MEG CABOT

NAWIEDZONY

Dla Benjamina

Serdecznie dziękuję Jennifer Brown,

Laurze Langlie, Abigail McAden

i Ingrid van der Leeden

Mgła. To wszystko, co widzę. Tylko mgłę, jaka co rano napływa znad zatoki, sącząc się

przez okna mojej sypialni i ogarniając zimnymi mackami podłogę...

Tyle że tutaj nie ma okien, ani nawet podłogi. Jestem w korytarzu zrzędami drzwi po

bokach. Nad głową nie mam sufitu, tylko lśniące lodowato gwiazdy na atramentowoczamym

niebie. Długi korytarz zamkniętych drzwi wydaje się ciągnąć w nieskończoność we wszystkie

strony.

A teraz biegnę. Biegnę korytarzem, mgła czepia się moich nóg, drzwi po bokach stają

się rozmazaną plamą. Wiem, że otwieranie którychkolwiek z nich nie ma sensu. Nie znajdę za

nimi żadnej pomocy. Muszę się wydostać z tego miejsca, ale nie jestem w stanie tego zrobić,

ponieważ korytarz wciąż się wydłuża w ciemności, spowity gęstą, białą mgłą...

Nagle już nie jestem sama we mgle. Jest ze mną Jesse, trzyma mnie za rękę. Nie wiem,

czy sprawia to ciepło jego palców, czy serdeczny uśmiech, ale strach znika i jestem pewna, że

wszystko będzie dobrze.

Przynajmniej do chwili, kiedy okazuje się, że Jesse jest tak samo zagubiony jak ja.

Teraz nawet to, że moja dłoń spoczywa w jego dłoni, nie tłumi narastającej we mnie paniki.

Ale zaraz. Ktoś idzie w naszą stroną, wysoka postać, brodząca we mgle. Gwałtowny

rytm serca - jedyny dźwięk, jaki słyszę w martwej ciszy tego miejsca, z wyjątkiem własnego

oddechu - uspokaja się nieco. Pomoc. Nareszcie pomoc.

Kiedy mgła się rozstępuje i rozpoznaję twarz osoby przed nami, serce zaczyna mi bić

jeszcze szybciej niż przedtem. Ponieważ wiem, że on nam nie pomoże. Wiem, że nie kiwnie dla

nas palcem.

Śmieje się.

A potem znowu jestem sama, tylko tym razem znika podłoga pode mną. Znikają drzwi,

a ja chwieję się nad krawędzią przepaści tak głębokiej, że nie widzę jej dna. Mgła wiruje

wokół mnie, wlewając się do przepaści, jakby usiłując pociągnąć mnie za sobą. Wymachuję

rozpaczliwie rękami, żeby nie spaść, żeby się czegoś chwycić.

Ale nie ma się czego chwycić. W następnej sekundzie popycha mnie jakaś niewidzialna

ręka.

Spadam.

1

- No, no, no - odezwał się wyraźnie męski głos za moimi plecami. - Czyż to nie

Susannah Simon?

Dobrze, nie chcę nikogo oszukiwać. Kiedy odzywa się do mnie przystojny chłopak - a

taki miły głos musiał należeć do chłopaka, na którego przyjemnie było patrzeć; wskazywała

na to pewność siebie zawarta w tym „no, no, no” oraz pieszczotliwy ton, jakim wymówił

moje imię - robi to na mnie wrażenie. To silniejsze ode mnie. W końcu jestem szesnastoletnią

dziewczyną. Moje życie nie może się obracać wyłącznie wokół najnowszych wzorów na

strojach Lilly Pulitzer oraz wynalazków Bobbi Brown w dziedzinie pomadek do ust.

No więc przyznaję, mimo że mam chłopaka - chociaż może to za wiele powiedziane -

spoglądając na przystojniaka, który mnie zaczepił, lekko potrząsnęłam włosami. Dlaczego

nie? W końcu biorąc pod uwagę wszystkie kosmetyki, które w nie wtarłam dziś rano dla

uczczenia pierwszego dnia trzeciej klasy, miałam świetną fryzurę. I nieważne, że morska

mgła była przyczyną artystycznego nieładu na mojej głowie.

Potrząsnęłam kasztanowymi lokami, po czym odwróciłam się, by stwierdzić, że

przystojniaczek, który zawołał mnie po imieniu, nie był akurat osobą, którą miałabym ochotę

zobaczyć. W gruncie rzeczy bałam się go jak własnej śmierci.

Chyba wyczytał strach w moich oczach, starannie umalowanych za pomocą

nowiutkiego cienia do powiek o nazwie Mocha Mist, bo uśmiech na jego przystojnej twarzy

uległ lekkiemu skrzywieniu.

- Suze - odezwał się karcąco.

Nawet mgła nie zdołała przyćmić blasku jego niesfornie pokręconych ciemnych

włosów. Zęby w zestawieniu z opalenizną tenisisty lśniły bielą.

- Oto ja, przestraszone dziecko pierwszy dzień w nowej szkole, a ty mi nawet nie

powiesz „cześć”? To tak się traktuje starego kumpla?

Gapiłam się na niego, niezdolna wykrztusić słowa. Nie da się nic powiedzieć, kiedy

usta wysychają... jak budynek z wypalanej cegły, przed którym właśnie staliśmy.

Co on tutaj robił? Skąd się tu wziął?

Problem w tym, że nie mogłam pójść za pierwszym odruchem i uciec z krzykiem.

Widok nienagannie ubranej dziewczyny, takiej jak ja, uciekającej z wrzaskiem przed

siedemnastolatkiem wzbudziłby niewątpliwie zainteresowanie. Tak długo udawało mi się

ukrywać swój szczególny talent przed rówieśnikami, że nie zamierzałam zdradzić go teraz,

nawet jeśli byłam - a możecie mi wierzyć, że byłam - śmiertelnie przerażona.

Nawet jeśli nie mogłam uciec z krzykiem, to z pewnością mogłam przejść obok niego

bez słowa, dumna i blada, mając nadzieję, że nie zorientuje się, co się za tą dumą tak

naprawdę kryje.

Nie wiem, czy wyczuł mój strach. Nie spodobało mu się jednak, że odgrywam

primadonnę. Uniósł rękę, kiedy usiłowałam go minąć, i w następnej chwili jego palce

trzymały moje ramię jak w imadle.

Mogłam, rzecz jasna, odwinąć się i go palnąć. Nie na darmo zyskałam w poprzedniej

szkole, w Brooklynie, tytuł Damskiego Łamignata.

Ten rok chciałam jednak zacząć jak należy - w Mocha Mist i w nowych szortach z

Klubu Monaco (w połączeniu z różowym bliźniakiem, który nabyłam za grosze w Benettonie

na Pacific Grove) - a nie od bójki. Co by pomyśleli moi szkolni koledzy i koleżanki - a kręcili

się wokół, rzucając od czasu do czasu „cześć, Suze” oraz komplementy na temat mojego

wyszukanego stroju - gdybym rzuciła się z pięściami na nowego ucznia?

Poza tym nie mogłam pozbyć się myśli, że gdybym mu dołożyła, nie omieszkałby mi

oddać.

W jakiś sposób udało mi się odzyskać głos. Miałam tylko nadzieję, że nie zauważy

jego drżenia.

- Puść moją rękę - powiedziałam.

- Suze - odparł. Uśmiechał się nadal, ale wyraz jego twarzy i ton głosu wskazywały na

to, że domyślił się, co jest grane. - O co chodzi? Nie wydajesz się specjalnie uszczęśliwiona

moim widokiem.

- Nadal trzymasz moją rękę - przypomniałam mu. Przez jedwabny rękaw czułam

chłód jego palców, wydawał się nie tylko nienaturalnie silny, ale do tego zimnokrwisty.

Odsunął rękę.

- Posłuchaj - powiedział. - Naprawdę mi przykro. Z powodu tego, jak się to wszystko

potoczyło przy naszym poprzednim spotkaniu.

Przy naszym poprzednim spotkaniu. W wyobraźni przeniosłam się natychmiast do

długiego korytarza - tego, który tak często widywałam w snach. Z szeregiem drzwi po obu

stronach - drzwi, które prowadziły donikąd - wyglądał jak część hotelu czy budynku

biurowego... tyle że ten korytarz nigdy nie należał do żadnego hotelu czy biurowca, które by

oglądały ludzkie oczy. W ogóle nie istniał w naszym wymiarze.

A Paul stał tam, zdając sobie sprawę, że oboje z Jesse'em nie mamy pojęcia, jak się

stamtąd wydostać, i śmiał się. Śmiał się, jakby fakt, że jeśli nie wrócę wkrótce do swojego

świata, to umrę, a Jesse zostanie na zawsze uwięziony w tym korytarzu, stanowił doskonały

dowcip. Śmiech Paula nadal dźwięczał mi w uszach. Śmiał się bez przerwy... aż do chwili,

kiedy Jesse zdzielił go pięścią w twarz.

Nie mogłam uwierzyć, co się dzieje. Mieliśmy oto absolutnie zwyczajny wrześniowy

poranek w Carmelu, w Kalifornii - co oznaczało, naturalnie, gruby, zakrywający wszystko

płaszcz mgły, który jednak miał wkrótce zniknąć, ukazując bezchmurne błękitne niebo i złote

słońce - a ja stałam na dziedzińcu Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry twarzą w twarz

z człowiekiem, który od tygodni nawiedzał mnie w sennych koszmarach.

To jednak nie był senny koszmar. Nie śniłam. Wiedziałam, że nie śnię, ponieważ

nigdy nie przyśniliby mi się w podobnej sytuacji moi przyjaciele Cee Cee i Adam, którzy

właśnie przeszli obok, podczas gdy ja znalazłam się naprzeciw potwora z przeszłości,

pozdrawiającego mnie zwyczajnym „Cześć, Suze”, jakby to był... jakby to był po prostu

pierwszy dzień szkoły po letnich wakacjach.

- Chodzi ci o ten moment, kiedy próbowałeś mnie zabić? - wychrypiałam, kiedy Cee

Cee i Adam nie mogli mnie usłyszeć. Tym razem wiedziałam, że zauważył drżenie mojego

głosu. Wiedziałam, bo chyba się zmieszał, ale to może z powodu oskarżenia. W każdym razie

podniósł rękę i przeczesał włosy palcami silnej, opalonej dłoni.

- Nigdy nie próbowałem cię zabić, Suze - powiedział, jakby lekko urażony.

Roześmiałam się. Nie zdołałam się powstrzymać. Serce podeszło mi do gardła, ale i

tak się śmiałam.

- Och - powiedziałam. - No rzeczywiście.

- Mówię poważnie, Suze. To nie tak. Ja tylko... ja tylko nie bardzo potrafię

przegrywać.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Bez względu na to, co mówił, usiłował mnie zabić. Co

gorsza, robił, co mógł, żeby usunąć Jesse'a, i to stosując chwyty poniżej pasa. A teraz

twierdził, że po prostu nie wykazał się sportową postawą?

- Nie rozumiem - powiedziałam, kręcąc głową. - W czym przegrałeś? W niczym nie

przegrałeś.

- Nie, Suze? - Wbił we mnie wzrok. Ten jego głos ciągle słyszałam w snach, jego

śmiech, kiedy rozpaczliwie usiłowałam wydostać się z ciemnego, spowitego mgłą korytarza,

z którego spaść można było w nieprzeniknioną, przepastną nicość. Chwiałam się nad nią

niebezpiecznie, zanim się budziłam. W tym głosie coś się kryło...

Nie potrafiłam jednak dojść, co takiego. Wiedziałam tylko, że ten chłopak mnie

przerażał.

- Suze - powiedział z uśmiechem. Z uśmiechem na twarzy, a zapewne również wtedy,

gdy się krzywił ze złości, wyglądał jak jeden z prezentujących bieliznę modeli Calvina

Kleina. Nie chodziło tylko o twarz. Widziałam go, ostatecznie, w spodenkach kąpielowych. -

Posłuchaj, nie zachowuj się tak - powiedział. - Zaczął się nowy rok szkolny. Czy nie możemy

zacząć wszystkiego od nowa?

- Nie - odparłam, zachwycona, że tym razem głos mi nie zadrżał. - Nie możemy. W

ogóle to radziłabym ci trzymać się ode mnie z daleka.

To go wyraźnie rozbawiło.

- Bo co? - zapytał z uśmiechem, ukazującym białe, równe zęby. Uśmiechem polityka.

- Bo pożałujesz - stwierdziłam drżącym głosem.

- Och - zawołał, otwierając szeroko ciemne oczy w udanym przerażeniu. - Naślesz na

mnie swojego chłopaka?

Na jego miejscu nie dowcipkowałabym sobie na ten temat. Jesse mógł go zabić - i

prawdopodobnie zrobiłby to, gdyby odkrył, że Paul wrócił. Tyle że, ściśle rzecz ujmując, nie

byłam dziewczyną Jesse'a, nie musiał więc bronić mnie przed podejrzanymi typami jak ten,

który właśnie stał przede mną.

Z mojej twarzy musiał wyczytać, że między mną a Jesse'em nie wszystko układało się

najlepiej, bo zaśmiał się i powiedział:

- A więc to tak. Cóż, nigdy nie sądziłem tak naprawdę, że Jesse jest w twoim typie.

Potrzebujesz kogoś trochę mniej...

Nie zdążył dokończyć zdania, ponieważ w tym momencie Cee Cee, idąca za Adamem

w kierunku szafek - mimo że przysięgłyśmy sobie telefonicznie poprzedniego wieczoru, że

nie zaczniemy nowego roku szkolnego od uganiania się za chłopakami - podeszła do nas ze

wzrokiem utkwionym w stojącego bardzo blisko mnie Paula.

- Suze - odezwała się uprzejmie.

W przeciwieństwie do mnie Cee Cee spędziła lato, pracując za darmo i nie miała zbyt

wiele pieniędzy, żeby przed powrotem do szkoły odświeżyć garderobę i zadbać o makijaż.

Cee Cee i tak nie wydałaby w życiu pieniędzy na coś tak niepoważnego, jak kosmetyki.

Dobrze się składało, ponieważ jako albinoska musiała je specjalnie zamawiać, zamiast, jak

wszyscy inni, podejść do kontuaru w MAC - u, rzucając forsę na stół.

- Kim jest twój znajomy? - zapytała z ciekawością.

Nie miałam zamiaru bawić się w przedstawianie ich sobie. W gruncie rzeczy,

zastanawiałam się poważnie nad tym, czy nie udać się do sekretariatu i nie zapytać, jakim

prawem przyjęli kogoś takiego do szkoły, którą do tej pory uważałam za względnie znośną.

On jednak zdążył już wyciągnąć silną, chłodną dłoń w stronę Cee Cee, mówiąc z

uśmiechem, który kiedyś mnie rozbrajał, a teraz mroził do kości:

- Cześć. Jestem Paul. Paul Slater. Miło mi cię poznać.

Paul Slater. Takie imię nie powinno budzić grozy w sercu młodej dziewczyny, co? To

brzmiało całkiem niewinnie: „Cześć, jestem Paul Slater”. Cee Cee w żaden sposób nie mogła

domyślić się prawdy: Paul Slater był zły, manipulował ludźmi i miał sopel lodu zamiast serca.

Nie, Cee Cee nie miała o tym pojęcia. Ponieważ oczywiście niczego jej nie

powiedziałam. Nikomu nie pisnęłam ani słowa.

Tym gorzej dla mnie.

Jeśli Cee Cee zaskoczył chłód palców Paula, nie dała tego po sobie poznać.

- Cee Cee Webb - powiedziała, ściskając jego rękę w typowym dla siebie geście

bizneswoman. - Musisz być nowy, bo nigdy cię tu nie widziałam.

Paul zamrugał oczami, kierując moją uwagę na swoje naprawdę długie, jak na

chłopaka, rzęsy. Wydawały się prawie równie ciężkie jak powieki, jakby uniesienie ich

wymagało wysiłku. U mojego przyrodniego brata Jake'a wyglądają podobnie, tylko że on

sprawia wrażenie zaspanego. Długie rzęsy u Paula wywołują skojarzenie z seksowną gwiazdą

rocka. Spojrzałam zaniepokojona na Cee Cee. Należała do najwrażliwszych dziewczyn, jakie

znałam, a która z nas jest tak naprawdę odporna na typ seksownej gwiazdy rockowej?

- To mój pierwszy dzień tutaj - powiedział Paul, posyłając Cee Cee kolejny uśmiech. -

Szczęśliwie się złożyło, że mogłem poznać obecną tutaj pannę Simon.

- Co za zrządzenie losu. - Cee Cee, która jako redaktorka szkolnej gazety lubiła

wyszukane zwroty, uniosła lekko jasne brwi. - Czy chodziliście razem do poprzedniej szkoły?

- Nie - wtrąciłam pośpiesznie. - Nie. Słuchaj, musimy iść do klasy, albo będziemy

miały kłopoty...

Paul jednak nie przejmował się ewentualnymi kłopotami. Może dlatego, że zwykle to

on je powodował.

- Suze i ja przeżyliśmy coś razem zeszłego lata - poinformował Cee Cee, której

fiołkowe oczy zaokrągliły się za szkłami okularów.

- Coś? - powtórzyła.

- Nic między nami nie zaszło - zapewniłam natychmiast. - Wierz mi. Nic w ogóle.

Oczy Cee Cee zaokrągliły się jeszcze bardziej. Było jasne, że mi nie wierzy. Ale

dlaczego miałoby być inaczej? To prawda, byłam jej najlepszą przyjaciółką. Ale czy choć raz

byłam z nią całkowicie szczera? Nie. A ona doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

- Ach, a więc zerwaliście ze sobą? - zapytała z naciskiem.

- Nie, nie zerwaliśmy - odparł Paul z tym swoim tajemniczym, dwuznacznym

uśmieszkiem.

Ponieważ nigdy nie chodziliśmy ze sobą, miałam ochotę wrzasnąć. Myślisz, że

mogłabym z nim chodzić? Nie jest taki, jak ci się wydaje, Cee Cee. Wygląda na człowieka,

ale za tą atrakcyjną fasadą kryje się...

Cóż, w gruncie rzeczy nie wiedziałam, kim jest Paul.

Ale jakie to miało dla mnie znaczenie? Paul i ja mieliśmy więcej wspólnego, niż

miałam ochotę przyznać, nawet sama przed sobą.

Nawet gdybym zdobyła się na odwagę, żeby mu powiedzieć coś w tym stylu, i tak nie

miałabym okazji tego zrobić, ponieważ nagle rozległo się surowe:

- Panno Simon! Panno Webb! Czy nie macie przypadkiem lekcji, na którą

powinnyście się udać?

Siostra Ernestyna o ogromnym biuście ozdobionym równie wielkim krzyżem - której

trzymiesięczna nieobecność w moim życiu nie uwolniła mnie od strachu przed nią - pruła

wprost na nas. Obszerne rękawy czarnego habitu powiewały za nią jak skrzydła.

- No dalej - burknęła, cmokając niecierpliwie i machając rękami w stronę szafek

wbudowanych w gliniane ściany pięknie utrzymanego wewnętrznego dziedzińca misji. -

Spóźnicie się na pierwszą lekcję.

Więc ruszyłyśmy się... niestety Paul podążył tuż za nami.

- Znamy się z Suze od dawna - wyjaśnił Cee Cee w drodze do szafek. - Spotkaliśmy

się w hotelu i kompleksie golfowym Pebble Beach.

Gapiłam się na niego bezsilnie, wstukując kod mojej szafki. Nie mogłam uwierzyć, że

to wszystko dzieje się naprawdę. Poważnie. Co Paul tu robił? Jak on mógł zapisać się do

mojej szkoły, zamieniając mój świat - z którego, jak sądziłam, udało mi się go pozbyć na

zawsze - w najprawdziwszy koszmar?

Nie chciałam tego wiedzieć. Bez względu na to, co nim kierowało, nie chciałam

wiedzieć. Chciałam jedynie odejść od niego, pójść na lekcje, dokądkolwiek, gdziekolwiek w

ogóle...

...byle dalej od niego.

- Cóż - odezwałam się, zatrzaskując drzwiczki szafki. Ledwie zdawałam sobie sprawę

z tego, co robię. Złapałam pierwsze książki, które mi wpadły w ręce. - Muszę iść. Mam

godzinę wychowawczą.

Popatrzył na książki, które ściskałam w ramionach niemal jak tarczę, jakby miały

mnie chronić przed tym czymś, co dla mnie szykował, co szykował dla nas - a nie miałam

wątpliwości, że to coś nastąpi.

- Nie znajdziesz ich tam - stwierdził Paul, kiwając zagadkowo głową w kierunku

książek, które dźwigałam.

Nie zrozumiałam, o co mu chodzi. Nie chciałam zrozumieć. Wiedziałam tylko, że

chcę się stąd wydostać, i to szybko. Cee Cee wciąż stała obok, przenosząc zdumiony wzrok

ze mnie na Paula. Zdawałam sobie sprawę, że lada moment zacznie zadawać pytania, pytania,

na które nie śmiałabym odpowiedzieć...

A jednak, mimo że nie chciałam, usłyszałam własne słowa, jakby mi je siłą wyrwano z

ust:

- Nie znajdę czego?

- Odpowiedzi, których szukasz. - Spojrzenie niebieskich oczu Paula zintensywniało. -

Dlaczego właśnie ciebie wybrano, ze wszystkich ludzi. I kim jesteś.

Tym razem nie musiałam pytać, co ma na myśli. Wiedziałam. Wiedziałam równie

dobrze, jakby powiedział to wprost. Mówił o darze, jaki posiadaliśmy oboje, nad którym on,

wydawało się, miał znacznie większą kontrolę ode mnie i o którym najwyraźniej o wiele

więcej wiedział.

Podczas gdy Cee Cee przyglądała się nam, jakbyśmy przeszli na obcy język, Paul

spokojnie ciągnął dalej:

- Kiedy będziesz gotowa, żeby usłyszeć prawdę o tym, kim naprawdę jesteś, będziesz

wiedziała, gdzie mnie znaleźć. Będę tutaj.

Po czym oddalił się, jak sądzę absolutnie nieświadomy kobiecych westchnień, jakie

jego widok wywoływał u moich szkolnych koleżanek, kiedy z wdziękiem pantery przemierzał

dziedziniec.

Cee Cee spojrzała na mnie ciekawie zza szkieł okularów swymi fiołkowymi oczami,

nadal okrągłymi jak spodki.

- O czym ten chłopak mówił? - zapytała. - I kto to taki ten Jesse?

2

Oczywiście nie mogłam jej powiedzieć. Nikomu nie mogłam powiedzieć o Jessie, no

bo kto by mi uwierzył? Znałam tylko jednego człowieka - w każdym razie jednego żywego

człowieka - który znał całą prawdę o ludziach takich jak ja i Paul, i to tylko dlatego, że był

jednym z nas. Siedząc nieco później przy jego mahoniowym biurku, nie mogłam

powstrzymać jęku.

- Jak mogło do tego dojść?

Ojciec Dominik, dyrektor Akademii Misyjnej im. Junipero Serry, siedział po drugiej

stronie ogromnego biurka. Na twarzy miał wyraz cierpliwości. Było mu z nim dobrze;

mówiono o nim, że z każdym rokiem dobry ojciec staje się przystojniejszy W wieku blisko

sześćdziesięciu pięciu lat był siwowłosym adonisem okularnikiem.

Wydawał się też bardzo skruszony.

- Susannah, tak mi przykro. Byłem tak zajęty przygotowaniami do nowego roku

szkolnego - nie wspomnę już o święcie ojca Serry w najbliższy weekend - że nie oglądałem

papierów dotyczących rekrutacji. - Pokręcił starannie przystrzyżoną siwą głową. - Bardzo,

bardzo mi przykro.

Skrzywiłam się. Było mu przykro. Jemu było przykro? A co ze mną? To nie on musiał

chodzić na lekcje z Paulem Slaterem. Ściśle mówiąc, na dwie lekcje: wychowawczą i historii

Stanów Zjednoczonych. Całe dwie godziny dziennie miałam siedzieć w klasie i gapić się na

człowieka, który próbował usunąć mojego chłopaka, a mnie skazać na śmierć. A do tego

dochodzą jeszcze apel poranny i przerwa na lunch. Czyli kolejna godzina, proszę bardzo!

- Chociaż, tak uczciwie, to nie wiem, co mógłbym zrobić, żeby go nie przyjęto -

powiedział ojciec Dominik, przeglądając dokumenty Paula. - Wyniki testów, stopnie, opinie

nauczycieli... są znakomite. Z przykrością stwierdzam, że na papierze Paul Slater wydaje się o

wiele lepszym uczniem, niż ty byłaś w momencie, kiedy starałaś się o przyjęcie do szkoły.

- Niewiele można powiedzieć - zauważyłam - o czyjejś moralności na podstawie paru

testów. - Do tego tematu podchodzę ostrożnie w związku z tym, że moje własne wyniki były

na tyle mierne, że Akademia Misyjna z pewnym trudem przyjęła moje podanie osiem

miesięcy temu, kiedy moja mama oznajmiła, że przeprowadzamy się do Kalifornii, aby mogła

poślubić Andy'ego Ackermana, mężczyznę swojego życia, mojego obecnego ojczyma.

- Niewiele - przyznał ojciec Dominik, zdejmując powolnym ruchem okulary i

wycierając je o czarną sutannę. Miał, jak stwierdziłam, fioletowe cienie pod oczami. -

Niewiele można powiedzieć - dodał z westchnieniem, umieszczając z powrotem okulary w

drucianej oprawie na nienagannie zarysowanym orlim nosie. - Susannah, czy jesteś pewna, że

jego motywy nie są szlachetne? Może Paul pragnie, aby nim pokierowano? Możliwe, że przy

właściwej opiece, zrozumie swoje błędy...

- Taak, ojcze Dominiku - odparłam sarkastycznym tonem. - A mnie w tym roku

wybiorą królową Balu Absolwentów.

Ojciec Dominik przybrał minę pełną dezaprobaty. W przeciwieństwie do mnie zawsze

miał jak najlepszą opinię o ludziach, przynajmniej do momentu, kiedy ich zachowanie nie

dowiodło błędności założenia, że są dobrzy. Wydawałoby się, że w przypadku Paula Slatera

zobaczył dość, żeby wyrobić sobie zdanie na jego temat, ale widocznie nie.

- Przyjmuję - powiedział ojciec D - dopóki nie przekonamy się naocznie, że jest

inaczej, że Paul przybył do Akademii Misyjnej, żeby się uczyć. I to nie tylko normalnego

programu jedenastej klasy, Susannah, ale również tego, czego my oboje moglibyśmy go

nauczyć. Miejmy nadzieję, że Paul żałuje swoich przeszłych postępków i szczerze pragnie się

poprawić. Wierzę, że Paul zjawił się u nas, żeby rozpocząć wszystko od nowa, podobnie jak

ty w zeszłym roku jeśli sobie przypominasz. A naszą powinnością, jako zdolnych do

wybaczania istot ludzkich, jest mu w tym pomóc. Dopóki nie okaże się, że jest inaczej,

powinniśmy w przypadku Paula rozstrzygnąć wątpliwości na jego korzyść.

To był chyba najgorszy plan, o jakim słyszałam w życiu. Nie mogłam jednak

zaprzeczyć, że nie miałam żadnych dowodów na to, że Paul chciał nam sprawić kłopoty. W

każdym razie, jak dotąd.

- A teraz... - powiedział ojciec D, zamykając teczkę Paula i odchylając się do tyłu na

fotelu. - Nie widziałem cię przez parę tygodni. Jak się masz, Susannah? I jak się ma Jesse?

Poczułam, że policzki mi płoną. Źle ze mną, skoro sama wzmianka o Jessie

powodowała, że się czerwieniłam, ale tak to było.

- Hm - mruknęłam, mając nadzieję, że ojciec D nie zauważy rumieńca. - W porządku.

- Dobrze - odparł ojciec Dominik, przesuwając wyżej okulary na nosie i spoglądając w

roztargnieniu na półkę z książkami. - Wspominał, że chciałby pożyczyć jedną książkę. Och,

tak, oto ona. - Umieścił ogromne, oprawne w skórę tomiszcze, ważyło chyba z pięć

kilogramów, w moich rękach. - Teoria krytyczna od czasów Platona - powiedział z

uśmiechem. - To mu się spodoba.

Wcale w to nie wątpiłam. Jesse'owi podobało się parę najnudniejszych książek na

świecie. Możliwe, że to dlatego mu nie odpowiadałam. To znaczy, nie w ten sposób, jakiego

bym sobie życzyła. Bo nie byłam dostatecznie nudna.

- Bardzo dobrze - powiedział ojciec D, wyraźnie myśląc o czymś innym.

Wizyty arcybiskupa zawsze wprawiały go w stan najwyższego niepokoju, a ta

szczególna wizyta, z okazji święta ojca Serry, którego szereg instytucji usiłowało

bezskutecznie wypromować na świętego, obciążała jego system nerwowy wyjątkowo.

- Po prostu miejmy na oku naszego młodego przyjaciela, pana Slatera - ciągnął ojciec

D - i obserwujmy, jak się rzeczy mają. On może, Susannah, ustatkować się w

zorganizowanym środowisku o tak solidnym pedagogicznym zapleczu, jakie oferujemy tutaj,

w Akademii.

Parsknęłam. Nie mogłam się powstrzymać. Ojciec D naprawdę nie miał pojęcia, z

czym miał się zmierzyć.

- A jeśli nie? - zapytałam.

- Cóż - odparł ojciec Dominik. - Przejdziemy przez most, kiedy do niego dojdziemy.

A teraz biegnij. Nie chcesz przecież spędzić całej przerwy obiadowej w moim towarzystwie.

Niechętnie opuściłam gabinet dyrektora, taszcząc zakurzone książczydło, które mi

powierzył. Poranna mgła rozproszyła się, jak zwykle, i w górze niebo lśniło błękitem. Na

dziedzińcu kolibry uwijały się pracowicie nad krzewem hibiskusa. Hałaśliwie bulgotała woda

w fontannie, otoczonej kilkoma turystami odzianymi w bermudy - w misji mieściła się szkoła,

ale stanowiła także zabytek historyczny, z bazyliką i sklepem z pamiątkami, obowiązkowymi

punktami w programie każdej wycieczki autokarowej. Ciemnozielone korony palm chwiały

się leniwie w lekkim wietrzyku od morza. Był to kolejny cudowny dzień w Carmelu

Nadmorskim.

Więc skąd u mnie takie parszywe samopoczucie?

Usiłowałam sobie wmówić, że przesadzam. Że ojciec Dominik ma rację - nie wiemy,

czym kierował się Paul, przychodząc tutaj. Może faktycznie rozpoczął nowy rozdział.

Dlaczego więc nie mogłam się pozbyć z moich myśli tego obrazu z sennego

koszmaru? Długi ciemny korytarz, a w nim ja - biegnę, rozglądając się za jakimś wyjściem i

natykając się jedynie na mgłę. Ten sen, po którym nieodmiennie budziłam się zlana potem,

powtarzał się niemal każdej nocy.

Prawdę mówiąc, nie mogłam się zdecydować, co mnie przerażało bardziej: nocne

koszmary czy też to, co działo się teraz, na jawie. Co Paul tutaj robił? I co jeszcze bardziej

niepokojące, jak to się stało, że Paul wydawał się tak dużo wiedzieć na temat daru, jaki oboje

posiadaliśmy? Nie ma żadnej gazetki. Nie odbywają się konferencje ani seminaria. Kiedy

wprowadza się hasło „pośrednik” do wyszukiwarki, otrzymuje się tylko informacje o

prawnikach i doradcach rodzinnych. Obecnie jestem praktycznie tak samo ciemna, jak wtedy,

kiedy byłam mała i wiedziałam tylko, że jakoś... cóż, różnię się od dzieci z sąsiedztwa.

Natomiast Paul zdaje się, uważa, że potrafi odpowiedzieć na różne pytania.

Ale co on może wiedzieć? Nawet ojciec Dominik nie twierdzi, że wie dokładnie, kim

my, pośrednicy - z braku lepszego określenia - jesteśmy i skąd się wzięliśmy oraz jakie są,

dokładnie, granice naszego talentu... a jest starszy od nas obojga razem wziętych! Pewnie,

możemy widzieć i mówić do - nawet całować i grzmocić pięścią - zmarłych... albo raczej

duchów tych, którzy odchodząc, zostawili po sobie bałagan, o czym dowiedziałam się w

wieku sześciu lat, kiedy mój tata, zmarły na atak serca, wrócił na małą popogrzebową

pogawędkę.

Ale czy na tym koniec? Czy pośrednicy potrafią tylko tyle? Zdaniem Paula nie.

Wbrew zapewnieniom ojca Dominika, że Paul prawdopodobnie żywi jak najlepsze

intencje, nie mogłam się pozbyć wątpliwości. Tacy ludzie jak Paul nie robili niczego bez

istotnego powodu. No więc co on robił w Carmelu? Czy możliwe, żeby, skoro odkrył ojca

Dominika i mnie, po prostu zapragnął ciągnąć tę znajomość z tęsknoty za istotami podobnymi

do siebie?

Możliwe. Oczywiście, tak samo możliwe jest to, że Jesse naprawdę mnie kocha,

udając, że tak nie jest, ponieważ nasz związek nie byłby taki czysty...

Taak. A mnie może naprawdę obwołają królową Balu Absolwentów, o czym tak

marzyłam...

Starałam się o tym nie myśleć podczas lunchu - o Paulu, nie o Balu Absolwentów -

kiedy, ściśnięta pomiędzy Adamem i Cee Cee, otworzyłam puszkę z niskokaloryczną colą,

krztusząc się niemal przy pierwszym łyku, gdy z ust Cee Cee padło:

- No, gadaj. Kim jest ten Jesse? Tym razem zechciej, proszę, odpowiedzieć.

Cola prysnęła na wszystkie strony, głównie z mojego nosa. Zmoczyła również mój

sweterek z Benettona. Cee Cee nie okazała śladu współczucia.

- Dietetyczna - stwierdziła - nie zostawi plam. No więc, jak to jest, że go dotąd nie

poznaliśmy?

- Właśnie - odezwał się Adam, opanowawszy wybuch śmiechu na widok coli

tryskającej mi z nosa. - I jak to jest, że ten cały Paul go zna, a my nie?

Wycierając się chusteczką, zerknęłam w stronę Paula. Siedział na ławce niedaleko, w

otoczeniu śmietanki naszej klasy z Kelly Prescott na czele. Wszyscy ryczeli ze śmiechu z

historyjki, którą im właśnie opowiedział.

- Jesse to taki chłopak - odparłam, czując, że nie zdołam się wywinąć od ich pytań.

Nie tym razem.

- Taki chłopak - powtórzyła Cee Cee. - Taki chłopak, z którym ty chodzisz, jak

twierdzi ten tam Paul.

- Cóż - odparłam niechętnie. - Taak, chyba tak. Coś w tym rodzaju. To znaczy... to

dość skomplikowane.

Skomplikowane? Wobec moich układów z Jesse'em Teoria krytyczna od czasów

Platona wydawała się równie ezoteryczna jak Rogaś z Doliny Roztoki.

- Więc - powiedziała Cee Cee, krzyżując nogi i gryząc z upodobaniem młode

marcheweczki, które trzymała w torbie na kolanach. - Mów. Gdzie się spotkaliście?

Nie mogłam uwierzyć, że siedzę tu i rozmawiam z przyjaciółmi o Jessie. Przyjaciółmi,

których tak bardzo starałam się trzymać w nieświadomości co do jego istnienia.

- Mieszka, hm, w sąsiedztwie - powiedziałam. Nie było sensu mówić im całej prawdy.

- Chodzi do RLS? - zapytał Adam, mając na myśli Liceum im. Roberta Louisa

Stevensona. Sięgnął po marchewkę z torby Cee Cee.

- Hm, niezupełnie - odparłam.

- Nie mów, że on chodzi do Liceum Carmelu. - Oczy Cee Cee rozszerzyły się.

- Nie chodzi już do szkoły średniej - powiedziałam, ponieważ znając naturę Cee Cee,

można się było domyślać, że nie spocznie, dopóki nie dowie się wszystkiego. - Już, hm, ją

skończył.

- Oho - zawołała Cee Cee. - Poważny mężczyzna. Cóż, nic dziwnego, że trzymasz to

w tajemnicy. No więc, co on robi? Jest w college'u?

- Właściwie nie - powiedziałam. - Zrobił sobie przerwę. Żeby... żeby się odnaleźć.

- Hm. - Adam oparł się wygodnie na ławce, zamykając oczy i wystawiając twarz na

pieszczotę silnego, znajdującego się w zenicie, słońca. - Pasożyt. Możesz znaleźć coś

lepszego, Suze. Potrzebujesz faceta, który wyznaje solidną etykę pracy. Faceta takiego, jak...

Hej, wiem. Jak ja!

Cee Cee, która miała na Adama oko, odkąd ich poznałam, puściła jego uwagę mimo

uszu.

- Od jak dawna chodzicie ze sobą? - zapytała.

- Nie wiem - odparłam, okropnie w tej chwili nieszczęśliwa. - To jest dość nowe. To

znaczy, znam go od pewnego czasu, ale co do chodzenia ze sobą... to jest nowe. I to nie jest

tak naprawdę... Cóż, naprawdę nie lubię o tym mówić.

- Mówić o czym? - Jakiś cień zamajaczył przy naszej ławce. Zerknęłam z ukosa i

zobaczyłam najmłodszego z moich przyrodnich braci, Davida, którego rude włosy płonęły w

słońcu jak aureola.

- O niczym - powiedziałam szybko.

Ze wszystkich członków mojej rodziny - owszem, teraz już uznawałam Ackermanów,

ojczyma i jego synów, za część swojej najbliższej rodziny, do której po śmierci ojca

zaliczałam tylko siebie i mamę - trzynastoletni David wie na mój temat najwięcej. To znaczy,

że nie jestem jedynie trochę zwichrowaną nastolatką, otóż to.

Poza tym David wiedział o Jessie. Wiedział i nie wiedział. Z jednej strony, jak reszta

rodziny zwrócił uwagę na huśtawkę moich nastrojów i tajemnicze unikanie wspólnego pokoju

wieczorami, z drugiej jednak, nie miał nawet bladego pojęcia, co się za tym kryło.

Stał przed naszą ławką - śmiałe posunięcie, jako że starsi uczniowie nie traktowali

życzliwie ósmoklasistów pojawiających się w tej części podwórza, którą uważali za swoją -

starając się wyglądać, jakby znalazł się na właściwym miejscu, co wziąwszy pod uwagę jego

wątłe ciało, aparat na zębach i odstające uszy, kompletnie mu się nie udało.

- Widziałaś to? - zapytał, podsuwając mi pod nos jakiś papier. Wzięłam ten papier do

ręki. Okazało się, że to zaproszenie na party w łaźni przy ulicy Sosnowe Wzgórze 99 na

najbliższy piątek.

Gości zachęcano do przyniesienia kostiumów kąpielowych, jeśli mieli ochotę na

„gorącą i pienistą” rozrywkę. Gdyby zaś zdecydowali się wystąpić bez kostiumów, to również

będzie mile widziane, zwłaszcza w wypadku gości płci żeńskiej.

Na zaproszeniu zamieszczono głupi obrazek przedstawiający wstawioną dziewczynę z

wielkimi piersiami, wychylającą puszkę piwa.

- Nie, nie możesz pójść - powiedziałam z pogardą w głosie, oddając Davidowi

zaproszenie. - Jesteś za mały. Swoją drogą, ktoś powinien to pokazać szkolnemu

psychologowi. Uczniowie ósmej klasy nie powinni urządzać takich imprez.

Cee Cee, która odebrała Davidowi kartkę, mruknęła w tym momencie:

- Hm, Suze.

- Poważnie - ciągnęłam. - Zaskakujesz mnie, Davidzie. Myślałam, że jesteś

mądrzejszy. Z takich imprez nigdy nic dobrego nie wynika. Pewnie, parę osób będzie się

świetnie bawić. Ale pewne, jak w banku, że komuś zrobi się niedobrze albo ktoś się utopi,

rozbije sobie głowę, albo jeszcze coś. Zawsze jest zabawnie, dopóki komuś nie stanie się

krzywda.

- Suze. - Cee Cee trzymała zaproszenie tuż przed moim nosem. - Ulica Sosnowe

Wzgórze 99. To twój dom, prawda?

Wyrwałam jej kartkę, sapiąc ze zdumienia.

- Davidzie! Co ty sobie wyobrażasz?

- To nie ja - krzyknął David. Jego cienki głosik wzniósł się jeszcze o dwie czy trzy

oktawy. - Brad je rozdaje. Nawet parę dzieciaków z siódmej klasy je dostało...

Spojrzałam zmrużonymi oczami w kierunku mojego przyrodniego brata Brada. Stał

oparty niedbale o słup do koszykówki, usiłując wyglądać intrygująco, dość trudne zadania dla

faceta, którego korę mózgową, według moich spostrzeżeń, okrywała dodatkowo taśma

izolacyjna.

- Przepraszam - powiedziałam, podnosząc się z miejsca. - Muszę iść popełnić

morderstwo. - Następnie przemierzyłam boisko do koszykówki z jaskrawopomarańczową

kartką w ręce.

Brad widział, że się zbliżam. Zauważyłam wyraz dzikiej paniki, który pojawił się

przelotnie na jego twarzy, kiedy jego spojrzenie padło na to, co miałam w dłoni. Wyprostował

się i próbował ratować ucieczką, ale byłam szybsza od niego. Osaczyłam go przy fontannie,

podnosząc zaproszenie do góry, żeby je dobrze widział.

- Czy ty naprawdę sądzisz - zapytałam spokojnie - że mama i Andy pozwolą ci

urządzić to... to... cokolwiek to jest?

Na przerażonej twarzy Brada pojawił się wyzywający grymas. Wysunął brodę do

przodu, mówiąc:

- Taak, cóż, czego się nie dowiedzą, to ich nie zaboli.

- Brad - powiedziałam. Czasami mi go żal. Naprawdę. To taki przygłup. - Wydaje ci

się, że niczego się nie domyśla, kiedy wyglądając przez okno sypialni, zobaczą gromadę

nagich dziewczyn w nowej łaźni?

- Nie - odparł Brad. - Nie będzie ich w domu w piątek wieczorem. Tata ma gościnny

wykład w San Francisco, a twoja mama z nim jedzie, zapomniałaś o tym?

Owszem, zapomniałam. W gruncie rzeczy, nie jestem pewna, czy ktoś mi w ogóle o

tym powiedział. Ostatnio spędzałam dużo czasu w swoim pokoju, to prawda, ale czy aż tyle,

żeby nie dotarło do mnie coś tak istotnego, jak wyjazd rodziców na całą noc? Nie sądzę...

- Lepiej, żebyś im nic nie mówiła - powiedział Brad z niespodziewaną zjadliwością -

albo pożałujesz.

Spojrzałam na niego, jakby mu odbiło.

- Ja pożałuję? - zaśmiałam się. - Hm, wybacz Brad, ale jeśli twój ojciec dowie się, że

planujesz taką imprezę, to ty będziesz uziemiony w domu do końca życia, nie ja.

- No, no - powiedział Brad. Wyzywający wyraz jego twarzy zmienił się teraz na

jeszcze mniej przyjemny wyraz śmiertelnej złości. - Bo jeśli chociaż pomyślisz, żeby mu coś

pisnąć na ten temat, powiem im o facecie, którego co noc przemycasz do swojego pokoju.

3

Odsiadka. To jest to, co się dostaje, kiedy znokautujesz przyrodniego brata na terenie

Akademii Misyjnej im. Junipero Serry i jakiś nauczyciel przypadkiem to zauważy.

- Nie rozumiem, co cię naszło, Suze - powiedziała pani Elkins, do której obowiązków

należało, poza nauczaniem biologii na poziomie dziewiątej i dziesiątej klasy, zostawanie po

lekcjach z młodocianymi przestępcami takimi jak ja. - W dodatku pierwszego dnia szkoły.

Czy tak właśnie chcesz rozpoczynać nowy rok?

Pani Elkins niczego jednak nie rozumiała. A ja niewiele mogłam jej powiedzieć. To

znaczy, jak mogłam jej wyjaśnić, że nagle to wszystko przekroczyło granice mojej

wytrzymałości? Odkrycie, że mój przyrodni brat wiedział o czymś, co od miesięcy usi-

łowałam ukryć przed rodziną - w połączeniu z faktem, że potwór z moich snów włóczył się

obecnie korytarzami mojej własnej szkoły w przebraniu przystojniaka w ciuchach firmy

Abercrombie i Fitch - spowodowało, że rozmiękłam wewnętrznie jak szminka Maybelline

zostawiona na słońcu.

Nie mogłam jej tego powiedzieć. Przyjęłam karę w milczeniu, obserwując na zegarze

upływające nieznośnie wolno minuty. Ani ja, ani żaden z pozostałych więźniów nie miał

odzyskać wolności przed godziną szesnastą.

- Mam nadzieję, Suze - oznajmiła pani Elkins, kiedy ta godzina nareszcie nadeszła - że

dostałaś nauczkę. Nie sądzisz, że urządzanie bijatyk na szkolnym boisku to nie jest dobry

przykład dla młodszych dzieci?

Co? Ja nie dawałam dobrego przykładu? A co z Bradem? To właśnie Brad zamierzał

urządzić swoje prywatne Oktoberfest w salonie naszego domu. Ale to on trzymał mnie tym

razem w szachu. I zdawał sobie z tego sprawę.

- Owszem - stwierdził podczas przerwy na lunch, kiedy stałam, gapiąc się na niego

oniemiała, niezdolna przyjąć do wiadomości tego, co przed chwilą usłyszałam. - Myślisz, że

jesteś taka sprytna, wpuszczając faceta co noc do swojego pokoju, co? A swoją drogą, jak on

tam włazi? Przez to okno nad gankiem? No, wydał się twój mały sekrecik, co? Więc siedź

cicho, jeśli chodzi o moją imprezę, a ja będę siedział cicho, jeśli chodzi o tego faceta Jesse'a.

Tak mnie poraził fakt, że Brad mógł usłyszeć - że słyszał - Jesse'a, że przez parę minut

nie potrafiłam wydobyć z siebie sensownej odpowiedzi. Brad w tym czasie wymienił pozdro-

wienia z różnymi członkami swojej paczki, którzy podchodzili, żeby „przybić piątkę”,

mówiąc coś w rodzaju:

- Kurczę! Łaźnia. To coś dla mnie. W końcu udało mi się wykrztusić:

- Och, tak? Dobra, a co z Jakiem? Jake nie pozwoli, żebyś się zapił w domu z gromadą

kumpli.

Brad tylko spojrzał na mnie z politowaniem.

- Żartujesz? - zapytał. - A jak myślisz, kto dostarcza piwo? Jake zwędzi dla mnie

beczułkę piwa z pracy.

Zmrużyłam oczy.

- Jake? Jake wam załatwi piwo? Akurat. On by nigdy... - W tym momencie spłynęło

na mnie olśnienie. - Ile mu płacisz?

- Stówkę - odparł Brad. - Dokładnie połowę z tego, ile mu brakuje na to jego camaro.

Wiedziałam, że Jake byłby zdolny niemal do wszystkiego, byle położyć łapę na

własnym camaro. Patrzyłam na niego oszołomiona.

- A co z Davidem? - odezwałam się w końcu. - David wszystko powie.

- Nie, nie powie - oznajmił Brad, pewny siebie. - Bo jeśli to zrobi, to kopnę go w

kościsty zadek tak mocno, że doleci do Anchorage. A ty lepiej nie próbuj go bronić, bo

inaczej uraczę twoją mamę smakowitą opowieścią o tym całym Jessie.

Wtedy oberwał. To było silniejsze ode mnie. Tak jakby moja pięść kierowała się

własnym rozumem. Wisiała sobie u mojego boku, a w następnej chwili wbijała się w żołądek

Brada.

Walka trwała sekundę. Nawet pół sekundy. Pan Gillarte, nowy wuefista, rozdzielił

nas, zanim Brad zdążył złapać powietrze.

- Odejdź - rozkazał, odpychając mnie i schylając się, żeby zająć się rozpaczliwie

dyszącym Bradem.

Więc sobie poszłam. Prosto do ojca D, który stał na dziedzińcu, nadzorując

zawieszanie światełek wokół pnia palmy.

- Cóż ci mogę powiedzieć, Susannah? - powiedział zdesperowany, kiedy skończyłam

wyjaśniać sytuację. - Niektórzy ludzie mają ostrzejszą percepcję.

- Tak, ale Brad? - Mówiłam szeptem ze względu na grupkę ogrodników zatrudnionych

przy dekorowaniu szkoły na święto ojca Serry w najbliższą sobotę, dzień po bachanaliach

urządzanych w łaźni przez Brada.

- Cóż, Susannah - powiedział ojciec D. - Nie mogłaś oczekiwać, że na zawsze

utrzymasz Jesse'a w tajemnicy. Twoja rodzina musiała to w końcu odkryć.

Może. Czego nie byłam w stanie zrozumieć, to tego, jakim cudem akurat Brad odkrył

jego istnienie, podczas gdy mądrzejsi od niego członkowie rodziny, na przykład Andy czy

moja mama, nie mieli o niczym pojęcia.

Z drugiej strony Maks, pies rodziny Ackermanów, wiedział o Jessie od początku, i z

tego powodu nie zbliżał się do mojego pokoju. A pod względem intelektualnym Brad i Maks

mieli ze sobą wiele wspólnego... chociaż Maks, rzecz jasna, był od Brada bystrzejszy.

- Mam głęboką nadzieję - powiedziała pani Elkins, kiedy wreszcie uwolniła mnie i

moich współtowarzyszy niedoli - że w tym roku, Suze, już cię tutaj nie zobaczę.

- Ja także, pani E - odparłam, zgarniając swoje rzeczy. Po czym wybiegłam, jakby

mnie ktoś gonił.

W północnej Kalifornii było jasne, gorące popołudnie, co oznaczało oślepiające

słońce, niebo tak niebieskie, że patrzenie na nie sprawiało ból, a w oddali widok spienionych

fal Pacyfiku obmywających plażę Carmelu. Przegapiłam wszelkie możliwe okazje

podwiezienia do domu - przez Adama, który nadal z ochotą zabierał każdego i w każdym

momencie na przejażdżkę swoim wystrzałowym zielonym volkswagenem, no i oczywiście

przez Brada, który po Jake'u, jeżdżącym obecnie używaną hondą civic, ale jedynie do chwili,

dopóki nie dostanie swojego wymarzonego samochodu, odziedziczył land rovera - a od ulicy

Sosnowe Wzgórze 99 dzieliły mnie niemal cztery kilometry. Głównie pod górę.

Zdążyłam dojść do szkolnej bramy, kiedy pojawił się rycerz w lśniącej zbroi.

Przynajmniej, jak sądzę, za takiego się uważał. Nie dosiadał jednak mlecznobiałego rumaka.

Jechał srebrnym kabrioletem bmw, z uchylonym, ze względu na pogodę, dachem. Bardzo

wygodne.

- Daj spokój - powiedział, kiedy stanęłam przed budynkiem misji, czekając na zmianę

świateł, żeby móc przekroczyć ruchliwą jezdnię. - Wsiadaj. Podwiozę cię do domu.

- Nie, dziękuję - powiedziałam niedbale. - Wolę się przejść.

- Suze. - Paul robił wrażenie znudzonego. - Wsiadaj do samochodu.

- Nie - powiedziałam. Widzicie, wyciągnęłam wnioski z nauczki, jaką dostałam w

związku z „wsiadaniem do samochodu z kimś, kto raz próbował mnie zabić”. To się nie

mogło powtórzyć. Zwłaszcza nie z Paulem, który nie tylko próbował mnie zabić, ale też

przeraził mnie tak skutecznie, że wciąż na nowo przeżywałam to wydarzenie w snach. -

Mówiłam ci już. Przejdę się.

Paul pokręcił głową, śmiejąc się cicho.

- Z ciebie to naprawdę jest trudny przypadek - powiedział.

- Dziękuję.

Światło zmieniło się i ruszyłam przez skrzyżowanie. Znałam tę drogę bardzo dobrze.

Nie potrzebowałam eskorty.

Ale miałam ją, tak czy inaczej. Paul jechał obok mnie, rozwijając zawrotną prędkość

około czterech kilometrów na godzinę.

- Czy zamierzasz mi towarzyszyć aż do domu? - zapytałam, kiedy zaczęliśmy zbliżać

się do stromego wzniesienia, od którego Carmelowe Wzgórza wzięły swoją nazwę. Dobrze

się składało, że na tej szosie nie panował o czwartej po południu duży ruch, bo inaczej Paul,

jadąc w tym tempie, wprawiłby paru moich sąsiadów we wściekłość, blokując jedyną drogę

do cywilizacji.

- Tak - odparł Paul. - Chyba że przestaniesz się zachowywać jak rozpuszczony bachor

i wsiądziesz do samochodu.

- Nie, dziękuję.

Szłam dalej. Było upalnie. Pod swetrem moje ciało wilgotniało. Nie miałam jednak

cienia zamiaru wsiąść do jego auta. Wlokłam się poboczem, starannie omijając wszelkie

rośliny, które przypominały moich śmiertelnych wrogów - przynajmniej do momentu

pojawienia się Paula - sumaki jadowite, oraz przeklinając w duchu Teorią krytyczną od

czasów Platona, która z każdym krokiem jakby stawała się cięższa.

- Mylisz się, nie ufając mi - zauważył Paul, wślizgując się obok mnie na wzgórze

swoim wężowato srebrzystym autem. - Wiesz, ty i ja jesteśmy tacy sami.

- Mam szczerą nadzieję, że to nieprawda - powiedziałam. Wiele razy miałam okazję

stwierdzić, że na niektórych wrogów uprzejmość działa równie skutecznie, odpychająco, jak

pięść. Nie żartuję. Spróbujcie sami.

- Przykro mi cię rozczarować - odparł Paul - ale to prawda. A tak przy okazji, co ci

mówił ojciec Dominik? Mówił ci, żebyś nie spędzała czasu sama w moim towarzystwie?

Żebyś nie wierzyła w nic, cokolwiek ci powiem?

- Wcale nie - powiedziałam tym samym, obojętnym tonem. - Ojciec Dominik uważa,

że należy rozstrzygnąć wątpliwości na twoją korzyść.

Paul, z rękami na obitej skórą kierownicy, wyraźnie się zdziwił.

- Naprawdę? Tak powiedział?

- Och, tak - zapewniłam, zauważając piękną kępkę jaskrów przy drodze i omijając ją

szerokim łukiem na wypadek, gdyby kryły łodyżki sumaka jadowitego. - Ojciec Dominik

uważa, że jesteś tutaj, ponieważ chcesz nawiązać kontakt z jedynymi pośrednikami, jakich

znasz. Sądzi, że naszą powinnością, jako przepełnionych miłosierdziem istot ludzkich, jest

pozwolić ci zmazać swoje winy i pomóc w podążaniu drogą dobra.

- Ale ty się z nim nie zgadzasz? - Paul wpatrywał się we mnie usilnie. No i co z tego?

Wziąwszy pod uwagę, jak wolno jechał, nie musiał cały czas obserwować drogi, czy

czegokolwiek.

- Posłuchaj - powiedziałam, żałując, że nie miałam spinki czy czegoś w tym rodzaju,

żeby spiąć włosy. Przyklejały mi się do karku. Szylkretowa spinka, z którą wyruszałam rano,

zniknęła w tajemniczych okolicznościach. - Ojciec Dominik to najmilszy człowiek, jakiego w

życiu spotkałam. Żyje tylko po to, żeby pomagać innym. Autentycznie wierzy, że ludzie są z

natury dobrzy i że jeśli tak się ich będzie traktować, to odpłacą tym samym.

- Ale ty - powiedział Paul - nie zgadzasz się z tym, jak rozumiem?

- Sądzę, że oboje wiemy, iż ojciec Dominik żyje w świecie wyobraźni. - Wlokąc się

pod górę, patrzyłam wprost przed siebie, mając nadzieję, że Paul nie domyśli się, że mój

przyśpieszony rytm serca nie ma nic wspólnego z wysiłkiem, natomiast bardzo wiele z jego

obecnością. - Ponieważ jednak nie chcę mu sprawić przykrości, zachowam swoją opinię na

twój temat, że jesteś psychopatą i wykorzystujesz innych, wyłącznie dla siebie.

- Psychopatą? - Paul wydawał się zachwycony takim opisem własnej osoby... kolejny

dowód na to, że był dokładnie taki, jak myślałam. - To mi się podoba. Nazywano mnie w

przeróżny sposób, ale nigdy psychopatą.

- To nie był komplement - sprostowałam, ponieważ najwyraźniej tak to odebrał.

- Wiem - powiedział. - Dlatego to jest takie zabawne. Ciekawa z ciebie dziewczyna,

wiesz?

- Wszystko jedno - burknęłam zirytowana. Nie byłam nawet w stanie skutecznie faceta

obrazić. - Powiedz mi tylko jedną rzecz.

- Co zechcesz.

- Tej nocy, kiedy na siebie wpadliśmy - wskazałam na niebo - wiesz, tam na górze?

Skinął głową.

- Owszem. No i co?

- Jak się tam dostałeś? Nikt cię nie egzorcyzmował, prawda?

Paul uśmiechnął się szeroko. Ku swojemu przerażeniu zrozumiałam, że zadałam

pytanie, które najbardziej chciał usłyszeć.

- Nie, nikt mnie nie egzorcyzmował - oznajmił. - Ty też nie potrzebowałaś, żeby cię

ktoś egzorcyzmował.

Niemal osłupiałam. Zatrzymałam się raptownie.

- Czy chcesz mi wmówić, że kiedy tylko mi się spodoba, mogę sobie pospacerować

tam, na górze? - zapytałam, głęboko zdumiona.

- Jest mnóstwo rzeczy - powiedział Paul, nadal uśmiechając się leniwie - które

potrafiłabyś zrobić, a których jeszcze nie odkryłaś, Suze. Rzeczy, o których ci się nie śniło.

Rzeczy, które mogę ci pokazać.

Nie dałam się oszukać aksamitnemu tonowi jego głosu. Paul posiadał czar i wdzięk,

ale bywał też śmiertelnie niebezpieczny.

- Tak - powiedziałam, modląc się, żeby się nie domyślił, jak szaleńczo bije moje serce

pod różowym jedwabiem. - Wcale w to nie wątpię.

- Mówię poważnie, Suze. Ojciec Dominik to wspaniały człowiek. Nie przeczę. Ale on

jest tylko pośrednikiem. Ty jesteś czymś więcej.

- Rozumiem. - Wyprostowałam się i ruszyłam w dalszą drogę. W końcu dotarliśmy na

grzbiet wzgórza i znalazłam się w cieniu ogromnych sosen rosnących szpalerem po obu stro-

nach. Ulga, że wydostałam się z żaru, była ogromna. Żałowałam tylko, że równie łatwo nie

mogę się uwolnić od Paula. - Więc całe życie ludzie mówią mi, że jestem tym a tym, a ni stąd,

ni zowąd zjawiasz się ty, twierdzisz, że jestem kimś zupełnie innym, i ja mam ci uwierzyć?

- Tak - odparł Paul.

- Bo jesteś osobą, której można zaufać z zamkniętymi oczami - zakpiłam. Mój głos

brzmiał dużo pewniej, niż się naprawdę czułam.

- Bo jestem wszystkim, co masz - sprostował.

- Cóż, to chyba nie jest tak strasznie dużo? - Spojrzałam na niego ze złością. - Pozwolę

sobie przypomnieć, że przy naszym ostatnim spotkaniu zostawiłeś mnie zagubioną w piekle!

- To nie było piekło - oświadczył Paul, przewracając oczami, co należało do jego

specjalności. - Poza tym w końcu byś stamtąd wyszła.

- A co z Jesse'em? - zapytałam. Serce biło mi mocniej niż przedtem, ponieważ to

właśnie było w tym wszystkim najważniejsze, nie to, co zrobił czy też próbował zrobić ze

mną, ale to, co zrobił Jesse'owi... i co, jak się obawiałam, będzie próbował powtórzyć.

- Powiedziałem, że mi przykro z tego powodu. - W głosie Paula brzmiała irytacja. -

Poza tym, wszystko dobrze się skończyło, prawda? Jest tak, jak ci mówiłem, Suze. Posiadasz

dużo większą moc, niż zdajesz sobie z tego sprawę. Potrzebujesz tylko kogoś, kto ci pokaże

twój prawdziwy potencjał. Potrzebujesz nauczyciela - prawdziwego nauczyciela, a nie

sześćdziesięcioletniego księdza, który sądzi, że ojciec Junipero jakiś tam to początek i koniec

świata.

- Jasne. A ty zapewne uważasz, że jesteś właśnie tym facetem, który odegra rolę pana

Miyagi dla mnie, czyli Karate Kida.

- Coś w tym rodzaju.

Mijaliśmy zakręt przed ulicą Sosnowe Wzgórze 99, gdzie mój dom górował nad

Doliną Carmelu. Z mojego pokoju, na froncie domu, rozciągał się widok na ocean. W nocy

napływała stamtąd mgła. Można było niemal zobaczyć, jak kładzie swoje waciane macki na

parapecie, kiedy zapomniałam zamknąć okna. To był ładny dom, jeden z najstarszych w

Carmelu, dawny zajazd z lat pięćdziesiątych XIX wieku. Nawet nie mówiono o nim, że jest

nawiedzony.

- No, to jak, Suze? - Paul przerzucił niedbale ramię przez oparcie pustego fotela obok

siebie. - Kolacja dziś wieczorem? Zapraszam cię. Opowiem ci takie rzeczy o tobie samej, o

tym, kim jesteś, jakich nie wie nikt inny na tej planecie.

- Dzięki - powiedziałam, wchodząc z ulicy na usłane sosnowymi igłami podwórko i

czując przy tym niewysłowioną ulgę. Czemu tu się dziwić? Przeżyłam spotkanie z Paulem

Slaterem, nie przenosząc się w inny wymiar egzystencji. To spory sukces. - Ale nie, dziękuję.

Do zobaczenia jutro w szkole.

Potem, brodząc w gęstym kobiercu igieł, dotarłam do podjazdu, podczas gdy Paul

wołał za moimi plecami:

- Suze! Suze, poczekaj!

Nie poczekałam. Ruszyłam podjazdem prosto do ganku, wspięłam się po schodkach,

otworzyłam drzwi i weszłam do środka.

Nie obejrzałam się za siebie. Nie obejrzałam się ani razu.

- Jestem w domu - zawołałam na wypadek, gdyby na dole był ktoś szczególnie tym

faktem zainteresowany. Był. Znalazłam się w ogniu pytań ojczyma, który gotował obiad i

chciał wiedzieć wszystko o tym, „co u mnie słychać”. Po udzieleniu odpowiedzi i wyniesieniu

z kuchni racji żywnościowej w postaci jabłka i niskokalorycznej sody wdrapałam się na

drugie piętro i otworzyłam drzwi swojego pokoju.

Na parapecie siedział duch. Podniósł głowę, kiedy weszłam.

- Cześć - powiedział Jesse.

4

Nie powiedziałam Jesse'owi o Paulu. Pewnie powinnam. Było mnóstwo rzeczy, które

prawdopodobnie powinnam była powiedzieć Jesse'owi, tylko jakoś się jeszcze do tego nie

zabrałam.

Wiedziałam, co by z tego wynikło: Jesse zacząłby szukać zaczepki, a to by się

skończyło tak, że ktoś zostałby ponownie wyegzorcyzmowany... a konkretnie Jesse. A ja

naprawdę nie sądziłam, że mogłabym to znieść. Nie to. Nie po raz drugi.

Więc zatrzymałam dla siebie niespodziewane pojawienie się Paula w Akademii

Misyjnej. Między mną a Jesse'em panował dziwny układ, to prawda. Ale to nie znaczyło, że

miałabym ochotę go stracić.

- No więc, co tam w szkole? - zagadnął Jesse.

- W porządku. - Bałam się powiedzieć coś więcej. Po pierwsze, obawiałam się, że

zacznę paplać o Paulu. Po drugie, stwierdziłam, że im mniej do siebie mówimy, tym lepiej. W

przeciwnym wypadku dostaję nerwowego słowotoku. Podczas gdy, na ogół, moja paplanina

powstrzymywała Jesse'a przed dematerializacją - co mu się obecnie zdarzało częściej, gdy

tylko zapadała między nami niezręczna cisza - to jednak nie wywoływała podobnego

gadulstwa u niego. Jesse stał się niemal nieznośnie małomówny, odkąd...

Cóż, odkąd się pocałowaliśmy.

Nie wiem, co się z chłopakami dzieje, że jednego dnia całują cię namiętnie, a

następnego zachowują się, jakbyś nie istniała. A takim właśnie traktowaniem częstował mnie

ostatnio Jesse. To znaczy, niecałe trzy tygodnie wcześniej wziął mnie w ramiona i złożył na

moich ustach pocałunek, który poczułam aż u nasady kręgosłupa. Rozpłynęłam się w jego

uścisku, myśląc, że wreszcie, nareszcie będę mogła wyjawić mu swoje prawdziwe uczucia,

skrywaną miłość, którą czułam od momentu - no, prawie - kiedy po raz pierwszy weszłam do

swojego nowego pokoju i stwierdziłam, że jest już zajęty. Nie miało znaczenia, że osoba,

która go zajmowała, wydała ostatnie tchnienie przeszło półtora stulecia temu.

Powinnam, jak sądzę, mieć dość rozumu, żeby się nie zakochać w duchu. Ale tak to

już jest z nami, pośrednikami. Dla nas duchy są równie materialne jak żywi ludzie. Jeśli nie

liczyć kwestii nieśmiertelności, nie było żadnego sensownego powodu, dla którego Jesse i ja,

gdybyśmy chcieli, nie mielibyśmy przeżyć szalonej miłości, o której marzyłam od czasu, gdy

odmówił stanowczo zwracania się do mnie inaczej niż pełnym imieniem, jakiego nie używał

nikt z wyjątkiem ojca Dominika.

Tyle że żadna szalona miłość z tego nie wynikła. Po pierwszym pocałunku,

przerwanym przez mojego najmłodszego przyrodniego brata, nie nastąpiły kolejne. Jesse, w

istocie, wylewnie mnie przeprosił, a potem jakby celowo mnie unikał, chociaż dawałam mu

usilnie do zrozumienia, że było mi dobrze... więcej niż dobrze... z tym, co zaszło.

Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy nie byłam wobec niego zbyt swobodna. Jesse

pewnie myślał, że jestem łatwa, czy coś w tym stylu. Zapewne za jego życia damy

policzkowały panów, którzy pozwolili sobie na coś takiego jak on. Nawet takich jak Jesse, o

błyszczących czarnych oczach, gęstej ciemnej czuprynie, mięśniach brzucha twardych jak

deska i zniewalająco seksownym uśmiechu.

Nadal jest mi trudno uwierzyć, że ktoś mógł takiego człowieka nienawidzić tak, żeby

go zabić, ale właśnie w ten sposób Jesse został duchem nawiedzającym mój pokój, pokój, w

którym uduszono go przed stu pięćdziesięcioma laty.

Zważywszy na okoliczności, naprawdę nie widziałam sensu w opowiadaniu Jesse'owi

ze szczegółami, jak minął mi dzień. Wręczyłam mu po prostu Teorię krytyczną od czasów

Platona ze słowami:

- Pozdrowienia od ojca Dominika.

Jesse wydawał się zadowolony z książki. Takie już moje szczęście, że zakochałam się

w chłopaku, którego teoria krytyczna podnieca bardziej niż namiętne pocałunki z moim

udziałem.

Jesse przeglądał książkę, a ja wysypywałam zawartość plecaka na łóżko. Szkoła

dopiero się zaczęła, a już byłam przywalona pracą domową. Czułam, że jedenasta klasa to

sama radość i przygoda. W końcu, co może być bardziej podniecającego niż Paul Slater i

trygonometria?

Powinnam była wtedy wspomnieć Jesse'owi o Paulu. Powinnam była powiedzieć coś

w rodzaju: „Hej, wiesz co? Pamiętasz tego Paula, któremu próbowałeś złamać nos? Taak,

teraz chodzi do mojej szkoły”.

Może gdybym podeszła do tego bardziej swobodnie, nie wyszłaby z tego taka wielka

sprawa. To jest, owszem, Jesse nienawidził faceta, i miał za co. Mogłam jednak pominąć

kwestię, że Paul, być może, był pomiotem szatana. Facet obnosił się z zegarkiem marki

Fossil. Do jakiego stopnia ktoś taki może być niebezpieczny?

Akurat wtedy, kiedy zbierałam się na odwagę, żeby wystąpić z czymś w rodzaju:

„Och, zaraz, ten Paul Slater, pamiętasz go? Zjawił się rano u mnie na lekcji”, Brad wrzasnął z

dołu, że kolacja gotowa.

Ponieważ mój ojczym przywiązuje dużą wagę do rodzinnych posiłków i łamania się

chlebem przy stole, musiałam zostawić Jesse'a - nie to, żeby się wydawał specjalnie

zmartwiony - zejść na dół i nawiązać konwersację z członkami rodziny... ogromne

poświęcenie z mojej strony, wziąwszy pod uwagę, co mogłam robić zamiast tego: trwać na

stanowisku na wypadek, gdyby mężczyzna moich snów zapragnął mnie znowu pocałować.

Dzisiejszego wieczoru jednak, podobnie jak w większość innych, nie zanosiło się na

wybuchy namiętności, toteż niechętnie wlokłam się po schodach. Andy przygotował steki

fajitas, jedno ze swoich najlepszych dań. Musiałam policzyć mamie na korzyść, że znalazła

faceta, który nie tylko potrafił zrobić wszystko w domu, ale był do tego wyśmienitym

kucharzem. Przed jej kolejnym małżeństwem żywiłyśmy się obie głównie daniami na wynos,

sytuacja zmieniła się zatem pod tym względem na korzyść.

Ale drobny fakt, że pan Zrób - to - sam zjawił się w towarzystwie trzech dorastających

synów? Ta strona medalu wciąż napawała mnie wątpliwościami.

Brad czknął, kiedy weszłam do jadalni. Tylko on jeden opanował sztukę czkania

słowami. Słowo, które z siebie wyrzucił na mój widok, brzmiało:

- Nieudacznica.

- Kto to mówi - odparłam dowcipnie.

- Brad - odezwał się Andy surowym tonem. - Przynieś śmietanę.

Przewracając oczami, Brad ześlizgnął się z krzesła i poczłapał do kuchni.

- Jak się masz, Suzie - powiedziała mama, podchodząc do mnie i czułym gestem

targając mi włosy. - Jak tam pierwszy dzień w szkole?

Jedynie moja mama, spośród wszystkich istot ludzkich na planecie Ziemia, ma prawo

zwracać się do mnie „Suzie”. Szczęśliwie zdołałam to gruntownie wytłumaczyć moim

przyrodnim braciom, tak że nawet nie chichoczą, kiedy to robi.

Nie uważałam, żeby należało odpowiedzieć na to pytanie zgodnie z prawdą.

Ostatecznie mama nie jest świadoma faktu, że jej jedyne dziecko stanowi łącznik pomiędzy

światem żywych i umarłych. Nie miała też okazji poznać Paula, nie doszło do jej wiadomości,

że usiłował mnie zabić, jak również nie zdawała sobie sprawy z istnienia Jesse'a. Mama sądzi,

że wolno dojrzewam, że podpieram ściany, ale wkrótce wyjdę na swoje i nie będę mogła się

opędzić od chłopaków. Co jest zaskakująco naiwne jak na kobietę, dziennikarkę telewizyjną,

nawet jeśli pracuje tylko w lokalnej stacji.

Czasami mamie zazdroszczę. Przyjemnie musi się żyć w jej świecie.

- Wszystko w porządku - brzmiała moja odpowiedź na jej pytanie.

- Jutro nie będzie wszystko w porządku dla S - stwierdził Brad, wracając ze śmietaną.

Mama zasiadła w końcu stołu, rozkładając serwetkę. Używamy tylko takich z

materiału. Kolejny Andyism. W ten sposób przyczyniamy się do ochrony środowiska, a

posiłki prezentują się znacznie lepiej.

- Naprawdę? - zapytała mama, unosząc równie ciemne, jak moje, brwi. - A dlaczegóż

to?

- Jutro zgłaszamy nominacje do samorządu uczniowskiego powiedział Brad, sadowiąc

się z powrotem na krześle. - Suze przepadnie jako wiceprzewodnicząca.

Wstrząsnęłam własną serwetką i ułożyłam ją delikatnie na kolanach, obok potężnego

pyska Maksa, który spędzał każdy posiłek, trzymając mordę na moim udzie i czekając, aż

jakiś kąsek spadnie z mojego widelca, do czego przyzwyczaiłam się już tak bardzo, że

właściwie nie zwracałam na to uwagi - po czym, w odpowiedzi na pytający wzrok matki,

odparłam:

- Nie mam pojęcia, o czym on mówi.

Brad zrobił niewinną minkę.

- Kelly nie rozmawiała z tobą po szkole?

Nie miała szans, jako że dostałam odsiadkę, o czym Brad doskonale wiedział.

Najwyraźniej zamierzał znęcać się nade mną z tego powodu przez jakiś czas.

- Nie. Dlaczego?

- Cóż, Kel prosiła już kogoś innego, żeby w tym roku startował razem z nią. Chodzi o

tego nowego, Paula jak - mu - tam. - Brad wzruszył ramionami, z pomiędzy których wyrastała

jego gruba, zapaśnicza szyja, niczym pień drzewa spośród głazów. - Toteż podejrzewam, że

panowanie Suze jako wice jest finite.

Mama spojrzała na mnie z troską.

- Nie wiedziałaś o tym, Suzie?

Teraz z kolei ja wzruszyłam ramionami.

- Nie - powiedziałam. - Ale to fajnie. Nigdy nie uważałam, że się do tego naprawdę

nadaję.

To nie wywarło pożądanego skutku. Mama zacisnęła usta, a następnie powiedziała:

- Cóż, nie podoba mi się to. Przychodzi jakiś nowy chłopak i zajmuje miejsce Suzie.

To nie w porządku.

- Może nie w porządku - zauważył David - ale taka jest naturalna kolej rzeczy. Darwin

udowodnił, że największe sukcesy odnoszą te okazy gatunku, które są najsilniejsze i najlepiej

przystosowane. A Paul Slater to wspaniały okaz fizyczny. Każda osoba płci żeńskiej, jak

zauważyłem, po wejściu z nim w kontakt zaczyna wyraźnie przejawiać zachowania typowe

dla okresu wabienia.

Ta ostatnia uwaga rozbawiła moją mamę.

- Mój Boże - powiedziała. - A co z tobą, Suzie? Czy Paul Slater wywołuje u ciebie

zachowanie typowe dla okresu wabienia?

- Nie bardzo - stwierdziłam.

Brad czknął ponownie. Tym razem wydał z siebie:

- Kłamczucha.

Posłałam mu wściekłe spojrzenie.

- Brad - powiedziałam. - Nie lubię Paula Slatera.

- Nie odniosłem takiego wrażenia - odparł Brad - kiedy dziś rano zobaczyłem was

oboje na dziedzińcu.

- Mylisz się - warknęłam. - I to bardzo się mylisz.

- Och, Suze, daj spokój - powiedział Brad. - Zdecydowanie go wabiłaś. Chyba że

nałożyłaś sobie tyle pianki na włosy, że nie mogłaś oderwać palców.

- Dość - wtrąciła mama, kiedy zaczerpnęłam oddechu, żeby zaprzeczyć. - Dość, oboje.

- Nie lubię Paula Slatera - powtórzyłam na wypadek, gdyby Brad nie usłyszał za

pierwszym razem. - W porządku? W gruncie rzeczy, nienawidzę go.

To się mamie nie spodobało.

- Suzie - powiedziała. - Zaskakujesz mnie. Nie należy mówić o kimkolwiek, że się go

nienawidzi. I jakim sposobem możesz nienawidzić biedaka? Poznałaś go dopiero dzisiaj.

- Znała go już wcześniej - sprostował życzliwie Brad. - Z wakacji w Pebble Beach.

Posłałam mu kolejne mordercze spojrzenie.

- Skąd wiesz?

- Paul mi powiedział - stwierdził Brad, wzruszając ramionami.

Czując, jak ogarnia mnie przerażenie - to byłoby do Paula podobne, żeby puścić farbę

mojej rodzinie na temat tej całej sprawy z pośredniczeniem i narobić mi kłopotów -

zapytałam, starając się zachować obojętny ton głosu:

- Och, tak? Co jeszcze ci naopowiadał?

- Tylko tyle. - W jego głosie brzmiał teraz sarkazm. - Jakkolwiek jest to dla ciebie

dziwne, Suze, ludzie mają inne tematy do rozmowy niż twoja osoba.

- Brad - powiedział Andy ostrzegawczo, wyłaniając się z kuchni z tacą skwierczących

pasków wołowiny oraz drugą, pełną miękkich, parujących tortilli. - Uważaj. - Potem, stawia-

jąc tace, skierował wzrok na puste krzesło obok mnie. - Gdzie jest Jake?

Popatrzyliśmy na siebie zaskoczeni. Nie zauważyliśmy nawet, że go nie ma. Nikt nie

wiedział, gdzie się podział Jake. Wszyscy jednak zdawali sobie sprawę, sądząc po tonie głosu

Andy'ego, że kiedy pojawi się w domu, będzie miał przechlapane.

- Może - odezwała się mama - zatrzymano go w szkole. Wiesz, Andy, że to jego

pierwszy tydzień w college'u. Może nie mieć jeszcze dopracowanego rozkładu zajęć.

- Pytałem go dziś rano - powiedział Andy gniewnym głosem - czy będzie w domu na

kolację i zapewnił, że będzie. Gdyby miał się spóźnić, mógłby przynajmniej zadzwonić.

- Może stoi w jakiejś kolejce do rejestracji - powiedziała mama uspokajająco. - Daj

spokój, Andy Przygotowałeś wspaniały posiłek. Szkoda by było nie usiąść i nie zjeść go,

zanim wystygnie.

Andy zajął miejsce przy stole, ale nie zabierał się do jedzenia.

- Chodzi tylko o to - zaczął przemówienie, którego słuchaliśmy już około czterystu

razy - że kiedy ktoś zadaje sobie trud przygotowania dobrego posiłku, to uprzejmość wymaga,

żeby przyjść na czas...

W tym właśnie momencie trzasnęły drzwi wejściowe i w holu odezwał się glos Jake'a:

- Nie rwij włosów, jestem.

Jake dobrze znał swojego ojca.

Mama rzuciła Andy'emu nad miskami szatkowanej sałaty i sera, które sobie

podawaliśmy, spojrzenie w rodzaju: „A nie mówiłam?”

- Cześć - powiedział Jake, wchodząc do pokoju typowym dla siebie, niespecjalnie

żwawym, krokiem. - Przepraszam za spóźnienie. Utknąłem w księgarni. Kolejki były

nieprawdopodobne.

Mina mamy: „A nie mówiłam?” stała się jeszcze wyraźniejsza. A Andy tylko burknął:

- Masz szczęście. Tym razem. Siadaj i jedz. - A potem, zwracając się do Brada,

powiedział: - Podaj salsę.

Tyle że Jake nie usiadł i nie zajął się jedzeniem. Stał nadal, zjedna ręką w przedniej

kieszeni dżinsów, drugą potrząsając kluczykami od samochodu.

- Hm... - mruknął. - Słuchajcie...

Podnieśliśmy wzrok, spodziewając się czegoś ciekawego, na przykład, że Jake

oświadczy, iż w pizzerii znowu pochrzanili grafiki i w związku z tym nie może zostać na

kolacji. To zazwyczaj kończyło się rzucaniem gromów przez Andy'ego.

Zamiast tego jednak Jake powiedział:

- Przyprowadziłem kogoś ze sobą. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko.

Jako że mój ojczym pogodziłby się prędzej z tłumem ludzi przy stole niż z

nieobecnością któregokolwiek z nas, powiedział łaskawym tonem:

- Dobrze, dobrze. Starczy dla wszystkich. Weź z kuchni jeszcze jedno nakrycie.

Tak więc Jake poszedł do kuchni po talerz i sztućce, podczas gdy „ktoś” pojawił się w

zasięgu naszego wzroku. Przedtem zabawił widocznie w salonie, porażony obfitością zdjęć

rodzinnych, którymi mama obwiesiła ściany.

Niestety ów „ktoś” nie okazał się dziewczyną, nie mogliśmy więc cieszyć się na

ewentualne docinki po wizycie. Neil Jankow, jak przedstawił go Jake, był jednak, jakby ujął

to David, interesującym okazem. Był bardzo zadbany, co wyróżniało go na tle większości

surfingujących kumpli Jake'a. Dżinsy nie zjeżdżały mu gdzieś do połowy uda, ale trzymały

się porządnie w pasie, co również stanowiło fakt niezwykły jak na młodzieńca w tym wieku.

To wszystko nie czyniło z niego przystojnego chłopaka. Przystojny nie był

zdecydowanie. Odznaczał się niemal bolesną chudością i ziemistą cerą. Włosy miał dość

długie, jasne. Mojej mamie wyraźnie jednak przypadł do gustu, ponieważ wydawał się

nienagannie uprzejmy. Wyraził się na przykład w ten sposób: „Dziękuję pani, że pozwoliła mi

zostać na kolacji”, jakkolwiek zawarta w tym implikacja, że to mama przygotowała posiłek,

miała seksistowski charakter, bo to przecież Andy zajmował się gotowaniem.

Nikt jednak nie poczuł się urażony i dla młodego pana Neila zrobiono miejsce przy

stole. Usiadł i za przykładem Jake'a zabrał się do jedzenia... niezbyt łapczywie, ale z

przyjemnością, która robiła wrażenie szczerej. Neil, jak się dowiedzieliśmy, miał chodzić z

Jakiem na seminarium poświęcone literaturze angielskiej. Podobnie jak Jake Neil zaczynał

właśnie pierwszy rok w NoCal (Nothern California State College), co w lokalnym slangu

oznacza Państwową Wyższą Szkołę Północnej Kalifornii. Podobnie jak Jake Neil pochodził z

tych okolic. Jego rodzina mieszkała w dolinie. Ojciec był właścicielem kilku lokalnych

restauracji, w tym jednej czy dwóch, gdzie miałam okazję jeść. Podobnie jak Jake Neil nie był

pewien, w czym chciałby się specjalizować, ale również podobnie jak Jake spodziewał się, że

w college'u będzie mu przyjemniej niż w szkole średniej. Plan zajęć ułożył sobie w ten

sposób, że nie miał rano żadnych zajęć, mógł więc wysypiać się do woli, albo gdyby zdarzyło

mu się otworzyć oczy przed jedenastą, pobujać na falach przy Carmel Beach przed udaniem

się na uczelnię.

Pod koniec posiłku miałam mnóstwo pytań co do Neila. Szczególnie interesowało

mnie jedno. Coś, co, o czym jestem przekonana, nie niepokoiło nikogo poza mną. A jednak

uważałam, że należy mi się jakieś wyjaśnienie. Nie to, że mogłabym o tym porozmawiać. Nie

w obecności tylu ludzi.

To stanowiło część problemu. Za dużo ludzi. I nie chodzi mi tutaj wyłącznie o ludzi

zgromadzonych przy stole. Nie, był jeszcze chłopak, który stał przez całą kolację za krzesłem

Neila, przyglądając mu się w milczeniu z nienawiścią na twarzy.

Ten chłopak w przeciwieństwie do Neila odznaczał się urodą. Ciemnowłosy, o

zdecydowanym podbródku, dobrze zbudowany pod swoimi dockersami i czarną koszulką

polo... z pewnością ćwiczył długo i wytrwale, żeby rozwinąć takie tricepsy, nie wspominając

już o zabójczej, jak się domyślałam, rzeźbie brzucha.

To nie była jednak jedyna różnica pomiędzy nieznajomym a kolega Jake'a Neilem.

Pozostawał jeszcze ten drobiazg, że Neil, na tyle, na ile się orientowałam, był niewątpliwie

żywy, podczas gdy chłopak za jego plecami był, cóż...

Martwy.

5

Jakie to do Jake'a podobne: przyprowadzić do domu nawiedzonego gościa. Nie to,

żeby Neil zdawał sobie sprawę, że jest nawiedzony. Wydawał się absolutnie nieświadomy

obecności ducha za swoimi plecami, podobnie jak moja rodzina, nie licząc Maksa. Jak tylko

Neil zajął miejsce przy stole, Maks czmychnął do salonu z żałosnym pomrukiem, na którego

dźwięk Andy pokręcił głową, mówiąc:

- Ten pies z każdym dniem staje się coraz bardziej nerwowy.

Biedny Maks. Doskonale wiem, jak się czuł.

W przeciwieństwie do psa nie mogłam wymknąć się z jadalni i ukryć w innej części

domu, na co miałam ochotę. Naraziłabym się tylko na niepotrzebne pytania.

Poza tym, jestem pośredniczką. Kontakty z umarłymi są w moim wypadku

nieuniknione.

Jednak bywają momenty, kiedy marzę o tym, żeby się od tego uwolnić. Teraz właśnie

był taki moment.

Nic nie mogłam oczywiście na to poradzić. Tkwiłam przy stole, usiłując przełknąć

stek fajitas pod uporczywym spojrzeniem martwego chłopaka - cudowne zakończenie niezbyt

udanego dnia.

Martwy chłopak z kolei sprawiał wrażenie mocno zagniewanego. Cóż, co w tym

dziwnego? To znaczy, był nieżywy. Nie miałam pojęcia, w jaki sposób rozstał się ze swoim

ciałem, ale to musiało nastąpić nagle i niespodziewanie, ponieważ wyraźnie nie zdążył się

jeszcze przyzwyczaić. Kiedy ktoś przy stole prosił o podanie czegoś, co znajdowało się blisko

niego, wyciągał rękę... ale naczynie natychmiast wyślizgiwało się spomiędzy jego

niematerialnych palców, zabrane przez kogoś z żyjących. To go wyraźnie męczyło. Jednak

większość jego wrogości, jak zauważyłam, zarezerwowana była dla Neila. Każdy kęs fajitas

nowego znajomego Jake'a, każda frytka zanurzona w guacamole wprawiały go w większą

wściekłość. Mięśnie jego szczęk drgały, pięści zaciskały się konwulsyjnie za każdym razem,

kiedy Neil odpowiadał cicho: „Tak, proszę pani” albo „Nie, proszę pani” na jedno z wielu

pytań zadawanych przez moją mamę.

W końcu nie mogłam już tego znieść, okropnie było siedzieć przy stole z wściekłym

duchem, którego tylko ja mogłam zobaczyć... a przecież jestem przyzwyczajona, że duchy na

mnie patrzą... więc podniosłam się i zaczęłam zbierać puste talerze, chociaż tego dnia

przypadała kolej Brada. Gapił się na mnie z otwartą buzią, nic nie mówiąc, zapewniając

wszystkim uroczy widok przeżutego steku, który jeszcze miał w ustach. Podejrzewam, że

obawiał się uświadomić mi, że się pomyliłam, sądząc, że to moja kolej. Albo też uznał, że

staram się zaskarbić sobie jego łaski, aby nie wygadał się o „chłopaku”, którego podejmuję w

nocy w swoim pokoju.

W każdym razie fakt, że zajęłam się naczyniami, posłużył jako sygnał zakończenia

posiłku, ponieważ wszyscy pozostali również się podnieśli i wyszli na taras, żeby rzucić

okiem na nową łaźnię, którą Andy nadal z dumą prezentował każdemu, kto przekroczył próg

naszego domu, czy tego chciał, czy nie. Wtedy właśnie, kiedy zostałam w kuchni, płucząc

naczynia przed włożeniem ich do zmywarki, znalazłam się sam na sam z wędrującym cieniem

Neila. Stał dość blisko mnie, patrząc na taras przez zasuwane szklane drzwi, tak że mogłam

wyciągnąć mokrą rękę i niezauważalnie dla nikogo pociągnąć go za koszulę.

Przestraszyłam go nieźle. Obrócił się, rozzłoszczony i zaskoczony jednocześnie. Nie

zdawał sobie sprawy, że go widzę.

- Hej - szepnęłam, podczas gdy towarzystwo gawędziło o placku z owocami, który

Andy przygotował na deser. - Powinniśmy porozmawiać.

Chłopak był w szoku.

- Ty... ty mnie widzisz? - wyjąkał.

- Oczywiście.

Zamrugał oczami, a potem zerknął na szklane drzwi.

- Ale oni... oni nie?

- Nie - powiedziałam.

- Dlaczego? - zapytał. - Dlaczego ty tak... a oni nie?

- Bo ja jestem pośredniczką - wyjaśniłam. Nic mu to nie mówiło.

- Kim?

- Poczekaj chwilę - powiedziałam, ponieważ zauważyłam, że mama idzie w naszą

stronę.

- Brr - odezwała się, zamykając za sobą drzwi tarasu. - Ale robi się zimno, kiedy

słońce zachodzi. Jak sobie radzisz, Suzie, z naczyniami? Trzeba ci pomóc?

- Nie - odparłam wesoło. - Wszystko w porządku.

- Na pewno? Wydawało mi się, że to kolej Brada, żeby posprzątać ze stołu.

- Nic nie szkodzi - zapewniłam z uśmiechem, który, miałam nadzieję, nie wyglądał na

wymuszony.

Nie udało się.

- Suzie, kochanie - powiedziała mama. - Nie jesteś chyba przygnębiona, co? Z powodu

tego chłopca, o którym mówił Brad, że ma być nominowany na wiceprzewodniczącego za-

miast ciebie?

- Hm - mruknęłam, rzucając okiem na Ducha Chłopca, który wydawał się

zdenerwowany tym, że nam przeszkodzono. Nie mogłam mieć do niego pretensji.

Przypuszczam, że przerywanie mediacji sesją terapeutyczną poświęconą stosunkom matki z

córką było dość mało profesjonalnym posunięciem z mojej strony. - Nie, naprawdę nie,

mamo. Zupełnie mi to nie przeszkadza.

Wcale nie kłamałam. Nie uczestnicząc w pracach samorządu szkolnego w tym roku,

zyskałabym mnóstwo wolnego czasu. Czasu, z którym nie wiedziałabym, co zrobić, bo jakoś

nie zanosiło się na to, żebym miała go spędzać na romantycznych uniesieniach z Jesse'em.

Ale trzeba mieć nadzieję.

Mama nadal kręciła się w progu, ze zmartwionym wyrazem twarzy.

- Cóż, Suzie, kochanie - powiedziała - będziesz musiała to zastąpić jakimiś innymi

zajęciami pozalekcyjnymi. Szkoły wyższe zwracają uwagę na takie rzeczy u kandydatów.

Zostały ci niecałe dwa lata do zakończenia szkoły. Wkrótce nas opuścisz.

Rany! Mama nawet nie zdawała sobie sprawy z istnienia Jesse'a, a i tak robiła

wszystko, żeby nas rozdzielić, nieświadoma, że Jesse starał się o to niezależnie od niej.

- Świetnie, mamo - powiedziałam, patrząc zmieszana w stronę Ducha Chłopca. Nie

podobało mi się specjalnie, że on tego wszystkiego słucha. - Wstąpię do drużyny pływackiej.

Czy to ci wystarczy? Odwożenie mnie codziennie na trening na piątą rano?

- To mało przekonujące, Suzie - stwierdziła mama oschle. - Wiem doskonale, że nigdy

nie wstąpisz do drużyny pływackiej. Masz obsesję na punkcie swoich włosów i tego, jak

woda w basenie mogłaby im zaszkodzić.

A potem przeszła do salonu, zostawiając mnie i Ducha Chłopca samych w kuchni.

- No, dobrze - powiedziałam spokojnie. - O czym to mówiliśmy?

Chłopak tylko pokręcił głową.

- Ciągle nie mogę uwierzyć, że mnie widzisz - powiedział tonem głębokiego

zdumienia. - Ty nie wiesz... nie możesz wiedzieć, jak to jest. Wszędzie, gdzie jestem, ludzie

patrzą przeze mnie.

- Tak - powiedziałam, odrzucając ścierkę, którą wycierałam dłonie. - To dlatego, że

nie żyjesz. Pozostaje pytanie, w jaki sposób to się stało?

Duch Chłopca wydawał się zdumiony tonem mojego głosu. Pewnie rzeczywiście to

zabrzmiało trochę obcesowo. No, ale z drugiej strony, jak dla mnie, dzień nie należał do

najbardziej udanych.

- Czy ty... - Przyglądał mi się jakby z obawą. - Powiedziałaś, że kim jesteś?

- Nazywam się Suze. Jestem pośredniczką.

- Kim?

- Pośredniczką - powtórzyłam. - Moja praca polega na pomaganiu zmarłym w

przechodzeniu do innego świata... następnego życia, czy dokądś tam. A tak przy okazji, jak ci

na imię?

Duch Chłopca ponownie zamrugał oczami.

- Craig - powiedział.

- W porządku. Cóż, posłuchaj, Craig. Coś jest mocno nie tak, ponieważ wątpię, żebyś

według kosmicznego planu miał przez całą wieczność włóczyć się po mojej kuchni. Musisz

się przenieść dalej.

Craig ściągnął ciemne brwi.

- Przenieść się dokąd?

- Cóż, sam zobaczysz, kiedy się tam znajdziesz - powiedziałam. - W każdym razie,

zagadką jest nie to, dokąd się udasz, tylko dlaczego jeszcze tam nie trafiłeś.

- To znaczy... - Craig otworzył szeroko orzechowe oczy. - Chcesz powiedzieć, że to

nie jest... tutaj?

- Oczywiście, że nie - odparłam lekko rozbawiona. - Myślisz, że po śmierci wszyscy

wędrują na ulicę Sosnowe Wzgórze 99?

Craig wyprostował szerokie ramiona.

- Nie, przypuszczam, że nie. Tylko że... wiesz, kiedy się obudziłem, nie wiedziałem,

dokąd iść. Nikt mnie... no, wiesz.

Nikt mnie nie widział. To znaczy, wszedłem do salonu, a moja mama płakała tak,

jakby nigdy nie miała skończyć. To było straszne.

Nie żartował.

- W porządku - powiedziałam łagodniej niż poprzednio. - Czasami tak to właśnie

wygląda. To nie jest normalne. Większość ludzi przechodzi od razu do następnego... cóż,

kolejnego stanu świadomości. No, wiesz, innego życia albo stanu wiecznego potępienia, jeśli

nawalili w poprzednim życiu. Coś w tym rodzaju. - Jego oczy zaokrągliły się jeszcze bardziej,

kiedy wspomniałam o „wiecznym potępieniu”, ale nie rozwodziłam się dłużej nad tym,

ponieważ nie byłam pewna, czy coś takiego rzeczywiście istnieje. - Musimy teraz ustalić

powód, dla którego ty tego nie zrobiłeś. To znaczy, nie przeniosłeś się od razu. Coś cię

wyraźnie zatrzymuje. Musimy...

W tym jednak momencie zakończyło się oglądanie łaźni - ukochanej łaźni Andy'ego,

która za niecały tydzień miała się wypełnić wymiocinami i piwem, o ile impreza Brada

przebiegnie zgodnie z planem - i wszyscy wrócili do środka. Nakazałam Craigowi gestem,

żeby szedł za mną i ruszyłam po schodach w stronę swojego pokoju gdzie jak sądziłam,

moglibyśmy porozmawiać bez przeszkód.

Przynajmniej nie ze strony żywych. Jesse to zupełnie inna historia.

- Nombre de Dios - powiedział, odrywając się od Teorii krytycznej od czasów Platona,

kiedy wparowałam do pokoju w towarzystwie Craiga. Szatan, kot Jesse'a, wygiął grzbiet,

zanim stwierdził, że to tylko ja z kolejnym podejrzanym znajomkiem nie z tego świata, po

czym z powrotem ułożył się obok Jesse'a.

- Przepraszam - powiedziałam. Widząc, że wzrok Jesse'a przenosi się ze mnie na

ducha chłopca, przedstawiłam ich sobie:

- Jesse, to jest Craig. Craig, to Jesse. Powinniście się rozumieć. Jesse także nie żyje.

Jednak widok Jesse'a - który jak zwykle, miał na sobie strój będący ostatnim krzykiem

mody w czasach, kiedy jeszcze żył, to jest około 1850 roku: czarne skórzane buty do kolan,

obcisłe czarne spodnie oraz obszerną białą koszulę, rozchyloną pod szyją, dla Craiga okazał

się zbyt silnym przeżyciem. Na tyle zbyt silnym, że Craig opadł ciężko, tak ciężko w każdym

razie, jak to jest możliwe w przypadku kogoś niematerialnego, na brzeg mojego łóżka.

- Czy jesteś piratem? - zwrócił się do Jesse'a.

Jesse, w przeciwieństwie do mnie, nie uznał tego za zabawne.

- Nie - odparł bezbarwnym głosem. - Nie jestem.

- Craig - powiedziałam, usiłując bezskutecznie, mimo spojrzenia, jakim uraczył mnie

Jesse, zachować niewzruszony wyraz twarzy. - Naprawdę, musisz się zastanowić. Musi być

jakiś powód, dla którego nadal się tu błąkasz, zamiast odejść, dokąd ci przeznaczone. Jak

sądzisz, jaki to może być powód? Co cię zatrzymuje?

Craig w końcu oderwał oczy od Jesse'a.

- Nie wiem - stwierdził. - Może to, że nie powinienem był umrzeć?

- W porządku - odparłam, starając się nie tracić cierpliwości. Ponieważ tak już jest, że

wszyscy myślą tak samo. Że umarli zbyt młodo. Miałam już do czynienia z takimi, którzy

kopnęli w kalendarz, mając sto cztery lata, i skarżyli się, jakie to niesprawiedliwe.

Staram się jednak postępować profesjonalnie. Pośredniczenie to w końcu moja praca.

Nie, żeby mi płacili czy coś, chyba że moja karma na tym zyskuje. Mam nadzieję.

- Świetnie rozumiem, dlaczego tak to odbierasz - ciągnęłam. - Czy to było nagłe? To

znaczy, nie byłeś chory, tak?

Craig oburzył się.

- Chory? Żartujesz? Podnoszę sto dwadzieścia i codziennie przebiegam dziesięć

kilometrów. Nie wspominając o tym, że należałem do drużyny sportowej NoCal. I trzy razy z

rzędu wygrałem wyścigi na katamaranach Klubu Jachtowego Pebble Beach.

- Och - mruknęłam. Nic dziwnego, że facet wydawał się zbudowany jak atleta pod tą

swoją koszulką. - A więc twoja śmierć nastąpiła na skutek wypadku, jak rozumiem?

- Jasne, że na skutek wypadku - stwierdził Craig, dźgając palcem mój materac dla

większego efektu. - Ta burza pojawiła się znikąd. Wywróciła nas, zanim miałem szansę

poprawić żagiel. Uwięziło mnie pod spodem.

- Więc... - zawahałam się - utonąłeś.

Craig pokręcił głową... nie w odpowiedzi na moje pytanie, ale w wyrazie rozżalenia.

- To się nie powinno zdarzyć - powiedział, wpatrując się niewidzącymi oczami we

własne buty... buty pokładowe, jakie uprawiający żeglugę jak on noszą bez skarpetek. - To nie

miałem być ja. W szkole średniej byłem w drużynie pływackiej. Raz zdobyłem mistrzostwo w

stylu dowolnym.

Nadal nie rozumiałam.

- Przykro mi - powiedziałam. - Wiem, że to się wydaje krzywdzące. Ale wierz mi,

będzie lepiej.

- Och, naprawdę? - Craig oderwał wzrok od butów, jego brązowe oczy wydawały się

przygważdżać mnie do ściany. - W jaki sposób? W jaki sposób może być lepiej? Na wypadek

gdybyś nie zauważyła, jestem martwy.

- Jej chodzi o to, że będzie lepiej, kiedy się przeniesiesz - pośpieszył mi z pomocą

Jesse. Doszedł, zdaje się, do siebie po tej uwadze o piratach.

- Och, będzie lepiej, oczywiście. - Craig zaśmiał się gorzko. - Tak samo, jak tobie?

Mam wrażenie, że już trochę czekasz na to przeniesienie. Co cię zatrzymuje?

Jesse nie odpowiedział. Nie mógł tego wyjaśnić. Nie wiedział, naturalnie, dlaczego nie

przeszedł jeszcze z jednego świata do innego. Ja też nie. Powód, dla którego Jesse został

uwięziony w tym czasie i miejscu, musiał być bardzo silny: tkwił już tutaj przeszło półtora

stulecia i zanosiło się na to, że ten stan utrzyma się - taką miałam egoistyczną nadzieję - przez

całe moje życie, jeśli nie wieczność.

I chociaż ojciec Dominik upierał się, że Jesse wkrótce odkryje, co go trzyma na ziemi,

i że nie powinnam się do niego przywiązywać, bo nadejdzie dzień, po którym już go nigdy

nie zobaczę, to jego życzliwe rady odnosiły taki skutek jak uderzanie grochem o ścianę. Już

się przywiązałam. Na dobre.

Nie walczyłam też, żeby się z tego przywiązania wyplątać.

- Sytuacja Jesse'a jest dość wyjątkowa - zwróciłam się do Craiga tonem, który miał

uspokoić zarówno jego, jak i Jesse'a. - Jestem pewna, że twoja nie jest aż tak skomplikowana.

- Jasne - stwierdził Craig. - Bo nawet nie powinno mnie tutaj być.

- Zgadza się - przytaknęłam. - A ja zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc

przejść do następnego życia...

Craig zmarszczył brwi. Taką minę miał podczas obiadu, kiedy przyglądał się koledze

Jake'a, Neilowi.

- Nie. Nie to miałem na myśli. To znaczy, nie powinienem być tutaj. Nie powinienem

nie żyć.

Skinęłam głową. Słyszałam to już przedtem - niezliczoną ilość razy. Nikt nie lubi

budzić się, żeby stwierdzić, że nie żyje. Nikt.

- To jest trudne - powiedziałam. - Wiem o tym. Ale w końcu przyzwyczaisz się do

tego, obiecuję. Wszystko zmieni się na lepsze, kiedy dowiemy się, co takiego cię

zatrzymuje...

- Nie rozumiesz - oznajmił Craig, potrząsając ciemną czupryną. - To właśnie usiłuję ci

powiedzieć. Tym, co mnie zatrzymuje, jest fakt, że to nie ja powinienem był umrzeć.

Zawahałam się.

- Cóż... być może. Ale nic nie mogę na to poradzić.

- Co masz na myśli? - Craig wstał, rozgniewany. - Co masz na myśli, mówiąc, że nic

nie możesz na to poradzić? No to co ja tutaj robię? Myślałem, że miałaś mi pomóc. Myślałem,

że mówiłaś, że jesteś pośredniczką.

- Jestem - zapewniłam, rzucając pośpieszne spojrzenie na Jesse'a, równie zdumionego

jak ja. - Ale nie decyduję, kto żyje, a kto umiera. To nie należy do mnie. To nie jest moja

praca.

Craig, z twarzą wyrażającą obecnie niesmak, burknął:

- Cóż, dzięki za nic. - Ruszył w stronę drzwi.

Nie chciałam go powstrzymywać. To znaczy, nie miałam ochoty mieć z nim więcej do

czynienia. Wydawał się dość chamski i do tego rozżalony na cały świat. Jeśli nie życzył sobie

mojej pomocy, dobra, jego sprawa.

To Jesse go zatrzymał.

- Masz ją przeprosić - odezwał się na tyle głębokim i rozkazującym tonem, że Craig

wrósł w podłogę. Powoli odwrócił głowę, kierując wzrok na Jesse'a.

- Chrzanię - oświadczył, wykazując się brakiem zdrowego rozsądku i umiejętności

przewidywania.

W sekundę później nie tylko nie wyszedł, ale nawet nie doszedł do drzwi. Został w nie

wbity. Jesse wykręcał mu rękę za plecami w sposób, jak przypuszczam, raczej bolesny,

jednocześnie ciężko się opierając o niego.

- Przeproś młodą damę - syknął. - Stara się wyświadczyć ci przysługę. Nie traktuje się

w ten sposób kogoś, kto próbuje ci pomóc.

Hola. Jak na faceta, którego podobno nie interesuję, Jesse bywa drażliwy na punkcie

tego, jak niektórzy ludzie mnie traktują.

- Przepraszam - wydusił z siebie Craig przyciśnięty do drewnianych drzwi. W jego

głosie brzmiał ból. To, że jest się martwym, wcale nie oznacza, że jest się odpornym na urazy.

Dusza pamięta, nawet jeśli ciało odeszło.

- Tak lepiej - powiedział Jesse, puszczając go.

Craig opadł na drzwi. Mimo że cham, było mi go żal. Miał jeszcze gorszy dzień od

mojego.

- Chodzi tylko o to - odezwał się Craig zbolałym głosem, pocierając ramię, którego o

mało nie złamał mu Jesse - że to niesprawiedliwe, rozumiecie? To nie miałem być ja. Ja

powinienem był przeżyć. Nie Neil.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

- Och? Neil był z tobą na tej łodzi?

- Na katamaranie - sprostował Craig. - Tak, oczywiście, że był.

- Był twoim kumplem od żeglowania?

Craig posłał mi spojrzenie pełne niechęci, które zamienił następnie, zerknąwszy

nerwowo w stronę Jesse'a, na wyraz uprzejmego politowania.

- Oczywiście, że nie - oznajmił. - Myślisz, że wywróciłoby nas, gdyby Neil miał

zielone pojęcie o tym, co robi? To on powinien umrzeć. Nie wiem, co mama z tatą sobie

myśleli. „Zabierz Neila ze sobą na katamaran”. Cóż, mam nadzieję, że są teraz szczęśliwi.

Zabrałem Neila ze sobą na katamaran. I spójrz, co mi to dało. Nie żyję. A mój głupawy

braciszek przeżył.

6

Cóż, teraz przynajmniej wiedziałam, dlaczego Neil był taki dziwnie cichy podczas

kolacji: niedawno stracił jedynego brata.

- Facet nie był w stanie przepłynąć basenu - ciągnął Craig - żeby nie dostać ataku

astmy. W jaki sposób zdołał przetrwać uczepiony katamaranu przez siedem godzin, przy fali

wysokości trzech metrów, zanim go wyciągnęli? No, w jaki sposób?

Nie potrafiłam tego wyjaśnić. Podobnie jak nie wyobrażałam sobie, jak wytłumaczyć

Craigowi, że to właśnie przekonanie o tym, że to brat powinien był zginąć, zatrzymuje jego

duszę na ziemi.

- Może - poddałam delikatnie - uderzyłeś się w głowę.

- A jeśli nawet, to co z tego? - Craig patrzył na mnie gniewnie, dając jasno do

zrozumienia, że popełniłam gafę. - Cholerny Neil, który nie umiał machnąć palcem, żeby się

uratować, zdołał się utrzymać. A ja, zdobywca tylu nagród pływackich? Tak, to właśnie ja

utonąłem. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. I dlatego ja jestem tutaj, a Neil siedzi na

dole, wcinając cholerne fajitas.

Jesse przybrał bardzo poważny wyraz twarzy.

- Czy zamierzasz zatem pomścić swoją śmierć, odbierając życie bratu tak, jak, w

twoim przekonaniu, odebrano twoje?

Skrzywiłam się. Po minie Craiga widziałam, że nic takiego nie przyszło mu dotąd do

głowy. Żałowałam, że Jesse to zasugerował.

- Wcale nie, człowieku - odparł Craig. Potem, zastanowiwszy się chwilę, dodał: - A

mógłbym coś takiego zrobić? To znaczy, zabić kogoś? Gdybym chciał?

- Nie - odezwałam się w tej samej chwili, w której Jesse powiedział:

- Tak, ale ryzykowałbyś zbawienie nieśmiertelnej duszy... Craig, oczywiście, nie

zwrócił na mnie uwagi. Słuchał tylko Jesse'a.

- Świetnie - mruknął, przyglądając się swoim rękom.

- Żadnego zabijania - oświadczyłam podniesionym głosem. - Żadnego bratobójstwa.

Nie, póki ja tu jestem.

Craig spojrzał na mnie zdziwiony.

- Nie zamierzam go zabijać - stwierdził. Pokręciłam głową.

- No więc? - zapytałam. - Co cię zatrzymuje? Czy coś... no, nie wiem. Czy czegoś

sobie nie zdążyliście powiedzieć? Czy chcesz, żebym mu to przekazała? Bez względu na to,

co to jest?

Craig popatrzył na mnie, jakbym spadła z księżyca.

- Neilowi? Żartujesz? Nie mam mu nic do powiedzenia. Facet jest bez znaczenia.

Tylko spójrz na niego - żeby się prowadzać z kimś takim, jak twój brat.

To, że ja sama nie mam specjalnie wysokiego zdania o swoich przyrodnich braciach z

wyjątkiem oczywiście Davida, wcale nie znaczy, że będę siedziała bezczynnie, pozwalając,

żeby ktoś mówił przy mnie coś złego na ich temat. W każdym razie, nie wtedy, kiedy ktoś

obsmarowuje Jake'a, którego w zasadzie uważam za nieszkodliwego.

- Co jest nie tak z moim bratem? - zapytałam rozdrażniona. - To znaczy, moim bratem

przyrodnim?

- Nic, w sumie nic, naprawdę - odparł Craig. - Ale, wiesz... No, wiem, że Neil jest na

pierwszym roku, łatwo mu zaimponować i tak dalej, ale mówiłem mu, że jeśli ma do czegoś

dojść w NoCal, ma się trzymać z surfiarzami.

W tym momencie doszłam do kresu swoich możliwości, jeśli chodzi o znoszenie

towarzystwa Craiga Jankowa.

- W porządku - powiedziałam, podchodząc do drzwi. - Cóż, miło było cię poznać,

Craig. Będziemy w kontakcie. - Co do tego, nie miałam wątpliwości. Wiedziałam, gdzie go

szukać. Wystarczyło znaleźć Neila - pewne jak w banku, że Craig go nie opuści.

Craig ożywił się.

- Chcesz powiedzieć, że postarasz się przywrócić mnie do życia?

- Nie - odparłam. - Chcę powiedzieć, że postaram się ustalić, dlaczego jesteś tutaj, a

nie tam, gdzie powinieneś być.

- Zgadza się - powiedział Craig. - Dlaczego nie jestem żywy.

- Sądzę, że chodzi jej o niebo - odezwał się Jesse. On nie jest takim entuzjastą

reinkarnacji jak ja. - Albo piekło.

Craig, który obserwował Jesse'a z nerwowym niepokojem od czasu incydentu przy

drzwiach, przestraszył się na dobre.

- Och - powiedział, unosząc ciemne brwi. - Och.

- Albo kolejne życie - stwierdziłam, patrząc na Jesse'a znacząco. - Tego, w gruncie

rzeczy, nie wiemy. Prawda, Jesse?

Jesse, który wstał, ponieważ ja wstałam - a Jesse przy damach zachowywał się jak

skończony dżentelmen - odezwał się z wahaniem w głosie:

- Nie. Nie wiemy.

Craig podszedł do drzwi, a potem obejrzał się jeszcze na nas.

- Cóż - powiedział. - No, to do zobaczenia. - Zerknął ponownie na Jesse'a, dodając: -

Eee, przepraszam za tę uwagę o piratach. Poważnie.

- W porządku - mruknął Jesse. Craig zniknął.

A Jesse'owi odbiło.

- Susannah, ten chłopak jest niebezpieczny. Musisz go przekazać ojcu Dominikowi.

Opadłam z westchnieniem na parapet pod oknem, który Jesse właśnie zwolnił. Szatan,

jak zwykle, kiedy zbliżam się do niego, a Jesse jest obok, nasyczał na mnie, żeby było jasne,

do kogo należy... czyli że nie do mnie, chociaż to akurat ja płacę za jego żarcie i żwirek.

- Nic złego się nie stanie, Jesse - powiedziałam. - Będziemy na niego uważać. On

tylko potrzebuje trochę czasu, to wszystko. W końcu dopiero co umarł.

Jesse pokręcił głową. Jego ciemne oczy lśniły.

- On chce zabić swojego brata - stwierdził.

- Tak, owszem - zgodziłam się. - Sam mu podsunąłeś ten pomysł.

- Musisz zadzwonić do ojca Dominika. - Jesse podszedł do telefonu i podniósł

słuchawkę. - Powiedz mu, że musi spotkać się z tym chłopcem, bratem, i ostrzec go.

- Hola - odparłam. - Wolnego, Jesse. Dam sobie radę bez wciągania w to ojca

Dominika.

Jesse spojrzał na mnie sceptycznie. Problem polega na tym, że nawet kiedy robi taką

minę, to i tak jest najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego w życiu widziałam. To znaczy, nie

wygląda jak chodząca doskonałość - prawą brew przecina mu blizna, wyraźna, biała, jak

narysowana kredą, a poza tym, co już wcześniej zauważyłam, jest nieco staroświecki, jeśli

chodzi o modę.

Jednak pod każdym innym względem ten chłopak, od czubka krótko ostrzyżonej

głowy po pirackie - to znaczy wysokie, przeznaczone do konnej jazdy - buty wraz z metrem

osiemdziesiąt absolutnie niekojarzących się z nieboszczykiem mięśni pomiędzy nimi, to

Mister Universum.

Tym bardziej szkoda, że jego zainteresowanie moją osobą wydaje się czysto

platoniczne. Może gdybym potrafiła lepiej całować... No, ale spójrzmy prawdzie w oczy, nie

miałam wielu okazji, żeby ćwiczyć. Chłopcy - zwykli chłopcy - nie zjawiają się gromadnie

pod moimi drzwiami. Nie, żebym była brzydka jak noc. Przeciwnie, uważam, że wyglądam

przyzwoicie - z makijażem i ułożonymi włosami. Tylko że trudno jest prowadzić życie

towarzyskie, kiedy umarli nieustannie domagają się od ciebie pomocy.

- Uważam, że powinnaś do niego zadzwonić - powiedział Jesse, przesuwając telefon w

moją stronę. - Wierz mi, querida. Ten Craig jest niezupełnie taki, jak się wydaje.

Zamrugałam oczami, ale nie z powodu tego, co Jesse powiedział o Craigu. Nie, z

powodu tego, jak mnie nazwał. Querida.

Nie nazwał mnie tak ani razu od dnia naszego pocałunku. Tak bardzo chciałam

usłyszeć to słowo z jego ust, odkąd sprawdziłam w hiszpańskim słowniku Brada, co ono

znaczy.

„Najdroższa”. Oto, co znaczy słowo querida. „Najdroższa” albo „kochana”.

Nie są to określenia, których się pospolicie używa w stosunku do kogoś, kogo się

tylko lubi.

Taką miałam nadzieję.

Nie zdradziłam się jednak z tym, że znam znaczenie tego słowa, ani też, że

zauważyłam, jak mu się wymknęło.

- Przesadzasz, Jesse - powiedziałam. - Craig nic bratu nie zrobi. Kocha go. Po prostu

jeszcze sobie tego nie uświadomił. A poza tym, nawet jeśliby tak było - jeśli miałby wobec

Neila mordercze zamiary - dlaczego nagle uznałeś, że sobie z tym nie poradzę? Daj spokój,

Jesse. Miałam w życiu do czynienia z krwiożerczymi duchami.

Jesse odłożył słuchawkę z takim hukiem, że zastanawiałam się, czy nie pękły

plastikowe widełki.

- To było przedtem - stwierdził krótko. Wybałuszyłam na niego oczy. Ściemniło się na

zewnątrz, a w moim pokoju paliła się tylko lampka na toaletce. W jej złotawym świetle Jesse

wyglądał jeszcze bardziej niż zwykle na istotę nie z tego świata.

- Przed czym? - zapytałam.

Choć oczywiście wiedziałam. Jasne, że wiedziałam.

- Zanim on się pojawił - odparł Jesse z goryczą, akcentując silniej słowo „on”. - Nie

próbuj zaprzeczać, Susannah. Od tamtego czasu nie przespałaś spokojnie żadnej nocy.

Widziałem, jak się wiercisz i przewracasz z boku na bok. Czasami płaczesz we śnie.

Nie musiałam pytać, o kogo mu chodzi. Wiedziałam doskonale. Oboje wiedzieliśmy.

_ To nie ma znaczenia - oznajmiłam, mimo że, naturalnie, miało. Miało znaczenie.

Zdecydowanie tak. Tylko że inne, być może, niż sądził Jesse. - To znaczy, nie mówię, że się

nie bałam, kiedy myślałam, że zostaliśmy uwięzieni w tamtym... miejscu. Owszem, czasami

śnią mi się w związku z tym koszmary. Ale to mi przejdzie, Jesse. Już mi przechodzi.

- Nie jesteś niewrażliwa, Susannah - powiedział Jesse, marszcząc brwi. - Choć może ci

się wydawać, że jest inaczej.

Byłam bardziej niż trochę zdumiona, że to zauważył. W gruncie rzeczy, zaczynałam

się zastanawiać, czy to może dlatego, że nie wykazałam wystarczająco wrażliwości - albo jak

kto woli, kobiecości - pocałował mnie tylko raz, a potem już nigdy nie próbował tego

powtórzyć.

Naturalnie jednak, kiedy wypomniał mi wrażliwość, natychmiast musiałam temu

zaprzeczyć.

- Nic mi nie jest - oświadczyłam. Nie było sensu przyznawać mu racji, przekonując, że

jest inaczej... że sam widok Paula Slatera omal nie przyprawił mnie o atak serca. - Mówiłam

ci. Już mi przeszło. A nawet jeśli niezupełnie, to i tak nie przeszkodzi mi to w pomocy

Craigowi. Czy też Neilowi.

Ale on chyba mnie nie słuchał.

- Pozwól ojcu Dominikowi zająć się tym - powiedział. Skinął głową w stronę drzwi,

przez które, dosłownie, przeszedł Craig. - Jeszcze nie jesteś gotowa. Za mało czasu minęło.

Żałuję, że wtedy nie powiedziałam mu o Paulu... nie wspomniałam o nim od

niechcenia, jakby to było nic takiego, żeby mu udowodnić, że dla mnie to... nic takiego.

Tyle że, oczywiście, byłoby to kłamstwo.

- Doceniam twoją troskę - powiedziałam z ironią, starając się ukryć zmieszanie

wywołane oszukiwaniem go, nie tylko na temat Paula, lecz także siebie samej - ale uważam,

że przesadzasz. Poradzę sobie, Jesse, z Craigiem Jankowem.

Skrzywił się znowu. Ale tym razem widać było, że rozgniewał się rzeczywiście. Jeśli

kiedykolwiek mielibyśmy ze sobą chodzić, musiałoby upłynąć wiele programów Ophry,

zanim Jesse przestałby być takim dziewiętnastowiecznym macho.

- Sam pójdę - powiedział z groźbą w głosie, z oczami, w świetle lampki czarnymi jak

onyks - i osobiście powiem o wszystkim ojcu Dominikowi.

- W porządku - odpowiedziałam. - Baw się dobrze.

Wcale nie chciałam tego powiedzieć. Dlaczego? Dlaczego, Jesse, nie możemy być

razem? Wiem, że chcesz. Nawet nie usiłuj zaprzeczać. Czułam to, kiedy mnie pocałowałeś.

Mogę nie mieć w tej dziedzinie specjalnego doświadczenia, ale wiem, że się nie mylę.

Podobam ci się, przynajmniej trochę. Więc o co chodzi? Dlaczego trzymasz mnie na dystans?

Dlaczego?

Jakakolwiek była przyczyna, Jesse w tym momencie nie zamierzał mi jej wyjawić.

Zamiast tego zacisnął szczęki i burknął:

- Dobrze, zrobię to.

- Nie krępuj się - odparowałam.

W sekundę później już go nie było. Puf i tyle go widziałam. No, komu on był

właściwie potrzebny? Dobrze. Mnie. Przyznaję.

Próbowałam jednak wyrzucić go ze swoich myśli. Skupiłam się na pracy domowej z

trygonometrii.

Nadal nad nią pracowałam, kiedy następnego dnia nadeszła czwarta lekcja - zajęcia

komputerowe, jeśli o mnie chodzi. Mówię wam, nic dziewczynie nie przeszkadza w nauce

bardziej niż przystojny duch, który sobie wyobraża, że pozjadał wszystkie rozumy.

Miałam, naturalnie, pracować nad pięćsetwyrazowym wypracowaniem na temat

wojny domowej, które nasz wychowawca, pan Walden, zadał za karę jedenastej klasie - nie

spodobało mu się zachowanie niektórych uczniów podczas porannych nominacji do

samorządu szkolnego.

Szczególnie nie zachwyciło go moje zachowanie, kiedy po przyjęciu kandydatury

Paula na wiceprzewodniczącego, wysuniętej przez Kelly, Cee Cee podniosła rękę i zgłosiła

także moją osobę.

- Au - krzyknęła, kiedy kopnęłam ją mocno pod ławką. - Co się z tobą dzieje?

- Nie chcę być wiceprzewodniczącą - syknęłam. - Opuść rękę.

To wywołało falę chichotów, która nie zamarła, dopóki pan Walden, nauczyciel

niegrzeszący cierpliwością, nie rzucił kredą w drzwi, mówiąc, że powinniśmy odświeżyć

swoją znajomość historii Ameryki, pisząc wypracowanie na pięćset słów o bitwie pod

Gettysburgiem.

Mój sprzeciw okazał się spóźniony. Moją kandydaturę poparł Adam. W następnej

chwili, pomimo moich protestów, została przyjęta. Startowałam w wyborach na

wiceprzewodniczącego trzeciej klasy - z Cee Cee jako menedżerem tejże kampanii i

Adamem, któremu dziadek zostawił sporą sumę w funduszu powierniczym, jako głównym

sponsorem finansowym - rywalizując z nowym uczniem Paulem Slaterem, któremu nonsza-

lancja i uroda dały absolutną większość dziewczęcych głosów w klasie.

Nie to, żebym się martwiła. Tak czy inaczej, nie chciałam być wice. Miałam dość

zmartwień na głowie w związku z pośrednictwem, trygonometrią i nieżywym niedoszłym

chłopakiem. Nie potrzebowałam jeszcze na domiar wszystkiego udowadniania, że jestem

lepsza od politycznego rywala.

To nie było dobre przedpołudnie. Już nominacje były niezbyt przyjemne;

wypracowanie dla pana Waldena pogłębiło tylko wrażenie.

A do tego jeszcze był, oczywiście, Paul. Mrugnął do mnie znacząco w klasie, jakby na

znak powitania.

Nie dość na tym. Jak ta głupia włożyłam do szkoły nowiutkie buty od Jimmy'ego

Choo, które latem kupiłam za ułamek ich normalnej ceny. Były wspaniałe i znakomicie

pasowały do czarnej dżinsowej spódnicy od Calvina Kleina oraz różowej bluzeczki wyciętej

w łódkę pod szyją.

Ale, naturalnie, noszenie ich równało się samobójstwu. U nasady palców zdążyły mi

się już porobić bolesne bąble, a plastry, które dała mi pielęgniarka, żebym mogło kuśtykać z

jednej lekcji na drugą, nie załatwiały sprawy. Miałam wrażenie, że stopy mi zaraz odpadną.

Gdybym znała adres Jimmy'ego Choo, dowlokłabym się pod jego drzwi i podbiła mu oko.

Siedziałam zatem w pracowni komputerowej, z butami pod stołem, zmagając się z

rwącym bólem palców stóp i pocąc się nad trygonometrią, podczas gdy powinnam pisać

wypracowanie. Wtedy właśnie nad moim uchem odezwał się znienacka głos, który

rozpoznałabym wszędzie: - Tęsknisz za mną, Suze?

7

- Zostaw mnie w spokoju - powiedziałam spokojniej, niż się czułam. - Ojej, daj

spokój, Simon - powiedział Paul, przysuwając stojące w pobliżu krzesło, obracając je i

siadając na nim okrakiem. - Sama przyznaj. Nie nienawidzisz mnie nawet w połowie tak

mocno, jak udajesz.

- Nie zakładałabym się na twoim miejscu - odparłam. Stukałam ołówkiem w zeszyt.

Miałam nadzieję, że Paul odbierze to jako irytację, choć w gruncie rzeczy była to oznaka

nerwowego napięcia. - Posłuchaj, Paul, mam mnóstwo roboty...

Zabrał mi zeszyt.

- Kto to jest Craig Jankow?

Zaskoczona, uświadomiłam sobie, że nabazgrałam to imię na marginesie kartki.

- Nikt - stwierdziłam.

- Och, to dobrze - powiedział Paul. - Myślałem, że to może ktoś, kto zastąpił mnie w

twoim sercu. Czy Jesse o tym wie? To jest, o tym Craigu?

Spojrzałam na niego w nadziei, że mój strach odczyta jako gniew i odejdzie. Nic nie

wskazywało jednak na to, że zrozumiał komunikat. Pragnęłam też, żeby nie zauważył, jak

mój puls szaleje... a przynajmniej odebrał to opatrznie. Paul, niestety, nie był nieświadomy

swojego uroku. Miał na sobie czarne dżinsy, dopasowane w odpowiednich miejscach, oraz

oliwkowozieloną koszulkę polo. Świetnie podkreślała jego słonecznozłotą opaleniznę.

Widziałam, jak inne dziewczyny w pracowni - w tym Debbie Mancuso - zerkają na niego w

zamyśleniu, a potem szybko odwracają wzrok, udając, że wcale go przed chwilą nie

obserwowały.

Prawdopodobnie pękały z zazdrości, że Paul rozmawia właśnie ze mną - jedyną

dziewczyną w klasie, która nie stosuje się do poleceń Kelly Prescott i nie uważa Brada

Ackermana za przystojnego chłopaka.

Nie zdawały sobie sprawy, jak bardzo byłabym uszczęśliwiona, gdyby Paul Slater nie

zaszczycił mnie swoimi względami.

- Craig - szepnęłam, na wypadek, gdyby ktoś podsłuchiwał - przypadkiem nie żyje.

- No to co? - Paul się uśmiechnął. - Myślałem, że tacy ci się podobają.

- Jesteś - usiłowałam wyrwać mu zeszyt, ale trzymał go poza moim zasięgiem - nie do

zniesienia.

Medytował nad czymś, wpatrując się w mój zeszyt.

- Mieć nieżywego chłopaka to niebanalna sprawa, jak sądzę - odezwał się, zamyślony.

- Ale, na przykład, nie musisz sobie zawracać głowy przedstawianiem go rodzicom, skoro i

tak nie mogą go zobaczyć...

- Craig nie jest moim chłopakiem - warknęłam, wściekła, że znalazłam się w sytuacji,

kiedy muszę się z czegoś tłumaczyć Paulowi. - Próbuję mu pomóc. Wczoraj pojawił się w

moim domu...

- O Boże. - Paul przewrócił swoimi wyrazistymi, niebieskimi oczami. - Tylko nie

kolejny akt miłosierdzia w wykonaniu twoim i poczciwego ojczulka.

- Pomaganie zagubionym duszom w odnalezieniu właściwej drogi to moja praca -

odparłam z oburzeniem.

- Kto tak twierdzi? - zapytał Paul. Zamrugałam oczami.

- No... po prostu... tak jest - wyjąkałam. - Co innego miałabym robić?

Paul chwycił leżący obok na ławce długopis i zaczął szybko rozwiązywać zadania z

mojej pracy domowej.

- Sam jestem ciekaw. Nie wydaje mi się uczciwe, że rodząc się, zostaliśmy

obdarowani tym całym pośredniczeniem, bez żadnego kontraktu czy wynagrodzenia. To

znaczy, ja nigdy nie prosiłem się o to, żeby zostać pośrednikiem. A ty?

- Oczywiście, że nie - powiedziałam, jakbym sama nie narzekała na to, niemal w tych

samych słowach, przy każdym spotkaniu z ojcem Dominikiem.

- Skąd wiesz, na czym polegają twoje obowiązki? - zapytał Paul. - Taak, uważasz, że

masz pomagać umarłym trafić do miejsca przeznaczenia, ponieważ tylko wtedy zostawiają

cię w spokoju i możesz zająć się własnymi sprawami. Chciałbym cię jednak o coś zapytać.

Kto ci powiedział, że masz to robić? Kto ci powiedział, jak to robić?

Znowu zamrugałam oczami. Otóż nikt mi nie powiedział. No, mój ojciec, w pewien

sposób. A później pewne medium, do którego zabrała mnie moja najlepsza przyjaciółka Gina.

A potem, oczywiście, ojciec Dominik...

- No tak - powiedział Paul, widząc po wyrazie mojej twarzy, że nie potrafię

odpowiedzieć na to pytanie. - Nikt ci nie mówił. A jeśli ja wiem? Jeśli powiem ci, że

znalazłem coś, coś z czasów, kiedy pismo zaczęło dopiero wchodzić w użycie, a co opisuje

pośredników, chociaż wtedy tak ich nie nazywano, a także ich prawdziwe powołanie, nie

wspominając już o sprawach technicznych?

Gapiłam się na niego, mrugając oczami. To brzmiało tak... przekonująco. I szczerze.

- Gdybyś rzeczywiście miał coś takiego - powiedziałam z wahaniem - to pewnie

poprosiłabym, żebyś... mi to pokazał.

- Świetnie - powiedział Paul, wyraźnie zadowolony. - Przyjdź do mnie dziś po szkole,

a zrobię to.

Podniosłam się z krzesła tak szybko, że omal go nie przewróciłam.

- Nie - powiedziałam, przyciskając do piersi książki, jakbym chciała jednocześnie

ukryć i ochronić szaleńczo bijące serce. - Nie ma mowy.

Paul patrzył na mnie ze swojego miejsca; nie wydawał się zaskoczony moją reakcją.

- Hm - mruknął. - Tak myślałem. Chcesz wiedzieć, ale nie na tyle mocno, żeby

ryzykować swoją reputację.

- Nie martwię się o swoją reputację - oznajmiłam, starając się, aby zabrzmiało to

możliwie kwaśno. - Boję się o swoje życie. Już raz próbowałeś mnie zabić, pamiętasz?

Powiedziałam to odrobinę za głośno, kilka osób spojrzało na mnie z ciekawością znad

komputerów.

Paul jednak przybrał jedynie znudzoną minę.

- Tylko nie to - powiedział. - Słuchaj, Suze, już ci mówiłem... Cóż, to chyba nie ma

znaczenia, co ci mówiłem. Uwierzysz w to, w co chcesz uwierzyć. Ale poważnie, mogłaś się

stamtąd wydostać w każdej chwili.

- Ale Jesse nie mógł - syknęłam. - Pamiętasz? Dzięki tobie.

- Cóż - odparł Paul niechętnie, wzruszając ramionami. - Nie. Jesse nie. Ale naprawdę,

Suze, nie sądzisz, że trochę przesadzasz? O co tyle krzyku? Facet już nie żyje...

- Jesteś - powiedziałam drżącym głosem, w którym zabrzmiała niepewność - zwykłą

świnią.

Potem ruszyłam do drzwi. Ruszyłam, ale daleko nie zaszłam, bo zatrzymał mnie

spokojny głos Paula.

- Hm, Suze. Czy o czymś nie zapomniałaś? Odwróciłam głowę, patrząc na niego z

gniewem.

- Och, masz na myśli to, że zapomniałam ci powiedzieć, żebyś się więcej do mnie nie

odzywał? Tak.

- Nie - powiedział Paul z chytrym uśmieszkiem. - Czy to nie twoje buty tutaj, pod

ławką? - Wskazał na moje buty Jimmy Choo, bez których usiłowałam właśnie wyjść z

pracowni. Siostra Ernestyna dostałaby zawału, gdyby przyłapała mnie spacerującą boso po

terenie szkoły.

- Och - mruknęłam, wściekła, że zepsułam moje dramatyczne wyjście. - Taak. -

Wróciłam do ławki, żeby włożyć buty.

- Zanim odejdziesz, Kopciuszku - powiedział Paul, nadal się uśmiechając - może

zechcesz zabrać również i to. - Wyciągnął w moją stronę pracę domową z trygonometrii.

Rzut oka wystarczył, żeby stwierdzić, że zrobił ją do końca, czyściutko i, jak mogłam

przypuszczać, poprawnie.

- Dzięki - powiedziałam, zabierając zeszyt i czując się z każdą chwilą coraz bardziej

głupio. Dlaczego właściwie przy tym facecie zawsze tracę panowanie nad sobą? Owszem,

próbował mnie kiedyś zabić, mnie oraz Jesse'a. W każdym razie tak myślałam. Ale on wciąż

powtarza, że się mylę. A jeśli rzeczywiście nie miałam racji? A jeśli Paul nie był potworem,

za jakiego go uważałam? A jeśli był...

Jeśli był dokładnie taki jak ja?

- A co do tego Craiga... - dodał Paul.

- Paul. - Opadłam na krzesło obok niego. Czułam na sobie świdrujące spojrzenie pani

Tarentino, nauczycielki opiekującej się pracownią komputerową. Opuszczanie miejsca i

wracanie na nie nie jest tolerowane, chyba że się krąży pomiędzy komputerem a drukarką.

Nie był to jednak jedyny powód, dla którego ponownie usiadłam. Przyznaję. Byłam

ciekawa. Ciekawa tego, co jeszcze powie. A ciekawość niemal przewyższała strach.

- Poważnie - powiedziałam. - Dziękuję. Ale nie potrzebuję twojej pomocy.

- Sądzę, że potrzebujesz - stwierdził Paul. - A tak nawiasem mówiąc, czego ten Craig

chce?

- Chce tego, czego chcą wszystkie duchy - powiedziałam zmęczonym głosem. - Chce

znowu żyć.

- Cóż, oczywiście - powiedział Paul. - A o co mu chodzi poza tym?

- Jeszcze nie wiem - odparłam, wzruszając ramionami. - On ma coś do swojego

młodszego brata... uważa, że to on powinien był umrzeć. Jesse sądzi... - Przerwałam nagle,

uświadamiając sobie, że Jesse jest ostatnią osobą, o której chciałabym rozmawiać z Paulem.

Paul wykazał jednak zdawkowo uprzejme zainteresowanie:

- Co sądzi Jesse?

Było za późno, żeby wyłączyć temat Jesse'a z rozmowy. Powiedziałam z

westchnieniem:

- Jesse sądzi, że Craig zamierza zabić brata. Wiesz. Z zemsty.

- Co, naturalnie - powiedział Paul, nie wyglądając ani trochę na zdziwionego -

zaprowadzi go donikąd. Kiedy oni się tego nauczą? Gdyby chciał być swoim bratem, to już

by była zupełnie inna historia.

- Być swoim bratem? - Spojrzałam na niego zaintrygowana. - Co masz na myśli?

- No wiesz. - Paul wzruszył ramionami. - Wędrówka dusz. Przejęcie ciała brata.

Tego było odrobinę za dużo jak na wtorkowe przedpołudnie. Przez tego człowieka

miałam już zmarnowane noce. A teraz, usłyszałam z jego ust coś takiego... cóż, powiedzmy,

że nie byłam w najlepszej formie, więc trudno winić mnie za to, co zdarzyło się później.

- Przejęcie ciała brata? - powtórzyłam. Upuściłam książki na kolana. Chwyciłam

poręcze krzesła, wbijając paznokcie w tanie, gąbczaste obicie. - O czym ty mówisz?

Paul uniósł do góry ciemną brew.

- To nie brzmi znajomo, co? Ciekaw jestem, czego cię nauczył poczciwy ojczulek?

Nie za wiele, jak się wydaje.

- O czym ty mówisz? - nalegałam. - Jak można przejąć cudze ciało?

- Mówiłem ci - odparł Paul, opierając się wygodnie o oparcie krzesła i zakładając ręce

za głowę - że jest mnóstwo rzeczy na temat bycia pośrednikiem, których nie wiesz. I jeszcze

więcej takich rzeczy, których mogę cię nauczyć, jeśli mi tylko na to pozwolisz.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Naprawdę nie rozumiałam, o co chodzi z tą wymianą

ciał. To brzmiało jak jakieś science fiction. Nie byłam pewna, czy Paul mnie nie podpuszcza,

żebym zrobiła to, co on chce.

A jeśli nie? A jeśli rzeczywiście istniał sposób, żeby... Chciałam wiedzieć. Mój Boże,

chciałam tego mocniej niż czegokolwiek innego w życiu.

- W porządku - powiedziałam, czując jak wilgotnieją mi dłonie zaciśnięte na

poręczach krzesła. Ale nie dbałam o to. Serce podeszło mi do gardła, ale było mi wszystko

jedno. - W porządku. Przyjdę do ciebie po szkole. Ale tylko pod warunkiem, że opowiesz

mi... opowiesz mi o tym.

W niebieskim oczach Paula pojawił się błysk. Słaby błysk, przez krótką chwilę. Było

to coś dziwnego, jakby zwierzęcego. Nie zdołałam tego rozszyfrować.

Stwierdziłam tylko, że w następnej chwili Paul uśmiecha się do mnie - uśmiecha, a nie

szczerzy złośliwie.

- Świetnie - powiedział. - Zabiorę cię sprzed głównej bramy o trzeciej. Przyjdź

punktualnie, bo odjadę bez ciebie.

8

Nie zamierzałam, rzecz jasna, spotkać się z nim naprawdę. Wbrew wszystkiemu, co za

tym przemawia, głupia nie jestem. W przeszłości zdarzało mi się spotykać z różnymi ludźmi

o ustalonych porach, a parę godzin później być więźniem przywiązanym do krzesła, trafić do

innego wymiaru, przebierać się pod przymusem w jednoczęściowy kostium albo znosić inne,

równie okrutne traktowanie. Nie miałam zamiaru spotykać się z Paulem Slaterem po szkole.

W żadnym wypadku. A jednak to zrobiłam.

Cóż, a co innego mogłam zrobić? Pokusa była za silna. Udokumentowane świadectwo

na istnienie pośredników? Coś na temat możliwości przejmowania cudzego ciała? Żadne

koszmary z długimi, spowitymi mgłą korytarzami nie mogły mnie powstrzymać przed

odkryciem całej prawdy o tym, kim jestem i do czego jestem zdolna. Zbyt wiele lat straciłam

na zastanawianiu się nad tym, by przepuścić podobną okazję. Nigdy nie potrafiłam, w

przeciwieństwie do ojca Dominika, pogodzić się z kartami, jakie przypadły mi w tej grze...

Chciałam wiedzieć, dlaczego je rozdano i w jaki sposób. Musiałam to wiedzieć.

A jeśli w tym celu miałam spotkać się z człowiekiem, który regularnie nawiedzał mnie

w koszmarnych snach, to trudno. Warto było ponieść tę ofiarę.

W każdym razie taką miałam nadzieję.

Adamowi i Cee Cee to się oczywiście nie spodobało. Po ostatniej lekcji spotkaliśmy

się na korytarzu - mocno kulałam, przez nowe buty, ale Cee Cee nie zwróciła na to uwagi.

Skupiła się na przeglądaniu listy, którą sporządziła na biologii.

- W porządku - powiedziała. - Musimy jechać do Safewaya po mazaki, błyszczyk, klej

i karton. Adam, czy twoja mama ma nadal te kołki w garażu, które przywiozła z tej imprezy u

Amishów, gdzie robili krzesła? Moglibyśmy ich użyć do tablic GŁOSUJ NA SUZE.

- Eee - mruknęłam, kuśtykając obok nich. - Fajnie.

- Suze, czy możemy wszystko przewieźć do ciebie, żeby tam to poskładać? Do mnie

też by można, ale znasz moje siostry. Jeździłyby po tym na rolkach, albo coś.

- Słuchajcie - powiedziałam. - Doceniam to i w ogóle. Poważnie. Ale nie mogę z wami

jechać. Mam inne plany.

Adam i Cee Cee wymienili spojrzenia.

- Och? - powiedziała Cee Cee. - Spotkanie z tajemniczym Jesse'em, czy tak?

- Hm, niezupełnie...

W tym momencie minął nas Paul. Zauważył, że kuleję i powiedział:

- Przestawię samochód pod boczne wejście. Dzięki temu nie będziesz musiała chodzić

do głównej bramy.

Adam spojrzał na mnie zaszokowany.

- Bratasz się z wrogiem! - wykrzyknął. - Co za wstyd, moja panno!

Cee Cee wydawała się równie wstrząśnięta.

- To z nim chodzisz? - Pokręciła głową, tak że jej proste jak druty, białe włosy

zalśniły. - A co z Jesse'em?

- Nie chodzę z nim - powiedziałam niechętnie. - My tylko... robimy razem jeden

projekt.

- Co za projekt? - Oczy Cee Cee za szkłami okularów zamieniły się w wąskie szparki.

- Na jaką lekcję?

- To... - Przestępowałam z nogi na nogę, mając nadzieję, że to przyniesie ulgę moim

znękanym stopom, ale bezskutecznie. - To nie jest do szkoły. To raczej do... do kościoła.

Już w chwili, gdy wymawiałam te słowa, zrozumiałam, że popełniłam błąd. Cee Cee

nie miałaby nic przeciwko temu, żeby zostać sam na sam z Adamem - w gruncie rzeczy

pewnie by jej to odpowiadało - ale nie pozwoliłaby mi się wykręcić pod byle pretekstem.

- Kościoła? - Wściekła się. - Suze, jesteś żydówką, na wypadek, gdybym musiała ci o

tym przypomnieć.

- No, praktycznie biorąc, to nie - powiedziałam. - To znaczy, mój tata był żydem, ale

mama nie jest... - Klakson samochodu odezwał się za ozdobną furtką, przy której staliśmy. -

Ojej, to Paul. Muszę lecieć, przykro mi.

Poruszając się szybko jak na kogoś, kogo każdy krok oznaczał przeszywający ból w

stopach, uciekłam do kabrioletu Paula i wsunęłam się na siedzenie pasażera z westchnieniem

ulgi - nareszcie mogłam usiąść, no i wreszcie miałam się dowiedzieć paru rzeczy o tym, kim -

lub czym - tak naprawdę byłam...

Byłam jednak równie głęboko przeświadczona, że nie spodoba mi się to, czego się

dowiem. Gdzieś w zakamarkach umysłu pojawiła się myśl, że być może popełniam najgorszy

błąd w życiu.

Niewiele pomogło, że Paul - w ciemnych okularach, z uśmiechem na twarzy -

wyglądał jak gwiazda filmowa. Mój Boże, jak ten chłopak, chodzący ideał każdej normalnej

dziewczyny, mógł mnie prześladować w sennych koszmarach? Nie umknęły mi pełne

zazdrości spojrzenia, kierowane w naszą stronę z całego parkingu.

- Czy nie wspominałem przypadkiem - zapytał Paul, kiedy zapinałam pasy - że moim

zdaniem te buty to prawdziwe siedmiomilówki?

Przełknęłam. Nie bardzo wiedziałam, co ma na myśli, ale z tonu jego głosu

wywnioskowałam, że raczej coś dobrego.

Czy naprawdę tego chciałam? Czy było warto?

Odpowiedź przyszła szybko... tak szybko, że musiałam ją znać przez cały czas: Tak.

O, tak.

- Jedź - powiedziałam ochryple, usiłując ukryć zdenerwowanie.

Tak też uczynił.

Dom, do którego mnie zawiózł, okazał się imponującym, dwupiętrowym gmachem,

wbudowanym w strome zbocze tuż nad Carmel Beach. Zbudowano go niemal wyłącznie ze

szkła, tak aby mieszkańcy mogli bez przeszkód cieszyć się widokiem oceanu i zachodami

słońca.

Paul zauważył zapewne wrażenie, jakie wywarł na mnie dom, bo powiedział:

- To dom mojego dziadka. Chciał mieć na starość domek na plaży.

- Jasne - powiedziałam, przełykając z trudem ślinę. „Domek” dziadunia Slatera musiał

kosztować jakieś drobne pięć milionów czy coś koło tego. - I nie ma nic przeciwko temu, że

nagle zyskał współlokatora?

- Żartujesz? - Paul uśmiechnął się, zajmując jedno z czterech miejsc w garażu. -

Prawie do niego nie dociera, że tu jestem. Przeważnie odjeżdża po lekach.

- Paul - powiedziałam zmieszana.

- Co? - Paul zerknął na mnie zza swoich raybansów. - Po prostu stwierdzam fakt.

Dziadunio jest właściwie przywiązany do łóżka i powinien być w domu opieki, ale strasznie

się ciskał, kiedy próbowaliśmy go przenieść. Więc, kiedy zaproponowałem, że się do niego

wprowadzę, żeby mieć oko na wszystko, ojciec się zgodził. Wszyscy na tym wygrali.

Dziadunio mieszka w domu - pod opieką pielęgniarzy, oczywiście - a ja mogę uczęszczać do

szkoły swoich marzeń, Akademii Misyjnej.

Czułam, jak się czerwienię, ale starałam się mówić swobodnym tonem.

- Och, więc marzyłeś o tym, żeby chodzić do katolickiej szkoły? - zapytałam

ironicznie.

- O ile ty tam jesteś - odparł Paul równie lekko, ale bez ironii.

Moja twarz poczerwieniała jak wafelek zanurzony w syropie wiśniowym. Odwracając

ją w drugą stronę, tak żeby Paul nie zauważył, powiedziałam wyniośle:

- Wcale nie uważam, że to taki dobry pomysł.

- Wyluzuj się, Simon - powiedział przeciągle Paul. - Pielęgniarz jest na miejscu, na

wypadek gdybyś, no wiesz, żywiła jakieś obawy co do przebywania ze mną sam na sam w

domu.

Spojrzałam w kierunku, który wskazywał. Na końcu stromego, kolistego podjazdu

stała sfatygowana toyota celica. Nie odezwałam się, ale głównie pod wpływem zdumienia, że

Paul tak łatwo czyta w moich myślach. Siedziałam tam, walcząc z myślami. Tak naprawdę,

nigdy nie dyskutowaliśmy tej kwestii z mamą i ojczymem, ale z pewnością nie wolno mi było

odwiedzać chłopców w domu pod nieobecność ich rodziców.

Z drugiej strony - jeśli nie zrobiłabym tego teraz, nigdy nie dowiedziałabym się tego,

czego - nie miałam już co do tego wątpliwości - naprawdę musiałam się dowiedzieć.

Paul wysiadł, obszedł samochód i otworzył drzwi od mojej strony.

- Idziesz, Suze? - zapytał, kiedy siedziałam nadal bez ruchu.

- Ehe - mruknęłam, patrząc z przestrachem na wielki szklany dom. Pomimo toyoty

wydawał się niepokojąco pusty.

Paul znowu odczytał moje myśli.

- Uspokoisz się wreszcie, Suze? - powiedział, przewracając oczami. - Twojej cnocie

nie zagraża żadne niebezpieczeństwo z mojej strony. Przysięgam, że będę trzymać ręce przy

sobie. To są interesy. Później będzie mnóstwo czasu na zabawę.

Usiłowałam uśmiechnąć się chłodno, aby nie nabrał podejrzeń, że nie jestem

przyzwyczajona, żeby ludzie - dobra, chłopcy - mówili mi takie rzeczy na okrągło. Ale

faktycznie nie jestem. Denerwowało mnie też, że tak reaguję, kiedy Paul zachowuje się w ten

sposób. Ten chłopak nawet mi się nie podobał, ale za każdym razem, kiedy powiedział coś

takiego - co sugerowało, że jestem w jego oczach kimś, sama nie wiem, niezwykłym -

przebiegał mi dreszcz po plecach, i nie było to nieprzyjemne uczucie.

Tak właśnie. To nie było nieprzyjemne uczucie. O co w tym wszystkim chodziło?

Przecież nawet nie lubię Paula. Kocham kogoś innego całym sercem. No, tak, Jesse obecnie

nie okazuje w żaden sposób, że odwzajemnia moje uczucia, ale to nie znaczy, że zaraz zacznę

chodzić z Paulem Slaterem... niezależnie od tego, jak mu do twarzy w ray - bansach.

Wysiadłam z samochodu.

- Mądra decyzja - stwierdził Paul, zamykając za mną drzwiczki.

W dźwięku zatrzaskiwanych drzwi było coś ostatecznego. Starałam się nie myśleć, w

co się ewentualnie pakuję, wspinając się za Paulem po cementowych schodach ku szerokim

szklanym drzwiom domu jego dziadka. Szłam boso, w jednej ręce trzymając buty od

Jimmy'ego Choo, w drugiej - teczkę z książkami.

W domu Slaterów panowały chłód i cisza... taka cisza, że nie słyszało się nawet szumu

fal oceanu trzydzieści metrów poniżej. Osoba, która zajmowała się wystrojem wnętrza,

gustowała w nowoczesności, więc wszystko wydawało się lśniące, nowe i niewygodne,

wyobraziłam sobie, że rano, kiedy podnosiła się mgła, w tym domu musiało być lodowato

zimno, ponieważ wszystko w nim zrobiono ze szkła i metalu. Paul poprowadził mnie krętymi,

stalowymi schodami do wysoce nowoczesnej kuchni, gdzie wszystkie urządzenia lśniły

agresywnie.

- Koktajl? - zapytał, otwierając szklane drzwiczki szafki z trunkami.

- Bardzo zabawne - stwierdziłam. - Jedynie wodę, proszę. Gdzie jest twój dziadek?

- Dalej korytarzem - odparł Paul, wyciągając z ogromnej lodówki dwie butelki drogiej

wody mineralnej. Zauważył widocznie moje nerwowe spojrzenie przez ramię, bo dodał: - Idź

i sama zobacz, jeśli mi nie wierzysz.

Poszłam sama zobaczyć. Nie chodzi o to, że mu nie ufałam... no dobrze, właśnie o to.

Chociaż byłby bezczelny, kłamiąc na temat czegoś, co mogłam tak łatwo sprawdzić. A co

bym zrobiła, gdyby się okazało, że dziadka nie ma? I tak nie odeszłabym, nie dowiedziawszy

się tego, czego chciałam się dowiedzieć.

Na szczęście jednak nie musiałam. Kierowałam się tam, skąd dochodziły słabe

dźwięki, aż dotarłam do pokoju z włączonym, szerokoekranowym telewizorem. Przed

telewizorem na supernowoczesnym fotelu inwalidzkim siedział starzec. Obok, na niezbyt

wygodnym na oko, nowoczesnym krześle, siedział dość młody pielęgniarz w niebieskim

stroju i czytał gazetę. Podniósł głowę, kiedy stanęłam w drzwiach i uśmiechnął się.

- Cześć - powiedział.

- Cześć - odparłam, wchodząc nieśmiało do pokoju. Pokój był ładny, z pięknym

widokiem. Umeblowanie składało się ze szpitalnego łóżka, kroplówki ze stojakiem oraz

metalowych półek, na których stały szeregi fotografii. Były to biało - czarne zdjęcia, sądząc

po ubraniach ludzi na nich, zrobione w latach czterdziestych.

- Eee - zwróciłam się do starego człowieka na wózku. - Dzień dobry, panie Slater.

Jestem Susannah Simon.

Stary człowiek milczał. Nie odwrócił nawet wzroku od ekranu telewizora. Był prawie

łysy, pokryty plamami wątrobowymi, z ust ciekła mu ślina. Pielęgniarz zauważył to i pochylił

się, aby chusteczką wytrzeć starcowi usta.

- Panie Slater - powiedział pielęgniarz. - Miła młoda dziewczyna mówi panu dzień

dobry. Nie odpowie jej pan?

Pan Slater zachował jednak milczenie. Odezwał się za to Paul, który wszedł za mną do

pokoju:

- Jak się masz, dziadziu? Kolejny fascynujący dzień przed szklanym ekranem?

Stary Slater nie zwrócił uwagi również na Paula. Pielęgniarz powiedział:

- Mieliśmy udany dzień, nieprawdaż, panie Slater? Odbyliśmy przyjemny spacerek

wokół basenu i zerwaliśmy kilka cytryn.

- Wspaniale - odparł Paul z wymuszonym entuzjazmem. Po czym ujął mnie za rękę i

zaczął ciągnąć w stronę drzwi. Przyznaję, że nie musiał wkładać w to specjalnego wysiłku.

Byłam w lekkim szoku i wychodziłam bez oporu. Co wiele mówi, biorąc pod uwagę, jakie

uczucia we mnie budził Paul. To znaczy, niesamowite, że ktoś mógł mnie przestraszyć

bardziej niż on.

- Do widzenia, panie Slater - powiedziałam, nie oczekując odpowiedzi... i dobrze się

złożyło, bo jej nie dostałam.

Na korytarzu zapytałam cicho:

- Co z nim? Alzheimer?

- Niee - odpowiedział Paul, wręczając mi ciemnoniebieską butelkę z wodą. -

Dokładnie nie wiadomo. Jest całkiem przytomny, jeśli ma ochotę.

- Naprawdę? - Trudno było mi w to uwierzyć. Przytomni ludzie zazwyczaj panują nad

własną śliną. - Może jest po prostu... no wiesz. Stary.

- Taak - zgodził się Paul, chichocząc gorzko. Taki śmiech to jego specjalność. - Tak,

pewnie na tym to polega, tak jest. - Potem, nie rozwodząc się nad tym dalej, otworzył drzwi

po prawej stronie i powiedział:

- To jest to, co chciałem ci pokazać.

Weszłam za nim do pokoju, który najwyraźniej stanowił jego sypialnię. Była mniej

więcej pięć razy większa od mojej, podobnie jak jego łóżko. Tak jak w pozostałej części

domu, wszystko tam było obłe i nowoczesne, zrobione z metalu i szkła. Znajdowało się tam

nawet szklane - albo raczej pleksiglasowe - biurko z najnowszym typem laptopa. Po pokoju,

w przeciwieństwie do mojego, nie walały się żadne osobiste rzeczy właściciela - jak

czasopisma, brudne skarpetki, lakier do paznokci czy niedojedzone herbatniczki Girl Scout.

W pokoju Paula w ogóle nie było niczego osobistego. Przypominał bardzo nowoczesny,

zimny hotelowy pokój.

- To tutaj - powiedział Paul, siadając na brzegu wielkiego jak łódź łóżka.

- Taak - mruknęłam przerażona bardziej niż kiedykolwiek... i to nie tylko dlatego, że

Paul poklepywał miejsce obok siebie na materacu. Nie, również dlatego, że w pokoju, jeśli

nie liczyć naszych ubrań, panował wyłącznie jeden kolor - kolor widocznego za ogromnym

oknem błękitnego nieba i, poniżej, ciemnoniebieskiego oceanu. - Tak, oczywiście.

- Mówię poważnie - powiedział Paul, przestając poklepywać materac, jakby zachęcał

mnie, żebym usiadła obok. Sięgnął za to pod łóżko i wyciągnął przezroczyste, plastykowe

pudło, typu takich, w których przechowuje się latem wełniane swetry.

Postawił pudło obok siebie, zdejmując pokrywkę. Wewnątrz znajdowały się kartki

papieru, które wyglądały na starannie powycinane z gazet artykuły.

- Spójrz na to - powiedział Paul, rozkładając ostrożnie jakąś pożółkłą ze starości

kartkę i kładąc ją na grafitowej narzucie na łóżku. Artykuł pochodził z londyńskiego

„Timesa” i nosił datę: osiemnasty czerwca 1952 roku. Zdjęcie przedstawiało mężczyznę

stojącego zapewne przed pokrytą hieroglifami ścianą egipskiego grobowca. Nagłówek głosił:

TEZA ZNANEGO ARCHEOLOGA WYŚMIANA PRZEZ SCEPTYKÓW.

- Doktor Oliver Slaski - ten facet na zdjęciu - pracował przez lata nad tłumaczeniem

tekstu na ścianie grobowca faraona Tuta - wyjaśnił Paul. - Doszedł do wniosku, że w

starożytnym Egipcie istniała niewielka grupa szamanów, którzy potrafili przemieszczać się do

świata zmarłych i z powrotem, zostając przy życiu. Nazywano ich, według możliwie

wiernego tłumaczenia doktora Slaskiego, zmiennikami. Mogli przechodzić z jednego

wymiaru w drugi, a rodziny zmarłych wynajmowały ich jako przewodników duchowych,

którzy mieli zaprowadzić drogie im dusze we właściwe miejsce, tak żeby nie błąkały się bez

celu po ziemi.

Opadłam na łóżko, żeby lepiej przyjrzeć się zdjęciu. Wahałam się przedtem - wcale

nie miałam ochoty sadowić się tak blisko Paula, zwłaszcza że w grę wchodziło łóżko.

Teraz jednak nasza bliskość nie robiła na mnie szczególnego wrażenia. Pochyliłam się

nad zdjęciem, aż moje włosy dotknęły pożółkłego i popękanego papieru.

- Zmiennicy - powiedziałam przez dziwnie zziębnięte wargi. - Miał na myśli

pośredników.

- Nie sądzę - powiedział Paul.

- Nie - powiedziałam. Czułam się tak, jakby zaczynało mi brakować powietrza. Cóż,

to zrozumiałe u kogoś, kto całe życie zastanawiał się, dlaczego tak bardzo różni się od innych

ludzi i nagle znalazł odpowiedź. Albo przynajmniej wpadł na ważny ślad. - To dokładnie to,

Paul - wykrzyknęłam. - Dziewiąta karta w talii tarota, Pustelnik, przedstawia starego

człowieka z latarnią, takiego jak ten tutaj - ciągnęłam, wskazując hieroglif na zdjęciu. -

Zawsze się pojawia, kiedy mi wróżą z kart. A Pustelnik to ktoś, kto ma zaprowadzić zmarłych

do miejsca ostatecznego przeznaczenia. Owszem, ten gość na hieroglifie nie jest stary, ale

obaj robią to samo... Na pewno chodziło mu o pośredników - powiedziałam z mocno bijącym

sercem. To było coś. Naprawdę coś. Fakt, że istniało pisemne świadectwo istnienia ludzi

takich jak ja... Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek w życiu zobaczę coś takiego. Nie

mogłam się doczekać, kiedy powiem o tym ojcu Dominikowi. - Musiał właśnie ich mieć na

myśli!

- Ale oni byli jeszcze czymś więcej, Suze - stwierdził Paul, wyciągając z pudła kolejny

plik kartek, również pożółkłych ze starości. - Zdaniem Slaskiego, który napisał tę pracę, w

starożytnym Egipcie były te twoje nudne media, albo jeśli wolisz, pośrednicy. Ale oprócz

nich byli także zmiennicy. Tym właśnie, Suze - powiedział Paul, patrząc na mnie badawczo

poprzez łóżko i to nie z dużej odległości, jako że oddzielały nas jedynie kartki pracy doktora

Slaskiego - jesteśmy oboje, ty i ja. Jesteśmy zmiennikami.

Znowu poczułam chłód w całym ciele. Zimny dreszcz przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa

i spowodował, że zjeżyły mi się włosy na rękach. Nie wiem, skąd to się wzięło - czy sprawił

to dźwięk słowa „zmiennicy”, czy też sposób, w jaki Paul je wymówił. Ale wrażenie było

silne... bardzo silne. Jakbym wsadziła palec w gniazdko elektryczne. Pokręciłam głową.

- Nie - powiedziałam w panice. - To nie ja. Ja jestem tylko pośredniczką. To znaczy,

gdybym była zmienniczką, nie musiałabym się wtedy egzorcyzmować...

- Nie musiałaś - przerwał mi Paul. Jego głos w przeciwieństwie do mojego pisku

brzmiał głęboko i spokojnie. - Mogłaś dostać się tam i wrócić zupełnie samodzielnie, po

prostu wyobrażając sobie to miejsce. Mogłabyś to zrobić nawet w tej chwili, gdybyś tylko

miała na to ochotę.

Zamrugałam oczami. Oczy Paula były, jak zauważyłam ponad pogniecionymi

kartkami pracy naukowej doktora Slaskiego, bardzo jasne, wydawały się niemal świecić jak u

kota. Nie potrafiłam stwierdzić, czy mówi prawdę, czy też zwyczajnie próbuje zamącić mi w

głowie. Na tyle, na ile go znałam, możliwe było jedno i drugie. Chyba czerpał przyjemność z

gmatwania wszystkiego i obserwowania, jak ludzie - w porządku, jak ja - na to reaguję.

- W żaden sposób. - Tak właśnie przyjęłam jego sugestię, że jestem kimś innym, niż

myślałam całe życie. Nawet jeśli powodem, dla którego znalazłam się w jego sypialni, było

to, że w głębi duszy wiedziałam, że ma rację.

- Sama spróbuj - powiedział Paul. - wyobraź sobie to miejsce. Teraz wiesz już, jak ono

wygląda.

A jakże. Dzięki Paulowi tkwiłam w nim jak w pułapce przez najdłuższych piętnaście

minut swojego życia. Wracałam do tej pułapki co noc, w koszmarnych snach. Nawet teraz

słyszałam, jak serce mi łomocze, kiedy biegnę tym długim ciemnym korytarzem, a mgła

wiruje i rozstępuje się pod moimi nogami. Czy Paul naprawdę sądził, że chciałabym

odwiedzić to miejsce choćby na pół chwili?

- Nie - powiedziałam. - Nie, dziękuję... Uśmiech Paula stał się nieco ironiczny.

- Nie chcesz chyba powiedzieć, że Suze Simon może się czegoś bać. - Oczy świeciły

mu jeszcze jaśniej niż przedtem. - Zachowujesz się zawsze tak, jakbyś uodporniła się na

strach, tak jak można uodpornić się na ospę wietrzną.

- Nie boję się - skłamałam z udanym oburzeniem. - Po prostu nie mam teraz ochoty

na... jak to się nazywa? A, tak, na tę zmianę akurat w tym momencie. Może później. Teraz

chcę cię zapytać o tę drugą rzecz, o której mówiłeś. O przejmowanie cudzego ciała.

Przechodzenie dusz.

Paul uśmiechnął się szerzej.

- Podejrzewałem, że to cię zainteresuje.

Wiedziałam, do czego pije, lub też o co może mnie podejrzewać. Czułam gorąco na

twarzy. Zignorowałam jednak płonący rumieniec i starając się nadać głosowi ton lodowatej

obojętności, powiedziałam:

- To wydaje się interesujące, i tyle. Czy to w ogóle możliwe? - Chwyciłam

sfatygowane kartki pracy doktora Slaskiego. - Czy doktor Slaski o tym wspomina?

- Może - odparł Paul, kładąc rękę na maszynopisie, tak żebym nie mogła go podnieść.

- Paul - powiedziałam, szarpiąc kartki. - Jestem po prostu ciekawa. Zrobiłeś kiedyś coś

takiego? Czy to działa? Czy Craig naprawdę mógłby przejąć ciało brata?

Paul nie puścił jednak pracy doktora Slaskiego.

- Nie pytasz mnie o to z powodu Craiga, prawda? - Wbił we mnie spojrzenie

niebieskich oczu. Z jego twarzy zniknął wszelki ślad uśmiechu. - Suze, kiedy ty to wreszcie

zrozumiesz?

Wtedy dopiero zwróciłam uwagę, jak blisko siebie znajdowały się nasze twarze. Tylko

parę centymetrów. Zaczęłam się instynktownie odsuwać, ale palce, które ściskały pracę

doktora Slaskiego, chwyciły nagle mój nadgarstek. Spojrzałam na rękę Paula. Jego opalona

skóra sprawiała na tle mojej wrażenie bardzo ciemnej.

- Jesse nie żyje - powiedział Paul. - Ale to nie znaczy, że musisz się zachowywać tak,

jakbyś ty też nie żyła.

- Nie zachowuję się tak - zaprotestowałam. - Ja...

Nie zdołałam jednak dokończyć tego, co zamierzałam powiedzieć, ponieważ Paul

pochylił się niespodziewanie i mnie pocałował.

9

Nie będę was oszukiwać. To był świetny pocałunek. Poczułam go w całym ciele,

skończywszy na moich biednych, pokrytych bąblami stopach.

Co nie oznacza, że go odwzajemniłam. Zdecydowanie nie.

No, dobra. Może trochę.

Tylko że, no wiecie, Paul tak dobrze całował. A mnie nie całowano od tak dawna.

Miło było się przekonać, że jest ktoś, kto mnie pragnie. Nawet jeśli była to akurat osoba,

której nie znosiłam. A przynajmniej ktoś, o kim byłam przekonana, że go nie znoszę.

Prawdę mówiąc, nie mogłam sobie przypomnieć, czy znoszę, czy też nie znoszę Paula.

Nie wtedy, kiedy mnie z takim zapałem całował. W końcu niecodziennie - niestety - zdarza

się, że całują mnie przystojni chłopcy. W gruncie rzeczy coś takiego zdarzyło się, jak dotąd,

zaledwie parę razy.

A kiedy zrobił to Paul Slater... cóż, ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałam, było, że

mi się to spodoba. To był przecież ten sam chłopak, który tak niedawno usiłował mnie zabić...

Tylko że teraz twierdził, że to nieprawda, że w żadnej chwili nie groziło mi

niebezpieczeństwo.

Wiedziałam, że to kłamstwo. Groziło mi poważne niebezpieczeństwo - nie utraty

życia, ale utraty głowy dla chłopaka, który nie był dla mnie dobry pod żadnym względem, a

jeszcze gorszy dla tego, którego kochałam. Ponieważ tak właśnie poczułam się pod wpływem

pocałunku Paula Slatera. Ze mogłabym zrobić wszystko - wszystko - byleby mnie jeszcze

całował.

A to nie było właściwe. Ponieważ nie kochałam Paula Slatera. Przyznaję, ten, którego

kochałam, był:

a. martwy, oraz

b. chyba niespecjalnie zainteresowany podtrzymywaniem romantycznego związku ze

mną.

Ale to nie oznaczało, że wolno mi się rzucać na pierwszego przystojniaka, jaki się

nadarzy. Dziewczyna musi kierować się jakimiś zasadami...

Jak taką, żeby zachować siebie dla chłopaka, który jej się naprawdę podoba, nawet

jeśli on przypadkiem jest za głupi, żeby zdać sobie sprawę, że są doskonałą parą.

Tak więc, mimo że pocałunek Paula sprawił, że miałam ochotę zarzucić mu wolną

rękę na szyję i oddać pocałunek - co być może pod wpływem chwili faktycznie już zrobiłam -

była to rzecz niewłaściwa, stanowczo niewłaściwa. Niewłaściwa.

Więc próbowałam się odsunąć.

Ale ten uścisk na moim nadgarstku... To było jak imadło. Imadło.

Co gorsza, dzięki temu, że zachęciłam go, odwzajemniając nieznacznie pocałunek,

górna część jego ciała spoczęła na mojej, wgniatając mnie w łóżko i zapewne gniotąc

okropnie pracę doktora Slaskiego. Wiedziałam również, że moja dżinsowa spódnica od

Calvina Kleina też nie wyjdzie na tym najlepiej.

No więc leżało na mnie jakieś osiemdziesiąt kilogramów siedemnastoletniego faceta,

co, wiecie, wcale nie jest zabawne w sytuacji, kiedy to nie jest ten facet, którego miałoby się

ochotę mieć na sobie. A nawet jeśli to ten, to próbuje się dochować wierności komuś

innemu... komuś, kto, jak wszystko na to wskazuje, nawet cię nie chce. Ale nieważne.

Zdołałam oderwać wargi od ust Paula na tyle długo, żeby z wysiłkiem - zgniatał mi

płuca - powiedzieć:

- Złaź ze mnie.

- Daj spokój, Suze - powiedział głosem, który z żalem stwierdzam, wydawał się

przepełniony... namiętnością. Czy czymś takim w każdym razie. Z jeszcze większym żalem

stwierdzam, że dźwięk jego głosu podrażnił każdy nerw w moim ciele. Ta namiętność była

przeznaczona dla mnie. Dla mnie, Suze Simon, wobec której żaden chłopak nie czuł takiej

namiętności. Na tyle, przynajmniej, na ile wiedziałam. - Nie mów, że nie myślałaś o tym całe

popołudnie.

- Otóż - powiedziałam uszczęśliwiona, że chociaż raz odpowiem zgodnie z prawdą -

naprawdę nie. A teraz złaź ze mnie.

Paul jednak nie przestawał mnie całować - nie w usta, bo odwróciłam głowę, ale w

szyję i, w pewnym momencie, w część ucha.

- Czy chodzi o ten samorząd uczniowski? - zapytał w przerwie między pocałunkami. -

Bo mnie nie zależy na zostaniu wiceprzewodniczącym tej głupiej klasy. Jeśli złościsz się z

tego powodu, powiedz słowo, a wycofam się z kandydowania.

- Nie, to nie ma nic wspólnego z samorządem uczniowskim - powiedziałam, usiłując

nadal wyrwać rękę z jego uścisku oraz odsunąć szyję z zasięgu jego ust, które wywierały

niezwykły efekt na moją skórę. Miałam wrażenie, że się pali.

- O Boże. Nie chodzi chyba o Jesse'a? - Czułam, jak całe ciało Paula zadrżało. - Daj

sobie z tym spokój, Suze. Facet nie żyje.

- Nie powiedziałam, że to ma coś wspólnego z Jesse'em. - To nie brzmiało

przekonująco, ale było mi wszystko jedno. - Czy słyszałeś, żebym mówiła, że to ma coś

wspólnego z Jesse'em?

- Nie musiałaś - stwierdził Paul. - Masz to wypisane na twarzy, Suze. Zastanów się.

Do czego to cię może doprowadzić z tym facetem? No wiesz, ty się zestarzejesz, a on

pozostanie dokładnie w tym samym wieku co w chwili śmierci. No i co, zabierze cię na bal

absolwentów? A kino? Pójdziecie do kina? Kto prowadzi? Kto płaci?

Teraz byłam na niego naprawdę wściekła. Głównie dlatego, że miał rację, oczywiście.

Również dlatego, że zakładał, że Jesse odwzajemniał moje uczucia, co ku mojej rozpaczy

mijało się z prawdą. W przeciwnym razie dlaczego unikałby mnie tak starannie przez

ostatnich parę tygodni?

Paul wepchnął głębiej nóż w ranę.

- Poza tym, jeśli rzeczywiście jesteście dla siebie stworzeni, to co ty tutaj robisz? I

całowałabyś mnie tak, jak przed minutą?

To wystarczyło. Byłam zła jak nigdy. Ponieważ miał rację. Oto chodzi. Miał rację.

I to mi łamało serce. Bardziej niż Jesse.

- Jeśli ze mnie nie zleziesz - powiedziałam przez zaciśnięte zęby - wbiję ci kciuk w

oko.

Paul zachichotał. Zauważyłam jednak, że przestał chichotać, jak tylko mój kciuk

zetknął się z kącikiem jego oka.

- Au! - wrzasnął, zsuwając się ze mnie. - Co u...?

Zerwałam się z łóżka szybciej, niż dałoby się powiedzieć „paranormalny”. Złapałam

buty, torebkę, zebrałam resztkę godności i wypadłam z pokoju jak burza.

- Suze! - ryknął Paul z sypialni, - wracaj! Suze!

Nie zwróciłam na niego uwagi. Biegłam dalej. Minęłam w pędzie pokój dziadzia

Slatera - nadal oglądał stare odcinki Family Feud - po czym ruszyłam kręconymi schodami w

kierunku drzwi wejściowych.

Udałoby mi się, gdyby między mną a drzwiami nie zmaterializował się

niespodziewanie Anioł Piekieł.

Zgadza się. Droga stała przede mną otworem, a potem ni stąd, ni zowąd pojawił się

Aksamitna Rączka. Czy też raczej duch Aksamitnej Rączki.

- Hola - wykrzyknęłam, o mało nie wpadając na niego. Facet miał sumiaste wąsika i

pokryte tatuażem ręce, które skrzyżował na piersi. Był także, o czym nie muszę chyba

wspominać, całkiem, ale to całkiem nieżywy. - Skąd się tu wziąłeś?

- To nie ma znaczenia, panieneczko - powiedział. - Sądzę, że pan Slater ma ochotę

zamienić z tobą słowo.

Usłyszałam kroki na szczycie schodów i podniosłam głowę. Paul stał na górze,

zakrywając dłonią oko.

- Suze - powiedział. - Nie odchodź.

- Goryle? - zawołałam z niedowierzaniem. - Używasz goryli ze świata duchów, żeby

załatwiali twoje interesy? Kim ty jesteś?

- Mówiłem ci. Jestem zmiennikiem. Tak samo jak ty. Strasznie przesadnie reagujesz

na to wszystko. Czy nie możemy zwyczajnie porozmawiać, Suze? Przysięgam, że będę

trzymać ręce przy sobie.

- Gdzie ja to już słyszałam?

Potem, kiedy Aksamitna Rączka z groźną miną zrobił krok w moją stronę,

zachowałam się w jedyny, zważywszy na okoliczności, możliwy sposób. Podniosłam do góry

but od Jimmy'ego Choo i walnęłam go nim w głowę.

Jestem przekonana, że pan Choo nie przewidział takiego zastosowania dla swoich

wyrobów. Sprawiły się jednak zupełnie dobrze. Po wyeliminowaniu z gry zaskoczonego pana

Aksamitnej Rączki, wystarczyło otworzyć drzwi i rzucić się pędem na dwór. Tak też, nie

zwlekając, zrobiłam.

Gnałam po cementowych stopniach w stronę podjazdu, kiedy usłyszałam głos Paula:

- Suze! Suze, uspokój się. Przepraszam za to, co powiedziałem o Jessie. Nie miałem

nic złego na myśli.

Już na podjeździe odwróciłam się w jego stronę i muszę z przykrością wyznać, że w

odpowiedzi na jego słowa wykonałam wulgarny gest przy użyciu jednego palca.

- Suze. - Paul opuścił rękę i mogłam stwierdzić, że oko, ku mojemu rozczarowaniu,

nie zwisa z oczodołu. Było tylko czerwone. - Pozwól przynajmniej odwieźć się do domu.

- Nie, dziękuję - zawołałam, zatrzymując się na chwilę, żeby włożyć buty od

Jimmy'ego Choo. - Wolę się przespacerować.

- Suze - powiedział Paul. - Do twojego domu jest stąd jakieś dziewięć kilometrów.

- Nie odzywaj się do mnie więcej, bardzo proszę - odparłam i ruszyłam, mając

nadzieję, że nie pójdzie za mną. Ponieważ gdyby to zrobił i próbował mnie znowu pocałować,

to istniało duże prawdopodobieństwo, że oddawałabym mu pocałunki. Już teraz o tym

wiedziałam. Wiedziałam aż za dobrze.

Nie poszedł za mną. Przemaszerowałam podjazdem i wyszłam na szosę nad oceanem -

nazwaną z dużą dozą wyobraźni Drogą Widokową - starając się zachować resztkę szacunku

dla samej siebie. Dopiero kiedy zeszłam Paulowi z oczu, ściągnęłam buty i powiedziałam to,

co cisnęło mi się na usta cały czas, gdy oddalałam się możliwie dumnym krokiem od jego

domu, a mianowicie:

- Auć, auć, auć!

Głupie buty. Palce miałam w strzępach. W żaden sposób nie mogłam iść w tych

narzędziach tortur. Zastanawiałam się nad wrzuceniem ich do oceanu, co przyszłoby mi

łatwo, zważywszy na to, że ocean rozciągał się w dole pode mną.

Z drugiej strony, buty kosztowały sześćset dolców. Jasne, że nabyłam je za ułamek tej

sumy, ale jednak. Uzależniona od zakupów część mojej osobowości nie dopuściłaby do tak

gwałtownego posunięcia.

Tak więc, z butami w dłoni posuwałam się boso wzdłuż drogi, uważając pilnie na

odłamki szkła i sumaka jadowitego, który ewentualnie mógłby się gdzieś pojawić z boku.

Paul miał rację co do jednego: miałam przed sobą dziewięć kilometrów spaceru. Co

gorsza, od domu Paula do pierwszego obiektu użyteczności publicznej, gdzie mogłabym

dobrać się do telefonu i zacząć obdzwaniać znajomych w nadziei, że ktoś mnie podwiezie,

dzieliły mnie prawie dwa kilometry. Mogłam, jak sądzę, podejść do któregoś z ogromnych

domostw należących do sąsiadów Paula, zadzwonić i zapytać, czy mogę skorzystać z tele-

fonu. Ale czułabym się zakłopotana. Nie, wolałam automat. Tylko tego było mi trzeba.

Miałam nadzieję jakiś wkrótce znaleźć.

W moim planie była tylko jedna rysa, a mianowicie pogoda. Och, nie zrozumcie mnie

źle. To był piękny wrześniowy dzień. Nad głową rozciągało się niebo bez jednej chmurki.

Na tym polegał problem. Słońce bezlitośnie prażyło Drogę Widokową. Musiało być

ponad trzydzieści stopni - nawet jeśli chłodna bryza znad oceanu łagodziła upał. Jednak

chodnik pod moimi stopami nie poddawał się działaniu wietrzyka. Droga, która po wyjściu z

zimnego domu Paula wydawała się przyjemnie ciepła pod stopami, okazała się okropnie

gorąca. Straszliwie gorąca. Można by na niej usmażyć jajecznicę.

Nie, oczywiście, nie mogłam nic na to poradzić. Nie mogłam włożyć butów. Bąble

bolały bardziej niż podeszwy stóp. Gdyby przejeżdżał jakiś samochód, może próbowałabym

go zatrzymać - ale pewnie nie. Sytuacja była dla mnie na tyle kłopotliwa, że nie chciałam

rozmawiać o tym z kimś zupełnie obcym. Poza tym, biorąc pod uwagę moje szczęście,

zatrzymałabym najprawdopodobniej seryjnego mordercę i z rozgrzanej patelni - dosłownie -

trafiłabym prosto w ogień.

Nie. Szłam dalej, przeklinając siebie i swoją głupotę. Jak mogłam być taką idiotką,

żeby zgodzić się pojechać do domu Paula Slatera? Prawda, to co mi pokazał na temat

zmienników było ciekawe. I ta sprawa z przemieszczaniem się dusz... jeśli rzeczywiście coś

takiego istniało. Nie chciałam nawet myśleć o tym, co by to mogło oznaczać. Umieścić duszę

w cudzym ciele.

Zmiennicy, powiedziałam sobie. Skupić się na zmiennikach. Już lepiej na tym niż na

tej wędrówce dusz... albo, jeszcze gorzej, na drażliwej sprawie oszołomienia z powodu

pocałunków chłopaka, którego wcale nie kocham.

A może po odrzuceniu przez Jesse'a odczułam w gruncie rzeczy prawdziwą ulgę,

stwierdziwszy, że jestem dla kogoś atrakcyjna... nawet dla kogoś, za kim specjalnie nie

przepadałam? Bo nie lubiłam Paula Slatera. O nie. Przypuszczam, że koszmarne sny, jakie

dręczyły mnie przez ostatnich parę tygodni, dowodzą tego w dostatecznym stopniu... bez

względu na to, jak szybko biło moje zdradzieckie serce, kiedy jego wargi dotknęły moich.

Miło było, wędrując przed siebie, skupić się właśnie na tym, a nie na moich tragicznie

obolałych stopach. Szło mi się wolno Drogą Widokową - bez żadnego zabezpieczenia przed

ostrymi kamykami, z rozgrzanym chodnikiem pod bosymi stopami. Oczywiście, uznałam, że

w pewnym sensie ból stanowi karę za naganne zachowanie. Prawda, Paul zwabił mnie do

swojego domu, obiecując udostępnić informacje, na których strasznie mi zależało. Nie

należało jednak przyjmować zaproszenia, wiedząc, że ktoś taki jak Paul Slater musi mieć

jakieś ukryte zamiary.

I że te zamiary będą najprawdopodobniej dotyczyły moich ust.

Co mnie złościło najbardziej, to fakt, że przez jakąś minutę czy dwie nie miałam nic

przeciwko temu. Naprawdę. Nawet mi się to podobało. Niedobra Suze. Bardzo niedobra Suze.

O Boże. Wpadłam w tarapaty.

W końcu po półgodzinie bolesnego, powolnego marszu ujrzałam najpiękniejszy widok

na świecie: nadbrzeżną kawiarnię. Pośpieszyłam w jej kierunku - tak szybko, jak się dało na

nogach, które sprawiały taki ból, jakby obcięto mi stopy w kostkach - robiąc w myślach

przegląd osób, do których mogłam bezpiecznie zadzwonić, kiedy tam dotrę. Do mamy?

Nigdy. Zadawałaby zbyt dużo pytań, a i tak pewnie by mnie zabiła za to, że poszłam do

chłopaka, którego jej nie przedstawiłam. Jake? Nie. Też za dużo pytań. Brad? Z

przyjemnością zostawiłby mnie tutaj, ponieważ serdecznie mnie nie znosił. Adam?

Wypadło na Adama. To była jedyna znana mi osoba, która przyjechałaby po mnie z

radością, rozkoszując się rolą zbawcy... i z równą przyjemnością wysłuchałaby opowiadania o

tym, jak Paul napastował mnie seksualnie, nie pragnąc przy tym przerobić go na krwawą

miazgę. Adam miał dość rozumu, żeby zdawać sobie sprawę z tego, że Paul Slater może

skopać mu tyłek w dowolny dzień tygodnia. Naturalnie nie zamierzałam wspominać

Adamowi o tym, że w pewnym momencie odwzajemniłam seksualną napaść Paula.

Cafe Morska Mgła - tak nazywała się restauracja, w której stronę kuśtykałam - była

luksusowym lokalem z miejscami na zewnątrz i obsługą parkingową. Było za późno na lunch

i za wcześnie na kolację, więc lokal świecił pustkami, jeśli nie liczyć kelnerów

przygotowujących się do wieczornego najazdu gości. Kiedy dowlokłam się, kulejąc, do drzwi,

kelner właśnie wypisywał na tablicy obok specjały dnia.

- Dzień dobry - zawołałam możliwie radosnym, możliwie najmniej spójrz - na - mnie -

jestem - ofiarą głosem.

Kelner zerknął w moją stronę. Jeśli zauważył moją rozczochraną fryzurę i brak

obuwia, to nie dał tego po sobie poznać. Odwrócił się z powrotem do tablicy.

- Sadzamy gości do kolacji dopiero od szóstej - powiedział.

- Hm. - Stwierdziłam, że to będzie trudniejsze, niż się spodziewałam. - W porządku.

Chciałam tylko skorzystać z telefonu, jeśli jest tutaj.

- W środku - powiedział kelner z westchnieniem. Potem, spojrzawszy na mnie

krytycznym wzrokiem, dodał: - Bez butów nie obsługujemy.

- Mam buty - powiedziałam, podnosząc moje Jimmy Choo. - Widzi pan?

Przewrócił oczami i wrócił do swojej tablicy.

Nie rozumiem, dlaczego świat zamieszkuje tak wielu niesympatycznych ludzi.

Naprawdę nie rozumiem. Potrzeba wysiłku, żeby zachowywać się niegrzecznie. Ilość energii,

jaką ludzie wkładają w swoje chamstwo, czasami mnie zdumiewa.

Wewnątrz Morskiej Mgły było chłodno i cieniście. Przekuśtykałam obok baru w

stronę tabliczki, którą dostrzegłam, jak tylko moje oczy przyzwyczaiły się do przytłumionego

- w porównaniu z palącym słońcem na zewnątrz - światła, a która głosiła:

TELEFON/TOALETY. Jak dla dziewczyny z rozległymi, jak sądzę, oparzeniami trzeciego

stopnia na podeszwach stóp, był to długi spacer. W połowie drogi usłyszałam chłopięcy głos

wołający mnie po imieniu.

Byłam pewna, że to Paul. No, bo któż inny? Widocznie podążał za mną, chcąc mnie

przeprosić.

No i pewnie całować się jeszcze ze mną.

Cóż, jeśli sądził, że mu przebaczę - nie mówiąc już o całowaniu się - to coś mu się

pomieszało. No, może z tym całowaniem...

Nie. Nie.

Odwróciłam się powoli.

- Mówiłam ci - powiedziałam, z dużym wysiłkiem panując nad głosem. - Nie chcę już

nigdy z tobą rozmawiać...

Głos mi zamarł. To nie Paul Slater stał za mną. To był kolega Jake'a z college'u, Neil

Jankow. Neil Jankow, brat Craiga, który stal przy barze z notatnikiem. Wydawał się jakby

chudszy... a także, teraz, kiedy wiedziałam przez co przeszedł, także smutniejszy.

- Susan? - zapytał z wahaniem. - Och, to ty. Nie byłem pewien.

Zamrugałam oczami. I do tego ten notatnik. I barman obok, również z notatnikiem.

Przypomniałam sobie, jak Neil mówił, że jego tata jest właścicielem kilku restauracji w

Carmelu. Uświadomiłam sobie, że ojciec Neila i Craiga ma widocznie w swoim posiadaniu

także Morską Mgłę.

- Neil - odparłam. - Cześć. Tak, to ja, Suze. Jak... eee jak się masz?

- W porządku - powiedział Neil, kierując spojrzenie na moje przeraźliwie brudne

stopy. - Czy nic... czy nic ci nie jest?

Nie miałam wątpliwości, że troska w jego głosie nie jest udawana. Neil Jankow

martwił się o mnie. O mnie, dziewczynę, którą spotkał zaledwie raz, poprzedniego wieczoru.

Której imienia nawet dobrze nie zapamiętał. Fakt, że tak się mną przejął, podczas gdy inne

osoby - jak Paul Slater oraz, tak, byłam w stanie to teraz przyznać sama przed sobą, Jesse -

mogły zachowywać się tak podle, wzruszył mnie do łez.

- Czuję się dobrze - zapewniłam.

A potem, zanim zdołałam się powstrzymać, wyrzuciłam z siebie całą tę historię. Nie

wspominając, naturalnie, o duchach ani o mediacji. Ale o reszcie tak; zupełnie nie wiem, co

mnie naszło. Stałam na środku kawiarni należącej do ojca Neila, mówiąc:

- A potem rzucił się na mnie, a ja mu powiedziałam, żeby zlazł, bo wbiję mu kciuk w

oko, a potem uciekłam, a buty mnie okropnie uwierały i musiałam je zdjąć, i nie mam

komórki, więc nie mogłam do nikogo zadzwonić, a to jest pierwsze miejsce, gdzie jest

telefon...

Zanim skończyłam, Neil podszedł do mnie, a potem zaprowadził do baru i posadził na

stołku.

- Dobrze. Dobrze, już jest wszystko w porządku - powiedział zdenerwowanym tonem.

Widać było, że nie ma dużego doświadczenia z dziewczynami w stanie histerii. Poklepywał

mnie po ramieniu, proponując różne rzeczy, na przykład lemoniadę czy tiramisu.

- Napiję się... lemoniady - powiedziałam w końcu, wykończona potokiem skarg.

- Pewnie - powiedział Neil. - Oczywiście. Jorge, nalej jej lemoniady, dobrze?

Barman pośpiesznie nalał mi lemoniady z dzbanka, który trzymał w małej lodówce za

barem. Postawił szklankę na ladzie, zerkając na mnie z niepokojem, jakbym była jakąś

nawiedzoną istotą, która w każdej chwili może zacząć wypluwać z siebie poezję New Age.

Pokrzepiające przekonać się, że takie właśnie wywieram na ludziach pierwsze wrażenie. Po

prostu cudownie.

Napiłam się trochę lemoniady. Była chłodna i cierpka. Po paru łykach odstawiłam

szklankę, zwracając się do Neila przyglądającego mi się z troską:

- Dzięki. Czuję się już lepiej. To miło z twojej strony.

Neil wydawał się zmieszany.

- Eee, dziękuję. Posłuchaj, mam komórkę. Chcesz ją pożyczyć? Możesz do kogoś

zadzwonić. Może, na przykład, do Jake'a?

Jake? Och, Boże, nie. Szeroko otwierając oczy, pokręciłam głową.

- Nie - powiedziałam. - Nie do Jake'a. On... on by nie zrozumiał.

Neila zaczynała ogarniać panika. Widać było, że marzy tylko o tym, żeby się mnie

pozbyć. Jak można było mieć do niego pretensję?

- Och, dobrze. A twoja mama? Może ona?

Ponownie pokręciłam głową.

- Nie, nie. Ja nie... to znaczy, nie chcę, żeby się dowiedzieli, jaka byłam głupia.

W tym momencie odezwał się barman Jorge:

- Wiesz, jesteśmy już praktycznie gotowi, Neil. Możesz jechać, jeśli chcesz...

„I zabrać ją ze sobą”. Tego nie powiedział, ale ton głosu wskazywał, że o to mu

właśnie chodzi. Było jasne, że Jorge chce, żeby stuknięta dziewczyna z obolałymi stopami

poszła sobie z baru, i to szybko... zanim zaczną napływać pierwsi wieczorni goście.

Neil wyraźnie cierpiał. Sama radość dowiedzieć się, że mój odstręczający w tym

momencie wygląd zniechęca chłopców z college'u do podwożenia mnie własnymi

samochodami. Doprawdy, nie potrafię wyrazić, jak bardzo zachwyciła mnie świadomość tego

faktu. Nie dość, że nieletnia, to jeszcze nieletnia z pokrwawionymi stopami i paskudnie

pokręconymi od słonego powietrza włosami.

Neil, który wcześniej wyjął komórkę, zamknął ją teraz i wsadził z powrotem do

kieszeni spodni.

- Hm - powiedział. - Wiesz, chyba mógłbym cię sam odwieźć do domu. Jeśli chcesz.

Sposób, w jaki to powiedział, nie był może do końca przekonujący, ale gdyby

oznajmił, na przykład, że zna miejsce, gdzie można kupić wyroby Prady po cenach

hurtowych, nie czułabym większej wdzięczności.

- To wspaniale - zawołałam radośnie.

Moja radość była chyba zbyt gwałtowna, bo twarz Neila stała się równie czerwona jak

moje bąble. Pośpiesznie odszedł, mamrocząc, że musi jeszcze skończyć parę rzeczy. Nie

przejęłam się tym. Do domu! Zawiozą mnie do domu! Obejdzie się bez krępujących rozmów

telefonicznych, bez dalszego łażenia... Och, dzięki Bogu, dość łażenia. Nie sądzę, żebym była

w stanie utrzymać się na nogach przez kolejną minutę. Sam widok własnych stóp przyprawiał

mnie o lekki zawrót głowy. Były niemal czarne od brudu, z częściowo poodrywanymi

plastrami. Z ran sączyła się wydzielina. Nie miałam nawet ochoty oglądać podeszew.

Wiedziałam tylko, że ich w ogóle nie czuję. Były kompletnie odrętwiałe.

- To - odezwał się jakiś głos tuż obok mnie - jest zupełnie nieudany pedikiur.

Powinnaś się domagać zwrotu pieniędzy.

10

Nie musiałam odwracać głowy, żeby stwierdzić, kto to taki. - Cześć, Craig -

mruknęłam kącikiem ust. Neil i Jorge i tak byli za bardzo pochłonięci dyskusją na temat listy

napojów, żeby zwracać na mnie uwagę.

- Więc - Craig usadowił się na stołku obok mnie - więc to w taki sposób pracują

państwo pośrednicy? Doprowadzacie sobie stopy do żałosnego stanu, a potem wymuszacie na

rodzeństwie zmarłych podwiezienie?

- Zazwyczaj nie - wymamrotałam dyskretnie.

- Och. - Craig bawił się pudełkiem zapałek, leżącym na barze. - Bo już miałem

powiedzieć. Wiesz. Wspaniałe metody. Kosmiczne przyspieszenie, jeśli chodzi o moją

sprawę, nieprawdaż?

Westchnęłam. Doprawdy, po tym, co przeszłam, nie potrzebowałam jeszcze

nieżywego faceta i jego kąśliwych uwag. Pewnie jednak na nie zasłużyłam.

- Jak się masz? - zapytałam, starając się mówić lekkim tonem. - No, wiesz, w związku

z tym byciem nieżywym?

- Och, czysta rozkosz - odparł Craig. - Cieszę się każdą chwilą.

- Przyzwyczaisz się - zapewniłam, myśląc o Jessie.

- Och, jestem tego pewien. - Craig patrzył na Neila. Powinnam, oczywiście, w tym

momencie załapać. Ale tak się nie stało. Byłam zbyt zajęta własnymi sprawami... nie wspomi-

nając już o stopach.

Neil wręczył swój notatnik Jorgemu, uścisnął mu dłoń i odwrócił się w moją stronę.

- Jesteś gotowa, Susan? - zapytał.

Nie zaprzątałam sobie głowy poprawianiem go, jeśli chodzi o formę imienia.

Skinęłam głową i ześlizgnęłam się ze stołka. Musiałam spojrzeć w dół, żeby się upewnić, czy

moje stopy dosięgły podłogi, bo nic nie czułam. To znaczy podłogi. Skóra na podeszwach

moich stóp zupełnie straciła wrażliwość.

- Naprawdę nieźle się urządziłaś - skomentował to Craig. W przeciwieństwie jednak

do brata otoczył mnie ramieniem w pasie i poprowadził do drzwi, gdzie czekał Neil z

kluczykami od samochodu w ręce.

Widocznie wyglądałam dość niezwykle - opierałam się częściowo na Craigu, którego

Neil naturalnie nie widział - ponieważ powiedział:

- Eee... Susan, czy na pewno chcesz jechać prosto do domu? Może byśmy tak zajrzeli

po drodze do szpitala...?

- Nie, nie - powiedziałam lekkim tonem. - Nic mi nie jest.

- Pewnie - zachichotał mi Craig do ucha.

Z jego pomocą udało mi się dowlec do samochodu. Podobnie jak Paul Neil jeździł

kabrioletem bmw. Inaczej niż w wypadku Paula, jego samochód był raczej używany.

- Hej! - wrzasnął Craig na widok auta. - To mój samochód!

To była zupełnie normalna reakcja u faceta, który stwierdza, że jego samochód

znajduje się w posiadaniu innego. Jake zachowałby się z pewnością tak samo.

Craig zdołał zapanować nad oburzeniem na tyle, żeby mnie doprowadzić do

przedniego siedzenia. Już miałam posłać mu pełen wdzięczności uśmiech, kiedy odwrócił się

i wskoczył na tylne siedzenie. Nawet wtedy, rzecz jasna, nie skapowałam, o co chodzi.

Uznałam po prostu, że Craig chce się przejechać. Czemu nie? O ile wiedziałam, nie miał nic

lepszego do roboty.

Neil zapuścił silnik, a z odtwarzacza CD popłynęły piosenki Kylie Minogue.

- Nie mogę uwierzyć, że on słucha tego gówna w moim aucie - odezwał się pełnym

obrzydzenia głosem Craig z tylnego siedzenia.

- Lubię ją - powiedziałam pojednawczo. Neil spojrzał na mnie.

- Mówiłaś coś?

Uświadomiwszy sobie, co zrobiłam, pośpiesznie zaprzeczyłam.

- Och.

Już bez słowa - nie był chyba specjalnie biegły w prowadzeniu konwersacji - Neil

wyprowadził samochód z parkingu przy Cafe Morska Mgła, kierując się Drogą Widokową do

centrum Carmelu, przez które musieliśmy przejechać, żeby się dostać do mojego domu.

Przejeżdżanie przez centrum miasta nigdy nie należało do przyjemności, ponieważ zwykle

roiło się tam od turystów, a turyści zazwyczaj nie wiedzieli, jak się tam poruszać ze względu

na brak nazw ulic czy też... świateł ulicznych.

Poruszanie się po centrum Carmelu staje się jednak szczególnie niebezpieczne, kiedy

na tylnym siedzeniu samochodu siedzi owładnięty morderczymi skłonnościami duch.

Naturalnie, z początku nie zdawałam sobie z tego sprawy. Usiłowałam, no wiecie,

zająć się pośredniczeniem. Uznałam, że skoro obaj bracia są przypadkiem razem, to może uda

mi się jakoś ich pogodzić. Nie miałam, oczywiście, pojęcia, w jak silnym stopniu ich związek

uległ dezintegracji.

- A więc, Neil - odezwałam się swobodnym tonem, kiedy w szybkim tempie

pokonywaliśmy Drogę Widokową. Morski wietrzyk targał mi włosy, dając cudowne, w

porównaniu z koszmarnym upałem, którego doświadczyłam poprzednio, uczucie chłodu. -

Słyszałam o twoim bracie. Bardzo mi przykro.

Neil nie spuścił wzroku z szosy. Zauważyłam jednak, że zacisnął palce na kierownicy.

- Dziękuję - szepnął tylko.

Wtrącanie się w cudze sprawy, zwłaszcza w osobiste tragedie innych ludzi - i to w

sytuacji, kiedy to nie ofiary tych tragedii zaczynają o tym mówić - uważa się za chamstwo,

dla pośrednika jednak grubiaństwo to część zawodu.

- Musiało być okropnie, tam, na tej łodzi - powiedziałam.

- Na katamaranie - poprawili mnie jednocześnie Craig i Neil, Craig kpiąco, Neil

uprzejmie.

- Tak, na katamaranie - powiedziałam. - Jak długo na nim wisiałeś? Osiem godzin, czy

coś koło tego?

- Siedem - odparł Neil cichym głosem.

- Siedem godzin. To długo. Woda musiała być potwornie zimna.

- Była. - Neil zdecydowanie nie należał do gadatliwych. Nie pozwoliłam jednak, aby

to mnie zniechęciło do wypełnienia misji.

- A twój brat, jak słyszałam - ciągnęłam - był, zdaje się, mistrzem pływackim?

- Zgadza się, do cholery - odezwał się Craig z tylnego siedzenia. - W zawodach

stanowych...

Podniosłam rękę, żeby go uciszyć. W tej chwili nie interesowało mnie, co Craig ma do

powiedzenia.

- Mistrz pływacki - powiedział Neil głosem, którego niemal nie zagłuszył szum

silnika. - Mistrz żeglarski. Wymień, co chcesz, Craig we wszystkim był najlepszy.

- Widzisz? - Craig pochylił się naprzód. - Widzisz? To on powinien umrzeć. Nie ja.

Sam to nawet przyznaje!

- Szsz - zwróciłam się do Craiga. Do Neila zaś powiedziałam:

- To musiało być niezłe zaskoczenie dla wszystkich. To znaczy fakt, że tobie udało się

wyjść cało z wypadku, a Craigowi nie.

- Raczej rozczarowanie - mruknął Neil. Usłyszałam go jednak.

Podobnie jak Craig.

Rozparł się na siedzeniu, z wyrazem triumfu na twarzy.

- Mówiłem ci.

- Twoi rodzice z pewnością rozpaczają po stracie Craiga - ciągnęłam, nie zwracając

uwagi na ducha. - Będziesz musiał dać im trochę czasu. Muszą być jednak szczęśliwi, że nie

stracili ciebie, Neil. Wiesz, że tak jest.

- Nie są - odparł Neil chłodno, jakby stwierdzał, że niebo jest niebieskie. - Woleli

Craiga. Wszyscy go woleli. Wiem, co sobie myślą. Co wszyscy myślą. Że to powinienem być

ja. To ja powinienem umrzeć. Nie Craig.

Craig znowu pochylił się do przodu.

- Widzisz? - powiedział. - Nawet Neil to przyznaje. To on powinien tu siedzieć, nie ja.

Teraz jednak bardziej troszczyłam się o żyjącego brata niż o tego, który umarł.

- Neil, nie wolno ci tak myśleć.

- Dlaczego nie? - Neil wzruszył ramionami. - To prawda.

- To nie jest prawda - oznajmiłam. - Jest jakiś powód, dla którego ty przeżyłeś, a Craig

nie.

- Tak - stwierdził sarkastycznie Craig. - Komuś się popieprzyło. I to nieźle.

- Nie - powiedziałam, kręcąc głową. - To nie tak. Craig rąbnął się w głowę.

Zwyczajnie i po prostu. To był wypadek, Neil. Wypadek, który nie wynikł z twojej winy.

Neil przez chwilę miał taki wyraz twarzy, jak ktoś, komu po długich miesiącach ulewy

zaświeciło słońce... jakby nie śmiał w to uwierzyć.

- Naprawdę tak myślisz? - zapytał ożywiony.

- Absolutnie - oświadczyłam. - I to jest wszystko, co się da o tym powiedzieć.

Ale podczas gdy to stwierdzenie najwyraźniej uszczęśliwiło Neila, u Craiga wywołało

grymas niechęci.

- Co jest grane? - zapytał. - On powinien umrzeć! Nie ja!

- Chyba jednak nie - powiedziałam tak cicho, żeby tylko Craig mnie usłyszał.

Odpowiedź okazała się jednak niewłaściwa. Nie dlatego, że nie była zgodna z prawdą

- była - ale dlatego, że nie spodobała się Craigowi. Nie spodobała mu się ani trochę.

- Jeśli ja mam być martwy - stwierdził - to on też powinien. Mówiąc to, gwałtownie

pochylił się do przodu, chwytając za kierownicę.

Neil jechał jedną z ciekawszych ulic miasta - ocienioną drzewami i pełną turystów. Po

obu stronach znajdowały się galerie sztuki i sklepy pościelowe - takie, które uwielbia moja

mama, a ja omijam jak zarazę. Posuwaliśmy się w ślimaczym tempie, ponieważ przed nami

jechało auto z przyczepą kempingową, a przed nim autokar turystyczny.

Kiedy Craig chwycił za kierownicę, tył przyczepy stał się nagle ogromny w naszym

polu widzenia. A to dlatego, że Craig przerzucił także nogę przez oparcie fotela i wparł stopę

w pedał gazu, czego brat nie mógł poczuć. Neil wiedział tylko, że nie nacisnął na pedał gazu.

Gdyby nie zareagował, naciskając na hamulec, a ja nie wmieszałabym się, szarpiąc

kierownicę w drugą stronę, wpakowalibyśmy się w tył auta przed nami - albo, co gorsza, w

tłum turystów na chodniku - zabijając się i pociągając za sobą paru niewinnych

przechodniów.

- Co z tobą? - wrzasnęłam na Craiga. Ale to Neil odpowiedział drżącym głosem:

- To nie ja, przysięgam. Kierownica obróciła się zupełnie bez mojego udziału...

Nie słuchałam go. Wrzeszczałam na Craiga, który wydawał się równie zdumiony tym,

co zaszło, jak Neil. Wpatrywał się w swoje ręce, jakby żyły własnym życiem.

- Nie waż się - krzyczałam na niego - czegoś podobnego zrobić. Nigdy! Zrozumiałeś?

- Przykro mi! - krzyknął Neil. - Ale to nie była moja wina, przysięgam!

Craig z żałosnym jękiem zamigotał nagle i zniknął. Ot tak. Zdematerializował się,

zostawiając mnie i Neila z bałaganem, którego narobił.

Na szczęście nie było aż tak źle. Mnóstwo ludzi gapiło się na nas, ponieważ

zatrzymaliśmy się na środku ulicy i narobiliśmy wrzasku. Żadne z nas nie odniosło obrażeń -

ani też, co wspaniałe - nikt inny. Nawet nie stuknęliśmy tej przyczepy. W sekundę później

ruszyła, a my za nią, czując, jak serce podchodzi nam do gardła.

- Powinienem zabrać ten samochód na przegląd - powiedział Neil, ściskając

kierownicę pobielałymi palcami. - Może trzeba wymienić olej albo coś.

- Albo coś - powiedziałam. Serce waliło mi jak młotem. - To dobry pomysł. Może

powinieneś pojeździć trochę autobusem. - Dopóki nie zastanowię się, co zrobić z twoim

bratem, dodałam w myślach.

- Tak - odparł Neil ledwo słyszalnie. - Autobus byłby niezły.

Nie wiem jak Neil, ale ja nadal byłam wstrząśnięta, kiedy podjechał pod mój dom.

Sporo przeżyłam tego dnia. Nie tak często zdarzało mi się w odstępie zaledwie paru godzin

być całowaną, a następnie omal nie paść ofiarą morderstwa.

Mimo to, chociaż sama nie czułam się najlepiej, chciałam powiedzieć Neilowi parę

słów, coś, co pomogłoby mu pogodzić się z tym, że to on był tym bratem, który przeżył... jak

również obudziło jego czujność wobec niebezpieczeństwa, jakie groziło mu ze strony Creiga,

który znikając przed paroma minutami, wydawał się wyjątkowo rozzłoszczony.

Wszystko jednak, co zdołałam z siebie wydusić, to było żałosne: „Cóż. Dziękuję za

podwiezienie”.

Naprawdę. Tylko tyle. „Dziękuję za podwiezienie”. Nic dziwnego, że zebrałam tyle

wyróżnień za osiągnięcia w dziedzinie pośredniczenia. Na opak.

Neil niespecjalnie zwracał uwagę na to, co mówię. Zdaje się, że chciał się mnie po

prostu pozbyć. Dlaczego nie? Jaki chłopak z college'u ma ochotę znosić przy sobie porąbaną

licealistkę z gigantycznymi bąblami na stopach? Żaden, jakiego znam.

Jak tylko wysiadłam, wyrwał naszym zacienionym, wysadzanym sosnami podjazdem,

jakby zupełnie nie pamiętając o wypadku, jaki miał miejsce tak niedawno.

A może tak się ucieszył, że ma mnie z głowy, że nie dbał o to, co mu się przytrafiło.

Wiedziałam tylko, że zostałam sama, mając przed sobą długą, długą drogę do drzwi

frontowych.

Nie mam pojęcia, jak ją przebyłam. Naprawdę nie wiem. Posuwając się powolutku -

tak wolno jak stuletnia babuleńka - wdrapałam się na ganek i do środka.

- Wróciłam! - wrzasnęłam na wypadek, gdyby to kogoś obchodziło. Jedynie Maks

wybiegł mi na powitanie, obwąchując mnie w nadziei, że mam jakieś jedzenie ukryte po

kieszeniach. Nic nie znalazł, więc zostawił mnie, pozwalając w spokoju wdrapać się po

schodach do mojego pokoju.

Dokonałam tego, stopień po przeraźliwie męczącym stopniu. Zajęło mi to, no nie

wiem, jakieś dziesięć minut. Normalnie w górę i w dół biegam po dwa stopnie naraz. Ale nie

dzisiaj.

Wiedziałam, że będę musiała gęsto się tłumaczyć, kiedy wpadnę na kogoś poza

Maksem. Byłam pewna, że pierwszą osobą, na którą się natknę, będzie ta, z którą najmniej w

tej chwili miałam ochotę stanąć twarzą w twarz: Jesse. Jesse, który po pierwsze i

najważniejsze nie zrozumie, co robiłam w domu Paula Slatera. Jesse, przed którym, jak

sądziłam, trudno będzie ukryć fakt, że się całowałam z poślizgiem z innym chłopakiem.

I że całkiem mi się to podobało.

To była, uznałam, stojąc z ręką na klamce, wina Jesse'a. Ze mi odbiło i całowałam się

z kimś innym. Bo gdyby Jesse okazywał mi choćby najdrobniejszy ślad uczucia przez

ostatnich kilka tygodni, nigdy nie wzięłabym pod uwagę odwzajemnienia pocałunków Paula

Slatera. Nawet przez milion lat.

Tak, właśnie tak. To wszystko wina Jesse'a.

Nie miałam oczywiście cienia zamiaru mówić mu o tym. Przeciwnie, gdyby mi się

tylko udało, wolałabym w ogóle nawet nie wymieniać imienia Paula. Musiałam wymyślić

jakąś historyjkę - jakakolwiek byłaby lepsza od prawdy - żeby wyjaśnić, co się stało z moimi

biednymi, ciężko poszkodowanymi stopami...

...nie mówiąc już o obolałych ustach.

Ku mojej radości, kiedy otworzyłam drzwi, okazało się, że Jesse'a nie ma w pokoju.

Szatan, owszem, siedział na parapecie, zajęty toaletą. Pana nie było. Tym razem.

Alleluja.

Zrzuciłam plecak oraz buty i skierowałam się do łazienki. Myślałam tylko o jednej,

jedynej rzeczy, a mianowicie o umyciu stóp. Może to było właśnie to, czego im trzeba. Może

po wymoczeniu w ciepłej wodzie z mydłem odzyskają, choćby częściowo, czucie...

Odkręciłam wodę, włożyłam korek do wanny, usiadłam na jej brzegu i z trudem

przerzuciłam stopy do wody.

Przez sekundę czy dwie wszystko było dobrze. Poczułam ogromną ulgę.

A potem woda dosięgła moich bąbli i omal nie skręciłam się z bólu. Nigdy więcej,

przysięgłam sobie, trzymając się kurczowo brzegu wanny, żeby nie upaść. Nigdy więcej

modnych butów. Od tej chwili istnieją dla mnie wyłącznie aerosole. Nie obchodzi mnie, jak

brzydko mogą wyglądać. Ładny wygląd nie był tego wart.

Ból zmalał na tyle, żeby podjąć próbę użycia mydła i gąbki. Dopiero po około pięciu

minutach delikatnego szorowania udało mi się przedrzeć przez ostatnią warstwę brudu i

stwierdzić, dlaczego straciłam zdolność czucia w stopach. Okazały się pokryte - dosłownie

pokryte - ogromnymi czerwonymi bąblami, które rosły w oczach z każdą chwilą. Niektóre z

nich wypełniała krew. Uświadomiłam sobie z przerażeniem, że upłyną dni - a może nawet

tydzień - zanim bąble zmniejszą się na tyle, że będę w stanie chodzić, nie mówiąc już o

włożeniu butów.

Siedziałam tam, przeklinając z całej duszy Paula Slatera - do spółki z Jimmym Choo -

kiedy usłyszałam przekleństwo w wykonaniu Jesse'a, które chociaż wypowiedziane po

hiszpańsku, poraziło moje uszy.

11

- Querida, coś ty ze sobą zrobiła?

Jesse stał obok wanny, wpatrując się w moje stopy. Wylałam brudną wodę i nalałam

nowej, żeby je spłukać. W czystej wodzie wszystko było widać wyraźnie, aż po gniewne

krwawe bąble.

- Nowe buty - odparłam. To było jedyne wyjaśnienie, jakie mi chwilowo przyszło do

głowy. Nie uznałam za stosowne wyjaśniać w tym momencie, że uciekałam boso przed

seksualnym prześladowcą. Nie chciałam, aby z mojego powodu doszło do pojedynku czy

czegoś w tym stylu.

Tak, tak, wiem: marzenie ściętej głowy.

A jednak znowu nazwał mnie querida. Nie mógł tego powiedzieć ot tak sobie,

prawda?

Tyle że Jesse pewnie zwracał się w ten sposób do swoich sióstr. Prawdopodobnie

nawet do matki.

- Zrobiłaś to sobie specjalnie? - Gapił się na moje stopy z głębokim niedowierzaniem.

- Cóż, niezupełnie. - I zamiast opowiadać mu o Paulu i naszych potajemnych

pocałunkach na grafitowej narzucie na łóżku, powiedziałam, wyrzucając z siebie dziesięć

tysięcy słów na minutę: - To były nowe buty i zrobiły mi się bąble, a potem... nie załapałam

się na powrót samochodem do domu i musiałam iść pieszo, a buty tak mnie uwierały, że je

zdjęłam, a chodnik strasznie się nagrzał, widocznie od słońca, bo poparzyłam sobie stopy...

Jesse patrzył na mnie ponuro. Usiadł obok mnie na wannie, mówiąc:

- Pokaż.

Nie chciałam chłopakowi, w którym zakochałam się po uszy od chwili, kiedy go

zobaczyłam po raz pierwszy, pokazywać swoich paskudnie zmasakrowanych stóp. Tym

bardziej że poparzyłam je, uciekając przed chłopakiem, w którego towarzystwie w ogóle nie

powinnam była się znaleźć.

Z drugiej strony, dlaczego nie można odwiedzać chłopców w domu bez narażania się

na pocałunki, które chce się odwzajemnić? To wszystko jest takie skomplikowane, nawet jak

dla mnie, a jestem nowoczesną młodą kobietą, dzieckiem XXI wieku. Bóg wie, co by z tego

zrozumiał ranczer z połowy XIX wieku.

Z wyrazu twarzy Jesse'a jasno wynikało, że nie zostawi mnie w spokoju, dopóki nie

pokażę mu swoich głupich stóp. Powiedziałam więc, przewracając oczami:

- Chcesz je zobaczyć? Patrz i podziwiaj.

No i wyciągnęłam z wody prawą stopę, kierując ją w jego stronę.

Spodziewałam się co najmniej grymasu niechęci. A następnie kazania na temat mojej

głupoty - jakbym się już dostatecznie głupio nie czuła.

Ku mojemu zdumieniu Jesse ani nie wygłosił kazania, ani nie okazał obrzydzenia.

Ograniczył się do starannego obejrzenia mojej stopy z, jak by to określić, medyczną

obojętnością. Kiedy skończył się przyglądać prawej stopie, powiedział:

- Pokaż drugą.

Więc wsadziłam prawą z powrotem do wody i wydobyłam lewą.

Znowu brak obrzydzenia czy okrzyków w rodzaju: „Suze, jak mogłaś być taka

głupia!” Co nie zaskoczyło mnie aż tak, gdyż Jesse nigdy nie zwraca się do mnie: „Suze”.

Zamiast tego przyjrzał się mojej lewej stopie równie uważnie jak prawej. Kiedy skończył,

wyprostował się, stwierdzając:

- Widziałem gorsze... ale niewiele.

To mną wstrząsnęło.

- Widziałeś stopy w gorszym stanie niż moje? - wykrzyknęłam. - U kogo?

- Miałem siostry, nie pamiętasz? - powiedział. W jego ciemnych oczach pojawił się

błysk, chyba nie rozbawienia, bo rzecz jasna, stan moich stóp nie skłaniał do śmiechu. Jesse

nie odważyłby się stroić z nich żartów... nieprawdaż? - Od czasu do czasu miewały nowe

buty, z podobnymi skutkami.

- Już nigdy nie będę chodzić, prawda? - zapytałam, patrząc z rozpaczą na swoje

straszliwie zmaltretowane stopy.

- Będziesz - stwierdził Jesse. - Ale nie przez jakiś dzień czy dwa. Te oparzenia

wyglądają na bardzo bolesne. Potrzebne ci masło.

- Masło? - Zmarszczyłam nos.

- Najlepszym lekarstwem na takie oparzenia jest masło - oznajmił Jesse.

- Hm - mruknęłam. - Może w 1850 roku. Teraz polegamy raczej na uzdrawiających

właściwościach neosporinu. Tubka jest za tobą w szafce na lekarstwa.

Tak więc Jesse zaaplikował neosporin na moje rany. Kiedy skończył bandażować

moje stopy - które, muszę przyznać, wyglądały nadzwyczaj atrakcyjnie z około

sześćdziesięcioma ośmioma kawałkami plastra przylepionymi w różnych miejscach -

próbowałam się podnieść.

Nie na długo. Właściwie nie bolało. Tylko że czułam się tak dziwnie, jakbym deptała

grzyby...

Grzyby wyrastające z podeszew moich stóp.

- Wystarczy - powiedział Jesse. A zaraz potem uniósł mnie w powietrze.

Zamiast jednak zanieść mnie na łóżko i złożyć tam w romantycznym geście, no

wiecie, jak mężczyźni na filmach, po prostu mnie na nie rzucił, aż podskoczyłam, i

spadłabym na podłogę, gdybym nie złapała za materac.

- Dzięki - powiedziałam, z trudem ukrywając ironię.

Jesse raczej się tym nie przejął.

- Nie ma sprawy - powiedział. - Chciałabyś jakąś książkę? Pracę domową? A może

poczytam ci to...

Podniósł Teorią krytyczną od czasów Platona.

- Nie - odparłam pośpiesznie. - Praca domowa może być. Podaj mi, proszę, mój

plecak.

Zajęłam się wypracowaniem poświęconym wojnie domowej - w każdym razie takie

chciałam robić wrażenie. Naprawdę zajmowałam się usilnymi próbami niemyślenia o Jessie,

który czytał, siedząc na parapecie pod oknem. Zastanawiałam się, jakby to było, gdyby

pocałował mnie parę razy tak jak Paul. Jak się tak bliżej zastanowić, znajdowałam się w

naprawdę interesującej sytuacji, zwłaszcza że nie mogłam chodzić. Ilu facetów chciałoby

mieć dziewczynę praktycznie uwięzioną w sypialni? Mnóstwo. Z wyjątkiem, rzecz jasna,

Jesse'a. W końcu Andy zawołał mnie na kolację.

Nie miałam zamiaru się ruszać. Nie dlatego, że wolałam posiedzieć w pokoju,

przyglądając się, jak Jesse czyta, ale dlatego, że naprawdę nie byłam w stanie utrzymać się na

nogach. W końcu David przyszedł na górę, żeby sprawdzić, co mnie tak długo zatrzymuje.

Jak tylko zobaczył bandaże, pobiegł z powrotem na dół, po mamę.

Czy mogę jedynie wspomnieć, że mama okazała mi o wiele mniej współczucia niż

Jesse? Powiedziała, że zasłużyłam na każdy bąbel, skoro byłam aż tak oślo głupia, żeby pójść

do szkoły w nowych butach, nie rozchodziwszy ich wcześniej. Potem pomiotała się jeszcze

po pokoju, poprawiając to i owo (chociaż od czasu jak zyskałam współlokatora w postaci

diabelsko przystojnego Latynosa, zaczęłam bardzo zwracać uwagę na porządek. To znaczy,

nie chcę, żeby Jesse oglądał moje walające się wokoło staniki. Poza tym, tak naprawdę, to

właśnie on bałaganił, zostawiając wszędzie stosy książek i otwarte pudełka po CD. No i do

tego jeszcze dochodził Szatan).

- Poważnie, Suzie - powiedziała mama, marszcząc nos na widok wielkiego kota

pręgowanego koloru pomarańczy, rozwalonego na parapecie. - Ale kot...

Jesse, które zdematerializował się przez uprzejmość, kiedy weszła mama, żeby

zapewnić mi jakąś namiastkę prywatności, byłby poruszony, słysząc, z jaką pogardą mama

wyraża się o jego kocie.

- Jak się miewa pacjentka? - zapytał Andy, pojawiając się w drzwiach z tacą, na której

znajdowały się grilowany łosoś z koperkiem i śmietaną, zimna zupa ogórkowa i świeżo

upieczona bułka obiadowa. Wiecie, nawet gdybym była nieszczęśliwa w związku z

perspektywą drugiego małżeństwa mamy i przeprowadzki na drugi koniec kraju, gdzie

czekało na mnie trzech przyrodnich braci, to jedzenie okazało się warte tego wszystkiego.

Cóż, jedzenie i Jesse. Przynajmniej do niedawna.

- Z całą pewnością nie będzie mogła pójść jutro do szkoły - powiedziała mama,

potrząsając ze smutkiem głową. - Tylko popatrz, Andy. Czy myślisz, że powinniśmy ją zabrać

do... czy ja wiem... gdzieś do lekarza?

Andy pochylił się i przyjrzał moim stopom.

- Nie sądzę, żeby byli w stanie zrobić coś więcej - powiedział, podziwiając wspaniały

opatrunek założony przez Jesse'a. - Wygląda na to, że sama świetnie dała sobie z tym radę.

- Wiecie chyba, czego mi potrzeba - powiedziałam - jakichś czasopism, sześciopaku

coli light i dużego batona crunch.

- Nie przesadzaj, młoda damo - odezwała się surowym tonem mama. - Nie będziesz

się wylegiwała cały dzień w łóżku jak kontuzjowana balerina. Dzisiaj wieczorem zadzwonię

do pana Waldena i poproszę, żeby przysłał ci pracę domową. Muszę także powiedzieć, Suzie,

że bardzo mnie rozczarowałaś. Jesteś za duża na takie głupstwa. Powinnaś była do mnie

zadzwonić. Przyjechałabym po ciebie.

Hm, tak. A wtedy odkryłaby, że wracałam pieszo nie ze szkoły, jak wmawiałam

wszystkim po kolei, ale z domu chłopaka, który trzymał w charakterze goryla martwego

Anioła Piekieł i który próbował się do mnie dobrać przy śliniącym się dziadku w drugim

pokoju. Które to dobieranie się do pewnego stopnia odwzajemniłam.

Nie, dzięki.

Kiedy oboje wyszli z pokoju, usłyszałam, jak Andy mówi szeptem do mamy:

- Czy nie sądzisz, że byłaś dla niej odrobinę za surowa? Wydaje mi się, że dostała

nauczkę.

Mama nie odpowiedziała po cichu. Nie, chciała, żebym usłyszała, co mówi:

- Nie, nie sądzę, żebym była dla niej za surowa. Za dwa lata pojedzie do college'u,

Andy, i będzie mieszkać samodzielnie. Jeśli to jest przykład decyzji, jakie może podejmować,

to drżę na myśl, co nas jeszcze czeka. Wydaje mi się, niestety, że powinniśmy odwołać nasz

piątkowy wyjazd.

- Nigdy w życiu - usłyszałam już z dołu, jak odpowiada z naciskiem Andy.

- Ale...

- Żadnych ale - powiedział. - Jedziemy. A potem już przestałam ich słyszeć.

Jesse, który znowu się zmaterializował pod koniec rozmowy, uśmiechał się leciutko,

dowód, że słuchał, o czym mówiliśmy.

- To nie jest śmieszne - stwierdziłam kwaśno.

- To jest trochę śmieszne - sprzeciwił się.

- Nie - powiedziałam. - Nie jest.

- Myślę - powiedział Jesse, otwierając z trzaskiem książkę pożyczoną od ojca

Dominika - że pora na odrobinę głośnej lektury.

- Nie - jęknęłam. - Tylko nie Teoria krytyczna od czasów Platona. Proszę, błagam. To

nie w porządku, nawet nie mogę uciec.

- Wiem - powiedział Jesse z błyskiem w oczach. - W końcu mam cię, gdzie chciałem...

Przyznaję, dech mi zaparło, kiedy to powiedział.

Ale oczywiście nie miał na myśli tego, co ja chciałam, żeby miał na myśli. Chodziło

mu po prostu o to, że teraz mógł mi poczytać tę głupią książkę, ponieważ nie miałam żadnych

szans na ucieczkę.

- Cha, cha - powiedziałam kpiąco, żeby ukryć to drobne nieporozumienie.

Jesse wyjął egzemplarz „Cosmo” schowany między kartkami Teorii krytycznej od

czasów Platona. Na moje oniemiałe ze zdumienia spojrzenie odpowiedział:

- Pożyczyłem z pokoju twojej mamy. Nie będzie jej przez jakiś czas potrzebny.

Potem cisnął czasopismo na moje łóżko.

Poczułam dławienie w gardle. To była najmilsza - najmilsza - rzecz, jaką ktoś dla

mnie zrobił od strasznie dawna. A fakt, że zrobił to Jesse - Jesse, który jak uznałam ostatnio,

mnie nie znosi - zupełnie mnie powalił. Czy to możliwe, że mnie nie nienawidził? Czy to

możliwe, że w gruncie rzeczy trochę mnie lubił? To znaczy, wiem, że Jesse mnie lubi. Jakże

by inaczej zawsze ratował mi życie i w ogóle? Ale czy to możliwe, żeby lubił mnie w taki

specjalny sposób? A może starał się być miły tylko dlatego, że byłam cierpiąca?

To nie miało znaczenia. W każdym razie, nie wtedy. Fakt, że Jesse dla odmiany mnie

nie ignoruje - bez względu na motywy - liczył się w tym wypadku najbardziej.

Uszczęśliwiona, zaczęłam czytać artykuł na temat siedmiu sposobów, żeby się

podobać mężczyźnie i wcale mi tak bardzo nie przeszkadzało w tym momencie, że żadnego

nie mam - żadnego mężczyzny dla siebie, oczywiście. Ponieważ, jak się wydawało, to

dziwaczne napięcie między mną a Jesse'em, które pojawiło się od dnia tamtego pocałunku -

tego zbyt krótkiego, porażającego zmysły pocałunku - zaczynało wreszcie znikać.

Może teraz wszystko wróci do normy. Może teraz uświadomi sobie, jaki był głupi.

Może teraz do niego dotrze, że jestem mu potrzebna. Bardziej niż potrzebna. Ze mnie pragnie.

Tak samo jak Paul Slater - o czym miałam się okazję przekonać.

Hej, dziewczyna ma prawo marzyć, prawda?

Temu się właśnie oddałam. Przez osiemnaście najsłodszych godzin marzyłam o życiu,

w którym kochany chłopak odwzajemnia to uczucie. Wyrzuciłam z głowy wszelkie myśli o

pośredniczeniu - przemieszczaniu się między niebem a ziemią, wędrówce dusz, Paulu

Slaterze, ojcu Dominiku, Craigu i Neilu Jankowie. To ostatnie nie stanowiło problemu -

poprosiłam Jesse'a, żeby miał oko na Craiga, na co przystał z ochotą.

Nie będę nikogo oszukiwać: to było wspaniałe. Żadnych koszmarów na temat

uciekania długim, spowitym mgłą korytarzem w stronę bezdennej przepaści. Owszem, to nie

było tak jak w dawnych, przedpocałunkowych dniach, ale prawie. Coś w tym rodzaju. Aż do

następnego dnia, kiedy zadzwonił telefon.

Odebrałam - po drugiej stronie Cee Cee wrzasnęła na mnie tak głośno, że musiałam

odsunąć słuchawkę od ucha:

- Nie do wiary, że postanowiłaś się rozchorować - krzyczała. - I to akurat dzisiaj! Jak

mogłaś, Suze? Jesteśmy w toku kampanii!

Potrzebowałam paru sekund, żeby uświadomić sobie, o czym mówi.

- Ach, masz na myśli wybory? Cee Cee, posłuchaj, ja...

- Wiesz, powinnaś zobaczyć, co robi Kelly. Rozdaje batoniki, batoniki z napisem

„Głosujcie na Prescott/Slatera! „ Rozumiesz? A ty co robisz? Och, przewracasz się na łóżku,

bo cię stopki bolą, o ile twój brat mówi prawdę.

- Przyrodni brat - sprostowałam.

- Wszystko jedno, Suze, nie możesz mi tego zrobić. Nic mnie nie obchodzi, włóż

jakieś śmieszne, włochate kapcie, jeśli musisz, tylko przyjdź i zacznij roztaczać swój

wrodzony czar.

- Cee Cee - powiedziałam. Ciężko było mi się skupić, ponieważ Jesse znajdował się w

pobliżu. Nie tylko w pobliżu, ale całkiem obok. W porządku, nakładał mi tylko dodatkowy

opatrunek, ale i tak moja uwaga była bardzo rozproszona. - Posłuchaj . Jestem pewna, że nie

mam wcale ochoty być wiceprzewodniczącą.

Cee Cee nie chciała o tym słyszeć.

- Suze - ryknęła w komórkę Adama. Wiedziałam, że korzysta z jego komórki i że ma

przerwę na lunch, ponieważ słyszałam skrzek mew, które zlatują się na szkolne podwórze w

porze lunchu, mając nadzieję na parę frytek, oraz głos Adama, wspomagającego Cee Cee. -

Zupełnie wystarczy, że Kelly Pianka - dla - Mózgu Prescott zostaje co roku wybrana na

przewodniczącą. Ale przynajmniej kiedy ty byłaś w zeszłym roku wiceprzewodniczącą, to

stanowisko zyskało jakiś pozór godności. Jeśli wybiorą tego niebieskookiego, bogatego

chłopczyka, będzie tylko marionetką Kelly. Nic go nie obchodzi. Zrobi, co Kelly mu powie.

Cee Cee miała rację co do jednego: Paulowi było wszystko jedno. W każdym razie,

jeśli chodzi o trzecią klasę w Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry. Nie byłam pewna,

co dokładnie Paula obchodziło - bo nie rodzina czy pośredniczenie. Ale czego z pewnością

nie zamierzał robić, to potraktować poważnie funkcji wiceprzewodniczącego.

- Posłuchaj , Cee Cee - powiedziałam. - Bardzo mi przykro. Ale naprawdę poraniłam

sobie stopy i nie mogę chodzić. Może jutro.

- Jutro? - pisnęła Cee Cee. - Wybory są w piątek! Mamy tylko jeden dzień na

kampanię!

- Więc - powiedziałam - może powinnaś się zastanowić nad kandydowaniem zamiast

mnie.

- Ja? - W głosie Cee Cee brzmiało oburzenie. - Po pierwsze, nie zostałam

nominowana. A po drugie, nigdy nie wygram z chłopakiem. Spójrzmy prawdzie w oczy,

Suze. Ty masz wygląd i inteligencję. Jesteś jak Reese Witherspoon naszej klasy. Ja jestem

bardziej jak... Dick Cheney.

- Cee Cee - powiedziałam - stanowczo siebie nie doceniasz. Jesteś...

- Wiesz co? - powiedziała Cee Cee z goryczą. - Zapomnij o tym. Mam to gdzieś. Nie

obchodzi mnie, co się stanie. Niech Paul Popatrz - na - Moje - bmw Slater zostanie

wiceprzewodniczącym. Poddaję się.

W tym momencie z pewnością odłożyłaby z trzaskiem słuchawkę, gdyby korzystała ze

zwykłego telefonu. Atak mogła się tylko rozłączyć. Powiedziałam parę razy „halo”, na

wszelki wypadek, ale nie uzyskałam odpowiedzi, więc sprawa była jasna.

- Cóż - powiedziałam, odkładając słuchawkę - jest wściekła.

- Na to wygląda - zgodził się Jesse. - Kim jest ta nowa osoba, która z tobą kandyduje i

której zwycięstwa Cee Cee tak się obawia?

No i padło. Pytanie wprost. Pytanie wprost, na które należało odpowiedzieć: „Paul

Slater”. Gdybym w ten sposób nie odpowiedziała - nie odparła: „Paul Slater” - byłoby to

najzwyklejsze, ordynarne kłamstwo. Wszystko, co ostatnio naopowiadałam Jesse'owi, to były

półprawdy albo niewinne kłamstwa.

Ale teraz to konkretne kłamstwo mogło, gdyby odkrył prawdę, narobić mi w

przyszłości kłopotów.

Nie wiedziałam wówczas, naturalnie, że ta przyszłość nastąpi za trzy godziny.

Przyjęłam, że przyszłość to będzie, w najgorszym wypadku, przyszły tydzień. Może nawet

przyszły miesiąc. A do tego momentu wymyślę stosowne rozwiązanie problemu Paula

Slatera.

Ponieważ jednak sądziłam, że mam mnóstwo czasu, zanim Jesse coś wywącha, na

jego pytanie odparłam:

- Och, taki nowy chłopak.

Co by załatwiło sprawę, gdyby nie to, że w parę godzin później David zapukał do

drzwi mojego pokoju, wołając:

- Suze? Przyszło coś dla ciebie.

- Och, właź do środka.

Drzwi otworzyły się, ale nie zobaczyłam Davida. Wszystko, co zobaczyłam z łóżka, to

ogromny bukiet czerwonych róż. Musiały ich być co najmniej dwa tuziny.

- Hola - zawołałam, siadając błyskawicznie. Bo nawet wtedy nie miałam pojęcia, w

czym rzecz. Myślałam, że Andy je przysłał.

- Tak - powiedział David. Wciąż nie widziałam jego twarzy za tymi wszystkimi

kwiatami. - Gdzie mam je postawić?

- Och - powiedziałam, zerkając na Jesse'a, który wpatrywał się w kwiaty niemal

równie zdumiony jak ja. - Na parapecie pod oknem będzie w porządku.

David ostrożnie postawił kwiaty - które przysłano wraz z wazonem - we wskazanym

miejscu, odsuwając najpierw na bok parę poduszeczek. Potem, kiedy wazon stanął pewnie,

wyprostował się i, wydobywając biały bilecik spomiędzy zielonych liści, powiedział:

- Tu jest kartka.

- Dzięki - powiedziałam, rozrywając maleńką kopertkę.

Wracaj szybko do zdrowia! Ucałowania od Andy'ego

- tyle spodziewałam się przeczytać.

Albo:

T

ęsknimy za Tobą. Trzecia klasa Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry.

Albo nawet:

Szalona z Ciebie dziewczyna, ojciec Dominik.

Napis na kartce kompletnie mnie zaskoczył. Tym bardziej że Jesse stał, oczywiście,

tuż obok, tak że mógł mi czytać przez ramię. Nawet David, który stał nieco dalej, z pewnością

był w stanie dostrzec czarne, wyraźne pismo:

Wybacz, Suze. Z wyrazami miłości, Paul.

12

No więc, w zasadzie, byłam załatwiona na cacy. Zwłaszcza kiedy David, który nie

zdawał sobie naturalnie sprawy z obecności Jesse'a - ani tym bardziej z tego, że to jego

właśnie darzę uczuciem pełnym pasji i namiętności... w każdym razie wtedy, kiedy akurat nie

całuję się z Paulem Slaterem - odezwał się:

- To od tego Paula? Tak myślałem. Wypytywał mnie dzisiaj w szkole, dlaczego cię nie

ma.

Nie zdobyłam się nawet na to, żeby spojrzeć na Jesse'a, taka byłam nieszczęśliwa.

- Eee - mruknęłam. - Tak.

- Co masz mu przebaczyć? - zapytał David. - Tę historię z wyborami na

wiceprzewodniczącego?

- Hm - mruknęłam. - Nie wiem.

- Bo wiesz, twoja kampania nie idzie najlepiej - ciągnął David. - Nie obraź się, ale

Kelly rozdaje batoniki. Powinnaś szybko wymyślić coś naprawdę fajnego albo przegrasz

wybory.

- Dzięki, Davidzie - powiedziałam. - No to na razie.

David patrzył na mnie dziwnie przez chwilę, jakby nie był pewien, dlaczego

pozbywam się go tak szybko. Potem rozejrzał się po pokoju, uświadamiając sobie, że być

może nie jesteśmy sami, zaczerwienił się jak burak, mruknął: „Dobrze, cześć” i wypadł z

pokoju jak burza.

Zebrawszy całą odwagę, na jaką mnie było stać, odwróciłam się do Jesse'a, mówiąc:

- Posłuchaj, to nie jest to, co ty...

Głos mi zamarł, ponieważ na twarzy Jesse'a widniała chęć mordu. Poważnie,

wyglądał, jakby chciał kogoś zamordować.

Nie warto było bawić się w zgadywanie, kogo, bo w tym momencie, jak podejrzewam,

stanowiłam chyba równie dobrą kandydaturę na potencjalną ofiarę co Paul.

- Susannah - odezwał się Jesse głosem, jakiego jeszcze u niego nie słyszałam. - Co to

jest?

W gruncie rzeczy Jesse nie miał prawa o nic się wściekać. Żadnego prawa. Przecież

dostał swoją szansę, prawda? Dostał i odrzucił. Miał po prostu szczęście, że należę do

dziewcząt, które nie poddają się łatwo.

- Jesse - powiedziałam. - Posłuchaj. Miałam zamiar ci powiedzieć. Po prostu

zapomniałam...

- Powiedzieć mi o czym? - Niewielka blizna przecinająca prawą brew Jesse'a, nie, jak

sobie zawsze romantycznie wyobrażałam, pamiątka po walce na noże z jakimś bandito, ale

ślad psich zębów, mocno pobielała, pewny sygnał, że Jesse jest bardzo, ale to bardzo zły.

Jakbym tego nie słyszała w jego głosie. - Paul Slater wrócił do Carmelu, a ty mi nic nie

mówisz?

- Nie będzie próbował znowu cię wyegzorcyzmować, Jesse - powiedziałam

pośpiesznie. - Wie, że nie uszłoby mu to na sucho, nie, kiedy ja tu jestem...

- To mnie nie obchodzi - oznajmił Jesse gniewnie. - To ciebie zostawił na pewną

śmierć, nie pamiętasz? I ten człowiek chodzi teraz do twojej szkoły? Co ojciec Dominik ma

do powiedzenia na ten temat?

Wzięłam głęboki oddech.

- Ojciec Dominik uważa, że powinniśmy dać mu jeszcze jedną szansę. On...

Jesse nie pozwolił mi skończyć. Zeskoczył z łóżka i zaczął chodzić po pokoju,

mrucząc coś pod nosem po hiszpańsku. Nie miałam pojęcia, co mówi, ale brzmiało to

nieprzyjemnie.

- Posłuchaj, Jesse - odezwałam się. - Właśnie dlatego ci nie powiedziałam.

Wiedziałam, że się wściekniesz...

- Wścieknę? - Jesse rzucił mi niedowierzające spojrzenie. - Susannah, on próbował cię

zabić!

Pokręciłam głową. To mnie sporo kosztowało, ale zdobyłam się na to.

- On twierdzi, że nie, Jesse. Mówi... Paul mówi, że sama znalazłabym wyjście.

Twierdzi, że są tacy ludzie, nazywa ich zmiennikami i ja jestem podobno jednym z nich.

Mówi, że różnią się od pośredników, że nie tylko są zdolni, no wiesz, widzieć umarłych i

rozmawiać z nimi, ale potrafią się swobodnie poruszać w świecie umarłych...

Na Jessie te rewelacje nie wywarły raczej szczególnego wrażenia, rozzłościły go tylko

jeszcze bardziej.

- Wygląda na to, że ostatnio dużo ze sobą rozmawialiście - powiedział.

Gdybym nie wiedziała, że jest inaczej, mogłabym pomyśleć, że Jesse mówi, jakby

był... cóż, zazdrosny. Zdawałam sobie jednak doskonale sprawę - dał mi to bardzo jasno do

zrozumienia - że nie czuje do mnie tego, co ja czuję do niego, więc tylko wzruszyłam

ramionami.

- Co mam robić, Jesse? On chodzi do tej samej szkoły. Nie mogę go po prostu

ignorować. - Nie musiałam, oczywiście, jeździć także do jego domu i całować się z nim. Ale

tego nie chciałam zdradzić Jesse'owi za żadną cenę. - Poza tym, on wydaje się dużo wiedzieć.

Na temat pośredniczenia. Rzeczy, których nie wie ojciec Dominik, o których, być może,

nawet mu się nie śniło...

- Och, jestem pewien, że Slater jest zachwycony, mogąc dzielić się z tobą swoją

wiedzą - stwierdził Jesse ironicznie.

- No, oczywiście, że tak, Jesse - powiedziałam. - Ostatecznie, oboje posiadamy ten

niezwykły dar...

- A on zawsze chętnie dzielił się wiedzą na temat tego daru z innymi pośrednikami,

których znał.

Przełknęłam ślinę. Tu mnie miał. Dlaczego Paulowi tak zależało, żeby mnie uczyć? Po

tym, jak na mnie skoczył w swojej sypialni, miałam na ten temat pewne wyobrażenie. A

jednak trudno było przyjąć, że kierowała nim jedynie żądza. Do Akademii Misyjnej chodziło

wiele dużo ładniejszych dziewcząt, z którymi nie miałby tyle kłopotu.

Żadna z nich jednak nie posiadała tego szczególnego daru, jaki mieliśmy my.

- Posłuchaj - powiedziałam. - Przesadzasz. Paul jest draniem i nie ufam mu za grosz.

Ale nie uważam, żeby chciał mnie dopaść. Albo ciebie.

Jesse zaśmiał się, ale nie wyglądało na to, żeby sytuacja go rzeczywiście bawiła.

- Och, nie sądzę, querida, żeby chodziło mu o mnie. To nie mnie posyła róże.

Spojrzałam na kwiaty.

- Cóż - powiedziałam, czując, że się czerwienię. - Tak. Rozumiem, co masz na myśli.

Myślę jednak, że przysłał je tylko dlatego, że czuje się winny z powodu tego, co zrobił. - Nie

wspomniałam, ma się rozumieć, o ostatnim uchybieniu Paula wobec mojej osoby.

Pozwoliłam Jesse'owi myśleć, że chodzi o wydarzenia zeszłego lata. - On nikogo nie ma -

ciągnęłam. - Naprawdę nie ma. - Pomyślałam o wielkim, szklanym domu, w którym mieszkał

Paul, o niepotrzebnych, niewygodnych meblach w pustych pokojach. - Myślę... Jesse, ja

naprawdę myślę, że jakaś część problemu z Paulem polega na tym, że on jest ogromnie,

ogromnie samotny. I nie potrafi sobie z tym poradzić, bo nikt nigdy, no wiesz, nie nauczył go,

jak postępuje normalna ludzka istota.

Do Jesse'a to jednak zupełnie nie trafiło. Mogłam współczuć Paulowi, ile dusza

zapragnie - a rzeczywiście część mnie naprawdę mu współczuła, i to nawet nie ta, która

uważała, że świetnie całuje - ale dla Jesse'a facet był, jest i zawsze będzie, no cóż, karmą dla

psów.

- Cóż, jak na kogoś, kto nie wie, jak się zachowuje normalna ludzka istota -

powiedział, podchodząc do róż i pstrykając w jeden ze szkarłatnych, grubych pąków -

świetnie sobie radzi z naśladownictwem. Znakomicie naśladuje zakochanego.

Poczułam, że moje policzki robią się równie czerwone jak róże, obok których stał

Jesse.

- Paul nie jest we mnie zakochany - powiedziałam. - Wierz mi. - Zakochani chłopcy

nie posyłają goryli, żeby zatrzymać dziewczynę w domu. Prawda? - A nawet jeśli był, to z

pewnością już nie jest...

- Och, naprawdę? - Jesse skinął głową w stronę kartki, którą trzymałam w ręce. -

Sądzę, że użycie zwrotu „z wyrazami miłości”, zamiast „serdecznie pozdrawiam”, „życzę

zdrowia” czy czegoś podobnego, wskazuje na to, że jest inaczej... I co masz na myśli,

mówiąc, że jeśli nawet był, to teraz nie jest? - Spojrzenie jego ciemnych oczu stało się jeszcze

bardziej badawcze. - Susannah, czy coś... zdarzyło się między wami? Coś, o czym nie chcesz

mi powiedzieć?

Cholera! Schyliłam głowę, tak że włosy zakryły mi częściowo twarz... i głęboki

rumieniec.

- Nie - zwróciłam się do narzuty na tapczanie. - Oczywiście, że nie.

- Susannah.

Kiedy podniosłam głowę, nie stał już przy różach. Stał obok mojego łóżka. Ujął moją

rękę, patrząc na mnie ciemnymi, nieprzeniknionymi oczami.

- Susannah - powtórzył. Nie mówił teraz wściekłym tonem. Jego głos brzmiał

łagodnie, tak łagodnie, jak jego dotyk. - Posłuchaj. Nie gniewam się. Nie na ciebie. Jeśli jest

coś... cokolwiek... co chcesz mi powiedzieć, możesz to zrobić.

Pokręciłam głową tak mocno, że włosy uderzyły mnie w policzki.

- Nie - powiedziałam. - Mówiłam ci. Nic się nie stało. Nic zupełnie.

Jesse nie puszczał mojej ręki. Zaczął za to gładzić jej grzbiet szorstkim kciukiem.

Wstrzymałam oddech. Czyżby to było to? Czy to możliwe, że po tygodniach unikania

mnie Jesse zamierzał wreszcie - wreszcie - wyznać mi swoje prawdziwe uczucia?

A co, pomyślałam z szaleńczo bijącym sercem, jeśli to nie są uczucia, o które mi

chodzi? A jeśli mnie jednak nie kocha? Jeśli ten pocałunek był tylko... nie wiem. Jakimś

doświadczeniem? Testem, którego nie zdałam? Co jeśli Jesse zdecydował, że chce się ze mną

jedynie przyjaźnić?

Umarłabym i tyle. Położyłabym się i umarła.

Nie, powiedziałam sobie. Nikt nie bierze dziewczyny za rękę w ten sposób, w jaki robi

to Jesse, żeby jej oznajmić, że jej nie kocha. To wykluczone. Niemożliwe. Jesse mnie kocha.

Nie może być inaczej. Tylko coś - albo ktoś - powstrzymuje go od powiedzenia mi tego...

Usiłowałam zachęcić go do wyznania, które tak bardzo pragnęłam usłyszeć.

- Wiesz, Jesse - powiedziałam, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy, ale wpatrując

się w palce przytrzymujące moje. - Jeśli jest coś, co chcesz mi powiedzieć, mów. Nie krępuj

się.

Przysięgam, że chciał coś powiedzieć. Przysięgam. W końcu zdołałam podnieść na

niego wzrok i wierzcie mi, że kiedy nasze oczy się spotkały, coś zaiskrzyło między nami. Nie

wiem co, ale coś. Jesse rozchylił usta i już miał powiedzieć - kto to może wiedzieć co - kiedy

otworzyły się drzwi do mojego pokoju. Cee Cee, a zaraz za nią Adam, zła i obładowana

kartonem, wkroczyła do środka.

- Dobra, Simon - warknęła Cee Cee. - Dość obijania się. Musimy zabrać się do roboty

i to właśnie teraz. Kelly i Paul depczą nam po piętach. Trzeba wymyślić slogan do naszej

kampanii i trzeba to zrobić natychmiast. Został tylko jeden dzień przed wyborami.

Zamrugałam oczami ze zdumieniem, podobnie jak Jesse. Puścił moją rękę, jakby

płonęła.

- Hej, cześć, Cee Cee - wykrztusiłam. - Cześć, Adamie. Miło, że wpadliście.

Słyszeliście kiedyś o czymś takim jak pukanie do drzwi?

- Och, proszę - powiedziała Cee Cee. - Dlaczego? Bo moglibyśmy przeszkodzić tobie

i twojemu drogiemu Jesse'owi?

Jesse, słysząc to, uniósł brwi. Wysoko w górę. Czerwieniąc się jak piwonia - nie

chciałam, żeby wiedział, że rozmawiałam o nim z przyjaciółmi - burknęłam:

- Cee Cee, zamknij się.

Na to Cee Cee, która rzuciła karton na podłogę, a teraz rozrzucała dookoła magiczne

markery:

- Wiedzieliśmy, że go nie ma. Na podjeździe nie ma żadnego samochodu. Poza tym

Brad powiedział, żeby wejść na górę.

Jasne, że tak.

Adam gwizdnął na widok róż.

- To od niego? - zapytał. - To znaczy od Jesse'a? Facet ma klasę, kimkolwiek jest.

Nie mam pojęcia, jak Jesse na to zareagował, bo nie odważyłam się na niego spojrzeć.

- Tak - powiedziałam, chcąc uniknąć skomplikowanych wyjaśnień. - Posłuchajcie, to

naprawdę nie jest najlepszy...

- Fuj! - Cee Cee usiadła na podłodze przy kartonie i dopiero teraz zwróciła uwagę na

moje stopy. - Okropne! Wyglądają jak stopy ludzi, których ściągnięto z Mount Everest...

- To były odmrożenia - stwierdził Adam, schylając się, żeby zerknąć na moje

podeszwy. - Mieli czarne stopy. Suze ma problem, jak widzę, całkiem innego rodzaju. To

bąble od poparzenia.

- Owszem - zgodziłam się. - Naprawdę bolą. No, więc jeśli nie macie nic przeciwko

temu...

- O, nie - zaprotestowała Cee Cee. - Tak łatwo się nas nie pozbędziesz, Simon.

Musimy wymyślić jakiś slogan. Jeśli mam już, jako redaktor szkolnej gazety, nadużyć swoich

przywilejów przy powielaniu materiałów, żeby wyprodukować ulotki, nie martw się, parę

koleżanek mojej siostry z piątej klasy zgodziło się już je rozprowadzać w porze lunchu, to

chcę, żeby przynajmniej zawierały jakiś sensowny tekst. No więc, co to może być za tekst?

Siedziałam jak kukła, myśląc tylko i wyłącznie o jednym: o Jessie.

- Mówię wam - odezwał się Adam, zdejmując nakładkę markera i wciągając głęboko

zapach nasączonej tuszem końcówki. - Nasz slogan powinien brzmieć: „Głosujcie na Suze.

Ona nie bajeruje”.

- Kelly - stwierdziła Cee Cee z nutą pogardy w głosie - wstąpi na ścieżkę wojenną,

kiedy to zobaczy. Ani się obejrzymy, a pozwie nas za zniesławienie. Wiecie, jej tata jest

prawnikiem.

Adam, nawąchawszy się markera, powiedział:

- A co wy na: „Suze rządzi”?

- To się nie rymuje - zauważyła Cee Cee. - Ponadto sugeruje, że samorząd studencki

działa na zasadzie monarchii, a tak, oczywiście, nie jest.

Zaryzykowałam spojrzenie w stronę Jesse'a, żeby sprawdzić, jak odbiera to wszystko.

Raczej nie zwracał uwagi na to, co się działo w pokoju. Wpatrywał się w róże od Paula.

Boże, pomyślałam. Kiedy wrócę do szkoły, zabiję tego faceta.

- A co powiecie na - odezwałam się, chcąc nadać sprawom tempo, tak aby znowu

zostać sam na sam ze swoim, jak miałam nadzieję, potencjalnym chłopakiem - „Simon mówi

głosujcie na Suze”



.

Cee Cee, klęcząca obok stosu papieru na podłodze, odwróciła głowę w moją stronę.

Ukośne promienie słońca wpadające przez moje wychodzące na zachód okna nadawały jej

białoblond włosom kolor intensywnie żółty.



Nawiązanie do popularnej dziecięcej zabawy „Simon mówi...”, w której osoby biorące udział muszą

błyskawicznie reagować na polecenia „Simona” (przyp. tłum.).

- „Simon mówi głosujcie na Suze” - powtórzyła powoli. - Tak, tak. To mi się podoba.

To dobre, Simon.

Pochyliła się, żeby zacząć malować hasło na kawałkach kartonu. Było jasne, że ani

ona, ani Adam nie zamierzają wynieść się prędko.

Spojrzałam w stronę Jesse'a, mając nadzieję dać mu możliwie delikatnie do

zrozumienia, jak przykro mi z powodu tego najścia.

Jesse jednak ku mojemu rozczarowaniu zniknął.

Czy to nie typowo męskie? To znaczy, udaje ci się wreszcie doprowadzić go do tego,

żeby wygłosił najważniejsze wyznanie - co by to nie miało być - i wtedy puff. Ulatnia się.

Gorzej jeszcze kiedy facet jest nieżywy. Nie można go odnaleźć po dowodzie

rejestracyjnym czy czymś takim.

Nie to, że miałam do niego pretensję. Ja pewnie też nie miałabym ochoty przebywać w

pokoju - który teraz wyraźnie pachniał tuszem - z gromadą ludzi, którzy nie mogli mnie

zobaczyć.

Mimo to nie mogłam przestać się zastanawiać, dokąd go poniosło. Miałam nadzieję,

że tam, gdzie przebywał Neil Jankow, żeby chronić go przed towarzystwem innego ducha -

jego brata Craiga. Zastanawiałam się też, kiedy wróci.

Dopiero kiedy spojrzałam na róże, dotarło do mnie coś okropnego. Nie należało wcale

pytać „kiedy”. Pytanie brzmiało: „czy?” No, bo czy rzeczywiście uzna, że ma po co wracać?

Powiedziałam Cee Cee i Adamowi, że nie płaczę. Powiedziałam im, że oczy mi łzawią

od tuszu. Chyba mi uwierzyli.

Fatalnie, że jedyną osobą, której nie udało mi się oszukać, byłam ja sama.

13

Odkrycie, dokąd udał się Jesse, nie zajęło mi dużo czasu. To znaczy, biorąc pod

uwagę dłuższą perspektywę. Ściśle rzecz ujmując, zajęło mi to półtora dnia. Tyle trwało,

zanim opuchlizna w stopach ustąpiła, tak że byłam w stanie wcisnąć na nogi parę klapek od

Steve'a Maddena i pójść do szkoły.

Gdzie prawie natychmiast wezwano mnie do gabinetu dyrektora.

Poważnie. W trakcie porannych ogłoszeń ojca Dominika przez radiowęzeł rozległ się

jego głos:

-

Niech wszyscy, proszę, pamiętają, żeby przypomnieć rodzicom o święcie ojca Serry, które

roz

pocznie się w szkole jutro o godzinie dziesiątej . Będzie poczęstunek, gry i zabawy przy muzyce.

Susannah Simon proszona jest o zgłoszenie się do gabinetu dyrektora po apelu.

Tak po prostu.

Uznałam, że ojciec Dominik chce się dowiedzieć, co u mnie słychać. Nie było mnie w

szkole całe dwa dni - przez stopy. Miła osoba zainteresowałaby się, naturalnie, stanem

mojego zdrowia. Miłą osobę zainteresowałoby, czy ze mną wszystko w porządku.

Jak się okazało, ojciec D żywo interesował się tym, czy u mnie wszystko w porządku.

Ale raczej w dziedzinie ducha niż ciała.

- Susannah - powiedział, kiedy weszłam, no, „weszłam” to może niezupełnie

adekwatne określenie tego, w jaki sposób się poruszałam. Ciągle kuśtykałam. Na szczęście

klapki były mocno wyściełane, a szerokie czarne pasy, które trzymały je na stopach, ukrywały

większość opatrunku.

Nadal miałam wrażenie, jakbym chodziła po grzybach. Niektóre bąble na podeszwach

stwardniały jak kamienie.

- Kiedy - odezwał się ojciec Dominik - zamierzałaś mi powiedzieć o sobie i Jessie?

Zatrzepotałam powiekami. Siedziałam na krześle przy biurku, gdzie zawsze siadam,

kiedy ucinamy sobie te nasze pogawędki. Jak zwykle wyciągnęłam zabawkę z dolnej szuflady

biurka, gdzie ojciec chowa różne różności skonfiskowane młodszym uczniom przez

nauczycieli podczas lekcji. Dzisiaj też znalazłam jakiś poręczny drobiazg.

- Co o mnie i Jessie? - zapytałam beznamiętnie, bo naprawdę nie miałam pojęcia, o

czym mówi. To znaczy, czy mogłam się spodziewać, że ojciec Dominik wie coś o mnie i

Jessie... prawdę o mnie i Jessie? I kto miałby mu o tym powiedzieć?

- Ze wy... że wy oboje... - Ojciec Dominik miał wyraźny problem z doborem słów.

Dzięki temu zrozumiałam, o co mu chodzi, zanim zdołał dokończyć zdanie.

- Że ty i Jesse jesteście... że tworzycie parę - wydusił w końcu.

Moja twarz stała się natychmiast równie czerwona jak szaty biskupa, który lada

moment miał się zjawić w naszej szkole.

- My... nie jesteśmy - wyjąkałam. - Nie tworzymy... pary. Nic bardziej fałszywego.

Nie wiem, skąd...

Wtedy, w przebłysku intuicji, zrozumiałam. Zrozumiałam, bez cienia wątpliwości,

skąd ojciec Dominik czerpał informacje. W każdym razie tak mi się wydawało.

- Czy Paul ojcu powiedział? - zapytałam. - Naprawdę dziwi mnie, jak ojciec może

słuchać kogoś takiego. Wie ksiądz, że on jest przynajmniej w części odpowiedzialny za moje

bąble? To znaczy, on się na mnie rzucił... - Nie uznałam za stosowne dodawać w tych

okolicznościach, że nie stawiałam oporu. Wcale. - A kiedy usiłowałam wyjść, nasłał na mnie

Anioła Piekieł...

Ojciec Dominik przerwał mi. A ojciec Dominik nie robi tego często.

- Jesse mi o tym powiedział. A o co chodzi z tym Paulem? Za bardzo mną wstrząsnęło

to, co powiedział, żeby jeszcze zwrócić uwagę na to pytanie.

- Co? - krzyknęłam. - Jesse księdzu powiedział. Poczułam się tak, jakby nagle znany

mi świat przewrócił się do góry nogami, stanął na głowie i wywrócił na lewą stronę. Jesse

powiedział ojcu Dominikowi, że chodzimy ze sobą? Ze on żywi do mnie jakieś głębsze

uczucia? Zanim w ogóle pofatygował się, żeby mnie o tym powiedzieć? To nie mogło się

zdarzyć. Nie mnie. Ponieważ tak nieprawdopodobnie cudowne rzeczy nigdy mi się nie

zdarzają. Nigdy.

- Co dokładnie - zapytałam ostrożnie, ponieważ chciałam poznać fakty, zanim narobię

sobie nadziei - powiedział ojcu Jesse?

- Że się całowaliście. - Ojciec Dominik wymówił to słowo, męcząc się tak wyraźnie,

jakby siedział na pinezkach. - Muszę stwierdzić, Susannah, że niepokoi mnie fakt, że nie

wspomniałaś mi o tym ani słowem, kiedy wcześniej rozmawialiśmy na ten temat. Nigdy

dotąd nie czułem się taki rozczarowany twoim zachowaniem. Zastanawiam się, co jeszcze

możesz przede mną ukrywać...

- Nie powiedziałam ojcu - odezwałam się - bo to był tylko jeden, przypadkowy

pocałunek. I zdarzył się całe tygodnie temu. A od tamtego czasu nic. Poważnie, ojcze D. -

Zastanawiałam się, czy usłyszy żal w moim głosie i stwierdziłam, że właściwie nic mnie to

nie obchodzi. - Nie to, że nic. Zero, wielkie nic.

- Sądziłem, że ufasz mi na tyle, żeby podzielić się ze mną czymś tak niezwykle

ważnym - powiedział ponuro ojciec Dominik.

- Niezwykle ważnym? - powtórzyłam, zgniatając zabawkę w dłoni. - Ojcze Dominiku,

czym ważnym? Nic się nie stało, jasne? - Ku mojemu nieustającemu rozczarowaniu. - To zna-

czy nic takiego, co sobie ksiądz wyobraża.

- Zdaję sobie z tego sprawę - oznajmił poważnym tonem ojciec Dominik. - Jesse jest

młodzieńcem o tak wysokim poczuciu honoru, że nie wykorzystałby sytuacji. Musisz być jed-

nak świadoma tego, Susannah, że nie mogę z czystym sumieniem pozwolić, aby ta sytuacja

się utrzymywała...

- Żeby co się utrzymywało, ojcze D? - Nie mogłam uwierzyć, że podobna rozmowa w

ogóle się odbywa. To było prawie tak, jakbym się obudziła po Drugiej Stronie Lustra. -

Powiedziałam, nic...

- Jestem winien twoim rodzicom - ciągnął ojciec Dominik, jakby mnie wcale nie

usłyszał - opiekę duchową nad tobą, jak również troskę o twoje fizyczne dobro. Mam także

obowiązki wobec Jesse'a jako jego spowiednik...

- Jako kto? - wrzasnęłam, mając wrażenie, że zaraz zlecę z krzesła.

- Nie ma potrzeby krzyczeć, Susannah. Sądzę, że usłyszałaś doskonale. - Ojciec

Dominik wyglądał na równie nieszczęśliwego, jak ja zaczynałam się czuć. - Faktem jest, że

wobec... cóż, zaistniałej sytuacji, poradziłem Jesse'owi, żeby się przeprowadził do misji.

Teraz zleciałam z krzesła. No, dokładnie rzecz ujmując, nie zleciałam. Wystrzeliłam w

górę jak po wybuchu. Próbowałam skoczyć, ale moje stopy były za bardzo obolałe. Wobec

tego rzuciłam się na ojca Dominika. Tyle że dzieliło nas to ogromne biurko, więc nie mogłam

złapać go za poły sutanny i ryknąć mu w twarz „Dlaczego? Dlaczego?” Zamiast tego

chwyciłam kurczowo brzeg biurka, wrzeszcząc wysokim, piskliwym głosem, którego

nienawidzę, ale nad którym nie potrafię zapanować:

- Do misji? Do misji?

- Tak, do misji - odparł ojciec Dominik pojednawczym tonem. - Będzie mu tam

bardzo dobrze, Susannah. Wiem, że będzie mu trudno nauczyć się spędzać czas gdzie indziej

niż, cóż, w miejscu, w którym umarł. Ale w misji żyjemy bardzo skromnie. Pod wieloma

względami w taki sposób, do którego Jesse przywykł za życia...

Naprawdę z trudem docierało do mnie to, co usłyszałam.

- A Jesse się na to zgodził? - usłyszałam, jak pytam tym samym, piskliwym głosem.

Co to był za głos. Z pewnością nie mój własny. - Jesse powiedział, że to zrobi?

Ojciec Dominik spojrzał na mnie w sposób, który mogę określić jedynie jako pełen

współczucia.

- Tak - powiedział, - I jest mi niewymownie przykro, że dowiadujesz się tego teraz i

ode mnie. Jesse być może sądził... a muszę przyznać, że się z tym zgadzam... że taka scena...

cóż, że dziewczyna o twoim temperamencie mogłaby... Cóż, to mogłoby być dla ciebie

trudne...

A potem, ni stąd, ni zowąd, pojawiły się łzy. Ostrzegło mnie o tym jedynie ostre

swędzenie w nosie. W chwilę później usiłowałam stłumić łkanie.

Ponieważ wiedziałam, co ojciec Dominik próbuje mi powiedzieć. To było obrzydliwie

wyraźne jak czarne na białym. Jesse mnie nie kochał. Nigdy mnie nie kochał. Ten pocałunek -

ten pocałunek był jednak tylko jakimś tam doświadczeniem. A nawet czymś gorszym niż

doświadczenie. Był błędem. Okropnym, żałosnym błędem.

Teraz Jesse wiedział również, że oszukałam go na temat Paula - wiedział, że

nakłamałam, co gorsza, pewnie domyślił się, dlaczego to zrobiłam... ponieważ go kocham,

zawsze go kochałam i nie chciałam go stracić - i wolał się wyprowadzić, zamiast powiedzieć

mi wprost, że nie odwzajemnia moich uczuć. Wyprowadzić się! Wolał się wynieść, niż

spędzić ze mną jeszcze jeden dzień! Jaka ze mnie żałosna nieudacznica!

Opadłam, szlochając, z powrotem na krzesło przy biurku ojca Dominika. Nie

obchodziło mnie, co myśli ojciec Dominik - wiecie, o tym, że płaczę z powodu chłopaka. Nie

mogłam przecież przestać go kochać ot, tak, nawet jeśli wiedziałam - a teraz już nie miałam

wątpliwości - że w drugą stronę to nie działa.

- N - nie rozumiem - wydusiłam z twarzą w dłoniach. - Co... co takiego zrobiłam źle?

W głosie ojca Dominika brzmiała leciutka nutka przygnębienia.

- Nic, Susannah. Niczego źle nie zrobiłaś. Tak będzie po prostu lepiej. Z pewnością

sama to rozumiesz.

Ojciec Dominik naprawdę nie za dobrze sobie radzi w roli pocieszyciela ofiar

miłosnych zawodów. Duchy, owszem. Dziewczęta, którym pękło serce? Nie bardzo.

A jednak zrobił, co mógł. Wstał zza biurka, obszedł je i jedną dłonią, wyraźnie

zmieszany, zaczął poklepywać mnie po ramieniu.

To mnie zdumiało. Ojciec Dominik nie należał do osób, którym łatwo przychodzi tego

rodzaju kontakt.

- Spokojnie, Susannah - powiedział. - No, cicho, cicho. Wszystko będzie dobrze.

Akurat będzie. Nigdy nie będzie dobrze. Ojciec Dominik jeszcze nie skończył.

- Nie możecie tego dalej ciągnąć w ten sposób. Jesse musi odejść. To jedyne wyjście.

Zaśmiałam się gorzko, wbrew woli.

- Jedyne wyjście? Musi opuścić dom? - zapytałam, gniewnym gestem wycierając oczy

skrajem zamszowego rękawa kurtki. A wiadomo, jak słona woda działa na zamsz. Oto, do

jakiego stanu mnie to wszystko doprowadziło. - Nie sądzę.

- To nie jest jego dom, Susannah - powiedział łagodnie ojciec D. - To twój dom. To

nigdy nie był dom Jesse'a. To tylko karczma, w której go zamordowano.

Z przykrością stwierdzam, że na dźwięk słowa „zamordowano” rozpłakałam się

jeszcze bardziej. Ojciec D ponownie poklepał mnie po ramieniu.

- Uspokój się - powiedział. - Musisz to przyjąć dojrzale, Susannah.

Wymamrotałam coś niezrozumiałego. Sama nie wiedziałam, co to było.

- Nie mam wątpliwości, że sobie z tym poradzisz, Susannah - stwierdził ojciec

Dominik - tak jak radziłaś sobie dotąd ze wszystkim innym... cóż, jeśli nie z przekonania, to

siłą woli. A teraz lepiej już idź. Pierwsza lekcja już się prawie skończyła.

Nie poszłam. Siedziałam tam, od czasu do czasu żałośnie pociągając nosem, podczas

gdy łzy ciekły mi strumieniem po twarzy. Dobrze, że użyłam dzisiaj wodoodpornej mascary.

Ojciec D, zamiast okazać litość, jak przystało na duchownego, popatrzył na mnie

podejrzliwie.

- Susannah - powiedział - mam nadzieję... chyba nie muszę... cóż, czuję się

zobowiązany ostrzec cię... Jesteś bardzo upartą dziewczyną, ale mam szczerą nadzieję, że

pamiętasz, co ci kiedyś powiedziałem. Nie wolno ci próbować usidlić Jesse'a swoimi

kobiecymi wdziękami. Mówię poważnie, tak jak ci mówiłem wcześniej. Jeśli musisz się

wypłakać z tego powodu, zrób to teraz, w gabinecie. Ale nie płacz przy Jessie. Nie utrudniaj

mu tej sytuacji bardziej, niż już to się stało. Rozumiesz?

Tupnęłam nogą, ale czując gwałtowny ból promieniujący na całą nogę, natychmiast

tego pożałowałam.

- Boże - powiedziałam niezbyt grzecznie. - Za kogo ksiądz mnie ma? Myśli ksiądz, że

będę go błagać, żeby został, czy co? Jeśli chce odejść, to w porządku. Bardziej niż w

porządku. Cieszę się, że odchodzi. - Z gardła wydarł mi się kolejny, zdradziecki szloch. -

Chcę tylko, żeby ksiądz wiedział, że to niesprawiedliwe.

- Mało jest w życiu sprawiedliwości, Susannah - powiedział ojciec Dominik ze

współczuciem. - Ale nie muszę ci chyba przypominać, że otrzymałaś w życiu dużo, dużo

więcej łaski niż inni ludzie. Masz wyjątkowe szczęście.

- Szczęście - parsknęłam szyderczo. - Tak, rzeczywiście.

- Chyba już ci trochę przeszło, Susannah - powiedział ojciec Dominik, patrząc na

mnie. - Więc może teraz nie miałabyś nic przeciwko temu, żeby pobiec na lekcję. Mam

mnóstwo pracy w związku z jutrzejszym świętem...

Pomyślałam, ilu rzeczy mu, w gruncie rzeczy, nie powiedziałam. To znaczy o Craigu i

Neilu Jankowie, nie wspominając już o Paulu, doktorze Slaskim i zmiennikach.

Należało mu powiedzieć o Paulu. Przynajmniej coś na temat jego teorii zaczynania

wszystkiego od początku. A może i nie. Paul zdecydowanie nie był skruszonym barankiem, o

czym mogły zaświadczyć moje obolałe stopy.

Przyznaję, ojciec Dominik trochę mnie zdenerwował. Spodziewałam się z jego strony

większego zrozumienia. Ostatecznie, złamał mi serce. Gorzej, zrobił to na polecenie Jesse'a.

Jesse nie ma nawet dość odwagi, żeby powiedzieć mi w twarz, że mnie nie kocha. Nie, użył

do tego swojego „spowiednika”. No ładnie. Naprawdę żałuję, że tyle straciłam, nie żyjąc w

XIX wieku. To musiało być cudowne - księża odwalali za wszystkich brudną robotę.

Nie byłam, rzecz jasna, w stanie pobiec - jak sugerował ojciec Dominik. Praktycznie

biorąc, w ogóle nigdzie nie mogłam „pobiec”. Wyszłam z gabinetu, utykając i użalając się

nad sobą ogromnie. Ciągle płakałam - tak, że sekretarka ojca D na mój widok zawołała z

matczyną troską:

- Och, kochanie. Źle się czujesz? Proszę, weź chusteczkę.

To mnie pocieszyło w dużo większym stopniu niż wszystko, co zrobił dla mnie ojciec

D w ciągu ostatniej półgodziny.

Wzięłam chusteczkę i wydmuchałam nos, a potem zabrałam jeszcze kilka na drogę.

Miałam wrażenie, że nie opanuję łez co najmniej do trzeciej lekcji.

Kiedy weszłam na galerię wokół dziedzińca, podjęłam wysiłek, żeby wziąć się w

garść. Dobrze. No więc nie podobałam się chłopakowi. Mnóstwo było takich, którym się

kiedyś nie podobałam i nigdy tego tak nie żałowałam. W porządku, teraz chodziło o Jesse'a,

chłopaka, którego kochałam najbardziej na świecie. Ale skoro on mnie nie chciał, niech tak

będzie. Wiecie co? Jego strata, ot co.

No więc dlaczego nie mogłam przestać płakać?

Co ja zrobię bez niego? Przyzwyczaiłam się niesamowicie do tego, że jest obok. A co

z jego kotem? Czy Szatan też miał się przenieść na probostwo? Chyba będzie musiał. Ten

paskudny kocur kochał Jesse'a równie mocno jak ja. Szczęściarz z tego kota, będzie mieszkał

z Jesse'em.

Spacerowałam wzdłuż galerii, patrząc niewidzącymi oczami na zalany słońcem

dziedziniec. Może, myślałam, ojciec D ma rację. Może tak będzie lepiej. To znaczy,

przypuśćmy przez chwilę, że Jesse czuje do mnie to samo, co ja do niego. Ze mnie kocha. Co

by z tego wynikło? Byłoby tak, jak powiedział Paul. Co byśmy robili? Umawiali się na

randki? Chodzili do kina? Musiałabym płacić i to za jeden bilet. A jakby mnie ktoś zobaczył,

siedzącą, wszystko by na to wskazywało, samotnie, wyszłabym na największą idiotkę świata.

Jakie to żałosne.

Czego było mi trzeba, jak sobie uświadomiłam, to prawdziwego chłopaka. Nie tylko

takiego, którego inni ludzie mogliby zobaczyć, ale również takiego, którego bym lubiła i

który by mnie lubił. Tego właśnie potrzebowałam. Dokładnie tego.

Bo kiedy Jesse dowiedziałby się o tym, może by zrozumiał, jaki kolosalny popełnił

błąd.

Śmieszne, że kiedy akurat o tym myślałam, zza kolumny wyskoczył Paul Slater,

wołając:

- Cześć!

14

- Zjeżdżaj - powiedziałam. Ponieważ tak się składało, że nadal płakałam, a Paul Slater

był ostatnią osobą na świecie, którą pragnęłam mieć za świadka swoich łez. Marzyłam o tym,

żeby nic nie zauważył. Nic z tego.

- Co to, przerwało zaporę? - zapytał.

- Nic takiego - powiedziałam, ocierając oczy rękawem. Zużyłam już wszystkie

chusteczki, jakie dostałam od sekretarki ojca Dominika. - To tylko alergia.

Paul odsunął moją rękę.

- Proszę, weź to.

Podał mi, o dziwo, białą chusteczkę, którą wyciągnął z kieszeni.

Zabawne, że jedyną rzeczą, na której byłam w stanie skupić uwagę, był kwadrat

białego materiału.

- Nosisz chusteczkę? - zapytałam łamiącym się głosem. Paul wzruszył ramionami.

- Nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie kogoś zakneblować.

Ta odpowiedź tak mnie zaskoczyła, że nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. To

znaczy Paul mnie trochę przerażał... no, dobrze, nawet bardzo. Ale bywał zabawny.

Wytarłam łzy chusteczką, bardziej, niż bym chciała, przejęta bliskością jej właściciela.

Paul wyglądał tego dnia szczególnie uroczo - w szarym kaszmirowym swetrze i

czekoladowobrązowej skórzanej marynarce. Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie spojrzeć

na jego usta i nie przypomnieć sobie, jak smakowały. A było przyjemnie. Bardziej niż

przyjemnie.

Potem moje spojrzenie powędrowało w stronę oka, tego, w które wbiłam kciuk.

Żadnego śladu. Niełatwo było go zranić.

Żałowałam, że nie można tego samego powiedzieć o mnie. Albo w każdym razie o

moim sercu.

Nie wiem, czy Paul zauważył, czemu się przyglądam - podejrzewam, że było

oczywiste, że patrzę na jego usta. Nagle podniósł obie ręce i umieścił je na szerokiej na blisko

metr kolumnie, o którą się opierałam - jednej z kolumn, na których spoczywa zadaszenie

galerii - więżąc mnie między nimi.

- A więc, Suze - odezwał się przyjaźnie. - Dlaczego ojciec Dominik chciał się z tobą

zobaczyć?

Mimo że akurat rozglądałam się za chłopakiem, nie byłam pewna, czy Paul by mi

odpowiadał w tym charakterze. Owszem, był przystojny i w ogóle. Do tego dochodziła

jeszcze sprawa z pośrednictwem.

Ale ten człowiek próbował mnie zabić. Dość trudno byłoby coś takiego puścić w

niepamięć.

Tak więc, uwięziona między jego ramionami, czułam się rozdarta wewnętrznie. Z

jednej strony, nie miałabym nic przeciwko temu, żeby wyciągnąć ręce, ująć nimi jego twarz i

pocałować go mocno w usta.

Z drugiej strony, porządny kopniak w krocze wydawał mi się równie pociągający,

biorąc pod uwagę, na co mnie naraził tamtego dnia, włączając w to rozpalony chodnik i

Anioła Piekieł.

Nie zrobiłam ani jednego, ani drugiego. Stałam tylko, z mocno bijącym sercem. Ten

chłopak, ostatecznie, występował w moich koszmarnych snach przez dobrych parę tygodni.

Tego się tak łatwo nie zapomina, nawet jeśli ten sam chłopak pakuje ci przypadkiem język w

usta, a tobie się to przypadkiem nawet podoba.

- Nie martw się - powiedziałam głosem, który w ogóle nie brzmiał jak mój własny, tak

był zachrypnięty od płaczu. Odchrząknęłam i dokończyłam: - Nie mówiłam ojcu Dominikowi

niczego na twój temat, jeśli to cię akurat niepokoi.

Paul odprężył się wyraźnie, kiedy dotarły do niego moje słowa. Zdjął nawet jedną rękę

z kolumny i zaczął bawić się kosmykiem moich włosów.

- Z takimi włosami ci lepiej - powiedział aprobująco. - Powinnaś zawsze nosić je

rozpuszczone.

Poczułam gwałtowne przyśpieszenie rytmu serca pod wpływem jego dotyku i żeby je

ukryć przed Paulem, usiłowałam się schylić pod jednym z więżących mnie ramion.

- A dokąd to się wybierasz? - zapytał, osaczając mnie ponownie. Tym razem

przysunął się do mnie o krok, teraz nasze twarze dzieliła odległość zaledwie kilku

centymetrów. W jego oddechu, jak stwierdziłam, nadal czuło się zapach pasty do zębów,

jakiej używał rano.

Oddech Jesse'a nigdy, rzecz jasna, niczym nie pachnie, ponieważ Jesse nie jest żywą

osobą.

- Paul - powiedziałam, starając się zachować opanowany, obojętny ton głosu. -

Doprawdy. Nie tutaj, dobrze?

- Świetnie. - Nie odsunął się jednak. - Gdzie zatem?

- O Boże, Paul. - Podniosłam dłoń do czoła. Było gorące. Wiedziałam, że to nie

gorączka. Dlaczego było mi tak gorąco? W galerii panował chłód. Czy to przez Paula? Czy to

Paul powodował, że czułam się tak, a nie inaczej? - Nie wiem, w porządku? Posłuchaj, jest...

jest mnóstwo rzeczy, nad którymi muszę się teraz zastanowić. Czy mógłbyś... czy mógłbyś

mnie zostawić samą, żebym mogła spokojnie pomyśleć?

- Pewnie - odparł. - Dostałaś kwiaty?

- Dostałam - powiedziałam. Cokolwiek to było, co wywoływało u mnie tę dziwną

gorączkę, zmusiło mnie także, choć wcale nie zamierzałam tego mówić, marząc jedynie o

ucieczce i ukryciu się w damskiej toalecie, gdzie doczekałabym do przerwy, do dodania: - Ale

jeśli sądzisz, że zapomnę, coś mi zrobił, tylko dlatego, że przysłałeś mi bukiet głupich

kwiatów...

- Przeprosiłem cię, Suze - powiedział Paul. - I jest mi ogromnie przykro z powodu

twoich stóp. Powinnaś była pozwolić mi odwieźć się do domu. Niczego bym nie próbował.

Przysięgam.

- Och, tak? - Popatrzyłam mu w oczy. Był ode mnie wyższy o głowę, ale jego usta

znajdowały się wciąż w odległości paru centymetrów od moich. Mogłam ich dotknąć

wargami bez problemu. Nie to, żebym chciała to zrobić. Wcale nie. - A teraz to niby co

robisz?

- Suze - powiedział, bawiąc się znowu moimi włosami. Jego oddech łaskotał mnie w

policzek. - Jak inaczej mam cię zmusić, żebyś ze mną porozmawiała? Masz o mnie zupełnie

mylne wyobrażenie. Bierzesz mnie za jakiś czarny charakter. A ja nie jestem taki. Naprawdę

nie. Jestem... cóż, jestem bardzo do ciebie podobny.

- Jakoś śmiem w to wątpić - powiedziałam. Jego bliskość utrudniała mi formułowanie

zdań. I to wcale nie dlatego, że mnie przerażał. Nadal się go bałam, ale już inaczej.

- To prawda - stwierdził. - Uważam, że mamy wiele wspólnego. Nie tylko to

pośredniczenie. Myślę, że mamy taką samą filozofię życiową. Cóż, pomijając to, że ty chcesz

pomagać innym. Ale to tylko z poczucia winy. Pod każdym innym względem jesteśmy

identyczni. To znaczy, oboje jesteśmy cyniczni i nieufni w stosunku do ludzi. Można by nas

niemal uznać za mizantropów. Jesteśmy pokrewnymi duszami, Suze. Oboje wiele

widzieliśmy. Nic nas nie zaskoczy, nic nie wywrze wrażenia. Przynajmniej... - wbił swoje

lodowobłękitne oczy w moje - ...nic, aż do tej chwili. W każdym razie, jeśli o mnie chodzi.

- Być może jest tak, jak mówisz, Paul - powiedziałam, starając się nadać głosowi ton

wyższości, co mi się chyba specjalnie nie udało, ponieważ jego bliskość sprawiała, że z

trudem łapałam oddech. - Problem polega na tym, że osoba, której ufam najmniej na świecie,

to...? No, chyba ty.

- Nie rozumiem dlaczego - powiedział Paul. - Jesteśmy w oczywisty sposób dla siebie

stworzeni. Tylko dlatego, że spotkałaś Jesse'a najpierw...

- Nie. - To było jak wybuch. Nie mogłam tego znieść. Nie mogłam znieść, żeby te

usta... wymawiały jego imię. - Paul, ostrzegam cię...

Paul położył palec na moich ustach.

- Szsz - powiedział. - Nie mów rzeczy, których później będziesz żałować.

- Nie będę tego żałować - wymówiłam mimo jego palca. - Ty...

- Wcale tak nie myślisz - stwierdził Paul pewnym siebie tonem, przesuwając palec z

moich ust po brodzie, aż na szyję. - Jesteś tylko przestraszona. Boisz się przyznać do swoich

prawdziwych uczuć. Boisz się przyznać, że mogę wiedzieć parę rzeczy, o których ty i mądry

stary Gandalf, zwany również ojcem Dominikiem, możecie nie mieć pojęcia. Boisz się

przyznać, że mogę mieć rację i że może nie jesteś aż tak oddana swojemu ukochanemu

Jesse'owi, jak byś chciała. No, dalej, przyznaj się. Czułaś coś, kiedy cię wtedy pocałowałem.

Nie wypieraj się tego.

Czułam coś wtedy? Teraz coś czułam, a on tylko przesuwał koniuszkiem palca po

mojej szyi. To nie było w porządku, że ten chłopak, którego nienawidziłam - a nienawidziłam

go, tak jest - wywoływał we mnie podobne uczucia...

...podczas gdy chłopak, którego kochałam, sprawiał, że czułam się jak kompletna...

Paul pochylał się nade mną tak nisko, że dotykał piersią mojego swetra.

- Chcesz znowu spróbować? - zapytał. Jego usta przysunęły się do moich bardzo

blisko. - Drobne doświadczenie?

Nie wiem, dlaczego na to nie pozwoliłam. To znaczy pocałować się. Chciałam, żeby

to zrobił. Nie było włókienka w moim ciele, które by tego nie chciało. Po tak przykrej

rozmowie, jak ta w gabinecie ojca Dominika, byłoby miło przekonać się, że ktoś - ktokolwiek

- mnie pragnął. Nawet chłopak, którego kiedyś bałam się śmiertelnie.

Być może jakaś część mnie nadal się go bała. Albo tego, co mógł mi zrobić. Może

dlatego moje serce biło tak szybko.

Bez względu na wszystko, nie pozwoliłam się pocałować. Nie mogłam. Nie wtedy. I

nie w tym miejscu. Odwróciłam głowę, starając się trzymać usta poza jego zasięgiem.

- Nie - powiedziałam pełna napięcia. - Mam bardzo zły dzień, Paul. Byłabym

wdzięczna, gdybyś zechciał się odsunąć...

Mówiąc „odsunąć” położyłam mu ręce na piersi i odepchnęłam go ze wszystkich sił.

Paul, nie spodziewając się tego, zatoczył się do tyłu.

- Hola - powiedział, kiedy odzyskał równowagę i panowanie nad sobą. - Co się z tobą

dzieje?

- Nic - odparłam, skręcając w palcach jego chusteczkę. - Właśnie... właśnie dostałam

złą wiadomość, i to wszystko.

- Ach, tak? - To nie była właściwa odpowiedź, jeśli chodzi o Paula, bo teraz wyglądał

na naprawdę zaintrygowanego, a to oznaczało, że nigdy się go nie pozbędę. - Co to za

wiadomość? Słodki Rico dał ci kosza?

Dźwięk, jaki się ze mnie wydobył po tych słowach, stanowił skrzyżowanie szlochu z

westchnieniem. Nie wiem, skąd się wziął. Jakby jakaś nieznana siła wyrwała go z mojej

piersi. Przestraszył Paula niemal tak samo, jak mnie.

- Hej - powiedział, tym razem innym tonem. - Przepraszam. Ja... Czy on? Czy on

naprawdę?

Pokręciłam głową, nie ufając własnemu głosowi. Pragnęłam, żeby Paul sobie poszedł,

zamknął się i poszedł. Nie wydawał się jednak skłonny ani do jednego, ani do drugiego.

- Tak sobie myślałem - odezwał się - że w raju jest jakieś zamieszanie, skoro nie

pokazał się, żeby mi skopać tyłek po tym, co zaszło w moim domu.

Zdołałam odzyskać głos. Brzmiał ochryple, ale przynajmniej byłam w stanie mówić.

- Nie potrzebuję Jesse'a - oznajmiłam - żeby się za mnie bił.

- To znaczy, że nie powiedziałaś mu - stwierdził Paul. - O nas.

Kiedy odwróciłam wzrok, dodał:

- To musi być to. Nie powiedziałaś mu. Chyba że mu powiedziałaś, a on ma to gdzieś.

Czy o to chodzi, Suze?

- Muszę iść na lekcję - powiedziałam, odwracając się pośpiesznie.

Zatrzymał mnie głos Paula.

- Pozostaje pytanie, dlaczego mu nie powiedziałaś? Czy może dlatego, że w głębi

duszy boisz się? Bo może w głębi duszy poczułaś coś... coś, do czego nie chcesz się przyznać,

nawet przed sobą?

Wykonałam gwałtowny zwrot.

- A może - powiedziałam - w głębi duszy nie chcę być odpowiedzialna za morderstwo.

Pomyślałeś o tym, Paul? Bo Jesse i tak już raczej nie przepada za tobą. Gdybym mu

powiedziała, co mi zrobiłeś, w każdym razie próbowałeś zrobić, zabiłby cię.

To był, wiedziałam doskonale, tylko wymysł. Ale Paul nie musiał o tym wiedzieć.

Nie przyjął tego tak, jak się spodziewałam.

- Widzisz - powiedział z szerokim uśmiechem. - Chyba mnie trochę lubisz, bo inaczej

pozwoliłabyś mu na to.

Bez sensu było mu odpowiadać, więc ponownie odwróciłam się, żeby odejść.

Tym razem pootwierały się drzwi klas dookoła i uczniowie zaczęli wypływać na

galerię. W Akademii Misyjnej nie ma dzwonków - członkowie zarządu nie życzą sobie

zakłócać spokoju dziedzińca czy bazyliki hałaśliwymi dźwiękami co godzina - więc

zmieniamy klasy za każdym razem, kiedy duża wskazówka jest na dwunastce. Pierwsza

lekcja, co uświadomiłam sobie, kiedy wokół mnie zaczął się kłębić tłum, właśnie się skoń-

czyła.

- No to jak, Suze? - zapytał Paul, nie ruszając się z miejsca, mimo morza ludzi, które

nas zalało. - Czy to o to chodzi? Nie chcesz, żebym umarł. Chcesz, żebym był przy tobie. Bo

ci się podobam. Przyznaj.

Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Oczywiste, że z tym chłopakiem nie było sensu

dyskutować. Był zbyt zarozumiały, żeby przyjąć do wiadomości czyjś punkt widzenia.

A poza tym, oczywiście, głupia sprawa, ale rzeczywiście miał rację.

- Och, Paul, tu jesteś. - Kelly Prescott podeszła do niego, potrząsając miodowymi

blond włosami. - Wszędzie cię szukałam. Posłuchaj, zastanawiałam się, no wiesz, nad

wyborami, w porze lunchu. Może byśmy się przespacerowali po dziedzińcu, rozdając

batoniki. Wiesz, żeby ludziom przypomnieć. O głosowaniu, oczywiście.

Paul nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Jego lodowobłękitne oczy były nadal

utkwione we mnie.

- No, Suze? - zawołał, przekrzykując dźwięk otwieranych szafek i szum rozmów,

mimo że mieliśmy zachowywać ciszę na przerwach, żeby nie przeszkadzać turystom. -

Przyznasz to czy nie?

- To, czego ci potrzeba - powiedziałam, potrząsając głową - to intensywna

psychoterapia.

Ruszyłam przez tłum.

- Paul. - Kelly ciągnęła Paula za rękaw skórzanej marynarki, rzucając przez cały czas

nerwowe spojrzenia w moją stronę. - Paul. Halo. Ziemia do Paula. Wybory. Pamiętasz?

Wybory? Dzisiaj po południu?

Wtedy Paul zrobił coś, co jak sobie zaraz potem uświadomiłam, przeszło na zawsze do

annałów Akademii Misyjnej, i to nie tylko dlatego, że Cee Cee była świadkiem tego

wydarzenia i opisała je później w „Mission Bell”. Nie, Paul zrobił coś, czego nikt, no może

poza mną, nie zrobił przez całych jedenaście lat uczęszczania Kelly do szkoły.

Olał ją.

- Dlaczego - powiedział, wydzierając rękaw z jej palców - nie możesz zostawić mnie

w spokoju na pięć cholernych minut?

Kelly, oszołomiona, jakby dał jej w twarz, wyjąkała:

- C - co?

- Słyszałaś - odparł Paul. Chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy, tłum w galerii

zamarł, czekając na jego następne posunięcie. - Chce mi się rzygać od ciebie, tych głupich

wyborów i tej głupiej szkoły. Kapujesz? A teraz zejdź mi z oczu, zanim powiem coś, czego

będę później żałować.

Kelly zamrugała, jakby wypadły jej szkła kontaktowe.

- Paul! - zawołała, wciągając powietrze. - Ale... ale... wybory... batoniki...

Paul ledwo na nią spojrzał.

- Możesz wziąć swoje batoniki - powiedział - i wsadzić je sobie w...

- Panie Slater! - Jedna z nowicjuszek, wyznaczonych do patrolowania podczas przerw

galerii w celu zmniejszenia hałasu, rzuciła się w stronę Paula. - Proszę natychmiast do

gabinetu dyrektora!

Paul zasugerował nowicjuszce coś, co z pewnością warte było co najmniej odsiadki,

jeśli nie usunięcia ze szkoły. To było tak brutalne, że nawet ja się zaczerwieniłam, a mam

trzech przyrodnich braci, którzy używają tego rodzaju języka regularnie, kiedy ich ojca nie

ma w pobliżu.

Nowicjuszka wybuchnęła płaczem i pobiegła po ojca Dominika. Paul popatrzył za

uciekającą drobną figurką w czarnym stroju, potem spojrzał na Kelly, która także płakała. A

potem spojrzał na mnie.

To spojrzenie wyrażało bardzo wiele. Gniew, niecierpliwość, niechęć.

Ale przede wszystkim - nie sądzę, żebym się co do tego pomyliła - głęboką przykrość.

Poważnie, moje słowa go zraniły.

Nigdy mi nie przyszło do głowy, że Paula można zranić.

Może to, co powiedziałam Jesse'owi na temat Paula - o tym, że jest samotny - było

rzeczywiście prawdą. Może on faktycznie potrzebował po prostu kogoś bliskiego.

W Akademii Misyjnej nie znalazł z pewnością zbyt wielu przyjaciół.

W chwilę później przestał na mnie patrzeć, odwrócił się i odszedł. Wkrótce potem

usłyszałam odgłos silnika jego kabrioletu oraz pisk opon na asfalcie na parkingu.

Paul odjechał.

- Cóż - odezwała się Cee Cee z wcale niemałym zadowoleniem, podchodząc do mnie.

- To chyba załatwia sprawę wyborów, czyż nie?

Podniosła moją rękę do góry, jak sędzia podnosi rękę zwycięzcy na ringu.

- Niech żyje wiceprzewodnicząca!

15

Paul nie wrócił tego dnia do szkoły. Nie to, żeby ktoś się tego spodziewał. W

jedenastej klasie rozeszła się informacja w rodzaju mówionego listu gończego, o tym, że w

razie powrotu Paul zostanie ukarany tygodniowym zawieszeniem. Debbie Mancuso

dowiedziała się tego od sześcioklasistki, która dowiedziała się tego od sekretarki w gabinecie

ojca Dominika, kiedy poszła tam oddać usprawiedliwienie spóźnienia.

Wydawało się, że najlepiej będzie, jeśli Paul zniknie z oczu, dopóki atmosfera się

trochę nie uspokoi. Nowicjuszka, którą sklął, wpadła podobno w histerię i musiała się położyć

w gabinecie pielęgniarki z chłodnym kompresem na czole. Widziałam, jak ojciec Dominik

spaceruje z ponurą miną przed gabinetem. Aż miałam ochotę podejść do niego i powiedzieć:

„Anie mówiłam?!”

To by jednak wyglądało na kopanie leżącego, więc powstrzymałam się.

Poza tym nadal miałam do niego żal o tę historię z Jesse'em. Im więcej o tym

myślałam, w tym większą wpadałam złość. To było tak, jakby obaj spiskowali przeciwko

mnie. Jakbym była jakąś głupią, zakochaną szesnastolatką, z którą musieli sobie jakoś dać

radę. Głupi Jesse bał się nawet powiedzieć mi w oczy, że mu się nie podobam. Myślał, że co

ja takiego zrobię? Dam mu w twarz? Zdecydowanie miałam na to ochotę.

Na przemian z chęcią, żeby się gdzieś zwinąć w kłębek i umrzeć.

Chyba nie byłam jedyną, która się tak czuła. Kelly Prescott też wyglądała na

straszliwie przygnębioną. Jednak lepiej znosiła swoje nieszczęście ode mnie. Dramatycznym

gestem oddarła część papierka z napisem SLATER ze wszystkich batoników, jakie jej

pozostały. Wewnątrz opakowania napisała markerem SIMON. Wyszło na to, że startujemy

ramię w ramię.

Wygrałam wybory na wiceprzewodniczącą trzeciej klasy Akademii Misyjnej imienia

Junipero Serry jednogłośnie, jeśli nie liczyć jednego głosu na Brada Ackermana. Nikt

specjalnie nie wątpił w to, kto głosował na Brada. Nie usiłował nawet zmienić swojego

charakteru pisma.

Nikt nie miał jednak, w związku z przyjęciem, jakie urządzał tego wieczoru, do niego

pretensji. Gości poinstruowano, żeby przychodzili dopiero po dziesiątej, kiedy to Jake,

kończąc zmianę w Peninsula Pizza, miał przybyć z beczułką piwa i pizzami. Andy i mama

zostawili rano na lodówce kartkę z numerem telefonu, gdzie można ich złapać, oraz

formalnym zakazem przyjmowania gości w czasie ich nieobecności. Brad uznał to ostatnie za

szczególnie zabawne.

Co do mnie, miałam poważniejsze zmartwienia niż jakieś głupie przyjęcie.

Tylko że Cee Cee i Adam chcieli pójść gdzieś po szkole, żeby uczcić moje

zwycięstwo - które w zasadzie okazało się wątpliwym zwycięstwem, skoro mój przeciwnik

został usunięty ze szkoły. Adam zaopatrzył się jednak w butelkę musującego jabłecznika na tę

okazję i wobec tego nie mogłam, oczywiście, odmówić. Razem z Cee Cee tak ciężko

pracował nad moją kampanią wyborczą, do której ja w ogóle nie przyłożyłam ręki - no, z

wyjątkiem jednego sloganu. Czułam się na tyle winna, że pojechałam z nimi na plażę i

zostałam na tyle długo, żeby wznieść toast o zachodzie słońca. To zwyczaj z czasów, kiedy

po raz pierwszy wygrałam szkolne wybory - po przeprowadzce do Carmelu, osiem miesięcy

wcześniej.

Po powrocie do domu stwierdziłam kilka rzeczy. Po pierwsze, niektórzy z gości

zjawili się wcześniej, wśród nich Debbie Mancuso, która zawsze kochała się w Bradzie, od

tamtej nocy, kiedy przyłapałam ich, jak się całowali przy basenie na party u Kelly Prescott.

Po drugie, wiedziała wszystko o Jessie.

Albo przynajmniej myślała, że wie.

- No , to co to za chłopak, z którym się widujesz, jak twierdzi Brad? - zapytała, stojąc

przy stole w kuchni i układając artystycznie plastykowe kubki, w ramach przygotowań przed

pojawieniem się beczułki. Brad był na zewnątrz z grupką swoich kumpli, obficie zlewając

łaźnię chlorem, bez wątpienia w oczekiwaniu na tłum bakterii, które miały ją zapełnić, gdy

kilku jego mniej apetycznych przyjaciół zechce z niej skorzystać.

Debbie była w stroju galowo - przyjęciowym, obejmującym odsłaniającą plecy bluzkę

do pępka oraz bufiaste „haremowe” spodnie, które jak sądzę, miały z założenia ukrywać

rozmiary jej niemałego tyłka, ale dawały efekt dokładnie odwrotny. Nie lubię wyrażać się źle

o przedstawicielkach mojej własnej płci, ale z Debbie Mancuso był kawał pasożyta. Latami

wysysała Kelly do cna. Miałam tylko nadzieję, że nie zwróci swoich ssawek do mnie.

- Po prostu chłopak - powiedziałam chłodno, przechodząc obok niej, żeby wyjąć

niskokaloryczną colę z lodówki. Zdawałam sobie sprawę, że potrzebuję silnego kofeinowego

szumku, żeby wzmocnić się przed wieczorem - na spotkanie z Jesse'em i w związku z

przyjęciem.

- Czy on chodzi do RLS? - zapytała Debbie.

- Nie - powiedziałam, otwierając colę z trzaskiem. Brad, jak zauważyłam, usunął

kartkę od Andy'ego i mamy. Cóż, była trochę krępująca. - Nie chodzi do szkoły średniej.

Debbie otworzyła szeroko oczy. To zrobiło na niej wrażenie.

- Naprawdę? Więc chodzi do college'u, tak? Jake go zna?

- Nie - odparłam.

Ponieważ nie ciągnęłam tematu, Debbie odezwała się:

- To było dziwne, to dzisiaj, co? Ta historia z Paulem.

- Tak - powiedziałam. Ciekawa byłam, czy Jesse siedzi na górze, czekając na mnie,

czy też zamierza zniknąć bez słowa pożegnania. Sądząc po tym, co się ostatnio działo,

stawiałam na to drugie.

- Ja... To znaczy, niektóre dziewczyny mówiły, że... - Debbie, nigdy nienależąca do

złotoustych, teraz plątała się jeszcze bardziej niż zwykle. - Ze ten Paul chyba... że cię lubi.

- Naprawdę? - uśmiechnęłam się bez przekonania. - Cóż, przynajmniej ktoś mnie lubi.

A potem powlokłam się schodami do swojego pokoju.

Po drodze spotkałam Davida, który akurat schodził. Niósł śpiwór, plecak oraz laptopa,

którego wygrał na obozie komputerowym za wymyślenie najlepszej gry wideo. Maks lazł za

nim na smyczy.

- Dokąd idziesz? - zapytałam.

- Do Todda - powiedział. Todd był najlepszym przyjacielem Davida. - Powiedział, że

możemy z Maksem zostać na noc. Nie sądzę, żeby tutaj dało się w ogóle spać dzisiejszej

nocy.

- Mądra decyzja - powiedziałam z aprobatą.

- Powinnaś zrobić to samo - stwierdził David. - Zostań u Cee Cee.

- Zrobiłabym to - powiedziałam, salutując mu puszką sody. - Ale mam pewną drobną

sprawę do załatwienia.

David wzruszył ramionami.

- W porządku. Ale nie mów, że cię nie ostrzegałem. Ruszył dalej po schodach.

Nie zaskoczyło mnie odkrycie, że Jesse'a nie ma w pokoju. Tchórz. Zrzuciłam klapki,

weszłam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz. Dla duchów, oczywiście, to żadna różnica.

A na pojawienie się Jesse'a i tak nie było co liczyć. Tak czułam się po prostu bezpieczniej.

Odkręciłam wodę, rozebrałam się i wsunęłam do wanny, pozwalając ciepłej wodzie

pieścić moje obolałe stopy i zmęczone ciało. Szkoda, że nie było sposobu, żeby pocieszyć

zranione serce. Czekolada może by i pomogła, ale przypadkiem czekolady akurat nie miałam

w łazience.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że w głębi duszy wiedziałam, że ojciec Dominik

ma rację co do przeprowadzki Jesse'a. Tak było lepiej. To znaczy, jak mogło być inaczej?

Zostałby tutaj, a ja cierpiałabym dalej z jego powodu? Nieodwzajemniona miłość to

wdzięczny temat dla powieści i temu podobnych, ale w życiu to coś koszmarnego.

Tylko że - i to mnie bolało najbardziej - mogłabym przysiąc, że wtedy, całe tygodnie

temu, kiedy mnie pocałował, coś do mnie czuł. Naprawdę. A nie mówię o tym, co ja czułam

w stosunku do Paula, a co było, nie owijając w bawełnę, zwykłym pożądaniem. Podoba mi się

jego ciało, przyznaję. Ale go nie kocham.

Byłam taka pewna, tak bardzo pewna, że Jesse mnie kocha.

Oczywiste jednak, że się pomyliłam. Cóż, na ogół się myliłam. Co w tym nowego?

Wymoczyłam się trochę i wyszłam z wanny. Zabandażowałam ponownie stopy i

włożyłam najwygodniejsze, pełne dziur dżinsy, te, których mama nie pozwala mi nosić

publicznie. Zawsze grozi, że je wyrzuci, razem z wyblakłą, czarną jedwabną bluzką.

W pokoju zastałam Jesse'a, siedzącego na swoim zwykłym miejscu na parapecie pod

oknem z Szatanem na kolanach.

Wiedział. Jeden rzut oka wystarczył, żeby przekonać się, że wiedział o mojej

rozmowie z ojcem Dominikiem i że jedynie czekał - z pewnym niepokojem - żeby sprawdzić

moją reakcję.

Nie chcąc go rozczarować, odezwałam się niezwykle uprzejmie:

- Och, jeszcze tu jesteś? Myślałam, że zdążyłeś się już przeprowadzić do Misji.

- Susannah - powiedział. Jego głos był tak głęboki, jak Szatana, kiedy warczał na

Maksa przez drzwi mojego pokoju.

- Nie chcę cię zatrzymywać - powiedziałam. - Słyszałam, że wieczorem w Misji

będzie się mnóstwo działo. Wiesz, w związku z jutrzejszym świętem. Trzeba wypchać

mnóstwo piñatas. Będziesz się świetnie bawił.

Słyszałam słowa wydobywające się z moich ust, ale przysięgam, nie wiem, skąd się

brały. W wannie powiedziałam sobie, że zachowam się dojrzale i rozsądnie. A

zachowywałam się jak nadąsane dziecko i to ledwo zaczęliśmy rozmawiać.

- Susannah - powiedział Jesse, wstając. - Musisz zrozumieć, że tak będzie lepiej.

- Och - powiedziałam, wzruszając ramionami, żeby dać mu do zrozumienia, jak mało

mnie obchodzi cała ta sprawa. - Pewnie. Pozdrów ode mnie siostrę Ernestynę.

Stał, patrząc na mnie. Nie byłam w stanie odczytać wyrazu jego twarzy. Gdybym to

potrafiła, nie dopuściłabym do tego, żeby się w nim zakochać. No wiecie, ze względu na brak

wzajemności z jego strony. Miał ciemne oczy - tak bardzo ciemne, jak Paul bardzo jasne - i

zupełnie nieprzeniknione.

- A więc to wszystko - skwitował. Z powodów, których nie umiałam sobie wyobrazić,

wydawał się zagniewany. - To wszystko, co masz mi do powiedzenia?

Nie mogłam w to uwierzyć. Ale czelność! Wyobraźcie sobie, on zły na mnie!

- Tak - odparłam. Potem przypomniałam sobie coś. - Och, nie, poczekaj.

Ciemne oczy rozbłysły.

- Tak?

- Craig. Zapomniałam o Craigu. Co u niego słychać?

Ciemne oczy znowu przybrały nieodgadniony wyraz. Jesse sprawiał wrażenie niemal

rozczarowanego. Jakby on miał jakiś powód do rozczarowania! To moje serce zostało rozbite

na kawałki.

- Ciągle to samo - powiedział. - Nieszczęśliwy z powodu swojej śmierci. Jeśli chcesz,

poproszę ojca Dominika...

- Och - powiedziałam. - Myślę, że ty i ojciec Dominik zrobiliście dość. Sama, jak

sądzę, dam sobie radę z Craigiem.

- Świetnie - stwierdził Jesse krótko.

- Świetnie - powiedziałam.

- Cóż... - Ciemne oczy wpatrzyły się w moje. - Do widzenia, Susannah.

- Tak - odparłam. - No, to na razie.

Jesse nie poruszył się. Za to zrobił coś, czego się zupełnie nie spodziewałam.

Wyciągnął rękę, dotykając mojej twarzy.

- Susannah - powiedział. W utkwionych we mnie ciemnych oczach odbijało się

światło sypialni w postaci białych gwiazdek. - Susannah, ja...

Nigdy nie dowiedziałam się, co Jesse miał mi do powiedzenia, ponieważ drzwi pokoju

nagle otworzyły się.

- Przepraszam, że przerywam - powiedział Paul Slater.

16

Paul. Zupełnie o nim zapomniałam. Zapomniałam o nim i o tym, co się między nami

działo w ciągu paru ostatnich dni. A było tego sporo i w dodatku nie zależało mi na tym, żeby

Jesse się o tym dowiedział.

- Krowa drzwi zjadła w domu? - zapytałam Paula, mając nadzieję, że nie zauważy

paniki w moim głosie, kiedy odsunęliśmy się od siebie z Jesse'em.

- Cóż - powiedział Paul, który jak na chłopaka zawieszonego w prawach ucznia tego

właśnie dnia, był w całkiem niezłej formie. - Usłyszałem odgłosy zabawy i domyśliłem się, że

masz gości. Nie zdawałem sobie, naturalnie, sprawy, że podejmujesz pana de Silvę.

Jesse na sardoniczne spojrzenie Paula odpowiedział spojrzeniem pełnym nienawiści.

- Slater - odezwał się niezbyt przyjaznym tonem.

- Jesse - odparł Paul swobodnie. - Jak się miewasz?

- Miałem się lepiej, zanim przyszedłeś.

Paul uniósł do góry ciemne brwi, jakby zdziwiony tą odpowiedzią.

- Naprawdę? Suze nic ci zatem nie powiedziała?

- Co tak... - zaczął Jesse, ale przerwałam mu szybko.

- O zmiennikach? - Stanęłam przed Jesse'em, jakbym w ten sposób chciała go zasłonić

przed tym, co Paul, jak przeczuwałam, miał zamiar zrobić. - I o tym przechodzeniu dusz? Nie,

nie miałam jeszcze okazji mu o tym powiedzieć. Ale zrobię to. Dzięki, że wpadłeś.

Paul uśmiechnął się tylko radośnie. Coś w tym uśmiechu sprawiło, że serce zaczęło mi

bić jak szalone...

I to wcale nie dlatego, że ktoś próbował mnie pocałować.

- Nie dlatego przyszedłem - oznajmił Paul, ukazując wszystkie niezwykle białe zęby.

Poczułam, jak Jesse drętwieje obok mnie. I on, i Szatan wykazywali wyjątkową

wrogość wobec Paula. Szatan wskoczył na parapet, nastroszył futro, warcząc głośno na Paula.

Jesse nie okazywał wrogości w sposób tak otwarty, ale uznałam, że to tylko kwestia

czasu.

- No, jeśli przyszedłeś na imprezę do Brada - powiedziałam szybko - to chyba się

trochę zgubiłeś. Impreza jest na dole, nie tutaj.

- Nie przyszedłem na imprezę - powiedział Paul. - Przyszedłem, żeby ci to oddać. -

Sięgnął do kieszeni dżinsów i wyciągnął jakiś mały, ciemny przedmiot. - Zostawiłaś to w

mojej sypialni.

Spojrzałam na jego wyciągniętą dłoń. Leżała na niej szylkretowa spinka do włosów,

ta, którą zgubiłam. Ale nie u Paula. Zgubiłam ją w poniedziałek rano, w pierwszy dzień

szkoły. Widocznie mi spadła, a Paul ją znalazł i podniósł.

Podniósł i trzymał przez cały tydzień, żeby móc rzucić ją Jesse'owi w twarz, tak jak

teraz.

I zniszczyć moje życie. Oto, kim był Paul. Nie pośrednikiem. Nie zmiennikiem.

Niszczycielem.

Szybkie spojrzenie na Jesse'a przekonało mnie, że te niedbale wypowiedziane słowa -

„Zostawiłaś to w mojej sypialni” - odniosły spodziewany skutek. Jesse wyglądał, jakby dostał

pięścią w brzuch.

Wiedziałam, jak się czuje. Paul tak działał na ludzi.

- Dzięki - powiedziałam, wyrywając spinkę z jego ręki. - Zgubiłam ją w szkole, a nie u

ciebie.

- Jesteś pewna? - Paul się uśmiechnął. Zdumiewające, jakie potrafił grać niewiniątko,

kiedy tylko miał na to ochotę. - Mógłbym przysiąc, że zostawiłaś ją na moim łóżku.

Pięść pojawiła się znikąd. Przysięgam, nie zauważyłam, co się szykuje. Stałam,

zastanawiając się, jak zdołam się wytłumaczyć Jesse'owi, kiedy jego pięść trafiła w twarz

Paula.

Paul też niczego nie zauważył. Inaczej by się uchylił. Kompletnie zaskoczony, runął w

stronę mojej toaletki. Perfumy i lakier do paznokci wylały się na niego, kiedy zderzył się z

nakrytym falbaniastą serwetą stolikiem.

- W porządku - powiedziałam, stając pośpiesznie pomiędzy nimi. - Dobrze. Dosyć.

Jesse, on cię próbuje wyprowadzić z równowagi. Nic się nie zdarzyło, jasne? Poszłam do

niego, bo powiedział, że wie coś o czymś, co nazywa się transferencją dusz. Myślałam, że to

może coś, co by ci pomogło. Przysięgam, że to wszystko. Do niczego nie doszło.

- Do niczego nie doszło - odezwał się Paul rozbawionym tonem, gramoląc się na nogi.

Krew kapała mu z nosa na koszulę, ale raczej nie zwracał na to uwagi. - Powiedz mi coś,

Jesse. Czy ona też wzdycha, kiedy ty ją całujesz?

Teraz sama chciałam go zabić. Jak on mógł? Jak mógł?

Właściwe pytanie, rzecz jasna, brzmiało: jak ja mogłam? Jak mogłam być taka głupia,

żeby pozwolić się całować w ten sposób? Bo pozwoliłam mu na to - nawet oddawałam mu

pocałunki. Nie doszłoby do tego, gdybym więcej uwagi poświęcała ćwiczeniu

wstrzemięźliwości.

Czułam się skrzywdzona, byłam zła i byłam, mówiąc wprost, samotna.

Tak samo jak Paul.

Nigdy jednak nie starałam się celowo nikogo zranić.

Tym razem pięść Jesse'a posłała Paula pod okno, gdzie Szatan, ogólnie niezadowolony

z przebiegu wypadków, wydał wściekły syk, po czym wyskoczył przez okno na dach nad

gankiem. Paul wylądował twarzą w poduszkach. Kiedy podniósł głowę, zauważyłam krew na

atłasie.

- Wystarczy - krzyknęłam, chwytając Jesse'a za ramię, kiedy szykował się do

następnego ciosu. - Boże, Jesse, nie widzisz, co on robi? Próbuje cię rozwścieczyć. Nie dawaj

mu satysfakcji.

- Nie o to mi chodzi - odezwał się Paul z parapetu. Oparł głowę na zakrwawionej

poduszce, ściskając nos palcami, żeby zatamować strumień krwi. - Próbuję wykazać

obecnemu tutaj Jesse'owi, że potrzebujesz prawdziwego chłopaka. To znaczy, no, dajcie

spokój. Jak długo, wydaje wam się, że to potrwa? Suze, nie powiedziałem ci tego wcześniej,

ale teraz ci powiem, bo wiem, o czym myślałaś. Przemieszczanie się dusz działa tylko wtedy,

kiedy wyrzucisz duszę obecnie zajmującą ciało i wprowadzisz inną duszę na jej miejsce.

Innymi słowy, to morderstwo. Przykro mi, ale nie robisz na mnie wrażenia morderczyni.

Twój Jesse będzie musiał któregoś dnia przenieść się dalej. Ty go tylko zatrzymujesz...

Czułam, jak ramię Jesse'a porusza się konwulsyjnie, uwiesiłam się na nim całym

ciężarem ciała.

- Zamknij się, Paul - powiedziałam.

- A co z tobą, Jesse? To jest, co ty, do diabła, możesz jej dać? - Paul śmiał się, mimo

krwi cieknącej mu po twarzy. - Nie możesz jej nawet postawić filiżanki głupiej kawy...

Jesse eksplodował, wyrywając się z mojego uścisku. Tylko w ten sposób potrafię to

opisać. W jednej chwili stał obok mnie, w następnej leżał na Paulu; obaj złapali się nawzajem

rękami za szyje. Sturlali się na podłogę z hukiem, który mógłby postawić na nogi cały dom.

Nic sądziłam jednak, żeby ktokolwiek ich usłyszał. Brad włączył na dole stereo i

ściany wibrowały od muzyki. Hip hopu - ulubionej muzyki Brada. Nie miałam wątpliwości,

że sąsiedzi będą zachwyceni tą słodką kołysanką.

Jesse i Paul tarzali się po podłodze. Zastanawiałam się nad stłuczeniem czegoś nad ich

głowami. Problem polegał na tym, że przy ich zacietrzewieniu to by pewnie nic nie dało.

Przemawianie im do rozumu nie poskutkowało. Musiałam coś zrobić. Zamierzali się

pozabijać i to z mojej winy. Z mojej własnej, cholernej winy.

Nie wiem, skąd mi przyszedł do głowy pomysł z gaśnicą. Patrzyłam z przerażeniem,

jak Jesse pchnął Paula z całej siły na półkę z książkami, kiedy nagle pomyślałam: Ojej,

gaśnica. Zakręciłam się na pięcie i wypadłam z pokoju. Pognałam po schodach - muzyka była

coraz głośniejsza, a odgłosy bójki w moim pokoju cichły z każdym stopniem.

Na dole impreza Brada rozkręcała się w najlepsze. Dziesiątki skąpo odzianych,

wirujących w rytm muzyki ciał zapełniało salon. Połowy nie byłam nawet w stanie rozpoznać.

Potem zdałam sobie sprawę, że to pewnie koledzy Jake'a z college'u. W przelocie zobaczyłam

Neila Jankowa trzymającego jeden z niebieskich plastykowych kubków, które Debbie

Mancuso tak starannie ustawiła na stole w kuchni. Rozlał piwo dookoła, kiedy przemknęłam

obok niego.

A więc Jake, jak z tego wynikało, zjawił się już z beczką.

Musiałam się rozpłaszczyć na ścianie, żeby przecisnąć się obok ludzi na korytarzu

przed kuchnią. Kiedy przedarłam się do środka, stwierdziłam, że tam też jest pełno

nieznanych mi osób. Rzut oka przez rozsuwane szklane drzwi pozwolił mi zorientować się, że

w łaźni, mogącej z założenia pomieścić do ośmiu osób, siedziało teraz około trzydziestu, w

większości jedni na drugich. Tak, jakby mój dom stał się nagle jakąś meliną „Playboya”. Nie

wierzyłam własnym oczom.

Gaśnicę znalazłam pod zlewem, gdzie Andy trzymał ją na wypadek, gdyby zapalił się

tłuszcz na kuchni. Krzyczałam „przepraszam” do ochrypnięcia, zanim zdołałam ponownie

wydostać się na korytarz. Usłyszałam wówczas ze zdumieniem, że ktoś wykrzykuje moje

imię. Za mną stali Cee Cee i Adam.

- Co wy tu robicie? - wrzasnęłam w odpowiedzi.

- Zostaliśmy zaproszeni - odkrzyknęła Cee Cee - trochę, jak zauważyłam, niepewnie.

Domyśliłam się, że budzili wśród pozostałych gości lekkie zdziwienie. Nie należą do tego

samego kręgu co Brad. Co to, to nie.

- Spójrz - powiedział Adam, podnosząc do góry zaproszenie od Brada. - Jesteśmy

legalnie.

- No, to świetnie - powiedziałam. - Bawcie się dobrze. Posłuchajcie, u mnie na górze

coś się dzieje...

- Pójdziemy z tobą - krzyknęła Cee Cee. - Tu na dole jest za dużo hałasu.

U mnie na górze, z czego zdawałam sobie sprawę, wcale nie było spokojniej. A na

dodatek trwała tam jeszcze bijatyka pomiędzy Paulem Slaterem a moim niedoszłym

chłopakiem.

- Zostańcie tutaj - zawołałam. - Wrócę za minutkę. Adam jednak zauważył gaśnicę i

ze słowami „Super! Efekty specjalne!” ruszył za mną.

Nic nie mogłam na to poradzić. Musiałam wrócić na górę, jeśli miałam powstrzymać

Paula i Jesse'a przed pozabijaniem się nawzajem - czy też przynajmniej Jesse'a przed

zabiciem Paula, bo Jesse oczywiście był już martwy. Cee Cee i Adama czekały trudne chwile

w związku z tym, co mieli zobaczyć na górze.

Miałam nadzieję pozbyć się ich na schodach. Wszelkie nadzieje rozwiały się jednak,

kiedy dotarłszy wreszcie do schodów, zobaczyłam Paula i Jesse'a staczających się w dół.

To znaczy, zobaczyłam ja. Zwarci w śmiertelnej walce, turlali się po schodach jeden

przez drugiego, trzymając się nawzajem za ubrania.

Cee Cee i Adam - jak również wszyscy, którzy przypadkiem spojrzeli w tym kierunku

- zobaczyli jednak coś innego. Ujrzeli mianowicie Paula Slatera, posiniaczonego i

zakrwawionego, który spadał ze schodów, zadając ciosy pięściami - no cóż, pozornie samemu

sobie.

- O mój Boże! - krzyknęła Cee Cee, kiedy Paul, Jesse'a oczywiście nie widziała, upadł

ciężko u jej stóp. - Suze! Co się dzieje?

Jesse pierwszy doszedł do siebie. Podniósł się na nogi, schylił, złapał Paula za ramiona

i podniósł do góry, żeby móc mu znowu dołożyć.

Ale nie to zobaczyli Cee Cee, Adam i pozostali świadkowie. Widzieli, jak jakaś

tajemnicza siła podrzuciła Paula do góry, a potem cisnęła przez pokój.

Tańce praktycznie ustały, chociaż muzyczny łomot trwał dalej. Wszyscy gapili się na

Paula.

- O mój Boże - krzyknęła Cee Cee. - Czy on jest naćpany?

Adam pokręcił głową.

- To by wiele wyjaśniało, jeśli chodzi o tego faceta - powiedział.

W tym czasie Jake, widocznie zawiadomiony przez kogoś, przedarł się do salonu,

spojrzał na Paula wijącego się na podłodze - z rękami Jesse'a zaciśniętymi na szyi, co jedynie

ja mogłam zobaczyć - i mruknął:

- O Jezu.

Widząc gaśnicę w moich rękach, podszedł do mnie zdecydowanym krokiem, zabrał

mi ją i posłał strumień białej piany w kierunku Paula.

Sytuacja nie zmieniła się dzięki temu na lepsze, o nie. Dwaj zapaśnicy przetoczyli się

tylko do jadalni - goście w popłochu uskakiwali im z drogi - i rąbnęli w szafkę z porcelaną

mojej mamy, która naturalnie zachwiała się i przewróciła, przy czym wszystkie talerze

rozbiły się w drobny mak.

Jake był oszołomiony.

- Co jest, do cholery, z tym facetem? Upił się, czy co?

Stojący w pobliżu Neil Jankow, nadal z kubkiem piwa w ręce, powiedział:

- Może ma atak. Lepiej wezwać karetkę. Jake zaniepokoił się.

- Nie! - krzyknął. - Nie, tylko nie karetkę i nie gliny! Niech nikt nie wzywa policji!

W każdym razie tyle powiedział, zanim Jesse wyrzucił Paula przez szklane drzwi na

taras.

Prysznic szklanych odłamków uświadomił ludziom zażywającym kąpieli w łaźni, że w

domu toczy się śmiertelna walka. Usiłowali z wrzaskiem uciec przed miotającym się na

wszystkie strony ciałem Paula, natykając się po drodze na ostre kawałki szkła. Ponieważ

jednak byli boso, nie mieli dokąd uciec, podczas gdy Paul i Jesse tłukli się na tarasie.

Brad, także uwięziony w łaźni - z Debbie Mancuso uwieszoną na nim jak

przypadkowa ryba - wpatrywał się z niedowierzaniem w ziejącą dziurę, gdzie przedtem

znajdowały się rozsuwane drzwi.

- Slater! Zapłacisz za nowe drzwi, ty czubku! - ryknął.

Na Paulu to nie zrobiło w tym momencie żadnego wrażenia. Szarpał się, żeby złapać

oddech. Jesse trzymał go za szyję, nad krawędzią basenu z wodą.

- Zostawisz ją w spokoju? - zapytał Jesse, podczas gdy światła na dnie jacuzzi spowiły

ich niesamowitym błękitnym blaskiem.

- Ani mi się śni - wychrypiał Paul.

Jesse zanurzył jego głowę w basenie, przytrzymując ją pod wodą.

Neil, który wyszedł za Jakiem na taras, zawołał:

- Teraz próbuje się utopić! Ackerman, zrób coś, i to szybko!

- Jesse - krzyknęłam. - Puść go. Nie wolno tak.

Cee Cee rozejrzała się.

- Jesse? - powtórzyła zdezorientowana. - On jest tutaj?

Odwróciłam uwagę Jesse'a na tyle, że zwolnił uchwyt i Jake, z pomocą Neila, zdołał

wyciągnąć Paula, który dyszał ciężko. Koszulę miał mokrą od krwi i chlorowanej wody. Nie

mogłam dłużej tego znieść.

- Macie przestać natychmiast - zwróciłam się do Jesse'a i Paula. - Dość tego.

Zrujnowaliście mój dom. Zrobiliście sobie nawzajem krzywdę. A ponadto - dodałam, widząc

wokoło na pół ciekawe, na pół przerażone spojrzenia skierowane w moją stronę - myślę, że

zniszczyliście resztki mojej reputacji.

Zanim któryś z nich zdążył odpowiedzieć, odezwał się nowy głos:

- Nie do wiary - powiedział Craig Jankow, materializując się na lewo od brata - że

urządziliście, taką imprezę i nikt mnie nie zaprosił. Poważnie - ciągnął Craig, kiedy

popatrzyłam na niego z niedowierzaniem - wygląda na to, że świetnie się bawicie. Wy,

pośrednicy, wiecie, jak się urządza imprezy.

Jesse nie zwracał uwagi na przybysza. Zwracając się do Paula, powiedział:

- Nie zbliżaj się do niej. Rozumiesz?

- Ugryź się... - zasugerował Paul.

Z pluskiem wylądował ponownie z głową w basenie. Jesse wyrwał go z rąk Jake'a.

Ku zaskoczeniu wszystkich tym razem Neil towarzyszył Paulowi pod wodą. A to

dlatego, że Craig, bystry uczeń, postanowił pójść za ciosem i załatwić sprawę: skoro - ja - nie

- żyję - to - mój - brat - też - nie - powinien.

- Neil! - wrzasnął Jake, usiłując wyciągnąć zarówno Paula, jak i swojego przyjaciela,

który na jego oczach, z niewytłumaczalnych powodów zanurzył się w basenie z gorącą wodą.

Nie wiedział, rzecz jasna, że obaj znajdują się w mocy duchów.

Ja jednak byłam tego świadoma. Wiedziałam także, że żadne z nas nie jest w stanie

nic zrobić. Duchy mają nadludzką siłę. Nie było sposobu, żeby wyrwać ofiary z ich rąk. Nie,

dopóki nie będą tak samo martwe, jak... cóż, jak sami zabójcy.

Dlatego też musiałam zrobić coś, czego nie chciałam zrobić. Po prostu nie widziałam

innego wyjścia. Groźby nie podziałały. Siła nie podziałała. Zostało jedno wyjście.

Naprawdę, naprawdę nie miałam ochoty tego robić. Robiło mi się duszno ze strachu. Z

trudem oddychałam, tak się bałam. Ostatnim razem, kiedy odwiedziłam to miejsce, o mało nie

umarłam. I nie miałam jak sprawdzić, czy Paul mnie nie oszukał. A jeśli zrobię, jak

powiedział i trafię w jeszcze gorsze miejsce niż poprzednim razem?

Chociaż trudno byłoby sobie wyobrazić gorsze miejsce.

Jaki jednak miałam wybór? Żadnego.

Strasznie, okropnie nie chciałam tego zrobić.

Ale nie zawsze robimy to, co rzeczywiście chcemy.

Z sercem w gardle zanurzyłam ręce we wzburzonej, gorącej wodzie i chwyciłam za

koszulę. Nie wiedziałam nawet, czyje ubrania złapałam. Wiedziałam tylko, że to jedyny

dostępny dla mnie sposób, żeby zapobiec morderstwu.

Potem zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie miejsce, w którym miałam nadzieję

nigdy już się nie znaleźć.

A kiedy otworzyłam oczy, byłam właśnie tam.

17

Nie byłam sama. Paul był ze mną. Craig Jankow też. - Co...? - Craig rozglądał się po

długim, ciemnym korytarzu, równie niesamowicie cichym jak impreza Brada głośna. - Gdzie

my u diabła jesteśmy?

- Tam, dokąd już dawno temu powinieneś się udać - odparł Paul, starannie otrzepując

koszulę z kurzu, chociaż jako że przenieśliśmy się w inny wymiar, gdzie była tylko jego

świadomość, a nie ciało, żaden kurz nie brudził koszuli. Zwracając się do mnie, Paul

powiedział z uśmiechem: - Dobra robota, Suze. I to przy pierwszej próbie.

- Zamknij się. - Nie byłam w nastroju do wymiany uprzejmości. Znajdowałam się w

miejscu, w którym naprawdę nie chciałam przebywać... w miejscu, do którego wracałam w

koszmarnych snach, budząc się z uczuciem kompletnego fizycznego i emocjonalnego

wyczerpania, miejscu które wysysało ze mnie życie... nie wspominając o odwadze. - Nie

jestem specjalnie zachwycona tym faktem.

- Rozumiem. - Paul wyciągnął rękę, dotykając swojego nosa. Ponieważ byliśmy w

świecie duchów, a nie w tym prawdziwym, jego nos nie krwawił. Ubranie także nie było

mokre. - Wiesz, to, że jesteśmy tutaj, oznacza, że nasze ciała zostały na dole.

- Wiem - powiedziałam, zerkając nerwowo w głąb spowitego mgłą korytarza. Tak jak

we śnie, nie widziałam, co jest na jego końcach. Widziałam tylko szereg drzwi, które

wydawały się ciągnąć w nieskończoność.

- Cóż - powiedział Paul - to powinno zwrócić uwagę Jesse'a. To znaczy, że nagle

zapadłaś w śpiączkę.

- Zamknij się - powtórzyłam. Miałam ochotę się rozpłakać. Naprawdę. A nienawidzę

płakać. Może bardziej nawet niż wpadać w przepaść bez dna. - To wszystko twoja wina. Nie

trzeba było robić sobie z niego wroga.

- A ty - odparł Paul w odruchu gniewu - nie powinnaś się całować...

- Przepraszam - przerwał Craig. - Ale czy ktoś mógłby może wyjaśnić mi dokładnie...

- Zamknij się! - krzyknęliśmy jednocześnie z Paulem.

- Słuchaj - powiedziałam przerywanym głosem do Paula. - Przykro mi z powodu tego,

co zaszło w twoim domu. W porządku? Straciłam głowę. Ale to nie znaczy, że coś się między

nami dzieje.

- Straciłaś głowę - powtórzył Paul bezbarwnym tonem.

- Zgadza się - powiedziałam. Włoski na karku zjeżyły mi się. Nie lubiłam tego

miejsca. Nie podobały mi się macki mgły opasujące moje nogi. Nie podobały mi się grobowy

bezruch i cisza. Nie podobało mi się to, że widziałam cokolwiek w odległości zaledwie metra.

Kto wie, w którym miejscu mogła zniknąć podłoga?

- A co, jeśli ja chcę, żeby coś się działo między nami? - zapytał.

- Przykro mi.

Zerknął na Craiga, który szedł korytarzem, przyglądając się z zainteresowaniem

zamkniętym drzwiom po obu stronach.

- A co z przemieszczaniem się tam i z powrotem? - zapytał Paul.

- Co z tym?

- Powiedziałem ci, jak to zrobić, prawda? Cóż, są też inne rzeczy, które mogę ci

pokazać. Rzeczy, o których ci się nawet nie śniło.

Zamrugałam oczami. Pomyślałam o tym, co mówił tamtego popołudnia w swoim

pokoju na temat przechodzenia dusz. Jakaś część mnie bardzo chciała się dowiedzieć, o co w

tym wszystkim chodzi. Bardzo, bardzo chciała się dowiedzieć.

Jakaś część mnie z kolei nie chciała mieć nic do czynienia z Paulem Slaterem.

- Daj spokój, Suze - ciągnął Paul. - Sama wiesz, że umierasz z ciekawości. Całe życie

zastanawiałaś się, kim, czy też czym, naprawdę jesteś. A ja ci mówię, że znam odpowiedź.

Znam ją. I podzielę się z tobą swoją wiedzą, jeśli tylko mi na to pozwolisz.

Spojrzałam na niego zmrużonymi oczami.

- A co ty będziesz miał ze swojej wspaniałomyślnej oferty? - zapytałam.

- Przyjemność przebywania w twoim towarzystwie - odparł z uśmiechem.

Powiedział to niedbałym tonem, ale wiedziałam, że nie można tego lekceważyć w

żaden sposób. Dlatego właśnie, mimo palącej ciekawości, nie śpieszyłam się z przyjęciem

jego propozycji. Ze względu na ten haczyk. Haczyk polegający na tym, że będę musiała

spędzać czas w towarzystwie Paula Slatera.

Może było warto. Prawie. I to nie dlatego, że wreszcie dowiedziałabym się czegoś z

pierwszej ręki o prawdziwej naturze tak zwanego daru, ale dlatego że byłabym w stanie

zapewnić bezpieczeństwo Jesse'owi... przynajmniej ze strony Paula.

- W porządku - powiedziałam.

Określić reakcję Paula jako zaskoczenie byłoby nieporozumieniem na skalę stulecia.

Zanim zdążył się odezwać, dodałam opryskliwie:

- Ale Jesse jest poza twoim zasięgiem. Mówię poważnie. Żadnych obelg. Żadnego

mordobicia. Żadnych egzorcyzmów.

Paul uniósł jedną brew do góry.

- A więc to tak - powiedział wolno.

- Tak - odparłam. - Właśnie tak.

Nie odzywał się tak długo, że stwierdziłam, że chce uznać całą sprawę za niebyłą. Co

by mi całkiem odpowiadało. Do pewnego stopnia. Pomijając część dotyczącą Jesse'a.

Potem jednak Paul wzruszył ramionami, mówiąc:

- W porządku, jeśli o mnie chodzi.

Wytrzeszczyłam na niego oczy, nie wierząc własnym uszom. Czyżbym w tej chwili

uzyskała - kosztem, trzeba przyznać, ogromnego osobistego poświęcenia - odroczenie wyroku

na Jesse'a?

Nonszalancja Paula przekonała mnie, że się nie myliłam. A szczególnie zaś

odpowiedź, jakiej udzielił Craigowi, kiedy ten ostatni chwycił za klamkę przy jednych z

drzwi, wołając:

- Hej, co jest za tymi drzwiami?!

- To, na co zasłużyłeś - powiedział Paul z krzywym uśmiechem.

Craig obejrzał się na niego przez ramię.

- Naprawdę? To, na co zasłużyłem?

- Pewnie - potwierdził Paul.

- Nie słuchaj go, Craig - powiedziałam. - On nie wie, co jest za tymi drzwiami. Tam

może być nagroda za dobre uczynki. Może być jakieś inne życie. Nikt tego nie wie. Nikt

nigdy nie wyszedł tymi drzwiami. Możesz tylko przejść w jedną stronę.

Craig przyglądał się drzwiom z namysłem.

- Inne życie, tak? - powiedział.

- Albo zbawienie wieczne - odezwał się Paul. - Albo, w zależności od tego, czy byłeś

zły, wieczne potępienie. No, dalej. Otwórz je i przekonaj się, czy byłeś dobrym człowiekiem,

czy nie.

Craig wzruszył ramionami, ale nie odwrócił wzroku od drzwi.

- Cóż - powiedział. - To lepsze niż tkwić tutaj. Przekażcie Neilowi, że mi przykro, że

zachowałem się jak taki... no, wiecie. Chodzi tylko o to, że to naprawdę nie było w porządku.

Położył rękę na klamce i nacisnął ją leciutko. Drzwi otworzyły się na ułamek

centymetra...

I Craig zniknął w błysku światła tak oślepiającego, że musiałam zakryć oczy rękami.

- No - usłyszałam głos Paula parę sekund później - teraz, kiedy mamy go z głowy...

Opuściłam ręce. Craiga nie było. Miejsce, gdzie stał, ziało pustką. Nawet mgła nie

była wzburzona.

- Czy możemy się stąd zabrać? - Paul zadrżał lekko. - To miejsce wywołuje u mnie

gęsią skórkę.

Usiłowałam ukryć zdumienie, że Paul czuje to samo co ja. Ciekawa byłam, czy też

miewał z tego powodu koszmary. Jakoś nie wydawało mi się.

Ale też nie sądziłam, żeby mnie miały prześladować w przyszłości.

- Dobrze - powiedziałam. - Tylko... tylko, jak my wrócimy?

- Tak samo - odparł Paul, zamykając oczy - Po prostu przywołaj w myślach

odpowiedni obraz.

Zamknęłam oczy, czując ciepły dotyk palców Paula na ramieniu i chłód mgły na

nogach...

W sekundę później upiorną ciszę zastąpiła głośna muzyka. I krzyki. I wycie syren.

Otworzyłam oczy.

Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, była twarz Jesse'a tuż nad moją. Wydawała się

blada na tle czerwono - białych świateł karetki, która zatrzymała się przy tarasie. Obok Jesse'a

byli Cee Cee i Jake.

Cee Cee odezwała się pierwsza:

- Ocknęła się! O mój Boże, Suze! Ocknęłaś się! Dobrze się czujesz?

Usiadłam półprzytomna. Nie czułam się za dobrze. W gruncie rzeczy czułam się

trochę tak, jakby ktoś mi porządnie przyłożył w głowę. Naprawdę mocno. Ścisnęłam skronie.

Ból głowy. Pulsujący ból. Ból wywołujący mdłości.

- Susannah. - Jesse objął mnie ramieniem. W jego głosie brzmiał niepokój. -

Susannah, co się stało? Czy wszystko w porządku? Dokąd... dokąd odeszłaś? Gdzie jest

Craig?

- Tam gdzie jego miejsce - odparłam, krzywiąc się, ponieważ światła ambulansu

wzmogły tysiąckrotnie ból pod czaszką. - Czy Neilowi... Czy Neilowi nic się nie stało?

- Nic mu nie jest, Susannah. - Jesse wyglądał na równie rozbitego, jak ja się czułam...

a to znaczy, że bardzo. Nie sądzę, żeby ostatnich parę minut było dla niego przyjemnych.

Ostatecznie straciłam nagle przytomność, bez żadnej widocznej przyczyny. Dżinsy

zamoczyły mi się od wody w basenie. Mogłam sobie tylko wyobrazić, jak wyglądały moje

włosy. Bałam się stanąć przed lustrem.

- Susannah. - Jesse ściskał mnie serdecznym, opiekuńczym gestem. Cudowne uczucie.

- Co się stało?

- Kto to jest Neil? - zapytała Cee Cee. Zerknęła zaniepokojona na Adama. - Och, mój

Boże. Ona majaczy.

- Później ci powiem - powiedziałam, spoglądając w stronę Cee Cee. Nieco dalej

dostrzegłam Paula, który również siedział. W przeciwieństwie do Neila, który padł w miejscu,

które kiedyś zajmowały szklane drzwi, był w stanie to zrobić bez pomocy sanitariusza. Ale,

podobnie jak Neil, wypluwał z siebie mnóstwo chlorowanej wody. Nie tylko spodnie miał

mokre. Przemókł od stóp do głów. A nos krwawił mu obficie.

- Co my tutaj mamy? - Obok mnie uklękła sanitariuszka i, chwytając mnie za

nadgarstek, zaczęła mierzyć puls.

- Zemdlała nagle - oznajmiła Cee Cee rzeczowo. - Nie, niczego nie piła.

- Dużo tu tego było - stwierdziła sanitariuszka. Sprawdziła moje źrenice. - Uderzyłaś

się także w głowę?

- Nic o tym nie wiem - powiedziałam, mrużąc oczy w świetle jej małej latarki

punktowej.

- Mogła to zrobić - odezwała się Cee Cee - kiedy straciła przytomność.

Sanitariuszka popatrzyła z dezaprobatą.

- Kiedy wy się, dzieciaki, tego nauczycie? Nie wolno - mówiła surowo - mieszać

alkoholu i łaźni.

Nie chciało mi się jej przekonywać, że nie piłam. Ani też, skoro już o tym mowa, nie

siedziałam w łaźni. Ostatecznie byłam całkowicie ubrana. Wystarczyło, że sanitariuszka

pozwoliła mi odejść po upewnieniu się, że nic mi się nie stało, zalecając pić dużo wody i

położyć się spać. Neil, jak się okazało, też wyszedł z tej przygody bez szwanku. Zobaczyłam

go w parę minut później, jak zamawiał taksówkę przez telefon komórkowy. Podeszłam do

niego i powiedziałam, że teraz może już bezpiecznie jeździć swoim samochodem. Tylko na

mnie spojrzał, jakbym zwariowała.

Paul nie miał tyle szczęścia co Neil i ja. Jego nos okazał się złamany, więc zabrano go

do szpitala. Widziałam go na chwilę, zanim go zabrano i nie sprawiał wrażenia szczęśliwego.

Patrzył na mnie zza opatrunku, jaki mu nałożono na twarz.

- Głowa boli? - zapytał zachrypniętym głosem.

- Koszmarnie - odpowiedziałam.

- Zapomniałem cię ostrzec. Zawsze tak jest po powrocie stamtąd.

Skrzywił się. Uświadomiłam sobie, że próbuje się uśmiechnąć.

- Wrócę - powiedział, naśladując Terminatora, co wypadło smutno. Potem sanitariusze

zabrali go do karetki.

Rozejrzałam się za Jesse'em. Nie miałam pojęcia, co mu powiem... może coś o tym, że

nie musi się już obawiać Paula?

To się okazało bez znaczenia, ponieważ nigdzie go nie było. Zobaczyłam za to

zasapanego Brada, który zmierzał w moją stronę.

- Suze! - krzyknął. - Chodź. Jakiś idiota wezwał gliny. Musimy ukryć beczkę, zanim

przyjadą.

Zamrugałam oczami.

- Ani mi się śni - burknęłam tylko.

- Suze. - Brad wyraźnie panikował. - Daj spokój! Oni ją skonfiskują! Albo wszystkich

aresztują.

Rozejrzałam się i zauważyłam Cee Cee obok samochodu Adama.

- Hej, Cee - zawołałam. - Czy mogę z wami jechać i przenocować u ciebie?

- Pewnie. O ile powiesz mi wszystko o tym Jessie - zawołała Cee Cee w odpowiedzi.

- Nie ma o czym mówić - stwierdziłam. Bo naprawdę nie było. Jesse odszedł.

Wiedziałam doskonale dokąd. I nie mogłam nic na to poradzić.

18

- Spójrz prawdzie w oczy, Suze - powiedziała Cee Cee, pożerając następnego dnia

podczas święta ojca Serry swoją połowę porcji cannoli. - Mężczyźni są koszmarni.

- Ty mi to mówisz.

- Mówię poważnie. Albo ty ich pragniesz, a oni ciebie nie chcą, albo oni chcą ciebie, a

ty ich nie chcesz...

- Witaj w moim świecie - mruknęłam ponuro.

- Och, daj spokój - powiedziała, zaskoczona moim tonem. - Nie może być aż tak źle.

Nie byłam w nastroju, żeby z nią dyskutować. Po pierwsze, dopiero niedawno, po

około dwunastu godzinach, pozbyłam się okropnego bólu głowy, związanego ze zmianą

wymiaru. Po drugie, chodziło o Jesse'a. Nie miałam ochoty rozmawiać z nią o najnowszych

zawirowaniach w historii naszego związku.

To nie tak, że nie miałam dość kłopotów. W postaci na przykład mamy i ojczyma. Nie

wpadli w zbyt morderczy nastrój, kiedy po powrocie z San Francisco zastali ruinę, która

kiedyś była ich domem... nie wspominając o wezwaniach na policję. Brad otrzymał jedynie

dożywotni zakaz wychodzenia z domu po południu, a Jake za współudział w organizowaniu

imprezy - nie mówiąc już o dostarczeniu alkoholu - został pozbawiony wszelkich funduszy

przeznaczonych na zakup camaro. Pieniądze poszły na zapłacenie rozmaitych kar. Jedynie

fakt, że David spędził bezpiecznie noc w domu Todda powstrzymał Andy'ego przed

zamordowaniem któregoś ze starszych synów. Widać jednak było, że myśli o tym...

zwłaszcza kiedy mama zobaczyła, co się stało z porcelaną.

To nie znaczy, że Andy czy mama byli specjalnie zadowoleni ze mnie - nie dlatego,

żeby wiedzieli, iż porcelana potłukła się z mojej winy, ale dlatego że nie doniosłam na braci.

Mogłam wydać Brada i powołać się na próbę szantażu wobec mojej osoby, ale wtedy

dowiedzieliby się, że Brad ma na mnie coś, co rzeczywiście jest warte szantażu.

Więc trzymałam buzię na kłódkę, szczęśliwa, że po raz pierwszy jestem prawie czysta

w jakiejś sprawie. Cóż, jeśli nie liczyć porcelany - chociaż ku mojej radości nikt poza mną nie

był tego świadomy. Wiedziałam jednak, że moja wina jest niezaprzeczalna. I zdawałam sobie

sprawę, na co pójdą moje przyszłe zarobki z tytułu opieki nad dziećmi.

Jestem pewna, że rozważali areszt domowy również jako karę dla mnie. Nie mogli mi

jednak zabronić uczestniczyć w święcie ojca Serry, gdyż jako członkini samorządu szkolnego

zostałam wyznaczona przez siostrę Ernestynę do obsługi jednego ze stoisk.

Dzięki temu właśnie znalazłam się w towarzystwie Cee Cee przy stoisku z cannoli.

Cee Cee, jako wydawca szkolnej gazetki, także musiała się pokazać. Po zajęciach

poprzedniego wieczoru - wiecie, po bójce, podróży do innego świata, a potem całonocnych

pogaduchach przy ogromnych ilościach popcornu i czekolady - żadna z nas nie była w

najlepszej formie. Zaskakująca jednak liczba gości, którzy wybulili dolca na cannoli,

wydawała się nie zauważać worów pod naszymi oczami... może dlatego, że obie miałyśmy

okulary przeciwsłoneczne.

- W porządku - powiedziała Cee Cee. To była głupota ze strony siostry Ernestyny

powierzyć nam stoisko ze słodyczami, ponieważ większość pyszności, które miałyśmy

sprzedawać, trafiała do naszych żołądków. Po takiej nocy jak ostatnia czułyśmy głód cukru. -

Paul Slater.

- Co z nim?

- Podobasz mu się.

- Chyba tak - powiedziałam.

- Tylko tyle? Chyba?

- Powiedziałam ci. Podoba mi się kto inny.

- Zgadza się - powiedziała Cee Cee. - Jesse.

- Zgadza się. Jesse.

- Któremu ty się nie podobasz?

- No... tak.

Siedziałyśmy w milczeniu przez jakąś minutę. Wokół nas rozbrzmiewała muzyka

mariachi. Dalej przy fontannie dzieciaki próbowały rozbić piñatas. Posąg Junipero Serry

ozdobiono kwiatami. Obok stoiska z taco znajdowało się stoisko z wędlinami i papryką. W

społeczności przykościelnej było tylu Włochów co Latynosów.

Cee Cee, patrząc na mnie zza ciemnych szkieł okularów, odezwała się nagle:

- Jesse jest duchem, prawda?

Zakrztusiłam się cannoli, które właśnie przełykałam.

- C - co? - zapytałam, dusząc się.

- Jest duchem - powiedziała Cee Cee. - Daruj sobie zaprzeczenia. Byłam tam zeszłej

nocy, Suze. Widziałam... cóż, widziałam rzeczy, które nie dadzą się wytłumaczyć w żaden

inny sposób. Mówiłaś do niego, choć nikogo tam nie było. A poza tym, ktoś trzymał głowę

Paula pod wodą.

Czując, że czerwienię się jak burak, stwierdziłam:

- Zwariowałaś.

- Nie - odparła Cee Cee. - Nie zwariowałam. Wolałabym, żeby tak było. Wiesz, że

nienawidzę takich rzeczy. Rzeczy, których nie da się wyjaśnić naukowo. I te głupole w

telewizji, które twierdzą, że są w stanie rozmawiać z umarłymi. Ale... - Podszedł do nas

turysta, pijany od jaskrawego słońca, świeżego powietrza i słabiutkiego piwa, serwowanego

przy stoisku niemieckim. Położył dolara. Cee Cee wręczyła mu cannoli. Poprosił o serwetkę.

Stwierdziłyśmy, że pojemnik z serwetkami jest pusty. Cee Cee przeprosiła. Turysta roześmiał

się dobrodusznie, wziął cannoli i odszedł.

- Ale co? - zapytałam nerwowo.

- Ale jeśli o ciebie chodzi, to chcę wierzyć. Któregoś dnia - dodała, biorąc pusty

pojemnik na serwetki - wyjaśnisz mi to wszystko.

- Cee Cee - powiedziałam, czując, jak serce znowu zaczyna mi bić normalnym

rytmem. - Wierz mi. Lepiej, żebyś nie wiedziała.

- Nie. - Cee Cee pokręciła głową. - Nie lepiej. Nie znoszę nie wiedzieć. - Potrząsnęła

pojemnikiem. - Pójdę po nowy zapas. Poczekasz minutkę?

Skinęłam głową i Cee Cee odeszła. Nie wiem, czy zdawała sobie sprawę, jak byłam

wstrząśnięta. Siedziałam, zastanawiając się, co powinnam zrobić. Moją tajemnicę znała tylko

jedna żyjąca osoba - poza ojcem Dominikiem i Paulem, rzecz jasna - a nawet ona, Gina, moja

najlepsza przyjaciółka z Brooklynu, nie wiedziała wszystkiego. Nigdy nikomu więcej o tym

nie mówiłam, bo... cóż, bo kto by mi uwierzył?

Ale Cee Cee uwierzyła. Cee Cee sama to odkryła i przyjęła do wiadomości. Może,

pomyślałam. Może to nie takie zwariowane, jak mi się zawsze wydawało.

Trzęsłam się, mimo że było ponad dwadzieścia stopni i pełne słońce. Tak głęboko

pochłonęły mnie własne myśli, że nie usłyszałam głosu wołającego mnie z drugiego końca

stoiska, dopóki nie wymówiono mojego imienia - czy też imienia podobnego do mojego - trzy

razy.

Podniosłam głowę i zobaczyłam uśmiechającego się młodego człowieka w

jasnoniebieskim uniformie.

- Susan, zgadza się? - powiedział.

Przeniosłam wzrok na twarz starego człowieka na wózku. Dziadek Paula Slatera z

opiekunem. Podniosłam się z miejsca.

- Hm - mruknęłam. - Cześć. - Powiedzieć, że czułam się zmieszana byłoby poważnym

niedomówieniem. - Co tutaj... Co tu robicie? Myślałam... Myślałam...

- Myślałaś, że jest uwiązany w domu? - zapytał pielęgniarz z uśmiechem. -

Niezupełnie. Nie, pan Slater lubi wychodzić. Nieprawdaż, panie Slater? W gruncie rzeczy

nalegał, żeby tu dzisiaj przyjść. Nie sądziłem, żeby to było właściwe, biorąc pod uwagę

przygody jego wnuczka zeszłej nocy, ale Paul jest w domu, szybko wraca do siebie, a pan S.

był niewzruszony Nieprawdaż, panie S.?

Dziadek Paula zrobił coś, co mnie zaskoczyło. Spojrzał na pielęgniarza i powiedział

całkowicie przytomnym głosem:

- Idź i przynieś mi piwo.

Pielęgniarz zmarszczył brwi.

- Ależ panie S. - powiedział. - Wie pan, że lekarz mówi... - Zrób to - powiedział Slater.

Pielęgniarz rzucił mi rozbawione spojrzenie, jakby mówiące „No, co mam robić?” i

poszedł w stronę stoiska z piwem, zostawiając mnie samą z dziadkiem Paula.

Przyglądałam mu się ciekawie. Ostatnim razem, kiedy go widziałam, ślina ciekła mu

po brodzie. Teraz nic nie spływało mu po brodzie. Jego niebieskie oczy były zamglone, to

prawda. Miałam jednak wrażenie, że widzą o wiele więcej niż powtórki starych seriali.

Moje przypuszczenia potwierdziły się, kiedy powiedział:

- Posłuchaj mnie. Nie mamy dużo czasu. Miałem nadzieję, że tu będziesz.

Mówił szybko i po cichu. Musiałam się nawet nachylić nad porcjami cannoli, żeby go

słyszeć. Mimo że głos miał cichy, każde słowo brzmiało krystalicznie czysto.

- Jesteś jedną z nich - powiedział. - Zmienniczką. Wierz mi, wiem, co mówię. Ja też

do nich należę.

Zamrugałam oczami.

- Pan... jest?

- Tak - odparł. - A nazywam się Slaski, nie Slater. Mój głupi syn zmienił nazwisko.

Nie chciał, żeby ludzie wiedzieli, że jest spokrewniony ze starym dziwakiem, który bajdurzy

o wędrówkach do świata umarłych.

Gapiłam się na niego z rozdziawionymi ustami. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Co

mogłam powiedzieć? Byłam bardziej zaskoczona niż po wyznaniu Cee Cee.

- Wiem, co ci mówił mój wnuczek - ciągnął pan Slater, doktor Slaski. - Nie słuchaj go.

On to wszystko źle zrozumiał. Pewnie, posiadasz tę zdolność. Ale to cię zabije. Może nie od

razu, ale po jakimś czasie. - Patrzył na mnie oczami tkwiącymi w szarej, pokrytej brązowymi

plamami, pomarszczonej masce. - Wiem, o czym mówię. Tak samo jak mój niemądry wnuk,

myślałem, że jestem jak Bóg. Nie, myślałem, że jestem Bogiem.

Zamrugałam oczami.

- Ale...

Dziadek Paula zauważył zbliżającego się pielęgniarza i szybko zapadł w swój zwykły

stan półśpiączki, milknąc na dobre.

- Proszę bardzo, panie Slater - powiedział pielęgniarz, przystawiając plastykowy

kubek do ust starca. - Przyjemne, chłodne piwo.

Ku mojemu zdumieniu doktor Slaski pozwolił, aby piwo spłynęło z jego ust po

brodzie, plamiąc koszulę.

- Ojej - powiedział opiekun. - Przykro mi. Cóż, lepiej będzie, jak się umyjemy. -

Mrugnął do mnie okiem. - Miło było cię spotkać, Susan. Do zobaczenia.

Poprowadził wózek doktora Slaskiego dalej, w stronę strzelnicy.

Jeśli chodzi o mnie, na tym się skończyło. Musiałam odejść. Nie mogłam znieść

siedzenia przy stoisku z cannoli ani minuty dłużej. Nie miałam pojęcia, gdzie się podziała Cee

Cee, ale uznałam, że będzie musiała sobie poradzić sama ze sprzedażą słodyczy.

Potrzebowałam chwili spokoju.

Wymknęłam się z budki i przepchnęłam przez tłum zalegający dziedziniec, wypadając

następnie przez pierwsze otwarte drzwi, jakie napotkałam.

Znalazłam się na cmentarzu misji. Nie zawróciłam z drogi. Cmentarze nie przerażają

mnie. To znaczy, choć to może się wydawać dziwne, duchy rzadko włóczą się po

cmentarzach. W pobliżu swoich grobów. Dążą raczej do miejsc, w których przebywały za

życia. Dla pośrednika cmentarze mogą stanowić miejsce wypoczynku.

Albo dla zmiennika. Czy też dla kogoś tam innego, kim jestem według Paula Slatera.

Paula Slatera, który jak zaczynałam sobie uświadamiać, nie był jedynie skłonnym do

manipulacji jedenastoklasistą, któremu przypadkiem wpadłam w oko. Nie, zdaniem jego

własnego dziadka, Paul Slater był... cóż, diabłem.

A ja właśnie sprzedałam mu swoją duszę.

To nie było coś, nad czym mogłam łatwo przejść do porządku. Potrzebowałam czasu

do namysłu, żeby się zastanowić, co dalej robić.

Weszłam na chłodne, ocienione cmentarzysko i ruszyłam wąską ścieżką, którą

zdążyłam już dobrze poznać. Wiele razy nią chodziłam. Tak naprawdę czasami, kiedy brałam

przepustkę na korytarz pod pretekstem, że muszę się udać do toalety podczas lekcji,

przychodziłam właśnie tutaj, na cmentarz, tą ścieżką. Ponieważ na jej końcu znajdowało się

coś dla mnie niezwykle ważnego. Coś, co szczególnie mnie obchodziło.

Tym razem, kiedy dotarłam na koniec wąskiej, kamienistej dróżki, stwierdziłam, że

nie jestem sama. Jesse stał przy grobie, patrząc na kamień nagrobny.

Słowa, które czytał, znałam na pamięć, ponieważ to ja byłam tą osobą, która wraz z

ojcem Dominikiem nadzorowała ich wykuwanie.

TUTAJ SPOCZYWA HEKTOR JESSE DE SILVA, 1830 - 1850, UKOCHANY

BRAT, SYN I PRZYJACIEL

Jesse podniósł głowę, kiedy stanęłam obok niego. Bez słowa wyciągnął rękę ponad

kamieniem. Wsunęłam w nią swoją dłoń.

- Przykro mi z powodu tego wszystkiego - powiedział, patrząc ciemnymi,

nieprzeniknionymi, jak zwykle, oczami.

Wzruszyłam ramionami, nie odrywając wzroku od ziemi otaczającej grób, czarnej jak

jego oczy.

- Chyba rozumiem. - Mimo że nie rozumiałam. - To znaczy, nie możesz nic na to

poradzić, że... cóż, że nie czujesz do mnie tego samego, co ja do ciebie.

Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby to powiedzieć. W chwili kiedy te słowa wydobyły

się z moich ust, zapragnęłam, żeby grób pod nami otworzył się i mnie pochłonął.

Można więc sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy Jesse, głosem zmienionym przez

skrywane emocje, zapytał:

- Czy tak właśnie myślisz? Że ja chciałem odejść?

- A nie chciałeś? - Wpatrywałam się w niego, kompletnie ogłupiała. Bardzo się

starałam zachować dystans, ostatecznie zdeptano moją dumę. A jednak moje serce, które,

mogłabym przysiąc, skurczyło się i pękło jakieś dwa dni temu, nagle ożyło znowu, choć

bardzo mi zależało, by pozostało niewzruszone.

- Jak mogłem zostać? Po tym, co zaszło między nami, Susannah, jak mogłem zostać?

Zupełnie nie wiedziałam, o czym on mówi.

- Co zaszło między nami? Co masz na myśli?

- Ten pocałunek.

Puścił moją rękę tak gwałtownie, że aż się zatoczyłam.

Nie przejęłam się tym, nie przejęłam się tym wcale, bo zaczęło do mnie docierać, że

dzieje się coś cudownego. Coś wspaniałego. To wrażenie wzmocniło się jeszcze, kiedy Jesse

podniósł rękę do góry, żeby przeczesać włosy palcami, i zobaczyłam, jak drżą. To znaczy

jego palce. Dlaczego tak drżały?

- Jak mogłem zostać? - mówił Jesse. - Ojciec Dominik miał rację. Musisz być z kimś,

kogo twoja rodzina i przyjaciele będą w stanie zobaczyć. Z kimś, kto się z tobą zestarzeje.

Musisz być z kimś żywym.

Nagle wszystko zaczęło nabierać sensu. Tygodnie niezręcznego milczenia. Jego

dystans do mnie. To nie wynikało z tego, że mnie nie kochał. To wcale nie wynikało z tego,

że mnie nie kochał.

Pokręciłam głową. Krew, która jak zaczynałam już podejrzewać, zamarzła mi w

żyłach, nagle jakby znowu zaczęła krążyć. Miałam nadzieję, że nie popełniam kolejnego

błędu. Miałam nadzieję, że to nie sen, z którego wkrótce się obudzę.

- Jesse - powiedziałam, oszołomiona ze szczęścia. - To wszystko nic mnie nie

obchodzi. Ten pocałunek... ten pocałunek to była najlepsza rzecz, jaka mi się zdarzyła w

życiu.

Stwierdzałam po prostu fakt. To wszystko. Fakt, który jak sądziłam, był mu znany.

Chyba jednak go zaskoczyłam, ponieważ przyciągnął mnie do siebie w następnej

chwili i zaczął całować.

To było tak, jakby świat, który przez ostatnich parę tygodni zleciał z własnej osi, nagle

wrócił do normy. Jesse trzymał mnie w ramionach i wszystko było w porządku. Bardziej niż

w porządku. Doskonale. Ponieważ on mnie kochał.

I owszem, może to znaczyło, że musiał się wyprowadzić... i owszem, była ta sprawa z

Paulem. Nadal nie bardzo wiedziałam, co z tym począć.

Ale jakie to miało znaczenie? Kochał mnie!

I tym razem nikt nie przerwał naszych pocałunków.