Grace Green

Przeznaczenie

Rozdział 1

Poszukiwania dobiegły końca.
Była tak blisko, że niemal czuł duszący zapach jej perfum, tak

charakterystyczny dla pewnego rodzaju kobiet.

Prowadził samochód wzdłuż Lakeshore Boulevard. Zwolnił, kiedy

zbliżył się do czterotysięcznego osiedla. Opuścił szybę samochodu, żeby
lepiej zorientować się w ciemnościach. Lodowaty podmuch wiatru znad
zamarzniętego jeziora wdarł się ze świstem, zagłuszając skrzypienie śniegu
pod kołami.

Boże, ale był zmęczony! Przetarł oczy wierzchem dłoni i – wypatrując

właściwego numeru – mijał rzędy domów.

Czterdzieści-dwa trzydzieści-cztery, czterdzieści-dwa trzydzieści-sześć,

czterdzieści-dwa trzydzieści-osiem... Serce biło mu głucho, kiedy wreszcie
znalazł numer, którego szukał. Czterdzieści-dwa czterdzieści.

Samotna uliczna latarnia oświetlała drewniany, piętrowy budynek,

którego dach pokrywała gruba warstwa śniegu. Z dachu zwisały lodowe
sople.

Przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien zaparkować gdzieś dalej,

ale po namyśle wzruszył ramionami i podjechał do krawężnika. Jeśli nawet
zobaczy jego mercedesa, i tak nie domyśli się, do kogo należy samochód.

Wyłączył światła i sięgnął do kieszeni marynarki.
Wyjął z portfela małe zdjęcie. W świetle ulicznej latarni jej falujące

włosy wydawały się jaśniejsze, a twarz nienaturalnie ziemista.

„Dla Patryka na pamiątkę – Courtenay”.
Przesunął palcem po fotografii, wykrzywiając pogardliwie usta.

Courtenay. Ta druga. Robiła wrażenie pięknej, samolubnej blondynki. To
typ kobiety, którego wystrzegał się jak zarazy. Cóż, kiedy ona miała coś,
czego pragnął. A kiedy chciał coś mieć, nie dawał za wygraną, dopóki tego
nie zdobył.

Był początek grudnia. Jeżeli wszystko pójdzie tak gładko, jak sobie

zaplanował, jeszcze przed Nowym Rokiem on i Alanna usłyszą dziecięcy
śmiech w samotnych pokojach Seacliffe House.

Kiedy przekręcił kluczyk w stacyjce, z jego oczu zniknęło zmęczenie.

Spojrzenie stało się twarde i zdecydowane.

Jutro zacznie realizować swój plan.

„W dzień Bożego Narodzenia aniołowie powiedzieli... „
Courtenay West śpiewała cichutko ulubioną kolędę, układając stosy

czerwonych i zielonych papierowych serwetek na jutrzejsze przyjęcie w
biurze. W powietrzu czuło się świąteczny nastrój, chociaż do świąt
brakowało jeszcze paru dni. Radosne podniecenie towarzyszyło jej nie tylko
w biurze Mom’s Own, ale i w domu. Myślała o planach, które snuły z Vicky
w związku ze świętami i o uroczystych chwilach, jakie będą wspólnie
przeżywać. Czy dziewięć lat temu, kiedy była w ciąży i musiała znieść tyle
cierpień i upokorzeń, mogła przewidzieć, że później zazna tyle szczęścia?
Przypomniała sobie moment, kiedy dowiedziała się, że Patryk ją oszukał.
Zdumienie i rozpacz. Rozważała wtedy możliwość oddania dziecka do
adopcji... Jak mogło jej coś podobnego przyjść do głowy! Teraz nie
wyobrażała sobie życia bez Vicky.

– Courtenay!
Drgnęła, kiedy usłyszała swoje imię. To Krystle, młoda, pulchna

maszynistka, wtoczyła się przez otwarte drzwi. Policzki jej pałały
rumieńcem, kiedy oznajmiła zadyszana:

– Nigdy nie zgadniesz, kto do nas przyszedł!
– O kim mówisz? – zapytała spokojnie Courtenay, składając ostatnią

serwetkę.

– O nowym właścicielu Mom’s Own!
– Co ty mówisz, Krystle! – Courtenay zerknęła w stronę otwartych

drzwi, a następnie półgłosem dodała:

– Pan Ketterton nigdy nie wspominał, że chciałby sprzedać spółkę. To

jakaś plotka.

Krystle uniosła brzeg spódnicy i usadowiła swoje pulchne pośladki na

biurku Courtenay.

– Jeżeli to tylko pogłoska, to skąd pan Ketterton wziął pieniądze na

modernizację, zakładu? Wszyscy wiedzą, że na początku grudnia był na
krawędzi bankructwa, a teraz – w niecałe trzy tygodnie później – stare piece
zastąpił nowymi z komputerowym sterowaniem...

– Czy widziałaś tego człowieka, czy to tylko twoje domysły? – przerwała

Courtenay.

– Och, widziałam go! – jęknęła z zachwytem Krystle.
– Szedł do biura pana Kettertona we wspaniałej skórzanej kurtce.

Wysoki brunet, tak przystojny i seksowny, że po prostu zbija z nóg! Włosy
czarne jak węgiel, wspaniała opalenizna z Palm Springs, oczy koloru pawich
piór...

– Pawich piór? – spytała ironicznie Courtenay.
Ale Krystle nie dała się zbić z tropu.
– Tak – potwierdziła stanowczo. – Pawich piór. Zaraz przygotuję kawę,

bo pan Ketterton na pewno o nią poprosi. Tak, Courtenay, ten człowiek jest
kimś!

– Zbyt pochopnie wyciągasz wnioski, Krystle.
– Sama zobaczysz. Po prostu emanuje z niego siła I bogactwo...
Ostry dźwięk telefonu przerwał entuzjastyczny potok słów, co Courtenay

przyjęła jako dar niebios.

– Courtenay? – usłyszała głos szefa.
– Słucham, panie Ketterton.
– Poproszę dwie kawy.
– Dobrze, Krystle zaraz tam będzie.
– Nie, Courtenay. Chcę, żebyś tyją nam przyniosła. Courtenay

zaskoczona odłożyła słuchawkę. Jakie to dziwne! Od kiedy awansowała z
posady sekretarki na stanowisko zastępcy, Alf nigdy nie prosił, żeby robiła
mu kawę.

– No i co? Czy nie miałam racji? – Krystle polizała wargi koniuszkiem

języka, jak kotek oczekujący swej porcji śmietanki.

Courtenay odsunęła krzesło od komputera i wstała.
– Obawiam się, że miałaś rację tylko częściowo. Jego lordowska mość

życzy sobie kawy, ale to ja dostąpiłam tego zaszczytu...

– O cholera! Kiedy spojrzy na ciebie, nie będzie już chciał patrzeć na

nikogo innego.

Courtenay uśmiechnęła się.
– A może on nie lubi blondynek?
– I na pewno nie cierpi ogromnych zielonych oczu i nóg do samej szyi!
– Wiesz, że mężczyźni mnie nie interesują.
– Możesz nie zwracać uwagi na mężczyzn, ale to nie znaczy, że oni cię

nie zauważają. Sądzisz, że kobieta z dziewięcioletnim dzieckiem nie ma
szans, a tymczasem wcale tak nie jest. Jedynie stary Alf nie patrzy na ciebie

pożądliwie – a to tylko dlatego, że on i Flo traktują cię jak córkę, której nie
mogli mieć!

Kiedy w kilka minut później Courtenay szła korytarzem do gabinetu

Alfa, doszła do wniosku, że Krystle miała rację. Mężczyźni rzeczywiście
byli zafascynowani jej popielatoblond włosami i pełnym biustem. Starała
się, jak mogła, nie przyciągać uwagi – upinała długie włosy, nosiła skromne
bluzki i spódnice, wyglądała na zapracowaną i nieprzystępną. Mimo to,
wbrew jej woli, wydawała się wyzywająca i prowokująca...

Przed wejściem do pokoju szefa rzuciła okiem na tacę, żeby upewnić się,

czy niczego nie brakuje. Jeżeli Krystle rzeczywiście miała rację i ten
nieznajomy okaże się nowym właścicielem Mom’s Own, dobrze byłoby,
żeby wywarła na nim korzystne wrażenie. Praca była dla niej najważniejsza.
Sama wychowywała córkę i nie mogła stracić źródła utrzymania.

Śmiało zapukała i otworzyła drzwi.
– O, Courtenay, wejdź. – Alf siedział za biurkiem z poważną miną.

Blada twarz pokryta

była

rumieńcem, zniknęła

gdzieś zwykła

dobroduszność.

Kątem oka Courtenay zerknęła na „nowego człowieka”. Stał oparty

niedbale o ścianę przy oknie, z rękami w kieszeniach, typowy zadufany w
sobie przedstawiciel męskiego rodu.

Atmosfera w biurze była na ogół przyjemna i wszyscy zachowywali się

w miarę swobodnie. Tym razem wprost wyczuwało się w powietrzu
napięcie.

– Kawy, panie Ketterton? – zapytała oficjalnym tonem.
– Tak, dziękuję, Courtenay.
Postawiła dzbanek, czując na sobie baczne spojrzenie nieznajomego. Nie

może mi nic zarzucić, pomyślała, nadal odwrócona. Uświadomiła sobie z
zadowoleniem, że ma na sobie najlepszą popielatą plisowaną spódnicę i
bluzkę, którą wczoraj wieczorem staranie uprasowała.

Odwróciła głowę i ich spojrzenia nagle się spotkały. Courtenay

znieruchomiała. Pawie pióra... Krystle miała rację, kiedy mówiła o kolorze
jego oczu! Były niespotykanej błękitnozielonej barwy, ocienione długimi,
czarnymi rzęsami...

Patrzyły na nią chłodno, niemal z odrazą.
Wyraźnie nie przypadła do gustu nieznajomemu. Z całą pewnością

spotkali się po raz pierwszy – skąd więc tyle pogardy w jego spojrzeniu? Co

u licha mogłoby usprawiedliwiać taką wrogość?

Mimo wyraźnego zdenerwowania udało się jej wziąć w garść i

spokojnym głosem zapytać:

– Jaką kawę pan sobie życzy?
– Poproszę czarną – odpowiedział sucho.
Serce Courtenay zaczęło walić jak młotem. Taki niepokój wzbudziła w

niej wysoka postać w ciemnym garniturze, śnieżnobiałej koszuli z
pedantycznie zawiązanym krawatem. Nic dziwnego, że zrobił na Krystle
piorunujące wrażenie. Nawet z odległości kilku kroków Courtenay
wyczuwała bijącą od niego, niemal magnetyczną zmysłowość. Kiedy
podawała mu kawę, ich palce na moment zetknęły się i wtedy początkowe
wrażenie zwielokrotniło się. Nigdy przedtem nie doświadczyła czegoś
podobnego.

Zauważyła, że mężczyzna zwracał się do niej per „pani West”. Alf

zawsze mówił do niej po imieniu – dlaczego podał gościowi nazwisko? Z
jakiego powodu ten człowiek chciał je poznać? Czy rzeczywiście okaże się
nowym właścicielem Mom’s Own?

Nieznajomy nie spuszczał wzroku z Courtenay. Lodowate spojrzenie

oczu, teraz raczej błękitnych niż zielonych, było aroganckie, drwiące i
wyzywające. Courtenay wyczuła instynktownie, że ten człowiek mógłby
nawet czytać w jej myślach.

Wyszła na drżących nogach, z bijącym sercem. Zamknęła drzwi i oparła

się o nie. Czuła nieprzyjemne pulsowanie w skroniach. Nie miała pojęcia,
jak długo tak stała, nie zwracając uwagi na dobiegającą zza drzwi rozmowę
dwóch mężczyzn. W końcu powlokła się korytarzem i skręciła najpierw do
toalety, żeby uniknąć spotkania z Krystle. Stwierdziwszy z ulgą, że w
pobliżu nie ma nikogo, opadła na jedno z krzeseł stojących pod lustrem i
próbowała zebrać myśli.

Niewątpliwie kawa posłużyła szefowi tylko za pretekst. Najwyraźniej

chciał dać nieznajomemu okazję poznania Courtenay. Ale do czego mu to
było potrzebne?

Pracowała w Mom’s Own od siedmiu lat. Był to spokojny okres w jej

życiu. Ostatnio wprawdzie mówiło się, że zakład może zostać zamknięty,
ponieważ wyposażenie było niezbyt nowoczesne. Brakowało pieniędzy na
modernizację, ale do tej pory wszystko toczyło się utartym trybem.

Courtenay zrozumiała, że coś wisi w powietrzu. Zorientowała się od

razu, kiedy weszła do pokoju Alfa.

O tej porze roku Millar’s Lake było małym, prowincjonalnym

miasteczkiem. Tętniło życiem w lecie, kiedy zjeżdżali się turyści, ale teraz,
tuż przed świętami Bożego Narodzenia, niemal zapadło w sen zimowy.

Dlatego też ta niezwykła dla miejscowych stosunków wizyta mogła

oznaczać tylko kłopoty. A sposób, w jaki ten dziwny nieznajomy
prowokował Courtenay, rodził w jej sercu uzasadnione przypuszczenie, kto
popadnie w tarapaty.

Courtenay miała właśnie wychodzić. Porządkowała biurko, kiedy Alf

przyniósł jej wypłatę. Gdy spojrzała na czek, stwierdziła zaskoczona, że
opiewał na sumę dwa razy wyższą niż zwykle. W kopercie był również jakiś
różowo-biały formularz, jak się okazało – jej karta obiegowa. Courtenay nie
wierzyła własnym oczom.

– Czy to znaczy, że jestem... wyrzucona? – chyba nic nie mogło jej

bardziej zaskoczyć.

– Nie wyrzucona, Courtenay... Czasowo zwolniona. Zostałem zmuszony

do pewnych redukcji... Jak widzisz, dałem ci dwutygodniową wypłatę... –
Zawstydzony i zakłopotany, unikał jej wzroku. – Jeżeli wszystko... jeżeli
interes będzie się później rozwijał, może... – Kiedy w końcu spojrzał
Courtenay w oczy, oblał się rumieńcem.

Courtenay stała jak sparaliżowana. Zwolniona, wyrzucona – co to za

różnica? Tak czy owak oznacza to brak pracy i pieniędzy...

– Nie rozumiem – szepnęła wreszcie. – Dlaczego właśnie ja? A może

jeszcze są inne osoby...

– Nie, tylko ty, Courtenay. Przykro mi. Nie chciałem tego, ale nie

miałem wyboru. Mogłem podjąć taką decyzję albo... – przerwał,
przygryzając wargę, jakby nie chciał dokończyć.

Courtenay uświadomiła sobie, że cokolwiek kryło się za postanowieniem

Alfa, wydarzenie było nieprzyjemne dla nich obojga.

– Nie martw się, Alf – powiedziała znużonym głosem. – Wiem, że nie

zwolniłbyś mnie, gdybyś nie został do tego zmuszony. Takie sytuacje się
zdarzają. Tylko właśnie... wiem, że miałeś kłopoty finansowe, ale
sądziłam... sądziłam, że sytuacja musi się jakoś wyklarować... teraz, kiedy
już mamy nowe wyposażenie...

Alf podszedł bliżej i otoczył ją ramieniem.

– Tak mi przykro, kochanie. Gdyby tylko był jakiś inny sposób... Życzę

ci wszystkiego najlepszego i mam nadzieję, że nie zerwiesz kontaktu z Flo i
ze mną. Bardzo cię kochamy...

Courtenay objęła go.
– Och, Alf, oczywiście, odezwę się. – W przypływie wzruszenia wspięła

się na palce i pocałowała go szybko. – Ja też cię kocham...

Nagle do uszu Courtenay dobiegł jakiś dźwięk. Za plecami Alfa

dostrzegła wysoką postać nieznajomego. Zdenerwowana i zajęta rozmową,
nie usłyszała kroków. Teraz, gdy znajdowała się w objęciach szefa,
zobaczyła drwiący grymas na twarzy przybysza i uświadomiła sobie z
przerażeniem całą dwuznaczność sytuacji.

Alf oczywiście nic nie zauważył. Poklepał ją delikatnie.
– No to pa, Courtenay. Może spotkamy się w czasie świąt. – I odszedł.
Courtenay machinalnie wyjęła dużą torbę z szuflady. Jak to możliwe,

żeby to, co tak dobrze się zaczęło, skończyło się tak fatalnie? Jeszcze parę
godzin temu myślała z niecierpliwością o przerwie świątecznej. Teraz
będzie musiała poświęcić ten czas na szukanie nowego zajęcia. A gdzie
znajdzie pracę o tej porze roku?

Zamyśliła się. Czy to możliwe, żeby Alf skłamał, skorzystał z okazji,

żeby się jej pozbyć? Nigdy przedtem jej nie oszukał.

Zastanawiała się nad przyczyną jego postępowania. Być może jej

zwolnienie miało jakiś związek z wizytą nieznajomego? Czy miał jakiś
wpływ na Alfa? Nie ukrywał przecież swojej niechęci do niej.

Zaciskając wargi, wpychała do torby wszystkie swoje rzeczy. W końcu –

czy to nie wszystko jedno? Jakikolwiek był powód – straciła pracę. A jeżeli
wiadomość, że Alf ją wyrzucił, rozejdzie się – a w takim małym miasteczku
to pewne – nie ma żadnej nadziei, że ktoś ją zatrudni. Alf był nie tylko
właścicielem Mom’s Own. Zajmował również stanowisko burmistrza i to
bardzo wpływowego.

Nie może tu jednak siedzieć bez końca, bo i tak nie znajdzie odpowiedzi

na te wszystkie pytania. Musi wracać do domu – obiecała Vicky, że zrobią
ostatnie przedświąteczne sprawunki. Nałożyła kurtkę i po raz ostatni
rozejrzała się po pokoju.

Wyszła razem z Marge, recepcjonistką. Kiedy schodziły po schodach,

trzymając się poręczy, żeby nie pośliznąć się na oblodzonych i zaśnieżonych
stopniach, czarny mercedes ruszył z piskiem opon i zniknął w ciemności.

– Wspaniały samochód – powiedziała Marge z tęsknym westchnieniem.

– Nieczęsto można zobaczyć taki wóz w Millar’s Lake. Zwłaszcza poza
sezonem.

Ale ten widzę dzisiaj już po raz drugi, czy to nie dziwne? Alf miał dzisiaj

gościa, który przyjechał czarnym mercedesem. Pewnie go nie zauważyłaś –
parkował po drugiej stronie.

Wiatr był lodowaty i Courtenay otuliła się futrzanym kołnierzem, żeby

ochronić twarz przed zimnem. Kiedy zobaczyła ten samochód, ogarnął ją
lęk. Wystarczyło przelotne spojrzenie, aby rozpoznać w kierowcy
ciemnowłosego nieznajomego. Dlaczego kręci się ciągle w pobliżu zakładu?

– Kto to jest, Marge? – zapytała od niechcenia.
– Czy to tajemnica?
– Skądże – roześmiała się koleżanka. – Przedstawił się, kiedy prosił

mnie, żebym powiadomiła Alfa o jego wizycie. – Marge zamilkła, kiedy
dostrzegła swego przyjaciela. – To Rob, przepraszam, muszę lecieć. Do
zobaczenia!

– Marge! – Courtenay schwyciła ją za ramię.
– Chwileczkę... Nie zobaczymy się jutro. Alf... mnie zwolnił.
– Co? – Marge spojrzała zaskoczona. – Dlaczego, do diabła?
– Myślę, że ma to jakiś związek z mężczyzną, który przyszedł dziś do

Alfa. Kto to jest, Marge?

– On się nazywa Winter. Graydon Winter. Czy czytałaś może w zeszłym

tygodniu artykuł o nim w Vancouver Standard! „Bogaty, samotny,
bezwzględny”. Jest założycielem i prezesem Ocean-West, największej
spółki żeglugowej. – Z zielonej ciężarówki rozległo się ochrypłe trąbienie. –
Muszę już iść, Courtenay. Zadzwoń do mnie, zjemy razem lunch.

Courtenay opadła bez sił na ławkę na przystanku. Gwałtownie pobladła.

Graydon Winter, o dobry Boże!

Co brat Patryka robi w Millar’s Lake? Czy on już wie, kim ona jest? Czy

dowiedział się o jej związku z Patrykiem? Czy domyśla się, że urodziła
dziecko Patryka?

Poczuła nagle straszliwe, obezwładniające przerażenie. Bała się spojrzeć

prawdzie w oczy.

Czy Graydon przyjechał do Millar’s Lake, żeby zabrać jej Vicky?

Rozdział 2

Kiedy Courtenay skręciła na drogę prowadzącą do domu, zauważyła z

daleka, że nad sutereną nie pali się światło. Widocznie w ciągu dnia żarówka
się przepaliła.

Kiedy dotarła na miejsce, weszła od razu do pokoju. Zrzucając kurtkę,

podeszła do staromodnego kominka, udekorowanego sosnowymi szyszkami
i kartkami świątecznymi. Od razu znalazła to, czego szukała.

Zapadła w sofę i rozłożyła na kolanach wycinek z gazety z

pozaginanymi rogami. Prawdę mówiąc, nie musiała czytać tego nekrologu –
znała go na pamięć.

„Patryk Winter, wiceprezes Ocean-West Shipping w Vancouver, i jego

żona Elżbieta, zginęli 3 lipca na Karaibach. Przeżyli w związku małżeńskim
17 lat. Patryk pozostawił matkę Alannę i starszego brata Graydona. Pogrzeb
odbędzie się 8 lipca na cmentarzu Cedars, West Vancouver”.

Chociaż od czasu wypadku upłynęło pół roku, Coutenay nadal pamiętała,

jakim szokiem była dla niej ta wiadomość. Mówi się, że czas leczy rany. Ale
ciągle jeszcze odczuwała gorycz sprzed z górą dziewięciu lat. Poznała wtedy
całą prawdę o Patryku. Jak mógł tak ją oszukać? Dlaczego była taka
zaślepiona, głupia i naiwna?

Chociaż wracały te pytania, odpowiedź była zawsze taka sama: uległa

urokowi Patryka, bo była spragniona miłości.

Była jeszcze małym dreptusiem, kiedy umarła jej matka. Ojciec zabrał ją

do siebie, ale nie poświęcał jej dużo czasu. Mimo upływu lat ciągle jeszcze
czuła ból w sercu, kiedy wspominała desperacką walkę o ojcowskie uczucie
i rozpacz, w którą wpadła, gdy odrzucił jej miłość.

Najtrudniejsze okazały się ostatnie lata szkoły średniej. Ojciec ożenił się,

kiedy skończyła 14 lat. Oboje z macochą zapowiedzieli, że będą ją
utrzymywać tylko do końca nauki. Nie ukrywali, że nie mogą się doczekać,
kiedy się od nich wyprowadzi.

Po ukończeniu szkoły opuściła rodzinne miasto Kelowna i przeniosła się

do Whistler, gdzie znalazła pracę w ekskluzywnym hotelu. W niespełna

sześć miesięcy później Patryk Winter – czarujący, niebieskooki mężczyzna
o kasztanowatych włosach – zawładnął jej życiem. Z grupą przyjaciół
przyjechał do Whistler na narty. Powiedział, że jest komiwojażerem. W
ciągu kilku dni zdołał ją przekonać o swojej wielkiej miłości i serce
Courtenay otworzyło się dla niego jak pączek rozkwitający w słońcu. Nie
zanudzał jej opowieściami o swojej rodzinie, a i ona nie była skłonna do
zwierzeń.

Pożądał jej szaleńczo, powtarzał bez końca, że opętało go jej szczupłe

ciało, długie, jasne włosy...

Chociaż zdarzyło się to tak dawno, jeszcze dziś pamiętała, z jakim

zażenowaniem wyznała, że i ona go kocha, ale nie jest zwolenniczką
pożycia przedmałżeńskiego.

W ciągu kilku tygodni Patryk często przyjeżdżał do Whistler,

przekonywał ją, prosił, błagał, zapewniał, że może mu zaufać. Ale
Courtenay była nieprzejednana.

Wtedy poślubił ją...
A może tylko tak się jej wydawało?
Trzaśniecie drzwi wyrwało ją z rozmyślań.
– Gdzie jesteś, mamusiu?
– Tutaj!
– Cześć! – rozległ się wesoły głos Vicky. – Byłam na spacerze ze

Snoopym pani Albert. Zobacz, co mi dała! – Szczupła figurka w dżinsach i
szmaragdowozielonej kurtce, z rozwichrzonymi lokami zrzuciła buty i
podbiegła do matki.

Courtenay spostrzegła, że Vicky patrzy na nią wyczekująco. Dziecko nic

nie mówiąc otworzyło małą dłoń, żeby pokazać brzęczące monety.
Courtenay spojrzała na zarumienione od wiatru policzki córki, na zadarty
nosek i uśmiechniętą, szeroką buzię z nieco wystającymi zębami, błyszczące
niebieskie oczy – i ogarnęła ją fala czułości. Cóż to było za słodkie i drogie
dziecko – nie najpiękniejsze na świecie, przyznawała uczciwie, może nawet
nie najinteligentniejsze. Ale bez wątpienia najukochańsze.

I żywe odbicie swego ojca...
Jak postąpiłby Graydon Winter, gdyby ją ujrzał? Courtenay poczuła, że

serce ściska jej się z lęku o dziecko. To człowiek, którego nic nie
powstrzyma przed osiągnięciem tego, co zamierzał...

– Czy chcesz to wpłacić na swoje konto? – zapytała. Głos zabrzmiał

ochryple, chociaż próbowała opanować uczucie ogarniającej ją paniki.

– Część tego – odpowiedziała Vicky, wsuwając pieniądze do kieszeni. –

Resztę przeznaczę na sprawunki.

– Vicky... – Courtenay zawahała się. Nie chciała psuć radosnego nastroju

dziecka opowieścią o kłopotach, ale może lepiej byłoby mieć to już za sobą.

– Co takiego, mamusiu?
– Wydarzyło się parę rzeczy, o których powinnaś wiedzieć – powiedziała

spokojnie. – Przede wszystkim – pogładziła delikatnie piegowaty policzek
Vicky – straciłam pracę.

– Och, mamusiu! – Vicky usiadła na kanapie i Courtenay poczuła, jak

para małych rączek, pachnących jeszcze trochę psem, obejmuje ją za szyję.

– Nie martw się. Znajdziesz coś innego. Do tej pory zawsze sobie

radziłyśmy. Mamy przecież pieniądze, które zaczęłyśmy odkładać na
mojego ortodontę.

Courtenay chciałaby podzielać optymizm córki.
– Jest jeszcze coś – mówiła dalej. – Dziś przyszedł do naszego biura

pewien człowiek, który złożył wizytę panu Kettertonowi. Dowiedziałam się
później, że to twój wujek, Graydon Winter.

– Mój wujek? – spojrzenie niebieskich oczu prześliznęło się na skrawek

papieru. – To dlatego patrzyłaś na nekrolog?

Kiedy Patryk zginął, Courtenay opowiedziała Vicky o jego śmierci.

Pamiętała, jak mała bardzo zbladła, ciągle jeszcze słyszała ten błagalny głos:
„Muszę iść na pogrzeb! Nigdy go nie spotkałam, jakby w ogóle nie istniał.
Zupełnie jak postać z książki. Jeżeli zobaczę go choć martwego, stanie się
prawdziwy. Będę wiedziała, że naprawdę miałam ojca”.

Serce Courtenay ścisnęło się boleśnie. Vicky wychowywała się bez ojca

i nigdy nie dała odczuć, że tęskni do niego. Przygarnęła córkę i trzymała
mocno w objęciach.

– Tak mi przykro – szepnęła, głaszcząc kasztanowe loki. – Nie możemy

tam pojechać. Jego matka i brat z pewnością będą na pogrzebie. Jesteś tak
podobna do ojca, że mogliby się domyślić, kim jesteś, a to sprawiłoby im
wielką przykrość.

Po dłuższej chwili Vicky powiedziała zdławionym głosem:
– Dobrze, mamusiu, rozumiem.
Nigdy już nie było o tym mowy, chociaż Courtenay zauważyła, że

dziewczynka parę razy czytała nekrolog.

– Tak, właśnie dlatego przyglądam się temu wycinkowi – powiedziała. –

Ale pora na obiad. Zanim wyjdziemy, przygotuję termos z gorącą czekoladą.
Po powrocie usiądziemy sobie przy kominku i będziemy pakować prezenty.

– Świetnie. Mamusiu... – zapytała Vicky – dlaczego wujek Graydon

przyjechał tutaj, do Millar’s Lake? Czy myślisz, że chce nas odwiedzić?

Courtenay odwróciła głowę, żeby dziewczynka nie dostrzegła obawy w

jej oczach, i odpowiedziała:

– Nie wiem, kochanie. Musimy poczekać i przekonamy się same.

Kiedy wracały z zakupów, Courtenay ze zgrozą dostrzegła przed domem

czarnego mercedesa. W samochodzie nie było nikogo.

– Pośpiesz się, mamusiu! Na co tak patrzysz? – zawołała Vicky. – Zimno

mi w nogi!

Courtenay podeszła wolno do ruchliwej figurki, z trudem hamując

niepokój. Zatrzasnęła furtkę do ogródka.

– Nigdy nie zgadniesz, co ci kupiłam – szczebiotała Vicky. – Czy mogę

ci to pokazać dzisiaj? Wiesz, że nienawidzę czekania...

– O, wiem doskonale, ale nie, dzisiaj nie możesz tego zrobić. Ty nie

znosisz czekania, a ja uwielbiam...

– Czy mogę otworzyć, mamusiu? – przerwała Vicky. – Daj mi klucz,

proszę.

– Uważaj, nie potknij się. Powinnam była wymienić żarówkę, zanim

wyruszyłyśmy do miasta. – Courtenay przetrząsała w ciemnościach swoją
torbę w poszukiwaniu kluczy. – O, tutaj są. Jak już mówiłam, panno
Niecierpliwko, najbardziej ze wszystkiego lubię niespodzianki.

Nagle zamarła z przerażenia. Ktoś stał na ganku. Jakiś mężczyzna.

Widziała jego wysoką sylwetkę, słyszała równy, głęboki oddech, czuła
zapach dobrej wody kolońskiej. Odwróciła się, żeby przytrzymać Vicky, ale
zanim zdążyła krzyknąć, silna ręka chwyciła jej ramię, a znajomy, drwiący
głos zabrzmiał nieprzyjemnie:

– A więc lubisz niespodzianki... Mam dla ciebie niespodziankę jak

diabli.

O mało nie zemdlała. Więc Graydon Winter przyjechał do Millar’s Lake,

żeby ją odnaleźć! Teraz już wiedziała, że obawy były uzasadnione. Modliła
się, żeby to było jakieś nieporozumienie. Z nagłym przypływem siły
wyszarpnęła ramię z uścisku. Szukając po omacku Vicky, powiedziała:

– Daj mi klucz, kochanie.
Otworzyła drzwi, a Vicky, zapalając światło w przejściu, weszła do

kuchni. Oczywiście Graydon Winter nie czekał na zaproszenie, żeby wejść
do środka.

Courtenay cisnęła paczki na stół kuchenny, odwróciła się ze złością i

niemal z odrazą.

Ubrany był w czarną skórzaną kurtkę, która zrobiła takie wrażenie na

Krystle, ale zamiast garnituru miał teraz czarny sweter i sztruksowe spodnie
w tym samym kolorze. Strój ten podkreślał jego smukłą sylwetkę i
muskularne ciało. Wiatr rozburzył mu włosy, ostry, zawzięty profil rysował
się wyraźnie. Courtenay wyglądała tak, jakby zobaczyła upiora.

– Czego chcesz? – warknęła, ale szybko ogarnął ją strach. Jeżeli oczy

człowieka są zwierciadłem duszy, to dusza Graydona Wintera była pełna
sprzeczności. Courtenay dostrzegła w tej błękitnozielonej otchłani nie tylko
złość, wrogość i pogardę, ale coś jeszcze. Nie po raz pierwszy widziała
pożądanie w oczach mężczyzny, ale to, co czaiło się w spojrzeniu Graydona,
było czymś znacznie groźniejszym i wyzywającym. To była nieokiełznana
żądza...

Trwało to ułamek sekundy i po chwili Courtenay mogłaby przysiąc, że

uległa złudzeniu. Z ulgą stwierdziła, że Graydon nie patrzy już na nią.
Otwarcie lustrował teraz zniszczoną kuchnię, a jego twarz przybrała znowu
krytyczny i zdecydowany wyraz.

– Czy powiesz coś wreszcie? – krzyknęła – czy przyszedłeś tylko po to,

żeby napawać się moim ubóstwem?

Vicky patrzyła niepewnie na matkę, po czym przeniosła wzrok na

Graydona.

– Czy mam nalać czekoladę, mamusiu? – zapytała pojednawczym

tonem. – Myślę, że wystarczy dla nas trojga.

– Twoja córka wydaje się lepiej wychowana niż ty – skomentował

ironicznie Graydon. – Czy nie masz zwyczaju proponować chociaż gorącej
herbaty komuś, kto przybył w tak zimny wieczór?

Ośmielona Vicky dodała:
– Mama zaraz napali w kominku i usiądziemy wszyscy przy ogniu.

Prawda, mamusiu?

– Nasz gość nie zostanie dłużej, Vicky. Kiedy pójdzie, my...
– Nazywasz mnie gościem – odezwał się Graydon. – Dlaczego nie

powiesz swojej córce, kim jestem? A może nie wiesz? Czy przeceniam
sprawność poczty pantoflowej w Mom’s Own?

– O nie, ona działa jak w zegarku – powiedziała szyderczo Courtenay. –

Jesteś tym bogatym, samolubnym, bezwzględnym Graydonem Winterem,
prezesem Ocean-West, największej spółki żeglugowej w Vancouver!

Zanim zdążył odpowiedzieć, Vicky pisnęła:
– Miałam rację! Ty jesteś moim wujkiem, prawda? Bratem tatusia...
– Vicky... – ręka Courtenay drżała, kiedy nalewała gorącą czekoladę do

kubka. – Chciałabym, żebyś poszła do swojego pokoju, kiedy będę
rozmawiała z panem Winterem...

– Ależ, mamusiu...
– Bez żadnego ale! – Courtenay była stanowcza. Zobaczyła, jak Vicky

wzdycha zawiedziona. W milczeniu szła z matką w kierunku pokoju.
Dopiero kiedy tam dotarły, zatrzasnęła drzwi z taką siłą, że podmuch
oderwał kilka plakatów przymocowanych do ściany.

– Dlaczego nie mogę zostać z wami? Przecież to mój wujek!
– Przykro mi, kochanie – powiedziała Courtenay, stawiając kubek z

czekoladą na szafce nocnej. – Obiecuję ci, że po wyjściu naszego gościa
wszystko ci opowiem.

– Dlaczego on jest taki zły na ciebie? Co mu zrobiłaś?
Courtenay zerknęła w przelocie do lustra i przeciągnęła palcami po

włosach, na próżno usiłując je przygładzić. Policzki jej pałały, oczy
błyszczały jak w gorączce, a wargi drżały. Odetchnęła z trudem i szepnęła
do Vicky: – Kochanie, muszę już iść. – Myślała, że mała coś jeszcze powie,
ale dziewczynka rzuciła się nadąsana na łóżko i odwróciła twarzą do ściany.

Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, Courtenay wróciła do kuchni.

Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak małe jest to pomieszczenie. Postać
Graydona wypełniła je niemal całkowicie.

Zacisnęła pięści.
– Jak śmiałeś wtargnąć w nasze życie? I to jeszcze tak podstępnie! O

mało nie dostałam ataku serca, kiedy tak nagle wychynąłeś z ciemności!

Courtenay obserwowała, jak wzrok Graydona przesuwa się po jej

sylwetce i żałowała, że nie ma na sobie biurowego uniformu zamiast tej
zrobionej na drutach sukienki, która niepotrzebnie uwydatniała jej kształty i
była w dodatku w tym samym kolorze, co jej oczy...

Nie miała wątpliwości, że jest przekonany o sile swego męskiego

wdzięku. Czuła nieznośne gorąco, jak gdyby Graydon zaplatał lśniące pasma
jej włosów i pieścił jej ciało...

– Nie miałem zamiaru cię przestraszyć – rzekł, a jego spojrzenie znów

stało się chłodne. – Zdążyłem tylko podejść i zadzwonić, kiedy właśnie
wyszłaś zza rogu. Nie mam zwyczaju robić krzywdy bezbronnym kobietom.

– Powiedz, po co przyszedłeś, i idź sobie.
– Przyjechałem po Wiktorię.
Pod Courtenay ugięły się nogi. Ręką poszukała oparcia, żeby nie upaść.
– Chyba oszalałeś! Wiktoria jest moją córką. Skąd ci do diabła, przyszło

do głowy, że mógłbyś mi ją zabrać?

– To jasne. Po prostu zapewnię jej lepsze warunki.
– Nam jest tu bardzo dobrze – Courtenay zebrała siły i z ulgą stwierdziła,

że jej głos nie jest już taki drżący i niepewny, jak przed chwilą. – Nie jest tu
oczywiście tak wspaniale jak w Vancouver, ale Millar’s Lake to piękne
miasteczko, a i to mieszkanie w zupełności nam wystarcza.

– Może to miejsce jest odpowiednie dla ciebie, ale nie dla mojej

bratanicy. Och, oczywiście, rozumiem, że kiedy przeprowadziłaś się tutaj
siedem lat temu, byłaś zadowolona, że udało ci się wynająć ten kąt...

Courtenay słuchała oszołomiona. Skąd on tyle o niej wie?
– Dwa lata temu zaciągnęłaś pożyczkę w banku, żeby opłacić stałą

opiekunkę dla Wiktorii, która przeszła zapalenie płuc. W jaki sposób masz
zamiar spłacić dług? Skąd weźmiesz pieniądze na czynsz? O ile wiem,
dzisiaj zostałaś zwolniona z biura...

Drwina Graydona potwierdzała przeczucia Courtenay. Podejrzewała, że

ten człowiek ma jakiś związek z jej zwolnieniem. Złość znalazła ujście w
wybuchu:

– Ty draniu! Jakim prawem wtrącasz się w moje życie? Co zrobiłeś, że

Alf mnie zwolnił?

– Ach, więc kojarzysz te dwie sprawy. Miałem nadzieję, że tak będzie.

To oszczędzi mi wiele wyjaśnień...

– To niczego nie wyjaśnia! Chce wiedzieć, w jaki sposób zmusiłeś Alfa,

żeby się mnie pozbył.

Graydon wzruszył ramionami.
– Kupiłem waszą spółkę.
– Kupiłeś naszą spółkę? – szepnęła. Dobry Boże, myślała, że takie

sytuacje zdarzają się tylko w filmach.

– Ale dlaczego? – zapytała zdławionym głosem. – Przecież nie z mojego

powodu?

– To było jedyne wyjście. Kiedy zorientowałem się, że Alf ma słabość

do ciebie, wiedziałem, że nigdy nie zwolni cię z własnej woli. Nie było innej
możliwości, musiałem go skusić.

– Więc kiedy przekonałeś się, że Mom’s Own stoi na krawędzi

bankructwa, a pan Ketterton nie może sobie pozwolić na modernizację
zakładu...

– Wykupiłem go. To ogromna korzyść dla pana Kettertona. Jest teraz

dyrektorem, ma przyzwoitą pensję. W jego wieku to prawdziwy dar losu. –
Pochylił się z udanym przepraszającym gestem i mówił dalej:

– Kiedy stałem się właścicielem, stwierdziłem, że w administracji

pracuje zbyt wiele osób. Alf musiał przeprowadzić redukcję personelu.

– I oczywiście zastrzegłeś, że ja mam być tą pierwszą ofiarą! –

wybuchnęła Courtenay. – Czytałam o ludziach takich jak ty –
bezwzględnych, niszczących bez skrupułów każdą przeszkodę – ale nie
przypuszczałam, że będę miała kiedykolwiek do czynienia z takim
człowiekiem. Wstyd mi za ciebie.

– O, nie – sprostował łagodnie. – Ja po prostu zawsze osiągam to, na co

mam ochotę. Nie w ten sposób, to inaczej. Od dawna wiem, że za pieniądze
można mieć wszystko. Pieniądz, pani West, to siła!

– Szantażowałeś Alfa! To niewybaczalne, to taki dobry...
– Nie od razu dał się przekonać, to prawda, kiedy powiedziałem, że

musisz odejść z Mom’s Own... ale – czy miał możliwość wyboru?

– Jesteś nikczemny...
– Nie, to ty jesteś podła. – Wypił ostatni łyk czekolady i odstawił kubek.

Z rękami w kieszeniach okrążył stół i stanął przed Courtenay. Przez chwilę
mierzyli się wzrokiem, a napięcie między nimi niebezpiecznie rosło. – „Ta
druga” – jego głos był podejrzanie łagodny. – To nie jest najlepsza
wizytówka, prawda? Co właściwie przyciąga do ciebie żonatych mężczyzn?
Czy mój brat był pierwszy, czy...

– Milcz! – Courtenay cofnęła się trochę. Czuła mrowienie w całym ciele,

chociaż nawet jej nie dotknął. Z trudem zachowywała spokój.

– Pan nie zna faktów, panie Winter. Nigdy nie byłam „tą drugą”. Nie

miałam pojęcia, że twój brat był żonaty.

– Czy nie wiedziałaś również, że Alf ma żonę? O nie, pani West, nie

spodziewaj się, że ci uwierzę. Wiem, że Flo Ketterton była zawsze dla ciebie
życzliwa, ale tobie wcale to nie przeszkadzało romansować z Alfem poza jej
plecami...

– Zupełnie opacznie interpretujesz to, co widziałeś dziś po południu.
– A jak można to interpretować? Zobaczyłem starszego człowieka

omotanego przez nikczemną dziwkę. Usłyszałem miękki głos szepczący:
„kocham cię!”. Po prostu zbierało mi się na mdłości! Chcę zabrać Wiktorię
do siebie, do rodziny, do której i tak należy, zanim zepsujesz ją swoim
niemoralnym prowadzeniem się!

– Jak mam cię przekonać, że nie miałam pojęcia o istnieniu żony

Patryka! Myślałam, że... Przerwała gwałtownie. Chciała powiedzieć:
„Myślałam, że ja byłam jego żoną”, ale po co? Z jakiej racji ten mężczyzna
ma wiedzieć, że była taka głupia I naiwna? Zresztą i tak nie uwierzyłby...

– Nie ma sensu przekonywać cię – powiedziała. – I tak ty wiesz swoje, a

mnie doprawdy jest wszystko jedno, czy mi wierzysz, czy nie. Nie jest mi za
to obojętny los Vicky. Nigdy mi jej nie zabierzesz – rozumiesz? Nigdy!

W ciszy, która zaległa, słychać było tylko szczekanie Snoopy’ego na

podwórku sąsiadów. Wreszcie Graydon odezwał się szorstko:

– Wiktoria nosi nazwisko Winterów i należy do rodziny Winterów.

Wiem, że w świetle prawa ty sprawujesz nad nią opiekę, ale nie zostawię jej
tutaj. A jeżeli nie zgodzisz się, zabiorę również i ciebie...

– Gdzie chcesz nas zabrać?
– Do mojego domu w Vancouver.
– Jesteś szalony! Jeżeli nie wyjdziesz stąd w ciągu dwóch minut,

zawołam policję.

Graydon spoważniał.
– Od śmierci brata i bratowej moja matka z dnia na dzień popada w coraz

większe przygnębienie.

– Jestem pewny, że obecność twojej córki mogłaby być dla niej

pociechą. Zawsze marzyła o wnukach, mógłbym teraz spełnić to marzenie. Z
twoją zgodą albo bez niej.

Czy to wszystko dzieje się naprawdę, czy to jakiś koszmarny sen? Od

śmierci Patryka Courtenay nawet bała się myśleć, że jego rodzina mogłaby
ją odnaleźć i próbować odebrać jej Vicky. A jednak Graydon dowiedział się
o jej istnieniu.

– Nigdy się nie zgodzę, żeby moja córka była narzędziem w twoich

rękach. Może pieniądze są potęgą, ale nawet wszystkie pieniądze świata nie
zmienią mojej decyzji. Vicky nie jest na sprzedaż!

Courtenay odwróciła się, słysząc jakiś dźwięk za plecami. W drzwiach

stała Vicky w nocnej koszulce.

– Mamusiu, poczytaj mi...
– Idź do swojego pokoju. Zaraz tam przyjdę. Pan Winter już wychodzi.
Spostrzegła, że wargi Vicky drżą. Oczy utkwiła w mężczyźnie, który też

ją obserwował.

– Słyszałam, co mówiłeś, wujku Graydonie – odezwała się. – Nie

miałam zamiaru podsłuchiwać, ale właśnie szłam do łazienki, bo rozlała mi
się czekolada. Wtedy usłyszałam, że mówisz coś o moim tatusiu.
Przepraszam, mamusiu, jeśli cię rozgniewam, ale... ja chcę... chcę...

Courtenay oniemiała. Vicky nigdy nie mówiła w ten sposób!
– Słucham, Wiktorio? – Graydon przeszedł parę kroków i zbliżył się do

bratanicy. – Co chciałaś powiedzieć?

Courtenay zawsze była pewna, że dobrze zna swoje dziecko. W ułamku

sekundy zrozumiała, że była w błędzie. Jasne, niebieskie oczy Vicky nie
patrzyły na nią, kiedy dziewczynka powiedziała spokojnie:

– Chcę poznać moją babcię.

Rozdział 3

Nieśmiałe promienie grudniowego słońca przedzierały się przez zasłony,

kiedy następnego ranka Courtenay pakowała walizkę. Piękna, zimowa
pogoda za oknem kontrastowała z jej ponurymi myślami. Jakie to dziwne,
myślała – oparła się Graydonowi, a została pokonana przez wrażliwość
własnego dziecka.

Przyjrzała się ubraniom rozłożonym na łóżku. Były tanie i podniszczone.

Czy ona sama nie wyglądała podobnie? Miała na sobie najlepszy sweter i
nowe dżinsy, ale nawet miękka różowa angora nie zdołała ożywić
zmęczonej twarzy. Oczy były bardziej szare niż zielone, twarz ziemista i
wychudzona.

Trzasnęły drzwi wejściowe i Courtenay usłyszała jakiś głos nawołujący

Vicky z drugiej strony ulicy, a następnie dumną odpowiedź córki:

– Jedziemy do babci w Vancouver na ferie!
Vicky błyskawicznie zaakceptowała wielką zmianę w swoim życiu, idąc

– nie, biegnąc ku niej z podnieceniem, podczas gdy Courtenay czuła się
niemal jak sparaliżowana.

– Jest już! – radosny okrzyk przerwał jej rozmyślania. – Chodź,

mamusiu, czekamy!

Courtenay zgarnęła ze stołu stos książek wypożyczonych z biblioteki i

wyszła, zamykając drzwi. Na widok Graydona, stojącego przy samochodzie,
serce zabiło jej żywiej. Miała nadzieję, że w świetle zimowego poranka
będzie wyglądał mniej korzystnie niż wczoraj wieczorem. Ale jakże się
myliła! Błękitnozielone oczy i ciemne włosy rozwiane przez wiatr
sprawiały, że wydał się jej jeszcze bardziej interesujący. Otworzył przednie
drzwi, pytając szorstko:

– Gotowa?
– Dzień dobry! – odparowała, unosząc wyniośle głowę. – Co za

wspaniały dzień na podróż! – Przeszła obok niego i zanim zdążył się
zorientować, otworzyła tylne drzwi i usadowiła się obok Vicky.

Obserwowała z krzywym uśmiechem, jak zdejmuje marynarkę. Był w

ciemnoszarym, eleganckim swetrze. Nagle przyszła jej do głowy absurdalna
myśl. Czy ta wełna okazałaby się tak kusząco miękka pod palcami, jak na to

wygląda? Co by się stało, gdyby dotknęła ramion Graydona? Przeszył ją
dreszcz. Chwyciła książki i nachyliła się do niego.

– Czy moglibyśmy pojechać okrężną drogą? Muszę zwrócić książki do

biblioteki.

Chwilę później Graydon zatrzymał się przed niewielkim budynkiem

ozdobionym sztukaterią. Zanim Courtenay zdążyła otworzyć drzwi,
podszedł i wyciągnął rękę po książki. Rzucił okiem na tytuły, potem
przeczytał je na głos z rosnącym niedowierzaniem: „Pochodzenie
człowieka”. „Życie człowieka”. „Początek ewolucji”.

– Antropologia? – uniósł ironicznie brwi.
– Mama wybiera się na uniwersytet! – wykrzyknęła Vicky. – Każdą

wolną chwilę poświęca nauce.

Courtenay była niezadowolona. Tak bardzo chciała trzymać Graydona z

dala od swojego życia, a już zdążył odkryć jej najskrytszą tajemnicę. W
dodatku wydawał się tym bardzo zainteresowany. Dlaczego? Od pewnego
czasu powzięła nieuzasadnione chyba podejrzenie, że z jakiegoś powodu jej
osoba bardziej go interesuje niż Vicky.

Głęboko westchnęła, wyjrzała przez okno i postanowiła więcej o tym nie

myśleć.

Około pierwszej zatrzymali się na lunch w przydrożnej gospodzie, a

kiedy wrócili do samochodu, Courtenay musiała zająć przednie siedzenie.
Graydon przygotował bowiem pled dla Vicky, która rozłożyła się wygodnie
z tyłu ze swoją „Małą encyklopedią psów”. Nie zdążyli nawet ujechać
dziesięciu kilometrów, kiedy usnęła.

Courtenay reagowała wszystkimi zmysłami na siedzącego obok

mężczyznę. Do tej pory nikt nie działał na nią tak silnie. Było to tak, jak
gdyby jego ciało wysyłało impulsy, a ona odbierała je, niczym czuła antena.
W dodatku zapach wykwintnej wody po goleniu drażnił jej nozdrza...

– Chciałbym porozmawiać z tobą, zanim dotrzemy do Seacliffe House –

głos Graydona przywołał ją do rzeczywistości. – Chodzi o moją matkę,
Alannę. Patryk i Beth znali się od dzieciństwa i matka szczyciła się potem,
że Patryk okazał się najlepszym mężem..

– Dlaczego mi to mówisz? Cóż mnie obchodzi Patryk i jego żona!
– Chciałbym cię tylko uprzedzić, żebyś nie zrobiła ani nie powiedziała

niczego, co mogłoby zaniepokoić Alannę. Nie chcę, żeby dowiedziała się o

waszym romansie.

– Zabierasz Vicky, żeby twoja matka mogła ją poznać, a jednocześnie

chcesz utrzymać w tajemnicy mój związek z Patrykiem? – zapytała
ironicznie Courtenay. – Bardzo jestem ciekawa, jak jej wyjaśnisz, skąd się
wzięła Vicky.

– Chcę jej powiedzieć prawdę. Nie będzie to ta historyjka, którą

opowiedziałaś mi zeszłego wieczoru. Opowiem jej, jak uwiodłaś mojego
brata i schwytałaś go w pułapkę.

– W rzeczywistości to Patryk mnie uwiódł – odrzekła Courtenay. – Nie

wiedziałam, że był żonaty, a kiedy po sześciu tygodniach znajomości
zaproponował mi małżeństwo, zgodziłam się. Wzięliśmy cichy ślub w
pięknym parku w Whistler...

Courtenay krzyknęła, kiedy Graydon gwałtownie zahamował. Książka

Vicky spadła na podłogę, a ona sama wymamrotała coś przez sen. Courtenay
nigdy jeszcze nie widziała oczu tak pełnych nienawiści jak oczy Graydona.

– Wysiadaj! – rozkazał, a kiedy zawahała się, w obawie, że zostawi ją

tutaj, na pokrytej śniegiem autostradzie, dodał: – Czy chcesz, żeby twoja
córka usłyszała, co mam ci do powiedzenia?

Courtenay wysiadła bez sprzeciwu, otulając się kurtką, aby osłonić się

przed lodowatym wiatrem, który wdzierał się pod ubranie i szarpał włosy.

– Bigamia? – krzyknął Graydon ze złością. – Posądzasz mojego brata o

popełnienie przestępstwa? Masz akt ślubu? Chciałbym go zobaczyć?

– Nie, nie mam...
– Och, jakie to przykre!
– Poczekaj, daj mi skończyć! Nie mam żadnego dokumentu, bo to nie

był prawdziwy ślub. Wtedy oczywiście o tym nie wiedziałam. „Ślubu”
udzielił nam przyjaciel Patryka, a świadkami była para, którą poznaliśmy w
kawiarni. Patryk powiedział mi...

– Patryk mówił mi, że jesteś cwaną dziwką – warknął Graydon ze

złością. – Ale nawet on nie przypuściłby, że wymyślisz taką
nieprawdopodobną

historię,

żeby usprawiedliwić siebie i swoje

postępowanie!

– To nie jest kłamstwo. Och, dlaczego nie chcesz mi uwie...
Urwała, bo Graydon boleśnie ścisnął jej ramiona. Nie mogła się ruszyć.

Przyciągnął ją tak blisko, że miała jego twarz tuż przed sobą.

– Jeżeli odważysz się rozpowiadać te brednie – syknął – pozwę cię do

sądu, oskarżę o oszczerstwo i zapewniam cię, że pójdziesz do więzienia!
Mój Boże, chyba jesteś niespełna rozumu, jeśli sądzisz, że ktokolwiek
uwierzy w te kłamstwa! Ty mała...

Na szczęście dalsze słowa zagłuszyła przejeżdżająca obok cysterna.

Courtenay patrzyła ze zgrozą na złośliwie wykrzywione usta, ciskające
zniewagi.

Wreszcie Graydon odepchnął ją tak gwałtownie, że się zachwiała.

Zacisnęła pięści, żałując, że nie jest mężczyzną. Och, z jaką chęcią
uderzyłaby tę bezczelną gębę. Powiedziała tylko zduszonym głosem:

– Szkoda czasu na rozmowę z tobą...
– Dobrze, że w końcu to zrozumiałaś.
– Ale to wcale nie znaczy, że zachowam prawdę tylko dla siebie. Nie

mam zamiaru osłaniać tego drania Patryka...

– Odniosłem wrażenie, że Wiktoria nie podziela twojej opinii...
– Oczywiście, że nie! Nie chcę, żeby Vicky gardziła własnym ojcem.

Każde dziecko powinno mieć dwoje kochających się rodziców. Moje zostało
pozbawione ojca nie z własnej winy. Musiałam zapewniać ją, że Patryk był
wspaniałym człowiekiem, który ją kochał. I ona mi uwierzyła. Graydon
odgarnął włosy spadające na czoło.

– To bardzo wrażliwe dziecko, prawda?
Courtenay nie wierzyła własnym uszom. Jego głos stał się niemal czuły.

Czyżby ten człowiek był zdolny do ludzkich uczuć?

– Tak – odpowiedziała ostrożnie. – Muszę ją ochraniać. Może jestem

nadopiekuńcza, ale chciałabym jak najdłużej oszczędzać jej stresów i
rozczarowań.

– Rozumiem to i widzę, że jesteście bardzo ze sobą zżyte. Szkoda

byłoby, gdyby coś tę harmonię zepsuło.

– Nie martw się – mruknęła. – Nic takiego się nie zdarzy.
– Nawet jeśli Wiktoria odkryje, że nienawidziłaś jej ojca?
– Mówiłam ci już, że nigdy jej tego nie powiem.
Ku swemu przerażeniu Courtenay dostrzegła w oczach Graydona wyraz

triumfu. Triumf? Strach chwycił ją za gardło.

– Czy mógłbyś... – wyjąkała z niedowierzaniem.
Ton jego głosu był jak smagnięcie mroźnego wiatru.
– Chcę zawieźć Wiktorię do jej babki, ale nie dopuszczę, żeby to

spotkanie okazało się bolesne dla Alanny. A ty nie ośmielisz się

przeszkodzić mi.

Courtenay odwróciła się i spojrzała na pokryte śniegiem góry.
Patryk wykorzystał ją, a teraz jego brat usiłuje się nią posłużyć.

Wprawdzie w inny sposób, ale równie nikczemny...

– Czy chcesz nastawić Vicky przeciwko mnie?
– To już zależy od ciebie. Jeśli będziesz się upierać przy swoich

niedorzecznych kłamstwach, zapewniam cię, że powtórzę je słowo w słowo
twojej córce.

Odwrócił się i ze złością otworzył drzwiczki samochodu. Courtenay

wiedziała, że spełni groźbę. Wsunęła się na swoje miejsce. Znowu, bez
udziału woli, znalazła się w zasięgu jego niezwykłego oddziaływania. Jak
mogła ulegać magnetycznej sile tego mężczyzny, który był przecież
pozbawionym skrupułów potworem?

Zapadł zmierzch, kiedy dotarli do Vancouver. Chociaż była to wigilia

Bożego Narodzenia, Courtenay nie udzielił się świąteczny nastrój, który
panował na ulicach. Vicky przeciwnie – witała radosnymi okrzykami światła
i dekoracje. Kiedy Graydon zajechał na parking, pisnęła:

– Dlaczego się tu zatrzymujemy?
– Nie pojedziemy do babci bez prezentu, prawda? Courtenay spojrzała z

obawą na Graydona.

– Zabrałyśmy prezenty, które kupiłyśmy dla siebie – powiedziała. –

Przykro mi, ale mój budżet nie pozwala na nic więcej. Zwłaszcza że po
powrocie będę bez pracy – nie zawahała się dodać oskarżycielskim tonem.

– Chodźmy po sprawunki, zanim zamkną sklepy. Później porozmawiamy

o pieniądzach.

Kiedy Vicky ruszyła przodem, Graydon przytrzymał Courtenay za ramię.
– Nie mów przy dziecku o swoich kłopotach. Do diabła, wiem przecież,

że masz mało pieniędzy. Zapłacę rachunek. Pomogę ci wybrać upominki.

– Kup matce, co chcesz! Jestem tu tylko dlatego, żeby nie robić Vicky

przykrości!

Odeszła na bok i zaczęła przyglądać się puszystym szalom. Nagle

usłyszała głos za sobą:

– Czy podoba ci się któryś z nich?
– Myślę, że przydałyby się twojej matce. Wyglądają na bardzo ciepłe.

Starsi ludzie źle znoszą zimno...

Nie zwracając uwagi na cenę, Graydon zdecydował się na dwa szale,

brązowy i turkusowy. Poprosił ekspedientkę, by zapakowała je w ozdobny,
świąteczny papier.

Rozejrzał się, po czym zatrzymał wzrok na czarnej aksamitnej sukience

koktajlowej. Zwrócił się do drugiej ekspedientki:

– Proszę podać tę sukienkę pani West do zmierzenia.
– Courtenay zaś rzucił: – Wrócę za dziesięć minut.
– I zanim zdołała się zorientować, wyszedł, trzymając Vicky za rękę.
– Proszę tędy, madam – ekspedientka w różowej, jedwabnej sukience,

pobrzękując bransoletkami, wskazała jej przebieralnię.

Courtenay zawahała się. Do tej pory nie była w takim eleganckim

magazynie – zwykle korzystała ze sprzedaży wysyłkowej. Co ona tu robi?
Nigdy przecież nie pozwoli, żeby Graydon kupował jej sukienkę.

– Przepraszam – powiedziała. – Nie będę mierzyć tej sukienki.
Kobieta zdziwiła się.
– Jestem pewna, że to pani rozmiar.
– Tak, oczywiście, ale...
– Czy nie lubi pani czarnego koloru?
– Ja... lubię. I uważam, że sukienka jest piękna...
– widząc utkwione w nią oczy ekspedientek, miała ochotę zapaść się pod

ziemię. – Po prostu nie chcę kupować nowej sukienki.

– Czy jest pani pewna?
– Najzupełniej.
– Och... Pan Winter tu wróci. Proszę poczekać, żeby się pani z nim nie

rozminęła. Mamy dzisiaj taki duży ruch... Przepraszam, mam klienta.

Pogrążona w myślach Courtenay nie zauważyła Vicky, która podbiegła

do niej z twarzyczką zarumienioną z podniecenia.

– Wujek kupił mi sukienkę! Zobacz, mamusiu!
Courtenay ukryła niezadowolenie, żeby nie robić przykrości Vicky.
– Jakiego koloru, kochanie?
– Pomarańczową! Powiedział, że moje włosy przypominają mu błędny

ognik. A wiesz, mamusiu, babcia dostanie ode mnie koronkową chusteczkę!
Wujek powiedział, że ona nie uznaje jednorazowych serwetek, obrusów...

– I małżeństw – odezwał się w pobliżu głos Graydona. – Którą kreację

wybrałaś? – zapytał, wyjmując portfel. – Czy ta ci się podoba?

– Jest piękna – odpowiedziała. – Ale wiesz, że muszę pilnować mojego

budżetu.

Graydon wyglądał tak, jakby miał ochotę potrząsnąć nią, ale opanował

się i powiedział do ekspedientki:

– Wezmę tę. Dziękuję.
W Courtenay wzbierała złość. Nie mogła zrobić tu sceny, ale wiedziała,

że nic nie zmusi jej do włożenia tej sukienki. Idąc przez obszerny hol,
chciała wziąć Vicky za rękę. Dziewczynka nie zauważyła jej gestu.
Podskakiwała uczepiona ramienia Graydona, jakby zupełnie zapomniała o
istnieniu matki.

Courtenay poczuła bolesne ukłucie w sercu.

Marine Drive, główna ulica Vancouver, była teraz – za zalaną deszczem

szybą samochodu – plamą różnokolorowych świateł i rozmazanych
konturów. Courtenay z trudem dostrzegła drogowskaz, kiedy skręcili w
boczną drogę.

Seacliffe House. Kamienne kolumny podtrzymywały jasno oświetlone

frontowe wejście. Courtenay wiedziała, że Winterowie byli bogaci, ale nie
spodziewała się takiego przepychu. Nawet w ciemności, w strugach
ulewnego deszczu, dom wyglądał jak zamek – nowoczesny zamek z drewna
cedrowego, szkła i kamienia. Zarysy budowli biegły ku niebu na
podobieństwo starych sosen, wznoszących się majestatycznie po obu
stronach domu.

Zanim wspięła się na schody, prowadzące do wejścia, zdążyła dostrzec

jeszcze ogromny krzew rododendronu i poczuła wyraźny powiew znad
oceanu.

Kiedy znaleźli się w ciepłym holu, Graydon podał parasol przyjaźnie

uśmiechającej się kobiecie w wieku około trzydziestu lat.

– Pana matka jest w salonie, panie Winter.
– Dziękuję, Liwy. Powiedz Wheelerowi, żeby wprowadził samochód do

garażu i przyniósł nasze bagaże.

Courtenay rozglądała się zdezorientowana. Spodziewała się marmurowej

posadzki, rzeźbionych mebli, ogromnej srebrzystej choinki. A tymczasem
hol był pusty, zwinięty dywan odsłaniał podłogę. Jedynym meblem była
masywna konsola, przykryta białym płótnem. W rogu stały puszki z farbą,
pędzle, rolki tapety i drabina.

Vicky spojrzała na wuja.

– Czy będziesz malował hol?
Graydon położył rękę na jej ramieniu i poprowadził do drzwi na prawo.
– Twoja babcia postanowiła w czerwcu, że odnowi część holu. Wkrótce

potem, jak robotnicy zaczęli, Paddy... – przerwał i chrząknął – twój tatuś
umarł. Babcia nie życzyła sobie obcych ludzi w domu. Obawiam się, że w
dalszym ciągu woli samotność i spokój. Może od Nowego Roku zmieni
zamiar.

Zwrócił się do Courtenay z surową miną.
– Pamiętaj, że matka wiele przeszła. Cokolwiek zrobisz lub powiesz,

pamiętaj o tym.

– Już ci to obiecałam – odpowiedziała chłodno. – Nie mam zwyczaju nie

dotrzymywać słowa.

Ujął za klamkę, a Courtenay poczuła rączkę Vicky w swojej dłoni.
– Boję się, mamusiu.
Courtenay chciała powiedzieć: – Ja też – ale zamiast tego uścisnęła palce

Vicky i szepnęła: – Nie martw się, kochanie, wszystko będzie dobrze. – I
weszła z nią do pokoju.

Rozdział 4

Kiedy Graydon zamknął drzwi, Courtenay ujrzała ciemne, lśniące

drewno, chińskie parawaniki z laki, kanapę i fotele obite kremową skórą. W
głębi znajdował się barek, ukryty częściowo za dekoracyjną rośliną. Ozdobą
pokoju był wspaniały kominek, z którego bił ciepły blask.

Drobna postać tkwiła w ogromnym fotelu, z otwartym czasopismem na

kolanach. Graydon zbliżył się do niej.

– Mamo... – zaczął, całując jej blady policzek.
Alanna uśmiechnęła się smutno.
– Jak to dobrze, że wróciłeś. Martwiłam się o ciebie.
– Mówiłem ci już, żebyś nigdy nie martwiła się o mnie. Jak się czujesz?
– Dobrze. Jak ci się udała podróż?
– Była bardzo... owocna. – Graydon skinął na Courtenay i Vicky, żeby

się zbliżyły. – Mamo, mam dla ciebie niespodziankę.

Mimo protestów Graydona, Alanna podniosła się, wspierając się o jego

ramię. Jej oczy – niebieskie jak oczy Vicky – objęły dwie postacie.
Courtenay czuła na sobie badawczy wzrok Graydona, kiedy patrzyła na
kobietę, która mogłaby być jej teściową, gdyby wszystko ułożyło się inaczej.
Siwiejące, kasztanowate włosy, skóra jak zwiędły płatek róży, usta szerokie
jak u Vicky.

Spojrzenie starszej pani przenosiło się z Courtenay na Vicky i z

powrotem na Courtenay, która czekała w napięciu, co powie Alanna. W
końcu to Graydon przerwał ciszę.

– Zaprosiłem Courtenay i jej córkę Wiktorię, żeby spędziły z nami

święta, mamusiu – powiedział tak czułym głosem, iż . Courtenay nie mogła
wprost uwierzyć, że to ten sam mężczyzna, który potrafił być tak brutalny.
Objął matkę i poprosił:

– Usiądź.
– Pozwól mi popatrzeć na dziecko.
Courtenay czuła napięcie każdym nerwem.
– Nic nie powiesz? – zwrócił się do niej Graydon i Courtenay mogła

dostrzec mięśnie drgające w jego twarzy. Poczuła jakiś cień sympatii, kiedy
zorientowała się, że i jemu udzieliło się napięcie panujące w pokoju.

Vicky postąpiła krok naprzód.
– Przywiozłyśmy prezenty dla ciebie, babciu. Cieszę się, że cię

poznałam.

Courtenay próbowała wyobrazić sobie zamęt w głowie tej kobiety, która

właśnie dowiaduje się, że ma wnuczkę.

Po dłuższej chwili Alanna uścisnęła lekko rękę Vicky.
– Ja też się cieszę, że cię poznałam, moje dziecko.
– Mamo, to jest Courtenay West.
Courtenay poczuła na sobie baczne, ostrożne spojrzenie. – Pani West?
– To jest panna West – powiedział Graydon miękko.
– Panna West... Graydon mówił mi, że przywiezie kogoś ze sobą, ale nie

przypuszczałam, że to będzie kobieta. Wiele lat upłynęło od czasu, kiedy
ostatni raz gościł tu kobietę.

Dobry Boże, wstrząsnęła się nagle Courtenay. Alanna myśli, że ona i

Graydon... że coś ich ze sobą łączy! Czy dojdzie również do wniosku, że
Vicky jest ich dzieckiem? Odwróciła się bezradnie w stronę Graydona.

– Usiądźmy – zaproponował. – Sherry, mamo?
Courtenay zauważyła z ulgą, że pierwszy raz w życiu Vicky

zachowywała się cicho jak myszka. Alanna usiadła w fotelu i odezwała się:

– A teraz, Graydonie, opowiedz wszystko po kolei. Gdzie poznałeś

Courtenay?

Courtenay ścisnęła z całej siły szklankę. Musi przerwać! Nie może

pozwolić, żeby Vicky słuchała tych kłamstw! Obejrzała się znowu, ale
spojrzenie Graydona kazało jej milczeć.

Zadzwonił i po chwili zjawiła się Liwy.
– Czy pokój przy schodach jest gotowy dla gości?
– Tak, panie Winter.
– Liwy, gdzie jest Blackie?
– W kuchni, panie Winter.
– Wiktorio... – spojrzał na Vicky. – Czy chciałabyś pójść z Liwy?

Poznasz Blackie.

– Kto to jest?
– Mój pies, lab...
– Pies? Ty masz psa? Och, wujku! – oczy Vicky rozbłysły jak gwiazdy.

– Bardzo chciałabym się z nim pobawić!

Graydon uśmiechnął się.

– Na pewno będzie zadowolony, jak cię zobaczy, ale on już nie może się

bawić. To nasz stary, zreumatyzowany przyjaciel.

Courtenay musiała przyznać, że Graydon bardzo subtelnie zaproponował

Vicky wyjście z pokoju.

Zauważył, że w czasie podróży nie rozstawała się ze swoją

„Encyklopedią psów”.

– Czy mogę wyjść, mamusiu?
– Jeśli pani Winter nie ma nic przeciwko temu...
Alanna zawahała się, jakby nie chciała, żeby jej dopiero co poznana

wnuczka zniknęła tak szybko. Po chwili jednak skinęła głową. – Idź, moje
dziecko, tylko wracaj prędko. Vicky skoczyła na równe nogi.

– Czy pokaże mi pani – zwróciła się do Liwy – gdzie jest wasza

choinka? Chciałabym położyć pod nią mój prezent dla mamy.

Liwy spojrzała z niepokojem na swoich chlebodawców. – Nie mamy

choinki w tym roku.

Courtenay doskonale rozumiała Alannę. Choinka była na pewno ostatnią

rzeczą, o której starsza pani pomyślałaby w czasie pierwszych od śmierci
syna świąt Bożego Narodzenia.

Graydon chrząknął. – Mamo, nie wiem, jak opowiedzieć ci o tym... o

tym wszystkim.

Liwy dorzuciła do ognia. Courtenay wpatrywała się w strzelające w górę

płomienie. Graydon opowiadał uspokajającym głosem, a do niej docierało
wszystko jak przez mgłę, jakby znajdowała się w transie. Och, wolałaby nie
słyszeć tego w ogóle, ale słowa natrętnie wciskały się jej do uszu:

– Patryk... dużo wypił... Courtenay w hotelu... krótkie spotkanie...

pomyłka... kochał tylko Beth...

Polano w kominku obsunęło się nagle i snop złotych iskier uniósł się do

góry. Courtenay otrząsnęła się. Uświadomiła sobie, że Graydon i jego matka
patrzą na nią. Postawiła szklankę i wstała, odwracając głowę, żeby nie
dostrzegli łez.

– Przepraszam – powiedziała. – Pójdę na górę.
Graydon coś jeszcze mówił, ale nie rozumiała tego.
Nawet nie chciała słuchać. Gardziła nim tak jak Patrykiem. Jak mogła

związać się z taką rodziną? Zanim dotarła na miejsce, długo
powstrzymywane łzy oślepiły ją tak, że ledwie odnalazła drogę do swego
pokoju.

Courtenay przechadzała się po ogromnej sypialni z wielkim łożem i

pięknym kominkiem z szarego kamienia. Odkąd się tu znalazła, usiłowała
bezskutecznie zapanować nad wszystkimi nieprzyjemnymi odczuciami.
Nawet ściany w ciepłym brzoskwiniowym kolorze, gruby dywan i
wdzięczne kształty mebli z orzecha włoskiego nie były w stanie rozproszyć
jej przygnębienia.

Kiedy usłyszała energiczne pukanie do drzwi, wiedziała, że to przyszedł

Graydon. Spodziewała się go. Obróciła się gwałtownie i zacisnęła wargi,
kiedy dostrzegła drwiący wyraz na jego przystojnej, śniadej twarzy.

– Wygodnie? – zapytał.
Courtenay zarumieniła się. – Wiesz przecież, że nigdy jeszcze nie

mieszkałam w takich luksusach.

Graydon zrzucił marynarkę i rozsiadł się na wspaniałej, aksamitnej

kapie, która pokrywała łóżko jak szarosrebrzysty obłok.

– Poznałaś Alannę – widzisz, jaka jest wątła i słaba. Źle się stało, że

dowiedziała się o zdradzie Patryka. Gdybyś dodała do tego swoje wyssane z
palca opowieści, nie wiem, czy w ogóle by to zniosła.

Courtenay poczuła zamęt w głowie.
– To wszystko jest jakąś absurdalną szaradą!
Gdybym wcześniej znała twoje plany, nie ruszyłabym się z domu. Nie

znoszę kłamstwa! A zwłaszcza tego rodzaju. To stawia mnie w sytuacji nie
do zniesienia! Ale ciebie i tak nie obchodzą przeżycia innych!

Graydon szarpnął niecierpliwie węzeł krawata. Courtenay podeszła do

okna i stanęła tyłem do niego.

– Nie masz racji – odezwał się – że nie interesuję się innymi ludźmi. Nie

zrobię nic, czym mógłbym zranić Wiktorię.

Courtenay wpatrywała się nie widzącym wzrokiem w dalekie światła

błyskające w ciemności. Zastanawiała się nad słowami Graydona. Czy on
rzeczywiście troszczył się o Vicky? W jaki sposób? Przecież dopiero
niedawno zobaczył ją po raz pierwszy!

Usłyszała, że poruszył się.
– Czy nie moglibyśmy być dla siebie uprzejmi? – zaczął. – Dzieci z

łatwością wyczuwają nieżyczliwą atmosferę wokół siebie. Przez wzgląd na
Wiktorię powinniśmy ukrywać, że nie znosimy się nawzajem, nie uważasz?

Courtenay, choć niechętnie, musiała przyznać mu rację.

– Tak – powiedziała chłodno. – Zgadzam się. Ale to będzie możliwe

tylko wtedy, jeżeli będziemy poruszać obojętne tematy. – Patrzyła na jego
odbicie w ciemnej szybie okna i spostrzegła blask oczu. – Takie tematy,
jak... twój dom. Jest naprawdę piękny.

Graydon zbliżył się do niej. Stanął tak blisko, że jego oddech poruszał jej

włosy. Odczuła znowu ten niezwykły, magnetyczny urok.

– Tak – powiedział. – Mamy szczęście. A Alanna ma dar stwarzania

rodzinnej atmosfery.

Nagle chwycił Courtenay za ramiona i obrócił do siebie. Palce trzymały

ją jak kleszcze, kiedy mówił:

– W tym domu jest dość miejsca dla wszystkich. Dla Alanny i dla mnie...

dla ciebie i Wiktorii.

Courtenay poczuła wzbierającą złość. To miał był neutralny temat!
– Tutaj żyłoby ci się dużo lepiej – ciągnął Graydon. – Miałabyś zupełną

swobodę, mogłabyś prowadzić własne życie towarzyskie. Ludzie twierdzą,
że dwie kobiety nie mogą się pomieścić w jednej kuchni, ale tu mogłybyście
mieć z Wiktorią mieszkanie z oddzielnym wejściem. Z czasem ty i Alanna
mogłybyście...

– Zaprzyjaźnić się? – Courtenay zaśmiała się niedowierzająco. – To

chciałeś powiedzieć? Wydaje mi się, że zrobiłeś wszystko, żeby
zaprzepaścić taką szansę. Zresztą tracimy niepotrzebnie czas, bo i tak nie
mam zamiaru zostać tutaj na dłużej. Szkoła zaczyna się 7 stycznia i do tego
czasu ja i Vicky wrócimy już do Millar’s Lake.

– Wiktoria jest wyjątkowo żywym dzieckiem – nie dawał za wygraną

Graydon. – Ty wiesz o tym najlepiej. Powinna chodzić do dobrej prywatnej
szkoły – jest tu taka w pobliżu, tylko dziesięć minut drogi samochodem. To
byłoby dla niej bardzo korzystne. Czym się najbardziej interesuje?
Komputery, teatr, pływanie?

– Próbujesz dać mi do zrozumienia, że ponieważ nie mogę zapewnić

Vicky odpowiedniego poziomu życia, powinieneś mi ją odebrać...

– Nieprawda. Chcę tylko jej dobra. Przecież ona należy do Winterów,

czy tego chcesz, czy nie, i nic tego nie zmieni. Po śmierci Patryka wydawało
się nam, że nasz ród się kończy, ale...

– Ale jest Vicky – Courtenay spojrzała na niego wyzywająco. – Ale

Vicky nie nazywa się Winter, tylko West. Jeżeli niepokoisz się, że twój ród
może wygasnąć, dlaczego sam nie postarasz się o następcę? Jestem pewna,

że nie brakuje chętnych kobiet! Graydon odwrócił się i zasłonił okno.

– W przeciwieństwie do ciebie. Nie, nie chcę dzieci pozamałżeńskich, a

nie ma kobiety, która mogłaby mnie nakłonić do ślubu. Czy to jest
odpowiedź na twoje pytanie?

– Nie można namówić cię do małżeństwa? – zapytała szyderczo. – Co za

problem, Graydon? Czy nie lubisz kobiet? A może wolisz...

– Och, lubię kobiety. Dlaczego śmiejesz się tak pogardliwie? Czy mi nie

wierzysz?

Zanim Courtenay zdążyła odpowiedzieć, chwycił ją gwałtownie za

ramiona. – Pozwól mi udowodnić, że się mylisz.

Z całej siły szarpnęła się, pragnąc uwolnić się z jego objęć. Ale on wplótł

palce w jej włosy, zbliżając jej twarz do swojej. Courtenay zobaczyła tuż
przed sobą ciemne włosy, rozszerzone źrenice... i przymknąwszy oczy
poddała się gwałtownemu pocałunkowi.

Niezwykły dreszcz przeszył ją, gdy Graydon dotknął ustami jej warg.

Serce niemal przestało bić.

Graydon znieruchomiał, jakby trochę zaskoczony. Ale trwało to tylko

chwilę. Zanim się zorientowała, była uwięziona w jego ramionach.

Och, jak bardzo nim pogardzała! Ale nawet gdyby mogła znaleźć słowa

w pełni wyrażające jej odczucia, to i tak nie mogłaby nic powiedzieć.
Zawładnął nią jego seksualny magnetyzm, niepodobny do niczego, co
przeżyła do tej pory. Obudził zmysły, o których istnieniu dotąd nie
wiedziała. Czuła narastającą namiętność...

Broniła się coraz słabiej. I chociaż nakazywała sobie walkę z nieznaną

mocą, uświadomiła sobie z przerażeniem, że gładzi jego ramiona, kark,
jedwabiste włosy. Dobry Boże, co się z nią dzieje? Broń się! – podpowiadał
rozum. Ale serce szeptało: – Poddaj się...

Nagle zaparło jej dech – poczuła, że ręce Graydona wsuwają się pod

sweter, ciepłe dłonie muskają jedwabistą skórę nagich pleców. Usłyszała
stłumiony jęk Graydona. W odpowiedzi jej piersi nabrzmiały, a serce zabiło
jeszcze żywiej.

Wydawało się, że zrozumiał utajone pragnienie tego pięknego ciała.

Sięgnął do zapięcia stanika. Courtenay zadrżała i przywarła do niego
biodrami.

Pragnął jej! Courtenay doznała prawdziwego wstrząsu, kiedy to sobie

uświadomiła. Okazało się, że nie jest mu obojętny urok drugiej płci. Odkryła

coś, czego z pewnością wolałby nie ujawniać – że czuje do niej pociąg
fizyczny, że nie jest mu obojętna.

W chwilę potem Graydon brutalnie odepchnął ją od siebie. Twarz mu

nagle pobladła, w oczach, które ciągle jeszcze spoglądały na nią pożądliwie,
pojawiła się złość.

Kiedy znowu się zbliżył, uświadomiła sobie z przerażeniem, że jej sutki

rysują się wyraźnie pod obcisłym sweterkiem. Przygryzając drżące wargi, w
popłochu zasłoniła piersi złożonymi ramionami.

Wydawało jej się, że te krótkie chwile trwają wiecznie. Zmierzył ją

oczami, które były znów czyste i zimne.

– Czy to uzasadnia mój punkt widzenia? – zapytał głosem, w którym

słychać było pewność siebie.

– To przede wszystkim dowodzi – odpowiedziała krótko Courtenay – że

nie jesteś dżentelmenem.

– Och, zapewniam cię, że potrafię być prawdziwym dżentelmenem –

dodał z drwiącym uśmiechem – ale tylko wtedy, kiedy mam do czynienia z
prawdziwą damą. – Wziął marynarkę z łóżka i naciągnął ją na ramiona. – A
dama nie reaguje w ten sposób na pocałunek obcego człowieka. Zwłaszcza
jeśli go nienawidzi. Bo przecież nienawidzisz mnie, prawda?

– Tak, nie znoszę cię. Ale jeśli chodzi o pocałunek... Każda kobieta

zareagowałaby w ten sposób, chyba że byłaby z kamienia. Nie zapominaj
jednak, że i ty odczuwałeś pożądanie – stwierdziła spokojnie. –
Nienawidzisz mnie również, ale jednocześnie mnie pożądasz. Spójrz na
siebie, Graydonie Winter. Jestem pewna, że nie jesteś taki, na jakiego
wyglądasz.

Nie czekając na odpowiedź, przesunęła się koło niego i weszła do

łazienki, zamykając za sobą drzwi.

Oparła się o drewnianą boazerię, trzęsąc się jak w febrze. Pragnął jej...

oboje wiedzieli o tym.

Ale ona również go pragnęła.
Obiecała sobie, że nigdy więcej nie pozwoli mu na zbliżenie, bo

wiedziała, że w jego rękach mięknie jak wosk.

A to może doprowadzić tylko do katastrofy.

Rozdział 5

Ciężka atmosfera w czasie obiadu była dla Courtenay wprost nie do

zniesienia.

Kiedy zeszła na dół, Alanna powitała ją chłodnym „dobry wieczór” i

odwróciła się na pięcie. Courtenay zrobiło się jej żal. Czy matka Patryka
mogła osądzić ją sprawiedliwie, nie znając całej prawdy? Czy ta kobieta w
ogóle przypuszczała, że istniała jakaś inna historia?

Litowała się nad Alanną, ale do Graydona czuła jedynie złość. To on był

odpowiedzialny za całą sytuację. Zaproponował, żeby okazywali sobie
uprzejmość, jednak swoim zachowaniem udaremnił wszelkie próby
porozumienia.

Na szczęście Vicky była w beztroskim nastroju i kiedy jedli, towarzyszył

im podekscytowany głosik. Liwy podała wyśmienitego łososia z pieczonymi
ziemniakami i brokułami ugotowanymi na parze z aromatycznym sosem
posypanym pietruszką.

– Truskawki! – Rozległ się dziecięcy okrzyk, kiedy wniesiono deser. –

Moje ulubione owoce! My bardzo rzadko je kupujemy – są takie drogie.

– Drogie są teraz, zimą. – Graydon spojrzał na matkę, która trzymała

srebrny dzbanuszek ze śmietanką. – Ale nie latem.

– Latem są tanie – przyznała Vicky, wkładając do ust czerwone,

aromatyczne owoce. – Ale my raczej obchodzimy się bez nich, ponieważ
musimy oszczędzać pieniądze. Mamy z mamą specjalne konto w banku na
ortodontę. Dentysta mówi, że za dwa lata będę potrzebowała aparatu, „bo
mam wystające zęby...

– Nieprawidłowy zgryz, kochanie. – Courtenay usiłowała protestować,

kiedy Vicky wzięła dzbanuszek z rąk Alanny i polała śmietanką swoją i
matki porcję truskawek.

– Wystające zęby, nieprawidłowy zgryz... co za różnica! – Vicky

wzruszyła ramionami. – W każdym razie, kiedy idziemy do sklepu, mama
zawsze pyta:

– Czy my tego potrzebujemy, czy tylko chcemy, a kiedy okazuje się, że

chcemy, odmawiamy sobie. Na ogół zamiast kupować, odkładamy pieniądze
na nasze specjalne konto.

Alanna uniosła brwi i zerknęła na Courtenay. Zamiast chłodnej

obojętności Courtenay zobaczyła błysk zdziwienia. A może było to
zdziwienie połączone z aprobatą? Zanim zdążyła się zastanowić, Alanna
odezwała się do Vicky:

– Jesteś na swój wiek bardzo mądrym dzieckiem.
– O tak, wiem – uśmiechnęła się promiennie Vicky.
– Słyszałam, jak pan Ketterton mówił to samo mamusi pewnego

wieczoru. Przyszedł do nas na kolację, bo jego żona wyjechała. Prawda,
mamusiu?

Courtenay napotkała pogardliwy wzrok Graydona. Starała się

odpowiedzieć możliwie spokojnie:

– Tak, było tak rzeczywiście.
– Pewnie nie wiesz, mamo – powiedział Graydon ze złośliwym

uśmieszkiem – że pan Ketterton był szefem Courtenay... Och, znacznie
więcej niż szefem... był również... jej bardzo bliskim przyjacielem...

Courtenay zacisnęła ręce aż do bólu. Och, jakiż to drań! Zaprosiła wtedy

Alfa na kolację na wyraźne życzenie Flo, żeby mógł podczas jej
nieobecności zjeść przynajmniej jeden porządny posiłek.

Ale zanim zdążyła otworzyć usta, Alanna odsunęła krzesło od stołu i

wstała.

– Myślę, że kawę wypijemy w salonie. – Odwróciła się tyłem do

Courtenay, mówiąc do syna: – Zadzwonisz na Liwy, kochanie?

– Babciu, pobiegnę do kuchni i poproszę Liwy, żeby przyniosła kawę. –

Vicky zerwała się i pobiegła do drzwi. – Chciałabym zobaczyć, co robi
Blackie.

Courtenay stanęła na środku salonu, czekając, aż Graydon pomoże matce

usiąść w fotelu. Teraz, kiedy nie miał na sobie swetra, widziała jego mięśnie
rysujące się pod szarą koszulą. Dobrze dopasowane spodnie podkreślały
smukłość długich nóg. Był bardzo męski i przystojny.

Dlaczego brat Patryka nie okazał się otyłym, starszym panem? Na widok

tego zmysłowego mężczyzny o zniewalającym spojrzeniu krew zaczynała
jej szybciej krążyć w żyłach.

Kiedy spoglądała na jego czarne, wijące się włosy, przypominała sobie,

jakie były jedwabiste i gładkie pod jej palcami. Wspomnienie jego pieszczot
wywołało dreszcz pożądania, który przeszył na wskroś jej ciało.

Chwyciła powietrze w płuca. Graydon usłyszał to, a może wyczuł – i

odwrócił się gwałtownie. Spojrzenia ich zetknęły się. Wiedziała, że w jej
oczach było tyle pożądania, że aż rumieńce wstydu wystąpiły jej na policzki.

– Usiądź – nakazał ostro, wskazując jej fotel.
Nie chciała się sprzeciwiać, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa.

Wiedziała, że gdyby miała zamiar pójść teraz na górę, nie zrobiłaby nawet
kilku kroków.

Drzwi otworzyły się i Liwy wniosła kawę w srebrnym dzbanku i

filiżanki z porcelany z eleganckim wzorem w złote liście.

– Czy napijesz się likieru, mamo? – spytał Graydon, kierując się w stronę

barku.

– Nie, dziękuję, kochanie.
Spojrzał na Courtenay, ale ona również odmówiła. Kiedy Graydon

stawiał kawę na stole, Alanna zwróciła się do niego:

– Gray, czy mógłbyś mi przynieść krople miętowe? Są w torebce na

stoliku.

– Czy źle się czujesz, mamo?
– To tylko mała niestrawność – uśmiechnęła się.
Kiedy drzwi zamknęły się za nim, uśmiech zniknął z twarzy Alanny.

Odetchnąwszy głęboko, przesunęła się w fotelu tak, żeby siedzieć na wprost
Courtenay. Ogromny pierścień z diamentem i szafirem błyszczał obok
ślubnej obrączki na ręce opartej o poręcz fotela.

– Chciałabym skorzystać z okazji i porozmawiać z tobą na osobności. –

Niebieskie oczy były tak twarde jak klejnoty w pierścieniu. – To nie zajmie
wiele czasu.

Courtenay niepewnie podniosła filiżankę do ust. – Słucham, pani

Winter?

– Panno West, ma pani zamiar spędzić w moim domu dwa tygodnie.

Myślę, że będzie najlepiej, kiedy od razu wyjaśnimy sobie wszystko. Będę
szczera. Graydon nie pragnie pani obecności tu, w Seacliffe House... i ja
również.

Courtenay przełknęła odrobinę kawy i ostrożnie postawiła filiżankę.
– Pani i Graydon daliście mi to jasno do zrozumienia. Myślę, że Graydon

powiedział pani równie wyraźnie, że nie chciałam tu przyjeżdżać.

W spojrzeniu Alanny pojawiła się wrogość. – Zawsze gardziłam

kobietami, które zadają się z żonatymi mężczyznami...

– A żonaci mężczyźni, którzy pozwalają sobie na to? Co pani o nich

sądzi?

– Żal mi ich. Większość z nich grzęźnie w takich związkach, nie zdając

sobie nawet dobrze sprawy z tego, co się stało. Kiedy spotykają atrakcyjną
kobietę, nie mogą oprzeć się pokusie. Kobieta taka jak pani może zniszczyć
wiele małżeństw...

Courtenay patrzyła na ogień płonący na kominku i czuła, jak ogarnia ją

fala gniewu. Czemu obiecała Graydonowi, że nie powie prawdy Alannie?
Widocznie chciał zniszczyć zaufanie Vicky do matki, skoro złamał
obietnicę... Na szczęście więź między nią a córką jest tak silna, że te
zniewagi jej nie zerwą. Kłamała wprawdzie, opowiadając Vicky o Patryku,
ale robiła to tylko dla jej dobra. Czy Vicky to zrozumie?

Postanowiła zaryzykować. Musi się bronić.
Alanna patrzyła przed siebie, a jej wyblakłe, niebieskie oczy były pełne

takiej udręki, że Courtenay poczuła litość i wyrzuty sumienia. Tej
zasmuconej, zranionej kobiecie powinno się mówić kłamstwa, żeby
oszczędzić jej okrutnej prawdy. Nie mogła dowiedzieć się, że jej syn był
niewierny i nieczuły. Musi pozostać w przeświadczeniu, że szczególne
okoliczności sprowadziły go na manowce.

Courtenay wyprostowała się.
– Pani Winter – zaczęła uprzejmie. – Przepraszam, nie chciałam sprawić

pani przykrości. Przez te dwa tygodnie postaram się pani nie narzucać.

Alanna powoli obróciła głowę w stronę Courtenay. Spojrzała wyraźnie

zdziwiona, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, do pokoju wszedł Graydon.

Od razu wyczuł napięcie. Podszedł do matki i położył jej torbę na

kolanach.

– Dziękuję ci, kochanie – odezwała się Alanna drżącym głosem. –

Niepotrzebnie cię fatygowałam. Chyba się położę. Miałam dziś zbyt wiele
wrażeń. Dobranoc. – W oczach miała zakłopotanie, kiedy mijała Courtenay
w przejściu.

Gdy drzwi zamknęły się za Alanną, Graydon zwrócił się z gniewem ku

Courtenay.

– Co u diabła powiedziałaś jej, że wyszła taka zmartwiona?
– Nic, co mogłoby ją zaniepokoić. Obiecałam, że będę trzymać się z

daleka, dopóki tu będę przebywać. I mam zamiar tego dotrzymać. – Zaczęła
przeglądać „Architectural Digest”, mając nadzieję, że Graydon nie zauważy
drżenia jej rąk.

Przez kilka minut słychać było tylko szelest przewracanych kartek.

Courtenay patrzyła nie widzącymi oczami na błyszczące zdjęcia –
modernistyczne krzesło obite jedwabiem, portret Coco Chanel w jej
paryskim apartamencie, Pheromone, najdroższe perfumy świata...

– Wigilia Bożego Narodzenia. – Słowa Graydona przerwały ciszę.

Siedział, przypatrując się jej spod długich, czarnych rzęs. – Co robiłybyście
teraz z Wiktorią, gdybyście były w Millar’s Lake?

Więc on rzeczywiście pragnie zachować pozory – pomyślała Courtenay.

Spojrzała na zegarek. – Myślę, że o tej porze Vicky byłaby już w łóżku, a
ja...

– A ty zabawiałabyś się z którymś ze swoich przyjaciół? Może. , z

Alfem? – wąskie, aroganckie wargi skrzywiły się cynicznie. – A może
dysponujesz całym zastępem żonatych mężczyzn, którzy przylecą na
skrzydłach na każde wezwanie?

Courtenay cisnęła czasopismo z furią na stół i zerwała się. Jakże się

myliła – on wcale nie miał zamiaru być uprzejmy!

Nie odpowiadając na jego złośliwe uwagi wybiegła z pokoju, trzaskając

drzwiami. Nienawidzi go!

Kiedy Vicky już spała, Courtenay wzięła ciepłą kąpiel, głównie po to,

żeby się trochę uspokoić. Położyła się do łóżka i zgasiła światło, mając
nadzieję, że wkrótce zaśnie, ale sen nie przychodził. Dopiero po drugiej
poczuła się zmęczona i już prawie zasypiała, kiedy nagle usłyszała, że ktoś
w pobliżu otworzył drzwi. W chwilę później zza ściany dobiegło ją
skrzypienie łóżka. Przekręciła się na wznak, starając się robić jak najmniej
hałasu. Zastanawiała się, czy to nienawiść do niej nie pozwalała zasnąć
Graydonowi? Nie było wątpliwości, że to on był jej sąsiadem. Czy też nie
mógł zapomnieć o ich pocałunkach? Czy rozważał – tak jak ona – co
zdarzyłoby się, gdyby nie było dzielącej ich ściany?

Następnego ranka obudził ją dźwięk otwieranych drzwi i aromat mocnej,

gorącej kawy. Z westchnieniem wtuliła twarz głębiej w poduszkę i
próbowała znowu zapaść w ten dziwny sen.

W jakiś tajemniczy sposób ściana między dwiema sypialniami zniknęła i

Graydon leżał już nie w swoim łóżku, ale w jej własnym. Zdjął jej różową
piżamę, a spojrzenie jego oczu, jakim ogarniał jej odsłonięte ciało,

wywoływało dreszcz podniecenia. Kiedy zaczął ją namawiać, by i ona go
rozebrała, zniknęły wszelkie bariery. Rozchylone wargi, ciało płonące z
podniecenia, wszystko trwało w oczekiwaniu na niego, w dzikim, szalonym
pragnieniu. Przylgnął do niej i głosem nabrzmiałym uczuciem wyszeptał...

– Kawa, madam!
Te słowa przerwały gwałtownie senne marzenia. Uniosła powieki. Tuż

obok łóżka stał obiekt jej snów – nie nagi, lecz zwyczajnie ubrany w sweter i
dżinsy.

Trzymał w rękach tacę. W jego oczach dostrzegła ironię, jak gdyby

domyślał się, że był bohaterem jej tak podniecającego snu.

– Wesołych Świąt!
Boże Narodzenie – a ona zaspała! Courtenay uniosła się na łokciu,

owijając się prześcieradłem – niemal zaskoczona, że ciągle ma na sobie
różową piżamę. Granica między snem a jawą wydawała się zacierać w jej
świadomości. Jak mogła we śnie przeżywać taką ekstazę z mężczyzną, z
którym na jawie nie sposób było dojść do porozumienia?

Odrzucając włosy do tyłu, zapytała:
– A cóż ty tu robisz?
Graydon postawił tacę na stoliku.
– To chyba oczywiste. Przyniosłem ci kawę. – Podszedł do okna i

rozsunął zasłony. Światło szarego, zimowego dnia rozjaśniło nieco
sypialnię.

– Nie to miałam na myśli. Dlaczego przyniosłeś mi kawę?
– Liwy jest zajęta w kuchni – odpowiedział z drwiącym uśmiechem.

Białe zęby błysnęły w opalonej twarzy. – Jak będziesz gotowa, zejdź na dół.
Będziemy ubierać choinkę.

– Przecież Liwy powiedziała...
– Alanna zmieniła zdanie i z samego rana dostarczono nam dwumetrowe

drzewko. Wiktoria i Bertie właśnie je ubierają.

– Bertie?
– To zaprzyjaźniona z nami osoba... Czy chcesz, żebym przysłał tu

Wiktorię?

Przez moment Courtenay zastanawiała się nad słowami Graydona.

Czemu zawahał się, zanim nazwał Bertie przyjacielem rodziny? Zaraz
jednak zwróciła myśli ku córce. To było pierwsze Boże Narodzenie, podczas
którego Vicky nie wpadła o świcie do pokoju matki, domagając się

rozpakowywania prezentów. Nie chciała jednak okazać Graydonowi, jak
bardzo ją to zabolało, toteż odpowiedziała niedbale:

– Nie trzeba. Jestem pewna, że dobrze się bawi.
– Domyślam się, że zdążyła już przywyknąć do tego, iż musi sama

zajmować się sobą, kiedy ty przebywasz w męskim towarzystwie w zaciszu
sypialni.

Mimo gniewu, jaki ją ogarnął, Courtenay zauważyła, że sweter Graydona

był w takim samym kolorze jak jego oczy.

– Możesz sobie wyobrażać, co ci się podoba – odrzekła gniewnie. –

Miałam nadzieję, że nie będziesz mi już więcej sprawiać przykrości swoimi
nieuzasadnionymi podejrzeniami. Nie mam zamiaru ich słuchać.

Graydon podszedł bliżej do łóżka i stanął tak, że widziała z dołu jego

podbródek ocieniony zarostem. Serce zabiło jej gwałtownie – był bardzo
przystojny! Wyobraziła go sobie polującego na tygrysy w dżungli – jego
szorstka, gruboskórna męskość lepiej sprawdzałaby się tam, niż w tej
elegancko umeblowanej sypialni. Myśląc o tym, zarumieniła się. Był
dokładnie taki sam, jak w jej śnie!

Nachyliła się do nocnego stolika i ujęła uszko filiżanki z kawą, nie

zauważając, że prześcieradło zsunęło jej się z ramion.

Co zdarzyło się później, nie pamiętała – wypadki potoczyły się

błyskawicznie. Czy zawadziła łokciem o róg poduszki? Czy potrąciła ręką
brzeg tacy? Filiżanka wysunęła się jej z palców, a gorąca kawa popłynęła po
piersiach. Krzyknęła i wyprostowała się, starając się oderwać przemoczoną
piżamę, która przylgnęła do skóry.

Nie zdążyła nawet mrugnąć okiem, kiedy Graydon był już przy niej.
– Wstań! – krzyknął, a kiedy siedziała jak sparaliżowana, wyciągnął ją z

łóżka i popchnął w kierunku łazienki.

Courtenay stała drżąc na marmurowych płytkach posadzki, niezdolna do

żadnego ruchu, podczas gdy Graydon ściągnął z wieszaka różowy ręcznik i
wcisnął pod kran, nasączając grubą tkaninę lodowatą wodą. Ale kiedy
próbował ściągnąć z niej piżamę, oprzytomniała.

– Stop! – zawołała. – Nie wolno ci...
– To nie pora na skromność – warknął, zrywając brutalnie delikatną

tkaninę i odsłaniając poparzoną skórę na piersiach.

Wzdrygnęła się i skrzywiła z bólu, kiedy Graydon przyłożył lodowaty

ręcznik do gorącej, piekącej skóry. Mimo bólu była ciągle świadoma jego

obecności. Stał tak blisko, kiedy otulał delikatnie ręcznikiem jej ramiona i
plecy, że mogłaby dotknąć wargami jego podbródka. Chłonęła zapach jego
włosów, słyszała lekki, miarowy oddech. Kiedy ostrożnie podwijał ręcznik
między łopatkami, widziała jego odbicie w lustrze.

Te zabiegi okazały się skuteczne. Przyszło jej do głowy, że mógłby być

wspaniałym lekarzem. Wszystkie pacjentki szalałyby za nim...

Wstrząsnęła się nagle. Skąd takie idiotyczne myśli przychodzą jej do

głowy?

– Jak tam? – ostry głos Graydona przywołał ją do rzeczywistości.
– Och... dużo lepiej.
Kiedy ich spojrzenia spotkały się, Courtenay nie miała wątpliwości –

Graydon patrzył na nią nie jak na kobietę, lecz jak na istotę potrzebującą
pomocy. Ona tymczasem snuła fantastyczne marzenia o Graydonie-lekarzu,
w którym mogłaby się zakochać...

– Jak... jak długo muszę trzymać ten ręcznik? – nie mogła oderwać od

niego oczu. Była jak zahipnotyzowana. – Zimno mi!

Graydon stał przez chwilę nieruchomo, jak gdyby nie wiedział, co ma

odpowiedzieć. Następnie zdjął swój sweter i owinął go wokół jej ramion. –
Proszę. Trzeba potrzymać ręcznik przynajmniej przez pięć minut, dopóki nie
poczujesz ciepła rozchodzącego się po całym ciele.

– Czy nie przesadzasz trochę? Ta kawa nie była aż tak gorąca...
– Nie powinnaś ryzykować – rzucił szorstko. – O taką piękność jak ty

trzeba specjalnie dbać.

Courtenay spojrzała z niedowierzaniem.
– Jak miło to słyszeć! Ale to przecież nieprawda. Wyobrażam sobie jak

wyglądam – na pół rozebrana, z mokrym ręcznikiem wokół ramion, bez
makijażu, z potarganymi włosami. Jak strach na wróble!

Urwała gwałtownie, kiedy Graydon wyciągnął rękę i nawinął sobie na

palec pasmo jej wilgotnych włosów, opadających na ramiona.

– Ty powinnaś wyglądać jak straszydło – powiedział ochryple – ale

naprawdę jesteś diabelnie pociągająca. Jak ty to robisz? Skąd ta twoja
bezbronność i niewinność?

Skoro zaliczasz się do kobiet, które...
Nie powiedział tego głośno, ale te słowa wisiały niemal w powietrzu.

Courtenay próbowała zareagować, jakoś się bronić, ale nie udało jej się nic
wykrztusić przez ściśnięte gardło. Czemu pogarda Graydona sprawia jej taki

ból? Do tej pory czuła tylko gniew i nienawiść. Co się zmieniło? Patrzyła
bezradnie na niego, daremnie próbując znaleźć odpowiedź.

Nagle Graydon zapytał:
– Czemu, u diabła, zawsze patrzysz na mnie tak, jakbyś oczekiwała, że

cię pocałuję?

Courtenay zadrżała. Czy to pragnienie rzeczywiście malowało się na jej

twarzy? Serce zabiło jej gwałtownie, kiedy przypomniała sobie kuszącą,
aksamitną gładkość jego ciała w zetknięciu z jej ciałem...

– Mylisz się – odrzekła, opuszczając powieki z długimi rzęsami. –

Wyobrażasz sobie rzeczy, które...

– Ja się mylę? – ręce Graydona przesunęły się po jej ramionach. – Spójrz

na mnie i powiedz, czy nie mam racji.

Nie, nie mylił się. Naprawdę pragnęła, żeby ją pocałował. Pragnęła tego

bardziej niż czegokolwiek do tej pory. W tym zapamiętaniu zapomniała o
Vicky!

Vicky! Wstrząsnęła się. Vicky to jedyna istota, która była dla niej

najważniejsza na świecie.

Nie miała najmniejszej wątpliwości, że Graydon chciał zbliżyć się do

Vicky. Znała go na tyle, że wiedziała, iż nie ustąpi, dopóki nie zdobędzie
tego, co zamierzył. Wykupił przecież Mom’s Own tylko po to, żeby
pozbawić ją pracy. To było nikczemne! Czyż teraz też nie próbuje schwytać
jej w sidła, aby odwrócić jej uwagę od walki, którą z taką determinacją
toczyła o niezależność swoją i Vicky? Jeżeli tak, już mu się to prawie udało.
Dzięki Bogu, że opamiętała się w porę...

– Nie – powiedziała z wysiłkiem. – Nie chcę, żebyś mnie pocałował. Nie

wiem, skąd ci to w ogóle przyszło do głowy. A teraz – wyjdź już!

– Przyślę do twojego pokoju Livvy z maścią na oparzenia. Przy okazji

posprząta trochę.

Przeszedł obok niej, a po chwili drzwi za nim zamknęły się z trzaskiem.

Och, dobry Boże...

Już chyba wystarczająco cierpiała skazana na towarzystwo mężczyzny,

który tak ją fizycznie pociągał... Póki go nienawidziła całym sercem, mogła
walczyć z tym uczuciem. Teraz będzie to trudne. Ujrzała jego drugie
oblicze, poznała niepokój i zgryzotę...

Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Maleńkie ziarenko zakiełkowało w

jej sercu, ziarenko troski o mężczyznę, którego powinna nienawidzić. To

było ziarenko, które nie może nigdy wzejść.

Rozdział 6

Courtenay poczuła zapach pieczonego indyka, kiedy piętnaście minut

później schodziła po schodach. Z salonu dobiegł ją kobiecy śmiech.
Stawiając nogę na ostatnim stopniu, zawahała się. Graydon wspomniał
wprawdzie o Bertie, ubierającym choinkę z Vicky, ale ten głos nie należał
przecież do mężczyzny. Czy Bertie przyprowadził kogoś ze sobą?
Przyjaciółkę? Żonę?

Spojrzała niepewnie na swoją wełnianą, czerwoną sukienkę. Wiedziała,

że wygląda ładnie, ale... sukienka miała już trzy lata. Czy w dalszym ciągu
prezentuje się dobrze?

– O, jesteś – odezwał się Graydon, który też zmierzał do salonu. – Jak

twoje oparzenie?

– Skóra jest jeszcze podrażniona, ale wygląda już dużo lepiej.
– To dobrze.
Kiedy szli obok siebie, Courtenay miała wrażenie, że jest małą i kruchą

figurką z miśnieńskiej porcelany w cieniu wysokiej i mocno zbudowanej
postaci. Tylko że figurki nic nie odczuwają, podczas gdy ona z trudem
mogła zapanować nad podnieceniem, wywołanym jego bliskością.

– Mamusiu! – Vicky rzuciła się ku niej z radosnym okrzykiem. –

Wesołych Świąt!

Courtenay chwyciła ją w objęcia. – Wesołych Świąt, kochanie.
Vicky wycisnęła jej na policzku gorący pocałunek i podbiegła do pięknie

udekorowanej choinki stojącej w rogu pokoju.

Kiedy Courtenay wyprostowała się, Graydon ujął ją za łokieć i

podprowadził w kierunku wysokiej, smukłej kobiety o kremowej cerze i
falujących płomiennorudych włosach.

Jeżeli to jest dziewczyna Bertie’ego, pomyślała Courtenay, ten człowiek

nie powinien zostawiać jej sam na sam z Graydonem. Jej niepokojące kocie
oczy ze źrenicami jak szpileczki spoglądały na niego tak pożądliwie, że
Courtenay przeszedł dreszcz.

– Courtenay, to jest lady Atherton – Roberta.
Nieznajoma przyjrzała się Courtenay, krzywiąc usta w ledwo

dostrzegalnym, nieprzyjemnym uśmieszku.

– Och, mów mi Bertie, proszę! Nie używam już „lady” przy nazwisku,

od kiedy umarł mój mąż. W Kanadzie brzmi to tak pretensjonalnie! Jestem
po prostu Bertie Atherton.

Courtenay nigdy jeszcze nie miała do czynienia z utytułowaną osobą.

Ale chociaż ta kobieta nazwała siebie „po prostu Bertie Atherton”,
Courtenay nie spotkała nikogo, kto wydawałby się równie pretensjonalny i
nieprzystępny. Ubrana była zwyczajnie, ale w swojej plisowanej, wełnianej
spódnicy, kremowo-białym swetrze i pięknych włoskich lakierkach
wyglądała jak postać z żurnala lub jak z fotografii w „Architectural Digest”,
który Courtenay przeglądała wczoraj wieczorem.

– A to mama Wiktorii? – zapytała Bertie. Spojrzała na Vicky i zniżyła

głos. – Wiem, dlaczego rodzina nie próbuje robić z tego tajemnicy. Nigdy
jeszcze nie widziałam dziecka bardziej podobnego do ojca. Alanna nareszcie
ma wnuczkę, o której zawsze marzyła. Myślę, że powinniśmy to uczcić. Co
powiesz na szampana, Graydon?

– Świetny pomysł – odpowiedział Graydon i wyszedł z pokoju.
Kiedy Bertie usiadła w jednym z foteli przy kominku, krzyżując z

wdziękiem i elegancją swoje zgrabne nogi, Vicky spojrzała znad pudła z
zabawkami i powiedziała:

– Mamusiu, Bertie mieszkała w Londynie! Była na obiedzie u królowej i

widziała dzieci księżnej Di! Och, była w tylu zachwycających miejscach!

Bertie skorzystała z tego, że Vicky była zajęta wieszaniem bombek na

niższych gałązkach drzewka, pochyliła się do Courtenay i zapytała cicho:

– Ty i Patryk znaliście się... dawno temu? – spojrzała znacząco na Vicky.
Ale dziewczynka oczywiście musiała usłyszeć. Zanim matka zdążyła

odpowiedzieć, zapiszczała:

– Już ponad dziewięć lat temu! Moje dziesiąte urodziny są 5 stycznia!
Courtenay stwierdziła, że najlepiej będzie zmienić temat.
– Czy chciałabyś teraz otworzyć swój prezent, kochanie?
– Och, nie! – Vicky stanęła na palcach i zawiesiła srebrną bombkę na

jednej z wyższych gałązek. – Tu, w Seacliffe, zawsze o drugiej jedzą indyka,
a prezenty rozpakowują potem. A jeśli będą owoce kandyzowane, i tak zjem
je z apetytem. – Jasny rumieniec zabarwił policzki dziewczynki. – Czy to
nie dobry pomysł?

Dobry pomysł? Courtenay przypomniała sobie, że kiedy w Millar’s Lake

usiłowała wytłumaczyć Vicky, że nie powinno się rozpoczynać dnia od

rozpakowywania prezentów, spotykała się zawsze z ostrym sprzeciwem.
Widocznie Graydon przekonał Vicky do tutejszej tradycji, tak różnej od ich
własnej, domowej.

Mruknęła niewyraźnie:
– Mmm... to inaczej... – Starała się, by nikt nie usłyszał w jej głosie

zawodu.

Vicky klasnęła w dłonie.
– Och, byłabym zapomniała! Liwy powiedziała, że Blackie dostał kość

od świętego Mikołaja! Dam mu ją teraz!

Zaśmiała się i wybiegła z pokoju.
Courtenay spoglądała melancholijnie na ogień w kominku. Jak szybko

Vicky przystosowała się do nowego otoczenia... Dla niej to było o wiele
trudniejsze.

Bertie zwróciła się do Courtenay:
– Graydon powiedział mi – wycedziła – że przyjechałyście tu z Wiktorią

na ferie. Biedny Graydon! Jakież to musi być dla niego śmiertelnie nudne! O
tej porze roku jest tyle przyjęć! Mam nadzieję, że wasz pobyt nie
przeszkodzi mu udzielać się towarzysko.

Courtenay patrzyła przez chwilę na Bertie, zastanawiając się, czy dobrze

usłyszała. To niemożliwe, żeby ta kobieta była tak arogancka! Ale wyraz
twarzy Bertie utwierdził ją w przekonaniu, że się nie pomyliła.

Ogarnęła ją furia. Nie dość, że znosi wrogość Graydona i jego matki –

czy teraz musi doznawać jej od obcych? Czy niechęć Winterów do jej osoby
podzielają wszyscy ich przyjaciele?

Jakimś cudem udało jej się podnieść z fotela.
A kiedy napotkała złośliwe spojrzenie Bertie, stanęła na drżących

nogach.

– Przepraszam – powiedziała. – Muszę iść na górę. Wierz mi, że nigdy

nie przyszłoby mi do głowy utrudniać Graydonowi spotkań towarzyskich!

Otworzyła drzwi, omal nie zderzając się z Graydonem, który właśnie

wchodził.

– Hej! – zawołał, przytrzymując mocno tacę. – Uważaj! Mało nie

wytrąciłaś mi...

– Przepraszam – mruknęła Courtenay, po czym minęła go i weszła na

schody. Czuła jego spojrzenie na sobie, ale nie odwróciła się. Mogą udławić
się swoim szampanem! Dobrana para!

Prawie nie zauważyła Alanny, tak była wzburzona.
– Wesołych Świąt! – wykrztusiła.
– Dzień dobry – odpowiedziała sztywno starsza pani. – Cóż to, nie

wypijesz z nami szampana?

Courtenay potrząsnęła tylko głową w obawie, że jej głos mógłby

zdradzić, jak jest wzburzona. Alanna zawahała się.

– Źle się czujesz? Jesteś taka blada.
– Nic mi nie jest – odrzekła Courtenay, odwracając głowę.
Zanim Alanna zdążyła coś powiedzieć, wślizgnęła się do pokoju i

zamknęła drzwi. Oparła się o nie i zamknęła oczy. Siłą zmusiła się do
powstrzymania łez. Nie będzie płakać, do diabła! Nie pozwoli, żeby ci
ludzie wtrącali się w jej życie!

Dopiero po dłuższej chwili usłyszała, że Alanna schodzi na dół. Co ją

zatrzymało? O czym myślała?

Podeszła do okna. Znad oceanu nadchodziła gęsta mgła. Poniżej na

dziedzińcu, obok mercedesa, stał kremowy sportowy jaguar. Czy to był
samochód Bertie? O czym teraz rozmawiała z Graydonem przy kieliszku
szampana? Czy Graydon zapewniał ją, że może liczyć na jego obecność na
wszystkich przyjęciach? Czy powiedział jej także, że przywiózł Courtenay
tylko dlatego, że nie zgodziła się przysłać tu samej Vicky? Vicky!

Gdzie ona jest?
Prawdopodobnie ciągle z Blackie. Courtenay poczuła, że ogarnia ją

rozpacz. Nikt nie chciał z nią spędzić tego ranka – nawet jej własna córka
wolała świętować z psem!

Z daleka dobiegł ją odgłos buczenia rogu mgłowego i ten dźwięk jeszcze

boleśniej przypomniał jej własną samotność. Paraliżowała jej umysł,
sprawiała, że czuła się apatyczna, niezdolna do czegokolwiek.

Jakieś poruszenie na dziedzińcu zwróciło jej uwagę. Dostrzegła Bertie w

długim płaszczu, idącą przez żwirowany podjazd, odprowadzaną przez
Graydona. Otworzył drzwi jaguara, a wtedy ona odwróciła głowę, spojrzała
prowokująco i powiedziała coś do niego.

Courtenay nie widziała wyrazu twarzy Graydona, kiedy jej odpowiadał,

ale zauważyła, że potrząsnął głową. Bertie skrzywiła się z wyraźnym
niezadowoleniem, a kiedy wykonał ręką gest mówiący „zrobisz, jak
zechcesz”, zacisnęła gniewnie wargi. Dłuższą chwilę stała nachmurzona, a
potem wspięła się na palce i oplatając szczupłymi palcami jego szyję,

przyciągnęła jego głowę do siebie i pocałowała prosto w usta.

Courtenay wiedziała, że powinna się odwrócić, ale nie była w stanie. Nie

mogła też powstrzymać się, żeby nie pomyśleć – czy gęste włosy Graydona
wydały się Bertie tak samo jedwabiste jak jej? Czy Bertie czuła na jego
wargach słodycz szampana?

Zadrżała. Ból przeszył jej serce. Dlaczego ta scena zrobiła na niej takie

wrażenie? Przecież nie obchodzi ją, z kim Graydon jest związany.

Czy rzeczywiście?
Kilka sekund, które upłynęły od pocałunku, były jak wieczność dla

zastygłej bez ruchu Courtenay. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że
wstrzymywała oddech, dopóki Bertie nie odsunęła się od Graydona.
Widziała, jak skrzywiła usta w uśmiechu pełnym satysfakcji i wsunęła się do
samochodu.

Graydon zatrzasnął drzwiczki – tak mocno, że ten odgłos doszedł do

uszu Courtenay nawet przez podwójne szyby w oknie – i kiedy samochód
odjechał, zawrócił do domu.

Zimny wiatr wiejący znad oceanu wzburzył mu włosy, a kiedy

przygładzał je ręką, wyczuł, że ktoś patrzy na niego. Podniósł głowę i
spojrzał prosto w okno Courtenay, która szybko się cofnęła. Po chwili
jednak zreflektowała się. Do licha! Cóż w tym złego, że wyglądała przez
okno? Ukryła się za zasłoną, jakby się czegoś wstydziła.

Zagłębiła się w fotelu i przymknęła oczy. Czuła, że policzki płoną jej na

wspomnienie sceny, której była świadkiem. Co ich łączy? Czy są
kochankami? Czy była świadkiem sprzeczki kochanków? Czego Bertie
domagała się od Graydona? Było oczywiste, że jej odmówił i zaproponował
coś, na co – niechętnie – przystała.

Zerwała się gwałtownie z fotela. Dlaczego traci czas, roztrząsając

sprawy dwojga ludzi, których nawet nie lubi?

Ale kiedy chodziła tam i z powrotem po pokoju, musiała przyznać, że

bardzo dobrze zdaje sobie sprawę, dlaczego myśli o nich zaprzątają jej
głowę – a zwłaszcza myśli o Graydonie. Intrygował ją, chociaż był wobec
niej arogancki i bezwzględny. Był najbardziej atrakcyjnym mężczyzną,
jakiego spotkała, i powoli przyzwyczajała się do myśli, że nie jest jej
obojętny.

Od pewnego momentu pociągał ją nie tylko fizycznie. Kiedy pomagał jej

przy poparzeniu, okazało się, że potrafi być miły i delikatny.

Teraz wolałaby nie znać tej strony jego osobowości. Byłoby jej znacznie

łatwiej.

Kiedy Courtenay zeszła na dół tuż przed pierwszą, Graydon siedział sam

w salonie przy kominku, z pustą szklanką po whisky w ręce. Był ogolony,
miał na sobie szare spodnie i niebieską koszulę, a kiedy postawił kieliszek i
wstał, żeby powitać ją z ironicznym uśmiechem, poczuła znowu ogarniające
ją podniecenie. Świadomość jego obecności towarzyszyła jej podczas całego
posiłku. Vicky i Alanna zajęte były rozmową o psach. Graydon wtrącał od
czasu do czasu pojedyncze słowa. Courtenay ledwie skubnęła mięso
delikatnego, wspaniale upieczonego indyka, spróbowała pierożek z miętą, a
także odrobinę lodów. Cały czas czuła na sobie natrętne spojrzenie
ciemnoniebieskich oczu. Kiedy podano kawę i wymieniono prezenty,
zmusiła się z trudnością do uśmiechu i udawania, że się z nich cieszy.

Alanna otworzyła paczkę, w której były moherowe szale.
– Och, jakie piękne! – zawołała z zachwytem. – Dziękuję ci, Graydon,

kochany!

– To jest prezent od Courtenay – sprostował Graydon.
– Nie, pani Winter – dodała Courtenay. – To Graydon je kupił. Ja tylko

wybrałam...

– Przymierz jeden, babciu – o, ten! Vicky wyjęła brązowy szal i owinęła

nim ostrożnie szczupłe ramiona Alanny. Starsza pani dotknęła go i przez
moment Corutenay wydawało się, że zaraz ściągnie i włoży z powrotem do
pudełka. Ale ona powiedziała tylko nienaturalnym głosem:

– Jestem pewna, że bardzo mi się przydadzą. Dziękuję. – A zwracając się

do Vicky, powiedziała:

– Idź na górę i nałóż sukienkę, którą dostałaś od wujka.
Vicky chwyciła piękną pomarańczową sukienkę.
– Chodź ze mną, babciu! Ta sukienka ma zapięcie z tyłu. Nie będę mogła

dosięgnąć guzików.

– Dobrze, dziecko – uśmiechnęła się Alanna.
– A zagrasz ze mną później w szachy?
– Bardzo chętnie. W moim pokoju też jest kominek i stolik do gry. Twój

dziadek zwykle tam grywał w szachy.

Drzwi zamknęły się za nimi. Courtenay nie zaprotestowała, kiedy

spostrzegła, że Alanna podarowała Vicky szachy z kości słoniowej. Były

własnością ojca Patryka. Uważała, że to za drogi prezent, ale nie odezwała
się, żeby nie zmącić radości Vicky.

Graydon wstał z fotela i podszedł do barku. Przechyliwszy się przez

kontuar wyjął płaską paczkę owiniętą w srebrny papier z czerwoną
wstążeczką.

– To dla ciebie – powiedział.
– Co to jest?
– Otwórz i zobacz.
Courtenay potrząsnęła głową.
– Nie chcę niczego od ciebie. – Patrzyła nie widzącym wzrokiem na

płomienie w kominku.

– Jesteśmy zaproszeni na przyjęcie sylwestrowe do Bertie w West Van.

Będzie wspaniale. Chyba nie masz nic odpowiedniego do włożenia na tę
okazję, prawda?

Courtenay spojrzała z niedowierzaniem. Przyjęcie? U Bertie? Czemuż, u

licha, Bertie zaprasza ją na przyjęcie, skoro była dla niej tak niemiła tego
ranka? Przypomniała sobie od razu scenę na dziedzińcu, którą widziała z
okna pokoju. Czyżby Bertie zapraszała Graydona, a on... odmówił przyjścia,
jeśli nie będzie mógł zabrać Courtenay? Ale dlaczego jemu miałoby zależeć,
żeby ona...

Graydon rozwinął papier. Jak się Courtenay mogła spodziewać, w

paczce znajdowała się czarna aksamitna sukienka.

– Mówiłam ci już – rzekła z naciskiem. – Nie chcę jej!
Zanim Graydon zdążył coś odpowiedzieć, ktoś głośno zapukał i po

chwili weszła Liwy z zatroskaną miną.

– Przepraszam, panie Winter. Dzwoni Nicolas Tempie. Przeprasza, że

niepokoi pana akurat w Boże Narodzenie, ale dowiedział się właśnie, że
Ocean-West Two uległ wypadkowi w porcie.

– Do diabła! – twarz Graydona pociemniała z gniewu. – Przeklęta mgła!

Powiedz panu Tempie, żeby pojechał do biura, a ja spotkam się tam z nim
za... – spojrzał na zegarek – ... piętnaście minut.

– Tak, proszę pana.
Courtenay wstała.
– Co to jest Ocean-West Two?
– To jeden z moich holowników.
– Czy musisz teraz jechać? Twoja matka... Czy nie będzie jej przykro,

kiedy zostawisz ją w świąteczne popołudnie? Czy jakiś mały holownik jest
taki ważny?

– Chyba nie myślisz, że ja chcę wyjechać. Ten „mały holownik”, o

którym mówisz tak lekceważąco, wart jest cztery miliony dolarów.

Courtenay zaniemówiła. Cztery miliony dolarów! Nie potrafiła sobie

nawet wyobrazić takiej sumy. Kiedyś miała na koncie tysiąc dolarów... i to
zanim Vicky zachorowała na zapalenie płuc i wydatki pochłonęły wszystko,
a nawet... więcej!

Wstała z fotela i podeszła do okna. Mgła zgęstniała tak, że widać było

tylko najbliższe drzewa przed domem. Co za ponury dzień!

– Nie wiem, jak długo tam będę. Dasz sobie sama radę?
– Och, tak – odpowiedziała z wesołym uśmiechem. – Nauczyłam się

samodzielności. Twój brat, gdyby żył, mógłby to potwierdzić!

Graydon wyszedł z pokoju, a po chwili słychać było silnik mercedesa.

Serce Courtenay biło głucho. Niepotrzebnie odezwała się w ten sposób...
zwłaszcza że był zmartwiony wiadomością o kolizji. Czy oni nie potrafią
rozmawiać ze sobą normalnie? I dlaczego jest jej tak przykro?

Zakryła pokrywką pudełko z czarną sukienką i cisnęła paczkę jak

najdalej od siebie. Nigdy jej nie nałoży! I nie pójdzie na przyjęcie do Bertie
Atherton!

Graydon wrócił bardzo późno.
Vicky i Alanna poszły już spać, Liwy wyszła na spotkanie, a Courtenay

po odświeżającej kąpieli postanowiła zejść na dół i zrobić sobie trochę
gorącej czekolady.

Właśnie mieszała z mlekiem czekoladowy proszek, kiedy usłyszała

otwieranie drzwi wejściowych. Odruchowo spojrzała na swój znoszony
szlafrok i postanowiła wrócić do sypialni W pośpiechu strąciła pokrywkę od
puszki z czekoladą, która potoczyła się z hałasem po podłodze. Podniosła ją
szybko i zarumieniona wyprostowała się, kiedy usłyszała ciężkie kroki
Graydona.

– O, jesteś tu jeszcze...
– Mmm – spojrzała kątem oka, widząc, że nałożył granatowy sweter.

Zauważyła, że otwiera lodówkę i wyjmuje indyka. Z kubkiem czekolady w
ręce wymamrotała „dobranoc” i już miała odejść, kiedy spostrzegła z
niepokojem, że jego twarz jest szara z wyczerpania.

Zawahała, się, a następnie powiedziała:

– Wyglądasz, jakbyś miał ciężką noc. Ten holownik... czy bardzo jest

uszkodzony?

– Tak.
– Co się stało?
– Zderzył się we mgle z frachtowcem.
Czekała, aż powie coś więcej, ale milczał. Ukroił sobie kilka plastrów

indyka.

– I... ?
– I co?
– Czy ten drugi statek też jest zniszczony? Czyja to była wina? Czy nikt

nie jest ranny?

Wyjął koszyk z chlebem.
– Dlaczego, u diabła, tak mnie wypytujesz?
– A co w tym dziwnego? Jesteś przecież właścicielem tego holownika.

Ciekawa jestem szczegółów – jak doszło do wypadku.

– Chcesz wiedzieć, co się stało? – spytał tonem nieprzyjemnym i

wyzywającym, ale zarazem trochę sceptycznym.

– Oczywiście!
– Trudno w to uwierzyć.
– Dlaczego? Któż nie chciałby się dowiedzieć?
Zaśmiał się.
– W każdym razie nie takie kobiety, jakie znam.
Wyjął z koszyka dojrzały pomidor, pokroił go w plastry i włożył w

środek bułeczki, razem z indykiem, posypując wszystko pieprzem.

– Kobiet, które znam, nie zajmuje moja praca oraz to, jak robię

pieniądze. One interesują się samymi pieniędzmi.

– W takim razie masz do czynienia ze szczególnym rodzajem kobiet.

Więc jak, opowiesz mi, co się stało?

– Naprawdę chcesz wiedzieć?
– Tak, naprawdę chcę wiedzieć.
– Dobrze. W takim razie bądź gotowa o siódmej rano, zabiorę cię do

suchego doku. Zobaczysz na własne oczy, co się wydarzyło.

– Dobrze, będę gotowa.
– Tylko weź coś ciepłego na siebie.
– W porządku. A zatem, do jutra?
– Dobranoc. – Graydon usadowił się w fotelu z puszką piwa w ręce.

Courtenay opuściła kuchnię, niosąc swoją czekoladę. Myśli kłębiły się

jej w głowie. Dlaczego nalegała, żeby zobaczyć ten statek? Czy nie
postanowiła sobie trzymać się z daleka od Graydona i jego życia? Ten
człowiek był jej wrogiem... czyż nie tak? Ogarniała ją rozpacz, kiedy
uświadamiała sobie, że nie potrafi odpowiedzieć na te pytania.

Rozdział 7

Zimny wiatr rozwiewał włosy Courtenay, kiedy szli z Graydonem od

parkingu Ocean-West Shipyards do wejścia na teren portu. Otulała się
kurtką, chroniąc się przed zimnem. Nie zwracała uwagi na ostry zapach
wiórów i smaru niesionego przez podmuch wiatru znad oceanu.

– Dzień dobry, panie Winter – powitał ich uśmiechem stróż. – Wcześnie

pan przyjechał!

Courtenay szła szybko, dorównując długim krokom Graydona. Jego

bliskość niezmiennie przyprawiała ją o bicie serca.

– Pusto tu – zauważyła.
– Dzisiaj jest tylko dyżurny personel, to przecież przerwa świąteczna.
– Mmm – mruknęła Courtenay, zerkając na Graydona, którego profil

ciągle przyciągał jej wzrok. Wiedziała, że zachowuje się jak zakochana
nastolatka, mimo że do tej pory widywała atrakcyjnych mężczyzn. Dlaczego
ten człowiek tak ją zafascynował? Skąd u niej to pragnienie, by wodzić
palcami wzdłuż linii jego brwi, nosa, podbródka... doskonale wykrojonych
ust?

Z wysiłkiem odwróciła głowę i spojrzała na potężne, żółte dźwigi i

wysokie, szare budynki po drugiej stronie.

– Chodźmy tędy. – Graydon ujął jej ramię i poprowadził przejściem

między budynkami. Stąd Courtenay mogła zobaczyć światła Vancouver,
migocące w różowoszarym świetle poranka. Na wprost, w odległości
niecałych dziesięciu metrów, zaczynał się suchy dok. Holownik był
potężnym statkiem z napisem Ocean-West – z ogromnymi białymi literami
„OW” – na czarnym kominie.

Graydon uchwycił mocniej ramię Courtenay, kiedy zbliżyli się do

krawędzi doku.

– Oto on. Ocean-West Two. A raczej to, co z niego zostało.
Courtenay potrząsnęła głową z niedowierzaniem.
– Nie przypuszczałam, że to takie poważne uszkodzenie. – Patrzyła

rozszerzonymi ze zdumienia oczami na wielką dziurę w przedniej części
statku poniżej linii wodnej. Przez rozdartą blachę widać było wnętrze. Po
chwili milczenia Courtenay poprosiła:

– Naprawdę chciałabym wiedzieć, co się stało. Czy opowiesz mi... teraz?
– Był przycumowany w Centennial Dock, kiedy frachtowiec zmierzający

do innego basenu portowego zmylił kierunek we mgle i zderzył się z nim.
Wstępne dochodzenie wykazało, że był to błąd pilota.

– Jesteś ubezpieczony?
– Oczywiście. Ale spodziewam się, że dużo zachodu zajmie mi

procesowanie się z towarzystwem ubezpieczeniowym.

– A nikt nie został ranny?
– Nie. Przynajmniej tu mieliśmy szczęście.
Stali przez chwilę w milczeniu, aż nagle wiatr dmuchnął prosto w twarz

Courtenay, która odwróciła się od doku, krzywiąc twarz z zimna.

– Dziękuję ci, że mnie tu przywiozłeś. Nigdy jeszcze nie widziałam

czegoś podobnego.

Zbliżyła się do nabrzeża portu i spojrzała w dół na czarną jak atrament

wodę, po której prześlizgiwały się światła latarni.

Odetchnęła głęboko i spojrzała z uśmiechem na Graydona.
– Uwielbiam zapach oceanu. W moich żyłach płynie krew szkockich

rybaków, a przecież oni byli potomkami wikingów!

Graydon wcisnął ręce do kieszeni.
– Czy twoja matka żyje?
Courtenay wyczuła, że niełatwo mu było zadać to pytanie – przekonał

się, że trudno jest prowadzić z nią rozmowę, która nie zakończyłaby się
sprzeczką.

– Umarła, kiedy miałam dwa lata. Wychowywał mnie ojciec. – W

słowach tych zabrzmiała gorycz, mimo że bardzo starała się zachować
swobodny ton. – Ożenił się, kiedy miałam czternaście lat.

– A jak ci się układało współżycie z macochą?
Courtenay wzruszyła ramionami.
– Im układało się dobrze. Czy to nie najważniejsze? Dopiero po dłuższej

chwili zapytał:

– A Wiktoria? – czy lubi ich?
– Ona ich w ogóle nie zna.
– Dlaczego, do diabła? – zawołał oskarżycielskim tonem.
– Ponieważ oni – podobnie jak ty – nie uwierzyli, kiedy opowiedziałam

im okoliczności mojego, jak się okazało, nieprawdziwego ślubu. – Zanim
Graydon zdążył coś powiedzieć, ciągnęła dalej:

– Wróciłam z Whistler do Kelowna, mojego rodzinnego miasta, kiedy

byłam w ósmym miesiącu ciąży. Wiedziałam, że wkrótce po urodzeniu
dziecka moje oszczędności się wyczerpią, więc przełamując swoją dumę
pojechałam do ojca i poprosiłam go o pożyczkę. Kazał mi się wynosić.
Orzekł, że sama muszę wypić piwo, które sobie nawarzyłam.

– Jak więc, u diabła, poradziłaś sobie? – wybuchnął Graydon.
– Musiałam zwrócić się do opieki społecznej.
Posmutniała, przypominając sobie te dni pełne rozpaczy. Zaczęła

nerwowo spacerować po nabrzeżu.

– Dostałam zapomogę i rentę – kontynuowała. – Poprosiłam o pożyczkę,

dzięki czemu mogłam pójść na kurs dla sekretarek. Kiedy skończyłam,
Vicky miała już dwa lata. Chciałam zacząć wszystko od nowa, więc
przeniosłam się do Millar’s Lake...

– I tam poznałaś Alfa.
Graydon stał tyłem do światła i Courtenay nie mogła dostrzec wyrazu

jego twarzy, doskonale za to słyszała pogardliwy ton głosu.

– Alf zatrudnił mnie wtedy, kiedy było bardzo trudno o pracę. Jesteś w

największym błędzie sądząc, że coś nas łączyło. Mało kto wie, że on i Flo
mieli córeczkę, która w wieku czterech lat umarła na białaczkę. Oboje
dawali mi wiele razy do zrozumienia, że Vicky i ja pomogłyśmy im zapełnić
puste miejsce w ich sercach. Możesz w dalszym ciągu mieć o mnie fałszywą
opinię, jeśli chcesz, ale nie wolno ci myśleć źle o Alfie. Ten człowiek na to
nie zasługuje. Nie wierzysz mi?

– Trudno nie dać ci wiary, kiedy patrzysz na mnie tymi pięknymi oczami

koloru morskiej wody. To, co mówisz, jest bardzo przekonywające. Ale
gdybym przyjął za dobrą monetę to, co mówisz o Alfie, wtedy...

– Wtedy musiałbyś uznać za prawdę to, co opowiadałam ci o Patryku –

stwierdziła Courtenay twardo. – A wiem, że nie ma nadziei, żebyś zmienił
zdanie.

– Dlaczego miałbym wierzyć tobie, a nie mojemu rodzonemu bratu?
Courtenay zatrzymała się i spostrzegła, że patrzy na nią wyzywająco.
– Dlatego, że mam rację. A poza tym, jeżeli uwierzyłeś mi...
Przerwała gwałtownie, przestraszona tym, czego o mały włos nie

powiedziała: jeżeli uwierzyłeś w to, co ci przed chwilą powiedziałam, nie
masz już żadnego powodu, żeby mnie traktować wrogo. Czy właśnie tego
chciała? Żeby przestał ją nienawidzić?

– Jeżeli uwierzyłem ci... to co? – Graydon domagał się odpowiedzi.
Courtenay spojrzała na niego bezradnie. Jak mogła mu zdradzić swoje

skryte marzenia? Graydon zmarszczył brwi.

– Zmarzłaś. – Ujął jej łokieć. – Muszę pójść do biura po notatki. Zrobię

gorącej kawy i rozgrzejesz się.

Uważał dyskusję za skończoną. Dla niej nie było to takie oczywiste,

pomyślała ze smutkiem.

Biuro mieściło się w nowoczesnym, dwupiętrowym budynku. Courtenay

była zadowolona, że nie spotkali nikogo, kiedy szli długim korytarzem do
pokoju położonego na samym końcu. Zanim zabłysło światło, Courtenay
dostrzegła duże okno, przez które widać było cały port, a dalej miasto.
Zaczynało już świtać I różowy poblask odbijał się od wysokich biurowców.

Graydon zdjął marynarkę i podszedł do Courtenay.
– Daj mi kurtkę.
Kiedy pomagał jej się rozebrać, musnął palcami wrażliwe miejsce na

karku. Przez całe ciało Courtenay przebiegł elektryzujący dreszcz.

Graydon powiesił kurtkę i skierował się ku drzwiom nowocześnie

urządzonej kuchenki.

– Czuj się jak u siebie w domu – powiedział. – Zaraz zrobię kawę.
Courtenay rozglądała się ciekawie wokół. Umeblowanie pokoju,

urządzonego z męską prostotą, składało się z solidnego dębowego biurka,
skórzanych foteli i niskiego stolika do kawy. Wspaniały olejny obraz z
widokiem morza był ozdobą całej ściany i Courtenay dobrą chwilę
przyglądała mu się z podziwem.

Na biurku stał komputer IBM z drukarką i leżał stos dokumentów. Obok

stał koszyk z kwitnącą poinsecją. Między szkarłatnymi liśćmi była wsunięta
mała kartka. Courtenay rzuciła okiem na podpis: „Dużo radości! Całuję cię,
kochanie. Bertie”.

W pierwszej chwili ścisnęło się jej serce, ale zaraz skrzywiła się

lekceważąco. W końcu to są ludzie stworzeni dla siebie! Oboje bogaci,
twardzi, samolubni...

Usłyszała jakiś szmer za sobą. Graydon wchodził do pokoju z dwiema

filiżankami parującej kawy.

– Dlaczego wtykasz nos w nie swoje sprawy?
– Złapałeś mnie na gorącym uczynku! – odpowiedziała ze słabym

uśmiechem. – Jak mnie ukarzesz?

Ujrzała w jego spojrzeniu błysk rozbawienia i po raz pierwszy te

niezwykłe oczy wydały się jej bardziej zielone niż błękitne.

– Nie martw się, na pewno coś wymyślę. – Podszedł do okna, a potem

postawił filiżankę z kawą na niskim stoliku i rozsiadł się wygodnie w fotelu.

– Jak ci się podoba moje biuro?
Courtenay spróbowała mocnego, aromatycznego płynu.
– Mmm, robisz dobrą kawę. Biuro? Uważam, że jest tu naprawdę

pięknie. To musi być prawdziwa przyjemność pracować tutaj.

– Byłem pewny, że to powiesz. Powiedz mi... czy chciałabyś tu

pracować?

Nie dając jej czasu, mówił dalej:
– Moja sekretarka odeszła na emeryturę i szukam kogoś na jej miejsce.

Miałabyś znacznie większą pensję niż w Millar’s Lake, a jeżeli zgodziłabyś
się, mogłabyś przenieść się do Vancouver i zamieszkać w Seacliffe,
zachowując swoją przeklętą niezależność!

Courtenay zacisnęła zęby. Nie mogła sobie pozwolić na minutę

wytchnienia, kiedy on był w pobliżu. Nie przestawał myśleć, jakimi
sposobami zatrzymać ją – a zatem i Vicky – w swoim pobliżu.

– To bardzo miło z twojej strony – odezwała się.
– Ale dziękuję, nie, dziękuję.
– Przemyśl to. Może niesłusznie odrzucasz tę ofertę bez...
– Nie muszę się zastanawiać! – przerwała. – Już się zdecydowałam.
Graydon Winter nie był człowiekiem, który łatwo daje za wygraną.

Wiedziała, że nie ustąpi bez walki. Chociaż w pokoju panowała cisza,
mogłaby przysiąc, że słyszy uderzenie stali o stal, szpady o tarczę.
Nieprzyjemny grymas twarzy świadczył o tym, że rozgniewała go jej
stanowcza odmowa. Wydawało się, że chwyci ją i potrząśnie, zmuszając do
uległości. Widocznie upokorzało go, że ktoś ośmielił się pokrzyżować jego
plany. Był przyzwyczajony do tego, że bez przeszkód realizował swoje
zamiary.

Wypił ostatni łyk kawy i wstał.
– Już? – zapytał krótko.
– Tak – odpowiedziała równie lakonicznie.
Różowa bluzka z angory podciągnęła się trochę do góry, kiedy

Courtenay siedziała w fotelu, więc wstając obciągnęła ją i wygładziła
palcami załamania. Kiedy się wyprostowała, zobaczyła ku swemu

przerażeniu wzrok Graydona utkwiony w jej piersiach, których pełne
kształty rysowały się pod obcisłym sweterkiem. Serce zabiło jej mocniej.
Obróciła się na pięcie i pospieszyła do kuchni. Ale kuchnia okazała się
pułapką, z której nie było wyjścia.

Napięcie, które wyczuwali oboje od rana, nagle się zwielokrotniło.
Courtenay odstawiła filiżankę drżącymi rękami. Kiedy się odwróciła,

Graydon był dużo bliżej, niż się spodziewała. Zmysłowe usta były bardziej
kuszące niż kiedykolwiek przedtem. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie
patrzeć na niego. To był błąd. W oczach Graydona dostrzegła ledwo
skrywaną namiętność.

Próbowała przejść obok niego.
– Przepraszam – powiedziała zduszonym głosem. Graydon objął ją

delikatnym, ale zdecydowanym ruchem. Courtenay patrzyła na niego
szeroko otwartymi oczami – to nie był już Graydon Winter, potentat
okrętowy, to był Graydon Winter, który jej pragnął...

– Czego chcesz? – wyszeptała.
– Już zdecydowałem, w jakiej formie wyznaczę... – mruknął.
– Jaka forma... co chcesz wyznaczyć?
– Karę – za twoje szpiegowanie.
– Nie wygłupiaj się! Courtenay próbowała się zaśmiać, ale zabrzmiało to

nieszczerze. – Zobaczyłam tylko małą kartkę. Nie miałam zamiaru grzebać
w twoim portfelu ani...

– O, gdybyś grzebała w moim portfelu – stwierdził na pół poważnie –

kara byłaby dużo bardziej surowa. Zaglądanie do poinsecji jest tylko...
drobnym wykroczeniem. A karą za to wykroczenie jest... pocałunek.

Chociaż Graydon mówił żartobliwym tonem, Courtenay miała absolutną

pewność, że jego obojętność była tylko pozą. Rysy twarzy miał napięte,
ciało naprężone. W pierwszej chwili czuła się zakłopotana tymi sprzecznymi
sygnałami, przekazywanymi przez jego ciało, ale wkrótce zrozumiała
wszystko. To oczywiste! Nie mógł zrozumieć, dlaczego mimo pogardy, jaką
żywił do niej, pożądał jej. Ona również z trudem akceptowała swoje skryte
pragnienia.

Dostosowując się do jego tonu, zapytała:
– Chyba oskarżonej wolno powiedzieć kilka słów, zanim zostanie

skazana?

Gładził delikatnie jej plecy. – Nie odmówię prośbie – powiedział

ochryple.

Daremnie usiłując uspokoić nerwy Courtenay powiedziała:
– Wydaje mi się, że... bardzo mi się podobasz, a jestem pewna, że nie

życzysz sobie tego. Być może dla mężczyzny jest rzeczą zwykłą ulegać
pociągowi fizycznemu, bez zaangażowania uczuciowego... ale w twoim
przypadku wszystko jest znacznie bardziej skomplikowane. Ty żywisz do
mnie szczególne uczucie – uczucie nienawiści, które bywa równie silne jak
miłość. Poza tym... widzę, że twoje zachowanie... że traktujesz mnie jak
zwierzę...

Nagle poczuła łzy pod powiekami. Patrzyła na niego niezdolna do

żadnego ruchu. Nieoczekiwanie dostrzegła w jego oczach udrękę. Odezwał
się bardzo cicho:

– Zrozumiałem. – Wrócił do pokoju po marynarkę. – Chodźmy.
Courtenay nie mogła uczynić kroku. Zastanawiała się, kim naprawdę jest

ten człowiek. Nienawidziła go całym sercem, ale kiedy ujrzała taki smutek
w tych zawsze pełnych drwiny i pogardy oczach, poczuła, że nienawiść
słabnie. W jej miejsce pojawiło się pragnienie, żeby wziąć go w ramiona i
pocieszyć.

Pocieszyć? Czy on rzeczywiście tego potrzebował?
Graydonowi niczego przecież nie brakowało. Czy to możliwe, że mógł

być nieszczęśliwy? Miał przecież wszystko...

Czy rzeczywiście?
– Idziesz?
Jego głos wyrwał ją z zamyślenia.
– O, tak. – Unikając jego spojrzenia, wyszła z biura. W czasie powrotnej

drogi do Seacliffe nie zamienili ze sobą ani słowa, a Courtenay zaczęła boleć
głowa. Na szczęście nie było nikogo w pobliżu, kiedy weszli do holu.
Courtenay zdjęła buty i powiedziała uprzejmie:

– Dziękuję, że zabrałeś mnie z sobą – po czym poszła na górę.
Zamknęła się w pokoju i rzuciła kurtkę na łóżko. W lustrze ujrzała swoją

zmienioną twarz. Oczy z rozszerzonymi źrenicami, drżące usta, spłonione
policzki. Nie może pozwolić, aby Graydon znów wziął ją w ramiona. Gdyby
do tego doszło, nie wiadomo, czy zdołałaby mu się oprzeć.

Następnego ranka Courtenay zeszła na śniadanie w obszernej niebieskiej

bluzie i luźnych spodniach. Graydona nie było przy stole.

– Wujek pojechał do biura – oznajmiła Vicky tonem dobrze

poinformowanej osoby. – Powiedział, że musi zabrać jakieś notatki.

Alanna spojrzała z dezaprobatą na Courtenay.
– Przecież był tam już wcześniej, prawda? Liwy powiedziała, że

pojechaliście do portu, żeby obejrzeć uszkodzony statek. Czy nie mógł
wtedy wziąć tych notatek?

– Wiem, że miał taki zamiar. Ale widocznie... zapomniał.
– Znam dobrze twego wujka, dziecko – Alanna zwróciła się do Vicky –

wiem, że kiedy znajdzie się w biurze, nie zobaczymy go przez resztę dnia –
chociaż inni ludzie dzisiaj świętują!

Alanna miała rację. Około pierwszej weszła do salonu Liwy,

oznajmiając, że właśnie telefonował pan Winter – zostanie w biurze do
piątej, a następnie zje obiad z lady Atherton.

Courtenay wyobraziła sobie Graydona trzymającego Bertie w ramionach

i poczuła ostre ukłucie w sercu. To zazdrość, podszepnął jej wewnętrzny
głos.

Po południu, kiedy Alanna odpoczywała, Courtenay zabrała Vicky na

spacer. Po kolacji Alanna i Vicky grały w szachy, a około dziewiątej poszły
spać.

Courtenay siedziała w salonie przy kominku, obrębiając nową sukienkę

Vicky, którą musiała nieco skrócić. Nagle dobiegł ją odgłos otwieranych
drzwi, a w chwilę później kroków Graydona.

Spojrzała na zegarek. Była prawie jedenasta. Na pewno pójdzie prosto na

górę.

Czekała wstrzymując oddech. Po chwili usłyszała, że drzwi do salonu

otwierają się. Serce zabiło jej gwałtownie, kiedy stanął przy niej.

Rozdział 8

– Napijesz się czegoś?
– Nie, dziękuję – odpowiedziała krótko, patrząc na Graydona. Był

ubrany tak samo jak rano. A zatem obiad z Bertie nie był chyba zbyt
uroczysty? A może zjedli obiad u niej w domu?

Zerknęła kątem oka na jego szczupłą sylwetkę, kiedy przechodził przez

pokój. Obserwowała go spod rzęs, jak trzymał w ręce piękny kryształowy
kieliszek i patrzył na płonące w kominku polana.

Wydawał się nie zwracać na nią uwagi, dopóki nie dokończyła

ostatniego ściegu oraz nie schowała igły i nici do koszyczka. Gdy złożyła
sukienkę, wygładzając jedwabny, kremowy kołnierzyk, odezwał się:

– Teraz pewnie popędzisz na górę?
– Nie rozumiem.
Wzruszył ramionami.
– Zwykle uciekasz do siebie, kiedy tylko wchodzę do pokoju.
Oczywiście miał rację. Właśnie przed chwilą postanowiła, że opuści

salon, jak tylko skończy szycie. Ale teraz nie da mu tej satysfakcji.

– Czyżby? Mam inne plany.
Graydon podniósł się z fotela i zaczął niespokojnie spacerować po

pokoju. Podszedł do okna, rozsunął zasłonę i patrzył przez chwilę w ciemną
noc. Kiedy na koniec odwrócił się do niej, wydawał się jeszcze bardziej
zdenerwowany.

Courtenay zapytała, chcąc choć trochę rozładować atmosferę: •
– Jak tam obiad?
– Obiad u Bertie Atherton musi być wspaniały – odparł ironicznie.
A zatem jego utytułowana przyjaciółka była również utalentowana!

Courtenay niedbałym tonem zapytała:

– A więc Bertie świetnie gotuje?
Graydon zaśmiał się, a Courtenay uświadomiła sobie, że słyszy jego

śmiech po raz pierwszy.

– Nie – powiedział. – Bertie Atherton w ogóle nie umie gotować.

Wątpię, czy ta kobieta potrafi zagotować wodę! Ale ma mnóstwo pieniędzy
i najbardziej ekskluzywnych dostawców w Vancouver!

Courtenay ucieszyła się w duchu, że ona umie robić coś, czego nie

potrafi Bertie.

– Więc... co jedliście?
– Był wędzony łosoś z Nowej Szkocji, cielęcina z nadzieniem ze

szpinaku, a na deser szarlotka Malakoff. Bertie otworzyła również butelkę
Dom Perignon, ponieważ dowiedziała się właśnie, że jej brat wrócił znad
Amazonki i chciała to uczcić.

– O, to ona ma brata? A czym on się zajmuje?
– John? Jest antropologiem – odpowiedział Graydon z drwiącym

uśmieszkiem. Jest to dziedzina, której pragniesz się poświęcić. Moglibyście
mieć ze sobą wiele wspólnego.

– Jeżeli jest podobny do swojej siostry, to chyba nie – te słowa

wymknęły się Courtenay odruchowo.

– Przepraszam, nie chciałam być niegrzeczna. Nie powinnam

krytykować twoich przyjaciół, ale Bertie ma tak niewiele wspólnego z kimś
takim jak ja, iż nie wyobrażam sobie, żeby jej brat..

– Z kimś takim jak ty? To znaczy z jakim?
– Na pewno innym od ciebie!
– A co nas tak różni? – nalegał.
– Choćby to, że nie wiem, jak smakuje szarlotka Malajakaśtam. –

Przerwała i skrzywiła się. – Przepraszam, pytałeś serio. Przede wszystkim
pochodzimy z innych rodzin. Mój ojciec wypędził mnie z domu i nie
okazywał żadnego zainteresowania wnuczką. Ty jesteś dumny z tego, że w
twoich żyłach płynie krew Winterów. Zmusiłeś mnie do przyjazdu tu z
Vicky, dlatego że uważasz, iż mimo wszystko ona należy do rodziny.

– Mów dalej.
– Wykorzystujesz ludzi do realizacji swoich celów. Ja może nie znam

nazw wymyślnych deserów, może nigdy nie spróbuję Dom Perignon – ale
jestem uczciwa i mam czyste sumienie. Ty traktujesz ludzi jak pionki na
szachownicy. Nie wiem, jak możesz spać spokojnie!

– Z trudem panowała nad narastającym wzburzeniem.
– Jesteś taki jak twój brat. Zaspokoił zachciankę i wykorzystał mnie. Był

zafascynowany moim ciałem, dopóki mu nie spowszedniało...

– Nieprawda! Nie miał ciebie dość. On ciągle ciebie pragnął, nawet po...
Przerwał równie gwałtownie, jak zaczął. Odwrócił się i podszedł do

kominka. Z rękami w kieszeniach wpatrywał się bezmyślnie w płomienie.

Dopiero po chwili oszołomienia Courtenay zaczęła rozumieć sens tych

słów. Dobry Boże, co chciał powiedzieć? „On ciągle ciebie pragnął, nawet
po... „

Nawet po czym? Po tym, jak ją porzucił?
Krew uderzyła jej do głowy. Graydon ujawnił więcej, niż miał zamiar.

Czy on i Patryk rozmawiali o niej? Jeżeli tak, dlaczego Graydon nie
wspomniał o tym wcześniej, kiedy przyjechał do Millar’s Lake?

– Nie możemy na tym poprzestać – odezwała się drżącym głosem. –

Dokończ to, co zacząłeś. Nawet po... czym?

Odwrócił się ku niej ze złością.
– Jesteś taka natrętna! Ale właściwie może powinnaś wiedzieć.
– Co powinnam wiedzieć? – dopytywała się Courtenay, obawiając się

zarazem tej odpowiedzi.

– Powinnaś wiedzieć, ile złego narobiłaś przez swoje nikczemne

postępowanie. Ciągle nie mogę uwierzyć, że Paddy był taki głupi i pozwolił
się opętać. Obiecałem mu, że nigdy nie będę o tym opowiadał, ale on i Beth
już nie żyją, więc komu to może zaszkodzić? Widzisz – tu zrobił
dramatyczną pauzę dla osiągnięcia większego efektu – widzisz, moja droga,
to przeze mnie Patryk cię porzucił.

Courtenay zamrugała oczami. Co on mówi? Przecież nie miał pojęcia o

jej istnieniu?

– Wiedziałem o tobie wszystko, od lat.
– Ale jak...
– Pewnego dnia zobaczyłem, jak Beth płacze. Przyznała, że podejrzewa

Patryka o jakiś romans.

– Nie zwracając uwagi na spojrzenie Courtenay, mówił dalej: – Bardzo

się tym zmartwiłem i chociaż nie wierzyłem, że mój brat byłby do tego
zdolny, po pewnym czasie zacząłem go obserwować.

Wziął do ręki przycisk do papieru, sześcian ze szkła z uwięzioną

wewnątrz mewą, i ważył go w rękach.

– Zauważyłem, że zmienił się w stosunku do Beth i często wyjeżdżał z

domu. Po pewnym czasie doszedłem do wniosku, że moja bratowa miała
rację. Poprosiłem Patryka o szczerą rozmowę i w końcu przyznał, że ma
inną* kobietę. Byłem oburzony. W końcu załamał się i zwierzył mi się. W
gruncie rzeczy niewiele wiedział o tej kobiecie. Ale opowiedział mi, w
jakich okolicznościach ją poznał. Otóż pewnego wieczoru wypił dość dużo i

wtedy ta mała, tania blondynka skłoniła go podstępem, żeby poszedł do jej
pokoju. Spędzili razem noc, a potem, kiedy chciał się jej pozbyć, okazało
się, że przyssała się jak pijawka i nie mógł...

– Och, co za kłamstwo! – krzyknęła Courtenay.
– Wcale tak nie było! Poznaliśmy się w parku i...
– Postawiłem mu warunek – ciągnął Graydon.
– Stwierdziłem, że musi z tym skończyć. Nieważne, w jaki sposób.

Ostrzegłem, że jeśli tego nie zrobi, powiem Beth prawdę i odsunę go
całkowicie od spraw rodziny. Zgodził się. Wtedy zapewniłem Beth, że się
myliła i wszystko wróciło do poprzedniego stanu.

– Ale jeżeli wszystko wróciło... – Couternay zawahała się, kiedy

przypomniała sobie, co Graydon powiedział wcześniej: „On ciągle ciebie
pragnął, nawet potem... „ Jak to możliwe, skoro sytuacja się unormowała?

Graydon spoglądał na blond włosy spływające z ramion Courtenay i

miękką krągłość piersi pod niebieską bluzką.

– Nie, to nie była prawda, chociaż początkowo w to uwierzyłem – nie

było już tak jak przedtem. Myliłem się co do dwóch spraw. Paddy nie
zapomniał o tobie. Widziałem to czasami w jego oczach, ten głód...
pragnienie... – Twarz mu pociemniała. – Betty również musiała to dostrzec.
Byłem pewny, że uwierzyła, kiedy zapewniłem, iż Paddy nie jest uwikłany
w żaden romans... ale ona miała swoje zdanie. Wyczuwała, że jest inna
kobieta... i ta świadomość była dla niej nie do zniesienia.

Graydon podszedł do okna. Courtenay nie widziała jego twarzy, kiedy

mówił dalej:

– Zaczęła pić. Nikt niczego nie podejrzewał, ale ja znajdowałem puste

butelki po dżinie w kącie garażu. Biedna Beth, nikogo nie kochała tak
bardzo jak Patryka. Nie mogła znieść jego zdrady. Ale myślę, że jakoś by to
wytrzymała, nie zaczęłaby pić... gdyby wiedziała, że jest w ciąży.

– Jak to?
– Tak – potwierdził Graydon. – Była w ciąży, której gorąco pragnęła

przez całe życie. Dawno już straciła nadzieję, toteż żadna nieregularność,
żadne zmiany nie budziły w niej podejrzeń. Nie wiedziała, że nosi dziecko
Patryka. Pewnej nocy dostała krwotoku. Zanim Patryk zawiózł ją do
szpitala, straciła dziecko.

Zapadła cisza. Courtenay spojrzała na Graydona oczami szeroko

otwartymi z przerażenia. A oczy Graydona... Mogłaby przysiąc, że zalśniły

w nich łzy, kiedy odwrócił się gwałtownie i wyszedł z pokoju. Po chwili
usłyszała trzaśniecie drzwi na dole, a wkrótce potem odgłos silnika
mercedesa.

Courtenay siedziała zgarbiona w fotelu przy kominku jeszcze długo

potem, gdy mercedes odjechał sprzed domu. Nigdy w życiu nie spotkała
Beth, ale czuła, że serce jej pęka z bólu. Jakże ta kobieta musiała przeżywać
niewierność męża, a potem cierpieć, kiedy straciła dziecko... Ona,
Courtenay, też była zdradzona przez Patryka, ale inaczej... Poza tym miała
Vicky...

Wiedziała, że nie z własnej winy znalazła się w tej sytuacji, więc

dlaczego odczuwała wyrzuty sumienia? Czy dlatego, że tak ślepo zakochała
się w Patryku? A może w swojej naiwności nie dopuszczała nawet myśli, że
mógłby coś ukrywać?

Pękała jej głowa. Oparła się o poręcz fotela i musiała się zdrzemnąć, bo

kiedy się ocknęła, ogień w kominku już zgasł i w pokoju zrobiło się zimno.

Wydawało się jej, że w ciągu tego wieczoru postarzała się o dziesięć lat.

Powoli poszła na górę do swojego pokoju.

Właśnie wyszła z łazienki, kiedy usłyszała kroki Graydona na półpiętrze,

a następnie skrzypnięcie deski w podłodze przed drzwiami jej pokoju.

Serce skoczyło jej do gardła. Przebiegła boso po dywanie do łóżka,

zgasiła światło i wsunęła się pod koc. Kiedy drzwi się otworzyły, leżała z
zamkniętymi oczami, udając, że śpi. Zamrugała gwałtownie powiekami, gdy
Graydon zapalił górne światło.

– Usiądź – poprosił cichym, ale stanowczym głosem. – Chcę z tobą

porozmawiać. I tak dopiero przed chwilą zgasiłaś światło. Widziałem je,
kiedy wprowadzałem samochód do garażu.

Courtenay oparła poduszki o wezgłowie i okręciła się prześcieradłem.
Graydon stał przy szafce tak, że mogła widzieć jego twarz w lustrze.

Starała się oddychać spokojnie, żeby nie zdradzić swego podniecenia. Mimo
bruzd wyrytych na twarzy wydawał się taki młody i delikatny. Pomyślała, że
chyba był gdzieś daleko. Może spacerował długo, żeby uspokoić
wzburzenie. Przyniósł ze sobą tchnienie morza, słony zapach wiatru z
dalekiej plaży.

Courtenay chrząknęła nerwowo.
– Masz rację, nie spałam jeszcze. Cieszę się, że chcesz ze mną

porozmawiać, bo i ja mam ci coś do powiedzenia.

Graydon podniósł głowę i ich spojrzenia spotkały się w lustrze. W jego

oczach nie było już poprzedniej wrogości, ale nie zauważyła też
życzliwości.

Courtenay zacisnęła palce na prześcieradle.
– Nie mogę już dłużej tego znieść – odezwała się spokojnie. – Odnosisz

się do mnie okropnie. Rano zabieram Vicky i wracamy do domu.

Graydon zbliżył się do łóżka i popatrzył na nią poważnie.
– Chciałem cię przeprosić. Bardzo mi przykro!
Nigdy by się tego nie spodziewała! Ale musi mieć jakiś powód, jeśli ją

przeprasza.

– Za co chcesz mnie przeprosić?
– Nie powinienem opowiadać ci o Beth. Chociaż może ponosisz

odpowiedzialność...

Courtenay usiadła prosto i spojrzała na niego ze złością.
– Posłuchaj! To straszne, że twoja bratowa straciła dziecko, którego tak

bardzo pragnęła, ale nie możesz mnie za to winić.

– Może nie bezpośrednio, ale...
– Nawet nie pośrednio! – wybuchnęła.
– Och, po co ta gra słów – powiedział znużony.
– Nigdy co do tego nie będziemy zgodni. Ale nie chciałbym, żebyś

odjeżdżała. Alanna jest w znacznie lepszym nastroju, od kiedy poznała
Vicky. Muszę mieć jednak pewność, że to nie jest chwilowa poprawa – a na
to jest jeszcze za wcześnie. Chciałbym, żebyś została na całe dwa tygodnie,
jak to przedtem ustaliliśmy. Zapomnijmy o przeszłości i spróbujmy żyć
dalej.

– Trochę będzie trudno, nie uważasz?
– Nie tak bardzo. Ty i ja możemy się prawie nie widywać. Wjeżdżam do

biura o siódmej rano i rzadko wracam do domu przed ósmą, dziewiątą
wieczorem. Ty i Vicky możecie spędzać poranki z Alanną, a po południu,
kiedy ona odpoczywa, będziecie mieć do dyspozycji kierowcę.

Courtenay wiedziała, że Graydon miał rację – jego matka wydawała się

teraz dużo spokojniejsza i weselsza niż na początku. Jeśli teraz wyjadą,
znów powróci depresja.

– Dobrze – zgodziła się – zostanę... przynajmniej na dzień lub dwa, żeby

zobaczyć, jak się sprawy dalej potoczą, ale jeśli nic się nie zmieni,
wyjedziemy.

Zsunęła się i poprawiła poduszki pod głową. Naciągnąwszy koc pod

brodę, zamknęła oczy. Uważała, że rozmowa jest zakończona.

Zaległa cisza. Wreszcie Graydon wyszedł z pokoju.

Przez kilka następnych dni przebywał poza domem od wczesnego ranka

do późnego wieczora. Courtenay starała się kłaść Vicky o ósmej i zamykać
się w swoim pokoju przed powrotem Graydona. Wiedziała, że tak będzie
najlepiej dla nich obojga. Powstawało między nimi tak niebezpieczne
napięcie, że powinni unikać wszelkich kontaktów.

Mimo to godzinami oczekiwała na jego powrót, z uwagą nasłuchiwała

odgłosu jego kroków w holu...

Upłynęły dwa dni. Trzeciego ranka zapukała natarczywie do drzwi jego

sypialni o szóstej rano. Wiedziała, że już się obudził – kilka minut temu
słyszała, jak bierze prysznic – i z duszą na ramieniu czekała, aż się odezwie.

Kiedy otworzył drzwi, spostrzegła, że miał na sobie tylko biały ręcznik,

którym owinął się po kąpieli. Wilgotne włosy przylegały do czoła, a krople
wody błyszczały na opalonych ramionach.

– To ty! Co, do diabła... – zaczął, patrząc na jej różowy szlafrok, który

narzuciła w pośpiechu.

– Chodzi o Vicky – odezwała się Courtenay. – Źle się czuje. Boli ją

gardło i głowa. Może przesadzam, ale od ostatniego zapalenia płuc wpadam
prawie w histerię, kiedy...

– Czy ma gorączkę?
– Jest rozpalona i mówi, że bolą ją wszystkie kości. Nie chcę niczego ci

narzucać, ale czy mógłbyś zawieźć nas na ostry dyżur do szpitala? A może
zadzwoniłabym po taksówkę...

– Czy ma trudności z oddychaniem?
– Nie... To znaczy...
– Poczekaj tutaj chwilę. – Graydon przytrzymał drzwi swojej sypialni, a

kiedy się zawahała, przesunął ją niecierpliwie do środka. – Wiem, że się
martwisz i rozumiem twój niepokój, ale nie przesadzajmy. Zadzwonię do
Franka Scotta, naszego domowego lekarza. Mieszka niedaleko stąd.

– Cześć, Frank, tu mówi Graydon Winter. Przepraszam, że dzwonię do

ciebie tak wcześnie. Moja dziewięcioletnia bratanica przyjechała tutaj na
ferie zimowe – przerwał, słuchając chwilę, po czym odpowiedział: – To
dziecko Patryka, później ci wszystko wyjaśnię. Ma obłożone gardło,

gorączkę, boli ją głowa. Czy mógłbyś zajrzeć na chwilę? Dzięki, do
zobaczenia.

Kiedy odłożył słuchawkę, Courtenay powiedziała:
– Bardzo ci dziękuję. Nie wyobrażasz sobie, jaka jestem wdzięczna.
– W porządku. Pozwól, że się ubiorę, zanim Frank tu przyjedzie.
– Nie wiedziałam, że istnieją jeszcze domowi lekarze, do których

wystarczy tylko zatelefonować...

Graydon spojrzał na nią z ironią.
– Za pieniądze można mieć wszystko, prawda?
Nawet w takiej chwili musiał jej dokuczać! Ale Courtenay nie myślała o

tym, kiedy śpieszyła do pokoju Vicky. Nieistotne, co Graydon powiedział...
przynajmniej w tej chwili. Teraz najważniejsza była jej córka. Courtenay
zaniepokoiła się jeszcze bardziej, kiedy zobaczyła, że dziewczynka jest
coraz bardziej rozpalona. Uśmiechnęła się z wysiłkiem.

– Zaraz tu przyjdzie doktor wujka Graydona – powiedziała.
– To dobrze – wychrypiała Vicky. – Mam nadzieję, że mi pomoże.
Doktor Scott był młodym, wesołym mężczyzną o błyszczących szarych

oczach. Graydon wprowadził go do sypialni Vicky, przedstawił Courtenay i
zszedł na dół. Lekarz zbadał Vicky dokładnie i orzekł:

– Obawiam się, że będziesz musiała pozostać przez kilka dni w łóżku,

młoda damo. – Wręczył receptę Courtenay i dodał: – Wpadnę tu jutro, żeby
ją zobaczyć.

Na koniec zwrócił się znów do Vicky:
– Nie martw się, będziesz miała lekarstwo o wiśniowym smaku!
Kiedy Courtenay odprowadzała doktora, właśnie nadszedł Graydon.

Doktor Scott zwrócił się do nich obojga:

– To wyjątkowo złośliwy wirus – ostrzegł. – Z uwagi na zapalenie płuc,

które przeszła kiedyś, trzeba na nią bardzo uważać. Prawdopodobnie będzie
musiała zostać w domu do końca tygodnia. Nie można dopuścić, żeby
wyszła za wcześnie na dwór z uwagi na możliwość nawrotu choroby.

Po wyjściu doktora Courtenay zwróciła się do Graydona, czekając na

niego przy schodach:

– Będę musiała poprosić cię o jeszcze jedną przysługę.
– Chcesz, żebym wykupił lekarstwo?
– Tak. Nie chciałabym cię wykorzystywać, ale...
– Do diabła! – wybuchnął, marszcząc gniewnie czoło. – Wiktoria jest

moją bratanicą i mogę się tylko cieszyć, że mam okazję zrobić coś dla niej.
Czy myślisz, że jestem jakimś potworem?

Do tej pory Courtenay radziła sobie jakoś z wrogością Graydona. Jego

niekłamana troska o Vicky rozbroiła ją. Ukryła łzy wzruszenia spuszczając
powieki i podała mu receptę.

– Dowiem się, która apteka jest otwarta – wyjaśnił. – Wrócę za pół

godziny.

– Dzięki – szepnęła. Zamierzała odejść.
Mocne ręce chwyciły ją za ramiona. Graydon odwrócił ją ku sobie. Ujął

jej podbródek, zmuszając do podniesienia głowy. Zobaczył łzy w oczach.

– Może i jestem potworem – mruknął – bo krzyczę na ciebie, kiedy

martwisz się o Vicky!

Courtenay wiedziała, że powinna wyrwać się z jego uścisku, ale nie była

w stanie zrobić żadnego ruchu. Mogła tylko spoglądać bezradnie w jego
piękne oczy.

– Dobry Boże, znowu to samo – powiedział głosem, w którym mieszały

się rozpacz i pożądanie.

– Co takiego? – zapytała Courtenay, z trudem utrzymując się na nogach.
– Znowu patrzysz na mnie tak, jakbyś chciała, żebym cię pocałował! –

Puścił jej brodę, ale zanim uświadomiła sobie, że mogłaby uciec, ujął jej
twarz w obie dłonie. – Czy mam rację? – Stanął tak blisko, że ich ciała omal
się zetknęły. – Chcesz, żebym cię pocałował?

– Nie – szepnęła.
Kłamiesz, powiedział jej wewnętrzny głos.
– Kłamiesz – odezwał się jak echo Graydon, a w sekundę później jego

usta dotknęły jej warg.

Pachniał mydłem i kremem do golenia. Wargi były ciepłe i pełne, a ich

smak cudownie znajomy. Ręce, którymi Graydon obejmował jej głowę,
przesunęły się teraz po jej włosach. Courtenay zamknęła oczy i oplotła go
ramionami.

Spojrzała w górę i napotkała jego pełen pożądania wzrok.
– Jesteś taka pociągająca – wymamrotał. – Diabelnie pociągająca.
Courtenay poczuła ogień w żyłach. Graydon uważa, że nie można się jej

oprzeć... I ona myśli tak samo o nim.

Przyciągnął ją bliżej, tak że mogła wyraźnie czuć jego ciało, nawet przez

miękką tkaninę szlafroka I piżamy. Zadrżała...

– Mamusiu! Chciałabym coś zimnego do picia.
Courtenay odwróciła się gwałtownie od Graydona na dźwięk głosu

Vicky. Zobaczyła, że jej córka stoi na szczycie schodów, z policzkami
pałającymi gorączką.

– Dobrze, kochanie – odpowiedziała, starając się uśmiechnąć. – Już idę.
Natomiast w głosie Graydona brzmiało rozczarowanie, kiedy mówił,

idąc po schodach:

– Zajrzę do ciebie, jak wrócę z apteki.
Courtenay zastanawiała się oszołomiona, jak długo Vicky stała na

schodach, zanim ją zawołała. Czy widziała, jak się całowali? Co mogłoby
się zdarzyć między nimi, gdyby Vicky im nie przeszkodziła? – myślała.
Dała dziewczynce zimny napój, a potem okryła ją troskliwie.

Jeszcze tak niedawno mówiła Graydonowi, że wyjedzie za dzień lub

dwa, jeśli sprawy nie ułożą się pomyślnie. Nic się nie zmieniło, ale...

Courtenay zamknęła oczy. Tak bardzo chciała wyjechać i uciec przed

Graydonem – ale nie mogła. Vicky była zbyt chora.

Doktor Scott kazał jej pozostać w domu co najmniej przez tydzień.

Courtenay pamiętała jej zapalenie płuc i wiedziała, że nie wolno jej narażać
zdrowia córki. Nie może nawet marzyć o podróży, dopóki Vicky nie będzie
zupełnie zdrowa. To znaczy, że będzie tkwić w Seacliffe przynajmniej przez
najbliższe siedem dni.

Wiedziała, że to będzie najdłuższy tydzień w jej życiu.

Rozdział 9

Tego popołudnia Courtenay była w sypialni Vicky. Siedziała na brzegu

łóżka, śpiewała cichutko i patrzyła, jak powieki dziewczynki powoli się
zamykają. Nie usłyszała Graydona, który tego dnia wrócił wcześnie z biura.

W pewnej chwili poczuła, że ktoś się jej przygląda. Odwróciła głowę i

zobaczyła Graydona stojącego w drzwiach. Miał na sobie granatowy
garnitur i białą koszulę z jedwabnym krawatem. Serce Courtenay zamarło.
Zobaczyła zaskoczona, że patrzy na nią wzrokiem pełnym pożądania i
poczuła skurcz żołądka. Nie dała jednak po sobie poznać, jak bardzo
oddziałuje na nią jego obecność. Wstała, wsuwając w spodnie dół zielonej
bluzki. Kiedy mijała go w otwartych drzwiach, jego spojrzenie było znowu
chłodne, bez śladu poprzedniej gorączki.

– Jak się czuje Vicky? – zapytał.
– Miała bardzo niespokojny dzień – odparła. – Mam nadzieję, że dobrze

jej zrobi, jak się trochę prześpi.

– Ty też powinnaś odpocząć. Wyglądasz, jakbyś była na ostatnich

nogach.

– Myślę, że dobrze mi zrobi filiżanka kawy.
– A gdzie jest Alanna?
– Poszła się zdrzemnąć. A Livvy pojechała z Wheelerem po sprawunki.
Graydon ujął Courtenay za łokieć.
– Proponuję, żebyś zeszła do salonu. Zrobię ci kawy.
W pierwszym odruchu Courtenay miała zamiar odmówić, ale propozycja

była zbyt kusząca – niepokój o Vicky wyczerpał ją zupełnie. W dodatku
dziewczynka była nieposłuszna i przez cały ranek robiła dużo zamieszania,
toteż Courtenay odpowiedziała:

– Dziękuję. Bardzo chętnie.
– Będę za pięć minut – rzucił Graydon.
Salon był pusty, tylko w kominku trzaskał ogień. Courtenay zrzuciła

pantofle i usiadła w fotelu, podwijając stopy pod siebie. Zamknęła oczy i
wróciła myślą do chwili, gdy Graydon patrzył na nią wzrokiem pełnym
pożądania. Oparła głowę o fotel i zastanawiała się, dlaczego to wspomnienie
wywołuje w niej uczucie przygnębienia. Po zdradzie Patryka wylała tyle łez,

iż była pewna, że nie będzie już w stanie więcej płakać – tymczasem jego
brat też doprowadzał ją do rozpaczy.

Odgłos otwieranych drzwi przerwał jej niewesołe rozmyślania. Ku

swojemu zdziwieniu spostrzegła wchodzącą do pokoju Bertie Atherton.

Na widok Courtenay gość zatrzymał się w progu.
– O... – rzekła kwaśno Bertie – to ty? Spodziewałam się zastać...
– Graydon jest w kuchni. – Wzrok Courtenay prześliznął się po

wchodzącej kobiecie, jej eleganckim żakiecie z miękkiej skóry, ściśle
dopasowanych spodniach, które opinały szczupłe nogi. – Robi dla mnie
kawę.

W pierwszej chwili na twarzy Bertie widać było zaskoczenie. Zaraz

jednak opanowała się i bawiąc się jednym ze swych złotych kolczyków
podeszła bliżej z uśmiechem – jeżeli takie wymuszone skrzywienie warg
można nazwać uśmiechem – pomyślała drwiąco Courtenay.

– Przyjechałam, żeby pożyczyć parę kaset na przyjęcie sylwestrowe –

zaczęła. – Ale cieszę się, że mam okazję porozmawiać z tobą na osobności.
Graydon mówił mi, że zaprosił cię na to spotkanie.

– To prawda, ale...
– Jestem pewna, że domyślasz się, iż zrobił to tylko przez grzeczność.

Czułby się niezręcznie, gdyby wyszedł i zostawił tu ciebie samą. – Ale nie
ma racji – przecież to było planowane na długo przed twoim przybyciem do
Seacliffe. Poza tym, jestem pewna, że i tak byś nie przyszła – rozumiesz
przecież, że żyjemy w zupełnie odmiennych środowiskach. Nie pasowałabyś
do nas. Nie mówiąc o tym, że nie znasz tam żywej duszy i raczej nudziłabyś
się.

A więc Graydon nie powiedział Bertie, że Courtenay odrzuciła

zaproszenie na to przyjęcie! Dobrze, pomyślała chytrze, podrażni się trochę
z tą kobietą.

– Naprawdę tak myślisz? – uniosła brwi patrząc ze zdumieniem na

Bertie. – To dziwne. Dlaczego w takim razie, do diabła, zawracasz sobie
głowę zapraszaniem gości i ponosisz tyle wydatków, żeby zorganizować
przyjęcie, o którym z góry wiesz, że nie będzie udane?

Twarz Bertie poczerwieniała ze złości.
– Nie to miałam na myśli. Moi przyjaciele na pewno nie będą się tam

nudzili. Bo widzisz, będzie tam cała nasza paczka – paczka narciarzy. To
nasze pierwsze spotkanie po moim powrocie z Anglii, po śmierci Aleksa.

Czekamy z niecierpliwością, żeby powspominać stare dzieje – wzruszyła
wyniośle ramionami. – Od lat jeździliśmy na narty do Whistler.

Pierwszy weekend zorganizował Patryk i ta wyprawa była tak udana,

że...

Reszta opowieści Bertie nie dotarła już do Courtenay – całą uwagę

skupiła na słowach „paczka narciarzy”. To było właśnie wtedy, kiedy
spotkała Patryka po raz pierwszy. A może na przyjęciu będzie jego
przyjaciel, ten, który udawał urzędnika stanu cywilnego?

Jakieś wspomnienie błysnęło w jej umyśle... mglisty wizerunek

mężczyzny, który czytał słowa małżeńskiej przysięgi. Tak zamazany, że
trudno byłoby jej nawet przypomnieć sobie, jak wyglądał. Tego dnia była
taka szczęśliwa, że nie dostrzegała nikogo poza Patrykiem. Ale kiedy ujrzy
tego mężczyznę, na pewno go rozpozna...

W jednej chwili podjęła decyzję. Pójdzie na to przyjęcie. Może będzie

mogła wskazać tego oszusta Graydonowi i powiedzieć – To jest ten
człowiek, który udzielił „ślubu” Patrykowi i mnie!

Nagle uświadomiła sobie, że Bertie ciągle coś do niej mówi.
– Więc – kończyła Bertie – musisz po prostu powiedzieć Graydonowi, że

wolisz zostać w domu, niż iść na nieciekawe przyjęcie.

– Nie, Bertie – odrzekła Courtenay. – Nie będę się nudziła. – I dodała

prowokującym tonem: – Przecież będę z Graydonem. Jak mogłabym się źle
bawić w towarzystwie tak ekscytującego i atrakcyjnego mężczyzny?

Zaległa cisza. Courtenay ujrzała niespodziewanie Graydona stojącego w

drzwiach.

Serce zabiło jej gwałtownie. Jak długo tam tkwił? Czy słyszał, co

powiedziała? Oczywiście, że słyszał – drwiące spojrzenie błękitnozielonych
oczu nie pozostawiało żadnej wątpliwości. Znowu narodziło się między nimi
szczególne napięcie. Courtenay zapomniała o obecności Bertie.

– Cześć, Bertie – odezwał się Graydon i napięcie zniknęło.
Bertie obróciła się na pięcie. W jej oczach wyraźnie malował się

niepokój, czy Graydon nie słyszał przypadkiem, co ona mówiła. Ale w jego
spojrzeniu nie było gniewu i Courtenay usłyszała wyraźne westchnienie
ulgi.

Nie patrzyła na Graydona. Mruknęła tylko „dziękuję”, kiedy podawał jej

filiżankę z kawą.

– Przyszłam, kochanie, żeby pożyczyć taśmy, które obiecałeś mi na

przyjęcie – bursztynowe oczy Bertie błyskały w stronę Graydona. – Wiem,
że miałeś sam je przynieść, ale właśnie byłam w pobliżu i...

– Przepraszam, Bertie, nie przesłuchałem ich jeszcze, ale nie martw się,

nie zapomnę ich zabrać. – Graydon zrzucił marynarkę i zagłębił się w fotelu.
Właśnie zaparzyłem kawę. Napijesz się?

Bertie potrząsnęła głową.
– Nie, nie mam czasu. John będzie tu lada dzień i chciałabym, żeby

zastał mnie w domu, jak przyjedzie.

. – Odprowadzę cię do samochodu. Courtenay spoglądała ze smutkiem,

kiedy szli przez pokój ku wyjściu. Stanowili wyjątkowo dobraną parę –
oboje atrakcyjni, eleganccy. W duchu przyznała, że Bertie miała rację – ona,
Courtenay, nigdy nie będzie pasowała do ich świata. Wyobraziła sobie
jednak jakby to było być Jedną z paczki”, przyjaciółką Graydona.

Zaraz jednak powściągnęła wodze fantazji. Nie miała zamiaru zostać

jedną z przyjaciółek Graydona. Chciała jedynie wyjaśnić wszystko przed
wyjazdem do Millar’s Lake. A jeżeli wypadki potoczyłyby się tak, jak sobie
zaplanowała, wtedy ona i Vicky...

Vicky! Ścisnęła filiżankę, którą trzymała w ręce, a poprzednia myśl o

znalezieniu człowieka, który udzielił fałszywego ślubu rozpłynęła się jak
mgła w oślepiającym blasku słońca. Jaka była głupia! Jak mogłaby zostawić
chore dziecko i pójść jutro wieczorem na przyjęcie! Kąciki jej ust opadły w
bolesnym rozczarowaniu. Oto miała jedyną może w życiu szansę
udowodnienia, że mówiła prawdę – i nie mogła z niej skorzystać.

Ale w końcu nie powinna się tak przejmować. Dlaczego miałoby jej

zależeć, żeby Graydon jej uwierzył? Przecież pragnęła jedynie wrócić do
domu i zapomnieć...

Czy rzeczywiście?
Odpowiedź na to pytanie powracała do niej jak echo, ale Courtenay tego

nie słyszała. Nie chciała usłyszeć.

Nazajutrz Vicky poczuła się lepiej. Większość popołudnia przespała i

około piątej miała prawie normalną temperaturę. Courtenay właśnie
kończyła przebieranie jej w czystą piżamkę, kiedy rozległo się krótkie
pukanie do drzwi i Graydon wszedł do pokoju.

Przyniósł ze sobą jakieś pudło. A kiedy wyjął z niego przenośny

telewizor i postawił na stoliku obok Vicky, dziewczynka spojrzała nań z

niedowierzaniem.

– Och, dziękuję, wujku! – głos Vicky, jeszcze słaby i zachrypnięty, drżał

z podniecenia. – Mój własny telewizor! Muszę go pokazać mojej
przyjaciółce Amy!

– Ale my nie zabierzemy go do Millar’s Lake, kochanie – sprostowała

Courtenay, czując, że rumieńce występują jej na policzki. – Wujek pozwala
ci korzystać z niego tutaj.

– Nie, to jest dla Wiktorii – powiedział Graydon, włączając telewizor. –

Spóźniony prezent gwiazdkowy.

– Spójrz, mamusiu – Vicky oparła się na łokciach i patrzyła z

rozjaśnioną twarzą, jak na ekranie pojawia się obraz. – Jest mój! Hurra!

– Przykro mi, Vicky, ale nie mogę się zgodzić...
– Dlaczego nie? – zapytała Vicky i łzy momentalnie pojawiły się w jej

błękitnych oczach. – Czy dlatego, że tak krótko znamy wujka Graydona?

Courtenay zawahała się.
– Tak, przyznaję, że to przede wszystkim...
– Ale przecież całowaliście się! – Vicky spojrzała na matkę z

oburzeniem, ocierając łzy. – Widziałam wczoraj rano! Wiem, zawsze
mówiłaś mi, żeby nie przyjmować prezentów od nieznajomych, ale wujek
nie jest przecież obcy, skoro pozwalałaś mu się całować!

Courtenay czuła na sobie wyzywający wzrok Graydona. Nabrała głęboko

powietrza i zwróciła się do niego:

– Czy możemy wyjść na chwilę?
– Oczywiście. – Graydon zwrócił się do Vicky:
– Liwy przyniesie ci program telewizyjny. Twoja mama i ja idziemy

dzisiaj wieczorem na przyjęcie – może wybierzesz sobie jakąś ciekawą
audycję.

Courtenay ze złością opuściła pokój. Nie chciała, żeby Vicky była

świadkiem rozmowy z Graydonem.

Zeszła na dół do salonu i przyjęła wojowniczą postawę. Graydon

zamknął drzwi za sobą.

– Chciałam omówić z tobą dwie sprawy – zaczęła. – Po pierwsze, nie

pozwolę Vicky przyjmować tak kosztownych prezentów, a po drugie...

– Załatwmy najpierw sprawę telewizora. Jak wiesz, mogę sobie

pozwolić...

– Nie o to chodzi – przerwała Courtenay. – Vicky jest dzieckiem, które

chętnie poprzestaje na tym, co ma... przynajmniej tak było do tej pory. Nie
chciałabym, żeby to się zmieniło, kiedy wrócimy do Millar’s Lake. Nie
chcę, żeby zaczęła pragnąć rzeczy, na które nie możemy sobie pozwolić.
Mogę być samotną matką, ale nigdy nie przyjmę jałmużny!

– Jałmużny? Do licha, Courtenay, przecież mówimy o mojej bratanicy!

Czy pomyślałaś kiedykolwiek o majątku Patryka?

– Majątku Patryka? Czy masz na myśli... komu zostawił pieniądze?
– Dokładnie to.
– Nie, nie pomyślałam. Ale co to może mieć wspólnego ze mną?
– Nie z tobą. Z Wiktorią. Jako jego córka, jego jedyne dziecko

dziedziczy wszystko, co pozostawił.

– Nie życzę sobie...
– Patryk nie sporządził żadnego testamentu, więc problem, co ty o tym

sądzisz, w ogóle nie istnieje. W czasie ostatniej recesji nie stracił ani centa,
więc Wiktoria będzie spadkobierczynią znacznej sumy. No I co ty na to?

Nie, Courtenay nigdy nie myślała o majątku Patryka. Była zbyt dumna z

tak ciężko zdobytej niezależności.

Vicky miałaby odziedziczyć pieniądze po człowieku, którym ona sama

tak pogardzała?

– Mylisz się, kiedy twierdzisz, że Patryk nic mi nie zostawił. Zostawił mi

coś, a raczej – kogoś. Vicky. Spadek po Winterach. Mój spadek, Graydon. I
tylko ja będę decydować o przyszłości Vicky. Jeśli chodzi o ten telewizor,
ona może go używać, dopóki tu będziemy i jestem ci naprawdę wdzięczna,
że pomyślałeś o tym. Ale kiedy wyjedziemy z Seacliffe, nie weźmiemy go
ze sobą.

I jeszcze jedna kwestia – ciągnęła chłodno, nie zwracając uwagi na jego

protesty. – Nie pójdę na przyjęcie.

– Dlaczego zmieniłaś zamiar? Czy nie mówiłaś Bertie, że spodziewasz

się dobrej zabawy w towarzystwie „atrakcyjnego i ekscytującego
mężczyzny”?

– Dobrze wiesz, iż powiedziałam to tylko po to, żeby rozzłościć Bertie.

Zresztą i tak nie mogłabym pójść, nawet gdybym miała ochotę. Byłabym
niespokojna, zostawiając Vicky. Ona nie czuję się jeszcze najlepiej.

– Pomyślałem o tym. Siostra Liwy jest pielęgniarką. Obiecała przyjść tu

na noc. Obie z Liwy chętnie zaopiekują się dzieckiem.

– Ale...

– Nawet matka nie jest niezastąpiona, Courtenay. Wiktoria zniesie to, nie

martw się.

Courtenay zawahała się. Chciała dalej przekonywać go, że nie będzie mu

towarzyszyć, ale przypomniała sobie przyjaciela Patryka, który udzielił im
„ślubu”. A jeśli on będzie na przyjęciu? To była niewielka, ale może jedyna
szansa, żeby przekonać Graydona. Zanim zdążyła coś powiedzieć, Graydon
dodał:

– I nie próbuj wymawiać się, że nie masz się w co ubrać. Jest przecież ta

czarna sukienka. Och, wiem, co czujesz na samą myśl o nałożeniu czegoś,
co ja kupiłem, więc poproszę cię o to. Zrób mi tę przyjemność, specjalnie
dla mnie.

To zdarzyło się pierwszy raz: Graydon o coś prosi! Trudno zresztą i tak

byłoby nie uczynić zadość tej prośbie bo, prawdę mówiąc, ona rzeczywiście
nie ma innego, odpowiedniego stroju na tę okazję.

– Dobrze – zgodziła się. – Pójdę na przyjęcie. Włożę czarną sukienkę.

Ale stawiam warunek: zwrócę ci pieniądze, choćby to miało trwać dziesięć
lat i choćbym nigdy więcej jej nie nałożyła!

Już otwierał usta w odpowiedzi, ale powstrzymał się, widząc nieugięty

wyraz jej twarzy. Wzruszył ramionami, a ona wiedziała, że sprawa jest
załatwiona. Ale pozostało jeszcze jedno pytanie...

– Dlaczego tak ci zależy, żebym poszła z tobą?
– Mam swoje powody.
– Jakie?
Milczenie było jedyną odpowiedzią.
– W porządku – odezwała się. – Ale ja też mam swój powód. I mam

nadzieję, że zanim ta noc dobiegnie końca, będę ci mogła powiedzieć, o co
chodzi.

W oczach Graydona błysnęło zaciekawienie, kiedy patrzył na Courtenay,

wychodzącą z pokoju.

Courtenay westchnęła zirytowana. Pochylając się w kierunku lustra,

szarpała niecierpliwie stanik, ale bezskutecznie próbowała ukryć białe
ramiączka, które ciągle wysuwały się spod głęboko wyciętej sukni. Gdyby
stanik był czarny, ramiączka nie byłyby tak widoczne, ale niestety, nie miała
takiego. Nie było innego wyjścia, tylko zdjąć go.

Rozpięła zamek błyskawiczny, zsunęła sukienkę i przewiesiła przez

stojące obok krzesło. Uwolniła się od stanika i rzuciła go na toaletkę. Zajęta
przebieraniem nie usłyszała zupełnie odgłosu otwieranych drzwi. Dotarł do
niej dopiero niecierpliwy głos Graydona:

– Do licha, Courtenay, co tak długo... ?
Urwał gwałtownie. Courtenay zobaczyła w lustrze dwie postacie.
Swoją z włosami opadającymi gładkimi pasmami na ramiona, wargami

pomalowanymi różową pomadką i okrągłymi ze zdziwienia i przerażenia
oczami. Doskonale zdawała sobie sprawę, że trudno o bardziej prowokujący
widok niż jej obnażone piersi, smukłe nogi w czarnych rajstopach i
pantoflach na wysokich obcasach.

Graydon też był tego samego zdania. Zamknął drzwi za sobą i oparł się o

nie. Patrzył jak ogłuszony nie wierząc własnym oczom.

Wygląda porywająco – myślała oszołomiona Courtenay, przyglądając się

z kolei drugiej postaci w lustrze. Ubrany w czarny smoking, białą koszulę ze
srebrnymi spinkami do mankietów i czerwoną muszką...

W ciągu ułamka sekundy uświadomiła sobie, co się stało. Krew

odpłynęła jej z twarzy, gwałtownym ruchem skrzyżowała ręce na
obnażonych piersiach.

– Przepraszam... przepraszam, że musiałeś czekać... – szepnęła, nie

poznając własnego głosu.

– Nie musisz przepraszać – każde jego słowo brzmiało jak zmysłowa

pieszczota. Zbliżał się wolno, nie spuszczając z niej wzroku. – Nie mogłem
przyjść bardziej w porę – ty rzeczywiście potrzebujesz pomocy, żeby się
przygotować.

Podszedł tak blisko, że Courtenay czuła zapach jego wody kolońskiej.

Nogi miała jak z waty.

– Podaj mi sukienkę – wyciągnęła jedną drżącą rękę, drugą usiłując

zasłonić piersi. – Nie potrzebuję żadnej pomocy.

– Powiedz czarodziejskie słowo – poprosił miękko.
– Proszę... – Odsunęła się, kiedy ręką pogładził jej włosy i palcami

musnął policzek. – Po co przyszedłeś?

– Nie wiedziałem, że jeszcze się ubierasz. Byłaś gotowa dziesięć minut

temu, kiedy Liwy zeszła na dół. Powiedziała mi...

– Wtedy byłam gotowa... a raczej wydawało mi się, że jestem gotowa,

ale zobaczyłam, że ramiączka od stanika wystają spod sukienki i musiałam
go zdjąć. Nie miałam czarnego... Muszę iść bez niego... a może w ogóle

powinnam zostać w domu...

Dlaczego mówiła szeptem?
– Idź już teraz – poprosiła. – Za minutę będę na dole.
– Nigdzie nie pójdę – odparł Graydon. – Przynajmniej dopóki nie

ubierzesz się. Obiecałem Bertie, że przyjdę wcześniej z kasetami, a i tak
jesteśmy spóźnieni. Będę tu stać, żeby się upewnić, że nie tracisz czasu...
Myślę, że najlepiej będzie – rzekł, ignorując jej protesty – jeśli sam cię
ubiorę.

Courtenay zrozumiała, co miał na myśli. Wiedziała również, że nie

będzie w stanie mu się oprzeć.

– Dobrze – zgodziła się.
– Będziesz musiała ze mną współpracować – uśmiechnął się z lekką

ironią. – Wyciągnij ręce.

Courtenay spojrzała na niego. Czuła, że nie może już dłużej trwać w

złości i niechęci, że ulega urokowi pięknych błękitnozielonych oczu...
Zaciskając mocno powieki, starała się myśleć o czymś innym...
czymkolwiek... Ale nawet z zamkniętymi oczami wiedziała, że Graydon
pieści wzrokiem jej nagie ciało. Kiedy wciągnęła wreszcie sukienkę,
otworzyła oczy i odrzuciła włosy z twarzy.

– Sama zapnę suwak! – odepchnęła ręce Graydona, kiedy położył je

zdecydowanym ruchem na jej ramionach.

– Nie, ja to zrobię.
Jak zahipnotyzowana patrzyła na odbicie w lustrze.
– Graydon pochylił głowę i marszcząc czoło usiłował ostrożnie

podciągnąć suwak do góry. Jego palce przesunęły się delikatnie po jej
plecach. Wstrzymując oddech czekała, kiedy odsunie się od niej.

Ale nie zrobił tego. Obrócił ją przodem do siebie i przyciągnął mocno.

Przesunął ręką po jej włosach, ale gdy zbliżył wargi do jej ust, odwróciła
głowę.

– Wiesz przecież, że jest późno. A ja chciałabym jeszcze zajrzeć do

Vicky.

– Vicky czuje się zupełnie dobrze – ledwo słyszała jego słowa, kiedy

zanurzył twarz w jej pachnących włosach. – Ogląda telewizję. Zajrzysz do
niej za chwilę, ale najpierw...

– Niczego nie będzie najpierw! – Courtenay próbowała się uwolnić, ale

trzymał ją mocno w uścisku. Dotknął wargami wrażliwego miejsca za

uchem.

– Twoje perfumy... Spodziewałem się, że użyjesz czegoś bardziej...

duszącego. Nie poznaję tego zapachu...

– To są nowe perfumy – powiedziała Courtenay.
– Nazywają się „Odczep się”. Pewnie nigdy jeszcze nie miałeś z nimi do

czynienia.

Zachichotał cicho. Zirytowana, zrobiła następną próbę uwolnienia się z

jego ramion, ale jego ręce przesunęły się już wzdłuż szyi, palce zawładnęły
miejscem za uszami. Czuła znajomy dreszcz wywołany dotknięciem tych
rąk...

– Jesteś bardzo blada – szepnął niepokojąco miękkim głosem. – Nie

możemy iść na przyjęcie, jeśli będziesz wyglądała jak zjawa. Potrzebny ci
pocałunek...

– Nie dręcz mnie! Wolę już wyglądać jak duch!
– Nie chcę zrobić ci krzywdy, mam tylko zamiar... Wargi Graydona

zbliżyły się do ust Courtenay.

Ledwie mogła się utrzymać na nogach. Objęła go. Wtedy Graydon

przycisnął ją bliżej tak, że jej ramiona znalazły się w pułapce. Trzymał ją tak
mocno, że ledwie mogła oddychać.

– Proszę, nie... – patrzyła błagalnie.
Spojrzenia ich zwarły się z taką mocą, że Courtenay zakręciło się w

głowie. Och, te oczy – wydawały się wciągać ją w głąb jego duszy. Po raz
pierwszy zauważyła żółtą plamkę na tęczówce, błyszczącą jak ziarenko
złotego piasku na tle błękitnawej zieleni.

I wtedy nagle jego usta zawładnęły jej wargami. Dobry Boże, nigdy

jeszcze nie odczuwała czegoś podobnego! Fala pożądania przeszyła jej
ciało, sprawiając niemal ból. Każde miejsce, którego dotknął, niemal ją
paliło. Ciepłe dłonie pieściły rozgorączkowane policzki, gorące uda
przywierały do jej aksamitnej skóry.

Wargi Graydona zwykle zaciśnięte z dezaprobatą i pogardą, teraz

wydawały się pełne, wyzwolone przez jakąś zmysłową magię. Courtenay
także poddała się woli zmysłów. Przylgnęła do niego jakby chciała stać się
częścią jego ciała...

Na pół świadomie rozumiała, że nigdy nie zapomni tej chwili... nie

zapomni smaku – słodyczy i namiętności zarazem – i tej niezwykle
agresywnej męskości, która wyzwoliła w niej pragnienie uległości.

Graydon posadził ją delikatnie na łóżku. Nie miała siły protestować, gdy

ściągnął zamek, nie opierała się, kiedy rozsunął aksamitne fałdy sukienki i
ułożył ją na poduszkach. Jakby z oddali usłyszała dzwonek telefonu.

Graydon pochylił się nad nią i całował, aż wargi jej nabrzmiały.

Przesunął usta po szyi aż do wypukłości piersi.

Courtenay czuła pulsowanie krwi i czekała bez tchu, kiedy niecierpliwe

wargi osiągną cel swych poszukiwań. Najpierw zawładnęły jednym
różowym pączkiem, potem drugim. Chłonął je, jakby były maleńkimi
cudownymi różami i jak gdyby tylko on jeden niesłychanie delikatną
pieszczotą potrafił zmusić je do rozkwitnięcia...

– Dobry Boże... – udało się jej odezwać zduszonym głosem – nie rób

tego! Przestań! Powinniśmy już iść...

– Wiem – odpowiedział bez przekonania.
– Moja sukienka... Pogniecie się...
– Nie martw się.
– Pozwól mi wstać.
– Zaraz...
– Teraz!
– Potem...
Potem? Po czym? Jak już będzie po wszystkim? Czy nie przysięgła

sobie, że nigdy już nie straci głowy? Czy przykre doświadczenia niczego jej
nie nauczyły? Jeśli nie, zasłużyła sobie na to, co się wydarzyło. Jeszcze raz
przeżyłaby ból i poniżenie, gdyby uległa szalonemu, lekkomyślnemu
pragnieniu.

Z desperacką siłą wyrwała się z jego objęć i stanęła na środku pokoju.

Podnosząc drżącymi palcami sukienkę, spoglądała na Graydona z bijącym
sercem.

Nagle ktoś zapukał do drzwi sypialni.
W pierwszej chwili oboje zastygli bez ruchu. Następnie Graydon

powiedział szorstko:

– Tak?
– Dzwoni lady Atherton – odezwała się Liwy.
– Czeka na taśmy, które jej pan obiecał.
Graydon zacisnął pięści.
– Powiedz jej, że jestem w drodze.
Courtenay usłyszała lekkie kroki Liwy zbiegające po schodach.

Trzęsącymi się palcami podciągnęła zamek błyskawiczny.

– Idziemy? – zapytała, starając się nadać swemu głosowi naturalne

brzmienie.

– Courtenay... – Graydon postąpił krok naprzód.
– Poczekaj!
– Po co? – Courtenay przesunęła się obok niego, podeszła do lustra i

przeczesała włosy. – Spójrz na mnie... Mówiłeś, że jestem blada... Teraz
jestem rozpalona, prawda?

Obróciła twarz ku niemu.
– Zrobiłeś dobrą robotę, Graydon. Udało ci się nadzwyczajnie. Nikt mnie

już tego wieczoru nie weźmie za ducha! A teraz... zajrzę na chwilę do
Vicky, zanim wyjdziemy.

Rozdział 10

Zabawa była w pełnym toku, kiedy Courtenay i Graydon przybyli do

Bertie. Gdy weszli do środka, Courtenay odniosła wrażenie, że znalazła się
w ekskluzywnym nocnym klubie. Ogromny, jasno oświetlony hol był pełen
wspaniale ubranych kobiet w mieniących się barwami i wzorami strojach,
mężczyzn w eleganckich garniturach; wszyscy popijali koktajle i
nawoływali się starając się przekrzyczeć ogłuszającą muzykę.

Tak pachnie pieniądz, pomyślała Courtenay, francuskimi perfumami,

modnymi wodami kolońskimi, doskonałymi importowanymi winami.

Graydon zdjął z ramion Courtenay etolę z norek, którą Alanna pożyczyła

jej na dzisiejszy wieczór i podał służącemu. Courtenay dostrzegła Bertie
wynurzającą się z tłumu gości. Szła w ich kierunku.

Odetchnęła głęboko. Jeżeli tamta kobieta miała zamiar drwić z jej

wyglądu, musiała doznać srogiego rozczarowania. Courtenay wiedziała, że
nigdy jeszcze nie wyglądała piękniej – czarna tkanina jej aksamitnej sukni
wspaniale kontrastowała z jasnymi włosami, bielą ramion i piersi
odsłoniętych przez głęboko wycięty dekolt. W dodatku pocałunki Graydona
osiągnęły zamierzony przez niego efekt, a nawet... przeszły jego
oczekiwania! Policzki miały kolor płatków róży, a oczy lśniły jak gwiazdy.

W kocich oczach Bertie błysnęła złość. Zazdrość i mściwość wykrzywiły

jej usta. Ale kiedy Graydon zwrócił się do niej, przybrała maskę życzliwości
i gościnności.

– Kochanie, jesteś niepoprawny! Wszyscy już są, a przecież wiedziałeś,

jak bardzo mi zależało, żebyś przyszedł wcześniej... – wspięła się na palce i
pocałowała go. – Całe szczęście, że nie zapomniałeś o kasetach. Brad czeka
na nie – on jest dzisiaj odpowiedzialny za muzykę. Znasz tu wszystkich,
prawda? No to na razie, zobaczymy się wkrótce.

– Dziwka – szepnęła Courtenay.
– Coś ty powiedziała? – Graydon zmarszczył z gniewem brwi.
Courtenay zastanawiała się przez chwilę, czy nie udać, że powiedziała

coś innego, ale w końcu wzruszyła ramionami.

– Powiedziałam, że to dziwka. Ma obrzydliwy sposób bycia.
Graydon ujął ją za łokieć i poprowadził w kierunku baru. – Nie lubisz

Bertie, prawda?

– Nie – odrzekła zdecydowanie. – Nie lubię.
Kiedy podeszli do baru, Graydon zapytał:
– Czego się napijesz?
– Napiłabym się perriera.
– Perriera i szkocką poproszę – zwrócił się Graydon do barmana.
Nie miał oczywiście ochoty dyskutować o Bertie. Ona zresztą też nie.

Rozejrzała się wokół, czując nerwowe podniecenie. Gdzie on jest, ten
przyjaciel Patryka?

Niedaleko od niej przy fortepianie, stała grupka pięciu mężczyzn.

Courtenay przyglądała się im uważnie. Jednego z nich od razu
wyeliminowała – był dużo wyższy od mężczyzny, którego szukała. Drugi
też nie wchodził w rachubę. Był uderzająco podobny do Paula Newmana. Ze
zmarszczonym czołem przyglądała się trzeciemu. Miał ciemne włosy i
regularne rysy twarzy. Ze swojego miejsca widziała tylko jego profil.
Może... Ale za chwilę nieznajomy odwrócił się, żeby zawołać
przechodzącego kelnera i Cortenay westchnęła rozczarowana. Miał wyraźne
znamię na prawym policzku.

– Taksujesz gości? – odezwał się Graydon zimno, aż podskoczyła

przestraszona.

– Słucham? – zwróciła twarz ku niemu. Co on takiego powiedział? Że

taksuje gości?

– Nie możesz się już doczekać, tak? – spytał, krzywiąc usta w

pogardliwym uśmiechu. – Który ci się podoba? Ten jest podobny do Paula
Newmana, prawda? Czy chciałabyś, żebym ci go przedstawił? A może sama
uczynisz pierwszy krok? Nazywa się Dirk Mason. Jego żona, Penny, jest w
szpitalu, właśnie urodziła trzecie dziecko... Ale ciebie to oczywiście nie
powstrzyma!

Courtenay poczuła skurcz w gardle. Chociaż odepchnęła go od siebie w

sypialni, nie mogła o nim zapomnieć. Czuła jego bliskość każdym nerwem.
Kiedy wsiadali do windy, ujrzała w jego oczach tlącą się namiętność i
niemal zabrakło jej tchu.

Wzięła szklankę perriera z jego ręki, potrząsając głową.
– Mylisz się – rzuciła zimno. – Wcale nie taksuję nikogo, chociaż tak

uważasz.

– Obserwowałem cię w lustrze – powiedział niskim, nieprzyjemnym

głosem. – Jeżeli to nieprawda, to dlaczego przyglądałaś się tym
mężczyznom w taki sposób, jakbyś chciała ocenić, czy... wchodzą w
rachubę?

Courtenay ścisnęła mocniej szklankę w ręce.
– Nie zaprzeczam, że się im przyglądałam – odrzekła. – Ale jeżeli

powiem ci, dlaczego to robiłam, i tak nie uwierzysz, więc...

– Spróbuj – przerwał. Courtenay westchnęła.
– Nie będziesz zadowolony z tego, co mam zamiar...
– Do diabła, o co chodzi?
Nabrawszy powietrza głęboko w płuca, Courtenay wyznała: – Kiedy

Bertie powiedziała mi, że będzie tu dziś grupa znajomych – paczka, z którą
Patryk jeździł na narty – pomyślałam... – zawahała się.

– Co pomyślałaś?
– Pomyślałam, że jeśli pójdę na to przyjęcie, może spotkam przyjaciela

Patryka – tego, który udawał urzędnika stanu cywilnego. – Zobaczyła błysk
gniewu w jego oczach, ale nie czekając, aż coś powie, ciągnęła dalej: – Na
pewno się dziwiłeś, że nagle zgodziłam się przyjść tutaj – wiesz, że nie
znoszę Bertie...

Spojrzała na niego, spodziewając się wybuchu gniewu, ale nic takiego

nie nastąpiło. Zamiast tego zapytał łagodnie:

– A jeżeli znajdziesz tego... przyjaciela mojego brata? Co wtedy?
– Wtedy zmuszę go, żeby powiedział ci prawdę!
– I?
Courtenay potrząsnęła głową.
– To wszystko. Chcę tylko, żebyś wiedział, iż mylisz się co do mnie. Nie

należę do kobiet, które polują na żonatych mężczyzn.

Graydon długo patrzył na Courtenay. Następnie spytał szorstko:
– Jak wygląda ten... oszust?
– Bardzo słabo go pamiętam – to było tyle lat temu. Był przeciętnej

tuszy, gładko ogolony, robił wrażenie zwyczajnego...

Spojrzenie Graydona było zdecydowane i twarde, kiedy ujął ramię

Courtenay.

– To nie powinno być trudne. Przedstawię ci każdego mężczyznę w tym

pomieszczeniu, dopóki nie znajdziesz tego, którego szukasz. A kiedy już
trafisz na niego – dodał drwiąco – powiedz, że masz ochotę na następnego
perriera. To będzie znak, że osiągnęłaś cel; resztę zostaw mnie.

Nie ma go tutaj.
Courtenay stwierdziła to, kiedy wreszcie poznała już wszystkich

mężczyzn obecnych na przyjęciu. Myślała o tym nadal w parę godzin
później, gdy w pokoju Bertie wpatrywała się nie widzącym wzrokiem w
swoje odbicie w lustrze. Czuła niemal obecność Graydona w pobliżu,
pamiętała, jak mocno schwycił ją za ramię po zakończeniu ich wędrówki po
pokojach.

– Nie masz już ochoty na perriera, moje kochanie? Słowa te były jak

pchnięcie sztyletem w serce. Nie mógł jej zranić boleśniej, nawet gdyby
powiedział wprost: „Teraz już przekonaliśmy się, jaką jesteś kłamczucha”.

Podniosła głowę, spodziewając się zobaczyć triumf w jego oczach. Ze

zdziwieniem dostrzegła rozczarowanie. Czy Graydon miał nadzieję, że
spotka tego, kogo szukała?

Ze złością wyjęła szczotkę z torebki i gwałtownymi ruchami przeczesała

włosy. Musiała wtedy ulec złudzeniu. Przymknęła oczy, a kiedy je znowu
otworzyła, ujrzała w spojrzeniu Graydona dobrze jej znaną drwinę. Chętnie
ukarałaby siebie za swoją łatwowierność i głupotę. Z jakiego powodu
miałby być rozczarowany? Że nie była w stanie udowodnić, że miała rację?

Wepchnęła z pasją szczotkę do torebki i wyszła z pokoju. Zbliżała się

północ i wszędzie czuło się gorączkowe podniecenie. Kilka par tańczyło w
fogu w pobliżu baru. Courtenay rozejrzała się wokół, szukając znajomej
sylwetki Graydona, i wtedy zobaczyła go właśnie tam, z Bertie.

Nie tańczyli, tylko kołysali się w takt muzyki. Courtenay nie widziała

twarzy Graydona, lecz mogła patrzeć wprost na Bertie. Przytuliła policzek
do piersi swego partnera, kocie oczy przymknęła w zachwycie, uśmiechała
się jak pogrążona w transie.

Courtenay odwróciła się gwałtownie i wyszła. Dlaczego ten widok

sprawił jej taką przykrość? Przecież jej również Graydon proponował taniec,
ale odmówiła. Tu chodziło o coś innego. Nigdy jeszcze, wobec żadnego
mężczyzny, nie odczuwała tak silnego, tak wszechogarniającego ją
pożądania. Uczucie to napełniało ją prawdziwym przerażeniem.

Wkrótce po tym, jak przybyli na przyjęcie, Graydon pokazał jej cały

apartament. Szczególnie przypadł jej do gustu przytulny salonik z
telewizorem i przylegająca do niego oranżeria z widokiem na ocean. Była
wtedy pusta i Courtenay modliła się, żeby teraz również nie było tam nikogo

– mogłaby się zaszyć, żeby lizać swoje rany.

Pokój z telewizorem pogrążony był w ciemnościach.
Courtenay zorientowała się, że nikogo w nim nie ma. Nie zapalając

światła przeszła przez pokój i otworzyła rozsuwane drzwi prowadzące do
oranżerii. Tu również panowała ciemność. Wielkie palmy i paprocie w
donicach, wiszące kosze z pnącymi roślinami i kwiatami wypełniały
pomieszczenie. Pachnie tu jak w kwiaciarni, pomyślała Courtenay,
zapadając w głęboki, pleciony fotel, wyściełany miękkimi poduszkami.
Jednostajny szum oceanu dochodził z otwartego okna. Wydał się
oszołomionej Courtenay cudowną kołysanką dla jej wzburzonych zmysłów.

Uszczypliwe pytanie Graydona „Nie chcesz już perriera, moje

kochanie?” sprawiło jej taką przykrość, że odpowiedziała wówczas szorstko:
– Nie, perriera nie. Poproszę o szkocką, chociaż... Niech będzie podwójna.

Co za głupota! Przecież miała słabą głowę i zawsze czuła senność po

alkoholu. Miała tylko nadzieję, że Graydon nie będzie tu jej szukać.

Graydon...
– Między nami wszystko skończone – usłyszała nagle głos Graydona –

po tym, co się wydarzyło.

Courtenay zerwała się z fotela. Rozglądała się wokół szeroko otwartymi

oczami, ale nigdzie nie widziała barczystej, wysokiej postaci. Ale przecież
tak wyraźnie usłyszała ten głos! Mój Boże, musiała się zdrzemnąć, może
jeszcze śnić. Ale głos był tak blisko...

– Ale ja cię przecież kocham! Wiesz o tym. Nigdy nie kochałam nikogo

prócz ciebie. I wiem, że ty też mnie kochasz.

Courtenay gwałtownie otrzeźwiała. Nie, nie śniła. To był głos Bertie...

dochodził z saloniku. Nagle uświadomiła sobie, że oranżeria nie jest już, jak
przedtem, pogrążona w ciemnościach, lecz przenika do niej światło z
przyległego pokoju. Zrozumiała, że słyszała rozmowę... bardzo osobistą
rozmowę.

W pierwszej chwili chciała wbiec tam i tym samym ujawnić swoją

obecność. Ale po namyśle zdecydowała, że nie może tego zrobić. W jakie
zakłopotanie wprawiłaby tę kobietę, dając jej do zrozumienia, że ktoś słyszał
jej miłosne wyznanie! Zacisnęła ręce na poręczy fotela, nie wiedząc, co
robić, kiedy usłyszała ostry głos Graydona:

– Do diabla, wiesz doskonale, że cię kochałem. Kiedy przyjęłaś moje

oświadczyny, byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Chciałem

krzyczeć o tym ze szczytu Grouse Mountain! Tylko ty upierałaś się, żeby
utrzymać w tajemnicy nasze zaręczyny...

– Graydon, znasz moich rodziców. Wiesz, jaki to byłby dla nich cios,

gdyby dowiedzieli się o tobie, o naszym związku... Nie miałeś pieniędzy,
dopiero zaczynałeś...

– Och, nie musiałaś wcale mówić im o tym – domyślili się sami! To

dlatego zabrali cię na wakacje do Anglii – chcieli nas rozdzielić... i udało im
się to. Twoja matka musiała być w siódmym niebie, kiedy sir Aleks
Atherton wybrał cię. Wcale jej nie przeszkadzało, że był trzy razy od ciebie
starszy i miał ptasi móżdżek...

– Byłam szalona ulegając mu! Ale tak lubię mieć ładne rzeczy, a on

olśnił mnie swoimi diamentami...

– Ja też mogłem olśnić cię diamentami – przerwał Graydon – i otulić cię

futrem z norek, gdybyś poczekała na mnie, skoro mi to obiecałaś! Ale był
Aleks ze swoim wielkim zamkiem, ze swymi milionami...

– Nie patrz na mnie takim wzrokiem, kochanie. Nie mogę tego znieść!
Graydon mówił dalej, jakby tego nie słyszał. – Muszę ci podziękować,

Bertie, udzieliłaś mi ważnej lekcji.

– Lekcji? Jakiej lekcji?
– Że pieniądz to siła. Kiedy zorientowałem się, że Aleks Atherton po

prostu cię kupił, przysiągłem sobie, że zgromadzę fortunę, żebym mógł mieć
siłę, która idzie w parze z...

– Dobry Boże, Graydon, jak ty się zmieniłeś! Dawniej nie byłeś taki

twardy...

– Ty też się zmieniłaś – powiedział szorstko. – A może zawsze byłaś

taka, tylko ja tego nie zauważałem.

– To przez tę kobietę, prawda? – głos Bertie nagle stał się zjadliwy. – To

ona stanęła między nami, ona wszystko zepsuła. Ta dziwka Patryka!

Przez chwilę Courtenay była jak ogłuszona. Nie mogła uwierzyć w to, co

usłyszała. Potem ogarnęła ją taka furia, że zerwała się z fotela. Nie będzie
tolerować zniewag Roberty Atherton! I nie myśli dalej chować się w tej
kryjówce, tylko po to, żeby nie sprawić przykrości tej kobiecie!

Stanęła w drzwiach pokoju i spojrzała przed siebie. Krew pulsowała jej

w skroniach, a serce biło tak głośno, że zastanawiała się, czy ci dwoje tego
nie słyszą.

Graydon trzymał Bertie w ramionach, spojrzenie jego ciskało gromy.

Pomalowane wargi kobiety rozchyliły się...

Courtenay nabrała powietrza w płuca i zrobiła krok naprzód.
– Przepraszam...
Bertie obejrzała się zaskoczona, ale zaraz wściekłość zabłysła w jej

kocich oczach. Graydon zastygł bez ruchu, następnie puścił Bertie i
skierował całą uwagę na Courtenay.

– Zastanawiałem się, gdzie się podziałaś. Nie miałem pojęcia, że ktoś

jest w oranżerii. – Zrobił krok ku niej z nachmurzoną miną. – Dlaczego nie
pokazałaś się wcześniej?

– Zdrzemnęłam się – za mało było perriera, za dużo whisky – stwierdziła

ironicznie. Następnie, kierując na Bertie lodowate spojrzenie, powiedziała: –
Chciałabym od razu sprostować pewną rzecz. Nigdy nie byłam i nie będę
niczyją dziwką. Jeśli ktokolwiek zasłużył sobie na takie określenie – to ty!
Mój jedyny błąd polegał na tym, że dałam się złapać na lep czułych słówek i
obietnic, ty zaś, jak słyszałam przed chwilą, sprzedałaś się za diamenty!

Kiedy to mówiła, gniew dodawał jej sił. Wkrótce jednak nastąpiła

reakcja po niezwykłym napięciu. Zaczęło jej się kręcić w głowie i zachwiała
się. Graydon natychmiast znalazł się przy niej i podtrzymał ją.

– Czy dobrze się czujesz?
Troska w jego głosie przypomniała ten dzień, kiedy wylała na siebie

gorącą kawę... Kiedy ogarnął ją ramieniem i przyciągnął blisko do siebie –
bliżej niż to było potrzebne, tak, iż czuła uderzenia jego serca na swych
odsłoniętych ramionach... co wpłynęło na zmianę jego nastawienia do niej?
Zachowywał się tak, jakby byli kochankami...

– Tak – westchnęła. – Czuję się dobrze. Ale chciałabym już iść do domu.
Dom. Kiedy zaczęła myśleć o Seacliffe jak o domu? Czy zauważył to?

Odruchowo podniosła głowę i zobaczyła w jego oczach niezwykłą moc.
Courtenay czuła, że wargi jej drżą. Bardziej niż kiedykolwiek przedtem
miała świadomość jego bliskości, odurzającego zapachu jego włosów i
skóry...

– Znowu to samo – szepnął, a Courtenay zarumieniła się. Wiedziała, co

miał na myśli. Patrzyła na niego tak, jakby czekała, że ją pocałuje...

Grubiański śmiech Bertie przerwał tę nić porozumienia. Courtenay

wzdrygnęła się i przeniosła wzrok z Graydona na kobietę. Twarz Bertie
skrzywiła się ze złości.

– Och, Graydon, jakiś ty beznadziejnie głupi!

– zawołała piskliwym, histerycznym głosem. – Czy jesteś ślepy? Czy nie

widzisz nic poza tą słodką, niewinną pozą? Czy nie dostrzegasz, jaka to
tania dziewczynka? Patryk był zbyt sprytny, żeby złapać się w pułapkę –
wziął, co chciał i...

– Wychodzimy – powiedział Graydon ostrym tonem – zanim uczynię

coś, czego będę się potem wstydził.

– Ależ nie możesz wyjść tak wcześnie! Co sobie wszyscy pomyślą?
Graydon objął Courtenay i pociągnął ją ku wyjściu, tak że musiała

niemal biec, żeby nadążyć za jego długimi krokami. Czuła na sobie
spojrzenia ludzi, których mijali, kiedy szli przez hol.

Prawie nie zauważyła, gdy Graydon narzucił jej etolę na ramiona. Przez

cały czas miała wrażenie, że porusza się jak we mgle i nie wie, dokąd iść.
Wyszli na parking. Wstrząsnęła się, nie tyle z powodu chłodu na dworze, ile
pod wpływem niepokojącej bliskości Graydona.

Świeże powietrze napełniło jej płuca i łudziła się, że może również

rozjaśni jej myśli, kłębiące się w głowie. Kilka metrów od nich przy
krawężniku zatrzymała się taksówka. Courtenay nie zwróciła zupełnie uwagi
na mężczyznę, który z niej wysiadł, dopóki Graydon nie powiedział tonem
pełnym rozczarowania:

– Do licha, przecież to brat Bertie! – Mruknął coś niezrozumiale, kiedy

brodacz rozglądał się wokół.

– Graydon Winter! – nieznajomy błysnął zielonymi oczami, rozpoznając

Graydona. Stanął koło nich i potrząsnął jego ręką. – Kopę lat, stary. –
Spojrzał na Courtenay. – Przedstaw mnie swojej znajomej. To pierwsza
przyzwoicie wyglądająca kobieta, którą widzę, od kiedy wyszedłem z
dżungli!

– Courtenay – odezwał się Graydon głosem, w którym wyczuwało się

napięcie – to jest John Andrews, brat Bertie – antropolog, o którym ci
mówiłem. Przez ostatnich sześć miesięcy przebywał nad Amazonką, z dala
od cywilizacji.

Słowa Graydona ledwo docierały do Courtenay. Patrzyła na Johna

Andrewsa, na jego zielone oczy, proste, ciemne włosy, usta ukryte w gęstej
brodzie. Serce waliło jej jak młotem.

– Kiedy zapuściłeś brodę? – zapytała słabym głosem. Spojrzał na nią

zaciekawiony.

– Brodę? Mam ją od... teraz będzie już dziewięć lat, Courtenay poczuła,

że nogi ugięły się pod nią.

Przeniosła wzrok z brata Bertie na wysoką postać stojącą obok niej. W

świetle ulicznej lampy widać było, że twarz Graydona pobladła.

– Graydon – powiedziała nieswoim głosem. – Jestem gotowa wypić

drugą szklankę perriera.

Courtenay siedziała w taksówce, która wiozła ją wzdłuż Marine Drive w

kierunku Seacliffe. Nie bardzo wiedziała, jak się tu znalazła – na pewno nie
z własnej woli, ale była zbyt roztrzęsiona, żeby o tym myśleć. Graydon
przywołał taksówkę i wepchnąwszy ją do środka, wcisnął jej do ręki
banknot dwudziestodolarowy.

– Zobaczymy się w domu. Poczekaj na mnie, to nie potrwa długo.
Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała, była furia w jego oczach, kiedy zwracał

się do brata Bertie.

– Czy tutaj pani chciała przyjechać?
Głos taksówkarza wyrwał ją z odrętwienia. Wyjrzawszy przez okno,

powiedziała niezdecydowanie:

– O, tak... Dziękuję panu. – Wręczając kierowcy banknot, powiedziała: –

Proszę zatrzymać resztę... i... szczęśliwego Nowego Roku.

Liwy i jej siostra Jan właśnie schodziły z góry, kiedy Courtenay weszła

do holu. Zanim zdążyła się odezwać, Jan powiedziała uspokajająco:

– Właśnie byłyśmy u niej. Śpi jak suseł.
Liwy uśmiechnęła się.
– Wheeler zaprosił nas na drinka. Pani Winter powiedziała, że będziemy

mogły wyjść, kiedy pani wróci. W salonie znajdzie pani świeżo zaparzoną
kawę.

– Dziękuję, Liwy. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawiły u

Wheelera.

– Dobranoc pani i szczęśliwego Nowego Roku! – zawołały obie siostry.
Courtenay zsunęła pantofle i trzymając je w ręku przeszła na palcach na

górę. Cicho otworzyła drzwi pokoju Vicky i serce ścisnęło się jej boleśnie,
kiedy zobaczyła wątłe ciało córki pogrążonej we śnie. Oparłszy się o
framugę, patrzyła bezmyślnie w głąb pokoju oświetlonego przyćmioną
lampą.

Dlaczego jej życie tak się pogmatwało, stało się takie trudne? Niecałe

dwa tygodnie temu była przecież zupełnie szczęśliwa i zadowolona. Miały z

Vicky swój własny świat, za który sama była odpowiedzialna.

Od kiedy Graydon Winter wtargnął gwałtownie w ich życie, miała

wrażenie, że zburzył całą stabilizację. Odkrył przed nią siłę pożądania.
Chroniło ją do tej pory przekonanie, że Graydon nią pogardza. Ale to się
ostatnio zmieniło.

Nie miała wątpliwości, że dowiedział się już wszystkiego od Johna. Jak

się zachowa, kiedy wróci do Seacliffe? Jak będzie ją traktował, kiedy dowie
się, że nie miał racji, uważając ją za inną kobietę, niż w istocie była?

Odetchnęła głęboko. Powiedział, że rozmowa nie zajmie wiele czasu.

Zejdzie więc na dół i poczeka na niego.

Dobrze wiedziała, że te chwile będą dla niej jak wieczność.

Graydon przyjechał o północy. Courtenay nie usłyszała samochodu, ani

otwierania frontowych drzwi. Dobiegający zza okna huk sztucznych ogni
zagłuszał wszystkie inne dźwięki. Podeszła do okna i rozsunęła zasłony.
Niebo rozświetlały czerwone, zielone i żółte rakiety.

Gdzieś w pobliżu skrzypnęła podłoga i Courtenay odwróciła głowę od

barwnego widowiska za oknem. Serce zabiło jej niespokojnie na widok
stojącego w drzwiach Graydona. Zobaczyła, że ma bladą i zmęczoną twarz;
czarne włosy były potargane, jak gdyby ciągle przeczesywał je palcami,
oczy pociemniałe od rozpaczy, usta boleśnie skrzywione.

W końcu zamknął powoli drzwi i podszedł nieco bliżej, zatrzymując się

w odległości kilku kroków od niej.

– John opowiedział mi całą historię. Najwidoczniej chciał wyświadczyć

przysługę Patrykowi. Mój brat wyznał mu, że poznał bardzo atrakcyjną
młodą blondynkę, że nie może jej zdobyć, że wprost odchodzi od zmysłów.
Wtedy John zgodził się na...

Przetarł ręką oczy i potrząsając głową odwrócił się od niej i podszedł do

kominka. Spięta twarz świadczyła dobitnie o cierpieniu, jakie przeżywał.

– Nie musisz mówić nic więcej – powiedziała cicho Courtenay. – Nie

chcę tego słuchać. To wszystko już minęło – dodała pocierając nerwowo
ręką lewe ramię. – Przepraszam.

– Ty mnie przepraszasz? – spojrzał na nią z takim bólem, że poczuła

ukłucie w sercu. – A za cóż byś miała przepraszać?

– Wierzyłeś swojemu bratu. To musi być... bardzo trudne dla ciebie...

dowiedziałeś się, że nie był takim człowiekiem, za jakiego zawsze go

uważałeś.

Graydon długo nic nie mówił. A kiedy znowu się odezwał, Courtenay

ledwie usłyszała jego cichy głos.

– Tak, to ciężko znieść. Ale o wiele gorsza jest dla mnie świadomość, że

tak niesprawiedliwie cię potraktowałem. Dobry Boże! Nic dziwnego, że nie
chciałaś przyjechać ze mną do Seacliffe i że nie chciałaś mieć nic wspólnego
z rodziną Winterów! Zachowaliśmy się obrzydliwie, nie do wybaczenia!
Alanna będzie zdruzgotana...

– O, nie! – Courtenay podeszła do niego. – Nie wolno ci jej tego mówić.

Ona nie powinna nawet dowiedzieć się...

– Czy naprawdę masz mnie za takiego drania? Sądzisz, że zgodzę się,

żeby moja matka nadal uważała cię za jakąś...

– Jakąś dziwkę? – oczy ich spotkały się. – Wolałabym raczej, żeby tak o

mnie myślała, niż żebyś ją zranił. Ona i tak już wiele wycierpiała...

– Prawda musi wyjść na jaw – Graydon potrząsnął głową, jakby nadal

nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. – Naprawdę byłabyś gotowa poświęcić
się?

Wymowne spojrzenie Courtenay było jedyną odpowiedzią.
Graydon, zupełnie wyczerpany, potarł ręką czoło.
– Och, Boże, jak mogłem być taki niesprawiedliwy?
– Słowa te brzmiały jak przyznanie się do winy.
– Tak, to bardzo zmartwi Alannę, ale nie ma innego wyjścia.
Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, wskazał Courtenay jeden z foteli.
– Usiądziesz? Chciałbym dowiedzieć się prawdy z twoich ust – jeżeli

oczywiście jeszcze masz ochotę ze mną rozmawiać. Nie będę ci miał za złe,
jeżeli...

– Nie – powiedziała Courtenay. – Opowiem ci, jak to było.
Usiadła. On stał naprzeciw niej, obok kominka, nie zajmując miejsca w

fotelu. Patrzył wyczekująco.

– Po skończeniu szkoły – zaczęła spokojnie – znalazłam pracę w biurze

hotelu Snowpeak w Whistler. Kiedy była ładna pogoda, często w czasie
przerwy na lunch siadywałam na ławce w pobliskim parku. Pewnego dnia,
kiedy tam się opalałam, usłyszałam jakiś dźwięk. Zobaczyłam, że
nieznajomy mężczyzna robi mi zdjęcie.

Spostrzegła, że policzek Graydona zadrgał nerwowo i dziwny wyraz

pojawił się w jego spojrzeniu. Courtenay mówiła dalej:

– To właśnie wtedy poznałam Patryka, a nie w żadnym barze. Miałam

wtedy tylko siedemnaście lat, więc nie mogłam przebywać w barze.

– Siedemnaście? – W głosie Graydona słychać było niemal przerażenie.

– Miałaś zaledwie siedemnaście lat? Mój Boże, to znaczy, że Patryk zrobił
coś jeszcze bardziej nikczemnego.

Zamilkł na chwilę, ale w oczach miał gniew. W końcu powiedział:
– To znaczy, że masz teraz dwadzieścia siedem lat?
– Dwadzieścia osiem.
– Jesteś bardzo dojrzała jak na dwadzieścia osiem lat.
– Wydoroślałam w przyspieszonym tempie. Patryk poinformował mnie,

że między nami wszystko skończone tego ranka, kiedy lekarz powiedział mi,
że jestem w ciąży. Czekałam, aż Patryk przyjdzie do domu, żeby podzielić
się z nim tą radosną nowiną...

– Do domu?
– Wynajmowałam pokój w jednym z domów należących do naszej spółki

hotelowej. Patryk zawiadomił mnie, że chce mi coś zakomunikować,
zachowałam więc swoje rewelacje na potem, czekając najpierw na to, co on
mi powie. Ale kiedy dowiedziałam się wreszcie, że nasz ślub i wesele były
żartem i że nie chce mnie więcej widzieć...

– Wtedy postanowiłaś, że nie powiadomisz go o ciąży.
W pełnej napięcia ciszy słychać było tylko trzaskanie płonących w

kominku polan. W końcu Courtenay wstała z fotela.

– To był bardzo długi wieczór – powiedziała, wygładzając aksamit

sukienki. – Idę spać. – Zawahała się. – Och, jest jeszcze jedna sprawa...

– Co takiego?
– Dowiedziałeś się już, dlaczego postanowiłam pójść na przyjęcie do

Bertie, ale ty też mówiłeś, że z jakiegoś powodu zależy ci, żebym tam
poszła. Czy możesz mi teraz powiedzieć, co to był za powód? Chciałabym
wiedzieć.

Graydon szarpnął węzeł krawata i rozluźnił go, rozpinając kołnierzyk

koszuli, jakby zabrakło mu powietrza.

– Miałem nadzieję, że zapomnisz o tym. Ale skoro jesteśmy wobec

siebie szczerzy, dobrze, powiem ci, dlaczego chciałem zabrać cię do Bertie.

Courtenay skurczyła się w sobie. Domyśliła się, że nic nie zostanie jej

oszczędzone.

– Zaprosiłem cię – ciągnął Graydon – ponieważ chciałem, żeby Bertie

myślała, iż coś nas łączy. Po śmierci męża ciągle daje mi do zrozumienia, że
powinniśmy znowu być razem. Uważałem, że najlepszym sposobem
uświadomienia jej, że nie ma szans, będzie...

– ... będzie wykorzystanie mnie – dokończyła Courtenay posępnie.

Poczuła pieczenie pod powiekami, a gardło ścisnęło się jej tak, że z trudem
mogła przełknąć ślinę. – Powinnam była się domyślić – powiedziała głosem
stłumionym przez łzy. – To pomysł w guście Winterów.

Odwróciła się i potykając podeszła do drzwi. Ale Graydon dogonił ją.

Schwycił ją za ramiona i zawrócił.

– Na Boga – rzekł głosem pełnym udręki. – Tak mi przykro, Courtenay.
Nie była w stanie wykrztusić ani jednego słowa, wysunęła się z jego

uścisku i podeszła do drzwi.

Tym razem nie próbował jej zatrzymać.

Rozdział 11

Courtenay stwierdziła z ulgą, że Graydon wyjechał do biura, zanim

jeszcze wstała. Zaniosła na tacy śniadanie dla Vicky, a potem wróciła się
jeszcze do kuchni po kubek kawy. Jedyną pociechą dla niej tego ranka było
coraz lepsze samopoczucie Vicky. Widać było wyraźną poprawę.

Kilka minut gawędziła z Liwy, a kiedy szła z powrotem przez hol z

kubkiem gorącej kawy, spostrzegła Alannę krzątającą się między puszkami
farby i rolkami tapety.

Courtenay chrząknęła.
– Szczęśliwego Nowego Roku, pani Winter.
– A... dzień dobry. Tobie również życzę szczęśliwego Nowego Roku. –

Starsza pani wydawała się zakłopotana. – Ja... czekałam na ciebie.
Chciałabym z tobą porozmawiać. Czy masz teraz chwilę czasu?

Courtenay poczuła się nieswojo, kiedy zauważyła, że Alanna ma

zaczerwienione oczy; było oczywiste, że płakała.

– Miałam właśnie posiedzieć trochę z Vicky – odpowiedziała spokojnie

– ale... dobrze, oczywiście.

Przeszły do salonu i Alanna wskazała Courtenay jeden z foteli. Ogień już

palił się w kominku i płomienie strzelały w górę.

Courtenay czekała, ale cisza przeciągała się. Wypiła parę łyków kawy i

już miała rozpocząć rozmowę, kiedy Alanna odezwała się:

– Graydon opowiedział mi wszystko. Całą tę obrzydliwą historię, jak

Patryk uwiódł cię i oszukał. Z całego serca pragnę cię przeprosić za to, że
traktowałam cię do tej pory tak okropnie. Nigdy w życiu nie byłam taka
zawstydzona. Byłaś moim gościem, a moje zachowanie wobec ciebie było
co najmniej nietaktowne.

– Do niedawna znała pani przecież tylko wersję Graydona – powiedziała

Courtenay łagodnie. – Skąd mogła pani przypuszczać, że to nieprawda?

– Powinnam była! Powinnam była wierzyć mojej intuicji. Zawsze byłam

dumna z tego, że umiem właściwie oceniać ludzkie charaktery. Im lepiej
ciebie poznawałam, tym bardziej byłam zaintrygowana – nie pasowałaś
zupełnie do wizerunku, jaki stworzył Graydon. A w ten poranek Bożego
Narodzenia, kiedy pobiegłaś na górę, wyglądałaś na tak zdenerwowaną, że

chciałam zapukać do twojej sypialni i zapytać, co się stało. Domyśliłam się,
że Bertie Atherton była co najmniej niegrzeczna wobec ciebie. –
Westchnęła. – Nie mogłam zapomnieć twoich oczu. To twoje zrozpaczone
spojrzenie ciągle mnie później prześladowało. Teraz gorzko żałuję, że wtedy
nie zareagowałam.

Serce Courtenay ścisnęło się boleśnie – ale zabłysła również iskierka

nadziei. Czy mogłaby się zaprzyjaźnić z Alanną? Przedtem wydawało się to
zupełnie niemożliwe.

– Nie mówmy o przeszłości...
Alanna potrząsnęła głową.
– Jeszcze coś. Graydon powiedział, że prosiłaś go, żeby oszczędził mi

całej prawdy. Obawiałaś się, że to mogłoby mnie zranić. – Courtenay
wydawało się, że w wyblakłych niebieskich oczach pojawiły się łzy.

– Miałaś rację, było to dla mnie wyjątkowo bolesne – dowiedzieć się, do

czego Patryk był zdolny. Ale ten ból złagodziła świadomość, że
zatroszczyłaś się o mnie. Jak to miło z twojej strony, że zadbałaś o mnie w
ten sposób. Nie myślałam, że spotkam kogoś, kto ma takie dobre serce. Czy
mogę mieć nadzieję, że po tym wszystkim pozwolisz mi traktować cię jak
członka rodziny? Czy zechciałabyś zamieszkać z nami w Seacliffe?

Członek rodziny. Courtenay przypomniała sobie pogardliwe słowa

własnego ojca, kiedy dał jej do zrozumienia, żeby nie pokazywała się mu
więcej na oczy. Teraz proponują jej coś zupełnie przeciwnego – żeby stała
się częścią nowej rodziny. O tym nie śmiała marzyć. Poczuła do Alanny taką
sympatię, jaką mogłaby obdarzyć rodzoną matkę.

– Pani Winter...
– Nazywaj mnie Alanną, kochanie. Wszyscy moi przyjaciele tak do mnie

mówią.

Courtenay uśmiechnęła się.
– Alanno, jesteś przecież babcią Vicky. Bardzo chciałabym, żebyśmy

obie należały do waszej rodziny. Ale obawiam się, że za kilka dni będziemy
musiały wracać do Millar’s Lake. Tam jest nasz dom – mój i Vicky. Bardzo
mi zależy na tym, żeby być samodzielną i niezależną.

Urwała nagle, kiedy zobaczyła, że Alanna posmutniała, a następnie

podjęła szybko:

– Może uda mi się znaleźć jakieś większe mieszkanie i wtedy Wheeler

mógłby kiedyś przywieźć cię do nas z wizytą. A jeżeli Vicky będzie chciała

odwiedzić ciebie w czasie wakacji – a ja jestem pewna, że będzie chciała –
wtedy Wheeler będzie mógł po nią przyjechać. Oczywiście nie będę miała
nic przeciw temu.

– Wheeler... – mruknęła Alanna, jakby myślała o czymś innym. Długo

patrzyła na Courtenay w milczeniu, a jej oczy wydawały się nabierać blasku.
Courtenay skurczyła się pod tym ostrym, badawczym spojrzeniem, które
wydawało się przewiercać ją na wskroś i czytać w jej najskrytszych
myślach.

Nagle Alanna odezwała się:
– Och, jakże mogłam być tak ślepa! Chodzi o Graydona, prawda? To z

jego powodu nie chcesz tu zostać, to dlatego tak chcesz koniecznie wracać
do domu. Zakochałaś się w nim!

Courtenay zerwała się gwałtownie.
– Och, nie – powiedziała stłumionym głosem. – Mylisz się.
– Czyżby? – Alanna podniosła się z fotela i zapytała spokojnie: – To

dlaczego tak wszystko zaplanowałaś, żeby go już więcej nie zobaczyć?
Dlaczego to Wheeler musi mnie przywieźć do Millar’s Lake, dlaczego to
Wheeler ma tam pojechać po Vicky? Dlaczego nie... Graydon?

Courtenay wyprostowała się niechętnie.
– Bo... bo on jest bardzo zajęty, ma tyle pracy, nie chciałabym sprawiać

mu kłopotu... – zaczęła, ale kiedy napotkała wzrok Alanny, sama przestała
wierzyć w swoje tłumaczenie. Teraz dopiero dotarło do niej w pełni
znaczenie słów Alanny i ogarnęło ją przerażenie. Czy to możliwe? Czy
rzeczywiście zakochała się w Graydonie? Czy była tak zaślepiona, że nie
uświadamiała sobie, co się naprawdę stało?

Pokój nagle zawirował jej przed oczami i musiała chwycić się

obramowania kominka. Tak, Alanna miała rację. Była zakochana.

Ale mężczyzna, któremu oddała swoje serce, wcale tego nie chciał.
Och, Boże... on nigdy nie może dowiedzieć się o tym.
– Proszę mu o tym nie mówić – poprosiła błagalnie przez łzy. – Nie

mogłabym mu spojrzeć w oczy, gdyby się dowiedział.

– Oczywiście, że nie powiem. – Głos Alanny przepełniony był

współczuciem. – Wiem, że to byłoby dla ciebie bardzo krępujące. Widzisz,
Graydon przeżył zdradę kobiety, kiedy był młodszy. Nigdy nie wyznał mi,
kim ona była, ale wiem, że to podważyło jego zaufanie do wszystkich
kobiet. Przysiągł, że nigdy się nie ożeni.

Potrząsnęła głową ze smutkiem.
– A kiedy mój syn coś sobie postanowi, nic nie może zmienić jego

decyzji.

Ujęła w swoje dłonie zimne ręce Courtenay i przytrzymała je. – Nie

martw się, moje dziecko, będę dobrze chronić twojej tajemnicy.

Tak, Courtenay wiedziała o tym. Ta świadomość łagodziła trochę ból,

który rozdzierał jej serce.

Reszta poranka ciągnęła się w żółwim tempie. Courtenay z Vicky zajęły

się grą, którą mała dostała na gwiazdkę, ale myślami była daleko.
Zastanawiała się, jak zdoła przeżyć pod jednym dachem z Graydonem dni,
które dzielą ją od wyjazdu z Seacliffe.

Około wpół do drugiej Vicky zasnęła. Alanna, w drodze na

popołudniową drzemkę, zatrzymała się obok Courtenay.

– Powinnaś się przejść – zaproponowała. – Wyglądasz na bardzo

zmęczoną, a na dworze jest tak ładnie. Powiedziałam Liwy, żeby zajrzała do
Vicky, jeśli obudzi się przed twoim powrotem.

Alanna miała rację, pomyślała Courtenay, kiedy w kilka minut później

przyjrzała się swemu odbiciu w lustrze. Rzeczywiście wyglądała okropnie i
nic dziwnego, nie spała prawie całą noc. Podobnie zresztą jak Graydon:
słyszała, jak przechadzał się po sypialni, jakby miał do rozwiązania jakiś
poważny problem.

Westchnęła ciężko, związała włosy białą wstążką w koński ogon.

Zmieniła spódnicę na dżinsy, na białą bawełnianą bluzkę nałożyła
granatowy sweter. Stwierdziła, że wygląda niemal jak beztroska nastolatka –
ale tylko na pierwszy rzut oka. Wiedziała, że każdy, kto spojrzałby jej
głębiej w oczy, zobaczyłby w nich ból.

Kiedy zamknęła frontowe drzwi za sobą, z dziedzińca poderwał się

rudzik i usiadł na gałązce najbliższego klonu. Zatrzymała się i unosząc rękę
do czoła, żeby osłonić oczy przed słońcem, obserwowała jego żwawe
podskoki.

Było cudowne popołudnie. Ciepła bryza przyniosła ze sobą balsamiczny

zapach lasu i oceanu. Zamknęła oczy, żeby lepiej smakować urodę tego
dnia, ale jego doskonałość potęgowało jeszcze bardziej uczucie pustki w jej
życiu – życiu bez Graydona. Trudno było wprost uwierzyć, że jeszcze
tydzień temu czy dwa myślała, że nie potrzebuje nikogo prócz Vicky. Jak

bardzo się myliła!

Otworzyła oczy na odgłos zbliżającego się samochodu i ku swojemu

przerażeniu dostrzegła mercedesa zbliżającego się do podjazdu. Koła
zachrzęściły na żwirze, kiedy zatrzymał się parę metrów od niej.

Courtenay wydawało się, że czarna chmura zasłoniła nagle słońce. Boże,

spraw, żeby to był Wheeler, błagała.

Ale jej modlitwa nie została wysłuchana.
Kiedy Graydon wysiadł z samochodu, Courtenay ogarnęło nagle

bezsensowne pragnienie, żeby schować się za krzakiem rododendronu.
Zamiast tego westchnęła głęboko i wsunąwszy ręce do kieszeni czekała,
kiedy Graydon podejdzie do niej.

Graydon był w ciemnym garniturze i szarej koszuli. Wiatr rozwiał mu

poły marynarki i odsłoniła się jego muskularna klatka piersiowa. Courtenay
przypomniała sobie słowa Krystle: „Wysoki, ciemny, absolutnie
zniewalający. Ma wyjątkowo seksowne, chmurne spojrzenie, włosy czarne
jak węgiel, opaleniznę z Palm Springs, oczy koloru pawich piór... „

Courtenay doskonale pamiętała swoją odpowiedź: – Wiesz, że

mężczyźni mnie nie interesują.

– Gdzie idziesz? – pytanie Graydona sprowadziło ją na ziemię.
Chrząknęła i podnosząc ku niemu głowę, wskazała wybrzeże.
– Twoja matka powiedziała, że można kilometrami spacerować wzdłuż

plaży. Pomyślałam, że zaczerpnę trochę świeżego powietrza, póki Vicky się
nie obudzi.

– Zajrzałem do niej rano przed wyjściem. Wygląda dużo lepiej.
– Tak, wraca do zdrowia.
Nastała kłopotliwa cisza. Courtenay odezwała się pierwsza:
– Alanna powiedziała, że pojechałeś do biura. Czy ty w ogóle nie masz

żadnej przerwy? W końcu są przecież święta.

– Pojechałem do biura, ale nie pracowałem – Graydon spojrzał poza nią,

tam, gdzie morze lśniło w zimowym słońcu. – Musiałem przemyśleć pewne
sprawy.

– Słyszałam, jak po północy chodziłeś po pokoju... Courtenay nagle

zamilkła. Po co to powiedziała? Nie chciała przecież dawać mu do
zrozumienia, że go słyszała, że zwróciła nań uwagę.

– Czy przeszkadzałem ci?
– Nie, ja też nie spałam. Mam nadzieję, że... że znalazłeś odpowiedzi na

pytania, które cię nurtowały.

– Tak – mruknął. – Rzeczywiście znalazłem.
Kiedy spoglądał w kierunku morza, uświadomiła sobie, ile determinacji

było w tej twarzy. Silny mężczyzna, który wie, czego chce.

Jak to powiedziała Alanna? „Kiedy mój syn coś postanowi, nic na

świecie nie zmieni jego decyzji”. Ogarnęła ją rozpacz.

– ... jeżeli nie masz nic przeciw temu.
Courtenay spojrzała na niego, mrugając oczami.
– Przepraszam – bąknęła. – Nie słyszałam, co mówiłeś.
Spojrzał na nią pytająco, a w jego oczach odbijał się błękit nieba. –

Powiedziałem, że spacer też by mi się przydał. Czy nie masz nic przeciw
temu, żebym się przyłączył?

– Och... oczywiście. – Courtenay wzruszyła ramionami udając

obojętność.

Piasek na plaży był wilgotny i można było wygodnie spacerować.

Ogromne pnie leżały na brzegu wzdłuż linii wybrzeża. Na całej plaży nie
widać było nikogo oprócz jakiejś dziewczynki, która bawiła się z psem.

– Telefonowałem po lunchu do Alanny. Wspomniała, że rozmawiałyście.

Nie wiem, jakim cudem to osiągnęłaś, ale powiedziała mi, że ma zamiar w
przyszłym tygodniu zamówić malarzy, żeby odnowili główny hol.

– Och, to wspaniale! – Courtenay ucieszyła się.
– To dobry znak.
– Ja też tak uważam.
– Więc mogę wrócić do Millar’s Lake od razu, jak tylko Vicky

wyzdrowieje.

– W dalszym ciągu masz zamiar wyjechać?
– Tak – odpowiedziała spokojnie Courtenay.
– W dalszym ciągu mam zamiar wyjechać.
Graydon kopnął jakiś kamyk. – W takim razie odwiozę cię.
– Och, nie musisz! – Courtenay nie mogła nawet znieść myśli, że

musiałaby przez wiele godzin siedzieć w samochodzie blisko Graydona. –
Pojedziemy autobusem.

– W takim razie Wheeler was zawiezie – zadecydował tonem nie

znoszącym sprzeciwu.

Spacerowali przez kilka minut w milczeniu, po czym Graydon odezwał

się znowu:

– Jutro spotkam się z Kettertonem. Przywróci cię na twoje dawne

stanowisko. Porozmawiam z nim o odszkodowaniu...

– Nie – powiedziała twardo Courtenay. – Nie wezmę od ciebie żadnych

pieniędzy. – Więc proszę, nie rób tego. Chcę tylko wrócić do domu i mieć
wszystko to, co przedtem. Och, wiem, że to niezupełnie możliwe, ale...

– Ty mnie wciąż nienawidzisz, prawda?
Courtenay otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale szybko się

powstrzymała. Czy nie byłoby lepiej, gdyby tak myślał? Żeby uwierzył, że
ona nie może znieść jego widoku? Wtedy nigdy już nie będzie musiała
spotykać go. Wheeler będzie mógł zabierać Vicky, ile razy będzie chciała
przyjechać na wakacje do Seacliffe.

Zwolnili kroku. Courtenay odwróciła się, żeby nie zobaczył łez w jej

oczach. Do tej pory sądziła, że to Patryk złamał jej serce. Teraz wiedziała, że
uczucie, jakie żywiła wobec niego, było tylko zauroczeniem nastolatki,
namiastką prawdziwego uczucia. To, co czuła wobec Graydona, to była
prawdziwa miłość, to mężczyzna jej życia.

Ale on jej nie kochał i ona nie spodziewała się po nim niczego więcej niż

dotąd.

Nagle chwycił ją za ramiona i obrócił ku sobie. Patrzyła na niego

mrugając rozpaczliwie oczami, żeby nie zauważył jej łez. Z trudem
powstrzymywała łkanie.

Puścił jej ręce i cofnął się trochę, tak że się już nie dotykali.
– Nigdy nie zapytałaś mnie, skąd wiedziałem o dziecku Patryka.
Spojrzała zaskoczona.
– Nie – powiedziała wolno. – Nie pytałam. Myślałam... To znaczy,

spodziewałam się, że po śmierci Patryka przyjdzie ci na myśl, że z romansu
mogło narodzić się dziecko... Że nie chciałeś już bardziej ranić Beth i
wynająłeś prywatnego detektywa, żeby to sprawdzić.

Graydon popatrzył na morze, na dziewczynkę z psem. W końcu odezwał

się:

– Usiądźmy na chwilę.
Przysiadł na pniu, w pewnej odległości od Courtenay.
– Nie – zaprzeczył. – Istnienie dziecka nigdy nie przyszło mi do głowy.
Courtenay spojrzała na niego zdumiona.
– Więc czemu mnie poszukiwałeś? – Nagle przyszło jej na myśl

przerażające przypuszczenie. – Czy... chciałeś się zemścić?

– Zemścić? – Graydon zapatrzył się w morze. Courtenay zaczęła się

zastanawiać, czy jeszcze coś powie. Ale w końcu odezwał się tonem pełnym
goryczy:

– Nie, nie myślałem o zemście. – Zamilkł znowu i westchnął głęboko.

Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął portfel.

– Odpowiedź jest tu – powiedział wolno, jakby słowa przychodziły mu z

wielkim trudem. – Nie spodziewałem się, że pokażę to komukolwiek... a
najmniej – że tobie. Ale nie chcę, żeby między nami były jakieś tajemnice.

Courtenay wstrząsnęła się, kiedy podmuch wiatru uderzył jej prosto w

twarz. – Co to takiego? Podał jej portfel.

– Otwórz sama i zobacz.
Courtenay zaczęła rozcierać ręce, żeby trochę je rozgrzać, i patrzyła na

niego z niedowierzaniem.

– Otwórz – powtórzył Graydon.
Courtenay pogładziła dobrze wyprawioną skórę portfela, starając się

odwlec chwilę, kiedy będzie musiała zajrzeć do środka. Co tam mogło być?
Co zmusiło Graydona do poszukiwania jej? Właśnie jej – nie Vicky.

Powoli otworzyła portfel. Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, była

fotografia w plastikowej ramce. Stare zdjęcie, z pozaginanymi rogami,
trochę wyblakłe...

Poczuła nagły skurcz żołądka. To było jej zdjęcie – to samo, które Patryk

zrobił tego dnia, kiedy spotkali się po raz pierwszy. Przypomniała sobie
pierwsze słowa, jakie wtedy powiedział:

– Przepraszam... ale nie mogłem się powstrzymać – uśmiechnął się

czarująco. – Pani jest najbardziej atrakcyjną kobietą, jaką kiedykolwiek
spotkałem!

Spojrzała na Graydona.
– Skąd to masz? – szepnęła.
– Znalazłem w szufladzie Patryka, kiedy robiłem porządki po jego

śmierci.

– Ale po co je przechowujesz? – zapytała. Odpowiedź przemknęła jej

przez myśl. Gorąco pragnęła, żeby to nie była ta odpowiedź.

Ale on odrzekł:
– Zachowałem je, ponieważ uważałem, że jesteś najbardziej atrakcyjną

kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem.

Courtenay spojrzała z niedowierzaniem. Miała wrażenie, że cały świat

wiruje wokół niej. Poczuła się dziwnie lekka. A kiedy uczucie to minęło,
wstała i podbiegła do brzegu, nie zwracając uwagi na to, że portfel upadł na
piasek. Patrzyła na horyzont, nie widząc nic przez łzy. Nie usłyszała, kiedy
Graydon podszedł do niej, ale nagle poczuła ciepły oddech tuż przy karku.
Ale i tym razem jej nie dotknął.

Potrząsnęła głową w rozpaczliwym geście.
– Pragniesz mnie... pragniesz mojego ciała – dokładnie tak jak Patryk.

Jesteś taki jak on... Och, nie zniosę tego dłużej!

– Spójrz na mnie, Courtenay.
Nie mogła już dłużej ukrywać przed nim łez. Przyciskając dłonie do

skroni, daremnie usiłując złagodzić nagłe, bolesne pulsowanie, odwróciła
się. Słowa pełne gniewu zamarły jej na ustach, gdy dostrzegła w jego oczach
prawdziwą udrękę.

– Miałem obsesję na twoim punkcie – mówił głosem pełnym bólu. – Nie

mogłem myśleć o niczym innym, dzień i noc. Rzeczywiście wynająłem
prywatnego detektywa, ale nie dlatego, że przypuszczałem, iż mogłaś mieć
dziecko z Patrykiem, ale dlatego, że tak bardzo ciebie pragnąłem. Tak, masz
rację... Pożądałem cię tak jak Patryk.

Courtenay czuła się tak, jakby Graydon złamał jej serce.
– Kiedy detektyw w końcu znalazł ciebie i dowiedział się, że masz

dziecko, prosiłem, żeby wysłał mi fotografię. Kiedy zobaczyłem, jak
wygląda córka Patryka... – potrząsnął głową bezradnie. – Sprowadziłem cię
tutaj, do mojego domu. Udawałem, że robię to dla dobra Alanny, ponieważ
była w depresji po śmierci syna, a zawsze marzyła o wnukach. Poszedłem na
całego, udając, że to był mój jedyny cel. Ale oczywiście chodziło mi o coś
innego. Chciałem mieć ciebie. I w dalszym ciągu tego chcę.

Courtenay opuściła ręce i łkając cichutko odeszła na bok. Nie chciała

tego słuchać.

– Ale teraz pragnę czegoś więcej... – Graydon stanął naprzeciw niej, ale

nie próbował jej dotykać. – Nie wystarczy mi piękna, atrakcyjna blondynka
z fotografii. Chcę mieć prawdziwą Courtenay – ciepłą, wrażliwą,
bezinteresowną kobietę, którą pokochałem. Chcę ją poślubić, chcę spędzić z
nią resztę mojego życia...

Courtenay przystanęła oszołomiona. Ale nie mogła się odwrócić. Bała

się, że jeśli to zrobi, okaże się, że z tyłu nie ma nikogo, że ulega złudzeniu,
że wyobraża sobie to, co naprawdę chciałaby usłyszeć i zobaczyć.

– Courtenay...
Oddychając głęboko, zdołała w końcu zwrócić ku niemu twarz i

spojrzała z wahaniem, czekając, czy coś jeszcze powie.

– Wiem, że Patryk podważył twoje zaufanie do mężczyzn. – Oczy

Graydona, obramowane ciemnymi rzęsami, patrzyły na nią z bólem i żalem.
– Ale mam nadzieję, że nie zniszczył go całkowicie. Sądzę, że można je
odbudować. Nie mogę się spodziewać, że to nastąpi z dnia na dzień – i może
to nawet lepiej, bo chciałbym zasłużyć na to zaufanie. Muszę na nie
zasłużyć... i... mam zamiar to zrobić, bez względu na to, jak długo to będzie
trwało. Nawet jeśli zajmie mi całe życie.

Courtenay próbowała zapytać, jaką drogą chciałby to osiągnąć, ale słowa

nie mogły jej przejść przez gardło. Graydon jednak sam odpowiedział na to
pytanie:

– Mam zamiar zdobywać cię w taki sposób, jak na to zasługujesz, tak,

jak nikt jeszcze tego do tej pory nie robił. Zaczniemy wszystko jeszcze raz.
Będziemy udawać, że jesteśmy obcymi ludźmi, mężczyzną i kobietą, którzy
spotkali się pierwszy raz w życiu.

Rozprostował ramiona i powiedział z przekonaniem, które sprawiło, że

serce Courtenay zadrżało:

– Zmuszę cię, żebyś mnie pokochała.
Nie musisz tego robić, szepnęła do siebie cichutko, ja już ciebie kocham.
Musiał wyczytać odpowiedź z jej oczu, bo uśmiechnął się. Courtenay

uświadomiła sobie, że pierwszy raz uśmiechnął się w taki sposób.

– Wydaje mi się – rzekł Graydon – że to najlepszy czas i miejsce, żeby

rozpocząć nowe życie – teraz i tutaj.

Courtenay uśmiechnęła się do Graydona i wtedy usłyszała głębokie

westchnienie. Mogłaby przysiąc, że zobaczyła, jak drży.

Ale ręka, którą wyciągnął ku niej, była mocna i ciepła.
– Cześć – przedstawił się. – Nazywam się Graydon Winter. Mieszkam w

tym domu wśród sosen. Jestem dobrze sytuowany, a moja matka uważa, że
jestem porządnym człowiekiem.

Courtenay pomyślała, że chyba nie będzie w stanie odpowiedzieć –

szczęście ścisnęło jej gardło. Ale w końcu udało się jej wykrztusić:

– Courtenay West – powiedziała drżącym głosem.
– Samotna matka z dziewięcioletnią córką. Nie jestem niezależna

materialnie, a miejscem, które nazywam swoim domem, jest dość nędzna

suterena w Millar’s Lake.

– Millar’s Lake? Czy to ładna miejscowość?
– Nie najgorsza.
– A czy są tam jakieś hotele?
– Jest kilka. O tej porze roku są prawie puste.
– Więc nie będzie problemu z wynajęciem pokoju, gdybym wybrał się

tam, żeby odwiedzić... przyjaciółkę?

Serce Courtenay mało nie wyskoczyło z piersi.
– Nie będzie żadnego kłopotu.
– To dobrze. Mam zamiar wybrać się tam wkrótce. I przyjeżdżać bardzo

często. – Słowa były wypowiedziane zwyczajnie, ale zabrzmiały jak
uroczysta obietnica. – Prawda, że piękny dzień?

– Rzeczywiście... wspaniały dzień!
– Chciałbym przejść się trochę wzdłuż plaży.
– Graydon odgarnął włosy z czoła i dodał uroczystym tonem: –

Courtenay West, czy chciałaby pani pójść ze mną na spacer?

– Tak – odrzekła Courtenay. Doskonale wiedziała, o co pytał naprawdę.
Szli obok siebie wzdłuż brzegu. Courtenay zauważyła, że ani jej nie

dotknął, ani nie objął ramieniem. Wiedziała dlaczego. Serce mówiło jej, że
nadejdzie taki dzień, kiedy to zrobi.

Na razie cieszyli się, że są razem, i to im wystarczało.