1 

 

STAR WARS 

 

OSTRZE ZWYCIĘSTWA 1 PODBÓJ 

GREG KEYES 

 

Przekład 

Aleksandra Jagiełowicz 

 

 

Tytuł oryginału EDGE OF VICTORY I CONQUEST 

 
 
 
Dla Charlie Sheffer i wszystkich moich przyjaciół w Salle Auriol Seattle 
 
 
 
 

PROLOG 

 

Dorsk 82 przycupnął za kamiennymi stopniami nabrzeŜa w samą porę, aby uchylić się przed 
promieniem laserowym, wystrzelonym po drugiej stronie wody. 
- 

Szybko na pokład - rzucił swoim podopiecznym. - Znów nas znaleźli. 

Łagodnie powiedziane. Od drugiej strony wału przeciwpływowego zbliŜał się tłum mniej więcej 
pięćdziesięciu Aqualishów. Wpadali na siebie i wydawali chrapliwe okrzyki. Większość była 
uzbrojona tylko w pałki, noŜe czy kamienie, ale kilku niosło włócznie energetyczne, a co najmniej 
jeden miał miotacz, o czym dobitnie świadczyła dymiąca dziura w nabrzeŜu. 
- 

Niech pan wraca, mistrzu Dorsk - błagał robot protokolarny 3D-4 

za jego plecami. 
Dorsk skinął bezwłosą głową pokrytą zielono-Ŝółtym wzorem. 
- Zaraz. Muszę ich zatrzymać na kładce, Ŝeby wszyscy zdąŜyli wejść 
na pokład. 
- Nie zatrzyma ich pan w pojedynkę, sir. 
- Chyba dam radę. Poza tym muszę spróbować z nimi porozmawiać. To nie ma sensu. 
- Oni poszaleli - odparł robot. - Niszczą roboty w całym mieście! 
- Nie są szaleni - sprostował Dorsk. - Tylko przeraŜeni. Yuuzhanie 
Vong są na Ando, wkrótce mogą podbić planetę. 
- Ale dlaczego niszczą roboty, mistrzu Dorsk? 
- PoniewaŜ Yuuzhanie nienawidzą maszyn - wyjaśnił khommicki klon. - UwaŜają je za 
bluźnierstwo. 
-Jak to moŜliwe? Dlaczego? 
 
 

 

2 

- Nie wiem - odparł Dorsk. - Ale to fakt. Idź, proszę, i pomóŜ innym wchodzić na pokład. Mój pilot 
jest juŜ przy sterach, dostał instrukcje lotu, więc jeśli nawet coś mi się przytrafi, wam nic się nie 
stanie. 
Robot jednak ciągle się wahał. 
- Dlaczego pan nam pomaga, sir? 
- PoniewaŜ jestem Jedi i mogę to zrobbić. Nie zasługujecie na zniszczenie. 
- Pan teŜ nie, sir. 
- Dziękuję. Nie zamierzam dać się zabić. 
Robot wreszcie dołączył do swoich brzęczących i warczących towarzyszy na pokładzie 
oczekującego statku. 
Tłumek dotarł juŜ do staroŜytnej kamiennej kładki łączącej miasto--atol Imthitiill z opuszczoną 
platformą rybacką, na której przykucnął Dorsk. Wyglądało na to, Ŝe wszyscy są na piechotę, więc 
trzeba tylko powstrzymać ich przed przejściem przez kładkę. 
Szczupłe ciało Dorska spręŜyło się. Jednym susem przebył drogę spoza osłony schodków na 
kładkę. Z mieczem u boku Jedi obserwował zbliŜający się tłum. 
Jestem Jedi, pomyślał. Jedi nie zna strachu. 
I rzeczywiście, ku własnemu zdumieniu, nie czuł lęku. Przez cały okres szkolenia u mistrza 
Skywalkera dręczyły go ataki paniki. Dorsk był osiemdziesiątym drugim klonem Khommity 
noszącego to imię. Wyrósł w świecie, którego mieszkańcy byli zadowoleni z własnej wersji 
doskonałości; nie mógł więc być przygotowany na strach, niebezpieczeństwo, nawet na 
nieoczekiwane wydarzenia. Czasem wydawało mu się, Ŝe nigdy nie zdoła wykazać takiej odwagi, 
jak inni uczniowie Jedi, czy choćby dorównać swemu sławnemu poprzednikowi Dorskowi 81. 
Teraz jednak, kiedy spoglądał na zbliŜający się tłum, czuł tylko łagodny smutek, Ŝe tamci upadli 
tak nisko. Z pewnością bardzo boją się Yuuzhan Vong. 
Niszczenie robotów zaczęło się od sporadycznych incydentów, ale w ciągu kilku dni epidemia 
destrukcji ogarnęła cała planetę. Rząd Ando - w obecnym stanie rzeczy - ani nie pochwalał, ani nie 
ganił tej brutalności; prawdopodobnie tak długo, jak śmierć i rany omijały nieroboty. Bez pomocy 
policji Dorsk 82 był dla robotów jedyną szansą i nie zamierzał ich zawieść. Zbyt wielu juŜ zawiódł. 
Włączył miecz świetlny. Przez chwilę wszystko, co go otaczało, docierało do jego mózgu 
jednocześnie. Zachodzące słońce zalewało pomarańczowym blaskiem ocean i rozpalało wysokie 
chmury na horyzoncie, zmieniając je w płomieniste zamczyska. WyŜej niebo ciemniało, 
przybierając nocne barwy Ŝyłkowanego złotem nefrytu i akwamaryny. Światła cylindrycznych 
białych wieŜ Imthitill zapalały się jedne po drugich, tak samo jak światła platform rybackich 
unoszących się na głębinach. Ciemny ocean zaroił się samotnymi konstelacjami. 
Jego własna planeta nie znała takich niezwykłych spektakli. Pogoda na Khomm była równie 
przewidywalna i spokojna jak jej ludzie. Bardzo moŜliwe, Ŝe on, Dorsk 82, był jedynym 
przedstawicielem swego gatunku, który potrafił docenić to niebo lub podmalowane ołowiem fale 
oceanu. 
Szarpały nim powiewy słonego powietrza. Uniósł podbródek. Po tych wszystkich latach poczuł 
nagle, Ŝe wreszcie robi to, o czym zawsze marzył. 
Jeden z Aąualishów wysunął się na czoło tłumu. Był niŜszy od innych, a swoje kły wyrzeźbił 
zgodnie z lokalną modą. Miał na sobie znoszony kombinezon ładowacza. 
- Odejdź, Jedi - rozkazał. - Te roboty to nie twój interes. 
- Te roboty są pod moją ochroną - spokojnie wyjaśnił Dorsk. 
- Nie naleŜą do ciebie, nie masz prawa ich chronić – odkrzyknął Aqualish. - Jeśli ich właściciele 
nie wyraŜają sprzeciwu, ty nie masz nic do powiedzenia. 
- Nie mogę się z tym zgodzić - odparł Dorsk. - Ty takŜe spróbuj pomyśleć rozsądnie. Zniszczenie 
robotów nie obłaskawi Yuuzhan Vong. 
Nic ich nie obłaskawi. 
- To nie twoja sprawa - warknął samozwańczy rzecznik grupy. - 

 

3 

I nie twoja planeta, Jedi. NaleŜy do nas. Nie słyszałeś? Yuuzhanie Vong właśnie opanowali Duro. 
- Nie słyszałem - powiedział Dorsk. - To i tak nie ma znaczenia. 
Wracajcie w pokoju do swoich domów. Nie chcę skrzywdzić nikogo z was. Zabieram roboty ze 
sobą. Nie zobaczycie ich nigdy więcej na Ando. Przyrzekam wam. 
Tym razem dostrzegł unoszący się miotacz w dłoni Aqualisha ukrytego głęboko w tłumie. Dorsk 
przechwycił go Mocą i ściągnął do siebie. Broń zatoczyła łuk w powietrzu i wylądowała w jego 
lewej dłoni. 
- Proszę - powtórzył. 
Przez dłuŜszą chwilę obie strony stały w bezruchu. Dorsk wyczuwał ich wahanie, ale Aqualishowie 
byli rasą upartą i porywczą. Łatwiej byłoby zatrzymać wybuchającą nową niŜ uspokoić gromadę 
Aąualishów. 
Nagle usłyszał pomruk i zobaczył, Ŝe zbliŜa się śmigacz ochrony. Odstąpił w tył i pozwolił, aby 
pojazd zatrzymał się pomiędzy nim a gromadą. Nie przestał być czujny nawet wówczas, gdy ośmiu 
Aąualishów w jaskrawoŜółtych zbrojach ustawiło się w tyralierę i zaczęło napierać na tłum. 
Oficer wystąpił z szeregu. 
- Co tu się dzieje? - zapytał. 
Dorsk wykonał lekki ruch głową. 
- Ci ludzie zamierzają zniszczyć grupę robotów. Ja je chronię. 
- Rozumiem - skinął głową oficer. - To twój statek? 
- Tak. 
- Czy są inni Jedi na pokładzie? 
- Nie. 
- Doskonale. - Oficer przemówił do małego komunikatora za cicho, by Dorsk mógł usłyszeć jego 
słowa, ale klon nagle wyczuł, co się zaraz stanie. 
- Nie! - krzyknął. Okręcił się na pięcie i rzucił w kierunku statku, ale zanim tam dobiegł, kilka 
promieni świetlnych, zbyt jasnych dla jego oczu, uderzyło w powłokę. W niebo wystrzeliła 
kolumna białego płomienia, unosząc ze sobą jony, które niedawno stanowiły część jego statku, jego 
pilota Hhena i trzydzieści osiem robotów. 
Dorsk stał bez ruchu, wpatrując się w to bezsensowne dzieło zniszczenia i bezgłośnie poruszając 
ustami. Wtedy spadł na niego cios pałki ogłuszającej. 
Upadł, zwracając nic nie rozumiejący wzrok na swoich prześladowców. Oficer, z którym przed 
chwilą rozmawiał, stał nad nim, trzymając pałkę. 
- LeŜ, Jedi, a będziesz Ŝył. 
- Co? Dlaczego? 
- Pewnie nie słyszałeś. Yuuzhanie Vong zaproponowali pokój. Zatrzymają się w swoim podboju na 
Daro, zostawiając Ando w spokoju, jeśli tylko przekaŜemy im Jedi. Wezmą nawet twojego trupa, 
ale pewnie woleliby mieć cię Ŝywego. 
Dorsk 82 wezwał na pomoc Moc, rozmywając w niej ból i paraliŜ od uderzenia, po czym wstał. 
- Rzuć miecz świetlny, Jedi - polecił oficer. 
Dorsk wyprostował się i spojrzał w paszcze miotaczy. Rzucił pistolet, który odebrał komuś w 
tłumie i przyczepił miecz świetlny do pasa. 
- Nie będę z wami walczył - oznajmił. 
- Dobrze. Wobec tego nie powinieneś mieć nic przeciwko temu, aby oddać broń. 
- Yuuzhanie Vong nie dotrzymają słowa. Chcą tylko, abyście za nich zlikwidowali ich najgorszych 
wrogów. Jeśli sprzątniecie im z drogi Jedi, przyjdą po was. Zdradzając mnie, zdradzicie równieŜ 
siebie. 
- Spróbujemy szczęścia - zdecydował oficer. 
- Odchodzę stąd - rzekł Dorsk z wymownym gestem. - Nie zatrzymasz mnie. 
- Nie - odparł oficer. - Nie zatrzymam cię. 
- Ani nikt inny. 

 

4 

Dorsk 82 ruszył przed siebie. Jeden z Ŝołnierzy, bardziej zdeterminowany od innych, drŜącą dłonią 
uniósł miotacz. 
- Nie rób tego - poprosił Dorsk i wyciągnął rękę. 
Promień osmalił mu dłoń. Dorsk cofnął się, ale w zamieszaniu pozostali otrząsnęli się z sugestii, 
którą umieścił w ich umysłach. Następny strzał przeszył mu udo. Dorsk upadł na kolana. 
- Stój - polecił oficer. - Koniec z umysłowymi gierkami. 
Dorsk mozolnie dźwignął się na nogi. Zrobił krok naprzód. 
Jestem Jedi. Jedi nie zna lęku. 
Zmierzch rozjarzył się ogniem miotaczy. 
"Pomocy". 
Automatyczny sygnał był słaby, ale wyraźny. 
- Mam ich - rzekł Uldir - Mówiłem ci przecieŜ, nie? 
Dacholder, jego drugi pilot, poklepał go po ramieniu. - Oczywiście, chłopcze. Jesteś najlepszym 
ratownikiem w całej jednostce. 
- Mam dobre przeczucia, to wszystko - odrzekł Uldir. - Sprawdź, czy moŜesz nawiązać łączność. 
- Jasna sprawa. - Dacholder włączył układ komunikacyjny. -, "Duma Theli" do uszkodzonego 
statku. Uszkodzony statek, czy mnie słyszycie? 
Odpowiedzią był szum zakłóceń, ale był to szum modulowany. 
- Próbują odpowiedzieć - mruknął Uldir. - Ich układ łączności musi być uszkodzony. MoŜe kiedy 
się zbliŜymy... Hej, to chyba oni! 
Sensory dalekiego zasięgu ukazywały martwo wiszący w przestrzeni statek, mniej więcej wielkości 
średniego transportera. Prawdopodobnie było to "Zwycięskie Rozdanie", luksusowa jednostka, 
która wykonała skok z sektora koreliańskiego i zniknęła gdzieś po drodze. Skok "Rozdania" 
przeniósł go niebezpiecznie blisko Obroa-skai, która naleŜała teraz do przestrzeni Yuuzhan Vong. 
Yuuzhanie nie wkraczali otwarcie na Ŝadną planetę od czasu upadku Duro, ale od czasu do czasu 
ustawiali na granicy swojej przestrzeni parę dovin basali w charakterze interdyktorów. Wyrywały 
one z nadprzestrzeni zbyt odwaŜne lub nieostroŜne statki, które zapędzały się w pobliŜe ich niezbyt 
wyraźnych granic. Większości nigdy nie odnajdywano, ale "Zwycięskie Rozdanie" zdołał wysłać 
pełną zakłóceń transmisję, która pozwoliła zlokalizować statek w okolicy perlemiańskiego szlaku 
handlowego, w pobliŜu sektora środkowego. WciąŜ był to spory kawałek przestrzeni, ale 
poszukiwania i misje ratunkowe były specjalnością Uldira od sześciu lat. W dojrzałym wieku lat 
dwudziestu dwóch był jednym z najlepszych pilotów w eskadrze. 
- W sam cel - zauwaŜył Dacholder. - Gratulacje. Znowu. 
- Dzięki, doktorku. 
Dacholder był nieco starszy od Uldira. Przedwcześnie posiwiał, a w dodatku włosy zaczęły cofać 
mu się nad czołem w takim tempie, Ŝe, jak Ŝartował Uldir, prawie było widać, jak biorą nogi za 
pas. Dacholder nie był wybitnym pilotem, ale wystarczająco kompetentnym, a przy tym Uldir po 
prostu go lubił. 
- Słuchaj no, Uldir - zaczął Dacholder - Nigdy cię o to nie pytałem, ale... kiedy pojawili się 
Vongowie, dlaczego nie zaŜądałeś przeniesienia do jednostki wojskowej? Latasz tak, Ŝe 
natychmiast znalazłbyś się wśród asów. 
- Za gorąco tam dla mnie - odparł Uldir. 
- Pieprzysz. Akcje ratunkowe są dwa razy bardziej niebezpieczne przy jednej dziesiątej mocy 
ognia. Słyszałem, Ŝe w czasie upadku Duro porwałeś trzech zbłąkanych pilotów sprzed nosa 
czterem skoczkom koralowym, i to bez Ŝadnej pomocy. 
- Miałem kupę szczęścia - skromnie odparł Uldir. 
- Jesteś pewien, Ŝe to nie coś innego? 
- Co masz na myśli? 
- No cóŜ, słyszałem, Ŝe uczęszczałeś do akademii Jedi Skywalkera. 
Uldir skwitował to śmiechem. 

 

5 

- "Uczęszczanie" nie jest właściwym określeniem. Pobyłem tam trochę, narobiłem zamieszania na 
skalę kosmiczną w rekordowo krótkim czasie i nie wykazywałem Ŝadnego talentu do sztuczek Jedi. 
Ale moŜe i masz rację. WyobraŜałem sobie chyba, Ŝe jeśli stanę się Jedi, będę przynajmniej w 
stanie ich naśladować. Poszukiwania i akcje ratunkowe wydawały mi się najlepszym sposobem, a 
poza tym w czasie wojny jesteśmy tak samo potrzebni jak ci wszyscy piloci. 
- I nie musisz zabijać. 
Uldir wzruszył ramionami. 
- Mniej więcej o to chodzi. Odkąd to tyle o mnie myślisz, doktorku? - Przełączył powiększenie na 
wizji. - Popatrz no - mruknął, kiedy zniszczony statek pojawił się w polu ekranu. - Nie wygląda tak 
źle. MoŜe nawet nie ma ofiar. 
- MoŜemy tylko mieć nadzieję - zgodził się Dacholder. 
- Widzisz tam coś jeszcze? 
- Nic a nic - odparł Dacholder. 
- To dobrze. Jesteśmy na skraju przestrzeni Yuuzhan Vong, ale nie zanadto blisko. Nie mam ochoty 
nadziać się na ich interdyktory. 
- ZauwaŜyłem, Ŝe wyciągnąłeś prawie dwadzieścia procent z tłumików inercyjnych. Dobra robota. 
- Widzisz, czego moŜna dokonać, jeśli Ŝyjesz tylko i wyłącznie dla słuŜby? - mruknął Uldir. Lekko 
skorygował trajektorię. - Wydaje się, Ŝe kuleją, ale systemy podtrzymania Ŝycia chyba nie 
ucierpiały. 
- Aha... 
Uldir spojrzał z ukosa na drugiego pilota. Wydawał się nieco nerwowy, co było dość niecodzienne. 
Nie znaczyło to, Ŝe miał najmocniejsze nerwy w jednostce, ale nigdy nie był tchórzem. MoŜe 
chodziło o to, Ŝe zapuścili się tak daleko bez wsparcia. Wojna spowodowała, Ŝe wszyscy nieco zbyt 
intensywnie wykorzystywali swoje zasoby. 
- Uldir... - odezwał się nagle Dacholder. 
- Tak? 
- Myślisz, Ŝe uda nam się ich pokonać? Mówię o Vongach. 
- Głupie pytanie - stwierdził Uldir. - Oczywiście, Ŝe tak. Zaskoczyli nas po prostu, to wszystko. 
Zobaczysz. Jak tylko wojsko się pozbiera do kupy i wprowadzi do gry Jedi, Yuuzhanie Vong będą 
wiać aŜ miło. 
Dacholder milczał przez chwilę, obserwując rosnący statek. 
- Chyba nie zdołamy ich pokonać - szepnął. - W ogóle nie powinniśmy byli zaczynać z nimi wojny. 
- Co chcesz przez to powiedzieć? 
- Widzisz, Ŝe nakopali nam do tyłków od samego początku. Jeśli zechcą jeszcze raz uderzyć, 
zdobędą Coruscant w okamgnieniu. 
- Defetystyczna gadka. 
- Raczej realistyczna. 
- No to co? - rzucił zadziornie Uldir. - UwaŜasz, Ŝe powinniśmy się poddać? 
- Nie musimy chyba tego robić. PrzecieŜ tych Vongów nie ma aŜ tak wielu. Mają juŜ tyle planet, ile 
potrzebują. Sami tak twierdzą. Nie wykonali Ŝadnego ruchu od czasu Duro i pewnie nie... 
Uwagę Uldira przyciągnęła nagle konsola, dlatego nie usłyszał, co jeszcze mówił Dacholder. 
- Zapamiętaj, co chciałeś powiedzieć - rzucił - i wywołaj ich. 
- Dlaczego? 
- Bo udaje trupa, oto dlaczego. Właśnie włączył wszystkie systemy i będzie próbował ściągnąć nas 
promieniem. - Błyskawicznie rozpoczął manewr uniku. 
- No to niech nas ściągną, Uldir - odrzekł Dacholder. - Nie kaŜ mi tego uŜywać. 
Ku wielkiemu zdumieniu Uldira "to" okazało się miotaczem, który drugi pilot trzymał wycelowany 
w jego głowę. 
- Doktorku, co ty robisz? 

 

6 

- Przykro mi, chłopcze, bo cię lubię, naprawdę. Robię to z taką przyjemnością, jakbym się napił 
kwasu, ale muszę. 
- Co musisz? 
- Mistrz wojenny Yuuzhan Vong wyraził się całkiem jasno. śąda wszystkich Jedi. 
- Doktorku, ty wariacie, przecieŜ ja nie jestem Jedi. 
- Jest lista, Uldirze, a ty się na niej znajdujesz. 
- Lista? Jaka lista? Na pewno nie zrobiona przez Yuuzhan Vong, bo oni nie mogą wiedzieć, kto 
uczęszczał do akademii, a kto nie. 
- To racja. Niektórzy z nas zajmują wysokie stanowiska. 
Uldir zmruŜył oczy. 
- Nas? Jesteś w Brygadzie Pokoju, Doktorku? 
- Tak. 
- Ze wszystkich... - Uldir zamilkł. -I ten statek. Teraz zabierzesz mnie do Yuuzhan Vong, mam 
rację? 
- To nie był mój pomysł, chłopcze. Wypełniam tylko rozkazy. A teraz zwolnij, jak dobre dziecko, i 
niech nas ściągną. 
- Nie jestem Jedi - powtórzył Uldir. 
- Nie? A ja zawsze uwaŜałem, Ŝe twoje przeczucia są odrobinę zbyt trafne. Wydajesz się widzieć 
rzeczy, zanim się zdarzą. 
- Oczywiście. Tak samo jak to tutaj, prawda? 
- To i tak nie ma znaczenia. WaŜne jest tylko to, Ŝe oni myślą, iŜ jesteś Jedi. I jestem pewien, Ŝe 
wiesz parę rzeczy, którymi mogliby się zainteresować. 
- Nie rób tego, Doktorku. Błagam cię. Wiesz, co Yuuzhanie Vong robią swoim ofiarom. Jak w 
ogóle moŜesz myśleć o tym, Ŝeby robić z nimi interesy? Na wielki kosmos, przecieŜ oni zniszczyli 
Ithor! 
- Z tego, co słyszałem, odpowiedzialny jest za to Jedi, niejaki Corran Horn. 
- Karma dla banth! 
Dacholder westchnął. 
- Daję ci czas. Liczę do trzech, Uldir. 
- Nie rób tego, Doktorku... 
- Raz... 
- Nie pójdę z nimi! 
- Dwa... 
- Proszę! 
- Trz... 
Dacholder nigdy nie dokończył. Zanim doszedł do końca słowa, znalazł się w próŜni o dwadzieścia 
metrów od statku i wciąŜ przyspieszał. Uldir na powrót uszczelnił kokpit. W uszach mu dzwoniło, 
a twarz piekła od krótkiego kontaktu z nicością. Spojrzał na brakującą koję przyspieszeniową. 
- Przykro mi, Doktorku - rzekł. - Nie pozostawiłeś mi wielkiego wyboru. CóŜ, to chyba dobrze, Ŝe 
ci nie powiedziałem o wszystkich moich modyfikacjach. 
Otworzył przepustnicę, szybko zwiększając odległość od jachtu. Zanim pokonali bezwładność i 
zaczęli przyspieszać, Uldir wykonał skok w nadprzestrzeń i zniknął. 
Nie wiedział, dokąd leci. Jeśli przeŜyje skok w nadprzestrzeń, czy będzie bezpieczny? 
A jeśli on nie jest bezpieczny, to co z prawdziwymi Jedi? Co z jego przyjaciółmi z Akademii? 
Przed tym nie mógł uciec. Mistrz Skywalker musi się dowiedzieć, co się dzieje. O sobie pomyśli 
później... 
Swilja Fenn usiłowała utrzymać się na nogach. Taka podstawowa czynność: stanie. Właściwie 
nigdy się o tym nie myśli. Ale długa ucieczka na Cujicor, utrata duŜej ilości krwi i ciasne, brudne 
więzienie na statku Brygady Pokoju sprawiły, Ŝe nawet utrzymanie się na nogach stawało się 
walką. Zaczerpnęła sił z Mocy i bezradnie potrząsnęła lekku. 

 

7 

Ci dranie z Brygady Pokoju wyrzucili ją, związaną i półprzytomną, na jakimś bezimiennym 
księŜycu, a sami wzięli nogi za pas. Wkrótce potem pojawili się Yuuzhanie Vong. Przecięli jej 
więzy i zastąpili Ŝywą, galaretowatą substancją, jednocześnie wykrzykując coś do niej w języku, 
który zdawał się składać wyłącznie z przekleństw. 
Potem długo wędrowali po róŜnych ciemnych miejscach, aŜ wreszcie - ledwie trzymając się na 
nogach - znalazła się tu, w ogromnym pomieszczeniu, które wydawało się wycięte w bryle 
surowego mięsa. Śmierdziało teŜ podobnie. 
Swilja zmruŜyła oczy. Ktoś wyłaniał się z ciemności zalegającej odległe kąty sali. 
- Czego ode mnie chcecie, gnojarze lyleków? - warknęła, na moment zapominając o przeszkoleniu 
Jedi. 
Swój błąd przypłaciła ciosem w twarz, dość mocnym, aby zbić ją z nóg. 
Kiedy się pozbierała, ON stał nad nią. 
Yuuzhanie Vong lubili blizny. Podobały im się pocięte twarze i tatuaŜe, poobcinane palce u rąk i 
nóg. Im wyŜej się znajdowali w łańcuchu pokarmowym, tym mniej ich zostawało. A przynajmniej 
z tych części ciała, z którymi zaczynali, bo nie gardzili równieŜ implantami. 
Yuuzhanin Vong, który stał nad nią, musiał plasować się w łańcuchu pokarmowym naprawdę 
wysoko, bo wyglądał tak, jakby wpadł do zbiornika z wibroostrzami. Większą część jego ciała 
pokrywały łuski o barwie zaschniętej krwi, z ramion spływało mu coś w rodzaju płaszcza. To coś 
łagodnie pulsowało. 
I podobnie jak w przypadku innych Yuuzhan, był nieobecny. Gdyby był Twi'lekiem, człowiekiem 
lub Rodianinem, mogłaby zatrzymać jego serce przy uŜyciu Mocy lub skręcić mu kark o sufit. 
Ciemna czy jasna strona, niewaŜne, skorzystałaby z niej i ostatecznie uwolniła od niego galaktykę. 
Spróbowała więc pierwszego lepszego sposobu ataku, jaki przyszedł jej na myśl - rzuciła się na 
niego, usiłując wydrapać mu oczy. Znajdował się tylko o metr od niej, z pewnością zdoła zabrać ze 
sobą tę larwę. 
Niestety, pierwszy lepszy sposób nie był jednocześnie najlepszy. Ten sam straŜnik, który ją przed 
chwilą uderzył, teraz skoczył szybko jak błyskawica i chwycił pełną garścią za lekku, 
przygwaŜdŜając do miejsca i zwracając twarzą do potwora. 
- Znam cię - syknęła, plując zębami i krwią. - Ty jesteś tym, który zaŜądał naszych głów. Tsavong 
Lah. 
- Jestem mistrz wojenny Tsavong Lah - potwierdził potwór. 
Splunęła na niego. Ślina splamiła mu dłoń, ale nie zareagował, odmawiając jej nawet tej 
niewielkiej satysfakcji. 
- Gratuluję ci, okazałaś się warta honorowej ofiary - rzekł Tsavong 
Lah. - Jesteś bardziej godna podziwu niŜ te tchórzliwe męty, które cię tu dostarczyły. Oni po prostu 
sczezną, kiedy nadejdzie czas. Nie będziemy drwić z bogów, składając ich w ofierze. 
Nagle odsłonił wnętrze ust: nie był to widok, jaki Swilja miała ochotę oglądać. Mógł to być 
zarówno uśmiech, jak i drwiący grymas. 
- Jeśli wiesz, kim jestem - rzekł Tsavong Lah - wiesz takŜe, czego chcę. Wiesz, kogo chcę. 
- Nie mam pojęcia, czego chcesz. Cokolwiek to jest, jak cię znam, pewnie przyprawiłoby o mdłości 
nawet Hutta. 
Tsavong Lah oblizał wargę i lekko przekrzywił głowę, świdrując ją oczami. 
- PomóŜ mi znaleźć Jacena Solo - rzekł. - Z twoją pomocą zdołam go odnaleźć. 
- NaŜryj się poodoo. 
Lah parsknął śmiechem. 
- Nie do mnie naleŜy zmiana twoich przekonań - rzekł. - Mam od tego specjalistów. A jeśli im 
takŜe nie uda się perswazja, będą inni, wielu, wielu innych. Pewnego dnia wszyscy poznacie 
prawdę... lub śmierć. 
Od tej chwili zdawało się, Ŝe zapomniał o jej istnieniu. Z jego oczu zniknął wyraz świadczący, Ŝe w 
ogóle ją widzi czy Ŝe widział kiedykolwiek. Odwrócił się i powoli odszedł na bok. 

 

8 

- Mylisz się - wrzasnęła, gdy wywlekali ją z pokoju. - Moc jest silniejsza od was! Jedi to twoja 
zguba, Tsavongu Lahu! 
Ale mistrz wojenny nie odwrócił głowy. Nawet nie zwolnił kroku. 
Godzinę później sama Swili ja zwątpiła w swoje odwaŜne słowa. Nawet ich juŜ nie pamiętała. Nie 
istniało dla niej nic oprócz bólu, a i on wkrótce przestał istnieć... 
 
 

I 

 

PRAKSEUM 

 

ROZDZIAŁ 1 

 
 

Lukę Skywalker stał wyprostowany przed grupą Jedi. Jego twarz wydawała się twardsza i bardziej 
nieruchoma niŜ maska z durastali. Sztywność ramion, precyzja kaŜdego gestu, ton głosu i nacisk 
kładziony na kaŜde wymawiane słowo świadczyły o pełnej kontroli i wierze we własne siły. 
Tylko Anakin Solo wiedział, Ŝe to pozory. Wściekłość i lęk wypełniały salę setkami atmosfer 
ciśnienia. Coś w mistrzu Skywalkerze załamało się pod wpływem tego cięŜaru. Wydawało się, Ŝe 
to umiera nadzieja. Anakin czuł, Ŝe to najgorsza rzecz, jakiej kiedykolwiek doświadczył, a przecieŜ 
w ciągu swojego szesnastoletniego Ŝycia doświadczył juŜ niejednej przykrości. 
WraŜenie nie trwało długo. Nic nie uległo zniszczeniu, zostało tylko stłamszone, ale od razu 
odzyskało formę. Mistrz Skywalker znów był tak silny i pełen wiary w Moc, jak na to wyglądał. 
Anakin uznał, Ŝe nikt inny tego nie zauwaŜył. 
On jednak widział wszystko. To tak, jakby zadrŜała opoka. Było to wraŜenie, jakie Anakin 
nieprędko zapomni: jeszcze jedna rzecz, która wydawała się wieczna i nagle uległa zniszczeniu, 
kolejny śmigacz umykający mu spod stóp, który zostawił go rozpłaszczonego na ziemi, nie-
wiedzącego, co się właściwie stało. Czy on się nigdy nie nauczy? 
Zmusił się, aby skupić spojrzenie lodowatoniebieskich oczu na mistrzu Skywalkerze, na jego 
znajomej, pobruŜdŜonej wiekiem i bliznami twarzy. Za jego plecami, za ogromnym oknem z 
transparistali przepływały nieskończone światła i Ŝycie Coruscant. Na tle cyklopowych budynków i 
wędrujących smug światła mistrz wydawał się kruchy i roztargniony. 
Anakin odsunął od siebie cierpienie, starając się skupić na słowach wuja. 
- Kyp - mówił mistrz Skywalker - rozumiem, co czujesz. 
Kyp Durron był uczciwszy od mistrza Skywalkera, przynajmniej w niektórych sprawach. Gniew, 
który nosił w sercu, odzwierciedlał się równieŜ na twarzy. Gdyby Jedi byli planetą, mistrz 
Skywalker stałby na jednym biegunie, emanując spokojem, a Kyp na drugim, zaciskając pięści w 
furii. 
Planeta rozpadała się mniej więcej w okolicach równika. 
Kyp postąpił krok naprzód i przeciągnął dłonią po ciemnych, przetykanych srebrnymi nitkami 
włosach. 
- Mistrzu Skywalkerze - rzekł. - Nie sądzę, abyś wiedział, jak się czuję. Gdyby tak było, 
wyczułbym to poprzez Moc. Wszyscy byśmy to wyczuli. Ty jednak ukrywasz przed nami swoje 
uczucia. 
- Nigdy nie powiedziałem, Ŝe czuję to samo co ty - łagodnie odparł 
Lukę - tylko Ŝe rozumiem. 
- Aha - skinął głową Kyp. Wycelował palec w Skywalkera, jakby dopiero teraz przechodził do 
sedna sprawy. - Chcesz powiedzieć, Ŝe rozumiesz mnie intelektualnie, ale nie sercem! Jedi, których 
szkoliłeś i inspirowałeś, są prześladowani i zabijani w całej galaktyce, a ty to "rozumiesz" tak, jak 
się rozumie równanie? I krew się w tobie nie gotuje, Ŝeby przejść do czynów? 

 

9 

- Oczywiście, Ŝe chciałbym coś z tym zrobić - odparł Lukę. - Poto właśnie zebrałem was tutaj. Ale 
gniew nie jest odpowiedzią. Atak 
takŜe nie jest odpowiedzią, a juŜ na pewno nie zemsta. Jesteśmy Jedi. 
Bronimy i wspieramy. 
- Kogo bronimy? Kogo wspieramy? Bronimy tych istot, które uwolniłeś od okrucieństwa 
Palpatine'a? Wspieramy Nową Republikę i jej dobrych ludzi? Ochraniamy tych, za których 
wszyscy przelewaliśmy krew raz za razem, w imieniu lepszej sprawy i większego dobra? Te same 
tchórzliwe istoty, które teraz nas obraŜają, zdradzają i składają w ofierze swoim nowym 
yuuzhańskim władcom? Nikt juŜ nie chce naszej pomocy. Chcą, Ŝebyśmy umarli i poszli w 
zapomnienie. Powiedziałbym, Ŝe najwyŜszy czas, abyśmy zaczęli bronić sami siebie. Jedi za Jedi! 
Rozległy się oklaski - nieogłuszające, ale teŜ i niezdawkowe. Anakin musiał przyznać, Ŝe Kyp ma 
trochę racji. Komu teraz mogą zaufać Jedi? Wydawało się, Ŝe tylko innym Jedi. 
- Więc co, według ciebie, powinniśmy zrobić, Kyp? - łagodnie zapytał Luke. 
- Powiedziałem: bronić się. Zwalczać zło, jakąkolwiek przyjmie postać. Nie czekajmy, aŜ wojna 
przyjdzie do nas, aŜ zaskoczy nas w domach, we śnie, wśród dzieci. Wyruszymy, znajdziemy 
wroga. Atak na zło jest obroną. 
- Innymi słowy, chcesz, abyśmy wszyscy naśladowali ciebie i twój tuzin. 
- Chciałbym, abyśmy wszyscy naśladowali ciebie, mistrzu... w czasach, kiedy walczyłeś z 
Imperium. 
Lukę westchnął. 
- Byłem wtedy młody - zauwaŜył. -Wielu rzeczy jeszcze nie rozumiałem. Agresja to droga na 
ciemną stronę. 
Kyp potarł szczękę i uśmiechnął się lekko. 
- KtóŜ wie o tym lepiej, mistrzu, niŜ ten, kto juŜ był po ciemnej stronie? 
- Właśnie - odparł Lukę. - Upadłem, choć wiedziałem, co robię. 
Podobnie jak ty, Kyp. Obaj, kaŜdy na swój sposób, uwaŜaliśmy, Ŝe jesteśmy dość mądrzy i zręczni, 
aby przejść po promieniu lasera i się nie sparzyć. Obaj się myliliśmy. 
- A jednak wróciliśmy. 
- Tylko dzięki pomocy i miłości. 
- Zgadzam się. Ale byli i inni. Kam Solusar na przykład, Ŝe nie wspomnę o twoim własnym ojcu... 
- Co chcesz powiedzieć, Kyp? śe z ciemnej strony łatwo wrócić i to usprawiedliwia ryzyko? 
Kyp wzruszył ramionami. 
- Chcę tylko powiedzieć, Ŝe linia pomiędzy mrokiem a światłem nie jest tak ostra, jak ją usiłujesz 
przedstawić, nie znajduje się teŜ dokładnie tam, gdzie chciałbyś ją widzieć. - Kyp złoŜył dłonie pod 
brodą i potrząsnął nimi w zadumie. - Mistrzu Skywalkerze, jeśli ktoś atakuje mnie mieczem 
świetlnym, czy mogę się przed nim bronić własnym ostrzem, Ŝeby mi nie obciął głowy? Czy to nie 
zbyt wielka agresja? 
- Oczywiście, Ŝe moŜesz. 
- A jeśli juŜ się obronię, czy mogę ruszyć do ataku? Czy mogę oddać cios? Jeśli nie, to po co uczy 
się Jedi techniki walki? Dlaczego nie wpaja się nam wyłącznie umiejętności obrony i wycofywania 
się do chwili, gdy wróg zapędzi nas w ślepą uliczkę, a my zmęczymy się na tyle, Ŝe wreszcie damy 
się zabić? Mistrzu Skywalkerze, czasami jedyną obroną jest atak. Wiesz to równie dobrze jak ja. 
- To prawda, Kyp. Wiem. 
- A jednak cofasz się przed walką, mistrzu Skywalkerze. Bloku jesz, osłaniasz i nie oddajesz ciosu. 
Tymczasem ostrza wymierzone w nas mnoŜą się. A ty zacząłeś przegrywać, mistrzu Skywalkerze. 
Kolejna stracona okazja! Tam leŜy Daeshara'cor, martwa. Jeszcze jeden błąd w obronie i Corran 
Horn, oskarŜony o zniszczenie Ithory, zostaje zesłany na banicję. Kolejny zaniedbany atak i Wurth 
Skidder idzie tam, gdzie juŜ jest Daeshara'cor. A potem juŜ klęska za klęską, bo atakują cię miliony 
ostrzy. Ginie Dorsk 82, Seyyerin Itoklo, Swilja Fenn, a kto policzy tych, o których jeszcze nie 
wiemy albo którzy umrą jutro? Kiedy wreszcie zaatakujesz, mistrzu Skywalkerze? 

 

10 

- To idiotyczne! - rozległ się kobiecy głos tuŜ za Anakinem. To jego siostra, Jaina, z twarzą 
rozpłomienioną wewnętrznym Ŝarem. – MoŜe tam, gdzie latasz ze swoją eskadrą i strugasz 
bohatera, nie docierają do ciebie wszystkie wiadomości, Kyp. MoŜe czujesz się juŜ taki waŜny, Ŝe 
uwaŜasz, iŜ ten, kto nie jest z tobą, jest przeciwko tobie? W czasie, kiedy ty urządzałeś strzelanki, 
mistrz Skywalker pracował cięŜko, choć nie tak spektakularnie, i pilnował, Ŝeby wszystko się nie 
rozleciało! 
- Tak, i widzę, co z tego wynikło - odparł Kyp. - Na przykład Duro. 
Ilu Jedi tam było? Pięciu, sześciu? A jednak nikt z was, włącznie z mistrzem Skywalkerem - nie 
wyczuł odoru zdrady, dopóki nie było za późno. Dlaczego Moc was wtedy nie poprowadziła? - 
zawiesił głos i walnął pięścią w otwartą dłoń, aby podkreślić wagę swoich słów. - PoniewaŜ 
zachowywaliście sięjak niańki, a nie jak wojownicy Jedi! Słyszałem, Ŝe jeden z was odmówił 
nawet uŜycia Mocy. - Spojrzał znacząco na bliźniaka Jainy, który z kamienną twarzą siedział w 
pierwszym rzędzie. 
- Nie mieszaj w to Jacena - warknęła Jaina. 
- Przynajmniej twój brat był uczciwy i odmówił uŜycia siły - odparł Kyp. - Nie miał racji, ale był 
uczciwy... a w końcu i tak jej uŜył, kiedy było trzeba. Reszta grupy nie ma usprawiedliwienia dla 
swojego niezdecydowania. Jeśli ratowanie galaktyki przed Yuuzhanami Vong nie jest 
wystarczającym powodem do pokazania całej naszej potęgi, niech nim będzie instynkt 
samozachowawczy! 
- Jedi za Jedi - krzyknął Octa Ramis, przejęty Ŝalem po utracie Daeshary'cor. 
- Staram się uchronić zarówno nas, jak i całą galaktykę – odparł Lukę. - Jeśli zwycięŜymy Yuuzhan 
Vong za cenę wykorzystania potęgi ciemnej strony, nie będzie to Ŝadne zwycięstwo. 
Kyp wzniósł oczy w górę i skrzyŜował ramiona na piersi. 
- Wiedziałem, Ŝe popełniłem błąd, przychodząc tutaj - oświadczył. 
- W kaŜdej sekundzie; którą tracę na rozmowę z tobą, mógłbym wystrzelić jedną torpedę w 
Yuuzhan. 
- Jeśli o tym wiedziałeś, po co przyszedłeś? 
- PoniewaŜ wydawało mi się, Ŝe nawet ty musisz juŜ widzieć, co się święci, mistrzu Skywalkerze. 
Po miesiącach bezczynnego patrzenia jak kurczą się nasze szeregi, wysłuchiwania kłamstw o Jedi 
krąŜących od RubieŜy aŜ po Jądro, wydawało mi się, Ŝe wreszcie uznałeś, iŜ nad 
szedł czas działania. Przyszedłem, mistrzu Skywalkerze, aby usłyszeć, jak mówisz, Ŝe dość juŜ 
tego... Aby zobaczyć, jak ich prowadzisz, zjednoczonych, do walki o słuszną sprawę. A zamiast 
tego słyszę ciągle te same brednie, których mam juŜ dość! 
 
- Przeciwnie, Kyp. Zwołałem to spotkanie, aby podjąć decyzje, jak przeciwstawić się kryzysowi. 
- To nie jest kryzys - prychnął Kyp. - To masakra. A ja i tak juŜ wiem, co mam robić. Cały czas to 
robię. 
- Ludzie się boją, Kyp. śyją w koszmarze, tak samo jak my. Marzą tylko o tym, aby się obudzić. 
- Tak. I w nadziei, Ŝe się obudzą, karmią potwory z koszmaru wszystkim, czego te zaŜądają. 
Roboty. Miasta. Planety. Uchodźcy. Te raz Jedi. Odmawiając przeciwstawienia się zdradzie, 
mistrzu Skywalkerze, znaleźliśmy się niebezpiecznie blisko jej popierania. 
- Bzdury! - krzyknął Jacen, wreszcie porzucając milczenie. - Mistrz 
Skywalker nie okazał uległości. śaden z nas się nie ugiął. Ale brutalna agresja, jaką ty popierasz, 
jest... 
- Skuteczna? - ironicznie podsunął Kyp. 
- Naprawdę? - zaczepnie odparł Jacen. - Czego wam się udało dokonać, tobie i twojej eskadrze? 
Rozwalić parę statków dostawczych Yuuzhan? Podczas gdy my ratowaliśmy dziesiątki tysięcy... 
- Ratowaliście? Po co? śeby musieli uciekać z planety na planetę, aby w końcu nie mieć dokąd 
pójść? Jacenie Solo, wyrzekłeś się Mocy, a teraz chcesz pouczać mnie, co jest, a co nie jest 
skuteczne? 

 

11 

- Szczególnie mało skuteczna jest wasza kłótnia - przerwał Lukę. 
- Potrzebujemy spokoju. Musimy pomyśleć rozsądnie. 
- Nie jestem pewien, czy właśnie tego rzeczywiście potrzebujemy - odparował Kyp. - Patrz, do 
czego nas doprowadziła twoja rozsądna polityka. Jesteśmy teraz sami, nie widzicie? Wszyscy 
zwrócili się przeciwko nam. 
- Przesadzasz. 
Anakin przeniósł wzrok na nową uczestniczkę dyskusji, Cilghal. Rybia głowa Kalamarianki 
kołysała się lekko, gdy wyłupiastymi oczami wodziła po zebranych. 
- WciąŜ mamy wielu sprzymierzeńców - oznajmiła Cilghal. – Za równo w senacie, jak i wśród 
ludów Nowej Republiki. 
- Jeśli przez sprzymierzeńców rozumiesz ludzi, którym nie starcza ikry, Ŝeby nas po prostu 
zadenuncjować, to masz rację - zgodził się z nią Kyp. - Ale poczekaj chwilę, aŜ jeszcze więcej Jedi 
zostanie zabitych lub wziętych w niewolę. Zostańcie tutaj, medytujcie i czekajcie na wroga. 
Ja nie zamierzam! Wiem, gdzie i o co toczy się walka. 
Okręcił się na pięcie i ruszył w kierunku wyjścia. 
- Niedobrze! - szepnęła Jaina do Anakina. - Jeśli Kyp wyjdzie, zbyt wielu pójdzie za nim. 
- No to co? - spytał Anakin. - Taka jesteś pewna, Ŝe on nie ma racji? 
- Oczywiście, Ŝe...- urwała, zastanowiła się i zaczęła jeszcze raz: 
- Jeśli Jedi się podzielą, nikomu to nie pomoŜe. Musimy pomóc wujkowi Luke'owi. Chodźcie. 
Jaina wyszła z pokoju w ślad za Kypem. Po chwili Anakin wymknął się za nimi. Za ich plecami 
dyskusja rozgorzała od nowa, choć w znacznie spokojniejszej formie. 
Kyp usłyszał ich kroki i obejrzał się. 
- Anakin, Jaina? Czego chcecie? 
- Przemówić ci do rozumu - wyjaśniła dziewczyna. 
- Mój rozum ma się dobrze i bez tego - odparł Kyp. - Wy dwoje powinniście być mądrzejsi. Kiedy 
któreś z was migało się od walki? O ile wiem, nie macie w zwyczaju siedzieć, kiedy walczą inni. 
- Nigdy tak nie było - zaperzyła się Jaina. - Ani z Anakinem, ani z wujkiem Lukiem, ani... 
- Daj sobie spokój, Jaino. Bardzo szanuję mistrza Skywalkera, ale on nie ma racji. Nie widzę 
Yuuzhan Vong poprzez Moc ani trochę lepiej niŜ on, ale nie potrzebuję tego, Ŝeby wiedzieć, Ŝe są 
źli. I Ŝe trzeba ich powstrzymać. 
- Nie mógłbyś po prostu wysłuchać wujka Luke'a do końca? 
- JuŜ to zrobiłem. Nie powiedział ani nie zamierzał powiedzieć niczego, co by mnie interesowało. - 
Kyp potrząsnął głową. - Wasz wuj bardzo się zmienił. Coś się dzieje z mistrzami Jedi, w miarę jak 
zdobywają coraz większą Moc. Coś, co nie przydarzy się mnie. Tak mocno przejmują się 
jasną i ciemną stroną, Ŝe tracą zdolność do działania. Pozwalają sobą manipulować. Taki ObiWan 
Kenobi wolał dać się zabić, zjednoczyć się z Mocą niŜ działać samemu. Pozwolił, aby Lukę przejął 
całe ryzyko moralne. 
- Wujek Lukę twierdzi co innego. 
- Wasz wujek siedzi w tym po uszy. A teraz sam stał się Kenobim. 
- Co właściwie chcesz powiedzieć? - syknęła Jaina. - śe wujek Lukę jest tchórzem?. 
Kyp wzruszył ramionami i uśmiechnął się krzywo. 
- Jeśli chodzi o własne Ŝycie, to nie. Ale kiedy to zaczyna dotyczyć 
Mocy... - machnął dłonią. - Zapytaj swojego brata Jacena... on teŜ ma zamiar się wcześnie 
zestarzeć, przynajmniej pod tym względem. Cała galaktyka wali się wokół niego, a on roztrząsa 
zagadnienia teoretycznej filozofii. 
- Ale uŜył Mocy, jak zresztą sam zauwaŜyłeś - odparła Jaina. 
- Aby uratować Ŝycie matce, jeśli dobrze pamiętam, a i tak się nie przemęczył. Ile czasu spędziła w 
zbiorniku bacty? 
- Ale ją uratował, mnie zresztą teŜ. 

 

12 

- Oczywiście. Ale czy przywołałby Moc, gdyby przyszło mu ratować paru Durów, których nawet 
nie zna? Biorąc pod uwagę, Ŝe miał dość moŜliwości, aby uŜyć jej wcześniej, odpowiedź z całą 
pewnością brzmi: nie. A zatem to nie Ŝadne uniwersalne dąŜenie do ochrony Ŝycia sprawiło, Ŝe sam 
złamał nałoŜone sobie ograniczenie. Mam rację czy nie? 
- Masz - wymamrotał Anakin. 
- Anakinie! - krzyknęła Jaina. 
- To prawda - odparł Anakin. - Cieszę się, Ŝe to zrobił, cieszę się, Ŝe zranił mistrza wojennego, 
który sprowadził zgubę na wszystkich Jedi, ale Kyp ma rację, Gdyby nie było tam ciebie i mamy... 
- Jacen bardzo duŜo przeŜył - szepnęła Jaina. 
- A wszyscy inni nie? - odparował Anakin. 
- Muszę juŜ iść - oznajmił Kyp. - Jeśli któreś z was zechce ze mną polecieć, dajcie znać. Mam tylko 
nadzieję, Ŝe mistrz Skywalker pójdzie wreszcie po rozum do głowy, ale juŜ nie mogę na to czekać. 
Niech Moc będzie z wami. 
Popatrzyli za nim. 
- Chciałabym nie myśleć, Ŝe on chociaŜ w połowie ma rację - szepnęła Jaina. - Czuję się tak, 
jakbym zdradziła wujka Luke'a. 
Anakin przytaknął. 
- Wiem, co masz na myśli. Ale Kyp ma rację przynajmniej w jednej sprawie. Cokolwiek teraz 
zrobimy, musimy przede wszystkim pilnować własnego nosa. 
- Jedi za Jedi? - zadrwiła Jaina. - Wujek Lukę wie o tym. Nie jestem pewna, dokąd wysłał mamę, 
tatę, Threepia i Artoo, ale to ma coś wspólnego z przygotowaniem pomocy Jedi w ucieczce, zanim 
zostaną oddani w ręce Yuuzhan. 
Anakin potrząsnął głową. 
- Doskonale, ale właśnie to Kyp miał na myśli, mówiąc o poprzestaniu na obronie. Nigdy nie 
wygramy wojny w ten sposób. Musimy zacząć działać. Potrzebujemy wywiadu. Musimy wiedzieć, 
którzy z Jedi są zagroŜeni, zanim jeszcze po nas przyjdą. 
- A skąd się tego dowiemy? 
- Pomyśl logicznie. KaŜda planeta opanowana przez Yuuzhan jest potencjalnie niebezpieczna. 
Planety w pobliŜu okupowanej przestrzeni są następne w kolejce, bo desperacko próbują ocalić 
własną skórę. 
- Mistrz wojenny powiedział, Ŝe oszczędzi resztę galaktyki tylko wówczas, jeśli przekaŜą im nas 
wszystkich. To w pewnym sensie powoduje co raz większą desperację, przynajmniej wśród istot na 
tyle głupich, Ŝeby mu wierzyć. A my wiedzieliśmy juŜ na Duro, ile są warte obietnice Yuuzhan. 
Spróbuj z nimi nie współpracować, a wdepczą cię w ziemię. Jeśli z nimi współpracujesz, teŜ cię 
wdepczą, a w dodatku uśmieją się z twojej głupoty. 
Anakin wzruszył ramionami. 
- Widocznie mnóstwo ludzi woli wierzyć obietnicom Yuuzhan niŜ ryzykować. Chodzi o to, Ŝe... 
- Chodzi o to, co wy dwoje tutaj robicie, zamiast uczestniczyć w zebraniu? - zapytał Jacen z końca 
korytarza. 
- Próbowaliśmy namówić Kypa, Ŝeby został - wyjaśnił Anakin starszemu bratu. 
- Łatwiej byłoby namówić siringanę, Ŝeby weszła do pudełka. 
- TeŜ prawda - zgodziła się Jaina - ale musieliśmy spróbować. Teraz chyba jednak musimy wracać. 
- Nie zawracaj sobie głowy. Wkrótce po wyjściu Kypa wujek Lukę kazał nam się rozejść. Za duŜo 
złości i zamieszania. 
- Nie najlepiej nam idzie - westchnęła Jaina. 
- Nie. Zbyt wielu z nich myśli, Ŝe Kyp ma rację. 
- A co ty o tym sądzisz? - zapytał Anakin. 
- On się myli - odparł Jacen bez wahania. - Brutalna agresja w odpowiedzi na brutalną agresję nie 
moŜe stanowić rozwiązania. 

 

13 

- Nie? Gdybyś sam nie skorzystał z tego rozwiązania, ty, mama i Jaina bylibyście juŜ martwi. A 
wszechświat raczej nie stałby się od tego lepszy. 
- Anakinie, nie jestem wcale dumny... - zaczął Jacen. 
- Nie zaczynajcie znowu - przerwała mu Jaina. - Anakin i ja mówiliśmy o całkiem konkretnych 
sprawach, kiedy do nas dołączyłeś. Nie rozdrabniajmy się najałowe dyskusje jak tamci. Jesteśmy 
młodzi, prawda? Jeśli my nie potrafimy dyskutować, nie gubiąc właściwego kierunku, czego 
oczekiwać od innych? 
Jacen jeszcze przez chwilę nie spuszczał z oka Anakina, jakby czekając, kto pierwszy odwróci 
wzrok. W końcu zrobił to sam. 
- O czym rozmawialiście? - zapytał cicho. 
Jaina odetchnęła z ulgą. 
- Musimy zdecydować, jakie są najgorętsze punkty i gdzie Jedi są teraz w największym 
niebezpieczeństwie. 
Jacen skrzywił się, jakby skosztował hutyjskiej przystawki. 
- To otwarta kwestia, zwłaszcza przy Brygadzie Pokoju. Oni nie dbają o interesy pojedynczego 
systemu. Będą na nas polować od RubieŜy po Jądro, jeśli uznają, Ŝe to ułagodzi Yuuzhan. 
- Brygada Pokoju nie moŜe być wszędzie naraz. Nie mogą pędzić za kaŜdą usłyszaną plotką na 
temat Jedi. 
- Brygada Pokoju ma mnóstwo sprzymierzeńców i doskonały wywiad - sprzeciwił się Jacen. - 
Sądząc z tego, czego juŜ dokonali, muszą mieć więcej niŜ kilku szpiegów, nawet w senacie. Nie 
potrzebują uganiać się za plotkami. Z tego, co wiem, nie dokonali nawet połowy tego, czym się 
chwalą. To zwykli handlarze Ŝywym towarem, którzy przekazują Jedi Yuuzhanom Vong. 
- WciąŜ mam dziwne przeczucia w związku z tą panią senator z Kuat, Viqi Shesh - mruknęła Jaina. 
- Chciałem tylko powiedzieć, Ŝe trudno przewidzieć, który Jedi moŜe być następny na ich liście. 
Gdyby jednak udało im się załatwić transakcję hurtową, ciekawe, czy by z niej skorzystali? 
Jaina wytrzeszczyła oczy. 
- UwaŜasz, Ŝe mogliby napaść na nas teraz, kiedy jesteśmy tu wszyscy? 
Anakin pokręcił przecząco głową. 
- Jeszcze nie jest tak źle. Kto chciałby stawić czoło najpotęŜniejszym Jedi w całej galaktyce 
zebranym razem? To byłoby szaleństwo. 
Dlatego skubią nas pojedynczo, ale... 
- Prakseum! - przerwał Jacen. 
- Właśnie - potwierdził Anakin. - Akademia Jedi! 
- Ale to przecieŜ dzieci! - szepnęła Jaina. 
- Myślisz, Ŝe to robi Yuzzhanom jakąkolwiek róŜnicę? Albo Brygadzie Pokoju, jeśli juŜ o tym 
mowa? - zapytał Jacen. - Poza tym Anakin ma tylko szesnaście lat, a zabił więcej Yuuzhan w 
bezpośredniej walce niŜ kaŜde z nas. Yuuzhanie o tym wiedzą. 
- A co z iluzją, jaką Jedi otoczyli Yavin Cztery? Do tej pory utrzymywała obcych z daleka. 
- JuŜ nie, odkąd prawie wszyscy rycerze Jedi odeszli – westchnął Anakin. - Są na Coruscant, 
przyjechali na nasze spotkanie albo udali się na pomoc tym, którzy zaginęli. Według ostatniej 
informacji, pozostali tylko uczniowie, Kam i Tionne, moŜe jeszcze Streen i mistrz Ikrit. To 
moŜe nie wystarczyć. Gdzie się podział wujek Lukę? Powinniśmy z nim porozmawiać i to zaraz. 
MoŜe juŜ jest za późno. 
- To dobry pomysł, Anakinie - ucieszył się Jacen. 
- Dzięki. 
Anakin nie wspomniał rodzeństwu, Ŝe dziś w nocy zbudził się z bijącym sercem, ogarnięty 
przedziwnym lękiem. Nie mógł sobie przypomnieć koszmaru, który wyrwał go ze snu, ale pod 
powiekami pozostał mu jeden obraz: jasne włosy i zielone oczy jego najlepszej przyjaciółki Tahiri. 
A Tahiri została w akademii. 
 

 

14 

ROZDZIAŁ 2 

 
 
W swoim biurze Lukę Skywalker zapadł w fotel, przesunął dłonią po czole i wbił wzrok w noc, a 
raczej w to, co było nocąna Coruscant: tysiące odcieni świetlnej łuny, mŜące szlaki pojazdów i 
transporterów powietrznych, jaskrawe wiązania przęseł strzelające w niewidzialne gwiazdy. Ile to 
juŜ tysięcy lat minęło od czasu, gdy ktoś oglądał gwiazdę na nocnym niebie tego miasta? 
Na Tatooine dla chłopca, który chciał czegoś więcej od Ŝycia niŜ harówka na farmie wilgoci, 
gwiazdy były zimną, migoczącą obietnicą. Tęsknota do nich stanowiła jądro wszystkiego, czym 
stał się Lukę. Tu, w sercu galaktyki, o której ocalenie walczył tak długo, nie mógł ich nawet 
dostrzec. 
Coś poruszyło się w Mocy, jakby zbliŜał się pocałunek. Otworzył się na niego. 
- Wchodź, Maro - powiedział, wstając. 
- Zostań tam - odpowiedziała. - Idę do ciebie. 
Usiadła w fotelu obok i wzięła go za rękę. Przyłapał się na tym, Ŝe się cofa przed jej dotykiem. 
- Hej, Skywalker - zawołała. - Nie przyszłam tu, Ŝeby cię zabić. 
- CóŜ za pocieszająca nowina. 
- Taak? - Jej głos nabrał ostrzejszych tonów. - Nie sądź, Ŝe mi to nie chodziło po głowie. Na 
przykład wtedy, kiedy nie umiałam utrzymać w sobie śniadania albo kiedy w ciągu dwudziestu 
minut przeŜywałam wszystkie nastroje, jakie zdarzyło mi się mieć w Ŝyciu, plus kilka takich, 
o których nawet nie wiedziałam, Ŝe istnieją, a wszystko to z prędkością światła. Kiedy moje nogi 
puchną do rozmiarów racic gamorreańskiego dzika, a ja cała wyglądam, jakbym zamieniała się w 
Hutta, to wszelkie rozumne istoty powinny dobrze oglądać się za siebie. 
- Hej, zaczekaj chwilę. Nie przypominam sobie, Ŝebyśmy to razem wymyślili. Byłem tak samo 
zaskoczony jak ty. A poza tym wszystko, z ciąŜą włącznie, zaczęło się od kiedy zamierzałaś mnie 
zabić. Tak trzymaj, a w okamgnieniu wyprzedzimy Hana i Leię. 
Mara zachichotała. 
- Kochanie - oznajmiła podejrzanie słodkim tonem. – Uwielbiam cię, jesteś moim Ŝyciem i 
światłem moich oczu. Jeśli zrobisz mi to jeszcze raz, zdematerializuję cię tam, gdzie stoisz. 
Czule uścisnęła jego dłoń. 
- Wracając do naszej poprzedniej rozmowy, jak mógłbym ci się przypodobać, skarbie? - zapytał 
Lukę. 
- Powiedz mi, o co chodzi. 
Wzruszył ramionami i odwrócił się do okna. 
- Jedi, oczywiście. Rozpadamy się. Najpierw galaktyka zwraca się przeciwko nam, a teraz 
zwracamy się sami przeciw sobie. 
- Szkoda, Ŝe nie zajęłam się Kypem wiele lat temu - zauwaŜyła. 
- Nawet o tym nie wspominaj. To nie jest wina Kypa... juŜ raczej moja. Pamiętasz, kiedyś sama mi 
to wyjaśniałaś. 
- Pamiętam, Ŝe sprostowałam kilka twoich poglądów. Co nie znaczy, Ŝe Kyp ma rację. 
- Na pewno nie ma racji. Ale jeśli dzieci schodzą na złą drogę, czy nie mówi to czegoś o ich 
rodzicach? 
- Świetna pora na to, Ŝeby mnie uprzedzić, jaki z ciebie będzie marny ojciec. A moŜe sądzisz, Ŝe to 
ja nie będę dobrą matką? 
śartowała, ale Lukę nagle wyczuł falę strachu, przygnębienia i wściekłości, jaka z niej emanowała. 
- Maro? - szepnął. - To była tylko metafora. 
- Wiem, to nic. Mów dalej. 
- To nie jest nic. 

 

15 

- AleŜ jest. Hormony. Huśtawka nastrojów. To strasznie kłopotliwe, kiedy rządzi tobą chemia i nie 
jest to twój problem, panie Skywalker. Mów, co chciałeś powiedzieć. Bez metafor na temat 
rodzicielstwa. 
- Nie ma sprawy. Chciałem tylko zauwaŜyć, Ŝe moje nauki widocznie okazały się nie dość trwałe, 
ciekawe i skuteczne, jeśli inni idą do Kypa po odpowiedź na swoje wątpliwości. 
- Zostaliśmy zdradzeni, wyrzynają nas - powiedziała Mara. – Kyp daje im na to odpowiedź. Ty nie. 
- Zaraz, zaraz. Ty teŜ zgadzasz się z Kypem? 
- Zgadzam się, Ŝe nie moŜemy po prostu siedzieć i czekać. Wiem, Ŝe ty takŜe tego nie chcesz, ale 
chyba nie wyraŜasz się dość jasno. Kyp dał twoim Jedi wizję równie czystą i prostą, co złudną. My 
daliśmy im tylko mętny bełkot zapewnień i zakazów. Musimy zacząć im tłumaczyć, co robić, a nie 
czego nie robić. 
- My? 
- Oczywiście, Ŝe my, Skywalkerze. Ty i ja. Tam gdzie ty, tam i ja. 
Jej obecność w Mocy znów ucałowała go lekko. ZadrŜał, choć trwało to chwilę. To cudowne ciepło 
w zetknięciu z twardym, zimnym gniazdem zwątpienia i bólu przynosiło ulgę. Jak mógł zwątpić i 
pozwolić, Ŝeby ktoś inny ujrzał to, co moŜe oznaczać koniec wszystkiego? 
Duchowe dotknięcie Mary zelŜało, jakby się wycofując. OdpręŜył się, a ono wróciło, 
dyskretniejsze, ale silniejsze. Poddał mu się i otworzył na nią, aŜ połączyli się w jasnym promieniu. 
Wziął ją w ramiona i pozwolił, aby pieszczotą dłoni i wewnętrznego blasku rozwiała przynajmniej 
część jego wątpliwości. 
- Kocham cię, Maro - szepnął po dłuŜszej chwili. 
- Ja teŜ cię kocham - odparła. 
- Trudno jest patrzeć, jak wszystko się rozpada. 
- Nic się nie rozpada, Lukę. Musisz w to wierzyć. 
- Muszę być silny dla nich. Muszę być przykładem. Ale dziś... 
- Tak, widziałam. Miałeś chwilę słabości. Ale chyba tylko ja ją zauwaŜyłam. 
- Nie, Anakin teŜ zauwaŜył. Bardzo go to zdenerwowało. 
- Martwisz się Anakinem? - zapytała, wychwytując właściwe znaczenie jego słów. - On cię 
uwielbia. Jeśli chciał kiedyś kogoś naśladować, to tylko ciebie. Nie przejdzie na stronę Kypa. 
- Nie martwię się tym. Bardziej jest podobny do Kypa, niŜ mu się zdaje, ale sam tego nie dostrzega. 
Zbyt wiele przeszedł, Maro. Jest za młody, Ŝeby przyjąć wszystko to, z czym musiał się uporać. 
WciąŜ nosi w sobie poczucie winy za śmierć Chewbacki, a w głębi duszy jest pewien, 
Ŝe i Han takŜe wciąŜ jeszcze go o to obwinia. Widział, jak umiera Daeshara'cor. Obwinia się o 
zniszczenie floty hapańskiej na Fondorze. Nosi w sobie cały ten ból, aŜ wreszcie przyjdzie taki 
dzień, Ŝe niedoświadczony chłopiec nie potrafi sobie z nim poradzić. Od Ŝalu i poczucia winy 
bardzo blisko do gniewu i nienawiści. A on wciąŜ jest zapalczywy i w dodatku 
myśli, Ŝe jest nieśmiertelny, pomimo tych wszystkich śmierci, jakie oglądał. 
- I to właśnie tak go dzisiaj zdenerwowało - domyśliła się Mara. -Myśli, Ŝe ty teŜ jesteś 
nieśmiertelny. 
- On w to naprawdę wierzył. Ale teraz, kiedy stracił Chewiego, wie, Ŝe moŜe stracić kaŜde z nas. 
To nie ułatwia sprawy. Traci wiarę we wszystko, w co wierzył przez całe swoje Ŝycie. 
 - Wiesz, moje dzieciństwo moŜe i nie było całkiem normalne - odparła - ale czy w pewnym 
momencie nie przytrafia się to wszystkim dzieciom? 
- Pewnie tak, ale większość dzieci nie jest adeptami Jedi. Większość dzieci nie jest tak silna Mocą 
jak Anakin ani nie ma takiej skłonności do jej uŜywania. Czy wiesz, Ŝe kiedy był chłopcem, zabił 
olbrzymiego węŜa, zatrzymując jego serce przy uŜyciu Mocy? 
Mara zamrugała oczami. 
- Nie... 
- Tak. Bronił siebie i swoich przyjaciół. Pewnie w tamtej chwili wydawało mu się, Ŝe nie moŜe 
zrobić nic innego. 

 

16 

- Anakin to praktyczny młody człowiek. 
- W tym cały problem - westchnął Lukę. - Wyrastał pośród Jedi. 
UŜywanie Mocy jest dla niego jak oddychanie. Nie widzi w tym niczego szczególnie mistycznego. 
To po prostu narzędzie, którego moŜe uŜywać do róŜnych celów. 
- Z drugiej strony Jacen... 
 - Jacen jest starszy, ale wyrósł w tych samych warunkach co Anakin. To dwie róŜne reakcje na 
identyczną sytuację. Łączy ich tylko jedno: kaŜdy z nich uwaŜa, Ŝe to ja nic nie rozumiem. A co 
gorsza, moim zdaniem, przynajmniej jeden z nich ma rację. Widziałem... - urwał nagle. 
- Co? - ponagliła go. 
- Nie wiem. Widziałem przyszłość. Wiele jest wersji przyszłości, ta jednak pokazuje, Ŝe ktokolwiek 
skończy z Yuuzhanami Vong, nie będę to ani ja, ani Kyp, ani Ŝaden ze starszych Jedi... tylko ktoś 
całkiem nowy. 
- Anakin? 
- Nie wiem. Boję się nawet o tym mówić. KaŜde słowo natychmiast się rozchodzi, wywołuje 
zawirowania w Mocy kaŜdej osoby, która je słyszy, zmienia wszystko... Zaczynam rozumieć, co 
czuli Yoda i Ben. 
Trudno próbować prowadzić, mieć nadzieję, Ŝe się nie mylisz, Ŝe widzisz jasno całą mądrość i Ŝe 
nie oszukujesz sam siebie. 
Roześmiała się cicho i cmoknęła go w policzek. 
- Za duŜo się martwisz. 
- Czasem mi się zdaje, Ŝe o wiele za mało. 
- Naprawdę? - szepnęła miękko, ujęła jego dłoń i połoŜyła na swoim brzuchu. - Chcesz się 
pomartwić? Posłuchaj. 
Znów objęła go, otuliła Mocą: zespolili się i pochylili nad trzecią Ŝywą istotą w pokoju, tą, która 
rosła pod sercem Mary. OstroŜnie, z wahaniem Lukę sięgnął Mocą, aby dotknąć swego syna. 
Małe serduszko biło prostym, cudownym rytmem, a wokół niego unosiła się jak melodia 
świadomość tyleŜ obca, co znajoma, wraŜenia podobne do smaku, zapachu i wzroku, a jednak 
całkiem od nich odmienne, wszechświat bez światła, ale za to pełen bezpieczeństwa i ciepła. 
- Zdumiewające - wyszeptał. - To cudowne, Ŝe moŜesz mu tyle dać. śe moŜesz być dla niego tym 
wszystkim. 
- To uczy pokory - odparła. - Ale jednocześnie budzi lęk. A jeśli popełnię błąd? Jeśli moja choroba 
powróci? A co gorsza... - urwała, a on czekał, wiedząc, Ŝe i tak mu powie. - W jakimś sensie to 
bardzo łatwe. 
Aby chronić go teraz, muszę tylko chronić samą siebie, a to robię przez całe Ŝycie. Na razie moje 
Ŝycie jest jego Ŝyciem. Ale po urodzeniu wcale nie będzie tak samo i to właśnie martwi mnie 
najbardziej. 
Lukę otoczył ją ramieniem i przytulił. 
- Poradzisz sobie - zapewnił. - Obiecuję ci to. 
- Nie moŜesz mi tego obiecać... tak jak nie moŜna utrzymać młodych Jedi w łonie, aby zapewnić 
im bezpieczeństwo. To jest to samo. To ten sam strach, Lukę. 
- Oczywiście - odparł. - Oczywiście, Ŝe tak. 
Usiedli i wspólnie obserwowali Coruscant, nie odzywając się, dopóki nie usłyszeli, Ŝe ktoś stanął 
przed drzwiami. 
- Uderz w stół... - mruknął Lukę. - To dzieciaki Solo. 
- Mogę ich odesłać. 
- Nie. Muszą ze mną porozmawiać. Wchodźcie - powiedział głośniej. 
Wstał i rozjaśnił lampę. Anakin, Jacen i Jaina weszli do pokoju. 
- Przepraszam, Ŝe wyszliśmy ze spotkania - odezwała się dziewczyna. 
- Wiem, co robiliście, i dziękuję, Ŝeście spróbowali. Kyp... Kyp przez jakiś czas musi iść własną 
drogą. Ale nie po to przyszliście, prawda? 

 

17 

- Nie - odparł Jacen. - Obawiamy się o akademię Jedi. 
- Właśnie - wtrącił Anakin. - Przyszło mi do głowy, Ŝe gdybym był Brygadą Pokoju i chciał dopaść 
całą gromadą Jedi naraz... 
- Udałbyś się na Yavin Cztery. Dobrze myślisz. 
Chłopiec był wyraźnie rozczarowany. 
- Sam teŜ na to wpadłeś. 
Lukę skinął głową. 
- Nie martw się. Dopiero kilka dni temu zdobyliśmy dość raportów, Ŝeby wyciągnąć z nich jakiś 
wniosek i zdać sobie sprawę, na ile 
powaŜnie naleŜy brać groźby mistrza wojennego. Do tej pory próbowałem gasić lokalne ogniska 
zapalne i usiłowałem uzyskać poparcie rządu, aby zatrzymać pochód Yuuzhan albo przynajmniej 
go spowolnić, i nie zauwaŜyłem, Ŝe nie ma juŜ dość dorosłych Jedi, by utrzymać iluzję, którą 
przesyłamy. 
- Co więc zrobimy? - zapytał Jacen. 
- Poprosiłem Nową Republikę, aby przysłała statek do ewakuacji szkoły, ale wcale im się nie 
spieszy. To moŜe potrwać całe tygodnie. 
- Nie moŜemy czekać tak długo! - zdenerwowała się Jaina. 
- Nie moŜemy - zgodził się Lukę. - Próbowałem znaleźć Boostera Terrika. Wydaje mi się, Ŝe teraz 
najlepiej byłoby nie tylko ewakuować akademię, ale pozostawić dzieciaki na pokładzie 
"Kiepskiego Interesu". Jeśli tylko przeniesiemy je na inną planetę, nie rozwiąŜemy pro 
blemu. 
- Zostaną z Boosterem? - wtrącił Anakin 
- Niestety, nie mogę go zlokalizować. WciąŜ nad tym pracuję. 
- Talon Karrde - miękko podsunęła Mara. 
- Świetny pomysł - odparł Lukę. - Wiesz, gdzie go znaleźć? 
- A co ty o tym myślisz? - zmarszczyła nos. 
- A jeśli Brygada Pokoju jest juŜ na Yavinie Cztery albo w pobliŜu? - zapytał Anakin. 
- Nic więcej nie moŜemy w tej chwili zrobić - wyjaśnił Lukę. - Poza tym niebezpieczeństwo wciąŜ 
jeszcze jest hipotetyczne. Brygada 
Pokoju do tej pory nie wie o istnieniu Yavina Cztery. A nawet jeśli się dowiedzą, są tam Kam, 
Tionne i mistrz Ikrit. Nie są całkiem bezbronni. 
- Nie jest to najlepiej strzeŜony sekret w galaktyce - mruknął Jacen. - A co zdziała Kam przeciwko 
statkowi wojennemu, jeŜeli zabraknie iluzji? Jedźmy tam. 
- Nie ma mowy - odparł Lukę. - Potrzebuję was wszystkich tutaj , a biorąc pod uwagę nagrody, 
jakie wyznaczyli za nasze głowy... zwłaszcza za twoją, Jacenie, niebezpiecznie jest jechać 
samotnie. Twoi rodzice ,nigdy by mi nie wybaczyli, gdybym wysłał cię tam pod ich nieobecność. 
- No to ich przekonaj - wtrąciła Jaina.. 
- Nie mogę. Nie mam teraz z nimi łączności i tak moŜe pozostać przez jakiś czas. 
- MoŜe przynajmniej sprawdzimy, co się dzieje w prakseum? - upierała się Jaina. - MoŜemy 
przyczaić się na skraju systemu, dopóki Karrde się nie pokaŜe, i mieć wszystko na oku, a w razie 
gdyby coś zaczęło się dziać, wrócić tu szybko i zdać raport. 
Lukę potrząsnął głową. 
- Wiem, Ŝe was swędzą pięty, zwłaszcza ciebie, Jaino, ale twoje oczy jeszcze całkiem nie 
wyzdrowiały... 
- MoŜe nie według standardów Eskadry Łobuzów - zaprotestowała Jaina. - Ale widzę dość dobrze, 
Ŝeby latać. 
- Nawet gdybyś całkowicie odzyskała wzrok - ciągnął Lukę – nie wydaje mi się, aby wysyłanie 
jednego z was, a nawet całej trójki na Yavin 
Cztery było najlepszym moŜliwym rozwiązaniem. Tu takŜe jest duŜo do roboty. Czy nie to właśnie 
tłumaczyliście Kypowi, co? Jacen, Jaina? 

 

18 

- Tak, wujku Lukę - przyznał Jacen. - Tak było. 
- Anakin? Nie odzywasz się jakoś. 
Chłopiec wzruszył ramionami. 
- Nie ma wiele do gadania, prawda? 
Lukę wyczuł w tej odpowiedzi coś niedobrego, ale to wraŜenie szybko minęło. 
- Cieszę się, Ŝe zdajecie sobie sprawę z sytuacji. Zgadzamy się, Ŝe akademia jest naszym 
najczulszym punktem. PomóŜcie mi znaleźć pozostałe. I niech wam się nie wydaje, Ŝe o wszystkim 
pomyślałem, bo, jak widać, wcale tak nie jest. I pamiętajcie, zbieramy się znowu jutro rano. 
Wszyscy troje skinęli głowami i opuścili pokój. Ledwie wyszli, Mara klasnęła językiem. 
- Oni mogą mieć rację. 
- Mogą- westchnął Lukę. - Czuję jednak, Ŝe ktokolwiek wybierze się na Yavin Cztery, musi wziąć 
ze sobą silny oddział, bo moŜe nie wrócić. Nauczyłem się juŜ wierzyć swoim przeczuciom. 
- Powinieneś był im to powiedzieć - zganiła go. 
Uśmiechnął się z przekąsem. 
- Wtedy polecieliby na pewno. 
Mara ujęła go za rękę. 
- Dla znuŜonych nie ma odpoczynku. Pójdę złapać Karrde'a. - Lekko dotknęła brzucha. - 
Tymczasem, Skywalker, znajdź mi coś do jedzenia. Coś duŜego i Ŝeby się jeszcze ruszało. 
Anakin sprawdził wskaźniki systemów. 
- Jak wyglądamy, Fiver? - zapytał półgłosem, studiując wyświetlacz kabiny. 
SYSTEMY W GRANICACH ZAKRESÓW OPTYMALNYCH, zapewniła go jednostka R7. 
- Dobrze. Czekaj, aŜ dostanę pozwolenie. Na razie oblicz pierwszy skok w serii na Yavin Cztery. 
Przedsięwzięcie wymagało sporej dozy sprytu, włącznie ze sfałszowaniem kodu, który pozwoliłby 
im odlecieć bez kontroli. Nie mógł przecieŜ wzbudzić podejrzeń wujka Luke'a lub kogokolwiek 
innego, kto chciałby go powstrzymać. 
Bo tym razem wujek Lukę nie miał racji. Anakin czuł to całym sobą. Uczniowie Jedi byli w 
powaŜnym niebezpieczeństwie. Talon Karrde nie zdąŜy dolecieć na czas. MoŜe nawet juŜ teraz jest 
za późno. 
Dziwne, Ŝe wujek Lukę wciąŜ się upierał, by uwaŜać Anakina za dziecko. Anakin juŜ zabijał 
Yuuzhan. Widział, jak umierają jego przyjaciele i powodował śmierć innych. Był odpowiedzialny 
za zniszczenie niezliczonych statków i istot, które stanowiły ich załogi, a to tylko wierzchołek góry 
lodowej. 
Tę ślepotę przejawiali wszyscy dorośli obecni w Ŝyciu chłopca. Nie rozumieli, kim był naprawdę, 
widzieli tylko to, co było na zewnątrz. Nawet matka i wujek Lukę, którzy mieli Moc. 
Tylko ciocia Mara chyba go rozumiała... ona teŜ nigdy naprawdę nie była dzieckiem. Ale i ją 
zaślepił związek z wujkiem Lukiem. Teraz musiała liczyć się takŜe z jego uczuciami. 
Na pewno oboje będą wściekli. Mógłby wyjaśnić wujkowi Luke'owi, co wyczuł poprzez Moc, ale 
to najwyŜej uwraŜliwiłoby mistrza na jego moŜliwości i nic poza tym. Nawet gdyby udało mu się 
przekonać wujka, Ŝeby wysłał kogoś juŜ teraz, to z pewnością byłby to ktoś inny, starszy. 
Tymczasem Anakin wiedział, Ŝe to musi być on i Ŝe musi polecieć sam. Jeśli tego nie zrobi, jego 
najlepszą przyjaciółkę czeka los znacznie gorszy niŜ śmierć. 
W tej chwili była to jedyna pewna rzecz w jego Ŝyciu. 
- Pozwolenie na start - odezwał się kontroler portu. 
- Ruszamy, Fiver - mruknął Anakin. - Musimy sobie znaleźć miejsce we wszechświecie. 
 
  

ROZDZIAŁ 3 

  
Gdy gwiazdy znów przybrały normalny wygląd, Anakin wprowadził X-skrzydłowiec XJ w leniwy 
spadek i odciął zasilanie wszystkich urządzeń z wyjątkiem czujników i najpotrzebniejszych 

 

19 

układów podtrzymania Ŝycia. Zazwyczaj nie bawiłby się w takie ceregiele; w końcu trzeba się 
dobrze naszukać, Ŝeby wykryć minimalne zafalowania energetyczne X-skrzydłowca wchodzącego 
do systemu. Korkociąg, a potem beczka, w jakie wprowadził statek, nie były przypadkowe; miały 
na celu dostarczenie przyrządom pełnego dostępu do otaczającej go przestrzeni w moŜliwie 
najkrótszym czasie. Podczas gdy czujniki wykonywały swoją robotę, Anakin włączył ten, któremu 
ufał najbardziej - Moc. 
Planeta Yavin wypełniała większą część iluminatora. Rozległe, pomarańczowe oceany gazu wrzały 
w ulotnych meandrach. To znajome oblicze planety towarzyszyło większości dni i nocy jego 
dzieciństwa. Prakseum - akademia wujka Luke'a - znajdowała się na Yavinie Cztery, księŜycu 
gazowego giganta. Pamiętał, jak obserwował na nocnym niebie ogromny krąg planety, 
zastanawiając się, co teŜ moŜe się tam kryć i wysuwając w jego kierunku kręte czułki Mocy. 
Znalazł chmury metanu i amoniaku głębsze niŜ oceany, wodór tak spręŜony, Ŝe zamienił się w 
metal, Ŝycie zredukowane do grubości kartki papieru, lecz wciąŜ kwitnące, cyklony cięŜsze od 
ołowiu, ale szybsze od wiatrów omiatających jakąkolwiek zamieszkałą przez ludzi planetę. I 
kryształy - lśniące klejnoty Corusca wyrastające w tych tytanicznych wichrach, wirujące w 
odwiecznym tańcu, przechwytujące odrobiny światła, które udało im się znaleźć w cieńszych, 
górnych warstwach atmosfery i zamykające je zazdrośnie w swoich molekułach. 
Nie widział ich materialnie, tylko nocami wyczuwał poprzez Moc; często zaglądając do biblioteki, 
stopniowo nauczył się je rozumieć. 
W wyobraźni widział znacznie więcej. Fragmenty pierwszej Gwiazdy Śmierci, która znalazła swój 
koniec na tym właśnie niebie, rozpryśnięta na pojedyncze molekuły potwornymi siłami ciśnienia i 
grawitacji. Relikty Sithów i gatunków jeszcze starszych, jeszcze odleglejszych w czasie. Kiedy 
planeta takajak Yavin pochłonie tajemnicę, niechętnie ją oddaje. Biorąc pod uwagę sekrety, które 
juŜ ujawniły się w systemie Yavin, oraz Pogromcę Słońc, którego Kyp Durron zdołał wyrwać z 
wnętrzności pomarańczowego giganta - moŜe to i lepiej. 
Niedaleko Yavina błyszczał jasny, Ŝółtawy punkt - Yavin Osiem, jeden z trzech księŜyców w 
systemie, obdarzonych Ŝyciem. Anakin miał tam przyjaciółkę, mieszkankę tego świata, która przez 
krótki czas szkoliła się w akademii, po czym wróciła do domu. Wyczuwał ją, ale bardzo słabo. 
Yavin Cztery znajdował się takŜe w pobliŜu, a tam byli jego pozostali przyjaciele. Właściwie cały 
system był Anakinowi znany i przyjazny jak własny pokój, jak miejsce, do którego wchodzisz i od 
razu stwierdzasz, czy wszystko jest jak naleŜy. A tu coś było rzeczywiście nie tak. 
Poprzez Moc czuł kandydatów na Jedi, bo wszyscy nią władali. Czuł Kama Solusara i jego Ŝonę 
Tionnę, sędziwego Ikrita - juŜ nie uczniów, lecz prawdziwych Jedi. Widział ich jak przez mgłę, co 
świadczyło o tym, Ŝe próbowali choć częściowo utrzymać iluzję ukrywającą Yavin Cztery przed 
przypadkowym odkryciem. 
No i była tam istota, której obecność błyszczała jaskrawym światłem, jaśniejszym jeszcze poprzez 
przyjaźń i bliskość. Tahiri. 
Ona teŜ go wyczuwała, a choć nie był w stanie odebrać słów, które próbowała mu przekazać, 
odbierał coś w rodzaju rytmu -jakby ktoś mówił szybko, bez tchu, w podnieceniu, nie tracąc czasu 
na zaczerpnięcie oddechu. 
Anakin uniósł kącik ust w lekkim uśmieszku. Tak, to z pewnością była Tahiri. 
Natomiast to, co mu się nie podobało, wyczuwał i bliŜej, i słabiej. Nie chodziło tu o Yuuzhan 
Vong, poniewaŜ ich nie moŜna było wyczuć poprzez Moc, ale o kogoś, kogo nie powinno tu być. 
Kogoś nieco speszonego, kto jednak z kaŜdą chwilą nabierał pewności siebie. 
- Trzymaj się, Fiver - rzekł do swojego astromecha. - Przygotuj się na ucieczkę albo 
niespodziewaną walkę. MoŜe to Talon Karrde i jego załoga, którzy przybyli przed czasem... ale 
chyba wolałbym zagrać w sabaka przeciwko Lando Carlissianowi niŜ na to liczyć. 
POTWIERDZAM, zamigotał wyświetlacz. Weszli w zasięg czujników i komputer odtworzył 
sylwetkę z powiększonego obrazu. 

 

20 

- Nie jest aŜ tak źle - mruknął chłopiec. - Jeden lekki transporter koreliański. MoŜe to faktycznie 
ktoś z paczki Karrde'a. 
A moŜe nie? A moŜe po drugiej stronie giganta gazowego lub Yavina Cztery czai się setka 
yuuzhańskich statków, niewidzialna dla jego zmysłów Jedi i ukryta przed czujnikami? 
Tak czy owak, bezczynne kręcenie się w pobliŜu na pewno nie poprawi sytuacji. Włączył silniki, 
skorygował spadek i uaktywnił napęd jonowy. 
Włączył komunikator i wywołał obcego. 
- Transporter, odbiór. 
Przez kilka chwil tamten milczał, wreszcie głośnik zaskrzeczał: 
- Kto to? 
- Nazywam się Anakin Solo. Co robicie w systemie Yavinan? 
- Jesteśmy poszukiwaczami klejnotów Corusca. 
- Tak? A gdzie wasz trawler? 
Kolejna pauza, potem słowa dźwięczące odległym gniewem. 
- Teraz juŜ widzimy księŜyc. Wiemy, Ŝe był tu przez cały czas. Wasze czary, Jedi, na nic się nie 
zdały. 
TRANSPORTER AKTYWUJE UZBROJENIE, zauwaŜył Fiver. Anakin westchnął. Fiver był 
astromechem nowszej generacji niŜ R2-D2, ale czasem tęsknił za osobowością robota wujka. MoŜe 
powinien coś z tym zrobić. 
Dwa strzały laserowe jeden po drugim uderzyły w jego tarcze, ale to wystarczyło. Torpedy 
protonowe, nadlatujące z tyłu, doganiały go, kiedy wszedł w atmosferę. Zanurkował, a statek wpadł 
w lekką wibrację. Dziób i skrzydła zaczęły się nagrzewać w górnych warstwach atmosfery. Jeśli 
nie zdoła opanować kąta opadania, jego szczątki rozsypią się na przestrzeni kilku kilometrów 
dŜungli w dole. 
W chwili gdy pierwsza torpeda znalazła się prawie u celu, wyłączył silniki i poderwał w górę dziób 
statku. Atmosfera, wciąŜ rzadka, zdołała jednak porządnie odbić X-skrzydłowca XJ w przeciwną 
stronę. Serwomechanizmy zawyły, coś gdzieś puściło ze złowróŜbnym piknięciem. Korzystając z 
rozpędu nadanego mu przez atmosferę, Anakin skierował się jeszcze bardziej w górę. Czuł, jak 
krew odpływa mu z głowy do nóg w miarę wzrastania przeciąŜenia. Znów włączył silniki. 
Torpedy za jego ogonem nie miały się aŜ tak dobrze. Próbowały wykonać zwrot w ślad za nim. 
Dwie nie dały rady i teraz leciały dalej w kierunku księŜyca. Dwie pozostałe w niekontrolowany 
sposób odbiły się od atmosfery w róŜnych kierunkach i nie miały szans odnaleźć Ana-kina, zanim 
skończy im się paliwo. 
- W kaŜdym razie próbowaliście - ponuro mruknął Anakin. Wprowadził statek w ostrą świecę i 
wyszedł ze studni grawitacyjnej, wypuszczając rytmiczne salwy laserów. Kolejny strzał z 
mocniejszego działa przeciwnika trafił w jego osłony, aŜ światła w kabinie przygasły, po czym 
znów rozbłysły pełną mocą, gdy Fiver odpowiednio nakierował zasilanie. Anakin rzucił się w 
kierunku transportera. Tarcze nieprzyjaciela zamigotały i w tym momencie Anakin obrócił w ŜuŜel 
ich główny generator. Zawinął pętlę od dziobu do ogona przeciwnika, dziurawiąc systematycznie 
wieŜyczki laserów, przedziały torpedowe i silniki. Wreszcie znów włączył komunikator. 
- No co, gotowi do rozmów? - zapytał. 
- Dlaczego by nie? - odparł głos po drugiej stronie. - WciąŜ jeszcze moŜesz się poddać, jeśli chcesz. 
- To... - zaczął, ale Fiver wpadł mu w słowo. 
WYKRYTO SKOK Z NADPRZESTRZENI. 12 STATKÓW< ODLEGŁOŚĆ 100 000 
KILOMETRÓW, zameldował. 
- Niech to Sith... - wymamrotał Anakin, włączając czujniki na pełny zasięg. 
Od razu stwierdził, Ŝe nie są to statki Yuuzhan, tylko jakaś dzika zbieranina Eskrzydłowców, 
transporterów i korwet. Wywoływali go. Otworzył kanał komunikacyjny. 
- Niezidentyfikowany statek, tu Brygada Pokoju - zatrzeszczał głośnik. - Zatrzymaj się i poddaj, a 
nic ci się nie stanie. 

 

21 

Byli zbyt daleko, Ŝeby go trafić, ale ten stan nie potrwa długo. Anakin zwinął płaty S, otworzył 
przepustnice i ruszył w kierunku odległej granicy nocy i dnia na Yavinie Cztery. 
Anakin wyskoczył z kokpitu X-skrzydłowca w mroczną ciszę. W oddali dostrzegał zorzę świateł 
obok bramy, przez którą wleciał do dawnego kompleksu świątyń Massassich. Budowle długo 
słuŜyły jako centralny hangar floty rebelianckiej, teraz zaś świeciły pustkami, poniewaŜ większość 
statków lądujących w akademii wolała pozostawać na zewnątrz. 
Lotnicze buty cicho szurały po staroŜytnym kamieniu. Dźwięk narastał, aŜ zdawało się, Ŝe słychać 
stłumione bicie ogromnych skrzydeł. Pachniało kamieniem, smarami i - znacznie słabiej - 
piŜmowym aromatem otaczającej dŜungli. 
Ktoś obserwował Anakina w ciemności. 
- Kto tu? - zapytał jakiś głos, przeciągając słowa, w dzielącym ich mroku. 
- Kam, to ja. Anakin. 
Zapłonęło blade światełko, a w chwilę potem cały szereg świetlnych paneli. Kam Solusar stał w 
odległości mniej więcej dziesięciu metrów od niego, przypinając do pasa miecz świetlny. 
- Wydawało mi się, Ŝe właśnie ciebie wyczuwam - stwierdził Kam. 
- Ale od kilku standardowych dni po orbicie krąŜy jakiś nieznany statek. 
Próbujemy ich zmylić. 
- Brygada Pokoju - wyjaśnił Anakin. - Ten jeden statek ma teraz towarzystwo mniej więcej 
dwunastu innych. I juŜ nie dadzą się zmylić. 
Podszedł bliŜej Karna i nagle stary nauczyciel chwycił go w ramiona. 
- Dobrze, Ŝe cię widzę, Anakinie. A ty? Jesteś sam? 
Anakin skinął głową. 
- Talon Karrde jest w drodze ze swoją flotyllą. Zabierze was i uczniów. Wujek Lukę chyba nie 
przypuszczał, Ŝe Brygada Pokoju pokaŜe się tak szybko. 
Kam zmruŜył oczy. 
- Ale ty wiedziałeś, prawda? Przyleciałeś tu bez pozwolenia. 
- Właściwie to przyleciałem wbrew rozkazom - poprawił go Anakin. - Teraz to i tak nie ma 
znaczenia. Musimy wywieźć uczniów w bezpieczne miejsce. 
- Oczywiście - zgodził się Kam. - Kiedy moŜemy się spodziewać lądowania Brygady Pokoju? 
- Za godzinę. Na pewno nie później. 
- A Karrde? 
- To moŜe potrwać kilka dni. 
Kam skrzywił się. 
- Nie wytrzymamy tak długo. 
- MoŜe jednak. Wszyscy jesteśmy Jedi. 
Kam prychnął drwiąco. 
- Musisz zdać sobie sprawę ze swoich ograniczeń. Boja  znam swoje. 
Sami pewnie sobie poradzimy, ale stracimy dzieciaki. Muszę myśleć 
przede wszystkim o nich. 
ZbliŜali się do turbowindy. Drzwi otwarły się z sykiem i wypuściły złoto-pomarańczową postać. 
Postać rozpłaszczyła się na piersi Anakina, który nagle stwierdził, Ŝe zaskakująco silne ramiona 
oplatają go serdecznym uściskiem, a przed nosem błyszczy mu para jaskrawozielonych oczu. 
Poczuł, Ŝe robi mu się gorąco. 
- Sie masz, Tahiri - bąknął. 
Odsunęła się od niego. 
- A jak ty się masz, wielki gwiezdny wojowniku, za wielki i za waŜny, Ŝeby skontaktować się z 
najlepszym przyjacielem! 
 
 
- Ja... 

 

22 

- Byłem zajęty. Jasne. Znam to doskonale... no, moŜe nie wszystko, bo wieści docierają do nas 
ostatnio ze sporym opóźnieniem, ale słyszałam i o Duro, i o Centerpoint, i... 
Urwała nagle, moŜe dlatego, Ŝe zobaczyła coś w jego oczach, a moŜe wyczuła poprzez Moc. Stacja 
Centerpoint była dość delikatnym tematem. 
- No, w kaŜdym razie - ciągnęła - nie masz pojęcia, jak tu było nudno bez ciebie. Wszyscy 
praktykanci odeszli, zostały tylko te dzieciaki... - odsunęła się od niego i wtedy dopiero miał okazję 
przyjrzeć się jej dokładnie. 
Błysk w jego oczach sprawił, Ŝe urwała w pół słowa. 
- Co? - zapytała niepewnie. - Co się tak gapisz? 
- Ja... - Twarz mu płonęła jak od lasera. -Wyglądasz... inaczej. 
- MoŜe starzej? Mam czternaście lat. Od zeszłego tygodnia. 
- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. 
- Trzeba było o nich pomyśleć w porę, ale i tak dzięki. Głupol. 
Anakin poczuł nagle, Ŝe nie jest w stanie popatrzyć jej w oczy. Spuścił wzrok. 
- WciąŜ... yyy... chodzisz na bosaka, jak widzę. 
- A czego się spodziewałeś? Nienawidzę butów. Noszę je tylko wtedy, kiedy muszę. Sithowie 
wymyślili buty, Ŝeby torturować i gnieść nasze delikatne paluszki, jestem tego pewna. A co, 
myślałeś, Ŝe skoro urosłam o centymetr lub dwa, to zacznę się znęcać nad własnymi stopami? 
Podejrzliwie spojrzała na Kama. 
- Co on tutaj robi naprawdę? Wiem, Ŝe nie przyleciał, Ŝeby się zemną zobaczyć. 
Anakin aŜ się skrzywił, tyle Ŝalu było w tych słowach. 
- Anakin przyleciał, Ŝeby nas ostrzec. Szykują się kłopoty – odparł Kam. - Szczerze mówiąc, 
będziecie musieli pogadać sobie kiedy indziej. 
- Naprawdę? Kłopoty? 
- Tak - potwierdził Anakin. 
Tahiri połoŜyła palec na wargach. 
- Dlaczego od razu tego nie mówisz? Co się dzieje? 
- Muszę porozmawiać z Tionną i Ikritem - powiedział Kam, znów ruszając w kierunku turbowindy. 
- I to zaraz - dodał Anakin, depcząc mu po piętach. 
- Ale co się dzieje? - krzyknęła Tahiri w stronę ich szybko oddalających się pleców. 
- Wyjaśnię ci po drodze! - odkrzyknął Anakin przez ramię. 
- Jasne! - Wskoczyła do windy w chwili, gdy drzwi juŜ się zamykały. 
- Mistrz wojenny Yuuzhan Vong wyznaczył ceną na nasze głowy - rzekł Anakin. -Na głowy 
wszystkich Jedi. Oznajmił, Ŝe jeśli to, co zostało z Nowej Republiki, przekaŜe im pozostałych 
Jedi... a zwłaszcza Jacena... nie będzie zabierał kolejnych planet. 
- O rany, ale łgarstwo - mruknęła Tahiri. 
- To nie ma znaczenia. Ludzie mu wierzą. Właśnie tacy ludzie zbliŜają się teraz na kilkunastu 
statkach. 
- Chcą nas przekazać Yuuzhanom Vong? Niech tylko spróbują! 
- MoŜesz być pewna, Ŝe spróbują. 
Drzwi otwarły się i wyszli na drugi poziom. Kam ruszył głównym korytarzem, mijając kolejne 
korytarze, które Anakin pamiętał doskonale, choć teraz wydawały mu się znacznie węŜsze niŜ 
wtedy, gdy widział je ostatnio. Świątynia Massassich, mieszcząca akademię, wydawała mu się 
kiedyś niewyobraŜalnie wielka. Teraz była juŜ tylko duŜa. 
Dotarli do centralnej sali; na powitanie zwróciło się w ich stronę dwadzieścia kilka twarzy. Ludzie, 
Twi'lekowie, Bothanie, Wookie - byli tu przedstawiciele ponad tuzina ras. Wszyscy bardzo młodzi, 
z wyjątkiem Tionny, Ŝony Karna, urodziwej, srebrzystowłosej kobiety o perłowych oczach. 
Uniosła brwi w zdumieniu i uśmiechnęła się radośnie. 
- Anakin! - zawołała. 
- Tionno - łagodnie, ale stanowczo przerwał jej Kam. – Musimy porozmawiać. 

 

23 

- Hej Anakin! - Sannah, trzynastoletnia dziewczynka o ciemnych włosach i złocistych oczach 
zamachała do niego ręką. Machał teŜ młodszy Valin Horn, choć nie krzyczał. 
- Jest zajęty! - odpowiedziała im Tahiri. Kiedy jednak Anakin odszedł z Kamem i Tionną, Ŝeby 
porozmawiać, poszła za nimi. 
- Tahiri... - zaczął Kam. 
- O nie - przerwała mu. - Nie pozwolę się wyeliminować. 
- Nie miałem takiego zamiaru - łagodnie odparł Kam. – Chciałem cię poprosić, abyś znalazła 
mistrza Ikrita i spotkała się z nami w sali konferencyjnej. 
- Ach tak? Nie ma sprawy. 
Zakręciła się w miejscu i odfrunęła boso korytarzem. 
Tahiri wróciła z Ikritem kilka chwil później. Stary mistrz Jedi wbiegł do sali na czworakach, 
ciągnąc po ziemi długie uszy. Zazwyczaj bystre oczy wydały się Anakinowi dziwnie przygaszone i 
chłopca objęła nagła fala lęku. 
- Mistrz Ikrit! 
- Witaj, młody Anakinie. Miło, Ŝe cię widzę - przywitał go Ikrit. - Choć wieści, które przynosisz, są 
niepokojące. 
Jeszcze raz zdał szczegółową relację Ikritowi i Tionnie. 
- Zabiorą nasze dzieci! - mruknęła Tionna. Zabrzmiało to bardziej ponuro, niŜ chciała. 
- Brygada Pokoju? Bez najmniejszej wątpliwości. Tionno, w tej chwili tutejsza atmosfera nie jest 
zdrowa dla Jedi. 
- Rozumiem - odparła, zaciskając pięści. - Nie. Nie rozumiem. 
Czy ta galaktyka oszalała? 
- Tak - cicho powiedział Kam. - Stare szaleństwo. Wojna. 
- Nie macie tu Ŝadnych statków, prawda? 
- Nie. Streen z Peckhumem zabrali statek dostawczy. 
- Dokąd? 
- Na Korelię. Chyba niedługo wrócą, choć w tych warunkach nic nie wiadomo. 
- Musimy więc wszystkich ukryć tutaj - mruknął Anakin. - Tylko gdzie? 
- W dole rzeki! Pod Pałacem Woolamandera - podsunęła Tahiri. - W jaskini mistrza Ikrita. 
Anakin uniósł brwi. 
- To niezły pomysł. Naprawdę trudno będzie kogoś tam znaleźć, zwłaszcza jeśli Brygada Pokoju 
nie zacznie szukać od razu. 
- Co przez to rozumiesz? - zapytał Kam z nagle obudzoną czujnością. - Dlaczego mieliby nie 
szukać od razu? 
- Zostanę tutaj - wyjaśnił Anakin. - Odniosą wraŜenie, Ŝe wciąŜ jesteśmy w świątyni i stawiamy 
opór. Stracą czas, usiłując nas ostrzeliwać, a ty i Tionna przez ten czas zabierzecie dzieci w 
bezpieczne miejsce. 
- Pozostaje tylko jeden drobny szczegół - wtrąciła Tahiri. – Co z tobą? Kto się zajmie twoim 
bezpieczeństwem? 
- Schowam się w X-skrzydłowcu. Prześliznę się pomiędzy nimi, a potem pobawimy się w 
chowanego, aŜ się pojawi Talon Karrde. A kiedy juŜ załatwi Brygadę Pokoju, zaprowadzę go do 
was. 
- Wszystko sobie przemyślałeś - wtrąciła Tionna. 
- Od początku do końca - przyznał Anakin. - To najlepszy sposób. 
- On ma rację - wtrącił Kam. 
- Kam... - zaczęła Tionna. 
- On ma rację- powtórzył Kam. - Ale to nie on zostanie tutaj, tylko ja. 
- Jestem lepszym pilotem - bezczelnie przerwał mu Anakin. - Tylko ja będę umiał wykręcić ten 
numer. 
- Anakin ma rację - wychrypiał Ikrit. - To część jego przeznaczenia. Mojego teŜ. 

 

24 

- Mistrzu Ikricie... 
- Zaraz powiesz, Ŝe nie jestem wojownikiem. MoŜe to i prawda, bardzo dawno nie walczyłem 
mieczem świetlnym, a i wtedy niespecjalnie to lubiłem. Dziś jednak to nie miecze świetlne, nie 
broń będzie miała znaczenie. Nie wszystkie aspekty Mocy wiąŜą się z agresją. 
Anakin ściągnął wargi w zamyśleniu, ale nie potrafił sprzeciwić się staremu mistrzowi. 
Kam przygryzł wargę. 
- Doskonale - rzekł w końcu. - Nie podoba mi się to, ale nie mamy czasu na dyskusję. Tahiri, 
chodź. PomoŜesz mnie i Tionnie przeprowadzić dzieci na łodzie. 
- Dobrze - odparła Tahiri - ale ja zostaję z Anakinem. 
- Mowy nie ma - sprzeciwił się Anakin. 
- Tak! - odparowała. - Utknęłam w tej kupie błota, kiedy ty walczysz z Yuuzhanami! Mam juŜ 
dość! Chciałabym wreszcie coś zrobić! 
- Jesteś na to za młoda - wtrąciła Tionna. 
- Anakin jest tylko o dwa lata starszy ode mnie! Pod Sernpidalem miał piętnaście lat! 
- To prawda - zgodził się Anakin. - I wprowadziłem Chewbaccę w śmiertelną pułapkę. Tahiri, 
proszę, idź z Kamem. 
W jej oczach zobaczył zaskoczenie i ból. 
- Nie chcesz, Ŝebym z tobą została? Po tym wszystkim, co... wciąŜ uwaŜasz, Ŝe jestem dzieckiem, 
tak jak one! 
Nie, pomyślał Anakin. Po prostu nie chcę oglądać twojej śmierci. 
- Chodź, Tahiri - łagodnie poprosiła Tionna. - Nie ma chwili do stracenia. 
- Doskonale. Nie ma sprawy, doskonale - syknęła i wybiegła z pokoju, nie zaszczycając Anakina 
nawet spojrzeniem. 
Kam połoŜył dłoń na ramieniu chłopca. 
- CięŜko jej tu było bez ciebie. 
Anakin skinął głową. 
- Chyba lepiej wezmę się do roboty - burknął niechętnie. 
- UwaŜaj, Anakinie. Nie musisz zatrzymywać ich zbyt długo. Jeśli trzeba będzie uciekać, uciekaj. 
Potrzebujemy cię Ŝywego. 
- Nie zamierzam umrzeć - zapewnił go chłopak. 
- Wielu ludzi nie zamierza, a i tak im się to przytrafia. Ufaj Mocy i słuchaj Ikrita. Niech Moc 
będzie z tobą. 
 

 

ROZDZIAŁ 4

 

 
- Spali cię, Anakinie - oznajmił znajomy, miły dla ucha szept Ikrita. 
Anakin podniósł wzrok znad rozebranego interkomu. Razem ze starym Jedi znajdowali się w 
pomieszczeniu, które słuŜyło jako centrum dowodzenia w czasach, kiedy Wielka Świątynia była 
jeszcze bazą rebe-liantów. Większość urządzeń wojskowych została juŜ zdemontowana, ale część 
pozostała - róŜne systemy komunikacyjne, w tym interkom przekazujący informację do wszystkich 
zakątków świątyni i jej sąsiedztwa. 
- Co, mistrzu? 
- Twój gniew. Ukrywa sie w tobie jak w naczyniu, ale pewnego dnia samo naczynie stopi się w 
Ŝarze. A wtedy spłoniesz ty i inni razem z to bą. Wielu innych, bardzo wielu. 
Anakin wsunął zmodyfikowany chip z danymi na miejsce i wyprostował się. 
- To Yuuzhanie Vong obudzili we mnie ten gniew, mistrzu. Niszczą wszystko, co znam, wszystko, 
co kocham. 
- Nie. Ty sam budzisz go w sobie. Ludzie umierają, a ty czujesz gniew, bo nie moŜesz ich 
uratować. 

 

25 

- Mówisz o Chewbaccę? 
- O innych teŜ. Ich śmierć wyryła się w twojej duszy. 
- Tak. Chewbacca umarł z mojego powodu. Wielu ludzi zginęło z mojego powodu. 
- Śmierć przychodzi, kiedy chce - odparł Ikrit. -Nie moŜesz długo utrzymać wody w dłoniach. 
Przecieka przez palce, by dostać się tam, gdzie powinna, do ziemi i nieba. Do jonów, w przestrzeń, 
gdzie rodzą się gwiazdy. 
Anakin desperacko zacisnął wargi. 
- To poezja, mistrzu Ikrit, ale nie odpowiedź. Moim dziadkiem był Darth Vader, a on zabił miliardy 
ludzi. Ale to było po dziesięcioleciach ciemnej strony. Ja mam tylko szesnaście lat i patrz, co 
narobiłem. Darth Vader byłby ze mnie dumny. 
Ikrit wbił w niego promienne błękitne oczy. 
- MoŜesz być dumny, Ŝe pamiętasz o tych wszystkich śmierciach, Ŝe Ŝałujesz. Ale nie ty zabiłeś 
tych ludzi. Nie ty chciałeś, aby umarli i nie zrealizowałeś tego pragnienia. 
- Nie - zgodził się z nim Anakin. - Ale na Centerpoint chciałem, aby wszyscy Yuuzhanie Vong 
zginęli. Chciałem zabić kaŜdego z nich po kolei. Gdyby mój brat mnie nie powstrzymał, zrobiłbym 
to. Często...często myślę, Ŝe powinienem był to uczynić. 
- To nie twój brat cię powstrzymał. 
- Nie było cię tam, mistrzu Ikricie. Zrobiłbym to. 
- Byłem tam, Anakinie. W kaŜdy z moŜliwych sposobów. Anakinie, musisz uwolnić swój gniew. 
Kroki podjęte pod wpływem gniewu wydeptały głęboką ścieŜkę w kierunku ciemnej strony. Łatwo 
nią iść, trudno jej uniknąć. 
Anakin odwrócił się do pulpitu zdalnego sterowania generatora mocy i zaczął pstrykać 
przełącznikami. 
- To by się mogło udać - mruknął. - Szkoda, Ŝe nie mam czasu, Ŝeby się wybrać do generatora. 
- Anakinie... - w głosie mistrza zabrzmiała nagląca nuta. 
Anakin nie podniósł głowy. 
- Wiesz, mistrzu Ikricie - rzekł - kiedyś co noc śniło mi się, Ŝe przechodzę na ciemną stronę, Ŝe 
staję się tym, czym był mój dziadek. 
Teraz wydaje mi się to bardzo głupie. Moc nie czyni osoby dobrą lub złą. To narzędzie, takie jak 
miecz świetlny. Nie martw się o mnie. 
- Posłuchaj no, młody Solo - odparł Ikrit. - Nigdy nie powiedziałem, Ŝe Moc doprowadzi cię do 
złego. Ostrzegałem cię tylko, Ŝe mogą to zrobić twoje uczucia. 
- Uczucia teŜ są narzędziami, jeśli nie pozwolisz im przejąć kontroli - rzekł chłopak. 
Ikrit zaśmiał się cichym, melodyjnym śmieszkiem. 
- A w jaki sposób poznasz, czy uczucie juŜ cię kontroluje, czy jeszcze nie? Kiedy gniew prowadzi 
twoją rękę, a kiedy poczucie winy ją powstrzymuje? 
Anakin westchnął. 
- Z całym naleŜnym ci szacunkiem, mistrzu Ikricie, nie mamy teraz czasu na te dyskusje. Brygada 
Pokoju moŜe tu być w kaŜdej chwili. 
- Wręcz przeciwnie, to doskonała pora - zaoponował Ikrit. – MoŜe jedyna. 
- Co masz na myśli? 
Ikrit powoli zamrugał i westchnął przeciągle. 
- PrzeŜyłem juŜ wiele stuleci, Anakinie. Przybyłem na Yavin Cztery, aby uwolnić duchy 
uwięzionych dzieci Massassich, a przynajmniej tak mi się wydawało. Teraz uwaŜam, Ŝe istniał inny 
powód, jeszcze waŜniejszy. 
- Tak sądzisz, mistrzu? Co to moŜe być takiego? 
- Nie zdołałem wypełnić zadania, które mnie tu przywiodło. Po prostu było poza zasięgiem 
kaŜdego dorosłego Jedi. Tylko ty i Tahiri mogliście je wykonać. 
- Z twoją światłą radą i pomocą. Bez ciebie nigdy nie zdołalibyśmy ich uwolnić. 
Ikrit zjeŜył futro. 

 

26 

- Zrobilibyście to, ze mną czy beze mnie - mruknął. - Dlatego twierdzę, Ŝe zostałem tu 
sprowadzony z innego powodu... Ŝe przespałem wieki dla innej przyczyny. 
- Jakiej przyczyny? 
- By oglądać coś nowego, coś, co rodzi się w tobie i Tahiri. I aby na tyle, na ile mogę pomóc przy 
tych narodzinach. 
Zimny dreszcz przebiegł Anakinowi po plecach. Nie wiedział dlaczego, ale słowa Ikrita poruszyły 
w nim uśpioną i bardzo głęboko ukrytą strunę. Ikrit podszedł do okna. 
- Są tutaj-zawiadomił. 
Anakin rzucił się w ślad za nim. Jak okiem sięgnąć, statki Brygady Pokoju lądowały wokół 
kompleksu. 
- Nie jestem jeszcze gotów! - poskarŜył się chłopiec. 
- AleŜ jesteś- sprzeciwił się Ikrit. 
- Nie tak, jakbym tego sobie Ŝyczył. Miło byłoby mieć jeszcze z dziesięć minut. Mógłbym 
przełączyć automatyczne zabezpieczenia generatora mocy w stan gotowości. 
- Powiedz mi raczej, co juŜ zrobiłeś. 
- No cóŜ, podniosłem pole energetyczne, choć niezbyt mocne i tylko nad samym kompleksem. Parę 
stuknięć i będzie po nim. - Anakin włączył interkom. Wokół rozległy się przyciszone kroki i 
szepty. - Będzie się wydawało, Ŝe jest nas tutaj kilkoro. A tu - podszedł do urządzenia, które 
jeszcze niedawno było lokalnym pulpitem sterowniczym – wykorzystuję starą matrycę czujników, 
aby stworzyć iluzję ruchu w świątyni. 
- Bieganina - przytaknął Ikrit. - Jakbyśmy usiłowali się ukryć. 
- Właśnie. Oczywiście, jeśli podejdą blisko, niczego nie zobaczą, ale przyrządy będą im mówić, Ŝe 
wszędzie nas pełno. 
- Zobaczą teŜ - mruknął Ikrit. - Chodź. 
Wielka Świątynia była gigantyczną schodkową piramidą o trzech stopniach. Centrum dowodzenia 
znajdowało się na środkowej platformie. StaroŜytna konstrukcja wyposaŜona była w pięć otworów 
wyjściowych, wiodących na płaską, wybrukowaną powierzchnię stanowiącą dach dolnej 
kondygnacji. Anakin i Ikrit podeszli do otworu wychodzącego na lądowisko i wyjrzeli ostroŜnie. 
Poza mglistą zasłoną pola energii Anakin naliczył pięć statków. Z dwóch wysypywały się juŜ 
uzbrojone oddziały Brygady Pokoju. 
- Mam nadzieję, Ŝe się na to nabiorą i Ŝe uwierzą - mruknął Anakin. - Gdyby teraz zaczęli szukać 
Karna, Tionny i dzieciaków, mogą ich bez trudu znaleźć. 
- Uwierzą, uwierzą- zapewnił go Ikrit. - Będą pewni, Ŝe dzieci są tutaj, poniewaŜ tego pragną, a 
przy tym są słabi. Nie martw się, Anakinie. Jak powiedziałem, moŜe nie jestem wojownikiem, ale 
nie narzekam na brak Mocy. 
- Przepraszam, mistrzu Ikricie - szepnął chłopiec. - Nie powinienem był w ciebie wątpić. 
- Więc mi zaufaj. Codziennie wnikaj w swoje uczucia, pilnuj się, bądź czujny. Najgorsze potwory 
nie czają się na zewnątrz. 
Mistrz przymknął oczy, cicho nucąc pod nosem. Anakin poczuł drgnienie Mocy, gdy wola Ikrita 
spłynęła na nadchodzące istoty, aby przewaŜyć szalę ich łatwowierności we właściwym kierunku. 
Anakin podniósł zdalny komunikator i przełączył się na głośniki zewnętrzne. 
- Znaleźliście się" na terytorium akademii Jedi - oznajmił. – Proszę natychmiast je opuścić. 
Na dźwięk wzmocnionego głosu kilku członków Brygady dało nura w krzaki. W chwilę później 
zagrzmiał głośnik na jednym ze statków. 
- Wy tam, w świątyni - odezwał się głos. - Tu porucznik Kot Murno z Brygady Pokoju. Zostaliśmy 
upowaŜnieni do przejęcia kontroli nad tą instytucją. 
- W czyim imieniu? 
- Sojuszu Dwunastki. 
- Nigdy o czymś takim nie słyszałem - powiedział Anakin. - Kimkolwiek są, ten system nie leŜy w 
ich jurysdykcji. 

 

27 

- Teraz juŜ tak - zapewnił Murno. - To my jesteśmy ich władzą. 
Poddajcie się, a nic wam się nie stanie. 
- Doprawdy? UwaŜacie, Ŝe nic się nie stanie dzieciom, które chcecie porwać, kiedy juŜ je 
dostarczycie Yuuzhanom Vong? 
Zanim Murno odpowiedział, przez chwilę trwała niezręczna cisza. 
- Taka jest cena pokoju - powiedział w końcu. - Przykro mi, ale tak jest. W porównaniu z tym, co 
Yuuzhanie Vong mogą zrobić z kaŜdym zamieszkałym światem w tej galaktyce, garstka Jedi to 
niewielka cena. To wy sprowadziliście na nas tę katastrofę, więc musicie teraz za to zapłacić. 
- OskarŜacie Jedi o inwazję Yuuzhan Vong? - z niedowierzaniem zawołał Anakin. 
- Jasne, Jedi prowokowali tę wojnę od początku, wierząc, Ŝe uŜyją jej jako odskoczni dla swojej 
potęgi. Od dawna chcieliście objąć panowanie nad galaktyką. Tym razem jednak wasza taktyka 
obróciła się przeciwko wam. 
- To największa kupa bzdur, jaką zdarzyło mi się usłyszeć od jednej osoby w tak krótkim czasie - 
odparował Anakin. - Jesteście zdrajcami i tchórzami. Chcecie nas dostać? Chodźcie, weźcie sobie. 
Wystrzelił z miotacza przez wąski otwór i cofnął się, gdy strzał wroga osmalił staroŜytny kamień. 
Tarcze cząsteczkowe, takie jak ta, którą rozwinął nad kompleksem, nie mogły powstrzymać 
promieni energii. Gęste powietrze dŜungli wypełniło się sykiem i wyciem miotaczy, gdy ogień 
objął pozostałe części kompleksu. 
- Do kogo tam strzelają? - zdziwił się Anakin. 
- Do upiorów z mgły i do własnego szaleństwa - wyjaśnił Ikrit. 
- Nie widzą, Ŝe nikt im nie odpowiada ogniem? 
- Jeszcze nie. Wierzą, Ŝe widzą promienie z broni energetycznej. 
- Jak długo moŜesz to utrzymać? 
- Jeszcze trochę. DłuŜej, jeśli od czasu do czasu jakiś wystrzał okaŜe się prawdziwy. 
- Jasne. - Anakin wychylił się zza framugi. Celował ostroŜnie, korzystając z Mocy. Strzałem 
wytrącił broń z ręki zakapturzonego męŜczyzny. Przez następne dwadzieścia minut powtarzał 
manewr, uwaŜnie celując i starannie dobierając ofiary. KaŜda mijająca sekunda zdejmowała mu z 
barków część cięŜaru; Tahiri i jej podopieczni oddalali się coraz bardziej od zagroŜenia. 
- Znaleźli generator - mruknął Ikrit. - Wkrótce będzie po twojej tarczy. 
- Nie szkodzi - machnął ręką chłopiec. - Prawie skończyliśmy. Nawet jeśli ją wyłączą, będą 
wchodzić bardzo ostroŜnie. Mamy mnóstwo czasu, Ŝeby dotrzeć do hangaru i wyprowadzić mój X-
skrzydłowiec. A potem juŜ tylko trzeba rozwalić tę ich Ŝałosną blokadę. 
ZauwaŜył, Ŝe trzy z pięciu statków wylądowały przodem do zamkniętych drzwi hangaru. Nic 
zaskakującego, ale napastnicy nie wiedzieli, Ŝe jedno z dział jonowych strzegących hangaru wciąŜ 
działa, a do tego ma samodzielne źródło zasilania, które powinno wystarczyć na jeden, a moŜe 
nawet dwa strzały. 
Anakin wychylił się, Ŝeby oddać poŜegnalny strzał. 
Strumień energii laserowej przeciął powietrze nad jego ramieniem i powalił kolejnego członka 
Brygady Pokoju. Anakin poderwał się i zadarł głowę. 
- Ten strzał oddano z góry! - zawołał. 
- Tak - zgodził się Ikrit. - Nie zauwaŜyłeś? Nie wiedziałeś, Ŝe ona tu wróci? 
- Kogo miałem zauwaŜyć? - Nagle go oświeciło. Na górze była 
Tahiri. Tahiri i jeszcze dwoje ludzi. Sami Jedi. 
- Huttyjskie nasienie... - zaklął. - Tylko tego mi brakowało! 
Obejrzał się na mistrza Ikrita. 
- Nie zmieścimy się wszyscy w X-skrzydłowcu. Spotkamy się w głębokiej grocie. Coś wymyślę po 
drodze. 
Rzucił się biegiem w dół korytarza z miotaczem w jednej, a mieczem świetlnym w drugiej ręce. 

 

28 

Znalazł ich w refektarzu - Tahiri, Valina Horna i Sannah. Zabarykadowali zewnętrzne drzwi 
stołami i byli uzbrojeni w dwa miotacze na troje - lepiej nie wiedzieć, skąd je wzięli. Kiedy Anakin 
wszedł, Tahiri zamachała do niego pistoletem. 
- Co tu robicie? - ryknął chłopiec. 
- Pomagamy ci - uśmiechnęła się promiennie Tahiri. 
- Jakim cudem... 
- Kam myślał, Ŝe jesteśmy na łodzi Tionny, Tionna sądziła, Ŝe jesteśmy z Kamem. Przy odrobinie 
sprytu to bardzo prosta sztuczka. 
- Ale Valin? Valin ma tylko jedenaście lat! 
- Dwanaście - powaŜnie poprawił Valin. - Mogę pomóc. 
- To wariactwo! 
- I kto to mówi, Anakinie? - warknęła Tahiri. - To ty opuściłeś Coruscant bez zezwolenia, moŜe 
nie? Teraz masz robić wszystko, podczas gdy my będziemy tylko uciekać? Nic z tego, drogi 
przyjacielu! 
- Taak? No popatrz, a ja planowałem uciec w X-skrzydłowcu. Teraz jest nas po prostu za duŜo. I co 
na to nasza bystra Tahiri? CóŜ nam mądrego zaproponujesz? 
- O... - Zielone oczy dziewczyny zrobiły się zupełnie okrągłe. - 
Nie pomyślałam o tym. 
- No właśnie, tak mi się teŜ zdawało. 
Podłoga zadrŜała nagle jak pudło lutni hapańskiej. 
- Co to? - zapytała Sannah. 
Valin wyjrzał przez okno. 
- Tarcza opadła - wyjaśnił. - Teraz strzelają w drzwi. Paru weszło juŜ na schody. 
- Czas minął - oznajmił Anakin. - Będziemy musieli myśleć po drodze. Powiedziałem Ikritowi, Ŝe 
spotkam się z nim w grocie. 
- A jak ugrzęźniemy pod ziemią? 
- Nie miałem dość czasu, Ŝeby wszystko zaplanować, Tahiri. 
- Chcesz powiedzieć, Ŝe twój plan uwzględnia nie tylko ukrywanie się w grocie? 
Anakin odetchnął głęboko. 
- A jak myślisz? Weźmiemy jeden ze statków Brygady Pokoju. 
Tahiri uśmiechnęła się radośnie. 
- No widzisz. Nie było aŜ tak cięŜko, prawda? 
Dotarli do turbowindy w tej samej chwili, gdy na końcu korytarza, od strony wejścia, pojawiła się 
grupka ludzi z Brygady Pokoju. 
- Hej! Stać! - krzyknął jeden z nich. 
Dwa strzały z miotacza trafiły w zamykające się drzwi. Anakin odetchnął, gdy winda ruszyła, ale 
zaraz znów ze świstem wciągnął powietrze. 
- Zatrzyma się -jęknął. - Na drugim poziomie. 
- Obejdź to. 
- Nie mogę - warknął i z cichym sykiem uaktywnił miecz świetlny. 
- Drzwi pozostaną otwarte przez kilka sekund. Jeśli tam będą... 
Drzwi otwarły się wprost na lufy sześciu miotaczy. Anakin przestał myśleć. Przycisnął juŜ przycisk 
"W dół" i teraz skoczył pomiędzy wrogów, blokując mieczem pierwsze dwa strzały z miotaczy i 
odbijając je tam, skąd przyszły. Przeciął jeden miotacz na pół i okręcił się na pięcie. Zaniepokojeni 
napastnicy zaczęli cofać się z krzykiem, chcieli zwiększyć dystans na tyle, aby bezpiecznie uŜyć 
broni palnej. Dwóch skoczyło na Anakina z pałkami ogłuszającymi. Podskoczył, zawirował i 
rozbroił jednego z nich cięciem, które pozbawiło go przy okazji kilku palców. Drugi cios przeciął 
pałkę na pół. 
Anakin poczuł, Ŝe zbliŜa się kolejny atak, ale nie zdołał zareagować na niego odpowiednio szybko. 
Wylądował na obu nogach i w tym momencie zobaczył przed nosem drugi miecz świetlny o mŜąco 

 

29 

błękitnym ostrzu. Zza niego, radośnie szczerząc zęby, wyglądała Tahiri. Właśnie przecięła na pół 
włócznię energetyczną, na którą omal się nie nadział. 
Nie pozwolił, aby zdziwienie odebrało mu refleks. Turbowinda z Valinem i Sannah dawno zjechała 
w dół. 
Znajdźcie mistrza Ikrita, przekazał myślą młodym kandydatom w nadziei, Ŝe jeśli nawet nie 
wychwycą słów, to przynajmniej zrozumieją sens. 
Wyprostował się i znów stanął przed napastnikami, którzy ostroŜnie przegrupowywali się o jakieś 
dwa metry od niego. 
- Nie macie szans - poinformował ich. - Próbowałem nie wyrządzić wam krzywdy, ale moje dobre 
chęci skończą się wraz z następnym strzałem. 
- Nie jesteście w stanie pokonać nas wszystkich - odezwała się kobieta stojąca z przodu. Miała 
surową, śniadą twarz i ciemne włosy. 
- AleŜ jesteśmy - zapewnił ją Anakin., 
- Wszystkich? - zadrwiła. Zza jej pleców rozległy się odgłosy, które mogły oznaczać tylko jedno: 
nadejście posiłków. 
Anakin uderzył w nią z całej siły falą telekinezy, która zgarnęła przy okazji wszystkich jej 
kompanów. Okręcił się wokół własnej osi i trzema szybkimi cięciami otworzył solidną wyrwę w 
szybie windy. 
- Na dół - polecił Tahiri. - Mówiłaś, Ŝe jesteś gotowa na wszystko? 
No to skacz. 
Tahiri kiwnęła głową i bez chwili wahania skoczyła do szybu. Anakin rzucił się w ślad za nią, 
ścigany promieniami z miotaczy. Razem spadli w ciemność. 
 
 

ROZDZIAŁ 5 

 
Anakin sięgnął do Tahiri poprzez Moc i przez krótką chwilę czuł tylko ścianę, twardą jak mury 
świątyni. A potem odwzajemniła jego gest i zwarli się ze sobą, jakby nigdy nie byli oddzielnymi 
istotami, tak intensywnie, Ŝe prawie go to przeraziło. 
Spadali niby w akrobatycznym tańcu. Anakin spowalniał spadek Tahiri przy uŜyciu Mocy, a ona 
powstrzymywała jego i razem wirowali wokół jednego środka cięŜkości, który znajdował się 
gdzieś pomiędzy nimi, jak para dzieci trzymających się za ręce i kręcących w kółko. Jeśli jedno z 
nich zwolni uchwyt, drugie zostanie wyrzucone jak z procy, bez moŜliwości kontroli. 
Stara gra, którą wymyślili dawno temu. 
Anakin zauwaŜył, Ŝe coś spada razem z nimi - wiązka granatów rozrywających. Nucąc pod nosem, 
odesłał je z powrotem w górę szybu, a potem przez wyciętą przez siebie dziurę. 
Para młodych Jedi opadła jak piórko na dach windy. 
- A niech to! - zawołała Tahiri. - Dawno juŜ tego nie robiliśmy. Było fantastycznie. A to, co 
zrobiłeś z granatami... to juŜ prawdziwa sztuka! 
- Ja... 
Wagonik windy nagle ruszył w górę. 
Anakin desperacko ciął przewody zasilania i obudowy nadprzewod-ników w ścianie. Winda 
zamarła. Tymczasem Tahiri wycięła dziurę w dachu i odskoczyła w tył na wypadek, gdyby ktoś 
zaczął strzelać. 
Nikt jednak nie otworzył ognia. 
- Nie czuję w windzie nikogo - zawiadomiła. 
- Wysłałem ją na trzeci poziom hangaru pod świątynią. Sądzę, Ŝe Valin i Sannah wysiedli, a potem 
ktoś wezwał ją wyŜej, pewnie na parter. Sądząc z długości spadku, jesteśmy gdzieś pomiędzy... 
Eksplozja sześć metrów nad jego głową wywaliła drzwi do szybu i nie pozwoliła mu dokończyć 
zdania. 

 

30 

- Parter jest tuŜ przed nami - zawołał Anakin. - Chodź! 
Wskoczył do wagonika. Przeciął mieczem ścianę windy i to, co było za nią, otwierając wejście do 
podziemnego hangaru, którego nie uŜywano od czasu ataku na pierwszą Gwiazdę Śmierci. 
- Będziesz ich blokować - polecił Tahiri. 
Dziewczyna rzuciła się, aby odbijać deszcz strzałów, który zasypał ich z góry. Tymczasem Anakin 
przeciął bezpieczniki magnetyczne trzymające turbowindę w miejscu. Wyłączył miecz i nakazał 
Tahiri zrobić to samo. 
- Ale... 
- Szybko! 
Posłuchała, rozpłaszczając się na ścianie windy. Przez otwór nad głowami spadła na nich kaskada 
ognia z miotaczy. Kolejny granat z brzękiem upadł na podłogę windy. 
- Oddaj im go - zaproponował chłopak. 
Granat z wizgiem wrócił tam, skąd przyleciał. 
- Dlaczego ty tego nie zrobiłeś? - zapytała. 
- Bo trzymam windę. 
Granat eksplodował wysoko nad ich głowami. Anakin oddał windę we władanie grawitacji. Spadła 
jak kamień. 
- Pamiętaj, Ŝeby podskoczyć, zanim uderzymy o dno - mruknął, gdy winda przelatywała przez 
kolejne poziomy hangarów i jaskiń Massassich pod świątynią. 
- Ktoś nie uwaŜał na wykładach z fizyki - stwierdziła Tahiri. 
- Nic a nic. UwaŜaj na dach! - Podskoczyli jednocześnie, odpychając się Mocą od podłogi i 
przelecieli przez postrzępiony otwór. Pod ich stopami wagonik z przeraŜającym trzaskiem uderzył 
w dno szybu. 
Sojusz Rebeliantów przerobił kilometry kwadratowe jaskiń Massas-sich na hangary, ale pod nimi 
znajdowały się komory i pieczary stosunkowo nietknięte. Turbowinda jeździła tak daleko, jak 
sięgały pomieszczenia wykorzystywane przez Rebeliantów. PoniŜej były juŜ tylko schody, kręte 
korytarze i tajne przejścia. 
- Najpierw będą szukać na górze - wyjaśnił chłopak. - Myślą, Ŝe przeszliśmy do hangaru, tam gdzie 
wyciąłem dziurę w ścianie. Zanim wpadną na to, Ŝeby szukać tutaj... aha, właśnie, zaczekaj. 
Włączył komunikator na przegubie ręki. 
- Fiver! 
PRZYJĘTO-przetoczyła się po malutkim wyświetlaczu odpowiedź robota. 
- Musisz wylecieć X-skrzydłowcem z hangaru. Unikaj pościgu i czekaj na dalsze instrukcje. 
Rozumiesz? 
PRZYJĘTO. 
- Trzymaj się, Fiver - szepnął. 
Po długim zejściu Anakin zatrzymał się przed pustą ścianą. 
- Pamiętasz? 
- Co, Dagobah zalało błotem po szyję? - Tahiri przycisnęła płytkę w ścianie, otwierając przejście. 
Przeszli na drugą stronę i zamknęli drzwi. 
Anakin pomacał kamienie i wyjął jedną z dwóch lamp Ŝarowych, które zwykle tu czekały. 
- Mistrz Ikrit juŜ tu był - mruknął. - Z Valinem i Sannah. 
- Tak, czuję ich. 
- To było... eee... świetne, tam na górze - przyznał Anakin. – Skąd miałaś miecz? 
- Anakinie Solo, czyŜbyś uwaŜał, Ŝe nie potrafię zbudować miecza świetlnego? 
- Tego nie powiedziałem, nie myślałem tylko... 
- Masz świętą rację, nie myślałeś i dalej nie myślisz. Zajmij się tym lepiej, zanim powiesz coś 
jeszcze. A teraz poszukajmy mistrza Ikrita. 
Przenikliwy odór zgniłych jaj poprowadziłby ich nieomylnie, nawet gdyby zawiodła ich pamięć. 
Ikrit, Valin i Sannah siedzieli na krawędzi podziemnego gorącego źródła, tuŜ poza zasięgiem 

 

31 

promienia światła, który padał z wysokości ponad stu metrów, gdzie jakaś dawna siła, naturalna 
czy sztuczna, przebiła się przez miękki kamień. 
- Nigdy jeszcze nie widziałam jej przy świetle dziennym - szepnęła Tahiri. 
Kiedy byli młodsi, przychodzili tu z Kamem Solusarem i Tionną, aby unosić się w ciepłej wodzie, 
otwierać na Moc, zanurzać się w gwiazdach na zewnątrz i we własnej osobowości wewnątrz. To 
miejsce znali wszyscy uczniowie, ale nikomu o nim nie mówili. 
- Dobrze, Ŝe przyszliście - westchnął Ikrit. 
- Wiedziałeś, Ŝe przyjdziemy - odparł chłopak. 
- Jasne. Ale i tak się cieszę. 
- Co teraz robimy? - zapytał Valin. Próbował udawać odwaŜnego, ale Anakin czuł jego strach. 
- Teraz? Wy zaczekacie tutaj, to dość bezpieczne miejsce. Ja zamierzam wspiąć się na górę... - 
Tahiri dźgnęła go łokciem w bok. – To znaczy... razem z Tahiri, póki jeszcze mamy światło. Potem 
ukryjemy się, zaczekamy do zmroku i ukra... eee, zarekwirujemy jeden ze statków, na tyle duŜy, 
Ŝeby pomieścił nas wszystkich 
- I na tyle mały, Ŝeby mógł tu wylądować - dodała Tahiri. 
- Właśnie. Chyba widziałem tam lekki transporter, który powinien załatwić sprawę 
- Pamiętasz drogę na górę? - upewniła się Tahiri. 
- Robiliście to juŜ kiedyś? - zapytał Ikrit. - Wychodziliście stąd na powierzchnię? 
- Uhm... tak - wykrztusił Anakin. - Raz... kiedy nam się nudziło. 
- Myślałem, Ŝe zawsze miałem was na oku - westchną Ikrit. - Chyba się starzeję. 
Mistrz Jedi rzeczywiście wyglądał starzej, niŜ kiedykolwiek pamiętał go Anakin. Mówił takŜe jak 
ktoś wiekowy. 
- Mistrzu Ikricie, nie jesteś chory? 
- Chory? Nie. Tylko smutny. 
- Smutny? Dlaczego? 
Ikrit nastroszył futro. 
- Nie zwracajcie uwagi na mój smutek. To nic. Idźcie, zwycięŜajcie jak zwykle. Pamiętajcie... - 
urwał, a po chwili dodał głosem, który sprawił, Ŝe Anakin poczuł się znowu jedenastoletnim 
dzieciakiem: - Pamiętaj, we dwójkę jesteście lepsi niŜ suma waszych składowych. 
Moglibyście... - urwał znowu. - Nie. Dość tego. Za duŜo powiedziałem. Razem, to najwaŜniejsze. 
A teraz juŜ was nie ma. 
Dotarli na szczyt 9 zmroku i ukryli się w niewielkiej jaskini pod krawędzią czeluści. Była ciasna, 
ale nie do wykrycia, jeśli nie zawisło się tuŜ przed jej wejściem. Siedzieli ramię przy ramieniu, 
oddychając głęboko i rozmasowując zdrętwiałe mięśnie. 
- Myślałeś, Ŝe zawalę sprawę - odezwała się nagle Tahiri. 
- Kto tak powiedział? 
- Nie było czasu o tym porozmawiać aŜ do tej pory. 
- Owszem, ale mów ciszej. Rozmowa nie jest akurat najmądrzejszym sposobem spędzania czasu. 
- Wyczujemy ich poprzez Moc na długo przedtem, zanim nas usłyszą. 
- Chyba Ŝe są z nimi Yuuzhanie. Ich nie wyczujesz poprzez Moc. 
- To rzeczywiście prawda? 
- Aha. 
- No więc? 
- Co "no więc"? 
Tahiri lekko trąciła go w ramię. 
- No więc myślałeś, Ŝe zawalę sprawę. śe wpakuję nas w tarapaty. 
- Tego nie powiedziałem. 
- Nie, pewnie, Ŝe nie. Nie chciałeś zdenerwować małej Tahiri. 
- Tahiri, teraz rzeczywiście zachowujesz się jak dziecko. 

 

32 

- Nie. Nieprawda. Zachowuję się jak ktoś, o czyim istnieniu kompletnie zapomniał nawet jego 
najbliŜszy przyjaciel. 
- To idiotyczne. 
- Naprawdę? Czy kiedy opuszczałeś akademię z Marą, pofatygowałeś się chociaŜ, Ŝeby się 
poŜegnać? A czy od tego czasu przesłałeś mi bodaj krótką wiadomość, czy choćby sięgnąłeś ku 
mnie poprzez Moc? 
A przed chwilą, kiedy razem tańczyliśmy, spadając, wcale ci się to niepodobało! Prawie musiałam 
łapać sama siebie! 
- To ty się opierałaś - zaoponował. - Spadaliśmy jak kamienie, a ty mi się opierałaś. 
- To byłeś ty, wielki, głupi gundarku! 
- Nieprawda, to ty... - Nagle cała scena rozegrała się znów w jego pamięci. MoŜe to rzeczywiście 
on się opierał. Kiedy pracował z Tahiri, czasem trudno było mu rozróŜnić, kto co czuje. 
- No widzisz? - podsumowała lodowatym tonem. 
Anakin milczał przez chwilę. Cudownym zrządzeniem losu Tahiri teŜ. 
- Tęskniłem za tobą- odezwał się w końcu. - Nikt nie zna mnie tak jak... -urwał. 
- Zgadza się - odparła. - Nikt nie zna cię tak jak ja, a ty chciałbyś, Ŝeby było inaczej. Wolałbyś 
zdławić wszystko w sobie, tam, gdzie nikt nie będzie w stanie cię dotknąć. Chewbacca... nie 
chciałeś o nim rozmawiać nawet wtedy, kiedy tu byłeś ostatnio. Teraz twierdzisz, Ŝe juŜ po 
wszystkim. A ta sprawa z Centerpoint... 
- Masz rację - odparł. - Nie chcę o tym rozmawiać. Nie teraz. 
Ramiona Tahiri zadrŜały lekko i Anakin zdał sobie sprawę z tego, Ŝe dziewczyna płacze. 
- Daj spokój, Tahiri - szepnął. 
- Czym my jesteśmy, Anakinie? Rok temu byłeś moim najlepszym przyjacielem na świecie. 
- WciąŜ jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi - zapewnił ją. 
- To znaczy, Ŝe resztę swoich innych przyjaciół musisz traktować naprawdę wrednie. 
- Chyba tak - przyznał. Odruchowo ujął ją za ręką. Przez kilka sekund nie reagowała. Palce 
dziewczyny spoczywały w jego dłoni zimne i nieruchome i nagle przyszło mu do głowy, Ŝe chyba 
popełnił jakiś błąd. Ale w końcu odwzajemniła jego uścisk i gorąco ogarnęło go falą. Skłoniła 
głowę na jego ramię, wciąŜ płacząc i znów otoczyło ich milczenie. Tym razem jednak było łatwiej. 
Nie czuli szczęścia ani nawet zadowolenia, ale było łatwiej. 
Po chwili jej oddech stał się bardziej miarowy i Anakin zorientował się, Ŝe usnęła. W słabym 
pomarańczowym świetle gazowego giganta nad ich głowami odkrywał jej rysy, znajome, a jednak 
inne. Wydawało się, Ŝe w tej znanej od lat dziewczęcej twarzy powstawało coś nowego -jak 
wyłaniające się z ziemi góry, wypychane przez wewnętrzny Ŝar planety. Coś, czego nie moŜna 
powstrzymać, nawet gdyby się chciało. 
Widząc to, pragnął jednocześnie pozostać przy niej i uciec jak najdalej; z pewnym zdumieniem 
zorientował się, Ŝe to uczucie trwa juŜ od jakiegoś czasu. 
Od dziecka byli najlepszymi przyjaciółmi. Tyle tylko, Ŝe oboje przestali juŜ być dziećmi. 
Ramię mu zdrętwiało, ale nie miał odwagi się poruszyć, Ŝeby jej nie zbudzić. 
Anakin obudził Tahiri godzinę po zachodzie pomarańczowej planety. Słońce jeszcze nie wstało. 
- JuŜ czas - szepnął. 
- To dobrze - wymamrotała. - Zaczyna się robić ciasno. 
Przesunęła się w bok i przykucnęła. 
- Nadal wszystko w porządku? 
- Nic nie słyszałem ani nie czułem. Jesteś gotowa? 
- Jak rakieta, herosie. 
OstroŜnie wspięli się na brzeg rozpadliny i zanurzyli w dŜunglę. Ostry zapach zgniecionych 
niebieskich liści krzewów dowodził, Ŝe obszar ten został dokładnie przeszukany. Teraz jednak 
panowała cisza. Bez przeszkód dotarli do miejsca lądowania statków. 

 

33 

- Ten mi pasuje - szepnął Anakin, wskazując na lekki transporter stojący w pewnym oddaleniu od 
reszty. - Chyba nie będę miał problemu z jego uruchomieniem, no i zmieści się w otworze. 
- Ty jesteś kapitanem, kapitanie. 
Anakin przyjrzał się statkowi jeszcze raz i ostroŜnie ruszył w jego kierunku. StraŜnik stojący o 
kilkaset metrów dalej spojrzał w ich stronę, ale wystarczyła tylko lekka sugestia, aby Anakin i 
Tahiri zmienili się dla niego w grę cieni i świateł. 
Przed statkiem takŜe natknęli się na straŜnika siedzącego na otwartej rampie. Na ich widok 
natychmiast zerwał się na nogi. 
- Jesteś potrzebny po drugiej stronie świątyni - poinformował go Anakin, robiąc przy tym lekki 
ruch dłonią. 
Osobnik zastanawiał się przez chwilę, drapiąc się po podbródku. 
- Chyba jestem potrzebny gdzie indziej - zgodził się. - No to idę. 
- Do zobaczenia - szepnął Anakin, gdy straŜnik zaczął się szybko oddalać. 
- Co do... - usłyszeli i zza rogu wychynęła twarz młodego człowieka. Wyglądał, jakby dopiero się 
obudził. Kiedy zobaczył Anakina i Tahiri, wytrzeszczył oczy i sięgnął po miotacz, ale 
znieruchomiał, gdy usłyszał syk włączanego miecza świetlnego; jarzący się czubek purpurowej 
klingi znajdował się dokładnie na wysokości jego oka. 
- Spokojnie - zaproponował Anakin. 
- Hej - wykrztusił obcy. - Ja zawsze jestem spokojny. Spytaj, kogo chcesz. Czy mógłbyś... eee, 
zabrać to trochę dalej od mojej twarzy? 
- Masz tu gdzieś kajdanki? 
- MoŜe. 
Anakin wzruszył ramionami. 
- Mogę obciąć ci łapy i efekt będzie mniej więcej ten sam. 
- Tam, w szafce - męŜczyzna szybko wskazał kierunek. 
- Weź je, Tahiri. Jak się nazywasz? 
- Remis. Remis Vehn. 
- Jesteś pilotem tego statku? 
- Jasne. 
- Sąjakieś niespodzianki, o których powinienem wiedzieć, zanim polecę? 
Vehn skrzywił się, gdy Tahiri wykręciła mu ramiona do tyłu i załoŜyła kajdanki. 
- Nic sobie na razie nie przypominam - mruknął. 
- Doskonale. I tak zostaniesz na pokładzie. Gdyby ci się coś przypomniało, to się nie krępuj. 
Anakin wyłączył miecz i podszedł do tablicy kontrolnej. UwaŜnie przyjrzał się przyrządom. Nie 
róŜniły się zbytnio od przyrządów na pokładzie "Sokoła Millenium", statku jego ojca. 
Vehn odchrząknął. 
- Właśnie sobie przypomniałem. Zanim uruchomisz podnośnik repulsorowy, musisz podać kod 
dostępu. 
- Doprawdy? A jeśli tego nie zrobię? 
- To nastąpi zwarcie w sieci. 
- Miło, Ŝe sobie przypomniałeś - sucho zauwaŜył chłopiec. - Kod, proszą. 
Vehn recytował kod, a Anakin wstukiwał go do pamięci. Po chwili młody Jedi odwrócił się w 
kierunku straŜnika. 
- Pozwól, Ŝe coś ci wyjaśnię - przemówił łagodnie. - Jestem Anakin Solo, a to moja przyjaciółka 
Tahiri Veila. Jesteśmy rycerzami Jedi, naleŜymy do tych ludzi, których zamierzaliście wydać 
Yuuzhanom Vong. 
Jeśli skłamiesz albo spróbujesz coś przed nami zataić, dowiemy się o tym od razu. Jedynym 
niepewnym czynnikiem jest zakres, w jakim będzie my musieli cię uszkodzić, Ŝeby osiągnąć cel. 
Vehn prychnął wzgardliwie. 
- Mieli rację. Wy, Jedi, i wasze szczytne ideały to tylko mydlenie oczu. 

 

34 

Anakin obrzucił go miaŜdŜącym spojrzeniem. 
- Następnym razem, kiedy będę próbował przejąć dzieci przeznaczone na ofiary dla Yuuzhan, 
najpierw pogadam sobie z tobą na temat "szczytnych ideałów". Do tego czasu jednak albo 
przynajmniej do chwili, kiedy będziesz miał do powiedzenia coś poŜytecznego, radzę ci trzy 
mać gębę zamkniętą na kłódkę. 
Odwrócił się w kierunku pulpitu. 
- Trzymaj się, Tahiri. MoŜe trochę trząść, zanim nabiorę wprawy. 
I uwaŜaj na Vehna. Jeśli poczujesz, Ŝe coś jest nie tak, wyciągnij to z niego. 
- Tak, sir... kapitanie Solo. 
Anakin uruchomił podnośniki repulsorowe i statek zaczął się wznosić. Zanim zatrzasnął rampę, 
usłyszał jeszcze dochodzące z zewnątrz krzyki. 
- Wywołaj mistrza Ikrita - polecił Tahiri. - UŜyj Mocy, Ŝeby wiedział, Ŝe juŜ lecimy. 
I Ŝe musimy się spieszyć, dodał w duchu. 
 
 

ROZDZIAŁ 6 

 
 
Talon Karrde splótł dłonie pod kamizelką i bladoniebieskimi  oczami obserwował scenę na ekranie 
mostku "Szalonego Karrde'a". 
- Doskonale, Shado - odezwał się pod adresem pięknej kobiety siedzącej po jego prawicy. - Coś mi 
się zdaje, Ŝe nasza funkcja niańki stała się nagle... bardziej interesująca niŜ się spodziewaliśmy. 
- TeŜ mi się tak zdaje - odparła Shada D'ukal. - Czujniki pokazują co najmniej siedem statków na 
orbicie wokół Yavina Cztery i kolejne sześć na powierzchni. 
- I Ŝaden nie naleŜy do Yuuzhan, jak sądzę. 
- Nie. Zbieranina, ale mogę się załoŜyć, Ŝe to Brygada Pokoju. 
- Hazard to głupia zabawa - zauwaŜył Karrde. - Muszę mieć pewność. I chcę wiedzieć, co oni tam 
robią - postukał palcami w podłokietnik. - Wiem, Ŝe powinniśmy byli znaleźć jakiś sposób, Ŝeby 
wylecieć wcześniej. Skywalker miał rację. 
Westchnął i pochylił się do przodu, studiując czujniki dalekiego zasięgu. 
- Coś się tam dzieje na powierzchni, jakaś strzelanina, mam rację, H'sishi? 
- Na to wygląda - miauknęła Togorianka. 
- Solusar? - zadumał się Karrde. - MoŜe. Za ile moŜemy tam być? 
- Jest ich znacznie więcej - zauwaŜyła Shada. - Powinniśmy wezwać resztę statków, zanim 
podejmiemy jakiekolwiek kroki. 
- Na pewno trzeba ich wezwać, ale nie moŜemy na nich czekać. 
Ktoś tam w dole walczy o Ŝycie, prawdopodobnie któryś z ludzi, których obiecałem Skywalkerowi 
bronić. Co więcej, statki wciąŜ jeszcze pozostają na powierzchni, z czego naleŜy wnioskować, Ŝe 
nie dostali tego, po co przyjechali, a więc dzieci Jedi. Jeśli będziemy czekać, aŜ je wezmą na 
pokład i wylecą w przestrzeń, znacznie trudniej będzie je uratować. 
- Wiem o tym - zgodziła się Shada. - Ale wszystko stanie się jeszcze bardziej skomplikowane, jeśli 
wysadzą nas w powietrze. 
Karrde roześmiał się. 
- Shado, kiedy wreszcie nauczysz się ufać moim instynktom? Czy kiedyś pozwoliłem cię zabić? 
- Chyba nigdy. Tak mi się zdaje. 
Karrde wskazał na Yavin Cztery w chwili, gdy ciemny dysk czarną plamą odcinał się na większym, 
pomarańczowym kręgu gwiazdy. 
- No więc chcę się tam znaleźć, i to juŜ. Dankin, utrzymuj pełną powłokę, ale daj mi znać, kiedy 
nas zobaczą. 
- Oczywiście, sir. 

 

35 

Moment ten nastąpił w godzinę później, kiedy prawie siedzieli na ogonie najbliŜszego z 
orbitujących statków. 
- Chcą nawiązać łączność, sir - odezwał się Dankin. -I aktywizują układy obronne. 
- Daj mi ich. 
W chwilę później na ekranie holograficznym komunikatora pojawił się męŜczyzna o prymitywnych 
rysach i rzadkich, siwiejących włosach. 
- Transporter. Podaj swoje dane - wyrąbał twardo. 
- Nazywam się Talon Karrde, sir. MoŜe pan o mnie słyszał. 
Oczy tamtego zwęziły się czujnie. 
- Słyszałem o panu, kapitanie Karrde. Trochę to nieuprzejmie skradać się tak od tyłu. I 
niebezpiecznie. 
- Równie nieuprzejmie jest usłyszeć nazwisko rozmówcy i nie przedstawić się - odparował Karrde. 
Twarz siwego skrzywiła się w irytacji. 
- Proszę nie przeciągać struny, kapitanie Karrde. MoŜe mnie pan nazywać kapitanem Imsatadem. 
Czego pan chce? 
Karrde zaszczycił Imsatada bladym uśmieszkiem. 
- Miałem właśnie zapytać pana o to samo 
- Obawiam się, Ŝe nie bardzo rozumiem - odparł Imsatad. 
- Wydaje się, Ŝe macie jakieś kłopoty. Oferuję pomoc. 
- Nie potrzebujemy pomocy, zapewniam pana. A szczerze mówiąc, kapitanie Karrde, nie wierzę 
panu. Pamiętam pana jako szmuglera, pirata i zdrajcę Imperium. 
- No to moŜe pamięta pan teŜ, co się stało z tymi, którzy nie traktowali mnie z naleŜnym 
szacunkiem - lodowatym tonem oznajmił Karrde. 
- Ja teŜ będę szczery, zwłaszcza w sytuacji, kiedy nie mogę liczyć na cywilizowaną rozmowę... 
Jestem tutaj bez wątpienia w tym samym celu co pan... Aby zgarnąć nagrodę za tych młodych Jedi 
na dole. 
- Nie wiem, o czym pan mówi. 
Karrde pochylił się w kierunku ekranu, a oczy zabłysły mu niebezpiecznie. 
- Kłamie pan, kapitanie, i to niezbyt umiejętnie. Nie widzę powodu, Ŝeby bawić się w szarady. 
- Mam nadzieję, Ŝe pan zauwaŜył, iŜ jest was znacznie mniej. 
- A ja mam nadzieję, Ŝe pan zauwaŜył, iŜ udało mi się złoŜyć wam wizytę, powiedzmy, w bardzo 
dyskretny sposób. Czy naprawdę myśli pan, Ŝe mamy tu tylko jeden statek? 
Imsatad zmierzył go ponurym spojrzeniem i przeciął łączność wizyjną. Karrde cierpliwie czekał. 
Po kilku minutach obraz powrócił. 
- To nie wasz interes - odezwał się Imsatad. 
- Zysk zawsze jest moim interesem. 
- Tu nie będzie zysku, a nawet gdyby, to juŜ się pan spóźnił. 
- O, nie sądzę. Dlaczego wasze statki wciąŜ są na powierzchni? 
Dlaczego moje czujniki wykazują szeroko zakrojone poszukiwania? 
Zdaje się, Ŝe zdobycz wymyka się panu z rąk, kapitanie. – Karrde uśmiechnął się i rozparł w fotelu. 
- Proszę rozwaŜyć moją ofertę pomocy. Nie Ŝądam wiele w zamian, ale jeśli pan wzgardzi moją 
uprzejmością, mogę się okazać nieprzyjemny. 
- To brzmi jak groźba. 
Karrde rozłoŜył ręce. 
- Proszę to rozumieć, jak pan chce. Będziemy rozmawiać dalej czy nie? 
- Mówi pan, Ŝe niewiele Ŝąda w zamian. Co to ma znaczyć? 
- Kilka ciepłych słów do uszu Yuuzhan Vong. Rodzaj...wprowadzenia. Widzi pan, kapitanie, juŜ 
przed kilku laty wycofałem się z mojej ukochanej profesji. Teraz jednak są ciekawe czasy, właśnie 
takie, jakie lubią ludzie mojego pokroju, jeśli wie pan, co mam na myśli. Chciałbym 
przerwać swoją emeryturę. 

 

36 

- Mów dalej. 
Karrde w zadumie pogładził wąsa. 
- Yuuzhanie Vong obiecali zawieszenie broni, jeśli dostarczy im się Jedi. Chciałem wynegocjować 
przelot przez przestrzeń Yuuzhan Vong, kiedy zostaną ustalone jej granice. 
- A dlaczego mieliby pozwolić szmuglerowi korzystać ze swojej przestrzeni? 
- Mogą potrzebować tego i owego. A ja mogę im to dostarczyć. 
A jeśli nie, na pewno im nie zaszkodzę. Wszyskie moje działania będą skierowane na niedobitki 
Nowej Republiki. Niedobitki te są jednak często rozdzielone systemami zajętymi przez Yuuzhan 
Vong. Szczerze mówiąc, koszty objazdu byłyby zbyt wysokie. 
Imsatad skinął głową i przez twarz przebiegł mu grymas odrazy. 
- Rozumiem. Wie pan, Ŝe nie mogę niczego obiecać? 
- Proszę tylko, aby wspomniał pan o mojej pomocy w tej sprawie. 
Tyle moŜe mi pan zapewnić. 
- Mogę - zgodził się Imsatad..- A pan... co właściwie moŜe mi pan zaoferować? 
- Lepsze czujniki od waszych, to raz. Szczegółową znajomość Yavina Cztery, której wy, jak sądzę, 
nie posiadacie. Załogę, która znakomicie potrafi znajdować róŜne rzeczy. Pewne szczególne środki 
obrony przed 
Jedi... i sposób, Ŝeby ich znaleźć. 
Imsatad zesztywniał i zniŜył głos niemal do szeptu. 
- Byłem z Thrawnem w Waylandzie. Ty wciąŜ... 
- Ach, widzę, Ŝe wie pan, o co chodzi. 
- Wiem, Ŝe go zdradziłeś. 
Karrde wzniósł oczy. 
- Co za nuda. Doskonale, kapitanie. Jeśli nie Ŝyczy pan sobie moich usług, są inni, którzy na to 
pójdą. 
- Zaczekaj! - Imsatad zagryzł dolną wargę. - Muszę to skonsultować z moimi oficerami. 
- Zaczekam chwilę - oznajmił Karrde, unosząc palec w górę. – Ale proszę mnie nie znudzić. 
Przerwał połączenie. 
 

 

ROZDZIAŁ  7

 

 
 
- Ty hutyjska łajzo! - wrzasnął Remis Vehn, gdy transporter przeorał ścianę rozpadliny. - UwaŜaj 
na mój statek! 
- Stery mają za duŜy luz - poskarŜył się Anakin. 
- Nie, to ty gnasz jak Twi'lek na haju - warknął Vehn. 
- Spokój - syknęła Tahiri. - Albo zaszyję ci dziób. 
Vehn wrzasnął znowu przy następnym otarciu o kamień. Luzu było znacznie mniej, niŜ z początku 
sądził Anakin. 
Pomimo to w chwilę później osiedli na parującej wodzie podwodnego jeziora. Anakin opuścił 
rampę i wkrótce mistrz Ikrit oraz dwoje młodych Jedi znaleźli się na pokładzie. 
- Przypiąć się! -polecił Anakin. Uruchomił silniki i wkrótce znów wznosili się ku górze. 
Nagle cały statek zadygotał i odgłos rozdzieranej stali ogłuszył pasaŜerów. 
- Rampa, ty bezmózgowcu! - rozdarł się Vehn. - Nie podniosłeś rampy! 
Anakin poniewczasie przycisnął odpowiedni guzik, ale w nagrodę usłyszał tylko przeraźliwy 
zgrzyt. 
- Pięknie - wymamrotał. 
- Anakinie - szepnęła Tahiri - Chyba mamy problem. 
- Poradzimy sobie nawet z opuszczoną rampą. Potem się zastanowimy, co z tym zrobić. 

 

37 

- Nie o to mi chodziło - pokazała palcem na kokpit. 
Coś wielkiego i ciemnego przesłaniało światło poranka. 
- Sithowe nasienie! Nasunęli na otwór jeden z większych frachtowców. 
- Leć dalej - mruknął mistrz Ikrit. 
- Ale... 
- Leć dalej. - Drobniutki mistrz przycupnął na podłodze z zamkniętymi oczami. Jego głos brzmiał 
jak spokojny pomruk, ale Anakin poczuł potęŜne drŜenie w Mocy. 
- Powinieneś się przypiąć, mistrzu. 
- Nie ma czasu. 
Anakin skinął głową. 
- Jak sobie Ŝyczysz, mistrzu Ikricie. - Otworzył przepustnicę. 
Z brzękiem, iskrzeniem i dygotem ruszyli pełną parą wprost w brzuch wroga. 
- On go odpycha w górę -jęknęła z podziwem Tahiri. - Mistrz Ikrit wypycha frachtowiec do góry... 
I rzeczywiście, kiedy wynurzyli się z otworu, frachtowiec nie spoczywał juŜ na jego brzegach, lecz 
wisiał jakieś osiemdziesiąt metrów nad ziemią. Silniki manewrowe grzały się, pchając go w dół, ale 
bez rezultatu. Anakin rozejrzał się błyskawicznie. Inne statki i ich załogi otoczyły otwór ze 
wszystkich stron z wyjątkiem jednej, więc rzucił się w kierunku wylotu, wprost pod brutalny, 
zmasowany atak. 
- Mój statek - zawył Vehn, gdy pokład przechylił się pod dziwnym kątem. Anakin bez zmruŜenia 
oka wyrwał do przodu i przebił się przez burzę niemal w tej samej chwili, gdy dwa pozostałe statki 
znalazły się na pozycji zamykającej pułapkę. 
- PomóŜcie mistrzowi Ikritowi - polecił kandydatom Jedi. - Popchnijcie frachtowiec jeszcze wyŜej. 
- Mistrz Ikrit odszedł, Anakinie - odezwał się Valin. – Wyskoczył na zewnątrz... 
- Co takiego? 
- Tam jest! - wrzasnęła Tahiri, pokazując palcem w dół. 
Ikrit był tam istotnie. Kierował się w stronę statków tworzących blokadę, korwety i lekkiego 
frachtowca. W miarę jak się zbliŜał, statki roz-stępowały się niczym rozepchnięte ogromnymi 
dłońmi. 
- Nie wierzę -jęknął Anakin. Ale i tak wystrzelił przed siebie, kierując się wprost w szczelinę 
utworzoną przez mistrza Jedi. Promienie laserów i strzały z miotaczy ze świstem i sykiem cięły 
powietrze wokół nich, ale kaŜdy strzał, który mógłby trafić Ikrita lub statek, zostawał odchylony, 
chybiając ledwie o centymetry. Malutki Jedi wciąŜ spokojnie szedł przed siebie. 
Byli juŜ niemal wolni i przelatywali tuŜ nad Ikritem. 
- Nie wytrzyma tak długo - zmartwił się Anakin. - Tahiri, uŜyj 
Mocy. Przechwyć go, kiedy będziemy przelatywać. 
- Nie ma sprawy - odpowiedziała. Jej pewność brzmiała jednak cokolwiek fałszywie. Anakin 
wyczuwał w jej głosie drŜenie. 
Właśnie wtedy pierwszy strzał wyminął blokadę i trafił mistrza Ikrita. Anakin poczuł to poprzez 
Moc jak ukłucie jasności. Nie ból, nie lęk, nie wyrzuty, tylko... zrozumienie. 
Jeszcze dwa strzały, jeden po drugim, i ich statek znów zatrząsł się pod naporem ognia. Z 
rozpaczliwym szlochem Anakin poderwał statek przez wyrwę i obrócił go. Tahiri z 
nieartykułowanym warknięciem skoczyła przez otwarty właz, wymachując jarzącym się mieczem i 
popędziła w kierunku leŜącego mistrza. 
- Nieee! - zawył Anakin. Przesunął działa dziobowe, jedyne, nad którymi miał pełną kontrolę, 
biorąc na cel statki odgradzające go od Tahiri i mistrza. Otworzył ogień - odpowiedziały mu tym 
samym. Widział przez ułamek sekundy Tahiri z bezwładnym ciałem mistrza w ramionach, jak 
kierowała się w jego stronę. Jego wzrok - cóŜ za absurdalna sytuacja - przyciągnęły jej nagie stopy, 
bielejące na tle ciemnej ziemi. 

 

38 

Transporter zawrócił w miejscu pod blokadą i nagle wszystkie światła na pokładzie zgasły. Anakin 
zaklął i gorączkowo próbował przywrócić zasilanie. W chwilę potem wszystkie systemy 
zamruczały, budząc się do Ŝycia. Tarcze zniknęły. 
- Valin, Sannah, wszystko jedno, które z was! - krzyknął. -Na wieŜyczkę lasera! I to juŜ! 
Zrobił jedyną rzecz, jaką mógł. Za kilka sekund zostaną usmaŜeni. Jeśli istniała jakakolwiek 
szansa, Ŝeby wziąć Tahiri z powrotem na pokład, musiał działać planowo. 
Obrócił się znowu statek i włączył silniki odrzutowe, przeskakując nad pozostałymi jednostkami i 
ostrzeliwując je po drodze. Był całkowicie pochłonięty lotem; rozciągał zmysły w Mocy do granic 
moŜliwości, umykając przed promieniami laserów, zanim jeszcze zostały wystrzelone, wyczuwając 
najsłabsze punkty, w których mógłby ulokować własne serie strzałów, wirując i tańcząc nad 
głowami nieprzyjaciół. 
Statki pognały w ślad za nim. Walczył, Ŝeby nabrać wysokości, przez cały czas zdając sobie 
sprawę, Ŝe Tahiri jest coraz dalej i dalej od niego, WciąŜ ją czuł. WciąŜ Ŝyła. 
Mistrz Ikrit nie miał tyle szczęścia. Anakin czuł, jak Ŝycie uchodzi ze starego Jedi, czuł, Ŝe 
przepływa obok niego jak łagodny wiatr. 
Jestem z ciebie dumny, Anakinie - zdawał się mówić mistrz. - Pamiętaj ... razem jesteście silniejsi 
niŜ suma waszych części. Kocham was. śegnajcie. 
Zaciskając zęby, Anakin zdławił łzy. Będziesz płakał później, pomyślał. Teraz musisz widzieć, co 
robisz... 
Jeden z silników krztusił się. Nie mógł temu zaradzić, nie tu, nie teraz. Z przekleństwem, które 
dziwnie przypominało szloch, przewrócił statek na bok i ślizgiem przeleciał pomiędzy dwoma 
statkami, które zderzyły się ze sobą w moment później. Anakin wystrzelił w kierunku górnych 
warstw atmosfery. 
Obecność Tahiri znikała, pozostawała w tyle. 
Jak Chewie. Tak samo jak Chewie. 
Szarpnięciem wykonał zwrot w tył, skierował się na najbliŜszy statek, korwetę, i dał pełną moc. 
- Co do... -jęknął Vehn. - Zabijesz nas! 
Anakin wystrzelił. Tamten statek wciąŜ leciał. Spokojnie, równo... 
Anakin poderwał dziób leciutko jak piórko, odbijając się od pancerza tamtego jak mocno rzucony 
kamień od powierzchni wód jeziora. Szarpnęło nimi gwałtownie, rozległ się przeraźliwy wizg 
dartego metalu. 
Zderzenie rzuciło korwetą o ziemię, niedaleko, ale wystarczyło, aby dziobem wbiła się w Wielką 
Świątynię. Silniki rozkwitły orchideą płomieni. 
Ułamek sekundy potem turbolasery z wieŜyczki przemówiły - to Sannah dobrała się do broni. 
Anakin wprowadził statek w pionową świecę, walcząc o kaŜdy metr odległości, choć z kaŜdym 
przebytym metrem serce rozdzierało mu się coraz boleśniej. 
- Ja wrócę, Tahiri - szepnął. - Przysięgam ci, wrócę. 
- Mistrz Ikrit - szepnęła. 
- Wiem - odparł Kam, gładząc jej srebrzyste włosy. - Wiedział od samego początku. 
Stali tak przez kilka drogocennych sekund, wzajemnie czerpiąc z siebie siłę i pociechę. Wreszcie to 
Tionna odsunęła się pierwsza. 
- Dzieci nas potrzebują - powiedziała. - Teraz jesteśmy dla nich wszystkim. 
- Nie - odparł Kam. - Anakin wciąŜ tam jest. 
Kam Solusar jęknął i oparł się o wilgotną kamienną ścianę jaskini. Stojąca obok Tionna stłumiła 
krzyk przeraŜenia. Niektóre z dzieci, te bardziej wraŜliwe, zaczęły płakać. Pewnie nie wiedziały 
nawet, dlaczego właściwie płaczą. 
Kam długo macał w ciemności, aŜ trafił na Tionnę i chwycił ją w ramiona. Czuł słone łzy na jej 
policzkach, wyczuwał rozdarcie w jej duszy. 
Tionna odczuwała wszystko tak silnie, tak głęboko. Nie obawiała się bólu, jaki mogłaby jej sprawić 
taka wraŜliwość. Była to jedna z tych cech, które kochał w niej najbardziej. Podczas, gdy on 

 

39 

odgradzał się od wszechświata pancerzem, ona przyjmowała go w siebie i oddawała -lepszy i 
doskonalszy. Jej rana zagoi się z czasem, zrodzi się z niej pieśń. Inni sądzili, Ŝe jest słaba, poniewaŜ 
jej Moc nie była zbyt wielka. 
Kam wiedział co innego. W ostatecznym rozrachunku to ona była silniejsza od niego. 
 
 

ROZDZIAŁ 8 

 
 
Talon Karrde był zakładnikiem, ale nie powinien o tym wiedzieć. Imsatad prawdopodobnie uwaŜał 
się za dość sprytnego, by wmanewrować Karrde'a w dołączenie do poszukiwań na powierzchni 
księŜyca. UwaŜał teŜ, Ŝe jest wystarczająco cwany, zapewniając, Ŝe ma pięć razy więcej ludzi niŜ 
Karrde. 
A Karrde pozwolił mu zachować te słodkie złudzenia. 
- Tam juŜ szukaliśmy - odezwał się piskliwym głosikiem Maber Yeff, przywódca uczestników 
grupy reprezentujących Brygadę Pokoju. 
Machnął ręką w stronę gęsto porośniętych winoroślą ruin. 
- Na pewno szukaliście - odparł Karrde. - Ale nie z vornskrami. 
Yeff odwrócił bladą twarz o ostrych rysach w kierunku długonogich stworzeń podskakujących na 
czele grupy. 
- Skąd wiesz, Ŝe nie czują tylko wompów albo innych stworzeń? 
- Gdyby umiały to robić, byłyby bezcenne - odparł Karrde. - PoniewaŜ jednak szczury  womp nie 
występują na Yavinie Cztery, musiały by mieć nosy na nadświetlną, Ŝeby je wyczuć aŜ na 
Tatooine. 
- Wiesz, co chciałem powiedzieć. 
- Vornskry wyczuwają Moc, a zwłaszcza istoty, które jej uŜywają. 
Najlepiej nadają się do polowań na Jedi. 
- Tak? A skąd mogę je wziąć? Bardzo by się przydały w naszej profesji. 
- Niestety, mam jedyne oswojone egzemplarze, jakie Ŝyją. Zapewniam cię, nie chciałbyś spotkać 
dzikiego vornskra na wolności. 
- CóŜ, mamy jeszcze do odłowienia całą masę Jedi, co przy moŜliwościach, jakie mają dzięki 
Mocy... a jeśli te istoty robią to, co mówisz... 
- Patrz tylko - rzucił Karrde. Bestie nadstawiły uszu i zaczęły dyszeć, rwąc się do biegu. Jak strzały 
pomknęły przez zrujnowaną bramę. 
- PrzecieŜ tam juŜ szukaliśmy - powtórzył Yeff. 
- Jak sądzisz, ilu Jedi moŜe się tam ukrywać? Według moich informacji, co najmniej dwoje 
dorosłych i około trzydzieściorga dzieci. UwaŜasz, Ŝe ich zobaczysz, jeśli nie zechcą być 
zauwaŜeni? śe będziesz pamiętał, Ŝe ich widziałeś? 
- Czy oni naprawdę mogą to zrobić? 
- Mogą, mogą. 
- Tak mówił kapitan Imsatad. Powiedział teŜ, Ŝe ty potrafisz sobie z nimi poradzić. 
Karrde uśmiechnął się blado. 
- Istotnie. Jest takie stworzenie, pochodzące z tej samej planety covornskry. Wytwarza bąbel 
odpychający Moc. 
- Aha, twoja ślicznotka niesie chyba właśnie coś takiego w tej zakrytej klatce. 
Kątem oka Karrde zauwaŜył, Ŝe brwi Shady zmarszczyły się niebezpiecznie, ale nie wypadła z roli. 
- Właśnie. Moja słodka Sleena jest równie delikatna jak one. Rozumie ich potrzeby. 
- Rozumiem - Yeff obdarzył "Sleenę" obleśnym uśmieszkiem. - Mogę je zobaczyć? 

 

40 

- Słońce im szkodzi i łatwo je zdenerwować. Jeśli chcesz, pokaŜę ci je po polowaniu. Tymczasem 
proponuję, Ŝeby twoi ludzie przygotowali broń. Dzieci nie powinny stawiać specjalnego oporu, ale 
dorośli są niewiarygodnie odwaŜni... nawet bez mocy Jedi. 
Ruszyli za vornskrami w ruiny, przez rozsypujące się galerie, przepełnione korzenną wonią 
błękitnolistnego bluszczu i robaczywym, słodkawym zapachem gnijącego drewna. Z początku 
światło było słabe, ale wystarczające; przenikało szczeliny w ścianach i dachu, rozpraszane przez 
mgłę, liście i włochaty, mszysty porost. Jednak gdy posuwali się dalej, robiło się coraz ciemniej. 
Wreszcie dotarli do pomieszczenia, z którego schody wiodły stromo w dół, w głąb skalistych 
fundamentów. 
Karrde wyciągnął miotacz i dał znak Shadzie, którą miał z prawej strony. Większość z pozostałych 
takŜe zdąŜyła juŜ wyciągnąć broń. 
- Idziemy za tobą - zaproponował Karrde. 
- Zwierzaki są twoje - odparł Yeff. - Ty pójdziesz pierwszy. 
- Jak chcesz. 
Tunel powiódł ich w dół, poprzez wieki wykute w kamieniu, zaklęte w rysunkach obcych istot i 
dziwnych napisach. Wreszcie znaleźli się w obszernej jaskini. Vornskry stanęły i warcząc groźnie, 
wpatrywały się w mrok. 
- Siad - polecił Karrde, czując, jak unoszą mu się krótkie włoski na karku. Czy zobaczył jakiś ruch, 
cień twarzy, czy moŜe mu się wydawało? Od odpowiedzi zaleŜało jego własne Ŝycie. 
Spojrzał jeszcze raz na vornskry, na sposób, w jaki poruszają uszami. Wyglądały tak, jakby ktoś 
przeszedł właśnie obok nich. Bardzo blisko. 
- Gdzie one są? Nic nie widzę. - Yeff zatoczył krąg lampą. 
- Nic dziwnego - odparł Karrde. - Ja teŜ nic nie widzę. 
Podniósł miotacz i ogłuszył przedstawiciela Brygady Pokoju. 
Zanim otworzyli ogień, udało mu się jeszcze jednego przygwoździć do ściany, a potem juŜ sam dał 
nura między skały. Członkowie grupy, Halm i Ferson, którzy czekali tylko na jego sygnał, zrobili 
to samo. Sha-da z kolei wirowała wśród wrogów w takim tempie, Ŝe trudno było umiejscowić jej 
sylwetkę. Szkoda, Ŝe Yeff został ogłuszony wcześniej, inaczej nauczyłby się podziwiać 
"ślicznotkę" z całkiem innej strony. 
Skoro wziął ze sobą tylko trzech członków załogi, musiał nie zdawać sobie sprawy, jak dobra jest 
Shada. Skąd zresztą miałby wiedzieć? Teraz jednak było juŜ za późno. 
Powietrze pulsowało energią, jaskinia zadygotała równomiernymi detonacjami. 
Jeśli Korrd dobrze policzył, teraz było juŜ tylko czworo przeciwko piętnastu. 
Usłyszał krzyk Halma i z Ŝalem skorygował rachunek: troje na piętnastu. Wyjął drugi miotacz i 
wyskoczył w górę, strzelając jednocześnie z obu. Rzucił się w poszukiwaniu lepszej osłony. 
- Chodźcie tu, chodźcie! - zawołał. - Wiem, Ŝe tam jesteście! Pozdrowienia ze ślubu Luke'a i Mary! 
Zbłąkany promień przysmaŜył mu ramię. Karrde potknął się na nierównym podłoŜu. Chyba robię 
się na to za stary, pomyślał i przetoczył się na plecy. Bez osłony wytrzyma najwyŜej kilka sekund; 
moŜe wystarczy, Ŝeby zabić jeszcze ze dwóch. Shada pewnie da radę zabić wszystkich pozostałych, 
ale galaktyce ubędzie jeden Talon Karrde, co byłoby okropną tragedią. 
Z ponurą miną podniósł miotacze i zaczął strzelać nisko nad ziemią. Mrok rozświetliły kolejne 
promienie. 
Nagle nad jego głową rozgorzała smuga energii, rysując w powietrzu skomplikowane hieroglify. 
Promienie, które miały zakończyć świetlaną karierę Talona Karrde'a, odleciały w odwrotnym 
kierunku. 
Karrde zamrugał, usiłując rozpoznać stojącego nad nim męŜczyznę. 
- Miło, Ŝe cię widzę, Solusar. Coś cię chyba zatrzymało. 
Znów otworzył ogień do przeciwników, jednocześnie dźwigając się na nogi. Solusar był teraz jego 
osłoną; odbijał skierowane ku nim strzały z przeraŜającą precyzją Jedi. 
Po drugiej stronie pieczary oŜył nagle jaskrawy promień drugiego miecza. To pewnie Tionna. 

 

41 

Teraz Karrde naliczył po swojej stronie pięciu ludzi, a wrogów szacował na mniej więcej 
dziesięciu. 
Dopiero kiedy z grupy Brygady Pokoju pozostało tylko trzech, zdecydowali się uciec z powrotem 
w korytarz. 
- Nie moŜemy ich wypuścić - sprzeciwił się Karrde. 
- Daleko nie zajdą - odparła mroczna postać obok niego i znikła. 
Gdzieś za plecami, w głębi jaskini, Karrde usłyszał głosy dzieci. 
Kam Solusar wrócił po chwili. W półmroku ledwie rozświetlonym blaskiem lampy Karrde z 
trudem rozróŜniał jego bladą, powaŜną twarz i wysokie czoło. Solusar podszedł bliŜej i popatrzył 
przeciągle na Karrde'a. 
- Masz szczęście, Ŝe cię nie posiekałem - warknął. – Sprowadziłeś ich tutaj, gdzie są dzieci. UŜyłeś 
swoich vornskrów przeciwko nam. A co by się stało, gdyby zaatakowały dzieci? 
Karrde przekrzywił głowę. 
- Moje zwierzątka są bardzo dobrze wytresowane. Atakują wyłącz nie na mój rozkaz. Słuchaj, 
Solusar, jakoś przecieŜ musiałem cię znaleźć. Nie mogłem tego zrobić bez towarzystwa tych 
matołków, a kiedy cię znalazłem, musiałem się ich pozbyć. Sądzili, Ŝe mam przy sobie isalamiry i 
Ŝe wasza moc Jedi będzie zablokowana. 
- Ale ich nie przywiozłeś. 
- To tylko pusta klatka. 
- I zwróciłeś się przeciwko nim, nie wiedząc, czy tu jesteśmy, czy nie? 
- Znam moje zwierzaki. Byłem pewien, Ŝe tu jesteście, a nie chciałem was obezwładnić, 
przynosząc je rzeczywiście. 
- To duŜe ryzyko. 
- Obiecałem Luke'owi Skywalkerowi, Ŝe zabiorę jego uczniów z Yavina Cztery. Jeśli dotrzymanie 
słowa wiąŜe się z ryzykiem, widocznie tak ma być. 
Solusar niecierpliwie skinął głową. 
- Jasne. Ale skąd mam wiedzieć, Ŝe mówisz prawdę? Znam cię, owszem, i wiem, Ŝe zwykle 
znajdowałeś się po właściwej stronie, ale ostatnio wielu ludzi przyłączyło się do Brygady Pokoju. 
A ty juŜ nieraz zmieniałeś barwy... 
- Ty teŜ. Nigdy nie chciałeś przyodziać się w stare piórka? 
Oczy Solusara zwęziły się lekko, ale po chwili pokiwał głową na znak potwierdzenia: 
- Ufam ci - oznajmił. - Co teraz? 
- Teraz zabierajmy się stąd, zanim przyślą posiłki. 
Niestety, kapitan Imsatad nie doceniał Karrde'a w znacznie mniejszym stopniu, niŜ by się to mogło 
wydawać. Zaledwie wychynęli na powierzchnię, okazało się, Ŝe las aŜ roi się od ludzi Brygady 
Pokoju. 
- Doskonale - wymamrotał Kam Solusar, uskakując przed promieniem lasera, który wydrąŜył w 
skale obok jego głowy dziurę wielkości pięści. - Przedtem przynajmniej byliśmy ukryci. 
Karrde wygładził przód kurtki i niedbale spojrzał na chronometr. 
- Solusar, to przykre. Nie wierzysz we mnie? 
- Wiara to ślepa, niekwestionowana pewność. A co ty myślisz? 
- Myślę, Ŝe na twoim miejscu... Tionno, dzieci, zasłońcie sobie uszy. Ty teŜ, Solusar - polecił 
głośno Karrde. 
- Co... - zaczął Solusar, kiedy nagle wokół nich rozległ się huk, który brzmiał, jakby dłonie 
wielkości Gwiazdy Śmierci biły gorące brawa. 
Karrde wyszczerzył zęby w dzikiej satysfakcji i patrzył, jak ogień turbolaserów zmienia dŜunglę w 
płonące piekło. Dobrze jest mieć załogę, której moŜna ufać. Wyszedł z ukrycia i starannie celując, 
sprzątnął kilku członków Brygady Pokoju, którzy jeszcze zwracali na nich uwagę, następnie 
pobiegł w kierunku lądującego "Szalonego Karrde'a". Zaledwie platforma ładownicza stuknęła o 

 

42 

ziemię, Tionna i Kam Solusar zapędzili dzieci na pokład. Karrde i jego ludzie osłaniali ich ogniem. 
Po kilku chwilach wszyscy znaleźli się w środku. 
Karrde wszedł na pokład ostatni. Zaledwie jego stopy dotknęły podłogi, zmodyfikowany 
koreliański transporter okręcił się wokół własnej osi i wystartował świecą w niebo. Przez 
zamykający się właz widać było, Ŝe statki nieprzyjaciela depczą im po piętach. Ale Karrde 
wiedział, Ŝe będzie trudno. Prawie nie wierzył własnym oczom, Ŝe dali radę. 
Oczywiście, nigdy nie powiedziałby tego na głos. 
Nucąc pod nosem, ruszył szybkim, ale spokojnym krokiem w kierunku mostka. 
Zanim tam dotarł, niebo miało juŜ ciemnosiny kolor i z kaŜdą chwilą robiło się coraz ciemniejsze. 
- CóŜ, szanowni państwo - rzekł, zajmując swoje miejsce. – Jak wygląda sytuacja? 
H'sishi rzuciła mu spłoszone spojrzenie sponad stanowiska czujników. 
- Trochę uszkodziliśmy naszych kolesiów na orbicie, ale wciąŜ wszyscy są w stanie latać. A teraz 
mamy jeszcze statki na powierzchni, którymi trzeba się zająć. 
- No to się zajmijcie. 
- Tak jest, sir. 
Statek zadygotał, wewnętrzne systemy kompensacyjne zawyły. 
- Hej, Opur - krzyknął Karrde do jednego ze swoich ochroniarzy. 
- Upewnij się, Ŝe dzieci moŜna gdzieś bezpiecznie umieścić. Nie chciałbym, Ŝeby tym małym Jedi 
spadł bodaj włos z głowy! 
- Tak jest, sir - odparł Opur i wybiegł. 
- A teraz... - Karrde przez chwilę studiował ekrany. - Chyba zapędzili nas w kąt, mam rację? 
- Chyba Ŝe skoczymy w nadprzestrzeń... 
- Z tym wielkim Yavinem na karku? - zadumał się Karrde. - Nie, dziękuję, nie dzisiaj. Chyba raczej 
wyłamiemy parę prętów klatki. - Postukał palcem w konsolę. - O, tutaj. 
- To ich najcięŜej uzbrojony statek - zauwaŜyła Shada. 
- Kiedy rzuca się na ciebie stado vornskrów, zawsze kop w szczękę największego, najbardziej 
złośliwego. Na pewno zwrócisz na siebie ich uwagę. 
- Wydaje mi się, Ŝe juŜ to zrobiliśmy. 
- Człowiek nigdy nie ma za wiele dobrego wina, pięknych kobiet i uwagi bliźnich - odparł Karrde. 
- No juŜ, ale nie zamykaj przepustnic. 
- Nie zdołamy odstrzelić im tarcz, dopóki się do nich nie zbliŜymy 
- mruknęła Shada. 
- Nie, na pewno nie. Ale z pewnością zobaczymy, kto pierwszy zamruga. - Zamyślił się na chwilę. 
- PrzekaŜ mi stery. 
- Zdaje się, Ŝe mówiłeś coś na temat hazardu. Podobno to głupi zwyczaj - przycięła mu Shada, gdy 
fregata zaczęła szybko powiększać się na ekranach. 
- Faktycznie, powiedziałem coś takiego - odparł Karrde. - Ale to nie jest hazard. Na mój znak 
wypuścić torpedy protonowe. Nie strzelać, po prostu je wypuścić. 
- Jak pan sobie Ŝyczy, sir - odparł lekko zdziwiony artylerzysta. 
- Próbują złapać nas w promień ściągający - zauwaŜyła Shada. 
- Tak, proszę bardzo. 
- Co? 
- Opuśćcie tarcze. 
Tym razem systemy tłumienia nie zdołały skompensować całej energii; pokład zadygotał, jakby 
miał się zapaść pod ich stopami. Promień ściągający pochwycił ich i zatrzymał w miejscu. 
- Torpedy. Teraz - polecił Karnie. 
- Torpedy poszły - zameldowała Shada. - Promień ściągający je przechwycił. 
- Dobrze. A teraz podnieście tarcze. 
- Sir, oni zaczęli strzelać do torped. 
- Czy zwolnili promień ściągający? 

 

43 

- Tak. 
- No to zdetonujcie torpedy. 
Ekrany zbielały, kiedy włączał napęd. 
 
 

ROZDZIAŁ  9 

 
Anakin zmagał się z grawitacją, ścinając czubki drzew. Skargi Vehna zlały się w jeden monotony 
jęk. Valin, przypięty pasami w fotelu drugiego pilota, wyglądał na bardzo chorego. Sannah wciąŜ 
strzelała z turbolasera. Anakin czuł w niej frustrację i gniew. Tahiri była równieŜ jej przyjaciółką. 
WciąŜ jest jej przyjaciółką. Tahiri Ŝyje. Anakin czuł to z taką pewnością, jak czuł własną skórę. 
Transporter wyciął w lesie dymiącą ścieŜkę, którą Anakin wreszcie od biedy mógł uznać za 
przecinkę. Opadł, eksploatując tłumiki inercyjnie znacznie powyŜej ich parametrów granicznych. 
Przedzierał się przez ścianę pnączy i drobniejszych porostów - gęstą, ale na szczęście niezbyt 
twardą. Gdyby natrafił na naprawdę duŜe drzewo... 
Wolał o tym nie myśleć. W zamian zrzucił torpedę i zmienił kierunek. Przesuwał się teraz w stronę 
rzadszego lasu na samych repulsorach, schodząc poniŜej czubków drzew i kryjąc się w ich 
baldachimie. 
Torpeda eksplodowała, zmieniając ze sto metrów kwadratowych lasu w bogaty w węgiel, 
pomarańczowy pióropusz. 
- No chodźcie, wy sępy - syknął przez zęby Anakin. 
- Mam ich - cicho rzuciła Sannah. 
- Jeszcze nie-odparł.-Czekaj. 
Coś majaczyło w gęstym dymie - wahadłowiec klasy Sentinel. 
- Sądzą, Ŝe się rozbiliśmy - domyślił się Valin. 
- Właśnie - odparł Anakin, włączając silniki. 
Zmodyfikowany wahadłowiec próbował zrobić zwrot, kiedy wynurzyli się spoza zasłony drzew, 
ale juŜ było za późno. Anakin odpalił ostatnią torpedę protonową; statek Brygady Pokoju zmienił 
się w kulę ognia i pogrąŜył w juŜ płonącej dŜungli. 
- Anakin! - wrzasnęła ostrzegawczo Sannah. 
Chłopiec instynktownie poderwał statek w niebo, ale i tak kadłub zatrząsł się pod serią potęŜnych 
uderzeń. 
- Tu jesteście - mruknął. - Jak z wami skończę, będzie po wszystkim. 
Z trzech statków, które ścigały go prawie przez pół księŜyca, pozostał tylko jeden - E-
skrzydłowiec. Niestety, zarekwirowany przez Ana-kina transporter był juŜ powaŜnie uszkodzony i 
wkrótce pójdzie na dół z własnej woli, natomiast szybki mały myśliwiec wciąŜ jeszcze spisywał się 
bez zarzutu. 
- Musisz trafić go tylko raz, Sannah - rzekł Anakin. - No, najwyŜej dwa. 
- Nie mogę go dorwać - poskarŜyła się. 
Mały stateczek śmignął obok nich; w powietrzu nagle ostro zapachniało ozonem i stopionym 
metalem. Transporter zadygotał. 
- Daj, ja strzelę! - poprosił Vehn. 
- Co? 
- Słuchaj, nie zamierzam umierać. To mój statek, moje działka i wiem, Ŝe strzelam lepiej niŜ ten 
dzieciak. Ona chyba nigdy wcześniej nie miała do czynienia z działem, przynajmniej tyle widać... - 
Vehn pobladł, kiedy 
Anakin znowu wprowadził niezgrabny statek w ostrą beczkę. 
- Myślisz, Ŝe ci zaufam? 
- UŜyj tej swojej cholernej mocy Jedi. Nie widzisz, Ŝe mówię powaŜnie? 
Ku zaskoczeniu chłopca rzeczywiście wyglądało na to, Ŝe gość nie kłamie. 

 

44 

- Zastrzelisz własnych kumpli? 
- To nie są moi kumple. 
I znów ani śladu fałszu. 
Anakin podjął decyzję. 
- Valin, rozkuj go i zaprowadź do działka. Vehn, obiecuję, Ŝe jeśli to jakaś sztuczka, poŜałujesz 
tego, cokolwiek się stanie. 
- Bardziej niŜ teraz? Nie sądzę. 
Anakin jeszcze raź zniŜył lot, próbując zyskać kilka sekund. Miał juŜ tylko jeden silnik i 
wystarczyłby pojedynczy strzał, Ŝeby zakończyć całą sprawę. 
- JuŜ go mam - zameldował Vehn z wieŜyczki. - Podejdź w górę, tylko o to cię proszę. 
- AleŜ proszę bardzo - odparł Anakin. Jeszcze raz poderwał statek. 
E-skrzydłowiec zobaczył w tym swoją szansę, strzelił i rozdarł to, co zostało z silnika, na płonące 
strzępki. Silnik zakrztusił się i zgasł, a transporter na krótką chwilę zawisł sto metrów nad 
czubkami drzew. Korzystając z tego momentu zawieszenia, Vehn przeszył niebo czerwonymi 
igłami. Wbiły się w Eskrzydłowiec, który wirując odleciał w dal. Teraz takŜe transporter zaczął 
spadać i Anakin uderzeniem pięści włączył repulsory. Ogłuszył ich wizg rozdzieranego metalu. 
Anakin ocknął się ze smakiem krwi na języku. Nie wiedział, czy był nieprzytomny przez kilka 
sekund, czy przez kilka godzin, a spojrzenie na układy kontrolne nic mu nie pomogło. Przez 
transparistal kokpitu widział tylko zmiaŜdŜoną roślinność. 
- Sannah! Valin! 
- Nic im nie jest - odezwał się zza jego pleców Remis Vehn. -Trochę potłuczeni, ale ogólnie nadają 
się do uŜytku. 
Anakin obrócił się na fotelu i stwierdził, Ŝe ma przed nosem lufę miotacza. Zamrugał i spojrzał w 
zimne, szare oczy młodego człowieka. 
- MoŜe to odłoŜysz, co? - zaproponował, lekko naciskając Mocą. 
- No cóŜ... - zawahał się Vehn. 
- OdłóŜ - polecił bardziej stanowczo Anakin. 
- Jasne - odparł Vehn. - JuŜ się robi. 
- Świetnie. - Anakin odpiął uprząŜ pilota, wziął miotacz i zatknął sobie za pas. 
- Niech to! - zaklął Vehn. - Wy, Jedi, rzeczywiście jesteście czarownikami. 
- Dziób na kłódkę - ostrzegł go Anakin, zwracając się w stronę Sannah. 
Dziewczynka była nieprzytomna, ale oddychała równo. Valin nie 
stracił przytomności, ale rozdarta powłoka statku wygięła się tak, Ŝe zablokowała uprząŜ Sannah. 
Anakin uwolnił ją kilkoma cięciami miecza świetlnego. Dziewczynka Melodie jęknęła cicho. 
- Vehn, wynieś Sannah na zewnątrz - polecił Anakin. - Ten statek moŜe zgotować nam jeszcze 
niejedną niespodziankę. 
- Mój statek - jęknął Vehn. - Nie do wiary, coś ty zrobił z moim statkiem. 
- To nie ja, tylko twoi kumple - odparł Anakin. - Ci sami, którzy właśnie zamordowali mistrza Jedi 
i wzięli do niewoli moją najlepszą przyjaciółkę. Nie spodziewaj się, Ŝe będę opłakiwał twoją stratę. 
- Po pierwsze - odparł Vehn - to nie są moi kumple. Wszedłem 
w ten interes tylko i wyłącznie dla forsy, bo sądziłem, Ŝe będziemy polo 
wać na dorosłych Jedi, a nie na dzieciaki. Po drugie... nie spodziewam 
się, Ŝe się rozkleisz, ale wyjaśnij mi, proszę, jak zamierzasz wydostać 
się z tej dzikiej dŜungli bez mojego statku? 
Anakin nie odpowiedział Vehnowi, zajęty badaniem Valina. 
- Nic ci nie jest? - zapytał. - MoŜesz chodzić? 
- W porządku - odparł Valin. 
- To dobrze. Chcę, Ŝebyście wyszli na zewnątrz i schronili się między drzewami. UwaŜajcie, 
dŜungla nie jest najbezpieczniejszym miejscem na świecie, chociaŜ ten hałas pewnie odstraszył 
wszystkie co większe bestie. 

 

45 

Pochylił się nad Sannah. Była posiniaczona, ale nie wyczuł Ŝadnych powaŜniejszych obraŜeń. 
- Zabierz dziewczynę do dŜungli-powtórzył Vehnowi. -Pójdę tuŜ za tobą. 
Po drodze chwycił jeszcze w locie kajdanki obezwładniające. 
- To nie w porządku - poskarŜył się Remis Vehn. - Właśnie opowiedziałeś, jaka niebezpieczna jest 
ta dŜungla, a teraz nie tylko nie dajesz mi Ŝadnej broni, ale jeszcze mnie skułeś. A co się stanie, 
jeśli obok będzie przechodziło coś głodnego? 
- Musiałby to być jakiś padlinoŜerca, Ŝeby nie pogardził takim śmieciem! - odparł Anakin. 
- Bardzo zabawne! PrzecieŜ wam pomogłem. 
- Naprawdę uwaŜasz, Ŝe mam ci za to podziękować? – warknął Anakin. - Ratowałeś własną skórę, 
nic więcej. A teraz spokój. 
- Nic jej nie będzie? - zapytał Valin, patrząc na Sannah. 
- Chyba nie. - Anakin dotknął czoła dziewczynki Melodii i leciutko musnął ją Mocą, wzmacniając 
ją tam, gdzie była słaba, i delikatnie wyprowadzając ją z omdlenia. 
Westchnęła lekko, otworzyła oczy, zamrugała i nagle drgnęła gwałtownie. 
- Tahiri! -jęknęła. 
- Szszsz - uciszył ją Anakin. - Mieliśmy kraksę. Trochę jesteś poobijana. Jak się czujesz? 
- Jakbym została otruta jadem purelli i wisiała przez pół dnia w jej sieci. Valinowi nic się nie stało? 
- Jestem tutaj - odezwał się chłopiec. 
- Wszyscy są w porządku - zapewnił Anakin. 
Złote oczy dziewczynki napełniły się łzami. 
- Nieprawda. Mistrz Ikrit i Tahiri... 
- Mistrz Ikrit poświęcił się dla nas - odezwał się Anakin, przełykając wielką gulę w gardle. - Nie 
chciałby, Ŝebyśmy go opłakiwali. Zjednoczył się z Mocą. Ale Tahiri... 
- Ona nie Ŝyje, prawda? - zapytał Valin. 
- śyje -potrząsnął głową Anakin. - Słyszę ją w Mocy. 
Wzywa mnie, dodał w duchu. Czuł jej strach, strach pełen wściekłości. Nie odnosił wraŜenia, Ŝe 
grozi jej bezpośrednie niebezpieczeństwo. 
Anakin odwrócił się do Vehna, który siedział kilka metrów dalej, przykuty do młodego drzewa 
Massassich. 
- Co z nią zrobią, Vehn? Dokąd mieliście zabrać porwane dzieci? 
- Powiedziałem ci: nie wiedziałem, Ŝe naszym celem mają być dzieci 
- naburmuszył się Vehn. -I nie wiedziałem, dokąd mamy je zabrać. 
- PrzecieŜ mieliście ich przekazać Yuuzhanom Vong. 
Vehn uwaŜnie studiował liście ponad ich głowami. 
- Gdzie? Gdzie miało nastąpić przekazanie więźniów? 
- Nie wiem. 
- Kłamiesz. 
- Słuchaj... 
-Mogę sprawić, Ŝe sam mi powiesz - ostrzegł go Anakin. – Nie spodoba ci się to. 
Przyszło mu do głowy, Ŝe jego brat Jacen nie pochwaliłby tego rodzaju groźby. Wujek Lukę teŜ 
nie. W tej chwili jednak Anakin się tym nie przejmował. 
Vehn poruszył się niespokojnie, ale milczał. Anakin zerwał się na nogi i ruszył w jego kierunku. 
- Zaczekaj chwilę, Jedi! Nie spal mi mózgu! Nie wiem wiele, ale mogę ci powiedzieć, co 
podsłuchałem. Coś, czego nie wolno mi było usłyszeć. 
Anakin zrobił jeszcze jeden krok i przykucnął. Jego lodowato niebieskie oczy znalazły się 
naprzeciwko ciemnoszarych oczu Vehna. 
- No? - zachęcił go. 
- Nie powinienem w ogóle o tym wiedzieć, ale... ale Yuuzhanie Vong planowali przylecieć na tę 
nędzną kupę błota. Brygada Pokoju postanowiła dotrzeć tu przed nimi i wyłapać was wszystkich, 
zanim przyjadą. 

 

46 

- Po to, Ŝeby im zaoszczędzić roboty? 
- Właśnie. Coś w rodzaju prezentu. Ci goście z Brygady Pokoju są śmiertelnie powaŜni. Naprawdę 
myślą, Ŝe wszyscy w galaktyce będą zgubieni, jeśli Vongowie nie dostaną tego, czego chcą, i to z 
nawiązką. 
- Dlaczego mówisz "ci goście z Brygady Pokoju", jakbyś do nich nie naleŜał? 
- Wynajęli mnie jako pilota. To wszystko. 
Anakin zmarszczył brwi, ale puścił to mimo uszu. 
- Co zrobią ci z Brygady Pokoju, skoro spartaczyli robotę? 
- Skąd wiesz, Ŝe spartaczyli? Chyba domyślili się, Ŝe gdzieś ukryłeś dzieciaki. Mają dobrych 
tropicieli i sprzęt do poszukiwań. 
- Nikogo nie znajdą - zapewnił Anakin. - Co wtedy zrobią? Yuuzhanie Vong mogą uznać, Ŝe 
Brygada przybyła tutaj po to, aby ukryć dzieciaki. W najgorszym wypadku wściekną się, Ŝe 
pozwoliliście ponad trzydzieściorgu Jedi prześliznąć się pomiędzy palcami, a złapaliście tylko 
jednego. 
Vohn zadumał się. 
- Mogą uciec. Mogą teŜ próbować blefu, wykorzystując tego jednego więźnia. Nie znam ich 
wystarczająco dobrze, Ŝeby coś powiedzieć. 
- Anakinie - odezwała się cicho Sannah. - Ty i Tahiri uratowaliście mój lud. Nie mogę pozwolić, 
Ŝeby coś jej się stało. Po prostu nie mogę. 
- Dlaczego nie pomyślałaś o tym wcześniej? - warknął Anakin. - Cała trójka mogła odejść z 
Kamem i Tionną. UwaŜaliście, Ŝe to jakaś zabawa. Szkoda, Ŝe się myliliście. 
- Anakinie! - Sannah wytrzeszczyła oczy, ale po chwili spuściła głowę. 
- Masz rację - szepnęła. - To nasza wina. Moja wina. Mogłam powiedzieć Kamowi, a wtedy nic 
podobnego by się nie zdarzyło. Mistrz Ikrit wciąŜ by Ŝył. 
Łzy strumieniem popłynęły jej po twarzy. Przez krótki moment Anakin cieszył się, Ŝe dziewczynka 
płacze, Ŝe wreszcie do niej dotarło, jak głupio postąpiła. Bardzo chciał się z nią zgodzić. 
Zgrzytnął zębami, wstał i odszedł w kierunku skraju dŜungli. 
Nie zaszedł daleko, oparł się tylko o pień wielkiego drzewa i dyszał cięŜko, usiłując się opanować. 
Dopiero po chwili, kiedy poczuł, Ŝe zdoła to zrobić, powrócił na polankę i podszedł do Sannah, 
która wciąŜ jeszcze płakała. Valin teŜ w milczeniu ocierał łzy. 
- Nie miałem racji - odezwał się - śadne z was nie jest niczemu winne. Winić moŜna tylko 
Yuuzhan Vong, a nie was. Poczucie winy w tej chwili nas nie uratuje. Na planecie jest mnóstwo 
innych statków. O ile wiem, juŜ nas namierzyli, więc musimy się przygotować. Jeśli tak nie 
jest, musimy się zastanowić, jak uruchomić statek. 
Remis Vehn roześmiał się z goryczą. 
- Mamy tu części z trzech statków - spokojnie dodał chłopiec. - Powinniśmy z tego coś sklecić. 
Poza tym pomoc jest w drodze, więc moŜe naleŜałoby tylko czekać i wytrzymać jeszcze przez jakiś 
czas. Valin, czynię cię odpowiedzialnym za sprawdzenie i zinwentaryzowanie wszystkich racji 
Ŝywnościowych i leków. Vehn, ty mu powiesz, gdzie ma tego szukać na statku...i nic nie ukryjesz. 
Sannah, tobie daję miotacz. Będziesz pilnowała obozu, a ja pójdę się rozejrzeć po miejscach 
katastrof. Jeśli usłyszysz cokolwiek... mam na myśli naprawdę wszystko, co nietypowe... oboje 
chowacie się i pozostajecie w ukryciu, jasne? 
- Tak - odparła Sannah. Velin powaŜnie kiwnął głową. 
- Dobrze. I nie wierzcie we wszystko, co mówi Vehn. Nie dotykajcie jego więzów, nawet do niego 
nie podchodźcie. Niedługo wrócę. 
 

ROZDZIAŁ 10 

Karnie nie stracił przytomności, ale czas dziwnie zwolnił. UprząŜ pilota usiłowała go przeciąć na 
pół, a statek wirował jak szalony, zasilanie włączało się i wyłączało, aŜ wreszcie pozostało 
włączone, gdy do akcji weszły minimalne systemy podtrzymania Ŝycia. Kompensator inercyjny 

 

47 

obudził się, grawitacja się uspokoiła, ale ekran wciąŜ pozostawał nieodgadnionym kłębowiskiem 
sygnałów. 
- Raport! - krzyknął Karrde. Co się dzieje? 
H'sishi niechętnie podniosła wzrok. 
- Minimalne uszkodzenie fregaty - zameldowała. – Oberwaliśmy i trochę kulejemy. 
- Ale kulejemy przynajmniej we właściwym kierunku - podsumował Karrde. - Kierunek: 
zewnętrzne systemy. 
- Rdzeń hipernapędu jest chyba najbardziej uszkodzony - zauwaŜył Dankin. - Nie sądzę, Ŝeby udało 
nam się skoczyć. 
- No nie, stąd na pewno nie skoczymy... nie z tej dziury, którą wykopał sobie Yavin. 
- WciąŜ jeszcze damy radę umknąć duŜym statkom, przynajmniej przez jakiś czas. Fregata w końcu 
i tak nas złapie, ale mamy przewagę, której nie zlikwiduje wcześniej niŜ za godzinę. Za to E-
skrzydłowce mogą nam narobić kłopotów. 
- śyczę im szczęścia - burknął Karrde. 
- Wiesz, mamy teraz kilka słabych punktów na pancerzu - delikatnie przypomniała Shada. 
- Dlatego właśnie im zwiejemy, Shado, kochanie - odparł Karrde. 
- A nasze tarcze... 
- Wytrzymają, ile trzeba. 
- Ile trzeba na co? - zapytała Shada. - Bez hipernapędu... 
H'sishi wydała basowy pomruk. 
- Co się dzieje, H'sishi? 
- Mogę ci dać coś lepszego niŜ działający hipernapęd, kapitanie - powiedziała Togorianka. 
- A cóŜ to takiego? 
Obdarzyła go bardzo zębatym uśmiechem, tak szerokim, Ŝe prawie podzielił jej głowę na dwie 
połówki. 
- Reszta naszej floty, sir. 
- Pytałaś, na co czekam, Shado? Nigdy nie wątp w to, Ŝe bogowie mnie lubią. Jak daleko? 
- Ummm, urrr... - H'sishi spowaŜniała nagle. - Co najmniej dwie godziny, sir. 
- No, cóŜ - wesoło odparł Karrde. - Przyjmuję propozycje, jak rozciągnąć te... ileŜ to... teraz juŜ 
osiem minut... w dwie godziny, których potrzebujemy... 
Pancerz zagrzechotał złowróŜbnie. 
- Mamy na karku E-skrzydłowce, sir - zameldował Dankin. 
- CóŜ, nie dajmy im czekać. PokaŜcie, co ten biedny stary transporter ma do zaofiarowania. Shado, 
mostek jest twój. 
- Chyba nie chcesz uciec w środku bitwy? 
- To nie potrwa długo. Dajcie mi znać, kiedy dogoni nas największy statek. Na razie muszę 
pogadać z Solusarem. 
Cztery godziny później na ekranie Karrde'a pojawił się wyraźnie zmęczony Imsatad. 
- Jesteś idiotą, Karrde - oznajmił. 
- A pan kim jest w takim razie, kapitanie? - odparował Karrde. - Tak czy owak, nasze pozycje 
uległy teraz odwróceniu. Mam znacznie więcej siły raŜenia niŜ pańska mała flotylla. 
- A jednak, jak juŜ kiedyś pan to zauwaŜył, wciąŜ jeszcze tu jesteście, to znaczy, Ŝe nie 
wykonaliście swojego zadania - rzekł Imsatad. - Czego chcecie? 
- Zgodnie z moimi obliczeniami brakuje jeszcze czwórki młodych Jedi. Pewnie pan nic nie wie na 
ten temat, co? 
- Rzeczywiście nic nie wiem. 
Karrde wstał i splótł dłonie za plecami. 
- Czasami potrafię być bardzo powaŜnym człowiekiem, kapitanie Imsatad. Właśnie nadeszła taka 
chwila. Dałem słowo, Ŝe bezpiecznie dostarczę uczniów i dwóch nauczycieli Jedi i Ŝe nie pozwolę 
im wpaść w łapy mętów pańskiego pokroju. Zamierzam właśnie to zrobić. 

 

48 

- NaraŜacie na niebezpieczeństwo naszą misję - rzekł z wyrzutem Imsatad. - Yuuzhanie Vong nie 
zatrzymają się, dopóki nie dostaną wszystkich Jedi. Jeśli zrobimy za nich robotę, moŜe wykaŜą 
dobrą wolę... 
Karrde przerwał mu z kąśliwym uśmieszkiem. 
- Yuzhanie Vong podbili pół galaktyki w ofensywie, której w Ŝaden sposób nie sprowokowaliśmy. 
Czy to nas zobowiązuje do okazywania im dobrej woli? 
- Słuchaj, Karrde. Byłem na Dantooine z grupą wojskową. Widziałem, co oni potrafią. Nie 
moŜemy ich zatrzymać. Nie moŜemy. To elementarny instynkt samozachowawczy. Poza tym to 
nieprawda, Ŝe ich nie sprowokowaliśmy. PrzecieŜ to Jedi rozpoczęli wojnę i to Jedi ich nieustannie 
prowokują. 
Karrde westchnął i wrócił na swój fotel. Postukał palcami po poręczach. 
- Nie wiem, czy naprawdę wierzy pan w tę kupę bzdur i wcale mnie to nie obchodzi. Ale to dobrze, 
Ŝe wspomniał pan o instynkcie samozachowawczym, poniewaŜ właśnie stoi pan przed 
koniecznością wyboru. 
Imsatad dumnie uniósł podbródek. 
- Gdybyś sądził, Ŝe mamy waszych zaginionych Jedi, nie niszczył byś naszych statków. 
Karrde machnął ręką. Kam Solusar wszedł w pole widzenia monitora. 
- Pozwoli pan, Ŝe przedstawię Kama  Solusara, jednego z nauczycieli w akademii Jedi, której dzieje 
tak brutalnie przerwaliście. Jest Jedi, a oni wyczuwają się wzajemnie. Wiedział pan o tym? 
Oczy Imsatada przeskakiwały z jednego na drugiego. 
- Słyszałem o czymś takim. 
- śadnego z dzieci nie ma na pańskim statku, kapitanie - rzekł Solusar głosem, którym moŜna by 
łamać kości. - Nic nam nie przeszkodzi, Ŝeby pana unicestwić. 
Imsatad zamrugał nerwowo. 
- To, co robię, robię dla dobra całej galaktyki - wykrztusił. 
- Tak, juŜ to słyszałem w pańskim wykonaniu - odparł Karrde. - 
Osobiście uwaŜam, Ŝe najlepiej przysłuŜy się pan galaktyce w formie chmury organicznego pyłu. 
Imsatad potarł czoło. 
- Czego chcesz? - zapytał wreszcie znuŜonym głosem. 
- Chcę, Ŝeby wszystkie statki wylądowały. Chcę przeszukać je jeden po drugim. 
Imsatad wzruszył ramionami. 
- Nie mam dzieci, których szukacie. MoŜesz przeszukać moje statki. Daj mi osiem godzin, Ŝebym 
zdąŜył je posadzić. 
- Masz pięć. - Karrde dał znak, Ŝeby przerwać połączenie. 
- On coś ukrywa - zauwaŜył Solusar. - Nie mogę wyczuć, co. 
- Nie dociera do niego, Ŝe jest pokonany? 
- Nie i to jest właśnie najdziwniejsze. Czuje się pobity, ale ukrywa coś w związku z Anakinem i 
resztą. 
- Naprawdę myślisz, Ŝe oni wciąŜ Ŝyją? 
- Anakin Ŝyje, jestem tego pewien. Tahiri teŜ. A jeśli oni Ŝyją, to Ŝyje równieŜ Sannah i Valin. W 
końcu Brygada Pokoju nie przybyła tu po to, Ŝeby ich zabić, ale wziąć do niewoli. 
Karrde przytaknął w zadumie. 
- Sprowadzę tu "Układ Idioty". To korweta, a jej kapitan jest jednym z moich najlepszych ludzi. 
Chciałbym dowieźć te dzieci całe i zdrowe na Coruscant. 
- Doskonały pomysł, chociaŜ na Coruscant teŜ niedługo będą bezpieczne.. 
- Na szczęście Lukę Skywalker ma na tę okazję jeszcze inny plan. 
- Ja zostanę, dopóki nie znajdziemy reszty - oświadczył Solusar. 
- Właśnie tak mi się wydawało. A Tinna? 
- Dzieci potrzebują jednego z nas. 
- Doskonale. Zajmę się więc transferem. 

 

49 

Solusar skinął głową i wyciągnął dłoń. 
- Jeszcze ci nie podziękowałem. Cieszę się, Ŝe cię nie zabiłem. 
Karrde uśmiechnął się smutno i ujął wyciągniętą dłoń 
- Doskonały dar na doskonałą okazję. O tobie mówię, Solusar. 
- Sithowe nasienie - warknęła Shada z drugiej strony mostka. 
- Co się tam dzieje? 
- Karrde, jeśli chcesz zabrać te dzieciaki z systemu, proponuję, Ŝebyś 
się pospieszył. 
- A co, jeszcze więcej Brygad Pokoju? - Spojrzał na czujniki dalekiego zasięgu. Pojawiały się na 
nich świetliste punkty... coraz więcej i więcej. - H'sishi, co my tu mamy? 
Pani taktyk spojrzała na niego ponuro. 
- Yuuzhanie Vong, sir. Całe mnóstwo. Co najmniej dwa analogi krąŜowników i całe mnóstwo 
mniejszych statków. 
Karrde zacisnął palce na oparciu fotela, aŜ zbielały mu kostki.Klął w duchu, ale usiłował zachować 
spokojną twarz. 
- Ile czasu? 
- Nie więcej niŜ godzina, sir. 
- Wystarczy, Ŝeby "Układ Idioty" znalazł się daleko. "Przekręt" ma lecieć z nim razem. 
- A co z nami? - zapytała Shada. 
- Nie moŜemy walnąć w nich bykiem - zastrzegł się Karrde. 
- Anakin i reszta są jeszcze na dole - warknął Solusar. - Jeśli myślisz, Ŝeby ich zostawić... 
Karrde przerwał mu machnięciem ręki. 
- O niczym takim nie myślę. Jeśli opuścimy ten system, zamkną go tak dokładnie, Ŝe wedrze się tu 
tylko flota Nowej Republiki. Musimy jednak zmienić taktykę. I potrzeba nam posiłków. Shado, 
przeniesiesz się na "Układ Idioty". Zabieraj, co się da. 
- Chyba oszalałeś, jeśli uwaŜasz, Ŝe cię tu zostawię. 
- Nic nam nie będzie. To wielki system, a my nie jesteśmy bezbronni. Jeśli Yuuzhanie Vong 
planują okupację Yavina Cztery, moŜemy im bardzo utrudnić Ŝycie. Powinnaś juŜ wiedzieć, Shado, 
Ŝe jeśli jestem dobry w czymkolwiek, to właśnie w ratowaniu własnego tyłka. Teraz 
pędź. Nie mamy czasu się o to kłócić. 
- Wrócę - obiecała. 
- Oczywiście, Ŝe wrócisz. A ja tu na ciebie zaczekam. A teraz ruszaj. 
 

ROZDZIAŁ 11 

 
 
Anakin obserwował odległe punkty jednostek rojących się wokół miejsca katastrofy. Byli tam od 
czterech godzin, ale w ciągu kilku ostatnich minut zaczęli się wynosić -jeden po drugim. Poczuł 
skurcz w brzuchu. Gdyby miał jeden z tych skrzydlaków, mógłby wrócić do świątyni i zabrać 
Tahiri. 
I co dalej? Zostawić Valina i Sannah z Vehnem pod niebem pełnym tej szarańczy? Próbować wlec 
ich za sobą w kolejną bitwę powietrzną, a potem na akcję ratunkową? 
Nie. Nie mógł poświęcić ich wszystkich dla jednego Ŝycia... 
Poczuł drŜenie przebiegające pień drzewa i dłoń sama powędrowała mu do miecza świetlnego. Ale 
wyczuł, Ŝe to Valin wspina się w górę. 
Chłopiec dotarł do niego i usadowił się w rozwidleniu gałęzi. Patrzył na dwa ostatnie skrzydlaki, 
które zdawały się właśnie odlatywać. 
- Powinieneś zostać w jaskini - odezwał się Anakin. 
- MoŜe i tak- zgodził się Valin. - Ale nie zostałem. 
Wskazał na odlatujący stateczek. 

 

50 

- Myślałem, Ŝe będą szukać dłuŜej - mruknął. 
Anakin potrząsnął głową. 
- Dwa dni to i tak długo. Sądziłem, Ŝe zmęczą się wcześniej. 
W końcu szukają większej zdobyczy: reszty studentów. Mają mało czasu, pamiętasz? Kiedy 
pojawią się Yuuzhanie, będą musieli udowodnić, Ŝe im się udało, albo juŜ po nich. Brygada Pokoju 
raczej wolałaby niepokazywać Vongom, jak zniszczyła ich macierzystą ziemię - pokazał 
w dół. - Wracaj lepiej do jaskini. Mogą jeszcze raz wszystko przeszukać. 
- Anakinie, dlaczego Yuuzhanie Vong tak bardzo chcą nas dostać? 
Anakin odetchnął głęboko. 
- Nie jestem pewien. Chyba dlatego, Ŝe nas nienawidzą. To, Ŝe nie istnieją w Mocy, odcina oba 
kierunki porozumienia. Nie moŜemy ich wyczuć ani wywierać na nich bezpośredniego wpływu, ale 
moŜemy robić rzeczy, których oni nie rozumieją. I to my właśnie najbardziej im zaszkodziliśmy. 
Sądzę, Ŝe ostatnią kroplą goryczy stało się poniŜenie ich mistrza wojennego przez Jacena. 
- Ale tamci z Vehnem nie byli Yuuzhanami. 
- Ale oni są jeszcze gorsi. UwaŜają, Ŝe jeśli nas wydadzą, zdołają powstrzymać podboje Yuuzhan, 
którzy zadowolą się tym, co juŜ zdobyli. 
- A zadowolą się? 
Anakin prychnął pogardliwie. 
- Senator Elegos A'Kla oddał się w ich ręce. Miał nadzieję, Ŝe uda mu się ich zrozumieć, 
zadzierzgnąć nić porozumienia, zdobyć wzajemne zaufanie... jednym słowem rozpocząć proces 
poszukiwania pokojowego rozwiązania. 
- Zabili go - cicho odezwał się Valin. - Słyszałem o tym. 
- I przesłali nam jego wypolerowane kości. 
- A potem mój tato zabił tego Yuuzhanina, który zabił Elegosa. 
Anakin zawahał się. Nie pomyślał jakoś, do czego moŜe doprowadzić taki przykład. 
- Tak - odparł krótko. 
- A teraz wszyscy nienawidzą mojego taty, a nie Yuuzhan Vong. 
Anakin potrząsnął głową. 
- Nie. To nie tak. To tylko... tylko polityka, Valinie. 
- A co to oznacza? 
- Nie wiem, nienawidzę polityki. Zapytaj mojego brata, kiedy go znów spotkasz, albo moją mamę. 
- Ale... 
- To znaczy - przerwał mu Anakin - Ŝe twój ojciec, Corran Horn, jest dobrym człowiekiem i kaŜdy, 
kto ma choć trochę oleju w głowie, moŜe to potwierdzić. Cały problem z ludźmi polega na tym, Ŝe 
wielu z nich nie ma rozumu, a wielu innych to kłamcy. 
- To znaczy, Ŝe będą mówili źle o moim ojcu, nawet jeśli tak nie uwaŜają. 
- Właśnie tak, mały. 
- Nie jestem mały. 
Anakin spojrzał w zdeterminowaną dziecinną twarz i nagle zobaczył to samo, co Kam, Tionna, 
wujek Lukę, ciocia Mara - wszyscy dorośli w jego Ŝyciu - pewnie juŜ od dawna dostrzegali w jego 
własnej twarzy. 
- MoŜe i nie - zgodził się z chłopcem. - Ale właśnie to przed chwilą próbowałem ci wyjaśnić. 
Yuuzhanie Vong nie wykazują najmniejszej tendencji do dotrzymywania słowa. Chyba nawet nie 
uwaŜają, Ŝe kłamstwo jest czymś złym. AElegos... no cóŜ, to była naprawdę szlachetna 
próba i bardzo go za to szanuję. Ale jedyną rzeczą, jakiej od nas i naszych światów potrzebują 
Yuuzhanie, są niewolnicy. Oni nienawidzą naszych maszyn, uwaŜają je za bluźnierstwo i nie 
spoczną, dopóki nie zniszczą wszystkich. Jedyny sposób, aby uniknąć walki, to poddać się 
i pozwolić im robić wszystko, co chcą. To jedyne warunki pokoju, jakie oni są w stanie zrozumieć i 
zaakceptować. Brygada Pokoju uwaŜa, Ŝe mogą zrobić coś pośredniego. Elegos był dzielny i 
szlachetny... i bardzo się mylił. Kosztowało go to Ŝycie. CóŜ, naleŜało do niego i mógł je 

 

51 

poświęcić. Brygada Pokoju to głupcy i tchórze, więc chcą poświęcić nasze Ŝycie. A nasze Ŝycie 
naleŜy do nas i nic im do niego. 
Valin skinął głową i uśmiechnął się lekko. 
- Mówisz więcej niŜ zwykle. Tahiri zawsze twierdziła, Ŝe kiedyś to z ciebie wylezie. 
Anakin zdumiał się, kiedy pojął, Ŝe Valin ma rację. Po raz pierwszy w Ŝyciu próbował 
moralizować. Nigdy przedtem tego nie robił, moŜe z wyjątkiem dyskusji z rodzeństwem lub Tahiri. 
Ba, nie umiał i nie lubił tego robić i unikał takiej postawy jak ognia. Jego ojciec czasem Ŝartował, 
Ŝe łatwiej byłoby pociągnąć śmigaczem gwiazdę neutronową, niŜ wydrzeć z Anakina dwa słowa 
naraz... 
Ale nagle ludzie zaczęli Ŝądać od niego coraz więcej i więcej. Wieść o jego niektórych wyczynach 
rozniosła się szeroko i domyślał się, Ŝe otaczało go coś w rodzaju sławy. Do tej pory wszystko było 
dobrze, a choć nigdy by się do tego nie przyznał, nawet mu się to podobało. Wydawało 
mu się, Ŝe moŜe stać się kimś takim jak wujek Lukę, kiedy był młody i  walczył z Imperium -jak 
bohater, choć naprawdę wcale nim nie był. 
Poczuł ucisk w sercu i nagle zorientował się, dokąd go zawiodły te myśli. 
- Dlaczego ty, Tahiri i Sannah przybyliście mi na pomoc, Valinie? 
Dlaczego nie zostaliście z Kamem i Tionną? 
Valin spojrzał na niego niewinnymi oczami. 
- Bo chcemy być tacy jak ty, Anakinie. Wszyscy. A ty... ty nigdy byś nie uciekł z pola walki. 
Anakin zacisnął zęby, w oczach poczuł pieczenie. To załatwiało sprawę. Skłamał, kiedy powiedział 
Sannah, Ŝe za ten chaos odpowiedzialni byli Yuuzhanie Vong i Brygady Pokoju. Podobnie jak 
śmierć Chewiego, jak Centerpoint, to był jego własny chaos. Chaos Anakina Solo. 
Tym razem jednak musi go uporządkować. Jeszcze nie wie jak, ale musi. 
- Nie widać, Ŝeby duŜo zabrali - zauwaŜyła Sannah, kiedy przeglądali wrak transportera Vehna. Od 
katastrofy minęły cztery dni i cztery noce, ale dopiero dobę temu ujrzeli ostatniego odlatującego 
skrzydlaka. 
- A co mieliby zabrać? - zapytał Valin. - Nie zostało nic takiego, co by im się mogło przydać. 
- Nie - zgodził się Anakin. - Zostało mnóstwo róŜnych dobrych rzeczy, ale naprawianie ich 
zajęłoby zbyt wiele czasu. 
- Ale ty masz czas, prawda? - ironicznie rzucił Vehn z miejsca, gdzie siedział ze skrępowanymi 
dłońmi splecionymi na kolanach. 
- Naprawię go - zapewnił Anakin. - Hipernapęd jest w porządku. 
- To świetnie. Polecimy stąd prościuteńko w nadprzestrzeń. Przynajmniej nikt nie będzie musiał się 
martwić grzebaniem naszych szczątków. A na pewno juŜ nie będziemy się musieli martwić 
Vongami. 
- Jeśli Anakin mówi, Ŝe to naprawi, to znaczy, Ŝe tak będzie - warknął Valin. 
- Zamknij się, śmierdzący mały Hutcie - burknął Vehn. – MoŜe jestem waszym więźniem, ale to 
nie znaczy, Ŝe muszę przez cały dzień słuchać waszego pyskowania. Ja... hej! Au! 
Vehn nagle zaczął się wściekle drapać po nodze, po czym padł na ziemię, wijąc się jak opętany. 
Anakin wyprostował się. 
- Odejdźcie od niego. To jakaś sztuczka. 
- Sztuczka? - wrzasnął Vahn. - śrą mnie Ŝywcem! 
Dopiero wtedy Anakin zauwaŜył, Ŝe Valin się śmieje. 
- Valinie, to twoja sprawka? 
- ZasłuŜył sobie. 
- Przestań. Natychmiast. W tej chwili. 
- Ja tylko... 
- JuŜ! 
- Tak, sir - szepnął Valin. I nie brzmiało to sarkastycznie. 
Anakin ukląkł obok Vehna. Od ramion i twarzy pilota odpełzała 

 

52 

właśnie chmara wielosegmentowych robaków mniej więcej centymetrowej długości, pozostawiając 
po sobie czerwonawe smuŜki. Vehn nerwowo otrząsał je z siebie, ale kiedy Anakin próbował mu 
pomóc, odskoczył z gniewnym okrzykiem. 
Dopiero kiedy pozbył się wszystkich robaków, Vehn zwrócił się w stronę Valina. Dyszał cięŜko. 
- To twoja sprawka, nie? Jakiś cholerny hokus-pokus Jedi! – Nie zgrabnie podniósł się na nogi. - 
Mam nadzieję, Ŝe Vongowie naprawdę was dorwą. Wszystkich, co do jednego. 
- Taak? - syknął Valin. - No... 
- Valin! - wpadł mu w słowo Anakin nieco zbyt ostro – Zamknij się i słuchaj. Potrafisz zrobić coś 
lepszego. Wiem, Ŝe potrafisz, bo mieliśmy tych samych nauczycieli. - Odwrócił się w stronę 
Sannah. - Ty teŜ się śmiałaś. UwaŜasz, Ŝe to zabawne, uŜywać Mocy do torturowania bez 
bronnego więźnia tylko dlatego, Ŝe cię przezywał? 
Sannah poczerwieniała. 
- Nie - szepnęła. 
- Valin? 
- Nie - odparł cicho chłopiec. - Wydaje mi się, Ŝe nie. 
- Są chwile, kiedy trzeba uŜyć Mocy w samoobronie, Valinie, są teŜ chwile, kiedy obrona oznacza 
atak. A gdyby nawet przyszło mi wycisnąć mózg Vehna, Ŝeby dowiedzieć się czegoś, co pomoŜe 
nam uratować Tahiri, pewnie bym to zrobił. Ale tortura dla samej tortury... nigdy. 
Valin skinął głową i usiadł. Ku zdumieniu Anakina nie wyglądał na obraŜonego, raczej na 
zamyślonego. Nagle stał się szalenie podobny do swojego ojca, Corrana Horna. Było to tak 
wyraźne, tak oczywiste, Ŝe Anakin zaczął się zastanawiać, czy to przyszłościowa wizja dorosłego 
Valina, czy po prostu uderzające podobieństwo. 
Odchrząknął. 
- Zajmijmy się pracą, co wy na to? Silniki nie są w tak złym stanie, jak by się wydawało. Sądzę, Ŝe 
uŜywając części odzyskanych z innych jednostek, zmusimy statek do kuśtykania, a tylko tyle mi 
potrzeba: drogi na orbitę. W ostateczności przynajmniej uruchomię komunikator. 
Anakin nie pozbył się wprawdzie wątpliwości, ale dzieciaki przynajmniej dostaną jakieś zajęcie, 
zanim on wymyśli sposób, Ŝeby przebyć pół księŜyca w poszukiwaniu Tahiri. Jeśli się czymś 
zajmą, nie będą się aŜ tak martwić. Poza tym Talon Karrde powinien zjawić się lada chwila. 
A Tahiri wciąŜ była tutaj. Prawie na pewno znajdowała się na Yavi-nie Cztery, a nie na orbicie. 
To było pocieszające, ale Anakin i tak o mało nie oszalał. Poszedłby chociaŜ na piechotę, choć 
rozum mu podpowiadał, Ŝe potrzebowałby kilku miesięcy, aby przebyć dziką puszczę, która dzieli 
go od Wielkiej Świątyni. MoŜe po prostu potrzebował zajęcia, tak samo jak Valin i Sannah. 
Z westchnieniem poszedł sprawdzić, jak wyglądają sprzęgła ogniw zasilania. 
Coś zapiszczało tuŜ przy nim. JuŜ chwytał za świetlny miecz, kiedy zorientował się, Ŝe dźwięk 
pochodzi z komunikatora na nadgarstku. Ktoś go wzywał. 
 
Przez chwilę gapił się na komunikator. MoŜe to jaka sztuczka Brygady Pokoju, próba namierzenia 
Anakina? A moŜe to Talon Karrde próbuje ich znaleźć? 
Niechętnie przyjął wezwanie. Po wyświetlaczu zaczęły się przewijać słowa: 
POGOŃ ZMYLONA. X-SKRZYDŁOWIEC MOCNO USZKODZONY. CZEKAM NA DALSZE 
INSTRUKCJE. 
- Fiver! 
POTWIERDZAM 
- Fiver, uŜyj tego sygnału i przylatuj prosto tutaj! Gdzie jesteś? 
20 GODZIN STANDARDOWYCH. 
- Co? Dlaczego? 
TYLKO NAPĘD REPULSOROWY. STATEK POWAśNIE USZKODZONY. 
- Ale tobie nic się nie stało? 
SPRAWNY. 

 

53 

- Dobrze. Świetnie ci idzie, Fiver. Przylatuj najszybciej, jak moŜesz. Potrzebujemy cię. 
POTWIERDZAM, ANAKINIE. 
- Anakinie? - Chłopiec roześmiał się, pomimo wszystkich kłopotów. Robot astromechaniczny 
dawno nie przechodził kasowania pamięci i zaczynał juŜ mieć swoje dziwactwa. Samotny lot X-
skrzydłowcem XJ nie był zadaniem, które znajdowałoby się w zakresie czynności tej 
jednostki. Anakin ledwie mógł uwierzyć, Ŝe robocikowi udało się tego dokonać w pojedynkę. 
Sądził, Ŝe poświęca swój statek i Fivera, przeprowadzając dywersję. Teraz, kiedy juŜ wiedział, Ŝe 
wszystko potoczyło się zupełnie inaczej, czuł wyraźną ulgę. Miał do dyspozycji nie tylko 
więcej części, ale i robota astromechanicznego do pomocy. 
Sprawy nie wyglądały jeszcze całkiem dobrze, ale Anakin czuł, Ŝe moŜe juŜ spokojniej patrzeć w 
przyszłość. 
 

ROZDZIAŁ 12 

 
Ciemność otuliła Anakina jak płaszcz i szeptała mu do ucha jak matka. Obiecywała mu twarz z 
durastali i serce z ferrobetonu. Dawała supernowe pełne mocy i niezłomną wolę, aby ich uŜywać. 
Bywał juŜ niegdyś w tym miejscu, i to dość często. Był to jego najdawniejszy sen, śnił go po raz 
pierwszy chyba tego dnia, kiedy klon imperatora Palpatine'a dotknął go w łonie matki. Odkąd 
dowiedział się o swoim imienniku, dziadku Vaderze, sny stały się wyraźniejsze, bardziej 
szczegółowe. Widział przyszłość, w której był juŜ dorosły, o oczach szarych jak stalowa powłoka 
statku. Widział sam siebie w masce Dartha Vadera, odrodzonego Rycerza Ciemności. 
W jaskini na Dagobah zawarł ze swoimi snami pewnego rodzaju pokój. Była to ta sama jaskinia, w 
której jego wuj Lukę spojrzał w twarz własnej ciemnej stronie i poniósł klęskę. Ale pokój to nie 
znaczy milczenie, a tu, na księŜycu skaŜonym ciemną stroną równie głęboko jak sami Sithowie, 
sny były szczególnie niepokojące. 
Tym razem jednak coś się przerwało. Puściła tama, która do tej pory więziła czarne wody. Zalały 
go teraz, takie zimne i dziwne, Ŝe pulsowanie w jego piersi ustało na chwilę, jakby serce otoczyła 
Ŝelazna pięść. 
Słyszał miękki śmiech, znany, a jednocześnie obcy. Głos i ton wydawały się dziwne, ale rytm był 
mu znany równie dobrze jak głos własnego ojca. Śmiech kobiecy, gardłowy i sardoniczny. Poczuł, 
Ŝe włoski na karku unoszą mu się ze strachu. 
Obejrzał się i wtedy ją zobaczył. 
Miała złociste włosy, błyszczące jak samorodek w zachodzącym słońcu Coruscant lub nagły 
rozbłysk piekielnego ognia. Jedno z jej oczu miało barwę nefrytu, drugie - obsydianu. Usta 
otaczały setki nacięć, od czubka czoła do podbródka biegła biała blizna. Ciało - bardzo dojrzałe, 
bardzo kobiece i bardzo ludzkie - ciasno okrywała skorupa chitynowej substancji, składająca się z 
pancerzy i przegubów podobnych do owadziej skorupy. Z ramion i łokci wystawały guzy i 
spiczaste rogi. 
Uśmiechnęła się do niego pociętymi wargami i wyciągnęła w jego kierunku coś, co przypominało 
pałkę, ale w jej dłoni zwinęło się nagle i wypręŜyło jak tłusta larwa. Z jednego końca wytrysnęło 
nagle światło, przemieniając się w jasnobłękitne ostrze. Energia ciemnej strony otoczyła Anakina, 
wzywając go. Nagle poczuł do niej nieodparty pociąg: zatęsknił kaŜdą komórką ciała w sposób, 
jakiego jeszcze nigdy dotąd nie zaznał. 
Znów usłyszał jej śmiech. Nagle zrozumiał, Ŝe ona nie patrzy na niego, wcale nie, tylko na kogoś 
innego, poza jego polem widzenia, kogoś, kogo on sam nie mógł dostrzec. 
- Ostatni przedstawiciel gatunku - odezwała się. Jej głos brzmiał jak szept, głównie z powodu 
zniekształconych warg. - Ostatni przedstawiciel mojego gatunku. 
Podniosła ostrze, a wtedy Anakin ją rozpoznał. 

 

54 

- Tahiri! - wrzasnął. Zawahała się, jakby nagle usłyszała jakiś odległy dźwięk, ale zaraz skoczyła 
do przodu, zataczając łuk jarzącym się ostrzem. W oczach miała rozkosz i rozpacz, radość i 
szaleństwo, Ŝe Anakinowi na ten widok zabrakło tchu w piersi. 
Obudził się, ale dalej się dusił. Usta zatykała mu czyjaś silna dłoń. Próbował się wykręcić, ale 
trzymano go pewnie i mocno. Próbował podwinąć nogi pod siebie, ale teŜ mu się nie udało. 
Spokojnie, nie bój się, pomyślał. Pozbieraj się, Anakinie. Miałeś zdaje się stać na warcie. W jaskini 
nawet nie usłyszą, jeśli zginiesz. 
UŜył Mocy, aby wyrwać się z uchwytu i odrzucić napastnika daleko w bok. W jednej chwili zerwał 
się na nogi z mieczem świetlnym w dłoni. W świetle klingi ujrzał brodatą twarz starego człowieka i 
miotacz. 
- Jedi, zaczekaj! Jestem... przyjacielem. 
- Tak? To dlaczego mnie zaatakowałeś? 
- Nie wiedziałem... nie... - Przybysz mówił głosem tak słabym, jakby rzadko go uŜywał. - 
Nazywam się Qorl. Byłem przyjacielem Jedi. 
Nie wiedziałem, kim jesteście. 
- Qorl? Mój brat i siostra znali jakiegoś Qorla. Sterroryzował ich miotaczem, Ŝeby mu naprawili 
statek 
- Jacen. Jaina - powiedział starzec. - Qorl uratował ich równieŜ od Akademii Cieni. 
- Byłeś pilotem myśliwca TIE, który tu się zabłąkał, kiedy znisz 
czono Gwiazdę Śmierci. Uciekłeś... 
- I wróciłem. Odszedłem, czując się wrogiem twojej siostry i brata. 
Wróciłem jako ich przyjaciel. Naprawdę jesteś ich bratem? – ZmruŜył oczy. - Nie widzę juŜ tak 
dobrze. 
- Co tu robisz? 
- Widziałem latające statki i walkę. Myślałem, Ŝe jeden spadł tu w pobliŜu, przyszedłem zobaczyć - 
wzruszył ramionami. - Minęło siedem dni i oto jestem. 
- I oto jesteś. - Anakin usiłował sobie przypomnieć, co wie na temat tego siwego starca. Jacen i 
Jaina znaleźli jego zniszczony myśliwiec TIE i postanowili go naprawić, nie wiedząc, Ŝe pilot 
wciąŜ jest w pobliŜu, Ŝe kryje się przed ludźmi, bo nie wie, Ŝe wojna się skończyła. Qorl zmusił ich 
do dokończenia naprawy i pozostawił na pewną śmierć, ale później pomógł im uciec z Akademii 
Cieni. Anakin pamiętał, Ŝe Qorl ostatecznie wylądował na Yavinie Cztery, ale nie znał szczegółów. 
Niewiedział, Ŝe Jacen i Jaina uznali go za przyjaciela, a wujek Lukę bez oporów pozostawił starego 
człowieka samemu sobie. 
Qorl wskazał na miecz świetlny. 
- Mógłbyś to wyłączyć? Proszę cię. 
- Och, oczywiście. 
- Z kim walczyliście? 
- Z Brygadą Pokoju. 
- Z kim? 
- Eee... kiedy ostatnio miałeś jakieś wieści z zewnątrz, Qorl? 
- Nie wiem. Stary Peckhum zrzucał mi tu czasem jakieś zapasy, ostatnio pewnie ze dwa albo trzy 
lata temu. Powiedziałem mu, Ŝeby nie wracał. 
- Ach, tak. No cóŜ, to wymaga paru wyjaśnień. Wielu wyjaśnień. 
- MoŜesz mi powiedzieć, co to za nowe statki widziałem? Były...dziwne. 
Anakin poczuł ukłucie w piersi. 
- Jakie statki? 
- Wyglądały jak jakieś narośle. Ohydne. 
- Och, nie - szepnął Anakin. - Dobrze, opowiem ci wszystko najszybciej, jak się da, a potem... - 
Przypomniał sobie swoją wizję, tę odmienioną Tahiri, mroczną Jedi z bliznami i implantami 
Yuuzhan Vong. - A potem muszę coś załatwić... niewaŜne, jakim kosztem. 

 

55 

- Muszę z tobą pogadać, Vehn. - Anakin przysiadł naprzeciwko pilota. 
- No to mów. Hej, a co to za starszy gość? 
- Coś w rodzaju pustelnika. Oddaję mu ciebie pod opiekę. 
- Co masz na myśli? - podejrzliwie zapytał Vehn. 
Anakin głęboko zaczerpnął tchu i wypalił prosto z mostu: 
- W porządku, Vehn. Wiesz, o co mi chodzi? Potrzebuję twojej pomocy. 
- Od jakiegoś czasu próbuję ci to zaproponować. 
- I masz rację. 
- No... cóŜ, szkoda. Potraktowałeś mnie jak hutyjską kupę gówna. 
Dlaczego nie miałbym odpłacić ci pięknym za nadobne? 
- Yuuzhanie Vong przylecieli. 
Ta informacja przeraziła Vehna.Nie pokazał strachu na nieruchomej twarzy, ale Anakin go 
wyczuwał. 
- Qorl widział ich statki. 
- Znajdą nas - bezbarwnym głosem przemówił Vehn. 
- A niby dlaczego? Wcale nas nie szukają. Jeśli Brygada Pokoju nie opowie im o katastrofie... ale 
nie sądzę, Ŝeby to zrobili. W ten sposób ujawniliby tylko swoją niekompetencję, prawda? 
Yuuzhanie mogą trafić na nas wyłącznie przy okazji przypadkowego patrolu, ale prawdo 
podobieństwo... 
- ZaleŜy, ile statków wysłali na patrol - przerwał Vehn. - Nie wiesz jednego, więc nie wiesz i 
drugiego. 
- To prawda. Chodzi o to... Ŝe zamierzam wrócić po moją przyjaciółkę do świątyni. Idę juŜ teraz i 
chcę, Ŝebyście razem z Qorlem bezpiecznie zabrali Sannah i Valina z księŜyca. 
- Co? Nie zwariowałeś przypadkiem? 
- Potrafisz chyba sam skończyć naprawę statku, nie? 
Vehn w dalszym ciągu przyglądał się Anakinowi, jakby chłopak oszalał. 
- Nie. Napęd podświetlny... 
- JuŜ prawie zreperowany. PokaŜę ci... 
- NiemoŜliwe. 
- Bzdura. WciąŜ potrzebujesz części, ale Qorl pokaŜe ci, gdzie moŜesz je zdobyć. I masz Fivera. 
Zaprogramowałem go wszystkimi danymi, jakich moŜesz potrzebować. 
- A dlaczego w ogóle miałbym to zrobić? WciąŜ nie bardzo rozumiem... 
- PoniewaŜ to takŜe twoja ostatnia szansa. Sądzisz, Ŝe Yuuzhanie 
Vong uznają cię za sojusznika, kiedy was tu znajdą? Wątpię. Bardzo wątpię. Mówisz, Ŝe byłeś w 
Brygadzie Pokoju tylko dla forsy, Ŝe tak naprawdę nie podzielasz ich poglądów... no cóŜ, 
powiedzmy, Ŝe uwierzę ci na słowo. Zabierz te dzieciaki w bezpieczne miejsce, a ja ci 
zagwarantuję zysk. 
- Skąd wiesz, Ŝe nie polecę prosto do Yuzhan Vong i nie przekaŜę im Valina i Sannah? 
- Z kilku powodów. Po pierwsze, Qorl wypali w tobie całkiem sporą dziurę, jeśli spróbujesz to 
zrobić. Nie ufam mu do końca. Był ostatnim Ŝołnierzem Imperium w czynnej słuŜbie jeszcze przez 
dwadzieścia lat po śmierci Imperatora. Ale z tego samego powodu nigdy nie przekaŜe ludzi 
Yuuzhanom Vong... i tobie teŜ nie pozwoli tego zrobić. MoŜe przy pierwszej okazji wystartuje w 
kierunku Szczątków Imperium, ale o ile się orientuję, to i tak nieporównanie lepiej, niŜ zostać tutaj. 
Po drugie, uwaŜam, Ŝe zrobisz wszystko, co w twojej mocy, aby wyjść z tego w jednym kawałku. 
W końcu jesteś dość cwany, Ŝeby nie liczyć na uprzejmość Yuuzhan Vong. A trzeci powód... - 
pochylił się ku niemu – Trzeci powód jest taki, Ŝe jeśli Valinowi lub Sannah włos spadnie z głowy, 
módl się, Ŝeby mnie zabito. Bo jeśli nie... to cokolwiek się stanie, dopadnę cię. To ci mogę 
przysiąc. 
- Spokojnie, Jedi. Zrobię to. Wszystko jest lepsze niŜ siedzenie w dŜungli i czekanie na śmierć od 
ukąszenia jaszczurki. Ale wolałbym, Ŝebyś mi nie groził. Mam tego serdecznie dość. 

 

56 

- Powiedziałem to, co chciałem. Nie będę powtarzał. - Anakin podniósł głos. - Qorl, moŜesz tu 
przyjść? 
Stary pilot przyczłapał do nich i bardzo dokładnie zmierzył Vehna wzrokiem. Przykląkł, aŜ 
zatrzeszczały mu stawy i potrząsnął palcem przed nosem Vehna. 
- Znam cię - wymamrotał. 
- Chyba oszalałeś - odparł Vehn. - Nigdy w Ŝyciu cię nie widziałem. 
- Jasne. Nawet gdybyś spotkał kogoś takiego jak stary Qorl, pewnie byś go nie poznał. Nie masz 
bazy danych. Z drugiej strony, stary Qorl znał setki takich jak ty. Nie sprawisz Qorlowi Ŝadnych 
kłopotów. 
Zrobisz to, co ci kaŜe. 
- Zrobię, zrobię - obiecał Vehn. - Tylko... trzymaj się ode mnie z daleka, zgoda? Albo przynajmniej 
się wykąp, bo śmierdzi od ciebie,jak Wookiemu spod pachy. 
Qorl zarechotał, oparł dłonie na udach i wyprostował się na całą wysokość. 
Spojrzał uwaŜnie na Anakina. 
- Jesteś pewien tego, co robisz? 
- Po prostu muszę - odrzekł chłopak. - Moc kaŜe mi to zrobić. 
- Moc. Hmm... Czy Moc przeniesie cię przez pół księŜyca w czasie szybszym niŜ rok? Bo tyle 
czasu zajmie ci spacer do świątyni, jeśli po drodze nie napoczną cię Ŝuki-piranie albo nie padniesz 
od gorączki bagiennej. Mógłbyś poczekać chociaŜ do czasu, aŜ naprawimy statek. 
- Nie muszę iść piechotą - wyjaśnił Anakin. - System napędu repulsorowego w Eskrzydłowcu był 
nieuszkodzony. Skleciłem coś, co przy pewnej dozie dobrej woli moŜe ujść za śmigacz. 
- ZdąŜyłeś? 
- O, juŜ parę dni temu. Ale dopóki się nie zjawiłeś, nie mogłem się zdecydować, Ŝeby odejść. Nie 
mogłem zabrać Valina i Sannah, a nie zostawiłbym ich przecieŜ samych. - Ale teraz otrzymałem 
dwa znaki, dodał w duchu. Qorla i mój sen. Czuł, Ŝe dobrze robi. Gdyby nie poszedł, czułby się 
okropnie. Czułby się tak, jak... pod powiekami przemknęła mu twarz Chewbacki, taka jaką widział 
go po raz ostatni, a potem samotna postać okrąŜonej przez wrogów Tahiri. 
Tahiri dorosła, w zbroi Yuuzhan Vong i władająca ciemną stroną Mocy. 
Musiał podjąć to ryzyko. 
- Teraz pójdę wyjaśnić to dzieciom - rzekł. - Odejdę rankiem. 
 

ROZDZIAŁ 13 

 

Komandor Tsaak Vootuh skierował spojrzenie opalizujących oczu na dygoczącą istotę ludzką. Z 
trudem oparł się podszeptom tej części swojego umysłu, która miała ogromną chęć połoŜyć kres jej 
cierpieniom. 
A była to przewaŜająca część. 
- Tyjesteślmsatad?- zapytał. 
- Tak, sir. 
- Wyprostuj się - warknął Vootun. -Yuuzhańskie niemowlę skomlące w kołysce ma więcej dumy i 
godności niŜ twoje zawodzenia. 
Mówiąc, rozkoszował się cichym sykiem powietrza uchodzącego przez romboidalne nacięcia w 
jego policzkach. ZałoŜył dłonie za plecami, aby płaszcz, wpijający się w skórę ramion, odsłonił w 
całej okazałości tatuaŜe i nabrzmiałe blizny po ogniu, które ozdabiały mu tors. W milczeniu 
podziękował Yun-Yuuzhan za to, Ŝe nie narodził się jako jeden z tych gładkich, pozbawionych 
honoru niewiernych. 
- Tak, sir - powtórzył Imsatad nieco pewniejszym głosem. 
- Wyjaśniłeś moim podkomendnym, Ŝe jesteś naszym sprzymierzeńcem? Jednym z... - zmarszczył 
czoło, aby przypomnieć sobie nazwę grupy w basicu - .. .z Brygady Pokoju? 

 

57 

Tizowyrm w jego uchu przetłumaczył ostatnie słowo jako "dobrowolne poddaństwo, naleŜne 
zdobywcy od poddanego". 
- Tak, sir. 
- Zastanawiam się, jak to udowodnisz - mruknął Tsaak Vootuh. - 
Z naszej informacji wynika, Ŝe ten księŜyc był domem wielu młodych Jedai. A jednak nie znajduję 
tu ani jednego z nich. To niezwykłe i podejrzewam, Ŝe naleŜy za to winić właśnie ciebie. 
- Nie-zaprotestowałImsatad.-Przybylismywdobrejwierze , aby spełnić warunek pokoju, jaki 
zaproponował wasz mistrz wojenny Tsavong Lah. 
- I ponieśliście sromotną klęskę. Gdzie są Jeedai? 
Imsatad zawahał się. 
- Mamy jednego. Pozostali są z Karrde'em. 
- Komendantem tej flotylli, która uciekła na nasz widok? 
- To on. Wrobił nas w... 
- Nie interesują mnie szczegóły waszej poraŜki. Dwa ze statków Karrde'a wykonały skok w 
nadprzestrzeń. Podejrzewam, Ŝe pozwoliliście, aby statki wiozące zdobycz prześliznęły się wam 
między palcami. 
- Z całym szacunkiem, komandorze, gdyby nie ja i moi ludzie, nie miałby pan nawet tej jednej Jedi. 
Karrde zabrałby wszystkich przed waszym przybyciem. 
- MoŜe tak, a moŜe nie. Ale powiedz... po co on został w systemie? 
Imsatad zmarszczył brwi. 
- Został? 
- Tak. Wycofał się do samych granic systemu, ale został. Nie martwi mnie to; będę mógł zapewnić 
moim ludziom trochę walki, a myślałem, Ŝe będą musieli siedzieć bezczynnie. Nie sądzę jednak, 
Ŝeby podjął takie ryzyko dla jednej niedojrzałej Jeedai. - Pochylił się do przodu i zniŜył do szeptu. - 
Czego jeszcze zapomniałeś mi powiedzieć? 
Człowiek odchrząknął. 
- Są... mam wraŜenie, Ŝe na księŜycu jest jeszcze kilku Jedi. I chyba jednym z nich jest Anakin 
Solo. 
- Solo? 
- Brat Jacena Solo, którego tak bardzo poŜąda Tsavong Lah. 
- Ciekawe... jeśli to prawda. 
- Chciałbym zaproponować moje statki i ich załogi do pomocy w poszukiwaniach jego oraz 
wszystkich innych ludzi, którzy mogli pozostać na Yavinie Cztery. 
Tsaak Vootuh zmierzył istotę jadowitym spojrzeniem. 
- Pomogliście nam juŜ dość. A co do waszych statków... te odraŜające bluźnierstwa zostaną 
zniszczone. 
- Ale jak... jak wrócimy do domu? 
Tsaak Vootuh pozwolił sobie na ponury uśmieszek. 
- No właśnie, jak, Imsatadzie? - zapytał drwiąco. - No, jak? 
- Hej, zaczekaj no chwilę... - zaczął Imsatad, ale Tsaak Vootuh przerwał mu w pół słowa jednym 
spojrzeniem. 
- Chcę zobaczyć schwytanego Jeedai - oznajmił. - Zabierzesz mnie tam. Teraz. 
- Nie zrobię tego, dopóki... 
Tsaak Vbotuj skinął głową w pewien szczególny sposób i Imsatad stwierdził nagle z wielkim 
zdumieniem, Ŝe widzi łeb amphistafFa wystający z jego własnego brzucha. Podniósł na Tsaaka 
Vootuha pytający wzrok, zakrztusił się krwią, która popłynęła mu z ust i umarł. Vo Lian, porucznik 
Tsaaka Vootuha, wyciągnął amphistaffa, którego wbił człowiekowi w plecy. 
Tsaak Vootuh gestem przywołał człowieka, który stał za Imsatadem. 
- Ty. Zabierzesz mnie do schwytanego Jeedai. 
- Oczywiście - wymamrotała istota. - Czego tylko sobie Ŝyczysz. 

 

58 

Tsaak Vootuh skinął głową i wstał. Przed wyjściem z pokoju obejrzał się jeszcze na Vo Liana. 
- Obserwuj lądowiska i zabezpiecz przestrzeń wokół księŜyca. Pod koniec następnego cyklu chcę 
mieć tutaj damutek. Nie pozwolę, aby mistrzowie przemian skarŜyli się na bezczynność. 
Vo Lian skrzyŜował ramiona i uderzył się pięściami w barki. 
- Belek tiu - rzekł. - Tak się stanie, komandorze. 
 

II 

 

ZHAŃBIENI 

I   MISTRZOWIE 

PRZEMIAN 

 

ROZDZIAŁ 14 

 

Borsk Fey 'lya, przywódca Nowej Republiki, zaprezentował Luke'owi przepraszającą minę, równie 
fałszywą, co doskonale wyćwiczoną. 
- Przykro mi - oznajmił bez zmruŜenia fioletowego oka. - Nie mogę ci pomóc w tej sprawie, 
mistrzu Skywalkerze. 
Lukę zdusił w sobie potrzebę krzyku i zmusił się do opanowania, o które tak często prosił swoich 
studentów. 
- Błagam, rozwaŜ to dokładnie, przywódco Fey'lya. Tu chodzi o Ŝycie. - WciąŜ jeszcze czuł 
rozpacz po śmierci Ikrita. 
Bothanin skinął głową. 
- Boleśnie sobie to uświadamiam, mistrzu Skywalkerze. O ile jednak ciebie obchodzi Ŝycie 
czwórki... powtarzam, czwórki Jedi, o tyle ja muszę liczyć istnienia, które pochłonęłaby nasza 
próba odbicia systemu Yavin... systemu bez znaczenia taktycznego czy strategicznego. Muszę 
równieŜ pamiętać i o tym, Ŝe takie działanie skutecznie połoŜy kres kruchemu rozejmowi z 
Yuuzhanami Vong i będzie nas kosztować kolejne istnienia w rozpętanej na nowo wojnie. 
- Oni juŜ złamali rozejm - przypomniał Lukę, wciąŜ starając się mówić spokojnie. - Obiecali, Ŝe nie 
zagarną więcej naszych światów, jeŜeli zostaną im przekazani wszyscy Jedi. Zdaje się, Ŝe cała 
galaktyka z wielką radością spełniłaby ich Ŝądanie. A jednak zaanektowali Yavin Cztery. 
- Oczywiście ani ja, ani senat nie usankcjonujemy tej domniemanej czystki Jedi. 
- Domniemanej? - Lukę tym jednym słowem wyraził całe niedowierzanie, jakie czuł wobec aluzji 
Fey'lyi. 
- A jeśli chodzi o Yavin Cztery - spokojnie kontynuował przywódca - nie jest on jednym z 
"naszych" światów... jeśli mówiąc "nasz" ma pan na myśli Nową Republikę. Yavin Cztery to twoje 
ukochane dziecko, mistrzu Skywalkerze. Wy, Jedi, daliście nam jasno do zrozumienia, Ŝe nie wiąŜą 
was prawa i decyzje senatu. Toczycie nieusankcjonowane walki i prowokujecie niepotrzebne 
konflikty. A teraz, po okazaniu nam takiego lekcewaŜenia, domagacie się jeszcze naszej pomocy? 
Czy ty sam nie widzisz, ile w tym hipokryzji? 
- Przywódco, pomijając na razie drobny fakt, Ŝe mylisz działania garstki Jedi z naszym całym 
zakonem, mówimy o dzieciach. Nic nie zrobiły, więc nie zasługują na to, aby cierpieć za błędy 
innych. 
- Ale ty za te same błędy kaŜesz mi naraŜać na śmierć całe miliony,moŜe miliardy. Za wasze błędy. 
Zastanów się, czego od nas Ŝądasz. 
- To najbardziej... - wybuchła Jaina Solo. Lukę był zaskoczony, Ŝe tak długo wytrwała w 
milczeniu. 
- Spokojnie, Jaino - poprosił. 
- Ale on obraca... 

 

59 

- Dziecko, odziedziczyłaś po matce cały jej temperament i ani trochę rozsądku - powiedział 
Fey'lya. - Słuchaj swego mistrza. 
- Nie ma powodu, aby obraŜać moją siostrzenicę - rzekł Lukę. - Jej brat jest jednym z czwórki 
zaginionych. 
- Czy mowa o Anakinie Solo, który zdobył fałszywe zezwolenie na wylot i po cichu opuścił 
Coruscant? 
- Anakin jest nieco... zbyt gorliwy. 
- Nie działał z twojego polecenia? 
- Nie, Fey'lyo, ale uwaŜał, Ŝe uczniowie Prakseum znajdują się w niebezpieczeństwie. Jak się 
okazuje, miał rację. 
- To tylko jeszcze jeden przykład tego, o czym mówię. Młody Solo uciekł wbrew rozkazom, łamiąc 
po drodze kilka praw i przepisów, i nikt go nie powstrzymał. Według mojej opinii, to właśnie 
kwintesencja tego, czym stali się ostatnio Jedi. 
- Przyszedłem do ciebie, przewodniczący Fey'lyo. 
- Właśnie. Teraz, kiedy sprawa cię przerosła i sam nie jesteś w stanie sobie z nią poradzić. Nie 
mówiąc juŜ o tym, Ŝe nie przyszedłeś od razu. Udałeś się najpierw do generała Antillesa, a moŜe i 
do wielu innych, i oni dopiero skierowali cię tutaj. 
- Próbowałem się zorientować, jakie kroki są moŜliwe - odparł 
Lukę. - Nie stawiałem Ŝadnych Ŝądań. 
- CóŜ za dyplomacja. A gdzie w tym wszystkim tkwi twoja siostra? 
Ona i jej małŜonek teŜ jakby rozpłynęli się w powietrzu. 
- To nie ma Ŝadnego związku. 
- O, czyŜby? A moŜe zaangaŜowali się w kolejną nielegalną i tajną akcję? MoŜe stanowią część 
tego pseudorządu, który po cichu stworzyłeś, jakby wybrani urzędnicy Nowej Republiki nie mieli 
dość kompetencji do wykonywania swoich zadań? 
- Przewodniczący Fey' lyo, działamy zgodnie z naszym mandatem Jedi. 
Ochraniamy. SłuŜymy. Przykro mi, jeśli te cele nie są zgodne z waszymi. 
- Arogancja - warknął Fey'lya. - Czysta arogancja. I jeszcze zastanawiacie się, czemu was nie 
cierpią. 
Lukę wyczuł, Ŝe sprawa przybiera niepokojący obrót, i wiedział, Ŝe to po części jego wina. Pewnie 
nie bez wpływu była tu wściekłość, która aŜ emanowała z Jainy, ale i on sam znajdował się 
niebezpiecznie blisko utraty opanowania. ZłoŜył dłonie. 
- Przewodniczący Fey'lyo, jeśli nie chcesz rozwaŜać działań militarnych, spróbuj przynajmniej 
rozwiązania dyplomatycznego. 
Bothanin odchylił się w fotelu. 
- Negocjacje toczą się juŜ od dłuŜszego czasu. 
- Kto przedstawił wam tę sprawę? 
- Yuuzhanie Vong, oczywiście. Sytuacja na Yavinie spowodowała sporo napięć. 
- Wiedziałeś o tym? 
- Yuuzhanie Vong zapewniają nas, Ŝe okupacja systemu jest tylko tymczasowa. Przybyli tam w 
poszukiwaniu surowców, a nie niewolników. Nie wiedzą nic o Prakseum młodych Jedi. 
Lukę obrzucił szefa państwa miaŜdŜącym spojrzeniem. 
- Pytam raz jeszcze - powiedział beznamiętnie. - Wiedziałeś, Ŝe Yuuzhanie Vong wybierają się na 
Yavin i nie uznałeś za stosowne poinformować mnie o tym? 
- Nie bądź śmieszny - parsknął Fey'lya. - UwaŜasz, Ŝe mogłem to ukryć przed szpiegami Jedi? Nie. 
Yuuzhanie Vong weszli do systemów sposób pokojowy. Trafili tam na jakąś potyczkę między 
szmuglerami, którzy do tej pory nie ustają w próbach udaremnienia Yuuzhanom pobierania wód 
głębinowych w rejonie Stroiketcy. Przekonanie ich, Ŝe ta banda nie ma nic wspólnego z Nową 
Republiką wymagało nie lada wysiłków dyplomatycznych. - Spojrzał z ukosa na Luke'a. - O tych 
piratach teŜ nic pewnie nie wiesz, mistrzu Skywalkerze? Nie jest to przypadkiem 

 

60 

kolejny przejaw nieusankcjonowanej działalności Jedi? 
Lukę zmruŜył oczy. 
- Sprzedałeś moich uczniów. Nie zapomnę ci tego. Nigdy. 
- Rozumiem. Zamiast odpowiadać na moje pytania, grozisz mi. - FeyTya machnął dłonią. - 
Zmarnowałeś juŜ dość mojego czasu, Skywalker. Pozwól tylko, Ŝe udzielę ci oficjalnego 
ostrzeŜenia. OtóŜ zapamiętaj,  Ŝe system Yavin leŜy poza zasięgiem twoim i twoich wyznawców. 
Jeśli siły, które się tam znajdują, mają z tobą jakikolwiek związek, lepiej je odwołaj. Nie moŜesz 
tam jechać sam ani wysłać Jedi w swoim imieniu. Jeśli zrobisz w tamtym kierunku choć krok, 
zaaresztuję cię. Chyba nie muszę ci tłumaczyć, Ŝe jesteś pod ścisłą obserwacją. Czy to jasne? 
- O tak, całkowicie jasne - odparł Lukę. - Nagle wiele rzeczy mi się wyjaśniło z doprawdy 
zastanawiającą szybkością. 
Poczuł, Ŝe umysł Fey'lyi zamyka się i otacza ochronną barierą. Audiencja skończona. Odwrócił się, 
aby odejść... ale zatrzymał się, kiedy zobaczył, Ŝe Jaina nie drgnęła. Stała jak wryta, a po twarzy 
płynęły jej łzy wściekłości. 
- Przewodniczący Fey'lyo - odezwała się zadziwiająco spokojnie. 
- Jesteś nędzną imitacją istoty rozumnej. Mam nadzieję, Ŝe pewnego dnia sam poczujesz smród 
zgnilizny w swoim sercu i udławisz się w jego oparach. 
Fey'lya wytrzymał jej spojrzenie. 
- Jesteś bardzo młoda - mruknął. - Kiedy dokonasz choć cząstki tego, co ja zrobiłem dla tej 
galaktyki, wróć tutaj i wtedy porozmawiamy. 
- Z jego punktu widzenia to ma nawet pewien sens – powiedział później Jacen, kiedy Lukę i Jaina 
wrócili do apartamentów mistrza. Lukę właśnie skończył streszczać swoją rozmowę z szefem 
państwa Shadzie D'ukal, Tionnie, Marze i Jacenowi. 
- Nie wierzę, Ŝe to powiedziałeś - warknęła Jaina. - Mówimy o Anakinie. O akademii! 
- Nie musisz mi przypominać, kim jest mój brat - odparł Jacen. - Ale tak to wygląda dla innych, nie 
sądzisz? W tym przypadku rzeczywiście nie potrafimy być bezstronni. 
- Niech szlag trafi bezstronność! - prychnęła Jaina. - Fey'lya nie jest bezstronny. 
- Nie, nie jest. Ale martwi się czym innym niŜ my. 
- Jasne. Bardziej się martwi losem Yuuzhan niŜ własnych obywateli. 
- To nieprawda - łagodnie wpadł jej w słowo Lukę. – Uczciwie mówiąc, nigdy nie wierzyłem, Ŝe 
wyśle statki do systemu Yavin. Musiałem jednak zapytać i dzięki temu dowiedzieliśmy się paru 
rzeczy. 
- Aha. Na przykład tego, Ŝe to właśnie Fey'lya wysłał tam Yuuzhan. 
- Wątpię - sprzeciwił się Lukę. - UwaŜam, Ŝe sprawy rzeczywiście tak wyglądały, jak twierdzi. 
Kiedy Yuuzhanie przybyli, natknęli się na Karrde'a walczącego z Brygadą Pokoju, a kiedy 
rozpoczęli okupację, Karrde zwrócił się przeciwko nim. Wtedy skontaktowali się z Nową 
Republiką. CóŜ, Fey'lya ma rację w jednym: powinienem był to przewidzieć juŜ dawno temu. 
System Yavin był zagroŜony od wielu miesięcy. Tylko skoncentrowany wysiłek Jedi pozwolił nam 
sądzić, Ŝe jesteśmy tam bezpieczni. 
- Wspaniale, Lukę - rzuciła Mara. - Teraz zwal całą winę na siebie. 
Lukę podniósł brwi, zdumiony jej szorstkim, gniewnym tonem. 
- Nie próbuję nikomu przypisywać winy, Maro. 
- No to oszczędź nam przeprosin za Fey'lyę i senat. Co zrobimy? 
- To samo, co Anakin - odparła Jaina. - Talon Karrde jest tam teraz i walczy o swoje pozycje w 
oczekiwaniu na pomoc, która nigdy nie nadejdzie. I pozostanie tam tak długo, aŜ odłowią 
wszystkie jego statki jeden po drugim. Mam rację, Shado? 
- Tak. 
Lukę wbił w nią wzrok. 
- Rozumiem twoją troskę, Jaino, ale co jeden X-skrzydłowiec pomoŜe Karrde'owi albo Anakinowi? 

 

61 

- Więcej niŜ siedzenie tutaj. MoŜemy skontaktować się z mamą i tatą, niech przylecą z "Sokołem 
Millenium". 
- Po pierwsze, Han i Leia wciąŜ pozostają poza zasięgiem. A poza tym słyszałaś, co powiedział 
Fey'lya. 
- Och proszę, pozwól im spróbować, niech nas aresztują - burknęła Mara. 
- Myślisz, Ŝe mnie choć trochę obchodzi, co powiedział ten parszywy Bothanin? - wtrąciła Jaina. - 
Lukę, nie moŜemy nic nie robić. 
Lukę połoŜył dłoń na ramieniu Mary. 
- Słuchajcie mnie wszyscy. Nie obawiam się aresztowania i myślę, Ŝe wszyscy o tym wiemy. Ale 
nadeszły trudne czasy dla Jedi. Jeśli w ogóle pozostali nam jacyś wysoko postawieni przyjaciele, 
nie moŜemy sobie pozwolić na to, Ŝeby ich naraŜać. JuŜ i tak uwaŜa się nas za bandę drani. 
Nie moŜemy sobie pozwolić na to, Ŝeby przypisano nam rolę wroga publicznego. 
- Jeśli są na tyle głupi, Ŝeby tak myśleć, to proszę uprzejmie - warknęła Jaina. - Są kompletnie 
beznadziejni i ty o tym wiesz. 
- Racja - sarkastycznie wtrącił Jacen. - Właśnie tego potrzeba nam najbardziej: wojny domowej w 
granicach Nowej Republiki. Jakby nie wystarczyła nam wojna z Yuuzhanami Vong. Poza tym 
wujek Lukę ma rację: nie sądzę, aby nasz udział w walce mógł przesądzić o jej wyniku. 
Nie po tym, jak Shada opisała nam całą sytuację. 
- No więc co teraz? - zapytała Shada. - Karrde nie poradzi sobie sam. 
- A gdybyśmy do równania dorzucili gwiezdny niszczyciel? - zapytał Lukę. 
Shada spojrzała na niego w zadumie i lekko skinęła głową. 
- Jeśli Yuuzhanie Vong nie przyślą Ŝadnych posiłków... moŜe to coś da. 
- Terrik - odezwała się Mara 
- Terrik - potwierdził Lukę 
- O ile się nie mylę, powiedziałeś, Ŝe nie moŜesz go znaleźć - odezwał się Jacen. 
- Nie, ale mam pewien pomysł, gdzie go szukać. Potrzebuję tylko kogoś, kto tam pojedzie. 
Jaina wytrzeszczyła oczy. Jacen skinął głową. 
- Tak - powiedział. 
- Hej, zaczekaj no chwilę - wtrąciła Jaina. - Chcesz nas przepędzić przez pół galaktyki w 
poszukiwaniu gwiezdnego niszczyciela, którego moŜemy w ogóle nie znaleźć? 
- Jaino - przerwał jej Jacen. - CzyŜbyś sądziła, Ŝe Anakin nie Ŝyje? 
Zawahała się na ułamek sekundy. 
- Nie. Wiem, Ŝe Ŝyje. 
- Właśnie. Ja teŜ nie sądzę, Ŝeby zginął. Nie wierzę nawet, Ŝe go złapali. Anakin zna Yavin Cztery 
równie dobrze jak my, moŜe nawet lepiej. Yuuzhanie Vong nie znają go wcale. Jeśli nie złapali go 
tam, gdzie wylądowali, to potrzeba im będzie cudu, Ŝeby go odnaleźć. 
- No, chyba Ŝe rzucił się na ich statki, wymachując mieczem świetlnym. MoŜe tego właśnie 
naleŜałoby się po nim spodziewać - odparła Jaina. 
- Jest uparty - zgodził się Jacen - ale nie głupi. Pewnie juŜ wie, Ŝe pomoc jest w drodze. 
Prawdopodobnie wie teŜ, Ŝe Karrde tam jest. Cały problem polega na tym, Ŝe jeden nie moŜe się 
skontaktować z drugim, poniewaŜ Yuuzhanie Vong stoją im na drodze. Wujek Lukę ma rację... 
kilka X-skrzydłowców, a nawet "Sokół" nie zmienią w znacznym stopniu tego równania. "Błędna 
Wyprawa" owszem. 
Nozdrza Jainy drgnęły. 
- Wujku Lukę, chyba nie próbujesz po prostu usunąć nas z drogi? 
Lukę potrząsnął głową. 
- A jakim cudem weszłaś na ten kurs? Nie, Jacen doskonale opisał sytuację. Pozwól, Ŝe wspomnę 
jeszcze o tym, iŜ Valin jest wnukiem Boostera Terrika. Booster będzie aŜ nadto skory do 
współpracy. 
- No i Terrik nie jest bezpośrednio związany z Jedi. 

 

62 

- O czym wy mówicie? - przerwała Mara. - Corran Horn jest ojcem Valina i według moich 
ostatnich informacji był właśnie z Boosterem. 
- Corran po Ithorze oddalił się od nas częściowo - odparł Lukę. -  Fey'lya moŜe coś podejrzewać, 
ale nie zdoła nic udowodnić. Aha, to mi przypomina... Shada doleciała aŜ tutaj, nie ujawniając, Ŝe 
ma na pokładzie większość kandydatów Jedi. Gdyby się pojawili tutaj, na Coruscant, 
Fey'lya zwęszy, Ŝe to my stoimy za obecnością Karrde'a w tamtym systemie. MoŜe będę mógł 
kontrolować tę sytuację, a moŜe nie. Ale i tak kandydaci nie są tu bezpieczni. Kiedy polecisz 
szukać Terrika, chcę, Ŝebyś zabrała ich ze sobą. 
- Co, do X-skrzydłowca? 
- Mamy statki Shady... - zaczął Jacen. 
- O, nie - zaprotestowała Shada. - To nie są moje statki, naleŜą do Karrde'a, a on ich potrzebuje. 
Wracam do systemu Yavin, i to biegiem, cokolwiek tutaj uradzicie. 
- Weźmiemy "Cień Jadę" - zdecydowała Mara. - Mogę wygospodarować trochę przestrzeni. I tak 
będzie ciasno przy tych wszystkich dzieciakach, ale to chyba załatwi sprawę. 
- Ty i ja nie moŜemy opuścić Coruscant - bez ogródek wyjaśnił Lukę. 
Oczy Mary zabłysły. 
- Skywalker, jeśli to ma związek z moim "powaŜnym stanem", to moŜesz sobie... 
- Nie, Maro. Nie moŜemy wzbudzać podejrzeń. Fey'lya nas obserwuje. I tak trudno będzie 
wyprawić stąd Jacena i Jainę bez zasłonięcia komuś oczu, ale to da się zrobić. 
Mara wydawała się przez chwilę przyglądać problemowi. 
Nienawidzę tych gierek!, dała znać męŜowi bez słów. 
Ja teŜ nie - odparł. 
Przez kilka chwil panowała cisza: Lukę zrozumiał, Ŝe wszyscy obecni gapią się wyłącznie na nich. 
śadne nie otworzyło nawet ust, ale w Mocy widać było wyraźnie, Ŝe opadły im szczęki. 
No, nie wszyscy tutaj są zaskoczeni, dotarło nagle do Luke'a. 
Milczenie przerwała niezawodna Jaina. 
- Maro? Czy ty... 
- Bystre dziecko - odparła. ZmruŜyła leciutko oczy. - Jacenie? 
Jacen wydawał się liczyć pojedyncze atomy w podłodze. Twarz miał we wszystkich odcieniach 
czerwieni. 
- Podsłuchiwałeś! - oskarŜyła go Mara. 
- Ja... eee... nie miałem zamiaru - wymamrotał. - Ale kiedy znowu zacząłem uŜywać Mocy na 
Duro... 
Rozejrzał się wokół bezradnie, szukając pomocy. 
- I tak mieliśmy wam niedługo powiedzieć - oznajmił Lukę. 
- To cudownie! - wykrzyknęła Jaina. - Maro, gratuluję ci. 
Zmarszczyła brwi. 
- Dobrze myślę? Chodzi mi o to, Ŝe nie sądziłam... 
- Czego? - zapytała Mara, spoglądając na dziewczynę znacząco. - Czego nie sądziłaś? 
- Och, nie... nic - odparła Jaina, a jej twarz upodobniła się odcieniem do twarzy brata. 
- To po prostu niespodzianka - wybawił ją Jacen. - Byłaś tak długo chora. 
Mara skinęła głową. 
- Taak. Wszechświat nieraz sprawia niespodzianki. A nieraz... choć bardzo rzadko... mile 
zaskakuje. 
- Mile? Cudownie! - wymamrotała Jaina. - Gratulacje. Dla was obojga. 
- Dzięki - odparł Lukę. 
- "Kuzynka Jaina". Bardzo mi się to podoba. 
- Mnie teŜ - odparła Mara. Usta drgały jej od wstrzymywanego uśmiechu. - Ale to nie rozwiązuje 
najbardziej palących problemów. A zatem, "kuzynko Jaino", moŜe weźmiesz "Cień Jadę" juŜ teraz 
i poszukasz Boostera? 

 

63 

Jaina wytrzeszczyła oczy. 
- Dajesz mi swój statek? 
- PoŜyczam ci go. W dobrej sprawie. Tylko mi go nie rozwal, zgoda? 
- Zgoda - odparła Jaina. - Ale jeśli nie znajdziemy Boostera w ciągu standardowego tygodnia... 
- Znajdziemy - wtrącił Jacen. 
- Tak czy tak - ostrzegła Jaina - nie utrzymacie mnie z daleka od 
Yavina Cztery. Nawet gdybym miała tam polecieć na saniach repulsorowych! 
 

ROZDZIAŁ 15 

 
Anakin pędził nad krainą, która wyglądała jak wzdęte, wirujące, targane burzami i cyklonami 
morze szmaragdowozielonych chmur. Iluzja była tym doskonalsza, Ŝe słońce właśnie zachodziło, 
rozlewając się nad horyzontem niczym eksplozja jądrowa oglądana w zwolnionym tempie i od tyłu, 
jakby grzyb energii wracał do bomby, która była jego źródłem. Prawdziwe chmury były 
pomarańczowo złocistą koronką, a gigant gazowy powoli ześlizgiwał się za horyzont. Zapadała 
prawdziwa noc - rzadkie zjawisko, które zdarzyło się dzisiaj po raz pierwszy od trzech 
standardowych nocy, kiedy Anakin opuścił miejsce katastrofy. 
Ale zielone chmury były iluzją, i to śmiercionośną. Udawały je czubki drzew; gdyby w pędzie 
zahaczył o któryś z nich, z pewnością nie doświadczyłby lekkiej wilgoci i nieznacznej turbulencji, 
jak to bywa w chmurach, lecz rozbiłby naprędce sklecony śmigasz, a przy okazji pewnie i kilka 
własnych kości. 
Dlatego przymknął oczy i korzystał z Mocy, badając Ŝycie pod stopami i obserwując, czy nie 
wystrzela zbyt wysoko. 
Cudownie było znowu móc lecieć - tak cudownie, Ŝe Anakin chwilami zapominał, co robi i dokąd 
zmierza. WciąŜ sięgał do przepustnicy, Ŝeby otworzyć ją naprawdę, Ŝeby poczuć, jak wiatr na 
twarzy zmienia się w płynny, gryzący w policzki pęd. 
Ale przepustnica juŜ była otwarta; "śmigasz" po prostu nie był w stanie lecieć szybciej. Anakin 
kombinował, jak mógł, ale trudno wymagać, aby dobre chęci i prowizoryczna konstrukcja 
przekształciły poobijany silnik repulsorowy z A-skrzydłowca przyspawany do niezgrabnego, 
Ŝebrowanego podwozia w szlachetny pojazd gnający z wiatrem w zawody. Siedzenie pilota z X-
skrzydłowca sterczało na czymś przypominającym klatkę, a pulpit składał się raptem z czterech 
przycisków: włącz/wyłącz, sterowanie przepustnicą i ciągiem przydrutowane do repulsora i wajcha, 
która pozwalała na machanie szerokim, aluminiowym statecznikiem z tyłu. Nie był to najbardziej 
zwrotny pojazd, jakim latał w Ŝyciu, a jego maksymalna prędkość nie przekraczała smętnych 
dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Ale i tak dowiezie go na miejsce szybciej, niŜ gdyby 
miał iść pieszo lub czekać na naprawę transportera. 
Sięgnął jeszcze głębiej w Moc, próbując dotknąć Tahiri. Znajdowała się w jakimś ciemnym 
miejscu; czuł jej ból albo wspomnienie bólu. Nie wiedział, gdzie jej szukać. 
Anakinie... - dotarło do niego. 
Zaskoczyła go. Jego imię zabrzmiało z czystością dzwonków H'kig, bez najmniejszych zakłóceń. 
- Idę, Tahiri - szepnął. 
Anakinie... to jedno słowo obudziło emocje. Strach, smutek, nadzieja. Sięgnął ku niej bez słów, 
niczym czułym uściskiem. W odpowiedzi nadeszło gorące, pełne desperacji dotknięcie. 
Znajdę cię obiecał. Trzymaj się tylko. 
Nie! - nadleciało z daleka. Nie wiedział, czy stara się go ostrzec, czy reaguje na ostrze bólu, które 
wdarło się nagle pomiędzy nich, oderwało jąod niego. Znów został sam pośród umykających 
czubków drzew. 
Od razu zaczął jej szukać, ale tym razem nie znalazł niczego, nawet cienia obecności. 
- Nic ci nie będzie, Tahiri - wymamrotał. - Wiem, Ŝe nie. 
Wyczuł jednak kogoś innego. Wydawało mu się, jakby zobaczył nagle 

 

64 

bladą gwiazdkę, gwiazdkę na całym niebie. 
- Jaina - szepnął. - Cześć, Jaina. 
Nie wiedział, czy i ona go wyczuła. 
Mijały dni, zamglone i monotonne. Puszcze przechodziły w rozległe sawanny i przestrzenie bagien 
i oceanów, migoczących w świetle Yavina jak kuta miedź, a w słońcu jak płynne złoto. 
Obserwował wędrujące stada olbrzymów, dla których nie miał nawet nazwy; dostrzegał je w mroku 
tylko jako cienie. Leciał dniem i nocą; zamykał oczy tylko na krótkie drzemki, czerpiąc siły z 
Mocy. Ostatnią rację Ŝywnościową zjadł po dziesięciu dniach, ale nawet w dwa dni później jeszcze 
nie był głodny. Czuł się lekki, wibrujący, jak płomień błyskawicy, który przybrał ludzką postać. 
Potrzebował tylko wody i zatrzymywał się, aby przedestylować jej trochę, kiedy ciało domagało się 
więcej płynów. Przez większość czasu jednak leciał zatopiony w otaczającej go przyrodzie. Szukał 
Tahiri, próbował zrozumieć, co się z nią dzieje, przekazać jej choć cień nadziei. 
Yavin przesłonił słońce i przetoczył się za horyzont. Anakin znalazł się w kompletnej ciemności. 
Pozwolił, aby zmęczenie go opanowało; zaczął nawet myśleć o krótkiej drzemce, kiedy usłyszał 
dziwny dźwięk. Z początku miał wraŜenie, Ŝe go sobie wyobraził, bo w Mocy nie wyczuwał nic; 
ale dźwięk narastał, stawał się coraz wyraźniejszy i chłopiec wreszcie otworzył oczy, Ŝeby 
sprawdzić, co się dzieje. 
Obok niego, mniej więcej w odległości pięćdziesięciu metrów, leciał i ciemny kształt. Nie widać go 
było poprzez Moc. 
- Och, Sithowe nasienie - wymamrotał pod nosem. Zamarł w kompletnym bezruchu, obserwując to 
dziwo. Leciało idealnie równo z nim, i nie mógł to być przypadek. Nie było tak duŜe jak skoczek 
koralowy, ale i niewiele mniejsze. MoŜe to odpowiednik śmigacza? Coś lepiej przystosowanego do 
lotów w atmosferze niŜ statki, które widywał do tej pory? 
Nie widział dobrze jego sylwetki, odbierał tylko namacalne wraŜenie wielkości. Tu zresztą takŜe 
mógł się mylić. 
CzyŜby sądzili, Ŝe jeszcze ich nie zauwaŜył, a moŜe próbowali tylko zorientować się, kim jest? 
Odpowiedź poznał kilka chwil później, kiedy pojazd zmienił nieco kurs i ich trajektorie zaczęły się 
zbliŜać. 
- Nie wygląda to dobrze - mruknął chłopak. 
Przesunął w dół regulator wysokości i opadł w małą przecinkę w czubkach drzew. Jakaś gałąź 
zaczepiła o pojazd i obróciła go podwoziem do góry. Bez Ŝyroskopu, który mógłby skorygować 
pozycję lotu, chłopak stwierdził, Ŝe na łeb, na szyję leci w kierunku ziemi. Obrócił pojazd do 
właściwej pozycji brutalnym, pozbawionym subtelności szarpnięciem czystej siły. Była to ta forma 
korzystania z Mocy, o którą zawsze oskarŜał go brat Jacen. 
- Moc nie jest palnikiem, którym moŜna spawać pancerz - powiedziałby zaraz. 
CóŜ, bez tej makrospawarki Anakin byłby teraz workiem połamanych kości na leśnej ściółce. Moc 
podobno jest wszędzie, no nie? 
Wyrównał lot pod gęstym baldachimem gałęzi. Znalazł się teraz w jeszcze głębszej ciemności, bo 
nie dochodziło tu nawet światło gwiazd. Zmniejszył nieco prędkość -jego ster był zbyt toporny, 
Ŝeby mógł sobie pozwolić na wyścigowy lot pomiędzy pniami drzew z pełną prędkością. Pozwolił, 
Ŝeby Moc kierowała jego dłońmi na drąŜku steru i wykorzystywał wzrok, aby szukać w mroku 
oznak obecności swojego prześladowcy. 
Ale wykrył go dopiero słuchem. Zaniepokoił się. Coś z trzaskiem ścinało czubki drzew za jego 
plecami. Anakin poczuł, Ŝe włosy stają mu na głowie. Z czym ma do czynienia? Z Ŝywym 
statkiem? Ze zwierzęciem? 
Opadł, skręcił ostro i wśliznął się pomiędzy dwa drzewa, ścinając z jednego korę. Przez chwilę 
sądził, Ŝe mu się udało, ale zaraz usłyszał, Ŝe tajemnicza istota skręca w ślad za nim. 
Jak toto widzi?, zastanawiał się. Podczerwień? A moŜe, jeśli wierzyć, Ŝe Yuuzhanie Vong 
wykorzystują wyłącznie Ŝywą technologię, po prostu go wywęszyło. W kaŜdym razie siedziało mu 

 

65 

na ogonie i nie zamierzało odpaść. I było szybsze, choć mniej sterowne z powodu większych 
rozmiarów. 
Wydawało mu się, Ŝe nieźle sobie radzi, dopóki coś nie świsnęło mu koło ucha - nie gałąź ani nic, 
co mógłby wyczuć w Mocy. Desperacko wykorzystywał wszystkie moŜliwe sposoby; wirował i 
przetaczał się, podchodził do pni tak blisko, jak tylko mógł się odwaŜyć, przemykając nawet przez 
najwęŜsze przesmyki. 
Mroczne przedmioty ocierały się o niego, świszcząc w listowiu, a potem coś nagle złapało śmigacz 
tak mocno, Ŝe zawisł nieruchomo w powietrzu. 
Anakin nie zatrzymał się jednak. Pełnym pędem, który wycisnął ze swojego pojazdu, wystrzelił w 
dŜunglę niczym rakieta. Zwinął się, okręcił, spowalniając lot przy uŜyciu Mocy, aŜ wreszcie 
wylądował na konarze grubszym od siebie. 
Obejrzał się i stwierdził, Ŝe patrzy na dziurę w nocy. 
Cienka macka wyprysnęła z ciała dziwnej istoty i okręciła się wokół jego talii, ściskając aŜ do bólu. 
Z chrapliwym krzykiem chłopak wydobył miecz świetlny i ciął w tej samej chwili, gdy włókno 
przymierzało się do zacieśnienia uchwytu. O dziwo, nie ustąpiło za pierwszym cięciem. Dopiero 
drugi cios załatwił sprawę. 
Anakin jednak, strącony z gałęzi, znów leciał w dół. Zamknął oczy, skorygował kurs tak, aby trafić 
na następną gałąź i wykorzystał ją jak trampolinę, by skoczyć ku kolejnemu niewidzialnemu 
przystankowi. Inne włókno zdołało przechwycić go w locie. Zdołał się wykręcić i przeciąć je, lecz 
prawie natychmiast złapał się na następne. To takŜe przeciął; zauwaŜył przy tym, Ŝe odcięte 
kawałki nie spadają, ale dalej go krępują. Jeśli tak dalej pójdzie... 
Dość szybko zorientował się, co musi zrobić. Następnym razem, kiedy uderzył stopami o gałąź, 
rzucił się w górę i na zewnątrz, czując kolejne włókna przecinające powietrze wokół niego i pod 
nim. Skierował się w stronę dziury w Mocy. 
Problem w tym, Ŝe nie potrafił wyczuć miejsca, gdzie miał wylądować. Opadł na pancerz, ale 
powierzchnia była zbyt nierówna. Pośliznął się, potknął o rufę i spadł. Po drodze złapał się jakiegoś 
występu i przez krótką chwilę czuł się zdezorientowany: jego ucho wewnętrzne mówiło mu, Ŝe 
"dół" znajduje się w dwóch przeciwnych kierunkach, tak jakby stał na linii dzielącej dwa przeciwne 
kierunki grawitacji. 
W nagłym olśnieniu zrozumiał, co to znaczy. Czymkolwiek był ten obiekt, podobnie jak wszystkie 
statki Yuuzhan Vong, napędzał go dovin basal, istota zdolna do tworzenia anomalii 
grawitacyjnych. A on zwisał w pobliŜu jednego z podnośników. 
Statek drgnął i okręcił się wokół własnej osi. Anakin stracił uchwyt, ale teraz juŜ wyczuwał źródło 
grawitacji. Yuuzhanie Vong i ich statki mogą nie istnieć w Mocy, ale grawitacja to całkiem co 
innego. 
Spadając, rzucił w górę swój miecz świetlny, kierując nim przy uŜyciu Mocy. Broń uderzyła w 
samo serce anomalii grawitacyjnej i na baldachim pod nim posypał się deszcz iskier. Lecąc przez 
pierwszą warstwę liści Anakin zobaczył, jak jego miecz eksploduje w purpurowym rozbłysku. 
Skoncentrował się na broni, ale obił się o gałąź i spadał teraz jak szmaciana lalka. Próbował 
skoncentrować się i przedrzeć przez zasłonę bólu, aŜ wreszcie natrafił na podłoŜe i odepchnął je od 
siebie. Odpychał tak z całej siły... 
...aŜ odpowiedziało mu tym samym. Całe powietrze uciekło mu z płuc. Zwinął się konwulsyjnie, 
łapiąc ustami oddech, który nie przychodził... 
Anakina obudziło poranne słońce. Był cały w sińcach, ale wciąŜ Ŝywy. W bladym świetle wypełzł 
ostroŜnie z ukrycia pod korzeniami drzewa i rozejrzał się wokoło. 
Statek Yuuzhan Vong znajdował się o jakieś osiemdziesiąt metrów od niego. Przypominał płaską, 
skrzydlatą morską istotę, choć wydawało się, Ŝe został wyhodowany z tej samej substancji, co 
skoczki koralowe. Pojazd spoczywał się na drzewie. Kokpit wyglądał jak przezroczysty pęcherz 
wystający z górnej części. Pilot w środku wydawał się całkiem nieŜywy. 

 

66 

Anakin stwierdził, Ŝe miał rację co do dovin basala. Wyglądał tak samo jak większe egzemplarze, 
które widywał wcześniej, ale na samym środku ziało wielkie cięcie. Miecz świetlny leŜał opodal. 
Podniósł go i spróbował włączyć. Niestety, potwierdziły się jego najgorsze obawy -klinga nie 
działała. 
- Wspaniale - mruknął półgłosem. - śadnej broni. Wspaniale. 
Odszukał szczątki swojego śmigacza, wciąŜ przyczepionego do kabla wijącego się od 
yuuzhańskiego pojazdu. Nie trzeba było długich oględzin, Ŝeby stwierdzić, Ŝe tym razem niczego 
nie zdoła uratować. 
Od tej chwili będzie musiał iść piechotą. 
 

ROZDZIAŁ 16 

 
Nen Yim patrzyła, jak statki damuteki sadowią się pośród obcych drzew i trudno jej było ukryć 
zachwyt. Nie mogła oczekiwać pochwał za okazanie emocji, zwłaszcza tak dziecinnych. Mistrz 
przemian powinien być czujny, mistrz przemian powinien mieć analityczny umysł. Mistrz 
przemian nie powinien gapić się z zachwytem i radością, wywijając czułkami kołpaka na głowie 
Nen Yim nie zrobiła nic podobnego, o nie. Ale na bogów, czuła się tak, jakby to właśnie robiła! 
CóŜ to za planeta! ChociaŜ była tylko księŜycem, to jednak światem, i to światem nieznanym! 
Nieznane zapachy, nieoczekiwane drgnienia powietrza, niezwykłość grawitacji, jakby nie całkiem 
właściwej - wszystko to przyprawiało ją o zawrót głowy. Prawdziwe podniecenie tkwiło jednak 
głębiej. Podobnie jak grubopienny damutek, była nasieniem, które wreszcie trafiło we właściwą 
glebę. 
Gleba... Pochyliła się i naskrobała pełną garść tłustej, czarnej ziemi. Pachniała inaczej niŜ 
wszystko, co dotąd znała - moŜe trochę podobnie do kanałów przy stawach hodowlanych 
mernipów lub do wyziewów maw luurów na wielkich światostatkach. Maw luury pobierały ścieki 
poprzez gęstą sieć naczyń włosowatych i przerabiały je na odŜywki, metale i powietrze. Jako 
dziecko często stawała w miejscu, gdzie maw luur wydychał swoje wyziewy i jak dotąd był to 
jedyny wiatr, jaki znała. 
- Po raz pierwszy na prawdziwym świecie, adeptko? 
Nen Yim obejrzała się, sądząc, Ŝe zobaczy jednego ze znajomych adeptów, ale błyskawicznie 
ułoŜyła w ukłon macki kołpaka, kiedy stwierdziła, Ŝe przemówiła do niej nie Ŝadna byle jaka 
kreatura, lecz jej nowa pani, Mezhan Kwaad. 
Mistrzyni pozwoliła jej skończyć ukłon, po czym skinęła dłonią, wzywając ją ku sobie. 
- MoŜesz podnieść na mnie oczy, adeptko. 
- Tak, pani Mezhan. 
Mezhan Kwaad była samicą w ostatnim okresie młodości. Gdyby nie była mistrzem przemian, 
mogłaby jeszcze urodzić dziecko, ale oczywiście takiej formy nadawania kształtu zabroniono 
mistrzom jej kasty. Była szczupła, ale pomimo wysokiego statusu wciąŜ przypominała kształtem 
dojrzałą samicę. Szeroką twarz o wysokich kościach policzkowych ozdabiały na czole rytualne 
blizny jej domeny; prawa ręka kończyła się ośmiopalczastą dłonią mistrzyni. Inne zmiany, zgodne 
z estetyką wyznawaną przez mistrzów przemian, były bardziej dyskretne. Znamiona jej poświęceń 
nie były zewnętrzne, jak to często miało miejsce w innych kastach. Mistrzyni nosiła ciasno 
otulającego ciało oozhitha, którego delikatne ssawki falowały subtelnymi pasmami barw, kiedy 
stworzenie wyszukiwało i chwytało obce mikroorganizmy w atmosferze, czerpiąc z nich pokarm. 
- Odpowiedz na moje pytanie - zaŜądała mistrzyni. 
- Tak, pani. Nigdy przedtem nie znałam innych światów poza naszymi światostatkami. 
- I jakie odnosisz wraŜenia? 
- Nasze światostatki budowane były przez wieki, moŜe przez tysiąclecia. Yun-Yuuzhan tworzyli 
planety i księŜyce przez miliony lat. 

 

67 

Zasoby we wnętrzu księŜyca są uwalniane powoli dzięki procesom tektonicznym. .. albo Ŝycie 
przystosowuje się do ich braku. - Spojrzała w dół, na ziemię pod jej stopami. - Ale to takie dziwne 
uczucie, wiedzieć, na jakich niewyobraŜalnych stoję bogactwach. A to Ŝycie! Tak róŜne od 
naszego, takie odmienne, nie stworzone po to, aby nam słuŜyć! 
Mistrzyni przemian zmruŜyła oczy. 
- Jest stworzone po to, aby nam słuŜyć - sprostowała cicho. – Wolą bogów jest, aby Ŝycie nam 
słuŜyło. Uczono cię tego. 
- Oczywiście, pani - zawstydziła się Nen Yim. - Chciałam tylko powiedzieć, Ŝe jeszcze go nie 
ukształtowaliśmy. Zrobimy to. 
- Tak, zrobimy - zgodziła się Nezhan Kkwaad. - Pamiętaj, Ŝe to "my" zrobimy. Czy wiesz, 
dlaczego jesteś adeptką, Nen Yim? Czy wiesz, dlaczego tu jesteś, zamiast poprawiać mutację 
parametanowych powtarzalnych form Ŝycia w rozkładającym się maw luurze? 
- Nie, pani. 
- PoniewaŜ widziałam twoją pracę w klauzurze endokrynologii naświatostatku "Baanu Kor". 
Nen Yim splotła czułki w pokornej postawie. 
- Robiłam tylko to, co do mnie naleŜało - powiedziała. 
- Robiłaś to po prostu dobrze. Wielu poprzestałoby na uformowaniu tii, ale ty poszłaś dalej. 
Zastosowałaś protokół Vul Ag, choć do tej pory nikt go nie uŜywał w klauzurach endokrynologii. 
- Sądziłam, Ŝe dzięki temu zewnętrzne błony osmotyczne będą parować w sposób bardziej 
efektywny... 
- Tak. Tradycja i przyzwoitość to dwie cechy niezbędne w naszej pracy, a jednak zbytnie ich 
przestrzeganie moŜe prowadzić do zacofania. 
Potrzebuję adeptów, którzy mają szerokie horyzonty, którzy potrafią wykorzystywać świętą, 
niezmienną wiedzę w nowy sposób. Rozumiesz? 
- Tak sądzę, pani - ostroŜnie odpowiedziała Nen Yim. Poczuła w gardle grudę strachu. Czy jej pani 
wiedziała? 
Nie, nie mogła wiedzieć. Gdyby choć przypuszczała, Ŝe Nen Yim otarła się o herezję, nigdy by jej 
nie awansowała. Chyba, Ŝe i ona sama... Nie. Nie mistrzyni. To niemoŜliwe. 
- Nie sądź - powiedziała mistrzyni. - Wiedz, a zajdziesz daleko. 
Widzisz? Jak powiedziałaś, po wielu pokoleniach mamy całą galaktykę Ŝycia na wyciągnięcie ręki. 
NajwyŜszy czas, aby pokazać, po co nas stworzyli Yun-Yuuzhan. 
Nen Yim skinęła głową, znów obserwując damuteki, które juŜ wykluwały się z ochronnych 
osłonek i zaczynały się rozprzestrzeniać i rozrastać w skomplikowanym procesie przemian. 
- Chodź, adeptko - odezwała się mistrzyni. - JuŜ czas, Ŝebyś do stała swoją dłoń. 
- Tak szybko? - zdziwiła się Nen Yim. 
- Nasza praca rozpoczyna się jutro. Mamy jednego Jeedai, wiesz przecieŜ. Tylko jednego. Ale 
niedługo będziemy mieć ich więcej. NajwyŜszy Władca Shimrra bardzo uwaŜnie obserwuje to, co 
tu tworzymy. 
Nie moŜemy go rozczarować. 
Nen Yim wyszła z ceremonialnej kąpieli i weszła na pociemniałego oozhitha. Dotknięcie sprawiło, 
Ŝe istota owinęła się wokół niej. Nen Yijm czuła, jak zapuszcza rzęski w pory jej skóry. Nie był to 
pełny oozhith, tylko krótki strój, który pozostawiał bez osłony całe ramiona i większą część nóg. 
Przygładziła krótkie czarne włosy i wyciągnęła prawą dłoń: czuła się tak, jakby widziała ją po raz 
pierwszy, a nie ostatni. Pozwoliła, Ŝeby pomocnik zaprowadził ją do mrocznej groty Yun-Ne'She, 
gdzie czekała mistrzyni. 
Cuchnęło tam naftą i słoną wodą. Grota - ciasna, wilgotna i lekko reagująca na dotyk - była odległą 
krewną yammoska; to, co czuła istota w komorze, wracało do niej wzmocnione i zwielokrotnione. 
W tej chwili Ŝarliwość i niepewność sprawiły, Ŝe serce Nen Yim zaczęło łomotać jak szalone, 
kiedy uklękła u wylotu groty, otworu nie | większego od pięści, otoczonego potęŜną wypukłością 
mięśnia. Bez wahania umieściła dłoń w otworze. 

 

68 

Przez chwilę nic się nie działo. A potem zęby - było ich osiem - < wysunęły się i wbiły w jej 
przegub. 
Poczuła, Ŝe jej czoło pokrywa kroplisty pot. Poddała się bólowi, a zęby powoli niczym lodowiec 
wbijały się w ciało i docierały do kości. Mięsień otworu zaciskał się od czasu do czasu, aby 
odessać krew. Grota zwracała jej ból, ale spotęgowany. Oddech adeptki stał się szybki, mywany. 
Straciła poczucie czasu; kaŜdy nerw w jej ciele wydawał się obnaŜony, jakby rzęski ubrania stały 
się rozŜarzonymi igłami. 
Na koniec zęby spotkały się wewnątrz jej nadgarstka. Usłyszała, jak lekko trzasnęły jedne o drugie. 
Próbowała zaczerpnąć tchu, aby przygotować się na to, co zaraz nastąpi. 
Wszystko stało się bardzo szybko. Wylot paszczy obrócił się nagle o dziewięćdziesiąt stopni. Dłoń 
oderwała się z wilgotnym mlaśnięciem od wykręconego ramienia. Nen Yim podniosła w górę kikut 
nadgarstka i spoglądała na niego z tępym zdumieniem. Zaledwie zauwaŜyła, jak pomocnik wziął ją 
za ramiona i poprowadził w kierunku ciemnego bajorka pośrodku groty. 
- Poradzę sobie - szepnęła. Uklękła przy bajorku. Kręciło jej się w głowie. W wodzie przesuwały 
się mroczne kształty pięcionoŜnych istot, które ochoczo podpłynęły zwabione zapachem jej krwi. 
WłoŜyła do wody broczący kikut. 
Była pewna, Ŝe jej ciało nie moŜe juŜ odczuwać większego bólu niŜ teraz. Myliła się. Nie poczuła 
go w ręce, lecz w całym ciele, które pod jego wpływem wygięło się w konwulsyjny łuk i tak 
pozostało. Nie widziała istoty, która przyczepiła się do jej przegubu. Chyba w ogóle nie chciała jej 
widzieć. W głowie eksplodował jej potęŜny błysk światła i przez krótką chwilę nie wiedziała, co 
się dzieje. 
Ocknęła się, a w oczach zakręciły jej się łzy wstydu. Zobaczyła jak przez mgłę, Ŝe mistrzyni 
pochyla się nad nią. 
- Nikt nie wytrzymał tego po raz pierwszy bez krótkiej utraty przytomności - zapewniła. - Tym 
razem nie musisz się wstydzić. Jeśli kiedykolwiek dostaniesz rękę mistrzyni, będziesz gotowa. 
Ręka. Nen Yim podniosła ją do oczu. 
Jeszcze nie tkwiła pewnie na miejscu - gęsta, zielona wydzielina znaczyła granicę pomiędzy nią a 
resztą nadgarstka. Miała cztery wąskie palce i kciuk, wystające z cienkiej, elastycznej skorupy. 
Tysiące maleńkich wyrostków czuciowych pokrywały palce i wnętrze dłoni. Dwa palce najdalsze 
od kciuka kończyły się niewielkimi szczypcami. NajbliŜszy kciuka palec miał cienki, wąski, 
wysuwany pazur. 
Próbowała poruszyć palcami, ale nic się nie stało. 
- Minie kilka dni, zanim zakończenia nerwów się połączą, a potem jeszcze trochę czasu, zanim 
twój mózg przyzwyczai się do bardziej precyzyjnych dyspozycji - pocieszyła ją mistrzyni. - Raduj 
się, Nen Yim, teraz naprawdę jesteś adeptką. PomoŜesz mi przy kształtowaniu Jeedai i przyniesiesz 
chwałę naszej kaście, naszej domenie i wszystkim Yuuzhanom Vong. 
 
 

ROZDZIAŁ 17 

 
Anakin wcisnął się głębiej w szczelinę pomiędzy korzeniami drzewa grubera bagiennego. Przez 
pokręcone porosty obserwował słabo widoczne niebo. Najpierw myślał, Ŝe się przesłyszał, Ŝe 
dochodzący z góry hałas był tylko złudzeniem, ale w końcu zobaczył cień przesuwający się nad 
śmierdzącym bajorem w kształcie litery U. Cień o wiele za duŜy jak na przedstawiciela tutejszych 
ptaków. 
Dłoń chłopca powędrowała do bezuŜytecznego miecza świetlnego i opadła. 
Od trzech dni starał się unikać yuuzhańskich analogów ścigaczy. Znajomość odgłosów dŜungli 
bardzo mu pomogła. Odległe pokrzykiwania wełnomander lub pisk gromady mniejszych 
jastrzębiolotów stały się jego największymi sprzymierzeńcami; ostrzegały przed zbliŜającymi się 
skrzydlakami na wiele kilometrów naprzód. W miarę jednak, jak zbliŜał się do akademii, grupy 

 

69 

poszukiwawcze pojawiały się z coraz większą regularnością. Nie przypuszczał, aby były to 
przypadkowe loty, Mogły stanowić fragment rozszerzającej się sieci poszukiwań, której centrum 
stanowił skrzydlak strącony przez niego mieczem świetlnym. 
CóŜ, przynajmniej teraz ma nauczkę, Ŝeby nie ciąć mieczem dovin basali. Stwierdził, Ŝe jego broń 
przeszła przez tę część, którą stworzenie zakrzywiało grawitację albo tuŜ obok niej. Kryształ 
miecza wygiął się lekko, a potem stopił w energii, którą sam generował. Była to jednocześnie dobra 
i zła nowina: kryształy ogniskujące moŜna było znaleźć na Yavinie Cztery, w dawnych świątyniach 
Massassich, i wykorzystać je do budowy miecza świetlnego. Niestety, akurat nie miał pod ręką ani 
jednej świątyni Massassich. 
Westchnął i mocniej ścisnął w dłoni prymitywną laskę, którą udało mu się wyciąć przy uŜyciu 
scyzoryka. Wątpił, aby choć w niewielkim stopniu nadawała się do obrony przed Yuuzhaninem w 
pełnej zbroi, ale i tak lepsze to niŜ nic. Niedawno natknął się na skupiska wybuchowych 
purchawek; była to lokalna roślina, która po dokładnym wysuszeniu eksplodowała z całkiem 
przyzwoitym hukiem. W tej chwili jednak ich takŜe nie miał pod ręką. Zgromadził je na suchym 
gruncie, zanim się tutaj ukrył. 
Siedział więc, czekając, aŜ cienie powrócą, i próbował nie myśleć o tym, co go czeka, kiedy 
wreszcie dotrze do Tahiri i jej porywaczy. Ilu było Yuuzhan? Dlaczego wciąŜ tu jeszcze tkwili? 
CóŜ, to dobre pytania, ale stracą sens, jeŜeli Anakin Solo zginie lub zostanie pojmany po drodze. 
Wkrótce jednak pozna wszystkie odpowiedzi. Zgodnie z obliczeniami, znajdował się juŜ zaledwie 
około dwudziestu kilometrów od akademii. 
Tak był pochłonięty obserwacją nieba, Ŝe nie zauwaŜył podchodzących coraz bliŜej zmarszczek na 
wodzie. Kiedy je dostrzegł, było juŜ niemal za późno. 
Zwłaszcza, Ŝe z początku skojarzył je z wielkim rybokrabem, nieszkodliwym skorupiakiem, 
którego pobratymcy dostarczali mu poŜywienia od czasu, kiedy spadł na ziemię. W miarę jak 
stworzenie się zbliŜało, coraz częściej widział połyskujący pod wodą chitynowy pancerz. 
Rybokrab jednak nie powinien mieć więcej niŜ metr długości, tymczasem Anakin stwierdził, Ŝe ta 
istota liczy sobie co najmniej trzy metry. 
Szybko wbił do wody naostrzony koniec laski; prawie natychmiast wyrwało mu kij z rąk bardzo 
silne szarpnięcie. W tej samej chwili nad powierzchnię wody wynurzył się łeb stworzenia - 
koszmarny kształt pokryty mackami i zakrzywionymi wąsami, które kierowały się ku niemu. Przez 
chwilę dał się opanować lękowi i zaskoczeniu, ale wreszcie pochwycił stwora Mocą i pchnął. 
Potwór wystrzelił w górę, ukazując w całej okazałości płaskie, szerokie, segmentowe ciało i tysiące 
łap. 
Plasnął o wodę, zakręcił się i znów ruszył na niego. Anakin na wszelki wypadek wygramolił się na 
brzeg. 
Ktoś za jego plecami krzyknął nagle w języku, którego nie zrozumiał. Obejrzał się i zobaczył 
yuuzhański statek z rozsuwającym się kadłubem. W otworze stał yuuzhański wojownik. 
Wojownik zawahał się i cofnął z powrotem do pojazdu, który natychmiast wzniósł się w powietrze. 
Anakin zaklął cicho i ruszył pędem przed siebie. Zatrzymał się tylko po to, Ŝeby chwycić plecak. 
Skrzydlak leciał za nim, ale w przyzwoitej odległości. Adrenalina buzowała we krwi chłopca, ale 
umysł miał zaskakująco spokojny. Przedzierał się przez zarosła, rozglądając się za jaskinią, 
ruinami, czymkolwiek, co pozwoliłoby mu ukryć się przed prześladowcą. Zmęczenie spływało po 
nim jak martwe komórki w pojemniku z płynem bacta, a Moc przepływała przez niego jak rzeka, 
dzika, wzburzona, niemal przeraŜająca w swojej czystej, radosnej potędze. 
Nigdy do tej pory nie zdarzyło mu się znaleźć w takim stanie - zespolenia całą świadomością ze 
wszystkim, co go otaczało. Yavin Cztery był tak pełen Ŝycia. A w Ŝywej, pulsującej Mocy 
skrzydlaki odbijały się jako bańki nicości. Jedi nauczyli się wyczuwać Yuuzhan Vong, nie 
wyczuwając ich Mocą, ale przedtem była to zawsze kwestia koncentracji. Po prostu kiedy Jedi 
patrzył na osobę, którą podejrzewał o to, Ŝe jest Yuuzhaninem, i niczego nie wyczuwał, 
potwierdzało to jego podejrzenia. 

 

70 

Tym razem jednak było inaczej. Czuł się tak, jakby nagle zauwaŜył odstępy pomiędzy słowami. 
Tego delikatnego stanu pewnie nigdy by nie osiągnął, gdyby się starał. Bał się, Ŝe ten moment 
uleci, jeśli się na tym zbyt mocno skupi. 
A więc starał się zanadto nie skupiać. Pewnie dlatego cały czas wiedział, Ŝe pierwszy Yuuzhanin, 
na którego trafił na piechotę, wciąŜ jeszcze tam jest. Wojownik wyskoczył zza drzewa, trzymając 
długiego, podobnego do węŜa amphistaffa. Brakowało mu dwóch palców, a ucho zwisało w 
strzępach. Miał na sobie zwyczajną zbroję z kraba vonduun i zadowoloną z siebie minę. 
Anakin odłamał cięŜki konar, przegniły i zjedzony przez robaki, i zrzucił go na wojownika z siłą 
większą niŜ siła cięŜkości. Yuuzhanin był szybki i moŜe nawet udałoby mu się odskoczyć, ale nie 
zdąŜył i około pół tony drewna przygwoździło go do ziemi. Anakin nie wiedział, czy wojownik 
Ŝyje, czy zginął, czy jest ranny, czy tylko ogłuszony. Nie obeszło go to specjalnie, ale zmienił 
kierunek, oddalając się od bąbli nicości pełzających na obrzeŜach jego rozszerzonego postrzegania 
i zacieśniających pętlę wokół niego. 
Następny Yuuzhanin Vong zaskoczył go, wysuwając amphistaffa w poprzek ścieŜki tak, aby 
uderzył Anakina poniŜej kolan. Chłopiec poczuł palącą linię bólu przecinającą łydki, ale 
wykorzystał moc lasu i uniósł się w górę, opadając o trzy metry dalej. Tymczasem Yuuzhanin 
zaatakował. Tym razem skrócił amphistaffa, który był gotów do kolejnego ataku. Anakin okręcił 
się i wycofał przed atakiem, ale wróg podniósł swoją broń i wycelował ze świstem. Amphistaff jak 
by zmiękł i wygiął się nad ramieniem Anakina, celując zatrutymi kłami w okolice kręgosłupa. 
Anakin nawet nie spróbował kontrataku laską, bo stwór owinąłby się wokół jego broni, i tak 
sięgając celu, ale skoczył do przodu, w lewo od wojownika, zmniejszając odległość tak szybko, Ŝe 
amphistaffboleśnie smagnął go przez ramię. Głowa jednak minęła cel i chłopak zdąŜył uciec, 
kierując szpic kija pod pachę Yuuzhanina. Pchnął Mocąw górę, co spowodowało, Ŝe wróg 
poszybował prawie poziomo na wysokości trzech metrów. 
I znów Anakin nie czekał na skutki, ale popędził przed siebie, w biegu otwierając plecak. Rzucił w 
powietrze wysuszone purchawki, które zebrał wcześniej. Nie pozwolił, aby upadły, lecz ostroŜnie 
unosił je Mocą, rozmieszczając przed sobą i wokół siebie. Dwa grzyby eksplodowały, poniewaŜ 
chwyt Mocy był zbyt silny, ale po chwili Anakin znalazł się w strefie, gdzie nie było jednego 
Yuuzhanina. 
Nie trwało to długo i zaraz zaatakowało go dwóch wojowników, ale tym razem zaledwie zwolnił 
kroku. KaŜdego załatwił dwiema wybuchowymi purchawkami. Jeden z Yuuzhan zdołał 
zablokować lecącą kulę amphistaffem, ale wybuch zdezorientował go na tyle, Ŝe nie zauwaŜył 
drugiej, która trafiła go w głowę. Jego towarzysz równieŜ upadł z chrapliwym okrzykiem 
wściekłości. 
Sieć zacieśniała się, ale wciąŜ jeszcze było z niej wyjście. Anakin wyczuwał lukę w ich schemacie 
poszukiwań. Rzucił się do przodu, jednocześnie unosząc w górę chmurę kamieni i patyków, które 
dołączyły do pozostałych grzybów. Wyglądało to, jakby dziwny, potęŜny wiatr wiał pośród drzew. 
Nagle coś uderzyło go w ramię z głuchym stuknięciem. Potknął się, a nogi odmówiły mu 
posłuszeństwa. Upadł na ściółkę, niepewny, co się właściwie stało. Las rozbrzmiewał hukiem 
spadających na ziemię wybuchowych purchawek. 
Próbował usiąść, ale zobaczył krew plamiącą martwe liście i spływającą wzdłuŜ rękawa 
kombinezonu. 
Z zarośli wyszedł Yuuzhanin Vong. W dłoni trzymał przedmiot, który przypominał karabin: rurę 
rozdętą z jednego końca w coś w rodzaju zasobnika lub magazynku. 
Anakin stęknął głucho i z wysiłkiem podniósł się na nogi. Lewa strona jego ciała wydawała się 
dziwnie odrętwiała. Sięgnął ręką i stwierdził, Ŝe ma dziurę w ramieniu. W dziurze wyczuł coś 
twardego. Wyciągnął to dwoma palcami. Zobaczył grudę zmiaŜdŜonej chityny. 
Nogi nie chciały go utrzymać, a Yuuzhanin się zbliŜał, celując w niego. Wokół słychać było innych 
wrogów, którzy zmierzali w jego kierunku. Anakin, o dziwo, nie czuł ani gniewu, ani strachu. W 
ogóle czuł niewiele, z wyjątkiem Mocy. 

 

71 

I znajomą obecność w pobliŜu. Właściwie nie jedną obecność, tylko wiele. 
- To jest gra dla dwóch - szepnął. 
OdłoŜył kij i podniósł ręce.   
- Niezła robota - odezwał się do Yuuzhanina. - Strzeliłeś mi robalem w plecy. Bardzo dzielnie. 
Kątem oka widział teraz trzech lub czterech wrogów. 

 

Nie przypuszczał, Ŝe wojownik mu odpowie, a jednak to zrobił. I to w basicu. 

 

- Jestem dowódcą polowym, nazywam się Sinan Mat. Składam hołd  twojej odwadze, Jeedai. 
Muszę odmówić ci uścisku śmierci w bitwie, I za to przepraszam. 
Trochę bliŜej, myślał Anakin. Jeśli nie zamierzają mnie zabić... 
- Będziesz walczył ze mną, Sinanie Mat? Tylko ty i ja? 
- Takie jest moje Ŝyczenie, ale nie mogę go spełnić. Muszę odstawić cię Ŝywego do mistrzów 
przemiany. 
- Przykro mi to słyszeć. CóŜ, byłoby mi jeszcze bardziej przykro, gdybyś nie strzelił mi w plecy, 
ale... przebacz. 
Mat zmarszczył brwi i dotknął ucha. 
- Tizowyrm nie zna takiego słowa "przebaczać". Co... – Nagle wytrzeszczył oczy, bo las zanucił 
pieśń śmierci. 
PiranioŜuki spadły na niego jak gęsta chmura. Sinan Mat upuścił broń i darł pazurami twarz, którą 
szarpały setki okrutnych szczęk. PiranioŜuki nie oszczędziły teŜ pozostałych Yuuzhan i chóralny 
krzyk bólu i wściekłości zawtórował złowróŜbnemu brzęczeniu owadów. 
Anakin podniósł swój kij i pokuśtykał dalej. Zdawał sobie sprawę, Ŝe nogi nie poniosą go daleko. 
Potrzebował miejsca, gdzie mógłby się ukryć. 
Dziesięć minut później cięŜko oparł się o drzewo. Gdzieś w oddali Ŝarłoczne piranioŜuki 
dokończyły dzieła i Anakin poczuł wreszcie, jak jego kontrola nad Mocą opada. Ramię znowu dało 
o sobie znać. Ból, niczym płynny ogień, spływał mu po Ŝebrach, ściekał po piersi i skroniach. 
KaŜdy krok przynosił nową falę mdłości i oszołomienia. 
Próbował zrobić jeszcze krok i stwierdził, Ŝe nie jest w stanie. Z westchnieniem opadł na mech. 
Tylko chwila odpoczynku, a potem... 
Jakiś cień przysłonił światło. Podniósł wzrok i zobaczył, Ŝe przygląda mu się dwóch yuuzhańskich 
wojowników, widocznie niedobitków grupy, którą właśnie unicestwił. 
Przywołał na pomoc całą pozostałą mu energię, by znów odnaleźć piranioŜuki, ale w tej chwili 
były daleko i do tego syte. Wola Anakina nie była juŜ tak mocna, by łatwo zwabić je do strawy. 
Z zarośli za plecami wojowników wynurzył się trzeci Yuuzhanin. Wyglądał jakby inaczej - 
okaleczony, podobnie jak wszyscy Yuuzhanie, których widział Anakin, ale jeszcze bardziej 
groteskowo. W przeciwieństwie do tamtych nie miał broni. 
Przybysz warknął coś w swoim języku. Dwaj pozostali wlepili w niego wzrok. 
Anakin poczuł się, jakby śnił. Dwaj wojownicy obrzucali trzeciego ostrymi słowami. Anakin 
słyszał ten ton juŜ wcześniej - kiedy Yuuzhanie mówili o maszynach lub innych rzeczach, 
uwaŜanych przez nich za bluźnierstwo. Był to ton czystej pogardy. 
Przez chwilę wydawało się, Ŝe tamten ugnie się pod cięŜarem słów, ale zaraz się uśmiechnął, 
szczerząc złośliwie spiczaste jak igły zęby. Potem kantem ręki uderzył jednego z pozostałych w 
szyję. Drugi wojownik wydał chrapliwy ryk oburzenia, opuścił amphistaffa i dźgnął nim tamtego. 
Nieuzbrojony wojownik chwycił za koniec broni, podskoczył wysoko w powietrze i obiema 
nogami kopnął właściciela amphistaffa w twarz. 
Pierwszy z powalonych zaczął odzyskiwać przytomność. Masował sobie szyję, kiedy nieuzbrojony 
wojownik chwycił go za włosy, wbił mu w oczodoły dwa sztywne palce i na tych palcach uniósł go 
do góry. Kiedy opuścił, wojownik upadł na ściółkę, drgając konwulsyjnie. 
Kopnięty w twarz wojownik nie wstał juŜ. Anakin podejrzewał, Ŝe ma złamany kręgosłup. Tylko 
nieuzbrojony Yuuzhanin wciąŜ pozostawał na nogach. Przykucnął obok Anakina i spojrzał na 
niego oczami przypominającymi mętne jeziorka czarnej wody. 

 

72 

Wyglądał na... chorego. Yuuzhanie Vong demonstrowali swoją rangę pokrywając się bliznami i 
odcinając sobie członki, ale ten wyglądał tak, jakby mu się to nie udało. Włosy zwisały mu w 
czarnych strąkach, twarz i szyję pokrywały strupy i otwarte rany. Były nabrzmiałe i wyglądały na 
zakaŜone. Spiczaste naroślą na jego ramionach i łokciach wyglądały tak, jakby obumierały albo juŜ 
były martwe. Śmierdział rozkładem. 
Przez dłuŜszą chwilę obserwował Anakina, aŜ wreszcie wstał, podszedł do jednego z ciał i wetknął 
mu palce do ucha. Wyciągnął z niego coś, co wyglądało jak robak i wsadził go sobie do 
owrzodziałej dziury, która pewnie kiedyś była uchem. Zadygotał, a jego ciało przeszedł dreszcz, 
jakby od wielkiego bólu. Z otworu pociekła cienka struŜka krwi. Odwrócił się w stronę Anakina i 
powiedział: - Jestem Vua Rapuung, Jeedai. Pójdziesz ze mną, a ja ci pomogę. 
 

ROZDZIAŁ 18 

 
Młoda Jeedai upadła, jej ciałem wstrząsały drgawki. Wiwarium wypełnił zdławiony krzyk. 
- Interesujące - mruknęła Mezhan Kwaad, obserwując reakcję. -Widzisz, adeptko Yim, Ŝe... 
- Nie wiem, co cię w tym interesuje, pani Mezhan Kwaad - odezwał się głos za ich plecami. 
Nen Yim odwróciła się i natychmiast padła na kolana. Do wiwarium wszedł drugi mistrz, tak 
niewiarygodnie stary, Ŝe oznaki jego domeny zatarły się całkowicie. Jego kołpak wyglądał jak 
mały obłoczek, obie dłonie były dłońmi mistrza. Oczy zastępowały mu Ŝółte maa'itsy. Towarzyszył 
mu adept pomocnik. 
- Mistrz Yal Phaath - odezwała się Mezhan Kwaad. - Jak dobrze, Ŝe cię widzę, o starodawny. 
- Odpowiedz mi, Mezhan Kwaad. Co cię tak interesuje w cierpieniu tego stworzenia? Jako 
niewierna nie potrafi przyjąć bólu. Nie ma w tym nic zaskakującego, prawda? 
- UwaŜam, Ŝe to interesujące, poniewaŜ induktor nerwokręg, który sprawia jej ból, został 
zaprojektowany tak, aby robić to selektywnie - wyjaśniła Mezhan Kwaad. - Po jednej matrycy 
nerwowej naraz. To, co właśnie widzieliśmy, jest odruchem nieznanym u Yuuzhan Vong. MoŜe 
my w tej chwili z duŜą pewnością stworzyć mapę systemu nerwowego ludzi, który nie ma 
odpowiednika w naszych ciałach. 
- Do czego to miałoby słuŜyć? - zapytał Yal Phaath. 
- Nie moŜemy kształtować i przemieniać tego, czego nie znamy - odparła Mezhan Kwaad. - Ten 
gatunek jest dla nas nowy. 
- To naciągnie protokołu - mruknął stary mistrz. - Czy moŜna odkryć coś, co jeszcze nie zostało 
skodyfikowane? 
- AleŜ, mistrzu... - zaoponowała Nen Yim, zginając się w pokłonie. - Z pewnością nowy gatunek... 
- urwała, kiedy mistrz skierował na nią spojrzenie maa'itsów. 
- Czy wszyscy twoi adepci są tak bezczelni? - zapytał sucho. 
- Mam nadzieję, Ŝe nie - sztywno odpowiedziała Mezhan Kwaad. 
Yal Phaath odwrócił się w stronę Nen Yim. Jego kołpak zafalował z lekka i przybrał błękitny kolor. 
- Adeptko, jeśli wiedzy nie moŜna znaleźć w archiwach i świętych wspomnieniach, co ma wobec 
tego zrobić mistrz przemian? 
Nen Yim zadygotała ze strachu. Co on moŜe widzieć tymi dziwnymi oczami? Maa'itsy sondowały 
ukryte rejony widma i miniaturę domeny, ale czy mogły spojrzeć jeszcze dalej, na grzechy tkwiące 
głęboko w jej głowie? Zwinęła czułki kołpaka, co miało być oznaką najwyŜszej pokory. 
- Prosimy NajwyŜszego Władcę, mistrzu, aby raczył zapytać o to bogów. 
- Słusznie. Nie ma czegoś takiego jak nowy gatunek, adeptko. Całe Ŝycie pochodzi z ciała, krwi i 
kości Yun-Yuuzhan. Bóg zna je wszystkie. 
Nie moŜna stworzyć nowej wiedzy, to herezja. Jeśli bogowie nie dają nam wiedzy, czynią to z 
sobie tylko wiadomych powodów, a wszelkie poszukiwania stanowią próbę kradzieŜy. 
- Tak, mistrzu Yal Plaath. 

 

73 

- Myślę, Ŝe to nie twoja wina, adeptko. To twoja mistrzyni uŜywa w ten sposób induktora 
nerwokręga. Ty jesteś tylko wraŜliwa na jej wpływ. 
Mezhan Kwaad uśmiechnęła się łagodnie. 
- Protokół Tsong przewiduje uŜycie induktora właśnie w ten sposób. 
- Jestem tego świadom. Ale ty naginasz intencję tego protokołu. 
MoŜe nie aŜ tak, Ŝeby go złamać, ale kto wie, co bym tutaj zastał, gdybym przyszedł nieco później? 
- OskarŜasz mnie o coś, mistrzu? - słodko zapytała Mezhan Kwaad. 
- Jeśli nie, to mogłabym pomyśleć, Ŝe jesteś po prostu zazdrosny o to, Ŝe Pan Shimrra wybrał 
Domenę Kwaad, aby dokonała tej przemiany. 
- Nie oskarŜam cię o nic, nie jestem teŜ zazdrosny. W ostatnich latach jednak wyłoniło się wiele 
niebezpiecznych herezji, najwięcej właśnie w Domenie Kwaad. 
- Nigdy nie zostałam oskarŜona o herezję... ani Ŝaden z moich podwładnych - odparła Mezhan 
Kwaad. - Jeśli próbujesz obrzucić mnie błotem pomówień w Ŝałosnej nadziei, Ŝe odzyskasz łaskę 
dla swojej domeny u pana Shimrry, to wkrótce się przekonasz, Ŝe potrafię być bardzo 
niebezpieczna. 
Stary mistrz przemian wyprostował się dumnie. 
- Nie uciekam się do pomówień, ale czuwam, Mezhan Kwaad. Bądź pewna, Ŝe czuwam. A teraz... 
Urwał nagle i zachwiał się na nogach. Pomocnik podtrzymał go. Nen Yim wciąŜ zastanawiała się, 
co się dzieje, kiedy nagle poczuła, Ŝe coś ściska jej ciało - zupełnie, jakby znajdowała się w 
wodzie, na duŜej głębokości. Jej płuca podjęły wysiłek oddychania gęstym powietrzem, serce 
zaczęło bić jak szalone. 
W rozbłyskach czerni i błękitu przed oczami widziała, Ŝe Mezhan Kwaad i pomocnik Yala Plaatha 
równieŜ walczą o kaŜdy oddech. 
Ból stał się nie do wytrzymania. Wkrótce oczy Nen Yim ulegną zmiaŜdŜeniu, potem przestanie bić 
serce. Usiłując zachować spokój, powiodła wzrokiem po pomieszczeniu. 
Młoda Jeedai stała pod ścianą wiwarium z dłońmi przyciśniętymi do przezroczystej błony. Jej oczy 
ciskały błyskawice, wargi odsłaniały zęby w grymasie furii. Nen Yim zobaczyła w jej oczach 
śmierć i nagle zrozumiała. 
Chwiejnym krokiem podeszła do mistrzyni. Mezhan Kwaad juŜ straciła przytomność. Olvillip, 
który kontrolował induktor nerwokręga, wyśliznął jej się z rąk. Nen Yim podniosła go i pogłaskała 
zmienne tkanki - wszystkie naraz. 
Jeedai wrzasnęła i zaczęła walić pięściami w membranę. Na krótką chwilę ciśnienie wzrosło, 
miaŜdŜąc wszystko wokół z taką siłą, Ŝe Nen Yim nie mogła oddychać. A potem uleciało równie 
nagle, jak się pojawiło, a płuca adeptki zaczęły chłonąć tak bardzo potrzebne powietrze. 
Jeedai leŜała w konwulsjach na podłodze komory. Nen Yim przyglądała się jej przez chwilę. Czuła, 
jak ogarnia ją narastające znuŜenie. 
Ośmiopalczasta dłoń spadła na ramię Nen Yim. 
- Adeptko - z wysiłkiem odezwała się mistrzyni. - Oddaj mi olvillipa, zanim eksponat umrze. 
Nen Yim machinalnie skinęła głową i podała organizm Mezhan Kwaad. Mistrzyni regulowała go 
przez chwilę, aŜ wreszcie Jeedai przestała się wić i popadła w głębokie omdlenie. 
- Postąpiłaś logicznie i prawidłowo - pochwaliła Mezhan Kwaad. 
- Co się stało? Wytłumacz mi - niecierpliwie zaŜądał Yal Plaath. 
- To wina Jeedai - wytłumaczyła Mezhan Kwaad. - Z pewnością słyszałeś o ich mocy. 
- Nie obraŜaj mnie. Oczywiście, wiem wszystko, co moŜna wiedzieć na temat Jeedai. Mogą 
przesuwać obiekty, komunikować się jeden z drugim jak villipy, nawet wpływać na umysły 
słabszych istot. Ale nigdy do tej pory nie uzyskano dowodów na to, Ŝe mogą wpływać na 
Yuuzhan Vong. Wręcz przeciwnie. 
- Proszę mistrza o pozwolenie zabrania głosu - wtrąciła Nen Yim. 
Yal Plaath obrzucił ją niechętnym spojrzeniem. 
- Mów. 

 

74 

- Jeedai nie mają na nas wpływu. Nie bezpośrednio. Ona wpłynęła na molekuły atmosfery, 
ściskając je. 
- Próbowała nas zmiaŜdŜyć naszym własnym powietrzem? 
- I udałoby jej się, gdyby nie moja adeptka - zauwaŜyła Mezhan Kwaad. 
- Zdumiewające. A ta jej moc... czy przypadkiem nie jest generowana przez implanty? 
- Ona nie ma Ŝadnych implantów, ani biologicznych, ani - zniŜyła głos 
- mechanicznych. Z naszych wcześniejszych badań wynika, Ŝe Jeedai wierzy w manipulację za 
pomocąpewnego rodzaju energii tworzonej przez Ŝycie. 
- Idiotyczne - prychnął Yal Phaath. - Gdyby taka moc istniała, dla czego bogowie mieliby jej 
odmówić Yuuzhanom Vong? 
Mezhan Kwaad uśmiechnęła się drapieŜnie. 
- Bogowie wcale jej nam nie odmówili, a tylko nie udostępniali przez pewien czas. A teraz 
obdarowali nas tą mocą. - Podeszła do membrany wiwarium i otworzyła ją jednym dotknięciem 
czwartego palca. 
Uklękła przy nieprzytomnej Jeedai i pogładziła ją po twarzy. 
- Jest młoda, jej ciało i umysł wciąŜ jeszcze są podatne na przemianę. Wojownicy obiecali nam, Ŝe 
niedługo dostarczą więcej takich. - Wstała, przez chwilę w milczeniu przyglądała się istocie u 
swoich stóp, po czym wróciła i zamknęła za sobą membranę. 
Stary mistrz wzruszył ramionami. 
- Dla chwały mistrzów przemian i Yuuzhan Vong, Ŝyczę ci szczęścia. - W jego głosie brzmiało 
powątpiewanie. 
- MoŜesz obserwować to w kaŜdej chwili, kiedy zechcesz. – Nen Yim wydawało się, Ŝe jej 
mistrzyni draŜni się z Yalem Plaathem. 
Stary mistrz jednak odmówił jednym krótkim zafalowaniem rzęsek. 
- Poza wszystkim innym, przyszedłem równieŜ się poŜegnać. Czeka mnie nowy projekt, przemiana, 
która na zawsze połoŜy kres zagroŜeniu ze strony Jedai. 
Mezhan Kwaad zesztywniała lekko. 
- O? - zdziwiła się uprzejmie. 
- W istocie. Niewierni, którzy nam słuŜą, przyznali podczas przesłuchania, Ŝe zostali oszukani 
przez tych, którzy zaczepiają nasze statki w przestrzeni. Z tego, co mówili, wyłuskaliśmy istotną 
informację o pewnym gatunku zwierzęcia, które wyczuwa Jeedai i poluje na nich. 
- Czy niewierni wiedzą, gdzie moŜna znaleźć to zwierzę? 
- Nie - odparł Yal Plaath. - Przynajmniej nie ci tutaj. Ale mamy wtyczki w ich senacie. Jedna z nich 
zdołała odkryć i przekazać nam wiadomość. Okazuje się, Ŝe te zwierzęta Ŝyją na świecie, który 
znajduje się juŜ w posiadaniu pana Shimrry. Jest to planeta zwana przez niewiernych Myrkr. Mam 
nadzorować przemianę tych zwierząt. 
- Ciekawa historia... jeśli jest prawdziwa - zgodziła się Mezhan Kwaad. - Dla chwały Yuuzhan 
Vong Ŝyczę ci powodzenia. śyczę ci równieŜ szczęścia przy opuszczaniu systemu. Wydaje mi się, 
Ŝe niewierni dość skutecznie ograniczają ruch na zewnątrz. 
- Nie obawiam się niczego - odparł stary mistrz. - Jeśli YunYuuzhan chce mojego Ŝycia, ma prawo 
mi je odebrać. Myślę jednak, Ŝe przewidział dla mnie jeszcze wiele zadań. 
- Kapitanie, jeden ze statków Yuuzhan Vong zszedł z orbity - zawiadomiła H'sishi - Ma silną 
obstawę. 
Karrde przygładził wąsa. 
- Przyślij tu Solusara. Tymczasem zmniejsz dystans i niech "Etherway" i "Układ Idioty" stworzą 
zaporę. Utrzymajmy je w cieniu giganta gazowego tak długo, jak to będzie moŜliwe. 
- Tak jest, sir - odpowiedział Dankin, pilot. 
- I niech tu przyjdzie Solusar - powtórzył Karrde. - Potrzebuję go. 
- Jestem, kapitanie Karrde. 
Rzeczywiście, Solusar stał za jego plecami. 

 

75 

- Doskonale. Yuuzhanie Vong próbują przepchnąć statek przez naszą obronę. Pewnie chcą opuścić 
system. Czy moŜemy im na to pozwolić? 
- Innych nie przepuszczałeś - zauwaŜył Solusar. 
- To prawda, ale Ŝaden nie leciał w takiej eskorcie. Jeśli zaangaŜujemy się w walkę, stracimy 
więcej statków, niŜ moŜemy sobie na to pozwolić. Gdybym uwaŜał, Ŝe posiłki są w drodze, 
mógłbym zaryzykować. 
Wobec tego muszę wiedzieć: czy na tym statku są jacyś Jedi? 
Przez krótką chwilę Karrde widział w oczach stojącego przed nim Jedi coś, co mógłby uznać za 
strach. 
- Nie mogę powiedzieć na pewno - oznajmił sztywno Solusar. 
- Dlaczego nie? 
- Nie potrafię wyczuć Yuuzhan Vong poprzez Moc. Ich statek mógłby równie dobrze być martwym 
asteroidem, przynajmniej jeśli chodzi o moje zmysły. 
- W takiej sytuacji dzieci Jedi powinny się wyróŜniać, i to bardzo wyraźnie. 
- Powinny albo i nie. Gdyby to nie było waŜne, powiedziałbym, Ŝe na tych statkach nie ma Ŝadnego 
nie-Yuuzhanina. Ale... jeśli się mylę, moŜe się okazać, Ŝe wypuściliśmy ich z rąk... i Ŝe walczymy 
tu na próŜno. 
- Jak moŜesz się mylić? Nie rozumiem. 
- Yuuzhanie Vong nie tylko nie istnieją w Mocy, ale sprawiają, Ŝe w ogóle zaczynam wątpić w 
moje wyczucie Jedi. Przez nich cały ten obszar jest jakiś... mroczny. Nie potrafię tego wyjaśnić 
inaczej. 
Karrde spojrzał na ekran. Yuuzhanie Vong wypuścili pierwsze myśliwce. 
- Nie mogę czekać tak długo, Solusar. Spróbuj ich po prostu wyczuć na księŜycu. Jeśli wciąŜ tam 
są, nie moŜe ich być na statku. 
- Spróbuję - szepnął Jedi i przymknął oczy. 
Karrde przeniósł wzrok na ekran, obserwując, jak nieprzyjacielskie myśliwce podlatują coraz 
bliŜej. Do tej pory zawsze atakował z zaskoczenia i uciekał bez większego ryzyka dla swoich ludzi. 
Potrafił doskonale wykorzystać kopalnie, asteroidy i inne klasyczne metody wewnątrzsyste-mowej 
guerilli. 
Ale gdyby zechciał zatrzymać ten statek, będzie musiał stanąć twarzą w twarz do prawdziwej 
walki, którą mógł wygrać - za cenę wielkiej bitwy. 
MoŜe właśnie o to im chodziło. Jego instynkt podpowiadał mu, Ŝe kryje się w tym jakieś oszustwo, 
a nie to, o co gotów był walczyć. Solusar chyba teŜ tak myślał. Ale skoro nie mogą być tego 
pewni... 
- Pierwsza fala myśliwców za trzydzieści sekund - martwym głosem oznajmiła H'sishi. 
- Przygotować się, dzieci. 
Dobra załoga. Zginą, jeśli ich o to poprosi. 
- Tahiri - szepnął Solusar. Jego twarz pokryły nagle krople potu. 
- Co takiego? 
- Tahiri. I Valin, Sannah, Anakin. Wszyscy są na dole. – Mówił cicho, a w jego głosie był strach. - 
Tahiri była torturowana. 
- Więc są na dole. 
- Tak. Jestem tego pewien. 
- Dzięki ci, Jedi Solusarze. Dankin, wycofujemy się. Niech sobie leci. Zostaw minimalny ogień 
zaporowy i niech pozostałe statki biorą silniki za pas. Powalczymy sobie kiedy indziej, moi 
drodzy... kiedy naprawdę będzie o co. - Karrde zaczerpnął głęboko tchu i rozluźnił mię 
śnie ramion i karku. 
- Mam nadzieję, Ŝe dzieciaki Solo znajdą tego łotra Terrika - dodał 
- zanim będziemy musieli zacząć prawdziwą walkę. Po tej historii z całą pewnością zafunduję 
sobie własny gwiezdny niszczyciel. 

 

76 

 

ROZDZIAŁ 19 

 
Anakin wypręŜył się i z trudem powstrzymał krzyk, gdy coś, co Yuuzhanin Vong przyłoŜył mu do 
rany, zaczęło wysyłać fale bólu we wszystkie zakątki jego ciała. 
- Nienawidzisz bólu - zauwaŜył Vua Rapuung z wyraźną odrazą. 
Anakin nie mógł i nie chciał zaprzeczać. Zacisnął tylko zęby i czekał, aŜ tortura się skończy. 
Wiedział, Ŝe Yuuzhanie Vong czczą ból własny i cudzy. Był to jeden z wielu paskudnych 
dogmatów ich niezdrowej religii. 
- Co mnie uderzyło? - zapytał. 
- Nang hul - warknął wojownik. - Chrząszcz-pocisk. 
- Trucizna? 
- Nie. 
Siedzieli w wilgotnej jaskini pod wodospadem. PodłoŜe było śliskie od pleśni i mchu. Yuuzhanin 
Vong prawdopodobnie ukrywał się w tej jaskini przez ostatni dzień lub dwa, poniewaŜ leŜało tu 
kilka przedmiotów wyraźnie naleŜących do niego - między innymi taki sam okład, który przyłoŜył 
do ramienia Anakina. Oderwał go od jasnozielonej, mniej więcej prostokątnej płytki o grubości 
kilku centymetrów. Płytka składała się z wielu cienkich warstw, niczym posklejane razem kawałki 
flimsi-plastu. Rapuung przycisnął jeden z takich arkusików do rany Anakina. Podobnie jak 
wszystko, czego uŜywali Yuuzhanie Vong, plaster był Ŝywy. Anakin czuł, jak się wije i wkręca w 
jego ranę. Przyszło mu do głowy, Ŝe wojownik zamierza go otruć lub zrobić coś jeszcze gorszego. 
Gdyby jednak chciał go naprawdę zabić, mógł to zrobić w kaŜdej chwili. W końcu załatwił dwóch 
wojowników Yuuzhan Vong w rekordowo krótkim czasie, a Anakin nie miałby siły zabić nawet 
muchy. 
- Ocaliłeś mi Ŝycie - niechętnie zauwaŜył chłopiec. 
- śycie się nie liczy - odparł Vua Rapuung. 
- Tak? No to po co zawracać sobie głowę? 
Czarne oczy Vui Rapuunga zabłysły ponuro. 
- Ty, Jeedai, usiłowałeś dotrzeć do kompleksu przemian. Dlaczego? 
- Wasi ludzie uwięzili moją przyjaciółkę. Mam zamiar ją zabrać. 
- Ach, samica Jeedai. Chcesz ocalić jej Ŝycie? śałosne. Co za Ŝałosny cel. 
- Tak? Wiesz co, nie prosiłem cię o pomoc, sam mi ją zaoferowałeś. Wyjaśnij to albo mnie zabij. 
Nie mam czasu do stracenia. 
- Zemsta - mruknął Vua Rapuung niskim głosem. Oczy zwęziły mu się w szparki. - Zemsta. Chcę 
udowodnić, Ŝe bogowie... – Oczy zalśniły mu twardo. - Nie muszę ci nic wyjaśniać, człowieku. Nie 
muszę ci nic mówić, nieświęty potomku maszyn - splunął ostatnim słowem, jakby było trucizną, 
którą nagle wyczuł w ustach. 
- Powineneś wiedzieć tylko jedno - ciągnął. - Będę stał u twojego boku lub za twoimi plecami. 
Twoi wrogowie są moimi wrogami. Będziemy razem zabijać, razem przyjmiemy ból, razem 
przyjmiemy śmierć, jeśli takie będzie Ŝyczenie Yun-Yuuzhan. 
- PomoŜesz mi ocalić Tahiri? - z powątpiewaniem mruknął Anakin. 
- To głupi cel, ale odnalezienie jej doskonale posłuŜy mojej sprawie. 
Anakin pytająco zajrzał w czarne jak węgiel oczy, usiłując to zrozumieć. Ale nie dojrzał w tych 
oczach nic, zupełnie nic. Yuuzhanin Vong był jak hologram, nie jak Ŝywa istota. Jak coś takiego 
moŜe mieć zrozumiałe dla człowieka uczucia? Bez Mocy nie ma nadziei na zrozumienie tak 
obcego stworzenia. 
- Nie rozumiem - ppowiedział chłopiec. - Co ci zrobił twój lud? 
Dlaczego ich tak nienawidzisz? 
Vua Rapuung uderzył go z całej siły i poderwał się na nogi, dysząc cięŜko. 
- Nie drwij ze mnie! - wrzasnął. - Masz oczy! Widzisz! To nie bogowie mi to zrobili, tylko oni! 

 

77 

Yuuzhanin Vong rzucił się znów w jego kierunku, ale Anakin podniósł Mocą cięŜki kamień i posłał 
go w jego splot słoneczny. Zaskoczył tym Rapuunga kompletnie. Yuuzhanin uderzył o ścianę 
jaskini i opadł na ziemię, wyraźnie oszołomiony. 
Anakin podniósł kamień jeszcze raz i zawiesił go nad głową tamtego. 
Yuuzhanin podniósł wzrok na kamień i nagle zaczął rzęzić, jakby go złapał bagienny kaszel z 
Dagobah. 
Dopiero po dobrej chwili Anakin poznał, Ŝe Rapuung się śmieje. 
Kiedy się uspokoił, spojrzał na młodego Jedi z dziwnym wyrazem twarzy. 
- Widziałem, co zrobiłeś z łowcami, ale skierować to przeciwko mnie... - Twarz stwardniała mu 
znowu. - Powiedz mi prawdą, jak wojownik wojownikowi, jeśli moŜesz. W naszej kaście chodzą 
plotki. Powiadają, Ŝe wasza moc Jeedai pochodzi od maszynowych implantów. 
Czy to prawda? Czy wy, ludzie, naprawdę jesteście aŜ tak chorzy? 
Anakin wytrzymał wyzywające spojrzenie. 
- Nasza moc nie pochodzi od maszyn. Co więcej, wielu z waszych musi o tym wiedzieć, poniewaŜ 
robili sekcję niektórych z nas. Wasze plotki to kłamstwo. 
- Tak? Więc mistrz Jeedai nie ma mechanicznej ręki? 
- Mistrz Skywalker? Tak, ale... - urwał nagle. - Skąd o tym wiesz? 
- Słyszałem wiele historii od naszych szpiegów i tych od was, co przeszli na naszą stronę. Więc to 
prawda! Przywódca Jeedai jest w części maszyną! - Twarz Rapuunga pewnie nie mogłaby wyraŜać 
większe go obrzydzenia bez interwencji chirurgicznej. 
- Jedno nie ma nic wspólnego z drugim. Mistrz Lukę Skywalker stracił dłoń w wielkiej bitwie. 
ZałoŜyli mu protezę. Ale jego siła, podobnie jak moja, pochodzi od Mocy. 
- Czy ty teŜ masz implanty, tak jak twój mistrz? 
- Nie. 
- A czy otrzymasz je, kiedy ci przyznają wyŜszą rangę? 
- Nie - roześmiał się Anakin. 
Vua Rapuung skinął głową. 
- A więc będzie tak, jak powiedziałem. Będziemy razem walczyć. 
- Nie, jeśli będziesz się wściekał się tak jak przed chwilą – odparł chłopak. - MoŜe jestem ranny, 
ale jak widziałeś, nie całkiem bezbronny. 
- ZauwaŜyłem - burknął Vua Rapuung. - Ale mnie nie prowokuj. 
Nie podoba mi się to. 
- Mnie teŜ nie i lepiej o tym pamiętaj, kolego. W porządku. Mówisz, Ŝe będziemy razem walczyć, 
tylko nie wyjaśniłeś, dlaczego. Mógł byś przynajmniej powiedzieć mi, o co chodzi? 
- Mistrzowie przemian zasadzili pięć damuteków na tym księŜycu. 
Tam przetrzymywana jest twoja towarzyszka Jeedai. 
Anakin odłoŜył na chwilę dokładniejsze wyjaśnienie natury i celu sadzenia damuteków. 
- Dlaczego? Co oni jej zrobią? 
W oczach Rapuunga znów pojawiła się Ŝądza mordu, ale tym razem opanował się bez trudu. 
- KtóŜ zgłębi umysł mistrza przemian? - zapytał spokojnie. – Ale bądź pewien, przerabiają. 
 
 
- Nie rozumiem. Kto to taki ten mistrz przemian? 
- Twoja ignorancja jest... - Rapuung urwał, powoli zamknął oczy, otworzył, znowu zamknął i 
zaczął od początku: - Mistrzowie przemian to kasta najbliŜsza wielkiemu bogu, Yun-Yuuzhan, 
który utworzył wszechświat ze swojego ciała. Tylko oni znają najgłębsze sekrety Ŝycia i nagi- 
nają je do naszych potrzeb. 
- BioinŜynierowie? Naukowcy? 
Rapuung przyglądał mu się przez chwilę. 
- Tizowyrm, który tłumaczy mi te słowa, gada coś bez sensu. Podejrzewam, Ŝe są nieprzyzwoite. 

 

78 

- NiewaŜne. Był taki Jedi, nazywał się Miko Reglia. Twoi ludzie próbowali złamać jego wolę, 
uŜywając yammoska. Próbowali potem tych samych sztuczek z innym Jedi, Wurthem Skidderem. 
Czy właśnie to chcą zrobić Tahiri? 
- Nie obchodzi mnie, co zrobią z twoją Jeedai. Ale to, co opisujesz, jest... - Skrzywił się. - Znałem 
kiedyś mistrza przemian, który mówił o wojownikach myślących, Ŝe są w stanie sami dokonać 
przemiany, tak jak to opisujesz. Ale łamanie to nie przemiana. To jej dziecięca parodia. 
Zrozum, mistrzowie przemian tworzą nasze światostatki. Tworzą yammoski. Nie będą próbowali 
złamać tej twojej Jeedai... oni ją przerobią. 
Anakin poczuł w Ŝyłach przenikliwe zimno i przypomniał sobie swoją wizję dorosłej Tahiri. 
Wiedział juŜ, co mogą z niej zrobić. I na pewno im się uda, jeśli Anakin poniesie klęskę. 
Propozycja Rapuunga mogła się okazać okrutną sztuczką, fragmentem wyjątkowo perfidnego 
planu, ale Anakin nie miał wyjścia. Bez Mocy jako przewodnika nigdy nie będzie pewien, czy 
Yuuzhanin mówi prawdę, czy nie. Teraz nie czas na wahania. KaŜdy kurs, który przybliŜy go do 
Tahiri, wart jest wykreślenia, nawet jeśli będzie trzeba powierzyć część obliczeń komuś, komu się 
nie ufa. 
- W porządku - zdecydował. - Wracamy do wcześniejszej rozmowy. Mówiłeś coś o damutekach. 
- To uświęcone miejsca, w których mistrzowie przemian Ŝyją i pracują. 
- Ilu jest tych mistrzów? 
- Nie wiem na pewno. Około dwunastu, jeśli wliczymy w to kandydatów. 
- To wszystko? To są wszyscy Vongowie na tym świecie? 
Rapuung warknął coś, czego Anakin nie zrozumiał. Nie wydawał się nawet wściekły, raczej 
szczerze wstrząśnięty. 
- Nigdy nie mów o nas w ten sposób - powiedział powoli. – Jak moŜesz być takim ignorantem? A 
moŜe chcesz mnie obrazić? 
- Nie tym razem - odparł Anakin. 
- UŜycie słowa Vong jest obelgą. Sugeruje, Ŝe osoba, do której się w ten sposób zwrócono, nie 
cieszy się łaską i pokrewieństwem bogów lub rodziny. 
- Przepraszam. 
Rapuung nie odpowiedział, tylko zapatrzył się w las. 
- Musimy ruszać - odezwał się w końcu. - Ukryłem nasz zapach przed tropicielami, ale znajdą nas 
szybko, jeśli będziemy pozostawać w bezruchu. 
- Dobrze - rzekł Anakin. - Ale najpierw... ilu według ciebie jest Yuuzhan Vong na całym tym 
księŜycu? Jak sądzisz? 
Vua Rapuung zadumał się na chwilę. 
- Tysiąc... moŜe. Więcej wojowników jest w przestrzeni. 
- Będziemy torować sobie drogę pomiędzy nimi? 
- Czy taki był twój plan? - zapytał Rapuung. - Czy liczba wojowników coś dla ciebie znaczy? 
Anakin potrząsnął głową. 
- Tylko w kwestii taktycznej. Tahiri jest tutaj. Znajdę ją i wyciągnę, niewaŜne, ilu Yuuzhan Vong 
będę musiał podeptać. 
- Doskonale. MoŜesz juŜ chodzić? 
- Mogę chodzić. Niedługo będę mógł biegać. MoŜe będzie bolało,ale sobie poradzę. 
- śycie to cierpienie - zapewnił go Vua Rapuung. - Idziemy. 
 

ROZDZIAŁ 20 

 
Vua Rapuung zazgrzytał zębami. 
- Nie, ignorancie - warknął. - Nie tędy. 
Anakin nie patrzył na niego. Wędrował wzrokiem pośród rozszeptanych drzew Massassich, 
szukając w ich falowaniu cieni poruszających się niezgodnie z kierunkiem wiatru. 

 

79 

Dwa takie cienie zauwaŜył na przecince na szczycie skarpy: jeden węŜowym ruchem zsuwał się w 
dół i oddalał od Anakina po prawej, drugi stał nieruchomo na górze, po lewej stronie. Anakin 
ruszył stromą ścieŜką w górę. 
- Dlaczego? - zapytał Rapuunga. - Wehikuł poszukiwaczy jest tam na górze - machnął ręką w 
kierunku równiny za skarpą po lewej. 
- To nie jest wehikuł - wyjaśnił Rapuung. 
- Wiesz, o czym mówię. 
- Skąd wiesz, gdzie są, skoro nie wyczuwasz Yuuzhan Vong i Ŝycia, które zostało dla nas 
ukształtowane? 
- PoniewaŜ wyczuwam wszystko inne w lesie - odparł Anakin. - 
KaŜdego szeptaczka i runyipa, kaŜdego stintarila i wełnomandrę. A te, które wyczuwam, są 
niespokojne. Odbieram ich błyski. 
- Tak to wygląda? Ile jest skrzydlaków? Pięć, tak? 
Anakin skoncentrował się. 
- Chyba tak. 
- Rozdzielą się teraz w lav peq. Najpierw nizina, potem łuki zaciskające się ku najwyŜszemu 
punktowi. Jeśli nas tu znajdą, połączą się i wypuszczą siecioŜuki. 
- Co to są siecioŜuki? 
- Jeśli nie odizolujemy się na wzniesieniu, to się nie dowiesz. To nie jest walka powietrzna, Jeedai. 
JeŜeli nie zamierzasz ufortyfkować tego wzgórza, by stawić czoło wszystkim wojownikom z 
całego księŜyca, wzniesienie na nic ci się nie przyda. 
- Chciałem się rozejrzeć. 
- Dlaczego? 
- PoniewaŜ zgubiliśmy się, jasne? Nie orientujesz się w połoŜeniu bazy Vo... Yuuzhan Vong, 
bardziej niŜ mynock w zasadach gry w sabaka. 
- Potrafię znaleźć damutek mistrzów przemian. Ale jeśli pójdziemy tam prostą drogą, zwabią nas w 
pułapkę. 
- Znam ten księŜyc - sprzeciwił się Anakin. - A ty nie. – Zatrzymał się i podejrzliwie spojrzał na 
wojownika. - A w ogóle to jak mnie znalazłeś? 
- Udałem się za grupami poszukiwaczy, niewierny. Szedłeś prosto, prawda? Jasne. Beze mnie 
zostałbyś juŜ schwytany z dziesięć razy. 
- Bez ciebie juŜ dawno byłbym w bazie mistrzów przemian. 
- PrzecieŜ właśnie to powiedziałem - odparł Rapuung. Zamknął oczy, jakby nasłuchiwał. - Co ci 
teraz mówią zmysły, Jeedai? 
Anakin zmarszczył brwi w skupieniu. 
- Chyba się rozdzielili - burknął niechętnie. 
- Słyszę ich - szepnął Vua Rapuung. - Nie tak dobrze, jak kiedyś... Kiedyś moje uszy były... - 
uniósł dłoń i lekko dotknął owrzodział ej, sączącej się blizny z boku głowy. Warknął i opuścił rękę. 
- Schodzimy - rozkazał. 
- Ja idę do góry - odparł Anakin i ruszył ścieŜką w górę. Nie oglądał się, ale po mniej więcej 
trzydziestu krokach usłyszał słowa, które zapewne były yuuzhańskim przekleństwem i odgłos 
kroków. 
- Ja cię... - jęknął Anakin. Oczy zaszły mu łzami. 
Stał na szczycie wzgórza, skąd mógł widzieć znajomy zakręt rzeki Unnh. Z powietrza widział to 
miejsce moŜe z pięćdziesiąt razy i znał je równie dobrze jak kaŜde inne. 
Teraz jednak się tu zmieniło. Wielka Świątynia - która stała tu przez niezliczone wieki, patrząc na 
przemijanie ludzi, którzy ją zbudowali, na Jedi, tych związanych z jasną stroną i tych mrocznych, 
na zniszczenie Gwiazdy Śmierci - teraz znikła bez śladu. 

 

80 

Na jej miejscu w pobliŜu rzeki stało pięć przestronnych kompleksów o konstrukcji kształtem 
przypominającej wieloramienne gwiazdy. Grube ściany budowli, o wysokości około dwóch pięter, 
kryły liczne pomieszczenia. Wewnętrzne dziedzińce były otwarte. Dwa z nich wydawały się 
wypełnione wodą, jeden jakąś bladoŜółtą cieczą. Czwarty mieścił jakieś struktury -kopuły i 
wieloboki róŜnych kształtów, wszystkie w tym samym kolorze co reszta budowli. Piąty zapełniały 
skoczki koralowe i wielkie statki przestrzenne. Było ich bardzo duŜo. 
Wydawało się, Ŝe od rzeki wykopano kanały łączące ze sobą kompleksy. 
- Musimy zejść, zanim nas wywęszą - upierał się Vua Rapuung. 
- Myślałem, Ŝe to paskudztwo, którym nas natarłeś, oszuka wąchacze, czy co to tam jest. 
- Tylko pomiesza im szyki i da nam czas na ukrycie się. Tu nie ma się gdzie schować, więc nas 
zobaczą. Tego nie da się oszukać. 
Z Jedi się da... zazwyczaj, pomyślał Anakin, ale nie potrafiłby przekonać Yuuzhanina, tak samo jak 
nie mógłby zatańczyć na powierzchni czarnej dziury. 
- Tam się moŜna ukryć - wskazał do góry. Wzgórze pokryte było przewaŜnie krzewami; brakowało 
tu wysokiej kopuły drzew, rozciągających się prawie na całej powierzchni księŜyca, ale te krzewy i 
tak były większe od człowieka. 
- Nie przed szperaczami ciepła - zaoponował Rapuung. - No i nie przed siecioŜukami. 
Anakin w zadumie kiwnął głową, ale wciąŜ jeszcze przypatrywał się bazie mistrzów przemian, 
zaledwie zwracając uwagę na to, co mówi stojący obok niego Yuuzhanin. 
- A to, z tyłu, za tymi budynkai? Te małe konstrukcje, które wyglądają tak, jakby ktoś je po prostu 
rzucił i pozwolił im rosnąć? Co to takiego? Wygląda jak wioska lepianek. 
- Nie znam takiego słowa "lepianka". Tam mieszkają robotnicy, niewolnicy i zhańbieni. 
- Kolonia robocza... czyli ci, co wykonują brudną robotę. 
- Jeśli tizowyrm tłumaczy prawidłowo, to tak. 
- Robotnicy i niewolnicy... wiem, kto to jest. A kim są zhańbieni? 
- Zostali przeklęci przez bogów - wyjaśnił Rapuung. - Pracują jak niewolnicy. Nie są godni, aby o 
nich wspominać. 
- Przeklęci? Wjaki sposób? 
- Kiedy mówię, Ŝe nie są godni, aby o nich rozmawiać, czy uŜywam niejasnych słów? 
- No dobrze... - westchnął Anakin. - Niech będzie po twojemu. 
- Po mojemu powinniśmy opuścić tę skarpę i ruszyć po spirali w kierunku zachodzącego gazowego 
giganta. Szybko. 
- To zły kierunek! Jesteśmy tylko o kilka kilometrów! 
- Cały las pod nami pełen jest pułapek - odparł Rapuung. - Rzeka 
teŜ. Dla nas istnieje tylko jedna droga do środka i ja ją znam. 
- No to mi wytłumacz - rzekł Anakin. - Przekonaj... - urwał nagle.-Posłuchaj. 
Rapuung skinął głową. 
- Słyszę ich. Rozwijają lav peq. Byłem szalony, Ŝe ci zaufałem. 
Myślisz wszystkim, tylko nie mózgiem. - Zacisnął postrzępione, pełne szram wargi w wyrazie 
pogardy. 
- Jeszcze nas nie złapali. Czy w ich schemacie poszukiwań jest jakiś słaby punkt? 
- Nie. 
- No to go stwórzmy. Te skrzydlaki, których uŜywają... 
- Tsik vai. 
- No właśnie. Są takie same, jak te, które widzieliśmy wcześniej? 
- Tak. 
- To tylko pojazdy atmosferyczne, prawda? 
Rapuung spojrzał na niego uwaŜnie. 
- Skąd to wiesz? - zapytał podejrzliwie. 
- Wydaje mi się, Ŝe mają na bokach coś w rodzaju otworów oddechowych. .. skrzela? 

 

81 

- Zgadza się 
- No to idziemy. - Anakin ruszył w dół wzgórza. Rapuung poszedł za nim, choć raz bez sprzeciwu. 
Anakin czuł się dzisiaj znacznie lepiej. Techniki lecznicze i relaksacyjne Jedi prawie zlikwidowały 
osłabienie, a sztuczna skóra Vui Rapu-unga - lub cokolwiek to było - wydawała się spełniać swoje 
zadanie na zranionym ramieniu. Pędził w dół długimi, płaskimi skokami, wspomaganymi Mocą. 
Rapuung ledwo dotrzymywał mu kroku, bez szmeru klucząc pomiędzy gęstym poszyciem. 
Anakinowi na jego widok włosy jeŜyły się na karku. Trudno Vyło uwierzyć, Ŝe ktoś tak 
śmiercionośny z wyglądu w ogóle moŜe być istotą inteligentną. 
Większość drzew znikła, prawdopodobnie spalona podczas jednej z wielu bitew, jakie rozegrały się 
na zalesionym księŜycu od czasu, gdy Sojusz Rebeliantów po raz pierwszy umieścił tu swój sztab 
przed atakiem na pierwszą Gwiazdę Śmierci. Pozostały tylko wysokie po pas zarośla. Dalej znów 
rozpoczynała się linia drzew, równa jak zielony naszyjnik. Anakin zdał sobie nagle sprawę, Ŝe to 
właśnie drzewa tak bardzo niepokoją Rapuunga. Ogień wędruje w górę, więc wszystko, co znalazło 
się tam w czasie poŜaru, prawdopodobnie zginęło. Jeśli te sie-cioŜuki choć w części działają jak 
ogień... 
Z niechęcią musiał przyznać, Ŝe Rapuung ma rację. Anakin myślał jak pilot, dla którego wysokość 
stanowiła o wszystkim. Teraz nie był pilotem: był zwierzyną. 
Ale zwierzyną niebezpieczną: śmiercionośnym, nieoswojonym ry-kritem - przypominał sobie, 
kiedy nadleciał pierwszy skrzydlak tsik vai. 
Anakin nie wahał się, wiedział, co chce zrobić. Sięgnął Mocą w promieniu dziesięciu metrów i 
podniósł wszystko, co nie było przymocowane - martwe liście, gałązki, kamyki. Uniósł je jak 
cyklon i cisnął prosto w szpary oddechowe na bokach skrzydlaka. 
- Durniu! - krzyknął Rapuung. -I to był twój plan? 
Tsik vai zniŜył lot, mackowate kable wystrzeliły w ich kierunku. Anakin uskoczył, podtrzymując 
zaporę. Skrzydlak, bynajmniej niezniechę-cony, leciał tuŜ nad nimi, opadając coraz niŜej. Jedna 
macka pochwyciła Rapuunga. Wojownik skoczył, przytrzymał się macki obiema rękami i zaczął 
się wspinać z ponurym wyrazem determinacji na pokrytej bliznami twarzy. Anakin zrozumiał, o co 
mu chodzi, ale pozbawiony Mocy, dającej pewność siebie i pozwalającej zarówno wyczuć mackę, 
jak ją zobaczyć, nie trafił. 
Nagle skrzydlak wydał z siebie dziwne wycie, a jego elastyczne skrzydła zaczęły dygotać 
spazmatycznie. Macka trzymająca Rapuunga puściła; Yuuzhanin natychmiast skoczył na ziemię. 
Skrzydlak wisiał nad nim, trzęsąc się cały. 
- Biegnij! - krzyknął Rapuung. - On zaraz oczyści płuca. Nie został stworzony przez 
niedorozwinięte dzieci, jak ci się pewnie wydawało! 
Anakin dogonił go bez trudu. 
- Gdzie pozostałe skrzydlaki? 
- Wiedzą, gdzie jesteśmy. Teraz rozsieją siecioŜuki na całej nizinie, tak jak ostrzegałem. 
- Mógłbyś mi powiedzieć, jak to działa? 
- SiecioŜuki przeciągają włókna od drzewa do drzewa, od krzaka do krzaka. Nadlatują w falach, 
które na siebie zachodzą. Pierwsza falatka sieć, druga ją wypełnia. Poruszają się bardzo szybko. 
- Cholera, to niedobrze... - nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. - Kiedy skrzydlak cię złapał, 
zacząłeś się wspinać do góry. Sądziłeś, Ŝe uda ci się go ściągnąć? 
- Nie. Zdecydowałem, Ŝe umrę raczej w chwale niŜ w poniŜeniu. 
Nagimi dłońmi nie zdołałbym otworzyć kokpitów. 
 
- Ale gdybyśmy mogli jakoś znaleźć się ponad siecią... 
- Niektóre Ŝuki będą snuły nici w górę i krzyŜowały je nad naszymi głowami. Gdybyśmy potrafili 
latać, pewnie zdołalibyśmy uciec. 
Anakin stanął jak wryty. 
- No to dlaczego biegniemy? W którąkolwiek stronę się udamy, tylko zbliŜymy się do sieci! 

 

82 

- Prawda. A jeśli pobiegniemy w górę, tylko opóźnimy konfrontację. 
Czy masz to ostrze, które płonie, Jeedai? MoŜe nim przetniemy włókna. 
- Nie mam! - Anakin spojrzał w dół zbocza. Drzewa znajdowały się moŜe o sto metrów dalej, ale 
chłopiec stał dość wysoko, aby widzieć falujące, wyginane lekkim wiatrem wierzchołki aŜ po 
horyzont. 
Z wyjątkiem jednego pasma, które nie poruszało się w ogóle. Powiódł wzrokiem wzdłuŜ niego i 
stwierdził, Ŝe okrąŜa wzgórze. 
- To chyba tam, prawda? - wymruczał. - Sieć trzyma drzewa nieruchomo. 
- Tak. Włókna są bardzo mocne, a sieć bardzo gęsta. 
W miarę jak patrzył, kolejne drzewa zamierały w bezruchu, pasmo rozszerzało się coraz szybciej. 
- Czy siecioŜuki nas poŜrą? 
- Przyczepią się do naszych ciał i osnują je włóknami, wykorzystując w tym procesie część naszych 
komórek. Nie jest to zabójcze. 
- Zwłaszcza, Ŝe do tego nie dojdzie. - Anakin zatrzymał się, przykląkł i zdjął plecak. Pogrzebał w 
nim chwilę i znalazł to, czego szukał: pięć fosforyzujących flar. 
- Czy to broń? Maszyny? 
- Nic podobnego - odparł chłopiec. - Nie patrz prosto na nie. 
Zapalił pierwszą, po czym, uŜywając Mocy, rzucił ją długim łukiem w dół zbocza. 
Potem cisnął drugą podobnie jak pierwszą, ale w innym kierunku. 
- Nie rozumiem - odezwał się Rapuung. - Jak światło powstrzyma siecioŜuki? 
- Światło nie powstrzyma, ale ogień tak. śuki nie zdołają się przyczepić do drzew i gałęzi, których 
nie ma. 
Zapalił kolejną flarę. Kiedy zrobił wymach, Ŝeby ją rzucić, Vua Rapuung grzbietem dłoni uderzył 
go w twarz. 
Chłopiec poczuł Ŝelazisty zapach krwi; znalazł się na ziemi, zanim zdąŜył zareagować i ochronić 
się przed uderzeniem. Rapuung był juŜ na nim; warczał jak dzika bestia i zakrzywionymi palcami 
sięgał mu do gardła. Anakin czuł jego kwaśny, chory zapach. 
Przed oczami zaczęły mu tańczyć świetliste punkty. Zrobił jedyną rzecz, jaką był w stanie zrobić: 
Mocą odnalazł kamień i uderzył oszalałego wojownika dokładnie między oczy. Głowa Rapuunga 
odskoczyła w tył i dłonie odpadły od szyi chłopca. Anakin uderzył go pięścią w podbródek tak 
mocno, Ŝe kostki palców odezwały się ostrym bólem. Yuuzhanin Vong odpadł, ale zanim Anakin 
się pozbierał, tamten juŜ był na nogach w bojowej postawie. 
- Sithowe nasienie! - warknął chłopak. - Co cię napadło? 
- Spalanie! - warknął Yuuzhanin Vong. - Najgorszym bluźnierstwem jest uŜycie ognia z maszyny! 
- Co? 
- To zakazane, ty cuchnący niewierny! Nie rozumiesz, co właśnie zrobiłeś? 
- Jesteś pomylony! - krzyknął Anakin, rozcierając kostki, które wydawały się co najmniej 
zmiaŜdŜone i z trudem wciągając powietrze przez obolałą tchawicę. - Właśnie pytałeś, czy nie 
mogę uŜyć miecza świetlnego. Myślisz, Ŝe to nie jest maszyna? 
Na twarzy Rapuunga pojawił się wyraz zgrozy. 
- T... taak... Przygotowywałem się na to... Ale ogień, ze wszystkich grzechów... 
- Zaraz, zaraz - zawołał Anakin. - Pleciesz zupełnie bez sensu. 
Yuuzhanie Vong uŜywali wobec nas ogniodmuchów... 
- śywe istoty, które oddychają ogniem, to całkiem inna sprawa! - wrzasnął Rapuung. - Jak moŜesz 
wyobraŜać sobie, Ŝe to to samo, co ty zrobiłeś? Równie dobrze mógłbyś powiedzieć, Ŝe dłoń 
wojownika Yuuzhan Vong i metalowy chwytak jednego z tych waszych mechanicznych 
bluźnierstw to to samo, poniewaŜ i jedno, i drugie moŜe utrzymać amphistaffa. 
Anakin odetchnął głęboko. 

 

83 

- Słuchaj - zaczął. - Nie usiłuję nawet udawać, Ŝe rozumiem waszą religię. Zresztą nie chcę jej 
rozumieć. Ale sam wybrałeś walkę u boku niewiernego przeciwko własnemu ludowi, prawda? 
Bardzo chciałeś, Ŝebym uŜył mojego bluźnierczego miecza świetlnego. Teraz musisz sobie 
z tym poradzić... albo idź swoją drogą. Chyba Ŝe masz lepsze wyjście. 
- Nie - przyznał Rapuung. - To tylko wstrząs... - opuścił głowę. - 
Naprawdę tego nie rozumiesz. Bogowie mnie nie nienawidzą. Wiem, Ŝe nie. Mogę to udowodnić. 
Ale jeśli tak się zhańbię, będą mieli powód, Ŝeby mnie znienawidzić! Ach, kimŜe się stałem? 
Wiatr zmienił kierunek i swąd spalonych błękitnolistnych krzewów, przypominający odór 
zwęglonego pieprzu, dostał się Anakinowi do płuc. Chłopiec zaczął kasłać. Ostatnia flara odleciała 
tylko na odległość około trzech metrów i teraz krzewy po całej ich nawietrznej płonęły wesoło. 
Panowała susza, a w czasie suszy dŜungla pali się naprawdę dobrze. 
- Lepiej pozbieraj się szybko, Vuo Rapuung, albo to najgorsze bluźnierstwo poŜre cię Ŝywcem. 
Yuuzhanin Vong stał nieruchomo przez dłuŜszą chwilę, ale kiedy podniósł głowę, jego oczy 
płonęły wściekłością. Anakin spręŜył się, gotów do następnej bójki. 
- To ona mnie do tego doprowadziła - rzucił wojownik. - Te grzechy spadną na nią. Niech bogowie 
sami rozsądzą. 
- Czy to znaczy, Ŝe moŜemy juŜ iść? - zapytał chłopiec, obserwując, jak ogień podąŜa w ich 
kierunku. U stóp wzgórza, gdzie wylądowały pozostałe flary, dym buchał gęstymi kłębami. 
- Tak. Idziemy. WciąŜ razem przyjmujemy cierpienie, Jeedai. 
 

ROZDZIAŁ 21

 

 
Ogień przepędził ich wokół zbocza wzgórza i pod górę. Zmiana wiatru wydawała się trwała. Dym 
pełzł nisko przy ziemi. DŜungla płonęła naprawdę szybko. 
- Moja opinia o tobie jako o strategu znacznie się poprawiła - mruknął Rapuung. - Ogień prowadzi 
nas dokładnie na drugi koniec sieci. 
Mamy do wyboru: dać się spalić głównemu bluźnierstwu albo najpierw dać się złapać, a potem 
spalić. 
- Wiatr trochę się zmienił. Mój plan polegał na tym, aby czekać, aŜ ogień się wypali, a potem 
przejść po popiołach. Sieć zapadnie się tam, gdzie ogień wypali drzewa, a my będziemy wolni. 
- To znaczy, Ŝe bogowie wreszcie przemówili - uznał Rapuung. 
Gwałtownie zakrztusił się dymem, który stał się juŜ tak gęsty, Ŝe Anakinowi zaczęły latać mroczki 
przed oczami. Przypomniał sobie, Ŝe większość ludzi, którzy zginęli w poŜarze, na ogół umierała 
znacznie wcześniej, niŜ dosięgnął ich ogień. 
- Trzymaj się blisko gruntu - szepnął. - Dym się podnosi. 
- Blisko gruntu... Pełzać jak tso'asu? 
- Tak, jeśli chcesz Ŝyć. 
- Nie boję się śmierci - wykrztusił Rapuung. - Ale moja zemsta się nie dokona, jeśli... - zaniósł się 
konwulsyjnym kaszlem, upadł, podniósł się na czworaki i upadł znowu. 
- Wstawaj! - zbeształ go Anakin. 
Rapuung zadygotał, ale się nie poruszył. 
Poprzez dym widać juŜ było Ŝółte zęby ognia, wgryzające się w gąszcz. 
 
Wokół nich zrobiło się nagle Ŝółto od ognia. Anakin opadł na kolana obok Vui Rapuunga. Czuł, jak 
powietrze zmienia mu się w płucach w rozŜarzone Ŝelazo. W głowie dzwoniło mu jak na alarm. 
LeŜał płasko, próbując odnaleźć czystsze powietrze, ale jeśli nawet tam było, to nie mógł na nie 
natrafić. Jeśli ma znaleźć coś, co nadaje się do oddychania, musi tego szukać nad głową. WyŜej teŜ 
będzie dym, ale warto spróbować. 
Sięgnął Mocą w górę i pociągnął; stworzył jakby rurę, która zasysała powietrze z góry wprost na 
niego i Yuuzhanina Vong. Natychmiast zaczęło mu się lŜej oddychać. 

 

84 

Ogniowi teŜ się to spodobało. Ściółka eksplodowała jak bomba. Anakin przez chwilę czuł gorąco; 
wiedział, Ŝe taka temperatura w ciągu kilku sekund zwęgli jego ciało. Nigdy do tej pory nie 
próbował przemiany energii, ale Corran  Horm to potrafił. Od tego zaleŜało Ŝycie. Chłopiec 
otworzył się na Moc, skoncentrował wszystkie siły i usunął ciepło z całego obszaru wokół siebie i 
Rapuunga. 
Nie wiedział, jak to długo trwało. Znalazł się w dziwnym, podobnym do letargu stanie; kaŜdym 
wdechem ściągał Ŝycie z nieba, z kaŜdym wydechem przesączał ciepło w skorupę Yavina Cztery. 
Nagle zamrugał i stwierdził, Ŝe juŜ po wszystkim; Ŝe ogień minął ich, poszedł dalej, a on sam 
klęczy w popiele. 
Vua Rapuung wciąŜ leŜał nieruchomo. Anakin potrząsnął nim. Ciekawe, gdzie się szuka oznak 
Ŝycia u Yuuzhanina Vong? Czy mają serca jak ludzie, czy moŜe pompy liniowe albo coś jeszcze 
dziwniejszego? 
Mocno uderzył go w twarz. Wojownik otworzył oczy i zamrugał. 
- Nic ci nie jest? - zapytał chłopiec. 
- Modlę się, abyś nie był jednym z bogów - odparł zapytany. - Inaczej śmierć okazałaby się 
przeraŜająca. 
- Jasne, jak sobie Ŝyczysz - odparł Anakin. - MoŜesz chodzić? 
Musimy ruszać, zanim skrzydlaki wpadną na to, Ŝeby nas tu szukać. 
- Dym i ciepło zmyli je - wykrztusił Rapuung. Usiadł i rozejrzał się wokoło. - Ogień... przeszedł 
nad nami. 
- Tak. 
- A my Ŝyjemy. 
- Oczywiście - zapewnił go Anakin. 
- To twoja robota? Kolejna sztuczka Jeedai? 
- Coś w tym stylu - przyznał chłopiec. 
- Więc ocaliłeś mi Ŝycie. To odraŜające. To prawdziwe nieszczęście. 
- Nie przesadzaj, to naprawdę drobiazg. - Anakin wyciągnął rękę, Ŝeby pomóc mu wstać. Rapuung 
przyglądał się jego dłoni przez dłuŜszą chwilę z takim wyrazem twarzy, jakby to były nerfie bobki, 
ale ostatecznie ujął ją mocno. 
- Wstawaj - nakazał Anakin. - Teraz po prostu musimy iść za ogniem. 
Pod osłoną dymu prześliznęli się przez szczątki sieci siecioŜuków. Same nici nie spłonęły, ale 
srebrzyste i błyszczące leŜały na popiołach, otulały niczym całun kikuty wypalonych drzew. Kiedy 
Anakinowi zaplątała się w nie stopa, stwierdził, Ŝe włókno lekko nadcięło podeszwę buta. śadna 
nić nie była zerwana. On teŜ nie próbował ich zrywać, tylko delikatnie rozplatał palcami. Potem juŜ 
bardziej uwaŜał, gdzie stąpa. 
Ogień wypalił drzewa daleko poza zasięgiem sieci. Anakin widział skrzydlaki, które węszyły 
dokoła granicy spalenizny. Jeden zawrócił, daleko po lewej stronie. 
Brnęli w prawo, dopóki nie zeszli z drogi ognia w Ŝywy, niepokryty siecią las. Nie zwolnili kroku 
przez kolejne dwie godziny. Anakin nagle poczuł się bezpieczniej, otoczony przez Ŝywy puls lasu. 
Ale ten puls był otwartą raną pełną bólu. 
Dopiero wtedy uderzyło go, co zrobił. Aby się ratować, spalił całe kilometry kwadratowe lasu. 
Czuł umierające zwierzęta tylko skrajem świadomości, ale w tej chwili jego własny ból był 
niewyobraŜalny. Cierpienie lasu uderzyło go w twarz jak otwarta dłoń. Był rojem stintarili, 
skupionych na szczycie drzewa, osaczonych przez wspinający się ogień. 
Ich futro zaczynało juŜ trzaskać w płomieniach. Był wielkim, nieszkodliwym runyipem, zbyt 
powolnym, aby uciec przed ogniem, zaganiającym małe w bezpieczne miejsce, choć sam nie 
wiedział, gdzie ono jest. Był zwęgloną skórą i poparzonymi płucami. LeŜał martwy i umierał. 
- Miałeś rację - rzekł później do Rapuunga, kiedy przystanęli, aby spryskać się wodą, wyczyścić 
popiół z oczu, nozdrzy i ust. 
- Z czym, niewierny? 

 

85 

 - Z tym, co zrobiłem z ogniem. To było złe. 
Oczy Yuuzhanina Vong zwęziły się lekko. 
- Wyjaśnij. 
- Zabiłem niewinne Ŝywe istoty, Ŝeby nas ratować. 
Rapuung zaśmiał się chrapliwie. 
- To nic. Zabijanie i umieranie to nic, taki jest świat, część bólu, który naleŜy przyjąć. To, co 
zrobiłeś, było złe, bo było bluźnierstwem, a nie dlatego, Ŝe zabiłeś. Nie oszukuj się. Widzę teraz, 
jaki jesteś zdeterminowany, by ratować swoją towarzyszkę Jeedai. Gdybyś mógł ją do 
sięgnąć, wypełniając trupami dzielącą was przepaść, uczyniłbyś to. 
- Nie! - wybuchnął chłopak. - Nieprawda! 
- Jeśli tak słabo poŜądasz celu, to nie jest Ŝaden cel. 
Anakin westchnął. 
- Znajdziemy ją. Ale nie lubię zabijać. 
- Więc wojownicy zabiją ciebie. 
- Wojownicy to co innego - zapewnił Anakin. - Będę się bronił z całą zajadłością. Las jednak w 
niczym mi nie zawinił, Ŝeby mu zrobić coś takiego. 
- Nie mówisz logicznie - rzekł Rapuung. - Zabijemy tego, kogo musimy zabić. 
- A ja mówię, Ŝe nie. 
- Rzeczywiście? Sam splamiłeś się największym bluźnierstwem, aby osiągnąć swój cel, a mnie 
kaŜesz czepiać się dziecinnego strachu przez zabijaniem? KaŜde Ŝycie ma swój koniec, Jeedai. 
Anakin dobrze to czuł. Czy Yuuzhanie Vong naprawdę uwaŜają, Ŝe niebiologiczne technologie są 
równie złe, jak w myśl nauk Jedi złe jest bezmyślne zabijanie? Wydawało mu się, Ŝe rozumie to 
umysłem, ale jakoś nigdy zrozumienie to nie sięgnęło jego przekonań. Dopiero teraz, kiedy obaj 
zgodzili się, Ŝe stało się coś strasznego - choć z całkowicie odmiennych powodów - zobaczył w 
tym jakikolwiek sens. 
GdybyŜ tylko umiał wyczuć Rapuunga poprzez Moc. Gdyby potrafił powiedzieć, czy Yuuzhanin 
Vong jest po ciemnej, czy po jasnej stronie... 
Czy wobec braku Mocy takie pytanie w ogóle ma sens? Czy Jedi są naprawdę aŜ tak zaleŜni od 
pochodzących z Mocy zmysłów, Ŝe bez niej stają się moralnymi kalekami? 
Rapuung świdrował wzrokiem Anakina, gdy ten szukał swojej odpowiedzi. Teraz nagle spojrzał w 
inną stroną. 
- Nie mówisz logicznie - powtórzył. - Ale... przyznaję, Ŝe uratowałeś mi Ŝycie. Moja zemsta 
dokona się dzięki tobie, jeśli się dokona. 
- Ty uratowałeś mnie kilka razy - odparł Anakin. - Jeszcze nie jesteśmy kwita. 
- Nie jesteśmy... co? Co to za słowo? 
- NiewaŜne. Vuo Rapuungu, jakiej to zemsty tak bardzo pragniesz? 
Co ci uczyniono, Ŝe zwracasz się ku swemu własnemu ludowi? 
Spojrzenie Rapuunga stwardniało. 
- Naprawdę nie wiesz? Naprawdę tego nie widzisz? Spójrz na mnie! 
- Widzę, Ŝe twoje blizny ropieją. Masz implanty, które wydają się martwe lub umierające. Ale nie 
mam najmniejszego pojęcia, co to oznacza. 
- To ciebie nie dotyczy - odparł Rapuung. - Nie wyobraŜaj sobie za wiele, niewierny. 
- Dobrze. A więc opowiedz mi o tym swoim planie, o tym, który zaprowadzi mnie do Tahiri. 
- Idź za mną, to sam zobaczysz - odparł Rapuung. 
Przycupnęli w kłębowisku korzeni na brzegu jednego z dopływów wielkiej rzeki. 
- Jesteśmy dalej od bazy mistrzów przemian niŜ byliśmy wczoraj - poskarŜył się Anakin. 
- Tak, ale we właściwym miejscu. 
- Właściwym miejscu na co? 
- Czekaj. Patrz. 

 

86 

Anakin miał wielką ochotę powiedzieć mu coś niemiłego, ale przełknął te słowa. Czy o to właśnie 
chodziło tym ludziom, którzy skarŜyli się, Ŝe cięŜko wyciągnąć z niego dwa słowa naraz? Rapuung 
skąpił faktów, zupełnie jak bothański kurier. Przez sześć dni uciekali i walczyli razem, a Anakin 
wciąŜ jeszcze nic o nim nie wiedział, z wyjątkiem tego, Ŝe oszalał na jakimś tam punkcie. MoŜe w 
ogóle zwariował. Mówił coś o jakiejś istocie płci Ŝeńskiej, no i wydawał się mieć obsesję na temat 
swojej godności wobec bogów. 
Ale moŜe wszyscy Yuuzhanie Vong są tacy? Co nie znaczyło, Ŝe Anakin miał okazję sobie z nimi 
kiedykolwiek pogadać. MoŜe Rapuung jest tak normalny, jak moŜna być normalnym? MoŜe 
utrzymywał swoje plany i motywy w sekrecie, poniewaŜ Yuuzhanie Vong właśnie tacy są? 
A moŜe się boi, Ŝe gdyby Anakin wiedział, co zamierza, albo zorientował się, jak dostać się do 
bazy mistrzów przemian, zabiłby go lub opuścił? 
Ukradkiem zerknął na okrutną, płaskonosą twarz i milcząco zaprzeczył sam sobie. Nie mógł sobie 
wyobrazić Vui Rapuunga, który boi się czegokolwiek. MoŜe "ostroŜny" będzie lepszym słowem. 
A więc czekał w milczeniu i czuł, jak łagodny prąd strumienia hipnotyzuje go powoli. Wysunął się 
ostroŜnie ku otaczającemu go Ŝyciu, wyczuwając jeszcze cień bólu i śmierci, których był 
przyczyną. 
"Przepraszam", powiedział w duchu lasowi. 
Jak blisko ciemnej strony się znalazł? Czy Rapuung miał rację? 
Sprzeczał się z Jacenem, Ŝe Moc nie jest ani dobra, ani zła, ale podobnie jak kaŜde narzędzie, moŜe 
słuŜyć do czynienia dobra lub zła. Czy zło moŜe być tak zwyczajną rzeczą jak bezmyślność? 
Niewykluczone. Cor-ran Horn powiedział mu kiedyś, Ŝe egoizm jest zły, a altruizm dobry. Jeśli to 
prawda, egoistyczne spowodowanie śmierci, aby uratować własną skórę, było złem, niezaleŜnie od 
tego, Ŝe w tamtej chwili Anakin po prostu nie brał pod uwagę konsekwencji swoich czynów. A 
przecieŜ nie walczył wyłącznie o swoje Ŝycie. Stawką było Ŝycie Tahiri. MoŜe nawet więcej niŜ jej 
Ŝycie, poniewaŜ jeśli urzeczywistniła się Tahiri z jego wizji, mogło to oznaczać koniec dla wielu, 
bardzo wielu ludzi. 
Gdyby miał być uczciwy, musiałby równieŜ przyznać, Ŝe nigdy dotąd nie myślał o tych dalszych 
konsekwencjach. Miał problem do rozwiązania i rozwiązał go w taki sam sposób, jak 
rozwiązywałby równanie matematyczne lub kłopoty z motywatorem hipernapędu w swoim X-
skrzydłowcu. Nigdy nie zastanawiał się nad skutkami, jakie moŜe mieć uŜycie takiej metody. 
Ostatnio zachowanie tego rodzaju stało się dla niego bardzo typowe. 
Mara Jadę juŜ wcześniej wspominała mu o tej tendencji u młodych ludzi w jego wieku. Było to 
wtedy, gdy razem obozowali na Dantooine. Z tego wynika, Ŝe niczego się nie nauczył od tamtej 
pory. MoŜe czas wreszcie zacząć. 
A to skierowało jego myśli z powrotem na Vui Rapuunga. Facet sam przyznał, Ŝe aŜ dyszy zemstą, 
a jeśli zdołali podczas szkolenia cokolwiek wbić Anakinowi do głowy, to właśnie tę zasadę, Ŝe 
zemsta naleŜy do ciemnej strony. Jeśli dalej będzie pracował z Rapuungiem, czy i on stanie się 
częścią tej zemsty? Dokonaniu jakiej tragedii pomaga, współpracując z na pół obłąkanym 
Yuuzhaninem? 
Coś poruszyło las. Tysiące głosów zmieniło się nagle, gdy stworzenia poczuły coś nieznanego, coś, 
czego nie było do tej pory w ograniczonym słowniku drapieŜcy i ofiary, głodu i niebezpieczeństwa. 
Rzeką zbliŜało się coś nowego. Coś, czego dotąd nie spotykano na Yavinie Cztery. 
- Czekamy tu na kogoś? - zapytał Anakin. 
- Tak. 
Anakin nie pytał, na kogo. Miał juŜ dość zadawania pytań, na które nie otrzymywał odpowiedzi. 
Wyostrzył tylko wszystkie zmysły i czekał. 
Wkrótce na wodzie pojawił się dziwny kształt i szybko kierował się w górę rzeki. 
Z początku sądził, Ŝe to łódź, ale przypomniał sobie, Ŝe jeśli to łódź Yuuzhan, to na pewno jest to 
coś organicznego. Kiedy przyjrzał jej się bliŜej, wyłowił szczegóły, które potwierdziły jego 
przypuszczenia. 

 

87 

Najbardziej widoczną częścią była szeroka, płaska kopuła wystająca z wody i opasana płytami lub 
łuskami. Cokolwiek jąnapędzało, znajdowało się pod powierzchnią wody i cały czas się poruszało. 
Od czasu do czasu przed kopułą wychylało się coś jakby czubek głowy. Jeśli to była rzeczywiście 
głowa, to bardzo wielka, prawie tak szeroka jak widoczna część skorupy i pokryta łuskami barwy 
ciemnooliwkowej. 
Na szczycie tego pojazdu siedział męŜczyzna, którego Anakin nie wyczuwał poprzez Moc, ale im 
bardziej się zbliŜał, tym mniej wyglądał na Yuuzhanina. Anakin nie od razu zorientował się, czemu 
zawdzięcza to wraŜenie: miał takie samo ostro ścięte czoło i płaskie nozdrza jak wszystkie inne 
istoty tej rasy, które Anakin widywał. 
Ale nie miał blizn. Anakin nie zauwaŜył równieŜ ani jednego tatuaŜu, choć widział większą część 
ciała gościa, ubranego jedynie w coś w rodzaju przepaski biodrowej. 
Od czasu do czasu dotykał powierzchni skorupy i wtedy stworze-nie-łódź lekko zmieniało 
kierunek. 
- Pozostań w ukryciu - polecił Rapuung i wstał. 
- Qe'u! -zawołał 
Zza zasłony korzeni Anakin zobaczył, jak tamten ze zdumieniem odwraca głowę. Wyrzucił z siebie 
strumień słów, którego chłopiec nie zrozumiał. Vua Rapuung odpowiedział w tym samym języku. 
Pływak ruszył w ich kierunku i Anakin schował się jeszcze głębiej. 
Dwaj Yuuzhanie Vong dalej rozmawiali. Łódź zbliŜała się do brzegu. 
Anakin zaczerpnął kilka głębokich, uspokajających oddechów. Do tej pory myślał o ostroŜności 
Vui Rapuunga - nadeszła pora, Ŝeby pomyśleć o własnej. Kiedy Vua Rapuung przestanie go 
potrzebować? Teraz? Kiedy dotrą do bazy przemian? Kiedy dokona juŜ zemsty, której szuka? To 
moŜe stać się w kaŜdej chwili. Przypomniał sobie, co opowiadał Valinowi o Yuuzhanach Vong i 
ich obietnicach. Czy miał jakikolwiek powód, Ŝeby wierzyć, Ŝe Rapuung dotrzyma swojej? 
Nagle zauwaŜył, Ŝe tamci skończyli rozmowę. Właśnie miał spojrzeć, co się dzieje, kiedy usłyszał 
głośny plusk. 
- MoŜesz juŜ wyjść z ukrycia, niewierny - odezwał się Vua Rapuung w basicu. 
Anakin ostroŜnie wysunął się z ukrycia. Rapuung stał na pływaku. Sam. 
- Gdzie on się podział? - zapytał chłopiec. 
Rapuung wskazał palcem na wodę po drugiej stronie pływaka. 
- W rzece. 
- Wrzuciłeś go? Nie utopi się? 
- Nie. JuŜ jest martwy. 
- Zabiłeś go? 
- Zabił go skręcony kark. Właź na vangaaka i jedźmy juŜ. 
Anakin stał przez chwilę nieruchomo, usiłując opanować gniew. 
- Dlaczego go zabiłeś? 
- PoniewaŜ pozostawienie go przy Ŝyciu było niedopuszczalnym ryzykiem. 
Anakin omal nie zwymiotował. W milczeniu wdrapał się na łódź, starając się nie patrzeć na 
pływającego pod nią trupa. 
Oto niewinna, nieuzbrojona istota rozumna zginęła, poniewaŜ Anakin uratował Ŝycie Rapuunga. Ile 
ich jeszcze będzie? 
Rapuung zaczął manipulować kilkoma guzowatymi wyrostkami na skorupie. Anakin przypuszczał, 
Ŝe to sploty nerwowe albo coś w tym rodzaju. 
- Kim on był? - zapytał, kiedy pływak leniwie zawrócił w dół rzeki. 
- Zhańbiony. Osoba bez znaczenia. 
- Nikt nie jest bez znaczenia - zaprotestował Anakin, usiłując ukryć drŜenie głosu. 
Rapuung roześmiał się. 
- Bogowie przeklęli go przy narodzinach. KaŜdy jego oddech był poŜyczony. 
- Ale go znałeś. 

 

88 

- Tak. 
Płynęli nadal w dół rzeki w spokojnym, leniwym tempie. 
- Skąd go znałeś? - dopytywał się Anakin. - Co on tu robił? 
- Trałował strumień. To jego zwykła droga. Kiedyś była moja. 
- Jesteś rybakiem? 
- Między innymi. Dlaczego zadajesz tyle pytań? 
- Po prostu próbuję zrozumieć, co się stało. 
Wojownik burknął coś i przez pięć minut milczał. Potem, jakby niechętnie, zwrócił się w kierunku 
Anakina. 
- Aby cię odnaleźć, musiałem zniknąć. Upozorowałem swoją śmierć tam, na rzece. Zrobiłem tak, 
Ŝeby wyglądało, Ŝe poŜarło mnie jakieś wodne zwierzę. Wtedy dali moją trasę Qe'u. Wrócę i 
opowiem wszyst kim, jak przeŜyłem, zagubiłem się na tym obcym świecie i przypadkiem 
natrafiłem na vangaaka bez ilota. Nie będę wiedział, co się stało z Qe'u. 
MoŜe zabił go Jeedai, moŜe spotkał tę samą wodną bestię, co ja. 
- Ach, tak? A oni przepuszczą nas przez czujki na rzece. Ale dla czego mieliby uwierzyć w twoją 
historię? 
- A co ich to obchodzi? To był zhańbiony. Jego śmierć nie ma znaczenia. Nawet gdyby 
podejrzewali, Ŝe zabiłem go z jakiegoś powodu, nikt nie będzie kwestionował mojej opowieści. 
- A jak wyjaśnisz mnie? 
Rapuung wyszczerzył brzydko zęby. 
- Nie wyjaśnię. Nie zobaczą cię. 
 

ROZDZIAŁ 22 

 
Nen Yim znalazła swoją mistrzynię zapatrzoną w wodę basenu przemiany - w serce, płuca i 
wątrobę damuteka. Woda falowała lekko, gdy ryby z tego księŜyca szukały w niej swojego 
miejsca. Wydzielała lekką woń chloru, siarki i jeszcze czegoś oleistego. I spalenizny. Prawie jak 
spalone włosy. 
Kołpak mistrzyni Mezhan Kwaad spleciony był w formę pełną zadumy. Nen Yim stanęła z tyłu, 
czekając, aŜ zostanie zauwaŜona. 
Kropla plusnęła w wodę basenu przemiany tuŜ pod stopami mistrzyni. Potem kolejna, i jeszcze 
jedna. 
Kiedy Mezhan Kwaad odwróciła się wreszcie, Nen Yim zobaczyła, Ŝe to krew ściekająca z jej 
nozdrzy. 
- Witaj, adeptko - odezwała się mistrzyni. - Przyszłaś tu szukać mnie czy basenu przemiany? 
- Ciebie, pani. Ale jeśli wolałabyś porozmawiać kiedy indziej... 
- Nie będzie lepszego czasu, dopóki mój cykl ofiarny nie dobiegnie końca i nie usuną mi guza Vaa. 
Wczoraj wszczepiono ci pierwszy 
taki guz, prawda? 
- Tak, pani. Jeszcze go nie czuję. 
- Noś go dumnie. To jedna z najstarszych tajemnic. – Przekrzywiła głowę, skupiając wzrok na 
twarzy Nen Yim. - Chciałabyś wiedzieć, jaką on odgrywa rolę, prawda? 
- Jestem zadowolona, bo wiem, Ŝe bogowie pragną tej ofiary od naszej kasty - zapewniła 
posłusznie Nen Yim. 
- Wchodząc tu jako adept, wchodzisz w tajemnicę. - Mezhan Kwaad mówiła jakby we śnie. - 
Podobnie jak wojownicy przyjmują zewnętrzne cechy Yun-Yammka, my przybieramy aspekty 
wewnętrzne Yun-Ne'Shel, tej, która przemienia. Guz Vaa jest jej najstarszym darem dla nas. 
YunNe'Shel wyjęła fragment własnego mózgu, by go stworzyć. W miarę wzrastania modeluje 
nasze komórki, zmienia nasze myśli, zbliŜa nas coraz bardziej do ducha i obecności Yun-Ne'Shel. - 
Westchnęła. - PodróŜ jest bolesna. I chwalebna. I, niestety, musimy z niej wracać, wyrywać jej dar 

 

89 

z naszych ciał. Ale choć wracamy podobne do takich, jakimi byłyśmy, za kaŜdym razem, kiedy 
stajemy się naczyniami tego bólu i chwały, zmieniamy się na zawsze. Coś z niego pozostaje w 
nas... - Wydawało się, Ŝe mistrzyni brakuje słów. - Zobaczysz sama - zakończyła wreszcie. - A 
teraz... co chciałaś mi powiedzieć? 
Nen Yim rozejrzała się wokoło, Ŝeby się upewnić, Ŝe nikt nie podsłuchuje. 
- Tu jest całkiem bezpiecznie, adeptko - zapewniła ją Mezhan Kwaad. - Mów śmiało. 
- Wydaje mi się, Ŝe ukończyłam mapę systemu nerwowego i struktury mózgu Jeedai. 
- To dobra nowina. Bardzo ci się to chwali. W jaki sposób będziesz teraz postępować? 
- ZaleŜy od tego, jaki wynik pragniemy osiągnąć. Jeśli chcemy jej posłuszeństwa, powinniśmy 
zastosować implanty powściągające. 
- Dlaczego więc robiłyśmy mapę jej systemu nerwowego? 
Nen Yim poczuła, Ŝe jej kołpak się denerwuje i spróbowała go uspokoić. 
- Nie wiem, pani. To było twoje polecenie. 
Mezhan Kwaad przechyliła głowę i uśmiechnęła się blado. 
- Nie próbuję cię oszukać, adeptko. Wybrałam akurat ciebie z bardzo szczególnych powodów. 
Niektóre juŜ ci wyjawiłam, o innych milczałam, ale podejrzewam, Ŝe jesteś dość inteligentna, Ŝeby 
je odgadnąć. 
Wyobraź sobie przez jedną chwilę, Ŝe nie ma protokołów, których trzeba przestrzegać. Gdybyś nie 
miała wytycznych, co byś zrobiła? Czysto hipotetycznie, rzecz jasna. 
- Hipotetycznie - szepnęła Nen Yim. Poczuła się tak, jakby znalazła się na skraju niszy trawiennej 
maw luura. Prawie czuła kwaśny odór jego soków. Gdyby odpowiedziała na to pytanie zgodnie z 
prawdą, mogłaby zostać oskarŜona o herezję. Jeśli to, o co podejrzewała swoją mistrzynię, okaŜe 
się pomyłką, ta rozmowa mogła być jej ostatnią rozmową jako mistrza przemian i pewnie jedną z 
ostatnich w jej Ŝyciu. 
Ale nie mogła poddać się lękowi. 
- Zmodyfikowałabym induktor nerwokręga tak, aby w jej systemie nerwowym sprawował bardzo 
precyzyjną kontrolę. 
- Dlaczego? 
Tym razem Nen Yim się nie wahała. Było juŜ za późno, niezaleŜnie od tego, w którą stronę 
potoczy się rozmowa. 
- Pomimo zapewnień protokołu, który stosowaliśmy, w tej chwili mamy wyłącznie teorie na temat 
tego, jak funkcjonuje system nerwowy Jeedai. Osiągnęliśmy tylko tyle, Ŝe na mapę nieznanego 
nanieśliśmy to, co znamy. Ale "znane" to normy Yuuzhan Vong, nie ludzkie, a wiemy juŜ, Ŝe w 
niektórych przypadkach jej struktury nie mają analogii z naszymi. 
- Chcesz więc powiedzieć, Ŝe odwieczny protokół nie ma znaczenia? 
- Nie, pani Mezhan Kwaad, chcę tylko powiedzieć, Ŝe to punkt początkowy. Zakłada on pewne 
reguły, według których pracuje mózg Jeedai. Proponuję, aby teraz zacząć testować te załoŜenia. 
- Innymi słowy, kwestionujesz protokoły przekazane nam przez bogów. 
- Tak, pani. 
- I rozumiesz, Ŝe jest to herezja pierwszego stopnia? 
- Tak. 
Oczy Mezhan Kwaad były jak ciemne jeziora - całkowicie nieod-gadnione. Nen Yim spokojnie 
wytrzymała jej wzrok. Trwało to bardzo długo. 
- Szukałam uczennicy takiej jak ty - powiedziała wreszcie mistrzyni przemian. - Prosiłam bogów, 
Ŝeby mi ciebie zesłali. Jeśli nie jesteś tym, kim się wydajesz, nigdy ci tego nie wybaczę. Jedno ci 
mogę obiecać: nie zyskasz nic na zdradzeniu mnie. 
Nen Yim drgnęła zaskoczona. Nigdy nie przyszło jej do głowy, Ŝe mistrzyni moŜe się jej bać. 
- Jestem twoją uczennicą - szepnęła. - Nie zdradzę cię. ZłoŜyłam moje Ŝycie i moją pozycję w 
twoje trzynaście palców. 

 

90 

- I dobrze uczyniłaś, adeptko - miękko odpowiedziała Mezhan Kwaad. - Postępuj tak dalej. Nie 
rozmawiaj o tym z nikim innym, oprócz mnie. Jeśli nasze rezultaty zadowolą przywódców, 
zapewniam cię, Ŝe nie będą się uwaŜnie przyglądać naszym metodom. Ale musimy być dys 
kretne. Musimy działać ostroŜnie. Kiedy ból guza Vaa osiągnie szczyt, podobno moŜna ujrzeć 
kolory, jakich nikt nigdy nie oglądał, moŜna mieć myśli dziwne i potęŜne... cóŜ, sama zobaczysz. 
Chwilami prawie wstydzę się tego, Ŝe mi go zabierają, Ŝe cofam się przed ostateczną konfron 
tacją. Pragnęłabym dowiedzieć się, dokąd mnie to zaprowadzi – obdarzyła Nen Yim jednym z 
rzadkich u niej szczerych uśmiechów. – Pewnego dnia bogowie zezwolą na to. Do tego czasu 
musimy duŜo pracować na ich chwałę. - PołoŜyła osiem smukłych palców na ramieniu Nen Yim. -
Chodź, obejrzymy sobie tę młodą Jeedai. 
Jeedai obserwowała ich zielonymi oczami, które były jedynym ruchomym punktem w jej twarzy; 
zachowywała się jak bestia, porównująca jedno miękkie podgardle z drugim. 
- Radziłabym ci nie atakować nas swoimi sztuczkami, Jeedai - odezwała się Mezhan Kwaad. - 
Poleciłam induktorowi, aby stymulował cię do ogromnego bólu, jeśli będziesz próbowała nas 
dotknąć w ten sposób. Z czasem zaczniesz rozumieć cierpienie, ale na razie wydaje mi się, 
Ŝe go nie lubisz, a z pewnością rozprasza ono twoją koncentrację. Są jeszcze gorsze rzeczy, które 
moŜemy ci zrobić. 
Oczy Jeedai rozszerzyły się. 
- Rozumiem, co mówisz - szepnęła. Nagle urwała, jeszcze bardziej zaskoczona. - Ja teŜ nie mówię 
w basicu. To jest... 
- Tak, mówisz teraz naszym językiem - odrzekła mistrzyni przemian. - Jeśli masz być jedną z nas, 
musisz mówić naszym świętym językiem. 
- Być jedną z was? - wykrzywiła się Jeedai. - Dzięki, wolę juŜ być śluzem w tyłku Hutta. 
- To dlatego, Ŝe wciąŜ postrzegasz siebie jako niewierną- spokojnie odparła Mezhan Kwaad. - Nie 
rozumiesz nas, a my równieŜ widzimy mylący obraz ciebie oraz innych Jeedai. Ale postaramy się 
ciebie zrozumieć, a ty zrozumiesz nas. Staniesz się tkanką łączącą Yiiuzhan Vong i Jeedai, 
odŜywczą dla obu ras. UmoŜliwisz zrozumieniu przepływ w obie strony. 
- I tego właśnie chcecie ode mnie? 
- Jesteś naszą drogą wiodącą ku pokojowi - zapewniła ją Mezhan Kwaad. 
- Porywając mnie, nie zapewnicie sobie pokoju! - krzyknęła Jeedai. 
- Nie porwaliśmy cię - zaprzeczyła Mezhan Kwaad. - Uratowaliśmy cię z rąk innych niewiernych, 
pamiętasz? 
- Przekręcacie wszystko - odparowała Jeedai. - Jedynym powodem, dla którego mnie porwali, było 
to, Ŝe zamierzali oddać mnie w wasze ręce. 
Kołpak mistrzyni ułoŜył się w wyraz lekkiego gniewu. 
- Pamięć jest bardzo elastycznym pojęciem - wyjaśniła Mezhan 
Kwaad. - Polega głównie na chemii. Na przykład znasz teraz nasz język. 
A przecieŜ nie uczyłaś się go. 
- Wsadziłyście mi go do głowy! - warknęła Jeedai. 
- Tak. Całą pamięć słów, gramatyki, syntaktyki. Wprowadziłyśmy wszystko do twojego wnętrza. 
- A więc potraficie implantować wspomnienia. TeŜ mi coś. My, Jedi, teŜ to potrafimy. 
- Istotnie. Nie wątpię, Ŝe te zdolności Jeedai mogą bardzo pomieszać w głowie komuś tak młodemu 
jak ty. Ile z twoich wspomnień jest prawdziwych? Ile zostało sfabrykowanych? Jak moŜesz je od 
siebie odróŜnić? 
- Co chcesz przez to powiedzieć? 
- Teraz uwaŜasz, Ŝe jesteś... jak to było? Taher'ai? 
- Nazywam się Tahiri. 
- Tak, Tahiri, młoda kandydatka Jeedai, wychowana przez obce jej plemię... 
- Ludzi Piasków. 

 

91 

- Oczywiście. Ale wkrótce sobie przypomnisz. Kiedy juŜ usuniemy wszystkie fałszywe 
wspomnienia, jakie ci wszczepiono i wszystkie odraŜające modyfikacje, jakich dokonano na twoim 
ciele, przypomnisz sobie, kim jesteś. 
- O czym ty mówisz? - wykrzyknęła Jeedai. 
- Jesteś Riina z Domeny Kwaad. Jesteś jedną z nas. Zawsze byłaś. 
- Nie! Wiem, kim byli moi rodzice! 
- Znasz kłamstwa, które ci wmawiano, wspomnienia, które ci wszczepiono. Nie martw się, 
sprowadzimy cię z powrotem. 
Mezhan Kwaad dała znak Nen Yim, która skłoniła się i podąŜyła za nią. Obie opuściły pokój. 
Za ich plecami młoda Jeedai jęknęła boleśnie. Była to pierwsza oznaka rozpaczy, jaką u niej 
zaobserwowały. 
- Nie czekaj do jutra - poleciła Mezhan Kwaad. - Dokonaj modyfikacji i rozpocznij próby. Musimy 
szybko wykazać się wynikami. 
 

ROZDZIAŁ    23 

 
Anakin podróŜował w brzuchu zwierzęcia. 
Dosłownie. Śmierdziało potwornie. Yuuzhański odpowiednik organicznych skrzeli, gnullith, 
którego nosił Anakin, w najmniejszym stopniu nie tłumił pomieszanych i ohydnych woni 
rybokrabów rzecznych, węgorzy, gnijących wodorostów, lepkiej wydzieliny, która wyściełała 
wnętrze vangaaka jak galareta - oraz samego respiratora, który ciągłym i powolnym pulsowaniem 
przypominał mu, Ŝe to Ŝywe stworzenie zapuściło wijące macki w jego gardło i nozdrza. 
Jedynym jasnym punktem tej sytuacji było to, Ŝe przez ostatnie dwa dni nic nie jadł. 
Wcześniej, kiedy trawler wciąŜ jeszcze zgarniał ryby, było znacznie lepiej. Potwór rozciągał 
paszczę w lej na szerokość dziesięciu metrów, a woda przepływała przez membrany filtrujące w 
jego tylnej części, co dawało podwodny odpowiednik lekkiej bryzy. Teraz, kiedy brzuch zwierza 
był pełny, pysk zamknął się prawie całkowicie, pozostawiał tylko minimalny przepływ, 
pozwalający na przetrwanie zdobyczy, która wiła się wokół chłopca. 
Przypomniał sobie historię, którą słyszał wiele razy: jak jego rodzice się poznali na Gwieździe 
Śmierci. W kilka sekund po tym, jak zobaczyli się po raz pierwszy, uciekając przed szturmowcami, 
wylądowali w zsypie na śmieci. 
- CóŜ za niewiarygodny zapach pani odkryła! - sarkastycznie zauwaŜył ojciec pod adresem swej 
przyszłej Ŝony. Wtedy mu się chyba jeszcze nie podobała. 
Znalazłem lepszy smród niŜ ty, mamo, pomyślał Anakin. 
Myśl o Rapuungu na górze, w ciepłym wietrzyku Yavina Cztery i z pewnością zachwyconym 
niewygodą, jaką cierpi jego niewierny sojusznik, nieszczególnie poprawiła nastrój chłopca. Gdyby 
miał sprawny miecz świetlny, dawno temu wykroiłby sobie drogę wyjścia z vangaaka, nawet 
gdyby to miało oznaczać walkę z setką wojowników Yuuzhan Vong. Niektóre sytuacje sprawiają, 
Ŝe śmierć wydaje się cudowna. 
Natychmiast poŜałował tej myśli. Niejedna istota w galaktyce z pewnością cierpi teraz tak, Ŝe jego 
przygoda moŜe się wydawać piknikiem w ogrodach Ithory. 
Wtedy, kiedy na Ithorze jeszcze były ogrody. 
Tak czy owak, był bardziej niŜ gotów, Ŝeby stamtąd wyjść. Zabijał czas, zapoznając się ze swoimi 
sąsiadami z brzucha zwierzęcia, łagodnie przekonując co zacieklejszych, Ŝe nie wypada go 
podskubywać. Próbował się odpręŜyć i zapomnieć o własnym ciele, a zwłaszcza o nieprzyjemnych 
bodźcach zmysłowych, jakie odbierało. Odnalazł Tahiri - cierpiała, ale Ŝyła. Wydawało mu się, Ŝe 
na chwilę skontaktował się z Jainą, ale zaraz ją stracił. Czas wlókł się i zaczynał tracić znaczenie. 
Nagle poczuł wokół siebie dziwny ruch. CzyŜby zasnął? Trudno powiedzieć. 
Ruch powtórzył się. Był to nagły skurcz. Wszystkie wodne stworzenia znalazły się na nim, 
ściśnięte jak w puszce. 

 

92 

Kolejny skurcz wyrzucił go do przodu; wystrzelił na zewnątrz w strumieniu cieczy i ryb, prosto do 
świeŜej wody. Coś chwyciło go mocno za ramię i wyciągnęło na powierzchnię. Stwierdził, Ŝe gapi 
się tępo w twarz Vui Rapuunga. 
Wojownik postawił go w pozycji pionowej i zdjął mu gnullitha. Anakin wykrztusił wodę i z 
wdzięcznością zaczerpnął kilka głębokich haustów powietrza. Spojrzał na Vuę Rapuunga. 
- Zostałem wyrzygany przez rybę - oznajmił wstrząśnięty. 
Vua Rapuung przekrzywił głowę. 
- Naturalnie. Po co mi to mówisz? 
- NiewaŜne. Gdzie jesteśmy? - Vangaak wypluł swoją ofiarę w wąskim końcu klinowatego bajorka. 
Szerszy koniec klina, oddalony mniej więcej o dwadzieścia metrów, otwierał się na przestrzeń 
wodną. Anakin i Rapuung stali na czymś w rodzaju kei, otoczonej sześciometrowymi, 
nierównymi ścianami z koralu. Mniej więcej co sześć metrów tkwiły w ścianach jajowate kształty 
wielkości drzwi, widoczne głównie dzięki ciemniejszemu zabarwieniu. Vangaak dostał się tu 
prawdopodobnie przez jakiś kanał wychodzący na tę część klina. W oddali widać było światło 
dnia i drzewa Massassi poruszane wiatrem. 
Nad głową Anakin miał niebo. 
- Jasne - zorientował się wreszcie. - Jesteśmy w jednym z tych... jak je nazwałeś? 
- Damuteki. 
- Zgadza się. Mają kształt wieloramiennych gwiazd. Znajdujemy się na końcu jednego z promieni, 
wypełnionego wodą. 
- KaŜdy damutek ma zbiornik pamięci. Niektóre z nich zostały przykryte, aby wykorzystać to 
miejsce na coś innego. 
Anakin wskazał palcem kanał. 
- Płynęliśmy tym kanałem, który rozpoczyna się nad rzeką, zgadza się? 
- Znów powiedziałeś prawdę. 
- Ale dlaczego woda w kanale płynie w kierunku rzeki? 
- Dlaczego pytasz o tak nieistotne sprawy? Zbiornik pamięci zasilany jest z dołu. Jego rurowe 
korzenie szukają wody i minerałów. Reszta spływa do rzeki. Dość tego gadania. 
- Masz rację - zgodził się Anakin. - Znajdźmy Tahiri i wynośmy się stąd. 
Rapuung zmierzył go wzrokiem. 
- To nie takie proste. Najpierw musimy cię przebrać. Człowiek nie moŜe chodzić luzem, bez 
więzów. A potem musimy znaleźć tę twoją Jeedai. 
- Potrafię ją zlokalizować. 
- Tak podejrzewałem, z tego, co słyszałem o Jeedai. MoŜecie się wzajemnie wywęszyć na 
odległość, prawda? 
- Coś w tym rodzaju. 
- Będziesz więc moim łowieckim uspeąiem. Ale jeszcze nie teraz. 
Nawet kiedy się dowiemy, gdzie jest... 
- Musimy wyznaczyć kurs. Rozumiem. Ty się rozejrzysz i sporządzisz plan tego miejsca. A twoja 
zemsta? Co z nią? 
- Kiedy znajdziemy tę drugą Jeedai, ja równieŜ znajdę swą zemstę. 
Chłód głosie Rapuunga obudził czujność Anakina. 
- Nie zamierzasz się chyba mścić na Tahiri? - zapytał. - Jeśli tak, lepiej powiedz mi juŜ teraz. 
Rapuung wyszczerzył zęby w złowieszczym uśmiechu. 
- Gdybym chciał się mścić na twojej Jeedai, mógłbym po prostu pozwolić, aby wzięli się za nią 
formierze. Nie ma gorszej rzeczy niŜ znaleźć się w rękach Mezhany Kwaad. 
- Mezhana Kwaad? 
- Nie powtarzaj tego nazwiska - warknął Rapuung. 
- Ale sam je przed chwilą wypowiedziałeś. 
- Jeśli je jeszcze raz powtórzysz, zabiję. 

 

93 

Anakin wyprostował się na cała wysokość. 
- Zawsze moŜesz spróbować - rzekł łagodnie. 
Mięśnie Rapuunga skurczyły się, napięły, a okaleczone wargi zadrŜały. Znów wydawał się raczej 
jadowitym, niebezpiecznym zwierzęciem niŜ istotą rozumną. Nagle westchnął chrapliwie. 
- Tutaj to ja wiem, co jest najlepsze. Musisz nauczyć się słuchać. 
Jak inaczej mógłbyś przedostać się do bazy? Od tej chwili grozi nam znacznie więcej 
niebezpieczeństw. Musisz pokornie przyjmować moje rozkazy. Im dłuŜej się sprzeczamy, tym 
większe prawdopodobieństwo, Ŝe zostaniemy pokonani tu i teraz. Mamy szczęście, Ŝe nikt jeszcze 
się nie pojawił. Przeszedłeś przez nozdrza bestii, ale beze mnie nie doŜyjesz chwili, aby dotrzeć do 
jej bijącego serca. 
Prawdopodobnie ma rację, uznał Anakin. Pycha nie leŜała w charakterze Jedi. Rapuung nieustannie 
mu dokuczał, a on wił się jak lekku Twi'leka. Prawie słyszał, jak wujek Lukę do spółki z Jacenem 
prawią mu morały. 
- Przepraszam - powiedział wreszcie. - Masz rację. Co teraz? 
Rapuung krótko skinął głową. 
- Teraz zrobimy z ciebie niewolnika. 
Anakin uwaŜał, Ŝe przeŜył juŜ niejedną przykrą przygodę, ale nic nie przygotowało go na 
cierpienia, jakich przyczyną były koralowe im-planty, nałoŜone mu przez Vuę Rapuunga. 
Wyglądały dokładnie tak samo jak ohydne guzowate narośle, które aŜ nadto często widywał na 
niewolnikach Yuuzhan. Widział i czuł, jak za sprawą tych narośli istoty rozumne tracą zmysły, 
rozpływają się i wreszcie znikają w Mocy, stając się bezmyślnymi sługami Yuuzhan Vong. 
- Te nie są prawdziwe - wyjaśnił Vua Rapuung. - Masz jednak reagować na nie tak, jakby były. 
Musisz stosować się do pewnych poleceń. 
Skąd mam wiedzieć, Ŝe to nie jakaś sztuczka? - zaprotestował umysł Anakina. Skąd mam wiedzieć, 
Ŝe to nie jest dokładnie przemyślany plan, Ŝeby mnie wprowadzić do bazy formierzy i skłonić do 
poddania się bez walki? 
Znów poczuł się tak, jakby mu wydłubano oczy, odcięto język, a nerwy palców pozbawiono 
czucia. Nie miał Ŝadnego sposobu, Ŝeby się zorientować, co myśli Vua Rapuung. 
Jakoś jednak nie wydawało mu się prawdopodobne, aby okaleczony wojownik mógł uknuć tak 
wymyślne draństwo. 
- Czy to znaczy, Ŝe muszę się zachowywać jak bezmózgi głupek? 
- Nie. JuŜ nie uŜywamy takich ograniczeń w stosunku do większości niewolników. Okazało się, Ŝe 
w ten sposób tracą większość swoich zdolności. Na co nam niewolnik, który umiera lub traci 
zmysły? Implant zapewnia tylko, Ŝe w razie potrzeby moŜna cię poskromić. Jeśli zacznie 
cię łaskotać, udawaj ból lub paraliŜ. Jeśli rzeczywiście zacznie boleć, udawaj, Ŝe umierasz. 
- Chyba kapuję. 
Anakin pozwolił więc, aby wojownik Yuuzhan Vong wczepił stworzenie w jego skórę, i starał sie 
nie krzywić, kiedy się ukorzeniało. Skoncentrował się, gotów zareagować na pierwszy - 
jakikolwiek - znak, Ŝe odbiera mu się wolną wolę. 
Kiedy jednak Rapuung skończył, chłopiec czuł się wprawdzie tak, jakby zadano mu gwałt, jakby 
jego własne ciało stało się czymś odraŜającym, lecz nie stracił kontroli nad sobą. Na razie. 
- Gdzie mam schować miecz świetlny? - zapytał. Rapuung jeszcze w dŜungli kazał mu zdjąć 
ubranie i sprzęt. Zepsuta broń była teraz jedynym przedmiotem, jaki zachował. 
- I tak nie działa. 
- Wiem. Gdzie go mogę ukryć? 
Rapuung zawahał się na moment. 
- Tu - rzekł. - W tym odległym zakątku zbiornika pamięci. W materiale organicznym na dnie 
pozostanie niezauwaŜony. 
Anakin niechętnie usłuchał rady Rapuunga. Przykro było patrzeć, jak miecz, który zbudował 
własnymi rękami, pogrąŜa się w wodzie. Jednak teraz mógł mu wyłącznie zaszkodzić. 

 

94 

W chwilę później Anakin znalazł się nagle pośród setek Yuuzhan Vongów. Wszyscy oni wyszli z 
większego kompleksu tą samą drogą, którą przedostała się do wnętrza istota-łódź i szli teraz 
chodnikiem biegnącym wzdłuŜ kanału. O ile mógł się zorientować, chodnik skręcał w kierunku 
rzeki. 
Pomiędzy rzeką a kompleksem damuteków znajdowało się skupisko lepianek, które zauwaŜył 
wcześniej ze skarpy. W przeciwieństwie do uporządkowanych kompleksów, te domki - popstrzone 
otworami organiczne kopuły i puste kręgi - zdawały się porozmieszczane całkiem przypadkowo. 
Większość z nich mogła pomieścić nie więcej niŜ jedną osobę i nie widać było wokół nich 
wielkiego ruchu. Yuuzhanie, którzy pojawiali się na zewnątrz, najczęściej przypominali 
obserwatora, którego zabił Rapuung. Albo nie mieli blizn w ogóle, albo bardzo niewiele. 
U niektórych blizny były źle wykształcone lub ropiejące jak u Vui Rapuunga. Ci nosili podobne 
przepaski biodrowe jak Rapuung i Anakin. 
Oczywiście to takŜe nie była tkanina, tylko coś Ŝywego. Odsunięte na chwilę od ciała natychmiast 
przylegało do niego z powrotem. 
Anakin miał równieŜ ukrytego w uchu tizowyrma. Dzięki niemu rozmowy otaczających go osób 
docierały do niego w krótkich falach i zaraz cichły. Prawie wszyscy zachowywali milczenie. 
Spokojnie zajmowali się swoimi sprawami, z rzadka wchodząc w kontakt wzrokowy. 
Jak stwierdził, nie był tu takŜe jedynym nie-Yuuzhaninem. ZauwaŜył kilku innych ludzi, 
wszystkich wyposaŜonych w ograniczające implanty. Łatwo było rozpoznać ich uczucia: 
oscylowały od całkowitej beznadziei do przygnębienia. Od czasu do czasu u któregoś z nich 
wyczuwał iskierkę niewygasłej jeszcze nadziei na ucieczkę. Podobnie jak Yuuzhanie Vong, Ŝaden 
z ludzi nie poświęcił Anakinowi więcej niŜ przelotne spojrzenie. 
- Hej, wy! - odezwał się nagle jakiś głos za ich plecami. Rapuung obrócił się w jego kierunku. 
Anakin zrobił to takŜe, ale znacznie wolniej, usiłując przybrać taki wyraz twarzy, jaki widział u 
tamtych ludzi. 
Yuuzhanin, który ich zaczepił, był wojownikiem - pierwszym, którego Anakin tu zobaczył. Z 
trudem zmusił się do bezruchu; do tej pory zbliŜenie się do wojownika na taką odległość oznaczało 
walkę na śmierć i Ŝycie, a on miał takich spotkań aŜ nadto. 
Wojownik drgnął, kiedy zobaczył twarz Vui Rapuunga. Przez krótką chwilę wydawało się, Ŝe 
uklęknie, ale zaraz jego oczy przybrały barwę obsydianu. 
- To naprawdę ty. Powiedzieli mi w porcie, Ŝe wróciłeś. 
- Wróciłem - potwierdził Rapuung. 
- Wielu uznało, Ŝe uciekłeś przed swoją hańbą. Wielu radowało się, Ŝe nie muszą na nią patrzeć. 
- Bogowie wiedzą, Ŝe nie ciąŜy na mnie Ŝadna hańba - odparł Rapuung. 
- Twoje ciało powiada co innego - odparł wojownik. 
- Być moŜe - rzekł Rapuung. - Czy masz jakieś rozkazy? 
- Nie. Jakie zadanie wyznaczył ci egzekutor? 
- Muszę z nim teraz porozmawiać. 
- Łowy zaplanowano jeszcze na cztery dni. MoŜe powinieneś spędzić ten czas na pokucie i 
ofiarach, błagając Yun-Shumo o wstawiennictwo. MoŜe słowo zabrzmi w uchu twojego 
egzekutora. 
- To wielka uprzejmość, Hul Rapuung. Ja jednak nie Ŝądam łaski. 
- śadna to łaska, kiedy dostajesz czas, by błagać, choćby od bogów - odparł Hul Rapuung. - Idź 
juŜ. 
Odwrócił się gwałtownie i ruszył w przeciwnym kierunku, ale obejrzał się jeszcze. 
- Niewolnik. Dlaczego ci towarzyszy? 
- Znalazłem go wałęsającego się bez celu. Zabieram go do mojego egzekutora, by mu wyznaczył 
pracę. 
- Bez celu, powiadasz? Wiesz, Ŝe w dziczy czają się Jeedai? 
- Ten był tu, zanim odszedłem. Zawsze miał skłonność do zapominania. 

 

95 

Hul Rapuung uniósł podbródek. 
- CzyŜby? - zniŜył głos do szeptu. - Istnieją pogłoski... właściwie tylko plotki, Ŝe jeden z tych 
Jeedai nie jest naprawdę Jeedai, ale Yuuzhaninem Vong, który w jakiś sposób oszalał pod 
wpływem ich mocy. 
- Nic nie wiem o tych plotkach. 
- Pojawiły się dopiero niedawno - splunął. - Idź do swojego egzekutora. 
- Pójdę - obiecał Vua Rapuung. 
- Vua Rapuung. Jesteś zhańbiony - szepnął Anakin, skoro tylko wojownik oddalił się poza zasięg 
głosu. Chłopiec nie podnosił głowy i starał się nie poruszać wargami. 
Rapuung rozejrzał się szybko, chwycił go za ramię i pchnął w kierunku wejścia do najbliŜszej 
budowli. Wewnątrz było dość przytulnie, ale wokół unosił się kwaśny odór, jakby niemytego 
Bothanina. 
- Nie mówiłem ci, Ŝe masz się zamknąć? - warknął Rapuung. 
- Powinieneś był mi powiedzieć - uparł się chłopak. - Jeśli chcesz, Ŝebym milczał, zrób coś, Ŝeby 
mnie nie zaskakiwać co chwila. 
Rapuung zacisnął pięści i zgrzytnął zębami. 
- Muszę odgrywać rolę zhańbionego, ale nim nie jestem. 
- A co to w ogóle znaczy: zhańbiony? Tylko mi nie wciskaj, Ŝe nie są godni, Ŝeby o nich 
wspominać. 
- Nie są... - zaczął Rapuung, ale urwał. Przymknął oczy. - Zhań 
bieni są przeklęci przez bogów. Ich ciała nie wytwarzają blizn. Nie goją się dobrze. Ich słabe 
organizmy odrzucają implanty oznaczające przynaleŜność i rangę, według których dzielimy się na 
kasty i stanowiska. SąbezuŜyteczni. 
- Twoje blizny... Twoje rany... Implanty wyszły ci z ciała razem z ropą. 
- Byłem wielkim wojownikiem - powiedział twardo Rapuung. - 
Dowódcą. Nikt nie wątpił w moje zdolności. I nagle, jednego dnia, moje własne ciało mnie 
zdradziło. - Zaczął maszerować w kółko, waląc dłońmi o koral i raniąc je do krwi. - To nie 
bogowie. Wiem, kto to uczynił. I ona mi za to zapłaci. 
- Ta kobieta, której imienia nie pozwoliłeś mi wymawiać... 
- Tak. 
- I to ją właśnie chcesz zabić. 
- Zabić? - Rapuung wytrzeszczył oczy i splunął. - Niewierny, dla czego uwaŜasz, Ŝe śmierć, która 
przychodzi do wszystkich, jest karą samą w sobie? Moja zemsta sprawi, Ŝe ta kobieta wyzna, co 
zrobiła, aby juŜ nikt nie twierdził, Ŝe Vua Rapuung jest zhańbiony! Yuuzhanie Vong do 
wiedzą się o jej zbrodni! Moją zemstą będzie pewność, Ŝe kiedy ona umrze, jakkolwiek to się 
stanie, jej śmierć będzie potępieniem. Ale zabić ją? Nie, nie uczynię jej tego zaszczytu. 
- Och - mruknął Anakin. Tylko na tyle było go stać. Pomimo tajemniczych wypowiedzi Rapuunga 
zdawało mu się, Ŝe mniej więcej wie, co Yuuzhanie Vong uwaŜają za zemstę. I oto nagle wszystko, 
co dotąd dowiedział się o Rapuungu, okazało się pomyłką. 
- Czy mógłbyś juŜ przestać pastwić się nade mną? - zapytał Rapuung dziwnie stłumionym głosem. 
- Jeszcze tylko jedno pytanie. Chodzi o tego wojownika, którego spotkaliśmy. Część jego imienia 
jest taka sama jak twojego. 
- Tak być powinno. To latorośl z mojego gniazda. 
- Twój brat? 
Rapuung lekko skinął głową. 
- Teraz pójdziemy do egzekutora. Proponuję, Ŝebyś twierdził, Ŝe kiedyś pracowałeś przy 
oczyszczaniu pól pod uprawy. Ci niewolnicy Ŝyją najdłuŜej. Spotkamy się, kiedy będę mógł to 
przeprowadzić bez budzenia podejrzeń. Graj swoją rolę. Nie popełnij błędu. Wykorzystaj 

 

96 

swoją moc, aby znaleźć się jak najbliŜej miejsca, gdzie przebywa drugi Jeedai. Przyjdę do ciebie za 
jakieś siedem dni. Do tego czasu nie zamienimy ani słowa. Obserwuj innych niewolników. Mów 
tak jak oni albo wcale. A teraz chodź. 
Wyjrzał na zewnątrz i od razu wyszedł, holując Anakina za ramię. Wydawało się, Ŝe nikt niczego 
nie zauwaŜył. A przynajmniej Anakin Ŝywił taką nadzieję. Razem ruszyli w kierunku największego 
z budynków, niepostrzeŜenie mieszając się z tłumem innych niewolników i zhańbionych. 
 

ROZDZIAŁ 24 

 
Czoło Anakina przeszyła igła bólu tak nieoczekiwanego i silnego, Ŝe nogi sią pod nim ugięły. 
Opadł na czarną ziemią dŜungli i chwycił się za głowę w poszukiwaniu rany. Miał wraŜenie, Ŝe 
ktoś rozciął mu czoło od linii włosów po nasadę nosa. Krew piekła go w oczy i zalewała mu 
nozdrza. 
Kiedy jednak opuścił dłonie, stwierdził, Ŝe są czyste. Pocięte, pokryte pęcherzami i otarciami od 
wielogodzinnego wyrywania twardych łodyg, ale niezakrwawione. 
OstroŜnie dotknął czoła jeszcze raz. Ból wciąŜ pulsował, ale teraz wyczuł gładką, nienaruszoną 
skórę. 
- Ty! Niewolnik! - zaszemrał w jego uchu tizowyrm, tłumacząc po swojemu ordynarny wrzask 
jednego ze straŜników. Koralowy wyrostek na karku potraktował go lekkim wstrząsem i Anakin 
zorientował się, Ŝe został ukarany. Zesztywniał i padł na ziemię, drgając spazmatycznie. Było to 
całkiem łatwe, jeśli brać pod uwagę ból, który przeszywał mu czaszkę 
Kiedy uznał, Ŝe odgrywał juŜ swoją rolę dość długo, podniósł się znów na klęczki i wrócił do 
pracy, chwytając otartymi do Ŝywego mięsa dłońmi rośliny i wyrywając je z ziemi. 
Yuuzhanie Vong nie korzystali z Ŝadnych maszyn, nawet tak mało skomplikowanych jak dźwignia. 
Znali biotyczne metody oczyszczania pól, niewymaga-jące niewolników, ale widocznie 
postanowili najpierw zuŜyć tych ostatnich. 
Chwycić chwast, obluzować, wyciągnąć. I tak bez przerwy. 
Ból pulsował nadal w oczodołach, ale zelŜał odrobinę. Chłopiec zaczął dostrzegać szczegóły w 
ogólnym chaosie. 
To nie jego czoło, nie jego krew, nie jego zmysły. To Tahiri skaleczono. Będzie miała bliznę jak 
Yuuzhanka Vong. 
Tego było juŜ za wiele. Od chwili jej porwania od czasu do czasu odczuwał zadawany jej ból. 
Czasem przypominał swędzenie, kiedy indziej był jak płonący metanol wlewany w układ nerwowy. 
Tym razem był jednak bardziej rzeczywisty, bliŜszy. Prawie czuł oddech Tahiri, smakował jej łzy. 
Czuł się jak wtedy, gdy ją tulił w ostatnich spokojnych chwilach, kiedy byli razem. 
Teraz jednak ona krwawiła, a on wyrywał chwasty. Gdyby chociaŜ jego miecz świetlny działał... 
Ale właśnie na tym polegał problem. A moŜe jeden z wielu problemów. I minie jeszcze wiele dni, 
zanim znów zobaczy Rapuunga. 
- Niewolniku! - straŜnik lekko smagnął go po plecach amphistaffem. 
Chłopiec musiał uŜyć wszystkich sił, Ŝeby nie skoczyć mu do gardła, nie zabrać amphistaffa i nie 
zabić wszystkich Yuuzhan Vong w zasięgu wzroku. 
Co oni ci robią, Tahiri? 
Powstrzymał się. Stanął posłusznie z opuszczonymi rękami. 
- Odejdź ze zhańbionym - polecił straŜnik. 
Odwrócił się do wskazanej osoby, młodej samicy bez widocznych blizn. Wyglądała na bardzo 
wyniszczoną, ale jej oczy lśniły blaskiem, którego brakowała wielu innym zhańbionym. 
- Idź z nim na trzecie pole lambentów, w pobliŜu ogrodzenia. PokaŜ mu, jak zbierać. - polecił 
straŜnik samicy. 
- Będzie mi potrzeba więcej niŜ jednego mdlejącego niewolnika, Ŝeby wykonać plan - odparła. 
- Śmiesz sprzeczać się ze mną? - warknął wojownik. 

 

97 

- Nie - odparła. - UwaŜam, Ŝe to prefekt przydziela robotników. 
- Prefekt jest dziś zajęty. MoŜe wolisz wykonać plan sama? 
Zachowała przez chwilę dumny wyraz twarzy, po czym niechętnie spuściła głowę. 
- Nie. Dlaczego mi to robisz? 
- Traktuję cię tak jak wszystkich innych. 
ZmruŜyła lekko oczy, ale nie odpowiedziała. Skinęła na chłopca. 
- Chodź, niewolniku. Przed nami długa droga. 
Ruszył w ślad za nią, próbując na nowo nawiązać kontakt z Tahiri. WciąŜ Ŝyła, tyle mógł 
stwierdzić, ale była bardziej odległa niŜ gwiazdy. Tak jakby się broniła przed nawiązaniem 
kontaktu. 
- Jak masz na imię, niewolniku? - zapytała kobieta. Anakin zaskoczony omal się nie potknął. - No? 
- Proszę o wybaczenie, ale odkąd to Yuzzhanin Vong raczy kalać swoje uszy imieniem 
niewolnika? 
- A odkąd to niewolnik ma prawo sądzić, Ŝe bezczelność ujdzie mu bezkarnie? - odparowała. 
- Nazywam się Bail Lars - odrzekł. 
- Co się z tobą dzieje, Bailu Larsie? Widziałam, Ŝe o mało nie zemdlałeś. Widział to teŜ ten w 
brudzie kąpany Vasi. Dlatego kazał ci iść ze mną, Ŝebym nie wykonała planu. 
- Czy on ma coś do ciebie osobiście? 
- Puul. Chodzi mu raczej o to, czego ze mną mieć nie moŜe. 
- Naprawdę? Wydawało mi się... - zastanowił się nad tym, co chciał powiedzieć i nie dokończył 
zdania. 
Kobieta zrobiła to za niego. 
- Co ci się wydawało? śe nie odmówiłabym wojownikowi? 
- Nie, nie o to chodzi - zaprzeczył Anakin. - Chyba... chyba wydawało mi się, Ŝe oni... to znaczy 
reszta Yuuzhan Vong są... to znaczy, Ŝe nie uwaŜają zhańbionych za... no wiesz, Ŝe nie są godni 
poŜądania. 
- Nie jesteśmy godni, to prawda... dla normalnych ludzi. Nawet dla siebie. Ale Vasi nie jest 
normalny. Lubi chore rzeczy. Potrafi nakazać zhańbionemu robienie czegoś, czego prawdziwy 
członek kasty nigdy by nie zrobił, nie chciał zrobić i od nikogo ich nie Ŝądał. 
- Więc rozkazał ci, a ty tego nie zrobiłaś? 
- Wie, Ŝe jeśli cokolwiek mi rozkaŜe, sprawię, Ŝe będzie musiał mnie zabić. Dlatego mi nie 
rozkazuje. Chce, Ŝebym do niego przyszła. - Zatrzymała się i gniewnie opuściła fałdy oczne. - A w 
ogóle to nie twoja sprawa. Nie zapominaj: jesteś dla mnie tym, czym ja jestem dla nich. 
Pewnego dnia Yun-Shuno ofiaruje mi odkupienie, a moje ciało przyjmie blizny i implanty. Stanę 
się prawdziwym członkiem kasty, a ty na zawsze pozostaniesz niczym. 
- Naprawdę w to wierzysz? - zapytał Anakin. - Nie. Widzę, Ŝe nie. 
Z całej siły uderzyła go w twarz. Kiedy nie zareagował na ból, w zadumie skinęła głową. 
- Silniejszy niŜ myślałam - mruknęła. - MoŜe jednak wykonam plan. Jeśli mi pomoŜesz, wymyślę 
dla ciebie jakąś nagrodę. 
- Zrobię to choćby z tego powodu, Ŝeby rozczarować Vasi - zapewnił Anakin. - ChociaŜ mogę 
zmienić zdanie, jeśli dalej będziesz mnie biła. 
- Mówisz paskudne rzeczy i masz nadzieję, Ŝe ci to ujdzie bezkarnie? 
- Nie wiedziałem, Ŝe to coś paskudnego. 
- Słyszałam, Ŝe wy, niewolnicy, jesteście niewierni, ale nawet niewierni powinni znać bogów i ich 
prawdy. 
- A mnie się wydaje, Ŝe właśnie to, Ŝe ich nie znam, czyni ze mnie niewiernego - odparł Anakin. 
- MoŜe i tak. To ma jakiś sens, ale ja nigdy przedtem nie rozmwiałam z niewiernym, nie w ten 
sposób - zawahała się. - To jest... ciekawe. MoŜe w czasie pracy będziemy mogli pogadać. 
Opowiesz mi o swojej planecie. Ale bądź ostroŜny... moŜe i jestem zhańbiona, ale nie pozwoliłam, 
aby hańba mnie pokonała. 

 

98 

- Umowa stoi - odpowiedział. - Powiesz mi, jak masz na imię? 
- Mam na imię Uunu. - Pokazała palcem przed siebie, na niską ścianę z koralu. - Jesteśmy blisko 
pól lambentu. Są tam. 
- Co to jest lambent? 
- Za chwilę sam zobaczysz. A właściwie usłyszysz. 
- Usłyszę? 
Wtedy rzeczywiście doszedł do jego uszu cichy, brzęczący szept, niczym chór głosów małych 
zwierzątek. 
Dźwięk ten jednak nie pochodził z Mocy. Nie miał tego znajomego charakteru, tej głębi. Brzmiało 
to raczej tak, jakby miał w głowie szumiący komunikator. 
OkrąŜyli mur. Poza nim było pole, zaorane w koncentryczne, koliste bruzdy. Na tych bruzdach, 
mniej więcej w metrowych odstępach, rosły rośliny wyglądające jak wiązki krótkich, grubych, 
zielonych noŜy. Z centralnego pąka wyrastały dwie, trzy lub cztery grube łodygi, a na końcu kaŜdej 
z nich znajdował się włochaty, czerwony jak krew kwiat. Kwiaty miały wielkość mniej więcej 
pięści i to właśnie one zdawały się wydawać ten telepatyczny pomruk. 
- Czym one są? 
- Zacznij teraz pracować. Później ci wyjaśnię, co to jest, jeśli będzie zanosiło się na to, Ŝe 
wykonamy plan. 
- Co mam robić? 
- To samo co ja. Będę głaskać kwiaty... o, tak-niemal czule odgarnęła czerwone, włochate płatki, 
odsłaniając Ŝółtawą bulwę. - To je uspokaja. 
Kiedy to zrobię, ty je będziesz zrywał. To jest trochę trudniejsze. Nie ruszaj się, proszę. - Wyjęła z 
kieszeni ubrania zakrzywiony i czarny przedmiot. 
- Umieść to na kciuku. 
Spojrzał na to, co mu podała. Przypominało ostrogę o długości mniej więcej ośmiu centymetrów. 
Wydawała się bardzo ostra. Wsunął ją na palec i zaraz się skrzywił, czując, jak w ciało wgryzają 
mu się setki małych ząbków. 
- To Ŝyje - mruknął. 
- Oczywiście. Kto uŜywałby martwego... - Ze złością zmruŜyła oczy. - Mówiłam ci, Ŝebyś nie 
gadał takich rzeczy, prawda? 
- Nie powiedziałem nic złego - zaprotestował. 
- Nie. Zasugerowałeś tylko, a mój umysł wykonał resztę brudnej roboty. Przestań. 
Anakin podniósł do oczu opatrzony ostrogą kciuk i obejrzał go z uwagą. 
- Nie wyobraŜaj sobie - warknęła. - To nie jest prawdziwy implant. Nawet ja mogę go nosić przez 
chwilę, dopóki nie rozwinie się reakcja. To nie na stałe. A gdyby ci przyszły do głowy jakieś 
niestosow ne dla niewolnika myśli... - Ujęła jego przegub w zdumiewająco silny uścisk i uderzyła 
dłonią w ostry koniec ostrogi. 
Ostroga natychmiast zmiękła i sflaczała. 
- MoŜesz skaleczyć nią innego niewolnika - powiedziała łagodnie. 
- Słyszałam o takich rzeczach, robionych dla rozrywki straŜników. Ale Yuuzhanina Vong takim 
narzędziem nie moŜesz zranić. 
- Uwierzyłbym ci chyba na słowo. 
- Doskonale. Szybko się uczysz. No to uŜyj ostrogi i rozetnij powłokę lambentu przy samym 
czubku. Do roboty. 
Ukląkł przy roślinie i przycisnął ostry koniec do Ŝółtej bulwy. Powłoka pękła, brocząc mleczną 
substancją. 
- Teraz tnij wzdłuŜ od góry do dołu. Będzie cięŜko. 
Było. Skórka okazała się rzeczywiście twarda. Dopiero kiedy naciął z trzech stron, zdołał ją 
oddzielić od jądra. Przez cały czas, kiedy to robił, z pełną ostrością słyszał telepatyczny głos 

 

99 

rośliny, cichutki szczebiot, nieco inny niŜ głos wydawany przez jej towarzyszy, prawdopodobnie 
dzięki "uspokojeniu" przez dłonie Uunu. 
Największa niespodzianka czekała go w środku. Anakin wyciął ostroŜnie jądro i podniósł do góry. 
Wyglądało zupełnie jak jakiś nieznany klejnot. 
- Co to jest? - zapytał. 
- Później. Teraz ruszaj. Inaczej będziesz ciął wolniej, niŜ ja będę je uspokajać. Musisz 
dotrzymywać mi kroku. Zazwyczaj jeden uspokajacz pracuje z dwoma lub trzema obieraczami. 
Kiedy złapiesz rytm, a ja będę pewna, Ŝe cię to nie wytrąca z równowagi, wtedy spróbujemy 
pogadać. Nie wcześniej. 
Nie nastąpiło to tego samego dnia. Kiedy Anakin złapał wreszcie rytm pracy, był daleko w tyle za 
Uunu. Lambenty rozpraszały go. Łaskotały jego umysł, a on mógł ich dotykać, ale nie poprzez 
Moc, lecz w sensie konwencjonalnym. Powiedziano mu, Ŝe Wurth Skidder miał podobne 
doświadczenie z yuuzhańskim yammoskiem, stworzeniem, które koordynowało działania statków 
wojennych. Yammoski łączyły się telepatycznie ze statkami-córka-mi i załogami swojej floty i 
chroniły je, jakby były ich własnym potomstwem, kierując losami bitew tak, aby zminimalizować 
straty. Skidder prawdopodobnie osiągnął pewien stopień połączenia pomiędzy Mocą a telepatią 
yammoska... przynajmniej tak twierdzili towarzysze, którzy przeŜyli. 
Czy lambenty były krewnymi yammosków? Uunu coś im robiła, zmieniały się do pewnego stopnia 
pod wpływem jej głaskania, jakby oddalały się od Anakina. MoŜe wiązała je ze sobą w jakiś 
sposób? Czy Anakin takŜe mógłby się z nimi połączyć? MoŜe gdyby to zrobił, dowiedziałby się, 
jaka jest ich funkcja. Czy były tym, czym się wydawały z wyglądu i dotyku? To chyba niemoŜliwe, 
poniewaŜ Ŝyją, ale jednak! 
Nie zdawał sobie sprawy, jak wiele nadziei utracił, dopóki nie zaczął jej odzyskiwać. 
Spał w dormitorium dla niewolników, niskim, rozłoŜystym budynku z czterema obszarami do 
spania wyściełanymi gąbczastym, podobnym do mchu porostem. Budynek zamieszkiwało 
osiemnastu niewolników. Spali ściśnięci jak stintarile. Bardzo trudno było ułoŜyć się tak, Ŝeby 
nikogo nie dotykać. 
Ku wielkiej uldze Anakina nie wszyscy naleŜeli do Brygady Pokoju. Chłopak dowiedział się przy 
okazji, Ŝe wprawdzie większość członków Brygady w systemie istotnie została uwięziona, ale 
większość z nich złoŜono w ofierze bogom Yuuzhan Vong. Niewolnicy, którzy dzielili z nim 
kwaterę, pochodzili z róŜnych punktów drogi podboju i wydawali się reprezentować członków 
pewnej stałej grupy populacji niewolniczej, takich którzy wyeliminowali spośród siebie 
malkontentów i podŜegaczy. śaden z nich nie miał takich implantów, jakie Anakin widział na 
Dantooine. 
- Tych uŜywają głównie w przypadku niewolników wysyłanych w bój - powiedział mu Twi'lek 
imieniem Poy, gdy go o to zapytał. -Sprawa wygląda tak: jeśli ci załoŜą implanty, one zniszczą cię, 
sprawią, Ŝe otępiejesz. Mistrzowie przemian nie chcą tępych niewolników, którzy wciąŜ 
zapominają poleceń. Wojownicy za to potrzebują ciał, które wchłoną płomień miotaczy, a tam 
rozum raczej nie jest potrzebny. - Lekku Poya drgnęły w zadumie. - Zacznij jednak się stawiać albo 
udawać debila, a zaraz ci je nałoŜą i wyślą na front. 
Najbardziej pocieszające w jego towarzyszach niewoli było to, Ŝe Anakin wyczuwał ich w Mocy. 
Jednak nie znajdował w nich większych nadziei na pomoc, a za to ogromny potencjał zdrady, 
gdyby którykolwiek z nich zorientował się, kim jest. Wyjaśnił wszystkim, Ŝe został schwytany na 
Duro, a bardziej dociekliwym zasugerował, Ŝe nie muszą znać szczegółów. 
Uunu zabrała go następnego dnia rano, kiedy jeszcze było ciemno. Budził sie w nocy co chwila, 
usiłując zlokalizować Tahiri w Mocy. WciąŜ cofała się przed nim, była trudna do odnalezienia, ale 
przynajmniej wiedział, w którym damuteku ją więzili. 
WciąŜ jeszcze był nieco zaspany, kiedy doganiał Zhańbioną. 
- Masz - burknęła, podając mu coś w wyciągniętej dłoni. 
- Co to takiego? 

 

100 

- Po prostu patrz, niewierny. 
W jej dłoni pojawiła się smuŜka fosforescencji, która szybko zmieniła się w całkiem mocne 
światło. W miarę jak się rozjaśniało, Anakin mógł stwierdzić, Ŝe to kryształ lambentu, podobny do 
tych, które zbierał wczoraj. 
Rozjarzył się tak, Ŝe trudno było na niego patrzeć, po czym przygasł. 
- Kontrolujesz jego jasność umysłem - odgadł Anakin. 
Skinęła głową. 
- Tak. Wykorzystujemy je jako przenośne źródła światła. MoŜna je równieŜ konfigurować z 
fotoczułymi organizmami, co pozwala sterować rozmaitymi organizmami nadrzędnymi, zwłaszcza 
z tych latających w kosmosie. - Zamknęła dłoń na klejnocie. - Chodź. 
- Ale on ciągle Ŝyje, prawda? - zapytał Anakin, kiedy ruszyli w kierunku pól. 
- Tak, oczywiście. 
- A czym się Ŝywi? 
- Lambent składa się głównie z krzemu i metali pobieranych z gleby. Kiedy majągaz, oddychają 
nim, ale głównie czerpią poŜywienie z bioelektrycznego pola istot Ŝyjących wokół nich. - 
Zatrzymała się nagle i spojrzała na niego. - Czemu masz taki dziwny wyraz twarzy? 
Anakin zdał sobie sprawę, Ŝe szczerzy zęby od ucha do ucha. 
- Nic takiego - odparł. - To po prostu zdumiewające. Tak mi się zdaje. 
- Jak wszystkie dary bogów - odparła Uunu. Anakinowi wydawało się, Ŝe słyszy w jej głosie 
podejrzliwość. 
Przez sześć godzin pracowali bez przerwy, ale Anakin juŜ doszedł do wprawy. Opowiedział Uunu, 
Ŝe naleŜał do załogi statku frachtowca, opisał jej Coruscant i Korelię. Była tym bardzo zgorszona, 
poniewaŜ trudno było mówić o tak zaawansowanych technicznie miejscach, nie wpadając 
wielokrotnie w pułapkę bluźnierstwa. Zmienił temat i opowiedział jej o straconej Ithorze i księŜycu 
Endora, co okazało się znacznie mniej drastyczne. 
Po sześciu godzinach pracy zrobili sobie krótką przerwę na wodę i posiłek w postaci ciastowatej 
papki, którą wysysali z czegoś, o czym Anakin wiedział, Ŝe jest Ŝywe, ale o czym wolał myśleć 
jako o miękkim, ciepłym bukłaku. 
- Trudno sobie wyobrazić wszystkie te światy, kaŜdy taki sam lub nawet większy od tego - 
odezwała się Uunu pomiędzy kolejnymi łykami. - Wyrosłam na jednym z biedniejszych 
światostatków. Było mało miejsca. Mieszkaliśmy bardzo blisko siebie. Tu jest tyle przestrzeni. 
- Jest wiele niezamieszkałych światów - zgodził się Anakin. –Nowa Republika chętnie zrobiłaby 
wam miejsce. 
Uunu obrzuciła go pełnym zadumy spojrzeniem, którego uŜywała coraz częściej podczas ich 
rozmowy. 
- Dlaczego Yuuzhanie Vong mieliby prosić o to, co bogowie przewidzieli dla nas w darze? 
Dlaczego mielibyśmy tolerować bluźnierstwo w galaktyce, którą Yun-Yuuzhan przeznaczył na 
kres naszej tułaczki? 
- Skąd wiesz, Ŝe bogowie tak postanowili, Uunu? - zapytał Anakin, usiłując nie podnosić głosu. 
Zacisnęła wargi. 
- Twój jęzor kiedyś poderŜnie ci gardło, Bailu Larsie. Domyślam się, Ŝe jesteś raczej ignorantem 
niŜ głupcem, ale inni nie będą tak wielkoduszni. 
- Chcę tylko zrozumieć. Z tego, co sam wiem, Yuuzhanie Vong spędzili stulecia, jeśli nie 
tysiąclecia w przestrzeni. Dlaczego teraz? Dlaczego nasza galaktyka? Jak bogowie okazali wam 
swoją wolę? 
Lekka zmarszczka przecięła czoło Uunu, ale tym razem dziewczyna go nie zbeształa. 
- Znaków było wiele - wyjaśniła. - Światostatki zaczęły umierać, pojawiły się liczne niepokoje. 
Kasta walczyła z kastą, domena z domeną. 
Był to czas próby, wielu sądziło, Ŝe bogowie nas opuścili. Wtedy pan Shimrra ujrzał wizję nowego 
domu i galaktyki przeŜartej herezją, wizję oczyszczenia. Najpierw kapłani stwierdzili, Ŝe to 

 

101 

prawdziwa wizja. Potem uczynili to mistrzowie przemian. Potem wojownicy. Czas próby ustąpił 
miejsca czasowi podboju. - Spojrzała na niego. - To wszystko. Właśnie tak musi być. Nie pytaj o to 
juŜ nigdy, bo nie ma nic więcej do powiedzenia. Lud tej galaktyki musi albo zaakceptować wolę 
bogów, albo umrzeć. 
Anakin skinął głową. 
- A zhańbieni? Nie wspominasz o nich. Jaka jest ich rola? 
Znów odwróciła wzrok. 
- Mamy nasze własne proroctwa. W nowej galaktyce Yum-Shuno obiecała nam odkupienie. 
- W jakiej formie? 
Nie odpowiedziała, ale podniosła wzrok na horyzont. 
- Patrz, jak daleko sięga - szepnęła. - WciąŜ dalej i dalej... 
Anakin myślał, Ŝe rozmowa dobiegła końca, ale po długiej chwili 
Uunu pochwyciła jego spojrzenie i nie pozwoliła mu odwrócić wzroku. Jej głos opadł prawie 
poniŜej jego progu słyszalności. 
- Bailu Larsie - zagadnęła. - Czy ty jesteś Jeedai? 
 

ROZDZIAŁ 25 

 
- Co? - Anakin zakrztusił się Ŝółtawą papką, którą i bez tego trudno było mu przełknąć. 
- Czy jesteś Jeedai? - powtórzyła Uunu. - To proste pytanie. 
- Dlaczego je zadałaś? - odparł chłopiec. - Czy gdybym był Jedi, znalazłbym się w niewoli? 
- Mistrzowie przemian mają jedną Jeedai. KrąŜą plotki, Ŝe jest ich więcej na tym księŜycu. A ty... 
chyba nikt nie pamięta, Ŝeby cię tu sprowadzono. A poza tym w jakimś sensie nie zachowujesz się 
jak niewolnik. Wydajesz się zbyt... nieugięty. - Przyglądała mu się w zadumie. - 
Powiadają teŜ, Ŝe Jeedai czasami z własnej woli pozwalają się wziąć do niewoli. 
- No cóŜ, ja przynajmniej nie pozwoliłem się schwytać - odparł 
Anakin. Uznał, Ŝe to nie jest kłamstwo, poniewaŜ w jego przypadku w ogóle nie było mowy o 
schwytaniu. 
Teraz teŜ nie da się złapać. Przebywał tylko z Uunu, a ona nie była wojownikiem. Przygotowywał 
się, utrzymując równy rytm oddechu. Nie chciał skrzywdzić Uunu. Traktowała go znacznie lepiej, 
niŜ musiała. Niby niewiele, ale nie mógł nie wziąć tego pod uwagę. 
Nagle coś go zastanowiło w wyrazie jej oczu. 
- Chciałaś, Ŝebym był Jedi, prawda? Rozczarowałem cię. 
Uunu westchnęła i znów wbiła wzrok w horyzont. 
- Gdybyś był Jeedai, juŜ byś mnie zaatakował - szepnęła. 
- Wierzyłaś w to i mimo to mnie spytałaś? Dlaczego podejmowałaś takie ryzyko? 
- Nie ma ryzyka. Wojownicy są ukryci w pobliŜu. Opowiedziałam im o moich obawach. - Jej twarz 
przybrała nagle wyraz smutku i przygnębienia. 
Włosy na karku Anakina stanęły dęba. Gdzie byli ci straŜnicy? Nie widział nikogo. 
- Czy wydanie Jedi pozwoliłoby ci opuścić status zhańbionej? 
- Nie bezpośrednio - odparła z lekkim Ŝalem. - Tylko bogowie mogą zmienić mój stan. Ale 
chciałabym spotkać takiego Jeedai. No i odkrycie Jeedai mogłoby dać Yun-Shuno pewien 
argument, Ŝeby się za mną wstawić. 
- JuŜ o niej wspominałaś. Czy to twoja zwierzchniczka? 
- To bogini, niewierny. Bogini zhańbionych. Jedyna, która moŜe z nas zrobić prawdziwych 
Yuuzhan Vong. 
- Ach, tak. 
- Wracaj do pracy. 
I znów, tak jak przedtem, ona głaskaniem odsłaniała bulwy, on wycinał  lambenty. 
- Jak się zostaje zhańbionym? - zapytał Anakin. 

 

102 

- Kolejne niegrzeczne pytanie - odparła Uunu, ale jej lekki ton zadawał kłam słowom nagany. - 
Niektórzy z nas rodzą się tacy. Inni stają się nimi za złe uczynki i grzechy. 
- Słyszałem, Ŝe niektórzy zhańbieni uwaŜają, iŜ nie zasługują na swój status - rzucił Anakin 
moŜliwie najbardziej niedbałym tonem. 
Parsknęła szorstkim śmiechem. 
- Zasługiwać? Co to znaczy: zasługiwać? Po prostu jesteśmy... - spojrzała na niego i wydawało się, 
Ŝe nagle zrozumiała. - Ach tak. Mówisz o Vui Rapuungu, tym, który cię przyprowadził do prefekta 
oczyszczania pól. 
- MoŜe się tak nazywa, nie jestem pewien. Ale mamrotał róŜne dziwne rzeczy. Nie do mnie... 
chyba w ogóle nie bardzo się orientował, Ŝe tam jestem. 
- Vua Rapuung jest szalony - wyjaśniła Uunu. - Kiedyś był wielkim wojownikiem. Teraz jest 
niczym. Nie moŜe tego znieść, więc wymyśla kłamstwa. MoŜe nawet sam w nie wierzy. 
- Kłamstwa? 
- Twierdzi, Ŝe mistrzyni przemian złośliwie zakaziła go czymś, co stworzyło znamiona hańby. 
- Dlaczego? - zdziwił się. 
- Bo go kochała - odparła. - A on nią wzgardził. 
- Kochała? - Jakoś nigdy nie przyszło mu do głowy, Ŝe Yuuzhanie Vong mogą kochać. 
- Tak. Ale ta historia jest nieprawdziwa. 
- Dlaczego? 
- Znowu ta ignorancja! PoniewaŜ bogowie, którzy rządzą takimi sprawami, kochankowie Yun-
Txiin i Yun-Q'aah, nigdy nie spletliby nicią namiętności mistrzyni przemian i wojownika. Yun-
Yuuzhan zawsze potępia bliźniaczych bogów za ich własne przewinienia. Oni nigdy by 
nie zaryzykowali jego gniewu. To nie jest moŜliwe, dlatego bredzenie Rapuunga to słowa 
obłąkańca. Został po prostu przeklęty, jak cała reszta z nas. Ostatnio stał się nawet jeszcze bardziej 
pomylony. Wydaje mi się, Ŝe intendenci wkrótce go zniszczą, jeśli juŜ tego nie zrobili. 
- Zniszczą? 
- Zhańbieni muszą wykazać się uŜytecznością i pokorą. Wykonujemy prace, jakimi nie brukałby 
sobie rąk Ŝaden członek kasty Yuuzhan Vong. Gdybyśmy tego nie robili, nie bylibyśmy warci 
karmienia. - Poderwała głowę. - Troszczysz się o Vuę Rapuunga? 
- Troszczę się o wszystkie Ŝywe istoty - zapewnił ją chłopiec. 
- Znowu mówiszjak Jeedai- oznajmiła. 
Ciekawe, skąd ty tyle wiesz na temat filozofii Jedi? - zadumał się Anakin. Skąd zhańbiona uzyskała 
taką informację? Co ją tak interesuje? 
- Powiedz mi - nalegała Uunu. - Czy Jeedai przejąłby się losem zhańbionego? Tak samo jak 
przejąłby się losem osoby z wysokiej kasty? 
- Tak. Znałem Jedi. Oni chronią kaŜdą formę Ŝycia. 
- Ale nie Yuuzhan Vong. Jeedai zabijają Yuuzhan Vong. 
- Tylko wtedy, kiedy muszą - zapewnił Anakin. - Jedi nie lubią zabijać. 
- Więc nie są wojownikami? 
- Nie całkiem, przynajmniej z tego, co wiem. Są obrońcami. 
- Obrońcami. Czy bronią wszystkich? 
- Wszystkich, których mogą. 
Zachichotała znowu, ale nieco nieszczerze. 
- Zabawne kłamstwo. Daje nadzieję tym, którzy na nianie zasługują. Destrukcyjne kłamstwo. 
Niektórzy zhańbieni nawet... - urwała znowu, a kiedy się odezwała, w jej głosie brzmiał gniew. - 
Jak to się dzieje, Ŝe ci to wszystko opowiadam, niewierny? Pracuj i nie gadaj tyle. Nie 
zadawaj mi więcej pytań. 
Tej nocy Anakin wyśliznął się z kwatery niewolników. Nie było to trudne zadanie. Dla większości 
niewolników nie było ucieczki z obozu. Ale jeśli chcieli marnować drogocenne godziny snu, jakie 
im przydzielono, Yuuzhanie Vong nie mieli zamiaru im w tym przeszkadzać. 

 

103 

Dotarcie do pola było trochę trudniejsze, ale Anakin nabrał juŜ doświadczenia w skradaniu się. W 
ciągu kilku chwil w świetle giganta gazowego, klęczał juŜ na polu lambentów. Rośliny szeptały 
cichutko jak nocna bryza w ciemnych wierzchołkach drzew. Poza obszarem obozu, po drugiej 
stronie rzeki, czuł dalekie Ŝycie dŜungli. Gdzieś tam, na tle bólu i rozpaczy, wyczuwał słabnące 
dotknięcie Tahiri. 
Odnalazł ostatni z zebranych lambentów i ukląkł przy pierwszym, który zamierzali ściąć 
następnego dnia. Przez chwilę przyglądał się blado oświetlonej łodydze. Potem, ledwie waŜąc się 
oddychać, sięgnął do nabrzmiałego paka i zaczął go gładzić dokładnie tak samo, jak widział to 
setki razy w wykonaniu Uumu. 
Płatki były miękkie jak jedwab, bez trudu zsuwały się z bulwy pod dotknięciem jego palców. 
Anakin poczuł lekkie dotknięcie, niczym elektryczny wstrząs, powoli posuwające się wzdłuŜ jego 
ramienia. Nie było to ani przyjemne, ani przykre; raczej przypominało pierwszy posmak potrawy, 
tak egzotycznej, Ŝe język nie miał Ŝadnego porównania, aby ocenić jej smak. 
W miarę jak głaskał pąk, uczucie pogłębiało się, aŜ wreszcie poczuł nie tylko płatki kwiatu pod 
opuszkami palców, lecz równieŜ ich muśnięcia na skórze, Przez krótką chwilę był lambentem i czuł 
nie tylko jego przebudzenie, ale takŜe własne. 
Nie przerywał pieszczoty, aŜ cichy szum w głowie stał się głośniejszy, wyraŜniejszy niŜ impulsy 
przesyłane przez inne kwiaty, a strąk zrobił się całkiem gładki. Zamrugał i rozejrzał się wokół 
siebie, szukając oznak ruchu. Tu, w polu był praktycznie ślepy i głuchy. Nie był w stanie 
wykorzystać nawet rodzimego Ŝycia księŜyca, aby kierować się jego reakcjami na nadchodzące 
niebezpieczeństwo. A jeśli nie mógł go widzieć i słyszeć, to znaczy, Ŝe go tu nie było. 
Ale nie zarejestrował wzrokiem Ŝadnych skradających się cieni, a uszami słabych nawet szelestów, 
więc wyciągnął opatrzony ostrogą kciuk i przeciął bulwę. Obdzierał skórkę tak długo, aŜ poczuł w 
dłoni klejnot. Chwycił go mocno, a ten, nawet bez polecenia, zajaśniał łagodnym blaskiem. 
- Tak! - syknął chłopiec. 
ZaŜądał od klejnotu, Ŝeby pociemniał i w geście triumfu mocno zacisnął na nim pięść. 
Teraz zawrócił przez pola i zabudowania. Nie były ciche pomimo nocnej pory. Minął kaplicę Yun-
Shuno, słysząc jęki dochodzące z jej wnętrza. Szepty unosiły się takŜe z innych wejść, tu i tam ktoś 
w ciemności krąŜył niespokojnie. 
Anakin szedł dalej, aŜ trafił na skraj gwiaździstego kompleksu, gdzie opuścił Ŝywą łódź. Wsunął 
się do środka. 
Basen lśnił łagodną fosforescencją, która nie sięgała głęboko pod powierzchnię. Anakin sięgnął 
Mocą, desperacko pragnąc, aby miecz świetlny wciąŜ był tam, gdzie umieścił go wiele dni temu. 
Woda była mętna. Czuł ją Mocą, ale jakby przez gęstą chmurę. Rybo-kraby i ich wodne 
towarzystwo teŜ były wyczuwalne, ale jakby rozproszone. Wyczucie gry Ŝycia i prądów energii w 
sercu damuteka mistrzów przemian zajęło mu więcej czasu niŜ powinno. Wreszcie jednak miał go 
w swoim umyśle, lekko falujący, niczym miraŜ, ale był tam: prąd zniósł go aŜ do załomu na skraju 
kompleksu i oparł o barierę, która zamykała drogę ucieczki rybom. Wyraził swoją wolę; miecz 
świetlny drgnął, przesunął się, przeciął powierzchnię wody i znalazł się w jego dłoni. 
- Kto tu jest? - zapytał głos dochodzący z ciemności wokół basenu. Anakin szybko odstąpił w tył z 
sercem walącym niebezpiecznie szybko, i ostroŜnie wycofał się pod osłonę ciemności w odległym 
kącie kompleksu. 
- Wybacz, panie - wychrypiał, wdzięczny za tizowyrma w uchu. 
Usiłował moŜliwie najbardziej upodobnić brzmienie swego głosu do głosu Yuuzhanina Vong. - 
Jestem nikim, jestem Zhańbiony. 
Postać w ciemności poruszyła się i nagle zobaczył wyraźnie całą sylwetkę. Miała coś dziwnego na 
głowie. Wiło się jak gniazdo węŜy. Nigdy do tej pory nie widział u Yuuzhan Vong niczego 
podobnego. 
- To kompleks mistrzów przemian - odezwał się głos kobiety. - Nie masz tu nic do roboty, 
zhańbiony. 

 

104 

- Błagam cię o wybaczenie, wielka pani - szepnął Anakin. - Chciałem tylko... miałem nadzieję, Ŝe 
wody basenu przemiany zainspirują mnie do bardziej skutecznej modlitwy do Yun-Shuno. 
Milczenie przeciągało się. 
- Wiesz, Ŝe powinnam o tobie donieść. Wolno tu przebywać tylko zhańbionym z feromonem 
przejścia. Ja... - usłyszał nagle cichy jęk bólu. 
- Czy coś się stało, wielka pani? 
- Nie - odparła dziwnie napiętym głosem. - To tylko moje cierpienie. Przyszłam tu, aby je 
kontemplować. Odejdź, zhańbiony. Nie będę przez ciebie przerywać mojego transu. Odejdź, 
pozostaw mnie w pokoju i uwaŜaj się za szczęśliwca. 
- Dzięki ci, o wielka mistrzyni przemian. Twoja wola. 
Wycofał się ostroŜnie. Pot ściekał mu struŜkami po twarzy, całe ciało dygotało lekko, ale w duszy 
triumf jaśniał mu jak supernowa. Teraz miał wszystko co trzeba. 
Supernowa przygasła nieco, kiedy wrócił do miasteczka zhańbionych. Potrzebował czegoś więcej 
niŜ lambentu i miecza świetlnego. Potrzebował czasu i samotności, a nawet dość pobłaŜliwa Uunu 
nie będzie skłonna mu tego zapewnić. Nie mógł jednak dłuŜej czekać na Vuę Rapu-unga. Uunu 
zaczęła go podejrzewać. Hul Rapuung pierwszego dnia teŜ zachowywał się podejrzliwie. 
A Vua Rapuung mógł juŜ nie Ŝyć. 
Musi się gdzieś ukryć. Tylko gdzie? 
Tak zamyślił się nad tym problemem, Ŝe wpadł na kogoś. Yuuzhanin Vong zaklął głośno i silna 
dłoń chwyciła go za włosy. PrzeraŜony Anakin upuścił miecz świetlny i lambent, który nagle 
rozjarzył się jak gwiazda. 
W jego świetle ujrzał zwróconą ku sobie okaleczoną twarz. 
- Vua Rapuung!-jęknął. 
- Tak - warknął tamten. - Ucisz ten lambent. 
- No to mnie puść. 
Yuuzhanin Vong posłuchał. Chłopiec ukląkł na jedno kolano, podnosząc upuszczone przedmioty. 
Cicho, polecił w myśli lambentowi, wyobraŜając go sobie bez światła. 
Blask zbladł i znikł. 
- Co z tym robisz? - warknął Rapuung. 
- NiewaŜne. Cieszę się, Ŝe cię widzę. Słyszałem... 
- Próbowali mnie zabić - skwitował Rapuung. - Musimy działać teraz. Dzisiaj albo nigdy. 
- Nie moŜemy! - zaprotestował Anakin. - Jest jeszcze jedna rzecz, którą muszę zrobić. 
- NiemoŜliwe. 
- Posłuchaj, powiedziałeś, Ŝe potrzebowałeś mnie przede wszystkim z powodu mojego miecza 
świetlnego. Czy to prawda? 
- Bardzo by nam pomógł - niechętnie wymruczał Rapuung. – Bez niego nie jestem pewien, jak 
ominiemy wszystkie portale i zabezpieczenia. - Przekrzywił głowę. - Okłamałeś mnie? Masz tę 
broń? 
- Nie działa, ale mogę ją naprawić. Przy uŜyciu lambentu mogę ją naprawić. 
- Więc zrób to, tylko szybko. 
- Nawet jeśli się pospieszę, moŜe to zająć dzień lub dwa. 
- To całkiem niemoŜliwe. Nie moŜemy się ukrywać przez dwa dni, a jeśli wyjdziemy poza 
ogrodzenie, nigdy tu nie wrócimy. 
- Potrzebuję dwóch dni - uparcie powtarzał Anakin. 
- Jutro się zorientują, Ŝe Ŝyję - odparł Rapuung. - Chyba Ŝe uŜyjesz czarów Jeedai, aby uczynić nas 
niewidzialnymi... 
- Nic z tego- powiedział Anakin. - Ale... słuchaj. Tu przedtem była świątynia zbudowana z 
kamienia. W jaki sposób została zniszczona? 
- Co? Damutek wylądował na niej. Jej substancja została rozpuszczona i wykorzystana do 
odŜywiania koralu 

 

105 

- A czy wypełniono jaskinie pod nią? 
- Jaskinie? 
- Jaskinie - z podnieceniem powtórzył Anakin. - Jeśli tylko spłaszczyli świątynię jednym z 
damuteków, pod ziemią wciąŜ mogą być jaskinie. Mówiłeś chyba, Ŝe damuteki zapuszczają w 
ziemię korzenie czy coś w tym rodzaju... Ŝeby wysączać wodę i minerały. 
Rapuung zaklął. 
- Niech tak będzie - zdecydował. - Jeśli rzeczywiście pod spodem są 
jaskinie i jeśli bogowie są z nami... ale na pewno są. Jestem Vua Rapuung. 
Ostatnie słowa wypowiedział jak mantrę i Anakin poczuł kolejny przypływ niepokoju. Pamiętał 
opinię Uunu na temat Rapuunga. Jeśli istotnie miał miejsce oficjalny zamach na jego Ŝycie, mógł z 
etapu elektromagnesu bez transformatora przejść do etapu Ŝelaznego złomu. 
Ale jakie to miało znaczenie? Rapuung był jedynym sojusznikiem, jakim dysponował. Musi się 
zadowolić tym, co ma. 
Rapuung nie przestawał mówić; wydawało się, Ŝe rozmawia sam ze sobą. 
- Pomyślą, Ŝe znowu uciekliśmy do dŜungli. Ona będzie nas tam szukać, nigdy nie przyjdzie jej do 
głowy zajrzeć pod korzenie własnej twierdzy. Nigdy pod własne stopy. Ale będziemy potrzebować 
respiratorów gnallithów 
- MoŜesz je zorganizować, prawda? - zapytał Anakin. 
- Mogę je zdobyć. Ale jest ryzyko - ostrzegł go Rapuung. – Jeśli zauwaŜą, jak wchodzimy w 
korzenie, zostaniemy tam zamknięci i zginiemy bardzo powolną i bardzo haniebną śmiercią. 
- Bardziej haniebną niŜ śmierć jako zhańbiony? - odparował Anakin. 
- Szczerze mówiąc, nigdy nie sądziłem, Ŝe będziesz się martwił ryzykiem. 
Nie mógł widzieć twarzy Rapuunga, ale wyobraŜał sobie ten grymas. 
- Dobrze, Ŝe nigdy ci to nie przyszło do głowy - mruknął Rapuung. 
- Bardzo dobrze. Tak jak powiedziałem, czekaj tutaj. 
I zniknął, pozostawiając po sobie odór zgnilizny i cień gniewu. Anakin znów został sam. 
 

ROZDZIAŁ 26 

 
- Adeptko Nen Yim? 
Nen Yim rozejrzała się po mrocznej grocie w poszukiwaniu miejsca, skąd dochodziło jej imię i 
stwierdziła, Ŝe wypowiedział je młody osobnik ze znakami Domeny Q'el na czole. Q'el była jedną z 
pomniejszych domen mistrzów przemian. Tamten nie miał teŜ dłoni mistrza przemian, co 
plasowało go poniŜej jej rangi. 
- Znasz moje imię, kandydacie - odparła, pozwalając sobie na okazanie irytacji. -I masz moją 
uwagę. 
Jej głowa pulsowała, a od czasu do czasu przenikał ją klin bólu. To guz Vaa rozrastał się w jej 
czaszce. Na razie jednak opanowywała coraz większe cierpienie. Nie będzie przeszkadzało jej ani 
w pracy, ani w tej rozmowie. 
Kołpak męŜczyzny zwinął się na znak szacunku, ale jego twarz wciąŜ zachowała wyraz 
denerwującej dumy... moŜe nawet arogancji. 
- Nazywam się Tsun - powiedział. - Zostałem przysłany przez mistrzynię Mezhan Kwaad, aby 
pomóc ci dziś w twojej chwalebnej pracy. 
Nen Yim sceptycznie splotła czułki. 
- Mistrzyni nic mi nie mówiła o asystentach - stwierdziła. – Miała się tu ze mną spotkać osobiście. 
I znów Tsun niebezpiecznie zbliŜył się do granicy bezczelności, kiedy odpowiedział ze swobodą: 
- Mezhan Kwaad wysłała mnie, adeptko, aby przekazać, Ŝe woli dziś medytować niŜ pracować. Jej 
guz Vaa zostanie usunięty w następ nym cyklu i mistrzyni pragnie poświęcić te ostatnie chwile, aby 
kontem plować swój ból. 
- Rozumiem. Przekazałeś juŜ wiadomość, ale jak mam rozpoznać w tym jej polecenie? 

 

106 

W oczach Tsuna błysnął ognik przebiegłości. 
- Muszę powiedzieć - zamruczał - Ŝe jestem zaszczycony. Bardzo pragnąłem cię poznać, adeptko 
Nen Yim. 
Wywarł na niej dziwne wraŜenie. Poczuła lekkie ciepło, rozlewające się po karku. Czy to kolejny 
efekt guza Vaa? Nakazała kołpakowi, Ŝeby pozostał w bezruchu. 
- CzyŜby? - zdziwiła się. 
- Tak. Byłem kiedyś towarzyszem twojego przyjaciela Yakuna. 
Tym razem musiała mocno zacisnąć czułki, Ŝeby ukryć emocje. Znalazła się nagle w zbyt 
niebezpiecznym i bolesnym wirze. Bała się w nim zanurzyć. 
- Yakun? - powtórzyła, jakby usiłując sobie przypomnieć to imię. 
- Czy on był kandydatem z Domeny Kwaad w Baanu Kor? 
Tsun skinął głową. 
- Tak. Kiedyś ci mnie przedstawił, kiedy razem opiekowaliście się stawami hodowlanymi 
mernipów. 
- To było przed jego herezją- zauwaŜyła Nen Yim. 
- Tak - potwierdził Tsun. - Zanim go zabrali. 
- Wobec tego nie będziemy o nim rozmawiać - zarządziła Nen Yim. 
- Jest heretykiem i nie naleŜy o nim wspominać. Przebaczę ci twoje słowa na jego temat. Ten jeden 
raz. 
Tsun ukląkł. 
- Znałem go dobrze, adeptko Nen Yim, na krótko przed twoim przeniesieniem. Mówił o tobie 
często. Pragnął teŜ usłyszeć jakąś wiadomość od ciebie, zwłaszcza pod koniec... 
Jej język i kołpak były nieruchome jak martwy kamień, ale pamiętała. Pamiętała, jak dowiedziała 
się o oskarŜeniu i poświęceniu Yakuna. Pamiętała zakazane chwile sam na sam z nim i daremne 
modły do Yun-Txiin i Yun-Q'aah, aby go chronili. 
Choć tak bardzo próbowała nie myśleć o nim w ogóle. 
Być moŜe Tsun zrozumiał jej postawę, a moŜe to kołpak ją zdradził, bo mimo gwałtownego 
nawrotu bólu zorientowała się, Ŝe on wie o wszystkim. 
- Nie chciałem cię zasmucać - rzekł. - Mistrzyni Mezhan Kwaad poprosiła mnie, Ŝebym ci 
wspomniał o tym, Ŝe go znałem i Ŝe byliśmy towarzyszami. 
Ból znikł równie nagle, jak się pojawił. 
Mezhan Kwaad rzeczywiście go przysłała, pomyślała Nen Yim, a rosnąca panika zaczęła powoli 
ulatywać. To jest jej wiadomość dla mnie, Ŝe mogę mu zaufać. Yakun był heretykiem. Moja 
mistrzyni jest here-tyczką. Tsun tak samo. 
- Kandydacie Tsun - oznajmiła stanowczo. - Powiedziałam juŜ, Ŝe o tej osobie nie naleŜy 
rozmawiać. A teraz pozwól, Ŝe cię wprowadzę w naszą pracę. 
Oczy Jeedai straciły wiele ze swojej bystrości. Nie rzucała juŜ nimi błyskawic jak drapieŜne 
zwierzę. Teraz przez długie godziny wpatrywała się w pustkę z lekkim zaskoczeniem na twarzy. 
- Wydaje się oszołomiona - zauwaŜył Tsun. 
Nen Yim nakazała wiwarium, aby odizolowało więźnia od dźwięków. 
- MoŜe nas słyszeć i zna język bogów. Nawet w tym stanie moŜe pamiętać wszystko, co mówimy. 
Albo nic. 
- Czy jest pod wpływem narkotyków? 
- Niezupełnie. Zmieniamy jej wspomnienia. 
- Ach - rzekł Tsun z mądrą miną. - Protokół Qah. 
- Nie - poprawiła go Nen Yim. - Niezupełnie. Ten protokół okazał się nieskuteczny w stosunku do 
jej ludzkiego mózgu. 
- Jak to moŜliwe? 
- To zwykły protokół biotyczny, w którym pęczki neuronów pamięci są wprowadzane do mózgu 
Yuuzhanina Vong. Mózg Jeedai zbyt się róŜni od naszego. 

 

107 

- A jednak modyfikujesz jej pamięć. 
- Bardzo powoli. Niedługo będziemy mogli robić to o wiele skuteczniej. 
- Wymodliłaś nowy protokół? - ostroŜnie zapytał Tsun. 
- Nie - odpowiedziała. - Nasze podejście obejmowało dwa kierunki. Wykonałyśmy mapę, a 
następnie przeformułowałyśmy jej system nerwowy. Zidentyfikowałyśmy sieci neuronowe i 
wykorzystujemy teraz induktor nerwokręga, aby zniechęcić ją do korzystania z nich. 
- Czy to znaczy, Ŝe dawne wspomnienia wywołują w niej teraz ból? 
- Tak. Czerpanie z pamięci długiej powoduje ofiarę z bólu. Im więcej połączonych wspomnień 
próbuje przywołać do świadomości, tym bardziej cierpi. 
- Dlaczego po prostu nie oczyścicie jej ośrodków pamięci i nie zaczniecie od początku? 
- PoniewaŜ zachowuje w ten sposób pamięć o swoich mocach Jeedai. Przyjdzie taki dzień. ..juŜ 
kiedy poddamy ją przemianie... Ŝe moŜe zechcemy, aby je sobie przypomniała. 
Tsun przyjrzał się dziewczynie. 
- Widzę, Ŝe naznaczyłaś ją blizną domeny Kwaad. 
- Z czasem zrobimy więcej. Zmienimy jej twarz, zwłaszcza ten dziwaczny nos. Ale to tylko 
powierzchowne zmiany. Spójrz teraz. 
Nen Yim przykucnęła w pobliŜu membrany wiwarium, otwarła ją na dźwięki i przemówiła do 
Jeedai. 
- Jak się nazywasz? - zapytała. 
Jeedai nie zareagowała. Nen Yim z lekkim westchnieniem uaktywniła za pomocą induktora 
nerwokręga niewielkie centrum bólu i nerw korowy. 
To, co kilka cykli temu wywołałoby u młodej Jeedai wrzask bólu, teraz skończyło się lekkim 
zmarszczeniem czoła i przymknięciem powiek. 
- Tak, adeptko? - odezwała się Jeedai, jakby niechętnie budząc się ze snu. 
- Jak się nazywasz? - zapytała Nen Yim. 
- Jak się nazywam? 
- Tak. 
- To... - zmarszczyła brwi; nagle oczy wyszły jej z orbit i złapała się za głowę. - Nazywam się... 
Zacisnęła zęby i pobladła jak trup. A potem, jakby nagle sobie przypomniała, jej twarz rozjaśniła 
się. 
- Nazywam się Riina Kwaad - oznajmiła. 
- Bardzo dobrze, Riino - pochwaliła Nen Yim. - Nauczyłaś się. 
A dziś nauczysz się więcej. 
- Rozumiem teraz - zauwaŜył Tsun. - Ukierunkowujesz jej myśli. 
NiepoŜądane wspomnienia przynoszą ból. PoŜądane - nie. 
- Nie o to chodzi - odparła Nen Yim. - To imię pochodzi z jej implantowanej pamięci. 
- Ale przed chwilą powiedziałaś, Ŝe protokół Qah okazał się nieskuteczny. 
- Owszem. Ale moŜemy zbudować protokół Qah, opierając się na jej własnych komórkach 
mózgowych. 
Twarz kandydata rozjaśniła się szczerą radością. 
- A więc to prawda - szepnął. - Tutaj tworzysz nasze marzenie: superprotokół. Metody znajdowania 
nowej wiedzy bez proszenia o nią bogów. 
Nen Yim stwierdziła, Ŝe jego radość jest zaraźliwa, ale ściągnęła czułki w łagodnej naganie. 
- Tu, w ścianach tej komnaty, moŜna spokojnie mówić o takich sprawach - ostrzegła. - Ale poza 
nimi uwaŜaj. 
- Tak, oczywiście. Wiem tak samo jak ty, co się dzieje z heretykami. Ale co mam robić? Rozkazuj, 
adeptko Nen Yim. Niech stanę się częścią tej pracy. 
Nen Yim zauwaŜyła, Ŝe jest bardzo podobny do Yakuna. Jak mogła nie dostrzec od razu tej pasji w 
jego oczach? Wydawało się, Ŝe to jej kochanek odrodził się z martwych. 
Skup się na tym, co robisz, upomniała się w duchu. 

 

108 

- Zmodyfikowane komórki pamięci są słabe - wyjaśniła Tsunowi. -Większość zostaje odrzucona w 
ciągu paru godzin i trzeba je implantować na nowo. Moim zadaniem jest zrozumieć, dlaczego. Nie 
jest to kwestia biochemii, przynajmniej w moim pojęciu. Trudno to wyjaśnić, moŜe łączy się to z 
jej mocą Jeedai. Twoim zadaniem, kandydacie Tsun, będzie wyhodowanie dla niej nowych 
wspomnień. Jesteśmy w trakcie przenoszenia kompletnego zestawu fałszywych wspomnień 
opracowanych zgodnie z protokołem Qah do równowaŜnika komórki ludzkiej. Potem będziemy 
je mogli powielać, ile trzeba. Jeśli znajdę sposób, aby uwarunkować ją na całkowite 
zaakceptowanie implantowanych wspomnień, będziemy mieli pełny zestaw do przeniesienia. 
Tymczasem zmodyfikujemy komórki, wypróbujemy je i zobaczymy, jak długo przetrwają. 
MoŜemy po drodze natknąć się na rozwiązanie niejednego problemu biologicznego, a w 
najgorszym wypadku dowiemy się więcej o tym, jak pracuje jej pamięć. 
- Słyszę i jestem posłuszny - ochoczo odezwał się Tsun. - Ale skoro nie ma protokołu, według 
którego będę pracował. 
- PokaŜę ci to. Próby były bardzo starannie wykonane, wymagały wielu testów. 
- Testy - szepnął Tsun. - Nigdy jeszcze nie słyszałem tego słowa wypowiedzianego w takim 
kontekście. 
- Słuchasz mnie, kandydacie, czy będziesz komentował kaŜde moje słowo? - zganiła go surowo, 
usiłując zachować powagę. 
- Przebacz mi, adeptko - szepnął. - Zamieniam się w słuch. 
- Dobrze. Jak mówiłam, kandydacie, opracowanie tego procesu było trudne, ale wynikowy protokół 
jest bardzo prosty i równie łatwo z nim pracować jak z kaŜdym innym, przekazanym przez bogów. 
Jeśli tu podejdziesz, opiszę ci go. 
Zgiął kolano i posłusznie podąŜył za nią, ale tym razem juŜ jej nie przerywał, poza niezbędnymi 
pytaniami. 
Riina z pewnym zmieszaniem obserwowała dwoje Yuuzhan Vong zajętych swoimi sprawami. Kim 
byli? Dlaczego się tu znajdowała? 
Nieciągłość. Ocknęła się, drŜąc. Jej myśli krąŜyły jak oszalałe, nie łącząc się ze sobą. Przypomniała 
sobie kobietę, która pytała ją o imię. Odpowiedziała "Riina" i wtedy nie zabolało. 
Ale coś było nie w porządku. 
Były rzeczy, które widziała kątem oka, a nigdy nie udało jej się ich ujrzeć, patrząc wprost. 
Podobnie było z jej prawdziwym imieniem, czającym się gdzieś w pobliŜu, tuŜ poza zasięgiem 
myśli. Kiedy tylko próbowała na nie spojrzeć wprost, wbijało w nią gorące, ostre ząbki bólu. 
To samo moŜna było powiedzieć o bardzo wielu rzeczach. Twarz, która pojawiała się w mrokach 
umysłu, głos, który słyszała w głowie, wciąŜ walczące o swoje prawo wspomnienie o tym, jak się 
tu dostała... wszystko to było jak ulotne kręgi na wodzie, wszystko prowadziło do bólu. 
Ale nie mogła się poddać. Nie powinno jej tu być. 
A moŜe przeciwnie? Świat wywrócił się na lewą stronę, nadpłynęły krótkie przebłyski kolorów i 
dźwięków. Nie było juŜ nieba, tylko ziemia, która zwinęła się i zamknęła nad jej głową. Piastunka 
Ŝłobka z twarzą niemal bez nosa i ściętym czołem. Ostry, słodkawy zapach dymiącego omipala 
podczas rytuału. Pikantny, nieco zgniły smak von'u, rzadkiego przysmaku, który podawał jej ojciec 
imienia. 
Nazwali ją Riina. Riina Kwaad. 
Czuła, Ŝe unosi się w strumieniu łagodnej wody, otaczana przez krzepiące, miłe głosy. Potarła 
czoło i namacała znak domeny. Nawet Ŝywy ból rany był przyjemny, na swój sposób właściwy. 
Tahiri! 
Znów ten głos. Wspomnienia rozprysnęły się jak kryształ i wbiły w jej mózg. Pojawiły się inne 
obrazy, inne imiona. Jedno imię. 
Anakin. 
Strumień zmienił się w rzekę, wzburzoną, wsysającą, ją w głąb, a Anakin był tam z nią. Uczepiła 
się tego obrazu, choć jej ciałem wstrząsały paroksyzmy bólu. 

 

109 

Tak było. To się naprawdę wydarzyło. Byliśmy mali, w akademii, poszliśmy razem za snem, który 
nas połączył. 
Wrzasnęła, zerwała się i rzuciła na barierę, która oddzielała ją od Yuuzhan Vong. Sięgnęła w Moc, 
Ŝeby ich udusić, ale jakimś cudem nie było ich tam. Poza ich zaskoczonymi twarzami nie było nic. 
Pustka. 
- Nazywam się Tahiri! - wrzasnęła do nich. - Jestem Jedi! Tahiri! 
A potem potęŜna fala oślepiającego bólu wgryzła się w kaŜdy jej nerw jak stonogi o ognistych 
szczękach. Straciła przytomność. 
- Nie. WciąŜ się opiera. Stwierdziłyśmy, Ŝe w jakiś sposób odtwarza drogi do wiązek nerwowych, 
których nie ruszyłyśmy. Z kolei induktor nerwokręga postępuje za tymi nowymi drogami i 
stymuluje je równieŜ. 
Z czasem nie będzie miała sposobu, Ŝeby dotrzeć do tych wspomnień bez bólu. Wtedy czas juŜ nie 
będzie miał znaczenia. Nie będzie juŜ niewierną i chętnie przyjmie to wyzwanie. 
- Dziękuję za wyjaśnienie - odparł. 
Nen Yim przyjęła podziękowanie lekkim skrętem kołpaka i wróciła do pracy. 
- Co mówiła? - zapytał Tsun. 
- To był basie, język niewiernych - wyjaśniła Nen Yim. 
- Czy powinna była uzyskać do niego dostęp? 
 

ROZDZIAŁ 27 

 
Korzeń damuteka był pustą rurą. W miejscu, gdzie Anakin i Vua Rapuung do niego weszli, miał 
ponad metr średnicy. Ciasno, ale bez obawy o klaustrofobię. 
Zaledwie jednak zwierzę wyczuło ich obecność, kanał skurczył się, obciskając kontury ich ciał z 
nieodpartą siłą. Anakin musiał wyciągnąć przed siebie rękę i pociągnąć się w dół samą siłą palców. 
Wydawało mu się, Ŝe zaraz się udusi. Nie mógł się cofnąć, przynajmniej nie teraz, kiedy Vua 
Rapuung podąŜał za nim. Co gorsza, poruszał się pod łagodny, ale nieustępliwy prąd. Kiedy 
ciśnienie wokół stawało się zbyt uciąŜliwe, zwijał ciało w pozycję embrionalną. Ruch ten odbierał 
mu resztę sił, jakimi jeszcze dysponował. Jednak kiedy rozprostowywał ciało, ściany korzenia 
potrzebowały kilku sekund, aby znów się skurczyć i zacisnąć wokół niego. Miał wraŜenie, Ŝe 
porusza się w górę przewodu pokarmowego, właśnie zajętego połykaniem. Porównanie to jednak 
nie było całkiem odpowiednie: gdyby znajdował się w przewodzie pokarmowym, mógłby 
przynajmniej mieć nadzieję, Ŝe u wylotu śluzowatego kanału czeka na niego powietrze. Tu 
przeciskał się w kierunku ciemności, moŜe nawet nicości. A jeśli korzeń kończy się w zamkniętej 
soczewce wodnej? Ile czasu minie, zanim respirator, wciśnięty w jego krtań, odmówi współpracy? 
Pewnie dopiero kiedy zgłodnieje. 
Obiecywał sobie, Ŝe jeśli kiedykolwiek uda mu się opuścić Yavin Cztery, odwiedzi rodzinny świat 
wuja, Tatooine, albo inne równie suche miejsce. Miał na razie serdecznie dość wody i innych 
płynów; pewnie wystarczy mu to na kilka dziesięcioleci. 
Walcząc z rodzącą się paniką, Anakin parł do przodu. Minuty łączyły się w godziny. 
Myślał o słońcu, o wietrze, o nieskończonej przestrzeni. 
Myślał teŜ o Tahiri. Czy to źle, Ŝe próbuje odbudować miecz świetlny? Czy powinien był ruszyć na 
jej ratunek bez niego? Wcześniejsze silne kontakty poprzez Moc zmieniły się w pojedyncze 
muśnięcia, najczęściej wtedy, kiedy Tahiri cierpiała. Anakin nie mógł pozbyć się wraŜenia, Ŝe 
dziewczyna unika kontaktu, Ŝe go odpycha. 
Pomimo to udało mu się posklejać w umyśle obraz jej więzienia - niewielka komora oddzielona od 
większej cienką, ale niezniszczalną membraną. Jej straŜniczki były Yuuzhankami Vong w 
dziwnych czepcach, takich samych, jaki nosiła kobieta, którą spotkał przy basenie przemiany. W 
pomieszczeniu było więcej podobnych celek, ale pustych i ciemnych, prawdopodobnie czekających 
na kolejnych jeńców Jedi. 

 

110 

Zdumiewało go dziwne zachowanie Tahiri. Nie tylko nie odpowiadała na jego dotknięcia, ale 
nieraz chyba go nawet nie rozpoznawała. 
Gdyby uwaŜał, Ŝe moŜe ją uratować bez miecza świetlnego... 
Ale nie mógł. Nawet Vua Rapuung, tak pozbawiony rozsądku, Ŝe graniczyło to z szaleństwem, 
uwaŜał, Ŝe powinien go mieć; inaczej nigdy nie przepychaliby się przez te kilometry ciasnych 
bebechów. 
Tahiri poradzi sobie przez następne dwa dni. Musi. A Ŝeby ją uratować, Anakin gotów był wleźć 
dosłownie wszędzie. 
Dygocząc ze zmęczenia pomimo wsparcia Mocy, posuwał się dalej. 
Wreszcie wychynęli na otwartą przestrzeń, dość duŜą, aby unosić się swobodnie i nie dotykać 
niczego. Anakin w milczeniu radował się wolnością- przeciągał się, zwijał, machał rękami i 
nogami. W tej chwili było to najcudowniejsze uczucie, jakie mógł sobie wyobrazić. Przez jakiś 
czas nie myślał o niczym, tylko się cieszył, ale juŜ za chwilę czająca się w głębi umysłu ciemność 
przypomniała mu, Ŝe zaraz będzie musiał wpełznąć z powrotem do tej spłodzonej przez Sithów 
poczwary, jeśli się okaŜe, Ŝe jaskinia nie prowadzi donikąd. Wyjął kryształ lambentu i pobudził go 
do Ŝycia. 
Zobaczył Rapuunga, który unosił się naprzeciw niego niczym jakiś potworny gad wodny. Za jego 
plecami dostrzegł rurę wystającą z kamiennej powierzchni jaskini nieokreślonej wielkości, która 
ich otaczała. Anakin zorientował się w kierunku grawitacji i zaczął szukać powierzchni, wodząc 
dłonią po skale. Jednocześnie sięgał wokół Mocą. Wyczuwał powolne bębnienie wody o kamień; 
poszukiwał pustych dźwięków, wskazujących, gdzie poza kamienną płytą czai się powietrze. 
Anakin był juŜ zadowolony, kiedy opuścił rurę. Teraz jednak, kiedy podciągnął się na mokry 
kamień i zerwał z twarzy i ust gnullitha, poczuł się zdecydowanie lepiej. 
- Mam nadzieję, Ŝe było warto - burknął Rapuung. 
- Będzie. 
- Ulecz swoją broń, Ŝebyśmy mogli wyjść z tej przeklętej dziury. 
- Zaraz zacznę - obiecał chłopak. - Ale najpierw powiedz mi jedno, Vuo Rapuungu: czy naprawdę 
wierzysz w to, Ŝe oznaki twojej hańby zostały ci wszczepione ręką mistrzyni przemian? śe to była 
jej zemsta za to, Ŝe wzgardziłeś jej miłością? 
- Z kim o tym rozmawiałeś? 
- Inni zhańbieni mówili o tobie, bo widzieli nas razem. 
Rapuung skrzywił się, jakby skosztował czegoś wyjątkowo obrzydliwego, ake pokiwał głową 
twierdząco. 
- Nasza miłość była przeklęta. Wiedzieliśmy o tym oboje. Przez jakiś czas Ŝadne z nas o to nie 
dbało. Wierzyliśmy, Ŝe Yun-Txiin i YunQ'aah zlitowali się nad nami, stawili czoła gniewowu Yun-
Yuuzhana i dali nam szczególną dyspensę. Takie rzeczy juŜ przedtem się zdarzały, nie zaleŜnie od 
tego, co ci ignoranci wygadywali - skrzywił się lekko. - Z nami było inaczej. Myliliśmy się. 
- I to ty zerwałeś. 
- Tak. Miłość jest szaleństwem. Kiedy rozum zaczął mi wracać, wiedziałem, Ŝe nie mogę 
pogwałcić woli bogów. Powiedziałem jej to. 
- A jej się nie spodobało. 
Rapuung prychnął. 
- Bluźniła. Mówiła, Ŝe nie ma bogów, Ŝe wiara w nich jest przesądem, Ŝe moŜemy robić wszystko, 
co nam się podoba, jak długo jesteśmy silni. Pomimo takiej herezji nigdy nie powtórzyłbym jej 
słów nikomu. 
Nie wierzyła w to. Obawiała się, Ŝe doniosę na nią albo Ŝe pewnego dnia informacja o naszym 
zakazanym związku dojdzie do uszu naszych zwierzchników. A Mezhan Kwaad jest ambitna. Jest 
złośliwa. Sprawiła, Ŝebym wyglądał jak zhańbiony, bo wiedziała, Ŝe wtedy nikt nie da wiary 
moim słowom, Ŝe wszystko, co powiem, będzie uznane za bredzenie szaleńca. 
- Dlaczego cię po prostu nie zabiła? - zapytał Anakin. - Jakaś trucizna albo śmiertelna choroba... 

 

111 

- Nie była mi aŜ tak Ŝyczliwa - warknął Rapuung. - Co jeszcze mówili inni zhańbieni? Nazywali 
mnie szaleńcem, prawda? 
- Właściwie tak. 
- Nie jestem szalony. 
Anakin starannie zwaŜył w myśli jego słowa. 
- Nie obchodzi mnie, czy jesteś, czy nie - rzekł wreszcie. – Mało mnie teŜ obchodzi twoja zemsta... 
nie bardziej niŜ ciebie Tahiri. Ale muszę wiedzieć, jak daleko jesteś w stanie się posunąć. Podobno 
pogodziłeś się juŜ z myślą, Ŝe będę uŜywał mojego miecza świetlnego. 
- Tak powiedziałem. 
- Naprawię go, zgodnie z moją obietnicą. Nie powiedziałem ci tylko, Ŝe uŜyję tego - podniósł w 
górę lambent. 
Yuuzhanin Vong wytrzeszczył oczy. 
- Chcesz zamknąć w swojej maszynie Ŝywą istotę? 
- Miecz świetlny to nie całkiem maszyna. 
- Nie jest Ŝywy. 
- W pewnym sensie jest - sprzeciwił się chłopiec. 
- Tak samo gówno jest w pewnym sensie jedzeniem, szczególnie na poziomie molekularnym. Mów 
jaśniej. 
- śeby mówić jaśniej, musiałbym ci opowiedzieć o Mocy, a ty musiałbyś mnie wysłuchać. 
- Moc to coś, czym wy, Jeedai, zabijacie - stwierdził Rapuung. 
- To coś znacznie więcej. 
- Po co chcesz mi to wyjaśniać? 
- PoniewaŜ, kiedy uŜyję mojego miecza świetlnego, nie chcę Ŝadnych niespodzianek z twojej 
strony, takich na przykład jak ta, kiedy rozpaliłem ogień. Chcę to załatwić tu i teraz. 
- Doskonale. Tłumacz mi tę swoją herezję. 
- Widziałeś, jak uŜywam Mocy. Musisz przyznać, Ŝe istnieje. 
- Widziałem róŜne rzeczy. Mogły to być sztuczki. Mów. 
- Moc jest generowana przez Ŝycie. WiąŜe ze sobą wszystko. Jest obecna we wszystkim: w wodzie, 
kamieniu, drzewach w lesie. Jestem rycerzem Jedi. Urodziliśmy się ze zdolnością wyczuwania i 
ukierunko wywania Mocy... strzeŜemy jej równowagi. 
- Równowagi? 
Anakin zawahał się. Jak wyjaśnić pojęcie wzroku ślepcowi? 
- Moc jest Ŝyciem i światłem, ale jest równieŜ ciemnością. Obie jej strony są niezbędne, ale muszą 
pozostawać w równowadze. W harmonii. 
- Pomijając juŜ idiotyzm tej całej idei - wtrącił Rapuung - mówisz, Ŝe wy, rycerze Jeedai, 
utrzymujecie tę "równowagę". Jak? Ratując waszych towarzyszy? Zabijając Yuuzhan Vong? Czy 
walka z moim ludem przynosi równowagę Mocy? Jakim sposobem, skoro sam przyznajesz, Ŝe my 
w niej nie istniejemy? MoŜesz poruszyć kamień, ale nie moŜesz poruszyć mnie. 
- Czasem rzeczywiście tak jest - przyznał Anakin. 
- Doskonale. Jeśli twoje przesądy wymagają, abyś utrzymywał w równowadze tę tajemniczą Moc, 
dlaczego obchodzą cię Yuuzhanie Vong? Czemu się nami w ogóle zajmujecie? 
- Bo najechaliście naszą galaktykę, zabijacie naszych ludzi, kradniecie nasze światy. UwaŜacie, Ŝe 
nie powinniśmy się bronić? 
- UwaŜam, Ŝe wojownicy powinni walczyć, przyjmować ból i śmierć, śpiewać pieśń rzezi 
zakrwawionymi ustami. To właśnie robią Yuuzhanie Vong i nie dla jakieś tam równowagi, lecz dla 
prawdy. To, co opowiadasz, nie ma sensu. Powiedz... czy Yuuzhanie Vong stanowią część tej 
"ciemnej strony", o której mówiłeś? 
Anakin szczerze spojrzał mu w oczy. 
- Tak sądzę. 
- I to ci podpowiada twoja magiczna Moc? 

 

112 

- Nie,poniewaŜ... 
- PoniewaŜ my w niej nie istniejemy. Nie jest częścią nas, a my nie jesteśmy częścią niej. Zapytam 
jeszcze raz: dlaczego uwaŜacie, Ŝe stanowimy część ciemnej strony? 
- Przez wasze czyny - odparł chłopiec. 
- Czyny? Zabijamy w walce. Wy teŜ zabijacie w walce. Zabijamy z ukrycia. Wy teŜ zabijacie z 
ukrycia. Ty walczysz za swój lud. Ja walczę za swój. 
- Ale to nasza galaktyka! 
- Bogowie nam ją ofiarowali. Rozkazali, abyśmy przynieśli wam prawdę. Ta wasza Moc jest dla 
pomniejszych istot, które nie znąjąbogów. 
- Nie akceptuję tego - sprzeciwił się Anakin. 
- A mnie kaŜesz zaakceptować coś, czego nie mogę zobaczyć ani powąchać? Coś, co istnieje tylko 
według twoich słów? Czy ty wierzysz w bogów? 
Anakin zawahał się, ale spróbował raz jeszcze: 
- Widziałeś, jak uŜywam Mocy. 
- Widziałem, jak robisz róŜne zdumiewające rzeczy. Nie widziałem, Ŝebyś zrobił coś, czego my, 
Yuuzhanie Vong, nie bylibyśmy w stanie dokonać. Nasze dovin basale przemieszczają planety. 
Yammoski, a nawet takinędzny lambent, jak ten, który trzymasz w dłoni, mogąrozmawiać z innymi 
umysłami. Akceptuję to, co mogę zobaczyć: Ŝe masz moc, której ja nie posiadam. Nie muszę 
wierzyć w przesądy dotyczące źródła twojej mocy. 
- No to nie wierz - zaperzył się Anakin. 
- A co to wszystko ma wspólnego z budowaniem twojej odraŜającej broni? 
- Miecz świetlny jest czymś więcej niŜ zwykłą bronią. KaŜdy Jedi buduje swój własny miecz. Jego 
elementy są wiązane Mocą i wolą Jedi, ale jakimś sposobem stanowią coś więcej niŜ tylko sumę 
części. Miecz staje się istotą Ŝyjącą w Mocy. 
- Jest wykonany z martwych części. Nie moŜe być Ŝywy. 
- Wszystkie Ŝywe istoty są stworzone z nieŜywych części, jeśli zajrzysz dość głęboko w ich 
strukturę - zauwaŜył chłopiec. - Nic nie jest naprawdę martwe. Tak jak powiedziałem, Moc jest we 
wszystkim. W moim mieczu świetlnym znajdzie się cząstka mnie, a we mnie będzie cząst 
ka tego lambentu. 
Vua Rapuung w zadumie pokiwał głową. 
- Dostrzegam teraz korzenie twojej brudnej herezji. Wykorzystujecie bluźniercze przedmioty, 
poniewaŜ w jakimś stopniu uwaŜacie je za Ŝywe? 
Anakin zerwał się na równe nogi. 
- Wyjaśniłem ci, co zamierzam zrobić. Sprzeciwisz mi się? Załamiesz się, kiedy zacznę walczyć 
moim mieczem świetlnym z twoimi pobratymcami? 
Vua Rapuung zmierzył go gniewnym wzrokiem w mdłym blasku lambentu. Anakin słyszał, jak 
szczęka zębami. 
- Bogowie doprowadzili mnie do ciebie - rzekł wreszcie. – Nie Yun-Shuno, wielooka matka 
łajdaków, ale sam Yun-Yuuzhan. Miałem wizję, w której powiedział mi, Ŝe niewierny Jeedai z 
ostrzem zrobionym ze światła poprowadzi mnie do zemsty i rehabilitacji. Dlatego przysze 
dłem za tobą aŜ tu, choć moje instynkty wzbraniały się ze wszystkich sił. 
Dlatego nie zabiłem cię, kiedy po raz pierwszy uŜyłeś bluźnierczego ognia. Wszystko, co mówisz, 
brzmi dla mnie jak kłamstwo. Powody, dla których według ciebie miałbym zaakceptować twoją 
broń, nie mają najmniejszego sensu. Ale Yun-Yuuzhan przemówił do mnie. 
- Zgadzasz się więc z tym, co ci powiedziałem na temat Mocy? 
- Oczywiście, Ŝe nie. Jak juŜ wcześniej mówiłem, mogę uznać to, co własnymi zmysłami 
odczuwam jako prawdziwe, nie wierząc w twoje gorączkowe brednie. MoŜe bogowie akceptują 
twoją broń, ale twojej herezji na pewno nie. Buduj swoje ostrze. 
Po tych słowach Rapuung odszedł w ciemność. 
- I ty twierdzisz, Ŝe to ja gadam bez sensu - westchnął Anakin. 

 

113 

Rozczarowanie doprowadziło Anakina prawie do łez, ale się pozbierał. Wyczuwał lambent, ale nie 
poprzez Moc, nie w taki sposób, w jaki odczuwał wszystkie inne części swojej broni. Niby były na 
miejscu, dopasowane, gotowe do działania, ale to, co powiedział Rapuungowi, było prawdą. 
Jedynym momentem, w którym miecz świetlny stawał się bronią Jedi, była chwila, kiedy 
przechodziły przez niego pierwsze drgnienia prądu, kiedy kaŜdy element stawał się częścią innego 
elementu i częścią Jedi, który je połączył. 
Tylko lambent się opierał. Nie stawiał, co prawda, namacalnego oporu, lecz raczej nie pasował do 
ogólnego schematu. 
Czas mijał nieubłaganie, kaŜda chwila zbliŜała Tahiri do jej okropnego losu. 
Skup się, myślał. Nie ma czasu na próby. 
W tym rozumowaniu czaił się jednak błąd. Słowa mistrza Yody, jego cała filozofia opierała się na 
załoŜeniu, Ŝe Moc jest obecna wszędzie. 
Tylko Ŝe nie było jej w Yuuzhanach Vong. Nie było jej w ich biotechnologii. MoŜna było mieć z 
nimi kontakt jedynie pośrednio, poprzez rzeczy, które są wyczuwalne w Mocy. 
Nagle, jak uderzenie w twarz, wybuchła mu w głowie okropna myśl. 
Mistrz Yoda się mylił. 
Jedi teŜ się mylili, a Vua Rapuung miał rację. Jeśli Jedi nie obchodzi nic innego, jak tylko 
utrzymywanie równowagi w Mocy, rzeczywiście nie mają Ŝadnego powodu, Ŝeby walczyć z 
Yuuzhanami Vong. Och, ostatecznie Anakin moŜe teraz nawet uratować Tahiri - powstrzymanie jej 
przed przemianą w ciemnego Jedi świetnie się mieści tej filozofii. Ale czy czyny Yuuzhan Vong - 
niezaleŜnie od tego, czy wydają się dobre, czy złe - są warte przeciwdziałania, skoro nie maj ą 
Ŝadnego odzwierciedlenia w Mocy? 
Naturalnie, obcy zabijają ludzi, co zawsze powoduje zakłócenia w Mocy. Ale czy powoduje 
równieŜ brak równowagi? Yuuzhanie Vong nie otaczają się mroczną energią. Jeśli juŜ ktokolwiek 
miałby być nią zagroŜony, to raczej taki Jedi jak Kyp albo nawet on sam. Z tego punktu widzenia 
walka z Yuuzhanami Vong bardziej grozi konsekwencjami w postaci zachwiania równowagi w 
Mocy niŜ wszelkie działania samych Yuuzhan. 
CóŜ, to wszystko wydaje się całkiem logiczne, prawie tak, jakby wyszło z ust Jacena, a nawet 
wujka Lukę' a. Ale... ta logika opiera się na załoŜeniu, Ŝe Moc jest wszędzie. 
A to nieprawda. Wszelkie fakty potwierdzające tę teorię aŜ kłują w oczy, a jednak Ŝaden z Jedi nie 
ma dość samozaparcia, Ŝeby stawić czoło nowej rzeczywistości. Zamiast tego zachowują się jak 
rozwydrzone dzieciaki: płaczą, Ŝe Yuuzhanie Vong nie grają czysto, Ŝe nie działa-jązgodnie z ich 
czarno-białymi zasadami. Dlatego Kyp strzela do nich i usiłuje zlikwidować problem, zabijając 
tego, kto go stworzył. Za to Jacen przycupnął w kącie niezdecydowany. MoŜe nawet ma rację. 
Ale przecieŜ to nie w porządku, aby Yuuzhanie Vong zabijali całe planety. Nie mają prawa brać 
ludzi do niewoli. To złe, niewłaściwe czyny i naleŜy z nimi walczyć. Skoro Moc sama nie 
nakreśliła tu linii granicznej i nie włączyła potęŜnych alarmów, ostrzegających o obecności ciemnej 
strony, moŜe Anakin nie słuŜy Mocy. A raczej, ujmując to precyzyjniej, słuŜy czemuś jeszcze 
bardziej fundamentalnemu niŜ sama Moc, czemuś, czego Moc jest jedynie manifestacją, 
emanacją... narzędziem wreszcie. Nie bogom Rapuunga ani Ŝadnemu innemu bogu, ale jakiejś 
fundamentalnej prawdzie wbudowanej we wszechświat na poziomie sub-atomowym. W jego 
galaktyce sługą tej prawdy jest Moc. Tam, skąd pochodzą Yuuzhanie Vong, gdziekolwiek to jest, 
rządzi coś innego. Ale światło pozostaje tam światłem, ciemność - ciemnością. Cokolwiek zaś 
przydarzyło się Yuuzhanom Vong, przeszli na ciemną stronę juŜ bardzo dawno temu. Gdyby 
imperium Palpatine'a zwycięŜyło i ruszyło do innej galaktyki z zamiarem jej podboju, do galaktyki, 
gdzie Moc nie jest znana, jaki dowód mieliby jej mieszkańcy na istnienie jasnej strony? Czy 
wiedzieliby, Ŝe Imperium jest aberracją tego, czym być powinno? Nie. Podobnie Anakin nie wie - 
nie moŜe wiedzieć -jaką manifestację jasności pozostawili za sobą Yuuzhanie Vong. Pewne jest 
tylko to, Ŝe pozostawili ją daleko w tyle. 

 

114 

A moŜe właśnie tak wygląda skutek ostatecznego przejścia wszystkich ludzi na ciemną stronę. 
MoŜe po prostu Moc ich odrzuca - albo oni ją. 
To nie znaczy, Ŝe są źli, podobnie jak nie wszyscy poddani Imperium byli źli. Ale robi to z nich 
godnych przeciwników. Bez nienawiści, bez gniewu... po prostu trzeba ich powstrzymać i Anakin 
Solo nigdy o tym nie zapomni. 
Z nagłym przypływem pewności siebie sięgnął po części miecza świetlnego w Mocy i nacisnął 
głębiej... 
A więc musi pośrednio działać na Yuuzhan Vong poprzez ich przedmioty. Świetnie. Jednak pod tą 
pozorną osobnością musi kryć się jedność. 
I nagle, w jednym przebłysku olśnienia juŜ wiedział. Więzią, która łączy miecz świetlny z 
lambentem, jest on sam - Anakin Solo. To w nim samym muszą nastąpić zmiany. 
Zasilanie podskoczyło, zatrzeszczało, rozległ się znajomy trzask i syk. Gdzieś w ciemności 
odezwało się burczenie Vui Rapuunga. 
Anakin otworzył oczy i oślepił go purpurowy płomień miecza świetlnego. Chłopiec zdał sobie 
sprawę, Ŝe śmieje się od ucha do ucha. 
- Znowujestem Jedi- szepnął. 
CóŜ, moŜe nawet całkiem nowym rodzajem Jedi. 
- Dwa cykle juŜ minęły - marudził trochę później Vua Rapuung. 
Jego rysy w fioletowym świetle wyostrzyły się upiornie. - Twoja bluŜniercza broń działa, jak 
widzę. Czy to juŜ koniec tego siedzenia? MoŜemy wreszcie przyjąć naszych wrogów? 
- Ty ich będziesz przyjmował - odparł Anakin. - Ja ich będę tłukł. 
Twoi mistrzowie przemian chcą Jedi? No to go będą mieli! 
Mezhan Kwaad weszła do laboratorium i zwinęła kołpak na widok Nen Yim. 
- Opisz swoje prace, adeptko - poleciła mistrzyni oschłym tonem. 
- Pani, podczas twojej nieobecności poczyniliśmy znaczne postępy - ostroŜnie odparła Nen Yim. - 
UwaŜam, Ŝe przy niewielkich korektach genetycznych implanty pamięciowe utrwalą się 
ostatecznie. Jeedai opiera się im znacznie mniej niŜ wtedy, kiedy byłaś tu ostatnio. 
- To dobrze - powiedziała Mezhan Kwaad, a czułki zadrŜały jej z gniewu. - Cenne dni stracone 
bezpowrotnie - zwróciła się znowu do Nen Yim. - Ale przynajmniej ty tutaj byłaś, moja adeptko, i 
miałaś dość kompetencji, Ŝeby kontynuować moją pracę. 
Nen Yim śledziła Mezhan Kwaad, która skierowała się w stronę wiwarium. Jeedai wciąŜ jeszcze 
miała ten sam błędny wyraz twarzy, ale od czasu do czasu Nen Yim wydawało się, Ŝe coś się dzieje 
za tymi obcymi zielonymi oczami. Coś bardziej yuuzhańskiego niŜ ludzkiego. 
- MoŜesz powiedzieć mi swoje imię? - zapytała Mezhan Kwaad Jeedai. 
Tym razem wahanie było krótkie. 
- Riina - odparła Jeedai. - Mam na imię Riina. 
- Doskonale, Riino. Czy Nen Yim wyjaśniła ci, co z tobą zrobili? 
- Częściowo. 
- Powiedz mi, co pamiętasz. 
- Niewierni porwali mnie jako dziecko na skraju swojej galaktyki. 
Przemienili mnie tak, abym wyglądała jak oni, i wszczepili mi fałszywe wspomnienia razem ze 
swoimi mocami Jeedai. 
- Czy wydaje ci się to właściwe? 
- Nie zawsze. Nieraz wydaje mi się, Ŝe jestem... -jęknęła i zacisnęła pięści - .. .kimś innym. 
- Uwarunkowanie niewiernych było doskonałe. Zanim cię ocaliliśmy, próbowali wyczyścić ci 
umysł. Narobili wiele szkód. 
- Czuję to - odparła Jeedai. 
- Jest coś, czego muszę się dowiedzieć - odparła Mezhan Kwaad. 
- Urodziłaś się z pewnymi zdolnościami. Nauczono cię kłamstw dotyczących tych mocy, ale tym 
się juŜ zajęliśmy. Boję się, Riino, Ŝe twoje urazy mogły spowodować zanik tych mocy. 

 

115 

- Nie jestem w stanie nawet o nich myśleć - poskarŜyła się Jeedai. 
W kącikach jej oczu pojawiły się małe kropelki wody i spłynęły po policzkach. 
- Pomogę ci w tym - zapewniła mistrzyni. Gestem sprawiła, Ŝe wiwarium stało się nieprzenikalne 
dla głosu i zwróciła się do Nen Yim. 
- Ucisz induktor nerwokręga. 
Nen Yim drgnęła. 
- Pani, to moŜe nie być zbyt rozsądne. WciąŜ jeszcze są chwile, kiedy pamięta swoją prawdziwą 
osobowość. Większość ze ścieŜek neuralnych udało nam się zamknąć, ale jeśli usuniemy obietnicę 
bólu... 
- Nowe wspomnienia są juŜ na miejscu, prawda? Wydaje się, Ŝe działają całkiem dobrze. Chyba 
zdoła je utrzymać. To nie potrwa długo. 
- Ale ją zdezorientuje - zaoponowała Nen Yim. - MoŜemy wrócić do punktu wyjścia. 
- Kto tu jest mistrzem, adeptko? - zirytowała się Mezhan Kwaad. - CzyŜbyś naprawdę 
kwestionowała moje doświadczenie? 
Nen Yim szybko dygnęła. 
- Jestem godna politowania, pani. Oczywiście, zrobię jak kaŜesz. 
Pragnęłam tylko dać wyraz mojej trosce. 
- Pamiętam o niej. Teraz ucisz nerwokręga. 
Nen Yim spełniła polecenie. Mezhan Kwaad sprawiła, Ŝe błona ponownie zaczęła przepuszczać 
dźwięki. Wyjęła z kieszonki oozhitha niewielki kamyk i połoŜyła go na podłodze komory. 
- Kiedyś potrafiłaś podnieść taki kamyk samą siłą woli - powiedziała do Jeedai. - Chcę teraz 
zobaczyć, jak to robisz. 
- Będę musiała przywołać fałszywe wspomnienia -jęknęła Jeedai. 
- Bolesne wspomnienia. 
- My chętnie przyjmujemy ból - odparła Mezhan Kwaad. – Twój opór przed nim to wpływ 
ludzkich słabości, które ci wszczepiono. Zrób,co mówię. 
- Tak, pani - zgodziła się Jeedai. Utkwiła wzrok w kamieniu i przymknęła oczy. Skrzywiła się 
lekko, ale zaraz twarz jej się rozjaśniła, a kamień uniósł się nad podłogę, jak podniesiony 
niewidzialną ręką. 
Mezhan Kwaad roześmiała się triumfalnie. 
- Nen Yim - rozkazała - zrób mapą obszarów mózgu wykazujących największą aktywność. 
- Tak, pani. 
- Riino, moŜesz juŜ opuścić kamień. 
Kamień posłusznie opadł na podłogę. 
- To nie bolało - zauwaŜyła Jeedai. - Myślałam, Ŝe będzie boleć. 
- Widzisz? Twoja rekonwalescencja postępuje bez zarzutu. Wkrótce przypomnisz sobie wszystko z 
twojego yuuzhańskiego Ŝycia. 
- Chciałabym... - Jeedai zawiesiła głos w rozmarzeniu. 
- Co? 
- Wydaje mi się, jakbym była dwiema połówkami dwojga róŜnych ludzi, sklejonymi ze sobą - 
poskarŜyła się. - Chciałabym znów być cała. 
- Będziesz - obiecała Mezhan Kwaad. - Zanim się spostrzeŜesz, juŜ będziesz cała. A teraz proszę, 
podnieś ten kamień jeszcze raz. 
- Widocznie te zdolności nie są zlokalizowane w jednym ośrodku mózgowym, podobnie jak nie 
generuje ich Ŝaden organ – zastanawiała się nieco później Mezhan Kwaad, kiedy razem oglądały 
wyniki doświadczeń. - Jej moce Jeedai są w jakiś sposób rozproszone po całym układzie 
nerwowym, nie skupione. Polecenia pochodzą z płata przedniego mózgu, gdzie równieŜ 
generowana jest większość jej spójnych myśli. 
Ale w tylnej części mózgu równieŜ wyraźnie widać znaczną aktywność. 
- MoŜe ta kontrola emanuje ze zmodyfikowanego systemu mięśniowego - zasugerowała Nen Yim. 

 

116 

- Nie widzę dowodów, aby ta młoda samica została zmodyfikowana w jakikolwiek sposób, zresztą 
niewierni wykazują tylko najbardziej podstawową wiedzę na temat biologii. 
- Myślałam o modyfikacji poprzez selekcję pokoleniową. 
- Selektywne rozmnaŜanie? Interesujące. Wiemy od naszych źródeł wśród niewiernych, Ŝe ta ich 
Moc w jednych rodzinach występuje silniej niŜ w innych, a Jeedai często łączą się w pary z innymi 
Jeedai. - Splotła czułki z lekką frustracją. - Potrzebujemy więcej Jeedai, większą próbkę. 
Niekompetencja wojowników... - nagle zadrŜała i podniosła do głowy ośmiopalczastą dłoń. - JuŜ 
czas. Muszą mi usunąć guz Vaa. 
Jeszcze jedno niepoŜądane opóźnienie. 
Nen Yim obrzuciła mistrzynię zdumionym spojrzeniem. 
- Myślałam, Ŝe dlatego właśnie byłaś nieobecna, iŜ usuwali ci guz Vaa. 
Oczy Mezhan Kwaad zwęziły się w szparki. 
- Co? Dlaczego tak sądzisz? 
- Nie było cię przez dwa cykle, pani. 
- Zostałam wplątana w bezsensowne gierki polityczne mistrza Yala Plaatha. Zwołał za 
pośrednictwem villipa zebranie mistrzów na temat podziału odpowiedzialności na nowym 
światostatku. Zostałam zmuszona do rytualnego odosobnienia i to w najmniej odpowiedniej chwili. 
- Ale asystent, którego przysłałaś, nie wspomniał o tym ani słowa. 
Powiedział tylko, Ŝe usuwają ci guz Vaa. 
Słowa te wywarły dziwny skutek. Czułki Mezhan Kwaad opadły bezwładnie, a ton jej głosu stał się 
zimniejszy od zmroŜonego azotu. 
- Jaki asystent? 
- Tsun. 
- Nie znam nikogo o takim imieniu 
- Ale powiedział mi, Ŝe to ty go przysłałaś... 
- I Ŝe usuwają mi guz Vaa? 
- Tak. Ale wiedział o mnie róŜne rzeczy. I o tym, co tu robimy. 
Mezhan Kwaad opadła na matę do siedzenia i potarła czoło. 
- Nie o to chodzi - westchnęła. - Domyślił się, Ŝe grzebiemy się w herezji, a ty to potwierdziłaś. 
Zebranie było wybiegiem, aby mnie czymś zająć. Teraz Yal Plaath ma juŜ swoje dowody. Dzięki 
tobie. 
- Nie! 
- Obawiam się, Ŝe jednak tak - zagrzmiał głos od strony drzwi. NenYim okręciła się na pięcie i 
zobaczyła w przejściu komandora Tsaaka Vootuha. Za jego plecami widać było grupę 
gwardzistów. 
Mezhan Kwaad wyprostowała się na całą wysokość. 
- To damutek mistrzów przemian. Nie macie mojej zgody, aby tu wejść. 
- Nie potrzebuję jej - odparł komandor. - Mam zezwolenie od mistrza Yala Plaatha. Obawiam się 
równieŜ, Ŝe muszę was obie zaaresztować i przeszukać wasze pokoje w poszukiwaniu dowodów. 
- Dowodów czego? Spróbuj nas oskarŜyć! - warknęła Mezhan 
Kwaad. - Nie obraŜaj nas aresztowaniem, jeśli nie postawiłeś nam Ŝadnych zarzutów! 
- Zarzut to herezja, oczywiście - odparł Tsaak Vootuh. - To oskarŜenie łatwo będzie poprzeć 
dowodami. Jestem tego pewien. 
 

ROZDZIAŁ 29 

 

Droga z powrotem w górę korzenia była znacznie łatwiejsza niŜ w dół, bo teraz poruszali się z 
prądem. Nie była jednak ani trochę przyjemniejsza. 
Wynurzyli się w basenie przemian pod pomarańczowym światłem Yavin. 
Po drodze na górę Anakin zauwaŜył pewien interesujący szczegół. 

 

117 

Teraz Vua Rapuung istniał dla niego. 
Nie w Mocy, nie z taką jasnością, jaką daje Moc, ale był tam; był jak gniewny cień rzucany przez 
lambent do umysłu Anakina. 
To nie wszystko. Wokół siebie czuł teŜ zamglony, pełen zakłóceń szum setek Yuuzhan Vong. 
Szum zanikał i wracał, niczym pełna zakłóceń transmisja, ale bez wątpienia istniał. 
Nie była to Moc, ale zawsze coś, dzięki czemu mógł spojrzeć na wszystko nowymi oczami. Jego 
wzrok powędrował ku otaczającym go Ŝywym strukturom, których wcześniej nie potrafił - a moŜe 
nie chciał - zauwaŜyć. 
PodąŜając za Rapuungiem, zanurzył się w mrok. 
- Czy ta twoja Jeedai wciąŜ jeszcze jest w damuteku? – zapytał Rapuung. 
Anakin skoncentrował się. Tahiri była tam, ale z kaŜdym dniem stawała się bardziej... niewyraźna, 
trudna do zlokalizowania. Teraz prawie wcale niej nie wyczuwał. 
- Nie zmieniła miejsca - odparł. - Jest tam - pokazał palcem. 
Rapuung skrzywił się lekko. 
- To nie jest główne laboratorium kompleksu przemian. 
- Ale tam ją właśnie wyczuwam. 
Rapuung potarł płaski nos. 
-To ma sens. Tam jest jej osobista komnata. Jeśli trzyma w tajemnicy swoje prace nad Jeedai, bo 
ma nadzieję, Ŝe ujdzie jej to płazem, na pewno robi to w swojej kwaterze. 
- Dlaczego miałaby się ukrywać? - zapytał Anakin. 
- Nie wiem. Nie znam się na tym, co robią mistrzowie przemian, a ona zawsze trzymała swoje 
sprawy w tajemnicy. Zawsze była bardzo nerwowa. - Głos zmiękł mu lekko. - Zawsze robiła nie to, 
co trzeba. 
- Na przykład miała z tobą romans. 
Nozdrza Rapuunga skurczyły się tak, Ŝe prawie zamknęły, ale skinął głową. 
- Tak. Nie mów o tym więcej. Chodź, niewierny. 
- Prowadź. Znam kierunek, ale nie drogę. 
Rapuung bez słowa poczłapał przodem. Ściana rozstąpiła się przed nim. 
Kompleks przemian był ośmioramienną gwiazdą z basenem pośrodku. Korytarz, którym podąŜyli, 
poprowadził ich jednym z ramion. Wewnątrz kompleks był rozjaśniony fosforyzującym blaskiem, 
od czasu do czasu oświetlonym dodatkowo pojedynczym lambentem, który rozpalał się, kiedy 
Rapuung się zbliŜał. W korytarzach, na przemian bardzo regularnych i zdumiewająco 
asymetrycznych, unosił się słaby zapach wodorostów i gadów. Basen nie był punktem centralnym - 
tę funkcję spełniał owalny plac w miejscu połączenia korytarzy, łączący promienie gwiazdy. 
Anakin spręŜył się, kiedy spotkali pierwszych Yuuzhan. Stali w niewielkiej grupce, dyskutując o 
czymś, czego nie mógł do końca zrozumieć. Kiedy zobaczyli Rapuunga i Anakina, wytrzeszczyli 
oczy, ale nie odezwali się ani słowem. 
- To łatwiejsze, niŜ myślałem - uznał Anakin, kiedy juŜ ich minęli. 
- Zabiłbym ich, gdybym uwaŜał, Ŝe to pomoŜe, ale wysłali sygnał w tej samej chwili, kiedy nas 
zobaczyli. 
- O czym ty mówisz? 
- Zhańbiony i niewolnik w kompleksie przemian? Nieprawdopodobne. 
- Ale przecieŜ oni... 
- Nie krzyczeli? Nie uciekali? MoŜe to i mistrzowie przemian, ale są Yuuzhanami Vong. 
Gdybyśmy rzucili się, Ŝeby ich zabić, juŜ byliby martwi. Oni to wiedzą. 
- Więc na co teraz czekamy? 
Rapuung nie musiał odpowiadać. Ściany, podłogi i sufity wokół nich nagle zbliŜyły się do siebie. 
- Coś takiego - wykrztusił Anakin. Obejrzał się, ale za ich plecami teŜ nie było lepiej. 
- Mamy kilka sekund - rzekł Rapuung. - Nie oddychaj. 

 

118 

Anakin skinął głową i włączył miecz. Jaskrawe purpurowe światło rozjarzyło mgłę wydzielaną 
przez ściany korytarza. Anakin podszedł do przegrody i ciął w nią z szerokim zamachem. 
Nie była to zbroja z kraba vonduun. Po pierwszym cięciu tkanka poddała się i w kilka chwil 
chłopiec zdołał wyciąć dziurę dość duŜą, aby moŜna było przez nią przejść. 
Za nią korytarz ciągnął się przez jakieś cztery metry i kończył kolejnym zamknięciem. Tu mgła 
była juŜ bardzo gęsta. 
Anakin przebił się i przez tę przeszkodę, ale płuca juŜ go zaczęły boleć i przed oczami zatańczyły 
mu czarne plamki. Dlatego zamiast ciąć w kolejną nieuchronną barierę przed sobą, która juŜ się 
zamykała, wbił miecz w ścianę po prawej. 
Wpadli do duŜej komnaty, gdzie przywitały ich zdumione spojrzenia dwóch Yuuzhan Vong, 
pochylonych nad czymś, co wyglądało jak splątany kłąb czarnych pnączy grubości uda Anakina. 
Nie wiedział, czy to roślina, czy zwierzę, ale wcale go to nie obchodziło. 
- A teraz którędy? - zapytał. 
Rapuung wycelował palec w kierunku dwóch mistrzów przemian. 
- Jeden z was. Zaprowadzicie mnie do osobistych laboratoriów mistrzyni Mezhan Kwaad. 
NiŜszy z dwójki zmarszczył brwi. 
- Jesteś zhańbiony. 
Rapuund znalazł się przy nim w dwóch susach, uniósł go wysoko w górę i walnął nim o ścianę. 
Tamten opadł na podłogę, brocząc krwią z ust. 
- Ty - rzekł Rapuung do drugiego. - Zaprowadzisz nas do Mezhan Kwaad. 
Drugi mistrz zerknął na swojego nieprzytomnego kompana. 
- Chodźcie ze mną - rzekł. 
- Czy oni mogą napełnić gazem równieŜ i tę komnatę? - zapytał Anakin. 
- Oczywiście. Teraz jednak, kiedy opuściliśmy ten korytarz, w którym się nas spodziewali, będą 
musieli skonsultować się z mózgiem damuteka, Ŝeby nas odnaleźć. To zajmie trochę czasu. Potem 
przyjdą wojownicy. 
- Zastanawiałem się właśnie, dlaczego nie ma tu Ŝadnych straŜników. 
- To dom mistrzów przemian. Wojownicy nie mogą tutaj przebywać bez zaproszenia, a i to tylko w 
nagłej potrzebie. Zazwyczaj nie ma potrzeby wystawiania straŜy. Minęły stulecia od czasu, kiedy 
ktoś napadł na damutek mistrzów przemian. Kto chciałby to zrobić, jeśli nie niewierni? 
- Zdaje się, Ŝe niejaki Vua Rapuung - odparował chłopiec. 
Mistrz przemian przeprowadził ich przez szereg ciasnych zakrętów do długiego, prostego 
korytarza, który kończył się przeponą, tutaj słuŜącą za drzwi. 
- Po drugiej stronie są osobiste pokoje mistrzyni - oznajmił. – Ale przejście nie otworzy się przed 
Ŝadnym z nas. 
- Dlatego mam ze sobą Jeedai - odparł Rapuung, a Anakin kciukiem włączył ostrze i przeciął błonę, 
przy okazji omal nie przepoławia-jąc stojącego za nią Ŝołnierza. Yuuzhanin Vong spojrzał na niego 
zaskoczony i poderwał amphistaffa do pozycji bojowej. 
Rapuung przebiegł obok Anakina, zanurkował pod nie całkiem gotową bronią straŜnika i uderzył 
go w podbródek gnijącą naroślą na łokciu. Implant uwiązł w szczęce tamtego i oderwał się, ale 
Rapuung chyba tego nawet nie zauwaŜył, pochłonięty całkowicie widokiem sali pełnej 
wojowników, w której się nagle znalazł. 
Anakin skoczył za nim i odbił amphistaffa, przecinając sobie mieczem świetlnym drogę do 
Rapuunga. Napastnik Rapuunga w obliczu nowego niebezpieczeństwa pozwolił amphistaffowi 
zwisnąć swobodnie, po czym śmignął nim pod ramieniem, celując w gardło chłopca. Anakin 
sparował szybkim, okręŜnym ruchem, owijając miękkie zwierzę wokół ostrza miecza. Potem 
gwałtownie wyrzucił stopę do przodu. Yuuzhanin Vong zablokował kopniaka wolną ręką, ale część 
siły ciosu dotarła do celu. Anakin wyłączył ostrze, rzucił się na wojownika, wsadził mu rękojeść 
pod pachę i włączył na nowo. 
Wojownik drgnął i upadł, wydychając chmurę pary. 

 

119 

Anakin wyczuł cios od tyłu. Bez namysłu przykucnął, wykonał klasyczną blokadę za plecami i 
poczuł ostre uderzenie amphistaffa. Upadł, przetoczył się i podciął stopy niewidocznego 
przeciwnika, po czym odskoczył od kolejnego napastnika. 
Dopiero kiedy znalazł się znów na wolnej przestrzeni, szykując się na spotkanie obu naraz, zdał 
sobie sprawę, co się wydarzyło: wyczuł Yuuzhanina Vong za plecami. Nie tak wyraźnie, jak 
poprzez Moc, ale wystarczająco, Ŝeby sobie uratować Ŝycie. 
Teraz wrogowie podchodzili z pewną ostroŜnością, która dała mu czas, aby stwierdzić, Ŝe Vua 
Rapuung połoŜył jeszcze jednego przeciwnika i był zajęty walką z kolejną trójką. Wyglądało na to, 
Ŝe na razie zasoby przeciwnika uległy wyczerpaniu, choć wkrótce w duŜym otworze na drugim 
końcu pomieszczenia z pewnością pojawią się kolejni wojownicy. 
Po jednym problemie naraz. 
Jeden z Yuuzhan ciął Anakina w lewą nogę, podczas gdy drugi zaatakował jego prawe ramię. 
Chłopiec uskoczył przed atakiem z dołu i ciął ostrzem na pół sztywny amphistaff drugiego 
przeciwnika. Miecz przeszedł przez palce Yuuzhanina, odcinając dwa z nich. Chłopiec skręcił 
miecz, celując w oko drugiego. Tamten szarpnął głową w tył i poderwał amphistaff, Ŝeby 
odparować cios, Anakin zrobił unik przed paradą i dokończył cios w miejscu, gdzie u człowieka 
znajduje się splot słoneczny. Zbroja z kraba vonduun zadymiła, ale nie ustąpiła. Cios jednak był 
bardzo silny. Yuuzhanin stracił juŜ równowagą unikając sztychu w oko i teraz po prostu runął jak 
długi. 
W ciągu tych dwóch czy trzech sekund drugi przeciwnik Anakina uniósł amphistaffa i skręcił go w 
taki sposób, aby ten owinął się wokół głowy chłopca i ostrza, które Anakin podniósł do ramienia w 
bocznej zasłonie. Tylko dzięki temu, Ŝe wyłączył broń, zdołał uniknąć skaleczenia własnym 
mieczem, ale teraz amphistaff miał wolną drogę, aby owinąć mu się wokół szyi jak garota. Anakin 
odruchowo sięgnął do gardła i upuścił broń. Yuuzhanin odwrócił się z dzikim wrzaskiem, 
zamierzając widocznie przerzucić Anakina przez ramię i przy okazji skręcić mu kark. Anakin 
pozwolił się przerzucić, ale stanął z wojownikiem twarzą w twarz, z nietkniętym kręgosłupem. 
Nie zdąŜył nawet zaczerpnąć powietrza, kiedy wojownik niemal pogardliwie poderwał go w 
powietrze, trzymając za końce amphistaffa. 
Yuuzhanin zauwaŜył miecz, który uniósł się za jego plecami, dopiero, kiedy purpurowe ostrze 
wyszło mu z szyi. Wtedy upuścił Anakina. 
Niestety, amphistaffnie zaprzestał duszenia chłopca, a tymczasem jego drugi wróg teŜ stanął na 
nogi. Anakin zdołał chwycić miecz na czas, aby zablokować tuzin ciosów, które spadły na niego, 
zanim poczuł, Ŝe traci siły. Jego krew domagała się tlenu, nogi wydawały się wyciosane z drewna. 
Cofnął się, unikając ataku, i upadł jak szmaciana lalka. Podczas króciutkiej przerwy, kiedy jego 
wróg sądził, Ŝe chłopiec naprawdę zemdlał, z upadku przeszedł w przewrót, wyminął Yuuzhanina i 
ciął go po obu nogach pod kolanami. 
A potem zanurzył się w głęboki kosmos. 
- Jak długo mnie nie było? - zapytał Anakin Vuę Rapuunga. Yuuzhanin odrzucił amphistaff", do tej 
pory owinięty wokół szyi chłopca. 
- Tylko kilka uderzeń serca. 
Anakin poderwał się na nogi. 
- Jest ich tu więcej? 
- Zdolnych do walki - nie. Nie w tym pomieszczeniu. MoŜe w pobliŜu kręcą jacyś, nie wiem. 
Anakin skrzywił się i rozmasował sobie szyję. 
- Zdaje się, Ŝe miało tu nie być Ŝołnierzy. Przynajmniej twoim zdaniem. 
- Myliłem się. Widocznie przybyli tu z jakiegoś powodu. 
- MoŜe wiedzieli, Ŝe się zbliŜamy. 
- MoŜe, ale nie sądzę. To osobista gwardia komandora. 
- Cudownie. MoŜe jednak lepiej się pospieszmy. 
- Nasz przewodnik uciekł, ale juŜ go nie potrzebujemy. Musimy być całkiem blisko. 

 

120 

Anakin rozejrzał się po ciałach powalonych Ŝołnierzy. 
- Nie sądzę, Ŝebyś tego potrzebował - rzekł z powątpiewaniem - ale moŜe wziąłbyś jeden z tych 
amphistaffów? 
- Ślubowałem przed obliczem bogów, Ŝe dopóki nie zostanę przywrócony do łask w oczach mego 
ludu, nie podniosę broni wojownika -oznajmił uroczyście Rapuung. 
- Ach, tak. To nawet ma sens. - Anakin zrobił kilka kroków i rozrostował ramiona, Ŝeby upewnić 
się, Ŝe wszystko działa. 
- Nie podoba mi się obecność tych wojowników - mruknął Rapuung. 
- Ja teŜ za nimi nie przepadam. 
- Nie o to mi chodzi. Jeśli są tu bez pozwolenia mistrzów przemian, moŜe to oznaczać, Ŝe przybyli, 
Ŝeby jednego z nich aresztować lub coś mu zabrać. 
- A mogą to zrobić? 
Vua Rapuung wybuchnął chrapliwym śmiechem. 
- Zbyt mało wiesz o naszych zwyczajach, niewierny, a jeszcze mniej o Mezhan Kwaad. 
- Ale co... - zaczął Anakin i nagle go oświeciło: - Tahiri! 
- Chodź - rzekł Rapuung. - WciąŜ jeszcze mamy czas. 
- To tutaj - oznajmił Anakin. - Tutaj ją trzymali. 
Rozejrzał się szybko po pokoju. Właściwie nie przypominało to laboratorium, raczej 
pomieszczenie do wiwisekcji. Wszystkie powierzchnie pokryte były Ŝywymi organami 
wewnętrznymi - niektóre z nich pulsowały i popiskiwały. Zazwyczaj wnętrzności tego nie robią. 
Jedna czwarta pomieszczenia oddzielona była przezroczystą membraną. 
- Ona tu była - wyjaśnił Anakin. 
- Oczywiście. 
- Dokąd mogli pójść? 
- Nie widzę Ŝadnego innego wyjścia - odparł Rapuung. 
- No to... -zanim skończył, wyczuł coś za plecami. Kolejna sekcja ściany stała się nagle 
przezroczysta i przepuszczalna. Wylała się z niej rzeka wojowników Yuuzhan Vong. Za nimi 
Anakin spostrzegł Ŝółtą plamę włosów Tahiri. 
- Tahiri! - wrzasnął i rzucił się na gromadę nieprzyjaciół. 
 

ROZDZIAŁ 30 

 
Vua Rapuung wył przeraźliwie. Anakin walczył w ponurym, zaciętym milczeniu. Rozpęd zaniósł 
ich w sam środek wojowników, którzy -w przeciwieństwie do poprzednich - nie działali w 
rozproszeniu i byli przygotowani na walkę. Anakin i jego towarzysz zostali wkrótce wypchnięci z 
powrotem do pierwszego wiwarium przez sześciu Ŝołnierzy, którzy otoczyli ich ciasnym kręgiem. 
Druga szóstka - z której jeden był znacznie gęściej pokryty bliznami niŜ pozostali, a zatem 
prawdopodobnie przywódca - poprowadziła Tahiri i dwie kobiety, które wyglądały na mistrzynie 
przemian, w kierunku korytarza, którym przyszli Anakin i Vua Rapuung. 
- Nie! - wrzasnął Anakin. Próbował przebić się przez pierścień Ŝołnierzy blokujących mu drogę, ale 
jeden z nich zdołał oplatać mu amphistaff dokoła kostki i wykorzystać moment skoku, aby rzucić 
chłopcem o podłogę. Anakin zamortyzował upadek Mocą, ale jego przeciwnik za gradzał mu drogę 
do drzwi, a stopa wciąŜ była uwięziona. To znaczy do chwili, kiedy Vua Rapuung walnął 
Yuuzhanina w tył głowy, aŜ poleciały zęby. Rapuung stanął nad Anakinem i przez kilka sekund 
nikt ich nie atakował. Wojownicy czujnym wzrokiem mierzyli Zhańbionego i Anakina. 
- Vua Rapuung - warknął wreszcie jeden z nich. - Co tu robisz z tym niewiernym? Powinieneś 
znajdować się w wiosce zhańbionych i od kupywać swoje winy. 
- Nie mam nic do odkupywania - oburzył się Rapuung. – Zostałem skrzywdzony. Wszyscy dobrze 
o tym wiecie. 
- Wiemy to, co twierdzisz. 

 

121 

- Ty, Tuloku Naapie, walczyłeś u mego boku jeszcze kilkadziesiąt cykli temu. Wierzysz, Ŝe 
bogowie mnie przeklęli? 
Wojownik, do którego się zwrócił, rozdął nozdrza, ale nie odpowiedział. Ten, który przemówił 
wcześniej, teraz zniŜył głos: 
- Kimkolwiek byłeś, czy zostałeś przeklęty, czy nie, najwyraźniej oszalałeś. Walczysz z 
niewiernym u boku przeciwko własnemu gatunkowi. 
- Szukam zemsty - wyjaśnił Rapuung. - Mezhan Kwaad... Dokąd ona się wybiera? 
- Mistrzyni przemian została zabrana na proces. OskarŜonoją o herezję. 
- Wyrzuciliście ją z systemu? 
- Tego nie wiem. 
- Nie mogę na to pozwolić, dopóki nie wyzna, Ŝe wyrządziła mi krzywdę. A ci, którzy staną mi na 
drodze, odlecą z Ŝycia na krwawych skrzydłach. 
- Zatrzymamy cię - zapowiedział Tolok Naap. - Ale będziemy z tobą walczyć jak z wojownikiem, 
którym niegdyś byłeś. - Rzucił Rapuungowi swój amphistaff. - Weź broń. Nie kaŜ nam zabijać 
bezbronnego. 
- Do tej pory zwycięŜałem bez broni - odparł Rapuung. - Czy byłoby tak, gdyby bogowie mnie 
nienawidzili? 
- Twoim amphistaffem jest ten Jeedai - zadrwił jeden z nich. – OdłóŜ go, a my równieŜ odłoŜymy 
broń. A wtedy zobaczymy, jak cię bogowie kochają. 
Rapuung obejrzał się na Anakina z błyskiem w oku. 
- Odstąp, Jeedai. 
- Rapuung, nie mamy czasu na zabawy. Tahiri... 
- Jest z obiektem mojej zemsty. Jeśli stracimy jedną, stracimy teŜ drugą. Załatwię to szybko. 
Anakin wytrzeszczył oczy, po czym krótko skinął głową. Odsunął się na bok i wyłączył miecz. 
W osiem sekund później Anakin koso spojrzał na Rapuunga, przełaŜąc przez stos trupów. 
- Po co to ja ci byłem potrzebny? - zapytał. - Bo zapomniałem. 
Pobiegli wzdłuŜ korytarza, zerkając na prawo i lewo w poszukiwaniu pułapek i zasadzek. 
- Kiedy dopadniemy Mezhan Kwaad - rzekł Vua Rapuung - musisz tak długo trzymać śmierć z dala 
ode mnie, dopóki nie wymuszę od niej wyznania. Dlatego jesteś mi potrzebny. 
- Tyle mogę zrobić. 
- Przysięgnij. Przysięgnij na tę twoją Moc, którą tak czcisz. Utrzymuj śmierć z dala ode mnie, 
dopóki ona nie przemówi... ani krócej, ani dłuŜej. 
- Przysięgam - powiedział Anakin. - Oczywiście, jeśli w ogóle dotrzemy tak daleko. Ile czasu 
mamy, zanim przybędą posiłki? 
- Niewiele. 
- Wobec tego zabieramy się za to nie tak, jak trzeba. Zaraz wpadniemy w pułapkę, jaką na nas 
zastawili. 
- I przejdziemy po ich grzbietach. 
- śaden z nas nie jest zrobiony z neutronium - zauwaŜył Anakin. 
- Nie będę się juŜ ukrywał. 
- Nie miałem na myśli ukrywania się - wyjaśnił chłopiec. – Tylko niewielką zmianę taktyki. 
- Wyjaśnij. 
W odpowiedzi Anakin podniósł miecz i wyciął dziurę w niskim suficie. 
- Podsadzić się? - zapytał. 
Kilka chwil później Anakin i Vua Rapuung z dachu gwieździstego kompleksu obserwowali 
wojowników okrąŜających wyjścia i wejścia na parterze. Yavin ukrył się juŜ do połowy za 
horyzontem i teraz było znacznie ciemniej niŜ wtedy, gdy wynurzali się z basenu przemian. Anakin 
wiedział, Ŝe słońce wkrótce wstanie. 
- Szybko znajdą naszą drogę ucieczki - zauwaŜył Vua Rapuung. 

 

122 

- Wiem. Nie potrzeba mi duŜo czasu. - Znów sięgnął poprzez Moc, szukając Tahiri. Była tam, ale 
jej obecność wciąŜ wydawała się ulotna, trudna do zlokalizowania. 
Tahiri, usłysz mnie. Muszę cię odnaleźć. 
Odpowiedzią była niechęć. 
Tahiri, znasz mnie. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Proszę. 
Tym razem wyczuł słabe wahanie i coś jakby krok w jego kierunku. Przez chwilę widział skoczki 
koralowe i większe statki yuuzhańskie, na które nie miał nazwy. 
- Sithowe nasienie! - krzyknął. - Wsiadaj na statek! 
Rapuung warknął gardłowo. 
- Nie, nie wsiadają - dodał - Tędy. 
Wyskoczyli na zewnątrz kompleksu pomiędzy promieniami rozgwiazdy, z dala od wszelkich wyjść 
i prześliznęli się obok tego najsłabiej strzeŜonego, niezauwaŜeni przez straŜe. Kolejne sto metrów 
doprowadziło ich do kompleksu portowego. 
Podobnie jak jego kuzyn, ten damutek równieŜ miał formę rozłoŜystej gwiazdy z wejściami i 
wyjściami na czubkach promieni. Tu jednak basen przemian był przykryty dziwną substancją, co 
pozwalało na lądowanie yuuzhańskich statków. Tahiri i otaczająca ją grupa wojowników wkroczyli 
juŜ na rampę - czy teŜ język, czy cokolwiek to było –jednego z większych statków. Około 
pięćdziesięciu innych Yuuzhan kręciło się przy róŜnych czynnościach w całym kompleksie. 
Większość miała wygląd zhańbionych, ale widać było równieŜ kilku intendentów. Anakin zdusił 
krzyk i ruszył pędem, z Rapuungiem depczącym mu po piętach bezszelestnie niczym cień. 
Kiedy znaleźli się w odległości około dwudziestu metrów od statku, usłyszeli krzyk. Trzej 
wojownicy strzegący rampy opadli na kolana i zasypali ich gradem chrząszczy-pocisków. Czas 
zwolnił swój bieg dla Anakina; zapalił i podniósł miecz, aby je odbijać. 
Trzy owady uderzyły w świetliste ostrze i odbiły się od niego pod róŜnymi kątami juŜ jako 
węgielki. śaden z nich nie zranił Anakina, ale Rapuung jęknął cicho. 
Nie zwolnił jednak. Wpadli na trójkę straŜników niczym czoło cyklonu i wskoczyli na rampę pod 
kolejną lawiną chrząszczy. 
Tym razem Anakin nie miał tyle szczęścia. Jeden owad przebił mu udo, chłopiec upadł na kolano, 
blokując dwa następne, które rozpłatałyby mu pierś w bardzo nieprzyjemnych miejscach. Rapuung 
zawył, okręcił się i padł na rampę z wilgotnym plaśnięciem. 
Anakin usiłował wstać. 
- Stój, Jeedai - odezwał się lodowaty głos. 
To przemówił komandor. Stał obok Tahiri z amphistaffem owiniętym wokół szyi. Trzech 
pozostałych wojowników zasłoniło go sobą. 
- Tahiri! - zawołał Anakin. 
- To nie moje imię - odparła Tahiri. - Jestem Riina Kwaad. 
- Jesteś Tahiri, moja najlepsza przyjaciółka - sprzeciwił się Anakin. - Cokolwiek ci zrobili, wiem, 
Ŝe mnie pamiętasz. 
- MoŜesz być częścią tych kłamstw niewiernych, które jej wszczepiono - odparła starsza mistrzyni 
przemian. - Ale niczym więcej. 
- Dość - warknął komandor. - To bez sensu. Jeedai, jeśli przybyłeś jej na pomoc, to poniosłeś 
klęskę. Jeśli nie przestaniesz walczyć, zabiję ją tam, gdzie stoi. 
- Czy to ta słynna odwaga Yuuzhan Vong? - zapytał Anakin. -Ukrywać się za zakładniczką? 
- Nie zrozumiałeś mnie. Wiem, kim jesteś. Jesteś Anakin Solo, brat Jacena Solo, którego tak bardzo 
pragnie dostać mistrz wojenny Tsavong Lah. Chcę, Ŝebyś się poddał. Chcę mieć cię Ŝywcem. Jeśli 
nie spełnisz mojego Ŝyczenia... jeśli zrobisz jeszcze choć jeden krok, by zaatakować, ta samica 
umrze. A potem cię okaleczę, jeśli zdołam. A poniewaŜ ta metoda moŜe skończyć się dla ciebie 
przypadkową śmiercią, wolał bym tę pierwszą. 
- Pójdę zamiast niej - oświadczył Anakin. - Z własnej woli. Ale ją musicie wypuścić. 

 

123 

- CóŜ za dziecinada - odparł komandor. - Nic podobnego nie zrobię. Tylko Ŝe twoja decyzja 
zaowocuje dla niej Ŝyciem lub śmiercią. Ona naleŜy do nas. 
- Jeedai - zaskrzeczał Vua Rapuung, chwiejnie stając na nogi. - Pamiętaj o swojej przysiędze. 
Anakin z przeraŜeniem zauwaŜył, Ŝe Rapuung zaciska dłonią ziejącą ranę w brzuchu. 
Co moŜe zrobić? Komandor zabije Tahiri. Był tego pewien, a w swojej obecnej kondycji nie 
zdołałby niczemu zapobiec. Jeśli jednak się podda, zdradzi tym samym Vuę Rapuunga. 
Rapuung jednak i tak umierał. Jeśli nawet odzyska honor, czy pomoŜe to komukolwiek? 
Anakin połoŜył dłoń na ramieniu towarzysza. 
- Pamiętam o mojej przysiędze - rzekł. - Która to? 
- Ta z dłonią o ośmiu palcach. 
Anakin podniósł wzrok na komandora. 
- W porządku. Jeszcze tylko jedna sprawa, jeśli chcesz mnie Ŝywcem. Nie będzie cię to nic 
kosztowało. 
- Wątpię. Mów. 
- Wezwij mistrzynię przemian imieniem Mezhan Kwaad, aby powiedziała prawdę. 
- O czym? 
- Niech odpowie na pytania, które zada jej Vua Rapuung. 
- Nie widzę tu Ŝadnego Vui Rapuunga - sztywno odparł komandor. 
- Tylko zhańbionego, który nie zna swojego miejsca. 
- To nie ja jestem zhańbiony - odezwał się Rapuung. - Zrób, jak mówi niewierny, a poznasz 
prawdę. 
- Nie ma sensu słuchać bredni tego szaleńca - wtrąciła Mezhan Kwaad. - Walczy przy boku 
niewiernego Jeedai. Czy trzeba czegoś więcej? 
Za ich plecami plac powoli wypełnia się wojownikami i gapiami. 
- Boisz się prawdy, Mezhan Kwaad? - rozległ się okrzyk z dołu. - Jeśli jest szalony, to cokolwiek 
powiesz, nie powinno ci zaszkodzić. 
Anakin obejrzał się przez ramię i zobaczył tego samego wojownika, który zatrzymał ich 
pierwszego dnia - Hala Rapuunga, brata Vui. Odpowiedział mu ogólny pomruk aprobaty. 
- Ilu z was walczyło razem z nim? - ciągnął Hal. - Czy kiedykolwiek ktoś kwestionował odwagę 
Vui Rapuunga? Czy ktokolwiek wątpił, Ŝe bogowie go kochają? 
- Mezhan Kwaad ma rację - sucho odparł komandor. - Sam siebie ogłosił szaleńcem poprzez swoje 
zachowanie. - Obejrzał się na mistrzynię. - Skoro jednak dopatrzyłem się juŜ jednej zdrady Mezhan 
Kwaad... zdrady herezji, nie widzę powodu, aby wątpić, Ŝe jest zdolna do innych niegodziwości. 
Mistrzyni Mezhan Kwaad, wyzywam cię, abyś odpowiedziała szczerze na pytania, które 
Zhańbiony, niegdyś znany członek Domeny Rapuung, zechce ci postawić. Twoja prawdo 
mówność nie zaleŜy wyłącznie od twojego honoru, lecz od słuchacza prawdy, którego 
przygotowałem na przesłuchanie w tej drugiej sprawie. 
- Nie poddam się takiej niegodnej procedurze - oburzyła się Mezhan Kwaad. 
- Nie masz prawa odmówić, w przeciwnym razie twoja domena zapłaci najwyŜszą cenę. 
Odpowiedz na jego pytania i niech to wszystko juŜ się skończy. 
- Zadaj swoje pytanie, zhańbiony. 
- Mam tylko jedno - odparł Vua Rapuung. - Mezhan Kwaad, czy umyślnie odarłaś mnie z 
implantów, zainfekowałaś moje blizny, przydałaś mojemu wyglądowi znamion hańby? Czy to ty 
mi to uczyniłaś, czyzrobili to bogowie? 
Mezhan Kwaad spojrzała na niego z nieprzeniknionym wyrazem twarzy i uniosła głowę jeszcze 
wyŜej. 
- Nie ma bogów - odparła. - To ja uczyniłam z ciebie tę nędzną kreaturę, którą się stałeś. 
Tłum eksplodował szaleństwem. 
Mezhan Kwaad rozpostarła swoje osiem palców, jakby pozdrawiając tłum. Szybciej niŜ oko 
zdołałoby to uchwycić, palce wydłuŜyły się jak włócznie. Zanim komandor zdąŜył bodaj mrugnąć, 

 

124 

jeden szpon przeszył mu oko i wyszedł z drugiej strony czaszki. Wojownicy padli bezgłośnie, 
zamordowani w ten sam sposób. Anakin rzucił się do przodu, ale jeden skręt nadgarstka mistrzyni 
wbił w jego ramię palec-włócznię. KaŜdy mięsień ciała chłopca skurczył się pod wpływem bólu i 
miecz świetlny z łomotem spadł z rampy. Vua Rapuung rzucił się ku niemu jak błyskawica, ale 
padł po zainkasowaniu identycznej rany w udo. LeŜał z twarzą obok twarzy Anakina, mrugając, z 
dziwnym wyrazem zmieszania na twarzy. Usta miał mokre od krwi. 
- Jeedai... - wyrzęził, ale słowa utonęły w napadzie torsji. 
Ból zelŜał, ale chłopiec stwierdził, Ŝe ostatnią częścią ciała, jaką moŜe ruszać, są gałki oczne. 
Zobaczył, jak Mezhan Kwaad unosi coś w drugiej ręce. Coś, co przypominało niewielki orzech. 
- To huun - krzyknęła tak, aby tłum ją usłyszał. - Uwalnia truciznę działającą na nerwy, której 
wystarczy, aby zabić wszystkich po kolei, jak tu stoicie. Ja jestem na nią odporna. Wasza śmierć 
będzie bezuŜyteczna, nie posłuŜy Yuuzhanom Vong. To komandor Vootuh i ci pozostali są 
prawdziwymi zdrajcami. Ja jestem Mezhan Kwaad, odpowiadam wyłącznie przed NajwyŜszym 
Władcą Shimrrą. Kiedy i on usłyszy o tym incydencie, przywróci tu porządek. Tymczasem 
zabieram ten statek, aby lepiej się bronić. Nie chcę wyrządzić szkody moim yuuzhańskim towa 
rzyszom. Zrobię to tylko wtedy, gdy będę musiała. 
Tłum prowadzony przez Hala Rapuunga szedł juŜ w górę rampy. Teraz przystanął. 
Mezhan Kwaad zwróciła się do swojej asystentki. 
- Nen Yim, wciągnij tę dwójkę na pokład - wskazała na Anakina i umierającego Vuę Rapuunga. 
Młoda adeptka zawahała się, po czym ruszyła w kierunku Anakina. Przystanęła, widząc, jak miecz 
świetlny chłopca unosi się zza jego pleców. 
Mezhan Kwaad teŜ to zobaczyła. Wysłała do ciała Anakina potęŜny impuls bólu, który rozproszył 
jego myśli w bezładne strzępki. 
Miecz świetlny jednak wciąŜ płynął w powietrzu. Mezhan Kwaad podwoiła natęŜenie bólu. 
Wtedy Tahiri chwyciła miecz w locie i zapaliła go z lekkim trzaskiem. Na twarzy Mezhan Kwaad 
ukazał się najpierw wyraz zdumienia, a potem ostatecznego zrozumienia zrozumienia, Ŝe to wcale 
nie Anakin... 
A potem Tahiri obcięła jej głowę. 
Znieruchomiała na chwilę, objęła wzrokiem swoje dzieło i uśmiechnęła się. Anakin ujrzał znów 
swoją wizję starszej, dojrzalszej Tahiri, otoczonej ciemną Mocą. Usłyszał jej bezlitosny, lodowaty 
śmiech. 
- Tahiri - wykrztusił. 
Dopiero teraz spojrzała na niego i z wahaniem zrobiła w jego kierunku najpierw jeden krok, potem 
drugi. Opuściła koniec ostrza tak, Ŝe prawie dotykał jego policzka. 
- Mój przyjaciel - odezwała się, zniŜając głos niemal do szeptu. - 
Mój najlepszy przyjaciel. Zostawiłeś mnie. 
Jej oczy nie pasowały do uśmiechu. Miały ten sam kolor co zawsze, ale kiedyś były ciepłe, pełne 
radości. Teraz wyglądały jak zamroŜony chlor. 
- Próbowałem cię odnaleźć - odpowiedział. - Przez cały ten czas... 
- Nie jesteś prawdziwy - szepnęła. - Nic nie jest prawdziwe. Jesteś kłamstwem. 
Wytrzymał jej spojrzenie i ujrzał w nim pustkę. Wyczuwał wewnętrzną burzę, jaka w niej szalała. 
- To nie kłamstwo, Tahiri. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Kocham cię. 
Ostrze ścięło kosmyk włosów, ale Anakin nawet nie mrugnął. 
- Kocham cię - powtórzył, czując, jak nasiona jego wizji zaczynają wypuszczać pędy i korzenie... 
Tahiri przymknęła powieki, a kiedy je otwarła, chłopiec zobaczył te same, dobrze mu znane zielone 
oczy. 
- Anakin? Ty naprawdę... - rozejrzała się wokół siebie, jakby poraz pierwszy zauwaŜyła tłum. - O, 
to nie wygląda najlepiej. 

 

125 

Anakin pojął, co miała na myśli. Po śmierci Mezhan Kwaad wojownicy wmieszani w tłum 
wysunęli się na czoło. Uzbrojeni po zęby, obserwowali przedziwny spektakl z odległości kilku 
metrów. 
Niedługo przestaną zadowalać się samym patrzeniem. 
- Musimy się stąd wynosić - mruknął Anakin. 
- I to jest twój plan? - zapytała Tahiri głosem, który przynajmniej częściowo przypominał jej 
dawny. 
- Hej, robię co mogę. Zatrzymam tłum, a ty biegnij do statku. 
- Nie, Anakinie. Nie boję się śmierci. Nie po tym, co ze mną zrobili. Choć, zabierzemy ze sobą 
tylu, ilu damy radę. - Podniosła miecz. Jejoczy znów stały się zimne. 
- Czy mogę dostać z powrotem swoją własność? - uprzejmie zapytał chłopiec. 
Spojrzała tak, jakby zamierzała odmówić, ale wzruszyła ramionami i podała mu miecz. 
- Jasne. To twoja broń. Ja swoją zgubiłam. 
Anakin wziął miecz, chwiejnie stanął na nogi i zwrócił się twarzą do zebranych wojowników. 
 

ROZDZIAŁ 31 

 
Hal Rapuung podniósł amphistaff do pozycji na baczność. 
- Jeedai, udowodniłeś, Ŝe jesteś wielkim wojownikiem. Będzie to dla mnie zaszczyt móc cię zabić. 
- Nie - wychrypiał ktoś za plecami Anakina. 
Vua Rapuung dokonał rzeczy niemoŜliwej: wstał. Wziął amphistaff z dłoni jednego z martwych 
straŜników. 
- Dopóki Ŝyję, nikt z was nie będzie walczył z Jeedai. 
- Vuo Arpuungu - odezwał się jego brat. - Wszyscy słyszeliśmy, co powiedziała Mezhan Kwaad. 
JuŜ nie jesteś zhańbiony. 
- Nigdy nie byłem zhańbiony. Ale teraz wiesz juŜ, Ŝe masz przed sobą wojownika. 
- Vuo Rapuungu, nie - zaprotestował Anakin. - Dla ciebie to juŜ koniec. 
Rapuung zwrócił się ku niemu. 
- Wkrótce umrę - rzekł. - Mogę ci dać tylko niewielką szansę. Bierz ją. Teraz. 
Znowu zwrócił się w stronę tłumu. 
- Salut dla Jeedai! - krzyknął. - Salut krwi! 
Z tymi słowy skoczył pomiędzy wojowników, wywijając amphistaf-fem. Pierwszym ciosem obalił 
brata, który upadł na ziemię, ale Ŝył jeszcze. Innych zaatakował z o wiele bardziej zabójczą 
precyzją. 
- Anakin? - odezwała się Tahiri. 
- Do statku! - krzyknął. Jeśli zdoła ją usunąć w bezpieczne miejsce, będzie mógł wrócić po 
Rapuunga. 
Jednak większe zobowiązania miał wobec Tahiri. Jeśli będzie próbował pomóc Rapuungowi, zginą 
wszyscy troje. 
- Potrafisz tym latać? - zapytała. 
- Będziemy się martwić, kiedy uda nam się wciągnąć rampę. 
Skoczyli do środka i zaczęli gorączkowo szukać tablicy kontrolnej. 
- Czego szukamy? - zapytała Tahiri. 
- Jakiegoś przycisku, gładkiego miejsca... ogniska nerwowego. Nie wiem. 
- Nie widzę nic takiego! To bez sensu! - zdenerwowała się. 
Anakin przesuwał dłońmi po gąbczastym wnętrzu statku. Tahiri miała rację. Jeśli nawet nie 
potrafią podnieść rampy, to jaką mają szansę na to, Ŝe w ogóle ruszą to głupie bydlę? 
Prawdopodobnie zerową, ale trzeba spróbować. Nie doszedł tak daleko po to, Ŝeby teraz dać się 
pokonać. 

 

126 

Widział, jak Vua Rapuung umiera. Otaczała go sterta ciał, stał w niej po kolana, co zmuszało go do 
walki w nieruchomej pozycji. Jeden amphistaff uderzył go w szyję i wyszedł w okolicy krzyŜa, ale 
zanim Vua Rapuung zginął, zdołał jeszcze własnym amphistaffem rozbić czaszkę tego, który zadał 
mu ranę. Potem upadł. 
Wtedy reszta wojowników ruszyła na niego, waląc amphistaffami. Po jego ciele rzucili się w 
kierunku rampy. 
- Sithowe nasienie - warknął Anakin, rozpierając się w wejściu i wymachując rozjarzonym 
ostrzem. Postanowił, Ŝe zginie przynajmniej tak samo chwalebnie jak Vua Rapuung. 
- Och! - krzyknęła nagle Tahiri. - Tsi dau poonsi. 
Tizowyrm przetłumaczył to jako "Usta niechaj się zamkną". 
Wessana nagle rampa umknęła spod stóp szarŜujących wojowników i właz się zatrzasnął. 
- Po prostu chyba trzeba wiedzieć, jak z tym rozmawiać – mruknę ła Tahiri. Siliła się na lekki ton, 
ale było to jak parodia jej dawnej osobo wości. Ona teŜ to czuła. Oczy wypełniły jej się łzami. - 
Oni wsadzali mi do głowy róŜne rzeczy, Anakinie. Nie wiem juŜ, co jest prawdziwe, a co nie. 
Dotknął jej ramienia. 
- Ja jestem prawdziwy. I wyciągnę nas z tego. Wierz mi. 
Nagle przytuliła się i objęła go ramionami, zanim jeszcze zdołał poprosić, Ŝeby to zrobiła. Była 
ciepła, drobna i miła w dotyku. Wtedy właśnie zraniona noga odmówiła mu posłuszeństwa. 
Szybko odcięli część ubrania Tahiri, Ŝeby zrobić z niego opaskę uciskową. śywa tkanina 
zachowała się nawet lepiej niŜ się spodziewali, bo po pierwszym szoku, spowodowanym odcięciem 
od reszty, skurczyła  się, być moŜe w agonii. Anakin marzył o takiej leczniczej łatce, jaką miał 
Rapuung. MoŜe znajdą coś takiego na statku. 
Natrafili na układ sterowniczy w tej samej chwili, kiedy cały statek zakołysał się od potęŜnego 
trafienia. 
- Niech to, szybko się wzięli do rzeczy - syknął Anakin. - Zastanawiam się, dlaczego jeszcze nie 
otwarli włazu. 
- Zahermetyzowałam go - wyjaśniła Tahiri. - Teraz nie posłucha nikogo z zewnątrz. 
- Skąd wiesz? 
- Po prostu wiem. To znaczy... jestem pewna, Ŝe mają kogoś takiego, kto zdoła to otworzyć, ale nie 
zdąŜą, zanim się oderwiemy. 
- Przyjmując, Ŝe w ogóle się oderwiemy - zgodził się Anakin, obrzucając wzrokiem układy 
sterowania i walcząc z przypływem rezygnacji. Rozpoznał villipa i koję przyspieszeniową, ale to 
wszystko. Z "konsoli" wystawały przeróŜne nie całkiem geometryczne kształty, otoczone rozma 
itością łatek o róŜnych barwach i teksturze. Nic mu to nie mówiło. Nie widać było Ŝadnych 
napisów ani liczb, Ŝadnych mierników, Ŝadnych odczytów. Ściany pomieszczenia teŜ były 
nieprzejrzyste. Nie widział nawet, co wyprawiają na zewnątrz Yuuzhanie. NaleŜało się jednak 
domyślać, Ŝe przywlekli jakąś gigantyczną katapultę albo armatę. 
Statek zatrząsł się znowu i kilka łatek zalśniło mdłym blaskiem, co prawdopodobnie oznaczało 
jakieś uszkodzenia. 
- No dobrze - westchnął Anakin. - MoŜe rzeczywiście nie wszyst kim umiem latać. 
Tahiri wzięła do ręki coś w rodzaju miękkiej torby leŜącej na koi. Torba była połączona cieniutkim 
węŜem z konsolą. 
- WłóŜ to na głowę - zaproponowała. 
- Masz rację! - zawołał Anakin, nagle sobie przypominając, o co chodzi. - Wujek Lukę nosił kiedyś 
na głowie coś takiego. To rodzaj bezpośredniego interfejsu do mózgu. 
Z powątpiewaniem spojrzał na przedmiot, po czym przymierzył go. Natychmiast usłyszał odległy 
głos, mruczący coś, czego nie był w stanie zrozumieć. 
- Tizowyrm nie tłumaczy - mruknął. - Ten kaptur chyba go omija. 
Spróbował wydać umysłem kilka poleceń, ale bez skutku. 

 

127 

- MoŜe być kiepsko - mruknął. - To chyba tak jak z lambentem. Bez dostrojenia nasz mózg nie 
połączy się bezpośrednio z technologią Vongów. 
- Yuuzhan Vong - machinalnie poprawiła Tahiri. 
- Racja. MoŜe to tylko bariera językowa. MoŜe... Tahiri, przymierz to. 
- Nie jestem pilotem. 
- Wiem, ale spróbuj. 
Tahiri wzruszyła ramionami i włoŜyła worek na głowę. Stwór zadrŜał i dopasował się do jej 
rozmiaru. 
- Och! - szepnęła. - Czekaj! 
Ściany stały się nagle przezroczyste, chociaŜ właśnie kolejne uderzenie wprawiło statek w 
niekontrolowany dygot. Teraz Anakin widział, co się dzieje: inny statek, równieŜ stojący na 
lądowisku, strzelał do nich z broni plazmowej. Yuuzhanie rozstąpili się, Ŝeby umoŜliwić mu 
bezpieczne strzały. Anakin pomyślał, Ŝe pewnie zamierzają się przebić przez powłokę... skórę?... 
nie uszkadzając przy tym samego statku. 
- Dobrze - mruknęła Tahiri, muskając palcami kolejne wiązki nerwowe. - Zobaczmy, co... auuu! 
Statek wyskoczył w górę niczym jeszcze Ŝywy węgorz z patelni. Anakin jęknął i zaraz wrzasnął z 
radości, waląc Tahiri po plecach. 
- Jeszcze nam się uda! - krzyczał. - Spadamy stąd! 
- Dokąd? 
- Gdziekolwiek! Po prostu leć! 
- Ty jesteś kapitanem - odparła. Damutek nagle uciekł w dół i stał się niewyraźną plamą. 
- Nie najgorzej - mruknął chłopak. - Teraz gdybyś tylko mogła jeszcze sprawdzić, jak działa 
uzbrojenie... 
Tahiri krzyknęła nagle i zaczęła szarpać worek, aŜ zdarła go z głowy. 
- Co się dzieje? 
- To coś w mojej głowie! KaŜe mi wracać! Jeszcze kilka sekund i juŜ by mnie miało! 
- Niedobrze - mruknął chłopiec, obserwując błyskawicznie zbliŜa jącą się powierzchnię planety. 
Wydało mu się, Ŝe widział to ostatnio zbyt wiele razy. Pewnie to wina zbyt duŜej grawitacji. 
Zanim znaleźli właz i wydostali się na zewnątrz, Anakin usłyszał pomruk zbliŜającego się statku 
Yuuzhan Vong. 
- Tahiri - zwrócił się do dziewczyny. - Pędź. Ja z tą moją nogą będę cię tylko zatrzymywał. 
- Nie - odparła spokojnie. 
- Proszę. Tyle przeszedłem, Ŝeby cię uratować. Nie moŜesz tego zmarnować. 
Tahiri pogładziła go lekko po policzku. - Nie zmarnuję - szepnęła. 
- Wiesz, o czym mówię. 
- Wiem, Ŝe zawsze wszystko robiliśmy razem. Wiem, Ŝe jeśli to koniec, to nie ma nikogo innego, 
kogo bardziej chciałabym mieć u mego boku. Wiem, Ŝe wciąŜ jeszcze moŜemy sprawić, Ŝe 
poŜałują, iŜ w ogóle z nami zadzierali. - Ujęła go za rękę. 
Anakin mocno ścisnął podaną dłoń. 
- Dobrze - zgodził się. - Razem to razem. 
Statek nie potrzebował duŜo czasu, Ŝeby ich znaleźć - nie zdołali zalecieć dalej niŜ kilometr za 
rzekę. Nie był to teŜ odpowiednik śmiga-cza, lecz coś znacznie większego, rozmiarów korwety. 
Tahiri delikatnie, nieśmiało dotknęła Anakina poprzez Moc i wtedy po raz pierwszy chłopiec 
zrozumiał, co jej naprawdę zrobiono: ból i zamęt, koszmarne wraŜenie nierealności. Wlał w nią 
strumień współczucia i siły. Więź wzmacniała się z kaŜdą chwilą. Dziewczyna ściskała jego palce 
coraz silniej, aŜ wreszcie opuścił przed nią - przed obojgiem -ostatnie bariery i Moc przepłynęła 
przez niego jak huragan. 
Tahiri zaśmiała się. Nie był to śmiech dziecka. 
"Razem jesteście silniejsi niŜ suma was obojga" - powiedział kiedyś Ikrit. 
Razem. 

 

128 

Wyrwali z ziemi tysiącletnie drzewo Massasich i wystrzelili je pionowo w górę. Zanim uderzyło w 
statek Yuuzhan Vong, miało juŜ prędkość śmigacza. WyrŜnęło prosto w dovin basala i rozszczepiło 
się, powodując obrót statku. Kolejne drzewo wyskoczyło z ziemi, jeszcze jedno... i jeszcze jedno. 
Statek zawisł w powietrzu, strzelając do drzew kłębami płynnej plazmy. Widać było, Ŝe załoga nie 
całkiem rozumie, co się dzieje. Jedno z drzew uderzyło w wyrzutnię plazmy i cała jedna strona 
statku eksplodowała płomieniem. 
Teoretycznie Jedi mogą uŜywać Mocy bez wysiłku i bez zmęczenia. W praktyce rzadko tak bywa. 
Anakin i Tahiri przekroczyli juŜ granice swoich moŜliwości i teraz szybko opadali z sił. 
Statek zakołysał się, płynny ogień ściekał kroplami ze stopionej broni, ale wciąŜ jeszcze wisiał nad 
nimi, a tam, skąd przybył, było jeszcze wiele innych. 
Anakin mocno ścisnął dłoń Tahiri. 
- Razem - szepnął. 
Powietrze nad nimi zawyło i rozjarzyło się czerwonymi, ostrymi promieniami pulsującego światła, 
które cięły statek Yuuzhan Vong jak warzywo. W chwilę później kula ognia, zbyt jasna, by na nią 
patrzeć, ugodziła pojazd w to samo, otwarte juŜ miejsce. Statek Yuuzhan Vong był juŜ trupem, 
lecącym w dół jak kamień. Anakin spojrzał w górę z rozdziawionymi ustami. 
Z nieba spływał kolejny statek - wykonany z metalu i szkła, a nie z Ŝywego koralu. 
Był to zdezelowany transporter Remisa Vehna, najpiękniejszy przedmiot, jaki Anakin oglądał w 
swoim Ŝyciu. 
Opadał na repulsorach z otwartym włazem. 
Qorl wystawił głowę na zewnątrz. 
- Na co czekacie? - zawołał. - Wskakujcie na pokład. 
 

ROZDZIAŁ 32

 

 
Talon Karrde wzrokiem drapieŜnego gada śledził celownik skanera dalekiego zasięgu. 
Pomimo to doskonale wiedział, kiedy Kam Solusar wszedł do kajuty i stanął bezszelestnie za jego 
plecami. 
- Co jest?-zapytał Jedi. 
- Czujniki dalekiego zasięgu twierdzą, Ŝe jakiś transporter właśnie opuścił atmosferę Yavina Cztery 
- wyjaśnił Karrde. 
- Kilka chwil temu poczułem niewiarygodny skok Mocy – zastanowił się Solusar. - Jestem pewien, 
Ŝe to sprawka Anakina, a moŜe i Tahiri. 
- Wyczuwasz ich teraz? Czy są w tym transporterze? 
- Myślę, Ŝe muszą tam być. 
Karrde potrząsnął głową. 
- To mało. Skoro juŜ zapuszczam się tak głęboko na terytorium Yuuzhan Vong z duŜą szansą na to, 
Ŝe ani jeden statek z mojej floty nie powróci, to wolałbym wiedzieć na pewno. A moŜe to tylko 
jeden lub dwóch maruderów z Brygady Pokoju, którzy ukrywali się po drugiej stronie Yavina? 
- To Anakin - zapewnił go Solusar. 
Karrde rozluźnił mięśnie ramion. 
- No cóŜ, to brzmi lepiej. Oczywiście pod warunkiem, Ŝe mówisz to pewnym tonem - odparł. - 
Doskonale. 
Obejrzał się na swoją załogę. 
- Wygląda na to, Ŝe mamy to, na co czekaliśmy. Zmiana celu misji. 
Do tej pory tylko staraliśmy się przeŜyć i zbierać zbłąkanych nieprzyjaciół. Z tego, co się orientuję, 
Yuuzhanie wykorzystują nas jako tarczę strzelniczą i do odsiewania idiotów z ich materiału 
genetycznego. 
- Zaczną się zachowywać inaczej, kiedyruszymy, Ŝeby przejąć tamten statek. Prawdopodobnie 
zaczną w nas strzelać wszystkim, co mają pod ręką, a my znajdujemy się na takiej pozycji, Ŝe 

 

129 

niewątpliwie dostaniemy. MoŜemy zapomnieć o posiłkach z Nowej Republiki, musimy sobie 
radzić sami. Jeśli są jakieś wątpliwości na temat naszych planowanych działań, chciałbym je 
usłyszeć teraz. 
Powiódł wzrokiem po mostku i ekranach, na których widniały twarze kapitanów pozostałych 
statków. Odpowiedziało mu milczenie. 
- Kiedy nie byliśmy z tobą, kapitanie? - zapytała Shada z "Układu Idioty". 
Jej uwaga została przyjęta chóralną owacją. Serce Karrde'a ścisnęło się z dumy. 
- Wspaniale, dzieci - powiedział. - No to do roboty. 
Zaledwie Anakin wszedł na pokład, powitała go seria pisków i świergotów. 
- Hej, Fiver, ja teŜ się cieszę, Ŝe cię widzę - zawołał. 
- Wracaj do roboty, ty  mały mechaniczny leniuchu - warknął Vehn przez ramię z fotela pilota. - A 
ty, rycerzu w gorącej wodzie kąpany, do działka. Zobaczymy, czy uda nam się wstrząsnąć tym 
warzywniakiem. 
- Lepiej się czuję przy sterach - odparł chłopiec, obserwując Yavin 
Cztery znikający po sterburcie. 
- Po tym, co z nim zrobiłeś ostatnio? - zapytał Vehn. - Nie, dzięki, serdeczne dzięki, ale dość 
demolki jak na ten jeden raz. 
- To twój statek - zgodził się Anakin. 
- Masz cholerną rację. 
Anakin nad ramieniem pilota spojrzał na ekran. 
- Niezłe fory - zauwaŜył. 
- Aha. Statki Yuuzhan potrzebują więcej czasu, Ŝeby wyjść z atmosfery. Ale jak juŜ raz wyjdą, to 
nas dogonią. 
- Jaki mamy plan? 
- Gnać szybko, aŜ im zwiejemy. 
- I to wszystko? 
- Hej, tylko improwizuję. SkarŜysz się, Ŝe ci uratowałem tyłek? 
- Nie - odparł chłopiec. - Właściwie myślałem o tym, Ŝeby ci podziękować, ale teraz juŜ nie jestem 
taki pewny. 
- Daj spokój, bo się zaraz rozpłaczę. Jeśli masz jakiś plan, daj mi znać. 
Anakin rozejrzał się po rozgwieŜdŜonym niebie. Był słaby, bardzo słaby, ale wydawało mu się, Ŝe 
coś wyczuwa. 
- Podaj mi czujniki dalekiego zasięgu - szepnął. 
- Przykro mi, ale nic z tego. Pracowaliśmy nad tym, kiedy te potworne bliźniaki powiedziały mi, Ŝe 
czują, Ŝe potrzebujesz pomocy. Przerwaliśmy naprawę i daliśmy gazu. 
- Sannah, Valin - zawołał ich Anakin i gestem nakazał, Ŝeby podeszli. - Wyczuwacie tam coś? 
- Jasne - odparł Valin po chwili. - Kam Solusar... jest gdzieś tam. 
- Tak - dodała Sannah. - Ja go teŜ czuję. 
- Jestem za słaby, Ŝeby mieć pewność, Tahiri teŜ. Powiedzcie Vehnowi, gdzie. 
Valin przez chwilę bacznie obserwował przestrzeń na ekranie, wreszcie wskazał punkt około 
dziewięćdziesięciu stopni na sterburtę. 
- Tam. 
- Tam? - zapytał Vehn. -I to ma być kierunek? 
- Mamy hipernapęd? - wtrącił Anakin. 
- Nie. 
- To proponuję, Ŝebyś ustawił kurs tak, jak pokazuje Valin. Inaczej przerobią nas w gwiezdny pył. 
- Lepsze to, niŜ dać się znowu złapać - szepnęła Tahiri. 
- No dobrze - zgodził się Vehn. - Do tej pory te małe potworki miały rację, przynajmniej dziś. 
Anakin ruszył w stronę siedzenia drugiego pilota, ale Vehn połoŜył na nim rękę. 
- Tu siedzi Qorl - zaoponował. 

 

130 

- Ja ustępuję - wtrącił Qorl. - KaŜdy Solo, którego znam, jest lepszym pilotem ode mnie. 
- Nie bądź niemądry - odparł Anakin. - Nawet gdyby to była prawda, jesteś w lepszej kondycji do 
latania niŜ ja. Przepraszam, Ŝe się wpychałem. Wy dwaj tworzycie dobrą parę. 
MęŜczyźni spojrzeli po sobie. 
- Qorl dał mi pewien... pogląd na sprawy - wyjaśnił Vehn. 
- Częściej przy uŜyciu buta niŜ czegokolwiek innego - odparł stary, ale i on się uśmiechał. 
- No cóŜ - niezręcznie odezwał się Anakin. - Dziękuję wam obu. 
Przylecieliście po mnie i Tahiri, chociaŜ mogliście po prostu uciec. 
- śartujesz chyba - przerwał mu Vehn. - śeby te małe potworkizmieniły mi mózg w trociny? 
- I tak jeszcze nie koniec wszystkiego. JuŜ dwa razy byłem zestrzeliwany na Yavinie Cztery. Nie 
mam szczęścia, jeśli chodzi o wychodzenie z tego systemu. 
- To prawda - odparł Anakin. - Ale i tak jesteśmy bliŜej niŜ byliśmy. 
- Skoro juŜ o tym mowa, będziemy mieli randkę z Yuuzhanami za jakieś pół godziny - oznajmił 
Vehn. 
- Tak szybko nas doganiają? 
- Nie. JuŜ tam są. 
- Idę na wieŜyczkę - oznajmił Anakin. 
- Dobra. PokaŜ im przynajmniej, Ŝe zamierzamy się bronić - mruknął Vehn. 
- Transporter został zaatakowany przez Yuuzhan Vong, sir - zameldowała H'sishi. - Oberwali kilka 
razy, ale wciąŜ lecą prosto w naszą stronę. 
- Jak długo? - zapytał Karrde. 
- Jeśli damy prosty kurs, nie więcej niŜ dwadzieścia minut. Ale jeśli to zrobimy, staniemy się 
doskonałym celem dla tej blokady, która się tam tworzy. 
- Ale jeśli polecimy okręŜną drogą, nie dotrzemy do nich przedtym pseudoniszczycielem. Dankin, 
kurs prosto na nich. "Układ Idioty", "Etherway" i "Dymisja" będą nas eskortować. 
- Sir, to nie są nasze najlepiej uzbrojone statki. 
- Ale tylko one mogą nas dogonić, prawda? Spokojnie, stabilny kurs. 
- Doskonale, sir. Będziemy w ich zasięgu za dziesięć minut... JeŜeli nie mają czegoś, o czym nie 
wiemy, choć ostatnio z Yuuzhanami to właściwie reguła. 
Anakin obserwował skoczka koralowego, przesuwającego się ku rufie. Nie zniszczył go jeszcze. 
Dwa pierwsze strzały zostały wessane przez anomalię grawitacyjną wytwarzaną przez dovin 
basala, a trzeci tylko ją osłabił. Mały stateczek nie miał jednak wystarczającej prędkości, Ŝeby 
pozostać w okolicy transportera. Na razie skoczki były tylko utrapieniem, nawet niezbyt duŜym. 
Bardziej martwił go niszczyciel, powoli opuszczający się nad nim po sterburcie, a jeszcze bardziej 
to, Ŝe niewiele zza niego widział. O ile się orientował, pomiędzy nim a Talonem Karrde 'em mogła 
czekać cała yuuzhańska flota. Jeszcze raz próbował dosięgnąć znajomej obecności Karna Solusara i 
tym razem przez krótką chwilę wydało mu się, Ŝe ją znalazł. Ale Kam mógł równie dobrze być o 
całe lata świetlne w tamtym kierunku - a moŜe to w ogóle tylko poboŜne Ŝyczenia. Nie miał Ŝadnej 
pewności. 
Miał za to absolutną pewność, Ŝe niszczyciel juŜ wkrótce dobierze im się do skóry. Mógł mieć 
tylko nadzieję, Ŝe Vehn ma w zanadrzu parę sztuczek. 
- Bezpośrednie trafienie w "Układ Idioty" - zameldowała H'sishi. 
- Shada, jesteś tam? - zapytał Karrde przez komunikator. 
- WciąŜ jestem, szefie. Połaskotali nas, ale i tak nadąŜamy. 
- Jeszcze jeden taki strzał i jesteście jonami - zdenerwował się Karrde. - Odpadajcie. JuŜ dość 
zrobiliście. 
- Przepraszam, szefie, ale nic nie słyszą. Coś się dzieje z moim komunikatorem. Trzymaj się, 
jesteśmy blisko. 
Moc w "Szalonym Karrdezie" nagle gwałtownie spadła i zaraz wróci-ła do normy. Powłoka aŜ 
zadygotała od odległej wibracji Dwa statki eskortujące nie były w stanie ochronić ich przed 

 

131 

wszystkim. "Dymisja" zmieniła się w kulę ognia juŜ w pierwszej wymianie strzałów, prawdo-
podobnie z całą załogą na pokładzie. 
Z dobrą załogą. Później będzie ich opłakiwał, kiedy będzie miał na to czas. 

 

Zobaczył, jak "Układ Idioty" dostaje ostatni strzał wprost w silniki, statek rozjarzył się 
pióropuszami plazmy, na rufie zatańczyły ogniki wyładowań. 
- Wynoś się stamtąd, Shada! - wrzasnął w komunikator. 
Brak odpowiedzi. 
- "Układ Idioty" wciąŜ leci równo z tamtym niszczycielem, sir - zameldowała H'sishi. - Nie 
rozumiem tego. Jej silniki przepadły, a reaktor jest bliski stanu krytycznego. 
Karrde zamrugał. 
- Shada! - warknął i rzucił się do Dankina. - Dwa stopnie na sterburtę i tak trzymaj. 
- Co on robi, sir? 
- Trzyma ich na promieniu ściągającym. Chyba przekierowali na niego moc. Całą. 
W chwilę potem "Układ Idioty" zniknął w kuli oślepiająco białego światła, zabierając przy okazji 
duŜy kawał yuuzhańskiego niszczyciela. 
- Shada -jęknął Karrde i nagle poczuł się bardzo zmęczony. W ciągu swego Ŝycia stracił więcej 
przyjaciół niŜ wrogów. Patrzył śmierci w twarz zbyt wiele razy, aby jeszcze zachować złudzenia. 
Pewnego dnia los zwróci się przeciwko niemu i on takŜe zginie. Wydawało mu się jednak, Ŝe z 
wszystkich ludzi, których znał, Shada przeŜyje go na pewno. 
- Jeden niszczyciel załatwiony - zgrzytnął zębami. - Jeden przed nami. 
- Właśnie straciliśmy "Etherway", sir - szepnęła H'sishi. 
- Zniszczony? 
- Nie. Nie ma zasilania. 
- Zostaliśmy tylko my. 
- Tak. 
- Przeciwko nim wszystkim. 
- Chyba Ŝe chce pan czekać na cała resztę, sir. Ja... sir, za nami! 
Karrde zobaczył statek na ekranie i tylko rutyna sprawiła, Ŝe serce nie skoczyło mu do gardła. 
Jednostka, która się pojawiła niemal tuŜ nad nimi, była imperialnym niszczycielem gwiezdnym. 
Czerwonym imperialnym niszczycielem gwiezdnym. 
- Komunikat, sir - odezwał się Dankin. 
- Przełącz. 
Na ekranie pojawiła się brodata ludzka twarz. 
- No dobrze, Karrde - warknął brodacz. - Podejrzewam, Ŝe ciebie takŜe będę musiał wyciągać z 
tego bagna. Mam nadzieję, Ŝe znajdziesz coś przyzwoitego, Ŝeby mi to wynagrodzić. 
- Booster Terrik! 
- A któŜ by inny? 
- Jestem pewien, Ŝe coś wygrzebię w magazynie. 
- Na razie niewaŜne. Gdzie mój wnuk? 
- Zdaje się, Ŝe na tym transporterze, który zaraz zostanie połknięty przez ten wielki statek 
yuuzhański. 
- Tylko to chciałem wiedzieć. Zobaczymy się po drugiej stronie, 
Karrde. 
- Po drugiej stronie czego? 
- Mgławicy, którą zaraz wyprodukuję. 
Ekran pociemniał. 
- No cóŜ, moi drodzy - odezwał się Karrde. - Mamy całkiem nową grę. Rozegrajmy ją dobrze. 
Anakin utrzymywał ciągły ogień z turbolasera, aŜ kaskady stopionego koralu yorik spływały po 
powłoce statku niszczyciela. Wróg ledwie zdawał się go zauwaŜać, nawet z całkiem bliskiego 
zasięgu, w jakim się znaleźli - kilkadziesiąt metrów od powierzchni. 

 

132 

Musiał przyznać, Ŝe Vehn radzi sobie całkiem nieźle - podlatuje blisko, aby uniknąć duŜych dział, i 
wywija skomplikowany spiralny taniec wokół osi statku, uchylając się przed grawitacyjnymi 
mackami do-vin basala. Gdyby odlecieli za daleko, mogliby mieć mniej szczęścia. Jeden porządny 
strzał z duŜego działa plazmowego i juŜ po nich. 
- Hej tam, nie spać - zatrzeszczał głos Vehna. - Wystrzeliwują skoczki koralowe. 
Anakin to widział. Yuuzhanie Vong nie dokowali myśliwców w śluzach, ale transportowali je 
poprzyczepiane do całej powłoki statku. Anakin zdąŜył juŜ przyszpilić kilka nieaktywnych, ale 
teraz zaczęły się odczepiać całe ich roje. 
- Musisz je trzymać na dystans, Solo - warknął Vehn głosem pełnym desperacji. - Jeśli spróbujemy 
im uciec, dopadną nas niszczyciele. 
- Zrozumiano - odparł Ąnakin. Potem nie miał juŜ czasu mówić. 
Całym ciałem i duszą skoncentrował się na dziko tańczących organicz 
nych formacjach wroga. Nie wiedział nawet, skąd ma zacząć je liczyć. 
Nadlatywały, a on je zestrzeliwał. Złapał rytm - raz-dwa-trzy. Pierwszy strzał w anomalię 
grawitacyjną, Ŝeby ją wyczerpać, Drugi - tuŜ poza horyzontem zdarzeń. Statek przesunie się, Ŝeby 
go przechwycić, a wtedy trzeci strzał zazwyczaj trafi w cel. Nieraz skoczek zdołał pochłonąć 
wszystkie trzy strzały, czasem spójne światło zabłysło na tyle blisko anomalii, Ŝe zostawało przez 
nią ugięte. Najczęściej jednak, przy odpowiednim rytmie, był w stanie umieścić ten trzeci strzał 
tam, gdzie sobie tego Ŝyczył. 
Nie mógł jednak powystrzelać wszystkich. Transporter podskakiwał i jęczał rozpaczliwie, gdy 
stopiona plazma dokonywała dzieła zniszczenia. Anakin ignorował wstrząsy i walczył w ponurym 
milczeniu. 
Vehn teŜ się nie odzywał, jeśli nie liczyć przekleństwa od czasu do czasu. Wszyscy mieli juŜ dość 
gadania. 
Jeden strzał wroga przedostał się przez zaporę ogniową Anakina i odbił się od kokpitu wieŜyczki, 
pozostawiając na transparistali nadtopione pasmo. Anakin wycelował w śmiałka, ale tamtego juŜ 
nie było. Odwrócił się z powrotem, by dopaść drugiego, którego dostrzegł kątem oka, i uderzył go 
pełną mocą. Skoczek zawirował, po czym wyprostował kurs. 
W jego kierunku. Anakin z absolutnym spokojem strzelał raz za razem i obserwował. 
Anomalia połknęła pierwszy strzał, drugi odchylił się szerokim łukiem. Za to trzeci trafił w sam 
środek. Stateczek z błyskiem zniknął z pola widzenia, ale kokpit został zasypany strumieniem 
ostrych odłamków, jakby wpadł w pole asteroid. 
Pojawiły się pierwsze pąjęczynki pęknięć. 
Jeszcze jeden strzał, a będę oddychał próŜnią, pomyślał Anakin. 
Ale w Ŝadnym wypadku nie mógł opuścić wieŜyczki. Upewnił się, czy zatrzasnął blokadę 
odcinającą go od reszty statku. Nie musiał wszystkich zabierać ze sobą. 
Zestrzelił jeszcze dwa skoczki, kiedy trzy następne w formacji klinowej ruszyły wprost na niego. 
Wziął głęboki, uspokajający oddech i zaczął strzelać, ale wiedział, Ŝe nie da rady wszystkim. 
Rzeczywiście, wystrzelił jeszcze ze dwa razy, po czym uszkodzony laser przegrzał się i przeszedł 
na chwilę w stan odpoczynku. Anakin beznamiętnie wodził wzrokiem za nadlatującymi skoczkami. 
Sięgnął w Moc w nadziei, Ŝe znajdzie jakieś odłamki i obrzuci nimi stateczki. 
Zaczął się zastanawiać, co to za uczucie, kiedy krew zaczyna wrzeć. 
Wyczuł ich w Mocy w tej samej chwili, kiedy skoczki rozbryznęły się w oślepiająco białej kuli 
światła, a dwa X-skrzydłowce wyskoczyły zza rozszerzającej się chmury gazów i odłamków 
koralu. Komunikator oŜył. 
- Pomóc ci, braciszku? 
- Jaina! 
- Ale nas wplątałeś w aferę, Anakinie - odpowiedział mu męski głos. 
- Jacen! Gdzie., jak...? 
- Wyjaśnienia potem - przerwała Jaina. - Kto pilotuje tę balię? 

 

133 

- To ja - wtrącił Vehn. 
- No to wynoś się stąd i to szybko - poleciła. - My dopilnujemy, Ŝeby was nie dopadły te 
szczeniaki. Corran Horn teŜ tu jest. Prawie mi Ŝal Yuuzhan. 
- Ale jeśli odlecę... 
- Uwierz mi, braciszku - wpadła mu w słowo. - Nie poŜałujesz, jeśli odlecisz. 
Anakin wydał z siebie głębokie westchnienie ulgi, kiedy turbolaser obudził się do Ŝycia. 
- Mam tylne wyjście - oznajmił rodzeństwu. - Tylko oczyśćcie mi drogę. Vehn, rób lepiej to, co ci 
kaŜą, 
- Jak sobie Ŝyczysz - sarkastycznie odparł pilot. 
A potem tylko otworzył usta i westchnął. Anakin nie wiedział dlaczego, dopóki nie znaleźli się po 
drugiej stronie "Błędnej Wyprawy". Tymczasem statek Yuuzhan rozjarzył się ogniem niczym 
supernowa. 
Anakin gapił się w transparistalowe okno i śmiał tak szeroko, Ŝe mógłby połknąć półksięŜyc w 
poprzek. 
Karrde'owi nie było do śmiechu, kiedy w standardowy dzień później statki Yuuzhan wreszcie 
podwinęły ogon i wykonały skok w nadprzestrzeń. Obserwował dryfujące szczątki statków wroga i 
swoich, ponuro szacując własne straty. 
Tak, za stary juŜ był na takie wariactwa. 
- Kapitanie, wiadomość do ciebie. 
Przez chwilę miał ochotę ją zignorować, ale w tym momencie - tuŜ po walce - mogło to być coś 
naprawdę waŜnego. 
- Przełącz, H'sishi. 
W chwilkę później na ekranie pojawiła się szczupła twarz męŜczyzny w średnim wieku. 
- Corran Horn - powitał go Karrde. - Miło cię widzieć. Byłeś na niszczycielu gwiezdnym teścia? 
- Kiedy Jacen i Jaina nas znaleźli, rzeczywiście tak było. I... – Twarz skurczyła mu się na chwilę, 
po czym znów przybrała obojętny wyraz. - Karrde, chciałem ci podziękować za uratowanie mojego 
syna i innych dzieci. Wiem, ile cię to kosztowało. 
Nic nie wiesz, pomyślał Karrde. 
- Proszę bardzo - odpowiedział na głos. - Kiedy coś obiecuję, robię wszystko, Ŝeby dotrzymać 
obietnicy. 
- W tym jesteśmy do siebie podobni - podkreślił Horn. – Zawsze spłacam moje długi. A teraz 
jestem twoim wielkim dłuŜnikiem. 
Karrde przyjął to wyznanie lekkim skinieniem głowy. 
- Cieszę się, Ŝe twój syn jest zdrów i cały. Czy mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić? Przepraszam, Ŝe 
jestem taki lakoniczny, ale jakoś nie mam w tej chwili nastroju do rozmowy. 
- Zaraz dam ci spokój. Oczywiście to nawet w części nie wyrównuje mojego długu, ale mam coś 
dla ciebie. 
- Co? 
- Właściwie powinienem powiedzieć: kogoś. - Horn odsunął się, a na jego miejscu pojawiła się 
smutna twarz Shady D'ukal. 
- Shada! 
- DajŜe spokój, Karrde - odpowiedziała. - Chyba nie sądziłeś, Ŝe będę na tyle głupia, aby zostać na 
płonącym statku? Gdy tylko nas złapali, wszyscy uciekliśmy w kapsułach ratunkowych. Horn nas 
namierzył swoim X-skrzydłowcem, robiąc szeroką spiralę w kierunku gazowego giganta. - 
ZmruŜyła oczy i uwaŜniej spojrzała na ekran. - Hej, szefie, co z twoim okiem? 
- Ten cholerny wentylator rozpyla kurz - odparł Karrde, mruga niem pozbywając się podejrzanej 
wilgoci. - A ty zbieraj swój szanowny tyłek i wracaj, Ŝebyśmy mogli podyskutować, jak zamierzasz 
mi spłacić 
"Układ Idioty". 
Shada przewróciła oczami. 

 

134 

- Do zobaczenia, szefie. 
Pomimo wszystkich strat Talon Karrde pozwolił sobie wreszcie na dyskretny, leciutki uśmieszek. 
Właściwie dlaczego nie? PrzecieŜ zwycięŜyli. 
 
EPILOG 
 
- Nie wierzyłam, Ŝe znajdziemy Boostera - wyznała Jaina z pełnymi ustami. - JuŜ byłam gotowa 
porwać "Cień Jadę" i lecieć na Yavin. 
Kiedy Booster nie chce dać się znaleźć, potrafi zniknąć jak nikt. 
- A co robił? - spytał Anakin. 
- Przemycał broń dla hutyjskiego podziemia, jeśli chcesz wiedzieć 
- odrzekła. - Właśnie się zastanawiałam, dokąd uda się Booster, kiedy zechce przyłoŜyć rękę do tej 
wojny i dalej ciągnąć z niej zyski bez moralnego kaca. 
- śartujesz. 
- Nie zaszkodziło, Ŝe Corran był z nim - dodał Jacen. – Dzięki temu wyczuwaliśmy go w Mocy. 
- Ale i tak... 
- Jacen jest skromny - przerwała mu Jaina. - Spędził mnóstwo czasu pogrąŜony w głębokiej 
medytacji, usiłując znaleźć Corrana. To nie był przypadek. 
- Naprawdę imponujące - przyznał Anakin. 
- Dziękuję, Anakinie - odrzekł Jacen, jakby zaskoczony. Zmarszczył czoło, co niesłychanie 
upodobniło go do ojca. - W porządku, mały? 
Anakin kiwnął głową. 
- Tak, właściwie tak. Oczywiście noga jeszcze mnie boli, nawet z plastrem z bacty, ale poza tym 
chyba wszystko w porządku. Nawet lepiej niŜ w porządku. 
- Co masz na myśli? -zapytał Jacen podejrzliwie. 
Anakin przez chwilę przeŜuwał w zadumie. 
- Do tej pory nie potrafiłem patrzeć na Yuuzhan Vong inaczej, jak tylko jak na wrogów - wyjaśnił. 
- Bo to są wrogowie - zapewniła go Jaina. 
- Tak - przyznał Anakin. - Tak samo jak Imperium. Ale mama i ojciec, i wujek Lukę musieli 
przynajmniej wyobrazić sobie ludzi, z którymi walczyli, poza Palpatine'em oczywiście, jako 
potencjalnych przyjaciół. 
W końcu właśnie tak wujek Lukę zniszczył Imperatora, prawda? Potrafił sobie wyobrazić Dartha 
Vadera  jako ojca, jako przyjaciela. Yuuzhanie Vong... no cóŜ, szczerze mówiąc nigdy nie chciałem 
nawet myśleć 
o nich w ten sposób. 
- Nie ułatwiają nam tego, to fakt - mruknęła Jaina. - Wiesz przecieŜ, co się stało z Elegosem, kiedy 
próbował ich zrozumieć. 
- Chcesz powiedzieć Ŝe tobie udało się to, czego nie potrafił zrobić Elegos? - zdziwił się Jacen. 
- Czy ich rozumiem? Nie, nie całkiem. Ale i tak mam o nich większe pojęcie niŜ przedtem. Mogę 
zacząć myśleć o nich jak o ludziach, a to duŜa róŜnica. 
Jacen skinął głową. 
- Oczywiście masz rację. Czy to oznacza, Ŝe juŜ nie zamierzasz z nimi walczyć? A moŜe 
spróbujesz popracować nad zawarciem pokoju? 
Anakin zamrugał. 
- Chyba Ŝartujesz! Musimy z nimi walczyć, Jacenie. W kaŜdym razie ja muszę. Po prostu teraz 
wiem juŜ lepiej, jak się do tego zabrać. 
Mars powrócił na czoło Jacena. 
- Jesteś pewien, ze wyciągnąłeś z tej całej historii właściwą naukę? 
- zapytał ostroŜnie. 

 

135 

- Nie obraź się, Jacenie, ale chyba dam sobie spokój z zastanawianiem się, jaką naukę mógłbym z 
tego wyciągnąć, gdybym był kimś innym. Szczerze mówiąc, gdybym był kim innym, nie sądzę, 
Ŝebym przeŜył tak długo, by się czegokolwiek nauczyć. 
- Powiedz Boosterowi, Ŝe musimy ewakuować statek – wtrąciła Jaina. - Anakin nadyma się w 
takim tempie, Ŝe zaraz rozerwie kadłub. 
- Wierz mi albo nie - powiedział chłopiec - ale nie powiedziałem tego z dumą. Po prostu 
stwierdziłem fakt. 
- Duma jest bardzo zdradliwa - ostrzegł Jacen. - Potrafi się dobrze ukryć. Mam nadzieję, Ŝe 
znajdziesz czas na długą rozmowę z wujkiem Lukiem. Chyba Ŝe, twoim zdaniem, równieŜ on 
niczego cię juŜ nie moŜe nauczyć. 
- Mów za siebie, Jacenie - odciął się Anakin. 
- I nie zapominaj, Ŝe w ostatecznym rozrachunku to my wyciągnę liśmy twój zadek z ognia - 
dorzuciła Jaina. 
Anakin pozwolił sobie na tajemniczy uśmieszek. 
- PrzecieŜ właśnie to chciałem dać do zrozumienia, nie zauwaŜyłaś? Kiedy powiedziałem, Ŝe nikt 
inny nie przeŜyłby tak długo, miałem właśnie na myśli to, Ŝe nikt inny w całej galaktyce nie ma 
takiego rodzeństwa jak wy dwoje. 
Wziął swoją tacę i wstał, hamując śmiech na widok ich rozdziawionych ust. 
- A teraz przepraszam was - dodał. - Muszę się z kimś zobaczyć. 
Anakin znalazł Tahiri w jej kajucie. Przez uchylone drzwi widział, Ŝe dziewczyna leŜy na łóŜku z 
bosymi stopami opartymi o ścianę, a wzrok ma wbity w okno z transparistali i odległą mgłę jądra 
galaktyki. 
Anakin poskrobał palcem we framugę. 
- Cześć - rzucił. 
- Cześć. Wejdź, jeśli chcesz. 
- Jasne. - Przysiadł na krawędzi łóŜka. 
- Nie było cię na kolacji - zaczął. - Myślałem, Ŝe coś ci przyniosę. 
Umieścił pojemnik z posiłkiem na łóŜku. 
- To dzieło Corrana. Zdaje się, Ŝe ostatnio nic, tylko gotuje. 
- Dzięki - odparła. Odwróciła głowę i po raz pierwszy spojrzała mu w oczy. 
- Co się z nią stało? - zapytała. - Co się stało z bazą mistrzów przemian? 
- Jesteś pewna, Ŝe chcesz o tym usłyszeć? Za kaŜdym razem, kiedy ktoś próbuje poruszyć ten 
temat... 
- Wtedy nie byłam gotowa o tym mówić. Teraz jestem. 
- Dobrze. No cóŜ, Booster właściwie ją usmaŜył. Karrde i jego ludzie ewakuowali niewolników. 
Niedługo gdzieś ich wysadzimy. Oczywiście Yuuzhanie mogą wrócić, poniewaŜ zostawiliśmy 
system właściwie bez obrony, ale na to nic nie moŜemy poradzić. 
- Nie - zgodziła się. - Nie moŜemy. Zdaje się, Ŝe to koniec naszej akademii. 
- AleŜ skąd! Akademia nigdy nie była miejscem. To myśl, to idea. 
Po prostu teraz będziemy się uczyć w biegu. Booster pozwolił dzieciakom z akademii pozostać na 
"Błędnej Wyprawie". Będzie skakał tu i tam po galaktyce, aŜ wreszcie znajdziemy dla nich jakieś 
bezpieczne miejsce. 
 
- Bezpieczne? - syknęła Tahiri. - Jak moŜna w ogóle mówić o bezpieczeństwie? Jak cokowiek w 
ogóle moŜe być... - słowa uwięzły jej w gardle. Szybko odwróciła głowę, Ŝeby spojrzeć w 
przestrzeń. 
- Tahiri, wiem, co czujesz - szepnął Anakin. 
Przymknęła oczy. Spod zaciśniętych powiek wypłynęły dwie łzy. 
- Jeśli ktokolwiek moŜe coś wiedzieć na ten temat, to pewnie ty - odrzekła po chwili. 
- To, co ci zrobili, było straszne, wiem... 

 

136 

- To, co oni mi zrobili? Anakinie, ja ucięłam głowę Mezhan Kwaad. 
- Musiałaś. 
- Chciałam. Spodobało mi się to. 
- Ona cię torturowała. Próbowała zniszczyć wszystko, czym jesteś. 
Nie moŜesz się obwiniać o chwilę gniewu. 
- Myślę, Ŝe ona rzeczywiście zniszczyła wszystko to, czym byłam 
- odparła Tahiri. - Kiedy ją zabiłam, to był takŜe mój koniec. 
- Nie - zapewnił ją Anakin. - To nieprawda. Chyba wiem, co mówię. Zgodzisz się ze mną? To, co 
najlepsze, wciąŜ jest w tobie, Tahiri. 
- Wszystko to moja wina - upierała się. - Mistrz Ikrit umarł z mojego powodu, ludzie Karrde'a teŜ 
zginęli przeze mnie. 
- No nie, w tym ja powinienem być lepszy - zaprotestował. - W obwinianiu się o wszystko po kolei. 
Mogę cię nauczyć, jak się to robi. 
Właściwie, jeśli dobrze się nad tym zastanowić, z pewnością znajdziemy jakiś sposób, Ŝeby zwalić 
na ciebie winę przede wszystkim za to, Ŝe Yuuzhanie w ogóle trafili na tę galaktykę. - Przekrzywił 
głowę. - Nie...jednak wolę, Ŝebym to ja był temu winien. Na ciebie moŜemy zwalić 
Palpatine'a, jeśli chcesz. 
Tahiri zmarszczyła brwi. 
- Odkąd to zrobiłeś się taki gadatliwy? - zapytała. 
- Nie wiem. A odkąd ty zaczęłaś zacinać się na kaŜdym słowie, jakby trzy czy cztery naraz miały 
rozerwać ci gardło? 
Kąciki jej ust zadrgały lekko i uniosły się w górę, choć jeszcze słabo przypominało to uśmiech. 
- MoŜesz się zamknąć? Wolałam cię takim, jaki byłeś przedtem. 
- Ja ciebie teŜ. 
Przez chwilę w milczeniu obserwowali gwiazdy. 
- Dokąd teraz pójdziemy?-zapytała, kiedy milczenie stało się juŜ zbyt męczące. - Wrócimy, Ŝeby 
walczyć z Yuuzhanami? 
- W końcu pewnie tak. 
- Chcę iść z tobą. 
- Dlatego powiedziałem "w końcu". Zostanę tu przez jakiś czas. 
Dopóki nie wyzdrowiejesz. Dopóki ja nie wyzdrowieję. A potem, jeśli w dalszym ciągu będziesz 
chciała pójść, pójdziemy. Razem. 
Nie odpowiedziała, ale po raz pierwszy od opuszczenia Yavina wyczuł w niej coś w rodzaju 
nadziei. 
- Adeptko Nen Yim. Wystąp. 
Nen Yim złoŜyła głęboki ukłon i stanęła przed mistrzem wojennym, Tsavongiem Lahem. 
- Po pierwsze, Ŝądam sprawozdania ze zniszczenia kompleksu mistrzów przemian. Potem będę 
miał do ciebie inne pytania. 
- Tak, mistrzu wojenny. Na twój rozkaz... 
- Wydałem ten rozkaz. Mów. 
- O bitwie w przestrzeni nie wiem nic, mistrzu wojenny. Wiele z naszych statków zginęło na ziemi 
lub podczas walk w atmosferze. A potem zaatakowano damuteki z powietrza. Zostały zniszczone 
tak, Ŝe nie dały się uleczyć. 
- To akurat jest oczywiste. Mów dalej. 
- Potem bombardowania ucichły i niewierni zaczęli lądować. Z początku nie wiedzieliśmy, 
dlaczego. DłuŜsze bombardowanie wybiłoby nas wszystkich bez ryzyka dla niewiernych. 
Tymczasem wielu z nich padło ofiarą wojowników. 
- Nie znasz tych niewiernych tak dobrze, jak ci się wydaje. Ich przywiązanie do własnego gatunku 
prowadzi do bezsensownych czynów. 
- Zgadzam się, mistrzu wojenny. To jasne, Ŝe ich celem było odzyskanie niewolników. 

 

137 

- A ty gdzie wtedy byłaś? 
- Ukryłam się pomiędzy zhańbionymi, mistrzu wojenny. Myślałam, Ŝe prawdziwych członków kast 
będą brać do niewoli. 
- To było tchórzostwo, mistrzyni. 
- Proszę o wyrozumiałość, mistrzu wojenny, ale miałam inne powody niŜ strach o własne Ŝycie. 
- Wyjaśnij je. Byle krótko. 
- Moja pani, Mezhan Kwaad, została zamordowana przez Jeedai, którą poddawaliśmy przemianie. 
- Nie dałyście sobie z tym rady. 
- Przeciwnie, mistrzu wojenny. Jeszcze kilka cykli i byłaby nasza. 
Gdyby nie wtrącił się ten drugi Jeedai... 
- Tak - warknął mistrz wojenny. - Ten drugi. Solo. Jeszcze jeden Solo. 
Odszedł gwałtownie, ale zatrzymał się i okręcił na pięcie. 
- Mistrz Yal Plaath nie zgadza się z tobą, adeptko. Twierdzi, Ŝe twoja mistrzyni potajemnie 
praktykowała herezję, a wszelkie wyniki, jakie otrzymałyście, są splamione bluźnierstwem. 
- Mistrz Yal Plaath to szacowny mistrz przemian. Podobnie jakm Mezhan Kwaad. Nigdy nie miała 
moŜliwości zareagować na te oskarŜenia, a jak nie mogę przemawiać w jej imieniu. Powiem ci 
jednak, mistrzu wojenny, Ŝe to, czego dowiedzieliśmy się na temat Jeedai, było bardzo cenne. Ma 
wielką wartość dla Yuuzhan Vong. Zapisy z damuteka zostały zniszczone, moja mistrzyni nie Ŝyje. 
Dlatego ukryłam się pomiędzy zhańbionymi, aby chronić tę informację. 
- Zrobiłaś to bez powodu. Niewierni nie brali jeńców. 
- Nie, mistrzu wojenny. Ale wtedy o tym nie wiedziałam. 
- Zgadzam się. To dziwny gatunek. Nie trzymają niewolników, nie składają ofiar. Nie cenią 
jeńców. Nie wszczynają wojen, Ŝeby ich zdobyć. UwaŜają ich za niepotrzebny cięŜar lub monetę, 
za którą mogą odzyskać własnych nędznych pobratymców. Paskudna i bezboŜna 
mieszanina gatunków. 
- Jeśli mogłabym poprosić cię o opinię, mistrzu wojenny... dlaczego nas nie zabili, kiedy juŜ dostali 
to, czego chcieli? Trupy nie są cięŜarem. 
- Są słabi. Nie posiedli zrozumienia Ŝycia i śmierci. 
Machnął dłonią na znak, Ŝe zakończył temat, po czym znów zwrócił spojrzenie na Nen Yim. 
- Ta sprawa została bardzo źle rozwiązana, zarówno przez mistrzów przemian, jak i przez 
wojowników - orzekł wreszcie. - Gdyby Tsaak Vootuh nie zginął, zabiłbym go osobiście. A ciebie 
oddałbym na ofiarę. 
- Jeśli śmierć jest moim przeznaczeniem, mistrzu wojenny, jeśli to właśnie przewidzieli dla mnie 
bogowie, przyjmę ją. Ale powtarzam: to, czego się dowiedziałyśmy o Jeedai, nie moŜe zginąć wraz 
ze mną. Daj mi przynajmniej szansę zarejestrować to, co wiem, w ąahsie światostatku. 
Okrutne spojrzenie mistrza wojennego nie drgnęło nawet. 
- Zostanie ci dana taka moŜliwość. Nie zniwecz tego, jak uczyniła to twoja mistrzyni. 
- A jeśli schwytamy kolejnych Jeedai? Czy prace nad nimi zostaną wznowione? 
- Wasza domena poniosła poraŜkę. Nie dostaną drugiej szansy pracy z Jeedai. Domena Plaath 
przejmie pracę nad tym problemem. 
Więc nigdy go nie rozwiąŜą, pomyślała Nen Yim. Nie miała oczywiście odwagi powiedzieć tego 
mistrzowi wojennemu w twarz. 
- A domena Kwaad? - zapytała. 
- Światostatki są stare. Trzeba się nimi opiekować. 
Nen Yim powaŜnie skinęła głową, ale Ŝołądek skurczył jej się boleśnie. Znów na światostatek, do 
zamkniętych przestrzeni i gnijącego maw luur. Znów będzie słuŜyć mistrzom tak pogrąŜonym w 
dawnych wierzeniach, Ŝe pozwoliliby raczej zginąć Yuuzhanom, niŜ dopuścić do zmian. 
Niech będzie i tak. Ale w głębi serca Nen Yim wciąŜ uwaŜała, Ŝe to Mezhan Kwaad jest jej 
mistrzynią. Postara się sama kontynuować prace, które tamta rozpoczęła. Były zbyt waŜne. A jeśli 
będzie musiała za nie zginąć, cóŜ, mus to mus. Chwalebna herezja przetrwa. 

 

138 

- Poddaję się twojej woli, mistrzu wojenny - skłamała. 
- Jeszcze jedna sprawa, zanim odejdziesz - odezwał się Tsavong Lah. - Spędziłaś wiele czasu 
pomiędzy zhańbionymi, zanim przybyła odsiecz. Czy słyszałaś o nowej herezji, jaka podobno 
krzewi się między nimi, a dotyczy Jeedai? 
- Słyszałam, mistrzu wojenny. 
- Wyjaśnij mi ją. 
- Zhańbieni Ŝywią dla nich pewien szczególny podziw, mistrzu wojenny. Wielu uwaŜa, Ŝe Vua 
Rapuung został podniesiony ze statusu zhańbionego przez Jeedai Solo. Wielu takŜe sądzi, Ŝe ich 
własne odkupienie nie leŜy w modlitwie do Yun-Shuno, lecz w Jeedai. 
- Czy moŜesz podać imię kogoś, kto wyznaje tę herezję? 
- Kilku osób, mistrzu wojenny. 
- Podaj więc. Niechaj ta herezja zginie w zarodku, tu, na tym księŜycu, choćby kaŜdy Zhańbiony po 
kolei miał zginąć w chwalebnej ofierze. 
Nen Yim skinęła głową twierdząco, ale w duchu powtarzała sobie jedno: 
Represje zawsze były ulubioną poŜywką dla herezji. 
 
PODZIĘKOWANIA 
Wielkie dzięki dla Shelly Shapiro, Sue Rostoni, Jima Luceno i Troa Denning za pomoc podczas 
tworzenia rękopisu; Mike'owi Stackpole'owi, za radę i zapewnienie, Ŝe to będzie świetna zabawa, 
oraz Krisowi Boldi-sowi, Enrique Guerrero i Lisie Collins za skrupulatne sprawdzanie faktów i 
edycję.