Wzory elektronowe nie odpowiadają na pytanie: Jak przestrzennie wygląda cząsteczka, jak następuje uwspólnienie pary elektronowej, jakie są kąty miedzy wiązaniami, jak wyglądają orbitale cząsteczkowe? Odpowiedzi na te pytanie dostarczają teoria hybrydyzacji i teoria odpychania się par elektronowych powłoki walencyjnej. Zakłada się, że wiązanie powstaje w wyniku nakładania się orbitali (koncepcje tą wyraża teoria orbitali molekularnych) i że odpowiedni zespół orbitali dla dowolnego atomu struktury można określić znając liczbę grup (atomów i wolnych par elektronowych) zajmujących przestrzeń wokół atomu 1 Metoda VSPR 2 elektrony 4 elektrony 3 elektrony liniowa tetraedryczna trójkatna płaska 5 elektronów 6 elektronów 2 bipiramida oktaedryczna trygonalna 3 s p p p wiązanie Ą (pi) wiązanie à (sigma) Hybrydyzacja orbitali Podczas zbliżania się atomów, następuje nakładanie się orbitali atomowych. Powoduje to zmianę charakteru orbitali, zachodzi proces nazywany hybrydyzacją. W zależności od nakładających się orbitali możemy mieć do czynienia z hydrydyzacja : sp3, sp2, sp i innymi z orbitalami typu d 4 hybrydyzacja sp3 H2O CH4 5 wiązanie à wiązanie Ą 2p 2p 4 orbitale sp3 hybrydyzacja hybrydyzacja E E sp3 sp2 elektrony à wiązanie à 2s 2s wiązanie Ą 2p hybrydyzacja E sp wiązanie à 2s 6 hybrydyzacja sp hybrydyzacja sp2 7 8 9