Kazanie na 32 niedzielę zwykłą rok C




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




kazanie XXXII NZ
“C”
2 Mch 7, 1-2.9-4; 2 Tes 2, 16-3.5; Łk 20,
27-38.
Oczekuję wskrzeszenia umarłych i
życia wiecznego
1. Od najdawniejszych czasów wielu ludzi stawiało sobie
pytanie: jaki los człowieka po śmierci? I odpowiedzi były różne, jak różne
były systemy filozoficzne próbujące sięgnąć poza wymiar doczesności. I tak
np. Według myśli greckiej dusza ludzka, z natury niezniszczalna, osiąga
nieśmiertelność w momencie wyzwolenia się z więzów ciała, które jest dla
niej więzieniem. Istniała więc w tej filozofii jakaś idea
nieśmiertelności, ale nie idea zmartwychwstania, jako ponowne połączenie
duszy z ciałem.
Idea zmartwychwstania zaczęła się jednak stopniowo
kształtować w religii objawionej.
Naród izraelski wyznający wiarę w Jedynego Pana i Stwórcę
nie mógł się pogodzić z myślą, że Bóg, który z miłości powołał do
istnienia całego człowieka może swoje stworzenie unicestwić.
Byłoby to przecież sprzeczne z samą naturą Boga “dla
którego przecież wszystko żyje”.
Dla nas chrześcijan prawda o zmartwychwstaniu stanowi
jedną z podstawowych prawd wiary. Uczy ona bowiem, że ciała ludzi
zmarłych, którzy na ziemi byli zjednoczeni z Bogiem przez wiarę, w okresie
powtórnego przyjścia Chrystusa zostaną wskrzeszone do życia wiecznego. I
właśnie wiary w zmartwychwstanie i życie wieczne człowieka w innej niż
doczesna rzeczywistości uczy nas Chrystus w dzisiejszej ewangelii.
2. Spójrzmy w wielkim skrócie jak kształtowała się myśl o
zmartwychwstaniu w ST. Wyrastała ona stopniowo z wiary w Boga, który jest
Panem życia i śmierci. Opowiadania o wskrzeszeniach, jakich dokonywali
Eliasz i Elizeusz świadczyły w wymowny sposób o tym, że Bóg może umarłych
przywrócić do życia. (1 Kol 17, 17-23; 2 Kol 4,33n).
W okresie działalności wielkich proroków wiara w
ożywiającą moc Boga otrzymała dalszą podbudowę i nowe impulsy.
Pojawiają się tu coraz bardziej wyraźne zapowiedzi o
zmartwychwstaniu ludu Bożego. Prawdę tę głoszą: Izajasz, Ezechiel i
Daniel.
Prorok Daniel mówi wprost: “wielu z tych, którzy śpią w
krainie prochu, obudzi się: jedni dla życia wiecznego, inni ku
pohańbieniu” (Dn 12,2).
Wyraźne jednak przejawy wiary w zmartwychwstanie
indywidualne występują dopiero u schyłku ST w okresie prześladowań
wyznawców religii mojżeszowej przez Seleucydów w II w. Przed narodzeniem
Chrystusa.
Tę wiarę w sposób szczególny wyraża opowiadanie o
męczeństwie bohaterskiej matki i siedmiu jej synów, słyszane w dzisiejszym
pierwszym czytaniu. Zadawane katusze nie potrafiły osłabić ich
przekonania, że Król wszechświata wskrzesi i ożywi do życia wiecznego
tych, którzy umierają za Jego prawo.
3. Tajemnica zmartwychwstania została objawiona w pełnym
świetle dopiero w NT, w nauczaniu Jezusa Chrystusa i w samym fakcie Jego
zmartwychwstania. Chrystus dopełnia objawienia prawdy o zmartwychwstaniu
ciał najpierw słowami, następnie zaś przykładem własnego ciała
wskrzeszonego z martwych.
Na szydercze pytania saduceuszy nie przyjmujących prawdy
o zmartwychwstaniu, odpowiada, że w swych wywodach błędnie zakładają
istnienie po śmierci takiego samego porządku rzeczy jaki jest na ziemi.
Tymczasem w życiu przyszłym i w powstaniu z martwych ani się żenić nie
będą, ani za mąż wychodzić.
Zaistnieje bowiem wówczas zupełnie nowa rzeczywistość, w
której wszyscy będą mieli inny sposób egzystencji, różny od ziemskiego –
na wzór aniołów.
Chrystus w swej ziemskiej działalności wskrzeszając ludzi
na prośbę ich rodzin wykazuje, że ma moc ożywiania umarłych, otrzymaną od
Ojca.
Po swoim zmartwychwstaniu zaś, ukazując się uczniom,
jedząc z nimi i pozwalając się dotykać pragnie nie tylko przekonać ich o
tym, że posiada ciało realne, ale pragnie też ugruntować w nich wiarę w
zmartwychwstanie w dniu ostatecznym, które będzie udziałem ludzi
zbawionych. Zapowiada to przecież wyraźnie już w mowie eucharystycznej:
“Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja go
wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6, 54).
Na ścisły związek, jaki zachodzi pomiędzy
zmartwychwstaniem Chrystusa, a zmartwychwstaniem w dniu ostatecznym ludzi
wierzących wskazuje św. Paweł w swoich listach.
Wyjaśniając tę prawdę nawróconym na chrześcijaństwo
mieszkańcom Koryntu, ujął ją w trzy stwierdzenia:
- jeśli Chrystus by nie zmartwychwstał, to wiara w
zmartwychwstanie ciał byłaby próżne;
- jeśli Chrystus zmartwychwstał, to i odkupieni przez
Niego zmartwychwstaną;
- to zmartwychwstanie odkupionych dopełni triumfu
Chrystusa nad śmiercią.
On zmartwychwstał jako pierwszy, zaś w dniu Jego
powtórnego przyjścia zmartwychwstaną ci, którzy do niego należą za życia.
(por. 1 Kor 15, 12-34).
4. Drodzy w Chrystusie Panu!
Prawda o zmartwychwstaniu ciał dla każdego chrześcijanina
ma moc zobowiązującą. Została ona sformułowana w słowach: “oczekuję
wskrzeszenia umarłych”, które wypowiadamy w każdej niedzielnej Mszy św. I
których ze składu prawd wyznawanej przez nas wiary wykluczyć nie
można.
Prawda bowiem o zmartwychwstaniu ciał w czasie powtórnego
przyjścia Chrystusa, które rozpocznie nową erę życia ludzi zbawionych,
jest źródłem nadziei chrześcijańskiej. Wszyscy zdajemy sobie sprawę jaki
jest los ziemskiego ciała ludzkiego, które powoli się wyniszcza, by po
śmierci rozpaść się w proch. Z bólem przeżywamy udręki własnego ciała i
często jesteśmy bezsilni wobec ludzkich cierpień, chorób, czy kalectw.
Opłakujemy naszych zmarłych składając ich utrudzone ciała do trumny i
grobu. I czyżby na tym miała się zakończyć ludzka egzystencja, jak
twierdzi to światopogląd mianujący sam siebie naukowym?
Jest to jednak moi drodzy tylko jedna strona
rzeczywistości ludzkiego ciała. Drugą, jakże pokrzepiającą i piękną
odsłania nam wiara w zmartwychwstanie. Dzięki niej jesteśmy pewni, że
obecne ciało, podległe zniszczeniu, powstaje jako niezniszczalne, ciało
dręczone upokorzeniami powstanie w chwale, podległe zmysłom powstanie jako
ciało podległe duchowi (por. 1 Kor 15, 42-44).
Prawda o zmartwychwstaniu na wzór Jezusa Chrystusa wzywa
nas – wierzących do życia na poziomie dzieci Bożych i prawdziwych
wyznawców Chrystusa, kierujących się w codziennym życiu Jego
wskazaniami.
5. W czasie każdej Mszy św. Spotykamy się ze
zmartwychwstałym Chrystusem. W Komunii św. wchodzimy w ścisłe z Nim
zjednoczenie, otrzymując jednocześnie, zgodnie z Jego słowami, zadatek
zmartwychwstania.
Chciejmy z tego daru jak najczęściej korzystać,
przemieniając Jego mocą nasze codzienne życie, byśmy kiedyś byli godni
powstać do nowego życia i na wieki przebywać z Chrystusem tam, gdzie On
zasiada po prawicy Ojca.
x. Tomasz