1

Porozów, którego już nie ma…

27 września 2012 14:32

Wiktor Szałkiewicz

Tak się stało, że niestety, najstarsza i najlepsza część mieszkańców mojego Porozowa
przeprowadziła się już na całkiem inne miejsce i leżąc na zabytkowym miasteczkowym
cmentarzu pod

Zapoliczami, oczekuje na drugie przyjście Zbawiciela… Kiedyś mamie przyśnił się

nieboszczyk ojciec, Antoni. Mama zapytała go:

- Antek, a co wy TAM robicie?

-

A co i zawsze robiliśmy – padła odpowiedź. Orzemy pole, pasiemy krowy, kosimy siano,

stawiamy w st

ogi, a zimą przyjeżdżamy końmi i zabieramy…

Tak więc wszyscy moi dalecy i bliscy krewni, nie wyłączając dziadka Stanisława i wujka Józefa
oraz starzy znajomi

– Józek Koziuk, Miecio Szałkiewicz nawet TAM nie zaznali spokoju…

2

Grób powstańca styczniowego Kazimierza Szałkiewicza na cmentarzu w Porozowie

Jeszcze lat temu z dziesięć na cmentarzu rosło mnóstwo drzew: brzozy, klony, jesiony, nawet
wiśnie i czereśnie, jaśminy. I bardzo fajnie wieczorem każdego dnia w końcu maja śpiewał słowik,
trochę uroczyście, trochę beztrosko, jakby chciał osłodzić nieboszczykom chwile wiecznej nocy.
A potem nowy ksiądz, zrobiwszy porządek przy kościele, zaczął oczyszczać z zarośli cmentarz i
nie zostało na nim prawie nic, oprócz pomników i samotnej starej brzozy, na której złamanym
wierzchu jakiś zwariowany bocian urządził gniazdo i regularnie wracając w porozowskie strony,
wyklepuje co roku z żoną dwójkę albo i trójkę dzieci. A tej dawnej cmentarnej romantyki, tych
krzaków bzu już nigdy chyba nie ujrzę i pięknej słowiczej pieśni nie usłyszę…

Do dziś pamiętam jak po mszy niedzielnej przed kościołem stali gromadą wszyscy porozowscy
mężczyźni, na winklu, to znaczy na głównym skrzyżowaniu ulic, elegancko ubrani, wygoleni,
pachnący wodą kolońską, z papierosami w ręku i spokojnie o czymś gadali, czasem politykowali,
bo i takich u

nas nie brakowało. Wybitną postacią, tak w sensie geograficznym jak i politycznym

był Kazimierz, syn Klemensa, albo – jak go nazywano – Kaziczko. To on kiedyś jednemu z
miejscowych działaczy bolszewicko-kołchozowych palnął z rozgoryczeniem:

- Wielki jest Z

wiązek Radziecki, od Amuru po Elbę, a kartofli posadzić nie ma gdzie! Aforyzm

godny tego aby go wyryć złotymi literami na płycie w muzeum komunizmu. Stanisław Jerzy Lec
umywa pióro i odpoczywa…

3

Dawny dworek w Porozowie. Fot. Wikipedia

Kaziczko lubił geografię i wszystko co z nią związane, w każdą niedzielę oglądał „Telewizyjny
klub wędrowców”, ba! – nawet wiedział gdzie jest Kustanaj, co w naszym miasteczku było nie do
pomyślenia. Córka jego, pani Helena, poszła w jego ślady, bo uczyła nas w szkole geografii…

Inną postacią, nie mniej wybitną i kolorową, był mój wielki przyjaciel, pan Józef Koziuk, dużo było
u nas w miasteczku Józefów Koziuków, a ten akurat mieszkał na ulicy Nowej, po drodze z
Porozowa do Bogudzienek. Osoba wręcz legendarna, miał bardzo ładny głos i sam mi opowiadał
jak za czasów II Rzeczypospolitej przyjechała do Porozowa komisja niby z Warszawy i
zakwalifikowała młodego i zdolnego chłopaka do konserwatorium. Ale gospodarka była duża,
trzeba było komuś na niej pracować, a za nauczanie trzeba było płacić, więc Józek nie pojechał
do Warszawy i został w miasteczku. Na weselach ochoczo wyśpiewywał popularne arietki polskie
z lat trzydziestych: Kochać was, kobiety, to życie, to szczęście, to-raaaj! Albo: Brunetki,
blondynki… czy piosenki legionowe. Zawsze pogodny, uśmiechnięty starszy pan… Na początku
lat 50-

ch balował w gronie licznych kolegów na Józefa w remizie strażackiej, wziął szklankę z

wódką i zwracając się do portretu Stalina powiedział:

-

No, Józiu, powinszowania z okazji imienin!

Oczywi

ście niebawem pojechał na Syberię piłować las, a wrócił dopiero po śmierci Wodza

Wszystkich Czasów i Narodów…

4

Dawny majątek Bogudzięki Buttowt-Andrzejkowiczów w Porozowie

W latach 30-

ch, za II Rzeczypospolitej, Porozów był miasteczkiem przypominającym kocioł z

barszczem: prawosławni, katolicy, liczna gmina żydowska, kościół, cerkiew, synagoga, dawna
maleńka cerkiew unicka, sklepiki, kramiki… Nikomu się nie przelewało, ale ciężka codzienna
praca na własnej roli była treścią i podstawą życia. Zdarzało się, że biedniejsi mieszkańcy
okolicznych prawosławnych wsi, niepiśmienna romantyczna młodzież, za namową miejscowych
bolszewickich agitatorów wstępowała do jakichś tajnych związków, zbierała się na zebrania w
stodołach, śpiewała piosenki komsomolskie, rozrzucała antypolskie ulotki, ale wtedy wkraczała
do akcji dzielna policyja z Wołkowyska i udaremniała działalność takich organizacji, waląc gumą
po dupie… Niepiśmienni małorolni młodziankowie dostawali od roku do czterech i szli do pierdla,
zapewniając przy tym wysoki sąd, że wyrzekają się komuny na zawsze.

A potem nadszedł pamiętny rok 1939 i dzień 17 września, o którym ironicznie można powiedzieć
słowami białoruskiego poety: Pasiekli nasz kraj papalam! Najpierwsz my wasz, a potem i wy
nasz! W dzień triumfalnego wyzwolenia Zachodniej Białorusi spod ciężkiej i brudnej piety
białopolskiej okupacji przyleciała konno do katolickiego Porozowa wataha mołojców z pobliskiej
wsi, czy to z Daszkewiczów, czy to z Nowosadów:

- Nu szto, budziem bicca, ci budziem mirycca?

- Idzi, idzi k jibieni maciery!

– odpowiedział im ktoś z tłumu.

Pani Stefania Sokołowska myślała na głos:

-

No, wszystko bolszewicy mogą zrobić, ale ziemi przecież nie zabiorą?…

5

Przydrożna kapliczka w Porozowie

Ziemia w

Porozowie była rzeczą świętą, gospodarze porozowscy przez całe życie dokupowali ją,

oszczędzając na tym lub owym, żeby potem móc ją rozdzielić między synów albo sposażyć córki.
Bolszewicy zabrali ziemię, ale niby nie zabrali, tylko wszystkich ludzi razem z ziemią, końmi,
inwentarzem wcielili do kołchozu, ponieważ jak wiadomo praca kolektywna na roli rozwesela,
uszlachetnia i uzdrawia człowieka prostego. Mój świętej pamięci ojciec Antoni Szałkiewicz
powiadając o tych latach mawiał:

-

Kriepka sowietskaja włast – skazał biedniak i gorko zapłakaw polez na piecz.

Albo wspominał wójta naszej porozowskiej gminy Garbowskiego, który jak tylko widział żebraka
rzucał mu do czapki jakiś grosz i prosił:

-

Módl się, żebracze, żeby cham nigdy nie był panem!

Według wersji mojej mamy, w ten sam sposób postępowali w stosunku do żebraków niektórzy
Żydzi porozowscy. Mama moja staruszka, mimo swoich 89 lat, ma świetną pamięć, chętnie może
opowiedzieć o początkach Porozowa, czy o księdzu wikarym Jabłońskim, który po mszy
przylatyw

ał do mojego dziadka Józefa wołając:

-

No, Szałkiewiczu, dajcie zapalić!

Albo o tym jak dziadek Józef woził wozem Żyda po towar do Białegostoku, a tej wiosny była
bardzo wielka woda i po przejechaniu jakiejś grobli rozpłynął się cukier w workach – i po
interesie. I jak moja babcia Franciszka, bodaj latem 1920-

go roku, pieląc warzywa w ogródku na

naszym chutorze koło Gornostajewicz zobaczyła dwóch czerwonoarmistów i przeprowadziła z
nimi słynną rozmowę:

- Babuszka, a daleko li do Warszawy?

- Nie, dzietki, niedaleko. Tam

– za gorkaju…

6

Poszli sobie, ale babcia jeszcze słyszała ich dialog:

-

Ty, Sierioża, kogda w Warszawu pridiosz, szto siebie kupisz?

- Ja? Sapogi nowyje chromowyje, a ty czto?

-

Ja? Ja garmoszku…

Biedacy, nigdy nie zobaczyli chyba ani tej mitycznej Warszawy, ani polskich sapogów czy
garmoszki, polegli pewnie gdzieś pod Radzyminem, nieudacznie eksportując na Zachód zgniły
towar

– wszechświatową rewolucję. Szkoda mi ich, bo byli to pewnie prości ludzie, Rosjanie,

pędzeni przez zwariowanych wodzów na niechybną pohybiel…

Domek w Porozowie

Mama opowiada też o pierwszej sowieckiej wywózce rodzin zamożnych chłopów, policjantów i
„socjalnie niebezpiecznych elementów” zimą 1940 roku, o strasznym mrozie, płaczu i jęku
wywożonych, o małych dzieciach owiniętych w lniane pakuły… Czy dojechali oni chociaż te 20
kilometrów do najbliższej stacji kolejowej – o tym tylko archiwa mogą powiedzieć…

Nowa władza, chcąc po raz drugi w ciągu stulecia zrealizować ideę rozszerzenia rewolucji na
całą Europę i świat, zaczęła budować pod miasteczkiem Łysków lotnisko, ale stało się jak w tym
modnym obecnie kawale o Estończyku – „nie ponadobiłoś” – nie przydało się. Adolf był człowiek
bystry i dobrze poinformowany, dlatego uderz

ył pierwszy, więc Józef, chociaż ponoć chytry i

mocny, musiał uciekać. A płytami z tego lotniska wybrukowano potem w Porozowie chodniki… To
już po wojnie, ale była jeszcze wojna. Różna była w różnych miejscach, miała różne oblicza.
Niemcy, jak wszędzie, spędzili miejscowych Żydów do getta, ogrodzili getto drutem kolczastym,
część Żydów wymordowali na żydowskim kirkucie, część w lesie, a pozostałych wywieźli do
Treblinki. Wśród nich byli pewnie krewni Ester Rachel Kamińskiej, słynnej aktorki, twórczyni
zawod

owego teatru żydowskiego w Polsce, ona się przecież urodziła w Porozowie.

-

Szkoda, że tyle narodu przepadło, szkoda Żydków! – powtarzał często mój nieboszczyk ojciec.

7

Potem, już po wojnie, nagrobkami z cmentarza żydowskiego sowieci mościli drogę z Porozowa
do Wołkowyska…

I tak Porozów stał się częścią Prus Wschodnich i Trzeciej Rzeszy. Ale administracja w gminie
była polska, pisarzem gminy był niejaki Piórko, a mama ciągle wspomina niemieckich oficerów –
Ślązaków, którzy pokazywali zdjęcia swoich rodzin, żon i dzieci:

-

Proszę Pani, nam ta wojna była niepotrzebna – przekonywali.

Kościół św. Michała w Porozowie

Podczas wojny Porozów płonął kilka razy i nasza rodzina mieszkała u kogo się dało, po pustych
żydowskich kamienicach, po sąsiadach albo na chutorze koło Gornostajewicz. Byli Niemcy,
akowcy nie pojawiali się. Partyzantki bolszewickiej wprawdzie nie było, była za to „partyzantka
zarobkowa”. Często naszą osadę nawiedzali obywatele z karabinami i z córkami na wozie. Brali,
oczywiście, co tylko w oko wpadło:

-

Tatu, a len brać?

-

Biary, biary, daczuszka, maci wouny napradzie…

Potem wojna się skończyła i pewnego wieczoru mój przyszły wujek, wtedy jeszcze kawaler,
Kazimierz Piniuta, idąc z wieczorków od mojej cioci Jadzi z Gornostajewicz, zgubił na górze
prz

ed wsią Kusince, zwaną Żołnierka, nowe piękne kalosze…

Po wojnie, po raz nie wiadomo który w swojej historii, Porozów zaczął się odbudowywać. Umarł
Stalin, przyszedł Malenkow, po Malenkowie – Chruszczow… Za czasów Chruszczowa przepadł
nam, porozowianom, Józef Stalin. To było na początku lata, nocą, podczas balu absolwentów.
Pijany stróż szkolny, zwyciężony wódką i winegretem (taka sałatka owocowa zaprawiona oliwą),
usnął pod krzakiem bzu, a kiedy się obudził, to posągu Stalina już na postumencie nie było.
C

hował się biedaczek, myśląc, że jak znajdą, to rozstrzelają… Ale tak się stało w całym kraju –

Stalin zrobił się ohydny, odrażający i niemodny…

8

A mój tata pracował gdzie się da, z pracą wtedy było bardzo ciężko, chciał razem z rodziną
wyjechać do III Rzeczypospolitej, mam w archiwum rodzinnym podanie z prośbą o wypuszczenie
naszej rodziny do Polski. Nie wiem czy mu odmówiono, czy sam potem zrezygnował, ale
zostaliśmy jak i inni rdzenni mieszkańcy Porozowa, tutaj, na swojej ziemi i chyba tu nas po raz
ostatn

i poniosą na plecach, najpierw do kościoła, a potem na cmentarz… Mój nieboszczyk

szwagier, Ziutek Romanowski, bardzo nie lubił zwiedzać tego smutnego miejsca i na propozycje
mojej siostry:

-

Ziutek, pójdziemy na cmentarz? – uśmiechając się odpowiadał:

- Po

co? Jak trzeba to zaniosą…

Dawny alkierz domu w Porozowie

A propos cmetarza raz jeszcze: niedawno spoczął na nim Jerzy Dzmuchowski, porozowianin, na
stałe zamieszkały w Grodnie. Ostatnie dni i lata swego życia, będąc już na emeryturze pracował
przy Farze Grodzieńskiej, miał złote ręce. Właśnie tymi złotymi rękami dokonał odważnego
czynu: ciemną nocą odbił posągowi Lenina w Porozowie wielki palec prawej ręki. Chciał,
oczywiście, odwalić całą rękę (w niedalekich Sopoćkiniach jacyś nieznani sprawcy odbili Leninowi
głowę), ale nadszedł nocny stróż i pan Jerzy musiał uciekać… Długo Iljicz stał z rdzawą armaturą
zamiast palca, zanim przylepiono mu na tę armaturkę kawałek betonu…

Weselej w Porozowie robi się wiosną i latem, kiedy wracają babcie i dziadkowie, zabrani przez
córki i synów na zimę do wielkich, ciepłych miast, kiedy odwiedzają ich wesołe, hałaśliwe
wnuczęta, kiedy kwitną jabłonie i wiśnie w sadach, a stara Gusztynowa grusza na miedzy, niby
panna młoda, stoi cała w pszczołach i kwiatach, kiedy… Ach, kiedy ta wiosna wreszcie przyjdzie,
moi drodzy?…

Wiktor Szałkiewicz

http://kresy24.pl/15593/porozow-ktorego-juz-nie-ma/

9