KRWAWE WALENTYNKI

Również kochać jest dobrze: bo i miłość jest trudna. Dzielenie miłości z innymi

ludźmi to chyba najtrudniejsze z naszych zadań.

- Rainer Maria Rilke, Listy do młodego poety

(tłum. Justyna Nowotniak)

Love is battlefield.

- Pat Benatar

Dla moich Czytelników - jesteście wspaniali.

KOLEJNA NOC

W WAMPIRYCZNYM MIEŚCIE

Nowy Jork

Listopad



Z przeprosinami dla Nicka Flynna.

Jeden

Holiday Cocktail Lounge

W barze Holiday Cocktail Lounge przy ulicy St. Mark's Place w East Village zawsze

panowało Boże Narodzenie. Z belek pod sufitem przez cały rok zwieszały się mrugające

lampki choinkowe, a srebrzyste łańcuchy oplatały bar i stojące z tyłu świąteczne drzewko, na

którym w przyćmionym świetle lśniły ozdoby. The Holidays, jak nazywali to miejsce stali

bywalcy, było barem z tradycjami. W czasach prohibicji sprzedawano tu potajemnie alkohol,

a lokal odwiedzali zarówno mieszkający po sąsiedzku poeta W. H. Auden, jak i przyjezdny

Lew Trocki.

Nikt nie był pewien, dlaczego bar przetrwał tak długo. Jego niegasnąca popularność

stanowiła ewenement w mieście, w którym normą stały się ogrodzone pluszowymi linami

oazy luksusu, serwujące butelki szampana po tysiąc dolarów za sztukę. Może tajemnica

tkwiła w robionych na zamówienie koktajlach - barmanka zawsze wiedziała, na co masz

ochotę - a może w ciepłym, przytulnym wnętrzu, witającym życzliwie każdego znużonego

wędrowca, który stanął w drzwiach. A może jeszcze w sposobie, w jaki ze starej szafy

grającej śpiewali Rolling Stonesi, z uczuciem i tęsknotą. Czas w The Holiday nie zatrzymał

się po prostu - czas znieruchomiał, zastygły w bursztynie, gęstym i lepkim jak tutejsza

wyrabiana na specjalne zamówienie whisky.

Interesujące, ale przez całe swoje długie istnienie bar nigdy nie był kontrolowany. Ani

razu nie zdarzyło się, żeby stadko nieletnich klientów zostało wpakowane do samochodów

policyjnych i odwiezione na najbliższy komisariat. Podczas gdy sąsiednie lokale regularnie

traciły zezwolenia i licencje, The Holiday rozkwitało niezagrożone, obsługując wierną

klientelę: młodych i modnych, starych i zmęczonych, zaprawionych w bojach dziennikarzy z

agresywnych tabloidów i tłumy turystów poszukujących „autentycznego” Nowego Jorku.

Kończył się listopad i za kilka tygodni całoroczny wystrój The Holiday miał znowu

okazać się najbardziej na czasie. W sezonie świątecznym właściciele lokalu lubili dodawać

nowe akcenty: intensywnie zielony wieniec na drzwiach, barwne makatki na ścianach,

przedstawiające Świętego Mikołaja i jego elfy, czy elegancką menorę w oknie.

Kiedy tego popołudnia, o wpół do szóstej, Oliver Hazard-Perry wszedł do środka, w

lokalu było pełno gości. Oliver odwiedzał ten bar, odkąd w wieku czternastu lat załatwił sobie

pierwszy fałszywy dowód tożsamości. Postawił kołnierz i przeszedł w głąb, mijając stałych

bywalców - mężczyzn o pociągłych twarzach i niskich głosach, którzy powoli sączyli drinki,

równie powoli rozpamiętując życiowe porażki.

Oliver zajął miejsce na końcu baru, z dala od rozpieranych energią dzieciaków z

college'u, które wcześnie zaczęły imprezę i gmerały teraz chwiejnie przy rzutkach. The

Holiday nie było atrakcyjnym miejscem dla rzeszy młodych speców od funduszy

hedgingowych, uwielbiających popisywać się czarnymi kartami American Express



(tak czy

inaczej tutaj przyjmowano tylko gotówkę). The Holiday było bezpieczną przystanią dla

szukających schronienia rozbitków, ponieważ niezależnie od tego, co działo się na zewnątrz -

bankructwo, apokalipsa, zapaść gospodarcza - każdy mógł znaleźć pociechę i ukojenie w

serwowanych przy barze drinkach.

Właśnie dlatego Oliver stale tutaj wracał. Sam pobyt w The Holiday sprawiał, że czuł

się trochę lepiej.

- To co zwykle? - zapytała barmanka.

Oliver skinął głową, wdzięczny i mile połechtany tym, że został rozpoznany. Nigdy

wcześniej się to nie zdarzyło, ale z drugiej strony, nie licząc ostatniego tygodnia, nie bywał tu

zbyt częstym gościem. Barmanka przysunęła mu szklaneczkę słynnej whisky z The Holiday.

Oliver opróżnił ją, a potem następną i jeszcze następną. Pijąc whisky, przypomniał sobie, jak

Schuyler kiedyś mówiła mu, że smak tego alkoholu jest najbardziej podobny do smaku krwi.

Jak sól wymieszana z ogniem. Nieustannie rozdrapywał swój smutek, tak jak blizny na szyi.

Zdarzało mu się drapać je, aż zaczynały krwawić, po to tylko, żeby zobaczyć, o ile jeszcze

gorzej może się poczuć. Naprawdę powinien przestać pić whisky. Za bardzo mu o niej

przypominała. Ale z drugiej strony wszystko w tym przeklętym mieście przypominało mu o

niej.

Nie było żadnej ucieczki. Nocami śnił o niej, o spędzonych razem latach, o tym, jak

sypiali plecami do siebie. Przypominał sobie, jak pachniały jej świeżo umyte włosy, jak

mrużyła oczy, uśmiechając się. Rankami budził się jak zombi, apatyczny i niespokojny.

Wyjechała zaledwie miesiąc temu i nie miała nigdy wrócić. Na pewno nie do niego, już o to

zadbał. Praktycznie sam ją oddał, chociaż przecież nie należała do niego, ale inaczej nigdy by

nie odeszła. Rozumiał ogrom jej przywiązania, równie głębokiego, jak jego własne.

Zrobił właściwą rzecz - wiedział o tym - ale i tak bolało. Bolało, ponieważ wiedział,

że go kochała, powiedziała mu to. Tylko że to nie wystarczało - to nie była taka miłość, jaką

darzyła tamtego. Oliver nie chciał zajmować drugiego miejsca, być nagrodą pocieszenia, nie



American Express Centurion, jedna z najbardziej ekskluzywnych kart kredytowych na świecie

(wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).

pragnął lojalności i przyjaźni. Pragnął całego serca Schuyler, a świadomość, że nigdy go nie

zdobędzie, była trudna do zniesienia.

Gdyby tylko mógł o niej zapomnieć. Ale nawet krew tęskniła za nią, za ciepłymi

wargami na szyi, za kłami przebijającymi skórę, za obezwładniającą falą rozkoszy. Całe jego

ciało odczuwało tę stratę. Pogrążało się w żałobie i rozpaczy wraz z jego duszą. Uniósł palec,

zamawiając następną kolejkę.

- Zwolnij, kowboju - uśmiechnęła się barmanka. - To już czwarty? Nie ma jeszcze

szóstej.

- Potrzebuję tego - mruknął Oliver.

- Dlaczego?

Potrząsnął głową, a barmanka odeszła, żeby zająć się klientami po drugiej stronie

baru.

Oliver dotknął spoczywającej w kieszeni wizytówki, przesuwając palcem po

tłoczonych literach. Wiodły do tajnego miejsca przeznaczonego dla takich jak on -

czerwonokrwistych porzuconych przez wampiry, familiantów umierających z pragnienia.

Przypomniał sobie własne odważne słowa, skierowane do Mimi, kiedy musieli odwiedzić to

miejsce - fałszywą brawurę, na jaką potrafił się zdobyć. Kłamał. Wiedział, że niedługo sam

tam wyląduje. Potrzebował choćby jednego ukąszenia - nie miało już znaczenia, że to nie

będzie Schuyler, pragnął tylko znowu stać się kompletny. Pragnął, żeby ktoś sprawił, że ból

przeminie. Pomógł mu zapomnieć. Oczywiście zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, z

ryzyka schizofrenii, zakażenia, uzależnienia. Z tego, że po jednej nocy może nie zechcieć

stamtąd odejść. Ale musiał spróbować. Wszystko było lepsze niż życie w tej okropnej

samotności. Przełknął z nienawiścią whisky, gwałtownie odstawił szklankę i znowu skinął na

barmankę.

- Nawet jeśli myślisz, że tego potrzebujesz, nie powinieneś tego robić - barmanka

spojrzała na niego kątem oka, przecierając kontuar. Pracowała w The Holiday, odkąd zaczął

się tu wślizgiwać jako ósmoklasista, a Oliver po raz pierwszy zauważył, że w ogóle się nie

zmieniła. Zawsze wyglądała tak samo, najwyżej na osiemnaście lat, z długimi, kręconymi

włosami i intensywnie zielonymi oczami. Skąpa, biała, marszczona bluzeczka odsłaniała

kawałeczek płaskiego, opalonego brzucha. Zawsze mu się podobała, ale nie miał odwagi

posunąć się dalej poza zostawianie szczodrych napiwków. Miał wrażenie, że podobnie byłoby

kochać się w gwieździe filmowej - szansa na odwzajemnienie uczuć zdawała się bliska zeru.

Ku jego zaskoczeniu, okazała mu zainteresowanie.

- Jestem Freya - wyciągnęła rękę.

- Oliver - odparł, ściskając ją mocno. Miała skórę miękką jak kaszmir. Próbował się

nie zarumienić.

- Wiem. Dzieciak z fałszywym dowodem z Hawajów - roześmiała się. - Dlaczego to

zawsze są Hawaje? Dlatego, że najłatwiej je podrobić? Pewnie tak. No, nie patrz na mnie z

takim zdziwieniem, wiem o tym od lat.

- Nigdy was nie skontrolowano?

- Niechby tylko spróbowali - Freya mrugnęła do niego. - Nie widziałam cię tu chyba

od roku, a teraz bywasz każdego wieczora. Co się stało?

Potrząsnął głową.

- Gdzie twoja przyjaciółeczka? - zapytała. - Zawsze przychodziliście razem.

- Wyjechała.

- Aha - skinęła głową Freya. - Jej strata. Oliver zaśmiał się głucho.

- Jasne.

Jej strata. Nie wątpił, że Schuyler za nim tęskni, miał pewność, że tak jest. Ale

wiedział, że z Jackiem jest szczęśliwsza. To była wyłącznie jego strata. Sięgnął po portfel i

wyłowił kilka dwudziestodolarowych banknotów.

Seksowna barmanka machnęła na nie ręką.

- Dzisiaj nie potrzebuję twoich pieniędzy. Zrób mi tylko przysługę i cokolwiek

zamierzasz, zrezygnuj. To ci nie pomoże.

Potrząsnął głową i położył na barze kilka dolarów jako napiwek.

- Dziękuję za drinki, ale nie mam pojęcia, o czym mówisz - mruknął, nie patrząc jej w

oczy. Co wiedziała o jego planach? Czemu ją to obchodziło?

Wyszedł w bezchmurną nowojorską noc. Jeszcze niedawno w taki wieczór on i

Schuyler włóczyliby się po mieście, prowadzeni tylko własnym widzimisię. Nie będą już pili

w środku nocy cappuccino w Cafe Reggio. Nie będą już wślizgiwać się do maleńkich pubów,

żeby posłuchać najnowszych piosenkarzy folkowych. Nie będą już kończyć nocy i witać

poranka śniadaniem w kawiarni Yaffa. Nie będą tego robić. Już nigdy. Naprawdę nigdy.

To nie miało znaczenia. Jego samochód z szoferem czekał przy krawężniku. Podał

kierowcy adres. Po dzisiejszym wieczorze zapomni o wszystkim, nawet o tym, jak miała na

imię. Przy odrobinie szczęścia zapomni, jak ma na imię on sam.

Dwa

Zatrute jabłko

Oliver nie spodziewał się, że krwawy dom, który przypominał burdel z przełomu

wieków, z pluszowymi sofami i przyćmionym światłem, będzie dysponować tak

nowoczesnym sprzętem medycznym. Żująca cygaro burdelmama odesłała go na najwyższe

piętro, tłumacząc, że musi przejść badania, zanim zostanie zarejestrowany jako tutejszy

familiant.

- Musimy mieć pewność, że nie zarazisz klientów jakąś nieprzyjemną chorobą -

wyjaśnił lekarz, świecąc w głąb gardła Olivera.

Oliver chciał skinąć głową, ale miał otwarte usta, więc zrezygnował. Potem został

pokłuty licznymi igłami pobierającymi jego krew. Po zakończeniu badania zaproszono go do

innego pokoju, gdzie czekał miejscowy psychiatra.

- Odwrócenie procesu familiaryzacji, czyli usunięcie naznaczenia przez wampira, nie

jest procesem fizycznym - wyjaśnił lekarz. - Trucizna w twojej krwi jest manifestacją miłości,

jaką czujesz do swojego wampira. Musimy wymazać tę miłość, aby usunąć jej wpływ na

twoją psychikę, a tym samym zlikwidować truciznę. Może to być bolesne, a efekty nie są w

pełni przewidywalne. Niektórzy familianci doświadczają wrażenia utraty podobnej do

śmierci. Inni tracą wszelkie wspomnienia związane z ich wampirem. Każdy przypadek jest

inny, podobnie jak inna jest każda relacja między wampirem a familiantem. - Lekarz zaczął

notować coś w zeszycie. - Czy możesz mi opowiedzieć o waszej relacji?

- Byliśmy przyjaciółmi - odparł Oliver. - Znałem ją przez całe moje życie. Byłem jej

zausznikiem. - Z ulgą zauważył, że lekarz nie zareagował na tę wiadomość. - Kochałem ją.

Nadal ją kocham. Nie tylko dlatego, że jest moją wampirzycą - jest w tym coś więcej.

- To znaczy?

- To znaczy, że kochałem ją, zanim mnie ukąsiła. - Oliver pomyślał o tym, jak

oszukiwał się, powtarzając, że zakochał się w Schuyler dopiero po jej przemianie. To nie była

prawda. Kochał ją przez całe życie. Okłamywał sam siebie, żeby poczuć się lepiej.

- Rozumiem. Czy inicjatywa świętego pocałunku wyszła od niej, czy od ciebie?

- Chyba od nas obojga. Nie pamiętam dobrze... Mieliśmy to zrobić wcześniej, ale

stchórzyliśmy, a potem... to się po prostu stało. Nie planowaliśmy tego, nie wtedy.

- Czyli to była jej inicjatywa.

- Chyba tak.

Lekarz polecił mu zamknąć oczy, a Oliver posłuchał bez wahania.

- Zaczniemy od początku. Przypomnijmy sobie wszystkie przyjemne wspomnienia i

odrzućmy je jedno po drugim. Wyrzeczmy się ich.

Głos lekarza rozbrzmiewał w jego głowie. Oliver uświadomił sobie, że działa na niego

przymus.

Nie jesteś z nią związany.

Nie należysz już do niej.

Wraz z monotonnym głosem lekarza do mózgu Olivera zaczęły napływać obrazy.

Pięcioletnia Schuyler - nieśmiała i milcząca. Dziewięcioletnia Schuyler - przekorna i

drażliwa. Piętnastoletnia Schuyler - piękna i spokojna. Hotel Mercer. Niezręczność i

niepewność. A potem jej dziecinna sypialnia, w której to się w końcu wydarzyło. Jej słodki

zapach - perfumy z jaśminem i kapryfolium. Ostrość kłów, przebijających jego skórę.

Oliver czuł wilgoć na policzkach. Płakał, to było zbyt wiele. Schuyler przenikała

każdą część jego duszy, jego krwi, była mu równie niezbędna jak skóra. Nie mógł się jej

wyrzec.

Co on w ogóle robił? To nie miejsce dla niego. To było sprzeczne z Kodeksem. Gdyby

w Repozytorium dowiedziano się o jego działaniach, zostałby wyrzucony z pracy. To

upokorzyłoby jego rodzinę i zrujnowało ich reputację. Nie mógł sobie przypomnieć, po co w

ogóle tu przyszedł. Zaczęła go ogarniać panika, rozejrzał się za wyjściem, ale litania ciągnęła

się, miarowo wbijając przymus w jego umysł.

Nie jesteś już jej familiantem.

Jesteś nikim.

Nie. Nie. To nieprawda. Oliver czuł się nieszczęśliwy i zdezorientowany. Nie chciał

się wyrzekać miłości do Schuyler. Nawet jeśli bolała go ona tak mocno, że nie był w stanie

spać ani jeść. Pragnął zatrzymać swoje wspomnienia. Jego szesnaste urodziny, na które

Schuyler namalowała jego portret i kupiła mu tort lodowy ozdobiony dwoma sercami. Nie.

Musiał się trzymać. Musiał... Musiał... Mógł się tego wyprzeć. Mógł posłuchać tego miłego,

spokojnego głosu i wszystkiego się wyprzeć. Pozbyć się tego.

Był nikim.

Nie było go.

Kiedy się obudził, zobaczył twarze obserwujących go lekarzy. Głos - nie był pewien,

czyj - powiedział:

- Przyszły wyniki badań. Jest czysty. Można go dać do kolejki.

Kilka minut później Oliver stał w holu wraz z grupą młodych familiantów. Chwiał się

na nogach. Głowa go bolała i nie potrafił sobie przypomnieć, co robi, ani dlaczego tu

przyszedł. Ale nie miał czasu na zagłębianie się we własnych splątanych myślach, ponieważ

zasłona nagle odsunęła się i do pomieszczenia weszła prześliczna wampirzyca.

- Bonsoir - przywitała się. Miała figurę modelki i królewską pewność siebie. Oliver

był pewien, że pochodziła ze Zgromadzenia Europejskiego, zdradzał ją nienagannie skrojony

strój podróżny i zmysłowy francuski akcent. Tuż za nią wszedł jej partner, wysoki i szczupły,

z szopą rozczochranych, ciemnych włosów i znudzonym wyrazem twarzy. Wyglądali jak para

wysmukłych kotów, kanciaści, w czarnych golfach, z papierosami Gauloises i ciemnymi

oczami.

- Ty - zamruczała wampirzyca, patrząc wprost na Olivera. - Chodź ze mną.

Jej partner wybrał oszołomioną nastolatkę i dwójka ludzi podążyła za parą wampirów

do jednego z luksusowych pokojów na najwyższym piętrze. Większa część krwawego domu

urządzona

była

skrajnie

minimalistycznie,

z

cienkimi

kotarami

oddzielającymi

pomieszczenia. Ale ten ogromny pokój przypominał apartament w pięciogwiazdkowym

hotelu, z futrzaną narzutą na wielkim łożu, pozłacanymi ramami luster i barokowymi

meblami...

Wampir pociągnął dziewczynę na łóżko, zsunął z niej sukienkę i natychmiast zaczął

pić. Oliver patrzył, ale nie rozumiał. Nie był pewien, co robi w tym pokoju, wiedział tylko, że

został wybrany i ktoś go zechciał.

- Wina? - zapytała wampirzyca, unosząc kryształową karafkę ze szklanego blatu baru.

- Nie trzeba, dziękuję.

- Spokojnie, nie ugryzę cię - roześmiała się. - Jeszcze nie teraz. - Pociągnęła długi łyk

z kieliszka i popatrzyła, jak jej partner pije krew dziewczyny. - Wygląda przepysznie. -

Zgasiła papieros w perskim dywanie, zostawiając małą brązową dziurkę.

- Moja kolej - powiedziała, popychając Olivera na jeden z zabytkowych foteli. Usiadła

mu okrakiem na kolanach i pocałowała go w szyję. Pachniała ciężkimi, oleistymi perfumami,

a jej skóra przypominała pergamin. Nie była tak młoda, na jaką wyglądała. - Obróć się w tę

stronę - powiedziała, przesuwając go w bok. - On lubi patrzeć.

Zobaczył, że wampir unosi się na łokciach, uśmiechając się lubieżnie. Dziewczyna,

nieprzytomna i naga, leżała obok niego. Oliver nie drgnął. Teraz pamiętał, dlaczego tu

przyszedł.

Wampirzyca go wybrała. Kiedy zatopi kły w jego skórze, będzie miał to, czego

potrzebował... Znowu doświadczy świętego pocałunku... Jego ciało tego pragnęło... Pragnął

tego tak bardzo...

Zamknął oczy.

Gorący oddech wampirzycy pachniał papierosami. Miał wrażenie, że całuje się z

popielniczką, a gryzący zapach otrzeźwił go na moment.

Cokolwiek zamierzasz, zrezygnuj. To ci nie pomoże.

Zamrugał i zobaczył oczami duszy łagodną, życzliwą twarz. Kto to był? Przypomniał

sobie - Freya. Martwiła się o niego. Freya była tak piękna, piękniejsza niż siedząca na jego

kolanach wampirzyca, której wspaniały wygląd był zaledwie nędzną fasadą, kryjącą

zrujnowane wnętrze. Freya promieniała wewnętrznym żarem. Miała roziskrzone oczy.

Powiedziała mu, żeby dał spokój.

Co on tu robił?

Dlaczego tu był?

Wtedy sobie przypomniał... Krwawy dom. Zaraz. Co on zrobił? Potrafił żyć z żalem

po jej stracie. Mógł żyć z tęsknotą za... za kim on tęsknił? Nie mógł sobie przypomnieć... Ale

wtedy, z nagłym szarpnięciem, wszystkie wspomnienia zaczęły napływać z powrotem. Miał

wrażenie, że budzi się ze snu. Czuł, że wraca do życia. Potrafił żyć z tym bólem. Ale nie

potrafiłby sobie wybaczyć, gdyby zrobił coś takiego. Nie mógł zapomnieć. Nie zamierzał

zapominać. Nigdy nie zapomni... Schuyler...

Schuyler.

Freya.

Schuyler.

Wampirzyca ukąsiła go i odskoczyła z krzykiem, a jej twarz poparzył kwas w jego

krwi.

- Trucizna! Trucizna! On nadal jest naznaczony!

Oliver uciekł z pokoju tak szybko, jak tylko mógł.

Trzy

Sprzątanie

Kiedy powrócił do The Holiday, dochodziła czwarta nad ranem. Freya stała za barem,

dzwoniąc nożem o szklankę koktajlową.

- Ostatnia kolejka. Ostatnia kolejka przed zamknięciem. Uśmiechnęła się, widząc

Olivera.

- Wróciłeś. - Przyjrzała mu się uważnie. - Nie zrobiłeś tego.

- Nie. Choć prawie... - Nie zastanawiał się już nad tym, skąd ona wiedziała, gdzie był,

albo co zamierzał zrobić. - Nie zrobiłem, bo pomyślałem o tobie.

- Grzeczny chłopiec - uśmiechnęła się i wskazała schowek na miotły. - No już, pomóż

mi posprzątać. Odrobina ruchu dobrze ci zrobi. A potem będziesz mógł mnie odprowadzić do

domu.

Oliver wyjął miotłę i zaczął zamiatać podłogę, zbierając plastikowe słomki i wilgotne

serwetki. Pomógł zetrzeć ladę barową i wytrzeć kieliszki. Poustawiał je równo z tyłu na

półkach. Freya miała rację: praca fizyczna sprawiła, że poczuł się lepiej.

Ostatni ze stałych klientów wyszedł chwiejnie i zostali sami. Rozejrzał się,

uświadamiając sobie, że przez te wszystkie lata nie widział tu innych pracowników niż Freya.

Jak jedna drobna dziewczyna radziła sobie z całym interesem?

Kiedy bar był już wysprzątany i czysty, Freya narzuciła zieloną kurtkę wojskową, zbyt

obszerną i zwisającą na jej drobnych ramionach. Tego rodzaju kurtki nosili żołnierze z sił

specjalnych, zrzucani nad dżunglą. Taki strój kontrastował z jej delikatnymi rysami,

sprawiając, że wyglądała jeszcze bardziej czarująco. Naciągnęła kaptur na włosy.

- Chodź, mieszkam kawałeczek stąd.

Po drodze do mieszkania Freya zatrzymała się w koreańskim sklepie spożywczym na

rogu. Kupiła bukiet kwiatów, dwa pudełka świeżych owoców i pęczek mięty. W odróżnieniu

od nijakiego jedzenia, sprzedawanego zwykle w takich sklepach, wszystko, czego dotknęła

Freya, wydawało się promienieć: truskawki były czerwone i jędrne, melony lśniły

pomarańczowo, a mięta pachniała, jakby dopiero co zebrano ją na polach Prowansji.

Zaprowadziła Olivera do zapuszczonej kamienicy z popsutymi drzwiami

wejściowymi.

- Zapomnieli o nas przy rewitalizacji - zażartowała. Wszedł za nią po schodach na

trzecie piętro. Znajdowało się tu czworo drzwi, a Freya otworzyła czerwone.

- Na szczęście mam widok na ulicę. Tamte dwa mieszkania mają okna od podwórza.

Mieszkanie było niewielkie według dowolnych standardów, ale w porównaniu do

typowych nowojorskich nieruchomości wydawało się po prostu mikroskopijne. Na środku

pokoju stała staroświecka wanna na nóżkach, a w niedużej wnęce kuchennej widać było

podniszczone naczynia. Przy oknie znajdowało się łóżko z baldachimem, przykryte pasiastą

narzutą. Ale kiedy Oliver wszedł do środka, ze zdumieniem stwierdził, że pokój jest znacznie

większy, niż wydawało się od drzwi. Pomylił się całkowicie. Mieszkanie było obszerne i

luksusowe, z biblioteką pełną książek po jednej stronie i porządną jadalnią po drugiej.

- Siadaj - Freya wskazała mu ogromną kanapę, której z pewnością nie widział jeszcze

chwilę temu.

Na ścianie wisiały portrety, sprawiające wrażenie dzieł sztuki klasy muzealnej. Czy to

był Van Dyck? Bo tamten to na pewno Rembrandt. Ubogi nieład zniknął, Oliver siedział na

pięknej kanapie w elegancko umeblowanym salonie z trzaskającym ogniem na kominku.

Okna prowadzące na ewakuacyjną klatkę schodową nadal wychodziły na Avenue C, ale

Oliver mógłby przysiąc, że słyszy szum morza.

Freya zniknęła w sypialni na tyłach, żeby się przebrać (tego także nie zauważył od

drzwi - co się stało z łóżkiem z baldachimem i wanną na nóżkach? Czy tracił już zmysły?).

Wróciła ubrana we flanelową piżamę. Zapaliła gaz na kuchence - eleganckiej i nowoczesnej,

w niczym nieprzypominającej starego, białego szkaradzieństwa, które widział wcześniej - i

zaczęła rozbijać jajka.

- Potrzebujesz śniadania - mruknęła, siekając miętę.

Od kuchni zaczął się unosić apetyczny maślany zapach i chwilę później Freya

postawiła dwa talerze na stole w niedużym kąciku śniadaniowym. Oliver przyjął już do

wiadomości, że mieszkanie nie jest takie, jak się początkowo wydawało, więc nie zdziwiło go

pojawienie się kolejnego zestawu ślicznych i wygodnych mebli. Czy to był sen? Jeśli tak, nie

chciał się z niego budzić.

Spróbował. Omlet był miękki i aksamitny, a mięta nadawała mu ostry, interesujący

posmak. Pochłonął całą porcję w trzech kęsach.

- Byłeś głodny - zauważyła Freya, podciągając kolana pod brodę.

Skinął głową i wytarł ręce w lnianą serwetkę. Patrzył, jak dziewczyna powoli je swój

omlet, rozkoszując się każdym kawałkiem.

- Opowiedz mi o niej - powiedziała Freya, oblizując widelec.

- Była moją najlepszą przyjaciółką. - Opowiedział jej wszystko o przyjaźni z Schuyler,

od początku do gorzko-słodkiego końca. Przekonał się, że przy Freyi może mówić o

Schuyler, nie czując bólu. Śmiał się i rozkoszował wspomnieniami. Kiedy skończył

opowiadać, był już późny ranek. Mgliście pamiętał, że pomógł pozmywać naczynia, a potem

zasnął na jej łóżku.

- Jesteś za młody, żebyś miał być tak zagubiony i pogrążony w rozpaczy - wyszeptała

Freya, zanim zamknął oczy.

Kiedy obudził się po południu, leżał w jej ramionach.

Cztery

Nowi właściciele

Oliver wrócił do szkoły i do zwykłego życia. Czuł się znacznie lepiej i oczekiwał na

następne spotkanie z Freyą. Trudno było się z nią skontaktować, bo nie odbierała telefonu ani

nie oddzwaniała, ale szkoła i praca w Repozytorium pochłaniały cały jego czas. Dopiero

tydzień później powrócił do Holiday Cocktail Lounge.

Natychmiast zauważył, że to miejsce się zmieniło. Przede wszystkim w drzwiach stał

bramkarz z latarką, który krzywo popatrzył na jego fałszywy dowód.

- Hawaje, co? - zapytał sceptycznie goryl.

- Słuchaj, nie zamierzam niczego pić. Chcę się tylko zobaczyć z Freyą.

- Nie ma tu nikogo takiego.

- No daj spokój...

- Możesz zapytać Macka, powtórzy ci to samo - bramkarz oddał mu dowód. - Ale

zamówisz jednego drinka i wylatujesz.

Oliver podziękował skinieniem głowy i wszedł do baru. Bramkarz nie był jedyną

nowością. Za barem stała teraz trójka barmanów: dwóch starszych mężczyzn w muszkach i

śliczna dziewczyna o zimnej urodzie początkującej aktorki, ale pozbawiona całego wdzięku

Freyi. Nawet goście byli inni: wystrojeni i eleganccy, w podróbkach markowych ciuchów,

sączyli pastelowe drinki z kieliszków do martini. Oprawione w skórę menu zawierało nazwy

drogich alkoholi.

Znalazł się w morzu obcych. Gdzie się podziali kłótliwi dziennikarze z tabloidów,

starsi mężczyźni o pociągłych twarzach, dzieciaki bawiące się rzutkami? Skoro już o tym

mowa, gdzie się podziała tarcza do rzutek? I stół bilardowy? Nadal świeciły się lampki

choinkowe, ale dołączył do nich mechaniczny śpiewający Święty Mikołaj. The Holiday nie

przypominało już czarującej, niekonwencjonalnej oazy, stając się plastikową repliką tego,

czym było dawniej.

Oliver potrząsnął głową i przepchnął się do wymyślnego stołka barowego. Zamówił

wodę mineralną i czekał. Nawet jeśli The Holiday się zmieniło, Freya zawsze tu była. Musiała

tu być.

Godziny mijały. Goście wychodzili. Barmani patrzyli na niego niechętnie. Ale Oliver

został aż do zamknięcia baru.

Pięć

Miłość i odwaga

Oliver nie wiedział, jak długo czekał, stojąc na chodniku z bukietem lilii, ale około

czwartej nad ranem pojawiła się w końcu. Znowu miała na sobie tę samą obszerną kurtkę

wojskową, co tamtej nocy, ale tym razem nie założyła kaptura, a jej kręcone włosy tańczyły

na wietrze.

- Co ty tu robisz? - zapytała. Oliver z ulgą zauważył, że nie sprawiała wrażenie

rozgniewanej, tylko lekko rozbawionej. - Potrzymaj to - powiedziała, podając mu torbę z

zakupami i wyjmując klucze z torebki.

- Czekałem na ciebie w The Holiday. Nie pojawiłaś się tam - powiedział. - Czy

zrobiłem coś nie tak? Nie chciałaś się ze mną widzieć?

Freya potrząsnęła głową i otworzyła drzwi wejściowe. Weszli na górę wąską klatką

schodową.

- Jak mnie znalazłeś? - zapytała, kierując się do swojego mieszkania.

Oliver zmarszczył brwi. To nie było łatwe. Był pewien, że Freya mieszka pomiędzy

Siódmą Ulicą a Avenue C, ale obszedł cały kwartał i nie znalazł koreańskiego sklepu

spożywczego ani zapuszczonej kamienicy z czerwonymi markizami. Już miał się poddać,

kiedy uświadomił sobie, że jest na miejscu. Jakim cudem nie zauważył tego wcześniej?

- Naprawdę nie wiem. - Oliver rozsiadł się w jednym z wygodnych foteli. - Co się

stało z The Holiday? Zmieniło się. Nie ma cię tam.

- Sprzedałam je. Przeprowadzam się.

- Dlaczego?

- Przyszedł czas - odparła. Skrzyżowała ramiona. - Wyglądasz lepiej.

- Dzięki tobie - przyznał.

- Herbaty? - zapytała. - Jasne.

Zaczekał, aż zagotuje wodę, a kiedy stawiała przed nim filiżankę zaparzonej herbaty,

wziął ją za rękę i przytrzymał dłuższą chwilę. Tak bardzo jej pragnął. Popatrzyła na niego.

Przez chwilę stali, nie odzywając się.

- Wydawało mi się, że zrobiłam wszystko, co było konieczne - powiedziała wreszcie.

- Dlaczego trzymasz mnie na dystans? Nie jestem dzieckiem - przyciągnął ją do siebie,

a Freya usiadła mu na kolanach.

Zmierzwiła jego włosy.

- Nie, nie jesteś. Masz rację.

Nachylił się, żeby ją pocałować. Nigdy nie całował dziewczyny innej niż Schuyler.

Ale tym razem w ogóle nie myślał o Schuyler, tylko o Freyi.

Freya pachniała mlekiem, miodem i cudownie wiosennym zapachem. Poczuł, że

przysuwa się do niego, więc przyciągnął ją bliżej, żeby położyć dłoń na jej piersiach. Poczuł,

że serce zaczyna mu walić - tak bardzo się denerwował - co on właściwie robił - nie wiedział,

co powinien zrobić - nie planował tego - ale... usłyszał, że Freya westchnęła, ale nie było to

westchnienie rozczarowania... brzmiała w nim akceptacja i zaproszenie.

- Chodź - poprowadziła go do łóżka.

Rozebrała się i wślizgnęła pod kołdrę. Była piękna jak z obrazu Botticellego. Oliver

drżącymi dłońmi szybko rozpiął ubranie i dołączył do niej. Cały czas się denerwował - a jeśli

go wyśmieje? Jeśli zrobi coś nie tak? Czy w ogóle można zrobić coś nie tak? Nie był całkiem

niewinny, ale nie był też specjalnie doświadczony. A jeśli jej się nie spodoba to, co on... Jej

ciało było ciepłe i chętne, a on czuł się jak spragniony wędrowiec przy wodospadzie.

Wątpliwości zniknęły. Przestał się martwić. Przestał się denerwować.

To był dla niego pierwszy raz. Z Schuyler czekali na właściwy moment, a może

czekali, ponieważ wiedzieli, że właściwy moment nigdy nie nadejdzie. To się nie liczyło.

Teraz liczyła się tylko Freya.

Zadrżał, czując na swoim ciele ciepłe i lekkie dłonie. Jej miękkie wargi z czułością

całowały jego szyję. Przyciągnęła go jeszcze bliżej i złączyli się, a jej ciało falowało pod nim

jak woda. Spojrzał w jej oczy i usłyszał, jak woła jego imię.

Miał tyle do przeżycia, tyle do zobaczenia. Znajdował się wewnątrz i na zewnątrz

swojego ciała, wewnątrz i na zewnątrz swojej krwi. Unosił się pod sufitem, obserwując ich

dwoje, zachwycając się, jak smukłe i delikatne są ich splecione kończyny, jak piękny kształt

tworzą ich złączone ciała. Miał wrażenie, że Freya przenika go na wskroś, a on może robić

tylko to, co w tej chwili, czując ją wokół i wewnątrz swego ciała, wewnątrz swojej duszy.

Później, pokryty potem i drżący, otworzył oczy i zobaczył, że wciąż jest w tym

samym pokoju, z tym samym obdrapanym sufitem.

- Kocham cię - powiedział po raz kolejny. - Kocham cię, Freya.

Freya popatrzyła na niego z czułością.

- To nieprawda, skarbie. Ale nie będziesz już cierpiał.

Sześć

Ostatnie pożegnanie

Rano zjedli śniadanie w ukraińskiej restauracji Veselka, słynnej ze swojego barszczu.

Oliver był pełen energii i miał wilczy apetyt. Nie wiedział, czy przyczynił się do tego brak

snu, czy też uprawiana przez nich miłość, ale czuł się jak nowo narodzony. Znalazł nawet

dość odwagi, żeby zadać Freyi pytanie, na które odpowiedzi obawiał się od chwili, kiedy

zauważył nieodwracalne zmiany w The Holiday.

- Gdzie jedziesz? - zapytał, nadziewając na widelec pieróg i maczając go w śmietanie.

- Moja rodzina wraca do domu. Do North Hampton.

- Dlaczego?

- To skomplikowane - powiedziała smutno. - Długa historia.

Oliver usiadł wygodniej, czując popękaną skórę oparcia, wbijającą mu się w plecy.

Czy czuł się lepiej? Inaczej? Gorzej? Zdecydowanie lepiej. Dotknął swojej szyi i nie poczuł

znajomego pulsowania.

Schuyler. Mógł wymówić jej imię. Mógł przypomnieć ją sobie, nie czując bólu.

Wspominać i cenić ich przyjaźń, ale nie zadręczać się już jej nieobecnością. Zupełnie jakby

Schuyler znalazła się za szkłem. Była częścią jego przeszłości, ale nie miała już torturować go

w przyszłości. Tęsknił za swoją przyjaciółką. Ale potrafił pogodzić się ze stratą. Jej stratą.

Odłożył widelec.

- Kim jesteś? Czym się zajmujesz? - zapytał Freyę.

- Jestem czarownicą - uśmiechnęła się. - Ale sądzę, że już się tego domyśliłeś,

archiwisto.

- Wiesz o błękitnokrwistych?

- Tak. Oczywiście. Musimy wiedzieć o takich sprawach. Ale trzymamy się od nich z

daleka. Moja rodzina nie lubi... się wtrącać. Ty byłeś szczególnym przypadkiem.

- Czy jeszcze się spotkamy?

- Może - odparła z namysłem Freya. - Ale nie sądzę, żebyś tego potrzebował.

Miała rację. Nie kochał jej. Kochał ją ostatniej nocy i była to miłość, którą dzielili

oboje. A teraz miała wyjechać, ale on umiał się z tym pogodzić.

Oliver znowu stał się sobą. Zachował wspomnienie czasu, kiedy był familiantem

Schuyler, ale nie czuł już bolesnego pragnienia, cierpienia w duszy. Jego uczucia do Schuyler,

czymkolwiek było, nikt nie usuwał przemocą. Zamiast tego jego miłość została wchłonięta i

rozproszona wewnątrz jego duszy. Na zawsze pozostanie częścią niego, ale nie będzie już tak

potężna, aby go krzywdzić. Zawdzięczał to Freyi. Ona go uleczyła. Czarownica Freya.

- Dziękuję - podniósł się, żeby pocałować ją w czoło. - Naprawdę ci dziękuję.

- Skarbie, to była dla mnie czysta przyjemność. Rozstali się po następnym uścisku.

Oliver ruszył ulicą w przeciwnym kierunku. Jego komórka zaczęła wibrować, odebrał

natychmiast, widząc znajomy numer. Przez chwilę słuchał, a jego twarz rozpromieniła się w

szerokim uśmiechu.

- Serio? Rany. Gratulacje. Kiedy? Jasne, że się pojawię. Za skarby świata nie

chciałbym, żeby mnie to ominęło.

Leczący złamane serca omlet Freyi Beauchamp (dla tych, którzy lubią śniadania

przyprawione szczyptą magii)

jajka

śmietana kremówka

posiekana świeża mięta

sól

pieprz

masło

Siekając miętę, powtarzaj te słowa:

Tym, co od złamanego cierpią serca, Rozdartą duszę uleczy mięta. Oddech Bogini

życie odnowi, Prawdziwą miłość znaleźć pozwoli.

Wymieszaj w miseczce jajka ze śmietaną. Dodaj posiekaną miętę, sól i pieprz.

Rozpuść masło na patelni na umiarkowanym ogniu. Dodaj mieszankę z jajkami, smaż dwie

minuty bez mieszania. Dużą łyżką ostrożnie przewróć na drugą stronę, tak aby omlet

przysmażył się, ale pozostał miękki.

Przybierz gałązkami mięty.

Przepis na dwie porcje: jedną dla osoby ze złamanym sercem i jedną dla jej

przyjaciela.

ODLEGŁE WSPOMNIENIE

Akademia Endicott

Endicott, Massachusetts, 1985

Jeden

Pierwszy kontakt

Allegra Van Alen obudziła się z bolącą głową i przez chwilę nie była pewna, gdzie się

znajduje. Miała na sobie szpitalną koszulę, ale wiedziała, że jest nadal w Endicott, ponieważ

przez okno widziała w oddali oszalowaną białymi deskami kaplicę. Domyśliła się, że jest w

klinice dla uczniów, a jej przypuszczenia potwierdziła szkolna pielęgniarka, która przyniosła

talerz ciasteczek.

Pani Anderson była uwielbianą przez wszystkich opiekunką, Obserwowała uczniów

macierzyńskim okiem i zawsze pilnowała, żeby w jadalni nie brakło świeżych owoców.

Weszła, uśmiechając się z troską.

- Jak się czujesz, kochanie?

- Chyba jakoś przeżyję - powiedziała żałośnie Allegra. - Co się stało?

- Wypadek na boisku. Podobno uderzyła cię piłka.

- Auć - skrzywiła się, pocierając bandaże na czole.

- Masz szczęście, lekarz powiedział, że podobne uderzenie czerwonokrwistego by

zabiło.

- Ile czasu byłam nieprzytomna?

- Tylko kilka godzin.

- Czy mogłabym zostać dzisiaj wypisana? Mam jutro klasówkę z łaciny i muszę się

uczyć - jęknęła Allegra. Podobnie jak reszta szkoły, klinika była komfortowym miejscem.

Mieściła się w przytulnym domu w stylu New England, wyposażonym w białe wiklinowe

meble i barwne, kwieciste zasłony. Ale w tym momencie Allegra pragnęła nade wszystko

znaleźć się w zaciszu własnego pokoju, z czarno-białym plakatem Cure, staroświeckim

zamykanym sekretarzykiem i świeżo nabytym walkmanem, zostać sama i słuchać muzyki

Depeche Mode. Nawet w klinice słyszała dźwięki piosenek Boba Dylana, sączące się z

otwartych okien. Wszyscy pozostali w szkole słuchali tej samej muzyki sprzed dwudziestu

lat, zupełnie jakby życie w prywatnym liceum ugrzęzło w pętli czasowej lat sześćdziesiątych.

Allegra nie miała nic przeciwko Bobowi Dylanowi, ale nie potrzebowała do szczęścia jego

smęcenia.

Pani Anderson potrząsnęła głową, poprawiając poduszkę Allegry i pomagając

pacjentce oprzeć się na pierzastej wypukłości.

- Jeszcze nie. Doktor Perry przyjeżdża z Nowego Jorku, żeby cię obejrzeć. Twoja

matka nalegała.

Allegra westchnęła. To jasne, że Cordelia nalegała na coś takiego. Matka pilnowała jej

jak jastrząb, z uwagą wykraczającą poza zwykłą troskę macierzyńską. Dla Cordelii

macierzyństwo było czynnością przypominającą strzeżenie bezcennej wazy z okresu dynastii

Ming. Traktowała córkę jak zrobioną ze szkła i zawsze zachowywała się, jakby Allegrę jedno

załamanie nerwowe dzieliło od odesłania do czubków, nawet jeśli wszyscy widzieli, że

Allegra jest okazem zdrowia. Była lubiana, pogodna, wysportowana i pełna energii.

Mówiąc najłagodniej, Allegra dusiła się pod opieką Cordelii. Dlatego właśnie nie była

w stanie doczekać do osiemnastki, żeby wyprowadzić się z domu na dobre. Wszechobecna

troska matki o jej egzystencję sprawiła, że Allegra uparła się na przeniesienie z Duchesne do

Endicott. W Nowym Jorku nie było ucieczki przed wpływami Cordelii. A ponad wszystko

inne Allegra pragnęła wolności.

Pani Anderson zmierzyła jej temperaturę i zabrała termometr.

- Na zewnątrz czekają goście. Mam ich wpuścić?

- Jasne - zgodziła się Allegra. Głowa przestała ją aż tak boleć - nie była pewna, czy to

zasługa czekolady w słynnych ciasteczkach pani Anderson, czy też potężnej dawki środków

przeciwbólowych.

- No dobrze, drużyno, wchodźcie. Ale macie nie męczyć chorej. Nie chcę, żeby się jej

pogorszyło. Ma być cicho. - Życzliwa pielęgniarka uśmiechnęła się jeszcze raz i wyszła z

pokoju. Chwilę później szpitalne łóżko Allegry zostało otoczone przez całą żeńską drużynę

hokeja na trawie. Tłoczyły się wokół niej, zadyszane i rozczochrane, nadal w strojach

drużynowych: zielonych spódniczkach w szkocką kratę, białych bluzeczkach polo i zielonych

podkolanówkach.

- O mój Boże!

- Nic ci nie jest?

- Rany, myślałam, że ci utrąciło głowę!

- Następnym razem policzymy się z tymi idiotkami z Northfield Mount Hermon!

- Nie martw się, dostały czerwoną kartkę!

- Boże, kompletnie cię tam ścięło! Byłyśmy pewne, że już po tobie!

Radosna kakofonia wypełniła pokój, a Allegra uśmiechnęła się.

- Nic mi nie jest. Załapałam się na ciasteczka, chcecie trochę? - zapytała, wskazując

talerz na parapecie. Dziewczęta rzuciły się na ciasteczka jak wygłodniałe harpie.

- Moment! Nie powiedziałyście mi jeszcze najważniejszego. Wygrałyśmy? - zapytała

Allegra.

- A jak myślisz? Rozgromiłyśmy je. - Birdie Belmont, najlepsza przyjaciółka i

współlokatorka Allegry, zasalutowała żartobliwie, co pewnie zrobiłoby większe wrażenie,

gdyby nie trzymała w ręku ogromnego czekoladowego ciastka.

Dziewczęta szeptały konspiracyjnie, kiedy nagle przerwał im głos dochodzący zza

dzielącej pokój na pół zasłony.

- Macie tam ciastka? Nie zamierzacie się podzielić? Drużyna zachichotała.

- Twój sąsiad jest chyba głodny - szepnęła Birdie.

- Słucham? - zapytała Allegra. Do tej chwili nawet nie zauważyła, że dzieli z kimś

pokój. Chyba rzeczywiście oberwała w głowę naprawdę mocno i to nie była zwykła sportowa

kontuzja.

Rory Antonini, utalentowana dziewczyna grająca na pozycji pomocnika i mogąca się

poszczycić najlepszym procentem celnych podań w lidze, odsunęła zasłonę rozdzielającą

pokój.

- Cześć, Bendix - odezwały się chórem dziewczęta. Bendix Chase był

najpopularniejszym chłopakiem w ich klasie. Nietrudno się domyślić dlaczego: miał metr

dziewięćdziesiąt wzrostu i wyglądał jak młody blond olbrzym, mocno zbudowany i z

szerokimi ramionami. Miał twarz greckiego boga: cienkie brwi, regularny nos i ostro

wystające kości policzkowe. W policzkach rysowały się wyraźne dołeczki, a oczy barwy

chabrów lśniły wesołością. Leżał na szpitalnym łóżku z prawą nogą w gipsie. Pomachał do

nich z uśmiechem.

- Kiedy cię wypuszczają? - zapytała Darcy Sedrik, bramkarka, podając mu prawie

opróżniony talerz ciasteczek.

- Dzisiaj. W końcu mają mi zdjąć gips. Dzięki Bogu, mam już dość skakania po szkole

na jednej nodze - Bendix skinieniem głowy podziękował za ciastko. - A tobie co się stało? -

zapytał Allegrę.

- To tylko powierzchowna rana - odparła, wskazując na swój turban z bandaży i

naśladując brytyjski akcent.

- Przynajmniej masz jeszcze obie ręce - Bendix z uśmiechem docenił cytat z Monty

Pythona.

Allegrę zachwyciło, że tak szybko zauważył nawiązanie, ale postarała się nie okazać

emocji.

Nie chciała sprawiać wrażenia kolejnej z jego wielkookich fanek, ponieważ cała

drużyna hokejowa przeniosła się już na drugą połowę pokoju, żeby ozdobić gips chłopaka

niezliczonymi serduszkami oraz krzyżykami.

- Przykro mi, ale odwiedziny się skończyły - oznajmiła pani Anderson, pojawiając się

w wykrochmalonym białym fartuchu.

Rozległo się chóralne „Nieeeee”, kiedy pielęgniarka wyganiała dziewczęta na

zewnątrz. Później miała zamiar zaciągnąć oddzielającą pacjentów zasłonę, ale Bendix

poprosił, żeby zostawić ją na razie odsłoniętą.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Trochę tu klaustrofobicznie. No i masz po

swojej stronie telewizor - powiedział.

- Jasne - wzruszyła ramionami Allegra. Ona i Bendix znali się oczywiście, ponieważ

Akademia Endicott, podobnie jak Duchesne, była niewielką i zżytą społecznością

nieprawdopodobnie uprzywilejowanych dzieci elity. Jednakże, w odróżnieniu od pozostałej

części żeńskiej populacji, Allegra nie była zauroczona przystojnym blondynem. Jego

niezwykle amerykańska uroda wydawała się jej trochę zbyt ostentacyjna, nadmiernie

stylizowana na hollywoodzkiego gwiazdora. Bendix wyglądał jak Andy z Klubu winowajców,

tylko jeszcze przystojniejszy. W dodatku poza tym, że był przystojny, wysportowany i

podziwiany, był także - co zdumiewające u chłopaka o jego statusie i przywilejach -

sympatyczny. Allegra zauważyła, że nie tylko nie zachowywał się jak arogancki snob,

wypełniający korytarz rozdętym ego, ale odnosił się z autentyczną życzliwością do

wszystkich, nawet do jej brata Charlesa, a to już o czymś świadczyło.

Ale nawet jeśli najprzystojniejszy chłopak w Endicott leżał kilka metrów od niej,

oglądając wraz z nią teledyski (dlaczego, na litość boską, Eddie Murphy śpiewa? I co za

pasiastą koszulę ma na sobie?), Allegra nie zwracała na niego większej uwagi.

Dwa

Bliźnięta Van Alen

Doktor Perry przyjechał z Nowego Jorku i orzekł, że Allegra jest całkowicie zdrowa,

mogła więc następnego dnia wrócić do dormitorium. Przechodząc na przerwie z klasy do

klasy, zauważyła swojego brata, zmierzającego w jej stronę przez czworokątny dziedziniec.

- Przyjechałem, kiedy się tylko dowiedziałem - Charles Van Alen łagodnie ujął siostrę

pod ramię. - Kto to zrobił? Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Cordelia odchodzi od zmysłów...

Allegra przewróciła oczami. Jej brat bliźniak potrafił być potwornie nieznośny. Nie

tylko dlatego, że upierał się przy nazywaniu ich matki po imieniu, ale także dlatego, że

zachowywał się stale jak opiekun Allegry. Zabawne, biorąc pod uwagę, że była od niego

wyższa o kilka centymetrów.

- Nic mi nie jest, Charlie, naprawdę. - Wiedziała, że nie znosił tego dziecinnego

zdrobnienia, ale nie mogła się powstrzymać. Był ostatnią osobą, jaką miała ochotę widzieć w

tym momencie.

W odróżnieniu od Allegry Charles Van Alen wydawał się raczej niski jak na swój

wiek. Bliźnięta nie mogły bardziej różnić się od siebie, ponieważ on miał ciemne włosy i

chłodne szare oczy. W przeciwieństwie do niedbale ubranych kolegów zawsze nosił

zawiązany fular i przychodził do szkoły ze skórzaną teczką. Nie był szczególnie popularny w

Endicott, nie z powodu swoich aspiracji (chociaż sięgały daleko), ale przede wszystkim

dlatego, że bezustannie narzekał na szkołę i dawał wszystkim do zrozumienia, że nie byłoby

go tutaj, gdyby nie upór jego siostry. Większość uczniów uważała go za irytującego, nadętego

nudziarza, a on w odpowiedzi zachowywał się, jakby wszyscy byli jego podwładnymi.

Allegra wiedziała, że głównym źródłem jego braku pewności siebie jest niski wzrost.

Gdyby tylko potrafił przejść nad tym do porządku dziennego - lekarze potwierdzali, że nie

zaczął jeszcze na dobre rosnąć i że bez wątpienia w przyszłości będzie bardzo przystojny.

Teraz po prostu jego twarz była nie do końca ukształtowana. Za kilka lat nos Charlesa

przestanie się wydawać za duży, a rysy - przenikliwe oczy, szerokie czoło - nabiorą

królewskiej godności. Ale obecnie Charlie Van Alen był po prostu jeszcze jednym niskim

nerdem z klubu dyskusyjnego.

Allegra dziękowała losowi, że jej brat spędził weekend w Waszyngtonie na

egzaminach z elokucji. Inaczej mogła być pewna, że narobiłby zamieszania w klinice i

prawdopodobnie upierałby się przy przeniesieniu jej do lepiej wyposażonego szpitala w

rodzaju Massachusetts General Hospital. Jeśli chodziło o pilnowanie Allegry, Charlie

zachowywał się z równą przesadą, co Cordelia. Pomiędzy tą dwójką Allegra czuła się jak

porcelanowa lalka: cenna, krucha i niezdolna zadbać o siebie. Doprowadzało ją to do szału.

- Pozwól, że pomogę - sięgnął po jej plecak.

- Dam radę nosić własne rzeczy. Zostaw. To będzie wyglądać dziwacznie - warknęła.

Starała się nie czuć winna z powodu szoku i smutku, jaki odmalował się na jego twarzy.

Nie powinna w ten sposób odzywać się do swojego partnera, ale nie potrafiła nic na to

poradzić. Ponieważ Charles był oczywiście Michałem. Po tym, co stało się we Florencji, nie

mogło być cienia wątpliwości - od tamtej pory w każdym cyklu odradzali się jako bliźnięta.

Dom Kronik nalegał na tę praktykę, aby przeszłe wydarzenia nie mogły się nigdy powtórzyć.

Żeby od samego początku nie było żadnych wątpliwości, pytań, pomyłek.

A jednak każde kolejne wcielenie było gorsze od poprzedniego. Allegra nie potrafiła

znaleźć przyczyny, ale jasno czuła, że z latami coraz bardziej oddala się od niego. Nie tylko z

powodu tamtych wydarzeń... Kogo próbowała oszukać? Początkiem było to, co wydarzyło się

we Florencji. Nie mogła sobie wybaczyć. Nigdy. To była wyłącznie jej wina. A to, że on

nadal ją kochał - że zawsze będzie ją kochał - przez absolutnie całą wieczność - przez

wszystkie te lata i stulecia - sprawiało, że była mu bardziej niechętna niż wdzięczna. Jego

uczucie stało się ciężarem. Po tym, co zaszło między nimi, w każdym kolejnym cyklu coraz

głębiej dochodziła do wniosku, że nie zasługuje na jego miłość. Wraz z niechęcią

przychodziło poczucie winy i gniew. Nie znała przyczyny, ale coraz trudniej było jej czuć do

niego to, co on wciąż czuł do niej.

Cóż za ironia losu. Ona popełniła błąd, a jednak to on został ukarany. Taka myśl sama

w sobie oddziaływała przygnębiająco, a w dzisiejsze pogodne jesienne popołudnie Allegra

czuła się dalsza od swego brata niż kiedykolwiek.

- No, pozwól mi - nalegał, ciągnąc za pasek.

- Charlie, proszę! - krzyknęła i szarpnęła gwałtownie, wyrywając mu plecak z rąk z

taką siłą, że Charles zachwiał się i przewrócił na trawę.

Spojrzał na nią z wściekłością, podniósł się i otrzepał spodnie.

- Co w ciebie wstąpiło? - syknął.

- Po prostu... daj mi spokój, dobra? - uniosła ręce i w geście frustracji odgarnęła długie

jasne włosy.

- Ale ja... ja...

WIEM. Kochasz mnie. Zawsze mnie kochałeś. Będziesz ZAWSZE mnie kochał.

Wiem, Michale. Słyszę cię głośno i wyraźnie.

- Gabrielo!

- Nazywam się Allegra! - prawie krzyknęła. Dlaczego stale musiał ją nazywać tamtym

imieniem? Dlaczego musiał zachowywać się, jakby nikt nie zauważał, że ma obsesję na jej

punkcie? Jasne, blękitnokrwistych dzieciaków nie dziwiło jego zachowanie, ponieważ

wszyscy wiedzieli, kim oni są, nawet jeśli nie zostali jeszcze oficjalnie przedstawieni. Ale

czerwonokrwiści nie znali ich historii i nie wiedzieli, ile znaczą dla siebie, a to nie dawało jej

spokoju. Nie byli już w starożytnym Egipcie, żyli w dwudziestym wieku. Czasy się zmieniły.

A jednak Rada zawsze reagowała niezwykle powoli.

Czasem Allegra po prostu pragnęła doświadczać tego, co przynosiło życie, bez bagażu

całej nieśmiertelnej historii na ramionach - miała dopiero szesnaście lat, przynajmniej w tym

wcieleniu. Potrzebowała oddechu. W roku 1985, w Endicott w stanie Massachusetts,

zakochany w niej bliźniaczy brat wydawał się po prostu czymś chorym i obrzydliwym. Pod

tym względem Allegra zaczęła się zgadzać z czerwonokrwistymi.

- Facet się ciebie czepia, Legs? - zapytał Bendix Chase, który przechodził obok, przy

wtórze trzeciego dzwonka.

- Czy on powiedział do ciebie „Legs”? - zdziwił się Charles.

- Wszystko w porządku - westchnęła Allegra. - Bendiksie Chase, nie miałeś chyba

okazji poznać mojego brata, Charliego.

- Pierwszoklasista? - zapytał Bendix, ściskając dłoń Charlesa. - Miło cię poznać.

- Nie. Jesteśmy bliźniakami - odparł lodowato Charles. - Chodzę razem z tobą na

seminaria szekspirowskie.

- Na pewno jesteście spokrewnieni? - mrugnął Bendix. - Nie widzę rodzinnego

podobieństwa.

Charles poczerwieniał.

- Tak, na pewno. A teraz, jeśli nam wybaczysz... - odwrócił się, ciągnąc za sobą

Allegrę.

- No już, nie musisz się obrażać - powiedział łagodnie Ben-dix. - Upuściłeś książkę. -

Podniósł podręcznik, który Charles upuścił, padając na ziemię. Charles nie raczył mu

podziękować.

- Naprawdę nie musisz się obrażać, Charlie - zgodziła się Allegra. Odsunęła się od

brata i stanęła koło Bendixa, który objął ją ramieniem.

- Obawiam się, moja droga, że czeka nas sprawdzian z łaciny - oznajmił Bendix. -

Pozwolisz ze mną?

Allegra pozwoliła się poprowadzić popularnemu przystojniakowi. Nigdy by do tego

nie dopuściła, gdyby Charles nie okazał się tak irytujący. Dobrze mu tak. Zostawiła brata

stojącego samotnie na dziedzińcu i patrzącego, jak odchodzą.

Trzy

Jedyny przedmiot sprawiający trudność wampirom

Allegra na ogól uczyła się doskonale, ale zupełnie nie radziła sobie z łaciną. Miała

problemy z oddzieleniem zwulgaryzowanego przez czerwonokrwistych świętego języka od

jego prawdziwej wersji i bez przerwy jej się one myliły. Łacińskie deklinacje i trzy rodzaje po

prostu nie miały sensu. Nie potrafiła nie mieszać prawdziwej mowy nieśmiertelnych z jej

ludzkim, pospolitym wydaniem.

Patrzyła na gniewne, czerwone 3-, zakreślone kółkiem u góry kartki ze sprawdzianem.

Niech to szlag! Jeśli nie utrzyma dobrych stopni, Cordelia zabierze ją z Endicott i zapisze z

powrotem do Duchesne. Znajdzie się znowu w punkcie wyjścia: praktycznie jako więzień

matki i jej oczekiwań wobec przyszłości samej Allegry oraz jej działań na rzecz ich rasy.

Naprawdę, Cordelia przemawiała czasem jak demagog z okresu drugiej wojny światowej.

Allegra nie była wtedy w cyklu, ale czytała raporty Repozytorium.

- O, paskudnie - zauważył Bendix, rzucając okiem na jej klasówkę.

- A ty co dostałeś? - uniosła brwi.

Z zadowoleniem pomachał jej przed nosem swoją szóstką.

Czy on musiał być tak irytująco perfekcyjny? Allegra mało czego tak nie znosiła, jak

słowa „perfekcyjny” i ludzi, którzy je uosabiali. Nienawidziła, kiedy nazywali ją perfekcyjną,

kiedy dostrzegali tylko jej zewnętrzny wygląd, fale lśniących blond włosów, słoneczną

opaleniznę i nienaganną figurę. Nigdy nie rozumiała, dlaczego ktokolwiek miałby

przywiązywać wagę do tak nieistotnych szczegółów. Sama uważała, że wszyscy są piękni - i

nie miało to nic wspólnego z absurdalnie świętoszkowatym przekonaniem, że każdy ma

piękną duszę. Nie. Allegra naprawdę uważała, że większość spotykanych przez nią ludzi jest

piękna - kogo obchodziło kilka kilogramów za dużo, haczykowaty nos czy jakieś dziwne

znamię? Uwielbiała patrzeć na ludzi. Uważała, że są cudowni.

Jak się nad tym zastanowić, była równie okropna, jak Ben-dix. Miała idealną urodę i

do tego jeszcze zachowywała się wobec wszystkich życzliwie. Czasem naprawdę nużyło ją

bycie sobą.

- Mogę ci pomóc z łaciną, jeśli chcesz - zaproponował Ben-dix, kiedy zebrali rzeczy i

ruszyli do wyjścia z sali.

- Chcesz mi udzielać korepetycji? - To coś nowego. Czerwonokrwisty, który

proponuje nieśmiertelnemu wampirowi, że nauczy go nowych sztuczek. Charlie by ją

wyśmiał. Allegra potrząsnęła głową.

- Chyba sobie poradzę, dzięki. Muszę po prostu wykuć odmianę rzeczowników.

- Jak chcesz. Niedawno się tu przeniosłaś, więc może nie wiesz, ale jeśli nie utrzymasz

przyzwoitej średniej, będziesz mogła pożegnać się z drużyną hokejową i ze stanowymi

mistrzostwami - powiedział Bendix, przytrzymując jej otwarte drzwi.

Chłopak trafił w samo sedno.

Przez kilka następnych tygodni Allegra co drugi wieczór spotykała się z Bendixem w

głównej bibliotece na lekcję łaciny. To, co rozpoczęło się jako uczciwe starania obojga, aby

Allegra opanowała ten język, pomału przekształciło się w długie i obszerne dyskusje na

wszelkie możliwe tematy. Od jakości jedzenia w stołówce (koszmarne) przez rozważania o

kryzysie palestyńskim aż po kwestię, czy Ahracadabra w wykonaniu Steve Miller Band była

najlepszą, czy też najgorszą piosenką, jaka powstała (Bendix głosował na najlepszą, Allegra -

na najgorszą).

Pewnego wieczora Bendix pochylił się nad podręcznikiem do łaciny i westchnął. Jasne

kosmyki opadały mu na oczy, a Allegra musiała zdusić w sobie chęć odgarnięcia ich z jego

czoła.

- Ktoś od ciebie przyjeżdża w dzień odwiedzin w przyszłym tygodniu? - zapytał. -

Jesteś z Nowego Jorku, prawda?

Allegra jednocześnie skinęła i potrząsnęła głową.

- Oczywiście przyjedzie matka. Nigdy by czegoś takiego nie ominęła. Mój ojciec...

wyjechał. - To było najprostsze wyjaśnienie nieobecności Lawrence'a. - A ty?

- Nikt. Matka ma zebranie rady nadzorczej, więc musi zostać w San Francisco. Ojciec

nie zajmuje się takimi drobiazgami. Przeszkadzałyby mu w pracy artystycznej.

- Twój tata jest artystą?

- Robi odlewane rzeźby. Nie sprzedał jeszcze ani jednej, pewnie dlatego, że wyglądają

jak złom. Ale nie mów mu tego.

- To brzmi, jakbyś żadnego z nich specjalnie nie lubił - Allegra poczuła przypływ

współczucia. Była bardzo przywiązana do Lawrence'a i Cordelii. Tylko że Lawrence'a nie

widziała od lat, a Cordelia przemieniła się w szorstką, nerwową starszą damę.

- Tak to wygląda. Owszem, lubię swoich rodziców, ale oni nigdy nie mają dla mnie

wiele czasu. Ups, naprawdę to powiedziałem? Nie cierpię użalać się nad sobą.

Allegra uśmiechnęła się i otworzyła podręcznik do łaciny. - Jeśli chcesz, podzielę się z

tobą Cordelią. Uwielbia poznawać moich przyjaciół. Ale nie mogę mówić w imieniu

Charliego.

- Właśnie, czym ja podpadłem twojemu bratu? Nigdy mu nic nie zrobiłem -

powiedział zakłopotany.

- Och... on... przejdzie mu - odparła Allegra. Odkaszlnęła. - No więc... Wracamy do

łaciny?

- Słuchaj, czy wy w końcu ze sobą chodzicie? - zapytała Birdie, kiedy Allegra krótko

po północy wróciła do pokoju.

- Chodzimy? Z kim? O czym ty mówisz? - Allegra zarumieniła się lekko, odkładając

książki. Ostatecznie nie doszli do deklinacji. Spędzili wieczór, rozmawiając o zaletach

dorastania w San Francisco w porównaniu z Nowym Jorkiem. Allegra, urodzona obywatelka

Manhattanu, upierała się, że jej miasto jest nieskończenie lepsze pod każdym względem -

oferty kulturalnej, muzeów, restauracji. Bendix na obronę swojego miasta nad zatoką

przywoływał jego mglistą pogodę, nieodłączne piękno i liberalną politykę. Żadne z nich nie

zdołało przekonać drugiego.

- Chodzi ci o mnie i Bena? - zapytała Allegra. - Myślisz, że jesteśmy parą?

- O, czyli to już „Ben”? Niedługo będziesz go nazywać „Benny” - droczyła się z nią

przyjaciółka, zwijając ziołowego skręta. Allegrze nie przeszkadzało to, chociaż pokój

śmierdział potem dymem, a Birdie miała zwyczaj używać zbyt dużo odświeżacza powietrza

na wypadek kontroli. W efekcie w pokoju pachniało jak w toalecie.

Allegra skrzywiła się.

- Skąd. Nie ma szans. Jesteśmy kumplami. Sublokatorka wypuściła pierścień dymu.

- Daj spokój, wszyscy widzą, jak się zachowujecie wobec siebie.

- Co? Żartujesz chyba.

- Poza tym wyglądacie razem perfekcyjnie - uśmiechnęła się Birdie. Znała dobrze

narzekania Allegry na to słowo na „p”.

- Dobry Boże! - wzdrygnęła się Allegra. Nie patrzyła na Bena pod takim kątem.

Dobrze jej się z nim rozmawiało i dobrze się czuła w jego towarzystwie. Poza tym nie mogli

przecież być razem - nie mogła żywić do niego tego rodzaju uczuć. Birdie była

czerwonokrwista, po prostu nie wiedziała, o czym mówi.

- Serio? Znam większe nieszczęścia niż chodzenie z Bendixem. Jego rodzice właśnie

sprzedali swoją firmę za chyba dwa miliardy dolarów. Nie czytałaś dzisiejszej gazety? -

Birdie rzuciła Allegrze „Wall Street Journal”.

Allegra przeczytała zamieszczony na pierwszej stronie artykuł, szczegółowo

omawiający nabycie przez Allied Corporation zespołu rodzinnych firm należących do grupy

Chase'ów. Zaskoczyła ją skromność Bendixa. Wspomniał, że matka nie przyjedzie na dzień

odwiedzin z powodu „służbowego spotkania”. Tak naprawdę chodziło o walne zebranie

udziałowców.

- Są niesamowicie nadziani. Nic dziwnego, że nosi nazwisko po matce. Po prostu śpią

na forsie.

- Birdie, nie bądź ordynarna - skarciła ją Allegra. Nawet w Endicott zbytnie

zainteresowanie cudzym stanem posiadania było w złym guście. Ale po przeczytaniu artykułu

poczuła, że jeszcze bardziej polubiła Bena. Nie dlatego, że dowiedziała się, jak bardzo jest

bogaty - nie dbała o pieniądze, chociaż zawsze miała ich pod dostatkiem - ale dlatego, że przy

tak ogromnej fortunie pozostawał skromny i zwyczajny.

A po dzisiejszej rozmowie miała wrażenie, że Bendix Chase nie miałby nic przeciwko

oddaniu części tego, na czym zależało większości ludzi, gdyby w zamian mógł dostać

odrobinę więcej tego, na czym jemu naprawdę zależało.

Cztery

Stowarzyszenie Poetów i Awanturników

Allegra właśnie zasypiała, kiedy usłyszała hałasy pod oknem. Zamrugała oczami,

zdezorientowana. Słyszała cichy, klikający dźwięk. Kamyki. I chichoty. Podeszła do okna.

- Co się dzieje? - zapytała, lekko poirytowana.

Pod jej oknem stała grupka zakapturzonych nieznajomych. Najwyższy z nich

zaintonował mrocznym i złowieszczym głosem:

- Allegro Van Alen, twoja przyszłość oczekuje na ciebie. Prawda. Zapomniała,

chociaż Birdie ostrzegała ją tydzień te'

mu. To była ta noc, kiedy Stowarzyszenie Petologów - najbardziej prestiżowe tajne

stowarzyszenie Endicott - werbowało nowych członków. Zauważyła, że łóżko jej

współlokatorki jest puste, co oznaczało, że Birdie, która oczywiście należała do

stowarzyszenia, brała już udział w nocnym święcie.

- Zaraz schodzę - zawołała Allegra, ale w tym momencie inna grupa zakapturzonych

uczniów wpadła do pokoju i założyła jej kaptur na głowę. Została właśnie oficjalnie porwana.

Po zdjęciu kaptura Allegra zobaczyła, że znajduje się na polanie w lesie. Płomienie

ogniska strzelały wysoko, a ona klęczała wraz z grupą innych nowicjuszy.

Zakapturzony przywódca podał jej złoty kielich wypełniony czerwonawym napitkiem.

- Napij się z kielicha wiedzy - rozkazał. Ich palce zetknęły się, kiedy podawał jej

puchar, a Allegra starała się nie śmiać, wypijając łyk. Wódka zmieszana z 7-Up. Niezłe.

- Głupio wyglądasz w tej szacie - wyszeptała, ponieważ rozpoznała jego głos w

momencie, kiedy pierwszy raz się do niej odezwał.

- Cśśś! - odparł Bendix, także tłumiąc śmiech.

Podała kielich osobie obok, zastanawiając się, kto jeszcze został wybrany. Kiedy

wszyscy nowi członkowie napili się z kielicha, Bendix wzniósł toast.

- Oto spożyli oni ogień oświecenia! Witamy was wśród Petologów, nowoczesnych

poetów i awanturników! Zatańczmy pomiędzy drzewami jak bachusowe nimfy! - Gdzieś z

tyłu ktoś uderzył w gong, budząc echa w lesie.

- Bachusowe nimfy? - zapytała sceptycznie Allegra.

- To grecka tradycja - wzruszył ramionami. Starsi członkowie zdjęli kaptury, ale

większość z nich pozostała w płaszczach. Wśród zebranych zaczęły krążyć kolejne

plastikowe puchary, wypełnione wódką i 7-Up.

- Czy to właśnie robią Petologowie? - zapytała Allegra, rozglądając się po

rozbawionym, pijanym towarzystwie. - Ignorujecie ciszę nocną i tańczycie wokół ogniska?

- Nie zapominaj o tanich drinkach. To bardzo ważne - Bendix z powagą skinął głową.

- To wszystko? O to jest tyle zamieszania? - roześmiała się. Petologowie byli otoczeni

w szkole bezbrzeżnym, pełnym zazdrości podziwem.

- Mniej więcej. A, i w każdym semestrze wyprawiamy bal. Oczywiście na jednym z

nich ubranie jest opcjonalne.

- Oczywiście.

- A później urządzimy doroczny Konkurs Kiepskiej Poezji.

- Czyli to właściwie tylko... wygłupy? - zapytała Allegra, chociaż już znała

odpowiedź.

- Czemu? A co takiego ważnego wy robicie w tym waszym Komitecie?

Wiedział, że jest członkinią Komitetu. Oczywiście w Endicott działała jego filia,

ponieważ do szkoły uczęszczała spora grupa błękitnokrwistych uczniów. Rozejrzała się po

nowo przyjętych członkach i z rozczarowaniem stwierdziła, że wśród zarumienionych twarzy

nie widzi swojego brata. Wiedziała, że Charlie nie zostałby wybrany, ale mimo wszystko było

jej nieprzyjemnie. Petologowie stanowili jedną z przyczyn, dla których jej brat tak bardzo

nienawidził tej szkoły. W Endicott nikomu nie zależało na byciu członkiem Komitetu.

Wszyscy chcieli należeć do Petologów.

- Mniej więcej to samo - wzruszyła ramionami Allegra.

- No, tak myślałem. Ktoś naprawdę powinien przywrócić stare zwyczaje. Wiesz,

trumny, morderstwa, walka o władzę - poruszył brwiami i pociągnął długi łyk z ogromnego

pucharu.

- O, a oto i przedstawiciel Teksasu. Forsyth, pozwól na słówko? Przepraszam -

powiedział do niej Bendix i podszedł, żeby porozmawiać z Forsythem Llewellynem, który

pełnił funkcję opiekuna stowarzyszenia z ramienia szkoły.

Allegra uniosła kieliszek, a Forsyth grzecznie skinął jej głową. Uczył pierwsze klasy

angielskiego i widywała go czasem na kampusie. Oczywiście pamiętała go. Nigdy nie miała

zapomnieć nikogo z tych, którzy byli w cyklu we Florencji.

Impreza trwała od dobrej godziny, kiedy Bendix podniósł głos.

- Proszę o uwagę! Proszę o uwagę!

Zebrani uciszyli się, ale odczekał, aż uwaga wszystkich będzie skupiona na nim.

- Przyszedł czas, aby oddać cześć naszemu założycielowi, wsłuchując się w jego

słowa.

Starsi członkowie stowarzyszenia unieśli kieliszki ku niebu i jednym głosem

wyrecytowali następujący wiersz:

- Ptak, autorstwa Killingtona Jonesa. Wątpię, czy kiedyś jeszcze usłyszę / Pieśń taką

piękną, jak śpiewa ptaszę. / Z jasnym pierzem i czerwonym dziobem / buduje gniazdo, by

złożyć w nim głowę, / Jeden Bóg może tworzyć takie cuda / Lecz napisać zły wiersz i mnie

się uda.

- Właśnie! - rozpromienił się Bendix. - Niech rozpocznie się Konkurs Kiepskich

Wierszy!

Allegra z rozbawieniem słuchała, jak kolejni aspirujący poeci recytowali koszmarne

strofy przed gwiżdżącą publicznością.

Bendix rzucił wszystkich na kolana swoim poematem Ostatnia pieśń rybaka

dryfującego na krze lodowej u brzegów starej Norwegii. Było to dzieło jednocześnie tragiczne

i komicznie okropne, a zdobyło pierwsze miejsce.

Kiedy było już po wszystkim, podszedł do niej.

- Gratulacje. Jesteś zabawny - powiedziała, szturchając go palcem w pierś.

Złapał ją za rękę i odwzajemnił spojrzenie.

- Ben, przestań - uśmiechnęła się. - Puść - powiedziała, chociaż podobało jej się, jak

trzymał ją mocną ręką. Lubiła Bena - tak, teraz to był dla niej Ben, ponieważ Bendix brzmiało

zbyt serio i nie pasowało do jego niepoważnego charakteru - i nie przeszkadzało jej, że

nazywał ją Legs, nie miała nic przeciwko temu. To było niepoważne. Nie pasowało do niej.

Zobaczył w niej coś, czego nikt inny nie dostrzegał. Dla błękitno-krwistych zawsze była

Gabrielą, Pełną Cnót, Odpowiedzialną, ich Królową, ich Matką, ich Zbawicielką. Ale dla

Bendixa Chase'a nie była nawet Allegra Van Alen, tylko Legs. Dzięki temu czuła się młoda,

niebezpieczna i nierozważna. Te wszystkie cechy nie pasowały do Gabrieli.

Poza tym był naprawdę, naprawdę uroczy.

- Chodź tutaj - wyszeptała, przyciągając go bliżej za krawędź zabawnej peleryny,

którą miał na sobie.

- Co?

Przyciągnęła go bliżej, a kiedy zrozumiał, czego ona chce, jego spojrzenie

złagodniało. Miał najmilsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziała. Ten chłopak był

tak śliczny, najpiękniejszy na świecie - a kiedy uniosła twarz do niego, pochylił się, żeby

spotkać ją w pół drogi. Jego ramiona otoczyły jej talię, przyciskając ją mocno.

To był tylko pocałunek, ale od razu wiedziała, że na tym się nie skończy.

- Strasznie długo ci to zajęło, Legs - wymruczał Ben.

- Mhm... - zgodziła się. Nie chciała się spieszyć. Ale co to szkodziło? Był tylko

człowiekiem. To był tylko flirt, w najgorszym razie Ben zostanie jej familiantem. Miała ich

już bardzo wielu w swoim nieśmiertelnym życiu.

Allegra wracała do dormitorium, wciąż promieniejąc od pocałunku Bena, kiedy

wpadła na swojego brata.

- Gdzie byłaś? - zażądał odpowiedzi Charles. - Szukałem cię. Nie przyszłaś dzisiaj na

zebranie Komitetu.

- Tak? To było dzisiaj? Zapomniałam. Byłam zajęta.

- Czym? Nie mów mi, że zostałaś przyjęta do tego ich durnego stowarzyszenia? -

warknął.

- To nie jest głupie, Charlie. Znaczy, oczywiście jest niemądre, ale nie jest głupie. A to

różnica - odparła.

- To tylko żałosna ludzka kopia Komitetu. My byliśmy pierwsi.

- Możliwe - wzruszyła ramionami. - Ale oni urządzają znacznie lepsze imprezy.

- Co się z tobą stało? - naciskał Charles. Przez moment Allegra go pożałowała.

- Nic, Charlie. Proszę, nie tutaj - znowu potrząsnęła głową.

- Allegro, musimy porozmawiać.

- Nie mamy o czym rozmawiać. O czym mielibyśmy rozmawiać?

- Cordelia... Ma przyjechać w niedzielę na dzień odwiedzin.

- Więc pozdrów ode mnie matkę - z tymi słowami Allegra zniknęła w dormitorium. Ta

noc przyniosła tyle obietnic. Przez chwilę, żartując z Petologami, całując Bendixa, potrafiła

uwierzyć, że jest tylko zwykłą, szesnastoletnią dziewczyną. Ale rozmowa z Charlesem

rozwiała jakiekolwiek złudzenia co do tego, że mogłaby się choć raz w życiu dobrze bawić.

Pięć

Syn swojej matki

Jedyną rzeczą, jaką Charles Van Alen lubił w swojej matce - oczywiście matce w tym

cyklu - było to, że Cordelia jako jedyna nie nazywała go tym głupim zdrobnieniem.

- Charlesie, przypuszczałam, że twoja siostra zaszczyci nas dzisiaj swoją obecnością -

powiedziała, nalewając herbatę. W dzień odwiedzin szkolny kampus świecił praktycznie

pustkami, ponieważ sponsorzy Endicott - ci, którzy płacili astronomiczne czesne - przybyli,

żeby zobaczyć swoje potomstwo i zabrać je na obiad do najdroższych restauracji miasta.

Cordelia przyjechała tego popołudnia czarnym lincolnem i zabrała Charlesa prosto na

elegancką herbatkę w najbardziej prestiżowym hotelu.

Poprawił się na niewygodnym krześle. Czemu ta kobieta upiera się przy tak

absurdalnych zwyczajach?

- Zeszłego wieczora zostawiłem jej wiadomość z przypomnieniem. Ale ostatnio jest...

dość zajęta.

- Czyżby? - Cordelia wydęła usta. Była drobna, o ptasiej urodzie, ale z ostrym

językiem. Nawet jeśli jej wpływy w Radzie zmalały, nadal pozostawała dostatecznie ważna,

aby powierzono jej rolę matki Michała i Gabrieli w tym cyklu. - A czy mógłbyś mi zdradzić,

co tak zajmuje naszą Allegrę?

Charles spojrzał gniewnie.

- Ma nowego chłopaka... Którego może uczynić familiantem. - Nigdy nie przyznałby

się do zazdrości o czerwonokrwistego, ale znajdował się na granicy wytrzymałości. Najpierw

jej zimna obojętność. Teraz manifestacja złego smaku. Allegra wyślizgiwała mu się, a on nie

miał pojęcia dlaczego. Rozpaczliwie pragnął ją przy sobie zatrzymać. To była jedyna rzecz,

jakiej kiedykolwiek pragnął.

Ale najwyraźniej Allegra pragnęła czegoś wręcz przeciwnego. Zostaw mnie. Nie tutaj.

Idź już. Tylko w ten sposób się do niego odzywała. Nie mógł tego wytrzymać. Zupełnie jakby

go nienawidziła. Dlaczego? Co takiego zrobił? Nic, poza tym, że ją kochał. Nie chciał

powiedzieć Cordelii, że nie wie, gdzie jego siostra spędza weekend, że nie wie, gdzie ona jest

i prędzej szlag go trafi, niż upadnie tak nisko, by poszukiwać jej w wymiarze uroku. Allegra

była jego sercem. Powinna przyjść do niego. Powinna chcieć być z nim. Ale jednak tak się nie

działo. Okazywała to całkowicie jasno.

- To tylko zauroczenie. Po prostu żądza krwi. Nic, czym należałoby się martwić -

uspokoiła go Cordelia. - Powinieneś zostawić ją w spokoju. Sporo przeszła.

Charles wiedział, co jego matka ma na myśli - że Gabriela potrzebuje czasu, aby się

uleczyć. Nawet jeśli Florencja stała się odległym wspomnieniem, tamten ból nadal

pozostawał. Musiał podjąć wtedy odrażające działania - choć oczywiście należało za to winić

także Lawrence'a. Minęło już prawie pięćset lat. Czy ona już nigdy nie będzie taka, jak

dawniej? Nie znała nawet całej prawdy.

- Im bardziej będziesz naciskać, tym bardziej ona będzie stawiała opór. Najlepiej

zrobisz, pozwalając jej podjąć własne decyzje. Ona na pewno cię wybierze.

- Tym razem jest w tym coś innego - powiedział niepewnie, mieszając herbatę. -

Obawiam się... że ona naprawdę może go kochać.

- Nonsens. Jest człowiekiem. To nic nie znaczy. Wiesz o tym - nie zgodziła się z nim

Cordelia. - To tylko chwila zabawy. Wróci do ciebie. Zawsze tak robiła. Zaufaj mi, Charlesie.

Musisz pozwolić, aby sprawy toczyły się własnym rytmem. Nie wtrącaj się w to, bo tylko

oddalisz ją od siebie. Allegra potrzebuje teraz swobody.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz, matko - odparł ponuro Charles. - Nie będę się

wtrącał. Ale jeśli się mylisz, nigdy ci tego nie wybaczę.

Sześć

Święty pocałunek

Po rozpoczęciu ciszy nocnej dziewczęta nie miały wstępu do męskiego dormitorium,

więc Allegra musiała wspiąć się po drabinie ewakuacyjnej. Bez trudu przeskoczyła z niej na

parapet i zastukała w okno.

- Jak się tu dostałaś? - zapytał Bendix, pomagając jej wejść do środka. - To nie jest

łatwa wspinaczka.

Uśmiechnęła się. Dla wampira to była bardzo łatwa wspinaczka, ale oczywiście on nie

mógł o tym wiedzieć. Rozejrzała się po pokoju, w którym jak zwykle panował całkowity

chaos. Chłopcy.

- Gdzie twój współlokator?

- Odesłałem go. Miałem przeczucie, że wpadniesz z wizytą - uśmiechnął się i podszedł

do wieży, żeby włączyć muzykę. Na szczęście nie żadne kawałki Greatful Dead czy Van

Morrisona. To był Miles Davis. Bitches Brew.

Allegra usiadła na łóżku, nagle onieśmielona. Nawet jeśli całowała się z nim

wystarczająco dużo razy w ciągu ostatniego miesiąca, aby jej usta nabrzmiały jak dojrzały

owoc, czuła się niepewnie na myśl o tym, co zamierzała zrobić. Dlatego zamiast patrzeć na

niego, przyjrzała się książkom na półkach. Na ścianie wisiała grafika. Nie plakat, litografia.

- Lubisz Basquiata?



- Jest w tym momencie trochę przeszacowany, ale tak.

- Nie wiedziałam, że zbierasz sztukę.

- Widocznie słabo mnie znasz - usiadł na krześle przy biurku. Miał na sobie biały T-

shirt drużyny lacrosse'a i bokserki, a jego włosy były wilgotne po myciu.

- Co ty robisz tak daleko? - zapytała i poklepała puste miejsce obok siebie.

Przeniósł się na łóżko koło niej i przytulił ją. Przyciskając się do niego, Allegra czuła

cudowny chłopięcy zapach, mieszaninę proszku do prania, mydła lvory i odrobiny płynu po

goleniu.

- No już - Ben zawisł nad nią. Zdjął koszulkę i cisnął ją na drugą stronę pokoju. Miał

szeroką klatkę piersiową, z twardymi w dotyku, rzeźbionymi mięśniami. Allegra poczuła



Jean Michel Basquiat (1960-1988) - amerykański artysta, prekursor miejskiego graffiti. Jako malarz,

uważany za przedstawiciela nowego ekspresjonizmu; łączył prymitywną sztukę afrykańską ze współczesną
sztuką ulicy. Zaprzyjaźniony m. in. z Madonną i Andym Warholem, zmarł po przedawkowaniu heroiny.

dreszcz, przesuwając dłońmi po jego skórze.

Miała właśnie zdjąć górę od piżamy, kiedy powstrzymał ją, łagodnie odsuwając jej

ręce i rozpinając zębami guziki. Roześmiała się, kiedy z zaskoczeniem zauważył pod spodem

stanik.

- Podstępna sztuczka.

- Pomyślałam, że nie powinieneś mieć za łatwo.

- Hmmmm.

Zsunął ramiączka stanika, a potem jego twarz wtuliła się między jej piersi, a ona

przyciągnęła go, tak że jej ręce znalazły się na krawędzi jego szortów. Całowała jego szyję i

pierś, czując, jak przytula się do niej całym ciałem. Oplotła go w pasie nogami.

Żadne z nich się nie odzywało, aż w końcu Allegra wyszeptała:

- Muszę ci coś o sobie powiedzieć.

- Co takiego? - spytał ochryple.

Teraz nadeszła właściwa pora. Po to przyszła do jego pokoju. Uniosła głowę, żeby

mógł ją dobrze zobaczyć, a potem wysunęła kły.

Patrzył na nią ze zdumieniem, ale bez strachu.

- Jesteś...

- Wampirem. Tak. Nie boisz się?

- Nie - potrząsnął głową. - Może powinienem, ale mam wrażenie... Ze widzę

prawdziwą ciebie. Ze po raz pierwszy widzę, kim naprawdę jesteś. I jesteś piękna.

Piękniejsza, niż mi się to wydawało możliwe.

- Kiedy wampir po raz pierwszy pije czyjąś krew, naznacza takiego człowieka jako

swojego familianta. Będziesz... należał do mnie - wyjaśniła. Boże, jak bardzo go pragnęła.

Czuła zapach jego krwi przez skórę, mogła z góry powiedzieć, że będzie przepyszna i pełna

życia - pełna jego niezwykłej i potężnej siły życiowej. Pragnęła, żeby stał się częścią niej,

chciała znaleźć się wewnątrz niego. Pragnęła go teraz.

- Legs, chcesz, żebyśmy się ustatkowali? - zażartował.

- To coś więcej - powiedziała łagodnie. - Będziesz mój przez całe życie. Nigdy nie

pokochasz innej. - Dlaczego zdradzała mu wszystkie sekrety świętego pocałunku?

Wystarczyło go ukąsić i będzie po wszystkim. A jednak pragnęła... pragnęła dać mu szansę.

Możliwość wyboru swojego losu. - Nie skrzywdzę cię - obiecała.

- A może bym tego chciał? - popatrzył na nią. - Żebyś mnie trochę skrzywdziła.

- Ben, to nie jest żart. Czy naprawdę chcesz, żebym... ? Skinął głową. Wybrał.

- Zgadzam się. Cokolwiek by to miało być. Skoro to znaczy, że zawsze będę z tobą.

Pocałowała nasadę jego szyi. Zatrzymała się na moment, pozwalając, by jej kły

podrażniły go, kłując skórę. Czuła, jak narasta w nim oczekiwanie i w odpowiednim

momencie ukąsiła go z całej siły. Napiął mięśnie i przyciągnął ją bliżej, obejmując w pasie

tak, że ich ciała się złączyły.

Wypiła jego krew.

To było cudowne, cudowniejsze, niż sobie wyobrażała. Było bosko, a ona widziała

każde jego wspomnienie, poznawała każdy jego sekret - chociaż nie miał ich zbyt wiele - był

jak otwarta książka - wypełniona światłem i miłością...

A potem stało się coś strasznego.

Wszystko było nie tak. Krew... Co takiego było w jego krwi? Boże, co to było?

Trucizna? Czy został już naznaczony przez inną wampirzycę? To niemożliwe - nie widziała

żadnego znaku, nic, co by wskazywało...

Nie. To nie była trucizna.

To była wizja z wymiaru uroku.

Zobaczyła...

Trzymała w ramionach niemowlę. To była jej córka... Pochwyciła jej imię... Schuyler?

Gdzieś już słyszała to imię. Była przepełniona radością, światłem i szczęściem... nigdy

wcześniej nie czuła się tak szczęśliwa ani tak bardzo żywa. Spojrzała w górę, na stojącego

obok niej Bena, który uśmiechał się i trzymał ją za rękę, ale potem...

Pojawiła się druga wizja... kilka lat później...

Leżała na szpitalnym łóżku. Lekarze mówili, że jest w śpiączce. Ze nie ma szans na

poprawę jej stanu. Obok niej szlochał Charles. Jego czarne włosy były przetykane siwizną.

Nie ma szans na poprawę? Ale dlaczego? Co się stało? Co się z nią działo? I gdzie był Ben?

Dlaczego leżała na szpitalnym łóżku? Co było z nią nie tak? Czy umarła? Ale

wampiry nie umierają. Więc w takim razie - co mogło się wydarzyć? I ten wyraz rozpaczy na

twarzy jej brata. Nigdy nie widziała go tak załamanego.

Gdzie się podziało jej dziecko? Gdzie było jej cudowne, czarnowłose dziecko?

Dziecko z czarnymi włosami Charlesa i niebieskimi oczami Bena. Gdzie była jej śliczna

córeczka? Gdzie był jej mąż?

Co to było?

Co to miało znaczyć?

Czy widziała przyszłość?

Poczuła gwałtowne szarpnięcie i znalazła się z powrotem w sypialni chłopców, gdzie

siedziała okrakiem na swoim pierwszym familiancie.

- Nie przestawaj... - Bendix patrzył na nią z sennym rozmarzeniem. Zaczął już na

niego działać usypiający efekt caerimonia osculor. - Dlaczego przestałaś... ? - wyszeptał. A

potem zasnął.

Allegra ubrała się i zabrała swoje rzeczy. Co takiego widziała? Co się przed chwilą

wydarzyło? Wiedziała tylko, że musi się stąd wydostać tak szybko, jak to możliwe.

Siedem

Chora z miłości

Przez dwa tygodnie Allegra nie wstawała z łóżka ani nie przyjmowała żadnych gości.

Odmawiała jedzenia, odmawiała chodzenia na lekcje i pozostawała głucha na błagania

nauczycieli, szkolnego pedagoga, współlokatorki i koleżanek z drużyny. Mistrzostwa w

hokeju na trawie odbyły się bez udziału Allegry (Endicott przegrało 2:4). Nie chciała się z

nikim widzieć. Szczególnie z Benem, który przysyłał jej tuziny róż i zostawiał niezliczone

wiadomości na automatycznej sekretarce. Spędzała całe godziny skulona pod kwiecistą

kołdrą, samotna i zrozpaczona. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje, ale wiedziała, że nie ma

siły stawić czoła życiu. Nie mogła spojrzeć w oczy Benowi. Nie chciała o niczym myśleć.

Pragnęła tylko spać. Albo leżeć w ciemności z otwartymi oczami.

W końcu zgodziła się przyjąć jednego gościa.

Charles usiadł na fotelu typu butterfly, czujnie przyglądając się siostrze. Milczał przez

dłuższy czas, obserwując jej splątane włosy, ciemne kręgi pod oczami, niebieskawy kolor

warg, znamionujący odwodnienie. Sangre azul utrzymywała ją z trudem przy życiu.

- Ty mi to zrobiłeś - wychrypiała Allegra. - To twoja wina.

Nie znała wyjaśnienia. Tylko Charles był wystarczająco potężny. Musiała istnieć jakaś

przyczyna tego, co się wydarzyło. Na pewno stał za tym Charles.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - pochylił się do niej. - Allegra. Popatrz na siebie.

Co się stało?

- Zatrułeś jego krew! - oskarżyła go.

- Nie zrobiłbym czegoś takiego. A gdyby został naznaczony, znalazłabyś się w

szpitalu, nie tutaj. - Wstał i odsłonił zasłony, wpuszczając światło do pokoju. Allegra skuliła

się, oślepiona nagłą jasnością. - Czy to właśnie się stało? Uczyniłaś tego człowieka swoim

familiantem? - Zacisnął pięści, widziała, ile wysiłku kosztowało go wypowiedzenie tych

ostatnich słów.

- Przysięgnij, że nie miałeś z tym nic wspólnego - powiedziała. - Przysięgnij.

Charles potrząsnął głową. Nigdy nie widziała, żeby był tak smutny.

- Nigdy nie skrzywdziłbym nikogo, na kim ci zależy i nigdy nie stanąłbym na drodze

twojego... szczęścia. Chciałbym tylko, żebyś nie uważała mnie za zdolnego do takiej

podłości.

Zamknęła oczy i wzdrygnęła się. Mówił prawdę. A jeśli Charles mówił prawdę,

musiała spojrzeć tej prawdzie w oczy. Tamta wizja była ostrzeżeniem.

- Co zobaczyłaś, Allegro?

Odwróciła się od niego do ściany. Nie mogła mu powiedzieć. Nie potrafiła. To było

zbyt straszne.

- Co cię tak bardzo przeraziło? - zapytał łagodnie Charles. Ukląkł przy jej łóżku,

składając dłonie.

Allegra zamknęła oczy i znowu zobaczyła okropną wizję. Teraz rozumiała jej

znaczenie. W tym śnie nie była martwa. Spała. Będzie tak spać przez lata. Dziesięć lat, nawet

dłużej. Będzie się starzeć we śnie, a jej córka będzie dorastać bez matki. Jej córka będzie

dorastać samotnie, jako sierota, kolejna podopieczna Cordelii.

A jeśli chodziło o Bena - co się z nim stało? Co znaczyło to, że nie pojawił się w

drugiej wizji? Była pewna, że to on jest ojcem jej dziecka. Miało jego łagodne, niebieskie

oczy. Był przy narodzinach córki. W głębi serca Allegra wiedziała, że tak się stanie, nawet

jeśli rozum mówił jej, że to niemożliwe. Na świat miało przyjść ich dziecko. Półkrew.

Obrzydliwość. Grzech przeciwko Kodeksowi Wampirów. Kodeksowi, który pomogła

stworzyć i o którego przestrzeganie zawsze dbała. Wampirom nie była dana zdolność

tworzenia życia, tym błogosławieństwem zostały obdarzone tylko ludzkie dzieci

Wszechmogącego. A jednak to się stało... ale jak?

Gdzieś w głębi serca, w głębi swojej krwi, znała odpowiedź. Odpowiedź kryła się w

jej przeszłości... w przeszłym życiu, którego nie potrafiła sobie przypomnieć.

Co się stanie z Benem? Czy Charles go zabije? Gdzie on był? Dlaczego nie pojawiał

się w drugiej wizji?

Nigdy wcześniej nie widziała niczego podobnego. Nie miała daru widzenia, jakim

dysponowała Obserwatorka.

Charles wziął ją za rękę.

- Cokolwiek to jest, cokolwiek się stało, cokolwiek widziałaś, nie masz się czego

obawiać. Nie musisz się niczego obawiać z mojej strony. Nigdy - wyszeptał. - Wiesz o tym...

- Charlie... - westchnęła, otwierając oczy.

- Charles.

- Charles. - Spojrzała na niego, w jego niebieskoszare oczy, przesłonięte gęstymi

czarnymi włosami. W końcu powiedziała to, co czuła od tak dawna, a dotąd dusiła to w sobie.

- Nie zasługuję na twoją miłość. Już nie. Nie po tym...

Potrząsnął powoli głową.

- Oczywiście, że zasługujesz. Byłaś moja od początku czasu. Należymy do siebie. -

Mocniej ścisnął jej rękę, ale w tym geście była czułość, nie dominacja.

Allegra nareszcie zrozumiała. Istniał sposób, żeby to zatrzymać. Żeby zatrzymać tę

opadającą w dół spiralę, po jakiej się ześlizgiwała. Aby powstrzymać tę straszną przyszłość

przed zaistnieniem. Aby ocalić życie Bendixa, ponieważ wiedziała na pewno, że w drugiej

wizji on już nie żył. Musiała powstrzymać tragedię, która wydarzy się na pewno, jeśli nadal

będzie kochać swojego familianta. Bo kochała Bendixa, wiedziała to teraz, umiała nazwać

swoje uczucie. To nie była zwykła żądza krwi, łącząca wampira z familiantem, ale miłość. Jej

własna krew, nieśmiertelna błękitna krew w jej żyłach próbowała powstrzymać ją przed tym

uczuciem. Pokazała jej wizję przyszłości, aby wiedziała, co się stanie, jeśli nie zrezygnuje z

tej miłości.

Ta miłość zniszczy ją. Zniszczy wszystko. Zabierze życie jego i jej, pozostawiając ich

córeczkę samotną i bezbronną na świecie.

Nie musiała kochać Bendixa. Nie musiała zapaść w śpiączkę, leżeć bezużytecznie. Jej

córka - poczuła przeszywający smutek, chociaż opłakiwała dziecko, które jeszcze się nie

narodziło - jej córka nigdy nie będzie istnieć. To się nigdy nie zdarzy.

Istniał sposób, żeby wszystkie te wydarzenia nie zaistniały. Wystarczy, że odnowi

więź z Charlesem. Zajmie przynależne jej miejsce u jego boku, raz jeszcze stanie się jego

Gabrielą. W tej chwili zaakceptowała swoją decyzję, podjęła na nowo ciężar tego

wszystkiego - ich historii, bezpieczeństwa Zgromadzenia, ich dziedzictwa. Była Królową i

Zbawicielką wampirów. Przez moment poczuła się jak dawniej. Tak bardzo próbowała uciec

przed dawnym życiem, że zapomniała, iż nigdzie we wszechświecie nie znajdzie ucieczki od

tego, co musi zrobić. Od swojej powinności.

W tym momencie zdecydowała, że nigdy już nie spotka się z Bendixem. Aby ochronić

jego, aby ochronić siebie, musiała się z nim pożegnać. Wszystko między nimi było

skończone. Zawsze będzie go kochać, ale nie zrobi nic, aby spełnić tę miłość. Po jakimś

czasie zapomni. Miała przed sobą cały czas świata.

Charles nadal trzymał ją za rękę.

Nie miała racji, odsuwając Charlesa, odtrącając go, kuląc się pod jego dotykiem. Teraz

to widziała. Jego wieczna miłość nie była ciężarem, była cudem. Jego serce należało do niej.

Ciążyła na niej odpowiedzialność, której mogła sprostać. Dopilnuje, żeby było bezpieczne.

Czule dotknęła jego policzka. Michał.

Tylko tyle miała do przekazania, ale on zrozumiał.

OGNISTY PIERŚCIEŃ

Florencja

Grudzień

Jeden

Coś niebieskiego

Schuyler Van Alen nigdy nie wyobrażała sobie siebie w roli panny młodej, dlatego

była trochę speszona, gdy znalazła się w centrum uwagi w eleganckim salonie, który

odwiedziła tego ranka. Początkowo czuła się onieśmielona i nie na miejscu w sklepie z

marmurową posadzką i przyćmionym oświetleniem, ale życzliwe sprzedawczynie szybko ją

uspokoiły. Kiedy wyjaśniła, czego szuka, okazały się niezwykle chętne do pomocy. Wszyscy

uwielbiali śluby, a Florencja była jednym z najbardziej romantycznych miejsc na świecie, w

jakich mogła się odbywać ceremonia.

Ona i Jack przyjechali dopiero kilka dni temu, ale Schuyler poruszała się już bez trudu

po mieście, wykorzystując wznoszącą się nad okolicą marmurową katedrę Santa Maria del

Fiore oraz łuki Mostu Złotników jako punkty orientacyjne. Miała wrażenie, że znajduje się na

planie filmowym. Florencja była nie tylko po prostu piękna, ale aż malownicza, wręcz

oszałamiała urodą swoich pejzaży. Ponieważ kończył się już listopad, po krętych uliczkach

spacerowało w chłodzie stosunkowo niewielu turystów-amatorów sztuki, a w atmosferze

miasta pobrzmiewała nuta melancholii.

Przez cały tydzień Jack był tajemniczy i milczący, a tego ranka wyszedł w pośpiechu,

nie mówiąc jej, gdzie się wybiera. Schuyler pozwalała mu zachować własne sekrety,

ponieważ sama także planowała niespodziankę. Nawet jeśli ich ceremonia miała być prosta,

kompletnie różna od zaplanowanego przez Mimi wystawnego widowiska w nowojorskiej

Katedrze Świętego Jana Bożego, Schuyler czuła silną, głęboko kobiecą potrzebę sprawienia,

żeby ten dzień był niezwykły. Na ceremonię połączenia więzią potrzebowała odpowiedniej

sukni. Nadal nie miała dostępu do swojego konta bankowego - Komitet o to zadbał - ale

wiedziała, że Jack nie będzie miał jej za złe takiego wydatku.

- Jaka jest pani wymarzona suknia? - zapytała opiekuńcza sprzedawczyni, krytycznie

przyglądając się strojowi Schuyler: stare trampki Converse, sprane dżinsy i pognieciona

męska oksfordzka koszula. - Romantyczna? Klasyczna? Cygańska? Seksowna? - Nie czekając

na odpowiedź, właścicielka strzeliła palcami i niebawem armia sprzedawczyń wnosiła do

przymierzalni kolejne suknie ślubne, jedną piękniejszą i bardziej wymyślną od drugiej.

Schuyler w dzieciństwie nie snuła słodkich marzeń o swoim ślubie, nigdy nie bawiła

się w urzeczywistnianie barwnych fantazji, wymieniając przysięgę ślubną z chichoczącą

przyjaciółką, udającą aktualny obiekt westchnień. Śluby wymagały pracochłonnych

przygotowań i skomplikowanych planów. To był dzień, który miał przemieniać zwykłą

dziewczynę w księżniczkę, a Schuyler nigdy nie miała zapędów monarchistycznych.

Przymierzyła pierwszą suknię, z bogato haftowanym gorsetem i trzymetrowym

trenem. Oglądając się w lustrze przypomniała sobie ceremonie odnowienia więzi na Upper

East Side, na które ciągnęła ją babka. Wszystkie były takie same: panny młode jak spod

sztancy, w kosztownych koronkowych sukniach lub w morzu tiulu, nieodróżnialni panowie

młodzi, oszałamiający i pewni siebie w czarnych muszkach. Sama ceremonia, jak zrozumiała

później, niewiele różniła się od podobnych ceremonii czerwono -krwistych, z rozwlekłymi

przemówieniami, obowiązkowym czytaniem z Pierwszego Listu do Koryntian (Miłość

cierpliwa jest, łaskawa jest, śluby nudne są), obustronną przysięgą i wymianą obrączek.

Później, jeśli rodzina pozostawała w zgodzie ze starymi prawami Zgromadzenia, miało

miejsce stonowane przyjęcie w dobrym guście, z eleganckimi gośćmi tańczącymi przy

dźwiękach Lester Lanin Orchestra. Jeśli rodzina była zdecydowanie nowoczesna, odbywała

się bombastyczna, hałaśliwa impreza, z udziałem piosenkarzy z nocnych klubów oraz

fotoreporterów uwieczniających cały ten lśniący i migoczący bałagan.

- Nie, ta jest zbyt przeładowana dla ciebie, signorina - zacmokała sprzedawczyni,

sięgając po inną suknię. Była prosta, z odsłoniętymi plecami, ale Schuyler miała wrażenie, że

próbuje być w niej kimś innym. A na swojej ceremonii pragnęła ponad wszystko wyglądać

tak, jak zawsze, tylko trochę lepiej.

Podobnie jak wiele dziewcząt, przyjmowała za pewnik, że wyjdzie za mąż - pewnego

dnia, w przyszłości, za kogośtam. Przecież wszyscy brali ślub. Ale nigdy nie przekształciło

się to w prawdziwe pragnienie, zamiar czy też cel działania. Przede wszystkim była o wiele za

młoda. Dopiero co skończyła siedemnaście lat. Ale to nie był zwykły ślub, a oni żyli w

dziwnych czasach. Jednak przede wszystkim Schuyler oddała serce niezwykłemu chłopakowi.

Jack Force był kimś więcej niż mogła sobie zamarzyć, był znacznie lepszy niż jej

marzenia, ponieważ istniał naprawdę. Czasem humorzasty i odległy, z wrodzonym brakiem

cierpliwości i impulsywnością, będącymi częścią jego mrocznej natury - zdecydowanie nie

należał do ideałów. Ale kochała go bardziej, niż wydawało jej się to możliwe. Nie był

ideałem, ale dla niej był idealny.

Schuyler dała się namówić chętnym do pomocy sprzedawczyniom na inną sukienkę,

obcisłą, bez ramion i prostą w kroju, z rzędem malutkich guziczków z tyłu. Kiedy zwinne

palce zapinały kolejne pętelki, zastanawiała się nad tym, jak bardzo zaskoczyły ją

oświadczyny Jacka, chociaż się ich spodziewała. Nie była przygotowana, że stanie się to tak

szybko, ale rozumiała potrzebę pośpiechu. Mieli niezwykle mało cennego czasu. Za kilka dni

Jack miał wrócić do Nowego Jorku, aby stawić czoła swojemu przeznaczeniu, a ona mogła go

już nigdy nie zobaczyć. Starała się nie poddawać strachowi, koncentrując się zamiast tego na

ulotnym szczęściu, które miało poprzedzać kolejną rozłąkę.

Postanowili trzymać samą ceremonię w tajemnicy przed petruwianami z klasztoru.

Nie byli pewni, czy zakonnikom można ufać, a samej uroczystości nie chcieli dzielić z

nieznajomymi. Schuyler tylko w ogólnych zarysach orientowała się, co planował Jack.

Wspomniał coś o starym kościele w odległej dzielnicy i ceremonii przy blasku świec. Tylko

tyle wiedziała - oraz to, że nie będzie już lepszego czasu i miejsca. To miejsce i ten czas - to

wszystko, co mieli.

- Bellissima - zagruchały sprzedawczynie, kiedy Schuyler podziwiała swoje odbicie w

lustrze. Suknia leżała na niej idealnie i wyglądała zachwycająco.

A jednak coś było nie tak. Suknia wydawała się zbyt oficjalna. Ze smutkiem

potrząsnęła głową. Podziękowała i uściskała każdą sprzedawczynię, po czym z pustymi

rękami wyszła ze sklepu.

Schuyler odwiedziła niemal wszystkie sklepy przy placu, ale nie znalazła niczego

odpowiedniego. Wszystkie kreacje ślubne miały za wiele paciorków albo były zbyt fałdziste,

zbyt opięte lub zbyt wydekoltowane. Szukała czegoś prostego i eleganckiego, sukni

zwiastującej nowy początek, ale także symbolizującej słodycz oddania. Miała zamiar

zrezygnować z dalszych poszukiwań.

- Jackowi przecież jest obojętne, co ona włoży - może wystarczyło to, co już miała. -

może ta biała bawełniana sukienka? - kiedy natrafiła na niewielki sklep z tkaninami, ukryty w

półmroku zaułka przy Moście Złotników.

Niemłoda sprzedawczyni uśmiechnęła się.

- Czym mogę służyć, signorina?

- Czy mogłabym obejrzeć tamten materiał? Ten na górnej półce? - Schuyler wskazała

tkaninę, która wpadła jej w oko w chwili, gdy weszła do sklepu.

Starsza kobieta skinęła głową, wspięła się na skrzypiącą drabinę i zdjęła wskazaną

belę. Położyła ją na ladzie i ostrożnie rozwinęła.

- To rzadki wenecki jedwab, robiony przez tkaczy z Como metodą niezmienioną od

trzynastego wieku - wyjaśniła sprzedawczyni.

- Jest przepiękny - wyszeptała Schuyler. Dotknęła tkaniny z szacunkiem. Cienki,

delikatny jedwab był w dotyku miękki i zwiewny. Myślała, że jej suknia będzie biała - nie

była taką buntowniczką, by zrywać z tradycją - ale wybrany przez nią materiał mienił się

najbledszym odcieniem niebieskiego. W pierwszej chwili wydawał się mieć barwę kości

słoniowej, ale przyglądając się bliżej, można było dostrzec pod światło kobaltowy blask.

Hattie nauczyła ją podstaw krawiectwa, a Schuyler w momencie, w którym zobaczyła

tkaninę, wiedziała, że tego właśnie szukała przez cały dzień. Zapłaciła za materiał z bijącym

sercem i policzkami zarumionymi z podniecenia. Kiedy wieczorem wróciła do pokoju, Jacka

jeszcze nie było. Wyciągnęła z szafki z przyborami igłę i nici i wzięła się do pracy. Najpierw

przygotowała wykrój z muślinu - suknia miała być w stylu rustykalnym, z fałdą opadającą z

ramienia i spływającą luźno aż do ziemi. To wszystko.

W tę sukienkę wszywała wszystkie swoje marzenia i sny, powiązane jej krwią i

miłością. Czuła wszechogarniające ją radość i oczekiwanie. Nie po raz pierwszy Schuyler

dziwiła się, jak może być tak szczęśliwa.

Kiedy skończyła, palce miała obolałe, a ramiona zmęczone. Był już środek nocy, ale

Jack jeszcze nie wrócił. Rozebrała się i przymierzyła suknię. Jedwab w dotyku przypominał

wodę. Z niepokojem odwróciła się do lustra, niepewna, co zobaczy. A jeśli źle wybrała? A

jeśli Jackowi się nie spodoba? A jeśli suknia będzie źle leżała?

Nie. Martwiła się niepotrzebnie. Przytłumiony niebieski kolor podkreślał barwę jej

oczu, które lśniły jeszcze jaśniej. Suknia prześlicznie opadała z ramienia, a Schuyler

zdecydowała, że powinna mieć do niej rozpuszczone włosy.

Dopiero w tym momencie naprawdę zrozumiała, że zostanie panną młodą. Przycisnęła

dłoń do ust, starając się ukryć uśmiech. Ale to było zbyt wiele - szczęście musowało w niej,

ze śmiechem okręciła się przed lustrem.

Zatrzymała się, słysząc odgłos kroków. Jack wracał. Szybko zdjęła suknię ślubną,

powiesiła z tyłu szafy i włożyła zwykłe ubranie.

Nie wierzyła w stare przesądy, ale nie chciała, żeby zobaczył ją w tej sukni przed

dniem ceremonii. No dobrze, może była troszkę przesądna.

Dwa

Mroczny pierścień

Byli razem dopiero od kilku miesięcy, ale Schuyler na pamięć znała dźwięk kroków

Jacka. W odgłosach kroków zbliżających się do pokoju usłyszała coś dziwnego - zupełnie

jakby ktoś z całych sił starał się naśladować Jacka. Zaalarmowana Schuyler wyjęła z ukrytej

pochwy miecz matki, mocno ściskając ozdobioną klejnotami rękojeść. Stanęła przy drzwiach

i czekała. Kroki urwały się nagle i zapadła cisza. Wyczuła, że ktokolwiek znajdował się za

drzwiami, wiedział już, że odkryła mistyfikację. Spróbowała wyrównać oddech i opanować

nerwy.

Kiedy wiekowe zawiasy w otwierających się drzwiach nawet nie skrzypnęły, Schuyler

uświadomiła sobie, że intruz rzucił na pokój zaklęcie ciszy. Nikt nie usłyszy jej wołania o

pomoc. Chociaż pomoc nie będzie jej potrzebna. Potrafiła się obronić. Kiedy w szparze

pojawił się czubek miecza, wstrzymała oddech i znieruchomiała, szykując się do ataku.

Odziany w czerń venator wszedł do pokoju, bezgłośnie stąpając po surowej

drewnianej podłodze. Czarno-srebrny krzyż na ubraniu zdradzał jednego z podwładnych

hrabiny, a Schuyler poczuła przypływ absurdalnej wdzięczności, że nie jest to ktoś ze

Zgromadzenia Nowojorskiego.

Uniosła broń. Niestrudzenie ścigający ich venatorzy stanowili udrękę w jej życiu.

Nigdzie i nigdy nie czuła się bezpieczna, a okazja do stanięcia twarzą w twarz ze swoim

lękiem i do walki z widocznym, realnym wrogiem była dla niej ulgą.

Mężczyzna w czerni ciął z zamachem mieczem, ale Schuyler zdołała zablokować cios,

mimo że zasięg broni napastnika był większy od jej zasięgu o kilkadziesiąt centymetrów.

Bezpośrednia walka na miecze nie mogła skończyć się dla niej dobrze, więc Schuyler krążyła

po pokoju, utrzymując się tuż poza zasięgiem broni przeciwnika. Jeśli podejmie walkę na jego

warunkach, zostanie schwytana w kilka sekund.

Venator zaatakował znowu. Tym razem, zamiast odparować uderzenie, Schuyler

skoczyła w górę, lądując na drewnianej kratownicy pod wysokim, łukowatym sklepieniem.

Chwilowo bezpieczna, popatrzyła z góry na intruza. Przysiadł, szykując się do skoku, ale

zanim zdążył się odbić, Schuyler gwałtownie cięła podtrzymującą ją konstrukcję. Grube

drewno pękło jak miękkie gałązki, a na venatora posypały się potężne belki. Skakała z

miejsca na miejsce, przecinając kratownicę, a na dół sypał się deszcz drewnianych odłamków,

rozpryskując drzazgi we wszystkich kierunkach.

Gdyby nie zaklęcie silencio, takie zniszczenia wywołałyby hałas zdolny obudzić całe

miasto. Dach zadrżał, ale nie zapadł się. Tymczasem venator zdołał wspiąć się na stos drewna

i zbliżał się szybko. Schuyler błyskawicznie odwróciła się i podcięła najbliższą kolumnę,

ciskając nią w napastnika.

Venator spojrzał w górę, kiedy pierwsze drzazgi wbiły mu się w ramię. Z nieludzką

szybkością ochronił się przed zgnieceniem, wbijając miecz w twarde drewno. Teraz miała

szansę. Schuyler skoczyła na venatora, całym ciężarem lewej stopy lądując na trzymających

miecz dłoniach i przesuwając je tak, że ostrze pękło na dwie części. Schuyler uniosła własny

miecz i przycisnęła do jego szyi.

- Poddaj się! - zażądała, a jej głos zabrzmiał echem w pokoju. Łamiąc jego miecz,

złamała także zaklęcie.

Venator popatrzył na nią pogardliwie.

- Możesz mnie zabić, ale tym samym przypieczętujesz los swojego przyjaciela - uniósł

dłoń i otworzył ją, ukazując venatorski kamień na łańcuszku. Wewnątrz kamienia dostrzegła

obraz.

Kamień pokazywał Olivera Hazard-Perry'ego, związanego i w opasce na oczach.

Schuyler westchnęła głośno.

- To jakaś sztuczka. Oliver jest w Nowym Jorku... - powiedziała, nie cofając ostrza.

- Przybył do Włoch pół godziny temu. Złapaliśmy go na lotnisku.

-Ale po co miałby przyjeżdżać do Włoch, jeśli... - W tym momencie Schuyler

zrozumiała tajemnicze zachowanie Jacka. Kilka dni temu zapytał, czego by sobie życzyła

podczas ceremonii, a ona odpowiedziała, że pragnęłaby tylko, żeby jej przyjaciele mogli być

przy niej w tym najważniejszym dniu jej życia. Chociaż wiedziała, że to niemożliwe i że to

niemądre, chcieć czegoś, czego nie można mieć. Oliver pracował w nowojorskim

Repozytorium, a nikt nie wiedział, gdzie się podziała Bliss. Ale Jack potrafił spełnić nawet

takie marzenie. Jej ukochany zaprosił ich przyjaciół na ceremonię.

Poczuła ciepło w sercu, ale szczęście z powodu odkrycia sekretu Jacka musiało

zaczekać. Oliver stał się zakładnikiem. Jej najdroższy, cudowny przyjaciel - czuła ściskanie w

gardle na myśl o jego szczodrości. Przyjechał, aby świętować jej ceremonię połączenia

więzią. Przybył jako gość, po to tylko, żeby zostać ofiarą.

Schuyler trzymała miecz przy gardle venatora.

- Czego chcecie w zamian za jego życie? Poszukiwacz prawdy uśmiechnął się.

- Wiedziałem, że się dogadamy. Można było darować sobie całe to zamieszanie. -

Wyjął z kieszeni aksamitną saszetkę i wytrząsnął obrączkę z białego metalu. - Daj to

Abbadonowi - polecił i wyszeptał kilka słów do jej ucha. - Dopilnuj, aby jej nie zdejmował.

- Czemu ona ma służyć? - zapytała Schuyler, wpatrując się w obrączkę.

- Zaklęcie powstrzyma go przed powrotem do prawdziwej postaci. Kiedy znów się

spotkamy, nie będzie mógł przytłoczyć nas swoją siłą i oboje znajdziecie się w naszej władzy.

W tym pierścieniu została zaklęta twoja miłość do Abbadona. Tak długo, jak długo go

kochasz, ta obrączka będzie w stanie kontrolować jego moce.

Cofnęła się. Moc obrączki miała przemienić najgłębszą, najważniejszą część jej duszy

w okowy, kajdany. Planowali uwięzić Jacka za pomocą jej szczerej miłości do niego.

- Nie. Nie mogę. Nie zrobię tego.

- Zrobisz to, albo dopilnujemy, żeby twój przyjaciel umarł, a jego śmierć była długa i

bolesna. Jeśli powiesz Abbadonowi prawdę albo spróbujesz szukać pomocy, twój przyjaciel

zginie natychmiast. Weź widzący kamień i noś go na szyi. To nam pozwoli widzieć to, co ty

widzisz i słyszeć to, co mówisz, nawet w wymiarze uroku. Daj Abbadonowi ten pierścień.

Albo poświęć życie przyjaciela. Będziemy cię obserwować.

Venator kilkoma słowami przywrócił pokój do pierwotnego stanu.

Trzy

Spotkanie

Drzwi otwarły się znowu, gdy tylko mężczyzna w czerni zniknął za oknem. Tym

razem to był Jack. Schuyler pospiesznie wsunęła obrączkę do aksamitnej saszetki, ale zgodnie

z poleceniem venatora założyła na szyję widzący kamień.

Na przystojnej twarzy Jacka malował się niepokój. Chłopak z ciężkim westchnieniem

usiadł na łóżku i zdjął buty.

- Co się stało? - Schuyler uklękła za nim, żeby łagodnie pomasować jego ramiona.

Mięśnie miał twarde i napięte.

- Venatorzy hrabiny niedługo się tu zjawią. Obawiam się, że petruwianie nas zdradzili

- powiedział.

- Ghedi? - zapytała z przerażeniem.

- Nie, on jest naszym przyjacielem. To on mnie ostrzegł. Ale nie możemy czekać z

ceremonią do soboty. Musimy wyjechać tak szybko, jak to możliwe. Jeśli tu zostaniemy,

dopadną nas.

Gdyby tylko mogła mu powiedzieć, że venatorzy już ich znaleźli...

- Przepraszam - spojrzał na nią, odczytując napięcie na jej twarzy. - Wiem, że nie na

takie wieści panna młoda czeka przed ceremonią.

- Nie, nie... to nie to... - pragnęła powiedzieć mu o wszystkim, ale nie miała wyboru.

Musi zrobić to, co rozkazał venator, inaczej Oliver umrze. Wyjęła z kieszeni saszetkę i jak we

śnie podała ją Jackowi.

- Co to jest? - zapytał. Jej dłonie zadrżały.

- Chciałam zaczekać i dać ci to podczas ceremonii, ale skoro zostało nam tak niewiele

czasu... Czy mógłbyś ją teraz włożyć?

W odpowiedzi Jack z szerokim uśmiechem wyciągnął ku niej dłoń, a Schuyler

wsunęła obrączkę na jego palec. Wyszeptała słowa, które polecił jej wymówić venator.

- Ta obrączka jest symbolem mojej wierności, wiąże cię ze mną, a moja miłość będzie

cię trzymać na wieki.

Już. Zrobiła to.

Przez długą chwilę trzymała go za rękę, kreśląc palcem dwa koła na jego dłoni. Ten

gest był częścią szyfru, którego używali, przebywając „pod opieką" hrabiny. Dwa koła

znaczyły, że są obserwowani. Wymyślili sekretne znaki, aby porozumiewać się ze sobą i

planować ucieczkę pod okiem venatorów.

Jack popatrzył na obrączkę na palcu, ale jego twarz nie zdradzała niczego. Czy

zrozumiał, co powiedziała? Czy pamiętał ich szyfr? Musiał pamiętać.

Od tego zależało życie Olivera.

Przerwało im pukanie do drzwi.

- Jack? Schuyler? Macie gościa - odezwał się Ghedi. Wymienili czujne spojrzenia.

Schuyler przygotowała się na najgorsze - czy venatorzy wrócili tak szybko? Ale osoba, która

pojawiła się w otwartych drzwiach, była jej dobrze znana i kochana, więc Schuyler

natychmiast rzuciła się przywitać nowo przybyłą. -Bliss!

- Sky! - Bliss Llewellyn wpadła do pokoju, potrząsając miedzianymi lokami.

Poruszała się z nową energią, a Schuyler ucieszyła się, że przyjaciółka wygląda tak dobrze - z

zarumienionymi policzkami i roziskrzonymi zielonymi oczami. Coś się w niej zmieniło - na

rękach nie miała charakterystycznych znaków sangre azul. Schuyler nie wiedziała, co działo

się z Bliss, wiedziała jednak, że dziewczyna przezwyciężyła ciemność, która próbowała ją

pochłonąć. Bliss poradziła sobie z tym i wyglądała lepiej niż kiedykolwiek, a Schuyler była

za to wdzięczna losowi.

Mocno uściskała przyjaciółkę.

- Przyjechałaś.

-Jasne. Jak tylko Jack powiedział, że zamierzacie się pobrać, uznałam, że muszę tu być

- uśmiechnęła się Bliss. - Wiem, że to miała być niespodzianka, Jack, ale naprawdę nie

mogłam czekać, przepraszam. Mam złe wieści.

- Co się stało? - zapytała Schuyler, mając przeczucie, że zna już odpowiedź.

Bliss zaplotła ramiona.

- Widziałam Olivera przy odprawie paszportowej. Pomyślałam, że spotkamy się przy

odbiorze bagażu, a potem razem pojedziemy do hotelu. Czekałam na niego, ale nie przyszedł.

Rozejrzałam się i miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Sądząc po wyglądzie, venatorzy.

Wszędzie ich było pełno. Udało mi się wyślizgnąć, ale myślę, że złapali Olivera. - Bliss

wyjaśniła, że telefon od Jacka zastał ją i Jane Murray w Chicago. Ponieważ miała być

nieobecna tylko przez kilka dni, zostawiła Obserwatorkę na tropie poszukiwanej przez nich

piekielnej sfory. - Wiecie, dokąd go mogli zabrać?

- To Zgromadzenie Europejskie. Chcą nas dostać - wyjaśniła Schuyler. - Hrabina chce

naszej śmierci. Pozostała wierna swojemu bratu, Lucyferowi.

Bliss skinęła głową. Zagrożenie ze strony Niosącego Światło zawsze czaiło się w

pobliżu.

- Schuyler, czy możesz odszukać Olivera w uroku? Musimy się dowiedzieć, gdzie jest,

a ty masz w sobie jego krew. Będziesz w stanie znaleźć go szybciej niż ja - odezwał się Jack.

Schuyler zamknęła oczy. Wiedziała, że Jack ma rację, ale miała poczucie, że

zmierzają prosto w pułapkę. Venatorzy chcieli, żeby udało im się znaleźć Olivera.

Manipulowali nimi jak marionetkami, ale Schuyler nie miała wyboru. Nie mogła powiedzieć

Jackowi o tym, co stało się wcześniej, o niebezpieczeństwie, jakie groziło mu z powodu

noszonej na palcu obrączki. Mogła tylko mieć nadzieję, że pamiętał znaczenie jej sygnału i że

jakimś sposobem zdołają przechytrzyć venatorów. Już raz im się to udało.

Sięgnęła do świata duchowego, poszukując swojego przyjaciela i byłego familianta.

Ollie... gdzie jesteś? Słyszysz mnie? Nic nie miało prawa się stać ani Oliverowi, ani Bliss. Jej

drogim przyjaciołom, którzy przyjechali do Włoch, aby celebrować jej ceremonię połączenia

więzią. Cokolwiek by się stało, Schuyler przysięgła sobie, że ich ochroni.

Oliver?

Tu jestem.

Nic ci nie jest?

Na razie nie. Gdzie jesteś?

Idę po ciebie.

Schuyler otwarła oczy.

- Trzymają go w Villa Malavolta, dawnej Villa Feri, w pokoju na wieży.

- Idę tam - Jack sięgnął po kurtkę. Schuyler potrząsnęła głową.

- Nie sam. My też idziemy.

- Możesz nas potrzebować - zgodziła się Bliss. - Nawet jeśli jestem teraz tylko

człowiekiem. - Machnęła ręką, widząc ich zdziwienie. - Później wyjaśnię. To długa historia.

Jack spojrzał na Schuyler i potrząsnął głową.

- Nie mogę tak ryzykować. Nie mogę ryzykować ciebie.

- Jack - powiedziała miękko Schuyler. Wzięła go za rękę i spojrzała na zdradziecką

obrączkę, którą miał na palcu. - Już jestem w niebezpieczeństwie, najdroższy, a ty nie możesz

zawsze mnie chronić. Potrafię sama się obronić.

I muszę tam być, żeby obronić ciebie, pomyślała, choć nie mogła tego wypowiedzieć

ani przesłać, by nie dotarło to do venatorów.

Cztery

Książę świata podziemnego

Jack wiedział, że nie wyperswaduje Schuyler udziału w wyprawie ratunkowej. Był

zadowolony, że dołączyła do nich Bliss - zawsze dobrze było mieć przyjaciela walczącego po

ich stronie. Chociaż oczywiście nic złego nie miało prawa się stać, zamierzał tego

dopilnować.

Wskazał sklepienie.

- Są dokładnie nad nami.

Cała trójka biegła przez starożytne tunele pod miastem, kierując się do skrzyżowania

Via del Podesta i Via Bernardo Martellini. Labirynt we Florencji był identyczny z tym w

Lutecji, a Jack z łatwością pokonywał kolejne zakręty. Budynek od początku piętnastego

wieku należał do pewnej rodziny błękitnokrwistych, powiązanych blisko z Medyceuszami,

ale ostatnio kupił go anonimowy nabywca. W odróżnieniu od większości budynków we

Florencji ten pałac miał podziemia. Tunele prowadziły prosto do piwnicy, w której znaleźli

się po kilku chwilach.

Teraz stali pod pokojem, w którym przetrzymywano Olivera. W fizycznym świecie

jedyną metodą dostania się do środka byłoby rozwalenie sufitu, ale w wymiarze uroku nie

istniały takie bariery. Kiedy Jack znajdzie się w świecie zmierzchu, będzie w tej samej

przestrzeni, co venatorzy. To pozwoli mu zaatakować bez wchodzenia do pokoju.

- Tam na górze są ich chyba setki - powiedziała Schuyler.

Jack skinął głową. Plan był idealny. Jako Abbadon miał powstrzymać venatorów w

wymiarze uroku, podczas gdy Schuyler i Bliss uratują Olivera w świecie rzeczywistym.

- Jack... - Schuyler przygryzła wargi. - Uważaj na siebie. Ścisnął jej ramię.

- Nie martw się, niedługo wrócę.

Jack Force wkroczył w wymiar uroku. Schuyler miała rację - wyczuwał obecność

ponad setki venatorów strzegących byłego zausznika w świecie rzeczywistym. Jednakże w

wymiarze uroku znajdowało się tylko trzech Poszukiwaczy Prawdy.

To dziwne, że wrogowie skoncentrowali główne siły w świecie materialnym. Musieli

przecież wiedzieć, że Abbadon zaatakuje ich najpierw poprzez urok. To oznaczało, że

venatorzy nie obawiali się jego siły w wymiarze uroku. Ale dlaczego?

Jack skulił się, zaciskając pięści.

Pierwszy z venatorów zanurkował w jego stronę, unosząc czarny miecz. Jack

odparował atak, chwytając venatora za nadgarstek i odwracając jego własne ostrze przeciwko

niemu. Wykorzystując impet ataku przeciwnika wbił ostrze w jego kolano, rozcinając ciało i

miażdżąc staw. Venator skulił się z bólu na ziemi i zniknął z wymiaru uroku. Pozostała

dwójka zbliżała się z przeciwnych stron.

Zaatakowali jednocześnie, jeden z przodu, podczas gdy drugi podkradał się od tyłu.

Jack uprzedził ich atak i cofnął się, uderzając napastnika w pierś. Venator nie spodziewał się

takiego działania i Jack wyprowadził mocny cios, zanim tamten zdążył sięgnąć po miecz.

Jego przeciwnik osunął się na ziemię, ogłuszony.

Nagły skok Jacka usunął go na moment z zasięgu ataku trzeciego venatora. Chłopak

wykorzystał tę okazję, żeby zabrać broń powalonego venatora, który zniknął z wymiaru

uroku. Jack wyprowadził próbny cios, przyzwyczajając się do ciężaru miecza, wyczuwając

jego wyważenie i siłę.

Przerzucił broń do drugiej ręki i nakreślił linię mijającą o centymetry pierś venatora.

- Wezwij swoich kumpli. Byli zbyt pewni siebie, wysyłając tu tylko trzech venatorów

i zostawiając setkę w odwodzie. Wezwij ich, jeśli myślisz, że macie szansę mnie pokonać.

Jack odwzajemnił spojrzenie mężczyzny. Dopiero kiedy venator zniknął z wymiaru

uroku, rozluźnił mięśnie.

Czy połkną przynętę? Plan zadziała, tylko jeśli Jack zdoła zwabić wszystkich

venatorów w wymiar uroku, odciągając ich od pokoju, w którym był uwięziony Oliver.

Jack czekał w pustym wymiarze uroku, spięty i samotny. Trzymał miecz w gotowości.

Gdzie się podziewali?

W końcu pierwszy venator zamigotał w świecie duchowym.

Jack uniósł miecz, a potem podniósł go wyżej, w miarę jak pojawiło się coraz więcej

przeciwników. Przeliczył się. Ich liczba zapierała dech w piersiach. Musieli się tu zgromadzić

niemal wszyscy venatorzy w służbie Zgromadzenia Europejskiego. Było jasne, że hrabinie

naprawdę zależy na zemście.

Jack został otoczony. Zrobił jedyną możliwą rzecz - opuścił broń. Była bezużyteczna

wobec tak dużej grupy. Armia venatorów otoczyła go ciasnym pierścieniem. Ich twarze były

spokojne. Nie obawiali się niczego. Polegali na swojej liczebności i przytłaczającej sile.

- Poddaj się, Abbadonie. Twoja porażka jest pewna. - Te słowa wypowiedział wampir,

którego Jack nie rozpoznawał. Dowodzący tą armią venator był zaledwie szeregowcem w

niebiańskich zastępach, które niegdyś prowadził Jack.

To naprawdę było zbyt proste. Rozpoczął przemianę w swoją prawdziwą postać,

wzywając nieśmiertelną duszę, która od niezliczonych wieków kryła się w jego krwi.

Zmiennego Abbadona. Anioła Apokalipsy. Niszczyciela Światów.

Ale nic się nie wydarzyło. Czarne skrzydła nie wystrzeliły z jego pleców, rogi nie

wyrosły z czoła, w żyłach nie obudziła się siła miliona demonów. Pozostał Jackiem Force'em.

Zwykłym osiemnastolatkiem.

Aha.

Czyli na tym polega ich gra.

Zgadł to już w momencie, kiedy Schuyler nakreśliła dwa kręgi na jego dłoni. Widział,

jak drżały jej ręce, kiedy wkładała mu obrączkę na palec. Rzucili wiążącą go klątwę, aby

ograniczyć jego moc. Aby powstrzymać przemianę w Abbadona. Klątwę, którą utrzymywała

miłość Schuyler do niego. Zauważył charakterystyczny kamień na jej szyi, zamaskowany jako

wisiorek. Obserwowali ich, czekali. To właśnie chcieli osiągnąć. Chcieli, żeby był słaby i

bezbronny, pozbawiony nieśmiertelnej mocy.

- Coś nie tak, Abbadonie? - zadrwił venator. - Gdzie podziała się twoja siła?

Jack westchnął.

- Czy naprawdę sądzicie, że czysta siła jest moją jedyną bronią? Ze po tym, jak przez

wieki władałem w Niebie, dysponuję tylko siłą własnego miecza?

Venator wykrzywił wargi w uśmiechu.

- Jaką inną siłę mógłbyś posiadać? Od dzisiaj będziesz zwany Słabym Abbadonem.

W odpowiedzi Jack wymówił krótką inkantację, modlitwę, którą znał tylko on.

Wymiar uroku gwałtownie pociemniał, a ze złowieszczej ciemności wyłoniły się istoty ze

świata podziemnego, żywiołaki czarnego ognia, które były jego podkomendnymi jako

jednego z Pierworodnych, Anioła Ciemności, dowódcy zagubionych i przeklętych dusz z

Piekła.

Abbadon mógł być w okowach, ale Jack nosił w sobie jego duszę, a pierwotne istoty

pokłoniły się swojemu władcy. Z okrzykiem poprowadził mroczną armię do boju. Jak na

ironię, odarcie z mocy przemiany pozwoliło mu przywołać wspomnienie najgłębszej

ciemności, z której powstał. Od dawna nie czynił użytku z tej potęgi, nie sięgał do

najgłębszej, ukrytej mocy świata podziemnego, gdzie się zrodził, a jego imię zostało wykute z

ognia i śmierci.

Mroczne istoty przytłaczały przeciwników siłą i potęgą. Jack pożałował venatorów,

ale przypomniał sobie ściągniętą niepokojem twarz Schuyler. Hrabina odpowiadała za śmierć

i rozlew krwi na ich ceremonii połączenia więzią. Nic nie można było na to poradzić. Miał

tylko nadzieję, że Schuyler będzie w stanie wykonać swoją część planu, że wraz z

przyjaciółmi jest bezpieczna.

Jack popatrzył na metalową obrączkę na swoim palcu, matową i zwyczajną, mimo że

mroczna magia lśniła w niej zdradzieckim ogniem.

Pięć

Wyprawa ratunkowa

Schuyler zadrżała, gdy Jack znikał w wymiarze uroku. Będzie bezbronny, tak jak

chcieli tego venatorzy. Co się z nim stanie? Musiała wierzyć, że sobie poradzi. Ze będzie

potrafił zadbać o siebie i że zrozumiał to, czego nie mogła mu powiedzieć.

Zanim wyruszyli, Jack poprosił ją, żeby zaufała mu i postępowała zgodnie z planem.

Zamierzał zwabić venatorów w wymiar uroku i unieszkodliwić ich, podczas gdy ona i Bliss

miały uwolnić Olivera. Jack jasno dał Schuyler do zrozumienia jedną rzecz: cokolwiek się

wydarzy, musi mu zaufać. Nawet jeśli będzie się działo coś dla niej niewytłumaczalnego.

Poprosił, żeby mu to obiecała, a ona się podporządkowała.

- Gotowa? - zapytała Schuyler, patrząc na sufit.

- Jesteś pewna, że dasz sobie radę? - Bliss z niepokojem obrzuciła wzrokiem grube

deski. Schuyler wróciła myślami do wcześniejszej walki z venatorem. Nie zdawała sobie

sprawy z prawdziwej potęgi miecza Gabrieli, dopóki omal nie podcięła całego dachu, bez

najmniejszego wysiłku.

- Myślę, że uda mi się zrobić małą dziurkę - uśmiechnęła się, unosząc miecz.

Ostrze wykroiło nierówny otwór w suficie. Schuyler wskoczyła piętro wyżej i

spojrzała w dół, na Bliss.

- Dołączysz do mnie? - zapytała.

Bliss spochmurniała, a Schuyler uświadomiła sobie, że jej przyjaciółka nie dysponuje

już siłą, która dla niej była naturalna. - Przepraszam - powiedziała, sięgając w dół i wciągając

Bliss do siebie.

Otaczało je morze pustych twarzy. Schuyler napotkała nieruchome spojrzenie

najbliższego venatora. Wydawało się, że mężczyzna jest w transie. Serce zaczęło jej mocniej

bić. Plan Jacka się powiódł. Zwabił venatorów w wymiar uroku. Teraz nadeszła jej kolej, aby

dokończyć akcję ratunkową.

- Rozdzielmy się i sprawdźmy, czy wszyscy tam są - rzuciła Schuyler.

Przepchnęły się przez zamarły w katatonii tłum. Ciało osoby przebywającej w

wymiarze uroku pozostaje nieruchome i bezwładne w świecie rzeczywistym. Patrzyła w oczy

każdemu mijanemu venatorowi, Bliss robiła to samo. Armia była nieszkodliwa. Nieszkodliwa

tylko pod warunkiem, że wszyscy znajdują się w wymiarze uroku. Nie spodziewała się, żeby

Poszukiwacze Prawdy pozostali całkiem bezbronni. Musiał być tu ktoś, kto tylko udawał,

naśladując martwotę. Musiała go znaleźć, zanim on ją znajdzie.

- Umgghh.

Dźwięk rozległ się w kompletnej ciszy. To z pewnością Oliver. Znajdował się gdzieś z

tyłu, niewidoczny za nieruchomymi ciałami. Schuyler i Bliss rzuciły się w jego kierunku z

przeciwnych stron pokoju. Schuyler roztrącała gwałtownie śpiących venatorów, którzy

porwali jej przyjaciela i grozili mu śmiercią.

Znalazła Olivera zakneblowanego i związanego na starym drewnianym krześle.

Bliss zjawiła się przy nim w tej samej chwili. Obejrzała się przez ramię.

- Wydaje mi się, że wszyscy są wyłączeni, Sky. - Ostrożnie szturchnęła jednego z

venatorów w ramię, wpatrując się w jego martwe oczy.

- Rozglądaj się, z pewnością nie jesteśmy sami - rzuciła Schuyler, wyjmując knebel z

ust Olivera.

Zakasłał i wziął głęboki oddech, a potem podniósł głowę.

- Dzięki - powiedział cicho. Rozejrzał się zmęczonym wzrokiem, zdezorientowany. -

Bliss, czy to ty?

-Jedyna i niepowtarzalna - uśmiechnęła się Bliss. - Dobrze cię widzieć - dodała,

szturchając go w ramię.

- Musimy się stąd wydostać. - Schuyler przecięła sznury wokół piersi Olivera. - Dasz

radę iść? - zapytała.

Podniósł się i skinął głową. Chwyciła go za rękę i poprowadziła w stronę otworu w

podłodze.

- To było proste - zauważyła Bliss, gdy przekradali się między nieprzytomną armią.

- Nie całkiem - rozległy się ciche słowa.

Schuyler odwróciła się. Rozpoznała ten głos.

Jeden ze śpiących venatorów skoczył w ich kierunku. Ten sam, który wcześniej ją

zaatakował.

- Wasza trójka pomoże mi wszystko zakończyć - oznajmił i machnięciem ręki sprawił,

że wszystko ogarnęła ciemność.

Kiedy Schuyler otworzyła oczy, usłyszała dzikie wycie w oddali.

Znajdowali się w wymiarze uroku.

Sześć

Klątwa Abbadona

Jack uniósł pięść i armia mrocznych duchów zatrzymała się na chwilę. Skrzeczenie

ich szalonych głosów brzmiało ogłuszająco. Poskręcane kształty zmieniały się, rozpływając i

znowu formując, jakby przerażające tornado przemieszczało się w kilku kierunkach

jednocześnie. Wyczuwał przerażenie venatorów. Poszukiwacze Prawdy żyli od wielu

wieków, byli weteranami konfliktów zarówno wśród ludzi, jak i istot nadnaturalnych, ale

stwory ciemności pozostawały nieodparcie przerażające. Pozwolił, aby mroczna masa zawisła

na moment nad jego wrogami.

Potworne wycie ucichło na chwilę, kiedy Jack skoncentrował się na dowódcy

venatorów. Zwrócił się do mężczyzny, który wcześniej z niego drwił.

- Wypuść Olivera, a oszczędzę twoją armię. Możecie bez strat powrócić do hrabiny.

Dowódca skrzywił się.

- Nie ma dla nas powrotu, przyjacielu. Zostaliśmy wysłani, aby sprowadzić cię za

wszelką cenę. Może moja armia jest na twojej łasce, ale ja mam twoich przyjaciół.

W tym momencie zmaterializowały się trzy sylwetki: Oliver, Bliss i Schuyler, każde

pilnowane przez venatora. Ten, który trzymał Schuyler, miał w ręku miecz lśniący czarnym

ogniem. Oliver i Bliss byli lekko zielonkawi. Ludzie, żyjące dusze, mogli wkraczać w wymiar

uroku, ale fizjologia i fizyczność sprawiały, że cienisty wymiar był dla nich nieprzyjemnym

miejscem. Efekty uboczne obejmowały zawroty głowy i mdłości.

Dowódca venatorów uśmiechnął się, zaciskając wargi.

- Poddaj się, Abbadonie. Pozwól, aby hrabina pomogła ci odnaleźć drogę powrotną do

Niosącego Światło.

- Nie... Jack, nie! - krzyknęła Schuyler. - Nie pozwól, żeby cię zabrali!

Więc tego chciała Druzylla. Jego dawnej wierności. Okazji, aby mógł odkupić winy w

oczach dawnego władcy. Ponieważ Lucyfer był także i jego dowódcą.

Jack powoli pokręcił głową. Ciemność stanowiła ogromną, ale nieukierunkowaną

potęgę. Wezwane przez niego istoty mogły z najwyższą łatwością rozrywać ciała i broń, ale

nie byłyby w stanie ocalić jego przyjaciół przed szybkim ciosem noża. Nie mógł ich ochronić.

Nie mógł ochronić swojej ukochanej. Wiedział, co musi zrobić. Popatrzył na obrączkę na

palcu.

Venator znów się odezwał.

- Wybór należy do ciebie. Poddaj się, a puścimy ich wolno. Stań do walki, a oni umrą.

Jack nie wahał się. Otworzył pięść, uwalniając gniew Ciemności. Spojrzał wprost w

oczy wroga i ryknął:

- A WIĘC NIECH UMIERAJĄ!

Bliss wrzasnęła, a Oliver zamachnął się na trzymającego go mężczyznę, uderzając go

mocno w pierś. Ale Schuyler przez chwilę stała nieruchomo.

Nie wiedziała, w co powinna wierzyć. Musiała zaufać Jackowi. Musiała uwierzyć, że

miał powód, aby tak postąpić. Dlatego musiała uwierzyć, że poświęcenie ich stanowi część

jego planu. Obiecała, że mu zaufa. Niezależnie od tego, co się stanie. Nawet jeśli stanie się

coś, co będzie dla niej nie do pojęcia.

- Zacznij od niej - warknął Jack, wskazując Schuyler. Spojrzała w jego ściągniętą

gniewem twarz. Przez moment odwzajemnił jej spojrzenie, a Schuyler wzdrygnęła się, widząc

tak wielką nienawiść w jego oczach.

To był podstęp, na pewno. Kłamał. Prawda? Zaczynała wpadać w panikę, ale zmusiła

się, żeby myśleć chłodno. To musiało być kłamstwo, ale z jakiegoś powodu Jack chciał, żeby

uwierzyła, iż jej nie kocha. W tym momencie zrozumiała. Jack wiedział. Wiedział o obrączce

i o związanej z nią klątwie, podtrzymywanej przez najgłębsze uczucie w duszy Schuyler:

miłość do niego. Musiała znaleźć sposób, żeby przestać go kochać. To była najtrudniejsza

rzecz w jej życiu, ale zmusiła się, żeby uwierzyć w kłamstwo. Postarała się uwierzyć w nie z

całego serca. Jack nie kochał jej. Jack nigdy jej nie kochał. Jack chciał jej śmierci. Jack...

I tak jak tego pragnął, jej miłość do niego na moment zadrżała.

Klątwa została złamana, a powstrzymująca moc obrączka upadła na ziemię, dymiąc.

Przemiana nastąpiła momentalnie. Jack zniknął, a zamiast niego stał Abbadon, Anioł

Zniszczenia, unosząc ohydną głowę i łopocząc mrocznymi skrzydłami.

Z potworną siłą Abbadon pochwycił strażnika z czarnym mieczem. Broń wygięła się i

rozpękła na części. Abbadon uniósł słabego i zdezorientowanego venatora za kark, ciskając

nim w kierunku mrocznego wiru.

Schuyler działała równie szybko, obracając się, aby powalić venatora, którego

pojawienie się rozpoczęło ten okropny wieczór. Wślizgnęła się między Olivera a ostrze

venatora, nisko opuszczając swoją broń, aby odparować cios. Venator odrzucił sztylet i

sięgnął po dłuższe ostrze. Ale Oliver, wreszcie pozbawiony więzów, poczuł pulsującą w

żyłach adrenalinę. Momentalnie dojrzał niechroniony punkt venatora i uderzył. Tamten

odwrócił się, unosząc miecz, ale ten ruch sprawił, że odsłonił prawy bok.

Schuyler cięła w odsłonięte miejsce, a jej ostrze przebiło zbroję mężczyzny. Venator

zachwiał się, zdezorientowany kolejnymi ciosami, nieprzygotowany na siłę jej miecza.

Spróbował odzyskać równowagę, ale nagły i nieoczekiwany kopniak Bliss popchnął go na

ziemię. Upadł, pokonany.

Schuyler pochyliła się, łapiąc oddech, kiedy Jack położył czule rękę na jej ramieniu.

- Skończone - powiedział. - Jesteśmy bezpieczni. Chodźmy stąd.

-Jack... - nie mogła znaleźć słów. Nawet jeśli wygrali walkę, miała poczucie, że go

zawiodła. Nawet jeśli to było oszustwo, nawet jeśli to było coś, co musiała zrobić, aby mógł

odzyskać moc, pragnęła teraz, żeby uwierzył, że nigdy nie przestała go kochać. Nawet na

tamten moment. Zdołała oszukać zaklęcie i złamać klątwę, ale uczucie w jej sercu pozostało

niezmienne.

- Wiem - powiedział cicho. - I mam nadzieję, że ty wiesz...

- Nie musisz nic mówić - wyszeptała. Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy zobaczyła

zielone oczy Jacka lśniące zwykłym ciepłem. Zbyt przerażające byłoby uwierzyć w jego

gniew i obojętność. To był jej największy lęk: że uczucie Jacka do niej okaże się fałszywe, że

ich miłość była tylko snem. Ale teraz, kiedy trzymał ją w ramionach, Schuyler uświadomiła

sobie, że jej lęki są tylko sennym koszmarem, a ich miłość pozostała prawdziwa.

- Przepraszam, że musiałaś przez to przejść. Wybacz mi -powiedział, wtulając twarz w

jej włosy. Dłonią podtrzymywał jej głowę delikatnie, ale z zaborczą siłą, która zawsze budziła

w niej skrywany dreszcz.

Potrząsnęła głową. Przeszli próbę, której razem sprostali. Ich przyjaciele byli

bezpieczni, a ich miłość okazała się silniejsza niż jakakolwiek klątwa. Nic nie mogło ich teraz

zatrzymać.

Kiedy znowu zamrugała oczami, znaleźli się wszyscy z powrotem w świecie

rzeczywistym, w tunelach pod pałacem.

Siedem

Próba generalna

Wznoszę toast - oznajmił Oliver, stojąc z uniesionym kieliszkiem wina. Przy stole

zebrali się tylko we czwórkę: młoda para i dwoje przyjaciół, którzy przejechali pół świata,

aby być z nimi tego dnia. Stawili czoła przemocy i złu, a teraz byli gotowi, aby świętować.

Schuyler z uśmiechem oparła się o Jacka, czekając na słowa Olivera. Kiedy uciekli z

Villa Malavolta, pozostawiając armię venatorów na usługach hrabiny rozgromioną, leżącą

pokotem i nie stanowiącą już dla nikogo zagrożenia, Jack poprowadził ich z powrotem na

ulice miasta. Ulokowali przyjaciół w hotelu i umówili się, że po kilku godzinach na

odświeżenie się i odpoczynek spotkają się w lokalnej trattorii na obiedzie.

Kiedy szli do restauracji, Oliver odciągnął Schuyler na bok, biorąc ją pod ramię.

- Nie będzie miał nic przeciwko? - uśmiechnął się, wskazując Jacka.

Schuyler potrząsnęła głową.

-Jasne że nie, Ollie. Tak bardzo cieszę się, że cię widzę! - ścisnęła mocniej jego ramię.

Zadziwiała ją naturalność, z jaką się zachowywała, okazując swoją radość. Kiedy zaledwie

kilka miesięcy temu rozstawali się na lotnisku, zastanawiała się, czy kiedykolwiek go

zobaczy, a teraz serce jej rosło, gdy widziała, że jest szczęśliwy i zdrowy. - Wyglądasz

inaczej. Wyglądasz lepiej. Co takiego zrobili z tobą ci venatorzy? - zażartowała.

- Nic, z czym bym sobie nie poradził - zapewnił ją. - Ale masz rację. Zmieniłem się.

Opowiedział jej o Freyi, czarownicy, która uleczyła jego serce i jego krew.

- Nie jestem już naznaczony - wyjaśnił.

- Wyczułam to - skinęła głową Schuyler. Przyjrzała się jego szczerej, życzliwej

twarzy. - Tak bardzo się cieszę.

Wrócili do dawnego układu, jako dwoje przyjaciół, których uczucia były elegancko

poukładane w taki sam sposób, jak niegdyś. Oliver miał rację. To musiały być czary.

- Więc to coś poważnego? - uśmiechnęła się. Oliver pokręcił głową.

- Nie. Prawdopodobnie już nigdy jej nie zobaczę, ale to nie szkodzi. Nie martw się o

mnie - powiedział, całując ją czule w czoło.

- Hej! - zawołał Jack. - Tylko pan młody ma prawo całować pannę młodą!

Schuyler i Oliver zachichotali i weszli za Jackiem i Bliss do małej knajpki. Kiedy

właściciel dowiedział się, że następnego dnia biorą ślub, wyprawił dla nich prawdziwą ucztę:

delikatne wołowe carpaccio i grilowana cukinia, carbonara z białymi truflami, ravioli z

nadzieniem z gruszek i sera pecorino oraz kruchy stek florentyński. Na deser podano patery z

tortem Sachera i tartą Tatin, a także najlepsze tiramisu, jakie Schuyler kiedykolwiek jadła.

A teraz Oliver stanął na środku restauracji i odchrząknął.

- Wznoszę toast - oznajmił. - Wznoszę toast za wspaniałą parę. Chciałem w tej

doniosłej chwili powiedzieć coś prostego i eleganckiego, odwołam się zatem do słów poety.

Oto wiersz napisany z okazji ślubu. - Zaczął czytać fragmenty wiersza Franka O'Hary. Była to

budująca opowieść o miłości i przyjaźni, której zgromadzeni słuchali z uwagą. - Wiersz ten

jest tak długi, ponieważ nasza przyjaźń także trwa długo, jak na to życie i te czasy -

uśmiechnął się Oliver. - A ja zamierzam przeciągnąć ją na tyle, na ile tylko się da.

- Brawo, brawo! — zawołał Jack, a Schuyler stuknęła się z Oliverem kieliszkiem.

Oliver usiadł z powrotem przy dźwięku gromkich braw, ponieważ także inni goście

restauracji zasłuchali się w muzykę jego słów.

Następnie wstała Bliss.

- Ollie, trudno cię będzie prześcignąć - skarciła go. Odchrząknęła. - Chciałam tylko

powiedzieć, że to dla mnie niesamowity zaszczyt, że mogę tu dzisiaj być. Kochamy cię, Sky,

a ponieważ kochamy Sky, kochamy również ciebie, Jack. Dbajcie o siebie nawzajem. Bądźcie

dla siebie dobrzy. Składamy wam najlepsze życzenia z głębi serca. Nie zapomnijcie o nas i

nie wahajcie się prosić nas o pomoc, gdybyście jej potrzebowali. - Urwała, a Schuyler

pomyślała o licznych niebezpieczeństwach, którym niebawem będą musieli stawić czoła. Jej

przyjaciele wiedzieli, że po ceremonii ona i Jack będą musieli się rozdzielić, że to tylko

krótka chwila, oaza szczęścia poprzedzająca długą i mroczną opowieść o rozstaniu i

nieznanych zagrożeniach.

Pojutrze każde z nich wyruszy z Włoch we własną niebezpieczną podróż. Oliver wróci

do Nowego Jorku, w którym miały miejsce tajemnicze porwania wampirów. Bliss uda się na

poszukiwania nieuchwytnej piekielnej sfory. Schuyler pojedzie do Aleksandrii, aby wypełnić

testament dziadka, a Jack będzie musiał się zmierzyć ze swoją bliźniaczką i swoim

przeznaczeniem, aby przekonać się, czy zdoła wygrać walkę z samą Śmiercią.

Ale Bliss nie wspomniała o żadnej z tych mrocznych spraw. Nie musiała: wszyscy

myśleli o tym samym. Czystym głosem zawołała:

- Za zdrowie Schuyler i Jacka!

Później nastąpiły szczęk kieliszków i składanie życzeń. Bliss gorąco uściskała

Schuyler. Schuyler przyciągnęła do siebie Jacka, a Bliss zrobiła miejsce dla Olivera, tak że

cala czwórka złączyła się w nierozerwalnym kręgu.

Osiem

Ślubny poranek

Wczesnym rankiem następnego dnia, w zaciszu sypialni, Schuyler przytuliła się

mocniej do Jacka. Dzisiaj mieli zostać połączeni więzią. Czuła dłoń Jacka na swoich plecach,

dotyk jego skóry na swojej skórze, kiedy wsunął rękę pod delikatną tkaninę. Odwróciła się do

niego, objęta jego ramionami i zgniatana w nich.

Jack bez słowa zaczął całować jej policzki i szyję, a Schuyler poczuła, jak jego ciało

przesuwa się, przygniatając ją swoim ciężarem. Tego wieczora zostaną połączeni więzią.

Ale tego ranka byli jeszcze po prostu parą zakochanych.

Ktoś mógłby pomyśleć, że po tych wszystkich schadzkach w tajemnym apartamencie

przekroczyli już dawno granicę. Ale Schuyler nadal była czysta. Nadal była niewinna, choć

może nie tak naiwna jak dziewica z nerwowym drżeniem wślizgująca się do ślubnego łoża.

Nie - nie aż tak niewinna. Ale pragnęła zaczekać, aż będzie gotowa, a teraz nie chciała już

czekać dłużej.

Zobaczyła, że Jack patrzy na nią. Na pytanie w jego oczach odpowiedziała

pocałunkiem. Tak, najdroższy. Tak. Teraz.

Zsunęła jego koszulę i pomogła mu się rozebrać, delikatnie muskając jego ciało

palcami. Był taki ciepły i prawdziwy. I należał do niej. Czuła się wiotka w jego ramionach.

Jego skóra była gorąca w dotyku, Schuyler miała wrażenie, że oboje płoną.

Nie była w stanie oddychać, nie była w stanie myśleć, mogła jedynie czuć - jego

pocałunki, jego dotyk i jego ciężar, czuć ich oboje razem.

Jack zatopił kły w jej szyi, a ona poddała się mu, poddała się miłości i rozkoszy,

uczuciu, że on jest wszędzie - w każdej cząstce jej ciała. Przyciągnął ją i przytrzymał, a kiedy

wszystko się stało, poczuła się rozbita, wolna i odnowiona.

Nie mogła powstrzymać łez. Była niesamowicie szczęśliwa, chociaż „szczęście" nie

określało właściwie tego, co czuła. Potężne emocje wypełniały ją, rozpalając jak świecę,

stanowiąc odzwierciedlenie jego miłości i pożądania, jakby była przedłużeniem jego

zakończeń nerwowych. Czuła się otwarta, scalona i pokonana.

- Coś nie w porządku, najdroższa? - wyszeptał, a jego twarz dzielił od jej twarzy jeden

oddech. Pocałowała go chciwie.

Wszystko jest w porządku. Wszystko... Zupełnie wszystko.

To było cudowne, przerażające, trudne i ekstatyczne, a jej zaczęło się kręcić w głowie

od krwi i bólu. Ale rozkosz była silniejsza i wspanialsza niż wszystko, co sobie wyobrażała.

Słodkie zapomnienie.

Dziś wieczorem zostaną połączeni więzią. Dziś wieczorem będzie należeć do niego.

Ale już do niego należała.

Dziewięć

Anielska panna młoda

O zachodzie słońca Schuyler weszła do niewielkiej kaplicy w północnej części miasta.

Zgodnie z tradycją przyszła sama, lekko stąpając po bruku w nowych skórzanych sandałach.

Bliss czekała na nią w przedsionku.

- Wyglądasz cudownie, jak zwykle - westchnęła jej przyjaciółka. - A ta suknia!

Bliss podała jej bukiet dzikich kwiatków. Takich samych, jak te, które Jack podarował

jej podczas wędrówki przez Mount Rosa.

- Jack prosił, żebym ci je dała.

Schuyler wzięła bukiet z uśmiechem i wpięła jeden kwiat we włosy. Serce waliło jej

mocno, czuła się otoczona bezmiarem miłości - nie tylko Jacka, ale także przyjaciół, którzy

byli przy niej tego wieczora.

- Gdzie nasza dziewczynka? - zapytał czyjś głos.

- Ollie! - krzyknęła Schuyler, odwracając się, żeby uściskać go mocno. Chociaż

widzieli się zaledwie poprzedniego wieczoru, po tym wszystkim, przez co przeszli, Schuyler

była szczęśliwa, że nadal mają siebie nawzajem. Tego właśnie pragnęła. Ceremonia

połączenia więzią była zarówno przysięgą między nią a Jackiem, jak i okazją do święta dla

ich społeczności. To byli jej bliscy.

- Chyba mam cię poprowadzić do ołtarza w roli ojca - powiedział z uśmiechem Oliver.

- To bardzo stosowne, nie uważasz?

Zza drzwi kaplicy rozległy się dźwięki Marsza Weselnego Wagnera. Był to

konwencjonalny wybór, ale Schuyler w dniu ceremonii nie chciała sprzeciwiać się tradycjom.

Z głębi serca pragnęła okazać szacunek związkowi, w który wkraczała.

- Chyba na nas kolej - powiedziała do Olivera, biorąc go pod rękę. Bliss otworzyła

drzwi i pierwsza weszła do środka jako druhna.

Schuyler nie czuła tremy ani lęku, których się spodziewała. Patrzyła wprost przed

siebie.

Ponieważ on tam był.

Jej Jack stal wyprostowany i prawdziwy. Ich miłość musiała sprostać wielu próbom,

ale wyszła z nich cało. Ich miłość była silniejsza niż kiedykolwiek. Jasne, pogodne szczęście

napełniające wnętrze kościoła było zasługą Jacka. Rzucił własne zaklęcie, zdołał odszukać

Bliss i sprowadził Olivera z Nowego Jorku. Nie byli jedynymi obecnymi tu przyjaciółmi.

Niewielką kaplicę wypełniały uśmiechnięte, znajome twarze. Znalazła się tu cała drużyna

lacrosse'a: Bryce Cutting, Jamie Kip, Booze Langdon i Froggy Kernochan. Byli tu także

Hattie i Julius Jacksonowie, rozpromienieni i dumni. Pojawił się Christopher Anderson.

Przyszedł także Ghedi, który po tym wszystkim, co razem przeszli, pozostał ich przyjacielem.

Oliver pocałował Schuyler w policzek i potrząsnął dłonią Jacka.

Potem Jack ucałował ją w czoło i oboje podeszli do ołtarza. To było właściwe, to było

cudowne. To był najszczęśliwszy dzień w jej życiu.

Gdzieś blisko Schuyler czuła obecność tych, którzy odeszli. Czuła uśmiech Dyłana.

Czuła miłość dziadków, Lawrence'a i Cordelii. Ale ponad wszystko wyczuwała pełną miłości

obecność i troskę matki i ojca, gdziekolwiek się znajdowali.

Przy ołtarzu nie czekał na nich ksiądz. Związki błękitnokrwistych przypieczętowywała

sama para młodych. Aby uświęcić więź, musieli tylko wypowiedzieć odpowiednie słowa.

Jack stanął twarzą do Schuyler, ujął jej lewą dłoń i wsunął na palec obrączkę. Tę

samą, którą przyniósł jej venator. Przeklętą obrączkę.

- Druzylla myślała, że zrujnuje nam ten dzień, ale się myliła - powiedział Jack. -

Powinienem jej z głębi serca podziękować, bo zwróciła mi coś, co zgubiłem dawno temu.

Schuyler z ciekawością popatrzyła na obrączkę na palcu. Nie była już zrobiona z

białego metalu. Teraz miała ciemną barwę, ze szkarłatnymi żyłkami, jakby została wykuta z

żelaza i krwi.

Jack podniósł ją do światła.

Przez wszystkie te lata na Ziemi zgromadziłem fortunę w klejnotach i skarbach. Mogę

podarować ci diamenty i rubiny, szafiry i szmaragdy. Ale żaden klejnot nie może równać się z

blaskiem twoich oczu.

Gdy wypowiedział te słowa, Schuyler uświadomiła sobie, że otworzył przejście do

wymiaru uroku. Kiedy zamrugała oczami, stali naprzeciwko siebie w cienistym świecie.

Kościół i ich przyjaciele zniknęli.

Nie martw się, dla nich upłynie zaledwie ułamek sekundy.

Stanął przed nią w prawdziwej postaci, z uniesionymi łukowato hebanowymi

skrzydłami i rogami wyrastającymi z czoła.

Schuyler spojrzała na obrączkę i zobaczyła, że została ona wykuta z czarnego ognia.

Czy znasz historię powstania aniołów!

Potrząsnęła głową.

Kiedy Wszechmogący stwarzał świat, stworzył także Pierworodnych. Anioły Światła:

Michał, Gabriela i ich bracia zostali stworzeni z pajęczyny gwiazd w niebiosach. Anioły

Podziemi zostały ulepione z mrocznej materii, podtrzymującej Ziemię. Nie ma Światła bez

Ciemności. Powstałem z ognia i żelaza, z węgla i siarki.

Kiedy wygnano nas z Raju, na zawsze utraciliśmy fragment naszych dusz. Częścią

naszej kary było przekleństwo niepozwalające nam na nowo poznać miłości. Zamiast tego

zostaliśmy związani przypisanym z góry przeznaczeniem. Azrael i ja nigdy nie wybraliśmy

siebie nawzajem, wybór został dokonany za nas. Nie znaliśmy niczego innego.

Obrączka, którą trzymasz, jest częścią mojej duszy, którą pomogła mi odzyskać twoja

matka. To ona ocaliła nas przed Ciemnością i poprowadziła z powrotem do Światła. Jako jej

córka jesteś także Aniołem Światła. Ogień cię nie skrzywdzi- Straciłem ten pierścień podczas

walk w Rzymie. Ale teraz został mi zwrócony.

Tę obrączkę pobłogosławiła sama Gabriela. Nigdy nie dałem nikomu tego pierścienia.

Azrael nigdy go nie dostała.

To jedyna część mnie, która naprawdę do mnie należy, a teraz należy także do ciebie.

Kiedy powrócili z wymiaru uroku, Schuyler z zachwytem popatrzyła na ciemną

obrączkę na palcu. Wydawała się tak niepozorna i zwyczajna, a jednak kryła sekretną historię

wojny, krwi, miłości, utraty, przebaczenia i przyjaźni.

- Nigdy jej nie zdejmę - obiecała. - I ja także mam dla ciebie obrączkę.

Tym razem jej dłonie były pewne jak ręce chirurga, gdy wsuwała obrączkę na jego

palec. Była to zwykła złota obrączka z wyrytą datą ślubu rodziców Schuyler. Wyjeżdżając z

Nowego Jorku, zdołała zabrać ze sobą kilka najcenniejszych pamiątek.

To obrączka mojego ojca - przekazała. - Jest w niej zaklęcie ochronne rzucone przez

moją matkę, kiedy zostali połączeni więzią. Chcę, żebyś ją nosił.

Wzięli się za ręce i w obecności zgromadzonych w kaplicy przyjaciół wypowiedzieli

słowa, które wiązały ich ze sobą, słowa, których nie można było cofnąć.

- Oddaję się tobie i przyjmuję ciebie jako część mnie - oznajmił Jack lekko drżącym

głosem. Miał łzy w oczach.

- Oddaję się tobie i przyjmuję ciebie jako część mnie - odpowiedziała jak echo

Schuyler. Czuła głęboki spokój i patrzyła na niego z bezgraniczną miłością.

Dokonało się.

Byli połączeni więzią.

Kiedy znowu spojrzała na Jacka, jego szmaragdowe oczy lśniły radością, szczęściem i

dumą. Schuyler była przepełniona miłością. Na przekór wszystkiemu byli razem. Na przekór

wszystkiemu należała do niego, a on należał do niej.

Czy poczuła jakąś różnicę? Wyobrażała sobie, że pomiędzy nimi powstanie

niewidzialna więź, pojawi się fizyczne uczucie połączenia. Ale czuła się tak samo, jak

przedtem. Tylko lepiej. Tylko bardziej kompletna. Spokojniejsza.

Niewielka kaplica napełniła się gwarem wiwatów i gratulacji.

Kiedy przy radosnych dźwiękach Marsza Weselnego Mendelssohna wyszli z kościoła,

przyjaciele powitali ich lśniącymi zimnymi ogniami i oznajmili głośno ciemnemu niebu ich

imiona.

Jack mocniej ścisnął jej dłoń, a Schuyler w odpowiedzi ścisnęła jego rękę dwukrotnie.

To był ich tajemny szyfr. Oznaczał kocham cię.

Jutro Jack ją opuści. Jutro powróci do Nowego Jorku, a ona pojedzie do Aleksandrii.

Ale dziś wieczorem zatańczą.

Podziękowania

Z całego serca dziękuję mojej rodzinie. Mike'owi i Mattie. Mamie. Ainie, Steve'owi,

Nicholasowi i Josey. Chitowi i Christinie. Mamie i Tacie J. oraz wszystkich pozostałym

Johnstonom. Tęsknię za tobą, Tato. Dziękuję moim wspaniałym redaktorom, Christianowi

Trimmerowi i Stephanie Lurie oraz wszystkim pracownikom wydawnictwa Hyperion.

Dziękuję mojemu cudownemu agentowi, Richardowi Abate. Dziękuję wszystkim, którzy od

tak dawna śledzą losy błękitnokrwistych. Na razie arrivederci. Niedługo znów się spotkamy.