066 Metcalfe Josie Nie przestane cie kochac

JOSIE METCALFE

Nie przestanę

cię kochać

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Istambuł • Madryt • Mediolan • Paryż • Praga

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czy ten ból kiedyś minie?
Leo usiadł ciężko na brzegu łóżka w luksusowym pokoju

hotelowym, podniósł kieliszek do ust i przełknął jednym hau
stem jego zawartość. Skrzywił się, nie przyzwyczajony do
palącego smaku alkoholu.

Energicznym ruchem ponownie ujął butelkę. Tak bardzo

potrzebował ukojenia, że nawet nie zauważył, iż kieliszek jest
kryształowy, a brandy bardzo droga.

- Twoje zdrowie, Andreas. Stokrotne dzięki.
Wzniósł toast za swego nieobecnego przyjaciela, nie zwra

cając uwagi na bursztynowe refleksy promieni zachodzącego

słońca, widoczne na ściance pięknie rżniętego kryształu.

Gdy wypił, sięgnął po marynarkę leżącą po drugiej stronie

łóżka i przyciągnął ją do siebie. Była szara i doskonale skro

jona.

- Gdzie to jest? - mamrotał, grzebiąc ręką w wewnętrznej

kieszeni.

W końcu wydobył portfel z ciemnej skóry i upuścił mary

narkę na podłogę. Gdy otwierał portfel, wyśliznęła się z niego
mała fotografia.

Rysy jego twarzy na moment złagodniały, lecz stalo-
woszare oczy pozostały smutne.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Niko - sze

pnął, dotykając drżącym palcem uśmiechniętej twarzyczki.

Po policzku spłynęła mu łza.

Maria nie mogła sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek

czuła się tak zmęczona. Nawet podczas studiów nie miała tak
koszmarnego tygodnia jak teraz.

Taksówka przechyliła się niebezpiecznie na zakręcie, po

czym kierowca wprawnie włączył się w ruch uliczny. Światła
nadjeżdżających samochodów świeciły Marii prosto w oczy,

piekące z powodu niewyspania i płaczu.

Nagle torebka ześliznęła się z jej kolan i w tym momencie

Maria chwyciła klamkę, żeby nie upaść.

- Boże, proszę - szepnęła przez zaciśnięte zęby.

Jak ma się jutro rano skoncentrować, jeżeli zaraz nie doje

dzie bezpiecznie do hotelu? Przecież nie mogła przylecieć

wcześniejszym samolotem; Cara potrzebowała jej do ostatniej

chwili.

Kiedy wreszcie taksówkarz zatrzymał się pod wskazanym

adresem, zacisnęła kciuki, żeby mimo spóźnienia pokój na nią

czekał.

Weszła do recepcji i uśmiechnęła się do starszego mężczy

zny siedzącego za kontuarem, świadoma, że wygląda gorzej

niż zwykle. Czuła, że jej skóra jest lepka i lśniąca od potu,

a ze starannie ułożonej fryzury nie pozostało ani śladu.

- Dobry wieczór. - Postawiła walizkę na podłodze.
Nazywam się Maria Martinez. Bardzo mi przykro, że się

spóźniłam, ale...

- Scusi, signorina. Non parlo inglese.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Recepcjonista potrząsnął żałośnie głową. Jego wielkie,

ciemne oczy sprawiały, że przywodził na myśl plastykowego
pieska, jakiego kierowcy wożą czasem pod tylną szybą samo
chodu.

- A ja nie mówię po włosku...
Maria była zaskoczona, że personel recepcji tak wielkiego

hotelu nie zna angielskiego. Co robić? - zastanawiała się go
rączkowo. Ramiona jej opadły, kiedy próbowała zmusić zmę
czony mózg do myślenia.

Kilka minut pantomimy i porównanie jej nazwiska w pa

szporcie z listą rezerwacji sprawiły, że recepcjonista wreszcie
zrozumiał, o co jej chodzi, i gwałtownie zaczął coś mówić.
Potok włoskich słów zaatakował jej obolałą głowę niczym
huk wodospadu.

Zrozumiała jedynie to, że pokój zarezerwowany dla niej

jest już zajęty, ale może dostać inny, jeśli nie ma nic przeciwko

temu.

Kiedy odniosła niejasne wrażenie, że recepcjonista próbuje

jej uświadomić, że także z tym pokojem jest coś nie tak,

pospiesznie podniosła obie ręce do góry i potrząsnęła głową.

- Nie ma żadnego problemu, nie ma żadnego problemu

- zapewniała, zbyt zmęczona, aby próbować dociec, o co na

prawdę mu chodzi. Nawet gdyby zaproponował jej schowek
na szczotki, i tak by nie zaprotestowała. W tej chwili marzyła

jedynie o tym, by się położyć i zasnąć.

- Grazie -

wyszeptała jedyne włoskie słowo, jakie znała,

gryzmoląc pospiesznie nazwisko w książce gości.

Potem poszła za nim do windy.
W korytarzu Włoch znowu zasypał ją gradem słów, gwał-

NIE PRZESTANĘ C I Ę K O C H A Ć

townie przy tym gestykulując, Maria jednak postanowiła go
zignorować. Kiedy w końcu zdołała zamknąć drzwi do swego
pokoju, bezskutecznie próbowała się skupić.

- Ooch! - zawołała.
Zmęczone oczy rozszerzały się z niedowierzaniem, kiedy

lustrowała otoczenie.

- Ale luksus...
Jej spojrzenie ślizgało się po bogato zdobionym suficie,

subtelnie podświetlanym przez lampy w kształcie brzoskwiń
a potem przesunęło się na gruby, jasnobeżowy dywan. Łóżko
było prawie takiej wielkości jak jej mieszkanie w Anglii,
a widok miękkich poduszek w kolorze brzoskwiniowym wy
starczył, aby zaczęła ziewać.

Umieściła walizkę na ozdobnym stojaku w nogach łóżka

i otworzyła ją, żeby wyjąć kosmetyczkę. W drodze do łazien
ki zrzuciła buty.

Z przyjemnością stanęła pod kojącym strumieniem wody,

przepraszając w duchu nianię za stertę ubrań, rzuconych byle

jak na podłogę. Przez kilka minut ciepła woda masowała jej

szyję i ramiona, potem Maria umyła szybko włosy i opłukała
ciało. Wytarła włosy ręcznikiem i rozczesała je grzebieniem,
chociaż wiedziała, że się skręcą.

Uprzytomniła sobie, że nie przyniosła do łazienki koszuli

nocnej, ale się tym nie przejęła.

Jest ciepło, nie przeziębię się, a włosy zdążę ułożyć rano,

pomyślała, sięgając po szczoteczkę do zębów.

Po minucie zgasiła światło w łazience i otworzyła drzwi

do pokoju.

- Och! - Zatrzymała się i po omacku zaczęła szukać kon-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

taktu, próbując wzrokiem przeniknąć ciemności. - Nie pamię
tam, żebym gasiła światło...

Dostrzegła niewyraźny zarys łóżka i ruszyła w jego kie

runku, rezygnując z zapalenia światła.

Ktoś podczas jej nieobecności przygotował łóżko do snu.

Zanim wsunęła się pod kołdrę, czuła się przez chwilę winna,
że o tak późnej porze pokojówka została zmuszona do wypeł
niania swych obowiązków, po czym natychmiast zasnęła.

Sen spłynął na nią tak miękko i łagodnie, że właściwie nie

zdawała sobie sprawy, kiedy się zaczął. Wiedziała, że jest jej
ciepło i wygodnie, tak samo jak owego dnia, gdy spotkała swą
nową nianię, Annę Martinez, i ta przytuliła ją do swej pulchnej
piersi. Maria miała wtedy siedem lat i nie pamiętała, by ktoś
wcześniej ją do siebie tulił.

Ten sen był inny, bo nie miała na sobie wyblakłej, różowej

sukienki, która była wszystkim, co sierociniec mógł jej ofia
rować, aby przykryć jej długie, chude ciało. Teraz nie miała
na sobie nic, a zamiast uczucia chłodu czuła wszechogarnia

jące ciepło, promieniujące jakby z kominka, w którym migo

tały płomyki ognia, igrając nad jej rękami i ramionami
i ogrzewając piersi.

- Mmm - zamruczała z zadowoleniem, przeciągając się

leniwie niczym kotka. - Jak przyjemnie...

Ogień stawał się coraz gorętszy, sięgał niemal jej wnętrza,

rozprzestrzeniając się, rosnąc gwałtownie i niepohamowanie.
Maria unosiła się w morzu spokoju, pierwszy raz czując ra
dość nie zmąconą poczuciem samotności, którą zawsze wy
pełnione było jej życie.

- Dziękuję.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Dźwięk niskiego, wibrującego głosu wyrwał ją gwałtow

nie z sennego letargu. Wszystkie mięśnie zesztywniały jej ze
strachu, otworzyła szeroko oczy i z przerażeniem wpatrywała
się w ciemność, usiłując dostrzec, kto to powiedział i kto ją
do siebie tuli.

To nie był sen, to wydarzyło się naprawdę. W jej łóżku jest

mężczyzna, a ona nie ma pojęcia, kim on jest i co tutaj robi...

- Mój Boże, dziękuję ci...
Oszołomiona poczuła, że mężczyzna obsypuje jej twarz

delikatnymi pocałunkami.

Zacisnęła pięści i chciała go odepchnąć.
- Nigdy nie będziesz wiedziała, ile to dla mnie znaczy.
W jego głosie brzmiał taki ból, że jej ręce znieruchomiały,

a krzyk zamarł na ustach.

- Czasami czuję się tak, jakby ten ból miał nigdy nie

minąć... Jakbym nigdy nie miał zapomnieć...

Jego głos załamał się smutno.
- Jakie piękne - szepnął, rozkładając jej długie włosy na

poduszce. - Jakie zdrowe i pełne życia...

Jego ręce obrysowały kształt jej głowy, palce niezdecydo

wanie dotknęły jej brwi i kości policzkowych, po czym poca
łował ją tak gorąco, że poczuła się jak zahipnotyzowana i za
pomniała, że była gotowa z nim walczyć.

W tej chwili słyszała w jego słowach udrękę pustki i sa

motności, towarzyszącej jej przez całe życie.

W końcu liczy się jedynie to, że ten mężczyzna cierpi tak

samo jak ona. Bez znaczenia wydał jej się fakt, że postąpiła
wbrew swoim zasadom, że teraz chciała jedynie pocieszyć

jego i siebie.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Instynktownie wyciągnęła ręce i przesunęła palcami po jego

włosach i ciepłych, nagich plecach. Mężczyzna westchnął. Jego
ramiona objęły ją, a ona znalazła rozkosz w tym kontakcie.

W jej wyobraźni mignęły obrazy niedawnych wydarzeń

z Anglii, dramatycznych przeżyć, od których usiłowała się
uwolnić.

Zrozpaczonych rodziców nie pocieszy fakt, że wszyscy

zrobili, co mogli dla ich pięknej córki. Maria wiedziała, że to
prawda. Wiedziała również, że czuje się wykończona z powo
du swej emocjonalnej reakcji po stracie ulubionej pacjentki.
Cara była taka delikatna i słaba - nie miała szans przezwy
ciężyć tej ostatniej, wyniszczającej infekcji, pomimo pełnej
osłony antybiotykowej.

- Czasami wydaje się, że śmierć zawsze wygrywa... -

wyszeptała przez ściśnięte gardło, tuląc się z radością do tego
ciepłego, pełnego życia mężczyzny, który przypadkiem zna
lazł się w jej łóżku.

- Nie zawsze - zaprotestował. W jego głosie zabrzmiała

rozpacz i przytulił ją mocniej. - Czasami życie nie chce się
poddać...

Teraz Maria pojęła, skąd pochodzi to rozpalające ciepło;

pojęła, że dotyk jego ciała jest bezsprzecznie siłą natury - afir-
macją triumfu życia nad śmiercią, która poruszyła jej uśpione
dotychczas zmysły. Tym razem uległa mężczyźnie bez za
strzeżeń.

- Zaspałam!
Błyskawicznie usiadła na środku łóżka i usiłowała zapa

nować nad gonitwą myśli.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Przyjechała do Włoch, aby wziąć udział w konferencji i je

żeli się nie pospieszy, spóźni się na prezentację pierwszego
referatu.

Opuściła stopy i postąpiła kilka kroków w stronę łazienki,

gdy lekki ból w udach przypomniał jej, co wydarzyło się
w nocy. Zatrzymała się w miejscu i odwróciła, żeby popa
trzeć na łóżko.

- O mój Boże!

Przerażona zakryła ręką usta, patrząc na zmiętą pościel.

Fakt, że połowa prześcieradła zwisała na podłogę, mógł
świadczyć o złym śnie, ale pognieciona druga poduszka w ko
lorze jasnoniebieskim dawała do myślenia.

- Kto...? Gdzie...?
Jej oczy gorączkowo badały każdy kąt pokoju, a mózg nie

wiedział, na które pytanie odpowiedzieć najpierw.

To nie jest jej pokój!

Wpatrywała się w miękki, zielony dywan i jasnoniebieskie

zasłony. Wystrój był tak samo okazały, ale zestaw kolorów
zupełnie inny.

Z biciem serca szukała dowodów tego, co zdarzyło się

w nocy. I w końcu zrozumiała: spędziła tę noc z mężczyzną,
którego nawet nie widziała i którego nie jest w stanie rozpo

znać. Zrobiło jej się gorąco.

Nie miała czasu na dokładne przeszukanie pokoju; zdążyła

się tylko zorientować, że nic po sobie nie zostawił. Żadnej
kartki, niczego, co mogłoby zasugerować, kim jest i gdzie
odszedł.

Oprzytomniała, gdy z ulicy dobiegł ją dźwięk klaksonu,

po czym spojrzała na zegarek.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Och, nie! - jęknęła i pobiegła do łazienki.
Wzięła błyskawicznie prysznic. Nie miała czasu, aby uło

żyć włosy; przeczesała je tylko grzebieniem i spięła z tyłu
głowy ozdobną klamrą. Policzki jej pałały.

I wtedy zauważyła, że w łazience jest dwoje drzwi. Tym

razem otworzyła te prowadzące do pokoju utrzymanego w to
nacji brzoskwiniowo-beżowej, do którego zeszłej nocy zapro
wadził ją recepcjonista. Na ławeczce w nogach łóżka stała jej

walizka.

- Gdzie byłaś? - spytała szeptem Lena Harper, kiedy Ma

ria w końcu wśliznęła się na puste miejsce obok niej. - Stra
ciłaś pierwszą sesję.

- Niemożliwe! - wymamrotała Maria do koleżanki, pa

trząc na zegarek. - Spóźniłam się tylko dziesięć minut.

- Dodaj do tego godzinę - poradziła Lena, krzywiąc usta.

- Zapomniałaś przestawić zegarek.

Maria jęknęła i natychmiast naprawiła swój błąd.

- Co straciłam? - spytała półgłosem, słuchając jednocześ

nie czcigodnego dżentelmena, który czytał wstęp przed pre
zentacją przezroczy. - O czym mówił na pierwszej sesji?

- Nie on, ale Leo da Cruz. O talasemii - odpowiedziała

koleżanka tajemniczo.

- Cholera - zaklęła Maria półgłosem, zdając sobie spra

wę, że opuściła jedno z najważniejszych wystąpień, których
chciała wysłuchać. - Czy był dobry? Zrobiłaś jakieś notatki?

- Znakomity w pewien szczególny sposób. Opowiada się

za wczesnym rozpoznaniem i uświadamianiem rodziców...
- Światła były już przyciemnione, ale profesor najwyraźniej

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

nie mógł uruchomić projektora, toteż Lena skorzystała z oka
zji i otworzyła notatnik, aby pokazać Marii swoje zapiski.
- Przejrzysz je w czasie przerwy.

Na gigantycznym ekranie w specjalnie urządzonej sali

konferencyjnej pojawiło się pierwsze przezrocze i kiedy pro
fesor rozpoczął prezentację, Lena i Maria skoncentrowały się
na pokazie.

Podczas przerwy, zanim włączyły się w strumień ludzi idą

cych w kierunku bufetu, dyskutowały o tym, co widziały. By
ły tak zaaferowane, że gdy dotarły do tac i zapełniły je wy
branymi daniami, prawie nie zauważyły kłębiącego się wokół

tłumu.

Maria była w połowie posiłku, gdy zaczęło ją dręczyć nie

jasne uczucie, że ktoś ją obserwuje. Poczuła się nieswojo.

- Czy znasz tu kogoś? - spytała niespodziewanie Lena.
- Oprócz nazwisk kilku osób wygłaszających referaty, nie

sądzę. - Maria uśmiechnęła się, podnosząc widelec do ust.
- Dlaczego pytasz?

- Jesteś pewna? Leo da Cruz patrzy na ciebie, odkąd

usiadłaś.

- Naprawdę? - Maria zamrugała oczami. - Który to? Mo

że zauważył, że rano opuściłam jego wykład.

Rozejrzała się wokół, ale nie znalazła nikogo znajomego.

Nagle jej wzrok napotkał stalowoszare oczy i dziwny dreszcz
przebiegł jej po plecach.

- Znasz go?
Głos Leny dotarł do jej świadomości i czar prysł.

- Kogo? - zapytała niepewnie.
- Doktora da Cruz - rzuciła Lena rozdrażnionym tonem.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Który to?

Maria skwapliwie skorzystała z pretekstu i rozejrzała się

ostentacyjnie po całym pomieszczeniu, uważając jednak, aby
nie spotkać ponownie tych niepokojących, szarych oczu.

- To ten przystojny mężczyzna z ciemnymi, kręconymi

włosami.

Głos Leny zabrzmiał ironicznie, gdy ruchem głowy wska

zała stolik, który Maria tak pieczołowicie omijała wzrokiem.

- Czy to on miał pierwszy wykład? - zapytała, udając

obojętność.

Była jednak pewna, że Lena dostrzegła jej zmieszanie,

chociaż na pewno nie miała pojęcia, skąd się wzięło. Maria
wiedziała przecież, że jest wystarczająco atrakcyjna, żeby
podobać się mężczyznom. Wiele lat praktyki lekarskiej na
uczyło ją jednak, jak sobie radzić z przelotnymi objawami
męskiego uznania.

Zainteresowanie tego mężczyzny było jednak inne. Pa

trzył na nią jakby z dezaprobatą, niczym kot obserwują
cy mysz, której wyraźnie nie ma ochoty złapać. Wyczuwała
w jego spojrzeniu jakąś niechęć do siebie, ale nie znała przy
czyny.

- Lena...
- Jesteś pewna, że go nie znasz? - przerwała jej koleżan

ka, wydymając z niedowierzaniem wargi. - On z pewnością
się tobą interesuje.

- Lena! - zawołała Maria z irytacją. Czuła, że na jej twarz

wypływa rumieniec, i modliła się w duchu, aby ktoś przy
sąsiednim stoliku nie usłyszał jej przyjaciółki. - Skończ wre
szcie te żarty! Możesz wprawić w zakłopotanie kogoś, kto cię

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

przypadkiem usłyszy. A może on jest żonaty? Twoje uwagi
mogą wywołać plotki.

- On nie jest żonaty - ciągnęła Lena niezrażona. - Zapa

miętaj moje słowa. Lepiej bądź gotowa, bo on coś zrobi,
zanim konferencja się skończy.

Na myśl, że być może czeka ją spotkanie z tym bardzo

przystojnym panem, serce Marii zaczęło bić jak szalone. Na
pewno nie wygląda na ujarzmionego. Nagle zaświtało jej
w głowie, że może być tym mężczyzną z sąsiedniego poko

ju... Spojrzała na niego i jej wzrok zatrzymał się bezradnie

na jego twarzy. Czuła, jak blednie. Analizowała jego rysy. Czy
to są te same włosy, których dotykała? Usta, które całowała?
Czy to jego ramiona tak ją do siebie tuliły?

- Przepraszam - mruknęła, podnosząc się gwałtownie.

Nie mogła znieść spojrzenia jego surowych oczu, szczególnie

że mógłby być tym, który... - Zostawiłam coś w pokoju. Za

chwilę wrócę.

Wybiegła zdesperowana z bufetu, chcąc jak najszybciej

dostać się do swego pokoju.

Jak na złość wszystkie windy były zajęte, a nie miała naj

mniejszej ochoty przyłączyć się do grupki czekających ludzi.
Była rozgorączkowana i czuła, że każdy potrafi wyczytać całą

prawdę z jej twarzy. Musi być sama, żeby ochłonąć. Skręciła
w stronę schodów i pospiesznie weszła na pierwsze piętro,

gdzie wreszcie znalazła się poza zasięgiem ludzkiego wzroku.

Przez moment wydawało jej się, że słyszy echo tego sa

mego głosu, który słyszała w ciemnościach. Otrząsnęła się
gwałtownie i ruszyła dalej, koncentrując się na pokonywaniu

kolejnych stopni, aż wreszcie dotarła do pokoju.

N I E P R Z E S T A N Ę C I Ę K O C H A Ć

Z ulgą zamknęła za sobą drzwi i spojrzała w kierunku

łazienki. Nie mogła oprzeć się pokusie, aby tam nie wejść.

Czy pokój po drugiej stronie jest pusty tak jak rano, czy

może on wrócił? Może teraz drzwi są zamknięte i nigdy nie
odkryje, kim jest ów tajemniczy nieznajomy...

Stanęła w łazience i z wahaniem uniosła rękę w kierunku

klamki. Upłynęło jednak kilka długich sekund, zanim cicho

ją nacisnęła. Drzwi otworzyły się lekko. Rozejrzała się po

pokoju i znieruchomiała ze zdumienia. Wyglądał tak czysto
i świeżo, jakby ostatniej nocy nikt z niego nie korzystał. Po
trząsnęła głową z niedowierzaniem i powoli wróciła do ła
zienki. Zamknęła drzwi za sobą i przekręciła klucz.

Wiedziała teraz, że dalsze przeszukiwanie tamtego pokoju

nie ma sensu. Jeżeli był nawet jakiś ślad, wskazujący na
tożsamość mężczyzny, który tam nocował, usunęła go skru
pulatna pokojówka wtedy, gdy Maria była na konferencji.

Po raz pierwszy uświadomiła sobie możliwe konsekwencje

tego, co się stało. Nogi ugięły się pod nią, więc usiadła na
krawędzi łóżka i splotła mocno ręce na kolanach, żeby opa
nować ich drżenie.

Ponieważ nigdy właściwie nie miała czasu ani ochoty na

uwodzenie mężczyzn, nie musiała się martwić o zapobieganie
ciąży. Teraz jej spokój został gwałtownie zmącony. Próbowała
przypomnieć sobie, czy jej kochanek pomyślał o jakichkol
wiek środkach ostrożności.

Jej kochanek...
Wzdrygnęła się na wspomnienie wydarzeń minionej nocy,

a także dlatego, że poczuła do siebie wstręt. Co za bezmyśl
ność! Tak ryzykować, i to jeszcze z jej zdrowiem...

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Pomyśl, co teraz zrobić! Zagryzła wargi, próbując się skon

centrować.

Najważniejsze to odnaleźć nazwisko mężczyzny, który zaj

mował tamten pokój, by w razie potrzeby móc go odszukać
i zadać kilka ważnych pytań.

Musi znaleźć taki sposób na zdobycie potrzebnych infor

macji, żeby nikt sienie zorientował, ile dla niej znaczą. Znała
środowisko lekarskie na tyle, by wiedzieć, że jeśli ktokolwiek
dowie się, co zaszło ostatniej nocy, stanie się to publiczną
tajemnicą i nie pozostanie bez wpływu na jej opinię.

Zanim podeszła do recepcji, odczekała niecierpliwie, aż

reszta delegatów zniknie w sali konferencyjnej. Bała się, że
zadanie, które ma przed sobą, przerośnie jej możliwości, jeżeli
dzienny personel będzie znał język angielski tak samo jak ów
starszy pan wczoraj.

- Czym mogę pani służyć? - spytał młody mężczyzna

w recepcji i uśmiechnął się do niej szeroko.

Maria odetchnęła z ulgą.
- Chciałabym się dowiedzieć, kto zajmował wczoraj drugi

pokój w moim apartamencie. Oni zostawili jakieś rzeczy w ła

zience i...

Ugryzła się w język; nigdy nie potrafiła kłamać, patrząc ko

muś prosto w twarz. Teraz miała wielką ochotę po prostu uciec.

- Jak się pani nazywa? - zapytał i sięgnął po księgę gości.
- Martinez. Maria Martinez. Przyjechałam tutaj na konfe

rencję...

- Pani jest w pokoju numer... numer...

Zmarszczył brwi i pochylił się nad książką, próbując od-

cyfrować pismo.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Przyjechałam bardzo późno - pospieszyła mu z pomo

cą. - W recepcji był starszy pan. Nie mogłam zrozumieć, co
mówił; nie znam włoskiego.

- To był mój ojciec. - Recepcjonista uśmiechnął się ra

dośnie. - Przyszedł posiedzieć tutaj, bo musiałem zawieźć

żonę do szpitala. Wczoraj w nocy urodziła dziecko. Mamy
syna. - Był bezgranicznie dumny i szczęśliwy. - A jeśli cho
dzi o pani pokój - przypomniał sobie w końcu powód ich
rozmowy - to ojciec wpisał nowy numer pokoju przy pani
nazwisku. Ale nikt nie zajmuje drugiego pokoju w tym apar
tamencie.

- Dzisiaj nie - zgodziła się - ale ostatniej nocy był tam

mężczyzna, który zostawił parę rzeczy w łazience...

Jak trudno jest mówić, kiedy trzeba ważyć każde słowo...
- Nikt nie mieszkał w tym pokoju przez ostatnie dwa dni,

proszę pani - powiedział uspokajająco. - Jeżeli pani teraz
wychodzi i pokój będzie pusty, to poproszę pokojówkę, żeby
sprzątnęła łazienkę i usunęła te rzeczy. - Uśmiechnął się zno
wu, pokazując białe zęby, które zalśniły w jego opalonej twa
rzy. - Przepraszam za wszelkie niedogodności.

- Ale... - Maria zdała sobie nagle sprawę, że nie ma

żadnego sensu nadal go wypytywać. - To nic ważnego - po
wiedziała zmieszana i uśmiechnęła się. - Wystarczy, jeżeli
pokojówka posprząta jutro rano.

Nie mogła się skoncentrować na żadnym wykładzie. Była

krańcowo zdenerwowana i ciągle wracała myślami do proble
mu, którego nie umiała rozwiązać. Kim jest ów tajemniczy
człowiek? Była tak zaabsorbowana swym losem, że nie spra-

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

wił jej przyjemności nawet fakt, iż przewidywania Leny się
nie sprawdziły.

- Jestem przekonana, że porozmawiałby z tobą, gdyby nie

musiał nagle wyjechać - próbowała się usprawiedliwiać ko
leżanka, gdy siedziały razem w samolocie do domu.

Maria roześmiała się. Przejęta swym niepowodzeniem

w ustaleniu tożsamości mężczyzny, zapomniała o rozmowie
z Leną w bufecie. Teraz jednak, gdzieś w głębi duszy, poczuła
rozczarowanie, że nie miała okazji poznać Lea da Cruz.
W ciągu kilku ostatnich lat stał się on autorytetem w rozpo
znawaniu i leczeniu dziedzicznych schorzeń hematologicz
nych. Minie przynajmniej rok, zanim będzie miała okazję
wysłuchać jego wystąpienia na kolejnej takiej konferencji.

Kto wie, gdzie będzie za rok i czym się będzie zajmować.

Wszystko zależy od tego, co wydarzy się w ciągu kilku naj
bliższych tygodni.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Maria!
Czyjś głos wdarł się gwałtownie do jej świadomości.

Chwyciła za krawędź biurka, gniotąc w wilgotnej dłoni ka
wałek papieru.

- Trzymam cię - usłyszała i poczuła, że obejmują ją czy

jeś ramiona. - Nie bój się.

Maria starała się mocno trzymać biurka, bo była pewna, że

nie ustoi dłużej na drżących nogach. Po chwili usiadła ciężko
na krześle.

- Nie mów mi, że ta przeklęta grypa dopadła i ciebie.

- Siedziała z zamkniętymi oczami i głos Peg Mulholland do

cierał do niej z daleka. - Jesteś bardzo blada. Myślę, że po
winnaś jechać do domu.

- Nie - wyszeptała Maria, potrząsając przecząco głową.

Czuła, że każdy ruch potęguje ból czaszki. - I a n Stanton
wczoraj tego nie skończył, więc wzięłam się do roboty i...

Urwała nagle, a jej ręka konwulsyjnie zacisnęła się na ka

wałku papieru. Poczuła, jak czoło oblewa jej zimny pot.

- W takim stanie nie możesz tu zostać - powiedziała Peg

stanowczo.

Maria słyszała znajomy dźwięk przycisków aparatu tele-

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

fonicznego, a potem głos przyjaciółki, zamawiającej dla niej
taksówkę.

- Będzie tu za piętnaście minut - oznajmiła Peg.
Nie byłoby tak źle, gdyby noc była spokojna. Maria pora

dziłaby sobie, gdyby mogła zasnąć choć na kilka godzin, żeby
zregenerować siły. Jednak ciągle coś się działo. Najpierw
przyjęła na oddział pacjenta po wypadku samochodowym,
gdy ortopeda skończył go składać, a potem musiała podać

kroplówki i środki znieczulające dwóm młodym ofiarom po
parzeń z płonącego domu, które umieszczono w sterylnej czę
ści oddziału.

Nigdy nie była w stanie zrozumieć, dlaczego zorganizowa

nie wszystkiego w nocy, gdy próbuje się nie przeszkadzać
pacjentom już obecnym na oddziale, trwa znacznie dłużej.

Kiedy w końcu pomyślała, że mogłaby się położyć i za

mknąć oczy, jedna z jej małych pacjentek dostała wysokiej
temperatury podczas transfuzji krwi. Spędziła więc kilka go

dzin przy łóżku dziewczynki, by matka mogła się wreszcie

przespać.

- Słabo ci? - zapytała Peg. - Może zostawię cię na chwilę,

przyniosę twoje rzeczy i portier przyprowadzi ci fotel na kół

kach?

- Nie. - Maria miała zupełnie suche gardło i mówiła

schrypniętym głosem. - Pojadę windą.

Wyprostowała plecy i z trudem podniosła powieki. Wie

działa, że nic nie zyska, poddając się przytłaczającemu cięża

rowi, który spadł na jej barki. Powinna zrobić to co zwykle,
czyli zacisnąć zęby i trzymać się.

- Jesteś lekka jak piórko. Przecież nawet wiatr mógłby cię

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

przewrócić. - Peg zmarszczyła brwi. - Jesteś pewna, że sobie
poradzisz?

- Tak. - Maria przywołała na twarz wymuszony uśmiech.

- Pójdę prosto do łóżka, gdy dojadę do domu, i będę spać
przez dwanaście godzin. Rano będę jak nowo narodzona.

Maria unikała wzroku Peg z obawy, że tak doświadczona

pielęgniarka może zauważyć, iż pani doktor jest bliska zała
mania, a powodem tego wcale nie jest zwykłe zmęczenie.

- Dobrze, ale lepiej nie przychodź jutro do pracy, jeśli nie

będziesz w lepszej formie - ostrzegła Peg surowo. - Nie
chcę, żebyś zarażała mi pacjentów.

- To nie jest nic zaraźliwego. - Maria miała ochotę roze

śmiać się, gdy poczuła napływające do oczu łzy. - Przepra
szam, że opuszczam was w tak krytycznej chwili. Czy mogła
byś zawiadomić administrację?

- Oczywiście - zgodziła się Peg ochoczo. - Jedź już do

domu i odpocznij.

Maria stanęła w kącie windy i zamknęła oczy. Liczyła

w myślach piętra, czekając na cichy dzwonek, kiedy winda
zatrzyma się na parterze.

Gdy była w połowie drogi, winda przystanęła, otworzyły się

drzwi i ktoś wszedł. Maria nie miała ochoty z nikim rozmawiać,
więc nie otwierała oczu i czekała, aż winda ruszy na dół.

- Czy dobrze się pani czuje?

Serce Marii zamarło. Wprost trudno uwierzyć, ale to jest

ten głos! Po raz pierwszy i ostatni słyszała go ponad trzy
miesiące temu i odtąd prześladował ją bezlitośnie. Powoli
uniosła ciężkie ze zmęczenia powieki.

Wszystkie wysiłki odnalezienia go we Włoszech zawiodły,

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

uznała więc, że nigdy się nie dowie, kim jest ten człowiek.
Niemożliwe, by mógł ni z tego, ni z owego wsiąść do tej

samej windy... I to właśnie dzisiaj!

- To pan?! - wykrztusiła, patrząc na ciemnowłosego męż

czyznę. - Doktor da Cruz?

Nigdy nie mogła zapomnieć tych szarych oczu, wpatrzo

nych w nią owego dnia w hotelu, ale też nie sądziła, że będą
to oczy mężczyzny, który był jej kochankiem.

- Witam, doktor Martinez. - Ukłonił się szorstko. - Czy

moglibyśmy gdzieś porozmawiać?

- Porozmawiać? - powtórzyła cicho.
- Może idzie pani do bufetu? Może zjadłaby pani coś?

Patrzył na nią z wyrzutem, jakby ganił ją za to, że tak

schudła w ciągu ostatnich trzech miesięcy.

- Nie... To znaczy...
Winda szarpnęła i zatrzymała się na parterze.

- Proszę - powiedział rozkazującym tonem, chwytając ją

pod rękę i prowadząc w stronę bufetu dla gości.

- Jadę do domu - zaprotestowała, próbując oswobodzić

rękę. - Przed szpitalem czeka na mnie taksówka.

- Doskonale - oświadczył i zmienił kierunek, prowadząc

ją do drzwi wyjściowych. - W takim razie możemy pojechać

razem taksówką.

- Ja... Ale... Pan... - dukała bez sensu.

Leo puścił ją, żeby otworzyć drzwi.
- Nie możemy jechać jedną taksówką - powiedziała zdy

szana, świadoma, że patrzą na nich niektórzy z pracowników,
opuszczający szpital po zakończeniu dyżuru. - Ktoś mógłby

pomyśleć, że zaprosiłam pana do domu.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- We Włoszech byliśmy razem nie tylko w taksówce -

rzekł półgłosem, nachylając się w jej kierunku. - Proszę mi
przynajmniej pozwolić przeprosić... za to, co się stało.

Ze zdumieniem stwierdziła, że się zaczerwienił.
- Proszę?
Popatrzyła na niego i ich oczy się spotkały. Była zdumiona

intensywnością jego spojrzenia.

- Muszę z panią porozmawiać. Chciałbym wyjaśnić...
Zawahała się, po czym skinęła głową i wsiadła do czeka

jącego samochodu, pilnie bacząc, żeby nie usiadł zbyt blisko.

Mimo wyczerpania odniosła wrażenie, że łączy ich coś nie
uchwytnego i próbowała się opanować. Zbyt wiele od tego
zależy.

- Alma Road - rzekł Leo do kierowcy.
Maria poczuła, że zaczyna brakować jej powietrza.
- Skąd pan wie, gdzie mieszkam? - spytała zdumiona.
- Od Leny Harper - odparł i niespodziewanie zmarszczył

brwi. - Odniosłem wrażenie, że bardzo chciała mi to powie
dzieć; że wyraźnie czekała, aż zapytam o pani adres.

Jego słowa zabrzmiały niemal jak oskarżenie. Maria po

czuła się nieswojo i zamilkła. Rzeczywiście, Lena obrzucała

ją znaczącymi spojrzeniami i przewidywała, że ten przystojny

lekarz się nią zainteresuje.

Próbowała się uspokoić i uporządkować myśli. Zanim jej

się to udało, taksówka stanęła przed domem, w którym wy
najmowała mieszkanie na parterze.

- Ma pani klucze?
Leo zatrzymał się z nogą na stopniu schodów i wyciągnął

do niej rękę.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Umiem sama otworzyć drzwi. Dziękuję.
Patrzyła na niego pewnym siebie wzrokiem. Czuła instyn

ktownie, że najbliższe minuty nie będą dla niej łatwe, i chciała
panować nad sytuacją.

Kiwnął głową i ustąpił na bok, pozwalając jej otworzyć

drzwi, po czym wszedł za nią do mieszkania.

- Napije się pan czegoś? - spytała i poszła prosto do ma

leńkiej kuchenki, chcąc się czymś zająć.

Była zawsze przekonana, że przedpokój jej małego miesz

kania jest przestronny, ale teraz, gdy zamknęła drzwi, miała
wrażenie, iż nie ma w nim czym oddychać. To obecność jej
gościa powodowała, że było w nim ciasno i miała ochotę
uciec.

- Herbatę czy kawę? - rzuciła przez ramię. - Chyba nie

mam nic mocniejszego. Kupuję brandy tylko na Boże Naro
dzenie...

Ugryzła się w język, ale było już za późno. Przypomniała

sobie ten charakterystyczny, leciutki zapach w jego oddechu...

- Może być kawa, dziękuję - odparł i dodał spokojnie:

- Bardzo rzadko piję alkohol.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Wiem, że trudno w to uwierzyć po naszym ostatnim

spotkaniu - dodał z grymasem niechęci na twarzy.

Maria milczała, ustawiając filiżanki na tacy, ale jej umysł

pracował szybko. Odwróciła do niego twarz.

- Ależ skąd, łatwo - powiedziała łagodnie, patrząc mu

w oczy. - Myślę, że był pan czymś przybity i wypił trochę
więcej, niż powinien. Gdybym nie przyszła przez pomyłkę do

pana pokoju, spałby pan jak zabity.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Odwróciła się, westchnęła głęboko i ruszyła w stronę sa

loniku, gdzie usiadła w swym ulubionym fotelu. Przez chwilę
zadumała się nad odpornością ludzkiego organizmu. Godzi
nę temu była wykończona i bliska załamania. Gwałtowny
wzrost poziomu adrenaliny, wywołany spotkaniem doktora da
Cruz, spowodował, że poczuła się silna i mogła stawić mu
czoło.

- Dzięki za wspaniałomyślność. - Przerwał tok jej myśli

i sięgnął po filiżankę. - Niewiele kobiet przyjęłoby tak spo
kojnie to, co się wydarzyło.

Wzruszyła obojętnie ramionami. Nie może mu przecież

wyznać, jak rozpaczliwie próbowała dowiedzieć się, kim jest
i jak jej wysiłki spełzły na niczym. Recepcjonista powiadomił

ją przecież, że podczas jej pobytu nikt nie mieszkał w tym

drugim pokoju. Dalsze wypytywanie go nie miało sensu.

- Niech mi pani powie - zaczął - dlaczego nie odezwała

się pani do mnie następnego dnia, kiedy mnie pani zobaczyła?

- Ponieważ nie wiedziałam, kim pan jest - odparła zakło

potana.

- Czekała pani, aż ktoś nas oficjalnie sobie przedstawi?

- zaśmiał się z niedowierzaniem.

- Nie - zaprotestowała. - Po prostu nie wiedziałam, kim

pan jest.

- Pani przyjaciółka wiedziała - zwrócił jej uwagę. - Sły

szałem, jak podawała pani moje nazwisko.

- Ale ona nie wiedziała, co stało się w nocy, a ja nie

wiedziałam, że to pan był tym mężczyzną z drugiego pokoju.
- Traciła cierpliwość. Nie była przyzwyczajona do powtarza
nia w kółko tego samego. - Próbowałam dowiedzieć się, kim

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

pan jest, ale powiedziano mi w hotelu, że ten drugi pokój był
tamtej nocy wolny.

Patrzył na nią przenikliwie. Miała wrażenie, że czyta w jej

myślach, i drażniło ją to. Czuła się bezbronna.

- Czy teraz ja mogę pana o coś zapytać? - Odstawiła fili

żankę, splotła ręce na kolanach i spojrzała na niego z zain
teresowaniem. - Jeżeli wiedział pan, kim jestem, to dlaczego
pan nic mi nie powiedział?

- Ponieważ... - Zawahał się, zamknął na chwilę oczy, po

czym dokończył prawie wyzywająco: - Ponieważ myślałem,
że zapłacono pani za przyjście do mojego łóżka.

- Co?! - Jego słowa tak ją zaskoczyły, że na parę sekund

zaniemówiła. Czuła, jak blednie i jej oczy powiększają się
gwałtownie. - Jak pan śmie sugerować coś takiego? Ja nie

jestem... Ja nigdy...

- Mario, proszę! - Filiżanka zadźwięczała, gdy pospiesz

nie odstawił ją na tacę. - Teraz wiem, że to nieprawda.

- Co to znaczy „teraz"? - naciskała podniesionym gło

sem. - To nigdy nie była prawda.

- Ale dowiedziałem się o tym dopiero kilka dni temu,

kiedy spotkałem Andreasa.

- Kto to jest Andreas? Pana stręczyciel? - spytała kpiąco.

Jak on śmie myśleć o niej w taki sposób!
- To jest przyjaciel, który przysłał mi brandy tamtego

wieczoru - wyjaśnił pospiesznie. - Kiedy obudziłem się

w środku nocy i znalazłem panią obok siebie, pomyślałem, że
i to zaaranżował. Niech pani zrozumie - ciągnął, siedząc
przed nią na brzegu kanapy. - Kiedy dowiedziałem się, że

błędnie oceniłem sytuację, chciałem panią odnaleźć.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Dlaczego? - spytała bez ogródek. - Jeśli uważał pan

wtedy rano, że nie warto ze mną rozmawiać, dlaczego odszu
kał mnie pan teraz?

- Po pierwsze dlatego, że chciałem panią przeprosić. -

Był bezradny, zakłopotany i najwyraźniej nie potrafił spojrzeć

jej w oczy. - Trochę za dużo wypiłem, a nie toleruję dobrze

alkoholu. Obawiam się... Nie wiem, czy nie byłem zbyt nie
delikatny.

Mówił coraz ciszej, patrząc na swoje ręce splecione na

kolanach, a opalona skóra na jego policzkach pociemniała

jeszcze bardziej.

Niedelikatny? On? Miała ochotę roześmiać się głośno.

Przecież mógłby spełnić jej najskrytsze oczekiwania, a on się
tymczasem martwi...

- Nie - odparła półgłosem, czując, że na wspomnienie

rozkoszy, jaką jej sprawił, czerwienieją jej policzki. - Nie był
pan niedelikatny.

- Cieszę się - powiedział miękko. - Mogłaby mnie pani

znienawidzić za to, że pani nie doceniłem.

- Dosyć! - zaperzyła się. - Powiedział pan, że jest jeszcze

inny powód, dla którego pan przyszedł.

- Chciałem panią uspokoić, że niczym pani... nie zarazi

łem - oświadczył poważnie. - Nie byłem z kobietą od...
dwóch lat, więc może czuć się pani bezpieczna.

W jego głosie słychać było ponurą ironię i Maria przez

moment miała wielką ochotę poprosić go, aby wyjaśnił, co
ma na myśli. Ale to oznaczałoby, że powinna mu zdradzić
swoje sekrety, a na to jeszcze nie była gotowa. Przecież jest
prawie obcy. Nagle poczuła się znowu potwornie zmęczona,

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

powieki zaciążyły jej niczym ołów. Nie mogła myśleć i nie
miała siły dalej rozmawiać.

- Przepraszam pana, doktorze da Cruz - zaczęła wstając

i zachwiała się, nie mogąc utrzymać równowagi.

- Leo - powiedział i natychmiast ją podtrzymał. - Jest mi

bardzo przykro, że nasze pierwsze spotkanie było tak wstrzą-
sające, zwłaszcza że teraz będziemy się od czasu do czasu
spotykać.

- Naprawdę? - Maria uniosła zmęczone powieki.
- Specjalizujemy się w tej samej dziedzinie, więc to nie

uniknione. - Uśmiechnął się. - Szczególnie przez następny
rok lub dwa, kiedy będę mieszkał niedaleko stąd.

Te niewinnie brzmiące słowa uderzyły w nią jak piorun.

Rozważała trudności, jakie mogą się pojawić, gdy będzie
wpadała na doktora da Cruz przez następne dwa lata, i czuła,
że jej serce zaczyna bić jak szalone. Nie może go przecież

unikać, jeżeli chce korzystać z jego doświadczeń w swojej
dziedzinie. Skuliła się na myśl o tym, co ją czeka.

- Przepraszam, doktorze... to znaczy, Leo. Ledwo trzy

mam się na nogach. Muszę się położyć.

- Zostawię cię więc w spokoju.

Próbowała się opanować, gdy skierował się w stronę drzwi.

Tam odwrócił się nagle, chcąc się pożegnać, ale milczał i pa
trzył na nią, jakby szukając słów.

- Mario? - odezwał się w końcu, patrząc jej w oczy. -

Przykro mi, bo poznaliśmy się w dziwny sposób, ale nie ża

łuję, że się znamy.

Przyglądał się jej, a ona czuła się tak, jakby jej dotykał.

Wspomnienia przeżyć tamtej nocy wróciły ze zdwojoną siłą.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Trzymała ręce w kieszeniach, aby nie ulec pokusie, i wyczuła
pod palcami kawałek papieru. Przypomniała sobie, że to jest
kartka, którą włożyła do kieszeni żakietu jeszcze w szpitalu.

Nagle uprzytomniła sobie, co jest na niej napisane. Nie mogła
w tej chwili myśleć o niczym innym. Musi być sama! Kiw
nęła głową i otworzyła przed nim drzwi.

- Wrócę za dwa tygodnie - dodał wychodząc. - Zaproszo

no mnie, żebym odwiedził twój oddział.

Przypomniała sobie niejasno, że mówiono jej o tej wizycie.

Wtedy pomyślała, że będzie miała fantastyczną okazję, by
zadać mu kilka pytań, czego nie mogła zrobić we Włoszech.
Teraz stało się to znacznie bardziej skomplikowane.

- Zatem wkrótce się zobaczymy - powiedziała z uprzej

mym uśmiechem, chociaż kosztowało ją to wiele wysiłku.

- Do zobaczenia.

Ukłonił się i odszedł.
Maria zatrzasnęła drzwi i oparła się o framugę. Nogi mia-

ła jak z waty. Powoli wyjęła z kieszeni kartkę, wyprostowa
ła ją ostrożnie i wygładziła zagniecenia. Nie musiała jej czy-
tać i tak znała jej treść. Ta wiadomość zmieni jej życie na
zawsze.

Upłynęło wiele czasu od jej pobytu we Włoszech, zanim

uświadomiła sobie, że musi zyskać pewność. Ponieważ bar
dzo schudła, więc wynik badań laboratoryjnych ją zaskoczył.

- Jestem w ciąży - wyszeptała, nadal nie mogąc w to

uwierzyć. - Od ponad trzech miesięcy jestem w ciąży.

- Właśnie przyjechał - powiedział rozpromieniony Ian

Stanton do Marii, która wieszała swój ciężki płaszcz w szafie.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Cały oddział jest poruszony. Biedne pielęgniarki niemal
padają z nóg, tak bardzo chcą być pomocne.

- Dlaczego? - spytała zdziwiona. - On jest tylko człowie

kiem. Ważne jest tylko to, co ma w głowie.

Rozczesała potargane przez wiatr włosy, a potem szybko

upięła je w mały kok. Przyglądała się swemu odbiciu w lu
strze z wyraźnym niezadowoleniem. Była blada i w dodatku

jej skóra nie wyglądała zdrowo. Gdyby nałożyła trochę różu

na policzki i pomalowała usta, byłoby znacznie lepiej. Tego

jednak nie zrobiła.

- Jeszcze pomyśli, że umalowałam się dla niego - mruk

nęła pod nosem, zdając sobie sprawę, że miałby rację.

Minął już miesiąc od czasu, kiedy widziała go po raz

ostatni. Termin jego wizyty był odraczany dwukrotnie i wie
działa, że w tym czasie zmieniła się bardzo na niekorzyść.

Słyszała, że niektóre kobiety tryskają zdrowiem i energią
w czasie ciąży, ona jednak do nich nie należała. Sporadyczne
nudności, dzięki którym odkryła swój stan, nie skończyły się
po upływie pierwszych trzech miesięcy. Właściwie stały się
jeszcze bardziej dokuczliwe, w efekcie czego jej twarz zsza

rzała, a piękne oczy o barwie miodu przestały błyszczeć.

Nie lubiła się malować, ale teraz używała szminki i różu.

Gdy pod wieczór ten i tak oszczędny makijaż znikał, wyglą

dała okropnie. Cieszyła się jedynie z tego, że ciąża była nadal

prawie niewidoczna i że dotąd zdołała utrzymać wszystko

w tajemnicy. Najczęściej, gdy trzymała ręce w kieszeniach

białego, rozpiętego fartucha, jego poły stykały się i zakrywały

jej brzuch.

- Dzień dobry - przywitała ją Peg Mulholland, podnosząc

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

głowę, gdy Maria zamykała drzwi. Robiła coś przy łóżku
stojącym najbliżej drzwi. - Idź prosto do mojego pokoju.
Doktor da Cruz tam na ciebie czeka.

Maria uniosła rękę w geście podziękowania. Wiedziała, że

Peg przyłączy się do nich, gdy tylko skończy nadzorować
pracę młodych pielęgniarek. Skierowała się w stronę jej po
koju, odetchnęła głęboko i weszła do środka.

Leo nie usłyszał jej, mogła więc przyjrzeć mu się przez

chwilę, gdy pracował przy biurku zawalonym stosem papie
rów, choć właściwie widziała tylko włosy: krótkie, ciemne,
kręcone.

- Dzień dobry, doktorze da Cruz - powiedziała cicho, sia

dając na jednym z krzeseł, przygotowanych na pierwsze spot
kanie.

Uśmiechnęła się w duchu, bo drgnął lekko, zaskoczony

dźwiękiem jej głosu.

- Maria? - Podniósł głowę i uśmiechnął się na jej widok,

ale uśmiech ten szybko zniknął. - Mój Boże, co się stało?
Chorowałaś? - Wyprostował się gwałtownie. - Czy byłaś
u lekarza? Czy czujesz się na tyle dobrze, żeby pracować?

Okrążył biurko i ukląkł przed nią na jednym kolanie. Teraz

widział ją lepiej. W pierwszej chwili chciała rzucić mu się
w ramiona, ale szybko zapanowała nad sobą. Jego bliskość
zaczęła jej przeszkadzać, więc odchyliła się nieco w bok.

- Czuję się dobrze - powiedziała spokojnie, mimo że ser

ce biło jej jak szalone. - W szpitalu panowała epidemia grypy.

Wzruszyła ramionami, jak gdyby to zdanie miało wyjaśnić,

dlaczego jest taka blada i chuda. Gdy stała przed lustrem
w łazience, z łatwością mogła policzyć wszystkie żebra.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Pewnie zastępowałaś chorych kolegów, a potem oczy

wiście zapominałaś, żeby znaleźć czas i odpocząć - skomen
tował. - Wyglądasz na zagłodzoną i niewyspaną.

- Słyszałam, że Włosi potrafią prawić komplementy ko

bietom, ale nie sądzę, żebyś ty to potrafił - rzuciła ironicznie.

Miała nadzieję, że żartując, udowodni mu, iż czuje się

dobrze.

- Może jest inaczej, gdy się jest tylko w połowie Włochem

- odparł i uśmiechnął się do niej z zatroskaniem.

- A w drugiej połowie kim jesteś?
Zauważyła z ulgą, że troszeczkę się od niej odsunął.
- W niemal połowie jestem Grekiem.
Uśmiechnął się szeroko.
- A w jakiej części jesteś Anglikiem? - dociekała.
- W żadnej. - Trzymając ręce daleko od siebie, zakomu

nikował: - Widzisz przed sobą źle wychowanego, śródzie
mnomorskiego mieszańca.

Roześmiali się oboje. W tej chwili nadeszła reszta grupy

i zaczęło się spotkanie.

- ...Możemy oczekiwać, że współpraca między różnymi

dyscyplinami - Leo kończył godzinną dyskusję - doprowadzi
do tego, że nie tylko noworodki będzie się badać w kierunku

defektu hemoglobiny, ale również podda się tym badaniom

wszystkie kobiety ciężarne, aby ostrzec je o ewentualnym

zagrożeniu.

- Jednym z problemów związanych z migracją populacji

jest to, że w naszych czasach wielu ludzi nie ma pojęcia

o swym dziedzictwie genetycznym, ponieważ nie wiedzą,
skąd pochodzą ich przodkowie - wtrącił jeden z lekarzy. - Na

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

podstawie koloru skóry nie można powiedzieć, czy pochodzą
oni z obszaru wysokiego ryzyka, to jest z Europy południo
wo-wschodniej i mają doskonale opanowany język angielski,
czy też są Anglikami z obszaru małego ryzyka, którzy wrócili
opaleni po wakacjach za granicą.

Wszyscy się roześmiali, ale wiedzieli, że lekarz poruszył

ważny problem.

- Czasami myślę, że amerykański pomysł zrobienia badań

krwi przed zawarciem ślubu jest dobry - dodała jedna z po
łożnych. - Wyjątkami są oczywiście ci, którzy mają dzieci
przed ślubem.

- W końcu wszystkie przypadki należy rozpatrywać indy

widualnie - zauważyła Maria. - Jeśli na przykład badanie
krwi wykaże, że w przypadku obojga rodziców mamy do
czynienia z nieprawidłową strukturą hemoglobiny, możemy
umówić się z nimi na rozmowę i wyjaśnić, że ryzyko urodze
nia chorego dziecka wynosi dwadzieścia pięć procent. Jeśli

jednak oni zdecydują się na to ryzyko, możemy robić dalsze

badania aż do dwudziestego tygodnia ciąży, sprawdzając, czy
płód nie odziedziczył cech talasemii. Ale jeśli nawet takie
badania dadzą wynik dodatni, to nadal rodzice sami muszą
zadecydować, czy tę ciążę utrzymać.

Zaraz potem spotkanie się zakończyło. Maria myślała

wciąż o swoim małym bracie, Marco, który urodził się z de
fektem hemoglobiny, chorobą zwaną beta talasemią major.

- Jesteś smutna - dotarł do niej łagodny głos.

Maria podniosła głowę i zauważyła, że w pokoju zostali

już tylko we dwoje.

- Przepraszam, to bardzo nieuprzejmie z mojej strony. -

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Zamknęła notatnik i schowała pióro, nie patrząc na Lea. - Za
myśliłam się.

- To nie były miłe myśli - powiedział miękko, jakby za

praszając ją do wyjaśnienia.

- To stare dzieje - odparła, próbując się uśmiechnąć. -

Czasami robię ten błąd, że traktuję pracę zbyt osobiście.

- Nie sądzę, żeby dało się tego uniknąć, kiedy pracuje się

z dziećmi - odparł spokojnie. - Szczególnie gdy ma się do
czynienia z czymś, co potencjalnie grozi śmiercią, jak defekt
hemoglobiny. Od momentu poczęcia dziecko jest skazane na
lata bólu i medycznej ingerencji oraz szereg ograniczeń
w prawie każdym aspekcie życia.

- To nie oznacza jednak, że wszyscy są z góry skazani

- zaprotestowała Maria. - Przyspieszając rozpoznanie, robiąc

transfuzje krwi i szczególnie teraz, kiedy potrafimy już usu
nąć nadmiar żelaza, możemy wielu z nich przystosować do
prawie normalnego życia. Wielu z nich zakłada rodziny i...

- Normalne - powtórzył z goryczą. - Czasami jestem

bardzo ciekaw, czy oni są w stanie to zaakceptować? Gdyby
wiedzieli, że można było oszczędzić im nieustannego bólu,
ciągłego leczenia - tych wszystkich transfuzji, infekcji, le
karstw i wszystkich ograniczeń, więc gdyby to wiedzieli, to

czy chcieliby, żeby rodzice utrzymali ciążę? A może woleliby
nigdy się nie urodzić?

ROZDZIAŁ TRZECI

Maria była bardzo przygnębiona do końca dyżuru, mimo

to ciągle potrafiła uśmiechać się do dzieci. Rozbawiła najno
wszą pacjentkę, rysując uśmiechnięte buzie na opatrunku gi
psowym, usztywniającym obie jej złamane nogi.

- Czy myślałaś, jak je nazwiesz? - pytała poważnie.
- Co? - Pięcioletnia Jemma nie rozumiała.
- Twoje opatrunki gipsowe, oczywiście - wyjaśniła Ma

ria. - Nie będziesz mogła z nimi rozmawiać, jeżeli nie nadasz
im imion. Jak inaczej będą wiedziały, któremu wydajesz po
lecenia?

W końcu zostawiła w sali pogodne dziecko, nadające bu

ziom imiona ulubionych bohaterów telewizyjnych, i rozba
wionych rodziców małej.

- Cześć, doktor Maria! - zawołał młody głos z sąsiednie

go łóżka. - Tym razem pobiłem Husseina. Pani popatrzy.

Hassan Rehman patrzył na nią wielkimi, ciemnymi ocza

mi, trzymając kurczowo joystick. Chłopcy grali w grę kom
puterową.

- Nie, wcale nie zwyciężyłeś - zaprzeczył jego brat

bliźniak z sąsiedniego łóżka. - Oszukiwałeś, kiedy pielęg
niarka sprawdzała krew.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Hassan i Hussein byli ośmioletnimi pacjentami z beta ta-

lasemią, którzy musieli co miesiąc przychodzić do szpitala na
transfuzję odwirowanych czerwonych ciałek krwi, aby
zmniejszyć anemię. Zaledwie kilka minut spędzonych w ich
wesołym towarzystwie wystarczyło, aby przekonać Marię, że
życie dziecka z tą chorobą odbiega od ponurych perspektyw,
na które wskazywał Leo.

Kiedy wychodząc z sali obrzuciła ich wzrokiem, postano

wiła, że dzisiaj, zanim późnym popołudniem wyjdą do domu,
przedstawi ich doktorowi da Cruz. Tymczasem skierowała się
do bufetu.

Właśnie sięgała po miseczkę z sałatką, gdy znajomy za

pach drzewa sandałowego uświadomił jej, że Leo jest obok.

- Nigdy nie przytyjesz, jeśli będziesz tak jadła. - Sięgnął

po danie z pieczenia i postawił jej na tacy, zanim zdążyła
ustawić na niej swoją sałatkę. - To zmusi twój organizm do

pracy - oznajmił.

Maria żachnęła się. Chciała mu powiedzieć, że sama po

trafi zdecydować, co zje, ale gdy się odwróciła i napotkała

jego zatroskane spojrzenie, zrezygnowała.

- Nie mam apetytu - wyjaśniła.
- Musisz próbować jeść nieco więcej mięsa, jeśli chcesz

przytyć. Czy mogłabyś spróbować zjeść tyle, ile możesz, a ja
będę cię zabawiał?

- To zależy od tego, w jaki sposób będziesz to robił. -

Bardzo uważnie dobierała słowa. - Będziesz śpiewał czy tań
czył? A może twoją specjalnością są dowcipy?

- Mądrala - szepnął jej do ucha.

Sięgnął jedną ręką po dużą szklankę soku pomarańczowe-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

go, drugą wziął ją pod rękę i poprowadził w stronę stolika, na
którym stało jego danie.

- Oo! - Maria uśmiechnęła się; perspektywa zjedzenia

lunchu w towarzystwie Lea sprawiła jej przyjemność. - Nie
sądziłam, że jest to zaproszenie na wytworny lunch!

Zdołała zjeść zaledwie połowę w czasie, kiedy on zmiótł

ze swojego talerza wszystko. I wtedy przypomniała sobie
o bliźniakach.

- Leo, czy znalazłbyś parę minut dziś po południu?
- Poczekaj, zaraz sprawdzę. - Sięgnął po notatnik. -

O której?

- Przed szóstą.
Wiedziała, że o szóstej przyjdą rodzice bliźniąt, aby ich

zabrać do domu.

- Mam trochę czasu o piątej trzydzieści. Czy jest jakiś

specjalny powód, dla którego chcesz się ze mną spotkać?

- Tak - uśmiechnęła się tajemniczo - ale teraz nic ci nie

powiem.

Reszta popołudnia upłynęła jej na przyjmowaniu pacjen

tów w poradni szpitalnej i pracy papierkowej.

- Jestem punktualnie - usłyszała za sobą jego głos, gdy

otwierała drzwi, wracając na oddział.

- Jak wiesz - zaczęła - obecnie robimy badania w kie

runku talasemii każdemu pacjentowi, który przychodzi
na operację, jak również badamy kobiety ciężarne i nowo
rodki.

- Wasza poradnia konsultacyjna jest znakomita. - Skinął

głową z aprobatą. - Gdyby tylko było takich więcej...

- Mamy także trochę dzieci o różnym stopniu niedokrwi-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

stości, które zgłaszają się na transfuzję krwi co miesiąc lub
w przypadkach przełomu hemolitycznego. Uczymy również
ich rodziców, jak sobie radzić z systematycznym podawaniem
leków w domu. Kiedy zachodzi konieczność transplantacji
szpiku kostnego...

Obserwowała, jak wyraz jego twarzy się zmienia, uśmiech

stopniowo znika, a oczy stają się smutne. Zachowywał się tak
nie po raz pierwszy.

- Leo - zaczęła, spontanicznie dotykając jego ręki -

wiem, że widziałeś o wiele więcej niż ja takich przypadków,
kiedy dzieci przechodzą piekło, ale musisz przyznać, że obe
cnie jest ich znacznie mniej...

Urwała; wiedziała, że żadne słowa na świecie nie poruszą

go tak jak bracia Rehman.

- Chodź - powiedziała i wprowadziła go do sali.
- Hassan i Hussein! Chciałabym, żebyście poznali dokto

ra da Cruz.

Dwie pary ciemnych oczu podniosły się, aby spojrzeć na

przybysza. Chłopcy uśmiechnęli się szeroko.

- Cześć - odezwał się Hassan, jak zwykle pierwszy. - Czy

jest pan narzeczonym doktor Marii?

- Hassan! - mitygował brata zdumiony Hussein, zanim

Maria zdołała się odezwać.

- Nie wiem - odparł Leo, udając zmartwienie. - Czy two

im zdaniem chciałaby, żebym ją o to zapytał? - Maria zauwa
żyła nić żartobliwego porozumienia pomiędzy nim a chłopca
mi. - Ona jest bardzo ładna, prawda?

- Ona jest piękna - poprawił go Hassan, przekrzywiając

głowę w znaczący sposób. - Nie wiem jednak, czy chciałaby

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

chodzić z panem. Może nie mieć czasu. Musi tutaj opiekować
się wszystkimi dziećmi, a my jesteśmy wyjątkowi.

- Dlaczego? - Jego uśmiech mówił Marii, że spotkanie

z tymi małymi czarodziejami sprawia mu przyjemność.

- Bo - ciągnął Hussein - jesteśmy częstymi pacjentami.
- To dlatego, że musimy mieć transfuzje krwi - wtrącił

Hassan, wskazując na stojaki po bokach łóżek. - Obaj mamy
beta talasemię.

Maria zauważyła, że uśmiech znika z twarzy Lea. Właśnie

wtedy pojawili się rodzice chłopców.

- Pani doktor! - witał ją z uśmiechem pan Rehman. - Jak

się dzisiaj sprawowali? Czy już chce pani uwolnić się od nich?

Potargał z czułością gęste, ciemne czupryny bliźniaków.

- Byli bardzo grzeczni - powiedziała. - Przedstawiałam

im właśnie doktora da Cruz, który jest specjalistą w dziedzinie
anemii hemolitycznych.

Odsunęła się, żeby mogli uścisnąć sobie dłonie. Zanim

przyszła pielęgniarka, aby usunąć stojaki, Maria rzuciła okiem
na ścienny zegar w końcu sali.

- Spójrz, która godzina - powiedziała, chwytając Lea

za rękaw. - Powinieneś już iść na następne spotkanie, pra
wda?

- Sugerujesz, że musisz wracać do swoich obowiązków

- odparł, patrząc na swój zegarek. - Zdaje się, że obydwoje
się spóźnimy.

Chłopcy opuszczali z rodzicami oddział i żegnali się ra

dośnie z obydwojgiem lekarzy, obiecując wrócić za miesiąc.
Maria i Leo zostali sami za podwójnymi drzwiami prowadzą
cymi na oddział.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Myślę, że powinieneś już iść. Gdzie masz następne spot

kanie?

- To zależy od ciebie - powiedział łagodnie.
- Ode mnie? - spytała zdziwiona.
- Może namówię cię, żebyś poszła ze mną na kolację?

Przerwał, ponieważ właśnie ktoś ich mijał.
- Chyba nie potrzebujemy dużo czasu, żeby przedyskuto

wać różne przypadki...

- Mario... - To jedno słowo pozbawiło ją wątpliwości.

- Nie chcę cię zaprosić na spotkanie zawodowe, tylko na

kolację.

- Dlaczego? - wyszeptała przez ściśnięte gardło.
- Z kilku powodów. - Oparł się plecami o ścianę, jak gdy

by przygotowując się do tego, aby stać w ten sposób tak
długo, dopóki jej nie przekona. - Po pierwsze, jak powiedzia
ły te dzieciaki, ponieważ jesteś piękną kobietą; po drugie,
lubię twoje towarzystwo; a przede wszystkim dlatego, że nie
jedliśmy nic od lunchu i jestem głodny, a nie lubię jeść sam...

Usiłował przybrać wzruszający wygląd, ale nie bardzo mu

się to udawało, gdyż oczy zbytnio mu błyszczały radością.
Maria nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.

- Dobrze. Twoja druzgocąca logika mnie przekonuje.
Wziął ją pod rękę. Było jej przyjemnie, bo czuła jego

ramię, ale również dlatego, że powiedział, że jest piękną ko
bietą. Mógł co prawda powtarzać słowa Hassana, ale potrze
bowała tego jak każda kobieta, pragnąca usłyszeć podobne

słowa od mężczyzny będącego ojcem jej dziecka.

Boże! Jak mogła zapomnieć?
Jej lekarz sugerował, że ciągłe złe samopoczucie w czasie

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

ciąży jest związane z psychicznym stresem, który przeżywała.
Musiała przyznać mu rację. Ilekroć przypomniała sobie, że
musi powiedzieć Leowi o ciąży, czuła skurcz serca.

- Czy chciałabyś wpaść do domu przed kolacją?
To pytanie sprowadziło ją na ziemię. Wciąż się wahała, czy

próbować wyznać mu prawdę, czy też unikać tego, co nie
uniknione.

- Możemy iść od razu - rzekła zdecydowanym tonem.

Uniosła brodę i wyprostowała przy tym ramiona, jakby

przygotowując się do walki. Nie była tchórzem, ale nie miała
pojęcia, jak zacząć.

Restauracja, którą mu zaproponowała, była blisko szpitala,

tuż za rogiem. Przechodziła obok niej prawie codziennie, idąc
do pracy. Słyszała od kolegów, że warto ją odwiedzić.

Dziś wieczorem, z powodu wyjątkowo wczesnej pory, by

ło mało prawdopodobne, że natkną się na jakichś znajomych,
którzy mogliby być zdziwieni ich widokiem.

Siedząc w rogu prawie pustej sali Maria myślała, że byłoby

dobrze, gdyby nadal było tak pusto. Obawiała się reakcji Lea
na nowinę, którą zamierza mu zakomunikować. Najpierw

jednak długo przeglądała menu.

- Pomóc ci coś wybrać? - zapytał, kiedy kelner przyszedł

przyjąć ich zamówienie, a ona wciąż była niezdecydowana.

- Chciałabym coś lekkiego - powiedziała nieśmiało.

Martwiła się, że w innym przypadku nudności, które mę

czyły ją rano, w południe i w nocy, mogą się nasilić.

- Może podać pani na przekąskę melona, a potem piersi

z kurczaka duszone w sosie z białego wina? - zaproponował
kelner.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Wspaniale, bardzo proszę - zaakceptowała jego propo

zycję, odwzajemniając uśmiech.

- Co skłoniło cię do pójścia na medycynę? - spytał Leo,

gdy tylko zostali sami. - Czy tradycja rodzinna?

- Nie wiem - przyznała otwarcie, wspominając dzieciń

stwo. - Od siódmego roku życia byłam wychowywana przez
wspaniałą parę, Annę i Luiza Martinezów. Było nas około
tuzina przez wiele lat, a oni bardzo nas kochali.

Te miłe wspomnienia z dzieciństwa wywołały ciepły

uśmiech na jej twarzy.

- Muszą być bardzo dumni z twoich osiągnięć. Nie jest

łatwo zostać lekarzem.

- Zawsze nam powtarzali, żebyśmy się starali być jak

najlepsi. Nie było dla nich ważne, czy będziemy lekarzami
czy śmieciarzami, dopóki będziemy wykonywać naszą pracę
najlepiej, jak potrafimy.

- Dlaczego zainteresowałaś się hemoglobinopatią? Dzie

dziczne defekty budowy hemoglobiny nie są szczególnie po
pularną specjalizacją.

- Z powodu brata. Marco chorował na beta talasemię.
- Naprawdę? - zapytał łagodnie, patrząc uważnie w jej

oczy.

Skinęła głową.

- Umarł, kiedy miał jedenaście lat.
- Najpierw straciłaś rodziców, a potem brata.

Słyszała w jego głosie sympatię, więc mówiła dalej, aby

uniknąć nieporozumień.

- Nie straciliśmy rodziców; to oni pozbyli się nas - po

wiedziała gorzko. - Kiedy urodził się Marco, ojciec miał wre-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

szcie upragnionego syna. Był zdruzgotany, gdy dowiedział
się, że jego tak długo oczekiwany syn jest ciężko chory. Kiedy
potwierdzono, że choroba jest nieuleczalna, zmusił mamę,
żeby nas zostawiła w poczekalni szpitala. Najprawdopodob
niej pojechali zaraz potem na lotnisko, żeby na dobre wrócić
do Włoch.

- Czy żadne władze nie mogły nic zrobić? - zapytał

wzburzony.

- Zrobiły. - Uśmiechnęła się. - Oddały nas pod opiekę

Anny i Luiza.

- Ale co z twoimi rodzicami? Powinni odpowiadać za

swoje dzieci.

- Sądzę, że Marco i ja wygraliśmy los na loterii - rzekła

z przekonaniem. - Biorąc pod uwagę to, co zrobili, nie potra
filiby wychować i kochać nas tak, jak Anna i Luiz.

Wspominała z radością swych przybranych rodziców.

Szczególnie moment, gdy poprosili ją, żeby zgodziła się przy

jąć ich nazwisko.

- Jak to było z twoim bratem? Czy choroba zaatakowała

go szczególnie mocno?

- Byłam wtedy za młoda, żeby rozumieć, co się dzieje.

Najwyraźniej nasi rodzice zbyt długo próbowali udawać, że
wszystko jest z nim w porządku. Z powodu ich zaniedbań

jego organizm był już bardzo osłabiony, zanim Anna się nami

zaopiekowała. Dopiero kiedy zostałam lekarzem, zdałam so
bie sprawę z powikłań, których objawy były widoczne.

Starała się mówić rzeczowo, przywołując szczegóły z pa

mięci.

- Cierpiał na uporczywą anemię, więc był bardzo osłabio-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

ny; miał ogromnie powiększoną śledzionę, dlatego nie chciał

jeść; przerost szpiku spowodował deformacje czaszki i kości

długich. Faktycznie miał wszystkie klasyczne komplikacje nie
leczonej talasemii.

Spojrzała na niego i zauważyła, że jest poruszony tak jak

kiedyś.

- A ty? - zapytała szybko, zanim zdołał się opanować.

Intuicja podpowiadała jej, że ten człowiek ukrywa coś bardzo
bolesnego. - Co skłoniło cię do specjalizowania się w tej dzie
dzinie?

Milczał tak długo, aż zaczęła podejrzewać, że nie odpowie.

- Moja historia jest bardzo podobna - odezwał się w koń

cu, patrząc na wzór na posrebrzonym widelczyku do ciasta.
- Zamiast brata straciłem syna.

- Leo, dlaczego? Co się stało?

Poczuła do niego wielką sympatię.
- Jest tak wiele podobieństw w historii Marka i mojego

syna, że trudno mi o tym mówić - powiedział z głębokim
westchnieniem, zaciskając palce na widelczyku.

- Niemożliwe! - zawołała. - Nie wierzę, żebyś mógł po

rzucić własne dziecko.

Dotknęła instynktownie jego ręki, żeby mu dodać otuchy,

ale cofnął dłoń i spojrzał jej w oczy.

- Może i tak zrobiłem - powiedział zamyślony. - Byłem

tak zajęty pracą, że prawie nie miałem czasu go widywać. Był

maleńkim zawiniątkiem leżącym w łóżeczku.

- A twoja żona? Czy nie mogła się nim opiekować?

- Opiekowała się, dopóki nie skończył sześciu tygodni.

Potem znalazła kogoś, kto zostawał z nim w domu, a sama

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

wróciła do pracy. Powiedziała, że chce pracować tylko na
część etatu, ale to było tylko jej kolejne kłamstwo. Zanim
zorientowałem się, że dzieje się coś złego...

Wzruszył ramionami.

- A badania krwi? Dlaczego ich nie zrobiliście?

Maria zmarszczyła brwi. Coś tu nie jest w porządku.
- Zrobiliśmy, ale moja droga żona, która jest hematolo

giem, zrobiła je sama i nie zadała sobie trudu, żeby mi powie
dzieć, co odkryła.

- Ale...
- Miał wylew i umarł w moich ramionach w swoje pier

wsze urodziny. - Oczy Lea zalśniły łzami. - Nie wiedziałem,
że jestem nosicielem cech talasemii, a Sophie nigdy nie przy
znała się, że ona również. Z góry skazaliśmy to dziecko na
piekło na ziemi...

Głos mu się załamał i zamilkł.
- Czy chcesz zjeść deser tutaj? - spytała cicho, aby prze

rwać ciszę. - Możemy wypić kawę u mnie, jeśli wolisz wyjść.

- Dzięki. - Odetchnął głęboko i pokiwał głową. - Sądzę,

że obydwoje nie mamy już ochoty jeść. Przykro mi, że po
psułem ci kolację. - Dał znak kelnerowi i poprosił o ra
chunek.

- Nie popsułeś.
Położyła rękę na jego leżącej na stole dłoni. Opalona skóra

wydawała się ciemniejsza w kontraście z białym obrusem.

- Czasami możesz porozmawiać o tym, co jest naprawdę

ważne tylko z kimś, kto ma podobne doświadczenia. Wątpię,
żebyś powiedział komukolwiek innemu to, co mnie dzisiaj.

- Masz rację - przyznał. - Moi koledzy wiedzą, że mój

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

syn umarł, ale nie umiałem powiedzieć im nic więcej. Czułem
się po prostu zbyt winny.

Wyszli z restauracji. Na dworze padał drobny, zimny

deszcz.

- Wróćmy i zadzwońmy z holu po taksówkę. Pogoda jest

wstrętna.

Pochylił się nad nią, chroniąc ją przed mżawką i kierując

z powrotem w stronę drzwi do restauracji.

- Nie warto - powiedziała odruchowo. - To tylko kilka

minut drogi stąd. Chodźmy.

- Jesteś pewna?

Delikatnie podniósł kołnierz jej płaszcza, aby ochronić ją

przed deszczem, i przytulił ją do siebie. Maria skinęła głową,
zadowolona, że Leo nie może czytać w jej myślach; przyzna
wała w duchu, że korzysta z każdej okazji, aby spędzić z nim

trochę czasu. Dziś wieczorem musi mu jakoś zdradzić swą
tajemnicę, bo nie wiadomo, kiedy znowu będzie z nim sama.
Nie miała pojęcia, jak przyjmie tę wiadomość. Przypuszczała

jednak, że pomimo szoku będzie wiedział, że dziecko, które

nosi, pozwoli mu wyleczyć ranę z przeszłości.

- Mario?
Jego głos odbił się głośnym echem w cichej, opustoszałej,

wilgotnej ulicy.

- Tak?

Odchyliła głowę, żeby spojrzeć na niego; na jej rzęsach

błyszczały mikroskopijne kropelki wody.

- Czy jest... - Urwał i odwrócił głowę w jej stronę. Pa

trzyła na kropelki wody na jego ciemnych włosach, błyszczą
ce jak diamenty. - Czy widujesz się z kimś ze szpitala?

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Czy widuję się z kimś? - powtórzyła. - Po co?
- Czy masz przyjaciela?
- Ooo... - Odetchnęła z ulgą i roześmiała się beztrosko.

- Nie. Jak powiedział Hassan, nie mam czasu na życie towa
rzyskie.

- Musisz czuć się samotna, kiedy wracasz ze szpitala do

cichego, małego mieszkania i nie możesz z nikim porozma
wiać o tym, co się zdarzyło w ciągu dnia.

Myślała o tym przez moment i czuła, że jest tak samo

samotny.

- Wcześniej nie myślałam o tym w taki sposób - przyzna

ła. - Cały dzień mam urwanie głowy, więc kiedy wracam do
domu, cisza pozwala mi się zregenerować.

- A teraz?
- Sądzę, że masz rację, jeżeli chodzi o brak kontaktów

- powiedziała wolno. - Czasami byłoby cudownie móc się

wygadać po szczególnie ciężkim dniu komuś, kto rozumie,
o czym mówię.

- Czy ja mógłbym być tym kimś?
Ze zdziwienia potknęła się, a Leo instynktownie ją pod

trzymał.

- Naprawdę chciałbyś? - zapytała, próbując pozbyć się

drżenia w głosie. Nie było to jednak łatwe, ponieważ Leo był
blisko, i również dlatego, że chciał spędzać z nią czas poza
pracą. O co mu chodzi naprawdę?

- Chciałbym, żebyś zawsze mogła ze mną porozmawiać

- wyjaśnił szybko, jakby obawiając się tego, co powie. - Te
raz mieszkam zaledwie kilkanaście kilometrów stąd. Gdybyś

zechciała zadzwonić i pogadać, jestem blisko. Od czasu do

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

czasu poszlibyśmy razem coś zjeść. Moglibyśmy dawać sobie
poczucie bezpieczeństwa, gdy będzie nam ciężko.

- Poczucie bezpieczeństwa... - powtórzyła, czując jak

serce w niej zamiera.

Dlaczego, u licha, chce, aby wywnioskowała, że sugeruje

początek jakiegoś związku?

- Dobrze. Wiem, że teraz nie interesuje cię nic poważne

go. Jesteś zbyt zajęta swoją pracą, a ja nie chciałbym mieć
żadnych zobowiązań. Nie po tym, co się stało. - Mówił tak
spokojnie i logicznie, że miała ochotę krzyczeć. - Może mo
glibyśmy zostać przyjaciółmi?

Co za ironia! Maria odnosiła wrażenie, że Leo się z niej

naśmiewa. Jest zimowy wieczór, mżawka, ona idzie pod rękę
z najbardziej pociągającym i interesującym mężczyzną, ja
kiego kiedykolwiek spotkała, a on sugeruje, żeby zostali przy
jaciółmi!

Problem jednak w tym, że zbyt dobrze pamięta najbardziej

fascynującą noc w swoim życiu i nie chce, żeby był tylko jej
przyjacielem. Poza tym czy podtrzyma swą propozycję, gdy
usłyszy, że jest z nim w ciąży?

- Nie odpowiesz? - spytał, gdy zatrzymali się przed

drzwiami jej mieszkania.

Nagle zdała sobie sprawę, że zbyt długo milczy.
- Nie wiem, co mam powiedzieć. - Gorączkowo szukała

odpowiednich słów. - Czy myślisz, że jest możliwe, żebyśmy
zaczęli się spotykać?

Milczał przez chwilę i patrzył na nią z namysłem.
- Wiem, o czym myślisz - rzekł w końcu półgłosem.

Deszcz w końcu przestał padać i w ciszy, jaka zapanowała,

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

jego głos zabrzmiał donośniej. - Chciałbym tylko czasem

usłyszeć twój głos... Pamiętam, co mówiłaś tamtej nocy. Pa
trzę na ciebie i wspominam twoją skórę. Ciekaw jestem, czy
naprawdę wyglądasz tak, jak sobie czasem wyobrażam...

- Leo!
Poczuła gwałtowne bicie serca. A więc nie tylko ona wspo

mina tamtą noc z radością, nie tylko ona pamięta łagodne
słowa i pieszczoty... Przyciągnął ją do siebie i przytulił. Czu
ła jego oddech w swoich włosach.

- Pamiętam twoje pocałunki. Wiesz, że przywróciłaś mnie

do życia? Byłem tak długo sam.

Ujął jej twarz w dłonie i pocałował gorąco. Nie stawiała

oporu i wtuliła się w jego silne ciało. Czuła się tak cudownie,
czekała na to od tak wielu tygodni.

- Mario, moja droga...
Odsunął ją delikatnie, aby na nią spojrzeć. Zauważyła, że

bezwiednie zaczęła odpinać guziki jego ubrania. Ocknęła się
nagle. Dlaczego tak dziwnie się czuje? Dlaczego zachowuje
się tak, jak nigdy dotąd? Stoi pod drzwiami swojego miesz
kania, doskonale widoczna w świetle ulicznej latami, i próbu

je go rozbierać.

- O mój Boże! - Szybko cofnęła ręce. - Przepraszam. Nie

chciałam.

- Ja też nie - powiedział, po czym sięgnął po jej rękę

i przyciągnął ją do piersi, do swojego serca. - Żałuję tylko,
że stoimy tu tak długo, zamiast wejść do środka.

Wyciągnęła klucze z dna torby i starała się ochłonąć,

otwierając drzwi. W przedpokoju odwróciła się do niego.

- Leo, nie możemy...

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Pocałował ją, gdy tylko zatrzasnęli drzwi. Zrobiło jej się

gorąco. Czuła, że nie jest to tylko reakcja na jego zachowanie.
Zmarzła na dworze, a w mieszkaniu było bardzo ciepło.

- Leo - wyszeptała, tracąc świadomość i czując, jak spo

wija ją miękka ciemność.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Mario! Kochanie, co się stało?

Dotykał jej czoła, sprawdzając temperaturę, potem badał

puls. Powoli zaczęło do niej docierać, jak bardzo się o nią
troszczy i próbuje zrozumieć, co jej jest. Cień uśmiechu po

jawił się na jej ustach.

- Leo?
Próbowała unieść głowę, ale przytrzymał ją, tłumacząc, że

powinna z powrotem się położyć.

- Poleź chwilę - rozkazał łagodnie. - Wciąż jesteś bardzo

blada.

Patrzyła na niego, a on odsunął delikatnie włosy z jej skro

ni. Leżała na łóżku, musiał więc przynieść ją tutaj z przedpo
koju.

- Nie dbasz o siebie - mówił z łagodnym wyrzutem. Od

piął guziki płaszcza i pomógł jej wyjąć ręce z rękawów. - Je
steś wyczerpana.

- Myślę, że to z powodu ciepła w mieszkaniu - wyjaśniła

niepewnie. Pamiętała, że w przedpokoju było bardzo gorąco,
gdy weszła. - Na dworze jest tak zimno.

- W szpitalu jest dużo cieplej i to na ciebie nie działało.

- Powiesił jej płaszcz na oparciu krzesła i usiadł na łóżku. -

W restauracji czułaś się dobrze...

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Znowu badał jej puls i patrzył na nią uważnie. Maria od

wróciła wzrok; czuła się winna i nie chciała, żeby zauważył,
że coś przed nim ukrywa.

- Co ci jest, Mario? - Odwrócił jej twarz do siebie, patrząc

na nią uważnie. - Co się z tobą dzieje?

Chyba najwyższy czas...
- Leo, powinnam ci o czymś powiedzieć. O czymś, co się

stało... Co się dzieje... To nie znaczy, że masz cokolwiek
zrobić. Chciałabym, żebyś był, kiedy ja... - mówiła bez
ładnie.

- Mario, powoli. - Roześmiał się i wziął ją za ręce. - Nie

mam najmniejszego pojęcia, o czym mówisz.

- Och, Leo. - Westchnęła i zagryzła wargę. - Jestem

w ciąży - wyszeptała w końcu.

Mogłaby to równie dobrze wykrzyczeć i efekt byłby taki

sam.

- Co?! - Oczy mu pociemniały. - Od kiedy? Z kim? - py

tał niemal oskarżycielskim tonem. - Powiedziałaś, że nie spo
tykasz się z nikim.

- Bo to prawda. - Czuła się straszliwie bezbronna, czując

na sobie jego pełne złości spojrzenie. - Jestem w ciąży od
czterech i pół miesiąca - powiedziała cicho, dając mu czas na
dopowiedzenie sobie reszty.

- Nie! Mój Boże, nie!

W jego głosie brzmiał strach. Zaczął krążyć po pokoju

niczym zwierzę zamknięte w klatce. Jego reakcja przeszła jej
oczekiwania. Bezradnie wodziła za nim wzrokiem.

Nagle zatrzymał się w nogach łóżka.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś? Wiedziałaś o tym mie-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

siąc temu. Musiałaś o tym wiedzieć, kiedy odnalazłem cię,
żeby przeprosić...

- Właśnie tego dnia odebrałam wyniki badań - przerwała

mu odważnie. - Nigdy bym nie przypuszczała, że powodem
mojego złego samopoczucia jest...

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Przecież byłem

u ciebie!

- Zbyt dużo się wtedy wydarzyło. - Zamknęła oczy. Musi

się skoncentrować, przypomnieć sobie wydarzenia tamtego
dnia, inaczej jej nie zrozumie. - Byłam w szoku, bo właśnie
dowiedziałam się, że jestem w ciąży z mężczyzną, którego
nigdy nie widziałam i nie miałam żadnych szans, żeby go
odnaleźć. Kiedy się pojawiłeś, byłam po trzydziestu sześciu
godzinach dyżuru i nie potrafiłam normalnie myśleć. Potrze
bowałam czasu, żeby dojść do siebie.

- Czasu! - wybuchnął. - Jesteś w ciąży już osiemnaście

tygodni. Nie jest to najlepszy moment, żebyśmy mogli sobie
pozwolić na zwlekanie.

- Na co? - Maria zmarszczyła brwi i z wysiłkiem usiadła.

- Mam jeszcze następne cztery i pół miesiąca, zanim urodzi

się dziecko. To dostatecznie dużo czasu, żeby poczynić odpo
wiednie przygotowania - mówiła spokojnie.

- Czy jesteś nosicielem cech talasemii?
To pytanie zabrzmiało nagle groźnie.
- Tak - potwierdziła. - Chyba wspominałam ci o tym,

opowiadając o bracie.

- Ja również - rzekł.
- Zrozumiałam to, kiedy mówiłeś o swoim synu.
- Czy byłaś badana? - spytał ostro.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Przeszłam rutynowe badania ciążowe, jeżeli ci o to cho

dzi. Zrobiłam je natychmiast, gdy dowiedziałam się...

- Nie. Myślałem teraz o biopsji kosmówki - przerwał jej

znowu.

- Przecież ja nie wiedziałam nawet, że jestem w ciąży.

A poza tym to ma sens tylko wtedy, jeśli bada się próbki krwi
obojga rodziców.

- A ty nie wiedziałaś, kim jestem. - Pokiwał głową ze

zrozumieniem. - Czy zrobiłaś badania krwi płodu?

- Nie.
- Ale zrobisz to w ciągu najbliższych dwóch tygodni?
- Nie - odpowiedziała bez wahania.
- Nie? Dlaczego nie, na Boga? - Był coraz bardziej zły

i patrzył na nią zimno. - Musisz zdawać sobie sprawę, jakie
to nierozsądne. Wiesz znacznie więcej o talasemii niż wię
kszość ludzi.

- Nie ma sensu robić badań tylko po to, żeby je zrobić

- zaprotestowała śmiało, unosząc głowę. Nie podobało jej się,

że ciągle jej przerywa. - Wiesz przecież o tym, że zawsze jest
ryzyko, że to badanie może wywołać spontaniczne poronie
nie, ale...

- Co to znaczy „żeby je zrobić"? Zbadanie dziecka jest

bardzo ważne i wiesz o tym. - Patrzył na nią, jak gdyby miał
ochotę nią potrząsnąć. - Oboje jesteśmy nosicielami cechy

niedokrwistości i ryzyko jest jeden do czterech, że dziecko
odziedziczy schorzenie.

- I trzy szanse na cztery, że nie odziedziczy, ale... - Ge

stem dłoni dala mu do zrozumienia, żeby jej nie przerywał.
- Ale to jest bez znaczenia, bo nie mam zamiaru usuwać ciąży.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Przez chwilę patrzył na nią zdumiony.
- To jest głupie i nieodpowiedzialne! - wybuchnął

w końcu. - Czy pomyślałaś przez chwilę o dziecku i o pra
wach ojca?

Pierwszy raz wspomina o swojej roli ojca i wykorzystuje

to jako argument, że ma prawo decydować, czy pozwoli mu
w ogóle żyć...

- Oczywiście, że myślałam o dziecku. Ciągle o nim my

ślę. - Nagle poczuła się jak lwica, broniąca swych młodych.
- A co do twoich praw - ciągnęła z goryczą - to nie tak
dawno powiedziałeś mi, że nie interesuje cię stały związek.
Może uważasz, że wszystko jest w porządku i jedna noc daje
ci prawo do decydowania o losie dziecka?

Zobaczyła, że zmienił się na twarzy, gdy mówiła o tym, co

ich łączy.

- Czy pomyślałaś, jak sobie poradzisz, jeżeli dziecko uro

dzi się chore? - spytał.

- Poradzę sobie tak samo jak każda inna matka, a może

nawet lepiej. Wiem dużo więcej o potrzebach fizycznych
i emocjonalnych dziecka z taką chorobą.

- Ale nie jesteś w takiej samej sytuacji jak inne mat

ki, prawda? - oznajmił chłodno. - Nie jesteś mężatką,
więc nie masz nikogo, kto będzie dzielił z tobą to brze
mię, kto zastąpi cię przy dziecku podczas przełomu he-
molitycznego, żebyś mogła się przespać. Fakt, że dzisiaj

zasłabłaś, wskazuje na to, że nie umiesz zadbać o sie

bie, zanim dziecko się urodziło, więc jak poradzisz sobie
potem?

Patrzyła na niego bez słowa, zamykając w sobie cały ból,

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

podobnie jak zrobiła to wiele lat temu, kiedy rodzice mieli do
niej pretensję, że broni swego małego brata.

- Dosyć tego - rzekła półgłosem, oddychając z trudem

i spuszczając nogi na podłogę. - Poradzę sobie bez fałszy
wych przyjaciół.

Przytłaczał ją smutek, ale nie miała zamiaru się przyznać, jak

bardzo ją zranił. Podniosła się i wyprostowała, szybko odzysku

jąc równowagę, żeby nie dotknąć jego wyciągniętej ręki.

- Myślę, że powinieneś już iść - powiedziała łagodnie,

idąc niepewnie w kierunku przedpokoju. - Chciałabym się
przespać.

Wiedziała, że zachowuje się nieuprzejmie, ale nie była

w nastroju, by okazywać mu wyrozumiałość.

- Mario...
- Bez wątpienia będziemy wpadać na siebie od czasu do

czasu - przerwała mu z satysfakcją. - Nie bój się, nikt nie
dowie się o dziecku, dopóki nie będziesz tego chciał.

Nie wiedziała, jakim cudem zdołała zapanować nad gło

sem i mówić tak spokojnie, skoro naprawdę miała ochotę
krzyczeć z powodu niesprawiedliwości, jąka ją spotkała. Nie
spodziewała się, że wiadomość o dziecku go ucieszy, ale żeby
się zachować aż tak? Przecież nawet się nie znali i wszystko
wydarzyło się przez przypadek. Nie przewidziała ani jego
żądań, żeby zrobiła badania płodu po to, by on mógł uznać,
czy zachować ciążę, ani tego, że zakwestionuje jej umiejęt
ności jako matki.

Gdy stała w przedpokoju i trzymała otwarte przed Leem

drzwi, czuła się mała i opuszczona. Zimny wiatr rozwiewał

jej włosy i ubranie.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Niech cię Bóg ma w opiece, kobieto. Musimy jeszcze

o tym porozmawiać. Wyrzucając mnie, nie rozwiązujesz ni
czego.

Jego głos dochodził do niej gdzieś z prawej strony za jej

ramieniem, ale nie odwróciła się. Nie była pewna, czy zdoła
ukryć swoje uczucia.

- Nikt nie będzie mi rozkazywał - powiedziała, przytrzy

mując żakiet drżącymi rękami. - Zwłaszcza że nie mam za
miaru zmienić zdania.

- Ja też. - Był zrozpaczony. - Cholera, już przez to prze

chodziłem. Nie chcę patrzeć na to jeszcze raz!

Patrzyła spokojnie, jak Leo opuszcza jej mieszkanie. Od

sunął się, żeby jej nie dotknąć. Czekała, żeby się odwrócił;
czekała na jakiś znak pożegnania, on tymczasem bez żadnego
gestu zniknął w ciemnościach nocy.

- Pani doktor Martinez? - przy wołała ją młoda pielęgniar

ka, gdy wychodziła z oddziału.

Maria westchnęła.

- Tak, słucham?
Czekała przy drzwiach; bolały ją stopy i nie miała ochoty

zrobić ani jednego kroku więcej, niż musi.

- Jest wiadomość z izby przyjęć. Wiozą tu Szabanę

Saleh.

Maria skinęła głową, wiedząc, że znowu nie może wyjść

wcześniej do domu. Szabana była jedną z jej ulubionych pa
cjentek. Powodem jej nagłego przyjazdu może być tylko ostry
rzut choroby.

- Pani doktor, tak bardzo się cieszę, że pani jest.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Matka dziewczynki zdobyła się na nikły uśmiech, patrząc

na swoją córeczkę.

- Jak ona się czuje? - zapytała Maria, zaczynając bada

nie. - Czy wie pani, co tym razem mogło spowodować prze
łom?

- To wszystko moja wina - jęknęła kobieta, trzymając

córkę na kolanach. - Wszyscy jej nowi przyjaciele ze szkoły
zostali zaproszeni na przyjęcie. Nie lubię jej odmawiać.

- Co to było za przyjęcie, Szabano? - pytała Maria, notu

jąc w pamięci, że mimo wysokiej temperatury twarz dziecka
jest blada.

- Urodzinowe przyjęcie Anny - wyszeptała dziewczynka

słabym głosem. - Pojechaliśmy na basen... - Przerwała krzy
wiąc się, gdy Maria badała jej bolące stawy, po czym dzielnie
ciągnęła: - Potem zjedliśmy tort urodzinowy.

- W basenie? - spytała Maria zdumiona. - Jak wam się

udało zapalić świeczki?

- Nie w wodzie! Po pływaniu.
- Czy ubraliście się, żeby zjeść ciasto?
- Nie. Byliśmy w kostiumach kąpielowych - wyjaśniła

i oparła głowę na ramieniu matki.

- Tak więc - Maria mówiła półgłosem do zmartwionej

matki - jest to skutek wytężonego wysiłku i podniecenia,
a następnie zmarznięcia, gdy stała z dziećmi.

- Tak, pani doktor. Nie pomyślałam, że nie ubiorą się od

razu... Nigdy nie miała takich problemów po lekcjach pływa
nia, ponieważ nauczyciele pilnowali, żeby nie stała w kostiu
mie. Natychmiast po przebraniu wysyłali ją na inne lekcje.

Maria widziała, że kobieta patrzy na kogoś za nią, ale nie

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

odwróciła się. Czuła obecność Lea, lecz była zdecydowana
nie reagować.

- Pani Saleh, zabierzemy Szabanę na kroplówkę, żeby

rozcieńczyć jej krew i podamy jej coś przeciwbólowego. Czy
mogłaby pani dawać jej dużo płynów do picia?

- Co najlepiej?
- Wszystko, na co ma ochotę: sok owocowy, woda, mle

ko. To samo, co daje jej pani w domu. Proszę tylko poprosić
pielęgniarki.

- Czy wie pani, co pomaga córce znosić ból? - Leo włą

czył się do rozmowy. - Niektóre dzieci chcą leżeć z bolącymi
miejscami na miękkich poduszkach, inne wolą oglądać ulu
biony film lub słuchać, jak ktoś im czyta.

- Szabana lubi, jak ją kołyszę i śpiewam. - Maria bez

zdziwienia obserwowała, jak pani Saleh bezwiednie ulega
autorytetowi Lea. - Lubi zwinąć się w kłębek na moich kola
nach ze swoim króliczkiem i czekać, słuchając mojego śpie
wu, aż minie ból.

- Ma szczęście. Mieć matkę, która potrafi śpiewem znie

czulić ból, no no... - powiedział Leo z ciepłym uśmiechem.

Minęło następne pół godziny, zanim Maria mogła opuścić

oddział. Peg Mulholland przyszła na dyżur, a jej Maria mogła
zaufać. Miała cichą nadzieję, że Leo będzie na nią czekał na
zewnątrz w korytarzu, ale o tej porze korytarz był prawie
pusty, podobnie jak inne, którymi szła w kierunku głównego
wyjścia. Gdy wyszła ze szpitala, na dworze było już ciemno.

Idąc do domu, próbowała sobie uzmysłowić, co mogło ją

tak wyczerpać w ciągu dnia, lecz nie mogła przypomnieć
sobie nic niezwykłego. Ciąża rozwijała się, a jej brakowało

M E PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

snu. Z przyjemnością zwinęłaby się na czymś płaskim i prze
spała cały tydzień.

Na nieszczęście, gdy tylko zamykała oczy, natychmiast

myślała o nim; dobrze pamiętała jego wściekłość, gdy odmó
wiła rozważenia, czy dziecko, które nosi, jest tego warte.

- Co ty, kobieto, u diabła, robisz? - usłyszała zirytowany

głos, gdy skręciła w kierunku drzwi do mieszkania.

- Leo! - Zaparło jej dech. - Przestraszyłeś mnie. Co ty...
- Nie powinnaś włóczyć się po ulicach sama o tej porze,

właściwie w nocy. Gdzie masz samochód?

- Jaki samochód? - Cofnęła się gwałtownie, żeby na nie

go popatrzeć. Sprawiało jej przyjemność, że jest całkowicie
wytrącony z równowagi. - Po co mi samochód?

- A co robisz, kiedy pada deszcz? - pytał.
- Nie jestem z cukru, nie rozpuszczę się - odparła z sar

kazmem. - Spacer jest zdrowy dla dziecka.

Odwróciła się, sięgając do torebki po klucze. Usunął się,

żeby umożliwić jej dostęp do zamka.

- Przyszedłeś, żeby krzyczeć na mnie, czy też chcesz mi

coś powiedzieć? - spytała uszczypliwie przez ramię, wcho
dząc do przedpokoju.

- Oczywiście, że chcę ci coś powiedzieć - potwierdził

przez zaciśnięte zęby. - Mówiłem ci przecież, że musimy
porozmawiać.

- A ja ci powiedziałam, że nie mamy o czym - przypo

mniała mu, idąc do kuchni i zostawiając go, żeby zamknął
drzwi. Musiał dłużej zatrzymać się w przedpokoju, żeby się
uspokoić, ponieważ gdy pojawił się w drzwiach kuchni, woda

w czajniku prawie się zagotowała.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Kawę czy herbatę? - zapytała, nie podnosząc wzroku

znad tacy, na której ustawiała kubki.

- Nie przyszedłem na herbatę - powiedział chłodnym to

nem. - Przyszedłem porozmawiać.

- Dobrze. - Spojrzała na niego, uśmiechając się uprzej

mie. Otworzyła paczkę ciastek i ułożyła je półkoliście na ta
lerzyku. - Jestem pewna, że poczujesz się dużo lepiej, gdy
wypijesz najpierw coś ciepłego. Musiałeś zmarznąć, czekając
na mnie. - Nalała wody do kubków z kawą rozpuszczalną.

- Chcesz mleko i cukier? - zapytała.

- Do diabła! - wybuchnął, przeczesując ręką włosy.

Maria uśmiechnęła się. Przypominał jej teraz przybranego

ojca, Włocha, w jednym z jego napadów wściekłości, które
żona była w stanie załagodzić jednym pocałunkiem. Leo był
pół Włochem, pół Grekiem. O jego śródziemnomorskim po
chodzeniu świadczyły karnacja skóry i pewien specyficzny
wdzięk. Chciała poznać jego osobowość.

- Cieszę się, że dobrze się bawisz - rzucił, biorąc tacę.

- Sądzę, że chcesz, żeby ją znieść do salonu.

Odwrócił się i wyszedł z kuchni, pozostawiając Marię

z dzbankiem mleka i cukierniczką.

- Niech to diabli wezmą! Będzie pił czarną - powiedziała

cicho i podążyła za nim.

Usadowił się wygodnie w jednym końcu kanapy, stawiając

tacę na stoliku przed sobą. Maria wzięła swój kubek i usiadła
w swoim ulubionym fotelu. Leo patrzył przed siebie ponuro,
ale powstrzymywał się od uwag, pijąc kawę.

Milczeli. Atmosfera stawała się coraz bardziej trudna do

zniesienia. Maria nie wytrzymała pierwsza.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Powiedziałeś, że chcesz ze mną pomówić. - Podwinęła

nogi pod siebie i pierwszy raz uświadomiła sobie, że nie jest
to łatwe z powodu dziecka, które już wyraźnie zaznaczało
swoją obecność. Wkrótce powinna poczuć jego ruchy. Zamy
śliła się.

- Proszę? - Nagle zdała sobie sprawę, że Leo coś mówi.
- Zapytałem - powtórzył sucho - czy myślałaś o tym, co

ci powiedziałem?

- O czym konkretnie? - dopytywała się, nie chcąc polegać

na domysłach. Naprawdę chciała uniknąć nieporozumień.

- O zrobieniu badań krwi dziecku - powiedział łamiącym

się głosem.

- Nie.
- Ale...
- Leo - rzekła spokojnie. - Nie będę badała krwi dziecka,

dopóki się nie urodzi. Tak zdecydowałam i mam do tego
prawo.

- A co z moimi prawami? Co będzie, jeżeli sądownie będę

próbował zmusić cię do zrobienia badań?

- Możesz spróbować. Nawet mógłbyś przekonać sąd, że

badania to dobry pomysł. - Trzymała kubek ze stygnącą kawą

obydwiema rękami, żeby nie było widać jej drżących palców.

Patrzyła mu prosto w twarz. - Oczywiście, mogę sprzeciwić

się temu z kilku powodów. Po pierwsze, pobieranie krwi po
przez nakłucie pępowiny może wywołać przedwczesny po
ród.

- Wiesz, że obecnie zdarza się to bardzo rzadko - powie

dział z lekceważeniem w głosie.

- A adwokaci i sędziowie? Czy będą chcieli odpowiadać

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

za zmuszanie mnie do nieistotnych badań medycznych, które
mogą spowodować śmierć mojego dziecka?

- Niewiele czasu potrzeba na zrobienie statystyki takich

przypadków jak ten; zarówno, jeżeli chodzi o badanie krwi
płodu, jak i bezpieczeństwo samej techniki.

- Będzie to jednak trwało zbyt długo - odparła. - Każdy

dzień, który stracisz, aby przekonać sąd, to dzień bliżej ter
minu porodu. Potem potrzeba jeszcze czasu na zrobienie ba
dań krwi - kontynuowała nieubłaganie - i gdy wyniki okażą

się dodatnie, ponownie musisz wrócić do sądu, żeby go prze
konać, że masz prawo zabić moje dziecko.

Drżała do momentu, gdy skończyła mówić, a jej dłonie

obejmujące kubek były zupełnie białe.

- Dałaś doskonały przykład logiki opartej na emocjach

- zauważył smutno. - Na szczęście prawo o to nie dba. Bar
dziej zajmuje się osądem i przysługującymi prawami. - Nagle

wstał. - Nie myśl, że mógłbym użyć takich rozdzierających
argumentów jak twoje - powiedział gorzko. - Oprócz przy
kładów z mojego życia zawodowego, mógłbym opowiedzieć
im, jak to wygląda, gdy ogląda się śmierć syna, spowodowaną
wszystkimi komplikacjami, jakie przynosi beta talasemia.
Mogę im opowiedzieć o bólu tego dziecka i trzymaniu go
w ramionach, gdy umierało.

- Ale to nie jest najlepsze porównanie, ponieważ życie

tego dziecka mogłoby wyglądać inaczej, gdyby je leczono
- zaprotestowała z furią.

Odwrócił się do niej jak zraniona pantera.

- Czy zagwarantujesz mi, że dziecko nie dostanie ataku

serca ani wylewu lub że jego płuca będą wydolne? Kto dał ci

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

prawo decydować samej i skazywać nie urodzone dziecko na
chorobę? Połowę genów dziedziczy po mnie, a to mi daje
prawo do decydowania wspólnie z tobą.

- Jakie prawo? - zapytała miękko, wiedząc, że jej nastę

pny argument rozwścieczy go. - Jeżeli podam w wątpliwość,
że jesteś ojcem dziecka, nie udowodnisz tego bez badania

DNA. Zatem nie masz żadnych praw, dopóki nie potrafisz
udowodnić, że jesteś ojcem. Będziesz musiał czekać, aż ono
się urodzi, zanim zgodzę się na badanie DNA.

Patrzył na nią w milczeniu, zaskoczony, że mogła posunąć

się tak daleko.

- To byłoby dla ciebie zawodowym samobójstwem - wy

szeptał przestraszony. Nagle zdał sobie sprawę, jak bardzo jest
zdeterminowana. - Gdyby to dostało się do prasy, zmieszaliby
cię z błotem.

- Przypadkowy pediatra. - Maria naśladowała tytuł w ga

zetach. - Godna szacunku pani doktor w poważnych tarapa
tach po jednym nocnym spotkaniu. Nie wie, kim jest ojciec

jej dziecka.

- To nie żarty - warknął gniewnie.
- Życie i śmierć to też nie żarty - oznajmiła trzeźwo

i westchnęła. - Do czego to nas doprowadziło?

- Tylko Bóg wie. - Przejechał palcami po włosach. - Kto

mógłby pomyśleć, że kilka minut zapomnienia może spowo
dować taką burzę...

- Ciekawa jestem, ile ludzi powiedziało to samo, odkry

wając niespodziewaną ciążę?

Leo spróbował się uśmiechnąć, co oznaczało, że się trochę

uspokoił.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Proszę - przerwał, wyjmując portfel, a z niego małą,

białą kartkę. - To jest numer telefonu sekretariatu. Jeżeli bę
dziesz czegoś potrzebowała ode mnie, będą wiedzieli, gdzie
mnie znaleźć.

- Gdzie będziesz? - zapytała, patrząc na niego tak, jakby

widziała go po raz ostatni.

- Muszę przemyśleć parę rzeczy - odparł ponuro. - Za

miesiąc skończy się mój kontrakt; wtedy zamierzam wygłosić
parę wykładów, zanim wyjadę na urlop. Za sześć tygodni
możesz spodziewać się mnie tutaj, w świętym Augustynie,
jeżeli nie odezwę się do ciebie w międzyczasie.

Zatrzymał się, wychodząc z pokoju i spojrzał na nią, sie

dzącą w fotelu. Patrzyła na niego, usiłując zapamiętać, jak
wygląda, żeby w razie potrzeby przywołać ten obraz w ciągu
najbliższych sześciu tygodni. Potem wyszedł.

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Ale bałagan! - jęknęła zdyszana Peg Mulholland, poma

gając jednej z pielęgniarek w przesuwaniu mebli na oddziale.

- Bałagan, który się opłaci - skomentowała Maria. - Katy

i Laura Johnson będą leżały obok siebie.

Twarz Peg złagodniała.
- Biedne dzieci - szepnęła. - Jedną czeka operacja prze

dłużenia nogi, a druga złamała nogę, kiedy szła ją odwiedzić.
Nic dziwnego, że koniecznie chcą być razem.

Maria przez całe popołudnie usiłowała rozwiązać ten prob

lem. Najpierw odwiedziła dzieci, które miały wyjść do domu
i zwolnić łóżka, a potem spędziła mnóstwo czasu przy kom
puterze i telefonie, starając się przemieścić pozostałe dzieci,
by siostry Johnson znalazły się w czteroosobowym pokoju.

Było to jeszcze jedno zadanie pod koniec skądinąd męczą

cego dnia, podczas którego pełniła dyżur pod telefonem, co

oznaczało, że praktycznie przez cały czas kursowała między

swoim oddziałem a izbą przyjęć na oddziale urazowym.

Na domiar złego właśnie tego dnia przeprowadzono kon

serwację wind na oddziale dziecięcym. Początkowo biegała

plątaniną korytarzy do wind na innym oddziale, potem jednak

uznała, że szybciej będzie używać schodów. Teraz, po wielu

godzinach dyżuru, musiała przyznać, że bieganina w dół i

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

w górę dała jej się porządnie we znaki. W jako takim nastroju
utrzymywała ją jedynie myśl, że Leo wkrótce się z nią skon
taktuje.

Każdego dnia budziła się z myślą, że właśnie dzisiaj, gdy

będzie zajęta chorym dzieckiem lub rozmową z jego rodzica
mi, pojawi się Leo i obdarzy ją ciepłym uśmiechem. Czekała

jednak na próżno, źle sypiała i całe to napięcie zaczęło się

niekorzystnie odbijać na jej zdrowiu.

A poza tym zeszłego wieczoru przesiedziała w szpitalu

przy jednym ze swych specjalnych pacjentów tak długo, że
nie było sensu wracać do domu. Po prostu przespała się kilka
godzin na kozetce w dyżurce lekarzy i wstała, by rozpocząć
nowy dzień pracy.

Następny problem stanowiło właściwe odżywianie się.

Czasami wpadała do bufetu na szybki posiłek, czasami po
prostu o tym zapominała. A poza tym nie miała pewności, że
nawet jeśli coś zje o odpowiedniej porze, jej wysiłek nie pój
dzie na marne podczas napadu przedłużających się nudności.

- Nie wyglądasz najlepiej - oświadczyła Peg z chara

kterystyczną dla siebie szczerością, gdy ujrzała Marię zmie
rzającą powolnym krokiem do swojego gabinetu. - Jeśli nie
zaczniesz choć trochę jeść, porwie cię wiatr.

- Zazdrość to bardzo brzydka cecha - odparła Maria, wie

dząc, że Peg od lat toczy przegraną bitwę z nadwagą.

- Ale ja mówię serio - oznajmiła Peg, pokazawszy naj

pierw Marii język. - Badałaś się ostatnio? Może przydałyby
się jakieś witaminy czy coś takiego?

- Jeżeli „coś takiego" oznacza opłaconą podróż do ciepłe

go kraju, gdzie nie trzeba nic robić, tylko wygrzewać się na

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

słońcu, to z chęcią przyjmę taką receptę - powiedziała Maria
i skrzywiła się, bo pager znowu zabrzęczał. - Słyszysz? To
przez to chudnę. - Machnęła w powietrzu pagerem i pobiegła
do telefonu. - Znowu muszę gnać na dół - westchnęła. - Zde
rzenie samochodów i dziecko przewożone bez zapiętych pa
sów. Tymczasem!

Wyszła z oddziału i spiesznie podążyła w stronę odbijają

cej echo jej kroków klatki schodowej.

- Jeremy? Czy mnie słyszysz? - pytała w chwilę później

chłopca z wypadku. - Sciśnij mnie za palce, dobrze? Wspa
niale! - oznajmiła, gdy poczuła lekki uścisk.

Poprosiła jednocześnie pielęgniarkę, by zadbała o przygo

towanie gabinetu ultrasonograficznego na przyjęcie chłopca.

- Kto ma dyżur na neurochirurgii? - ciągnęła, oglądając

z niepokojem źrenice rannego. - Zobaczymy, co wykaże usg,
ale ten mały będzie chyba musiał złożyć i tam wizytę.

- Czy chce pani zamienić kilka słów z rodzicami? - Sio

stra przełożona spojrzała na nią z nadzieją w oczach. - Cze
kają.

- Niewiele co prawda wiem, ale dobrze - zgodziła się

Maria i wyszła na spotkanie z państwem Tolliver dopiero
wtedy, gdy Jeremy zniknął za zakrętem korytarza.

- Dzień dobry państwu, jestem doktor Martinez. - Uścis

nęła im obojgu ręce, wiedząc, jak ważny jest tego rodzaju
kontakt z przerażonymi rodzicami. - Właśnie obejrzałam Je-
remy'ego, ale zanim będziemy w stanie postawić diagnozę,

musimy przeprowadzić kilka badań.

Trochę trwało, zanim ich uspokoiła. Oboje dręczyło poczu

cie winy, ponieważ pozwalali rozkapryszonemu chłopcu

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

jeździć bez pasów. Na przemian rozpaczali lub odnosili się do

siebie agresywnie.

Później, już po rozmowie z neurologiem na temat konie

czności przeprowadzenia tomografii mózgu i ulokowaniu
chłopca na oddziale intensywnej terapii, poczuła się dziwnie.
Gdy wracała na górę, miała wrażenie, że jej głowa zupełnie
nie należy do ciała. Była już prawie na piętrze, gdy nagle

zabrzęczał pager. Dźwięk ten zabrzmiał dziwnym echem w jej
uszach i Maria się potknęła. Jak na zwolnionym filmie ujrzała
swą rękę wyciągającą się w stronę barierki i stopy z trudem
pokonujące ostatnie stopnie.

Na podeście zebrała w sobie wszystkie siły, przekręci

ła gałkę drzwi - i nagle tknęło ją straszliwe podejrzenie,
że zamiast drzwi do korytarza otworzyła drzwi do remonto
wanej właśnie windy. Ujrzała przed sobą czarną, ziejącą cze
luść...

- Mario?

Pomyślała, że śpi, bo głos był Lea, a ostatnimi czasy Leo

przemawiał do niej wyłącznie w snach. Zacisnęła kurczowo
powieki, podejrzewając, że jeśli je otworzy, zacznie się jej
kolejny samotny dzień.

- Mario, otwórz oczy.

Tym razem poczuła, jak czyjaś ręka delikatnie odsuwa z jej

czoła potargane włosy. I ten zapach... To przecież jego za
pach.

- Leo? - wykrztusiła i otworzyła niechętnie oczy. - Skąd

się tu wziąłeś?

Nie widziała jego twarzy, bo lampa oświetlała go od tyłu.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Badam cię, ty niemądra kobieto - rzekł półgłosem, nie

bacząc na obecną w pokoju pielęgniarkę.

- Nic mi nie jest!
- To dlaczego zemdlałaś na korytarzu?
- No... Chyba za szybko biegłam z urazówki.
- Na litość boską, Mario! Dlaczego nie jeździsz windą?

Niepotrzebne ci żadne biegi. Została już z ciebie skóra i kości.

- Przecież nasze windy nie działają - odparła słabym gło

sem - a do następnych wind jest dalej niż po schodach.

- Nie mogłaś posłać na dół którejś z pielęgniarek?
- Nie, bo mam dziś dyżur.
- Dyżur?! Chcesz mi powiedzieć, że ganiasz po tych scho

dach już cały dzień? - W jego głosie brzmiało przerażenie.

- Wydaje mi się, że cały miesiąc, a nie dzień - przyznała

z bólem w oczach. - Na szczęście jutro mam mało pracy.
Rano konsultacje na oddziale, a po południu przychodnia dla
cukrzyków.

- No, jeśli będziesz w stanie - oznajmił ponuro.
- A to co ma znaczyć? - Strąciła jego dłoń ze swego

ramienia i usiadła. - Oczywiście, że tu będę. To przecież mój
obowiązek.

- Zobaczymy.

Skinął głową w stronę pielęgniarki i ta z ociąganiem opu

ściła pokój.

- No wiesz! - syknęła Maria, gdy najwyraźniej zaintrygo

wana pielęgniarka zniknęła za drzwiami. - Robisz tu wido
wisko! Zachowujesz się jak nadmiernie opiekuńczy mąż! Cały
szpital będzie zaraz o tym gadał. Po co przyszedłeś?

- Zająć się tobą, skoro sama nie potrafisz. - Pomógł jej

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

wstać z łóżka i włożyć buty. - Powiedz mi, gdzie trzymasz
torebkę, a potem zawiozę cię do domu.

- Na pewno nie! - zawołała i spojrzała na zegarek. - Je

szcze mam kilka godzin dyżuru.

- To już zostało załatwione - oznajmił. - Powiedz mi,

gdzie...

- Co to znaczy „załatwione"? Coś ty zrobił?

Okropne przeczucie ścisnęło jej gardło. Dotychczas tylko

lekarz położnik wiedział o jej ciąży. Czyżby Leo poinformo
wał wszystkich, co się z nią dzieje?

- Rozmawiałem z łanem Stantonem. On chętnie przejmie

dyżur; podobno jest ci i tak winien kilka godzin.

- Ale...
- Dosyć. - Podniósł do góry obie ręce. - Zabieramy twoje

rzeczy i jedziemy do domu, a ty masz się tylko uśmiechnąć
i podziękować.

Zrezygnowana, niechętnie wyjaśniła mu, gdzie szukać jej

płaszcza i torebki. W szpitalu nikt jeszcze na pewno nie wie,
co stało się we Włoszech, ale gdyby przypadkiem cokolwiek
miało się wydać... Na myśl o tym wzdrygnęła się z przeraże
nia, po czym zaczęła się zastanawiać, czy Leo będzie się
upierał, by iść do następnych wind, czy upokorzy ją, każąc

jej siadać na wózku.

Ale jak to często bywa, windy zostały już naprawione

i po chwili znaleźli się na dole. Spodziewała się zoba
czyć taksówkę, Leo tymczasem zaprowadził ją na parking dla
starszych rangą lekarzy i przystanął przy lśniącym, białym
BMW.

- Czy ktoś pożyczył ci go, żebyś mógł mnie zawieźć do

N I E PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

domu? - spytała, patrząc z podziwem na wspaniałą sylwetkę
pojazdu.

- Jest mój. - Otworzył jej drzwi, po czym zajął miejsce

za kierownicą. - Nie widziałaś go poprzednim razem, bo od
dałem go na przegląd. - Samochód łagodnie ruszył z miejsca.
- Mario, ja...

- Leo...

Ich głosy nałożyły się na siebie i zaśmiali się cicho.
- Kobiety mają pierwszeństwo - oznajmił, włączając się

w ruch uliczny.

- Mówiłeś, że nie będzie cię przez sześć tygodni...
- Taki miałem zamiar, ale kiedy dowiedziałem się, że

zemdlałaś, natychmiast...

- Zaraz, zaraz! - przerwała mu z oburzeniem. - Jak się

o tym dowiedziałeś?

Ściągnął twarz w dziwnym grymasie i milczał.

- No mów! - zawołała. - Czyżby ktoś mnie szpiegował?
- Poprosiłem kogoś, żeby mnie zawiadomił w przypadku,

gdybyś mnie potrzebowała - odparł sztywno. - Bałem się, że
sama do mnie nie zadzwonisz.

Właśnie dojechali do jej domu. Leo zahamował i wyciąg

nął rękę w stronę stacyjki z zamiarem zgaszenia silnika.

- Nie marnuj swojego cennego czasu - rzekła opryskli

wie. - Wysiądę, a ty się zajmij swoimi sprawami.

Odpięła pas i otworzyła drzwi, by zobaczyć, że Leo stoi

obok i wyciąga do niej rękę.

- Dam sobie radę - mruknęła.
- Wiem, ale może jednak skorzystałabyś z mojej pomocy,

skoro tu jestem?

M E PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Ujął ją za łokieć, a potem otoczył ramieniem, gdy się za

toczyła. Miała zamiar znaleźć się w domu, zanim Leo zdąży
zamknąć samochód, nie doceniła jednak postępu techniki:
Leo nacisnął pilota i wszystkie drzwi zamknęły się jedno
cześnie.

- Połóż się, a ja zagotuję wodę - powiedział już w przed

pokoju, gdy zatrzasnął drzwi i skierował się w stronę kuchni,
zupełnie jakby był gospodarzem, a nie gościem. - Chcesz
kawę bez kofeiny czy herbatę?

- Och, czuj się jak u siebie! - mruknęła sarkastycznie,

zdejmując buty i z westchnieniem ulgi sadowiąc się w swym
ulubionym fotelu. Właściwie to dobrze, że za chwilę ktoś jej
poda coś do picia...

- Mario?
- O, przepraszam! Herbatę. Niezbyt mocną i bez cukru.
- A może jednak z cukrem? - Stanął w progu. - Dodało

by ci to sił.

- Nie znoszę słodkiej herbaty! - Wzdrygnęła się z obrzy

dzenia. - Znajdziesz paczkę herbatników z czekoladą za...

- Już znalazłem!
- Jak? Przecież były schowane.
- Wiesz, jeśli chodzi o ciastka z czekoladą, wyczuwam je

na kilometr - oznajmił, stawiając na stoliku tacę i obdarzając
Marię szelmowskim uśmiechem.

Pomyślała, że pewnie taki był w dzieciństwie i zastanowi

ła się, czy ich dziecko odziedziczy ten ładny uśmiech. Miała
nadzieję, że tak, choć przez to trudniej jej będzie zapomnieć
o nim.

- Smakuje ci herbata? - Jego głęboki głos przerwał jej

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

zamyślenie i spojrzała na swą do połowy opróżnioną filiżankę
z cienkiej porcelany.

- Jest wspaniała - odparła z roztargnieniem.
- Mario, co ci jest?
- Przepraszam. Myślałam o niebieskich migdałach.
- Jak się czujesz? Peg mówiła, że byłaś nieprzytomna

przez pół godziny.

- Pewnie właśnie tyle brakowało mi snu - oświadczyła

ironicznie. - Nadal jednak nie rozumiem, jakim cudem zna
lazłeś się w szpitalu tak szybko. Pewnie siedziałeś w samo
chodzie i czekałeś, aż coś się stanie.

- Niezupełnie. - Roześmiał się głośno. - Składałem wizy

tę w twoim szpitalu i miałem właśnie wychodzić, kiedy za
dzwonił telefon.

- Kto jest twoją wtyka? Znam ją?
To zabawne, pomyślała. Zupełnie jak w komedii płaszcza

i szpady.

- Owszem, ale obiecałem, że ci nie powiem.
Ku swemu zdumieniu poczuła nagle wdzięczność dla

tej osoby - za to, że zadzwoniła do Lea. To naprawdę bar
dzo miłe uczucie: o nic się nie martwić, bo ktoś się tobą opie
kuje.

- Leo - usłyszała swój głos - dziękuję, że przyjechałeś.

Milo mi, że się o mnie troszczysz.

- Byłabyś zdziwiona, gdybyś wiedziała, ile osób myśli

teraz o tobie - odparł poważnie. - Nie tylko te twoje ukocha
ne dzieciaczki i ich rodzice, ale wszyscy na oddziale. Martwią

się o ciebie.

- Dlaczego? - spytała zaskoczona.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Bo widzą, że źle się czujesz, i nie mają pojęcia, co zrobić

albo powiedzieć.

- Ja też nie wiem, jak mam im o tym powiedzieć.

Ostrożnie odstawiła pustą filiżankę na tacę, a potem zajęła

się sznurem przy lampie, próbując ją włączyć, ponieważ tym

czasem zapadł mrok.

- Myślę, że większy problem będziesz miała wtedy, kiedy

już im powiesz.

- Dlaczego? - spytała. - Przecież jeszcze nic nie widać,

a urlop macierzyński wezmę dopiero za kilka miesięcy.

- Rób tak dalej, a zaczniesz go znacznie wcześniej.
- Nie mogę wcześniej. Przecież mam pacjentów, którzy...
- Czy ciebie w ogóle nie obchodzi zdrowie dziecka?!
- Ależ obchodzi - odparła łagodnie, patrząc na niego ze

spokojem. - Gdyby nie to, nie zniosłabym twojej awantury
sprzed miesiąca. - Zauważyła, że zamrugał oczami. - Ale
posłuchaj, Leo. Nie chcę przerywać pracy wcześniej, bo zwa
riuję z nudów, a szpital nie znajdzie tak łatwo kogoś na moje
miejsce. Nie mogę tak nagle zostawić pacjentów.

- Czy mogę coś zasugerować? - Patrzył na nią uważnie,

niepewny, jak przyjmie jego słowa. - Znajdę ci kogoś do
pomocy na część twojego etatu. Nie sądzę, żeby kierownictwo

szpitala miało coś przeciwko temu, bo koszty w ten sposób
nie wzrosną.

- To bez sensu - odparła po chwili, gdy pojęła, o czym

Leo myśli. - Wykończysz się, jeśli będziesz musiał codzien
nie przebywać tyle kilometrów tam i z powrotem. To wspa
niały pomysł, ale zdecydowanie nie do przyjęcia, skoro mie
szkasz tak daleko.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Przecież to niecałe dwadzieścia kilometrów - wyjaśnił

spokojnie.

- Dwadzieścia? Ale... - Zmarszczyła czoło, usiłując u-

zmysłowić sobie, jak daleko jest do szpitala w Waverley.

- W zeszłym tygodniu przeprowadziłem się do własnego

mieszkania. Jest po tej bliższej stronie Waverley.

- A więc mieszkasz teraz między dwoma szpitalami?
- Tak, a ponieważ drogi są niezłe, nie widzę problemu.

Zwłaszcza że mam trochę wolnego.

- Ale jak to wyjaśnimy dyrekcji mojego szpitala?
- Ty jeszcze nikomu nic nie mówiłaś, tak?

Potrząsnęła przecząco głową, nerwowo wyłamując palce.

Jego przenikliwe spojrzenie przeszywało ją na wskroś i czuła
się okropnie zażenowana. Leo nagle wstał i zaczął krążyć po
pokoju. Uśmiechnęła się do siebie w głębi ducha, bo widziała
go już w takim stanie i określiła je mianem stresu.

Nagle stanął przed nią, pochylił się, oparł dłonie o oparcie

fotela i spojrzał jej prosto w oczy.

- Możemy wziąć ślub - oświadczył niespodziewanie. Ser

ce Marii na chwilę stanęło, a potem po jej ciele rozlało
się przyjemne ciepło. - Oszczędzi ci to plotek i uratuje opi
nię - dodał, nie zdając sobie sprawy, że te słowa stano
wią cios zabijający nadzieję, jaką Maria właśnie w sobie od
kryła.

- Nie bierze się ślubu po to, żeby uniknąć plotek. Małżeń

stwo jest rzeczą zbyt poważną, żeby uważać je za sposób

ratowania opinii.

Ponieważ czuła się zawiedziona, jej głos brzmiał szorstko.

Rozumiała też, że zachowuje się głupio. Nigdy nie było mię-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

dzy nimi mowy o stałym związku, toteż dlaczego czuje się
urażona naprawdę logiczną propozycją?

- To by również dało dziecku nazwisko. Nie byłoby nie

ślubne - podkreślił trzeźwo, wyprostował się i podjął swój
marsz po pokoju.

- Ale... - Czuła, że wiruje jej w głowie. - Ale ty nie

chcesz się żenić. Przecież nie masz zamiaru przechodzić przez
to drugi raz i... nie chcesz mieć nic wspólnego z dzieckiem.

Gdy usłyszał te słowa, był na drugim końcu pokoju, skąd

spojrzał na nią tak, jakby ją widział po raz pierwszy. Na jego
twarzy odmalowała się silna gra uczuć, zbyt skomplikowana,
by Maria zdołała ją rozszyfrować.

- Ale to jest inna sytuacja - oznajmił ostrym głosem. -

Bez względu na wszystko, nosisz moje dziecko i moim obo
wiązkiem jest zająć się tobą.

- Muszę się zastanowić - powiedziała i nagle w pokoju

zapanowała dziwna atmosfera.

Leo jakby skurczył się w sobie, jego twarz stała się nie

przenikniona.

- Mario...

- Proszę cię, nic nie mów. Nie jestem dziś w stanie nor

malnie myśleć. To wszystko spadło na mnie jak grom z jas
nego nieba i nie mogę ci od razu odpowiedzieć. A ty też po
powrocie do domu możesz uznać, że znajdzie się mniej eks
tremalne wyjście.

- Dobrze. Zastanów się, jeśli musisz, ale pamiętaj też, że

dziecku potrzebna jest zdrowa matka, a nie taka, która jest bez
przerwy wyczerpana.

Kiedy chwilę później opuszczał jej dom, w powietrzu czu-

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

ło się napięcie. Już w progu nakazał jej iść natychmiast do
łóżka i porządnie się wyspać.

- I ja mam zasnąć, kiedy on ni z tego, ni z owego propo

nuje mi małżeństwo! - powtarzała w wannie, pełnej pachną
cej piany. -1 to takim tonem, jakby proponował mi herbatę.

Jej oburzenie jednak minęło, gdy znalazła się w łóżku.
- I co ja mam począć, moje maleństwo? - spytała, kła

dąc rękę na brzuchu. - Jeśli zaraziliśmy cię talasemią, to czy
wolisz mieć dwoje rodziców do opieki, nawet jeśli jedno
z nich będzie robić to tylko z obowiązku? Czy lepiej nam
będzie we dwójkę, bo utworzymy taką małą, kochającą się
rodzinę?

Echo tych słów przypomniało jej o dawnych marzeniach.
Och, tak, ona i jej brat mieli początkowo wspaniałą ro

dzinę, ale jak szybko to się rozleciało! A potem bardzo szyb
ko utraciła brata i przetrwała jedynie dzięki opiece Anny

i Luiza. Problem polegał na tym, że musiała dzielić swą mi
łość do nich z wieloma innymi i mimo że poświęcali jej tyle
uwagi, ile mogli, nie potrafiła ich uznać za swoją prawdziwą
rodzinę.

Tym bardziej że po ich śmierci straciła kontakt z resztą

„rodziny" - lecz nie czuła się z tego powodu winna. Wycho
wywano ich wszystkich w przeświadczeniu, że mają być silni
i niezależni, nic więc dziwnego, że wszyscy poszli swoją
drogą.

A teraz ona spodziewa się dziecka, dzięki któremu można

mówić o zaczątku rodziny, jej radość jednak mąci świado
mość, że do szczęścia brakuje... kochającego męża. Leo co
prawda proponuje jej małżeństwo i jest to pewien krok w kie-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

runku utworzenia pełnej rodziny, ale czy bez miłości może się
między nimi narodzić trwała więź?

- Peg? Co tu robi doktor da Cruz?
- Zabawia Johnsonówny. - Maria uznała, że Peg powie

działa to zbyt niewinnym tonem. - Jest okropna pogoda, ro
dzice siedzą w pracy, więc trzeba trochę się nimi zająć.

Z takim argumentem Maria nie mogła się spierać, ale dla

czego to właśnie Leo musi składać tym panienkom wizytę?
Miała nadzieję, że zadzwoni do niej i umówi się na rozmowę,
lecz milczał od ponad tygodnia i dlatego zaczęła się zastana
wiać, czy jednak nie zmienił zdania.

Nagle zapiszczał pager i musiała opuścić wysokiego, cie

mnowłosego mężczyznę, który siedział wygodnie na brzegu
łóżka i rozprawiał w najlepsze z dwiema zachwyconymi pan
nicami.

Miała znowu dyżur telefoniczny, lecz na szczęście windy

na oddziale działały bez zarzutu i nie biegała na oddział ura
zowy, przypłacając to wyczerpaniem. Mdłości na szczęście
również minęły, ustąpiła także szarość na twarzy. Wreszcie
mogła bez obrzydzenia spojrzeć w lustro i zobaczyć siebie
taką, jak była przed zajściem w ciążę.

Jedyny problem polegał na tym, że podczas gdy stopniowo

odzyskiwała wagę, jaką straciła w ciągu pierwszych miesięcy
ciąży, pod koniec dnia czuła się coraz bardziej wyczerpana,
zwłaszcza gdy miała dodatkowy dyżur na oddziale urazowym
i naprawdę trudno było jej znaleźć dwie minuty spokoju.

Dzisiejsze popołudnie było wyjątkowo frustrujące, bo Leo

był zawsze za daleko, by z nim porozmawiać. Dopiero gdy

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

wezwano ją na dół trzy razy z rzędu i w tym czasie ani razu
nie zdołała wrócić na górę, przyznała w duchu, że Leo ma
rację.

- Naprawdę tak nie mogę - mruknęła z beznadzieją

w głosie. Poły fartucha fruwały w powietrzu, gdy szybkim
krokiem przemierzała korytarz w kierunku oddziału pediatry
cznego. Czuła bolesne ssanie w żołądku, bo nie jadła napra
wdę od dawna, i zapewne z głodu miała zawroty głowy.

- Masz. - Peg podała jej filiżankę herbaty i grzankę po

smarowaną masłem, gdy Maria dotarła wreszcie na oddział.
Maria odniosła wrażenie, że przyjaciółka wręcz na nią czeka
ła. - Siadaj i jedz, zanim znów wylądujesz na podłodze. Na
szczęście tym razem ten biedak nie ma daleko...

Urwała, ale zbyt późno.
- A więc to ty! - Maria drgnęła, próbując przełknąć grzan

kę, która miała wręcz niebiański smak. - To ty mu o wszy
stkim mówiłaś.

- No cóż, ktoś to musiał robić. - Podniosła z godnością

głowę. - Powiedział, że zmierzasz ku katastrofie, i miał rację.

- A ja uważałam cię za przyjaciółkę, Peggy. - W głosie

Marii brzmiało zdumienie i uraza. - Po co mu mówiłaś, że
zemdlałam?

- Właśnie dlatego, że jestem twoją przyjaciółką - odparła

szczerze. - Dajesz innym wszystko i niczego nie oczekujesz
w zamian. Kiedy mnie spytał, czy mogłabym cię pilnować,
byłam wprost zachwycona, że komuś na tobie zależy.

- Och, Peg, moja droga - odparła Maria, czując, że łzy

zbierają się jej pod powiekami. - Co ja bym bez ciebie zro
biła?

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Nie miała okazji rozmawiać dalej, bo pager znowu zabrzę

czał alarmująco.

- Dosyć! - Zaskoczył ją stanowczy głos i dwie ręce przy

ciskające ją do fotela. - Siedź tu i kończ herbatę, a ja to zro
bię. - Leo wyprostował się i kątem oka Maria dostrzegła, że
pochwycił rozbawione spojrzenie Peg. - Wiesz... - uśmiech
nął się żartobliwie do pielęgniarki - przecież nie mogę dopu
ścić do tego, żeby moja żona zesłabła z przepracowania, pra
wda?

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Żona?! - zawołała Peg, gdy tylko Leo opuścił pokój.

Maria nigdy nie widziała u niej takiego zdumienia. - I ty
myślałaś, że to ja mam jakieś tajemnice!

Udręczona Maria spojrzała na twarz Peg i pojęła, że kole

żanka nie pozwoli jej odejść, dopóki się czegoś nie dowie.
Jedyny problem polegał na tym, że Maria nie miała nikomu
nic do powiedzenia i w istocie podejrzewała, że Leo wypo
wiedział te słowa z zamiarem wymuszenia jej zgody na ślub.

- No, Mario - ciągnęła podniecona Peg - musisz mi wy

jaśnić, co się dzieje. Kiedy wzięliście ślub? I dlaczego nikt

nic nie wie? A może to ja dowiaduję się o wszystkim ostatnia?

Przelotne uczucie zawodu w oczach przyjaciółki sprawiło,

że Maria miała ochotę przekląć tego człowieka. I cóż ona ma
powiedzieć tej biednej Peg? Jeśli wyzna prawdę, podważy
tym samym dobrą opinię Lea, a jeśli potwierdzi jego słowa,
koleżanka przestanie jej ufać.

- Siostro Mulholland?
Nieśmiałemu głosowi towarzyszyło ciche pukanie do czę

ściowo otwartych drzwi i na widok matki Jeremy'ego Maria
odetchnęła.

- Dzień dobry, pani Tolliver - powitała ją z serdecznym

uśmiechem. - Właśnie wychodziłam.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Przepraszam, jeśli przeszkadzam, pani doktor. Pocze

kam, aż pani skończy rozmowę z siostrą.

- Już skończyłam - oznajmiła Maria, wstając pospiesznie.

- Siostra uratowała mi życie, podając filiżankę herbaty

i grzankę. Naprawdę nie ma powodu, żebym tu dłużej
przesiadywała.

Peg miała zawiedzioną minę, a Maria włożyła ręce do

kieszeni i zacisnęła je w pięści, myśląc, że zanim zobaczy się
z Peg, dopadnie gdzieś Lea i dotąd będzie go dusić, aż się
dowie, do czego ten człowiek zmierza.

- Laura opowiadała mi o swoim przedłużaniu nogi - o-

znajmił Leo, gdy pojawił się na oddziale Marii pod koniec
dyżuru, trzymając pod pachą jej torbę i płaszcz. Jego oczy
śmiały się do dziewczynki.

- Doktor da Cruz powiedział, że jeszcze czegoś takiego

nie widział, więc musiałam mu pokazać - oświadczyła mała
z dumą.

- A zrozumiał coś z tego? - spytała Maria, tłumiąc w so

bie poczucie winy, ponieważ świadomie ignorowała znaki
dawane jej przez Peg z drzwi dyżurki.

- Nie rozumiał, dlaczego przedłużyli mi tylko jedną nogę,

bo jak będę mieszkała po tej stronie wzgórza, to lepiej mieć

jedną nogę dłuższą. - Dziewczynka zachichotała i jej policzki

się zaróżowiły.

- Ale potem domyśliłem się, że ona chce chodzić w kółko

- dodał Leo i obie siostry wybuchnęły śmiechem.

- Powiedziałam mu, że złamałam tę nogę, kiedy pchnął

mnie jakiś łobuz jeszcze na początku szkoły - ciągnęła Laura

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

po chwili. - A jak ta noga była w gipsie, to druga zaczęła
rosnąć no i ta złamana została krótsza.

- A potem - wtrąciła Katy - uśpili ją i jakiś lekarz znowu

jej złamał tę nogę.

- No tak - wyjaśniła Maria - ale w miejscu złamania

umocował specjalny aparat.

- I teraz musimy przekręcać codziennie śruby o milimetr,

żeby rozciągać kości. - Laura zrobiła smętną minę. - Ta noga
boli mnie jak zepsuty ząb, szczególnie wtedy, kiedy fizjotera
peutka zmusza mnie do ćwiczeń...

Rozległ się hałas otwieranych na oddziale drzwi i do sali

weszli państwo Johnson.

- Mama! Tata! - zawołały radośnie dziewczynki i smutek

na twarzy rodziców natychmiast zniknął.

- Dobry wieczór, kochane. Lauro, znacznie lepiej dziś

wyglądasz...

Leo i Maria wykorzystali okazję i pożegnali się z dziew

czynkami oraz ich rodzicami.

- Szybko - szepnął Leo Marii do ucha - zanim Peg się

zorientuje, że jesteś wolna.

- Już nie mogę-jęknęła, gdy dotarli do wind za zakrętem

korytarza.

- Przepraszam. - Twarz Lea wyrażała prawdziwą skru

chę. - Zapomniałem o dziecku.

- To nie ma nic wspólnego z dzieckiem - powiedziała,

gdy drzwi windy otworzyły się i weszli do jej pustego środka.
- Ty masz na pewno silniejsze nogi. A poza tym to przez
ciebie uciekliśmy od Peg. I właściwie to co w ciebie wstąpiło,
żeby mówić takie rzeczy?

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Masz na myśli ślub?
- Przecież powiedziałeś, że już jestem twoją żoną! - przy

pomniała mu, teraz już zdyszana, bo szybkim krokiem prze
mierzali recepcję. - No więc co w ciebie wstąpiło?

- No tak, trochę się pospieszyłem. Będziesz moją żoną,

kiedy to wszystko załatwimy. - Mówił to stanowczym tonem,
zmierzając szybko w stronę parkingu dla konsultantów. Przy
samochodzie odwrócił się wreszcie twarzą do niej i spytał
cicho: - Zgadzasz się, prawda?

Po raz pierwszy sprawiał wrażenie niepewnego i Maria

zdała sobie sprawę, że to właśnie przypieczętowało jej los. Te
trzy słowa, wypowiedziane przytłumionym głosem, uświado
miły jej-, że może go pokochać. W tym na pozór twardym,
pewnym siebie człowieku kryje się udręczone, lecz dobre
serce, które czasami dostrzegają jedynie pacjenci.

- Tak - szepnęła przekonana, że chce być jak najdłużej

z tym człowiekiem, ojcem jej nie narodzonego jeszcze dzie
cka. - Tak, Leo, zostanę twoją żoną.

W drodze powrotnej dopadł ją jednak strach. Zgodziła się

zostać jego żoną, ale właściwie co o nim wie? Tyle tylko, że
ma znakomitą opinię jako lekarz. Kiedy samochód parkował
przed jej domem, była przekonana, że straciła głowę. Zako
chała się w nim, to prawda, ale to nie stanowi jeszcze powodu,
by oczekiwać, że on zmienił zdanie.

Nagle uderzyła ją pewna myśl i poczuła, że robi jej się

słabo.

- Mario, co ci jest? - spytał, otworzywszy drzwi z jej

strony. Jego ręka automatycznie sięgnęła do jej dłoni. - Puls
masz strasznie szybki. Źle się czujesz?

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Potrząsnęła głową, niezdolna wykrztusić słowa.
- Czy możesz wysiąść?
Odpiął jej pas. Maria czuła się jak starsza pani, którą opie

kuńczy lekarz doprowadza do domu. Nie była w stanie nawet
rozpiąć płaszcza. Leo obejmował ją do chwili, gdy zasiadła
w fotelu w salonie.

- Zaraz przyniosę ci herbatę - powiedział i zanim wszedł

do kuchni, powiesił płaszcz w przedpokoju. Próbowała oddy
chać głęboko i powoli i z zadowoleniem stwierdziła, że puls
staje się wolniejszy, a ręce przestają drżeć.

- Gotowe - usłyszała głos Lea, który przysunął stolik do

jej fotela i postawił na nim filiżankę. - Myślę, że to efekt

przepracowania - wyjaśnił łagodnym tonem.

Żeby to była prawda! - pomyślała, obrzucając go szybkim

spojrzeniem. Co by powiedział, gdyby znał prawdziwy po
wód jej strachu? Sięgnęła po filiżankę i objęła ją dłońmi,
zastanawiając się, w jaki sposób poinformować go o swoich
obawach.

- Kiedy weźmiemy ślub? - spytał, wdzierając się w jej

splątane myśli. - Masz teraz trochę urlopu czy przełożymy to
wszystko na później?

- Nie wiem... Nie mogę... Leo, chyba nie powinniśmy...

Spojrzała na niego z przestrachem, pewna, że wybuchnie

gniewem, on jednak zaśmiał się łagodnie.

- Przyrzekam ci, że wszystko będzie dobrze. Przecież tyle

nas łączy...

- Skąd wiesz? Nie znasz mnie, jak więc możesz obiecy

wać mi złote góry?

- Ależ Mario...

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Nie pozwoliła mu dokończyć.
- Jeszcze kilka tygodni temu chciałeś zmusić mnie do

badań i usunięcia ciąży, i to drogą sądową! - Usłyszała nie
przyjemny ton w swoim głosie, lecz nic nie było w stanie
powstrzymać jej wybuchu. - A teraz mi mówisz, że uda nam
się założyć szczęśliwą rodzinę, bo pracujemy w tej samej
dziedzinie medycyny i tyle nas łączy. Zaczynam się zastana
wiać, czy za tą twoją nagłą zmianą nie kryje się coś poważ
nego.

Obrzuciła go pełnym złości spojrzeniem i zauważyła, że

jego twarz tężeje w kamiennym grymasie. Odniosła ulotne

wrażenie, że w jego oczach błysnął ból, a potem gniew, aż
wreszcie wszystko zgasło.

- Ale co? - spytał tak spokojnie, że w pokoju powiało

chłodem.

- Skąd ja mam wiedzieć? - parsknęła, trochę żałując swo

jego wybuchu. - Najpierw mówisz, że nie chcesz się żenić,

a potem, że chcesz; najpierw mówisz, że nie chcesz dziecka,
a potem chcesz się nim zająć. A może...

Ponieważ nie skończyła, spytał:
- Co masz na myśli?
- A może jest to po prostu zbieg okoliczności, że kiedy

zagroziłam ci zakwestionowaniem ojcostwa, przyszedł ci do
głowy ślub.

- Uważasz więc - rzekł chłodno - że moim zdaniem, jeśli

weźmiemy ślub, będę w stanie w jakiś sposób zmusić cię do
badań?

- To logiczne - broniła się.
- Owszem, z wyjątkiem jednego. Gdybym chciał zmusić

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

cię do tych badań po ślubie, byłoby to pozbawione sensu, bo
usunięcie ciąży byłoby już nielegalne.

Poczuła, że robi jej się słabo. Zapomniała na śmierć, że

czas szedł do przodu nieubłaganie. Gdyby tylko o tym pomy
ślała, zapewne nie powiedziałaby tylu głupstw. To wszystko
przez tę panikę, przez to, że nagle uświadomiła sobie, iż staje
się psychicznie bardzo słaba i że zbyt pochopnie zawiera
związek, który może okazać się pełen pułapek.

- Przepraszam, Leo... - szepnęła.
- Przynajmniej otworzyliśmy sobie oczy - rzekł cierpko

i wyjął z kieszeni kluczyki. - Nie przypuszczałem jednak, że
uważasz mnie za człowieka aż tak przebiegłego.

- Nie! - zawołała, wystraszona, że tym razem Leo napra

wdę nie wróci. - Chciałabym ci...

- Nie martw się, Mario - powiedział, podrzucając kluczy

ki do góry i łapiąc je w locie. - Rzeczywiście mało o sobie
wiemy, ale może do czasu narodzin dziecka jakoś to naprawi
my? Oczywiście, jeśli zgadzasz się zostać moją żoną.

Patrzyła w milczeniu na jego nie zdradzającą żadnych

uczuć twarz. Pojęła, że więcej dla niej znaczy niż jakikolwiek
inny mężczyzna w jej życiu i że właśnie tego mężczyznę zra
niła.

- Tak - szepnęła, opuszczając wzrok na swoje splecione,

leżące na kolanach palce i powstrzymując łzy. - Zgadzam się.

- Dobrze - odparł energicznym tonem, jakby jakaś przy

ziemna dyskusja dobiegła właśnie końca. - Powiedz mi tylko,
kiedy masz kilka wolnych dni, a ja wszystkim się zajmę. Cży
myślisz o jakimś konkretnym miejscu?

W jej wyobraźni pojawiła się wizja ślubu, o jakim kiedyś

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

marzyła, takim, w którym panna młoda w białej sukni idzie
główną nawą, by przy ołtarzu stanąć obok mężczyzny, które
go kocha...

- Nie wiem... - Trudno jest rezygnować z marzeń. - Czy

miałbyś coś przeciwko... Nie, nie - zakończyła szybko.

- No powiedz - poprosił.
- Nie, to nieważne. Zapomniałam, że ty już brałeś ślub.
- Ale przecież to nie ma znaczenia! Aha - uprzytomnił

sobie - pewnie byś chciała ślub kościelny.

- Chyba mi na tym nie zależy. W urzędzie stanu cywilne

go na pewno prędzej się to załatwi.

Milczał, wpatrując się w nią intensywnie, jakby odgadując

jej wielkie ustępstwo, po czym skinął lekko głową.

- Dobrze. Podaj mi tylko terminy.

Kiedy wyszedł, pozostała z uczuciem, jakby przejechała po

niej ogromna ciężarówka. Nie była w stanie myśleć o niczym.

- Dokąd jedziemy? - Maria wyjęła spod mankietu chuste

czkę i wytarła ręce. Nie miała odwagi dotknąć spódnicy pięk
nego, jasnego kostiumu, jaki Leo jej kupił. - Czy ten urząd

jest gdzieś tam?

- Przestań się denerwować - poprosił Leo, ujmując jej

dłoń. - Taksówkarz wie, gdzie nas wiezie.

- A jeśli się spóźnimy? Zaczekają na nas?
Była tak zdenerwowana, że serce podchodziło jej do gard

ła, a dziecko też było chyba mocno niespokojne, bo nie prze
stawało się wiercić.

- Mario! - Uniósł dłonią jej podbródek i spojrzał jej

w oczy. - Uspokój się, wszystko jest dobrze.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Przepraszam, tylko... Słuchaj, dalej nie wiem, czy po

winniśmy brać ten ślub.

- Już dosyć - powiedział i powiódł palcem po jej ustach.

Milczała, rozmyślając o tym przyjemnym doznaniu. - Wyglą
dasz pięknie i wszystko będzie dobrze.

Samochód zwolnił i Leo cofnął rękę, ona zaś poczuła, jak

wraz z tym gestem Leo pozbawia ją ciepła. Zdumionym wzro
kiem patrzyła na budynek, przed którym hamował samochód.

- Leo, co my tu robimy? Przecież to mój kościół...
Przenosiła wzrok z niego na budowlę.
- O tym chyba marzyłaś, prawda? - spytał cokolwiek nie

pewnie.

- Tak...
Niewyraźny uśmiech błąkał się po jej ustach, gdy uzmy

słowiła sobie, na co się dla niej zdobył. Nie miała pojęcia, jak
tego dokonał, zwłaszcza w tak krótkim czasie, lecz jej serce
śpiewało z radości.

- Na co więc czekamy? - Otworzył drzwiczki i pomógł

jej wysiąść. - Szybciej, ktoś tam na nas czeka!

Wzięła go pod rękę i ruszyli powoli w kierunku małego

kościółka. Miała wrażenie, że ze szczęścia unosi się w powie
trzu, i dopiero kilka godzin później spróbowała odtworzyć
minione wydarzenie.

W drzwiach kościoła czekała na nich Peg z bukietem frezji

przetykanych paprociami. Obok niej stał Andreas, przyjaciel
Lea z Włoch, który przyleciał specjalnie po to, by zostać
drużbą. Maria poczuła się jak w surrealistycznym śnie i nie
miała czasu, by spojrzeć na resztę gości, bo jakimś cudem

znalazła się nagle przed ołtarzem.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

A potem wszystko przestało się liczyć. Według niej, w ko

ściele byli tylko Leo i ona i przysięgali sobie miłość na wieki.
Gdy duchowny oznajmił panu młodemu, że może pocałować
teraz swoją żonę, Maria zastanowiła się przelotnie, czy los
będzie na tyle łaskawy, by skłonić Lea do pokochania jej.
Wtedy poczuła jego dłonie na swoich ramionach.

- Witam, pani doktor da Cruz - szepnął czule.
- Witam, panie doktorze da Cruz - odparła z takim sa

mym ciepłym uśmiechem i ich wargi się połączyły.

Chociaż od czasu ich ostatniego pocałunku upłynęły mie

siące, dotyk jego warg znała niemal na pamięć. Objął ją moc
no i kiedy przytuliła się do niego całym ciałem, zapominając
o bożym świecie, dziecko wykonało energiczny ruch. Leo
znieruchomiał i spojrzał na nią pociemniałym z emocji wzro
kiem.

- Witaj, maleństwo - szepnął wzruszonym głosem.

Serce Marii zamarło. Jak mogła zapomnieć, dlaczego ten

mężczyzna bierze z nią ślub? Leo wypuścił ją z objęć i orga
nista zagrał pierwsze takty jej ulubionego hymnu, lecz cała

jej radość gdzieś się ulotniła. Obojętnie ujęła jego rękę i poszła

z nim oraz z Peg i Andreasem do zakrystii, by dopełnić for
malności.

Przyjęcie odbyło się w sali małego hoteliku nieopodal kościo

ła. Leo stał, obejmując swą żonę i witając przyjaciół oraz znajo
mych. Teraz jednak Maria nie miała już złudzeń. Wiedziała, że
ten gest nie oznacza miłości, lecz przeznaczony jest na użytek
gości. W kościele odniosła wrażenie, że jest ich mnóstwo, zwła
szcza że spodziewała się ujrzeć jedynie drużbów.

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Naliczyła już dwadzieścia osób, gdy ręka Lea nagle zacis

nęła się na jej ramieniu i Maria posłusznie spojrzała w stronę
eleganckiej pary wchodzącej właśnie do środka.

- O, Theo i Sophia - powiedział chłodno, intonacją dając

Marii do zrozumienia, że nie cieszy go ich przybycie. - Ma
rio, pozwól, że ci przedstawię mojego brata i jego żonę - do
dał oficjalnie.

Maria zorientowała się po niezwykłej urodzie przybysza

już wcześniej, że może on być krewnym Lea. Z pewnego

punktu widzenia był przystojniejszy od brata, lecz brak mu
było owej nieokreślonej aury świadczącej o sile, która zawsze
wyróżniała Lea w tłumie.

Sophia była również niezwykle piękna.

- Leo, kochanie - zwróciła się do niego słodkim głosem,

lecz mimo uśmiechu jej oczy pozostały chłodne. - Dowie
dzieliśmy się o wszystkim od Andreasa i przyjechaliśmy zło
żyć ci najlepsze życzenia.

Żadne z tej trójki nie powiedziało nic niewłaściwego, nie

mniej panowało między nimi tak silne napięcie, że Maria
w każdej chwili spodziewała się wybuchu.

- Dziękuję - rzekła uprzejmie, przejmując inicjatywę, po

nieważ zorientowała się, że Leo nie ma zamiaru z nimi roz
mawiać. - Bardzo to miłe z waszej strony. Jeżeli macie ochotę
na drinka, bufet znajduje się w drugim końcu sali.

Po twarzy Sophii przebiegł dziwny grymas, gdy stwierdzi

ła, że Leo spokojnie pozwala swej nowej żonie ich odprawić.
Zacisnęła ze złością wargi, lecz ponieważ wielu gości chciało
złożyć państwu młodym życzenia, nie pozostało im nic inne
go, jak odejść.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Leo? - spytała później Maria, gdy na chwilę zostali sa

mi. - O co w tym chodzi? Nie zawiadomili cię o przyjeździe?

- To ja ich nie zaprosiłem - odparł chłodno.
- Ale... to przecież brat - wykrztusiła zdumiona.
- A ona jest moją byłą żoną - wyznał jeszcze bardziej

chłodnym tonem.

Nagle wszystko stało się jasne. To była kobieta, która uro

dziła Leowi syna i choć dzięki swej wiedzy rozumiała, że
wymaga on szczególnej opieki, zlekceważyła to. To ona do
prowadziła do tego, że na skutek odziedziczonej choroby
organizm dziecka uległ takiemu osłabieniu, że zmarło na rę
kach ojca w swe pierwsze urodziny.

- Aha - powiedziała spokojnie, mocno trzymając jego rę

kę. - Ich wizyta stałaby się jeszcze ważniejsza, gdybyśmy ich
wyrzucili - stwierdziła z uśmiechem, patrząc ciepło w jego
stalowe oczy. - Tyle pracy włożyłeś w tę uroczystość, że nie
pozwolę nikomu jej zakłócić.

Długo patrzył jej w oczy, aż w końcu jego twarz rozjaśniła

się lekkim uśmiechem.

- Masz rację - rzekł i ucałował czubek jej nosa. - Skon

centrujmy się na najważniejszych rzeczach w życiu, na przy
kład na szampanie...

Wyciągnął dłoń w stronę przechodzącego kelnera i wziął

z tacy dwa kieliszki.

- Ja chyba nie... - zaczęła niepewnie.
- Jeden kieliszek ci nie zaszkodzi, zwłaszcza jeśli bę

dziesz go sączyć powoli. Może dzięki niemu mały szybciej
uśnie i będziesz mogła spokojnie coś zjeść.

Stuknęli się kieliszkami i dotknęli nimi ust, upijając po

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

łyku i patrząc sobie w oczy tak intensywnie, jakby podpisy
wali z sobą układ mimo okoliczności tego ślubu.

- No i jak? - Głos Peggy przerwał ich zamyślenie. - Za

cznijcie krążyć po sali, bo ludzie chcą z wami porozmawiać.

A w oczy będziecie patrzyli sobie później.

- Peg! - szepnęła Maria, świadoma, że słyszało ją kilka

osób, które teraz uśmiechały się wesoło.

- Siostro Mulholland - rzekł Leo z ukłonem. - Przywoła

ła nas pani do porządku. - Rozejrzał się po sali i skinął w stro
nę przyjaciela. - Muszę teraz powierzyć panią opiece An-
dreasa.

- Ależ nie trzeba... - broniła się Peg, a Maria zauważyła,

jak koleżanka się czerwieni na widok podchodzącego An-

dreasa.

Drużba był w wieku Peg i w czarnym garniturze wyglądał

znakomicie, uwagę Marii zwróciła jednak uwaga, z jaką słu
chał słów Peg, oraz ciepło jego głosu, kiedy chwalił jej ele
gancki kostium. Chyba powinna później spytać swego męża,
czyby tych dwoje przypadkiem nie skojarzyć?

Tak więc krążyli po sali i rozmawiali z gośćmi, Maria jed

nak cały czas była świadoma spojrzeń Thea i Sophii, mimo
że starali się nie wchodzić sobie w drogę. W końcu Maria
poczuła, że musi pójść do łazienki.

Toaleta hotelowa była wspaniale urządzona i Maria z przy

jemnością stanęła przed lustrem nad urny walką, by poprawić

włosy i umalować ponownie usta. Ponieważ to nie ona orga
nizowała to przyjęcie, nie miała pojęcia, kiedy goście zaczną
opuszczać hotel. Nie wiedziała nawet, gdzie spędzi noc. Leo
powiedział jej tylko tyle, że tego wieczoru nie ma dyżuru.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Odstąpiła krok do tylu i po raz ostatni spojrzała na swoje

odbicie w lustrze. Z zadowoleniem stwierdziła, że ostatnio
wygląda znacznie lepiej. Poprawiała właśnie klapy żakietu,
gdy do łazienki weszła Sophia i popatrzyła na Marię tak,

jakby się spodziewała ją tu zastać.

- No tak - rzekła powoli, opierając się o drzwi. Zachowy

wała się nonszalancko, lecz Maria wiedziała, że wszystko jest
wyreżyserowane. Domyślała się też, że Sophia oparła się
o drzwi, bo nie chciała, by ktokolwiek wszedł teraz do środka.

- Mam nadzieję - ciągnęła z udanym smutkiem - że wie pa

ni, kim jestem.

- Oczywiście - odparła Maria takim tonem, jakby nie zna

ła nudniejszego tematu. - Leo wszystko mi opowiedział.

Nie odwracając się, spojrzała w odbite w lustrze oczy So

phii i zauważyła, że tamta blednie.

- No cóż - syknęła Sophia. - Pani nazwisko i karnacja

wskazują, że pochodzi pani z rejonu Morza Śródziemnego,
toteż spodziewam się, że przeprowadziła pani badania krwi?

- Oczywiście. - Maria wiedziała, co nastąpi za chwilę,

toteż zajęła się chowaniem szminki do torebki i zamykaniem

jej, po czym odwróciła się do Sophii. - Nie wie pani, że

poznałam Lea z powodu pracy przy dzieciach z odziedziczo
ną anemią?

- A pani nosi jakieś cechy tej choroby? - spytała, patrząc

na Marię zwężonymi, błyszczącymi oczami.

- Tak - potwierdziła spokojnie. - Mój brat umarł na beta

talasemię major.

- To niech pani uważa i nie zachodzi w ciążę, bo straci

pani dziecko. Leo powiedział pani, że jest nosicielem?

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Oczywiście - powtórzyła Maria po raz trzeci. - Wiem

także o jego synu. - Zajęła się znowu żakietem, rozsuwając
poły i celowo poprawiając zakładki mające ukryć jej stan.
- Ale czasami warto zaryzykować...

Rzuciła te słowa Sophii niczym wyzwanie, pewna, że ta

nigdy nie dowie się prawdy o jej ciąży. Ku swemu zdumieniu
dostrzegła, że twarz Sophii mimo makijażu blednie, róż na jej
policzkach zaczyna wyglądać groteskowo, a zimne oczy na
pełniają się przerażeniem.

- O mój Boże! - wyszeptała. - O Boże...

Za plecami odszukała dłonią klamkę, najwyraźniej nie

zdolna do odwrócenia oczu od Marii, aż w końcu niepewnym
krokiem przekroczyła próg łazienki i drzwi się cicho za nią
zamknęły.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Co tam się działo? - spytał Leo, gdy wróciła.
- Gdzie?

Maria usiłowała zyskać na czasie, nie będąc w stanie pojąć,

dlaczego na wiadomość o dziecku Sophia zareagowała szo
kiem. Przecież na pewno nie chodzi o to, że zostało poczęte
przed ślubem.

- Mario! - W jego głosie zabrzmiało ostrzeżenie. - Peg

poszła za Sophią, ale nie mogła wejść do łazienki, bo drzwi
były zablokowane, a kilka minut później Sophia wybiegła
z taką miną, jakby ścigał ją sam diabeł. Złapała Thea i wy
biegli stąd bez pożegnania.

- No cóż, nie było to nudne popołudnie - zaczęła Maria

radośnie, lecz zmieniła ton, gdy ujrzała jego groźne spojrze
nie. - No dobrze. Powiedziała, że jest twoją byłą żoną
i ostrzegła mnie przed ciążą.

- I? - ponaglił, domyślając się, że to nie koniec.
- Pokazałam jej brzuch i myślałam, że zemdleje, ale za

nim zdążyłam powiedzieć słowo, już jej nie było. A czy nie
myślisz - spytała, uderzona nagłym podejrzeniem - że przy
pomniała sobie o dziecku? I że martwi się o nas?

- Wykluczone. Ona martwi się tylko o siebie.
- A więc nie będziemy ich często spotykać? - spytała

100

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

jakby z żalem, ponieważ od czasu śmierci Marka bardzo pra

gnęła należeć do jakiejś rodziny.

- Oni rzadko bywają w Anglii. Theo jest dyrektorem hol

dingów rodzinnych we Włoszech i w Grecji i tamtejszy styl

życia bardziej Sophii odpowiada.

- Wobec tego nic już nie rozumiem. Skoro jest tak, jak

mówisz, to dlaczego zadali sobie tyle trudu, żeby tu przy

jechać, zwłaszcza że nie byli zaproszeni? A potem, kie

dy Sophia poszła za mną specjalnie do łazienki, pomyślałam,
że może ją martwić to, że nie wiem o twoim nosicielstwie,
ale jej reakcja na wiadomość o dziecku była naprawdę...
dziwna.

Skrzywiła się, ale zaraz się roześmiała, gdy pogłaskał ją po

zmarszczonym nosie.

- To już nieważne - powiedział i spojrzał na nią ciepło.

Jak mogła myśleć, że jego oczy są zimne? - Na nas już pora
- dodał, spoglądając na zegarek i gestem dłoni przywołując
Peg.

- Musimy iść tak wcześnie? - spytała rozczarowana, bo

do chwili owego dziwnego spotkania z Sophią uważała przy

jęcie za cudowne, a dzień wręcz wydał jej się magiczny.

- Musimy, jeśli chcemy zdążyć do hotelu na kolację.
- Do hotelu? - Jakie to przyjemne, że jeszcze czekają ją

jakieś niespodzianki. - A ja myślałam, że wieczorem zajmie

my się przeprowadzką! - powiedziała i jakby z wyrzutem
klepnęła Lea po ramieniu.

- No no! - zawołała Peg, stając przy nich w towarzystwie

Andreasa.

- Chyba nie zaczniesz go bić przed końcem przyjęcia?

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

101

- dodał Andreas z szerokim uśmiechem. - Przecież musisz
dbać o jego opinię prawdziwego mężczyzny!

- Och, wy Latynosi! - zawołała Peg z oburzeniem. - Le

piej jest mieć dobrą opinię wśród tych, których znamy, niż
zachowywać pozory przed ludźmi, których nie znamy.

- Ale kto może wiedzieć, czy jakaś przypadkowa znajo

mość nie stanie się ważna? - Andreas uniósł dłoń Peggy i uca
łował jej palce. - A może jednak pierwsze wrażenie jest naj
ważniejsze?

Maria wiedziała, że przyjaciel Lea jedynie żartuje z Peg,

jak to zwykle robi mężczyzna, który spotyka kobietę wzbu

dzającą jego zainteresowanie, niemniej poczuła, że jej policz
ki robią się gorące, ponieważ w słowach Andreasa odnalazła
osobistą nutę.

Kto wie, jak mogłaby się potoczyć znajomość między nią

i Leem, gdyby ich przedstawiono sobie podczas pierwszego dnia
konferencji? A ponieważ stało się inaczej, gdzieś tam w podświa
domości błąkała się myśl, że kiedy Leo ją poznał, uznał ją za
kobietę lekkich obyczajów, której Andreas zapłacił za jej czas...

- Mario, dobrze się czujesz? - przerwał Leo jej nieszczęs

ne myśli, po czym przytulił ją mocno do siebie.

Było jej miło stać u jego boku, lecz miała jakieś dziwne

wrażenie, że on to robi na pokaz.

- Dobrze - odparła, uśmiechając się z radością i przeko

naniem, że goście widzą to, co powinni: żonę zakochaną
w mężu.

Na ironię zakrawał fakt, że jedynym człowiekiem, który

w to nie wierzył, był Leo. On był przekonany, że Maria od
grywa rolę kochającej żony na użytek publiczności.

102

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Andreas - pytał teraz - zamówiłeś samochód?
- Chyba już czeka - potwierdził przyjaciel, odrywając

wzrok od promieniejącej twarzy Peg. - Szerokiej drogi!

- Dziękuję i do widzenia.
Leo skierował Marię w stronę drzwi. Minęli smętne pozo

stałości wystawnego bufetu, Leo zaś wziął małą paczkę, która
stała na oddzielnym stoliku z wielkim tortem.

- To pomysł Peg - wyjaśnił. - Państwo młodzi nie mają

czasu najedzenie podczas przyjęcia, toteż przygotowano nam
kawałek tortu.

- Pewnie się przyda, jeśli się spóźnimy na kolację! - za

żartowała i przystanęła przy drzwiach, by pożegnać gości.

Nagle przypomniała sobie o czymś.
- Prawie zapomniałam - szepnęła, śmiejąc się w stronę

zgromadzonych gości, po czym odwróciła się i rzuciła za
siebie bukiet.

Kwiaty pochwyciła silna męska dłoń. Zanim Leo zdołał

wyprowadzić Marię do samochodu, zdążyła zauważyć
uśmiech zdobywcy Andreasa, który wręczał bukiet zaczerwie
nionej Peg. Maria z westchnieniem ulgi zagłębiła się w wy
godnej kanapie samochodu i spytała:

- Jedziemy do mnie po rzeczy czy zrobimy to później, po

wizycie w szpitalu?

- Ani jedno, ani drugie - odparł Leo, sadowiąc się wygod

nie w kącie taksówki. - Peg się tym zajęła.

- Ale...
- Najpierw chciała kupić szczoteczki do zębów w sklepi

ku szpitalnym, ale powiedziałem jej, że moim zdaniem trzeba
mieć na wszelki wypadek jakieś ubranie.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

103

Maria na chwilę zaniemówiła, wyobrażając sobie noc spę

dzoną z Leem w hotelu, za cały bagaż mając jedynie szczo
teczkę do zębów. Nagle uświadomiła sobie, że on uważnie na
nią patrzy i lekko się zaczerwieniła.

- Ale pojedziemy do szpitala, prawda? - dociekała, usiłu

jąc sprowadzić jego myśli na inne tory. - Muszę koniecznie

zajrzeć do dwójki dzieci...

- Wszystko jest załatwione, Mario - oznajmił i w ciemno

ściach odnalazł jej dłoń. - łan na wszystko się zgodził, a Ross
też uznał, że potrzebujesz dwóch dni...

- Dwóch...? Rozmawiałeś z Ross i nic mi nie powiedzia

łeś? - Zrobiła przerażoną minę, gdy wyobraziła sobie reakcję
konsultanta. Aż nadto dobrze wiedziała, że człowiek ten nie
darzy przesadnym szacunkiem żeńskiej części personelu. -
No tak, teraz już nie dostanę od niego dobrych referencji,
kiedy będę chciała zdobyć tytuł konsultanta.

- Przeciwnie - oświadczył Leo, mocniej ściskając jej

dłoń. - Z uznaniem mówił o twoim poświęceniu.

- On? - wyjąkała z niedowierzaniem. - Jeszcze nie sły

szałam, żeby się o kimkolwiek dobrze wyrażał.

Leo pochylił się ku niej i szepnął konfidencjonalnym to

nem:

- Zaproponowałem mu pomoc w serii wykładów.
- To jest przekupstwo!
- Czy to ważne, skoro zyskaliśmy to, co chcieliśmy? - od

parł i ucałował jej dłoń.

- A zyskaliśmy? - szepnęła, wszystkimi zmysłami chło

nąc jego bliskość.

- A nie? - powiedział, ponownie całując ją w rękę. -

104

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Przecież nie moglibyśmy zaprosić gości na przyjęcie weselne,
gdybyśmy nie jechali w podróż poślubną.

Zadrżała i skuliła się w drugim kącie samochodu, cofając

rękę. A już chciała uwierzyć, że załatwił ten wolny weekend,
ponieważ chciał się z nią gdzieś zaszyć. Tymczasem właśnie
w tej chwili jej uprzytomnił, że to wszystko zostało zaaran
żowane tylko po to, by wiadomość o jej ciąży nie wprawiła
ich oboje w zażenowanie.

Gdy taksówka zatrzymała się przed hotelem, Maria pomy

ślała, że trudno byłoby wyobrazić sobie hotel bardziej od
mienny od tego, w którym poznała Lea. Tamten był duży
i miał luksusowe pokoje, ten zaś był malutki i pełen uroku:
niski sufit zdobiły drewniane belki, nierówną podłogę pokry
wały stare dywany.

- Zupełnie jak z jakiejś starej książki! - zawołała, gdy

pokazano im pokój. - Te meble pamiętają pewnie królową
Wiktorię.

- Mam nadzieję, że materac jest nowszy - zażartował,

wskazując łoże z baldachimem, które zdominowało wnętrze.

Osłupiała na widok tego łóżka i nie była w stanie przekro

czyć progu pokoju, dopóki nie zmusiła jej do tego obecność
Lea tuż za plecami. Zdjęta paniką, bez potrzeby rozpoczęła
nerwową inspekcję pokoju, zaglądając po drodze do malutkiej

łazienki i kończąc na wpatrywaniu się w mrok za oknem, by
nie widzieć tego łóżka.

- Mario...
- Zrobiło się późno. Chyba musimy już iść na kolację?

Ze zdenerwowania zaczęła się jąkać i krążyć po pokoju,

gdy zauważyła, że Leo chce się do niej zbliżyć. Wyszeptał jej

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

105

imię i przytrzymał drzwi, gdy usiłowała je otworzyć. Znieru
chomiała i przestała oddychać, gdy ogrzało ją ciepło jego
ciała.

- Mario, proszę, odwróć się do mnie... - Powiedział to

tak miękko, że posłuchała. - Czego się boisz? Że na widok
łóżka rzucę się na ciebie?

- Nie boję się... - szepnęła i utkwiła wzrok w drapowa-

nych kurtynach baldachimu.

- Więc co?
Ujął ją za podbródek i odwrócił jej twarz w swoją stronę.
- Chyba się wstydzę - wybuchnęła nagle, wiedząc, że po

winna mu odpowiedzieć, nawet jeśli ta odpowiedź będzie
wymijająca.

- Wstydzisz się? Czego?
- Mnie, ciebie, no, tego wszystkiego!
- Hm, to jak na mnie trochę zbyt ogólnikowe. Czy mogła

byś podać jakieś szczegóły?

- Nie... Tak... No dobrze, spójrz na mnie! - jęknęła i

z grymasem niechęci wskazała na swoją sylwetkę.

- Patrzę na ciebie przez cały czas, odkąd zabrałem cię do

kościoła - odparł, oceniając ciepłym wzrokiem jej postać.
- Wyglądasz pięknie.

- Ale jestem w ciąży! - zawołała i pełnym zniecierpliwie

nia gestem wskazała na zakamuflowaną eleganckim żakietem
talię.

- Jesteś piękna w tej ciąży. - Ujął jej dłoń i poprowadził

w stronę wygodnego fotela. - Od kilku tygodni wyglądasz
naprawdę znacznie lepiej...

- Leo, ty nic nie rozumiesz! - Wyrwała mu się i przeszła

106

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

na drugi koniec pokoju. - Jestem w zaawansowanej ciąży
i mam przeżyć miesiąc miodowy z mężczyzną, którego nigdy
nie widziałam!

- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytał z marsem na

czole. - Czy przypadkiem nie zaczynają ci szaleć hormony?

- No wiesz! - sarknęła, opierając ręce o biodra. - Prze

cież to jasne! Po prostu popatrz.

Z niedowierzaniem zaczął kręcić głową.
- Na litość boską! - Ścisnęła dłońmi skronie. - Poczęli

śmy to dziecko, ale nie widzieliśmy swoich ciał.

Po tych słowach zapadła cisza, Maria zaś obronnym ru

chem otoczyła się ramionami.

- No, niezupełnie.
Jego odpowiedź, a potem lekki uśmiech, który rozciągnął

mu wargi, spowodowały, że skamieniała.

- Co...? Kiedy...?
- Kiedy się obudziłem - wyjaśnił. - Jeszcze mocno spa

łaś. Piękne były te twoje włosy rozrzucone na poduszce...

- Stała nieruchomo, zelektryzowana jego szeptem. - Kilka

promieni słońca przeniknęło przez zasłonę i zatrzymało się na
twoim ciele. Wiesz, w takich chwilach skóra czasami przy
biera barwę płynnego złota. To był naprawdę piękny widok.

- O mój Boże! - jęknęła, ukrywając twarz w dłoniach.

- Tym gorzej...

- Bo ja cię widziałem, a ty mnie nie? - spytał z radosnym

uśmiechem i zaczął rozwiązywać krawat. - Ten problem
można łatwo usunąć.

- Nie! Bo ty mnie widziałeś wtedy, kiedy byłam, no...

ładna, a teraz jestem w ciąży!

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

107

Odwróciła się i ruszyła biegiem w stronę łazienki, lecz

zablokował jej drogę.

- Mario, Mario - szeptał, przytrzymując jej ramiona i de

likatnie masując kark. - Wiem, to jest trudne. Przepraszam,
że od razu cię nie zrozumiałem.

Oparła się o framugę i głęboko westchnęła.
- No więc co robimy? - spytała? - Dziecko urodzi się za

dwa miesiące i nie możemy udawać, że go nie ma.

- Ale mogę się postarać, żebyś miała dosyć miejsca i czuła

się wygodnie.

- Jak? - spytała i jej oczy powędrowały wymownie

w stronę łóżka. - Czy nie można by poprosić o drugi pokój
albo... pokój z dwoma łóżkami?

Spojrzał na nią pustym wzrokiem.

- Nie sądziłem, że aż tak mi nie wierzysz - rzucił chłodno

i uświadomiła sobie, że głęboko go zraniła. - Ale skoro
chcesz...

Był już przy drzwiach, gdy podbiegła i chwyciła go za

ramię.

- Przepraszam... Chyba jestem głupia albo to jakaś huś

tawka nastrojów, jakie miewają kobiety w moim stanie. To
łóżko... nie jest takie małe. Przecież oboje nie jesteśmy wiel
koludami. Jeszcze...

Zapadła długa chwila ciszy. Leo patrzył jej uważnie

w oczy, ona zaś starała się, by przybrały błagalny wyraz, by
odczytał w nich przeprosiny za zranienie jego dumy.

- Dobrze - powiedział w końcu. - Pozwól tylko, że wejdę

na chwilę do łazienki, a potem poczekam na ciebie w holu.
Nie spiesz się; wiedz, że masz tyle czasu, ile ci potrzeba.

108

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Z bólem w sercu zauważyła, że gdy ją mijał, starał się jej

nie dotknąć.

- A niech to! - mruknęła zła na siebie, gdy usłyszała, że

drzwi łazienki się zamykają.

Była tak bardzo zaabsorbowana swoim niepokojem zwią

zanym z dzieleniem z nim sypialni, że nie przyszło jej do
głowy, jak obraźliwe mogą być jej słowa. Naprawdę nie chcia
ła sprawić mu bólu, zwłaszcza teraz, kiedy uświadomiła sobie,

jak bardzo jej na nim zależy.

Podeszła do swej małej, podróżnej walizeczki, która leża

ła na lśniącej, drewnianej skrzyni stojącej w nogach łóż
ka, i otworzyła ją. Co się dzieje? - pomyślała zdumiona.
Przecież to nie moje! Drżącą ręką dotknęła jedwabnej tkaniny.
Gdy ją wyjęła, coś upadło na podłogę. Maria schyliła się,
podniosła bilecik i przeczytała: „Szczęśliwego miesiąca mio
dowego!"

- Och, Peg, ty wariatko! - szepnęła trochę wesoło, a tro

chę smutno, uzmysławiając sobie, że nawet jej najbliższa
przyjaciółka nie zna szczegółów tej historii, która doprowa

dziła do dzisiejszego bajkowego ślubu.

Nagle usłyszała, że Leo wychodzi z łazienki i w ostatniej

chwili wcisnęła tę kompromitującą rzecz pod poduszkę.

- Do zobaczenia - powiedział, kierując się w stronę drzwi

i właściwie na nią nie patrząc. - Nie spiesz się.

- Mam się nie spieszyć? - mruknęła, gdy zniknął na ko

rytarzu. - Przecież umieram z głodu!

Po niespełna pięciu minutach była już na dole. Poprawiła

lekko makijaż oraz rozpuściła i wyszczotkowała włosy, które
przykrywały teraz ramiona jej ślubnego kostiumu. Dostrzegła

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

109

Lea siedzącego samotnie w kącie i zauważyła na jego twarzy
przyjemne zdumienie. Dodało to jej otuchy i pomyślała, że
może wszystko będzie dobrze.

- Chyba się jednak spieszyłaś - powiedział, gdy do niego

podeszła. Powstrzymała głośne westchnienie, gdy ciągnął
uprzejmym tonem człowieka spotykającego swą koleżankę:
- Czy przynieść ci coś do picia, czy pójdziemy od razu do
restauracji?

- Od razu - odparła spokojnie. - Jeśli nie dostanę zaraz

czegoś do jedzenia, zacznę ogryzać nogę tego stolika.

- Coś podobnego! - powiedział ze śmiechem. - Jeszcze

do niedawna jadłaś tyle co wróbelek.

- Przecież wiesz, że człowiek traci apetyt, kiedy ciągle

robi mu się niedobrze - wyjaśniła, gdy w restauracji podsunął

jej krzesło.

Mimo że panowała między nimi dziwna atmosfera, Leo

zachowywał nienaganne maniery. Kolacja i obsługa były na
prawdę dobre, a im nie brakowało tematów - pod warunkiem,
że rozmawiali o medycynie. Napięcie jednak narastało.

Kiedy w końcu Maria nie była w stanie powstrzymać

ziewnięcia, Leo wstał.

- Pora iść do łóżka - oznajmił i pomógł jej wstać.

Usłyszawszy te słowa, poczuła, że serce zabiło jej żywiej,

natychmiast jednak uprzytomniła sobie, że za tymi słowami
nie kryje się żaden erotyczny podtekst. Szkoda, powtarzała
w myślach, gdy szli do windy, a potem do pokoju.

Gdyby to naprawdę był ich miesiąc miodowy, to czy

w windzie staliby w odległości kilkunastu centymetrów od
siebie? Czy potem ująłby ją po prostu za łokieć, by pomóc jej

110

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

pokonać kilka schodków i przebyć małe korytarzyki, czy ra
czej by ją objął?

Właśnie dotarli do pokoju i Leo otwierał drzwi. Jedną ręką

je pchnął, drugą schował do kieszeni klucz.

- Zejdę jeszcze na filiżankę kawy, możesz więc spędzić

w łazience tyle czasu, ile chcesz.

Ostatnie słowa mówił już przed zakrętem krótkiego kory

tarzyka i dopiero wtedy Maria uświadomiła sobie, że nie wej
dzie z nią do pokoju. Patrzyła na jego oddalającą się postać
ze smutkiem i zaskoczeniem.

- Leo! - zawołała cicho, nie chcąc zwracać na nich uwagi

gości odpoczywających w sąsiednich pokojach.

Przystanął i obejrzał się przez ramię.

- Tak?
- Dobranoc - szepnęła.

Zapadła chwila milczenia, podczas której Maria z bijącym

sercem czekała, że Leo powie, że wróci, zanim ona pójdzie
spać. On tymczasem długo nie mówił nic, po czym odpowie
dział jej tym samym słowem i zniknął.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Leo dotrzymał słowa. Obiecał, że zorganizuje podział pra

cy w szpitalu i zrobił to. Jedyny problem polegał na tym, że
Maria nie potrafiła przyzwyczaić się do krótkich dyżurów,

jakie teraz miała pełnić.

- A co ty tu jeszcze robisz? Powinnaś była wyjść godzinę

temu!

Maria aż drgnęła, gdy za plecami zabrzmiał ostry głos Peg,

i odwróciła się twarzą do koleżanki.

- Właśnie skończyłam spotkanie z rodzicami i dziadkami

Julie Turton. Chyba wreszcie udało mi się przekonać ich, że
robią małej krzywdę, kiedy „w nagrodę" dają jej słodycze,
żeby wynagrodzić cukrzycę.

- Biedne dziecko - mruknęła Peg, napełniając wrzątkiem

małą filiżankę, która stała na tacy. - Już nie wiem, ile to razy
przywozili ją tutaj w ciężkim stanie. Można by pomyśleć, że
nikt im niczego nie wyjaśnił.

- Dlatego właśnie wezwałam ich dzisiaj wszystkich - od

parła Maria zmęczonym głosem, odgarniając włosy z twarzy.
- Uznałam, że jeśli zrobię wykład całej rodzinie naraz, wre
szcie zaczną nas słuchać.

- Ale trzymali cię prawie dwie godziny. Wyglądasz, jakby

cię przepuszczono przez wyżymaczkę - oznajmiła Peg z pre-

112

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

tensją w głosie, podając Marii herbatę. - Tak się przejmujesz
tymi upartymi rodzicami, jakby nasze wyszkolone pielęgniar

ki nie mogły sobie z nimi poradzić.

- Przestań mnie znowu pouczać - zaprotestowała Maria,

przyjmując z wdzięcznością filiżankę. - Ta herbata postawi
mnie na nogi.

- Pod warunkiem, że jeszcze z pół godziny odpoczniesz

w fotelu - zaordynowała Peg stanowczo. - Zapracowałabyś
się na śmierć, gdybym nie wiedziała o dziecku.

- No i po co ja się wygadałam? - jęknęła Maria. - Miała

bym kilka tygodni spokoju więcej.

- A, to zupełnie inna sprawa - skomentowała Peg. - Ja

kim cudem udało ci się dotrwać do siódmego miesiąca i nikt
nie zauważył, że jesteś w ciąży? I to w szpitalu, gdzie podo
bno wszyscy się na wszystkim znają!?

- Najpierw przecież strasznie schudłam, bo wymiotowa

łam na okrągło. A potem długo trwało, zanim przytyłam...

- No, nieźle się już zaokrągliłaś - rzekła Peg, spoglądając

na nie istniejącą talię Marii. - Nie możesz powiedzieć, że to
przepuklina.

Maria roześmiała się, niemal rozlewając herbatę.

- Ale bycie lekarzem pomaga - odparła, wskazując na

szeroki fartuch. Niespodziewanie z kieszeni wysunęła się słu
chawka i Maria nie zdołała jej przytrzymać. - Ależ jestem
teraz powolna! I schylać się też nie mogę - dodała żałosnym
tonem, przyjmując stetoskop od Peg. - Czuję się jak beczka.

- W porównaniu z taką szczapą jak ja - powiedziała Peg,

wskazując na swą znacznie tęższą sylwetkę. - Ty przynaj
mniej schudniesz, kiedy dziecko się urodzi.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

113

- Mam nadzieję - skomentowała Maria z uśmiechem. -

A właściwie dlaczego narzekasz? Mam wiadomość z wiary
godnych źródeł, że pewien pan doktor uległ twoim wdziękom.
Podobno w ciągu trzech tygodni trzy razy przylatywał
z Włoch, żeby cię zobaczyć.

- Nonsens! - zawołała Peg i zanim odwróciła się do Marii

plecami, ta zdołała dostrzec jej zaczerwienione policzki. -
Przyleciał wziąć udział w prezentacji Lea.

- To raz, a pozostałe dwa razy?
- Oj, daj spokój! - Peg ruszyła w stronę drzwi. - Posiedź

tu sobie spokojnie i wypij herbatę.

- Tak, siostro! Oczywiście, siostro! - odparła Maria, pod

nosząc w górę filiżankę.

Gdy jednak Peg zniknęła na korytarzu, Maria westchnęła

głęboko i położyła głowę na oparciu fotela. Była naprawdę
zmęczona. Początkowo sądziła, że jeśli podzieli się pracą
z Leem, będzie jej łatwiej, tymczasem teraz wydawało się, że

jest jeszcze gorzej.

Od czasu powrotu z hotelu Leo traktował ją jak lalkę z po

rcelany. Często, gdy wychodziła z domu do pracy, na dworze
czekała taksówka, a gdy Leo przychodził zastąpić ją w szpi
talu, dowiadywała się, że taksówka zawiezie ją do domu.
Razem spędzali niewiele czasu; w ciągu ostatnich tygodni
były to właściwie jedynie chwile, kiedy przekazywali sobie
dyżur.

Chwile poza szpitalem były najgorsze. Gdy byli w domu

o tej samej porze, ich rozmowy ograniczały się niemal wyłą
cznie do tematów zawodowych, jak gdyby żadne z nich za
wszelką cenę nie chciało mówić o tym, co je dręczy. I kiedy

114

NIE PRZESTANĘ C I Ę KOCHAĆ

nieprzytomnie zmęczeni kładli się wieczorem do łóżka, Maria
kurczowo trzymała się swej strony materaca. Z niechęcią za
uważyła, że Leo zasypia z chwilą przyłożenia głowy do po
duszki, podczas gdy ona do późna słuchała monotonnego
tykania budzika i wspominała ich pierwszą noc.

Albowiem ich „miesiąc miodowy" w hotelu niewart był

wspominania. Po krótkiej walce z sobą włożyła w końcu na
siebie ową jedwabną koszulę, jaką podarowała jej Peg. Pa
miętając, z jaką przyjemnością Leo przesypywał między pal
cami jej włosy, rozpuściła je i tak się położyła do łóżka. Na
nieszczęście, wydarzenia całego dnia dały o sobie znać i zmo
rzył ją sen, zanim Leo wrócił do pokoju. Obudziło ją dopiero
stukanie do drzwi, gdy służba hotelowa przyniosła śniadanie.

Gdy była w domu sama, wcale nie czuła się lepiej. Prze

wiozła swoje rzeczy do mieszkania Lea, które znajdowało się
w połowie drogi między ich szpitalami, i nie mogła się do
niczego przyzwyczaić. Nie potrafiła zasnąć nawet wtedy, kie
dy Lea nie było w domu. Uznała w końcu, że jedyne, co może
zrobić, żeby nie oszaleć, to znaleźć sobie więcej zajęć w szpi
talu.

Powoli udawało jej się wypełniać puste godziny takimi

spotkaniami jak to dzisiejsze, z rodziną Julie Turton. Gdyby
pracowała w pełnym wymiarze czasu, takie rozmowy byłyby
niemożliwe. I mimo że była wyczerpana, czuła, że tym razem
osiągnęła coś istotnego.

- Co ty tu jeszcze robisz? - usłyszała znajomy głos. - Ta

ksówka miała cię zabrać do domu już dwie godziny temu.

- To samo powiedziała Peg, i takim samym tonem - od

parła, usiłując ukryć przyspieszone bicie pulsu.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

115

Zawsze tak reagowała na jego widok.
- No cóż, oboje mamy rację. Nie wolno ci być tyle godzin

na nogach.

- Większość popołudnia przesiedziałam.
- Między wędrówkami z piętra na piętro, od łóż

ka do łóżka i z pokoju dla rodzin na oddział intensywnej
terapii.

- Peg to straszna plotkara - mruknęła posępnie. - Prze

cież ja naprawdę dbam o siebie. Wyniki ostatniego badania są
idealne.

- Właściwie tak. Masz jedynie odrobinę za wysokie ciś

nienie i znowu zbyt mały przyrost wagi.

Ze zdumienia pokręciła głową. Nie zdawała sobie sprawy

z tego, że Leo wie o jej regularnych badaniach w klinice pre
natalnej, a już zupełnie nie przyszło jej do głowy, że mogą go

interesować wyniki tych badań. Poczuła, że robi jej się ciepło

na sercu.

- No, pani doktor, pora wracać do domu.
Podszedł do niej i wyciągnął ręce. Odpowiadając mu tym

samym gestem pomyślała, że tak długo już się nie dotykali!
Gdy spędzała obok niego bezsenne noce, zastanawiała się, czy
gdyby się obudził i jej dotknął, byłby do dla niej szok, tak jak
wtedy. Teraz po prostu pomagał jej wstać, a ona czuła takie
oszołomienie, jakby cały dzień biegała po schodach, zamiast
korzystać z wind.

- Możemy iść? - spytał cicho, gdy stała nieruchomo.
- Tak - odparła jak w transie. - Mam tu gdzieś toreb

kę...

Jej głos zamarł ze zdumienia, gdy Leo objął ją w pasie

116

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

i skierował w stronę wind. W milczeniu chłonęła radość z te
go niezwykłego kontaktu i miała nadzieję, że może od tej pory
coś się między nimi zmieni.

Kiedy jednak czekali na windę, dostrzegła, jak przecho

dząca pielęgniarka trąca drugą w bok. Obie uśmiechnęły się
do siebie porozumiewawczo. Pomyślała ze smutkiem, że per

sonel spodziewa się takich widoków po parze, która wzięła
ślub po tak szalonym romansie. A więc Leo znowu robi to na
pokaz... Poczekała, aż wyjdą z budynku i dopiero wtedy lek
ko się odsunęła, a jego ręka opadła.

- Jak się ma mały Steve z intensywnej? - spytała. - Czy

już wiadomo, co się stało?

- Jego brat mówi, że uciekał przed jakąś bandą łobuzów

i przez pomyłkę wbiegł na plac budowy. Podobno rozwalali
właśnie dom i na chłopca runął kawałek ściany.

- To by wyjaśniało zadrapania na całym ciele. Biedne

dziecko. - Wzdrygnęła się, przypominając sobie posiniaczoną

i zakrwawioną skórę chłopca. - Tylko dlaczego ten teren nie
był porządnie ogrodzony?

- To jest nieustający problem. Podobno bez względu na

to, jak się taki teren ogrodzi, dzieci i bezdomni zawsze znajdą
sposób, żeby się dostać do środka.

- A w jakim jest stanie?
- Na razie bez zmian. Niedługo zrobimy następną tomo

grafię mózgu.

- A więc upłyną dni albo tygodnie, zanim rodzina się

dowie, czy w organizmie chłopca nie nastąpiły nieodwracalne
zmiany...

O pacjentach mogli rozmawiać w nieskończoność, lecz

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

117

gdy Leo parkował samochód przed domem, oboje zamilkli
i napięcie znów zawisło nad nimi jak gradowa chmura.

Maria otworzyła drzwiczki i obróciła się bokiem na siedze

niu, by wysiąść, gdy Leo podszedł do niej i wyciągnął rękę.

- Pomogę ci - powiedział.
Marzyła o tym, by przyjąć jego pomoc, i godzinę temu by

to zrobiła. Łatwiej jej było stawać na nogi z czyjąś pomocą,
a poza tym był to przejaw troski. Czy aby na pewno? - spytała
się w myślach, zła na siebie i swoją naiwność, gdy zignoro
wała jego wyciągniętą rękę i z trudem wygramoliła się z sa
mochodu. Przecież on wszystko robi na pokaz!

Godnym krokiem podeszła do wejścia i takim samym kro

kiem przemierzyła hol, całkowicie lekceważąc obecność Lea.

- Otworzę ci - powiedział, szybko wybierając z pęku klu

czy właściwy.

- Potrafię sobie otworzyć - mruknęła nieprzyjaźnie.

Otworzyła torebkę, by wyjąć klucze, i rozsypała jej zawar

tość po podłodze. Zła na siebie, pochyliła się szybko, żeby
pozbierać rzeczy, zapomniała jednak o swym rosnącym brzu
chu. Przez kilka sekund machała bezradnie ramionami, pra
gnąc odzyskać równowagę, po czym upadła u stóp Lea.

- Mario! - zawołał i natychmiast ją podniósł. - Zrobi

łaś coś sobie? - spytał zaniepokojony. - Chodź szybko do
środka!

- Nic mi nie jest, Leo. Uspokój się - wykrztusiła przez

ściśnięte gardło. - Nikt nie ogląda tego przedstawienia.

- Przedstawienia? - powtórzył chłodno i odstąpił krok do

tyłu. - O czym ty mówisz?

- Och, nie udawaj. Przecież jesteśmy inteligentni. - Zna-

118

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

lazła wreszcie klucz i gwałtownie wcisnęła go w zamek. Po
tem szeroko otworzyła drzwi i weszła do przedpokoju. -
Oboje wiemy, dlaczego wzięliśmy ślub! Rozumiem, że uda

jesz troskliwego męża przed kolegami, ale nie musisz grać

przede mną!

Rzuciła torebkę na mały stolik do kawy pośrodku salonu.

Zamek się otworzył i jej zawartość ponownie wysypała się na
podłogę.

- Cholera jasna! - zaklęła przez zęby, z trudem powstrzy

mując łzy.

- Mario...
- Nie! - przerwała mu, odsuwając się i otaczając się ra

mionami. - Nic nie mów. Nie jestem w nastroju, żeby...

- Mario, dosyć - powiedział stanowczo i odwrócił ją twa

rzą do siebie. - Co się z tobą dzisiaj dzieje?

- Nic... - Pociągnęła żałośnie nosem i poczuła na policz

ku pierwszą łzę. - Tylko... Ty nie... - Poddała się i potrząs
nęła bezradnie głową.

- To nie ma sensu. - Potrząsnął nią lekko. - Oskarżyłaś

mnie o jakieś udawanie i chcę wiedzieć, dlaczego.

- Ale to prawda, tak? - Spojrzała na niego wyzywająco.

- Dziś w szpitalu odgrywałeś rolę troskliwego męża, prowa

dzącego żonę do windy na oczach pielęgniarek.

- Skoro tak mówisz, to pewnie masz rację - odparł z dez

aprobatą. - Oczywiście nie przyszło ci do głowy, że napra
wdę jestem twoim mężem i że naprawdę staram się być tro

skliwy!

- A dlaczego miało mi to przyjść do głowy? Nic dla ciebie

nie znaczę! Jestem tylko kobietą, która znalazła się w niewła-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

119

ściwym miejscu w niewłaściwym czasie i urodzi dziecko,
którego nie chcesz.

- To nieprawda!
- Która część nie jest prawdą? Czy zaprzeczysz, że chcia

łeś, żebym usunęła ciążę? Zaprzeczysz, że przypomniałeś so
bie o mnie dopiero wtedy, kiedy Andreas powiedział ci, że nie

jestem prostytutką?

- Tak - przerwał jej szeptem. - Tak - powtórzył, patrząc

jej w oczy. - Zaprzeczam, że cię zapomniałem. Myślałem

o tobie nieustannie.

- Jeśli tak, to dlaczego znalazłeś mnie dopiero po trzech

miesiącach?

- Bo nie wiedziałem, gdzie cię szukać...
- Nie gadaj głupstw! - żachnęła się oburzona. - Wiedzia

łeś, kim jestem, już następnego dnia rano. Skoro tak bardzo
wryłam ci się w pamięć, mogłeś do mnie podejść i się przed
stawić.

- Ty też mogłaś to zrobić, tak jak poprzedniego wieczoru.
- Ale ja nie wiedziałam, kim jesteś. Nie wiedziałam na

wet, że nie jestem w swoim łóżku...

- Ale ja przecież nie mogłem o tym wiedzieć! - zawołał,

doprowadzając ją do wściekłości swą logiką. - Weszłaś do
mojego łóżka, cudownie kochałaś się ze mną, a potem rano

nie odezwałaś się ani słowem. Co ja miałem o tym wszystkim
myśleć?

- O Boże! - Zakryła twarz rękami, by ukryć wstyd. - Nig

dy nie pomyślałam, jak to może wyglądać z twojego punktu
widzenia. - Podniosła głowę. - To dlatego patrzyłeś na mnie
ze złością?

120

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- Ze złością?
- No, kiedy jadłeś śniadanie. Patrzyłeś na mnie ze zło

ścią.

- Hm... Mogłem być zły jedynie dlatego, że właśnie prze

kazano mi wiadomość, że mam skrócić swój pobyt we Wło
szech. Miałem zamiar wszystkiego się o tobie dowiedzieć:
skąd jesteś i dlaczego musisz dorabiać w taki sposób.

- Dorabiać! - Zacisnęła dłonie na jego ramionach. -

Ty...!

- Cii... - Zdjął jej ręce ze swych ramion i przytulił je do

piersi. - Wiem, że to nieprawda. Chyba cały czas o tym wie
działem.

- Więc dlaczego?
- Nie mogłem cię zapomnieć - wyznał szczerze. - Nie

mogłem zapomnieć, co dla mnie wtedy zrobiłaś. Byłem
w strasznej depresji i nie miałem z kim porozmawiać.

- Ależ ja nic nie zrobiłam. Ja tylko...

Urwała i zaczerwieniła się, po czym odeszła od niego

i usiadła na brzeżku kanapy. Jakby chcąc, żeby zmienił temat,
zapaliła lampkę stojącą na stoliku.

- Gdybyś tylko wiedziała... - rzekł półgłosem, usiadł

przy niej i skłonił ją, by przysunęła się do oparcia kanapy.

- Wtedy myślałem, że na świecie nie ma już życia ani światła,

a ty mi to przywróciłaś. - Pogłaskał jej potargane włosy, po
czym przytulił jej policzek do ramienia. - Byłaś cudowna
i piękna i wiedziałaś, jak się czułem, jak bardzo byłem zroz
paczony.

- Leo, ja czułam się wtedy tak samo. Był to jeden z tych

dni, kiedy człowiek zadaje sobie pytanie, dlaczego został

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

121

lekarzem, a potem nagle znalazłam ciebie. Byłeś taki ciepły,
a świat taki zimny.

- Pomyliłaś się, wiesz o tym. - Zmusił ją do uniesienia

twarzy. - Naprawdę mi na tobie zależy i nie chcę, żeby coś ci
się stało.

Poczuła pulsowanie w skroniach. Czy to znaczy, że jego

uczucia dla niej są coraz głębsze? Czy on też się w niej powoli
zakochuje? Czy za chwilę powie, że...

- Nie mogę zapomnieć, że winę za twoją ciążę ponoszę

głównie ja - ciągnął, przymykając oczy i przytulając ją moc
niej. - Powinienem był się zabezpieczyć nawet ze względu na
siebie, a nie tylko na ciebie.

- No więc dlaczego tego nie zrobiłeś, skoro podejrzewa

łeś, że od kobiety o takim zawodzie może grozić ci choroba
weneryczna lub AIDS? - spytała drżącym głosem, uświada
miając sobie z przykrością, że jego główną emocją jest po
czucie winy.

- Częściową winę mogę zrzucić na brandy. Nie piję dużo,

ale tamten alkohol był mocny. Myślę jednak, że chciałem
wierzyć, że to, co się działo, było po prostu cudownym złu
dzeniem - fantazją erotyczną, o której marzy każdy męż
czyzna.

- Naprawdę?

Maria nie potrafiła ukryć zaciekawienia. Na ten temat nig

dy z nikim nie rozmawiała ani też nigdy o tym nie myślała.

- A jak sądzisz?
Jego głos stał się przytłumiony, a zapadnięte policzki po

kryły cienie. Na chwilę odwrócił wzrok, lecz gdy ich oczy
znów się spotkały, na jego twarzy pojawił się inny wyraz

122

NIE PRZESTANĘ C I Ę K O C H A Ć

- namysł człowieka pogrążonego we wspomnieniach. Maria

wstrzymała na chwilę oddech, czując podniecenie graniczące
z bólem.

- Było ciemno, odwróciłem się na bok i wyczułem obok

siebie nagie ciało, takie miękkie i ciepłe. A na dodatek po
duszkę przykrywały długie, piękne włosy. - Urwał na chwi
lę i sięgnął ręką do szpilek, podtrzymujących jej uczesanie.
- Było zbyt ciemno, żeby cię widzieć, ale moje dłonie nakre
śliły twój obraz w mojej wyobraźni.

Jakby na potwierdzenie swych słów, rozsypał jej włosy na

oparciu kanapy. Maria była coraz bardziej podniecona.

- A kiedy śpiąc wtuliłaś się we mnie - głos mu się załamał,

jakby nie był przyzwyczajony do mówienia o uczuciach - po

czułem się jak w niebie i nie chciałem się budzić...

W pokoju zapadła cisza, tym razem kojąca. Maria rozpa

czliwie próbowała znaleźć jakiś niewinny temat do rozmowy,

ale nie miała ochoty uciekać z objęć Lea. Tym razem nabrała
przekonania, że wreszcie pokonali jakąś barierę i będą mogli
wyjaśnić sobie pewne rzeczy.

Po chwili Leo kazał jej zostać na kanapie, sam zaś poszedł

do kuchni i w kuchence mikrofalowej upiekł dwa duże zie
mniaki. Do każdego z nich dołożył po płacie zimnego mięsa

i sałatkę, które czekały przygotowane w lodówce. Potem na
stawił płytę z cichą muzyką fortepianową i przyłączył się do
Marii.

Nie wiedziała, jak długo siedzieli przy kolacji, lecz wresz

cie poczuła, że powieki zaczynają jej ciążyć i zerknęła na
zegarek.

- Robi się późno - powiedziała z żalem, bo nie chciała,

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

123

żeby ten cudowny wieczór się skończył. - A poza tym ty
musisz być rano w szpitalu. - Uważnie przyjrzała się z bliska

jego twarzy. - Wyglądasz na zmęczonego - dodała zmartwio

na, uświadamiając sobie, że panujące od tylu tygodni napięcie
odbiło się także na nim, mimo że dobrze sypiał.

- Nic dziwnego. - Zrobił kwaśną minę. - Właśnie skoń

czyłem cykl wykładów, a poza tym przygotowuję wydanie
kilku artykułów. A na domiar wszystkiego pomagam w pracy
mojej żonie i jestem ciągle niewyspany.

- Ty jesteś niewyspany? - spytała zdumiona. - Chyba żar

tujesz! Przecież zasypiasz, gdy tylko przyłożysz głowę do
poduszki. Słyszę, jak zmienia ci się oddech.

- Hm! - Zaśmiał się ironicznie. - Ciebie udało mi się

przekonać, że śpię, ale nie jestem w stanie oszukać swojego
ciała ani umysłu. Jestem zupełnie rozbity.

- Para idiotów! - Maria wydała pomruk niedowierzania

i zaczęła z trudem wstawać. - Chyba ktoś powinien nami po
trząsnąć.

- Mam lepszy pomysł. - Leo wyciągnął do niej ręce. -

A może byśmy tak się porządnie wyspali? Nie wiem, jak ty,
ale ja czuję się tak, jakby ktoś zdjął ze mnie wielki ciężar.

Maria zastanawiała się nad odpowiedzią.

- Chyba dzisiaj zasnę - przyznała w końcu.
Jak zwykle, Leo posłał Marię do łazienki pierwszą, sam

zaś zajął się sprzątnięciem naczyń.

Była zbyt zmęczona i jednocześnie zbyt odprężona, by

zrobić cokolwiek poza tym, że z przyjemnością stanęła pod
strumieniem wody, owinąwszy przedtem włosy ręcznikiem.
Dotąd wkładała na siebie zapasowy szlafrok Lea i szła do

124

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

sypialni, by tam się przebrać w koszulę nocną. Gdy Leo wy

chodził z łazienki, leżała już okryta po szyję pod kołdrą.

Dzisiejszy wieczór był inny. Czuła to całym ciałem, gdy

weszła do sypialni i ujrzała na swojej poduszce niebieską, je

dwabną koszulę nocną. Leo leżał spokojnie, oparty o wezgłowie
łóżka. Zdjął już marynarkę i zdążył odpiąć guziki koszuli.

Kiedy ich oczy się spotkały, wiedziała, że odczytał zawarte

w jej twarzy pytanie.

- Nigdy cię w tym nie widziałem - rzekł półgłosem, do

tykając dłonią delikatnej tkaniny. - Peg ci podobno zapako
wała, ale...

Wzruszył ramionami.

- A dlaczego Peg miałaby ci cokolwiek mówić o mojej

koszuli nocnej? - spytała z zaczerwienioną twarzą.

Jak to, Leo rozmawia o jej bielilnie nocnej z inną kobietą,

nawet jeśli tą kobietą jest Peg?

- A dlaczego nie, skoro ją prosiłem, żeby ci ją kupiła?

- odparł, a ona z radością ujrzała w jego oczach błysk rozba
wienia.

- Co?! - zawołała. - Poprosiłeś ją, żeby kupiła coś, co

według niej może mi się podobać?

- Nie. - Urwał, jakby zastanawiając się, czy ma jej cokol

wiek więcej na ten temat mówić. - Właściwie - ciągnął za
czepnie - zobaczyłem ją na wystawie, ale sklep był zamknię

ty, więc musiałem poprosić Peg.

Przez chwilę zachwycona była myślą, że chciał, by nosiła

koszulę wybraną przez niego, po czym nagle przypomniała
sobie, jaką figurę miała wtedy, gdy ją poznał, i zawstydzi
ła się.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

125

- Mam nadzieję, że nie będziesz mi kazał wkładać jej

w twojej obecności. Nie jestem już taka szczupła jak wtedy.

Wstał i podszedł do niej z łagodnym uśmiechem.
- Ale nadal jesteś bardzo piękna - szepnął z przeko

naniem.

- Mówię serio - ostrzegła go poważnie, usiłując przywo

łać na twarz uśmiech. - Włożę ją, jeśli chcesz, ale dopiero
wtedy, kiedy będziesz w łazience.

- Nie jesteś dla mnie dobra - skonstatował i ruszył do

łazienki z zawiedzioną miną.

Maria skończyła swe przygotowania i włożyła koszulę,

a potem usiadła na łóżku i uśmiechnęła się do siebie, myśląc,

jak wiele może się zmienić w ciągu jednego wieczoru. Wła

ściwie po raz pierwszy nabrała przekonania, że może się mię
dzy nimi narodzić przyjaźń, która pomoże przetrwać trudne
chwile najbliższych tygodni, albo i dłużej...

Drzwi łazienki otworzyły się i serce Marii gwałtownie za

biło, gdy ujrzała, że Leo nie ma nic na sobie oprócz ręcznika
na biodrach. I uświadomiła sobie, że po raz pierwszy od czasu

ich nieudanego „miesiąca miodowego" widzi go w ich wspól
nej sypialni. Do tej pory zawsze gasiła światło, zanim wyszedł
z łazienki, i układała się po swojej stronie łóżka plecami do
niego.

- Ale masz duże oczy - rzeki żartobliwie i zaczerwieniła

się po uszy.

- Nie nosisz piżamy? - wyszeptała i miała ochotę zapaść

się pod ziemię, gdy roześmiał się serdecznie.

- Nie, nie noszę piżamy - odparł, naśladując jej głos i się

gając dłonią do zawiązanego końca ręcznika.

126

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Ach! - zawołała i odwróciła się, uświadamiając sobie,

że Leo ma zamiar zrzucić ręcznik. Po chwili usłyszała, jak
wsuwa się do łóżka.

- Teraz już możesz patrzeć - powiedział zaczepnie, gdy

materac przestał falować.

- Nie chcę - odparła, starając się, by jej głos zabrzmiał

wyniośle, lecz wyszedł z tego obrażony ton dziecka.

- Och, Mario - szepnął i materac ponownie zachybotał,

gdy Leo przysunął się bliżej. - Czasami zapominam, że jesteś
dyplomowanym lekarzem. Czego się wstydzisz i dlaczego tak
łatwo dajesz się nabierać?

Poczuła na ramieniu ciepło jego oddechu i dłoń odgarnia

jącą jej włosy z szyi.

- Czy... zgasisz światło? - spytała niepewnym głosem.

- Jest już bardzo późno i...

Pokój zatonął w ciszy, po czym Maria usłyszała trzask

kontaktu i wokół zapadła ciemność.

- Dobranoc - powiedział z westchnieniem i Maria nagle

przeraziła się, że jej nieśmiałość i brak doświadczenia znisz
czą wszystko to, co stworzyli dzisiejszego wieczoru.

- Leo? - szepnęła zduszonym głosem, czując, że serce

podchodzi jej do gardła.

- Tak?

Słowo to było pozbawione wszelkiego wyrazu.
- Czy...? - W ustach poczuła nagle taką suchość, że z tru

dem mówiła. - Czy możesz... mnie objąć?

Usłyszała, jak odetchnął głęboko i pełnym napięcia gło

sem spytał:

- Naprawdę chcesz?

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

127

Przez chwilę próbowała powstrzymać łzy, które napły

nęły jej do oczu, gdy usłyszała bezbarwność w jego głosie.
Uświadomiła sobie jednak, że on w takim stopniu padł ofiarą
samotności i niepewności jak ona, zmusiła się więc do odpo
wiedzi:

- Proszę...

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Następnego ranka obudziła się w ramionach Lea i po raz

pierwszy od owej nocy we Włoszech poczuła się szczęśliwa.

- Dzień dobry, śpiochu.

Maria usłyszała głęboki głos i podniosła głowę z piersi

Lea, by na niego spojrzeć.

- Dzień dobry - odparła nieco zawstydzona. - Skąd

wiesz, że nie śpię?

- Czuję twoją rękę.

Maria zamarła, gdy uświadomiła sobie, że jej palce deli

katnie gładzą włosy na jego piersi.

- Przepraszam - szepnęła jeszcze bardziej zażenowana

i gwałtownym ruchem cofnęła dłoń. - Nie wiedziałam...

- Wracaj tutaj - rozkazał i sięgnął po jej rękę. - Bardzo

to było mile.

- Och!
Ukryła głowę na jego piersi, gdy przypomniała sobie, jak

już kiedyś poznawała jego ciało i zdziwiła się, że wtedy była

tak odważna, a teraz wszystkiego się wstydzi. Przecież powo
dem tego nie może być ciąża, świadomość, że mimo iż jego
ciało nadal ją urzeka, jej przestało być takie atrakcyjne.

- Co ci jest?

Uniósł jej głowę do góry.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

129

- Ja... Ty... Czy nie musisz już wstawać?
- Och, Mario, Mario. Można z ciebie czytać jak z książki.

- Pochylił się i niespodziewanie pocałował jej rozchylone
usta, a potem położył głowę z powrotem na poduszce i pa
trzył, jak jej twarz lekko czerwienieje. - Powiedz mi, co cię
martwi. I to jak najszybciej, bo inaczej nie wypuszczęcię stąd.

- Ale... Przecież żarty sobie stroisz! - zawołała ze śmie

chem. - Masz dzisiaj dyżur.

- No więc jeśli się spóźnię, to przez ciebie. Nie pojawię

się w szpitalu tylko dlatego, że nie chciałaś mi powiedzieć, co
cię gnębi.

Absurdalność tej wypowiedzi wystarczyła, by napięcie

ustąpiło i Maria zebrała się na odwagę.

- Ty wyglądasz tak, jak myślałam - wybuchnęła, patrząc

błyszczącymi oczami na swoją białą rękę leżącą na jego opa
lonej skórze. - Właściwie nawet lepiej - dodała jakby z pre
tensją w głosie.

- Dziękuję - odparł poważnie, a ona była mu wdzięczna,

że nie zaczyna się znów z nią droczyć.

Niemniej patrzył na nią uważnie i czekał na dalszy ciąg.
- A ja nie. To znaczy, nie tak jak kiedyś. - Wreszcie to

z siebie wyrzuciła! - Ty wyglądasz tak wspaniale - wskazała
szerokim gestem jego ciało - a ja... jestem taka...

Skrzywiła usta w grymasie zniechęcenia.
- A ty jesteś jaka? Jaka jest kobieta, która jest piękna,

zmysłowa, ma cudowne, gęste włosy, a jej skóra aż tryska
zdrowiem?

- Co?! Przecież jestem w ósmy miesiącu ciąży!
- I nadal jesteś najbardziej pociągającą kobietą, jaką znam

130

N I E PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- powiedział i położył ją na plecach. - Twoja sylwetka za
chowała szczupłą, szlachetną linię. Tak samo będziesz

wyglądać za trzydzieści lat i ciąża nie ma z tym nic wspól
nego.

Maria parsknęła z niedowierzaniem.
- Nie rozumiesz tego? - W jego głosie pobrzmiewało zdu

mienie. - Nie wiesz, że ten wspaniały brzuch i pełniejsze
piersi są cudownym symbolem płodności i na mężczyznę
działają jak afrodyzjak?

- Ale to wszystko jest takie ciężkie i niezgrabne - zapro

testowała, usiłując naciągnąć na siebie kołdrę. - Ja jestem
ciężka i niezgrabna.

- Nie dla mnie - szepnął i delikatnie zsunął z niej przy

krycie.

Zawstydzona patrzyła, jak jego oczy przesuwają się po jej

ciele ukrytym pod cienką koszulą nocną, zatrzymują na pier
siach i pieszczą je ciepłym wzrokiem. Zdumiona poczuła, że

jej skóra zaczyna reagować.

- Mario - szepnął przejętym głosem. - Jesteś taka sama

jak wtedy.

Dotknął jej piersi i poczuła, że jej ciało samo wygina się

w łuk.

- Leo, nie możesz... Nie możemy...
Zachłysnęła się powietrzem, gdy poczuła jego mocniejszy

uścisk i pocałunek.

- Ale chcesz tego - rzekł z przekonaniem, wyciągając

dłoń w stronę jej uda. - Chcesz wiedzieć, czy będzie tak samo

jak wtedy, czy może jeszcze lepiej...

- Ale Leo...

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

131

- Widzisz - szepnął, czując, że Maria się poddaje. - Mó

wiłem ci, że może być jeszcze lepiej...

W ciągu następnych tygodni Maria odzyskała wiarę w sie

bie i nawet zaczęła się cieszyć tym „blaskiem" brzemienności,
którym jeszcze niedawno tak gardziła.

Pogodziła się z faktem, że niedługo będzie musiała całko

wicie zrezygnować z pracy, niemniej za zgodą Lea obiecała
swym „specjalnym" pacjentom, że przyjdzie się z nimi spot
kać w czasie transfuzji lub gdy, nie daj Boże, ich stan się
pogorszy.

Dużą radość sprawiał jej także widok Lea, który od czasu

owej nocy wyglądał na odprężonego i szczęśliwego. Jego
pracy nigdy nic nie można było zarzucić, niemniej jeszcze do
niedawna czuło się w nim cichą rozpacz. Tylko niektórzy

wiedzieli, że została ona wywołana śmiercią syna.

Teraz Maria z niecierpliwością czekała na urodziny dzie

cka. Była przekonana, że jeśli nawet odziedziczy ono chorobę
lub, przy odrobinie szczęścia, będzie tylko jej nosicielem, ona
i Leo poradzą sobie z tym.

Na jej twarzy pojawił się tajemniczy uśmiech, gdy myślami

wróciła do ich wspólnych już teraz nocy. Nieodmiennie wzru
szała ją delikatność Lea, który zawsze troszczył się o to, by
przede wszystkim jej było dobrze.

- Znowu się cielęco uśmiechasz - powiedziała Peggy,

przerywając jej rozmyślania.

- Tak cielęco jak ty, kiedy usłyszysz, że przyjeżdża An-

dreas? - odcięła się koleżance natychmiast

- No wiesz! - Peggy rzuciła się w stronę czajnika. - Jesz-

132

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

cze trochę, a nie będzie można z tobą wytrzymać. Kiedy po
zbędę się ciebie na chwilę?

- Poród ma być za miesiąc, a więc mogłam zacząć urlop

macierzyński już dwa tygodnie temu, ale czuję się tak do
brze. ..

- ...że postanowiłaś zamienić moje życie w piekło - do

kończyła Peggy i obie wybuchnęły serdecznym śmiechem.

- No dobra, a teraz poważnie, Peg - odezwała się Maria.

- Co tam dziś dla mnie masz? Były jakieś problemy w nocy?

Peggy w jednej sekundzie przeszła do rzeczy.

- Rano przenieśli nam jedną małą z intensywnej terapii.

Została mocno pogryziona przez psa sąsiada.

- Nadal wymaga specjalnej opieki?
- Jeśli zadowoli cię jej stan, to nie - odparła Peg. - Skie

rowałam do niej Down. Ma duże doświadczenie i potrafi
uspokoić przerażonych rodziców.

- Czy masz inne przypadki, które powinnam obejrzeć?

Maria przesunęła się na przód fotela, zanim wstała. Jej

ciąża, mimo zaawansowania, nadal nie rzucała się w oczy
i większość personelu nie wiedziała, że pani doktor już wkrót
ce urodzi dziecko. Dziecko zaś w ciągu ostatnich dwóch tygo
dni znacznie przybrało na wadze i pozbawiło matkę jej do
tychczasowej energii. Maria coraz częściej myślała o tym,
żeby było już po wszystkim.

- Mamy tu nowe z twoich „specjalnych" dzieci. - Peggy

uśmiechnęła się i Maria natężyła uwagę. - Ta rodzina przyje
chała tu niedawno z zagranicy; zatrzymali się u krewnych.

- Co dziecku jest? Przywieźli historię choroby?
- To jest następny przypadek talasemii, ale rodzice nie-

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

133

wiele wiedzą o dotychczasowym leczeniu. Nie wiem, czy po
prostu nie wzięli z sobą dokumentów, czy co.

Peg położyła nową kartę na wierzchu kilku innych i wrę

czyła wszystko Marii.

- No dobrze - rzekła Maria po krótkiej lekturze. - Za

cznijmy od Raszny Beszarati. Czy rodzice są w szpitalu?

- Jest matka i czasami przychodzi ciotka, bo matka jest

Gudżaratką i nie zna ani słowa po angielsku. Ciotka chodzi
z nią, żeby tłumaczyć, ale tym razem chyba jej nie ma.

- W takim razie wezwijmy na pomoc kogoś z ochotników.

Język gudżaracki to specjalność Kumara, prawda? Jest teraz
na dyżurze?

- Tak - odparła Peg. - Zaraz go wezwę.

Maria poszła sama do sali, by zbadać leżącą jak kłoda

dziewczynkę. Czekając na Kumara i Peg, mogła się jedynie
uśmiechać do kobiety siedzącej przy łóżku. Kiedy Kumar

i Peg pojawili się w sali, Maria musiała znowu czekać, bo
Kumar wdał się w szybką wymianę zdań z kobietą, która na
dodatek wybuchnęła płaczem.

- Kumar, na litość boską! - zawołała Maria. - Coś ty jej

powiedział?

- To nie ja! - zaprzeczył, podnosząc w górę obie ręce.

- Opowiadała mi o chorobie córki, a potem jej się wymknęło,
że specjalnie przyjechali tutaj do jej siostry, żeby poszukać

lekarza dla dziecka. A teraz się boi, że zostawimy dziecko bez
pomocy.

- Powiedz jej, że nie obchodzi mnie, dlaczego tu przyje

chała - rzekła Maria. - Jestem lekarzem i pomogę Rasznie,
skoro tu trafiła.

134

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

Jej spokojny głos i łagodny uśmiech zrobiły swoje jeszcze

zanim Kumar przetłumaczył jej słowa. Tym razem Maria
została obsypana serdecznymi podziękowaniami.

- Kumar, powiedz jej, że nie wiem, co będę mogła zrobić

dla Raszny - ostrzegła Maria. - Niestety, widzę, że jest
w ciężkim stanie.

Maria przysiadła na brzegu łóżka i pogłaskała rączkę

dziewczynki, tę, do której nie była podłączona kroplówka.
W oczach matki pojawił się wyraz bólu, gdy wysłuchała tłu
macza.

- Pani Beszarati mówi, że już straciła jedno dziecko, które

chorowało na tę samą chorobę. A potem, kiedy dowiedziała
się, że jest w ciąży, stan Raszny bardzo się pogorszył.

- Spytaj ją, czy robiła jakieś badania, żeby stwierdzić, że

dziecko, które nosi, ma tę samą chorobę?

Rozmowa między Kumarem a kobietą miała tym razem

gwałtowny przebieg; przez chwilę żadne nie pozwalało dru
giemu skończyć zdania. Kiedy się wreszcie uspokoili, Kumar
oznajmił:

- Ona mówi, że nie miała pojęcia o istnieniu takich badań.

Mieszka chyba na zapadłej prowincji, gdzie nie dociera opie
ka medyczna, a nie stać ich na wyprawy do najbliższego
miasta, żeby robić jakieś badania.

- Wobec tego przynieś z dyżurki siostry przełożonej kom

plet ulotek opublikowanych w języku gudżarackim przez To
warzystwo Chorych na Talasemię w Londynie. A ja już rozu
miem, dlaczego Raszna jest w takim stanie. Ma ostrą anemię,

żółtaczkę, wrzody na nogach i bardzo powiększoną śledzionę.

Dłonie Marii przesuwały się powoli po skórze apatycznego

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ 135

dziecka, wskazując na miejsca, które opisywała. Kumar tłu
maczył jej słowa dokładnie, podnosząc do góry rękę w chwi
lach, gdy Hinduska potrzebowała dodatkowych wyjaśnień.

- Widać przerost szpiku kostnego, co spowodowało po

grubienie kości czaszki - ciągnęła Maria. - Rentgen pewnie
wykaże patologiczne złamania.

Gdy Kumar tłumaczył jej słowa, smutek na twarzy Hindu

ski pogłębiał się. Maria wiedziała, że kobieta, która straciła

już jedno dziecko, zrozumie sens tego, co jeszcze musiała jej

powiedziać.

- Z tego, co wyczytałam w historii choroby, miała kilka

transfuzji krwi, co utrzymało ją przy życiu, lecz w wyniku
tego w jej mięśniu sercowym nagromadziło się tyle żelaza, że
serce nie pracuje normalnie.

Kobieta zgarbiła się i skurczyła w sobie, mimo że próbo

wała się uśmiechnąć do córki. Maria wiedziała, że Hinduska

jest przygotowana na najgorsze.

Kiedy do sali wszedł Leo, by zabrać Marię do domu,

przyszły wyniki badań Raszny, lecz jej stan - mimo że była
podłączona do najlepszej aparatury, jaką dysponuje zachodnia
medycyna - nie poprawił się ani odrobinę.

- Nie chodzi o to, że nie ufam personelowi - wyjaśniła

Maria mężowi. - Po prostu nie mogę jej zostawić w takim

ciężkim stanie.

Stała w nogach łóżka Raszny i trzymała rękę na jego po

ręczy. Gdy Leo nakrył jej dłoń, poczuła wdzięczność.

- Możemy przecież zjeść coś na mieście - zaproponował

- a potem zajrzymy tu jeszcze w drodze do domu.

- Naprawdę nie masz nic przeciwko temu? - spytała z cie-

136

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

płym uśmiechem, czując, jak jej miłość do tego człowieka
rośnie z każdym dniem.

- Oczywiście. Przecież wiem, że inaczej będziesz w domu

myślała tylko o tej małej.

Poszedł z nią do pokoju lekarskiego, pomógł się ubrać

i zeszli na parking.

- Niedaleko jest włoska restauracja - powiedziała. - Mo

że się przejdziemy?

- Myślę, że dość się dzisiaj naspacerowałaś, moja piękna

pani. Zapomniałaś już o naszej umowie? Będziesz pracować
tylko dotąd, dokąd twój lekarz ci pozwoli. A jeśli zaczniesz
znowu się przemęczać...

- Dobrze, dobrze. Jedziemy samochodem - przerwała mu

pospiesznie i patrzyła na niego z uśmiechem, sadowiąc się
wygodnie na skórzanym siedzeniu.

Kolację rozpoczęli w dobrym nastroju, wkrótce jednak za

częli się zastanawiać, jakie Raszna ma szanse na przeżycie.
Po wymianie kilku posępnych uwag na ten temat stracili
apetyt. Kelner z kwaśną miną patrzył na ich pełne talerze,
a kiedy nawet nie chcieli spojrzeć na wózek ze słodyczami,
był wręcz załamany.

- Czuję się trochę winna - rzekła Maria półgłosem, gdy

opuszczali restaurację. - Miałam wrażenie, że ten chłopak się
rozpłacze, kiedy odmówiłeś nawet kawy.

- Następnym razem pójdziemy tam po tygodniowej gło

dówce, żeby oddać ich kuchni sprawiedliwość - odparł Leo.

Drogę powrotną do szpitala przebyli w milczeniu. Maria

wiedziała, że przypadek Raszny boleśnie przypomina jej mę
żowi chorobę jego syna.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

137

- Nie musisz iść ze mną - powiedziała, gdy wjechali na

parking przed szpitalem. - Wpadnę do niej tylko na minutkę.

- Ja też - odparł poważnie. - Może będę mógł w czymś

pomóc...

Pierwszą osobą, jaką ujrzeli na korytarzu, był młody le

karz, który wychodził z pokoju pielęgniarek.

- Czy poprawił się stan Raszny, Ian? - spytała go Maria

z nadzieją w głosie.

łan potrząsnął głową; jego posępna mina nie wymagała

komentarza.

- A niech to! - mruknął Leo z rozpaczą, a Maria dyskret

nie ścisnęła go za rękę.

- A matka? - Maria z całego serca współczuła kobie

cie. - Wiesz, że to już jej drugie dziecko odchodzi w ten

sposób?

- Tak, czytałem kartę - odparł łan. - Boże, nie znoszę tego

poczucia bezsilności...

Z sali, w której leżała Raszna, dobiegły ich odgłosy gwał

townej krzątaniny, pisk aparatury, tupot nóg.

- Szybko! - zawołała Maria i ruszyła w stronę drzwi.
- To pewnie serce - powiedział Leo.

Maria zdążyła pomyśleć, że jego głos brzmi zbyt spokoj

nie, by mogło to wróżyć coś dobrego. Tymczasem rozsunięto
zasłony wokół łóżka i lekarze przystąpili do reanimacji. Hin
duska opuściła swe miejsce przy córce, dopuszczając do niej
personel medyczny. Maria położyła rękę na jej chudych ra
mionach i przez chwilę obie patrzyły na pracę lekarzy.

Hinduska zesztywniała i wydała okrzyk przerażenia, gdy

podczas próby przywrócenia pracy serca ciało córki wygięło

138

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

się w łuk. Chwyciła Marię za rękę i ze łzami w oczach zaczęła
cos' szybko mówić, potrząsając przy tym głową.

- Próbują uratować jej serce - wyjaśniła Maria powoli,

wskazując na swoje serce.

Kobieta tymczasem zaprotestowała jeszcze bardziej gwał

townie i Maria żałowała, że w sali nie ma nikogo, kto mógłby
Hindusce wytłumaczyć sens akcji przeprowadzanej przez le
karzy.

- Pani Beszarati, proszę... - Maria ujęła obie dłonie ko

biety i odwróciła ją plecami do łóżka, na którym leżała Rasz-
na. - Niech pani mi powie, o co pani chodzi - rzekła powoli.

Zatrzymała wzrok na oczach kobiety i poczęła jej gestami

tłumaczyć, że lekarze próbują zmusić serce dziewczynki do
bicia. Gdy Maria dłonią naśladowała bicie serca, jej oczy
pozostawały otwarte, gdy dłoń nieruchomiała, powieki się

zamykały.

Kobieta wreszcie skinęła głową na znak, że rozumie, po

czym powtórzyła gesty Marii oznaczające bijące serce i po
trząsnęła przecząco głową. Łzy strumieniem popłynęły jej po
twarzy, gdy wykonała gest oznaczający zatrzymanie serca
i kiwnęła głową.

- Leo? łan? - zawołała Maria, lecz obaj byli tak zaabsor

bowani ratowaniem dziewczynki, że jej nie usłyszeli. - Leo!
- powtórzyła głośniej. - Pani Beszarati chce, żebyście prze
stali.

Mężczyźni na moment znieruchomieli, po czym Leo dał

znak głową i łan podjął przerwany masaż serca.

- Jesteś pewna? - spytał Leo. - Skąd wiesz? Przecież ona

nie mówi po angielsku, a ty nie znasz gudżarackiego.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

139

- Popatrz - rzekła Maria i dotknęła łokcia kobiety, gestem

prosząc ją o powtórzenie pantomimy.

Było wiele prostej godności w młodej kobiecie, gdy stanę

ła obok łóżka i z twarzą zalaną łzami dała lekarzom do zro
zumienia, że nie chce, by dalej walczyli o życie jej umęczonej
córki.

- Wystarczy,Ian - powiedział Leo nieswoim głosem i do

tknął ramienia kolegi.

Ian obserwował rozgrywającą się wokół scenę, nie przery

wając pracy. Kiedy usłyszał słowa Lea, wyprostował się i od
stąpił na bok. Leo przykrył ciało dziewczynki prześcieradłem.
Maria zauważyła, że jego ręka lekko drży, gdy odgarniał
z czoła Raszny kosmyki włosów. Wreszcie dał znak matce,
że może pożegnać się z córką.

Nie wiedziała, co ją obudziło. Za oknem nadal panowały

ciemności, przewróciła się więc na drugi bok, by spać dalej,

i zauważyła, że miejsce obok niej jest puste. Nasłuchiwała
przez chwilę, gdy jednak stwierdziła, że w mieszkaniu panuje
głucha cisza, ogarnął ją niepokój.

Leo był głęboko zamyślony, gdy wracali ze szpitala. Dała

mu do zrozumienia, że chętnie go wysłucha, jeśli zechce to
wszystko z siebie wyrzucić, on jednak milczał cały wieczór,
a gdy położyli się spać, przytulił ją do siebie jakby z niemą
rozpaczą.

Wiedząc, że nie zaśnie, jeśli nie sprawdzi, co się dzieje,

Maria włożyła szlafrok i ruszyła w stronę kuchni. Mieszkanie
tonęło w ciemnościach, toteż nie miała pojęcia, gdzie Leo
może być. Gdy weszła do saloniku, wyczuła jego obecność.

140

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Leo - szepnęła cicho, nie chcąc go obudzić, gdyby się

okazało, że zasnął w fotelu.

Lekki ruch przyciągnął jej wzrok do kanapy. Jej oczy już

przyzwyczaiły się do ciemności i ujrzała sylwetkę męża na tle

jasnego obicia.

- Powinnaś spać - mruknął z wyrzutem. - Czy cię obu

dziłem?

- Nie. Sama się obudziłam i zobaczyłam, że cię nie ma.

Co ci jest?

Usłyszała głębokie westchnienie.
- Nie mogłem zasnąć - przyznał wreszcie. - Cały czas

myślę o tej dziewczynce.

- Rozumiem - szepnęła, myśląc, że potwierdzają się jej

obawy.

Wiedziała, że przypadek Raszny obudzi w nim bolesne

wspomnienia związane z chorobą i śmiercią syna. Zadrżała
z zimna i objęła się ramionami.

- Zmarzniesz - powiedział. - Wracaj do łóżka. Nic mi nie jest
- Pójdziesz ze mną? - spytała. - Nie zasnę, jeśli będziesz

tu siedział, a poza tym... chcę, żebyś zagrzał mi łóżko.

Roześmiał się krótko.
- Wiedziałem, że się na coś przydam - zażartował i pod

szedł do niej. - Przynieść ci coś do picia?

- Nie, bo zacznę biegać do łazienki.
Pomyślała, że do pełnego zwycięstwa pozostał tylko jeden

krok, gdy usłyszała, że Leo za nią idzie. W sypialni szybko
położyła się na swojej stronie łóżka, on jednak zwlekał. Sie
dział na materacu dobre kilka minut, zanim wreszcie zdjął

szlafrok i wsunął się pod kołdrę.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

141

- Chcesz porozmawiać? - spytała po chwili, gdy stało się

jasne, że żadne z nich nie zaśnie. - Może by ci pomogło,

gdybyś mi powiedział, o czym myślisz...

Długo milczał, Maria znała go jednak na tyle dobrze, że

wiedziała, iż odpowiedzi doczeka się dopiero wtedy, gdy Leo
wszystko wyważy. Pozostało jej jedynie czekać.

- Ona spodziewa się następnego dziecka - wybuchnął na

gle. - Straciła jedno dziecko, drugie było ciężko chore, a ona
postanowiła mieć trzecie...

W jego głosie było tyle bólu i niedowierzania, że Maria

przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu.

- Może z mężem mają nadzieję, że tym razem się uda.

Może myślą, że warto próbować...

- A jeśli trzecie dziecko będzie chore?! - wybuchnął. -

Jak można ciągle od nowa przeżywać ten sam koszmar? I ta
niepewność, ta cholerna niepewność! Jak oni mogą żyć w ta
kiej niepewności?

Po raz pierwszy Maria poczuła żal, że nie wykonała badań,

kiedy była jeszcze na to pora. Po prostu nie pomyślała, że jej
ciąża może stanowić dla Lea dramat.

- Przepraszam - szepnęła ze łzami w oczach. - Nie wie

działam...

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Dręczyło ją poczucie winy.
Im dłużej nad tym myślała, tym głębszego nabierała prze

konania, że powinna była wziąć pod uwagę opinię Lea, gdy
okazało się, że jest w ciąży. Kiedy opowiedział jej historię
swego syna, powinna była zrozumieć, że okres jej ciąży to dla
niego okres ogromnego napięcia psychicznego.

- I ta niepewność - powtórzyła teraz, przypominając so

bie ból w jego głosie.

No tak, łatwo jej przyszło zlekceważyć jego prośby, bo

wtedy był właściwie kimś obcym, teraz jednak go kochała
i czuła, że jej głupi upór zaczyna się na niej mścić.

Boże, żeby tak można było cofnąć czas i zrobić te badania!

- powtarzała w duchu, siedząc w saloniku i z furią robiąc na

drutach. Albo żeby teraz istniał jakiś sposób, żeby zbadać
dziecko, nie narażając jego życia... Wszystko to jednak są
pobożne życzenia. W tej chwili nie miała wyjścia - musi po
prostu dotrwać do końca ciąży.

Najsmutniejsze w tym wszystkim było to, że zamiast zbli

żać się do siebie coraz bardziej, oni znów się coraz bardziej
od siebie oddalali. Powodem tego było jego napięcie i jej
poczucie winy.

- Dopiero śmierć Raszny mi to wszystko uświadomiła

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

143

- powiedziała Maria głośno, ponieważ chciała usłyszeć sło

wa, które od dwóch tygodni chodziły jej po głowie. - Pozor
nie wszystko było dobrze, ale naprawdę...

Telefon zadzwonił tak niespodziewanie, że Maria drgnęła.

Gdy odłożyła robótkę na stolik, zauważyła, że z drutu spadło
kilka oczek.

- Doktor da Cruz? - Zmarszczyła czoło, usiłując przypo

mnieć sobie, czyj to głos. - Mówi Kumar.

- Ach, tak, Kumar. Ze szpitala. Słucham.
- Czy pamięta pani tę Hinduskę? Kazała mi pani dać jej

broszurki w języku gudżarackim.

Czy pamięta? Oczywiście! Od czasu tego zdarzenia nie

myśli właściwie o niczym innym.

- Tak - odparła spokojnie. - Czy macie jakiś problem?
- Właściwie to nie jest problem, tylko że ona chce, żeby

pani była obecna podczas badania.

- Ja? - Maria była zdumiona. - Przecież ona prawie mnie

nie zna.

- Ale ona pani ufa - wyjaśnił. - Pani zadała sobie trud,

żeby zrozumieć, co ona chce powiedzieć, i przekazała to pani
lekarzom.

- A jej rodzina? Przecież...
Nagle Maria pojęła, że nie ma sensu protestować. Tę ko

bietę łączy z nią więcej niż z siostrą.

- Kiedy ma być to badanie? - spytała.
- Dzisiaj - odparł nieco zakłopotanym głosem. - Ona już

tutaj jest i czeka, aż się z panią porozumiem.

- O Boże! - Maria spojrzała na zegarek, licząc w my

ślach, ile czasu zajmie jej dojazd do szpitala. - Mój mąż

144

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

jeszcze nie wrócił, więc będę musiała wziąć taksówkę. Mam

nadzieję, że będę za pół godziny.

Rozłączyła się z Kumarem i nacisnęła guzik, który auto

matycznie połączył ją z radio-taxi.

Taksówka przyjechała tak szybko, że Maria zdążyła jedy

nie przebrać się w szeroką suknię ciążową i uczesać włosy.
Już w drzwiach uświadomiła sobie, że nie zostawiła wiado
mości mężowi. Wzięła długopis i w notesie leżącym obok
telefonu napisała: „Jestem w szpitalu, ginekologia, badanie
płodu". Po chwili namysłu dopisała: „Kocham cię".

Bardzo dobrze wiedziała, że po raz pierwszy w życiu tak

otwarcie wyznaje mu swoje uczucia. Przez kilka sekund czuła,
że odwaga ją opuszcza i miała ochotę zamazać te słowa, lecz
w końcu odłożyła długopis. Być może taki sposób wyrażania
uczuć świadczy o jej tchórzostwie, lecz Leo pozna przynaj
mniej prawdę.

Oddział ginekologiczno-położniczy stanowił odrębny świat.

Panowała tu specyficzna atmosfera ciszy i oczekiwania, przery
wana od czasu do czasu gwałtowną krzątaniną. Pracowali tutaj
ludzie, których łączył tylko jeden cel: pomóc kobietom w po
częciu zdrowych dzieci i bezpiecznie sprowadzić je na świat.

Maria uśmiechała się do siebie kącikiem ust, siedząc obok

Azry Beszarati. Nikt na oddziale nawet nie mrugnął, gdy tu
przybyła. Wszyscy po prostu uznali, że jest jedną z kobiet
spodziewających się dziecka. Dopiero gdy włożyła na siebie
obszerny kitel lekarski, by towarzyszyć przerażonej Hindusce
do gabinetu zabiegowego, pielęgniarki spojrzały na nią kosym

okiem i musiała wyjaśnić, kim jest i dlaczego tu przybywa.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

145

Tym razem jedna z położnych zaproponowała, że będzie

tłumaczyć, Hinduska jednak nie miała wiele do powiedzenia;
wystarczała jej obecność Marii.

Gdy badanie zostało przeprowadzone i Azrę poinformowano,

kiedy ma się zgłosić na rozmowę, Maria uświadomiła sobie, że
upłynęło kilka godzin od chwili, gdy pisała kartkę do Lea.

Wiedziała, że Leo często wraca do domu późno i żałowała,

że nie może poszukać go w szpitalu i zawiadomić, że tu jest.
Trudno, jeśli Leo się nie pojawi, wróci taksówką.

Z oddali dobiegł ją przenikliwy sygnał kilku karetek po

gotowia i uznała, że gdzieś w pobliżu szpitala musiało dojść
do poważnego wypadku. Szła właśnie do telefonu w pocze
kalni, gdy usłyszała cichy brzęczyk aparatu w dyżurce pielęg
niarek.

- Doktor da Cruz? - usłyszała i skierowała się w stronę pie

lęgniarki. - Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam - ciągnęła pie
lęgniarka - ale właśnie dzwonił mężczyzna, który kazał mi pani
powiedzieć, żeby pani nic nie robiła. Ma pani po prostu siedzieć
tu i na niego czekać. Przedstawił się jako doktor da Cruz.

Dziewczyna tak zabawnie marszczyła czoło podczas rela

cji, że Maria się roześmiała i wyjaśniła:

- Doktor da Cruz ożenił się z doktor Martinez i teraz ma

my doktora da Cruz i doktor da Cruz.

- Ojej! - odetchnęła pielęgniarka. - Mam nadzieję, że nie

pracujecie na tym samym oddziale, bo by było mnóstwo
zamieszania.

- Ależ pracujemy na tym samym oddziale - wyznała Ma

ria i roześmiały się obie. - A czy mój mąż nie mówił, kiedy
tu będzie? Czy wie pani, gdzie jest?

146

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

Spojrzała na zegarek i stwierdziła, że dzisiaj zjedzą bardzo

późną kolację.

- Jest na urazowym - odparła pielęgniarka. - Był wypa

dek, kiedy jechał do szpitala...

- O Boże! - zawołała Maria i poczuła, że ze strachu prze

staje jej bić serce.

Te syreny! Leo jechał po nią i miał wypadek...
Nie zważając na swój stan, puściła się biegiem długim

korytarzem w stronę wind. Nie słyszała niespokojnego głosu
pielęgniarki, która próbowała ją zatrzymać. Chciała tylko zo
baczyć Lea, dowiedzieć się, co mu jest i czy może mu pomóc.
No i wreszcie wyznać mu, jak bardzo go kocha.

Winda zdawała się poruszać jak na zwolnionym filmie. Jak

na złość stawała na każdym piętrze, ludzie zaś wysiadali
i wsiadali tak powoli, że Maria w końcu nie wytrzymała i po
biegła w stronę schodów.

Miała silne poczucie déjà vu, gdy pokonywała kolejne

stopnie pustej i dudniącej echem jej kroków klatki schodowej,

nigdy jednak dotąd nie czuła tak silnego niepokoju. Wpadła
na oddział urazowy bez tchu i musiała chwilę odczekać, aż
odzyska głos.

- Ofiary wypadku, które niedawno przywieziono - mówi

ła chaotycznie. - Gdzie jest doktor da Cruz?

- Przepraszam, pani jest... - Recepcjonistka zawiesiła głos.
- Jego żoną - odparła, czując, że wypowiada te słowa

z dumą. - Też doktor da Cruz.

- Aha. No, w takim razie mogę panią wpuścić. - Spojrzała

podejrzliwie na piękną suknię Marii, która tylko częściowo
ukrywała jej brzuch. - Dam pani męski fartuch.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

147

Prawdę powiedziawszy Marii było zupełnie obojętne, w co

ją ubiorą, byle tylko mogła zobaczyć męża. Przeszła szybko

przez drzwi dla personelu i w drodze na oddział wkładała
fartuch.

- Maria? - usłyszała za plecami przytłumiony głos Lea.

- Co ty tu robisz?!

- Leo! - Odwróciła się z impetem i z napiętą twarzą szu

kała na jego ciele opatrunków. - Ale... ty nie jesteś ranny!

- zawołała z ulgą, widząc jego zielony strój lekarski.

- Dlaczego miałbym być ranny? Ja się tylko zatrzymałem,

żeby im pomóc. Byłem pierwszym lekarzem na miejscu wypadku.

- Ale... powiedziałeś tej pielęgniarce przez telefon, że...
- Dobry Boże! Czasami odnoszę wrażenie, że to miejsce

jest gorsze niż wieża Babel - powiedział, odwiązując tasiemki

fartucha. - Chodź, jedziemy. Już nie jestem im potrzebny.
- Wrzucił swój, a potem jej fartuch do pojemnika na brudne
rzeczy, po czym nagle głos mu się zmienił. - Chyba nie po
winnaś tak biegać po tym, co przeszłaś dziś po południu.

- Och, Leo! - Patrzyła na niego z promiennym uśmie

chem, gotowa skakać z radości. - Teraz się czuję wspaniale,
bo wiem, że nic ci nie jest!

- Nie o tym mówię - odparł posępnie, biorąc ją za łokieć

i kierując w stronę wyjścia. - Chodzi mi o tę kartkę, którą mi
zostawiłaś.

Przystanął przy drzwiach, żeby ją przepuścić, po czym

szybkim krokiem ruszył do samochodu. Maria z trudem za
nim nadążała. Nie miała odwagi poprosić go, by zwolnił,
ponieważ był wyraźnie zły. Czy to jej wyznanie tak bardzo
go zirytowało? Czyżby wszystko popsuła?

148

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

- Cholera! - Stanął i spojrzał jej w twarz. - Dlaczego to

zrobiłaś? Przecież to jeszcze tylko dwa tygodnie. Po jakiego
czorta ryzykowałaś?

- Ależ niczego nie ryzykowałam - zaprotestowała, zdumio

na jego zachowaniem. - Zadzwoniłam po taksówkę, żeby mnie
tu przywiozła, a całe popołudnie właściwie przesiedziałam.

- Przecież nie o tym mówię i doskonale o tym wiesz! -

wycedził przez zaciśnięte zęby i pociągnął ją w stronę samo
chodu. - Tak się przed tym broniłaś, że kompletnie nie rozu
miem, dlaczego postanowiłaś to zrobić właśnie teraz.

- Co zrobić? - spytała.
Leo otworzył drzwi samochodu i spojrzał na nią takim

wzrokiem, że potulnie wsiadła do środka, tym razem wdzię

czna za pomoc. Nagle zaczęły jej drżeć kolana.

- To moja wina, prawda? - ciągnął, gdy zajął miejsce za

kierownicą. - To dlatego, że ci powiedziałem, jak trudno mi
jest żyć w stanie niepewności, tak? To dlatego zrobiłaś to
badanie, tak?

Ze zdumienia otworzyła szeroko oczy i nagle zrozumiała,

o czym Leo mówi.

- Nie! - zawołała. - Wszystko ci się pomieszało.
- Och, nie musisz oszczędzać moich uczuć - mówił,

najwyraźniej jej nie słuchając. - Zachowałem się jak idiota

i dobrze o tym wiem.

- Owszem, jesteś idiotą - przytaknęła wspaniałomyślnie,

pewna, że te słowa odniosą pożądany skutek. Leo istotnie
przestał mówić i spojrzał na nią oszołomiony. - Jesteś idiotą,

skoro myślisz, że narażałabym na ryzyko nasze dziecko.

- Ale... ta kartka...

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

149

- Następny błąd w tłumaczeniu, ale tym razem to moja

wina. - Opowiedziała mu o telefonie Kumara i Hindusce. -
Ale nigdy bym nie pomyślała, że przyjdzie ci do głowy, że to

ja pojechałam zrobić to badanie.

- Dzięki Bogu! - szepnął, przymknął oczy i oparł głowę

o zagłówek fotela jak człowiek skrajnie wyczerpany, który
wreszcie może odpocząć.

- Leo? - powiedziała, nieśmiało dotykając jego ramienia.
- Cii - szepnął i przykrył jej dłoń swoją, po czym odwró

cił głowę w jej stronę. - Już nic nie mówmy, dopóki nie
dojedziemy do domu, dobrze?

Milczała, uważnie przyglądając się jego twarzy w poszu

kiwaniu wyrazu cierpienia i złości, które zniknęły jak za do
tknięciem czarodziejskiej różdżki.

- Dobrze - powiedziała w końcu i westchnęła z ulgą. -

Jedźmy do domu.

Podróż trwała bardzo krótko. Gdy tylko weszli do saloni

ku, Leo natychmiast przytulił Marię do siebie.

- Przepraszam - szepnął z ustami w jej włosach. - Powi

nienem wiedzieć, że nigdy nie naraziłabyś dziecka.

Maria zamknęła oczy i cieszyła się bliskością męża. Całe

szczęście, że nic mu się nie stało. Tak się bała, że z chwilą, gdy
zdobyła się na odwagę, by mu wyznać miłość, los go jej zabierze.

- Spieszyłam się, kiedy pisałam tę kartkę - powiedziała

po długiej chwili i odchyliła do tyłu głowę, by spojrzeć mu
w oczy. - Taksówka już czekała i nie miałam czasu, żeby do
ciebie zadzwonić, ale też nie chciałam, żebyś wrócił do domu,
nie zastał mnie i nie wiedział, gdzie jestem - wyrecytowała

jednym tchem.

150

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

- A ja wyciągnąłem pochopne wnioski - przyznał, kieru

jąc ją w stronę kanapy.

Gdy usiedli, ponownie ją przytulił i oparł jej głowę na

swoim ramieniu. Jego głos był cichy i spokojny, gdy mówił:

- Kiedy jechałem po ciebie do szpitala, myślałem tylko

0 tym, że nigdy byś się nie zdecydowała na to badanie, gdy
bym z tobą otwarcie porozmawiał, powiedział, co naprawdę
myślę.

- Ależ rozmawiałeś ze mną - zaprotestowała, lecz prze

rwał jej, kładąc palec na jej ustach.

- Gdybym ci powiedział, że w końcu zrozumiałem, co

miałaś na myśli, kiedy mówiłaś, że warto zaryzykować. Gdy
bym ci powiedział, że ci ufam i że wiem, że gdyby nasze
dziecko urodziło się chore, nie zlekceważyłabyś tego tak jak
Sophia. Do diabła! Powinienem był ci powiedzieć, że cię
kocham!

- Tylko jeśli to prawda - szepnęła, czując, że z przejęcia

drżą jej wargi i zastanawiając się, ile szczęścia i radości czło
wiek może znieść, żeby nie oszaleć.

- Jasne, że prawda! - Sprawiał wrażenie lekko urażonego.

- Chyba się w tobie zakochałem już wtedy, kiedy przewróci
łem się na drugą stronę w tym łóżku we włoskim hotelu

i znalazłem długowłosą, cudowną kobietę. Dzięki tobie odzy
skałem radość życia.

- Akurat! - rzuciła ironicznie. - Myślałeś wtedy, że je

stem kurtyzaną.

- Nie. - Pokręcił głową i łagodnie się uśmiechnął. - Nie

myślałem tak, kiedy cię poznałem. Wyglądałaś zbyt łagodnie

i bezbronnie.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

151

- Tak bezbronnie, że zdawało ci się, że mnie zmusisz do

zrobienia tego, czego chcesz? - wypomniała mu z uśmie
chem.

- Na szczęście okazało się, że zasady masz niezłomne.

- Przytulił ją mocniej. - Inaczej nie znalazłbym pretekstu,
żeby cię zmusić do ślubu.

- Niepotrzebny ci był pretekst - odparła. - Wystarczyło

tylko poprosić...

Nagle zabrakło jej powietrza.
- Mario, co ci jest?
Odsunął się nieco, by jej się przyjrzeć.
- Przepraszam, Leo - powiedziała, szybko oddychając.

- Wiem, że cały dzień jeździłeś tam i z powrotem, ale może

znajdziesz jeszcze trochę siły, żeby poprowadzić?

- Chcesz się przejechać? - spytał zdumiony. - Myślałem,

że spędzimy ten wieczór w domu.

- Ja też, ale dziecko ma inny pomysł.
- Dziecko? O Boże, dziecko! Ale to trochę za wcześnie...

- Poderwał się z kanapy tak gwałtownie, jak gdyby ktoś do
niego strzelał, i niespokojnie przeczesał ręką włosy. - Gdzie

ja położyłem kluczyki? A twoja torba jest spakowana? Mogę

ci pomóc?

- Tak. Uspokój się - powiedziała z uśmiechem. - Kluczy

ki są w prawej kieszeni spodni, tam, gdzie zawsze je nosisz,
a moja torba jest spakowana od kilku tygodni. Musisz mnie
tylko jakoś postawić na nogi, bo czuję się jak wieloryb na
mieliźnie.

Wyciągnęła ku niemu ręce.
- Och, Mario, co ja takiego zrobiłem, że spotyka mnie

152

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

takie szczęście? - spytał, gdy przyciągnął ją do siebie i znowu
przytulił. - Gdybyś wtedy nie pomyliła pokoi...

Podczas długich godzin oczekiwania mieli czas porozma

wiać. Po raz pierwszy Maria odważyła się poprosić Lea, by
opowiedział jej o swym synu. Wiedziała, że po upływie tych
kilku miesięcy pogodził się z tragedią krótkiego życia chłopca.

I po raz pierwszy - zamiast poczucia winy i bólu - w jego

głosie zabrzmiała radość, gdy opowiadał jej o poczuciu hu
moru synka oraz o tym, jak się tulił do niego na powitanie.

- Czy wiedziałeś, że Sophia jest nosicielką choroby?
- Nie - odparł. - Dowiedziałem się o tym dopiero wtedy,

kiedy Sophia mnie zbadała i mój wynik okazał się pozytywny.

- Ona zbadała ciebie? - spytała ze zdumieniem, niejasno

przypominając sobie, że Leo kiedyś istotnie o tym wspominał.

- Była hematologiem i uznała, że jest w stanie skrócić

całą tę skomplikowaną procedurę - wyjaśnił. - Jeśli dobrze
pamiętam, Theo dowiedział się o tych badaniach i Sophia
namówiła go wtedy, żeby też je zrobił.

W Marii zrodziło się jakieś podejrzenie, nie potrafiła jed

nak go nazwać. W tym samym momencie poczuła skurcz
i gdy się skończył, zapomniała o dziwnym pomyśle Sophii,
zwłaszcza że położna zapowiedziała, iż poród wkrótce się
zacznie.

- Przynajmniej wiem - powiedziała, ciężko dysząc - że

w tym szpitalu dziecko zostanie dokładnie przebadane.

- Masz rację. - Przetarł delikatnie jej twarz zwilżonym

kawałkiem płótna, a potem znowu ujął jej rękę. - O to dziec
ko będziemy dbać od chwili narodzin.

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

153

Nagle wypadki zaczęły się toczyć bardzo szybko i jut po

kilkunastu minutach Leo podał Marii owinięte w pieluszki,
malutkie stworzenie.

- Dziewczynka - szepnęła Maria, przenosząc wzrok

z malutkiej, pomarszczonej buzi na twarz Lea. W jego oczach
ujrzała łzy. - Leo, ona jest śliczna. Popatrz.

Odwróciła niemowlę w jego stronę.
- Jeśli jest podobna do matki, to musi być śliczna - po

wiedział zduszonym głosem, delikatnie dotykając malutkiej
główki. - Na pewno będzie też dobra i odpowiedzialna...

- A jeśli odziedziczy coś po swoim ojcu, będzie despoty

czna, pewna siebie, dobra i odpowiedzialna...

Wyciągnęła rękę, dotknęła jego policzka i gestem dała mu

znak, by ją pocałował.

- Dziękuję ci, że ze mną walczyłaś - powiedział głosem

szorstkim ze wzruszenia. - To dobrze, że byłaś uparta, bo
inaczej tego dnia może nigdy by nie było.

Patrzył na nią z uśmiechem, zaś ciepło bijące z jego oczu

było kojące. Maria nie widziała już w jego twarzy śladu cier
pienia i goryczy, jakie widywała czasem w ciągu ostatnich
miesięcy.

- Gdyby nie ty - ciągnął - nigdy nie zdobyłbym się na

odwagę, żeby mieć znowu dziecko, zwłaszcza że w jakiś spo
sób przyczyniłem się do śmierci Nika.

- To nie jest twoja wina - zaprotestowała. - Oboje musie

liście być nosicielami, żeby zachorował - powiedziała i na
ułamek sekundy mignął jej zjadliwy grymas na twarzy Sophii,
gdy w dniu ślubu ostrzegała ją przed zachodzeniem w ciążę.

Potem Marię przeniesiono do innej sali. Jej łóżko stało przy

154

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

oknie z widokiem na mały ogród różany i kiedy na niego
patrzyła, znowu przypomniała sobie twarz Sophii - jak gdyby
podświadomość próbowała jej coś powiedzieć.

I w tej samej chwili niepokój, który zawsze czuła, ilekroć

wyłaniał się temat Sophii, przerodził się w konkretne podej
rzenie. Zanim zadała mężowi następne pytanie, dokładnie
przeanalizowała każde słowo.

- Czy wynik badania Thea był pozytywny?
- Nie. - Leo zasępił się i spojrzał na dłoń Marii. Uścisnął

ją i pogładził obrączkę na jej palcu. - Zawsze myślałem,

że właśnie dlatego wyszła za niego za mąż. On może
dać jej dzieci, które będą tylko nosicielami genu po niej,
ale nie zachorują. - Nagle w jego głosie usłyszała jakby
namysł. - Właściwie jestem zdziwiony, że jeszcze nie mają
dzieci.

- A ja nie - odparła cicho, ponieważ nagle wszystko stało

się jasne. W oczach męża dostrzegła przerażenie. - Theo nie

jest z nią szczęśliwy, bo jej nie kocha. Wie, że ją interesuje
jedynie styl życia, jaki potrafi jej zapewnić.

- Skąd wiesz? - spytał z wyrzutem. - Przecież rozmawia

łaś z nimi najwyżej dwie minuty.

- Możesz to nazwać kobiecą intuicją. A poza tym chcia

łabym, żebyś coś dla mnie zrobił.

- Tak?

Spojrzał na nią uważnie, zdziwiony zmianą tematu.

- Zrób to badanie jeszcze raz.
- Żartujesz sobie ze mnie czy co? - Wyprostował się

i zmarszczył czoło. - Przecież wyniki są jednoznaczne... -
Urwał, jakby nagle zaczął uświadamiać sobie prawdę. -

NIE PRZESTANĘ CIĘ KOCHAĆ

155

O mój Boże! - szepnął zduszonym głosem. - Myślisz, że za
mieniła wyniki...

- To by z pewnością tłumaczyło, dlaczego ma nad Theem

taką władzę - wyjaśniła. - Dopóki jest żoną bogatego Thea
da Cruz, nie musi ruszyć nawet palcem, a on nigdy nie będzie
w stanie się jej pozbyć, bo inaczej jego brat dowie się, że
dziecko nie było jego.

- Biedny Theo - mruknął. - Sophia rzeczywiście nie była

zadowolona, kiedy oznajmiłem, że nie będę nadzorował hol
dingów rodzinnych. W tym Theo był zawsze dobry, mimo
lenistwa. Jeśli upatrzyła sobie w nim mojego zastępcę, nie
miał szans. Najgorsze jest w tym wszystkim to, że zaszła
w ciążę, bo cierpiał niewinny Niko.

- Więc zdajesz sobie sprawę, co to wszystko znaczy, pra

wda? - spytała.

- Hm - mruknął. - Aż się boję o tym myśleć.
- Tak czy owak, powiem ci - powiedziała, czując, że jej

serce przepełnia radość. - Jeśli wynik twojego badania okaże
się negatywny, to znaczy, że żadne z naszych dzieci nie za
choruje. Mogą najwyżej być nosicielami.

- I? - spytał niespokojnie.
- To znaczy, że nie ma powodu, dla którego nie może

my mieć tylu dzieci, ile zechcemy - oznajmiła triumfalnym
tonem.

- O Boże! - Leo ukrył twarz w dłoniach. - Kilka minut

temu ta kobieta urodziła pierwsze dziecko, a już ma zamiar
zapełnić nimi cały dom!

- Leo? - Nieśmiało dotknęła jego włosów. - Nie musimy

mieć więcej dzieci, jeśli nie chcesz. Tak tylko sobie pomyślą-

156

NIE PRZESTANĘ CIĘ K O C H A Ć

łam, bo wiesz... Ile razy widzę cię z jakimś chorym dziec
kiem, tyle razy się przekonuję, że bardzo je kochasz.

Kiedy zamilkła, Leo znużonym gestem uniósł głowę i Ma

ria ujrzała jego twarz.

- Ty draniu! - Mocno pociągnęła go za włosy. - To ja tu

myślę, że przeraża cię wizja gromadki dzieci, a ty się śmiejesz
od ucha do ucha.

- Ej! - Odsunął jej rękę i potarł głowę. - Zostaw mi trochę

włosów! Sam będę je sobie wyrywał, jeśli skończymy z do
mem pełnym dzieci.

- Z domem pełnym dzieci... - powtórzyła rozmarzonym

głosem.

- Bez względu na to, co wykażą badania - potwierdził.

- Sama mi mówiłaś, że w przypadku, gdy oboje rodzice są

nosicielami, ryzyko zachorowania dziecka wynosi dwadzie
ścia pięć procent, ale szansa, że nie zachoruje - siedemdzie
siąt pięć. A jeśli ja nie jestem nosicielem...

Wzruszył radośnie ramionami i chwycił ją za ręce.
- Kocham cię, Mario - szepnął, pochylając nad nią twarz.

nigdy nie przestanę.

- Ja też - powiedziała, patrząc mu prosto w oczy, które

błyszczały radością.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
66 Metcalfe Josie Nie przestane cie kochac
Taylor Janelle Nie potrafię przestać cię kochać
Taylor Janelle Nie potrafie przestac cie kocha
Dlaczego w nowej podstawie programowej nie ma [cie ek edukacyjnych Gra yna Skirmuntt
I nie opuszczę cię aż do śmierci
Plotkara 12 Zawsze będę cię kochać
Nie kocham cię za to kim jesteś, S E N T E N C J E
miłość przyjaźń, Śubuję cię kochać, Śubuję cię kochać / 25 kwiecień 2008
nie chcę cię
Chorzy na osteoporozę nie przestrzegają zaleceń lekarza!, Ratownictwo medyczne, Ortopedia
Nie ma cię ponad rok, stracisz mieszkanie
Nie chcę cię, logopedia, Wierszyki
Nie ominie cię to co najlepsze, Rozwój duchowy

więcej podobnych podstron