http://www.wychmuz.pl

Wychowanie Muzyczne 2 2011

69

Recenzje – Kronika

Izabela Wałaszewska

XV Ogólnopolskie Warsztaty Muzyczne
dla Nauczycieli

„W Tyńcu, w gospodzie «Pod Lutym Turem», należącej do opactwa, siedziało kilku lu-
dzi, słuchając opowiadania wojaka bywalca…” – tak rozpoczyna się pierwszy rozdział
znanej Sienkiewiczowskiej powieści Krzyżacy. Gospody co prawda nie znalazłam,
natomiast opactwo stoi na nadwiślańskim wzgórzu i od wieków urzeka przybyszów
swoim urokiem. Zaświadczyć o  tym może brać orffowska, która zjechała się z  całej
Polski (a niektórzy nawet z Paryża), by wziąć udział w muzycznych warsztatach orga-
nizowanych przez Polskie Towarzystwo Carla Orffa.

P

rzyjechała nas ponad setka nauczycieli.
Z pewnością magnesem, który przycią-
gnął tylu chętnych, było samo miejsce

spotkania – opactwo Benedyktynów w Tyń-
cu. Klimat panujący w  klasztorze, gościn-
ność jego mieszkańców, historia zamknięta
w murach, ruinach – to wszystko sprawiło,
że spędziliśmy tu niezapomniane chwile.

W tym miejscu składam w imieniu nas

wszystkich podziękowania Szanownemu
O.  Opatowi Bernardowi Sawickiemu, któ-
ry jest absolwentem Akademii Muzycznej
w  Warszawie i  objął patronat nad naszym
przedsięwzięciem.

Program warsztatów był, jak zwykle,

bardzo bogaty, a plan zajęć po prostu pękał
w  szwach. Na szczęście wśród uczestników
przeważali stali bywalcy naszych zjazdów,
którzy przez wiele lat nauczyli się dyscy-
pliny, więc wszystko poszło sprawnie, bez
opóźnień i zadyszki organizacyjnej.

Kurs rozpoczął się od przedstawienia

w wykonaniu dzieci z Krakowa – przedszko-
laki zaprezentowały nam muzyczną wersję
legendy o  królewnie Wandzie. Był taniec,
śpiew, dwórki, rycerze, straszny niedźwiedź,
prawdziwe światła – słowem: profesjonal-

ny teatr. Dzieci do występów przygotowali
Monika Wyrwa i  Mateusz Kluza. Ci dwoje
byli również dobrymi duchami i  motorem
całego przedsięwzięcia. To ich determina-
cja i zaangażowanie w organizację sprawiły,
że XV Ogólnopolskie Warsztaty Muzyczne
w  Tyńcu stały się faktem (Moniko, Mate-
uszu, jeszcze raz wielkie dzięki!).

Drugim punktem warsztatów były za-

jęcia prowadzone przez Andrzeja Korze-
niowskiego. Dziekan Wydziału Wokalnego
pracował z  grupą przedszkolaków z  Tyńca.
Dzieci uczyły się piosenki o mamie, a ponie-
waż po raz pierwszy występowały przed taką
dużą i  wymagającą publicznością, starały
się bardzo, chętnie realizowały muzyczne
zadania, były grzeczne i skupione. My oglą-
daliśmy i słuchaliśmy, a podczas wieczornej
dyskusji ocenialiśmy zastosowane metody,
ćwiczenia. Było dużo uwag krytycznych, ale
i  dużo wniosków ciekawych dla nas, czyn-
nych nauczycieli.

Po lekcji pokazowej z  przyjemnością

obejrzeliśmy prezentację prowadzoną przez
brata Jarosława, a dotyczyła ona imponują-
cej działalności edukacyjnej i  kulturalnej
opactwa. Okazuje się, że tyniecki klasztor

70

Wychowanie Muzyczne 2 2011

http://www.wychmuz.pl

Recenzje – Kronika

ma wiele do zaoferowania: rozmaite warsz-
taty dostosowane są do wieku uczestników
pod względem tematyki zawsze wiążą się
z  tynieckim „geniuszem miejsca” i  z  tego
geniuszu czerpią inspiracje. Oto kilka przy-
kładowych tytułów: W  czasach smoka wa-
welskiego, Zawód: skryba, W  klasztornych
murach, Wieki ciemne i  blaski średniowie-
cza. Wszystkich zainteresowanych eduka-
cyjną działalnością opactwa odsyłam do
strony internetowej www.benedyktyni.eu.

Po prezentacji zaczął się prawdziwy ma-

raton. Pracowaliśmy równolegle w trzech
grupach pod okiem znakomitych, doświad-
czonych wykładowców. Jednym z nich była
Lenka Pospisilova z  Pragi, która krok po
kroku wprowadzała nas w  świat śpiewu,
tańca, gry na instrumentach. Konstrukcja
lekcji była tak przejrzysta i klarowna, a ko-
lejność ćwiczeń tak przemyślana, że nikt nie
miał problemów z osiągnięciem muzyczne-
go celu. Tym bardziej, że prowadziła nas do
niego malutka jimba… W  tym momencie
zapewne niewtajemniczeni zrobią wielkie
oczy ze zdziwienia albo zaczną podejrzewać
błąd w druku, więc spieszę z wyjaśnieniem,

że jimba to słowo-wytrych – kryje się pod
nim przedmiot, któremu każdy nada takie
cechy, jak chce, i użyje, do czego chce – na
kursie wykorzystaliśmy akurat nakrętki od
butelek.

Tematem kolejnych zajęć, poprowadzo-

nych przez Teresę Nowak z  Poznania, były
podstawowe elementy muzyki: rytm i melo-
dia, dynamika, tempo, artykulacja i obejmu-
jąca wszystko forma, przeniesione w sferę fi-
zyczności człowieka, w przestrzeń i ruch. Tu
trzeba było niemal dotknąć każdego dźwię-
ku, poczuć go w  sobie, co dla wielu z  nas
okazało się niezwykle odkrywcze.

Ojciec Opat Bernard Sawicki z Iwoną Tałałaj (z le-
wej) – akademicką koleżanką z czasów studiów
oraz z  Izabelą Wałaszewską (z prawej) – prezes
PTCO

Tworzymy herb, hymn i zawołanie skrzaciego kla-
nu O’Tyńców. Za chwilę odbędzie się prezentacja
konkurujących grup. To moment, który wszyscy
bardzo lubimy – zawsze jesteśmy ciekawi, co kto
wymyślił, jakie miał muzyczne pomysły i jak je
zrealizował

http://www.wychmuz.pl

Wychowanie Muzyczne 2 2011

71

Recenzje – Kronika

Pracowaliśmy również z  nauczycielami

młodymi, którzy chcieli podzielić się z nami
swoimi doświadczeniami i  osiągnięcia-
mi. I  tak Monika Wyrwa wprowadziła nas
w klimaty krakowskiego folkloru, a na zaję-
ciach prowadzonych przez Piotra Bieleckie-
go odwiedziliśmy zieloną wyspę – miejsce
cudowne i  zaczarowane, które zwiedza się
przy dźwiękach muzyki irlandzkiej.

Po wytężonej pracy większość z nas uda-

ła się do kościoła na nieszpory, aby posłuchać
śpiewów gregoriańskich w wykonaniu zakon-
ników. Chwila zadumy i  skupienia, wycisze-
nia – wielu uczestników oczekiwało również
tego. A  wieczorem czekała nas miła niespo-
dzianka – koncert zespołu Banshee, który po-
rwał wszystkich do zabawy. I  choć mieliśmy
wątpliwości, czy w  tak szacownych murach
wypada tańczyć, śpiewać, radować się pełną
piersią, to obawy te znikły, gdy sam ojciec opat
zaczął tańczącym przygrywać na flecie pro-

stym, a brat Jarosław na skrzypcach. Byliśmy
naprawdę szczęśliwi, mogąc w tak niezwykły
sposób spędzić ostatnią sobotę karnawału.

Kiedy myślę o  ostatnich warsztatach,

przypominają mi się słowa: Ora et labora –
„módl się i pracuj”. To credo św. Benedykta
z Nursji, który w 529 r. założył zakon bene-
dyktynów. Podobno Jan Paweł II dodał do
tej dewizy znamienne słowa „i bądź wesoły”.
Tacy właśnie jesteśmy – nasza orffowska ro-
dzina to grupa wspaniałych osób – potrafi-
my wytrwale pracować, inspirować się wza-
jemnie w artystycznych działaniach, lubimy
się bawić, możemy także liczyć na siebie
i wspierać przyjaciół w trudnych sytuacjach.
Mam nadzieję, że nie urażę niczyich uczuć,
jeżeli powiem, że nadajemy się „do Tyń-
ca i  do różyńca” (autorem spontanicznego,
kursowego hasła jest Witek Jarosiński).

Tak się złożyło, że ubiegły rok mocno do-

tknął nas i naszych przyjaciół. Odeszły dwie
wspaniałe koleżanki – Ania Jarosińska i Syl-
wia Traczyńska – obie uśmiechnięte, pełne
radości, były z  nami od samego początku
istnienia towarzystwa, zawsze uczestni-
czyły w  naszych spotkaniach; obie zostały
pokonane przez nieuleczalne choroby. Tak
więc przeplata się w naszym życiu wytężo-
na praca i odpoczynek, radość i smutek, wir
codzienności i czas na refleksję. I piękne jest
właśnie to, że nikt nie musi przed nikim
niczego udawać, bo jest wśród przyjaciół.
A  w  Tyńcu zrozumieliśmy i  odczuliśmy to
najpełniej. Może kiedyś jeszcze tu wrócimy.

Wieczorne spotkanie przy muzyce z zielonej wy-
spy w wykonaniu zespołu Banshee było pełne
radości, tańca i humoru, nikt nie siedział z boku