Ernest Hemingway

–Digital Publishing: 20 listopada, 2013 12:59 PM - Modification, Shade

WZGÓRZA JAK BIAŁE SŁONIE

Przełożył Bronisław Zieliński

–-

(z 49 opowiadań)

-

Wzgórza po przeciwległej stronie doliny Ebro były podłużne i białe. Z tej strony nie było cienia ani

drzew i dworzec stał w słońcu pomiędzy dwoma torami kolejowymi. Tuż przy jego ścianie leżał gorący
cień budynku, a w otwartych drzwiach bufetu dworcowego wisiała zasłona, z nanizanych na sznurki
paciorków bambusowych, jako ochrona od much.

Amerykanin i jego towarzyszka siedzieli przy stoliku, w cieniu przed budynkiem. Był upał; ekspres

z Barcelony miał nadejść za czterdzieści minut. Zatrzymywał się na tym rozjeździe dwie minuty, po czym
ruszał dalej, do Madrytu.

– Czego się napijemy? – zapytała dziewczyna. Zdjęła kapelusz i położyła go na stoliku.
– Ależ upał! – powiedział mężczyzna.
– Napijmy się piwa.
– Dos cervezas – zawołał mężczyzna w stroną zasłony.
– Duże? – spytała z progu obsługująca kobieta.
– Tak. Dwa duże.
Kobieta przyniosła dwa kufle piwa i dwie filcowe podkładki. Położyła je na stoliku, na nich ustawiła

kufle i przyjrzała się mężczyźnie i dziewczynie. Dziewczyna spoglądała w stronę pasma wzgórz. Bielały
w słońcu, a cała okolica była brunatna i wyschnięta.

– Wyglądają jak białe słonie – powiedziała.
– Nigdy nie widziałem białego słonia. – Mężczyzna popijał piwo.
– Bo nie mogłeś.
– Owszem, mogłem – odparł mężczyzna. – To że ty tak twierdzisz, jeszcze niczego nie dowodzi.
Dziewczyna spojrzała na zasłonę z paciorków.
– Coś tu jest namalowane – powiedziała. – Co to znaczy?
– Anis del Toro. To taki trunek.
– Może byśmy spróbowali?
Mężczyzna zawołał przez zasłonę:
– Proszę pani!
Z bufetu wyszła obsługująca.
– Cztery reales – powiedziała.
– Poprosilibyśmy jeszcze dwa Anis del Toro.
– Z wodą?
– Chcesz z wodą?
– Nie wiem – odrzekła dziewczyna. – A to dobre z wodą?
– I owszem.
– Ma być z wodą? – powtórzyła kobieta.
– Tak.
– Smakuje jak lukrecja – powiedziała dziewczyna odstawiając szklankę.
– Tak jest ze wszystkim.
– Właśnie – odparła dziewczyna. – Wszystko ma smak lukrecji. Zwłaszcza rzeczy, na które czekało

się tak długo, na przykład absynt.

– Och, dajże spokój.
– Tyś zaczął – odpowiedziała. – Mnie to bawiło. Było mi bardzo przyjemnie.
– Więc spróbujmy tak zrobić, żeby nam znowu było przyjemnie.
– Dobrze. Właśnie próbowałam. Powiedziałam, że te wzgórza wyglądają jak białe słonie. Czy to nie

pomysłowe?

– I owszem.
– Chciałam spróbować tego nowego trunku. Przecież właściwie tylko to robimy, no nie? Oglądamy

różne rzeczy i próbujemy nowych trunków.

– Chyba tak.
Dziewczyna spojrzała na wzgórza.
– Ładne są – powiedziała. – Właściwie wcale nie przypominają białych słoni. Miałam na myśli tylko

ich kolor widoczny między drzewami.

– Napijemy się jeszcze?
– Dobrze.
Podmuch ciepłego wiatru przywiał zasłonę z paciorków aż do stolika.
– Dobre to piwo i chłodne – powiedział mężczyzna.
– Doskonałe – odrzekła.
– To naprawdę szalenie prosta operacja, Jig – powiedział mężczyzna. – Właściwie wcale nie

operacja.

Dziewczyna patrzyła w ziemię, tam gdzie opierały się nogi stolika.
– Jestem przekonany, że nie miałabyś nic przeciwko temu, Jig. To doprawdy głupstwo.
Po prostu trzeba wpuścić powietrze do środka.
Dziewczyna nie odpowiedziała.
– Pojedziemy razem i będę przy tobie przez cały czas. Tylko wpuszczają powietrze, a potem to już

idzie zupełnie naturalnie.

– A co zrobimy później?
– Później będzie nam cudownie. Tak samo jak było przedtem.
– Dlaczego tak uważasz?
– Bo to jest jedyna rzecz, która nas trapi. Jedyna rzecz, która odebrała nam radość.
Dziewczyna spojrzała na zasłonę, wyciągnęła rękę i chwyciła dwa sznurki paciorków.
– I myślisz, że wtedy będziemy zadowoleni i szczęśliwi?
– Na pewno. Nie powinnaś się niczego bać. Znam masę kobiet, które to robiły.
– I ja też – rzekła dziewczyna. – I potem wszystkie były takie szczęśliwe.
– No cóż – powiedział mężczyzna. – Jeżeli nie masz chęci, to nie rób. Nie chciałbym cię do niczego

zmuszać wbrew twojej woli. Ale wiem, że to jest całkiem proste.

– I naprawdę chcesz tego?
– Uważam, że to najlepsza rzecz, jaką można zrobić. Ale nie chcę cię zmuszać, jeżeli naprawdę nie

masz ochoty.

– A jeżeli się zdecyduję, to będziesz zadowolony i wszystko będzie jak dawniej, i będziesz mnie

kochał?

– Kocham cię i teraz. Wiesz, że cię kocham.
– Wiem. Ale jeżeli to zrobię, czy znów będzie ci się podobało, jak powiem, że coś przypomina białe

słonie?

– Będę zachwycony. I teraz mnie to zachwyca, tylko po prostu nie mogę się nad tym zastanawiać.

Wiesz, co się ze mną dzieje, kiedy mnie coś trapi.

– A potem nie będziesz się już nigdy trapił?
– Tym nie będę się trapił, bo to całkiem proste.
– Więc to zrobię. Bo nie dbam o siebie.
– Jak to?
– Nie dbam o siebie.
– Ale ja o ciebie dbam.
– O, tak. A ja nie. I zrobię to, i wszystko znów będzie świetnie.
– Więc nie rób, jeżeli tak do tego podchodzisz.
Dziewczyna wstała i poszła ku krańcowi stacji. Po drugiej stronie były pola żyta i rosły drzewa

wzdłuż brzegów Ebro. W oddali, za rzeką, widniały góry. Cień obłoku przesunął się po polu; między
drzewami ujrzała rzekę.

– I moglibyśmy mieć to wszystko – powiedziała. – Moglibyśmy mieć to wszystko, a z każdym dniem

coraz bardziej to sobie uniemożliwiamy.

– Coś ty mówiła?
– Że moglibyśmy mieć wszystko.
– Możemy mieć wszystko.
– Nie, nie możemy.
– Możemy mieć cały świat.
– Nie.
– Możemy pojechać wszędzie.
– Nie. Świat już do nas nie należy.
– Należy.
– Nie. A kiedy go raz zabiorą, nigdy nie dostaje się go z powrotem.
– Ależ nikt go nam nie zabrał.
– Zobaczymy.
– Wróć w cień. Nie powinnaś tak myśleć.
– Ja w ogóle nie myślę – powiedziała dziewczyna. – Po prostu wiem swoje.
– Nie chcę, żebyś robiła coś, na co nie masz ochoty.
– Ani co nie jest dla mnie dobre – dokończyła. – Wiem. Moglibyśmy napić się jeszcze piwa?
– Dobrze. Ale musisz zrozumieć...
– Ja rozumiem – powiedziała dziewczyna. – A czy nie moglibyśmy przestać rozmawiać?
Usiedli przy stoliku, dziewczyna spojrzała na wzgórza, wznoszące się po wyschniętej stronie doliny,

a mężczyzna patrzał to na nią, to na stół.

– Musisz zrozumieć – powiedział – że wcale nie chcę, abyś to robiła, jeżeli nie masz ochoty. Jestem

najzupełniej gotów doprowadzić całą rzecz do końca, jeśli to ma dla ciebie jakieś znaczenie.

– A dla ciebie nie ma żadnego? Przecież moglibyśmy dać sobie radę.
– Oczywiście, że ma. Tylko że ja nie chcę nikogo oprócz ciebie. Nie chcę nikogo innego. I wiem,

że to zupełnie prosty zabieg.

– Tak; wiesz, że to zupełnie prosty zabieg.
– Możesz sobie tak mówić, ale co wiem, to wiem.
– A zrobiłbyś teraz coś dla mnie?
– Wszystko bym zrobił.
– Więc błagam cię, błagam, błagam, błagam, błagam, błagam, błagam, żebyś przestał mówić.
Nie odezwał się, spojrzał tylko na walizki stojące pod ścianą dworca. Były na nich nalepki

wszystkich hoteli, w których spędzali noce.

– Wcale nie chcę, żebyś to robiła – powiedział. – Nic mi na tym nie zależy.
– Zacznę krzyczeć – powiedziała dziewczyna. Przez zasłonę wyszła kobieta niosąc dwa kufle piwa,

które ustawiła na wilgotnych podkładkach filcowych.

– Pociąg przychodzi za pięć minut – powiedziała.
– Co ona mówi? – spytała dziewczyna.
– Że za pięć minut przychodzi pociąg. Dziewczyna uśmiechnęła się pogodnie do kobiety, aby jej

podziękować.

– Lepiej zaniosę walizki na drugą stronę dworca – powiedział mężczyzna. Uśmiechnęła się

i do niego.

– Dobrze. A potem wróć, to dokończymy piwa.
Dźwignął obie ciężkie walizki i poniósł je naokoło dworca, na drugi peron. Popatrzał na tory, ale nie

mógł jeszcze dojrzeć pociągu. Wracając przeszedł przez bufet, gdzie popijali czekający na pociąg. Wypił
jedno anis przy barze i przyjrzał się ludziom. Wszyscy czekali spokojnie. Wyszedł przez zasłonę
z paciorków. Dziewczyna siedziała przy stoliku i uśmiechnęła się do niego.

– Lepiej się czujesz? – zapytał.
– Czuję się świetnie – odpowiedziała. – Nic mi nie brakuje. Czuję się świetnie.

-

-Digital Publishing: 20 listopada, 2013 12:59 PM - Modification, Shade