Arnold Judith

„Bal przy świecach”

Z serii Hotel Marchand – tom 01

Mój najdroższy Remy!

Wiem, że niektórzy uznaliby mnie za głupią, gdyby się dowiedzieli, że piszę do Ciebie, ale do kogo mam się

zwrócić? Mijają cztery lata, jak odszedłeś, jednak każdego dnia czuję, że jesteś przy mnie. Posłuchaj, naszemu

ukochanemu hotelowi grozi poważne niebezpieczeństwo. Zaczyna się karnawał, a my toniemy w długach. Huragan

wyrządził poważne szkody, lecz jeszcze przedtem ... Nie, nie ma sensu oglądać się za siebie.

Przyszłość powinna być pomyślna. Kilka miesięcy temu, z powodu mojej drobnej niedyspozycji, nasze córki -

Charlotte, Renee, Sylvie, nawet Melanie - zjechały do domu i pracują w hotelu, tak jak to sobie wymarzyliśmy. Byłbyś z

nich bardzo dumny.

Niestety, wiadomości o naszej złej kondycji finansowej musiały przedostać się na zewnątrz, ponieważ

otrzymaliśmy propozycję sprzedaży. Odrzuciłam ją, oczywiście. Straciłam Ciebie, lecz przyrzekam, że uczynię wszystko,

co w mojej mocy, żeby ocalić Hotel Marchand dla naszych wnuków. Obiecuję ci to, mój kochany.

Ton amour,

Anne

PROLOG

Julie Sullivan go zniszczyła. Zasługuje na to, by i ją zniszczyć. Nikt nie może spędzić ośmiu lat w więzieniu i

pozostać sobą. Zanim Julie zaczęła mówić i zepsuła wszystko, był wyjątkowy. Był człowiekiem sukcesu. Przystojnym,

szlachetnym i wspaniałomyślnym.

Sprawiał, że marzenia się spełniały. Piękne dziewczęta z całego kraju zjeżdżały do Nowego Jorku, a on robił z

nich modelki. Jeśli chciały zmienić fryzurę czy makijaż, znajdował wizażystę. Miały problemy z nadwagą? I tym się zajął.

Kłopoty finansowe? Służył dobrą radą. Potrzebowały ramienia, na którym mogły się wesprzeć, mentora, któremu mogły

zaufać, kogoś, kto pomógłby im poradzić sobie ze stresami? Glenn Perry był na każde zawołanie.

Był dobry. Naprawdę zależało mu na każdej dziewczynie - no, może na jednych trochę bardziej niż na innych -

ale serce miał otwarte dla wszystkich. Niektóre darzył szczerym uczuciem. Był dobrym człowiekiem, łagodnym,

kochającym. Dopóki Julie Sullivan go nie wydała.

Teraz, po ośmiu długich latach, nareszcie wrócił do Nowego Jorku, do starego domu, do starych kątów. Świat

może się przez ten czas aż tak nie zmienił, natomiast Glenn bardzo. W sercu nosi blizny, w duszy głębokie urazy.

Julie musi mu za to zapłacić.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

On znów ją obserwuje. Zanim zdążyła obrócić się z fotelem w stronę drzwi, już go nie było. Dostrzegła tylko

doganiający go cień, tak bezszelestny jak on sam.

Gerard, poprzedni szef ochrony, miał chód głośny, ciężki. Julie i Charlotte zawsze żartowały, że dudniące kroki

są tajemnicą jego sukcesu, bo niepożądani goście z daleka słyszeli, iż nadchodzi, i zawsze zdążyli uciec. Niestety Gerard

odszedł zaraz po Święcie Dziękczynienia, a jego następca, Mac Jensen, miał inny styl pracy. Julie podejrzewała, że

wolał łapać przestępców, niż ich odstraszać. Poruszał się ze zwinnością pantery polującej na zdobycz.

Zazwyczaj wyczuwała jego bliskość, nie widząc go ani nie słysząc. Wystarczył jej jego zapach, a wówczas, jeśli

zareagowała wystarczająco szybko, udawało jej się dostrzec jego znikający cień. Tylko niezmiernie rzadko widywała

jego samego. A gdy do tego dochodziło, zazwyczaj przyłapywała go na tym, że ją obserwuje.

W stała od biurka, podeszła do otwartych drzwi i wyjrzała na korytarz. Maca już dawno nie było, lecz jego zapach wciąż

unosił się w powietrzu, mroczny, leśny, wyjątkowo męski, którego pewnie nikt poza nią nie wyczuwał. Julie była

wyjątkowo wrażliwa na zapachy. I na Maca Jensena.

Z westchnieniem usiadła z powrotem przy biurku.

Nie miała czasu na zawracanie sobie głowy nowym szefem ochrony Hotelu Marchand. Od czasu, gdy Anne

Marchand przekazała ster rządów w ręce córki, Charlotte, jej asystentce Julie przybyło obowiązków ważniejszych od

zastanawiania się, czy przypadkiem Mac nie poświęca jej zbyt duże uwagi. A jeśli nawet, to nie on pierwszy. Julie

przywykła do tego, że ludzie się jej przyglądają.

Na ekranie monitora widniało menu proponowane przez szefa kuchni na bal w święto Trzech Króli. Robert

LeSoeur był mistrzem nad mistrzami i Julie nie ośmieliłaby się sprzeciwić mu w kwestii przystawek czy deserów.

Niemniej przed przekazaniem menu Charlotte do akceptacji musiała przejrzeć przedstawiony przez niego kosztorys.

Młodsza siostra Charlotte, Melanie, współpracowała z Robertem w restauracji Chez Remy, lecz bardziej dbała o jakość

potraw niż o ich cenę. A gdyby zostawić Robertowi pełną swobodę, serwowałby dania przyrządzone z takich

składników, że hotel poszedłby z torbami.

- Julie? - Charlotte zawołała ze swojego gabinetu. Oba pokoje miały osobne wejścia z korytarza, lecz były też

połączone wewnętrznymi drzwiami, które Julie zawsze trzymała otwarte. Zresztą drzwi na korytarz także nie zamykała -

lubiła, by wszyscy mieli do niej dostęp, lubiła także, by staroświecka atmosfera hotelu przenikała jej miejsce pracy.

Gabinet Julie znajdował się na piętrze, nad eleganckim holem. Miał wysoki sufit ozdobiony sztukaterią i złocistożółte

ściany nawiązujące kolorem do klasycznej architektury Dzielnicy Francuskiej. Urządzony był jednak funkcjonalnie i

minimalistycznie: na podłodze trwała wykładzina dywanowa, biurko w kształcie litery L, biurowe szafy na dokumenty i

ultranowoczesny sprzęt komputerowy. Ponieważ całe wyposażenie techniczne znajdowało się u jej asystentki, Charlotte

mogła zapełnić swój pokój bibelotami i bukietami świeżych kwiatów, na podłodze położyć puszysty dywan oraz

wstawić antyczną komodę, na której w ramkach stały fotografie jej bliskich: trzech sióstr, siostrzenicy, babki, matki i

zmarłego przed czterema laty ojca, którego opiekuńczy duch, niczym anioł stróż, krążył po hotelu. Na szczęście ani

hotel, ani cenne drobiazgi Charlotte nie padły ofiarą huraganu Katrina, który półtora roku temu spustoszył miasto.

Na dźwięk swojego imienia Julie natychmiast udała się do szefowej.

- Dzień dobry. Co nowego?

Julie podziwiała Charlotte, która zatrudniła świeżo przybyłą do Nowego Orleanu absolwentkę uniwersytetu

McGiU w Montrealu, nie bacząc na to, że oprócz dyplomu nie ma ani referencji, ani doświadczenia.

- Znowu kłopoty z tym gościem z pokoju 307, Alvinem Grote'em. Tym razem skarży się na ... - Charlotte urwała

i wzięła do ręki plik różowych karteczek - na kształt kostek lodu. Nie lubi sześcianów. Chce walce z dziurką w środku.

Julie wzniosła oczy ku górze i wyciągnęła rękę po karteczki.

- Kostki w kształcie walca szybciej się rozpuszczają i rozwadniają drinki - odpowiedziała.

- Nie jestem ekspertem od fizycznych właściwości kostek lodu - przyznała Charlotte i westchnęła. - Pan Grote

zostanie u nas cały tydzień i następny weekend, więc musimy się przygotować na więcej tego typu reklamacji. Już

zakwestionował temperaturę chardonnay podawanego w barze. Według niego powinna być trzy stopnie niższa.

- Trzy?

- Dokładnie. Leo twierdzi, że wyraził się bardzo precyzyjnie.

- Może powinien wrzucić kostkę lodu do kieliszka - mruknęła Julie. - Temperatura by natychmiast spadła.

- Poznałaś go?

Julie miała tę wątpliwą przyjemność.

- Dziś rano, w holu. Zaciągnął mnie do okna, żeby poskarżyć się na pogodę. "Jest sam początek stycznia, a gdzie

śnieg?". Musiałam mu przypomnieć, że znajdujemy się w Nowym Orleanie. - Julie urwała i zaśmiała się. - Nosi kitkę, a

jest łysy na ciemieniu - dodała.

- Och nie! - jęknęła Charlotte. - Cóż, za apartament płaci nielichą sumę. Może uda nam się znaleźć foremki do

kostek takich, jakie lubi? Przecież chcemy, żeby nasi goście byli zadowoleni, prawda?

- Nawet jeśli są łysi, a resztki włosów wiążą w kitki?

- Zwłaszcza oni. A teraz druga sprawa ... Biorąc pod uwagę, jakie mamy urwanie głowy, wpierw Boże

Narodzenie, potem sylwester, teraz już za cztery dni Trzech Króli, sześć tygodni później jeszcze Mardi Gras, zaczęłam

się zastanawiać, czy nie warto by zlecić organizacji imprez profesjonaliście. - Charlotte podeszła do ślicznego biureczka

z inkrustowanym blatem, stanowiącego zupełne przeciwieństwo funkcjonalnego biurka Julie, i wzięła do ręki tekturową

teczkę. - Zawsze sami zajmowaliśmy się organizacją naszych balów, lecz pomyślałam, że musimy być otwarci na nowe

rozwiązania i przynajmniej rozważyć taką ewentualność na przyszłość.

- Z kimś się już kontaktowałaś? Charlotte wymieniła kilka nazwisk. - Jak wysoko cenią swoje

usługi?

- Za wysoko. - Charlotte westchnęła. - Zresztą w tej branży nikt nie jest tani.

- W przeszłości organizowaliśmy wspaniałe bale bez uciekania się do niczyjej pomocy - przypomniała Julie. -

Mamy cudowny personel, a Luc zatuszuje każde potknięcie.

- To prawda. Luc umie oczarować gości. Uwielbiają go.

W ocenie Julie umiejętność oczarowania hotelowych gości była najważniejszym zadaniem animatora wolnego czasu.

Luc Carter sprawiał wrażenie odrobinę rozkojarzonego, poza tym miał zwyczaj znikać z hotelowego holu w najmniej

odpowiednich chwilach, lecz swą chłopięcą urodą, wdziękiem i uwodzicielskimi spojrzeniami potrafił każdego

udobruchać.

- Z przyjemnością powierzyłabym organizację następnych balów profesjonaliście - ciągnęła Charlotte - lecz te

koszty! Zrób, proszę, wstępną kalkulację, żebyśmy mogły się zorientować, czy to w ogóle byłoby do przeprowadzenia.

- Oczywiście.

Julie wzięła od Charlotte teczkę.

- Jeśli uznasz, że nie warto, nie trać czasu. Powtarzam, wszystkie bale zaplanowane na tegoroczny karnawał

organizujemy sami. Uznałam jednak, że na przyszłość powinniśmy rozważyć inną opcję.

Julie przytaknęła skinieniem głowy. Dostatecznie długo pracowała z Charlotte i zwracała uwagę nie tylko na to,

co powiedziała, lecz także na to, co przemilczała. Od września ubiegłego roku, czyli od czasu, gdy nagły atak serca

zmusił Anne Marchand do rezygnacji z kierowania hotelem i przekazania steru w ręce córki, Charlotte była

przepracowana i zdenerwowana. Zlecenie organizacji balów profesjonaliście zdjęłoby z jej barków jeden ciężar.

Koszty tego były jednak spore. A mimo prestiżu, mimo wysokiej pozycji wśród nowoorleańskich hoteli, mimo

idealnej wprost lokalizacji po wschodniej stronie Jackson Square, w samym sercu Dzielnicy Francuskiej, mimo

wyśmienitej kuchni i wytwornego wystroju, z Hotelu Marchand pieniądze wyciekały jak ropa z dziurawego tankowca.

Nie aż tak, by zanieczyścić całą Zatokę Meksykańską, lecz wystarczająco silnie, by właścicielom spędzać sen ż powiek.

- Masz do mnie coś jeszcze? - spytała Julie.

- Kiedy tu weszłaś, miałaś taki dziwny wyraz twarzy - rzekła Charlotte. - Czy coś się stało?

- Masz na myśli coś wykraczającego poza normę?

Normą były kłopoty związane z kondycją finansową hotelu, rozłąką z siostrą mieszkającą w Nowym Jorku,

dziwnymi piskami, jakie wydawały hamulce w jej samochodzie. Julie miała też i inne zmartwienia, o których z nikim nie

chciała rozmawiać, nawet z Charlotte. Do tej pory wydawało jej się, że potrafi dobrze się maskować.

- Zawsze, kiedy w pobliżu znajduje się Mac Jensen, na twojej twarzy pojawia się ten wyraz ...

- Jaki wyraz?

- Nie wiem ... Dziwny.

- Teraz też? Czy Mac jest gdzieś tutaj?

- Kilka minut temu był.

- Co go sprowadziło?

- Przyniósł raport z wczorajszego dnia. Któryś z gości przysięga, że słyszał ducha chodzącego po drugim piętrze,

więc ochrona musiała to sprawdzić i sporządzić raport.

- Znowu? Błagam, tylko nie to!

Jeden z domów, które tworzyły kompleks hotelowy, podobno należał do kochanki pewnego marynarza, który

pływał ze słynnym piratem Jeanem Lafitte'em i zatonął podczas nagłego sztormu w Zatoce Meksykańskiej. Goście

często opowiadali, że słyszeli stąpanie ducha nieszczęsnej kobiety, czekającej na powrót ukochanego. Julie była zbyt

trzeźwą osobą, by w to wierzyć, lecz jeśli legenda przyciągała gości do hotelu, nie było sensu się spierać.

- Nie wymiguj się od odpowiedzi. Czy masz jakiś problem z Makiem? - drążyła Charlotte.

- A wyraz mojej twarzy świadczy, że tak?

Charlotte uśmiechnęła się.

- Raczej mówi, że chciałabyś mieć.

- Chciałabym?

- Jest przystojny. Te ciemne oczy, mocno zarysowany podbródek. .. Nie zauważyłaś?

- Chyba tak. - Charlotte nie musi wiedzieć, że bardzo dobrze zauważyła i czarne oczy, i podbródek, i brązowe

włosy, i umięśnione ciało, i zadziwiająco cichy chód jak na mężczyznę jego wzrostu. Spostrzegła, że szefowa wciąż

czeka na odpowiedź. - Czasami... mam wrażenie, że mnie szpieguje.

- Szpieguje?

- Czuję na sobie jego wzrok. Jak gdyby mnie obserwował, ale nie chciał, żebym się zorientowała.

- Julie! Na miłość boską! Połowa facetów w Nowym Orleanie gapi się na ciebie, gdziekolwiek się pojawisz.

Julie poczerwieniała.

- Trochę przesadziłaś.

- Wcale nie. Byłaś modelką. Zwracasz uwagę.

- Byłam znacznie młodsza - zaoponowała Julie. - I szczuplejsza - dodała.

- A teraz jesteś starsza i tu i tam bardziej zaokrąglona. Nie dziwię się, że mężczyźni się za tobą oglądają. Mam

tylko nadzieję, że to nie przeszkadza Macowi w wykonywaniu obowiązków. Jeśli w hotelu zaczną się jakieś kłopoty,

uciekaj w przeciwną stronę, żeby go nie rozpraszać.

Julie roześmiała się z żartu szefowej, lecz kiedy znalazła się z powrotem u siebie, doszła do wniosku, że

Charlotte się myli. Mac nie patrzył na nią pożądliwie, lecz przyglądał się w taki sposób, jak gdyby chciał odkryć jej

tajemnicę.

Nie uda mu się, postanowiła, jeśli tylko będzie miała w tej sprawie coś do powiedzenia.

U siadła przy biurku. W prawym dolnym rogu ekranu pojawiła się ikona informująca o nadejściu nowej poczty.

Zazwyczaj sprawdzała skrzynkę mail ową trzy razy dziennie: około ósmej rano, potem w porze lunchu i przed

wyłączeniem komputera na koniec dnia:. Ale teraz czekała na wiadomość od siostry dotyczącą zdrowia ojca, który

zachorował na grypę, a Marcie wysyłała maile w godzinach urzędowania. Przekonały się, że nie są w stanie rozmawiać

przez telefon krócej niż godzinę, więc nie dzwoniły do siebie z biura.

Miała nadzieję przeczytać, iż ojciec czuje się coraz lepiej i nie zamęcza biednej matki, która się nim opiekuje. Tej

zimy w Nowym Jorku wybuchła mała epidemia grypy i chociaż rodzice Julie, mimo że przekroczyli sześćdziesiątkę, byli

w doskonałej formie, trochę się o nich martwiła.

Mail nie został wysłany przez Marcie. W rubryce "Od" wpisano ,,4Julie", a na treść składał się rysunek

pięciolinii z jedną nutą przechodzącą w zawijas wznoszący się do góry - glissando, oraz słowa: KONIEC PIEŚNI.

Julie musiała zmobilizować całą siłę woli, by nie zacząć krzyczeć.

Mac często otrzymywał zlecenia polegające na obserwowaniu i ochranianiu jakiejś osoby. Rzadko jednak

sprawiało mu to taką przyjemność jak śledzenie Julie Sullivan.

Był profesjonalistą i osobista przyjemność nie wpływała na sposób wykonania pracy, lecz jeśli polegała ona na

obserwowaniu pięknej kobiety, dlaczego nie mógłby mieć z tego jakiejś frajdy?

Julie musiała wiedzieć, że jest bardzo atrakcyjna.

Jako siedemnastolatka pojawiała się na okładkach kolorowych pism, kiedy miała lat dziewiętnaście, została

wybrana na twarz linii' perfum "Symphony". Jej fiołkowe oczy i pełne usta reklamowały kolejne zapachy: "Arpeggio",

"Grace Note", "Sonata" i "Glissando". Mac skompletował całe jej dossier.

W czasach, gdy była modelką, nigdy by nie zwrócił na nią uwagi, bo nie interesował się perfumami. Ale teraz ...

Niestety pilnowanie Julie to była tylko jedna z wykonywanych przez niego prac. Druga, służąca za przykrywkę, to

posada szefa ochrony w hotelu. Niezbyt dobrze czuł się w tej roli. Biuro szefa ulokowane było w małym pokoiku bez

okna: na tyłach budynku. Siedzenie w obskurnej klitce sprawiało, że czuł się jak kret.

Co prawda kilkakrotnie w ciągu dnia mógł wychynąć z nory. Zawsze znalazł się jakiś raport, który trzeba było

dostarczyć Charlotte. Mógł go, oczywiście, wysyłać pocztą elektroniczną, lecz chwytał każdą okazję, by wyjść ze

swojego bunkra. Poza tym kilka razy dziennie robił obchód całego kompleksu budynków. Lubił krążyć po hotelu,

sprawdzać, czy wyjścia ewakuacyjne nie są otwarte na oścież, rolety w oknach nie naderwane, a w holu nie kręcą się

podejrzani osobnicy. Lubił, by goście go widzieli, uważał bowiem, że zwiększa to ich poczucie bezpieczeństwa. Lubił

też mieć oko na Luca Cartera, animatora wolnego czasu. Luc sprawiał wrażenie bardzo energicznego i chętnego do

pomocy, lecz Macowi coś się w nim nie podobało. Nie potrafił określić co, lecz całe życie ufał instynktowi i zawsze

okazywało się, że go nie zawiódł.

Poza regularnymi obchodami do jego obowiązków należało reagowanie w każdej nietypowej sytuacji, a takich w

ciągu dnia zdarzało się przynajmniej kilka. Któryś z gości odczuwał bóle w klatce piersiowej, inny zgubił czeki

podróżne, jeszcze inny poznał uroczą młodziutką dziewczynę na Bourbon Street, spędził z nią noc, a rankiem stwierdził,

że nie ma portfela. Bywało, że ktoś słyszał kroki ducha na górnym piętrze. Mac odnajdował zgubione dzieci, zamawiał

holowanie wynajętych aut, które nagle odmawiały posłuszeństwa, dyskretnie wyprowadzał gości, którzy w barze

przesadzili z piciem.

Eskortowanie podchmielonych gości do pokoi oraz ostrzeganie dzieci, by nie bawiły się zbyt blisko krawędzi

basenu, nie zaspokajało jego życiowych ambicji, na szczęście nie musiał tego robić przez całe życie. Natomiast

wszystkie te nagłe i nie tak nagłe kłopotliwe sytuacje stwarzały idealny pretekst, aby mieć oko na Julie Sullivan.

Po powrocie z góry Mac zastał na posterunku Carlosa. W klitce ledwo mieścili się we dwóch i powinien być

wdzięczny losowi, że nie musi spędzać w niej tyle czasu co współpracownik. Chłopak chyba jednak lubił wpatrywanie

się w płaski ekran monitora umieszczony nad biurkiem, na którym pojawiały się obrazy z kilku kamer przemysłowych

zainstalowanych w strategicznych punktach hotelu: w recepcji, w głównym holu oraz w drugim mniejszym, w barze, na

wewnętrznym patio, w salach recepcyjnych, w windach. Trącił Carlosa w ramię.

- Zrób sobie przerwę - zaproponował. - Przyda ci się łyk świeżego powietrza.

Carlos, szczupły młody mężczyzna o chłopięcym wyglądzie, obrócił się z fotelem, wyszczerzył zęby i odparł:

- Świeże powietrze? Z przyjemnością.

Przypiął walkie-talkie do paska, wyminął szefa i zniknął za drzwiami. Mac opadł na krzesło. W komputerze nie

było żadnych nowych wiadomości. Zerknął na aparat telefoniczny, czerwona lampka nie sygnalizowała, że ktoś się

nagrał. Odsunął się z fotelem, oparł nogi na blacie biurka i z wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągnął telefon

komórkowy. Nie chciał, by rozmowy z jego prywatnym biurem przechodziły przez hotelową centralę.

Już po drugim dzwonku odezwał się głos Sandy:

- Crescent City Security.

- Cześć, skarbie - przywitał ją Mac. - Stęskniłaś się za mną?

Poznając go po głosie, Sandy roześmiała się.

- Ani trochę. Kiedy, do diabła, wracasz?

- Jak skończę tę robotę. Chociaż każdy dzień rozłąki z tobą łamie mi serce.

Sandy znowu odpowiedziała śmiechem. Była żoną wspólnika i najlepszego przyjaciela Maca, a flirtowanie było

taką ich niewinną zabawą. Kiedy pięć lat temu Mac i Frank Romero zakładali agencję ochroniarską, nie mieli nawet na

czynsz. Zaangażowanie recepcjonistki w ogóle nie wchodziło w grę, więc Sandy zaoferowała pomoc. Już dawno

przestała pracować jako wolontariuszka, lecz wciąż odbierała telefony.

- Frank tkwi po uszy w tej okropnej aferze ubezpieczeniowej - wyjaśniła. - Nie udało mu się wpaść na trop tych

pieniędzy. Przydałaby mu się twoja pomoc. - Przykro mi - skłamał Mac.

Ochranianie kobiety tak atrakcyjnej jak Julie Sullivan było zdecydowanie przyjemniejsze niż szukanie pieniędzy

wyprowadzonych z firmy ubezpieczeniowej i przelanych na konto w którymś z rajów podatkowych.

- Nie dręczy cię sumienie, że dorabiasz na boku? - spytała Sandy. - Bierzesz forsę i za pilnowanie tej babki, i za

kierowanie ochroną.

- Ciężko haruję na każdego centa.

- Racja. - Sarkastyczny ton Sandy świadczył o jej wątpliwościach. - To trwa już ponad miesiąc. Jakoś wydaje mi

się nie w porządku, że hotel ci za coś płaci, a ty w tym samym czasie robisz jeszcze coś innego.

Może rzeczywiście niezupełnie to w porządku, lecz w ich branży klientom bardziej zależało na efektach niż na

zasadach fair play.

- Gdybym wiedział, że zaczniesz mi prawić kazania, tobym nie dzwonił - rzekł i zerknął na monitor. Właśnie

ktoś wszedł do windy, małżeństwo w średnim wieku konferowało z Lukiem, korytarz, w którym znajdował się gabinet

Julie, był pusty.

- W porządku. Koniec kazań. Inkasuj dwie pensje. Co mnie to obchodzi? - Sandy udawała, że daje za wygraną. -

Ale przydałbyś się tutaj. Jak myślisz, uda ci się uporać z tym wszystkim przed Bożym Narodzeniem?

Biorąc pod uwagę, że Boże Narodzenie będzie dopiero za rok, Mac wierzył, że może mu się uda. Kamera

zainstalowana na zewnątrz biura Julie pokazała nowy obraz: korytarzem szła Julie, ciasno obejmując się ramionami, jak

gdyby było jej zimno.

Mac spuścił nogi z biurka i zmarszczył czoło. Julie miała wyrazistą twarz, duże, ozdobione długimi rzęsami oczy

o barwie przypominającej Macowi ametysty. Właśnie teraz te oczy ją zdradzały - była śmiertelnie przerażona.

- Muszę pędzić - rzucił tonem już nie żartobliwym. - Powiedz Frankowi, że u mnie wszystko w porządku - dodał

i zanim Sandy zdążyła się odezwać, zatrzasnął klapkę telefonu.

Zbliżył twarz do ekranu. Julie szarpnęła drzwi prowadzące na boczną klatkę schodową. Nie lubił, gdy korzystała

ze służbowych schodów, ale na szczęście i tam były kamery. Miała na sobie świetnie skrojony kostium i Mac

mimowolnie pomyślał, o ile lepiej wyglądałaby bez niego. Kiedy jednak zakręciła na podeście i znowu zobaczył jej

twarz, zapomniał o figurze. Oczy Julie błyszczały z przerażenia, wargi drżały.

Mac przez walkie-talkie połączył się z Carlosem.

- Jak prędko możesz przynieść tu swój tyłek?

- Już lecę - odparł chłopak.

Z tonu szefa domyślił się, że sprawa jest pilna.

- Nie zastaniesz mnie - uprzedził Mac, odsunął się z fotelem od biurka i poruszył ramionami, by poprawić

marynarkę. - Muszę coś sprawdzić - dodał i nie czekając na odpowiedź, wybiegł z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

Strach w oczach Julie kazał mu się spieszyć.

ROZDZIAŁ DRUGI

Zalazł ją na dziedzińcu wewnętrznym. Czworokątne patio ze stolikami i fotelami, roślinami w donicach, z

basenem w kształcie łzy nadawało hotelowi klimat starego kontynentu. Wieki temu domy składające się na cały

kompleks były zwykłymi miejskimi kamienicami, z wozownią i czworakami dla niewolników. Poprzedni właściciele

przebili ściany i cały kwartał uliczny przemienili w hotel. Mac nie znał się na architekturze, lecz z podziwem patrzył na

wspaniałe połączenie budynków o tak różnych funkcjach w harmonijną całość.

Nie zdziwił się, że tego chłodnego poranka patio było puste. Niemal puste, ponieważ przez ogromne oszklone

drzwi w holu, przy stoliku obok donicy z geranium, dostrzegł Julie. Siedziała lekko przygarbiona, wciąż obejmując się

ramionami, z głową pochyloną, twarzą zasłoniętą włosami.

Nie chciał, by wiedziała, że stale obserwuje ją na monitorze. Lepiej udam, że w ramach rutynowego obchodu

przechodzę przez patio, pomyślał. Nacisnął. mosiężną klamkę i otworzył drzwi.

Julie podniosła głowę, lecz zaraz z powrotem ją opuściła. Mac miał sokoli wzrok, lecz nie umiałby powiedzieć,

czy płakała. Podszedł bliżej. Gdy znajdował się mniej więcej pośrodku dziedzińca, zobaczył, że ramiona jej wznoszą

się i opadają, jak gdyby ćwiczyła głębokie oddechy.

- Cześć - powiedział.

Uniosła ku niemu twarz i zmusiła się do uśmiechu. Oczy miała suche, a na policzkach żadnych mokrych smug.

- Cześć - odrzekła.

Szare poranne światło podkreślało bladość jej cery. Jeśli chciała ukryć przygnębienie, niezbyt mocno się starała.

Mac zajął krzesło naprzeciwko niej i spytał:

- Stało się coś?

- Nie - zaprzeczyła, znów zmuszając się do uśmiechu.

- Czy już ktoś ci mówił, że nie potrafisz kłamać?

- A tobie, że jesteś wścibski?

- Och - odparł i wyszczerzył zęby - wszyscy ciągle mi to powtarzają.

Julie poruszyła się, opuściła ręce, splecione dłonie oparła na kolanach. Zauważył, że palce miała długie,

delikatne. Przez jedno mgnienie wyobraził sobie ich dotyk, lecz natychmiast się opanował.

- Nie jestem wścibski - zaczął -lecz jeśli asystentka szefowej hotelu wygląda tak, jak gdyby właśnie ktoś

przejechał jej ukochanego kota, muszę się dowiedzieć, czy ochrona ma wytrzeć mokrą plamę.

- Nie mam kota.

Do diabła z jej palcami, pomyślał. Ale usta ...

- A wziąłem cię za kociarę.

- Hoduję rybki tropikalne - poinformowała go ze śmiechem. - Gdybym miała dość czasu i miejsca, żeby trzymać

zwierzaka, wybrałabym psa.

Oczami wyobraźni zobaczył ją w starych szortach i wyciągniętym podkoszulku biegającą za jakimś wielkim

kundlem i sam się sobie dziwił. Do tej pory zawsze widział Julie nieskazitelnie ubraną. A obraz bosej Julie z długimi

włosami byle jak splecionymi w warkocz był tak sugestywny, że minęła, chwila, zanim się od niego uwolnił:

- Aha ... - mruknął i zawiesił głos. - Nie ma kota, nie ma mokrej plamy.

- Naprawdę, Mac, nic mi nie jest.

- To dlaczego drży ci podbródek? Dlaczego jesteś bliska łez? Gdzie twoja dumna poza?

- Sprawy osobiste? Coś nie tak w Nowym Jorku? Julie wzdrygnęła się.

- Skąd wiesz, że pochodzę z Nowego Jorku?

- Jako szef ochrony mam dostęp do danych personalnych wszystkich pracowników z listy płac.

- Racja. - Jej podejrzliwość zniknęła. - Tak, to jest sprawa osobista. To znaczy gdyby w ogóle była jakaś sprawa,

dotyczyłaby sfery osobistej.

Mac prychnął z ironią. Julie musiała się zorientować, że się zdradziła, bo nerwowo się zaśmiała.

- Jeśli potrzebna ci pomoc - zaczął, poważniejąc - jestem do dyspozycji. Pomaganie ludziom to moja specjalność.

- Dziękuję, ale nie trzeba. Szczerze. - Widząc pełną powątpiewania minę Maca, dodała: - Dostałam maila, który

mnie zdenerwował.

W Macu natychmiast odezwał się zawodowiec. Żadnego więcej fantazjowania na temat pięknych dłoni ani

fiołkowych oczu. Sprawa jest poważna.

- Maila? - spytał zwodniczo spokojnym tonem.

- Zwykły spam. Dzięki Bogu mamy opcję: Usuń.

Mac zmełł w ustach przekleństwo.

- Wykasowałaś go?

- A nie to robi się z niechcianą pocztą?

- Z reklamami tak, ale wszystkie listy prywatne powinnaś zachowywać. I zawiadomić kogoś.

- Policję?

- Albo specjalistę od ochrony. Na przykład mnie - dorzucił i uśmiechnął się, żeby jej zbytnio nie przestraszyć. Jak

gdyby już nie była wystraszona.

- To nic ważnego. - Julie próbowała się trzymać. - Nie warto o tym wspominać. Ale dziękuję za propozycję

pomocy.

- Nie dziękuj. - Wstał. Jego umysł pracował na pełnych obrotach. Musi włamać się do jej komputera i obejrzeć

tego maila. Kto oprócz niej może znać hasło? Pewnie siostra. - Obiecaj mi coś, proszę.

Odchyliła się do tyłu i podniosła na niego wzrok.

Ich oczy spotkały się, a Maca po raz kolejny uderzył ich niespotykany kolor, ich uwodzicielska uroda oraz ...

czający się w nich strach, którego nie potrafiła ukryć.

- Co?

- Jeśli otrzymasz następne dziwne maile, zawiadomisz mnie.

- Posłuchaj, Mac ...

- I nie kasuj ich. Obiecujesz?

W napięciu czekał na odpowiedź.

- Zgoda. Obiecuję.

Zaraz po rozmowie z Makiem wydobyła z kosza tego maila. Może Mac ma rację, że tego typu wiadomości się

zachowuje? Nie była właściwie pewna, jak interpretować ten list, chociaż starała się doszukać w nim pozytywnej

wymowy. "Koniec pieśni" mógłby na przykład oznaczać, że Glenn Perry po ośmiu latach został zwolniony z więzienia

za dobre zachowanie. Więc jego "pieśń", czyli odsiadka, się zakończyła. I dobrze. Niech zaczyna nowe życie, byle

zgodnie z prawem. I niech już nigdy nie wykorzystuje młodziutkich dziewcząt. I niech, dobry Boże, trzyma się ode mnie

z daleka.

Za dwadzieścia siódma, kiedy zakończyła wszystkie bieżące sprawy, uprzątnęła blat biurka, zawiesiła torbę na

ramieniu i wyszła z gabinetu. Nie żartowała, kiedy mówiła Macowi, że przy jej trybie życia nie może wziąć psa. Ledwie

miała czas nasypać suchy pokarm rybkom w akwarium. Nie narzekała jednak, chociaż po całym dniu pracy bolały ją

nogi, kark miała sztywny i czuła się jak przekręcona przez wyżymaczkę. Na dziś koniec pieśni, pomyślała, zamykając

drzwi na klucz.

Nie myśl o tym mailu, nakazała sobie w duchu. To jakaś bzdura. Jadąc do domu, wciąż powtarzała sobie, że to

nic poważnego, kiedy nagle w lusterku wstecznym dostrzegła, że trzeci samochód za nią - czarne sportowe bmw -

najwyraźniej ją śledzi. Skręciła w lewo, bmw zrobiło to samo. Skręciła w prawo, ono też. Przejechała na żółtym świetle,

bmw poczekało na czerwonym, lecz dwie przecznice dalej znowu je zobaczyła.

- To nic - rzekła na głos i włączyła radio. Bonnie Raitt pytał w piosence, czy jest gotowa na miłość. Gdy tylko ta

piosenka się skończyła, zaczęła się następna. - Widzisz? - powiedziała do siebie. - Pieśń się nie kończy. Zawsze gra

muzyka.

Dojechała do domu. Była to stara rezydencja na skraju dzielnicy Garden District pokryta dystyngowaną patyną

czasu. Na ozdobionych sztukaterią białych ścianach, tuż nad fundamentami, wciąż widniały zacieki po powodzi

wywołanej przez Katrinę. Julie podejrzewała, że właścicielka ma teraz ważniejsze wydatki niż odnawianie elewacji. Jej

mieszkanie i jeszcze jedno na parterze znacznie ucierpiały wskutek huraganu. Mieszkanie Julie znajdowało się na piętrze

i kiedy po przymusowej ewakuacji wróciła do siebie i zobaczyła swoje rzeczy w takim stanie, w jakim je zostawiła - z

wyjątkiem rybek, które pozdychały, bo nie miał ich kto doglądać - obiecała sobie, że już nigdy w życiu się nie poskarży,

że musi wspinać się po schodach.

Zaparkowała na niewielkim parkingu koło wejścia i spostrzegła, że czarne bmw zatrzymuje się przy krawężniku.

Zaklęła pod nosem, chwyciła torbę, wysiadła z samochodu i zatrzasnęła drzwi. Jej pieśń się nie skończyła i nie pozwoli,

by kierowca tamtego auta ją przerwał.

Podbiegła do drzwi wejściowych, drżącą ręką szybko włożyła klucz do zamka. Kiedy znalazła się w środku,

oparła się ciężko o drzwi i, wypuściła powietrze z płuc. Dopiero gdy jej serce przestało gwałtownie bić, odwróciła się i

ostrożnie wyjrzała przez wąskie witrażowe okienko obok framugi.

Czarne auto wciąż stało przy krawężniku. Nie mogła jednak dostrzec, czy kierowca jest w środku, czy wysiadł.

Przynajmniej jestem w domu. Mam telefon, w razie czego mogę wezwać policję. Mogła też zanucić dziecinną

piosenkę, którą śpiewały wraz z siostrą, doprowadzając rodziców do szału, a która zaczynała się od słów: Oto piosenka

bez końca ... Jeśli nie przestanie śpiewać, dopóki auto nie odjedzie, będzie bezpieczna.

Nucąc cichutko, wspięła się na górę, otworzyła drzwi mieszkania, weszła do środka i zamknęła drzwi na

zasuwkę. Zrzuciła pantofle, zdjęła żakiet i wciąż podśpiewując, skierowała się do łazienki.

Zdążyła ściągnąć bluzkę i rozpiąć spódnicę, kiedy , rozległ się dzwonek domofonu. Zamilkła raptownie. Cisza,

jaka nagle wypełniła mieszkanie, przyprawiła j ą o dreszcz.

Jeden mail wystarczył, by zamieniła się w kłębek nerwów. Jeden mail wysłany niedługo po zwolnieniu

warunkowym Glenna Perry'ego, a teraz czarny samochód, który jechał za nią aż pod sam dom.

Domofon zadzwonił ponownie. Narzuciła szlafrok, zawiązała pasek na podwójny węzeł i w samych pończo-

chach podreptała do kuchni, gdzie znajdował się aparat.

- Tak? - powiedziała do słuchawki.

- Julie? Tu Mac Jensen. - Mac? Co on tu robi? - Zapomniałaś. zamknąć samochód - wyjaśnił, jak gdyby w

odpowiedzi na jej nieme pytanie.

Zapomniała również wyjąć listy ze skrzynki. Tak się spieszyła, żeby znaleźć się w bezpiecznych czterech

ścianach, że nie traciła czasu na drobiazgi.

Nagle dotarło do niej, że to Mac jechał czarnym bmw. Śledził ją. A to drań! Tak mnie wystraszyć!

Co robić? - zastanawiała się. Zaprosić go na kawę? Zejść na dół i zamknąć samochód?

Na pewno nie chciała, by wchodził na górę. Nie ufała żadnemu mężczyźnie, który jechałby za nią do domu,

nawet gdyby miał wyraźny powód, by tak postąpić. Chociaż Mac sprawiał wrażenie człowieka, który niczego nie robi

bez wyraźnego powodu.

Ale co ważniejsze, nie ufała mężczyźnie, który zaledwie kilka godzin temu tak łatwo wymusił na niej

przyrzeczenie, że go zawiadomi o następnych dziwnych mailach. Nie potrzebuje ochrony silnego faceta. Ostatnim

mężczyzną, w którego ręce złożyła swój los, był Glenn Perry, który później wylądował w więzieniu. Wówczas nauczyła

się sama dbać o siebie i nie miała zamiaru zapominać tamtej lekcji.

- Zejdę za dziesięć minut - odezwała się w końcu. Odwiesiła słuchawkę, przeszła do sypialni, zdjęła szlafrok i

naciągnęła dżinsy i białą bawełnianą bluzę z dzianiny. Szybko przeciągnęła szczotką włosy, które pod wpływem

wieczornej wilgoci zaczęły się puszyć, wsunęła stopy w saboty i wzięła do ręki klucze. Zamknie samochód, wyjmie listy

ze skrzynki i każe temu samozwańczemu aniołowi stróżowi wracać do domu.

Zanim otworzyła drzwi wejściowe, jeszcze raz wyjrzała przez okienko na ulicę. Mac stał na ganku, ubrany w ten

sam szary garnitur i czarną koszulkę polo co w pracy. Może wyglądałby gorzej, gdyby nosił mundur, jak jego

podwładni? Jutro zasugeruję to Charlotte, pomyślała.

Chociaż w mundurze też wyglądałby dobrze. A teraz z cieniem zarostu na policzkach wyglądał po prostu super.

Z ciężkim westchnieniem uchyliła drzwi.

- Jechałeś za mną? - zaczęła.

- Tak.

Ani słowa wyjaśnienia. Ani słowa przeprosin.

- Dlaczego? - zapytała.

- Najpierw zamknij samochód - polecił. - Jeśli trzymasz auto na ulicy, musisz je zabezpieczać. Każdy może się

włamać i coś zmajstrować.

Wyminęła go i zeszła po schodkach na chodnik.

- Jeśli ktokolwiek miałby ochotę ukraść mi samochód, proszę bardzo. Zaoszczędziłby mi kosztu naprawy

hamulców.

- Coś nie tak z hamulcami? - spytał zupełnie jak jej ojciec, poważnie i protekcjonalnie.

- Piszczą - wyjaśniła. Dlaczego przybieram taki obronny ton, zdenerwowała się na siebie. - Światełko

ostrzegawcze jeszcze się nie pali, więc jestem pewna, że działają, tylko głośno.

Zamknęła samochód, potem wróciła na ganek, starając się nie zwracać uwagi na to, że Mac idzie za nią. Przed

drzwiami zatrzymała się i krzyżując ręce na piersi, zażądała:

- A teraz wytłumacz, dlaczego za mną jechałeś?

Mac otworzył usta i je zamknął. W końcu rzekł:

- Mógłbym podać najrozmaitsze powody - zamilkł i uśmiechnął się zmieszany - ale najważniejszy to ten, że

martwię się o ciebie.

- Niepotrzebnie. Sam widzisz, że wszystko jest w porządku. - Rozłożyła ręce, by zademonstrować, że mówi

prawdę.

- Ale dziś ... - zaczął.

- Miałam chwilę załamania - przerwała mu. - Nie słyszałeś, że kobiety miewają zmienne nastroje? - Racja. Wiem

coś o tym. Pokazać ci blizny?

Tej propozycji towarzyszył uśmieszek - odrobinę ironiczny, odrobinę szelmowski i ... okropnie seksowny. Na

samą myśl o tym, że mógłby się przy niej rozebrać, ogarnęła ją fala gorąca. Jeśli istniała jeszcze słaba możliwość

zaproszenia go na górę, teraz zniknęła. Jej mieszkanie jest zbyt małe dla nich dwojga. Cała dzielnica jest dla nich za

mała. Nawet na powietrzu czuła jego zapach, który przywodził na myśl las ciemną nocą. Las oświetlony jedynie

światłem księżyca.

Dźwięk podjeżdżającego samochodu odwrócił jej uwagę od Maca. Rozpoznała jaskrawoczerwoną mazdę i

odetchnęła z ulgą. Creighton Bowman, ekstrawagancki gej po sześćdziesiątce i uroczy człowiek, był jej sąsiadem z

naprzeciwka.

- Bon soir, ma chere - pozdrowił ją z daleka, a potem, powiewając siwymi włosami i ciągnąc za sobą kolorowy

szal, w kilku susach pokonał odległość dzielącą go od ganku i spytał: - Kim jest ten oszałamiający mężczyzna, którego

nie chcesz mi przedstawić?

- To Mac Jensen. - Julie posłusznie dokonała prezentacji, chociaż wcale nie chciała, by Creighton myślał, że Mac

jest jej przyjacielem. - Mac, to mój sąsiad, Creighton Bowman.

Panowie wymienili uścisk dłoni.

- Ten mi się podoba! - Creighton teatralnym szeptem zwrócił się do Julie. - Dużo lepszy od tego ostatniego; nie

mówiąc już o przedostatnim. Przynajmniej nie odbiega od ciebie wzrostem, a nawet jest o kilka centymetrów wyższy.

Większość facetów - ciągnął, zwracając się do Maca - musi stawać na palcach, żeby naszej Julie zajrzeć w oczy. Chociaż

to nie jej wina, że ma taką figurę.

- Wiesz, Creighton, jak na jeden dzień już dość nabroiłeś - wtrąciła Julie. Nie potrafiła jednak się na niego

gniewać, nawet jeśli czasem zachowywał się jak słoń w składzie porcelany. - Mac ija pracujemy razem - wyjaśniła.

- Aha, stara gwardia z Hotelu Marchand.

- Trudno mnie zaliczyć do starej gwardii - odezwał się Mac. - Pracuję tam dopiero od Święta Dziękczynienia.

- Zobaczysz, wsiąkniesz - ostrzegł Creighton. - Jest taki piękny, że aż trudno to wyrazić słowami. Kwintesencja

Dzielnicy Francuskiej. Ten wystrój, hm ... Z wrażenia aż się kręci w głowie. Gdybym był bogaczem, jadałbym w Chez

Remy.

- I byś utył. - Julię próbowała sprowadzić Creightona na ziemię. - Sam świetnie gotujesz i używasz mniej masła.

Przepraszam - położyła mu dłoń na ramieniu - ale mamy z Makiem kilka spraw do omówienia.

- Na ganku? Wy Jankesi macie dziwne zwyczaje - skomentował Creighton. - Kiedy skończycie, wstąp na górę, to

poczęstuję cię kieliszkiem czegoś mocniejszego. Uwielbiam ją, ale biedaczka nie wie, co to znaczy dobrze zaopatrzony

barek.

- Dziękuję za zaproszenie - odparł Mac i zerknął na Julie. Wyglądał, jak gdyby z trudem powstrzymywał śmiech.

- To zostawiam was samych - rzucił Creighton, wyminął ich i zniknął.

- Masz interesującego sąsiada - zaczął Mac, gdy już ochłonęli po tym spotkaniu.

- Jest kochany.

- Każdy, kto posiada dobrze zaopatrzony barek, może liczyć na moją sympatię. A więc - zawiesił głos i

uśmiechnął się do niej - mamy porozmawiać.

- O czym?

Zamiast odpowiedzieć, przechylił głowę do tyłu i spojrzał w ciemne niebo, na którym pojawiły się ciężkie

chmury. W tym samym momencie Julie poczuła na czole zimną kroplę.

- Wiesz - zaczął Mac - zrobiło się późno i zgłodniałem. Może wybierzemy się coś zjeść? Porozmawiamy przy

stoliku.

Julie również była głodna, a dzisiaj, jak zresztą często się zdarzało, nie miała ochoty gotować. Jeśli przystanie na

jego propozycję, nie będzie musiała zapraszać go do swojego przytulnego mieszkanka, gdzie mógłby pozostawić po

sobie ten intrygujący zapach.

- Wezmę torebkę.

- I płaszcz przeciwdeszczowy - dorzucił Mac, gdy spadły na nich kolejne krople deszczu.

Niezbyt chętnie wprowadziła go do holu i poprosiła, by zaczekał. Otworzyła swoją skrzynkę pocztową -

gospodyni, pani Grollier, sortowała pocztę czworga lokatorów, którą listonosz wrzucał przez otwór w drzwiach - i

wyciągnęła rachunek za telefon komórkowy, kilka ulotek reklamujących posezonową wyprzedaż i magazyn mody, który

zaprenumerowała dla niej matka, sądząc, że sprawi jej przyjemność. Przyjęła prezent, nie tłumacząc, że przestała się

interesować modą·

Mac taktownie nie poszedł za nią na górę. W mieszkaniu Julie nie traciła czasu. Rzuciła pocztę na stół stojący w

rogu pokoju dziennego, potem ściągnęła z wieszaka płaszcz na podpince i chwyciła torebkę. Sprawdziła, czy ma dość

pieniędzy, by zapłacić za siebie, gdyby trafili gdzieś, gdzie nie akceptują kart. Nie chciała, żeby Mac płacił za nią. To ma

nie być randka.

Ponieważ nie miał płaszcza, wzięła dla niego parasol. Kiedy zeszła na dół, stał w tym samym miejscu, gdzie go

zostawiła.

- Proszę. - Wręczyła mu parasol. - Przyda ci się.

- Dziękuję - odparł, zaskoczony jej wielkodusznością·

Przytrzymał drzwi i przepuścił ją przodem. Potem nacisnął przycisk parasola i pochylił się lekko, by Julie też

mogła się pod nim schronić.

Podbiegli podjazdem do ulicy, gdzie stał samochód. Auto wyglądało na nowiutkie, w świetle latami połyskiwał

mokry lakier. Mac otworzył drzwi od strony pasażera, potem wśliznął się za kierownicę. Otrząsnął parasol, zamknął go i

rzucił na podłogę za fotelem.

Wnętrze auta przesiąknięte było wonią jego ciała zmieszaną z zapachem skórzanej tapicerki.

- Ładne te twoje cztery kółka - zauważyła.

W poprzedniej pracy musiał sporo zarabiać, pomyślała. Hotel Marchand nie płacił szefowi ochrony aż tyle, żeby

go było stać na nowe bmw.

Mac wzruszył ramionami i włączył silnik.

- Dobrze chodzi - rzucił, jak gdyby to był jedyny powód, dla którego ktoś chciałby zafundować sobie podobne

cacko.

Julie odwróciła wzrok od twarzy Maca i zaczęła się zastanawiać, dlaczego aż tak zainteresował go głupi mail,

jaki otrzymała kilka godzin temu. W ogóle nie powinnam mu o nim wspominać, teraz sprawia wrażenie, jak gdyby

dostał obsesji na punkcie mojego bezpieczeństwa. Jego zadaniem jest ochranianie hotelu, nie mnie. Może czuje się

odpowiedzialny nie tylko za hotel i gości, ale i za personel?

W hotelu pracuje całkiem sporo osób. Gdyby Mac chciał zajmować się każdą z nich, musiałby nie jeść i nie spać.

Muszę mu to wyjaśnić, albo może lepiej niech Charlotte to zrobi. Jest przecież jego szefową, nie?

- Dokąd jedziemy? - zapytała.

- Do takiej jednej knajpki. Świetne żarcie, niskie ceny i nie silą się na tak zwaną atmosferę. Odpowiada?

Brzmiało to zachęcająco. Najwyraźniej Mac nie traktował tej kolacji w kategoriach romantycznych.

Restauracja znajdowała się w ciemnym zaułku, w który Julie bałaby się sama zapuścić po zmroku. Zresztą chyba

nigdy by go nie znalazła.

Skłamał, że nie dbano tu o atmosferę. W sali było aż nadto elementów tworzących nastrój: przyćmione światło,

podłoga z wytartych desek, ściany wyłożone boazerią, nieustający szmer rozmów i kreolska muzyka zydeco cicho

sącząca się z głośników pod sufitem. W powietrzu unosiły się smakowite aromaty gorącej oliwy i mocnych przypraw.

Żaden mtiitre d 'hotel nie czuwał przy wejściu, za to, gdy tylko przekroczyli próg, natychmiast podbiegła do nich,

a właściwie do Maca, kelnerka ubrana w dżinsy i białą koszulkę. Głośno cmoknęła go w policzek i wykrzyknęła:

- Cześć, kochasiu! Świetnie wyglądasz. Ciasno dzisiaj, ale mam dla ciebie idealny stolik. Sum jest tak świeżutki,

że może jeszcze podrygiwać na talerzu.

Wyszczerzyła zęby do Julie i lawirując między gośćmi, zaprowadziła ich do stolika wciśniętego w kąt.

- Kochasiu? - mruknęła Julie, kiedy kelnerka zniknęła.

Mac z miną niewiniątka wzruszył ramionami. Zaczekał, aż Julie usiądzie, dopiero wtedy opadł na krzesło. Stolik

był tak mały, że ich kolana się zetknęły. Świat nie jest urządzony z myślą o ludziach wysokich i długonogich. Przeprosił,

zmienił pozycję i znowu trącił ją kolanami. Tym razem, zamiast przeprosić, uśmiechnął się.

- Jedzenie mają wyśmienite - zaczął, pochylając się odrobinę do przodu, by go mogła dosłyszeć.

- Lubię świeże ryby, ale wolę, żeby mi nie podrygiwały na talerzu - odparła. - Sądzisz, że zabiją ją przed

podaniem?

- Tylko jeśli ładnie poprosisz.

- Albo jeżeli kochaś poprosi w moim imieniu. Mam przeczucie, że ta kelnerka spełni każde twoje życzenie. -

Pewnie tak - odrzekł z dumą. - Zakładając, że nie pada ofiarą owych zmiennych nastrojów ...

Może za brak atmosfery Mac uważał papierowe serwetki, menu wydrukowane na komputerze i wodę w

plastikowych kubeczkach, albo może chodziło mu o to, że nie tylko ta jedna kelnerka okazywała mu szczególną

serdeczność. Kilka innych zatrzymywało się przy ich stoliku, przymilając się do niego. W końcu któraś przyjęła od nich

zamówienie.

- Langusta jest dziś palce lizać - zachwalała, gdy Julie zastanawiała się, co wybrać, potem puściła oko do Maca i

rzekła: - Coś mi mówi, że zdecydujesz się na tego suma, kochasiu.

- Masz tu dużo przyjaciółek - stwierdziła Julie cierpko, kiedy kelnerka odeszła, obiecując przynieść dla Maca

piwo, a dla niej kieliszek wina.

- Zauważ, że żadna nie zwróciła się do mnie po imieniu - odparował.

- To prawda, ale wszystkie odnoszą się do ciebie bardzo czule.

- Zapominasz, że jesteśmy w Nowym Orleanie. Tu wszyscy są dla wszystkich kochasiami.

Kelnerka wróciła z drinkami oraz plastikowym koszyczkiem ciepłych bułeczek. Puściła do Maca oko i zniknęła.

- Jak tu trafiłeś? - spytała Julie.

- Chodzi się tu i tam - odrzekł wymijająco. Uniósł kufel, stuknął się z nią i wypił łyk.

- Urodziłeś się w Nowym Orleanie? Potrząsnął przecząco głową.

- Wychowałem się w pofrancuskiej części stanu, w parafii, albo inaczej w hrabstwie Si. Mary's Parish.

Julie nie sądziła, że pochodzi z głębokiej prowincji. Miał ogładę, prezencję, zawsze był bardzo dobrze ubrany.

- Jensen nie brzmi jak nazwisko kajuńskie - zauważyła.

- Nawet na tamtych terenach dozwolone jest zawieranie mieszanych małżeństw z różnych kultur. Nie wszyscy

żenili się z kuzynami. - Wziął z koszyczka bułeczkę i przełamał ją na pół. Z jej wnętrza uleciał obłoczek pary. - Byłem

zapalonym sportowcem, dostałem stypendium na uniwersytet Loyola. Wyjechałem do Nowego Orleanu, nawet się za

siebie nie oglądając.

- Jak trafiłeś do ochrony? - spytała i wypiła łyk wina. Nie było aż tak wykwintne jak to, które Leo zamawiał dla

hotelu, lecz nie można mu było niczego zarzucić.

- Lubię węszyć - przyznał się. - Studiowałem psychologię, ale nie wyobrażałem sobie siebie biorącego sto

dolców za godzinę wysłuchiwania zwierzeń. Ciekawsze jest odkrywanie zagadek tkwiących w ludziach, analizowanie

ich zachowań, kiedy dają się zdominować najniższym instynktom. I zapewnianie bezpieczeństwa pięknym kobietom. -

Nie spuszczał wzroku z jej twarzy. - Ale dość już o mnie. Mnie chodzi o twoje bezpieczeństwo.

- Przecież jestem bezpieczna.

Mac nie dał się przekonać.

- Kiedy cię dziś zobaczyłem, byłaś biała jak kreda. Cokolwiek było w tym mailu, śmiertelnie cię przeraziło.

- To prawda - przyznała ze spokojem. - Ale jeśli ktoś zajdzie mnie od tyłu i nagle krzyknie "A!", też mnie

śmiertelnie przestraszy. - Albo kiedy czarnym sportowym autem jedzie za mną całą drogę do domu, chciała dodać. -

Kiedy pierwszy szok minie, już nie jestem przerażona.

- Masz jakichś byłych narzeczonych?

Julie podniosła właśnie kieliszek do ust, lecz pytanie Maca tak ją zaskoczyło, że odstawiła go z powrotem.

- Słucham?

- Czy któryś z twoich byłych narzeczonych mógłby przysłać ci takiego maila.

- Rozumiem. - Znowu podniosła kieliszek do ust, powoli wypiła łyk, wykorzystując ten czas na zastanowienie się

nad odpowiedzią. W ostatnich latach spotykała się z kilkoma mężczyznami, czego mógł się domyślić z kąśliwych uwag

spotkanego na ganku Creightona. Nie mogła sobie jednak wyobrazić, by któryś z nich przysłał jej taką zaszyfrowaną

wiadomość. Mail wyraźnie nawiązywał do tego epizodu w jej życiu, gdy występowała w reklamach perfum noszących

nazwy inspirowane muzyką, a w tamtych czasach nie miała żadnego chłopaka. Była zbyt młoda i zbyt zajęta pracą.

Podczas studiów także nie miała dużo znajomych, dopiero dochodziła do siebie po nowojorskim dramacie i raptownym

zakończeniu kariery. Poza tym wcale nie czuła, by przez to w jej życiu czegoś brakowało. Dumna była ze swojej

niezależności. Żeby czuć się spełnioną, nie potrzebowała u boku mężczyzny.

W Nowym Orleanie poznała kilku facetów. Z jednym była na tyle długo, że kilkakrotnie w rozmowach poruszyli

temat ślubu. Ostatecznie jednak doszli do wniosku, że wspólne życie dopóki śmierć ich nie rozłączy nie jest ich

przeznaczeniem, i się rozstali. Po zerwaniu, przy koktajlu przyrządzonym przez Creightona z zapasów z jego dobrze

zaopatrzonego barku, usłyszała od niego, że Steven nawet jej do pięt nie dorastał. Chociaż protestowała, sąsiad nie

zmienił zdania. Jego wsparcie i częste zaproszenia na kolację pomogły jej dojść do siebie. Nie miała złamanego serca,

czuła się tylko straszliwie osamotniona.

- Jeśli chodzi ci o to, czy miałam chłopaka, który by był zdolny dręczyć mnie mailami, to odpowiedź brzmi: nie.

Naprawdę, Mac.

- Nie przychodzi ci na myśl absolutnie nikt, kogo kiedyś znałaś, a kto teraz chce ci dokuczyć?

Na szczęście pojawienie się kelnerki wybawiło ją od konieczności udzielenia odpowiedzi. A czy gdyby

dziewczyna się nie pojawiła, powiedziałaby mu prawdę? Może znowu bladość ją zdradziła?

Glenn Perry wyszedł z więzienia. Odsiedział część kary i wypuszczono go za dobre sprawowanie. Po co miałby

jej szukać, po co miałby się narażać? Znajdowała się o tysiąc mil od niego i, jeśli miłosierny Bóg da, ich drogi nigdy już

się nie przetną. Na pewno tak jak ona pragnie zapomnieć o przeszłości.

- Muszę cię ostrzec, Mac - zaczęła ze słodziutkim uśmiechem - że nie lubię nadopiekuńczych mężczyzn. - Nie

jestem nadopiekuńczy - sprostował spokojnym tonem. - Chcę cię tylko chronić.

Przypomniała sobie, że Glenn użył podobnych słów, gdy podpisywała kontrakt z jego agencją. Miała

siedemnaście lat, a rodzice zgodzili się, by pracowała, lecz tylko podczas weekendów i w wakacje. Nawet wtedy jednak

denerwowali się, że ich najdroższa córeczka dojeżdża z podmiejskiego domu do centrum. Glenn zapewniał, że się nią

dobrze zaopiekuje. Wszystkie dziewczyny chronił przed zagrożeniami czyhającymi na nie w branży.

Tylko szkoda, że nie chronił ich przed samym sobą. Mimo młodego wieku Julie nie była głupia. W prze-

ciwieństwie do koleżanek, nigdy Glennowi nie ufała. Nauczyła się przed nim bronić, poza tym na każdy temat miała

własne zdanie. Niektórzy uważali ją za piękną, inni za odrobinę dziwną, lecz ona zawsze potrafiła o siebie zadbać. A gdy

tylko zorientowała się, co Glenn wyczynia, zadbała też o niego.

Nie potrzebuje ochrony Maca. Niech ochrania hotel i gości. Charlotte mu za to płaci.

Ona da sobie radę. Jeden głupi mail to za mało, żeby ją przestraszyć.

ROZDZIAŁ TRZECI

Marcie Sullivan postawiła warunek, by Mac nie zdradził Julie prawdy, a ponieważ to ona wypisywała czeki,

przystał na jej żądanie.

- Gdyby Julie się dowiedziała, że kogoś wynajęłam, puściłyby jej nerwy - uprzedziła. - Nie darowałaby mi tego.

Nienawidzi, gdy roztacza się nad nią parasol ochronny.

Żaden problem. Mac nieraz pracował w tajemnicy, a to zlecenie wydawało się dziecinnie łatwe. Szczęśliwym

zbiegiem okoliczności w hotelu zwolniła się posada akurat dla niego, więc skorzystał z szansy. Jeśli Julie uważa, że

zbytnio ingeruje w jej życie prywatne, mógł się zasłonić argumentem, że to należy do jego obowiązków ochroniarza.

Mimo że bardzo interesowali go jej narzeczeni, skierował teraz rozmowę na inne tory i spytał:

- Jak długo jesteś asystentką Charlotte? Cztery lata?

- W lipcu będzie pięć. Dlaczego pytasz?

- Staram się zrozumieć, dlaczego kobieta porzuca karierę modelki, żeby zająć się papierkami w jakimś biurze.

Julie spokojnie przełknęła kęs homara, nabrała na widelec kolejny kawałek i spokojnie odpowiedziała:

- Byłam głodna.

Mac wskazał jej talerz.

- To jedz.

- Homar jest wyśmienity, ale nie to miałam na myśli. Kiedy byłam modelką, musiałam się pilnować, żeby nie

utyć. Bez przerwy chodziłam głodna.

- Więc zrezygnowałaś, żeby móc normalnie jeść?

- Poza tym chciałam korzystać ze swoich szarych komórek. - Zrobiła przerwę, wypiła łyk wina. - Praca modelki

jest nudna, a pozowanie do reklam perfum w szczególności, Spróbuj przez kilka godzin stać z flakonem perfum

"Symphony" w ręku.

- Reklamowałaś perfumy? - zdziwił się Mac, jak gdyby po raz pierwszy o tym usłyszał. - Symphony to duża

firma? Bo wiesz, ja kompletnie się na tym nie znam. Nie używam takich rzeczy - dodał.

- Pocałuj kobietę, która nimi pachnie, a zaczniesz ich używać - odparła z przekornym uśmiechem.

Wpatrując się w nią, miał ochotę zapytać, czy dla niego skropiłaby się perfumami i pozwoliła się pocałować.

- A więc to duża firma, tak?

- Produkcją perfum zajmują się koncerny farmaceutyczne i kosmetyczne - zaczęła. - W jednej firmie może

powstawać kilkanaście różnych linii zapachowych. "Symphony" była jedną z nich. Wszystkie perfumy z tej serii nosiły

nazwy związane z muzyką: "glissando", "Arpeggio", "Sonata", "Grace Note". Taki chwyt reklamowy.

Pomimo śmiertelnej nudy, pomyślał Mac, na tych zdjęciach reklamowych wyglądałaś bardzo seksownie. W

dossier Julie, które trzymał w biurze, miał ich całą kolekcję·

Mac spotkał w życiu wiele kobiet, i pięknych, i znudzonych. Dzisiejszego wieczoru, z włosami w nieładzie, z

byle jakim makijażem, w za dużej bluzie i starych dżinsach, z błyskiem autentycznej przyjemności w oczach, Julie -

dziesięć lat starsza i mądrzejsza - wyglądała jak skończona piękność. Znacznie bardziej seksownie niż na tamtych

reklamach.

Namówił ją na deser po to tylko, by dłużej przebywać w jej towarzystwie i przyglądać się, jaką radość sprawia jej

jedzenie. Kiedy się wahała, zamówił dla siebie pudding z chleba. To ją uspokoiło i skusiła się na kawałek placka z

orzeszkami pekan. Zamówili też kawę, ona bezkofeinową, on prawdziwą. Jego dzień pracy jeszcze się nie skończył.

- Opowiedz mi o Hotelu Marchand - poprosił, gdy kelnerka przyniosła zamówienie. - Charlotte stosunkowo

niedawno przejęła od matki kierowanie nim, prawda?

Julie kiwnęła głową.

- We wrześniu zeszłego roku - uściśliła. - Hotel był marzeniem Anne i Remy' ego. On zajmował się restauracją,

ona hotelem. Mieszkali nad barem.

- Remy był postacią dosyć w mieście popularną - wtrącił Mac. - Renomowany kucharz, popularyzator kuchni

nowoorleańskiej. Zdaje się, że zginął w wypadku samochodowym ...

Julie ponownie kiwnęła głową.

- To było straszne. Podczas burzy, na grobli przecinającej jezioro Pontchartrain, pijany kierowca uderzył w jego

auto. - Urwała i westchnęła. - Ledwie zdążyłam go poznać. Dopiero kilka miesięcy pracowałam z nimi. Byli z Anne

bratnimi duszami.

- To dlatego Anne przekazała kierowanie hotelem córce? Bo straciła bratnią duszę?

Tym razem Julie potrząsnęła głową.

- Do września zeszłego roku Anne cały czas mocno trzymała ster w rękach, lecz we wrześniu dostała zawału i

lekarz kazał jej zwolnić tempo.

Mac miał wgląd do teczek personalnych wszystkich pracowników z wyłączeniem teczek członków rodziny

Marchand. Zdziwiło go, że Anne miała zawał.

- Wygląda na okaz zdrowia.

- Poznałeś ją?

- Przelotnie. Nieczęsto się pokazuje. To Charlotte przyjmowała mnie do pracy.

- Pamiętam - odparła Julie i zajęła się deserem. Mac był ciekaw, czy jako asystentka Charlotte, Julie miała coś do

powiedzenia w sprawie umowy z nim. Czy nie byłoby ironią losu, gdyby to ona sama pomogła mu wkręcić się na

stanowisko, które umożliwia mu śledzenie jej?

Wypił łyk mocnej kawy.

- Poznałem też jej siostry. Sylvie, ta, która prowadzi galerię sztuki w hotelu, ma zdaje się córkę, prawda?

- Daisy - Rose - potwierdziła Julie. - Ma trzy latka i jest uroczym dzieckiem. Choć niesfornym - dodała z

uśmiechem.

- Anne ma więcej wnuków?

- Jak dotąd nie. Chyba dobrze, że pozostałe siostry nie mają rodzinnych zobowiązań, bo kiedy matka za-

chorowała, wszystkie mogły zaangażować się w pracę w hotelu. Melanie zostawiła restaurację w Bostonie, gdzie była

szefem kuchni, i teraz pomaga prowadzić Chez Remy. Renee, specjalistka od PR, rzuciła pracę w Hollywood.

Julie zgarnęła widelczykiem porcję bitej śmietany i zlizała ją ze smakiem.

- Anne wiedziała, jak pokierować karierą zawodową córek - skomentował Mac. - Myślała perspektywicznie.

- Mając taką matkę, musiały złapać bakcyla. Anne kocha hotel prawie tak mocno, jak córki. W dużej mierze

sama zaprojektowała i urządziła wnętrza, wybierała meble, na przykład te wspaniałe antyki do holu. Nawet kształt

basenu to jej pomysł. Jest zadziwiająca .. Bardzo silna. Tylko okazało się, że ma słabe serce. Nie sądzę, że chciała oddać

ster w czyjekolwiek ręce, ale bardzo dobrze się stało, że wybrała Charlotte. Kierowanie hotelem jest wyczerpujące. Poza

tym ograniczenia finansowe ...

- Hotel ma kłopoty finansowe? - Mac wpadł jej w słowo.

Nie martwił się o swoją pensję. Jak wytknęła mu Sandy, Marcie Sullivan płaciła mu wystarczające honorarium.

Niemniej hotel miał cztery gwiazdki, wszystkie pokoje zawsze były zajęte, stoliki w restauracji też, a bar tętnił życiem.

- Mają pewne długi - odparła Julie wymijająco. - Nic tragicznego. Niemniej Anne się martwi. Charlotte też.

- A ty nie?

- Martwię się tym wszystkim, czym martwi się Charlotte. Ale z hotelem jest trochę tak jak z Anne. Jeden zawał

to za mało, żeby ją złamać. Jest twarda. Hotel Marchand też się trzyma. - Julie spojrzała na swój talerzyk i stwierdziła, że

nic na nim nie zostało. - Dobre było - skomentowała i uśmiechnęła się wstydliwie. - Nie mogę uwierzyć, że pochłonęłam

takie ilości jedzenia.

- Byłaś głodna, chere.

Większość kobiet uwielbia słodycze, lecz nie zdradza się z tym przed mężczyznami. Ale Julie zamówiła ciastko,

a potem całe spałaszowała. No, no. Dla Maca widok kobiety zlizującej z widelczyka słodkości był niezwykle erotyczny.

Szkoda, że z nią pracuje. Szkoda, że pracuje dla jej siostry. W innym czasie, w innych okolicznościach, ten

wieczór mógłby mieć ciąg dalszy w jego mieszkaniu. Mógłby wymyślić jakiś sposób, by ją uwieść, zdjąć z niej tę

workowatą bluzę, znoszone dżinsy i wziąć w ramiona. Mógłby skończyć, pachnąc jej perfumami, jeśli. jakichś używała.

Gdy sięgnął po rachunek, Julie uparła się, że zapłaci za siebie. Mac zignorował jej protesty i wręczył kelnerce

kartę, a kiedy ta odeszła, Julie z nadąsaną miną spytała:

- Dlaczego nie pozwalasz mi za siebie zapłacić?

- Ja cię tu przyprowadziłem. - Zastanawiał się, czy jej złość można uznać za przejaw tych słynnych zmiennych

nastrojów, jakim ulegają kobiety. - Ja płacę·

- Zgoda. Tylko chciałabym, żeby jedno było dla nas obojga jasne. To nie jest randka.

- Jasne jak słońce.

Nic nie jest jasne, dodał w myślach. Po pierwsze tu panuje półmrok, po drugie oboje mamy swoje sekrety. Jeśli

mam się wywiązać z zadania, będę musiał odkryć twoją tajemnicę. I najprawdopodobniej będziesz mi to miała jeszcze

bardziej za złe niż zapłacenie za kolację.

Zanim opuścili restaurację, gniew jej minął. Skuleni pod jednym parasolem. przeszli do samochodu, a potem

Mac w milczeniu odwiózł ją do domu. Kiedy na ganku oddawał jej parasol, koniuszki jej palców lekko musnęły jego

dłoń.

- Zatrzymaj go - zaproponowała. - Zmokniesz, jak będziesz szedł do samochodu. Oddasz mi go jutro.

- Już prawie przestało padać - odparł, starając się nie patrzeć na jej usta. - Uważaj na siebie. A jeśli dostaniesz

więcej tajemniczych maili, zawiadom mnie, dobrze?

Julie wzniosła oczy do nieba.

- Nie martw się o mnie. ,Nic mi nie grozi. Możliwe, że nie, możliwe, że tak.

Pojechał z powrotem do hotelu, zatrzymał samochód na parkingu dla pracowników i zanim wysiadł, z konsoli

między fotelami wyciągnął telefon komórkowy z usługą Black Berry i sprawdził pocztę elektroniczną. Spodziewał się

wiadomości.

Znalazł mail od Marcie. "Nazwisko panieńskie naszej matki - Farris; babek - McConnell i Paser. Jedynym

zwierzakiem był pies Julie - Bella. Po co panu te wiadomości? "

Bo to mi może pomóc dokonać pewnego włamania, odrzekł w myślach. Włożył telefon do wewnętrznej kieszeni

marynarki, wysiadł z samochodu i skierował się do tylnego wejścia do hotelu. Deszcz już prawie ustał, zmienił się w

zimną, nieprzyjemną mżawkę.

Nikt nie spodziewał się go tu o wpół do jedenastej wieczorem i gdyby nie zameldował się u szefa nocnej zmiany,

zaczęłyby się pytania. Mac już dawno się przekonał, że w takich sytuacjach najlepiej działać otwarcie. Kiedy pchnął

drzwi do pomieszczenia ochrony, zastał tam Tyrella.

- Cześć, szefie! Przyszedłeś mnie zmienić?

Tyrell był młody, bystry i obdarzony poczuciem humoru.

- Niestety, jestem tu nieoficjalnie. Julie Sullivim mówi, że dziwne rzeczy dzieją się z jej komputerem. Boi się, że

to jakiś wirus albo haker. Obiecałem sprawdzić.

- Znasz się na tym?

- Trochę. - Mac wzruszył ramionami. - To na pewno listwa. Wyciągnę wtyczkę, podłączę ją z powrotem, a

dziewczyna pomyśli, że jestem nie wiem jakim bohaterem.

- Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby taka laska miała mnie za bohatera.

Mac również nie miałby nic przeciwko temu.

- Spokojnie? - spytał.

- Nudno. Ale do rana daleko - odparł Tyrell z nadzieją w głosie.

- Podoba mi się twój optymizm - zażartował Mac, poklepał go po ramieniu i wyszedł.

Idąc korytarzem w kierunku klatki schodowej, usłyszał za sobą jakiś szmer. Obejrzał się i dostrzegł Luca Cartera

wychodzącego z magazynu pokojówek. Na widok Maca zwolnił i przystanął.

- Cześć - odezwał się pierwszy.

- Cześć - odrzekł Mac i spytał: - Co tu robisz?

Luc zerknął za siebie. Z rozluźnionym krawatem i rękami w kieszeniach spodni wyglądał na człowieka, który

zostaje w pracy po godzinach, bo lubi. Niemniej jego obowiązki nie wymagały zaglądania do magazynu obsługi pokoi.

- Eee ... Jedna moja znajoma tutaj pracuje - wyjaśnił.

Aha. Mac uśmiechnął się.

- Nie możesz znaleźć lepszego miejsca na randkę niż magazyn?

- Cóż, zamykała interes na noc i zszedłem jej pomóc.

- Bardzo wielkodusznie z twojej strony - z ironią skomentował Mac.

Miał ochotę przypomnieć mu, że romanse w miejscu pracy rzadko kończą się happy endem - prawda, o której

sam powinien pamiętać, kiedy następnym razem zacznie snuć rozważania na temat wspaniałych ust Julie - ale udzielanie

młodszym kolegom rad dotyczących stosunków damsko-męskich nie było w jego stylu. Niech Luc sam się uczy życia.

Tymczasem Luc odzyskał już kontenans.

- Muszę pędzić - rzucił. - Do jutra.

- Do jutra.

Mac odprowadził go wzrokiem, po czym się zamyślił. Gdzie podziała się owa znajoma, z którą zabawiał się w

magazynie? Musiała wyjść przed nim, ale przecież magazyn to jej działka, nie jego. Dziwne, pomyślał, że pozwoliła mu

zamknąć drzwi, zamiast sama tego dopilnować.

Zaintrygowany, zrezygnował na razie z pójścia na górę. Przemknął obok biura ochrony, podszedł do drzwi

magazynu, nacisnął klamkę. Jak się spodziewał, drzwi były zamknięte, lecz miał przecież klucz uniwersalny. Posłużył

się nim, po omacku znalazł wyłącznik światła i, zanim wszedł do środka, przekręcił go. Wysokie, sięgające od podłogi

do sufitu regały dzieliły pomieszczenie wzdłuż na kilka części. Półki załadowane były bielizną pościelową, ręcznikami,

pudłami szamponów, mydełek, płynów do ciała, żelazkami, które goście mogli wypożyczyć, paczuszkami mielonej

kawy i dzbankami do jej parzenia, oraz szklankami w osłonkach z karbowanej tektury.

Zastanawiał się, gdzie zakochana para mogłaby tu baraszkować. W pomieszczeniu nie było kanapy, a podłogę

pokrywało twarde linoleum. Może rzucili na nie kilka grubych ręczników? Mac rozejrzał się i spostrzegł, że jeden ze

stosów białych ręczników kąpielowych nie był tak idealnie równy jak pozostałe. Większość ludzi by tego nawet nie

zauważyła, lecz Mac tak długo pracował w swym zawodzie, że dostrzegał rzeczy dla innych niewidzialne.

Podszedł bliżej. Jeśli Luc używał tych ręczników, nie powinny tu leżeć razem z czystymi. Wyciągnął jeden,

rozwinął, szukając śladów brudu. Nagle coś błysnęło. Mac zmrużył oczy i uniósł ręcznik do światła - drobinki szkła.

Coś musiało się stłuc. Luc i jego dziewczyna wykorzystali ręcznik do usunięcia śladów, a potem odłożyli go na miejsce.

Niczego nie podejrzewający gość wyszedłby z kąpieli, sięgnął po ręcznik, zaczął się nim wycierać i rozharatałby sobie

plecy.

- Drań - zaklął Mac pod nosem. Wziął do ręki następny ręcznik i starannie go obejrzał. To samo. Rozwinął trzeci,

to samb. Wszystkie ręczniki w tym stosie posypane były drobno potłuczonym szkłem. - Co za cholerny gnojek!

Dlaczego Luc zrobił coś tak bezmyślnego, tak potwornie głupiego? A może to nie on? Może to ta dziewczyna,

albo jeszcze ktoś inny? Pokojówki były najniżej opłacanymi pracownicami hotelu. Która z nich, wściekła na szefa albo

na cały świat, podrzuciła taką bombę?

Przypomniał sobie, że hotel korzysta z profesjonalnej pralni. Może to ktoś stamtąd? Zaklął po raz trzeci, potem

odwrócił się i wyszedł z magazynu, zamykając drzwi. Musi skontaktować się z Nadine LeClaire, intendentką. Na pewno

poszła już do domu, lecz sprawa jest zbyt poważna. Charlotte również musi zostać powiadomiona. Ale dla niej sporządzi

raport na piśmie.

Wrócił do biura i sięgnął po telefon.

- Coś się stało? - Tyrell oderwał wzrok od monitora.

- Szkło - rzucił Mac, łącząc się z Nadine.

Na szczęście nie było jeszcze bardzo późno i nie obudził jej. Bez żadnych wstępów opowiedział jej o ręcznikach.

- Odłamki szkła w ręcznikach?! - zawołała wstrząśnięta. - Kto to mógł zrobić?

Wyobraźnia podsunęła Macowi odpowiedź: Luc Carter, lecz się zawahał. Istniało wiele innych możliwości.

- Nie mam pojęcia, ale sądzę, że lepiej odesłać całą partię z powrotem do pralni. Nie możemy ryzykować, że

jakiś gość się pokaleczy.

- Przyjadę i sama wszystkiego dopilnuję. Boże święty! Jak to dobrze, że to odkryłeś.

- Na tym polega moja praca - odparł Mac i zakończył rozmowę.

- Coś przegapiłem, szefie? - zaniepokoił się Tyrell.

- Nie. W magazynie nie ma kamery, a te ręczniki mogły zostać podłożone kilka godzin temu. Kiedy Nadine się

zjawi, pomóż jej, jeśli będzie czegoś potrzebowała. Jutro przygotuję raport dla Char1otte.

Z tymi słowami opuścił biuro i nareszcie mógł zająć się sprawą, dla której w ogóle tu przyszedł. Pobiegł na górę,

przeskakując po dwa stopnie naraz. Gdy się znalazł na piętrze, bezszelestnie podkradł się do drzwi gabinetu Julie i

kluczem uniwersalnym otworzył zamek.

Nie zapalając światła, podszedł do biurka i włączył komputer. Czekając na uruchomienie się systemu, wyciągnął

telefon komórkowy, jeszcze raz przeczytał maila od siostry Julie. Na małym ekranie pojawiły się nazwiska: "Farris,

McConnell, Paser ... Ukochany pies - Bella".

Julie przyznała mu się, że kocha psy. Zaraz przekona się, jak bardzo. Mnóstwo ludzi, wybiera na hasło nazwiska:

panieńskie kobiet z rodziny, niektórzy imiona czworonożnych ulubieńców. Przeczucie mówiło mu, że Julie należy do tej

drugiej grupy.

Gdy tylko ekran się rozświetlił, kliknął w ikonę poczty elektronicznej. W okienku logowania wstukał hasło: B-E-

L-L-A.

- Aha - mruknął, gdy na ekranie wyświetliła się zawartość skrzynki odbiorczej. Około tuzina nowych maili

czekało na otwarcie .. Przejrzał adresy nadawców - były to same nazwy firm lub nazwiska, które coś mu mówiły. Miał

nadzieję, że to oznacza, iż jutro na Julie nie będzie czekała żadna przykra niespodzianka.

Przeglądając mai1e już otwarte, modlił się w duchu, by się nie okazało, że Julie wykasowała list, który tak ją

wytrącił z równowagi. Nagle jeden zwrócił jego uwagę - ,,4Julie". Otworzył go. List zawierał rysunek pięciolinii z

wznoszącym się zakrętasem oraz słowa: KONIEC PIEŚNI.

Co to, do diabła, znaczy? Julie oczywiście wie. To musi być ta wiadomość, która wstrząsnęła nią do głębi.

Wyciągnął z kieszeni pendrive'a, włączył do gniazda USB i skopiował całą zawartość skrzynki. Nie interesowała

go korespondencja z dostawcami, bankami i działem rezerwacji, lecz tylko w ten sposób mógł wytropić nadawcę

muzycznego maila. Jeśli mu się poszczęści. Szanse oceniał na pięćdziesiąt procent.

Kiedy skończył, wyciągnął pendrive'a z gniazda i wyłączył komputer. Koniec pieśni, pomyślał. Jakiej pieśni?

Czyjej pieśni? Jaki koniec?

Wyszedł z gabinetu, przekręcił klucz w zamku i bocznymi schodami zszedł do biura ochrony.

- Nadine już przyjechała? - spytał Tyrella.

- Jeszcze nie.

- Daj znać, gdyby chciała ze mną rozmawiać.

- Dobra. Szkło w ręcznikach? Co za obłędny pomysł!

- Żyjemy w obłędnym świecie - skomentował Mac.

Obłędny świat, myślał, opuszczając hotel i wychodząc w ciemną, mokrą noc. Ktoś wytarzał ręczniki w

potłuczonym szkle. Ktoś nastraszył Julie, przysyłając jej zaszyfrowaną wiadomość. Szalony świat, pełen szalonych ludzi

- nic dziwnego, że jego firma otrzymuje tyle zleceń.

Poklepał się po kieszeni, do której schował pendrive'a. Miał szczęście, że odgadł hasło. Może szczęście go nie

opuści i uda mu się namierzyć nadawcę mail a?

Ale nawet przy sprzyjającym szczęściu czekała go pracowita noc.

Glenn cierpiał przez nią, więc i ona musi cierpieć. Musi być jakaś sprawiedliwość.

Wytropienie jej było dziecinnie proste. W dzisiejszych czasach wszyscy mają dostęp do Internetu. Po wystukaniu

hasła "Julie Sullivan" pokazało się z tysiąc odpowiedzi, ale cierpliwość się opłaciła. Trzeba być cierpliwym, by

odsiedzieć ośmioletni wyrok, w odcięciu od świata, pracy, ukochanej osoby. Moja cierpliwość została nagrodzona.

Otwieranie jedna po drugiej stron internetowych się opłaciło: w końcu Bingo!

Nowoorleański "Times-Picayune," zamieścił fotografię hotelowego holu: jakieś antyki i kilka osób personelu.

Zgodnie z podpisem jedną z nich była Julie Sullivan. I rzeczywiście. Mimo upływu lat była nadal szczupła,

wyprostowana, piękna. Mieszka w Nowym Orleanie, pracuje w Hotelu Marchand. Wystarczy jeden telefon do recepcji,

by zdobyć jej adres mailowy.

Voilii, jak mówią w Nowym Orleanie.

Dzięki niech będą Bogu za kafejki internetowe i biblioteki - w dwudziestym pierwszym wieku zastąpiły automaty

telefoniczne. Wysyłasz maila z ogólnie dostępnego komputera i nikt cię nie namierzy.

Maile nie muszą być wcale wrogie. To by było zbyt oczywiste. Julie należy do osób, które zaraz się nabzdyczą i

oburzą, jeśli sięje otwarcie zaatakuje. Lepiej działać subtelnymi metodami. Nastraszyć ją podstępem. Niech wpierw

zmięknie, a kiedy przyjdzie pora, nie będzie miała siły walczyć.

Pozbawiła Glenna jego agencji, wolności, zdolności kochania .. Niech trochę pocierpi, powije się w mękach.

Niech poczuje się nieszczęśliwa.

Nie pomęczy się długo. Jej cierpienie będzie krótkie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Był tutaj. Następnego dnia rano, kiedy tylko przekroczyła próg gabinetu, wyczuła jego zapach.

Niczego nie poprzestawiał, niczego nie tknął. Biurko wyglądało tak samo, jak je zostawiła, komputer był

wyłączony, szafy pozamykane. Mac nie zostawił po sobie żadnego śladu, jedynie ten leśny zapach swojego ciała.

Co tu robił? Kiedy wszedł? Dlaczego ją obserwuje? Musiała przyznać, że po wieczorze spędzonym w jego towarzystwie

w bezpretensjonalnej restauracji jego nadzór mniej ją irytował. Jeśli Mac działał jej na nerwy, to dlatego, że był... że był

taki cholernie męski.

Może zjadła aż tyle, by zagłuszyć inny głód? Od zerwania ze Stevenem rok temu nie była z mężczyzną, a Mac

nie jest byle jakim facetem. Ma czarne oczy, mocno zarysowany podbródek, rozbrajający uśmiech, a kiedy mówi

"chere" , brzmi to tak uwodzicielsko, że można dostać zawrotu głowy. Jest elegancki i pewny siebie, by nie powiedzieć

arogancki, i pachnie ciepłem, lasem i jeszcze czymś. Na pewno wydziela mnóstwo feromonów.

Dziś rano jej reakcja na unoszący się w gabinecie zapach była bardziej złożona. Mac jest szefem ochrony, więc

może miał rzetelny powód, by wtargnąć do jej gabinetu pod jej nieobecność. Charlotte go sprawdziła i darzyła

zaufaniem. Ona również powinna mu zaufać.

Mimo to, gdy tylko jej komputer był gotowy do pracy, zajrzała do danych osobowych personelu. Mac miał

dostęp do informacji na temat wszystkich pracowników, ona zaś mogła przeczytać tylko podstawowe dane, lecz jeśli on

mógł ją sprawdzić, to ona może jego.

Dowiedziała się, że ma trzydzieści pięć lat, że jest kawalerem i mieszka w dzielnicy Carrollton, że poprzednio

pracował dla biura ochrony Crescent City Security Services oraz że zrezygnował z pakietu ubezpieczenia zdrowotnego

oferowanego przez hotel pracownikom. Dziwne. Zazwyczaj jeśli ktoś nie zapisywał się do systemu, to dlatego, że

korzystał z ubezpieczenia małżonka. Ale Mac nie jest żonaty ...

Inna sprawa, że nie wygląda na chorego.

Julie z chęcią zapoznałaby się z całością jego dossier, z listami polecającymi i uwagami Charlotte albo

kierowniczki działu kadr, lecz do tych stron nie miała dostępu. To nie fair, że Mac mógł zobaczyć komplet dokumentów

na jej temat, a ona na jego temat nie. Cóż, na tym polega różnica między nimi - ona jest tylko asystentką kierowniczki, a

on szefem ochrony.

Westchnęła, połączyła się z pocztą elektroniczną, wpisała hasło i sprawdziła zawartość skrzynki. Zignorowała

codzienne raporty dla Charlotte od kierowników działu administracji, działu rezerwacji, restauracji i baru, oferty

rozmaitych dostawców, dwie kolejne odpowiedzi od firm zajmujących się organizacją imprez oraz zawiadomienie o

ofercie specjalnej w sklepie z żywnością dla zwierząt, gdzie kupowała pokarm dla rybek, i otworzyła ten, który

przyprawił ją o skurcz żołądka. Podobnie jak we wczorajszym, zamiast nadawcy wpisano ,,4Julie".

Wiadomość zawierała przednutkę nad pięciolinią oznaczającą ozdobnik i słowa: POWIEDZMY SOBIE

DOBRANOC, JULIE.

Ta wiadomość wywarła na niej silniejsze wrażenie niż poprzednia. Właściwie nie zawierała żadnej groźby, ale ...

Ktoś zdecydowanie chce ją śmiertelnie wystraszyć.

Ktokolwiek wysyłał te maile, wiedział, że reklamowała serię perfum, lecz to wcale nie zawężało grona

podejrzanych. Odkąd zakończyła karierę modelki, kilkakrotnie zmieniała adres mailowy. Naprawdę nie przychodził jej

do głowy nikt z tamtych czasów, kto mógłby ją wyśledzić. A może nadawcą tych listów nie jest nikt z przeszłości? Może

to jakiś kontrahent, który skojarzył ją z twarzą z reklam i chce sobie z niej zadrwić? Tylko dlaczego? Przypomniało jej

się, co mawiał ojciec: dociekanie, dlaczego idioci postępują idiotycznie, to strata czasu.

Naprowadziła kursor na opcję USUŃ, jednak zanim nacisnęła klawisz myszy, zatrzymała się. Mac zabronił jej

usuwać jakiekolwiek niepokojące mai1e. Uznała, że na wszelki wypadek powinna zachować ten dzisiejszy.

Usłyszawszy w przyległym pokoju znajome głosy, wzięła dla uspokojenia kilka głębokich oddechów, potem

podeszła do drzwi wewnętrznych i je otworzyła.

Od czasu zawału Anne rzadko składała im wizyty, częściowo dlatego, że lekarz kazał jej się oszczędzać,

częściowo też dlatego, by, jak podejrzewała Julie, dać córce szansę wypracować własny styl pracy. Oba powody były

ważkie, lecz Julie brakowało Anne. Była kobietą z klasą, zawsze opanowana, niezwykle oddana firmie i lojalna wobec

wszystkich pracowników.

Zanim Julie zdążyła się odezwać, Anne szybkim krokiem podeszła do niej i rozłożyła ramiona, by ją uściskać.

- Julie! Co u ciebie?

Julie nachyliła się i nadstawiła policzek, żeby Annę mogła ją pocałować.

- Świetnie wyglądasz - rzekła. - Jak się czujesz?

Anne wzniosła oczy ku górze.

- Jeśli już musisz wiedzieć, mam po dziurki w nosie tej ciągłej troski o mnie. Moja zacna matka zamęczy mnie na

śmierć. - Na czas rekonwalescencji Anpe zamieszkała z matką. Julie nie znała Celeste Robichaux, lecz słyszała, że

seniorka rodu jest osobą humorzastą i despotyczną, sceptycznie nastawioną do rodzinnego interesu. Mimo męczącej

opieki, Anne wyglądała kwitnąco i tryskała energią. Zapuściła włosy, a dzisiaj zaczesała je do tyłu i spięła szylkretową

klamrą. Julie nie przypominała sobie, aby przed chorobą kiedykolwiek widziała ją ubraną inaczej niż w szykowną

garsonkę lub szmizjerkę. Teraz miała na sobie luźne spodnie koloru khaki. - Charlotte mówiła mi, że menu balu jeszcze

nie jest zatwierdzone - zmieniła temat. - Jeśli ma się odbyć jakaś dyskusja, chcę wziąć w niej udział.

Julie roześmiała się, a Charlotte potrząsnęła głową·

- Ostateczne decyzje podejmiemy w ostatniej chwili, mamo - rzekła. - Robert i Melanie muszą się zorientować,

co jest dostępne, co jest najświeższe ...

- Tak się cieszę, że Melanie tu jest - Anne wpadła jej w słowo. - Tyle lat pracowała w Bostonie, a przecież mogła

przydać się na miejscu. Ale jeśli dzięki mojej niedyspozycji przyjechała, to chociaż taki zysk. Aha, kwiaty - ciągnęła. -

Zamówiłaś kwiaty, córeczko? Ja zawsze zamawiałam kwiaty przynajmniej na tydzień naprzód.

- Wiem, mamo. - W głosie Charlotte wyczuwało się nutę zniecierpliwienia, lecz także i pobłażliwości..... Kwiaty

są zamówione.

- Przepraszam. Niepotrzebnie pytam. Panujesz nad wszystkim. Nie potrzebujecie mojego wtrącania się.

Charlotte i Julie spojrzały na siebie porozumiewawczo. Charlotte wzięła matkę za rękę i uścisnęła jej dłoń.

- Gdybyś zechciała zająć się udekorowaniem sal, byłoby cudownie - zaproponowała.

- Chcesz mnie ułagodzić, wiem - odparła Anne tonem świadczącym o tym, że wcale nie jest jej przykro - lecz,

skoro prosisz, nie mogę odmówić.

Rozległo się ciche pukanie. Wszystkie trzy odwróciły się jednocześnie. W drzwiach stał Mac w świetnie

skrojonym granatowym garniturze, a Julie przypomniała sobie wczorajszy elegancki szary garnitur oraz czarne bmw, a

także to, że Mac nie korzysta z firmowego ubezpieczenia zdrowotnego. Czyżby był niezależny finansowo?

Zaraz jednak zapomniała o tych pytaniach, ponieważ Charlotte poprosiła go, by wszedł do środka. Od czasu ich

rozstania zdążył się ogolić, lecz nawet bez cienia zarostu na policzkach wyglądał na odrobinę zmęczonego i jakby

niebezpiecznego. Jego oczy były zbyt ciemne, rysy odrobinę zbyt kanciaste. A może jedyne zagrożenie wynikało z faktu,

że Julie uważała go za niezwykle pociągającego?

- Przepraszam, że przerywam - zaczął i stuknął palcem w tekturową teczkę, którą przyniósł - ale mam sprawę,

którą koniecznie muszę z tobą omówić. - Zwracając się do Anne, uśmiechnął się i dodał: - Miło panią widzieć.

- Mamo, pamiętasz Maca Jensena, prawda? - odezwała się Charlotte.

- Oczywiście. Pan Jensen jest następcą Gerarda Lomaxa. - Anne wyciągnęła rękę. - Poznaliśmy się.

Mac uścisnął jej dłoń, zerknął na Julie i uśmiechnął się do niej kącikiem ust. Miała nadzieję, że uśmiech, jakim

zareagowała, był niezobowiązujący. Wczorajszy wieczór był... bez znaczenia. Ot, zjedli wspólnie kolację, szli pod

jednym parasolem, wymienili kilka spojrzeń, chociaż Julie nie miała pojęcia, czego Mac usiłował dociec, gdy patrzył na

nią w ten sposób ... właśnie tak jak teraz.

- Bardzo chciałabym zostać i pogadać z wami - odezwała się Anne - ale chcę obejrzeć sale. Może doznam

nagłego olśnienia?

Charlotte pokiwała potakująco głową.

- Sylvie miała kilka pomysłów na dekoracje, więc może zechcesz się z nią porozumieć?

- Sylvie ma cudowne oko - przyznała Anne, lecz kiedy szła w stronę drzwi, na jej wargach zaigrał przekorny

uśmiech. - Jestem jej matką, więc mój głos decyduje - dorzuciła i lekkim krokiem wyszła z pokoju.

- Wygląda rewelacyjnie - odezwała się Julie i zrobiła taki ruch, jak gdyby chciała wycofać się do siebie. Czeka na

nią praca i ten przeklęty mail. - Jeśli nie jestem ci potrzebna - ciągnęła - to ...

- Zostań - poprosiła Charlotte. - Przeczucie mi mówi, że Mac przynosi złe wiadomości. Możesz i ty posłuchać.

- Nie aż takie złe - zaprzeczył Mac, potem uśmiechnął się szeroko i dodał: - Ale może lepiej usiądźmy.

Charlotte zajęła miejsce za biurkiem, Julie i Mac zasiedli w głębokich wyściełanych fotelach vis-a-vis niej. Na

blacie biurka Mac położył przyniesioną teczkę·

- Wczoraj wieczorem - zaczął - znalazłem odłamki szkła w ręcznikach w magazynie. Ręczniki były czyste,

porządnie złożone, gotowe do zaniesienia do pokoi.

Charlotte zbladła.

- Szkła?

- Natychmiast zawiadomiłem Nadine LeClaire - oznajmił. - Odesłała całą partię z powrotem do pralni.

Twierdziła, że to ich wina, i zażądała, żeby uprali ręczniki za danno, w ramach reklamacji. Zgodzili się. Widzisz więc, że

jest i dobra wiadomość. Zaoszczędziliśmy na praniu.

Julie wsłuchiwała się nie tyle w słowa Maca, co w ton jego głosu. W ten sposób dowiedziała się znacznie więcej.

- Nie zgadzasz się z Nadine, prawda? Uważasz, że to nie wina pralni - rzekła.

- Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Niemniej - ciągnął - tuż przed dokonaniem tego odkrycia zauważyłem,

że z magazynu wyszedł Luc Carter.

- Luc? Co on tam robił?

- Twierdził, że pomagał znajomej pokojówce.

- Znajomej pokojówce? - Charlotte była skonsternowana.

- Słyszałaś, znajomej - wtrąciła Julie, która już nauczyła się interpretować ton Maca. - Czyżby Luc "nawiązywał

kontakty cielesne" z jedną z pokojówek?

Mac roześmiał się z eufemistycznego określenia Julie.

- Nie wchodził w szczegóły, a ja nie wypytywałem.

- Jest więc możliwe, że był w magazynie z dziewczyną - odezwała się taktownie Charlotte - ale to nie ma nic

wspólnego z odłamkami szkła w ręcznikach. - Ma.

I znowu Julie usłyszała więcej niż tylko to jedno słowo.

- Bez dowodów nie można postawić Lucowi zarzutów - rzekła.

- Wiem. - Mac zwrócił się teraz do Charlotte. - Chciałbym prosić cię o zgodę na przyjrzenie mu się bliżej.

Charlotte rozważała ten pomysł przez chwilę.

- Nie podoba mi się szpiegowanie pracowników. Ani mnie, pomyślała Julie i posłała Macowi gniewne

spojrzenie, którego on nie zauważył.

- Możliwe, że to, co znajdę, oczyści go z zarzutów. Powtarzam - ciągnął - chłopak się nigdy nie dowie. Potrafię

załatwiać takie sprawy.

Nie wątpię, skomentowała Julie w duchu.

- Cóż, zgoda - zdecydowała Charlotte. - Ale proszę cię, bądź ostrożny. Luc bardzo dobrze się sprawdza w swojej

pracy. Nie chciałabym go stracić. A jeśli się zorientuje, że jest prześwietlany ...

- Nie zorientuje się - obiecał Mac, wstając. - Potrafię działać bardzo dyskretnie.

Doprawdy? Julie przypomniało się, jak bezszelestnie poruszał się po hotelu, jak pojawiał się i znikał przez

nikogo niezauważony.

Charlotte kiwnęła głową, otworzyła teczkę i nie przeczytawszy raportu, zamknęła.

- Dziękuję, że znalazłeś te odłamki szkła, zanim trafiły do łazienek. Wyobrażacie sobie, jaka to by była

katastrofa?

Mac kiwnął głową, potem spojrzał znacząco na Julie. Chociaż potrafiła już interpretować podteksty ukryte w

jego słowach, nie miała pojęcia, co owo spojrzenie miało oznaczać. Charlotte ponownie otworzyła teczkę, przebiegła

wzrokiem raport i mruknęła:

- Boże święty! - Julie kątem oka dojrzała, jak Mac znika w korytarzu. - Ciarki mnie przechodzą na myśl, co by

było, gdyby nie znalazł tych ręczników. Chyba nie podejrzewasz Luca?

- Po co miałby coś takiego robić? Ma tu dobrą posadę. Sprawia wrażenie zadowolonego z pracy. Goście go

wprost uwielbiają.

Charlotte ponownie westchnęła.

- Załóżmy, że Nadine miała rację i że to wina pralni. Chociaż doprawdy trudno sobie wyobrazić, jak odłamki

szkła mogły się wbić w ręczniki.

- Może ktoś stłukł lustro, a potem starł podłogę ręcznikiem?

Charlotte spojrzała na teczkę i skrzywiła się.

- Jeśli tak się stało, to czeka go siedem lat nieszczęścia. Za to Mac oszczędził nam podobnego losu. Zrobisz coś

dla mnie? - spytała. - Za jakieś dwadzieścia minut zejdź na dół i zobacz, co knuje moja matka.

- Nie chcesz, żeby się zajmowała dekorowaniem sal?

- Przeciwnie, bardzo chcę. Ma dryg do takich rzeczy. Po prostu nie chcę, żeby się przemęczała. A jeśli zobaczy,

że sprawdzam, co robi, udusi mnie gołymi rękami. Więc lepiej żebyś to była ty.

- Dzięki - mruknęła Julie. - Jakoś sobie poradzę. Wstała i przeszła do swojego gabinetu. Ledwie przestąpiła próg,

zatrzymała się. Oparty o szafę z dokumentarni, z rękami w kieszeniach, głową lekko przechyloną, stał Mac.

Starała się nie zauważać ani jego półuśmiechu, ani koszuli opinającej klatkę piersiową, ani długich nóg, ani

gęstych włosów. Jedna rzecz nie mogła ujść jej uwadze - zapach. Pod jego wpływem poczuła się bezradna i bezbronna.

Podeszła bliżej. Gdyby zamknęła drzwi łączące oba gabinety, Charlotte nabrałaby podejrzeń, dlatego zostawiła je

otwarte. Wolała jednak, aby Charlotte nie słyszała, o czym ona i Mac rozmawiają.

- Co tu robisz? - zażądała wyjaśnień.

- Dostałaś jakiegoś nowego maila?

- Nie - odparła. Miała nadzieję, że nie zauważył jej wahania. - Co robiłeś wczoraj wieczorem w moim gabinecie?

- Nie byłem w twoim gabinecie.

- Kłamiesz.

- Przyganiał kocioł garnkowi, chere.

Czyżby w ten sposób przyznał się, że był tutaj? Albo domagał się, by mu powiedziała o tym drugim mailu?

- Jeśli czegoś ode mnie chcesz, to mnie poproś. Nie węsz potajemnie za moimi plecami.

Ku jej zaskoczeniu wsunął palec wskazujący pod podbródek i uniósł jej twarz do góry. Ich spojrzenia się

spotkały.

- Jeśli czegoś będę od ciebie chciał, z pewnością o to poproszę - mruknął tonem tak nabrzmiałym podtekstami, że

bała się nad nimi zastanawiać.

Gdy cofnął dłoń, odsunął się od szafy i bezszelestnie wyszedł z pokoju, odetchnęła z ulgą. Czyżby z ulgą? Z

niewiadomego powodu czuła się zawiedziona.

Przekroczył niedozwoloną granicę. Zrozumiał to już w tej samej chwili, gdy jej dotknął, kiedy pod opuszkami

palców poczuł chłodną, gładką skórę, tak nęcąco delikatną, jak sobie wyobrażał. Musiał zmobilizować całą siłę woli, by

nie zsunąć dłoni na jej szyję, nie przesunąć na kark, nie przyciągnąć jej twarzy do swojej i nie pocałować w usta.

Oczywiście mógł usprawiedliwić to, że się tak bardzo do niej zbliżył. Mógł wmawiać w siebie, że wykonuje

pracę. Nie może jej chronić z daleka, prawda?

Skłamała. Dostała kolejnego maila. On oczywiście także skłamał, lecz miał ważki powód, by wczoraj wieczorem

zakraść się do jej gabinetu.

Zastanowiło go, skąd wiedziała, że był w jej pokoju. Przecież nie zdjęła odcisków palców z klawiatury. Niczego

oprócz komputera nie dotykał. Nawet nie włączył światła. A może, tak jak on, po prostu ma nosa? Może kobieca intuicja

pozwala jej domyślić się, że w pokoju przebywał mężczyzna? A może blefowała, by sprawdzić, jak zareaguję?

Do diabła! Zareagował, owszem. Dotknął jej. Złamał zasady. Psiakrew! A na domiar złego nie udało mu się

wytropić nadawcy. O pierwszej nad ranem zrezygnował i kompletnie wykończony poszedł do domu, zostawiając

pendrive'a na biurku Louise, speca od komputerów w firmie. Teraz cała jego nadzieja w niej.

Kiedy wrócił do pomieszczenia ochrony, Carlos właśnie zdejmował marynarkę. .

- Cześć, stary - rzekł do chłopaka. - Odszukaj Nadine i sprawdź, czy nie ma żadnych kłopotów.

Carlos rzucił mu spojrzenie pełne ciekawości.

- Nadine LeClaire? Coś nie tak?

- Wczoraj w nocy wydarzył się nieprzyjemny incydent. Później ci opowiem.

- W porządku.

Carlos powiesił marynarkę na wieszaku i wyszedł. Gdy tylko Mac został sam, zasiadł przed komputerem i

odnalazł dossier Luca. Już wcześniej zapoznał się z jego danymi osobowymi, lecz teraz chciał wynotować niektóre

informacje. Zdążył, zanim Carlos wrócił i zameldował, że dzisiaj rano Nadine nie miała żadnych problemów.

Mac ustąpił mu miejsce za biurkiem.

- Muszę porozmawiać z kilkoma osobami - oznajmił i przypiął do paska walkie-talkie. - Zostawiam cię na

posterunku.

- A wracając mógłbyś przynieść kawę? - poprosił Carlos. - Nie zdążyłem wypić.

- Załatwione. Śmietanka i dwie łyżeczki cukru - odkrzyknął Mac już z korytarza.

Na polecenie Charlotte hotelowa restauracja cały dzień podawała ochronie darmową kawę. Charlotte wierzyła, że

pompowanie w ochroniarzy kofeiny to dobry sposób na podtrzymywanie ich w stanie ciągłej czujności.

Hol, jak zwykle o tej porze dnia, tętnił życiem. Na schodach panował ruch w obie strony. Grupka gości zebrała

się przy zabytkowym kredensie służącym za recepcję. Na kanapkach i fotelach ustawionych tak, że sprzyjały

nawiązywaniu rozmów, siedziało kilka osób, kilka innych, z mapami i aparatami fotograficznymi w ręku, zgromadziło

się przy drzwiach wyjściowych. Do stanowiska Luca ustawiła się kolejka. Był tak zajęty udzielaniem informacji,

zaznaczaniem rozmaitych punktów na planie miasta, polecaniem, co warto zobaczyć, że Mac mógł swobodnie go

obserwować, nie będąc przez niego zauważonym.

Luc sprawiał wrażenie sympatycznego i pomocnego. Wyraźnie lubił swoją pracę. Dlaczego miałby posypywać

ręczniki pokruszonym szkłem?

Po kilku minutach Mac wyszedł na patio. Wiatr przegnał wczorajsze chmury, niebo było czyste, powietrze

rześkie. Woda w basenie lśniła, jak gdyby pomalowana słońcem. Udał się w zacieniony róg, wyciągnął telefon i nacisnął

klawisz, do którego miał przypisany numer swojego biura.

- Crescent City Security Services.

- Cześć, Sandy - powitał ją Mac. - Masz pod ręką coś do pisania?

- Oczywiście. O co chodzi?

- Znajdźcie, co się da, na temat tego faceta. Luc Carter. - Wyjął z kieszeni karteczkę, na której zanotował numer

ubezpieczenia Luca, datę i miejsce urodzenia, Reno w Newadzie, oraz poprzednie miejsce pracy, hotel w Lafayette, i

przedyktował wszystko Sandy.

- To ma związek ze sprawą tej Sullivan? - zapytała.

- Prawdę mówiąc, nie. To dotyczy hotelu.

- To jak mam zaksięgować?

- Na pewno znajdziesz jakieś wyjście.

Sandy roześmiała się.

- Mówił ci już ktoś, że trudno z tobą wytrzymać?

- Nie. Jesteś pierwsza.

W drodze powrotnej wybrał wejście w pobliżu sal recepcyjnych. Zgodnie z planami, jakie mu udostępniono, na

sobotni bal jedna z nich miała zostać opróżniona z mebli i przygotowana do tańca, w drugiej miał znajdować się bar i

bufet oraz małe stoliki z miejscami do siedzenia. Teraz żadna z sal nie była jeszcze gotowa, lecz Anne stała pośrodku

jednej z nich i rozglądała się uważnie.

Wszedł na górę. Musi przepytać wszystkie osoby, które mają dostęp do magazynu, nie tylko żeby sprawdzić,

czy któraś z nich wie coś na temat ręczników, lecz także by mimochodem dowiedzieć się czegoś o rzekomym romansie

Luca z jedną z pokojówek. Mógł rzeczywiście "nawiązywać kontakty cielesne" - Mac uśmiechnął się w duchu na

wspomnienie brzmienia słodkiego głosu Julie, gdy wymawiała te słowa - z którąś z dziewczyn. Jeśli zaś nie, historyjka,

jaką go wczoraj Luc poczęstował, była zasłoną dymną.

Na piętrze powinien skręcić w prawo i zacząć się rozglądać za wózkiem z przyrządami do sprzątania. O tej porze

- dochodziła dziewiąta trzydzieści - pokojówki wkraczają do akcji. Nogi same zaniosły go jednak w przeciwnym

kierunku, pod gabinet Julie. Postanowił tylko zerknąć na jej ciemne włosy, lekko zaokrąglone plecy, gdy pochyla się nad

biurkiem, ruchy palców śmigających po klawiaturze komputera, usłyszeć łagodny głos, jeśli rozmawia przez telefon.

Przypomniał sobie, że ubrana jest w kostium w kolorze czerwonego wina ze spodniami, co pozbawiało go przyjemności

oglądania jej nóg. Ciemnoczerwony kolor podkreślał natomiast naturalne rumieńce na jej policzkach.

Szczęście mu sprzyjało. Julie siedziała odwrócona tyłem do drzwi i wpatrywała się w ekran komputera. Ramiona

miała zgarbione, jej ciało zdradzało napięcie, a palce nie śmigały po klawiszach. Zaciśnięte w pięści dłonie trzymała

nieruchomo po obu stronach klawiatury.

Mac przystanął i zmrużył oczy, starając się dostrzec obraz na monitorze. Nie mógł odczytać słów, lecz widział

zarys tekstu. To był mail.

Jeszcze jeden cholerny mail.

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Cześć, chere! - Głos Maca, gładki i ciepły, był niemal jak pieszczota. - Możesz mi poświęcić chwilkę?

Właściwie nie miała czasu. Stała pośrodku sali, wypełniając powierzone jej przez Charlotte niewdzięczne

zadanie polegające na namawianiu Anne, by zrobiła sobie chwilę przerwy. Jak dotąd niewiele wskórała.

- Tylko chwilkę? - mruknęła.

Mac uśmiechnął się do niej półgębkiem.

- Skoro nalegasz, może być pół godziny ...

Julie zerknęła na zegarek. Trzecia trzydzieści, a w gabinecie mnóstwo czekającej na nią pracy.

- Pół godziny nie mogę·

- Na pewno możesz - rzekł, ujął jej dłoń, przełożył sobie jej rękę przez zagięte ramię i wyprowadził z sali.

- Dokąd idziemy? - spytała.

- Na spacer. Trochę witaminy D dobrze ci zrobi.

- Witaminy D?

- Słońca - wyjaśnił.

Chociaż Julie już od pięciu lat mieszkała w Nowym Orleanie, jeszcze się nie przyzwyczaiła do wiosennych

temperatur w styczniu. O tej porze roku Nowy Jork pokryty jest brudnym zlodowaciałym śniegiem, a powietrze jest

wilgotne i przenikliwie zimne. Bardziej na północ, w Montrealu, gdzie studiowała, wiatr smaga twarz igiełkami lodu. A

tu idą z Makiem po ulicy w lekkich strojach.

Mocno przyciskając jej rękę, Mac prowadził ją wśród tłumu przechodniów w stronę Jackson Square i pomnikiem

prezydenta Andrew Jacksona na koniu. Był to piękny park, a miasto dołożyło starań, by go przywrócić do stanu sprzed

zniszczeń spowodowanych huraganem.

- Dlaczego idziemy aż tam? - spytała.

Mac podprowadził ją do wolnej ławki, a kiedy usiedli, odparł:

- Sądzę, że potrzebujesz świeżego powietrza.

- Wystarczyło wyjść na patio.

- Ale tam powietrze pachnie Hotelem Marchand. Czy ty kiedykolwiek wychodzisz z tego budynku?

Julie westchnęła.

- Teraz jest bardzo intensywny okres - odparła, zamiast po prostu przyznać się, że rzadko wychodzi z biura. -

Sylwestra już mamy za sobą, ale w ten weekend jest święto Trzech Króli i zaraz potem Mardi Gras ...

- Cały rok jest intensywny - odparował. - To pewnie nie jest właściwy moment na moje pytanie, ale mimo to je

zadam. Czy Hotel Marchand jest na sprzedaż?

- Co? - Julie zrobiła wielkie oczy. - Oczywiście, że nie. Założę się, że zostanie w rękach Marchandów, dopóki

żyje chociaż jedna osoba nosząca to nazwisko. - Mac w zamyśleniu pokiwał głową, minę miał jednak sceptyczną. - Skąd

w ogóle przyszedł ci do głowy taki pomysł?

- Zacząłem się tym trochę interesować. - Pochylił się i oparł łokcie na kolanach. Odwrócił głowę, by spojrzeć na

Julie. - Sytuacja finansowa nie jest dobra. Od kilku lat hotel przynosi straty.

- Huragan Katrina wywrócił wszystko do góry nogami - przypomniała mu. - To cud, że miasto, w tym hotele,

podźwignęło się po katastrofie.

- Kilka lat temu, jeszcze przed Katriną, Anne Marchand zaciągnęła w banku drugą pożyczkę hipoteczną - rzekł. -

To ogromny dług do spłacenia.

- Hotel ma cztery gwiazdki. Interesy idą coraz lepiej. Teraz, kiedy wszystkie córki Anne są w Nowym Orleanie i

pracują razem ... - Urwała. - Nie, nie wyobrażam sobie, żeby rodzina wypuściła hotel z ręki - dokończyła.

- Nawet jeśli sytuacja wymyka się spod kontroli? Hotel jest łakomym kąskiem, a moment do przejęcia jest bardzo

dobry.

Julie powoli wypuściła powietrze z płuc, jak gdyby chciała wyzbyć się niepokoju, jaki pytania Maca w niej

zasiały.

- Potencjalni kupcy już kilkakrotnie tu węszyli, ale Anne nie jest zainteresowana sprzedażą. To firma rodzinna.

- Już mi to mówiłaś.

Julie podejrzliwie spojrzała na Maca.

- Słyszałeś o czymś, o czym ja nie wiem? Charlotte coś ci powiedziała o sprzedaży?

- Nie, niczego nie słyszałem. - Mac splótł dłonie, przyjrzał się swoim palcom, potem przeniósł wzrok na Julie. -

Nie jestem ekspertem, ale mój wspól... - urwał i poprawił się - facet, z którym poprzednio pracowałem, zna się na

finansach. Powiedział mi, że w przypadku takim jak Hotel Marchand, kiedy nazwa, tradycja i opinia są więcej warte od

samej nieruchomości, a kondycja finansowa przedsiębiorstwa jest niestabilna, rozmaite osoby zaczynają interesować się

przejęciem.

- Omawiałeś sprawy hotelu z jakimś byłym kolegą z pracy? - Julie nie kryła oburzenia.

- Nie. Jesteś pierwszą osobą, z którą o tym rozmawiam. Ten facet tylko tłumaczył mi ogólnie prawa rynku. Ale

przyglądając się temu, jak sprawy stoją, zacząłem się zastanawiać, czy nie mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją. -

Wyprostował się, przeczesał palcami włosy, potem odchylił się i położył ramiona na oparciu ławki. Gdyby Julie

przesunęła się odrobinę bliżej, mógłby ją objąć. Ona jednak się nie poruszyła. - Możesz sądzić, że to nie mój interes -

ciągnął. - Możesz się zastanawiać, co mnie obchodzi, czy byt hotelu jest jakoś tam zagrożony. Ale jeśli w ręcznikach

znajduję szkło, to jest zagrożony. Gdyby te ręczniki trafiły do łazienek i gdyby któryś z gości się pokaleczył, zrobiłoby

się o tym głośno i skorzystałby tylko ten, kto ma na niego chrapkę. Sprawa trafiłaby do gazet, możliwe że nawet do

sądu. To byłaby katastrofa.

- Czyli mieliśmy ogromne szczęście, że znalazłeś te ręczniki, zanim trafiły do łazienek.

- Zabawmy się chwilę w "co by było, gdyby". Załóżmy, że ktoś specjalnie posypał ręczniki drobno potłuczonym

szkłem, bo chciał narazić opinię hotelu na szwank i przez to obniżyć jego wartość.

Julie była zdenerwowana. Słowa Maca mają sens.

- Nie potrafię sobie wyobrazić, komu by na tym zależało. Na pewno nikomu w pralni. Mają z nami bardzo

korzystną umowę. Zarabiają na nas krocie.

- Przełknęli reklamację. Zgodzili się ponownie uprać całą partię za darmo. Albo chcą chronić hotel, albo czują

się winni i wiedzą, że ich opinia też by ucierpiała.

- Wierzysz, że to oni?

Mac namyślał się chwilę, potem stwierdził:

- Nie.

- Podejrzewasz Luca? Albo kogoś z obsługi pokoi?

- Nie wiem. - Wpatrywał się w nią chwilę, jak gdyby oczekiwał, że pomoże mu rozwiązać zagadkę. -

Zastanawiam się, czy to nie może być ktoś z zewnątrz, ktoś, kto chce kupić hotel za pół darmo.

- Kto to mógłby być? - Julie zastanawiała się chwilę nad hipotezą Maca, potem potrząsnęła głową. - Nie

słyszałam o nikim, kto by się interesował kupnem. I jak ktoś z zewnątrz mógł się dostać do magazynu?

- Przy pomocy wspólnika wewnątrz.

Julie miała dość snucia podobnych domysłów.

- Masz bujną wyobraźnię, ale nie przypuszczam, żeby ktoś chciał kupić hotel. Wszyscy wiedzą, że to

przedsiębiorstwo rodzinne. I w dużej mierze na tym polega jego atrakcyjność.

- Atrakcyjność hotelu, skarbie, polega na świetnej lokalizacji w sercu Dzielnicy Francuskiej i pustym koncie.

Trochę złej prasy, coraz mniejsze wpływy, naciski na spłatę tej drugiej pożyczki hipotecznej ciążącej jak kamień u nogi,

i ktoś sprzątnie łakomy kąsek Charlotte sprzed nosa.

Julie była zdziwiona jego znajomością mechanizmów rynku. Mac jest ochroniarzem, nie ekonomistą z dyplomem

MBA.

- Hotel Marchand nie jest na sprzedaż.

- Jeśli Charlotte nie zdoła zapewnić przychodu równego wydatkom, będzie zmuszona go sprzedać. Albo to, albo

hotel przejmie bank, który udzielił pożyczki hipotecznej.

Julie wolałaby, by wywód Maca nie był tak przekonujący.

- Sytuacja z przepływem gotówki nie jest aż tak tragiczna - zapewniła go. - Są lepsze i gorsze okresy, ale w tej

branży to normalne.

- Więc przydałby się teraz lepszy okres - odparował. - Ostatnio przeważały te gorsze.

Julie zastanawiała się, jak dalece może mu zaufać. Przed przyjęciem do pracy Charlotte dokładnie go sprawdziła.

Poza tym Julie wyczuwała, że szuka jej rady, bo autentycznie martwi się o hotel. Na dodatek to on odkrył szkło w

ręcznikach i zapobiegł katastrofie. To wszystko przemawia za nim. Z drugiej strony była absolutnie pewna, że był w jej

pokoju w jakimś momencie pomiędzy wczorajszym wieczorem a dzisiejszym rankiem i się do tego nie przyznał.

Niczego nie ukradł, niczego nie uszkodził, pewnie nawet niczego nie dotykał. Doszła do wniosku, że może mu zaufać,

przynajmniej odrobinę.

- Kilka lat temu z konta hotelu w tajemniczy sposób zniknęła poważna suma - zaczęła. - O ile się orientuję,

zbiegło się to w czasie ze śmiercią Remy' ego Marchanda. Nie udało się wyśledzić, co się stało z tymi pieniędzmi.

- Poważna suma? Jak poważna?

- Milion dolarów.

Mac pokiwał głową.

- Istnieją sposoby wyśledzenia, gdzie trafiły takie pieniądze - rzekł. - Zajmują się tym firmy ochroniarskie.

Znakomity pomysł, pomyślała Julie. Jej uznanie dla Maca wzrosło.

- Zasugeruję to Charlotte - odrzekła. - W owym czasie był to dla rodziny Marchandów ogromny cios. Jeśli

kondycja finansowa hotelu jest niepewna, pewnie to jest przyczyną. Z drugiej strony - ciągnęła - wciąż napływają

rezerwacje. W weekendy w restauracji trzeba zamawiać stolik z wyprzedzeniem. Odkąd wznowiliśmy działalność po

huraganie, odnotowujemy wpływy.

- Mam nadzieję, że wystarczające, żeby interes nie padł. - Mac spojrzał w niebo i zmrużył oczy. - I daj Boże,

żeby incydent taki jak ten z ręcznikami się nie powtórzył. - W stał i wyciągnął do Julie rękę. - Byłbym wdzięczny,

gdybyś miała oczy i uszy otwarte i dała mi znać, jeśli nastąpią jakieś znaczne ruchy na koncie. Jestem w stanie czuwać

nad bezpieczeństwem budynku, ale ty pracujesz w biurze i możesz kontrolować, co się tam dzieje.

- Dlaczego nie porozmawiasz o tym z Charlotte? - spytała, kiedy ruszyli w kierunku Decatur Street.

- Bo tu chodzi o jej rodzinę - odparł. - Możliwe, że unika spojrzenia faktom w oczy, możliwe, że doskonale je zna

i jest o dziesięć kroków przede mną. - Wzruszył ramionami. - Albo chce sprzedać hotel i jeszcze nie zdecydowała się

powiedzieć o tym personelowi. Po prostu uznałem, że lepiej porozumieć się z tobą.

Julie westchnęła. Wolałaby, by Mac wybrał sobie kogoś innego chociażby dlatego, że teraz ona ma nowe

zmartwienie. Jednak wybrał ją, bo ... bo jej ufa.

Ulice zapełniły się ludźmi, którzy wcześniej wyszli z pracy, i turystami tłumnie odwiedzającymi Dzielnicę

Francuską w poszukiwaniu dobrego jedzenia i rozrywki. Na jednym rogu saksofonista wygrywał bluesa, wydobywając z

instrumentu słodko zawodzącą melodię. Mac dał Julie znak, by zaczekała, przebiegł na drugą stronę ulicy i podszedł do

niego. Julie spodziewała się, że wrzuci monetę do leżącego na chodniku pudła, lecz nie uczynił tego. Zaczekał, aż muzyk

skończy, potem klepnął go po plecach. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i rozłożył ramiona. Uścisnęli się serdecznie i

zaczęli rozmawiać.

Kim właściwie jest Mac Jensen, zastanawiała się Julie, przyglądając się tej scenie. Jest znakomitym

ochroniarzem, lecz świetnie orientuje się w interesach. Wie coś na temat poszukiwania pieniędzy znikających z konta

firm. Jest fanem jazzu. A przebywanie blisko niego, jak dziś, uścisk jego palców na dłoni przyprawia ją o zawrót głowy.

- Kumpel- wyjaśnił Mac, wracając. - Poznałbym was ze sobą, ale potrafi być nieprzyjemny, kiedy mu się

przerywa granie. Nie chciałem ryzykować.

- Dzisiaj nie sprawiał wrażenia niezadowolonego - zauważyła Julie.

Zastanawiała się, jak by ją przedstawił. Jako swoją przyjaciółkę? Koleżankę z pracy?

- Nie mogłem tego przewidzieć. Następnym razem was ze sobą poznam.

Następnym razem? Czyżby zamierzał regularnie odbywać z nią spacery po Jackson Square?

Czuła, że ma w głowie mętlik. Jak gdyby nie wystarczyło jej kłopotów - dziwne maile, niepewna kondycja

finansowa hotelu, a teraz jeszcze podejrzenia Maca. Zastanawianie się nad tym, co dzieje się między nią a nim,

przekracza jej obecne możliwości. Niemal słyszała pod czaszką ostrzegawcze dzwonki: system przegrzany, grozi krótkie

spięcie.

Na szczęście w drodze do hotelu Mac już nie spotkał więcej znajomych. Boy otworzył im drzwi, znaleźli się w

holu. Julie zazwyczaj korzystała z wejścia służbowego na tyłach budynku, wejście zaś do hotelu od frontu było

całkowicie innym doświadczeniem. Ściany w kolorze starego złota, ciemny parkiet, miękkie dywany, sofy i fotele obite

tkaniną w kremowo-czerwone paski, wspaniałe rzeźbione schody łukiem prowadzące na piętro, lustra, rzeźby,

zabytkowe meble, wszystko to stwarzało atmosferę osiemnastowiecznej rezydencji bogatych południowych plantatorów

z amerykańskiego Południa.

Wiele lat temu Anne sama wyszukała większość z tych mebli w sklepach ze starociami i na licytacjach

wyposażenia starych domów. Myśl, że ktoś chciałby wydrzeć ten wspaniały hotel z rąk Marchandów, była nie do

zniesienia. Julie miała żal do Maca, że zasiał w jej głowie podobne podejrzenia, mimo że kierował się chęcią

zapobieżenia temu. Porządny facet.

Zerknęła teraz na niego kątem oka. Całą uwagę skupił na Lucu, który stał na swoim stanowisku w recepcji i z

uśmiechem,. żywo gestykulując, wyjaśniał coś małżeństwu w średnim wieku. Po chwili jego wzrok powędrował ku

drzwiom na patio, potem ku portierowi zajętemu układaniem bagaży na wózku, potem ku recepcjoniście, w słuchawkach

z mikrofonem, stukającym w klawiaturę komputera. Zakończywszy inspekcję, zwrócił się do swojej towarzyszki.

- Dziękuję - powiedziała.

Mac obdarzył ją uwodzicielskim uśmiechem. Czy rzeczywiście jest tak porządny, jak mi się wydaje? -

pomyślała.

- Za co?

- Za to, że obchodzi cię ten hotel. - Lekko dotknęła jego ramienia, odwróciła się i skierowała w stronę schodów.

Musiała zmobilizować całą siłę woli, by się nie obejrzeć .

Nie chciała wiedzieć, czy Mac nadal się uśmiecha, czy jego oczy wciąż błyszczą i czy jego skóra wydziela ten

seksowny zapach.

- Na miłość boską, Julie! - wykrzyknął Creighton na widok sąsiadki wysiadającej z samochodu. - Wyglądasz

jak statystka z "Nocy żywych trupów".

Podjechał pod dom tuż przed nią, a teraz czekał przy aucie, by się z nią przywitać.

- Naprawdę? - Zmusiła się do uśmiechu. - Tylko jak statystka, nawet nie jak jedna z gwiazd?

- Chodź do mnie - namawiał Creighton, ciągnąc ją na ganek. - Zrobię ci drinka.

- Dziękuję, ale ... - opierała się Julie.

- Ja nie pytałem, czy chcesz - odparł, zamykając jej tym usta. - Chodzi o tego przystojniaka, którego mi wczoraj

przedstawiłaś? - spytał, wyjmując listy ze skrzynki.

- Dlaczego "chodzi"?

- Dlatego, że wyglądasz jak upiór.

Creighton był tak kochany, że trudno było się na niego gniewać za podobne uwagi.

- Nie wydaje mi się - zaprzeczyła ze śmiechem. - Wyglądam jak po ciężkim dniu pracy.

- Ja też miałem ciężki dzień w pracy i wyglądam kwitnąco - nieskromnie odparł Creighton.

Wepchnął plik listów pod pachę i gestem zaprosił Julie na schody. Kiedy skręciła w stronę swoich drzwi, ruszył

za nią, jak gdyby się bał, że zniknie i nie da mu szansy przyrządzić sobie drinka. Lecz ona nie zamierzała znikać,

przeciwnie, mimo zmęczenia i upiornego wyglądu, miała nawet ochotę spędzić chwilę w towarzystwie kogoś o jasno

sprecyzowanych zamiarach.

- Przyjdę, tylko się przebiorę. Obiecuję·

- Daję ci pięć minut, potem zacznę walić w drzwi.

- Jesteś strasznie apodyktyczny - zganiła go, zanim weszła do mieszkania.

Przebranie się w stare dżinsy i szarą bluzę z jaskrawoczerwonym napisem McGill, nazwą jej alma mater, zabrało

jej nawet mniej niż pięć minut. Zdążyła jeszcze sprawdzić, czy na automatycznej sekretarce nie ma jakichś wiadomości.

Creighton pracował jako dyrektor artystyczny regionalnego czasopisma, a jego mieszkanie wypełnione było

oprawionymi w ramki fotografiami i wyrobami rzemiosła artystycznego. Julie zawsze doznawała lekkiego uczucia

klaustrofobii, kiedy sadowiła się na małej kanapce w saloniku, otoczona ceramicznymi figurkami zwierząt, ręcznie

lepionymi naczyniami z gliny i rzeźbami w drewnie.

- Opowiadaj! - zawołał z kuchni, gdzie przyrządzał swe mikstury. - Co to za historia z tym facetem? - Nie ma

żadnej historii! - Zrzuciła drewniaki i podwinęła nogi pod siebie. - Pracujemy razem.

- Dlaczego trudno mi w to uwierzyć?

- Bo kłamię - mruknęła pod nosem. Bo cholernie dobrze wiem, że Mac jest kimś więcej niż znajomym z pracy,

rzecz w tym, że trudno określić, kim właściwie dla mnie jest. - Wpadł ci w oko - zażartowała z Creightona.

Uznała, że najlepszą obroną będzie atak.

- Każdemu by wpadł, obojętnie czy hetero, czy homo - odciął się Creighton, który właśnie wszedł do pokoju,

niosąc wysokie szklanki wypełnione jakimś brązowym płynem pokrytym pianką. Jedną wręczył gościowi, potem

usadowił się w fotelu - z uszakami naprzeciwko kanapki. - Uważam, że powinnaś zaprosić go na bal.

Julie wypiła łyk drinka. Był zimny i słodki. Cudowny.

Cały dzień pracuje w hotelu. Dlaczego miałby chcieć spędzić noc na balu?

- A dlaczego ty byś chciała? Bo wybierasz się, co? Zawsze jest wspaniała zabawa. Zarezerwowałem dwa bilety.

Zaprosiłem Stanleya. Pamiętasz go, prawda? - Przecież zerwałeś z nim - przypomniała.

- Rozstaliśmy się pokojowo. Poza tym zawsze lubił bale.

- Cóż, jeśli w ogóle pójdę, to ... - Julie urwała, oparła się wygodnie o poduszki i westchnęła - to zdecyduję w

ostatniej chwili - dokończyła.

- Nonsens. Pójdziesz. Wystroisz się jak bogini mody i wszyscy padną ci do stóp. Łącznie z tym sympatycznym

znajomym, z którym pracujesz. Jeśli cierpisz przez niego, to chciałbym o tym wiedzieć - dodał.

- Nie cierpię - zaprzeczyła.

Kolejne kłamstwo, dodała w myślach. Chociaż miała do Creightona pełne zaufanie, nie była gotowa rozmawiać z

nim o Macu. A nawet gdyby miała ochotę mu się zwierzać, nie bardzo wiedziała, co powiedzieć.

- A jednak ktoś daje ci się we znaki, kochana. Wyglądasz na wykończoną. Poza tym w szarym nie jest ci do

twarzy - dorzucił, wskazując bluzę.

- Dużo się dzieje w pracy - przyznała zgodnie z prawdą. Nie mogła jednak powiedzieć Craightonowi

wszystkiego. - Aha, Anne Marchand zdecydowała, że chce pomóc przy organizacji balu.

- Świetnie - ucieszył się Creighton i aż klasnął w dłonie, o mało nie rozlewając drinka. - Rozumiem, że się coraz

lepiej czuje.

- Tak uważa, ale nie wiem, co na to lekarze.

- Nie chcesz, żeby pomagała?

Julie wypiła kolejny łyk napoju. Pyszny. Co to jest? Creme de cacao? Rum? Mleko i pokruszony lód? Miała

nadzieję, że koktajl nie jest podstępnie mocny i że bez kłopotu wróci do siebie, bo zamierzała wypić go do ostatniej

kropli.

- Oczywiście z radością powitaliśmy jej pomoc - odrzekła. - Anne ma przecież znakomity gust. Wiesz, zmieniła

się. Zapuściła włosy, zrezygnowała z mocnego makijażu. Mam wrażenie, że nabrała więcej luzu.

- Może tego właśnie było jej potrzeba? Już nie mogę się doczekać, kiedy ją zobaczę. Będzie oczywiście na balu?

- Do dzisiaj nie byłam taka pewna, ale teraz widzę, że nie ma przeciwwskazań.

- Ciekawe, czy przyprowadzi matkę? - Creighton zachichotał. - Tę żelazną damę.

Od sióstr Marchand Julie słyszała co nieco o babce, lecz nigdy jej nie poznała.

- Znasz Celeste Robichaux?

- Kochana, każdy, kto mieszka w tym mieście wystarczająco długo, zna starą gwardię. Celeste to elita.

Niewyobrażalnie bogata i twarda. Znasz ten typ. Stalowa magnolia.

- Teraz rozumiem, po kim one wszystkie odziedziczyły tę wewnętrzną siłę.

- Ale są urocze. Celeste to jędza. Albo ją pokochasz, albo ze strachu uciekniesz, gdzie pieprz rośnie.

Julie roześmiała się i wypiła kolejny łyk napoju. Wolała słuchać plotek Creightona, niż myśleć o kłopotach.

- Co u Stanleya? - zapytała.

To było właściwe posunięcie. Przez następne pół godziny Creighton zabawiał ją opowieściami o byłym

przyjacielu, kolegach z redakcji i swojej dziewięćdziesięciodwuletniej matce, która wciąż dopytywała się, kiedy

zamierza się ożenić, mimo że wielokrotnie informował ją o swojej odmiennej orientacji seksualnej. Wspomniał też o

nowym sposobie smażenia okry i planowanych wakacjach na Alasce.

- Dwadzieścia trzy godziny na dobę słońca - mówił rozentuzjazmowany. - O trzeciej nad ranem będę robił

zdjęcia przy naturalnym świetle.

Julie wyobraziła sobie, jak Creighton fotografuje lodowce i osady rybackie-i na chwilę przestała myśleć o

ręcznikach nafaszerowanych szkłem, zagadkowych mailach i finansach hotelu. A przede wszystkim zapomniała o Macu,

o przenikliwym spojrzeniu jego oczu, o dotyku jego palców, o melodyjnym brzmieniu głosu. Przestała zastanawiać się

nad dziwną zażyłością, jaka się między nimi wytworzyła, mimo że prawie się nie znali.

Przestała się zastanawiać, czy zaprowadzi ją w jakieś niebezpieczne rejony, których nie powinna odwiedzać. W

miejsca, które pragnęła ujrzeć ...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Kiedy około szóstej trzydzieści Mac zjawił się w biurze Crescent City Security z ogromną kanapką, dużym

kubkiem kawy i najnowszymi mailami ,,4Julie", ku swojemu zdziwieniu zastał tam Franka.

- Co tu jeszcze robisz? - spytał wspólnika. - Gdybym wiedział, że Sandy spędzi samotnie wieczór, poszedłbym

do niej, zamiast przychodzić tutaj.

- Ależ proszę bardzo - Frank wpadł w ten sam żartobliwy ton - idź i spędź z nią wieczór. Doprowadza mnie do

szału - dodał i przeczesał palcami włosy. - Chce dziecka.

- No to się postaraj o potomka - odparł Mac. - Chyba nie chcesz, żebym cię w tym wyręczył?

- Chcę tylko odrobiny zrozumienia - poskarżył się Frank. Wszedł za przyjacielem do jego pokoju i opadł na fotel.

- Kocham ją, jasne? Chcę mieć z nią dzieci, jasne? Tylko jeszcze nie teraz!

- Na co czekasz?

- Ożeniłem się z nią, tak? Czy to zbrodnia poczekać kilka lat, zanim wezmę na siebie nowy obowiązek? Kto jak

kto, ale ty powinieneś mnie zrozumieć. Dalej jesteś wolnym człowiekiem. Nawet się nie zastanawiałeś nad

małżeństwem.

- Zastanawiałem - odrzekł Mac - tylko jeszcze nie spotkałem odpowiedniej kobiety. - Gdy to mówił, mimowolnie

pomyślał o Julie Sullivan. Nie, nie jest odpowiednią kandydatką. Cholerna Jankeska, zamknięta w sobie, emocjonalnie

zablokowana ... Wiedział jednak, że gdyby tylko sobie na to pozwolił, oszalałby na jej punkcie. - Wybacz, stary - dodał,

odwijając kanapkę - ale niektórych czeka jeszcze praca, poza tym nie jedli kolacji.

- Pracuj. Jedz. Kto ci broni?

Mac odgryzł kęs grubej kanapki ociekającej sosem i ostrą musztardą i obrócił się z fotelem do biurka, na którym

leżała kartka od Louise. Przebiegł ją wzrokiem.

- Louise udało się wytropić tego wstrętnego mail a, którego Julie dostała wczoraj - odezwał się. - Gdybym miał

się w kimś zakochać, to właśnie w niej - dodał.

Frank oczywiście wiedział, że Mac żartuje. Louise była drobną kobietą, poważną i nieśmiałą, związaną z

pewnym studentem medycyny z Tulane.

- Nie dotarła do samego nadawcy - uściślił. Znał już treść notatki Louise.

Mac jeszcze raz spojrzał na kartkę.

- Nowy Jork, Biblioteka Publiczna, Piąta Aleja. Co to nam daje?

- Sandy rozmawiała dzisiaj z kuratorem Glenna Perry'ego. Według niego facet zachowuje się poprawnie. Od

wyjścia na wolność nie opuszcza miasta.

- Innymi słowy, przebywa na Manhattanie. Na tej samej wąskiej małej wyspie, na której znajduje się oddział

biblioteki. Czyli mógł wysłać tego maiła.

- Mógł - przyznał Frank.

- Chociaż pewnie ma własny komputer. Po co miałby chodzić do biblioteki, skoro mógł to zrobić z domu?

- Po to, żeby ktoś taki jak nasza Louise nie mógł wytropić jego adresu.

Mac nie był przekonany, niemniej w jego pracy sceptycyzm był zaletą.

- Czy łatwo jest wysłać z własnego komputera maila nie do wyśledzenia? Louise mogłaby dojść do serwera, ale

czy dotarłaby do konkretnego adresata? - O to musiałbyś ją spytać.

- Racja. - Podejrzewał, że Louise mogłaby dotrzeć w śledztwie tak daleko, jak by chciała. Nawet nie próbował

zrozumieć, jak to robi. - Ewentualnie mogłaby wskazać, z którego komputera w bibliotece korzystał nadawca.

Niewykluczone, że osoba z obsługi go zapamiętała. Przyniosłem kolejnego maila - dodał. - Stawiam dychę, że wysłano

go z innego miejsca.

- Nadawca korzysta z ogólnie dostępnego komputera z określonego powodu - wtrącił Frank. - Nie chce, żeby go

zidentyfikowano. - Odchylił się na oparcie fotela i zaczął kiwać stopą. - Uważasz, że tej Sullivan naprawdę coś grozi?

Bo może ta jej siostra jest odrobinę przeczulona?

- Rozmawiałem z nią. Sprawia wrażenie trzeźwo myślącej. Pracuje jako bankier inwestycyjny w Nowym Jorku.

- Czyli z nich dwóch ona jest inteligentna, a Julie piękna?

- Julie nie brakuje inteligencji - zaprzeczył Mac - a o ile wiem, jej siostra też jest bardzo atrakcyjna. - Zdjął z

kubka plastikowe wieczko. W pokoju rozszedł się zapach kawy z cykorią. - W każdym razie, Marcie Sullivan twierdzi,

że Perry wielokrotnie groził Julie, kiedy ta doniosła na niego do prokuratury. Potem, kiedy zeznawała przeciwko niemu

w sądzie, powtórzył groźby. Przysiągł, że jak tylko wyjdzie z więzienia, dopadnie ją.

- Z tym, że według kuratora Perry jest teraz wzorowym obywatelem - przypomniał Frank. - Zapisał się na kurs

dla pośredników handlu nieruchomościami, trzyma się z daleka od modelek i w ogóle dziewcząt, nie odnowił kontaktów

z dealerami narkotyków.

- Taak - mruknął Mac. Cynizm w jego głosie był tak mocny i gorzki jak kawa, którą pił. - Miałem do czynienia z

facetami świeżo wypuszczonymi z więzienia. Ty też. Aureole nad ich głowami mogą oślepić, bo są neonowe, nie

prawdziwe. - Odstawił kawę i wrócił do kanapki. - A teraz dziewczyna dostaje te niepokojące maile od kogoś, kto wie,

że pracowała w agencji. Uważam, że jest to groźne.

Frank wzruszył ramionami.

- Jesteś ekspertem.

- A propos ekspertów. - Mac zlizał sos z kciuka, zanim kropla zdążyła upaść mu na spodnie osłonięte tylko

cienką papierową serwetką. - Znasz się na finansach. Cztery lata temu z konta Hotelu Marchand zniknęła duża suma.

- Jak duża?

- Milion dolarów.

Frank wyprostował się w fotelu.

- Opowiedz mi coś więcej.

- Niewiele wiem. Remy Marchand zmarł niemal w tym samym czasie.

- Pamiętam. Prasa rozpisywała się na ten temat, bo chodziło o Remy'ego Marchanda, sławnego kucharza i

współwłaściciela hotelu. Jego samochód spadł z grobli do jeziora. Dla tabloidów to był smakowity kąsek.

- A dla rodziny tragedia - dorzucił Mac.

- Racja.

- Żona Remy'ego, Anne,. kierowała hotelem, a on restauracją. Cztery lata temu zmarł. Obecnie hotelem zarządza

ich córka Charlotte. Druga córka prowadzi restaurację, dwie kolejne również pracują w hotelu. Ale wszystko to jeszcze o

niczym nie świadczy. - Zamilkł i dokończył kanapkę. Była pyszna. Żałował, że nie kupił dwóch. - W każdym razie

powęszyłem trochę i wygląda na to, że sytuacja finansowa hotelu nie jest najlepsza. Zastanawiam się, czy ten incydent z

pieniędzmi nie zapoczątkował złej passy.

- Sądzisz, że Remy mógł zdefraudować forsę?

- Tego nie wiem - Mac zmrużył oczy - wiem natomiast, że gdyby ktoś coś takiego zasugerował, kobiety

powiesiłyby go głową w dół na hotelowym patio. Pamięć Remy'ego to świętość.

- Niemniej pozostaje faktem, że milion dolarów gdzieś się ulotnił, a Remy zginął.

- W wypadku. - Wymawiając to ostatnie słowo, Mac narysował palcem w powietrzu duży znak zapytania. -

Jakie jest prawdopodobieństwo, że to nie był zwykły wypadek?

Frank uniósł otwarte dłonie, jakby w obronnym geście.

- Nie bawmy się w domysły. Lepiej powiedz, co to ma wspólnego z bezpieczeństwem Julie Sullivan?

- Nic. Ale jestem szefem ochrony hotelu. Kłopoty finansowe mogą rzutować na jego bezpieczeństwo.

- Zatrudniłeś się w hotelu, żeby mieć na oku Julie.

- Prawda, ale przy okazji muszę wywiązywać się z obowiązków wynikających ze stanowiska. - Mac spojrzał na

Franka błagalnym wzrokiem. - Znalazłbyś godzinkę albo dwie, żeby pomyśleć, jak trafić na trop tej forsy?

- Nie jestem cudotwórcą. Nie sprawię, że milion dolarów nagle pojawi się na koncie. Potrzebuję więcej

informacji.

- Dowiem się, który bank obsługiwał Hotel Marchand cztery lata temu. Wtedy będziesz mógł przeanalizować

transakcje. No jak? Zgoda?

- Pamiętaj, że po uszy tkwię w tych przekrętach w Garnck Insurance.

- Niewykluczone, że węsząc wokół jakiegoś banku na Kajmanach, trafisz przy okazji na milion dolarów z

odciskami palców Remy'ego Marchanda. Tylko o to proszę·

- Tylko. Drobiazg! - prychnął Frank i potrząsnął głową. - Gdybym wiedział, że chcesz mi podrzucić . kukułcze

jajo, poszedłbym do domu.

- To idź teraz i postaraj się o potomka - odparł Mac. - I powiedz Sandy, że chcę zostać ojcem chrzestnym.

- Dobrze - odrzekł Frank, wstając. - A ty nie siedź zbyt długo, stary. Nie chcę, żebyś zasnął przy biurku. - Po tej

kawie nie będę mógł zasnąć przez tydzień. Po wyjściu Franka Mac wytarł ręce w serwetkę, włączył komputer i

przysunął tekturową teczkę opatrzoną napisem SULLIVAN. Otworzył ją, przerzucił starannie wydrukowane kartki z

notatkami, w końcu dotarł do fotografii.

Miał ich kilkanaście, zgromadzonych w ramach wstępnego rozeznania w sprawie. Pochodziły z czasów, gdy

Julie pracowała jako modelka. Na wierzchu leżała jedna z wcześniejszych reklam z jej udziałem: trzy dziewczyny w

skąpych strojach bikini na plaży. Julie miała włosy dłuższe niż obecnie, związane w dwa kucyki. Jej piękne, szczupłe,

niemal dziecinne ciało nie robiło na nim wrażenia, natomiast twarz ... Nawet wówczas, gdy się uśmiechała, jej oczy

pozostawały tajemnicze, pełne głębokiej wiedzy i tęsknoty. A usta ... Nie, nie zachęcały do pocałunku. Myśl, że mógłby

pocałować dziewczynę tak młodą jak Julie na tym zdjęciu, przerażała go. Lecz dostrzegał już w niej kobietę, taką jaką

będzie, gdy dorośnie.

Przejrzał zdjęcia, niektóre wycięte ze starych magazynów, inne w formie wydruków ściągniętych z Internetu.

Niewiarygodne kości policzkowe, pomyślał, przyglądając się jednej z fotografii. Twarz Julie była pełniejsza, kształty na

szczęście też. Przypomniał sobie, co mu powiedziała o głodzeniu się. Dzięki Bogu nie musiała już tego robić.

Na końcu znajdowały się reklamy perfum "Symphony" . Julie wyglądała poważniej, nawet starzej niż obecnie.

Przypisał to mocnemu makijażowi, lecz było także coś nowego w jej spojrzeniu. Patrzyła w obiektyw chłodno,

wyniośle, niemal oskarżycielsko. "Chcę mieć te perfumy", zdawała się mówić. "Chcę perfumy, nie ciebie".

Na reklamie zapachu "Glissando" stała na beżowym tle, widać było tylko twarz, nagie ramiona i ogromny flakon

perfum. Jej wargi nie uśmiechały się, nie Wydymały, jej oczy były zimne, niedostępne. W reklamie "Grace Note" tło

było ciemnoniebieskie niczym nocne niebo, przy którym jej oczy sprawiały wrażenie ciemniejszych, bardziej

zagadkowych. W reklamie "Arpeggio" tło było ciemnoczerwone, a Julie wyglądała seksownie. Lecz patrzyła wciąż z

dystansem, wciąż chłodno, a oczy zdawały się mówić:

"Chcesz mnie, lecz nie możesz mnie mieć".

W przeciwieństwie do pierwszego zdjęcia przedstawiającego nastolatkę, te fotografie z niego szydziły. Tak,

pragnął jej. I nie mógł jej mieć, chociaż gdy na niego patrzyła w prawdziwym życiu, nie sprawiała wrażenia tak

niedostępnej.

Tak, pomyślał, wpatrując się w twarz Julie na czerwonym tle. Odgadłaś. Pragnę cię.

Gdy następnego dnia rano Carlos pokazał mu listę gości, którzy zarezerwowali bilety na bal, Mac, z natury

opanowany, miał ochotę zdemolować biuro.

- Co to, do cholery, ma znaczyć?! - wybuchnął, wpatrując się w spis ponad stu nazwisk.

- No ... ci ludzie zarezerwowali bilety - spokojnie wyjaśnił Carlos. Wyraźnie nie rozumiał irytacji szefa.

- Ale tu są same nazwiska. Smith! Skąd mam wiedzieć, co to za Smith!? Sam? Z żoną?

- W biurze chyba mają imiona - odparł Carlos, starając się nie okazywać, że nic go to nie obchodzi. - Imiona,

numery kart kredytowych ... Kiedy ktoś rezerwuje bilet, musi podać numer karty. Dlaczego na tej liście tego nie ma?

- Och, na pewno zapłacą - zapewnił go Carlos - jeśli o to chodzi. Jeszcze się nie zdarzyło, żeby ktoś naciągnął

hotel. Goście przychodzą, płacą i wtedy ich wpuszczamy. Jeśli nie chcą zapłacić, odchodzą z kwitkiem. Proste.

- Przeciwnie. Nic nie jest proste. Któraś z tych osób może stanowić potencjalne zagrożenie.

- A numery kart kredytowych by nam pomogły?

Mac zgromił go wzrokiem.

- Na litość boską! Numery kart, numery ubezpieczenia, numery telefonów, imiona ... Kim są ci ludzie?

Carlos zawahał się, jakby nie wiedząc, czy szef oczekuje od niego jakiejś odpowiedzi, czy nie. W końcu odezwał

się:

- Smith znaczy ... No, państwo Smith.

Mac zaklął, rzucił wydruki na biurko i zerknął na monitor. Kamery pokazywały jakąś parę rozmawiającą w

windzie, kobietę sadowiącą się z książką w fotelu na patio i owijającą sobie nogi pledem, pokojówkę z wózkiem z

przyborami do sprzątania przechodzącą korytarzem na drugim piętrze. Żadna kamera nie uchwyciła Julie, co oznaczało,

iż pewnie jest u siebie.

Mógł pobiec na górę, wtargnąć jak burza do jej gabinetu i zażądać wyjaśnień, lecz się opanował. Był zbyt

wkurzony, by ryzykować konfrontację. Mógłby mimochodem zdradzić się ze swoją największą obawą, mianowicie że

państwo Smith albo ktoś inny z tej anonimowej listy może być autorem maili, które dostawała. Julie jest już

wystarczająco zdenerwowana, nie ma potrzeby denerwować jej jeszcze bardziej. Poza tym, nie jest jeszcze gotowa

wyznać, co w tych mailach najbardziej ją przeraża. Miał swoją hipotezę opartą na tym, co usłyszał od Marcie, lecz

pamiętał też, że do tej pory Julie nie powiedziała mu o drugim liście.

Niemniej musi się dowiedzieć, nie tylko ze względu na jej bezpieczeństwo, lecz na bezpieczeństwo wszystkich

gości, kim są osoby, które zarezerwowały bilety.

Podniósł słuchawkę i wystukał numer wewnętrzny Julie.

- Julie Sullivan. Słucham?

- Tu Mac - przedstawił się i siłą woli powstrzymał się, by nie zamknąć oczu i nie wyobrazić sobie, jak dzisiaj

wygląda. - Właśnie zobaczyłem listę gości na bal. To jakieś nieporozumienie.

- Dlaczego?

- Gołe nazwiska. Brak jakichkolwiek danych pozwalających zidentyfikować te osoby. Czy hotel posiada

obszerniejsze informacje?

- Oczywiście, że tak. Ale nie rozumiem, po co ci to potrzebne.

- Żeby się upewnić, że żadna z tych osób nie stanowi potencjalnego zagrożenia - wyjaśnił ze spokojem, na jaki

potrafił się zdobyć. - To ważne. Proszę o dostarczenie mi listy z kompletem danych.

W słuchawce dało się słyszeć westchnienie.

- Mogę ją dla ciebie przygotować, ale wszystkie dane muszą być sprawdzone w kilku źródłach. To potrwa.

- Umówmy się więc na szóstą - zaproponował. - Przyjdę do twojego biura i razem się tym zajmiemy.

Julie ponownie westchnęła, lecz kiedy się odezwała, w jej głosie nie słychać było niezadowolenia. Za to brzmiała

w nim nuta ... jak gdyby podniecenia i oczekiwania.

- Dobrze. O szóstej.

Nie bardzo rozumiała, dlaczego Mac aż tak przejął się tą listą, chociaż w ferworze przygotowań do balu wszyscy

byli zdenerwowani. Anne i Sylvie kłóciły się o dekoracje, Charlotte i Renee martwiły się, czy matka zbytnio się nie

przemęcza, Anne z kolei irytowało, że córki się o nią tak troszczą. Leo walczył z jednym z dostawców alkoholi, Robert

zaś spierał się z Melanie o menu. Nadine zamartwiała się dodatkowymi kosztami sprzątania po imprezie, a Alvin Grote z

pokoju 307 chciał się upewnić, czy może przyjść w dżinsach!

Do szóstej uporała się ze wszystkimi sprawami i czuła się wypompowana, lecz skoro dla Maca sprawdzenie listy

gości jest aż tak ważne, zostanie, by mu pomóc. Zachowa jednak dystans, aby go zniechęcić, niech jej nie dotyka, nie

patrzy na nią, jak gdyby chciał powiedzieć: wiem, o czym myślisz. A jeśli jego zapach zacznie drażnić jej nozdrza,

wstrzyma oddech.

Ku jej zaskoczeniu, zapukał, mimo że drzwi były otwarte. Zazwyczaj wchodził i wychodził bezszelestnie, toteż

spodziewała się, że teraz postąpi podobnie.

Lecz zapukał, a gdy się odwróciła, zobaczyła, że popycha przed sobą wózek kelnerski.

- Co to? - zdziwiła się na widok półmiska nakrytego srebrzystą pokrywą i starannie złożonych serwetek.

- Kolacja - wyjaśnił. - Poprosiłem Melanie, żeby przygotowała nam coś do przekąszenia.

- Całkiem niepotrzebnie.

- Wręcz przeciwnie. Jestem głodny, i ty też.

Uśmiechnął się do niej przekornie i przykucnął, by zablokować kółka wózka. Kołnierzyk koszuli miał rozpięty,

krawat rozluźniony, a na policzkach cień zarostu. Julie pomyślała, że pewnie ma za sobą równie wyczerpujący dzień jak

ona. Przysunął krzesło do jej biurka, zdjął marynarkę, powiesił ją na oparciu i podwinął rękawy koszuli.

- Przepraszam, że przeze mnie zostałaś dłużej - zaczął - ale muszę dojść do ładu z tą listą.

Z dolnej półki barku wyjął podkładkę do pisania z klipsem, do której przypięte były wydruki komputerowe.

Położył ją na blacie biurka, potem schylił się ponownie i wyjął do połowy napełnioną butelkę wina.

- A to po co? - spytała Julie nieufnie.

- Żeby nam lepiej szło. - Teraz wyjął dwa kieliszki. - Cabernet. Lubisz czerwone wino, prawda? Takie zamówiłaś

w restauracji.

Zrobiło jej się przyjemnie, że pamiętał.

- Nie uderzy nam do głowy?

- Pół butelki? Nie sądzę. - Napełnił kieliszki, wręczył Julie serwetkę i podniósł pokrywę półmiska, na którym

ułożone były sery, owoce i pokrojona bagieta.

- Prosiłem Melanie o kawałek ciasta z orzechami dla ciebie, ale powiedziała, że musiałbym zapłacić.

- A za to wszystko nie?

Mac uśmiechnął się tajemniczo i wypił łyk wina.

- My, ochroniarze, mamy w kuchni fory. Dbają o nas. - Wstał i przysunął sobie drugie krzesło, tak by oprzeć na

nim nogi. - No, zaczynamy - rzekł, biorąc do ręki listę.

Julie umoczyła wargi w winie. Starała się nie patrzyć na nogi Maca, jego umięśnione, pokryte delikatnymi

włoskami przedramiona. Obróciła się z fotelem do komputera, postukała w klawiaturę i wywołała listę rezerwacji

biletów.

- Nadal nie rozumiem, dlaczego koniecznie chcesz mieć tak dokładne informacje - rzekła.

- Nie słyszałaś o jedenastym września? To będzie duże zgromadzenie. W hotelu znajdzie się mnóstwo obcych

osób. Podstawowe zasady bezpieczeństwa wymagają upewnienia się, że nieznani nam ludzie nie sprawią żadnych

kłopotów.

- Nigdy przedtem nie mieliśmy kłopotów - obruszyła się.

- To postarajmy się ich nie mieć i w tym roku - odparował Mac i przeczytał pierwsze nazwisko z listy: - Adams?

Julie sprawdziła w komputerze.

- Joseph i Evelyn Adams. Mieszkają w Nowym Orleanie i co roku przychodzą na bal. On pracuje w ratuszu, ona

działa w towarzystwie historycznym. - W porządku. Anderson?

- Mart Anderson. Zatrzymał się w naszym hotelu. Recenzent kulinarny, znawca win. Jego przyjazd wywołał

lekką panikę w restauracji. Nie wiem, czy przyjdzie na bal, ale na wszelki wypadek zarezerwował bilet.

Mac postawił haczyk obok jego nazwiska.

- Ciekawe, co by powiedział o tym winie? - Uniósł kieliszek w stronę Julie. - Nie najlepszy rocznik.

- Według mnie nie jest złe.

Picie wina w biurze może nie było najmądrzejszą rzeczą, jaką w życiu robiła, niemniej Mac miał rację:

uprzyjemniało to pracę w nadgodzinach.

Mac urwał winogrono z kiści i włożył je do ust. - Bowman z osobą towarzyszącą.

- Creighton Bowman. Mój sąsiad. Poznałeś go.

- Racja. - Mac przeniósł wzrok na Julie i dodał: - To on powiedział, że w porównaniu z facetami, z którymi się

spotykałaś, wypadam korzystnie.

Julie poczuła, że się czerwieni.

- Żartował.

- Nie podzielasz jego zdania?

- Nie umawiam się z tobą, więc pytanie jest bezzasadne.

No tak, romanse w miejscu pracy są zawsze ryzykowne. Poza tym, mimo jego usilnych starań, by zdobyć jej

zaufanie, wciąż miała wątpliwości. W sposobie, w jaki na nią patrzył, w jaki poruszał się po hotelu, w jaki interesował

się finansami, było coś, co nasuwało podejrzenia, iż nie jest tym, za kogo się podaje. Wyraźnie powodziło mu się lepiej

niż zwykłemu ochroniarzowi.

- Carlyle - Mac wyczytał kolejne nazwisko.

- To będzie Holly Carlyle. Pieśniarka. Kilka razy w tygodniu występuje w hotelu.

- Zaśpiewa?

- Nie.

- Wynajęliśmy orkiestrę taneczną, ale sądzę, że Charlotte ją zaprosiła. Miło jej będzie pobawić się dla odmiany, a

nie pracować.

- A ty się wybierasz? Pobawić się, zamiast pracować?

- Jeszcze nie wiem. - Julie poczęstowała się plasterkiem gruszki. - Zależy, czy nie będę czuła się za bardzo

zmęczona. Także od tego, czy zechcę znosić wymówki Creightona, jeśli nie pójdę. - Przypomniała jej się propozycja

Creightona, by zaprosiła Maca. - A ty?

- Jeśli będę musiał wzmocnić posiłki, to tak. - Odchylił się do tyłu, spojrzał na nią uwodzicielsko i uśmiechnął się

kącikiem ust. - Oczywiście jeśli ty pójdziesz, to ja też.

A jednak nie zaproponował, by wybrali się razem.

To dobrze, uznała. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby skoncentrowała się na pracy i przestała myśleć o Macu w

kontekście bali i randek.

- Kogo tam masz następnego? - spytała. Przejrzeli całą listę. Wiele nazwisk Julie natychmiast rozpoznawała, byli

to albo goście obecnie przebywający w hotelu, albo stali bywalcy balu w wieczór Trzech Króli. Inne nazwiska musiała

sprawdzać w bazie danych.

Do wpół do ósmej uporali się z listą, lecz półmisek nadal był pełen serów i owoców, zostały również kawałki

bagietki i wino. Mac rozlał je sprawiedliwie do kieliszków, a Julie zsunęła pantofle i oparła stopy na brzegu krzesła,

które przysunął dla siebie jako podnóżek.

- Poszło szybciej, niż się spodziewaliśmy, prawda? - stwierdził, odkładając podkładkę z wydrukami na dolną

półkę wózka. Wstał, nałożył na talerzyk trochę winogron, trochę sera i kawałek bagietki. Ku zaskoczeniu Julie, zamiast

wziąć go sobie, wręczył talerzyk jej. - Jeśli jesteś tak samo głodna jak ja, dobrze ci to zrobi.

- Jestem głodna - przyznała i oparła talerzyk na kolanach. - Dziękuję.

Mac nałożył porcję dla siebie, usadowił się z powrotem w fotelu i wziął do ręki kawałek bułki.

- Naprawdę musiałaś się głodzić, kiedy byłaś modelką?

- Nie tyle głodzić, co bardzo uważać, ile jem.

- Nie sprawiasz wrażenia kobiety, która musi dbać o linię.

Julie roześmiała się.

- Rozumiem, że to ma być komplement. - Ugryzła kęs cheddara. Przez chwilę delektowała się smakiem

dojrzałego sera, potem przełknęła i dodała: - Jeśli dziewczyna chce odnieść sukces jako modelka, musi być naprawdę

chuda. Podobno kamera dodaje pięć kilogramów, chociaż ja w to nie wierzę. Niemniej chudość była i jest w modzie.

Tego oczekują klienci.

- Według mnie większość modelek jest zbyt chuda - stwierdził Mac. - Nie mogę wypowiadać się w imieniu

wszystkich mężczyzn, ale założę się, że wielu podziela moje zdanie. Lubimy kobiety z odrobiną ciała.

- Nawet chude modelki tu i tam mają krągłości.

- Może, jeśli mają dobrego chirurga plastycznego. Taka myśl narzuca się sama, jeśli babka nie ma na sobie grama

tłuszczu, za to duży biust. To wygląda nienaturalnie.

- Cóż ... - Julie wzruszyła ramionami. Śmieszyło ją rozmawianie z Makiem o kobiecych biustach. - Jeśli tego

oczekuje publiczność, agenci starają się jej to dostarczyć.

- To modelki mają swoich agentów?

- Podpisują umowę z agencją, która znajduje im pracę· Odbywa się to tak, że klient przychodzi do agenta i

wspólnie szukają modelki, której wygląd mu odpowiada.

- I ty też miałaś umowę z taką agencją? - Julie starała się zachować beznamiętny wyraz twarzy. Co by było,

gdyby mu opowiedziała o Glennie Perrym i o roli, jaką odegrała w jego uwięzieniu? Gdyby się dowiedział, że Glenn

został właśnie wypuszczony, powiązałby tę informację z tajemniczymi mailami, co i jej przyszło do głowy. - Tak? Julie?

- powtórzył Mac łagodnym tonem.

Zlękła się, że mógł wyczytać niewesołe myśli z jej twarzy. Dla dodania sobie odwagi wypiła kilka łyków wina,

potem odpowiedziała bezbarwnym tonem:

- Należałam do jednej agencji, ale nie czułam się tam dobrze.

- Przeniosłaś się do innej?

Julie potrząsnęła głową.

- W ogóle zrezygnowałam z kariery. Zapisałam się na studia i nigdy tego nie żałowałam.

- Tylko dlatego, że nie czułaś się dobrze w tej agencji?

- Mówiłam ci, pozowanie do zdjęć to strasznie nudne zajęcie.

- I byłaś ciągle głodna. - Mac znowu poczęstował się serem i bagietką. - A jak zostałaś modelką?

Jeszcze jeden łyk wina i Julie uświadomiła sobie, że nie ma nic przeciwko temu, by odpowiedzieć na to pytanie.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? - Gdy skinął potakująco głową, skrzyżowała nogi w kostkach, ujęła kieliszek w

obie dłonie i zaczęła: - Byłam wysoką, niezdarną, dziwacznie wyglądającą dziewczynką. Wszyscy się ze mnie śmiali.

- Nie wierzę. - Przyjrzał się jej uważnie, potem zmarszczył brwi. - Wysoka tak, ale nigdy niezdarna. - Nie kłamię.

Byłam chuda, patykowata i kanciasta. Miałam oczy na pół twarzy, ostry podbródek. ..

Mac roześmiał się.

- I kłapciate uszy jak Dumbo, i syfy na nosie? Nie potrafię wyobrazić sobie ciebie jako brzydkiego kaczątka.

- Ale to prawda. W podstawówce przezywali mnie żyrafą.

- Żyrafą?

- Tak. Zawsze wybierali mnie do drużyny koszykówki, ale nie byłam wcale wysportowana, więc wzrost mi nie

pomagał. W szkole średniej też byłam wyższa od większości chłopaków. Żaden nie chciał się ze mną umówić. Siostra

radziła mi, żebym się garbiła, to będę wyglądała na niższą. Sama też jest wysoka, ale nie tak jak ja i nikt nie przezywał

jej żyrafą. W każdym razie nie podobało mi się chodzenie ze skulonymi ramionami, więc nosiłam głowę wysoko i

starałam się ignorować tych kretynów, którzy za mną wołali: "Jaka pogoda tam w chmurach?" albo: "Powinnaś przypiąć

sobie czerwone światełko, żeby samoloty się z tobą nie zderzyły". Wszystkim się wydawało, że są tacy oryginalni.

- Ja też byłem wysoki, ale mnie nikt nie przezywał.

- Bo byłeś chłopcem. Chłopcy mogą być wysocy, dziewczęta nie.

- Chyba że zostają modelkami - odgadł.

- Właśnie. Mieszkaliśmy na przedmieściach Nowego Jorku, a jedna z sąsiadek pracowała jako redaktorka w

magazynie mody. Powiedziała, że mam idealną figurę i zaproponowała, że skontaktuje mnie z kilkoma osobami z

branży. Nigdy przedtem nie marzyłam o karierze modelki, ale pomyślałam, że jeśli mi się uda, pokażę tym wszystkim

draniom, że nie jestem żyrafą.

- I pokazałaś.

- Pokazałam.

- Zaczęli lepiej się do ciebie odnosić?

Julie cofnęła się pamięcią do tamtych lat i uśmiechnęła do siebie.

- Właściwie tak. Co za banda głupców. Uznali, że coś w tym musi być, jeśli mi płacą za mój wygląd.

Jednocześnie założyli, że muszę mieć kupę forsy, bo w powszechnej opinii modelki zarabiają krocie. Nie zarabiałam

kokosów. Rodzice pozwalali mi brać udział w sesjach tylko w weekendy i latem. Nie godzili się, żeby kariera modelki

przeszkadzała mi w nauce. Niektóre dziewczyny, kiedy zaczynają pracować, rzucają szkołę.

- Pracują jako modelki na pełnym etacie? Nawet te młode? Przecież prawo zabrania zatrudniania nieletnich.

- Jak skończą szesnaście lat, mogą zrezygnować z nauki i podjąć pracę w pełnym wymiarze godzin - wyjaśniła. -

W mojej agencji sporo dziewcząt tak postąpiło. Z całego kraju zjeżdżały do Nowego Jorku robić karierę. Miały

szesnaście, siedemnaście lat, żadnego świadectwa ukończenia szkoły, tylko marzenia. Ich jedynym atutem była uroda.

- To wystarczyło? Odnosiły sukcesy?

Julie zawahała się. Gdyby wdała się w dłuższe wyjaśnienia, niebezpiecznie zbliżyłaby się do tematu, którego

chciała uniknąć: roli, jaką odegrała w uwięzieniu Glenna i jego groźbach zemsty.

- Nie - odrzekła krótko. - Lepiej by było, gdyby zostały w domu i skończyły szkołę. - Mac przyglądał się jej

uważnie, jakby wiedział, że nie powiedziała mu wszystkiego. Lecz ona milczała. Przypomniało jej się, jakimi sposobami

Glenn zdobywał zaufanie dziewcząt, jak interesował się ich problemami. Pamiętała, jak obiecywał, że tym czy owym się

zajmie, jak uzależniał je od siebie, aż gotowe były zrobić wszystko, czego zażądał: zażywać tabletki na schudnięcie,

przyjmować inne leki, oddawać mu zarobki, by płacił za te preparaty, a w kilku przypadkach nawet się z nim przespać,

bo straszył, że w razie odmowy nie załatwi im najlepszych kontraktów. I najlepszych prochów. Milczała nie dlatego, że

uważała, iż Mac jest w stanie wykorzystywać ludzi podobnie jak Glenn. Nauczyła się jednak, że ufanie silnym

mężczyznom, poleganie na nich, wiara w ich obietnice może doprowadzić do katastrofy. - Dziękuję za wspaniałe

jedzenie. - Wypiła ostatni łyk wina i dodała: - I za wino.

- A ja dziękuję za przejrzenie ze mną listy gości. - Wziął od niej kieliszek i odstawił na wózek. - Dasz radę

dojechać do domu? - spytał.

- Dam.

- Na wszelki wypadek mógłbym pojechać za tobą.

- Daj spokój, Mac. Czuję się dobrze.

Mac wstał, przeciągnął się i potarł kark.

- Jeśli jakieś nowe nazwiska pojawią się na liście, dasz mi znać, dobrze?

- Oczywiście.

Niech wyładowuje swoją energię, pilnując hotelu, nie mnie, pomyślała Julie. Mac obserwował, jak wsuwa stopy

w pantofle, potem wyłącza komputer.

- Dostałaś jakieś nowe dziwne maile? - spytał jakby mimochodem, jakby temat ten tak bardzo go nie interesował.

Prawdę mówiąc dostała dziś aż trzy dziwne maile, wszystkie od tajemniczego nadawcy posługującego się kryptonimem

,,4Julie". Wszystkie zawierające znaki muzyczne i krótkie groźne wiadomości: "Jeszcze nie koniec, dopóki gra muzyka".

"Śpiewasz, cierpisz". "Nigdy ci nie wybaczę".

Gdyby powiedziała o nich Macowi, zrobiłby coś drastycznego, wynajął dla niej ochroniarza, zmusił do wyjazdu z

miasta, zabronił zaglądać do skrzynki odbiorczej. Paradoksalnie, im więcej dostawała tych maili, tym mniej się bała.

Traktowała je jak bredzenie wariata. Wysyłanie wstrętnych listów to łatwy, tani gest. Ktoś, możliwe że sam Glenn,

rozładuje agresję, nie więcej.

Nie, nie da się zwariować. Dziesięć lat temu nie bała się Glenna, teraz też nie stanie się niewolnicą strachu.

Uśmiechnęła się w odpowiedzi na pytanie Maca i skłamała:

- Nie. Żadnych. Możesz przestać się o mnie martwić.

- Nie martwię się o ciebie - mruknął. - Martwię się o maile. - Zdjął marynarkę z oparcia krzesła, przerzucił sobie

przez ramię i popchnął wózek w stronę drzwi. - Martwienie się to mój obowiązek - dodał - więc raczej nie przestanę.

Jeśli w lusterku wstecznym zobaczysz mój samochód, nie denerwuj się. Wykonuję tylko swoją pracę.

Gdy szedł do windy, odprowadziła go wzrokiem.

Mogłaby się teraz wymknąć, pobiec do samochodu i przejechać co najmniej połowę drogi, zanim on włączyłby

silnik tego sportowego auta. Może także nie spieszyć się i dać mu szansę pojechać za sobą. Nie lubi jednak, kiedy ktoś

się zbytnio o nią troszczy, chociaż ...

Ale Mac jest równie uparty jak ona i to wzbudza w niej szacunek, nawet podziw. Martwi się o nią. Pojedzie za

nią. Wiedziała, że nie będzie się jej narzucał.

Mogłaby się z tym pogodzić.

Zbyt wiele wspomnień budzi się w Nowym Jorku. Zbyt wiele wspomnień o pieniądzach, prochach, imprezach,

seksie. Nie, o miłości, bo to była miłość. Teraz Glenn jednak nie potrafił kochać.

Oczywiście, że nie. Jak mężczyzna, który spędził osiem lat za kratkami, spał na pryczy i wciąż oglądał się, czy nikt

nie czai się za plecami, może ponownie otworzyć się na miłość? Na litość boską, wystarczy na niego spojrzeć: zapisał się

na kurs pośredników handlu nieruchomościami. Kiedyś kierował własną, dobrze prosperującą agencją modelek, a teraz,

jeśli mu się poszczęści, może pewnego dnia zasiądzie za biurkiem w administracji jakiegoś wieżowca i zajmie się wynaj-

mem mieszkań.

Czas zapłaty się zbliża. Ale wpierw Julie musi się odrobinę bardziej wystraszyć. Więcej maili, groźniejszych,

napływających z różnych miejsc. Łatwo to zrobić, mając koleżankę stewardesę, która w ciągu jednego dnia ląduje w

kilku różnych miastach. Julie może nie wiedzieć, skąd maile przychodzą, ale na wszelki wypadek, gdyby była taka

sprytna i potrafiła wytropić nadawcę···

Zawsze miała się za cholernie sprytną. Niech sobie będzie. I niech się boi. Niech jeszcze pocierpi, zanim

nadejdzie jej koniec.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Julie weszła do domu i ostrożnie wyjrzała przez okienko obok drzwi. Właśnie wtedy Mac zamrugał przednimi

światłami i odjechał.

Wino, które przyniósł razem z przekąskami, a także rozmowa z nim pomogły jej się odprężyć. Błyśnięcie

światłami oznaczało: "Zdaję sobie sprawę, że nie chcesz, żebym za tobą jechał, ale nie gniewaj się, ustąp mi".

Wyjęła pocztę ze skrzynki i weszła na piętro.

W mieszkaniu rzuciła listy na kuchenny stół, zdjęła pantofle i przeszła do małego saloniku sprawdzić, jak się

mają rybki. Pompa szumiała cichutko, woda zdawała się czysta i przejrzysta. Wsypała trochę suchego pokarmu do

akwarium, ryby drgnęły i zaczęły podpływać pod powierzchnię. Zamykając puszkę, Julie jak zwykle pożałowała, że

rybki to nie pies. Nie można się do nich przytulić ani zagadać. Nawet nie nadała im imion.

Z pantoflami w ręku poszła do sypialni przebrać się w domowe ubranie. Przyjemnie by było mieć psa, myślała.

Powęszyłby, poszczekał, pomachał ogonem, wypełnił pustkę.

Gdyby mogła, wybrałaby psa podobnego do Belli, zwykłego kundelka, który pewnego dnia, kiedy miała osiem

lat, przybłąkał się do niej w drodze ze szkoły. Przy obroży Bella miała karteczkę z adresem i rodzice chcieli ją oddać

prawowitemu właścicielowi. Okazało· się jednak, że się wyprowadził. Sąsiedzi powiedzieli policji, że przez dwa

miesiące próbował znaleźć dla psa nowy dom, a kiedy się nie udało, po prostu go zostawił.

Julie ubłagała rodziców, aby pozwolili jej zatrzymać Bellę. Obiecała się nią zajmować, wyprowadzać na

spacery, karmić, kąpać, a kiedy wyrazili zgodę, dotrzymała słowa. Przez siedem szczęśliwych lat Bella była jej

wspaniałą towarzyszką i przyjaciółką, aż starość, artretyzm i ślepota pokonały ją. Julie dotąd za nią tęskniła.

Może to nie był zbieg okoliczności, że w pół roku po śmierci Belli zgodziła się pójść na spotkanie z Glennem

Perrym, który prowadził agencję modelek dla nastolatek? Czuła się samotna i zagubiona. Praca modelki wydawała się

dobrym sposobem wypełnienia czasu, którego teraz miała nadmiar.

Gdyby Bella tu teraz ze mną· była, myślała Julie, siadając na łóżku i ściągając rajstopy, nie zawracałabym jej

głowy opowiadaniem o kłopotach w hotelu, ale przytuliłabym się do niej i opowiedziała o Macu, o jego rękach. Może

właśnie widok tych rąk, kiedy podwinął rękawy, uświadomił jej, jak smutne są jej noce i jak ogromne jest jej łóżko ...

Ale czy naprawdę zniosłaby w swoim życiu obecność mężczyzny, który jedzie za nią do domu, by się upewnić,

że jest bezpieczna? Sama myśl o tym budziła w niej sprzeciw. W teorii. A w praktyce? Cóż, Mac po prostu taki jest. A

Julie nie była pewna, co o tym wszystkim sądzić. Odczuwała tylko żal, że dziś wieczorem, kiedy siedzieli w gabinecie,

nie odważyła się dotknąć jego przedramienia, przesunąć palcami po tych czarnych włoskach porastających jego skórę,

dotknąć przegubu, pogładzić dłoni ...

Dzisiaj wieczorem Mac miał całe biuro Crescent City Security dla siebie. Louise zapewne wraz z ukochanym

studentem medycyny zgłębia tajemnice anatomii, a Frank i Sandy na pewno są w domu i albo starają się spłodzić

potomka, albo sprzeczają się, czy powinni to robić.

Opadł na fotel, włączył komputer i przetarł oczy.

I zaklął. Cały czas zachowuje się nieprofesjonalnie, łamie zasady. Nie powinien zanosić jedzenia do gabinetu

Julie. Nie powinien zanosić wina. Nie powinien zostawać z nią po skończeniu zadania, rozmawiać, żartować. Pragnąć

jej.

Nawet jeśli wino nie uderzyło mu do głowy, rozgrzało go, sprawiło, że krew szybciej krążyła w jego żyłach. Na

monitorze migały komunikaty, program antywirusowy skanował zawartość plików, lecz jemu obraz Julie ubranej w

obcisły turkusowy sweterek i lekko rozszerzaną spódniczkę przesłaniał wszystko. Widział jej nogi oparte o krzesło obok

jego nóg, zarys kolan - niektóre kobiety mają wyjątkowo ponętne kolana i Julie zdecydowanie się do nich zaliczała.

Stopy też miała niezłe. Duże, ale szczupłe. Paznokcie przeświecające przez cienkie rajstopy pomalowane były na

różowo.

Znowu zaklął. Samo myślenie o niej przyprawiało go o zadyszkę i ból w lędźwiach. Niedobrze, bardzo

niedobrze. Jej siostra płaci mu za to, by ją ochraniał, a nie snuł erotyczne fantazje na jej temat.

Razem z Frankiem trzymali się żelaznej zasady: żadnych prywatnych kontaktów z klientami. Co prawda Julie nie

jest klientką, lecz można ją za taką uznać. Nie wolno mu jej dotknąć. Chociaż już raz to zrobił, wczoraj rano, W jej

gabinecie. Dotknął jej twarzy, a dzisiaj zapragnął dotknąć jej palców u stóp.

- Przestań! - powiedział do siebie na głos.

Siłą woli zmusił się do skupienia na ekranie monitora, na którym wyświetliła się wiadomość od Franka.

"Nic konkretnego na temat pieniędzy, które zniknęły z konta Hotelu Marchand. Natrafiłem jednak na ciekawe

informacje na temat samych Marchandów. Matką Anne jest Celeste Robichaux. Stara rodzina, stara fortuna. Dawno

temu brat Celeste był zaplątany w przekręt na dużą skalę na rynku nieruchomości. Naraził opinię rodziny na szwank, ale

się podźwignęli. Trudno powiedzieć, czy to ma jakiś związek z brakującą forsą· Będę się starał ustalić.

Poza tym - ciekawy szczegół, możliwe że bez znaczenia - mniej więcej w tym samym czasie, kiedy zniknęły

pieniądze, Anne razem ze swoją córką Melanie podróżowały po Włoszech. Nie udało mi się wyśledzić, czy pieniądze

zawędrowały aż tam - na pewno nie przelewano ich ani na rachunek Anne, ani Melanie. Na razie to tyle".

Świetnie. Ale zagadka - mruknął Mac.

Może dostaje bzika na punkcie Julie, ale jeszcze nie popadł w taki amok, żeby mówić do siebie!

Natomiast pozostaje faktem, że ani on, ani Frank nie muszą rozwiązywać tej zagadki. Nikt ich nie wynajął, by

znaleźli milion dolarów, które w tajemniczy sposób wyparowały z konta. A nawet gdyby znaleźli te pieniądze, skąd

wiadomo, że pomogłoby to przedsiębiorstwu Marchandów odzyskać stabilność finansową?

Jeśli jednak owe brakujące pieniądze były przyczyną kłopotów hotelu, a im udałoby się je wytropić, to ... to

uszczęśliwiliby niejedną osobę. Może z wdzięczności Julie padłaby mu w ramiona?

Akurat. Marzenie ściętej głowy. Julie byłaby wdzięczna, ale na pewno nie wybaczyłaby mu, że ukrył przed nią

tyle rzeczy. Nie wybaczyłaby mu, że wie o niej znacznie więcej, niż jej się wydaje. Niemniej postanowił, że powie

Frankowi, by kontynuował śledztwo. Mniejsza o Julie, chce się dowiedzieć, co się stało z tą forsą.

Pięć maili od ,,4Julie". Wybuchnęła śmiechem. Ktokolwiek chciał ją przestraszyć, osiągał skutek przeciwny do

zamierzonego. Pierwszy list wstrząsnął nią do głębi, na drugi zareagowała spokojniej. Im więcej ich dostawała, tym

bardziej się na nie uodporniała. Kiedy w jednej poczcie przyszło pięć listów, przyjęła to niemal jako żart.

Utraciły finezję i moc zastraszania. Już nie były aluzjami do reklam "Symphony". Były po prostu głupie. "To

wszystko twoja wina". "Wydaje ci się, że taka ekst1'a laska z ciebie". Najbardziej rozśmieszył ją ten: "Dziewczyno od

perfum - cuchniesz".

Kiedy była dzieckiem dręczonym przez rówieśników, rodzice powtarzali jej, by nie zwracała uwagi na docinki, a

prześladowcy się znudzą. Przekonała się na własnej skórze, że był to mit tworzony przez dorosłych, który nie sprawdzał

się w rzeczywistości. Ignorowanie złośliwości tylko dolewało oliwy do ognia.

Lecz obecnie Julie nie była już niezgrabnym dzieckiem o kanciastych ruchach. Była kobietą świadomą swojej

wartości i docinki nie sprawiały jej przykrości. Szczególnie głupie anonimowe maile.

Wyszła z gabinetu. Czuła się wolna i podniecona, jak gdyby szła na wagary, mimo że nie opuszczała hotelu i

zamierzała dopilnować rozmaitych spraw.

Głównymi schodami zeszła do holu. Kilku nowo przybyłych gości stało przy recepcji. Boy hotelowy czekał

obok, a na jego wózku piętrzył się stos walizek. Luca nie było, za to kątem oka dostrzegła, jak jego pomocnik, Patrick,

wskazuje komuś drzwi na patio.

Przeszła przez hol, po drodze kiwając głową recepcjonistom. Kiedy była już blisko wyjścia na zaplecze, poczuła

na ramieniu czyjąś rękę. Odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Alvinem Grote'em.

- Ach, to pan ... - zaczęła. - Co słychać?

- Chciałem zmienić rezerwację na bal - od razu przystąpił do rzeczy - ale ci nieudolni idioci w recepcji nie chcą

dopisać drugiej osoby do mojego zamówienia.

Julie wiedziała, że recepcjoniści nie są ani nieudolni, ani głupi. Potrafiła sobie wyobrazić, w jaki sposób Alvin

Grote zażądał spełnienia swojej prośby.

- Sądzę, że Luc Carter się tym zajmie - rzekła spokojnym tonem. - Zwracał się pan z tym do niego?

Alvin Grote spojrzał wymownie na puste stanowisko Luca.

- Nie mogłem się do niego zwrócić, bo go nie ma.

- Jestem pewna, że zaraz przyjdzie i będzie do pańskiej dyspozycji. Mogę też zaproponować inne wyjście:

zostawimy mu wiadomość, a on porozumie się z panem i potwierdzi, że rezerwacja została zmieniona, dobrze? - Nagle

przypomniała sobie, jak mocno Mac nalegał, aby na liście uczestników balu znajdowały się pełne imiona, nazwiska i

inne dane. - Będzie mi potrzebne nazwisko pańskiego gościa - rzekła.

Alvin Grote zrobił zakłopotaną minę.

- Poznałem ją dopiero wczoraj. Ma na imię Maggie. Wystrzałowa babka. Chciałbym pokazać się na balu z takim

breloczkiem uwieszonym u ramienia ...

Julie siłą woli opanowała uśmiech. Potrafiła sobie wyobrazić reakcję owej Maggie na takie określenia.

Wystrzałowa. Breloczek. Uwieszona u ramienia.

Podeszła z Alvinem Grote'em do stanowiska Luca, znalazła notatnik i zaczęła pisać krótki liścik.

- Nazwisko pańskiej znajomej? - spytała. Alvin Grote zawahał się.

- Obawiam się, że go nie znam - wybąkał.

- Proszę się dowiedzieć - rzekła i ponownie wyobraziła sobie, co by powiedział Mac, gdyby na wpół anonimowa

dziewczyna breloczek o imieniu Maggie pojawiła się na liście gości.

- Nie wystarczy, że będzie ze mną? Przecież za nią płacę.

- Wymogi bezpieczeństwa - wyjaśniła Julie. - Jestem pewna, że Luc panu pomoże jakoś to załatwić - dodała,

uśmiechnęła się, przeprosiła i odeszła.

Galeria sztuki nie znajdowała się bezpośrednio po drodze do kuchni, lecz Julie postanowiła najpierw tam

wstąpić. Przechadzanie się po hotelu sprawiało jej przyjemność. Drzwi galerii zastała otwarte. Na najbardziej

eksponowanym miejscu Sylvie powiesiła obraz Andrew Wyetha z prywatnych zbiorów babki. Kilkadziesiąt lat temu, tuż

przed tym, zanim stał się sławny, Celeste kupiła trzy płótna tego malarza. Teraz oczywiście obrazy były wręcz bezcenne.

Na widok jednego z nich serce Julie zabiło mocniej.

Płótno Wyetha niewątpliwie przyciągało klientów do galerii. Teraz też kilka osób oglądało obrazy, rzeźby i

biżuterię autorstwa miejscowych twórców z takim samym zainteresowaniem, z jakim podziwiali dzieło wielkiego

mistrza. Sylvie umiała eksponować dzieła sztuki ije zestawiać. Po matce odziedziczyła wyczucie estetyczne i

zamiłowanie do harmonii.

W tej chwili siedziała przy komputerze. Kiedy Julie weszła, podniosła wzrok. Jej rude kręcone włosy były tak

samo uderzająco piękne, jak niektóre z dzieł sztuki.

- Wyeth wygląda imponująco! - zawołała Julie od drzwi.

Sylvie uśmiechnęła się do niej szeroko.

- Ciągle nie mogę uwierzyć, że udało mi się wypożyczyć od babki jeden z klejnotów jej kolekcji.

Szkoda, że nie jest na sprzedaż. Byłabyś urządzona do końca życia.

- Grand-mere nigdy się nie rozstanie ze swoimi Wyethami - odparła Sylvie, spoglądając na subtelny pejzaż

zdobiący ścianę. - Może się najwyżej zgodzić na wypożyczenie.

- Otworzysz galerię podczas balu? - zapytała Julie.

Sylvie gwałtownie potrząsnęła głową.

- Nie. Tyle ludzi, tyle zamieszania, tyle alkoholu ... Na pewno wiele osób zajrzałoby tutaj, ale nie byliby w

nastroju do kupowania. - Ponownie spojrzała na obrazy. - Czy moja matka jest gdzieś w pobliżu? - spytała. - Mówiła, że

ma jakieś nowe pomysły na wyeksponowanie biżuterii.

Julie zwróciła uwagę na ton głosu Sylvie i domyśliła się, co się za tym kryje.

- Nie chcesz, żeby się wtrącała?

- Mama ma znakomite oko - odparła Sylvie. - Byłabym głupia, gdybym nie posłuchała jej sugestii. Po prostu

wolałabym, żeby zwolniła tempo. Wykończy ją to dekorowanie sal. Martwię się o nią.

Julie doskonale ją rozumiała. Rozumiała też Anne.

- Wiem, że to silniejsze od ciebie - rzekła - ale nikt nie lubi, jak inni się o nich martwią.

Ją samą denerwowało, że Mac się o nią martwi. Sylvie pokiwała głową.

- Podejrzewam, że mama chciałaby znowu zarządzać hotelem. A przecież Charlotte znakomicie sobie radzi.

Mama powinna dużo odpoczywać i cieszyć się życiem na emeryturze.

- Powiedz jej to. Doceni twoje rady, tak samo jak ty jej.

Sylvie roześmiała się.

- Dobrze. Pozwolę jej zmienić gabloty, jeśli chce. Może się mylę, może nie chce już kierować interesem? Po

prostu nie może usiedzieć na miejscu. No i mieszka teraz z babką. Pewnie chce się wyrwać.

- Twoja babka nie jest chyba aż takim potworem - rzekła Julie. - Mnie się wydaje, że Anne chce trzymać rękę na

pulsie. Wcale nie chce już brać na barki odpowiedzialności za hotel. Cały ten stres chętnie zostawi wam.

- A my przerzucimy i odpowiedzialność, i stres na ciebie - zażartowała Sylvie.

Julie roześmiała się, ostatni raz rzuciła okiem na urzekający pięknem pejzaż, pożegnała się i wróciła do holu.

Luca nadal nie było, zastępował go Patrick. Na szczęście tym razem nie natknęła się na Alvina Grote'a.

Weszła do restauracji. Kilku gości jadło późne śniadanie, lecz większość stolików była wolna. Pomocnik kelnera

bezszelestnie chodził po sali, rozkładał lniane serwetki, sztućce, ustawiał wazoniki z kwiatami i świeczniki. W porze

lunchu restauracja jak zwykle się zapełni.

Udała się do kuchni. Na jej widok Robert LeSoeur pobiegł do biurka ustawionego w kącie, z dala od blatów i

palników, i wziął do ręki tekturową teczkę. Musiał wiedzieć, że dzisiaj Julie poprosi go o ostateczny projekt menu i

kosztorys, ponieważ wszystko było przygotowane.

- Dzięki - rzekła. - Przewidujesz jakieś katastrofy, o których powinnam wiedzieć?

Robert uśmiechnął się enigmatycznie.

- W kuchni zawsze może się wydarzyć jakaś katastrofa, ale podejrzewam, że nie chcesz tym wiedzieć - odparł.

- Dzięki. Oszczędź mi szczegółów.

Z restauracji przeszła do baru, gdzie Leo liczył butelki i stawiał znaczki na liście. Drobny siwy mężczyzna

siedział samotnie przy stoliku, popijając brandy. Wcześnie zaczyna, pomyślała Julie, lecz wiedziała, że Leo będzie

kontrolował sytuację.

Podeszła prosto do niego i zapytała:

- Wszystko gotowe?

- Zapięte na ostatni guzik - zapewnił ją. - Szampana dostarczą rano w dniu balu, dostawy wina natomiast

spodziewam się lada chwila. Goście, którzy będą woleli mocniejsze drinki, będą musieli pofatygować się tutaj.

- Mamy plan, jak zadziałać, gdyby ktoś nadużył alkoholu?

- Jak zawsze. Większość ludzi, jeśli ma ochotę wypić za dużo, nie czeka z tym aż do balu - odparł Leo. -

Potrafimy dać sobie z nimi radę. Podobnie jak ochrona, mamy gorącą linię z policją.

Julie uświadomiła sobie, że znajduje się w pobliżu biura ochrony. Czeka na nią dużo pracy, ale ... dlaczego nie

miałaby złożyć Macowi krótkiej wizyty? Winna mu jest podziękowanie za to, że wczoraj pomyślał o kolacji, nawet jeśli

przygotowała ją Melanie. Tak, to był dobry pretekst, by do niego wstąpić.

Maca jednak w biurze nie było. Siedział w nim jedynie Carlos śledzący obraz na monitorze z taką uwagą, jakby

oglądał pasjonujący film. Domyśliła się, że Mac robi obchód hotelu. Może w tej właśnie chwili mija jej gabinet, a

widząc, że jest pusty, zastanawia się, gdzie wybyła?

Uśmiechnęła się na tę myśl i już miała skierować się na boczne schody, gdy usłyszała przyciszone głosy, kobiecy

i męski. Obejrzała się i dostrzegła Luca Cartera oraz drobną czarnowłosą pokojówkę, wyłaniających się z magazynu. Z

pochylonymi ku sobie głowami wyglądali, jakby wymieniali jakieś sekrety. Julie cofnęła się o krok, nie chcąc wprawiać

ich w zakłopotanie. Kątem oka zobaczyła jeszcze, jak Luc całuje dziewczynę w policzek, potem skręca i kieruje się do

holu. Nawet gdyby chciała, nie mogła uniknąć spotkania z nim.

Teraz i on ją zobaczył, zawahał się i uśmiechnął.

- Cześć.

- Cześć - odrzekła. - Słyszę, że masz wśród pokojówek sympatię ...

Luc sprawiał wrażenie odrobinę skonsternowanego.

- Jesteśmy tylko dobrymi znajomymi - wybąkał.

- Chociaż nie prosiłeś mnie o radę, jednak powinnam cię uprzedzić, żebyś był ostrożny. Romanse w miejscu

pracy zazwyczaj prędzej czy później kończą się problemami.

W myśl tej zasady ja sama nie powinnam chodzić do biura ochrony, pomyślała. Nie żeby łączył mnie z Makiem

romans, lecz taka zażyłość nie prowadzi do niczego dobrego.

- Dziękuję za ostrzeżenie.

- Powinieneś wracać na swoje stanowisko - dodała. - Zostawiłam ci tam wiadomość. Jeden z gości chciałby

zmienić rezerwację na bal. Alvin Grote.

Luc przewrócił oczami.

- Alvin Grote ma same żądania, a wszystko na wczoraj.

Julie nie mogła się z tym nie zgodzić.

- Niestety naszym zadaniem jest spełnianie jego zachcianek. Tym razem padło na ciebie.

- Zajmę się tym.

- Dziękuję.

Julie odprowadziła Luca wzrokiem, potem bocznymi schodami udała się na piętro. Kilka kroków przed swoim

gabinetem w powietrzu wyczuła leśny zapach. Mac tu był.

Kiedy weszła do pokoju, okazało się, że jest u niej nadal. Siedział przy biurku, wpatrując się w ekran, i z

niezadowoleniem marszczył brwi.

- Co robisz? - spytała zaskoczona.

Mac obrócił się z fotelem i przeszył ją gniewnym wzrokiem.

- Dlaczego mnie nie zawiadomiłaś?

- O czym mianowicie?

- W sumie dostałaś dziesięć listów z pogróżkami. Pięć z nich dziś. - Spostrzegła, że z trudem nad sobą panuje.

- Dlaczego, do diabła, nic mi nie powiedziałaś?

Julie dopiero teraz odzyskała rezon.

- Kto ci pozwolił czytać moją pocztę?

- Drzwi były otwarte - odciął się - komputer włączony. Zajrzałem i zobaczyłem na ekranie maila.

Julie była całkowicie pewna, że wychodząc" zamknęła pocztę elektroniczną, a nie było jej na tyle długo, że

wygaszasz ekranu na pewno się włączył. A więc Mac kłamie. Wszedł do jej gabinetu podczas jej nieobecności, otworzył

pocztę elektroniczną i przeczytał maile.

- Moja korespondencja to nie twój interes - warknęła. - Nie masz prawa mnie szpiegować.

- Mylisz się. Mam prawo i to jest mój interes. Dostajesz mail e z pogróżkami, a tym musi się zainteresować

ochrona w miejscu pracy.

- To moja prywat...

- Przesyłana na twój adres w hotelu, w godzinach pracy. Nie opowiadaj mi tu głodnych kawałków. Obiecałaś

zawiadomić mnie o nowych listach. Dostałaś całą garść i co?

- Nic ci nie mówiłam, bo to głupoty bez znaczenia. Nie dam się zastraszyć jakiemuś cymbałowi. I poradzę sobie.

Mac chwycił ją mocno za ramiona, jak gdyby chciał ją przytrzymać, żeby nie uciekła: Dlaczego miałaby

uciekać? Nie bała się go, tak samo jak nie bała się tego drania, który przysyłał jej wredne maile.

- Posłuchaj, Julie - rzekł poważnym głosem. - Ty się go nie boisz, ale ja tak. Ktoś obrał sobie ciebie za cel nie bez

powodu. To jest co najmniej napastowanie.

Jego ton, z trudem powstrzymywany gniew, głębia czarnych oczu, przeraziły ją bardziej niż wszystkie maile.

- Czyżby? - spytała cicho, zła na siebie za wyraźnie słyszalną nutę niepokoju w głosie.

- Naprawdę ktoś chce ci zrobić krzywdę.

Wciąż zaciskał dłonie na jej ramionach, a jego twarz dzieliło tylko kilka centymetrów od jej twarzy.

Charakterystyczny zapach jego ciała wypełniał jej nozdrza.

- Przestań mnie straszyć - zażądała drżącym głosem.

- Kogo podejrzewasz? Kto chce cię skrzywdzić? Pomyślała przelotnie o Olennie Perrym, który wylądował w

więzieniu wskutek jej zeznań. Ale to było przecież tak dawno temu. Od tego czasu świat zmienił się miliony razy. Ona

się zmieniła i miała nadzieję, że Olenn także.

Poza tym, skąd miałby jej adres e-mailowy?

- Nikt mi nie przychodzi na myśl - szepnęła. Wyraźnie rozdrażniony Mac puścił ją i zaczął nerwowo chodzić po

pokoju. Kiedy cofnął ręce, poczuła nagle chłód i zatęskniła za ciepłem jego dłoni. Chłód stopniowo ogarniał całe jej

ciało. Zadrżała. Nie lubiła kłamać.

Objęła się ramionami i obserwowała, jak Mac chodzi od okna do drzwi. Przeczesał palcami włosy, potem

zatrzymał się na wprost niej.

- Julie - zaczął. - Może jest ci wszystko jedno, że ktoś ma wobec ciebie złe zamiary. Może jest ci wszystko

jedno, że jesteś w niebezpieczeństwie. Ale mnie nie. Powiem ci, co zrobimy. Musimy znaleźć nadawcę tych listów,

przynajmniej dowiedzieć się, skąd zostały wysłane. Skopiuję je i pokażę znajomemu informatykowi. Dowiemy się o

nich wszystko, co się da. Rozumiesz?

Nie czekając na odpowiedź, usiadł z powrotem na jej krześle i podłączył pendrive'a do portu w komputerze.

Patrzyła z niepokojem, jak kopiuje pliki, i miała nadzieję, że wybiera tylko maile. Cała reszta była związana z jej pracą -

umowy, listy, arkusze kalkulacyjne i tym podobne - nie miała więc powodu ukrywać niczego, a jednak ... jednak czuła,

że to jest naruszenie jej prywatności.

- Nie podoba mi się to, co robisz - zaprotestowała.

- A mnie się nie podoba, że jakiś wirtualny prześladowca chce cię zastraszyć. - Skończył kopiować pliki, schował

pendrive'a do kieszeni i wstał.

- Nie grozi mi żadne niebezpieczeństwo - zaczęła, chcąc przekonać o tym i jego, i siebie.

- Tego nie wiesz - rzekł. - Ale gdyby coś ci się stało ... - Zamilkł i ponownie położył jej dłonie na ramionach.

Tym razem lekko, delikatnie, nie po to, by ją przytrzymać na miejscu, lecz by podkreślić szczerość swoich słów - to by

mnie zabiło - dokończył.

Spojrzała na niego. Ujrzała nie tylko jego ramiona, lecz także oczy, wąską linię ust. Szorstkość jego głosu

świadczyła, iż mówił z przekonaniem. Tak bardzo mu na niej zależy?

Następny krok wydawał się zbyt łatwy, zbyt naturalny, zbyt nieunikniony. Mac pochylił głowę, Julie uniosła

twarz. Musnął ustami jej wargi. Ten przelotny pocałunek rozpalił w niej ogień tak gorący i tak powolnie się żarzący, jak

letnia noc w delcie. Jeśli jeden pocałunek Maca potrafi tak ją rozgrzać, co by było po dwóch?

Wysunęła się z jego objęć.

- To nie jest dobry pomysł - rzekła.

- Nie. - Pochylił się i ponownie ją pocałował. Jego wargi pieściły jej usta, muskały, chłonęły. W jednej chwili

całował ją, w następnej zdobywał, podbijał, posiadał. Jego dłonie zacisnęły się na jej ramionach, język zmusił do

otwarcia ust. Jej ciało zaczęło topnieć, dusza skraplać się, żeby mógł ją spijać. Z jego ust wydobył się stłumiony jęk.

Uświadomiła sobie, że ich pocałunek wstrząsnął nim tak samo jak nią. Przypływ pożądania był wzajemny. Jeśli on jej

pragnie, ona pragnie jego ...

Od żadnego mężczyzny jeszcze nie usłyszała, że gdyby jej się coś stało, on by tego nie przeżył. Tak, ten

pocałunek to zły pomysł, lecz przerwanie go byłoby pomysłem znacznie gorszym. Jego dłonie przesunęły się z ramion

na szyję, potem na policzki, na mgnienie przytrzymały głowę, zanim rozgorączkowane palce wsunęły się w jej włosy.

Jego język pieścił jej język, nęcił, zapraszał, aż oddała mu ten niezwykły pocałunek. Poczuła smak kawy, mięty i

miłości.

Objęła go pod marynarką w pasie, przez gładki materiał. koszuli czuła ciepło skóry. Gdy pogładziła jego tors,

wstrzymał oddech, serce mocniej mu zabiło.

- Julie? - Z drugiego pokoju dobiegł głos Charlotte. - Czy Robert dostarczył ci jadłospis?

Odskoczyli od siebie. Julie rzuciła szybkie spojrzenie w stronę drzwi, potem spuściła oczy i odetchnęła

niepewnie. Ustają paliły. Czuła na sobie wzrok Maca. Zdobyła się na odwagę, by na niego spojrzeć. Zobaczyła, że patrzy

na nią, oczy ma lekko zamglone, nozdrza zwężone, stara się wyrównać oddech. Wyciągnął rękę, pogładził jej włosy,

odgarnął kosmyk z policzka. Próbowała odgadnąć, o czym myśli. Czy o tym, że jej bezpieczeństwo to dla niego sprawa

życia? Czy o tym, że ich pocałunek był sprawą życia lub śmierci? A może zastanawia się, czy powinni kontynuować to,

co rozpoczęli, czy udawać, że nic się nie stało? Odchrząknęła i zawołała:

- Tak, mam jadłospis. Zaraz ci go przyniosę. Mac koniuszkami palców pogładził jej policzek i drżącą dolną

wargę, potem odwrócił się i wyszedł. Rękę schował do kieszeni, tej, do której włożył pendrive'a. .

Czy pocałował ją, bo chciał odwrócić jej uwagę od faktu, że bez pozwolenia skopiował jej korespondencję?

Chciał sprawić, by zapomniała, że naruszył jej prywatność, albo przynamniej przestała mieć mu to za złe? Czy też

pocałował ją z tego samego powodu, z którego ona jego - bo w tamtej chwili pocałunek był dla niej jedynym ocaleniem?

Obojętnie, co nimi powodowało, nigdy nie powinno było dojść do tego pocałunku. Julie wiedziała, że będzie

żałować, nie z powodu ryzyka związanego z flirtem w miejscu pracy, o czym kilka chwil wcześniej pouczała Luca, lecz

dlatego, że chodziło o Maca Jensena, mężczyznę, który właśnie ukradł jej maile. Mężczyznę, który gdyby mu pozwoliła,

zacząłby rządzić jej życiem. Mężczyznę, któremu wciąż bała się zaufać.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Muszę coś załatwić - rzekł Mac do Carlosa. - Wrócę za godzinę. Nie masz nic przeciwko temu, żeby później

zjeść lunch?

- Nie. Moja dziewczyna zmusza mnie do jedzenia ogromnych śniadań. Chce mnie utuczyć. - Podniósł do góry

filiżankę z kawą, którą Mac mu przyniósł. - To mi wystarczy.

- Komórkę będę miał włączoną, więc w razie czego skontaktujesz się ze mną - dorzucił Mac, wyszedł z biura i

tylnym wyjściem opuścił hotel.

Dzień był zimny i pochmurny, lecz rozgrzewała go sama myśl o pocałunku z Julie. Ta kobieta całowała, jakby

była natchniona przez Wenus i wszystkie inne boginie miłości we wszystkich mitologiach.

Mógłby sobie wmawiać, że pocałował ją, bo musiał odwrócić jej uwagę od tego, że ukradł jej maile, albo od

tego, że te listy napawały go śmiertelnym lękiem, albo od tego, że w chwili, gdy położył jej dłonie na ramionach,

wiedział, że nic już go nie powstrzyma. Tak, pocałował ją, bo musiał. A teraz, gdy to już uczynił, pragnął znacznie

więcej. Jedna dawka narkotyku o nazwie Julie Sullivan zrobiła z niego narkomana. Musi się wziąć w garść. Jest

zawodowcem, nie wolno mu ulec pokusie zdobycia jej. Skompromituje i siebie, i firmę.

W połowie drogi na parking wyjął z kieszeni telefon komórkowy i nacisnął klawisz, pod którym miał zako-

dowany numer biura. Sandy odpowiedziała już po drugim dzwonku.

- Crescent City Security. Czym mogę służyć?

- Obawiam się, że mnie niczym.

- Mac? Nic ci nie jest? - Wyraźnie się zaniepokoiła.

- Przeżyję - zapewnił ją, a w myśli dokończył: przynajmniej mam taką nadzieję. - Naprawdę nic mi nie jest -

dodał, chcąc ją uspokoić. - Zastałem Louise? - Jeszcze nie wyszła na lunch.

- To ją przytrzymaj. - Doszedł do samochodu i otworzył drzwi. - Powiedz jej, że kiedy uporamy się z tą robotą,

postawię jej lunch w Commander's Palace, ale dzisiaj musi jej wystarczyć kanapka w biurze. Przywiozę jej kilka maili

do rozpracowania.

- Teraz?

- Właśnie wsiadam do samochodu - oznajmił, zatrzaskując drzwi. - Postaram się dojechać jak najszybciej. Louise

ma dopóty siedzieć przy komputerze, dopóki nie dowie się, skąd są te maile.

- A jeśli ją zatrzymam, też mogę liczyć na lunch w Commander's Palace?

- Jeśli ją zatrzymasz - rzekł, wyjeżdżając tyłem ze swojego miejsca i jedną ręką kręcąc kierownicą - zafunduję ci

lunch w Pizza Hut. I to od razu, skarbie. Pomoc Louise jest warta o niebo więcej niż twoja.

- No wiesz? Jestem obrażona. - Sandy nadąsała się, lecz zaraz dodała ze śmiechem: - Zabarykaduję drzwi, żeby

kobieta twoich marzeń nie uciekła. Dó zobaczenia.

Kobieta moich marzeń, pomyślał, zamykając klapkę telefonu. Może to właśnie Louise powinna nią być, ale

wiedział, że kobieta, o której będzie dzisiaj śnił, jest wysoką Jankeską o oczach koloru zatoki o zachodzie słońca i ustach

wartych zaprzedania duszy diabłu.

- Wyśmienicie - pochwaliła Charlotte, zamykając teczkę z projektem menu na bal. - Wprost nie mogę uwierzyć,

że Robertowi udało się nie tylko zmieścić w przewidzianym budżecie, ale nawet odrobinę zaoszczędzić.

- Trochę nad nim popracowałam - przyznała Julie. Niektórym pomysłom musiała się stanowczo przeciwstawić.

Żadnych krabów królewskich z Alaski, zwykłe krewetki wystarczą. Żadnych minibabeczek nadziewanych truflami.

Przekonała Roberta, że z pewnością wymyśli interesujące nadzienie z grzybów portobello.

- Nikt nie wyjdzie z balu głodny - ciągnęła Charlotte. - To najważniejsze. Mama mówi, że sale są już prawie

gotowe. Kwiaty dostarczą jutro rano. Sama je poukłada w wazonach i porozstawia. - Westchnęła. - Mogłabyś jej w tym

pomóc? Jeśli spędzi cały dzień, biegając, będzie wykończona.

Julie z przyjemnością chwyciła się okazji skoncentrowania uwagi na kwiatach i zdrowiu Anne Marchand.

Pozwalało jej to przestać myśleć o Macu. Rozmyślanie o nim zamieniało jej mózg w błocko, a resztę ciała w lawę, ciekłą

i rozżarzoną.

- Odnoszę wrażenie, że twoja matka jest w lepszej formie, niż sądzisz - rzekła. - Jeśli chcesz, żebym jutro

pomogła jej przy układaniu kwiatów, oczywiście to zrobię. Ale i ty, i twoje siostry musicie przestać się tak o nią

martwić.

- Skąd wiesz? Zeszłej jesieni ...

- Wiem, wiem. Miała zawał. Ale dzisiaj tryska zdrowiem i energią. Nigdy nie wyglądała lepiej.

- To jest silniejsze ode mnie. Tydzień temu sama się denerwowałaś, kiedy twój ojciec zachorował na grypę·

Julie przytaknęła ruchem głowy.

- Ojciec już wyzdrowiał, tak jak twoja matka.

- Obyś miała rację. - Charlotte przekrzywiła lekko głowę. - Wiesz, znowu masz taki dziwny wyraz twarzy ...

- Jaki? - Julie dyskretnie zakryła wargi dłonią, jak gdyby chciała ukryć wszelkie ślady tego, co kilka chwil

przedtem zaszło w jej gabinecie.

- Świadczący o tym, że myślisz o Macu.

Julie wzięła głęboki oddech. Przypomniała sobie w myśli, że Mac przyszedł do jej gabinetu, włamał się do jej

komputera, a potem całował ją do utraty tchu zapewne po to, by nie gniewała się, że skopiował jej maile. To jeszcze

bardziej ją rozzłościło. Gniew jest lepszy od beznadziejnej tęsknoty, zdecydowała.

- Działa mi na nerwy.

- Obawiam się, że wykonuje swoje obowiązki. Dobry szef ochrony czasami musi robić rzeczy, które innych

krępują.

Ale nie w taki sposób, pomyślała Julie.

- Możliwe - przyznała bez entuzjazmu.

- Podczas jutrzejszego balu - ciągnęła Charlotte

- Mac i jego ludzie mają wolną rękę. Dopilnuj, żeby wszyscy o tym wiedzieli. Nie życzymy sobie żadnych

kłopotliwych sytuacji. Co Mac powie, tak ma być.

- Zawiadomię wszystkich.

Julie wzdrygnęła się na myśl o tym, że Mac ma wolną rękę, a ona musi zastosować się do każdego jego

polecenia. A jeśli każe się znowu pocałować? Będzie musiała wykonać rozkaz? Będzie potrafiła się powstrzymać?

- Bal będzie ogromnym sukcesem, a dokonamy tego bez pomocy żadnego specjalisty - rzekła Charlotte

stanowczo. - Założę się, że nawet ten zrzęda z 307 nie będzie mógł się do niczego przyczepić. Zakładając, że się dowie,

jakie nazwisko nosi jego breloczek, pomyślała Julie.

- Mogłabyś przejść się na dół i zobaczyć, na jakim etapie są przygotowania w salach? - poprosiła Charlotte. -

Jeśli moja matka wygląda na zmęczoną, dopilnuj, żeby zrobiła sobie małą przerwę.

- Jeśli stwierdzę, że istotnie tego potrzebuje - odparła Julie, doskonale wiedząc, że Anne będzie wyglądała jak

maratończyk światowej klasy, który kończąc bieg, ma na czole zaledwie kilka kropli potu.

Wyszła z gabinetu Charlotte i skręciła na boczne schody. Zastanawiała się, czy nie powinna zamknąć gabinetu

na klucz. Ale nawet gdyby to zrobiła, Mac może przecież posłużyć się kluczem uniwersalnym. Nikt go nie powstrzyma.

Zajrzała do pierwszej sali. Ogromna praca została już wykonana, lecz do zrobienia pozostawało znacznie więcej.

Kilku mężczyzn z ekipy konserwatorskiej stało na drabinach i pod kierunkiem Anne podwieszało pod sufitem pasma

przezroczystej kolorowej tkaniny. Przynajmniej sama nie weszła na drabinę, pomyślała Julie.

- Fantastyczny efekt - rzekła, stając u boku Anne.

- Zobaczysz, jak skończymy - odparła Anne. - Oprócz tych draperii mamy do zawieszenia kilometry złotych i

srebrnych korali., Chciałbym, żeby to sprawiało wrażenie luźnej inspiracji namiotem karnawałowym, żeby wyglądało

zabawnie, ale stylowo. Będą jeszcze świece pływające w misach z wodą, efektowne, a zarazem praktyczne. Jeśli ktoś

przewróci świecę, w wodzie zgaśnie. No i kwiaty, oczywiście.

- Oczywiście.

- Kapela będzie grała w drugiej sali. Tam będą tańce, a tu bufet i bar. Zobaczysz, to będzie najlepszy bal, jaki

kiedykolwiek urządzaliśmy.

Julie podobał się optymizm Anne.

- Może mogłabym się na coś przydać?

- Charlotte znowu kazała ci mnie pilnować, tak? - Uśmiech Anne zdradzał irytację. - Czuję się doskonale ... Nie!

Nie! Zielona! - krzyknęła do mężczyzny, który właśnie zamierzał przymocować żółtą draperię do sufitu. - I około

trzydziestu centymetrów bliżej okna - dorzuciła.

- Zrobione, szefowo! - odkrzyknął mężczyzna.

- W każdym razie - Anne zwróciła się z powrotem do Julie - cieszę się z twojego towarzystwa, ale nie chcę, żeby

ktoś mnie pilnował, jakbym była inwalidką.

- Wiem. Dokładnie to samo powiedziałam Charlotte.

Anne uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo.

- Moje córki zachowują się tak, jak gdybym miała się zaraz przewrócić. Nie znoszę, jak ktoś się tak nade mną

trzęsie.

- Ani ja - odparła Julie, myśląc o Macu. - Ale przynajmniej wiesz, że córki tak się o ciebie troszczą z miłości, a

nie dlatego, że chcą rządzić.

- To prawda. Kochają mnie. I ja też je kocham.

Zadziwiające, jak ludzie mogą się kochać i jednocześnie do tego stopnia działać sobie na nerwy. Jeśli naprawdę

chcesz mi pomóc, dowiedz się od Nadine, czy dotarły już obrusy. Zamówiłam takie, które będą podkreślać tęczowe

barwy tych draperii. I kolorowe serwetki. Powinni je już dostarczyć.

- Nie ma sprawy - odparła Julie, modląc się w duchu, by Maca nie było w biurze ochrony sąsiadującym z

pokojem Nadine. Nawet gdyby był tak samo zajęty jak ona, nawet jeśli nie było najmniejszej szansy, żeby znowu jej

dotknął, nie czuła się gotowa na spotkanie z nim.

Mimo że Mac oszalał na punkcie Julie Sullivan, kwadrans po czwartej był do szaleństwa zakochany w niskiego

wzrostu czarodziejce, która praktykowała swoją magię na zapleczu biura Crescent City Security Services.

Siedział w rogu patia, nie zwracając uwagi na parę popijającą kolorowe drinki nad brzegiem basenu, jak gdyby

spędzali wakacje na jakiejś tropikalnej wyspie, a nie w nowoorleańskiej Dzielnicy Francuskiej na początku stycznia.

Temperatura nie była tropikalna, nie było tu piaszczystej plaży ani palm kołyszących się na wietrze, lecz oni radowali się

basenem i błękitnym niebem.

Gdy tylko otrzymał wiadomość, że ma zadzwonić do Louise, wysłał Carlosa, by sobie zapalił, a kiedy chłopak

zaspokoił nikotynowy głód, zostawił go na posterunku, a sam przyszedł na patio. Cokolwiek Louise ma mu do

zakomunikowania, chciał to usłyszeć w samotności, bez migającego obrazu z kamer telewizji przemysłowej.

- W tym jest coś dziwnego, Mac - zaczęła Louise. - Domyślam się, że Sullivan dostała wszystkie pięć maili w

jednej poczcie, chociaż nie wszystkie wysłano jednocześnie.

- Ale z Nowego Jorku?

- Też nie. Złą wiadomość zostawiłam na koniec - odrzekła. - Wysłano je z rozmaitych lotnisk. Dzisiaj na

większości lotnisk jest bezprzewodowy Internet. Pierwszy wysłano z LaGuardii, drugi i trzeci z Detroit, czwarty i piąty z

Dallas. Kierując się godziną wysłania, udało mi się w przybliżeniu określić, którymi samolotami nadawca mógł

podróżować. Mam rozkład lotów Delty, American i United. Zależnie od tego, które linie nasz ptaszek wybrał, można

stwierdzić, którym lotem leciał. Niestety nie udało mi się przekonać żadnej z linii lotniczych, aby udostępniła nam listę

pasażerów.

- Czyli sprawca się przemieszcza. - Mac zmarszczył brwi. Dallas leży znacznie bliżej Nowego Orleanu niż Nowy

Jork. - Sądziłem, że wypuszczono go pod warunkiem, że nie ruszy się z Nowego Jorku.

- Zakładasz, że sprawcą jest Glenn Perry - zauważyła.

Lubił w Louise to, że nie starała się mu przypodobać, lecz bez ogródek wytykała błędy w rozumowaniu.

- A któż inny napastowałby Julie - odparował, częściowo by złagodzić cios zadany jego dumie, a częściowo

dlatego, że Louise była tak piekielnie inteligentna, że na pewno miała już odpowiedź.

- Dawny chłopak?

- Julie nie spotykała się z wieloma chłopakami, a tych kilku, z którymi chodziła, było OK. Według Marcie, Glenn

jest jedyną osobą, która chowa urazę do Julie.

- W takim razie może wynajął kogoś, żeby wysyłał te maile?

Taka możliwość Macowi też przyszła do głowy, lecz spychał ją w podświadomość. Teraz zaś Louise wydobyła

ją na powierzchnię. To, że Perry ma wspólnika przemierzającego kraj wzdłuż i wszerz, stanowczo należy uznać za złą

wiadomość. Poza tym te pięć ostatnich maili różniło się w tonie od poprzednich. Może istotnie zostały wysłane przez

inną osobę?

- Cóż ... Musimy jakoś dotrzeć do listy pasażerów i sprawdzić, czy nie znajdziemy kogoś powiązanego z Perrym.

- Linie lotnicze nie udostępnią nam tych list przypomniała mu Louise.

- Tobie nie, skarbie, ale to nie znaczy, że ja ich nie wydostanę. - Zamilkł i chwilę się zastanawiał. Nadawca maili

mógł posługiwać się fałszywym nazwiskiem. Perry mógł też poprosić kilka osób o przysługę. Ci łajdacy mogli wysyłać

listy z zacisza swoich domów w Detroit i Dallas. - Jesteś pewna, że wysyłano je z lotnisk?

- Tak pewna, jak to możliwe - odparła Louise - co jak wiesz nie oznacza, że dam sobie głowę uciąć.

Mac zamyślił się.

- Musimy skontaktować się z kuratorem Perry'ego w Nowym Jorku i upewnić się, że cały czas przebywa w

mieście. Jeśli rozbija się po kraju i łamie warunki zwolnienia, może z powrotem trafić za kratki.

- Poproszę Sandy, żeby się tym zajęła.

- Uważasz, że Perry ma dosyć pieniędzy na bilety lotnicze dla swoich pomocników? Ile dostaje delikwent przy

wyjściu z więzienia? Dwadzieścia dolarów? - Wydaje mi się, że odrobinę więcej, ale - Louise zawahała się - może ma

bogatych znajomych z dawnych czasów?

- Hm, może ...

- Albo zna kogoś, kto pracuje w liniach lotniczych. Czy pracownicy nie dostają darmowych biletów?

Mac potarł czoło, odchylił się na oparcie fotela i wyciągnął nogi daleko przed siebie.

- Jako właściciel agencji modelek musiał dużo podróżować. Mógł zebrać na koncie znaczną ilość mil

premiowych, które teraz wykorzystuje, albo zaprzyjaźnić się ze stewardesami.

Niewykluczone, że z jedną lub nawet z dwiema "nawiązać kontakty cielesne", dopowiedział w myśli.

- Chyba jest jakaś możliwość sprawdzenia, którą linią latał najczęściej - wpadła na pomysł Louise. - Jeśli

trzymał się jednej, zbierając mile, albo ...

- Albo miał przyjaciółkę - dokończył za nią Mac. - Jesteś genialna, kochanie. - Westchnął. - Wyjdź za mnie. Rzuć

tego doktorka i uciekniemy razem.

- Dzięki, ale chyba nie skorzystam - ucięła cierpko. - Sprawdzę, czy Frank nie ma jakiegoś pomysłu, jak zdobyć

listy pasażerów.

- Frank będzie miał mnóstwo pomysłów. Może zamiast z tobą, powinienem ożenić się z nim? - Nie wiem, co by

Sandy na to powiedziała.

- Zgoda. Zlećmy to Frankowi.

- Załatwione - obiecała Louise i rozłączyła się.

Mac zamknął klapkę telefonu, zadarł głowę w niebo, które przypominało błękitne prześcieradło w puszyste białe

chmurki, i zaczął zastanawiać się nad tym, co usłyszał od Louise. Z Nowego Jorku do Detroit, z Detroit do Dallas. Czy

ten drań wie, że Julie mieszka w Nowym Orleanie?

Muszę wrócić do gabinetu Julie, postanowił. Może teraz zrozumie, że musi mnie o wszystkim informować. Może

w końcu dotrzyma słowa i opowie mi całą prawdę o tych parszywych mailach.

Co prawda wątpił w to. Tak jak wątpił, czy jeśli wróci do jej pokoju, będą w stanie trzeźwo myśleć. Później tam

zajrzę, zdecydował. Tak jak poprzednio włamię się do skrzynki i sprawdzę zawartość. Teraz już wie, że nie zawaham się

tego zrobić. Wie, że nie może mi ufać.

Nie mam więc nic do stracenia.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wyczuła jego bliskość, zanim go zobaczyła. Kolejny raz czaił się w korytarzu i ją obserwował.

Nie była gotowa na ponowne spotkanie z Makiem.

Została na swoim miejscu przed komputerem, dokończyła pisanie odpowiedzi na maila z ofertą jednej z firm

zajmujących się organizowaniem imprez, potem kliknęła na ikonę "Wyślij" i dopiero wtedy obróciła się z fotelem w

stronę drzwi.

Mac stał z rękami opartymi o framugę. Czyżby się obawiał, co mogłoby się stać, gdyby wszedł do pokoju? Bo

ona odczuwała lęk. Już sam jego widok przypomniał jej, jakich doznań dostarczył jej jego pocałunek. Gdyby teraz

przekroczył niewidoczną barierę - linię oddzielającą gabinet od korytarza, linię oddzielającą kolegów z pracy - mógłby

ją znowu pocałować. A ponieważ Charlotte była na dole, Julie nie mogła liczyć na to, że z sąsiedniego gabinetu

rozlegnie się wołanie, które przerwie pocałunek, zanim stracą kontrolę nad sobą.

- Dochodzi szósta - odezwał się Mac. - Na pewno umierasz z głodu.

- Zawsze umieram z głodu.

- Ostatnimi czasy, chere, ja również.

- Nie jadasz lunchu? - spytała, ignorując wyraźny podtekst tej odpowiedzi i wybierając najbardziej niewinną

interpretację jego słów.

- Odmawiam sobie więcej rzeczy, niżbym chciał. Może skoczymy coś zjeść?

Wspólna kolacja? Znowu? Teraz, kiedy stosunki między nimi tak się skomplikowały? A właściwie to od kiedy

łączą ich jakieś stosunki?

- Chyba powinnam jechać do domu - odparła, kierując te słowa zarówno do siebie samej, jak i do mego.

Mac wciąż stał za progiem. Jego palce zaciskały się na framudze, jakby musiał się powstrzymywać, by nie wejść

do środka.

- Musimy porozmawiać - rzekł. - Możemy zostać tutaj albo pogadać nad talerzem czegoś smakowitego.

Osobiście jestem za tym drugim rozwiązaniem.

Julie westchnęła. Sama również zrezygnowała dziś z lunchu, a skoro Mac upiera się, by porozmawiali,

rzeczywiście mogą przy okazji coś przekąsić.

- Dobrze, tylko wszystko tutaj pozamykam. Odwróciła się z powrotem do biurka, postukała w klawiaturę,

zamknęła pocztę elektroniczną, wyłączyła komputer. Cały czas czuła na plecach wzrok Maca, niczym ciepły dotyk

pomiędzy łopatkami.

Dziesięć minut później byli na ulicy, wolnym krokiem torując sobie drogę w tłumie przechodniów. Dzielnica

Francuska jak zawsze była rojna i gwarna, pełna ludzi robiących zakupy i oglądających wystawy. Julie nie chciała, aby

tłum ich rozdzielił, lecz nie miała odwagi wziąć Maca za rękę. Ryzyko było zbyt wielkie.

Nagle jej uwagę przykuła kolekcja masek karnawałowych na jednej z wystaw. Stanęła, a Mac cierpliwie czekał,

gdy podziwiała artyzm, z jakim były wykonane. Creighton miał kilka wspaniałych masek, które trzymał jako dekorację.

Zastanawiała się, czy wyszły spod ręki tego samego artysty. Przy żadnej nie było ceny, co oznaczało, że na pewno nie

stać jej na kupno.

Po kilku minutach ruszyli dalej. Nie mogła w nieskończoność grać na zwłokę. Prędzej czy później gdzieś usiądą,

zamówią coś do zjedzenia i zaczną rozmawiać.

W pierwszej restauracji, do której weszli, powiedziano im, że miejsca należy rezerwować z wyprzedzeniem. W

drugiej natomiast, że na stolik musieliby czekać co najmniej godzinę. Szli więc dalej. Mac doskonale znał lokale, które

mijali. Do jednego nawet nie wstąpili, do następnego zajrzał, potrząsnął głową i się wycofał. W końcu znalazł

restaurację, w której dostrzegł odpowiednią scenerię do rozmowy. W drzwiach przepuścił Julię przodem. Znalazła się we

wnętrzu o ścianach wyłożonych rzeźbioną mahoniową boazerią, wypełnionym aromatem ziół i masła. Nawet nie

czytając menu, zorientowała się, że ten lokal jest znacznie droższy od knajpki, gdzie kelnerki tak protekcjonalnie go

traktowały.

- Czy tu nie jest zbyt wytwornie? - szepnęła, widząc, że w ich stronę zmierza maitre d'hotel.

- Mam na sobie garnitur i koszulę z krawatem - odrzekł również szeptem - a ty ... - obrzucił ją taksującym

spojrzeniem - wyglądasz dobrze.

Z wyrazu jego oczu wyczytała, że nawet lepiej niż dobrze. Maire zaprowadził ich do stolika nakrytego grubym

lnianym obrusem. Pośrodku stał wazonik z różową różą.

- Skoro mamy jeść w tak wytwornym miejscu, mogliśmy po prostu zejść do Chez Remy - mruknęła. W tego

typu lokalu nie wypadało rozmawiać głośniej. - Jestem pewna, że tutejsza kuchnia wcale nie jest lepsza.

A ceny też nie niższe, dokończyła w myślach.

- Zależało mi na tym, żeby wyjść z hotelu - odparł, zanim otworzył kartę dań.

Julie uczyniła to samo i westchnęła. Wszystkie dania wyglądały kusząco i kosztowały o wiele za dużo. Żałowała,

że nie zarabia więcej - z pewnością zasługiwała na wyższą pensję, niż otrzymywała, lecz obecnie hotelu nie było stać na

podwyżki, a Julie zbyt przywiązała się do tego miejsca i do Marchandów, by myśleć o szukaniu lepiej płatnej pracy.

Ostatecznie uznała, że może sobie pozwolić na jakąś przekąskę. Kiedy kelner· w białej koszuli i czarnej muszce

przyszedł wziąć od nich zamówienia, poprosiła o sałatkę z krabów.

- Wybierz coś bardziej konkretnego - namawiał ją Mac.

Nie bardzo mogła powiedzieć, że nie jest głodna.

- Sądzę, że to mi wystarczy - rzekła.

Mac przyglądał jej się chwilę, a potem, zwracając się do kelnera, zdecydował:

- Dla pani jeszcze krewetki po kajuńsku, a dla mnie zupa gumbo, a na drugie granik. I pół butelki zinfandela. -

Palcem wskazał odpowiednią pozycję na liście win, potem zamknął menu i oddał kelnerowi.

Julie aż kipiała ze złości. To prawda, że jest tak głodna, że zjadłaby wszystko, co tylko Mac by dla niej zamówił,

ale nie o to chodziło.

- Nie lubię, jak decydujesz za mnie - syknęła przez zaciśnięte zęby.

- Musisz jeść, chere. Ja cię zapraszam, więc niech cię nie przerażają ceny.

- Jakim cudem stać się na taką restaurację? I na taki ekskluzywny samochód, i na garnitury od krawca ...

- Dorabiam na boku, napadając na banki - zażartował. Potem rozpostarł frymuśnie złożoną serwetkę i położył ją

sobie na kolanach.

- Pytam poważnie. Wiem, ile zarabiasz w hotelu.

- Potrafię dobrze gospodarować pieniędzmi - odrzekł, uśmiechnął się enigmatycznie i odchylił na krześle, kiedy

kelner zjawił się z zamówionym winem.

Julie powinna dla zasady odmówić picia czegokolwiek, lecz gdy Mac spróbował i zaaprobował wino, kelner

napełnił jej kieliszek. Pokusa była zbyt wielka, a ona w dniach poprzedzających bal pracowała tak ciężko ... Przecież

gdyby pojechała do domu, napiłaby się wina albo wstąpiła do Creightona na drinka.

Wypiła łyk, odstawiła kieliszek i spojrzała na Maca. Jeśli on może się przyglądać mnie, to ja jemu również.

Kim on właściwie jest? Jak na ochroniarza, nawet szefa ochrony, jest zbyt dobrze sytuowany. Jeśli poprzednim razem,

kiedy zaprosił ją do restauracji, mówił prawdę o swoim skromnym pochodzeniu, to nie odziedziczył fortuny. Nie

wierzyła, że napada na banki, niemniej ...

Sukces. Na tym częściowo polega jego charyzma. Nosi się jak człowiek, któremu się powiodło. Człowiek, który

wie, że ma talent i zdolności. Człowiek przyzwyczajony do tego, że jest podziwiany i szanowany.

Nie jest arogancki, przynajmniej nie przez cały czas, lecz emanuje pewnością siebie. Doskonale zdaje sobie

sprawę z tego, że w tym, co robi, jest świetny.

A jednak nie chce się tłumaczyć. Gdy zaczyna zadawać mu pytania, unika odpowiedzi. Jak może zaufać

mężczyźnie, który wyraźnie ma swoje tajemnice?

- Maile nadeszły z trzech różnych miast - oznajmił. Czyli o tym chciał z nią porozmawiać. Nie o środkach

ostrożności, nie o finansach hotelu. Nie o pocałunku.

- Aha - mruknęła. - Co by to miało oznaczać?

- Jedną z kilku rzeczy - zaczął i zamilkł, ponieważ kelner przyniósł zamówione przekąski. Gdy odszedł, Mac

ciągnął, wyliczając na palcach: - To, że więcej niż jedna osoba je wysyłała. To, że jest to zmasowany atak. To, że

nadawca dużo podróżuje ...

- To nie jest atak - zaprotestowała - raczej nękanie, które przemieniło się w żart.

- Dla żartu nikt nie latałby po całym kraju ani nie 'wysługiwał się znajomymi. Nie wiem, co zrobić, żebyś

zrozumiała powagę sytuacji ...

- Gdyby ktoś chciał mnie zaatakować, dlaczego miałby latać po całym kraju i wysyłać maile? Wystarczyłoby

przylecieć do Nowego Orleanu i zdzielić mnie pięścią w nos.

- Albo coś gorszego - ponuro odparł Mac.

- Po prostu wydaje mi się, że ktoś wkłada w to ogromnie dużo wysiłku.

- Ta osoba może nie wiedzieć, gdzie jesteś. Twój adres mailowy jest zarejestrowany na ogólnokrajowym

serwerze. Robią podchody i w tym czasie usiłują ustalić, gdzie się znajdujesz.

- Dlaczego starasz się mnie przestraszyć? - zapytała.

Mac patrzył na nią nieporuszony. Jego oczy były ciemne i nieprzeniknione. Julie bardzo pragnęłaby móc

wyczytać z nich, co naprawdę myśli.

- Nie chcę cię przestraszyć, ale naprawdę uważam, że grozi ci niebezpieczeństwo, a ty opędzasz się od tej myśli

jak od natrętnych much.

- Nie opędzam się. Nie lubię otrzymywać podobnych maili, ale nie zamierzam z ich powodu zmieniać trybu

życia. I na pewno nie pobiegnę do żadnego potężnie zbudowanego faceta z błaganiem, żeby mnie obronił.

- To ja miałbym być tym facetem, do którego nie pobiegniesz, tak? - spytał Mac z uśmiechem.

- Nie wiem, kim miałbyś być - odparła zmęczonym głosem. - Wiem, że jesteś straszliwie upierdliwy.

- Upierdliwy?

Wyraźnie potraktował to jako komplement.

- Nie potrzebuję ochrony, Mac. I nie lubię, jak ktoś mówi mi, co mam robić.

Jej wyrzuty nie robiły na nim wrażenia. Przechylił lekko głowę i długo się jej przyglądał, zanim podniósł

kieliszek do ust. Wypił łyk, potem rzekł:

- Mówisz ogólnie czy ... - urwał, jak gdyby szukał właściwego określenia- czy nawiązujesz do konkretnej

sytuacji z przeszłości?

Julie otworzyła usta, by odpowiedzieć, i natychmiast je zamknęła. Nie była przyzwyczajona obcować z tak

domyślnymi mężczyznami, nawet jeśli mieli ukończoną psychologię. Cóż, musi po prostu przywyknąć do tego, że Mac

nie jest taki jak większość mężczyzn. Nie ufa mu, ale jeśli zrozumie, skąd bierze się jej niechęć, przestanie być taki

natarczywy.

- Właściciel agencji modelek, dla którego pracowałam, był bardzo opiekuńczy, lecz ta jego opiekuńczość w

gruncie rzeczy oznaczała pełną kontrolę nad nami.

- Uważasz, że chcę cię kontrolować?

- Tak.

Odpowiedź wydawała się tak oczywista, że nie widziała potrzeby rozwijać tej myśli. Zamiast tego w milczeniu

zaczęła jeść sałatkę. Była pyszna, choć za droga. - A nie przyszło ci do głowy, że nie chcę, żeby coś złego ci się

przytrafiło?

- Och, jestem pewna, że możesz wymienić mnóstwo szlachetnych pobudek - odparowała ze słodkim uśmiechem.

- Podobnie jak Glenn. Był naszym agentem. Musiał nas chronić i kontrolować, bo bez niego nie miałybyśmy

pracy. Niektóre z dziewczyn były tak słabe i bezwolne, że nie potrafiły się przed nim bronić.

- Dlaczego miały się bronić? - Mac zamieszał zupę gumbo, potem nabrał pełną łyżkę i podniósł ją do ust. -

Czyżby jako ich agent nie działał w ich najlepiej pojętym interesie?

- Dla niego najważniejszy był własny interes. Te dziewczyny przyjeżdżały z całego kraju, a ich jedynym

marzeniem była kariera modelki. Może zwyciężyły w konkursie piękności W swoim mieście, może, tak jak było w

moim przypadku, ktoś znajomy namówił je, żeby spróbowały? Przyjeżdżały więc do Nowego Jorku, często rezygnując z

dalszej nauki. Oczywiście potrzebowały kogoś, kto by nimi pokierował. I oto znajdował się wspaniały Glenn Perry,

który obiecywał się nimi zająć i zrobić z nich modelki.

- Skoro były aż tak młode, potrzebowały wskazówek.

- Wskazówek owszem. - Julie odłożyła widelec i westchnęła. Mimo że nie lubiła wspominać tamtego okresu,

fakty nie były tajemnicą. Jeśli Mac naprawdę chce się czegoś dowiedzieć, pójdzie do biblioteki i sprawdzi, co dziesięć

lat temu zaszło w Nowym Jorku. Równie dobrze może mu oszczędzić czasu. - Niektóre z dziewczyn miały kłopoty z

utrzymaniem linii. To bardzo trudne, wierz mi. Ale jeśli się przyjmuje amfetaminę, staje się łatwiejsze.

- Aha - mruknął Mac i znowu zjadł łyżkę zupy. - Czyli ten Glenn dostarczał im amfę?

- Oczywiście tylko dla ich dobra - odrzekła z nutą sarkazmu w głosie. - Żeby mogły utrzymać wagę. Od tych

prochów można się uzależnić. Kokaina też pomaga schudnąć, więc pilnował, żeby miały jej pod dostatkiem.

- Czyli należało trzymać się od niego z daleka.

- Załatwiał im mieszkania, angaże. Zajmował się ich finansami, oczywiście potrącał sobie za prochy, czynsz,

odliczał prowizję dla siebie. Uczył je fachu, kształtował. Był takim swojego rodzaju Svengalim, co, podejrzewam, samo

w sobie nie jest wykroczeniem, ale dostarczanie narkotyków jest. - Wzdrygnęła się. - Z niektórymi sypiał.

- Jeśli miały ukończone szesnaście lat, nie popełniał przestępstwa.

- Nie, ale to nie było w porządku. Były uzależnione od niego we wszystkim. Był dla nich kimś w rodzaju boga,

niektóre się do niego wprost modliły. Oczywiście te, które się uzależniły od narkotyków, były jeszcze bardziej z nim

związane. O tak, opiekował się nimi aż za dobrze ...

Mac skończył zupę i odłożył łyżkę. Wolno obracał nóżkę kieliszka między palcami, lecz wzrok miał utkwiony w

Julie.

- Więc jak tobie udało się uniknąć jego szponów?

Przecież też dla niego pracowałaś.

- Mieszkałam w domu. I kończyłam szkołę.

Uśmiechnął się.

- Poza tym z pewnością byłaś znacznie bardziej inteligentna od tamtych dziewczyn. Mocniejsza. Odważniejsza. -

Spokojnym głosem wymieniał te cechy, jak gdyby stwierdzał fakt, a nie starał się jej podlizywać, a jednak pochlebiło jej

to bardziej niż powinno, szczególnie że stanowczo przeceniał jej odwagę. Dziesięć lat temu, gdy przeciwstawiła się

Glennowi, była znacznie słabsza, lecz uparta. Wybrała karierę modelki nie dla splendoru i sławy, nie dla spełnienia

marzeń, lecz by zagrać swoim prześladowcom na nosie.

Kelner sprzątnął talerze, potem przyniósł główne dania. Julie gorączkowo szukała innego tematu do rozmowy,

lecz gdy tylko kelner się oddalił, Mac ponowił atak.

- Więc co zrobiłaś? Stałaś z boku i przyglądałaś się, jak wykorzystuje te głupie dziewczyny?

Instynktownie wyczuła, że Mac zna odpowiedź. Nie miała pojęcia skąd, lecz sposób, w jaki zdał to pytanie,

dowodził, że nie wierzył, iż pozostała bierna. - Poszłam do niego. Powiedziałam, że uważam jego postępowanie za

nieetyczne i niemoralne i że nie powinien pracować z tak młodymi dziewczętami.

- Jak zareagował? Kazał ci iść do diabła?

Kiwnęła głową i spróbowała krewetkę. Była ostrzej przyprawiona, niż się spodziewała, i na jej górnej wardze

pojawiły się kropelki potu. Poza tym była przepyszna. Jeśli każdy kęs będzie popijać łykiem wody z lodem, poradzi

sobie.

- Posłuchałaś?

Wiedział, że nie. Widziała to po błysku w jego oczach, po uśmiechu błąkającym się na jego wargach, odrobinę

ironicznym, lecz pełnym aprobaty, ciepłym i dumnym.

- Doniosłam na niego do prokuratury. Narkotyki to przestępstwo. Poza tym miałam zastrzeżenia do sposobu, w

jaki prowadził księgowość. Podejrzewałam, że można go oskarżyć o kradzież.

- Ile miałaś wtedy lat? Osiemnaście? Więcej?

- Kiedy złożyłam doniesienie, miałam prawie dwadzieścia. Kiedy zeznawałam przeciwko niemu w sądzie,

miałam już dwadzieścia jeden. Młyn sprawiedliwości miele bardzo powoli. Ale uznano go winnym i skazano na kilka lat

więzienia.

- Nadal odsiaduje wyrok?

Julie starała się uporządkować myśli. Jeśli powie Macowi, że Marcie poinformowała ją, iż Glenna właśnie

zwolniono, pewnie skojarzy maile z nim. Sama także zastanawiała się nad taką ewentualnością, więc nie mogłaby mieć

do niego pretensji, że wyciąga podobne wnioski. Lecz jeśli maili nie wysłano z Nowego Jorku, to znaczy, że Glenn nie

mógł ich napisać.

- Nie. W grudniu wyszedł na wolność - rzekła.

- Nie podoba ci się, że się o ciebie martwię, bo przypominam ci jego, tak? - Mac wciąż się uśmiechał, lecz w jego

głosie słychać było urazę. - Uważasz, że kiedy ci tłumaczę, że powinnaś poważnie traktować te maile, zachowuję się jak

tamten drań, który dawał młodziutkim modelkom narkotyki i namawiał je na seks? Takie masz o mnie zdanie?

- Oczywiście że nie! - Obruszyła się, lecz natychmiast się zawahała. Nie porównywała zachowania Maca z

postępowaniem Glenna, ale ... - Po prostu nie lubię nadopiekuńczych facetów - dodała.

- Dlaczego uważasz mnie za nadopiekuńczego? Może jestem tylko opiekuńczy?

Wzruszyła ramionami i napiła się wody.

- Ufałam Glennowi do czasu, kiedy zobaczyłam, jak oszukuje dziewczyny, które obdarzyły go zaufaniem. Od

tamtej pory już tak nie wierzę ludziom. A jeśli ktoś próbuje urządzić mi życie, wkurza mnie to.

- Rozumiem - odparł i odkroił kęs ryby: - Ale jeśli zajdzie potrzeba, będę cię ochraniał z narażeniem życia i mało

mnie obchodzi, czy to cię wkurza, czy nie. Twoja złość nie jest najgorszą rzeczą, jaka może mnie spotkać.

Julie odchyliła się na oparcie krzesła, kolejny raz starając się rozszyfrować, kim właściwie jest Mac.

Denerwowało ją, że tak mało liczy się z jej uczuciami, lecz zapewnienie o gotowości narażenia życia było ... bardzo

romantyczne. Żaden mężczyzna, może z wyjątkiem ojca, nigdy jej nic takiego nie powiedział. Zirytowało ją to, ale

również sprawiło przyjemność.

Chwilę jedli w milczeniu. Julie zastanawiała się nad słowami Maca i własną reakcją na nie. W dziwny sposób

jego zapewnienie, że mało go obchodzi, że ją wkurz a, sprawiło, że przestał ją aż tak bardzo denerwować. Jeśli był

nadopiekuńczy, to nie dlatego, że chciał ją wykorzystać, tak jak Glenn wykorzystywał dziewczyny w agencji. Poranny

pocałunek nie był przecież molestowaniem ...

- Skąd wiesz, że te maile nadeszły z różnych miast? - spytała w końcu.

- Mam znajomą, genialnego informatyka. Poprosiłem, żeby wytropiła nadawcę, a ona zrobiła wszystko, co w jej

mocy. Stwierdziła, że wysłano je z hotspotów na kilku lotniskach w kraju.

Mimo wagi informacji, jakie Mac jej przekazywał, Julie największą uwagę zwróciła na słowo "znajoma". Z

jakiegoś powodu poczuła ukłucie zazdrości. Dlaczego Mac nie może mieć znajomej, która jest genialnym

informatykiem?

- Mam nadzieję, że ta twoja znajoma jest dyskretna - rzekła. - Wolałabym, żeby połowa miasta nie dowiedziała

się nagle, że otrzymuję anonimowe maile.

- Charlotte wie?

Julie potrząsnęła głową.

- Charlotte ma dość własnych, spraw na głowie. Moim zadaniem jest odejmować jej kłopotów, a nie przysparzać

nowych. - Serwetką wytarła wargi i wzięła głęboki oddech. W nozdrzach wciąż czuła zapach ostrych przypraw. - Czy to

ta sama znajoma, która podsunęła ci myśl, że hotel jest na sprzedaż?

- Nie, to był ktoś inny, ale też geniusz w swojej dziedzinie. Lubię otaczać się geniuszami - dodał żartem. - Mam

nadzieję, że część tego geniuszu spłynie na mnie. - Mac nie powinien jednak narzekać. Był inteligentny, miał pieniądze,

znajomych specjalistów z rozmaitych dziedzin, oraz twarz i postawę, które otworzyłyby przed nim drzwi wszystkich

agencji modeli w kraju. Dlaczego więc pracuje w hotelu? - Obiecałaś poprosić Charlotte, żeby zleciła jakiejś firmie

odnalezienie pieniędzy - przypomniał jej. Najwyraźniej temat maili uznał za wyczerpany. - Rozmawiałaś już z nią o

tym?

Julie potrząsnęła głową.

- Kiedy? Jutro wydajemy bal. Lista gości jeszcze nie jest zamknięta, coraz to nowi ludzie rezerwują karty wstępu.

Luc ma wszystkie nazwiska. Zakładam, że ci je przekazał. Trzeba dokończyć dekoracje, dopilnować menu. Do tego

dochodzi oczywiście kwestia bezpieczeństwa. W tej sytuacji pieniądze, które cztery lata temu wyparowały z konta, nie

są najważniejsze.

Mac zmarszczył brwi.

- Luc nie przekazał mi żadnych nazwisk.

Ich spojrzenia skrzyżowały się. Julie kolejny raz starała się wyczytać z jego oczu, co myśli.

- Widocznie był zbyt zajęty.

- Wszyscy jesteśmy bardzo zajęci. To nie jest wytłumaczenie.

- Jestem pewna, że kiedy się do niego zwrócisz, poda ci nazwiska. Podejrzewam, że po prostu zapomniał.

- Jeszcze dziś wieczorem się tym zajmę.

- Przykro mi, że musisz pracować wieczorami - rzekła całkiem szczerze. - Praca w hotelu czasami tego wymaga.

To nie jest osiem godzin od dziewiątej do piątej. Szczególnie tuż przed takim wydarzeniem jak jutrzejszy bal.

- Praca w ochronie to rzadko kiedy jest osiem godzin - stwierdził Mac i odłożył sztućce. Kelner natychmiast

podszedł do ich stolika. - Możemy zobaczyć menu deserów? - poprosił.

- Ja za deser dziękuję - odezwała się Julie.

Mac spojrzał na nią bacznie, potem wzruszył ramionami.

- W takim razie poproszę rachunek - zwrócił się do kelnera.

Ten zabrał ich talerze i oddalił się.

- Czasami mam wrażenie, że chcesz mnie utuczyć - rzekła z wyrzutem.

- Musiałabyś zjeść niejeden deser - odparł. - Jesteś smukła jak topola. Poza tym ... - zawiesił głos i uśmiechnął się

do niej szelmowsko - poza tym lubię patrzeć, jak jesz. Jakie są szanse, że to właśnie tobie przypadnie jutro kawałek tortu

z laleczką?

Przed osiedleniem się w Nowym Orleanie Julie nigdy nie słyszała o zwyczajach związanych ze świętem Trzech

Króli i tortem królewskim, który według niej smakował jak rogalik z cynamonem. Tort oblany zielonym i złotym lukrem

miał zapieczoną w środku laleczkę. Ten, komu przypadł kawałek z niespodzianką, musiał w następnym roku

przygotować tort. W hotelu nie egzekwowano tego obowiązku, jednak zawsze było dużo hałasu wokół osoby, której

przypadła specjalna porcja.

- Nie będę jadła tortu - oznajmiła. - Jedzenie jest dla gości, którzy zapłacili za wstęp.

- Jeśli pójdziesz na bal, to przecież nie w ramach obowiązków służbowych, lecz jako gość.

- Nie będę w pracy, ale nie będę gościem. Ty też nie będziesz jutro pracował, prawda? Ochrona z nocnej zmiany

da sobie radę.

- Sądzę, że tak. - Zamilkł i po .chwili dodał: - Ale praca w ochronie to jak praca w policji. Nawet jeśli nie pełnisz

dyżuru, wciąż jesteś gliną. Jeśli przyjdę, będę wspierał swoich chłopaków. Chociaż ubiorę się wystrzałowo.

- Nie wątpię - wyrwało jej się.

Nie powinna chcieć oglądać Maca ubranego wystrzałowo. Na pewno będzie zabójczo przystojny.

Mac uregulował rachunek i wyszli z restauracji. Na chodnikach tłoczyło się jeszcze więcej ludzi. Z otwartych

drzwi jakiejś tawerny dobiegał chropawy głos bluesmana, któremu wtórowała zawodząca gitara. Julie żałowała, że nie

może zatrzymać się, by posłuchać. Jednak jutro zapowiadał się ciężki dzień, potem noc, a Mac musiał jeszcze wrócić do

hotelu przejrzeć nazwiska dopisane do listy gości. Przystawanie nie wchodziło w grę.

- Odprowadzę cię do samochodu - zaproponował, kiedy mijali wejście do hotelu. Skręcili za róg i skierowali się

na parking dla pracowników. W bocznej uliczce było ciemniej i zaciszniej, i Mac wziął Julie za rękę. Gest ten wydawał

się niemal naturalny. Julie ogarnęło poczucie bezpieczeństwa, chociaż przecież wcale nie musiała chwytać się męskiej

dłoni, żeby czuć się bezpieczna.

Mac znał samochód Julie, bo kilka razy jechał za nią do domu, zaprowadził ją więc prosto do miejsca, gdzie

zaparkowała. Puścił jej dłoń, by mogła wyjąć kluczyki z torebki, lecz kiedy otworzyła drzwi, natychmiast ponownie ujął

ją za rękę i obrócił ku sobie.

- Julie - szepnął, patrząc na nią z góry.

Nie była przyzwyczajona do partnerów wyższych od siebie. Poczuła się odrobinę mniej bezpiecznie. Jeszcze

mniej bezpiecznie poczuła się, gdy uścisnął jej rękę·

- Jeśli chodzi o dzisiejszy ranek. .. Powiedziałaś, że to był zły pomysł, i miałaś rację.

Jeszcze nigdy w życiu przyznanie jej racji tak jej nie zabolało. A więc nie pocałuje jej. Zamiast spodziewanej

ulgi, ogarnęło ją rozczarowanie.

Jeśli nie ma zamiaru jej pocałować, powinien puścić jej rękę. I koniecznie przestać gładzić wewnętrzną stronę jej

nadgarstka. I nie patrzeć na nią wzrokiem tak łagodnym jak pieszczota. Powinien pozwolić jej odjechać, a samemu

wrócić do biura i sprawdzić, co ma do zrobienia.

W końcu Mac puścił jej dłoń. Dała nura do samochodu. Parking był tak mały i tak zastawiony autami, że nie

mogła nacisnąć na gaz i zniknąć. Nawet dobrze. Nie chciała, by wiedział, jak bardzo jest rozczarowana, że to, co rano

wydarzyło się w jej gabinecie, już się nie powtórzy.

Wyjazd z wizgiem opon z parkingu niczego by nie zmienił. Mac doskonale wie, jak bardzo pragnęła pocałunku,

mimo że nie był to dobry pomysł.

Tak się dziwnie składa, że on wszystko wie.

Boże, jak tu gorąco. Nawet gdyby dożyła setki, nigdy by się nie przyzwyczaiła do takich parnych dni zaraz po

Nowym Roku. Ale właśnie takiej pogody teraz potrzebowała. Gorąco pomagało jej przemienić się w Maggie.

Maggie, pomyślała i skrzywiła się. Teraz jest Maggie, ubraną w skąpą sukienkę i pantofle na wysokich obcasach.

Stoi w Dzielnicy Francuskiej naprzeciw sławnego hotelu, obmyślając, jak dostać się do środka. Gdy tylko spostrzegła

tego łysego palanta z kucykiem, 'wszystko zaczęło układać się jak trzeba.

Mam nadzieję, że się przeraziłaś, Julie. Mam nadzieję, że się trzęsiesz ze strachu w tych swoich pantoflach jak

kajaki, bo jutro będzie wielki dzień.

Julie powinna być porządnie nastraszona. Do tej pory pozostałe mai/e, bardziej złośliwe, brutalne i przerażające,

powinny zostać wysłane.

Dawno temu, zanim została Maggie, marzyła o zostaniu modelką. Chciała wieść fantastyczne życie w samym

centrum świata mody. Chciała zarabiać furę pieniędzy, co wieczór chodzić na przyjęcia, mieć wokół zakochanych

mężczyzn. Ona też się zakocha.

Marzenie się spełniło. Glenn ją kochał. Wyznał jej to. I nie przeszkadzało jej, że sypia z innymi. Zapewniał, że nic

dla niego nie znaczą, ona zaś jest dla niego wszystkim. Dawał jej dobre prochy. Załatwiał dobre kontrakty. Obiecywał

złote góry.

I nagle, dzięki tobie, moja Julie, wylądował za kratkami. Kiedy go wypuścili, był innym człowiekiem. Już nie

olśniewał. Już nie był bogaty, nie miał chęci na zabawę, na miłość. Kiedy go odnalazła w ponurej klitce, którą teraz

nazywał swoim domem, popatrzył na nią, jak gdyby była kimś obcym, nie dziewczyną, którą zapewniał o swojej miłości.

"Jeśli kiedykolwiek coś między nami było ", odezwał się bezbarwnym, pozbawionym życia głosem, "to już dawno

umarło śmiercią naturalną, skarbie. Odejdź. Wracaj do domu. Zacznij nowe życie ".

Jak mogła zacząć nowe życie, skoro wszystko, czego pragnęła, co kiedyś posiadała, przepadło?

Przez Julie.

Zapaliła papierosa i schowała się pod markizą. Hotel Marchand po przeciwnej stronie ulicy wyglądał jak na

plakacie reklamującym turystyczne atrakcje Nowego Orleanu. Ludzie w nim przebywający żyją pełnią życia. Pewnie

mają łatwy dostęp do wszelkich prochów, alkoholi, mają kariery Jorsę, eleganckie ciuchy. I na pewno kochanków i

kochanki.

Mają wszystko to, czego ona nie ma, bo Julie Sullivan posłała Glenna Perry'ego za kratki.

Jutro wieczorem, przyrzekła sobie. Jutro wieczorem wkroczy tam wsparta na ramieniu tego dupka z kucykiem.

Jutro wieczorem ją odnajdzie.

Jutro wieczorem Julie odda jej to, co zabrała: życie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Luca nie udało mu się złapać. Było wpół do dziewiątej wieczorem i większość personelu poszła do domu.

Niemniej Macowi bardzo zależało na obejrzeniu listy gości. Patrick nie wiedział, co jego szef z nią zrobił.

Wrócił na parking, wsiadł do samochodu, wyciągnął komórkę i sprawdził pocztę elektroniczną. Marcie, siostra

Julie, przedłuża kontrakt na następny miesiąc. Frank obiecywał "ciekawy materiał" i dołączył załącznik. Mac nie miał

ochoty czytać go na maleńkim ekranie komórki. Postanowił poczekać, aż dotrze do domu. Odkąd zaczął pracować na

dwóch etatach, wpadał tam tylko po to, by się przespać.

Mieszkanie Maca było duze i przestronne, lecz urządzone bez polotu. Dekorowanie wnętrz nie było jego mocną

stroną. Chodząc teraz po pokojach, pomyślał, że brak tu domowego ciepła, krótko mówiąc, kobiecej ręki. Natychmiast

stanęła mu przed oczami Julie.

Zaklął pod nosem, przeszedł do kuchni, szarpnął drzwiczki szafki, w której trzymał alkohole, i nalał sobie solidną

porcję bourbona. Ze szklanką w ręce udał się do gabinetu. Włączył komputer i czekając, aż wszystkie programy się

uruchomią, pociągnął łyk whisky. W końcu mógł otworzyć pocztę elektroniczną. Odnalazł maila Franka, kliknął na

ikonę załącznika i wygodniej usiadł W fotelu.

Oto co zdołaliśmy dziś ustalić:

1. Według kuratora, Perry wciąż przebywa w Nowym Jorku.

2. Remy Marchand naprawdę zginął w wypadku samochodowym. Zła pogoda, noc, drugi kierowca pijany. Z

danych archiwalnych wynika, że przelał forsę na konto na Kajmanach. Brak nazwiska odbiorcy.

3. W zeszłym roku "Times-Picayune" przy okazji artykułu o antykach sprzed wojny secesyjnej znajdujących się

w Hotelu Marchand opublikował zdjęcie Julie. Pisali, że huragan poczynił tylko niewielkie zniszczenia. Nazwisko Julie

pojawia się obok nazwiska Marchandów. Ktoś mógł ją rozpoznać.

4. Igraszki z Sandy mnie wykańczają, ale jest fajnie.

Czytając ostatni punkt, Mac poczuł przypływ zazdrości. Nie chciał starać się o potomka, ale zgodziłby się

chętnie, by i jego wykończyły igraszki z kobietą. Z jedną kobietą, z Julie.

Ponownie przeczytał pierwsze trzy informacje. Perry jest w Nowym Jorku. To znaczy, że może zlecał wysyłanie

maili, ale sam ich nie nadawał. Druga wiadomość była interesująca, chociaż bezpośrednio niezwiązana z

bezpieczeństwem Julie. Mac bardzo chciał się dowiedzieć, na czyje konto wpłynęły pieniądze, lecz najwyraźniej

Frankowi jeszcze nie udało się tego ustalić.

Największą bombą była trzecia wiadomość. Zła. Mac pociągnął spory łyk ze szklanki i kolejny raz przeczytał

tekst. Potem otworzył Internet i wersję elektroniczną "Times-Picayune". W okienku "Szukaj" wpisał: Julie Sullivan.

Psiakrew! Psiakrew! Psiakrew! Każdy, kto kiedykolwiek widział reklamy perfum "Symphony", rozpoznałby ją

na fotografii, chociaż była prawie o dziesięć lat starsza. Jeśli jej prześladowca trafił na to zdjęcie, to

przepadła.

Mac odchylił się na oparcie fotela, wypił znowu trochę whisky i poczuł miłe ciepło rozpływające się po całej

klatce piersiowej. N a szczęście alkohol, zamiast przytępić, rozjaśnił mu umysł. Zebrał w myśli wszystkie informacje na

temat Julie. Nic nie pasowało.

Marcie go wynajęła, bo dawny szef jej siostry został warunkowo zwolniony z więzienia. Bała się, że zechce

spełnić groźby, lecz on cały czas przebywał w Nowym Jorku.

Niemniej ktoś Julie prześladuje. Maile nie były pisane przez przypadkowego cybernapastnika, zawierały zbyt

osobiste akcenty. A fakt, że nadawca podróżował po kraju - z Nowego Jorku na zachód, potem na południe - świadczył,

że dziewczyna jest w niebezpieczeństwie. Możliwe, że Perry jej nie zagraża, ale ktoś niewątpliwie ma wobec niej złe

zamiary. Czy Perry może, siedząc sobie grzecznie i wygodnie w Nowym Jorku, sterować sytuacją?

Julie powiedziała, że to Svengali. Mac żałował teraz, że na studiach nie wybrał seminarium z literatury. Pamiętał

tylko, że. Svengali hipnotyzował młodziutką protegowaną, a potem kierował jej karierą. Czy Perry jest w zmowie z

osobą podróżującą po kraju i wysyłającą maile z lotnisk?

Psiakrew, Dallas jest już piekielnie blisko Nowego Orleanu. Wziął głęboki oddech. Przetrwaj bal, powiedział do

siebie w myślach, a potem dopadniesz tego padalca i rozdepczesz go jak robaka.

Kimkolwiek on jest, znajdzie go. Na mur. Każdy, kto grozi Julie Sullivan, wpadnie w zastawione sidła, a wtedy

on z przyjemnością pociągnie za spust.

- Wyglądasz rewelacyjnie! - zawołał Creighton, lecz Julie miała wątpliwości. Nie czuła się rewelacyjnie.

Rano była w pracy. Oprócz zwykłych obowiązków pomogła Anne poukładać bukiety, dopilnowała ustawienia

barierek wokół basenu, by niezbyt trzeźwi goście przypadkiem do niego nie powpadali, wysłuchała skarg kierownika

orkiestry na akustykę oraz narzekań Roberta, że grzyby portobello nie są odpowiedniej jakości, i teraz wolałaby raczej

odpocząć, niż się bawić. Charlotte prosiła jednak, by przyszła, a jej nie mogła odmówić. Tak więc stała teraz w salonie

Creightona ubrana w dopasowaną "małą czarną" z odważnym dekoltem i spódniczką z asymetrycznych brytów

przypominających płatki kwiatów ledwie zakrywającą kolana. Niestety, nierówny rąbek spódnicy wymagał wysokich

obcasów, więc wcisnęła zmęczone stopy w wieczorowe sandałki na prawie dziesięciocentymetrowych szpilkach.

- Olśniewająco. Absolutnie - zachwycał się, podziwiając jej subtelny makijaż i luźno upięte włosy.

- To ty wyglądasz olśniewająco - zrewanżowała się mu komplementem. Creighton miał na sobie marynarkę w

kolorze ecru, czerwoną kamizelkę, czarne spodnie w białe prążki i czarny "kowbojski" krawat bolo spięty ogromnym

granatem. Ubrany był śmiało i niekonwencjonalnie, jak zawsze. Cały Creighton. - Stanley straci dla ciebie głowę.

- Już stracił, potem odzyskał. - Creighton machnął ręką. - Jesteśmy po prostu przyjaciółmi. - Wolnym krokiem

obszedł Julie dookoła, kiwając z podziwem głową. - Ta spódnica jest fantastyczna. Jak eksponuje nogi! To powinno być

zabronione. Na szczęście - zamilkł, dokończył okrążenie i stanął teraz na wprost niej - na mnie to nie działa - dokończył.

- Ale wiesz, złamałbym czymś tę czerń ...

- Czarny jest modny.

- Może na pogrzeb. Może w Nowym Jorku. Wiem, że tam wszyscy noszą się na czarno. Zaczekaj ... - Urwał,

uniósł palec do góry i pobiegł do sypialni. Po chwili wrócił, niosąc boa z różowych piór.

- Mogę spytać, skąd je masz? - Julie była rozbawiona, choć odrobinę nieufna.

- Nie możesz - odparł. Owinął jej szyję szalem, cofnął się o krok i aż klasnął w ręce. - Perfeetamentel -

wykrzyknął i zmieniając temat, spytał: - Na pewno nie chcesz jechać ze Stanleyem i ze mną?

- Twój sportowy wóz ma tylko dwa fotele - przypomniała mu. - Dziękuję, pojadę swoim samochodem. - W takim

razie do zobaczenia na miejscu.

Julie wróciła do siebie. Przejrzała się w lustrze stwierdziła, że różowe boa wygląda zaskakująco dobrze z jej

sukienką, a sterczące piórka pasują do nastroszonej fryzury. Odświeżyła usta, wrzuciła szminkę do torebki, potem

zajrzała do salonu i wsypała rybkom trochę pokarmu do akwarium.

- Bądźcie grzeczne - upomniała nieme, żwawo pływające rybki. - Niedługo wrócę.

Pracując jako modelka, nauczyła się zgrabnie chodzić na wysokich obcasach i chociaż obecnie rzadko je

wkładała, to zanim zeszła na dół, poczuła się już pewnie, rześko i nawet się cieszyła, że wybiera się na bal. Wszystko

będzie dobrze. Robert dokona cudów. Goście będą się świetnie bawić. Kiedy Mac ją zobaczy, dojdzie do wniosku, że

całowanie się z nią nie było wcale takim złym pomysłem, a ona wypije akurat tyle wina, by się z nim zgodzić.

To będzie cudowna noc, pomyślała, idąc do samochodu.

Zapowiada się upiorna noc, myślał Mac, przyglądając się tłumowi gości przetaczającemu się przez hol. Tyrell

zapewnił go, że ochroniarze z nocnej zmiany panują nad sytuacją, lecz Mac mu nie wierzył. Nie dlatego, że wątpił w

kompetencje swych podwładnych, lecz dlatego, że z doświadczenia wiedział, iż nad takim tłumem nigdy nie można do

końca zapanować.

Cały dzień sprawdzał, sprawdzał i jeszcze raz sprawdzał każdy szczegół. Luc Carter wzruszył ramionami, kiedy

zażądał od niego aktualnej listy gości.

- Nie rozumiem, po co ci lista - burknął. - Ci ludzie płacą za wstęp. I tylko to się liczy.

- Nie tylko - zaprzeczył Mac, zdenerwowany, że ktoś, nawet tak czarujący obibok jak Luc, ośmiela się

kwestionować jego polecenia. - Lista jest mi potrzebna.

- Gdzieś ją tu mam ... - Luc przerzucił papiery na biurku i w szufladach. - Może wczoraj zabrałem ją do domu ...

Na szczęście lista się znalazła, bo Mac chyba by go udusił. Sprawdzanie nazwisk z pomocą Julie byłoby

łatwiejsze, lecz bał się ryzykować. Przebywanie w jej towarzystwie to zbyt wielka pokusa, a dopóki pracuje dla jej

siostry, musi postępować zgodnie z etyką zawodową.

Nie mogąc zidentyfikować kilku nazwisk, poprosił o pomoc Carlosa.

- To są osoby towarzyszące - domyślił się Carlos. - Same dziewczyny. Maggie Jakaś-tam. Zaproszona przez tego

palanta z 307. Wiesz, tego z kucykiem, co ciągle jest z czegoś niezadowolony.

- Alvin Grote. - mruknął Mac.

- Właśnie. Nadziany facet przyjeżdża na nasz karnawał, poznaje wystrzałową babkę, królową nocy, jak je tu

nazywają. Nie ma obawy. One nie są groźne.

Przechadzając się wśród gości, Mac doszedł do wniosku, że Carlos miał rację. Nikt nie wyglądał podejrzanie.

Niektórzy ubrani byli wieczorowo, panie w długich sukniach, panowie w smokingach, inni w bardziej fantazyjne stroje,

lecz w torebkach ani w kieszeniach nie zauważył żadnych tajemniczych wypukłości. Oczywiście najlepiej by było

ustawić stanowisko kontrolne i sprawdzać każdego wchodzącego, lecz Charlotte by się na coś takiego nie zgodziła.

Oświadczyłaby, że goście nie życzą sobie, aby ich traktowano jak potencjalnych przestępców.

Mac nie ubrał się tak elegancko jak większość gości, częściowo dlatego, że nie miał smokingu, a częściowo

dlatego, że chciał mieć swobodę ruchów. Włożył stalowoszary garnitur i czarną koszulę z czarnym krawatem.

Przypominał trochę cień, i o to chodzi.

Zajrzał do restauracji i kuchni, potem do baru, stamtąd na patio. Noc była sucha i ciepła, niebo usiane

gwiazdami. Zza drzwi prowadzących do sal recepcyjnych dobiegał gwar rozmów i dźwięki kapeli grającej dixieland.

Bardzo by chciał móc się odprężyć. Bal spełniał wszelkie warunki gwarantujące dobrą zabawę: dużo gości,

świetna muzyka, dobrze zaopatrzony bar, znakomite jedzenie i przede wszystkim sceneria - stary hotel w sercu

Dzielnicy Francuskiej. Oparł się jednak pokusie, pozostając czujny, bacznie obserwując wszystko, co się dzieje dookoła.

W szedł z powrotem do hotelu, sprawdził, czy galeria jest zamknięta. Nie podobało mu się, że w budynku, w

którym znajduje się oryginalne dzieło Andrew Wyetha, przebywa teraz taki tłum. Niech Bóg ma nas w swojej opiece,

gdyby coś się stało temu obrazowi.

Zadowolony, że obchód wypadł pomyślnie, zszedł do gości. Natychmiast otoczył go gwar i woń perfum.

Pierwsza sala zmieniona była niemal nie do poznania. Z podziwem patrzył na łagodnie spływające z sufitu lekkie

draperie i sznury karnawałowych koralików. Bukiety kwiatów ozdabiały parapety i stoliki, białe świece pływały w

wypełnionych wodą szklanych kloszach, stojących dosłownie wszędzie. Maleńkie płomyki odbijały się w srebrnych i

złotych paciorkach.. Efekt był hipnotyzujący.

Na widok Julie Mac zapomniał jednak o dekoracjach. Stała w grupie znajomych, przewyższając wszystkich o

głowę, pochłonięta rozmową. Uświadomił sobie nagle, że to właśnie jej wzrost najbardziej go w niej pociąga. Niektóre

bardzo wysokie kobiety garbią się, chcąc wydać się niższe, 'ona natomiast stała dumnie wyprostowana, niemal

posągowa.

Zatrzymał się w pewnej odległości, podziwiając fryzurę, prostą sukienkę, wysokie obcasy. I boa! Śmiesznie

kiczowate, a jednocześnie prześliczne.

Mimowolnie wyobraził sobie ją ubraną tylko w to boa z różowych piór i ogarnęła go fala pożądania. Zdusił w

sobie jęk. Czy każdy facet w tej sali snuje podobne erotyczne fantazje, czy tylko ja? - pomyślał. Mężczyźni otaczający

Julie zachowywali się całkiem normalnie, wymieniali uwagi, nagle wybuchnęli śmiechem. Wiedział, że powinien

zachować dystans, lecz to było silniejsze od niego. Sąsiad Julie zauważył go pierwszy i zawołał:

- Spójrz, Julie, kto tu idzie! Jest piekielnie przystojny, prawda?

W porównaniu z Creightonem w czerwonej kamizelce Mac czuł się straszliwie szaro. Wszyscy rozsunęli się, by

zrobić dla niego miejsce. Gdy napotkał spojrzenie Julie, uśmiechnął się z przymusem. Nie chciał się do niej uśmiechać,

chciał rzucić się na nią i ją pożreć!

Odpowiedziała mu równie sztucznym uśmiechem.

- To jest Mac Jensen, szef ochrony - powiedziała, potem przedstawiła mu swoich znajomych, przyjaciela

Creightona, Stanleya, i kilka osób ze starej nowoorleańskiej elity.

- Szef ochrony? - zdziwiła się jedna z kobiet. - Czy coś nam grozi?

- Nie jestem na służbie – uspokoił ją Mac. - Proszę się o nic nie martwić i po prostu dobrze się bawić.

- Właśnie - wtrącił Creighton i ruchem głowy wskazał drugą salę, gdzie orkiestra grała znaną melodię w takiej

aranżacji, że trudno ją było rozpoznać. - Oboje jesteście tutaj prywatnie, prawda? Zaproś Julie do tańca.

- Creighton! - Julie przywołała do porządku. Mac wiedział, że również powinien zaprotestować, lecz pokusa, by

otoczyć Julie ramionami, przytulić policzek do jej policzka w tańcu - co dzięki jej wysokim obcasom stało się możliwe -

zwyciężyła. Skinął uprzejmie głową całemu towarzystwu, objął Julie w talii i lekko popychając przed sobą, poprowadził

przez tłum gości do drugiej sali.

- To dobry pomysł? - zapytała.

- Taniec to nie pocałunek - odparł, obracając ją ku sobie i ujmując jej dłoń. - Mam nadzieję, że nie skręcisz sobie

nogi - dodał.

- Nie, pod warunkiem, że nie będziesz zbytnio szalał.

Gdy tylko zrobili pierwszy krok, Mac stwierdził, że wspólny taniec to taki sam zły pomysł jak pocałunek, lecz ...

lecz niektóre złe pomysły są cudowne! Nie tańczył rewelacyjnie, ale miał dobre wyczucie muzyki, a dzisiaj miał też

wymarzoną partnerkę. Jak wspaniale pasowała do jego objęć. Jak świetnie razem się ruszali. I pachniała gardenią. Ich

spojrzenia spotkały się.

- Wszystko w porządku? - spytała.

Dopiero po chwili doszło do niego, że pyta o bezpieczeństwo hotelu, a nie o stan jego umysłu i wrażenia

zmysłowe w tej chwili.

- Tyrell i jego ludzie czuwają. Można powiedzieć, że wszystko gra. - Zauważył, że Julie przygląda się mu

uważnie. Może się domyśliła, że to nie była odpowiedź, jaka spontanicznie przyszła mu na myśl zaraz po jej pytaniu.

Może właśnie tamtą spodziewała się usłyszeć? - A ty? - zaryzykował. - Dobrze się czujesz?

- Odzwyczaiłam się od takich wysokich obcasów - mruknęła - ale jakoś przeżyję.

- Wyglądasz wspaniale.

Do diabła z dyskrecją! Piórko z boa łaskotało mu dłoń, wsunął ją więc pod szal i dotknął odsłoniętego karku

Julie. Wzięła głęboki oddech, potem powoli wypuściła powietrze z płuc.

- Dziękuję - szepnęła drżącym głosem.

- Te pióra są takie przyjemne w dotyku ...

Nie powinien używać tego słowa. Gdy je usłyszał, natychmiast w jego wyobraźni powstały śmiałe wizje. Zbyt

śmiałe. Cudowne. Przysunął się kilka milimetrów bliżej.

- Mac? - Jej głos stał się lekko chropawy.

- Tak?

- Sposób, w jaki mnie trzymasz ...

- Kiedy byłem mały, siostry próbowały nauczyć mnie tańczyć. Mówiły, że jestem beznadziejny, ale staram się,

jak mogę.

- Całkiem dobrze ci to idzie - zapewniła go. W jej oczach pojawił się błysk rozbawienia.

Mac przysunął się jeszcze bliżej.

- Więc o co chodzi?

- O to, że zawarliśmy jakby porozumienie ... - Zamilkła, gdy palcem musnął jej kark.

- Jakby - przyznał.

Pracujesz dla jej siostry, upomniał się w myślach. Masz dbać o bezpieczeństwo Julie, chronić ją przed wszystkim

i wszystkimi, z wyjątkiem jego samego. Lecz bez względu na to, jak miękka była jej skóra, jak jedwabiste włosy, jak

słodko poruszała się w jego ramionach, będzie bezpieczna nawet przed nim. I tak musi być.

- O Boże! - wyrwało jej się nagle.

Mac obejrzał się przez ramię, lecz nie spostrzegł niczego niepokojącego. Po prostu mnóstwo tańczących par.

- Co się stało?

- Ta kobieta z Alvinem Grote'em. Znasz ją?

- Z tym upierdliwym gościem spod 307?

- Tak. Poznał ją gdzieś w mieście i postanowił zaprosić na bal. Wygląda jak jedna z dziewczyn, które znałam w

Nowym Jorku.

Mac natychmiast stał się czujny. Zaczął przyglądać się twarzom w tłumie, choć nie wiedział, kogo ma szukać.

- Znajoma z Nowego Jorku? .

- Nie denerwuj się. To jedna z dziewczyn z agencji. Bardzo miła. - Julie rozejrzała się po sali. - Nie wiem ... -

zająknęła się - może mi się tylko zdawało ... - Musisz ją odszukać - stwierdził Mac.

Jeśli miła dziewczyna z Nowego Jorku, która znała Julie, kiedy reklamowała perfumy, znajduje się w Nowym

Orleanie, w tej sali, to nie jest to zbieg okoliczności. W jego pracy zbiegi okoliczności po prostu nie istnieją.

- Teraz jej nie widzę - odparła Julie. Zauważyła jego niepokój i roześmiała się. - Myślisz, że to ona wysyła te

maile? - zapytała.

- Nie wykluczam tego.

- A ja tak. Alvin Grote twierdzi, że poznał ją w mieście przedwczoraj. A ostatni mail przyszedł wczoraj. Jak ta

dziewczyna mogła wysłać mi maila z Dallas albo z innego miejsca, skoro była tutaj i podrywała Alvina?

Mac przyznał jej rację. A jednak ... Nie był przekonany, że jej obecność na baju jest czystym przypadkiem. W

jego zawodzie do przypadków należało odnosić się sceptycznie.

- Chciałbym z nią porozmawiać - nalegał, starając się mówić spokojnym tonem i nie zdradzić swych podejrzeń.

- Jeśli ją znowu zauważę, to...

Nagle hotel pogrążył się w ciemnościach. Muzyka raptownie zamilkła, jakaś kobieta krzyknęła przeraźliwie, ktoś

potrącił Julie. Mac przytrzymał ją, by nie straciła równowagi.

Kiedy ich oczy przywykły trochę do ciemności, zrozumiał, że nastąpiła awaria i że mimo iż jego nozdrza

wypełnia delikatna woń perfum Julie, jej włosy muskają jego policzek, jej dłoń wspiera się na jego ramieniu - musi się

opanować. Oboje są w pracy i znają swoje obowiązki przewidziane w sytuacjach awaryjnych.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Czy to kolejny huragan? - spytał ktoś, chociaż wieczorna prognoza pogody była bardzo pomyślna. - Będą nas

ewakuować? - teatralnym szeptem spytał ktoś inny, zapewne mający za sobą doświadczenie Katriny.

- Proszę zachować spokój! - krzyknął Mac. Jego głos zdawał się dobiegać z daleka. - Mamy awarię prądu. Zaraz

ją naprawimy.

- Jesteś tego pewny? - szepnęła Julie.

Mac sięgnął pod marynarkę i wyciągnął walkie-talkie.

- Tyrell... Sprawdziłeś, rozumiem... - mówił. - Pilnuj galerii, ja zajmę się rezerwowym generatorem. - Przypinając

aparat z powrotem do paska, mruknął pod nosem: - A już się cieszyłem, że dziś mam wolne. - Potem, zwracając się do

Julie, rzekł: - Charlotte powinna być w drugiej sali. Odszukaj ją, na pewno potrzebuje twojej pomocy.

Wcisnął jej w dłoń jakiś przedmiot i zniknął. Julie uniosła dłoń do oczu: kieszonkowa latarka. Namacała

przycisk, rozbłysł wąski strumień światła. Natychmiast odzyskała pewność siebie.

- Proszę się nie denerwować i uważać na nogi! - zawołała. - To tylko awaria. Proponuję, żeby państwo przeszli

na patio, gdzie jest trochę jaśniej. Proszę uważać! Proszę się nie tłoczyć!

Goście ruszyli do przeszklonych drzwi. Przez głowę Julie przelatywały straszliwe myśli. Ludzie mogą się

potratować, może ktoś został uwięziony w windzie? Czy światło zgasło w całym budynku, czy tylko na parterze?

Postanowiła, zgodnie z radą Maca, odszukać Charlotte.

Latarka, którą jej zostawił, nie dawała wystarczająco dużo światła, zgasiła ją więc i kurczowo ściskała w ręce, by

nie zgubić. W drugiej sali panował podobny ścisk co w pierwszej, chociaż świeczki palące się w szklanych,

wypełnionych wodą kloszach oznaczały przynajmniej miejsca, gdzie stały stoliki. Odbicia maleńkich płomyków igrały

w karnawałowych paciorkach zawieszonych pod sufitem. W innych okolicznościach Julie zachwyciłaby się tym

widokiem, lecz teraz nawet nie zwróciła nań uwagi.

Wśród gwaru rozmów i śmiechów, niektórych wręcz na granicy histerii, dosłyszała głos Charlotte: - Nie ma

powodu do niepokoju. Zaraz zapalimy więcej świec.

- Jestem, Charlotte - rzekła Julie, kiedy nareszcie się do niej dopchała.

- Dzięki Bogu. Musimy za wszelką cenę utrzymać spokój.

- Mac poszedł uruchomić generator - zdała relację Julie. - Mamy świece? - zapytała.

W półmroku dostrzegła, jak Charlotte kiwa głową.

- Posłałam kogoś z wiadomością do Nadine, że potrzebujemy nie tylko świece, ale też latarki i lampy naftowe.

Wprost nie mogę uwierzyć, że akurat dzisiejszej nocy musiała się wydarzyć awaria prądu. To przecież katastrofa.

Mówiąc do gości, Charlotte panowała nad głosem, lecz rozmawiając z Julie, nie kryła zdenerwowania.

- To nie katastrofa. - Julie starała się ją uspokoić.

- Jedzenie się nie zepsuje, niektóre instrumenty nie potrzebują zasilania. Jak tylko uda się nam porozstawiać

lampy i świece, zabawa może toczyć się dalej.

- Modlę się tylko, żeby nikomu nic się nie stało. Nie wiem, dlaczego wyłączono prąd, przecież regularnie

płacimy rachunki, i to niemałe.

Julie przyjaznym gestem poklepała ją po ramieniu.

- Prąd wyłączono nie dlatego, że nie płacimy rachunków. Awaria nastąpiła z powodów technicznych. Może jakiś

samochód uderzył w słup? Spójrz: - Wzięła Charlotte pod rękę i podprowadziła do okna. Ulica i domy po przeciwnej

stronie tonęły w ciemnościach. - Nie tylko my nie mamy światła, ale cała dzielnica.

- Pomóż mi zapanować nad tymi ludźmi. Nie możemy dopuścić do tego, żeby wybuchła panika - błagała

Charlotte.

Julie podała jej latarkę Maca i rzekła:

- Weź ją. Tobie bardziej się przyda niż mnie. Pójdę na patio i zajmę się gośćmi.

Na oświetlonym srebrzystą poświatą księżyca patiu było stosunkowo jasno. Wielu gości przyniosło tu swoje

drinki, niektórzy talerzyki z przekąskami. Kilku kelnerów krążyło, uzupełniając kieliszki. Kapela skupiła się przy

basenie, a trębacz zaczął solo grać "Gdy wszyscy święci idą do nieba", za co został nagrodzony entuzjastycznymi

oklaskami. Perkusista, uderzając pałeczkami w ogrodzenie basenu, wybijał rytm. Dołączył do nich saksofonista.

Julie uśmiechnęła się i zanotowała w pamięci, by dodać im do rachunku premię. Zaczęła przechadzać się po

patiu, zaglądać w ciemniejsze zakątki, by sprawdzić, czy nikt nie chowa się tam niezadowolony, albo, broń Boże,

poturbowany. Tymczasem kilka par zaczęło tańczyć.

Spojrzała na zegarek. Ile czasu zajmie Macowi i ekipie technicznej uruchomienie rezerwowego generatora?

Kiedy Nadine i jej pracownicy zjawią się z lampami i świecami?

Goście na pewno będą długo wspominać ten bal. Rozejrzała się dookoła. Spostrzegła Creightona i Stanleya, a w

głębi Alvina Grote'a i jego partnerkę· Ponownie uderzyło ją podobieństwo młodej kobiety do jednej z dziewczyn z

agencji Perry'ego, Andrei Crowley. Co prawda była starsza, miała zniszczoną twarz, ostry makijaż i krótko ostrzyżone,

tlenione na końcach włosy, ale ...

Skąd się tu wzięła i co robi na tym balu? Zdecydowała się podejść do nich. Na jej widok kobieta wyglądająca jak

Andrea uśmiechnęła się lekko, lecz zanim któraś z nich zdążyła przemówić, Alvin Grote wykrzyknął:

- Pani Sullivan! Co za emocje!

Ku swojemu zaskoczeniu Julie odpowiedziała w sposób, który ją samą zaskoczył:

- Gdyby wszyscy mieli takie podejście jak pan, bal byłby ogromnym sukcesem.

- Chciałbym pani przedstawić moją towarzyszkę, Maggie Jones. Pozwól, Maggie - ciągnął - to jest Julie Sullivan,

dzięki której ten stary wspaniały hotel funkcjonuje jak szwajcarski zegarek.

Maggie Jones? Nie mrugnąwszy powieką, Julie wyciągnęła rękę na powitanie. Maggie przełożyła wyszywaną

koralikami torebkę do drugiej ręki i uścisnęła podaną dłoń.

- Przecenia mnie pan - odparła skromnie Julie. - Mamy liczny wykwalifikowany personel, a hotelem zarządza

Charlotte Marchand.

- To ona jest właścicielką? - zainteresowała się Maggie.

Mimo upływu lat Julie przysięgłaby, że to głos Andrei.

- Hotel należy do rodziny. Założyli go rodzice Charlotte, a jej siostry także tutaj pracują.

Na Maggie ta odpowiedź nie zrobiła większego wrażenia. Spojrzała na swojego rozpromienionego towarzysza i

rzekła:

- Bądź tak kochany, Alvie, i przynieś mi jeszcze jedno martini, dobrze? Z lodem - dodała.

Alvin Grote zrobił zdziwioną minę.

- W tych ciemnościach?

- Do przyrządzenia martini nie potrzeba światła - odparowała Maggie.

- No tak. .. Przepraszam, zaraz będę z powrotem - bąknął Alvin Grote i zniknął.

Kiedy zostały same, Maggie odwróciła się do Julie. W świetle księżyca Julie rozpoznała jasne, zimne oczy.

- A więc Maggie, tak? - zaczęła uprzejmym tonem.

- Tymczasem tak. Czy jedna z nas nie powinna powiedzieć czegoś w stylu: "Jaki świat jest mały" albo "Kopę

lat"?

- I jedno, i drugie pasuje - odparła Julie. Teraz, kiedy już nie miała wątpliwości, że spotkała dawną koleżankę,

zapragnęła ją uściskać, lecz Andrea swoją postawą jasno dawała do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnych tego typu

gestów. - Dlaczego zmieniłaś imię? - zapytała.

- Och, tak sobie. - Andrea rzuciła spojrzenie w kierunku, w którym oddalił się Alvin. - Powiem ci prawdę.

Poderwałam tego bubka na Bourbon Street, bo chciałam dostać się na bal. Uznałam jednak, że nie musi wiedzieć, kim

jestem.

Dla Julie była w tym jakaś pokrętna logika.

- Co porabiałaś przez te wszystkie lata? - zapytała.

- To i owo - odparła Andrea wymijająco. Spojrzała taksującym wzrokiem na Julie i rzekła: - Przytyłaś.

Julie roześmiała się.

- Żebyś wiedziała, jaką przyjemność sprawiła mi każda zjedzona kaloria! Wciąż pracujesz jako modelki?

Wyglądasz ... - Chciała powiedzieć "strasznie", lecz zamiast tego dokończyła: - Wyglądasz świetnie.

Andrea prychnęła nieprzyjemnie.

- Nie, Julie, nie pracuję jako modelka. Moja agencja poszła na dno. Może słyszałaś?

Głos Andrei wyraźnie był zabarwiony goryczą.

- Są inne agencje.

- Nie dla mnie.

- Więc co w takim razie porabiałaś? - spytała Julie, starając się, aby jej głos brzmiał pogodnie.

- Opowiem ci, ale nie tutaj - odparła Andrea i wzięła Julie pod rękę. - Tu jest zbyt dużo ludzi.

- Nie mogę opuścić tego balu.

Julie była w rozterce. Z jednej strony poczucie obowiązku mówiło jej, że powinna zająć się gośćmi, z drugiej

dręczyła ją ciekawość, .jak potoczyły się losy Andrei. Zawsze ją lubiła. Chociaż nie miała na to dowodów, podejrzewała,

że Glenn właśnie ją w szczególny sposób wykorzystywał, dawał narkotyki, zmuszał do seksu. Po jego aresztowaniu

dziewczyna wróciła tam, skąd przyjechała, jakiejś małej mieściny w Wisconsin czy w Indianie. Julie była pewna, że

zacznie życie od nowa. Zawsze była twarda i uparta.

- Chodź, chodź - namawiała Andrea, ciągnąc Julie w kierunku holu. Z wyjątkiem recepcjonisty stojącego za

kontuarem oświetlonym lampą huraganową nikogo tu nie było. Andrea podprowadziła Julie do jednego z palących się

świeczników i mruknęła: - Chcę ci coś pokazać ...

Otworzyła torebkę i wyjęła z niej damski srebrny pistolet, nie większy od jej dłoni.

- Andrea! Co ... ?

- Ciii - uciszyła ją Andrea. - Przejdziemy się.

Julie zmobilizowała wszystkie siły, by myśleć trzeźwo. Andrea jest uzbrojona i zmusza mnie do opuszczenia

hotelu. To jest porwanie!

OK. Tylko bez paniki.

- Schowaj broń - szepnęła. - Pójdę, gdziekolwiek zechcesz, ale schowaj broń.

Andrea wyszczerzyła zęby w uśmiechu. W ciąż były białe i równe, jak u modelki.

- Nie będziesz mi mówiła, co mam robić. Idziemy. Przyłożyła lufę do boku Julie i popchnęła ją ku wyjściu.

W zdenerwowaniu Julie bezwiednie zaczęła skubać pióra boa. Kiedy spostrzegła, że jedno zostało jej w palcach,

nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Upuściła piórko na posadzkę. Upadło tuż obok krawędzi dywanu.

Na ulicy, mimo braku prądu, karnawałowa zabawa trwała w najlepsze. Julie zastanawiała się, czy w tłumie zdoła

zgubić swą prześladowczynię. Lufa pistoletu przyłożonego do pleców powstrzymała ją. Jeśli zacznie uciekać, Andrea

wystrzeli i trafi jakąś przypadkową osobę. Za duże ryzyko. Lepiej spróbować przemówić jej do rozsądku. Dowiedzieć

się, czego właściwie od niej żąda, i negocjować.

Tymczasem wyrwała kolejne piórka z boa i dyskretnie upuściła je na ziemię. Upadły na chodnik tuż przed

wejściem do hotelu. Modliła się, aby wiatr ich nie porwał albo ludzie nie zadeptali. Jeśli ktoś zauważy ślad znaczony

różowymi piórami, podąży nim, prawda?

Mac na pewno tak uczyni. Jej wiara w to była tak mocna, że aż się do siebie uśmiechnęła. Mac pójdzie tym

tropem i odnajdzie ją. Tylko czy starczy jej piórek?

- Dlaczego to robisz? - zapytała.

- Zniszczyłaś wszystko. Zrujnowałaś mi życie.

Julie wybuchnęła śmiechem, mimo że sytuacja była dramatyczna. Wyskubała kolejne piórka z szala i upuściła je

na chodnik.

- Ja?

- Gdzie masz samochód?

Julie spojrzała na nią kątem oka.

- Chyba żartujesz? Nie ma prądu, cała dzielnica tonie w ciemnościach. Popatrz, co się dzieje!

- Nic mnie to nie obchodzi. Gdzie zaparkowałaś? Julie skręciła za róg. W bocznej ulicy tłum był tylko odrobinę

mniejszy. Upuściła kolejne pióra.

- Posłuchaj, Andreo - zaczęła. - Zawsze cię lubiłam. W Nowym Jorku martwiłam się o ciebie. Nie mogłam

znieść tego, jak Glenn cię wykorzystuje. Dlaczego uważasz, że zrujnowałam ci życie?

- Nie wykorzystywał mnie - warknęła Andrea. Ja go kochałam.

Przydałoby się dobrze nią potrząsnąć, pomyślała Julie, lecz natychmiast przypomniała sobie o pistolecie. Zamiast

tego wyskubała jeszcze kilka piórek.

- Jak mogłaś go kochać? Był o dwadzieścia lat starszy od ciebie. Faszerował cię narkotykami.

- Lubiłam narkotyki - mruknęła Andrea. - Myślisz, że łatwo mi było się od nich odzwyczaić? Przez ciebie omal

nie zwariowałam. Jaka ty byłaś przekonana o słuszności swojego postępowania! Doskonale wiedziałaś, co jest dla kogo

dobre. Wyeliminowałaś Glenna z gry, bo wszystko wiedziałaś lepiej od nas. I straciłyśmy go. Straciłyśmy szansę

zostania modelkami. Przebicia się. A co do Glenna ... Ja straciłam także jego.

- To dupek - odparowała Julie, zapominając, że nie wolno jej zdenerwować Andrei. - Wykorzystywał cię,

wyzyskiwał...

- Kochał mnie - upierała się Andrea. - Czekałam na niego. Wyszedł z więzienia. Przyleciałam do Nowego Jorku,

żeby z nim być, ale on ... - Julie kątem oka dostrzegła, że oczy Andrei zaszły łzami. - Więzienie go zmieniło. Już mnie

nie kocha. Bóg jeden wie, co się tam stało, ale już mnie nie chce. A to wszystko twoja wina.

- Zgoda, wasz romans dobiegł końca - odezwała się Julie uspokajającym tonem. Siłą woli powstrzymała się, by

się nie zająknąć przy słowie "romans". Czterdziestoletni biznesmen i nastoletnia początkująca modelka, to ma być

miłość? - Przykro mi. Naprawdę. Ja tylko nie chciałam, żebyście przez niego cierpiały.

Andrea milczała. Julie nie miała pojęcia, dokąd pojadą. Skrzyżowanie było zakorkowane. Niektóre samochody

stały porzucone, w innych wciąż chodziły silniki, a kierowcy przez opuszczone szyby nawzajem się przekrzykiwali.

Jakiś ochotnik w śmiesznej czapie w pasy stanął pośrodku jezdni i, pociągając dżin z butelki, próbował kierować

ruchem.

- Glenn był najlepszym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałam - odezwała się Andrea. -:- Zależało mu na mnie.

Dawał mi to, czego potrzebowałam. Mówił, że mnie kocha.

- To ty pisałaś do mnie mai1e? - zapytała Julie.

- Nie podobały ci się? - Andrea zachichotała jak za dawnych czasów. - Dostałaś pietra, co?

- Nie.

Coś tu nie gra. Andrea nie mogła pisać tych wszystkich maili. Alvin Grote poznał ją dwa dni temu, a ostatnie

listy przyszły wczoraj. Jak mogła nadawać mai1e z Dallas i Detroit, skoro była w Nowym Orleanie?

- Kłamiesz. Przestraszyłaś się.

- Tak. Przestraszyłam się. - Zbliżały się do parkingu. Julie cały czas znaczyła drogę piórami wyrywanymi z boa.

Musi coś zrobić, by zyskać na czasie. Nie może wsiąść z Andreą do samochodu, bo nie będzie mogła rzucać piór. - Jak

wysyłałaś maile z rozmaitych miast, będąc tutaj?

- Przedtem byłam w Nowym Jorku. Stamtąd wysłałam ci pierwszego maila. Poprosiłam znajomą stewardesę,

żeby nadała kolejne. Sprytnie, nie?

Teraz Julie przypomniała sobie, że wczorajsze maile różniły się od tego pierwszego. Mogła się domyślić, że pisał

je ktoś inny.

- Zadałaś sobie dużo trudu, żeby mnie nastraszyć.

- To nic w porównaniu z naciśnięciem na spust - odparła Andrea. - Który samochód należy do ciebie?

- Tamten, ale nie mam przy sobie kluczyków.

Andrea dźgnęła ją pistoletem w plecy tak mocno, że Julie napłynęły do oczu łzy.

- Gdzie są?

- W biurze.

- Kłamiesz! - Andrea zaczęła ją obmacywać. Julie istotnie zamknęła torebkę w gabinecie, ale klucz do biura

miała na tym samym kółku co kluczyki od auta, a wszystkie razem w kieszonce ukrytej w szwie sukienki. Niestety,

Andrea szybko ją znalazła. - Ty wstrętna suko! Wsiadaj!

Julie uchwyciła się ostatniego promyka nadziei. Wyrwała kilka piórek z szala, upuściła je i czubkiem buta

wsunęła pod samochód. Potem, popychana przez Andreę, usiadła za kierownicą. Miała ochotę odjechać, zanim Andrea

wsiądzie, lecz dłonie jej drżały i nie zdołała wystarczająco szybko wrzucić wstecznego biegu. Samochód szarpnął,

Andrea opadła na siedzenie, przyłożyła jej pistolet do boku i rozkazała:

- Jedź!

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- Co to znaczy, że nie można uruchomić generatora?! - ryknął Mac na Eddiego, jednego z dwóch konserwatorów,

którego spotkał w kotłowni.

- Ktoś przy nim grzebał - wyjaśnił Eddie. - Podejrzewam, że wlał albo wsypał jakąś substancję do zbiornika.

- Wlał? W sypał? Co na przykład?

- Może cukier? Nie ma mocnych, generator nie zadziała. Trzeba spuścić paliwo i oczyścić zbiornik.

Mac zamknął oczy i zaczął kląć jak szewc. Eddie musi uruchomić generator. Od tego zależy bezpieczeństwo

gości.

Kto, do cholery, mógł go zepsuć? I po co?

- Ile czasu to zajmie? - spytał spokojniejszym głosem.

- Nie wiem, ale trochę. Trzeba spuścić paliwo, oczyścić przewody ... - Zamilkł, zanurzył metalowy pręt w

zbiorniku, wyciągnął i w świetle latarki, którą trzymał jego kolega, zaczął się przyglądać połyskliwej mazi, jaką był

pokryty.

- Skurwysyn - syknął Mac. - Zauważyłeś, żeby ktoś się tutaj kręcił? Może ktoś z gości?

Eddie potrząsnął głową.

- Nie. Nikogo nie zauważyłem.

- Zaraz ... - odezwał się technik trzymający latarkę - a ten od informacji turystycznej?

- Rzeczywiście. Jak on się nazywa? Luc. Minęliśmy się z nim na schodach. Szedł na górę, my na dół. Powiedział,

że brał latarki.

I znowu Luc Carter, pomyślał Mac. Szkło w ręcznikach, zepsuty generator ... To wszystko jest bardzo

podejrzane.

Chociaż może rzeczywiście brał latarki? A co do tych ręczników ... Miał schadzkę z pokojówką, a to, że

natknąłem się na niego w pobliżu magazynu, mogło być zwykłym zbiegiem okoliczności. Kłopot polegał na tym, że Mac

nie wierzył w zbiegi okoliczności.

- To jednak chwilę potrwa - powtórzył Eddie, kiedy jego kolega przyniósł czerwony kanister na benzynę· - Nie

ma sensu, żebyś tu stał, Mac. Idź do Charlotte i powiedz, że na razie musi zadowolić się świecami.

- Dzięki - burknął Mac, klepnął Eddiego po plecach i wyszedł. Nie potrzebował światła, wiedział, dokąd idzie.

Jako prywatny detektyw często pracował w mroku i nauczył się polegać na wszystkich zmysłach, nie tylko na wzroku.

Tyrell zasłużył na pochwałę za to, że udając się na posterunek przed galerią, zamknął biuro na klucz. Mac bez

trudu odnalazł po omacku zamek i dostał się do środka.

Odpiął walkie-talkie od paska i przywołał Tyrella. - Kłopot z generatorem - poinformował go. - Nie daje się

uruchomić. Jeszcze jakiś czas musimy się obyć bez światła. Gdzie jesteś?

- Na piętrze. Sprawdzam biura. Stu i Chris obchodzą pokoje, pukają do drzwi i pytają, czy ktoś nie potrzebuje

pomocy. Sprawdziliśmy windy. Nikogo w nich nie ma. - Posłuchaj, jeśli natkniesz się na Luca Cartera, przyślij go do

mnie. Muszę z nim pogadać.

- Załatwione.

Mac wyłączył walki e-talki e i z powrotem przypiął go do paska. Wyszedł z biura i skierował się do holu

oświetlonego złotawymi płomykami świec. Znajdowało się tu niewiele osób, kilkoro gości rozsiadło się na kanapach,

popijając wino, jakaś para przycupnęła na schodach. Mac zwrócił się do recepcjonisty:

- Widziałeś Luca Cartera?

- Był tu kilka minut temu. Dał mi to. - Mężczyzna pokazał latarkę. - Nie zapalam jej, żeby oszczędzać baterię·

- Słusznie. Nie mówił, dokąd idzie?

- Nie. Ale uważaj, może być wszędzie. Patrz pod nogi, żebyś się o niego nie potknął - zażartował.

- Będę uważał - obiecał Mac i ruszył w kierunku patia.

Julie łatwo znajdę, pomyślał. W tych seksownych pantoflach na wysokich obcasach przewyższa wszystkich o

głowę. Rozejrzał się. Tu jej na pewno nie ma. Trudno. Prędzej czy później ją znajdzie, a teraz ważniejszy jest Luc

Carter. Mac torował sobie drogę przez tłum, rozglądając się na boki. Innymi drzwiami wszedł z powrotem do budynku.

Sala do tańca była prawie pusta, natomiast w drugiej, oświetlonej świecami, gdzie znajdowały się stoliki i bufet,

zgromadziło się trochę gości. Zauważył Charlotte, która z latarką w ręku przyglądała się półmiskom.

- Jak leci? - zagadnął, podchodząc.

Charlotte podskoczyła i obróciła się gwałtownie. Widać było, że jest bardzo zdenerwowana.

- Sprawdzam, czy jedzenie się nie psuje. Goście niewiele zjedli. Po ciemku nie mogą trafić do bufetu.

- Niech kelnerzy zaczną roznosić jedzenie na tacach - zaproponował Mac. - Skąd masz tę latarkę? - Od Julie.

Dlaczego pytasz? Potrzebujesz latarki?

Luc je rozdawał, a Nadine przyniosła lampiony na baterie. Boję się zapalać więcej świec.

- Świece w miskach z wodą są bezpieczne - zapewnił ją Mac. - Zatrzymaj latarkę. Mnie nie jest potrzebna - dodał

i spytał: - Wiesz, gdzie jest Julie?

- Chyba na patio. Idź do niej.

Mac nie powiedział Charlotte, że Julie na patio nie ma. Nie chciał jej jeszcze bardziej denerwować.

- Poszukam jej - rzekł, wziął z półmiska ogromną truskawkę, włożył ją do ust i odszedł.

Truskawka była soczysta i smakowita, lecz nie mógł jej przełknąć. Dławił go niepokój o Julie.

Wrócił na patio, rozejrzał się dookoła w nadziei, że zauważy Creightona. Może on wie, gdzie poszła. Nagle z

kimś się zderzył.

- Oczu pan nie ma? - napadł na niego krępy, prawie łysy mężczyzna z kucykiem.

To był Alvin Grote z pokoju 307.

- Przepraszam - sumitował się Mac, nie chcąc prowokować kłótni. W obecnej sytuacji trzymanie nerwów na

wodzy było ważne. - Czy mogę coś dla pana zrobić? - spytał.

- Nic - warknął Alvin Grote.

- W tamtej sali jest mnóstwo jedzenia, a gdyby miał pan ochotę na drinka, barman stara się, jak może - dodał.

- Mam już drinka. Nawet dwa. - Alvin Grote uniósł w górę kieliszki z martini. Był zirytowany. Co, do diabła,

mam z nimi zrobić?

- Jest kilka rozwiązań - zaczął Mac, starając się rozładować napięcie. - Na przykład może pan wypić jeden, a

potem drugi.

- Jeden kieliszek niosę dla mojej partnerki - oznajmił Alvin chłodnym tonem. - Niestety gdzieś zniknęła. Ten

hotel... Nie rozumiem, jak mogło dojść do wyłączenia prądu. Wie pan, ile mnie kosztuje pobyt tutaj? I nawet nie mają

rezerwowego generatora na wypadek awarii. Kusi mnie, żeby złożyć zażalenie do Izby Turystyki albo do stowarzyszenia

konsumentów. Może nawet do urzędu gubernatora.

- Koniecznie. - Mac nie próbował z nim dyskutować.

Zaraz, zaraz ... Czy w tej kobiecie, z którą Alvin przyszedł, Julie przypadkiem nie rozpoznała koleżanki z

Nowego Jorku?

Jezu! Bez słowa, nie dbając o to, czy Alvin Grote wpadnie w szał, czy nie, Mac zaczął przepychać się do holu.

Gdzie jest Julie? Gdzie jest ta kobieta z Nowego Jorku?

- Szukasz kogoś? - zawołał do niego recepcjonista.

- Tak. - Mac, mimo ciemności, jednym susem znalazł się przy nim. - Julie Sullivan. Widziałeś ją?

- Była tutaj kilka minut temu.

- Sama?

- Nie, z jakąś kobietą. Wydaje mi się, że nie mieszka u nas, ale ...

- Dokąd poszły? - przerwał mu Mac.

- Hm ... - Mężczyzna zastanawiał się chwilę. Mac miał ochotę chwycić go za ramiona i potrząsnąć. - Rozmawiały

chwilę, potem wyszły.

- Na ulicę?

- Tak.

Mac zaklął i pobiegł do drzwi. Na zewnątrz panowały takie same ciemności jak w budynku. Nie powinien

niczego zobaczyć, szczególnie niczego leżącego na ziemi, a jednak. .. Kiedy szarpnął drzwi, podmuch powietrza uniósł

leżące na progu piórko. Mac je chwycił.

W świetle księżyca przenikającym przez szare chmury zobaczył, że piórko jest różowe.

Przejechanie kilkunastu metrów zajęło im pięć minut. Julie miała w głowie tylko jedną myśl- wydostać się z tego

przeklętego samochodu. Dopóki w nim siedzi, stanowi łatwy cel dla przerażającego małego pistoletu. Gdyby jednak

udało jej się wydostać z auta, postarałaby się uciec swojej prześladowczyni. W tłumie Andrea nie zaryzykowałaby

strzału, prawda?

Chociaż kto wie, do czego taka niezrównoważona osoba jest zdolna. Postanowiła mnie zabić, bo dziesięć lat temu

ujawniłam prawdę o Glennie Perrym. Co za ironia! Bałam się, że on sam zechce się na mnie zemścić, ale to nie on

przyjechał do Nowego Orleanu i właśnie wbija mi lufę pistoletu w bok. Posunęły się kolejny kawałek do przodu i Julie

znów zahamował. Pisk hamulców zabrzmiał jak kwik prosięcia.

- Co to było?

Hamulce piszczały od dobrych kilku miesięcy, lecz Andrea przecież o tym nie wiedziała.

- Coś jest nie tak z samochodem - rzekła Julie. - Obawiam się, że zaraz odmówi posłuszeństwa.

- Bujasz.

- Nie - zaprzeczyła Julie. Wcisnęła jednocześnie pedał gazu i hamulce. Samochodem szarpnęło, rozległ się

przeraźliwy pisk. - Nie wiem, co się dzieje ...

- Co jest, do diabła? - wybuchnęła Andrea. - Nie ma prądu, twój samochód to trup! Czy w tym pieprzonym

mieście w ogóle coś działa tak jak powinno?

Mam nadzieję, że twój pistolet też nie zadziała, pomyślała Julie i przełknęła ślinę. Mdliło ją. Nic jednak nie

powiedziała, tylko powtórzyła sztuczkę z pedałami. Hamulce znowu zapiszczały.

- Dalej nie pojedziemy - oświadczyła.

Błagam, uwierz mi, modliła się w duchu. Uwierz ...

- To co z nim zrobisz? Przecież nie zostawisz go na środku jezdni.

Udało się. Julie zdusiła w sobie westchnienie ulgi. - Spróbuję dotoczyć się jakoś do krawężnika.

Z wprawą mistrza stepowania, naciskając co chwilę oba pedały na przemian, zjechała na bok. Samochód szarpał,

kwiczał i prychał. Zatrzymała auto i wyłączyła silnik.

- Wysiadaj - rozkazała Andrea. Jej ręka trzymająca pistolet przy boku Julii nawet nie drgnęła. - I żadnych

sztuczek! - ostrzegła.

Niestety w tych okolicznościach żadna sztuczka nie przychodziła Julie do głowy. Otworzyła drzwi, chciała

krzykiem wezwać pomoc, lecz głos uwiązł jej w gardle. Chwyciła jakiegoś przechodzącego chłopaka za ramię, ale on

strząsnął z siebie jej dłoń i pchnął ją na maskę. Zanim na swoich wysokich obcasach odzyskała równowagę, Andrea

zdążyła obejść samochód i dźgnąć ją pistoletem w żebra.

- Idziemy! - rozkazała. Julie przełknęła łzy i zrobiła krok w kierunku hotelu, lecz Andrea pociągnęła ją z

powrotem. - Nad wodę. Tu gdzieś jest rzeka, nie?

Cudownie. Ma zamiar utopić moje zwłoki w Missisipi.

- Rzeka jest tam - skłamała i zaczęła iść w kierunku Jackson Square.

Na szczęście Andrea nie znała miasta na tyle dobrze, by się zorientować, dokąd Julie ją prowadzi. Na

nieszczęście tłum uniemożliwiał ucieczkę. Rozbawieni ludzie napierali na nie i zmuszali do trzymania się razem.

Julie znów wyskubała z szala kilka piór. Jak gdyby Mac miał szansę je zauważyć! Jak gdyby lekkie pióra miały

szansę sięgnąć ziemi! Jak gdyby zboczenie na Jackson Square pomogło jej zyskać dość czasu, by uwolnić się od

maniaczki, która uważała, że zeznając przeciwko takiej kanalii jak Glenn Perry, zrujnowała jej życie.

Wchodząc na chodnik, potknęła się i omal nie skręciła nogi w kostce. Kolana jej drżały, z trudem utrzymywała

równowagę. Zrzuciła więc sandałki i dalej szła boso.

Świeże łzy napłynęły jej do oczu, lecz zamrugała powiekami, by je powstrzymać. Nie może sobie pozwolić na

rozczulanie się nad sobą. Na pewno nie może też czekać, że Mac pospieszy j ej na ratunek. Wyrwała z szala jeszcze

jedno pióro. Nie zdołała uwolnić się od Andrei na tym skrzyżowaniu, ale może na następnym? Albo kiedy dotrą do

parku? Prędzej czy później nadarzy się sposobność· i Julie ją wykorzysta. Bez pantofli będzie mogła biec szybciej.

Przez cienki nylon czuła pod stopami zimny chodnik. Zanim dojdziemy do parku, rajstopy będą w strzępach,

pomyślała. Ktoś nadepnął jej na palce, skrzywiła się z bólu, lecz szła naprzód, rozglądając się, czy nie dojrzy jakiejś luki,

przyjaznej twarzy, policjanta.

Gdzie się oni wszyscy podziali, do cholery?

Park był tuż-tuż. Nareszcie trochę otwartej przestrzeni, miękka trawa, światło księżyca oświetlające drogę i ...

Boże, błagam, szansa na ucieczkę, której tutaj nie ma.

Julie była wyższa od Andrei i dziesięć lat temu znacznie od niej silniejsza. Teraz też pewnie ma nad nią przewagę

fizyczną. Jeśli w parku tłok będzie mniejszy, może uda jej się zrobić nagły zwrot, powalić Andreę, odebrać jej broń ...

Albo umrzeć.

Nie chciała umierać. Kochała życie. Kochała siostrę, rodziców, pracę, przyjaciół. Kochała Charlotte i jej siostry i

kochała ...

Nie, Maca nie kochała. Uwielbiała z nim tańczyć, całować się, rozmawiać, patrzyć na niego, ale gdzie on jest, do

cholery, kiedy go potrzebuje? Spec od ochrony! Pewnie jest zajęty przeglądaniem jej maili, szukaniem zagrożenia dla jej

życia. Gdyby był prąd, na pewno by to robił.

- Gdzie my właściwie jesteśmy? - odezwała się Andrea.

- Na Jackson Square - wyjaśniła Julie.

- A rzeka?

- Jeszcze do niej nie doszłyśmy. - Julie torowała sobie drogę w tłumie, rozglądając się uważnie, do kogo mogłaby

się zwrócić o pomoc. Grupa nastolatków popijających piwo? Nie. Kobieta tańcząca na parkowej ławce? Też nie. Na

bolących stopach kuśtykała w stronę pomnika Andrew Jacksona stojącego w centralnym punkcie parku. Zdawało jej się,

że tam ludzi jest jak gdyby mniej. Będzie miała lepsze pole manewru. Miejsce na stoczenie pojedynku.

- Ostrzegam cię - odezwała się Andrea. - Jeśli bawisz się ze mną w jakieś sztuczki, to ...

Julie ogarnęła nagła wściekłość.

- To co? - wybuchnęła. - Zastrzelisz mnie?

Odwinęła się i z całej siły uderzyła Andreę w skroń. W tej samej chwili rozległ się strzał.

Promień latarki wychwycił następne różowe piórko leżące na chodniku pod markizą przy wejściu do hotelu. Boa

Julie nie wyglądało na wyleniałe, pióra same z niego nie wypadały. Musiała je wyrywać. Zostawiała ślad.

Szedł ze wzrokiem utkwionym w chodnik, szukając dalszych znaków. W tłumie ludzi odnalezienie kolejnych

różowych piór graniczyło z niemożliwością. Lecz dla Julie musi dokonać rzeczy niemożliwej. Nie mógł uwierzyć we

własną głupotę. Był taki pewny, że Glenn Perry będzie się chciał zemścić, a tymczasem dawna koleżanka zdołała wejść

na bal i porwać Julie. Nie miał teraz czasu na analizowanie błędów, ale kiedy Julie już będzie bezpieczna, zrobi rachunek

sumienia.

Teraz jednak skoncentruje się na piórach. Tuż za rogiem dostrzegł następne. Niemożliwe okazało się możliwe,

latarka odnajdowała następne zdeptane płatki puchu. Trop prowadził na parking dla pracowników. Serce zabiło mu

mocniej. Zobaczył, że samochód Julie zniknął.

Zaklął pod nosem. Jeśli ta psychopatka wywiozła gdzieś Julie, nigdy ich nie odnajdzie. Nie ma rzeczy

niemożliwych, upomniał się w duchu. Pobiegł do swojego auta, chwycił pistolet, który woził pod matą za pedałem

sprzęgła, i wepchnął go za pasek spodni. Potem puścił się pędem do wejścia na parking. W którą stronę odjechały?

I jak? Samochody poruszały się 'wolniej od korowodu pieszych blokujących chodniki i jezdnie.

Porywaczka z pewnością zechce wywieźć Julie z miasta, pomyślał, albo przynajmniej z Dzielnicy Francuskiej.

Nie zwracając uwagi na klaksony, śpiewy i krzyki wokół siebie, zaryzykował i poszedł w kierunku północnym.

Kilka domów dalej natknął się na samochód Julie porzucony przy hydrancie. Zajrzał do środka, kluczyki tkwiły

w stacyjce. Wyszarpnął je, zamknął auto i zaczął dalej szukać różowych piórek.

- No, no ... - mruczał pod nosem.

Nagle ludzie rozstąpili się i zobaczył jedno wdeptane w szczelinę między płytami chodnika. Aha, pomyślał,

oddalają się od rzeki, idą na Jackson Square. Zaczął torować sobie drogę, od czasu do czasu zaczepiając ludzi i pytając:

- Widzieliście wysoką kobietę w różowym boa?

- Niestety ludzie tylko potrząsali głowami. Gdzieś przed sobą usłyszał zawodzące dźwięki saksofonu. Reuben!

Zaczął się co sił przepychać do przodu, a kiedy dotarł do muzyka, omal nie wytrącił mu instrumentu z ręki. - Szukam

kobiety z różowym boa - rzekł bez wstępów. - Widziałeś ją?

- Tej samej, z którą byłeś wtedy? Niezła. Szła na Jackson Square.

- Dzięki. Pogadamy innym razem - rzucił Mac i zniknął w tłumie.

Park majaczył przed nim, ciemna plama między budynkami. Nagle potknął się o coś: Spojrzał pod nogi.

Sandałek Julie. Reuben miał rację. Mac schylił się, podniósł bucik, niedaleko znalazł drugi. Sprytnie. Bardzo sprytnie.

Wie, że boso może poruszać się znacznie szybciej. Wepchnął buty do kieszeni i pobiegł dalej ..

W parku panowała atmosfera zabawy. Ludzie tańczyli, wymachując pochodniami, śmiali się, rapowali. W

powietrzu unosiły się opary alkoholu zmieszane z dymem marihuany.

Zatrzymał jakiegoś nastolatka.

- Widziałeś wysoką, bardzo atrakcyjną kobietę?

- Widziałem milion takich - odparł chłopak.

- Bardzo wysoką! - Mac nie dawał za wygraną· - Wyższą od ciebie. I miała różowy szal z piór.

Chłopak wzruszył ramionami. Mac pytał dalej. Bez skutku. W końcu jakąś kobieta powiedziała mu:

- Tak; były tu we dwie. Blondynka i brunetka. Wyglądała jak modelka.

- Gdzie je pani widziała?

- Chyba koło pomnika.

- Dzięki - rzucił i ruszy,ł. we wskazanym kierunku.

Zanim jednak dobiegł do pomnika, usłyszał strzał.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Julie czuła skutki ciosu w dłoni i przegubie, lecz kula jej nawet nie drasnęła.

- Łapać ją! Ona ma broń! - rozległy się histeryczne głosy.

Ludzie rzucili się w pogoń. W ciemności Julie starała się dojrzeć, czy ktoś nie leży na ziemi. Wyglądało jednak

na to, że na szczęście nikt nie ucierpiał. Chwiejąc się na nogach, wstała. Nagle poczuła, że ktoś chwyta ją z tyłu za

ramiona. Przerażona zaczęła się wyrywać.

- Spokojnie, Julie. To tylko ja ...

Mac. W pierwszym odruchu zapragnęła paść mu w objęcia i się rozpłakać, lecz wzięła się w garść. Nie należy

przecież do kobiet, które potrzebują mężczyzny, by zapanować nad sytuacją.

- Nic ci nie jest? - spytał.

- Nie. - Nie skłamała, no ... może nie powiedziała mu całej prawdy. Nie doznała żadnych fizycznych obrażeń,

chociaż psychicznie była zdruzgotana. Mac dotknął ustami jej warg i natychmiast poczuła się znacznie lepiej.

- W którym kierunku poszła? - spytał.

- Nie mam pojęcia. Może tam? - Julie wyciągnęła rękę w stronę, gdzie przed momentem mignęła jej głowa

Andrei.

- Nie ruszaj się - rozkazał i zniknął w tłumie. Julie nie miała zamiaru go słuchać. Nie bacząc na otarte kolano i

bolące stopy, ruszyła za nim. Była tak samo wściekła jak on, tak samo zdeterminowana, by schwytać Andreę. Poza tym,

gdy tylko cofnął ręce, pewność siebie natychmiast ją opuściła.

Wbrew swoim zasadom, potrzebowała jego bliskości. No i w kieszeniach miał jej buty, których też potrzebowała.

Ludzie instynktownie ustępowali im z drogi. Może sprawiał to zacięty wyraz twarzy Maca, może zdecydowany krok,

może wściekłość, jaka biła z całej jego postaci ...

Dopadli Andreę przy Royal Street. Biegła, oddalając się od parku. Na przegubie miała zawieszoną torebkę. Gdzie

pistolet? Czy znów wystrzeli? Czy wyceluje w Maca? Jeśli go zrani ... Julie nie była porywcza, lecz gdyby Andrea

zrobiła Macowi krzywdę, udusiłaby ją gołymi rękami.

Mac rzucił się na Andreę i ją obezwładnił.

- Sprowadźcie policję! - wrzasnął któryś z gapiów.

- I to szybko! - krzyknął do niego Mac przez ramię·

Andrea walczyła zaciekle, lecz on kilkakrotnie uderzył jej ręką o chodnik, i pistolet wypadł z jej dłoni. Julie

błyskawicznie nakryła go stopą. Macowi w końcu udało się wykręcić Andrei ręce do tyłu.

- Daj mi swoje boa - zawołał do Julie. Podała mu różowy szal z tkwiącymi gdzieniegdzie pojedynczymi

piórkami, a Mac związał nim przeguby niedoszłej morderczyni. - Czy ktoś już wezwał policję?

- Wszyscy policjanci są zajęci kierowaniem ruchem! - krzyknął ktoś z tłumu.

- Cudownie - mruknął Mac pod nosem. Podniósł się, potem pomógł Andrei stanąć na nogi. Obrzuciła go stekiem

wyzwisk. - Masz jej pistolet? - zwrócił się do Julie.

- Mam.

Wyciągnął wolną rękę, a Julie położyła mu pistolet na dłoni. Nigdy w życiu nie miała w ręce pistoletu. Ważył

więcej, niż się spodziewała. Wyglądał jak metalowa, śmiercionośna rzeźba. Mac odchylił połę marynarki i wsunął go

sobie do kieszeni spodni. Wówczas dostrzegła znacznie większy pistolet zatknięty za pasek spodni. Skąd go wziął?

Ochrona hotelu nie była uzbrojona.

Postanowiła, że później go o to zapyta. Kiedy uspokoi się na tyle, że będzie w stanie spokojnie myśleć, kiedy

poziom adrenaliny w jej krwi opadnie, a tętno powróci do normy. Później będzie mnóstwo czasu na zadawanie pytań.

Powoli opuścili we trójkę park i wrócili na parking.

Mac skierował się prosto do swojego samochodu. Otworzył tylne drzwi, wepchnął Andreę na siedzenie i przypiął

pasem.

- Bolą mnie ręce - poskarżyła się.

- Bardzo mi przykro - odparł i zatrzasnął drzwi.

- Nie masz prawa mnie związywać! - krzyczała. - Nie jesteś z policji! Oskarżę cię o porwanie. I o czynną napaść.

- Proszę bardzo - odparł, siadając za kierownicą. Julie zajęła miejsce obok niego. - Co ci się stało w kolano? -

spytał Mac.

Spojrzała na niego, zaskoczona czułością w jego głosie. Spuściła wzrok. Kolano krwawiło.

- Chyba je sobie otarłam ...

Mac sięgnął do pudełka leżącego na konsoli między siedzeniami i wyciągnął chusteczkę higieniczną. Potem

pochylił się i przyłożył ją do rany.

- Zajmiemy się tym, jak tylko oddamy twoją koleżankę w ręce policji. Masz jakieś inne skaleczenia?

Rozprostowała rękę, która już przestała boleć. Nadepnięty duży palec u nogi nadal pulsował, lecz na razie

postanowiła nie mówić o tym Macowi.

- Nic mi nie jest. Naprawdę.

- Zdumiewasz mnie - szepnął, a potem wyprostował się i włączył silnik. - Znalazłem twój samochód - dodał. -

Zostawiłaś kluczyki w stacyjce. Wyjąłem je i zamknąłem auto.

- Obawiam się, że zaparkowałam w niedozwolonym miejscu.

- Mam znajomości w drogówce. Jeśli wlepią ci mandat, załatwię to. Jak ci się udało wydostać z samochodu?

Julie pozwoliła sobie na uśmiech.

- Mówiłam ci, że moje hamulce piszczą? Zdołałam ją przekonać, że to silnik i że dalej nie pojedziemy.

Mac roześmiał się.

- Sprytnie - pochwalił.

- Ty suko! - wykrzyknęła Andrea. - Okłamałaś mnie!

Jazda na posterunek policji trwała wieczność. Ulice były zakorkowane jak w godzinach szczytu, albo jeszcze

gorzej. Tylko reflektory aut rozświetlały mrok.

Brak świateł na skrzyżowaniach sprawiał, że przejazd przez nie wiązał się ze śmiertelnym ryzykiem.

W końcu jednak dotarli na miejsce. Mac zdawał się doskonale orientować w budynku, którego albo nie dotknęła

awaria, albo był zasilany kilkoma rezerwowymi generatorami, bo byłjasno oświetlony, a wszystkie komputery

pracowały pełną parą.

Sierżant pełniący służbę powitał Maca po imieniu. - Cześć! Nie narzekasz na brak damskiego towarzystwa!

- Sytuacja nie jest wesoła - odparował Mac. - Lepiej skontaktuj się z prokuratorem okręgowym. I będzie nam

potrzebny lekarz.

- Nie trzeba - zaprotestowała Julie. - Wystarczy mi tylko trochę wody i opatrunek.

Sierżant zawołał koleżankę.

- Chodź ze mną, złotko - powiedziała do Julie. Rozłączona z Makiem, Julie ponownie musiała przyznać w duchu,

jak uspokajająco działa na nią jego bliskość. Starała się jednak uprzejmie słuchać policjantki, która opowiadała o tym, ilu

kolegów zostało wezwanych do wypadków spowodowanych awarią prądu w mieście. Ludzie zostali uwięzieni w

windach, szpitale przeżywały oblężenie.

- Mówię ci, kochana, za dziewięć miesięcy urodzi się kupa dzieciaków. Co za noc! Jedno jest pewne, w Nowym

Orleanie człowiek się nigdy nie nudzi! - Kiedy doszły do damskiej toalety, rzekła: - Obmyj się, a ja przyniosę apteczkę.

Kiedy Julie została sama, zdjęła podarte rajstopy i wyrzuciła je do śmieci. Potem oparła nogę o umywalkę i umyła

krwawiące kolano. Otarcie wyglądało gorzej, niż się spodziewała. Potem obejrzała duży palec. Paznokieć był siny, lecz

kości całe.

Spojrzała w lustro nad umywalką i aż się wzdrygnęła. Włosy rozczochrane, sukienka pognieciona, policzki

mokre od łez. Nie była beksą. Ostatni raz płakała, kiedy zmarła jej ukochana Bella. Ale dzisiaj otarła się o śmierć. W tej

sytuacji łzy były do wybaczenia. Umyła twarz, wytarła nos, wyjęła szpilki z włosów, palcami przeczesała fryzurę. Kiedy

policjantka wróciła, Julie przemyła sobie kolano płynem dezynfekującym i zabandażowała.

- Dzięki - powiedziała.

- Napijesz się kawy? - zaproponowała policjantka w drodze powrotnej do dyżurki.

- Dziękuję, ale raczej nie. - Julie wiedziała, że nie mogłaby niczego przełknąć.

- Kochana, pamiętam, jak Katrina uderzyła. Kubek dobrej kawy był takim rarytasem, że wydawał się istnym

napojem bogów. - Policjantka westchnęła na wspomnienie tamtych tragicznych dni sprzed półtora roku. - Człowiek

dopiero wtedy zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo jest uzależniony od pewnych rzeczy, kiedy ich zabraknie.

To prawda, pomyślała Julie. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jest uzależniona od Maca, dopóki nie została

siłą z nim rozdzielona.

Weszły do małego pokoju, gdzie zastały Maca w towarzystwie policjanta po cywilnemu. Pantofle Julie,

podeptane przez setki stóp, leżały na stole. Mac zajęty był rozmową przez telefon komórkowy.

- Posłuchaj, Julie - rzekł, kończąc rozmowę. - W hotelu mają jakiś drobny kłopot. Muszę tam pojechać.

- Kłopot? Jaki kłopot?

- Dzwonił Tyrell. Sprawdzę, o co chodzi. Dobrze?

- Dobrze - odparła machinalnie.

- To jest detektyw Rick Pelletier. Zajmie się tobą, dopóki nie wrócę.

- Dobrze.

Mac przysunął jej krzesło, lekko dotknął jej ramienia i wyszedł. Detektyw Pelletier otworzył notes i uśmiechając

się do Julie, powiedział:

- On jest bardziej przejęty od pani.

- Jestem wystarczająco przejęta.

- Proszę opowiedzieć mi wszystko po kolei.

Julie odchyliła się na oparcie krzesła, potarła bolące kolano i westchnęła. Potem zaczęła relacjonować wy-

darzenia dzisiejszego wieczoru.

Mac przebijał się przez zakorkowane ulice. Chciał jak najszybciej wrócić na posterunek. Ciemność, brawura

kierowców, nieuwaga przechodniów, wszystko to zaczynało działać mu na nerwy.

Nie miał ochoty zajmować się kolejnymi kłopotami w hotelu. Jego prawdziwe zadanie to ochrona Julie. Omal nie

zawiódł. Wyrzuty sumienia dręczyły go niewyobrażalnie.

W jednym z pokoi na tyłach hotelu znaleziono trupa.

- Nie wiem, czy popełniono zbrodnię, ale lepiej przyjedź - prosił Tyrell.

Dobrze, że Mac był właśnie na posterunku. Od razu poprosił Joego, dyżurnego policjanta, by skierował

najbliższy radiowóz do hotelu. Trup, bez względu na okoliczności zgonu, to sprawa policji.

Kiedy dotarł na miejsce, zabawa trwała w najlepsze. Na szczęście Tyrell zatrzymał wiadomość o odkryciu ciała

w tajemnicy, więc goście tańczyli, jedli i pili. Mac poczuł się tu obco. Jego miejsce było przy Julie.

Dochodziło wpół do trzeciej, kiedy dotarł z powrotem na posterunek. Zastanawiał się, czy jeszcze ją tam

zastanie. Do tej pory Ricky Pelletier mógł skończyć przesłuchanie i odwieźć ją do domu. Właściwie dlaczego miałaby na

niego czekać? Zawiódł, okazał się najgorszym ochroniarzem na świecie. Powinien zwrócić Marcie pieniądze.

Zaparkował, zamknął samochód i wszedł do budynku. Joe pomachał do niego, a kiedy się zbliżył, pokazał mu

śpiącą na ławce Julie.

- Proponowaliśmy, że ją odwieziemy, ale odmówiła. Powiedziała, że na pewno po nią przyjedziesz.

Mac poczuł uścisk w sercu. We śnie wyglądała tak bezbronnie - leżała z nogami podkurczonymi, jedno kolano

miała obandażowane, włosy opadały jej na ramiona. Może teraz była słaba i bezbronna, ale kiedy szła przez Dzielnicę

Francuską z pistoletem przyłożonym do boku, wykazała się siłą i odwagą.

Ocaliła swoje życie. Maca znowu ogarnęło poczucie winy, że nie zdołał zapewnić jej ochrony, a podziw dla jej

inteligencji i sprytu, samozaparcia i silnej woli wciąż wzrastał. Poza tym czekała na niego.

Na palcach zbliżył się do ławki i dotknął jej ramienia. Julie natychmiast uniosła powieki i uśmiechnęła się.

- Dobrze się czujesz? - spytał. - Tylko nie mów: nic mi nie jest - dodał.

- Zabierz mnie do domu - poprosiła.

Pomógł jej wstać, objął i zaprowadził do samochodu. Szła powoli, może z powodu zmęczenia, może bolącego

kolana.

- Coś się stało w hotelu? - zapytała. Uznał, że nie ma potrzeby jej niepokoić.

- Mały kłopot u jednego z gości - odrzekł wymijająco. Jutro, albo jeszcze następnego dnia, kiedy poczuje się na

siłach wrócić do pracy, dowie się o tajemniczym trupie znalezionym w pokoju na parterze zajmowanym przez Matta

Andersena. - Ricky Pelletier dobrze się tobą zajął?

Julie kiwnęła potakująco głową.

- Mam nadzieję, że Andrea przyzna się do winy. Nie chcę zeznawać w sądzie. Raz to robiłam i nic dobrego z

tego nie wynikło.

- To przeszłość - mruknął Mac, mając nadzieję, że się nie myli.

Psiakrew, jeśli to nieprawda, jeśli nadal coś jej grozi, do końca życia będzie ją ochraniał. Zawiódł raz. Przysiągł

sobie w duchu, że więcej się to nie powtórzy.

Niektóre dzielnice wciąż nie miały światła, lecz teraz na ulicach panował względny spokój. Tylko od czasu do

czasu przejeżdżał jakiś samochód albo przechodziła grupka hałaśliwych balowiczów. Julie oparła głowę o zagłówek i

westchnęła.

- Dlaczego ona? - spytał Mac. - Też była modelką? Julie kiwnęła potakująco głową. Patrzyła prosto przed siebie,

w nieprzenikniony mrok za szybą samochodu.

- Była jedną z najmłodszych dziewcząt w agencji.

Pochodziła z jakiejś małej mieściny na środkowym zachodzie i miała wybujałe wyobrażenia o czekającej ją

sławie i bogactwie. Ktoś jej powiedział, że posiada wszelkie atrybuty modelki, i przyjechała do Nowego Jorku. Nawet

nie ukończyła szkoły średniej.

- Ma odwagę. Trzeba dużo odwagi, żeby kogoś namierzyć, a potem porwać.

Julie wzdrygnęła się·.

- Wtedy Andrea była nieśmiała, brakowało jej wiary w siebie. Glenn wziął ją pod swoje skrzydła. Obiecał się nią

zająć i dotrzymał słowa. Należała do tych, którym dawał amfetaminę, żeby schudły. Potem zaczął z nią sypiać. Była

przekonana, że ją kocha.

Mac zrobił zdziwioną minę.

- Ten romantyczny wizerunek jakoś mi nie pasuje do wymachującej pistoletem dziwki, którą doprowadziłem na

posterunek.

- Zmieniła się - rzekła beznamiętnie Julie. - Okazuje się, że przez te lata, jakie Glenn spędził w więzieniu, nie

przestała go kochać. Kiedy go zwolniono, przyjechała do Nowego Jorku, żeby z nim być. Ale on nie chciał mieć z nią

nic wspólnego.

- I ona obwinia ciebie, tak? - domyślił się Mac. Julie powoli kiwnęła głową.

- Bo to jest moja wina. Gdyby nie ja, Glenn nadal prowadziłby agencję.

- A ona nadal by była wykorzystywana, okradana i faszerowana narkotykami? Oszczędziłaś jej wielu lat

upokorzeń.

- Może nie miałam racji? - odparła Julie cicho.

- Byłam bardzo zasadnicza, przekonana o słuszności swojego postępowania. Doszłam do wniosku, że Glenn

rujnuje dziewczynom życie, i złożyłam doniesienie do prokuratury. Może powinnam spuścić wzrok i udać, że niczego

nie dostrzegam?

- I pozwolić, żeby facet dalej łamał prawo i wykorzystywał dziewczęta, które mogłyby być jego córkami?

- Zawsze jestem taka pewna siebie - mruknęła Julie pod nosem. - Kiedy wydałam Glenna w ręce policji,

wierzyłam, że ratuję te dziewczyny, że świat bez niego będzie lepszy. - Zamilkła, spojrzała smutno na Maca i ciągnęła: -

Uważałam, że kobieta powinna być samodzielna, że nie może ufać mężczyźnie, który twierdzi, że zadba o jej interes. Bo

bardzo często jej kosztem dba o swój interes. Kobieta musi mieć się na baczności i polegać tylko na sobie.

- Nie najgorszy sposób na życie.

- Ale kiedy Andrea ciągnęła mnie ze sobą po Dzielnicy Francuskiej ... - Julie zamilkła i westchnęła - chciałam,

żebyś się zjawił i mnie obronił. Wyrywałam pióra z szala i znaczyłam nimi ślad, żebyś mnie uratował.

- Chciałem cię uratować. - Głos mu się lekko łamał. - Nie mogę sobie darować, że mi się nie udało.

Spojrzała na niego zdumiona.

- Jak to? Przecież mnie uratowałeś.

- Zjawiłem się już po strzale.

Urwał, przeżywając od nowa te straszne chwile, kiedy usłyszał wystrzał. Jak ona może uważać, że ją

uratowałem? Kiedy dobiegłem, Andrei już nie było. Ona w to wierzy, bo chciała, żebym się zjawił. Zresztą niech wierzy,

w co chce. Na pewno nie będzie się z nią teraz spierał.

Kiedy dojechali na miejsce, Mac wyłączył silnik i odwrócił się do Julie.

- Jak wejdę do środka? - spytała. - Nie mam kluczy.

Mac sięgnął do kieszeni i wyciągnął kółko z kluczami, które znalazł w jej samochodzie.

- Za to ja mam - odparł.

Otworzył drzwi, obszedł auto i pomógł jej wysiąść.

Stawiając stopy na ziemi, skrzywiła się z bólu. Mac nie tracił czasu na pytania, jak się czuje, i wziął ją na ręce. -

Postaw mnie - protestowała. - Nie jestem kaleką.

- Kaleką nie, ale trochę się poobijałaś.

Zaniósł ją na ganek i dopiero tam, nie wypuszczając z objęć, ostrożnie postawił na ziemi. Otworzył zamek.

- Mac - szepnęła.

Jej dłonie zsunęły się z jego szyi na piersi. Poczuł zapach gardenii. Włosy Julii, miękkie jak futerko norek,

musnęły mu podbródek. Znajdowała się tak blisko, patrzyła na niego tak błagalnie ...

Dzisiejszej nocy omal jej nie stracił. Posłuchał głosu serca, pochylił głowę i przywarł ustami do jej warg.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Bolało ją kolano, bolał duży palec u nogi. Ale ten ból był niczym w porównaniu z bólem całego ciała, słodkim,

kobiecym, który· jedynie Mac mógł ukoić. Klatka schodowa była tak ciemna, że Julie nie widziała twarzy Maca,

natomiast czuła jego bliskość. Na piętrze wsunął jej w dłoń klucze. Po omacku odnalazła zamek i otworzyła drzwi. W

mieszkaniu panował podobny mrok, poza tym panowała tam niesamowita cisza. Julie natychmiast zorientowała się,

jakiego dźwięku jej brakuje.

- Filtr w akwarium! - wykrzyknęła.

Biedne rybki! Grzałka przecież też nie działa!

- Masz latarkę? .::.. zapytał Mac, przytrzymując ją. Istotnie, w ciemnościach nawet nie widziałaby rybek.

- Poczekaj - rzekła i po omacku przeszła do kuchni.

Znalazła latarkę, potem zapałki i świece, i wróciła do przedpokoju. Mac jest u mnie, pomyślała. Tej dramatycznej

nocy to było najważniejsze.

- Zobaczmy, jak tam twoje rybki - zaproponował. Podeszli do akwarium. Rybki, zaintrygowane światłem latarki,

podpłynęły do szyby. Julie palcem sprawdziła temperaturę wody.

- Chyba jest dość ciepła, ale na wszelki wypadek owinę akwarium ręcznikami - rzekła.

Przyniosła z szafy ręczniki, Mac pomógł jej zabezpieczyć szklany zbiornik.

- Nic im nie będzie - pocieszał.

Objął ją, a ona oparła mu głowę na ramieniu, wdzięczna, że nie wyśmiał jej troski o ryby. Są jej towarzyszkami,

a on potrafi to uszanować. Gdy dotknął wargami czubka jej głowy, uniosła twarz, a wtedy ją pocałował. Ostrożnie,

delikatnie, lecz wyczuła jego tłumiony głód. Nie musi się hamować, pomyślała. Owszem, jest poobijana, lecz cała, silna

i zdrowa, i chce, żeby tym pocałunkiem Mac rozświetlił jej mroczny świat.

Zapraszająco rozchyliła wargi. Tak, myślała, tak, pragnę tego. Żyję i pożądam Maca. Pogładził jej plecy, potem

wsunął dłoń we włosy, odchylił lekko jej głowę do tyłu, po czym gorąco ją pocałował. Przez jedno mgnienie wyobraziła

sobie, że kochają się tu, w saloniku.

Mac jednak miał inny pomysł. Oderwał usta od jej ust, pocałował Julie w policzek, a potem szepnął:

- Gdzie jest twoje łóżko, chere?

Uwielbiała, gdy zwracał się do niej słowem chere - nie tylko dlatego, że brzmiało to seksownie. Teraz

świadczyło o tym, że nareszcie uznał, iż nic jej nie jest. W samochodzie był ponury, spięty. Nareszcie zrozumiał, że jest

bezpieczna, że ją uratował. Nie miała mu tego za złe.

Niczego nie miała mu za złe. Pragnęła go, pożądała. Bo ją uratował, bo przyszedł po nią. Bo po prostu był

Makiem.

Cofnęła się teraz kilka kroków, zapaliła dwie świece. Jedną wzięła ona, drugą on, i razem przeszli do jej sypialni.

Julie postawiła świecę na nocnym stoliku obok łóżka, Mac swoją na komodzie. Dwa migoczące płomyki rzucały dosyć

światła, aby odnaleźli siebie.

Mac objął Julie, dłońmi zgarnął jej włosy. Uśmiechnął się, jak gdyby ich jedwabistość sprawiała mu rozkosz.

- Zaczekaj - szepnął, obrócił ją plecami do siebie i pocałował w miejsce między szyją a karkiem. Usłyszała ciche

westchnienie, potem pocałował ją ponownie. Znów westchnęła. - Kiedy wieczorem zobaczyłem twoje upięte włosy i

odsłoniętą szyję, o niczym innym nie mogłem myśleć - wyjaśnił i obsypał jej szyję i kark pocałunkami.

Z jej ust wyrwało się jego imię. Wtedy rozpiął zamek błyskawiczny jej sukienki i zaczął całować jej plecy.

- Julie - szepnął, zatrzymując usta tam, gdzie powinno znajdować się zapięcie biustonosza. - Niczego nie mam.

Nie planował uwodzenia jej tej nocy. Ona też tego nie planowała, chociaż ... Może po to wybrała sukienkę z tak

głębokim dekoltem, by nie wkładać pod nią bielizny, może po to upięła tak wysoko włosy?

- Chyba ja mam to, o czym myślisz - rzekła, wyśliznęła się z jego objęć i w szufladzie nocnej szafki, wśród

rozmaitych drobiazgów znalazła opakowanie prezerwatyw, które trzymała tam na wszelki wypadek. Mac wziął od niej

paczuszkę, ucałował i położył ją na nocnej szafce. Potem zdjął marynarkę, cisnął ją w kąt i nie rozwiązując krawata,

zdjął go przez głowę niczym lasso.

Julie zaczęła rozpinać guziki jego koszuli, on natomiast zsunął z jej ramion ramiączka sukienki. Westchnął,

ujrzawszy jej piersi, i lekko popchnął ją w stronę łóżka. Po chwili byli już nadzy, pieścili się nawzajem, odkrywali

sekrety swoich ciał. Ich spojrzenia się spotkały. Dla Julie był to akt zjednoczenia, jakiego jeszcze nigdy w życiu. nie

przeżyła. Po raz pierwszy zrozumiała, co to znaczy uzależnić się od mężczyzny, oddać się mu całą sobą, zaufać, że. on

podaruje jej to, czego najbardziej potrzebuje. Ufała Macowi i poddała się mu całkowicie. Ku swojemu zdumieniu

poczuła, że udziela się jej jego siła. Zależność od niego okazała się niezwykłym aktem niezależności.

Jego ruchy były powolne i kontrolowane. Uniosła nogi i objęła go w pasie. Przymknęła powieki. Wszystkie

doznania były zbyt cudowne, zbyt wyjątkowe, zbyt intymne. Bała się aż do tego stopnia się przed nim odkryć.

- Otwórz oczy, Julie - poprosił szeptem.

W jego spojrzeniu ujrzała pragnienie, pożądanie. Miłość. Drgnęła, jęknęła, osiągnęła szczyt rozkoszy. Mac

wstrzymał oddech, napiął mięśnie, krzyknął, lecz nie przestawał patrzeć jej w oczy, jak gdyby chciał złączyć się z nią nie

tylko ciałem, lecz i duszą.

Coś jest nie tak. Julie nie miała co do tego wątpliwości. Nie miała wątpliwości, że pójście do łóżka z Makiem

było właściwe, otwarcie się przed nim nieuniknione, obdarzenie go zaufaniem absolutnie konieczne i zasadnicze. Ale

teraz, kiedy miłość i wzajemne zaufanie stały się faktem, on zaczął od niej się oddalać.

- O co ci chodzi? - spytała.

Spojrzał na nią zdumiony, uśmiechnął się, objął ramieniem i przyciągnął do siebie.

- O co mi chodzi?

- Odnoszę wrażenie, że ... coś cię nurtuje.

- Mylisz się.

Leżąc z głową opartą na ramieniu Maca, widziała jedynie kontur jego twarzy. Nie patrzył już na nią. Może to

mnie coś nurtuje, pomyślała, a nie jego.

- Nie okłamuj mnie - rzekła.

Pogładził jej ramię. Milczenie między nimi przedłużało się, napięcie rosło.

- Okłamywałem cię od samego początku, chere. Nareszcie wyznał prawdę. Świadczyły o tym ton jego głosu i

wahanie. Teraz mówił szczerze; a przedtem ją okłamywał. Odsunęła się od niego i usiadła. Poczuła, że ogarnia ją

przenikliwe zimno, lecz nie dlatego, że wysiadło ogrzewanie.

- Na czym polegało to okłamywanie? - spytała, mimo że bała się usłyszeć odpowiedź.

- Może wbrew temu, co napisał w ankiecie personalnej, jest żonaty? Może już jutro wyjeżdża z miasta i nigdy

więcej go nie zobaczę? Może jest nieuleczalnie chory?

Zresztą wszystko jedno. Kłamstwo pozostaje kłamstwem.

- Chodź do mnie, kochanie - poprosił Mac z uśmiechem i wyciągnął rękę - nie musimy teraz o tym rozmawiać.

Właśnie że musimy. Odsunęła się, lecz gdy przytrzymał ją za przegub, westchnęła.

- Lepiej wszystko mi powiedz - zażądała. - Prawda zawsze jest lepsza od domysłów.

Wbił wzrok w sufit.

- Nie jestem hotelowym ochroniarzem.

W porównaniu z najgorszymi scenariuszami, jakie zrodziły się w jej głowie, to wyznanie wydało jej się

śmieszne.

- Jak to? Przecież pracujesz jako szef ochrony.

- Jestem konsultantem do spraw bezpieczeństwa. Prywatnym detektywem.

- Wiem. Poprzednio pracowałeś w ... zaraz, zaraz, jak to się nazywało... Crescent City coś tam.

- Crescent City Security Services. Nie tylko pracowałem. Razem z kumplem założyłem tę firmę. Jestem

współwłaścicielem.

To jeszcze nie tragedia. Dlaczego więc patrzy na mnie tak poważnie?

- Domyślam się, że potrzebowałeś pieniędzy i zatrudniłeś się w hotelu, tak?

- Nie. - W oczach Maca odbijał się płomień świecy stojącej na nocnej szafce. - Zostałem wynajęty, żeby cię

obserwować. Zaangażowałem się do pracy w hotelu, bo to ułatwiało mi wywiązanie się z tego zadania.

- Miałeś mnie obserwować? - powtórzyła szeptem. Boże! Czyli się nie myliła. Cały czas miał ją na oku. Śledził

każdy jej ruch. - I dlatego jesteśmy teraz razem w łóżku? Bo ktoś cię wynajął, żebyś mnie obserwował?

- Nie! - wykrzyknął i poderwał się, lecz gdy spostrzegł, że Julie odsuwa się od niego, opadł z powrotem na

poduszkę. - Jestem tu, bo szaleję za tobą.

- Aha! - prychnęła z sarkazmem.- Szalejesz za mną i dlatego mnie śledzisz?

- Śledziłem cię, bo mi za to płacono.

- Kto ci płacił?

- Nie pytaj. Już i tak za dużo powiedziałem.

Julie zakipiała z wściekłości. Nie była z natury impulsywna, lecz teraz miała ochotę uderzyć Maca.

Zmobilizowała całą siłę woli, by się opanować.

- Zadałam ci pytanie. Lepiej na nie odpowiedz. Mac spróbował się uśmiechnąć.

- Nie mogę. Mój klient pragnie pozostać anonimowy, a ja muszę zastosować się do tego życzenia.

- I to jest ważniejsze od szacunku dla mnie, tak?

- To są dwie kompletnie różne rzeczy. - Mac uniósł się na łokciu, potem usiadł. Ich twarze znalazły się teraz na

tym samym poziomie. - Szanuję cię, Julie. Szanuję cię w sposób, jakiego nie potrafię wyrazić słowami. Ale mam

podpisaną umowę i muszę przestrzegać warunków. - Ujął jej podbródek, pogładził ją po policzku. - Wolałabyś, żebym

nadal cię okłamywał? Już nie mogę.

Jego słowa budziły w Julie odrazę.

- Kto cię wynajął? - nalegała. - Glenn Perry?

- Nie. Mój klient właśnie przed nim chciał cię chronić. Bał się, że Glenn będzie cię szukać. Ale z jego strony nic

ci nie zagraża.

A z twojej tak, pomyślała.

- Więc kto to jest? Komu zależy na tym, żeby mnie obserwować?

Mac potrząsnął głową.

- Komuś, komu zależy na twoim bezpieczeństwie. Nie wywiązałem się z zadania - dodał, patrząc na płomień

świecy stojącej na komodzie. - Mogłaś dzisiaj zginąć.

- Może powinieneś zadzwonić do swojego klienta i powiadomić go o tym? - rzekła z goryczą w głosie. - Masz w

stosunku do niego zobowiązania. Nasz klient, nasz pan.

- Zlecenie klienta to jedno, a to, co zaszło między nami, to drugie - usiłował ją przekonać. - Kiedy szedłem

tropem wyznaczonym przez różowe pióra, nie myślałem o kliencie. Myślałem wyłącznie o tobie.

- Nie chcę ciebie w moim życiu - oświadczyła. Jakże fałszywie zabrzmiały te słowa! Ale przecież Mac ją

okłamywał. Teraz ona może kłamać. Rozpaczliwie go pragnęła, ale nie kiedy. brał pieniądze za pilnowanie jej. Nie

kiedy ktoś go rozliczał z wykonanego zadania. Nie kiedy nazwawszy się kłamcą, odmówił ujawnienia prawdy.

- Julie ...

- Zostaw mnie.

Objęła się ramionami i oparła brodę na kolanach.

Zamknęła oczy. Prosi, żebym na niego spojrzała? Wykluczone. Nie chce go więcej oglądać! I na pewno nie chce,

by zobaczył łzy wypływające spod jej rzęs. Miała nadzieję, że w pokoju jest na tyle ciemno, że tego nie zauważy.

Usłyszała, jak westchnął, poczuła, jak materac się ugina, kiedy Mac siada na brzegu i opuszcza nogi.

Przynajmniej szanuje moją wolę, pomyślała.

Słyszała, jak się ubierał. Jej bohater! Przypomniała sobie, jak czując pod żebrami lufę pistoletu, pragnęła, by

został jej bohaterem. I tak się stało. Odnalazł ją. Schwytał Andreę, a ją uratował. Odprowadził do domu. Kochał się z

nią.

Ale ona pragnęła, by się z nią kochał, bo jego serce jest pełne miłości do niej, tak jak jej serce przepełnia miłość

do niego. Tymczasem jemu za bycie z nią ktoś płaci.

Nagle fragmenty łamigłówki zaczęły układać się w logiczną całość. Drogie ubrania. Luksusowy samochód.

Zażyła znajomość z oficerami policji i ulicznymi grajkami. Broń. Nawet z zamkniętymi oczami widziała, jak pewnie

Mac porusza się po ciemnym pokoju, zbierając swoje rzeczy. Jak gdyby znał na pamięć każdy szczegół umeblowania, a

przecież nigdy tu przedtem nie był!

Nie jest szefem ochrony Hotelu Marchand. Nie jest rycerzem w lśniącej zbroi, który ją uratował, bo ją kocha. Jest

przebiegłym, gładkim w obyciu prywatnym detektywem, wynajętym na godziny, by ją śledzić.

A jej się wydawało, że porwanie pod groźbą pistoletu było najgorszą rzeczą, jaka może jej się przydarzyć.

Bohater do wynajęcia. Cholerny łgarz. Kiedy wreszcie wyjdzie i pozwoli jej otworzyć oczy?

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

W pierwszym odruchu Mac chciał jechać do biura, lecz uświadomił sobie, że. jeśli tamten rejon również objęła

awaria, nawet nie dostanie się do budynku. Pojechał więc prosto do domu.

Tam światła się paliły. Wszedł na schody, otworzył drzwi mieszkania i skierował się do kuchni, do szatki, w

której trzymał bourbona. Napił się prosto z butelki.

Ale ze mnie drań, pomyślał. Zawiodłem niemal wszystkich, na których mi .zależy - Marcie, bo złamałem

obietnicę, Franka, bo naraziłem na szwank dobre imię firmy, Charlotte i cały personel hotelu, bo udawałem kogoś, kim

nie jestem.

I Julie. Boże, zawiodłem też Julie.

Podszedł do okna w salonie i spojrzał na uśpiony świat. Nie widział butelki, z której od czasu do czasu pociągał

łyk, lecz sądząc z jej ciężaru, domyślił się, że jest przynajmniej w połowie pełna. Wystarczy, by się upić, nie wystarczy,

by utopić poczucie winy i ukoić ból rozdzierający duszę.

Ale przynajmniej Julie jest bezpieczna, a Andrea przebywa w policyjnym areszcie i już nie wyrządzi nikomu

krzywdy. Jedyną osobą, która może teraz Julie zranić, jest on sam. Już to zresztą uczynił.

Z butelką w ręku usiadł w fotelu i zanim wysączył ją do dna, zasnął. Śniła mu się Julie. Jej dłonie pieściły mu

plecy, włosy zaczepiały się o wieczorny zarost. Śniło mu się pogrążone w ciemnościach miasto i tłumy ludzi blokujące

ulice Dzielnicy Francuskiej. Stał na jakimś rogu, rozpaczliwie wypatrując różowego piórka, przekonany, że od

znalezienia tego płatka puchu zależy cała jego egzystencja.

Gdy się przebudził, niebo za oknem było mlecznobiałe. W głowie mu huczało, jak gdyby pod czaszką pracował

młot pneumatyczny, a mięśnie szyi stężały niczym beton.

Z trudem dotarł do łazienki. Długo stał pod gorącym prysznicem, potem dokładnie wyszczotkował zęby, by

pozbyć się kwaśnego smaku whisky. Połknął kilka pastylek od bólu głowy, włożył dres i powlókł się do kuchni zaparzyć

sobie mocną kawę z dodatkiem cykorii.

Wpół do siódmej w Nowym Orleanie to wpół do ósmej w Nowym Jorku, obliczył w myślach - nie za wczesna

pora rozpocząć naprawianie szkód, jakich narobił w ciągu nocy.

Z kubkiem kawy usiadł przy biurku, odszukał domowy numer telefonu Marcie Sullivan i połączył się z nią.

Odpowiedziała po trzecim dzwonku.

- Halo? Słucham?

- Mówi Mac Jensen z Nowego Orleanu.

- Ach, to pan ... Słyszałam o awarii elektryczności, jaka wczoraj dotknęła Dzielnicę Francuską. Co u mojej

siostry? Wszystko w porządku?

- Tak. .. Mieliśmy mały kłopot, ale teraz jest już dobrze - zaczął i opowiedział Marcie - Andrei Crowley.

Kilkakrotnie musiał powtarzać, że Julie jest cała, zdrowa i bezpieczna. Kiedy Marcie zaczęła rozwodzić się nad jego

dzielnością i wspaniałością, nie wytrzymał: - Myli się pani. Nie spisałem się. Powiedziałem Julie, że zostałem wynajęty,

żeby ją ochraniać.

- Nie! - wykrzyknęła. - Przecież obiecał pan milczeć!

- Wiem.

- Ona mnie znienawidzi .. Będzie wściekła ...

- Nie mówiłem, że pracuję dla pani - wyjaśnił. - Powiedziałem tylko, że podjąłem się jej pilnować.

- Julie nie jest głupia. Domyśli się, że to ja pana wynajęłam.

- Niewykluczone.

- Ona nie cierpi, kiedy ktoś się zbytnio o nią troszczy. Dlatego zależało mi na dyskrecji. Tak pana prosiłam ...

Mac nie mógł powiedzieć Marcie, co się wydarzyło. Jeśli Julie zechce zwierzyć się siostrze ze swojego życia

intymnego, jej sprawa.

- Jest mi niezmiernie przykro. Przepraszam. Oczywiście zwrócę pani pieniądze - dodał.

- Nie musi pan - odparła Marcie bezbarwnym tonem.

- Zawarliśmy umowę, a ja nie dotrzymałem jej warunków. Przygotuję czek i prześlę go pani.

Zanim Marcie zdążyła odpowiedzieć, rozłączył się. Następną rozmowę odbył z Frankiem, a ponieważ wspólnik

mieszkał w tej samej strefie czasowej, obudził go.

- Co ci odbiło? - zdenerwował się Frank.

- Nie przesadzaj, wcale nie jest aż tak wcześnie - uciął Mac. - Posłuchaj, schrzaniłem robotę. Powiedziałem Julie.

- Co jej powiedziałeś?

- Wszystko z wyjątkiem tego, kto zlecił nam tę robotę.

- Dlaczego?

- Powody osobiste.

Frank taktownie nie naciskał.

- Co teraz? - spytał.

- Zawiadomiłem klientkę, że zwrócę honorarium. Oczywiście z własnej kieszeni, nie z budżetu firmy - dodał.

- Nie odgrywaj przede mną takiego szlachetnego. Odprowadzasz do kasy pensję z hotelu. Jakoś to wytrzymamy.

- A dobre imię firmy?

- No tak. ..

- To wszystko stało się wczoraj..:- zaczął Mac i szczegółowo zrelacjonował koledze przebieg wydarzeń. - Moja

dalsza praca w hotelu straciła sens. Zamknę kilka spraw, ewentualnie pomogę znaleźć kogoś na swoje miejsce.

- Poczekaj - przerwał mu Frank. - Jeszcze nie rezygnuj. Nadal próbuję ustalić, co się stało z tym milionem

dolarów. Wiedziałeś, że Anne Marchand ma młodszego brata?

- Też działa w branży hotelowej?

- Nie. Robi za czarną owcę. I nie nazywa się Marchand, tylko Robichaux. Wiele lat temu zniknął z Nowego

Orleanu. Ciekawe, nie?

Frank i Mac założyli Crescent City Security właśnie po to, by wyjaśniać tajemnicze zniknięcia czarnych owiec.

W innych okolicznościach Mac natychmiast połknąłby haczyk, lecz dzisiaj czuł się podle.

- Nie otrzymaliśmy zlecenia z hotelu, żeby wytropić tę forsę - przypomniał wspólnikowi. - To była tylko nasza

inicjatywa.

- Racja. Ale przyznasz, że sprawa wygląda interesująco.

- Moglibyśmy kiedy indziej o tym porozmawiać?

- Dobrze.

Mac dopił kawę, potem na sztywnych nogach poszedł do sypialni przebrać się do pracy.

Kiedy wjechał na parking dla personelu, samochód Julie stał na zwykłym miejscu. Domyślił się, że sama go

zabrała sprzed hydrantu na ulicy, co dowodziło, że jest w lepszej formie, niż się obawiał. Oczywiście wcale nie musi

chcieć się z nim zobaczyć.

- Co za noc! - rzekł na powitanie Carlos. - Czytałem raport Tyrella. Nie masz nic przeciwko temu?

- Oczywiście, że nie - odparł Mac i wziął od kolegi tekturową teczkę.

Znajdowała się w niej notatka sporządzona przez Tyrella opisująca znalezienie martwego ciała w pokoju

zajmowanym przez Matta Andersena, raport policji oraz wstępne orzeczenie koronera. Poza tym Tyrell dołączył

oświadczenie Eddiego w sprawie uszkodzenia generatora. Nie było w nim wzmianki o Lucu Carterze, toteż Mac zaczął

się zastanawiać, czy powinien coś na ten temat dopisać. Nie dysponował dowodami, że Luc maczał w tym palce, lecz

postanowił z nim porozmawiać. Ale jeśli zdecyduję się odejść z hotelu, do rozmowy nie dojdzie. Niewykluczone, że

Julie zdążyła poinformować Charlotte o jego tożsamości i wymówienie już na niego czeka.

A skoro tak, to Lukiem zajmie się Tyrell. Właściwie, gdyby zdołał przestawić swój zegar wewnętrzny na pracę w

dzień zamiast w nocy, mógłby zostać szefem ochrony. Przy pomocy takiego asa jak Carlos dałby sobie świetnie radę.

Tak, mógłbym go spokojnie polecić Charlotte, pomyślał. O ile zechce mnie wysłuchać.

Najlepiej od razu mieć to z głowy, postanowił, wetknął teczkę z raportem Tyrella pod pachę i rzucił:

- Idę na górę pokazać to pani Charlotte.

- Dobra. Będę miał na wszystko oko.

Ponieważ nie chciał pokazywać się w głównym holu, wybrał służbowe schody. Przed gabinetem Julie zwolnił i

przez otwarte drzwi zajrzał do środka. Nie było jej. Poczuł ulgę, lecz i lekkie rozczarowanie.

Drzwi gabinetu Charlotte również były otwarte, a ona sama siedziała przy biurku. Zapukał. Charlotte podniosła

głowę i obdarzyła go uśmiechem tak serdecznym, że zaczął wątpić, czy zdążyła już poznać prawdę.

- Mac! Jakże się cieszę! - Wstała, wyszła mu naprzeciw i ku jego ogromnemu zdumieniu objęła go i uścisnęła. -

Nie wiem, jak ci podziękować!

Za co? Zdziwiony, przyjacielskim gestem poklepał ją lekko po plecach, potem odsunął się i rzekł:

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Uratowałeś naszą Julie! Ze wszystkich wczorajszych wydarzeń porwanie jej było najstraszniejsze. Gdybyś jej

nie ocalił... - Charlotte zamilkła i przycisnęła dłoń do serca. - Dzięki Bogu, zdążyłeś. Julie jest dla mnie jak młodsza

siostra. Wszyscy jesteśmy twoimi dłużnikami.

- To nie ja uratowałem Julie. Ona sama siebie uratowała.

- Ona to inaczej przedstawia. Przestań być taki skromny i pogódź się z tym, że uważamy cię za bohatera. -

Charlotte wskazała mu krzesło. - Dziwię się, że po wczorajszych przeżyciach w ogóle przyszła dzisiaj do pracy.

Zasługuje na wolny dzień. Nawet tydzień, ale uparła się, że chce być z nami.

- Julie to zadziwiająca kobieta.

- Prawda? - Charlotte uśmiechnęła się szeroko i dodała: - A dzięki tobie żyje i ma się dobrze.

- Wiesz, dokąd poszła?

- Ach, Alvin Grote urządził kolejną scenę - wyjaśniła Charlotte. - Kiedy wyszło na jaw, że kobieta, którą zaprosił

na bal, próbowała zabić Jube, ogromnie się przejął. Błagał, żeby Julie zgodziła się wypić z nim kawę, żeby mógł

oczyścić swoje imię. Nie ma się z czego oczyszczać, nie ma w tym jego winy.

- Jego wina polega na tym, że jest idiotą. Charlotte zachichotała.

- No tak. .. Błagał Julie, żeby wypiła z nim kawę, ale jednocześnie narzekał, że w Chez Remy kawa jest za

mocna, a filiżanki za małe. W końcu przestał, gdy Julie mu przypomniała, że może dolać tyle śmietanki, ile zechce, a

poza tym kawę podajemy w dzbankach.

Mac podniósł z kolan tekturową teczkę.

- Czytałaś raport Tyrella?

- Tak.

- Znakomicie się wczoraj spisał. Przy następnej podwyżce zasługuje na specjalne potraktowanie.

- Gdyby było mnie stać, dostałby podwyżkę już dzisiaj - rzekła Charlotte.

Mac westchnął i postanowił przystąpić do rzeczy. -- Mogę złożyć rezygnację, kiedy tylko zechcesz. Charlotte

nie wyglądała na zaskoczoną.

- Chodzi ci o to, że zataiłeś, kim właściwie jesteś?

- Nie tylko, kim jestem, ale dlaczego chcę tutaj pracować.

- Posłuchaj. - Charlotte spojrzała na niego uważnie. - Twoje wykształcenie i doświadczenie zawodowe sprawiają,

że posiadasz nawet większe kwalifikacje niż wymagane na tym stanowisku. Nie sądzę, że należy kogoś zwalniać, bo

okazał się bardziej kompetentny, niż oczekiwaliśmy.

- Ale powody, dla których ...

- Były, przyznaję, złożone. Ale rozumiem, że pracując w tej branży, nie zawsze możesz być szczery i otwarty.

Mac przytaknął ruchem głowy.

- To prawda, ale kiedy muszę okłamywać kogoś takiego jak Julie czy ty, mam wyrzuty sumienia.

- To już twój problem. Nie zapominajmy, że dzięki temu, kim jesteś, Julie jest dzisiaj bezpieczna, a kobieta, która

jej groziła, trafiła za kratki.

- Nie wiem, co ci Julie powiedziała, ale to nie ja ją ocaliłem. To ona sama siebie uratowała.

- Julie twierdzi coś wręcz przeciwnego - odrzekła Charlotte z uśmiechem. - I dlatego możesz zostać z nami, jak

długo zechcesz. Jeśli musisz odejść, bo jesteś potrzebny w firmie, mam nadzieję, że zostaniesz dopóty, dopóki nie

znajdziemy kogoś na twoje miejsce. Chyba nie proszę o zbyt wiele?

Zbyt wiele? Ta kobieta powinna mi urwać głowę, a gdyby Julie opowiedziała jej całą prawdę ,o wydarzeniach

wczorajszej nocy, to nie tylko głowę, pomyślał. Przeczesał palcami włosy, zastanawiając się nad tym, co usłyszał.

- Na pewno znajdzie się ktoś, kto lepiej niż ja nadaje się na to stanowisko, na przykład Tyrell. - Jeszcze raz wziął

do ręki teczkę z raportem. - Wiem, że jest młody i że woli pracować na nocną zmianę, ale ma świetne kwalifikacje.

Wczoraj zachował się super.

- Ty też - rzekła Charlotte. - Wiem, że nie powinnam się wtrącać, ale ... - wzięła głęboki oddech - ale proszę,

załatw sprawy z Julie, dobrze?

- Spróbuję. - Wstał. - Aha, jeszcze jedno. Od pewnego czasu mam oko na Luca. Widziano go w pobliżu kotłowni

tuż przed odkryciem, że ktoś majstrował przy generatorze.

Z twarzy Charlotte zniknął uśmiech.

- Lubię Luca. Naprawdę podejrzewasz, że ma z tym coś wspólnego?

- Nie wiem. Niósł latarki. To mógł być zwykły zbieg okoliczności, ale jak mówię, obserwuję go.

- Ufam, że robisz to, co uważasz za stosowne.

Mac czuł, że nie zasługuje na to zaufanie, lecz skoro już go nim obdarzyła, postanowił na nie zasłużyć.

Po rozmowie z Charlotte czuł się trochę podniesiony na duchu, skorzystał więc z głównych schodów i zszedł do

holu. Nikt by się nie domyślił, że w nocy odbywał się tu huczny bal, a jedynym oświetleniem były świece, latarki oraz

księżyc. Hotel był już wysprzątany. W powietrzu unosił się cytrynowy zapach środka do polerowania mebli.

Stanowisko Luca było puste, ale nie przejął się tym. Później się tym zajmie. Najpierw jednak musi załatwić

sprawy z kobietą, która wczorajszej nocy przegnała go ze swojego życia za to, że ją okłamał.

Przed wejściem do Chez Remy omal nie zderzył się z Alvinem Grote'em. Wyminął go i wpadł do restauracji,

Julie jednak już nie zastał. Kelnerka nie wiedziała, dokąd poszła. Żałował, że dziś nie znaczyła swojej trasy różowymi

piórkami. Może nie życzy sobie, by ją odnalazł?

Przypomniało mu się, że ostatnim razem, kiedy chciała być sama, schowała się na patio. Pchnął najbliższe drzwi.

Julie siedziała w rogu, przy tym samym stoliku co wtedy.

Spostrzegła go, gdy tylko przekroczył próg. Z niewzruszoną twarzą patrzyła, jak Mac się do niej zbliża.

Przysunął sobie krzesło, usiadł i wypowiedział słowa, jakie cisnęły mu się na usta:

- Kocham cię.

Wyprostowała się i zamrugała powiekami. Może powinien rozpocząć rozmowę od jakiegoś neutralnego tematu?

- Jak rybki? - spytał. - Przetrwały tę noc?

- Lepiej ode mnie - odpowiedziała cicho.

Do diabła z rybkami! Do diabła z bawieniem się w salonową konwersację!

- Zachowałem się jak ostatni łobuz! - wybuchnął. - Wiem, że jesteś na mnie wściekła i masz powody. Ale

kocham cię. Zawsze uważałem cię za inteligentną, atrakcyjną i świetną towarzyszkę, a wczoraj ... - zamilkł i przełknął

ślinę, starając się opanować wzburzenie - wczoraj zrozumiałem, że gdybyś zginęła, moje życie stałoby się puste.

Potrzebuję cię. - Spojrzenie Julie było nieprzeniknione... Zgoda- ciągnął - jestem draniem. Możesz mnie teraz

znienawidzić, ale będę o ciebie walczyć. Zrobię wszystko ..

- Nie jesteś draniem - przerwał mu cichym głosem.

- Tylko kłamcą.

- Tak. - Na jej wargach pojawił się przekorny uśmieszek, gdy ciągnęła: - Musisz wykorzenić w sobie ten

zwyczaj.

- Kłamię tylko w pracy - bronił się. - Czasami muszę i za to nie będę przepraszał. A w życiu prywatnym nie

kłamię. I przyrzekam, że ciebie nie będę okłamywać. - Ujął jej dłoń. - Poza tym nie ja jeden kłamię. Powiedziałaś

Charlotte, że cię uratowałem. A to nieprawda.

Na twarzy Julie odmalowało się zdumienie.

- Prawda. Przy życiu trzymała unie tylko pewność, że pójdziesz moim śladem. I nie pomyliłam się. Znalazłeś

mnie.

- Bo znaczyłaś drogę piórkami, boa.

- Potrzebowałam cię. - Oczy je zabłysły, zacisnęła palce na jego palcach. - Miałeś rację, mówiąc, że coś mi

grozi. Miałeś rację, starając się mnie chronić. Ja natomiast byłam głupio uparta i pewna siebie. Wczorajszej nocy - głos

jej się załamał i zamilkła. - Wczoraj w nocy - podjęła po chwili - mój gniew przynajmniej w połowie wypływał z tego,

że w końcu zrozumiałam, że czasem muszę polegać na innych. Na tobie ...

Mac dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że słuchając Julie, wstrzymał oddech.

- Czyli wybaczysz mi? - spytał.

- Pod jednym warunkiem. Ty też mi wybaczysz, że byłam taką idiotką.

- Jesteś najodważniejszą, najinteligentniejszą, najpiękniejszą idiotką, jaką znam! - Zamilkł, wstał, wziął ją w

ramiona i dokończył: - I kocham cię.

- Ja ciebie też - szepnęła.