Jayne Ann Krentz

Światło

mrok

Rozdział pierwszy

a wielkim kontynencie Zantalii uważano powszechnie, że mordercami mogą być

tylko mężczyźni.

Kalena stała na szerokim progu westybulu Stowarzyszenia Kupców i ściskając w dłoni

umowę małżeńską zastanawiała się, co znaczy być wyjętym spod prawa. Na wykonanie tego

śmiertelnego zadania czekała od chwili, gdy skończyła dwanaście lat, i miała nadzieję, że

wtedy będzie wolna. Wreszcie stała u progu nowego życia, ale nie potrafiła wyobrazić sobie

siebie jako kobiety wolnej, niezależnej od nikogo.

Patrzyła ciekawie na hałaśliwą krzątaninę w szerokim holu. Dopiero wczoraj

przyjechała do Crosspurposes, tego dobrze prosperującego miasta, a już dotychczasowe życie

w małym farmerskim osiedlu wydawało jej się bardzo odległe. Nie miała zamiaru wracać

nigdy do starego życia w żyznej kotlinie Interlock, w otoczeniu pedantycznych,

konserwatywnych farmerów i wieśniaków. Nie miała również ochoty wracać do oschłej i

zgorzkniałej ciotki. Kontrakt ślubny, który trzymała w ręku, był jej biletem umożliwiającym

wydostanie się z prowincjonalnej nudy i przytłaczających wymagań ciotki, dawał jej szansę

zrobienia pierwszego kroku ku wolności.

Ale Kalena nie uwolniła się jeszcze całkowicie od przeszłości. Wszystko ma swoją

cenę, myślała, więc ona również musi zapłacić za ten bilet do nowego życia. Za pomocą

trucizny, zaszytej w torbie podróżnej, miała wypełnić swój ostatni obowiązek w stosunku do

rodu Ice Harvest.

Kalena, ostatnia córka wielkiego rodu Ice Harvest, została wysłana do Crosspurposes,

żeby pomścić swoją rodzinę. Mandat ten został jej wręczony przez ostatnią damę rodu, siostrę

ojca, Olarę, która wiedziała, tak jak każdy, że powierzenie misji zemsty kobiecie jest

pomysłem ryzykownym, ale nie miała wyboru. Olara i Kalena były ostatnimi członkiniami

rodu Ice Harvest, matka Kaleny bowiem zmarła wkrótce po otrzymaniu wiadomości o śmierci

męża i syna. Ponieważ Olara była Uzdrowicielką i jako taka nie mogła zabijać, została więc

tylko Kalena.

Olara nie była zachwycona tym, że jej siostrzenica ma zostać morderczynią, ale cóż

miała robić? Ktoś musiał wypełnić ten obowiązek i zabić człowieka odpowiedzialnego za

śmierć mężczyzn z rodu Ice Harvest. To było więcej niż morderstwo, bo wraz z ich śmiercią

cały wielki ród skończył swój żywot. Przestępstwo takie wymagało zemsty w wielkim stylu,

nawet jeśli karę wymierzyć miała kobieta. To tak musiało być. Stosownie do sytuacji, Olara

opracowała plan działania. Nie wiedziała jednak, że Kalena obmyśliła już swój.

Kalena przypatrywała się pełnej koloru scenie, rozgrywającej się przed jej oczami, i

smakowała mocny smak wolności. Musi wypełnić swój obowiązek, tak jak wymagał honor.

Co do tego nie było wątpliwości. Kalena wiedziała, co znaczy odpowiedzialność i honor,

zanim zaczęła chodzić. Ale nie chciała ograniczyć się do zemsty. Za śmierć tego człowieka

miała zamiar kupić sobie nową przyszłość, taką bezkresną, taką, jakiej jeszcze nie widziano

na Zachodnim Kontynencie.

Kiedy skończyła dwanaście lat, opracowała swój plan uwzględniający te dwa cele.

Ciotka Olara nawet przez moment nie pozwoliła jej zapomnieć, do czego ją przeznaczyła. Ale

kiedy minął szok po śmierci rodziny i kiedy Kalena zaakceptowała już wykonanie

powierzonego jej niebezpiecznego zadania, zaczęła myśleć o własnym życiu.

Życie to Spectrum. Na każde działanie skierowane było inne, przeciwnie działające,

które zapewniało końcową równowagę. Kalena rozumiała tę podstawową zasadę filozoficzną.

Chociaż dorastała w farmerskim miasteczku, była doskonale wykształcona. Ciotka Olara

zadbała o to, żeby Kalena zdobyła wiedzę właściwą pozycji jej rodu. Mogła korzystać ze

wszystkich dzieł najznakomitszych filozofów Zantalii i studiować je dokładnie.

Teraz spojrzała na drugą kondygnację pokojów biurowych, które otaczały wielki

westybul Stowarzyszenia. Była pod wrażeniem wspaniałej architektury. To było coś zupełnie

innego niż w Inerlock Valley. Budynek miał dwa piętra, opatrzone masywnymi, łukowatymi

oknami sięgającymi podłogi, przez które do głównego holu wlewało się jasne światło. Na

drugim piętrze po czterech stronach znajdowały się małe pokoje. Każda płaszczyzna

konstrukcji, od inkrustowanej podłogi do ciężkich rzeźbionych kolumn z drogiego drzewa

księżycowego, podkreślała bogactwo, którego Crosspurposes dorobiło się na handlu.

Kalena patrzyła na drugie piętro - snujący się po nim ludzie wychylali się przez

balustradę, żeby wygodniej obserwować tłum na dole. Dziewczyna zastanawiała się, czy

któraś z tych obcych twarzy należy do mężczyzny, którego nazwisko napisane było obok jej

nazwiska na kontrakcie małżeńskim.

Trzech roześmianych i żartujących mężczyzn pojawiło się w otwartym wejściu

znajdującym się za Kalena. Ich skórzane buty pokryte były błotem, a spodnie i koszule z

szerokimi rękawami nosiły ślady kurzu podróżnego. Kalena domyśliła się, że byli to kupcy

wracający z jakiejś ryzykownej wyprawy, i usunęła się im z drogi. Kiedy ją minęli, dwóch z

nich zawołało coś do przyjaciela, którego dostrzegli w tłumie, a trzeci odwrócił się i zobaczył

Kalenę stojącą w cieniu arkady. Roześmiał się obleśnie i zaczął coś do niej mówić, lecz nie

zdążył jeszcze nic powiedzieć, gdy inna grupa mężczyzn wtoczyła się przez drzwi i zasłoniła

dziewczynę. Wykorzystując to małe zamieszanie, wślizgnęła się w tłum.

Przechodząc przez ruchliwy hol rozglądała się za kimś, kto byłby skłonny poświęcić

jej minutę. Większość mijanych mężczyzn rozprawiała głośno o interesach.

Przechodząc dalej, dostrzegła w tłumie zgromadzonym na drugiej kondygnacji kilka

kobiet. Pierwszą rzeczą, na którą zwróciła uwagę, były kolorowe bluzy wypuszczone na

wąskie spodnie. Były one znacznie krótsze niż ta, którą nosiła ona, sięgały tylko do kolan i

były znacznie wyżej rozcięte po bokach. Już wcześniej, idąc ulicą, zwróciła uwagę na krój

damskiej odzieży.

Miejska moda była oczywiście bardziej śmiała niż fasony noszone w kotlinie

Interlock. Kalena pomyślała, że musi jak najszybciej poczynić pewne zmiany w swojej

garderobie. Powinna również zrobić coś z włosami. Tutaj kobiety nosiły włosy krótko

przycięte z tyłu, a z przodu długie anglezy okalające twarz. Kalena czuła się okropnie

niemodna ze swoją gęstą masą złocistorudych loków ściągniętych do tyłu szeroką, haftowaną

przepaską.

Kobieta, której się przyglądała, odwróciła się nagle. Kalena zawstydzona swoją

natarczywością chciała się wycofać, ale w ostatniej chwili zmieniła zamiar. Łatwiej zasięgnąć

informacji u innej kobiety, niż pytać któregoś z tych szorstkich i krzepkich mężczyzn.

Uśmiechnęła się niepewnie.

- Czy mogłabyś mi pomóc? Próbuję kogoś znaleźć. Powiedziano mi, że o tej porze

powinien być w Stowarzyszeniu.

Kobieta przez moment patrzyła na nią badawczo, prawdopodobnie oceniając jej

prowincjonalny wygląd. Oczywiste było, że współczuje Kalenie; po chwili zapytała

grzecznie:

- Kogo próbujesz znaleźć? - Podeszła bliżej, żeby mogły rozmawiać pomimo

panującego zgiełku.

- Mężczyzny o imieniu Ridge. Nie znam nazwy jego firmy. Wiem natomiast, że

pracuje u kupca barona Quintela z firmy Gilding Fallon.

Kobieta uniosła brwi i zacisnęła na moment usta.

- Masz sprawę do Fire Whipa?

Kalena potrząsnęła głową.

- Nie, on nazywa się Ridge. Jestem tego pewna. Tak jest napisane na kontrakcie.

Kobieta spojrzała ciekawie na zwinięty dokument, który Kalena trzymała w ręku.

- Na kontrakcie? Jaki rodzaj kontraktu masz z Fire Whipem Quintela?

- Kontraktową umowę małżeńską. - Kalena śmiało i głośno wypowiedziała te słowa.

Kontraktowe małżeństwa były legalne, ale raczej nie były szanowane. Odczuła, że kobieta

stojąca przed nią wie wszystko o takich małżeństwach. - I nie jest to nikt nazywający się Fire

Whip. Jest to mężczyzna o imieniu Ridge.

- Ridge, który pracuje u Quintela, jest znany jako Fire Whip - wyjaśniła cierpliwie

kobieta. - Proszę pokazać mi ten kontrakt. Wprost nie mogę uwierzyć, że rzeczywiście z nim

podpisałaś umowę małżeńską. On nie jest faktycznie kupcem. Jest prywatną bronią Quintela,

który używa go w taki sam sposób, jak inni używają sintara.

- Rozumiem - powiedziała Kalena, chociaż, prawdę mówiąc, nic nie rozumiała. -

Czy... czy Fire Whip to nazwa rodu tego człowieka, Ridge'a?

Kobieta roześmiała się, jakby pytanie Kaleny było wyjątkowo śmieszne.

- Nie, Ridge nie pochodzi z żadnego rodu. Jest bękartem. Niektórzy ludzie mówią, że

bardziej niż ktokolwiek inny. Ma usposobienie, które może zrobić... - Przerwała patrząc na

zmartwioną twarz Kaleny. - Nie szkodzi. Mądrzy ludzie mówią, że lepiej nie wchodzić mu w

drogę, nie prowokować go.

- Jeśli on pracuje u Quintela, to musi być tym człowiekiem, którego szukam -

powiedziała spokojnie Kalena. Zdała sobie sprawę, że kobieta nie zrozumiała jej. Kalena nie

była zaniepokojona, że jej przyszły mąż ma popędliwe usposobienie; nie zamierzała być z

nim na tyle długo, żeby się o tym przekonać. Była raczej zaskoczona, że podpisała handlowy

kontrakt małżeński z mężczyzną, który nie legitymował się żadnym nazwiskiem rodowym.

Olara nic nie wspomniała o takim aspekcie sprawy.

Kalena zawahała się, ale podała kobiecie dokument, przyglądając się bacznie, jak go

czyta. Była zafascynowana pierwszym zetknięciem z wolną kobietą, która tworzyła własne

życie i sama podejmowała decyzje. Przy odrobinie szczęścia i po dokonaniu aktu zemsty ona

również będzie mogła przyłączyć się do szeregu takich wolnych kobiet.

Kobieta stojąca przed nią była kilka lat starsza. Była mocno zbudowana, dosyć pełna i

wydawała się agresywna. Jej ciemne włosy były modnie ułożone - ładną twarz z wyrazistymi

oczami otaczały długie loki. Nie nosiła na przegubie ręki bransolety, co nie było niczym

zdumiewającym. Tylko przedstawiciele wielkich rodów nosili ten symbol godności i dowodu

uznania, członkowie pośledniejszych rodów nie byli do tego upoważnieni.

Na ogół kobietom ze sławnych rodów nie wolno było zajmować się handlem ani

innymi tego typu sprawami. Kalena była wyjątkiem ze względu na szczególne zdarzenia w jej

życiu. Jej rodowa bransoleta ukryta była w torbie podróżnej razem z wysadzanym klejnotami

sintarem ojca i fiolką trucizny. Od tego lata, kiedy skończyła dwanaście lat, nie miała prawa

używać prawdziwego nazwiska swojego rodu. Był to zakaz Olary, która chciała ukryć

tożsamość siostrzenicy. Kalena więc przywykła przedstawiać się jako córka rodziny o

nazwisku Summer Wind, ale głęboko w sercu zawsze była świadoma swego prawdziwego

nazwiska i dziedzictwa.

Jednak u nowej towarzyszki zainteresował ją nie brak bransolety, tylko fakt, że nie

nosiła na szyi symbolu małżeństwa - zamka z kluczem. Z doświadczenia wiedziała, że

kobiety w tym wieku zawsze są zamężne. Przynajmniej tak było w kotlinie Interlock. Do tej

pory wyobraźnia Kaleny wyczarowywała tylko mętny, niewyraźny obraz życia wolnej

kobiety. Teraz sama mogła się przekonać, jakiego rodzaju wolność była rzeczywiście

możliwa. Jej marzenia mogły stać się rzeczywistością. Nie chciała dłużej czekać.

Kobieta spojrzała na nią z widocznym rozbawieniem.

- Na Kamienie, mówiłaś prawdę. Rzeczywiście, masz handlową umowę małżeńską z

Fire Whipem Quintela. Nazywasz się Kalena z rodu Summer Wind?

Kalena skinęła głową zawstydzona, że nie potrafiła przedstawić się odpowiednio.

- Jestem z kotliny Interlock. - W kontrakcie nie było oczywiście żadnego powiązania

jej osoby z rodziną Ice Harvest. Kalena i Olara posługiwały się fałszywymi nazwiskami.

- Witaj w Crosspurposes, Kaleno - powiedziała kobieta przyjacielskim teraz tonem. -

Jestem Arrisa. - Milczała chwilę, po czym dodała niedbale: - Z rodu Wet Fields. - Rzadko

używała nazwy swojego rodu, ponieważ brzmiała chropawo. - Chętnie zaprowadzę cię do

Ridge'a.

- Jesteś bardzo miła.

- Ależ skąd. - Arrisa roześmiała się prowadząc ją w odległy koniec zatłoczonego holu.

- Bawi mnie to.

Kalena, urażona w swej dumie, hardo uniosła głowę.

- Sądzisz, że cię rozbawię?

- Zobaczymy. Ridge jest prawdopodobnie na górze, na drugim piętrze, tam znajdują

się biura handlowe.

Arrisa prowadziła ją szerokimi, krętymi schodami, kończącymi się drugim poziomem

galerii. Kalena podążała za nią przyciskając mocno swój drogocenny kontrakt. Olara

przekonała ją, że zawarcie kontraktu było niezbędne, żeby mogła się znaleźć w najbliższym

otoczeniu człowieka, swojej potencjalnej ofiary. Ten człowiek był zbyt dobrze chroniony,

żeby można było dosięgnąć go w inny sposób.

Tak, pomyślała, kontrakt jest ciągle cenny, nawet jeśli jej przyszły mąż jest bękartem.

Nie miało znaczenia, że stał tak nisko, ponieważ to krótkotrwałe małżeństwo miało być tylko

jej biletem do wolności. Olara zapewniła ją, że kiedy wykona swoje zadanie, nie będzie już

musiała pełnić roli żony kontraktowej. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Kalena wypełni swój

obowiązek w noc poślubną. Olara w głębokim transie widziała, że ofiara Kaleny umiera

podczas hałaśliwego przyjęcia weselnego. Widzenia Olary sprawdzały się zawsze z dużą

dokładnością.

Kiedy Olara wyszła z tego szczególnego transu, zapewniła siostrzenicę, że wszystko

będzie wyglądało na atak serca, a zamieszanie, jakie będzie wtedy panowało w domu z

powodu przyjęcia, ułatwi Kalenie ukrycie dowodów zbrodni. Krótkoterminowe małżeństwo

przetrwa przecież tylko do śmierci Quintela. Kalena była zadowolona z zapewnień Olary, tym

bardziej że jej przyszły mąż nie pochodził ze znamienitego rodu. Co prawda honor i

obowiązek mogły wymagać wiele poświęcenia od kobiety z pozycją Kaleny, ale rola żony

bękarta, nawet kontraktowej, to już zbyt wiele. Perspektywa konieczności popełnienia

morderstwa była wystarczająco okropna.

- Biura Quintela znajdują się po tej stronie galerii – wyjaśniła Arrisa, prowadząc

Kalenę przez rząd małych pokoików, w których pilnie pracowali urzędnicy. Byli to

oczywiście sami mężczyźni. Quintel zatrudniał kobiety na pewnych odcinkach swojego

handlowego przedsiębiorstwa, ale nie przy tak prestiżowym zajęciu, jakim była praca

urzędnicza.

Kalena zastanawiała się, z jakim człowiekiem spotka się za chwilę. Może Ridge

będzie nieśmiały i skromny, tak jak większość z tych urzędników. Wszystko byłoby

łatwiejsze, gdyby właśnie taki był. Wiedziała, że nie miałaby żadnych problemów z

manipulowaniem takim człowiekiem. Ale najprawdopodobniej będzie szorstkim i

nieokrzesanym kupcem, który doszedł do czegoś w życiu. Nawet jeśli okaże się, że tak jest,

powiedziała sobie, to i tak jakoś opanuję sytuację. Uważała, że łatwo będzie onieśmielić

takiego człowieka manierami, które wyniosła z domu. Rozważania te podniosły ją na duchu.

- Jeśli mam rację, to znajdziemy Ridge'a w tym ostatnim pokoju - powiedziała wesoło

Arrisa. - Mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko temu, że zostanę, żeby

popatrzeć?

- Popatrzeć, na co? Arriso, to jest układ handlowy. Nie rozumiem, dlaczego uważasz,

że będzie to zabawne. - Kalena stanęła za swoją przewodniczką, która zatrzymała się przed

otwartymi, łukowatymi drzwiami. Arrisa plasnęła ręką w ścianę, żeby zwrócić uwagę dwóch

mężczyzn znajdujących się w pokoju, a Kalena próbowała dojrzeć coś zza jej pleców.

- Przepraszam, panowie kupcy - wypowiedziała te słowa tak formalnie, że zabrzmiało

to jak kpina. - Przyprowadziłam gościa, który mówi, że ma interes do pana Ridge'a.

Jeden z mężczyzn siedzących przy biurku skrzywił się i popatrzył z irytacją. Był

pulchny i łysy, a na szyi dyndały mu na sznurku okulary do czytania. Wydawał się starszy,

niż Kalena się spodziewała, ale nie widziała w tym problemu. Typowa urzędnicza

mentalność, pomyślała. Córka wielkiego rodu bez trudu poradzi sobie z kimś takim.

Uśmiechnęła się ujmująco, ignorując drugiego mężczyznę, ciągle siedzącego do niej tyłem z

butami opartymi na biurku i studiującego jakieś dokumenty. Kalena czekała, że Arrisa ją

przedstawi.

- Co to wszystko znaczy, Arriso? - zapytał łysy mężczyzna poirytowanym głosem. -

Jestem teraz ogromnie zajęty.

- Nie denerwuj się, Hotch - łagodnie odparła Arrisa. - Powiedziałam przecież, że moja

towarzyszka chce zobaczyć się z Ridge'em, nie z tobą.

- Do najdalszego Krańca Spectrum - wymamrotał mężczyzna nazwany Hotchem i

złapał za pióro. - Jak mam wywiązać się z obowiązków, kiedy ciągle jestem odrywany od

pracy? Zajmij się tą sprawą, Ridge, później skończymy pisanie raportu dla Quintela. Wiesz,

że mam pracę do wykonania.

Więc to nie ten urzędnik, pomyślała skonsternowana Kalena. Uwagę jej przyciągnął

teraz znajdujący się w pokoju drugi mężczyzna, który wolno odłożył przeglądane dotąd

dokumenty i odwrócił głowę. Jego złociste spojrzenie prześlizgnęło się bez zbytniego

zainteresowania po sylwetce Kaleny, ale zatrzymało się na jej twarzy.

Z pewnością nie jest nieśmiały, lecz zadufany w sobie, pomyślała. Wyglądało na to, że

sprawy mogą nie pójść tak gładko, jak przewidywała Olara.

Ridge zdjął nogi z biurka i z leniwą gracją wstał wolno. Widać było, że świadomie

wybrał taki sposób zachowania się, ale nie zawsze go stosował. Jego oczy bezustannie

spoczywały na twarzy Kaleny, która stwierdziła, że to złociste spojrzenie przykuwa

całkowicie jej uwagę. Oczy koloru brązowozłotego widziała już wcześniej, niektórzy

określali je jako żółtobrązowe, ale oczy Ridge'a nie pasowały do takiego opisu. Kiedy Kalena

spotkała jego wzrok, wydawało się jej, że patrzy w płomienie ognia. To dlatego Arrisa

nazwała go Fire Whip, pomyślała. Ognisty Bicz.

Wyglądał na trochę starszego niż ona, o jakieś osiem lub dziewięć lat. Był ponurym,

wytwornym mężczyzną o niekonwencjonalnej urodzie. Włosy ciemnobrązowe, prawie czarne

i trochę dłuższe, niż nosiła większość mężczyzn, były niedbale założone za uszy.

Ridge ubrany był w koszulę z szerokimi rękawami, taką samą, jakie nosili również

kupcy przebywający piętro niżej, i wełniane, utkane z nie farbowanej wełny wdzianko,

rozcięte na przodzie i zasznurowane razem z cienkim, skórzanym krawatem. Dwie górne

dziurki nie były zasznurowane i Kalena dostrzegła w szczelinie ciemne włosy, które

pokrywały klatkę piersiową mężczyzny. Mankiety koszuli były długie i wąskie, a ręce, które

się z nich wyłaniały, duże i silne, zdolne do kierowania wierzchowcem, bronią i być może

kobietą. Przez chwilę Kalena czulą rozbawienie na myśl, że mógłby robić to wszystko

jednocześnie.

Spodnie Ridge'a przepasane były szerokim, skórzanym pasem, a wdzianko, ściśle

opinające talię, sięgało aż do ud, uwydatniając napięte mięśnie. Na nogach miał skórzane buty

do kolan. Zwykły, niczym nie upiększony sintar wisiał u jego pasa razem z prostą sakiewką

na pieniądze.

Był silnie zbudowanym mężczyzną o szerokich ramionach, ale miał miękkie, kocie

ruchy. Nie, nie kocie, pomyślała. Kojarzył się raczej z biczem. Wyczuła śmiertelne

niebezpieczeństwo.

Spojrzała na sintar przypięty do jego pasa. Ta prosta, surowa broń charakteryzowała

całego człowieka. Sintar był bronią, która zmieniała się w zależności od mody, często

stanowiła ozdobny akcent stroju mężczyzn z wielkich rodów. Ten, który Kalena miała w

swojej torbie podróżnej, był najlepszym tego przykładem. Należał do jej ojca. Oprawiony w

złoto i wysadzany klejnotami, był prawdziwym dziełem sztuki. Nigdy nie został użyty w

walce, służył wyłącznie jako dekoracja. Ale sintar Ridge'a był zupełnie innego rodzaju. Nie

było wątpliwości, że został wykuty w celu zanurzania go we krwi. Na myśl o tym Kalenę

ogarnął lęk.

- Jestem Ridge. W czym mogę ci pomóc? - Powiedział to spokojnym głosem ignorując

Arrisę, która patrzyła na niego z rozbawieniem. Jego głos był ponury tak jak on sam i Kalena

czuła, że ją drażni.

Wyciągnęła dokument, który przywiozła z doliny Interlock. Spróbowała sobie

uprzytomnić, że mimo onieśmielenia, jakie Ridge wywoływał, nie nosił przecież na

nadgarstku bransolety wielkiego rodu. To ona przewyższała go pod tym względem. Może

było to z jej strony małostkowe, szczególnie że była ostatnim członkiem nie istniejącego

rodu, ale w tym momencie czerpała siłę z tej świadomości.

- Jestem Kalena z kotliny Interlock - powiedziała poważnie. - Moja ciotka Olara

wynegocjowała ten kontrakt z kupcem baronem Quintelem. Jest to zgoda na małżeństwo

kontraktowe pomiędzy tobą i mną. Moja ciotka powiedziała, że wszystko zostało załatwione i

że będziesz mnie oczekiwać.

Ridge wziął dokument nie odrywając od niej oczu. Kalena nie mogła niczego

wyczytać z jego spojrzenia, ale gdy jego palce musnęły jej dłoń, nagle dotarło do niej, jak

duże ręce ma ten mężczyzna.

Ridge badał dokument przez dłuższą chwilę. Kalena widziała, że jest mocno

zaciekawiony, natomiast Arrisa - rozbawiona. W niej natomiast narastał niepokój. Zdała sobie

sprawę, że jeśli Ridge stwierdzi, że nic nie wie o kontrakcie, będzie jej okropnie głupio wobec

Hotcha i Arrisy. Rozumiała, że jej obawa jest śmieszna, ale nie mogła nic na to poradzić.

Miała tylko nadzieję, że Ridge nie zrobi sceny w obecności innych, nawet jeśli będzie

zaskoczony. Duma bywa czasami brzemieniem, a Kalena wiedziała, że ma jej w nadmiarze.

Ridge podniósł oczy, jakby zaniepokojony tym, co przeczytał. Kalena wstrzymała

oddech. Nagle kiwnął głową i zwinął kontrakt.

- Chodźmy gdzieś, gdzie będziemy mogli porozmawiać o naszych sprawach -

powiedział spokojnie.

Kalena wypuściła wstrzymywane dotąd powietrze i uśmiechnęła się promiennie

świadoma zaskoczenia Arrisy i Hotcha, którzy stali jak rażeni piorunem. Starszy mężczyzna

po chwili zaczął mówić, zacinając się ze zdenerwowania.

- Chwileczkę, Fire Whip. Nie wiem, co to wszystko znaczy, ale nie możesz mnie tak

sobie zostawić. Muszę dostać informacje, których potrzebuję, żeby skończyć raport dla

Quintela.

- Dam ci te informacje później. - Ridge spojrzał na Kalenę. - To jest również sprawa

Quintela i zapewniam cię, że ważniejsza niż raport dotyczący bandytów działających na

Talon Pass. Poza tym, pięć dni temu zaprzestali swojej działalności. Quintel wie o tym.

Wyjaśniłem mu wszystko, gdy tylko wróciłem z przełęczy. Twój raport dotyczy sprawy już

nieaktualnej.

- Ale Ridge...

Zignorował urzędnika i Arrisę i podszedł równym krokiem do Kaleny. Były to kroki

wojownika. Zanim Kalena zdążyła pożegnać się z Arrisą, poprowadził ją w kierunku

szerokich schodów znajdujących się w końcu holu.

- A więc, Kaleno - odezwał się Ridge, kiedy zaczęli schodzić po schodach - nie jesteś

taka, jak się spodziewałem, ale Quintel zawsze wie, co robi, i jeśli zdecydował, że ty jesteś tą

osobą, której potrzebuję, prawdopodobnie tak jest. Czy wcześniej podpisywałaś już umowę

na żonę kontraktową?

- Nie - przyznała, unosząc długą bluzę, która przeszkadzała jej w schodzeniu szybkim

krokiem ze schodów. Naprawdę, musi sobie kupić jakieś nowe rzeczy, pomyślała. - Moja

ciotka nie aprobuje małżeństw kontraktowych.

- Rzeczywiście zdumiewające - skomentował i skrzywił się. - Większość odpowiednio

wychowanych ludzi nie aprobuje takich związków. Twoja ciotka musiała być naprawdę

zdesperowana z powodu Piasku.

Kalena przypomniała sobie wymyśloną historię, która miała na celu ukrycie jej

tożsamości.

- Moja ciotka jest doskonalą Uzdrowicielką, Ridge, ale jest bezradna, jeśli chodzi o

Piasek Eurytmii. Nie tylko ona. Wszystkie Uzdrowicielki w Interlock. Kupcy Quintela już od

kilku miesięcy nie dostarczają świeżego towaru i Uzdrowicielki z Interlock są wyprzedzane

przez Uzdrowicielki z dużych miast, jeśli chodzi o porcje przesyłek, które udaje się

przywieźć. Wiesz o tym dobrze.

- Ale twoja ciotka mądrze zadecydowała, że jeśli wyśle ciebie jako żonę kontraktową,

zagwarantuje sobie przynajmniej porcję ładunku. Muszę przyznać, że jest naprawdę zmyślna.

- Moja ciotka jest bardzo inteligentną kobietą. Poza tym posiada wrodzony talent

Uzdrowicielki - powiedziała ostro Kalena, urażona krytycyzmem brzmiącym w jego głosie.

Nie darzyła ciotki Olary wielką miłością, lecz była zbyt dumna, żeby pozwolić innym

krytykować swoją jedyną krewną. Cokolwiek można by powiedzieć o Olarze, jednak

pochodziła z rodu Ice Harvest, toteż Kalena darzyła ją szacunkiem, a zwykły bękart, jakim

był Ridge, nie miał prawa wyrażać się o niej lekceważąco.

- Nie mam wątpliwości, że twoja ciotka jest inteligentną osobą. W końcu była na tyle

zręczna, żeby przekonać Quintela do podpisania tego kontraktu. Rozumiesz chyba warunki

takiej umowy, prawda? Będziesz moją żoną na czas podróży. Kiedy wrócimy do

Crosspurposes, dostaniesz dziesięć procent wartości całego ładunku. - Ridge uśmiechnął się

smętnie. - To dosyć, żebyś stała się najbogatszą kobietą w kotlinie Interlock.

- Trzydzieści procent - powiedziała spokojnie Kalena.

Ridge spojrzał na nią w osłupieniu.

- Co?

- Otrzymam trzydzieści procent całego ładunku - powiedziała dobitnie, myśląc

jednocześnie, że wcale nie ma zamiaru wybierać się w niebezpieczną drogę do Heights of

Variance. Musiała szybciej osiągnąć swój cel, a kiedy będzie już po wszystkim, jej handlowe

małżeństwo automatycznie się zakończy. Ciotka Olara wynegocjowała tak wysoki procent

głównie po to, żeby Quintel uwierzył w wymyśloną historię Kaleny.

- Nigdy nie słyszałem, żeby Quintel zgodził się na trzydzieści procent jakiegoś

ładunku, a szczególnie wysyłki Piasku. Twoja ciotka musi być niezwykłą kobietą.

- O, tak, jest taka - przyznała Kalena zgodnie z prawdą. - Gdzie idziemy?

- Do domu kupca barona. Zatrzymuję się tam zawsze, kiedy tylko przyjeżdżam do

miasta na krótki okres - wyjaśnił zdawkowo Ridge. - Tym razem będę tylko dopóty, dopóki

nie przygotuję się do podróży w góry Variance. Gdzie jest twój bagaż?

- W gospodzie, w której spędziłam ostatnią noc.

- Wyślę jednego ze służących Quintela, żeby go zabrał.

Kalena odetchnęła, zdumiona, że wszystko poszło tak łatwo. Dwa miesiące wcześniej

Olara prawidłowo odczytała pomyślne znaki podczas transu, w którym widziała daleką

przyszłość. Dziwne podniecenie ogarnęło Kalenę, kiedy kroczyła wraz z Ridge'em w ciepłych

promieniach słońca, ale postarała się, żeby jej głos brzmiał spokojnie, kiedy powiedziała:

- Obawiałam się, że możesz być zaskoczony tym kontraktem. Wiem, że był on

negocjowany podczas twojej nieobecności.

Ridge wzruszył ramionami.

- Byłem nieobecny w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Miałem pewne sprawy do

załatwienia w Talon Pass, musiałem się z nimi uporać. Wiedziałem, że Quintel martwi się o

Piasek, i byłem nawet zaskoczony, kiedy dowiedziałem się, że chce, żebym jak najszybciej

skontrolował tam sytuację. Nie miałbym czasu sam szukać sobie odpowiedniej żony, więc

dobrze, że on zrobił to za mnie.

- Tak - potwierdziła Kalena - to całkiem sensowne.

Rada była, że nie musi używać żadnej perswazji. Ridge wydawał się zadowolony z

układu, jaki zawarł jego pracodawca, zarówno z kontraktu małżeńskiego, jak i z niej, jako

żony handlowej.

Kalena rozglądała się wokół z wielkim zainteresowaniem. Była jeszcze krótko w

Crosspurposes i to rozległe, tętniące życiem miasto ciągle wydawało jej się nowe. Większość

budynków zbudowana była z charakterystycznego różowego kamienia, który dawał uczucie

ciepła. W ten ciepły dzień końca lata wszystkie okna wychodzące na ulicę były szeroko

otwarte. Kilka budynków miało więcej niż dwa piętra, a niektóre były nawet czteropiętrowe.

Crosspurposes powstało na skrzyżowaniu wielu szlaków handlowych. Przewożono

przez nie cenne klejnoty z Talon Pass, zioła lecznicze i Piasek Eurytmii z Heights of Variance

oraz środki do garbowania skór i wełnę, jak również zboże z równin Antinomy. Miasto

stawało się coraz bogatsze dzięki szczęśliwemu położeniu i widać to było po pięknych

budynkach, zatłoczonych sklepach i dobrze ubranych mieszkańcach.

Ulice tętniły życiem. Wiele wozów, wypełnionych różnymi towarami, ciągniętych

przez ogromne, niezdolne do latania krity, turkotało po ulicach. Na brukowanych chodnikach

kłębił się tłum przechodniów. Kobiety w kolorowych, krótkich bluzach i spodniach i

mężczyźni w ciemniejszych koszulach, obcisłych spodniach i długich butach. Dzieci skakały

wokół swoich rodziców. Kilka zabłąkanych kotlejów przebiegło przez ulicę i zniknęło w

uliczce w poszukiwaniu jedzenia. Na widok długich uszu zwierząt i ich merdających

ogonków Kalena uśmiechnęła się smętnie. Jej kotlej zdechł przed rokiem, a ciotka Olara nie

pozwoliła jej wziąć innego zwierzaka. Pewnie dlatego, że wyczuwała, jak bardzo Kalena

przywiązuje się do zwierząt. Ciotka sądziła, że nic nie powinno odrywać bratanicy od jej

zasadniczego zadania.

Olara nie zdawała sobie sprawy, jakie były rzeczywiste zamierzenia Kaleny, dla której

nie było to tylko morderstwo, planowane od wielu lat, ale równie nowe życie, które miała

potem rozpocząć. To prawda, że do tej pory nie mogła wyobrazić sobie przyszłości, bo nic nie

wiedziała o życiu wolnych kobiet. Słyszała tylko o nich i dlatego obrazy jej przyszłości

skrywały się za obłokami mgły. Nigdy jednak nie wątpiła, że taka przyszłość na nią czeka.

Czuła instynktownie, że gdy wypełni obowiązek wobec rodu, przyszłe życie zarysuje się

jasno i żywo.

- Czy myślisz, że baron handlowy Quintel nie będzie miał obiekcji co do mojego

zamieszkania w jego domu? - zapytała miękkim głosem Kalena, kiedy stanęli pod

łukowatymi drzwiami z drzewa księżycowego. Za chwilę wejdzie do domu człowieka,

którego miała zamordować.

- Nie powinien mieć - odparł Ridge. - Sam się przyczynił do tego, że tutaj

przyjechałaś, czyż nie? Może dać ci schronienie na czas naszych przygotowań do podróży. -

Uniósł do góry ciężką, metalową kołatkę wiszącą u drzwi.

Podczas oczekiwania na ich otwarcie Ridge zerkał na swoją towarzyszkę. Co Quintel

narobił? - zastanawiał się. Gdy dowiedział się, że ma odbyć podróż do Heights of Variance,

żeby sprawdzić, co się stało z lukratywnym handlem Piaskiem, nie był zdziwiony. Nie

zdziwiło go również to, że podczas jego dwumiesięcznej nieobecności Quintel wynegocjował

dla niego małżeństwo kontraktowe. Ale zdumiało go odkrycie, że jego żona na okres podróży

to niewinna młoda dziewczyna, przybyła prosto z farmy w kotlinie Interlock.

Żony kontraktowe były z natury kobietami silnymi i sprytnymi, przyzwyczajonymi do

powszechnej krytyki, której im nie szczędzono. Małżeństwa kontraktowe były, co prawda,

legalnymi związkami, ale klasy wyższe i średnie ledwie je akceptowały. Nawet farmerskie

córki nie zawierały związków tego rodzaju.

Te godne pożałowania układy musiały być zawierane, ponieważ Uzdrowicielki z

Variance nie chciały handlować z mężczyznami. Leczenie było umiejętnością pochodzącą ze

Świetlistego Krańca Spectrum i leżało w kompetencji kobiet. Handel natomiast należał do

mężczyzn. Kiedy Quintel otworzył szlak handlowy Piasku, naciskano go, żeby znalazł jakiś

kompromis. Jego odpowiedzią było utworzenie instytucji małżeństwa kontraktowego. Tak

więc bez specjalnego wysiłku Quintel zawierał układy uznawane przez prawo. Zachętą dla

kobiet, które zawierały taki układ, był mały procent dochodów, jaki otrzymywały z handlu

Piaskiem.

Kobiety czasami uczestniczyły w innych podróżach handlowych, a ich zadaniem było

kucharzenie i dzielenia łoża z mężczyzną, z którym podróżowały, ale taki rodzaj układu nie

satysfakcjonował Uzdrowicielek z Heights of Variance. Żądały kobiet, które byłyby

odpowiednio zaślubione, chociaż nikt nie miał pojęcia dlaczego, ponieważ one same były

kobietami niezamężnymi.

Ridge domyślał się, dlaczego Quintel wybrał do tej podróży siostrzenicę

Uzdrowicielki. Taka osoba z pewnością sama miała talent. To było rodzinne. Quintel żywił

nadzieję, że Wielkie Uzdrowicielki z Variance Valley, które odrzucały ostatnio wszystkie

próby handlu, będą bardziej skłonne do załatwiania spraw z kobietą, która jest dotknięta

talentem. Przez ostatnie kilka miesięcy nie były dobrze nastawione do kobiet przybywających

tam z karawanami handlowymi i zyski Quintela paskudnie na tym cierpiały. Mimo że Ridge

znał tę sytuację, był ogromnie zdumiony, kiedy w biurze Hotcha odwrócił się i zobaczył

Kalenę.

Pierwszą jego myślą było to, że jej oczy są koloru drogocennego zielonego kryształu

wydobywanego przez górników w górach, blisko Talon Pass. Zimne jak lód zielone oczy,

które mogły zmienić się w zielone płomienie, jeśli zostaną rozgrzane przez mężczyznę. Kiedy

zdał sobie sprawę, że dzięki kontraktowi małżeńskiemu to on miał być tym mężczyzną, który

przebudzi Kalenę, zabrakło mu tchu w piersiach. Podróż zapowiadała się niezwykle

interesująco.

Ale nie tylko oczy zwróciły jego uwagę. We włosach Kaleny widział zachód słońca.

Gęstwina drobnych, czerwono złotych kędziorów, zebrana na karku, opadała kaskadą na

plecy, poniżej ramion. Ridge miał ochotę zanurzyć w nich palce. Wyobrażał sobie, jak mogą

wyglądać rozrzucone na poduszce.

Kalena nie była piękna, ale intrygowały go czyste i delikatne rysy jej twarzy. Coś

uderzającego było w skośnych oczach, wysokich kościach policzkowych i prostym nosie.

Była średniego wzrostu. Gdyby stanęła blisko niego, czubek jej głowy dotykałby jego

podbródka. A gdyby on schylił głowę, łatwo mógłby ją pocałować.

Purpurowa bluza z długimi rękawami wypuszczona na żółte spodnie była przepasana

paskiem, podkreślając szczupłość jej talii i delikatnie zarysowane, bardzo kobiece biodra. Jej

piersi były pełne i ślicznie ukształtowane. Ridge był pewien, że przyjemnie wypełniłyby jego

dłoń. Pomyślał nagle, że gdyby odgadła jego myśli, byłaby nimi przerażona.

Ridge zastanawiał się, jak dalece ciotka Olara wyjaśniła siostrzenicy znaczenie

małżeństwa kontraktowego. Wydawało się, że Kalena traktuje je wyłącznie jako układ

handlowy. Dla prostej córki farmerskiej, która prawdopodobnie nigdy jeszcze w swoim życiu

nie wyjeżdżała z kotliny Interlock, musiało to być trochę dziwaczne.

Zapewne nie zdawała sobie sprawy, jak długie i samotne noce czekają ich podczas

długiej podróży do Heights of Variance. Och, pomyślał, będzie dość czasu, żeby przedstawić

jej wszystkie realia tej umowy. Od pierwszego momentu, kiedy Ridge dowiedział się o

konieczności odbycia następnej wyprawy, zaczął patrzeć w przyszłość z pewnym

wyczekiwaniem.

Drzwi domu Quintela zrobione z księżycowego drzewa otworzyły się cicho, a on

jeszcze ciągle stał pogrążony w myślach. Następnie odstąpił grzecznie do tyłu i przepuścił

Kalenę.

Spojrzał, jak przekraczała próg domu, a jego złociste oczy szacowały ją chłodno.

Może i była farmerską córką, ale miała w sobie dużo godności i gracji wielkiej damy. On był

bękartem i nie pochodził z wielkiego rodu, ale pomyślał, że taki mężczyzna jak on, który

chciał założyć własny ród, powinien sprzymierzyć się z farmerską córką, która potrafiła

chodzić jak dama.

Przyszło mu do głowy, że podczas podróży do Heights of Variance będzie mnóstwo

czasu, żeby zdecydować, czy Kalena jest kobietą pasującą do jego dalekosiężnych planów.

Mężczyzna nazywany Fire Whip stwierdził, że cieszy go myśl o tej podróży.

Rozdział drugi

o diabła - powiedział Quintel - przynajmniej częściowo przyznaj mi rację.

Myślałem, że robię dobrze, bawiąc się w swata. Gdybyś ty się do tego zabrał, poszłoby ci

znacznie gorzej, sam o tym wiesz.

Ridge spojrzał w drugi koniec pokoju, świadom żartobliwego tonu wypowiedzi

swojego pracodawcy. Quintel prawie leżał w fotelu z półokrągłym oparciem, a jego czarna

koszula i czarne spodnie ostro kontrastowały ze śnieżnobiałą poduszką.

To nie był przypadek, że tego wieczoru Quintel ubrany był na czarno i że przyjmował

gościa w śnieżnej komnacie. Człowiek ten lubił kontrasty. Jego włosy przyprószone srebrną

siwizną zaczynającą się nad wysokim, inteligentnym czołem, jak zawsze sczesane były do

tyłu. Srebro włosów kontrastowało z czarnymi oczami, a te z jasną karnacją. Kiedy ubrany

był na czarno, a często tak się ubierał, wyróżniał się w każdym towarzystwie. Dominacja ta

zaznaczała się jeszcze bardziej w białym pokoju, w którym teraz siedział. Ridge musiał

przyznać obiektywnie, że i bez tych akcesoriów Quintel z rodu Gilding Fallon dominowałby

nad tłumem. Bogaty potomek starej rodziny promieniał odziedziczoną po niej siłą i

autorytetem, i nosił te atrybuty z męskim wdziękiem. Umiał być nadzwyczaj czarujący, jak

tego wieczoru, kiedy Kalena została mu przedstawiona, albo bezlitosny, szczególnie w

interesach. Ridge wiedział lepiej niż inni, jak bezwzględny potrafił być jego pracodawca.

Zgodnie z tym, co głosiła miejscowa plotka, Quintel nie był już zainteresowany

jednym z najbardziej lukratywnych szlaków handlowych na Północnym Kontynencie.

Niektórzy mówili, że zwrócił uwagę na nowy szlak - Hall of Balance, świeżo powstałe

zrzeszenie reprezentowane przez wszystkie porozrzucane po kontynencie miasteczka i

społeczności. Nowy zarząd i lokalne wspólnoty nie chciały zrezygnować ze swoich cennych

praw i nie było wątpliwości, że miasto Concinnity, siedziba szlaku Hall of Balance, staje się

coraz silniejsze. Jednym z najistotniejszych przywilejów Hall of Balance było prawo do

uznawania i sankcjonowania nowo powstałych firm.

Quintel przypominał fizycznie symbol jego dumnej firmy. Miał ostre, orle rysy,

podobne do drapieżnego ptaka zwanego falonem. Jego szczupłe ciało było zadziwiająco

wysmukłe. Ridge był świadom tego, że kobiety uważały go za niezwykle fascynującego

mężczyznę, chociaż wszystkie należące do otaczającego go małego grona wiedziały, że nie

interesował się płcią przeciwną. Ale nie interesował się również mężczyznami. Przez

wszystkie lata pracy dla swego chlebodawcy Ridge nigdy nie dostrzegł, żeby Quintel

wykazywał jakąkolwiek zmysłowość. Jego pasją były studia.

Quintel to najbardziej wykształcony człowiek, jakiego Ridge spotkał w swoim życiu.

Jego zainteresowania były bardzo szerokie. Bibliotekę miał tak dużą, że mógłby jej

pozazdrościć nawet Uniwersytet Spectrum. Wielokrotnie gościł u siebie różnych profesorów

uniwersyteckich, a zapowiedź każdej wizyty wywoływała zawsze jego wielki entuzjazm.

Osobiste zainteresowania Quintela skupiały się na sprawach intelektualnych, ale

jednocześnie chciał, żeby stworzone przez niego imperium dobrze prosperowało.

Towarzystwo innych uczonych mężczyzn stawiał ponad wszystko, toteż bardzo potrzebował

kogoś, komu mógłby zaufać, kogoś, kto by go zastąpił w handlu i zajął się całą brudną robotą.

Sprawy związane ze szlakiem handlowym wymagały pewnych i silnych mięśni. Ridge nie

potrafił nawet przypomnieć sobie, od kiedy ludzie nazywali go Fire Whipem Quintela.

Ridge podszedł do rzeźbionego, kamiennego stołu i nalał sobie następną szklankę

ciepłego, czerwonego piwa, które pili razem z Quintelem.

- W porządku, wykazałeś nieoczekiwanie talent do swatania. Ale ona nie jest taką

kobietą, jakiej się spodziewałem, po tym, co mówiłeś mi o niej dwa dni temu.

- Myślałeś, że do towarzyszenia ci w góry zaangażuję jedną z tych profesjonalnych

żon kontraktowych?

- Wydawało mi się, że byłoby to logiczne.

Quintel potrząsnął swą srebrną głową.

- Nie, Ridge. To wcale nie jest logiczne. Nie chcę, żeby cokolwiek poszło źle podczas

twojej podróży, włączając w to aktualny handel Piaskiem. Twoim głównym zadaniem będzie

dowiedzenie się, dlaczego trzej ostatni mistrzowie handlu i ich ładunki nie wyszły z doliny

Uzdrowicielek. Poza tym, chcę świeżej dostawy Piasku. Dlatego potrzebujesz kobiety, a mój

instynkt mówi mi, że tym razem potrzebujesz takiej, która obdarzona jest, choć w części,

talentem Uzdrowicielki. Tylko taka będzie prawdopodobnie zaakceptowana przez

Uzdrowicielki z Variance. Już od jakiegoś czasu mistrzowie handlu i ich karawany wracają z

pustymi rękami. Uzdrowicielki z Variance robią coraz więcej trudności. Kobiety, niezależnie

od tego, jak są utalentowane, mają dar stwarzania niepotrzebnych problemów. - Quintel

skrzywił się. - Najpierw Uzdrowicielki zaczęły zmniejszać uzgodnione zamówienia na różne

preparaty medyczne i odmawiały sprzedaży ustalonych wcześniej ilości Piasku. Jeden z

kupców powiedział mi, dlaczego tak się dzieje. Otóż Uzdrowicielki nie chcą współpracować z

żonami handlowymi, które podpisały kontrakt tylko na określoną podróż. Twierdzą, że nie

mogą akceptować takich żon. - Piękne usta Quintela znowu wykrzywiły się w grymasie. -

Uzdrowicielki z Variance mówią również, że kobiety te nie są ani prawdziwymi żonami, ani

kobietami, i żadna nie ma nawet śladu talentu Uzdrowicielki. Dlatego nie chcą mieć nic z

nimi do czynienia. Wtedy też zacząłem dostawać raporty o barierze założonej w poprzek

przełęczy i wtedy już nikt, kto wyruszył do Heights of Variance, nie był w stanie przez nią

przejść.

- Nawet jeśli mnie uda się przejść, to nie będę mógł zabrać ze sobą zbyt dużo Piasku

ani lekarstw. Będę miał tylko tyle miejsca, ile znajdować się będzie w naszych bagażach

przytroczonych do siodeł. Nie mogę wziąć jucznego krita, ponieważ znacznie spowolniłoby

to podróż.

Quintel skinął głową i wypił łyk piwa z wytwornego kielicha.

- Potrzebuję tylko pojedynczej przesyłki. To wystarczy mi do udowodnienia, że ciągle

mogę dostarczać ten cholerny towar. Kiedy wrócisz i problem zostanie rozwiązany, wtedy

zorganizuję dużą wyprawę handlową.

Ridge podszedł do okna i wyjrzał do ogrodu. Tak jak większość prywatnych domów w

Crosspurposes, również duży dom Quintela otoczony był egzotycznym ogrodem. Od frontu

miał tylko kilka wąskich okien, które zatrzymywały kurz i hałas dochodzący z ulicy, ale

umożliwiały cyrkulację powietrza. Od strony wewnętrznej wszystkie okna otwierały się

prosto na bujną zieleń i przesycone zapachem kwiatów powietrze. Czerwony blask księżyca

oświetlał wspaniale zaprojektowany ogród widoczny z okien śnieżnej komnaty. Symmetra,

czerwony księżyc Zantalii, świeciła pełnym blaskiem.

Ale Ridge patrzył na tę piękną scenerię bez zbytniego zainteresowania; jego myśli

krążyły wokół słów wypowiedzianych przez Quintela.

- Czy ktoś kwestionował twoje możliwości przywozu Piasku? - zapytał delikatnie.

Quintel zawahał się, lecz przyznał.

- Sprawa wypłynęła na ostatnim posiedzeniu Rady Miasta. Zapewniłem jej członków,

że problemy były tylko przejściowe i że wkrótce wszystko wróci do normy.

- Nie ośmielą się odebrać ci tej trasy i dać jej komuś innemu - powiedział z

przekonaniem Ridge.

- Nikt poza Radą nie ma takiej siły. Szlak handlowy Piasku uważany jest za bardzo

istotną pozycję dla Crosspurposes. Daje on miastu bogactwo i siłę. Jeśli miasto obawia się, że

może utracić ten szlak tylko dlatego, że baron handlowy, który jest za niego odpowiedzialny,

już nad nim nie panuje, wtedy Rada na pewno podejmie odpowiednie działania, żeby go

zachować. Obydwaj o tym wiemy.

Ridge odwrócił się od okna.

- Kiedy wrócę, odzyskasz swój Piasek - obiecał spokojnie.

Quintel uśmiechnął się.

- Wiem. - Po krótkiej chwili dodał: - Powinienem jeszcze wspomnieć ci o czymś

innym. W tym czasie, kiedy karawany wracały z pustymi rękami, mój ostatni wysłannik,

mający zbadać sprawę, w ogóle nie wrócił.

- Kogo wysłałeś?

- Trantela.

Ridge rozważał to przez moment.

- On jest dobry.

- Mam powody przypuszczać, że nie żyje.

Ridge skrzywił się.

- Uzdrowicielki mogą być uparte i trudne, ale nigdy nie zabijają. One nie mogą

zabijać. Każdy o tym wie.

Quintel wzruszył ramionami.

- Nie wiem, co się dzieje, Fire Whip. Dlatego wysyłam ciebie, żebyś się dowiedział.

Mężczyźni w milczeniu patrzyli na siebie przez całą długość białego pokoju. Nie

widzieli potrzeby dalszej dyskusji na temat omawianej misji. Ridge dostał polecenie i

powinien je wykonać. Obydwaj akceptowali ten fakt.

- Teraz jeśli chodzi o kobietę... - zaczął wolno Quintel.

- Co z nią? Wybrałeś ją i przypuszczam, że wiesz, co zrobiłeś, nawet jeśli jesteś

początkujący w roli swata - stwierdził Ridge.

Quintel pominął tę kpinę milczeniem.

- Ona jest naszą najlepszą gwarancją, dopóki będziemy prowadzić handel z

Uzdrowicielkami z Variance. To prawda, że nie jest profesjonalną Uzdrowicielką, ale jest nią

jej ciotka, a taki talent jest prawdopodobnie dziedziczony w linii żeńskiej. Przynajmniej

zazwyczaj tak bywa. Kalena może nie ma talentu, żeby praktykować jako Uzdrowicielka, ale

nawet dotknięcie talentem powiększa nasze szanse przekonania Uzdrowicielek z gór do

handlu z nami.

- Nie było szansy na dostanie prawdziwej Uzdrowicielki?

- Przykro mi, ale nie. Uzdrowicielki są dumne. Większość z nich uważa się za lepsze

niż te kobiety, które zostają żonami kontraktowymi. Do Kamieni, te najbardziej utalentowane

zostają Wielkimi Uzdrowicielkami, przenoszą się do Heights of Variance i unikają kontaktu z

mężczyznami. - Oskarżający ton Quintela mówił jasno, że zarówno jemu, jak i innym

mężczyznom, trudno zrozumieć taką niezależność. - Normalne Uzdrowicielki i kobiety

dotknięte talentem prawie zawsze są zamężne. Uważa się, że są one doskonałym materiałem

na żonę. Uzdrowicielka dodaje prestiżu domowi, dużemu czy małemu. Żadna prawdziwa

Uzdrowicielka nie potrzebuje zatrudniać się jako żona kontraktowa. I co mężczyzna mógłby

dać takiej kobiecie w zamian za podróżowanie z nim w charakterze żony? Procent zysku z

handlu Piaskiem?

Ridge skrzywił się lekko.

- Do najdalszego Krańca Spectrum, ja na pewno nic nie mógłbym dać.

- Nie mógłbyś - zgodził się Quintel. - Ty w najmniejszym stopniu. Masz tyle dumy, co

jakiś pan wielkiego rodu, czyż nie?

- Nawet jeśli jestem tylko bękartem - skończył Ridge gorzko. - Dlaczego nie

powiedziałeś tego, Quintel? Wiemy obaj, że to prawda.

- Sprawa twojego urodzenia jest dla ciebie tylko chwilową trudnością, Ridge. Jestem

tego tak pewien, jak pewien jestem pełni Symmetry każdego miesiąca - stwierdził Quintel. -

Przyjdzie taka chwila, że założysz swój ród i będzie on potężny. Wziąłem cię z ulicy

Countervail i nauczyłem cię tylko manier, ale ogień mężczyzny, którym jesteś dzisiaj, zawsze

w tobie płonął. Daleko cię to zaprowadzi.

- I to wkrótce - bąknął prawie do siebie Ridge. - Bardzo szybko.

- Może już po wykonaniu tego zadania - dokończył Quintel delikatnie. - Jeśli okażesz

się tak dobry w uwodzeniu kobiety, jak jesteś w posługiwaniu się sintarem.

Ridge zaciekawiony odwrócił szybko głowę.

- O czym ty mówisz?

- Mówię, że dam ci pełny profit z tej wyprawy. - Quintel wypił następny łyk piwa,

jakby czekając, że jego słowa wsiąkną w płyn. - Oczywiście bez tych trzydziestu procent,

które otrzyma ta kobieta i jej ciotka. Poza tym zamierzam przekazać ci udział w tym szlaku.

Myślę, że jakieś dwadzieścia procent. W zamian, w przyszłości, będziesz go strzegł w moim

imieniu.

- Nie rozumiem - powiedział Ridge z napięciem.

- Ależ tak, rozumiesz. - Quintel pochylił się do przodu, a jego ciemne oczy wyrażały

zdecydowanie. - Jest to dla mnie życiowa sprawa. Chcę, żeby ten szlak został ponownie

otwarty i żebym mógł dostarczać jakieś ilości Piasku i udowodnić, że ciągle sprawuję nad

nim kontrolę. Ale oprócz tego nie jestem zainteresowany w uzyskaniu profitu z tej ostatniej

podróży. Piasek, który przywieziesz do Crosspurposes, będzie twój. Muszę przyznać, że

jestem już zmęczony poświęcaniem czasu i uwagi temu szlakowi. Chciałbym przekazać to

brzemię komuś innemu, nie tracąc jednocześnie całkowitej kontroli. A komu innemu mogę

ufać tak, jak ufam tobie, Fire Whip? Pomyśl o tym, Ridge. Im więcej przywieziesz Piasku,

tym będziesz bogatszy. Jeśli przywieziesz dostateczną ilość i sprzedasz sprytnie, będzie to

dość na założenie własnej firmy. Dodaj do tego wszystkie przyszłe dochody z Piasku. Mam

nadzieję, że jest to dostateczną podnietą. Pieniądze są źródłem siły. Pieniądze i siła pozwolą

ci założyć firmę.

Ridge poczuł, jak adrenalina popłynęła w jego żyłach, tak jakby stanął twarzą w twarz

z armią napastników. Ale zamiast śmiercionośnej złości czuł gwałtowne podniecenie.

Dopiero po wolnym, głębokim oddechu zdołał wykrztusić:

- Jesteś bardzo wspaniałomyślny, Quintel.

- Nie, jestem praktyczny. Służyłeś mi tak długo i tak dobrze, Ridge. Zawdzięczam ci

bardzo dużo. Prędzej lub później założyłbyś swoją firmę. Zrozumiałem, że taki cel

przyświecał całemu twojemu życiu. To bardzo dobrze. Mogę się teraz odwdzięczyć za twoją

służbę i lojalność. Dlatego chcę dać ci szansę zarobienia fortuny właśnie podczas tej jednej

wyprawy.

Oczy mężczyzn spotkały się.

- Nie wiem, co mam powiedzieć.

Quintel uśmiechnął się.

- Nic nie mów. Ale za to możesz poświęcić trochę czasu na rozmowę z Kaleną. Mam

nadzieję, że w rzeczywistości będzie to coś więcej niż krótka rozmowa. Potrzebna ci jej zgoda

na współpracę podczas podróży.

Ridge przymrużył oczy.

- Ona jest dosyć chętna. Udział w profitach z tej podróży jest dla niej dostateczną

podnietą.

- Nie to miałem na myśli. Musisz spróbować zdobyć jej względy. Całkowicie. Musisz

zrobić z niej prawdziwą żonę. Dwaj ostatni mistrzowie komercji, którzy dotarli do doliny

Uzdrowicielek, mówili mi po powrocie, że Wielkie Uzdrowicielki narzekają na kobiety, które

nie są prawdziwymi żonami.

- Ale przecież podczas tych podróży spali z kobietami, które wzięli ze sobą -

powiedział Ridge. - Poza tym mieli przecież dokumenty, że wszystko zostało załatwione

formalnie. Czego więcej potrzebowali?

- Uzdrowicielki z doliny rozumieją to, ale jednak nie akceptują takich związków.

- Dlaczego?

- Z powodów, które tylko im są znane. One nie patrzą na dokumenty z punktu

widzenia ich ważności, chociaż kiedyś je akceptowały. Mimo że nie przedstawiły żadnego

adekwatnego wyjaśnienia, jednak z tego, co mówili mistrzowie komercji, wynika, że nie

doszukały się żadnej więzi pomiędzy kupcami i ich żonami. Wygląda na to, że istnienie

seksualnego związku i kawałek papieru, mówiący o legalności małżeństwa, nie wystarcza już

Uzdrowicielkom z Variance. Chcą czegoś więcej.

- To znaczy czego? - zapytał bezbarwnie Ridge.

Quintel westchnął.

- Nie jestem pewny. Być może jakiejś spójni. Emocjonalnego związku między kobietą

i mężczyzną, czegoś, co jest zrozumiałe tylko dla kobiet, czegoś więcej niż układ handlowy.

Wiesz, jakie są kobiety - dodał. - Takie emocjonalne. Widocznie poprzednie żony

kontraktowe były zbyt szczere w rozmowach z Najwyższymi Uzdrowicielkami,

uświadamiając im przejściowy charakter małżeństwa handlowego. Wydaje się, że to zaczęło

budzić obiekcje. Kto w pełni zrozumie Uzdrowicielki z Variance lub wszystkie inne kobiety?

Odniosłem wrażenie, że one życzą sobie prowadzić interesy z kobietą, która jest prawdziwą

żoną, a nie tylko partnerem do interesów. Myślę, Ridge, że zanim dotrzesz do gór, dobrze by

było, żeby twoja żona kontraktowa była związana z tobą nie tylko formalnie. Tak więc,

mistrzu komercji, czas, żebyś wykazał swój talent w sztuce uwodzenia i przeszedł pomyślnie

ten test.

Ridge popatrzył na niego.

- Ciągłe nie rozumiem.

- Przecież wszystko ci powiedziałem, Ridge. Zalecaj się do tej damy. Zanim dotrzesz

do Heights of Variance, powinieneś być pewien, że przywiązała się do ciebie. Uzdrowicielki

potrafią to ocenić i jeśli stwierdzą, że nie jest ona prawdziwie zaślubiona i zaangażowana

uczuciowo, to nie będą chciały prowadzić żadnych interesów, nawet jeśli pokonasz

przeszkodę, którą wzniosły w poprzek przełęczy.

Ridge zaklął spokojnie.

- Do licha, starasz się uczynić tę wyprawę tak trudną, jak tylko to możliwe, czyż nie?

- To nie ja piętrzę przed tobą trudności, tylko te bezsensowne Uzdrowicielki.

- Tak więc oczekujesz nawiązania związku uczuciowego, nawet jeśli wszystko ma się

skończyć po powrocie do Crosspurposes?

Quintel skinął głową.

- Tak. Nawet jeśli miałoby się to skończyć. Proces, dzięki któremu kobieta poddaje się

raczej emocjom niż rozumowi, jest nazywany uwiedzeniem. Lepiej przygotuj się do

wypraktykowania tej szczególnej sztuki.

Ridge uśmiechnął się niewesoło.

- Wybrałeś złego mężczyznę do tej pracy, Quintelu. Mogę być dobry do podrzynania

gardeł, ale naprawdę nie jestem zręczny w uwodzeniu. Nigdy nie byłem w tym szczególnie

dobry.

- Mam wielkie zaufanie do ciebie, Fire Whip. Szczególnie jeśli masz podnietę, którą ci

dostarczyłem.

Ridge pomyślał o szansie, jaką dał mu Quintel. Było to coś, o czym zawsze marzył.

- Muszę przyznać, że podróż zapowiada się bardzo interesująco.

- Jestem pewien, że taka właśnie będzie - zgodził się Quintel.

Ridge przez chwilę kontemplował zadanie, jakie miał przed sobą; potem uśmiechnął

się anemicznie na myśl, która przyszła mu do głowy.

- Dzisiaj wieczorem przy kolacji wykazała, że ma doskonałe maniery, prawda? - Był

świadom tego, że w pewnym sensie odczuwał z tego faktu dziwną dumę. - Nikt by nie

uwierzył, że wychowana została na farmie w Interlock.

- Bez względu na to, jakie jest jej dziedzictwo, najważniejsze, że ma w rodzinie

Uzdrowicielkę. One górują nad kobietami z przeciętnych farm i wiedzą o tym. Kalena

niewątpliwie otrzymała doskonałe wykształcenie i nauczona została dobrych manier i

odpowiedniego zachowania. Rzeczywiście jej zachowanie tego wieczoru było nienaganne.

Był to czarujący gość.

Jeśli nie brać pod uwagę faktu, że wydawała się zafascynowana Quintelem, pomyślał

Ridge, przypominając sobie te chwile podczas obiadu, kiedy widział, jak Kalena skrycie

obserwuje pana domu. Ridge musiał przyznać, że zainteresowanie Kaleny Quintelem

rozdrażniło go w pewnym stopniu. Powinien jej wyjaśnić, że gdyby nawet Quintel miał

słabość do kobiet, której nie miał, to i tak nie był dla niej odpowiednim mężczyzną. To z nim,

Ridge'em, podpisała kontrakt małżeński i powinna go przestrzegać zarówno w myśli, jak i w

czynie. Wiedział, że nic nie powstrzyma go od powrotu z Heights of Variance z ładunkiem

Piasku. Wstał nagle powziąwszy decyzję. Teraz jest najlepsza pora, żeby zacząć wyrabiać u

Kaleny poczucie obowiązku. Uśmiechnął się do Quintela i na jego twarzy odmalował się

wyraz zdecydowania.

- Nie dałeś mi prostego zadania, Quintel. Zdajesz sobie sprawę, że jeśli nawet jest ona

tylko córką farmera, to i tak może uważać, że jej dziedzictwo jest lepsze niż moje.

Quintel spojrzał na niego dziwnie.

- Spędziłeś większość swojego życia udowadniając mnie i wszystkim innym, że fakt

urodzenia się bękartem nie powstrzymał cię od brania tego, co chciałeś. Nie pozwolisz chyba

zastraszyć się zwykłej wiejskiej dziewczynie. Poza tym będzie żoną kontraktową i chyba nie

może twierdzić, że jest bardziej niż ty godna szacunku.

Ridge wzruszył ramionami.

- Być może, ale ciekaw jestem, czy ona o tym wie.

- O czym? Że nie nosisz nazwiska rodowego? Jestem pewien, że dowiedziała się już

do tej pory. Na pewno nie brak ludzi, którzy zechcieli ją poinformować, że wychowywałeś się

na ulicach Countervail bez pieniędzy i bez ojca. Ja bym się tym nie przejmował.

Ridge zacisnął szczęki, kiedy ogarnęły go wspomnienia z tamtych dni. Nie powinien o

nich myśleć. Uciekł od biedy i brutalności świata, od życia, które zabiło jego matkę. Zmarła,

zanim Ridge skończył osiem lat. Zmarła na jakąś chorobę płuc, którą można by łatwo

wyleczyć, gdyby stać ją było na Uzdrowicielkę. Nie, jego matka nie przetrwała ciężkiego

życia ulicy, ale Ridge przetrwał. Quintel miał rację. Ridge nie powinien pozwolić, by

opanowały go wspomnienia przeszłości. Jego cel był w zasięgu ręki i jeśli miał schwytać

swoje przeznaczenie, to najpierw musiał uwieść swoją nową żonę.

- Jeśli mi wybaczysz, to pójdę do swojego pokoju. Jest późno, a ja miałem bardzo

męczący dzień - powiedział i skierował się do drzwi.

Quintel odstawił puchar.

- Czas również i na mnie, muszę odpocząć. Zajmowałem się moimi studiami do

samego wieczora.

Ridge uśmiechnął się.

- Czy jest coś, co mogłoby odciągnąć cię od studiów?

- Nie - szczerze odpowiedział Quintel. Wstał. Odziany był w czarno-białe szaty; jego

ciało było ascetycznie chude. - Za chwilę Iwis przyniesie mi do pracowni wieczorną

szklaneczkę wina.

Ridge skinął głową i odwrócił się do wyjścia.

- A więc, życzę ci dobrej nocy, mój panie.

- Aha, Ridge, jest jeszcze jedna sprawa.

Zatrzymał się, patrząc wyczekująco na swojego chlebodawcę.

- Tak?

- Sprawa waszego małżeństwa... myślę, że powinniśmy odpowiednio je uczcić.

- Przecież jest to handlowa umowa i nie trzeba jej celebrować - odparł Ridge.

- Inaczej patrzy na to kobieta. To uczyni małżeństwo bardziej realnym, bardziej

romantycznym, bardziej związanym emocjonalnie. Poza tym - ciągnął dalej Quintel,

pozwalając sobie na rzadki uśmiech - chciałbym widzieć cię, mój chłopcze, odpowiednio

zaślubionego. W przeszłości zawsze unikałeś wiązania się z żoną kontraktową. Kto wie, może

ten pierwszy raz przyniesie ci szczęście? Może ten kontrakt z Kalena okaże się stałym

związkiem? Myślę, że poza wszystkim innym powinienem pożegnać was odpowiednio.

- Widzę, że chcesz zaspokoić swoje dziwne poczucie humoru moim kosztem -

powiedział Ridge mocno niezadowolony.

Uśmiech znikł z twarzy Quintela.

- Instynkt mówi mi, że ślub będzie pierwszym udanym krokiem w tej podróży. Chcę

zebrać z niej całe szczęście.

- Czy zmuszając mnie do przejścia przez tę ceremonię będziesz szczęśliwy?

- Nie narzekaj. Ja za to zapłacę.

- Jakkolwiek by było, to ja zapłacę za to w ten lub w inny sposób - powiedział Ridge

ponownie szykując się do wyjścia.

Otworzył łukowate drzwi zrobione z księżycowego drzewa, jedyną kolorową plamę w

całym białym pokoju, i zszedł w dół do holu z uczuciem głębokiej irytacji. Mógł zabijać dla

Quintela, kiedy zaistniała taka potrzeba. W przeszłości wielokrotnie to robił. Ale tego było

jednak dla niego zbyt wiele. Zmuszanie go do przejścia przez taką ceremonię, tym bardziej że

panna młoda miała być jego żoną tylko na czas podróży... Ciekaw był, jak Kalena przyjmie tę

wiadomość.

Z łagodnie oświetlonego holu Ridge wyszedł do zalanego światłem księżyca

prostokątnego ogrodu, który oddzielał część domu zajmowaną przez Quintela od kwater

służby i pokoi gościnnych. Quintel był gościnnym panem domu, ale strzegł swojej

prywatności nie zważając na to, ilu gości miał pod swoim dachem. Nikt bez pozwolenia nie

mógł go tutaj niepokoić.

Ridge mógł przemierzyć całą drogę wokół ogrodu pod osłoną kolumnady portyku.

Kamień deszczowy, z którego zrobione były ogrodowe ścieżki, skąpany w czerwonym blasku

Symmetry, odbijał światło księżyca z niewiarygodną jasnością i błyszczał opalizujące.

Trudno było nie podziwiać takiej scenerii. Ridge spojrzał na to czerwone ciało niebieskie i

pomyślał, że prawdopodobnie Quintel wie, co robi. Zazwyczaj wiedział. Porę miesiąca, w

której Symmetra była w pełni, uważano za pomyślną na rozpoczynanie podróży. Do księżyca

w pełni tradycyjnie odwoływali się kupcy i chociaż Ridge nie był jeszcze prawdziwym

kupcem, jednak wierzył, że jakaś część tego szczęścia jest i jemu przypisana. Uważał, że

zawsze jest nadzieja na ludzkie szczęście, nawet jeśli człowiek musi je sam kreować.

Był już w połowie drogi, dochodził prawie do czarno-białej fontanny, kiedy

spostrzegł, że jego zdobycz nie czeka w swoim pokoju. Zatrzymał się i ukryty w cieniu

cudownie proporcjonalnej fontanny patrzył na idącą przez ogród Kalenę. Może zwabiło ją

czerwone światło księżyca albo bezsenność, pomyślał. Chciałby wiedzieć coś więcej o

kobietach. Czasami stwierdzał, że nie wie, co one myślą, a jeszcze trudniej przychodziło mu

zrozumieć, jakie motywy nimi kierują. Ale czy mężczyzna mógł zrozumieć istotę, która

wyłoniła się ze Świetlistego Krańca Spectrum?

Patrzył przez moment na kroczącą w świetle księżyca Kalenę i poczuł, że sprawia mu

to przyjemność. Masa rudych, skręconych kędziorów opadała luźno na tunikę, która świeciła

w blasku Symmetry jak pomalowana dziwnym odcieniem złota. Kalena poruszała się z

gracją, na którą już wcześniej zwrócił uwagę. Zaczął sobie wyobrażać, jak by to było, gdyby

poruszała się w podobny sposób w łóżku, pod jego ciężarem. Nagle zdał sobie sprawę, że

dziewczyna kieruje się w stronę portyku biegnącego w kierunku części domu zajmowanej

przez Quintela. Na myśl o tym poczuł dziwny ból w sercu i zdziwił się, że tak gwałtownie

zareagował.

alena nie zdawała sobie sprawy, że jeszcze ktoś inny znajduje się w ogrodzie,

dopóki Ridge nie odezwał się stając tuż za nią. Na dźwięk jego głosu odwróciła się

zaskoczona.

- Tam są apartamenty barona handlowego - powiedział spokojnie, a jego spojrzenie w

świetle księżyca zdawało się nieodgadnione. - Nikt nie może tam chodzić, jeśli nie dostał

zaproszenia od samego Quintela.

Kalena zebrała się w sobie, próbując odzyskać równowagę.

- Przykro mi. Nie zdawałam sobie sprawy, że mogę narzucić komuś swoje

towarzystwo. Ten dom jest tak duży, że łatwo w nim zabłądzić. - To ostatnie stwierdzenie

było prawdziwe. Dom, z jego dwoma piętrami przestronnych pokoi, i bezkresny ogród, były

daleko większe niż jakiekolwiek inne domostwo, które widziała do tej pory, nawet jej wielki

rodzinny dom, który ledwie pamiętała z dzieciństwa. Dwór składał się z wielu pokoi i

ogrodów, gustownie zaprojektowanych i co krok zaskakujących kontrastami. Koła i owale

przedzielone były kwadratami, trójkątami i prostokątami, każdy pokój starannie dopasowany

do przyległych sal i ogrodów.

Wzmianka o rozległości domu była tylko wybiegiem i Kalena miała nadzieję, że

Ridge nie zorientował się, że wcale nie zabłądziła, chociaż utrzymywała, że tak się właśnie

stało. Wiedziała bardzo dobrze, że znajduje się blisko apartamentów Quintela, ponieważ

zapytała o to służącą. Instrukcje Olary były z pewnością dokładne, ale Kalena uważała, że

lepiej sprawdzić wszystko u źródła. Chciała lepiej poznać wieczorne przyzwyczajenia

Quintela i wtedy właśnie zaskoczył ją Ridge.

W czerwonym świetle księżyca Ridge był surowy, prawie groźny. Stojąc w cieniu

wydawał się ogromny, ale jakby onieśmielony. Była świadoma jego ogromnej sylwetki i siły,

lecz odczuwała również coś innego. Ze zdumieniem stwierdziła, że mężczyzna ten zniewala

ją w jakiś prymitywny sposób. Przestraszyła się tego uczucia, ponieważ wiedziała, że nie jest

on przeznaczony dla niej. Niewątpliwie w jej przyszłym życiu będą mężczyźni, ale nie

wyobrażała sobie, żeby Ridge był wśród nich. Był związany z Quintelem, a Kalena wiedziała,

że po spełnieniu swojej misji pójdzie zupełnie inną drogą. Bezpieczniej będzie nie spotykać

potem Ridge'a. Nawet jeśli śmierć Quintela zostanie uznana za naturalną, Kalena i tak nie

powinna być tutaj, kiedy ktoś zacznie coś podejrzewać. Najważniejsze jest to, że Olara

zakazała jej dokonywać najbardziej niebezpiecznych odkryć: wolności seksualnej. Kalena

wiedziała, że zakaz Olary nie wynikał z tego, że jej zdaniem tylko takie zachowanie jest

odpowiednie dla kobiety z ich rodu, lecz z obawy, że gdyby Kalena odkryła w sobie

zmysłowość, mogłoby to zniweczyć jej misję.

- Nie szkodzi - powiedział Ridge pewnie biorąc ją za ramię. - Pokażę ci drogę do

twojego pokoju. Poza tym chciałbym z tobą porozmawiać.

Kalena spojrzała na niego niespokojnie.

- Oczywiście, mistrzu komercji.

- Myślę, że będzie lepiej, jeśli pominiesz tytuł i zaczniesz zwracać się do mnie: Ridge.

- Bardzo dobrze. Jeśli tak sobie życzysz.

Nie odzywał się przez moment, tylko szedł i zbierał myśli. Kalena z niepokojem

oczekiwała, ciekawa, jaki temat rozmowy jest dla niego taki trudny.

- Quintel chciałby, żebyśmy zostali odpowiednio zaślubieni - powiedział w końcu

Ridge tonem trochę agresywnym, jakby spodziewał się z jej strony oporu.

Odczuła ulgę, że nie będzie to wypytywanie o powód jej obecności w ogrodzie.

- To wielka łaska z jego strony. - Huczne wesele, pomyślała, właśnie tak, jak

przewidziała Olara.

- Quintel uważa, że odpowiednia ceremonia ślubna będzie dobrym startem dla naszej

wyprawy - ciągnął Ridge. - Jest to mężczyzna, który nie lekceważy wróżb, a jego wyczucie

sytuacji jest czasami zdumiewające.

- To zupełnie tak jak moja ciotka. - Kalena obserwowała go z cierpkim uśmiechem. -

Czy on również wpada w trans?

- Oczywiście że nie - odparł poważnie. - To jest kobieca rzecz. Żaden mężczyzna nie

pretenduje do tego, żeby być zdolnym do patrzenia w przyszłość.

Kalena uśmiechnęła się figlarnie.

- Chodzi ci o to, że każdy mężczyzna byłby zakłopotany, gdyby musiał przyznać, że

jest obdarzony takim samym talentem jak kobieta?

Widać było, że spokojna odpowiedź sprawia mu dużą trudność.

- Chciałem tylko powiedzieć, że mój pracodawca ma nadzwyczajny instynkt - instynkt

handlowy. Nigdy nie dyskutuję z nim, kiedy podejmie jakąś decyzję - Ridge przerwał, lecz po

chwili dokończył niechętnie - a przynajmniej nie sprzeciwiam się zbyt mocno, bo prawie

zawsze ma rację.

- A ponieważ on zadecydował, że oboje musimy przejść przez tę farsę zaślubin, więc

uznałeś, że jest to dobry pomysł. - Widząc jego wahania w sprawie ceremonii ślubnej, nie

mogła powstrzymać się przed dokuczeniem mu.

Ridge zawahał się.

- On jest przekonany, że to przyczyni się do pomyślnego zakończenia naszej wyprawy

- powiedział w końcu.

- Hmm. Sądzi, że Wielkie Uzdrowicielki z Variance będą bardziej skłonne do handlu

ze mną, jeśli uznają mnie za prawdziwą żonę, czy tak?

Ridge zatrzymał się nagle i popatrzył na nią. Jego złote oczy wyrażały niechęć i

podziw.

- Chyba wiesz, że jesteś obdarzona kobiecą intuicją.

- Wolę sądzić, że mam zdolność rozumowania z męską logiką - mruknęła, czując, że

ten komentarz może go zirytować. - Mężczyźni nie lubią przyznawać kobiecie zdolności

logicznego myślenia. Uważają, że takie myślenie jest wyłącznie domeną mężczyzn, że jest to

dar dany im przez Mroczny Kraniec Spectrum. - Ku jej zdziwieniu Ridge nie chwycił

przynęty.

- Nie będę więcej dyskutować z tobą tej kwestii, Kaleno. Zostało zdecydowane, że za

trzy dni odbędzie się ta ceremonia. Uważam, że powinnaś kupić sobie strój ślubny –

powiedział niewyraźnie. - Kup wszystko, czego potrzebujesz, i powiedz, żeby rachunek

przysłano do mnie. Kup również kilka rzeczy na podróż. Dam ci listę. Przy okazji możesz

kupić kilka koszul dla mnie.

Kalena uniosła kpiąco brwi.

- Zaczynasz się tak zachowywać, jakbyś już był moim mężem.

Ku jej zdziwieniu Ridge przyjął ten komentarz poważnie.

- Tak, tak się czuję. A ty nie czujesz się jak narzeczona, Kaleno?

- Nie - powiedziała szczerze. - Aż tak daleko nie weszłam w tę rolę.

Wszystko skończy się, gdy spełnię swój obowiązek, pomyślała. To jest tylko umowa

handlowa.

Ridge zmrużył oczy; położył rękę na jej ramieniu. Kalena poczuła jej ciężar i siłę.

Wzięła głęboki oddech. Wyczytała z jego oczu, że podjął jakąś decyzję. Nie wiedziała, czy

ma żałować, że spotkała go w ogrodzie, czy się z tego cieszyć. Nie była w ogóle

przyzwyczajona do towarzystwa mężczyzn, toteż fakt, że stoi w ogrodzie, w świetle księżyca,

i że mężczyzna trzyma rękę na jej ramieniu, wydawał się dość niezwykły. Przypomniała sobie

jednak, że wkrótce wkroczy w nowe życie i pewne jest, że będą w nim również mężczyźni.

Nagle poczuła, że pozwalanie sobie na posmakowanie teraz tego, co przyniesie przyszłość,

może przeszkodzić w wypełnieniu jej misji.

- Być może - wycedził Ridge podejrzanie łagodnym głosem. - Ja traktuję obowiązki

męża poważnie. Jeśli zamierzam zachowywać się jak mąż, ty też powinnaś być prawdziwą

żoną.

Kalena stała spokojnie czując podniecenie, kiedy zdała sobie sprawę, że Ridge

zamierza ją pocałować. Nagle przed jej oczami wyrosła wizja obrażonej ciotki. Olara byłaby

tym zaszokowana. Po prawdzie, to i Kalena była trochę przestraszona. Już dawno myślała o

dniu, w którym dowie się, co znaczy być w ramionach mężczyzny. I czekała na ten dzień.

A teraz, kiedy nadszedł ten moment, nie wiedziała, czy chce go przeżyć. Nie była to

nawet obawa przed pocałunkiem, tego była zupełnie pewna; nie miała jednak pewności, czy

Ridge jest odpowiednim dla niej mężczyzną, a stawka była duża.

Ale teraz i tak było za późno. Ridge schylił głowę; jego ręce zacisnęły się na jej

ramionach. Przyciągnął ją mocno do siebie i dotknął ustami jej warg.

Kalena poczuła się tak, jakby nagle ktoś zawiesił ją w czerwonym świetle księżyca,

jakby nie była już sobą, ale czymś mającym połączyć się za chwilę ze swoim

przeciwieństwem. Było to dziwne uczucie. Nigdy jeszcze nie doświadczyła czegoś takiego.

Gdzieś z daleka dochodziło do niej ostrzeżenie Olary: „Nie może cię obejmować żaden

mężczyzna, dopóki nie pomścisz swojego rodu. Byłoby to dla ciebie niezwykle

niebezpieczne.” Ale Olara z pewnością myślała o pełnym uprawianiu miłości, powiedziała

sobie Kalena. Jakie niebezpieczeństwo może być w pocałunku?

Usta Ridge'a poruszały się wolno, nieuchwytnie przejmując kontrolę i domagając się

odpowiedzi. Przez krótki moment czuła, jak jego zęby leciutko ją kąsają, co wprawiło ją w

zdumienie. Ze zdziwienia otworzyła usta. Zanim zaprotestowała, on był w środku, w jej

ustach; jego język odkrywał i smakował ją z taką zuchwałością, że pozbawiło ją to tchu.

Kalena jęknęła słabo. Poczuła, jak ręce Ridge'a ześlizgują się z jej ramion w dół, na

plecy, a on sam oddycha głęboko. Widziała, że Ridge również był zaskoczony, jakby nie

spodziewał się odwzajemnienia pocałunku. Czuła, że silne ręce, trzymające ją w objęciach,

lekko drżą. Ale prawie natychmiast Ridge odzyskał kontrolę zarówno nad sobą, jak i nad

sytuacją. Objął jej pełne biodra i przycisnął mocno do swoich twardych ud.

Kalenie zawirowało nagle w głowie z odczucia zmysłowej harmonii dwóch

przeciwieństw. Delikatne owale jej piersi przygniecione były do napiętych mięśni jego klatki

piersiowej. Ridge rozsunął muskularne nogi i jak w imadle ścisnął jej miękkie uda. Czuła siłę

jego bezceremonialnych palców wędrujących po krzywiznach jej pośladków i usłyszała jego

jęk. Ciepło jego ust kontrastowało z chłodem jej ciała, dostarczając uczucia, którego jeszcze

nigdy nie doświadczyła.

Nic dziwnego, że akt miłosny uważany jest za doskonały związek dwóch

przeciwstawnych sił, pomyślała Kalena. Jeśli zwykły pocałunek może dawać takie

nieprawdopodobnie słodkie pomieszanie zmysłów, to mogła sobie wyobrazić, co by było,

gdyby dzieliła łoże z Ridge'em. Otworzyła półprzytomne oczy, kiedy Ridge uwolnił w końcu

jej usta. W czerwonym świetle księżyca patrzyła na niego zza rzęs wciąż stojąc z otwartymi

ustami. Ridge w zamyśleniu przez długi moment studiował jej twarz, po czym podniósł rękę i

dotknął jej włosów.

- Kolor zachodzącego słońca - wymamrotał, zanurzając palce w gęstwinę loków. -

Pora dnia, kiedy światło i ciemność biorą się w objęcia.

Kalena nic nie mówiła, świadoma, że oczekuje czegoś jeszcze i nie wiedząc, jak o to

poprosić. Palce Ridge'a przesunęły się z włosów na linię policzka, a dotyk przesuwanego

palca był jeszcze bardziej zmysłowy. Nie spuszczając wzroku z jej twarzy, przesunął rękę

niżej i jego dłoń dotknęła piersi dziewczyny. Gdy jego dłoń prześlizgnęła się przez brodawki,

Kalena poczuła, jak odpowiadają na pieszczotę. Nieznane ciepło przepłynęło przez jej ciało i

wiedziała, że Ridge był tego świadom, ponieważ jego ręka powędrowała w dół i dotykając

małej krzywizny brzucha zatrzymała się w siedlisku niezwykłego, raptownego ciepła, które

popłynęło w jej żyłach.

Stała nieruchomo. Patrzyli sobie w oczy i Kalena wiedziała, że ten kontakt może

przerwać tylko jakaś siła z zewnątrz. Z zakamarków jej pamięci wyłaniała się jedna z nauk

Olary, która ostrzegała: „Jeśli doskonale przeciwstawne sobie punkty na Spectrum staną się

ścisłą jednością, mogą generować niszczycielską siłę.”

Kalena wiedziała już, że na złe czy dobre, ale miała szczęście spotkać swoje

doskonałe przeciwieństwo w osobie mężczyzny nazywanego Fire Whipem. Musiała przerwać

ten niebezpieczny kontakt. Wzięła głęboki oddech i zrobiła krok do tyłu; drżała. Zdjęła

ramiona z szyi Ridge'a, a on nie wykonał żadnego ruchu, żeby ją zatrzymać, jedynie patrzył

na nią intensywnie.

- Życzę ci dobrej nocy, Ridge. - Czując się tak, jakby była oplątana lepką nicią

pajęczą, zrobiła jeszcze krok do tyłu. Instynkt mówił jej, że powinna od niego uciekać, a nie

iść normalnym krokiem. Odwróciła się.

- Kaleno! - Jego głos był dziwnie ochrypły, głębszy i bardziej chrapliwy niż zwykle. -

Jest jeszcze jedna rzecz, którą powinniśmy omówić dziś wieczorem.

Nie odwróciła się, ale stanęła na ścieżce z kamienia deszczowego.

- O co chodzi?

- Ja jestem mężczyzną, którego zgodnie z kontraktem masz zaślubić.

- Wiem o tym.

- Quintel nie jest dla ciebie. Ani dla żadnej innej kobiety, jeśli cię to interesuje. Ale

kobiety często są nim niemądrze zafascynowane. Nie pozwól, żeby ciekawość popchnęła cię

do zrobienia czegoś lekkomyślnego i głupiego.

Jeśli coś mogło przerwać namiętną grę światła czerwonego księżyca, to było właśnie

to. Kalena patrzyła na Ridge'a wyniośle i chłodno. Czy ten bezdomny bękart myśli, że może

jej dawać lekcje dobrego wychowania, jej, córce wielkiego rodu? Nawet jeśli teraz udawała

córkę farmera, to i tak Ridge nie był dla niej partią.

- Pamiętaj, Ridge, że będziesz jedynie grał rolę męża. Nie pozwól, żeby twoje

poczucie obowiązku zaprowadziło cię za daleko.

- Małżeństwo kontraktowe, nawet zawarte na krótko - powiedział Ridge beznamiętnie

- musi być prawdziwe w całym okresie jego trwania. Nie zapominaj o tym, Kaleno.

Bez słowa szła spokojnie po ścieżce z kamienia deszczowego, aż doszła pod portyk.

Kiedy już ukryła się w cieniu kolumnady, podniosła rąbek tuniki i pobiegła do swojej

komnaty.

Rozdział trzeci

alena dotykała różnorodnych, błyszczących jedwabi; były śliskie, delikatne i

niczym woda przepływały jej przez palce. Patrzyła zachwycona na rozłożone przed nią

tkaniny. Bogaty asortyment kosztownego jedwabiu przywożonego tutaj z antypodów był

tylko częścią tego, co można było kupić na ulicy Weavers.

Dzisiaj zobaczyła aksamity we wszystkich kolorach Spectrum, od wysokiej jakości

wełnianego lanti na zimowe płaszcze i tuniki do przepięknie utkanych materiałów

wyrabianych w Crosspurposes. Kalena nigdy nie widziała takiej rozmaitości barw i rodzajów

tkanin. Czuła prawie zawrót głowy na myśl o konieczności dokonania wyboru. Jeszcze

bardziej zdumiewało ją, że nie będzie musiała własnoręcznie szyć tych wszystkich części

garderoby. Od czasu, kiedy przestała być dzieckiem, po raz pierwszy ktoś inny miał zapłacić

za tę robotę. Kalenie chciało się śmiać, że ten drobny fakt dawał jej trochę poczucia wolności.

Nie o to chodzi, że nie lubiła szycia, ale było jej przyjemnie, że ktoś inny miał to zrobić. Na

myśl o nadchodzącej wolności doświadczała zawrotu głowy.

- Tuniki nie są problemem - powiedziała doświadczona właścicielka sklepu. - Mogą

być gotowe dziś po południu. Ubrania do jazdy na kritach będą gotowe jutro. Spodnie muszą

być dobrze dopasowane, żeby były wygodne podczas podróży.

Kalena skinęła głową. Potrzebowała modnych tunik jak najszybciej, natomiast na

kostium jeździecki mogła zaczekać. Przecież nie miała zamiaru wypuszczać się w żadną

podróż. Zamówiła te ubrania, ponieważ była pewna, że Ridge sobie tego życzy. Zastanawiała

się jednak, kto właściwie powinien zapłacić za jej garderobę łącznie z suknią ślubną. Ridge

chciał to zrobić i w końcu zdecydowała, że może mu pozwolić na zapłacenie rachunku.

Po śmierci Quintela podróż do Heights of Variance będzie wstrzymana, dopóki Rada

Miasta nie wybierze innego barona handlowego. A więc ich obustronna umowa nie będzie już

ważna. Kalena nie mogła jednak powiedzieć Ridge'owi, że nie będą jej potrzebne ubrania

podróżne, toteż musiała mu pozwolić na zapłacenie rachunku.

Odczuła ulgę po podjęciu tej decyzji. Kwestia ta dotyczyła drobnej sprawy, ale dla

niej, córki wielkiego rodu, nawet najmniej istotna sprawa dotycząca honoru była bardzo

ważna. Kiwnąwszy głową z usatysfakcjonowaniem, odwróciła się do sprzedawczyni i

powiedziała:

- Będzie mi potrzebna również ślubna peleryna.

Właścicielka sklepu zapaliła się do tego pomysłu. Ta farmerska córka nie wydawała

się bogata, ale nawet kobieta pochodząca z małego miasta wydawała zawsze stosunkowo

dużo pieniędzy na ślubną pelerynę. Nie będzie tu potrzebna wielka pomysłowość, żeby

nakłonić ją do wydania więcej pieniędzy, niż pierwotnie miała zamiar.

- Oczywiście, mam wiele odpowiednich tkanin. Myślę, że sarslik będzie

najodpowiedniejszy. Czy zdecydowałaś się już na jakiś kolor? - Panna młoda miała prawo

wyboru koloru, w którym chciała być zaślubiona. Sprawa ta była ważna, ponieważ pan młody

był zobligowany do założenia peleryny w kolorze kontrastującym z kolorem panny młodej.

Tradycyjnie narzeczone wybierały blade kolory, ze Świetlistego Krańca Spectrum, tym

samym ułatwiając swoim partnerom wybór kontrastującego koloru. Kalena pomyślała jednak,

że jest to odpowiednia okazja do zerwania z tradycją.

- Coś w odcieniu czerwieni - powiedziała z perwersyjnym poczuciem humoru,

pieszcząc palcami szkarłatny jedwab. Czerwień jest dobrym kolorem, bo nie ma dla niej

wielu barw kontrastowych. Kalena zastanawiała się, jak Ridge potraktuje rzucone przez nią

wyzwanie.

Właścicielka sklepu uniosła jedną brew, ale nic nie powiedziała. Szkarłatny sarslik był

bardzo drogi i nie miała zamiaru utracić okazji dobrej sprzedaży, uprzytamniając pannie

młodej, że rzuca wyzwanie konwenansom.

- Nie mam w tej chwili odpowiedniej peleryny, ale mogę ją uszyć do jutrzejszego

popołudnia. Kiedy jest ślub?

- Pojutrze - odrzekła Kalena, przechodząc wzdłuż lady, żeby dotknąć mięsistego

zielonego materiału. - Przyślij pelerynę do domu Gilding Fallon, a rachunek za nią i za

ubrania jeździeckie do mężczyzny zwanego Ridge'em, który pracuje dla pana tego domu.

- Dom Gilding Fallon? - Zainteresowanie w oczach kobiety znacznie wzrosło. - Masz

być poślubiona pracownikowi barona handlowego Quintela?

Zanim Kalena zdążyła odpowiedzieć, drewniane drzwi sklepu otworzyły się i znajomy

głos odpowiedział za nią.

- Na własne oczy widziałam ten kontrakt, Melito. Ta córka farmerska ma poślubić

mężczyznę, który pracuje dla barona Quintela, ale jej narzeczony nie jest zwyczajnym

służącym, tylko prawie jego synem. - Arrisa odwróciła się z promiennym uśmiechem. - Witaj,

Kaleno.

Przyszła panna młoda z pewnym wahaniem uśmiechnęła się do przybyłej.

- Dzień dobry, Arriso. Czy ty również robisz zakupy na ulicy Weavers?

- Umm - mruknęła Arrisa i potwierdzająco skinęła głową. - Potrzebuję nowych butów,

ale zobaczyłam ciebie i postanowiłam dowiedzieć się, jak ci poszły wczorajsze sprawy. Co

myślisz o swoim przyszłym mężu?

Kalena wahała się przez moment, przypominając sobie oświetlony księżycem ogród.

- Uważam, że w pewnym sensie jest potężny - przyznała sucho.

Arrisa wybuchnęła dobrodusznym śmiechem i ruszyła wzdłuż kontuaru.

- Potężny. Podoba mi się to. Cóż za piękne określenie. Ciekawe, jak to nazwiesz po

nocy poślubnej, kiedy zaniesiesz swemu mężowi poranną herbatę.

Kalena uśmiechnęła się grzecznie ukrywając zakłopotanie. Wydawało się, że na

ulicach Crosspurposes można było poruszać prawie każdy temat. Znała oczywiście ten stary

zwyczaj, że żona parzyła i podawała mężowi herbatę, zanim jeszcze opuścił łoże. Kalena

przypomniała sobie, że matka przestrzegała tego rytuału. Bez względu na to, jak zamożny był

dom lub jak wielu zatrudniał służących, żona sama przygotowywała swojemu mężowi

poranną herbatę. Wśród żonatych mężczyzn krążyło powiedzenie, że humor żony można

oceniać na podstawie stopnia posłodzenia podawanej przez nią herbaty.

- Czy ktoś ci powiedział, dlaczego Ridge nazywany jest Fire Whipem? - spytała

wesoło Arrisa.

- Przecież to ty powiedziałaś mi wczoraj, że jest nazywany biczem Quintela, ponieważ

baron handlowy używa go do likwidowania różnych trudności występujących na szlakach

handlowych - z rezerwą odparła Kalena.

Arrisa lekceważąco machnęła ręką.

- Mówiłam o ognistej części jego przezwiska, nie o biczu. Nikt nie powiedział ci o

krążącej plotce?

Usta Kaleny wygięły się w podkówkę.

- Odniosłam wrażenie, że w domu Gilding Fallon plotki nie są mile widziane. Służący

są tam raczej małomówni.

Arrisa roześmiała się.

- To mnie nie dziwi. Quintel może dokonać wszystkiego, nawet zmusić służbę do

milczenia. A więc dobrze, Kaleno. Ponieważ masz dzielić łoże z Ridge'em, powinnaś

wiedzieć, dlaczego nazywają go „ognisty”. Kobieca solidarność nakazuje, żeby ci to

wyjaśnić. Powinnyśmy trzymać się razem, prawda? - Zniżyła głos, a Kalena i sprzedawczyni

przysunęły się do niej. - Mówi się, że jest on jednym z tych mężczyzn, którzy siłą swojego

gniewu mogą rozżarzyć do czerwoności stal Countervail.

W sklepie zapadła cisza. Stojąca za ladą sprzedawczyni cofnęła się i patrzyła na Arrisę

wytrzeszczonymi oczami. Kalena zachmurzyła się.

- Historie o takich mężczyznach zawsze są podobne - powiedziała. - Są to po prostu

wymyślone bzdury. Mówi się, że tacy mężczyźni trafiają się w każdej generacji, ale zdarza się

to niezmiernie rzadko.

Arrisa wzruszyła ramionami.

- W plotce na temat Ridge'a musi być jakaś cząstka prawdy, inaczej nie nadano by mu

takiego przezwiska.

- Niewiele potrzeba, żeby przyczepić komuś przydomek - filozoficznie stwierdziła

właścicielka sklepu.

- To prawda, ale dlaczego akurat jemu? - odparowała Arrisa.

- Może dlatego, że mistrz komercji ma gwałtowny charakter - powiedziała

pojednawczo Kalena, nie chcąc dłużej dyskutować o tej sprawie - a legenda o zdolności

rozpalania żelaza łączy się zawsze z gwałtownym usposobieniem.

- Większość mężczyzn ma zły charakter - zauważyła właścicielka sklepu. - Zawsze

sądziłam, że niewiele potrzeba, żeby zdenerwować mężczyznę. Dlatego też po śmierci

małżonka nie spieszę się z wyjściem powtórnie za mąż. Spokój w domu to ważna rzecz. I

profity ze sklepu są wyłącznie moje, i mogę dysponować nimi, jak chcę.

- Furia, która potrafi rozpalić żelazo, jest głęboko związana z temperamentem

mężczyzny - oświadczyła Arrisa. - Sądzę, Kaleno, że powinnaś być ostrożna. Zawarłaś

kontrakt na niebezpieczne małżeństwo.

- To tylko umowa handlowa - łagodnie powiedziała Kalena. Odwróciła się do

sprzedawczyni i dodała:

- Proszę zrobić tę pelerynę z czerwonego sarsliku. Tuniki zabiorę dzisiaj po południu.

- A stroje jeździeckie? - zapytała szybko kobieta, robiąc notatkę gęsim piórem

umaczanym w atramencie.

Kalena zastanawiała się przez moment, czy kiedykolwiek włoży te ubrania.

- Zrób je w kolorze ciemnozielonym - zdecydowała.

- Doskonale. - Sprzedawczyni uśmiechnęła się z satysfakcją. - Mam twoje wymiary.

Natychmiast posadzę szwaczkę do roboty. To znaczy, że rachunek za pelerynę i ubranie

jeździeckie mam wysiać do Ridge'a w Gilding Fallon, a za inne części garderoby zapłacisz

sama?

Kalena zrozumiała niezbyt subtelną aluzję. Wyjęła małą sakiewkę, którą nosiła przy

pasku, i zaczęła liczyć grany. Ciężkie monety stukały o kontuar pod czujnym okiem

właścicielki sklepu. Kiedy Kalena ułożyła z nich odpowiedni stosik, sprzedawczyni

uśmiechnęła się znowu i zgarnęła wszystkie do szuflady.

Arrisa obserwowała z zainteresowaniem całą transakcję.

- Co dalej? - zapytała widząc, że Kalena ma zamiar opuścić sklep. - Może buty?

- Tak - zgodziła się Kalena. - I kilka koszul dla Ridge'a.

- Kupujesz mu koszule? A więc on już czerpie korzyści z posiadania żony. Potem

poprosi cię o wyhaftowanie inicjałów na koszulach. - Arrisa roześmiała się kpiąco i zapytała:

- A ta sprawa z peleryną...

- Z pewnych względów baron handlowy Quintel życzy sobie formalnej ceremonii

ślubnej, żeby przypieczętować kontrakt - wyjaśniła Kalena.

- I Ridge zgodził się z tym, oczywiście. On zrobi wszystko dla swojego pracodawcy.

Pamiętaj o tym, Kaleno - niespodziewanie poważnie powiedziała Arrisa. - Ridge będzie

zawsze lojalny w stosunku do Quintela. Podobno Quintel uratował go od tułania się po

ulicach Countervail. Od dnia, w którym się spotkali, Ridge odpłaca mu absolutną lojalnością.

- Już w następnej chwili Arrisa powróciła do swojego zwykłego sposobu bycia. - Ale jeśli

masz poświęcić siebie na ołtarzu kontraktowego ślubu, powinnaś mieć odpowiednie

pożegnanie, jak przystało na żonę kontraktową - oznajmiła z entuzjazmem.

- Odpowiednie pożegnanie? - Kalena spojrzała pytająco na swą towarzyszkę.

- Myślę o ostatniej nocy twojej wolności. Jutro wieczorem razem z przyjaciółkami

przyjdę po ciebie - powiedziała zdecydowanie Arrisa. - Mam ich kilka i wszystkie z ochotą

spędzą z nami ten wieczór. Na pewno będziesz zadowolona z tej nocnej wyprawy.

- Nocnej? Spędzimy wieczór w gospodzie? - Kalena osłupiała, ale po chwili z

podniecenia zaświeciły jej się oczy. Nigdy nie słyszała, żeby dziewczęta tak spędzały czas.

Żadna szanująca się kobieta nie chodziła wieczorem do gospody ani sama, ani w

towarzystwie innych dam. Ale prawdopodobnie inaczej było tutaj, w tym mieście. Był to

jeszcze jeden urok prawdziwej wolności.

- Czy masz na to ochotę? - spytała Arrisa i uśmiechnęła się szeroko.

- Ogromną - odpowiedziała entuzjastycznie Kalena. - Założę jedną z moich nowych

tunik. Zamówiłam teraz krótsze, takie, jakie ty nosisz, Arriso. Jesteś bardzo łaskawa,

zapraszając mnie do grona twoich przyjaciółek.

Arrisa zachichotała.

- Będzie to bardzo zabawny wieczór.

ficjalna sala jadalna we wspaniałym domu Quintela urządzona była w subtelnie

kontrastujących ze sobą kolorach garbowanej skóry i jasnego błękitu. Kalena przyzwyczajona

była do bardziej kontrastujących ze sobą kolorów stosowanych powszechnie w tym domu, ale

dzisiaj te łagodne odcienie piasku i morza sprawiały jej przyjemność. Zazwyczaj Kalena

lubiła żywe kolory, jednak dzisiejszego wieczoru te odcienie ze środka Spectrum łagodziły jej

nerwy.

Musiała przyznać, że spożywanie posiłku z mężczyznami, z których jednego miała

zabić, a drugiego poślubić, było dość stresujące.

Kiedy myślała o tym w domu i patrzyła na to z dystansu, wszystko wydawało się

abstrakcją. Mężczyzna nazywany Quintelem miał tylko imię i był postacią z opowiastek,

snutych bez końca przez ciotkę. Małżeństwo z obcym mężczyzną zwanym Ridge'em było

tychże historii zakończeniem. Ale przez dwa ostatnie wieczory dzieliła stół z tymi

mężczyznami i przez ten czas gorzka opowieść ciotki przybrała realną postać. Dziwiła się, że

podczas posiłku czuła się wprost nienormalnie spokojna.

Niski, okrągły stół, stojący w centrum komnaty, inkrustowany był maleńkimi płytkami

w egzotycznych kolorach, uformowanych w kłębowisko nieodgadnionych wzorów. Kalena

próbowała przeanalizować znaczenie tych wzorów, ale nic z tego nie wyszło. Niepokojący

chaos wzoru, który tworzyły płytki, dekoncentrował ją. Kalena, Ridge i Quintel siedzieli na

poduszkach. Mężczyźni w niedbałych pozach. Ich stroje pozwalały na swobodną zmianę

pozycji, kiedy tylko przyszła im na to ochota.

Kalena, chociaż ubrana już w krótszą tunikę, mogła spoczywać tylko w

najwygodniejszej pozycji przyjętej dla kobiety, a było nią klęczenie. Nogi ukryte w

nogawkach spodni miała wdzięcznie skrzyżowane, a plecy wyprostowane. Od kobiety w

takiej pozycji oczekiwano usługiwania przy stole. Służba nie brała w tym udziału, przynosiła

tylko jedzenie i w milczeniu stawiała na stole. Nalewanie wina i podawanie potraw było

obowiązkiem kobiety. Kalena z uśmiechem wypełniała swą powinność, mówiąc sobie, że jest

to tylko przejściowe zajęcie. Była ciekawa, co Ridge i Quintel robią, kiedy są sami przy stole.

Była pewna, że radzą sobie zupełnie dobrze.

Nalewała właśnie Ridge'owi następny puchar złotego wina Encany, kiedy przerwał

rozmowę z Quintelem i zwrócił się do niej.

- Czy zrobiłaś dzisiaj zakupy?

- Tak - odpowiedziała grzecznie, odstawiając kryształowy dzbanek z winem. -

Kupiłam wszystko, o co prosiłeś, włącznie z twoimi koszulami. Przyślę ci je dzisiaj późnym

wieczorem.

Z pewnych względów zdecydowała nie wspominać, że ogarnęło ją niespodziewane,

tradycyjne poczucie obowiązku w stosunku do przyszłego męża. Może były to wyrzuty

sumienia? Sama nie wiedziała, dlaczego oprócz koszul kupiła również jedwabne nici do

wyszywania i igły. Przed obiadem zaczęła wyszywać na jego koszulach małą, dyskretną literę

R. Ganiła się w myślach za ten staromodny gest, który był wyrazem okazywania mężczyźnie

szacunku.

Wiedziała, że jeszcze żadna kobieta nie troszczyła się o to, żeby nadać osobiste cechy

jego koszulom. Byłoby dziwne, gdyby tak było, biorąc po uwagę, że był bezdomnym

bękartem. Kalena powiedziała sobie, że Ridge, w mniejszym czy większym stopniu, był

niewinnym pionkiem w całym planie zemsty, w który ona była wplątana. Pomyślała sobie, że

może wyszyć dla niego jedną czy dwie koszule.

Skromnie opuściła oczy na stojące przed nią jagody polane bitą śmietaną. Nie miała

chęci uczestniczyć w rozmowie toczącej się przy stole, Ridge jednak wydawał się

zdecydowany zmusić ją do tego.

- A co z twoją peleryną ślubną? Wybrałaś jakąś?

Kalena stłumiła śmiech i odrzekła:

- Tak, Ridge, wybrałam jedną.

- Jaki kolor wybrałaś, Kaleno? - włączył się do rozmowy Quintel.

Uniosła oczy i napotkała wzrok Ridge'a.

- Czerwony - oświadczyła odważnie. - Najbardziej intensywny odcień szkarłatu.

Quintel roześmiał się rozbawiony; podniósł kielich i popatrzył z kpiną w stronę

skrzywionego Ridge'a.

- Bardzo dobrze. Dama rzuciła ci wyzwanie, Fire Whip. Zdecydowała, że nie będzie

nudną panną młodą. Powiedz mi, jak odpowiesz na to wyzwanie?

Ridge podniósł kielich z winem i wypił je.

- Wybrała czerwony kolor Symmetry. Cóż, dała mi niewielki wybór. Będę musiał

nałożyć czarną pelerynę, nieprawdaż? Czerń nocy, która bierze w objęcia księżyc, to tak jak

mężczyzna obejmujący swoją żonę.

Kalena poczuła ciepło napływające do twarzy.

- W tych warunkach cała sprawa ślubu wydaje się bezsensowna.

- Nie - zaprzeczył Quintel delikatnie - to nie jest bezsensowne. Poza tym, wszystko

zostało już przygotowane. Zgodnie ze zwyczajem ślub odbędzie się w godzinie zachodu

słońca i zakończy odpowiednią ucztą.

- Czy zaprosiłeś dużo ludzi? - Z niepokojem zapytała Kalena. Tłum gości mógł jej

ułatwić wykonanie zadania. Poza tym Olara widziała w transie duże zgromadzenie.

- Zaprosiłem wielu kupców z ich towarzyszkami. Są to mężczyźni, którzy znają

Ridge'a. Wybacz mi, Kaleno, że nie spytałem, czy chciałabyś kogoś zaprosić.

Przypuszczałem, że skoro jesteś sama w tym mieście, to nie masz znajomych.

- Powiem ci o tym jutro wieczorem - odrzekła z dużą pewnością siebie.

Ridge natychmiast podchwycił tę uwagę. Rzucił jej krótkie, domyślne spojrzenie.

- A co ma się zdarzyć jutro wieczorem?

- Mam nadzieję poznać nowe przyjaciółki i być może zaproszę je na ślub. Panna

młoda też ma prawo mieć swoich świadków, prawda? Ma również prawo mieć przyjaciółki,

do towarzystwa i w prywatnym czasie, który jej przysługuje po ceremonii ślubnej, aż do

momentu przyjścia do jej pokoju pana młodego.

Kalenie bardzo zależało na tej wolnej godzinie, bo w tym czasie chciała spełnić swój

obowiązek.

- Oczywiście, że możesz zaprosić, kogo tylko sobie życzysz - mruknął Quintel.

Ridge rozmyślał o czymś zachmurzony.

- Jakie przyjaciółki masz spotkać? Przecież nie znasz nikogo w tym mieście.

- Z wyjątkiem Arrisy. Pamiętasz ją? - Kalena znowu była pełna entuzjazmu; oczy jej

błyszczały. - Ona urządzi dla mnie pożegnanie żony kontraktowej. Razem z przyjaciółkami

przyjdzie po mnie jutro wieczorem. Och, przypomniało mi się - dodała, zwracając się do

Quintela. - Bardzo proszę nie spodziewać się mnie jutro na wieczornym posiłku.

Ridge przesunął się lekko; jedną ręką objął kolano, a drugą chwycił kielich z winem.

Jego złociste oczy patrzyły podejrzliwie.

- Masz zamiar spędzić wieczór z Arrisą i jej przyjaciółkami?

- Właśnie była tak miła i zaprosiła mnie, kiedy wpadłyśmy na siebie dziś rano na ulicy

Weavers.

- Nie wiem, czy zdajesz sobie dokładnie sprawę, co to będzie za wieczór. - Ridge

mówił to ze znaną jej już arogancją mężczyzny, który wygarnia wszystko bez ogródek

naiwnej kobiecie. - Arrisa i jej przyjaciółki to nie jest dla ciebie odpowiednie towarzystwo.

- Dlaczego?

- No, w przeszłości wiele z nich było żonami kontraktowymi lub towarzyszyły

karawanom w... hmm... pewnym charakterze. Wszystkie mają reputację kobiet znanych ze

swobodnego prowadzenia.

Kalena uśmiechnęła się promiennie.

- Przecież ja również będę żoną kontraktową. Z takimi osobami będę w przyszłości

kojarzona. Powinnam je poznać, być przez nie zaakceptowana.

Ridge zacisnął usta.

- Twoja ciotka jest szanowaną Uzdrowicielką. Jestem pewien, że nie zaaprobowałaby

tych planów na jutrzejszy wieczór.

Kalena powstrzymała się od uwagi, że to właśnie jej ciotka załatwiła ten kontrakt

małżeński.

- Myślę, że masz rację. Moja ciotka ma nadzwyczaj skrajne poglądy - przyznała

dyplomatycznie.

- Ale nawet w połowie nie tak skrajne jak poglądy twojego męża. - Ridge zabrzęczał

ostrzegawczo pucharem stawiając go na stole.

Kalena zignorowała ten gest.

- Nie mam męża. Jeszcze nie - powiedziała miękko.

- Za dwa dni to się zmieni - stwierdził Ridge. - A przez ten czas będziesz

zachowywała się właściwie.

- Będę zachowywała się w sposób odpowiedni dla żony kontraktowej - odparła

grzecznie Kalena. - Ale skoro nie wiem dokładnie, jak zachowują się żony kontraktowe,

muszę się najpierw czegoś nauczyć, czyż nie?

- Nie od Arrisy i jej przyjaciółek - zimno stwierdził Ridge.

Widząc, że ta wymiana zdań bawi Quintela, Kalena postanowiła zakończyć dyskusję.

Nie miała potrzeby spierać się w tej materii. Jutro wieczorem i tak zamierzała spotkać się z

Arrisą i jej przyjaciółkami i Ridge nie mógł tego zmienić. Niczego nie zyskała, robiąc z siebie

przedstawienie przy stole barona handlowego. Potulnie wróciła do jedzenia swojej porcji

jagód. Nie są tak dobre jak w kotlinie Interlock, pomyślała.

Ridge, zamyślony, patrzył na nią przez krótki czas i stwierdził, że prawdopodobnie

zapanował już nad sytuacją. Poczuł ulgę i dumę z pierwszej udanej próby podporządkowania

Kaleny mężowskiej woli.

- Czy kupiłaś ubranie jeździeckie?

- Tak, Ridge. Właścicielka sklepu powiedziała, że jutro po południu będzie gotowe.

-A buty?

- Również zamówiłam. Będą dostarczone jutro.

Usatysfakcjonowany skinął głową.

- Ja zatroszczyłem się o wszystko inne.

- Domyślam się.

Zignorował to i zwrócił się do Quintela.

- Wyruszymy zaraz po weselu. Nie ma potrzeby opóźniać dłużej wyjazdu.

- Zgadzam się całkowicie - odrzekł Quintel. Pozwolił sobie nałożyć na talerz mały

kawałek mięsa i sałatkę warzywną. Wszystkie posiłki Quintela były skromne. - Powiedz mi,

Kaleno, czy twoja ciotka namawiała cię, byś praktykowała jako Uzdrowicielka?

Kalena potrząsnęła głową. Sztuka uzdrawiania była ostatnią rzeczą, której Olara

pragnęłaby dla niej. Gdyby podjęła takie wyzwanie, wtedy cel, dla którego Kalena była

chowana, stałby się niemożliwy. Uzdrowicielki nie mogły zabijać, chyba że w obronie

własnej. Co więcej, Olara zawsze mówiła, że nie ma żadnych dowodów, że jej siostrzenica

obdarzona jest talentem. Fakt ten mocno ją zasmucał. Chciałaby bardzo urodzić się z

talentem, a było mało prawdopodobne, żeby Olara myliła się w swojej ocenie. Olara była

utalentowana i niektórzy mówili, że mogłaby zostać nawet Najwyższą Uzdrowicielką, gdyby

przeniosła się do doliny Variance.

- Nie, moja ciotka miała inne plany w stosunku do mnie.

- Rozumiem. A czy twojej ciotce nie przyszło do głowy, że mogłaś odziedziczyć

trochę talentu?

Kalena spojrzała na niego, czując, że coś się kryje za tym pytaniem.

- Nie martw się, mój panie. Moja ciotka jest pewna, że wypełnię dobrze swą rolę

podczas tego przedsięwzięcia.

- Muszę więc zadowolić się jej zapewnieniem. Mówisz, że ciotka zajmowała się twoją

edukacją. Czy opowiedziała ci o Kamieniach?

- Znam legendę o Kamieniach Kontrastu tak samo dobrze jak tę o Kluczach do

Kamieni - powiedziała ostrożnie Kalena. - Zostałam również zapoznana z Filozofią

Kontrastu.

- Ale czy wierzysz w legendy?

- Moja ciotka wierzy w Klucze - powiedziała Kalena w zamyśleniu. - Trudno byłoby

znaleźć prawdziwą Uzdrowicielkę, która nie wierzyłaby w nie. Uważa się, że Klucz

Światłości jest źródłem siły Piasku Eurytmii, i dlatego jest cenny dla wszystkich

Uzdrowicielek. Moja ciotka jest bardzo mądrą kobietą i jeśli ona wierzy w Klucze, to i ja

jestem skłonna myśleć, że w legendach jest jakiś sens.

- Bardzo ostrożne rozumowanie - powiedział Quintel z miłym uśmiechem. - Ja sam

jestem ostrożny, kiedy ktoś mnie pyta o takie sprawy, ale zawsze słucham bardzo uważnie.

- Wydaje się, że każda inteligentna osoba będzie otwarta na takie sprawy. Zantalia jest

bardzo duża, a jej część, którą my zamieszkujemy na Północnym Kontynencie, jest bardzo

mała w porównaniu z nieznanymi regionami po innej stronie świata. Kto wie, jakie tajemnice

będą odkryte, kiedy cały świat będzie już znany?

- Bardzo mądre rozumowanie - powiedział Quintel aprobująco.

Rozważa fakt, że jestem kobietą, pomyślała Kalena, świadoma, że Ridge słucha

bardzo uważnie.

- Dziękuję, mój panie - powiedziała uprzejmie. - Jeśli nawet część legendy o

Kamieniach Kontrastu jest prawdą, to będziemy mieli bardzo interesujący problem do

rozwikłania, prawda? Cała sprawa polega na tym, że nie wiadomo, kim lub czym byli

prawdziwi Władcy Jutrzenki i czy naprawdę rządzili niewiarygodną siłą Kamieni, dających

siłę Kluczom.

- Tylko w dużych miastach, takich jak Crosspurposes, i relatywnie postępowych

obszarach, takich jak kotlina Interlock, kwestionuje się te legendy - zauważył Quintel. - Kiedy

będziesz podróżowała z Ridge'em do Heights of Variance, dowiesz się, że w innych

miejscach legendy o Władcach Jutrzenki i ich Kamieniach Kontrastu uważa się za prawdziwe.

- I nie próbuj zadawać filozoficznych pytań dotyczących tej materii, rozumiesz? -

odezwał się Ridge. - W niektórych osadach takie komentarze mogłyby wywoływać sensację.

- Będę postępowała według twoich zaleceń - mruknęła potulnie Kalena.

Ridge z przyjemnością przyjął jej odpowiedź.

- Będę dbał o ciebie, Kaleno, i zapewniam, że nie stanie ci się krzywda.

wie godziny po posiłku Kalena skończyła ostatni ścieg na koszuli Ridge'a, odłożyła

igłę i nici i w świetle lampy przyjrzała się krytycznie swojej robocie. Nigdy nie zamierzała

spędzić życia jako profesjonalna szwaczka, ale stwierdziła, że jej praca wypadła

zadowalająco. Jeśli Ridge będzie narzekał, to niech sobie wyszyje sam.

Wstała ze stoika i przeciągnęła się. Ciągle nie była pewna, czy kieruje się poczuciem

winy, czy niezrozumiałym poczuciem obowiązku. W każdym razie praca została wykonana.

Zwinęła dwie koszule i podeszła do dzwonka, żeby przywołać służącą, ale trzymając już rękę

na sznurze pomyślała, że może lepiej odnieść je osobiście. Do pokoju Ridge'a trzeba było

przejść kawałek korytarzem. Była ciekawa jego reakcji. Zwinęła koszule i skierowała się w

stronę korytarza.

Zanim jednak doszła do jego drzwi, zawahała się, czy ta decyzja była słuszna.

Powinna wysłać służącą z koszulami. Ciągle pełna wątpliwości, uniosła rękę przygotowując

się do zapukania.

Nim zdążyła to zrobić, drzwi otworzyły się i stanęła oko w oko z Ridge'em. Spojrzał

na nią podejrzliwie.

- Co to znaczy, Kaleno? Czy stało się coś złego?

Impulsywnie wcisnęła mu koszule do ręki.

- To są zakupy, o które prosiłeś. Właścicielka sklepu przyśle ci jutro z samego rana

rachunek.

Spojrzał na koszule uszyte z miękkiej wełny i w jego oczach pojawiło się zdumienie.

- One są wyhaftowane.

- Nie jestem biegła w tych sprawach - wyjaśniła pospiesznie Kalena. - Dlatego

wyhaftowałam tylko niewielkie inicjały.

Ridge ciągle patrzył na haft. Kalena użyła ciemnobrązowych nici, które kontrastowały

z naturalnym kolorem wełny. Ridge, ciągle zdumiony, dotknął palcem jednej z liter.

- Nigdy nie nosiłem wyhaftowanych koszul.

Kalena chrząknęła, czując absurdalne zdenerwowanie.

- Och, jeśli obejrzysz moją pracę przy jasnym świetle, może nie będziesz chciał nosić

tych koszul. Życzę ci dobrej nocy, Ridge. - Odwróciła się, chcąc odejść.

- Poczekaj. - Podniósł szybko głowę; oczy mu zabłysły.

- Tak, Ridge?

- Dziękuję ci, Kaleno. Twoja praca jest piękna. Będę nosił te koszule z dumą.

Uśmiechnęła się.

- Nie przeceniaj tego, co zrobiłam.

- Przypuszczam, że spędzanie czasu na haftowaniu nie jest twoim ulubionym zajęciem

- powiedział Ridge z humorem.

Kalena zmarszczyła nos.

- Czy w dzieciństwie nie miałeś do wykonania takich zadań, których nigdy nie mogłeś

się nauczyć?

Rozbawienie w jego oczach zgasło.

- Oczywiście, że miałem, ale teraz żałuję, że nigdy się ich nie nauczyłem. Czasami nie

mamy wyboru, prawda?

- Nie - wyszeptała. - Czasami nie mamy wyboru w wykonywaniu pewnych zadań. -

Zrobiła jeszcze jeden krok do tyłu, przywołując na usta grzeczny, pożegnalny uśmiech.

Ridge studiował przez moment jej ukrytą w cieniu twarz.

- Kaleno, czy czujesz obawę przed naszym wspólnym przedsięwzięciem?

Zdumiona tym pytaniem, patrzyła na niego przez moment. Och, tak, pomyślała, bała

się. Teraz dopiero zaczęła zdawać sobie sprawę, jak bardzo ryzykowne było czekające ją

zadanie. Cała jej przyszłość zależała od popełnienia tego okropnego aktu przemocy. Jak miała

się nie bać? Klęska znaczyła wieczną hańbę, sukces, że będzie morderczynią. Nie miała

jednak wyboru. Musi walczyć o swoją przyszłość

- Czy mam powody do obaw? - zapytała.

- Myślę, że to całkiem naturalne. Każda młoda kobieta z twoją pozycją byłaby trochę

zdenerwowana - powiedział Ridge. - Ale obiecuję ci, że będę troszczył się o ciebie w czasie

podróży.

Kalenę uderzyła szczerość, jaką wyczuła w jego słowach. Mogłaby mu powiedzieć, że

nie musi obarczać się tą sprawą. Uśmiechnęła się ponownie.

- Dziękuję, Ridge. Wierzę, że podróż skończy się pomyślnie.

Zakasłał lekko, kiedy ponownie zamierzała odejść.

- Och, Kaleno, nie miałem na myśli, że będę troszczyć się o ciebie tylko w czasie

podróży.

- Tak, Ridge - poczuła się zażenowana jego wyraźnym skrępowaniem. Sądziła, że

Ridge nie był zwykłym, niezdecydowanym mężczyzną.

- Miałem na myśli - powiedział powściągliwie - że będę dla ciebie dobrym mężem

kontraktowym.

- Och. - Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Czuła, że jej policzki stają się czerwone

i była rada, że stoi w cieniu, który częściowo to skrywał. Widziała, jakie to było dla niego

trudne i prawie mu współczuła. - Dziękuję ci za to zapewnienie - powiedziała, starając się,

żeby wypowiedziane słowa zabrzmiały sucho.

- Do licha, Kaleno, kiepsko radzę sobie z takimi sprawami. Próbuję ci powiedzieć, że

nie będziesz żałowała podpisując ze mną, a nie z kimś innym, umowę małżeńską. - Jego duże

ręce miętosiły koszule. - I dziękuję ci za piękny haft – zakończył gburowato.

- Proszę bardzo, Ridge. - Kalena uznała, że jest to odpowiedni moment do ucieczki,

chociaż była świadoma, że Ridge wciąż stoi w drzwiach i patrzy na nią, dopóki nie wślizgnęła

się bezpiecznie do swojego pokoju. Kiedy obejrzała się ostatni raz, zobaczyła, że stoi

wpatrując się w koszule z dziwnym zadowoleniem na twarzy.

astępnego wieczoru Fire Whip nie wydawał się zadowolony. Natknął się na Kalenę,

gdy stała w szerokim holu wyłożonym kafelkami, oczekując na Arrisę i jej przyjaciółki.

Ubrana była w nową, krótką tunikę w kolorze żółto-czerwonym, wypuszczoną na niebiesko-

zielone spodnie. Miała na nogach aksamitne pantofle na obcasach i swój najładniejszy

grzebień we włosach. Jedyną ozdobą noszoną dzisiaj były kupione wczoraj klipsy, zrobione z

kolorowego szkła, imitującego bajecznie drogi, zielony kryształ, wydobywany w kopalniach

blisko Talon Pass. Połyskujące szkło osadzone było na giętkim, wąskim paseczku, który

otaczał jej małżowinę uszną. Jeszcze nigdy w życiu Kalena nie nosiła czegoś takiego.

Wszystko to było bardzo ekscytujące.

Ridge przechodził przez hol, kierując się do apartamentów Quintela. Miał na sobie

nową koszulę z wyhaftowaną na lewym ramieniu literą R. Spojrzał na Kalenę, a jego złote

oczy zaświeciły się od gniewu.

- A więc zdecydowałaś się pójść z Arrisą i jej przyjaciółkami?

- Przecież mówiłam ci, że mam taki zamiar - grzecznie odparła Kalena. - Po prostu

wczoraj, podczas obiadu, nie chciałam dłużej prowadzić dyskusji na ten temat.

Płomienie w jego złotych oczach rozpaliły się jeszcze bardziej.

- Zabraniam ci!

Kalena westchnęła.

- Ridge, obydwoje wiemy, że nie masz racji.

- Mam rację - oznajmił. - Do wszystkich Kamieni, Kaleno, nie będę tolerował takiego

zachowania. Myślisz, że zakazuję ci tego nocnego wypadu dlatego, żeby wyrobić sobie

autorytet?

- Uhm. Tak. Najczęściej z tego powodu mężczyzna zabrania kobiecie takich rzeczy.

Zbliżył się do niej, coraz bardziej wściekły.

- Podjąłem taką decyzję ze względu na twoje dobro, ty wiejska dziewczyno. Z tego

samego powodu będę podejmował również inne decyzje podczas trwania naszego

małżeństwa. Spodziewam się, że z rozsądku będziesz mi posłuszna. Wczoraj wieczorem

odniosłem wrażenie, że jesteś rozsądna. Przypuszczałem...

W holu rozległo się pukanie do drzwi dla służby. Kalena usłyszała głos Arrisy i

uśmiechnęła się do Ridge'a.

- To jest również twój ostatni wieczór wolności. Powinieneś go uczcić. Nie zapraszam

cię, żebyś przyłączył się do nas, ponieważ inne kobiety mogłyby nie być z tego zadowolone.

- Do licha, Kaleno, posłuchaj mnie. To nie jest odpowiednie towarzystwo dla ciebie.

Kalena podeszła energicznie do drzwi.

- Jesteś w błędzie, Ridge. To jest właśnie towarzystwo dla mnie. Czekałam wiele lat

na to, żeby być wolną kobietą.

- Po jutrzejszej nocy nie będziesz już wolna – zauważył, zbliżając się do niej

niebezpiecznie blisko. - Przejdziesz oficjalnie w moje posiadanie i od tego momentu

zamierzam zacząć oduczać cię uporu.

- Widzę, że będziesz bardzo nudnym mężem - rzuciła przez ramię, wychodząc

spiesznie. Drzwi zatrzasnęły się, chroniąc ją przed wzrokiem rozwścieczonego Ridge'a. -

Arriso, jestem gotowa.

Arrisa stała na kamiennej ścieżce między trzema innymi kobietami. Wszystkie ubrane

były w nadzwyczaj szykowne, jasne tuniki i błyszczącą biżuterię. Powitały Kalenę szerokimi,

zaraźliwymi uśmiechami i dziewczyna zrozumiała, że czeka ją wyjątkowy wieczór.

- Chodźmy więc. - Arrisa, przejęła dowodzenie nad gromadką. - Zamówiłam kolację

w gospodzie pod Znakiem Klucza Mroku. Nie martw się, Kaleno, zdążymy wrócić na twój

ślub.

idge otworzył drzwi wielkiego holu i patrzył na jasno ubrane kobiety znikające w

ciemności wieczoru. Ich wesoły śmiech dźwięczał w powietrzu, uzmysławiając mu

bezsilność, jaką wykazał próbując zatrzymać Kalenę. Jutro wieczorem, obiecywał sobie,

wszystko będzie inaczej. Kalena będzie musiała nauczyć się, co to znaczy mieć męża. Dziś

wieczorem próbowała upojnego powietrza wolności, prawdopodobnie pierwszy raz w życiu,

ale taka noc powinna być tylko jedna. To wystarczy, żeby zaspokoić ciekawość, i miejmy

nadzieję, że nie zdąży jej zepsuć, pocieszał się.

Ridge próbował się uspokoić wmawiając sobie, że Arrisa wie, ile może pokazać

Kalenie ze swobodnego życia w mieście. Wiedziała, że za wpędzenie Kaleny w kłopoty

będzie odpowiadać przed nim. Arrisa jest rozhukana, ale nie jest głupia, zdecydował. Poza

tym istniała nadzieja, że sama Kalena stwierdzi, iż nocne życie oferowane przez

Crosspurposes jest dla niej zbyt szokujące. Dobre wychowanie dziewczyny może się okazać

hamulcem.

Uspokajając się w ten sposób, Ridge zatrzasnął drzwi i skierował się do apartamentów

Quintela. Dzisiaj, przyrzekał sobie, będzie spokojny, a jutro wszystko się ułoży.

Nieświadomie dotknął jedwabnego haftu w kształcie litery R.

inęła ciemna godzina północy i nic nie zakłócało hałaśliwego przyjęcia. Kalena

dojrzała godzinę na wodnym zegarze, kiedy były już w czwartej z kolei gospodzie. Razem z

przyjaciółkami usiadła przy niskim, drewnianym stole w zadymionym pokoju; zamówiły

jeszcze jedną kolejkę czerwonego piwa. W lokalu znajdowali się prawie sami mężczyźni,

chociaż gdzieniegdzie można było dostrzec między nimi odważne kobiety. Kalena i jej

przyjaciółki zwracały na siebie uwagę, i to nawet nie dlatego, że były kobietami, tylko

dlatego, że ich śmiech stawał się coraz głośniejszy. Głos Kaleny był już ochrypły z wysiłku,

ponieważ usiłowała przekrzyczeć panujący zgiełk.

- Toast za nową żonę kontraktową! - oznajmiła już chyba po raz dziesiąty blondynka o

imieniu Vertina. Każdy następny toast był bardziej sprośny niż ostatni. - Może w końcu

dowiem się prawdy o Fire Whipie.

- Jakiej prawdy? - zapytała Arrisa podnosząc do góry kufel.

- O jego zdolnościach rozpalania do czerwoności stali Countervail - powiedziała

Vertina z nieznośnym uśmiechem. - Jeśli potrafi tak rozżarzać stal, to co będzie robił w

łóżku? Kaleno, uważaj jutro w nocy. Wiesz, że stal pomiędzy nogami twojego męża pochodzi

z Countervail. Powiedziano mi, że Ridge tam się urodził. Zawsze byłam ciekawa, do jakiego

stopnia może być gorący.

Kalena zareagowała rumieńcem słysząc gruboskórny żart; nie wiedziała, czy ją to

rozśmieszyło, czy zaszokowało. Po spędzeniu wieczoru ze swoimi towarzyszkami

stwierdziła, że ciągle ją zaskakują ich grubiańskie uwagi.

- Spróbuję zwrócić uwagę - szepnęła i przytknęła do ust kufel.

- To mi przypomniało - powiedziała druga kobieta wyciągając z kieszeni małą

sakiewkę - że mam prezent dla panny młodej. Czyż nie jest to odpowiednia pora, żeby jej go

wręczyć? - Przy wtórze śmiechów, wszystkie się z tym zgodziły.

Kalena uśmiechnęła się wyczekująco. Nigdy nie dostawała prezentów od ciotki Olary.

- To bardzo miło z twojej strony - powiedziała. Z zapałem wzięła sakiewkę i usiłowała

rozwiązać supeł. W środku zobaczyła jakiś proszek. Powąchała go. Przez moment nie mogła

go zidentyfikować, ale po chwili przypomniała sobie, że Olara przygotowała pewien preparat

na prośbę kobiet z sąsiednich farm. Dzięki ostremu zapachowi liści selity rozpoznała go.

Policzki Kaleny znowu zapłonęły. - Dziękuję - mruknęła. - To bardzo ładnie z waszej strony.

- Powinnaś zacząć brać od zaraz - powiedziała Vertina. - Tylko szczyptę. Możesz

popić go piwem.

- Ale przecież nie będę go potrzebowała aż do jutrzejszej nocy - zaprotestowała

delikatnie Kalena.

- Cha! - Arrisa zastanowiła się. - Nie wiesz tego na pewno. Nie wiadomo, co

przyniesie reszta nocy. Weź proszek, wtedy będziesz bezpieczna.

To mi nie zaszkodzi, zdecydowała Kalena; wzięła szczyptę proszku, który biorą

kobiety, żeby nie zajść w ciążę, i popiła łykiem piwa. Przy stole zapanowała wielka radość.

W drugim końcu sali rozległ się męski głos wołający do właściciela gospody:

- Czy nie możesz uciszyć tych kobiet?

Arrisa zaśmiała się głośno i odkrzyknęła.

- Dlaczego nie wybierzesz się w podróż do Mrocznego Krańca Spectrum?

Po chwili poparł go inny gość z drugiego końca zadymionej sali. Kobieta, która z nim

siedziała, skoczyła na równe nogi i wyraziła dezaprobatę dla postawy swojego partnera

wylewając mu na głowę piwo.

- Zamknij się, one nie będą cię niepokoić.

Zdesperowany gospodarz poprosił o spokój, lecz okazało się to nieskuteczne, gdyż

inni mężczyźni przyłączyli się do protestu przeciwko obecności w gospodzie towarzyszek

Kaleny. Tego było już za wiele dla Arrisy i jej przyjaciółek. Zerwały się od stołu, schwyciły

kufle pełne piwa i cisnęły nimi przez całą salę w stronę obrażających je mężczyzn.

Po tym zaczęło się piekło, co było tak nieuchronne jak to, że po nocy następuje dzień.

Zanim Kalena zdała sobie sprawę, co się dzieje, znalazła się w środku burdy. Panowała tam

tylko jedna zasada: przyłączenie się do towarzyszek. Chwyciła własny kufel i cisnęła nim w

poprzek sali.

Ktoś zawezwał Patrol Miejski, który przyjechał prawie natychmiast. Oficerowie

przybyli nieco później.

Pół godziny po stłumieniu burdy goniec patrolu przyjechał do domu Quintela.

- Powiedz Fire Whipowi, że mamy w areszcie kobietę, która twierdzi, że jest jego

przyszłą żoną - powiedział goniec grobowym głosem do rozespanego służącego. - Zapytaj

Ridge'a, czy chce, żeby ona spędziła noc w areszcie, czy woli po nią przyjść.

Rozdział czwarty

alena usłyszała odgłos butów Ridge'a, stukających o kamienną podłogę biura

patrolowego kilka sekund wcześniej, zanim go ujrzała. Była zadowolona z tego krótkiego

ostrzeżenia, bo zdążyła sztucznie się uśmiechnąć. Siedziała na twardej ławie, a obok niej

Arrisa i jej przyjaciółki. Kalena widziała, że jej towarzyszki są niespokojne.

- Myślę, że byłoby lepiej spędzić resztę nocy w areszcie - ponuro powiedziała Arrisa.

- Ona ma rację. - Vertina stęknęła i objęła głowę obiema rękami. - Kaleno, gdybyś

pozwoliła patrolowi zabrać nas na dół, wszystko byłoby znacznie prostsze.

- Pleciesz głupstwa - pewnym głosem powiedziała Kalena. - Ridge nas stąd wyciągnie.

Vertina spojrzała na nią tak, jakby była niespełna rozumu, ale zanim Kalena zdążyła

cokolwiek odpowiedzieć, Fire Whip wkroczył do pokoju, wypełniając go ledwo

powstrzymywaną furią. Teraz Kalena zdała sobie sprawę, dlaczego jego wybuchy przeszły do

legendy. Spojrzała w jego oczy i pojęła siłę gniewu, który go rozsadzał. Przez chwilę

przeszywał Kaleno palącym spojrzeniem ignorując inne kobiety, potem zwrócił się do oficera

patrolu. Jego głos brzmiał niebezpiecznie miękko.

- To ona. Uwolnij ją. Będę czekał na zewnątrz.

Kalena skoczyła na równe nogi.

- Ridge, poczekaj. A co z moimi przyjaciółkami?

- Kaleno, lepiej zamknij się i idź z nim - poradziła szeptem Arrisa.

Ale było już za późno. Ridge odwrócił się gwałtownie, a jego ręka skierowała się ku

rękojeści sintara. Nieruchoma twarz wyglądała jak przerażająca maska.

- Twoje przyjaciółki? - powtórzył cichym głosem, w którym brzmiała furia.

Kalena czuła, że serce wali jej jak młotem. Stała oszołomiona zdając sobie sprawę, że

została pokonana gniewem mężczyzny, który nie pochodził nawet z przyzwoitego rodu. Na

litość Spectrum, gdzie podziała się jej duma? Kalena zebrała się w sobie i podnosząc dumnie

głowę powiedziała tak spokojnym głosem, na jaki tylko mogła się zdobyć.

- Zaprosiłam moje przyjaciółki na ślub. Nie mogę pozwolić, żeby spędziły resztę nocy

w areszcie.

Zapanowała mrożąca krew w żyłach cisza, podczas której Ridge patrzył na nią z

drugiego końca pokoju. Kapitan patrolu ostrożnie wyczekiwał na eksplozję, nie wiedząc, co

zrobić, kiedy ona nastąpi.

Kalena oblizała dolną wargę; postanowiła stawić czoło sztormowi i uspokoić

mężczyznę, którego zgodnie z kontraktem miała jutro poślubić. Gdyby była uczciwa,

musiałaby przyznać, że z własnej winy doprowadziła do takiej sytuacji. On miał rację, że był

zły. Powiedziała więc spokojnie:

- Ridge, proszę, uwolnij je. Niech to będzie twój prezent ślubny dla mnie.

Jakieś dziwne światło zabłysło w jego oczach.

- Chodź tutaj - powiedział bezbarwnie.

Kalena zawahała się. Każdym nerwem czuła, że go prowokuje. Widać było, że Ridge

tego wieczoru ma już dosyć jej brawury. Nie powtórzył rozkazu, tylko po prostu patrzył.

Kalena odczekała kilka sekund, po czym przeszła wolno przez pokój i stanęła naprzeciw

niego. Wszyscy wstrzymali oddechy.

- Ty prosisz mnie o prezent ślubny? - zapytał stojąc nieruchomo.

- Tak, proszę. - Kalena mocno zacisnęła dłonie. Patrzyła na niego z żarliwą ufnością w

oczach i czekała - jak sądziła - z pokorą, jaką powinna okazywać żona. W tym momencie

czuła się rzeczywiście jak zbłąkana żona przed sądem mężowskim czekająca na akt łaski.

Pierwszy raz dotarło do niej, że w takiej sytuacji Ridge przewyższał ją realną siłą. Mógł

okazać łaskę lub nie, a ona nic nie mogła zrobić, najwyżej usposobić go przychylnie.

- Kaleno, jeśli domagasz się prezentu, musisz być przygotowana na rewanż.

Wzięła głęboki oddech, świadoma, że w sprawie dawania prezentów, jak i we

wszystkim innym w życiu, musi być zachowana równowaga.

- Domagasz się prezentu, Ridge?

- Tak - powiedział jakby do siebie. - Myślę, że już czas na to. - Wziął ją za ramię i

spojrzał na kapitana. - Uwolnij je. Pokryję koszty zniszczenia.

Kalena poczuła przepływającą przez jej ciało ulgę, która zmywała napięcie i

niepewność. Kryzys minął. Zaczęła zastanawiać się, dlaczego była tak zdenerwowana.

Oczywiste było, że Ridge nigdy by nie dopuścił, żeby siedziała w areszcie. Nie odmówiłby

również łaski uwolnienia jej przyjaciółek. Może i jego gniew pochodził z Mrocznego Krańca

Spectrum, ale Ridge był przecież przyzwoitym człowiekiem.

- Dziękuję ci, Ridge. - Impulsywnie wspięła się na palce, zarzuciła mu ramiona na

szyję i uścisnęła z wdzięcznością. - Nawet nie potrafię powiedzieć, jak bardzo jestem ci

wdzięczna za twoją wspaniałomyślność.

Spojrzał na nią. Ogień gasł w jego oczach i zastępowało go coś innego, coś, czego

Kalena nie mogła rozpoznać.

- Powiesz mi, jak bardzo jesteś mi wdzięczna, później, kiedy dojdziemy już do domu

Quintela. - Wyswobodził się z jej ramion i pewną dłonią skierował ją w stronę drzwi

wyjściowych.

Kalena odwróciła głowę; spojrzała przez ramię na uwolnione przyjaciółki.

- To był wspaniały wieczór. Dziękuję wam bardzo i mam nadzieję, że zobaczę was

wieczorem na ślubie. Czy przyjdziecie?

- Jasne? - rzuciła ze śmiechem Arrisa. - Nie opuściłybyśmy takiej okazji nawet za

wszystkie kryształy Talon Pass.

W drodze do domu Quintela Ridge nie odzywał się wcale. Nie potrzebował. Kalena

nie przestawała opowiadać mu o swoim wieczorze spędzonym w mieście. Opowiadała przez

całą drogę, kiedy podążali ku światłom lamp żelowych, palących się na głównej alei

prowadzącej do ich miejsca przeznaczenia. Ridge słuchał nie komentując.

Kalena nie przerywała ani na chwilę, dopóki drzwi domu Quintela nie rozwarły się

szeroko, wpuszczając ich do środka. Przez moment bała się, że będzie musiała wyjaśniać

gospodarzowi tego domu wieczorne zdarzenia. Ale trwało to krótko, ponieważ Ridge

skierował ją od razu do pokoi gościnnych.

- Muszę przyznać, Ridge, że byłeś wspaniały w biurze patrolu - powiedziała

wspaniałomyślnie, kiedy podeszli do jej pokoju. - Wiem, że Arrisa i inne kobiety oceniły twój

postępek w podobny sposób. Zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie nie wszystko, co

zdarzyło się dzisiaj wieczorem, zaaprobowałeś, i dlatego myślę, że twoje zachowanie było

bardzo szlachetne.

- Natomiast ty zachowałaś się jak zmanierowana, źle wychowana kobieta, której

przydałaby się bliższa znajomość z ogonem krita - odezwał się Ridge po raz pierwszy od

chwili, kiedy opuścili biuro patrolu.

Kalena aż straciła oddech słysząc tę groźbę.

- Ridge, mówisz straszne rzeczy! Tylko bezdomny bękart mógłby użyć ogona krita na

kobietę.

- Ja jestem takim właśnie bezdomnym bękartem. Czy jeszcze nikt nie poinformował

cię o tym? - Nie przystanął nawet przy jej drzwiach, tylko szedł prosto do swojego pokoju.

- Och, na litość Spectrum, nie to miałam na myśli! - krzyknęła zaszokowana tak samo

jak on swoimi złymi manierami. - To jest tylko takie powiedzonko. Ridge, proszę, zrozum

mnie. Jeszcze nigdy w życiu nie spędziłam wieczoru tak jak dzisiaj. To było takie

ekscytujące. Czułam się taka wolna...

Spojrzał na nią kpiąco.

- Czułaś się wolna siedząc na ławie w areszcie i czekając na mnie, żebym za ciebie

poręczył? Masz dziwne pojęcie o wolności kobiety.

- Nie wtedy - powiedziała, machając niedbałe ręką. - Miałam na myśli to, co było

wcześniej. Poszłyśmy tam, gdzie chciałyśmy, siedziałyśmy w gospodzie tak jak mężczyźni i

popijałyśmy sobie, a kiedy wybuchła awantura, trzymałyśmy się razem.

Ridge wykrzywił lekko usta.

- Kaleno, ile głów rozbiłaś dzisiejszej nocy biednym mężczyznom? A może nie

liczyłaś?

Kalena roześmiała się.

- Próbowałam, ale było to zbyt skomplikowane. A czy ty, Ridge, liczysz głowy, gdy

idziesz do gospody i wybuchnie tam awantura?

- Nie patrz na mnie tak niewinnie. Nie uczestniczyłem w burdzie od lat, ale ostatnim

razem jestem pewny, że nie liczyłem. To nie ma sensu. Jedyną rzeczą, na którą trzeba liczyć,

to wyjście w jednym kawałku. Czy zdajesz sobie sprawę, że mogłaś być dzisiaj zraniona?

Jakiś idiota mógł pchnąć cię sintarem lub złamać ci nos pięścią.

- Podczas ślubu ze złamanym nosem wyglądałabym bardzo interesująco.

- To nie jest śmieszne, Kaleno. To, co zrobiłaś, było głupie i niebezpieczne.

- Mogę się założyć, że ty zrobiłeś znacznie więcej rzeczy głupich i niebezpiecznych.

Ridge jęknął.

- Widzę, że mamy tu podstawowy problem.

Kalena uśmiechnęła się pytająco.

- Jaki?

- Od prawdziwej żony, po tak spędzonym przez nią wieczorze, należałoby oczekiwać

okazania pewnego stopnia... no, zatrwożenia lub przynajmniej rozsądnej oceny sprawy, jeśli

zmusiła swojego pana do poręczenia za nią w areszcie.

- Ale ja nie jestem prawdziwą żoną - stwierdziła Kalena z radosną satysfakcją. - Ja

będę tylko kontraktową żoną. A przecież w tej chwili nie jestem nawet tym.

- Już wkrótce będziesz - powiedział obcesowo. - Dlaczego nie możesz zrozumieć, że

nawet jeśli takie małżeństwo jest okresowe, to jest jednak legalne? W czasie trwania tego

związku będziesz poddaną męża.

Przechyliła głowę zamyślona.

- Chyba nie spodziewasz się, że w twoim towarzystwie będę cały czas drżała ze

strachu?

Spojrzał na nią zirytowany.

- Jest pewna różnica pomiędzy obawą przede mną a odpowiednim zachowaniem.

Prosiłem cię, żebyś nie zadawała się z Arrisą i jej towarzystwem.

- Czy ty zawsze zważasz na to, co mówią ludzie, gdy masz na coś ochotę? - zapytała z

wielkim zainteresowaniem.

- Nie rozmawiamy teraz o mnie - odparł.

- Wiesz, Ridge, rzecz w tym, że miałam wspaniałe przeżycia. Wolność jest cudowna.

- Nie mogę nic o tym powiedzieć - odparł spokojnie. - Nigdy nie miałem jej za dużo.

Zaskoczona, zatrzymała się i spojrzała na niego badawczo.

- O czym ty mówisz? Zawsze byłeś wolny.

- To zależy, jak na to spojrzysz. Całe życie dążyłem do jednego tylko celu. Moja

wolność polegała na szukaniu i wybieraniu środków, które mogły służyć temu celowi.

Czasami wybory nie były miłe.

Zafascynowana, studiowała jego twarz, gdy tak mówił z przejęciem.

- Jaki jest twój cel, Ridge?

- Chcę założyć własny, wielki ród - rzucił niby wyzwanie, jakby spodziewał się, że

będzie kpiła z jego marzeń.

Ale Kalena nie czuła rozbawienia.

- Taki cel będzie od ciebie wiele wymagał, mistrzu komercji. Może cię nawet zabić.

- Jeśli będę miał szczęście, może uda mi się wzbogacić. Ale dopóki tak się nie stanie,

pozostanę bękartem. Zapytaj kogokolwiek - dodał z ponurym uśmiechem.

Kalena wróciła do rzeczywistości, kiedy złapał ją za rękę i pociągnął za sobą.

- Chyba nie myślisz naprawdę... naprawdę.... - Głos jej się załamał, kiedy Ridge

zatrzymał się na wprost swojego pokoju i otworzył arkadowe drzwi.

Przecież nie mógł jej zbić, chociaż wcześniej to obiecywał, pomyślała. Nie mógłby

zrobić nic takiego. Nawet jeżeli nie pochodzi z żadnego rodu, to przecież nie znieważy

kobiety ani nie będzie niepokoić gospodarza, u którego pracuje.

- Odpręż się, Kaleno. Nie przyprowadziłem cię tu po to, żeby cię zbić - powiedział

łagodnie; popchnął ją do komnaty i zatrzasnął drzwi.

- Dlaczego więc tu jesteśmy? - zapytała zdając sobie sprawę, że Ridge nie zapalił

światła. W głębokim cieniu wydawał się duży i groźny. W pewnych momentach jawił się jak

istota ciemności - niebezpieczna i nieprzystępna.

- Jesteśmy tutaj - powiedział bezceremonialnie - bo mam zamiar domagać się

prezentu. Chyba nie powiesz, że nie mam do tego prawa, prawda? - Zaczął rozsznurowywać

skórzane obszycie przodu koszuli. Jego ruchy były niezwykle powolne.

W czerwonym świetle księżyca, wpadającym przez okno, Kalena zobaczyła w jego

oczach migocące płomienie. Ogień, który ciągle się w nich znajdował, był już zupełnie innym

rodzajem ciepła. Wstrzymała oddech, gdy poczuła, jak ono przez nią przepływa. Wraz z

budzącą się kobiecością, odczuwała jeszcze inny rodzaj emocji - rosnące podniecenie,

podobne do tego, które czuła poprzedniego wieczoru w ogrodzie. A może euforia, która w

niej narastała, przypominała tę, jakiej doświadczyła podczas bójki w gospodzie? Nie była

tego pewna, ale teraz nie mogła analizować swoich odczuć. Nie teraz. Przez głowę

przelatywały jej na wpół sformułowane myśli i zaraz gasły. Jedna tylko pozostała. Nie

pozwoliła się zignorować i absolutnie wymagała wyjaśnienia.

- Czy to wszystko robisz po to, żeby ukarać mnie za dzisiejszy wieczór? - zapytała

lekko zachrypniętym głosem.

Ridge skończył właśnie rozpinać koszulę. Przez chwilę patrzył na nią badawczo, po

czym podniósł rękę i dotknął jej policzka.

- Nie, Kaleno, nie zamierzam kochać się z tobą, żeby cię ukarać.

- Dlaczego więc?

- To jest dzień naszego ślubu - zauważył spokojnie.

Kalena potrząsnęła głową.

- Ale nie nasza noc poślubna.

Lekko wykrzywił usta.

- Zrobimy to również w naszą noc poślubną.

- Zrobimy?

Poczuła podniecenie na myśl o tym, jak bardzo było to niebezpieczne. Ciotka Olara

wpadłaby w furię, gdyby wiedziała, co się zdarzyło. Jej przestrogi jak błyskawica przemknęły

przez głowę Kaleny. „Nie możesz dopuścić, żeby jakiś mężczyzna zawrócił ci w głowie,

dopóki nie wypełnisz swojej misji. Tu chodzi o honor twojego rodu. Nie możesz pozwolić

sobie na zejście z wyznaczonej ścieżki. Namiętność jest niebezpieczna. Może zaćmić twój

umysł i tak cię zaślepić, że nie zrobisz tego, co zrobić musisz. Nic i nikt nie może stanąć

pomiędzy tobą a twoim przeznaczeniem, ponieważ jesteś córką wielkiego rodu Ice Harvest.”

Dzisiejszej nocy zbliżyłam się do granicy swojego przeznaczenia, pomyślała Kalena.

Żaden mężczyzna nie jest w stanie odwieść mnie od wyznaczonego mi zadania. Powinnam

zrobić to, co mam nakazane. Honor mojego rodu musi być pomszczony.

Ale dzisiejszy wieczór należał do niej. Przepełniona była dziką, ryzykancką energią,

która upewniała ją, że może nie tylko wypełnić swoje zadanie, ale również czerpać

przyjemność z tego namiętnego spotkania.

Dzisiaj może popróbować jeszcze jednego smaku wolności, która na zawsze będzie

jej, gdy zabije Quintela. Była dość silna, żeby podjąć takie ryzyko. Olara myliła się. Kalena

nie była tak słaba, żeby poddanie się pokusie wpłynęło na zmianę jej decyzji.

Na policzku czuła szorstką krawędź dłoni Ridge'a. Jeśli coś pójdzie źle, jeśli coś się

nie uda lub nawet jeśli dokona tego aktu, ale zostanie zdemaskowana, to jutro o tej porze

może już nie żyć. Myśl o śmierci bez poznania do końca tego podekscytowania wydała się jej

przygnębiająca. Dzisiejszej nocy z pewnością może zignorować ostrzeżenia Olary. I tak jest

już za późno, żeby cokolwiek mogło jej przeszkodzić. Kilka godzin pasjonujących odkryć w

ramionach mężczyzny nie może przyćmić jej rozumu ani odwrócić od zamierzonego celu.

- Czy przysięgasz na honor, że twoją intencją nie jest ukaranie mnie za

nieposłuszeństwo? Że kieruje tobą tylko pożądanie? - spytała miękko. Uważała, że jeśli ma

zamiar postąpić wbrew naukom Olary i oddać się Fire Whipowi, to musi mieć pewność, że

motywy nim kierujące są szczere i uczciwe, tak jak jej własne. Dopiero wtedy może podjąć

ryzyko oddania się namiętności i wolności.

Ridge ujął jej twarz w swoje duże dłonie, a jego silne i pewne, ale niezwykle delikatne

palce pieściły jej skórę.

- Myślę, słodka farmerska dziewczyno, że podczas tych paru dni upoiłaś się smakiem

wolności. Podoba ci się to, prawda?

- Bardzo. - Uśmiechnęła się drżąco.

- Dzisiaj wieczorem dowiedziałaś się, jak ekscytujące jest być zależną tylko od siebie,

nie potrzebować żadnego pana, męża czy pryncypała. - Jego oczy zabłysły. - Miałaś niezłą

przygodę, prawda?

Kalena poczuła zupełnie nową przyjemność płynącą z poddawania się temu

mężczyźnie.

- Tak - przyznała z westchnieniem. - To było zabawne. Bardziej zabawne niż

wszystko, co do tej pory przeżyła pod gorzkim i mściwym wzrokiem Olary.

- Nie miałem zamiaru karać cię za tę dzisiejszą zabawę, Kaleno - zapewnił ją Ridge

niskim, zmysłowym głosem. - Zamierzam pokazać ci, że bardziej podniecające niż burda w

gospodzie wyda ci się moje łoże.

Kalena dotknęła lekko jego dłoni. Nagle zdała sobie sprawę, że palce jej drżą.

Właściwie całe jej ciało lekko drżało. Poczuła, że ogarnia ją podniecenie tysiąc razy silniejsze

niż to, które czuła podczas awantury w gospodzie.

- Ridge... - Położyła dłonie na jego ramionach, zafascynowana ciepłem, które z niego

emanowało.

- Chodź ze mną i pozwól, że pokażę ci, jak bardzo ekscytujące jest prawdziwe życie w

mieście. - Ridge schylił się i wziął ją na ręce.

Kiedy uniósł ją i przytulił do piersi, wypełniona światłem księżyca komnata

zawirowała jej przed oczami. Przywarła do niego, świadoma, że kroczy w kierunku

zasłoniętego kotarą niskiego łoża, znajdującego się w rogu pokoju.

Kalena postanowiła nie myśleć teraz ani o przeszłości, ani o przyszłości. Uważała, że

to, co się teraz zdarzy, nie będzie miało nic wspólnego z wykonaniem narzuconego jej

obowiązku. Ten moment należał tylko dla niej.

Szerokie łoże znajdowało się na bogato rzeźbionym, drewnianym podwyższeniu.

Ridge powoli opuścił Kalenę, tak że prześlizgnęła się po jego ciele, nim stanęła na podłodze.

- Jestem bardzo zadowolony, że Arrisa ze swoimi przyjaciółkami nie namówiła cię do

obcięcia włosów - mruknął zanurzając palce w gęstwinie jej loków. Pociągnął za nie lekko,

odchylając jej głowę do tyłu.

Kalena zadrżała ponownie, gdy odczuła siłę jego ledwie wstrzymywanego pożądania.

Zaczęła przynaglająco przyciągać jego napięte ramiona. Ridge jęknął i głębiej wdarł się w jej

usta. Jego język poruszał się szybko jak płomień ognia. Głosem ochrypłym z rozkoszy

wyszeptała jego imię.

Zamknęła oczy, gdy poczuła jego ręce na zapięciu tuniki. Moment później piękny

materiał ześlizgnął się na podłogę, tworząc u jej stóp kolorową plamę. Teraz miała na sobie

tylko wąskie spodnie i miękkie atlasowe pantofle. Każde jego dotknięcie potęgowało w niej

pożądanie i oczekiwanie na spełnienie.

- Masz plecy jak tancerka - mruknął zachwycony wodząc palcami po krzywiznach

znajdujących się nad jej krągłymi pośladkami. - Bardzo dumne, bardzo wytworne. Skąd u

farmerskiej córki tyle dumy i elegancji?

Na szczęście nie czekał na odpowiedź. Przycisnął ją mocniej, aż jej brodawki dotknęły

jego odsłoniętej piersi. Kręcone włosy tak drażniły jej wrażliwe sutki, że nie mogła

powiedzieć, czy było to niezwykle podniecające, czy boleśnie rozkoszne. Wciągnęła głęboko

powietrze, a potem powoli je wypuściła.

- Nie bój się mnie, Kaleno. Mam być twoim mężem. Moim obowiązkiem i

przyjemnością będzie troszczenie się o ciebie. Odpręż się i postaraj się mi ufać, moja przyszła

żono. Musisz nauczyć się mi ufać.

Ridge posadził ją na łożu i ukląkł na dywaniku obok niej. Kalena trzymając ręce na

jego ramionach widziała przez na wpół przymknięte powieki, jak ostrożnie zdejmuje jej buty.

- Jesteś o tym przekonany, Ridge? - Nie była pewna dokładnego sensu swojego

pytania, ale wiedziała, że potrzebuje od niego pewnego rodzaju zapewnienia.

- Jestem pewien. - Położył ją na poduszce i dotknął jej miękkiego brzucha. Nic nie

mówiąc, długo patrzyła na niego, a on szeptał coś pod nosem, po czym jednym ruchem, choć

delikatnie, ściągnął jej spodnie.

Przez moment po prostu patrzył na nią, a później usiadł na posłaniu i ściągnął buty.

Następnie podniósł się i jego złote oczy znowu patrzyły na leżącą w cieniu Kalenę. Schowany

w pochwie sintar zabrzęczał lekko, kiedy rzucił go na podłogę obok posłania. Już po chwili

był nagi.

Kalena patrzyła na Ridge'a, zafascynowana jego kształtami. Wychowywana była przez

profesjonalną Uzdrowicielkę, ale nigdy nie widziała nagiego mężczyzny. Była zadziwiona

jego wyglądem.

Był wspaniałym samcem w pełnym rozkwicie, równomiernie umięśnionym i

agresywnie uformowanym. Napięte mięśnie jego piersi przechodziły w płaską i twardą

płaszczyznę brzucha. W dole potężny zarys jego męskości był powiększony i ciężki od

niewątpliwych oznak pożądania.

- Czy sprawia ci przyjemność patrzenie na mnie, moja wiejska dziewczynko?

- Tak - wyszeptała, czując jego silne dłonie obejmujące ją w talii.

- To mamy szczęście, bo ja również z przyjemnością patrzę na ciebie.

Dotknął jej piersi, po czym zaczął je lekko ugniatać i skubać palcami brodawki,

smakując jednocześnie skórę jej szyi. Podniecona Kalena zarzuciła mu ręce na szyję.

- Odważ się i dotknij mnie. - Ridge jęknął ciężko, kiedy to zrobiła. - Jesteś taka

miękka, tak przecudnie miękka i okrągła, i ciepła - mruczał wtulony w jej piersi. Następnie

wziął do ust jej sterczące brodawki i zaczął je delikatnie ssać, aż Kalena krzyknęła cicho. - To

jest właśnie to, moja miłości. Chciałem to usłyszeć dzisiejszej nocy. - Jego ręka ześlizgnęła

się niżej, wyczuwając krzywiznę jej talii i rozkoszne okrągłości. Oddech Kaleny stał się

szybszy; poczuła ciepło przepływające przez jej ciało. Ogień bijący od Ridge'a spalał ją.

Zaczęła przesuwać dłońmi po jego ciele, delektując się zarysem jego ramion.

Kiedy Ridge dosięgnął delikatnego trójkąta w dole jej brzucha, podniósł głowę i

spojrzał na nią.

- Rozsuń nogi, Kaleno. Otwórz się dla mnie. Chcę cię wszędzie dotknąć. Muszę cię

wszędzie dotknąć.

Przez chwilę wahała się i ociągała ze spełnieniem jego prośby. Czuła jakąś

nieokreśloną niepewność. Kiedy jednak poczuła, jak jego stopy próbują delikatnie rozsunąć

jej kostki, zapomniała o wszystkim i otworzyła się, unosząc biodra ku jego dłoni.

- Och, Kaleno, jesteś tak stworzona do tego, żeby mnie przyjąć, jak zamek jest gotowy

na przyjęcie klucza. Będziemy doskonale pasować do siebie.

Dreszcz przebiegł po jej ciele, kiedy dotknął jej intymnego miejsca. Jego palce badały

je delikatnie, dopóki nie znalazły punktu największego podniecenia. Wtedy zacisnęła

kurczowo dłonie na jego ramionach, wbijając w nie paznokcie. W tym momencie Ridge

zagłębił w niej palec otwierając drogę, prowadzącą do jej wnętrza.

- Ridge!

- Za chwilę, moja słodka damo. Dopiero wtedy, gdy będziesz czuła, że spalasz się w

płomieniach ognia. Dopiero wtedy cię wezmę.

- Nie wytrzymam - wysapała, chwytając go za rękę i przyciskając ją mocniej.

- Jest właśnie tak, jak chciałem - powiedział. - Dokładnie tak, jak chciałem.

- Ridge, proszę. - Czuła narastające podniecenie, które musiało znaleźć ujście, i

tęskniła za spełnieniem. Tęskniła tak bardzo, jak nigdy dotąd i za niczym.

Ridge w milczeniu pochylił się i złożył długi pocałunek na jej brzuchu, nad wilgotnym

miejscem, które drażnił palcami.

- Proszę, Ridge, teraz.

Jego odpowiedzią był śmiech, w którym brzmiała powstrzymywana namiętność.

- Tak, myślę, że już jesteś gotowa. Nawet jeśli ty mogłabyś poczekać jeszcze chwilę,

to ja już nie potrafię. Rozsuń trochę bardziej nogi, Kaleno. Pokaż, że mnie pragniesz.

Posłusznie zrobiła mu miejsce pomiędzy udami. Ułożył się w nim, przykrywając ją

delikatnie ciałem, jednocześnie opierając swój ciężar na łokciach. Spod przymkniętych

powiek patrzyła w złote płomienie jego oczu, których nie zgasił nawet mrok panujący w

komnacie. Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła znaleźć odpowiednich słów. Trzymała tylko

kurczowo jego ramiona.

- Owiń nogi wokół mnie, Kaleno. O wszystko inne ja się zatroszczę.

Objęła go nogami i początkowo niepewnie, ale po chwili gwałtownie przylgnęła do

niego. Zdawała sobie sprawę, że nie potrafi kontrolować tego, co za chwilę ma nastąpić,

chociaż bała się zranienia. Czuła teraz niewczesną obawę, bardzo prymitywną i zarazem

typowo kobiecą. Ridge natychmiast to odgadł.

- Wszystko w porządku, Kaleno - powiedział miękko. - Powiedziałem ci, że o

wszystko się zatroszczę, prawda?

- Tak.

- Musisz się nauczyć ufać mężczyźnie, którego jutro poślubisz. - Dotknął palcem jej

policzka, głaszcząc go, aż jej niepewność ustąpiła. Następnie ułożył się tak, że poczuła jego

tępą twardość, rozprężającą się w sposób nie znany jej dotąd. Ridge płonął przy wejściu do jej

ciała.

Uczucie to było zupełnie nieznane i podniecające. Zapomniała o swoim

krótkotrwałym lęku i jeszcze bardziej przycisnęła Ridge'a do siebie.

- Od razu wiedziałem, że można cię ukształtować w ogniu. Wiedziałem to od

pierwszego momentu. Zapalić cię jak zapałkę. Rozżarzyć jak stal. - Jego palce poruszały się

w centrum jej rozkoszy, które odkrył wcześniej. Kalena jęknęła. - Zamknij oczy - wyszeptał -

i podążaj za mną.

Zrobiła, jak powiedział, zaciskając powieki wbrew silnym, porywającym doznaniom,

które nią owładnęły. Kiedy Ridge parł do przodu, czuła nieustępliwe rozprężanie między

nogami. W tym momencie przebiegły przez jej mózg ostrzeżenia Olary pomieszane z

fizycznym szokiem, który wywołało natarcie Ridge'a. Poczuła, że wszystko zawirowało,

krzyknęła, a jej ciało naprężyło się.

Ridge zatrzymał się gwałtownie, czując jej lęk. Nie protestowała, ale wbiła głębiej

paznokcie w jego ramię, jakby chciała zatrzymać to, co ma nastąpić.

- Odpręż się, Kaleno.

- Nie mogę... - Przerwała zdziwiona, kiedy Ridge schylił głowę, wziął płatek jej ucha

między zęby i ugryzł, całkiem mocno.

Podczas nagłego szturmu na jej ucho Ridge wszedł w nią. Jeszcze ciągle czuła ból

ugryzionego ucha, kiedy pojawił się przelotny ból między nogami. Prawie go nie czuła. Kiedy

Ridge zagłębił się w niej cały, zatrzymał się.

Kalena zamrugała ze zdziwienia, że tak szybko dostosowała się do tej całkowitej

inwazji. Ostatnie ostrzeżenia Olary przemknęły przez jej mózg, ale już było za późno, by

zajmować się nimi.

- Tamto - powiedziała bez tchu - było bardzo podstępne.

- Czy bardzo cię zraniłem?

- Moje ucho nigdy się nie wygoi.

W jego uśmiechu była dzikość i pożądanie.

- Nie o ucho mi chodzi. Jak jest z resztą?

- Nie wiem - Powiedziała zgodnie z prawdą.

- Sprawdzimy to.

Zaczął się w niej poruszać, początkowo wolno, a po chwili szybciej, gdy stwierdził, że

za nim podąża. A kiedy zamknęła oczy i wyszeptała jego imię, Ridge przyspieszył. Oddychał

z trudem starając się nie stracić kontroli nad swym ciałem. Kalena czuła napięcie jego mięśni.

Wiedziała jednak, że tak, jak jej obiecał, ta noc należy do niej. Wiedziała, że Ridge nie

spłonie, zanim ona nie dozna spełnienia, które jej obiecał.

Jej delikatne okrzyki mieszały się z jego pomrukami. Kalena zdumiona była swym

zapamiętaniem. Nigdy nie myślała, że będzie przeżywała coś tak wspaniałego. Ridge zadrżał,

a ona zdała sobie sprawę, że nigdy nie zapomni tej nocy. Niezależnie od tego, jak długo

będzie żyła lub co przyniesie jej przyszłość. W tym momencie poczuła ogarniający ją nowy

wymiar napięcia. Oplotła z całej siły ciało Ridge'a, drżąc konwulsyjnie w ekstazie.

Nieświadoma tego, co robi, zanurzyła zęby w twardym ramieniu Ridge'a, wykrzykując jego

imię w ostatecznym poddaniu się rozkoszy.

Ridge jęknął, dźwignął się, odchylił do tyłu i napawał się jej doznaniami, ale jego

ciało domagało się natychmiastowego spełnienia. Stracił kontrolę nad sobą. Stłumiony krzyk

wyrwał się z jego ust, gdy ostatni raz poruszył się ciężko, żeby się wyzwolić.

On był ogniem, a ona była jedyną osobą, która mogła ten ogień ugasić i przynieść mu

uspokojenie. Myśl ta jak błyskawica przemknęła przez mózg Kaleny i natychmiast uleciała.

Minęła długa chwila, zanim poczuła, że Ridge poruszył się w jej ramionach.

Uśmiechnął się lekko, kiedy spostrzegł, że Kalena powraca do świadomości. Nie uczynił

żadnej próby zmiany pozycji. Dalej leżał obok niej, chociaż nieznacznie się odsunął. Kalena

czuła wilgoć między nogami i cierpki zapach ich miłości. W tym momencie nie mogłaby

określić swoich uczuć. Wydawało się jej, że jest w jakimś osobliwym stanie zawieszenia.

Było to dziwne uczucie, jakby coś ważnego, tkwiącego w zakamarkach jej umysłu, chciało

się nagle uwolnić i zmusić ją do zrobienia czegoś narzuconego jej woli.

- Gdybym mógł, chciałbym cię tutaj zatrzymać - powiedział Ridge. - Myślę jednak, że

powinnaś wrócić do swojego pokoju. Nie chcę, żeby służba plotkowała. - Spojrzał w okno. -

Już niewiele pozostało z tej nocy. - Usiadł niechętnie; jego ręka wciąż gładziła jej biodra. -

Musisz dzisiaj dłużej pospać. Potrzebujesz odpoczynku przed wieczornymi zaślubinami. A

następnego ranka musisz być gotowa do wyruszenia w podróż.

- Widzę, że będziesz przykrym mężem - zamruczała Kalena. Po prawdzie, nie miała

zamiaru spierać się z nim. Chciała być sama, żeby przeanalizować tę dziwną myśl, która

krążyła gdzieś w jej podświadomości.

Ridge śmiał się zakładając szybko koszulę i spodnie. Emanowała z niego męska

satysfakcja.

- Myślę, że już odkryłaś, jak radzić sobie ze mną. - Podał jej cienkie spodnie, które

nosiła pod tuniką, a sam wciągał buty, kiedy Kalena się ubierała. Gdy była gotowa, wziął ją

za ramię i poprowadził w kierunku drzwi. Widząc, że się potknęła, zapytał przejęty:

- Czy dobrze się czujesz?

- Tak, tylko trochę kręci mi się w głowie.

Rozbawiony, pokiwał ze współczuciem głową.

- Biedna Kalena, a to przecież była twoja noc, czyż nie? Twój pierwszy smak

wolności i pierwszy kęs małżeństwa.

- Każda kobieta wie, że te dwie rzeczy wykluczają się. - Kalena nie mogła

powstrzymać się od zrobienia tej uwagi.

- To prawda, ale mam nadzieję, że teraz będzie ci żal rzucić jedną rzecz dla drugiej.

Kalena stwierdziła, że ta jego pewność siebie jest nie tylko śmieszna, ale i irytująca.

Nie odzywała się, kiedy szli długą kolumnadą do jej pokoju. Przy drzwiach Ridge zatrzymał

się i wziął ją w ramiona.

- Powiedziałem ci wcześniej, że naszą noc poślubną będziemy mieli dzisiaj. To już się

spełniło, Kaleno. Dziś wieczorem, o zachodzie słońca zostaniemy formalnie zaślubieni. Od

tego momentu będę się tobą opiekował. Kaleno, życzę ci dobrej nocy.

Pocałował ją niezwykle oficjalnie, toteż nikt nie domyśliłby się, co zaszło między

nimi.

- Ja również życzę ci dobrej nocy, Ridge.

Czekał, aż zamknie za sobą drzwi.

Kalena stała słuchając jego oddalających się kroków, po czym zanurzyła się w

wysłany poduszkami fotel stojący przy oknie.

Czuła, że jej ciało jest napięte. Była pewna, że jutro będzie zbolała. Myśl, że dzień po

ślubie ma spędzić w siodle, napawała ją niechęcią. Musi chociaż tego sobie zaoszczędzić.

Żadna z dręczących ją myśli nie dotykała rzeczywistej przyczyny jej stanu nerwów.

Powoli próbowała wyłuskać z pamięci źródło tego nietypowego dla niej nastroju. To prawda,

że wiele przeżyła ostatniej nocy. Może ten stan jest wynikiem przeżytych emocji?

Nie, to musi być coś innego, coś niezmiernie niebezpiecznego. I to zaczęło się w

momencie kiedy poddała się Ridge'owi, a teraz wyzwoliło się i brzęczało w jej mózgu.

Nagle uświadomiła sobie, że Olara miała rację. Wiedziała już, że nie powinna była

oddać się Ridge'owi.

Z cichym, desperackim szlochem objęła się rękami i próbowała wyrzucić z siebie tę

świadomość. Emocjonalna konfrontacja i jej ostateczny wynik zerwały zasłonę z tego, co

ukrywało się w jej mózgu przez całe lata. Tej nocy poznała samą siebie i stanęła przed

przygniatającą ją prawdą: myśl o zabiciu człowieka była jej całkowicie obca. Nie mogłaby

tego zrobić.

Ale musiała.

Czuła, że nie chce wywiązać się ze swojego obowiązku. Na myśl o tym wszystko w

niej się buntowało. Nie chciała być narzędziem zemsty i morderstwa. Nie teraz, kiedy zaczęła

poznawać, co znaczy namiętność i wolność.

Kalena wytarła gorące łzy, które płynęły z jej oczu. Nie miała wyboru. Wyznaczona

została do tego zadania w lecie tego roku, gdy skończyła dwanaście lat. Wtedy właśnie jej ród

został zniszczony. Nie, nie miała odwrotu. Gdyby tego nie zrobiła, zhańbiłaby nie tylko

siebie, ale całą dawną potęgę swojego rodu.

Wolno przeszła przez pokój w stronę posłania, a słowa Olary ciągle brzmiały w jej

uszach: „Nie możesz ulec uściskom mężczyzny, który będzie twoim mężem. Nie możesz

ulec, dopóki nie spełnisz swojego zadania, a do tego czasu nie będzie takiej potrzeby.

Pamiętaj, Kaleno, mężczyzna, którego masz poślubić, jest niebezpieczny w sposób, jakiego

jeszcze nie znasz. Widziałam to podczas transu. On jest niebezpieczny.”

Ostatnią myślą Kaleny przed zapadnięciem w sen była pewność, że ciotka miała rację

mówiąc o czyhającym na nią niebezpieczeństwie w ramionach mężczyzny, którego nazywano

Fire Whipem.

Rozdział piąty

dwizor Polarny wybrany przez Quintela do poprowadzenia ceremonii zaślubin

ubrany był w tradycyjną czarno-białą szatę typową dla jego urzędu. Nawet jeśli prośbę o

pełnienie obowiązków przy zwykłym małżeństwie kontraktowym uznał za dziwną, to był na

tyle dyplomatą, żeby tego nie zdradzić. Sowita zapłata, którą dał mu Quintel, całkowicie

zaspokoiła jego ciekawość.

Ale kilka innych drobiazgów niepokoiło urzędnika. Na przykład, panna młoda była

zbyt spięta. Kaptur jej ślubnej peleryny był tak bardzo nasunięty, że prawie całkowicie

ukrywał rysy twarzy, nie mógł jednak ukryć napięcia w jej zielonych oczach. W przeszłości

Adwizor Polarny pełnił już obowiązki w ceremoniach zaślubin, w których panna młoda nie

zawsze uczestniczyła z własnej woli, chociaż przymuszanie do małżeństwa było zakazane.

Niejedno już widział. Rozumiał, że kobieta w czasie ślubu może być zdenerwowana. Jednak

w tym wypadku nie mogło tak być, pomyślał, gdy rozwijał pergamin, na którym zapisane

były słowa ceremonii. W końcu to tylko małżeństwo kontraktowe. Przypuszczalnie wszystko

odbywało się za zgodą panny młodej i prawdopodobnie sama negocjowała podpisanie

umowy. Niewiele uczciwych rodzin chciałoby, żeby ich córka zawierała taki układ.

W dodatku pan młody był również wyraźnie spięty, a na jego twarzy widać było jakąś

zawziętość. Niepokoiło to Adwizora. Nie dlatego, żeby przypuszczał, że Fire Whip był

niechętny tej ceremonii, przeciwnie, wydawał się nadzwyczaj zdecydowany. Ridge stał przed

urzędnikiem ubrany w czarną pelerynę. Ta nocna czerń jego stroju kontrastowała ze

szkarłatnym strojem panny młodej. Według urzędnika tak silnie kontrastujące kolory wróżyły

konflikty i niesnaski.

Pan domu patrzył ze swojego miejsca, znajdującego się w centrum długiego holu, w

którym odbywała się ceremonia zaślubin. Ubrany był również na czarno, podobnie jak pan

miody. Urzędnik przypomniał sobie jednak, że Quintel zawsze ubierał się na czarno. Może

nawet pożyczył panu młodemu jedną ze swoich peleryn, pomyślał.

Wokół Quintela zgromadzeni byli goście noszący ubrania w bardzo żywych kolorach.

Większość z nich przybyła prawdopodobnie prosto z pracy. Kobiety wyraźnie należały do

niższej klasy społecznej. Ich tuniki były zbyt krótkie, fryzury wymyślne, a oczy patrzyły zbyt

śmiało. Nie było widać gości wywodzących się z wyższych sfer, ale nie było w tym nic

dziwnego, zważywszy na rodzaj zawieranego małżeństwo.

Z tyłu, za gośćmi, ustawieni byli muzykanci z harfami i fletami, przygotowani do

przygrywania podczas przyjęcia mającego odbyć się po zaślubinach. Na długich, niskich

stołach bankietowych stały półmiski z najprzeróżniejszym jedzeniem. Pieczone udźce

karmionych ziarnem zorkanów, pełne misy różnych jagód z bitą śmietaną, półmiski pasztetu z

wątróbek hartenów, serwisze w galarecie, a między nimi tace drogich owoców tango. Obok

ustawione było czerwone piwo i doskonałe wino enkana. Adwizor Polarny cieszył się myślą o

przyjęciu, na które, oczywiście, był zaproszony.

Ale najpierw musiała się odbyć ceremonia zaślubin. Adwizor Polarny odchrząknął,

poczekał kilka sekund, aż ostatni promień słońca za oknem stracił swe zabarwienie, a

kryształowy, wodny zegar stojący w wielkim holu oznajmił zapadający już zmierzch.

- Słońce oddaje się w objęcia nocy, tak jak kobieta oddaje się mężczyźnie -

zaintonował urzędnik. - Zebraliśmy się tutaj właśnie w takim momencie, żeby być świadkami

połączenia się światła i mroku, dnia i nocy, kobiety i mężczyzny. Związek pomiędzy

mężczyzną i kobietą jest związany z całą mocą, całą siłą i całą energią wytwarzaną w wyniku

spotkania się przeciwstawnych punktów na Spectrum. Siła takiego związku jest tak wielka, że

może stworzyć nowe życie. Aliści takie połączenie nie może egzystować bez

przeciwdziałania. Natura takiego związku zawiera ziarna własnej destrukcji. Ostatecznie

jeden punkt siły i kontrastu musi być potężniejszy niż drugi, bo inaczej wywoła nieszczęście i

doprowadzi do klęski. Wtedy związek będzie rozerwany. Dlatego jest nakazane, żeby tak jak

ciemność pochłania światło, a noc spowija dzień, mężczyzna objął kobietę i ją chronił. Jego

siła jest siłą ciemności, która jest wszechrzeczą. Jej siłą jest drgające źródło światła, które w

niej mieszka.

Kalena słuchała tych prastarych słów ceremonii, świadoma całkowitego skupienia

Ridge'a. Kontraktowe małżeństwo, czy nie kontraktowe, wyglądało na to, że Ridge bierze tę

ceremonię całkiem na serio. Jego zaangażowanie i determinacja wywołały w niej panikę, ale

była już przynajmniej u kresu tego okropnego dnia, w którym miała popełnić zbrodnię.

Dzisiaj Kalena widziała Ridge'a tylko kilka razy i to bardzo krótko. Był niezwykle

zajęty końcowymi przygotowaniami do podróży do Heights of Variance. Kalena pozostawała

przez cały czas w swojej komnacie, udając zdenerwowanie, przecież tak naturalne u panny

młodej. W rzeczywistości spędziła ten dzień starając się przygotować psychicznie do tego, co

miała zrobić. Była wdzięczna, kiedy Arrisa i jej koleżanki przyszły wcześniej i rozweselone

zaczęły ją ubierać. Vertina zapytała ją, czy wzięła dzisiaj szczyptę pokruszonych liści selity i

zrobiła kilka aluzji na temat stali z Countervail. Kalena nie miała żadnej szansy na

rozmyślania i rozterki.

Ceremonia miała się ku końcowi, a ona wkrótce będzie musiała stawić czoło

powierzonemu jej zadaniu. Z roztargnieniem słuchała słów urzędnika kontynuującego

ceremonię. Dolatywały do niej tylko fragmenty słów i zdań, ponieważ cały jej umysł

pochłonięty był tylko tym jednym problemem.

Mężczyzna, który akceptuje żonę, musi również zaakceptować obowiązek, który jest

mu nałożony. Żona pozostawia chroniącą ją dotąd rodzinę i ufa tylko w ochronę męża. Od tej

pory to on jest za nią odpowiedzialny. Jej honor jest teraz na zawsze związany z jego

honorem, toteż musi on bronić jej honoru jak swojego.

Kalena poczuła na sobie wzrok Quintela. Była ciekawa, co on myśli. Niepokoiło ją, że

tak się upierał przy oficjalnej ceremonii. Wiedziała, że nie dowie się, o co mu chodziło.

Ciotka Olara przewidziała, że ślub będzie okazały, ale nie wyjaśniła, dlaczego sam Quintel

dostarczy tak doskonałej okazji, żeby mogła bezkarnie popełnić morderstwo. Kalena dobrze

pamiętała słowa ciotka, że noc po ślubie będzie odpowiednim momentem dla popełnienia

zbrodni, ponieważ wszyscy domownicy będą wtedy zajęci. Powiedziała Kalenie, że musi

wykorzystać czas po przyjęciu weselnym, który każda panna młoda tradycyjnie spędza w

samotności.

Szkoda, że uległa pokusie ostatniej nocy, myślała z desperacją. Miała chaos w głowie,

a jej dotychczasowe zdecydowanie gdzieś się ulotniło. Na myśl o tym, co ją czeka, robiło jej

się słabo. Nie ma wątpliwości, że czas, który spędziła w ramionach Ridge'a, osłabił ją w

katastrofalny sposób. Jakaś bariera znajdująca się dotąd w jej mózgu została wyłamana, a

wtedy jej zdecydowanie i wytrzymałość wyciekły jak woda.

Kobieta, która akceptuje męża, akceptuje również jego autorytet. Musi o tym pamiętać

nawet wtedy, gdy naturalne reakcje pchają ją do buntu przeciw temu autorytetowi. Musi ufać

w jego kierownictwo i jego siłę, wiedząc, że on jest obrońcą jej honoru.

Uwaga Kaleny skoncentrowała się na małym, rzeźbionym onyksowym pudełku, które

wyciągnął urzędnik.

- Ten symbol związku będzie nosiła narzeczona na szyi. Zawiesi go jej małżonek na

znak opieki i autorytetu, i tylko jego ręką może być zdjęty.

Kalena z uczuciem odrętwienia patrzyła na ten symbol małżeństwa leżący w

onyksowym pudełeczku, które urzędnik podał Ridge'owi. Pan młody wyciągnął z

wyściełanego wnętrza pudełka lśniący łańcuszek. Jeden jego koniec zaopatrzony był w

zameczek zrobiony z białego bursztynu, na drugim wisiał czarny bursztynowy kluczyk. Od

momentu kiedy Ridge zawiesi go na jej szyi, Kalena będzie poślubiona - przynajmniej na

czas trwania kontraktu.

Ridge odwrócił się do niej trzymając w ręku symbol swej władzy. Kalena wstrzymała

oddech. Ogarnęła ją panika. Spojrzała w złote płomienie jego oczu i instynktownie chciała

uciec, ale czuła się jak sparaliżowana. Stala więc bez ruchu, kiedy Ridge ostrożnie odrzucił do

tyłu jej szkarłatny kaptur, żeby odsłonić szyję. Zamknęła oczy czując jego ręce zawieszające

łańcuszek. Wszyscy goście, podobnie jak Kalena, stali bez ruchu, kiedy Ridge łączył końce

pięknego łańcuszka. W panującej wokół ciszy słychać było, jak Ridge przekręca kluczyk w

zameczku, a kiedy skończył, zapanowała wielka radość. Nawet Quintel uśmiechnął się

przelotnie, wyrażając w ten sposób zadowolenie. Wstał i podszedł z życzeniami do młodej

pary.

Przez następne trzy godziny Kalena czuła radosne otumanienie. Hałaśliwe rozmowy,

bez końca lejące się wino i pełne stoły jedzenia ciągle uzupełnianego przez służących

stwarzały nastrój podniecenia. Kalenę otaczał głośny i rubaszny tłum. Na szczęście nie

musiała brać w tym wszystkim udziału. Wystarczyło, że siedziała w jednym końcu stołu.

Próbowała trochę jedzenia i kosztowała wino z puchara, ale ciągle myślała o tym, co ma

zrobić. Całe szczęście, że dzisiejszego wieczoru nie musiała usługiwać przy stole. To dobrze,

zdecydowała. Zbyt trzęsły się jej ręce i trudno by jej było utrzymać kryształową karafkę.

Ridge siedział na drugim końcu stołu, spokojnie wsparty na poduszkach, a jego

spojrzenie często prześlizgiwało się po Kalenie. Goście bawili go sprośnymi dowcipami i nie

kończącymi się radami dotyczącymi seksu. Quintel siedział w środkowej części stołu,

łaskawie tolerując hałas i dobry nastrój gości.

- Toast za Whipa - zadeklarował jeden z mężczyzn zataczając się już po wielu

wypitych trunkach.

- Toast! - podchwycili inni patrząc wyczekująco.

- Toast za mężczyznę, o którym mówią, że może zamienić stal w żarzący się ogień!

Kalena spostrzegła, że Ridge zasępił się nagle. Oczywiste było, że legenda przypięta

do niego jak etykietka nie była mu miła.

- Niech dzisiaj powiedzie mu się tak, żeby oblubienica nigdy nie zapomniała nocy

poślubnej! - Jeden z kupców wypowiedział swój toast z szczwanym uśmieszkiem.

Rozległ się głośny, rubaszny rechot i niecenzuralne komentarze dotyczące rzekomego

powinowactwa Ridge'a z ogniem i stalą oraz możliwości wykorzystania tych zdolności w

łóżku.

Kalena zauważyła, że na twarzy Ridge'a nie pojawił się nawet najmniejszy uśmiech.

Zaalarmowana milczeniem swojego nowego męża, spojrzała na niego właśnie w momencie,

kiedy pochylił się nad stołem z ręką pod płaszczem, w miejscu, gdzie znajdował się sintar.

Kiedy goście spostrzegli, że żarty przebrały miarę, zaległa grobowa cisza. Ridge zwrócił się

niskim, ochrypłym głosem do kupca, który tak niefortunnie sobie zażartował:

- Człowiek, który nie ma dobrych manier, powinien trzymać język za zębami, kiedy

spotkał go taki zaszczyt, że został zaproszony do cywilizowanego towarzystwa. Ale może dla

ciebie, Laris, już za późno, żebyś się tego nauczył.

Goście rozglądali się niespokojnie. Kalena spojrzała na Quintela, spodziewając się, że

ten przerwie awanturę, zanim dojdzie do bójki między Ridge'em i Larisem, ale Quintel dalej

półleżał na poduszkach i patrzył na Fire Whipa tak, jakby Ridge był jakimś specjalnym

zwierzęciem domowym, które go zabawia.

- Och, Ridge - powiedział Laris trzęsąc się od śmiechu. - To był tylko żart.

Ridge dotknął sintara, chociaż nie wyciągnął go jeszcze z pochwy.

- Tylko żart? Może zechcesz przeprosić wszystkich gości za swoje niefortunne

poczucie humoru. Wprawiłeś w zakłopotanie moją żonę.

- Nie ma się czego denerwować - powiedział niespokojnie Laris.

- Może nie, ale ja w każdym razie jestem zdenerwowany. No więc, co z tym zrobimy?

Kalena spojrzała jeszcze raz na Quintela i zobaczyła, że nie wzbudziło to jego

zainteresowania. Błyskawicznie zerwała się na nogi, zwracając uwagę wszystkich, łącznie z

Ridge'em. Zapanowała znowu cisza, kiedy sięgnęła po karafkę z winem. Z wymuszonym

uśmiechem zaczęła okrążać stół, kierując się w stronę Ridge'a. Jej szkarłatna peleryna

wdzięcznie owijała się wokół kostek.

- Widzę, że twoja szklanka jest prawie pusta, mój mężu. Chyba to jest przyczyną

twojego nastroju. Nie chciałabym, żebyś miał zły humor dzisiejszej nocy. Pozwól, że

wypełnię swój pierwszy obowiązek żony i napełnię ci szklankę.

Ridge wyglądał groźnie, kiedy uklękła, żeby nalać mu wina do kielicha. Wszyscy

patrzyli zafascynowani, kiedy odstawiła karafkę i podniosła napełniony puchar. Żeby wziąć

ode mnie puchar, Ridge będzie musiał zdjąć rękę z sintara, pomyślała Kalena.

Nie podała mu kielicha od razu. Najpierw upiła troszkę wina, a potem z czułością

wręczyła mu puchar.

Płomień w oczach Ridge'a zgasł ustępując miejsca rozbawieniu.

- Widzę, Kaleno, że masz wrodzony kobiecy talent. - Zdjął rękę z sintara i wziął od

niej puchar.

Uczucie ulgi przebiegło wokół stołu, kiedy wypił pierwszy łyk. Kalena nic nie

odpowiedziała. Podniosła się i spokojnie poszła na swoje miejsce przy drugim końcu stołu.

Goście wrócili do ucztowania i wesołych rozmów.

Kiedy Kalena znalazła się już na miejscu i przebiegła spojrzeniem po twarzach gości,

spostrzegła, że krzesło Quintela jest puste.

Obejrzała się i zobaczyła jego ciemną sylwetkę - podążał w kierunku prywatnych

apartamentów. Nikt inny prawdopodobnie tego nie zauważył. Kiedy spojrzała na kryształowy

wodny zegar, uświadomiła sobie, że właśnie o tej porze Quintel oddaje się w samotności

swoim studiom. Przez ostatnie trzy dni poznała doskonale jego zwyczaje.

Nadszedł więc czas wykonania zadania, do którego Olara przygotowywała ją od tylu

lat.

Czuła mdlący ból w dole brzucha. Uczucie naturalne u kogoś, kto ma popełnić

morderstwo za pomocą trucizny, pomyślała ponuro. Odczekała kilka minut, po czym

podniosła się. To był najlepszy moment na wyjście oblubienicy z własnego przyjęcia

weselnego.

Natychmiast wszystkie oczy zwróciły się w jej kierunku.

- Kaleno, czy jesteś już zmęczona? - zawołała wesoło Arrisa.

- Ridge, twoja małżonka staje się niecierpliwa - ryknął jeden z mężczyzn.

Posypało się wiele innych uwag, które przyprawiłyby każdą oblubienicę o rumieńce.

Kalena spuściła oczy. Nie czerwieniła się. Świadomość tego, co ma za chwilę zrobić,

wywoływała na jej twarzy bladość, a nie rumieniec.

- Jeśli mi wybaczycie, to chciałabym spędzić w samotności należną mi godzinę,

podczas której muszę poczynić odpowiednie przygotowania - powiedziała ze spuszczonymi

oczami, jakby trochę zażenowana. - Nie chciałabym przerywać uroczystości. Bawcie się dalej

beze mnie.

- Nie martw się, Kaleno, wyślemy ci twojego oblubieńca w odpowiednim momencie -

powiedziała ze śmiechem Vertina. - To twoja godzina. Wykorzystaj ją dobrze.

Jeden z mężczyzn dodał:

- Będzie jeszcze dość czasu, żeby znudzić się i zapaść w sen.

- Nie obawiaj się, Kaleno, będziemy trzymały mężczyzn pod kontrolą - powiedziała

Arrisa. - Każda oblubienica potrzebuje trochę samotności. Nie przeszkadzaj sobie.

Ridge wstał i odwrócił się do Kaleny. Jego twarz była zupełnie bez wyrazu, kiedy

odezwał się oficjalnie:

- Życzę ci miłego wieczoru, żono.

Kalena uprzejmie skłoniła głowę. Czuła na szyi łańcuszek z czarnym i białym

bursztynem.

- Życzę ci również dobrego wieczoru, mężu. - Odwróciła się i ruszyła powoli do

wyjścia; szkarłatna peleryna z sarsliku opływała jej sylwetkę.

Kiedy znalazła się poza zasięgiem wzroku, tak że słyszała już tylko gwar dochodzący

z holu, podniosła rąbek peleryny i zaczęła biec. Przebiegła przez oświetlony księżycem ogród

i schroniła się bezpiecznie w swojej komnacie. Oddychała ciężko. Zamknęła drzwi i

przywarła do nich plecami.

To musi być teraz lub nigdy. Ten moment przepowiedziała Olara, moment, od którego

zależał honor rodu Ice Harvest. Fiolka trucizny czekała ukryta w torbie podróżnej. Kalena

wiedziała, że musi się zdobyć na działanie.

Ręce okropnie jej drżały. Widziała w wyobraźni koszmarny obraz mężczyzny

wijącego się w śmiertelnych bólach i wpatrzone w nią jego czarne oczy pełne oskarżenia i

strachu.

Nie chciała mieć nic wspólnego ze śmiercią. To przecież zdarzyło się tak dawno temu.

Dlaczego została wyznaczona do tego celu?

Nic dziwnego, że obrona honoru rodu należała tradycyjnie do mężczyzn. Widać, jak

bardzo Kalena była słaba. Mężczyzna byłby silniejszy, pomyślała ironicznie. Olara miała

rację bojąc się słabego charakteru siostrzenicy.

Może nie miałaby takich wątpliwości, gdyby kiedyś widziała Quintela zabijającego

ojca i brata. Tylko Olara zapewniała ją o tym, że Quintel spowodował ich śmierć. Olara

twierdziła, że wykryła całą prawdę krótko po tym wypadku. Wiadomość o podwójnym

morderstwie wywoła szok u matki Kaleny. Pogrążyła się w depresji, z której żadne leki Olary

nie mogły jej wyciągnąć. Olara przyjęła na siebie obowiązki głowy rodziny i dbała od tej pory

o bezpieczeństwo Kaleny i jej matki. Od tego momentu wiadomo było, jakie jest

przeznaczenie dziewczyny i jej odczucia nie mogły tego zmienić.

Ciało jej było aż sztywne z napięcia. Odsunęła się od drzwi i wolno podeszła do torby

podróżnej, stojącej blisko posłania. Sięgnęła do środka i wyciągnęła małą fiolkę zawierającą

truciznę oraz wysadzany drogimi kamieniami sintar ojca.

Przysiadła na krawędzi posłania i patrzyła na ostrze, zastanawiając się po raz

pierwszy, jakim człowiekiem był jej ojciec. Nie poznała go dobrze. Był tylko mętną postacią

z jej dzieciństwa, silną i arystokratyczną, ale daleką. Bardzo dużo podróżował zabierając ze

sobą na wyprawy jej starszego brata. Kalena zostawiana tyła w domu pod opieką matki i

ciotki. Aż kiedyś pan domu Ice Harvest i jego następca nie powrócili. Odtąd została tyło

matka i Olara. W końcu była tylko Olara.

Trucizna nie jest honorową bronią, pomyślała Kalena biorąc fiolkę piekielnego

proszku. Broń tchórza. Kobieca broń, jak mówią niektórzy. Ale Olara nie przywiązywała

wagi do metody, a Kalena nie miała wyboru. Nie było sposobu zabicia Quintela w uczciwej,

otwartej walce. Nie było również możliwości uwiedzenia go i załatwienia sprawy w łóżku.

Olara widziała podczas transu, że Quintel nie był typem mężczyzny, który dałby się uwieść

kobiecie.

Pozostawała więc tylko trucizna.

Kalena poczuła, jak jej żołądek znowu się skręca. Musi działać. Wkrótce do skrzydła

domu zajmowanego przez Quintela powrócą służący. Przyniosą mu szklaneczkę wina enkana,

które lubi wypić przed snem. Trucizna musi być wsypana do wina. Kalena rozmyślała wiele

godzin nad tym, w jaki sposób to zrobić.

Czas uciekał. Włożyła truciznę do kieszeni tuniki, a sintar ukryła pod peleryną i

wyszła z domu. Podążała ku apartamentom Quintela ogrodową ścieżką brukowaną

kamieniem deszczowym.

idge siedział przy stole, ale czuł w sobie jakiś nowy rodzaj niecierpliwości. Przez

cały dzień wypełniała go bolesna świadomość czegoś nie chcianego, zapowiadającego

przemoc. Nie pierwszy raz odczuwał coś takiego. Ostatnio przydarzyło mu się to na

niebezpiecznej drodze prowadzącej do Talon Pass. Nie mógł jednak zrozumieć, dlaczego

odczuwał to dzisiaj. Wmawiał sobie, że minie to po ślubie, ale tak się nie stało, a nawet

uczucie to było silniejsze niż kiedykolwiek. Czuł, że jest to coś bardzo złego i był pewny, że

jest związane z jego nowo poślubioną żoną.

Była przez cały dzień bardzo napięta. Zwykłe zdenerwowanie panny młodej, mówił

sobie Ridge. Po ostatniej nocy musiała zdać sobie sprawę, na czym polega prawdziwe

małżeństwo. Próbował uciszyć swój niepokój przypominając sobie, jak się kochali. Na

Kamienie, to było wspaniałe. Niepodobne do niczego, co dotąd przeżył.

Nie był to zwykły seks, który daje tylko zaspokojenie. Dzisiejszej nocy Ridge odczul

nowy rodzaj związku, który zrodził się pomiędzy nim i Kalena. Ona była jego. W jakiś

nieokreślony sposób odgadł, że kobieta ta jest jego przeznaczeniem.

Przez cały dzień marzył o przyszłym życiu z Kalena u boku i o zarobku uzyskanym z

wyprawy po Piasek, który miał przywieźć z Variance. Myślał też o założeniu własnego rodu.

Kalena była kobietą, na którą czekał, jedyną, która pasowała do niego jak zamek do klucza.

Stwierdził to wczoraj, ale wydawało mu się, że wiedział już o tym, kiedy zobaczył ją po raz

pierwszy. Świadomość tego tkwiła w nim cały dzień. Zdawał sobie również sprawę, że musi

ją przekonać, iż jej przeznaczenie spoczywa w jego rękach. Miał zupełnie dobry start, musiał

przyznać. Był w końcu jej mężem.

- Jeszcze jedna kolejka piwa, mój przyjacielu. Masz jeszcze całą noc przed sobą -

zawołał jeden z mężczyzn siedzących przy stole. - Musimy cię przygotować do tego, co masz

wykonać.

Ridge podjął decyzję. Dawno temu nauczył się nie lekceważyć przeczuć. Wstał z

udawanym rozleniwieniem. Wiedział, że wywoła to gromki śmiech przy stole. Popatrzył na

gości z grzecznością pana domu, nieświadom, że jego ręka spoczywa na rękojeści sintara.

- Służący będą karmić was i zajmować się wami tak długo, jak długo będzie trwało

przyjęcie. Musicie jednak wybaczyć mi, że już odejdę. Mam inne plany na dzisiejszą noc.

- Nie ociągaj się, Ridge - zawołał ktoś, a głośny śmiech powitał ten komentarz.

- Nie będę - spokojnie odpowiedział Ridge. - Życzę wszystkim dobrej nocy.

- Poczekaj, Ridge - zawołała Arrisa. - Twoja oblubienica ma jeszcze wolną godzinę.

- Pozostały czas może spędzić ze mną - odpowiedział i wyszedł.

Kiedy był już sam, zatrzymał się. Niepokój, jaki odczuwał, był jeszcze silniejszy.

Wyczuwał coś złego. Ruszył w stronę apartamentu Kaleny. Myśl, że czeka tam na niego, nie

przyniosła mu jednak spodziewanego zadowolenia.

Czerwone światło księżyca padało na ścieżkę z kamienia księżycowego. Ridge patrzył

na nią z głębokiego cienia kolumnady, ostrożnie stąpając po kamieniach. Właściwie bez

żadnego powodu skradał się jak pantera polująca na zdobycz.

Był już w połowie drogi, kiedy zobaczył ciemną sylwetkę Kaleny - ubrana w ślubną

pelerynę przemykała przez ogród. Ridge szedł bezszelestnie trzymając rękę na sintarze. Przez

chwilę nie mógł uwierzyć w to, co widział.

To niemożliwe po tym, co stało się ostatniej nocy, mówił sobie. Przecież po tym, w

jaki sposób odpowiadała na jego miłość, nie mogła iść do niedostępnego Quintela. Nie

ośmieliłaby się go szukać.

Jednak nie było wątpliwości, dokąd zmierzał. Po tej stronie domu znajdowały się tylko

pokoje Quintela.

Ridge poczuł, że ogarnia go gorąca furia. Stał i patrzył, jak jego świeżo poślubiona

żona zmierza do sypialni innego mężczyzny. Nigdy jeszcze nie doświadczył tak palącej

wściekłości. Wiedział, że gdyby teraz dotknął sintara, sztylet rozpaliłby się do czerwoności.

Przez chwilę starał się opanować gniew i w końcu, dzięki swojej stalowej woli, dokonał tego.

W śmiertelnej ciszy podążył za Kaleną.

na zaś przeszła na drugą stronę ogrodu i przystanęła roztrzęsiona w cieniu

kolumnady. Desperacko próbowała złapać oddech przez zaciskającą się krtań. Nocna mgła

kłębiąca się wokół dezorientowała ją i zwiększała uczucie wewnętrznej słabości. Przylgnęła

do kolumny. Zacisnęła palce na fiolce z trucizną.

Nagle sparaliżowała ją myśl, że przecież może nie przeżyć tej nocy. Zaczęła się

zastanawiać, czy ten akt morderstwa może doprowadzić ją do śmierci. Nigdy nie czuła się tak

chora. Wszystko buntowało się w niej przeciwko zadaniu, które miała wykonać. Olara

widocznie przewidziała, że w pewnym momencie coś w niej pęknie. Dlatego ją ostrzegła, że

coś takiego może się stać.

Ruszenie do przodu wymagało od niej takiego wysiłku, jakby brnęła przez gęste błoto.

Cały świat zawęził się w tej chwili do tych kilku kroków, które musiała wykonać, żeby

osiągnąć cel. Wiedziała, że nie tylko puściły jej nerwy, ale również wola. Chciała pokonać

przymus, który nią kierował, i poddać się sile, która ją powstrzymywała. W tym momencie

wolałaby być świadkiem nawet spotkania się Kluczy i powrotu legendarnych Władców

Jutrzenki lub ostatecznej katastrofalnej reakcji, do jakiej mogło dojść w wyniku spotkania się

Kamieni Światła i Ciemności. Powitałaby z radością każdy kataklizm, wszystko, dzięki

czemu mogłaby nie wykonać zadania.

Nikt nie pilnował wejścia do prywatnych pokoi Quintela. Kalena przygotowała sobie

wyjaśnienie, na wypadek gdyby została złapana, ale zgodnie z jej przypuszczeniami nikogo

nie było. Quintel czuł się bezpiecznie w swoim domu. Fiolka trucizny, którą trzymała w ręku,

mroziła jej palce. A może to jej palce były lodowate?

„To jest twój obowiązek, Kaleno. Jesteś ostatnim członkiem rodu. Nie masz wyboru.”

Słowa Olary dzwoniły jej w uszach, kiedy usiłowała dojść do drzwi prowadzących do

prywatnego skrzydła zajmowanego przez Quintela.

„Twój obowiązek.”

Położyła rękę na ciężkiej metalowej klamce. Desperacko szukała w sobie siły, żeby

otworzyć drzwi. Drżała z wysiłku i właśnie w tej chwili zdała sobie sprawę, że nie jest w

stanie tego dokonać.

Nie zdała egzaminu.

Kiedy próbowała uświadomić sobie tę gorzką prawdę, poczuła, że czyjeś palce

zaciskają się na jej ustach. Krzyknęła instynktownie. Męskie ramię opasało ją w talii.

Wiedziała, że to Ridge chwycił ją z taką furią.

- Do Mrocznego Krańca Spectrum! - Ridge burknął cicho do jej ucha. - On nie jest dla

ciebie! Już ci to mówiłem! Jak mogłaś zdradzić mnie w taki sposób? A może za długo nie

czułaś na skórze bicza? Jak mogłaś iść do niego właśnie tej nocy, kiedy zawiesiłem na twojej

szyi swój zamek i klucz?

Oczy Kaleny rozszerzyły się z niedowierzania i strachu. Nie zrobiła najmniejszego

ruchu, żeby się uwolnić. Nie mogła się poruszyć dlatego, że była całkowicie pozbawiona siły,

a w dodatku Ridge trzymał ją w stalowym uścisku. Stal Countervail.

- Nic nie mów. Nie rób hałasu, rozumiesz? Albo zbiję cię tu, gdzie stoisz. Jeśli chcesz,

żeby służba usłyszała twoje krzyki, to tak się stanie.

Kalena próbowała skinąć głową, że nie ma zamiaru krzyczeć. Ridge uwolnił jej usta i

obrócił ją gwałtownym szarpnięciem. Potknęła się i byłaby upadła, gdyby nie chwyciła się

jego ramienia. Jego palce zacisnęły się na niej mocno. Prawie nie mogła oddychać pod

spojrzeniem jego płonących furią oczu.

Popchnął ją na ścieżkę z kamienia księżycowego. Szła zupełnie oszołomiona. Zdawała

sobie sprawę, że w miarę, jak oddala się od pokoi Quintela, powraca jej siła fizyczna. Nie

potrafiła jednak myśleć jasno. Wiedziała tylko jedno: Ridge złapał ją na tym, że usiłowała

zabić Quintela.

Kilka minut później Ridge wepchnął ją do pokoju, zamknął dokładnie drzwi i

odwrócił się do niej. Kalena starała się uspokoić i wyrównać oddech.

- Zanim dam ci to, na co zasługujesz, powiedz mi, dlaczego? - zapytał ją spokojnie. -

Powiedz mi, dlaczego jesteś tak bardzo zafascynowana Quintelem? Czy dlatego, że on nie

interesuje się kobietami? Czy dlatego chciałaś rzucić mu wyzwanie? A może byłaś ciekawa,

jak to jest, gdy inny mężczyzna cię posiądzie? Dlaczego?

- Ja... ja nie mogę wyjaśnić - ledwie wydusiła z siebie Kalena. Z powodu ściśniętego

gardła mówienie sprawiało jej trudność. Zaczęła zdawać sobie sprawę, co wywołało furię

Ridge'a. On był zazdrosny. Byłby jednak jeszcze bardziej wściekły, gdyby poznał prawdziwą

przyczynę, dla której szukała Quintela. Śmiertelna apatia zaczęła zajmować miejsce

chorobliwego napięcia, które zalewało jej zmysły. Wszystko już skończone. Wszystko,

włączając jej przyszłość. Nic dziwnego, że zawsze miała kłopoty z wyobrażeniem sobie

przyszłości. Po prostu nie czuła swojej wolności. - Przysięgam na honor mojego rodu, że nie

poszłam do pokoju barona z zamiarem dzielenia z nim łoża. Przysięgam ci.

- Honor twojego rodu? Co to za żarty? Przyjechałaś z małej farmy z kotliny Interlock.

Twoja rodzina może kiedyś była godna szacunku, ale to wszystko, co teraz można o niej

powiedzieć. To, co zrobiłaś dzisiaj, zniszczyło nawet to, co zostało z dawnej dobrej sławy.

W Kalenie odezwała się duma. Nawet jeśli wszystko przepadło, to ciągle jeszcze

istniała wielopokoleniowa duma jej rodu. Dziewczyna wyprostowała się. W świetle lampy w

jej oczach błyszczały kryształki lodu.

- Jesteś bezdomnym bękartem i nie rób mi wykładu o honorze i odpowiedzialności.

Jestem córką wielkiego rodu, ty zaś jesteś jedynie narzędziem bogatego człowieka, jego

biczem.

Ridge postąpił krok w jej kierunku.

- Kobieto, na dodatek nie opowiadaj mi kłamstw. Ukarzę cię surowo za kłamstwa oraz

za próbę zdradzenia mnie z innym mężczyzną.

- Nie chciałam cię zdradzić. Przynajmniej nie w taki sposób, o jakim myślisz.

- To tylko słowa - powiedział przez zęby. - Gdybyś miała trochę rozsądku, to

klęczałabyś teraz przede mną, a nie rzucała mi takich słów. Poszłaś dzisiaj do apartamentów

Quintela. Nie możesz temu zaprzeczyć.

- Nie mogę, ale przysięgam ci, że nie poszłam tam, żeby się z nim kochać.

Odskoczyła, kiedy ruszył w jej kierunku, ale zrobiła to za wolno i Ridge chwycił ją za

ramiona.

- Powiedz mi prawdę. Przyznaj się do tego lub ja...

Kalena uniosła brodę z arogancją i dumą charakterystyczną dla całych pokoleń

wielkich rodów.

- Przysięgam ci na honor mojego rodu, że nie miałam zamiaru dzielić łoża z

Quintelem.

- Więc po co szłaś do niego? - Jego rozpalone w furii oczy świeciły w słabo

oświetlonym pokoju.

Kalena odrzuciła myśl o zdemaskowaniu się. Nic, co on mógł jej zrobić, nie będzie tak

złe, jak to, co ona może zrobić samej sobie. Dzisiaj okryła hańbą siebie i swój ród. Niczego

już nie musi się obawiać.

- Nie mogę ci powiedzieć.

- Do Kamieni, powiesz mi! - rzucił ostro. Jego ręce zacisnęły się na jej szkarłatnej

pelerynie.

Kalena zamknęła oczy. Ridge odrzucił pelerynę na bok. Usłyszała stłumiony przez

materiał cichy dźwięk upadającego sintara. Nie miała złudzeń, że Ridge również usłyszał ten

dźwięk. Patrzył na nią przez chwilę, po czym podniósł pelerynę i zaczął ją obmacywać.

Moment później trzymał w ręku wysadzany kamieniami sintar.

- Gdzie go ukradłaś? - zapytał bezceremonialnie.

Rozwścieczona oskarżeniem, Kalena podskoczyła do męża.

- Nie ukradłam go! To jest sintar mojego nieżyjącego ojca. Jestem ostatnim członkiem

rodu i według prawa ten sintar należy do mnie! - Podeszła do torby podróżnej, otworzyła ją i

zaczęła czegoś szukać, aż wreszcie znalazła swoją bransoletkę. Cisnęła ją pod nogi Ridge'a,

czekając, aż ją podniesie. - Przypatrz się dobrze, Ridge. Na tej obręczy jest herb mojego rodu.

Rodu Ice Harvest.

Nie patrząc na żonę Ridge podniósł bransoletkę i obejrzał z jednej i drugiej strony.

- Czy ukradłaś ją razem z sintarem?

- Niech cię licho, bękarcie, jesteś tak tępy i uparty jak byk zorkan!

Jego ręka poruszyła się tak nieznacznie, że Kalena nie była nawet pewna, czy jej się

nie przywidziało, dopóki nie zdała sobie sprawy, że Ridge trzyma w niej swój sintar.

Przestraszyła się, że może ją zabić. Pomyślała, że jeśli Ridge zamierza ją zabić, może zrobić

to równie dobrze ze słusznych powodów.

Cofnęła się odruchowo, kiedy ruszył w jej kierunku. Nie trzymał sintara w taki

sposób, jakby chciał ją uderzyć, ale jednak miał go ciągle w ręku. Kalena nie mogła oderwać

od niego wzroku. Ten sztylet spragniony był krwi.

Stalowe ostrze sintara świeciło czerwonym ogniem w dłoniach Ridge'a.

- Teraz - powiedział głosem całkowicie pozbawionym emocji - odpowiesz na moje

pytania. Chcę usłyszeć prawdę.

Rozdział szósty

yłam bliska śmierci, pomyślała Kalena, patrząc na sintar. Uważała, że zasłużyła na

karę, skoro nie wypełniła swojego zadania. Opadła na brzeg łoża, starając się nie patrzeć na

błyszczące ostrze w ręku Ridge'a. Jakie znaczenie ma teraz prawda? Nie wypełniła swojego

obowiązku. Ale jeśli ma umrzeć w tym momencie, to woli, żeby tak się stało z prawdziwego

powodu.

- Poszłam do Quintela, żeby go zabić. Od dwunastego roku życia było to moją

powinnością, moim przeznaczeniem. To była jedyna rzecz, dla której zostałam wychowana.

Ridge patrzył na nią z niedowierzaniem.

- Co ty mówisz?

Pokazała fiolkę trucizny, którą ciągle ściskała w dłoni.

- Miałam zamiar wsypać ją do wina, które wypija wieczorem. Umarłby wkrótce po

wypiciu i wyglądałoby to na śmierć wywołaną atakiem serca. Wtedy ród Ice Harvest byłby

pomszczony. Ale tego nie zrobiłam. Taka jest prawda, Ridge. I nie zrobiłabym tego, nawet

gdybyś nie nadszedł. Wszystkie wysiłki Olary poszły na marne. Całe moje życie nie miało

sensu.

Ridge bez pośpiechu podszedł bliżej i wziął z jej ręki truciznę. Kalena czuła, jak od

jego sintara bije ciepło. Ostrożnie powąchał zawartość fiolki.

- Uważaj! - krzyknęła Kalena. - Nawet szczypta może cię zabić. Moja ciotka sama to

preparowała.

- Czy to ciotka wysłała cię, żebyś zabiła Quintela? - zapytał spokojnie.

- Nie mogła zrobić tego sama. Jest za stara i ostatnio choruje. Oprócz tego jest

Uzdrowicielką, bardzo dobrą. Wszyscy wiedzą, że Uzdrowicielki nie mogą zabijać. Od czasu,

gdy Quintel zniszczył nasz ród, ciotka wiele przeżyła. Moja matka nie potrafiła znieść śmierci

mojego ojca i brata. Ona nigdy nie była silna. Wkrótce po tym umarła. Została więc tylko

jedna osoba, która mogła pomścić ród. - Kalena uniosła bezradnie rękę i po chwili opuściła ją

z powrotem. - Teraz zabij mnie i będzie po wszystkim.

Ridge wpatrywał się w nią.

- Czy wierzysz w to, że Quintel jest odpowiedzialny za śmierć twojego ojca i brata?

- Tak.

- Ale to nie ma sensu - powiedział opryskliwie. - To jakiś obłęd.

- To jest prawda. Olara widziała wszystko podczas transu. Mój ród był mały, ale

bogaty. Kontrolowaliśmy ruch handlowy na wielkiej rzece Interlock i jej dopływach. Mój

ojciec wielokrotnie miał scysje z Quintelem. W końcu Quintel postanowił, że inna firma ma

kontrolować rzekę. Zajął się tym i mężczyźni z mojego rodu mieli „wypadek” w górach.

- Nie wiesz sama, co mówisz.

- Może nie, ale moja ciotka wie. To ona odkryła, że to nie był wypadek tylko

morderstwo. Wraz ze śmiercią mojego ojca i jego następcy ród Ice Harvest oficjalnie przestał

istnieć. Kontrola na rzece została przekazana innej firmie. Ciotka zabrała wtedy moją matkę i

mnie na małą farmę położoną w okolicy, gdzie nikt nas nie znał. Domagała się, żebyśmy nie

nosiły nazwiska rodowego i wymyśliła inne. Powiedziała, że to nas ochroni.

- Przed czym? - zapytał szorstko Ridge. - Jeśli wszyscy mężczyźni z twojego rodu nie

żyli, to przecież kobiety nie miały się czego obawiać. Nikt by ich nie zabił.

- Ciotka miała swoje powody. Chciała ukryć mnie przed Quintelem. I miała rację.

Quintel nigdy nie negocjowałby kontraktu ślubnego z córką dawnego wroga.

Ridge z przerażeniem zdał sobie sprawę, że Kalena wierzy we wszystko, co mówi. I

że ma poczucie klęski. W jej głosie było dużo samooskarżeń i rezygnacji, ale zarazem i dumy,

chociaż musiała przyznać, że została pokonana. A fiolka trucizny była dowodem na to, że

wszystko, co powiedziała, było prawdą. Poszła do sypialni Quintela nie z zamiarem

uwiedzenia go, tylko zabicia. Świadomość tego ostudziła ogień płynący w żyłach Ridge'a.

Zrobiło mu się głupio.

Zrozumiał, że żona nie miała zamiaru zdradzić go z innym mężczyzną.

Wolno, w miarę jak ustępowała wściekłość Ridge'a, jego sintar stawał się coraz

chłodniejszy.

Tylko kilka razy gwałtowność emocji Ridge'a rozpaliła ostrze stali. Po raz pierwszy

zdarzyło się to, kiedy jako bosy chłopak został zapędzony w róg ulicy przez bandę

wyrostków. Kilka dni wcześniej Ridge kupił sobie sintar za pieniądze, które uczciwie zarobił

u właściciela kritów, zaganiając z ulicy stado przestraszonych ptaków. Było to jedno z jego

legalnych zajęć.

Banda chłopaków chciała zabrać mu sintar, ubranie i wszystko, co miał przy sobie. Ku

ich zdumieniu Ridge poradził sobie. Sam był zdziwiony, gdy ostrze sintara stało się gorące

już w pierwszych minutach walki. Następnie rozżarzyło się, zmuszając atakujących do

ucieczki. Ridge został sam na ulicy - stał i patrzył na broń, którą trzymał w ręku.

Dwa tygodnie później Ridge poznał Quintela, kiedy próbował skraść mu sakiewkę.

Quintel chwycił go za ramię, uśmiechnął się dziwnie, po czym przedstawił się i zapytał, czy

młody złodziej chciałby mieć legalne zajęcie. Ridge przestraszony, ale i zachęcony oferowaną

mu pracą, powiedział „tak”. I już nigdy więcej nie wrócił do dawnego życia.

Przez te lata nauczył się panować nad sobą. Nie dopuszczał do tego, by ogarnęła go

wściekłość. Gwałtowne uczucia przeszkadzały w interesach. Właściwie każda emocja

przeszkadzała. W jego pracy panowanie nad sobą było nieodzowne, jeśli chciał zachować

życie. Jednak mimo wszystko jego usposobienie stało się legendą w Crosspurposes.

Dzisiejszej nocy Kalena poznała ten gniew - był na tyle silny, że potrafił rozpalić stal. Ridge

wolno włożył sintar z powrotem do pochwy, patrząc na stojącą przed nim kobietę.

- Nie miałaś więc zamiaru dzielić łoża z Quintelem? - zapytał w końcu.

- Nie! - wykrzyknęła z taką odrazą, jakby myśl o tym była jej wyjątkowo wstrętna. -

Nigdy! Z mężczyzną, który zamordował mojego ojca i brata, który zniszczył mój ród? Jak

mogłabym dopuścić, żeby dotykał mnie w taki sposób... w taki sposób....

- W jaki, Kaleno?

- W sposób, w jaki ty mnie dotykałeś - powiedziała w końcu i wpatrzyła się w

przeciwległą ścianę.

- Więc - powiedział wolno - jesteś morderczynią, ale nie uwodzicielką.

- Nie popełniłam morderstwa. Zabrakło mi odwagi.

- Tak - zgodził się. - Zabrakło ci odwagi. A czegóż innego mogłaś się spodziewać? -

dodał łagodnie. - Jesteś przecież kobietą.

Kalena obrzuciła go smutnym spojrzeniem, lecz nie zważając na to, mówił dalej:

- Powiedz mi, Kaleno z rodu Ice Harvest, czy twoja ciotka miała dowód winy

Quintela? Czy jesteś pewna, że Quintel miał jakiś związek ze śmiercią mężczyzn z twojej

rodziny?

- Nic nie mów! - krzyknęła. - To prawda! To musi być prawda! Przez całe lata żyłam

tą prawdą.

- Ale wiesz o tym tylko od ciotki? - upierał się.

- Nie mogła kłamać w takiej sprawie. Jest Uzdrowicielką; poświęciła temu życie. Ma

dar patrzenia w przyszłość tak samo jak dar uzdrawiania. Taki człowiek nie może sam nikogo

zabić, chyba że nie ma innego wyjścia.

- Tak - rzekł Ridge. - Zrzuciła to na ciebie.

- Tylko dlatego, że nie mogła sama popełnić tego czynu.

- To ona wysunęła taką propozycję, prawda? Ona negocjowała kontrakt z Quintelem,

żebyś mogła dostać się do jego domu. Te kłopoty na szlaku handlu Piaskiem także powstały

na jej zamówienie. Trzymała cię na farmie w Interlock, aż nadszedł odpowiedni moment.

Dojrzała szansę i bez skrupułów wysłała cię, żebyś wykonała dla niej tę brudną robotę.

- To nie jest jej brudna robota - zaperzyła się Kalena. - To był mój obowiązek. Gdybyś

był członkiem wielkiego rodu, rozumiałbyś to. Znałbyś cenę takiego dziedzictwa.

- Nie opowiadaj bzdur. Wiem, co znaczy honor. Wiem również, co znaczy obowiązek

i lojalność. Może nawet rozumiem to lepiej niż ty, ponieważ nie odziedziczyłem żadnego

honoru wielkiego rodu i sam musiałem zapracować na własny. Wiem też, co to jest

odpowiedzialność.

Kalena skinęła głową.

- Teraz zabijesz mnie, ponieważ masz taki obowiązek w stosunku do swojego

chlebodawcy.

Ridge poczuł, że znowu zaczyna narastać w nim wściekłość. Stłumił ją jednak. Będzie

przeklęty, jeśli pozwoli tej kobiecie wyprowadzić się z równowagi. Na Spectrum, ona była

jego, więc powinien sprawować nad nią kontrolę.

- Na nieszczęście nie jest to już takie proste. Jesteś moją żoną, Kaleno. Od

dzisiejszego zachodu słońca jestem odpowiedzialny za twoje czyny. Czy nie słuchałaś słów

ceremonii? Twój honor jest moim honorem. Są one ściśle splecione ze sobą. Czy ty masz

pojęcie, jakiego zamieszania narobiłaś? Czy to rozumiesz? Próbowałaś zabić człowieka,

któremu przysięgałem lojalność. Quintel ufa mi jak nikomu innemu na świecie.

- Obwiniaj więc jego za tę sytuację. W końcu to on wynegocjował kontrakt małżeński

z moją ciotką. On był tym, który wprowadził mnie do własnego domu. On miał interes w tym,

żebym tu była. Uważam, że ty jesteś całkowicie niewinny. To nie dotyczy ciebie, Fire Whip.

To sprawa pomiędzy rodem Ice Harvest a rodem Gilding Fallon. To nie dotyczy takiego

bękarta jak ty.

Ridge ze złością trzasnął dłonią w ścianę.

- Do Kamieni, kobieto, nigdy nie potrafisz trzymać języka za zębami?

- Dlaczego mam nie mówić tego, co myślę? Przecież i tak masz zamiar mnie zabić.

Tego było już za wiele. Podszedł do posłania, na którym siedziała.

- Nie, Kaleno z rodu Ice Harvest. Nie zamierzam cię zabić.

- Więc zbijesz mnie, a później oddasz Quintelowi lub Miejskiemu Patrolowi? -

zapytała ostrożnie.

- To nie pora na takie działania, choć byłoby to ogromnie satysfakcjonujące. Nie,

Kaleno, nie zbiję cię dzisiejszej nocy.

Patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ nie byłabyś w stanie siedzieć w siodle cały jutrzejszy dzień - powiedział z

furią. - Gdybym zbił cię tak, jak na to zasługujesz, to przez dwa tygodnie nie mogłabyś się

poruszyć. A przecież mamy przed sobą drogę, ty i ja. Nie pozwolę na to, żebyś opóźniła

wykonanie wyznaczonego mi zadania. Mam swój obowiązek do spełnienia i cel, do którego

zmierzam. - Schylił się i postawił ją przed sobą. - Muszę zarobić fortunę na Piasku i nie

zamierzam pozwolić ci się powstrzymać. Możesz być damą sławnego rodu, Kaleno, ale teraz

poślubiłaś mnie. Jesteś żoną bezdomnego bękarta i musisz dostosować się do jego woli. Nie

jestem panem wielkiego rodu, ale zgodnie z prawem i zwyczajem jestem teraz twoim panem,

Kaleno. Sama podpisałaś dokument. Teraz musisz być lojalna w stosunku do mnie. Twoim

jedynym obowiązkiem jest być posłuszną mężowi. A ja zdecydowałem, że jutro przed świtem

będziesz siedziała w siodle i zmierzała w kierunku Variance. Nie łudź się, że nie mogę

sprawować nad tobą kontroli. Teraz należysz do mnie. Niezależnie od tego, co każde z nas

czuje, twoje losy są ściśle związane z moimi.

Kalena patrzyła na niego bez słowa, rozważając swoje ograniczone możliwości.

Perspektywa długiej jazdy w kricim siodle wydała jej się lepsza niż śmierć, chociaż byłoby to

wyjście bardziej honorowe. Wiedziała też, że on jej nienawidzi.

W końcu i tak nie miało znaczenia, co o tym myślała. Wiedziała, że nie ma tyle siły,

żeby oprzeć się woli Ridge'a. Nie miała wyboru, musiała oddać się w ręce Fire Whipa.

awno temu Kalena słyszała, że w czasach mitycznych Władców Jutrzenki krity

potrafiły latać. Nie wiedziała, czy można wierzyć w tę opowieść, ale trzeciego dnia podróży

marzyła o tym, żeby to była prawda. Myśl o łataniu wydawała się przerażająca, ale po trzech

dniach siedzenia w siodle Kalena miała obolałe wszystkie kości i przywitałaby z radością

każdą zmianę.

Niewiele razy w życiu siedziała w siodle. Jej najdłuższą podróżą była wyprawa z

Interlock do Crosspurposes, ale i tę odbyła publicznym powozem, ciągnionym przez krity.

Były drogie i rzadko używano ich do innych celów niż transport. Olara i Kalena, mieszkając

w Interlock, nie potrzebowały tych ptaków.

Na szczęście siedzenie na tym łagodnym ptaku nie było trudne. Siodło Kaleny było

głębokie i bezpieczne, nawet podczas szybkiego, rozkracznego biegu ptaka. Ale być

bezpiecznym nie znaczy mieć wygodę, szczególnie dla kogoś nieprzywykłego do siedzenia w

siodle.

Kalena nie zwracała uwagi na krajobraz, który mijali. Miała tylko mglistą świadomość

jazdy przez żyzne pola równiny Antinomy. Lekko kołyszący się krajobraz mało ją

interesował. Jej normalna ciekawość została całkowicie przytępiona osobistym nieszczęściem

i nieubłaganie monotonnymi krokami żołto-białego krita.

Patrząc w dół na upierzoną szyję, którą miała przed sobą, zastanawiała się, czy te

małe, nieużyteczne skrzydła ptaka były kiedyś zdolne unieść go ku niebu.

Krity stały się silnymi stworzeniami od czasu, kiedy przestały latać. Długie palce ich

stóp zaopatrzone były w pazury podobnie jak u ptaków. Kalena wiedziała, że kiedy ptak się

rozjuszy, pazury te mogą być niebezpieczne. Niektórzy właściciele stad kritów usuwali im

pazury. Wiele osób wolało krity z usuniętymi pazurami, ale Ridge zamówił na podróż

zwierzęta uzbrojone. Takie ptaki mogły się bronić, kiedy były zaatakowane przez duże dzikie

koty, fangerty lub stado wyjców. Krity były z natury łagodnymi stworzeniami. Lubiły, gdy

muskano ich przepiękne pióra, ale kiedy nie pracowały, często kłóciły się między sobą.

Kalena spojrzała urażona na krita idącego przed nią. Był to towarzysz samicy, na

której jechała. Krity wiązały się na całe życie i zazwyczaj pracowały parami. Ridge siedział

okrakiem na samcu, trzymając w jednej ręce niedbale splątane wodze. Wyglądał tak samo

silnie i groźnie jak tego ranka, kiedy opuszczali Crosspurposes. Kalena wiedziała, że wybrał

taką metodę ukarania jej. Miała ochotę powiedzieć mu, że to bardzo skuteczna metoda, ale

sądziła, że był tego świadom. Choć bolał ją każdy mięsień, przez całe te trzy dni nie

poskarżyła się i powiedziała sobie, że musi to wszystko wytrzymać. Na Kamienie, nie

pokaże, jak wszystko ją boli, nie da satysfakcji temu bękartowi.

Ostatnią noc przed wyjazdem Ridge spędził w jej pokoju, ale nie zrobił nawet

najmniejszego gestu w jej kierunku. Pewnie uważał, że nie może kochać się z kobietą, która

chciała zabić jego pracodawcę. Widocznie ta myśl wydała mu się wstrętna.

Kalena przeleżała całą noc bezsennie, odsuwając się od niego, żeby zrobić mu dużo

miejsca. Ridge również nie spał przez długi czas. Rano kazał jej wstać przed świtem. Cały

dom pogrążony był jeszcze we śnie, kiedy Ridge lekko podrzucił ją na siodło, wręczył wodze

i rozkazał podążać za sobą.

Pod koniec pierwszego dnia Kalena myślała, że spadnie z siodła. Myśl ta jednak nie

niepokoiła jej zbytnio. Było to coś, co zanotowała w przelocie. W ciągu tych trzech dni nie

było nic takiego, co by ją zdenerwowało lub zaniepokoiło. Dryfowała w szarym krajobrazie.

Wiedziała, że nie ma ucieczki. Jeśli myślała o czymkolwiek podczas tych długich godzin, to

tylko o tym, że zawiodła swój ród. Ale nawet gorzka świadomość tego nie była już w stanie

bardziej jej zranić. Zawiodła swoją rodzinę. Cóż, Olara mogła, a nawet powinna, wyprzeć się

jej za tę zdradę.

Kalena ledwie utrzymała się na nogach, kiedy przed wiejskim zajazdem, gdzie Ridge

zamierzał spędzić pierwszą noc, zsiadła w końcu z krita. Nie była zainteresowana obiadem,

który podano w jadalni sąsiadującej z gospodą. Bez słowa poszła na górę, wykąpała się i

padła na łóżko. Nie obudziła się, kiedy po jakimś czasie Ridge przyszedł do pokoju. Nie

poruszyła się do momentu, kiedy następnego dnia o świcie Ridge obudził ją szarpnięciem za

ramię. Kalena jeszcze nigdy nie była tak odrętwiała i obolała, ale duma nie pozwalała jej

powiedzieć nawet słowa skargi. To dziwne, że pozostała duma, kiedy wszystko inne

przepadło.

Następnego wieczoru sytuacja się powtórzyła. Jedyny odwet, jaki mogła wziąć

Kalena, to absolutne zignorowanie tradycyjnego obowiązku żony: podanie mężowi porannej

herbaty do łóżka. Jeśli Ridge spodziewał się tego, musiał szybko nauczyć się przyrządzać ją

sam. Ale chyba nie oczekiwał takiej usługi. Teraz, kiedy mijał już trzeci dzień podróży,

Kalena zastanawiała się, czy całą drogę do Variance odbędą w milczeniu i złości.

Fakt, że zaczynała uświadamiać sobie własną urazę, stawał się bardzo interesujący.

Przez pierwsze dwa dni podróży była w emocjonalnym szoku. Poza bólem, który odczuwała,

nic nie było w stanie jej zaniepokoić. Wreszcie dzisiaj nastrój zaczął jej się poprawiać. Nie

była pewna, czy jest to dobry czy zły znak, ale kiedy wjechała na trawiaste wzniesienie i

spojrzała na gmatwaninę drewnianych konstrukcji składających się na osadę, zaczęła myśleć

o kolacji. W czasie dwóch pierwszych dni Ridge bardziej lub mniej nakłaniał ją do zjedzenia

czegoś na śniadanie i obiad, ale dawał jej spokój, kiedy zamiast kolacji wolała kąpiel i spanie.

Słońce zachodziło już za odległe szczyty górskie i czuć było dym z palenisk domów

rozrzuconych wokół zakurzonej głównej ulicy miasteczka. Noc powinna być zimna,

chłodniejsza niż w Crosspurposes i znacznie chłodniejsza niż w leżącej dalej na wschodzie

kotlinie Interlock. Kalena przypomniała sobie, że dzisiaj rano Ridge pytał właściciela

gospody, jak daleko jest do Adverse. To właśnie miało być ich dzisiejsze miejsce

przeznaczenia. Krity wyczekująco opuściły głowy, czując koniec roboczego dnia. Były

pewne dobrego jedzenia i ciepłego miejsca na wypoczynek, nagrody za swój trud.

Kalena odchrząknęła; już miała zawołać na Ridge'a i zapytać go, czy tutaj mają

spędzić noc, ale w ostatniej chwili zmieniła zamiar. To on narzucił milczenie między nimi.

Nie przerwie go pierwsza. Pomyślała, że to musi się zmienić. Dziwaczne jest uczucie, kiedy

nie odczuwa się żadnych prawdziwych emocji, nawet zwykłej pretensji.

Pół godziny później Ridge zatrzymał swojego ptaka przy drzwiach gospody pod

znakiem ozdobnego sintara. Kalena posłusznie czekała, podczas gdy jej mąż wszedł do

środka załatwić sprawę zakwaterowania. Ze swojego wysokiego siodła patrzyła na małą

osadę z ciekawością, której w ostatnich dniach zupełnie nie czuła.

Zbiór drewnianych budynków stanowił centrum miejscowej, farmerskiej społeczności.

Rynek znajdujący się w środku osady był cichy o tej porze dnia, ale bez wątpienia tętnił

życiem od rana aż do późnego popołudnia. Była to wyraźnie osada rolnicza i bardziej

prymitywna niż osiedla znajdujące się w kotlinie Interlock. Okna były zabezpieczone

drewnianymi okiennicami, a nie szklanymi szybami, budynki zaś były konstruowane jedynie

z myślą o ich użyteczności, bez żadnych prób upiększenia.

Ludzie przechodzący przez plac przy gospodzie patrzyli na nią ukradkiem,

uprzytamniając Kalenie, że w Adverse z pewnością pojawia się niewielu obcych. Szerokie

spodnie Kaleny i krótki, dopasowany żakiet musiały wydawać się ekstrawaganckie kobietom

noszącym staromodne, długie tuniki. Mężczyźni gapili się również. Kalena ignorowała

wszystkich i ze stoickim spokojem czekała na pojawienie się Ridge'a. Zmarzła, ponieważ

zapadł już wieczorny chłód.

- W porządku - obcesowo oświadczył Ridge, kiedy wyszedł z gospody. - Mamy pokój

na górze. Idź tam. Ja rozmieszczę bagaże i zajmę się kritami.

Kalena skinęła głową. Ich konwersacja ograniczała się do takich rozmów i miała

wystarczyć na następne trzy dni. Ześlizgnęła się z siodła, trzymając wodze, dopóki stopami

nie dotknęła ziemi. Przez moment musiała przytrzymać się siodła, bo tak mocno drżały jej

łydki, że nie mogła utrzymać równowagi. Wiedziała, że Ridge, który zbierał wodze, patrzy na

nią kątem oka. Nie chcąc sprawić mu satysfakcji, zmusiła się do zrobienia kroku do przodu.

Kiedy szła w kierunku wejścia do gospody, jej szerokie nogawki spodni wyglądały jak

skromna spódnica. Nie obejrzała się nawet na Ridge'a, prowadzącego krity do stajni.

Ludzie znajdujący się w gospodzie odwrócili się i zaczęli przyglądać się Kalenie,

kiedy podeszła do kontuaru, żeby wziąć klucz do pokoju.

- Dobry wieczór - powiedziała grzecznie. Właściciel skinął głową i wskazał jej

schody. - Chciałabym wziąć kąpiel - dodała.

- Istnieje taka możliwość. Łazienka dla kobiet jest przy końcu korytarza - powiedział.

- Zainstalowaliśmy najnowszą technikę ogrzewania wody. Musisz pociągnąć za sznur i przez

rury popłynie woda do wanny.

Kalena uśmiechnęła się z wdzięcznością.

- To brzmi wspaniale. - Ruszyła pospiesznie na górę i otworzyła drzwi małej sypialni.

Popatrzyła na jedno tylko łóżko. Poprzedniej nocy ich łoże dzieliła na dwie części jakaś

niewidzialna ściana. Ciekawe, jak długo będzie trwała taka sytuacja, pomyślała Kalena

przygotowując sobie kąpiel. Zdecydowała, że dzisiaj zje kolację na dole.

Wiedziała, że nic się nie zmieni, chociaż powróciła jej pełna świadomość, a uczucie

apatii zaczęło zanikać. Była połączona z Ridge'em na czas podróży, chyba że on rozwiąże

wcześniej ten małżeński kontrakt. Sama podpisała tę umowę. Sprawą honoru było

wywiązanie się z niej w pełni. Mogła zawieść jako morderczyni, ale jej duma nie pozwoliłaby

na nie wywiązanie się z innych zobowiązań.

odzinę później Ridge siedział naprzeciw Kaleny przy długim stole obiadowym. Był

zdumiony, że po trzech dniach siedzenia w siodle Kalena może klęknąć przy stole układnie,

po kobiecemu. Nie wyraził żadnego zdumienia, kiedy podążyła za nim na dół, ale poczuł

ulgę, że wreszcie zacznie jeść. Powiedział sobie, że parę opuszczonych posiłków nie zrobi jej

krzywdy, ale dzisiaj rano zaczął się zastanawiać, czy powinien pozwolić, by nie jadała

kolacji. Potrzebowała siły, szczególnie z powodu tempa, w jakim podróżowali przez ostatnie

trzy dni.

Nie było właściwie potrzeby jechać tak ostro. Ridge wiedział, że kierowała nim złość,

frustracja i chęć ukarania Kaleny. Był pewien, że cierpiała z tego powodu, ale nie skarżyła się

ani nie broniła. Po pierwszym dniu jej duma pogłębiła jeszcze jego gniew. Widział, że drugi

dzień był dla niej nawet cięższy niż pierwszy. Ale ciągle nic nie mówiła. Wydawało się, że

akceptuje tę sytuację, jakby uważała, że jest to kara za to, że stchórzyła i nie zabiła Quintela.

Ta posępna akceptacja przekonała Ridge'a, że żona traktowała rolę morderczyni

bardzo poważnie. Uważał, że idea popełnienia rytualnej zbrodni przez kobietę jest bardzo

dziwaczna, ale nie wątpił w szczerość Kaleny. Miała zamiar zabić Quintela i uważała teraz, że

okryła hańbą swą rodzinę, ponieważ zabrakło jej odwagi.

Miała dumę prawdziwej damy wielkiego rodu, przyznał Ridge. Podziwiał to, chociaż

mówił sobie, że musi ją pokonać. Nie miał wątpliwości, że było tak, jak mówiła. Poślubił

córkę wielkiego rodu, która niewątpliwie nim pogardzała. Cóż, to jest jej problem, powiedział

sobie. Podpisała kontrakt i teraz jest z nim związana.

Jedna rzecz była pewna: mieli przed sobą długą podróż i Ridge doszedł do wniosku,

że nie ma sensu odbyć reszty drogi z milczącą, nadąsaną kobietą. Nadszedł czas, żeby

przywrócić normalną harmonię między nimi. Byli w końcu mężem i żoną.

Patrzył, jak Kalena spożywa posiłek, i podziwiał w milczeniu jej doskonałe maniery.

Z gracją używała sztućców, co potwierdzało wersję, że jest córką bogatego rodu. Powinien

zdać sobie z tego sprawę już kilka dni temu, że jej doskonałe maniery mówią same za siebie.

Zamiast rozważyć logicznie tę sprawę, on czerpał egoistyczną dumę z faktu, że poślubił tak

dobrze wychowaną kobietę. Męskie ego zaślepiło go zupełnie, pomyślał ponuro.

- Jeśli skończyłaś, idź na górę do łóżka. Ja przyjdę za chwilę - powiedział szorstko,

lecz natychmiast pożałował tego tonu. Wydawał jej polecenia w taki sposób, jakby była

służącą. Była przecież jego żoną i zasługiwała na szacunek. Spróbował złagodzić opryskliwą

komendę, dodając wyjaśnienie, co planował na dzisiejszy wieczór. - Chcę porozmawiać z

właścicielem gospody i innymi mężczyznami. Wjedziemy teraz w bardziej bezludne tereny i

najwyższy czas zacząć zadawać pytania. Muszę rozpytać o innych kupców Quintela, którzy

zniknęli w tej okolicy. Nie chciałbym popełnić tych samych błędów.

Kalena uniosła brwi w subtelny sposób kpiąc z jego spóźnionej łaskawości, ale nic nie

powiedziała. Wstała, skłoniła służalczo głowę i odwróciła się, żeby pójść na górę.

Ridge spojrzał na nią. Ta kobieta kpiła z niego bez otwierania ust.

No i dobrze. To ciche oburzenie było lepsze niż apatyczna rezygnacja, w której była

pogrążona przez parę ostatnich dni. Uniósł kufel piwa i zaczął rozmyślać, jak mało wie o

obchodzeniu się z dobrze urodzoną damą, która ceniła sobie wysoko dziedzictwo wielkiego

rodu.

Ale jeden prosty fakt był oczywisty: dama czy nie, była to jego żona.

Ridge skończył pić piwo, wstał i poszedł do zadymionej gospody połączonej z

pokojem jadalnym. W pomieszczeniu tym przebywali miejscowi mężczyźni, a oni z

pewnością chętnie poplotkują o kilku ostatnich karawanach Piasku, które przechodziły przez

osadę, a szczególnie o Trantelu, ostatnim kupcu wysłanym przez Quintela.

Teraz ma do wykonania to zadanie, powiedział sobie. Później musi pogodzić się ze

swoją dumną, nadąsaną oblubienicą.

alena zasnęła, gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki. Nawet przewlekły ból w

udach nie był na tyle silny, żeby przeszkodzić jej w spaniu. Nie słyszała powrotu Ridge'a, ale

kiedy wślizgnął się nagi pod wełniany pled i położył swą dużą dłoń na jej ramieniu, sennie

poruszyła powiekami. Od początku podróży nie dotknął jej jeszcze w łóżku i teraz nawet

przez senne otumanienie Kalena zdała sobie sprawę z sensu tego działania.

- Nie będzie już więcej dąsów i milczenia, Kaleno - oznajmił ochryple i odwrócił ją na

plecy. - Dostatecznie długo rozmyślałaś. Nadszedł czas, żebyś zaczęła zachowywać się jak

żona. Moja żona.

Kiedy otworzyła zaspane oczy, zobaczyła, że pochyla się nad nią. Wydawał się bardzo

zdecydowany. Zrozumiała natychmiast, że podjął decyzję. Był żonaty i zdecydował, że musi

mu to przynosić korzyści. Była oburzona, ale kobieca intuicja powiedziała jej, że będzie

znacznie łatwiej grać rolę uległej żony, niekoniecznie kochającej. Nic nie było w stanie

zmienić faktu, że była jego legalną żoną. Ridge nie rozwiązał kontraktu i dopóki obydwoje

nie wyrażą zgody na jego zerwanie przed zakończeniem wyprawy, dokument ten będzie

ważny.

Zawaliła sprawę morderstwa. Może poradzi sobie lepiej z tym obowiązkiem. Te

milczące dni były dla obojga bardzo ciężkie.

Z jednej strony była jej duma i chęć przetrwania wymyślonej przez Ridge'a kary, z

drugiej strony - obowiązki żony. W swym sennym oszołomieniu starała się dociec, czego

wymagał od niej honor. Obowiązki żony były zrozumiale i powinna była postarać się im

sprostać. Podpisała przecież kontrakt. Zazwyczaj duma związana była z honorem, ale dzisiaj

wszystko wydawało się bardzo zawiłe.

Doszła do wniosku, że nocne godziny nie są najlepsze na rozważanie spraw honoru.

Lepiej odłożyć to do rana, zdecydowała.

- Śpij, Ridge. Jesteś pijany. - Odwróciła się na bok, tyłem do niego.

Jeszcze silniej ścisnął jej ramię i po chwili znowu leżała na plecach. Była zaskoczona

jego gwałtownością. Jego oczy płonęły.

- Ty męcząca kobieto - powiedział, przerzucił swą gołą nogę przez jej uda i delikatnie

podsunął do góry jej koszulę. - Nie martw się o piwo, które wypiłem. Ciągle jestem w stanie

wykonać swoje małżeńskie obowiązki. - Pochylił głowę i wpił się w jej usta. Kalena

natychmiast rozbudziła się zdając sobie sprawę, do czego on zmierza. Zaczęła stawiać opór,

ale Ridge przycisnął jej nadgarstki do posłania i położył się na niej. Ciężar jego ciała wgniatał

ją w łóżko, a kiedy przycisnął do niej biodra, przez cienki materiał nocnej koszuli poczuła

gwałtowność jego pobudzenia.

W pocałunkach nie szukał jej odpowiedzi, tylko walczył o jej uległość. Kalena czuła

żar jego ust i naglące, nieodparte pożądanie, które nim kierowało. Była rozdarta między

naturalnym buntem przeciwko jego aroganckim żądaniom a świadomością, że Ridge ma do

tego prawo. Chociaż był bezdomnym bękartem, był jej mężem. Poślubiła go z własnej woli, a

teraz on po prostu chciał, żeby akceptowała ten fakt.

Duma, uczciwość i obietnica namiętności kłębiły się w jej głowie tworząc chaos, z

którego nie było żadnego logicznego wyjścia. Podczas gdy starała się uporządkować to

wszystko, Ridge włożył rękę pod jej koszulę.

Kalena, która nie zdecydowała się jeszcze, czy wybrać dumę, czy pokorę żony,

zareagowała złością, kiedy dotknął delikatnego miejsca między jej nogami.

- Niech cię licho, do Mrocznego Krańca Spectrum, Ridge! Musimy najpierw

porozmawiać, zanim zaczniesz egzekwować swoje mężowskie prawa.

- Porozmawiamy później - mruknął i zręcznie ułożył się między jej nogami. - Otwórz

oczy i popatrz na mnie, żono - powiedział starając się nadać słowom formę komendy, ale

zabrzmiały one jak usilna prośba. Przez chwilę pieścił ją delikatnie, a potem włożył w nią

palec.

Usłuchała go.

- Powiedz coś do mnie, Kaleno - wyszeptał. - Nazwij mnie mężem.

- Ridge, przestań. Wypiłeś dziś wieczorem o jeden kufel piwa za dużo i nie

powinieneś używać przemocy.

- Nazwij mnie swoim mężem, Kaleno. Pozwól, żebym usłyszał, jak brzmi imię

twojego nowego pana. - Ciągle poruszał palcem w jej wnętrzu, w miejscu najbardziej

wrażliwym na dotyk. Kalena drgnęła spazmatycznie i Ridge wyczuł to. - Powiedz to, Kaleno.

Prosi, żeby usłyszeć prawdę, powiedziała sobie Kalena i dreszcze podniecenia

przebiegały przez jej ciało. Z pewnością nie ucierpi na tym ani jej duma, ani poczucie honoru,

jeśli przyzna to, co jest prawdą.

- Wiem, że jesteś moim mężem, Ridge. Nie mogę temu zaprzeczyć - wyszeptała tracąc

oddech.

- Pokaż mi - wyszeptał, podnosząc koszulę i usadawiając się między jej miękkimi

udami. - Pokaż mi, czy znasz obowiązki żony.

Kalena czuła dotyk jego twardego członka. Zamknęła oczy, kiedy wchodził w nią z

szokującą gwałtownością, i jęknęła cicho czując znowu pochłaniający ją wir pożądania.

Czas zatrzymał się w momencie, kiedy Kalena poddała się pożądaniu męża. Czuła siłę

jego gwałtownej namiętności i stwierdziła, że zaspokaja to jej pożądanie. W głębi swej

sekretnej części świadomości wiedziała, że jest przywiązana do Ridge'a nie tylko kontraktem

małżeńskim. Wiedziała to od momentu, kiedy posiadł ją pierwszy raz.

Ridge zsunął się z niej wolno i leżał na plecach. Milczał przez długą chwilę, dopóki

nie zaczął równo oddychać; dopiero wtedy powiedział spokojnie.

- Wysłała cię na śmierć. Czy wiesz o tym?

Kalena poruszyła się. Nie rozumiała, o co mu chodzi.

- O czym ty mówisz?

- O twojej ciotce Olarze. Bez skrupułów wysłała cię na śmierć.

Kalena była zdumiona pewnością brzmiącą w jego głosie.

- Nie! To nie jest prawda. Śmierć Quintela miała wyglądać jak atak serca, a nie

morderstwo.

- To nie mogło się udać. Przecież byłoby przeprowadzone śledztwo, łącznie z analizą

robioną przez najlepszą Uzdrowicielkę, która znalazłaby truciznę we krwi. Twoja ciotka

musiała o tym wiedzieć. Dlatego wiedziała, że zostaniesz złapana i prawdopodobnie zabita.

Wychowała cię, żebyś umarła mszcząc swój ród, Kaleno. Nie miałaś szans na przeżycie,

gdybyś wypełniła swoją powinność.

- Ona nie wysłała mnie na śmierć - zaprotestowała Kalena. - Jest najwspanialszą

Uzdrowicielką. Trucizna, którą spreparowała, nie mogła być wykryta przez żadną inną

Uzdrowicielkę.

- To ona tak twierdziła.

- To jest prawda. - Kalena nigdy nie pozwoliła sobie na kwestionowanie planu Olary

ani jej obietnicy, że to się powiedzie.

Ridge potrząsnął głową w ciemności.

- Myślałem bardzo długo o tej sprawie. Wszystko wskazuje na to, że twoja ciotka nie

troszczyła się o to, czy przeżyjesz. Jedynym jej celem było posłużenie się tobą w celu zabicia

Quintela. Kpiłaś ze mnie, że jestem narzędziem w ręku bogatego człowieka, ale ją

przynajmniej znam swoją rolę i akceptuję ją. Ty byłaś narzędziem kogoś, kto cię wychował,

komu ufałaś i kogo darzyłaś szacunkiem.

Kalena nic nie odpowiedziała. Zastanawiała się, czy to możliwe, że Olara chciała

popchnąć ją w taką sytuację. Cóż, faktycznie ciotka zapewne uznała, że ród Ice Harvest tak

czy owak skończył się. Więc co to miało za znaczenie, że ostatnia kobieta rodu umrze

wypełniając swój obowiązek? Ridge mówił z taką pewnością siebie. Kalena wzdrygnęła się

na myśl o swoich marzeniach o wolności. Prawdopodobnie nigdy nie stanie przed szansą

wkroczenia w życie wolnej kobiety.

Ridge wyczuł drżenie jej dłoni. Jego usta skrzywiły się, kiedy Kalena trwała w

milczeniu, nie chcąc odrzucić jego argumentów ani zgodzić się z nimi. Potężna była jej duma

i poczucie honoru. Prawie tak wielka jak jej kobiecość i namiętność. Odwrócił się i

przygarnął ją do siebie.

- Przykro mi, że musiałem skonfrontować cię z prawdą o twojej ciotce, ale nie miałem

wyboru. Zawsze lepiej jest znać prawdę.

- Lepiej? - zapytała gorzko.

- Bezpieczniej - powiedział miękko. Pogładził ją uspokajająco po głowie. - Śpij,

Kaleno, a kiedy obudzisz się rano, pamiętaj, że zawdzięczasz życie mężowi. Może

świadomość ta uczyni cię bardziej uległą i chętną do współpracy. - Ziewnął, fizycznie

usatysfakcjonowany i nasycony. - Życzę ci dobrej nocy, żono.

Kalena stwierdziła, że zapadł w sen prawie natychmiast. Ona natomiast bardzo długo

nie mogła zasnąć, a jego słowa niczym echo wciąż brzmiały jej w głowie.

Rozdział siódmy

alena przebudziła się z dziwnym uczuciem niepewności. Była świadoma, że

obudziło ją coś ważnego. Przez chwilę leżała nieruchomo próbując uświadomić sobie, o co

chodzi. Jednak cokolwiek to było, nie zaniepokoiło Ridge'a. Spał obok niej jedną ręką

opasując jej talię.

Wolno zdała sobie sprawę, że pokój wypełniony jest jakimś znanym jej zapachem,

który kojarzył jej się z domem rodzinnym, ciotką i związany był z kunsztem uzdrawiania.

Oddychała głęboko starając się go zidentyfikować. Przez chwilę umysł jej pracował

ciężko, jakby był spowity we mgle, ale po chwili skojarzyła sobie: liście kiferu. Olara paliła

je, żeby wprowadzić w sen narkotyczny silnie zranionych pacjentów. Usiadła gwałtownie,

szarpiąc jednocześnie ramię Ridge'a.

- Do Kamieni! O co chodzi, Kaleno? Co się dzieje?

Spojrzała niespokojnie na męża. Ridge już siedział z sintarem w ręku. A więc spał z

nim, pomyślała.

- Nie jestem pewna. Ten zapach. Czujesz go?

Wciągnął powietrze.

- Tak, czuję, ale nie wiem, co to takiego.

- Jest to zapach wydzielający się podczas palenia pewnych ziół. Kiferu. Lekko

drażniący, ale wystarczający, żeby wprowadzić w sen. Moja ciotka używała tego czasem w

swojej praktyce.

Ridge zaklął cicho. Już był na nogach i wciągał spodnie.

- Wstawaj, Kaleno. Musimy się stąd wydostać.

Bez słowa zerwała się z łóżka i szybko wciągnęła na siebie spódniczkę do jazdy na

kricie. Zanim zdążyła włożyć żakiet, Ridge był już przy drzwiach. Szarpnął klamkę raz i

drugi.

- Ktoś zamknął nas od zewnątrz. Dym idzie z dołu. Musimy wyjść przez okno.

Kalena skinęła głową i odwróciła się, żeby pchnąć okiennice. Od dymu czuła już lekki

zamęt w głowie. Okiennice nie drgnęły.

- Ridge! One są zamknięte.

Podbiegł szybko i kopnął drewniane deski okiennicy. Pierwsze uderzenie było na tyle

silne, że spowodowało ich wygięcie. Drugie nie było już potrzebne, ponieważ okiennice

zostały otwarte od zewnątrz, i w tym momencie wpadły do pokoju dwie postacie spowite w

czarne peleryny.

Kalena krzyknęła. Ridge odsunął ją na bok tak gwałtownie, że aż usiadła na podłodze.

Spojrzała do góry w momencie, gdy Ridge dopadł pierwszego napastnika. Sintar błysnął w

bladym świetle księżyca - rozległ się krzyk wściekłości i bólu, gdy ostrze sztyletu zagłębiło

się w ciele napastnika.

Drugi złoczyńca zmierzał w stronę Kaleny, ale usłyszawszy krzyk, odwrócił się i

próbował zarzucić rzemień na szyję Ridge'a.

Kalena nie miała chwili do namysłu. Chwyciła ciężką torbę podróżną stojącą przy

łóżku i cisnęła nią w napastnika. Zaskomlał i zatoczył się pod jej ciężarem. Zanim zdążył

odzyskać równowagę, Ridge siedział już na nim. Po serii gwałtownych ciosów druga postać

znieruchomiała podobnie jak pierwsza.

Kalena czekała drżąc z napięcia, kiedy Ridge podnosił się wolno. Zapach kiferu został

rozrzedzony powietrzem wpadającym przez otwarte okno. Patrzyła na mężczyzn leżących na

podłodze. Jeden z nich ruszał się i jęczał. Obydwaj ubrani byli od stóp do głów na czarno.

Rzemień drugiego mężczyzny leżał obok niego na podłodze. Ridge schylił się, żeby go

podnieść.

- Ridge, kim oni są?

- Jeden z nich może nam to jeszcze powiedzieć - odrzekł zimno. Odwrócił się od

nieruchomej postaci i podszedł do drugiego mężczyzny. - Myślę, że możemy wydostać to od

niego.

Mężczyzna podniósł głowę. Odrzucony kaptur odsłonił twarz wyrażającą czystą

nienawiść.

- Nigdy - powiedział ochrypłym z bólu głosem. Zaczął grzebać pod peleryną i włożył

coś do ust, zanim zaskoczony Ridge zdołał go powstrzymać. Po chwili, podobnie jak jego

towarzysz, znieruchomiał na wieki.

- Do Mrocznego Krańca Spectrum - powiedział zirytowany Ridge - teraz obaj nie żyją.

Kalena przełknęła ślinę.

- Nie żyją?

- Na nasze szczęście. - Klęknął i zaczął przeszukiwać pelerynę pierwszego

nieboszczyka. - Połóż jakąś szmatę pod drzwi, żeby nie wchodził dym, i zapal lampę. Szybko,

Kaleno, nie mamy za dużo czasu. Musimy jak najszybciej wydostać się stąd.

Oderwała oczy od martwych postaci i pospieszyła do małego pomieszczenia, aby

zmoczyć w misce z wodą prześcieradło. Właściciel gospody nie zmodernizował pomieszczeń

sypialnych. Była w nich tylko woda w dzbankach i miski. Pokoje te nie były wyposażone w

nowe systemy rur, które stały się tak popularne w większych miastach jak Crosspurposes i

Interlock.

Namoczona szmata nie przepuszczała dymu i zapach palących się liści kiferu zniknął z

pokoju, zanim Kalena zapaliła lampę. W jej świetle zobaczyła, że mężczyźni ubrani w

peleryny leżą w kałużach krwi.

W przeszłości Olara kilka razy wzywała swą siostrzenicę do asysty. Zdarzało się to

rzadko, ponieważ Olara potrzebowała pomocy tylko w wyjątkowych momentach. W zasadzie

starała się trzymać Kalenę z dala od nieskazitelnie czystego pokoju, w którym wykonywała

swój zawód. Ale były momenty, że potrzebowała drugiej pary rąk do pomocy, a Kalena była

wtedy jedyną dostępną osobą. Przy takich okazjach stykała się ze śmiercią, lecz nie z tak

gwałtowną. Nigdy nie była świadkiem zabicia jednego człowieka przez drugiego. Była

zdumiona faktem, że nie tak dawno ona sama chciała popełnić morderstwo.

- Co ty robisz, Ridge? - zapytała cicho, patrząc, jak systematycznie przeszukuje

pelerynę pierwszego mężczyzny. Uważała, że śmierć powinna być traktowana z pełnym

respektem. Ridge natomiast przewracał ciało jak szmaty do prania.

- Szukam czegoś. - Ridge wymacał podszewkę kieszeni.

- Czego?

- Czegoś, co mogłoby nam powiedzieć, kim oni byli.

- Rozumiem - powiedziała po prostu i zmusiła się, żeby przykucnąć przy drugiej

nieruchomej figurze i rozchylić pelerynę.

Ledwie się opanowała, kiedy zobaczyła zbroczone krwią piersi zabitego.

- Ja to zrobię, Kaleno. Odejdź. - Głos Ridge'a był zadziwiająco gwałtowny.

- Nie jestem aż tak słaba, żebym nie mogła tego zrobić - powiedziała przez ściśnięte

gardło, wkładając rękę do kieszeni peleryny.

- Kaleno, nie ma potrzeby, żebyś to robiła.

Już miała mu odpowiedzieć, kiedy wzrok jej padł na wisiorek leżący w kałuży krwi.

Wzdrygnęła się.

- Ridge - wyszeptała cicho - czy on miał na szyi łańcuszek z wiszącym na nim

kawałkiem czarnego szkła?

- Tak.

- Nie dotykaj tego! - rozkazała z mocą.

- Kaleno...

- Na Kamienie, nie dotykaj go!

- Kaleno, uspokój się - powiedział Ridge delikatnie i wyprostował się.

Patrzyła na niego z lękiem.

- Ridge, musisz mnie usłuchać.

Wyciągnął rękę. Czarne szkło zawieszone na łańcuszku zadyndało na jego palcu,

skrząc się złowrogo w świetle lampy.

- Już go dotknąłem. I widzisz, nie stała mi się żadna krzywda. To tylko kawałek

czarnego szkła.

Jej spojrzenie powędrowało od twarzy Ridge'a na wisiorek i z powrotem. Podniosła

się i podeszła do niego.

- Co się z tobą dzieje, kobieto? Nie mamy czasu na histerie.

Jego słowa sprowadziły Kalenę do rzeczywistości.

- Nie przejmuj się. Nie mam zamiaru wpadać w histerię.

- Więc chodźmy. Straciliśmy dość czasu. - Wrzucił wisiorek do torby podróżnej i

rozejrzał się po pokoju. - Czy wzięłaś wszystko?

Skinęła głową, podnosząc swą ciężką torbę.

- A co z tymi dwoma?

- Niech się o to martwi właściciel gospody. Czuję, że to on im pomógł.

- Właściciel im pomógł? - Kalena była zaszokowana. Szła za Ridge'em ku otwartemu

oknu.

- Ktoś zamknął nasze drzwi od zewnątrz i nie raczył zauważyć dwóch mężczyzn w

pelerynach palących pęk liści kiferu w holu. Albo gospodarz jest wielkim śpiochem, albo

został opłacony, żeby udawać taki głęboki sen. - Ridge wyszedł na balkon, który ciągnął się

wzdłuż całego piętra gospody. Potem odwrócił się i pomógł wyjść Kalenie. - Nie mów ani

słowa, dopóki nie znajdziemy się w stajni.

Skinęła ze zrozumieniem głową i szła za nim cicho. Przechodzili obok szeregu

zamkniętych okien i drzwi, ale nikt ich nie zatrzymał. W końcu budynku znaleźli drewniane

schody, które prowadziły na podwórze. Po drodze do stajni nie spotkali nikogo.

Stajnia kritów była ciepła i przepełniona zapachem charakterystycznym dla takiego

miejsca. Kalenie ten zapach wydawał się miły. Kojarzył się z farmą w kotlinie Interlock. W

stajni znajdowało się sześć ptaków, które w odpowiedzi na wejście ludzi zaćwierkały z

zaciekawieniem. Ridge zagwizdał cicho na swoje krity w znany im sposób. Ptaki, na których

Ridge i Kalena podróżowali już od trzech dni, wysunęły głowy w ich stronę.

Ridge mówił coś spokojnie do najbliższego krita zakładając mu siodło. Kalena

postawiła torbę podróżną i podniosła drugie siodło. Ridge chciał coś powiedzieć, ponieważ do

tej pory czynność tę wykonywał sam, ale powstrzymał się. Tego ranka czas był bardzo

istotny.

W ciągu kilku minut wyjechali z dziedzińca gospody. Popędzane ptaki biegły dużymi

krokami i po niedługim czasie osiedle Adverse zniknęło z oczu podróżnych. Przed nimi

rozciągały się odległe szczyty Heights of Variance, purpurowe w promieniach wschodzącego

słońca.

Podobnie jak w poprzednie dni Ridge utrzymywał mordercze tempo, ale tym razem

Kalena wiedziała, że nie było to spowodowane chęcią ukarania jej. Jedynym celem było jak

najszybsze zwiększenie odległości między nimi a dwoma martwymi ciałami pozostawionymi

w zajeździe. Ból nóg i dolnej części pleców, który dokuczał jej przez ostatnie dni, zmniejszył

się nieco. Wyglądało na to, że przyzwyczaiła się już do ostrej jazdy w siodle. Ostatnia noc

przekonała ją, że Ridge postanowił domagać się swoich praw mężowskich. Skrzywiła się na

myśl o tym, że teraz musi przyzwyczaić się również do tego.

Patrzyła, jak pewnie jechał przez równinę Antinomy w kierunku odległych gór,

wybierając drogę według punktów orientacyjnych znajdujących się w terenie. Czasami

porównywał je z mapą przytroczoną do siodła. Od czasu do czasu odzywał się do niej lub

tylko odwracał się, żeby zobaczyć, czy ciągle jest tam, gdzie być powinna. Dzisiaj nie

rozmawiali więcej niż w poprzednie dni. W koncentracji i zdecydowaniu Ridge'a nie było

miejsca na jałowe rozmowy.

Kalena przypomniała sobie o wisiorku z czarnego szkła znajdującym się w torbie

Ridge'a i skrzywiła się, kiedy przypomniała sobie mgliście opowieść, którą kiedyś słyszała.

Gdy słońce było już nad ich głowami, Ridge zatrzymał się nad strumieniem. Kalena z

wdzięcznością ześlizgnęła się z siodła i spojrzała na krity biegnące do wody. Niewiele im

potrzeba do szczęścia, pomyślała.

- Ostatniej nocy poprosiłem, żeby gospodyni przygotowała nam jedzenie na drogę -

powiedział Ridge, wyciągając małą paczkę. - Przejechaliśmy już spory dystans. Ptaki są

wygłodzone.

- Myślisz, że ktoś za nami jedzie?

Wzruszył ramionami i rozwinął jedzenie.

- Nie wiem. Ci dwaj mogli być po prostu złodziejami, którzy współpracują z

właścicielem gospody. A może byli kimś więcej?

Kalena wzięła kawałek białego sera i usiadła na skale.

- Myślę, że oni nie byli zwykłymi złodziejami, Ridge - powiedziała w końcu.

- Dlatego, że mieli wisiorki? O co chodzi, Kaleno? Dlaczego te wisiorki tak cię

przestraszyły? Czy widziałaś już takie wcześniej?

Potrząsnęła głową.

- Nie. Ale kiedyś Olara mówiła mi o czymś podobnym. - Kalena wzdrygnęła się

przypominając sobie to zdarzenie. - Właśnie wyszła z transu. Była bardzo poruszona. Mówiła

o istotach, które używają czarnego szkła do skupiania.

- Skupiania czego?

- No właśnie, nie wiem czego. Była bardzo zaniepokojona i dlatego przypuszczałam,

że nie miała wtedy wyraźnego transu, że były to tylko odczucia, które ją przestraszyły. Dała

jednak do zrozumienia, że to czarne szkło jest przedmiotem pochodzącym z Mrocznego

Krańca Spectrum. - Kalena napotkała wzrok Ridge'a i powtórzyła z naciskiem. - Z

najdalszego i najciemniejszego Krańca Spectrum. Jest to przedmiot całkowicie męski, w

najbardziej bezwarunkowym znaczeniu tego słowa. On nie akceptuje niczego z drugiego

Krańca Spectrum. Zgodnie z tym, co mówiła Olara, to szkło związane jest z czymś, co może

zniszczyć wszystko, co pochodzi ze Świetlistego Krańca Spectrum. Rozumiesz to, Ridge?

Ridge siedział na skale i przypatrywał się przejętej Kalenic

- Twoja ciotka myślała, że to szkło związane jest z czymś, co chciałoby zniszczyć

wszystko, co pochodzi ze Świetlistego Krańca Spectrum?

- Tak myślę.

- To jest obłąkańcza myśl, Kaleno. - Ridge wziął następny kawałek sera. - Każdy, kto

ma choć trochę rozsądku, wie, że jeden Kraniec Spectrum nie może istnieć bez drugiego.

100

Ciemność zawsze musi być równoważona przez światło, a mężczyzna równoważony przez

kobietę. Dla żadnego z nich samodzielne istnienie nie miałoby sensu. Jak można by

wyobrazić sobie noc, gdyby nie istniał dzień? - Zacytował filozoficzne rozważania, które były

znane prawie każdemu mieszkańcowi Północnego Kontynentu.

- Olara nie mówiła, że ci, którzy używają czarnych szkieł, są zdrowi na umyśle -

spokojnie powiedziała Kalena. - Właściwie odniosłam wrażenie, że uważała ich za szalonych.

Ridge milczał przez dłuższą chwilę.

- Mieliśmy szczęście, że obudziłaś się od zapachu palonego kiferu. I że bez namysłu

rzuciłaś torbę podróżną w drugiego napastnika. Nie straciłaś głowy w trudnej sytuacji i

prawdopodobnie uratowałaś nam obojgu życie.

Kalena poczuła niezrozumiałe ciepło, ale i lekkie rozbawienie.

- Pochwała od mężczyzny takiego jak ty, Ridge, może wywołać u takiej zwyczajnej

kobiety jak ja zawrót głowy.

Spojrzał na nią lekko zmartwiony. Błądził spojrzeniem pomiędzy Kaleną a kritami,

jakby szukał odpowiednich słów.

- Powiedziałem to, co myślę. Nie życzyłbym sobie lepszego towarzystwa w takiej

sytuacji jak tamta.

- Nawet jeśli jestem tylko kobietą?

Zacisnął lekko usta.

- Mówisz tak, jakbyś narzekała, że urodziłaś się kobietą.

Kalena zastanowiła się.

- Nie, doprawdy. Nie mogę wyobrazić sobie siebie jako kogoś innego, ale czasami w

każdej kobiecie narasta złość z powodu uprzedzeń i przesądów mężczyzn. Wy uważacie nas

za słabe istoty i czujecie się urażeni, kiedy udowodnimy, że jesteśmy silne.

- Żaden mężczyzna nie zaprzeczy, że kobiety mają swój specyficzny rodzaj siły.

- Siła taka jest dopóty akceptowana, dopóki ogranicza się do takich sfer jak rodzenie

dzieci, prowadzenie domu i rozgrzewanie łoża dla męża, prawda? - zapytała Kalena

skrywając uśmiech.

- Czy bawi cię prowokowanie mnie? - zapytał Ridge i westchnął.

- Czasami - przyznała swobodnie.

Oczy mu zalśniły.

- Nie myślisz czasem, że to może być ryzykowne?

101

- Mówiłeś już przy wielu okazjach, że brak mi rozsądku - odcięła się beztrosko. -

Może jestem zbyt lekkomyślna i dlatego nie mogę się powstrzymać od prowokowania ciebie.

- A może robienie tego dostarcza ci jakiejś perwersyjnej przyjemności.

- Uhm, to też możliwe - zgodziła się i skinęła głową.

- Niektórzy ludzie uważają, że prowokowanie mnie jest niebezpieczne - skomentował

Ridge mrużąc oczy.

- No tak, muszę przyznać, że ta sztuczka z sintarem może trochę przestraszyć. -

Kalena pochyliła się do przodu, próbując spojrzeć na ostrze sintara leżącego przy boku

Ridge'a. - Czy to prawda, co mówią? Czy rzeczywiście możesz rozpalić stal? Wprost nie

mogłam uwierzyć wtedy, w mojej komnacie, kiedy myślałam, że chcesz mnie zabić.

Ridge skrzywił się.

- Gdybyś miała trochę rozsądku, nie wspominałabyś tamtej nocy, Kaleno.

- Ale ostrze...

- Tak, mogę je rozżarzyć - powiedział. - Przez to czuję się jak jakiś dziwoląg. Jeśli

mnie rozgniewasz, stal rozżarzy się w moich rękach. Nie jest to coś, z czego byłbym

szczególnie dumny. Faktem jest, że przekląłem to diabelstwo.

- To jest bardzo rzadki talent. Baśnie mówią, że w każdej generacji jest tylko kilku

mężczyzn, którzy wykazują pokrewieństwo z ogniem. I tylko stal Countervail odpowiada na

ich talent.

- To nie jest żaden talent! - krzyknął Ridge. - Jest to bezużyteczna sztuczka,

nieprzydatna do niczego innego, jak tylko na pokaz. Stal rozżarza się wyłącznie wtedy, gdy

tracę panowanie nad sobą, Kaleno, i jest to bardzo niebezpieczne. Taki talent może mnie

któregoś dnia doprowadzić do śmierci.

- Dlaczego? - Była zaskoczona.

- Żaden mężczyzna nie walczy dobrze, kiedy jest rozwścieczony. Wykonując pracę

dla Quintela przeżyłem tyle lat tylko dlatego, że przynajmniej częściowo nauczyłem się

panować nad swoimi emocjami.

Z zaciekawieniem patrzyła na niego.

- Rozumiem.

Podniósł jedną brew.

- Wątpię w to. Może lepiej zmień temat rozmowy, dobrze?

- A o czym wolisz rozmawiać?

102

- O czymś praktycznym. Przede wszystkim, chciałbym wiedzieć, dlaczego przyszli po

nas ci dwaj mężczyźni z czarnymi szkiełkami.

- Nie wiem. To jest twoja misja. Ja podróżuję z tobą jedynie za trzydzieści procent

zysku z Piasku, pamiętasz?

Oczy mu zalśniły.

- Widzę, że gwałtownie powróciłaś do rzeczywistości, przynajmniej jeśli chodzi o

twój język. Musiało ci być trudno wytrzymać w milczeniu całe trzy dni.

- Ty milczałeś tak samo jak ja.

- Ja spędzałem czas na myśleniu.

- Ponieważ tylko mężczyźni potrafią myśleć - odcięła się. - Dzisiejsze szybkie tempo

jazdy było konieczne, ale w ostatnich trzech dniach celowo narzuciłeś takie tempo, żeby

uprzytomnić mi swoje niezadowolenie.

- To bardzo łagodne określenie tego, co czułem.

- Tak, wiem.

- Powiedz mi - zaczął Ridge opryskliwie - co byś zrobiła, gdyby udało ci się

zamordować Quintela? Jak wyobrażałaś sobie przyszłość?

Kalena spojrzała na odległe szczyty górskie.

- Myślę - powiedziała wreszcie - że przede wszystkim byłabym w końcu wolna.

Przyszłość, jaką sobie wyobrażałam, zawsze była niewyraźna, nie sprecyzowana, ale

wierzyłam, że po wypełnieniu swojej misji zobaczę przed sobą coś istotnego i wspaniałego.

Myliłam się.

- A jak myślisz, co byś robiła, gdybyś była wolna? - zapytał szyderczo. - Nawet gdyby

nikt nie dowiedział się, że jesteś morderczynią. Byłaś już wtedy żoną kontraktową.

Małżeństwo zostało zawarte przed próbą zabójstwa. Nic nie mogłoby zmienić twojego statusu

po podpisaniu kontraktu i przejściu przez ceremonię ślubną. Wspaniałe zakończenie dla córki

wielkiego rodu. Byłabyś na takim samym poziomie jak Arrisa i inne jej koleżanki.

Kalena uśmiechnęła się.

- Tak, wiem. Ale ja chciałam znaleźć się na takim poziomie.

Ridge był zaskoczony.

- Z twoim dziedzictwem? Z twoją dumą rodową i wpojonymi ci zasadami? Chciałaś

być żoną kontraktową?

103

- Chciałam być wolna. Arrisa i jej przyjaciółki są jedynymi prawdziwie wolnymi

kobietami, jakie dotąd spotkałam. One przychodzą i odchodzą, kiedy chcą, nie mają żadnego

pana, który im rozkazuje. Nie muszą ciągle pamiętać o honorze rodzinnym. Nie mają męża

poślubionego na stałe. Wydają swoje zarobione grany w sposób, jaki im odpowiada. Nie

muszą usługiwać przy stole mężczyznom, kiedy oni jedzą. Nikt ich nie zatrzymuje, kiedy

chcą wyjść wieczorem do gospody i nie obawiają się, że kiedy wrócą do domu, jakiś

mężczyzna będzie je bił za złe zachowanie. Idą na ryzykowne wyprawy na trakty handlowe i

wracają z pieniędzmi, które należą tylko do nich.

Ridge krótko i brutalnie przerwał entuzjastyczny opis Arrisy i jej przyjaciółek.

- Nie wiesz nic o świecie. To tylko potwierdzenie, że to, co zakazane, jest bardziej

ekscytujące niż to, co się ma. Mogę zrozumieć, że wszystko inne wydaje ci się bardziej

podniecające niż życie na farmie w kotlinie Interlock. Ale żebyś chciała poświęcić całe swoje

dziedzictwo po to, żeby być aresztowaną w gospodzie za uczestniczenie w burdzie, to tego

zrozumieć nie mogę. Jest w tobie, Kaleno, jakaś skłonność do nieodpowiedzialnego

zachowania. Potrzebujesz męża, żeby cię kontrolował.

- A w tobie jest z pewnością skłonność do hołdowania staromodnym obyczajom.

Jesteś zacofany i pruderyjny. Zupełnie jak pan wielkiego rodu. Jestem bardzo ciekawa, gdzie

nauczyłeś się takich konserwatywnych zasad.

- Prawdopodobnie zbyt wiele lat przeżyłem w tak zwanej wolności i z tego względu

nie pochodzę z żadnego rodu, nawet najmniejszego.

- A więc jesteśmy dwoma przeciwstawnymi punktami na Spectrum - stwierdziła

zadumana.

- Pamiętaj o tym, Kaleno - powiedział z kpiną i pogróżką w głosie. - To

prawdopodobnie znaczy, że bardzo dobrze do siebie pasujemy.

- Nie myślałeś tak tej nocy, kiedy odkryłeś, że poślubiłeś niedoszłą morderczynię.

Ku jej zdziwieniu nie chwycił przynęty, tylko przyjął to stwierdzenie poważnie.

- Nie miałem czasu myśleć o tej sprawie aż do dzisiejszej nocy.

Spojrzała na niego zaciekawiona.

- Doszedłeś do genialnych konkluzji?

- Kilku. - Popatrzył na nią zdecydowanie. - Rozumiem, dlaczego chciałaś zabić

Quintela.

To ją prawdziwie zaskoczyło.

104

- Rozumiesz?

Ridge westchnął.

- Jeśli przeżyłaś ostatnie siedem lat w przekonaniu, że Quintel spowodował śmierć

twojego ojca i brata, wtedy tak, rozumiem. Ktoś musiał zemścić się w imieniu twojego rodu.

Patrząc na to z takiej perspektywy, przypuszczam, że nie miałaś wyboru.

- Jest to bardzo wspaniałomyślne z twojej strony, Ridge - powiedziała zaskoczona

Kalena.

- Ale ten wywód logiczny ma pewną skazę - kontynuował bezceremonialnie.

- Jaką skazę?

- Nie masz dowodu, że Quintel miał cokolwiek wspólnego ze śmiercią twych bliskich.

Nic, z wyjątkiem słów rozgoryczonej starej kobiety, która wprowadza się w trans i wymyśla

dziwne historie.

- Ona jest doskonałą Uzdrowicielką i osobą odpowiedzialną.

- Ona wychowywała cię w zamiarze wysłania na śmierć; pozwalała ci wierzyć, że

będziesz wolna, kiedy wykonasz swoje zadanie.

- Byłabym wolna.

- Nie, Kaleno - stwierdził nieubłaganie. - Nie przeżyłabyś tego. Nie miałaś szans ani

na ucieczkę, ani na wolność.

Kalena jak ukąszona poderwała się i poszła w stronę strumienia.

- Nie wiesz tego na pewno. Mówisz tak, żeby ratować swoją dumę. Nie chcesz

przyznać, że prawie dopuściłeś do śmierci własnego pracodawcy. Twoje poczucie honoru jest

tak wielkie, jakbyś był wielkim panem. Twoja duma przerasta twój stan. - Popatrzyła na

niego drwiąco. Ku jej zdziwieniu Ridge uśmiechał się smutno.

- To samo mówi o mnie Quintel.

- Więc przyznajesz to?

- Dlaczego nie. To jest prawda. Przyjdzie taki dzień, Kaleno, kiedy moje poczucie

honoru i moja duma będą pasowały do statusu społecznego.

Odwróciła się do niego.

- Nie rozumiem.

- Żeby założyć wspaniały dom, potrzeba pieniędzy, siły i odwagi. Będę miał pieniądze

z ładunku Piasku, kiedy wrócę z podróży. Będę miał również zagwarantowany pewien stały

105

udział w zyskach, które przynosi handel Piaskiem. Wiem też, jak rządzić ludźmi. Przez całe

lata obserwowałem Quintela. Wiele mnie nauczył.

- Przypuszczam, że masz wystarczająco dużo odwagi, żeby tego dokonać - zauważyła

Kalena.

- Może odziedziczyłem ją po ojcu - powiedział Ridge zdawkowo.

- Mówiłeś, że nie wiesz, kim był twój ojciec.

- Wiem, że był dziedzicem wielkiego rodu w Countervail. Uwiódł moją matkę, a ona

nie miała rodziny, która by ją ochraniała. Gdy zaszła w ciążę, wyrzucił ją na ulicę. Umarła,

kiedy miałem osiem lat, nie wyjawiając mi jego imienia. Nie powiedziała mi nawet, z jakiego

rodu pochodził.

- Dlaczego? - zapytała miękko Kalena.

- Ponieważ wiedziała, że będę próbował go zabić i sam mogę zginąć.

- A więc urodziłeś się już ze swoją dumą i odwagą. Twoja matka musiała dobrze o

tym wiedzieć i próbowała cię ochronić - powiedziała Kalena delikatnie.

- Może. - Ridge nie wydawał się zbyt zainteresowany rozmową o swoim dzieciństwie.

Wstał ze skały i podszedł do jej krita. Kalena miała już jedną nogę w strzemieniu, kiedy

poczuła ręce Ridge'a wokół swej talii. Podrzucił ją do góry na siodło i stał patrząc na nią

przez moment, trzymając jedną rękę na jej udzie. Jego złociste oczy zabłysły w ciepłym

blasku słońca. - Muszę mieć odpowiednią żonę, kiedy wrócę do Crosspurposes. Kobietę,

która będzie zachowywała się jak prawdziwa dama, gdy będą wymagały tego okoliczności.

Kobietę, która będzie silna i odważna, i która będzie ciężko pracować. Kobietę bezwzględnie

lojalną wobec mnie, taką, która wie również, co znaczy honor.

Kalena uniosła brodę.

- Życzę ci szczęścia w szukaniu takiego ideału. Czy chcesz jakichś wskazówek?

Zmrużył oczy.

- Masz dla mnie jakieś wskazówki?

- Jeśli znajdziesz odpowiednią kandydatkę, musisz ją dobrze traktować, ponieważ

będzie przyzwyczajona do dobrych manier i dżentelmeńskiego zachowania. I nie wolno ci

nigdy użyć w stosunku do niej bicza na krity. Nie będziesz jej też wydawał rozkazów jak

służącej. Co więcej, nie będziesz używał siły w łóżku, jeśli wypijesz zbyt dużo piwa. Kiedy

poczujesz ochotę na kochanie się z nią, zaczekasz na zaproszenie.

Ridge skrzywił się słuchając tego krótkiego wykładu.

106

- Wygląda na to, że taka kobieta, oczywiście jeśli ją znajdę, będzie nudna. To

szczęście, że mam w podróży ciebie zamiast takiego ideału. - Uśmiechnął się do niej

szelmowsko. - Jedyna rzecz, która mi przy tobie nie grozi, to nuda.

Odwrócił się i wdrapał na krita, nie zważając na jej komentarz, że ma tyle rozumu w

głowie co zorkany. Czuł się teraz nadspodziewanie dobrze, pomimo szybkiej rannej jazdy.

Nie martwił się dwoma martwymi ciałami, które pozostały za nimi w Adverse.

Miał rację, że przywrócił znowu więź seksualną pomiędzy nimi. Ridge przekonał się,

że jedyne miejsce, w którym może idealnie panować nad Kalena, to łóżko. Ostatniej nocy

rozproszył swoje wątpliwości, przekonując się, że żona odpowiada na jego pieszczoty tak

samo jak pierwszej nocy. Była dumną, dobrze urodzoną damą, ale ostatniej nocy nazwala go

mężem i zaakceptowała go. Miał rację żądając posłuszeństwa i poddania się w łóżku, chociaż

wiedział, że jego zachowanie ostatniej nocy musiało ją bardzo dotknąć, ponieważ złamało jej

dumę.

Przyznał się sam przed sobą, że nie chciałby jej przymuszać do spełniania

obowiązków żony. Wolał, żeby sama mu się oddawała, z własnej woli i chęci. Zmarkotniał,

kiedy zrozumiał, że narzucenie jej swojej woli nic nie znaczyło, chociaż czuł jej ciepło i chęć

współpracy. Zacisnął usta i podjął ponurą decyzję, że nie będzie jej więcej przymuszać. Był

człowiekiem honoru i rozumiał siłę jej dumy. Miała rację, że była dumna. Powinien dać jej

trochę czasu, żeby przyzwyczaiła się do nowych dla niej obowiązków żony, zanim znowu

zacznie je egzekwować. Uświadomił sobie, że ma dużo czasu. Przed nimi była jeszcze prawie

cala podróż.

Kalena miała tak samo silne poczucie honoru jak on, nawet jeśli rozmyślnie zostało

ono wypaczone przez ciotkę Olarę. Musiał jednak przed powrotem do Crosspurposes upewnić

się co do jednej rzeczy. Musiał mieć pewność, że Kalena uwierzyła, że Quintel nie był winny

morderstwa jej ojca i brata.

Ridge nie miał wątpliwości co do tego faktu. Quintel był zdolny do wynajęcia ludzi,

żeby działali jak jego prywatny oręż w walce z bandytami, pojawiającymi się na szlakach

handlowych, ale zamordować pana i dziedzica wielkiego rodu to całkiem inna sprawa.

Quintel bardzo skrupulatnie dbał o to, żeby działać w granicach prawa. To było nie do

pomyślenia, żeby mógł aż tak daleko wykroczyć poza te granice. Poczucie honoru Quintela

było tak nieugięte, jak każdego innego wielkiego pana.

107

Nie, Kalena musi zostać przekonana, że jej zobowiązanie wobec rodu było mylnie

odczytane przez zgorzkniałą, może nawet obłąkaną, starą kobietę. Gdy już to zrozumie, trzeba

jej pokazać, że wolne życie, którego szukała, to coś więcej niż życie kobiet z niższych klas

społecznych. Kalena potrzebowała męża, który nie pozwoli jej zapomnieć o jej dziedzictwie.

Męża, który mógłby zastąpić jej ojcowiznę, którą straciła.

Ridge jechał pogrążony w rozważaniach o przyszłości. Jasne było, że jego żona

kontraktowa ma własne plany, które zamierza urzeczywistnić po powrocie do Crosspurposes.

Jej żądza wolności może być problemem. Ale wiele jeszcze dni jest przed nimi, pomyślał

Ridge, i wiele jeszcze może się zdarzyć i odmienić tę kobietę.

108

Rozdział ósmy

ego wieczoru krity były w dobrej formie. Miały jeszcze mnóstwo energii, ponieważ

po południu nie były zmuszane do zbyt forsowanego biegu. Wydawały się zachwycone

bulgoczącym źródłem, nad którym Ridge rozłożył obóz, i wyraźnie szczęśliwe kąpały się w

świeżej wodzie.

Kiedy późnym popołudniem światło słoneczne zgasło za odległymi górami, Kalena

usiadła na skale, z której spływał mały strumień. Patrzyła na ptaki, natomiast Ridge kończył

przygotowania do noclegu.

- Ponieważ dzisiaj przed południem pokonaliśmy większy odcinek drogi, zwiększając

dystans między nami i Adverse, wypadliśmy z planu – powiedział Ridge podpalając ognisko.

- W moim pierwotnym planie mieliśmy zatrzymywać się każdego wieczoru w jakimś

zajeździe.

- Zadziwiasz mnie, Ridge. Myślałam, że jesteś przyzwyczajony do niewygód podczas

podróży.

Spojrzał na nią z rzadkim u niego uśmiechem.

- Być przyzwyczajonym to nie znaczy lubić to. W rzeczywistości taka niewygoda

pozwala mi później bardziej docenić komfort zajazdu, bardziej, niż możesz sobie wyobrazić.

Objęła rękami kolana i spojrzała na niego ze szczerą ciekawością.

- Jestem zdumiona! Taki mężczyzna jak ty sam przyznaje, że lubi w życiu trochę

luksusu?

- Masz o mnie fałszywe wyobrażenie.

- Pewnie dlatego, że nie mieliśmy zbyt dużo okazji, żeby poznać się wzajemnie -

sucho stwierdziła Kalena.

Przerwał pracę i spojrzał na nią.

- Myślałem, że już bardzo dużo wiemy o sobie.

Kalena skrzywiła się.

- Tak, choć były to bardzo ciężkie lekcje.

Wzruszył ramionami.

109

- Możliwe. Ale to nie ma większego znaczenia. Liczy się wynik końcowy. Jesteś moją

żoną.

- Tylko kontraktową - podkreśliła spokojnie.

- Aż do końca podróży nazwa nie ma znaczenia - odparł uśmiechając się wyzywająco.

Zanim Kalena zdążyła odpowiedzieć, jej uwagę odwróciły dzikie skrzeki kritów.

Obejrzała się w momencie, kiedy jej ptak pędził jak oszalały wzdłuż strumienia. Samica

trzepotała swymi małymi, bezużytecznymi skrzydłami, próbując uciekać jeszcze szybciej, a

większy od niej samiec gonił ją.

- Ridge, krity!

Przeskoczył w miejsce, gdzie siedziała Kalena; popatrzył z ciekawością.

- Bawią się.

- Według mnie, nie wygląda to na zabawę. - Kalena wstała, przygotowując się do

obrony swojego ptaka. - Twój krit atakuje mojego.

- No, niezupełnie.

- Co to znaczy, niezupełnie? On na nią napada. Zobacz, w jaki sposób ją ściga. Ridge,

powstrzymaj go!

- Wątpię, czy mógłbym, nawet gdybym chciał. Czy nie wiesz, że to niebezpieczne,

wejść pomiędzy samca i jego samicę?

Kalena obrażona przeszyła go wzrokiem.

- Chcesz powiedzieć, że twój krit chce zgwałcić moją małą samicę?

Ridge odchrząknął.

- One są parą, Kaleno - przypomniał jej. - Takie zachowanie jest naturalne.

- Jeśli wszystko jest w porządku, to dlaczego ona ucieka?

Zamyślił się.

- Nie wiem. Ty mi to powiedz. Może ma takie pojęcie o kobiecej wolności jak ty?

Kalena westchnęła, kiedy jej ptak wydal krzyk szczególnie głośny i pełen protestu.

Spojrzała w momencie, gdy większy ptak przyciskał do ziemi mniejszego. Samica

przycupnęła, a samiec szybko wskoczył na nią.

Kalena jęknęła, zdając sobie w końcu sprawę, o co chodziło.

- To takie krępujące.

- Więc nie patrz. Myślałem, że wychowywałaś się na farmie, na wsi. - Ridge odwrócił

się i poszedł w kierunku ognia.

110

- To prawda, ale nie trzymałyśmy zwierząt. Moja ciotka dostawała od pacjentów

wszystko, co było nam potrzebne, jako zapłatę za uzdrawianie. Nigdy nie widziałam kritów w

takiej sytuacji. - Kalena pospiesznie odwróciła się od ptaków. - Jakaż to gwałtowna para.

- Czy to takie dziwne? - zapytał Ridge spokojnie. - Czasami między nami też

rozgrywają się gwałtowne sceny. Emocje istniejące pomiędzy samcami i samicami mogą być

niezwykle potężne.

- Ridge, my nie jesteśmy parą ptaków!

- Nie jestem pewien, czy tak bardzo różnimy się od zwierząt. Żyją one na Spectrum

razem z nami, czyż nie? Nasze emocje i reakcje mogą być bardziej złożone niż ich, ale są tej

samej natury.

- Czasami zdumiewasz mnie poziomem twojej filozofii, Fire Whip - powiedziała

ponuro i zatkała uszy, by nie słyszeć triumfującego okrzyku samca.

- Otrzymałem przyzwoite wykształcenie. Chciał tego Quintel, który mnie wychował -

odpowiedział Ridge.

Kalena zastanawiała się przez moment.

- Wychował cię jak własnego syna, prawda?

- Prawie. Nauczył mnie dobrych manier, umiejętności prowadzenia handlu i polityki

stosowanej przez wielkie firmy. Ale tego, jak być mężem, uczyłem się sam.

- Przez trening? - zapytała poważnie.

- Praktyka i doświadczenie są najlepszymi nauczycielami - odpowiedział łagodnie

Ridge. - A ja uczę się szybko. Czy ptaki już skończyły?

Kalena spojrzała przez ramię.

- Tak, na szczęście. Moja samica patrzy na twojego ptaka zupełnie spokojnie.

- A dlaczego miałaby patrzeć z niepokojem? Ona zna swoją rolę. A gdyby o niej

zapomniała, on by jej przypomniał.

Kalena z rozdrażnieniem odwróciła się do niego. Już otwierała usta, żeby powiedzieć

mu, co o tym myśli, ale powstrzymała się widząc, że Ridge się śmieje. Zobaczyła rozbawienie

w jego oczach.

- Kto i kogo próbuje teraz prowokować?

Uniósł rękę, jakby chciał odegnać jej irytację.

- Przyznaję, że czasami mam taką ochotę.

111

Kalena odwróciła się słysząc plusk wody i zobaczyła, że krity uszczęśliwione brodzą

w strumieniu.

- Moja samica próbuje zanurzyć twojego samca.

- Prawdopodobnie jej na to pozwoli.

- Czy dlatego, że dostał od niej to, co chciał? - Kalena pociągnęła nosem.

- Nie ma to jak zaspokojony samiec. Jest wtedy w dobrym nastroju i pełen

pobłażliwości.

- Wy, mężczyźni, jesteście naprawdę mało skomplikowani - powiedziała Kalena.

Majestatycznym krokiem podeszła do torby przytroczonej do siodła i wyciągnęła zapasowe

porcje żywności, przygotowane przez Ridge'a.

- To nie chodzi o to, żono. To polega na tym, że my wykazujemy skłonności do

prostego i bezpośredniego postępowania. Nie tak jak kobiety, które zanim dojdą do jakiegoś

wniosku, krążą wokół swoich emocji w setkach nielogicznych kręgów.

- Sam doszedłeś do tych mądrości, czy przejąłeś je od Adwizora Biegunowego?

- Na pewno nie od Adwizorki. Ale to nie ma najmniejszego znaczenia, od kogo się

nauczyłem. Niedawno miałem demonstrację starej prawdy z pierwszej ręki.

- Problem z męską interpretacją starych prawd polega na tym, że mężczyźni wykazują

tendencję do tłumaczenia ich w dziwnie bezpośredni sposób, przez co zatracają ich subtelne

znaczenie - słodko wyjaśniła Kalena. - Innymi słowy, zazwyczaj tracą to, co najważniejsze.

Ridge parsknął śmiechem i podbiegł do niej bez żadnego ostrzeżenia.

- Nigdy nie przestaniesz droczyć się ze mną, prawda? - wykrzyknął.

Kalena była tak zaskoczona słysząc pierwszy raz jego śmiech, że nawet nie pomyślała

o ucieczce. Zanim zdała sobie sprawę, o co mu chodzi, Ridge chwycił ją w ramiona i ruszył w

kierunku strumienia. Krity podniosły głowy, patrząc z ciekawością na zabawę ludzi.

- Ridge, nie ośmielisz się zrobić tego.

- Nie jestem pewien - odpowiedział z powagą i podszedł do strumienia. Zatrzymał się

na brzegu. - My, mężczyźni, jesteśmy tak infantylni, że wszystko możemy zrobić. Ciężko nas

odwieść od naszych zamiarów, ale możesz spróbować.

Kalena mocno trzymała się męża. Była zafascynowana odkryciem figlarnej strony

jego natury. Była pewna, że do tej pory tak się nie zachowywał. Wyglądało to tak, jakby

sprawdzał, czy mu to wyjdzie. Uczy się być mężem, pomyślała.

- Jak mogę cię odwieść od tego zamiaru? - zapytała.

112

- Możesz na przykład błagać mnie o to - zasugerował.

- Ależ błagania kobiece z pewnością nie zmienią zamierzeń osobnika myślącego tak

nieskomplikowanie jak ty.

- Nigdy nie wiadomo. - Patrzył na nią wyczekująco.

- Nie jestem przyzwyczajona do błagania, ale możemy się potargować - odpowiedziała

Kalena.

- O, to staje się coraz bardziej interesujące. O co chcesz się targować, żono?

- Nie patrz na mnie tak chytrze. Zamierzam zaproponować ci wypranie koszul. -

Zmarszczyła nos. - Już najwyższy czas, żeby to zrobić, nie sądzisz?

- Nie podoba ci się zapach podróży? - zapytał uprzejmie.

- Do tej pory nie dałam ci jeszcze do zrozumienia, że pachniesz jak krit. Po prostu

chcę wytargować wolność za wypranie twoich koszul. Mówiąc prawdę, muszę wyprać

również swoje tuniki.

- Hmm. - Wydawało się, że głęboko rozważa tę propozycję. - Sądzę, że propozycja

wspólnej kąpieli to niegłupia myśl. Możesz jednocześnie wyprać nasze ubrania. - Nagle

otworzył ramiona.

Kalena zapiszczała wpadając do strumienia, a krity uskoczyły na bok. Zamknęła oczy

i czekała na szok, którego dozna przy zetknięciu z lodowatą wodą. Ku jej zaskoczeniu woda

okazała się letnia. Pluszcząc się, odgarnęła z oczu mokre włosy i spojrzała na Ridge'a.

Zmoczone ubranie przylgnęło do jej nóg.

- Masz szczęście - powiedziała - że woda nie jest lodowata, bo nigdy bym ci tego nie

darowała.

- Może jestem bezmyślnym samcem, ale nie jestem kompletnie głupi. - Podszedł do

brzegu i zaczął rozsznurowywać koszulę. Jego złote oczy ciągle były roześmiane. Wyraźnie

dobrze się bawił, ale było również widoczne, że nie był przyzwyczajony do takiej zabawy.

- Czy wiesz, że woda jest prawie gorąca?

Skinął głową i zdjął koszulę.

- Jesteśmy niedaleko od Hot And Cold. Dotrzemy tam za dwa dni. Jest to miasto pełne

gorących źródeł. Część tej wody przypływa tutaj zachowując swą ciepłotę. - Zwinął koszulę i

rzucił ją Kalenic - Pokaż teraz, co potrafisz.

Złapała koszulę widząc, że Ridge rozbiera się dalej i prawdopodobnie chce się do niej

przyłączyć. Fala gorąca wypłynęła na jej policzki. Szybko spuściła oczy i zaczęła oglądać

113

koszulę. Mała, wyhaftowana litera R widoczna była na rękawie. Najwyraźniej nosił tylko

wyszyte przez nią koszule.

Ridge wszedł do strumienia i podążał w stronę Kaleny. Była zanurzona po pas.

- Bardzo lubię nosić koszule, które mi dałaś – powiedział delikatnie. -Ale za każdym

razem, kiedy je wkładam, przypominam sobie, że ty nie dostałaś ode mnie prezentu ślubnego.

- Jak to? Dostałam. Wybawiłeś przecież Arrisę i jej przyjaciółki z opresji, w jaką

wpadły podczas zabawy w gospodzie - przypomniała mu szybko. Starannie omijała wzrokiem

jego nagie ciało widoczne nad lustrem wody.

- Och, przecież wyrównałaś rachunek tej samej nocy, pamiętasz? - Uśmiechnął się.

- No tak, ale... - Kalena ciągle wpatrywała się w koszulę, którą trzymała w ręku.

Bezceremonialnie położył palec na jej ustach, nie pozwalając mówić je dalej.

- Ale to nic. Jestem ci winien prezent za ten haft na mojej koszuli. Będę o tym

pamiętał.

Kalena spojrzała mu w oczy i zobaczyła w nich ciepło i szczerość. Opanowała dreszcz

emocji, która ją ogarnęła. Uśmiechnęła się z roztargnieniem.

- No nie wiem. Wrzucając mnie do strumienia zaciągnąłeś jeszcze większy dług. Nie

będzie ci łatwo odzyskać moje względy.

- Mężczyzna zawsze może próbować - zauważył filozoficznie.

- Ten akurat mężczyzna będzie musiał dobrze się starać - uprzedziła go Kalena. - Lub

będzie dzisiaj jadł zimną kolację - dodała. Płukała koszulę, przez cały czas czując nagość

Ridge'a. Jej ubranie było mokre i wiedziała, że wkrótce będzie musiała się rozebrać.

- Teraz naprawdę mnie nastraszyłaś - stwierdził Ridge i z widoczną przyjemnością

schował się pod powierzchnię wody.

Kalena była zadowolona, że już prawie zapadła noc. W ciemności łatwiej rozebrać się

dyskretnie. Zsunęła z siebie ubranie i oddała się przyjemności kąpieli. Spodziewała się, że

będzie musiała bronić się przed żartobliwymi wybrykami Ridge'a, lub może nawet przed

czymś bardziej poważnym, ale wydawał się nie zauważać jej nagości.

Kilka minut później wspiął się na brzeg strumienia i odwrócił się do niej tyłem, żeby

wyjąć z torby ręcznik. Kalena zdała sobie sprawę, że odczuła rozczarowanie. Jej krit ćwierkał

na brzegu. Rozzłoszczona spojrzała na ptaka.

- Ty byłaś przynajmniej napastowana przez swojego towarzysza, a ja zostałam tylko

skąpana - mruknęła.

114

Ptak ćwierknął znowu, jakby ze współczuciem.

iedy kilka godzin później Ridge przebudził się, wciąż miał przed oczyma senne

erotyczne obrazy, a wszystkie jego mięśnie były chorobliwie napięte. Sen był bardzo

plastyczny. We śnie wyniósł Kalenę z wody, ułożył na piasku i przykrył ją delikatnie swoim

ciałem. Odpowiadała pożądaniem równie silnym, z radością przyjmując go w swoje słodkie,

upojne ramiona.

Była tą jedną jedyną, która mogła ugasić płomienie.

Ridge otrząsnął się z tego kuszącego marzenia sennego i wolno usiadł na posłaniu.

Coś złego działo się w ciemnościach i nie miało nic wspólnego z erotycznymi snami.

Spojrzał w miejsce, gdzie spała Kalena, ale nie zobaczył nic alarmującego lub

niezwykłego. Słyszał tylko cichy szelest dochodzący z miejsca, gdzie spały przykucnięte

krity, i zdał sobie sprawę, że właśnie ten cichy odgłos wyrwał go ze snu. Kiedy tylko to do

niego dotarło, usłyszał niewątpliwie alarmujące ćwierkanie samca. W jednej chwili Ridge był

na nogach, równie szybko jak ptak.

- Ridge? - Z ciemności dotarł do niego zaspany głos Kaleny. - Czy stało się coś złego?

- Nie wiem. Zostań blisko ognia.

Nic nie powiedziała. Ridge usłyszał, że Kalena przeciąga swoje posłanie w stronę

ogniska, i przestał się nią interesować. Całą uwagę skoncentrował na kricie, który ćwierkał ze

złością. Samica raz czy dwa pisnęła alarmująco. Nie wypuszczając z ręki sintara Ridge włożył

buty i skierował się w stronę ptaków. Miał na sobie spodnie od piżamy - zawsze tak sypiał

nauczony doświadczeniem, że wyrwanie ze snu i stawienie czoła niebezpieczeństwu, kiedy

jest się zupełnie nagim, nie należy do przyjemności.

Był pewien jednej rzeczy: to nie człowiek wywołał zagrożenie. Krity nie bały się

ludzi. Reagowały w ten sposób tylko na kilku swoich naturalnych wrogów.

Fangert, pomyślał Ridge. Albo, jeśli odwróciło się ode mnie szczęście, to synkworm.

Wolałbym, żeby to był fangert, myślał kierując się w stronę ptaków.

Krit piszczał w furii. Ridge był prawie pewien, że ptak denerwował się z powodu

wielkozębnego kota. Zobaczył, jak krit szorstko spycha samicę za siebie, by po chwili

odwrócić się przodem do wroga.

Wyraźny syk przeszył nocne ciemności. W bladym, czerwonym świetle księżyca

Ridge zobaczył ciemny kształt typowy dla gada. Siedział na szczycie skał, znajdujących się

115

nad strumieniem. Był wielkości krita. Jego ogon był haczykowaty i zaginał się do góry nad

pokrytym łuskami grzbietem, a głowa zaopatrzona była w błyszczące żądło. Przykucnął na

czterech, pokrytych łuskami łapach. Miał płaskie stopy i wielkie pazury.

Ridge patrzył na stwora z zaskoczeniem. Nie miał szczęścia dzisiejszej nocy. Nie był

to żaden ze znanych mu mieszkańców ciemnych pieczar. Gad przycupnięty na skale i

szykujący się do zaatakowania krita wydawał się nocną marą. Ridge rozpoznał zwierza z

opisu przekazanego mu kiedyś przez starego kupca. Był to prawie legendarny smok

trójzębny.

Ależ to wprost niemożliwe. Stwory te żyły w najgłębszych pieczarach górskich.

Ludzie rzadko je spotykali. Jednak realność sytuacji nie dawała Ridge'owi czasu do

zastanawiania się. Smok trójzębny, przygotowujący się do ataku, znajdował się o kilka stóp

od niego. Ridge wiedział ze słyszenia, że czaszka stwora była twarda jak skała. Jedynym

wrażliwym miejscem na głowie było ślepie, ale szansa trafienia w nie sintarem wydawała się

minimalna. Nie miał już czasu na wyciąganie przytroczonego do siodła łuku lub ostrego

rzemienia. Musiał czekać na skok potwora.

Krit piszczał, a jego przejmujące wyzwanie mieszało się z sykiem smoka. Samica

ukrywała się w cieniu za swym towarzyszem i jak oszalała szarpała z niepokoju głową.

Mogła również przyłączyć się do walki, ale instynkt mówił jej, że samiec dysponuje większą

siłą.

Ridge postąpił ostrożnie do przodu starając się zbliżyć jak najbardziej do stwora.

Czekał na jego skok.

Z potwornym sykiem smok skoczył na ofiarę i przez moment odsłonił swój wrażliwy

brzuch. Ridge cisnął w niego sintarem, licząc na odrobinę szczęścia.

Początkowo nie był pewien, czy sintar dosięgnął celu. Ale po chwili wielki gad

zawarczał z furii i bólu i zaczął szamotać się gwałtownie w powietrzu, lądując przed kritem,

który błyskawicznie rozpruł mu pazurami krwawiący już brzuch, a dziobem przeszył szyję

konającego potwora. Widać było, że krit był szczęśliwy kończąc to, co Ridge zaczął.

- Do Kamieni - wyszeptała przerażona Kalena chowając się za Ridge'a. - Nie

wiedziałam, że krity są mięsożerne.

- Bo nie są. Ale to nie znaczy, że nie mają czasem ochoty utoczyć trochę krwi.

Ridge objął Kalenę i odwrócił w stronę ogniska.

116

- Chodźmy stąd. Ostatnią rzeczą, którą zrobi człowiek zdrowy na umyśle, jest

podchodzenie do krita, kiedy jest żądny krwi. Sintar zabiorę później.

Kalena chętnie odwróciła się od obrzydliwego widoku krita spełniającego akt zemsty.

- One zawsze wydawały się takimi łagodnymi stworzeniami.

- Myślałaś, że ich pazury służą tylko do dekoracji?

- Nie, sądzę, że nie. Ale kiedy pomyślę, jak bardzo lubią jeść kwiaty... Czy nic ci się

nie stało?

- Nie, wszystko w porządku. Poczekamy spokojnie przy ogniu, dopóki się nie uspokoi.

- A co z moim kritem? - Kalena próbowała obejrzeć się przez ramię. - Nie widzę jej.

- Stoi poza zasięgiem wzroku - wyjaśnił Ridge z przebłyskiem rozbawienia. - Ona

wie, kiedy ma się pokazać, i zrobi to wtedy, gdy jej towarzysz się uspokoi.

- Mam nadzieję, że nie będziesz już próbował robić więcej porównań między

zachowaniem kobiet i samic krita.

- Dlaczego nie? - zapytał Ridge beztrosko, sadzając Kalenę na skale obok siebie,

blisko płonącego ognia. Z ciemności dochodziły nieprzyjemne odgłosy rozdzieranych mięśni

i skóry. Krit gruntownie spełniał swój akt zemsty. Ridge miał nadzieję, że nie straci sintara. -

Uważam, że mogłabyś wiele się nauczyć od swojego krita.

Kalena w odpowiedzi rąbnęła go łokciem w żebra.

- Uuuu!

- Zasłużyłeś na to. Nie bawią mnie takie żarty.

Ridge potarł swój goły bok i powiedział bardzo poważnie:

- To nie był żart. Zadaniem krita-samca jest troska o samicę i obydwoje o tym wiedzą.

Widziałaś, jak stanął między nią a smokiem? Mógłby nawet zginąć w jej obronie. W zamian

za to samica toleruje jego przyzwyczajenia. - Spojrzał na Kalenę. - Taki jest zwyczaj na

Spectrum - dodał delikatnie. - Wszystko musi być zrównoważone, włączając role kobiet i

mężczyzn.

Spojrzała na niego kątem oka i powiedziała cichutko.

- Czy mógłbyś sobie darować te lekcje przyrody?

- Dlaczego? Bo nie chcesz uznać prawdy dotyczącej mężczyzn i kobiet?

- Nie chcę, żebyś czuł się zobowiązany stawać pomiędzy mną a... stworzeniem takim

jak tamto, Fire Whip. Nie chciałabym prosić o to ani ciebie, ani nikogo innego.

117

- Gdyby zaistniała taka potrzeba, nie byłoby czasu na proszenie lub dawanie

przyzwolenia - wyjaśniał jej cierpliwie. - Zrobiłbym to, ponieważ chronienie ciebie to moje

prawo i obowiązek. Jestem twoim mężem, Kaleno.

- Wciąż mi o tym przypominasz.

Ridge stłumił jęk.

- Muszę ci ciągle przypominać, ponieważ wydaje mi się, że bardzo łatwo zapominasz

o tym fakcie.

Kalena spojrzała na żar ogniska i dziwny uśmiech zagościł na jej twarzy.

- Jesteś w błędzie, Fire Whip. Nigdy nawet przez moment nie zapomniałam, że jesteś

moim mężem.

Ridge patrzył na jej twarz oświetloną słabym blaskiem ognia i zastanawiał się, co

kryło się za tymi słowami. Myśli kobiety często były zupełnie nie do pojęcia dla mężczyzny.

Nic dziwnego, że dana mu była siła i energia Mrocznego Krańca Spectrum. Tylko taka siła

mogła przeciwstawić się największej tajemnicy Świetlistego Krańca - rozumowi kobiety.

- Ridge?

- O co chodzi, Kaleno?

- Co to był za stwór, którego zabiłeś? Nigdy jeszcze nie widziałam czegoś takiego.

- Ani ja - przyznał - chociaż wygląd tego stwora pasuje do opisu, który słyszałem od

jakiegoś kupca. Nie rozumiem jednak, co robił tak daleko od gór. One rzadko są spotykane,

nawet przez tych handlarzy, którzy jeżdżą do miast położonych w górach. Są to stworzenia,

które wolą ciemność pieczar. Mówi się, że są bardzo bojaźliwe.

- Ten nie wyglądał na bojaźliwego.

- Prawdopodobnie był głodny i znajdował się daleko od swojej pieczary.

Przypuszczam, że tutaj nie mógł zdobyć swojej codziennej porcji jedzenia. Musiał być

zdesperowany, skoro podszedł tak blisko do ognia i zapachu człowieka.

- Ciekawa jestem, co go wypędziło z gór?

- Tak, Kaleno. To jest bardzo dobre pytanie.

astępną noc mieli spędzić w gospodzie. Była to jedna z najmniejszych osad

spotykanych po drodze i wygody w niej były również minimalne, ale zawsze to lepsze niż noc

na szlaku. Cały dzień panował między nimi cichy rozejm, aż do momentu, kiedy po

wieczornym posiłku Ridge wysłał Kalenę na górę, do zajmowanej przez nich kwatery.

118

Zastanawiał się później, kiedy przyjdzie mu płacić za to, że jego głos zabrzmiał wtedy

arogancko czy apodyktycznie. Zachował się jedynie tak jak mistrz komercji i mąż. Prawdą

było, że był zaszokowany, kiedy Kalena oświadczyła mu, że chciałaby pójść z nim po posiłku

do gospody. Popatrzył na nią tak, jakby oświadczyła, że zamierza rozebrać się do naga i

tańczyć na stole.

- To nie jest możliwe - powiedział zdumiony. - Co też ci przyszło do głowy? Może

byłoby możliwe zabranie cię do gospody w Crosspurposes, ale poza dyskusją jest zrobienie

tego w takiej małej osadzie jak ta. Wszyscy w gospodzie, łącznie z właścicielem, to

mężczyźni i odebraliby to jako bezeceństwo. Ostrzegałem cię, że w małych miasteczkach

wszystko jest staromodne i konserwatywne. Musimy przestrzegać miejscowych zwyczajów,

Kaleno.

- Ale ja nie mam co robić na górze, a nie chce mi się jeszcze spać.

- Przykro mi z tego powodu, Kaleno - powiedział trochę bezradnie. - Ale nie mogę

dotrzymać ci towarzystwa. Tę podróż odbywamy nie dla przyjemności podróżowania. Mam

zamiar trochę popracować.

- Siedzenie w gospodzie i picie całą noc nazywasz pracą?

Ta kobieta zmuszała go do tłumaczenia się, a tego nie lubił.

- Wielu rzeczy można dowiedzieć się w gospodzie, Kaleno.

- Jakich?

- Zbieram pogłoski, trochę plotek. Na przykład wspomnę dzisiaj o smoku trójzębnym,

żeby dowiedzieć się, czy ktoś inny również go widział. Chcę też zweryfikować dziwne

opowieści, które słyszałem.

- Jakiego rodzaju? - zapytała.

Westchnął, czując, że Kalena próbuje zapędzić go do narożnika. Będzie musiał jeszcze

dużo się nauczyć, zanim zrozumie, jak postępować z żoną, lub przynajmniej jak postępować z

Kalena. Wziął do ręki kufel z piwem.

- Słyszałem jedną lub dwie dziwne historie o ludziach znikających w górach.

Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej, szczególnie po tym, co przydarzyło się nam w

Adverse.

- Mimo wszystko uważam, że dowiedziałbyś się wszystkiego i bez włóczenia się do

gospody - oznajmiła Kalena.

119

Przez moment miał ochotę wprost powiedzieć jej, że jeśli raczy dać mu powód, dla

którego warto by mu było towarzyszyć jej na górę, to może rozważyć tę propozycję. Ale

powstrzymał się przed wypowiedzeniem tego głośno. To by ją tylko doprowadziło do furii.

- Dość, Kaleno. Kiedy skończysz posiłek, idź na górę do alkowy. Daję ci słowo, że nie

wrócę zbyt późno. Zadam tylko parę pytań.

Uniosła brodę do góry.

- Miłego wieczoru. Jeśli chodzi o mnie, nie musisz się spieszyć na górę - powiedziała

to niezwykle uprzejmie. Następnie z wielką godnością odwróciła się na pięcie i wyszła z

jadalni.

Ridge aż jęknął w duchu. Tak dobrze wszystko szło cały dzień. Już miał nadzieję, że

może wreszcie otrzyma zaproszenie, którego tak bardzo pragnął. Ale teraz było już jasne, że

Kalena nie ma ochoty kochać się z nim. Zdegustowany samym sobą, a swoim losem w

szczególności, wyszedł z zajazdu i skierował się do gospody. Potrzebował kufla piwa.

a górze Kalena przemierzała małą klitkę, która służyła za izbę do spania.

Odczuwała niepokój i poirytowanie, a w tym maleńkim pokoiku czuła się jak w klatce.

Wepchnęła do drugiej maleńkiej izdebki torbę podróżną, żeby mieć więcej przestrzeni,

ale i tak czuła się jak spętany zwierzak.

Kiedy tak chodziła z kąta w kąt, uprzytomniła sobie, że nie jest oswojonym

zwierzakiem i nie pozwoli sobą dyrygować.

W porywie buntu wyszła na korytarz. Jeśli nie może inaczej zabić czasu, to pójdzie do

stajni i porozmawia z kritami.

Była już w połowie korytarza, gdy przechodząc obok drzwi innego pokoju gościnnego

usłyszała cichy jęk. Zaskoczona zatrzymała się i zaczęła nasłuchiwać. Delikatny, pełen bólu

jęk znowu dał się słyszeć zza drzwi.

Kalena zawahała się chwilę, ale kiedy jęk nie ustawał, podeszła do drzwi i zapukała.

- Hallo? - zawołała cicho. - Czy wszystko w porządku? - Opowiedziała jej cisza. Więc

po chwili spróbowała znowu. - Czy mogę w czymś pomóc?

Usłyszała w pokoju jakiś ruch i choć nie otworzyły się drzwi, usłyszała kobiecy głos.

- Proszę.

Kalenę zaalarmował brzmiący w tym słowie lęk i ból. Nacisnęła klamkę i otworzyła

drzwi. Po sekundzie wahania weszła do maleńkiej izdebki. Na łóżku leżała kobieta. Była

120

bardzo młoda i w zaawansowanej ciąży. Nawet nie mając doświadczenia Uzdrowicielki

Kalena od razu zorientowała się, że kobieta rodzi. Podbiegła do łóżka.

- Do Kamieni, nie powiesz mi chyba, że zdecydowałaś się przejść przez to wszystko

sama - powiedziała Kalena i uśmiechnęła się, próbując dodać kobiecie odwagi. - Czy ktoś

wezwał już Uzdrowicielkę?

Młoda kobieta spojrzała na nią przestraszona i bardzo spięta.

- Nie znam żadnej Uzdrowicielki w tej osadzie. Mój mąż...

- Tak, gdzie jest twój mąż? - zapytała szybko Kalena biorąc rodzącą za rękę i

głaszcząc uspokajająco.

- Nie jestem pewna. Powiedział, że ma interes w mieście. Może zatrzymał się w

gospodzie?

- Oczywiście, a gdzie indziej może być mężczyzna o tej porze?

Nieznajoma pozwoliła sobie na przelotny uśmiech, który skończył się nagle, kiedy

następny skurcz zawładnął jej ciałem.

- On nic nie wie. Bóle zaczęły się tak nagle. Nie byłam w stanie zejść na dół, żeby go

zawołać.

- Teraz potrzebna ci jest Uzdrowicielka, a nie bezradny mężczyzna. Zaraz wrócę.

Kalena zerwała się i wypadła za drzwi. Słyszała hałas dochodzący z gospody, kiedy

biegła do gospodarza. Na szczęście jego żona zjawiła się natychmiast.

- Zaraz sprowadzę ze wsi Uzdrowicielkę - obiecała starsza kobieta. - Wracaj na górę

do tej biednej dziewczyny. Widziałam ją wcześniej. Ona jest bardzo młoda. Taka młoda...

Prawdopodobnie to jej pierwsze dziecko i jest na pewno śmiertelnie przerażona.

Kalena skinęła głową. Z gospody dobiegały krzykliwe śmiechy i dochodził zapach

dymu.

Zadyszana wbiegła po schodach. Chwilę stała, żeby uspokoić się, zanim wejdzie do

pokoju młodej kobiety. Dobra Uzdrowicielka zawsze prezentuje spokój, żeby ukoić pacjenta,

przypomniała sobie.

Dobra Uzdrowicielka. Czy to żart? Ona nie była Uzdrowicielką i nie mogła nią być.

Nagle poczuła się nieszczęśliwa. Uczucie to było jej dobrze znane.

Kalena oddałaby wszystko, żeby urodzić się z talentem. Uważała, że ciąży na niej

jakaś klątwa, skazująca ją na wieczne cierpienie z tego powodu. Zawsze wydawało się jej

121

niesprawiedliwe, że tak bardzo chciała być Uzdrowicielką, a nie miała na to szans. Szybko

opanowała się i otworzyła drzwi.

- Nie ma powodu do niepokoju - zapewniła pacjentkę leżącą na łóżku. - Wkrótce

będzie tu Uzdrowicielka.

- Jesteś bardzo miła.

- Nie przesadzaj. Kobieta musi pomóc drugiej kobiecie w takiej sytuacji jak ta.

Przypominając sobie, co robiła Olara w takich wypadkach, Kalena rozpaliła ogień na

małym palenisku i postawiła wodę, żeby ją zagotować. W zimnej wodzie zanurzyła szmatkę i

przetarła czoło młodej kobiety, starając się ulżyć jej w cierpieniach. Kiedy przychodziły bóle,

trzymała ją za rękę, czując, jak paznokcie kobiety wbijają się w jej dłoń. Kalena bardzo

chciała nie czuć się taka bezradna.

Gdyby była Uzdrowicielką, mogłaby zrobić o wiele więcej. Wiedziała, że Olara

używała specjalnych ziół łagodzących ból i zatrzymujących krwawienie, więc dzięki swoim

umiejętnościom mogła uczynić proces rodzenia znacznie łatwiejszym i bezpieczniejszym. Ale

Kalena wiedziała o tym mało. Tylko uczona Uzdrowicielka z talentem mogłaby rzeczywiście

pomóc.

Kobieta krzyknęła i Kalena przestraszyła się, że Uzdrowicielka nie przybędzie na

czas.

- To, co robisz, jest wspaniałe - powiedziała Kalena uspokajająco, przesuwając na bok

pościel. Jeśli nikt nie przyjdzie, będzie musiała sama odebrać dziecko. Miała nadzieję, że

poród będzie normalny.

- Oddychaj głęboko i nie walcz z bólem. Wkrótce będzie po wszystkim. Tylko

oddychaj głęboko.

Olara mówiła coś bez przerwy. Taki monolog miał hipnotyczne działanie i uspokajał

pacjentki. Przez cale lata docierały do Kaleny jego fragmenty i teraz przypominała sobie

łagodnie brzmiące dźwięki.

- Właśnie tak. Wszystko idzie doskonale. Nie powstrzymuj krzyku, jeśli masz na to

ochotę. Wszystko idzie dobrze.

Gdybym tylko wiedziała trochę więcej, pomyślała Kalena z mieszaniną złości i

rozpaczy. Powinna wiedzieć więcej. To nie w porządku, że była trzymana z dala od takich

wiadomości. Powinna wiedzieć, co należy robić.

122

W tym momencie rozległo się krótkie pukanie, a po chwili drzwi otworzyły się

szeroko. Kalena z ulgą zobaczyła kobietę w średnim wieku, wchodzącą pewnie do pokoju.

Właścicielka zajazdu kroczyła tuż za nią,

- Nawet nie muszę pytać, która z was jest moją pacjentką - powiedziała wesoło

Uzdrowicielka. - Jak idzie? - Wyjęła z torby garstkę ziół i wręczyła je Kalenic - Widać, że

wszystko jest pod kontrolą. Weź te zioła, zalej je gorącą wodą i niech młoda matka wypije

kilka łyków. Ten napój zmniejszy jej ból.

Kalena potulnie wzięła zioła i przygotowała je według instrukcji. Uzdrowicielka

przejęła opiekę nad rodzącą i wszystko odbywało się teraz pod czujnym okiem

doświadczonego eksperta.

Kalena patrzyła zafascynowana, podtrzymując jednocześnie głowę młodej matki, żeby

mogła napić się ziół z garnuszka. Te wszystkie czynności budziły w niej jakąś tęsknotę. Chęć

robienia tego wszystkiego, co robiła Uzdrowicielka, była silna aż do bólu. Poczuła, że do jej

oczu napływają łzy.

Ale kiedy dziecko się urodziło, wszyscy, łącznie z Kaleną, byli tak zajęci, że nie

mogła już o tym myśleć.

a dole, w gospodzie, Ridge siedział przy stole nad kuflem piwa i markotnie

medytował nad swoją przeszłością, chwilą obecną i przyszłością.

Nie wiadomo czemu odnosił wrażenie, że całe jego życie związane jest z Kalena.

Przeszłość, ponieważ zdał sobie sprawę, jak pusta była bez Kaleny; teraźniejszość, ponieważ

nie wiedział, jak ma z nią postępować; a przyszłość, gdyż obawiał się, że może nie zdoła

zatrzymać jej przy sobie.

W pewnych momentach czuł, że zaczynają się rozumieć. Jednak gdy tylko coś

powiedział lub zrobił, ta więź natychmiast się rozpadała. Podniósł do ust kufel z czerwonym

piwem i popijając zastanawiał się, kiedy żona zaprosi go do łoża.

Po wypiciu następnego łyka piwa zdecydował, że czekanie na to jest głupotą.

Mężczyzna powinien domagać się swoich praw małżeńskich. Był głupcem myśląc, że

powinien czekać, aż Kalena sama do niego przyjdzie. W takim tempie może czekać

wieczność.

Na Kamienie, nie chce się z tym pogodzić. Nikt by nie chciał.

123

Podniósł się, rzucił kilka granów na stół i wyszedł z gospody. Miał złe podejście do

Kaleny. Jeśli pozwoli, żeby to ona ustalała zasady tej gry, będzie spał oddzielnie do końca

podróży. Musi wzmocnić więzy pomiędzy nimi. Nie może już więcej tracić czasu.

Powtarzał to sobie przez całą drogę. Z tym postanowieniem wszedł na górę. Całe jego

ciało było napięte z powodu tej stanowczej decyzji. Otworzył drzwi i już miał powiedzieć, że

od dzisiaj będzie między nimi zupełnie inaczej, gdy nagle osłupiał.

Zaniemówił - zdał sobie sprawę, że pokój jest pusty. Oszołomiony rozejrzał się

dookoła i stwierdził, że torba podróżna Kaleny również zniknęła.

Długą chwilę stał po prostu gapiąc się na pustą izbę i uświadamiając sobie fakt, że

żona go opuściła.

Nie spodziewał się, że ucieknie. Nie mógł po prostu zrozumieć, jak mógł być aż takim

głupcem. Oczywiście, uciekła przy pierwszej okazji. A dzisiejszy wieczór właściwie jej tego

dostarczył.

Fala wściekłości przepłynęła przez jego ciało. Do Kamieni, Kaleno. Nie możesz mnie

zostawić!

Ale, oczywiście, mogła. Musiała tylko wymknąć się z domu, gdy on był w gospodzie.

Umiała osiodłać krita. Czegóż więcej potrzeba do ucieczki?

Był głupcem, że jej pobłażał. Musiał być niespełna rozumu, że postępował z nią tak

delikatnie i ciągle się mitygował. Czemu sądził, że zaakceptowała fakt, iż jest jego żoną?

Odwrócił się do drzwi. Nie mogła uciec daleko, pomyślał. Musi ją znaleźć i

przyprowadzić, a potem upewni się, że zrozumiała, gdzie jest jej miejsce. Była jego żoną i, do

Kamieni, dowie się, co to znaczy.

Ogarnęło go ciężkie, mroczne uczucie frustracji, a ból, który w nim nabrzmiewał,

eksplodował nagłym gniewem. Ridge wypadł na korytarz w momencie, kiedy jakiś

zdenerwowany młody mężczyzna stukał do drzwi innego pokoju.

- Betha? - zawołał młody człowiek strasznie przejęty. - Betha? Czy dobrze się

czujesz?

Ridge chciał przejść obok mężczyzny będącego w stanie rozstroju nerwowego, ale

drzwi otworzyły się nagle i ukazała się w nich jego żona.

- Przypuszczam, że jesteś jej mężem? - powiedziała Kalena do mężczyzny stojącego

na progu.

124

- Co z moją żoną? - zapytał bezradnie mężczyzna. - Czy wszystko z nią w porządku? -

Z izby dobiegł płacz dziecka. Mężczyzna był zupełnie oszołomiony. - Dziecko!

- Moje gratulacje - powiedziała Kalena i uśmiechnęła się pogardliwie. - Masz

wspaniałego syna. Twoja żona i dziecko czują się dobrze, chociaż nie dzięki tobie.

Ridge słuchał, jak Kalena chłosta mężczyznę słowami i skrzywił się na takie

traktowanie niefortunnego ojca. Kalena nie przerywała reprymendy.

- Co to za mąż zabiera w podróż żonę, która jest w takim stanie? Powinna zostać

bezpiecznie w domu pod opieką swojej miejscowej Uzdrowicielki, która ją zna. W takiej

chwili powinna mieć obok siebie przyjaciółki. Zamiast tego biedna Betha znalazła się sama w

obcym zajeździe, wśród obcych ludzi. A gdzie był jej mąż? Na dole, popijał w gospodzie,

kiedy jego syn przychodził na świat. Mogę iść o zakład, że bardzo chętnie brałeś udział w

poczęciu twojego dziecka, prawda?

- Proszę. Chciałbym pójść do żony - błagał mężczyzna.

- Wykazałeś się brakiem odpowiedzialności - ciągnęła groźnie Kalena. - Obowiązkiem

mężczyzny jest opiekowanie się własną żoną i troszczenie się o nią. Gdzie byłeś, kiedy

powinieneś wywiązywać się ze swoich obowiązków?

Ridge pozwolił sobie na długie westchnienie pełne ulgi. Oparł się o ścianę, ręce

skrzyżował na piersiach i wysłuchał przemowy Kaleny. Jeszcze nigdy nie przyjmował z

takim zadowoleniem ostrych pokrzykiwań kobiety na bezbronnego mężczyznę. Był po prostu

zadowolony, że to nie on jest tym mężczyzną, którego Kalena rozrywała na strzępy.

Bezpieczny, patrzył na swoją żonę z mieszaniną rozbawienia i podziwu, i z ogromną ulgą.

A więc jednak od niego nie uciekła.

125

Rozdział dziewiąty

yślałem, że mnie zostawiłaś. - Ridge stał przy malutkim okienku; patrzył w dół na

podwórze zajazdu. Kalena zamknęła drzwi izdebki i oparła się o drewnianą ścianę. Była

zdziwiona, kiedy ujrzała Ridge'a stojącego w korytarzu. Nie powiedział słowa, kiedy dawała

lekcję młodemu ojcu, ale gdy tylko pozwoliła mu iść do żony, Ridge podszedł do niej, wziął

za ramię i zapytał, czy jest gotowa wrócić do ich pokoju. Twierdząco skinęła głową. Pierwsze

słowa, które wypowiedział po wejściu, zdumiały ją.

- Nie rozumiem - stwierdziła spokojnie.

Ridge nie odwrócił się do niej; oparł się jedną ręką o parapet okienny i dalej gapił się

w ciemność.

- To proste. Kiedy wróciłem tutaj niedawno i nie znalazłem ani ciebie, ani twojego

bagażu, przypuszczałem, że mnie opuściłaś.

Kalena odsunęła się wolno od drzwi.

- To nie byłoby możliwe, Ridge.

Odwrócił głowę i spojrzał na nią przez ramię, badając jej spokojną twarz.

- Dlaczego? Mogłaś wsiąść na krita i jechać, aż znajdziesz jakąś farmę, a w niej

schronienie na resztę nocy. Nie boisz się ciemności i nie brak ci inteligencji. To nie takie

trudne uciec ode mnie.

Kalena skrzywiła się.

- Nie, Ridge, nie mogę od ciebie uciec. Jestem związana z tobą małżeńskim

kontraktem, pamiętasz? Podpisałam dokument.

- To tylko kawałek papieru.

Kalena była oburzona.

- To jest legalny dokument. Podpisując go zobowiązałam się do przestrzegania jego

warunków. Gdybym odeszła od ciebie przed zakończeniem naszej podróży, straciłabym

resztki mojej dumy i honoru.

Popatrzył na nią z podziwem.

126

- Mówisz tak, jakby pozostało ci niewiele dumy i honoru. Ale zaręczam ci, że masz

więcej jednego i drugiego niż każda inna kobieta. W gruncie rzeczy nawet więcej niż niejeden

mężczyzna.

- Czy tak trudno zrozumieć, że kobiece poczucie honoru może być tak samo wielkie

jak mężczyzny?

- Zanim cię spotkałem, trudno byłoby mi w to uwierzyć - powiedział miękko. - Ale ty

przekonałaś mnie, że może być inaczej. Chociaż muszę przyznać, moja damo, że czasami

twoje poczucie dumy i honoru czyni moje życie bardzo trudnym. Ale dzisiaj jestem ci za to

bardzo wdzięczny.

Kalena zdała sobie sprawę, że Ridge mówi to wszystko bardzo poważnie. Krótki

wybuch gniewu Kaleny zgasł bardzo szybko.

- Możesz być głupim człowiekiem, ale jesteś uczciwy. - Uśmiechnęła się blado. -

Uczciwość jest pożądaną cechą u męża.

- Cieszę się, że chociaż w jednym punkcie cię satysfakcjonuję.

Zaczerwieniła się, spojrzała mu prosto w oczy i szybko się odwróciła, żeby wyciągnąć

torbę z małej alkowy.

- Zostałeś wciągnięty w to małżeństwo przez manipulacje mojej ciotki. Masz

absolutną słuszność, że od czasu do czasu denerwujesz się z mojego powodu.

- Kaleno!

Przerwała i odwróciła się, żeby spojrzeć na niego.

- Tak, Ridge?

- Jestem zadowolony z warunków naszego małżeństwa.

Kalena czuła, że chce powiedzieć coś więcej, ale nie mógł znaleźć odpowiednich

słów. Biedny Ridge. O wiele łatwiej było mu operować sintarem niż słowami. Szybko

znalazła sposób na złagodzenie napiętej atmosfery.

- No, ja również mam powody, żeby odczuwać zadowolenie - powiedziała prosto.

- Ty też?

- Dlaczegóż miałoby tak nie być? Kiedy wrócę z Heights of Variance, będę miała

sporą ilość Piasku do sprzedania, czyż nie? Wolność będzie o wiele bardziej przyjemna, jeśli

będę mogła pozwolić sobie na nią. To prawda, że w oryginalnych planach Olary nigdy nie

miałam dostać Piasku, ale Spectrum posiada swoją równowagę, inną, niż ciotka się

127

spodziewała. I chociaż zhańbiłam siebie i swój ród, mogę zostać nagrodzona za tę klęskę w

sposób, jakiego nikt by nie przewidział.

Spojrzenie Ridge'a stwardniało.

- Czy chcesz powiedzieć, że zostałaś ze mną nie z powodu honoru, ale ze względu na

zyski z Piasku?

- A jak sądzisz, Ridge? - zapytała zimno.

- Są takie momenty, moja damo, że tak mnie zadziwiasz, że sam nie wiem, co myśleć -

mruknął, odwrócił się i ze złością odrzucił przykrycie z posłania. - Jeśli skończyłaś już na

dzisiaj granie roli Uzdrowicielki, to kładź się. Jutro mamy długą drogę przed sobą.

- Zawsze jest przed nami długa droga.

- Nie spodziewałaś się chyba dostać Piasku bez żadnego trudu, prawda? - zapytał

ostro, usiadł i zaczął ściągać buty.

- Czy to cię denerwuje, Ridge, że mogę myśleć praktycznie o naszej podróży? Akurat

ty nie powinieneś na to narzekać. Sam powiedziałeś całkiem jasno, że głównym celem tej

podróży jest przywieźć tyle Piasku, żeby ci starczyło na założenie firmy. Dlaczego dręczy cię

to, że ja również mogę myśleć o tym, co będę mogła kupić sobie za Piasek.

Zdarł z siebie koszulę i odrzucił ją na bok.

- Wolność, której szukasz, Kaleno, nie usatysfakcjonuje cię.

- Skąd wiesz?

Wślizgnął się do łóżka i podłożył ręce pod głowę. Patrzył, jak się odwróciła, żeby

przykręcić lampę, a potem przyglądał się jej, kiedy rozbierała się w ciemności, odwrócona do

niego plecami.

- Ponieważ zatrzymam cię w moich ramionach - powiedział zdecydowanie. - I wiem,

jaka jesteś. Jesteś istotą pełną pasji. Nie będziesz szczęśliwa, jeśli nie zaakceptujesz tego

aspektu swojej natury. Potrzebujesz mężczyzny, który będzie dzielił z tobą twoje marzenia.

- Mężczyźni zawsze są pewni siebie, kiedy wypowiadają się o kobiecych potrzebach -

wyszeptała. Wciągnęła przez głowę nocną koszulę i położyła się na łożu obok niego.

- Powiedziałem ci, Kaleno, że potrzebujesz mężczyzny i to jest prawda - obstawał

przy swoim Ridge.

- W takim razie, muszę sobie jakiegoś znaleźć, prawda? - zapytała swobodnie.

- Już znalazłaś jednego. Mnie. - Odwrócił się do niej plecami. - Pewnego dnia sama to

przyznasz.

128

Kalena nie mogła wymyślić nic sensownego, żeby mu odpowiedzieć. Leżała na swojej

części łoża, świadoma ciepła jego ciała, i zastanawiała się nad złożonością szczęścia na

Spectrum. Przez długi czas leżała w ciemności i była pewna, że Ridge już zasnął, kiedy nagle

powiedział z humorem:

- Jestem zadowolony, że to nie mnie łajałaś dzisiaj na korytarzu. Masz bardzo ostry

język, kobieto.

- Czasami ostry język jest jedyną bronią kobiecą.

- Tak... Wasz Kraniec Spectrum jest dobrze uzbrojony. Powie ci to każdy mężczyzna.

Muszę jednak przyznać, że twój wykład był trochę zabawny. Kiedy mówiłaś temu młodemu

mężczyźnie o roli mężczyzny jako obrońcy kobiety, prezentowałaś mój punkt widzenia.

- On zasługiwał na reprymendę - powiedziała Kalena pewnym głosem. - Kiedy

poślubiał swoją żonę, przysięgał bronić jej i dbać o nią w dobrym i złym. Powinien

dotrzymywać słów przysięgi. Nie powinien chodzić do gospody i pić, wiedząc, że jego żona

może zacząć rodzić.

- On sam jest jeszcze dzieckiem.

- Ale ma dość lat, żeby zostać ojcem dziecka, czyż nie? - zapytała Kalena.

Ridge w odpowiedzi bąknął tylko coś do siebie, po czym zwrócił się do Kaleny:

- Mimo wszystko jestem zadowolony, że to on służył ci dzisiaj za tarczę, a nie ja.

- Ty byś tak nie postąpił. Nie w takim przypadku, z jakim mieliśmy do czynienia

dzisiejszej nocy - powiedziała z przekonaniem.

Ridge nie odzywał się przez moment, a potem zapytał:

- Skąd wiesz?

- Ponieważ nie byłoby potrzeby przypominania ci o obowiązkach, jakie masz

względem żony. Ty nigdy nie zapomniałbyś o takich sprawach. Zawsze musiałbyś mieć

pewność, że jest bezpieczna, i byłbyś przy niej, gdyby nadeszła jej pora rodzenia.

- Dziękuję ci za taką wiarę we mnie, żono. A teraz powiem ci coś, do czego

doszedłem.

- Co to takiego?

- Uważam, że honorujesz kontrakt małżeński nie dlatego, że chcesz dostać Piasek. To

nie chciwość trzyma cię przy mnie. - W jego słowach brzmiała absolutna wiara w to, co

mówi.

Kalena nie była pewna, co miał na myśli, ale nie ośmieliła się zapytać.

129

alena powitała widok małego miasteczka Hot And Cold z większym entuzjazmem

niż wszystkie inne osady, w których zatrzymywali się dotąd. Byli właśnie pod koniec ósmego

dnia ciężkiej podróży. Zajazdy, w których zatrzymywali się dotąd, były prymitywne lub

miały minimalne wygody, a same osady były małe lub bardzo małe.

Ale Hot And Cold zapowiadało intrygującą zmianę. Kalena przyspieszyła krita, żeby

być bliżej Ridge'a, który zatrzymał się na szczycie wzgórza i patrzył w dół na małe

miasteczko.

- Czy to prawda, że są tam naturalne gorące źródła? - zapytała Kalena.

Ridge spojrzał na nią.

- Tak, to prawda. Karawany zawsze zatrzymują się tutaj, kiedy przejadą dwa razy po

osiem dni. Wszyscy doceniają istniejące tu baseny.

- Dwa razy po osiem dni? Przecież my jesteśmy w podróży tylko osiem dni -

stwierdziła ze zdumieniem.

- Myśmy poruszali się znacznie szybciej niż normalne karawany kupieckie, które

podróżują ze wszystkimi bagażami i obciążonymi kritami. Ponadto karawany mają inne niż

my przystanki podczas swojej drogi. Przyjmuje się, że droga do gór, które strzegą doliny

Wielkich Uzdrowicielek, trwa mniej więcej trzy razy po osiem dni. Jeśli wszystko pójdzie

dobrze, jutro dotrzemy do gór, a potem będzie już niedaleko do doliny.

- Jeżeli się tam dostaniemy - przypomniała mu Kalena.

- Dotrzemy tam. Po to tu przyjechałem.

Widocznie Ridge do tej pory w takich sytuacjach dobrze sobie radził, skoro mówił to z

taką pewnością siebie, pomyślała Kalena. Badawczo patrzyła na widniejące poniżej miasto,

usytuowane w zadrzewionej dolinie przytulonej do stóp gór. Była to dziwna okolica. Teren

opadał łagodnie aż do miejsca, gdzie równina otwierała drogę do doliny, a ta z kolei drogę do

gór. Wydawało się, że wszystko to powstało nagle. Równina po prostu zatrzymała się. Po niej

był tylko krótki szereg kotlin i wzgórz, a dalej zaczynały się już góry.

- Czy jesteś rozczarowany, że nie znalazłeś jeszcze wyjaśnienia niepowodzeń, które

spotykały inne karawany? - zapytała. Wiedziała, że niewiele dowiedział się w gospodach.

- Nie, jestem uspokojony - zapewnił ją oschle. - Quintel płaci za to, żebym radził sobie

z takimi problemami, ale to wcale nie znaczy, że nie wolę spokojnych wypraw.

130

- Ta raczej nie należy do spokojnych. Co z tymi dwoma mężczyznami, którzy

zaatakowali nas w Adverse? Jak sądzisz, czy oni mieli jakiś związek z problemami, które

występowały na tym szlaku handlowym?

- Jeśli nawet mieli, to zostało to już rozwiązane, prawda? - Szarpnął lekko wodze

swojego krita i zaczął zjeżdżać w dół do doliny.

Kalena zadrżała na myśl o dwóch martwych mężczyznach z wisiorkami z czarnego

szkła. Oby Ridge miał rację sądząc, że nic więcej nie grozi im z tej strony, pomyślała.

Popędziła za nim swojego krita.

- Słyszałam już wcześniej o basenach z naturalną gorącą wodą, zanim wspomniałeś, że

są w tym mieście - odezwała się. - Olara mówiła mi, że są bardzo dobre na pewne rodzaje

chorób. Wysłała kilka starszych osób z naszej wsi do miasta, w którym są gorące źródła.

Kiedyś wysłała tam nawet maleńkie dziecko, które po upadku było kaleką.

- Po wielu dniach podróży wszyscy kupcy lubią uczucie, jakie daje kąpiel w tych

basenach. Czują się znacznie lepiej niż po normalnej kąpieli. Musi być w tej wodzie coś

niezwykłego.

- To jest naprawdę zdumiewające, prawda? - zauważyła Kalena. - Jesteśmy bardzo

blisko Heights of Variance. Może gorąca woda, która zasila baseny, pochodzi z gór. Mówi

się, że Świetlisty Klucz jest zatopiony gdzieś w Heights of Variance i że jego siła przenika

góry. To dlatego Najwyższe Uzdrowicielki mieszkają i pracują właśnie tutaj. Obecność

Klucza użycza prawdopodobnie siły ich lekarstwom.

- Myślałem, że nie wierzysz w mity - zauważył Ridge.

- No, nie wierzę, ale niektóre mnie zadziwiają. W końcu, nikt inny tylko

Uzdrowicielki przygotowują Piasek. I wszyscy zawdzięczamy bardzo dużo wiedzy

medycznej, która pochodzi od Wielkich Uzdrowicielek. Oczywiste jest również to, że mają

one nadzwyczajne zdolności.

- Wielkie Uzdrowicielki są mądrymi i zamożnymi kobietami, które są na tyle

błyskotliwe, że zbudowały swą potęgę w oparciu o jeden z najlepiej sprzedających się

towarów, jakim jest Piasek Eurytmii. - Głos Ridge'a brzmiał trochę pogardliwie. - Strzegą

swoich tajemnic głównie dlatego, żeby utrzymywać wszystkich w lęku. Nie ma żadnej

rozsądnej przyczyny, dla której nie miałyby przeprowadzać transakcji bezpośrednio z

mężczyznami. Ich naleganie na handel wyłącznie z kobietami zamężnymi było kłopotliwym

131

utrudnieniem od samego początku. Przez całe lata Quintel miał pełne ręce roboty przez ich

najróżniejsze żądania i ograniczenia.

Kalena uśmiechnęła się szeroko, widząc, że Ridge irytuje się jak typowy mężczyzna.

- Mimo tych ograniczeń Quintel przysporzył swojej firmie bogactwa i potęgi. Ty sam

masz nadzieję sporo zarobić na tej wyprawie. Myślę, Ridge, że jeśli po powrocie do

Crosspurposes założysz swoją firmę, będziesz to zawdzięczał właśnie tym utrudnieniom.

- Kaleno, ty patrzysz na wszystko z zadziwiającej perspektywy.

Widziała niechętne rozbawienie w jego złocistych oczach, kiedy odwrócił się, żeby

spojrzeć na nią przez ramię.

- To jest po prostu kobiecy punkt widzenia - potwierdziła z pewną satysfakcją.

Czerpała coraz to większe zadowolenie z tych momentów, w których Ridge z nią

żartował. Zdawała sobie sprawę, że często celowo go prowokuje, żeby pobudzić jego

poczucie humoru. Oczywiście, niosło to niejakie ryzyko, ponieważ nie miała nigdy pewności,

czy zamiast dobrego humoru nie wywoła gniewu. Ale gra była warta ryzyka. Kiedy udało jej

się go rozśmieszyć, czuła się tak, jakby odkryła schowek na drogocenny skarb.

Czasami wiedziała, że stąpa po linie. Legendarny gniew Ridge'a krył się tuż pod

powierzchnią i niejednokrotnie oparzyły ją jego płomienie. W takich chwilach natychmiast

przestawała go prowokować i zachowywała się w sposób, który skutecznie go uspokajał. Nie

było to trudne. Odkryła bardzo szybko, że zapalczywa natura Ridge'a była stosunkowo prosta.

Arrisa i jej przyjaciółki byłyby zdziwione, gdyby to usłyszały, ale Kalena uważała, że ma do

tego spory talent.

Nie robiła tylko jednej rzeczy: wiedziała, jak bardzo jest wyczulony we wszystkich

sprawach dotyczących jego honoru i starała się go nie drażnić. W takich chwilach nie miał

absolutnie poczucia humoru i nawet nie mogła winić go za to. Teraz zdawała sobie sprawę,

jak Ridge patrzył na początek ich związku. Jego ambicja doznała dużego uszczerbku. Nie

tylko życie Quintela było wtedy zagrożone, ale przede wszystkim głębokie, osobiste poczucie

honoru Ridge'a.

Traktował rolę męża bardzo poważnie. Gdyby ktoś odkrył, że jego żona jest

zabójczynią Quintela, jego honor byłby zdeptany. Ridge uważał, że jego ascetycznemu

pracodawcy i dobroczyńcy należy się całkowita lojalność z jego strony, a z kolei jego żona

powinna wykazywać lojalność w stosunku do niego. Tak czy inaczej, niebywałe poczucie

132

własnej dumy powodowało, że czuł się całkowicie odpowiedzialny za wszystkie postępki

żony.

Byłby dobrym panem wielkiego rodu, pomyślała Kalena, ale miał nadmierne poczucie

odpowiedzialności. Każda kobieta, która zostanie jego prawdziwą żoną, będzie musiała

nauczyć się radzić sobie z nim, bo niewątpliwie czeka ją życie z bardzo trudnym partnerem.

Nawet te osiem dni podróży nie były lekkie dla Kaleny.

Poza tym nie była absolutnie pewna, czy począwszy od Adverse postępowała dobrze,

kierując się honorem. Niechętnie przyznała sama przed sobą, że jej obowiązki żony były

przecież jasne. Nie mogła zaprzeczyć, że na mocy kontraktu winna była Ridge'owi szacunek i

lojalność żony. Fakt, że nigdy nie zamierzała spełnić warunków kontraktu, był kwestią

uboczną i nie był już teraz istotny. Ridge miał prawo dzielić z nią łoże, a ona zachowywała

się tak, ponieważ uważała, że Ridge nie chce już z nią sypiać. Także ostatniej nocy, kiedy

próbowała mu wyjaśnić, że poczucie honoru każe jej przestrzegać zobowiązań

wypływających z kontraktu, Ridge nawet nie próbował jej dotknąć.

Sposób, w jaki już od Adverse ignorował jej obecność w łożu, żenował ją i niepokoił.

Oczywiście zachowała te uczucia dla siebie. Uważała, że powinna wypełniać polecenia męża,

ale nigdzie nie było powiedziane, że musi sama rzucać się na niego. Ridge nie dostał jeszcze

od niej porannej herbaty do łóżka, a to mu się należało.

Kiedy wszystko to przeanalizowała, stwierdziła, że niezbyt rozumie swoje emocje,

które Ridge w niej wywołuje. Wydawało się jej, że wbrew swojej woli respektuje jego

autorytet, zdolności i nawet, w pewnym sensie, jego nadmierne poczucie dumy. Był twardym,

uczciwym, zdolnym i honorowym mężczyzną. Jego pewność siebie i zdecydowanie

wywoływały szacunek. Ale bardziej kobieca jej część odnosiła się nadzwyczaj ostrożnie do

Ridge'a ze względu na to, co wydarzyło się w noc przed ślubem. Zdawała sobie sprawę, że jej

mąż był bezdomnym bękartem, opłacanym pracownikiem. Co więcej, jego gniew z

pewnością pochodził z Mrocznego Krańca Spectrum. Kalena wiedziała, że nie zapomni nigdy

widoku gorejącego sintara w jego ręku.

Mimo wszystko nie mogła uciec od faktu, że był jej mężem. W czasie podróży ten

bękart, syn wielkiego rodu miał nad nią pełną władzę. Dziwiła się, dlaczego nie wykorzystuje

tej sytuacji od samego Adverse.

Znaleźli wiejski zajazd na północnym końcu zakurzonej ulicy, która prowadziła

bezpośrednio do Hot And Cold. Kalena zsiadła ze swojego wierzchowca z towarzyszącym jej

133

zawsze uczuciem ulgi i badała znak nad drzwiami zajazdu. Wykonany był prymitywnie i

przedstawiał jaskinię górską z parującym basenem. Od razu poczuła się lepiej.

- Ridge, chcę skorzystać z gorącego basenu - powiedziała. Należało jej się to po ośmiu

dniach ciężkiej podróży, a poza tym nie miała zamiaru zrezygnować z zobaczenia czegoś tak

interesującego.

Ridge skrzywił się lekko.

- Może, ale trochę później.

Kalena nic nie powiedziała, ale kiedy tak bardzo pałała ciekawością, nie miała

zamiaru godzić się na żadne „może”. Musiała zobaczyć naturalne gorące źródła, a mąż nie

mógł jej przed tym powstrzymać. Weszła za nim do małego holu.

Płomienie ognia buzowały na wielkim, kamiennym palenisku ogrzewającym wiejską

izbę przyległą do gospody, gdzie wielu miejscowych mężczyzn półleżało przy stołach.

Słysząc, że ktoś otwiera drzwi, podnieśli głowy i spojrzeli ciekawie na nowo przybyłych.

Kobieta, prawdopodobnie żona właściciela zajazdu, podeszła do lady i Kalena przywitała ją z

uśmiechem. Kobieta zawahała się, ale po chwili odwzajemniła uśmiech.

- Moja żona i ja potrzebujemy pokoju na noc i trochę wolnej przestrzeni w stajni dla

dwóch kritów - powiedział Ridge.

Kobieta za ladą żywo skinęła głową.

- Możemy dać nocleg. - Spojrzała podejrzliwie na Kalenę, która z westchnieniem

rozpięła pod szyją swój jeździecki kostium, żeby właścicielka zajazdu mogła zobaczyć zamek

i kluczyk zawieszony na szyi.

- Bardzo dobrze - powiedziała kobieta wręczając Ridge'owi klucz do pokoju. - Może

twoja żona zechce się wykąpać? W pobliżu są baseny dla kobiet. Często korzystają z nich

wieczorami. - Spojrzała na Kalenę. - To wszystko jest bardzo przyzwoite - zapewniła ją. -

Wiele Uzdrowicielek przysyła tutaj ludzi, a czasami nawet Wielkie Uzdrowicielki

przyjeżdżają do nas, żeby zażyć kąpieli.

- Bardzo chcę spróbować takiej kąpieli - powiedziała Kalena, zanim Ridge zdążył

wymyślić powód, dla którego mógłby się nie zgodzić. - Gdzie je znajdę? - zapytała.

- Kobiece baseny zlokalizowane są w południowych jaskiniach, znajdujących się na

północ od zajazdu. Bardzo blisko stąd. Inne kobiety też tam będą i trasa jest dobrze

oświetlona.

134

- Dziękuję - powiedziała Kalena, zanim z wyzywającym uśmiechem obejrzała się na

Ridge'a. - Pójdę tam po wieczornym posiłku, kiedy ty będziesz w gospodzie.

Ridge uniósł jedną brew.

- Ach tak?

- Tak - stwierdziła Kalena idąc za nim po swoją torbę. - Pójdę tam. - Nie po raz

pierwszy doszła do wniosku, że musi postępować ze swoim mężem zdecydowanie.

wie godziny później zanurzyła się po szyję w wodzie siedząc w skalistym basenie

ze wspaniale ciepłą wodą, leniwie kontemplując różnorodne i złożone techniki postępowania

z mężczyznami.

Sala, w której oddawała się relaksowi, była dużą jaskinią, oświetloną wieloma

lampami. Wznosiła się nad basenami wysokim łukiem z różnorodnie ukształtowanym

sklepieniem. Odbite od góry światło rzucało na ściany niesamowite cienie. Wiele

niegościnnych czarnych tuneli dochodziło do głównej pieczary z basenami, ale tylko jeden z

nich był oświetlony - ten, który prowadził z powrotem do wyjścia znajdującego się na stoku

wzgórza.

Całe otoczenie było dość niesamowite, ale było tu wiele kobiet, które zażywały

wieczornego wypoczynku i Kalena wcale się nie bała. Oprócz niej jeszcze trzy kobiety

korzystały z gorącego źródła. Siedziały nagie na naturalnie ukształtowanych stopniach

uformowanych w skalistym wnętrzu basenu, patrząc na Kalenę z nieśmiałą ciekawością. W

basenach znajdujących się w innych pieczarach siedziały podobne grupki kobiet. Te siedzące

w pobliżu były miłe dla Kaleny i powoli nawiązywała się między nimi pogawędka.

- Mam na imię Tana. Słyszałam, że razem z mężem podążacie w stronę gór -

powiedziała kobieta siedząca w pobliżu. Była pulchną blondynką w wieku Kaleny. Podobnie

jak inne kobiety w jaskini, nosiła na szyi zamek i klucz. Tylko tyle miały na sobie.

Kalena skinęła potwierdzająco głową zadowolona ze sposobności nawiązania

kontaktów z osobami swojej płci.

- Mój mąż chce dokonać handlu z Najwyższymi Uzdrowicielkami.

Blondynka przechyliła głowę.

- Ale nie podróżujecie razem z karawaną.

- Nie.

135

- Ostatnio wszystkie karawany zawracały z powodu przesłony z białej mgły - dodała

druga kobieta. - Nikt nie mógł przedostać się przez przełęcz.

Kalena wzruszyła ramionami.

- Mój mąż jest bardzo upartym człowiekiem. Nic nie jest w stanie zawrócić go z drogi.

Jedna z kobiet skinęła głową na znak, że rozumie, jak uparci potrafią być mężczyźni.

- Może wam dwojgu uda się przejść. Kto wie? Najwyższe Uzdrowicielki bywają

czasami zupełnie nieobliczalne - powiedziała.

- Czy kiedyś zdarzyło się już, że tyle karawan zawracało? - spytała Kalena.

- Nie w tym czasie, kiedy mieszkam w Hot And Cold - powiedziała Tana. - Mój mąż

mówi, że niekiedy bywało bardzo niebezpiecznie. Uzdrowicielki są czasami nieobliczalne i

robią dziwne rzeczy, ale nigdy nie przerwały całkowicie komunikacji na tak długi okres.

Każdy wie, że góry zawsze były trochę osobliwe. I pewnie dlatego ludzie, którzy w nich żyją,

są również dziwni.

- Słyszałam, że woda w tych basenach pochodzi z serca gór - z zaciekawieniem

powiedziała Kalena. Spojrzała w głąb basenu - woda była tak czysta, że wyraźnie widać było

jego dno, choć basen był naprawdę głęboki.

- Ludzie tak mówią - zgodziła się Tana. - Nie ma wątpliwości, że woda jest

orzeźwiająca. Niektórzy twierdzą, że ma pewne działanie uzdrawiające.

- To z powodu Świetlistego Klucza - dodała inna. - Moja babka powiedziała mi

kiedyś, że jest on schowany gdzieś w górach.

- Naprawdę w to wierzysz? - zapytała Kalena.

- Kto wie? Wszystko jest możliwe - odparła kobieta. - Moja babka miała duży talent,

chociaż nie taki, żeby leczyć. Ale w takich sprawach zawsze miała rację.

Tana roześmiała się.

- Twoja babka powinna być bajarką. Miała prawdziwy talent do opowiadania legend. -

Odwróciła się do Kaleny i zapytała: - Widziałam tunikę, którą miałaś na sobie dziś

wieczorem. Czy teraz taka moda obowiązuje w Crosspurposes?

Kalena skinęła głową.

- Krótsze tuniki są o wiele wygodniejsze.

Tina westchnęła.

- Mój mąż prawdopodobnie wyrzuciłby mnie z domu, gdybym skróciła swoją tunikę.

136

Jakaś inna kobieta roześmiała się i zwróciła do Kaleny z kolejnymi pytaniami na temat

mody panującej ostatnio w Crosspurposes. Rozmowa stawała się coraz bardziej ożywiona.

Gorące baseny wypełnione były kobietami wymieniającymi między sobą plotki, przepisy i

rady. Jednak wkrótce kąpiące się kobiety, jedna po drugiej, zaczęły ubierać się i wychodzić.

Gwar rozmów w wielkiej pieczarze stopniowo zanikał.

Kalena zamknęła oczy rozkoszując się wspaniałą wodą i słuchając oddalających się

głosów swoich towarzyszek. Zdawała sobie sprawę, że wychodzą z basenu, wycierają się do

sucha, ubierają i znikają w oświetlonym tunelu prowadzącym do wyjścia. Miała wrażenie, że

otworzenie oczu i wyjście na brzeg wymaga zbyt wielkiego wysiłku.

Jeszcze chwileczkę, myślała, przecież ma blisko do zajazdu. Jeszcze nie ma

pośpiechu. Zresztą Ridge na pewno wciąż jest w gospodzie i popija piwo razem z

miejscowymi mężczyznami. Nigdy nie czuła się tak wspaniale w kąpieli. Wszystkie bóle,

które dokuczały jej po ośmiu dniach podróży, ustąpiły, pozostawiając wspaniałe uczucie

całkowitego odprężenia.

Minęło sporo czasu, zanim zdała sobie sprawę, że w jaskini zrobiło się cicho. Z

wysiłkiem otworzyła w końcu oczy i stwierdziła, że jest zupełnie sama. Wszystkie kobiety

wróciły już do swoich domów. Kalena usiadła gwałtownie w wodzie i rozejrzała się wokół z

narastającym niepokojem. Kąpiel w oświetlonej jaskini z wieloma przyjaznymi kobietami

była bardzo mila, natomiast samotne przebywanie w takim podziemiu to zupełnie inna

sprawa. Teraz i woda wydawała się już nie tak kusząca.

Uczucie odprężenia natychmiast z niej wyparowało. Wdrapała się na brzeg basenu i

chwyciła duży ręcznik, który przyniosła ze sobą z zajazdu. Złożone ubranie leżało na ławce.

Kalena szybko wytarła się i zaczęła wkładać ubranie. Ręce trzęsły się jej z pośpiechu.

Kiedy wcześniej wchodziła do dużej jaskini, szereg bulgoczących basenów wydawał

się jej interesującym, naturalnym zjawiskiem. Natomiast teraz, kiedy były zatopione w ciszy i

świetle lamp, wydawały się dalekie i dziwnie obce. Para, która unosiła się nad powierzchnią

najcieplejszego źródła, wyglądała jak zagęszczona chmura. Prawdopodobnie para przyczynia

się do przyćmienia światła lamp, pomyślała Kalena, wciągając miękkie buty.

Była zła, że ponosi ją wyobraźnia. Kiedy tylko się ubrała, chwyciła ręcznik i podążyła

w kierunku przejścia prowadzącego na zewnątrz jaskini. Po drodze minęła dwa inne ciemne

tunele i stwierdziła, że są jeszcze bardziej złowieszcze niż poprzedni. Szybko minęła ciemny

137

tunel idąc w kierunku głównego wyjścia. Żałowała, że nie poszła do domu wraz z innymi

kobietami.

Światło lamp, szczególnie w głównym tunelu, zdecydowanie przygasało. Kalena

zatrzymała się u jego wlotu i ostrożnie spojrzała w głąb zakrzywionego korytarza, który był

tak jasno oświetlony, kiedy wchodziła do jaskini. Najbardziej oddalone lampy wydawały się

prawie zupełnie ciemne. Kalena zadrżała bezwiednie na myśl o tym, co będzie, jeśli w

połowie tunelu znajdzie się sama w kompletnych ciemnościach. Z głównego tunelu

wychodziło wiele mniejszych i jeżeli nie będzie nic widziała, może przypadkowo skręcić w

jakąś boczną odnogę. To bardzo niebezpieczne, bo można zgubić się w nie kończących się

korytarzach, które wychodzą z głównej jaskim.

Nabrała głęboko powietrza i zdecydowanie wkroczyła do tunelu. Ale gdy zrobiła

zaledwie kilka kroków, kolejne odległe lampy zamrugały i zgasły. Kalena zatrzymała się

instynktownie. Ciemność, która wypełniała koniec tunelu, wydawała się nienaturalnie gęsta.

Pomyślała, że musi iść naprzód. Nie miała wyboru. Jednak chciała mieć jakieś światło.

Wyszła z tunelu i podeszła do lamp rozmieszczonych wokół basenu. Wyjęła jedną z nich z

uchwytu i weszła po raz drugi do tunelu. Świeciło tu już bardzo mało lamp.

Po kilkunastu krokach lampa, którą niosła, zaczęła mrugać. Początkowo pomyślała, że

to tylko jej wyobraźnia, ale po kilku następnych krokach wiedziała już, że traci swoje światło.

Teraz cały tunel znajdujący się przed nią pogrążony był w całkowitej ciemności. Nie miała

innego wyjścia, musiała podjąć ryzyko przejścia tunelu. Ledwie zdążyła o tym pomyśleć,

lampa, którą trzymała w ręku, zgasła i wszystko okryła całkowita ciemność.

Przestraszyła się. Rzuciła lampę, odwróciła się i pobiegła ku światłu w pieczarze z

basenami. Miała wrażenie, że ciemność tunelu ściga ją. Ostatnia lampa paląca się u wylotu

tunelu zgasła w momencie, kiedy Kalena dotarła do pieczary z basenami.

Odwróciła się i wyciągnęła instynktownie rękę, jakby chciała zatrzymać ciemność

kłębiącą się w tunelu. Przeraziła się, że ten złowieszczy mrok chce wtargnąć do pieczary.

Wszystkie przejścia były nim już wypełnione. Wyglądało to tak, jakby czarna mgła

przedzierająca się przez korytarze chciała wypełnić główną pieczarę. Jeszcze dwie lampy,

znajdujące się na ścianie pieczary, zgasły. Mrok wkraczał dalej.

Kalena zdjęła inną lampę ze ściany i zmusiła się do ruszenia w stronę tunelu. Starała

się przez cały czas pamiętać, gdzie znajduje się główny korytarz. Przyszło jej do głowy, że

może posuwać się w prawidłowym kierunku orientując się po ściennych lampach

138

umieszczonych tylko w głównym tunelu. Na wysokości jej ramion powinny znajdować się

uchwyty do lamp w odstępach około trzech kroków. Taką odległość można pokonać nawet po

omacku. Nieco uspokojona weszła znowu do tunelu.

Potrzebowała ogromnej siły woli, żeby iść w kierunku gęstej ciemności, zwłaszcza że

lampa, którą trzymała w ręku, zaczęła przygasać. Zrobiła następne kilka kroków i tylko

świadomość, że nie może dać się złapać w pieczarze z basenami, kiedy po kolei pogasną

wszystkie światła, pchała ją do przodu. W miarę jak szła, lampa w jej ręku coraz bardziej

przygasała, a kiedy dotknęła wreszcie metalowego uchwytu znajdującego się w tunelu, lampa

zgasła zupełnie. Kalenę zalała ciemność.

Krzyknęła. Teraz wiedziała już na pewno, że to nie jej wyobraźnia płata figle. Nie

była to zwykła ciemność, lecz dotykalna substancja, która krążyła wokół niej, szukając

sposobu chwycenia jej w swoje zwoje. Nie mogła iść dalej tunelem. Nie była to zwykła

ciemność, raczej absolutny brak światła. Kalena nie miała już wątpliwości, że taka właśnie

ciemność wypełniała pustkę najdalszego, najciemniejszego Krańca Spectrum. W tej

dotykalnej głębi nie było żadnej obietnicy świtu. Jeśli pozostanie tutaj, zostanie przez nią

pochłonięta na zawsze.

Ciemność uderzała ją ze wszystkich stron. Poczuła jej dotyk na ramieniu i szarpnęła

się do tyłu próbując się uwolnić. Ciemna lampa wypadła jej z rąk, uderzyła o skaliste podłoże

i zabrzęczała, wywołując dreszcz przerażenia.

Baseny! Musi wrócić do basenów. Podobno bulgocząca woda w głównej pieczarze

znajdowała się pod wpływem Świetlistego Klucza. To była jej jedyna nadzieja ratunku przed

ciemnością.

Kalena zawróciła i zaczęła iść w kierunku pieczary z basenami. Światła otaczające

basen z bulgoczącą wodą były ledwie widoczne, ale każde, niezależnie od tego, jak było

słabe, wydawało się nadzwyczaj jasne w porównaniu z ciemnością, która wystraszyła ją z

tunelu. Szybko, prawie po omacku szła w kierunku słabego blasku.

Kiedy dotarła do pieczary, poczuła następne uderzenie - bezmierne zimno dotknęło do

jej nogi. Czuła ciągnięcie do tyłu, jakby to coś chciało ją zatrzymać i nie pozwolić na dotarcie

do stosunkowo bezpiecznego basenu. Prąc do przodu, potknęła się i uderzyła boleśnie o

twarde skalne podłoże głównej pieczary. Przerażenie wywołane szarpaniem jej przez kłębiące

się macki ciemności spowodowało nagły skurcz żołądka. Zachwiała się, ale dotarła wreszcie

139

do krawędzi najbliższego basenu. Kiedy spojrzała do tyłu, nie zobaczyła niczego, jedynie to,

że cień w głównej pieczarze zajmował teraz więcej miejsca. Zgasły następne dwie lampy.

Kalena podeszła bliżej wody. Trzęsąc się uklękła i zanurzyła rękę w ciepłej cieczy.

Kiedy tylko dotknęła wody, wiedziała, że miała rację. Baseny te były jej obroną przed zimną

ciemnością, która emanowała w jej kierunku z tunelu. Nie rozumiała, dlaczego była tak

pewna swojego bezpieczeństwa w tym miejscu, wiedziała jednak, że się nie myli.

Wstała, wzięła jeszcze jedną lampę ze ściany i ruszyła w kierunku dużego basenu

znajdującego się w centralnej części pieczary. Miała nadzieję, że mniejsze baseny będą

barierą, która zatrzyma podchodzącą ciemność. Ten basen był najgłębszy i mogła ratować się

w ostateczności przez zanurzenie w wodzie.

Kalena krążyła obok wybranego basenu; trzymając w ręku lampę walczyła z lękiem,

który ciągle ją dopadał. Lampy, jedna po drugiej, gasły. Widziała już tylko ten niewielki

kawałek przestrzeni, który oświetlała jej lampa. Absolutna cisza wypełniła pieczarę, a dalej

wypełniała ją absolutna ciemność. Pozostał tylko niewielki krąg światła wokół Kaleny.

Czekała.

Nie miała pojęcia, jak długo to trwało. Wraz z tym nie kończącym się czekaniem,

napięcie i lęk, trzymające ją dotąd, zaczęły stopniowo odchodzić. Może utrzymywanie się w

nieustannym niepokoju jest fizycznie niemożliwe, pomyślała Kalena. Czuła tylko złość i

jeszcze jakieś uczucie, które przewyższało teraz przerażenie. Nie mogła jeszcze określić tego

uczucia, ale było one bardzo mocne. Kalena uczepiła się go.

Spodziewała się, że lampa, którą trzymała, zgaśnie jak pozostałe, ale ku jej zdumieniu

paliła się ciągle dręcząc otaczające ją ciemności. Woda w dużym basenie mocno zabulgotała,

kiedy Kalena przykucnęła przy brzegu. Nie rozumiała, co się dzieje, lecz wiedziała, że może

szukać w niej schronienia.

Minęło dużo czasu, a Kalena ciągle czekała przykucnięta obok lampy.

Minęła wieczność, gdy nagle wydało się jej, że widzi jakieś anemiczne światło w

otaczającej ją ciemności. Początkowo myślała, że to wyobraźnia płata jej figle, i nie miała

odwagi łudzić się nadzieją. Ale po chwili zobaczyła wyraźnie światło wynurzające się z

ciemności. Wstała wolno, trzymając mocno lampę.

- Kaleno!

Głos Ridge'a, daleki, ale wyraźny, dal się słyszeć z głębi tunelu. Odczula taką ulgę, że

musiał zawołać jeszcze dwa razy, zanim była w stanie odpowiedzieć.

140

- Ridge, jestem tutaj, w głównej pieczarze! Bądź ostrożny, tutaj jest wiele basenów.

Upłynęło kilka chwil i Ridge wynurzył się z tunelu.

- W imię Kamieni, kobieto, co ty tu robisz? - Żelowa lampa, którą niósł, płonęła

pełnym światłem, jakby ciemność, przez którą przechodził, była tylko zwykłą ciemnością.

Światło lampy oświetlało rysy jego twarzy, wszystkie jej ostre płaszczyzny i krzywizny.

Prawda była taka, że chociaż Ridge wynurzył się z ciemności, to czuł się w niej jak w

domu.

Niósł lampę, jakby nie obawiał się niczego. Kiedy wyszedł z tunelu, zauważył stojącą

obok basenu Kalenę z płonącą u jej stóp lampą. Zatrzymał się.

Kalena patrzyła na niego przez moment. Wyglądał groźnie i niebezpiecznie. I

absolutnie cudownie. Pobiegła ku niemu okrążając basen, czując, że ciemność nie jest już tak

gęsta i nie budzi już lęku.

- Ridge! - Rzuciła się w jego ramiona. - Wiedziałam, że przyjdziesz po mnie.

Wiedziałam o tym.

Zdała sobie sprawę, że to na niego czekała w tej bezkresnej ciemności.

141

Rozdział dziesiąty

idge doświadczył całej gamy uczuć zaraz po tym, kiedy odkrył, że Kalena nie

wróciła z podziemnego zdrojowiska. Kilka z dręczących go myśli spowodowało, że wpadł

prawie w panikę. Było to dla niego całkiem nieznane uczucie.

Już po raz drugi pomyślał, że mogła po prostu uciec. Mimo że myśl taka przyszła mu

do głowy, nie mógł w nią uwierzyć. Teraz znał Kalenę bardzo dobrze. Gdyby zdecydowała

się go opuścić, to po prostu powiedziałaby mu o swojej decyzji, głośno i zrozumiale - bardzo

głośno i wyraziście. Nie wymknęłaby się w środku nocy. Pewność ta zirytowała go bardzo,

ponieważ znaczyła jednocześnie, że Kalena nie wykazała w tym wypadku zdrowego

rozsądku. Pozostała zbyt długo poza domem. Było to nieznane miejsce i nie powinna była

przebywać w nim do tak późnej godziny.

Kobiety... Kiedy zbierze się ich kilka, tracą poczucie czasu i przyzwoitości.

Ale oprócz tego, że był poirytowany, Ridge stwierdził nagle, że cierpi z powodu

niepewności co do losu Kaleny. Uczucie to rozwijało się szybko przechodząc w dziki lęk.

Nikt nie wiedział, gdzie była Kalena. Ridge wymógł na żonie właściciela zajazdu, żeby

zwołała kilka swoich przyjaciółek. Przypomniały sobie, że Kalena była w pieczarze z

basenami, ale dopiero kiedy Ridge zaczął rozmawiać z małą blondynką o imieniu Tana, zdał

sobie sprawę, że Kalena mogła zabłądzić w wielkiej jaskini.

- Została tam, kiedy ja wychodziłam - przyznała Tana. Była zdenerwowana

obecnością tego obcego mężczyzny, który z trudem nad sobą panował. - Myślę, że mogła

wyjść ostatnia.

- Jeśli w ogóle wyszła - burknął groźnie Ridge, spoglądając w przestraszone oczy

męża Tany. Zachowywał się tak, jakby szukał kogoś, kogo mógłby obwinie za powstałą

sytuację.

- Nie mogła się zgubić - zapewniła go szybko Tana. - Jaskinia jest dobrze oświetlona,

tak samo jak całe przejście. Może usnęła w ciepłej wodzie lub straciła poczucie czasu.

- Dam ci lampę, jeśli chcesz szukać jej sam - zaofiarował się mąż Tany, chcąc

uspokoić tego groźnego obcego mężczyznę.

142

Kilka minut później Ridge wyruszył w drogę do jaskini. Kiedy tylko wszedł do

środka, zdał sobie sprawę, że żadna z lamp zawieszonych w tunelu nie pali się. Pomyślał, że

Kalena została gdzieś uwięziona przez te niezmierzone ciemności i znowu poczuł

przebiegający po plecach dreszcz strachu.

Kierując się zawieszonymi lampami, które teraz nie świeciły, szybko przeszedł

korytarz. Kiedy minął ostatni zakręt, zobaczył słabe światło lampy. Widok Kaleny,

przykucniętej w kręgu światła, rozwścieczył go znowu. Miał ochotę walić wokół siebie, żeby

ukarać kogoś lub coś za to, że jego kobieta siedzi tu sama w tym strasznym pomieszczeniu. W

nim samym narastało poczucie winy, ponieważ wiedział, że nie powinien był pozwolić jej iść

tutaj samej. Kiedy Kalena odpowiedziała na jego wołanie i skoczyła ku niemu, Ridge przez

kilka minut miał kłopoty ze znalezieniem odpowiednich słów. Postawił lampę i przycisnął

żonę mocno do siebie.

- Nie masz nawet pojęcia, przez co przeszedłem w ciągu ostatniej godziny - odezwał

się cicho.

- Niczego nie można porównać z tym, przez co ja przeszłam. Ridge, to było

najokropniejsze moje przeżycie. Wszystkie lampy gasły po kolei w tej zimnej, nie mającej

końca ciemności, która wpełzała z korytarza do pieczary z basenami. Nigdy w życiu nie

widziałam czegoś podobnego.

- Już wszystko w porządku - powiedział cicho, gładząc ją po plecach, żeby uspokoić

nie tylko ją, ale również siebie. - W porządku. Już wszystko minęło. Chodź, wyjdziemy stąd.

- Tak - przytaknęła z całego serca. - Zróbmy to. Ale cóż to. - Jej oczy rozszerzyły się

ze zdumienia. Cofnęła się, żeby spojrzeć na Ridge'a. - Jestem zdumiona, że twoja lampa

funkcjonuje. Żadna z lamp zawieszonych w korytarzu nie paliła się, a te, które zabierałam

stąd, natychmiast gasły, kiedy wchodziłam do tunelu.

Ridge rozejrzał się po pogrążonej w mroku pieczarze i sięgnął po swoją lampę.

- Ja też tego nie rozumiem. Musiało być coś wadliwego w ostatniej partii żelu,

wkładanego do lamp. Ale ta funkcjonuje dobrze. Chodźmy już.

- Myślę, że to coś więcej niż zła mieszanka żelowa - mruknęła Kalena chwytając

Ridge'a za rękę i trzymając się tuż koło niego, wyszła szybko z pieczary. - Mrok nie był

normalny, Ridge, czułam to bardzo dobrze. Kiedy patrzyłam wtedy w korytarz, wyglądał jak

najdalszy, najciemniejszy Kraniec Spectrum.

143

- Przeżyłaś okropne chwile - powiedział delikatnie. - W takim miejscu wyobraźnia

każdego człowieka działałaby tak jak twoja. Ale już wszystko jest w porządku.

Nic nie odpowiedziała i Ridge wiedział już, że wcale nie uważa, że ta nienormalna

ciemność, która ją osaczyła, była tylko wytworem jej wyobraźni. Ridge musiał przyznać, że

on sam w to nie wierzył, a stwierdzenie to nie przyniosło mu żadnej ulgi. Był tylko pewien, że

dla obojga byłoby lepiej, gdyby byli przekonani, że jednoczesne zgaśnięcie wszystkich lamp

to tylko zbieg okoliczności i że było to naturalne zjawisko.

Ridge przyjął z ulgą milczenie żony. Jej palce intensywnie ściskały jego dłoń w

poszukiwaniu obrony. Myśl, że Kalena szuka u niego opieki, była głęboko satysfakcjonująca.

Tak być powinno. Przez całą drogę w korytarzu trzymał mocno jej rękę.

Na każde przypomnienie sobie o tym, przez co musiała przejść, czuł narastające

uczucie złości. Uważał, że powinien powiadomić Radę Miejską, że powiadomi Quintela o

tym incydencie. Obiecał sobie, że jeszcze przed zakończeniem podróży musi sam wiedzieć,

kto był odpowiedzialny za to zdarzenie, i wtedy odpłaci za wszystko, komu trzeba.

Kalena nie puściła jego ręki, dopóki nie weszli do gospody. Właściciel zajazdu i jego

żona dopytywali się niespokojnie, co się wydarzyło, a Ridge z cichą groźbą w głosie, która

mogła niejednego przestraszyć, odpowiedział:

- Moja żona jest cała i zdrowa, ale nie zawdzięcza tego nikomu, kto jest

odpowiedzialny za oświetlenie jaskini. Rano chcę wiedzieć, kogo mam winić za nie palące się

lampy.

- Ridge... - Kalena szarpnęła go za rękę, próbując przekonać, żeby poszedł już w

kierunku schodów.

Ignorując te znaki, podszedł szybko do właściciela zajazdu, który aż odskoczył pod

ścianę.

- Poza tym chcę rozmawiać z kimś z Rady Miejskiej. Z kimś, kto dba o utrzymanie

drogi handlowej na mocy kontraktu podpisanego z baronem Quintelem. Nie będzie

zachwycony, kiedy dowie się, co się zdarzyło dzisiejszej nocy.

Kalena znowu pociągnęła go za rękę.

- Ridge, proszę, nie krzycz na nich. Oni nie mieli nic wspólnego z tym, co się stało. To

nie ich wina. Nie chcę więcej o tym słyszeć. Chodźmy na górę.

Zawahał się, rozdarty pomiędzy spełnieniem prośby Kaleny a pragnieniem odpłacenia

komuś za to, co się jej przydarzyło. W końcu poddał się jednak widząc proszące spojrzenie

144

swojej żony. Niechętnie pozwolił się poprowadzić na górę. Gospodarz i inni mieszkańcy

osady przyjęli to z wyraźną ulgą.

Już z jedną nogą na stopniu schodów Ridge odwrócił się i spojrzał na gospodarza, zły,

że jedyna jego ofiara ma ujść bez szwanku. Przeszywając go wzrokiem, powiedział znowu:

- Pamiętaj, jutro rano chcę rozmawiać z kimś odpowiedzialnym.

- Dobrze, mistrzu komercji. Skontaktuję się z członkami rady - zapewnił go właściciel

gospody, wdzięczny, że nie będzie już dłużej znosił jego ataków.

Ridge zdał sobie sprawę, że Kalena cały czas ciągnie go za rękę. Wyrwał się

delikatnie. Kiedy weszli na górę, skręciła w stronę ich pokoju i czekała spokojnie, aż Ridge

otworzy kluczem drzwi.

Kiedy tylko je otworzył, wślizgnęła się do pokoju i szybko usiadła na stołku obok

paleniska. Wyglądała na nieszczęśliwą. Ręce trzymała na podołku, wzrok utkwiła w

przeciwległej ścianie. Ridge powoli zamykał drzwi.

Kalena uniosła nagle głowę.

- Światło - wyszeptała, widząc, że w miarę zamykania drzwi pokój pogrąża się w

mroku.

Zrozumiał, o co jej chodzi.

- Zaraz zapalę lampę. - Zrobił to najpierw, a dopiero później zamknął drzwi i ukląkł

obok kamiennego paleniska, żeby rozpalić ogień. - Dzisiejsza noc będzie prawdopodobnie

dość zimna.

Cały czas podczas rozpalania ognia Kalena siedziała w milczeniu i bez ruchu. Ridge

nie miał pojęcia, co powinien zrobić. Wyprowadził ją z jaskini i była teraz bezpieczna. Nie

mógł zrobić nic więcej. Nie mógł teraz wyjaśnić tajemnicy dzisiejszego wieczoru. Był

zręczny w załatwianiu spraw, które wymagały działania, ale miał za mało doświadczenia w

zapewnieniu psychicznego komfortu kobiecie, która cierpiała z powodu wyjątkowego

przeżycia.

Klęcząc przy palenisku i rozniecając ogień, po kryjomu obserwował żonę. Wydawała

się bardzo spokojna. Pewnie była w szoku. Znał niektóre sztuczki Uzdrowicielek, dzięki

którym można było wyciągnąć człowieka z fizycznego szoku, ale nie wiedział nic o

uspokajaniu kobiety po psychicznym urazie.

145

Poczucie bezsilności zaczęło go irytować. Musiał to przezwyciężyć, a znał tylko jeden

sposób, więc zdenerwował się znowu. Na szlaku hołdował jednej zasadzie. Kiedy ktoś

nadepnął ci na odcisk, upewnij się, czy nie zrobi tego powtórnie.

Wstał, przejechał ręką po włosach i zwrócił się do Kaleny:

- Nie powinnaś była chodzić do jaskini dziś wieczorem. Nie powinienem był nawet

pozwolić ci prosić o to. Miejscowi ludzie znają dobrze otoczenie tych przeklętych jaskiń,

natomiast nie znają tego obcy. Gdybyś w panice pobiegła w jakiś boczny korytarz, nigdy bym

cię nie znalazł. Oto co wynika z pobłażania kobiecym fanaberiom. Kiedy tylko pozwolę ci na

coś, zawsze wynikają z tego jakieś kłopoty. Jako twój mąż jestem zobowiązany

powstrzymywać cię przed robieniem głupstw, więc skrócę smycz, na której do tej pory cię

trzymałem.

Przyjrzała mu się z uwagą.

- Odpowiedzialność, obowiązek, zobowiązania. Czy tylko te słowa znasz na

określenie każdego związku, nawet małżeńskiego?

- Bo są to fundamentalne podstawy każdego związku, szczególnie małżeńskiego -

uciął, zadowolony, że wreszcie sprowokował ją do odpowiedzi. Każda reakcja była lepsza niż

milczenie, w którym trwała przez tak długi czas.

- Mieszkałam przez większość swojego życia z rozgoryczoną kobietą, która czuła się

w obowiązku ciągle przypominać mi o moich powinnościach i odpowiedzialności rodowej.

Ledwie zdążyłam uwolnić się od niej, poślubiłam mężczyznę, który karmi mnie takimi

samymi wykładami. Przyjdzie taki dzień, kiedy uwolnię się od was obojga, ciebie i Olary. I

nigdy już nie będę wracać myślą do przeszłości.

Ridge zacisnął szczęki.

- Gdybyś nie poświęcała tak dużo czasu na marzenia o wolności, to może nie

popadałabyś tak często w kłopoty. I nie porównuj moich uwag o obowiązku i

odpowiedzialności do pouczeń wygłaszanych przez obłąkaną kobietę, która cię wychowywała

tylko po to, żeby posłużyć się tobą w określonym celu.

Kalena uśmiechnęła się lekko.

- A czy ty nie poślubiłeś mnie również w określonym celu?

Ridge poczuł, że za chwilę wybuchnie gniewem.

- Nasze małżeństwo zostało zawarte jako umowa handlowa.

- Ale nigdy takim nie było.

146

- Nie, ponieważ podpisałaś kontrakt głównie po to, żeby dostać się do domu Quintela.

I co tu mówić, że inni się tobą posłużyli? Miałaś zamiar posłużyć się mną, czyż nie? Mogłaś

zniszczyć mój honor i reputację, obrzucić mnie błotem. Tak by było, gdybyś poszła do

więzienia za morderstwo.

- Myślę, że już przedyskutowaliśmy tę sprawę. Idź do łóżka. Ridge, jestem bardzo

zmęczona. - Wstała, zabrała swą torbę podróżną i zniknęła w maleńkiej alkowie obok izby

sypialnej. Kiedy zamknęła drzwi, Ridge zaklął i poszedł sprawdzić zamki przy okiennicach.

Wiedział, że źle się z nią obchodził. W jaskini bardzo się ucieszyła na jego widok.

Przylgnęła do niego z taką ufnością. Przez chwilę odnosiła się do niego tak, jak żona odnosi

się do męża, kiedy potrzebuje jego siły i opieki. A on przeciął te delikatne więzy ostrzem

swojego gniewu. Nie powinien był na nią krzyczeć. Zrobił to jedynie dlatego, że chciał, wręcz

musiał nakrzyczeć na kogoś za to, co zdarzyło się dziś wieczorem, a ona pozbawiła go tej

przyjemności.

Uczciwie przyznał, że winić może tylko siebie. Nie powinien był pozwolić jej iść

samej do jaskini.

Usiadł na brzegu posłania. Zaczął ściągać buty i nadsłuchiwać cichych odgłosów

dochodzących z małej alkowy. Jest tam zbyt spokojnie, pomyślał. Prawdopodobnie rozmyśla.

Skończył rozbieranie się i przyciemnił lampę, która tylko żarzyła się teraz w świetle

padającym z kominka. Ciągle słyszał dźwięki dochodzące z małej izdebki. Wślizgnął się pod

przykrycie, założył ręce pod głowę i wpatrzył się w ukryty w cieniu sufit. Zdecydowanie

niewłaściwie zachował się w stosunku do Kaleny, nie wiedział, jak zmienić tę sytuację.

Po długim czasie otworzyły się wreszcie skrzypiące drzwi małej alkowy i Kalena

weszła do głównej izby. Miała na sobie przesadnie skromną nocną koszulę z wysokim

kołnierzykiem, a kiedy szła do łóżka, Ridge stwierdził, że wygląda na istotę zagubioną i

samotną. Położyła się obok nie dotykając go.

Ridge stwierdził, że doskonale opanowała tę technikę. Rzadko dotykała go z własnej

inicjatywy. Powinien teraz przyciągnąć ją do siebie, wziąć w ramiona i oczekiwać namiętnej

odpowiedzi.

Leżał przez dłuższą chwilę przypominając sobie, ile razy Kalena dotknęła go

spontanicznie. Pierwszy raz, gdy uwolnił ją i jej tak zwane przyjaciółki z aresztu w

Crosspurposes, a po raz drugi dzisiaj, kiedy przybiegła do niego w mrocznej jaskini. W obu

147

przypadkach była mu za coś wdzięczna. W żadnym wypadku nie miało to charakteru pociągu

fizycznego. Nie była to nigdy prośba kobiety, która tęskni za dotykiem swojego kochanka.

- Nie wierzysz mi, prawda, Ridge?

Jej pytanie zaskoczyło go.

- W co mam wierzyć?

- W tę czarną mgłę, która wypełniała dzisiaj jaskinię.

- Myślę, że miałaś powód do strachu, Kaleno. Każdy wpadłby w panikę, gdyby został

uwięziony w takiej podziemnej jaskini.

- Czy ty rzeczywiście myślisz, że to przypadek, że jednocześnie pogasły wszystkie

lampy? - zapytała spokojnie.

Wahał się przez moment, po chwili przyznał.

- Nie. Ale nie mamy żadnego innego przekonującego wyjaśnienia tego, co stało się

dzisiaj wieczorem w jaskini. Jeszcze nie mamy, Kaleno.

- To może być związane z kłopotami występującymi na szlaku handlowym Piasku -

powiedziała z naciskiem.

- Oczywiście istnieje taka możliwość, ale nie ma to żadnego sensu. Uzdrowicielki

przerwały szlak, ale nie posunęłyby się do takiego wyczynu jak ten.

- Było jeszcze dwóch mężczyzn, którzy zaatakowali nas w Adverse - przypomniała

mu.

- Wiem.

- Te wisiorki z czarnego szkła...

- Wiem - powtórzył. Ale nie miał na to żadnej odpowiedzi.

- Nie wierzysz, że było coś dziwnego w tej ciemności, prawda? - zapytała

zrezygnowana. - Rozumiem cię. Mgła musiała zniknąć, kiedy ty szedłeś przez korytarz.

Gdybym nie widziała jej sama, również bym w nią nie uwierzyła.

- Kaleno...

- Życzę ci dobrej nocy, Ridge - powiedziała bardzo oficjalnie. - Dziękuję, że

przyszedłeś tam po mnie.

Na dźwięk tych zimnych, obojętnych słów Ridge jęknął cicho. Odwrócił się w stronę

Kaleny. Leżała odwrócona do niego plecami. Niepewnie położył rękę na jej ramieniu -

poczuł, jak bardzo jest napięte.

148

- Jeszcze ciągle jesteś przestraszona, prawda? - zapytał z troską w głosie. - Już

wszystko w porządku, Kaleno. Jesteś teraz bezpieczna. Jesteś tu ze mną i nie pozwolę zrobić

ci krzywdy, nikomu ani niczemu. - Kiedy nic nie odpowiedziała, Ridge zaczął niezdarnie

głaskać jej ramię. Łatwiej mu było kochać się z kobietą, niż ją ukoić. Nie wiedział, co robić,

ale poczuł, że odprężyła się trochę pod wpływem jego głaskania.

Przez kilka minut leżeli spokojnie. Kalena była nieruchoma, ale jej naprężone mięśnie

ramion trochę się rozluźniły.

Po chwili odwróciła się przodem do Ridge'a, wtulając się w jego ramiona, jakby

szukała w nich ciepła i siły. Zaskoczony, wahał się przez moment, ale po chwili kontynuował

swój kojący masaż.

Ridge zdał sobie sprawę, że nie było nic zmysłowego w sposobie, w jaki tuliła się do

niego. Pragnęła pociechy i tego ukojenia szukała w jego ramionach. I ma rację, pomyślał, że

zwraca się z tym do męża. Z tą myślą zasnął.

budził się następnego ranka na krótko przed wschodem słońca i stwierdził, że

miejsce obok niego jest puste. Jakieś odgłosy dochodziły do niego z kąta izby znajdującego

się przy kominku. Otworzył oczy i zobaczył ubraną już do drogi Kalenę - trzymała w ręku

parujący kubek herbaty jant. Musiała właśnie przed chwilą ją zaparzyć, bo zobaczył, że niesie

garnuszek w stronę łóżka. Po chwili z powagą podała mu kubek.

- Pomyślałam, że może będziesz miał ochotę popijać herbatę podczas ubierania -

powiedziała, unikając jego spojrzenia.

Jest zażenowana, pomyślał Ridge. Do tej pory nie spełniła jeszcze tego tradycyjnego

obowiązku żony. Ridge czuł się równie niezręcznie. Jeszcze nigdy żadna kobieta nie

przyniosła mu herbaty do łóżka. Inna sprawa, że nigdy jeszcze nie był żonaty. Wszystko

działo się po raz pierwszy. Mógłby polubić ten rytuał, pomyślał, biorąc kubek z rąk Kaleny.

- Dziękuję - mruknął i popił łyk krzepiącego płynu.

Kalena wahała się przez moment, po czym powiedziała z przekonaniem:

- To za to, że byłeś dla mnie miły ostatniej nocy.

- Sugerujesz, że zazwyczaj jestem popędliwy i często cię obrażam - powiedział sucho.

- Miałam na myśli to, co działo się w łóżku. Przytuliłeś mnie i głaskałeś. Byłam

bardzo napięta z powodu tego, co się wydarzyło. Jestem ci wdzięczna, że zająłeś się mną i

otoczyłeś mnie troską.

149

Ridge poczuł ogarniające go ciepło; z pewnością nie miało ono nic wspólnego z

gorącą herbatą, którą pił w tej chwili. Chciał powiedzieć, że jako jego żona ma prawo do

takiego traktowania, ale bał się, że Kalena mylnie zrozumie jego słowa. Przecież znowu

dotyczyło to obowiązków i powinności.

- Dziękuję za herbatę - powiedział tylko.

Patrzyli na siebie przez długą chwilę. Potem Kalena uśmiechnęła się niepewnie i

powróciła do pakowania rzeczy przed podróżą.

rótką chwilę później Ridge skończył przytraczać bagaże do siodeł. Dwukrotnie

sprawdził zapięcia przy siodłach i podał żonie wodze. Poranne chłodne powietrze

zapowiadało w górach śnieg. Kalena ubrana była w podbity futrem strój jeździecki z

naciągniętym na głowę kapturem i rękawiczki. Ridge również ubrany był w futrzane ubranie i

elastyczne skórzane rękawice. Krity stroszyły pióra, żeby zwiększyć izolację cieplną

chroniącą przed zimnem, i harcowały z typową dla nich energią.

Kiedy wyjeżdżali z podwórza, Kalena odwróciła się, by spojrzeć na spokojny zajazd.

- Jestem zadowolona, że zmieniłeś decyzję i nie krzyczałeś na radnych miejskich -

powiedziała.

- Wcale nie zmieniłem decyzji - poinformował ją arogancko. - Po prostu nie chciałem

tracić czasu.

- Tak, oczywiście - przytaknęła hamując wybuch śmiechu. - Nie ma po co tracić

więcej czasu. To nie ma sensu. Dobrze, że się pohamowałeś.

Obejrzał się.

- Czułabyś się niezręcznie, prawda?

- Tak - przyznała. - Jestem zupełnie pewna, że Rada Miejska nie miała absolutnie nic

wspólnego z gaśnięciem lamp ostatniego wieczoru. Poza tym poznałam kilka miłych kobiet w

zdrojowisku i czułabym się niezręcznie, gdybyś zaatakował i upokorzył ich mężów.

Ridge pokręcił głową.

- Kobiety... - szepnął pobłażliwie.

Kalena odetchnęła z ulgą i schyliła się, żeby pogłaskać pióra na szyi swojego

wierzchowca. Przekonała się właśnie, że dyplomacja jest dla żony bardzo użyteczną

umiejętnością. Wczorajszej nocy udało się jej, nie po raz pierwszy, ugasić gniew Fire Whipa.

150

Wiatr wiejący w górach kąsał zimnem. Krity wspinały się coraz wyżej w stronę

przełęczy, podążając starym szlakiem, który zaanektowały Uzdrowicielki, kiedy

przeprowadziły się w góry. Nawet podczas lata droga ta mogła być chłodna. Śnieg leżący na

szczytach Heights of Variance nigdy całkowicie nie znikał.

Kiedy Ridge zarządził przerwę na obiad, rozpalił małe ognisko, żeby Kalena mogła

przygotować garnek gorącej herbaty. Patrzył, jak starannie gotuje wodę i wsypuje do niej

liście jantu.

- Gdybyśmy utrzymali podobne tempo - powiedział zamyślony - moglibyśmy jutro

wieczorem dojść do ściany białej mgły, na którą skarżyły się karawany.

- A gdzie zatrzymamy się na noc?

- Na trasie znajdują się szałasy zbudowane kiedyś przez kupców. Jest tam

zgromadzony nawet pokarm dla kritów, na wypadek gdyby komuś zabrakło. Dziś wieczorem

zatrzymamy się w jednym z takich szałasów.

Kalena skinęła głową; skończyła już przygotowywanie posiłku.

- Jestem zadowolona, że nie spędzimy nocy pod gołym niebem. Jest na to za zimno.

Ridge uśmiechnął się lekko.

- Nie obawiaj się, Kaleno. Nie pozwoliłbym, żeby moja żona spała na śniegu.

- To bardzo uspokajające.

Szałas, w którym się ulokowali, zanim zapadł wczesny, typowo górski zmierzch,

wydawał się całkiem przytulny - oświetlony był lampą zaświeconą przez Ridge'a i ogniem z

kominka. Stajnia dla kritów połączona była z głównym pomieszczeniem, tak więc i zwierzęta

mogły korzystać z ciepła rozpalonego ognia. Bliskość zwierząt nie niepokoiła Kaleny. Po

pierwsze, spędziła zbyt dużo czasu wśród farmerów, żeby dziwne wydawało jej się dzielenie

powierzchni mieszkalnej ze zwierzętami. Po drugie, była po prostu zbyt zmęczona, aby o tym

myśleć. Gdyby Ridge chciał dzisiejszej nocy egzekwować swoje prawa małżeńskie, musiałby

dobrze się starać, żeby nie zasnęła. Zapadła w sen, zanim Ridge wrócił po sprawdzeniu, jak

się czują zwierzęta.

Kalena bała się, że po tak przerażających przeżyciach będą ją męczyć koszmary, ale

nic jej się nie śniło. Kiedy Ridge położył się obok niej, przesunęła się nieco, a gdy oplótł jej

talię ramieniem, natychmiast pogrążyła się we śnie.

151

o ściany białej mgły doszli następnego dnia, w momencie kiedy ostatnie promienie

słońca chowały się za wysoki szczyt góry. Kalena zorientowała się natychmiast, że nie była to

zwykła chmura zatrzymana wśród gór. Jadąc na swoim kricie tuż za Ridge'em przypatrywała

się lśniącej, białej zasłonie, która rozciągała się w poprzek przełęczy.

Po obu stronach szlaku wznosiły się pokryte śniegiem szczyty - wspinaczka na nie

była niemożliwa. Nie było również drogi wokół grzbietu górskiego i możliwości wejścia do

doliny z drugiej strony. Najwyższe Uzdrowicielki dobrze wybrały miejsce na postawienie

przeszkody w postaci ściany śnieżnej mgły.

- A więc to jest to, o czym mówili kupcy - stwierdził Ridge, zsuwając się z siodła.

Podszedł do bariery, żeby ją zbadać. - Myślałem, że mówili o śniegu lub chmurach

blokujących przełęcz. Ale to nie jest naturalna mgła. - Wyciągnął rękę, żeby dotknąć

migoczącej ściany, lecz natychmiast odskoczył do tyłu i zaklął.

- Czy stało się coś złego? - zapytała Kalena. Zsiadła z krita, podeszła do Ridge'a i

stanęła tuż za nim. - Co ci się stało?

- Przeklęte Uzdrowicielki - mruknął Ridge i potrząsnął ręką, jakby chciał uwolnić się

od czegoś, co do niej przylgnęło. - Uch, chyba wszystko w porządku. Co, w imię Kamieni,

zrobiły te kobiety?

- Odgrodziły się od kupców Quintela.

- To oczywiste, ale dlaczego? I jak? Z czego zrobiły tę zaporę? - Ridge podszedł

bliżej, przypatrując się białej przesłonie. Wyciągnął sintar z pochwy i zbliżył się ostrożnie.

Reakcja była natychmiastowa. Sintar rozżarzył się w jego ręku, tak samo jak rozpalał

się w płomieniu jego gniewu. Ridge ze zdumieniem wpatrywał się w ostrze sintara, widząc,

że stal po raz pierwszy zareagowała na coś innego niż jego furia. Sintar powoli bladł i po

chwili Ridge włożył go z powrotem do pochwy.

- To mógł być podstęp - oświadczył.

- Pozwól mi spróbować - powiedziała impulsywnie.

- Nie, poczekaj, Kaleno, nie chcę, żebyś ty...

Ale było już za późno. Kalena podeszła do ściany mgły i wyciągnęła rękę - łatwo w

nią weszła bez jakichś przykrych odczuć i aż do nadgarstka stała się niewidoczna.

- To tak, jakbym dotykała mgły - powiedziała zdziwiona. Wolno cofnęła rękę. - Nie

sądzę, Ridge, żeby przejście stanowiło jakikolwiek problem.

152

- Kaleno, wiele kupieckich karawan prowadzonych przez doświadczonych kupców

zawróciło z powodu tej zapory. A jeden z nich nawet w ogóle nie wrócił. Nie bądź taka

pewna siebie.

Obejrzała się na Ridge'a.

- Jestem tego pewna, Ridge. Całkowicie. Przecież wziąłeś mnie po to, żeby pokonać tę

przeszkodę, czy nie tak?

- Miałaś prowadzić transakcje z Uzdrowicielkami - stwierdził. - A nie ryzykować.

- Ale żeby układać się z Uzdrowicielkami, muszę najpierw przejść przez tę

przeszkodę. - Podeszła do białej mgły i zanim Ridge zorientował się, co chce zrobić, weszła

w nią.

- Kaleno!

Jego niespokojny krzyk zanikł natychmiast, kiedy tylko weszła w mgłę, która

delikatnie ją otoczyła odcinając wszystkie dźwięki i doznania. Nie czuła już górskiego

chłodu. Nie odczuwała nic, tylko spokój, zupełnie jakby była zawieszona we

wszechogarniającej migotliwej jasności. Ale nie bała się teraz niebezpieczeństwa, jak wtedy

w jaskini, gdy otaczała ją czarna mgła. Tutaj panowało bezpieczeństwo, spokój i ciepło.

Kontrast. Naturalna przeciwstawność. Jeśli istnieje jedno, musi istnieć i drugie.

Wszystkie rzeczy na Spectrum szukają swojego naturalnego przeciwieństwa, wszystko zdąża

do stanu równowagi.

Przyszło jej to do głowy, kiedy płynęła w dziwnej chmurze. Błyszcząca, biała

przesłona była przeciwstawnością tamtej, na którą natknęła się ostatniej nocy. Dokładnie

przeciwstawna mrokowi i bezmiernemu zimnu.

Kalena poruszyła rękami i spojrzała na nie. Widziała wyraźnie, że są na nich

rękawiczki. Nie była więc całkowicie pozbawiona odbioru wrażeń. Nie widząc skalistej drogi,

ostrożnie postąpiła krok do przodu. Wyciągnęła rękę, żeby sprawdzić, jak gruba jest ta

przesłona. Palce jej zniknęły. Znowu dała krok do przodu.

Po dwóch następnych krokach znalazła się po drugiej stronie przesłony. Wynurzyła się

ze świetlistej, białej bariery i znalazła się nagle przed zieloną doliną. Nie widziała jeszcze

nigdy takiej zieleni. Dolina była mała, otoczona stromymi, skalistymi ścianami, a na jej dnie

rozrzucone były grupy domków. Od jednej do drugiej strony doliny rozciągały się pola

kwiatów, ziół i warzyw, a z kominów rozrzuconych przypadkowo domków kusząco unosił się

dym. Ścieżka, na której stała Kalena, prowadziła wygodnie do samego serca doliny. Było to

153

miejsce wybrane przez Najwyższe Uzdrowicielki. Kalena wiedziała o tym, choć nikt jej tego

nie powiedział. Jakaś jej cząstka rozpoznała to miejsce. Przez moment po prostu stała i

patrzyła zaciekawiona, ale po chwili przypomniała sobie o Ridge'u.

Bez żadnego wahania weszła powtórnie w mgłę, która jak poprzednio kłębiła się

wokół niej, ale teraz Kalena szła pewnie. Moment później była już po drugiej stronie i

znalazła się na wprost Ridge'a.

- Co się stało? - zapytał z przejęciem.

- Nic. Właśnie wróciłam z drugiej strony przesłony. Ta mgła trochę dezorientuje, ale

nie ma nic trudnego w przejściu przez nią. Pozwól, że cię przeprowadzę - powiedziała i

wyciągnęła do niego rękę.

- Nie wiem, Kaleno. Jeszcze kilka minut temu nie mogłem dotknąć mgły. Może tylko

kobieta może przez nią przejść. Spróbuj skontaktować się z Uzdrowicielkami i dowiedzieć

się, czy pozwolą mi przejść na drugą stronę.

- Najpierw spróbuję przeprowadzić swojego krita - zasugerowała Kalena i sięgnęła po

wodze.

Ptak zatrzymał się przed ścianą mgły, otworzył dziób i wysunął język, jakby

smakował świetlistą barierę. Kalena czekała, aż ptak przekona się, że nie ma tu nic

niebezpiecznego, po czym szarpnęła za wodze. Krit posłusznie ruszył za nią. Po drugiej

strome przywiązała go do małej skały i wróciła po Ridge'a i jego zwierzę.

- Krit przeszedł bez problemów. Chodź, Ridge. Spróbuj.

Ridge więcej nie oponował. Podał jej rękę i pozwolił podprowadzić się prosto do

białej ściany. Kalena zatrzymała się, ale kiedy próbowała pociągnąć go za sobą, poczuła nagle

gwałtowny opór. Ridge wyszarpnął rękę i Kalena znalazła się we mgle sama. Wróciła więc i

stanęła przed mężem, który machał ręką zaciskając z bólu szczęki.

- Nic z tego nie będzie - powiedział ponuro. - Musisz pójść sama i zapytać

Uzdrowicielki, czy pozwolą mi przejść.

- Coś jest nie tak - powiedziała zamyślona Kalena.

- Oczywiście.

Potrząsnęła głową.

- To nie z tobą jest coś źle. Jest to coś, co powstrzymuje cię przed przejściem przez

mgłę.

154

- Jestem mężczyzną. Uzdrowicielki zrobiły widocznie coś, co zatrzymuje mężczyzn.

Typowy przykład kobiecego idiotyzmu.

Kalena zignorowała tę uwagę i skoncentrowała się na problemie. Wiedziała

instynktownie, że jest w stanie przeprowadzić Ridge'a przez zasłonę z mgły. Musiało być coś,

co temu przeszkadzało.

- Czy masz jeszcze ten wisiorek z czarnym szkłem, znaleziony przy jednym z

mężczyzn, którzy nas zaatakowali?

Zmrużył oczy.

- Tak.

- Wyrzuć go.

- Kaleno, to jest absurdalne. To tylko kawałek szkła. To nie może mieć żadnego

związku z tym nonsensem. Jest to tylko jakaś kobieca sztuczka.

- A to szkło jest męską sztuczką. Wyrzuć to, Ridge. - Teraz była tego całkowicie

pewna. - Musisz to wyrzucić, zanim wejdziesz w mgłę.

- Do obu Krańców Spectrum. - Westchnął i rozpiął płaszcz. Wyjął wisiorek z czarnym

szkłem i zawiesił go na dłoni. - Nie wiem, dlaczego niepokoi cię ta rzecz, ale jeśli uczyni cię

to szczęśliwszą, to wyrzucę to. - Odwrócił się i cisnął wisiorek daleko za siebie. Upadł kilka

metrów od szlaku; usłyszeli brzęk rozbijającego się szkła.

- Teraz - powiedziała Kalena z pewnością w głosie. - Teraz możesz przejść przez

mgłę. - I wyciągnęła do niego rękę.

- Miejmy nadzieję, że nie stracę całkowicie ręki – mruknął pod nosem Ridge

podążając za nią raz jeszcze.

Ale tym razem nic ich nie wstrzymywało. Prowadząc krita, Ridge podążał za Kaleną

poprzez błyszczącą zasłonę, aż przeszli na drugą stronę mgły.

- A niech to. - Ridge stał i patrzył w dół na rozpościerającą się poniżej dolinę.

- Pamiętaj o tym, kiedy będziesz dawał mi moją część Piasku - hardo powiedziała

Kalena. - Chcę, żeby było jasne, że zarobiłam na niego.

155

Rozdział jedenasty

alena i Ridge byli już w połowie drogi do zielonej doliny, kiedy uświadomili sobie

zmianę temperatury. Im bliżej byli dna doliny, tym cieplejsze stawało się powietrze. Jasne

było, że dolina Najwyższych Uzdrowicielek jest oazą chronioną przez naturalnie

ufortyfikowane góry i śnieg.

- Ludzie z Hot And Cold mieli rację - powiedziała głośno Kalena. - Gdzieś tutaj musi

znajdować się źródło gorącej wody, która zaopatruje jaskinię. Czułam to.

- Kobieca intuicja? - W głosie Ridge'a słychać było lekką kpinę.

- Możliwe. - Kalena wzruszyła ramionami. Odnosiła wrażenie, że im bliżej byli doliny

Najwyższych Uzdrowicielek, tym bardziej Ridge stawał się niespokojny. Z nią natomiast było

całkiem inaczej. - Patrz, Ridge, na polach widać jakieś kobiety.

Ridge jechał na swoim kricie i przyglądał się scenerii. Kobiety poruszały się w

rzędach przepięknych roślin i kwiatów.

- Myślę - powiedział w końcu Ridge - że będzie lepiej, jeśli pojedziesz pierwsza. To

jest miejsce dla kobiet.

- Tak - zgodziła się Kalena. - Masz rację. - I bez wahania popędziła naprzód swojego

krita.

Kilka minut później dojechali do wąskiej ścieżki, prowadzącej pomiędzy doskonale

zaprojektowanymi ogrodami. Kobieta ubrana w tunikę w pastelowym kolorze spojrzała do

góry i uniosła rękę na znak powitania. Miała przy sobie mały, tradycyjny koszyczek

Uzdrowicielki, a przy pasku sakiewkę Piasku. Była starsza od Kaleny. Jej posrebrzone włosy

przytrzymywała wstążka oznaczająca panieństwo. Żywo skierowała się w stronę Kaleny.

Kalena zatrzymała krita, a kiedy kobieta podeszła, zsiadła z niego. Pochylając z

szacunkiem głowę, przedstawiła się.

- Jestem Kalena, a to jest mój mąż, Ridge. Przebyliśmy długą drogę, żeby

porozmawiać z tobą i twoimi ludźmi.

Kobieta uśmiechnęła się ciepło i położyła rękę na ramieniu przybyłej.

- Witaj, Kaleno, córko rodu Ice Harvest. Od dawna czekamy na ciebie.

156

Ręka Kaleny zacisnęła się na wodzach.

- Wiecie, kim jestem?

- Wiemy. Wita cię Valika, Najwyższa Uzdrowicielka. Jestem zaszczycona, że mogę

cię gościć w naszej osadzie. - Odwróciła się do Ridge'a. - A to jest mężczyzna, którego

wybrałaś?

Ridge z daleka skinął uprzejmie głową i zsunął się z siodła.

- Jestem mężem Kaleny. Przyjechałem tutaj w sprawach barona Quintela.

- Oczywiście. Więc baron Quintel w końcu zniecierpliwił się na tyle, żeby zacząć

działać, hmm? Powinien wiedzieć, że tylko szczególna kobieta i mężczyzna przez nią

wybrany będą mogli przejść przez zaporę. Z pewnością dałyśmy mu to do zrozumienia. Ale

mężczyźni potrafią być bardzo uparci. -Valika odwróciła się skinąwszy na nich ręką. -

Chodźcie ze mną. Pokażę wam waszą chatę. Po długiej podróży musicie odpocząć. Później

będzie czas na rozmowy.

Valika poprowadziła ich ścieżką prowadzącą do jednego z wielu małych domów,

rozrzuconych po całej dolinie. Dom był kwadratowy i zbudowany z kolorowego kamienia w

ciepłym odcieniu. Były w nim okna bez okiennic i otaczał go piękny ogród kwiatowy.

- Jest również stajnia dla kritów. Kiedy rozsiodłasz ptaki, nakarmię je.

Ridge zmrużył oczy.

- Sam zajmę się kritami.

- Nie ma takiej potrzeby, mistrzu komercji. Ja się nimi zaopiekuję.

- Nie chcę być niegrzeczny, Uzdrowicielko, ale zawsze podczas podróży sam opiekuję

się swoimi kritami - powiedział odpinając torby podróżne.

- Jak sobie życzysz - uprzejmie odparła Valika. - Stajnia jest tam. - Wskazała mały

szałas za domkiem. - Jest w niej jedzenie i woda dla ptaków. Gdy już weźmiecie kąpiel i

odpoczniecie, zapraszam was na wieczorny posiłek. Spotkamy się w dużym holu obok ogrodu

z ziołami.

- Dziękuję, Valiko - powiedziała szybko Kalena, zanim Ridge zdążył odmówić. -

Spotkamy się na wieczornym posiłku.

Valika skinęła głową i odeszła. Kalena odwróciła się do Ridge'a, który rozpakowywał

się. Był wyraźnie niezadowolony.

- Ridge, zabrałeś mnie po to, żebym dokonała transakcji z Uzdrowicielkami. Proszę,

pozwól mi wykonać moje zadania. Byłoby lepiej, gdybyś mógł nie sprzeciwiać się

157

wszystkiemu. Ona tylko z grzeczności zaproponowała, że zajmie się kritami. Nie było

potrzeby, żebyś tak się upierał. Zupełnie jakby Valika chciała ukraść nasze ptaki.

Ridge rzucił jej zimne spojrzenie, zebrał bagaże i poszedł w kierunku drzwi.

- A skąd wiesz, że tak nie jest?

- Ridge, zachowujesz się śmiesznie. Co się z tobą dzieje?

Westchnął i otworzył drzwi. Ich oczom ukazał się pokój umeblowany z wytworną

prostotą. Posłanie, niski, okrągły stół i kwiaty.

- Nie wiem - przyznał Ridge. - Jeśli chcesz znać prawdę, to nie podoba mi się to

miejsce. Rozdrażnia mnie.

- Nie potrzeba wiele, żeby cię rozdrażnić, mistrzu komercji - powiedziała Kalena. -

Czasami najmniejsza nawet rzecz może być przyczyną twojego gniewu. Nie dziw się, że

nazywają cię Fire Whipem. - Weszła za nim do pokoju.

- Ty nie widzisz problemu. - Ridge ze złością rzucił bagaże na dywan. - Odnoszę

wrażenie, że czujesz się tu jak w domu.

- Właśnie tak się czuję - spokojnie powiedziała Kalena. - Jak w domu. - Stała na

środku pokoju podziwiając prostotę linii mebli. - Jak myślisz, Ridge, skąd one wiedziały, że

przyjadę? Powiedziała, że czekały na mnie. To dziwne, prawda?

- Najwyższe Uzdrowicielki zawsze wydają się dziwne. - Ridge patrzył na poruszającą

się po pokoju Kalenę i jego niepokój wzrósł. Przypomniał sobie, co mówili inni kupcy.

Wszyscy stwierdzali, że w tej pięknej dolinie zawsze czuli się dziwnie nieporadnie. Była to

dolina kobiet w najpełniejszym sensie tego słowa.

Ridge był przygotowany na niezwykłe sensacje, ale szybko zrozumiał, że cała sprawa

budzi w nim raczej niepokój. Było oczywiste, że dolina wywarła na jego żonie duże wrażenie.

Nie miała prawdziwego domu ani rodziny. Nie miała powodu, żeby wracać do Crosspurposes

czy nawet kotliny Interlock. A małżeństwo kontraktowe z szorstkim, bezdomnym bękartem

nie stanowiło również dostatecznego powodu do powrotu. Przepiękna dolina stała się więc

dla niego groźna w zupełnie nieoczekiwany sposób.

Podniósł się z krzesła i podszedł do drzwi.

- Idę zająć się kritami - oznajmił, zanim wyszedł na zewnątrz. Im szybciej zabiorę stąd

Kalenę i Piasek, tym lepiej, pomyślał zatroskany.

158

odczas wieczornego posiłku Ridge był zamyślony i wyczekujący. Zajmował miejsce

obok Kaleny i dość wyzywająco polegiwał na haftowanej poduszce. Kalena nie zrobiła

najmniejszej próby usłużenia mu, jak to było w zwyczaju. Obydwoje wiedzieli, że przy tym

stole panuje równość. Każdy obsługiwał się sam, nalewając zupę z waz, nakładając z

półmisków pięknie podane warzywa czy delikatne dania z jaj bind. Kalena była pewna, że

Ridge potrafi sam zadbać o swój talerz, nawet jeśli był otoczony kobietami.

Gdy postawiono jedzenie, wahał się przez chwilę, popatrując znacząco na Kalenę, ale

kiedy nie zrobiła najmniejszego gestu, żeby spełnić obowiązek żony, spokojnie nałożył sobie

to, na co miał ochotę. Kalena uśmiechnęła się promiennie i sięgnęła po talerz jaj w galarecie.

- Wiedziałam, że potrafisz to zrobić, jeśli spróbujesz - szepnęła mu prosto do ucha.

- To miejsce ma zły wpływ na twoje maniery.

- Interesująca obserwacja. Może zmienię je na zawsze. Przyzwyczaj się więc do

radzenia sobie samemu. Podoba mi się ten nowy zwyczaj.

Ridge nalał sobie trochę wina.

- A co z tradycją, Kaleno? Czy nic dla ciebie nie znaczy?

- Wolę tworzyć nowe zwyczaje. Ale dlaczego mówisz o tradycjach? Nie byłeś

przecież w nich wychowywany. - W tej samej chwili spuściła oczy i przeprosiła. - Wybacz

mi, Ridge, obraziłam cię.

- Nie było tu nic obraźliwego - powiedział szorstko. - Powiedziałaś tylko prawdę.

Zapomniałaś jednak o tym, że tradycje mają ogromne znaczenie dla tych, którzy bez nich

wzrastali.

- Albo dla takich, jak moja ciotka, która żyje tylko po to, żeby hołdować tradycjom - z

westchnieniem powiedziała Kalena.

Ridge pogrążył się w milczeniu. Przy sześciu innych okrągłych stołach rozmowy

toczyły się dalej. Kalena nie zwracała na nie uwagi. Próbowała znaleźć jakąś pozycję

wygodniejszą niż klęczenie. Myśl, że mogłaby rozłożyć się przy stole tak, jak mężczyzna

uznała za bardzo oryginalną. Pomyślała, że jedzenie w takiej pozycji byłoby jednak trudne,

zważywszy, że całe życie jadła na klęczkach.

- W imię Kamieni, co się z tobą dzieje? - burknął Ridge, gdy po raz nie wiadomo

który próbowała zmienić pozycję. - Nie możesz siedzieć spokojnie?

- Próbuję usiąść wygodniej - odparła rozzłoszczona.

- Spróbuj usiąść tak jak zwykle - poradził Ridge z szyderczym uśmiechem.

159

- Żadna z obecnych tu kobiet tak nie siedzi. Chcę spróbować usiąść w taki sam sposób

jak one. Podaj mi, proszę, talerz z serem.

Podał gwałtownym ruchem, wyraźnie zirytowany.

- Dziękuję, Ridge. Zrobiłeś to bardzo dobrze. Masz talent do usługiwania przy stole. -

Kalena nałożyła sobie kilka kawałków sera i odstawiła talerz na stół. Kobieta siedząca obok

sięgnęła po niego z uśmiechem.

- Valika powiedziała mi, że dziś po południu przeprowadziłaś przez zasłonę krity i

mężczyznę.

Kalena skinęła głową.

- To było dość proste. Nie rozumiem, dlaczego okazała się ona nie do przebycia dla

innych kobiet z karawan kupieckich.

- Och, po prostu została ona dostrojona na szczególną kobietę. Na ciebie. Jestem

Arona. Zajmuję się tutaj uprawą ziół.

Arona uśmiechnęła się. Była przystojną kobietą. Miała wyraziste i interesujące rysy

twarzy, a jej niebieskie oczy były bystre i dociekliwe. Wydawała się kilka lat starsza niż

Kalena. Włosy miała czarne, bez śladu siwizny. Tak samo jak inne kobiety w dolinie miała

smukłą i zgrabną sylwetkę od bezustannej pracy w ogrodzie.

- Arono, powiedz mi, skąd wiedziałyście, że to ja będę chciała przejść przez tę

zasłonę? Nie mogę tego zrozumieć.

- Dowiesz się o tym po posiłku. Nie upoważniono mnie do wyjaśnienia ci wszystkiego

tutaj i teraz. - Spojrzała szybko na nieprzejednany profil Ridge'a. - Poza tym nie jest to

sprawa, która może być dyskutowana w obecności mężczyzny.

Kalena zauważyła, że Ridge zacisnął szczęki, ale nic nie powiedział. Ponieważ posiłek

trwał jeszcze, kobiety zaczęły zadawać Kalenie i Ridge'owi wiele pytań, interesując się

głównie zewnętrznym światem. Widać było, że pragną wiedzieć, co dzieje się poza doliną,

chociaż same zdecydowały, że nie będą uczestniczyły w tych wydarzeniach.

Ridge odpowiadał na pytania dotyczące nowego Hall of Balance i coraz bardziej

wyrafinowanej ekonomii Północnego Kontynentu. Kalena słuchała jego odpowiedzi na

pytania kobiet i była dumna z jego inteligencji. Jej mąż kontraktowy miał skromne początki,

ale przez następne lata nadrobił braki w swojej edukacji.

- Słyszałyśmy, że w porcie Countervail budowany jest statek - powiedziała jedna z

kobiet. - Bardzo specjalny statek, który będzie próbował przepłynąć morze Clashing Light.

160

- To prawda - potwierdził Ridge. - Jest on finansowany przez konsorcjum lordów

bogatych firm.

- A co jest jego celem? Odkrycia?

- Odkrycie lądów leżących za morzem i utworzenie nowego szlaku handlowego -

odrzekł Ridge. - Kto wie? Może żyją tam również Uzdrowicielki, które będą chciały

wymienić z wami informacje.

- Fascynująca myśl - mruknęła Arona.

Ridge zachmurzył się lekko, kiedy stwierdził, że jego puchar jest pusty. Był

przyzwyczajony, że kiedy dzielił stół z Kalena, jego kielich zawsze był pełny.

- Wielu uważa, że okręt nigdy nie powróci - powiedział, sięgając niechętnie po

karafkę z winem i obsługując się samemu. - Adwizor Polarny wysuwa teorię, że za morzem

nie ma żadnych zamieszkanych ziem. Niektórzy uważają, że niebezpieczeństwo tej wyprawy

jest tak duże, że okręt będzie zmuszony do odwrotu. Jednak cokolwiek się zdarzy, będzie to

interesujące.

- Bardzo - zgodziła się Valika. - Ale wszystko to jest przyszłością. Dzisiaj mamy

bardziej palącą sprawę, którą musimy rozwiązać. Czy wybaczysz nam, mistrzu komercji?

Musimy pilnie porozmawiać z Kalena o interesach i przyszłości.

Ridge z wdziękiem przyjął odprawę. Spojrzał na Kalenę i wstał, trzymając cały czas

karafkę z winem.

- Będę na ciebie czekał - powiedział.

- Rozumiem.

I tak było. Widząc spojrzenie jego złocistych oczu, wiedziała dokładnie, co miał na

myśli. Był samotnym samcem postawionym naprzeciw świata pełnego kobiet, które z

jakiegoś powodu potrzebowały jego żony, a on nie mógł tego zrozumieć. Czuł, że

przebywanie tutaj jest bardzo ryzykowne, ale nie wiedział, jak ma temu zapobiec. Miał

świadomość, że musi wykorzystać resztkę swojego autorytetu, żeby upewnić się, że ona z nim

wróci. A może bał się, że jeśli ją straci, straci również Piasek, pomyślała, dziwiąc się, że ta

myśl zraniła ją bardzo. W końcu było to tylko małżeństwo kontraktowe.

- Nie martw się, Ridge - wyszeptała. - Zrobię, co będę mogła, żebyś dostał swój

Piasek.

- Do licha z Piaskiem! Staraj się wrócić do chaty o przyzwoitej godzinie! - Odwrócił

się na pięcie i wyszedł.

161

Żadna z Uzdrowicielek nie powiedziała ani słowa, kiedy opuszczał pokój ściskając w

ręku karafkę z winem.

Kiedy Ridge wyszedł, wszystkie oczy zwróciły się ku Kalenie. W powietrzu czuć było

dziwne wyczekiwanie. Valika uśmiechnęła się uspokajająco.

- Piasek jest twój, Kaleno. Możesz wziąć tyle, ile tylko zechcesz. Jest już nowa porcja

w suszarni. Będzie gotowa jutro rano.

- Dziękuję - odparła spokojnie Kalena. Nikt nie wiedział, w jaki sposób

przygotowywany był cenny Piasek Eurytmii. Sekret Najwyższych Uzdrowicielek skrywany

był przez całe pokolenia. Sam Piasek nie miał leczniczych właściwości. Był taki

wartościowy, ponieważ służył do stawiania diagnozy. Podczas jego spalania powstający dym

umożliwiał Uzdrowicielce z talentem zobaczenie w jakiś sposób wnętrza pacjenta i określenie

przyczyny choroby. Wtedy zalecała ona leczenie za pomocą ziół, które sama hodowała w

ogrodzie. Dlatego pierwszą rzeczą, której potrzebowała praktykująca Uzdrowicielka, był

ogród. To symbol tego zawodu, tak samo jak mały, metalowy koszyczek do palenia Piasku.

Dym działał tylko na niektóre kobiety.

Przez całe pokolenia cech Uzdrowicielek pozwalał praktykować tylko kobietom z

talentem. Test na stwierdzenie uzdolnień był bardzo prosty. Kandydatka na Uzdrowicielkę

wdychała dym i pytano ją, czy „widzi” wnętrze pacjenta. Wtedy albo potrafiła od razu

określić przyczynę choroby, nawet jeśli nie miała praktyki, żeby ją zidentyfikować, albo nie

potrafiła. Niektóre kobiety określano ogólnie jako dotknięte talentem, co znaczyło, że pod

wpływem dymu widziały na tyle wyraźnie przyczyny choroby, że mogły postawić

odpowiednią diagnozę.

- Nie jestem pewna, jak mam prowadzić rozmowę na temat zakupu Piasku - wolno

powiedziała Kalena. - Nie robiłam tego nigdy. Proszę, powiedz mi, ile granów chcecie za

Piasek, wtedy będę wiedziała, czy mamy dość pieniędzy na jego zakup.

Valika wydawała się zupełnie tym nie zainteresowana.

- Zwykła cena tysiąca granów będzie dostateczna. Piasek nie jest najważniejszą

sprawą dziś wieczorem. To jedynie przynęta.

- Przynęta? - Kalena oczekiwała odpowiedzi, czując instynktownie, że zażądają od

niej czegoś bardzo ważnego. Inne kobiety milczały, czekając, aż Valika wyjaśni wszystko,

ona jednak przez długą chwilę dobierała odpowiednie słowa.

- Czy słyszałaś legendę o Świetlistym Kluczu, ukrytym gdzieś tutaj, w górach?

162

- Słyszałam taką legendę.

- To jest prawda.

Kalena wzięła głęboki oddech.

- Naprawdę istnieje Świetlisty Klucz?

- O, tak. Świetlisty Klucz istnieje - odparła Valika ze smutkiem. - Czy rozumiesz, co

to znaczy?

Kalena znała tę oczywistą prawdę. Zadrżała lekko i odparła:

- Jeśli naprawdę istnieje Świetlisty Klucz, musi również istnieć Klucz Mroku.

- Nie ma potrzeby, żebyś była tak bardzo przerażona, Kaleno - powiedziała delikatnie

Valika. - Każda siła musi mieć swoje przeciwieństwo. Na pewno Olara nauczyła cię tego.

Kalena spojrzała zaciekawiona.

- Znasz moją ciotkę?

- Dawno temu niewiele brakowało, żeby Olara stała się jedną z nas. Ma duży talent,

ale nie chciała przebywać w miejscu tak oddalonym od mężczyzn. Jej naturalne skłonności

doprowadziłyby ją do tej doliny, gdyby... nie przeszkodziły w tym inne fakty.

- Śmierć mężczyzn z mojego rodu. Mój ojciec był jej bratem - wyjaśniła zmartwiona

Kalena. - Po ich śmierci przyszła śmierć mojej matki. To moja wina, że Olara nie mogła

wybrać tego, co było bliskie jej sercu. Wypełniała obowiązki wobec mnie i rodu Ice Harvest.

- Zawsze jest jakieś wyjście, Kaleno. Zapamiętaj to. Olara mogła przysłać cię tutaj -

spokojnie stwierdziła Valika. - Ale ona wybrała drogę zemsty. Wychowała cię po to, żebyś

była narzędziem jej zemsty, zamiast doskonałą Uzdrowicielką, którą mogłaś się stać po

odpowiedniej nauce.

- Uzdrowicielką? Mogłabym być jedną z was? Skąd możesz wiedzieć takie rzeczy?

Nie przechodziłam nigdy próby z Piaskiem. - Kalena była tym bardzo podniecona. - Ciotka

nie zgadzała się, żebym nauczyła się jej sekretów. Nie chciała poddać mnie próbie Piasku.

Mówiła, że to odwróciłoby moją uwagę od tego, co powinnam zrobić.

- Miała rację. To niemożliwe, by uczona Uzdrowicielka zabijała, z wyjątkiem

działania w obronie własnej lub w obronie kogoś innego. Ale Olara wychowała cię tak, byś

zabiła z zimną krwią i wyrachowaniem. Było to wbrew twoim naturalnym skłonnościom.

Spróbowała więc wymazać to z twojej świadomości.

Kalena przypomniała sobie, że kiedy pierwszy raz kochała się z Ridge'em, czuła się

tak, jakby coś ją blokowało.

163

- Jak mogła tak długo ukrywać to przede mną?

- Olara użyła techniki wymazywania z twojej pamięci przykrych myśli. Są metody na

to, by pacjent zapomniał rzeczy, które go niepokoją lub są dla niego bolesne i przez to

niebezpieczne dla jego zdrowia. Olara użyła tych metod w stosunku do ciebie. Podjęła

wielkie ryzyko negocjując twoje kontraktowe małżeństwo. Myślała, że nie ma innej drogi,

byś znalazła się w pobliżu swojej ofiary.

- Powiedziała mi, że chociaż podpisuję kontrakt małżeński, nie mogę spać z moim

mężem ani z żadnym innym mężczyzną, dopóki nie wypełnię swojej powinności - zwierzyła

się Kalena. Spuściła oczy. -Ale nie posłuchałam jej.

- Gdyby twoja ciotka pozwoliła ci na oddychanie dymem z Piasku, bariera, którą

postawiła w twoim mózgu, zostałaby zburzona. Takie samo działanie miało to, że związałaś

się fizycznie i emocjonalnie z mężczyzną. Osłabiło to w wysokim stopniu tę barierę.

- W takim stopniu, że nie wywiązałam się ze swojego obowiązku.

- Nie wykonałaś poleceń Olary, a nie swojego obowiązku. Kaleno, nie urodziłaś się po

to, by popełnić morderstwo z zimną krwią, bez względu na motywy. - Valika sięgnęła przez

stół i dotknęła jej ręki. - Twoje przeznaczenie jest bardziej złożone.

Kalena spojrzała na nią świadoma, że inne kobiety wyczekują w napięciu.

- Jakie jest moje przeznaczenie, Valiko? Nie miałam innych misji poza zemstą.

Valika potrząsnęła głową.

- Zemsta nie była twoim prawdziwym powołaniem. Widzisz, ty jesteś jedyną osobą,

która może wziąć Świetlisty Klucz z miejsca, gdzie został ukryty.

Kalena poczuła chłód.

- Nie - wyszeptała ze ściśniętym gardłem. - Nie, to nie może być prawdą.

- Klucza nikt nie dotykał przez bardzo wiele pokoleń. Z naszych badań wynika, że nikt

go nie dotknął od czasu, kiedy został ukryty.

- Jeśli on naprawdę istnieje, to nie można go dotykać - zaprotestowała Kalena. Nie

wiedziała, skąd ma tę pewność. - On musi pozostać w tym miejscu na zawsze!

Valika znowu uśmiechnęła się ostrożnie, a uśmiech jej pełen był smutku i rezygnacji.

- Może pozostać w ukryciu tak długo, dopóki ukryty będzie również Klucz Mroku.

- O czym ty mówisz?

- Przypuszczamy, że Klucz Mroku został odnaleziony.

Kalena poczuła suchość w ustach.

164

- Mówi się, że jeśli Klucz Mroku i Klucz Światłości zbliżą się do siebie, to Mrok

zniszczy Światłość.

- Tak utrzymują mężczyźni - spokojnie powiedziała Arona, odzywając się po raz

pierwszy; w jej głosie słychać było lekką drwinę i rozbawienie. - Mężczyźni są zaślepieni.

Uważają, że ponieważ są silniejsi, to ich Kraniec Spectrum musi być potężniejszy. Tak

myśląc gwałcą Matematykę Paradoksu, a także Filozofię Spectrum. Wszystkie rzeczy muszą

być zrównoważone przez właściwe przeciwieństwa.

Kalena spojrzała na nią, po czym odwróciła się i popatrzyła na Valikę.

- Czy macie pewność, że Klucz Mroku został odnaleziony?

- Nie jesteśmy zupełnie pewne, mamy jednak poważne podejrzenia. Były już działania

Mroku blisko gór. Mężczyźni ginęli w dziwny sposób. Podobno pierwszy raz od wielu

pokoleń widziano w dolinie smoka trójzębnego.

- Ridge zabił jednego po drodze w góry - wyszeptała Kalena.

- Kaleno, smoki trójzębne są groźne, ale zawsze obawiały się ludzi. Jeśli zaczęły

polować poza górami, to znaczy, że coś musiało je stamtąd wypłoszyć. Jest jeszcze jedna

opowieść, taka, której nie rozumiemy, ale która przestraszyła nas bardzo.

Kalena przypomniała sobie czarną mgłę, która próbowała pochłonąć ją w jaskini.

- Nie rozumiem, czego spodziewacie się po mnie.

- Niestety, nie potrafimy całkowicie wyjaśnić ci twojego przeznaczenia, ponieważ nie

jesteśmy tego pewne - wyjaśniła Valika. Mamy tylko wzmianki zbierane przez lata. Kawałki

informacji, które uzyskałyśmy podczas transów. Jedyna rzecz, której jesteśmy pewne, to jest

to, że ty jesteś jedyną osobą, która może zabrać Świetlisty Klucz. Każda inna istota zginie,

jeśli się na to poważy.

- Skąd ty to możesz wiedzieć? Nawet gdybym nie została zabita, to też bym nie

wiedziała, co z nim zrobić. To nie ma sensu. - Kalena czuła się jak złapana w pułapkę,

podobnie jak tego dnia, gdy Olara powiedziała jej, że musi zabić Quintela. Ale przynajmniej

po śmierci Quintela miała jakąś mętną obietnicę wolności. Legendy dotyczące Kluczy Mroku

i Światłości głosiły, że każdy człowiek, który ich dotknie, zostanie zabity.

- Uspokój się, Kaleno. Nikt nie będzie cię zmuszał do wzięcia Klucza. Decyzja musi

być wyłącznie twoja i to ty będziesz wiedziała, kiedy i jak masz działać. Wszystko, co my

możemy zrobić, to powiedzieć ci, czego dowiedziałyśmy się przez badanie legend i strzępów

starożytnych manuskryptów, w których posiadanie weszłyśmy.

165

- Macie jakieś stare manuskrypty?

- Kilka. A jak myślisz, na co wydajemy grany Quintela? Kroczenie śladem legend

wymaga dużo pieniędzy.

- Mówisz o czasach Władców Jutrzenki - powiedziała wolno Kalena. - Czy chcesz

powiedzieć, że oni rzeczywiście istnieli?

- My w to wierzymy. To oni odkryli Kamienie Kontrastu i ukryli je w ogniu i lodzie.

Nikt nie wie, gdzie one są. Ale jesteśmy przekonane, że Klucze do obu Kamieni są ukryte w

tych górach. Wiemy na pewno, że jest tu gdzieś Świetlisty Klucz. Starożytne dokumenty

zawierają wzmianki, że również Klucz Mroku.

- Kim byli Władcy Jutrzenki? - zapytała Kalena. Była zupełnie zafascynowana. - Czy

to inna rasa, która zamieszkiwała tę planetę przed nami?

Valika odpowiedziała ostrożnie:

- Nie wiemy tego na pewno, ale możliwe, że władcy Jutrzenki byli takimi samymi

ludźmi jak my. Myślimy, że Władcy Jutrzenki byli naszymi przodkami i przybyli na tę

planetę z innego świata, który obracał się wokół innego słońca.

- I oni przywieźli ze sobą Kamienie? - zapytała Kalena.

Valika przecząco potrząsnęła głową.

- Nie. Przynajmniej my tak nie myślimy. Uważamy, że oni odkryli Kamienie i Klucze,

kiedy tu przybyli i uznali, że są one źródłem siły, która była poza ich rozumieniem i nie

dawała sobą kierować. Siła takich rzeczy nie może być zniszczona, więc Władcy Jutrzenki

ukryli je, mając nadzieję, że będą na zawsze pogrzebane, lub przynajmniej dopóty, dopóki oni

nie opanują sztuki kontrolowania ich.

- Co stało się z Władcami Jutrzenki? - zapytała Kalena.

Valika wzruszyła ramionami.

- Myślę, że wielu z nich przystosowało się do nowego świata. Zostali tu złapani jak w

pułapkę, ale chcieli, żeby ich dzieci mogły przeżyć. Zrobili więc to, co było konieczne,

stworzyli nowe społeczeństwo, które okazało się zdolne do życia i rozkwitu. Nie mogę

powiedzieć ci nic więcej, Kaleno. Po prostu nie wiem już nic poza tym. Wiele z tych rzeczy,

które ci powiedziałam, to spekulacja i intuicja.

- A czy teraz twoja intuicja podpowiada ci, że to ja powinnam wziąć Świetlisty Klucz i

wynieść go z doliny? - ostrożnie spytała Kalena.

- Wierzę w to.

166

- Jesteś w błędzie - odparła Kalena. - Zwabiłaś tutaj niewłaściwą kobietę. Gdybym

była przeznaczona do wypełnienia takiej misji, to czułabym to.

- Kto to może wiedzieć? - Valika uśmiechnęła się. - Jesteśmy prawie takimi samymi

ignorantkami jak ty, jeśli chodzi o przeznaczenie. Może ta sprawa byłaby jaśniejsza, gdyby

Olara przysłała cię tutaj wiele lat temu, kiedy stanęła w obliczu odpowiedzialności za twoje

wychowanie. Gdybyś tutaj wyrastała, może nie miałabyś żadnych wątpliwości. W każdym

razie chęć zemsty i specyficznie pojęty honor rodu były dla Olary silniejsze niż życie tutaj, w

dolinie. Próbowała nagiąć cię do swego celu i z powodzeniem stłumiła twoje wrodzone

umiejętności i instynkty. A może stłumiła to wszystko tylko przejściowo? Kto to może

wiedzieć? Drogi przeznaczenia są często niezmiernie skomplikowane.

Kalena czuła rozpacz.

- Kiedy będziecie wiedziały, że to ja jestem osobą, której szukacie?

- Kobieta, która przede mną pełniła to stanowisko w dolinie, znała prawdę. Podczas

transów potrafiła patrzeć w bardzo daleką przyszłość. Ten szczególny talent jest bardzo

rzadki, a słowa, które padają w czasie takich transów, są często trudne do interpretacji. Moje

widzenia też są często bardzo frustrujące. Ta kobieta nazywała się Bestina i miała

zadziwiającą intuicję. To ona podała imię osoby, która może wziąć Świetlisty Klucz. Przed

śmiercią wezwała tutaj Olarę i poinformowała ją o tym. Ale było za późno. Olara podążała

już swoją drogą i dała wyraźnie do zrozumienia, że zostanie tam razem z tobą. Bestina nie

mogła nic więcej zrobić, ale kiedy powiedziała mi, że to ja zajmę jej miejsce w dolinie, dała

mi jedną radę.

- Jaką?

- Powiedziała mi, że coś silniejszego niż wpajanie w ciebie konieczności dokonania

zemsty może zburzyć tę barierę, którą Olara cię otoczyła. Stanie się tak, kiedy związek z

mężczyzną będzie ci bliższy niż wszystko, co łączy cię z ciotką, może nawet silniejszy niż

poczucie honoru.

- Wiedziałaś, że podpiszę kontrakt małżeński?

Valika uśmiechnęła się.

- Kilka lat wcześniej zaczęłyśmy nalegać na handel wyłącznie z kobietami

poślubionymi przez kupców. Był to sposób zapewnienia kobietom Quintela jakiejś legalnej

ochrony i prawa do zatrzymania części zarobku z Piasku.

167

- Wtedy Quintel spełnił twoje żądania tworząc instytucję małżeństwa handlowego -

zauważyła Kalena. - Takie małżeństwo jest niczym więcej, jak tylko umową handlową. W

takim małżeństwie więzy pomiędzy mężczyzną a kobietą są słabe, żeby nie powiedzieć

żadne. Jest to związek interesów.

- To prawda, ale umowa małżeńska zapewniała kobietom jakąś legalną pozycję.

Ponieważ byłyśmy zdecydowane handlować tylko z takimi kobietami, można było

przypuszczać, że kiedy ty dotrzesz do nas, będziesz również żoną kontraktową. Oczywiście,

nie wiedziałyśmy tego na pewno. Los mógł wybrać jakiś inny sposób na sprowadzenie cię do

nas, ale było to logiczne rozumowanie. Nikt inny, poza ludźmi Quintela, nie przybywał do

naszej doliny.

- Rozumiem.

- Wiele miesięcy temu - kontynuowała Valika - kiedy nasz niepokój narastał,

czułyśmy bowiem, co może się zdarzyć z Kluczem Mroku, zdecydowałyśmy, że trzeba trochę

pogonić los. Zaczęłyśmy informować kupców Quintela, że chcemy prowadzić interesy tylko z

kobietami prawdziwie poślubionymi i zaangażowanymi emocjonalnie. Mówiłyśmy, że

chcemy kobiety przynajmniej dotkniętej talentem, chociaż nie musi być Uzdrowicielką. Z

informacji zebranych przez Bestinę i przeze mnie, wiedziałyśmy dość dużo o tobie. Nie

mogłyśmy jednak prosić cię bezpośrednio.

- Dlaczego nie?

- Bo straciłyśmy twój ślad. Nie wiedziałyśmy, gdzie zabrała cię Olara i pod jakim

nazwiskiem wzrastałaś. Byłam zmuszona zaufać logice i mieć nadzieję, że cię odnajdziemy.

- Logika, która opierała się na tym, że chcąc przywrócić handel Piaskiem Quintel

będzie zmuszony szukać takiej kobiety, która zdoła przejść przez zasłonę z mgły.

- Wiedziałyśmy, że Quintel nie dostanie praktykującej Uzdrowicielki, ponieważ żadna

nie zgodzi się na małżeństwo kontraktowe i ryzyko wyprawy. Musiałby wyjść z nowym

kontraktem akceptowanym przez Uzdrowicielki, co było mało prawdopodobne, lub znaleźć

nie praktykującą Uzdrowicielkę, taką jak ty, chętną do podpisania kontraktu na małżeństwo

handlowe. Nie ma zbyt wiele takich nie praktykujących Uzdrowicielek jak ty, Kaleno.

Uważałyśmy więc, że gdy wywrzemy dostateczną presję na Quintela i zamkniemy szlak dla

wszystkich poza tobą, to wcześniej czy później doczekamy się ciebie. To było logiczne.

Wiedziałyśmy, że Olara z pewnością szuka sposobu dostania się do Quintela. Tak więc, z

jednej strony, liczyłyśmy na poszukiwanie przez Quintela kobiety pochodzącej z rodziny

168

Uzdrowicielek, z drugiej zaś strony czekałyśmy na to, że Olara zechce użyć cię przeciwko

Quintelowi. To musiało wreszcie dać oczekiwany rezultat.

- To wszystko jest bardzo zawiłe i skomplikowane - zauważyła Kalena potrząsając

głową.

- Jednak jest logiczne. We wszystkim, co się dzieje, jest logika. My nazywamy to

przeznaczeniem, ale w rzeczywistości słowo to nie znaczy nic więcej, tylko nieuchronność

działania sił, które wszystko poruszają. Raz uruchomione, muszą działać do skutku. - Valika z

przekonaniem zacytowała zasadę Filozofii Spectrum.

- Ale to miało być tylko kontraktowe małżeństwo - powiedziała miękko Kalena. - I

miało trwać nie dłużej niż jeden dzień. I chciałaś kobiety, która byłaby prawdziwie

zaślubiona, a nie tylko wypełniająca handlową umowę.

Valika spojrzała na nią porozumiewawczo.

- Czy mogłabyś powiedzieć, że związek pomiędzy tobą a twoim mężem oparty jest

wyłącznie na biznesie?

Twarz Kaleny spłonęła nagłym rumieńcem.

- Trudno jest określić mój związek z Ridge'em. Czasami nie jestem pewna, czy sama

to rozumiem. Jestem natomiast pewna, że to nie ja mam odnaleźć Świetlisty Klucz. Zwabiłaś

do doliny niewłaściwą kobietę.

- Żadna z nas nie jest w stanie wyjaśnić w pełni, dlaczego i po co tu jesteś, Kaleno.

Zrobiło się późno, a my, kobiety zajmujące się rolnictwem, musimy wcześnie wstawać.

Myślę, że już czas pójść do łóżek.

Valika powiedziała to takim tonem, że Kalena nie miała wątpliwości, iż zebranie

dobiegło końca.

- Nie tylko farmerki wstają wcześnie. Tak samo jest z mistrzami komercji - mruknęła

Kalena, wstając razem z innymi. - Szczególnie gdy są niespokojni o zakończenie podróży.

Ridge będzie chciał wyjechać rano jak najszybciej.

- Przespaceruję się z tobą do twojej chaty - powiedziała Arona, trzymając się blisko

Kaleny, kiedy inne kobiety zaczęły opuszczać pomieszczenie.

- To miło z twojej strony.

- To drobiazg. Moja chata jest blisko twojej.

W świetle lamp błękit oczu Arony był głęboki i intensywny. Dotknęła lekko ramienia

Kaleny i skierowała ją w stronę chaty.

169

Kalena maszerowała obok swej nowej znajomej myśląc o tym, co zostało powiedziane

na zebraniu w sali jadalnej. Wkrótce jednak poczuła się skrępowana milczeniem, jakie

panowało między nimi, i próbowała znaleźć temat do rozmowy.

- Jak to jest, że na dnie doliny jest tak ciepło i powietrze jest takie balsamiczne,

chociaż otoczona jest ona przez góry pokryte czapami śnieżnymi?

- W sercu gór ukryte jest źródło ciepła. Może to być pozostałość starego wulkanu. Nie

wiemy dokładnie, jak to działa, ale woda, która wrze przy powierzchni, jest zawsze gorąca i

ogrzewa powietrze.

- Chyba część tej wody wypływa z gór i zaopatruje baseny znajdujące się w Hot And

Cold i nawet płynie jeszcze dalej, prawda?

- Tak - odpowiedziała Arona i przez długą chwilę milczała, a kiedy przemówiła, jej

słowa ogromnie zadziwiły Kalenę.

- Ty jesteś kobietą, która szuka wolności.

- Jesteś bardzo spostrzegawcza.

Arona skrzywiła usta.

- Nieszczególnie. Ja również szukałam kiedyś wolności. I może teraz po prostu

rozpoznaję pragnienia innych, szukających tego samego.

Teraz Kalena była zaciekawiona.

- I nie znalazłaś jej poza tą doliną, prawda, Arono?

- Nigdy nie myślałam, że mogłabym znaleźć wolność w świecie mężczyzn -

powiedziała po prostu. - Ale jestem szczęśliwa tu, w dolinie.

- Rozumiem.

Były już blisko chaty. Kalena zobaczyła przez okno światło lampy. Ridge czekał na

nią, tak jak obiecał.

Arona zatrzymała się i odwróciła twarz ku swej towarzyszce. Położyła rękę na jej

ramieniu.

- Ty także będziesz tutaj szczęśliwa, Kaleno. Rozumiesz? Wolności, jaka istnieje tutaj,

nie znajdziesz w związku ze swoim mężem.

- Wiem - powiedziała Kalena delikatnie. - W małżeństwie nie ma za wiele wolności.

Ridge stał w cieniu, blisko chaty, i słyszał słowa Kaleny. Już drugi raz tego wieczoru

wyszedł, żeby sprawdzić, jak się czują krity. Widział Kalenę i Aronę idące w świetle

170

księżyca. Serce ścisnął mu lęk, kiedy zdał sobie sprawę ze wszystkich czarów doliny,

odciągających od niego Kalenę.

- Kaleno, tutaj, w dolinie, jesteś wolna - powiedziała miękko Arona. - Możesz sama

dokonać wyboru. Nie musi tobą kierować żaden mężczyzna.

Ridge wyszedł z cienia.

- Kaleno, czekałem na ciebie.

- Wiem, Ridge. - Odwróciła się do niego z zagadkowym uśmiechem na ustach.

Ridge stał spokojnie, ale cały był sprężony do walki. Nie wiedział jednak, co może

zrobić. Wiedziałby, jak strzec swej żony przed zalotami innego mężczyzny, ale nie miał

pojęcia, jak należy zachować się w takiej sytuacji. Co mógł jej ofiarować, żeby przeważyć

uroki doliny? Kalenę wiązała z nim tylko wątła nić handlowego związku małżeńskiego. Fakt,

że odpowiadała na jego pieszczoty, kiedy trzymał ją w ramionach, nie znaczył nic w

porównaniu z egzotycznym rodzajem wolności oferowanym jej w dolinie.

- Czas już iść do łóżka, Kaleno. - Nie wiedział, co innego mógłby powiedzieć.

- Tak - zgodziła się i zwracając się do Arony powiedziała: - Śpij dobrze, przyjaciółko.

Dzisiejszej nocy mam dużo do przemyślenia.

- To prawda. Idź do łóżka i śnij o wolności.

- Nie jestem pewna, czy któraś z nas może być całkowicie wolna - mruknęła Kalena.

- Jesteś mądrą kobietą. To źle, że nie pozwolono ci zostać Uzdrowicielką. Życzę ci

dobrej nocy, Kaleno. - Arona rozpływała się w ciemności balsamicznej nocy; długa tunika

wdzięcznie owijała się wokół jej nóg.

Ridge odetchnął głęboko, ale napięcie jego ciała nie ustąpiło. Podszedł do Kaleny i

wziął jej twarz w swoje dłonie. Oczy żony były szeroko rozwarte i rozświetlone.

- Czasami przerażasz mnie śmiertelnie - szepnął.

- Naprawdę?

- Nie pozwolę ci odejść, Kaleno - powiedział i jego usta zawisły nad jej ustami. - Nie

mogę pozwolić ci odejść. Należysz do mnie. Musisz to zrozumieć. - Wziął ją na ręce i zaniósł

do chaty.

171

Rozdział dwunasty

najdujące się w pokoju lampy rzucały ciepłe światło, które jednak nikło w

porównaniu z ognistym spojrzeniem Ridge'a. Przeniósł ją przez rozłożony na podłodze

dywanik i położył na wąskim posłaniu, stojącym w rogu pokoju. Ciepło ognia było niczym w

porównaniu z temperaturą jego ciała.

Uklęknął obok Kaleny i ściągnął z jej włosów opaskę. Uwolnione loki w kolorze

zachodzącego słońca opadły mu na dłonie.

- Żono, pragnę, żebyś wolność odnalazła w moich ramionach - powiedział.

Odchylił jej głowę i namiętnie pocałował. Pod dotykiem jego natarczywych ust

ogarnęła Kalenę fala ognia. Nie była pewna, czy w jego ramionach rzeczywiście znajduje

wolność, ale na pewno odczuwała nieporównywalną z niczym emocję.

Dzisiaj wszystko odbierała inaczej. Była w niej dziwna gotowość. Wydawało się jej,

że na kochanie się z tym mężczyzną czekała cale wieki. Ledwie ją dotknął, natychmiast

rozpalił w niej ogień namiętności. Otoczyła go ramionami i przyciągnęła do siebie.

- Pamiętaj, Kaleno, cokolwiek się wydarzy, musisz dzielić to ze mną.

- Wiem - odparła.

Ridge rozbierał ją niecierpliwie. Najpierw zdjął tunikę, potem odrzucił na bok wąskie

spodnie. Kalena wiła się w jego ramionach i obejmowała go z pasją, jakiej nigdy dotąd nie

doświadczyła.

- Do Kamieni - wysapał, przytrzymując ją, żeby ściągnąć z siebie ubranie. - Płoniesz

dzisiaj jak ogień w górach. Jak mogłaś nawet pomyśleć o porzuceniu mnie?

- Teraz już tak nie myślę - odpowiedziała i wbiła mu paznokcie w ramiona. - Teraz nie

mogłabym cię opuścić. - Kalena zaakceptowała ten fakt. Czuła, że musi go mieć w sobie.

Chciała, żeby wypełnił ją całkowicie.

Ridge nachylił się i drżącymi palcami dotknął jej piersi.

- Chodź do mnie - wyszeptała w męce, unosząc biodra i otwierając się na jego

powitanie. - Chodź do mnie, Ridge. Kochaj mnie.

- Zaraz. Za chwilę.

172

- Nie, teraz. - Opętana nieodpartą potrzebą połączenia się z nim, przewróciła go na

plecy i natychmiast usiadła na nim okrakiem. Na tle palącej się lampy jej złocisto czerwone

włosy tworzyły aureolę. Oczy Ridge'a błyszczały dzikim pożądaniem, gdy opierał dłonie na

jej szerokich biodrach.

Uniósł ją delikatnie, by mogła się do niego dopasować.

- Czuję w tobie płynny ogień. Spali nas.

Palce Kaleny zacisnęły się delikatnie wokół jego męskości. Ridge jęknął i naparł

raptownie na jej wilgotne wnętrze. Kalena sapnęła, czując, jak w nią wchodzi. Przywarła do

niego, a po chwili uniosła się do góry i usiadła na nim jak na kricie.

- Teraz jesteś wolna, moja słodka Kaleno - wymruczał wbijając się w nią. - Pędź

naprzód i wzbij się w obłoki, ale zabierz mnie ze sobą.

Ciało Kaleny wygięło się z rozkoszy. Zamknęła oczy, odrzuciła do tyłu głowę i

jechała na nim z pasją dorównującą jego pożądaniu. Płomień, który ich ogarnął, groził

spaleniem, ale nie dbali o to. Kalena jechała na kricie, który ciągle trzymał rozpostarte

skrzydła. Szybowała na tym wielkim, umięśnionym ptaku, a on spełniał wszystkie jej

zachcianki. Kiedy Ridge w końcu złożył skrzydła i zaczął zbliżać się ku ziemi, Kalena głośno

wypowiedziała jego imię.

Chrapliwy krzyk Ridge'a wibrował życiem. Wreszcie wybuchnął, wlewając w nią

swój ekstrakt. Trzymał ją tak mocno, że prawie nie mogła oddychać.

A potem była tylko wilgoć, ciepło i spokój. Długo tak leżeli, aż w końcu Kalena

znalazła w sobie tyle energii, by otworzyć oczy. Zobaczyła, że Ridge wpatruje się w jej twarz.

W oczach płonęły mu jeszcze resztki namiętności.

- Jutro wyjeżdżamy - powiedział bezbarwnie. - Z Piaskiem lub bez Piasku.

- Tak, Ridge. - Kalena zgodziła się tak potulnie, że aż go to zdziwiło. - Nie martw się

o Piasek. Uzdrowicielki obiecały, że możemy wziąć tyle, ile tylko chcemy. - Wiedziała, że

Ridge nie mógł tutaj zostać. W dolinie nie było dla niego miejsca. Wiedziała również, że

powinna wyjechać razem z nim. Bez niego nie mogła zostać. Dzisiaj zrozumiała, że są na

zawsze złączeni. Chociaż czasami targali te więzy, ale jednak były one tak silne jak samo

życie. Była mu przeznaczona i nie mogła dłużej z tym walczyć.

Ridge głęboko oddychał przytulając ją mocno do siebie.

- Dziękuję ci, Kaleno.

- Za co? - zapytała z rozbawieniem.

173

- Za to, że mnie nie zostawiłaś.

- Czy obawiałeś się, że stracisz przez to Piasek?

Potrząsnął głową.

- Nie. Gdybyś to zrobiła, sama byś tego żałowała. Nie chciałbym takiego zwycięstwa.

Nie chcę również, żebyś została w tej przeklętej dolinie.

- Dlaczego? - zapytała zdziwiona. - Przecież będziesz miał swój Piasek.

Zacisnął usta.

- To, co jest między nami, jest ważniejsze niż Piasek. Wiesz o tym tak samo dobrze

jak ja.

Uśmiechnęła się słysząc to.

- Wiem o tym, Ridge, ale chcę zrozumieć, na czym polega nasz związek.

- Dlaczego kobiety ciągle pytają i wszystko analizują?

- Może dlatego, że nie lubimy być zależne od tego, czego nie rozumiemy -

odpowiedziała łagodnie.

Brwi Ridge'a ściągnęły się w twardą linię.

- Osiągasz duże sukcesy w komplikowaniu sobie życia. Nie potrafisz akceptować

rzeczy takimi, jakimi one są.

- Nie wiedziałam, że jesteś takim filozofem, Ridge. - A czy ty akceptujesz to, czego

nie rozumiesz?

Pochylił się nad nią i zaczął zębami skubać jej skórę.

- Ja zaakceptowałem to, co dało mi Spectrum w dniu, w którym wręczyłaś mi kontrakt

małżeński.

Kalena znowu poczuła jego twardość i zdumiona wyciągnęła rękę, by to sprawdzić.

- Może rzeczywiście twoja metoda jest lepsza, Ridge.

- Wiem, że jest - powiedział układając się na niej. - Jestem twoim mężem. Musisz

wierzyć, że wiem, co jest dla ciebie najlepsze.

Kalena chciała się roześmiać słysząc tę arogancką męską uwagę, ale znowu zaczął ją

całować i uleciały jej z głowy wszystkie myśli, pozostały tylko doznania zmysłowe.

Wszyscy wiedzieli, co jest dla niej najlepsze. Olara zmusiła ją do dokonania zemsty.

Kobiety z doliny były przekonane, że właśnie ona jest tą, która może wziąć mityczny

Świetlisty Klucz, a jej mąż oświadczył, że należy do niego.

174

Z tych trzech rzeczy Kalena postanowiła wybrać miłość, ponieważ to ona nęciła ją

najbardziej.

astępnego dnia o świcie opuścili dolinę. Zanim Kalena skończyła śniadanie, Ridge

osiodłał krity i załadował na nie torby z Piaskiem Eurytmii. Nie miał ochoty na jeszcze jeden

posiłek w towarzystwie kobiet z doliny. Na śniadanie zjadł ser z chlebem i owocami, a

później poszedł zobaczyć, jak idzie ładowanie Piasku.

Podczas posiłku dzielonego z Valiką, Aroną i innymi kobietami Kalena czuła się

niezręcznie, bo przedtem powiedziała otwarcie, że nie wierzy w przeznaczenie, które jej

ukazały. Ale żadna z kobiet nie czuła do niej urazy. Posiłek przebiegał w pogodnej,

przyjacielskiej atmosferze. Nie było mowy o poprzednim wieczorze, do momentu, aż Kalena

wstała, żeby pójść do Ridge'a. Wtedy Valika podeszła do niej, ujęła obie jej ręce, pocałowała

delikatnie w oba policzki i uśmiechnęła się pocieszająco.

- Nie martw się, Kaleno. Kiedy przyjdzie pora, wszystko potoczy się tak, jak musi.

Nie odwrócisz przeznaczenia. Nie odejdziesz od nas.

- Przecież to właśnie robię - poważnie powiedziała Kalena. - Musisz zrozumieć,

Valiko, że nie jestem tą osobą, której szukasz. Prawda jest taka, że chyba nie wierzę w

istnienie Klucza. A nawet jeśli on istnieje, to nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

- Nie ma potrzeby mówić o tym teraz. Jeszcze nie została na tyle zachwiana

równowaga, żeby trzeba było działać.

- Jaka równowaga?

- Wiesz tak samo jak ja, że wszystkie zdarzenia na naszym świecie, również nasze

istnienie, ustawione są w ustalonym porządku wzdłuż nieskończonego Spectrum. Kiedy

wydarzy się jedna rzecz, wtedy w celu zachowania równowagi musi natychmiast wydarzyć

się coś przeciwnego. A teraz równowaga naszego świata zaczyna się chwiać. Czuję to. W

górach jest teraz więcej mroku niż światła. Taka sytuacja nie może trwać długo. Kiedy

sprawy zaczną toczyć się w niewłaściwym kierunku, wyjdą z ustalonego porządku. Gdy

nadejdzie taki czas, będziesz musiała być posłuszna swemu przeznaczeniu.

- Valiko, proszę, posłuchaj mnie. Jestem córką rodu, który skończy się wraz z moją

śmiercią. Już raz nie wypełniłam powierzonego mi obowiązku. W dodatku zostałam żoną

kontraktową. Nie jestem żadną ważną osobą. Wielkie czyny nie są pisane takim ludziom jak

ja. A co więcej, nie chcę tego zrobić.

175

Arona patrzyła na nią ze zrozumieniem.

- Wiem, że pragniesz wolności. Nie chcesz, żeby ktoś decydował za ciebie.

Powiedziałaś jednak wczoraj wieczorem, że nie jesteś pewna, czy istnieje prawdziwa

wolność.

- Myślę, że mam szansę na ułożenie sobie życia tak, jak pragnę - powiedziała Kalena.

- Może nie będzie ono zapisane złotymi zgłoskami, ale przynajmniej sama je sobie wybiorę. -

Postąpiła krok do tyłu i z szacunkiem skłoniła głowę. - Valiko, byłaś wspaniałomyślna

zaopatrując nas w Piasek. Przekonałam się, że jest on w rękach uczciwych Uzdrowicielek.

Valika zachichotała.

- A więc, Kaleno, bierzesz na swoje barki jeszcze jeden obowiązek. Olara okłamała

cię, ale wpoiła ci poczucie obowiązku, prawda? W połączeniu z uczciwością daleko cię ono

zaprowadzi. Idź teraz, życzę ci szczęśliwej podróży.

Kalena spojrzała na kobiety, które zebrały się, żeby ją pożegnać. Czuła dziwne

pieczenie oczu. Z drżącym uśmiechem odwróciła się i podążyła do Ridge'a, który czekał na

nią przy kritach.

Spojrzał na nią uważnie i podsadził na siodło.

- Płaczesz?

- Ależ skąd - odpowiedziała wycierając oczy rękawem tuniki i spoglądając na niego

prowokująco.

Ridge zawahał się; przez chwilę stał trzymając jedną rękę na siodle.

- Kaleno, jeśli te kobiety powiedziały lub zrobiły coś, co cię zdenerwowało, to

powiedz mi o tym.

- Wszystko w porządku, Ridge.

Nie wydawał się przekonany, ale widać było, że jest niezmiernie zadowolony z

powodu wyjazdu z doliny.

- Im szybciej stąd wyjedziemy, tym lepiej - mruknął wskakując na siodło. - Czy masz

pod ręką swoją pelerynę? - Znowu zrobi się zimno, kiedy zaczniemy się wspinać.

Było jej miło, że tak się o nią troszczy. Zebrała wodze i pogoniła swojego ptaka.

- Tak, mam ją w zasięgu ręki.

- Nie będziemy w stanie poruszać się tak szybko jak podczas drogi do doliny.

Włożyłem na krity pełny ładunek Piasku. Ale są to dobre i silne ptaki, więc i tak będziemy

mogli podróżować znacznie szybciej niż regularna karawana.

176

Kalena spojrzała przez ramię na torby zawieszone na zadzie krita, który nie wydawał

się specjalnie przeciążony dodatkowym ciężarem.

- Moje gratulacje, Ridge, tego Piasku jest więcej, niż potrzeba ci na zrealizowanie

marzeń.

- A co z twoimi marzeniami, Kaleno?

Zadziwił ją tym pytaniem.

- Ciągle je realizuję.

- Realizujemy je razem - stwierdził.

Przez moment spotkały się ich spojrzenia, po czym Ridge pociągnął za wodze i krit

energicznie pognał naprzód. Kalena ruszyła za nim, oglądając się przez ramię. Zobaczyła

kobiety z doliny patrzące na ich odjazd. W dolinie nie miałabym więcej wolności niż przy

Ridge'u, pomyślała nagle całkowicie przekonana.

Przez całą drogę prowadzącą z doliny do miejsca, gdzie szlak zaczynał wznosić się do

góry, Ridge jechał w milczeniu. Kalena wiedziała, że rozmyślał nad czymś głęboko, ale nie

pytała o nic. Zajmowały ją własne myśli.

Kiedy odwróciła się, żeby wyciągnąć z torby ciepłą pelerynę, natknęła się na znajomą

sakiewkę zawierającą sproszkowane liście selity. Ręka zamarła jej w powietrzu, gdy

uprzytomniła sobie, że wczoraj zapomniała ich zażyć.

- Kaleno? Czy stało się coś złego? - zapytał Ridge oglądając się podczas pokonywania

zakrętu.

- Nie - odkrzyknęła i dodała pod nosem - przynajmniej mam nadzieję, że nie. -

Zaniepokojona zaczęła obliczać, jak długo musi czekać na upewnienie się, czy poniesie

konsekwencje ostatniej nocy. Wspomnienie własnej płomiennej namiętności wprawiło ją w

niepokój, a po chwili uświadomiła sobie, że teraz i tak nie mogła już nic zrobić.

Pocieszała się, że może nie będzie musiała zapłacić za ten jeden błąd. Spojrzała na

Ridge'a jadącego przed nią i zaczęła się zastanawiać, co by powiedział, gdyby się okazało, że

zostanie ojcem.

Ale odpowiedź była oczywista. Ridge przyjąłby swoje nowe obowiązki bez chwili

wahania. Kalena uśmiechnęła się na myśl, że tak głęboko jest o tym przekonana. To dziwne,

myślała, że nasze małżeństwo kontraktowe przeradza się w trwały związek. Co prawda,

małżeństwo z agresywnym, szorstkim i bezdomnym bękartem, który za wszelką cenę chciał

dać początek wielkiemu rodowi, nie było tym, o czym marzyła opuszczając farmę.

177

Żeby być sprawiedliwą, musiała przyznać, że ona też nie była dla niego odpowiednią

żoną. Nawet jeśli Ridge był bękartem, to po powrocie z Piaskiem do Crosspurposes będzie

człowiekiem bogatym. Szacowne rody będą musiały traktować go poważnie, gdy zacznie

adorować ich córki.

Ona nie miała teraz żadnych koneksji, ani ekonomicznych, ani politycznych, które

zazwyczaj daje małżeństwo z córką wielkiego rodu. Mogła tylko wnieść w posagu swoje

umiejętności, maniery i dumę, te wszystkie cechy, które daje pochodzenie z takiego rodu jak

jej. Ridge powiedział jej kiedyś, że nie dane mu było wyrastać w dobrodziejstwie tradycji i

dlatego bardzo je ceni. Wierzyła mu. Ridge może założyć rodzinę dzięki pieniądzom

zapracowanym w pocie czoła oraz dzięki swym umiejętnościom i szczęściu. Może dostarczyć

rodzinie podstaw ekonomicznych, ona natomiast jest w posiadaniu tych innych

niewymiernych rzeczy. Jeśli Ridge ją poślubi, potrafi stworzyć mu prawdziwy dom.

Jeśli ją poślubi.

Uśmiechnęła się smutno, kiedy zdała sobie sprawę ze swoich myśli.

- Mgła. - Ridge zatrzymał swojego krita, gdy za następnym zakrętem traktu stanął

przed migotliwą zasłoną z mgły. - Ona nie znikła.

Kalena wróciła do rzeczywistości.

- Uzdrowicielki nie mogą jej jeszcze usunąć. Są zaniepokojone.

- Czym?

- Uważają, że w górach i poza nimi jest teraz więcej mroku niż światła. Ridge, one

wierzą w Świetlisty Klucz. To znaczy, że wierzą również w Klucz Mroku. Uważają, że został

on wydobyty z ukrycia.

- Czy to właśnie powiedziały ci wczoraj? Wiedziałem, że nie powinnaś zostawić z

nimi sama. Mają zły wpływ. Nabiły ci głowę jakimiś nonsensami i starymi legendami.

- Przestań gderać. Ta ich zasłona sama w sobie mogłaby stać się interesującą legendą.

Czy chcesz stać tu cały dzień mówiąc o Uzdrowicielkach i o tym, że mam przeprowadzić cię

przez tę mgłę, która zatrzymuje każdego mężczyznę?

- Czasami, moja żono, twój język staje się wyjątkowo ostry. - Zsiadł z krita. - Ciesz

się, że masz tak wyrozumiałego męża.

- Teraz, kiedy dostałeś swój drogocenny Piasek, spodziewam się od ciebie jeszcze

większej tolerancji, ponieważ zawdzięczasz to mnie.

Uśmiechnął się krzywo.

178

- Zawsze spłacam swoje długi. - Wyciągnął rękę, schwycił Kalenę i bez wahania

wszedł w gęstą mgłę. Chwilę później, wszyscy, włączając krity, stali bezpiecznie po drugiej

stronie. Ridge obejrzał się. - Ciekaw jestem, jak długo będą to trzymały. Jeśli nikt, poza tobą,

nie będzie mógł przejść przez tę zasłonę, to Quintel będzie miał nie lada problem.

- Interesująca myśl - wolno powiedziała Kalena. - Ktoś, kto zna tajemnicę przejścia

przez tę zasłonę, może dyktować warunki.

- Niech ci nie przychodzi do głowy, że będziesz mądrzejsza niż Quintel - powiedział

Ridge, zdając sobie sprawę, o czym myśli Kalena. - On zawsze dostaje to, czego chce. Wiem

o tym. Mam za sobą wiele lat obserwacji.

- A więc to nie jego, tylko ciebie muszę się obawiać, czy tak?

Ridge spojrzał na nią dziwnie, ale nie skomentował tego, co powiedziała. Zapytał

tylko:

- Czy Uzdrowicielki powiedziały ci cokolwiek o swoich planach dotyczących handlu

Piaskiem?

- Nie rozmawiałyśmy o tym. Mają teraz głowy zaprzątnięte inną sprawą. Myślę, że

będą dalej handlowały, ale zasłonę usuną dopiero wtedy, gdy poczują się całkowicie

bezpieczne.

- Jeśli nie czują się bezpieczne, to Quintel może dać im całą armię ludzi, którzy będą

strzegli przełęczy.

- Nawet cała armia uzbrojonych strażników, stojących u wejścia do ich doliny, nie

uspokoi Uzdrowicielek.

Ridge zacisnął usta.

- Przypuszczam, że masz rację. One nie chcą mieć w ogóle do czynienia z

mężczyznami, prawda?

- To nie znaczy, że nienawidzą mężczyzn. Po prostu wybrały życie bez nich. I wydaje

się, że funkcjonują z tym zupełnie nieźle.

- To dobrze, że nie zostaliśmy dłużej w dolinie. Te kobiety mogłyby jeszcze zrobić

jakąś sztuczkę z twoim umysłem - burknął Ridge.

Pierwszy raz od opuszczenia doliny Kalena roześmiała się. Była zadowolona, że

Ridge był odwrócony do niej plecami. Tak jak Ridge przewidział, powrotna droga przez góry

była powolniejsza. Krity obciążone Piaskiem nie mogły po prostu iść szybciej.

179

Byli jeszcze w pewnej odległości od szałasu, w którym mieli zatrzymać się na noc,

gdy nagle zaczął zapadać zmierzch. Kalena zobaczyła ostatnie promienie słońca chowające

się za ośnieżonymi szczytami i zdała sobie sprawę, że zaczyna drżeć. Pomyślała, że powinno

być jej ciepło, skoro ubrana jest w pelerynę podbitą futrem. Nie było również powodu, żeby

powietrze ochłodziło się tak nagle.

- Już mamy niedaleko do szałasu, Kaleno. Wkrótce tam będziemy - powiedział Ridge

uspokajająco, widząc, jak zawija się w pelerynę.

Skinęła w odpowiedzi głową, starając się ukryć niepokój. Ten wcześnie zapadający

mrok był bardzo nieprzyjemny. Wiedziała, że w górach mrok zapada szybciej, ale ten

zmierzch zapadł nie wiadomo dlaczego. Ciepło i światło dnia zniknęły zbyt gwałtownie.

Owijając się jeszcze dokładniej w pelerynę, Kalena pokonała następny zakręt szlaku i

znalazła się tuż za Ridge'em. Uniosła głowę.

- Czy stało się coś złego?

Ridge nawet się nie odwrócił. Przyglądał się czemuś, co znajdowało się przed nim na

szlaku, a czego ona nie mogła zobaczyć.

- Nic takiego - odpowiedział.

- Więc dlaczego się zatrzymałeś? - Pociągnęła kilka razy lekko za wodze i krit

podszedł do przodu stając obok Ridge'a.

- Ponieważ przez drogę przepływa strumień. - Ridge wychylił się do przodu, opierając

łokcie na łęku siodła.

- Nie przechodziliśmy przez żaden strumień jadąc w tamtą stronę.

- Wiem.

- Więc co... - Kalena nagle przerwała, spojrzawszy na spienioną czarną wodę

wypływającą z góry po jednej stronie szlaku i znikającą w kanionie po drugiej. Słowa uwięzły

jej w gardle.

- Ridge, co to jest?

- Woda.

- Nie, to nie tylko woda. Nie było jej tutaj, gdy jechaliśmy do doliny.

- Gdzieś w górach musiał w nocy spaść deszcz. A teraz spływa. Woda nie jest

głęboka.

180

- Wszystko mi jedno, jak jest głęboka, nie możemy przejść przez strumień -

wyszeptała Kalena. Nie wiedziała, skąd to wie, ale była pewna, że ona nie może przejść przez

tę wodę.

- Oczywiście, że możemy. - Ridge wyprostował się w siodle i zebrał wodze. -

Chodźmy. - Podjechał na kricie do brzegu strumienia. Ptak zawahał się początkowo, ale pod

pewną ręką Ridge'a wszedł do rwącego strumienia.

- Ridge, poczekaj - zawołała zaniepokojona Kalena. - Myślę, że powinniśmy rozbić

obóz po tej stronie. Jeśli strumień utworzył się na skutek deszczu, to do jutra nie powinno być

po nim śladu.

- Jest za zimno, żeby spędzić noc pod gołym niebem, zresztą nie potrzebujemy tego

robić. - Po przejechaniu połowy strumienia, odwrócił się i powiedział do niej niecierpliwie: -

Jedź za mną, Kaleno.

Spróbowała podjechać do brzegu zdając sobie sprawę, że Ridge nie bierze poważnie

jej instynktownego lęku przed wodą. Krit opuścił głowę w bojaźliwym geście i Kalena

wiedziała, że biedne zwierzę reaguje tak na jej napięcie. Zanim jednak podjechała do brzegu,

zaczęła odczuwać mdłości.

W miejscu, gdzie woda przepływała przez szlak, rzeczywiście nie było głęboko. Krit

Ridge'a miał łapy zanurzone tylko do końca pazurów. Ale każdy powinien widzieć dno w tak

płytkiej wodzie, a Kalena go nie widziała.

Zatrzymała krita.

- Nie mogę przejechać przez tę wodę - powiedziała spokojnie.

- Do licha, Kaleno, robi się późno i chcę dostać się do szałasu. Co się z tobą dzieje?

- Nie wiem. Wiem natomiast, że nie przejadę przez wodę. Jestem tego tak pewna jak

wtedy, gdy wiedziałam, że ty nie możesz przejść przez zasłonę mgielną, strzegącą doliny.

Spojrzał na nią groźnie z drugiej strony strumienia.

- Kaleno, to nie jest żadna ze sztuczek Uzdrowicielek. Jest to po prostu górski

strumień.

- Ta czarna woda? Nic przez nią nie widać. Płytka woda powinna być przeźroczysta.

- Woda jest czarna, bo zaszło słońce i zapadła ciemność. To jest jedyna przyczyna, dla

której woda wygląda na czarną - cierpliwie wyjaśniał Ridge. - Zamknij oczy, jeśli cię ona

niepokoi. Krit przejdzie sam.

181

- Nie mogę tego zrobić, Ridge. - Spojrzała na niego błagalnie. - Naprawdę, nie mogę

tego zrobić.

- Ależ oczywiście, że możesz. - Powrócił ze swoim kritem na jej stronę strumienia. -

Daj mi wodze - dodał delikatnie. - Ja poprowadzę krita.

- Nie! - Kalena szarpnęła się do tyłu, aż zdezorientowany ptak bryknął zaniepokojony.

Ridge puścił jej ramię,

- Kaleno, nie masz wyboru. Musisz przejść przez ten strumień i musisz zdać sobie z

tego sprawę. Nie wiem, co za fantazja zalęgła się w twojej głowie, ale nie będę temu pobłażał.

Nie widzę powodu, żeby rozbijać tu obóz, skoro niedaleko stąd znajduje się ciepły szałas.

- Proszę, Ridge. Musisz to zrozumieć. To nie wytwór mojej fantazji. Po prostu nie

mogę przejść przez tę wodę.

Przez moment badał jej twarz i jego zniecierpliwienie gdzieś wyparowało.

- W porządku. Widzę, że rzeczywiście jesteś niespokojna. Chcesz dzisiaj spać na

szlaku?

Skinęła energicznie głową.

- O, tak, proszę. Wiem, że będzie zimno, ale w pelerynach i przy ogniu nie

zamarzniemy. Może do jutra ta woda zniknie.

Podjechał bliżej.

- Może. Zobaczmy, gdzie możemy się przespać.

Gdy zdała sobie sprawę, że Ridge nie ma zamiaru dalej jej przekonywać, powoli

opuściło ją napięcie.

- Dziękuję, Ridge - powiedziała z widoczną ulgą. - Wiem, że wygląda to na kobiece

fanaberie, ale... Nie! Nie rób tego! Proszę, Ridge!

Rozległ się pisk protestu, kiedy Ridge pochylił się i bez ostrzeżenia zgarnął ją z siodła.

- W porządku - powiedział łagodnie, sadzając ją przed sobą. - To jednak wygląda na

kobiece fanaberie. Będzie po wszystkim, zanim policzysz do dziesięciu. - Trzymając ją

pewnie jedną ręką, drugą chwycił wodze krita i wprowadził go do strumienia.

- Ridge, nie! Proszę, błagam cię...

Ridge zawinął jej głowę połą peleryny.

- Nie patrz, skoro tak bardzo się boisz - powiedział delikatnie.

182

Kalena wiedziała, że jest już za późno, żeby walczyć. Przytuliła twarz do ciepła jego

piersi, drżąc gwałtownie, mimo że przed chłodem okryta była dwiema pelerynami. Zacisnęła

powieki i przywarła do Ridge'a.

Oczekiwała nudności, ale żołądek zachowywał się spokojnie. Czuła tylko intensywny

podmuch chłodu idący od czarnej wody, ale to było wszystko. Kołysana w ramionach Ridge'a

przebyła strumień bez żadnego uszczerbku. Wygląda na to, że chroni mnie jego ciepło,

pomyślała lekko oszołomiona.

Gdy ptaki stały już po drugiej stronie wody, Ridge zwolnił uścisk. Usiadła niepewnie i

napotkała wpatrujące się w nią z sympatią i rozbawieniem oczy Ridge'a.

- Nie było tak źle, prawda? Teraz możesz oczekiwać gorącego posiłku, ciepłego ognia

i dachu nad głową.

Kalena ciągle jeszcze czuła lekki zawrót głowy, mimo że nie patrzyła na czarną wodę.

- Co chcesz przez to powiedzieć, Ridge? Chcesz, żebym podziękowała ci za

traktowanie mnie jak głupie dziecko?

Sympatia i łagodne rozbawienie zniknęły z jego oczu.

- Jak głupią żonę, a nie głupie dziecko - mruknął. - Dziecko miałoby prawdopodobnie

więcej rozumu.

Kalena zesztywniała i zeskoczyła z jego krita.

- Resztę drogi pojadę na swoim kricie.

- Czy dzisiejszej nocy będę karmiony dąsami?

- Jestem zbyt zmęczona, żeby tracić czas na dąsy - odparła wdrapując się na siodło. -

Zaraz po kolacji idę spać. - Zebrała wodze i delikatnie klepnęła szyję ptaka, który grzecznie

ruszył do przodu, ciesząc się, że wkrótce będzie miał schronienie i jadło.

- Kaleno... - Ridge dogonił ją; miał ponury wyraz twarzy. - Przykro mi, że

przeprowadziłem cię przez strumień wbrew twojej woli. - Zabrzmiało to nienaturalnie, gdyż

nie był przyzwyczajony do przeprosin. - Nie widziałem jednak innego wyjścia. Nie mogłem

dopuścić do tego, żebyś spędziła noc na szlaku drżąc z zimna, gdy szałas był w zasięgu ręki.

Byłaby to z mojej strony głupota i brak odpowiedzialności. Muszę troszczyć się o ciebie, a ty

musisz mi ufać.

- I tak jestem w paskudnym nastroju. Nie pogarszaj go, robiąc mi wykłady na temat

swojej odpowiedzialności i moich obowiązków żony.

183

- Nie powinienem nigdy pozwolić ci na pozostanie samej z tymi kobietami - stwierdził

ponuro.

Kalena przypomniała sobie rozmowę, jaka odbyła się poprzedniego wieczoru po

kolacji.

- Masz rację, Ridge.

Był zaskoczony jej niespodziewanym wyznaniem, ale nie okazał tego.

astępnego ranka Kalena przebudziła się i stwierdziła, że Ridge opuścił już posłanie.

Peleryny, których używał jako nakrycia, leżały odrzucone na bok. W małym pomieszczeniu

widać było pierwsze oznaki świtu. Kalena ziewnęła. Była zdziwiona, że Ridge nie rozpalił

jeszcze ognia. Może nie chciał tracić czasu na ranny posiłek?

Poprzedniego wieczoru oboje byli bardzo zmęczeni. Kiedy poszli do łóżka, Ridge

przygarnął ją do siebie, ale nie zrobił najmniejszego gestu, żeby pobudzić ją fizycznie. Musiał

być zmęczony podobnie jak ona.

W przegrodzie połączonej z główną izbą niespokojnie kręciły się krity. Kalena nie

zwracała na nie uwagi, skupiona na obserwowaniu Ridge'a. Stał w otwartych drzwiach i

patrzył na pierwsze oznaki świtu ukazujące się nad szczytami gór. Było w tym coś

niepokojącego. Kalena czuła to. Usiadła na posłaniu i owinęła się peleryną.

- Ridge, co się stało?

Odwrócił się do niej wolno. Jego oczy miały dziwny wyraz. Nigdy nie patrzył na nią

w taki sposób.

- Zabłądziliśmy - powiedział po prostu.

Patrzyła na niego przerażona.

- Zabłądziliśmy? Ależ to niemożliwe. Przecież jesteśmy w szałasie znajdującym się na

szlaku. W tym samym, w którym nocowaliśmy jadąc do doliny.

- Szałas jest. To szlak zginął.

184

Rozdział trzynasty

alena wyskoczyła z posłania i zawinięta w pelerynę boso przebiegła przez pokój.

Czuła się tak, jakby biegła po lodzie. Powinnam włożyć buty, pomyślała.

Ale gdy spojrzała przed siebie, zapomniała o zimnie. Jej oczy napotkały nie kończącą

się, wirującą, szarą mgłę. Niczego nie było przez nią widać. Spowijała szałas i wszystko

wokół niego.

- Mgła? - zapytała niezdecydowanie, zdając sobie sprawę, że ta mgła przypomina jej

tamtą w Hot And Cold, ale niechętnie dopuściła do siebie tę myśl.

Ridge potrząsnął głową.

- Jeśli jest to mgła, to takiej jeszcze nie widziałem. Próbowałem w nią wejść, ale już

po kilku krokach staje się ona zupełnie nie do przebycia. Krity nie będą w stanie widzieć

więcej niż my. Mogą łatwo wpaść w przepaść. Zostaliśmy schwytani w pułapkę.

- Jeśli jest to mgła, to do popołudnia powinna zniknąć.

- To nie jest mgła, Kaleno.

- Więc co? - Spojrzała na niego pytająco.

- Sam chciałbym to wiedzieć. Można by podejrzewać, że jest to jeszcze jedna sztuczka

Uzdrowicielek, gdyby nie to, że znajdujemy się zbyt daleko od ich doliny. Miejmy nadzieję,

że dość daleko.

- Nie - z przekonaniem zaprzeczyła Kalena. - To nie jest sztuczka Uzdrowicielek.

Czułabym, gdyby to one były za to odpowiedzialne.

- Dlatego, że jesteś kobietą?

- Tak, Ridge. Dlatego, że jestem kobietą. - Spotkała jego dziwne spojrzenie. - Myślę

natomiast, że ponieważ ty jesteś mężczyzną, wiesz, że nie jest to normalna mgła. Ta mgła ma

związek z czarną wodą, która wczoraj zagrodziła nam drogę.

- Kaleno, znowu puszczasz wodze fantazji. - Minął ją i wszedł w zimną, szarą mgłę.

Patrzyła za nim przez moment, po czym przebiegła szybko przez pokój i wciągnęła

buty. Gdy wróciła do drzwi, zobaczyła tylko jego ramię i obutą stopę. Reszta ciała utonęła w

tumanie.

185

- Ridge! Wracaj! Już cię nie widzę.

Powoli zawrócił. Najpierw zobaczyła jego złociste oczy. Świeciły przez tę bezdenną

szarość jak dwa ogniki. Po chwili wydało się jej, że zmieniły się w oczy drapieżnika, który

zawsze kryje się głęboko wewnątrz każdego samca. Zadrżała.

- Ridge - wyszeptała, niezdolna powiedzieć nic więcej.

I wtedy wrócił, odłączył się od mgły.

- Wszystko w porządku, Kaleno. Chciałem sprawdzić, czy znajdę ścianę skalną

biegnącą przy szlaku.

- I co, znalazłeś? - Z trudnością przełknęła ślinę, czując dziwną suchość w gardle.

- Nie. Wygląda to tak, jakby niczego nie było poza szarą mgłą.

- Może, jak wzejdzie słońce, to paskudztwo nie będzie już tak gęste. - Kalena

desperacko chwyciła się tej myśli.

Wzruszył ramionami i wszedł do szałasu, zamykając za sobą drzwi.

- Rozpalę ogień. Na razie nie będziemy się stąd ruszać. Musimy coś zjeść.

Spędzili dzień w szałasie. Ridge przez cały czas utrzymywał duży ogień, mając pod

ręką stos drewna ułożonego w przegrodzie dla kritów. Mimo to Kalena odczuwała coraz

większe zimno. Wyglądała niespokojnie przez okno, mając nadzieję, że słońce rozpędzi tę

otaczającą ich szarość. Ale mgła robiła się coraz ciemniejsza, co utwierdzało ją w

przekonaniu, że jest to ta sama mgła, z którą miała do czynienia w Hot And Cold. Czuła, że ta

szarość jest tylko chwilowo spokojną formą tamtej czarnej mgły.

- Dobrze, że w bagażach zawsze mamy zapas jedzenia - Kalena starała się powiedzieć

to beztrosko. Zajęła się przygotowywaniem wieczornego posiłku.

Ridge nic nie odpowiedział. W miarę upływu czasu stawał się coraz mniej rozmowny.

Kalena czuła się niezręcznie. Ciągle miała przed sobą obraz jego drapieżnych oczu. Odsuwała

od siebie przykre myśli i próbowała znaleźć jakiś temat do rozmowy.

- Uzdrowicielki uzmysłowiły mi dziwną rzecz, Ridge - powiedziała w zamyśleniu. -

Twierdziły, że mam talent, ale nigdy go nie rozwinęłam, ponieważ nie praktykowałam.

- Powiedziały ci to po to, żebyś została między nimi - stwierdził krótko.

Zignorowała jego uwagę.

- One uważają, że Olara wiedziała o moim talencie, ale trzymała to w tajemnicy

przede mną.

Ridge odwrócił wzrok od ognia i spojrzał na nią.

186

- W to wierzę. Twoja ciotka chciała cię wykorzystać. Jeśli prawdą jest, że masz talent,

to miała problem, nie sądzisz? Uzdrowicielki nie mogą zabijać. Ale jak mogła utrzymać to w

tajemnicy przed tobą?

Kalena patrzyła w ogień, dziwiąc się, że bije od niego tak mało ciepła.

- Jako Uzdrowicielka łatwo manipulowała moją pamięcią. Tak przynajmniej uważa

Valika.

- Cha. Jest w tym pewien sens. Jest w tym potwierdzenie tego, o czym ci mówiłem

kilka dni temu. Twoja ciotka uważała, że zginiesz próbując zabić Quintela.

Kalena rzuciła mu krótkie spojrzenie i odwróciła się plecami do ognia.

- Ridge...

- Cicho, Kaleno. Wiesz, że mówię prawdę. Znam tylko kilka przypadków, gdy

Uzdrowicielka rozmyślnie popełniła morderstwo, ale w tych rzadkich wypadkach sama przy

tym umierała. Podobno występuje u nich wtedy bardzo silny szok.

Kalena wstrzymała oddech.

- Ridge, jeśli ona okłamała mnie w sprawie talentu...

- Tak?

- Mogła również okłamać mnie na temat innych rzeczy - zakończyła ze smutkiem.

- Na przykład, że Quintel był odpowiedzialny za śmierć twojego ojca i brata? Tak,

Kaleno, ona kłamała.

- Ale dlaczego zrobiła taką rzecz? To nie ma sensu.

Ridge wzruszył ramionami.

- Kto wie? Jeśli chcesz znać moją opinię, to uważam, że ona sama potrzebuje dobrej

Uzdrowicielki.

Kalena przechyliła głowę.

- Ridge, chcę cię o coś zapytać. O coś bardzo ważnego.

- Pytaj.

- Co byś zrobił, gdybyś odkrył, że ktoś, kto cię wychował, wykształcił, troszczył się o

ciebie, później cię okłamał?

Ridge nabrał głęboko powietrza w płuca, a kiedy się odezwał, jego głos brzmiał

dziwnie obojętnie.

187

- Jeśli odkryłbym taką rzecz, a dotyczyłoby to kogoś, komu wierzyłem, tobym się z

nim policzył. Nigdy bym tego nie wybaczył i nigdy nie zapomniał. Czy chcesz, żebym zabił

twoją ciotkę, Kaleno? Czy o to chciałaś mnie zapytać?

Kalena była naprawdę zaszokowana.

- Do Kamieni, nie! Nigdy nie poprosiłabym cię o nic takiego. Chcę tylko o tym

zapomnieć. Ridge, jak mogłeś zadać mi takie pytanie?

Pierwszy raz tego dnia usta Ridge'a skrzywiły się w uśmiechu.

- Żebyś zdała sobie sprawę, że nie możesz niczego zrobić, tylko zapomnieć o ciotce i

jej trujących naukach, bo nawet nie chcesz się za to zemścić.

- Masz absolutną rację. Nic nie mogę zrobić poza wyrzuceniem jej z pamięci.

- Nie jesteś jedyną osobą, która nie chce pójść drogą zemsty, dlatego najlepiej nawet o

tym nie myśleć.

- Tak, Ridge, uprzytomniłeś mi to doskonale - powiedziała i uśmiechnęła się smutno.

- Chcę, żebyś zapomniała o przeszłości, ponieważ twoja przyszłość jest związana ze

mną. - Spojrzał na nią. - Czy rozumiesz to teraz, Kaleno?

- Tak, Ridge, rozumiem. - Popatrzyła na niego, na jego twarz, jakby trawioną w

metalu. Byli mocno ze sobą związani, ale świadomość tego faktu nie przynosiła jej teraz ulgi,

nie zmniejszała dręczącego ją niepokoju. W pokoju, w którym siedzieli, czuła jeszcze jakąś

trzecią siłę, która wciskała się między nich. Było to nieprzyjemne uczucie. Napawało lękiem.

Poszli wcześniej do łóżka. Jednak Ridge nie próbował jej przygarnąć i była nawet z

tego rada, bo wprost trzęsła się ze zdenerwowania i niepokoju. Mówiła sobie, że nie ma

powodu obawiać się Ridge'a, ale minęły całe godziny, zanim zapadła w niespokojny sen.

Śniły się jej baseny wypełnione bezdenną, czarną wodą, nie kończąca się szara mgła i

złote oczy myśliwego, który przyszedł z Mrocznego Krańca Spectrum. Kalena rzucała się

niespokojnie, nieświadomie szukając drogi ucieczki, chociaż nie wiedziała, czego boi się

bardziej.

Obudziła się z krzykiem. Serce waliło jej tak, jakby uciekała przed smokiem

trójzębnym. Pokój pogrążony był jeszcze w ciemności; ciepło kominka ulotniło się, lampy

pogasły.

Ridge dotknął jej ramienia i Kalena aż podskoczyła. Cofnął rękę, lecz nie zrobił nic

więcej, żeby ją uspokoić.

- Czy dobrze się czujesz? - zapytał szorstko. - Krzyczałaś.

188

- Miałam zły sen. Ridge, dlaczego tutaj jest tak ciemno?

- Rozpalę ogień.

Czuła, jak wychodzi z łóżka, a później słyszała, że grzebie w stosie drewna ułożonego

obok kominka. W chwilę później buchnęły płomienie, gdy Ridge użył tubki żelu do

wzniecenia ognia.

Kalena trzęsąc się leżała podparta na boku i patrzyła na ostry profil męża. Światło

płomieni oświetlało mu ramiona, odbijało się w oczach. W Ridge'u było dzisiaj coś dziwnego,

coś, co czuła każdym nerwem. Był jakiś inny. Gdy zdała sobie z tego sprawę, zaniepokoiła

się. W tym samym momencie Ridge wstał i zaczął iść w jej kierunku. Cofnęła się widząc, że

kroczy leniwie, niczym polujący myśliwy. Widziała, że podlega jakiejś transformacji. Nie był

to już ten mężczyzna, z którym się związała, chociaż wciąż jeszcze był to Ridge. Nigdy nie

widziała u niego takiego wyrazu twarzy. Pożądał jej, ale wyglądał przy tym jak drapieżnik

poszukujący ofiary.

- Ridge, stój! - Wykrzyknęła. Cofała się, aż oparła się o ścianę. - Ridge, zatrzymaj się!

Podszedł do łóżka.

- Boisz się mnie?

Siedziała skurczona, przerażona, ale dumnie podniosła głowę.

- Tak, Ridge, dzisiaj się ciebie boję.

- Dlaczego? - W jego głosie więcej było rozbawienia niż ciekawości. Nie było jednak

ciepła. Jego śmiech był tak zimny i bezlitosny, jak głodne były jego oczy. Całe ciepło tego

mężczyzny gdzieś zniknęło. Cokolwiek dziś nim kierowało, nie była to namiętność. Nigdy

nie był tak zimny. Gdy przychodził do niej do łóżka, zawsze emanowało z niego ciepło.

- Nie dotykaj mnie, Ridge, proszę.

- Mogę zrobić z tobą wszystko, co zechcę. - Powiedział to takim tonem, jakby dopiero

przed chwilą odkrył ten fakt. Oparł jedno kolano o łóżko, wyciągnął rękę i zacisnął palce na

jej szyi. - Zupełnie wszystko. Mogę cię wziąć, wykorzystać, a kiedy skończę...

Ogarnął ją dziki strach. Siedziała między nim a ścianą, jak w pułapce. Widziała, że

Ridge stracił rozsądek. Jego złote oczy były zimne. Uciekło gdzieś ciepło, które towarzyszyło

wszystkiemu, co mówił i robił. Coś przysłoniło w nim ogień, to coś stworzyło czarną wodę,

gasiło lampy żelowe i było odpowiedzialne za ciemną mgłę otaczającą szałas.

189

- Nie, Ridge! - Kalena chwyciła go za rękę. - Jesteś moim mężem. Noszę na szyi twój

zamek z kluczem. Twoim obowiązkiem jest mnie chronić, a nie ranić. Jestem twoją żoną,

Ridge.

Wydawało się jej, że spostrzegła jakiś błysk zrozumienia w jego oczach i zatliła się w

niej iskierka nadziei. Przez chwilę patrzył na kluczyk i zameczek, jakby chciał coś sobie

przypomnieć.

- Moja żona - powtórzył i cofnął rękę. - Moja kobieta - dodał szeptem. - Mam

obowiązek troszczyć się o ciebie...

- Nigdy nie powinieneś mnie ranić, Ridge.

Utkwił wzrok w jej napiętej twarzy. Skrzywił się.

- Nigdy - powtórzył z zakłopotaniem. - Nigdy nie powinienem cię ranić. Należysz do

mnie. Jesteś częścią mnie. - Potrząsnął głową, jakby próbował coś zrozumieć.

Dotarłam do niego, pomyślała Kalena. W jakiś sposób przebiłam się do niego. Z

jakiegoś powodu stracił nad sobą kontrolę.

- Ridge, musimy się stąd wydostać. Nawet jeśli mamy przedzierać się przez tę mgłę.

Musimy zaraz opuścić to miejsce.

Już po chwili nie miała żadnej nadziei na spełnienie tych życzeń, drzwi bowiem

otworzyły się z trzaskiem i uderzyły gwałtownie o ścianę. Podmuch zimnego powietrza

wpadł do środka. Ogień przygasł, chociaż nie zgasł całkowicie.

Kalena spojrzała zza ramienia Ridge'a, chciała krzyknąć, ale głos uwiązł jej w gardle.

W drzwiach stała czarna, zakapturzona postać. W słabym świetle lampy widziała ukrytą w

cieniu męską twarz w obramowaniu kaptura.

- Idź naprzód, Fire Whip. Weź ją z sobą, jeśli chcesz. - Głos zakapturzonego

mężczyzny brzmiał szorstko. - Jestem pewien, że mój pan nie chciałby pozbawić cię

ostatniego zwalenia się na tę kobietę.

Ridge odwrócił się wolno, jakby ten niewielki ruch wymagał ogromnego wysiłku.

Spojrzał na postać w drzwiach i jego ręka znalazła się na rękojeści sintara.

- Kim jesteś? - zapytał szorstko.

- Jednym z tych, którzy noszą czarne szkła. Jest nas więcej, Fire Whip, ale

potrzebujemy jeszcze ciebie. Potrzebujemy również kobiety, choć tylko na krótką chwilę.

Wkrótce będzie ona bezużyteczna. Weź ją teraz, jeśli masz ochotę. Jak skończysz, może ja się

z nią zabawię.

190

Te aroganckie, drwiące słowa natychmiast uwolniły Ridge'a od siły, która go tak

zniewoliła. W jego ręku zabłysnął sintar. Z wyrazem okrucieństwa na twarzy Ridge ruszył w

stronę ciemnej postaci.

- Nikt nie będzie jej dotykał. Tylko ja. Nikt inny.

- Ostrzegano mnie, że możesz być trudny.

Kalena z radością zobaczyła, że ostrze sitara zaczyna się żarzyć. A więc ogień,

znajdujący się w Ridge'u nie został jeszcze całkowicie wypalony.

Postać stojąca na progu odskoczyła, zanim Ridge zdążył podejść. Ulga Kaleny trwała

tylko kilka chwil. W następnej minucie czarna mgła wlała się do pokoju i objęła go we

władanie. Stało się to tak szybko, że Kalena nie zdążyła nawet krzyknąć. Światło żelowej

lampy zamrugało złowieszczo.

Kalena dojrzała jeszcze słabe migotanie sintara, zanim Ridge'a i wszystko, co ją

otaczało, spowiła gęsta mgła. Otworzyła usta, żeby krzyknąć, ale zapadła się w ciemność.

Straciła przytomność.

ierwszą rzeczą, którą Kalena odczuła po przebudzeniu się, było przeraźliwe zimno.

Próbowała ponownie uciec przed nim w nieświadomość, ale nieskutecznie. Słyszała kiedyś,

że przed zamarznięciem na śmierć człowiek zapada w sen, jednak to zimno było tak

przewrotne, że dręczyło swą ofiarę utrzymując ją w pełnej świadomości.

Otworzyła oczy i tuż nad głową zobaczyła blade światło lampy wiszącej na skalnej

ścianie - cienie tańczyły dookoła. Przez moment myślała, że znajduje się znowu w

zdrojowisku Hot And Cold, nie było tu jednak ciepłej, bulgoczącej wody, a sama pieczara

wydawała się ukształtowana zupełnie inaczej - mała, oświetlona tylko jedną lampą z

okratowanym wejściem wyciosanym w skale. Za kratą ciągnął się kamienny korytarz niknący

gdzieś w mroku.

Kalena chciała usiąść, stwierdziła jednak, że ma skrępowane ręce i nogi. Twarda,

kamienna podłoga, na którą rzucona została jak worek, była wilgotna i zimna. Spróbowała

podnieść się choć trochę, ale czuła całkowitą sztywność mięśni. Nie miała pojęcia, od jak

dawna tu leży.

- Ridge? Czy jesteś tutaj? - Wpatrywała się w gęsty mrok.

- Przebudziłaś się?

191

Głos Ridge'a docierał do niej z głębokiego cienia, który rzucał wielki głaz znajdujący

się na przeciwległej ścianie.

- Tak - potwierdziła. - A co z tobą? Czy wszystko w porządku?

- Nie krwawię i nie mam nic złamanego, jeśli to masz na myśli. Ale nie czuję się

dobrze. - Zmienił pozycję, próbując wysunąć się trochę z cienia. Ridge również był związany.

- Co z tobą?

- Nie jestem zraniona - mruknęła - tylko sztywna i obolała. Gdzie my jesteśmy, Ridge?

- Nie wiem. Przebudziłem się kilka minut temu. Ta czarna mgła, która wtargnęła do

szałasu...

- Wyglądała tak samo jak ta, która zaatakowała mnie w jaskim z basenami w Hot And

Cold.

- Obawiałem się tego. - Milczał przez chwilę. - Powinienem był wtedy ci uwierzyć. A

ja myślałem, że to tylko twoja imaginacja.

- To zrozumiałe, że w tamtej sytuacji tak myślałeś.

- Do licha, Kaleno, nie bądź taka wspaniałomyślna. Gdybym posłuchał cię wtedy w

Hot And Cold, może nie doszłoby do tego.

- Ridge, nie mogło być inaczej. Co by to zmieniło? I tak pojechalibyśmy do doliny, a

w drodze powrotnej i tak zostalibyśmy złapani w pułapkę. Zostałeś przecież wysłany, żeby

sprawdzić, co się tu dzieje. Wygląda na to, że otrzymujemy odpowiedzi na pytania Quintela.

- Zaczynam żałować, że kiedykolwiek postawił te pytania. - Ridge jęknął. -

Powinienem był wiedzieć, że wyjaśnienie sprawy handlu Piaskiem będzie trudniejsze niż

szybka podróż w góry i z powrotem.

Nagle usłyszeli szuranie butów w skalnym korytarzu, a po chwili zobaczyli światło

lampy. Postać w czarnym płaszczu i kapturze na głowie stanęła w zakratowanym wejściu.

Kiedy się odezwała, Kalena poznała, że jest to ten sam mężczyzna, który wtargnął do ich

szałasu.

- Wszyscy szukamy odpowiedzi - powiedział zakapturzony osobnik. Światło jego

lampy rozproszyło półmrok panujący w pieczarze i Kalena zobaczyła twarz mężczyzny -

wyglądała jak maska. - Ostatecznych, prawdziwych odpowiedzi - ciągnął dalej. - Ty, mała

dziwko, dostarczysz nam tych odpowiedzi, chociaż nie będziesz w stanie zrozumieć tego, co

będziesz robiła.

192

- Tylko głupiec znieważa moją żonę - powiedział Ridge niebezpiecznie miękko. -

Zapamiętam każde twoje słowo.

Zakapturzony mężczyzna odwrócił się do niego. Zachichotał, ale w jego śmiechu nie

było ani cienia wesołości.

- Nazywam się Griss i mogę być wszystkim, ale nie głupcem. Ty zasługujesz na tę

nazwę. Stałeś się bardzo miękki, Fire Whip. To niebezpieczne zadawać się z kobietą. Ich moc

jest niewielka, ale są podstępne i wyrafinowane. Nieostrożny mężczyzna ślepnie przez swoje

żądze i zbyt często staje się ich ofiarą. Na szczęście uszkodzenia te nie są trwałe. Mogą się

cofnąć. Wkrótce zrozumiesz, co mam na myśli.

- Domyślam się, że wszystkie te fantastyczne i magiczne sztuczki z czarną mgłą miały

jakiś cel - bezceremonialnie powiedział Ridge. - Miałeś kłopoty, żeby nas tu ściągnąć. W

Adverse to byli twoi ludzie, prawda? Ci, co nosili wisiorki z czarnym szkłem?

- Był to przypadek nadgorliwości. Głupcy, myśleli, że nasz pan podziękuje im za

ściągnięcie cię tu przed czasem. Miałeś być sprowadzony dopiero wtedy, gdy twoja kobieta

udowodni, że będzie w stanie przejść przez zaporę postawioną przez Uzdrowicielki z doliny.

Ci dwaj w Adverse zapłacili za swoje nieposłuszeństwo.

- Mogę ci powiedzieć, że oni nie żyją.

Zakapturzona postać ponuro skinęła głową.

- Oczywiście. Śmierć była nagrodą za ich nieposłuszeństwo, tak samo jak klęska.

- Czy to oni zabili Trantela? - zapytał Ridge.

- Tak. Trantel zadawał zbyt wiele pytań. I dowiedział się trochę za dużo. Pytał, co

wypłoszyło z gór smoka trójzębnego i ciekaw był, dlaczego zaczęli ginąć mężczyźni

mieszkający na terenach podgórskich. A Kult Zaćmienia przykłada dużą wagę do zachowania

swoich tajemnic. Kiedy więc zaczął wścibiać nos we wszystko, trzeba było się go pozbyć.

- Czarna mgła w jaskini w Hot And Cold to również wasza sprawka? - zapytała cicho

Kalena.

- Jaskinie w Hot And Cold połączone są z naszymi. W ciągu ostatnich lat odkryliśmy

wiele nowych przejść, a ostatnio stwierdziliśmy, że jedno z nich łączy się z samym środkiem

gór i jaskiniami z gorącą wodą. Chcieliśmy również sprawdzić, jak działa czarna mgła. Jest

ona nowym wynalazkiem naszego pana i byliśmy ciekawi, czy będzie przeciwdziałała sile

zawartej w tamtej wodzie. Chcieliśmy także zobaczyć, jak ta mgła działa na ciebie, chociaż

tamtej nocy nie mieliśmy jeszcze zamiaru cię uwięzić. Jak już powiedziałem, naszym

193

zamiarem było sprawdzenie tego wszystkiego, zanim wykonamy następny ruch i zanim

sprawdzimy, czy dojdziesz do doliny Uzdrowicielek.

- I dowiedziałeś się, że czarna mgła nie może przezwyciężyć tej, niby mniejszej, siły

zawartej w wodzie - z satysfakcją stwierdziła Kalena.

- Jest to tylko kwestia czasu. Z każdym dniem mgła staje się doskonalsza. Jest to

finezyjne narzędzie i działało na Ridge'a w szałasie, pamiętasz? Sama to widziałaś.

Oczywiście, że mgła to broń mężczyzn przeciwko kobietom. Kiedy skierowana jest na

mężczyznę, wzmaga tylko wszystkie jego siły, które wywodzą się Mrocznego Krańca

Spectrum. Ta siła wzmaga się w każdym z nas, wyznawców Kultu Zaćmienia. Kiedy zostanie

zniszczony Świetlisty Klucz, nic już nie stanie na naszej drodze.

Kalena zadrżała.

- Chyba nie mówisz tego serio? Nic nie jest w stanie zniszczyć Świetlistego Klucza.

- Tylko tak głupie kobiety jak Uzdrowicielki z doliny mogą w to wierzyć. Po prostu

nie znają prawdziwej siły, która należy tylko do mężczyzn, chociaż w swojej arogancji

odrzucają ten fakt. Nawet najmniejsza siła kobiet wywodzi się ze Świetlistego Krańca

Spectrum, a to jest słabszy kraniec. Wszyscy mężczyźni wiedzą, że Mroczny Kraniec

Spectrum jest silniejszy niż Świetlisty. Dowiesz się o tym sama, kiedy dojdzie do konfrontacji

Kluczy.

- Nie może do tego dojść - cicho powiedziała Kalena.

- Oczywiście, że może, ty mała dziwko. Jak myślisz, po co Władcy Jutrzenki zadaliby

sobie tyle trudu, żeby rozdzielić i ukryć Klucze, gdyby to było niemożliwe?

- Uważasz się za mądrzejszego niż Władcy Jutrzenki? - odpowiedział mu na to Ridge.

- Jesteście głupcami manipulując siłą, której nie potraficie pojąć.

- Nie, Fire Whip. Głupcem jesteś ty i inni, którzy pozwolili splugawić się przez

Świetlisty Kraniec Spectrum. Bardzo szybko przyłączysz się do nas, kiedy odsłonimy przed

tobą prawdę.

- Ale co zrobisz, jeśli zniszczysz Świetlisty Klucz? - zapytała Kalena. - Jaki cel jest

wart takiego ryzyka?

- Czy ty niczego nie rozumiesz, dziwko? Gdy zostanie zniszczony Świetlisty Klucz,

wtedy Kult Zaćmienia będzie miał nieograniczoną silę. Znajdziemy wówczas miejsce, gdzie

zostały ukryte Kamienie. Bez Klucza Świetlisty Kamień Kontrastu nie będzie w stanie

przeciwstawić się sile Mroku.

194

- Nie wiesz, co mówisz - wyszeptała Kalena. - Jeśli Klucze naprawdę istnieją, i jeśli

istnieją Kamienie, to nie ośmielisz się zniszczyć żadnego z nich. Pamiętaj, że pomiędzy nimi

przebiegają linie siły, które tworzą Spectrum. Jeśli zniszczysz jeden kraniec Spectrum, drugi

nie będzie już nic znaczył. Chaos, który wtedy zapanuje, zniszczy nasz kontynent, a może

nawet cały świat.

- Nie - warknął arogancko przybysz. - Jest to tylko historyjka wymyślona przez

kobiety. Prawda jest taka, że zniszczenie Świetlistego Kamienia wyzwoli całą siłę Mroku.

Ten, kto zapanuje nad Kluczem do Kamienia Mroku, będzie mógł panować nad samym

Kamieniem.

- Kto więc zawładnie Kluczem Mroku? - groźnie zapytał Ridge. - Kim ty, do diabła,

jesteś?

Mężczyzna sięgnął pod płaszcz i odsłonił wisiorek z czarnym szkłem - światło lampy

zatańczyło milionem iskier na jego powierzchni.

- Jestem wyznawcą Kultu Zaćmienia, Fire Whip. To wszystko, co powinieneś teraz

wiedzieć. Zarówno ty, jak i kobieta, jesteście nam potrzebni.

- Do czego?

- Spędziłeś zbyt dużo czasu z kobietą, Fire Whip. Ona zaćmiła twój rozum. Jeszcze

tego nie rozumiesz? Klucze mogą być dotknięte tylko przez wybranych. Zgodnie ze starymi

księgami mężczyzna, który potrafi rozpalić do czerwoności stal Countervail, jest zdolny do

wzięcia Klucza Mroku. - Zakapturzony osobnik odwrócił się z pogardą w stronę Kaleny. - I

tylko Uzdrowicielka, która nigdy nie praktykowała, jest w stanie wziąć Świetlisty Klucz,

ponieważ jej siła musi być w surowym, nienaruszonym stanie. W dodatku tych dwoje ludzi

musi się wzajemnie równoważyć na Spectrum. Tak mówią wielkie sekretne księgi i

Matematyka Paradoksu.

- Od jak dawna wiesz o naszym istnieniu? - zapytała Kalena oszołomiona tym, co

usłyszała. Jej głos był ledwie słyszalny w skalnej jaskini.

- Wiedzieliśmy o tobie wkrótce po tym, jak przyjechałaś do Crosspurpose w celu

uprawiania swojego dziwkarskiego procederu - żony kontraktowej. Gdy rozpoczęły się

negocjacje dotyczące małżeństwa kontraktowego, wiedzieliśmy, że muszą zadziałać siły

logiki i przeznaczenia i doprowadzić do oczekiwanego przez nas końca. Wiedzieliśmy, że

ludzie, na których czekamy, to pan młody, który rozpala stal Countervail, i panna młoda,

195

która jest niepraktykującą Uzdrowicielką. Kiedy zawarliście małżeństwo i podążyliście do

Heights of Variance,wszystko się potwierdziło. Wtedy zdecydowaliśmy się na działanie.

- Mówisz, że masz dostęp do Klucza Mroku? - zapytał ostro Ridge.

- Tak. Jest w naszym posiadaniu, chociaż żaden z nas nie może go dotknąć. To jest

twoje zadanie, Fire Whip. Twoja dziwka pójdzie wkrótce do doliny Uzdrowicielek, żeby

przynieść Świetlisty Klucz. Po jej powrocie skonfrontujecie Klucze.

- Moja żona - Ridge podkreślił te słowa z groźbą w głosie - nie zna miejsca ukrycia

Klucza.

- Uzdrowicielki jej pokażą - beztrosko odparł mężczyzna. - Same nie mogą go

dotknąć, ale znają miejsce jego ukrycia. Jest to ich sekret, którego strzegą od wielu pokoleń.

Dadzą go jej, ponieważ wierzą w swojej głupocie, że w jej ręku będzie on silniejszy niż Klucz

Mroku.

- Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, to nie pozwolę Kalenie na przyniesienie

Świetlistego Klucza.

- Nie masz nic do powiedzenia w tej sprawie, Fire Whip.

Mężczyzna wkroczył do pieczary. Światło lampy oświetliło mu twarz, ukazując

dokładniej rysy. Kalena pomyślała, że nigdy nie zapomni tego widoku. Nosa, jak dziób ptaka,

wąskich, brutalnych ust i ciemnych oczu, które przypominały jej bezdenną, czarną wodę.

- Posłuchaj mnie, dziwko - powiedział ostro do Kaleny. - Czeka cię ważne zadanie.

Rozumiesz teraz? Musisz wrócić do doliny Uzdrowicielek. One ci pokażą, gdzie znajduje się

Klucz. Musisz przynieść go tutaj.

Ridge zawrzał ze złości.

- Ona nie jest na twoje rozkazy, głupcze. Jest moją żoną i zrobi to, co ja jej powiem.

Zakapturzony mężczyzna zachichotał.

- Właśnie o to chodziło. Była w twoim łóżku i teraz zrobi wszystko zgodnie z moimi

instrukcjami. Właśnie do tego był potrzebny fizyczny związek pomiędzy wami. Dobrze

wykonałeś swoją robotę, Fire Whip. Posiadłeś ją całkowicie i przywiązałeś ją do siebie.

Zawsze istnieje jakieś niebezpieczeństwo w takim związku, ponieważ może on osłabić

mężczyznę, ale myślę, że w tym wypadku był on korzystny. - Odwrócił się do Kaleny. -

Pójdziesz do doliny, dziwko, prawda? Wiesz, co stanie się z twoim kochankiem, jeśli tego nie

zrobisz.

- Ty potworze! - krzyknął Ridge. - Zostaw ją w spokoju!

196

Kalena spojrzała na Ridge'a, po czym zwróciła się do swojego prześladowcy.

- Zabijesz go, jeśli nie wrócę z Kluczem?

- O, widzę, że nie jesteś całkiem pozbawiona rozumu. Zawsze coś takiego może się

trafić, nawet u kobiety. Bezmyślne, głupie stworzenia. - Mężczyzna odwrócił się i idąc w

stronę drzwi powiedział: - Przyniosą ci jedzenie i będziesz mogła trochę odpocząć.

Potrzebujesz siły na drogę do doliny. Wtedy zostaniesz tam wysłana. - Wyszedł z pieczary nie

odwracając się. Po chwili zatrzasnęły się za nim zakratowane drzwi.

Zapadła cisza. Kalena spojrzała na Ridge'a - siedział oparty plecami o głaz.

- Muszę iść, Ridge. Wiesz o tym, że muszę.

- Wyprowadzą cię z pieczary, ale nie pójdą z tobą do doliny. Gdy tylko znajdziesz się

za zasłoną z białej mgły, powiedz Uzdrowicielkom, co się stało. One mogą powiadomić

Quintela. Wtedy on zbierze dość mężczyzn, którzy wiedzą, jak posługiwać się sintarem i

kuszą. Oni będą w stanie wypłoszyć tych zbirów.

Kalena nic nie odpowiedziała; była przekonana, że taki plan nie ma szans powodzenia

w walce z mężczyznami ukrywającymi się w jaskiniach. Spojrzała bezradnie na Ridge'a.

- Czy słyszysz mnie, Kaleno.

- Słyszę cię, Ridge.

Zamknął oczy; ogarnęło go przygnębienie.

- Ale zamierzasz przynieść Klucz nie zważając na nic, prawda?

- Szukałam innego sposobu uwolnienia cię, ale nie widzę żadnego i dlatego muszę

wrócić z Kluczem.

Ridge otworzył oczy.

- Dlaczego?

- Jesteś moim mężem. Nie mogę cię opuścić - powiedziała delikatnie. - Czy ty, będąc

na moim miejscu, postąpiłbyś inaczej?

- Znasz przecież odpowiedź - odparł poważnie.

Skinęła głową, uśmiechając się delikatnie.

- Oczywiście. Wróciłbyś po mnie.

- Należysz do mnie, Kaleno.

- Tak jak ty do mnie.

Oparł głowę o skałę.

197

- Musisz zdać sobie sprawę, że żadne z nas nie przeżyje konfrontacji Kluczy. Jeśli

legenda mówi prawdę, to one nas zniszczą. Nie ma więc sensu, żebyś wracała, Kaleno.

Zostaw mnie mojemu losowi. Byłem już nie raz w trudnych sytuacjach i nauczyłem się kilku

sztuczek.

- Teraz to coś innego, Ridge. I jedyna nasza nadzieja leży w Kluczach.

- Jeśli one istnieją i jeśli spróbujemy zbliżyć je do siebie, zabijemy się wzajemnie.

- Nie jestem tego pewna, Ridge. Może tylko dwoje przypadkowo wybranych ludzi nie

miałoby szansy. Zaczynam wierzyć, że z nami będzie inaczej.

- Kaleno, nikt nie może zawładnąć Kluczami. Tak jest tylko w legendzie!

- Uzdrowicielki są przekonane, że ja mogę władać Świetlistym Kluczem.

Spojrzał na nią ostro.

- Mówiły ci o tym?

Skinęła głową.

- Powiedziały mi o tym zaraz po kolacji, kiedy odszedłeś.

- Nic mi nie powiedziałaś.

- Nie chciałam o tym rozmawiać. Powiedziały, że to mój obowiązek, że moją

powinnością jest wydostanie Klucza z miejsca, w którym został ukryty. A ja miałam już dość

słuchania lekcji na temat moich powinności. Pierwszą była moja ciotka...

- A następnie twój mąż - dokończył Ridge.

- Uhm, tak. - Zdała sobie sprawę, że rozbawił ją sposób, w jaki to powiedział. - A

potem gromada obcych kobiet, w obcej dolinie, mówiła mi o moich obowiązkach. Któregoś

dnia, Ridge, zamierzam podjąć samodzielnie decyzję i określić dokładnie, co mam robić. Ale

do tego czasu nie mogę uciec od niektórych zobowiązań.

- Jeśli ma dla ciebie znaczenie fakt, że powinnaś słuchać męża, to nie wyjdziesz z

doliny, dopóki Quintel nie rozprawi się z tymi wyznawcami Kultu Zaćmienia - powiedział

ostro Ridge.

Kalena skrzywiła się.

- Problem w tym, że cenię bardziej swojego męża niż obowiązek słuchania go. Wrócę,

Ridge.

- Uparta, nielogiczna, irracjonalna kobieta. - Ridge zaklął delikatnie i oparł głowę o

kamień znajdujący się za nim.

198

- Ridge, spójrz na pozytywną stronę wszystkiego. Przy takich moich cechach

charakteru nigdy nie będziesz się nudził.

Zobaczyła krótki błysk w jego oczach.

- To nie są żarty, Kaleno. Jeśli nie zdajesz sobie sprawy z niebezpieczeństwa tej

sytuacji, to jesteś jeszcze głupsza, niż myślał ten mężczyzna w czarnym płaszczu.

Kalena westchnęła.

- Przykro mi, Ridge. Zapewniam cię, że do wszystkiego podchodzę całkiem serio.

Prawdę mówiąc, jestem śmiertelnie przestraszona. Może dlatego próbuję tak kiepsko

żartować.

Ridge milczał przez chwilę, po czym stwierdził:

- Ostatnią rzeczą, którą będę odczuwać przy twoim boku, jest nuda, niezależnie od

tego, jak długo będzie trwało nasze małżeństwo.

Ciepło w jego głosie sprawiło, że poczuła ulgę.

- Dziękuję ci, mężu. Bez wahania mogę powiedzieć to samo. Życie z tobą nie będzie

nudne.

Ridge jęknął.

- Nie przypominaj mi o tym.

Kalena milczała przez kilka minut. Nagle zadała mu pytanie, które od dawna ją

dręczyło.

- Ridge?

-Tak?

- Czy uważasz mnie za dziwkę, dlatego że podpisałam z tobą kontrakt małżeński?

Oczy mu rozbłysły, opanował jednak gniew, ale Kalena wiedziała, że gdyby miał

sintar, to rozżarzyłby się w jego ręku. Kiedy jednak Ridge przemówił, jego głos był

zadziwiająco spokojny.

- Jesteś moją żoną, Kaleno, toteż poderżnę gardło temu mężczyźnie, który nazwał cię

dziwką. Zanim to się skończy, Griss otrzyma należną mu lekcję. Zrobię to, nawet gdyby to

miała być ostatnia moja czynność na tym świecie. W przeciwieństwie do ciebie jestem gotów

wkroczyć na drogę zemsty.

Kalena nie wiedziała, co na to powiedzieć. Przełknęła tylko ślinę i zamilkła.

Próbowała odpocząć. Droga do doliny była długa.

- Kaleno?

199

- Co takiego, Ridge?

- To nasze małżeństwo... - zaczął wolno.

- Co z nim?

- Ono będzie trwało tak długo, dopóki będziemy żyli.

Kalena czuła zdecydowanie w jego słowach.

- Nie śmiałabym temu zaprzeczyć, Ridge. Dobra żona zawsze zgadza się z sądami

swojego męża.

Ridge wybuchnął rzadkim u niego śmiechem.

- Dlaczego czekałaś aż do tego momentu, żeby okazać, że jesteś mi posłuszna?

- Już ci mówiłam. Nie chcę, żebyś się nudził. - Milczała przez chwilę. - Myślałam o

kritach, Ridge.

- A co cię niepokoi? - spytał. - Jestem pewien, że mają się dobrze. Zostały

prawdopodobnie w szałasie. Mają tam mnóstwo jedzenia, a kiedy się znudzą, mogą bawić się

w tę samą grę, którą widzieliśmy nad strumieniem.

- Naprawdę myślisz, że nic im nie jest?

Ridge uśmiechnął się ponuro.

- Myślę, że mają się dobrze. Miło wiedzieć, że niektórzy członkowie naszej walecznej

trupy miło spędzają czas, prawda?

alena spała może godzinę, gdy Griss razem z innymi mężczyznami przyszedł po

nią. Dali jej trochę jedzenia, zdjęli więzy i doprowadzili do progu jaskini.

Ridge patrzył bezsilnie, jak ją zabierają.

- Kaleno!

Spojrzała na niego przez ramię.

- Tak, Ridge?

- Pamiętaj, co ci powiedziałem.

Uśmiechnęła się blado, myśląc o jego niemożliwym do spełnienia żądaniu, by ukryła

się w dolinie Uzdrowicielek.

- Pamiętam, że jestem twoją żoną, Ridge, a nie dziwką.

Nie zdążył nic odpowiedzieć, ponieważ wypchnęli ją w posępne, podziemne przejście.

200

Rozdział czternasty

rowadzono ją na powierzchnię przez szereg krętych korytarzy. Miała zawiązane

oczy, chociaż i z otwartymi nie zapamiętałaby tej zawiłej drogi. Wreszcie zdjęli jej opaskę i

zobaczyła ostre światło słoneczne, lśniące na szczytach Heights of Variance.

Bez kritów droga w góry wydawała się bardzo długa, Kalena sądziła, że nie powinna

jej zająć dłużej niż jeden dzień. Przynajmniej miała taką nadzieję. Na drogę dostała tylko

płaszcz i nic więcej, nawet małej tubki żelu do rozpalenia ognia. Gdyby przyszło jej spędzić

noc pod gołym niebem, musiałby mieć dużo szczęścia, żeby nie zamarznąć. Pocieszała się

tylko myślą, że jej prześladowcy nie chcieli jeszcze jej śmierci, a więc zapewne znajdowała

się na tyle blisko doliny, żeby dotrzeć do niej przed zachodem słońca.

Myśl o Ridge'u siedzącym w ciemności i szaleństwo, które widziała w oczach Grissa,

pchało ją do przodu. W pewnym momencie usłyszała szum wody. Był to mały wodospad,

który widziała podczas dwukrotnego już przemierzania szlaku. Jeśli dobrze pamiętała,

powinna być niedaleko miejsca, w którym znajdowała się zasłona z mgły.

Jednak po pokonaniu kolejnego zakrętu niczego nie zobaczyła. Szła więc dalej. Od

wspinaczki bolały ją nogi. Nie musiała martwić się o obiad, ponieważ nie miała już nic do

jedzenia. Z tego faktu również wnioskowała, że jej cel nie powinien być daleko, ale resztki jej

energii wyczerpały się całkowicie. Zapewne był to wynik nie tylko stresu psychicznego, przez

który przeszła, lecz także zmęczenia fizycznego. Zaczęła odczuwać chłód. Ruch i płaszcz

chroniły przed zimnem we wcześniejszej porze dnia, gdy nie była jeszcze tak zmęczona, ale

teraz okazały się niewystarczające.

Opuściła głowę i pochylona pięła się do góry. Po pokonaniu kolejnego zakrętu stanęła

nagle przed zaporą z mgły.

Zatrzymała się gwałtownie i chwiejąc się nieco ze zmęczenia przyglądała się białej

zasłonie. Wyglądała tak samo jak wczoraj. Czy rzeczywiście wczoraj opuszczała z Ridge'em

dolinę? Po raz pierwszy zdała sobie sprawę, że nie ma pewności, jak długo przebywała w

jaskini Kultu Zaćmienia.

201

Weszła w błyszczącą przesłonę, tak jak poprzednio doświadczając przyjemnego

uczucia. Po chwili była po drugiej stronie. Przed nią rozciągała się dolina, zielona i piękna.

Kalena odetchnęła z ulgą i zaczęła schodzić w dół.

Jej powrót do doliny został zauważony w momencie, gdy weszła na ścieżkę pomiędzy

ogrodami. Kobiety, które pracowały na polach, rzucały swoje narzędzia i biegły do niej.

Arona pierwsza wyszła jej na spotkanie. Patrzyła na Kalenę z wyraźnym niepokojem.

- Valika miała rację. Nadeszła pora, tak? - zapytała niespokojnie Uzdrowicielka. -

Wróciłaś po Klucz?

- Tak, zdaje się, że Valika zawsze ma rację. - Kalena uśmiechnęła się posępnie. -

Powinnam to wiedzieć.

Valika przechodziła już przez krąg kobiet. Wydawała się zatroskana.

- Co ci jest, Kaleno? Czy wszystko w porządku?

- Tak sądzę. Jestem trochę zmęczona. Szłam od wschodu słońca. Powiedz mi, jak

dawno wyjechaliśmy z Ridge'em z doliny?

Valika spojrzała na nią zaskoczona.

- Trzy dni temu.

- A więc jeden cały dzień - powiedziała zmartwiona Kalena. - Leżeliśmy więc

nieprzytomni w pieczarze cały dzień.

- W jakiej pieczarze? - Valika wzięła ją za ramię sygnalizując innym, żeby się

rozstąpiły. - Gdzie jest twój mąż, Kaleno? Co się stało?

- Stało się to, co przewidziałaś, Valiko. Potrzebuję Świetlistego Klucza. Ridge umrze,

jeśli nie przyniosę go do jaskini.

- Co to za jaskinie, o których mówisz? - Zapytała Arona idąc spiesznie obok Kaleny,

którą kobiety prowadziły do najbliższej chaty.

- Nie wiem dokładnie, gdzie są położone. Wiem tylko, że jedno z wyjść znajduje się o

dzień drogi stąd. Jaskinie zamieszkane są przez okropnych mężczyzn. Czy słyszałyście kiedyś

o wyznawcach Kultu Zaćmienia?

Valika gwizdnęła przez zęby.

- Tak, ale oni istnieją tylko w legendzie!

- Oni są taką samą legendą jak Klucze. Wyglądali bardzo realnie. Nawet zbyt realnie.

- A więc jest aż tak źle? Obawiałyśmy się tego. Chodź - z powagą powiedziała Valika

- musisz coś zjeść i odpocząć. Porozmawiać możemy później.

202

- Nie mam dużo czasu, Valiko. Muszę jak najszybciej wrócić z Kluczem.

- Porozmawiamy o tym, jak zjesz.

Kalena nie miała siły się upierać. Była zmęczona, głodna i wiedziała, że nie powinna

wybierać się w drogę w nocy. Gdy kobiety zaprosiły ją do chaty i poprosiły o zajęcie miejsca

przy stole, przyjęła to z wdzięcznością.

Valika, Arona i inne mieszkanki doliny siedziały dookoła i wpatrywały się w nią

niespokojnie. Kalena opowiedziała im wszystko, co zdarzyło się od czasu, kiedy wraz z

Ridge'em opuścili dolinę. Gdy skończyła, pierwsza odezwała się Arona. Była poruszona

opowieścią.

- Chcesz wrócić do jaskini ze Świetlistym Kluczem ze względu na tego mężczyznę?

To głupota, Kaleno. On jest mężczyzną i uwięziony został przez nich. Pozwól, niech się

spełni jego przeznaczenie. Tutaj, w dolinie, jesteś przynajmniej bezpieczna. Musisz tu zostać.

Kalena spojrzała na nią bezradnie, nie wiedząc, jak jej to wyjaśnić.

- On jest moim mężem - powiedziała w końcu. - Jego przeznaczenie jest też i moim.

Valika powiedziała mi kiedyś, że zawsze trzeba dokonywać jakiegoś wyboru. Właśnie to

zrobiłam. Swoją przyszłość będę dzieliła z Ridge'em. - Z wyrazu oczu Arony odgadła, że to

wyjaśnienie jej nie przekonało, ale była zbyt zmęczona, żeby dłużej wyjaśniać ten niełatwy

związek pomiędzy nią a Ridge'em. Czasami sama tego nie rozumiała. Wiedziała tylko, że nie

może ukryć się w ciepłej dolinie, podczas gdy Ridge leży w zimnej jaskini Kultu Zaćmienia. -

On jest moją drugą połową. Moim przeciwieństwem na Spectrum. Razem tworzymy całość,

Arono. Czy to rozumiesz?

- Nie - odparła Arona. - Nie rozumiem. On jest mężczyzną. Nie potrzebujesz go.

Valika podniosła rękę, domagając się uwagi.

- Dajmy temu spokój. Kalena musi wrócić z Kluczem. Nie ma wyboru. Wiemy, że

nadszedł czas. Nie unikniemy konfrontacji Kluczy. Wydarzenia te zostały wpisane w bieg

wieczności i nie można ich zatrzymać.

- Ale wszystkie legendy mówią, że Klucze nie mogą znaleźć się obok siebie -

zaprotestowała jedna z kobiet.

Valika potrząsnęła głową.

- Nie, legendy stwierdzają, że jest to bardzo niebezpieczne, nie mówią jednak, że

niemożliwe. Stare manuskrypty podają, że pewni ludzie mogą kontrolować Klucze. Betina

była o tym przekonana, a ja jestem prawie pewna, że Kalena jest tą kobietą, która może

203

kierować Świetlistym Kluczem. Natomiast Ridge prawdopodobnie może zawładnąć Kluczem

Mroku.

- A co się stanie, jeśli nie pozwolimy Kalenie wrócić ze Świetlistym Kluczem? -

zapytała Arona.

Valika spojrzała na nią ze smutkiem.

- Ciemność, która narasta stopniowo wokół nas, zacznie się pogłębiać, pogrąży osiedla

i miasta znajdujące się na naszej planecie. Dlatego trzeba ją wstrzymać. Lepiej, żeby stało się

to teraz, zanim się wzmocni. Równowaga musi zostać przywrócona.

Kobiety milczały. Dalsze argumenty nie były potrzebne i dobrze to wiedziały. Kalena

czuła, że musi być uczciwa w stosunku do nich. Przeciągnęła ręką po zmierzwionych przez

wiatr włosach i powiedziała:

- Myślę, że powinnam wyznać ci, Valiko, że nie wróciłam tu po to, żeby ratować świat

od zagłady. Gdybym była do tego wyznaczona, czułabym to. Jestem całkowicie pewna, że nie

jestem tą, na którą czekałyście tyle lat. Przykro mi, że to mówię, ale w tym wszystkim tkwi

jakiś błąd. Jeśli jednak mogę wziąć Klucz, to zabiorę go z sobą do jaskini, ponieważ jest to

jedyny sposób na uratowanie Ridge'a.

Valika zareagowała na to stwierdzenie rozumnie i delikatnie.

- Twoje pobudki nie są istotne, Kaleno. Najważniejszy jest fakt, że jesteś tutaj. -

Wstała. - Ale teraz potrzebujesz wypoczynku. Zostawimy cię na kilka godzin. Zużyj ten czas

na zregenerowanie sił. Będą ci potrzebne.

Inne kobiety również wstały i wyszły z chaty za Valiką. Kalena patrzyła za nimi.

Chciała je przekonać, że powinna jak najszybciej zrobić to, co ma do zrobienia, ale siedziała

spokojnie, wiedząc, że Valika ma rację. Czuła zmęczenie w całym ciele. Próba powrotu do

jaskini w takim stanie, i to w nocy, mogła być niebezpieczna. Musiała odpocząć do świtu.

Zanim zamknęły się drzwi za ostatnią kobietą, Kalena poczuła się bardzo senna.

Wyciągnęła się na łóżku. Zamknęła oczy zastanawiając się sennie, czy przypadkiem

Uzdrowicielki nie podały jej w jedzeniu jakiegoś środka. Usnęła szybko, głęboko, bez

majaków.

Obudziła się jeszcze przed świtem. Była całkowicie wypoczęta. Leżała przez moment

patrząc na ciemne niebo za oknem. Przez głowę przemknęła jej jedna z nauk Olary.

Ciemność, zarówno ta nocna, jak i czarna mgła używana przez Kult Zaćmienia, należy

do Mrocznego Krańca Spectrum. Ciemność sama w sobie nie jest ani dobra, ani zła. Jest po

204

prostu końcem Spectrum przeciwstawnym do jego Świetlistego Krańca. Ale wszystkie

krańcowości są niebezpieczne, dlatego potrzebują zrównoważenia. Zadaniem światła jest

równoważenie ciemności, tak jak rolą kobiety jest równoważenie mężczyzny.

Kalena rozumiała, że zdarzenia, żywioły lub ludzie, którzy należą do najdalszych

Krańców Spectrum, są potencjalnie bardziej niebezpieczni niż ci, którzy pochodzą z jego

środka, i wymagają dla zrównoważenia więcej siły. Na przykład dla zrównoważenia czarnej

mgły potrzeba bardzo dużo siły. A wydzielona przy tym energia może być bardzo

niebezpieczna.

Nie chciała nawet myśleć o tym, ile energii może powstać podczas zbliżenia do siebie

Kluczy.

Siedziała już na skraju łóżka, kiedy usłyszała pukanie do drzwi.

- Proszę - powiedziała cicho.

Drzwi otworzyły się i na progu stanęła Arona. W prawej ręce trzymała lampę.

- Życzę ci dobrego dnia, przyjaciółko.

Kalena uśmiechnęła się.

- Dziękuję. Nie przyniosłaś mi przypadkiem trochę jedzenia? Jestem dziś bardzo

głodna.

Piękne, ciemne oczy Arony były bardzo smutne. Weszła do środka, postawiła na stole

lampę i usiadła na łóżku.

- Przykro mi, Kaleno. Valika powiedziała, że dopiero później będziesz mogła coś

zjeść. Najpierw musisz wykonać swoje zadanie.

Kalena ziewnęła i przeciągnęła się. Czuła się silna, pełna energii i życia.

- A co mam zrobić?

- Klucz...

- Och, tak, Klucz. Kiedy pójdę po niego?

- Musisz iść do lodowej jaskini, żeby go wziąć. Żadna z nas nie może go dotknąć.

- Do lodowej jaskini? Więc jest on ukryty w lodzie, tak jak mówi legenda? Czy to

znaczy, że Klucz Mroku ukryty jest w ogniu?

- Prawdopodobnie - odparła Arona. - Legendy nie są zbyt jasne. Proszę, uważaj na

siebie, Kaleno. Dalej myślę, że nie powinnaś tego robić. Klucze są niebezpieczne. Każdy to

wie. Jeśli nie czujesz się na siłach, żeby stawić wyzwanie Świetlistemu Kluczowi, nie rób

205

tego, niezależnie od tego, co mówi Valika. Nie powinnaś podejmować takiego ryzyka. Żaden

mężczyzna nie jest tego wart.

Kalena zastanawiała się przez chwilę, jakiego użyć argumentu, żeby Arona zrozumiała

ją wreszcie.

- Tu idzie o coś więcej niż o męskie życie, Arono. To jest sprawa honoru.

- Honoru?

Kalena podciągnęła kolana i oparła policzek na złożonych ramionach.

- Właśnie tak. Jestem kobietą zamężną, Arono. Zamężna kobieta nie opuszcza

swojego męża, chyba że ich więzy zostaną oficjalnie rozwiązane. Już i tak nie wypełniłam

kiedyś swojego obowiązku. - Kalena westchnęła. - Ciekawa jestem, czy ciotka Olara wie, że

tak nędznie postąpiłam.

- Kaleno, miałaś prawo tak postąpić.

- Wiem. Myślałam o tym długo. - Skrzywiła się w uśmiechu. - Wiem, o czym myślisz,

Arono. Rozumiem, co próbujesz powiedzieć. Ale postaraj się zrozumieć, co znaczy

wychować się w tradycjach wielkiego rodu. Nigdy nie możesz uciec od obowiązków, które na

ciebie nakładają. Honor rodu jest zawsze najważniejszy. Od kolebki uczy się dzieci, że

spoczywa on w ich rękach. Muszą go strzec. Brzemię to nakładane jest zarówno na kobiety,

jak i mężczyzn. W normalnych warunkach kobiety muszą wywiązywać się tylko ze swoich

tradycyjnych obowiązków. Mają być posłuszne ojcu, gdy mieszkają pod jego dachem, a

potem, gdy wyjdą za mąż, swojemu mężowi. Żona musi respektować autorytet pana rodu i

tak wychowywać dzieci, żeby rozumiały, co znaczy honor i odpowiedzialność. Zazwyczaj

jest to bardzo proste.

- Kaleno, jesteś ostatnim członkiem rodu, nie masz już takich obowiązków -

argumentowała Arona.

- Tak, myślę, że moje obowiązki były trochę dziwne. Ale odkąd skończyłam

dwanaście lat, wiedziałam, czego się ode mnie oczekuje. A ja tego nie zrobiłam. Zostałam

natomiast żoną i przyjęłam na siebie nowe powinności. Dlatego nie chcę zawieść po raz

drugi. Ciężko jest żyć ze świadomością poniesionej klęski. Jestem związana z Ridge'em i nie

mogę go porzucić.

- Nawet jeśli to, co zamierzasz zrobić, może cię zabić?

- Jeśli go nie uwolnię, sama też nie będę wolna. Pomyśl o tym, Arono. Czy ty masz

więcej wolności? Poświęciłabyś życie broniąc swojej doliny i swoich przyjaciółek, czyż nie?

206

Arona zamrugała.

- Oczywiście.

- Widzisz? Zaczynam myśleć, że wolność nie jest najważniejsza. Istotne jest to, że

dana jest nam możliwość wyboru. Kiedy podejmiemy już decyzję, jesteśmy od niej zależni. -

Kalena uśmiechnęła się i postanowiła zmienić przedmiot rozmowy. - Jesteś pewna, że nic nie

mogę zjeść? Jestem naprawdę bardzo głodna.

- Och, Kaleno, tak mi przykro, że nie mogę przynieść ci posiłku, ale... - Zaskoczona

przerwała, kiedy Kalena wybuchnęła śmiechem.

- Ale nie możesz, ponieważ nie pozwala ci na to twoje poczucie honoru i obowiązku.

Jesteś to winna kobietom w dolinie, szczególnie jednej, która tu przewodzi. Valika

powiedziała, że nie mogę jeść dziś rano, więc nie mogłaś przynieść mi jedzenia. Życie jest

czasami takie proste.

Arona uśmiechnęła się z pewnym ociąganiem.

- Czasami tak. Wyobrażam sobie, że może być bardziej skomplikowane, gdy nie

mamy przed sobą wyraźnie nakreślonych obowiązków.

Cisza, jaka zapanowała między nimi, przerwana została pukaniem do drzwi i po chwili

pojawiła się w nich Valika. Spojrzała na Aronę. Oczy jej nieco złagodniały w cichym

zrozumieniu i po chwili zwróciła się do Kaleny.

- Jesteś już gotowa?

Kalena podniosła się z szacunkiem.

- Jak nigdy dotąd.

Valika weszła do pokoju zamykając za sobą drzwi.

- Za chwilę pójdziesz w miejsce, gdzie został ukryty Klucz, ale najpierw musisz spalić

Piasek. - Wyciągnęła zza paska maleńki metalowy koszyczek.

Kalena patrzyła zdumiona.

- Nie jestem przecież Uzdrowicielką.

- Tylko dlatego, że nie praktykowałaś. Tak jak ci już mówiłam, wierzę, że masz talent.

Przekonamy się o tym, kiedy spalisz Piasek.

Zażenowana Kalena wzięła od Valiki mały koszyczek.

- Ale dlaczego? Co to udowodni?

Starsza kobieta uniosła brwi z lekkim rozbawieniem i usiadłszy na poduszce obok

małego stolika, skrzyżowała nogi. Skinęła na Kalenę, by usiadła obok niej.

207

- Nie o to chodzi, żeby coś udowodnić, ale sądzę, że pozwoli ci to zrozumieć wiele

spraw.

Kalena usiadła wolno, patrząc na koszyczek i przypominając sobie, ile to razy z

utęsknieniem marzyła o przejściu przez test z Piaskiem.

- Moja ciotka była pewna, że nie mam talentu.

- Olara kłamała, ponieważ przeznaczyła cię do czegoś innego. Trudno jest zmienić

młodą dziewczynę z talentem w morderczynię. Nie chciała ryzykować i poddawać cię

działaniu Piasku. Gdybyś rozwinęła swój wrodzony talent, nie nadawałabyś się na narzędzie

zemsty.

Kalena dotknęła koszyczka urzeczona finezyjnością jego wykonania.

- Pogodziłam się z tym, że nie dopuszczono mnie do testu z Piaskiem. W tej sprawie

byłam posłuszna Olarze, ale w innej nie, ponieważ wbrew jej ostrzeżeniom spałam ze swoim

mężem, chociaż wiedziałam, że to mnie osłabi. Mam nadzieję, że to nie przeszkodzi mi teraz.

- Nie osłabiło cię to, że dzieliłaś łóżko z Fire Whipem. Więź, która powstała między

wami, jest wpisana w życie. Ona jest przeciwstawna śmierci, z którą chciała cię związać

Olara. Dzięki tej więzi jesteś silniejsza, nie słabsza. Spal Piasek, Kaleno. Zobaczysz, jak silna

jest ta nowa więź.

Kalena zawahała się pierwszy raz tego ranka.

- Boję się - szepnęła.

- Nie masz się czego obawiać. W każdym razie nie teraz. - Valika wyjęła zza paska

mały, haftowany woreczek, i po rozwiązaniu rzemyka podała go Kalenic

Gdy Kalena brała woreczek z rąk Valiki, czuła, jak drżą jej palce. Wbrew temu, co

mówiła ciotka, Piasek przyciągał ją z magiczną siłą. Przypomniała sobie swoje oburzenie i

rozpacz, kiedy w zajeździe nie potrafiła pomóc rodzącej kobiecie. Teraz chociaż dowie się,

czy ma talent.

- Weź tylko szczyptę - poinstruowała ją delikatnie Valika. - Zbyt dużo Piasku może

być niebezpieczne. Zapal żel w koszyczku, potem rzuć na ogień szczyptę Piasku. Kiedy

pojawi się dym, wdychaj go i patrz w głąb siebie. Nie mogę ci dokładniej wyjaśnić. To stanie

się samo.

Kalena ostrożnie postawiła koszyczek na niskim stole, poruszyła maleńką dźwignię,

żeby katalizator mógł zetknąć się z żelem i zapalić go. Kiedy zobaczyła maleńki płomyk,

rzuciła nań szczyptę białego Piasku. Natychmiast pojawił się dym.

208

- Teraz - mruknęła Valika.

Kalena pochyliła się i zrobiła głęboki wdech. Dym zaszczypał ją w nosie, podobnie

jak przyprawy szczypią w język. Zamknęła oczy i odetchnęła po raz drugi.

- Dość. - Valika dotknęła jej ramienia i odciągnęła lekko. - Nawet bardzo małe ilości

są skuteczne, natomiast zbyt duże mogą być niebezpieczne i to nie tylko dla ciebie, ale też dla

innych osób znajdujących się z tobą. - Sięgnęła po koszyczek i dmuchnęła w płomień. Żel

zgasł, a dym zniknął.

Kalena wyprostowała się. Zamknęła oczy i czekała. Chciała wiedzieć dokładnie, na co

czeka. Może dozna zawrotu głowy albo będzie jakoś szczególnie podniecona? Tylko

prawdziwa Uzdrowicielka wiedziała, czego oczekiwać. Jeśli nie ma talentu, to nic nie

poczuje, pomyślała.

- Kaleno, teraz ty jesteś pacjentką, musisz spojrzeć w siebie.

Głos Valiki dochodził do niej jakby z bardzo daleka. Kalena posłusznie skupiła uwagę

na sobie, na córce rodu Ice Harvest. Odniosła wrażenie, że stoi przed jakąś zasłoną. W

myślach wyciągnęła rękę i odsunęła ją. Zobaczyła wyraźnie, co się za nią skrywa.

Postawienie diagnozy nie było żadną sztuką. Niepotrzebna była Uzdrowicielka, żeby

ocenić to, co zobaczyła. Kalena z rodu Ice Harvest, kontraktowa żona mężczyzny, który nie

posiadał żadnego dziedzictwa, była w ciąży.

Ciężarna. Płonęła w niej żywa energia nowego życia. Życia, które stworzyła z

Ridge'em, Fire Whipem. Trans dostarczył jej takiego szoku, jak zanurzenie się w lodowatej

wodzie. Uniosła powieki i napotkała spojrzenie Valiki.

- Jestem w ciąży. - Słowa te zawisły w powietrzu.

- Tak myślałam. - Valika z satysfakcją pokiwała głową.

- Ale jak to się stało? Tylko jeden raz zapomniałam wziąć proszek z liści selity.

- Jedna noc to wszystko, czego potrzeba, choć fakt ten zawsze wprawia kobiety w

zdumienie. - Valika wydawała się rozbawiona. Troskliwie zamykała woreczek z Piaskiem. -

Nie wiń się za to, co się stało. Myślę, że to miało się stać.

Kalena patrzyła na wygaszony koszyczek.

- Ale dlaczego?

- Dlatego, że masz przynieść Świetlisty Klucz. I chociaż urodziłaś się po to, by tego

dokonać, i masz tyle talentu, żeby podołać temu zadaniu, to wiedz, że nie będzie ono łatwe.

Musisz być tak silna, jak potrafi tylko kobieta. - Valika dotknęła jej ręki. - Kaleno, musisz

209

wiedzieć, że dysponujesz teraz największą siłą kobiecą. Nosisz w sobie przyszłość. Jest to

bezpośredni kontrapunkt dla chaosu i ciemności, które są charakterystyczne dla Mrocznego

Krańca Spectrum. Już czas, żebyś wzięła Klucz z miejsca, w którym został ukryty.

Kalena skinęła głową w pełni akceptując ten fakt. Nie potrafiłaby tego wyjaśnić, ale

czuła, że teraz jest już gotowa do drogi. Nadeszła pora.

Valika w milczeniu wyprowadziła ją z chaty. Pierwszy, szary jeszcze świt dotykał

wierzchołków gór strzegących doliny. Kalena bez słowa podążała za starszą kobietą. Arona

szła tuż za nią, a w miarę jak mijały ogrody i bogate pola roślin uprawnych, dołączały do nich

inne kobiety tworząc milczącą procesję.

Valika wybrała stromą ścieżkę, prowadzącą w szczypiący chłód nadchodzącego świtu.

Ścieżka różniła się od tej, którą przyjechała do doliny z Ridge'em. Była stroma i prowadziła

prosto w krainę śniegu i lodu. Z Valiką na czele kobiety wspinały się ponad godzinę. Przez

cały ten czas żadna się nie odezwała.

W końcu szary świt zaczął się zabarwiać i Valika zatrzymała się; stała zawinięta

płaszczem, wskazując na zaczynające się królestwo lodu.

- Kaleno, stare manuskrypty mówią, że Klucz ukryty jest tutaj. O ile wiem, nikt

jeszcze nie był w środku lodowej jaskini. Nie mogę ci powiedzieć, co tam znajdziesz. Wiem

tylko, że nadszedł czas, żebyś go odnalazła. Idź i weź go. Poczekamy tu na ciebie.

Kalena wahała się chwilę, czekając, że otrzyma jakieś wskazówki, ale Uzdrowicielki

stały w milczeniu. Wiedziała, że zdana jest tylko na siebie. Odwróciła się i wolno poszła w

kierunku wejścia do lodowej jaskini.

Biały, lodowy tunel, w który weszła, nie był ciemny. Wraz z rozjaśniającym się

niebem rozjaśniało się jego wnętrze ułatwiając poruszanie się. Kalena stąpała ostrożnie po

lodowym podłożu. Droga była wyłożona lodowymi blokami, pomiędzy którymi znajdowały

się szpary dające oparcie stopom. Szła ostrożnie, nie bojąc się upadku.

Kilka metrów dalej tunel zakręcał. Kiedy Kalena pokonała zakręt, znalazła się nagle w

dużej, białej pieczarze. Wnętrze jej było jeszcze ciemne, ale z każdą chwilą rozjaśniało się w

miarę ustępujących ciemności nocy. Zapowiedź światła widać było w całej pieczarze. Nikłe

jeszcze, odbijało się w rzeźbionym zamarzniętym krysztale, zwisającym z sufitu. Pląsało po

białej podłodze i lśniło na powierzchni lodowego bloku, stojącego w środku pieczary i

świecącego oślepiającym blaskiem. To energia i siła czekają na uwolnienie, czekają na moje

dotknięcie, pomyślała Kalena. Mogła wyzwolić tę energię. Takie było jej przeznaczenie.

210

Świadomość tego faktu powstała w jej głowie z nadzwyczajną jasnością. Czuła to wszystkimi

zmysłami.

Uważniej spojrzała na lodowy blok i wolno podeszła do niego. Był wyciosany z

jednolitej bryły w silną, pełną potęgi konstrukcję. Wyrastał wprost z podłoża. Kalena

podeszła bliżej i stanęła przed nim, spoglądając w głąb bryły lodu. Na dnie spostrzegła

szkatułkę zrobioną z jasno srebrnego metalu.

Nie miała wątpliwości, że przez niezliczone pokolenia nikt nie penetrował wzrokiem

przezroczystego lodu, skrywającego szkatułkę. Nie sposób było odgadnąć, jak długo leżała w

pieczarze. Uzdrowicielki strzegły jej dobrze, chociaż Kalena nie była pewna, czy szkatułka

rzeczywiście potrzebowała opieki. Było coś groźnego w tym prostym przedmiocie

zatopionym w lodzie. Nigdy nie odważyłaby się go dotknąć, gdyby nie była do tego

zmuszona i gdyby nie była w pełni przekonana, że może tego dokonać.

Patrzyła na lodową powierzchnię zastanawiając się, jak ją rozpuścić. Będzie chyba

musiała wyjść na powierzchnię i poprosić Valikę o sagan palącego się żelu, pomyślała.

Rozważając, jakie ma podjąć działania, dotknęła przypadkowo lodowej powierzchni.

Chociaż nosiła rękawiczki, poczuła pod palcami lekkie drżenie. Przestraszyła się i szybko

cofnęła rękę. W twardej, kryształowej powierzchni, której przed chwilą dotykała, ze

zdumieniem zobaczyła niewielką szczerbę.

Kalena zdjęła ostrożnie rękawiczkę i bardzo wolno położyła na lodzie gołą rękę.

Lodowy blok zadrżał ponownie, przenosząc drżenie na całe jej ciało. Po chwili lód zatrząsł

się i pękł. Kalena nie czuła nic więcej poza lekkim chłodem, dalekim od palącego zimna

normalnego lodu. Spostrzegła, że lód rozpuścił się całkowicie, a jej ręka zanurzona jest w

przeźroczystej wodzie.

- Do Kamieni! - Okrzyk zdumionej Kaleny odbił się delikatnym echem. Wyciągnęła

rękę z wody. Płyn powinien być lodowato zimny, tymczasem był tylko przyjemnie chłodny,

podobnie jak poprzednio lód. Zastanawiała się, czy jest to prawdziwa woda, czy jakaś inna

substancja użyta do ochrony srebrnej szkatułki.

Kalena spojrzała w głąb rozpuszczonego lodu przyglądając się szkatułce. Musi tylko

zawinąć rękaw płaszcza i tuniki, i będzie mogła wyciągnąć kasetkę. Proste.

Czy przypadkiem nie za proste, pomyślała?

211

Rozejrzała się po pieczarze, szukając czegoś, co mogłaby użyć do wyciągnięcia

szkatułki, ale nic nie znalazła. Niechętnie zawinęła rękawy. Jej obnażone ramię wyczuwało

chłód jaskini, dopóki nie zanurzyła w krystalicznej cieczy.

Kilka sekund później palce jej zacisnęły się wokół szkatułki. Kalena czekała, że

wszystko wokół niej zacznie się walić, ale nic takiego się nie stało. Wzięła głęboki oddech i

wyciągnęła przedmiot z wody.

Okazała się nagle niebywale silna i podekscytowana. Jeszcze nigdy tak się nie czuła.

Życie, energia, przyszłość czekały na jej rozkazy. Klucz był jej. Mogła nim kierować. Teraz

nie miała już wątpliwości. Był jej zwielokrotnieniem. Należał do niej w sposób trudny do

opisania. Wiedziała, że potrafi kierować Świetlistym Kluczem.

Oszołomiona jak po alkoholu, rozdygotana emocją zaczęła dokładniej oglądać

szkatułkę.

Widać było, że jest bardzo, bardzo stara. Tak stara jak legenda o Władcach Jutrzenki.

Pudło miało może trzy czwarte metra długości, było niezbyt ciężkie i stosunkowo płytkie. Na

całej powierzchni szkatułki wyryte były jakieś skomplikowane znaki, mogące być alfabetem.

Musiał to być bardzo stary język, z pewnością nie współczesny. Gdy Kalena przypatrzyła się

im dokładniej, wydało się jej, że niektóre z tych znaków przypominają litery alfabetu

Północnego Kontynentu. Nie potrafiła ich jednak rozszyfrować.

Zdała sobie sprawę, że właściwie wcale nie jest pewna, czy w szkatułce znajduje się

Świetlisty Klucz. Może nie tego poszukiwała? Jedynym sposobem na przekonanie się o tym

było otwarcie pudełka.

Zastanawiała się, skąd będzie wiedziała, że odnalazła Świetlisty Klucz. Nie miała

przecież pojęcia, jak on wygląda. Czy będzie podobny do tego, który nosi na szyi razem z

zamkiem, czy do klucza do drzwi? A może do klucza do puzderka z drogocennymi

klejnotami? Palce jej przebiegały niecierpliwie po szkatułce, szukając sposobu na jej

otwarcie. Byłby to okrutny żart, gdyby okazało się, że znalazła szkatułkę, ale nie potrafi jej

otworzyć, pomyślała.

Zaczynała się niecierpliwić. Przyszła z tak daleka i nie może teraz odejść, nie

sprawdziwszy tego. Nie wywiązała się z obowiązku w stosunku do własnego rodu. Nie może

dopuścić do powtórzenia się podobnej sytuacji. Czeka na nią Ridge. Czeka na nią przyszłość.

Nagle wieczko szkatułki otworzyło się, jakby jej myśli uruchomiły ukryty zamek.

212

Świetlisty Klucz nie przypominał nic, co do tej pory widziała. Mimo to była pewna, że

to on. W szkatułce znajdował się po prostu ciekły, biały ogień. Wijące się płomienie tworzyły

klin, były białe i oślepiały. Wiedziała instynktownie, że Klucz płonął w środku szkatułki od

czasów Władców Jutrzenki, którzy zamknęli w lodzie swój niebezpieczny skarb.

Teraz musiała znaleźć sposób na wyjęcie białych płomieni gołą ręką i na posłużenie

się nimi. Ale nie miała wątpliwości, że kiedy nadejdzie odpowiednia pora, będzie wiedziała,

jak to zrobić.

Urodziła się po to, żeby nim zawładnąć.

213

Rozdział piętnasty

idge stał w ogromnej pieczarze z czarnego szkła i patrzył w głąb ognia płonącego w

środku szklanej podłogi. Te płomienie fascynowały go. Były dokładnie koloru sintara, gdy

rozżarzał się pod wpływem jego gniewu.

Podniósł wzrok i spotkał spojrzenie zakapturzonego mężczyzny, stojącego po drugiej

stronie ognia. Był to Griss, noszący pod płaszczem sintar Ridge'a. Za Grissem, w grobowej

ciszy, stali półkolem ubrani na czarno mężczyźni z naciągniętymi na głowy kapturami.

Czarne szkło chwytało światło złych, roztańczonych płomieni, wijących się w środku

pieczary, i odbijało je w tysiące zwierciadlanych obrazów. Gdyby nie te niezliczone odbicia,

pieczara byłaby pogrążona w całkowitej ciemności. Znajdowała się tu tylko jedna żelowa

lampa, którą oznaczono wejście. Inne korytarze były zamknięte takim samym szkłem, jakim

obłożona była reszta pomieszczenia. Bez lampy nie można by znaleźć wyjścia. Czarne szkło

było wszędzie. Był nim wyłożony sufit, ciosane ściany i podłoga. Zakapturzeni mężczyźni,

którzy przyprowadzili Ridge'a do pieczary, zdjęli mu więzy, ale na nic mu się to zdało w tych

warunkach. Otoczony był przez szeregi członków Kultu Zaćmienia, a na to, żeby odnaleźć

zamaskowane wyjście, potrzebowałby sporo czasu. Dopadliby go, zanim dotarłby do wyjścia.

Prawdopodobnie siedział tu więcej niż jeden dzień, ale nie dostał nic do jedzenia.

Ciekaw był, czy Kalena jest już bezpieczna w dolinie. Miał nadzieję, że Uzdrowicielki

zatrzymają ją, kiedy dowiedzą się o jej planach. Jednak nie okłamywał się za bardzo.

Wiedział, że Kalena nie będzie posłuszna jego poleceniom. Zrobi wszystko, żeby powrócić ze

Świetlistym Kluczem.

Kalena z rodu Ice Harvest była jego żoną. Była z nim związana nie tylko poprzez

małżeństwo. Ich cielesne związki stanowiły równie silną więź. Jej los był związany z jego

losem. Mieli przed sobą wspólną przyszłość. Kalena wróci do niego albo zginie podczas tej

próby.

Ridge przeklinał się w duchu za dopuszczenie do tak niebezpiecznej dla niej sytuacji.

Przerwał jednak szybko to ciche samobiczowanie. Siła jego gniewu była skuteczną bronią, nie

chciał więc jej tracić bezowocnie w gniewie skierowanym przeciwko sobie samemu. Musi ją

214

skierować na tych, którzy go uwięzili, szczególnie przeciw temu bękartowi, który nazwał

Kalenę dziwką.

Ręka Ridge'a zacisnęła się automatycznie i skierowała w miejsce, gdzie zazwyczaj

wisiał sintar. Zmusił się do spokoju. Musiał kontrolować swój gniew, który groził wybuchem

większym niż kiedykolwiek dotąd. Zmaganie się z własnym gniewem pochłaniało zbyt dużo

energii.

- Czego chcesz ode mnie? - zapytał ostro.

- Sięgnij do ognia i wyciągnij z niego Klucz Mroku. On jest twój, Fire Whip. Tylko ty

możesz nim kierować.

- Przecież to ty chcesz go mieć, a może nie chcesz, co, Griss? Ty lub inni, którzy

noszą czarne szkła. Myślisz, że będziesz mógł nim kierować, gdy wyciągnę go z ognia?

Jesteście kupą idiotów, jeśli w to wierzycie.

- Zrób, co ci powiedziałem - rozkazał Griss.

- Dlaczego miałbym to zrobić?

- Ponieważ kobieta wraca już z doliny Uzdrowicielek i niesie Świetlisty Klucz. Klucz

Mroku jest jedyną bronią, którą możesz ocalić ją i siebie. - Głos Grissa był obleśny i kpiący. -

A chyba chcesz ją ocalić, prawda, Fire Whip? Przynajmniej teraz, bo kiedy będziesz miał

Klucz Mroku w ręku, przekonasz się, że twoje odczucia będą zupełnie inne. Teraz jednak nie

jest dla nas ważne, jakie motywy będą tobą kierowały przy wyciąganiu Klucza. Pragniesz

broni, jakiejkolwiek broni. Taka jest twoja natura. I bardzo dobrze. My oferujemy ci broń

niepodobną do żadnej innej. Będzie twoja, jeśli masz odwagę po nią sięgnąć.

- Nie widzę w tych płomieniach żadnej broni.

- Spójrz dokładniej, Fire Whip. Ona tu jest. Leży od czasów Władców Jutrzenki. To

oni ukryli ją w ogniu.

- Czy to znaczy, że przez wszystkie te wieki Klucz Mroku był ukryty w tych samych

górach co Klucz Świetlisty? - Ridge był oszołomiony tymi informacjami.

- Był głęboko schowany, Fire Whip. Zanurzony w ogniu, w kominie górskim, który

wydawał się bez dna. Ale nasz pan wiedział, że dno gdzieś musi być. Dużo czasu zajęło

zlokalizowanie dna komina. Pomocne okazały się stare księgi, choć wymagało to wielu lat

wysiłku. Kiedy zlokalizowano dno komina, tutaj w pieczarze, okazało się, że Klucz ciągle

znajduje się w ogniu. Tkwi w środku tych płomieni i nikt nie może go wydobyć. Ogień, który

go chroni, nie jest zwykłym ogniem.

215

- Ilu mężczyzn zginęło przy szukaniu tego Klucza, Griss?

- Liczba nie jest istotna. Ostatnio, kiedy zabrakło nam mężczyzn do wykonania tego

zadania, braliśmy ludzi z sąsiednich osad. Ale nasz cel został osiągnięty.

- Nie całkiem. Ciągle nie wiesz, jak wyciągnąć Klucz z płomieni. Czy nie mam racji?

- Znaleźliśmy sposób, Fire Whip. Ty jesteś tym narzędziem, którego użyjemy. Kiedy

Klucz Mroku zawładnie Świetlistym Kluczem, jego siła będzie się zmniejszać przez pewien

czas. Może przez wiele lat. W tym czasie nasz pan będzie w stanie zbadać go. Nauczy się nim

kierować. Zanim Klucz odzyska swoją pierwotną potęgę, on będzie już jego panem.

- A jeśli nie wyjmę go z płomieni? - zapytał Ridge, choć dobrze znał odpowiedź.

- Umrzesz. I gdy tylko przyjdzie tu kobieta ze Świetlistym Kluczem, umrze również.

- Jeśli jestem w stanie dotknąć Klucza Mroku, co może mnie powstrzymać przed

wypróbowaniem go w pierwszym rzędzie na tobie?

- Nie będziesz mógł władać nim jak sintarem, głupcze. On będzie reagował tylko na

obecność Świetlistego Klucza i musi być użyty najpierw przeciwko niemu, zanim będzie

można wykorzystać go w jakimkolwiek innym celu. - Oczy Grissa błyszczały w cieniu

kaptura. - Ale kiedy twoje zadanie zostanie spełnione, będziesz miał potężną broń, Fire Whip.

Jesteś mężczyzną, który za pomocą broni wielokrotnie ocalił własne życie i życie innych. Nie

odwrócisz się od szansy zrobienia tego znowu, niezależnie od tego, jak duże będzie ryzyko.

To niezgodne z twoją naturą, żeby w krytycznej sytuacji nic nie robić. Zawsze wybierzesz

działanie, nawet jeśli ono może okazać się daremne. Będziesz walczył, choćbyś nie miał

szansy na zwycięstwo. Taka jest twoja natura.

Ridge patrzył na niego zdziwiony.

- Skąd znasz mnie tak dobrze?

- Przebadaliśmy cię dobrze, Fire Whip. Przecież to logiczne, że chcieliśmy poznać

narzędzie, którego zamierzaliśmy użyć. Mój pan zna doskonale twoje możliwości.

Narzędzie, pomyślał Ridge. Bardzo dobrze. Kult Zaćmienia pozna tnące ostrze tego

narzędzia.

Spojrzał w głąb ognia płonącego u jego stóp. Generował mało ciepła, zważywszy na

gwałtowność płomieni. Nagle pojął, że jest jedyną osobą w pieczarze, która nie odczuwa jego

gorąca. Inni trzymali się z daleka, widocznie dawał więcej ciepła, niż mogli znieść.

Przybliżył się. Czubki jego butów znajdowały się teraz na krawędzi paleniska.

Mężczyźni pozostali na swoich miejscach. Został sam w środku pieczary zbudowanej z

216

czarnego szkła. Czasza z ogniem nie była głęboko, może tylko na długość ramienia licząc od

szczytu płomieni. Ridge zastanawiał się, w jaki sposób ogień utrzymywany był przez całe

stulecia. Instynkt mówił mu, że płonął tak od czasu, gdy wzniecili go Władcy Jutrzenki.

Głęboko, w środku ognia leżał jakiś przedmiot. Zobaczył go, gdy podszedł bliżej. Była

to szkatułka, zrobiona z czarnego metalu. Ciekaw był, co znajduje się w jej wnętrzu.

Broń. Potrzebował jej, żeby obronić swoją kobietę, gdy wróci i wpadnie w ręce

członków Kultu Zaćmienia. Klucz był teraz jedyną bronią w jego zasięgu.

Ridge przyklęknął obok tańczących płomieni. Ogień powinien go palić, ale on czuł

tylko umiarkowane ciepło. Przypominało ono ciepło, jakie generował sintar, gdy rozpalał się

w jego dłoni do czerwoności. Nawet gdy był najgorętszy, mógł go trzymać w gołej ręce.

Dawno temu Ridge doszedł do wniosku, że dziwny efekt jego furii widoczny na stali

Countervail był użyteczny jedynie jako broń psychologiczna. Inni widzieli, jak płonął, i bali

się go bardziej niż zwyczajnego stalowego ostrza. Tylko Ridge wiedział, że ostrze sintara,

chociaż gorące i czerwone, jest zupełnie zwyczajne.

- Wyjmij Klucz z płomieni, Fire Whip. To jest twoje przeznaczenie. Twoja jedyna

nadzieja.

Ridge zignorował rozkaz Grissa. Zamierzał wyjąć czarną szkatułkę, ale robił to z

własnej woli. Wyciągnął rękę w stronę płomieni. Nic się nie stało. Dalej nie czuł ciepła.

Zaledwie tyle, ile dawały promienie słoneczne. Ogień był ciepły, lecz nie był dla niego

niebezpieczny.

Ridge przysunął się do skraju czaszy i zanurzył rękę w migotliwych płomieniach.

Omal nie stracił równowagi, gdy fala pulsującego ognia popłynęła w jego żyłach.

Płomienie przyniosły obietnicę dzikiej, satysfakcjonującej ekstazy.

Ciepło płomieni ciągle wydawało mu się umiarkowane. Nie parzyły go, chociaż był w

środku. Odpiął guzik mankietu koszuli i podwinął rękaw. Teraz nic nie mogłoby go

powstrzymać. Wolno zbliżył drżące palce do czarnej szkatułki. Sięgnął dalej i po chwili

zacisnął palce na metalowym pudełku. Podniecenie, które go ogarnęło, było nie do opisania.

Jeszcze nigdy nie doświadczył nic podobnego. Nie potrafił na tyle jasno myśleć, żeby

przypomnieć sobie, do czego było ono podobne. Czuł tylko rozszalałą tęsknotę i satysfakcję

jakiegoś nowego wymiaru. Próbował się skoncentrować, ale myśli gdzieś mu uciekały.

Och, pomyślał, to nie jest teraz ważne. Teraz ważny był inny rodzaj wiedzy, która nie

była przelotna i mglista, tylko silna, gwałtowna i niezawodna jak te płomienie.

217

Klucz Mroku znajdował się pod jego kontrolą. Klucz był ogniem i on był nim

również.

Gdy tylko dotknął szkatułki, wiedział, że cokolwiek znajdowało się w środku, było w

jego władzy. Potwierdzały ten fakt fale energii przepływające przez jego ciało. Nigdy nie czuł

w sobie takiej siły. Klucz był jego. Podniósł się, trzymając zdobycz w obu rękach.

Kiedy członkowie Kultu Zaćmienia zobaczyli, czego dokonał, z ich piersi wydobył się

złowrogi syk. Ridge zignorował tych głupich mężczyzn, próbujących igrać z potęgą, o jakiej

nie mieli pojęcia.

Obejrzał szkatułkę - płaską, w kształcie klina. Na czarnym metalu widniało wiele

nacięć. Ich wzory przypominały mu niektóre litery alfabetu, ale było to tylko nieznaczne

podobieństwo.

Ogień dalej płonął u jego stóp, Ridge jednak nie był świadom ani tego, ani obecności

Grissa i innych mężczyzn. Całą uwagę skoncentrował na szkatułce. Należała do niego. To on

sam wyciągnął ją z płomieni i tylko on pojmował, co zawiera. Oglądał ją i zastanawiał się, jak

ją otworzyć.

- Jeszcze nie, Fire Whip.

Ridge poderwał do góry głowę i przeszył Grissa wzrokiem.

- Odsuń się ode mnie.

- Nie chcemy ci nic zrobić - powiedział gładko Griss. - Ty i Klucz jesteście dla nas

potężną bronią. Musimy dbać o ciebie. Powinieneś teraz odpocząć. Wyciągając Klucz z ognia

straciłeś wiele energii, więcej, niż zdajesz sobie sprawę. Zabierzemy cię z powrotem do

jaskini, w której siedziałeś. Dostaniesz jeść, później się prześpisz, a gdy się obudzisz, twoja

kobieta już tu będzie. Wtedy ocenisz rozmiar swojej siły. Kiedy ty poznasz prawdę, my

poznamy ją również. Chodź. Musisz odpocząć.

Ridge zastanawiał się nad sytuacją. Nie czuł zupełnie zmęczenia. Wręcz przeciwnie -

przez jego ciało przepływała pulsująca energia. Podobnego uczucia doświadczał wtedy, gdy

brał Kalenę w ramiona. Zdał sobie sprawę, że część jego odczuć ma źródło zmysłowe. Gdyby

była tutaj Kalena, położyłby ją obok ognia, rozsunąłby jej delikatne uda i otoczył się ich

jedwabistym ciepłem.

Teraz zdał sobie sprawę, że to niesprecyzowane uczucie, którego doświadczył po

wyjęciu szkatułki z Kluczem, było właśnie rodzajem takiej tęsknoty. Podobne doznania

towarzyszyły mu, kiedy pogrążał się w Kalenie i wpadał w wir pożądania.

218

Przez kilka sekund ten obraz był tak silny, że Ridge zapomniał o wszystkim poza

czarnym pudełkiem, które trzymał w dłoniach. Metalowy przedmiot wibrował melodyjnie

energią, która pędziła przez jego ciało. Mógłby teraz pokonać Kalenę siłą swojej żądzy.

Powinna nauczyć się, że jest i zawsze będzie jego, a jej oddanie musi być całkowite. Była

tylko kobietą stworzoną po to, by mu służyć. Mógł sycić się nią raz po raz, w nieskończoność.

Była kobietą. Miękką i słabą. Jego kobietą.

- Odpocznij, Fire Whip. Chodź z nami. Potrzebujesz wypoczynku.

Ridge potrząsnął głową, jakby próbował pokonać pożądanie, które obezwładniało mu

umysł. Nie potrzebował odpoczynku, tylko samotności. Musiał poznać dokładnie naturę tego,

co wyciągnął z płomieni.

- Nie próbujcie mnie dotykać - powiedział spokojnie do Grissa i innych mężczyzn.

- Nie mamy zamiaru.

Ridge podszedł do nich ostrożnie okrążając ogień, który z jednakową siłą palił się w

środku pieczary. Żaden z zakapturzonych mężczyzn nie próbował związać mu rąk. Utworzyli

wokół niego krąg, zachowując jednak odpowiedni dystans. Kiedy cała grupa doszła do

jaskini, w której Ridge był przetrzymywany, zatrzymali się i czekali spokojnie, żeby wszedł

do środka.

Ridge zawahał się chwilę, wiedział jednak, że nie może jeszcze użyć Klucza. Obejrzy

go i nauczy się nim kierować. Potrzebował na to czasu i samotności. Bez niechęci wszedł do

skalnej komórki. Okratowane drzwi zatrzasnęły się za nim, ale nie zwrócił na to uwagi.

Wiedział, że dopóki będzie miał metalową szkatułkę, nikt go nie dotknie.

W korytarzu ucichły kroki wyznawców kultu, jedynie Griss nie odszedł.

- Nie będę tu długo, Fire Whip - powiedział. - Zostałeś wyszukany i przyprowadzony

tutaj w jednym tylko celu i wkrótce go spełnisz.

- A co stanie się później? - zapytał leniwie Ridge. Ciągle patrzył na metalowe pudełko.

- Później Kult Zaćmienia obejmie w posiadanie swoje prawowite dziedzictwo.

Jesteśmy tymi, którzy utrzymują przy życiu dawną wiedzę. Jesteśmy tymi, którzy znają

potencjał potężnego narzędzia Władców Jutrzenki, pogrzebanego wiele lat temu. Jesteśmy

tymi, którzy badają przeszłość, żeby kontrolować przyszłość.

- Nie liczyłbym na to, Griss. Coś mi mówi, że sam jesteś raczej narzędziem, a nie

przywódcą.

219

- Głupcze. Zobaczysz, że twoja kontrola nad Kluczem będzie miała krótki żywot.

Zrozumiesz wtedy, że byłeś tylko głupcem.

- Tak jak ty, Griss? Jesteś narzędziem kogoś, kto uważa, że może kierować Kluczem.

Gdzie jest ten twój pan? Ten, który używa cię do swoich rozgrywek? Chciałbym się z nim

spotkać. Sprawdź, czy będzie mógł wziąć ode mnie Klucz. Sprowadź go do mnie, Griss.

Pozwól mi mówić z tym, który jest odpowiedzialny za to wszystko.

- Kiedy potęga Kluczy zażąda ciebie i kobiety, zrozumiesz, kto jest władcą. - Griss

odwrócił się i zniknął w korytarzu.

Po jego odejściu Ridge przez długą chwilę nie ruszał się z miejsca, badając w świetle

lampy czarną szkatułkę. Opętała go chęć dowiedzenia się, co znajduje się w środku. Usiadł na

podłodze, skrzyżował nogi, postawił przed sobą szkatułkę i zastanawiał się, jak ją otworzyć.

Jego palce dotykały lekko powierzchni czarnego metalu, szukając jakiejś szpary lub nacięcia.

Gdy nie znalazł żadnego, powstrzymując narastającą niecierpliwość, próbował znowu.

Powinien otworzyć kasetkę. Miał do tego prawo.

Kiedy słowa te uformowały się w jego głowie, wieczko kasetki odskoczyło samo.

Ridge spojrzał do środka i niedowierzająco patrzył na to, co leżało w środku. Oczekiwał

ognia, z którym czuł się spowinowacony.

To, co znalazł, było lodem.

Był to najzimniejszy lód, jaki dotąd spotkał, w dodatku intensywnie czarny. Czarne

zimno promieniowało ze szkatułki z nieludzką siłą. Lód uformowany był w kształt klina lub

końca strzały, ale znacznie szerszej niż się na ogół spotyka. Wąska część klina wydawała się

przeznaczona do wzięcia w rękę. Ale jak mógł chwycić coś tak nieprawdopodobnie zimnego?

Lód palił niczym ogień, mógł nawet zabić.

Wiedział jednak ponad wszelką wątpliwość, że kiedy przyjdzie odpowiednia chwila,

będzie mógł wziąć klucz do ręki. Zdał sobie sprawę, że cały drży, gdy ostrożnie zamykał

szkatułkę. Nie wiedział, czy było to spowodowane przenikliwym zimnem, czy napięciem jego

mięśni.

Postawił przed sobą szkatułkę i czekał. Griss był w błędzie. Ridge wiedział, że nie

potrzebuje snu. Nigdy nie czuł w sobie tak dużo siły i potęgi i nigdy nie był tak pełen życia.

Napędzała go siła, której źródło było nieskończone. Był w nim ogień. Palił się jak stal

Countervail.

220

Zanim skończy się noc, musi znaleźć sposób na spalenie Klucza Mroku. Ridge

wiedział, że takie jest jego przeznaczenie.

odczas drogi powrotnej z gór Kalena straciła poczucie czasu. Szła szybko,

przyciskając do siebie srebrne pudełko. Czuła w sobie niebywałą potrzebę wyzwolenia

energii, która w niej wrzała, ale musiała ją kontrolować do czasu, gdy przyjdzie pora wyjęcia

Klucza.

Cały czas myślała o Ridge'u, o tym, że będzie miała jego dziecko. Nie mogła

skoncentrować myśli na niczym innym. Próbowała przemyśleć sytuację, ale potrzeba

wyzwolenia energii brała górę. Musiała dojść do jaskini przed zmrokiem. Zachód słońca był

odpowiednią porą. Kalena nie wiedziała dokładnie, co ma zrobić o tej porze dnia, ale była

świadoma, że to niezwykle ważne.

Przywołała z pamięci coś, co wydarzyło się o zachodzie słońca. Była to pora dnia, w

której poślubiła Ridge'a. Tradycyjny czas na ślubną ceremonię. Zmarszczyła brwi próbując

wyrzucić to wspomnienie z pamięci. Jak mogła pozwolić na to, żeby mężczyzna zawiesił na

jej szyi zamek i klucz?

Ridge był tylko mężczyzną, niedoskonałą istotą szukającą rozrywki. Jego użyteczność

była ograniczona. Fakt, że była z nim w ciąży, oznaczał, że nie potrzebowała go więcej. Ale

przecież to nieprawda. Jak to jest? Czuła zamęt w głowie.

Mógł odebrać jej szansę na wolność.

Ale przecież nie chciała wolności bez niego.

Chciał nią kierować.

Walczyła z nim, ale ta walka wzmacniała ich więzy, stawali się sobie coraz bliżsi. W

tych zmaganiach było zmysłowe podniecenie. To wszystko nie mogło zakończyć się ani

całkowitą wygraną, ani zupełną klęską.

Ridge miał usposobienie wywodzące się z Mrocznego Krańca Spectrum.

Ona miała talent do łagodzenia jego gniewu.

On używał swojej zmysłowej siły do panowania nad nią.

Ona kierowała nim używając podobnej siły.

Właściwie żaden z argumentów przychodzących jej do głowy nie miał teraz

znaczenia. Obydwa Klucze zostały wydobyte. Czekały na siebie z wciąż wzrastającą energią.

Wiedziała, że lekka wibracja jej Klucza była odpowiedzią na Klucz, który z pewnością już

221

odnalazł Ridge. Kalena czuła, jak energia z Klucza przepływa przez jej ciało. Wkrótce stanie

twarzą w twarz z Kluczem Mroku i mężczyzną, który go posiadł.

Kiedy ze złością odwróciła się przy pokonywaniu następnego zakrętu, ku swemu

zaskoczeniu poczuła, że chwyta ją czarna mgła. Kalena zatrzymała się i zawołała z pogardą:

- Głupi mężczyźni. - Słuchała, jak odpowiedziało jej echo. - Niosę Klucz, tak jak mi

rozkazaliście. Nie mam zamiaru uciekać. Będę szczęśliwa, gdy zobaczę rezultat waszego

głupiego postępowania. Zabierzcie tę mgłę - nie chcę, żeby mnie dotykała.

Nie było odpowiedzi, ale czarna mgła, która kłębiła się wokół, już jej nie dotykała.

Zasłoniła tylko góry, niebo i drogę. W kilka sekund później Kalena została całkowicie przez

nią okrążona; mimo to czuła się bezpieczna.

Wolno szła naprzód. Mgła ciągle napływała i odpływała, jakby chciała oplątać jej ręce

i nogi. Chociaż nie widziała przed sobą dalej niż na dwa kroki, nie zatrzymywała się.

Gdy ciemność wokół niej przybrała nieco inny odcień, Kalena wiedziała, że weszła do

jaskini. Mgła zaczęła opadać i Kalena zobaczyła zbliżające się do niej postacie z lampami w

rękach. Zatrzymali się przed nią w pewnej odległości i Kalena zdała sobie sprawę, że nie

podejdą do niej bliżej, dopóki trzyma w ręku szkatułkę. Uśmiechnęła się zimno jak kobieta,

która wie, że jest zabezpieczona przed dotykiem mężczyzn.

- Idioci - mruknęła - nie macie pojęcia o wolności. Bawicie się przedmiotami, których

potęgi nie rozumiecie. One wkrótce was zniszczą.

- Bynajmniej, kobieto. - Griss podniósł lampę tak, że mogła widzieć jego ascetyczną

twarz i błyszczące oczy. - Brak ci inteligencji i zrozumienia. Ale czegóż innego można się po

tobie spodziewać? Jesteś zaledwie kobietą. Chodź, spotkaj swoje przeciwieństwo na

Spectrum. Jest już prawie zachód słońca i twój oblubieniec czeka na ciebie. Spełnijcie ten

mariaż ognia i kryształowego lodu. To zmieni przyszłość świata. Szkoda, że nie zdążysz tego

zobaczyć.

- Twoja groźba jest bezrozumna. - Kalena poszła posłusznie do przodu, rozbawiona

faktem, że zakapturzeni mężczyźni cofnęli się przed nią. - Pójdę z wami, ponieważ mam tu

coś do zrobienia.

Prowadzili ją przez mroczne korytarze i nawet nie zawiązali jej oczu. Zgubiła się już

po zrobieniu dziesięciu zakrętów, ale z Kluczem w ręku nie bała się.

Kiedy zaczęła się zastanawiać, jak długo będą ją jeszcze prowadzić, zdała sobie

sprawę, że stąpa po szkle. Czarnym szkle.

222

Klucz w jej ręku zaczął mocniej wibrować.

Zatrzymała się; patrzyła, jak mężczyźni wchodzą do pieczary obłożonej czarnym

szkłem. W centralnej części pomieszczenia płonął ogień, chociaż nikt go nie podsycał. Wolno

weszła do środka. Czuła, że szkatułka w jej ręku zaczęła silnie pulsować.

- Tutaj spotkasz swój los, kobieto. Twój mąż, który będzie twoim katem, czeka na

ciebie. - Griss z kpiną zamiótł przed nią czapką i cofnął się. - A ty, głupia kobieto, nie możesz

nawet uciec przed nim.

Kalena spojrzała na obszerną, szklaną pieczarę i zobaczyła Ridge'a. Stał na szeroko

rozstawionych nogach, jakby przygotowany do walki. W jednej ręce trzymał metalowe czarne

pudełko.

- Więc zdecydowałaś się wrócić - powiedział miękko poprzez płomienie ognia.

- Nie miałam wyboru.

- To prawda. - Postąpił kilka kroków do przodu i światło ognia oświetliło jego ostre

rysy. Złoto jego oczu przypominało kolor płomieni i było tak samo niebezpieczne.

Pod ścianami stali wyznawcy Kultu Zaćmienia. Kalena wiedziała, że czuli się tam

bezpieczniejsi i chciało jej się śmiać. W tej pieczarze nie było bezpiecznie. Nie teraz.

Gwałtowna, radosna energia przepłynęła przez jej ciało.

- Klucze muszą być bliżej siebie - powiedziała do Ridge'a. - Ich siła została zwolniona

i jest już w ruchu. Czy ją czujesz?

- Tak, czuję. Wkrótce dowiesz się, kobieto, jak jesteś słaba i miękka. Poznasz, co

znaczy prawdziwe poddanie się. Jak mogłaś rzucić mi wyzwanie ze Świetlistym Kluczem w

ręku? Otoczę cię ciemnością, wezmę cię i podporządkuję całkowicie swojej woli. A kiedy to

zrobię, Świetlisty Klucz zostanie zniszczony.

- Nie, Fire Whip, nie możesz zniszczyć ani mnie, ani Klucza. Jesteś tylko mężczyzną,

który włada ciemnością. Ona jest źródłem twojej żądzy, twojej furii i twojej, pożałowania

godnej, męskiej siły. Ona nie przeżyje bezpośredniej konfrontacji z niczym, co pochodzi ze

Świetlistego Krańca Spectrum. Możesz się tylko wściekać i przechwalać, że potrafisz

dominować, ale wcale tak nie jest.

- Twoja kobieca arogancja i duma są tak samo kłamliwe i głupie jak twoje

rozumowanie. Ty i wszystkie inne kobiety istniejecie tylko po to, by służyć mężczyznom, a ty

masz służyć mnie. Wszystko, co jest kobiece, musi kłaniać się wszystkiemu, co męskie.

Dlatego Światłość musi ostatecznie poddać się Mrokowi.

223

- Ty głupi mężczyzno. Czy nie rozumiesz, że Mrok istnieje tylko dzięki temu, że jest

też Światłość? Mroczny Kraniec Spectrum jest zimny i martwy. Tylko Świetlisty Kraniec

pozwala mu istnieć.

Ale Kalena wiedziała, że i Światłość nie znaczy nic bez Mroku. Jeden Kraniec nie

może istnieć bez drugiego. Zniszczenie jednego pociągnie za sobą zniweczenie drugiego.

Wszystko to przemknęło jej przez głowę, ale wiedziała, że nie czas na przypominanie sobie

nauk Olary. Próbowała wyrzucić je z pamięci i skoncentrować się na tym, żeby zwyciężyć w

tej konfrontacji.

- Siła Mrocznego Krańca Spectrum jest nieogarniona - powiedział szorstko Ridge.

Patrzył na nią z drugiej strony ognia. Jego szczupłe, silne ciało było napięte. - Wszystko, co

kobiece, jest słabe. Ty również jesteś słaba. Czy nie pamiętasz już swojej słabości, Kaleno?

Pomyśl o tym. Przypomnij sobie, jak poddawałaś się całkowicie będąc w moich ramionach.

Kiedy cię dotykam, należysz do mnie. Jesteś moja i mogę zrobić z tobą wszystko, co chcę.

Twój Świetlisty Klucz zostanie zmiażdżony w momencie, kiedy spotka Klucz Mroku.

Dlaczego nie próbujesz uciekać, kiedy jeszcze możesz? Chciałbym cię gonić. Podążyłbym za

tobą i zmiażdżył ciężarem swojego ciała. Posiądę cię całkowicie w momencie, gdy zniszczę

Klucz, przez który jesteś tak głupio arogancka.

Ridge spochmurniał, gdy usłyszał wypowiedziane przez siebie słowa. Jakaś jego

cząstka wcale tego nie chciała, ale to nie miało znaczenia. Był tutaj po to, żeby ją zdobyć, tak

jak mężczyzna zdobywa zawsze kobietę. Jak noc, która pokonuje dzień. Nie chciał, żeby

uciekła. Musiał ujarzmić ją całkowicie. To było jego prawo, jego dziedzictwo. Należała do

niego i był w stanie zrobić to, co chciał. Najpierw jednak musiał skruszyć tę potężną i głupią

sił, która nią kierowała.

- Nie dopadniesz mnie nigdy, ty bezdomny bękarcie! - wykrzyknęła Kalena. -

Znaczysz mniej niż kurz pod moimi stopami. Bękart, który chce być lepszy niż ja. Dlaczego

miałabym przed tobą uciekać?

Ridge czuł, jak ogarnia go wściekłość. Dał krok do przodu. Czarne pudełko boleśnie

wibrowało w jego ręku.

- Więc zostań, Kaleno, i przekonaj się, jak jesteś słaba. Jesteś tylko moją niewolnicą,

która ma zaspokajać moje zachcianki. Zanim to wszystko się skończy, nazwiesz mnie swoim

panem.

224

- A ty nie jesteś niczym więcej, tylko bezużytecznym narzędziem. Zanim skończy się

noc, będziesz klęczał u moich stóp i błagał o przebaczenie.

Patrzyli na siebie, nieświadomi ciepła płomieni i pomruku mężczyzn stojących pod

ścianą. I wtedy, bez żadnego ostrzeżenia, obydwie szkatułki się otworzyły.

Kalena wzdrygnęła się od fali wstrząsu, który przebiegł po jej ciele. Stała jednak dalej,

patrząc w dół na wirujące płomienie, które tworzyły Świetlisty Klucz.

Ridge również poczuł przepływającą przez niego energię. Niepojęte zimno

wydobywało się z przedmiotu znajdującego się w czarnej kasetce. A więc nadeszła pora.

Sięgnął do pudełka i zacisnął palce wokół przeraźliwie zimnego lodu, którego zimno

docierało aż do kości. Trzymał go mocno; nie mógł zrobić nic więcej.

Stojąca z drugiej strony ognia Kalena nie była w stanie powstrzymać się od

zaciśnięcia palców na białych płomieniach Świetlistego Klucza, chociaż żar był tak

intensywny, że spalał jej ciało. Zacisnęła palce na płomieniach.

Obie szkatułki upadły na szklaną podłogę; Kalena i Ridge stali naprzeciwko siebie

trzymając w rękach Klucz do Kamieni Kontrastu.

Kalena czuła teraz, że jej Klucz nie był już narzędziem ani przedmiotem. Był częścią

niej. Spalał ją, prowadził i kierował. Była teraz o wiele potężniejsza niż zuchwały mężczyzna

o złotych oczach. Potężniejsza niż wszystko to, co on reprezentował. Z Kluczem mogła go

pokonać i zmusić, żeby prosił ją o litość.

Ale nie chciała go zniszczyć.

Myśl ta wstrząsnęła nią. Ridge był ojcem jej dziecka. Był mężczyzną, któremu oddał

serce. Był jej drugą połową.

Ridge również był świadom niszczycielskiej siły, która w nim płynęła i chciał się

wyzwolić. Z Kluczem mógł stać się panem Kaleny i wszystkich świetlistych rzeczy, które ją

otaczały. Jeśli mu się przeciwstawi, może ją zniszczyć.

Ale nie chciał tego.

Oszołomiła go ta świadomość. Chciał ją pokonać, panować nad nią, zmusić do

uznania, że jest jej panem, ale nie chciał jej zguby. Chciał ją posiąść, zanurzyć się w jej

miękkim cieple. Chciał czuć znowu radość i satysfakcję, którą odczuwał zawsze, kiedy był w

jej ramionach. Była jego i przysięgał, że zapewni jej opiekę. Chronienie jej było jego

obowiązkiem. Była jego drugą połową. Jego przeciwnością. Była światłem, które

równoważyło ciemność.

225

Klucz drżał w jego ręku, a lodowate zimno wnikało w jego ciało coraz głębiej. Ridge

nagle zrozumiał, że jeśli nie zapanuje nad Kluczem, on zapanuje nad nim. A jeśli zawładnie

nim Klucz, to nie będzie w stanie powstrzymać go przed zniszczeniem Kaleny. Będę

przeklęty, jeśli na to pozwolę, pomyślał. Pragnął jej z rozszalałą żądzą, która była silniejsza

niż siła, z którą Klucz Mroku chciał zniszczyć Świetlisty Klucz.

Zawrzała w nim furia, która rozpalała w jego ręku stal z Countervail.

Mógł jej użyć do zapanowania nad Kluczem.

Żeby to zrobić, musiał powstrzymać wypływający lód i ogrzać Klucz swoim

wewnętrznym ogniem.

Był to ten sam ogień, który rozpalał stal Countervail, i ten, który w nim płonął, gdy

chował się w miękkim cieple oczekującego go ciała Kaleny. Pulsował w nim, w jego żyłach,

rozpalał w nim namiętność i błyszczał obietnicą przyszłości.

Ogień był życiem.

226

Rozdział szesnasty

n jest jej naturalnym przeciwieństwem. Jej towarzyszem. Mężczyzną, z którym

stworzyła nowe życie.

Klucz drżał w ręku Kaleny, gdy poprzez płomienie patrzyła w twarz Ridge'a.

Wibrowała w niej obietnica spełnienia, siły i triumfu. Ponad wszystkim jednak dominowała

obietnica życia, któremu dali początek.

Oczy Ridge'a płonęły. Były gorętsze niż ogień.

- Jesteś moja - powiedział. Twarz miał stężałą od wewnętrznej walki. Trzymał Klucz

Mroku, jakby był on i talizmanem, i bronią.

Kalena pragnęła mu się poddać, ale z równą mocą odczuwała potrzebę

przeciwstawienia się. Czuła, że ten wewnętrzny konflikt rozerwie ją na strzępy.

- Nie należę do żadnego mężczyzny, Fire Whip. Nie potrzebuję mężczyzny.

- Kiedy wezmę cię znowu, przekonam cię, że jesteś moja. Nawet gdybyś uciekła na

koniec świata, nie będziesz w stanie uciec ode mnie. Teraz jestem częścią ciebie.

Dziecko. Czy on wie o dziecku? Czy wyczuł w niej nowe życie? Świetlisty Klucz

zapłonął jaśniej niż dotąd. W mózgu Kaleny kłębiły się wspomnienia rodzącej w samotności

kobiety, której mąż znajdował się w tym czasie w gospodzie. Z nią by tak nigdy nie było.

Wiedziała o tym. Ridge nie porzuciłby żony i dziecka. Poszedłby dla nich przez ogień do

Mrocznego Krańca Spectrum, a gdyby to było konieczne, poszedłby nawet do Świetlistego

Krańca. Była jego, tak jak on był jej.

Ridge stojący po drugiej stronie ognia patrzył ze zdumieniem na Kalenę.

- Jestem częścią ciebie - powtórzył.

W jego oczach wyczytała, że wie o nowym życiu, które razem stworzyli. Odgadł to

jakoś.

- Ridge! - Wykrzyknęła jego imię, ale więcej nie potrafiła powiedzieć. Głowę miała

pełną jakichś ulotnych obrazów. To było tak, jakby Ridge ją dotykał. Czuła jego ręce,

szukające jej intymnych miejsc, domagały się od niej namiętności. Zaczęło ją wypełniać

rozkoszne uczucie i zamknęła oczy. Twarde dłonie Ridge'a muskały jej delikatne brodawki,

227

skłaniając je do pełnego rozkwitu. Silne, białe zęby z wywołującą dreszcze delikatną

dzikością kąsały wnętrze jej ud. W złotych oczach pojawił się głód, który rozpalił w niej

żądzę. Ciało Ridge'a pulsowało siłą, która obezwładniała, a wyzwolona namiętność popłynęła

w jej krwi.

Kalena, oszołomiona zmysłowymi odczuciami wysyłanymi do niej z drugiej strony

ognia, z trudem utrzymywała równowagę. Nie mogła otworzyć oczu. Cicho jęknęła. Ciągle

czuła Ridge'a. Chwycił jej nadgarstki w swoje duże dłonie, ścisnął udami jej nogi. Jego usta

wpijały się w nią i Kalena poddała się uściskowi. Krew zaczęła w niej śpiewać.

On był ogniem, a ona lodem. Niebezpieczne płomienie, które paliły się w nim, mogły

być ugaszone przez jej miękką kobiecość, zimną i czystą jak kryształ. On dawał jej

namiętność, a ona jemu ukojenie. Razem mogli kreować przyszłość.

Rozsunął jej uda. Czuła między nimi jego ciężką, pulsującą męskość, szukającą

wejścia do jej gorącego, wilgotnego wnętrza. Wciskała się w nią, domagała się przyjęcia,

jakby miała do tego prawo. Nie miała wyboru i musiała się poddać. On był jej. Chciała się

poddać. Chciała go przyjąć, przywiązać łańcuchem i uczynić na zawsze swoim. Tylko

poddając się w tej wyjątkowej walce mogła liczyć na zwycięstwo.

Kalena krzyknęła w momencie, gdy posiadł ją całkowicie i w odpowiedzi usłyszała

namiętny okrzyk męskiego oddania i triumfu. Teraz byli jednością. Kobieta i mężczyzna

połączeni w jedność. Paradoks Spectrum w swoim najbardziej błyskotliwym przejawie.

Przeciwieństwa, które się przyciągają. Przeciwieństwa, które mogą niszczyć.

Przeciwieństwa, które mogą stworzyć na tyle potężny związek, żeby wykreować nowe życie.

Fenomen, który może zatrzymać świat na nie kończącą się chwilę.

Kalena otworzyła oczy.

Ridge stał ciągle po drugiej stronie ognia i promieniował satysfakcją, ale wciąż

jeszcze toczył tę dziką batalię. Widziała to w każdym calu jego szczupłego, potężnego ciała.

O co on jeszcze walczy, pomyślała zdziwiona? Nagle doznała wstrząsu, gdy uświadomiła

sobie, że walczy o to, żeby zapanować nad swoim Kluczem. Przecież ona musi dokonać tego

również. Jeśli tego nie zrobią, zniszczą się wzajemnie i zniszczą nowe życie, które razem

stworzyli. Ich życie zależało w tej chwili od wyniku walki z Kluczami.

Świadomość tego faktu wstrząsnęła nią do głębi i przegnała radość. Zdała sobie

sprawę, że nie może zniszczyć mężczyzny, do którego wróciła, po to, żeby go uratować. Był

jej mężem i ojcem jej dziecka. Był jej przeznaczeniem.

228

Co ma robić? Nie przyszła tu po to, żeby go zabić.

Patrzyła oszołomiona, jak Ridge chwycił Klucz i trzyma go w obu rękach. Widziała,

że cierpi, próbując przejąć nad nim kontrolę. Świetlisty Klucz błyszczał i drżał, pragnąc

uwolnić swoją energię, a ciepło, którym promieniował, wprost ją spalało. Czuła, że wkrótce ją

zniszczy. Chyba że ona go uprzedzi.

Ale czy to możliwe? Nikt nie mógł władać Kluczami. To dlatego przed wiekami

zostały rozdzielone i ukryte. Jednak mądrość wieków była teraz bezużyteczna. Energia

Kluczy została uwolniona i Kalena wiedziała, że jeśli nie znajdzie sposobu zapanowania nad

swoim Kluczem, Ridge zostanie zabity. Wzięła głęboki oddech i położyła obydwie dłonie na

ognistej rękojeści.

Ciepło było niewiarygodne. Żyło, próbowało ją pochłonąć. Białe płomienie przypalały

jej nerwy. Musi ochłodzić Klucz, inaczej całkowicie straci nad nim kontrolę. Chociaż była nie

praktykującą Uzdrowicielką, potrafiła zajrzeć do swojego wnętrza i znaleźć odpowiedź, której

potrzebowała.

Wiedziała, że Klucz zawiera siłę całego Piasku, który do tej pory istniał. Zamknęła

więc oczy i zaczęła oddychać jego ciepłem. Zobaczyła oślepiającą zasłonę. Wyciągnęła rękę i

pociągnęła ją. Wyczuła opór, ale po chwili zasłona opadła.

Odpowiedź od razu była oczywista.

Jedynym rozwiązaniem było ochłodzenie białego ognia w sposób, w jaki

Uzdrowicielki obniżały gorączkę, a ona łagodziła złość Ridge'a. Była córką rodu Ice Harvest.

Głęboko tkwiła w niej siła lodu, siła, która wyciągała ciepło z ognia. Siła ta była jej

dziedzictwem danym po to, żeby zawładnąć Kluczem. Zamknęła oczy i wszystkie swoje

myśli skoncentrowała na Kluczu utworzonym z płomieni.

Strumień energii wygiął się w łuk łącząc obydwa Klucze. Z trzaskiem i błyskiem

ognia energia krążyła wokół Kaleny i Ridge'a. Szklana pieczara trzęsła się i wypełniała

wrzaskiem członków Kultu Zaćmienia. Odbijał się on niesamowitym echem i mieszał się z

następną falą krzyku. Ridge z pewnością nie krzyczał. Jego usta były zaciśnięte w cienką,

zdecydowaną linię, a oczy błyszczały ogniem wściekłości. Kalena zobaczyła, że ogień sięga

Klucza z czarnego lodu, który trzymał Ridge. Wstrzymała oddech, gdy jej Klucz błysnął, a po

chwili białe płomienie zaczęły tężeć, zmieniając się w biały metalowy przedmiot, wyraźnie

zimniejszy.

229

Znowu usłyszała krzyk członków Kultu Zaćmienia, ale tym razem był to krzyk

wściekłości, jednak żaden z zakapturzonych mężczyzn nie ośmielił się podejść bliżej. Siła

Kluczy była jeszcze na tyle potężna, że trzymali się z daleka.

- Nie pozbawiaj nas zwycięstwa! - Pieczarę wypełnił bolesny krzyk Grissa. - Zniszcz

ją, Fire Whip. Takie miałeś zadanie. To był jedyny powód, dla którego cię oszczędziliśmy.

Uwolnij Mrok, żeby pochłonął ją i jej Klucz. Uwolnij go!

Ridge patrzył na Kalenę, jakby była jedyną, najważniejszą rzeczą we wszechświecie.

Gdy tak stali usiłując powstrzymać siłę Kluczy, Kalena nie mogła oderwać od niego oczu.

- Ridge, nie wiem, jak długo będę w stanie nad nim panować - powiedziała. Głos

miała ochrypły i wyschnięte usta.

- Dostatecznie długo - odparł. - Właśnie dostatecznie długo. - Z ogromnym wysiłkiem

obrócił się i przesunął w miejsce, gdzie upadła czarna szkatułka. Przejście tych kilku kroków

wyczerpało go całkowicie. Upadł na kolana; wysoko nad głową trzymał ręce zaciśnięte na

Kluczu.

- Do Kamieni! - krzyknął wbijając Klucz w czarną, szklaną podłogę, ale jego głos

utonął we wściekłym wyciu, które wypełniło całą pieczarę.

Nagle rozległ się potężny huk.

- Nie! - wrzasnął Griss, jakby to on sam został zaatakowany. - Zaklinam cię na

Kraniec Spectrum, nie!

Kalena zmagała się jeszcze ze swoim Kluczem, patrząc z przerażeniem na pojawiającą

się w samym środku pieczary długą, cienką szczelinę. Zaczynała się ona od miejsca, w

którym klęczał zgarbiony Ridge, z trudem łapiąc powietrze. Przechodziła przez czaszę

wypełnioną ogniem i zmierzała w kierunku Kaleny.

Ridge słaniał się na nogach podnosząc czarne pudełko. Widać było, że ostatkiem sił

wpycha Klucz do szkatułki. Zanim zatrzasnęło się wieczko, Kalena zdążyła jeszcze

zauważyć, że Klucz Mroku żarzył się lekko dzięki ciepłu rąk Ridge'a.

W pieczarze rozległy się krzyki wściekłości i przeraźliwej, śmiertelnej udręki.

Zakapturzone postacie rzuciły się w kierunku Ridge'a i Kaleny. Przycisnęła do siebie Klucz,

świadoma, że jego siła zaczyna zanikać. Z najwyższym trudem zdołała nad nim zapanować.

Szukała pod stopami srebrnego pudełka. Znalazła je w momencie, gdy Ridge ukrywał kasetkę

z Kluczem w czaszy gorejących płomieni.

230

W tym samym momencie rozległ się następny, ostry trzask i od długiej postrzępionej

szpary zaczęła się rozchodzić pajęcza sieć nowych pęknięć. W szparze widać było bezkresną

ciemność, z której rozchodziło się potworne zimno.

- Uciekaj, Kaleno, pieczara zaczyna się walić!

- Ridge, bez ciebie nie ucieknę. Nie mogłabym zostawić cię samego po tym, cośmy

przeszli. - Wymacała stopą srebrne pudełko, podniosła je i włożyła do środka ochłodzony już

Świetlisty Klucz. Zatrzasnęła wieczko. Prawie natychmiast poczuła, że już całkowicie

odzyskała nad sobą kontrolę. Odczula ulgę.

Następny, niepokojący odgłos łamania wypełnił pieczarę. Kalena spojrzała w dół i

spostrzegła pomiędzy stopami głęboką szczelinę idącą od czaszy płomieni. Zakapturzone

postacie ruszyły do przodu i wyciągnęły ręce, chcąc ją złapać.

- Ridge!

- Trzymaj Klucz. Nie dotkną cię dopóty, dopóki go masz.

Doskoczył do niej, gdy coraz więcej postaci z czarnymi szkłami zbliżało się do niej.

Płomienie ognia wyskoczyły do góry, odbijając się z wściekłością w szklanych

powierzchniach pomieszczenia. Wyznawcy Kultu Zaćmienia bezsilnie krzyczeli, biegając w

panice.

- Gdzie jest wyjście? - Kalena rozglądała się bezradnie.

- Widziałem, że niektórzy z nich przechodzili tędy - wskazał gładką szklaną ścianę,

która nie zaczęła jeszcze pękać. - Stawiali na podłodze lampę, żeby zaznaczyć wejście.

Chodź, musimy się stąd wydostać. - Ridge chwycił ramię Kaleny i zaklął. Zaczął potrząsać

ręką, jakby została boleśnie zraniona. - Nie mogę cię dotykać. Zbliżają się. Chodź! Trzymaj

się blisko mnie.

Skierowali się do szklanej ściany. Kiedy biegli, czarne szkło zaczęło się łamać. Kalena

zobaczyła pod nogami rozpadlinę, w której widać było tylko mrok. Ridge chwycił stojącą na

podłodze lampę i czekał, dopóki Kalena nie przeszła przez postrzępione tunelowe wyjście.

- Szybko - szepnął. - Za chwilę nas dopadną.

Kalena, posłuszna rozkazowi, pobiegła przyciskając do siebie kasetkę.

- Nie możesz uciec! - Rozległ się łkający głos Grissa, w którym słychać było zarówno

cierpienie, jak i furię. - Chyba nas nie zostawisz. Nie możesz nas opuścić!

231

W rozwianej czarnej szacie pędził w stronę Kaleny. Wyglądał jak zły ptak, który chce

porwać w szpony swoją ofiarę. Obejrzała się przestraszona, nie była bowiem pewna, czy

Klucz obroni ją przed ślepą męską furią.

Ale nagle Ridge błyskawicznie znalazł się pomiędzy nią a Grissem i Kalena wiedziała,

że nadszedł koniec mężczyzny, który ośmielił się nazwać ją dziwką. Ogarnęła ją fala

całkowitej słabości. Chciała krzyknąć, powiedzieć Ridge'owi, że z Kluczem w ręku jest

bezpieczna, ale nie miała szansy. Wiedziała, że nawet gdyby mogła wydobyć głos ze

ściśniętego gardła, to i tak nie powstrzymałaby Ridge'a. On był jej drugą połową, jej

przeciwieństwem, mroczną stroną życia. Ridge mógł zabijać.

Griss znowu wrzasnął i jego płaszcz owinął się wokół Ridge'a. Przez chwilę

wydawało się, że trwają w gwałtownym uścisku, potem zwalili się na podłogę. Tarzali się po

niej, ale Kalena nie widziała przebiegu walki, ponieważ skrywał ich płaszcz. Usłyszała

natomiast przeraźliwy krzyk, który podrażnił wszystkie jej nerwy.

Obie walczące postacie nagle znieruchomiały. Kalena stała jak skamieniała. Pęknięcie

w podłodze wydłużyło się o następne kilka metrów i prawie sięgało leżących mężczyzn.

- Ridge, uciekaj stamtąd. Podłoga się zapada, a pod nią jest czarna czeluść.

Ridge uwolnił się od płaszcza martwego Grissa. Wstał, trzymając w ręku sintar.

Kalena zdała sobie sprawę, że odebrał go Grissowi i zabił go nim. W świetle tańczących

płomieni zobaczyła, że ostrze sintara jest czerwone, ale tym razem nie rozpaliła go furia

Ridge'a. Stal była czerwona od krwi Grissa.

Ridge podbiegł do niej; uniósł lampę.

- Powiedziałem ci, żebyś stąd wyszła.

- Tak, Ridge. - Nie miała czasu znów mu wyjaśniać, że nie mogła odejść bez niego.

Odwróciła się tyłem do ziejącego ciemnością korytarza i zobaczyła, że szczelina w środkowej

części podłogi poszerza się gwałtownie. Ciało Grissa zawisło przez moment na jej krawędzi,

po czym z niesamowitą nieuchronnością stoczyło się w czarną przepaść.

- Kaleno, do korytarza!

Oddychała głęboko, próbując uspokoić galopujące tętno i przeskoczyła przez otwór w

trzeszczącym i walącym się szkle. Ridge był tuż za nią. Zatrzymali się już bezpieczni w

korytarzu i popatrzyli w głąb pieczary. Czasza palącego się ognia znikała właśnie z pola

widzenia, reszta zaś szklanej podłogi rozpadała się. Ogień z ukrytym w nim Kluczem Mroku

232

zniknął w ziejącej czernią rozpadlinie, a wraz z nim wrzeszczący wyznawcy Kultu

Zaćmienia. Ich krzyk odbijał się przeraźliwym echem.

- Do przeklętego, Mrocznego Krańca Spectrum. - Słowa wypowiedziane przez Ridge'a

były prawie niesłyszalne.

- Co się stało? - zapytała zaniepokojona, widząc, że Ridge wpatruje się intensywnie w

pękniętą pieczarę.

- Jeden z nich zdążył wyjść. Widziałem światło lampy znikające w ścianie po

przeciwnej stronie pieczary. A może tylko mi się wydawało? To nie ma teraz znaczenia. Nic

nie możemy zrobić. Musimy się stąd wydostać.

Ridge odwrócił się i zrobił kolejny daremny wysiłek, żeby dotknąć ramienia Kaleny.

Zaklął z furią, gdy okazało się, że nie jest to możliwe.

- Mamy przed sobą następny problem - powiedział wpatrzony w czerń skalnego

korytarza.

Kalena odwróciła się od zniszczonej pieczary i podążyła za spojrzeniem swojego

towarzysza. Światło lampy oświetlało tylko niewielki skrawek korytarza.

- Nie sądzę, żeby było to główne wyjście. Droga, którą prowadził mnie Griss, była

dobrze oświetlona - z niepokojem stwierdziła Kalena.

- Wiem. Ale niektórzy wyznawcy Kultu przychodzili i tą drogą. Widziałem, jak

wchodzili do pieczary, a wejście zaznaczali lampą.

Kalena przełknęła ślinę.

- Zdajesz sobie sprawę, że możemy zagubić się w tych korytarzach?

- Biorę to pod uwagę, ale nie możemy wrócić do tej przeklętej pieczary. Musimy

próbować znaleźć wyjście, i to szybko. Nie wiemy, dokąd może sięgnąć ta rozpadlina. Może

nawet dojść do środka gór.

- Nie. - Pewnym głosem stwierdziła Kalena. - Tak się nie stanie. Rozpadlina powstała

tam, gdzie miała powstać, i nie będzie przesuwać się dalej. Tutaj jesteśmy bezpieczni.

Ridge spojrzał na nią zachmurzony.

- Skąd o tym wiesz?

Spojrzała na swoją szkatułkę.

- Po prostu wiem.

Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zmienił zamiar, jego oczy spoczęły na

srebrnym pudełku.

233

- Czy możesz powiedzieć jeszcze coś więcej, co byłoby dla nas użyteczne?

- Może. - Dotknęła szkatułki. - Widzisz, jest to przedmiot należący do światła, a nie do

ciemności.

- Wiem - przytaknął zniecierpliwiony.

- Dlatego przypuszczam, że Klucz może nas stąd wyprowadzić - powiedziała.

- W jaki sposób?

Potrząsnęła głową.

- Ja... ja nie jestem tak zupełnie pewna. Myślę jednak, że teraz, gdy Klucz Mroku

został unicestwiony, to Świetlisty Klucz nie będzie już do niego dążył. Jego miejscem jest

lodowa pieczara, znajdująca się powyżej doliny Uzdrowicielek, i powinien tam się kierować.

- Kaleno, próbujesz mi powiedzieć, że jesteś w kontakcie z tym piekielnym Kluczem?

- Niezupełnie. - Zawahała się, szukając sposobu na wyjaśnienie czegoś, czego sama

nie rozumiała. - Ale czuję, jak mnie pociąga. Wcześniej kierował mnie w stronę Klucza

Mroku. Była to energia dążąca do jego zniszczenia. Może jeśli wyjmę Klucz znowu...

- Nie! - Ridge zdecydowanie odradził takie ryzyko.

Kalena skinęła głową.

- Tak, to mogłoby być niebezpieczne. I może niepotrzebne. Ciągle czuję energię

Klucza, nawet przez szkatułkę. - Spojrzała na Ridge'a. - Czy chcesz zaryzykować i pozwolić

mi spróbować wyprowadzić nas stąd?

Patrzył na nią długą chwilę, po czym skinął głową.

- Dobrze. Nie mamy nic do stracenia, prawda? Prowadź. Ja będę liczył kroki i

zostawiał jakieś znaki. Jeśli nie dopisze nam szczęście i nie znajdziemy wyjścia, przynajmniej

będziemy mogli tu wrócić. Musi być jakieś wyjście z tych jaskiń, ale poszukiwania mogą

zabrać nam wiele czasu.

Kalena zamknęła oczy i próbowała skoncentrować się na lekkim cieple emanującym

ze srebrnej szkatułki.

Chcąc sprawdzić słuszność swojego rozumowania, zaczęła celowo iść w stronę

złowieszczej pieczary. Prawie natychmiast poczuła opór, a kiedy zmieniła kierunek, opór

zniknął.

- Ridge, on reaguje, gdy zmieniam kierunek.

- Idźmy więc. Uważaj pod nogi. Wyznawcy Kultu Zaćmienia mogli zastawić jakieś

pułapki.

234

- Po co mieliby to robić? Same jaskinie są dostateczną pułapką.

- Mmm. - Ridge nie był przekonany. - Nie wychodź poza światło lampy i pozwól mi

sprawdzić najpierw każdy zakręt korytarza. Ostatnią rzeczą, która jest nam teraz potrzebna,

byłoby spotkanie ze smokiem trójzębnym.

- Sądzę, że wszystkie uciekły - mruknęła Kalena. - Prawdopodobnie nie spodziewały

się takiej inwazji na pieczary.

Wędrowali już około godziny. Przy każdym zakręcie Kalena miała nadzieję, że

zobaczą światło lamp wskazujące, iż korytarz używany był przez członków Kultu Zaćmienia.

Gdy kierowali się ku nowemu przejściu, Ridge w milczeniu układał kamienne piramidki.

Kiedy trzeba było wybrać nowy korytarz, Kalena zatrzymywała się, zamykała oczy i

próbowała wyczuć ciepło wysyłane przez Klucz. Jeśli było niewyraźne, zmieniała kierunek.

Był to nudny proces, męczący zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Kalena bała się, że może

tylko w swojej wyobraźni odczuwa zmiany temperatury Klucza. Zastanawiała się, czy

powiedzieć o swoich wątpliwościach Ridge'owi, ale doszła do wniosku, że nie ma sensu go

niepokoić.

Podczas przechodzenia jednego, szczególnie długiego korytarza, Kalena zaczęła

rozmyślać nad tym, co zdarzyło się w szklanej pieczarze. Ridge szedł obok niej również

milczący i Kalena zastanawiała się, czy myśli o tym samym.

- Ridge, jak się czułeś, gdy trzymałeś go w dłoniach? - zapytała spokojnie. - Jakie to

było uczucie?

Nie spojrzał na nią, ale z uwagą patrzył w korytarz znajdujący się przed nimi.

- Jakbym był do niego przywiązany. Jakbym był jego częścią.

- To samo ja czułam trzymając swój Klucz. Ale on chciał wyciągnąć ze mnie

wszystko. Chciał nade mną zapanować.

- Wiem. Klucze potrzebowały nas, żeby zabić się wzajemnie. Kto wie, jaki rodzaj

energii mogły wyzwolić?

Kalena zagryzła dolną wargę.

- Czy myślisz, że Klucze chciały użyć do czegoś tę energię?

- Nie wiem, Kaleno, i nie sądzę, żebym chciał wiedzieć.

- Dziwne, że ja nigdy nie zrozumiałam sensu związanego z Kluczem Mroku -

powiedziała w zamyśleniu Kalena.

235

- Podobnie jak ja - mruknął Ridge. - Ja też nie pojąłem nigdy sensu słodyczy i czystej

dobroci związanej ze Świetlistym Kluczem.

- Sądzę, że to logiczne. Klucze związane są z przeciwstawnymi Krańcami Spectrum,

ale niekoniecznie z jakimiś realnymi koncepcjami dobra czy zła. Byliśmy tego uczeni przez

całe nasze życie. Klucze reprezentują różne, przeciwne źródła siły.

- Czysta siła może pochodzić z każdego Krańca Spectrum - wolno powiedział Ridge. -

I, jak mówi Adwizor Polarny, siła ta może być dobra lub zła. Klucze są dwoma różnymi

zbiorami koncepcji. Zrównoważonymi koncepcjami.

- Och, ale wy, mężczyźni, uważacie, że Mroczny Kraniec jest silniejszy, czyż nie?

Ridge wzruszył ramionami.

- Może. My myślimy, że Świetlisty Kraniec Spectrum jest krańcem kobiecym, i

patrząc na to bezstronnie, większość mężczyzn uważa, że kobiety są słabszą płcią.

Przynajmniej w sensie fizycznym. Adwizor Polarny sądzi, że absolutna siła, którą dzierżą

kobiety, może być tak samo silna, jak absolutna siła mężczyzn.

- Może dlatego, że Adwizorzy Polarni zawsze są mężczyznami - sucho stwierdziła

Kalena. - No, przynajmniej głupi eksperyment wyznawców Kultu Zaćmienia udowodnił, że

ich wyobrażenie było fałszywe - dodała nie bez pewnej satysfakcji.

- Nie bądź taka zadowolona z siebie, Kaleno. Jeszcze nie wydostaliśmy się z tego

piekła.

- Czy mam sądzić, że przez resztę życia będziemy dochodzić, kto z nas jest

potężniejszy?

- Nie, nie będziemy.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ wzmianki na ten temat będą zakazane.

Kalena skrzywiła usta w pierwszym od dłuższego czasu prawdziwym uśmiechu.

- Ridge, to jest to, co w tobie lubię. Nie mnożysz problemów. Cechuje cię prostota

rozumowania.

Żadne z nich nie wspomniało niebywałego, zmysłowego przeżycia, którego

doświadczyli w pieczarze. Kalena miała ochotę zapytać Ridge'a, czy czuł wszystko tak jak

ona, ale była prawie pewna, że tak. Nie sądziła, że to jest odpowiedni czas na takie pytania.

Chciała również zapytać, czy wyczuwał obecność dziecka w jej łonie, ale ten temat również

nie wydawał się jej odpowiedni w tym momencie.

236

W pewnej chwili Kalena poczuła nagle chłód. Zatrzymała się chcąc zlokalizować jego

źródło.

- Co się stało, Kaleno? - Ridge podniósł wyżej lampę.

- Nic, poczułam lekki chłód, ale myślę, że to tylko moja imaginacja. Ten korytarz

wydaje się nie mieć końca. Nie jestem pewna, czy zrobiliśmy jakiś rzeczywisty postęp.

Ridge, może powinniśmy jednak zawrócić i zacząć od nowa, od korytarza znajdującego się za

szklaną pieczarą.

Przez dłuższy czas spokojnie na nią spoglądał.

- Czy jakoś inaczej odbierasz szkatułkę z Kluczem?

- Raczej nie.

- Czy ciągle jest ciepła?

- Tak sądzę.

- Więc idziemy dalej.

- Ridge, próbuję ci powiedzieć, że nie jestem pewna wszystkich odczuć odbieranych

ze szkatułki.

- Ale co się nagle zmieniło, Kaleno? Kiedy zaczynaliśmy wędrówkę, byłaś całkowicie

pewna. Dlaczego zaczęłaś się nagle denerwować?

- Wcale się nie denerwuję! Próbuję ci tylko wyjaśnić, że nie jestem pewna, czy

możemy zaufać Kluczowi i wierzyć, że nas stąd wyprowadzi. - Tak się zezłościła, że przestała

odczuwać zimno i nawet szkatułka znowu wydawała się jej cieplejsza. - Jeśli nie chcesz

słuchać racjonalnego rozumowania, to idźmy dalej - powiedziała i ruszyła przed siebie.

Ridge dogonił ją i szedł obok. Zdawał sobie sprawę, że nie mogą zawrócić, bo powrót

był bezcelowy. Wiele lat temu, żyjąc na ulicach Countervail, nauczył się ufać swojemu

instynktowi. Dzięki niemu przeżył te wszystkie niebezpieczne lata pracy u Quintela. Ale czy

to rzeczywiście był instynkt, czy raczej subtelny proces interpretacji i analizy zdarzeń i

dochodzenie do konkluzji? Trudno było wyjaśnić to słowami. Prościej było nazywać to

instynktem przetrwania, a Ridge był zwolennikiem wybierania najprostszych rozwiązań.

Kalena miała rację. Cechowała go prostota rozumowania.

Nie miał pełnej świadomości tego, co zdarzyło się w szklanej jaskini, wiedział

natomiast, co było wynikiem konfrontacji. Stoczył w swoim życiu najbardziej desperacką i

niebezpieczną walkę, ale nagroda, jaką dostał, była tego warta. Kalena była jego. Teraz nie

237

pozwoli już, żeby odebrało mu ją cokolwiek bez względu na to, z którego Krańca Spectrum

będzie się wywodziło.

Rozdarty pomiędzy ogniem i lodem nauczył się czegoś nowego. Kalena, żeby go

ocalić, stoczyła taką samą brutalną walkę. Teraz był jej. Świadomość tego faktu przepełniała

go ogromną radością. Byli teraz związani ze sobą na śmierć i życie.

Może ona nie myślała o tym w taki prosty, bezpośredni sposób. Ridge wiedział, że

procesy myślowe Kaleny były bardziej skomplikowane i bardziej kapryśne. Po prostu

kobiece. Adwizorzy Polarni zawsze ostrzegali mężczyzn, że nie ma sposobu na zrozumienie,

w jaki sposób pracuje mózg kobiety, i Ridge skłaniał się ku temu poglądowi. Ale czy to było

takie ważne, skoro dochodził do tej samej konkluzji? Ridge skrzywił się.

- Kaleno?

Spojrzała na niego zaniepokojona.

- Co takiego?

- Myślę, że masz rację.

- Uważasz, że idziemy w złym kierunku? - spytała przerażona.

- Nie, teraz i ja czuję, że robi się coraz chłodniej. Myślałem, że w takich korytarzach

powinna być zawsze jednakowa temperatura, a wyraźnie czuję ciąg zimnego powietrza.

- Ciąg powietrza? Ridge, może to jest świeże powietrze dochodzące z zewnątrz?

- A jak zachowuje się teraz kasetka?

Kalena spojrzała na nią.

- W porządku. To znaczy ciągle jest ciepła.

Ridge skinął głową.

- Więc idźmy dalej.

Krok Kaleny był teraz szybszy, gdy upewniła się, że rzeczywiście czuje zimne, świeże

powietrze dochodzące z zewnątrz. Podłoga wznosiła się lekko, a korytarz stopniowo się

zwężał. Mogli iść tylko pojedynczo.

Ridge szedł pierwszy, trzymając lampę.

- Powiedz mi, czy czujesz jakąś zmianę?

- Czuję.

Korytarz zwężał się i wznosił coraz bardziej. Ridge zmuszony był schylić głowę.

Kalena znowu zaczęła się niepokoić.

- Ridge, a jeśli korytarz zwęzi się zupełnie? Myślę, że powinniśmy wracać.

238

- Kaleno, widzę światło księżyca!

Klaustrofobia, którą Kalena zaczęła odczuwać, zniknęła w jednej chwili. Wyprzedziła

Ridge'a i również zobaczyła księżyc i gwiazdy. Gdy świeże, zimne powietrze wypełniło jej

płuca, odczuła wielką ulgę. Roześmiała się.

- Jesteśmy wolni, Ridge, jesteśmy bezpieczni!

- Nie wiem, gdzie się znajdujemy, ale każde miejsce jest lepsze niż to, w którym

byliśmy. - Ridge schylił głowę i wystawił ją na zewnątrz, żeby wyjść z pieczary.

Automatycznie sięgnął po rękę Kaleny, lecz w tej samej chwili cofnął ją gwałtownie.

- Do Kamieni! Dlaczego ciągle zapominam?

- Przykro mi, Ridge.

- Nie przejmuj się. To nie jest twoja wina. To ten przeklęty Klucz. Ale teraz muszę się

zorientować, gdzie jesteśmy.

Stanął na zasypanej kamieniami półce skalnej i rozejrzał się dookoła. Gwiazdy na

niebie świeciły jasno. Wszędzie leżał śnieg. Kalena wiedziała, że są gdzieś w górach, ale poza

tym była całkowicie zagubiona.

- Wydaje mi się, że jesteśmy trochę na zachód od szlaku - oznajmił Ridge.

- Skąd to wiesz?

- Błyskotliwa, męska logika i szczęście. Głównie szczęście. - W świetle lampy

zobaczyła jego uśmiech. - A oprócz tego wiele lat praktyki w czytaniu nocnego nieba. Patrz

pod nogi.

Kalena szła tuż za Ridge'em po schodzącej w dół ścieżce, znajdującej się poniżej

półki, na którą wyszli po wynurzeniu się z pieczary. Nocne powietrze było zimne, ale kojące i

świeże. Czerwona Symmetra świeciła na niebie jak latarnia.

- Jeśli nie znajdziemy szybko szlaku, będziemy musieli spędzić tu resztę nocy -

powiedział Ridge. - Dobrze, że mamy trochę żelu, wolałbym jednak znaleźć szałas.

- Nie jestem pewna, czy chcę nocować znowu w szałasie - mruknęła Kalena.

- Teraz będziemy bezpieczni. Mamy ze sobą Klucz.

- Masz rację. Poza tym sądzę, że niewielu z naszych napastników zdołało uciec ze

szklanej pieczary. - Wzruszyła ramionami. - Griss nie uciekł, to pewne.

- Nie - zgodził się Ridge. - Griss nie. On był już martwy wtedy, gdy nazwał cię

dziwką.

239

Kalena zadrżała znowu, ale nic nie powiedziała. Pół godziny później znaleźli główny

szlak. Ridge od razu go rozpoznał. Zamiast schodzić w dół, poprowadził Kalenę ścieżką do

góry. Po krótkim czasie dotarli do szałasu. Czekały na nich krity i ładunek Piasku.

Radosny, powitalny świergot ptaków rozgrzał Kalenę tak samo jak ogień, który

rozpalił Ridge.

240

Rozdział siedemnasty

alena siedziała na łóżku. Podciągnęła kolana i opierając policzek na ręku patrzyła,

jak Ridge wkłada w płomienie następną kłodę drewna. Szkatułka z Kluczem stała na

podłodze, przy drzwiach, gwarantując bezpieczeństwo i ochronę przed czarną mgłą, chociaż

było mało prawdopodobne, że zostaną zaatakowani.

Kiedy zjedli posiłek, Kalenę ogarnęło uczucie rozleniwienia. W stajni przylegającej do

izby mieszkalnej przytupywały zadowolone krity. Tak jak przewidywał Ridge, nie odczuły

ich nieobecności. Jedzenia miały pod dostatkiem, zapasy bowiem były zawsze uzupełniane

przed opuszczeniem szałasu przez kolejne karawany kupieckie.

Ridge od skończenia posiłku nie odzywał się prawie wcale. Był zajęty doglądaniem

kritów, pakowaniem bagaży i podsycaniem ognia. Kalena w milczeniu przygotowała posiłek i

posprzątała po nim. Obydwoje byli zmęczeni.

Teraz, kiedy zbliżała się pora udania się na spoczynek, Kalena niespodziewanie

poczuła niepewność i zdenerwowanie. Ten niepokój musiał malować się na jej twarzy,

ponieważ Ridge powiedział w pewnym momencie:

- Nie musisz się bać. Nie zamierzam wziąć cię siłą.

Wzdrygnęła się, jakby ją uderzył.

- Wiem o tym.

Ridge zachmurzył się rozpinając koszulę.

- Siedzisz bez słowa od pół godziny i rozmyślasz o tym, co zdarzyło się tutaj ostatnim

razem, prawda?

- Nie, Ridge - odparła widząc, że mylnie interpretuje jej milczenie.

- Nie kłam, Kaleno. - Zdjął koszulę i odrzucił ją na bok. - Wiem dokładnie, co dzieje

się w twojej głowie, ale mówię ci, że nie musisz się niepokoić. - Usiadł na niskim stołku obok

ognia i zdejmował buty. - Myślę, że za poprzednie moje zachowanie odpowiedzialna była

mgła, która nas otoczyła. Wiem, że nie jest to dostateczne usprawiedliwienie, ale innego nie

znam.

- Rozumiem, Ridge.

241

Podniósł gwałtownie głowę.

- Nie bądź taka wyrozumiała! Nie miałem prawa wystraszyć cię tak bardzo tamtej

nocy.

- Wiedziałam, że nie zrobiłbyś tego.

- Skąd wiedziałaś?

- Czy pamiętasz, jak zareagowałeś, gdy przypomniałam ci, że noszę twój zamek z

kluczem? Chociaż byłeś pod wpływem tego, co otoczyło szałas, jednak powstrzymałeś się. A

kiedy wszedł Griss, nie pozwoliłeś, żeby mnie dotknął.

- Oczywiście, że nie mogłem na to pozwolić - odparł wyraźnie rozzłoszczony. Drugi

but uderzył o podłogę. - Jesteś moją żoną.

- Poświęciłbyś życie w mojej obronie - powiedziała z pewnością w głosie.

- Raczej zabiłbym w twojej obronie - sprostował.

- Nie najgorsze podejście - przyznała Kalena. Była rozbawiona.

Rzucił jej ostre spojrzenie.

- Śmiejesz się ze mnie, kobieto?

- Ależ skąd.

Ridge stanął, założył kciuk za pasek i wolno podszedł do niej. Płomienie ognia lśniły

na jego nagich ramionach, a w oczach widziała pożądanie, które podrażniło wszystkie jej

nerwy.

- Kiedy doszło do konfrontacji Kluczy - powiedział wolno - nie zrobiliśmy sobie

krzywdy.

- Tak.

Ridge zawahał się.

- Przeżyliśmy krótką chwilę niepewności, ale skończyła się ona, gdy zaczęliśmy

współdziałać, prawda?

Kalena patrzyła w podłogę.

- Tak - potwierdziła ponownie. - Tak, to prawda.

Wtedy, w pieczarze, namiętność i siła, życie i śmierć były sobie przeciwstawione. Ona

i Ridge przeżyli tę konfrontację, a teraz on twierdził, że było to wynikiem wspólnego

działania.

Ridge usiadł na łóżku nie dotykając jej.

242

- Wiem, że nigdy nie chciałaś wychodzić za mąż - powiedział trochę gburowato. -

Zgodziłaś się tylko na małżeństwo kontraktowe.

Kalena nic nie odpowiadała. Nie wiedziała, co powiedzieć.

- Mówiłaś mi dość często o swoich marzeniach - ciągnął z namysłem. - Nie mogę ci

zaoferować całkowitej wolności, Kaleno - dodał miękko. - Skłamałbym, gdybym powiedział,

że mogę. Może jedynym pocieszeniem będzie to, że ja również nie będę wolny. Są pewne

rzeczy, które chcę zrobić, których muszę dokonać. Gdy mężczyzna chce zbudować coś

trwałego dla siebie i dla swojej rodziny, nigdy nie będzie wolny. Wiem, że nie mogę ci

zaoferować dumnego nazwiska rodowego. Ale przysięgam ci na mój honor, że będę się

troszczył o ciebie. Lepiej, niż troszczyłem się podczas tej podróży. A któregoś dnia zaoferuję

ci imię rodowe, z którego będziesz mogła być dumna. Do tego czasu nie będziesz głodna i nie

będzie ci zimno, zadbam o to. Przysięgam ci, że będę lojalny w stosunku do ciebie. Pragnę cię

bardzo, Kaleno. Potrzebuję cię. Myślę, że należymy do siebie. Czy uważasz, że nasze

małżeństwo kontraktowe może stać się stałym związkiem?

Kalena zamrugała, starając się ukryć łzy.

- Fire Whip, jestem dumna z twojej propozycji.

Ridge był niespokojny.

- Kaleno?

- Akceptuję twoją propozycję małżeństwa - powiedziała niezwykle formalnie.

Ridge odetchnął głęboko. Wyciągnął ramiona i przytulił ją do siebie.

- Kaleno, chcę, żeby nasze małżeństwo było proste, uczciwe i autentyczne. - Zanurzył

rękę w jej włosach. - Jesteś moja, Kaleno. Nigdy nie pozwolę ci odejść.

- Obydwoje jesteśmy schwytani w pułapkę, Fire Whip.

- Czy myślisz, że o tym nie wiem?

Pochylił głowę i znalazł jej usta. Siedzieli w świetle ognia i przysięgali sobie miłość

pocałunkami, a one dawały im siłę na tyle potężną, że mogli przeciwstawić się obu Krańcom

Spectrum. Bez słów akceptowali więzy, które ich połączyły.

Po długiej chwili Ridge niechętnie podniósł głowę. Delikatny uśmiech zagościł na

jego ustach.

- Jakież to szczęście kupieckie dało mi ciebie, Kaleno? - zapytał.

Uśmiechnęła się i pogładziła jego policzek miękkimi opuszkami palców.

243

- To nie było szczęście kupieckie, tylko małżeństwo kontraktowe, nie pamiętasz? Nie

był to najlepszy start do stałego małżeństwa. Nigdy nie marzyłam, że moja przyszłość tak się

ułoży.

Ridge położył ręce na jej ramionach i obrócił ją ku sobie. Zmrużył oczy.

- O ile wiem, twoje drogi nigdy nie były dla ciebie jasne. Urodziłaś się z talentem, ale

nie dane ci było praktykować jako Uzdrowicielka. Zmuszono cię, żebyś zabiła człowieka i

pomściła swój ród, ale stwierdziłaś, że nie potrafisz zabić z zimną krwią. Chciałaś być wolną

kobietą, a zamiast tego zostałaś przywiązana łańcuchem do męża i pojechałaś z nim w podróż

poślubną, w której łatwo mogłaś zostać zabita.

- Nic dziwnego, że nigdy nie widziałam jasno swojej przyszłości - stwierdziła Kalena.

- Nawet gdybym ją ujrzała, to i tak nigdy bym w nią nie uwierzyła.

- Jedyną rzeczą, której pragnęłaś, była wolność, a przecież jej właśnie nie masz -

ostrożnie powiedział Ridge.

- Dowiedziałam się za to kilku rzeczy o wolności. Jest to bardzo złożone pojęcie. Nie

jestem nawet pewna, czy wolność istnieje. Zamiast niej mamy możliwość wyboru. Ja swojego

już dokonałam, z własnej woli i z całego serca. Wiem, że mogę być prawdziwie szczęśliwa

tylko z tobą.

Ridge westchnął i przytulił ją do siebie.

- Przekonałem się, Kaleno, że nie chciałbym żadnej przyszłości bez ciebie. Taka

przyszłość nie miałaby żadnego sensu. Mógłbym wyrzec się jej w jednej chwili, gdyby ciebie

nie było ze mną. Wybór byłby łatwy. Jesteś moim życiem, spokojem i radością. Jesteś dla

mnie jedyną prawdziwie ważną istotą na tym świecie.

- I ty jesteś dla mnie najważniejszą istotą na tym świecie - wyszeptała Kalena.

Jęknął i przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie.

- Jesteś moją żoną - szepnął, jakby upewniał się, że to prawda. - Potrzebuję cię

dzisiejszej nocy. Nigdy nie potrzebowałem cię bardziej niż teraz.

Kalena oplotła go ramionami i przytuliła się do niego. Bijące od męża ciepło i siła

działały na nią uspokajająco.

- Ja również cię potrzebuję, Ridge.

- Nie zranię cię. Będę uważał, żeby cię nie przestraszyć wspomnieniem tego, co

wydarzyło się tutaj ostatnim razem - zapewnił gorliwie.

Kalena podniosła głowę i spojrzała na niego z ufnością.

244

- Wszystko w porządku, Ridge.

- To, co zdarzyło się wtedy, gdy otoczyła nas czarna mgła, nie jest jedyną rzeczą,

której żałuję. Nie mogę sobie wybaczyć sposobu, w jaki cię wziąłem w Adverse - powiedział

ze smutkiem. - Nie miałem prawa tego zrobić. Mężczyzna nie powinien tak traktować swojej

żony.

- Nie zraniłeś mnie - odparła Kalena. - Nalegałeś tylko na to, żebym spełniła swój

małżeński obowiązek, ale nie zgwałciłeś mnie ani nie przestraszyłeś. Muszę przyznać, że

byłam rozczarowana, kiedy nie domagałeś się tego więcej, dopiero w dolinie.

- W której, jak pamiętam, to ty domagałaś się ode mnie spełnienia małżeńskich

obowiązków - powiedział Ridge i wybuchnął śmiechem. Ujął jej twarz i patrzył z przejęciem

w jej oczy - Nie zawsze podejmowałem słuszne decyzje dotyczące twojej osoby, Kaleno.

Myślałem, że znam swoje mężowskie obowiązki, ale to nie było takie proste.

- Sama się przekonałam, że nic nie jest proste.

- Tak, wszystko jest skomplikowane - mruknął Ridge. - Choćby teraz. Pragnę kochać

się z tobą, a boję się, że przestraszę cię siłą swego pożądania.

Kalena położyła ręce na ramionach męża; wyczuła siłę jego mięśni. Ciepło Ridge'a

ogrzewało jej dłonie.

- Po tym, co razem przeszliśmy, czy rzeczywiście sądzisz, że siła twojego pożądania

może mnie przestraszyć?

- Wydaje mi się, że największym moim błędem było to, że często cię nie doceniałem -

odparł i uśmiechnął się.

- To niebezpieczny błąd.

- Zdaje się, że nie jestem w tym osamotniony. Przypuszczam, że wielu mężczyzn

popełnia ten błąd i nie docenia swoich żon. A może jest to kwestia braku umiejętności

odczytywania ich myśli?

Kalena spoważniała.

- W czasie naszego spotkania w czarnej pieczarze byłam ciekawa nie tylko tego, czy

potrafiłeś czytać moje myśli, ale czy dzieliłeś je ze mną.

- Ach, tamto. - Ridge nie powiedział nic więcej. Dalej patrzył na jej twarz oświetloną

ogniem.

Kalena lekko wbiła paznokcie w jego ramię.

245

- Nie drażnij się ze mną, Ridge. Nie w tej sprawie. Muszę wiedzieć. Zwariuję, jeśli mi

nie powiesz.

- Mężczyzna też może mieć kilka sekretów. Kobieta ma tak dużo swoich. - Przesunął

dłonie na jej piersi.

Kalena poczuła, jak odpowiadają na jego dotyk.

- Wiesz o tym, prawda? - wyszeptała. - Byłeś w moich myślach, dotykałeś mnie,

uwiodłeś mnie. To nie był sen na jawie.

- Wydaje mi się, że zawsze próbuję cię uwieść. Spędzam mnóstwo czasu na

wymyślaniu sposobów dokonania tego. - Pochylił się i zaczął skubać płatek jej ucha.

- Ale w pieczarze - ciągnęła - było coś więcej niż moja imaginacja. Powiedz mi,

Ridge! Jeśli mi nie powiesz, to przysięgam, że...

- Że co?

Westchnęła głęboko i odważnie pogładziła wewnętrzną stronę jego uda.

- Mogę zrobić to - zagroziła. Lekko dotknęła przez materiał jego twardniejącej

męskości.

Ridge jęknął ochryple.

- To są tortury - poskarżył się. - Jesteś okrutna.

- Miałam doskonałego nauczyciela.

- Nie poddam się tak łatwo - ostrzegł ją.

- Zobaczymy. - Czując narastające w nim podniecenie, Kalena przytuliła się mocno do

Ridge'a, wyczuwając w jego talii sprzączkę skórzanego paska. Odpięła ją i włożyła głębiej

rękę. Ridge wciągnął powietrze. - Gotów do rozmowy? - zapytała.

- Do rozmowy? Ledwie mogę oddychać.

- Dlaczego jesteś taki uparty? - Zacisnęła palce na jego jądrach i poczuła

natychmiastową reakcję. - Chcę tylko znać prawdę.

- A może podoba mi się ten rodzaj tortur?

- Właśnie zaczynam się tym niepokoić. Muszę wiedzieć dokładnie, co zdarzyło się w

pieczarze, Fire Whip.

- Musisz? - Ściągnął z niej tunikę, obnażył ją do pasa i uśmiechając się leniwie muskał

jej brodawki dokładnie w taki sam sposób, jak podczas tego niezwykłego kochania się z nią w

pieczarze. Kalena zareagowała tak samo jak poprzednim razem - zadrżała i przytuliła się

246

mocniej. Zamknęła oczy. Ridge ściągnął z niej spodnie i zrzucił z siebie ubranie. Po chwili

był już obok niej.

Kąsał zębami wnętrze jej ud. Uczucie było niesamowite i dokładnie takie samo jak w

pieczarze z czarnego szkła.

- Ridge. - Złapała go za ramiona i przyciągnęła do siebie.

Czekał chwilę, odkrywając jej wilgotne ciepło. Muskał je dotąd, aż zaczęła pod nim

wirować. Kiedy z podniecenia zaczęła drżeć, dotknął ją językiem. Kalena wbiła paznokcie w

jego ramię.

Ridge chwycił delikatnie jej nadgarstki i przycisnął do łóżka, po obu stronach jej

głowy. Kalena przypomniała sobie, że tak było w jej dziwnym śnie. Przycisnął ją sobą,

pobudzając i drażniąc, aż krzyknęła błagając, żeby ją posiadł.

- Byłeś tam - wyszeptała. - Byłeś tam razem ze mną, prawda?

- Nie jesteś tego pewna? - Rozsunął jej nogi i wślizgnął się pomiędzy uda.

- Tak, Ridge. Chodź do mnie. Weź mnie, wypełnij mnie. Pragnę cię.

Wchodził w nią powoli, aż posiadł ją całkowicie.

Ten moment był również taki sam jak w szklanej pieczarze. Moment oddania się,

który przyszedł do nich jednocześnie.

Ridge poruszał się w niej ciężko w rytmie tak starym jak Spectrum, naśladując wirowy

ruch wszechświata.

Kalena znowu krzyknęła i mocniej wbiła mu paznokcie w ramiona, gdy wszedł w nią

jeszcze głębiej. Brał ją z delikatną dzikością, która wyzwoliła ją całkowicie. Była razem z

nim, przywiązana do niego, dzika i wolna. Szybował z nią, chociaż i on był na zawsze do niej

przywiązany. Czyż nie był to paradoks, niewytłumaczalny, ale bezsporny? Nie próbowała

tego zrozumieć, po prostu akceptowała to, wiedząc, że Ridge akceptuje to również.

- Kaleno!

Czuła, że zbliża się punkt kulminacyjny, którego nie mógł dłużej wstrzymywać.

Poruszył się w niej ostatni raz, a ona wyszeptała jego imię w poddaniu się i triumfie.

Przylgnęli do siebie stając się jednością. Dopóki pokój nie przestał wirować, trzymali

się z taką samą siłą, z jaką walczyli o zapanowanie nad Kluczami. Potem spłynął na nich

spokój.

247

Kalena uniosła w końcu powieki i spotkała leniwe spojrzenie Ridge'a. Pożądanie

odpływało wolno z jego złocistych oczu, a zastępowało je uczucie satysfakcji. Nie zsunął się

z niej i dalej delektował się wyczuwając dotyk jej ciała.

- Więc - mruknął - znalazłaś wolność w moich ramionach, prawda?

Przeciągnęła ręką po jego potarganych włosach.

- To paradoks, ale to prawda.

- Czy to dosyć dla ciebie, moja słodka Kaleno?

- Więcej niż dosyć. I teraz znam prawdę. Wiem, co wydarzyło się w pieczarze.

- Naprawdę? - Spojrzał na nią z niepokojem.

Drapnęła go lekko paznokciem i uśmiechnęła się spokojnie.

- Kochaliśmy się w sposób, którego nie mogę wyjaśnić. Nie był to sen ani imaginacja.

Byłeś ze mną, dotykałeś mnie, kochałeś się ze mną.

- Będę zawsze z tobą, będę cię dotykał i kochał się z tobą - przyrzekł impulsywnie.

- To mnie uspokaja - powiedziała zamyślona.

- Robię to samo co ty - przypomniał jej. - Widzisz, nie ma różnicy pomiędzy

poddaniem się a zwycięstwem, prawda?

- Nie. Te uczucia są połączone ze sobą, tak jak wszystkie przeciwności.

- Tak jak ty i ja - powiedział Ridge i uśmiechnął się. - Myślę, że w przyszłości

stoczymy jeszcze wiele batalii, żono. Poznałaś dobrze swoją siłę. A ja będę musiał zapłacić za

to swoją cenę.

- Wolałbyś, żebym się ciebie bała? - zapytała lekko.

Westchnął z przesadnym żalem.

- Nigdy nie chciałem cię terroryzować. Ale jest dla mnie oczywiste, że trochę

przezorności ze strony żony nie zawadzi. Żona powinna mieć dla męża trochę szacunku.

Kalena roześmiała się.

- Biedny Ridge. Jako mąż czujesz się dość niepewnie, prawda?

- Mam zamiar ciężko pracować, żeby stać się dla ciebie odpowiednim mężem, Kaleno.

Nie mam w tym doświadczenia, ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby sprostać temu

zadaniu.

Wiedząc, co znaczy jego obietnica, Kalena nie znalazła stów odpowiedzi. W

milczeniu przytuliła do siebie jego głowę i pocałowała go.

248

- Obejmij mnie, Ridge. Dzisiaj przeszliśmy bardzo dużo, ty i ja. Wszystko, czego teraz

pragnę, to czuć się bezpiecznie.

- Czy czujesz się bezpiecznie, kiedy cię przytulam?

- Bardziej, niż mogę wyrazić - wyszeptała.

Ridge ułożył się obok niej, przygarniając ją do siebie. Bawił się jej włosami, aż

zasnęła w jego ramionach. Leżał przez długi czas patrząc w płomienie ognia i myśląc o

przyszłości. Wiedział, że nie będzie dokładnie taka, jaką wyobrażał sobie wcześniej. Nie

przewidział istnienia Kaleny w swoim świecie. Ale przyszłość, którą widział dzisiejszej nocy,

była szczęśliwsza i bardziej satysfakcjonująca, niż kiedykolwiek mógł sobie wymarzyć.

alena otworzyła oczy. Blady świt przedzierał się przez okiennice. Przez moment

leżała spokojnie, kontemplując zawiłości swojego losu. Żadna Uzdrowicielka z darem

patrzenia w przyszłość nie mogłaby tego przewidzieć, pomyślała Kalena i uśmiechnęła się.

Przeciągnęła się ostrożnie, żeby nie zbudzić Ridge'a, i wysadziła spod przykrycia bosą

stopę. Tak jak się spodziewała, było zimno. Dobra i obowiązkowa żona powinna wstać

żwawo, rozpalić ogień i zaparzyć mężowi kubek herbaty yant.

Przez dobrą chwilę Kalena rozważała wszystkie wady i zalety swojej nowej roli, po

czym delikatnie wyślizgnęła się z łóżka. Pomyślała, że musi porozmawiać z Ridge'em o

jeszcze jednej sprawie - o tym, że postanowiła być obowiązkową żoną.

Przypomniała sobie, że gdy zrobiła mu kiedyś herbatę, przyjął ten poranny rytuał z

prawdziwą przyjemnością. Wprawiło go to w dobry humor, a przecież ona chciała

utrzymywać go zawsze w dobrym nastroju.

Drżała z zimna, kiedy biegła do małego pomieszczenia, żeby się ubrać. W pokoju było

bardzo chłodno. Jesień wcześnie przychodzi w góry.

W chwilę później siedziała na stołku przed małym ogniem i gotowała wodę na

herbatę. Słyszała, jak Ridge przewraca się w łóżku z zadowoleniem; wiedziała, że otworzył

oczy i patrzy na nią. Niewątpliwie przebudził się w momencie, gdy wstawała, ale z

przyjemnością udawał leniwego męża. Kalena uśmiechnęła się tajemniczo - rozmyślała o

tym, że ma mu sporo do powiedzenia.

Nalała herbatę do kubka i przyniosła ją do łóżka. Ridge spojrzał na nią z uznaniem,

opierając się na łokciu, żeby wziąć kubek.

249

- Podpisałem wyjątkowo wartościowy kontrakt małżeński. Zapewni mi on każdego

ranka, przez resztę życia, gorącą herbatę - powiedział, zanim wypił pierwszy łyk.

Kalena przechyliła głowę, wpatrując się w niego intensywnie.

- Może się zdarzyć kilka takich dni, gdy będziesz musiał sam przygotować sobie

herbatę.

Ridge zaniepokoił się.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Nie wie, o czym mówię? Wszystko poszło inaczej, niż planowała.

- Ja... ja chcę powiedzieć, że czasami rano kobiety odczuwają pewną słabość związaną

z dzieckiem.

Ridge o mało nie udławił się herbatą. Patrzył na nią zaszokowany. Kubek w jego ręku

przechylił się ryzykownie, gdy nagle usiadł.

- Z dzieckiem! Z dzieckiem? Z moim dzieckiem? - Zupełnie osłupiał.

Zaniepokojona Kalena zagryzła wargę.

- Myślałam, że wiesz. Myślałam, że się domyśliłeś. Tam, w pieczarze, powiedziałeś,

że jesteś częścią mnie. Sądziłam więc, że wiesz, iż jestem w ciąży. - Wyjaśniała dalej

spiesznie. - To musiało się zdarzyć w tamtą noc, którą spędziliśmy w dolinie Uzdrowicielek.

Tego dnia zapomniałam wziąć proszek z liści selity. Myślałam, że po tym, co zdarzyło się

wczoraj, wiesz o wszystkim i nie jesteś zły z tego powodu. Wiem, że to stało się za szybko, że

wolałbyś poczekać, ale teraz nie mam żadnego wyboru.

Wydawało się, że wcale nie słucha jej zagmatwanych wyjaśnień. Zamiast tego

zainteresował się inną sprawą.

- Skąd możesz wiedzieć o tym tak szybko?

- Uzdrowicielki przetestowały mnie Piaskiem. Powiedziały mi, żebym spojrzała w

swoje wnętrze, jakbym była pacjentką. To było bardzo dziwne przeżycie. Kiedy to zrobiłam,

zobaczyłam, że jestem w ciąży. - Przerwała i popatrzyła na niego. - Czy bardzo

pokrzyżowałam ci plany?

- Pokrzyżowałaś plany? Nie, oczywiście, że nie. Jestem tylko trochę oszołomiony.

- Myślałam, że odgadłeś to podczas konfrontacji Kluczy.

Pokręcił wolno głową.

- Czułem coś takiego, czego nie mogłem całkowicie zrozumieć, jakby coś, co było

dodatkiem do ciebie. Myślę, że czułem nowe życie, ale nie skoncentrowałem się na tym.

250

Wszystkie moje odczucia były związane z tobą i dlatego uważałem, że tego nieco innego

uczucia nie potrzebuję analizować oddzielnie. - Roześmiał się szeroko. - Poza tym miałem

wówczas w głowie mnóstwo innych myśli.

Kalena odchrząknęła.

- No, a jak się czujesz teraz? Jesteś zły? Chcę to wiedzieć, Ridge.

Szeroki uśmiech nie schodził mu z twarzy.

- Czy wyglądam na niezadowolonego?

- Nie - przyznała z ulgą. Błysk satysfakcji w jego oczach był dostateczną odpowiedzią.

- Wcale nie wyglądasz na niezadowolonego.

Ridge wyciągnął rękę, postawił kubek i przyciągnął żonę do siebie.

- Prawda jest taka, najdroższa, że nigdy nie byłem szczęśliwszy niż w tej chwili i

myślę, że nigdy nie będę. - Całował ją, aż spłonęła rumieńcem i zaczęła chichotać. Po chwili

podniósł głowę. - Chłopiec czy dziewczynka?

Kalena zamrugała.

- Nie wiem. Byłam tak zaskoczona, że nie spostrzegłam. Czy to ma jakieś znaczenie?

Potrząsnął głową uśmiechając się z wyrozumiałością.

- Nie, to nie ma znaczenia. Nie, w najmniejszym stopniu. Czy dziecko odziedziczy

moją zdolność panowania nad ogniem?

Kalena wzruszyła ramionami.

- Prawdopodobnie. Jeśli będzie to chłopiec. To nie jest cecha, która dziedziczona jest

przez kobiety.

Ridge skinął głową.

- Jeśli będzie to chłopiec, nauczę go, jak kontrolować ogień, tak żeby nie sprawiał mu

kłopotów - powiedział zdecydowanie. - On będzie miał temperament.

- Straszna perspektywa. - Kalena natychmiast wyobraziła sobie rodzinę z dwoma

mężczyznami, potrafiącymi rozpalać stal Countervail. Będzie miała pełne ręce roboty.

- Ale jeśli będzie to dziewczynka, to odziedziczy twój talent Uzdrowicielki i twoje

włosy - powiedział w zamyśleniu. - Myślę, że będę z tego zadowolony. Mała dziewczynka z

włosami jak twoje i oczami koloru kryształu z Talon Pass.

- Cieszę się, że jesteś zadowolony - powiedziała miękko.

251

- Bardzo zadowolony, żono. Naprawdę bardzo zadowolony. - Pocałował ją znowu. -

Czy to już ostatnia twoja niespodzianka dzisiaj? Czy mogę już spokojnie wypić herbatę, ubrać

się i wyruszyć w drogę?

- Nie lubisz niespodzianek?

- Odkąd cię spotkałem dostarczasz mi ich tyle, że nawet najsilniejszego mężczyznę

mogłyby znokautować. - Dał jej swawolnego klapsa i wyskoczył z łóżka.

- Och, Ridge, jest jeszcze jedna rzecz...

Zatrzymał się w połowie drogi do maleńkiej komory, ale nie odwrócił się.

- Powiedz mi szybko, jakie masz jeszcze niespodzianki.

- Tym razem to nie jest niespodzianka, tylko pytanie - zapewniła go.

Podejrzliwie popatrzył na nią przez ramię.

-Tak?

Wahała się przez chwilę, po czym zapytała:

- Czy myślisz, że jestem za stara, żeby zacząć praktykę jako Uzdrowicielka?

Ridge odetchnął z ulgą.

- Nie, nie jesteś za stara. Sądzę, że będziesz bardzo dobrą Uzdrowicielką. Będę z

ciebie dumny. - Zachichotał. - Właściwie to już jestem z ciebie dumny.

Uśmiechnęła się promiennie.

- Dziękuję ci, mój mężu. Ja również jestem z ciebie bardzo dumna.

- Będziemy dobrym małżeństwem, Kaleno - stwierdził poważnie.

- Tak - potwierdziła miękko. - Myślę, że tak. - Pomyślała, że będzie mogła dać mu

wszystko, miłość, szacunek, lojalność i namiętność, a nawet pewną dozę posłuszeństwa. Przy

tej ostatniej myśli uśmiechnęła się. Z tym posłuszeństwem nie należy przesadzać, powiedziała

sobie. Nie chciała, żeby Fire Whip zaczął się z nią nudzić.

rity muszą być zmęczone drogą do doliny i pewnie uważają, że ludzkie zwyczaje są

zbyt irracjonalne, żeby je zrozumieć, myślała Kalena, gdy późnym popołudniem

przeprowadzała Ridge'a i ptaki przez mgielną zasłonę. Krity posłusznie podążały w stronę

doliny.

Kalena była świadoma niepokoju Ridge'a. Wiedziała, że on i inni mężczyźni zawsze

będą tak reagowali na tę dolinę. Im szybciej go stąd zabierze, tym lepiej. Patrząc na kamienne

rysy twarzy męża, uśmiechnęła się chytrze.

252

- Quintel będzie zawsze potrzebował kobiet do tego szczególnego szlaku handlowego,

prawda? Mężczyźni nigdy nie będą się tutaj czuli dobrze.

Ridge wzruszył ramionami.

- Mężczyzna wyczuwa, że nie pasuje do tego miejsca.

- Właśnie - podchwyciła Kalena. - I z tego powodu mężczyźni będą robili tu marne

interesy. Tylko kobiety będą mogły łatwo targować się z Uzdrowicielkami.

Ridge skrzywił się.

- Widzę, że nauczyłaś się, jak prowadzić interesy.

- Starałam się - mruknęła. - Wydaje mi się, że skoro kobiety są tak nieodzowne na tym

szlaku, to powinny dostawać większą prowizję.

- Och, Kaleno...

- Co więcej, myślę, że dobrze by było, żeby kobiety zaczęły odgrywać większą rolę w

handlu. Jeśli są użyteczne na tym szlaku, to mogą się przydać również na innych. Ponadto

mogę się założyć, że doskonale dałyby sobie radę w pracach biurowych.

- Kaleno, nie możesz wprowadzać zmian w interesach.

- Dlaczego? Świat się zmienia, Ridge.

- Ale czasami, moja damo, odnoszę wrażenie, że ty dokonujesz zmian bez niczyjej

pomocy - odparł.

- Mówiłeś, że po powrocie przejmiesz ten szlak od Quintela - powiedziała Kalena. -

Mając taką pozycję będziesz mógł wprowadzić zmiany.

Ridge przechylił się w jej stronę i uśmiechnął się szeroko.

- Ciekawe, jaką przyjmiesz pozycję, kiedy będziesz próbowała przekonać mnie do

wprowadzenia zmian. Cieszę się na myśl o tych negocjacjach.

Kalena spłonęła rumieńcem.

- Ridge, ja mówię o interesach, nie o seksie.

- Mężczyźnie czasami trudno jest dostrzec różnicę.

- Jak już kiedyś powiedziałam, wy, mężczyźni, nie jesteście zbyt skomplikowani.

alika, Arona i inne kobiety biegły do nich; krzyk obwieszczający ich przyjazd

rozlegał się w całej dolinie. Do pierwszej chaty Kalena i Ridge dojechali otoczeni przez

większość mieszkanek wsi.

253

Kalena zsiadła z krita; trzymała w ręku szkatułkę z Kluczem. Ridge nie ruszył się,

żeby pomóc jej przy zsiadaniu, pamiętając, że nie może jej dotykać, gdy trzyma w ręku

Klucz. Pozostał w siodle, trzymając wodze krita żony, kiedy szła w kierunku Valiki.

Starsza kobieta uśmiechała się do niej promiennie.

- Wiedziałyśmy, że odniesiesz sukces. Byłyśmy tego pewne. Niektóre z nas chciały

rozpuścić mgłę strzegącą doliny, ale ja byłam zdania, żeby poczekać z tym do twojego

powrotu. Chodź. Klucz musi być umieszczony na swoim miejscu. Przez ten czas możesz nam

powiedzieć, co się zdarzyło. - Valika bez wahania skierowała się na ścieżkę prowadzącą do

lodowej jaskini.

Kalena spojrzała na Ridge'a.

- To zajmie jakiś czas. Może kilka godzin.

Skinął głową.

- Poczekam tutaj.

Kalena odwróciła się, żeby podążyć za innymi. Tylko Arona zatrzymała się na chwilę.

Stanęła na wprost Ridge'a i patrzyła na niego ciemnymi oczami.

- W chacie jest jedzenie, jeśli sobie życzysz.

Ridge skłonił grzecznie głowę.

- Serdeczne dzięki.

- Nie musisz się obawiać, wiesz o tym. Ona wróci z tobą do Crosspurposes.

- Wiem.

Arona zawahała się.

- Powinna zostać tutaj, w dolinie, ale poczucie obowiązku i honoru nie pozwolą jej na

to. Uważa, że kontrakt zobowiązuje ją do pozostania z tobą aż do końca podróży.

Ridge odpowiedział chłodno:

- Wiem, że Kalena ma poczucie obowiązku i honoru. Ale zostaje ze mną z innych

jeszcze powodów.

- A ty? Dlaczego ty z nią zostajesz?

Ridge stwierdził, że nie lubi tej kobiety.

- Ponieważ przekonałem się, podobnie jak Kalena, że są siły silniejsze niż obowiązek i

honor. Ale czy nie lepiej, żebyś przyłączyła się do innych? Są już daleko stąd.

254

Arona wzruszyła ramionami i odwróciła się bez słowa. Ridge patrzył, jak odchodzi, a

później obserwował luźną gromadkę kobiet idących ścieżką pod górę. Zatrzymał oczy na

Kalenie i patrzył, dopóki nie zniknęła za pierwszym zakrętem. Potem zsunął się z siodła.

- W porządku - mruknął. - Chodźmy znaleźć coś do jedzenia. Co poza tym mężczyzna

może zrobić w tej dolinie?

255

Rozdział osiemnasty

odczas długiej, powrotnej drogi z gór Ridge wspominał ostatnie chwile w pieczarze

z czarnego szkła.

Szczególną uwagę poświęcił ostatnim kilku minutom. Był zaniepokojony faktem, że w

momencie, gdy uciekali z pieczary, pewien mężczyzna spokojnie, bez paniki wychodził z

żelową lampą. Ridge był pewien, że zawinięta w pelerynę postać zniknęła w przeciwległej

ścianie pieczary.

Ktoś uciekł z pieczary z czarnego szkła.

Ridge rozważał tę możliwość. Nawet Griss, wierny sługa swojego pana, był zbyt

wstrząśnięty nieudanym przedsięwzięciem, żeby próbować ocalić życie. Jego ostatnim celem

było gardło Kaleny, a nie ucieczka. Inni byli również wstrząśnięci konsekwencjami nieudanej

próby, której prawdopodobnie nie rozumieli. Ale jeden mężczyzna zachował przytomność

umysłu. Mężczyzna ten musiał być nieznanym mistrzem Kultu Zaćmienia, myślał Ridge.

Tajemniczy lider był z pewnością na tyle bogatym człowiekiem, żeby finansować koszty

działalności Kultu Zaćmienia, a także wydatki związane z poszukiwaniem Klucza Mroku. Był

dość potężnym człowiekiem, żeby utrzymać w tajemnicy istnienie Kultu, a zarazem na tyle

wykształconym, że potrafił zlokalizować Klucz na podstawie starych manuskryptów. Ten

ktoś wiedział, jak zawładnąć Kluczami, i miał tyle cierpliwości, by do skutku szukać

mężczyzny i kobiety obdarzonych niespotykanymi właściwościami. Był na tyle mądrym

człowiekiem, żeby doprowadzić do ich spotkania i wykorzystać ich razem do swojego

zbrodniczego celu. Widocznie w jakiś sposób zdobył informacje o planowanej podróży

Ridge'a. Nie stracił głowy podczas ostatniego, tragicznego momentu, chociaż widział, że

praca jego życia rozpada się na kawałki.

Ridge nieświadomie sięgnął do rękojeści sintara.

- Ridge? - Kalena jadąca obok niego zaniepokoiła się widząc, że sięga po sintar. - O

czym ty myślisz?

Spojrzał na nią, ale po chwili znowu patrzył przed siebie.

- Przypominam sobie, co się wydarzyło - odpowiedział spokojnie.

256

- Och. - Skinęła głową ze zrozumieniem. - Analizujesz wszystko, żeby zdać dokładną

relację Quintelowi.

- Zawsze zdaję mu pełną relację.

Kalena wyczuła jakiś nowy ton w jego głosie. Poprzednio nigdy takiego nie słyszała i

to ją zaniepokoiło. Zastanawiała się, jak poprawić mu nastrój, gdy Ridge nagle zapytał:

- Czy tęsknisz za doliną Uzdrowicielek?

Kalena zastanowiła się.

- Nie, doprawdy nie. To jest interesujący wybór dla tych kobiet, ale nie dla mnie. W

żadnym wypadku nie jest to dla mnie żadna strata. Mogę je przecież odwiedzać.

- Ale tylko w moim towarzystwie - oznajmił Ridge.

Uśmiechnęła się.

- Czy boisz się, że gdybym była tam bez ciebie, mogłabym chcieć zostać?

- Powiedzmy, że chciałbym być z tobą, żeby ci przypominać, że w dolinie nigdy nie

miałabyś jednej rzeczy.

- Czego mianowicie? - Roześmiała się.

- Jesteś bardzo namiętną kobietą, Kaleno. Potrzebujesz satysfakcji, którą może dać ci

tylko mężczyzna - odpowiedział szczerze.

- Ty?

- Ja. - Skinął głową i spojrzał na nią przekornie. - Czy możesz temu zaprzeczyć?

Potrząsnęła głową; oczy jej zabłysły.

- To ty nauczyłeś mnie tego. Jesteś wspaniałym kochankiem, Fire Whip. Pewnie o tym

wiesz.

Ku jej zdumieniu, zawahał się. Zamiast napawać się tym, co usłyszał, przyznał z

bolesną szczerością:

- Prawda jest taka, że nie wiedziałem o tym. Nie wiedziałem, dopóki nie wziąłem cię

do swojego łóżka i nie poczułem twojej odpowiedzi.

- Co ty próbujesz mi powiedzieć? - zapytała delikatnie.

Mogłaby przysiąc, że na jego wysokich kościach policzkowych zobaczyła ciemny

rumieniec zakłopotania. Ridge odchrząknął i nie patrząc na nią powiedział:

- Kaleno, spędziłem mnóstwo czasu w podróżach i miałem zawsze pełne ręce roboty.

Wracałem do Crosspurposes zwykle na bardzo krótko, otrzymywałem bowiem następne

zadanie. Nie miałem czasu na to, żeby nawiązać jakiś związek, jeśli wiesz, co mam na myśli.

257

Nie chcę powiedzieć, że nie było kobiet w moim życiu, ale było ich niewiele i związki te

miały krótki żywot. - Milczał przez dłuższą chwilę, po czym dodał: - Myślę, że dla niektórych

byłem obiektem ciekawości...

Kalena przypomniała sobie żarty Arrisy i innych kobiet na temat stali Countervail.

Przez moment wahała się, czy odczuwa sympatię do męża, czy rozbawienie. To drugie

uczucie wzięło górę i Kalena zaczęła się śmiać.

- Cieszę się, że cię to bawi - powiedział Ridge.

- Tak. - Kalena nie mogła opanować śmiechu. - Myślę o pewnej najśmieszniejszej

rzeczy, jaką kiedykolwiek słyszałam. Arrisa i inne kobiety w Crosspurposes wymogły na

mnie obietnicę, że powiem im, czy stal Countervail rzeczywiście płonie, kiedy ty... kiedy ty...

- Przerwała niezdolna mówić dalej i znowu zaniosła się śmiechem. - Widzisz, Ridge, one

żartowały na temat prawdziwej stali wiszącej między... och, mniejsza o to. Nie mogłabym

tego wyjaśnić.

Ridge zatrzymał nagle krity. Kalena wycierała łzy śmiechu i próbowała się uspokoić.

Nie mogła jednak. Ridge siedział zachmurzony, a Kalena dalej zwijała się ze śmiechu. W

końcu powiedział:

- Powiedz komukolwiek jedno słowo o tym, czy stal się rozpala, gdy biorę cię do łoża,

a przysięgam ci uroczyście, że twoja pupa zapłonie goręcej niż stal. Rozumiesz, żono?

Kalena próbowała skinąć z powagą głową, ale znów jej się to nie udało.

- Tak, mój panie mężu - zgodziła się potulnie. - Zrozumiałam. Nigdy nie ośmieliłabym

się rozmawiać o tajemnicach naszej alkowy. Możesz polegać na mojej całkowitej dyskrecji.

- Dobrze, Kaleno. - Uśmiechnął się szeroko; jego oczy rozbłysły. - Wierzę całkowicie

w twoją dyskrecję. Przypuszczam, że i ty wierzysz w moje obietnice.

- Masz na myśli twoje groźby?

- Mam na myśli obietnice.

- Nawet przez moment nie wątpiłam w nie, mężu.

- Doskonale. Teraz, gdy doszliśmy już do porozumienia, możemy zakończyć ten

temat. Mamy przed sobą jeszcze szmat drogi. - Ridge nakłonił krita do szybszego biegu.

Po chwili Kalena zrównała się z nim.

- Ridge?

- O co chodzi, Kaleno?

258

- Czy dalej będziesz pracować dla Quintela, kiedy wrócimy do Crosspurposes? -

zapytała z niepokojem. - Czy masz zamiar wyjeżdżać na bardzo długo?

Potrząsnął przecząco głową.

- Nie. Jestem teraz żonaty i muszę opiekować się rodziną. Będę również dosyć zajęty

zarządzaniem moją częścią szlaku handlowego. Nie będę już więcej włóczyć się w sprawach

Quintela. Nigdy.

Kalena zdziwiła się, że tak podkreślił ostatnie słowo. Znacznie później, wieczorem,

kiedy siedzieli obok siebie przy ogniu, Ridge podjął całkiem nowy temat.

- Co się wydarzyło, gdy wróciłaś z Kluczem w miejsce, gdzie był ukryty? - zapytał

wpatrując się w płomienie.

Kalena przypomniała sobie drogę do lodowej jaskini.

- Nic takiego. Zrobiłam to, co powinnam była zrobić ze Świetlistym Kluczem.

Odłożyłam szkatułkę z powrotem na miejsce, z którego ją wzięłam. Do lodu.

- Do lodu? Jak mogłaś ją włożyć do twardego lodu?

Uśmiechnęła się.

- To była ciecz, dopóki nie zanurzyłam w niej szkatułki, i dopiero wtedy...

- Wtedy co?

- Przestała być cieczą. To trudno wyjaśnić. Natychmiast po wyjęciu ręki ciecz

zamarzła.

Ridge dalej patrzył w płomienie.

- Czy myślisz, że ktoś inny mógłby go stamtąd wyjąć?

- Nie jestem pewna. Nie wiem, jak to się stało, że lód stopniał pod dotknięciem mojej

ręki. Nie sądzę, żeby była to tylko zamarznięta zwykła woda.

- Płomienie, ukrywające Klucz Mroku, też nie były zwykłymi płomieniami.

Kalena skinęła głową.

- Jest coś w nas, co pozwala nam dotykać Kluczy. Możliwe, że są też inni ludzie

obdarzeni takimi zdolnościami, ale myślę, że to zdarza się rzadko. Uzdrowicielki wyraźnie

dały mi to do zrozumienia.

- Może obecnie tylko my mamy takie zdolności - powiedział Ridge. Przeciągnął się,

jego mięśnie poruszyły się pod koszulą. - Ale nawet jeśli byliby inni, to mam wątpliwości,

czy łatwo będzie zlokalizować Klucze ponownie. Griss powiedział mi, że wiele lat trwały

poszukiwania Klucza Mroku i kosztowały wiele istnień ludzkich. Kiedy znaleziono czaszę

259

ukrywającą w płomieniach szkatułkę z Kluczem, nikt z wyznawców Kultu Zaćmienia nie

potrafi wyjąć jej z ognia, a Uzdrowicielki na szczęście przez całe pokolenia strzegły

Świetlistego Klucza.

- One również nie mogły go dotknąć - stwierdziła Kalena. - Ale strzegły go dobrze.

Powiedziały mi, że nawet Władcy Jutrzenki obawiali się Kluczy. Nie potrafili nimi kierować,

ale mogli je ukryć. Nie wiadomo, jakie siły zostałyby wyzwolone, gdyby otwarto Kamienie

Kontrastu.

- Może kiedyś nadejdzie taki czas, jeśli w ogóle nadejdzie, że znajdą się ludzie zdolni

do kontrolowania Kamieni i Kluczy. Nie sądzę jednak, żebyśmy musieli się martwić. Nie

stanie się to za naszego życia ani za życia naszych dzieci. - Ridge rzucił znaczące spojrzenie

na szczupłą talię Kaleny i jego oczy zabłysły.

Uważnie popatrzyła mu w oczy.

- O czym teraz myślisz, Ridge?

- O tym, że płonę z twojego powodu, moja damo. Myślę, że moim przeznaczeniem

jest płonąć w taki sposób przez całe życie. - Wyciągnął ręce i Kalena radośnie skryła się w

jego ramionach.

d czasu ich powrotu do Crosspurposes minęło dwa razy po osiem dni. Kalena stała

pod błyszczącym, wspaniałym żyrandolem z płonącymi lampami żelowymi i patrzyła, jak jej

mąż dyskretnie opuszcza hol wypełniony wytwornymi gośćmi. Nie powiedział jej, dokąd

wychodzi, ale domyśliła się, i zimny dreszcz przebiegł jej po plecach.

Druga ceremonia ślubna również wydana była przez Quintela. Tym razem jednak

gośćmi nie byli wyłącznie znajomi kupcy. Przyszły co prawda Arrisa i Vertina, jednak

większość gości pochodziła z bogatych rodów zamieszkałych w Crosspurposes. Nikt nie

odmówił przyjścia, kiedy Quintel wysłał zaproszenia.

Wieloma osobami kierowała ciekawość. Fakt, że Fire Whip otworzył ponownie szlak

handlowy Piasku, nie był już sekretem. Szlak ten w znacznej części podtrzymywał miejscową

ekonomię i każdy z obecnych tutaj był tego świadom. Wielu przyszło po to, żeby poznać

mężczyznę, który stał się posiadaczem części udziałów z handlu Piaskiem. Chcieli również

poznać żonę kontraktową, którą Ridge poślubił na stałe. Druga ceremonia ślubna wzbudziła

sensację także dlatego, że małżeństwo kontraktowe niezwykle rzadko przeradzało się w

trwałe stadło. Drugą ceremonię zaślubin prowadził ten sam Adwizor Polarny. Był

260

zadowolony z trafnej oceny oblubieńców, których oszacował poprzednio jako doskonale

sobie przeciwstawnych. Nie miał żadnych wątpliwości, że dobrze robi legalizując ten związek

na stałe.

Obecna ceremonia zaślubin była bardziej wyszukana. Hol wypełniony był prawie po

brzegi. Obecność potężnych członków bogatych rodów hamowała niektórych gości, którzy

mogliby mieć tendencję do hałaśliwego i rubasznego zachowania. Nikt nie robił

krotochwilnych uwag na temat stali Countervail, z czego Kalena była bardzo zadowolona.

Wiedziała, że Ridge'owi wcale by się to nie podobało.

Dzisiejszego wieczoru Ridge ubrany był również na czarno. Taka była nie tylko jego

peleryna, ale też koszula, spodnie i buty. Kalena nie kwestionowała jego wyboru; czuła, że

nie był przypadkowy, choć tym razem nie był podyktowany wyborem jej barw.

Co prawda i teraz Kalena wybrała czerwony kolor na pelerynę, ale pod nią nosiła

tunikę uszytą z żółtego, przepięknie wyszywanego sarsliku, szmaragdowozielone spodnie i

miękkie welwetowe pantofle. Dzięki profitowi z Piasku mogła sobie pozwolić na taki

wydatek i nalegała na to, że sama za siebie zapłaci, sprzeciwy Ridge'a zbywając uśmiechem.

Nie mogła go jednak powstrzymać przed kupieniem jej prezentu ślubnego, co było rewanżem

za wyhaftowanie koszul.

Prezent Ridge'a połyskiwał teraz na jej lewej ręce. Był to przepiękny pierścionek z

kosztownym kryształem z Talon Pass. Kiedy Ridge wsunął go na jej palec, powiedział, że

kolor kamienia pasuje do jej oczu.

Kalena nieświadomie obracała pierścionek na palcu i rozglądała się po holu.

Potrzebowała trochę czasu na zastanowienie się. Od powrotu do Crosspurposes pierwszy raz

była w domu Quintela. Nie widziała go aż do dzisiejszego wieczoru.

Kiedy wjechali do miasta, Ridge powiedział, że nie ma ochoty zabierać jej do domu

swego pracodawcy. Na pierwszą noc zatrzymali się w zajeździe; dopiero następnego dnia

Ridge poszedł z raportem do Quintela. Kalena nie protestowała. Nie miała szczególnej ochoty

na spotkanie z Quintelem, ponieważ jego widok przypominałby jej osobiste niepowodzenie.

Co prawda teraz nie chciała go zabić, ale wtedy miała taki zamiar.

Tego wieczoru, gdy Ridge wrócił z odprawy u Quintela, leżał długo wpatrując się w

sufit. W końcu powiedział, że pozostaną w zajeździe, dopóki nie znajdą dla siebie domu.

Kilka następnych dni Kalena spędziła na odwiedzaniu agentów, którzy mieli do

zaoferowania domy na sprzedaż lub do oddania w dzierżawę. W końcu zdecydowała się na

261

uroczą małą willę, położoną nad rzeką. Ridge tylko rzucił na nią okiem i zaakceptował wybór

żony, składając podpis na potrzebnych dokumentach. Sprawa została zamknięta i Kalena stała

się prawdziwą panią domu.

Wiele dni później, przekonana, że panuje już nad swoimi domowymi obowiązkami,

udała się do cechu Uzdrowicielek chcąc rozpocząć praktykę. Wkrótce wyznaczono trzy

Uzdrowicielki, znawczynie różnych gałęzi sztuki uzdrawiania, które podjęły się uczenia jej.

Dzisiejszego wieczoru Kalena była w jednakowym stopniu dumna z maleńkiego

koszyczka i sakiewki z Piaskiem wiszących u jej paska, jak i z pierścionka podarowanego jej

przez Ridge'a.

Kiedy tak stała wśród kłębiącego się, roześmianego tłumu, serce jej wypełniał

niepokój.

Quintel zniknął z przyjęcia, a Ridge wkrótce potem zrobił to samo. Kalena widziała,

jak wychodzą, i przypomniały jej się słowa Olary, która kiedyś powiedziała podczas transu,

że Quintel zginie w czasie jej przyjęcia weselnego.

Kalena była przerażona. Z oślepiającą jasnością przeczuwała prawdę. Przez cały dzień

starała się tłumić w sobie to uczucie, teraz jednak była pewna, że Ridge podejrzewał Quintela

i właśnie dzisiaj zdecydował się działać. Od jak dawna to wiedział? Prawdopodobnie od

powrotu do Crosspurposes. Zatrzymał tę wiadomość dla siebie i snuł plany zemsty.

Dzisiejszej nocy postanowił działać.

Z cichą rozpaczą postawiła puchar na stole i ruszyła za mężem. Nie chciała pozwolić,

żeby był sam. Był jej mężem. Powinna być przy nim, kiedy dojdzie do nieuniknionej

konfrontacji.

dąc ogrodem, Ridge patrzył na światło księżyca tańczące na ścieżkach wyłożonych

kamieniem deszczowym. Symmetra była prawie w pełni. Jej czerwony blask dawał światło

nocy. Kamienie deszczowe były teraz szczególnie jaskrawe. Ich kolor przypominał krew.

Służący niosący Quintelowi szklaneczkę wina był trochę zdziwiony, ale nie

zaniepokojony, kiedy zobaczył Ridge'a. Nawet jeśli się zdziwił, że pan młody opuścił

przyjęcie, to nie pozwolił sobie na żadną uwagę.

- Zaniosę to Quintelowi. - Ridge wyciągnął rękę po tacę z pucharem. Nie przewidywał

kłopotów i rzeczywiście nie było żadnych.

262

- Jak sobie życzysz, mistrzu komercji. - Ridge był znaną postacią w tym domu.

Wszyscy wiedzieli, że Quintel ufa Fire Whipowi bardziej, niż innym mężczyznom na

Północnym Kontynencie, włączając w to swoich służących. Sługa odwrócił się więc i zniknął

w korytarzu.

Ridge spojrzał na wino. Przypomniał sobie lekkomyślny plan Kaleny w noc ich

pierwszej ceremonii ślubnej. Przegnał te myśli i pociągnął za sznur dzwonka zainstalowanego

wewnątrz dźwiękoszczelnego gabinetu Quintela.

Po chwili odezwał się dzwonek po stronie Ridge'a zezwalający na wejście do

sanktuarium.

Ridge wszedł do gabinetu, zamknął za sobą drzwi, ale nie przekręcił klucza. Quintel

siedział przy biurku z czarnego kamienia, odwrócony plecami do wejścia. Gabinet wyglądał

tak samo jak wtedy, gdy Ridge widział go ostatnim razem. Nigdy nie lubił tego pokoju. Nie

lubił pomieszczeń bez okien, a tu nie było żadnego. Świeże powietrze doprowadzano tu przez

system przewodów wentylacyjnych. Wszystko to zapewniało Quintelowi całkowitą izolację.

W rogu pokoju znajdował się kominek, w którym płonął mały ogień. Cały pokój, od podłogi

do sufitu, wypełniony był książkami i manuskryptami. Niektóre z nich były bardzo stare i

pisane ręcznie; inne świeższe i drukowane metodą wynalezioną kilka lat temu. Najcenniejsze

woluminy zamknięte były w skrzyniach.

Kolekcja książek była ogromna i odzwierciedlała zainteresowania błyskotliwego,

badawczego i niespokojnego umysłu. Część dotycząca matematyki była szczególnie bogata,

ale niezwykle interesujący wydawał się również księgozbiór dotyczący badań prastarych

legend Północnego Kontynentu i całej Zantalii. Ridge czytał niektóre pozycje znajdujące się

na półkach. Quintel chciał, żeby jego Fire Whip był dobrze wykształcony.

- Twoje wino, Quintel. - Ridge stał spokojnie trzymając tacę i czekając, aż siedzący

mężczyzna odwróci się.

Quintel wolno położył pióro, którym pisał, ale nie odwrócił głowy. Siedział, wpatrując

się w motyw wygrawerowany na kamiennym biurku. Jak zwykle ubrany był na czarno, tak

samo jak Ridge.

- A więc, Fire Whip, znudziło ci się wesele? Nie mogę powiedzieć, żebym się dziwił.

Trochę tego za dużo.

- Ta druga ceremonia nie miała się zdarzyć, prawda, Quintel?

263

Ridge zobaczył, że Quintel zesztywniał i odwrócił się. Patrzył na Ridge'a długą chwilę

swoimi niezgłębionymi, prawie czarnymi oczami. Ridge spostrzegł, że jego arystokratyczne

rysy twarzy wyrażają gorycz i zmęczenie. Nie widział tego przed wyjazdem do Heights of

Variance.

- Tak - przyznał Quintel. - Dzisiejszej ceremonii zaślubin miało nie być.

- Ponieważ Kalena i ja mieliśmy nie wrócić z podróży. - Ridge postawił tacę na

małym stoliku obok drzwi, wyprostował się i sięgnął do sintara. Przez długą chwilę

mężczyźni w milczeniu patrzyli na siebie.

- Wiesz wszystko? - Głos Quintela był bez wyrazu tak samo jak jego oczy.

- Doszedłem do tego podczas drogi powrotnej z Variance.

Quintel skinął głową, jakby z podziwem dla jego inteligencji.

- Czy kobieta wie?

- Kalena nie wie o niczym. Nie powiedziałem jej, jaka jest prawda.

- Rozsądnie. Jest to sprawa między mężczyznami. Nie ma powodu wciągać w to

zwykłej kobiety.

- Chętnie wciągnąłeś ją we wszystko, gdy potrzebowałeś Świetlistego Klucza, Quintel.

I byłbyś bardzo zadowolony, gdybyś zobaczył ją martwą.

Quintel wzruszył ramionami.

- Nie było na to rady. Musiałem poświęcić również ciebie.

- Jestem tutaj nie ze względu na siebie, tylko ze względu na to, co chciałeś zrobić

Kalenie. Ona jest moją żoną, Quintel.

- Byłem tak blisko celu, Fire Whip. - Ze złością zacisnął pięści. - Do Kamieni, byłem

tak blisko. Potrzebowałem właściwej kobiety, a wszystkie znaki wskazywały, że ona nią jest.

Ty zostałeś wybrany wiele lat temu i trzymałem cię w gotowości.

- Potrzebowałeś mężczyzny, który mógł rozpalać stal Countervail.

Quintel uśmiechnął się krzywo.

- Stare legendy miały rację twierdząc, że Klucz Mroku może być kierowany przez

kogoś, kto rozpala stal Countervail. W każdym pokoleniu jest kilku takich mężczyzn. Przez

wiele lat śledziłem wszystkie pogłoski o takich ludziach. Chciałem wybrać młodego

mężczyznę, związać go więzami lojalności i szukać odpowiedniej kobiety. Kiedy znalazłem

ciebie na ulicach Countervail, uznałem, że doskonale się do tego nadajesz. Twardy,

inteligentny, gwałtowny mały bękart. Nie miałeś żadnej rodziny, z którą mógłbym wejść w

264

jakieś konflikty. I byłeś lojalny w stosunku do mnie, Fire Whip. Wiesz, że to zabawne.

Rzeczywiście, ufałem ci całkowicie. Musiałem oczywiście podejmować ryzyko, wysyłając

cię na różne szlaki handlowe, a zadania, które miałeś spełniać, były niebezpieczne. Mogłeś

stracić życie od ostrza jakiegoś bandyty, ale potrzebowałem silnego mężczyzny. Musiałem

mieć pewność, że będziesz taki, kiedy w końcu przyjdzie ci wykonać ostatnie zadanie. Tylko

w konfrontacji z prawdziwymi niebezpieczeństwami mogłeś stać się taki jak trzeba.

- A Kalena?

- Szukałem nie praktykującej Uzdrowicielki. Tak było napisane w starych księgach.

Takiej, która ma talent, ale nigdy nie doskonaliła go w określonym kierunku. Zgodnie ze

starymi manuskryptami kobieta, która miała zawładnąć Świetlistym Kluczem, musiała mieć

nie wykorzystany talent. Klucz miał się nim zasilać i kierować tym talentem. Wyszkolona

Uzdrowicielka nie mogłaby wykorzystać swoich umiejętności. Konflikt pomiędzy żądaniami

Klucza a tym, co podpowiadałaby jej praktyka, mógłby ją zabić, zanim zdołałaby wyjąć

Klucz. Podobnie jak twoja zdolność rozpalania stali, jej talent także jest niezwykle rzadkim

darem. Jest to dziwny dar naszego świata, którego nie posiadali Władcy Jutrzenki, ponieważ

byli obcymi przybyszami na naszej planecie. Spostrzegli jednak wkrótce, że czasami taki

talent pojawia się u ich dzieci. Przekonali się, że pokolenia urodzone tutaj mogą mieć ten

dziwny dar. Doszli jakoś do tego, że talent władania ogniem i talent uzdrawiania są potrzebne

do kierowania Kluczami. Talent uzdrawiania jest bardziej powszechny niż twój, Fire Whip,

ale większość Uzdrowicielek odkrywa swój talent bardzo wcześnie i zaczyna praktykować.

Bardzo trudno znaleźć taką, która nie szkoliła się w uzdrawianiu i nie była poddawana

działaniu Piasku. Poza tym, jaka rodzina zgodziłaby się na to, żeby ich córka obdarzona

talentem poślubiła takiego bękarta jak ty, Fire Whip? Chciałem, żeby kobieta i mężczyzna

byli związani ze sobą, zanim sięgną po Klucze. Właśnie wtedy te przeklęte Uzdrowicielki

przerwały handel Piaskiem, stawiając mnie i Radę Miasta w bardzo trudnej sytuacji. Kupcy

zaczęli mi mówić, że potrzebna jest odpowiednia kobieta. Zgodziłem się. Byłem już bardzo

zmęczony czekaniem. Zaproponowano mi siostrzenicę Uzdrowicielki z kotliny Interlock. To

było zrządzenie losu. Wiedziałem, że nadchodzi ostateczny moment.

- Skąd wiedziałeś, że Kalena ma talent?

- Przypuszczenie oparte na latach badań. Wiedziałem, że siostrzenica Uzdrowicielki

powinna mieć talent. Kamienie tylko wiedziały, dlaczego Kalena nie praktykowała od

265

wczesnego dzieciństwa, ale byłem zdesperowany. Nie miałem kiedy pytać. Czas mi uciekał,

Fire Whip. Straciłbym całe lata badań, gdybym nie wykorzystał tej szansy.

- To ty stworzyłeś Kult Zaćmienia. Ty byłeś panem Grissa, ale sam się nigdzie nie

pokazywałeś.

Quintel spojrzał na niego.

- Byłem tam, gdzie spotkały się Klucze. Nie mógłbym zrezygnować z widowiska, na

które czekałem tyle lat. Stałem wśród ludzi, którzy znajdowali się w pieczarze z czarnego

szkła.

- Stałeś tam i czekałeś wraz z innymi, żebyśmy zabili się wzajemnie? - Ridge sam był

zdumiony, że jest tak spokojny, ale nie był to odpowiedni moment na okazywanie

wściekłości. W służbie u Quintela nauczył się panować nad gniewem.

- Było jeszcze jedno ryzyko, które musiałem podjąć, kiedy złączyłem cię z Kalena.

Otóż obawiałem się, że możecie połączyć się więzami silniejszymi niż siła Kluczy. Była to

delikatna gra. Musieliście być na tyle związani, żeby Kalena wróciła do doliny Uzdrowicielek

po Świetlisty Klucz, chcąc cię uwolnić. Potrzebny był również związek między wami, żeby

pokierować Kluczami. Potężna jest logika matematyki, zapewniam cię. To było bardzo

skomplikowane równanie. Obejmowało nie tylko emocje, ale również równoważenie sił.

Pracowałem nad tym wiele lat.

- Ale miałeś nadzieję, że nasze emocje nie będą tak silne, żebyśmy oparli się

konieczności wzajemnego pozabijania się, gdy Klucze zostaną uwolnione, prawda?

- Jesteś bardzo bystry, Fire Whip. Gdyby wszystko poszło tak, jak planowałem, to

energia uwolniona z Klucza Mroku byłaby na tyle silna, żeby zniszczyć Świetlisty Klucz -

kontynuował Quintel bezbarwnym głosem. - Byłem pewien, że Mrok zwycięży Światłość.

Przez jakiś czas siła Klucza Mroku byłaby osłabiona i mógłbym się nauczyć nim kierować.

Wtedy posiadłbym jego tajemnice i tajemnice Kamieni. - Spojrzał na zamkniętą skrzynię

zawierającą starodawne księgi. - Niektóre z tych woluminów pisane są w języku Władców

Jutrzenki. Nauczyłem się trochę rozumieć ich język. Bardziej istotne było to, że mogłem

odcyfrować ich matematykę. Jest ona absolutnie błyskotliwa, daleko bardziej niż nasza. W

skrzyni tej znajdują się książki, których nie ma nigdzie na świecie, Fire Whip. Ja mam jedyne

egzemplarze. Kosztowały mnie fortunę.

- Płaciłeś za nie krwią niektórych z nas, prawda, Quintel? Ja sam pomogłem ci zakupić

wiele z nich, nieprawdaż? Chociaż do dzisiaj o tym nie wiedziałem. Zabijałem dla ciebie,

266

Quintelu. Myślałem wtedy, że bronię twoich cennych szlaków handlowych. Teraz wiem,

czemu służyłem.

Quintel stawał się coraz bardziej napięty. Ridge patrzył na niego bacznie. Nigdy nie

widział Quintela tak wściekłego; zawsze był bardzo układny, zimny i cyniczny, ale dzisiejszej

nocy w jego ciemnych oczach płonął ogień. Nic nie zostało z jego opanowania i

samokontroli.

- Urodziłeś się po to, żeby mi służyć, Fire Whip, a jednak mnie zawiodłeś.

- Nie, Quintel, nie urodziłem się po to, żeby ci służyć. W drodze powrotnej z Heights

of Variance zdałem sobie sprawę, że urodziłem się po to, żeby cię zabić.

- Niemożliwe. Nie możesz tego zrobić - powiedział z pogardą Quintel.

- Jestem jedynym mężczyzną, który może to zrobić - spokojnie stwierdził Ridge.

- Nawet gdyby było to możliwe, oznaczałoby to również twoją śmierć. Zapomniałeś o

tym? Twoja młoda żona znajdzie się sama na świecie, który jest tak brutalny dla samotnej

kobiety. Twój gniew jest legendarny, Fire Whip, ale nie myślisz zbyt bystro, gdy on cię

ogarnia.

- To prawda - przyznał Ridge - jednak dzisiejszego wieczoru nie jestem rozgniewany.

Przemyślałem wszystko i obiecuję ci, że nie zostawię Kaleny samej. Będę ojcem, Quintel.

Muszę zbudować dom, który będzie odpowiedni dla dziecka i jego matki.

- Głupcze. Co możesz zrobić, żeby nie oskarżono cię o morderstwo?

- Zaplanowałem wszystko. Twoja śmierć będzie wyglądała jak wypadek. I nie będzie

nikogo w mieście i nawet na całym Północnym Kontynencie, kto nazwie to inaczej. Każdy

wie, że byłem lojalny w stosunku do ciebie. Nikt nie będzie śmiał oskarżyć mnie o

morderstwo. - Ręka Ridge'a zacisnęła się na sintarze. - Chodźmy, Quintel. Odbędziemy małą

podróż.

- A jeśli z tobą nie pójdę? - zapytał Quintel z lekkim rozbawieniem.

- Wtedy ogłuszę cię i wyniosę - powiedział Ridge z beztroską obojętnością.

- Uważasz, że pójdę z tobą jak obłaskawiony baranek, Fire Whip? - szyderczo zapytał

Quintel. - Powiedziałem ci, że urodziłeś się po to, żeby mi służyć. Czy chcesz wiedzieć coś

jeszcze? To ja powinienem być jednym z tych, którzy potrafią rozżarzyć stal Countervail. Czy

słyszysz mnie, bękarcie? To ja powinienem rozpalać sintar do czerwoności. A także

kontrolować go, tak samo jak Klucz.

267

Ciężkie drzwi gabinetu Quintela otworzyły się z hukiem. Zaskoczony Ridge odwrócił

się i zobaczył stojącą na progu kobietę. Podróżny płaszcz falował wokół jej nóg, gdy

wchodziła do środka i zamykała za sobą drzwi. Kiedy płomienie z kominka oświetliły jej

twarz, Ridge zobaczył, że ma oczy krystalicznozielone i zdał sobie sprawę, kim jest ta

kobieta. Nikt się nie poruszył.

- Wynoś się, Fire Whip - rozkazała Olara z rodu Ice Harvest. - On nie zginie zabity

przez ciebie. Jest to sprawa wielkiego rodu.

268

Rozdział dziewiętnasty

lara z rodu Ice Harvest musiała być kiedyś piękną kobietą. Jeszcze teraz dumnie

nosiła głowę. Miała srebrne włosy i piękne, błyszczące oczy. Była przystojną kobietą. Ale

lata goryczy i nie spełnione pragnienie zemsty wywarły piętno na jej niegdyś spokojnej

twarzy. Rzuciła krótkie spojrzenie na niewzruszonego Quintela i ponownie spojrzała na

Ridge'a.

- Więc to ty jesteś tym bękartem, który uwiódł moją siostrzenicę i przyczynił się do

tego, że zaniechała zemsty. Wiedziałam, że jesteś groźny, Fire Whip, ale byłam na tyle

głupia, żeby uwierzyć, iż wychowałam Kalenę na kobietę dostatecznie silną, by potrafiła

oprzeć się pokusie.

- Zabicie Quintela nigdy nie było przeznaczeniem Kaleny - powiedział zimno Ridge. -

Wyjdź stąd, Olaro. To nie jest twoja sprawa.

Quintel oparł się wygodnie o oparcie krzesła, jakby ta konfrontacja sprawiała mu

przyjemność.

- Widzę, że dzisiejszej nocy nie mogę narzekać na brak morderców.

Olara zwróciła na niego błyszczące oczy.

- To ty dałeś początek całej sprawie, morderco.

- O jakież to morderstwo oskarżasz mnie, kobieto?

- Wiesz dobrze, co zrobiłeś. Jestem Olara z rodu Ice Harvest. Kiedyś mój ród

kontrolował cały szlak handlowy na rzece Interlock. Ale mężczyźni mojego rodu stali ci na

drodze, więc postanowiłeś rozprawić się z nimi. Zniszczyłeś mój ród i dlatego umrzesz.

- Ród Ice Harvest. Coś sobie mętnie przypominam, ale... - Quintel wzruszył

ramionami, jakby nie było warto szukać tego w pamięci. - Nie zabijam tak łatwo, Olaro z

rodu Ice Harvest. Zapytaj o to mojego Fire Whipa.

Ridge trzymał rękę na sintarze, jakby szukał sposobu uwolnienia się od ciotki Kaleny.

- To jest sprawa między mężczyznami - powiedział do niej szorstko. - Ja się tym

zajmę.

269

- W rodzie Ice Harvest nie ma już żadnych mężczyzn - odpowiedziała mu Olara - i

dlatego jest to moja sprawa. Nie jesteś niczym więcej niż bezdomnym bękartem, zabranym z

ulicy i ubranym w kosztowną odzież. Zostaw nas samych.

Ridge zacisnął zęby i postąpił do przodu z zamiarem schwycenia kobiety i wyrzucenia

jej z pokoju. Ale zanim jej dotknął, otworzyły się drzwi i stanęła w nich Kalena. Zaskoczona

patrzyła na przemian na Ridge'a i ciotkę. W Ridge'u narastał niepokój o bezpieczeństwo

Kaleny. Zmniejszyło to jego czujność.

- Kaleno! Zabierz ciotkę i wyjdźcie stąd! Natychmiast!

- Nie - wyszeptała cicho Kalena i spojrzała na niego błagalnie. - Nie chcę, żebyś go

zabił. On nie jest tego wart.

Quintel roześmiał się.

- Te rozmowy o zabijaniu zaczynają mnie nudzić. Żadne z was mnie nie dotknie. Czy

jestem tak słaby, że pozwolę, by zabiła mnie stara kobiecie lub uliczny bękart?

Olara odwróciła się do niego.

- Dzisiaj będziesz martwy!

Quintel nagle przestał się śmiać.

- Nie, moja pani. Sądzę, że to ty będziesz dzisiaj martwa. Możesz zabrać tych dwoje,

kiedy już wyniesiesz się sama na Kraniec Spectrum. Nie potrzebuję już więcej tego bękarta i

jego dziwki.

Kalena przestraszyła się widząc płomienie pojawiające się w złotych oczach Ridge'a.

Nie widziała ich, gdy weszła do gabinetu. Wiedziała, że Ridge przyszedł tutaj po to, żeby

zabić Quintela, ale początkowo nie było w nim wściekłości, dopiero teraz zaczęła się

pojawiać. Był to zły znak. W momentach zagrożenia sintar Ridge'a nie powinien rozpalać się

od jego furii. Ridge musi panować nad gniewem, bo inaczej może zginąć.

- Kaleno, powtarzam ci, wróć do gości. Nie powinnaś tutaj przychodzić. Zabierz stąd

ciotkę.

- Ona nie ma żadnych obowiązków w stosunku do mnie - powiedziała pogardliwie

Olara, nawet nie patrząc na siostrzenicę. - Nie pomściła własnego rodu. Nie jest wcale lepsza

niż ty, bękarcie. Wybrała życie u twego boku, zamiast honorowej śmierci.

Ridge nie patrzył dłużej na żadną z kobiet. Jego ostrożne spojrzenie skoncentrowane

było na Quintelu, który ciągle siedział przy biurku i spoglądał na swych gości z drapieżną

nienawiścią.

270

- Ridge, nie mogę zostawić cię z nim samego – powiedziała łagodnie Kalena. -

Zabijesz go.

- Muszę to zrobić - odpowiedział szorstko Ridge. - Zostawcie nas!

Quintel obrzucił Kalenę wściekłym, pogardliwym spojrzeniem.

- Widzisz, jak jest z kobietami, Fire Whip? Nigdy nie możesz nimi kierować. Nigdy,

dopóki będziesz pozwalał, żeby cię osłabiały. A ty na to pozwalasz, prawda? Ogień, który w

tobie płonie, powinien być na mój użytek, ale ty przywiązałeś się do głupiej kobiety i

zniszczyłeś broń, którą ja wykułem. To ja powinienem panować nad ogniem. Gdybym miał

taki talent, w połączeniu z tym, czego nauczyłem się przez lata, mógłbym panować nad

Kluczem Mroku i zniszczyć Świetlisty Klucz. Kierując siłą Klucza Mroku mógłbym

kontrolować cały kontynent. Wtedy poznałbym tajemnice Kamieni. Zamiast tego uganiałem

się przez lata po ulicach Countervail, żeby znaleźć narzędzie, którym mógłbym tego dokonać,

a ono mnie zawiodło w ostatecznym momencie. - Spojrzał z nienawiścią na Kalenę. - Ty

kontraktowa dziwko! To wszystko twoja wina! Zapłacisz tysiąckrotnie za to, co zrobiłaś w

pieczarze. Uciekłaś wtedy, ale przysięgam ci, że zapłacisz za to dzisiaj!

- Zamknij się, Quintel, albo zaraz poderżnę ci gardło. - Ridge trzymał już w ręku sintar

i koniec jego ostrza zaczynał zmieniać kolor.

- Jego życie należy do mnie! - krzyknęła Olara, wyjmując spod płaszcza duży pakiet.

- Ridge! Musisz się zatrzymać! - Kalena podbiegła do niego wyciągając rękę, która

zamarła w powietrzu, gdy uderzyła ją fala zimna. Kalena odwróciła się z przerażeniem

szukając jego źródła i spostrzegła macki czarnej mgły wychodzące z przewodu

wentylacyjnego, znajdującego się w ścianie za jej plecami. Wypływająca mgła zdążała w jej

kierunku.

- Nie podchodź do niej, Fire Whip, bo umrze. - Quintel nie ruszył się ze swojego

miejsca, ale trzymał teraz rękę na dziwnym urządzeniu wbudowanym w kamienne biurko. -

Mgła ją zabije. Ja to wynalazłem i mogę tym kierować.

Gdy mgła zaczęła się zagęszczać, Ridge podbiegł do Kaleny. Przedarł się przez czarne

macki i chwycił ją za ramię, próbując wyciągnąć ją z ciemności. Światło przygasło i Kalena

zobaczyła, że płomienie w oczach Ridge'a zapaliły się jeszcze bardziej. Z przerażeniem

zastanawiała się, czy czarna mgła będzie miała na niego taki sam wpływ jak tamtego ranka w

szałasie. Krzyknęła z ulgą, gdy poczuła rękę Ridge'a na ramieniu - natychmiast wiedziała, że

tym razem nie stał się jej wrogiem.

271

- Powiedziałem: nie dotykaj jej! - Rozkaz Quintela odbił się echem od ścian pokoju i

macki czarnego zimna natychmiast zacisnęły się wokół Kaleny.

Bezsilny Ridge puścił żonę i zwrócił się do Quintela:

- Pozwól jej odejść. Jest to sprawa między tobą a mną. Ona nie ma z tym nic

wspólnego.

- Wszystko jest z nią związane. To ona przyczyniła się do tego, że byłeś niezdolny do

wykonania zadania, do którego szykowałem cię przez tyle lat.

- Obwiniaj więc siebie. To ty ją znalazłeś. Ty podpisałeś kontrakt małżeński. Sam

doprowadziłeś do własnej zguby. Stałeś się źródłem własnej destrukcji.

- Ja będę źródłem jego destrukcji! - krzyknęła Olara.

Kalena nie widziała już wyraźnie ani mężczyzn, ani ciotki. Nawet ich głosy zamierały.

Czarna mgła coraz ściślej okrywała ją całunem. Zawijała się wokół niej. Więziła ją w

ciemności, która stawała się coraz zimniejsza. Spojrzała przelotnie na tlące się jeszcze trochę

płomienie w kominku i widok ognia natchnął ją pomysłem.

Ogień. Ogień wyzwala siłę Piasku. Siłę, która pochodzi ze Świetlistego Klucza.

Sięgnęła po małą sakiewkę, którą nosiła przy pasku. Chwyciła mały koszyczek,

poruszyła dźwigienkę, żeby wpuścić do żelu katalizator, i od razu poczuła pod palcami

uspokajające ciepło.

Kiedy rzuciła pierwszą szczyptę Piasku na żarzący się żel, odniosła wrażenie, że mgła

zaczęła niespokojnie wić się wokół niej. Gdy smuga białego dymu uniosła się do góry,

Kalena odsunęła koszyczek. Nie chciała oddychać dymem. Miała nadzieję, że dzisiaj dym

podziała w inny sposób.

- Kaleno!

Głos Ridge'a był teraz wyraźniejszy. Słyszała w nim rozpacz i spróbowała

odpowiedzieć.

- Wszystko w porządku, Ridge. Palę Piasek. Mgła się cofa. Już nie może mnie

dosięgnąć.

Przez kilka oszalałych sekund Kalena obawiała się, że to tylko imaginacja podsuwa jej

uczucie wycofywania się mgły, ale wkrótce zdała sobie sprawę, że jej odczucia są

prawidłowe. Mgła była w odwrocie. Kalena rzuciła jeszcze jedną szczyptę Piasku na

koszyczek i zobaczyła pióropusz białego dymu wbijający się w czarną mgłę. Wszędzie tam,

gdzie dym stykał się z ciemnością, mgła rzedła. Kalena trzymała koszyczek przed sobą i kilka

272

sekund później warstwa mgły stała się na tyle cienka, że zobaczyła znowu Ridge'a, Olarę i

Quintela.

Ridge z sintarem w ręku stał w połowie drogi między nią a Quintelem. Stal

Countervail była tak rozpalona jak płomienie w jego oczach. Olara stała spokojnie z dużym

pakietem w ręku. Wpatrywała się w Kalenę, która zdała sobie sprawę, że ciotka w tym

momencie dowiedziała się, iż siostrzenica wykryła u siebie talent. Patrzyła na nią z wyrzutem.

- Czy wszystko w porządku? - Głos Ridge'a brzmiał ostro, a ostrze jego broni

wydawało się groźne.

- Jestem w stanie kontrolować mgłę. - Nie dodała, że nie wie, na jak długo wystarczy

jej Piasku.

- Bądź przeklęta! - ryknął Quintel i poderwał się na nogi. Jego furia wypełniła cały

pokój. - Przeklęte Uzdrowicielki, do najdalszego Krańca Spectrum! - Wyciągnął rękę, jakby

chciał chwycić Kalenę. - Zabiję cię własnymi rękami, ty mała dziwko!

Ridge zastąpił mu drogę - sintar w jego dłoni płonął. Ridge nic nie mówił, po prostu

czekał.

Quintel skoczył w kierunku Ridge'a.

- On powinien być mój! - krzyknął. - Potrafię panować nad stalą. Dowiodę tego!

Kalena zobaczyła, że gdy Quintel rzucił się na Ridge'a, macki mgły zmieniły kierunek.

Wyglądało to tak, jakby zobaczyły nowy, bardziej atrakcyjny cel.

- Nie! - wrzasnęła Olara ciskając zawartość swojego pakietu w płomienie kominka. -

Zostaw go, bękarcie! On jest mój!

Natychmiast ogromne kłęby białego dymu falami zaczęły napływać do pokoju. Kalena

przypomniała sobie, że Uzdrowicielki z doliny powiedziały jej kiedyś, iż duże ilości

spalonego Piasku mogą być niebezpieczne. Już teraz czuła cierpki smak w gardle, miała

zawroty głowy i była dziwnie oszołomiona. Wiedziała, że taka ilość dymu może zabić.

Czarna mgła zareagowała gwałtownie na biały dym, dążąc ku niemu wielkimi

spiralami. Przez zbierającą się czerń i biały dym Kalena widziała gorejącą stal Countervail.

Wirująca mgła i dym skierowały się w stronę sintara, jakby znalazły nowy obiekt

zainteresowania.

- Ridge, rzuć sintar! Daj go Quintelowi!

273

Ridge nie wiedział, dlaczego posłuchał gwałtownej komendy Kaleny, mimo że jego

instynkt i doświadczenie podpowiadały mu inne zachowanie. Po prostu rozluźnił zaciśniętą

rękę, gdy Quintel sięgnął po gorejącą broń.

W tym samym momencie rozległ się śmiertelny okrzyk Olary, która skoczyła do nich

próbując chwycić stalowe ostrze.

- Stal jest moja! - wrzeszczał Quintel, starając się ją odepchnąć. - Dowiodę, że mogę

trzymać sintar, kiedy jest rozżarzony. Jestem jego panem. Urodziłem się, żeby nim władać.

- Urodziłeś się, żeby zapłacić własnym życiem za to, co zrobiłeś mojemu rodowi!

Zabiłeś mojego brata! - Olara chwyciła Quintela za ręce. Dym i mgła wirowały wokół nich

coraz silniej.

W ciągu kilku sekund obydwoje, Olara i Quintel, zniknęli w środku zaciskającego się

kłębowiska. Ridge i Kalena cofnęli się - patrzyli w wirującą energię i słuchali udręczonych

krzyków wydobywających się ze słupa dymu i mgły.

Wrzaski Quintela pełne cierpienia i wściekłości mroziły Kalenie krew w żyłach, ale

dopiero zduszony krzyk ciotki spowodował, że chciała rzucić się do przodu, jednak Ridge

chwycił ją za ramię i zmusił, żeby pozostała obok niego. Wzdrygnęła się, ściskając wciąż w

ręku maleńki koszyczek. Usłyszeli, jak baron i ciotka upadli na podłogę. Dym i mgła ciągle

krążyły wokół nich, jakby szukały żeru. Przez małą przerwę w ścianie mgły Kalena ujrzała

Quintela z płonącym ostrzem w dłoni i zmagającą się z nim Olarę.

- Olaro, puść go! - błagała Kalena.

Nie doczekała się odpowiedzi. Olara i Quintel zamknięci byli w śmiertelnym uścisku,

z którego nie było ucieczki.

Ridge stał ponury, trzymając Kalenę, żeby w bezcelowym wysiłku ratowania ciotki

nie wbiegła w śmiercionośną mgłę. Wiedział, że nie było już ratunku ani dla Olary, ani dla

Quintela. Mógł sobie tylko wyobrazić cierpienie Quintela, który cały czas trzymał w dłoni

płonącą stal Countervail. Nikt inny, tylko Ridge, potrafił trzymać sintar, gdy odbijał on jego

wściekłość. W tych krótkich momentach, gdy chwytał gorejącą stal, czuł zaledwie ciepło

zbliżone do temperatury jego krwi. Ale Quintel musiał cierpieć straszliwie. Ridge nie

rozumiał, dlaczego stal ciągle pałała. On sam już jej nie trzymał, ale może utrzymywała w

niej ogień jego furia albo siły wyzwolone w tym pokoju.

- Mgła i dym lgną do sintara - wyszeptała bezradnie Kalena.

274

Wpatrywała się w potworny obraz znajdujący się na wprost jej oczu. Biały dym i

czarna mgła okręcały się teraz jeszcze ciaśniej wokół dwóch leżących na podłodze ciał, aby

po chwili zacząć się wolno rozpraszać. Wyglądało to tak, jakby nie znajdowały już więcej

żeru.

Kiedy macki mgły zaczęły znikać, Kalena zobaczyła, że ani Olara, ani Quintel nie

poruszają się. W pokoju zaczęło się przejaśniać i widać było grymas bólu na martwej twarzy

Quintela. Ciotka miała zamknięte oczy. Sintar leżał obok nich w miejscu, gdzie upadł. Nie był

już czerwony.

- Chodź, wyjdźmy stąd. Nie wiadomo, co jeszcze to paskudztwo może zrobić -

powiedział Ridge kładąc rękę na klamce. - Musimy stąd wyjść.

Kalena potrząsnęła głową.

- Nie - powiedziała cicho. - Mgła i dym straciły już swoją energię. Wkrótce znikną.

Ridge wpatrywał się niepewnie w snujące się smugi. Zanikały jak normalna, poranna

mgła, która ginie pod wpływem promieni słonecznych, ale ta pozostawiła za sobą ofiary.

Ridge ostrożnie podszedł bliżej, Kalena podążyła za nim. Nie potrzebowała wdychać

resztek dymu wydostającego się z koszyczka, żeby wiedzieć, że spokój Olary i Quintela był

spokojem śmierci.

- Nie rozumiem, co im się stało - powiedział Ridge podnosząc sintar.

- Popatrz na rękę Quintela - rzekła Kalena. Jego dłoń i palce zaciśnięte na sintarze

były potwornie spalone. Uklękła obok ciała ciotki i wciągnęła nosem resztki dymu

wydobywające się z małego koszyczka. Zamknęła oczy i spojrzała we wnętrze ciał obu ofiar.

- Ich serca - mruknęła. - Ich serca nie wytrzymały. Napięcie było zbyt duże.

- Z powodu czego? Sintara, dymu czy mgły?

- Ognia i lodu - wyszeptała. - Sintar był w pewnym sensie katalizatorem. Nie mogę

tego w pełni zrozumieć. Quintel myślał, że może go kontrolować, ale był w błędzie.

- A twoja ciotka?

Kalena wstała powoli; z jej oczu płynęły łzy.

- Uzdrowicielkom nie wolno zabijać - powiedziała po prostu.

Ostatnia mgła zniknęła. Ridge schował sintar do pochwy i wyprostował się. Dotknął

ramienia Kaleny, próbując pocieszyć ją tym gestem.

- Zawołaj służbę - powiedział spokojnie.

Bez słowa wyszła z pokoju, żeby spełnić jego polecenie.

275

Dzięki swej nowo poznanej sztuce uzdrawiania Kalena wiedziała, że podczas

dochodzenia każda profesjonalna Uzdrowicielka stwierdzi, że śmierć nastąpiła z powodu

ataku serca. Spalenie ręki Quintela uzna za oparzenie jej w ogniu kominka, do którego doszło

podczas upadku wywołanego silnym bólem serca.

wa razy po osiem dni później Kalena kucnęła na wąskiej ścieżce wyłożonej

kamieniem deszczowym. Oglądała swój niedawno założony ogród zielarski. Żyzna ziemia

przykrywała świeżo zasiane nasiona. Wyprostowała się strzepując z rąk ślady ziemi i patrząc

z wielką przyjemnością na mały, pięknie zaprojektowany dziedziniec.

Dom został już zasiedlony. Był dość łatwy do prowadzenia. Kalena wynajęła dwoje

ludzi: do gotowania i pielęgnowania ogrodu. Okazali się rzetelnymi i dobrymi pracownikami.

Miała więc czas na studiowanie ksiąg dotyczących sztuki uzdrawiania i pielęgnację ziół.

Ridge każdego ranka dostawał do łóżka herbatę yant przyrządzaną ręką żony, a

wieczorem wracał do gościnnego, dobrze prowadzonego domu. Przyjmował życie męża i

przyszłego ojca z entuzjazmem człowieka, który wie dokładnie, czego chce i ma zamiar

utrzymać to wszystko za wszelką cenę.

Kalena była zadowolona z siebie i ze swojego nowego życia. Gdy przypadkowo

spotykała na ulicy Arrisę i Vertinę, czuła przez moment bolesną ciekawość, jak też

wyglądałoby jej życie, gdyby wybrała ich los. One także były całkowicie zadowolone ze

swojego. Los kobiet zaangażowanych w interesy handlowe poprawił się dzięki pewnym

zmianom wprowadzonym przez Fire Whipa. Wszyscy wiedzieli, że zmiany te inspiruje jego

żona.

Ale Kalena nie żałowała niczego. Jej zajęcia jako utalentowanej Uzdrowicielki

wypełniły pustkę, którą czuła w sobie dawniej. Teraz wreszcie wiedziała, że zajmuje się tym,

do czego została stworzona.

- Tutaj jesteś, Kaleno?

Podniosła głowę i zobaczyła męża - szedł zacienioną alejką otaczającą cały ogród;

trzymał w ręku małą książeczkę. Miał poważny wyraz twarzy.

- Jesteś wcześniej w domu, Ridge. - Kalena uniosła twarz do pocałunku, odsuwając do

tyłu ręce, żeby nie pobrudzić mu haftowanej koszuli. - Myślałam, że dzisiaj jest dzień

posiedzeń Rady Miejskiej.

276

- Masz rację. Ale posiedzenie już się zakończyło. Przyszedłem do domu, żeby ci to

pokazać. Znalazłem ją, gdy przeglądałem dzisiaj rano skrzynię z książkami w gabinecie

Quintela.

Kalena wzięła małą, oprawioną w skórę książkę, nie patrząc na nią.

- Co wydarzyło się na posiedzeniu Rady Miejskiej?

- To, czego się spodziewałem. Dali mi pełną kontrolę nad szlakiem handlowym

Piasku.

- Och! - wykrzyknęła Kalena i roześmiała się. - Następną rzeczą, którą ci dadzą,

będzie miejsce w Radzie Miejskiej. Wspomnisz moje słowa. Po tym nic cię już nie zatrzyma,

mój panie. Będziesz miał pieniądze i sukcesy w polityce, i będziesz mógł założyć wielki ród.

- Możliwe. - Ridge nie wydawał się zainteresowany jej przewidywaniami. - Kaleno, w

tej książce są zapiski Quintela. Zaczął je prowadzić przed wieloma laty. Na długo przed tym,

nim spotkałem ciebie. Wszystko jest tu zapisane. Pisał, jak zafascynowały go legendy o

Władcach Jutrzenki i opowiadania o Kamieniach i Kluczach. Jak wykorzystał Matematykę

Paradoksu do znalezienia Klucza Mroku. Zapisywał również wszystkich mężczyzn, którzy

zginęli próbując odnaleźć Klucz Mroku. On niczego nie czuł do tych ludzi, Kaleno. Gdy

któryś z nich zginął w kominie jakiejś pieczary, odnotowywał jego śmierć tak, jakby po

prostu stracił jedno ze swoich narzędzi.

Kalena ze smutkiem skinęła głową, przyglądając się książce.

- Wszystko, co robił, służyło odkryciu potęgi Kluczy i Kamieni. Nie interesował się

niczym innym. Co zrobisz z jego biblioteką, Ridge?

Przeciągnął ręką po swoich ciemnych włosach.

- Wiele z nich może pójść do bibliotek istniejących w różnych cechach. Cech

Uzdrowicielek zapłaci fortunę, żeby wejść w posiadanie niektórych woluminów. Nie jestem

natomiast pewny, co zrobić z tymi niebezpiecznymi książkami znajdującymi się w skrzyni.

Kilka z nich napisanych jest w starym języku Władców Jutrzenki. Przynajmniej wydaje mi

się, że jest to ich język. Nie potrafię go odczytać, ale niektóre znaki przypominają litery

wygrawerowane na szkatułce z Kluczem Mroku. Jest pewne podobieństwo pomiędzy tym

starym językiem a naszym obecnym. Może dlatego uważaliśmy, że napisy na szkatułkach

wyglądały znajomo. Czasami myślę, że powinienem spalić te książki, ale z drugiej strony

wzdragam się przed zniszczeniem takiej wiedzy. Może nadejdzie czas, gdy nasz świat będzie

jej potrzebował?

277

Kalena patrzyła na niego w zadumie.

- Każdy wielki ród ma jakieś tajemnice - powiedziała z uśmiechem. - Może właśnie te

książki staną się naszym brzemieniem i będą tajemnicą naszego rodu.

Ridge spojrzał na nią ostro.

- Myślisz, że powinniśmy je zatrzymać?

- Zamkniemy je dobrze, a później przekażemy je naszym dzieciom i dzieciom naszych

dzieci. Kto wie, ile generacji przeminie, zanim książki te będą potrzebne? Musimy ufać, że

kiedy nadejdzie taki czas, nasi potomkowie postąpią właściwie. W końcu, będą nosili w sobie

siłę ognia i lodu, i będą mieć jeszcze coś więcej, coś bardziej istotnego.

Ridge patrzył na nią z napięciem.

- Co takiego?

- Poczucie honoru i obowiązku. Nie mogę wyobrazić sobie naszych potomków,

którym by tego brakowało, a ty możesz? Oni zrobią wszystko, co trzeba, gdy przyjdzie czas

na użycie tych ksiąg.

Ridge uśmiechnął się.

- Myślę, że masz rację. - Ale natychmiast jego uśmiech znikł. - Jest jeszcze jedna

rzecz, którą chciałem ci pokazać.

- Czy to, co chcesz mi pokazać, jest w tej małej książeczce Quintela?

- Jest tu prawda o tym, co stało się z mężczyznami z twojego rodu - powiedział Ridge

ponuro. - Olara miała rację. To Quintel ich zabił.

Kalena wzięła głęboki oddech próbując się uspokoić.

- Dlaczego?

- Ponieważ odrzucili jego starania o dostęp do wodnego szlaku handlowego, którego

potrzebował do swoich przedsięwzięć. Wiedział, że w rodzie Ice Harvest jest tylko dwóch

mężczyzn. Oczywiście, członkinie rodu nie miały dla niego żadnego znaczenia. Zdecydował,

że musi się pozbyć tej przeszkody.

- Oczywiście - jak echo powtórzyła za nim Kalena. - Kazał więc ich zabić. Olara

mówiła prawdę. Myślę, że ja również to wiedziałam. Gdyby Olara nie była pewna tych

faktów, nie próbowałaby go zabić. A ponieważ była ich pewna, czuła, że nie ma wyboru. -

Szeroko rozwarte oczy Kaleny patrzyły na Ridge'a pytająco.

Ridge zacisnął usta, gdy zobaczył, jak ona na niego patrzy.

278

- Kaleno, ja nie byłem człowiekiem, którego Quintel użył do zabicia twojego ojca i

brata. Nic o tym nie wiedziałem. Quintel nigdy nie wyznaczyłby mnie do takiego zadania.

Robiłem dla niego różne rzeczy, ale nigdy nie zabijałem z ukrycia niewinnych ludzi.

Przysięgam na mój honor.

- Wiem o tym, Ridge.

Długo przypatrywał się jej twarzy i wyraźnie się odprężył.

- Uwierzyłaś mi?

- Zawsze ci wierzę - odparła. - Gdybyś był odpowiedzialny za śmierć mojego ojca i

brata, powiedziałbyś mi o tym dawno temu.

- Tak.

Oddała mu książkę.

- Lepiej, żebyś ją zamknął z innymi książkami Władców Jutrzenki. W tym dzienniku

nie ma dla nas nic ciekawego, prawda?

Wolno wziął książkę z jej ręki.

- Nie ma - zgodził się z nią. - Niczego tam dla nas nie ma. - Rozejrzał się po ogrodzie.

- Ciężko pracujesz.

- To mój pierwszy ogród zielarski - powiedziała z satysfakcją. - Za kilka miesięcy

będzie już kwitł. Skończyłam właśnie sadzić nasiona ksantrii.

- Co to jest ksantria? - zapytał zaciekawiony Ridge.

- Bardzo użyteczne ziele, stosowane do leczenia mężczyzn, którzy mają pewne

fizyczne problemy - uśmiechnęła się łobuzersko.

- Jakiego typu problemy fizyczne?

- Takie, które nie pozwalają im wykonywać w sypialni mężowskich obowiązków.

Ridge roześmiał się szeroko.

- Zabezpieczasz się na wypadek, gdybym ja kiedyś stał się słaby w tych sprawach?

- Uhm - mruknęła Kalena, chowając się w jego ramionach. - Nie mogę sobie

wyobrazić ciebie z tego rodzaju problemami.

- Nie wtedy, gdy ty będziesz w moim łożu - powiedział ochrypłym głosem,

przyciągając ją do siebie.

ewnego wiosennego ranka Kalena obudziła się bardzo wcześnie i wiedziała bez

palenia Piasku, że nadszedł jej czas. Leżała obok Ridge'a myśląc o swoim życiu, po jej twarzy

279

błąkał się uśmiech. Następny skurcz ostrzegł ją, że najnowszy członek rodziny jest gotowy do

przyjścia na świat. Kalena wyszła z łóżka poruszając się trochę niezdarnie z powodu pękatej

sylwetki i narzuciła domową suknię leżącą obok kominka. Przygotowała garnuszek herbaty

yant i poszła obudzić męża.

Ridge odwrócił się i patrzył na nią zaspany, wyciągając rękę po herbatę.

- Tak wcześnie - zauważył z leniwym ziewnięciem. - Wracaj do łóżka - powiedział

klepiąc zapraszająco kołdrę.

- Nie dzisiaj, Ridge. - Kalena uśmiechnęła się. - Twój syn lub córka są w drodze.

- Co? - Ridge w jednej sekundzie odrzucił pościel. Garnuszek z herbatą zachwiał się

niebezpiecznie. - Co, w imię Kamieni, myślałaś, przygotowując mi w takim momencie

herbatę? Wracaj do łóżka. Zaraz poślę po Uzdrowicielkę, która zaopiekuje się tobą. Gdzie jest

ten garnek ziół, które miałaś wypić? - Całkiem nagi przebiegł przez pokój, żeby szarpnąć za

sznurek wzywający służbę. - Nie słyszysz mnie, Kaleno? Wracaj do łóżka.

Kalena śmiała się szeroko.

- Tak, Ridge - powiedziała potulnie. W tym momencie przyszedł następny skurcz i

uśmiech zniknął z jej twarzy. Dotknęła swojego okrągłego brzucha i chwiejnie podeszła do

posłania.

- Do licha, Kaleno. - Ridge był już przy niej. - Nie powinnaś dzisiaj opuszczać łóżka.

Trzeba było natychmiast mnie obudzić.

- Kocham cię, Ridge - powiedziała pogodnie.

Złote oczy Ridge'a zapaliły się.

- Kocham cię również, Kaleno. Bardziej niż swoje życie. Ty jesteś moim życiem.

Wiesz o tym, prawda?

- Myślę, że tak - wyszeptała. - Ale miło często słyszeć takie słowa. - Syknęła, gdy

przyszedł następny skurcz. - Ale może lepiej porozmawiamy o tym później. A teraz, mój

kochany, pospiesz się i poślij po Uzdrowicielkę. - Ridge stał już w drzwiach i krzyczał na

służących, którzy biegli na jego wezwanie. Każdy, kto znał Ridge'a, był świadom zmiany,

jaka zaszła w jego usposobieniu, odkąd wziął sobie żonę, ale nikt nie był na tyle głupi, żeby

go prowokować.

280

ilka godzin później syn Ridge'a i Kaleny przyszedł na świat, czyniąc taki hałas, że

słychać go było z daleka. Już od początku było widać, że dziecko odziedziczyło usposobienie

ojca. Było również oczywiste, że matka potrafi uspokoić je równie łatwo, jak męża.

Kalena obudziła się z głębokiego snu, w który zapadła po porodzie, i znalazła obok

siebie Ridge'a. Stał nad kołyską, i badawczym wzrokiem przypatrywał się synowi.

- Czy go aprobujesz, mój panie? - spytała Kalena.

Ridge oderwał zafascynowane spojrzenie od niemowlęcia i podszedł szybko do żony.

Ukląkł przy niej.

- Dałaś mi więcej, niż mogłem oczekiwać - powiedział ochryple. - Dałaś mi swoją

miłość, a teraz syna. Przysięgam, że będę cię kochał i troszczył się o ciebie, Kaleno, tak

długo, jak długo będę żył.

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwy - powiedziała miękko.

- Szczęśliwy? - powtórzył, potrząsając lekko głową. - Nie umiem wprost wyrazić, jak

bardzo się cieszę. Nie wiedziałem, co znaczy szczęście, dopóki nie spotkałem ciebie. A ty,

Kaleno? Żałujesz czegoś?

Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.

- Niczego - powiedziała szczerze. - Jesteśmy ze sobą związani, ty i ja. Jak mogłabym

być zadowolona z życia bez ciebie?

Schylił się i czule ją pocałował.

- Prawie zapomniałem. - Sięgnął po pudełko leżące obok na stoliku. - Przynieśli

dzisiaj od jubilera. Chciałem zrobić ci wieczorem niespodziankę, ale ty zrobiłaś mi ją

pierwsza. - Otworzył pudełko i odsłonił trzy bransoletki wtulone w sarslik. Dwie były duże, a

jedna przeznaczona dla dziecka. Kalena wyciągnęła rękę i bez słowa wyjęła najmniejszą.

Napis i znak wyryte z wielką precyzją były znakami nowego, wielkiego rodu. Był to symbol

ognia spleciony z symbolem lodu. Poniżej tego znaku wygrawerowane były słowa: Ród

Krystalicznego Płomienia. Pod nim wygrawerowana była oficjalna pieczęć rodowa.

Kalena włożyła swoją bransoletę na rękę i patrząc w oczy męża wypowiedziała starą

przysięgę.

- Przyjmuję zaszczyt zostania damą rodu Krystalicznego Płomienia i przyjmuję

obowiązki, które są z tym związane. Będę lojalna w stosunku do pana tego rodu. Nasze dzieci

będą wzrastały wiedząc, co znaczy honor rodu i to, że należy nad nim czuwać i bronić go.

Przyrzekam na swoje życie.

281

Ridge wsunął swoją bransoletę.

- Moje życie, mój majątek i moja lojalność są na zawsze związane z tobą, moja pani.

Ty jesteś sercem i duszą tego rodu. Będę cię kochał i bronił do końca swojego życia i będę

ochraniał swój ród ze wszystkich sil.

Kalena uśmiechnęła się.

- Czy zawsze między nami będzie jeszcze coś więcej niż honor i obowiązek, Fire

Whip? - zapytała, patrząc ciepło na męża.

- Tak - potwierdził. - Łączy nas wiele spraw. Ale nie ma nic silniejszego niż nasza

miłość.

Pochylił głowę i ucałował ją gorąco, przelewając całe Spectrum miłości. Kalena

oddala mu pocałunek, wiedząc, że ogień jego namiętności będzie ich ogrzewał przez resztę

życia.

282

Document Outline

Rozdział pierwszy
Rozdział drugi
Rozdział trzeci
Rozdział czwarty
Rozdział piąty
Rozdział szósty
Rozdział siódmy
Rozdział ósmy
Rozdział dziewiąty
Rozdział dziesiąty
Rozdział jedenasty
Rozdział dwunasty
Rozdział trzynasty
Rozdział czternasty
Rozdział piętnasty
Rozdział szesnasty
Rozdział siedemnasty
Rozdział osiemnasty
Rozdział dziewiętnasty

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Jayne Ann Krentz Damy i awanturnicy 03 Kowboj
Jayne Ann Krentz Misterny plan
Jayne Ann Krentz The Ties That Bind(P)
Wakacje na Hawajach Jayne Ann Krentz(1)
Jayne Ann Krentz Arcane Society 03 Sizzle and Burn
Jayne Ann Krentz Próba czasu
Jayne Ann Krentz Oczekiwanie
Jayne Ann Krentz Wielka namiętność
Jayne Ann Krentz Between the Lines(P)
Jayne Ann Krentz Poszukiwacz skarbów
Jayne Ann Krentz Sezamie otwórz się
Jayne Ann Krentz Noc poślubna
Jayne Ann Krentz Lost & Found(P)
Jayne Ann Krentz Dar 02 Dar ognia

więcej podobnych podstron

Jayne Ann Krentz Światło i mrok

Document Outline