Opowieść z

Wybrzeża Kości Słoniowej

Przed wszystkimi rzeczami na Ziemi i na

Niebie istniały dwie istoty niezmiernie

potężne: Guela na Górze i Guela na Dole.

Pewnego dnia, gdy nie wiał wiatr i panowała

zupełna cisza, Guela na Dole nudził się.

Ziewnął, a wtedy z jego ust wysunęła się glina.

Rzekł: - Z tej gliny uczynię mężczyzn, kobiety,

ryby, zwierzęta, rośliny. I tak uczynił. I rzekł: -

Napełnię krwią ciała ludzi, zwierząt, ryb i

roślin, które uczyniłem z gliny, aby żyły

podobnie jak ja. I Guela na Dole napełnił krwią

ciała mężczyzn, kobiet, ryb, zwierząt i roślin.

Ale życie nie wstąpiło w nich. Guela na Dole

rozgniewał się. Poszedł do groty, zostawiając

figurki z gliny na dworze. Przestał się nimi

interesować.

Pewnego dnia spadł deszcz i wiele figurek

ulepionych z gliny roztopiło się. Guela na Dole

zobaczył, co się stało z licznymi mężczyznami,

kobietami, rybami, zwierzętami i roślinami.

Wyrzuty sumienia odezwały się w sercu Gueli

na Dole. Zebrał wszystkie figurki, które zostały

nienaruszone i umieścił je w grocie. Guela na

Dole miał tylko ogień, aby lepiej widzieć.

Guela na Górze miał słońce i ono mu wszystko

oświetlało. I widział Guela na Górze, że Guela

na Dole ma piękne zabawki. Rzekł: - Daj mi

paru twoich mężczyzn i kobiet, i ryb, i

zwierząt, i roślin. Ja dam im życie, a tobie dam

ś

wiatło z mego słońca.

Guela na Dole odpowiedział: - Dam Ci tylko

ryby i zwierzęta, i rośliny. Nie dam ci

mężczyzn i kobiet. Guela na Górze rzekł: - Chcę

również mężczyzn i kobiety. Guela na Dole

odpowiedział: - Będziesz ich miał, ale najpierw

tchnij w nich życie. I Guela na Górze ożywił

ciała mężczyzn i kobiet, i ryb, i zwierząt, i

roślin. Ludzie powstali i zaczęli chodzić, ryby

plusnęły do wody i zaczęły pływać, zwierzęta
podniosły się i zaczęły biegać i skakać, rośliny

wyprostowały się i zaczęły rosnąć.

Guela na Górze powiedział: - Teraz, Guelo na

Dole, dotrzymaj swojej obietnicy. Ja dałem

ż

ycie mężczyznom, kobietom, rybom,

zwierzętom i roślinom z gliny. Dałem ci

ś

wiatło słoneczne. Teraz ty daj mi, co obiecałeś.

Ale Guela na Dole nie chciał o niczym słyszeć. I

z tego powodu obydwaj pokłócili się,

pogniewali na siebie na zawsze i aż do końca

wszelkiego czasu.

Guela na Górze próbuje odebrać życie, którym

napełnił ciała mężczyzn i kobiet, i ryb, i

zwierząt, i roślin uformowanych z gliny przez

Guelę na Dole. I za każdym razem, gdy to mu

się udaje, jakiś mężczyzna, jakaś kobieta, jakaś

ryba, jakieś zwierzę czy roślina – umiera.

Guela na Dole kłóci się z Guelą na Górze. Czas,

w którym trwają ich kłótnie, to czas, kiedy

mężczyźni, kobiety, ryby, zwierzęta, rośliny są

chore. I jest to czas sirocca, i jest to czas

wojny, i jest to czas burzy... A Guela na Górze

próbuje przyciągnąć do siebie ludzi. Gwiazdy są

drogimi kamieniami, które zapalił na niebie,

aby skusić kobiety. A księżyc jest jego okiem. I

tym okiem, otwartym lub półotwartym, Guela

na Górze przygląda się swemu

nieprzyjacielowi Gueli na Dole i ożywionym

przez siebie ludziom, zwierzętom i roślinom, w

nocy, kiedy przekazuje Gueli na Dole słońce.

Słońcem,

bowiem dzieli

się z nim mimo kłótni.