ESP - postrzeganie pozazmysłowe

Przy rozwoju subtelnych zmysłów bardzo ważne jest je rozpoznać i potem im zaufać Podczas pracy nad rozwojem systematyczności i
bezwysiłkowej koncentracji zauważysz, że rozwija się w tobie intuicja. Im mniej wykorzystujesz swój intelekt, tym częściej możesz się zdawać na to
źródło wiedzy, które otwiera się w tobie zupełnie naturalnie. Ucz się zdawać na intuicję poddawać uczuciu, że wiesz coś, coś nie wiesz, skąd to
wiesz. Informacje pochodzące z fizycznego świata nie mówią nic o sile sprawczej, która się kryje za postrzeganymi zjawiskami. Wykorzystuj
fizyczny świat, aby sprawdzić prawdziwość tego, co zdołałeś spostrzec intuicyjnie. Działaj, by się przekonać, czy twoje odczucia intuicyjne są
zgodne z rzeczywistością, czy dają się zastosować w codziennym życiu? Bądź jednak uważny i rozważny. Nie uszczęśliwiaj nikogo na siłę!

Ćwiczenie postrzegania subtelnych wibracji:

Zrelaksuj się i uspokój umysł. Pocieraj swoje dłonie 30 sekund, aż staną się gorące. Poprowadź dłoń nad wybranym przedmiotem. Utrzymuj ją w
odległości około 15 cm od przedmiotu. Skoncentruj się na odczuwaniu energii płynącej od przedmiotu czy na otaczającej go. Koncentracja
wzmacnia wrażliwość twojej dłoni. Możesz poczuć energię badanych przedmiotów natychmiast, lub potrzebować więcej czasu. Kiedy czujesz
wibrację pola energetycznego wokół określonego przedmiotu, spróbuj oddalać dłoń, aż nie będziesz czuć pola energetycznego. Twój umysł powinien
być spokojny, a twoja uwaga całkowicie skoncentrowana na tym, co robisz. Zauważ jak daleko ciągnie się aura obiektu? Możesz poczuć energię
przedmiotu (mrowienie lub zimno). Zwróć uwagę na to, jak daleko od dłoni odczuwasz jeszcze energię. Potem eksperymentuj z własnym ciałem,
prowadź dłoń ok. 15 cm od ciała. Zdolność postrzegania energii jest wynikiem umiejętności wewnętrznej koncentracji. Musisz więc być w stanie
uspokojenia, by odebrać wibrację emitowane przez ciało lub przedmiot. Jeśli na początku nie masz efektów, próbuj dalej, albo ćwicz parę razy
dziennie. W końcu będziesz mógł odczuwać wibrację. Teraz zajmiemy się postrzeganiem pozazmysłowym na szeroką skalę. Ponieważ efekty są dla
większości uczestników kursu nieprawdopodobne, to w ćwiczeniach wstępnych należy przyzwyczaić umysł do niesamowitości.

Ćwiczenie przygotowujące do przenoszenia świadomości:

Zwizualizuj sobie, że stoisz przed południową ścianą twego domu. Oglądasz ją w pełnym słońcu. Teraz widzisz ją w nocy. Teraz wchodzisz w ścianę
- badasz ją oglądasz, dotykasz, liżesz - odbierasz wszystkie możliwe wrażenia, np. badasz temperaturę, strukturę muru itd. Teraz przez ścianę
wchodzisz do swojego pokoju. Stajesz przed południową ścianą i oglądasz ją dokładnie. Teraz widzisz jak ściana powoli zmienia kolor: czerwony,
różowy, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, fioletowy, biały. I wreszcie wraca do swojej naturalnej barwy.
Odwracasz się twarzą do środka pokoju i oglądasz go dokładnie. Teraz wzlatujesz w powietrze - już znajdujesz się nad sufitem i oglądasz swój pokuj
z „lotu ptaka", z różnych miejsc pod sufitem. Teraz lądujesz na podłodze, zmniejszasz się tak, że możesz zmieścić się cały pod każdym meblem.
Badasz dokładnie, co znajduje się pod meblami. A po tym badaniu wracasz do siebie i kończysz wizualizację. Przez to proste ćwiczenie opanowujesz
ćwiczenie „zmniejszana się", „zwiększania się" i „wychodzenia z siebie" (to nie jest eksterioryzacja), i „przechodzenia" przez ścianę. Są to sztuczki,
z których wielu joginów jest dumnych. Ale też w jodze są ćwiczenia, które umożliwiają doskonalenie tych sztuczek na płaszczyźnie fizycznej.
Wystarczy widzieć, że pożytku z nich niewiele. Chociaż ... teleportacja (przeniesienie w przestrzeni) pozwala zaoszczędzić wiele czasu i wysiłku.
Gdy będziesz gotowy możesz (w medytacji): opuścić pokój, np. przez drzwi, lub przez ścianę . (Granice świata fizycznego nie obowiązują w tym
świecie. Tylko ty sam możesz decydować, co jest dla ciebie możliwe). I wreszcie pora opuścić budynek, w którym się znajdujesz. Spróbuj więc
odbyć krótką podróż w swoim otoczeniu. Możesz przechodzić przez ludzi, nie będąc przez nich zauważonym Natomiast zwierzęta mogą zauważyć
twą obecność.

Ćwiczenie przenoszenia świadomości:

Poproś kogoś, by podał ci adres miejsca (najlepiej budynku), którego ty nie znasz, ale on zna dość dobrze, możliwie jak najdalej miejsca
wykonywania ćwiczenia). Wsiądź do swojego wehikułu (np. latający dywan), podaj adres w tej kolejności: kraj, miasto, dzielnica, ulica, dom
mieszkanie. „oto cel" i już jesteś przed drzwiami wejściowymi (lub w przedpokoju). Teraz zbadaj dokładnie całe mieszkanie, jego rozplanowanie i
umeblowanie, zobacz mieszkańców. Jeśli są chorzy - poślij im uzdrawiającą energię. Jeśli znasz się na radiestezji, to możesz wyznaczyć miejsca
szkodliwych promieniowań, nawet mentalnie odpromieniować je (to działa ok. 24 godz.). Po zbadaniu opowiedz, co widziałeś lub zapisz.
Skonfiguruj wizję o osobą, która dała ci adres.
Wyżej opisane ćwiczenia niektórzy nazywają eksterioryzacją. Faktycznie jest to psychotermia - postrzeganie, mierzenie na odległość. Nawet nie
musimy tam przenosić świadomości, gdyż wszystko jest obecne w naszym umyśle. Mamy nieprzerwaną łączność między sobą, naszymi umysłami, a
Bogiem. Ze wzglądu na te liczne powiązania, bardzo ważnym zadaniem staje się przy praktykowaniu postrzegania pozazmysłowego (ESP),
nauczenie się wybiórczości w dostrajaniu się do źródła informacji.

Ćwiczenie Aquavideo (służy postrzeganiu promieniowania podziemnych cieków wodnych):

Stań na otwartej przestrzeni i zamknij oczy. Skoncentruj się na poleceniu, że gdy otworzysz oczy, twój wzrok padnie na najbliższą w tej okolicy żyłę
wodną. Obróć się z zamkniętymi oczami i w pewnym momencie otwórz oczy. Po pewnym czasie ćwiczeń zaczniesz zauważać, że nad ciekami
podziemnymi unoszą się smugi przeźroczystej aury, która wygląda podobnie jak rozgrzane powietrze lub ma szaro-zielony odcień.

Ćwiczenie diagnozy i uzdrawiania:

Poproś kogoś, by podał ci imię i nazwisko osoby, której ty nie znasz, a on dokładnie zna. Wejdź w medytację i zwizualizuj tę osobę na ekranie
mentalnym lub na cokole. Zbadaj ją dokładnie i ewentualnie uzdrów. Skonfrontuj swoje wizje i diagnozę. Po pewnym czasie udanych praktyk
możesz zacząć badać i uzdrawiać ludzi, których nazwiska wyczytałeś w prawie lub tp. Gdy osiągniesz biegłość w tych ćwiczeniach, możesz
rozpocząć poszukiwanie zaginionych. Z poszukiwaniem rzeczy zaginionych lub skarbów sprawa przedstawia się trudniej, gdyż myśli sprawcy
tworzą blokadę mentalną, utrudniającą lub uniemożliwiającą odnalezienie. Do poszukiwania przestępców niezbędna jest duża pewność i poczucie
bezpieczeństwa.
Duchowe laboratorium: Celem ćwiczenia jest stworzenie sobie środków technicznych ułatwiających funkcjonowanie i poruszanie się w czasie i
przestrzeni, badanie na odległość, dokonywanie dokładnych pomiarów, uzdrawianie na odległość itd. Poże to być projektor wyświetlający obrazy z
przeszłości i przyszłości, albo archiwum wydarzeń przeszłych i przyszłych, butelki z kolorową uzdrawiającą wodą, która się wlewa w pacjenta,
latający dywan, świetlista kula ochraniająca ciebie lub pacjentów czy rodzinę i wiele innych pomysłów. Możesz w laboratorium trzymać formy
medytacyjne np. Buddy Uzdrowienia czy uzdrawiającego Chrystusa (wtedy nie ty uzdrawiasz, lecz On przez ciebie). Wizualizuj swoje laboratorium,
w którym będziesz wykonywać wiele prac badawczych. W tym laboratorium mają się znaleźć wszystkie twoje pomoce. Zwizualizuj je sobie i pobaw
się nimi trochę. Będziesz z nich łatwo korzystać, a możesz uzupełnić ich zestaw, gdy uznasz to za stosowne. Istnieje nieskończona ilość pomysłów,
które można wykorzystać wewnątrz laboratorium. Bądź twórczy i odkrywaj to, co jest dla ciebie najważniejsze. W laboratorium są także „tylne"
drzwi, zza których będą wychodzić twoi duchowi pomocnicy (nie wyobrażaj ich sobie przed medytacją, gdyż mogą to być osoby, które znasz lub
inne, których nigdy nie widziałeś.) Najpierw zaproś do laboratorium kobietę. Poproś by ci się przedstawiła i zapytaj, w jaki sposób będziesz się z
tobą komunikować. I to zapytaj o najważniejszą dla ciebie informację. Potem zaproś mężczyznę i postępuj z nim podobnie. Większość uczestników
kursu podczas prezentacji przeżywa wzruszenie i zdziwienie. W ten sposób poznasz swoich pomocników duchowych. Możesz ich prosić o pomoc w
każdej trudnej dla ciebie sytuacji, szczególnie podczas diagnozowania czy pomagania innym. Możesz im zlecić wykonanie części prac
metafizycznych podczas pomagania innym. Możesz im zlecić wykonanie części prac metafizycznych podczas pomagania innym lub rozwiązywania
różnych problemów. To, co ci pokazują, mógłbyś odkryć sam. I w istocie owi duchowi pomocnicy są manifestacjami męskiej i żeńskiej energii w
twym umyśle i mogę tyle, ile ty sam. Jeśli potrafisz wyciągać właściwe wnioski, możesz odczytać, co ci pokazują „między wierszami" swoim
wyglądem i zachowaniem. A wówczas odkryjesz, jakie masz w podświadomości wyobrażenia na temat kobiecości i męskości. Wówczas będziesz
mógł je świadomie zmienić. Pomimo, że pomocniczy są manifestacjami aspektów twego umysłu, każdorazowo powinieneś im dziękować za
udzieloną pomoc. Wdzięczność bowiem otwiera.

Kryształowe laboratorium Kiedyś odkryjesz, że w świecie nieprzejawionym istnieją pełne mocy kryształy, Możesz wówczas zdecydować się je
zużywać. Wystarczy, że je wywołasz w medytacji, a pojawią się przed tobą. Korzystaj z nich tak, jak na płaszczyźnie fizycznej. Przenieś się do
wnętrza kryształu i stwórz w nim swoje laboratorium. Poruszając się po nim, pozwól sobie odczuwać ogromną moc tego miejsca. Podczas gdy tam
medytujesz w stanie otwartości, otrzymujesz uduchowione i kompletne odpowiedzi. Pozwól, by każda informacja, która spłynie przez szpic
kryształu, wpłynęła w ciebie. Znajdując się we wnętrzu kryształowego laboratorium, możesz zobaczyć wiadomość napisaną na ekranie przed tobą.
Możesz do wnętrza zaprosić nauczyciela albo przewodnika. Naturalnym będzie, jeśli znajdą się tam twoi duchowi pomocnicy. W wizualizacji
możesz przenieść się do ogromnego kryształu, w którym, oprócz twych pomocników i pomocy technicznej, znajdują się ludzie mający dla ciebie
ważne informację, z których pomocy możesz korzystać do woli. Podobnie możesz korzystać z mentalnej piramidy.
Refugium w krysztale: (w medytacji): Utrzymuję moją koncentrację skierowaną na wnętrze kryształu. Widzę, jak wypełnia się on złotym
światłem. Wizualizuję, jak wszystkie moje czakry otwierają się całkowicie i napełniają światłem i energią. Już teraz się otwieram i czuję stan
nieważkości. Nadal pozostaję we wnętrzu kryształu w pozycji siedzącej, czy stojącej. Koncentrując się na centrum serca doświadczam cudownej
energii płynącej zarówno przez kryształ, jak i przez moje serce. Koncentruję się na oczyszczeniu i uzdrowieniu przez przepływającą przeze mnie i
otaczającą mnie energię.
Duchowe refugium: Wejdż w głęboką medytację. Do swego refugium zaproś Mistrza (Opiekuna Duchowego). Zaproś wszystkie oświecone i
zbawione istoty. Ciesz się ich obecnością i towarzystwem. Poproś, by ukazały ci dalszą perspektywę rozwoju na duchowej ścieżce. Otwórz się na
wszystkie ich błogosławieństwa. Poproś, żeby te oświecone (urzeczywistnione) istoty, które chcą cię błogosławić, udzieliłyby ci błogosławieństwa.
Przyjmij je z ufnością i wdzięcznością . Ciesz się wibracjami, jakie emanują od urzeczywistnionych istot. Podziękuj im za to, że są i za to, że
przybyły. Zaproś je na przyszłość i wyjdź i refugium.

Rozwijanie drugiej uwagi

W tym rozdziale dowiesz się, jak w tygodniowym cyklu ćwiczeń rozbudzić „drugą uwagę", uwagę JESTEM, które postrzega świat intuicyjnie,
sercem. Rozwój drugiej uwagi zaczyna się, gdy potrafisz momentalnie, emocjonalnie i fizycznie „oderwać się" od tego co robisz i zaczniesz tylko
obserwować to, co robisz. Będziemy to nazywać samoobserwacją. Dzięki serii przedstawionych poniżej ćwiczeń nauczysz się obserwować przede
wszystkim samego siebie. Następnie nauczysz się postrzegać świat przy pomocy drugiej uwagi. Obserwując siebie musisz być chłodny i obiektywny
jak lekarz, musisz pozostać poza czynnością, którą w danej chwili wykonujesz. Podczas wszystkich ćwiczeń opisanych w tym rozdziale będziesz się
obserwował na trzech poziomach ; fizycznym, emocjonalnym i mentalnym. Pierwszego dnia zużyjesz swojej aktualnej fotografii, która będzie ci
potrzebna również Trzeciego Dnia. Będziesz również potrzebował fotografii z młodzieńczego okresu, a na koniec zdjęcia wykonanego w
dzieciństwie. Skorzystasz z nich Czwartego Dnia. Fotografie, których chcesz użyć, wybierz przed rozpoczęciem pierwszego ćwiczenia. Powinna być
na nich cała twoja postać, najlepiej bez innych osób.

Dzień Pierwszy

Usiądź w wygodnej pozycji i dokładnie przejrzyj się najbardziej aktualnemu obrazowi siebie na fotografii. Zacznij od poziomu fizycznego szukając
miejsc sztywnych i napiętych, miejsc, w których czujesz się ograniczony, w których przechowujesz ból, strach lub złość. Postaw sobie szereg pytań
(sugeruje zapisanie tych pytań, jak i odpowiedzi, które przyjdą ci na myśl, byś mógł wrócić do nich później). Spytaj sam siebie, czy osoba, którą
widzisz, wygląda na rozluźnioną, czy jest napięta? Czy zachowuje się naturalne, czy też jej ruchy lub postawa sugerują, że coś ukrywa? Bądź
dokładny i opisz wszystkie napięcia, które wydają ci się być zamknięte i niezrelaksowane. Na poziomie emocjonalnym zwróć uwagę na emocje,
spytaj co czuje osoba na fotografii. Czy jest szczęśliwa czy smutna, zadowolona bądź nie? Jakie uczucia wyraża? Spytaj, czy ta osoba wyraża je
właściwie. Następnie zadaj sobie pytanie, czy lubisz wyraz twarzy tej osoby. Jeśli tak, to w porządku, jeśli nie, spytaj się dlaczego jej nie lubisz?
Wreszcie przejdź na poziom mentalny. Przyglądając się fotografii spróbuj wyczuć, co osoba na zdjęciu doświadcza mentalnie. Pozwól by jej myśli
stały się twoimi. Zapytaj, o czym byś myślał o czy być w ogóle coś myślał, gdybyś tak wyglądał. Być może twój umysł byłby doskonale pusty. Jeśli
nie, spróbuj ująć słowami myśl tej osoby, przez parę chwil myśl tak, jak osoba, której wizerunek oglądasz. Po spędzeniu kilku minut na przeglądaniu
się fotografii i zapisaniu pytań i odpowiedzi by je później przeanalizować, zbadaj w ten sposób swoje zdjęcia z wieku młodzieńczego i okresu
dzieciństwa.
Gdy skończysz połóż się na równym podłożu z wygodnie rozłożonymi po bokach rękami. Kontynuuj doświadczenie obserwując się cały czas
- fizycznie, emocjonalnie i mentalnie, Następnie zacznij głęboko oddychać przez nos w swobodnym i regularnym rytmie. Gdy uznasz, że jesteś
gotowy, skoncentruj uwagę na stopach; wdychając napnij mięśnie stóp tak bardzo, jak tylko możesz. Zatrzymaj oddech na trzy sekundy. Po trzech
sekundach wypuść oddech i pozwól rozluźnić się mięśniom stóp. Znowu wykonaj głęboki wdech i mocno napnij mięśnie łydek. Napinaj i rozluźniaj
w ten sposób mięśnie kolejnych części ciała: ud, pośladków, karku, ramion i dłoni. Następnie napnij mięśnie twarzy i wytrzymaj przez trzy sekundy.
Po trzech sekundach rozluźnij się i wypuść powietrze. Teraz otwórz usta, wysuń język i napnij mięśnie twarzy tak mocno, jak możesz; zatrzymaj
oddech na trzy sekundy, rozluźnij mięśnie i wypuść powietrze.
Na koniec tej części ćwiczenia napnij mięśnie całego ciała (napinając również mięśnie twarzy) i wstrzymaj oddech. Po trzech sekundach
wydmuchaj mocno powietrze nosem, rozluźniając jednocześnie wszystkie mięśnie ciała. Skieruj uwagę na swoje ciała fizyczne i „sprawdź", jak się
czuje. Zwróć uwagę na jego subtelne drżenie i energię, która przez nie przepływa. Sprawdź, gdzie utrzymuje się napięcie czy sztywność. Wyczuj,
czy są miejsca, w których czujesz odrętwienie, które wydają się nie mieć czucia. Następnie zwróć uwagę na swoje emocje, obserwuj jak przepływają
przez ciebie, ale nie przywiązuj się do żadnej z nich po prostu obserwuj je. Spytaj siebie: co czuję, gdzie te uczucia koncentrują się? Czy opieram się
im, czy też pozwalam im przepływać przeze mnie? Czy oceniłem je, jeśli tak, to jaki jest mój osąd? Na konie przyjrzyj się umysłowi, zwracając
uwagę na przepływające w nim spontaniczne wyobrażenie. Staraj się pozostać oddzielony od swych myśli. Nie czyń żadnych prób, by nimi sterować,
po prostu obserwuj je. Pozostań obserwatorem i obserwuj się, nie czyniąc żadnych prób, by zmodyfikować lub zmienić swój stan fizycznie,
emocjonalnie czy mentalnie. Zostań w tym stanie, obserwując się przez jakieś dziesięć minut, następnie otwórz oczy. Poczujesz się bardziej
świadomy i doskonale zrelaksowany. Lepiej, niż przed ćwiczeniem.

Dzień Drugi

Powtórz napinające i rozluźniające się ćwiczenia z Dnia Pierwszego. Lecz tym razem, gdy je skończysz, zamiast obserwować swój stan,
wyobraź sobie i spróbuj doświadczyć, że wstajesz i odchodzisz od swego ciała na dziesięć kroków. Jest ważne, byś był w pełni świadomy i otwarty.
Zamiast przyglądać się, jak odchodzisz od swojego ciała na tych dziesięć kroków, masz przeżyć ten ruch fizycznie, emocjonalnie i mentalnie. Gdy
zrobisz dziesięć kroków, powoli odwróć się i wróć, ponownie wnikając do swojego ciała. Pamiętaj, że choć to bardzo ważne, byś doświadczył siebie
odchodzącego i wracającego tak realnie, jak tylko potrafisz, to jednak masz pozostać obserwatorem. Nie identyfikuj się z tym, co robisz. Po prostu
obserwuj osobę, która idzie fizycznie, emocjonalnie i mentalnie. Gdy znajdziesz się znowu w sobie, odpocznij przez dziesięć minut. Otwórz oczy,
gdy poczujesz się swobodnie. Będziesz się czuł bardziej świadomy i doskonale zrelaksowany. Lepiej niż byłeś przedtem.

Dzień Trzeci

Do ćwiczeń Dnia Trzeciego będziesz potrzebował ostniej fotografii. Zalecam wykonywanie tego ćwiczenia w pozycji siedzącej. Fotografia
powinna stać przed tobą tak, byś ją widział bez ruszania głową. Gdy już ustawisz zdjęcia przed sobą, zamknij oczy i zacznij głęboko i rytmicznie
oddychać przez nos, dopóki nie poczujesz się rozluźniony. Wtedy skieruj uwagę na palce stóp. Po paru chwilach koncentrowania uwagi poczujesz w
nich mrowienie i wywołaną krążeniem wibrację. Poczuj, jak rozchodzi się ona po całych stopach, jak się one rozluźniają. Kontynuuj tę część
ćwiczenia przenosząc uwagę na kostki. Koncentruj się na nich, dopóki nie poczujesz w nich mrowienia i rozluźnienia. Możesz sobie pomóc
wyobrażeniem, że je masujesz i uderzasz. Metody tej możesz użyć do dowolnej części ciała, jeśli uznasz to za pożyteczne.
Proces fizycznego rozluźniania przenieś teraz na swoje podudzia. Z nich przejdź do kolan. Następnie przenieś uczucia mrowienia z kolan na
uda. Zwracaj na nie uwagę, dopóki nie rozluźnią się całkowicie. W ten sam postąp ze swoimi biodrami, pośladkami, miednicą, podbrzuszem, okolicą

krzyża, brzuchem i plecami. Następnie odczuj mrowienie w klatce piersiowej i barkach. Gdy poczujesz, że barki są rozluźnione, skoncentruj uwagę
na palcach rąk. Proces relaksacji przenoś z palców na dłonie, nadgarstki, przedramiona, łokcie i ramiona; następnie przejdź do karku i gardła.
Szczególną uwagę zwróć na twarz. Większość ludzi emocjonalne napięcia gromadzi w mięśniach twarzy. Zacznij od żuchwy, następnie przejdź do
podbródka, ust., policzek, nosa, uszu, oczu, czoła; zaobserwuj, jak mrowienie przenosi się na twój kark. Gdy będziesz czuł je w całej głowie,
poczujesz odprężenie. Po uzyskaniu świadomości swojego ciała uchyl lekko powieki. Patrząc w sposób lekko nieostry przyjrzyj się zdjęciu przed
sobą. Powtórz ćwiczenie, które właśnie wykonałeś, z osobą na fotografii. Zacznij od jej palców u nóg, sprawdź wibrację. Następnie przejdź do stóp i
tak po kolej przesuwaj się po całym ciele odczuwając w każdej części jej ciała drżenie i następujące po nim rozluźnienie. Gdy skończysz, zamknij
oczy i odpoczywaj przez około dziesięć minut. Otwórz oczy, gdy poczujesz się swobodnie. Będziesz się czuł bardziej świadomy i doskonale
zrelaksowany. Lepiej, niż byłeś przedtem.

Dzień Czwarty

Ćwiczenia Dnia Czwartego rozpocznij w pozycji siedzącej mając przed sobą aktualne zdjęcie (jak Dnia Trzeciego). Zacznij od zamknięcia
oczu i rytmicznego oddychania przez nos, aż poczujesz się zrelaksowany. Potem uchyl na chwilę oczy, i licząc od trzech przyjrzyj się „nieostrym
wzrokiem" fotografii przed sobą. Następnie zamknij szybko oczy i przez dwadzieścia sekund odtwarzaj obraz, który przed chwilą widziałeś. Powtórz
tę czynność jeszcze dwa razy. Po trzykrotnym wykonaniu ćwiczenia otwórz oczy i spójrz ponownie na fotografię. Tym razem szczególną uwagę
zwróć emocje wyrażane przez znajdującą się na niej osobę. Znowu zamknij oczy na dwadzieścia sekund i wyobraź sobie fotografię, lecz tym razem
idź krok dalej. Wczuj się w osobę ze zdjęcia emocjonalnie, tak być odczuwał jej uczucia. Powtórz tę próbę jeszcze dwa razy. Gdy skończysz otwórz
oczy, przyjrzyj się fotografii i spróbuj przeżyć stan mentalny osoby, którą oglądasz. Policz do trzech, zamknij oczy i wyobraź sobie i odczuj stan
mentalny osoby ze zdjęcia. Powtórz to jeszcze dwa razy, po dwadzieścia sekund za każdym razem. Po trzecim powtórzeniu zamknij oczy i
odpoczywaj przez dziesięć minut. Gdy otworzysz oczy poczujesz się bardziej świadomy i doskonale zrelaksowany. Lepiej, niż przed ćwiczeniami.

Dzień Piąty

Piątego dnia powtórz ćwiczenia, które wykonałeś Dnia Czwartego, ale użyj dwóch innych, wybranych wcześniej fotografii: z okresu

młodzieńczego i z dzieciństwa

.

Dzień Szósty

Ćwiczenia Dnia Szóstego rozpocznij siedząc przed dużym lustrem; użyj największego z dostępnych ci luster. Usiądź prze nim w odległości
około dwóch metrów. Wykonaj ćwiczenia, które zrobiłeś Dnia Trzeciego. Po ich skończeniu powtórz ćwiczenie wyobrażenia wykonane Dnia
Czwartego. Tym razem jednak zamiast obrazu z fotografii wykorzystaj obraz widziany w lustrze. Czas wykonywania ćwiczenia wydłuż z dwudziestu
do czterdziestu sekund. Gdy skończysz, odpocznij przez dziesięć minut. Następnie otwórz oczy. Poczujesz się bardziej świadomy i doskonale
zrelaksowany. Lepiej, niż przed ćwiczeniami.

Dzień Siódmy

Siódmego Dnia zbierzesz wszystko, czego się nauczyłeś w ciągu poprzednich sześciu dni. Zacznij od przybrania wygodnej, siedzącej pozycji.
Zamknij oczy i oddychaj przez nos głęboko i rytmicznie, aż poczujesz się zrelaksowany. Siedź spokojnie, oddychaj w ten sposób, przez około
dziesięć minut. Następnie wykonaj ćwiczenia świadomościowe, które poznałeś Dnia Trzeciego. Po ich skończeniu skontroluj się. Sprawdź swój stan
fizyczny, emocjonalny i mentalny. Zachowaj stan niezaangażowania. Obserwuj się obiektywnie; jak krytyk teatralny obserwuje aktora grającego rolę
w teatrze. Potem pozwól aktorowi wstać i pójść na przechadzkę. Ma to być rzeczywisty ruch, a nie jego wyobrażenie. Wczuj się w aktora, który
chodzi, być doświadczył jego fizyczne, emocjonalnie i mentalne odczucia. W tym stanie świadomości poruszaj się przez około dwadzieścia minut,
cały czas obserwując aktora. Po dwudziestu minutach wróć na swoje miejsce i relaksuj się przez pięć minut z zamkniętymi oczami w normalnym
stanie świadomości, oddychaj głęboko i rytmicznie przez nos. Gdy otworzysz oczy, poczujesz się bardziej świadomy i doskonale zrelaksowany.
Lepiej niż przed ćwiczeniami.
Jeśli udało ci się obserwować siebie bez zaangażowania w to co robisz, to wiesz co rozumiem przez stan drugiej uwagi. Jest to zupełnie inny
stan świadomości i odmienny sposób postrzegania świata. Umiejętność wchodzenia w ten stan musisz w sobie rozwijać, by móc go używać. Bez tego
nie będziesz zdolny doświadczać w pełni świata, nie osiągniesz stanu ciągłej i bezwarunkowej radości, która jest celem integracji psychiczno-
duchowej. Jeśli nie osiągnąłeś pełnego sukcesu wykonując tygodniowy program, powtórz go w następnym tygodniu ćwicząc dwa razy dziennie. Gdy
drugi tydzień nie przyniesie sukcesu, znowu powtórz program. Wykonuj go tak długo, aż osiągniesz praktyczną wiedzę o stanie drugiej uwagi. Przez
stan drógiej uwagi JESTEM odczuwa swe związki z polem powszechnej energii i polami osobowymi wewnątrz niego.
Jung powiedział: ...stajemy się świadomi samych siebie dzięki samowiedzy i... W ten sposób powstaje świadomość, która nie jest już dłużej
uwiązana w małostkowym, nadpobudliwym świecie osobistego ego, lecz swobodnie uczestniczy w szerszym świecie obiektywnych interesów. Ta
poszerzona świadomość nie jest już więcej przewrażliwionym, egoistycznym tobołkiem osobistych życzeń, obaw i ambicji, które muszą być cięgle
kompensowane bądź poprawione przez nieuświadomione i przeciwstawne tendencje. Przeciwnie, spełnia ono rolę związku ze światem przedmiotów
dając jednostce absolutne i nierozerwalne połączenie z wolnym światem.

Koncentracja myśli

Wyraz koncentracja oznacza jednocześnie, skupienie zagłębienie. Koncentracja myśli wymaga bezwarunkowej wyłączności, przeważanie
pewnej myśli lub ich toku, bezwzględnego wykluczenia wszelkich wrażeń zewnętrznych, zatopienia się i zupełnego zlania z powiązanym zadaniem.
Na tym nastroju duchowym opiera się cała budowa doskonalenia duchowego, dlatego też będziemy to szczegółowo omawiać. Kto chce działać za
pomocą myśli, ten musi nauczyć się bystro i głęboko myśleć; musi wykształcić zdolność wytrwania przy określonej myśli, a wszelkie inne
wyobrażenia, które nie są z myślą przewodnią w żadnej łączności, wykluczyć, to znaczy - w chwili pojawienia się - stłumić je natychmiast.
Równocześnie należy bezwzględnie odepchnąć wszelkie wrażenia. Ani okiem, ani uchem, ani żadnym innym zmysłem nie może wkraść się
jakiekolwiek wrażenie lub wyobrażenie. Zatopienie się i skupienie na jednej myśli polega na objęciu jej we wszystkich szczegółach, nasz duch musi
się z tą myślą niejako utożsamić, zlać się z nią całkowicie. Człowiek cielesny i otoczenie nie powinno istnieć podczas ćwiczenia, wszystko wokół
ćwiczącego musi zaniknąć, oprócz tego jednego światła, to jest duchowego „ja" i jego myśli.
Biegnące i rozpierzchłe myśli należy uwiązać i zogniskować! Jest taki kierunek wiedzy, który uważa myśli za rzeczywiste, materialne rzeczy,
które skoncentrowane z wielką mocą na pewnym punkcie wywołują nadzwyczajne siły odyczne i elektryczne, wywierając niesłychany, niemal
cudowny wpływ na materię.
Wymownie o tym świadczy następujący przykład. Dłuższą chwilę wpatrujemy się mocno i wytrwale w pewną część naszego ciała,
wykluczając wszelka inną myśl. Po jakimś czasie zarumieni się ona, a krew będzie obficie napływała do niej. Jeżeli tę metodę będziemy stosowali
systematycznie, to możemy nawet przyśpieszyć wzrost dowolnej części ciała lub spowodować jej szybszy rozwój.
Na tym polega cudowne wyrastanie rośliny z ziarna przed oczami widzów, prezentowane przez indyjskich fakirów!
Aby moc swojej myśli skoncentrować na jednej rzeczy, trzeba się postarać o ciche i zamknięte pomieszczenie - z dala od zgiełku ulicznego.
Jeżeli jest to możliwe, należy spuścić zasłony i zamknąć okna, a ćwiczyć wtedy, kiedy ruch ustaje, czyli wcześnie rano lub wieczorem od dziewiątej
do dziesiątej. Pora późniejsza nie jest wskazana, ponieważ ciało jest już znużone, a podczas ćwiczeń w ciszy ulega senności. Nocny trening
stosujemy w nadzwyczajnych wypadkach. Kto musi ćwiczyć w miejscu, w którym przebywają inne osoby, niech wydzieli sobie kąt wielkimi
płachtami lub ćwiczy za przesuwalną ścianą. W pomieszczeniu przeznaczonym do ćwiczeń musi się znajdować kanapa lub łóżko, na którym można
się wyciągnąć. W takim odosobnieniu uczeń czuje się swobodny, co właśnie odpowiada naszemu celowi.
Zaznaczam, że tego rodzaju przygotowania muszą wkrótce być zaniechane, ponieważ doświadczamy w koncentracji myślenia powinien nawet
w czasie największego zgiełku umieć się skupić, a swoją siłą woli uczynić się niedostępnym i nieczułym na wszystkie wrażenia zewnętrzne.

Wielkim nieprzyjacielem koncentracji jest wspomniana już niespokojność ciała. Zatem celem pierwszych ćwiczeń będzie bezwzględnie
opanowanie ruchów naszych mięśni. Weźmy na przykład taki przypadek: ktoś jest przyzwyczajony zwracać głowę w kierunku, skąd dochodzi
szelest. Taki nawyk stanowi dla początkującego ogromną przeszkodę. Powinien więc usiąść z książką lub jakąś inną robotą w miejscu, w którym
panuje największy ruch, na przykład przy placu zabaw, przy parku lub przy ludnej ulicy i postanowić, że nic nie wytrąci go z rytmu czytania, ani
wystrojeni przechodnie, ani hałas dobiegający jego uszu. Niechaj pod żadnym pozorem nie odwraca głowy od swego zajęcia, zachowując
bezwarunkowy spokój Początkowo uda nam się to tylko przez krótki czas, może przez dziesięć minut, później próbujemy przedłużyć te ćwiczenie.
Kto poważnie myśli o swoim rozwoju, ten wkrótce wytrzyma w takim otoczeniu całą godzinę. Pierwsze niepowodzenia nie powinny nas zniechęcać;
ta uwaga odnosi się do wszystkich ćwiczeń. Kto strzelbę odrzuci, ten nigdy nie zastrzeli zająca. A do środka tarczy trafi dopiero po wielu chybionych
strzałach. Następnie należy się przyzwyczaić do bezwzględnej punktualności. Dobry wynik należy nawet od tego czy ćwiczenia zaczynamy o tej
samej porze. Siła przyzwyczajenia przysposobi i uczyni nasze ciało bardziej podatnym i uległym, a ćwiczenia będą się udawały coraz bardziej i staną
się skuteczniejsze. Zgoła wszyscy ludzie bawią się rękami. Tutaj zaleca się następujący trening. Połóżmy ręce na krawędzi stołu, wielki palec
zwracając na dół. W takiej dobrowolnie wymuszonej postawie wytrwajmy jak najdłużej, na przykład czytając książkę. Mamy tu szerokie pole dla
różnych kombinacji. Kto posiada podobne przyzwyczajenia, wymyśli przeróżne ćwiczenia dostosowane do swoich potrzeb. Wszelkie wysiłki
prowadzą do celu, o ile ćwiczący jest pilny i wytrwały.
Koncentracja myśli jest kluczem do rozbudzenia sił i zdolności duchowych. Jest ona podstawa wszystkich świadomych przejawów
duchowych, czy to w formie czynnej, czy biernej.
Na przykład nie może być mowy o świadomym wysłaniu ciała astralnego bez czynnej koncentracji myśli; telepatia (przesyłanie myśli),
odyczne działanie w celach leczniczych, wpływanie na materię siłą woli itd. są możliwe wyłącznie przez głęboką koncentrację myśli; z drugiej zaś
strony psychometria jasnowidzenie i jasnosłyszenie polega na umiejętności zastosowania stanu biernego, to jest przeciwieństwa koncentracji czynnej
(aktywnej).
Dlatego też zaleca się uczniowi, żeby następujące ćwiczenia - jako podstawowe - przeprowadził nadzwyczaj starannie i dokładnie i nie
zaniechał ich, dopóki nie opanuje całkowicie obu tych stanów. Kolejne postępy zależą wyłącznie od stopnia zdolności koncentrowania myśli na
jednym przedmiocie lub bezwzględnego oderwania od niego; o czym będzie później mowa.
Skoro za pomocą opisanych ćwiczeń uczeń wyszkolił się w panowaniu nad swoją cielesnością, w cierpliwości i spokoju, wtedy może
rozpocząć ćwiczenia koncentracji myśli.
Każdy człowiek przynajmniej raz w życiu odbył jakąś mniejszą lub większą podróż. Ona posłuży nam do pierwszego ćwiczenia. Każdego
dnia o oznaczonej godzinie przejdźmy do naszego odosobnionego pomieszczenia, zamknijmy w podany sposób oczy i zatkajmy uszy, usiądźmy
wygodnie i zacznijmy rozmyślać o tej podróży. Odświeżmy w naszej pamięci wszystkie jej szczegóły i wyobrażajmy sobie, że odbywamy tę podróż
raz jeszcze. Tok myśli będzie mniej więcej następujący: Przepuśćmy, że rozpoczyna się ona wczesnym rankiem. Przypominamy sobie okoliczności
zbudzenia, wstania z łóżka, mycia, ubierania, jak wzięliśmy bagaż do ręki, a może cichuteńko, żeby nie zbudzić śpiących jeszcze domowników,
zeszliśmy na palcach po skrzypiących schodach i wyszliśmy z domu. Na dworze było jeszcze ciemno, a latarnie słabo oświetlały ulice wśród gęstej,
wilgotnej porannej mgły. Wreszcie przybyliśmy na dworzec. W restauracji zamówiliśmy sobie u zaspanego kelnera śniadanie. Ponieważ do odjazdu
pociągu mieliśmy jeszcze sporo czasu, z rozkoszą popijaliśmy pachnącą kawę i odczuwaliśmy miłe, orzeźwiające ciepło, rozchodzące się po
wszystkich członkach zziębniętego ciała. Wreszcie nadszedł czas odjazdu. Szybko kupiliśmy bilet i wsiedliśmy do wagonu. Ostry świst maszyny i
pociąg ruszył w szare ciemności pierzchającej nocy. Rozejrzeliśmy się wokoło, w kącie spostrzegając jakąś znajomą twarz. Po bliższym i
dokładniejszym przyjrzeniu się poznaliśmy naszego przyjaciela, którego od dawna nie widzieliśmy. Prędko zmieniliśmy miejsce i przywitaliśmy się
serdecznie z niespodziewanie spotkanym przyjacielem itd.
W ten lub podobny sposób odbędziemy w duchu całą podróż albo jej część, aż budzik da znak do zakończenia ćwiczenia.
Należy się jednak bezwarunkowo wystrzec dopuszczenia innych myśli, które nie mają nic wspólnego z tą podróżą, na co początkujący za
mało zwracają uwagę. Skoro tylko taka myśl się pojawi, musi być stanowczo odtrącona. Wszystkie myśli muszą być skierowane tylko ku tej podróży
i towarzyszącym jej okolicznością. Jeżeli się to początkowo nie uda, to trzeba z wszelką starannością o to zadbać, ponieważ bardzo wiele zależy od
tego ćwiczenia. Należy je powtarzać codziennie przez dwanaście do czternastu dni. Ćwiczenie to nie może trwać zbyt długo, dwadzieścia -
trzydzieści minut wystarczy. Zaleca się zatem każdorazowo nastawiać budzik, który dokładnie oznacza koniec ćwiczenia. Podróż nie musi być
koniecznie odtwarzana w jednym ćwiczeniu aż do końca; na dźwięk dzwonka budzika powinna być natychmiast przerwana. Za drugim razem
rozpoczynamy znowu od początku, a nie tam, gdzie poprzednio przerwaliśmy. Po każdym następnym ćwiczeniu musimy całą podróż na nowo, coraz
dokładniej, aż do najdrobniejszych szczegółów przemleć, musimy ją ponownie przeżywać, myśli nasze powinny być wyraźniejsze, przejawiać się jak
by rzeczywistych obrazach, uchwytnie i namacalnie.
Dopiero wtedy, kiedy całą podróż, bez ominięcia najmniejszego szczegółu, potrafimy gruntownie przemleć, można przystąpić do nowego ćwiczenia.
Wybieramy sobie jakiś nie wielki przedmiot, na przykład nóż kieszonkowy, zegarek, zapałki, pióro itd., i skupiajmy na nim nasze myśli.
Teraz nie zasłaniamy już oczu, słuch jedynie musi pozostać jeszcze włączony
Weźmy dany przedmiot do ręki i oglądajmy go dokładnie. Najpierw pomyślmy o jego przeznaczeniu i o tym, jak się go używa, potem o
materiałach, z których jest zrobiony, a na koniec o sposobie jego wyrobu.
Należy się strzec wszelkiego rozpraszania uwagi. Można myśleć jedynie o tym, co jest związane z pojęciem tego przedmiotu.
Nie należy jednak zbyt daleko odbiegać od niego myślami od jego i na przykład przedstawiać sobie obraz wszystkich robotników, którzy brali
udział w wytwarzaniu noża. Było by to zbytnim rozproszeniem, które wpłynęło by niekorzystnie na dalszy przebieg ćwiczenia. Przy pierwszym
pojawieniu się zachcianek zboczenia z zasadniczego kursu myśli należy takie chęci natychmiast stłumić. Warto ciągle o tym mówić, ponieważ to jest
ów martwy punkt, poza który wielu nie zdoła przystąpić. Nie chcą oni wytężyć swej woli w celu ujarzmienia bujającej wyobraźni, a zniechęceni -
przerywają ćwiczenia. Komu się jednak raz udało skupić wszystkie myśli na jednym przedmiocie, temu w przyszłości nie będzie to sprawiało
żadnych problemów. Słusznie jest, jeżeli na przykład myśląc o sporządzaniu oprawki noża z masy perłowej wyobrazimy sobie wygląd samej muszli,
a której ją wycięto; uchybieniem natomiast byłoby przy tej sposobności wyobrażali sobie morze, a nawet morskie głębiny ze wszystkimi cudami i
niebezpieczeństwami. Takie wyobrażenia nie miałyby żadnego związku z pojęciem noża kieszonkowego. Zaznaczam przy tym, że zachowanie
bezwzględnego spokoju i bezruchu ciała ułatwia pomyślny przebieg ćwiczenia; należy zatem rozluźnić całkowicie wszystkie mięśnie członki ciała,
unieść w sposób jak najwygodniejszy, aby nam nic nie przeszkadzało. W celu ułatwienia zadania przytoczymy przykład takiego ćwiczenia. Uczeń
kieruje i koncentruje swój wzrok wyłącznie na nożu kieszonkowym. Przebieg myślenia będzie następujący: „To jest mój scyzoryk. Ma on dwa małe i
jeden duży nożyk. Z tyłu umieszczony jest korkociąg. Małych nożyków używam do temperowania ołówków i usuwania błędów z papieru. Duży
nożyk służy do różnych robót - ten jest już trochę nadwyrężony. Korkociągu używam bardzo rzadko. Scyzoryk ten jest nawet ładny i sporządzony z
pierwszorzędnego materiału. Mam go już przeszło dziesięć lat i ciągle zdatny jest do użytku. Bardzo ładna jest jego oprawka z perłowej macicy ze
złocistymi nitami. Tutaj na małej mosiężnej płytce wyryte jest moje imię. Nożyki są zrobione z doskonałej stali, reszta zaś części składowych jest z
żelaza i mosiądzu". W podobny sposób opisujemy cały scyzoryk. Potem myślimy o sposobie jego wyrobu. Ta część koncentracji zależy już od
stopnia rozwoju i wyobraźni danej osoby, ponieważ niewielu, jak sądzę, miało sposobność przyglądać się wytwarzaniu scyzoryków. Należy się
jednak ograniczyć tylko do wyobrażenia - które części są kute, które odlewane, w jaki mniej więcej sposób wyrabia się oprawki i jak bywają one
umocowane. Początkowo ćwiczenie takie powinny trwać pięć minut, później stopniowo przedłużamy je do kwadransa. Po skończeniu danego toku
myślenia zaczynamy bez jakichkolwiek przerwy, od początku, tak długo, aż budzik da nam znak do zakończenia czynności. Przedmioty ćwiczeń
powinny się zmieniać. Trzy lub cztery ćwiczenia poświęcamy na przykład ćwiczeniu o scyzoryku, potem drugie tyle o inne rzeczy, przy czym
zasadniczo należy przechodzić do przedmiotów złożonych do prostych. Czym niej skomplikowany, niezłożony przedmiot, na przykład guzik, tym

trudniej będzie zatrzymać przy nim myśl na dłużej. Kto przez kwadrans i dłużej potrafi się skoncentrować swoje myśli na najprostszym przedmiocie
tak, że nic nie zdoła go od niego oderwać, w czyje myślenie nie wkradnie się ani jedna, choćby błyskawiczna lub mglista obca myśl, ten może
spokojnie postąpić dalej i rozpocząć następne ćwiczenie. To zaś polega na czystko duchowym przejściu i wyobrażeniu sobie danego przedmiotu.
Znowu bierzemy coś do ręki, musimy jednak przeprowadzić ćwiczenie w odwrotnym kierunku, to znaczy zacząć od najprostszych rzeczy, i z
wolna przechodzić do coraz bardziej złożonych. Przez dłuższy czas oglądamy np. ołówek; potem zamknijmy oczy i zatrzymajmy bardzo ostry i
wyraźny duchowy obraz tego ołówka. Po otwarciu oczu przekonamy się, że nasze wyobrażenie o nim, w porównaniu z samym przedmiotem,
wykazuje wiele niedokładności i braków. Zadaniem ucznia będzie uzupełnienie tych braków w ten sposób, że ponownie zamyka oczy i usiłuje
możliwie jak najdokładniej zrównać te duchowe wyobrażenie z rzeczywistością. Potem naocznie niech zbada stwierdzi podobieństwo i tożsamość.
Ćwiczenie te musi powtarzać tak długo, dopóki po paru minutach skoncentrowanego oglądania ołówka nie uzyskamy przy zamkniętych oczach
obrazu wiernego i dokładnego, nawet najbardziej złożonego przedmiotu. Takie ćwiczenia nie mogę trwać dłużej niż trzydzieści minut. Jeżeli wynik
wyżej opisanych ćwiczeń jest zadawalający, wtedy przechodzimy do dalszych, trochę trudniejszych zadań.
Skoncentrujemy nasze myśli na pewnym przedmiocie bez jego oglądania, a więc tylko na duchowym wyobrażeniu o nim. Przedstawmy sobie
na przykład oraz naszego zegarka i koncentrujmy myśli w podobny sposób jak przy drugim ćwiczeniu, myśląc o przeznaczeniu danego przedmiotu, o
materiale, z którego jest skonstruowany, i o sposobie jego budowy. Później przechodzimy do przedmiotów nie złożonych. Stopniowo możemy
wybrać do naszych ćwiczeń znajome osoby lub domowe zwierzęta, a w końcu także oderwane pojęcia itd. Jeżeli i te ćwiczenia się nam udały, wtedy
przystępujemy do szybkiego przechodzeni od jednego wątku myśli do innego i natychmiastowego wracania (jakby na komendę) do pierwszego. To
będzie świadome zbaczania z jednego przedmiotu na inny.
Do tego ćwiczenia przygotujmy się przez inne, łatwiejsze. Już poprzednio, zacząwszy od drugiego ćwiczenia, poświęcamy dwie-trzy minuty
zadaniu: Myślimy o jakimkolwiek pojęciu, przedmiocie lub istocie i nagle staramy się wyobrazić sobie coś przeciwnego. Myślimy na przykład o
opróżni i natychmiast musi się pojawić idea pełni. Po pojęciu wody musi następować pojęcie ognia, po światłości - ciemność, po błękitnym,
słonecznym niebie - brzydki deszczowy dzień, po gołębiu - wąż lub orzeł itd. Takie ćwiczenia powtarzajmy codziennie i staramy się uprzytomnić
każde pojęcie, każdy przedmiot i istotę z błyskawiczną szybkością, aby obraz ten ukazał się naszemu wewnętrznemu, duchowemu oku z wielką
wyrazistością, tak jakby powstał w samej rzeczywistości. Zwróciłem na przykład na moją małą, córeczkę i wyobrażam sobie, jak milutko obejmuje
mnie swoimi rączkami, opierając głową na moim ramieniu. W tej chwili wpatruje się w moje oczy swoimi jasnymi, uśmiechniętymi oczkami i
odzywa się do mnie w dziecinny, słodziutki sposób ulubionym słówkiem „Tatusiu". W tej chwili zwracam błyskawiczną uwagę na inną rzecz.
Przedstawiam sobie na przykład nowo wynalezione liczydło, które nie dawno widziałem u mojego przyjaciela, i kieruję myśl na ten przedmiot.
Potem - po dwóch lub trzech minutach, bez wahania i namysłu wracam z pełną świadomością, siłą i bystrością do poprzedniego toku myśli i
rozpoczynam w dokładnie w tym samym miejscu, gdzie przerwałem. Jak gdyby nic nie zeszło, jakbym wcale nie przerwał moich myśli - snuje dalej
poprzedni wątek w znany już sposób. Taką zmianę należy przeprowadzić cztery do pięciu razy podczas jednego ćwiczenia; całość również nie
powinna trwać więcej niż trzydzieści minut. Teraz musimy wszystkie ćwiczenia przeprowadzić z odetkanymi uszami. Początkowo napotka to na
trudności i wymagało wielkiego wysiłku woli; lecz nie powinniśmy się zrażać - i to się musi udać, chociaż nie za pierwszym razem. Nie wolno
niczego lekceważyć, musimy tak długo ćwiczyć, aż będziemy potrafili pewnie i niezachwianie skupić się nawet wśród zgiełku. Podczas ćwiczeń z
„otwartymi" uszami należy codziennie wykonywać następujące zadanie.
W wolnym czasie usiądźmy w miejscu bardzo ruchliwym i hałaśliwym, a w porze zimowej lub w czasie niepogody - kiedy nie można udać się
w takie miejsce - w bardzo zatłoczonym lokalu, na przykład w restauracji, gdzie przechodzi, rozmawia i hałasuje wiele ludzi. Weźmy do ręki gazetę
lub książkę i przeczytajmy jakiś ciekawy fragment. Potem spróbujmy napisać z pamięci to, co wśród największego zgiełku przeczytaliśmy. Im
bardziej potrafiliśmy skoncentrować nasze myśli podczas czytania, tym wierniej będzie służyła nam pamięć, a im więcej ćwiczyliśmy się w
skupieniu myśli z „otwartymi" uszami - tym mniej otaczający nas hałas potrafi nas oderwać od naszego przedsięwzięcia. Nie wymaga się dosłownie
dosłownego oddania tekstu, lecz tylko wyczerpującego streszczenia. Oczywiście jest rzeczą zrozumiałą, że im wierniej potrafimy - nawet dosłowne
brzmienie - powtórzyć, tym większy uczyniliśmy postęp w naszym rozwoju. I w tym przypadku przechodziliśmy do prostej do trudniejszej lektury.
Ciekawe i zajmujące rzeczy są łatwiejsze do oddania. Stopniowo przechodźmy do rzeczy obojętnych a nawet do tematów obrażających, sprzecznych
z naszymi poglądami. Jeżeli uczeń jest na przykład naturą artystyczną, to koncentracja myśli na sprawozdaniu giełdowym nie będzie mu sprawiała
przyjemności, a streszczanie tego tekstu będzie dla niego z początku bardzo żmudne. Podobnie rzecz się będzie miała z człowiekiem zajętym
poważnymi badaniami naukowymi, jeżeli do swoich ćwiczeń wybierze sprawozdanie sportowe lub uwagi z dziedziny mody i strojów kobiecych!
Zaczynać należy od małych ustępów. Ćwiczenie takie nie powinno przekraczać trzydziestu minut. Lepiej częściej niż za długo! Wyższą koncentracją
myśli można także ćwiczyć z powodzeniem, jeżeli wśród hałaśliwego otoczenia próbujemy rozwiązać trudniejsze rachunki. Kiedy osiągnęliśmy już
większą biegłość i pewność, zaleca się częste przerywanie ćwiczenia, aby się zaraz potem na nowo z całą siłą i gorliwością zabrać do niego,
zaczynając tam, gdzie przerwaliśmy. Ćwiczenia koncentracji myśli muszą być stale powtarzane. Doprowadzają one do zadziwiających wyników ;
trzeba tu szukać tajemniczego klucza do zagadki niejednego finansowego geniusza, wodza na polu walki lub wielkiej postaci artystycznej.
Jednym słowem koncentracja polega na skupieniu uwagi na całym ciele, na staniu się świadomym wszystkich zdarzeń mających miejsce w
naszym ustroju bez pozwalania sobie na ingerencję w nie. Jest jak stan permanentnej gotowości do działania, bez podejmowania jakiejkolwiek akcji.
Jest to myślowa gotowość do wykonania ruchu. By osiągnąć i poznać ten stan należy (w sytuacji możliwie najbardziej komfortowej) skupić swoje
poznanie i emocje na wszystkich odczuciach i informacjach płynących z ciała, bez oceniania ich i bez ingerencji. Należy jedynie być świadomym
(świadomą) ich obecności. Należy obserwować własne myśli i (w przeciwieństwie do relaksacji) czynić świadomy wysiłek, by powstrzymać
strumień myśli. W osiągnięciu koniecznego stanu bezemocjonalnego skupienia pomaga świadome oddychanie: wdech - zatrzymanie - wydech -
zatrzymanie. Niech myśli podążają za tym co się dzieje z ciałem a nie na odwrót.

Nowy program dla podświadomości

Aby skutecznie radzić sobie z podświadomością, należy odwołać się do właściwych środków, za pomocą których można skutecznie
przeciwstawić się presji przyzwyczajeń lub usunąć skutki błędnie przeprowadzonych do umysłu i ugruntowanych w nim informacji i strategii
postępowania. Dopiero kompleksowe podejście do negatywnych problemów umysłu może przynieść zadawalające rezultaty. Poza tym, trzeba
pamiętać, że jedni mają otwartą strukturę podświadomości (wtedy łatwo o akceptację wszystkiego, co nowe, ale trudno o ugruntowanie), a inni mają
zamkniętą strukturę podświadomości (co prowadzi do silnych buntów i napięć wewnętrznych, ale też i do głębszej integracji). Jakkolwiek by jednak
nie było, należy skoncentrować się na ugruntowanie wszystkiego, co otrzymujemy jako boże dary i błogosławieństwa. Nie sposób na nie zasłużyć,
ale sposób się do nich przyzwyczaić. A wtedy staną się zupełnie normalne. Gdy nasze nowe, pozytywne programy i strategie działania się są
ugruntowane, mamy często wrażenie, jakby inni ludzie przeszkadzali nam, jakby narzucali nam ich emocje, ich bałagan mentalny. I otoczenie
istotnie, wywiera na adepta taki wpływ. Nie ma w tym jednak złej woli otoczenia. To tylko automatycznie działa mechanizm dostrajania się do
oczekiwań i wymagań otoczenia. I będzie działał tak długo, dopóki adept nie przestanie czuć się zależny, dopóki nie podniesie i nie ugruntuje swej
wysokiej samooceny. Brzydko mówiąc, jest to mechanizm zachłanności telepatycznej na oceny otoczenia. Korzystnie z telepatycznej kontroli
otoczenia zawsze jest dowodem na poczucie zagrożenia lub winy i na zbyt niską samoocenę. Właściwa samoocena, to twój indywidualny program,
który umożliwia ci wygodne, dostatnie, bezpieczne, szczęśliwe, a przy tym harmonijne życie, niezależnie czy inni cię chwalą, czy ganią. Samoocena,
to suma wszystkich twoich wyobrażeń na twój temat. Najczęściej bywają one sprzeczne z sobą i powodują wrażenie wewnętrznego niepokoju lub
nawet rozdarcia. Jeśli masz dobry i efektywny program ugruntowany w podświadomości, to nie musisz niczego planować, a wszystko będzie ci się
działo spontanicznie i najlepiej, jak to możliwe. Program będzie działał automatycznie i wystarczy tylko, być określał cele. Jednak w ten sposób
realizują się wyłącznie cele zgodne z Boskim Planem. Podnosząc samoocenę i korzystając z ufnością z intuicji, będziesz to rozumiał coraz lepiej, a
świadomość twej prawdziwej wolności rozszerzy się poza wszystkie, najśmielsze wyobrażenia.

Patrz na siebie z punktu widzenia Najwyższego Dobra z całym przekonanie, że ty prawdziwy, jesteś TYM i koncentruj się na najwyższej jakości
twych dokonań i twojego życia.Uczę się tych technik abyś przestał zadręczać siebie i innych pytaniami, na które kompetentnych odpowiedzi może
udzielić tylko Wyższa Inteligencja (Bóg) lub twoja podświadomość. A teraz zasady :

1. Wybierz sobie jedną z technik programowania, tę która jest dla ciebie najskuteczniejsza - A/AFIRMACJE, - B/MEDYTACJĘ, -

C/MODLITWĘ. Oprócz tego systematycznie ćwicz techniki, których nie używasz do samoprogramowania. One przydadzą się do czego innego i są
niemniej ważne. 2. Konsekwentnie i codziennie ćwicz i wprowadzaj nowy program .3. Pierwsze efekty (nawet fantastycznie niewiarygodne), mogą
się pojawić już po kilku dniach, ale to nie znaczy, że nowy program jest już utrwalony. Zostaje on utrwalony dopiero po 90 dniach (jeśli ćwiczysz
systematycznie i nie prowadzasz sprzecznych z nim idei i działań). 4.Wystarczy, gdy samo programowanie ograniczysz do 21-24 dni (bez przerwy).
Za każdy dzień przerwy dodaj sobie dodatkowe 3 dni. 5. Od razu stwarzaj sobie najlepsze programy, gdyż przeprogramowanie negatywnych
programów wymaga większego wysiłku i dłuższego czasu. 6. Korzystne jest opanowanie technik modlitwy. Jest ona szczególnie skuteczne, gdy
chcemy uwolnić się od starych struktur i zobaczyć, czym może je zastąpić. Efekt modlitwy musi być zawsze utrwalony przez afirmacje i medytacje.
7. Programowanie podświadomości może być kłopotliwe i uciążliwe dla tych, którzy mają silnie rozbudowane autodestruktywne i destruktywne
programy, i dla tych którzy mają wysoki poziom lęku lub czują się bezwolni - uzależnieni. Jeśli należysz do tych grup, to warto, żebyś poświęcił dla
siebie więcej czasu i wysiłku, i przed przystąpieniem do praktyk parapsychicznych zajął się autopsychoterapią.
Zapamiętaj, że warto czerpać satysfakcję z odnoszenia sukcesów, zamiast wyczerpywać się w pogoni za satysfakcją. Człowiek właściwie
medytujący otwiera się spontanicznie na dobra i idee najwyższej jakości i jest, po prosty skazany na sukces. Mędrkujący umysł nie potrafi się
zrelaksować w porę i w swej zachłanności lgnie do byle czego w obawie, że czegoś nie doświadczając, mógłby utracić coś cennego, lub że
pozbawiony by został możliwości porównywania. Człowiek medytujący staje się wolny od zachłanności na byle co, na różne bezsensowne
eksperymenty, które prowadzą tylko do straty cennego czasu i energii. Ucz się być cierpliwym.Tylko cierpliwość prowadzi do opanowania się.
Tylko cierpliwy może kierować sobą i zapanować nad swoim życiem, a później i nad otoczeniem.

Ćwiczenia, które pomogą ci wykształcić cierpliwość i wytrwałość:

Weź garść fasoli, grochu, soczewicy, ziaren kawy, ryżu itd., pomieszaj to wszystko razem i wysyp na stół. Twoim zadaniem jest posortować to
wszystko według asortymentów. Jeśli cię to zajęcie rozstroi nerwowo, spróbuj natychmiast przywołać się do porządku i uświadomiwszy sobie cel
zadnia, kontynuuj je. W najgorszy przypadku wspomnij sobie jakieś miłe zdarzenie z przeszłości lub podśpiewuj jakąś mantrę. Jednak największe
korzyści osiągniesz wówczas, gdy skoncentrujesz się wyłącznie na swoim zajęciu. Spróbuj sobie wyobrazić, że na świecie nie ma nic poza tobą i
rozsypanymi ziarnami, zrelaksuj się, a wówczas zauważysz, że wykonana przez ciebie czynność sprawia ci przyjemność i uspokaja.

Poproś kogoś aby ci poplątał trochę sznurka lub grubych nici. Zabierz się spokojnie do ich rozplątywania. Węzełki nie powinny być zbyt

wielkie, by nie zabierały wiele czasu. Na takie ćwiczenie cierpliwości wystarczy dziennie pół godziny. Dla urozmaicenie można jednego dnia
sortować ziarno, a drugiego rozplątywać węzły. Przypomnij sobie, że ćwiczenia należy wykonywać porządnie i traktować je poważnie.

Poza tym powinieneś sobie codziennie nałożyć jakiś obowiązek, który dotychczas wykonywałeś niechętnie. Niech to będzie cokolwiek,

byle tylko służyło bliźnim i pozostawało w zgodzie z twoim sumieniem.
Gdy wprawisz się w cierpliwość, możesz próbować pozostawać z osobą ci niemiłą. Nastrajać się wobec niej jak najprzyjaźniej (tu
wykorzystane są afirmacje przebaczenia i życzliwości) i zachować przy tym niezmącony spokój. Im więcej niechęci da i się przezwyciężyć, tym
większą będzie twoja zasługa. Spokój i zrównoważenie są zawsze najsilniejsze, wobec czego najsilniej oddziałują na otoczenie.
Jeśli jeszcze po 2 - 3 miesiącach wpadasz jeszcze w zniecierpliwienie i zniechęcenie, wówczas wykonaj natychmiast ćwiczenie z rozplątywaniem
supełków lub sortowaniem ziaren. Pod żadnym warunkiem nie powinieneś poddawać się opanowaniu przez gniew czy zniecierpliwienie. Naucz się
je natychmiast przezwyciężać, najlepiej, uświadomiwszy sobie ich nierealność i iluzoryczność, gdyż są to wrogowie uniemożliwiający wszelki, a
szczególnie duchowy rozwój. Aby ćwiczyć się w cierpliwości, noś przy sobie związane supełki, które możesz użyć w każdej chwili.

Błogosławiona otwartość (temat to medytacji porannej i afirmacji):

Każdego dnia pamiętam o rozwijaniu pozytywnego nastawienia. Zaczynaj zaraz po obudzeniu się:
(w medytacji): Każdego dnia, gdy otwieram oczy, relaksuje swoje ciało i umysł. Każdego ranka budzi się moja otwartość na wszelkie dary o
błogosławieństwa boże. Każdego dnia, gdy otwieram oczy, czuję jak przenika mnie i wypełnia czysta, niewinna miłość. Miłość ogarnia całe moje
ciało. Miłością promieniują wszystkie moje narządy wewnętrzne. Każda komórka mojego ciała tętni życiem i promieniuje miłością. Moje serce i
umysł są całkowicie otwarte na delikatną, łagodną, prawdziwą, czystą miłość. Kocham czuć do siebie miłość, wdzięczność, radość i lekkość.
Kocham obdarzać siebie miłością, niewinnością, radością i wolnością. Kocham subtelne wibracje, która wytwarza się, gdy odczuwam do siebie
miłość, podziw czy akceptację. Kocham łagodność i delikatność w moim umyśle, sercu i ciele. Łagodnie oddycham miłością i niewinnością. W
miłości, niewinności, dobroci i radości żyje moja czysta boska istota. Noszę w sobie swój spokój i bezpieczeństwo. Noszę w sobie swą radość,
prostotę i szczerość. W mojej otwartości czuję wszystkie subtelne, czyste wibracje i energie, które wspierają mnie i ugruntowują w pozytywnym
nastawieniu do Boga, szczęścia, miłości i przebaczenia. Moja otwartość na czyste, subtelne wibracje pomaga mi w ugruntowaniu pozytywnych myśli
na temat bezpieczeństwa, seksu, pracy, czy pieniędzy. I dzięki czystym wibracją w sobie mam coraz bardziej pozytywny stosunek do otwartości,
prostoty i rozwoju.
Relaksuje moje ciało i wyciszam umysł. Pozwalam sobie cieszyć się mądrością płynącą z boskiej istoty we mnie. Pozwalam sobie cieszyć się
spontanicznością płynącą z boskiej istoty we mnie. Pozwalam sobie cieszyć się z poczucia bezpieczeństwa płynącego z boskiej istoty we mnie.
Pozwalam sobie cieszyć się z pewności i spokoju płynących z boskiej istoty we mnie. Pozwalam sobie cieszyć się wzajemną miłością wypełniającą
boskie istoty: moją i mego partnera. Uwielbiam czerpać miłość z boskiej istoty we mnie i w moim partnerze. Każdego dnia jestem otwarty(a) i czuję
jak przenika mnie i wypełnia czysta, niewinna miłość. Jestem otwarty(a), gdyż kocham obdarzać siebie miłością.