Sara zignorowała kpiące spojrzenie Noaha. Nie uwierzył

w ani jedno słowo z tej historyjki, ale kto miałby o to do niego

pretensję? Historyjka była prawie tak samo żałosna jak przygo­

towana dla niej bajeczka Petera i Malcolma

- Sądzę, że powinnam wziąć się z powrotem do pracy -

oświadczyła.

-' Oczywiście, moja droga - skwapliwie zgodził się Mal­

colm. - Mamy z panem wiele do omówienia. - Oczy mu zabły­

sły. - Pan Lancaster jest dziennikarzem magazynu „Art Digest".

W najbliższym numerze będzie artykuł o mojej kolekcji - po­

wiedział z nie ukrywaną dumą. Nagle wydał się Sarze podobny

do gołębia, który napuszył się do niespotykanych rozmiarów.

- Naprawdę? - spytała, chwytając beznamiętne spojrzenie

Noaha. Jeśli ten człowiek był dziennikarzem, to ona była Rem-

brandtem.

Gdy Noah zauważył niedowierzanie Sary, w kącikach ust

zamajaczył mu bezczelny uśmiech. Nagle okazało się, że jadą na

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 29

tym samym wózku. Dwoje kłamców uwikłanych w intrygę, któ­

rej koniec trudno przewidzieć. Z zadowoleniem pomyślał o po­

jedynku umysłów, który wkrótce musiał nastąpić.

Wracając krętą drogą po spotkaniu z Malcolmem Brandem,

Noah odtwarzał w myślach wszystkie zabezpieczenia, którymi

Brand starał się odstraszyć intruzów.

Dom był szczelnie otoczony betonowym murem i stał na

pagórku - Noah nie nazwałby tej kopy górą ani nawet wzgó­

rzem. Druty pod napięciem wokół muru nie były potrzebne,

ponieważ o zmierzchu Brand wypuszczał do ogrodu parę ol­

brzymich rottweilerów. Naprawdę warto było dwa razy się zasta­

nowić, nim spróbuje się sforsować ogrodzenie.

Poza tym bramy zarówno od wschodu, jak i od zachodu

miały stróżówki. Każdy, kto próbowałby wejść, zostałby natych­

miast zatrzymany i dokładnie wypytany. Jedno było pocieszają­

ce -jeszcze raz próżność Malcolma wzięła górę nad wymogami

ostrożności. Zamiast zainstalować w rezydencji mocne reflekto­

ry, Brand zdecydował się na dyskretne oświetlenie wtopione

w krajobraz, latarnie dające zielonkawe i niebieskawe światło,

sprzyjające każdemu, kto chciałby się ukryć w zacienionym

miejscu.

Noah zjechał na pobocze drogi i wysiadł z wypożyczonego

samochodu. Przez dłuższą chwilę w milczeniu przyglądał się

rezydencji Branda. Nie była niezdobytą twierdzą, ale włamywa­

nie się do niej niosłoby ze sobą niepotrzebne ryzyko. Będąc tam,

w środku, szybko nabrał przekonania, że musi zrobić swoje za

dnia. Wprawdzie nie będzie to łatwe, lecz przynajmniej element

zaskoczenia działałby na jego korzyść. W związku z nadej­

ściem przesyłki należało się spodziewać, że Brand zaostrzy

środki ostrożności. Jeśli jednak liczył się z kradzieżą, to ewentu­

alnych prób włamania na pewno oczekiwał nocą. Trzeba próbo­

wać w ciągu dnia, zdecydował ostatecznie Noah. W dzień miał

większe szanse.

30 MŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Z powrotem wsiadł do samochodu, zadowolony z chłodu

w klimatyzowanym wnętrzu. Chociaż słońce już zaszło, na zew­

nątrz temperatura wciąż przekraczała trzydzieści stopni. Na

czarnym asfalcie lśniły nieuchwytne mgliste zjawy. Nagle z ca­

łej siły wcisnął hamulec, bo przed maską przemknęła jaszczurka

i znikła wśród gęstej zieleni po przeciwległej stronie autostrady.

Trzeci raz od wyjazdu z rezydencji zerknął we wsteczne

lusterko. Brązowy mercedes wyraźnie go śledził, ale Noah uz­

nał, że nie ma powodu się tym przejmować. Dziennikarze „Art

Digest" nie powinni gubić niepożądanych ogonów. A on nie

zamierzał narazić się na zdemaskowanie, póki nie osiągnie celu.

Dan, jak zwykle, miał świętą rację, gdy przepowiedział, że

Brand szeroko otworzy drzwi przed przedstawicielem „Art Di­

gest". Uzyskanie wywiadu okazało się sprawą najłatwiejszą na

świecie. Kolekcjoner uprzedził swoich pracowników, że przez

najbliższe dni Noah będzie kręcił się po domu, robił zdjęcia

i notatki i „chłonął atmosferę domu".

Noah uśmiechnął się na to wspomnienie. Powiedział Brando­

wi, że „Art Digest" chce czegoś więcej niż tylko zdjęć sławnych

obrazów. Redakcji zależy na odkryciu duszy kolekcjonera. A to

oznacza również poznanie człowieka, dowiedzenie się czegoś

o jego sposobie życia, przeprowadzenie rozmów z przyjaciółmi

i pracownikami. Brand kupił tę bajeczkę bez mrugnięcia okiem.

- Miałeś rację, Dan - mruknął pod nosem Noah, chociaż

Garretta nie było w pobliżu. - Ten facet rzeczywiście lubi być

w centrum zainteresowania.

Znowu zerknął w lusterko. Mercedes trzymał się za nim,

ale barwiona szyba uniemożliwiała zobaczenie twarzy kierow­

cy. Noah zapisał sobie w pamięci numer rejestracyjny samocho­

du i postanowił zadzwonić do Dana natychmiast, gdy znajdzie

się w hotelu. Jeśli Brand zamierzał w coś grać, Noah wolał

zawczasu się upewnić, że zna wszystkich graczy z imienia i na­

zwiska.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 31

To jest o niebo lepsze od cienkiego wina i pizzy kupionej na

wynos, pomyślała Sara, delektując się sałatką z homara. Wy­

trawne chardonnay miało łagodny smak i niewątpliwie pocho­

dziło z bardzo dobrego rocznika. Malcolm Brand mógł być

skończoną kanalią, ale umiał sobie uprzyjemnić życie.

- Co pani sądzi o Lancasterze? - spytał gospodarz, podsu­

wając Sarze koszyk pachnących, świeżutkich bułeczek.

Pomieszkam tu tydzień i przytyję trzy kilo, pomyślała Sara,

przełykając ślinę na widok pieczywa. Uległa jednak pokusie

i wzięła bułeczkę, obiecawszy sobie w duchu, że odpokutuje to

przepłynięciem dodatkowo kilku długości basenu.

- Trudno mi coś powiedzieć - zastrzegła się. - Wydał mi się

całkiem sympatyczny. Tylko zupełnie nie pasuje do mojego

wyobrażenia o dziennikarzu „Art Digest".

- To znaczy? - zainteresował się Peter.

Sara wzruszyła ramionami, starannie smarując masłem razową

bułeczkę.

- Och, sama nie wiem. Chyba powinien być bladym, chu-

derlawym człowieczkiem z tłustymi włosami i niezdrową cerą.

Peter wybuchnął śmiechem.

- I bez wątpienia powinien nosić druciane okularki.

- Właśnie. - Sara uśmiechnęła się, zaraz jednak zmarszczyła

czoło, jakby coś ją zaintrygowało. - Pan Lancaster nie ma w so­

bie nic takiego. Jest zbyt wielki.

- Rzeczywiście, przypomina kalifornijską sekwoję - przy­

znał Peter. - Sprawia jednak wrażenie zupełnie nieszkodliwego.

Sara nagle zainteresowała się swoją bułeczką i znowu zaczę­

ła ją smarować, żeby Peter nie zauważył jej zdziwionej miny.

Boże, czy on jest ślepy? O Noahu Lancasterze, kimkolwiek był,

można by wiele powiedzieć, ale Sara na pewno nie uznałaby go

za nieszkodliwego.

- Pozwoliłem mu swobodnie poruszać się po domu - oznaj­

mił ku ich zaskoczeniu Malcolm.

- Naprawdę? - spytała Sara.

32 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Peter zmarszczył czoło.

- Czy to rozsądne?

Twarz Malcolma stężała.

- Nie zgodziłbym się na to, gdybym uważał, że postępu­

ję nierozsądnie, Peter - odparł karcącym tonem, przypomina­

jąc swoim towarzyszom, kto tu jest pracodawcą, a kto pracow­

nikiem.

Peter zaczerwienił się.

- Oczywiście - przyznał natychmiast. - Nie zamierzałem

kwestionować zasadności twojej decyzji.

- To dobrze. - Malcolm wstał. - Wiesz, że nie lubię, kiedy

to robisz.

Peter z należytą pokorą wbił wzrok w talerz. Sarze zrobiło się go

żal. Nie było potrzeby traktować go jak nieznośnego dzieciaka

Zresztą w tym przypadku jego przezorność była godna pochwały.

Skąd mogli wiedzieć, czy Noah Lancaster rzeczy wiście jest tym, za

kogo się podaje? Ona, na przykład, wcale w to nie wierzyła.

- Czy pan Lancaster pokazał panu swoją legitymację?-spy­

tała.

Malcolm wydawał się z każdą chwilą bardziej zirytowany.

- Oczywiście. Czy pani uważa mnie za głupca?

- Skądże - odparła Sara. Miała poczucie, że w każdej chwili

grozi im obojgu odesłanie do pokojów bez deseru. Peter uśmie­

chnął się do niej krzepiąco.

- Po prostu ciekawi mnie, jakie legitymacje prasowe mają

dziennikarze „Art Digest". Pewnie ze złoconym brzeżkiem

i kaligraficznym tekstem.

- Nic z tego - odparł Malcolm. - Legitymacja była całkiem

zwyczajna. Biały karton i czarne wypukłe litery.

Sara westchnęła.

- Szkoda. Znowu zawiodła mnie wyobraźnia.

Obiecała sobie, że nazajutrz z samego rana zatelefonuje do

redakcji „Art Digest" i sprawdzi wiarygodność pana Lancastera.

Nie życzyła sobie następnych przykrych niespodzianek.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 33

Mężczyźni roześmiali się i atmosfera stała się swobodniejsza.

Rozmowa zeszła na pracę Sary.

Po kolacji Sara rozsiadła się w wygodnym, skórzanym fotelu

w bibliotece, czekając, aż wszyscy domownicy udadzą się na

spoczynek. Zamierzała sprawdzić, jak wygląda system alarmo­

wy, broniący wejścia do sekretnej piwnicy Malcolma Branda.

Na szczęście księgozbiór Malcolma był nie mniej obfity niż

jego kolekcja dzieł sztuki, wkrótce więc znalazła pracę o sztuce

wczesnochrześcijańskiej. Jako historyk sztuki wiedziała, że spe­

cjaliści od tego okresu zwykle dzielą go na dwa podokresy.

Pierwszy skończył się w 313 roku wydaniem edyktu mediolań­

skiego, w którym Konstantyn Wielki oficjalnie zezwolił na wy­

znawanie chrześcijaństwa. W drugim, późniejszym, który ją in­

teresował, Konstantyn sam nawrócił się na chrześcijaństwo.

Sara znała hellenistyczne korzenie ówczesnej sztuki, podob­

nie jak czytała już kiedyś o kościele Świętych Apostołów. Budo­

wę kościoła rozpoczęto za panowania Konstantyna, a ukończo­

no za Konstancjusza II w mieście znanym wówczas pod nazwą

Bizancjum, potem Konstantynopola, a obecnie Stambułu. W za­

sadzie budowla ta była nie tyle kościołem, co mauzoleum ku

czci pierwszego chrześcijańskiego cesarza. Pośrodku stał sarko­

fag Konstantyna, a otaczały go relikwie dwunastu apostołów.

W ten sposób bezwstydnie podsuwano wiernym myśl, że ich

zmarły cesarz był trzynastym apostołem. Prawdopodobnie zre­

sztą taka właśnie intencja przyświecała cesarskim planom budo­

wy kościoła.

Niestety kościół Świętych Apostołów jest znany historykom

sztuki tylko z opisu Euzebiusza z Cezarei; sama budowla uległa

zniszczeniu przez najeźdźców w kilka lat po jej wzniesieniu. Nie

zamieszczono w nim jednak żadnej wzmianki o koronie, spo­

czywającej w specjalnej niszy jednej ze ścian kościoła. Natural­

nie Sara słyszała pogłoski na ten temat. Który zresztą historyk

sztuki albo łowca skarbów ich nie słyszał? Ale aż do tej pory

były to zwykłe pogłoski, nic więcej.

34 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Teraz Sara zdobyła dowód. Podsłuchawszy w zeszłym tygo­

dniu rozmowę Malcolma z Peterem, wiedziała bez cienia wątpli­

wości, że plotki, które przetrwały ponad szesnaście wieków, są

prawdziwe. W kościele Świętych Apostołów naprawdę była ko­

rona. Wspaniała złota korona zdobiona bezcennymi klejnotami.

Co więcej, za tydzień ten bajeczny skarb miał wpaść prosto w jej
ręce.

ROZDZIAŁ 3

W hotelu Noah udał się prosto do baru koktajlowego. Usiadł

przy stoliku koło okna, skąd miał dobry widok zarówno na

parking, jak i na hol. Czekał.

W niecałe trzy minuty później nadjechał mercedes. Z samo­

chodu wysiadła blondynka, która obdarzyła parkingowego osza­

łamiającym uśmiechem. Miała pięćdziesiąt kilka lat i była w je­

dwabnej sukni, kapeluszu z woalką, rękawiczkach i - mimo

wściekłego upału - w szynszylowej etoli. Noah spodziewałby

się każdego, ale nie takiej damy.

Przyjrzał się, jak dama, niewątpliwie zgrabna, wkracza do

hotelowego holu i idzie prosto do kontuaru recepcjonisty. W od­

powiedzi na jej pytanie urzędnik wskazał bar. Kobieta znowu

błysnęła zabójczym uśmiechem, ciaśniej owinęła etolę wokół

ramion i poszła we wskazanym kierunku.

Na progu zawahała się, pewnie musiała poczekać, aż jej

oczy przyzwyczają się do dyskretnego oświetlenia. Szybko

jednak zauważyła Noaha i ruszyła dalej z dokładnością

pocisku sterowanego termicznym mechanizmem naprowa­

dzającym.

- Och, panie Lancaster - powitała go słodko, wyciągając

przed siebie dłoń odzianą w rękawiczkę. - Nie ma pan pojęcia,

jak bardzo się cieszę, że mogę pana poznać. - Musiała mieć na

podorędziu niewyczerpany zapas uśmiechów, bo został trzecim

beneficjentem w ciągu niecałych trzech minut.

36 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Wstał od stolika, nie wypadało mu bowiem zlekceważyć

wyciągniętej ręki. Uścisnął ją lekko, ale gdy chciał cofnąć dłoń,

okazało się, że palce w rękawiczce wciąż się na niej zaciskają,

i to z niemałą siłą. Zerknął w dół i dostrzegł na czarnym jedwa­

biu liczne pierścionki i pierścienie. Najbardziej imponującym

klejnotem był szmaragd.

- Obawiam się, że nie wiem, z kim mam do czynienia - po­

wiedział przepraszająco.

Odpowiedziała mu perlistym śmiechem. Doprowadzenie te­

go dźwięku do perfekcji musiało kosztować ją lata ćwiczeń.

- Masz rację, mój drogi. - Zmysłowy głos damy był nazna­

czony wschodnioeuropejskim akcentem. - Co za zaniedbanie

z mojej strony. Jestem baronowa Gizella Levinzski.

Sprawiała wrażenie, jakby to nazwisko powinno mu coś po­

wiedzieć. Gdy nie zareagował, zerknęła znacząco na stolik.

- Czy mogę się do pana przysiąść?

Trudno byłoby odmówić kobiecie, która wciąż trzymała go

za rękę. Zresztą Noah był szczerze zaciekawiony.

- Proszę bardzo.

Przez chwilę oboje wykonywali dość skomplikowane ma­

newry, zajmując swoje miejsca. Wreszcie usadowili się naprze­

ciwko siebie, splecionymi dłońmi omal nie przewróciwszy kufla

beczkowego piwa, które wcześniej zamówił Noah. Pierścienie

wrzynały mu się w palce, na próżno jednak usiłował wyswobo­

dzić dłoń. Baronowa miała uścisk rosyjskiego ciężarowca.

- Napije się pani czegoś? - zaproponował, rezygnując na

chwilę z bezskutecznych prób.

Gęste rzęsy, które niewątpliwie były naturalne tylko w czę­

ści, zatrzepotały na znak aprobaty.

- To byłoby cudowne, kochany - powiedziała baronowa

gardłowym głosem.

Noah wbił w nią wzrok. Ta kobieta nie mogła być taka napra­

wdę, należało raczej sądzić, że to jakiś dowcip Dana.

- Czego się pani napije? - spytał w końcu.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 37

Baronowa spojrzała na Noaha tak, jakby przed chwilą popeł­

nił ciężki grzech.

- Oczywiście szampana - oznajmiła tonem imperatorowej.

- A co innego tutaj jest?

- No właśnie, co? - mruknął pod nosem Noah. Złożył zamó­

wienie kelnerce, która poinformowała go, że win musujących

nie podaje się na kieliszki. Przysięgając sobie w duchu odebrać

od Dana wszystkie pieniądze co do centa, Noah zamówił butelkę

kalifornijskiego szampana.

- Czy coś się stało? - spytał, widząc, że pełne, czerwone

wargi baronowej nagle układają się w lekko nadąsany gry­

mas.

Uśmiech natychmiast wrócił na swoje miejsce. Baronowa

poklepała go po ramieniu wolną ręką, również ozdobioną licz­

nymi pierścieniami.

- Och, nie. Jestem pewna, że kalifornijski szampan mnie

zachwyci.

Nie ma innej możliwości, pomyślał Noah. Prędzej by pękł,

niż pozwolił się naciągnąć na importowany.

Gdy baronowa dodała mu otuchy uściśnięciem dłoni, szafiry

wgniotły mu się jeszcze głębiej w skórę.

- Bardzo panią przepraszam, ale tracę czucie w ręce - po­

wiedział.

- Ojej! - Natychmiast go puściła, zanim jednak zdążył cof­

nąć dłoń na swoją stronę stolika, zaczęła energicznie rozcierać

mu opuszki palców.

- Pomogę im odzyskać właściwe krążenie - zaofiarowa­

ła się.

Chyba jeszcze nigdy Noah nie ucieszył się niczym tak jak

widokiem kelnerki niosącej szampana. W zamieszaniu zdołał

ukryć dłoń pod stolikiem, gdzie zaczął ćwiczyć zginanie i roz­

prostowywanie palców, żeby pokonać ich drętwotę. Gdy cere­

monia otwierania butelki dobiegła końca, podał towarzyszce

wysoki kieliszek.

38 MIŁOŚĆ ZEMSTA I,.

- Na zdrowie. - Za nic by nie uwierzył, że nie ponosi konse­

kwencji czyjegoś złośliwego dowcipu.

Baronowa uniosła kieliszek do swych kształtnych warg i sko­

sztowała nieufnie wina, jakby obawiała się, że zaprawiono je

arszenikiem. Jedna z jej uczernionych ołówkiem brwi uniosła

się na znak zdziwienia.

- Ej, kochany, to wcale nie jest takie złe.

- Nie uwierzy pani, jak bardzo mi ulżyło - odparł oschle.

Rozparł się na krześle i upił łyk piwa. - No, dobrze, paniusiu...

- zmienił ton. - Powiedz mi, ile Dan zapłacił ci za tę scenkę.

- Dan?

- Wysoki facet, obcięty na jeża, jakby żywcem wyjęty z wo­

jennego filmu kręconego w latach czterdziestych. Garrett.

Pokręciła głową.

- Nie sądzę, żebym znała tego Garretta. Czy on jest podobny

do Jeffa Chandlera? Ubóstwiam stare filmy, czy pan też? Gdy­

bym była Amerykanką, głosowałabym na Ronniego, bo był

niesamowicie przystojnym oficerem marynarki. - Uśmiechnęła

się uwodzicielsko.

Noah przeklął siebie w duchu, że dalej bierze udział w tej

farsie, lecz mimo to spytał:

- Na Ronniego...?

Wielkie zielone oczy kobiety otworzyły się szerzej.

- Mowa oczywiście o waszym prezydencie, kochany.

Co ten Dan wykombinował?

- Przypuszczam, że zna pani Ronniego z Hollywood - po-

wiedział jeszcze bardziej oschle.

Jej wargi ułożyły się w uśmiech człowieka wspominającego

miłe chwile.

- Oczywiście.

- Oczywiście... A co pani tu właściwie robi?

Kobieta oparła się o stolik i niespodziewanie ściszyła głos:

- Muszę z panem porozmawiać. Na osobności.

Sytuacja z każdą chwilą stawała się bardziej absurdalna. Po-

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 39

czucie humoru Dana zdecydowanie ewoluowało w dziwnym

kierunku. Noah uznał, że widocznie przyjaciel za dużo ostatnio

pracuje.

- Rozumiem. Nie chciałaby pani przekazywać mi mikrofil­

mu pod okiem agentów KGB, którzy siedzą w kącie.

Ku jego zaskoczeniu baronowa wyraźnie zbladła. Nerwowo

potoczyła wzrokiem po sali.

- KGB? - szepnęła z wyraźnym drżeniem w głosie. - Tutaj?

W Arizonie? Czy pan jest pewny?

Minutę temu był przekonany, że padł ofiarą najzwyklejszej

mistyfikacji, ale oczy pełne strachu widywał u ludzi wcześniej.

Tego nie dało się zagrać.

- Spokojnie, tylko żartowałem - powiedział szybko.

Baronowa zacisnęła usta, a potem ciaśniej owinęła się etolą.

- Nie ma z czego żartować, panie Lancaster.

Uznał, że ta wymówka mu się należała.

- To prawda. Bardzo przepraszam.

Uśmiech wrócił na twarz kobiety jak słońce na niebo po

letniej burzy.

- Wybaczam panu - oznajmiła, przybierając królewską

pozę.

Noah nie mógł pohamować ciekawości.

- Czy pani naprawdę jest baronową?

- Oczywiście. A przynajmniej byłam nią w mojej ukochanej

ojczyźnie. Rodzina Levinzski miała winnicę w rejonie Tokaju,

tam gdzie Wielka Równina Węgierska przechodzi w Karpaty.

Czy pan wie, że na tamtejszych stokach uprawia się winorośl od

czasów średniowiecza?

- Nie miałem pojęcia - odrzekł Noah, coraz bardziej

przeświadczony, że zabłądził na przyjęcie u Szalonego Kapelu-

sznika.

Baronowa wysunęła przed siebie kieliszek, pokazując, że jest

pusty. Gdy Noah dolał jej szampana, upiła łyk, a potem podjęła

wątek.

40 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Dziewięć wieków - powiedziała i jej oczy zaszły mgiełką

pod wpływem jakiegoś wspomnienia. - Całe dziewięćset lat

wino rodziny Lewinzski cieszyło się sławą na całym świecie.

Czy pan wie, że nasze wino chwalił Wolter? Że rozkoszował się

nim Piotr Pierwszy?

- Muszę przyznać, że to robi wrażenie. Domyślam się, że

opuściła pani kraj, gdy komuniści zabrali wam winnice.

- Ci idioci?! Oni nie poznaliby się na dobrym winie, nawet

gdyby podstawić im je pod sam nos. - Odrzuciła głowę do tyłu,

dopiła szampana i znów wyciągnęła przed siebie kieliszek. -

Nie wiedziałam, że Kalifornia ma takie wino stołowe. - Zerknę­

ła na etykietkę. - Naprawdę całkiem smaczne.

- Im więcej się go pije, tym lepiej smakuje. - Noah ponow­

nie napełnił jej kieliszek, zastanawiając się, co zrobi, jeśli ta

ekscentryczna dama upije się, nie wytłumaczywszy, po co jecha­

ła za nim spod samej rezydencji Branda. Nadszedł czas na

wyjaśnienia.

- Po co pani za mną jechała?

Znów upiła łyk szampana.

- Bo nie mogłam wejść do środka i spotkać się z panem

u Malcolma.

- Zna pani Malcolma Branda? - zdziwił się.

- Kochany - odpowiedziała spokojnie. -Ja znam wszystkich.

Nie wiadomo czemu to stwierdzenie nie zrobiło już na Noahu

takiego wrażenia. Za to następne słowa baronowej zmroziły mu

krew w żyłach.

- I oczywiście wiem, po co załatwiłeś sobie dostęp do domu

Malcolma. I do jego kolekcji.

Spojrzała na niego porozumiewawczo i Noah pojął, że bez

względu na to, kim jest ta kobieta, na pewno nikt nie podesłał mu

jej dla żartu.

Sara siedziała z nosem w książce o sztuce, gdy usłyszała kro­

ki w korytarzu. Mimo woli zamarła. Nie bądź śmieszna, powie-

MlbOŚĆ, ZEMSTA I... 41

działa sobie w duchu. Nikt cię o nic nie podejrzewa. Zdążyła

jeszcze przybrać pozę osoby spokojnej i zrelaksowanej, zanim

do biblioteki wszedł Peter.

- Co za niespodzianka! Sądziłem, że pani już śpi. Po takiej

ciężkiej pracy od dawna powinna pani śnić o czymś przyje­

mnym.

- Pewnie jeszcze nie przyzwyczaiłam się do zmiany otocze­

nia. Pomyślałam, że trochę poczytam przed pójściem do łóżka.

- Malcolm ma wspaniały księgozbiór - przyznał Peter. -

Czy znalazła pani coś zajmującego?

Sara zamknęła książkę, starając się ukryć tytuł przed Pete­

rem, potem wstała i odłożyła ją z powrotem na półkę.

- Niestety, akurat źle trafiłam.

- To niedobrze - odpowiedział. - Może mógłbym coś pani

polecić. Znam dużą część tego księgozbioru.

Sara udała, że tłumi ziewnięcie.

- Dziękuję panu, ale właśnie naszła mnie wielka senność.

- To znaczy, że książka się jednak przydała.

Żebyś wiedział, pomyślała i poczuła dreszczyk emocji.

- Rzeczywiście - odparła. - Dobranoc panu.

Dochodziła już do drzwi, gdy Peter zawołał za nią:

- Saro?

Wydawał się dziwnie nieswój i Sarę zaniepokoiło, czy nie

zaczął czegoś podejrzewać.

- Słucham.

Stał z rękami wciśniętymi głęboko do kieszeni szarych flane­

lowych spodni. Czoło pocięły mu bruzdy.

- Czy moja obecność wprawia panią w zdenerwowanie?

Był bardzo spostrzegawczy. Sara uznała, że musi bardziej

uważać, by nie zdradzać się przy nim ze swoimi uczuciami.

- Zdenerwowanie? Skąd panu to przyszło do głowy?

- Nie wiem. Ostatnio ciągle mam takie wrażenie, gdy jeste­

śmy w jednym pomieszczeniu. Zupełnie jakby pani się mnie

bała.

42 MIŁOŚĆ. ZEMSTA I...

- Niemożliwe.

- To dlaczego ucieka pani jak spłoszony królik, gdy tylko

wchodzę do pokoju?

Sara uznała, że półprawda jest lepsza niż kłamstwo w żywe

oczy.

- Peter, muszę coś panu wyznać - powiedziała powoli.

- Wyznać...?

Był wyraźnie zaskoczony.

- Nie chodzi o to, że panu nie ufam. Ja nie ufam sobie

- odparła cicho. Zmusiła się, żeby spojrzeć mu prosto w oczy.

- Pan jest bardzo atrakcyjnym mężczyzną, Peter, ale w mojej

sytuacji nie mogę angażować się w żaden związek. - To przynaj­

mniej było prawdą.

Peter natychmiast się odprężył.

- Bardzo mi pochlebia, że pani widzi we mnie kogoś, kto

zagraża spokojowi pani serca. Zwłaszcza że mnóstwo mło­

dych ludzi z największą ochotą skorzystałoby z okazji, by być

z panią.

Uśmiech, którym w odpowiedzi obdarzyła go Sara, był cał­

kiem szczery.

- Nie gustuję w bardzo młodych mężczyznach- odparła. -

Wszyscy wydają mi się okropnie płytcy. Natomiast pan przypo­

mina mi Cary'ego Granta.

Na jego twarzy ukazał się uśmiech. Widać było, że puchł

z dumy.

- Naprawdę?

- O, tak - zapewniła go. A potem, nie mogąc się oprzeć

pokusie rozwinięcia porównania, dodała: - Ma się wrażenie, że

przed chwilą wyszedł pan z kadru „Złodzieja w hotelu".

Z tymi słowami uciekła do swojego pokoju. Serce waliło jej

jak młotem. A ponieważ oddaliła się w wielkim pośpiechu, nie

zdążyła zauważyć osłupienia Petera, który zapomniał o uśmie­

chu i zrobił bardzo niepewną minę.

Potem podszedł do półki i bez trudu znalazł książkę ze złoco-

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 4 3

nym grzbietem, którą Sara niedawno odstawiła. Zasępił się, gdy

spojrzał na tytuł: „O wczesnochrześcijańskiej sztuce i archite­

kturze".

Kiedy Sara znalazła się w sypialni, położyła się na łóżku

i wbiła wzrok w sufit. Po sześciu miesiącach dzielenia dachu

nad głową z Jennifer i Kevinem przestała traktować święty spo­

kój jak nieodłączną cechę swego mieszkania. Teraz, wzruszając

się ciszą, odpłynęła daleko myślami i wśród białych rozet sztu­

katerii ujrzała oczami wyobraźni koronę Konstantyna.

Nie zamierzała zatrzymać korony dla siebie, przecież nie

była złodziejką. A przynajmniej nie taką jak Malcolm i Peter.

Nagle poczuła żal, że Peter jest tym, kim jest, bo szczerze go

polubiła. Był przystojny i miał nienaganne maniery, no i wyda­

wał się bardzo sympatyczny. Przez ostatnie sześć tygodni, odkąd

zaczęła tu pracować, okazywał jej wiele troski i przyjaźni. Na­

prawdę żałowała, że jest zaufanym Malcolma Branda. Bardzo ją

intrygowało, jak ci dwaj się zeszli. Bądź co bądź, różnili się jak

noc i dzień.

Co innego Noah Lancaster. Jego łatwo mogła sobie wyobrazić

w roli czarnego charakteru. Wystarczyło, że zamknęła oczy, a już

widziała go jako pirata, który z tą samą dwuznaczną przyjemnością

rozkoszuje się zdobytymi łupami i uwiedzionymi kobietami.

Ta wizja okazała się jednak dziwnie niepokojąca, więc z powro­

tem skupiła myśli na swoim skarbie. Nadal nie miała pojęcia, jak

ukraść Malcolmowi koronę, za to dokładnie wiedziała, co zrobi,

gdy już dostanie ją w swoje ręce. Oczywiście zwróci ją tureckiemu

rządowi. Co, na miłość boską, miałaby zrobić z wysadzaną klejno­

tami koroną, mającą ponad szesnaście wieków?

Zależało jej tylko na pozbawieniu Malcolma Branda skarbu,

którego szukał przez całe życie, nie mówiąc już o milionach,

które wydał na zorganizowanie kradzieży korony z prezydenc­

kiego pałacu w Ankarze. Doprawdy słodka zemsta za skrzyw­

dzenie jej ojca.

Naturalnie turecki rząd wypłaci jej znaleźne, jest to przecież

44 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

zwyczajna procedura w przypadku zwrotu skradzionych dzieł

sztuki. Sara uśmiechnęła się do siebie, wyobraziwszy sobie wy­

sokość nagrody. Na pewno będzie tego kilka tysięcy dolarów.

Może nawet dziesięć. Mogłaby sobie wtedy pozwolić na parę

drobnych luksusów. Wszak wiadomo, że pensją adiunkta nie ma

się co chwalić. A przecież miała na utrzymaniu siostrę z syn­

kiem. Nie mogła się doczekać, kiedy wręczy Jennifer połowę

znaleźnego. Tak, to będzie wspaniała chwila, myślała, splatając

dłonie za głową.

Musiała tylko znaleźć sposób wydostania korony z tajnego

skarbca Malcolma. Powtórzyła sobie w duchu, że jest inteligen­

tną kobietą. A ponieważ zawsze uwielbiała kryminały i filmy

szpiegowskie, była pewna, że do końca tygodnia zdąży opraco­

wać dobry plan.

Rozważała problem ze wszystkich stron, ale niezmiennie

natykała się na jedną i tę samą niewiadomą: Noah Lancaster.

Kim on naprawdę jest? Czy tylko przypadkiem zjawił się w do­

mu Branda akurat teraz? Sara mocno w to wątpiła, zwłaszcza że

przed oczami natychmiast pojawił jej się obraz zawadiackiego

pirata. Zaraz potem usnęła.

Przenikliwy dzwonek telefonu wyrwał ją ze snu. Po omacku

odszukała słuchawkę.

- Słucham?

- Halo, czy pani spała?

Nie mogła nie poznać tego niskiego, dźwięcznego głosu.

Walcząc z falą mimowolnej radości, oparła się na łokciu i zerk­

nęła na budzik.

- Nie, skądże. Mam taki zwyczaj, że o trzeciej nad ranem

nigdy nie śpię. Zawsze czuwam na wypadek, gdyby akurat

zadzwonił telefon.

- Nie wiedziałem, że jest już tak późno. - Było to kłamstwo.

Noah po prostu nie chciał, żeby Sara zorientowała się, że to

przez nią nie mógł do tej pory zasnąć.

- Mam wspaniałą propozycję - odparła słodkim głosem. -

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 4 5

Niech pan wykorzysta następny czek z „Art Digest" na kupno

zegarka. - Przerwała połączenie.

Noah uśmiechnął się szeroko do głuchej już słuchawki. Sara

stanowiła jeszcze jedną zagadkę w sprawie, która i tak była po­

kręcona bardziej niż dojazd do rezydencji Branda. A ta zagadka

wydawała mu się wyjątkowo pasjonująca. Gdy zasypiał, wciąż

miał na twarzy uśmiech.

Tymczasem Sara przewracała się z boku na bok, nie mogąc

przestać myśleć o Noahu Lancasterze. Niech go diabli! Przed­

tem smacznie sobie spała i marzyła we śnie, że popija koktajl

piCa colada

na tropikalnej plaży, otoczona przez trzech świato­

wych, troskliwych, jasnowłosych mężczyzn, którzy tylko czeka­

li, by spełnić każdą jej zachciankę.

Ale kiedy zadzwonił Noah, z trudnego do wytłumaczenia

powodu zaczęła sobie wyobrażać, że we dwoje odpływają w si­

ną dal, trzymając koronę. Naturalnie nie było nic światowego

w nieustraszonym piracie, którego kruczoczarne włosy połyski­

wały w słońcu, a opalona skóra miała odcień drewna tekowego.

Oboje śmiali się głośno, upojeni bezcennym łupem. Nagle

w oczach pirata pojawił się wyraz dzikiej żądzy, a gdy ich usta

się zetknęły, Sara wyobraziła sobie, jak wrażenie ciepła miesza

się ze słonym zapachem morza.

- Niech go diabli! - Chwyciła za poduszkę, usiłując nadać

jej kształt, który ułatwiłby zaśnięcie. - Jutro z samego rana do­

wiem się, co knuje Noah Lancaster. A potem zastanowię się, co

z nim zrobić.

Jeśli Noah rzeczywiście zamierzał ukraść koronę, mogła na­

mówić go do współpracy. Naturalnie nie pozwoliłaby mu zapla­

nować kradzieży, prawo pierwszeństwa jej się należało. Ale bez

wątpienia dodałaby jej otuchy świadomość, że ktoś tak wielki

jak Noah Lancaster jest pod ręką w razie nieprzewidzianego

obrotu wydarzeń.

Im więcej na ten temat myślała, tym bardziej pomysł jej się

podobał. Kiedy zasypiała, miała na twarzy uśmiech.

46 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I..

Gdy Noah jechał w stronę rezydencji Branda następnego ran­

ka, wschodzące słońce torowało sobie drogę wśród wysoko

płynących pierzastych chmur, barwiąc je na purpurowo. Mal­

colm Brand niewątpliwie cenił sobie prywatność, gdyż jego

posiadłość znajdowała się na obrzeżu miasta. Noah pokonał

otwartą przestrzeń i wjechał pomiędzy góry spowite fioletowa-

wą mgiełką. Tu i ówdzie pstrzyły krajobraz krzaki, lśniące

w słońcu srebrzystozielonymi igłami.

Na widok białej furgonetki ze znakiem firmowym Mountain

Bell Noah zjechał na pobocze i wysiadł z samochodu. Drzwi

furgonetki otworzyły się.

- Co wiesz o niejakiej Sarze Madison? - spytał Dan na po­

witanie.

- Nie tyle, ile bym chciał - odrzekł Noah. - Masz kawę? Nie

zdążyłem zatrzymać się przy żadnej kawiarence.

Rozejrzał się po wnętrzu furgonetki w poszukiwaniu ma­

szynki do kawy. Otaczała go sceneria z filmu science fiction.

Ciasną przestrzeń dokładnie wypełniała elektroniczna aparatura.

- Kawę? W taki dzień? Już jest ze trzydzieści pięć stopni

w cieniu - mruknął zrzędliwie jego partner i napełnił papierowy

kubek mrożoną herbatą, wyjętą z turystycznej lodówki.

- Gorący napój chłodzi umysł - powiedział Noah, ale mimo

to wziął od niego kubek z mrożoną herbatą.

- Mam wrażenie, że takie mądrości to jeszcze jeden uboczny

skutek twojego pobytu na Bliskim Wschodzie.

Noah upił łyk z kubka. Mrożona herbata nie była zła. Za

słodka jak na jego gust, ale darowanemu koniowi w zęby się nie

zagląda, jak zwykł mawiać jego dziadek.

- Owszem. Dlaczego spytałeś mnie o Sarę Madison?

- Wydaje mi się, że napytała sobie kłopotów - stwierdził

Dan.

Noah zgniótł jednorazowy kubek, rozkoszując się falą chłodu

w ustach. W furgonetce było gorąco jak w Hadesie, mimo że

działał przenośny klimatyzator.

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 47

- Wcale mnie to nie dziwi - powiedział, mając na myśli

kopie z jej pracowni.

- Wiesz, że ona poluje na koronę? - spytał z niedowierza­

niem Dan. - Dlaczego wobec tego natychmiast się ze mną nie

skontaktowałeś?

Noah zakrztusił się kawałkiem lodu.

- O czym ty mówisz, u diabła? - wymamrotał, gdy w końcu

odzyskał głos.

Dan wskazał mu duży szpulowy magnetofon.

- Mam wszystko na taśmie. Taylor i Brand uważają, że

ona zamierza dokonać kradzieży, gdy tylko korona dojedzie na

miejsce.

Noah zmełł w ustach przekleństwo.

- To śmieszne. Ona jest z tymi dwoma za pan brat. Maluje

dla nich falsyfikaty.

- Musiałaby namalować wiele obrazów, żeby były warte

tyle, co ta korona - stwierdził Dan.

Noah znowu zaklął. Zastanawiał się, co ta wariatka kombinu­

je. Wziął z rąk Dana słuchawki i zaczął przesłuchiwać poranną

rozmowę Branda z Taylorem.

- Powinienem ją najpierw stamtąd wyciągnąć, a dopiero po­

tem zastanawiać się, o co w tym wszystkim chodzi - mruknął

w końcu pod nosem i odrzucił słuchawki na stertę zapasowych

taśm.

Przed wyjściem wyjął z kieszeni zrolowaną kliszę foto­

graficzną. Poprzedniego dnia obfotografował baronową, posłu­

gując się zgrabnym aparacikiem wmontowanym w szwajcarski

zegarek.

- Na razie wywołaj mi film i sprawdź, czy potrafisz się

czegoś dowiedzieć o tej damie.

- Dobra - odparł Dan. - Jak ona się nazywa?

- Nie uwierzysz. - Mimo kiepskiego początku dnia Noah

nie mógł się nie uśmiechnąć.

- Zobaczymy...

48 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Baronowa Gizella Levinzski.

- Balona sobie ze mnie robisz?

- O to samo posądziłem ciebie, kiedy zjawiła się wczoraj

wieczorem u mnie w hotelu. Myślałem, że miałeś nagły przy­

pływ małpiego humoru.

Dan zerknął na rolkę filmu trzymaną w dłoni.

- Jak ta kobieta wygląda?

- Blondynka, po pięćdziesiątce. Przystojna, jeśli lubisz ten typ.

- Jaki mianowicie?

- Bogaty.

- Bardzo?

- Za jeden z kamieni, które miała wczoraj na palcach, mo-

głąby prawdopodobnie kupić cały ten stan.

Dan uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Przyjacielu, to mój ulubiony typ. Wierz mi, że gdybym to

ja pierwszy się na nią natknął, na pewno nie odesłałbym jej do

ciebie. - Uśmiech znikł mu z twarzy. -I co z tą baronową?

- Nie wiem. Chce, żeby „Art Digest" zamieścił artykuł o jej

kolekcji. W każdym razie tak twierdzi. Jedna jasnowłosa zło-

dziejka już czyha na koronę. Nie mam ochoty pilnować jeszcze

drugiej.

- Bardzo ci współczuję - mruknął Dan. - Ja się tutaj smażę

w puszce, a ty opiekujesz się blondynkami.

- Paskudne zajęcie - potwierdził Noah i wyskoczył z furgo-

netki.

- A pewnie! - zawołał za nim Dan. - Całe szczęście, że

mamy ochotnika.

Noah musiał bardzo się starać, żeby zbyt gwałtownie nie

skrócić porannej rozmowy z Brandem. Szkoda mu było czasu na

wysłuchiwanie pseudofilozoficznych bredni tego gangstera.

Miał ważniejsze sprawy na głowie. Na przykład przesłuchanie

tej uroczej malarki, którą Brand zatrudnił.

W dziesięć minut po rozpoczęciu rozmowy Noah doczekał

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 49

się wreszcie ułaskawienia, bo wszedł sekretarz Branda i powie­

dział, że jest telefon z Europy.

- Mam nadzieję, że pan mi wybaczy, Lancaster - przeprosił

Malcolm i sięgnął po słuchawkę.

- Oczywiście. - Noah dostrzegł swoją szansę. - Zamierza­

łem dziś rano poświęcić trochę czasu na fotografowanie rezyden­

cji. Może wrócimy do tej rozmowy po południu.

Malcolm uśmiechnął się.

- Doskonale - powiedział.

Dwie minuty później Noah bez pukania wpadł do pracowni.

- Muszę z panią porozmawiać - zaczął od progu.

- Dzień dobry, dzień dobry - odparła Sara. - Zapomniałam

pana o coś spytać, gdy tak brutalnie zbudził mnie pan o świcie.

- To znaczy, że oboje mamy pytania - stwierdził.

- W jaki sposób udało się panu zadzwonić do mojego poko­

ju? W tym domu musi być ze trzydzieści numerów, jeśli poli­

czyć wszystkie wewnętrzne.

- Telefony w pokojach gościnnych są podłączone do osob­

nych linii - poinformował ją Noah. - Zapisałem pani numer,

obchodząc wczoraj dom.

Skinęła głową, bo wcale jej to nie zaskoczyło. Zatelefonowa­

ła do „Art Digest", gdy tylko otwarto redakcję, i chociaż po­

twierdzono tam, że magazyn zatrudnia Noaha Lancastera jako

dziennikarza, nadal mu nie wierzyła. W gruncie rzeczy jaki

miała dowód, że to właśnie on? Mógł podszyć się pod dzienni­

karza. Szkoda, że nie spytała w redakcji, jak Noah Lancaster

wygląda.

- Dużo pan wie - stwierdziła chłodno.

- Rzeczywiście. Nawet to, że chce pani stąd zniknąć z ostat­

nim nabytkiem Branda.

- Nie wiem, o czym pan mówi - bąknęła, usiłując odzyskać

panowanie nad sobą.

Noah skrzyżował ramiona na szerokim torsie i spiorunował

ją wzrokiem.

50 MŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Za chwilę zacznie mi pani tłumaczyć, że książki o wczes­

nochrześcijańskiej sztuce są w pani kręgach typową lekturą do

poduszki.

Zbladła.

- Skąd pan o tym wie?

Zbył to pytanie wzruszeniem ramion.

- Tym, skąd wiem, nie musi się pani przejmować. Pani

kłopot polega na tym, że wiedzą to również Taylor i Brand.

- Pokręcił głową. - Boże, strzeż mnie przed amatorami.

Rumieniec natychmiast wrócił jej na policzki.

- Lepsze to niż być zawodowcem - odpaliła.

Noah pochylił się ku niej. Ich twarze znalazły się o centyme­

try od siebie.

- Pani oszalała.

- Czyżby? Czy zakładanie podsłuchu to typowa praktyka

w „Art Digest"? Nie jestem taka naiwna, żeby w to uwierzyć,

panie Lancaster... jeśli rzeczywiście nazywa się pan Lancaster,

w co poważnie wątpię.

- Ktoś, kto wyobraża sobie, że wytnie taki numer jak pani,

jest zielony jak trawka na wiosnę - odciął się.

Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem. Wreszcie Noah

przypomniał sobie, po co tu przyszedł.

- To nie jest miejsce na taką rozmowę - powiedział i wypro­

stował się. Z kieszeni szerokich spodni wyciągnął klucz i podał

go Sarze.

- Co to jest?

- Jeśli nie umie pani poznać klucza do drzwi, to w jaki

sposób zamierza pani poznać zabytkową koronę? - spytał ironi­

cznie, zapisując adres w notesiku. Wyrwał karteczkę razem

z kilkoma innymi, a resztę schował z powrotem do kieszeni.

- Muszę powiedzieć, że wie pan, jak błysnąć nieodpartym

wdziękiem - zakpiła i zerknęła na kartkę, którą Noah jej wrę­

czył. - Ładne sąsiedztwo - stwierdziła. - Trochę bardziej luksu­

sowe, niż spodziewałabym się po złodzieju, ale domyślam się, że

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 5 1

dzięki temu może pan pracować blisko domu. - Przesłała mu

niewinny uśmiech. - Proszę mi powiedzieć, Lancaster, czy pań­

scy sąsiedzi chowają srebra, gdy zapraszają pana na obiad?

- Pani ma kompletnie nie po kolei - burknął Noah. - Ale

jeśli skończyła już pani strzelać racami dowcipu, to może opu­

ścimy ten dom?

Stanęła w wyzywającej pozie, zdecydowana śmiało stawić

mu czoło.

- Skąd panu przyszło do głowy, że zgodzę się iść do pańskie­

go mieszkania bez armii ochroniarzy? Nie ufam panu.

- Woli pani kusić los i dalej siedzieć tutaj z Brandem i Tay­

lorem, mimo że wiedzą, co się wylęgło w pani chorym móżdż­

ku? - odparował Noah. - Proszę spojrzeć prawdzie w oczy: oni

doskonale wiedzą, gdzie pani mieszka. Dopóki nie wymyślę, jak

wydostać panią z opałów, będzie pani o niebo bezpieczniejsza

u mnie niż w miejscu, w którym jeden z tych dwóch łobuzów

może panią w każdej chwili znaleźć. - Popatrzył jej prosto

w oczy. - Niech pani stąd wyjdzie, nie mówiąc o tym nikomu,

i pojedzie prosto pod ten adres. Tam niech się pani dobrze zamk­

nie i nie otwiera drzwi ani nie odbiera telefonu aż do mojego

powrotu. Jasne?

Sara wlepiła w niego wzrok. Miał w tej chwili kamienną

twarz, przysięgłaby jednak, że widzi w jego oczach ślad zatro­

skania.

To śmieszne, pomyślała. Myślenie życzeniowe, ot co. Tego

człowieka interesowało tylko jedno, bynajmniej nie ona. Nie

pomyliła się. On chce zdobyć koronę. Jej koronę.

- Jak to? Nie będzie tajnego hasła? - spytała oschle, odwra­

cając się do drzwi. - Jestem rozczarowana.

Zaczynając rozmowę z Sarą, Noah nie miał pojęcia, do czego

ona doprowadzi, jednak nie spodziewał się takiego oporu. Twar­

da sztuka z tej kobiety. Intrygowało go tylko, czy w pełni zdaje

sobie sprawę z tego, w jakich opałach się znalazła.

- Saro?

52 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Trudno było uwierzyć, że na tak czuły ton może się zdobyć

mężczyzna, który chwilę wcześniej burkliwym głosem wydawał

jej rozkazy. Sara przystanęła i odwróciła się powoli.

- Słucham.

- Niech pani uważa na siebie. - Noah wciąż miał ponurą

twarz, tym razem Sara była jednak pewna, że nie wymyśliła

sobie jego zatroskania.

- Będę uważać - obiecała cicho i wyszła.

Noah uważnie rozejrzał się po pokoju, przez dłuższą chwilę

zatrzymując wzrok na stojących tam kopiach znanych obrazów.

Sara miała fach w ręku, musiała zajmować się produkcją falsyfika­

tów od dość dawna. Głupia koza. Na pewno nie była niewiniątkiem,

czego dowodziła jej praca dla Branda, niemniej jednak istniała

zasadnicza różnica pomiędzy fałszowaniem dzieł sztuki a przemy­

tem skarbów narodowych. Czyżby ona naprawdę nie zdawała sobie

sprawy z niebezpieczeństwa, w jakim się znalazła?

Westchnął i zamknął za sobą drzwi pracowni. Zastanawiał

się, co zrobić z Brandem. Kolekcjoner podejrzewał Sarę o pod­

wójną grę, a Noah wiedział, że takie podejrzenia łatwo wymyka­

ją się spod kontroli i wybuchają z olbrzymią siłą. Miał jednak

nadzieję, że jeszcze nie jest za późno.

Jadąc przez miasto, znów zaczął się zastanawiać, czy Sara

zdaje sobie sprawę z grożącego jej niebezpieczeństwa. Był pe­

wien, że jeśli ktoś szybko nie uratuje jej przed nadmiarem szalo­

nych pomysłów, może źle skończyć.

Pozostawały dwa problemy. Po pierwsze, Noahowi nie odpo­

wiadała rola księcia z bajki. Po drugie zaś, przyjechał do Phoe­

nix, by ukoronować swoją dotychczasową karierę. Tymczasem

Sara Madison całkiem niepotrzebnie skomplikowała mu życie.

ROZDZIAŁ 4

Sara nerwowo krążyła po mieszkaniu, oczekując przyjazdu

Noaha. Starała się zdecydować, co robić, ale jak liść uwięziony

w wirze wciąż wracała myślami do punktu wyjścia. Czy powin­

na udawać, że nic nie wie o koronie? A może należy zaryzyko­

wać i zaufać Lancasterowi?

Ani przez chwilę nie wierzyła, że Noah jest tym, za kogo się

podaje. Wprawdzie załatwił sobie rekomendacje z redakcji „Art

Digest", jednak wszystko wskazywało na to, że jest po prostu

wykwalifikowanym złodziejem. A jeśli tak, to w niczym nie był

lepszy od Malcolma Branda. Mimo to Sara nie mogła pozbyć się

przeczucia, że w określonych okolicznościach Noah dotrzymuje

słowa.

Dlaczego zadał sobie trud ostrzeżenia jej przed Malcolmem

i Peterem? Czy mogło go w jakiś sposób obchodzić, co się z nią

stanie? A może ostrzegł ją z bardziej egoistycznych pobudek?

Może chciał ją zniechęcić, żeby nie przeszkadzała mu w zdoby­

ciu korony? Bez wątpienia aż nadto wyraźnie dał do zrozumie­

nia, że nie wierzy, by sama była w stanie dokonać takiej kradzie­

ży. Prawdę mówiąc, sprowokowała go do tego swoim lekkomy­

ślnym postępowaniem.

- Idiotka ze mnie! - mruknęła. - Powinnam była wziąć tę

książkę do sypialni i odstawić ją na półkę rano. Wtedy Peter

niczego nie zacząłby podejrzewać. Idiotka, idiotka, idiotka!

Zamarła, bo nagle rozległo się pukanie. Pierwszy raz od

54 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

przyjęcia propozycji Petera Sara uświadomiła sobie, że to nie

zabawa. Malcolm Brand nie zawahałby się przed usunięciem

żadnej przeszkody, która stanęłaby mu na drodze do wymarzo­

nego i od dawna wyczekiwanego skarbu.

Zza drzwi dobiegł zniecierpliwiony głos Noaha:

- Saro, niech pani otworzy.

Natychmiast podbiegła, aby otworzyć dwie ciężkie zasuwy

i zdjąć masywny łańcuch.

- Obawiałam się, że to Malcolm - wyznała, gdy Noah

wszedł do mieszkania.

- Wreszcie zaczyna pani rozumieć sytuację, co?

Zignorowała pytanie, oboje bowiem dobrze wiedzieli, że jest

tylko retoryczne.

- Próbowałam rozstrzygnąć, czy mogę panu zaufać - powie­

działa cicho.

- I...?

- Rozsądek podpowiada mi, że byłabym głupia, gdybym

panu uwierzyła. Jest pan złodziejem, oszustem i Bóg wie kim

jeszcze.

Jeśli nawet poczuł się urażony jej słowami, nie okazał tego.

- Ciekawe, dlaczego słyszę w tym oskarżeniu jakieś „ale".

- Sama sobie zadaję to pytanie.

Sara, niespokojna i niepewna, wcale nie wydawała się teraz

wyrachowaną oszustką, za którą początkowo ją wziął. Przypo­

mniały mu się jednak płótna z pracowni i stara prawda, że pozo­

ry często mylą.

Usiadł naprzeciwko niej w fotelu i wsparłszy ramię na udzie,

pochylił się w jej stronę.

- Dobrze, zacznijmy od pani związku z Malcolmem Brandem.

- Nie jestem z nim w żadnym związku.

- Ale mieszka pani w jego domu. Czy płaci pani za wy­

najem?

- Wcale tam nie mieszkam - zaprotestowała Sara, świado­

ma ohydnej insynuacji zawartej w słowach Noaha. - Po prostu

MŁOŚĆ,ZEMSTAI... 55

korzystam z tego pokoju, póki nie skończę pracy. Moje mieszka­

nie jest w tej chwili dość hałaśliwe i to mi przeszkadza w malo­

waniu.

- To prawda?

- Oczywiście. Bardzo mi się nie podoba, że pan w ogóle o to

pyta.

- Nie jesteś wzorem wszelkich cnót, złotko - spokojnie wy­

tknął jej Noah.

Sara zarumieniła się, bo zarzut był aż nadto słuszny. Jak

mogła wytłumaczyć, że wszelkie krętactwa i podstępy są obce

jej naturze, skoro Noah tyle ich widział?

- Oboje z Brandem handlujecie falsyfikatami. Mieszka pani

u niego w domu. Chyba więc zgodzi się pani ze mną, że wy­

ciągnąłem logiczny wniosek, posądzając ją o konszachty z tym

facetem.

- Nie zgodzę się. I powiem panu, Lancaster, jeśli w ogóle

tak pan się nazywa, że myli się pan pod każdym względem.

Przede wszystkim nie pozostaję w żadnym związku z Malcol­

mem Brandem, ani uczuciowym, ani innym. Po drugie, nie

handluję falsyfikatami... - Sara punktowała kolejne wyjaśnie­

nia na palcach. - A po trzecie, odkąd pojawił się pan wczoraj

w domu Branda, nie powiedział pan ani jednego zdania, które

byłoby prawdą. - Jej oczy gniewnie zalśniły. - Krótko mówiąc,

przygarnął kocioł garnkowi.

Noah uśmiechnął się nieoczekiwanie.

- Czy zawsze jest pani taka kłótliwa?

- Zwykle jestem wzorem dyplomacji, ale pan, jak widać,

budzi we mnie najgorsze instynkty.

- Zastanawiam się, dlaczego tak jest - mruknął Noah bar­

dziej do siebie niż do niej.

- Może nie lubię, jak ktoś się wtrąca do moich spraw - pod­

sunęła mu jadowicie.

- To jedno nas łączy - odparł natychmiast. - Posłuchaj, złot­

ko, masz swój mały, dobrze prosperujący interes. Po co pakujesz

56 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

się w sprawę, która cię przerasta, i ryzykujesz, że wszystko diab­

li wezmą?

Sarze nie spodobał się ten protekcjonalny ton.

- Skąd pan wie, że nie potrafię wynieść korony?

- Czyli jednak wie pani o najnowszym zakupie Malcolma.

Przyznaje to pani?

Przez chwilę uważnie mu się przyglądała.

- Jak właściwie dowiedział się pan o koronie? To zawsze

były tylko plotki, nic więcej.

- Powiedzmy, że mam swoje źródła, i niech to wystarczy

- powiedział, po czym dodał zdecydowanym tonem: - Zabiorę

tę koronę, Saro.

Bez zmrużenia wytrzymała jego groźne spojrzenie.

- Nie dopuszczę do tego, jeśli dostanę ją pierwsza.

Noah zmełł przekleństwo w ustach, wstał z krzesła i zaczął

się przechadzać po miękkim dywanie.

- Nawet gdyby Brand niczego się nie domyślił, nie byłaby

pani w stanie urzeczywistnić swojego pomysłu.

- To pana pogląd.

Szczerze mówiąc, zbadawszy w tajemnicy system alarmowy

w domu Branda, Sara również zwątpiła w swoje możliwości.

Nie zamierzała jednak zdradzić przed Noahem swojego małego

sekretu.

- Wchodzi mi pani w drogę, Saro. Niech pani zrezygnuje

z korony. Może pani dalej malować falsyfikaty, ale poważne

sprawy musi pani zostawić fachowcom.

Zaczynał ją już nużyć tymi posądzeniami.

- Wcale nie maluję falsyfikatów - zaprotestowała.

- Oczywiście, że nie. Po prostu pasjonuje panią kopiowanie

wielkich dzieł w wolnych chwilach. - Zerknął na nią niedowie­

rzająco. - Chyba nie sądzi pani, że uwierzyłem w bajeczkę

o wykładowcy historii sztuki?

Sara zerwała się na równe nogi i stanąwszy przed nim, prze­

rwała mu przechadzkę po pokoju.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 57

- Jestem wykładowcą historii sztuki - oświadczyła sta­

nowczo.

- To dlaczego siedzi pani w fortecy Branda zamiast w sali

wykładowej?

- Bo są letnie wakacje, cwaniaku - odpaliła. - Zajęcia za­

czynają się dopiero we wrześniu.

Nadal sprawiał wrażenie nie przekonanego, ale wydało jej

się, że zauważyła w jego oczach błysk powątpiewania. Ma pięk­

ne oczy, przemknęło jej przez myśl. Złotobrązowe, błyszczące,

przypominające topazy.

- Może rzeczywiście mówi pani prawdę - powiedział

w końcu.

- Łatwo to sprawdzić. - Podała mu aparat telefoniczny. -

Niech pan zadzwoni na uniwersytet. Na pewno potwierdzą, że

jestem wykładowcą na wydziale sztuk pięknych.

Noah odstawił aparat na stół.

- Nie ma potrzeby. Zresztą mogła pani kogoś poprosić, żeby

panią krył. To nie jest trudne, jak z pewnością sama się pani

przekonała, telefonując dziś rano do redakcji „Art Digest".

Szeroko otworzyła oczy. Czyżby ten człowiek znał każdy jej,

ruch?

- Domyślam się, że w mojej pracowni też założył pan pod­

słuch - mruknęła.

Noah zupełnie nie przejął się jej lodowatym tonem.

- Oczywiście, ale wcale nie stąd się dowiedziałem, że pani

mnie sprawdzała.

- A skąd?

- Prosta sprawa. Nie ufa mi pani ani na jotę bardziej niż ja

pani. Gdybym traktował naszą rozgrywkę jak mecz, zapisałbym

nam to na remis.

- I zainteresowanie koroną również - dodała, uświadamiając

sobie nagle, że z nich dwojga fachowcem rzeczywiście jest tylko

Noah. Bardzo wątpiła, czy ten człowiek zwykł przyjmować do

wiadomości, że coś może go zatrzymać w dążeniu do celu.

58 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Zainteresowanie koroną również - przyznał.

Zapadło niezręczne milczenie. Sara wiedziała, że Noah spo­

dziewa się jej odwrotu, o tym jednak nie było mowy. Wiele lat

czekała na okazję, żeby zemścić się za krzywdę, jaką Malcolm

Brand wyrządził jej ojcu. Nie mogła pozwolić, żeby Lancaster

pozbawił jej tej satysfakcji.

- Sytuacja wygląda na patową.

- Rzeczywiście.

- Co pan proponuje?

- Możemy ogłosić współzawodnictwo. Zwycięzca bierze

wszystko.

Z pewnego siebie tonu Noaha Sara wywnioskowała, że na­

wet nie dopuszcza myśli, by mógł zostać pokonany.

- Możemy - odparła bez entuzjazmu.

Dlaczego ten człowiek nie znajdzie sobie innego celu? Nie­

chby spróbował ukraść diament Hope. Albo brytyjskie klejnoty

koronne. Dla profesjonalisty tego rodzaju jest w świecie mnó­

stwo wyzwań. Dlaczego uparł się akurat na tę koronę?

- Zawsze może pan wybrać się gdzie indziej - powiedziała

z nadzieją w głosie. - Słyszałam, że o tej porze roku jest bardzo

pięknie na Riwierze. Z pewnością znalazłby pan tam coś godnego

uwagi. Znacznie łatwiej opylić klejnoty niż dzieło sztuki. - Sara

była dumna, że przypomniała sobie właściwe słowo z gwary zło­

dziejskiej. Lata czytania kryminałów nie minęły bez echa.

- Mógłbym - przyznał - ale muszę pani wyznać, że kamie­

nie w koronie Konstantyna budzą mój szczególny sentyment.

- Nie zniszczy pan korony!

Noah popatrzył na nią zdumiony, wydawała się bowiem au­

tentycznie wstrząśnięta taką możliwością. Ta kobieta intrygowa­

ła go coraz bardziej. Chyba nie liczyła na sprzedanie korony

w całości. Dla amatora takie ryzyko było stanowczo nieopłacal­

ne. Doszedł mu więc jeszcze jeden powód, by położyć rękę na

koronie. W ten sposób ocaliłby tę szaloną blondynkę przed nią

samą.

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 59

- A co pani zamierzała z nią zrobić? - spytał zaniepokojony

tym, co może usłyszeć w odpowiedzi.

- Oczywiście zwrócić ją rządowi Turcji.

- Chce pani nadstawić karku tylko po to, żeby po prostu

oddać ją tam, skąd znikła?

Znowu podawał w wątpliwość jej inteligencję. Jego arogan­

cja coraz bardziej irytowała Sarę.

- Niezupełnie - odparła.

- Niezupełnie?! - zagrzmiał. - Co to ma być za odpowiedź?

Wzruszyła ramionami.

- W zasadzie nie jest to pana sprawa, ale zamierzam wziąć

znaleźne.

Pokręcił głową.

- Wciąż nie widzę w tym sensu. Kamienie w tej koronie są

warte o wiele milionów więcej, niż mogłoby wynieść najwię­

ksze znaleźne. Nawet za jeden ze swoich falsyfikatów mogłaby

pani dostać więcej pieniędzy.

Stanął za nią i położywszy jej ręce na ramionach, obrócił ją

do siebie.

- Co pani naprawdę zamierza, Saro? - spytał cicho.

Spuściła wzrok. Gorączkowo szukała wyjaśnienia, które

miałoby choć pozory prawdopodobieństwa. Noah ujął ją pod

brodę i zmusił, by spojrzała mu w oczy. Delikatnie przesunął

kciukiem poniżej jej dolnej wargi.

- Tym razem chcę usłyszeć prawdę - oświadczył.

Od tego dotknięcia ciarki przebiegły jej po skórze, a zmy­

słowy błysk, który nagle pojawił się w głębi piwnych oczu

Noaha, całkiem ją oszołomił. Kiedy jego zdradzieckie palce

zaczęły głaskać ją po szyi, a kciuk zatrzymał się na chwilę na

pulsie, zrozumiała, że z pewnością już wie, jak mocno bije jej

serce.

W kącikach ust Noaha pojawił się nikły uśmiech.

- Czy odrobina zaufania do mnie zabiłaby panią? - spytał

miękkim, uwodzicielskim tonem.

60 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Mogłabym spytać pana o to samo - odparła w odpowiedzi

równie cicho. Atmosfera w pokoju stała się nagle intymna.

Ulżyło jej, gdy Noah puścił ją i z powrotem usiadł w fotelu,

splatając ramiona za głową i prostując nogi.

- Mogłaby pani - przyznał lekko, jakby przed chwilą nie

zdarzyło się nic niezwykłego. - Zatem wygląda na to, że zna­

leźliśmy się w punkcie wyjścia.

Czuła się głupio, bo omal nie uległa uwodzicielskiemu czaro­

wi chwili, która właśnie minęła. Irytował ją Noah, który prawdo­

podobnie nadal uważał ją za kobietę bez zasad. Postanowiła

przestać się tłumaczyć. Czy nie jest jej wszystko jedno, co ten

arogancki olbrzym o niej myśli? Co ją obchodzi jego zdanie?

Nagle westchnęła, uprzytomniła sobie bowiem, jak niebezpiecz­

nym przyzwyczajeniem jest unikanie prawdy. Doszło do tego, że

zaczęła okłamywać samą siebie.

Znów usiadła na kanapie i założyła nogę na nogę, z satysfa­

kcją zauważając, że przykuła tym gestem uwagę Noaha. A jed­

nak jest tylko mężczyzną, pomyślała. Interesujące.

- Moglibyśmy pracować razem - zaproponowała, ostenta­

cyjnie obciągając spódnicę na kolana. Noah nadal przyglądał się

jej długim, opalonym nogom.

- Nie potrzebuję wspólnika.

Sara pokiwała nogą.

- Nie wiem, co pan planuje, ale na pewno byłoby panu

łatwiej, gdyby miał pan sojusznika w domu Branda.

- Zapomina pani, że wczoraj wieczorem jej gra została roz­

szyfrowana. Mam przeczucie, że obecnie jest pani w domostwie

Malcolma Branda osobą niepożądaną.

- A jeśli sobie z tym poradzę?

- W jaki sposób?

- Bardzo prosto. Powiem Peterowi, że wiem o koronie

i chcę mieć udział w tym interesie.

Spojrzał jej w oczy.

- To jest najgłupszy pomysł, o jakim słyszałem!

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 61

- Pochlebstwem niczego pan nie osiągnie. - Wstała z kana­

py, przeszła przez pokój długimi, sprężystymi krokami i przy­

siadła na poręczy jego fotela. - Niech pan lepiej posłucha do

końca - powiedziała przymilnie.

Pokręcił głową.

- Już i tak usłyszałem za dużo. To zbyt niebezpieczne.

- Och, Noah, naprawdę niech pan posłucha... - Odgarnęła

mu z czoła kosmyk włosów. Gdy znów się odezwała, trudno jej

było zapanować nad drżeniem głosu. - Czekałam wiele lat na tę

okazję. Nie pozwolę, żeby odrobina niebezpieczeństwa mi prze­

szkodziła.

- Odrobina niebezpieczeństwa? - powtórzył zdumiony. -

Złotko, kwalifikujesz się do domu bez klamek. To już nie jest

drobny szwindel. Ci ludzie idą na całego.

Nadal stosowała taktykę stopniowego zmiękczania prze­

ciwnika, zaczęła bowiem wytyczać palcem szlak na jego ra­

mieniu.

- Muszę tylko trochę potrenować. Zresztą Peter nie jest taki

jak Malcolm. On by mnie nie skrzywdził. Lubi mnie.

- Może już pani zapomniała, ale to właśnie on wsypał panią

dziś rano - zwrócił jej uwagę Noah i gniewnie zacisnął usta.

- Nie ma mowy. Pani nie wolno się do tego wtrącać, nawet

gdybym miał panią związać i pilnować.

Sara głośno westchnęła. Pomyślała, że kobieca perswazja też

ma swoje ograniczenia, zsunęła się z poręczy fotela i stanęła

przed nim.

- Ukradnę tę koronę bez względu na to, czy mi pan pomoże,

czy nie.

Nerwowo przeczesał dłonią włosy, zastanawiając się, czym

zawinił w życiu, że spotkał na swojej drodze Sarę Madison. Ta

kobieta wyprowadziłaby z równowagi świętego, a co dopiero

mówić o nim, który na pewno nie aspirował do świętości.

- Ma pani nie po kolei w głowie - powiedział w końcu.

- Mam cel - poprawiła go.

62 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I..

- Powinna pani mieć nie cel, tylko celę. W miłym, spokoj­

nym domu bez klamek.

Jest kompletnie obłąkana, pomyślał. Nawet rozważanie jej

propozycji nie miało sensu. Współpraca z nią byłaby jak zabawa

odbezpieczonym granatem. Nie warto pytać, czy wybuchnie,

można tylko zastanawiać się, kiedy to się stanie.

Ale jeśli nie przystanie na jej idiotyczny plan, Sara niechyb­

nie skończy z kamieniem u nogi na dnie jednego z arizońskich

jezior. Pozostawiona samej sobie jest pewną kandydatką na

samobójczynię.

- Trudno, niech będzie - zgodził się. - Ma pani wspólnika,

z tym że ja o wszystkim decyduję.

Sara uśmiechnęła się, tłumacząc sobie w duchu, że skoro

zwyciężyła, powinna okazać wielkoduszność. Zresztą Noah

wcale nie wyglądał na zachwyconego perspektywą współpracy,

więc wolała nie podsycać jego niechęci.

- W porządku - odparła.

Noah chciał jednak zdobyć pewność, że Sara jest gotowa bez

zastrzeżeń wypełniać jego polecenia. Przecież od tego mogło

zależeć ich życie.

- Ponieważ jest pani zainteresowana tylko znaleźnym, ja

staję się wyłącznym posiadaczem korony - oświadczył.

Sara westchnęła głośno. Przed chwilą znów popełniła fatalny

błąd. Noah oczywiście nie miał zamiaru zwrócić korony prawo­

witym właścicielom. W co ona się wpakowała?

- Czekam na odpowiedź - ponaglił ją Noah.

- Zamierza pan zniszczyć koronę dla klejnotów? - spytała

cicho.

- Ta część umowy nie podlega negocjacjom, Saro. Obiecuję,

że zostanie pani godziwie wynagrodzona. Albo dostaję koronę

bez zastrzeżeń, albo poszuka sobie pani innego wspólnika.

To nie była czcza groźba. Sara wiedziała, że dla zachowania

pozorów musi przyjąć warunki Noaha, a dopiero potem zastano­

wić się, jak zerwać sieć, która ją coraz bardziej oplątywała.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 63

Wciąż zamierzała zwrócić koronę prawowitemu właścicielowi,

chodziło tylko o to, jak przekonać Noaha. Postanowiła skorzy­

stać z doświadczeń Scarlett O'Hary i przemyśleć ten problem

nazajutrz.

- W porządku - powiedziała, wzdychając. - Umowa stoi.

Noah skinął głową z nie ukrywaną satysfakcją i podał jej

rękę.

- Przybijemy?

Gdy Sara podała mu dłoń, zrozumiała, że właśnie złożyła

swoje życie w ręce obcego człowieka, nie mając nawet pojęcia,

jak się nazywa.

- Nawet nie wiem, jak do pana mówić - powiedziała z wy­

rzutem.

- Zawsze reagowałem na imię „Noah".

- Czy to pana prawdziwe imię?

- Tak mnie nazwała matka - oświadczył z uśmiechem. - Je­

szcze przed moim urodzeniem. W mojej rodzinie od czterech

pokoleń nadaje się to imię pierworodnemu.

Poczuła się odrobinę pewniej. Ten człowiek miał matkę. I po­

chodził z rodziny z tradycjami. Jak to możliwe?

- A co z nazwiskiem?

Znów zrobił nieprzeniknioną minę.

- W pewnych sprawach musi mi pani zaufać.

- Ufam - skłamała.

Bursztynowe oczy uważnie przyjrzały się jej twarzy, szuka­

jąc odpowiedzi na pytania, które jeszcze nie padły. Wreszcie

Noah przypomniał sobie, że wciąż trzyma rękę Sary, więc ją

puścił.

- Dobrze - powiedział szorstko. - Weźmy się do pracy.

Półtorej godziny później Noah siedział w furgonetce zapar­

kowanej pod wzgórzem i czekał, aż Sara rozmówi się z Peterem

Taylorem. Nadal uważał, że pomysł jest idiotyczny, ale Sara

musiała odzyskać wiarygodność w oczach Malcolma, a to był

64 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

jej zdaniem najlepszy sposób. Skoro on, Noah, widział w niej

fałszerza i oszustkę, to czemu Peter nie miałby uwierzyć w po­

dobną bajeczkę?

Stanąwszy przed drzwiami gabinetu Petera Taylora, otarła

zwilgotniałe dłonie o spódnicę. Nie mogła zrozumieć, w jaki

sposób lodowato zimna ręka może się pocić. Po chwili zapukała,

najpierw nieśmiało, potem energiczniej.

- Proszę - odezwał się Peter.

Podniósł głowę znad biurka i zmrużył oczy.

- O, Sara - powitał ją swobodnie. - Czym mogę pani służyć?

Przystanęła przed mahoniowym biurkiem, trzymając mocno

splecione ręce za plecami. Nie chciała, by Peter zauważył, że

drżą.

- Myślę, że musimy porozmawiać.

Peter wskazał jej krzesło.

- Jestem tego samego zdania. Czy zawołać Malcolma?

Zamarła. Wiedziała jednak, że musi zachować spokój.

- Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, wolałabym najpierw

porozmawiać tylko z panem. Potem może pan zdecydować, czy

włączyć do sprawy również pana Branda.

Peter wziął ołówek i zaczął się nim bawić. Wyraźnie zastana­

wiał się nad jej słowami. Sara uświadomiła sobie, że czekając na

odpowiedź, wstrzymała oddech.

- Pracuje pani dla Malcolma - przypomniał jej Peter. -

Wszelkie problemy powinna pani omawiać bezpośrednio z nim.

Sara usiadła sztywno na wskazanym krześle.

- Nie sądzę, by trzeba było kłopotać tym Malcolma. Czego

oczy nie widzą, tego sercu nie żal, prawda? - Uśmiechnęła się

czarująco.

W furgonetce Noah zacisnął pięści. Wiedział, że wdarciem

się do gabinetu Taylora zepsułby wszystko, ale był na to gotów,

gdyby ten drań ośmielił się tknąć Sarę.

Peter unieruchomił ołówek między palcami obu rąk.

- Stąpa pani po cienkim lodzie - ostrzegł.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 65

Wstała, bo poczuła, że nie usiedzi ani chwili dłużej.

- Bardzo mi się nie podoba, że traktuje mnie pan jak głupa­

wą blondynkę.

- Skąd pani to przyszło do głowy? - Wydawał się szczerze

zdziwiony.

- Doprawdy, Peter, gdyby pan kiedykolwiek chciał spróbo­

wać swoich sił w pisaniu, to jest pan stworzony do literatury

pięknej. Zwłaszcza do bajeczek.

- Obawiam się, że nie nadążam - stwierdził spokojnie Peter.

- Może zacznie pani od początku i wtedy zobaczymy, co można

zrozumieć z pani dość zawiłego wywodu.

- Dobrze. Wiem, że okłamał mnie pan, mówiąc o kopiowa­

niu obrazów. I wiem, co zamierzacie zrobić z tymi kopiami.

Gdy palce Petera jeszcze mocniej naparły na końce ołówka,

Sara zaczęła się zastanawiać, czy nie wyobraził sobie, że zaciska

je na jej szyi.

- Powiedziałem pani, że Malcolm obawia się kradzieży.

Często urządza przyjęcia i kiedy dom ma być pełen ob­

cych ludzi, wolałby wieszać na ścianach kopie zamiast orygi­

nałów.

Sarze przyszło do głowy, że chyba zmarnowała talent, nie

wybierając kariery aktorki. Aż trudno jej było uwierzyć, jak

gładko wszystko szło. Zastanawiała się, co o tym wszystkim

myśli Noah.

- To nie jest prawda i pan świetnie o tym wie - powiedziała.

- Moje kopie mają pomóc w przemycaniu obrazów Malcolma

do galerii.

- Nie przemyca się obrazów do galerii, moja droga Saro

- zwrócił jej uwagę Peter. - Jeśli ktoś zajmuje się kradzieżą dzieł

sztuki, to przemyca obrazy za granicę.

Sara nie dała się zbić z tropu.

- Niekoniecznie - odparła. - Przecież zamierzacie sprzedać

na aukcji część kradzionych obrazów, które trzymacie w skryt­

ce, w piwnicy.

66 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Rozległ się głośny trzask i kiedy spojrzała na dłonie Petera,

zobaczyła złamany ołówek.

- Ma pani bujną wyobraźnię, Saro - powiedział cicho. - Na

pani miejscu byłbym bardziej ostrożny. To może sprowadzić na

panią kłopoty.

Noah omal nie zerwał się z pudła, na którym siedział, i nie

pobiegł do swojego samochodu. Od początku wiedział, że plan

Sary grzeszy naiwnością. Od kiedy to w jego branży słucha się

amatorów, zwłaszcza w spódnicy? Bardzo go zdziwiło, gdy do­

wiedział się, że Sara wcale nie maluje falsyfikatów. Ciekawe,

dlaczego nie powiedziała mu, że zatrudniono ją tylko po to, by

sporządziła kopie.

- Nie potrzebuję kłopotów - zapewniła Petera Sara. - Pra­

wdę mówiąc, po prostu chcę mieć udział w tym interesie.

- Za ciężko pani pracuje. Widzę, że wpłynęło to ujemnie na

pani zdolność rozumowania.

Sara wykonała przeczący gest i atakowała dalej:

- To mógłby być doskonały układ. Wy macie kontakty z do­

stawcami obrazów i z potencjalnymi kupcami, a ja umiem na­

malować prawie doskonałe kopie oryginału, które bezpiecz­

nie można wystawić na aukcji. - Uśmiechnęła się radośnie.
- Mogę nawet stworzyć obrazy, o których istnieniu nikt do­

tąd nie wiedział. Będziemy mogli „odkrywać" nowe obrazy.

- Klasnęła w dłonie. - Och, Peter, to byłoby takie emocjonu­

jące!

Przysiadła na krawędzi biurka i spojrzała na niego szeroko

rozwartymi, niebieskimi oczami.

- Znudziło mnie moje dotychczasowe życie. Dość mam

ciasnego mieszkania z mikroskopijnym ogródkiem, skoro mo­

głabym mieć penthouse w Camelback Towers. Mój sześcioletni

samochód też już ledwo zipie. Chcę mieć porsche, Peter. -

Uśmiechnęła się łakomie. - Nie, nie porsche. Ferrari. Czerwone

jak wóz strażacki. I rollsa na weekendy w górach.

Peter patrzył na nią, jakby ją widział pierwszy raz w życiu.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 67

- Ale z pani cicha woda - mruknął. - Kiedy się poznaliśmy,

myślałem, że jest pani grzeczną dziewczynką.

Sara pochyliła się ku niemu.

- Nie jestem dziewczynką, Peter - powiedziała schrypnię­

tym, zmysłowym głosem. - Jestem kobietą. Mam potrzeby

i pragnienia kobiety.

Przesadziła, uznał Noah. Dlaczego po prostu nie zedrze z sie­

bie ubrania? Co ona sobie wyobraża? Że jest Matą Hari?

Peter odchrząknął.

- Zaczynam to dostrzegać. - Przez dłuższą chwilę wodził

wzrokiem po sylwetce Sary. W odpowiedzi uśmiechnęła się

uwodzicielsko.

Omal nie podskoczyła z radości, gdy zrobił taką minę, jakby

poważnie się zastanawiał.

- Rozumiem, że to ma być umowa między nami - powie­

dział w końcu.

- A czy widzi pan rozsądny powód, żeby dzielić zarobek na

trzy części zamiast na dwie?

Peter pokręcił głową i uśmiechnął się chytrze.

- Zaskakujesz mnie coraz bardziej, króliczku.

Sarze zabłysły oczy.

- A zniesiesz jeszcze jedno zaskoczenie?

Zmrużył oczy.

- Nie wiem. Spróbuj.

Oblizała wargi, przyciągając tym jego spojrzenie. Gdy była

pewna, że poświęca jej całą swą uwagę, powiedziała półgłosem:

- Myślę, że powinniśmy ukraść tę koronę, Peter, a potem

zniknąć w tropikach. Razem.

- Cholera! - zaklął Noah, przerywając Danowi lekturę

„Playboya". - Znowu to samo. Jeśli ona wyjdzie stamtąd żywa,

to przełożę ją przez kolano i spiorę.

- Tu jest akurat ciekawy list na ten temat. Chcesz przeczy­

tać? - zaproponował usłużnie Dan.

- Chcę, żeby przestała uprawiać te swoje gierki - burknął

68 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Noah. - Dlaczego, do diabła, nie zachowuje się jak wykładowca

historii sztuki?

- A jak powinien zachowywać się wykładowca historii

sztuki?

- Nie wiem. Przyzwoicie. Rozsądnie. Takim zachowaniem

może rozpalić mężczyznę do białości.

- Zdaje się, że zrobiła na tobie wrażenie.

- Nie bądź śmieszny. Po prostu nie chcę, żeby przez nią

nasze przedsięwzięcie wzięło w łeb.

- Może masz rację - mruknął Dan i znów zajął się „Play­

boyem".

W rezydencji Branda długo panowała cisza. Peter wpatrywał

się w Sarę, która starała się ignorować te oględziny.

- Miałem rację. Wiesz o koronie - stwierdził w końcu.

- Wiem. I nie rozumiem, dlaczego chcesz ryzykować lata

więzienia dla kogoś takiego jak Malcolm Brand. On cię traktuje

okropnie.

- Malcolm i ja długo pracujemy razem.

Sara westchnęła i zeskoczyła z biurka.

- No dobrze. Chyba już wyjaśniłam, o co mi chodzi -

stwierdziła dziarsko. - Dziękuję, Peter, że zechciałeś ze mną

porozmawiać. Powinnam się spakować.

- Spakować...?

Uśmiechnęła się do niego smutno.

- A po co mam tu dłużej siedzieć?

- Od początku wszystko wiedziałaś, co? - spytał z mimo­

wolnym podziwem.

- Niezupełnie. Wiedziałam tylko, że nie powiedzieliście mi

prawdy. Malcolm musi sprzedać kilka skradzionych obrazów,

żeby zapłacić za koronę, tak? I chce je zastąpić moimi kopiami.

- Jesteś nie tylko piękna, Saro, ale również bystra.

- Dziękuję, sir. - Z kpiącą miną dygnęła jak służąca. No

i co? - spytała w myślach Noaha. Ktoś uważa, że jestem bystra.

- Czy mówiłaś poważnie? - spytał nagle Peter.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 69

- Czy co mówiłam poważnie?

- Że ze mną wyjedziesz.

Sara uprzytomniła sobie, że przez ostatnie kilkanaście minut

nakłamała więcej niż dotychczas przez całe życie. Zanosiło się

na to, że tego dnia przyjdzie jej ustanowić absolutny rekord

w łganiu.

- Oczywiście - odparła bez wahania.

- W porządku, umowa stoi - powiedział Peter po długiej

chwili namysłu.

- Żartujesz.

- Ani trochę, Saro. Przejmiemy tę koronę. Razem.

Zakręciło jej się w głowie, przypomniała sobie bowiem, że

nie dalej jak rano bezskutecznie zastanawiała się, jak ukraść

koronę. Nie minął nawet dzień i już miała dwóch wspólników,

profesjonalistów. Czy to nie uśmiech losu?

- Nie mogę się tego doczekać.

Wyciągnął do niej ramiona.

- Czy nie powinniśmy przypieczętować naszej umowy po­

całunkiem?

Uratował ją interkom, zapowiadający nadejście Malcolma.

Spojrzała na Petera z żalem.

- Przykro mi. Będziemy mieli mnóstwo czasu dla siebie

gdy już wylądujemy na naszej wyspie. - Przesłała mu pocałunek

i opuściła gabinet. W przejściu skinęła głową Malcolmowi

Brandowi, który nie ukrywał zaciekawienia.

ROZDZIAŁ 5

Noah, wciąż siedząc w furgonetce, nadal podsłuchiwał, co

dzieje się w rezydencji. Ulżyło mu, gdy przekonał się, że Peter

Taylor postanowił kryć Sarę przed Malcolmem Brandem i zręcz­

nie zaprzeczył temu, jakoby wiedziała cokolwiek o koronie.

Mimo tego sukcesu Sary odczuwał jednak niepokój. Za łatwo jej

poszło.

Wątpliwości wciąż go dręczyły, gdy zbliżał się krętą drogą do

rezydencji. Zastał Sarę w pracowni. Powitała go szerokim

uśmiechem.

- A mówiłam, że dam sobie radę! Kiedy ta historia się skoń­

czy, będę mogła przeprowadzić się do Hollywood i wykorzystać

mój talent aktorski w filmie. Co pan o tym sądzi?

Noah był jednak poważny.

- Sądzę, że powinna pani to jeszcze przemyśleć przed spa­

kowaniem rzeczy - oświadczył.

- Złości się pan dlatego, że amator ściągnął na siebie całą

uwagę widzów?

- Nie. Za łatwo to pani poszło.

- Ależ pan umie zdołować człowieka.

Noaha ogarnęły wyrzuty sumienia, że tak brutalnie rozwiał

jej marzenia. Nie miał jednak wyjścia. Sara była zbyt spontani­

czna, i to jej mogło zaszkodzić. Bez namysłu skakała na głęboką

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 71

wodę, nie bacząc na konsekwencje. A on zaś musiał dopilnować,

by nic jej się nie stało, choć oczywiście wcale się o to zajęcie nie

prosił.

Sara odwróciła się i wyjrzała na dwór przez oszklone drzwi

balkonowe. Strzyżyk pracowicie naprawiał gniazdo na olbrzy­

mim kaktusie, a trochę dalej zając buszował w kępie bujnych

polnych kwiatów. Pozazdrościła tym zwierzakom ich beztro­

skiej egzystencji.

Gdy Noah stanął za jej plecami, odniosła wrażenie, jakby

nagle otulił ją miękki, ciepły kokon. To śmieszne, powiedziała

sobie, przecież nawet nie lubisz tego człowieka. Zaraz jednak

przyznała w duchu, że znów skłamała.

- Była pani wspaniała. Każdy by uwierzył, że ma pani ro­

mans z Taylorem. Udawała pani cały czas, a może się mylę?

Sara zaczęła się zastanawiać, czy Noah może być zazdrosny.

To już byłoby coś. Powoli odwróciła się i spojrzała mu prosto

w oczy. Były pozbawione wyrazu, co przypomniało jej, że ten

mężczyzna żyje na innych zasadach niż większość ludzi. Spryt

to dla niego racja bytu. Podstęp, sekret i kłamstwo stanowią

w jego branży zwykłe narzędzia.

- Czy to ma jakieś znaczenie? - spytała cicho.

- W ciągu niewielu godzin obiecała pani lojalność dwóm

mężczyznom. Skąd mogę wiedzieć, że to nie mnie chce pani

wystawić do wiatru, żeby ukraść koronę do spółki z Taylorem?

Korciło ją, by wymierzyć mu soczysty policzek. Tak napra­

wdę interesowała go tylko ta przeklęta korona. Nic więcej. Za­

czynała gorzko żałować, że kiedykolwiek o niej usłyszała.

- Nie ma pan żadnych gwarancji - odparła. - Pan Bóg się

śmieje, gdy złodziej złodzieja okradnie. - Przesłała mu jawnie

fałszywy uśmiech. - To właśnie jest w tym wszystkim najcieka­

wsze, nie sądzi pan?

Noah poczuł, że ogarnia go wściekłość.

- Taylorowi nie może pani ufać.

Spojrzała na niego wyzywająco.

72 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I..

- Panu też nie.

- Wobec tego jesteśmy kwita - burknął. - Od razu wiedzia­

łem, że nic z tego nie wyjdzie.

- Wyszłoby, gdyby pan przestał przy każdej okazji pomniej­

szać moją rolę - odpaliła Sara. - Grzeszę ciężką naiwnością,

oczekując od pana gratulacji.

- Przepraszam - odparł Noah.

Chociaż zabrzmiało to szczerze, Sara przyjrzała mu się po­

dejrzliwie, czekając na wyjaśnienie. Nie musiała czekać długo.

- To po prostu nie ma sensu - stwierdził i wcisnąwszy ręce

do kieszeni, zaczął chodzić po pokoju. - Po co Taylor miałby

nagle nabijać w butelkę człowieka, z którym od lat łączą go

wspólne interesy?

- Może go do tego skusiłam - podsunęła Sara.

- Niech pani nie żartuje. Żadna kobieta, nawet bardzo pocią­

gająca, nie jest w stanie zrobić mężczyźnie takiej wody z móz­

gu, żeby na zawołanie zerwał wieloletni sojusz. - Spojrzał

gniewnie na balkonowe drzwi. - Musi chodzić o co innego.

- Serdeczne dzięki - mruknęła. Nagle coś sobie uświado­

miła. - Czy chciał pan powiedzieć dokładnie to, co pan po­

wiedział?

- To znaczy co?

- Że jestem pociągająca.

- Oczywiście, że jest pani pociągająca - odparł - ale to

z pewnością dobrze pani wie.

Kobieta, która chciałaby usłyszeć od tego człowieka coś

romantycznego, musiałaby się ciężko napracować, żeby to

osiągnąć, pomyślała Sara. Wprawdzie osobiście nie była zain­

teresowana komplementami, musiała jednak zwrócić mu uwagę

na jego niedomyślność.

- Pewnie wiem - przyznała - ale kobieta lubi czasem usły­

szeć od mężczyzny, że jest atrakcyjna.

Noah objął spojrzeniem jej twarz, jakby chciał ją dobrze

zapamiętać. Sara starała się nie zarumienić, gdy jego wzrok

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 73

zatrzymał się na jej piersiach, potem na wcięciu w talii i zsunął

się niżej, omiatając zaokrąglenie bioder. Oględziny były wyjąt­

kowo dokładne, więc zanim Noah znów popatrzył jej w oczy,

miała wrażenie, że prawie ją rozebrał.

- Będę o tym pamiętał - powiedział szorstko, po czym od­

wrócił się do drzwi.

- Dokąd pan idzie?

Wyciągnął z kieszeni marynarki podłużny notes.

- Muszę wziąć się do pracy. Za pięć minut mam wywiad

z Malcolmem.

- Ja też muszę popracować, bo do piątku mam skopiować

jeszcze jeden obraz.

- Wobec tego do zobaczenia wieczorem. - Otworzył drzwi

pracowni.

Sara wyciągnęła rękę, jakby go chciała zatrzymać.

- Chwileczkę. Co pan przez to rozumie?

- Zatrzymałem się w Superstition Resort Hotel, w samym

centrum miasta. Niech pani będzie tam o siódmej. Zjemy razem

kolację i przy okazji wymienimy spostrzeżenia.

- Jeśli mieszka pan w hotelu, to w czyim mieszkaniu byłam?

- Mojego wspólnika. Musieliśmy się spotkać tak, żeby nikt

nas nie widział. W hotelu kręci się za dużo ludzi.

- Ma pan wspólnika? - spytała Sara, marszcząc czoło. - Nie

wspominał mi pan dotąd, że jeszcze ktoś macza w tym palce.

- Nie pytała pani - odparł. - Ale proszę się nie martwić.

W swoim czasie pozna pani Dana. Teraz muszę iść. Do zobacze­

nia w hotelu o siódmej. Zamówimy kolację do pokoju.

- To mi wygląda na znacznie bliższą współpracę, niż sobie

wyobrażałam - stwierdziła Sara. - Dlatego chyba się wycofam.

- Obdarzyła go niewinnym uśmiechem. - Ale dziękuję za za­

proszenie.

- To nie było zaproszenie.

- Proszę posłuchać... Przyznaję się do błędu, który popełni­

łam na początku z Peterem. Doceniam pańskie ostrzeżenie. Jed-

74 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

nak nie daje to panu prawa decydowania za mnie, co mam robić.

Nie zamierzam spędzić wieczoru sam na sam z panem w hotelo­

wym pokoju.

- Była pani ze mną sam na sam dziś rano - zauważył.

- To co innego. Byłam pod wrażeniem tej wiadomości

o Malcolmie i Peterze. Bardzo się przestraszyłam.

Pokiwał głową.

- Nie dziwię się. Gdyby miała pani choć odrobinę rozsądku,

bałaby się pani nadal.

- Skąd pan wie, że się nie boję?

Zdawało się, że jej wyznanie trochę go rozbroiło.

- Mnie się pani nie musi bać, Saro.

- Tak długo, jak wypełniam pana rozkazy, co? - Jej głos był

przesiąknięty sarkazmem.

- Nie chcę o tym dłużej rozmawiać - oświadczył aroganc­

ko. - I nie mam zamiaru poruszać naszych spraw w restau­

racji, gdzie byle kto może nas podsłuchać. Porozmawiamy

w moim hotelowym pokoju dziś wieczorem, o siódmej. -

Skrzyżował ramiona na piersi. Ta poza wydała się Sarze prowo­

kująca.

Nigdy nie umiała się oprzeć rzuconemu w twarz wyzwaniu.

- Mam inne plany na dzisiejszy wieczór.

- To jest ważniejsze.

- A jeśli ja tak nie uważam? - spytała, myśląc o wspólnej

kolacji, którą obiecała Jennifer i Kevinowi.

Widziała, że Noah prawie kipi z wściekłości. Na pewno nie

był przyzwyczajony do tego, by ktokolwiek kwestionował jego

rozkazy. Najwyższy czas, żeby się nauczył, iż nie jest panem

tego świata.

Noah głośno westchnął.

- Niech pani nie sprawia trudności - poprosił znużonym

głosem. - Naprawdę nie mam czasu tu siedzieć i podlizywać się

upartej, samowolnej kobiecie.

Sara uniosła wysoko podbródek.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 75

- A ja mam lepsze zajęcia, niż spędzać wieczór z apodykty­

cznym facetem bez serca.

- Apodyktycznym? - powtórzył, unosząc brwi.

- Odkąd pana spotkałam, wydaje pan rozkazy na prawo

i lewo... Jestem uparta?

- Odkąd ja spotkałem panią, nie przyjęła pani ode mnie ani

jednego rozkazu - odciął się, a potem spojrzał na zegarek. - Mu­

szę iść. Szczegóły omówimy przy kolacji.

Sara otworzyła usta, by zaprotestować, ale Noah nie dał jej

szansy.

- Niech pani przyjdzie o takiej porze, jaka pani odpowiada

- zaproponował i puścił do niej oko. - Byle było to około

siódmej.

Wyszedł, zanim zdążyła odpowiedzieć. Może zresztą dobrze,

że tak się stało, bo nie potrafiła znaleźć ani jednego sensownego

kontrargumentu. Wszystko przez to porozumiewawcze mrug­

nięcie, pomyślała i chlapnęła na płótno czerwoną farbą. W tej

jednej, jedynej chwili Noah wydał jej się całkowitym przeci­

wieństwem aroganta, który wyłaził z niego do tej pory. Miał

niemal chłopięcy wdzięk.

Nie umiała go zaszufladkować. Za każdym razem, gdy zda­

wało jej się, że już go rozgryzła, pokazywał nową twarz. Kim

więc by! Noah Lancaster? I dlaczego koniecznie chciała się tego

dowiedzieć?

Nie pamiętała, by kiedykolwiek tak wlókł jej się dzień.

O wpół do szóstej poszła wreszcie na górę się przebrać. Gdy

wychodziła, niespodziewanie wpadła na korytarzu na Petera.

- Saro - powiedział, ujmując jej dłonie - wyglądasz prześlicz­

nie. - W oczach miał drapieżne błyski, dosłownie pożerał ją wzro­

kiem. - Mam nadzieję, że to dla mnie zadałaś sobie tyle trudu.

Sara nerwowo wygładziła nie istniejące załamania na długiej

spódnicy.

- Och, przykro mi, Peter, ale umówiłam się na kolację z sio­

strą.

76 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Ciekawe, czy jakaś istota nadprzyrodzona prowadzi rejestr

jej kłamstw. Jeszcze jedno do odhaczenia, pomyślała pełna złych

przeczuć. Gdy dzwoniła do Jennifer i Kevina, żeby odwołać

spotkanie, czuła się paskudnie, ale siostra wcale się nie zmartwi­

ła. „Nie szkodzi, powiedziała, nie zdążyłam cię uprzedzić, ale

Brian chce poznać Kevina. Sama miałam zatelefonować i odwo­

łać tę kolację".

- Widzę, że pani rodzina odświętnie ubiera się do stołu.

Czyżby w głosie Petera zabrzmiał podejrzliwy ton? Uznała

jednak, że jest przewrażliwiona. Ta zabawa w policjantów i zło­

dziei bardzo nadszarpnęła jej nerwy.

Szybko wymyśliła następne łgarstwo.

- Siostra ma urodziny. Zabieram ją do Pointe.

- Aha. - Widziała jego rozczarowanie. - Może napijemy się

po kieliszku na dobranoc, kiedy wrócisz do domu?

Położyła mu rękę na ramieniu.

- Byłoby miło, ale obawiam się, że mogę wrócić bardzo

późno.

Peter uśmiechnął się uwodzicielsko.

- Ile czasu może zająć kolacja?

- Kolacja niezbyt dużo - przyznała Sara. - Ale wiesz, jak to

jest, gdy zejdą się kobiety. - Uśmiechnęła się do niego pociesza­

jąco. - Pewnie minie wiele godzin, nim skończymy plotkować.

Jennifer ma nowego mężczyznę. Umieram z ciekawości i chcę

wszystkiego się o nim dowiedzieć. - Wreszcie udało jej się nie

skłamać! Była z tego powodu bardzo zadowolona.

- Musimy porozmawiać - oświadczył Peter.

Sara skinęła głową.

- Porozmawiamy - obiecała. - Jutro z samego rana. Wypije­

my razem kawę w holu. - Zapisała w pamięci, by zapytać No-

aha, czy założył w nim podsłuch.

- Za duże ryzyko - sprzeciwił się. - Lepiej jedźmy konno

gdzieś na pustynię. Tam na pewno nikt nas nie podsłucha.

Sarze zadrżało serce.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 77

- Umrzemy z gorąca.

- O wpół do szóstej rano raczej nam to nie grozi. - Pochylił

się i wycisnął pocałunek na jej wargach.

Zaskoczył ją, ale gdy chciał powtórzyć pocałunek, tym razem

bardziej namiętnie, zdecydowanym ruchem położyła mu ręce na

ramionach i odepchnęła go.

- Masz rację, w domu za dużo ryzykujemy - powiedziała,

gdy spojrzał na nią zdumiony. - Jak wytłumaczylibyśmy się z tej

zażyłości przed Malcolmem?

- To prawda - przyznał ze smutkiem. Zaraz jednak odzyskał

humor. - Trudno, muszę poczekać do jutrzejszego ranka.

- Do jutrzejszego ranka - zgodziła się Sara, już myśląc o tym,

w jaki sposób przekazać najnowsze wiadomości Noahowi. Liczyła

się z jego wybuchem wściekłości i opuszczając rezydencję, usiło­

wała sobie przypomnieć, czy opłaciła w tym roku polisę na życie.

Gdy weszła do holu Superstition Resort Hotel, uświadomiła

sobie, że nie zna numeru pokoju Noaha.

- Przepraszam - zaczepiła młodą recepcjonistkę z lśniący­

mi, kasztanowymi loczkami, która wyglądała jak świeżo upie­

czona absolwentka Vassar College. - Czy może mi pani powie­

dzieć, w którym pokoju mieszka pan Lancaster?

Ciemnowłosa dziewczyna pokręciła głową.

- Przykro mi, ale nie wolno nam podawać tego rodzaju

informacji.

Wspaniale. Mimo to próbowała przekonać recepcjonistkę.

- Wszystko jest w porządku - zapewniła. - Pan Lancaster

na mnie czeka. Jestem jego... hm, siostrą. - Cóż, nie popisała

się. Ciekawe, ile razy recepcjonistka słyszała to kłamstwo?

- Mogę do niego zatelefonować - zaproponowała dziewczy­

na bez entuzjazmu.

- Dziękuję - odparła Sara i uśmiechnęła się do niej.

Po chwili recepcjonistka powiedziała:

- Przykro mi, ale pan Lancaster nie podnosi słuchawki.

78 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Widocznie bierze prysznic, pomyślała Sara, bo było już po

siódmej. Z pewnością nie wykłócałby się z nią o godzinę, gdyby

nie zamierzał być o tej porze w hotelu.

- Wobec tego poczekam na niego w holu - oświadczyła, nie

bardzo wiedząc, co dalej robić.

- Może pani poczekać - zgodziła się bez szczególnego zain­

teresowania dziewczyna i odwróciła się do biznesmena, który

właśnie podszedł do kontuaru.

Sara odeszła od recepcji, przez cały czas rozważając inne

możliwości. Była szansa, że Noah jeszcze nie wrócił do hotelu.

Jeśli tak, to warto było poczekać. Jeśli zabrał z sobą klucz, mógł

ominąć recepcję. Hotel miał kilka wejść, więc mogli się minąć.

Postanowiła poczekać kilka minut, a potem jeszcze raz do

niego zadzwonić i powiedzieć, że jest na dole. Po chwili zauwa­

żyła, że zmienia się recepcjonistka. Teraz mogła zrobić również

to, co robią profesjonaliści: uciec się do podstępu.

Wyjęła długopis z torebki. Udało jej się znaleźć również

kawałek papieru. Napisała na nim kilka słów i złożyła go na pół.

- Przepraszam...

- Słucham, w czym mogę pomóc?

Gdy nowa recepcjonistka odwróciła się w jej stronę, Sara

zaczęła się zastanawiać, z jakiej szkoły modelek dyrekcja hotelu

rekrutuje pracownice. Druga recepcjonistka, która według brą-

zowozłotej tabliczki miała na imię Candi, była jeszcze młodsza

i ładniejsza od poprzedniej. Nic dziwnego, że Noah wybrał ten

hotel, pomyślała złośliwie Sara.

- Chciałabym zostawić wiadomość dla jednego z gości -

wyjaśniła. - Obawiam się, że nie pamiętam numeru pokoju.

Uśmiech Candi był żywcem wzięty z reklamy pasty do zębów.

- Nie szkodzi, proszę pani - zapewniła skwapliwie. - Jeśli

poda mi pani nazwisko, mogę sprawdzić w komputerze.

- Noah Lancaster.

- Lancaster - powtórzyła dziewczyna i ze skupioną miną

wystukała nazwisko na klawiaturze. - O, jest.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 79

- Przypuszczam, że nie może mi pani podać numeru?

Różowiutkie wargi Candi ułożyły się w linię, która jednozna­

cznie świadczyła o tym, że cukierkowy wygląd jest tylko sztafa­

żem, a ona jest równie niezłomna jak jej poprzedniczka.

- Niestety nie. Ale może pani zostawić u mnie wiadomość.

Na pewno przekażę ją panu Lancasterowi.

Sara wahała się przez chwilę, potem podała dziewczynie

złożoną karteczkę. Candi wzruszyła ramionami, podeszła do

skrzynek i wsunęła liścik do właściwej przegródki.

- Zrobione - powiedziała i znów zaprezentowała perfekcyj­

ny uśmiech.

Gdy Sara zobaczyła, do której przegródki trafił jej liścik,

zrobiło jej się słabo.

- Dziękuję - powiedziała zamierającym głosem.

Odeszła od kontuaru, przeszła parę kroków i musiała się

oprzeć o ścianę. Zamknęła oczy, żeby zebrać siły, i wtedy pod­

szedł do niej ochroniarz.

- Czy pani dobrze się czuje?

Otworzyła oczy i ujrzała męską wersję Candi. Poczuła, że

z każdą minutą się starzeje.

- Wszystko w porządku - zapewniła młodego człowieka,

który wyglądał tak, jakby urodził się na desce surfingowej.

- Próbowałam sobie tylko coś przypomnieć.

Młody człowiek błysnął równym rzędem białych zębów.

- Niech pani idzie tam, gdzie pani ostatnio o tym myślała,

wtedy wszystko wskoczy na właściwe miejsce - poradził Sarze.

- Dziękuję.

- Nie ma za co.

Po jego odejściu Sara ciężko westchnęła. Potem minęła windy

i dotarła do drzwi z symbolem schodów. Pokój 2033, pomyślała

z rozpaczą. Czemu ten człowiek wynajął pokój aż na dwudziestym

piętrze? Zerknęła na swoje białe sandałki na wysokim obcasie. To

był naprawdę trudny dzień.

80 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Kiedy wreszcie stanęła przed drzwiami Noaha, po fryzurze,

którą przed wyjściem starannie upięła, nie było śladu, kosmyki

włosów uciekały jej na wszystkie strony. Miała czerwoną twarz,

na nosie i podbródku ciemne plamy, a w dodatku zjadła całą

szminkę z warg i podarła rajstopy, gdyż ostatnie sześć pięter

pokonała na bosaka. Ledwie zdążyła zapukać, drzwi gwałtownie

się otworzyły.

- Gdzie się pani podziewa, u diabła? - wybuchnął Noah. Na

jej widok zmienił się na twarzy. Chwycił ją za ramię i wciągnął

do pokoju, bardzo zaniepokojony. - Boże, napadnięto panią!

Wiedziałem, że niepotrzebnie się pani naraża. Który to był,

Brand czy Taylor?

Sara pokręciła głową i zaczęła wyjmować z włosów szpilki,

które kiedyś przytrzymywały fryzurę.

- Żaden z nich. Korona nie ma z tym nic wspólnego.

- Mam rozumieć, że codziennie pani tak obrywa? Czy pani

wie, jak się martwiłem? - spytał, prowadząc ją do kanapy.

Pomyślała, że całkiem przyjemnie jest czuć wsparcie mocne­

go, męskiego ramienia.

- Przyniosę mokry ręcznik - ofiarował się Noah i posadził

ją. - Czy podać pani coś do picia?

- Może być sok - zgodziła się, na próżno usiłując się uśmie­

chnąć. Te schody miały setki stopni. Noah wyszedł z pokoju.

- Czy naprawdę pan się o mnie martwił? - zawołała za nim.

- A jak pani myśli? - spytał po chwili. Niósł zmoczony ręcznik

i szklaneczkę soku z lodem. - Dostałem wiadomość, że ma pani

drobne kłopoty... Niech pani się tego napije.

- Dziękuję - Przełknęła łyk płynu. - Zaraz wszystko wy­

jaśnię.

Noah był zbyt wzburzony, by spokojnie słuchać.

- Kiedy dostałem ten liścik, zaraz wróciłem do pokoju, żeby

na panią poczekać. Najpierw byłem zły, że się pani spóźnia.

- Zaczął ocierać jej twarz ręcznikiem, a ją zastanowiło, jak takie

wielkie dłonie mogą być tak delikatne. - Ale kiedy po dwudzie-

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 8 1

stu minutach wciąż nic nie zapowiadało pani przyjścia, omal nie

oszalałem.

Wilgotny, włochaty materiał delikatnie przesuwał się po jej

czole, policzkach i szczęce. Uznała, że czułość Noaha w pełni

rekompensuje wszystkie bąble i otarcia naskórka.

- Czy na pewno nic pani nie jest? - spytał troskliwie. - Mo­

że powinienem wezwać lekarza?

- Wszystko jest w najlepszym porządku - zapewniła go ra­

dośnie. Ręcznik przesuwał się teraz po jej szyi, więc odchyliła

głowę i zamknąwszy oczy, oparła się o kanapę.

- Czy jest pani stuprocentowo pewna? Przede mną nie musi

pani udawać, Saro. Już się pani sprawdziła.

- Naprawdę? - Nieznacznie pochyliła ciało do przodu, żeby

pomóc Noahowi, który zsunął jej z ramion żakiecik i zaczął

przesuwać ręcznikiem po jej spoconych ramionach.

- Jak dwa razy dwa jest cztery.

- Słowo daję, że nic mi nie jest. Pewnie będę miała jutro parę

bąbli, ale to przejdzie.

Noah zatrzymał ręcznik.

- Bąbli? Skąd bąble od bicia?

Sara szeroko otworzyła oczy, zaskoczona jego szorstkim

tonem.

- Od dłuższego czasu próbuję panu to powiedzieć. Nikt

mnie nie pobił.

Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów.

- Więc dlaczego wygląda pani tak, jakby najechała na panią

sześciokołowa ciężarówka? - Odrzucił ręcznik na stolik ze szkła

i chromowanej stali.

Westchnęła. Dopóki ją wycierał, było tak przyjemnie. Usiad­

ła prosto i wygładziła spódnicę.

- Niech pan uważa na to, co pan mówi. Kobieta może pomy­

śleć, że pan czegoś chce.

- Oczywiście, że chcę czegoś - odburknął. - Chcę wreszcie

usłyszeć, co się pani stało.

82 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Nic. Zawsze tak wyglądam po wejściu piechotą na dwu­

dzieste piętro.

Noah spojrzał na nią, jakby właśnie wyrosła jej zapasowa

głowa.

- Po co, u diabła, miałaby pani to robić? Większość ludzi,

w każdym razie ludzi zdrowych umysłowo, jedzie windą.

Miała już po uszy nieustannych aluzji Noaha co do stanu

swego umysłu.

- Większość ludzi nie ma klaustrofobii - odparła, wstając.

Spojrzał na nią niedowierzająco.

- Klaustrofobii?

- Tak, klaustrofobii. To lęk przed przebywaniem w ciasnym

albo...

- Wiem, co to jest, Saro - wpadł jej w słowo. - Dlaczego mi

pani o tym nie powiedziała?

- Bo nie wiedziałam, że ma pan pokój na dwudziestym

piętrze. Poza tym dość trudno wpleść taki temat do niezobowią­

zującej rozmowy. - Wyprostowała się i wyrecytowała: - Cześć,

jestem Sara Madison i mam klaustrofobię. A ty?

Ku jej zaskoczeniu Noah wybuchnął śmiechem, a potem

wstał z kanapy i objął ją.

- Jutro z samego rana przeprowadzę się do innego pokoju

- obiecał.

- Bardzo byłabym panu zobowiązana - powiedziała.

Odgarnął jej z oczu kosmyk mokrych włosów.

- Bąble?

Skinęła głową, nie mogąc oderwać oczu od jego twarzy.

- Tak się dla mnie zawsze kończy chodzenie na wysokich

obcasach.

- Pomyliłem się. - Położył jej dłoń na karku i zaczął głaskać

kciukiem po szyi.

- Pomylił się pan? - szepnęła.

- Wcale nie wygląda pani tak, jakby najechała na panią

sześciokołowa ciężarówka.

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 83

- Nie? - Sara zastanawiała się gorączkowo, czy w hotelu

dyżuruje lekarz. Tak szybkie tętno z pewnością nie jest normal­

ne. Czyżby dostała ataku serca?

- Nie - odparł dźwięcznym, niskim głosem. - Wygląda pani

przeuroczo.

Gdy poczuła jego oddech na wargach, odruchowo zamknęła

oczy i objęła go za szyję.

Nagle Noah cicho zaklął i Sara usłyszała, że ktoś dobija się

do drzwi.

- Lepiej niech pan sprawdzi, kto to - powiedziała, opuszcza­

jąc ramiona.

Noah zerknął przez ramię na drzwi, potem znowu na nią

i znowu na drzwi. Sara jeszcze nie widziała u niego takiego

niezdecydowania.

- Kochany, jesteś tu?

- Tylko nie to... - jęknął.

Sara spojrzała na niego.

- Czy dobrze zgaduję, kto tam stoi?

- Baronowa Levinzski - potwierdził z głębokim westchnie­

niem. - Skąd ją znasz?

- Spotkałam ją parę razy w miejscowych galeriach. Poza

tym była raz czy dwa u Malcolma.

- Lepiej schowaj się w sypialni.

Sara okazała się jednak oporna.

- Stanowczo odmawiam pozostawania tutaj w czasie, gdy

pan będzie romansował z jakąś podejrzaną węgierską baronową.

- Kochany, otwórz drzwi! - zawołała baronowa. - Przynio­

słam kawior i szampana dla uczczenia naszej współpracy.

- Współpracy? - syknęła Sara. - Co to ma znaczyć?

Noah nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć. Zamiast tego

poderwał ją z ziemi i wyniósł do sypialni, gdzie bezceremonial­

nie rzucił ją na łóżko.

- Niech się pani nie waży stąd ruszyć - nakazał. - Wyjaśnię

pani wszystko, jak tylko się jej pozbędę.

84 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I..

Sara wsparła się na łokciach.

- Z utęsknieniem będę czekała na to wyjaśnienie.

Klnąc pod nosem, Noah opuścił sypialnię. W chwilę później

do pokoju wleciały jeszcze jej żakiet i sandałki. A potem drzwi

zamknęły się z trzaskiem.

Sara skrzywiła się, słysząc, jak Noah wita baronową. Był

znacznie uprzejmiejszy i milszy niż dla niej.

W gruncie rzeczy nic mi do jego stosunków z baronową

Levinzski, uznała w końcu. Jedno warte drugiego. Oboje kłamią

jak najęci, więc doskonale do siebie pasują. Poszła do łazienki

i wzięła stamtąd szklankę. Naturalnie wcale jej nie interesowało

uwodzenie Noaha przez baronową. Po prostu dbała o swoje

interesy, bo przecież musiała zdobyć koronę. I to był jedyny

powód, dla którego zaczęła bezczelnie podsłuchiwać, przykła­

dając ucho do szklanki trzymanej przy ścianie.

ROZDZIAŁ 6

Sara zorientowała się, że baronowa nie jest zachwycona za­

chowaniem Noaha. Ledwie skosztowali szampana, pozbył się

jej, obiecując skontaktować się nazajutrz.

Założę się, że mniej by się śpieszył, gdybym nie zajmowała

mu sypialni, pomyślała Sara i poszła odstawić szklankę na miej­

sce w łazience. Nie dowiedziała się absolutnie niczego, ale gdy

wyłoniła się z łazienki, zastała Noaha na progu. Stał, opierając

się o framugę, i patrzył na nią.

- Usłyszała pani coś ciekawego? - spytał.

Nawet nie próbowała zaprzeczać, że podsłuchiwała.

- W jaki sposób? Nie pozwolił jej pan posiedzieć nawet tak

długo, żeby szampan przestał się pienić.

Uśmiechnął się szeroko.

- Chciałem zaoszczędzić jak najwięcej dla pani.

- Akurat w to wierzę - mruknęła Sara. - Po prostu chce pan

mnie trzymać w niepewności.

- To wcale nie jest najgorszy pomysł. - Podszedł do niej i

objął ją w talii. - Gdzie to my byliśmy?

Sara cofnęła się.

- Miał mi pan wyjaśnić, na czym polega pańska współpraca

z baronową.

Nadal mierzył ją wzrokiem.

- Nie, nie. Przedtem.

Kiedy Sara dotknęła łydkami materaca, uświadomiła sobie,

86

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

że dalej cofnąć się nie może. Jeszcze krok do tyłu i wyląduje na

wznak na łóżku.

- Obiecał mi pan kolację.

- To prawda - przyznał. - Jest pani tak samo głodna jak ja?

Błysk w złotych oczach bynajmniej jej nie uspokoił, gdyż

według wszelkich znaków to właśnie ją Noah wybrał na przysta­

wkę do posiłku. Pokój niespodziewanie stał się bardzo ciasny.

Jej serce biło jak szalone, świat zawirował.

- Niech pan tego nie robi.

- Wcześniej się nie opierałaś - zwrócił jej uwagę.

Sara zdawała sobie sprawę, że nawiązywanie romansu w tej

sytuacji byłoby z jej strony szczytem głupoty. Noah miał w so­

bie coś z fatamorgany majaczącej w upale nad piaskami pustyni.

Czysta iluzja, ani śladu konkretu. Nawet tożsamość tego czło­

wieka była fałszywa. Gdyby dała mu szansę, skradłby jej serce

równie łatwo, jak zamierzał ukraść koronę. A potem raz-dwa

i już by go nie było.

- Przedtem nie myślałam trzeźwo - odparła. - To skutek

hiperwentylacji.

- Interesujące - mruknął. - Muszę to zapamiętać. - Odwró­

cił się. - Zamówię kolację - powiedział i wyszedł z pokoju.

Sara popatrzyła za nim, zdziwiona, że tak łatwo się poddał.

W duchu powtarzała sobie, że powinna się cieszyć z takiego

obrotu sprawy. Dlaczego więc czuła rozczarowanie?

- Baronowa ma wyśmienity gust - stwierdziła nieco

później, sącząc szampana. - Wolę nie myśleć, ile ten trunek

kosztował.

- Stać ją na to. Ma taką kolekcję dzieł sztuki, że Brand jest

przy niej drobnym zbieraczem.

- Widział pan tę kolekcję?

Noah nałożył kawioru na krakersa i podał go Sarze. Gdy

podziękowała, wsadził go sobie do ust.

- Wczoraj wieczorem baronowa zaprosiła mnie do siebie na

prywatny pokaz - wyjaśnił, gdy skończył przeżuwać.

MŁOŚĆ

t

ZEMSTA I... 87

- Widzę, że nie traci pan czasu. A czy ona wie, że pan jest

złodziejem?

- Chyba o tym nie rozmawialiśmy. Jeszcze szampana?

- Chciałabym wiedzieć, co pan knuje z baronową - nie ustę­

powała Sara.

- Cóż to, zazdrość?

Poczuła, że ma ochotę wyrżnąć go butelką w głowę.

- Skądże. Po prostu wydaje mi się, że kusi pan los.

- Sądzi pani, że zamierzam zniknąć razem z obrazami baro­

nowej, tak?

- Tak. Z obrazami i ze wszystkim, na czym w jej domu moż­

na położyć rękę.

- Naprawdę uważa pani, że jestem taki niegodziwy?

Sara nie wiadomo czemu poczuła się nieswojo.

- Zastanawiam się, dlaczego jeszcze nie przyniesiono nam

kolacji - powiedziała. - Może powimen pan zadzwonić w tej

sprawie do kuchni?

- Zadałem pytanie. - To już nie było powiedziane figlarnym

tonem.

Na szczęście akurat w tej chwili rozległo się pukanie do

drzwi. Gdy kelner zastawiał stół, Noah milczał. Potem podpisał

czek, a kiedy usiedli do stołu, powiedział:

- Baronowa bardzo chciałaby zobaczyć w „Art Digest" arty­

kuł o swojej kolekcji.

- To mnie nie dziwi. Jest ohydną snobką. - Sara skupiła

uwagę na posiłku. Nagle poczuła się niesamowicie głodna.

- Proszę mi powiedzieć, co pani wie.

- Nie zamierzam pomagać w obrabowaniu baronowej. Jeśli

to pan miał na myśli, niech pan lepiej o tym zapomni.

- Nie proszę, żeby włamała się tam pani ze mną. Chcę tylko

usłyszeć, co pani wie o tej kobiecie. - Wzruszył ramionami.

- Jeśli pani się uprze i nic nie powie, skorzystam z innych

źródeł.

Sary to nie zaskoczyło.

88 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Ona twierdzi, że należy do węgierskiego rodu królewskie­

go, ale to na pewno już pan wie.

- Wspominała o tym - przyznał Noah bez zainteresowania.

- Nie wątpię. To jej największy tytuł do chwały. - Sara

pokręciła głową. - Zadziwia mnie, na ilu ludziach arystokra­

tyczny tytuł robi jeszcze wrażenie.

- Ale na pani nie.

Zacisnęła usta.

- Pewnie, że nie. Wprawdzie współczuję tym wszystkim

narodom, którymi zawładnął komunizm, ale w jednym zgadzam

się z komunistami: arystokracja jest przeżytkiem.

- Czy baronowa od dawna mieszka w Phoenix?

- Od paru lat. Zwykle jednak przebywa tutaj tylko zimą.

Przez resztę roku lata samolotami po śródziemnomorskich ku­

rortach albo spędza czas ze swoimi dworzanami w apartamencie

na Manhattanie. To dziwne, że pan jeszcze się na nią nie natknął.

Jej klejnoty prawdopodobnie zrekompensowałyby panu koszty

wszystkich podróży.

- Zauważyłem.

Spojrzała na niego kwaśno.

- Jakoś mnie to nie zaskakuje.

Noah nie odpowiedział na to nie sformułowane wprost oskar­

żenie.

- Jest lipiec - stwierdził. - Czy wie pani, dlaczego barono­

wa zmieniła zwyczaje?

- Nie mam pojęcia. Ponieważ wydają się państwo zaprzy­

jaźnieni, może po prostu sam pan ją o to spyta?

- Może rzeczywiście.

- A obrabuje ją pan najpierw czy potem?

- Nie do twarzy pani z sarkazmem - mruknął Noah. - Zresztą

motywy Gizelli też nie są najczystsze. Ta kobieta chce się mną

posłużyć. Chce, żebym napisał o niej artykuł dla „Art Digest".

- Mimo to wciąż nie wydaje mi się, żeby miał pan prawo ją

wykorzystać.

MŁOŚĆ.ZEMSTA I... 89

- Czemu pani myśli, że ją wykorzystuję?

- A nie robi pan tego?

Wzruszył ramionami.

- Nie bardziej niż ona mnie.

- Pan nie ma żadnych zasad, prawda?

- I takie oskarżenie pada z ust kobiety, która w ciągu ostat­

nich dwudziestu czterech godzin nałgała tyle, że można by

umieścić jej nazwisko w „Księdze rekordów" Guinessa?

Zabolało to Sarę. Z natury była bardzo prostolinijna, gardzi­

ła półprawdami. Rodzice wychowali ją na uczciwą, prawo­

rządną obywatelkę. Wolała się nie zastanawiać, co pomyśleli­

by o jej postępowaniu w ciągu ostatnich trzech tygodni. Ale

przypomniała sobie szybko, że w tym przypadku cel uświęca

środki.

- Powiedziałam panu, że chcę zdobyć koronę, bo mam po

temu swoje powody.

- Ja też - odparł Noah.

Sara wyprostowała się.

- Pan kieruje się zwykłą chciwością, a ja chcę wymierzyć

sprawiedliwość tam, gdzie zawiodło prawo.

- To bardzo wygodnie widzieć wszystko w czarno-białych

kolorach. Zazdroszczę pani tej umiejętności.

Sarze wydało się, że usłyszała w jego głosie ironię, ale nie

zdążyła się nad tym zastanowić.

- Niech mi pani opowie o swoim ojcu i Malcolmie Brandzie

- zażądał nagle.

- Po co?

- Po prostu chciałbym wiedzieć, co może skłonić prawo­

rządną pracownicę wyższej uczelni do wejścia na drogę przestę­

pstwa. Podejrzewam, że w normalnych okolicznościach nawet

nie przechodzi pani ulicy przy czerwonym świetle.

Sarze nie spodobał się jego kpiący ton.

- To zdumiewające, jak łatwo w pana ustach uczciwość

i szczerość stają się wadami - powiedziała, nie pierwszy raz

90 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

zastanawiając się, dlaczego postanowiła współpracować z tym

człowiekiem.

- Miała mi pani opowiedzieć o swoim ojcu - przypomniał.

Odłożyła widelec i westchnęła. Nagle straciła apetyt.

- Mój ojciec był wynalazcą. Zawsze coś majstrował, skła­

dał...

- W czasie przeszłym?

- Już nie żyje.

- Przykro mi. - Miała wrażenie, że powiedział to szczerze.

- Nie żyje od dawna - dodała.

- Czy Brand miał coś wspólnego ze śmiercią pani ojca?

Łagodny ton Noaha zmieszał Sarę. Jak człowiek, który bez

wątpienia ma więcej paszportów niż skrupułów, może wydawać

się taki troskliwy, czuły? Ale przecież w jego branży urok jest

zawodowym atrybutem.

- Nie bezpośrednio - odparła. - Po kradzieży patentu tata

już nigdy się nie pozbierał.

Noah spojrzał na nią z zainteresowaniem.

- Straciłem wątek.

- Jak dużo pan wie o Malcolmie Brandzie?

- Wystarczająco dużo, by zdawać sobie sprawę, że może być

niebezpieczny, jeśli się go wykiwa. - Zmarszczył brwi. - Mam

nadzieję, że pani nic nie ukrywa przede mną, hm?

- Mogłabym zapytać pana o to samo - odparowała Sara.

Drgnął mu mięsień na policzku.

- Wróćmy lepiej do sprawy patentu.

Sara poczuła, że ogarniają wściekłość.

- Nie chcę rozmawiać z panem o moim ojcu. W ogóle nie

chcę z panem rozmawiać. - Wstała od stolika.

- Proszę usiąść - polecił. - Wprawdzie złości się pani uro­

czo, ale jestem zbyt zmęczony, żeby teraz się z panią kłócić.

- Rozczarowuje mnie pan, Noah. To tak wyświechtany ba­

nał, że żadna kobieta go nie kupi. Radzę panu nie próbować go

na baronowej.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 91

- Może jest wyświechtany, ale w pani przypadku znakomi­

cie się sprawdza - odparł.-- Proszę usiąść. Nie dokończyła pani

kolacji.

- Nie jestem głodna.

- Piękna i uparta. Zabójcza kombinacja.

Wbrew głosowi rozsądku Sara ponownie usiadła.

- To nie fair, że pan wie o mnie wszystko, a ja o panu nic

- powiedziała z wyrzutem.

Noah milczał przez chwilę.

- Dobrze - oświadczył w końcu. - Zawrzemy umowę. Pani

opowie mi o swoim ojcu, a ja pani o swoim.

- Wywiąże się pan z tej umowy?

- Tak.

- Nie będzie pan kłamał?

- Nie.

Sięgnął nad stolikiem i ujął dłoń Sary.

- Przyrzekam, że nigdy pani nie okłamię. Czasem nie będę

mógł wszystkiego powiedzieć, ale kłamać nie będę.

I jego ton, i mina były poważne. Sara bardzo chciała mu

uwierzyć. Noah rysował kciukiem wzory na wnętrzu jej dłoni,

co kłopotało ją jeszcze bardziej. Jak zwykły dotyk może tak

działać na wszystkie zmysły?

Noah zdawał się czytać w jej myślach.

- Wie pani, pozory czasem mylą. Niech pani spróbuje zaufać

swoim uczuciom.

Jakże kusząco to zabrzmiało! Wiedziała jednak, że marnie

skończy, jeśli ulegnie podszeptom zmysłów.

- To nie takie łatwe - powiedziała nieśmiało.

Uniósł jej rękę i pocałował wewnętrzną stronę nadgarstka.

- Raz prosiłem, żeby pani mi zaufała - przypomniał jej. -

I pani się zgodziła ale to był tylko wybieg. - Wciąż trzymał ją

za rękę i patrzył jej w oczy. - Proszę panią o to jeszcze raz.

- Spróbuję - odszepnęła.

Jego oczy zabłysły.

92 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- To dobry początek.

Kolację jedli w przyjaznym milczeniu. Potem Noah wystawił

stolik za drzwi i zaprosił Sarę na sofę. Nie była w stanie oprzeć

się temu zaproszeniu.

- W jaki sposób Malcolm Brand ukradł patent pani ojca?

- spytał po chwili.

- Brand jest z zawodu radcą prawnym, chociaż już nie pro­

wadzi praktyki - wyjaśmła. - Mój tata był jednym z jego

klientów.

- Zaczynam rozumieć. Brand skłonił ojca do rezygnacji

z praw autorskich i pod swoim nazwiskiem wystąpił o przyzna­

nie patentów, czy tak?

Sara starała się nie okazać po sobie zdenerwowania, gdy

Noah wyciągnął ramię wzdłuż oparcia sofy.

- Niezupełnie - odparła.

Spojrzał na nią uważnie.

- W czym się pomyliłem?

- Tata nigdy nie zrzekł się praw autorskich. Brand sfałszo­

wał dokumenty.

Noah uniósł brwi.

- Skoro tak, to dlaczego ojciec nie wytoczył mu sprawy

sądowej?

- Wytoczył - powiedziała Sara z goryczą. - Jego adwoka­

tem był młody człowiek, świeżo po aplikacji. Zrobił, co było

w jego mocy. Natomiast Malcolm Brand pojawił się w sądzie

z armią najdroższych prawników. Tata nie miał najmniejszej

szansy.

- Na czym polegał ten wynalazek?

- To był specjalny zawór na przewodzie przyrządu stosowa­

nego do podawania narkozy podczas operacji. Dla mnie to czar­

na magia, w każdym razie ten zawór zmniejsza niebezpieczeń­

stwo podania nadmiernej ilości środka usypiającego.

- Skąd Brand wiedział, że to działa?

- Był wspólnikiem w firmie, która dawała w leasing apara-

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI...

93

turę medyczną lekarzom i szpitalom w różnych stanach. Mu­

siał znać się na tym sprzęcie. Między innymi dlatego tata

poszedł właśnie do niego, a nie do zwykłego rzecznika patento­

wego. Miał nadzieję, że Malcolm doceni wartość jego pracy

i zechce pożyczyć mu pieniądze na rozpoczęcie produkcji za­

woru.

- Brand nie zorientował się, kim pani jest? Wynalazek pani

ojca na pewno bardzo go wzbogacił.

- Tamto zdarzyło się ponad dwadzieścia lat temu. Czy ma

pan pojęcie, ilu ludzi Brand zdążył tymczasem okraść? Na pew­

no sam nie umiałby ich zliczyć. - Wolała nie myśleć o tym, że

i Brand, i Noah są złodziejami, a różnią ich tylko metody.

- Rozumiem, że zawór był ostatnim wynalazkiem pani ojca,

który mógł przynieść jakiekolwiek pieniądze.

- Tata umarł rok później. Od dawna był chory na serce,

a proces i przepychanki z adwokatami Branda bardzo pogorszy­

ły jego stan zdrowia. - Zacisnęła usta. - To w pewnym sensie

ironia losu.

- Co takiego?

- Malcolm cierpi na takie samo schorzenie serca jak tata, ale

przed trzema laty poddał się operacji. - W jej głosie zabrzmiała

gorycz. - Zawór mojego taty pomógł mu wrócić do zdrowia.

Noah nie mógł pozostać obojętny na smutek malujący się

w oczach Sary.

- Naprawdę mi przykro. - Położył dłoń na jej ramieniu.

- Jak powiedziałam, to było dawno. Poza tym wcale nie

myślałam o zemście. Dopiero kiedy Peter zaproponował mi na­

malowanie kopii tych obrazów, uświadomiłam sobie, że to zrzą­

dzenie losu.

- No tak. Okazja nadarzyła się sama.

Sara uśmiechnęła się.

- Właśnie. Nie wiedziałam, co ci dwaj zamierzają, ale byłam

pewna, że nie mówią mi prawdy. Potem w rezydencji Branda

podsłuchałam jego rozmowę z Peterem, gdy dyskutowali o ob-

94 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I..

razach w piwnicy. Złożyłam łamigłówkę w całość i odgadłam,

jakie mają plany.

- Czyli pani kopie mają służyć jako zasłona dla kradzionych

oryginałów. Przypuszczam, że potencjalni nabywcy wiedzą, ja­

kie oryginały są wystawione na sprzedaż.

- Muszą wiedzieć - potwierdziła Sara. - Przecież inaczej

kupowaliby w ciemno.

- Już rozumiem, dlaczego Brand tak robi - stwierdził Noah,

głaszcząc ją po ramieniu. - Nikt nie będzie widział nic podejrza­

nego w tym, że jakaś galeria sprzeda kilka eksponatów z jego

zbiorów. Musiał się jednak zabezpieczyć, żeby niczego nie po­

dejrzewający kolekcjonerzy nie kupili jednej z kopii.

- Zwłaszcza że fachowa analiza natychmiast wykazałaby

fałszerstwo. A to nie tylko zaszkodziłoby reputacji galerii, lecz

również skupiło uwagę na Malcolmie.

Noah zamilkł na chwilę, a potem strzelił palcami.

- Już wiem. Ukryte oryginały są więcej warte niż oryginały,

które pani skopiowała.

Sara natychmiast pojęła, w czym rzecz.

- Dlatego ten, kto nie wie o sztuczce Branda, na pewno

odpadnie z licytacji.

- Właśnie. - Dotknął czubka jej nosa. - Całkiem nieźle, mo­

ja pani. Jak na amatora...

Uśmiechnęła się.

- A to mi pochwała. I to od profesjonalisty. - Zaraz jednak

pożałowała złośliwej riposty.

Nie chciała myśleć o tym, że Noah jest zawodowym przestę­

pcą. W końcu zostanie złapany i osadzony w więzieniu. A ona,

cierpiąc na klaustrofobię, nie potrafiła nawet wyobrazić sobie

takiego koszmaru jak zamknięcie w celi.

- Zimno pani? - spytał, zauważywszy, że zadrżała.

Pokręciła głową.

- Nie, tylko coś mi przyszło do głowy.

Zerknął na nią zaciekawiony.

MIŁOŚĆ.ZEMSTAI,.. 95

- To nie mogło być przyjemne.

- Czy był pan kiedyś w więzieniu?

- Nie, a dlaczego pani pyta? - Wydawał się zaskoczony.

- Chyba umarłabym, gdyby wsadzono mnie do celi - powie­

działa ze spłoszoną miną.

Jeszcze ściślej otoczył ją ramieniem.

- Proszę się nie martwić. - Musnął wargami jej zmarszczone

czoło. - Za nic bym na to nie pozwolił.

W jego głosie było coś takiego, co kazało Sarze wierzyć, że

to akurat prawda. Gdy jednak próbowała wyczytać coś więcej

z jego twarzy, zamknął oczy.

- Pana kolej - przypomniała mu. Była zdecydowana wresz­

cie czegoś się o nim dowiedzieć.

Kryjąc się w sypialni przed baronową, zdążyła rozpuścić

włosy i kilka razy przeciągnąć po nich szczotką, więc teraz

opadały jej na ramiona, tworząc lśniącą zasłonę. Noah delikatnie

zsunął kosmyk jej włosów za ucho.

- Moja kolej? - spytał, delikatnie skubiąc płatek ucha Sary.

Po jej ciele przebiegły ciarki. Obawiała się, że jeszcze chwila

i ulegnie coraz silniejszemu pragnieniu. Wciąż jednak miała

przed oczami wizję więziennej celi, więc powtarzała sobie, że

kochałaby się z mężczyzną, który może jej zaoferować jedynie

przyszłość za kratkami.

- Miał mi pan opowiedzieć o swoim ojcu - oświadczyła

i zręcznie wysunęła się z jego ramion.

Noah pochylił się ku niej i długim, śniadym palcem obwiódł

jej wargi.

- Wolałbym porozmawiać o pani. - Znów przysunął się do

niej.

Sara uciekła na drugi koniec sofy.

- O mnie już rozmawialiśmy - stwierdziła. - Teraz ja po­

winnam dowiedzieć się czegoś o panu.

Noah natychmiast zniwelował dzielącą ich odległość, kładąc

ręce na oparciu sofy, i Sara znów znalazła się w jego zasięgu.

96 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Znam lepsze sposoby, żeby się nawzajem poznać.

. Powstrzymała go, opierając mu dłonie na torsie.

- Nie wiem, jakiego rodzaju stosunki utrzymuje pan zwykle

ze swoimi wspólnikami, ale nasze nie dają panu prawa do łóżko­

wych roszczeń.

Uśmiechnął się bezczelnie.

- A co z roszczeniami kanapowymi?

Próbowała go odepchnąć, ale równie dobrze mogłaby pchać

Skałę Gibraltarską.

- Także nie. To umowa dotycząca interesów i niczego więcej.

- W interesach zawsze istnieje możliwość negocjacji.

- Jest pan niepoprawny - odparła.

- Moja matka też zawsze tak twierdziła - przyznał.

- Skoro mowa o rodzicach, to miał mi pan opowiedzieć

o swoim ojcu.

Noah zerknął na zegarek i leniwym ruchem uniósł się z sofy.

- Jutro - obiecał.

Sara skrzyżowała ramiona na piersi.

- A dlaczego nie teraz?

- Bo już jest późno. A jutro oboje musimy bardzo wcześnie

wstać.

Spojrzała zdumiona na niego. Kompletnie zapomniała o kon­

nej przejażdżce, którą obiecała Peterowi.

- My...?

Popatrzył na nią i uśmiechnął się.

- Tak, my. To znaczy pani, ja, Peter i Malcolm. Aha, i jesz­

cze baronowa. Nie możemy jej z tego wyłączyć.

Sara była zbyt zdumiona, by spróbować wyobrazić sobie

baronową siedzącą na koniu.

- Wszyscy razem?

Noah skinął głową.

- Chcę mieć na oku wszystkich najważniejszych graczy.

- Ujął jej dłoń. - Chyba nie sądziła pani, że pozwolę jej jechać

na pustynię sam na sam z Taylorem?

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 97

- Nic by się nie stało - oświadczyła. - Zapewniam pana, że

umiem mówić „nie".

Podał jej żakiet. Wsunęła ramiona w krótkie rękawy.

- Dobrze wiem, że umie pani oprzeć się uwodzicielskim

zakusom, Saro - powiedział. - Wcale nie z tego powodu wolał­

bym, żeby nie zostawała pani z Taylorem sam na sam.

Gdy zrozumiała, o co mu chodzi, zmartwiała.

- Nie sądzi pan chyba, że on próbowałby mnie skrzywdzić?

Noah spoważniał.

- Wciąż mi się nie podoba szybkość, z jaką ten facet przyjął

pani propozycję- wyjaśnił zirytowany, że nadal nie udało mu się

wstawić tego kawałka łamigłówki na swoje miejsce. - Tak czy

owak, jedno wiem na pewno. Dla kilku milionów dolarów czło­

wiek jest gotów prawie na wszystko. Niech pani o tym nie

zapomina.

Nie zapomnę, obiecała sobie w myśli. Ale przecież Noah

niewiele różnił się pod tym względem od Petera. Na co byłby

gotów, by zdobyć koronę? I dlaczego zdawało jej się, że z nim

jest bezpieczniejsza niż z Peterem?

- Odwiozę panią windą na dół - powiedział, gdy wyszli na

korytarz.

- Nie wsiądę do windy - stwierdziła.

- Nie może pani schodzić z dwudziestego piętra - odparł

Noah. - A ja na pewno pani nie zniosę.

- Wcale pana o to nie prosiłam. - Sara odwróciła się do

wyjścia na schody.

- Niech pani nie będzie idiotką - burknął. Po chwili dodał

już spokojniej: - Obiecuję, że nie będzie tak źle, jak pani myśli.

- Wcisnął guzik przyzywający kabinę.

- Nie, Noah. Nie mogę. Przepraszam, jeśli wydaję się dzie­

cinna, ale stanowczo odmawiam wejścia do windy.

- Kiedy ostatnio jechała pani windą?

- Nie pamiętam.

Uśmiechnął się do niej krzepiąco.

98 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Nie wiadomo, czy jeszcze ma pani klaustrofobię - powie­

dział. - Warto spróbować.

- Nie wiem - odparła niepewnie.

W tej chwili ciężkie stalowe drzwi rozsunęły się. Zanim Sara

zdążyła zaprotestować, Noah wepchnął ją do kabiny i wcisnął

guzik parteru.

Gdy kabina ruszyła, Sarze zakręciło się w głowie. Na ścia­

nach były lustra, widziała więc, że wygląda jak przestraszony

królik.

Noah mocno ją objął.

- Zamknij oczy - powiedział.

Nie trzeba jej było dwa razy tego powtarzać. Zacisnęła po­

wieki i oparła mu głowę na ramieniu.

- Noah - jęknęła, gdy ściany zaczęły się do siebie zbliżać

i pogrążyły ją w ciemności. - Wypuść mnie stąd.

- Pst - szepnął jej do ucha. - Trzeba mieć tylko trochę wy­

obraźni... Popatrz, widzisz łąkę pełną kwiatów, zieloną trawę

falującą na letnim wietrze...

- Noah...

- Świeci słońce, na drzewach siedzą ptaki i śpiewają. Niebo

nad głowami jest jak wielka, bezkresna, błękitna misa - mruczał

jej do ucha. - Czy słyszysz ptaki?

- Nie chcę słyszeć żadnych cholernych ptaków. Chcę tylko

wyjść z tej windy!

Westchnął.

- Nie możesz powiedzieć, że nie próbowałem. Skoro tak, to

musimy uciec się do innej taktyki.

Zanim zdążyła zaprotestować, pocałował ją w usta.

Przy pierwszym zetknięciu ich warg cała zesztywniała. Za­

raz potem złapała się na myśli, że złodzieje biżuterii są mistrza­

mi sztuki całowania. Usta Noaha nie były ani twarde i natręt­

ne, ani niezdecydowane. Pieściły ją bardzo kusząco i w ogó­

le nie wydawały się groźne. Czuła jego ciepły oddech na po­

liczkach.

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 99

- Nadal panu nie ufam - szepnęła.

Czubkiem języka obwiódł jej wargi.

- Wiem.

Było jej coraz przyjemniej. Objęła Noaha za szyję.

- To niczego nie zmienia.

- Wiem - odszepnął tuż przy jej wargach.

- Chciałam tylko, żeby wszystko było jasne.

Otworzyła oczy, gdy Noah uniósł głowę i przerwał ich magi­

czne zespolenie. Ujrzała w jego oczach i rozbawienie, i mnó­

stwo czułości.

- Udało się pani, wszystko jest jasne - zapewnił. - Czy teraz

zrobi pani coś dla mnie?

Oczywiście! - pomyślała.

- Co? - spytała, dając pierwszeństwo praktycznej stronie

swej natury.

Uśmiechnął się i przesunął palcami po jej twarzy.

- Niech się pani zamknie.

Nagle wszystkie myśli uleciały jej z głowy. Ich usta zwarły

się tak namiętnie, że Sara zobaczyła wybuchające pod zaciśnię­

tymi powiekami race. Oślepiająca gra świateł i barw oszołomiła

ją tak, że omal nie krzyknęła, gdy przestał ją całować.

- Jesteśmy prawie w holu - powiedział. Przyciskał palcem

guzik zatrzymujący kabinę.

- Już? - Sara całkiem zapomniała o swoim lęku.

Uśmiechnął się do niej ciepło.

- Ma pani ochotę na jeszcze jedną przejażdżkę?

Sara już wiedziała, że Noah staje się najbardziej niebezpiecz­

ny, gdy zaczyna czarować.

- Nie, dziękuję - odparła stanowczo. - Raz wystarczy.

Ujął jej twarz w dłonie.

- Tu się mylisz, moja miła.

Wstrzymała oddech, bo Noah wyraźnie zamierzał pocałować

ją znowu. Ale właśnie w tej chwili kabina stanęła na parterze

i drzwi się otworzyły.

1 0 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Kurtyna poszła w górę - oświadczył radośnie, po czym

wziął Sarę za rękę i wyprowadził do holu. - Zapomniałem coś

pani powiedzieć - oświadczył, kiedy szli na piętrowy parking

obok hotelu.

- Co takiego? - bąknęła Sara, wciąż pochłonięta myślami

o oszałamiającym pocałunku.

- Jesteśmy zaproszeni na przyjęcie.

- Na przyjęcie? - powtórzyła machinalnie.

Doszli do jej samochodu. Gdy otwierała drzwi i siadała za

kierownicą, zastanawiała się, co mogłaby przeżyć, kochając się

z mężczyzną, który tak wspaniale całuje.

- Brand urządza party w sobotę wieczorem - wyjaśnił Noah.

- Właśnie wtedy sprzątniemy mu koronę.

Te słowa wybiły ją z rozmarzenia.

- Kiedy w domu będzie pełno ludzi? Pan oszalał!

Roześmiał się i znów ją pocałował.

- Niech mi pani zaufa. - Pocałunek skończył się stanowczo

zbyt szybko. - Proszę ostrożnie jechać. - Pogładził ją po policz­

ku. - Przyjemnych snów.

Położyła mu rękę na ramieniu.

- Nie może pan się spodziewać, że spokojnie zasnę po takiej

rewelacji.

- To będzie bułka z masłem - zapewnił ją z łobuzerskim

uśmiechem, który natychmiast jej przypomniał, w jaki sposób

zarabia na życie. - Aha, proszę się nie przejmować, gdyby ktoś

za panią jechał. To będę ja.

- Już i tak jestem zdenerwowana - oświadczyła. - A pan nie

musi jechać za mną do domu. Ładnie bym wyglądała, gdyby

wszędzie ktoś za mną jeździł.

Noah przyjrzał się jej uważnie i uśmiechnął się lekko.

- Pani i tak ładnie wygląda. - Puścił do niej oko. - Jeśli chce

pani trochę pospać, to lepiej niech już pani jedzie.

Zamknął drzwi samochodu i znikł w przepastnej czeluści ga­

rażu. Sara zapaliła silnik i ruszyła w stronę wyjazdu. Kiedy po

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 0 1

kilku minutach spojrzała we wsteczne lusterko, zauważyła błysk

reflektorów. Obecność Noaha bardzo ją pokrzepiła.

Zawrócił dopiero wtedy, gdy dojechała do bramy rezydencji

Branda. Na pożegnanie mignął jej jeszcze światłami.

- Dobry wieczór, panno Madison - powitał ją uprzejmie

strażnik. - Pan Brand polecił mi skierować panią do jego gabi­

netu, gdy tylko wróci pani z kolacji z siostrą.

- O tej porze? - spytała zdumiona. Stan serca bardzo ograni­

czał aktywność Malcolma. Zwykle kładł się spać o godzinie

dziewiątej, a teraz było już po jedenastej.

- Powiedział, że pora nie ma znaczenia - oświadczył

strażnik.

Sarę ogarnął nagły lęk. Musiała jednak nad nim zapanować.

Pomyślała, że Noah nie pozwoliłby jej wrócić do tego domu,

gdyby przeczuwał jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Tylko czy

na pewno tak było?

Zdobyła się na wymuszony uśmiech.

- Dziękuję, John. Zaraz do niego pójdę.

Podjechała pod dom, zaparkowała samochód w garażu na

pięć miejsc, a potem skierowała się do gabinetu Malcolma.

- Saro, czy to pani? - zapytał w odpowiedzi na pukanie.

- Ja - odparła, otwierając drzwi. - Czy nic panu nie dolega?

Jest już bardzo późno.

- Chciałem z panią porozmawiać - oświadczył. - Prywat­

nie. - Jego uśmiech nie był taki ciepły jak inne, którymi obda­

rzał ją od dnia, gdy zaczęła dla niego pracować.

Na miękkich nogach weszła do gabinetu. Miała nadzieję, że

Brand nie zauważy drżenia jej kolan.

- Oczywiście. Czy chodzi o obrazy?

Brand machnął ręką.

- Nie, znakomicie pani sobie radzi. Widziałem ostatnie po­

stępy w pracy, kiedy szukałem pani. Peter powiedział mi, że

zaprosiła pani siostrę na kolację.

- Miała dziś urodziny.

1 0 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Malcolm zdawał się błądzić myślami gdzie indziej.

- To też Peter mi powiedział. Czy dobrze się panie bawiły?

Towarzyskie pogawędki nie były w stylu Malcolma Branda.

Z każdą chwilą Sarę ogarniały coraz gorsze przeczucia.

- Bardzo dobrze - powiedziała, myśląc, że najchętniej ucie­

kłaby przed jego przenikliwym spojrzeniem. - Jeśli tylko o to

chciał mnie pan spytać, może już pójdę na górę, żeby się poło­

żyć. Miałam męczący dzień.

Brand nie zamierzał jednak jej wypuścić.

- Niech pani usiądzie - polecił stanowczo. - I niech pani

powie mi wszystko, co wie o panu Lancasterze.

Gdy siadała na krześle, usta miała suche jak arizońska pustynia,

a krew pulsowała jej w uszach. Bała się, że za chwilę zemdleje.

ROZDZIAŁ 7

O panu Lancasterze? - Sara miała nadzieję, że jej głos brzmi

naturalnie. - Nic o nim nie wiem - odparła, zapisując na swoim

koncie kolejne kłamstwo.

Malcolm popatrzył na nią przenikliwie.

- Ej, Saro. Świat sztuki to pani profesja.

- Owszem, o historii sztuki wiem wszystko - potwierdziła.

- Nie mam jednak wiele czasu na czytanie takich popularnych

magazynów jak „Art Digest". Zwykle ślęczę nad grubymi na­

ukowymi tomiskami. - Poniewczasie przypomniała sobie

wpadkę, jaką miała z książką o wczesnochrześcijańskiej sztuce,

postanowiła więc zabezpieczyć się przed dociekliwością Mal­

colma. - Naturalnie uważam, że pańska kolekcja w pełni zasłu­

guje na opisanie. - Uśmiechnęła się. - Niech pan tylko pomyśli,

jak podniesie to pański prestiż.

- Na pewno mu to nie zaszkodzi - odparł szorstko Malcolm.

- Najwyższy czas, żeby te arystokratyczne snoby zrozumiały, że

nie są monopolistami na rynku sztuki.

- Zgadzam się. Oni często mają o sobie zbyt wysokie mnie­

manie.

- A skoro mowa o snobach, to co pani sądzi o kontaktach

Lancastera z Gizellą?

- Z baronową? - Nie wiadomo czemu, poczuła się jak boha­

terka powieści kryminalnej, która nie zna zakończenia sensacyj­

nego wątku.

1 0 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Właśnie. Odkąd ta kobieta zjechała do Phoenix, jest istnym

utrapieniem.

- Zdaje się, że interesuje ją Peter - powiedziała wymijająco

Sara.

- Ona już dwa lata próbuje go ode mnie wykraść. Ale nie ma

szans.

- Peter jest bardzo lojalny - potwierdziła Sara, zastanawia­

jąc się, do czego zmierza ta rozmowa. Czyżby Brand podejrze­

wał ją o spiskowanie z Peterem? A może z Noahem? Nagle po­

żałowała, że wplątała się w tę awanturę.

- Jak długo Peter dla pana pracuje?

- Dwadzieścia lat - odparł Malcolm. -I będzie u mnie przez

następne dwadzieścia, chyba że przestanie być mi potrzebny.

- To bardzo wygodne, skoro jesteście bliskimi współpra­

cownikami. - Gdy Malcolm nie odpowiedział, skorzystała

z okazji, żeby przygotować sobie grunt do rejterady. - Jestem

już bardzo zmęczona, więc jeśli nie ma pan nic przeciwko temu,

pójdę na górę. Nie chciałabym zasnąć tu na krześle.

- Oczywiście - zgodził się i powiedział: - Lancaster chce

z samego rana jechać na konną przejażdżkę.

- To dobry pomysł na rozpoczęcie dnia. - Sara nie potrafiła

sobie wyobrazić nic koszmarniejszego od wstawania o świcie,

ale Noah zdawał się mieć swoje powody, żeby zgromadzić

wszystkich razem.

- Może pani z nami pojedzie - zaproponował Malcolm. -

Byłoby nas wtedy czworo.

- Czworo...?

- Pani, Lancaster, Gizella i ja. - Skrzywił się z dezaprobatą.

- Lancaster zaprosił i ją. Powiedział, że w ten sposób artykuł

nabierze smaczku. Wydaje się, że królewskie rodziny na emigra­

cji są ostatnio w modzie.

- Pan Lancaster sprawia wrażenie profesjonalisty - po­

wiedziała Sara, mając nadzieję, że jej ton wciąż wydaje się

naturalny.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 0 5

Malcolm parsknął pogardliwie.

- Pewnie tak. Mimo to jeszcze się nie zdecydowałem, czy

nie poszczuć jej psami. Nawiasem mówiąc, bardzo mnie cieka­

wi, skąd ona wie o obecności Noaha w mieście.

Sara pokręciła głową.

- Ma mnóstwo znajomości. Widocznie usłyszała jakieś płot­

ki. - Zmusiła się do uśmiechu. - Chyba nie ma się pan czym

przejmować. Przecież pan Lancaster przygotowuje wywiad

z panem, nie z baronową. Prawdopodobnie jest dokładnie tak,

jak powiedział. Chce wspomnieć o niej w artykule, żeby po­

kazać, że wśród pana przyjaciół są barwne i wpływowe osobi­

stości.

Wyglądało na to, że Brand przyjął to wyjaśnienie.

- No, to rzeczywiście wyrabia mi markę.

Sara odetchnęła z ulgą.

- Artykuł na pewno wypadnie świetnie - powiedziała z en­

tuzjazmem.

Malcolm uśmiechnął się.

- Będzie mi pani brakować, Saro, kiedy pani skończy pracę.

To zadziwiające, jak taka młoda, piękna kobieta może rozjaśnić

atmosferę w domu. Już nawet prawie zapomniałem, że jestem

umierającym staruszkiem.

Sara pomyślała, że Brand wcale nie patrzy na nią jak staru­

szek.

- Będzie pan żył jeszcze wiele lat - zapewniła go. - Za to ja

mogę umrzeć z wyczerpania w każdej chwili. - Wstała i odwró­

ciła się do drzwi. - Dobranoc - rzuciła przez ramię.

- Dobranoc, moja droga. Czy wybierze się pani z nami na

przejażdżkę jutro rano?

- Za nic nie straciłabym takiej okazji - odpowiedziała.

Gdy wróciła do sypialni, trochę czasu zajęło jej szukanie

mikrofonów, które Noah bez wątpienia tam rozmieścił. Poszuki­

wania okazały się bezowocne, więc rozebrała się, mając nadzie­

ję, że nie robi tego do ukrytej kamery.

1 0 6 MIŁOŚĆ. ZEMSTA I...

- Nie wiem, czy pan mnie słucha, Noah, czy jak tam panu na

imię - powiedziała, wskakując do łóżka - ale właśnie wybawi­

łam pana z grubego kłopotu. Rano może mi pan podziękować.

Następnego ranka Peter wyglądał na zaskoczonego tłokiem

w stajni, ale prawdopodobnie bał się urządzać scenę w obecno­

ści pracodawcy, bo zręcznie zamaskował swe zdziwienie, mó­

wiąc, że długo już nie korzystał z dobrodziejstw świeżego po­

wietrza, więc znienacka natchnęła go myśl, by rozruszać kości.

Sarę powitał ciepło, ale nie było w jego zachowaniu nic, co

sugerowałoby, że umówili się na schadzkę.

Baronowa, która wcześniej nie odstępowała Noaha, opuściła

go natychmiast, gdy zjawił się Peter. Malcolm zaś musiał sobie

wziąć do serca słowa Sary, ponieważ starał się jak najlepiej

wypaść przed dziennikarzem „Art Digest". Nikt by się nie do­

myślił, że w zeszłym tygodniu wyprosił Gizellę ze swojego

domu.

Noah rozmawiał przede wszystkim z Malcolmem, na Sarę

prawie nie zwracał uwagi, przejażdżka więc powinna sprawić jej

przyjemność. Powietrze było świeże i rześkie, widoki wspania­

łe. Strzeliste topole, rosnące w kępach nad strumieniem, sięgały

niemal przejrzystego, lazurowego nieba, a w ich koronach sie­

działy ptaki, witające poranek radosnymi trelami. Jednak w tra­

kcie przejażdżki uczestnicy połączyli się w pary, a Sara, pozo­

stawiona samej sobie, zamykała szyk i czuła się w tej roli bardzo

nieswojo. Nawet ciche pohukiwanie dzikiego gołębia nie popra­

wiło jej nastroju.

- Przepraszam, pani Madison - powiedział Noah, gdy już

wrócili i zsiedli z koni. - Zdaje się, że pani to upuściła. - Podał

jej paczuszkę gumy do żucia.

Otworzyła usta, ale ostrzegawcze spojrzenie Noaha nie po­

zwoliło jej zaprzeczyć.

- Dziękuję, panie Lancaster. Musiała mi przypadkiem wy­

paść. - Wsunęła paczuszkę do kieszeni dżinsów. - No cóż. Było

MŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 0 7

przyjemnie, ale powinnam wrócić do pracy. - Chciała szybko

uciec ze stajni, żeby nie znaleźć się sam na sam z Peterem.

- Czy nie jest pani głodna? - zainteresował się Malcolm.

- Pan Lancaster i pani baronowa zostają na śniadaniu. Może

pani się do nas przyłączy?

Sara pokręciła głową.

- Przepraszam, Malcolmie, ale jak pan wie, nie jadam śniadań.

- Może więc napije się pani kawy? - zapytał Peter.

Sara uśmiechnęła się do niego przepraszająco.

- Naprawdę muszę wziąć się do pracy. Mam nadzieję, że

spotkamy się na lunchu - odparła i ruszyła ku domowi, skupia­

jąc na sobie spojrzenia trzech par męskich oczu.

Dumna z siebie, że udało jej się uciec bez kłopotów, wzięła

prysznic i umyła głowę. Wyszedłszy z łazienki, stanęła jak wry­

ta, ujrzała bowiem Noaha leniwie wyciągniętego na łóżku, z ra­

mionami podłożonymi pod głowę. Bawełniana koszulka pod­

kreślała szerokość jego torsu, a długie, umięśnione nogi sięgały

końca wielkiego materaca.

- Co pan tu robi?

Noah uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Nie przeczytała pani mojego listu?

Liścik był wetknięty do paczuszki z gumą do żucia.

- Napisał pan, że zobaczymy się później - powiedziała, do­

kładniej okrywając się ręcznikiem kąpielowym.

- Właśnie. A teraz jest później - wyjaśnił z uśmiechem.

Sarze nie spodobało się, że Noah zawładnął jej łóżkiem.

- Co pan tu robi? - spytała ponownie.

- Przyszedłem pani podziękować.

- Podziękować mi? Za co?

- Za wybawienie mnie z poważnego kłopotu wczoraj wie­

czorem. - Bez pośpiechu wstał z łóżka. - Czy pani wie, jak

pociągająco pani w tej chwili wygląda? Zarumieniona i pachną­

ca? Budzi pani u mężczyzny niebezpieczne myśli... - Dotknął

jej ramienia, jednak Sara raptownie się odsunęła.

1 0 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Kto jak kto, ale pan musi zwracać uwagę na niebezpie­

czeństwa - odburknęła. - Inaczej skończy pan w więziennej celi

i będzie siedział tam tak długo, aż całkiem zapomni, jak wygląda

kobieta.

- Czy ta perspektywa panią niepokoi?

- Oczywiście - odparła zdecydowanie. - Myśli pan, że

przyjemnie mi sobie wyobrażać, jak zamykają pana w ciemnym,

ciasnym miejscu? Tam, gdzie nie widać słońca i nie czuje się

wiatru. Sądzi pan, że cieszy mnie myśl o pozbawieniu pana

wolności, pozbawieniu... - Noah spoglądał na nią coraz cieplej

i nagle Sara uświadomiła sobie, że zwierza mu swoje najskrytsze

myśli, urwała więc i odwróciła głowę. - Czy mógłby pan wyjść?

Chciałabym się ubrać.

Ignorując jej szorstki ton, Noah wyciągnął ręce i obrócił ją ku

sobie.

- Czego jeszcze miałbym być pozbawiony? - spytał cicho,

zaciskając dłonie na jej nagich ramionach. - Co zamierzała pani

powiedzieć?

Sara pokręciła głową.

- Nic takiego. - Omal nie wyrwało jej się, że gdyby go

aresztowano, straciliby to, co jest między nimi, więź, która

zdawała się umacniać wbrew jej woli. Nie zamierzała jednak się

do tego przyznać.

Noah popatrzył na nią uważnie.

- Znowu pani to robi - mruknął, przesuwając palcem

wzdłuż skraju ręcznika.

Sara owinęła się jeszcze ciaśniej.

- Co robię? - spytała. Miało to być wyzwanie, ale głos ją

zawiódł i zabrzmiał o wiele słabiej, niżby sobie życzyła.

Noah bardzo chciał powiedzieć coś, co mogłoby uśmierzyć jej

lęk. Wiedział jednak, że Sara pragnie usłyszeć od niego tylko jedno:

że nie jest złodziejem. A o tym akurat nie mógł jej zapewnić.

- Kłamie pani - szepnął, głaszcząc ją po pachnącej mydłem

skórze. - Jestem dla pani ważny. My jesteśmy ważni.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I,., 1 0 9

Sara nie mogła zaprzeczyć jego słowom,

- Och - westchnęła. - Czy nie moglibyśmy zapomnieć

o tym wszystkim? - Spojrzała na niego błagalnie. - Niech Mal­

colm ma swoją głupią koronę, a my wyjedźmy stąd, póki nie jest

za późno.

Ujął jej twarz w dłonie.

- Już jest za późno, Saro. I dla pani, i dla mnie.

Nagle poczuła, że więcej nie zniesie. Rozmawiając poprze­

dniego wieczoru z Malcolmem, umierała ze strachu o Noaha.

Nie mogła żyć tak dalej. Zdawało jej się, że tonie.

- Zmieniłam zdanie. - Gdy odsunęła się od niego, ręcznik

się rozluźnił, musiała więc skupić całą uwagę na przytrzymaniu

swojego prowizorycznego stroju. - Chcę się wycofać. Pakuję się

i wyjeżdżam. Jeśli pan nadal chce ukraść koronę, musi pan

poradzić sobie beze mnie. - Chwyciła kłąb ubrań z szafy i rzuci­

ła je na łóżko.

- Potrzebuję pani pomocy, Saro - powiedział cicho Noah.

- Powodzenie mojego planu zależy od tego, czy oboje będziemy

na sobotnim przyjęciu.

- Wobec tego niech pan wymyśli nowy plan - odburknęła.

- Ja się wycofuję. Od zaraz.

- A co z pani ojcem?

Sara przesłała mu wściekłe spojrzenie.

- Mój ojciec byłby załamany, gdyby jego starsza córka zesz­

ła na drogę kłamstwa i kradzieży. Miałam bardzo głupi pomysł.

Noah podszedł do okna i omiótł wzrokiem teren rezydencji.

Nie odezwał się, więc Sara zapytała:

- Czy zechce pan łaskawie wyjść?

Noah odwrócił się od okna i skarcił ją wzrokiem.

- To znaczy, że chce pani pozwolić Brandowi, żeby dalej

oszukiwał innych tak, jak oszukał pani ojca? Nawet nie spróbuje

go pani powstrzymać?

Poczuła się urażona jego moralizatorskim tonem.

- Powstrzymać go? Co, u licha, podsunęło panu myśl, że

1 1 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTAI...

potrafiłabym go powstrzymać? Chciałam tylko sprawić mu kło­

pot, chciałam, żeby poczuł, że coś stracił. Nigdy w najśmiel­

szych marzeniach nie sądziłam, że mogłabym go powstrzymać.

- A jednak razem moglibyśmy tego dokonać. Pani i ja mo­

glibyśmy postarać się o to, żeby Branda wsadzono do więzienia

na bardzo długo. - Noah mówił teraz ze śmiertelną powagą.

- Pani ojcu już to nie pomoże, Saro, ale mogłoby pomóc komuś

innemu. Mogłoby pomóc tym wszystkim, których Brand może

okraść w przyszłości.

Manipulant, pomyślała ponuro Sara. Wie, za jakie sznurki

należy ciągnąć.

- Dlaczego panu miałoby przeszkadzać, że Malcolm Brand

zarabia pieniądze tak, jak zarabia? - spytała. - Czy pan jest od

niego lepszy?

Noah westchnął i nerwowo przeczesał włosy dłonią.

- Saro, będzie pani musiała...

- Wiem - wpadła mu w słowo. - Będę musiała panu zaufać

- powiedziała, starając się zawrzeć w tych słowach sporą dozę

pogardy.

- Spokojnie. Obiecuję, że gdy tylko zdobędziemy koronę,

wszystko pani powiem.

- Wszystko? - spytała podejrzliwie.

Skinął głową.

- Wszystko.

Milczała przez chwilę, rozważając tę propozycję. Bardzo

chciała zaufać Noahowi.

- Najpierw muszę wiedzieć przynajmniej jedno - oświad­

czyła w końcu.

- Czy jeszcze przez kilka dni nie mogłaby się pani zadowo­

lić tym, co pani wie o mnie teraz?

- Czy pan jest żonaty?

To pytanie szczerze go zaskoczyło.

- Czy to ma znaczenie?

- Dla mnie ma.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I,., 1 1 1

Noah uśmiechnął się ciepło.

- Jest pani uroczą kobietą. Prawdopodobnie nawet gdyby

w domu czekała na mnie żona z gromadką dzieci, wyobrażał­

bym sobie, że kocham się z panią.

O Boże, pomyślała Sara, przecież sama chciałam usłyszeć

prawdę. Dlaczego więc nagle zrobiło jej się tak nieprzyjemnie?

- Różnica polega na tym, że gdybym był żonaty, nie próbo­

wałbym się z panią kochać. Jestem zwolennikiem związku

z jedną kobietą. Nieszczęśnica, która mnie dostanie, będzie

uwięziona. Na całe życie.

Uwięziona. Śmieszne określenie, pomyślała Sara. Ale właś­

nie tak się czuła. Nie chciała tak się czuć, a już na pewno nie

chciała spędzić życia, zamartwiając się, czy wieczorem Noah

wróci bezpiecznie do domu. Jednak nie mogła odwrócić się do

niego plecami. Na pewno nie teraz.

Może gdy pomoże Noahowi zdobyć koronę Malcolma, uda

jej się go przekonać, żeby zszedł z drogi przestępstwa? Nie

wiedziała o nim absolutnie nic. Może kradnie dlatego, że miał

trudne dzieciństwo. Jeśli tak, to istniała szansa, że gdy spotka

kogoś, dla kogo będzie naprawdę ważny, uzna to za wystarcza­

jące zadośćuczynienie.

- Zostanę - oświadczyła po chwili - do przyjęcia u Branda.

Gdy Noah ją objął, chciała się odsunąć, ale on już odnalazł jej

usta. Pocałował ją czule i namiętnie, a Sara odpowiedziała ci­

chym westchnieniem. Świat wokoło wirował, nie miała więc

innego wyjścia jak mocno trzymać się Noaha, zapomniawszy

o wszystkich wątpliwościach.

- Nie pożałuje pani tego - obiecał, gdy w końcu przerwali

pocałunek, by zaczerpnąć tchu.

Sara westchnęła i schyliła się po ręcznik, który tymczasem

opadł na podłogę.

- Już żałuję. - Chwyciła jakieś ubrania z łóżka i pobiegła do

łazienki.

Gdy wróciła do pokoju, Noaha już nie było. Sara nie wiedzia-

1 1 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

ła, czy cieszyć się, czy złościć z powodu jego nagłego zniknię­

cia. Ponieważ jednak nie miała nastroju do rozważania tej kwe­

stii, zeszła na dół, żeby dokończyć kopię „Wielkiego szarego

cyrku" Marca Chagalla.

- Właśnie tak się czuję - mruknęła. - Jakbym była w środku

takiego cholernego cyrku z trzema arenami.

- Rozmawia pani sama ze sobą, Saro? Myślałem, że to

oznaka starości.

Podniosła głowę i ujrzała na progu pracowni Malcolma.

- To oznaka niezadowolenia - odparła.

Gdy podszedł bliżej, natychmiast zauważyła, że musiał bar­

dzo się zmęczyć porannym wysiłkiem. Wyglądał o wiele starzej

i wątlej niż zwykle. Omal nie zaczęła mu współczuć. Natych­

miast jednak przypomniała sobie, że Malcolm Brand żyje znacz­

nie dłużej od jej ojca. Ta myśl utwierdziła ją w postanowieniu,

jakie wcześniej podjęła.

Wpatrzony w obraz Brand nie zauważył jej gniewnej miny.

- Nie rozumiem, skąd to niezadowolenie. Jak zwykle spisa­

ła się pani znakomicie. Lancaster ma rację - mruknął jakby

do siebie. - Prawdopodobnie byłaby pani mistrzem wśród fał­

szerzy.

Omal nie trafił w dziesiątkę.

- Nie miałabym tyle odwagi - odparła szczerze. - Zawsze

obawiałabym się, że za chwilę na moim progu pojawią się agenci

FBI.

- Niektórych ryzyko podnieca - stwierdził Brand.

- Niektórzy lubią skakać ze spadochronem i brać udział

w wyścigach samochodowych, ale ja do nich nie należę.

- Ostrożna kobieta - zakpił. - Czy nikt jeszcze nie nauczył

pani, jak wygląda życie? Świat jest okrutny. Trzeba być twar­

dym, żeby przeżyć.

Dźgnęła mokrym pędzlem pomarańczowy półksiężyc.

- Osobiście wolę babrać się w swoim błotku - odparła. -

Nie mam instynktu drapieżcy.

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 1 3

- Widocznie naiwność jest u pani cechą rodzinną.

Sarze drgnęła ręka. Na niebieskim tle pojawiła się pomarań­

czowa krecha.

- Co pan ma na myśli?

- Pani ojciec też nie miał instynktu drapieżcy - powiedział

Malcolm z taką swobodą, jakby rozmawiali o pogodzie.

Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.

- Pamięta pan mojego ojca?

Malcolm wydawał się rozbawiony jej zaskoczeniem.

- Oczywiście. Jak mógłbym zapomnieć człowieka, którego

wynalazek przyniósł mi pieniądze?

- I mimo to chciał pan mnie zatrudnić?

- Oczywiście.

- Dlaczego?

- Ponieważ lepszego kopisty jeszcze nie widziałem - odparł

po prostu.

- A skąd pan wie, że nie ukradnę panu któregoś z oryginałów

i nie zastąpię go własną kopią?

Uśmiechnął się do niej, lecz nie był to bardzo miły uśmiech.

- Sama pani powiedziała, że nie ma instynktu drapieżcy.

- Zerknął na kopię Chagalla. - Rozmazała pani księżyc.

Sara omal nie zatrzęsła się z wściekłości.

- Jest pan skończonym draniem.

Jej oburzenie rozbawiło go.

- Oczywiście, że jestem. Ale dzięki temu jestem też bogaty,

nawet bardzo bogaty. I nie muszę pracować dla wroga tylko po

to, żeby zarobić parę dodatkowych dolarów na utrzymanie bied­

nej, owdowiałej siostry i jej syna sieroty.

- Gdyby nie ukradł pan patentu mojemu ojcu, Jennifer mia­

łaby własne pieniądze, a mnie by tutaj nie było - powiedziała

oskarżycielskim tonem.

- To prawda - przyznał - ale jak już pani wie, gdybaniem

nie płaci się rachunków. - Jego szare oczy przypominały w tej

chwili dwa kawałki łupka. - Życie jest tylko zwykłym bilansem,

1 1 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Saro. Trzeba o tym pamiętać. Strata pani ojca oznaczała mój

zysk. - Skierował się z powrotem do drzwi. - Może już pani

wrócić do pracy.

Sara stała jak skamieniała, zastanawiając się, co dalej robić.

W pierwszym odruchu chciała natychmiast się spakować i opu­

ścić ten dom, ale intuicja podpowiadała jej, że Noah się nie

mylił, że razem uda im się ukarać tego człowieka.

Malcolm odwrócił się na progu.

- Ach, Saro, oczywiście zostanie pani w sobotę na przyjęciu,

prawda?

- Dziwi mnie, że pan tego oczekuje.

- A dlaczego nie? - Gdy nie odpowiedziała, dodał: - Wiążę

z pani osobą pewne plany. Jest pani dla mnie cennym na­

bytkiem.

- Co pan chce przez to powiedzieć?

- Pan Lancaster podsunął mi interesujący pomysł. Musimy

o nim porozmawiać.

Sara zmartwiała.

- Nie zamierzam pomagać panu w sprzedaży falsyfikatów

- oświadczyła. - Owszem, potrzebuję pieniędzy, ale nie do tego

stopnia, żeby ułatwiać panu oszukiwanie uczciwych ludzi.

- Myślę, Saro, że zmieni pani zdanie.

- Nigdy!

Malcolm podszedł do biurka, podniósł słuchawkę aparatu

telefonicznego i wybrał dwucyfrowy numer.

- Peter? Przyjdź do pracowni.

Sara wpadła w panikę. Czy to możliwe, żeby Peter powtórzył

Malcolmowi ich rozmowę o kradzieży korony? A jeśli tak, co

teraz się z nią stanie?

W pokoju zapadło posępne milczenie. Oboje czekali na na­

dejście Taylora. Sara bała się cokolwiek powiedzieć, żeby nie

pogrążyć się jeszcze głębiej. Malcolm wydawał się nie mieć

ochoty na dalszą rozmowę. Wyglądał jak pokerzysta z karetą

asów w ręku.

MIŁOŚĆ. ZEMSTA I... 115

Peter wszedł do pracowni z nieprzeniknioną miną.

- W czym mogę ci pomóc, Malcolmie? A może pani, Saro?

- spytał uprzejmie, jakby w ogóle nie wyczuł napiętej atmo­

sfery.

- Powiedz Sarze, gdzie jest obraz, który skończyła malować

w zeszłym miesiącu - polecił Malcolm. - Ten Manet.

- Wisi w Hudson Gallery, w Filadelfii. Powinna być pani

dumna. Poszedł za bardzo dobrą cenę.

Sarze zawirowały przed oczami białe płatki. Bała się, że za

chwilę zemdleje. Mimo szumu w uszach usłyszała, jak Malcolm

każe Peterowi posadzić ją na krześle i przynieść szklankę wody.

Miała ochotę strząsnąć z siebie rękę, która ujęła ją za ramię, ale

nie była w stanie tego zrobić. Pozwoliła więc zaprowadzić się do

białego wiklinowego krzesła, opadła na nie bezwładnie i ukryła

twarz w dłoniach.

- Spokojnie - powiedział Peter, kucając obok niej. - Niech

pani się napije. To powinno pomóc.

Pokręciła głową.

Odsłonił jej twarz i włożył w dłonie szklankę. Gdy uniosła

naczynie do ust, spojrzał na nią tak, jakby jej współczuł. Piła

powoli, jej oszołomienie stopniowo mijało.

- Nie może mnie pan wmieszać w fałszerstwo - zaprotesto­

wała. - Powiem policji prawdę. Powiem, że nie mam z tym nic

wspólnego.

Malcolm westchnął.

- Utrudnia nam pani życie. Peter, zdradź naszej upartej przy­

jaciółce, kto podpisał dokumenty sprzedaży.

- Sara Madison - powiedział cicho Peter.

Sara wpadła w złość.

- To niczego nie dowodzi - oświadczyła. - Nigdy nie byłam

w Filadelfii.

- Pokaż jej bilety lotnicze- nakazał Malcolm.

Peter sięgnął do wewnętrznej kieszeni szarej marynarki

i wyjął z niej kserograficzną odbitkę biletu lotniczego na tra-

1 1 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTAI...

sie Phoenix-Filadelfia wystawionego na jej nazwisko. Zwróci­

ła uwagę na datę. Tej nocy pierwszy raz spała w rezydencji

Branda.

- To dlatego chcieliście, żebym tutaj zamieszkała - stwier­

dziła oburzona. - Bez świadków nie mogę dowieść, że byłam

przez cały czas w Phoenix.

Malcolm wykrzywił usta w złośliwym uśmieszku.

- Nie było pani w Phoenix tylko jeden dzień - poprawił ją.

- Ale to wystarczyło, żeby polecieć do Filadelfii, sprzedać falsy­

fikat i następnego popołudnia wrócić.

Czysta robota, pomyślała Sara. Jednak ktoś mógł zaświad­

czyć o jej obecności w Phoenix krytycznej nocy. Noah. Zatele­

fonował do niej i wyrwał ją ze snu. Trochę podniosło ją to na

duchu, zaraz jednak przypomniała sobie, kim jest Noah. Jaką

wartość ma świadectwo złodzieja? Władze bez wątpienia uznają,

że jest jej wspólnikiem.

- Jesteście nikczemni! - wybuchnęła. - Obaj.

- Powiedziałem pani - odparł Malcolm ani trochę tym nie

poruszony - że aby przeżyć, trzeba mieć instynkt drapieżcy.

- Przesłał jej zimny, triumfalny uśmiech. - Niestety w najbliż­

szych dniach mam jeszcze sprawy, które opóźnią nasze rozmo­

wy o dalszej współpracy. Muszę przygotować przyjęcie, skoń­

czyć z wywiadem dla „Art Digest" i załatwić jeszcze jeden dro­

biazg, który pani nie dotyczy.

Z tymi słowami zostawił ją z Peterem.

- Jak mogłeś mi to zrobić? - zawołała Sara, zrywając się

z krzesła. - Myślałam, że przynajmniej ty jesteś moim przyja­

cielem.

Peter pokręcił głową ze smutną miną.

- Odkrywasz właśnie podstawy tego biznesu. Nie ma się

przyjaciół, ma się interesy.

- I w twoim interesie było pomóc Malcolmowi utkać pa­

skudny szantaż? - spytała zjadliwie.

- Właśnie.

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 1 7

- W jakiej sytuacji mnie to wszystko stawia?

- Na razie w kiepskiej, ale być może nie na długo.

Spojrzała na niego podejrzliwie.

- Co to znaczy?

- Wiesz już o obrazach - odparł. - O tych kupionych niele­

galnie, które Malcolm trzyma w piwnicy.

Skinęła głową.

- Te obrazy też mu zabierzemy - powiedział Peter z bły­

skiem w oczach. - Mając je i jeszcze koronę, możemy spędzić

resztę życia w Brazylii, opływając w luksusy. Ani Malcolm, ani

władze nigdy nas tam nie znajdą - dodał z przekonaniem.

- Nienawidzisz go, prawda?

- Mam swoje powody - wycedził przez zęby. - Nie ty jedna

wpadłaś jak mucha w jego sieć. Tym razem Malcolm Brand się

dowie, że nawet jego można przechytrzyć.

Pochylił głowę i pocałował ją namiętnie, prawie miażdżąc jej

usta. Chciała się wyswobodzić, ale Peter oplótł ją ramionami

i całował coraz bardziej żarłocznie. Była bezradna.

skan i przerobienie anula43

ROZDZIAŁ 8

Sara już miała z całej siły kopnąć Petera w goleń, gdy usłysza­

ła znajomy głos.

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałbym zamie­

nić słowo z panną Madison - powiedział Noah. Opierał się

o framugę drzwi. Miał dziwnie obojętną minę, zważywszy na

okoliczności.

Peter puścił Sarę tak raptownie, że omal nie upadla.

- Dokończymy później - obiecał półgłosem, po czym zwró­

cił się do Noaha. - Panna Madison jest do pana dyspozycji

- oświadczył i wyszedł z pracowni.

- Zimny facet - stwierdził Noah, podchodząc do niej.

- Tylko że nie pana ugniatał - burknęła Sara. - Może mi pan

wierzyć, że ten pocałunek wcale nie był zimny. - Pokręciła

głową. - Sprawy zaczynają wymykać się spod kontroli. Nie

zgadnie pan, co się stało nie dalej jak kilka minut temu.

- Więc proszę mi powiedzieć.

Sara podeszła do drzwi i wyjrzała na korytarz.

- Nie tutaj - szepnęła nerwowo.

- W pani pokoju? - zaproponował Noah.

- Nie, nie w tym domu. Nie na terenie Branda. Musimy się

spotkać gdzie indziej.

- U mnie w hotelu?

Przypomniała sobie, jak Malcolm wypytywał ją poprzednie­

go wieczoru o Noaha. A jeśli kazał komuś obserwować hotel?

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 1 9

- Nie, też nie.

- Mój wspólnik akurat nie ma wolnego mieszkania. Może

więc u pani?

Sara milczała przez chwilę.

- Dobrze - powiedziała w końcu. - Kevin powinien być

u opiekunki, a Jennifer na zajęciach. Zaraz napiszę panu adres.

- Proszę się nie trudzić. Znam go.

Wcale jej to nie zdziwiło.

- W porządku. Będę tam za kwadrans.

- Powiedzmy za pół godziny - poprawił ją. - Muszę naj­

pierw jeszcze coś załatwić.

- Nie chciałabym być wścibska...

Uśmiechnął się do niej szeroko.

- Niech pani nie zaprząta sobie swojej ślicznej główki bez

potrzeby. Zamierzam sprawdzić system alarmowy w piwnicy.

- Jest tylko jeden klucz - powiedziała Sara. - Malcolm trzy­

ma go w sejfie ściennym.

Noah skinął głową.

- Za obrazem Picassa.

Spochmurniała.

- Powinnam była przewidzieć, że już pan to odkrył.

- Jestem zawodowcem.

- Niech pan mi o tym nie przypomina.

Gdy opuszczała pracownię z kluczykami do samochodu

w ręku, Noah patrzył za nią w zadumie.

Po wejściu do swojego mieszkania Sara zauważyła najpierw

walizkę przy drzwiach. Potem w pokoju ujrzała siostrzeńca, któ­

ry trzymał w ręce kanapkę z masłem orzechowym i galaretką.

- Cześć, ciociu - powitał ją. - Nie spodziewaliśmy się,

że wrócisz tak szybko. Mama właśnie miała do ciebie zatelefo­

nować.

- Cześć, Kevin - odpowiedziała machinalnie Sara. - Gdzie

jest twoja mama?

1 2 0 MIŁOŚĆ. ZEMSTA I...

- Jestem tutaj - odezwała się Jennifer, wchodząc do pokoju.

Za nią pojawił się wysoki, przystojny mężczyzna w wieku trzy­

dziestu kilku lat. - To Brian Stevenson. A to moja siostra, Sara.

- Miło mi panią poznać. Jennifer mówiła mi, jak bardzo jej

pani pomaga.

- A pan pewnie jest jej korepetytorem - domyśliła się Sara.

- Co tam ja. Zafundowałam Jennifer parę mrożonek na obiad,

i tyle. Za to pan zaskarbił sobie jej dozgonną wdzięczność,

ratując ją przed pułapkami kursu psychologii klinicznej.

- Ma pani bardzo inteligentną i zdolną siostrę - powiedział

Brian. - Potrzebowała tylko kogoś, kto pomógłby jej to zrozu­

mieć. - Uwagi Sary nie uszły czułe spojrzenia, jakie jej siostra

wymieniła ze swoim nauczycielem.

- Brian zabiera nas na kilka dni do swojego domu w Straw­

berry - włączył się do rozmowy Kevin. - Nauczy mnie łowić

ryby.

- To bardzo ładnie z pańskiej strony - powiedziała Sara do

Briana.

- Och, nie ma o czym mówić. Z przyjemnością zaprosiłem

Jennifer z Kevinem. Najczęściej mam do towarzystwa tylko

starą, hałaśliwą sowę.

- Właśnie miałam do ciebie zadzwonić - oświadczyła Jenni­

fer. - Nie sądziłam, że wpadniesz.

- Nagła sprawa.

Jennifer popatrzyła na bladą twarz siostry.

- Dobrze się czujesz?

- Dobrze.

- Czy na pewno? Nie muszę wyjeżdżać, jeśli chciałabyś,

żebym została w domu.

- Mamo - zaprotestował Kevin - obiecałaś, że pozwolisz mi

dzisiaj złapać rybę na kolację!

- Nie musisz się mną przejmować - zapewniła Sara siostrę.

- Jestem tylko trochę zmęczona, to wszystko. Zbyt ciężko ostat­

nio pracuję.

MIŁOŚĆ. ZEMSTAI... 1 2 1

- No, skoro tak mówisz... - ustąpiła Jennifer po chwili wa­

hania.

Brian otoczył ją ramieniem.

- Jenny, czy nie przyszło ci do głowy, że twoja siostra może

mieć ochotę na odrobinę ciszy i spokoju?

Sara uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

- Trafił pan w dziesiątkę. Właśnie tego mi trzeba. Bawcie się

dobrze wszyscy troje. A ty - zwróciła się do Kevina - złap dużo

ryb.

- Na pewno złapię - zapewnił ją chłopiec. - Przywiozę ci

jedną, ciociu.

- Dziękuję. Do widzenia, Jen. Brian, miło mi było pana

poznać.

- Wzajemnie - odparł, przesyłając jej ciepły uśmiech. -

Mam nadzieję, że będziemy się często widywać. - Podniósł

walizkę z podłogi.

- O, na pewno - powiedziała Jennifer i pomachała siostrze

na do widzenia. - Wrócimy w niedzielę wieczorem.

Więc to raczej poważna znajomość, pomyślała Sara. Zado­

wolona, że siostrze coś się układa w życiu, poszła do kuchni

przygotować herbatę. Właściwie nie chciało jej się pić, ale rytu­

alne podgrzewanie czajniczka i zaparzanie herbacianych liści

mogło ją zająć do czasu, aż nadjedzie Noah. Piła już trzecią

filiżankę, gdy wreszcie się go doczekała.

- Spóźnił się pan! - zawołała, gdy drzwi się otworzyły. -

A ja tu odchodzę od zmysłów!

Z leniwym uśmiechem na ustach wszedł do mieszkania.

- Tęskniła pani do mnie?

- Powinien pan wiedzieć, że to nie z tego powodu. Martwi­

łam się, że ktoś zastanie pana na myszkowaniu po piwnicy.

- Nigdy nie pozwalam się złapać na gorącym uczynku.

- Zawsze kiedyś jest pierwszy raz.

- Niech się pani mną nie przejmuje - powiedział Noah. -

Wiem, co robię.

1 2 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Dostał się pan do skrytki?

- Niezupełnie, ale proszę się nie martwić, wszystko już

wiem. - Spojrzał na filiżankę w jej dłoni. - Co pani pije?

- Herbatę.

- To brzmi zachęcająco. Czy ma pani jeszcze jedną torebkę?

- Zaparzyłam herbatę w czajniczku - odparła i zaprowadzi­

ła go do kuchni.

- Nigdy nie przestanie mnie pani zadziwiać - zażartował,

siadając przy stole. - Piękna, utalentowana kobieta, i do tego

domatorka. Chodzący ideał.

- Niech pan nie liczy na zbyt wiele - zgasiła jego zapał Sara.

- Herbata i kanapki z masłem orzechowym to szczyt moich ku­

linarnych umiejętności. - Wyjęła filiżankę z kredensu i nalała do

niej esencji irlandzkiej herbaty śniadaniowej.

- Bardzo lubię kanapki z masłem orzechowym - ucieszył się

Noah. - A teraz niech mi pani powie, co zaszło między panią

a Taylorem. Naturalnie poza tym namiętnym pocałunkiem, na

którym was nakryłem.

- Peter zamierza ukraść nie tylko koronę, lecz również obra­

zy. Chce uciec razem ze mną do Brazylii.

Noah upił łyk herbaty.

- A jak pani portugalski?

Zirytowała ją ta beztroska.

- To nie ma znaczenia, bo wcale się tam nie wybieram.

- Prawdę mówiąc, właśnie tak sądziłem. Czy dlatego jest

pani niezadowolona? Natrętnych zalotników miała pani z pew­

nością również wcześniej na pęczki.

Sara zapewniła Noaha, że poradzi sobie również z następ­

nymi próbami uwiedzenia przez Petera, a potem streściła

mu przewrotny plan Malcolma, mający zmusić ją do malowa­

nia falsyfikatów, które można by sprzedawać naiwnym kole­

kcjonerom.

- Przez cały czas się zastanawiałem, kiedy on to wreszcie

pani powie - rzekł Noah, bynajmniej nie zaskoczony.

MŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 2 3

- Czy to znaczy, że pan wiedział o tym jego kolejnym oszu­

stwie?

- Skądże, ale facet musiałby być całkiem głupi, gdyby nie

poznał się na pani talencie. Dla właściwego człowieka byłaby

pani żyłą złota.

Sara zaczęła się zastanawiać, czy Noah nie wpadł na ten sam

pomysł co Brand. Była jednak święcie przekonana, że Noah

nigdy nie uciekłby się do tak perfidnej metody jak szantaż.

Prawdopodobnie zamierzał ją uwieść i w ten sposób skłonić do

współpracy.

- Gzy ma pan kogoś konkretnego na myśli? - spytała

kwaśno.

W jego uśmiechu nie było najmniejszego śladu skruchy.

- Musisz przyznać, złotko, że razem stanowimy zgrany

zespół.

Zdrętwiała.

- Nasza umowa wygasa w sobotę wieczorem - przypomnia­

ła. - Zgodziłam się panu pomóc tylko dlatego, że obiecał pan

wsadzić Malcolma za kratki. - Był jeszcze inny powód, ale Sara

nie chciała się przyznać nawet przed sobą, jak bardzo zaczęło jej

zależeć na Noahu.

- A co z pieniędzmi? - spytał. - Zdawało mi się, że najbar­

dziej liczy się dla pani znaleźne w wysokości dziesięciu tysięcy

dolarów.

Mimo woli się uśmiechnęła.

- Potrzebowałam tych pieniędzy bardziej dla Jennifer niż

dla siebie. Ale zdaje mi się, że siostra znalazła innego opiekuna.

- Szczęśliwa kobieta - mruknął.

Sara potwierdziła skinieniem głowy.

- Brian jest bardzo sympatyczny. Miałam jednak nadzieję,

że Jennifer najpierw nauczy się sama dbać o siebie, a dopiero

potem zwiąże z następnym mężczyzną.

Noah obwiódł palcem brzeżek pustej filiżanki po herbacie.

- A co z siostrą Jennifer?

1 2 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Ze mną? Jak to co ze mną?

- Czy jest w pani życiu mężczyzna? - spytał cicho i spojrzał

na nią tak, że zaczęły ją palić policzki.

- Nie - odszepnęła.

Ujął ją za podbródek i delikatnie pocałował.

- Znowu kłamiesz, Saro - powiedział. - Oboje wiemy, że

jest w twoim życiu mężczyzna.

Mimo że starała się oprzeć jego czarowi, mógłby z nią w tej

chwili zrobić wszystko.

- Podejrzewam, że ma pan na myśli siebie.

Przesunął palcem po jej wargach.

- Oczywiście.

- To nie takie proste.

Od czubka jego palca rozbiegały się po jej ciele podniecające

dreszczyki.

- Jest proste - oświadczył spokojnie - a w każdym razie

byłoby, gdybyś przestała ze mną walczyć przy każdej nadarzają­

cej się okazji.

- Nie zamierzam wiązać się ze złodziejem. Nie mogłabym

żyć w taki sposób.

- A gdybym nie był złodziejem?

Sara czuła, że jej mechanizmy obronne słabną z każdą

chwilą.

- Kto to może wiedzieć? Wtedy nie byłbyś też sobą, więc

skąd mam wiedzieć, co bym do ciebie czuła?

- A co czujesz teraz? - spytał szczerze zaciekawiony. Ich

wargi dzieliły milimetry i Sara już od dłuższej chwili myślała

tylko o tym, że jest tych milimetrów o kilka za dużo. Mimo to

postanowiła jeszcze raz skłamać.

Noah ją jednak rozszyfrował.

- Mów prawdę - zażądał cicho.

- Nigdy nie spotkałam nikogo podobnego do ciebie. Twoje

życie tak bardzo różni się od mojego... zawsze wolałam wybie­

rać bezpieczne drogi, ty natomiast wydajesz się nałogowym

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I:.. 1 2 5

miłośnikiem niebezpieczeństwa... Oczywiście pociągasz mnie

- przyznała. - Nie mam jednak zwyczaju wdawać się w przelot­

ne romanse, a tylko tyle mogłoby nas łączyć.

Noah wstał i oparł się o kuchenny blat.
- Sprawdźmy, czy dobrze zrozumiałem - powiedział po­

woli. - Pociągam cię, ponieważ jestem złodziejem, ale nie za­

mierzasz ulec temu pociągowi właśnie dlatego, że jestem zło­

dziejem.

- Wiem, że to brzmi śmiesznie - przyznała. - Chciałeś po­

znać prawdę, a takie są właśnie moje uczucia.

- Nie ważyłbym się dyskutować z tak zawiłym rozumowa­

niem.

Sara nie mogła uwierzyć, że tak łatwo pogodził się z od­

mową.

- To wszystko? - spytała.

- Wszystko - potwierdził. - Chyba że zmienisz zdanie. Za­

wsze jestem gotów do renegocjowania warunków naszej współ­

pracy.

- Skoro mowa o współpracy, to jak mam wydostać się z ta­

rapatów? - spytała.

- Przede wszystkim musimy zapobiec sprzedaży twojego

falsyfikatu. - Pochwyciwszy jej gniewne spojrzenie, zasłonił się

rękami, jakby się poddawał. - Przepraszam. Miałem na myśli

twoją kopię.

Skinęła głową.

- Tak lepiej. Skopiowanie obrazu z pewnością nie stanowi

przestępstwa.

- Oczywiście, że nie - potwierdził. - Jednak jeśli autorka

kopii podpisała obraz nazwiskiem twórcy oryginału, a potem

wstawiła go do galerii w Filadelfii, władze mogą ją podejrzewać

o oszustwo.

- Ponieważ dzwoniłeś do mnie akurat tej nocy, gdy podobno

byłam w Filadelfii, wiesz doskonale, że nie mogłam sprzedać

tego obrazu.

1 2 6 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I...

- Chcesz, żebym zgłosił się z tobą w tej sprawie do FBI?

- Za nic!

Noah wydawał się urażony.

- Chciałem ci tylko pomóc.

- To ty jesteś podobno fachowcem, więc wymyśl coś - burk­

nęła.

- Moglibyśmy ukraść ten obraz z Hudson Gallery.

- Nawet nie waż się czegoś takiego proponować.

Uśmiechnął się do niej przewrotnie.

- Psujesz zabawę.

Sara wzięła z kredensu flakonik aspiryny i wysypała sobie

dwie tabletki na dłoń. Po chwili dołożyła jeszcze trzecią i napeł­

niła szklankę wodą wyjętą z lodówki.

- Boli cię głowa? - spytał troskliwie.

- Okropnie. Miałam piekielny dzień.

- Powinnaś się położyć.

Wstał, otoczył ją ramieniem i wyprowadził z kuchni. Za pier­

wszymi drzwiami, które otworzył, znalazł na podłodze basebal­

lową rękawicę i kij.

- Nie. - Przeszedł korytarzem dalej. - Tutaj lepiej - stwier­

dził, widząc w głębi łóżko. - Połóż się, a ja przyniosę ci aparat

telefoniczny.

- Po co?

- Zadzwonisz do Branda i powiesz mu, że przemyślałaś

sprawę i będziesz dla niego malować falsyfikaty.

- Nie będę!

- Za udział w zyskach - dodał, jakby nie usłyszał jej gwał­

townego protestu. - Potem powiesz mu, że od dziś znowu mie­

szkasz u siebie.

- A jeśli się nie zgodzi?

- Na pewno się zgodzi. Będzie miał dokładnie to, czego

chce. On już cię nie potrzebuje u siebie - dodał. - Kiedy wróci

twoja siostra?

- W niedzielę - odparła, wsuwając się pod kołdrę.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 2 7

- To dobrze. Zostanę tu z tobą, póki nie skończymy roboty.

- Nie ma mowy!

- Nie ma mowy o sprzeciwie! - poprawił ją. - Niestety dzi­

siaj po południu muszę jeszcze trochę popracować w rezydencji

Branda. Poproszę przyjaciela, żeby posiedział z tobą, dopóki nie

wrócę.

- Nie potrzebuję opiekunki do dzieci.

Noah usiadł na krawędzi łóżka i ujął jej twarz w dłonie.

- Może jeszcze nie zaświtało ci to w głowie, ale ostatnio

zadajesz się z dość bezwzględnymi ludźmi. Gdyby Brand albo

Taylor zorientowali się, że grasz na dwa fronty, wpadłabyś jak

śliwka w kompot. Nie mam zamiaru ryzykować.

Mimo że powiedział to półgłosem, przeraził ją bardziej, niż

gdyby krzyczał.

- Mówisz poważnie, prawda? - szepnęła, czując chłód w sercu.

- Śmiertelnie poważnie.

Sara zadrżała, chociaż była otulona kołdrą.

- Wolałabym, żebyś mnie nie straszył...

- Nie martw się. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

Pochylił się nad nią i Sara uświadomiła sobie, że czeka na

pocałunek. Ale Noah sięgnął po telefon stojący na stoliku przy

łóżku.

- Zadzwoń teraz do Branda - polecił. - A potem ja zatelefo­

nuję do Dana.

Przewidywania Noaha potwierdziły się. Malcolm nie wyda­

wał się zmartwiony wyprowadzką Sary. Nie zdziwił się też, że

przystała na jego propozycję. A co do udziału w zyskach, powie­

dział, że porozmawiają o tym później.

Noah również odbył rozmowę przez telefon, po czym zaciąg­

nął zasłony i poradził Sarze, żeby spróbowała zasnąć. Niedługo

potem wydało jej się, że z salonu dochodzą męskie głosy. Jeden

z nich należał do Noaha. Próbowała wytężyć słuch, ale zmęcze­

nie zwyciężyło. Zmorzył ją sen.

1 2 8 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I...

Siedząc w gabinecie Malcolma Branda, Noah raz po raz po­

wtarzał sobie w myśli, że jeśli nie zapanuje nad rozpierającą go

wściekłością, wszystko zepsuje. Brand potraktował Sarę bezli­

tośnie, ale w tym nie było nic dziwnego. Noah miał ochotę

pogruchotać mu wszystkie kości.

W połowie wywiadu Brand przeprosił go i znikł na chwilę

w przyległym pomieszczeniu. Wrócił z klatką, w której siedzia­

ły białe myszy.

- Będzie pan miał okazję zobaczyć, jak Carmen zjada swój

obiad - powiedział z uśmiechem.

Wyciągnął z klatki za ogon opierającego się gryzonia, a po­

tem odsunął ozdobną zasłonę, za którą ukazała się szklana ściana

terrarium. Mieszkał w nim szarobrunatny, plamisty wąż. Gdy

Brand wrzucił mysz do terrarium, gad natychmiast rozprostował

swoje metrowe ciało.

- Carmen jest potwornie jadowita - wyjaśnił Malcolm. -

Czy pan wie, że węże tego gatunku mają od urodzenia w pełni

wykształcone zęby jadowe? Mordercy z natury - mruknął. Prze­

rażona mysz uciekła do kąta i na próżno usiłowała wspiąć się na

szklaną ścianę. Noah z odrazą obserwował tę scenę. Brand się

uśmiechał, jego oczy płonęły.

Noah zatrzasnął notes i wstał z krzesła.

- Myślę, że mam już wszystko, czego chciałem się dzisiaj

dowiedzieć.

Malcolm nie odrywał oczu od terrarium.

- Niech pan siada, Lancaster - polecił, popierając to życze­

nie gestem. - Zapewniam pana, że Carmen potrafi być bardzo

zajmująca.

- W to nie wątpię, ale powinienem już wrócić do hotelu

i uporządkować notatki.

- Węże mają zbyt ostre zęby, żeby przeżuwać - ciąg­

nął Malcolm, jakby nie usłyszał tego, co powiedział Noah.

- Dlatego muszą łykać swój łup w całości. Fascynujące,

prawda?

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 2 9

- Fascynujące. Przepraszam pana, Brand, ale muszę już iść.

Spodziewam się telefonu z redakcji.

Brand nadal obserwował dramat rozgrywający się za szklaną

ścianą terrarium. Noah opuścił gabinet i znalazłszy się na kory­

tarzu, otarł chustką pot z czoła.

Jego obrzydzenia nie wzbudziło bynajmniej zachowanie wę­

ża. Wiele razy widział znacznie większe węże pożerające zdo­

bycz. To sadystyczna uciecha Branda sprawiła, że pożałował

swojego udziału w tej sprawie. Zaraz jednak przypomniał sobie,

że gdyby nie pojawił się tutaj, Sara wciąż by tu mieszkała

i miałaby mniej więcej taką samą szansę na przeżycie jak nie­

szczęsna mysz wpuszczona do terrarium Carmen.

Pojechał prosto do mieszkania Sary, poczuł nagle bowiem, że

koniecznie musi ją zobaczyć. Sprawdzić, czy nic jej nie grozi.

ROZDZIAŁ 9

Gdy Sara się obudziła, w pokoju było ciemno. Nadal czu­

ła bolesne pulsowanie w głowie, ale przynajmniej się wy­

spała. W mieszkaniu panowała cisza, jakiej nie zaznała od pół

roku.

- Cicho jak w grobie - mruknęła pod nosem, ale natych­

miast pożałowała, że wybrała akurat to porównanie. Wstała

z łóżka i przeszła do dużego pokoju.

Na jej ulubionym krześle z wysokim oparciem i poręczami

siedział mężczyzna czytający gazetę. Był odwrócony tyłem do

niej, ale widząc jego siwe włosy przycięte na jeża, Sara uznała,

że musi być nieco starszy od Noaha.

- Zbudziła się pani - powiedział nagle i odwrócił się ku niej

z uśmiechem.

Sara zerknęła na swoje bose stopy.

- Ma pan wyjątkowo dobry słuch.

- Wprawa - wyjaśnił. - Po pewnym czasie ma się w głowie

radar, który wyczuwa, kiedy ktoś staje z tyłu.

- Wyobrażam sobie - mruknęła Sara. - Może coś panu przy­

nieść? Właśnie szłam do kuchni. - Gdyby przed sześcioma tygo­

dniami ktoś powiedział jej, że będzie podejmować w domu zło­

dziei biżuterii, posądziłaby go o chorobę umysłową.

- Dziękuję - odparł mężczyzna. - Wygląda pani tak, jakby

głowa dalej ją bolała.

Sarę zaskoczyło jego współczujące spojrzenie.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 3 1

- Bo boli - przyznała. - Miałam obłąkany dzień.

- Noah właśnie tak mi powiedział.

Odłożył gazetę i wstał z krzesła. Sara zauważyła, że jak na

swój wiek jest zaskakująco sprawny. Miał krzepkie ciało, ramio­

na prawie tak szerokie jak Noah, ale ustępował mu wzrostem.

- Jestem Dan Garrett.

- Witam, panie Garrett. - Uścisnęła jego wyciągniętą rękę.

- Mnie Noah już na pewno przedstawił.

- O, tak - potwierdził. - Proszę do mnie mówić Dan. .Jan

Garrett" to mój ojciec.

- Niech będzie Dan - zgodziła się Sara, zastanawiając się,

czy wszyscy złodzieje biżuterii są tacy towarzyscy. Ten mężczy­

zna przypomniał jej agenta ubezpieczeniowego.

- Spróbujmy coś poradzić na pani ból głowy - zapropono­

wał Dan. - Ja też kiedyś często miewałem migreny. Nauczyłem

się w Indiach, jak sobie z nimi radzić. Od tej pory głowa przesta­

ła mnie boleć.

- Znał pan Noaha jeszcze w Indiach? - spytała Sara, korzy­

stając z okazji, żeby dowiedzieć się czegoś o przeszłości swego

wspólnika.

- Znamy się z Noahem od bardzo dawna - odparł Dan z nie­

przeniknioną miną. - Sprawdzę, czy ma pani w apteczce aspiry­

nę. - Wyszedł z pokoju, zanim zdążyła go jeszcze o coś zapytać.

Zastanawiała się, czy nie iść za Danem i nie spróbować

szczęścia ponownie, gdy usłyszała zgrzyt klucza w zamku.

- Jeśli kiedykolwiek będziemy mieli dzieci - powiedział

Noah zamiast powitania - to pilnuj, żebym żadnemu nie dał na

imię Carmen.

Wcale nie powinna się ucieszyć na jego widok, a jednak się

ucieszyła. I to tak bardzo, że nawet puściła mimo uszu to zdanie

o dzieciach.

- Gratuluję. Nie każdemu Malcolm pokazuje Carmen. -

Zmarszczyła nos. - Ohyda, prawda?

- Nie chodzi nawet o Carmen, ale o sposób, w jaki Brand się

1 3 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

nią podnieca. Podejrzewam, że w dzieciństwie urywał skrzydeł­

ka muchom i nogi żabom. - Noah pokręcił głową. - Mam jed­

nak i dobrą wiadomość. Rozwiązałem problem dywersji pod­

czas przyjęcia.

Dreszcz emocji przebiegł jej po plecach.

- Naprawdę? Powiedz mi.

- Najpierw muszę jeszcze coś zrobić. - Błyskawicznym ru­

chem przyciągnął ją do siebie i pocałował. Gdy ich wargi się

rozłączyły, uśmiechnął się. W jego piwnych oczach zatańczyły

wesołe ogniki. - Potrzebowałem tego.

Przesunęła palcem po jego torsie.

- Ja też - przyznała bez tchu.

Noah spojrzał na nią pożądliwie, zastanawiając się, czy naty­

chmiast nie zanieść jej do sypialni. Odgłos z łazienki przypo­

mniał mu jednak, że nie są sami. Westchnął zawiedziony.

- Nawet nie wiesz, jakie masz szczęście, że jest tu Dan

- powiedział schrypniętym głosem.

Gdy spojrzała na niego, poczuła, że tonie w ciepłych, bur­

sztynowych głębinach jego oczu. Wcale nie była pewna, czy

chce, by ją ratowano. Czy romans z Noahem byłby czymś na­

gannym? - zastanawiała się. Przecież jest inteligentną, nowo­

czesną kobietą, a nie naiwną romantyczką. W dzisiejszych cza­

sach ludzie chodzą ze sobą do łóżka, nie przysięgając sobie

nieprzemijającej miłości. Dlaczego i ona nie miałaby tego spró­

bować?

- Mam szczęście - powtórzyła bez entuzjazmu.

Noah spoważniał, nie wydawał się już skłonny do przekoma­

rzań jak przed chwilą.

- Saro...

- Proszę bardzo! - zawołał Dan, ukazując się w pokoju ze

szklanką wody i flakonikiem aspiryny w rękach. - Ojej - zmar­

twił się, natychmiast właściwie odczytując znaczenie sceny,

którą zastał. - Bardzo was przepraszam, zawiodło mnie wyczu­

cie czasu.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 3 3

Sara czuła się, jakby wydarto ją z paszczy głodnego lwa.

Co, u licha, jej się roiło? Przecież Noah nawet nie zapropono­

wał jej romansu. Zostali wspólnikami, ponieważ nie chciała

bez walki zrezygnować z korony. Za dwa dni Noah zabierze

koronę i zniknie raz na zawsze z jej życia. Byłaby śmiesz­

na, gdyby dała mu powód do zapamiętania jej jako naiwnej

belferki z Phoenix, która wzięła przelotną przygodę za coś po­

ważnego.

- Przeciwnie, Dan - powiedziała, udając beztroskę. - Pań­

skie wyczucie czasu jest znakomite.

Wzięła od niego szklankę, unikając zawiedzionego spojrze­

nia Noaha.

Dan zdawał się nie zwracać uwagi na napięcie panujące

w pokoju. Usiadł i spojrzał wyczekująco na wspólnika.

- Czego dowiedziałeś się o systemie alarmowym?

- Jest tylko jeden wyłącznik - odparł Noah. - U szczytu

schodów.

- Czy możemy odciąć zasilanie?

Noah pokręcił głową.

- Brand się zabezpieczył. Wtedy automatycznie włącza się

zapasowy generator.

- Czy podłoga reaguje na nacisk, czy są zainstalowane foto­

komórki?

- I jedno, i drugie.

Sara nie rozumiała, dlaczego Noah sprawia wrażenie bardzo

zadowolonego z siebie. Wprawdzie nie była ekspertem od alar­

mów, ale czytała dość powieści szpiegowskich, by wiedzieć, że

Malcolm Brand pomyślał o wszystkim.

- Już rozumiem, dlaczego postanowiłeś zabrać koronę pod­

czas przyjęcia - mruknął Dan.

Noah skinął głową.

- Nie ma lepszego momentu.

Dan wstał z krzesła.

- Skoro panujesz nad sytuacją, to mogę już iść. Do zobacze-

1 3 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

nia w sobotę wieczorem. - Przesłał ciepły uśmiech Sarze. - Do

widzenia. Miło mi było panią poznać. Nie przypominam sobie,

żebyśmy kiedykolwiek mieli tak atrakcyjnego wspólnika.

Noah odprowadził Dana do drzwi, a Sara próbowała usłyszeć

coś z ich rozmowy. Niestety mówili za cicho, by mogła rozróż­

nić słowa.

- I jak głowa? - spytał Noah, wróciwszy do pokoju.

- Lepiej - powiedziała machinalnie. - Jeśli jestem człon­

kiem waszej grupy, to dlaczego nie wiem, co się dzieje?

Popatrzył na nią zdziwiony.

- Wiesz wszystko, co powinnaś wiedzieć.

- Dość mam tego. Wszyscy dookoła uważają, że mogą się

mną posługiwać dla osiągnięcia swoich niecnych celów -

oświadczyła z wyrzutem.

- Czy masz w kuchni produkty na jakąś kolację? - spytał

nieoczekiwanie.

- Nie wiem. Cholera, Noah, chcę, żebyś był ze mną szczery.

- Powiem ci wszystko, co mogę. Po kolacji.

Nie osiągnęła wiele, ale zawsze coś.

- Niech ci będzie - zgodziła się z westchnieniem. - Zobacz­

my wobec tego, co Jennifer zostawiła w lodówce. Ostrzegam cię

jednak, nie licz na zbyt wiele.

Znaleźli mięso, na hamburgery, więc Sara zaczęła formować

z niego krążki.

- Wciąż jesteś mi winien opowiadanie o swojej rodzinie

- przypomniała mu.

- To prawda - przyznał beztrosko, trzymając głowę w lo­

dówce. - O, znalazłem ziemniaki. Możemy usmażyć frytki.

- Jeśli chcesz się trudzić, to proszę bardzo. Nóż do obierania

ziemniaków jest w górnej szufladzie.

- Znakomicie - odparł wesoło i zaczął pokrywać dno zlewu

obierzynami.

- Muszę oddać ci sprawiedliwość, że w kuchni się spraw­

dzasz - stwierdziła Sara.

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 3 5

Puścił do niej oko.

- Jeszcze zobaczysz, że w innych częściach domu też się

sprawdzam.

Podała mu deseczkę do krojenia.

- O ile się nie mylę, miałeś mi opowiedzieć o swoim ojcu.

Zaczął kroić ziemniaki na podłużne cienkie kawałki.

- Nie odpuścisz mi, co?

- Nie ma mowy. - Położyła hamburgery na talerzu i zaczęła

szukać frytkownicy. - Masz u mnie dług do spłacenia.

Westchnął ciężko.

- Nie przepadam za rozmowami o mojej rodzinie.

Próba wyciągnięcia frytkownicy z głębin kredensu skończy­

ła się tym, że garnki i patelnie posypały się na podłogę. Noah

odłożył ziemniaka i przykucnął, żeby pomóc Sarze w zbieraniu

naczyń.

- To się nazywa dobra organizacja pracy.

- Sam się wprosiłeś na kolację. Jeśli masz zastrzeżenia, za­

wsze możesz zjeść w hotelu.

Pochylił się ku niej i mimo jej nadąsanej miny szybko poca­

łował.

- Nie zaperzaj się tak. - Przyglądał się przez chwilę, jak

Sara układa naczynia na półkach. - Gdybyś wkładała mniejsze

garnki do większych, to te stosy byłyby bardziej stabilne -

oświadczył.

Spiorunowała go wzrokiem.

- Może zachowasz te cenne uwagi dla siebie. Poza tym

miałeś mi opowiedzieć o swojej rodzinie. Dlaczego tak kiepsko

ci to idzie? Czy oni też są zawodowymi oszustami?

Wybuchnął śmiechem.

- Nie, skądże. - Podał jej przykrywkę. - Moi rodzice nazy­

wają mnie synem marnotrawnym.

- I pewnie słusznie. - Sara położyła przykrywkę na stertę

naczyń i szybko zatrzasnęła drzwiczki kredensu.

- Chyba opanowałaś sytuację.

1 3 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Oczywiście - odparła. - Sama opracowałam ten system.

Nigdy mnie nie zawodzi. - Włączyła frytkownicę do kontaktu

i nalała do niej oleju. - Jeśli twój ojciec nie jest oszustem, to co

robi?

- Jest bankierem. - Wielkie ostrze z nierdzewnej stali za­

częło błyskać, gdy Noah szybkimi, wprawnymi ruchami kro­

ił ziemniaki. - Jak sięgnąć pamięcią, w mojej rodzinie byli

sami bankierzy. Mój dziad, mój pradziad i tak dalej...

Z wyjątkiem wuja Davida - dodał po namyśle. - W każdym

razie ojca zawsze złościło, że wyłamałem się z rodzinnej tra­

dycji.

Sara zafascynowana przyglądała się zręcznym ruchom No-

aha. Zastanowiło ją, czy kiedykolwiek użył noża przeciwko

człowiekowi. Uznała jednak, że nie chce tego wiedzieć, wróciła

więc do poprzedniego tematu:

- Twój ojciec ma szczęście, że się wyłamałeś. Nie wyobrażam

sobie, żebyś mógł się oprzeć widokowi pieniędzy.

Wydawał się szczerze urażony.

- Naprawdę uważasz mnie za bankowego rabusia? Przykro

mi, że tak o mnie myślisz.

Prawdę mówiąc, Sarze trudno było wyobrazić sobie Noaha

w takiej roli, tak samo jak trudno jej było pogodzić się z tym, że

jest złodziejem biżuterii. Był nim jednak i nawet jej najgorętsze

pragnienia nie mogły tego zmienić.

- Przepraszam. Nie wiedziałam, że wśród złodziei też jest

ustalona hierarchia. Rozumiem, że kradzieże biżuterii są bar­

dziej prestiżowe niż rabowanie banków.

- Jesteś śmieszna - mruknął, wrzucając obrane i pocięte zie­

mniaki do koszyka z nierdzewnej stali. Gdy umieścił koszyk we

frytkownicy, olej zaskwierczał głośno.

- Co robi twój wuj? - spytała Sara, wkładając hamburgery

do piekarnika.

- Zajmuje się sztuką - odparł mgliście Noah. Wziął z lo­

dówki słoiczek sosu do sałatek, buteleczkę keczupu i słoiczek

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 3 7

słodkiej przyprawy do marynat. - Będziesz się tym zajadać -

oświadczył. - To mój własny sekretny przepis na sos.

Sara nie zamierzała zadowolić się jego unikami.

- Wuj maluje, sprzedaje czy kolekcjonuje?

Noah wzruszył ramionami, mieszając składniki sosu w mi­

seczce.

- Wszystko po trochu.

- Znam go? - naciskała Sara.

- Wątpię. Taki z niego niedzielny malarz.

- Więc jak zarabia na życie?

- Nie musi zarabiać. Jest bogaty.

- Aha. - Przez chwilę musiała się przyzwyczajać do tej my­

śli. - A czy ty jesteś bogaty?

- Czy to ma jakieś znaczenie?

- Gdybyś kradł dlatego, że potrzebujesz pieniędzy, to co

innego. - Podniosła rękę, żeby jej nie przerywał. - Wprawdzie

i tak nie aprobowałabym tego, co robisz, ale przynajmniej mo­

głabym to zrozumieć.

- A gdybym był bogaty i mógł sobie pozwolić na niezależne

życie? - spytał.

- To znaczyłoby, że kradniesz dla sportu, dla emocji. - Po­

kręciła głową i zaczęła kroić sałatę.

- A tego nie aprobowałabyś jeszcze bardziej, prawda?

, - Chcesz cebuli na hamburgera? - zmieniła temat.

- A ty chcesz?

- Oczywiście. Hamburger bez cebuli nie jest hamburgerem.

- Oto mój ideał kobiety. Dwa razy hamburger z cebulą.

Zaczęła kroić dużą cebulę.

- Wciąż nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

Noah spoważniał.

- Saro, może przestałabyś wyszukiwać przeszkody?

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Bardzo dobrze wiesz. Usiłujesz dowiedzieć się czegoś

o mnie, żeby wyjaśnić nasz wzajemny pociąg do siebie. Zawsze

1 3 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

byłaś prostolinijną, praworządną obywatelką i myśl o tym, że

chcesz się kochać ze zwykłym przestępcą, budzi w tobie obrzy­

dzenie. Dlatego za wszelką cenę szukasz jakiegoś usprawiedli­

wienia. - Spojrzał jej w oczy. - Założę się, że twoja wybujała

wyobraźnia podsuwała ci już sceny rodem z powieści Dickensa.

Próbowałaś zobaczyć we mnie współczesnego Olivera Twista,

pokaranego przez los w dzieciństwie, zmuszonego do kradzieży,

żeby przeżyć.

Sara się zmieszała, bo domysł Noaha był niebezpiecznie

bliski prawdy. Ze złością pokroiła jeszcze jedną cebulę, przy

okazji zacinając się w czubek palca.

- Cholera! Zobacz, co przez ciebie zrobiłam!

Noah chwycił ją za rękę i wsadził jej skaleczony palec pod

zimną bieżącą wodę.

- Potrzymaj go tak przez chwilę - polecił. - Ja muszę rato­

wać naszą kolację.

Sara zamrugała, próbując się nie rozpłakać, a tymczasem

Noah przewrócił hamburgery na drugą stronę i wysypał pirami­

dę złocistych frytek na papierowy ręcznik.

- Teraz zobaczmy, co z twoim palcem - powiedział, wraca­

jąc do niej. Wyjął jej rękę spod strumienia wody. - Ranka nie jest

głęboka. Ale powinnaś ją opatrzyć.

- Plastry są w kredensie, koło szklanek.

Znalazł je natychmiast, osuszył skaleczony palec papiero­

wym ręcznikiem i zalepił rankę. Potem uniósł jej dłoń do ust

i pocałował.

- Czy już lepiej? - spytał cicho, czule spoglądając na

Sarę.

Skinęła głową.

- Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałem - dodał.

- Nie chodziło mi o to, co powiedziałeś - skłamała.

Noah uśmiechnął się.

- O to, o to. Gwoli ścisłości muszę cię zapewnić, że nie chcę

ukraść korony dlatego, że los mnie pokarał w dzieciństwie. I nie

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 3 9

dlatego, że buntuję się przeciwko mojemu pochodzeniu. I nawet

nie robię tego dla sportu. Już dawno wyrosłem z takich szalo­

nych pomysłów.

- Więc dlaczego?

Przyłożył jej palec do warg.

- Zadajesz za dużo pytań.

Sara odsunęła się od niego i otworzyła drzwi lodówki.

- Jest cola, mleko, białe wino albo piwo. Wybieraj.

- Niech będzie wino - zgodził się bez entuzjazmu.

- Niech będzie. - Sara energicznie postawiła butelkę na

stole.

Miły nastrój ulotnił się bez śladu i kolację jedli w milczeniu.

Frytki były znakomite: kruche, złociste, wysmażone z wierzchu

i miękkie w środku. Mimo to żołądek podchodził Sarze do gard­

ła. Po wypiciu dwóch kieliszków wina wcale nie poczuła się

bardziej odprężona.

- Masz zamiar boczyć się przez cały wieczór? - spytał

w końcu Noah, gdy posprzątali ze stołu.

Włożyła opłukane talerze do zmywarki.

- Wcale się nie boczę.

Noah znalazł środek czyszczący i nasypał go do zasobnika.

- Wobec tego znakomicie udajesz.

Odwróciła się do niego.

- Mam dzisiaj zły dzień. A właściwie mam fatalny cały

tydzień. Bez przerwy ktoś mi grozi, szantażuje mnie albo szpie­

guje. W każdej chwili spodziewam się aresztowania przez FBI

za sprzedanie falsyfikatu pewnej galerii w Filadelfii, o której

w życiu nie słyszałam. A gdy już FBI się zjawi, będzie mi wyjąt­

kowo trudno dowieść swojej niewinności, skoro jestem w towa­

rzystwie człowieka poszukiwanego prawdopodobnie przez

wszystkie możliwe służby policyjne świata, od FBI i Interpolu

po KGB.

Nie spodobała się jej mina winowajcy, którą przybrał.

- Co, KGB nie? - zapytała.

1 4 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Uśmiechnął się do niej krzywo.

- Saro, tak naprawdę wcale nie chcesz tego wiedzieć.

Opadła na krzesło i ukryła twarz w dłoniach.

- Masz rację -jęknęła. - Nie chcę. Wcale nie chcę wiedzieć,

co ukradłeś Rosjanom. - Uniosła głowę. - Ale oni chyba nie

wiedzą, gdzie jesteś, co?

Pokręcił głową.

- Ostatnio słyszałem o nich, gdy świętowali moje śmiertelne

zejście w górach Afganistanu.

Otworzyła szeroko oczy.

- Afganistanu...?

Noah wzruszył ramionami.

- Niełatwo to wyjaśnić.

- Nie trudź się - odparła z westchnieniem. - Nigdy nie by­

łam odporna na tortury i pewnie powiedziałabym im wszystko,

co chcieliby wiedzieć. - W jej oczach odbijało się szczere zatro­

skanie. - Na domiar złego za dwa dni mam ukraść przedmiot

należący według prawa do rządu Turcji! Czy możesz sobie

wyobrazić życie w tureckim więzieniu?

- Jego obsługa prawdopodobnie pozostawia wiele do życze­

nia - przyznał.

Sara rozłożyła ręce.

- To koszmar, nie życie - stwierdziła. - Może jeśli zacho­

wam spokój, rano zbudzę się, nic z tego nie pamiętając. Jennifer

będzie przypalać grzankę, a Kevin zrelacjonuje mi znad talerza

płatków kukurydzianych z mlekiem ostatnie przygody Conana

Barbarzyńcy.

- Chcesz kawy?

- Chcę, żebyś się wyniósł. Z powrotem do Afganistanu czy

gdziekolwiek indziej.

- Wyniosę się - obiecał. - Ale najpierw zdobędę koronę.

- Ty znowu o tej cholernej koronie - rozzłościła się Sara.

- Jeszcze miesiąc temu w ogóle o niej nie słyszałam, a teraz

przewróciła do góry nogami całe moje życie.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 4 1

Noah czule pogłaskał ją po głowie.

- Za dwa dni będzie po wszystkim - powiedział.

- Za dwa dni oboje możemy już nie żyć.

Przysiadł na krawędzi stołu, ujął ją za brodę i zmusił, by

spojrzała mu w oczy.

- Przecież przyrzekłem, że nie pozwolę, by ci się coś stało.

- Chyba że będziesz musiał wybrać między mną a swoją

drogocenną koroną - stwierdziła sarkastycznie.

- To ohydna potwarz. Jesteś dla mnie o wiele ważniejsza niż

jakaś tam korona!

Sara bardzo chciała mu uwierzyć.

- Mówisz to takim tonem, jakbyś naprawdę tak myślał.

- Moja droga pani, w dniu, w którym pomiesza mi się w gło­

wie na tyle, bym zapomniał, co jest naprawdę ważne, rzucę

w diabły swoje zajęcie i zajmę się wędkarstwem.

Nie mogła nie skorzystać z takiej okazji.

- Mógłbyś to zrobić teraz? - spytała z nadzieją. - Od zaraz.

Jeszcze dziś.

- W nocy źle się łowi ryby - odparł. - Zresztą, prawdę mó­

wiąc, nienawidzę wędkarstwa. Nudzi mnie, nie ma w tym dresz­

czyku emocji.

No tak, on jest człowiekiem, który żyje dreszczykami emocji,

pomyślała ze smutkiem Sara. Nigdy się nie zmieni.

- Nie ustąpisz, prawda?

- Nie mogę. - Spojrzał na nią ze skruchą. - Nawet dla ciebie.

Sara głośno odsunęła krzesło i wstała.

- Chyba się położę - oświadczyła.

- Rozumiem, że to odmowa w sprawie kawy.

- To odmowa w sprawie wszystkiego.

Zrobiła złą minę, ale Noah kiwnął głową i bez słowa wyszedł

z kuchni. Po wyjściu ze złością uderzył pięścią w drugą rękę.

Nic nie układało się zgodnie z planem, w dodatku wyglądało na

to, że sytuacja może się zmienić na gorsze.

Do osiągnięcia celu potrzebował pomocy Sary, a choć już

1 4 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTAI...

wyraziła zgodę, wiedział, że czeka go jeszcze wiele sporów

i przekonywania, zanim namówi ją do udziału w zrealizowaniu

planu.

Zastosuję wobec niej taktowną, delikatną perswazję, zdecy­

dował. W końcu się z tym pogodzi.

Gdy w kilka godzin później wszedł do jej sypialni, Sara nie

spała. Nie zmrużyła oka, wracając myślami do wydarzeń ostat­

nich dni.

- Czego chcesz? - spytała niezbyt uprzejmie, wspierając się

na łokciach.

Przez szparę między zasłonami wdarła się do pokoju smuga

księżycowego światła i oświetliła twarz Noaha. Wydawał się

zmęczony, wymizerowany i spięty.

- Trochę pospać - odpowiedział i zaczął rozpinać koszulę.

- Tu na pewno nie będziesz spał. Idź do pokoju Kevina.

- Próbowałem. Musiałbym być człowiekiem-gumą, żeby

zmieścić się na jego składanym łóżku.

Zdjął koszulę i beztrosko cisnął ją na najbliższe krzesło. Gdy

sięgnął do paska spodni, Sara poczuła przypływ pożądania.

Odwróciła się na drugi bok.

- Nie zmieniłam zdania. - Nie była pewna, komu o tym

przypomina, Noahowi czy sobie.

- Nie obawiaj się - uspokoił ją kpiąco. - Jestem za bardzo

zmęczony na podboje, nawet gdybym miał na nie ochotę. Zre­

sztą zważywszy na to, jaka jesteś nastroszona, równie dobrze

mógłbym kochać się z jeżozwierzem.

- Umiesz prawić komplementy - mruknęła w poduszkę.

Usłyszała brzęk klamry paska spadającego na podłogę.

- Po prostu mówię, co myślę - odparł. Gdy odchylił prze­

ścieradło, po plecach Sary przemknął chłodny powiew z kli­

matyzatora. - Przesuń się, zajęłaś całe łóżko.

Kiedy poczuła dotyk jego umięśnionych nóg, natychmiast

odsunęła się najdalej jak mogła, mocno trzymając się materaca,

by nie spaść na podłogę. Z zapartym tchem czekała na dotyk

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I,„ 1 4 3

Noaha. W chwilę później usłyszała jego rytmiczny oddech i od­

wróciwszy się stwierdziła, że smacznie zasnął. Sama nie wie­

działa, czy powinna odczuć ulgę, czy się obrazić.

Obudził ją przenikliwy dźwięk dzwonka telefonu. Nieprzy­

tomnie sięgnęła po słuchawkę.

- Halo?

- Czy to panna Madison?

- Tak. Kto mówi?

- Przepraszam, że panią obudziłem, ale to ważna sprawa.

Chciałem rozmawiać z Noahem.

- Do ciebie. - Sara podała słuchawkę Noahowi, który zdążył

już się obudzić, po czym włączyła lampkę nocną.

Słuchał przez chwilę i oczy mu zalśniły.

- Dobra robota, Joe. Jestem ci bardzo zobowiązany, że tak

szybko się tym zająłeś. Pannie Madison spadnie kamień z serca.

- Uśmiechnął się do Sary. - Tak, na pewno - powiedział, znów

skupiając uwagę na rozmowie. - Przekaż ucałowania Ellen.

Podał słuchawkę Sarze.

- Przepraszam, że Joe cię obudził. - Zgasił lampę i wyciąg­

nął się na boku, odwrócony do niej plecami.

- Ej, chwileczkę - zaprotestowała Sara, gdy już odłoży­

ła słuchawkę na widełki. - Dlaczego ma mi spaść kamień

z serca?

- Powiem ci rano - wymamrotał Noah i podciągnął prze­

ścieradło aż po brodę. - Śpijmy dalej.

Spojrzała na niego i mocno szarpnęła za prześcieradło. Nagle

przekonała się, że Noah jest nagi.

Zerknął na nią przez ramię.

- Zmieniłaś zdanie? - spytał.

- Chcę wiedzieć, dlaczego kamień ma mi spaść z serca - po­

wtórzyła z uporem Sara.

Noah westchnął i usiadł, opierając się o wezgłowie.

- Twojego Maneta już nie ma w Hudson Gallery.

1 4 4 MIŁOŚĆ. ZEMSTA I...

Ulżyło jej, zarazem jednak ogarnął ją lęk.

- Nie kazałeś chyba nikomu ukraść tego obrazu, prawda?

Noah czule zwichrzył jej włosy.

- No, niezupełnie. - Jego wielka dłoń przesuwała się teraz

po jej szyi. Wiedziała, że z pewnością wyczuł, jak przełknęła

ślinę. - Saro - powiedział zmysłowym, uwodzicielskim tonem,

bawiąc się ramiączkiem jej nocnej koszuli - dlaczego nie spró-

bujesz mi zaufać? Ten jeden, jedyny raz.

Czuła na ramionach dotyk jego dłoni, zachęcających, by

uległa. Próbowała się jeszcze opierać, ale bez skutku.

- Jesteś złodziejem - powiedziała cicho i zamknęła oczy,

poddając się czułym i coraz bardziej intymnym pieszczotom,

Gdy dłoń Noaha wsunęła się pod jedwab nocnej koszuli i objęła

jej pierś, Sara zadrżała.

- Jestem mężczyzną - oświadczył schrypniętym głosem,

mocno ją obejmując. - Dlaczego nie może ci to wystarczyć?

Otworzyła usta, by mu to wytłumaczyć, lecz przeszkodził jej

pocałunkiem, długim, namiętnym, mącącym myśli. Gdy w koń­

cu uniósł głowę, mogła jedynie westchnąć.

- Powiedz mi, że nie mam przywidzeń - zażądał. - Po­

wiedz, że pragniesz mnie tak samo jak ja ciebie.

Sara była bliska obłędu. Usiłowała pokonać reakcje swojego

ciała na dotyk ciepłego, krzepkiego ciała Noaha, przygniatające-

go ją do materaca.

- Nie bój się mnie, kochanie - szepnął jej do ucha, głaszcząc

ją po udzie. - Nigdy i za nic bym cię nie skrzywdził.

Jego dłonie były tak wprawne i zręczne, że Sara zapomniała

o skrępowaniu i zaczęła czerpać przyjemność z ich dotyku.

Przestało ją obchodzić, czy przypadkiem nie zachowuje się nie­

rozsądnie albo nieprzyzwoicie. Wiedziała tylko, że jeszcze nig­

dy nie doznała takiej przyjemności. Gdy wargi Noaha przywarły

do jej skóry, krzyknęła, wydały jej się bowiem strasznie gorące.

- Cii... - próbował ją uspokoić.

Jego dłonie powolnymi pieszczotami pomogły jej się znowu

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 4 5

odprężyć. Sara leżała i z leniwą satysfakcją śledziła ich wędrów­

kę po swym ciele. Miała wrażenie, że unosi się na spokojnym,

tropikalnym morzu. Jej ręce i nogi były coraz cięższe, a dryfują­

ce myśli podsuwały erotyczne obrazy.

Noah nie śpieszył się, dawał jej czas na przyzwyczajenie się

do jego dotyku, czas na przezwyciężenie wahań. Gdy jedną ręką

zsuwał z niej koszulę nocną, drugą delikatnie ją pieścił, gładził

ramiona, piersi, brzuch, kolana, ale czar tych pieszczot krył się

bardziej w czułości niż w doświadczeniu. Nagie ciało Sary lśniło

w świetle księżyca. Oczy miała zamknięte, jej długie rzęsy pra­

wie dotykały policzków i gdyby nie zaczęła się poruszać, Noah

mógłby pomyśleć, że zasnęła.

Początkowo Sarze wystarczało, że pozwala uwodzicielskim

dłoniom Noaha odprawiać magiczne rytuały. Wkrótce jednak

obudziło się w niej pragnienie tak silne, że prawie sprawiające

ból. Wyprężyła ciało, zachęcając Noaha, by nadal go dotykał,

a jej włosy rozsypały się na poduszce od gwałtownych poruszeń

głowy.

Potem usłyszała ciche westchnienia i nagle uświadomiła so­

bie, że dobywają się one z jej ust. Na oślep wyciągnęła ramiona

do Noaha, bezgłośnie błagając o spełnienie.

- Jeszcze nie - sprzeciwił się i musnął opuszkiem palca jej

sutkę. - Jeszcze nie jesteś gotowa.

Dłońmi i ustami wciąż odnajdywał czułe punkty na jej ciele.

Gdy zaczął językiem wytyczać gorącą ścieżkę na skórze, straciła

resztki rozsądku. Noah nie pamiętał, by kiedykolwiek bardziej

pragnął kobiety. Nie przypominał też sobie, by kiedykolwiek

bardziej chciał dać kobiecie rozkosz.

Nawet nie zdążył się zorientować, kiedy stracił panowanie

nad sytuacją. Teraz wszędzie dotykały go smukłe dłonie Sary,

a jej spragnione usta igrały z jego ciałem, kąsały i znęcały się,

póki z jego piersi nie wydobył się chrapliwy jęk. Chciał wciąg­

nąć Sarę na siebie, ale zgrabnie mu się wywinęła, zdecydowana

poznać sekrety jego ciała równie dokładnie jak on jej.

1 4 6 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I..

Próbowała wyrazić uczucia, których nie mogła ująć w słowa.

Namiętnymi pieszczotami, pocałunkami, którymi okrywała całe

ciało Noaha, mówiła, że bez względu na to, kim jest, ufa mu

bezgranicznie.

Wreszcie Noah poczuł, że więcej nie zniesie. Zebrał siły

i przewróciwszy Sarę na wznak, uniósł się nad nią. Spojrzeli

sobie w oczy. Jej źrenice wyglądały jak dwa lśniące kawałki

obsydianu.

- Tak - szepnęła, przyciągając go do siebie i tuląc. - Tak,

tak, tak.

ROZDZIAŁ 10

Zbudził ją świergot ptaków za oknem. Gdy otworzyła oczy,

zobaczyła Noaha, który przyglądał jej się bardzo zadowolony

z siebie.

- Gdybym umiał malować, chciałbym uwiecznić cię właśnie

taką jak teraz - powiedział.

Chociaż Sara wiedziała, że widok nagiego złodzieja w jej

łóżku powinien wprawić ją w zakłopotanie, wspomnienie miłos­

nych chwil sprawiło, że się uśmiechnęła.

- Żadna zdrowa na umyśle kobieta nie pozwoliłaby się na­

malować tuż po przebudzeniu - powiedziała wesoło i odgarnęła

kosmyk z oczu.

Noah pocałował ją w rękę, a potem zsunął jej włosy za uszy.

- Dlaczego? - zapytał. - Właśnie wtedy kobieta jest najpięk­

niejsza. Jeszcze nie zdążyła włożyć swojej wypróbowanej ma­

ski, więc ma namiętność w oczach i ciepłe, uwodzicielskie war­

gi. - Przesunął jej palcem po twarzy. - Zwłaszcza jeśli zbudziła

się ze wspomnieniem miłości.

- Wydajesz się doskonale znać na kobiecych przeżyciach po

miłosnej nocy - mruknęła. Chciała, żeby zabrzmiało to chłodno

i cynicznie, ale nic z tego nie wyszło.

- Doskonale znam się na tobie - odparł. - Pracujesz ponad

miarę, żeby stworzyć wrażenie siły i niezależności. Jednak

w głębi duszy, Saro, jesteś pełną ciepła, namiętną kobietą. I po­

trzebujesz mężczyzny, który byłby równie namiętny.

1 4 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- A tobie się wydaje, że to właśnie ty.

Musnął jej wargi ustami.

- Ja to wiem. Jesteśmy dla siebie stworzeni. Nigdy nie spot­

kałem kobiety, której pragnąłbym tak jak ciebie, kobiety, której

bardziej bym potrzebował. Jesteś teraz moja, Saro.

- To, co przeżyliśmy w nocy, było cudowne. Nigdy w życiu

nie doznałam niczego podobnego - przyznała. - Jednak nie po­

winniśmy błędnie tego interpretować.

- Co to twoim zdaniem było?

Sara wysunęła się z jego ramion. Gdy podciągnęła zmięte

prześcieradło, żeby się okryć, Noah uśmiechnął się kpiąco.

- Seks - powiedziała cicho.

Jego twarz złagodniała. Delikatnie pogłaskał ją palcem po

twarzy.

- Nie oszukuj.

- Noah, między nami nie może być nic więcej.

- Dlaczego nie?

- Za szybkie tempo. - Zobaczyła, że Noah chce zaprotesto­

wać, więc pospiesznie dodała: - I jeszcze dlatego, że nie chcę

niczego więcej.

- Wczoraj w nocy mi ufałaś, Saro. Temu nie zaprzeczysz.

Nie mogła zaprzeczyć, ale to nie znaczyło, że aprobowała

sposób jego życia.

- Dwa dni - przypomniał jej. - Za dwa dni wszystko się skoń­

czy i wtedy będziemy mogli się skupić na naszych sprawach.

- Nie ma żadnych naszych spraw - oświadczyła Sara. -

Po przyjęciu będziesz miał koronę. Tego przecież chciałeś,

prawda?

- To było, zanim cię poznałem, zanim się kochaliśmy.

- Postępujesz nie fair.

- Wygrałaś - westchnął, odrzucając prześcieradło. - Nie bę­

dę niczego przyśpieszał.

- Obiecujesz?

- Obiecuję, ale bez walki się nie poddam, moja pani.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 4 9

Dwa dni, powtórzyła Sara w myślach. Przez dwa krótkie dni

z pewnością mogła się oprzeć jego magnetycznej sile.

- Nie wątpię - mruknęła.

Noah nie zamierzał jej stracić. Miał w planie wyjazd natych­

miast po zdobyciu korony, a Sara musiała wyjechać razem

z nim. Skoro jednak chciała żywić złudzenia, do czasu mógł jej

na to pozwolić. Powodzenie całego przedsięwzięcia zależało od

ich współpracy. Po przyjęciu u Branda gra się skończy, a on był

przekonany, że zostanie zwycięzcą.

- Powinienem się ubrać - stwierdził. - Do wieczora muszę

jeszcze załatwić to i owo. - Pozbierał swoje rzeczy z podłogi

i wyszedł z pokoju. Zaraz potem Sara usłyszała szum prysznica

w łazience.

Sama też wstała i włożyła białą ażurową sukienkę. Zanim

Noah wszedł do kuchni, zdążyła przygotować kawę.

- Pachnie wspaniale - powiedział od progu, jakby sprzeczki

w sypialni w ogóle nie było.

- Siadaj i pij - zaprosiła go Sara. - Ja tymczasem umyję

zęby i wezmę prysznic.

- A ja zrobię śniadanie -zaproponował.

- Nie jadam śniadań.

- Naprawdę? Myślałem, że to była tylko wymówka dla

Branda.

- Nie. Zwykle nie biorę niczego do ust aż do południa.

- Musimy to zmienić - stwierdził. - Czy matka nigdy ci nie

mówiła, że śniadanie jest najważniejszym posiłkiem?

- Zawarliśmy umowę. Nie będę próbowała cię zmienić, jeśli

i ty pozwolisz mi potykać się z życiem po swojemu.

- Jak chcesz.

Popatrzyła na niego podejrzliwie, ale uśmiech, który zoba­

czyła, był absolutnie niewinny. Uciekła szybko do łazienki,

żeby nie narażać się na następne sztuczki z bogatego repertuaru

Noaha.

Gdy wróciła do kuchni, Noah siedział przy stole i ogląda-

1 5 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

jąc jakieś szkice, zajadał ze smakiem placuszki. Powitał ją

uśmiechem.

- Podoba mi się ta sukienka. Wyglądasz w niej bardzo wio­

sennie.

Odwzajemniła uśmiech zadowolona, że osiągnęła cel. Tę

sukienkę wybrała specjalnie dla Noaha.

- Dziękuję, ale wiosna już dawno minęła. Dzisiaj ma być

trzydzieści osiem stopni.

- Może wobec tego powinniśmy napełnić wannę lodem

i przez cały weekend nie ruszać się z domu? - zaproponował.

Sara nalała sobie kawy do filiżanki i dopełniła prawie pustą

filiżankę Noaha.

- Doskonały pomysł, ale zdawało mi się, że musisz dzisiaj

popracować.

Pogłaskał ją po udzie.

- Muszę, ale zawsze mogę wygospodarować chwilę na od­

poczynek.

Musiała bardzo uważać, żeby nie wypuścić z ręki dzbanka

z kawą, tak ją rozproszyła ta intymna pieszczota.

- Czy to jest plan domu Malcolma? - spytała, patrząc na

rysunki, które Noah trzymał w ręku.

Westchnął i znów skupił wzrok na szkicach.

- Tak. Tu jest pracownia, tu gabinet Branda, a tu skrytka

w piwnicy, gdzie Brand trzyma koronę.

- Czy już mu ją dostarczono?

Kiwnął głową.

- Owszem, wczoraj wieczorem.

Sara wytrzeszczyła na niego oczy.

- Skąd wiesz?

- Po prostu wiem - odparł wymijająco. - O ile zdążyłem się

zorientować, jedyna dostępna dla nas droga do tego pomieszczenia

prowadzi przez kanał wentylacyjny. - Pokazał go palcem na rysun­

ku. - Wejście znajduje się w suficie gabinetu Branda. Sieć kanałów

obejmuje cały dom, a jeden z nich kończy się w skrytce.

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I... 1 5 1

Sara usiadła obok niego i w zamyśleniu przyjrzała się szki­

com. Potem zerknęła na szerokie ramiona Noaha.

- Nie jestem fachowcem, ale przypuszczam, że kanały

wentylacyjne są dość ciasne. Jak ty się tam zmieścisz?

Niebo widoczne za oknem kuchni było lazurowe, ale Sarze

wydało się nagle, że słońce zasłoniła burzowa chmura, kiedy

Noah spojrzał na nią wyczekująco.

- Ja tego nie zrobię - oznajmiła stanowczo, odsuwając

krzesło od stołu.

Złapał ją za ręce.

- Kochanie, to jedyna droga.

Pokręciła głową.

- Nie możesz mnie prosić o coś takiego. Nie jestem w stanie

nawet wsiąść do windy. Nigdy nie zdobędę się na to, żeby

wpełznąć do kanału wentylacyjnego.

Pogłaskał ją po lodowato zimnej dłoni.

- Liczę na ciebie.

Sara wpatrywała się w niego, strwożona. Nagle dopasowała

wszystkie kawałki łamigłówki.

- O to ci chodziło wczoraj w nocy, co? - Szarpnęła się

wściekle, chcąc uwolnić ręce. - Wymyśliłeś sobie, że mnie

uwiedziesz, żebym wykonała twój obłąkany plan.

- To oskarżenie jest śmieszne.

- Naprawdę? - burknęła Sara. - Jesteś dobry. To muszę

przyznać. Mimo wszystko ci się nie uda.

Noah nie mógł uwierzyć, że Sara tak opacznie zinterpretowa­

ła ostatnią noc i to, co wspólnie przeżyli. Zacisnął palce, ale gdy

syknęła z bólu, pozwolił jej uwolnić ręce z uścisku i wstać od

stołu.

- Ostatnia noc nie ma z tym nic wspólnego - powiedział

dobitnie.

- Nie? - Uśmiechnęła się sarkastycznie, rozcierając palce.

- Oczywiście, że nie - odparł. Powoli ogarniała go irytacja.

- Usiądź, Saro. Porozmawiajmy o tym rozsądnie.

1 5 2 MIŁOŚĆ,ZEMSTAI...

- Nie zbliżę się do ciebie. Już i tak omal nie złamałeś mi

palców. Skąd mam wiedzieć, czy mnie nie pobijesz?

- Prawdę mówiąc, kusi mnie, żeby to zrobić - przyznał.

- To mnie wcale nie dziwi. Człowiek, który zarabia na życie

w taki sposób jak ty, z pewnością nie widzi nic nagannego w bi­

ciu kobiety.

Uświadomiła sobie, że przebrała miarę, gdy zobaczyła, jakim

gniewem zapłonęły jego oczy. Zerwał się z krzesła i zaraz potem

znalazła się w stalowym uścisku.

- Odwołaj to - zażądał.

Wprawdzie jego oburzenie wydawało się szczere, ale poczu­

cie, że została zdradzona, zwyciężyło.

- Nie.

Przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej. Poczuła ucisk na

piersiach, klamra pasa wgniotła jej się w brzuch, napierały na nią

jego twarde uda. Straciła równowagę i oboje zatoczyli się pod

ścianę.

- Przyznaj, że to wszystko, co powiedziałaś o naszej ostat-

niej nocy, jest jednym wielkim kłamstwem.

Nie miała gdzie uciec, a co gorsza, jej zdradzieckie ciało zaczy­

nało reagować na bliskość Noaha. Gorączkowo szukała miażdżącej

riposty, powtarzając sobie, że ma do czynienia z mężczyzną bez

skrupułów, przyzwyczajonym brać od życia wszystko, czego zech­

ce. Tak jak ją wziął ubiegłej nocy. W głowie miała chaos, bo dotyk

Noaha paraliżował wszystkie jej myśli.

- Puść mnie - poprosiła cicho.

- Puszczę - obiecał - ale najpierw dowiedź mi, że mnie nie

chcesz.

Pochylił głowę. Sara wiedziała, do czego zmierza, ale za­

miast się odwrócić, zamknęła oczy. Ich usta się zetknęły i na-

miętność w jednej chwili stłumiła podszepty rozsądku. Sarze

zdawało się, że jej ciało zaraz eksploduje, ale nagle Noah prze­

rwał pocałunek. Jego twarz złagodniała, choć oczy wciąż płonę­

ły gniewem.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 5 3

- Powiedz mi, że nie czujesz tego co ja-zażądał schrypnię­

tym głosem. - Powiedz, że tylko ja oszalałem.

Zbyt często ostatnio mijała się z prawdą. Już i tak gryzło ją

sumienie. Kiedy więc spojrzała w oczy Noaha, zrozumiała, że

nie może go okłamać. Nie po ostatniej nocy.

- Nie tylko ty - szepnęła. - Wierz mi, nie chcę tego uczucia,

które we mnie budzisz, ale przyznaję, że ono istnieje.

Delikatnie musnął jej usta.

- Tylko o tyle cię proszę.

Nagle ją puścił i poczuła się porzucona.

- Noah...?

Spojrzał na nią czule.

- Wrócę - obiecał. - Czeka mnie dużo pracy, jeśli mamy

zmienić plan w tak zaawansowanej fazie przygotowań. - Od­

wrócił się i podszedł do drzwi.

Sarę wzruszyło, że Noah postanowił zaryzykować swoją dro­

gocenną koronę, żeby oszczędzić jej trwogi przeciskania się

przez wąskie i ciemne kanały wentylacyjne. To jednak znaczyło,

że ryzykuje również swoje życie i wolność. Sara nadal chciała

namówić go do zwrócenia korony prawowitym właścicielom,

wiedziała jednak, że może tego spróbować dopiero potem, bo

przed dokonaniem kradzieży go nie powstrzyma. Wartość skar­

bu była tak gigantyczna, że nie zrównoważyłyby jej nawet wszy­

stkie obrazy z nielegalnej kolekcji Malcolma.

Machinalnie roztarta nadgarstki przekonana, że wkrótce uka­

żą się na nich siniaki, dowód siły Noaha. Tym się jednak nie

przejmowała. Minionej nocy Noah naznaczył ją swoim piętnem

o wiele wyraźniej.

- Czy naprawdę nie można tego zrobić inaczej? - spytała

cicho.

Znieruchomiał z ręką na klamce, a potem powoli się do niej

odwrócił. Gdy zobaczył, jak pobladła, ogarnęły go wyrzuty

sumienia.

- Byłoby trudno. - Puścił do niej oko, żeby jej dodać otuchy.

1 5 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Nie kłopocz tym swojej ślicznej główki. Jestem znany z tego,

że potrafię dokonywać rzeczy niemożliwych.

Głęboko zaczerpnęła tchu.

- Zrobię to - oświadczyła.

Właśnie w tej chwili Noah zrozumiał, co łączy go z Sarą

Madison. Z niejakim zaskoczeniem stwierdził, że ją kocha. Ona

nie była jeszcze gotowa do składania deklaracji uczuciowych.

Miała powody, by darzyć niechęcią jego obecne wcielenie, więc

nie było jej łatwo przyznać się do swych uczuć. Jeśli jednak nie

zdawała sobie sprawy z tego, co naprawdę ich łączy, to zgadza­

jąc się iść po koronę ciasnymi kanałami wentylacyjnymi, wyra­

ziła swoją miłość bardziej dobitnie, niż gdyby rozgłosiła ją,

krzycząc na cały głos z dachu wieżowca.

Dwoma susami pokonał dzielącą ich odległość, ujął Sarę za

ramiona i spojrzał jej w oczy.

- Jesteś wspaniałą kobietą - powiedział. Pocałował ją, a po­

tem szybko odwrócił się do wyjścia, żeby nie ulec innym pra­

gnieniom. - Dobrze zamknij za mną drzwi - polecił jej jeszcze

przez ramię. -I nikomu nie otwieraj.

Sara skinęła głową.

- Powodzenia.

Pokręcił głową, jakby sam nie wierzył własnemu szczęściu.

- Z tobą powodzenie mam zagwarantowane.

Sara jeszcze długo po jego wyjściu się uśmiechała.

Dzień ciągnął się w nieskończoność. Cały czas myślała o na­

stępnym wieczorze. Zdawała sobie sprawę, że powinna się sku­

pić na kradzieży korony, lecz jej myśli wciąż dryfowały. Widzia­

ła w wyobraźni Noaha i przypominała sobie, jak jego oczy za­

błysły na widok jej sukienki.

Przegląd zawartości szafy nie dostarczył jej miłych niespo­

dzianek. Już wcześniej wiedziała, że ma jedynie dwie kreacje

wieczorowe: letnią długą suknię z krepy w kolorze morskiej

zieleni oraz zimową suknię z czarnej wełny, którą wkładała na

różne uniwersyteckie uroczystości. Obie nosiła od lat, ale z pew-

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 1 5 5

nością nie tak ubierały się modne kobiety w kręgach koneserów

sztuki.

Pomyślała, że powinna powiadomić Noaha, że musi wyjść do

miasta, dlatego postanowiła zatelefonować do rezydencji Bran­

da, udając sekretarkę z „Art Digest". Telefon odebrała kobieta

mówiąca z dziwnym, obcym akcentem.

- Pani baronowa? - zapytała zaskoczona Sara, zapominając,

że miała zmienić głos.

- Tak - odparła kobieta piskliwym głosem. - Kto mówi?

- Sara Madison. Czy wszystko w porządku?

- Wcale nie - odparła baronowa. - Te ohydne myszy Mal­

colma wydostały się na wolność i biegają po całym domu.

Sara usłyszała stłumiony okrzyk przerażenia i pomyślała, że

jeden z gryzoni musiał znaleźć się obok jej rozmówczyni.

- Nie mogę teraz z panią rozmawiać - oświadczyła po chwili

baronowa. - Powiem Malcolmowi, że pani dzwoniła.

- Nie, nie ma potrzeby. Czy może jest w pobliżu pan Lan­

caster?

- Noah? Nie, już wyszedł. A dlaczego pani pyta?

- Zainteresowało mnie, czy myszy też zostaną opisane w ar­

tykule.

- Niestety nie - odparła oschle Gizella. - Chociaż bardzo

bym się cieszyła, gdyby w magazynie o krajowym zasięgu napi­

sano coś krępującego dla Malcolma Branda.

- Pani baronowo - powiedziała Sara pod wpływem nagłego

natchnienia - gdzie pani się zaopatruje w suknie?

- W suknie...?

- Muszę mieć na jutro wieczorową kreację. - Wprawdzie

Gizella była bardzo uciążliwą osobą, Sara musiała jednak przy­

znać, że jeśli chodzi o stroje, jej smak był bez zarzutu.

- Dwa razy w roku jeżdżę do Paryża - oświadczyła baro­

nowa.

To nie była odległość, o jakiej myślała Sara.

- Och...-powiedziałarozczarowana.

1 5 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Tutaj, w centrum, też jest jeden znośny butik - poinformo­

wała ją Gizella. - Chociaż wątpię, moja droga, żeby było cię na

niego stać - dodała współczującym tonem.

- Jak on się nazywa, pani baronowo?

- Gallant's. - Nagły pisk omal nie prześwidrował Sarze bło­

ny bębenkowej. - Naprawdę muszę już kończyć. - Połączenie

zostało przerwane.

Wyobraziwszy sobie baronową, umykającą przed małą bia­

łą myszką, Sara uśmiechnęła się i odłożyła słuchawkę. Potem

zadzwoniła do hotelowego pokoju Noaha, ale nikt nie odbierał

telefonu. Postanowiła więc, że zrobi zakupy przed powrotem

Noaha, wzięła z sypialni torebkę i opuściła mieszkanie.

Butik rzeczywiście znajdował się w samym centrum. Właści­

cielka musiała liczyć na klientelę złożoną z bogatych turystów,

mających dużo wolnego czasu i mnóstwo pieniędzy, oferowała

bowiem wyłącznie unikatowe stroje, z których żaden nie nosił

plebejskiego piętna metki z ceną. Sara upatrzyła sobie jedną

z sukienek i po kilkakrotnych oględzinach zdobyła się na zapy­

tanie ekspedientki o cenę.

Kiedy usłyszała sumę stanowiącą równowartość jej trzymie­

sięcznej pensji na uniwersytecie, omal głośno nie jęknęła. Przy­

pomniała sobie jednak, jak uwodzicielsko mogą zabłysnąć oczy

Noaha, i postanowiła przymierzyć suknię.

- Jakby stworzona dla pani - oświadczyła sprzedawczyni,

gdy Sara wyłoniła się z przymierzami.

Obejrzała się w trój skrzydłowym lustrze, rozpościerając

spódnicę romantycznej kreacji, stylizowanej na meksykańską

suknię ślubną. Delikatny materiał miał odcień kości słoniowej.

Suknia odsłaniała ramiona i spływała do ziemi, a jej spódnicę

zdobiły misterne koronkowe falbany.

- Wezmę ją - zdecydowała i szybko podała sprzedawczy­

ni kartę kredytową, żeby się nie rozmyślić. W kilka minut póź­

niej opuściła sklep dużo biedniejsza, lecz zdecydowanie szczę­

śliwsza.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I.., 1 5 7

Wsiadając do samochodu, zauważyła w tłumie przechod­

niów Dana Garretta. Wszedł do budynku po przeciwległej stro­

nie ulicy. Sara cisnęła pudło z suknią na tylne siedzenie samo­

chodu i nie zważając na klaksony, przebiegła jezdnię przy czer­

wonym świetle.

Na szczęście Garrett wszedł do pomieszczenia na pierwszym

piętrze, oszczędził jej więc konieczności posłużenia się windą.

Jednakże gdy Sara zobaczyła czarny napis na drzwiach pokoju,

w którym zniknął, jej serce zamarło. Po co, na Boga, wspólnik

Noaha miałby chodzić do biura FBI?

Była tylko jedna logiczna odpowiedź, ale zupełnie nie do

przyjęcia. Dan współpracuje z władzami, żeby aresztować No­

aha. Sara wybiegła z powrotem na ulicę i szybko zabrała pudło

z suknią z samochodu.

- Bardzo mi przykro - oznajmiła stanowczo sprzedawczyni

- ale nie przyjmujemy zwrotów. - Wskazała tabliczkę, na której

złotymi literami wypisano: „Nie zwracamy gotówki. W uzasa­

dnionych wypadkach proponujemy wymianę towaru na inny".

- Nawet nie zdążyłam odjechać spod sklepu - zaprotesto­

wała Sara.

- Przykro mi, proszę pani. Może pani wybrać sobie inną

suknię za tę samą kwotę i dokonać wymiany.

- Muszę odblokować sobie konto kredytowe - wyjaśniła Sa­

ra. - Zaszedł nieprzewidziany wypadek i pilnie potrzebuję pie­

niędzy.

W zielonych oczach sprzedawczyni było widać współczucie,

ale odmowa pozostała odmową.

- Gdyby to zależało ode mnie, zwróciłabym pani pieniądze

od ręki, ale jestem tylko ekspedientką.

Sara zrozumiała, że niepotrzebnie traci czas, więc wyszła ze

sklepu. Pięć minut później była już w banku. Zlikwidowała

rachunek rozliczeniowy i konto oszczędnościowe bardzo zado­

wolona, że znudzony kasjer w ogóle nie próbował jej do tego

zniechęcić. Prawdę mówiąc, nie pozbawiła banku zbyt wielkie-

1 5 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I,,

go kapitału obrotowego. Przed powrotem do domu pozostała jej

jeszcze jedna sprawa do załatwienia.

Gdy wreszcie weszła do mieszkania, zastała tam Noaha. Był

bardzo blady i wydawał się bliski obłędu.

- Gdzieś ty była, do diabła? - spytał natychmiast, wpijając

jej palce w ramiona.

- Wyszłam kupić suknię...

Nie pozwolił jej powiedzieć nic więcej.

- Suknię? Nadstawiasz karku dla głupiej sukni? - spytał

niedowierzająco.

- Na przyjęcie - odpowiedziała, jakby to wszystko tłuma­

czyło.

Puścił ją i przeciągnął drżącą ręką po potarganych włosach.

- Czy zdajesz sobie sprawę, że ja tu odchodzę od zmysłów?

Masz pojęcie, co sobie wyobraziłem? Czy nie mogłaś przynaj­

mniej zostawić mi jakiejś wiadomości?

- Nie sądziłam, że to mi zajmie tyle czasu - powiedziała.

- Stało się coś nieprzewidzianego.

Spojrzał na nią groźnie, krzyżując ramiona na piersiach.

- Lepiej, żebyś się nie myliła-mruknął.

Sara wsunęła rękę do torebki, wyjęła z niej podłużną kopertę

i podała ją Noahowi.

- To dla mnie? - spytał.

Skinęła głową, bo słowa nie chciały jej przejść przez gardło.

Otworzył kopertę i ujrzał cienki plik banknotów oraz pakie-

cik ze znakiem firmowym linii lotniczej.

- Bilet do Brazylii? - spytał, marszcząc czoło.

- To wszystko, co mam - powiedziała. - Musi wystarczyć.

Wyjedź, natychmiast!

- Dlaczego?

- FBI wszystko wie. Jeśli jutro będziesz próbował ukraść

koronę, zostaniesz aresztowany.

Przejrzał zawartość pakiecika.

- Tu są dwa bilety.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 5 9

Sara była już w drodze do sypialni.

- Lecę z tobą - odparła, a potem zaczęła wyrzucać ubrania

z szafy. Noah usiadł na krawędzi łóżka i w milczeniu przyglądał

się jej poczynaniom.

- Wróć do hotelu i natychmiast się spakuj - zażądała. - Nasz

samolot odlatuje za dwie godziny. Lecimy do Los Angeles

i stamtąd do Miami. Jutro będziemy w Rio.

Wytrząsnęła na łóżko zawartość szuflady z bielizną, uklękła

na podłodze i sięgnęła pod łóżko po torbę podróżną. Nagle

jednak jej uwagę zwrócił milczący Noah.

- Co ci jest?

Wyprostowała się na klęczkach i oparła dłonie na jego udach.

Wiedziała, że Noah będzie rozczarowany, nie spodziewała się

jednak, że będzie płakał z powodu korony. Ze zdumieniem pa­

trzyła, jak po jego policzkach toczą się łzy.

- Och, Saro - westchnął Noah i czule ją przytulił - jesteś

najwspanialszą kobietą, jaką spotkałem w życiu - wymamrotał.

Sara przechyliła głowę na bok.

- Noah, dlaczego płaczesz?

- Przepraszam - powiedział, ocierając łzy wierzchem dłoni

- ale ja tu odchodziłem od zmysłów, że coś ci się stało, a ty

w tym czasie wygarniałaś wszystkie oszczędności, żeby mnie

ratować.

- Noah, Dan cię wydał. Widziałam go. On gra na dwa fronty.

- I z tego powodu jesteś gotowa rzucić pracę, zostawić ro­

dzinę, studentów, uniwersytet i uciec do Brazylii?

Skinęła głową.

- Nawet nie mówisz po portugalsku - powiedział.

- To się nauczę - zapewniła go. - Nauczę się portugalskiego

i znajdę sobie pracę jako nauczycielka rysunku, a ty nie będziesz

musiał już nigdy więcej kraść. Widzisz, ten plan naprawdę ma

ręce i nogi.

- Zrobiłabyś to dla mnie?

Przyłożyła mu dłoń do policzka.

1 6 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Jesteśmy wspólnikami, Noah. Pamiętasz?

Odwrócił głowę i pocałował ją w rękę.

- Myślę, że nigdy o tym nie zapomnę- odparł ze wzruszeniem.

Ta cudowna kobieta była gotowa bez wahania poświęcić dla

niego wszystko, co miała, chociaż w normalnych okoliczno­

ściach nie ważyła się nawet przejść ulicy przy czerwonym świet­

le. Nagle zdecydowała się na ponury żywot uciekinierki, byle

tylko ratować poszukiwanego międzynarodowym listem goń­

czym złodzieja biżuterii.

- Musisz uciekać - nalegała, choć siłę jej argumentacji bar­

dzo osłabiały pocałunki, jakimi Noah okrywał jej dłoń. - Im nie

przyjdzie do głowy, że zrobisz to dziś wieczorem. Możesz bez­

piecznie wrócić do hotelu i spakować rzeczy.

Przesunął dłonią po jej ramieniu.

- Wolę zostać tutaj. Znam o wiele bardziej interesujące spo­

soby spędzania wieczoru niż pakowanie.

Stanowczo pokręciła głową.

- Nie mamy czasu. Dziś wieczorem jest tylko jeden lot. I tak

miałam szczęście, że udało mi się dostać bilety.

Posadził ją sobie na kolanach.

- A czy jest lot również jutro wieczorem?

Westchnęła, bo Noah delikatnie uszczypnął zębami płatek jej

ucha.

- Tak, ale... - Nagle dotarła do niej treść jego słów. Ode­

pchnęła go gwałtownie. - Nawet nie myśl o czekaniu do jutrzej­

szego wieczora!

Pocałował ją w policzek.

- Tymczasem myślę tylko o nadchodzących minutach.

- Nie kuś mnie, to nie fair. Próbuję cię ratować.

Obwiódł palcem jej drżące wargi.

- Może zamiast na ratowaniu skupisz się na kochaniu? - za­

proponował.

- A co z Danem? - spytała, coraz mniej zdecydowana, bo

Noah zaczął ją głaskać po szyi.

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI...

1 6 1

- Zajmę się nim - zapewnił i musnął wargami miejsce na

szyi, w którym wyczuł przyśpieszony puls.

Nie mogła jednak poddać się tak łatwo.

- Ale FBI... Co zrobisz z FBI?

- Nimi też się zajmę - obiecał. - Jutro wieczorem. - Zręcz­

nie rozpiął pierwszy perłowy guziczek z przodu sukienki. - Te-

raz muszę zająć się tobą.

Zadrżała, gdy rozchylił jej sukienkę.

- Niech cię diabli! - rozzłościła się. - Doprowadzasz mnie

do szaleństwa.

ROZDZIAŁ 11

Gdy następnego dnia zbudziła się, była sama. Włożyła szla­

frok i poszła szukać Noaha. Zastała go w dużym pokoju, gdzie

przeglądał zawartość półek z książkami, i odetchnęła z ulgą.

- Jesteś tutaj.

- Oczywiście - odparł.

Wcisnęła ręce do kieszeni szlafroka.

- Bałam się, że sobie poszedłeś.

Noah spojrzał na nią czule, lecz z wyrzutem.

- Naprawdę myślałaś, że mógłbym wyjść bez pożegnania?

Zresztą mam jeszcze sprawę do załatwienia, zapomniałaś?

Jak mogłaby zapomnieć? Za dwanaście godzin jej życie nie­

odwracalnie się zmieni. Zostanie złodziejką.

Gdy nagle spochmurniała, Noaha znów ogarnęły wyrzuty

sumienia. Poprzedniego wieczoru omal wszystkiego jej nie wy­

znał. Jednak nie wolno mu było ryzykować. Próbował sam

siebie przekonać, że robi to dla jej dobra, ale wcale mu to nie

pomogło. Zastanawiał się, co będzie, gdy Sara pozna praw­

dę. Złodzieja mogła pokochać, ale czy będzie mogła kochać

kłamcę?

- Nie martw się, wszystko dobrze się skończy - powiedział.

Bezsilnie opadła na fotel.

- Chciałabym w to wierzyć.

- Przyniosę ci kawy - zaproponował.

Była w stanie jedynie skinąć głową w odpowiedzi. Nie

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 1 6 3

chciała kawy. Chciała usłyszeć, że Noah rezygnuje ze swego

planu.

Kiedy wrócił do pokoju i podał jej filiżankę, podziękowała

mu uśmiechem, obawiając się, że głos ją może zawieść. Gdzie

Noah będzie jutro rano? - zastanawiała się. Gdzie będą oboje?

W więzieniu? W Brazylii? I czy będą razem?

- Masz bardzo eklektyczne upodobania - stwierdził Noah,

omiatając wzrokiem półki, na których było niemal wszystko, od

podręczników historii sztuki po kieszonkowe wydania klasyki

i współczesną prozę.

Romansów Sara miała tylko kilka, najwięcej miejsca na pół­

kach zajmowały powieści przygodowe i szpiegowskie. Noah

zastanawiał się nawet, czy nie jest to ślad po poprzednim lokato­

rze. Wcale nie podobała mu się wizja innego mężczyzny, mie­

szkającego z Sarą i dzielącego z nią łoże.

- Lubię czytać - odparła i upiła łyk kawy.

- Widzę.

Zmarszczył czoło, gdy jego wzrok padł na jedną z powieści.

Zdjął ją z półki i obejrzał okładkę. Przedstawiony na niej boha­

ter, Jake Hawke, ubrany w panterkę, ściskał w ręce pistolet ma­

szynowy i groźnie marszczył uczernioną twarz. Za jego plecami

widać było osmolone budynki i strzelające w niebo płomienie,

świadectwo kataklizmu, którego opis zajmował ponad dwieście

stron tekstu.

- Czy to nie jest przypadkiem zbyt prymitywna lektura dla

wykładowcy historii sztuki? - spytał z uśmiechem. - Czy twoi sza­

cowni koledzy na uniwersytecie znają cię od tej strony?

- Uwielbiam tę książkę - oświadczyła Sara, zirytowana, że

Noah z niej pokpiwa. - Jake Hawke przeżywa pasjonujące przy­

gody, a ja.potrzebuję trochę podniet w życiu.

- Chcesz powiedzieć, że lubisz czasem uciec w świat wy­

obraźni, tak?

Sara odstawiła filiżankę na stolik.

- Zawsze tak było. Teraz ni z tego, ni z owego postanowiłam

1 6 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

zemścić się na Brandzie. - Wzruszyła ramionami. - Chyba prze­

dawkowałam lekturę tych przygodowych powieści.

- Więc co robimy? - spytał ostrożnie.

- Chciałabym mieć już to wszystko za sobą i wrócić do

swojego bezpiecznego, nudnego życia.

- Czy naprawdę sądzisz, że to możliwe?

- Chyba nie - przyznała z westchnieniem. - Ale jeszcze jest

czas, żeby się rozmyślić. Jeszcze możesz uciec.

Usiadł na kanapie naprzeciwko niej i wyciągnął nogi. Potem

zerknął na powieść trzymaną w rękach i zaczął ją kartkować.

- Znowu mówimy o mnie, a ja myślałem, że mamy uciec

razem.

Sara żałowała, że zawczasu nie ugryzła się w język. Po­

przedniego dnia w panice zapomniała o jednej arcyważnej spra­

wie. Noah ani razu nie wspomniał, że zawierają umowę na całe

życie.

- Przecież wcale mnie nie poprosiłeś, żebym towarzyszyła

ci w podróży do Brazylii.

- A gdybym cię poprosił?

- Wczoraj wieczorem przyjęłabym propozycję.

Zamknął książkę.

- A dziś rano?

- Nie wiem - mruknęła. - Teraz zupełnie nie wiem, co o tym

myśleć. Jestem całkiem otępiała. - Uśmiechnęła się z trudem.

- Jak sądzisz, czy właśnie o kimś takim mówi się, że jest „sztyw­

ny ze strachu"?

- Pewnie tak. - Noah wrócił do kartkowania książki. - Nie­

źle zaczytana jest ta powieść - powiedział bardziej do siebie niż

do niej.

- Czytałam ją trzy razy - odparła Sara.

Noah uniósł głowę.

- Aż trzy razy? - zapytał z niedowierzaniem. - Po co?

- Nie wiem. Może dlatego, że intryguje mnie Jake. Za każ­

dym razem wnikam trochę głębiej w jego osobowość.

MIŁOŚĆ,ZEMSTA I 1 6 5

- I co? Rozgryzłaś go już do końca?

- Nie. Jest bardzo skomplikowanym człowiekiem. - Przyj­

rzała się w zadumie Noahowi - Wiesz, kiedy o to spytałeś,

uświadomiłam sobie, że jest bardzo podobny do ciebie.

Noah spojrzał na nieustraszonego mężczyznę z okładki.

- Nie wiem, jak mam to rozumieć.

- To miał być komplement - zapewniła go Sara.

Nie wydawał się przekonany.

- Jeśli dobrze pamiętam, Jake Hawke jest samotnikiem. Nie

ufa nikomu i w nic nie wierzy. Takie życie wydaje mi się piekiel­

nie trudne.

- On musi być taki - zaperzyła się Sara. - Musi przetrwać

w świecie wielkich międzynarodowych afer, gdzie życie jest

tanim towarem, a lojalność kupuje się, przebijając stawki kon­

kurentów.

- Pewnie przydałaby mu się dobra kobieta - stwierdził Noah

z uśmiechem.

- Jak kobieta zniosłaby małżeństwo z kimś takim? Jake słu­

ży w wywiadzie wojskowym, ale bądźmy szczerzy, on w ogóle

nie przejmuje się regulaminami. Jego metody mają niewiele

wspólnego z typowymi działaniami operacyjnymi. Czasem by­

wa równie bezwzględny jak te czarne charaktery, z którymi

walczy. A nawet bardziej.

- W nietypowych okolicznościach często trzeba zastosować

nietypową taktykę - powiedział Noah.

Sara uświadomiła sobie, że przestali już rozmawiać o fikcyj­

nym Jake'u Hawke. Teraz rozmawiali o Noahu, którego metody

były równie niekonwencjonalne jak metody oficera wywiadu

z tej powieści. Ze smutkiem stwierdziła jednak, że Jake mógł

przynajmniej usprawiedliwiać się służbą dla dobra ojczyzny,

a cele Noaha były czysto egoistyczne.

- I wyjątkowych ludzi - dodała. Pochyliła się ku niemu ze

skupioną miną. - Czy mogę jakoś skłonić cię do zmiany za­

miarów?

1 6 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Tylko co do twojego udziału. Jeśli sądzisz, że nie podołasz

zadaniu, powiedz mi to teraz. Masz bardzo odpowiedzialną rolę.

- Nie mogę znieść myśli o więzieniu - wyznała cicho.

- Ja też nie - przyznał beztrosko.

- Ale nie widzę możliwości, żebyś wywinął się z tego cało,

skoro FBI już na ciebie czyha.

- Zaufaj mi.

Sara zaczęła nerwowo krążyć po pokoju.

- Do diabła, gdybym ci nie ufała, nie posunęłabym się aż tak

daleko. - Zatrzymała spojrzenie na jego twarzy i jej rysy złagod­

niały. - Przecież pomogłeś mi w sprawie Hudson Gallery, cho­

ciaż drżę na myśl o tym, co kazałeś zrobić swojemu przyjacielo­

wi. Wiem, że to brzmi bardzo egoistycznie, ale nie mogę zapo­

mnieć o Jennifer i Kevinie. Co by z nimi się stało, gdyby are­

sztowało mnie FBI? - Głos jej się nagle załamał. Dręczył ją

głęboki niepokój. Zaczynała poważnie wątpić w sensowność

swojego planu. Dlaczego FBI miałaby jej uwierzyć, że zamie­

rzała dopilnować zwrotu korony?

Noah wstał z kanapy, zaszedł jej drogę i położył ręce na

ramionach.

- Posłuchaj, Saro. Nie pozwolimy się złapać, ale przysię­

gam, że gdyby jednak tak się stało, zeznam, że zmusiłem cię do

udziału w tej kradzieży. Opowiem im o falsyfikacie Maneta i

o tym, że osobiście go sprzedałem, żeby potem szantażem zmu­

sić cię do współpracy. - Spochmurniał jeszcze bardziej. - Cho­

lera, powiem im nawet, że zagroziłem ci zrobieniem krzywdy

siostrzeńcowi.

- Nigdy w to nie uwierzą - odparła cicho.

- Dlaczego nie?

- Bo ty nikogo byś nie skrzywdził - szepnęła.

Noah drgnął. Nie spodziewał się takiej ufności ze strony Sary.

Za kilka godzin miały na nią spaść liczne niespodzianki.

- Czyli nadal chcesz iść tam ze mną? - spytał, prawie mod­

ląc się w duchu, żeby się rozmyśliła.

MIŁOŚĆ, ZĘMSTAI... 1 6 7

Chyba oszalał, że pozwolił jej się do tego wmieszać. Ale

przecież Sara i tak była zdecydowana ukraść koronę, przypo­

mniał sobie. Właściwie nie dała mu wyboru.

- Nadal chcę iść - odparła i westchnęła. - Skoro o tym mo­

wa, to czy nie sądzisz, że powinieneś mi wreszcie dokładnie

powiedzieć, co mam robić?

Czyste wariactwo, pomyślał Noah.

- Masz rację - zgodził się bez entuzjazmu. - Przyniosę szkice.

Puścił ją i wyszedł do kuchni. Sara wzięła z kanapy powieść

szpiegowską, zamierzając odłożyć ją na miejsce. Jej wzrok za­

trzymał się jednak na okładce. Zaczęła porównywać muskular­

nego bohatera powieści z Noahem. Jake Hawke nie dorównywał

mu wzrostem, a jego bujne włosy były czarne, nie kasztanowe.

Oczy błyszczące w środku uczernionej twarzy były ciemnobrą­

zowe, podczas gdy oczy Noaha miały odcień żołtobrązowego

bursztynu.

Ale to niezłomne spojrzenie Sara poznałaby wszędzie. Auto­

rowi okładki udało się obdarzyć bohatera poczuciem siły i świa­

domością grożącego mu niebezpieczeństwa. Te cechy Noah nie­

wątpliwie dzielił z Jake'em Hawke.

Gdy Noah wrócił do pokoju i ujrzał skulone ramiona Sary,

znowu naszły go poważne wątpliwości. Nietypowe okoliczno­

ści, powtórzył sobie w duchu. Nie pierwszy raz posługiwał się

kimś innym dla osiągnięcia celu, ale pierwszy raz odczuwał

z tego powodu taki niesmak. Usiadł na kanapie i rozłożył przy­

niesione szkice na stoliku.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko myszom. Wła­

ściwie powinienem był spytać o to wczoraj. Niektóre kobiety nie

lubią myszy.

- Myszy? - powtórzyła zdziwiona.

- Tak, myszy. Wiesz, takich małych stworzeń, które biegają

po całym domu.

Sara wytrzeszczyła na niego oczy.

- Wypuściłeś je, tak?

168 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Przyznaję się - powiedział z szerokim uśmiechem.

- Ale po co?

- To będzie nasza dywersja - wyjaśnił. - Jedno z tych stwo­

rzonek uruchomi za nas alarm.

- Chcesz, żeby zaczęła wyć syrena? - Sara wiedziała, że Noah

uwielbia ryzyko, ale ten pomysł wydał jej się niedorzeczny.

- Piwnica jest za dobrze zabezpieczona, żebyśmy mogli się

tam dostać, nie uruchamiając sensorów w podłodze albo które­

goś z czujników fotokomórki.

- Rozumiem, że jesteś w tej dziedzinie fachowcem - powie­

działa nieśmiało. - Skoro wiesz, gdzie znajduje się klucz, to

dlaczego nie możemy po prostu wyłączyć alarmu?

- Bo klucza już nie ma w sejfie - poinformował ją Noah. -

W każdym razie nie było go, kiedy to sprawdzałem.

- Wiedziałam, że chcesz się włamać do tego sejfu - powie­

działa z wyrzutem. - Czy może przypadkiem znalazłeś tam ja­

kieś klejnoty?

Oczy Noaha pozostały nieprzeniknione.

- Tylko trochę papierów - odparł szorstko. - Jakieś bilan­

se firmy i testament starego. Dowiedz się jednak, zanim za­

czniesz mnie pouczać, że włamałem się do tego przeklętego

sejfu tylko po to, żeby oszczędzić ci wędrówki po kanałach

wentylacyjnych.

Sara zdobyła się na wątły, przepraszający uśmiech.

- Doceniam twoje starania, ale skoro klucza nie ma w sejfie,

to gdzie jest?

Noah wzruszył ramionami.

- Brand jest ostatnio bardzo niespokojny. Zresztą ma do tego

powód. Pewnie nosi klucz przy sobie.

- Podejrzewam, że mimo swojej wszechstronności kieszon­

kowcem nie byłeś - powiedziała Sara z nadzieją w głosie.

- Tym mnie naprawdę dotknęłaś - mruknął.

- Och, to była tylko przelotna myśl - wyjaśniła skruszona. -

W każdym razie klucza nie dostaniemy,, więc jaki masz plan?

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I 1 6 9

Popatrzył na nią zamyślony.

- Jeszcze możesz się wycofać - odrzekł w końcu.

- Jeśli się wycofam, spróbujesz ukraść koronę sam?

- Tak.

To jedno słowo przypieczętowało jej los.

- Nie wycofuję się - stwierdziła zdecydowanie. Nie za­

skoczyło jej bynajmniej, że Noah wydaje się zawiedziony tym

jej oświadczeniem. Pewnie uważa, że wszystko popsuję, po­

myślała.

- Musisz dostać się do skrytki w piwnicy - wyjaśnił. -

W ścianie pod sufitem jest tam wylot kanału wentylacyjnego

nawiewającego zimne powietrze. Musisz obluzować kratę, żeby

opuścić mysz na podłogę.

- I mysz włączy alarm?

- Jeśli nawet nie będzie dostatecznie ciężka, żeby uruchomić

sensory w podłodze, na pewno trafi na nią któryś z promieni

fotokomórki.

- A wtedy?

Noah przez chwilę milczał.

- Pozwól, że zadam ci pytanie - powiedział w końcu. - Co

zrobi Brand, gdy zawyje syrena alarmu?

- Pobiegnie sprawdzić, kto włamał się do skrytki - odparła

natychmiast.

- A najpierw?

Sara zastanowiła się.

- Wyłączy alarm.

- Właśnie. Będzie potrzebował ciszy, żeby usłyszeć, czy

ktoś się nie porusza na dole.

- Znajdzie tylko naszą mysz.

- Właśnie. Jednego z małych uciekinierów, którzy buszu­

ją teraz po wszystkich kątach w domu - potwierdził Noah. - Zo­

baczy też koronę, stwierdzi, że alarm był fałszywy, i wróci na

górę.

- I z powrotem nastawi alarm - zwróciła mu uwagę Sara.

1 7 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Dlatego masz w przybliżeniu tylko minutę na to, że­

by wejść do skrytki, zabrać koronę i z powrotem schować się

w kanale.

Sara spojrzała na niego powątpiewająco.

- Mało czasu - stwierdziła.

- Na pewno dasz sobie radę.

Pozostawało jej tylko mieć nadzieję, że istotnie tak będzie.

- Będę cię osłaniał - obiecał Noah. - W domu panuje

ostatnio coraz bardziej napięta atmosfera. Taylor chyba coś

podejrzewa. Brand bardzo chce trafić na łamy „Art Digest",

ale jeżeli nie będę stał przy nim w chwili, gdy zawyje alarm,

może odgadnąć, że wywiad jest tylko pretekstem. Nie można

go nie doceniać. Gdyby był głupi, nie zgromadziłby takiego

majątku.

- No, nie - przyznała. - Głupim go nazwać nie można. -

Nagle coś jej przyszło do głowy. - Ale jeżeli zniknę w czasie

przyjęcia, to czy podejrzenie Branda nie padnie na mnie? - za­

pytała.

- Nie. Brand uważa, że nie masz instynktu drapieżcy, pa­

miętasz?

- Aż za dobrze - odparła ponuro, przypominając sobie tamtą

rozmowę. - A co z Peterem?

- Trzeba na niego uważać, ale nie martw się, baronowa

zajmie go innymi sprawami.

- Chcesz mi powiedzieć, że baronowa też jest w to wmie­

szana?

- Naturalnie, bo od pewnego czasu bardzo interesuje ją Pe­

ter. O ile znam baronową, nie odstąpi go przez cały wieczór.

Sarę nawiedziło niepokojące przeczucie.

- Posłużyłbyś się każdym, prawda? - zapytała.

Noah spojrzał na nią surowo.

- Nie podobają mi się twoje myśli, Saro - powiedział.

- Mnie twoje też nie - odpowiedziała z pozornym chłodem

w głosie.

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 7 1

Rysy Noaha ściągnęły się, ale Sara znała już cały repertuar

jego min. Natychmiast przypomniał się jej Jake Hawke.

- Nie posługuję się tobą - oświadczył.

- Posługujesz się - odparła spokojnie.

- Niech ci będzie - zgodził się. - Ale nie tak, jak myślisz.

- Czyżbyś był nie tylko złodziejem, lecz i telepatą? Nie

wiedziałam, że masz tak wiele talentów.

Do diabła z nią! Jak może być taka czuła i subtelna w jednej

chwili i absolutnie nieprzystępna zaraz potem? Miał ochotę

mocno nią potrząsnąć, choć podziwiał jej upór.

- A ja nie wiedziałem, że jesteś głupia - oświadczył.

- Niech cię diabli - mruknęła. - Gdybym miała trochę roz­

sądku, wykopałabym cię z tego mieszkania, zamknęła drzwi na

cztery spusty i natychmiast zapomniała, że kiedykolwiek spot­

kałam tak nieznośnego człowieka!

- Owszem - przyznał Noah. - To właśnie powinnaś zrobić,

gdybyś miała trochę rozsądku.

- Zawsze mogłabym też wydać cię władzom i wziąć za to

nagrodę - zagroziła, choć świetnie wiedziała, że jest to groźba

bez pokrycia. - Wtedy nie musiałabym się nawet dzielić pienię­

dzmi z tobą i Danem.

- Taka możliwość też istnieje - przyznał z uśmiechem No­

ah. - Zdaje mi się, że twoja obsesja na punkcie pieniędzy ostat­

nio nie wiadomo czemu osłabła. Kobieta, którą poznałem przed

kilkoma dniami, nie poświęciłaby całego swojego dobytku, żeby

pomóc mężczyźnie, którego prawie nie zna. Mężczyźnie, który

okazał się zwykłym złodziejem.

Pochylił się nad kanapą i spojrzał na nią.

- I jak, Saro? Mam wyjść czy poczekać, aż wezwiesz gliny?

- zapytał po chwili milczenia.

Zamknęła oczy i dla uspokojenia głęboko zaczerpnęła tchu.

- Gdzie jest ta cholerna mysz, z którą mam pracować? -

spytała w końcu.

ROZDZIAŁ 12

Wieczorem tego samego dnia Sara, ubrana na przyjęcie,

czekała na powrót Noaha z kolejnej tajnej misji. Wciąż dener­

wowało ją, że Noah nie mówi jej wszystkiego, ale przestała się

tego domagać. Gdy wreszcie stanął na progu w smokingu, uzna­

ła, że warto było na niego poczekać.

- Dorównałeś elegancją Peterowi - powiedziała, mierząc go

wzrokiem.

- Nie znoszę takiego stroju - burknął. - A jeszcze bardziej

nie znoszę, kiedy ktoś stawia mi Taylora za wzór.

- W każdym razie wyglądasz wspaniale, czy ci się to po­

doba, czy nie. Baronowa nie będzie mogła od ciebie oderwać

oczu.

- Więc musisz mnie pilnować - odparł z szerokim uśmie­

chem. - Wyglądasz wprost cudownie. Czy to tę suknię kupiłaś

wczoraj?

Sara wykonała obrót, demonstrując mu swój przerażająco

drogi nabytek.

- Właśnie tę - potwierdziła. - Podoba ci się?

Noah rzucił na stół paczki, które przyniósł, i mocno ją objął.

- Bardzo - szepnął. - A jeszcze bardziej podoba mi się ko­

bieta, która się w niej znajduje.

Położyła mu głowę na ramieniu.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 7 3

- Ciągle doprowadzasz mnie do szału - powiedziała - ale ile

razy dochodzę do wniosku, że więcej nie chcę mieć z tobą nic

wspólnego, mówisz właśnie to, co chcę od ciebie usłyszeć.

Pocałował ją w czubek głowy.

- Staram się.

- Co jest w tych paczkach? - spytała z roztargnieniem, my­

ślała bowiem o tym, że wolałaby nie iść na żadne przyjęcie

i spędzić ten czas sam na sam z Noahem.

- Coś dla ciebie. - Noah zapragnął nagle zapomnieć o koro­

nie i poświęcić cały wieczór miłości.

Najpierw obowiązek, potem przyjemność, pomyślał jednak po

chwili. Hołdował tej zasadzie już dostatecznie długo, by stała się

jego drugą naturą. Ale nigdy jeszcze nie odczuwał tak silnej pokusy,

żeby sprzeniewierzyć się jej z czysto osobistych powodów.

Sara uniosła głowę i uśmiechnęła się do niego.

- Dla mnie? Kupiłeś mi prezent?

Widząc jej uszczęśliwioną twarz, poczuł się jak skończony

drań.

- Nie prezent, ale wyposażenie - wyznał z żalem.

- Aha. - Radosny uśmiech Sary zgasł, gdy zrozumiała, że

Noah wciąż myśli przede wszystkim o kradzieży, a nie o niej.

- No to zobaczmy, co tu masz - powiedziała, siląc się na entu­

zjazm.

Noah rozłożył przed nią kombinezon z czarnego nylonu.

- Powinien na ciebie pasować - powiedział, mierząc ją

wzrokiem.

Biorąc kombinezon z rąk Noaha, Sara zerknęła na metkę. Rze­

czywiście nosiła ten rozmiar, wolała jednak nie wiedzieć, w jaki

sposób Noah nabył wprawy w ocenie kobiecych rozmiarów.

- Nie sądziłam, że takie coś jest w twoim guście - zażarto­

wała, rozciągając elastyczny materiał.

Parsknął śmiechem.

- Twoja nowa suknia jest piękna, ale nie wyobrażam sobie,

żebyś mogła w niej pełzać po kanałach wentylacyjnych.

1 7 4 MIŁOŚĆ,ZEMSTAI...

Sara zerknęła na obszerną, długą spódnicę swojej kreacji.

- W ogóle o tym nie pomyślałam. - Przyjrzała się uważnie

nylonowemu kombinezonowi. - Naturalnie masz rację, ale mo­

gę włożyć dżinsy i bawełnianą koszulkę.

- Lepiej włóż to - powiedział. - Gwarantuję, że o nic się nie

zaczepisz, a nie chciałbym, żebyś utknęła tam na stałe.

Sara zadrżała.

- Ja też nie - przyznała skwapliwie.

- Poza tym kombinezon ma kaptur, więc nie zabrudzisz

sobie włosów - dodał Noah.

Zdobyła się na nikły uśmiech.

- Wygląda na to, że pomyślałeś o wszystkim.

- Taką mam pracę.

Wolałaby, żeby bez przerwy jej o tym nie przypominał.

- Czy na przyjęciu nie będę zwracać uwagi w tym kombine­

zonie?

- Na przyjęciu nie będziesz go miała na sobie. Możesz się

przebrać w gabinecie Branda na chwilę przed wejściem do kana­

łów. Po twoim powrocie ukryjemy koronę, a potem znów prze­

bierzesz się w suknię i nikt się o niczym nie dowie.

- A później wyjdziemy z koroną frontowymi drzwiami.

Skinął głową.

- Właśnie.

Sara odetchnęła głęboko.

- Chyba czas zaczynać to przedstawienie - powiedziała bez

entuzjazmu.

- Lepiej nie pojawiajmy się na przyjęciu razem. Ty idź pier­

wsza, a ja przyjdę za jakiś kwadrans. Daj mi swoją torebkę

- polecił Noah.

Wręczyła mu torebkę zdobioną białymi koralikami i z uwagą

przyjrzała się, jak składa kombinezon. To, że bez trudu zmieścił

go do maleńkiej torebki, bynajmniej nie poprawiło jej nastroju.

Nadal nie miała ochoty w nim występować. Noah spojrzał na jej

stopy.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 7 5

- Buty - powiedział zamyślony. - Chyba nie zdołasz przy­

kryć tenisówek suknią?

Sara pokręciła głową.

- Jestem gotowa zrobić dla ciebie prawie wszystko, ale to

akurat jest wykluczone. - Uniosła suknię i pokazała mu parę

ślicznych sandałków na wysokim obcasie. - Idę w tym.

- Może jednak schowasz tenisówki pod spódnicą? Wydaje

mi się dostatecznie długa.

- Nawet tego nie proponuj! Może lepiej schowasz je pod

marynarką?

- Zniekształciłyby mi linię smokingu - zaprotestował.

- Lepiej zniekształcić twoją linię niż moją - odpaliła, ale

widząc jego strapioną minę, postanowiła się nad nim zlitować.

- Nie martw się - powiedziała i poklepała go po ramieniu. - Nie

zabrałam z domu Malcolma wszystkich swoich rzeczy. Mam

parę tenisówek w pokoju na górze.

- Mogłaś mi to od razu powiedzieć.

Wspięła się na palce i cmoknęła go w gniewnie zaciśnięte

usta.

- Mogłam - przyznała - ale wtedy nie miałabym przyje­

mności zobaczenia, jak wyglądasz, kiedy jesteś w kropce.

Odpowiedź Noaha przypomniała pomruk dzikiego zwierza.

- Zobaczymy się za parę minut - powiedziała Sara i ruszyła

do drzwi.

- Odprowadzę cię do samochodu - zaofiarował się i objął ją

w talii.

Gdy usiadła za kierownicą, Noah pomógł jej upchać w samo­

chodzie suto marszczoną spódnicę.

- Saro... - powiedział z wahaniem, gdy włożyła kluczyk do

stacyjki.

Spojrzała na niego.

- Słucham.

- Naprawdę doceniam to, co robisz.

Skinęła głową.

1 7 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Wiem.

- Kiedy to się wreszcie skończy, porozmawiamy.

- Porozmawiamy.

Zdziwiła ją nieszczęśliwa mina Noaha. Miała nadzieję, że nie

usłyszy za chwilę pożegnalnej przemowy. Jeśli zamierzał znik­

nąć z jej życia, wolała, by stało się to szybko.

- Czy obiecujesz, że wysłuchasz mnie bez względu na to, co

się stanie? - zapytał. Ponurym tonem głosu ani trochę nie popra­

wił jej samopoczucia.

- Obiecuję.

- Tylko o tyle mogę cię prosić - mruknął. Potem pochylił się

i pocałował ją tak namiętnie, że aż zakręciło jej się w głowie.

- Niedługo się zobaczymy - obiecał.

- Niedługo - powtórzyła cicho.

Zamknął drzwi samochodu i stojąc na krawężniku z rękami

w kieszeniach, przyglądał się, jak Sara odjeżdża. Gdy znikła za

zakrętem, zaklął pod nosem.

Sara trzymała w dłoni pełny kieliszek szampana. Nie chciała

pić przed kradzieżą korony. I tak przerażała ją wizja pełznięcia

wąskimi, ciemnymi kanałami, a alkohol mógłby jeszcze spotę­

gować jej strach. Raz po raz zerkała ukradkiem ku drzwiom,

wyczekując przyjścia Noaha.

- Moja droga - mówiła baronowa - widzę, że wzięłaś sobie

moją radę do serca. To naprawdę urocza suknia. Taka dziewicza.

Sara uśmiechnęła się, patrząc na obcisłą suknię Gizelli, uszy­

tą ze złotej lamy. Przemknęło jej przez myśl, że może to właśnie

ona powinna wybrać się po koronę. Jej kreacja na pewno nie

zaczepiłaby o żaden wystający sworzeń. Nie była jednak pewna,

czy baronowa w ogóle jest w stanie usiąść, więc o pełzaniu ra­

czej nie było mowy. Podejrzewała, że baronowej trudno było

nawet zaczerpnąć tchu.

- Dziękuję.- odpowiedziała machinalnie. Gdzie się podzie-

wa Noah? - Miała pani rację co do tego butiku.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 7 7

- Paryż to nie jest, ale w razie potrzeby można tam znaleźć

całkiem przyzwoitą suknię - oświadczyła Gizella.

- Czy często jeździ pani do Europy? - ciągnęła konwersację

Sara.

- Przynajmniej dwa razy do roku. Bardzo mi się podoba

w Ameryce, ale czuję silną więź z ojczyzną.

- Słyszałam, że zna pani dzieje swojego rodu do kilku poko­

leń wstecz. Zazdroszczę pani tego. Większość Amerykanów nie

ma możliwości prześledzenia swojego drzewa genealogicznego.

- Och, dla nas rodzinne korzenie zawsze były bardzo ważne

- powiedziała Gizella. Akurat przechodził obok kelner z tacą,

więc wymieniła pusty kieliszek po szampanie na pełny. - Wy­

wodzę się od Madziarów, którzy w dziewiątym wieku przybyli

spod Uralu na teren obecnych Węgier.

- W dziewiątym wieku? - powtórzyła Sara, wciąż patrząc

na drzwi. - Niesamowite.

- Potem przybyła nam w rodzinie gałąź wenecka, gdy Zadar

zbuntował się przeciwko Republice Weneckiej i oddał się pod

opiekę mojego przodka, króla Węgier, Beli Trzeciego.

- Jeśli dobrze pamiętam, to się zdarzyło bardzo dawno. Jesz­

cze przed czwartą wyprawą krzyżową, prawda?

- W dwunastym wieku - potwierdziła baronowa. - Tak, tak.

Korzenie rodu Levinzski sięgają bardzo głęboko. Czy mówiłam

pani, że Piotr Pierwszy uwielbiał nasze wina?

- Zdaje się, że już o tym słyszałam - odparła Sara. - Prze­

praszam, pani baronowo - dodała szybko, gdyż wreszcie zoba­

czyła Noaha.

Wiedząc, że baronowa ich obserwuje, skinęła mu tylko gło­

wą, jakby łączyła ich powierzchowna znajomość, ale podeszła

do niego.

- To miło, że przyszedł pan tu dziś wieczorem, panie Lan­

caster.

- Za nic nie opuściłbym tego przyjęcia - odparł Noah. -

Gdzie jest Brand? - spytał cicho.

1 7 8 MŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Sara udała, że sączy szampana, który zdążył jej się zagrzać

w kieliszku.

- Nie mam pojęcia. Jestem tu już pół godziny, ale jeszcze go

nie widziałam.

- To ciekawe.

- No właśnie. Sądzisz, że on coś podejrzewa?

- Nie wiem. Gdzie jest Taylor?

- Był tu, ale dość dawno go nie widziałam. Musiałam wysłu­

chać opisu całego drzewa genealogicznego baronowej. A skoro

o niej mowa... - Sara zawiesiła głos, bo zobaczyła, że Gizella

zbliża się do nich.

- Noah, kochany - ucieszyła się baronowa - skoro już je­

steś, wreszcie może się zacząć prawdziwe przyjęcie. - Ujęła

jego twarz w dłonie i pocałowała go.

Sara nie miała zamiaru przyglądać się temu. Najchętniej

pociągnęłaby Gizellę za jej farbowane włosy. Czy to nie byłaby

dywersja? - pomyślała, upajając się w duchu taką wizją.

- Przepraszam państwa, ale chcę wziąć sobie coś do picia

- powiedziała.

- Naturalnie, moja droga - odpowiedziała machinalnie ba­

ronowa. - Baw się dobrze. Ja zadbam o naszych gości. - Wzięła

Noaha pod rękę.

- Nie wątpię - mruknęła Sara. Uznała, że teraz może iść po

tenisówki, więc opuściła salon i ruszyła korytarzem ku scho­

dom. Gdy z gabinetu Malcolma niespodziewanie wyszedł Tay­

lor, nie miała gdzie się ukryć.

Peter wydawał się zaskoczony jej widokiem.

- Co tu robisz, Saro?

- Zostawiłam na górze moją ulubioną szminkę. Właśnie

miałam po nią iść - odparła.

Chyba jej uwierzył.

- Czy już ci mówiłem, jak ładnie wyglądasz?

- Owszem - potwierdziła z wymuszonym uśmiechem.

Spojrzała mu za plecy. - Czy Malcolm jest u siebie?

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 1 7 9

- Jest w swoim pokoju - odpowiedział Peter. - Niestety źle

się czuje. Prosił mnie, żebym przyniósł mu pewne dokumenty.

- Może pracować, ale nie ma siły zejść do gości?

Peter uśmiechnął się do niej.

- Dobrze wiesz, Saro, jaki z niego pracoholik. Prawdopo­

dobnie jeszcze na łożu śmierci będzie dyktował listy.

- A co z przyjęciem? - spytała, myśląc tylko o tym, w jaki

sposób ta sytuacja wpłynie na plany Noaha.

- Idę teraz zanieść mu te papiery, a potem zejdę na dół

i przeproszę gości w jego imieniu. Jest tyle alkoholu i jedzenia,

że nikt chyba nie będzie tęsknił za gospodarzem.

- Pewnie masz rację.

Ujął ją za rękę i kciukiem zaczął rysować kółka we wnętrzu

jej dłoni.

- Nie przychodziłaś przez ostatnie dwa dni.

Sara z trudem ukryła obrzydzenie, jakie budził w niej dotyk

Petera.

- Już rozmawiałam o tym z Malcolmem. Zgodziłam się

z wami pracować, ale to nie oznacza, że muszę tę pracę lubić.

Peter zmarszczył brwi.

- Jeszcze jesteś na mnie zła? Sądziłem, że doszliśmy do

porozumienia?

- Nie do końca ci ufam, Peter. Pracujesz z Malcolmem od

lat, a mimo to chcesz go oszukać. Dlaczego miałbyś się zacho­

wać inaczej wobec mnie?

Przesunął jej palcem po policzku.

- Ponieważ, moja droga, jesteś o wiele bardziej czarująca

niż Malcolm Brand.

- A co z baronową?

Zmrużył powieki.
- Jak to co?

Wzruszyła ramionami.

- Gdy byliśmy na przejażdżce, wydawałeś się nią bardzo

zainteresowany.

1 8 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Roześmiał się głośno.

- To dlatego tak chłodno mnie traktujesz. Jesteś zazdrosna!

Sara już otworzyła usta, żeby zaprotestować. Uświadomiła sobie

jednak, że popełniłaby gruby błąd, zdradzając swe uczucia.

- Czy można mnie o to winić? - spytała, wydymając wargi.

- Bądź co bądź, baronowa ma tytuł i pieniądze, a słyszałam, że

jej kolekcja sztuki jest nie gorsza niż kolekcja Malcolma. Jak

mogę z nią rywalizować?

Pogłaskał ją po nagim ramieniu.

- Dziwi mnie, że w ogóle o to pytasz.

Wyraźnie miał ją ochotę objąć, więc cofnęła się.

- Ktoś może tędy przechodzić - zmitygowała go.

Popatrzył na nią w zamyśleniu.

- Wciąż nie wiem, czy jesteś największą kokietką świata,

czy po prostu się mnie boisz.

- To nie twoja wina - bąknęła, starając się wymyślić coś, co

uchroniłoby ją przed jego zalotami. Nagle przypomniała sobie

uwagę baronowej na temat sukni i postanowiła z niej skorzystać.

- Rzecz w tym, że wcale nie jestem taka doświadczona, jak ci się

zdaje. Potrzebuję trochę czasu.

- Chcesz mi powiedzieć, że jesteś dziewicą? - spytał z nie­

dowierzaniem Peter.

Wbiła wzrok w marmurową podłogę i skinęła głową.

- W twoim wieku? - zdziwił się. - Dlaczego?

- Może nie spotkałam odpowiedniego mężczyzny - odparła.

Wstrzymała oddech, czekając na jego reakcję. Wreszcie, kie­

dy podniosła wzrok, w jego oczach ujrzała błysk, zmysłowy

i triumfalny zarazem.

Znów ujął ją za rękę.

- Zostań po przyjęciu - powiedział, unosząc jej dłoń do

warg.

- Nie wiem - szepnęła wstydliwie.

Mocniej zacisnął palce na jej dłoni.

- Będzie wspaniale, Saro. Obiecuję.

MŁOŚĆ.ZEMSTAI... 1 8 1

Wiedziała, że Noah zabiłby ją za zadanie tego pytania, ale

musiała poznać odpowiedź.

- A co z koroną, Peter?

Spojrzał na nią posępnie.

- Więc jednak jesteś samolubną panienką, prawda?

Uśmiechnęła się do niego słodko.

- Ty też dbasz o swoje interesy. Prawdopodobnie dlatego

niebo przeznaczyło nam wspólny los.

- Albo piekło - mruknął szorstko. - Proponuję ci naprawdę

dobry interes, moja chciwa kokietko. Zostań ze mną na noc,

a rano, zanim Malcolm się zbudzi, zabierzemy koronę.

Sara udała zdziwienie.

- Czy korona jest już w domu?

- Jest w skrytce... Pragnę cię, Saro.

Zerknęła na dokumenty, które wciąż ściskał w dłoni.

- Nie sądzisz, że powinieneś zanieść te papiery Malcolmo­

wi, zanim zacznie cię szukać?

- Powinienem - przyznał niechętnie. - Spotkajmy się przy

basenie po wyjściu wszystkich gości.

Sara skinęła głową.

- Dobrze, przyjdę tam.

Gdy stukot jego kroków na marmurowych płytach ucichł,

głęboko odetchnęła, a potem szybko weszła po schodach na

piętro.

Noah miał nadzieję, że odpowiada baronowej we właściwych

odstępach czasu. Gizella plotła androny o swojej rodzinie i

o dziełach sztuki, które udało jej się wywieźć, gdy uciekała

z Węgier w 1956 roku, po stłumieniu powstania przez Rosjan,

i wciąż go dotykała. Te uwodzicielskie wysiłki coraz bardziej go

irytowały. Gdzie, u diabła, podziała się Sara? Nie było jej już

stanowczo za długo.

Przez chwilę niepokoił się, że wpadła w ręce Taylora, ale

wkrótce potem Peter wszedł do salonu i przeprosił gości w imie-

1 8 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

niu gospodarza, który czuł się zbyt zmęczony, by osobiście

zaszczycić zebranych swoją obecnością. W odpowiedzi rozległ

się zdawkowy pomruk żalu i przyjęcie bez przeszkód potoczyło

się dalej.

- Kochany, tu jest tak gorąco. - Baronowa nadąsała się

wdzięcznie. - Nie poszedłbyś ze mną na mały spacer po

okolicy?

- Może wystarczy pani napój chłodzący - odparł Noah.

Już dawno nie odczuł takiej ulgi jak w tej chwili, gdyż akurat

podszedł do nich Peter Taylor.

- Będę zaszczycony, jeśli pani baronowa pozwoli, żebym jej

towarzyszył w przechadzce - powiedział gładko. - Czy pokazy­

wałem już pani najnowszy nabytek Malcolma?

Noah zesztywniał. Niemożliwe, żeby Peter zamierzał powie­

dzieć Gizelli o koronie.

- Cóż to takiego? - spytała baronowa, spoglądając to na

jednego, to na drugiego mężczyznę, jakby próbowała zdecydo­

wać, z którym należy wiązać nadzieję na bardziej atrakcyjny

wieczór.

- W stajni mamy pięknego nowego araba. Przywieziony

dopiero dziś - powiedział Peter.

- Uwielbiam araby! - zawołała Gizella i klasnęła w dłonie.

Zwróciła się do Noaha. - Nie będziesz za mną tęsknił, kochany?

- Oczywiście, że będę - zapewnił ją Noah.

Roześmiała się.

- Och, Noah, jesteś cudownym kłamcą. - Omiotła wzro­

kiem salon. - Ale może tymczasem zajmiesz się panną Madison.

Wydaje mi się tutaj nieco zagubiona.

Noah zerknął na Sarę, która stała sama przy bufecie.

- Może rzeczywiście tak zrobię.

- Niech pan pochwali jej suknię - pouczyła go baronowa. -

Z takimi marnymi zarobkami biedaczka będzie po tym zakupie

głodować przez miesiąc. Być może jednak komplement przy­

stojnego mężczyzny zrekompensuje jej cierpienia.

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 8 3

- Postaram się-obiecał Noah.

Baronowa poklepała go po policzku.

- Dobrze się baw, kochany, ale nie przesadzaj. Nie wydaje

mi się, żeby nasza Sara była w stanie okiełznać takiego mężczy­

znę jak ty.

Sara dowiodła fałszywości tego przeświadczenia w tym sa­

mym momencie, gdy Noah do niej podszedł.

- Zdawało mi się, że Peter miał zajmować baronową przez

cały wieczór - zaatakowała go.

- Peter przyszedł mi z odsieczą w ostatniej chwili - odparł

z kwaśnym uśmiechem. - Obawiam się, że jeszcze kilka sekund

tej babskiej gadaniny i z rozpaczy wsadziłbym głowę do czary

z ponczem, żeby się utopić.

- Widziałam, jak potwornie cierpiałeś.

- Naprawdę cierpiałem. Ale przede wszystkim martwiłem

się o ciebie.

- Czyżby? Nic na to nie wskazywało. - Sara ugryzła kęs

nadziewanej pieczarki.

- Czy zawsze jesz, kiedy jesteś zdenerwowana?

Przełknęła przystawkę.

- Zawsze. To chyba lepsze niż ciskanie różnymi przedmiotami.

- Pewnie tak. Jeśli nadal będziesz bez przerwy jadła, u-

tkwisz w kanałach wentylacyjnych.

- Nie utkwię - odparła, kładąc na bułeczce gruby plaster szynki

i dwa kawałki szwajcarskiego sera. - A kiedy tam idziemy?

Noah wyjął jej z ręki kanapkę i odłożył ją na stół.

- Teraz - powiedział.

ROZDZIAŁ 13

Sara czuła, że ma nogi jak z drewna, gdy wraz z Noahem

zmierzała w stronę gabinetu Malcolma Branda.

- Zdenerwowana? - zapytał.

- To stanowczo za słabe określenie.

Przystanął, ujął ją za ramiona i spojrzał prosto w jej bladą

twarz.

- Wiesz, że nie pozwoliłbym ci zrobić niczego naprawdę

niebezpiecznego.

Jak bardzo chciałaby w to wierzyć! Nie mogła jednak pozbyć

się wrażenia, że największą miłością Noaha jest korona.

- Czyżby?

Delikatnie rozmasował jej kark.

- Wciąż mi nie ufasz, tak?

- Chciałabym ci ufać - odparła zgodnie z prawdą.

- Jeszcze tylko godzina - obiecał. - Potem będziemy mogli

odbyć naszą mocno spóźnioną rozmowę.

Sara westchnęła.

- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę to robię.

- Nikt cię do tego nie zmusza - zwrócił jej uwagę.

Szczerze mówiąc, wolałaby, żeby ją zmusił. Wtedy wszystko

byłoby prostsze.

- Gdzie podziałaś tenisówki?

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I. „ 1 8 5

Uśmiechnęła się słabo.

- Zaczynam nabierać wprawy w szpiegowskim rzemiośle.

Schowałam je w urnie przed gabinetem Malcolma.

- No, no, poczynasz sobie niczym Mata Hari.

Sara ruszyła dalej, choć nogi odmawiały jej posłuszeństwa.

- Po co mi ją przypomniałeś? Jeśli dobrze pamiętam, Matę

Hari stracono za kolaborację z Niemcami.

- Nie przejmuj się tym. Zgodnie z międzynarodowym pra­

wem wojennym, żeby doszło do skazania za szpiegostwo, trzeba

zostać złapanym na liniach nieprzyjaciela w przebraniu lub po­

sługiwać się inną tożsamością. - Uśmiechnął się. - Więc tobie to

akurat nie grozi.

- Nawet nie będę pytać, skąd to wiesz - mruknęła.

Doszli do drzwi gabinetu, ale gdy Noah obrócił gałkę, drzwi

się nie otworzyły.

- Zamknięte - stwierdził.

- Wcale mnie to nie dziwi - powiedziała Sara. - Malcolm

często zamyka gabinet na klucz, gdy nie pracuje.

- Nie bez powodu. - Noah wyciągnął wytrych z kieszeni

smokingu. W kilka sekund później drzwi się otworzyły.

- Łatwizna - powiedział z zadowoleniem.

Sara pokręciła głową. Stanowczo za szybko poradził sobie

z tym zamkiem. Ale czego właściwie oczekiwała? Przecież tyl­

ko posłużył się jednym ze swoich narzędzi pracy. Wyjęła teni­

sówki i weszła do gabinetu.

Kiedy zobaczyła Malcolma, stanęła jak wryta. Upuściła teni­

sówki i krzyknęłaby, gdyby Noah nie zasłonił jej ust swoją

wielką dłonią.

- Ani mru-mru - ostrzegł szeptem.

Sara spoglądała z przerażeniem na Malcolma Branda, siedzą­

cego w obitym skórą fotelu. Jego szkliste oczy zdawały się

przewiercać ją na wskroś.

- Czy obiecasz nie krzyczeć, jeśli cofnę rękę? - zapytał

Noah.

1 8 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Skinęła głową.

Rzeczywiście nie krzyknęła, ale musiał ją podtrzymać, bo

ugięły się pod nią kolana.

- Odetchnij głęboko - poinstruował ją chrapliwym szeptem.

Sara spróbowała zastosować się do tego polecenia, ale od­

dech miała płytki i nierówny.

- Jeszcze raz.

Tym razem było lepiej. Dopływ tlenu do płuc trochę przerze­

dził mgłę, która zasnuła jej oczy.

- Czy on... - Nie potrafiła zdobyć się na określenie tego, co

zobaczyła.

- Obawiam się, że tak.

Nie mogła oderwać wzroku od twarzy Malcolma. Jego oczy

wydawały się prawie bezbarwne, twarz była popielata, a usta

szeroko otwarte.

- Jeszcze nigdy nie widziałam martwego człowieka.

- Wierz mi, że chociaż widziałem to wielokrotnie, wcale nie

jest mi łatwiej. - Popatrzył na nią z troską. - Czy jeśli cię pusz­

czę, nie zemdlejesz?

Odwróciła oczy od zwłok i spojrzała na Noaha.

- Chyba nie - odparła.

Podszedł do drzwi i jednym szybkim ruchem zamknął je od

wewnątrz.

- Najpierw musimy sprawdzić, czy w sejfie jest klucz.

Sara zastanawiała się, jak Noah może nic sobie nie robić

z widoku trupa. Pracował jak maszyna, manipulując gałkami

sejfu. A przecież złodzieje biżuterii raczej nie powinni natykać

się na martwych ludzi.

- Pusto - oświadczył po chwili.

Serce Sary zamarło.

- Trzeba mu przeszukać kieszenie - oznajmił.

Gdy zrobił krok w stronę ciała Malcolma, chwyciła go za

ramię.

- Nie wolno ci tego zrobić!

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 8 7

Przykrył jej lodowatą dłoń swoją, o wiele cieplejszą.

- Jeśli ma klucz przy sobie, będziemy mogli po prostu wyłą­

czyć alarm i zabrać koronę.

- Chyba nie myślisz nadal o koronie. Musimy uciekać. Mal­

colm nie żyje. Ktoś może pomyśleć, że to my go uśmierciliśmy.

Noah zdjął jej rękę ze swojego ramienia i przykucnął obok

zwłok.

- On nie żyje już od pewnego czasu - powiedział, trzyma­

jąc Branda za nadgarstek. - Według mnie przynajmniej dwie

godziny.

- Czy został zamordowany? - zapytała Sara.

- Nie sądzę. Nie ma śladów walki. Mówiłaś, że był chory na

serce. Prawdopodobnie zmarł śmiercią naturalną.

Sara odwróciła się do okna i utkwiła wzrok w ciemności. Nie

mogła znieść widoku przeszukiwania kieszeni Branda.

- Tu też nie ma klucza - mruknął w końcu Noah. - Musimy

się trzymać pierwotnego planu.

Odwróciła się i spojrzała na niego zdumiona.

- Chyba nie mówisz poważnie.

- Oczywiście, że poważnie. Źle się stało, że tego sukinsyna

szlag trafił. Z rozkoszą dopilnowałbym, żeby resztę swych dni

spędził w więzieniu. Ale jego śmierć niczego nie zmieniła. Mu­

simy wykonać swoje zadanie.

Pokręciła głową i odsunęła się od niego.

- Nie mogę uwierzyć, że jesteś taki nieczuły... Ten człowiek

nie żyje. Wszystko jedno, jak bardzo był zły, ale nie może już

nas skrzywdzić. Dlaczego na tym nie poprzestaniemy?

- Wkrótce w tym domu zaroi się od gliniarzy, adwokatów

i dziennikarzy. Na pewno znajdą skrytkę w piwnicy. I koronę.

Nie mogę do tego dopuścić, a to oznacza, że muszę sam przecis­

nąć się przez te kanały.

Przyjrzała się jego szerokim barom, rozpychającym marynar­

kę szytego na miarę smokingu.

- Nie masz szans.

1 8 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Muszę spróbować. Zbyt wiele od tego zależy.

Spojrzała na niego wyzywająco.

- Chodzi ci o kilka klejnotów? Zaryzykowałbyś wolność,

a nawet życie dla kilku głupich kamieni?

- Mniejsza o kamienie - odparł szorstko. - Musisz zrozumieć,

Saro, że nie pracuję sam. Są ludzie, którzy z bardzo ważnych

powodów muszą mieć tę koronę. Zlecili mi to zadanie, ponieważ

jestem najlepszy. Tylko ja jestem w stanie je wykonać - dodał.

- Spoczywa na mnie odpowiedzialność i muszę się wywiązać z te­

go obowiązku, wszystko jedno, czy z twoją pomocą, czy bez niej.

- A co z twoją odpowiedzialnością wobec mnie? - spytała

cicho. - Wobec nas? Myślałam, że coś dla ciebie znaczę. - Wie­

działa, że brzmi to żałośnie, ale nie mogła się powstrzymać.

Noah bardzo chciał natychmiast zabrać Sarę do siebie w gó­

ry. Tam, gdzie niebo nad głowami jest czyste, niebieskie,

a w przestworzach krążą orły i powietrze tchnie świeżością;

gdzie życie jest proste i uczciwe. Ale nie mógł tego zrobić.

Jeszcze nie.

Wątpił zresztą, czy po tym wieczorze zdoła ją namówić, żeby

pojechała z nim z własnej woli. Zaczął się nawet zastanawiać,

jak zareagowałaby, gdyby ją porwał.

- To nie ma z nami nic wspólnego - zapewnił ją.

- Mylisz się. To ma z nami wiele wspólnego. Wszystko.

- Dałem ci słowo.

- Teraz mówisz dokładnie tak samo jak ten głupi Jake

Hawke.

- Zdawało mi się, że lubisz tę postać.

- Lubię, ale w książkach - odparła. - Życie nie jest szpiego­

wską powieścią.

- Wróć do domu, Saro. Masz rację. To nie jest miejsce dla

ciebie. - W jego głosie nie było wyrzutu, tylko głęboki żal.

- Do widzenia - szepnęła.

Przycisnął dłoń do jej policzka.

- Do widzenia. Powodzenia w życiu. - Spodziewała się po-

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 8 9

całunku, ale Noah opuścił rękę i odwrócił się. Wsadził ręce do

kieszeni, lekko się przygarbił i stanął wpatrzony w okno.

Chciała do niego podejść, nawet wyciągnęła ku niemu rękę.

Zmieniła jednak zdanie, otworzyła drzwi i wyszła na korytarz.

Zrobiła nie więcej niż dwa kroki, gdy zrozumiała, że nie może

zostawić Noaha samego. Nie w ten sposób. Nie miała pojęcia,

w co jest wplątana. Wyznanie Noaha, że pracuje dla innych

ludzi, bardzo ją zaskoczyło, lecz mimo to musiała zrobić wszy­

stko co w jej mocy, by zapewnić mu bezpieczeństwo.

- Naprzód - zakomenderowała dziarsko, wróciwszy do ga­

binetu.

Noah stał na krześle i zdejmował kratę z kanału wentylacyj­

nego. Widząc Sarę, cały stężał.

- Kiedy to wszystko się skończy - odezwał się- przypomnij

mi, żebym ci powiedział, jak bardzo cię kocham.

Sara skinęła głową.

- Możesz na mnie liczyć. - Jej głos był cichy, lecz zdecy­

dowany.

Noah zszedł z krzesła.

- Musisz się przebrać.

Wyciągnęła kombinezon z torebki.

- Odwróć się.

Mimo powagi sytuacji Noah się uśmiechnął.

- Czy nie jest trochę za późno na okazywanie wstydu?

- Zgodziłam się, że ukradnę dla ciebie tę koronę, ale tylko tyle

- odparła stanowczo. - Striptizu w programie nie było. - Zerknęła

ukradkiem na martwe ciało Malcolma. -I odwróć fotel - poleciła

Noahowi. - Facet był wystarczająco wredny za życia. Nie zniosę,

żeby teraz gapił się na mnie tymi trupimi oczami.

Noah natychmiast spełnił jej życzenie. Musiał bardzo się

starać, żeby ukradkiem nie zerknąć, jak Sara się rozbiera.

- Jestem gotowa - oznajmiła po chwili.

Powoli się obrócił i spojrzał na nią. Kombinezon przylegał do

jej ciała jak druga skóra.

1 9 0 MŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Takiego złodzieja biżuterii jeszcze nie widziałem - powie­

dział schrypniętym głosem.

Zarumieniła się.

- Masz dość dziwny gust, jeśli chodzi o kobiecą garderobę.

Czuję się tak, jakbym jechała w trasę z kapelą rockową.

Pokręcił głową.

- Wyglądasz cholernie seksownie, ale kombinezon nic by

nie pomógł, gdyby nie było w nim kobiety z klasą.

- Zawsze wiesz, co powiedzieć, prawda? -odparła z uśmie­

chem.

- Tylko wtedy, jeśli rozmawiam z kobietą idealną.

Wymienili przeciągłe spojrzenia. Wreszcie Sara głęboko za­

czerpnęła tchu.

- No to do dzieła - powiedziała. - Byle szybko, bo jeszcze

zmądrzeję i wycofam się.

- Masz tu mapkę kanałów, żebyś się nie zgubiła. - Podał jej

kartkę.

- Nawet o tym nie wspominaj!

- Nie martw się, za każdym razem skręcasz w prawo. -

Sięgnął do kieszeni. - A tu jest latarka, żebyś nie czołgała się

w całkowitej ciemności.

Na myśl o tym cała zadrżała.

- Noah - powiedziała nagle - tam nie ma pająków, prawda?

Myszy się nie boję, ale pająki to zupełnie co innego.

- Jest za gorąco na pająki - odparł Noah, owijając ją liną

w talii. - Będziesz potrzebować tego urządzenia w drodze po­

wrotnej. Ssawkę musisz przyczepić do sklepienia kanału, a linę

przewlec przez zaczep.

- Skąd wiesz, że umiem się wspiąć po linie? - spytała, gdy

założył jej parę ochraniaczy na kolana, podobnych do tych, które

noszą siatkarze.

Zaskoczyła go.

- Sufit jest zaledwie dwa i pół metra nad ziemią, Saro, a na

linie zawiązałem węzły, żebyś miała się czego przytrzymać.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 9 1

- Nagle spochmurniał. - Może uda nam się zrobić coś w rodzaju

drabinki.

- Poradzę sobie - zapewniła go. - Kiedy byłam mała, tata

powiesił mi linę na drzewie. Wspinałam się na nią bez przerwy,

chociaż wtedy nie sądziłam, że trenuję na przyszłość.

- Nigdy nie wiadomo, co się w życiu przyda - przyznał

pogodnie Noah. - A tu masz krótkofalówkę. Będę do ciebie

mówił, póki nie dotrzesz do skrytki.

- Dziękuję. Doceniam twoją troskliwość.

Spojrzał na nią poważnie.

- Wiesz, że gdyby był inny sposób...

Sara przyłożyła mu palce do warg.

- Wiem - powiedziała cicho.

Znów wymienili przeciągłe spojrzenia, znacznie bardziej

wymowne niż słowa. Wreszcie Noah potrząsnął głową, jakby

chciał przepędzić niepotrzebne myśli.

- Nie zapomnijmy o twoim małym przyjacielu. - Wyjął

z szafy małe kartonowe pudełko z otworami w wieczku.

- Schowałeś tu tę mysz wtedy, kiedy wypuściłeś pozostałe,

prawda?

- Musiałem być pewny, że w odpowiedniej chwili będziemy

mieli jedną do dyspozycji.

- Zdaje się, że pomyślałeś o wszystkim - odparła. Jej wzrok

napotkał ciało Malcolma. - A kto wyłączy alarm?

- Miejmy nadzieję, że zaginiony klucz ma Taylor. Czy nie

widziałaś go wcześniej, jak wychodził z gabinetu?

Skinęła głową.

- Widocznie Malcolm już wtedy był martwy, a Taylor zwie­

trzył okazję i zabrał klucz.

- To wydaje się logiczne - zgodziła się Sara. - Obiecał mi,

że jeśli spędzę z nim noc, rano będę miała koronę.

Noah zmrużył oczy.

- Tego mi wcześniej nie powiedziałaś.

Wzruszyła ramionami.

1 9 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Nie widziałam potrzeby.

- Łeb mu rozbiję, jak już będzie po wszystkim - zapo­

wiedział.

Nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

- To mi się podoba! Jesteśmy w pokoju razem z nieboszczy­

kiem, właśnie mamy zrobić skok stulecia, a ty się martwisz

o moją cześć.

- Ktoś musi - odburknął. - Ale nie zgodziłaś się, prawda?

Poklepała go po policzku.

- Nie martw się, jeden złodziej mi wystarczy. - Spojrzała na

niego czule. - Czy pamiętasz, jak wyleczyłeś mnie z klaustrofo-

bii w windzie?

- Jak mógłbym zapomnieć?

Ujęła jego twarz w dłonie.

- Chyba potrzebuję zachęty - powiedziała cicho.

Objął ją. Czuły pocałunek szybko stał się zaborczy. Sara rozchy­

liła wargi i pozwoliła się ponieść namiętności. Tego właśnie potrze­

bowała. Gdy już znajdzie się w kanale, będzie miała na czym skupić

myśli, będzie pamiętać, że robi to wszystko z miłości.

- Saro - szepnął chrapliwie Noah i przesunął dłońmi po jej

plecach.

W odpowiedzi dotknęła koniuszkiem języka jego warg.

- Kocham cię - odszepnęła.

Nieoczekiwanie Noah położył jej ręce na ramionach i deli­

katnie odsunął ją od siebie.

- Mam nadzieję, że zawsze będziesz.

Otworzyła oczy i popatrzyła na niego. Oboje milczeli i zdawało

się, że trwa to wieki.

- Lepiej załatwmy już, co mamy załatwić - przynaglił ją

w końcu Noah.

- Życz mi szczęścia.

Podsadzając ją do kanału, jeszcze raz ją uścisnął.

- Zawsze - powiedział.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 9 3

Zdawało jej się, że czarny tunel nie ma końca. Było gorąco

jak w Hadesie, włosy lepiły jej się do czoła, ale skórę miała

lodowatą ze strachu. Co chwila przystawała, żeby zaczerpnąć

kilka uspokajających, głębokich oddechów. Wtedy przypomina­

ła sobie pocałunek i to dodawało jej sił, by iść dalej. Noah, tak

jak obiecał, utrzymywał z nią kontakt.

- Zaraz powinniśmy dojść - szeptała Sara do myszy. - To

nie może już długo trwać.

Stłumione piski dowodziły, że małemu pasażerowi pudełe­

czka otoczenie również bardzo się nie podoba.

- Spójrz na to z innego punktu widzenia - szeptała dalej do

myszy, dodawała jej bowiem otuchy myśl, że ktoś z nią jest

w tym ciemnym, ciasnym kanale. - Lepiej się trochę pomęczyć

niż skończyć w roli obiadu Carmen.

Na chwilę się zatrzymała i zerknęła na mapkę. Jeśli Noah

dobrze wszystko narysował, pozostał jej ostatni zakręt, potem

jeszcze około dwóch metrów i powinna być na miejscu. Za­

czerpnęła tchu i znów ruszyła.

- Eureka! - powiedziała wreszcie zdyszana.

- Saro? - Głos Noaha był bardzo spokojny, jeśli zważyć na

okoliczności.

- Dotarłam do skrytki - odrzekła. - Teraz przyczepię ssawkę

do sklepienia i zdejmę kratę.

- Przykro mi, ale muszę cię zostawić i wrócić do gości - sze­

pnął.

Otworzyła usta, by mu odpowiedzieć, ale nie dobył się z nich

żaden dźwięk.

- Nie szkodzi - bąknęła w końcu. - Doug i ja poradzimy

sobie.

- Doug...?

- Mój mały wspólnik - wyjaśniła, choć zrobiło jej się dość

głupio. - Nazwałam go Douglas Fairbanks junior. Jakoś mi to do

niego pasowało.

Śmiech Noaha bardzo ją pokrzepił.

1 9 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Jesteś nadzwyczajna. Pamiętaj, że masz tylko minutę. Nie

zapomnij o tym i nie zacznij się upajać widokiem skradzionych

arcydzieł Branda.

- Nie martw się o mnie - odparła. - Tylko pilnuj Petera.

- Dobrze. Aha,Saro...

- Słucham? - odszepnęła.

- Nie wiem, jak zdołam ci to kiedykolwiek wynagrodzić.

- Nie przejmuj się - dodała mu otuchy, choć sama wcale nie

czuła się w tej chwili zbyt pewnie. - Mam w głowie miliony

propozycji, o których potem porozmawiamy.

Jeszcze raz się zaśmiał, a potem krótkofalówka zamilkła i Sa­

ra zrozumiała, że jest zdana tylko na siebie.

- W porządku, Doug - szepnęła. - Teraz wszystko zależy od

nas.

Musiała się napocić, ale udało jej się zdjąć kratę. Noah wytłu­

maczył jej wcześniej, że węzeł na lince z myszą rozwiąże się

automatycznie po opuszczeniu gryzonia na podłogę. Sara miała

nadzieję, że się nie omylił. Wolała nie myśleć, jak zareagowałby

Peter na mysz, która biega po skrytce na dziwnej smyczy.

Z bijącym sercem przystąpiła do pracy. Najpierw przykleiła

ssawkę do gładkiego sklepienia kanału, a potem zgodnie z instru­

kcją przełożyła linę przez zaczep. Dla sprawdzenia wytrzymałości

szarpnęła za linę, ale okazało się, że ssawka trzyma dobrze.

Potem uchyliła wieczko kartonowego pudełka i wyjęła mysz.

Pogłaskała wyrywające się zwierzątko po białym futerku.

- Wiem, wiem - powiedziała. - Wszyscy przeżywamy trud­

ne chwile, ale niedługo będzie po wszystkim. A ty będziesz

mogła dołączyć do swoich przyjaciół.

Ostrożnie opuściła mysz na podłogę i z zapartym tchem po­

ciągnęła za linkę. Węzeł rzeczywiście puścił, więc wciągnęła

linkę z powrotem do kanału. Ledwie zdążyła założyć kratę, gdy

zawył alarm. Zatkała uszy dłońmi, przez cały czas obserwując

wnętrze skrytki przez kratę. Hałas był ogłuszający, pozostawało

jej więc mieć nadzieję, że Peter rzeczywiście ma klucz.

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 1 9 5

Wycie alarmu urwało się tak samo nagle, jak się zaczęło.

Rozległo się skrzypnięcie i Sara usłyszała podniecone głosy

u szczytu schodów. Widocznie jacyś goście, zaalarmowani syre­

ną, towarzyszyli Peterowi aż do drzwi. Modliła się, by był wśród

nich Noah. W chwilę później w skrytce zabłysło światło.

Sara na chwilę zapomniała o swoim zadaniu, wreszcie bo­

wiem dokładnie zobaczyła pomieszczenie, w którym Malcolm

urządził swoją tajną galerię. Poznała kilka obrazów skra­

dzionych z najsławniejszych muzeów świata. Była tam również

perska miniatura z szesnastego wieku, uważana za jeden z naj­

wspanialszych przykładów sztuki islamu. Obok wisiał portret

Paula Revere'a pędzla wielkiego malarza amerykańskiego,

Johna Singletona Copleya. Realizm domu na farmie Fairfielda

Portera zupełnie nie pasował do neoklasycznych nimf w sty­

lizowanych pozach, utrwalonych na płótnie przez Williama

Bouguereau.

Wzdłuż ścian ciągnęły się półki. Sarze najpierw rzucił się

w oczy ceramiczny pies z okresu dynastii Han i waza z epoki

Ming, a potem znajdujące się obok szesnastowieczne indyjskie

miniatury z dworu Akbara. Zdumiało ją, że w kolekcji Branda

brak jakiegokolwiek ładu. Szybko jednak zrozumiała, że Brand

nie skupiał zainteresowań na wybranym okresie czy szkole.

Dzieła zgromadzone w skrytce łączyło tylko to, że należały do

najrzadszych na świecie. Podstawowym kryterium wyboru

Branda były pieniądze.

Zatrzymała wzrok na szklanej gablotce pośrodku pomiesz­

czenia i ujrzała tam największy skarb: mieniącą się złotem i klej­

notami bajeczną koronę Konstantyna.

Sara wiedziała, że ze skrytki nie można jej zobaczyć, lecz

mimo to słysząc odgłos kroków na kamiennych schodach, odru­

chowo cofnęła się w głąb kanału i wstrzymała oddech. Tymcza­

sem w polu jej widzenia ukazał się Peter. Ze zdziwioną miną

omiótł wzrokiem pomieszczenie. Sara z lękiem patrzyła, jak

robi krok w stronę jej kryjówki, a potem jeszcze jeden.

1 9 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Nagle po jego stopach z piskiem przerażenia przebiegła

mysz. Taylor natychmiast się uspokoił.

- To tylko jedno z tych cholernych zwierzaków Malcolma!

- zawołał do ludzi czekających przy drzwiach. - Fałszywy

alarm. - Złapał mysz i ostrożnie podniósł ją za ogon. Jeszcze raz

omiótł wzrokiem pomieszczenie i zawrócił na schody.

W okamgnieniu Sara wydostała się z kanału, zsunęła się po

linie i miękko wylądowała na posadzce. Zamarła przestraszona,

że Peter mógł usłyszeć stuk, ale od strony schodów nie doszedł

jej żaden niepokojący odgłos, szybko więc wyszła na środek

pomieszczenia i uniosła wieko szklanej gablotki. Nie tracąc cza­

su na zachwyty, wyciągnęła koronę.

Przez chwilę się zastanawiała, co zrobić z łupem podczas

wspinaczki po linie, ale spojrzenie na zegarek podziałało na nią

trzeźwiąco. Zostało jej dwadzieścia sekund. Wsadziła koronę na

głowę i węzeł po węźle wspięła się z powrotem do kanału, a po­

tem wciągnęła linę.

Oparła się o metalową ściankę kanału, ciężko dysząc. Udało

jej się. Ona, Sara Madison, wykładowca historii sztuki, która

zawsze wiodła spokojny, stateczny żywot, przed chwilą ukradła

jeden z największych skarbów na świecie. W kącikach jej ust

pojawił się uśmiech, gdy poruszyła dźwigienką, żeby odczepić

ssawkę od metalowej powierzchni sklepienia kanału.

Wracając przez labirynt ciemnych kanałów, wciąż uśmiecha­

ła się do siebie. Rozpierało ją podniecenie. Jeszcze nigdy nie

czuła się tak wspaniale.

Noah czekał na nią w gabinecie Malcolma.

- Miałeś rację! - wykrzyknęła, gdy pomógł jej opuścić się

z kanału. - To najbardziej emocjonujące zdarzenie w moim ży­

ciu! Nie mogę uwierzyć, że nam się udało. I że mnie się udało.

Już rozumiem, Noah, dlaczego nie chciałeś zrezygnować.

W odpowiedzi Noah tylko szeroko się uśmiechnął i spojrzał

na brudną twarz Sary. Jej oczy lśniły jak szafiry, na twarzy

wykwitły rumieńce, a całe ciało drżało z podniecenia. Bezcenna

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 1 9 7

korona Konstantyna tkwiła na jej głowie, przekrzywiona pod

dziwnym kątem.

Widok był olśniewający. I choć Noah dziękował swej szczę­

śliwej gwieździe za to, że oboje z Sarą są cali i zdrowi, jedno­

cześnie zastanawiał się, czy przypadkiem tego wieczoru nie

otworzył puszki Pandory.

Zdjął Sarze koronę z głowy.

- Lepiej stąd znikajmy.

Entuzjastycznie skinęła głową, chwyciła z biurka swoją kre­

ację i wsadziła ją sobie pod pachę.

- Chodźmy.

Noah zachichotał i wyjął z kieszeni chustkę, żeby zetrzeć jej

czarną smugę z policzka.

- Czy nie sądzisz, że powinnaś się z powrotem przebrać

w suknię? Mogłabyś mieć kłopot, gdyby goście zobaczyli cię

w kreacji Maty Hari.

- Masz rację. Powinnam była sama o tym pomyśleć - odpar­

ła Sara i zaczęła ściągać kombinezon.

W chwilę później rozczesywała przed lustrem swoje proste

jasne włosy.

- No dobrze - powiedziała, chowając grzebień do torebki.

- Chyba powinniśmy stąd iść.

- Wyglądasz fantastycznie - oświadczył Noah i otoczył ją

ramieniem w talii. Potem zmarszczył czoło. - Miejmy nadzieję,

że nikt nie zauważy, jak wynosimy stąd koronę.

- Popatrz. - Sara z uśmiechem podniosła do góry długą,

obszerną spódnicę sukni. Jego oczom ukazały się dwie kiesze­

nie, z których każda mogła swobodnie pomieścić skarb.

- A co z linią?

Uśmiechnęła się.

- Lepsze to, niż gdybym miała nieść koronę na głowie.

Opuścili rezydencję bez kłopotów i Noah odwiózł Sarę do

domu jej samochodem. Swój wynajęty wóz zostawił do nastę­

pnego rana u Branda. Uśmiechnął się pod nosem, gdy przypo-

1 9 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

mniał sobie, jaki był rozemocjonowany podczas wykonywania

swojego pierwszego zadania.

- To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam -

powiedziała z westchnieniem Sara, przesuwając dłonią po klej­

notach korony, odbijających uliczne światła. - Chyba jednak nie

będę chciała się jej pozbyć.

- Skoro o tym mowa... - Noah uznał, że musi wreszcie

powiedzieć Sarze prawdę. I tak czekał z tym o wiele za długo.

- Widziałam mężczyznę w oknie mojego mieszkania - prze­

rwała mu. - Ktoś się do mnie włamał!

Noah westchnął. Nie spodziewał się ich tak szybko. Dan

obiecał dać mu trochę czasu na rozmowę z Sarą, na rozplątanie

pracowicie utkanej sieci kłamstw. Widocznie jednak coś się stało

i plany uległy zmianie.

- Chodź ze mną, Saro - powiedział, otwierając drzwi samo­

chodu. - Nadszedł czas, żebyś poznała resztę naszej grupy.

ROZDZIAŁ 14

Noah zacisnął dłoń na łokciu Sary i oboje razem ruszyli chod­

nikiem. Sara czuła, jak szybko wygasa jej entuzjazm.

Drzwi przed nimi otworzyły się natychmiast.

- Macie ją - stwierdził zadowolonym tonem Dan. Sara nie

zaprotestowała, gdy wyjął jej koronę z rąk.

- Przecież obiecałem, że będziemy ją mieli - oświadczył

Noah. - Tak samo jak ty mi obiecałeś dać trochę czasu.

Dan zrobił skruszoną minę.

- Przepraszam, przyjacielu, ale maszyna demokracji mu­

si toczyć się naprzód, nawet kosztem naszych prywatnych inte­

resów.

Sara spojrzała na Noaha.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że Dan nie jest tym, za kogo pozwoliliśmy ci go

uważać.

Łamigłówka zaczęła się składać w całość.

- Pan jest z FBI, prawda? - wykrzyknęła Sara i przeniosła

zdumione spojrzenie na Noaha, próbując rozszyfrować jego rolę

w tej sprawie.

- Niezupełnie - powiedział Dan. Sięgnął do kieszeni i podał

Sarze identyfikator.

- Centralna Agencja Wywiadowcza - przeczytała głośno

i uniosła głowę. - Pan jest z CIA?

Dan kiwnął głową, wyraźnie zmieszany.

2 0 0 MIŁOŚĆ. ZEMSTA I...

- Ty też jesteś agentem CIA, Noah? - spytała, mierząc go

lodowatym spojrzeniem.

- Noah jest z wywiadu wojskowego - powiedział mężczy­

zna, którego obecności Sara nie zauważyła, dopóki nie wszedł

do dużego pokoju z kuchni. - A ja jestem Fred Carlisle z Depar­

tamentu Stanu - przedstawił się. - Chcemy pani serdecznie po­

dziękować, panno Madison. Wyświadczyła pani wielką przysłu­

gę swojej ojczyźnie.

Spojrzenie, jakim Sara obdarzyła Noaha, mogło zmrozić

krew w żyłach.

- Wywiad wojskowy? - spytała go.

- W stanie spoczynku - wyjaśnił, jakby mógł w ten sposób

złagodzić jej gniew.

- W stanie spoczynku - powtórzyła powoli, kręcąc głową,

a potem uderzyła Noaha w twarz i wybiegła z pokoju.

Trzej mężczyźni milczeli.

- Zdaje się, że czekają cię szczegółowe wyjaśnienia -

stwierdził w końcu Dan.

- Teraz wiem, jak czuł się Daniel wrzucony do jaskini lwów.

- Od początku wiedziałeś, że ona nie pogodzi się z tym zbyt

łatwo.

- Owszem, ale myślałem, że będę miał czas powiedzieć jej

prawdę na swój sposób. - Ze złością spojrzał na dwóch pozosta­

łych mężczyzn.

- Proszę wybaczyć - odezwał się Carlisle - ale informacja

przeciekła. Ankara wrze od plotek i z każdą godziną jest ich

więcej. Jest nawet taka, według której pewien cypryjski Grek

dostał się do pałacu i dokonał zamachu na prezydenta. Jak pan

dobrze wie, demokracja w tej części świata jest bardzo delikatną

kwestią. Rząd Turcji nie może pozwolić, żeby na obecnej koali­

cji pojawiła się jakakolwiek rysa. Dlatego nie było innego wyj­

ścia, jak zwołać na jutro konferencję prasową, żeby zapewnić

cały świat, że wszystko jest w najlepszym porządku. Korona

musi być do tej pory na swoim miejscu.

MIŁOŚĆ,ZEMSTA!... 2 0 1

- Skoro już macie ten cholerny złom, to może dacie mi teraz

święty spokój, żebym mógł się zająć łataniem swojego prywat­

nego życia - burknął Noah i wyszedł z pokoju.

- Saro? - Zapukał do zamkniętych drzwi jej sypialni. - Sa­

ro, wpuść mnie, wyjaśnię ci...

- Idź sobie.

Noah poruszył gałką.

- Daj mi pięć minut. Proszę tylko o tyle.

Gdy z wnętrza nie dobiegła żadna odpowiedź, wyjął z kie­

szeni wytrych. Zamek nie stawiał oporu, więc szybko wszedł do

ciemnego pokoju. Sara leżała na łóżku z twarzą wtuloną w po­

duszkę.

- Idź sobie - mruknęła niewyraźnie.

- Pójdę - obiecał. - Ale najpierw mnie wysłuchaj.

- Wszystko jedno, co powiesz, i tak będę się czuła jak skoń­

czona idiotka. Dlatego po prostu wynieś się z mojego mieszka­

nia. I z mojego życia też.

Materac się ugiął, gdy Noah usiadł na krawędzi łóżka.

- Saro... - Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia.

Odtrąciła jego dłoń.

- Ostrzegam cię, że jeśli ty i twoja banda nie zabierzecie się

stąd w ciągu dwóch minut, zadzwonię na policję.

- Czyli dajesz mi dwie minuty?
Do diabła z nim, pomyślała Sara. Zawsze wykręca kota

ogonem.

- Nie o to mi chodziło. Dałam ci już i tak o wiele za dużo

w stosunku do tego, na co zasługujesz.

- Wiem - przyznał. -I bardzo mi z tego powodu głupio.
- Okłamałeś mnie, a kiedyś obiecałeś, że nigdy tego nie

zrobisz.

- Nie okłamałem cię. Owszem, nie wyjawiłem ci całej pra­

wdy, ale nigdy cię nie okłamałem.

- Pozwoliłeś mi sądzić, że jesteś złodziejem biżuterii!

- To był twój pomysł.

2 0 2 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I..

- Nie zrobiłeś nic, żeby mnie wyprowadzić z błędu.

- Spróbuj mnie zrozumieć. To zadanie było ściśle tajne.

- I dlatego nie musiałam o nim wiedzieć?

- Właśnie. Chciałem ci powiedzieć prawdę... spytaj Dana.

Ale nie mogłem.

- Dlaczego Dan nie miałby potwierdzić twoich słów? Jest

takim samym kłamcą jak ty. Niedobrze mi się robi, kiedy na was

patrzę.

- Myślałem również o tobie. Gdybyś za dużo wiedziała, mo­

głabyś znaleźć się w niebezpieczeństwie

- W niebezpieczeństwie? - Usiadła oparta o wezgłowie i rę­

kami trzęsącymi się ze złości odgarnęła włosy na boki. -

A pełzanie po tych kanałach wentylacyjnych nie wydawało

ci się niebezpieczne? A moje gierki z Peterem Taylorem też

nie były niebezpieczne? Nie kompromituj się. Może brak mi

właściwego dystansu, jeśli chodzi o twoją osobę, ale głupia nie

jestem.

- Nigdy tak nie sądziłem.

Sara odwróciła głowę.

- Kochałeś się ze mną - powiedziała. - Czy wiesz, jak się

teraz czuję?

- Domyślam się.

- Wykorzystałeś mnie - stwierdziła z goryczą.

Ujął ją pod brodę i zmusił do spojrzenia mu w oczy.

- Kochałem się z tobą, Saro - powiedział łagodnie. - Właś­

nie tak trzeba to nazwać. Jeśli nie wierzysz w nic innego, uwierz

przynajmniej w to.

Łzy zapiekły ją pod powiekami.

- Nie muszę w nic wierzyć - burknęła. - Dwie minuty minę­

ły. Wyjdź, proszę.

Noah objął ją.

- Nie mogę, kochanie.

Próbowała się oprzeć uwodzicielskiej sile dłoni głaszczących

ją po plecach.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI,„ 2 0 3

- Owszem, możesz - odparła. - Po prostu wstań i wyjdź

przez te drzwi. I zabierz z sobą swoich przyjaciół.

Pogłaskał ją wierzchem dłoni po policzku.

- Nie potrafię od ciebie odejść, Saro.

Zanim zdążyła wymyślić ciętą odpowiedź, jego wargi deli­

katnie, uwodzicielsko zaczęły ją pieścić, a dłonie próbowały

czułością uśmierzyć jej gniew.

- Wcale nie tego chcę - zaprotestowała bez przekonania,

gdy położył ją na łóżku.

Uniósł głowę.

- Powiedz prawdę - zażądał. - Zrób dla mnie przynajmniej

tyle.

- Niby dlaczego? - zapytała. - Ty nigdy nie zdobyłeś się,

żeby powiedzieć mi prawdę.

Gdy zaczął głaskać ją po piersiach, jej ciało natychmiast

zareagowało. Na delikatnej gazie pojawił się zarys twardych

grudek.

- Jak możesz uważać, że cokolwiek z tego było kłamstwem?

- spytał chrapliwie.

Gdy cofnął dłoń i przesunął ją niżej, Sara musiała przygryźć

wargę, żeby nie krzyknąć.

- To był tylko seks -jęknęła.

Pokręcił głową i położył się obok niej.

- Oboje jesteśmy wystarczająco doświadczeni, żeby widzieć

różnicę- powiedział. - My się kochaliśmy.

- Zraniłeś mnie, Noah - oświadczyła łamiącym się głosem.

Otarł łzę toczącą się jej po policzku.

- Wiem. Ale wierz mi, że tego nie chciałem.

- Tylko że postąpiłbyś jeszcze raz tak samo, prawda? - za­

pytała.

- Mam powiedzieć szczerze?

Skinęła głową.

Usiadł i przeczesał dłonią włosy.

- Prawdopodobnie tak - przyznał.

2 0 4 MIŁOŚĆ.ZEMSTA I...

Sara zaczynała już go rozumieć. Nie była pewna, czy całkiem jej

się podoba to, co zobaczyła, ale ostatnią odpowiedzią Noah wzbu­

dził jej szacunek. Odkąd go poznała, raził ją w nim brak zasad

etycznych, choć instynktownie wyczuwała w nim człowieka, dla

którego moralność jest ważna. Teraz pojęła jednak, że zasady nie

pozwalają Noahowi przedkładać własnych interesów ani w ogóle

interesów pojedynczego człowieka nad interesy większości.

Usiadła i obciągnęła spódnicę.

- Masz szczęście, że jestem fanką Jake'a Hawke'a - powie­

działa w końcu. - Nadal czuję się urażona tym, co zrobiłeś.

Chyba jednak rozumiem twoje motywy.

Noah nie odważył się wyrazić nadziei, która nagle w nim

ożyła.

- Czy to znaczy, że mi wierzysz? - zapytał.

- Wierzę. Ale wciąż uważam, że powinnam cię sprać

na kwaśne jabłko za oszukiwanie mnie. Czy zdajesz sobie spra­

wę z tego, że dla ciebie dziś wieczorem złamałam prawo?

Ujął jej dłoń.

- Nawet nie wiesz, jak mi było przyjemnie z tego powodu.

I jak przykro zarazem.

- Trudno. Przynajmniej nie mogę ostatnio narzekać na nud­

ne życie. - Sara uznała, że nadszedł czas na pytanie, które

dręczyło ją od pierwszej chwili, gdy się poznali. - Czy mam się

teraz nauczyć twojego nowego imienia? Bo to nie będzie dla

mnie łatwe.

Uśmiechnął się.

- Noah - powiedział. - Noah Winfield.

Sara skinęła głową.

- Chyba nie mogłabym myśleć o tobie inaczej. Zawsze był­

byś Noah - stwierdziła. - Winfield... Gdzie ja już słyszałam to

nazwisko? - Zmarszczyła brwi, usiłując pobudzić pamięć. Wre­

szcie ją olśniło.

- Czy twój wuj, który zajmuje się sztuką, to David J. Win­

field?

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 2 0 5

- Wydawca magazynu „Art Digest" - dodał Noah.

- Nic dziwnego, że byłeś kryty, kiedy zadzwoniłam do re­

dakcji.

- Mojej rodzinie nie podoba się to, co robię i robiłem, ale

w trudnych chwilach mogę na nich liczyć.

- Czy naprawdę przeszedłeś już w stan spoczynku?

- Dwa lata temu.

- Dlaczego wobec tego jesteś tutaj?

- Dość trudno to wyjaśnić - powiedział. - Widzisz, Turcy

odkryli tę koronę podczas niedawnych wykopalisk. Zdumieni,

że naprawdę istnieje, postanowili ogłosić to wszem i wobec

w trzecią rocznicę zniesienia stanu wyjątkowego. Miały się od­

być wielkie uroczystości, więc moment wydawał się wymarzo­

ny, ale wtedy korona ni stąd, ni zowąd zniknęła z pałacu prezy­

denckiego.

- Wciąż nie rozumiem, co to ma wspólnego z tobą.

- Nasz rząd od dawna utrzymuje bliskie stosunki z Turcją

- odparł Noah. - Jesteśmy partnerami w NATO.

- Wiem, wiem - zniecierpliwiła się Sara - ale i tak nijak to

się ma do twojego udziału w tej historii. W każdym razie jeśli

naprawdę jesteś w stanie spoczynku - dodała oskarżycielskim

tonem.

Noah postanowił jej więcej nie drażnić.

- Gdy wyszło na jaw, że kradzieży dokonano na zlecenie

amerykańskiego kolekcjonera, w Waszyngtonie zapanowała

konsternacja.

- Dlaczego nie podano tego faktu do publicznej wiadomości?

- Turecka demokracja jest dość krucha, delikatnie mówiąc

- wyjaśnił. - Wielu ludzi widzi obecne trudności gospodarcze

kraju jako bezpośredni skutek działalności nowych władz. Uwa­

żają, że władze wojskowe byłyby lepsze. Poza tym w tamtej

części świata zawsze istnieje zagrożenie terroryzmem. Ujawnie­

nie, że ochrona pałacu prezydenckiego jest nieskuteczna, byłoby

prowokowaniem nieszczęścia.

2 0 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Rozumiem. - Wszystko logicznie składało się w całość,

ale wciąż nie miała odpowiedzi na najważniejsze pytanie. - Co

to ma wspólnego z tobą?

- Potrzebny był człowiek, który zna się trochę na sztuce

- wyjaśnił Noah. - No i komputer wypluł moje nazwisko. Nie

było czasu, żeby kogoś specjalnie szkolić, a ja idealnie nadawa­

łem się do tego zadania. Nie dość, że mój wuj jest wydawcą

najbardziej prestiżowego magazynu poświęconego sztuce w tym

kraju, to jeszcze wyrosłem w otoczeniu dzieł sztuki. - Spojrzał

na nią czule. - Oczywiście nie mam nawet w połowie takiej

wiedzy jak pewna urocza pani adiunkt historii sztuki, ale mo­

głem wziąć udział w tej maskaradzie i być na tyle przekonujący,

żeby Brand uwierzył w moje kwalifikacje.

Sara oparła się o wezgłowie łóżka.

- Wciąż jednak nie rozumiem, w jaki sposób trafiłeś do

wywiadu. Chyba musi być jeszcze więcej powodów niż ten

jeden, że nie znosisz bankowości.

- Po skończeniu college'u byłem w wieku poborowym. Mój

ojciec nie chciał pozwolić, żeby jego jedynego syna załadowano

na okręt i wysłano do Wietnamu, więc zaczął pociągać za wszy­

stkie możliwe sznurki, żeby dano mi spokój.

- A ty nie chciałeś - domyśliła się.

- Wydawało mi się nie fair, że mógłbym cieszyć się jakimiś

przywilejami. - Jego twarz stężała i Sara domyśliła się, że znów

przeżywa swoje kłótnie z ojcem. - Tysiące młodych ludzi wy­

słano do Wietnamu tylko dlatego, że ich rodziny nie miały

pieniędzy ani politycznych wpływów, żeby ochronić ich przed

udziałem w wojnie, w którą w ogóle nie powinniśmy się wplą­

tać. Nie chciałem się zgodzić na to, żeby jakiś biedny chłopak

z Omaha czy Seattle pojechał tam za mnie, gdy ja będę siedział

w domu i liczył pieniądze.

Nie spodziewałaby się po Noahu niczego innego.

- Zgłosiłeś się więc do poboru.

Skinął głową.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 2 0 7

- Mój ojciec się wściekł. Na ochłonięcie potrzebował dwóch

tygodni, ale potem uruchomił swoje znajomości, żeby zostawio­

no mnie w kraju. Wtedy poprosiłem o przydział do wywiadu.

- Na przekór rodzinie?

- Na początku tak - przyznał z ponurym uśmiechem. - Po­

tem jednak zdarzyło się coś śmiesznego i uwierzyłem, że na

swoją małą skalę pomagam czynić ziemię znośnym miejscem do

życia.

Sarę bardzo poruszyła emocja, jaką usłyszała w jego głosie.

- Kocham cię - powiedziała i pocałowała go. -I bardzo się

cieszę, że nie jesteś złodziejem.

- Ja też - przyznał i mocno ją przytulił. Uśmiechnął się do

niej. - Prawdę mówiąc, trochę się martwiłem, że najbliższe kilka

lat będę musiał poświęcić na czyszczenie twojej kartoteki. Ale

dziś wieczorem wydawałaś się całkiem zadowolona z naszego

małego skoku.

Odchyliła głowę i spojrzała na niego.

- Bo bardzo mi się podobał. Nie jestem pewna, czy nerwy by

mi nie puściły, gdybym zajmowała się tym na co dzień.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi.

- Noah?

- Masz wspaniałe wyczucie czasu, Dan - burknął Noah.

-Zjeżdżaj!

- Bardzo chciałbym zostawić was w spokoju, żebyście mo­

gli pomalutku wszystko sobie wyjaśnić, ale jesteś nam potrzeb­

ny. Natychmiast.

Noah westchnął i puścił Sarę.

- Pewnie chcą nam dać medal - zażartował.

Gdy ponownie weszli do dużego pokoju, okazało się, że

sytuacja naprawdę jest poważna. Twarze Dana i Carlisle'a były

ponure jak noc.

- Co znowu? - spytał Noah. - Przecież odzyskaliśmy koro­

nę w idealnym stanie.

- Właśnie w tym problem - odparł Dan.

2 0 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Jak to?

- Korona jest w idealnym stanie - powiedział Carlisle - ale

jest też falsyfikatem. Zabraliście nie to, co trzeba.

R O Z D Z I A Ł 15

To niemożliwe! - wykrzyknął Noah. - Odpowiada opisowi,

jaki dostałem.

- Niezupełnie - powiedział Carlisle. - Niech pan zwróci

uwagę na przykład na ten krzyż.

Wskazał złoty filigranowy krzyż wieńczący koronę. Był na

nim wyryty monogram złożony z dwóch pierwszych liter imie­

nia Chrystusa, który Konstantyn kazał malować również na

tarczach swoich żołnierzy. Sara wiedziała, że są dwie wersje

tego historycznego faktu.

Pierwsza, pochodząca od chrześcijańskiego apologety La-

ktancjusza, głosiła, że Konstantyn otrzymał takie polecenie we

śnie od Boga. Nieco inną wersję przekazał cesarz Euzebiuszowi.

Powiedział bowiem, że znak ten ukazał się na niebie podczas

bitwy, wraz z hasłem „W jego imię zwyciężaj". Bez względu na

to, jak było naprawdę, Sary wcale nie dziwiło, że władca posta­

nowił wykorzystać ten znak w projekcie korony.

- No i co z tym krzyżem? - burknął Noah.

- Na pewno nie pochodzi z czwartego wieku. Wtedy nie

znano takiej techniki lutowania.

Sara pochyliła się, bardzo zainteresowana tą uwagą. Zabiera­

jąc w pośpiechu koronę, nie przyjrzała jej się dokładnie.

- Ma pan rację - stwierdziła.

Noah był bardzo niezadowolony z tej jej opinii.

- Po czyjej stronie jesteś? - spytał.

2 1 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Sara zignorowała go.

- Dziewiętnasty wiek, prawda? - zwróciła się do Carlisle'a.

Skinął głową.

- Powiedziałbym, panno Madison, że mamy przed sobą ko­

lejną czarę Rospigliosich.

- Myślałam, że on skoncentrował się głównie na dziełach

renesansowych.

- Widocznie w tym przypadku uczynił wyjątek - stwierdził

Carlisle. - Niech pani spojrzy na tego smoka. Widziałem takiego

samego na wazie, która, jak udowodniono wcześniej, jest ponad

wszelką wątpliwość falsyfikatem autorstwa Vastersa.

- O co chodzi z tą czarą Rospigliosich? - spytał zirytowany

Noah. -I kto to jest ten Vasters?

Sara przesunęła palcem po ziejącym ogniem smoku.

- Czara Rospigliosich była przez lata jednym z najwarto­

ściowszych eksponatów Metropolitan Museum. Datowano ją na

szesnasty wiek, a jej autorstwo przypisywano manierystyczne-

mu rzeźbiarzowi i złotnikowi, Benvenuto Celliniemu. Po pew­

nym czasie powstały wątpliwości co do autorstwa Celliniego,

ale czarę nadal uważano za arcydzieło sztuki renesansu. W pub­

likacjach muzeum pisano, że stanowi przykład pogańskiego

przepychu tego okresu.

Noah w zamyśleniu przyjrzał się koronie.

- Ale okazała się falsyfikatem?

Sara skinęła głową.

- Mniej więcej przed siedmioma laty kustosz Muzeum Wi­

ktorii i Alberta w Londynie odkrył robocze szkice pseudore-

nesansowych dzieł sztuki. Wszystkie powstały w dziewiętna­

stym wieku, w pracowni niemieckiego złotnika Reinholda Va­

stersa. Muzea na całym świecie zrobiły przegląd renesansowych

eksponatów w poszukiwaniu falsyfikatów i odkryto kilkaset fał­

szerstw Vastersa. Czara Rospigliosich była jednym z nich.

- I ten złotnik skopiował koronę?

- Na to wygląda - mruknął Carlisle.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I.. 2 1 1

- Czyli korona jest bezwartościowa - orzekł Dan.

Sara pokręciła głową.

- Niezupełnie. Samo złoto i klejnoty są warte majątek, a po­

za tym dzieła Vastersa zaczęły osiągać bardzo dobre ceny. Ostat­

nio sprzedano jedno z nich za pokaźną sumę.

- Za sześćdziesiąt tysięcy - podpowiedział Carlisle.

Sara podziękowała mu uśmiechem.

- Właśnie. Vasters zdobył znaczną popularność - zapewniła

Noaha i Dana. - Powinniście więc być całkiem zadowoleni.

- Jej oczy zabłysły, gdy przyjrzała się misternej ornamentyce

krzyża. - Zawsze chciałam zobaczyć na własne oczy któreś

z jego dzieł - powiedziała cicho.

- Zapomniałaś tylko o jednym - zwrócił jej uwagę Noah.

- Mianowicie? - spytała machinalnie, patrząc na szmaragd

osadzony w koronie. Jak bardzo chciałaby pokazać to dzieło na

swoich zajęciach!

- Rząd turecki zwołał na jutro konferencję prasową, a my

wciąż nie mamy korony.

Wyprostowała się i spojrzała na niego zdziwiona.

- Czy to nie tę koronę skradziono z pałacu?

- Obawiam się, że nie - odparł Carlisle. - Właśnie tamtą

koronę eksperci uznali za autentyk.

- Vasters oszukiwał już najwybitniejszych ekspertów -

upierała się Sara.

- To nie jest korona, której szukamy, panno Madison -

stwierdził zdecydowanie przedstawiciel Departamentu Stanu.

- Ależ to nie ma sensu! Jak wielkie jest prawdopodobień­

stwo, że.w tyra samym tygodniu znajdą się w Phoenix dwie

korony?

- To musi być sprawka Taylora - oświadczył Noah. - To on

przeprowadzał tę transakcję, więc widocznie w którymś mo­

mencie dokonał zamiany.

- Nie byłabym tego taka pewna - mruknęła Sara. - Coś mi

tu nie gra. Skąd Taylor miałby wiedzieć o istnieniu falsyfikatu?

2 1 2 MIŁOŚĆ,ZEMSTA I..

Noah wzruszył ramionami.

- Tak czy owak, facet jest podejrzany. Zostań tutaj, a my

wrócimy z prawdziwą koroną, ani się obejrzysz.

- My...?

- Dan i ja. - Zerknął na eksperta historii sztuki, którego do

tej sprawy przydzielił Departament Stanu. - Pan też powinien

z nami iść, Carlisle. Nie chcemy następnej wpadki.

Sara zastąpiła Noahowi drogę do drzwi.

- A co ze mną?

- Musisz tu poczekać. To może być niebezpieczne, Saro.

Taylor nie będzie zachwycony, kiedy każemy mu oddać koronę.

Dlatego nie chcę, żebyś się do tego mieszała.

- Czyżby? Zdaje się, że już byłam w to zamieszana.

Odsunął ją na bok.

- Wiesz, że nie miałem na myśli nic złego - powiedział

pojednawczo i cmoknął ją w usta. - Życz mi szczęścia.

- Oczywiście - odparła machinalnie, ale powiedziała to już

tylko do pleców Noaha, przekraczającego właśnie próg.

- To nie fair - burknęła pod nosem i wzięła do ręki koronę,

żeby dokładniej ją obejrzeć. - Kiedy zaczynam wciągać się w tę

historię, on podcina mi skrzydła i zamyka w klatce. - Usiadła

w wielkim fotelu. - Zresztą to się naprawdę nie klei. - Po co

Peter miałby kraść koronę, podkładać na jej miejsce falsyfikat,

a jej obiecywać, że nazajutrz rano razem dokonają kradzieży?

Potarła palcami lśniący diament. - Może chciał tylko ściągnąć

mnie do łóżka? - zastanawiała się głośno. Zaraz jednak pokręci­

ła głową. - Nie, dziś wieczorem na pewno jeszcze nie miał

korony. Gdyby miał, nie czekałby w rezydencji nie wiadomo na

co. Zwłaszcza po odkryciu śmierci Branda.

Przez chwilę dokładnie analizowała przebieg wieczoru. Wre­

szcie ją olśniło.

- Ale jestem tępa - parsknęła i zerwała się na równe nogi.

- Wszyscy mieliśmy odpowiedź podaną jak na dłoni. Byliśmy

ślepi i głusi!

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... . 2 1 3

Szybko przebrała się w czarny kombinezon i napisała liścik

do Noaha, żeby wiedział, dokąd poszła. Na progu przypomniała

sobie o koronie Vastersa.

- Może nie jesteś bezcenna - mruknęła, biorąc ją z kanapy

- ale nie jesteś też byle czym. - Omiotła wzrokiem mieszkanie,

szukając dobrej skrytki. Jej wybór padł na kuchnię.

Wkrótce odjeżdżała spod domu uspokojona świadomością,

że korona Vastersa bezpiecznie spoczywa w garnku z nierdzew­

nej stali.

Upojona wcześniejszym sukcesem w ogóle nie pomyślała, że

może mierzyć zbyt wysoko. Zresztą ta wyprawa wydawała jej

się absolutnie bezpieczna. Złodziej jest tylko złodziejem, na

pewno nikogo nie skrzywdzi, więc i jej też nie. Gdy zatrzymała

samochód przed rezydencją baronowej, zobaczyła ciemne okna.

Uśmiechnęła się. Przyjęcie u Malcolma z pewnością jeszcze

trwało, miała więc nadzieję, że w domu nikogo nie ma.

Cicho zamknęła drzwi samochodu i podeszła do frontowego

wejścia. Wtedy zorientowała się, że powinna wziąć wytrych

Noaha.

- Cholera - zaklęła pod nosem. - Musi być jakiś inny

sposób dostania się do środka. - Obeszła parter, próbując otwo­

rzyć wszystkie okna po kolei, ale były zamknięte od wewnątrz.

Po drodze zwróciła uwagę na drzewo. Jedna z gałęzi zwieszała

się nad balkonem na piętrze i Sara uznała, że to jej jedyna

szansa.

Wspięła się po pniu i dotarła do interesującego ją odgałęzie­

nia. Ostrożnie sprawdziła, czy jej ciężar nie będzie zbyt wielki.

- Łatwizna - powiedziała tak jak Noah, choć w jej ustach

brzmiało to znacznie mniej krzepiąco.

Powoli zaczęła się przesuwać w stronę balkonu, starając się

zapanować nad drżeniem ciała, gdy gałąź zaczęła się uginać.

Nagle coś na nią spadło, ostre pazury wbiły jej się w plecy.

- Cholera! - krzyknęła półgłosem. - Złaź ze mnie, ty głupi

kocie!

2 1 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Zwierzę zaczęło miauczeć i obwąchiwać ją z wielkim zain­

teresowaniem, a przy okazji dalej rozorywało jej skórę na ple­

cach. Sara pomyślała, że kocur wybrał się na nocne łowy, a ona

pachnie pewnie w tej chwili jak gigantyczna mysz.

- Posłuchaj, kotku - przemówiła do niego. - Zostawiłam

myszkę w domu. Może lepiej poszukasz sobie jakiejś kocicy,

której mógłbyś pośpiewać serenady.

W odpowiedzi kocur jeszcze głębiej wbił pazury w jej ciało.

Sara zacisnęła zęby, sięgnęła za siebie i chwyciła go za futro na

karku. Kot zaczął się wyszarpywać i Sara straciła równowagę.

Puściła swego prześladowcę i dzięki temu zdążyła uchwycić

się położonej niżej gałęzi. Zobaczyła, jak kot zręcznie ląduje na

czterech łapach na ziemi. Jego oczy lśniły żółto. Popatrzył na nią

złym wzrokiem, a potem prychnął i z królewską godnością od-

maszerował w mrok, pozostawiając ją na gałęzi.

Musiała sporo się natrudzić, żeby w końcu podciągnąć się na

wyższą gałąź. Gdy już jej się to udało, głęboko zaczerpnęła tchu

i zaczęła powoli pełznąć ku żeliwnej balustradzie.

Kiedy wreszcie stanęła na betonowym balkonie, odetchnęła

z ulgą. Na razie wszystko szło nie najgorzej. Na chwilę zacisnęła

kciuki, a potem sprawdziła drzwi balkonowe. Ku jej radości

okazały się otwarte.

Wyjęła latarkę z kieszonki na piersi i weszła do domu baro­

nowej Levinzski.

- Dobry wieczór, Saro - rozległ się nagle niski głos. - To

zabawne, że spotykamy się akurat w tym miejscu.

Zobaczyła w snopie światła swojej latarki Petera Taylora,

trzymającego w dłoni lśniącą koronę Konstantyna. Spodziewała

się jej w rękach Gizelli, nie Petera.

- Co tu robisz? - spytała. - Powinieneś być na przyjęciu.

Uśmiechnął się i również włączył latarkę, obejmując ją sno­

pem światła.

- Podobnie jak ty. - Obejrzał ją od stóp do głów. - Podoba

mi się twoja czarna kreacja. Nowa?

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 2 1 5

- Ale Noah... - Ugryzła się w język odrobinę za późno.

- Noah powinien mnie w tej chwili aresztować, co?

- Mniej więcej - przyznała ponuro. - Musisz oddać tę koro­

nę, Peter.

- Twojemu kochankowi? - spytał kwaśno. - Doprawdy, Sa­

ro, potrafisz być bardzo denerwująca. Przyznaję, że przeżyłem

pewien zawód, ale postanowiłem cię zostawić temu facetowi.

Wszystkiego mieć nie można.

- Nie chodzi o to, żebyś oddał koronę Noahowi - powie­

działa z naciskiem. - Musisz zwrócić ją władzom.

Pokręcił głową.

- Nic z tych rzeczy, malutka. To dług Branda wobec mnie.

- Brand nie żyje - oświadczyła. - Nie odczuje braku ko­

rony.

- Więc go znalazłaś?

Skinęła głową.

- Powinienem był się zorientować, że coś jest nie w porząd­

ku, gdy zabrzmiał alarm. Podejrzewam w tym robotę naszego

tak zwanego dziennikarza.

Znowu skinęła głową, obawiała się bowiem, że głos może ją

zawieść. Nie chciała, żeby Peter zauważył jej strach.

- Gdy wyłączałem alarm, Noah stał tuż obok mnie, przy

schodach. Powiedz mi, jak to zrobiłaś- zażądał.

- Weszłam przez kanał wentylacyjny - przyznała się.

Patrzył na nią z niedowierzaniem.

- Ty? Z twoją klaustrofobią? Pamiętam, że omal nie zemd­

lałaś, kiedy Malcolm pokazywał ci swoją piwnicę na wino.

- Noah znalazł na to lekarstwo.

- Nawet nie będę pytał, jakie. Przykro mi, że się tu zjawiłaś,

Saro. Rozumiesz chyba, że nie mogę ci pozwolić na zawiado­

mienie władz.

Cofnęła się.

- Chyba mnie nie zabijesz? Dla kupki złota i kilku klejnotów?

Wydał się szczerze zdumiony.

2 1 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- No wiesz, Saro! Mogę być złodziejem, ale nie jestem

mordercą. Oczywiście, że cię nie zabiję. Po prostu wywiozę cię

parę kilometrów na pustynię. Zanim zdążysz wrócić do miasta,

będę za granicą.

Ulżyło jej.

- Dlaczego to zrobiłeś?

- Przez dwadzieścia lat pracowałem dla tego skąpego sukin­

syna. Odwalałem za niego całą brudną robotę, ponosiłem wszel­

kie ryzyko. Kiedy Brand zorientował się, że musi umrzeć, zmie­

nił testament. Wiesz, ile mi zostawił?

Sara pokręciła głową.

- Nic. Zero. Guzik z pętelką. - Jego rysy stężały. - Prawdo­

podobnie lepiej byłoby dla mnie, gdyby dwadzieścia lat temu

Brand wydał mnie policji.

Sarze coś nagle się przypomniało.

- Powiedziałeś kiedyś, że nie mnie jedną Malcolm szanta­

żował.

Peter skrzywił się.

- Przed dwudziestoma laty wygodnie sobie żyłem w Euro­

pie. Pewnego wieczoru miałem jednak pecha... Właśnie zabie­

rałem „Pokłon trzech króli" Andrei Mantenii z willi w Monte

Carlo, gdy Brand, który był właścicielem tego obrazu, niespo­

dziewanie wrócił do domu z opery.

Sara wzięła głęboki oddech. Kilka lat temu „Pokłon trzech

króli" sprzedano Muzeum J. Paula Getty'ego za rekordową su­

mę ponad dziesięciu milionów dolarów. Rzeczywiście wygodne

życie, pomyślała.

- Złapał cię - domyśliła się.

- Na gorącym uczynku.

- Dlaczego nie wezwał policji, żeby cię aresztowano?

Peter spojrzał na nią ponuro.

- Na pewno zauważyłaś, że Brand zawsze stawiał na pier­

wszym miejscu swoje interesy. Przyszło mu do głowy, że jako

pracownik będę dla niego o wiele bardziej użyteczny.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I,„ 2 1 7

- Chodziło mu o rozprowadzanie kradzionych obrazów na

czarnym rynku?

- Właśnie. Powinienem był wiedzieć, że Brand nie ma naj­

mniejszego zamiaru wynagrodzić mi ryzyka, na jakie się naraża­

łem. Gdy włamałem się do jego sejfu i odkryłem testament,

natychmiast zrozumiałem, co dalej robić. Wczoraj wieczorem,

wkrótce po przywiezieniu korony, zastąpiłem ją falsyfikatem

Gizelli.

- Nie rozumiem, po co trudziłeś się zamianą. Wydaje mi się

to bardziej ryzykowne, niż gdybyś po prostu zabrał koronę i wy­

jechał za granicę.

- Malcolm Brand nie był człowiekiem, który z założonymi

rękami przyglądałaby się, jak go oszukują - wyjaśnił Peter. -

Wydałby ostatniego centa po to, żeby mnie wyśledzić. Wierz mi,

Saro, to było o wiele większe ryzyko, niż włamać się tutaj, żeby

zabrać falsyfikat. - Pokręcił głową. - Okazało się jednak, że ten

manewr nie był konieczny. Atak serca nie pozwolił Brandowi

dowiedzieć się o zniknięciu korony.

Coś w tym opowiadaniu zabrzmiało Sarze fałszywie.

- Skąd wiedziałeś o falsyfikacie?

Peter wzruszył ramionami.

- Zwykły uśmiech losu.

Nagle pokój zalało jasne światło.

- Nigdy nie ufaj losowi, mój kochany. Zresztą jesteś w błę­

dzie. Bardzo mi zależało na tym, żebyś poznał mój mały sekret.

Zaplanowałam też, że zwrócisz moją rodzinną pamiątkę prawo­

witym właścicielom.

W progu ukazała się baronowa Levinzski, trzymająca srebrny

pistolecik w wypielęgnowanej dłoni.

- Saro, co za niespodzianka zastać cię w moim domu. - Zro­

biła nadąsaną minę. - Aczkolwiek trochę mi szkoda. Wygląda na

to, że teraz będę musiała bronić domowego spokoju przed nie­

proszonymi gośćmi. Nie bierz tego do siebie, moja miła, ale nie

mam innego wyjścia.

2 1 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Peter wyciągnął rękę.

- Gizello, na miłość boską, odłóż ten pistolet!

- Mam pozwolić, żebyś uciekł z koroną? - spytała barono­

wa, unosząc starannie wyprofilowane jasne brwi. - Nie żartuj,

Peter.

- Nie ujdzie to pani na sucho - ostrzegła Sara. - Nie tylko

my wiemy, że pani ma koronę. Inni też tu wkrótce będą.

- Naoglądałaś się stanowczo za dużo amerykańskiej telewi­

zji, Saro - stwierdziła baronowa z rozbawieniem. - Tylko w po­

wieściach i filmach bohater nadjeżdża na białym rumaku, by

wyratować swą piękną damę z opałów. A co do korony, to jak

wy mówicie...? „Posiadanie stanowi dziewięćdziesiąt procent

prawa"? - Przeniosła wzrok na Petera. - No więc znowu jestem

w posiadaniu korony. Po ponad czterystu latach.

- Czy właśnie wtedy pani rodzina ją straciła? - spytała Sara

dla zyskania na czasie. Noah na pewno zdążył już wrócić do

domu i znaleźć jej liścik.

Gizella zmrużyła zielone oczy.

- Jesteś całkiem bystra, moja miła. O wiele bystrzejsza niż

ten biedak Peter. Jemu musiałam pokazać moją koronę, zanim

zdecydował się ukraść oryginał Malcolmowi i zastąpić go falsy­

fikatem. - Przesłała Peterowi chłodny uśmiech. - Natychmiast

zauważyłam zamianę. Słowo daję, Peter, chyba straciłeś wyczu­

cie. Powinieneś nabrać podejrzeń, kiedy wczoraj wieczorem tak

łatwo dostałeś się do mojego domu. Oczywiście spodziewałam

się, że dziś wieczorem wrócisz po oryginał.

- Vasters spisał się doskonale - stwierdziła Sara. - Ktokol­

wiek zlecił mu wykonanie tego falsyfikatu, zapłacił za wspania­

łą pracę.

- Ten falsyfikat jest autorstwa Vastersa? - zdziwił się Peter.

- Jesteś tego pewna?

Baronowa roześmiała się.

- Ja jestem. Mój prapradziadek zapłacił za niego kilkadzie­

siąt tysięcy forintów. Chociaż szczerze mówiąc, Vasters odtwo-

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 2 1 9

rzył go na podstawie starych szkiców wyłącznie dla własnej

przyjemności. Na pewno nigdy nie przyszło mu do głowy, jaką

rolę odegra jego dzieło w walce o odzyskanie oryginału.

- A ten oryginał jeden z pani przodków przywiózł z wypra­

wy krzyżowej - powiedziała Sara, która jeszcze przed wyjściem

z domu uznała, że ma poskładaną całą łamigłówkę.

Baronowa uśmiechnęła się do niej z uznaniem.

- Zapomniałam, moja droga, że jesteś specjalistką od historii

sztuki. Nic dziwnego, że odgadłaś to, czego nie udało się odgad­

nąć innym. Kiedy papież Innocenty Trzeci szykował czwartą

wyprawę krzyżową na Egipt, liczył między innymi na udział

Wenecjan.

- Ale władze Wenecji prowadziły wtedy ożywioną wymianę

handlową z Egiptem - wtrąciła Sara - i dlatego polityka dożów

znalazła się w opozycji do polityki papiestwa.

- Co to ma wspólnego z koroną? - spytał zniecierpliwiony

Peter.

- Powoli do tego dojdziemy - odparła spokojnie baronowa.

Odwróciła się do Sary. - Skoro znasz wszystkie odpowiedzi,

moja miła, to może oświecisz naszego przyjaciela.

Sara nie miała ochoty na pogawędki z Peterem i baronową,

ale w tej chwili była gotowa na wszystko, byle dać Noahowi

czas na przyjazd do tego domu, zanim baronowa spełni swą

groźbę i zrobi użytek z pistoletu. Zaczerpnęła tchu.

- Widzisz, Peter, Wenecjanie mieli okręty, ale w skarbcu

papieży nie było dość pieniędzy, żeby opłacić przewóz krzyżow­

ców, ustalono więc, że po drodze zdobędą Zadar, wenecką po­

siadłość, nad którą pieczę sprawował król Węgier. - Zerknęła na

baronową. - Pani, zdaje się, wspomniała, że to był pani krewny.

- Oczywiście - powiedziała Gizella. - Mówiłam ci prze­

cież, Saro, że pochodzę z królewskiego rodu.

- Przypuszczalnie któryś z krzyżowców, przebywając w Za-

darze, związał się z kimś z pani rodziny.

- Naprawdę jest pani bystra.

2 2 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Po odbiciu Zadaru i przekazaniu go pod panowanie dożów

krzyżowcy ruszyli na Konstantynopol. W tysiąc dwieście

czwartym roku splądrowali miasto i dokonali gigantycznej ma­

sakry, po czym jeszcze przez wiele lat pustoszyli miasto. Był to

najgorszy okres w dziejach Konstantynopola. Wenecjanie opa­

nowali kościoły, brązowe posągi przetopiono na monety, święte

relikwie wydobyto z sanktuariów i zrabowano wszystko, co tyl­

ko było można. - Znów zerknęła na baronową, oczekując po­

twierdzenia. - Przypuszczalnie właśnie wtedy korona wpadła

w ręce pani rodziny.

- Zgadza się. Nadawała się na bardzo przyzwoity łup dla

młodego krzyżowca, który wrócił na Węgry z wyprawy. -

Zielone oczy Gizelli zalśniły. - Pozostawała w mojej rodzinie

przez ponad trzysta lat, dopóki nie ukradli jej nam ci przeklęci

Turcy.

- Czy to było podczas ekspansji imperium osmańskiego

w tysiąc pięćset dwudziestym pierwszym roku? - spytała Sara,

mimo woli bardzo zainteresowana całą tą historią.

- Tak. Niech diabli porwą sultana Sulejmana - burknęła ba­

ronowa. - Turcy zwali go Prawodawcą, Europejczycy nadali mu

przydomek Wspaniały, a ja go nazywam złodziejem - dokoń­

czyła z wściekłością.

- Ta opowieść jest szalenie zajmująca - włączył się Peter.

- Wojna, miłość i tak dalej. Tyle że nadal nic z tego nie pojmuję.

- Doprawdy, Peter, zupełnie nie masz zrozumienia dla biegu

historii. Moja rodzina czekała ponad czterysta lat, żeby odzy­

skać tę koronę. I wreszcie mnie udało się tego dokonać.

- Jesteś szalona - powiedział niedowierzającym tonem. -

Czy chcesz mi powiedzieć, że nie masz zamiaru jej sprzedać?

- Oczywiście, że nie.

Wpatrywał się w nią intensywnie.

- I nawet nie zamierzasz wprowadzić na rynek klejnotów?

Gizella machnęła ręką.

- Nie bądź głupi. Gdybym chciała tylko klejnotów, to ka-

MIŁOŚĆ, ZEMSTAI... 2 2 1

mienie w koronie Vastersa wcale nie są mniej warte. To kwestia

honoru.

- Zawsze wiedziałem, że masz nie po kolei w głowie, Gizel-

lo - mruknął - ale to przechodzi ludzkie pojęcie.

- Chyba nie mam jednak tak bardzo nie po kolei, skoro udało

mi się zaszczepić w twojej głowie myśl o kradzieży korony

- odparła. - Wykorzystałam twoją chciwość i obróciłam ją prze­

ciwko tobie. - Pokręciła głową z żalem. - Moglibyśmy razem

stanowić dobraną parę. Niestety, przez swoją chciwość jesteś

mało wiarygodny.

Zwróciła wzrok ku Sarze.

- Szczerze żałuję, że się w to wplątałaś, moja miła. Rozu­

miesz, że teraz nie mogę cię puścić wolno. - Uśmiechnęła się do

niej pocieszająco. - Obiecuję jednak, że zastrzelę cię pierwszą,

żebyś nie musiała oglądać śmierci Petera.

Sara nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się napra­

wdę. Gorączkowo zastanawiała się nad jakimś wyjściem z tej

sytuacji.

- Czy mogę przynajmniej przez chwilę potrzymać tę koro­

nę? - spytała z udanym spokojem. - Do tej pory widziałam

tylko falsyfikat. Skoro mam okazję, chciałabym obejrzeć rów­

nież oryginał.

Baronowa zastanawiała się chwilę.

- Czemu nie - zgodziła się w końcu. - Peter, daj Sarze

koronę.

Peter wykonał to polecenie z przepraszającą miną. Sara wie­

działa, że wcale nie jest szczęśliwszy niż ona.

- Dziękuję - bąknęła, przesuwając palcem po koronie.

Kamienie lśniły w złotej oprawie. Sara powtarzała sobie sta­

nowczo, że nie umrze. Nie teraz. Za wiele ją jeszcze czekało.

Ech, gdyby posłuchała Noaha... Mimo coraz silniejszego stra­

chu wciąż krzepiła się myślą, że Noah zdąży na czas i uratuje ją,

jak w tandetnej sztuce.

Jej nadzieje legły w gruzach, gdy nagle na progu ukazał się

2 2 2 MIŁOŚĆ.ZEMSTAI...

potężnie zbudowany kierowca baronowej, popychając przed so­

bą Noaha.

- Mamy towarzystwo - oznajmił.

Gdy weszli do pokoju, Sara z przerażeniem zobaczyła, że

kierowca dotyka pleców Noaha lufą rewolweru.

ROZDZIAŁ 16

Baronowa uśmiechnęła się olśniewająco.

- Jesteś, kochany - powiedziała czule do Noaha. - A już się

zastanawiałam, kiedy wreszcie przyjdziesz. Czy to nie miłe?

Przyjęcie Malcolma powoli przenosi się do mojego domu.

- Nie ujdzie to pani płazem, Gizello.

- Przyznaję, że trochę utrudniasz mi zadanie, ale zawsze

byłam dość pomysłowa.

Noah spojrzał na Sarę.

- Nic ci nie jest?

Pokręciła w milczeniu głową, bo żadne słowo nie chciało jej

przejść przez gardło.

Noah przeniósł wzrok na baronową.

- Daję słowo, że jeśli ją pani skrzywdzi, przez resztę życia

będzie pani tego gorzko żałować.

Gizella parsknęła śmiechem.

- Nie bądź taki melodramatyczny, kochany. Nie masz sposo­

bu, żeby mnie powstrzymać. - Gdy Noah zerknął na jej pistolet,

Gizella pokręciła głową.

- Nie próbowałabym takich sztuczek. Póki Hugo trzyma cię

na muszce, nie warto. - Wykrzywiła grubo uszminkowane war­

gi. - Jest bardzo lojalny. Zrobiłby dla mnie wszystko, co mu

każę. Prawda, Hugo?

- Wszystko, pani baronowo - potwierdził olbrzym.

Sara spojrzała na niego. Noah nie był karzełkiem, ale Hugo

skam i przerobienie anula43

2 2 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

był znacznie potężniejszy. Zważywszy na to, że i baronowa, i jej

kierowca byli uzbrojeni, Sara uznała, że zło wzięło górę. Peter

zastygł jak słup soli, więc raczej nie należało spodziewać się

pomocy z jego strony.

- Jesteś uroczym człowiekiem, Noah - ciągnęła baronowa.

- Niestety będziesz miał wypadek. - Zmarszczyła czoło. - Po­

nieważ trudno byłoby uwierzyć, że wzięłam całą waszą trójkę

za włamywaczy, Hugo musi cię chyba wywieźć na pustynię.

Zanim ktokolwiek znajdzie twoje ciało, będę już daleko stąd.
- Machnęła uzbrojoną dłonią. - Dalej, Hugo, straciliśmy już

dość czasu.

- Tak jest, pani baronowo - odparł kierowca i zwrócił się do

Noaha: - Zapraszam na małą przejażdżkę.

- A co z nią? - spytał Noah, wskazując ruchem głowy Sarę.

- Ona nie ma z tym nic wspólnego. Puśćcie ją.

- Obawiam się, że panna Madison za dużo wie - powiedzia­

ła baronowa tonem pełnym żalu. - Przykro mi, nie miałam

pojęcia, że jesteś takim romantykiem.

- Puśćcie ją, a ja załatwię wszystko tak, żeby mogła pani

zatrzymać koronę, Gizello - zaproponował. - Władze nie mają

pojęcia o pani udziale w tej sprawie. Proszę puścić Sarę wolno,

wtedy nikt się nigdy o pani nie dowie.

- Wiesz, że nie mogę tego zrobić - oświadczyła baronowa.

- Gdyby nie chodziło o ciebie, Sara może nawet dochowałaby

tajemnicy. Nie sądzę jednak, by mogła tak łatwo o tobie zapo­

mnieć. Mam rację, moja miła?

- Nigdy - potwierdziła, kręcąc głową, a Noah poczuł, że ma

ochotę udusić Gizellę.

- Wobec tego niech pani puści nas wszystkich - zapropono­

wał. - Ma pani koronę. Jeśli nas pani zabije, założy sobie pani

stryczek na szyję.

Baronowa westchnęła.

- Chyba uważasz, że jestem całkiem głupia. Dlaczego mia­

łabym ci ufać? Dlaczego miałabym ufać komukolwiek z was?

MIŁOŚĆ, ZEMSTA!,.. 225

- Bo to pani jedynaszansa - odparł spokojnie Noah. - Nie

jestem dziennikarzem, pani baronowo. Jestem oficerem wywia­

du. Jeśli pani sądzi, że władze przejdą do porządku dziennego

nad moim zniknięciem, to grubo się pani myli. Wytropią panią,

gdziekolwiek się pani ukryje.

- Pani baronowo - włączył się do rozmowy Hugo -jeśli on

rzeczywiście jest z wywiadu, to mówi prawdę. "Czy pani pamię­

ta, co się stało z moją rodziną?

- Bzdura... - odparła lekceważąco baronowa. - Tamte wła­

dze były inne, Hugo, i miały zupełnie inną taktykę. Sam dobrze

wiesz.

Odwróciła się do Sary i wyjaśniła:

- Rodzina Hugona była zamieszana w powstanie w tysiąc

dziewięćset pięćdziesiątym szóstym roku. Kilka osób stracono,

a innych wywieziono i wszelki słuch po nich zaginął.

Znów skupiła uwagę na swoim kierowcy.

- Wierz mi, Hugo, Amerykanie nie stosują sowieckich me­

tod. Owszem, będą opłakiwać kolegę i będą próbowali znaleźć

morderców, ale ten człowiek stanowi jedynie kółeczko w ol­

brzymiej machinie.

Noah usłyszał, jak Sara głośno nabiera tchu, więc spojrzał

w jej stronę z nadzieją, że doda jej tym odwagi. Przeżył zbyt

wiele trudnych sytuacji, by tracić życie z powodu kawałka złota

i paru kamyków. Gdy pomyślał o swoim bezsensownym wypad­

ku w Ankarze, ogarnęła go złość. Baronowa była pewna swego,

jednak u Hugona wyczuł powątpiewanie. Postanowił to wyko­

rzystać.

- Wszystko pięknie, pani baronowo - odezwał się - ale dla­

czego nie dokończy pani Hugonowi tej historii? Może pani mu

powie, że w odnalezieniu korony są zainteresowane dwa kraje,

niejeden.

- Zamknij się! - warknęła Gizella i wycelowała w niego pi­

stolet, przestając zwracać uwagę na Sarę i Petera.

Noah nie przejął się tym. Całą uwagę skupił na Hugonie.

2 2 6 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Pani baronowa ma rację, Amerykanie nie stosują drastycz­

nych środków - przyznał. - Ale obawiam się, że nie można

powiedzieć tego samego o Turkach. Są zdecydowani za wszelką

cenę odnaleźć ludzi, którzy skradli ich narodowe dziedzictwo,

Hugonie. I nie chciałbym być w twojej skórze, jeśli wpadniesz

w ich ręce.

Hugo spojrzał na Gizellę.

- Pani baronowo...

- Nie słuchaj go - ucięła Gizella. - On po prostu próbuje cię

zastraszyć.

Wyczuwając wahanie Hugona, Noah wykonał obrót, chcąc

wytrącić przeciwnikowi broń z ręki.

- Nie! - krzyknęła Sara, widząc, że baronowa pociąga za

spust.

Rzuciła się na Gizellę, ciskając w nią koroną. Baronowa

odwróciła się ku niej w chwili, gdy korona uderzyła ją w ramię.

Padł strzał, ale pocisk nie sięgnął celu.

Do akcji włączył się również Peter. Skoczył naprzód i wy­

mierzył baronowej solidny cios w szczękę. Kobieta osunęła się

na ziemię, wypuszczając z dłoni pistolet. Noah, który tymcza­

sem zdołał obalić Hugona, poderwał z ziemi jego rewolwer

i stanął twarzą w twarz z Peterem.

Sara osunęła się na krzesło, pokój zawirował jej przed ocza­

mi. W zamroczeniu uświadomiła sobie jednak, że to jeszcze nie

koniec, że pozostał jeszcze Taylor.

Peter zaskoczył ją jednak, bo podał pistolet Noahowi.

- Niech pan to lepiej weźmie - powiedział. - Nigdy nie

lubiłem tych rzeczy.

- Rozumiem pana - przyznał Noah. - Broń palna jest nie­

bezpieczna. - Rozejrzał się po pokoju. - Niech pan sprawdzi,

czy jest w pobliżu coś, czym moglibyśmy związać tych dwoje

w oczekiwaniu na przyjazd policji.

Peter skinął głową i wyszedł z pokoju, a Noah zerknął na

Sarę.

MIŁOŚĆ,ZEMSTAI... 2 2 7

- Dziękuję ci.

Uśmiechnęła się słabo.

- Zawsze do usług. Ale lepiej daj mi odpocząć.

Puścił do niej oko.

- Umowa stoi. Och, czy na pewno dobrze się czujesz? - spy­

tał, widząc, jaka jest blada.

- Zdarzało mi się czuć lepiej - przyznała. - Pęka mi głowa.

Przyłożywszy dłoń do skroni, wyczuła coś lepkiego i ciepłe­

go. Gdy opuściła rękę, zdumiona ujrzała na niej czerwoną

plamę.

- Cholera - powiedział Noah. - Dostałaś.

- Dostałam? - powtórzyła słabnącym głosem Sara.

Do pokoju wrócił Peter, niosąc zwój nylonowej linki. Noah

wcisnął mu w ręce pistolet i rewolwer.

- Niech pan się zajmie tamtą parą - polecił szorstko. -

1 niech pan wezwie ambulans!

Dwoma krokami dopadł Sary i ukucnął przy niej.

- Ty wariatko! Mogłaś dać się zabić!

Sara zamrugała powiekami, usiłując zwalczyć czarną mgłę,

przesłaniającą jej wzrok.

- Ty też - powiedziała cicho. - Poza tym jak mówisz do

kobiety, która przed chwilą uratowała ci życie?

- To było całkiem bez sensu. Przede wszystkim bez sensu

było to, że tu przyjechałaś! - Odgarnął jej włosy z czoła.

Sara poczuła, że jej język drętwieje.

- Chciałam pomóc - szepnęła.

- Teraz się zamknij- burknął. - Za chwilę powinien tu być

Dan. Zatelefonowałem po niego, kiedy znalazłem twój list.

Wyciągnął chustkę z kieszeni i przycisnął ją do rany na czole

Sary. Serce mu zamarło, gdy zobaczył, jak szybko czerwona

plama się powiększa.

Sara usiłowała skupić na nim wzrok.

- Znalazłam koronę, Noah. Po twoim wyjściu wszystko od­

gadłam.

2 2 8 MIŁOŚĆ, ZEMSTAI...

- Wiem - przyznał. - Ale bardzo głupio postąpiłaś, że chcia­

łaś załatwić to sama. Przysięgam, że jeśli jeszcze kiedyś wy­

tniesz mi taki numer, spiorę cię na kwaśne jabłko.

Sara poruszyła głową. Zdawało jej się, że dokądś płynie.

Oczy same jej się zamknęły.

- Nie zrobiłbyś tego.

- Nie bądź taka pewna - mruknął. - Niewiele brakuje, że­

bym zrobił to teraz. Na szczęście dla ciebie mam taką zasadę, że

nie biję kobiet, które zasłoniły mnie swoim ciałem przed kulą.

Po omacku wyciągnęła rękę, chcąc pogłaskać go po policzku.

- Nie oszukasz mnie pozowaniem na Jake'a Hawke'a - sze­

pnęła.

- Zamknij się wreszcie. Niepotrzebnie tracisz siły.

W czerni zaczęły pobłyskiwać jaskrawe światełka. Sara opu­

ściła dłoń na kolano.

- Noah...

- Co znowu?

Jej twarz była biała jak śnieg, a skóra zimna jak lód.

- Czy ja umrę?

Odpowiedzi Noaha już nie zrozumiała. Nie miała nawet siły

uchylić powiek, żeby na niego spojrzeć. Kiedy wziął ją na ręce,

zapadła się w ciemność.

Gdy kilka godzin później uniosła powieki, ujrzała wokół biel.

Z początku pomyślała, że przyszła burza śnieżna. Zaraz jednak

powiedziała sobie, że to śmieszne. Przecież w Phoenix nigdy nie

pada śnieg. Zamrugała, żeby odzyskać ostrość widzenia. Zoba­

czyła białe ściany, biały sufit i podłogę wyłożoną białymi płyt­

kami. Nawet przykrywające ją prześcieradło było białe. Co to za

miejsce?

- Zbudziłaś się.

Spróbowała spojrzeć w stronę, z której doszedł ją znajomy

głos, i ujrzała Noaha.

- Chyba tak - odpowiedziała.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 2 2 9

Podniósł się z małego winylowego krzesełka i stanął przy jej

łóżku.

- Masz. - Podał jej szklankę wody. - Pewnie chce ci się pić.

Z wdzięcznością przyjęła jego pomoc. Rzeczywiście była

spragniona, przekonała się jednak, że nawet picie stanowi dla

niej poważny wysiłek.

- Dziękuję - szepnęła i opadła z powrotem na poduszkę. -

Mam strasznie sucho w gardle - poskarżyła się, oblizując spie­

czone wargi.

- To przez zastrzyk, który dostałaś, kiedy zszywano ci ranę

- wyjaśnił.

- W głowie mi się kręci.

Odgarnął włosy z grubej warstwy bandaża na jej czole.

- Wyobraź sobie, że spiłaś się tanim winem.

Przyłożyła dłoń do skroni.

- Mam szwy? - spytała.

- Kilka. Ale spod włosów nie będzie ich widać - zapewnił ją

natychmiast.

- Czy miałam wypadek?

Ujął jej dłoń.

- Nie pamiętasz?

Sara zmarszczyła czoło.

- Próbuję sobie przypomnieć. Szłam na przyjęcie do Malcol­

ma. - W jej oczach odbiło się zaniepokojenie. - Czy on nie żyje,

czy mi się to śniło?

- Nie żyje.

- Tak myślałam. Ukradliśmy koronę. - Przygryzła dolną

wargę. - Ale to był falsyfikat - przypomniała sobie. - Potem ty

wyszedłeś i pojechałeś do rezydencji Malcolma. A ja zrozumia­

łam, że to Gizella ukradła oryginał. - Podniosła wzrok. - Czy

powiedziałam ci o tym?

- Słyszałem, jak wyjaśniasz to Peterowi - odparł z uśmie­

chem. - Nawiasem mówiąc, odwaliłaś kawał świetnej roboty

jako detektyw.

2 3 0 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

- Dziękuję - powiedziała machinalnie, wciąż skupiona na

wydobywaniu z pamięci nowych szczegółów. Westchnęła. - Pa­

miętam jeszcze, jak jechałam do Gizelli. Ale to wszystko.

Pochylił się i musnął ustami jej spieczone wargi.

- Pośpij trochę - zaproponował- Potem o wszystkim po­

rozmawiamy.

Natychmiast zamknęła oczy.

- Później - zgodziła się szeptem.

Siedział przy niej całą noc. Kiedy dyżurna pielęgniarka za­

proponowała, żeby poszedł do domu i przestał wyręczać perso­

nel szpitala, omal nie zabił jej wzrokiem. Gdy rano Sara się

zbudziła, zobaczyła najpierw piwne oczy Noaha, wpatrzone

w jej twarz.

- Okropnie wyglądasz - powiedziała cicho na widok jego

nie ogolonej twarzy, zgniecionego ubrania i nieuczesanych wło­

sów. Jego twarz przecinały głębokie bruzdy, na które nigdy

dotychczas nie zwróciła uwagi.

- Serdeczne dzięki. Cieszę się, że wracasz do normy.

Spróbowała usiąść, choć miała wrażenie, że we wnętrzu jej

głowy przewalają się młyńskie kamienie.

- Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało - wyjaśniła. -

Po prostu wyglądasz na bardzo zmęczonego. Jak długo tu sie­

dzisz?

- Odkąd cię przywieziono do szpitala. Czyli od mniej więcej

osiemnastu godzin.

- Czy ja przez cały czas spałam? - spytała zdziwiona.

- Na chwilę się zbudziłaś, ale poza tym spałaś jak suseł.

Zresztą nic dziwnego. Ten zastrzyk, który dali ci w izbie przyjęć,

powaliłby łosia.

Ostrożnie przytknęła palce do głowy.

- Dostałam postrzał, prawda?

- Kula drasnęła cię w głowę.

- Pamiętam. Dostałam postrzał, a ty miałeś do mnie pre­

tensje.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 2 3 1

Zrobiło mu się głupio. Cholera, że też akurat to musiała

zapamiętać.

- Martwiłem się o ciebie. Nie powinnaś w ten sposób nara­

żać życia.

- Nie mogłam pozwolić, żeby Gizella cię zabiła - zaprote­

stowała. Zamknęła oczy. - Znowu będziemy się kłócić?

Ujął jej dłoń.

- Nie.

Nie otworzyła oczu, ale się uśmiechnęła.

- Cieszę się.

Przez dłuższą chwilę oboje milczeli.

- Czy zdążyliście zwrócić koronę przed konferencją prasową?

- Tak.

- I wszystko poszło dobrze?

- Tak.

- To wspaniale. Wiem, ile to dla ciebie znaczyło.

Noah musiał ugryźć się w język, żeby nie krzyknąć na nią i nie

powiedzieć, że nie interesuje go korona, gdy chodzi o jej życie.

- Twoja siostra siedziała tutaj przez większą część nocy - po­

wiedział po chwili. - Niedawno poszła do domu zrobić Kevinowi

śniadanie i powiedzieć mu, że niedługo wyzdrowiejesz.

- Jennifer tu była?

Skinął głową.

- Z tym facetem, nie pamiętam jak mu tam.

- Z Brianem.

- Właśnie. Zdaje się, że twoja siostra chce ci coś o nim

powiedzieć.

Sara zdobyła się na słaby uśmiech.

- A co się stało z Peterem? - spytała.

- Jest w tarapatach, ale władze wezmą pod uwagę jego za­

chowanie w decydującej chwili. Sądzę, że dostanie stosunkowo

niewielki wyrok.

- To dobrze, bo on wcale nie jest taki zły. Czy wiesz, jak go

Malcom urządził?

2 3 2 MIŁOŚĆ, ZEMSTAI...

- Opowiedział nam.

- Zapomniałam spytać, komu Malcolm zapisał swoje pie­

niądze.

- Wszystko dostało The Metropolitan Museum of Art - od­

parł Noah.

Sara szeroko otworzyła oczy.

- Żartujesz! Ten człowiek nie miał w sobie nic z filantropa!

W oczach Noaha zabłysły figlarne ogniki.

- Motywy miał bynajmniej niealtruistyczne. W testamencie

jest zapis, że wszystkie te miliony mają być przeznaczone na

wybudowanie skrzydła imienia Malcolma Branda.

Westchnęła.

- Nawet po śmierci próbuje kupić sobie szacunek ludzi. Taki

był bystry, a nigdy nie zrozumiał prostej prawdy, że na szacunek

trzeba zasłużyć.

Noah zmartwił się, słysząc posępną nutę w głosie Sary.

- Przyniosłem ci prezent - powiedział.

Zerknęła na niego nieufnie.

- Ostatni twój prezent okazał się kombinezonem włamywa­

cza. Aż boję się pomyśleć, co to jest tym razem.

Noah wziął z krzesła książkę i położył jej na kolanach.

- Przyszło mi do głowy, że może będziesz chciała poczytać,

zanim cię stąd wydostaniemy.

Sara wzięła książkę do ręki.

- Bardzo miło, że o tym pomyślałeś, Noah - mruknęła bez

entuzjazmu. Nagle szeroko otworzyła oczy. - Ojej! Nowa książ­

ka o Jake'u! I to egzemplarz sygnalny. - Spojrzała na niego

podejrzliwie. - Jak to zdobyłeś?

Wzruszył ramionami.

- Nie martw się, nie ukradłem. Tak się złożyło, że znam

autora.

- Znasz Maksa Rydera? Dlaczego wcześniej mi o tym nie

powiedziałeś?

- To dość skomplikowane.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I-.. 2 3 3

- Znasz twórcę postaci Jake'a Hawke'a. - Sara westchnęła

uszczęśliwiona. Jej oczy pojaśniały, znikł z nich ponury cień.

- Jak myślisz, czy ja też będę mogła poznać pana Rydera?

- Chyba da się to zrobić. - Doszedł do wniosku, że teraz albo

nigdy, więc odetchnął głęboko i dodał: - Prawdę mówiąc, już go

znasz.

Sara popatrzyła na niego zdumiona. Po chwili zrozumiała,

w czym rzecz.

- To ty jesteś Maksem Ryderem, prawda? - spytała cicho.

- Ale przecież powiedziałeś mi, że naprawdę nazywasz się Noah

Winfield.

- Bo tak się nazywam. Muszę pisać pod pseudonimem

z przyczyn zawodowych.

- Nie rozumiem.

Usiadł na krawędzi łóżka i wziął ją za ręce.

- Podpisałem zobowiązanie, że po wystąpieniu z wojska nie

będę pisał o swoich doświadczeniach. Jake Hawke jest natural­

nie fikcyjną postacią, przyznaję jednak, że jego przygody są do

pewnego stopnia oparte na prawdziwych wydarzeniach. Rezyg­

nując z podpisywania książki prawdziwym imieniem i nazwi­

skiem, oszczędzam sobie ewentualnych kłopotów.

- Czyli to ty jesteś Jake'em?

- Czy to takie ważne?

Pogłaskała go po policzku.

- Zawsze mi się zdawało, że macie wiele wspólnego. Pewnie

dlatego nigdy nie mogłam zobaczyć w tobie zwykłego złodzieja.

- Uśmiechnęła się. - Nic dziwnego, że między nami wszystko

działo się tak szybko. Miałeś lotny start.

Uniósł brwi.

- Lotny start...?

Roześmiała się cicho i pocałowała go w usta.

- Jake zafascynował mnie na długo przed tym, zanim cię

poznałam, Noah. To zupełnie tak, jakbyś wysłał swoje alter ego,

żeby przygotowało ci pole działania.

2 3 4 MIŁOŚĆ, ZEMSTA I...

Pochylił się nad nią i zapatrzył się w jej oczy.

- Pamiętam, jak kiedyś powiedziałaś, że z tym facetem żad­

na kobieta by nie wytrzymała.

- Owszem, ma swoje minusy - przyznała. - Ale sądzę, że

można go udomowić, jeśli wykaże się trochę cierpliwości.

Noah uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Znasz kogoś, kto by się tym zajął?

- Być może. To zależy od tego, co proponujesz.

- Powiedzmy, że spędzenie reszty życia z byłym ofice­

rem wywiadu, który został pisarzem i zamierza gorszyć dzieci,

porywając ich matkę do łóżka przy każdej nadarzającej się

okazji.

- Początek brzmi obiecująco - mruknęła, obrysowując pal­

cem jego wargi. - Czy wspomniałeś coś o dzieciach?

- Chcę mieć wszystko, Saro - powiedział schrypniętym gło­

sem. - Ciebie, dom pełen dzieciaków... nawet psa. Chcę, żeby­

śmy byli rodziną.

- Bardzo lubię dzieci. Zawsze wyobrażałam sobie, że które­

goś dnia będę miała wielką rodzinę. Może jedno z moich dzieci

zostanie artystą albo pisarzem. - Uśmiechnęła się. - Ale co bę­

dzie, jeśli zostaną bankierami?

- Jeśli będą wyglądać tak jak ty, to pogodziłbym się i z tym.

Czy to znaczy, że wyjdziesz za mnie?

- Jeśli mamy mieć dzieci, ślub byłby jak najbardziej na

miejscu.

Pocałował ją namiętnie, upojony szczęściem.

Gdy ich gorący pocałunek wreszcie się skończył, Sara prze­

chyliła głowę i spojrzała na niego uważnie.

- Noah, czy o tym wszystkim też zamierzasz napisać?

- Pewnie tak. To byłaby fantastyczna historia. Chociaż mój

agent prawdopodobnie zwymyśla mnie od najgorszych, kiedy

dostanie rękopis.

- Naprawdę? - zdziwiła się. - Dlaczego?

Uśmiechnął się do niej.

MIŁOŚĆ, ZEMSTA I... 2 3 5

- A co byś powiedziała, gdyby następna przygoda Jake'a

zakończyła się happy endem?

Odpowiedziała mu czułym uśmiechem i objęła go za szyję.

- Powiedziałabym, że nadszedł czas.

KONIEC