JANUSZ PYDA OP
Pamięć i zapomnienie
Mój drogi Kasjelu,
niezwykle mnie cieszy wszystko, o czym piszesz. Fakt, że Twój podopieczny przejął się kimś
innym niż on sam, zdecydowanie urealnił zarówno jego modlitwy, jak i kontakt z naszym
Panem. Tak to już jakoś jest. Poza tym wydaje się, że on rzeczywiście zauważył, iż może
istnieć ktoś tak piękny i dobry, że warto mu poświęcić więcej uwagi niż sobie samemu. To
naprawdę wielkie odkrycie dla Twojego podopiecznego. Trudno się dziwić – ta dziewczyna
jest rzeczywiście niezwykła. Zwróć tylko, proszę, baczną uwagę na jedno niebezpieczeństwo.
Musisz mieć świadomość, że nie jest prostą sztuką przeprowadzenie człowieka z egoizmu do
miłości. Nawet jeżeli po raz pierwszy w życiu Twój podopieczny bał się o kogoś innego niż
on sam i o kogoś innego się martwił, nasza bitwa nie jest jeszcze wygrana. Co prawda mury
obronne jego spiżowego „ja” zostały już nadwątlone, ale to jeszcze nie koniec. Nasi upadli
bracia opracowali i doprowadzili do perfekcji przewrotną, ale niezwykle skuteczną metodę
obracania wniwecz nawet tak dobrych poruszeń ludzkich serc, jakie obserwujesz teraz
u swojego podopiecznego. Czy nie zauważyłeś, że nawet wtedy, gdy odwiedził ją w szpitalu
i ślęczał przy jej łóżku, przeszła mu przez głowę, być może niewyraźna jeszcze, ale już
całkiem pociągająca myśl: „Jakiż ja jestem wrażliwy…”. Od kiedy nasza urocza pacjentka
czuje się lepiej i Twój podopieczny coraz mniej się o nią musi martwić, coraz bardziej
zaczyna podziwiać siebie i swoje współczucie. W zasadzie ostatnim razem, gdy szedł do
szpitala, cały czas zachwycał się swoją własną wrażliwością, wzruszał się swoim własnym
wzruszeniem i upajał swoim własnym współczuciem. Był tym wszystkim tak zajęty, że nawet
zapomniał o soku, o który prosiła. Tak się przejął swoim przejęciem o nią, że o niej samej
właściwie prawie zapomniał.
Taka jest właśnie ta diabelska metoda. To tak, jakby postawić znak informujący
o niebezpiecznym zakręcie, którego atrakcyjność tak przyciągałaby uwagę, że mało kto
zwróciłby uwagę na to, przed czym ostrzega. Albo jakby ktoś zwracał większą uwagę na
palec, którym przyjaciel wskazuje mu wschodzące słońce niż na samo słońce. Metody
naszych upadłych braci są przebiegłe, ale skuteczne.
Jak myślisz, drogi Kasjelu, na czym opiera się w świecie naszych podopiecznych ta
niezwykła popularność wyciskających z oczu łzy seriali i telewizyjnych oper mydlanych?
Otóż, na mechanizmie bliźniaczo podobnym do tego, który Ci opisuję. Chodzi ni mniej, ni
więcej, tylko o to, by wzbudzić w naszych podopiecznych emocje, by poczuli i uwierzyli, że
skoro są w stanie płakać nad losami innych czy cieszyć się z ich sukcesów, to również są
w stanie kochać. To cudowne móc się ucieszyć własną radością i wzruszyć własnym
wzruszeniem. Tyle że nie ma nic, co by bardziej czyniło człowieka niezdolnym do
prawdziwej miłości i prawdziwych poruszeń serca niż te chwilowe wzruszenia wywołane dla
nich samych. Po pewnym czasie tego typu treningu nasi podopieczni mogą dojść do takiego
stanu, że będą zwracać emocjonalną uwagę jedynie na takie rzeczy, które są poza ich
zasięgiem. To zaś, co mają pod ręką i co powinno wstrząsnąć ich sercem, pozostanie poza
zasięgiem ich wzroku i wrażliwości. Zauważ, proszę, że matka Twojego podopiecznego
zawsze wylewa łzy, oglądając w telewizji głodujące dzieci w Afryce, ale nigdy się nie
wzruszyła losem tego malca, który wybiega na ich podwórko z „kanapką” chleba
z margaryną. Kilka razy nawet się o niego potknęła, kiedy siedział na schodach przy windzie.
