Ź

ródło: "Czas Miłosierdzia"

Wróżenie z kart - Prawda czy oszustwo

Ks. Mieczysław Olszewski

Ś

wiat współczesny, który się szczyci ogromnym postępem cywilizacyjnym, i gdy w Polsce

nie przebrzmiała jeszcze krytyka tzw. „Ciemnogrodu", zdumiewa swoją niekonsekwencją.
Miały przecież zniknąć z obszaru ludzkich zainteresowań przesądy, wróżby, kontakty z
siłami conajmniej nieokreślonymi, korzystanie z usług tzw. „uzdrawiaczy" a obserwujemy
wręcz coś przeciwnego: boom dla „uzdrawiaczy", wróżenie z kart (tarota), horoskopy.

O świecie współczesny, gdzie się podział twój postęp cywilizacyjny, gdzie się podziała twa
duma oświeconego humanizmu? Czy raczej za tymi wyszukanymi słówkami nie kryje się
właśnie chęć korzystania z tajemnych, a niejasnych sił i sposobów? Ezoteria przenika
dzisiejsze społeczeństwo bardziej niż jakiekolwiek dotychczas, gdzie wśród najbardziej
powszechnych, a traktowanych jako najmniej szkodliwe, znajdują się karty. Co zaś kart
dotyczy, to wchodzi tu w rachubę sprawa hazardu jak i wróżenia z kart.

Pochodzenie kart nie jest jednoznacznie ustalone. Jest pewne, że pochodzą z Dalekiego
Wschodu (Chiny, Indie), a do Europy przyniesione były przez Saracenów i pierwotnie
wykorzystywane były przez Cyganów właśnie do wróżenia. Kart do gry zaczęto w Polsce
używać dopiero w XVI wieku. Stosunek społeczeństw do gry w karty, do wróżenia z kart
był różny, ale nigdy nie tolerowano hazardu, np. prawodawstwo francuskie z XVIII w.
nie uznawało długów karcianych, ani żadnych zobowiązań pochodzących z gry. W Rosji
karciarze byli karani aresztem lub grzywną, a znane są z XVII wieku w Rosji przypadki
obcinania graczom palców u rąk.

Jakkolwiek karty do gry służą także rozrywce, to granica pomiędzy tylko zabawą a
hazardem, nawet gdy nie chodzi przy tym o pieniądze, jest bardzo płynna. Obok hazardu
niemniej ważna jest sprawa marnowania czasu. Czas dany człowiekowi do wykorzystania
dla odpoczynku, dla nawiązywania kontaktu z bliskimi, dla chrześcijan: dla poświęcenia
go Panu Bogu, będzie w przypadku częstej gry w karty marnowaniem go, zbliżaniem się
do hazardu, a tu już bardzo blisko do manipulacji złego ducha, który chce wciągnąć
człowieka do spraw mało istotnych ze szkodą dla spraw o wiele ważniejszych dla dobra
duchowego. Indywidualna gra w układanie pasjansów, w szczególności w oczekiwaniu
potwierdzenia poprzez karty zamierzonego celu, zamiaru itp. jest szczególnym
przykładem marnowania czasu.

Wróżenie z kart staje się dzisiaj poważnym zagrożeniem dla wielu osób, dodajmy często
naiwnych, szukających odpowiedzi na pytania czy szukania rozwiązania własnych
problemów nie tam gdzie się powinno. Jakkolwiek wróżenie z kart jest bardzo

powszechne, nie da się go jednoznacznie ocenić, gdy przy tym niewiele materiału
znajdujemy na ten temat w dokumentach kościelnych.

Jak można się więc ustosunkować do wróżenia z kart? Należy je z pewnością zaliczyć do
pewnej formy jasnowidztwa albo też wróżbiarstwa. Najnowszy Katechizm Kościoła
Katolickiego w par. 2116 nie wymienia wprost wróżenia z kart, co by się jednak tam
powinno znaleźć:

„Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana czy
demonów, przywoływania zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać
przyszłość. Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie
przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami
chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie
pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i
szacunkiem - połączonym z miłującą bojaźnią - które należą się jedynie Bogu".

Chcąc więc ocenić szkodliwość wróżenia z kart, należy stosować ogólne reguły odnoszące
się do jasnowidztwa i wróżbiarstwa. Najbardziej popularnymi kartami do wróżenia są
karty tarota (prawdopodobnie egipskiego pochodzenia). Służą one przepowiadaniu
przyszłości i ujawnianiu rzeczy ukrytych. I tu właśnie leży niebezpieczeństwo wróżenia z
tzw. kart tarota. Dlaczego? Uzasadnienie i odrzucenie tej formy zabobonu leży w tym, że
pragnie się poznawać i ujawniać rzeczy ukryte środkami, które do tego nie są zupełnie
adekwatne.

Jest to bowiem środek, któremu przypisuje się moc odkrywania przyszłości. Logicznie
myśląc zdajemy sobie sprawę z tego, że zwykły karton nie jest zdolny do przewidywania,
a tym bardziej do myślenia, co w tej formie wróżenia się przecież jakoś zakłada. Jak
można przypisywać jakiemuś przedmiotowi, jakiejś rzeczy - w tym przypadku karcie z
kartonu lub plastiku - moc przewidywania spraw, które zna jedynie Pan Bóg?

Jeżeli więc w fenomenie jasnowidztwa pragnie się osiągnąć pewne rzeczy środkami,
których zarówno w sposób naukowy, jak też zwykłym ludzkim rozumem nie da się
wyjaśnić, to jest to już normalny zabobon. W takim przypadku tym, który działa, nie
jest Bóg, ale całkiem inna moc, która jest bliska samemu diabłu.

Jak więc należy wróżenie z kart ocenić od strony moralnej? Najpierw trzeba zaznaczyć,
ż

e jeżeli ktoś zajmuje się tą sprawą w celach badawczych, to nie ma w tym winy. Może

ktoś podchodzić do wróżenia z kart z ciekawości, to nie można zaraz tej ciekawości
zaliczyć do zabobonu, ale na pewno jest to niebezpieczna lekkomyślność. Jest natomiast
pewnym grzechem wróżenie z kart w celu, aby się dowiedzieć, gdzie się znajduje np. ktoś
zmarły, czy też np. mąż zdradza żonę lub odwrotnie i co więcej: daną we wróżbie
odpowiedź uważa się za prawdziwą i według niej się zaczyna postępować.

Podobnie, gdy ktoś pyta o przyszłość i według tej karcianej przepowiedni zaczyna
kształtować własne życie. Dalej, jeżeli podczas wróżenia zdarza się, że wróżka mówi o
kimś, że jest przeklęty, a ona to przekleństwo uczyni nieszkodliwym za pewną opłatą, to
wchodzi tu w grę już magia i kontakt z demonami. Przy znacznych sumach wykładanych
na wróżenie, chodzić też będzie o zwykłe oszustwo, na które dają się nabrać raczej tylko
naiwni. Jest więc jasne, że we wróżeniu z kart kryje się oszustwo, ale też stwarza się
możliwość wkraczenia w świat magii, a to już ma wiele wspólnego z siłami nieczystymi.

Problem pozostaje wciąż otwarty, jeżeli chodzi o działanie sił nieczystych, nawet wtedy,
gdy wróżka (przeważnie kobiety, a u Cyganów tylko one), przekazuje jakieś zaskakująco
dokładne dane z przeszłości. Pytanie, jakie się tu rodzi dotyczy albo naturalnych
możliwości ludzkich, pewnej znajomości psychologii, albo też posługiwania się siłami
diabelskimi. Jeżeli spotyka się ludzi z darem poznania, to Bóg nigdy nie posługuje się
pośrednictwem przedmiotów, ani też żadnymi sztuczkami.

Posługiwanie się przez wróżbitów jakąś modlitwą nie jest dowodem na Boże pochodzenie
ich służby ani na poprawność wykonywania tejże posługi. Ewangeliczne kryterium: po
owocach ich poznacie ich - jest tu jak najbardziej adekwatne. Biorąc to wszystko pod
uwagę, należy zachować daleko posuniętą ostrożność, aby nie wkroczyć w świat magii, w
ś

wiat poddany siłom demonicznym, w świat z natury swej wrogi Panu Bogu, a co za tym

idzie: wrogi także człowiekowi. A któż świadomie chciałby sobie samemu szkodzić?

Ks. Mieczysław Olszewski

Artykuł pochodzi z miesięcznika Archidiecezji Białostockiej "Czas Miłosierdzia". Od
października 2004 roku miesięcznik Archidiecezji Białostockiej ukazuje się pod tytułem

"W Służbie Miłosierdzia"

. Opublikowano za zgodą redakcji.

http://www.psychomanipulacja.pl/art/wrozenie-z-kart.htm