CAROLINE ANDERSON

Zacznijmy

od nowa

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg • Istambuł

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nick Davidson był samotny.

Nie to, że sam. Do tego już przywykł. Był sam

od lat, odkąd uznał klęskę swojego fatalnego mał­

żeństwa.

Teraz po raz pierwszy czuł się samotnie. I to

jeszcze nie wszystko. Jego duma leżała w gruzach.

Zawsze był przekonany, że gdyby naprawdę

chciał, odzyskałby Jennifer.

- Cóż, stary, byłeś w błędzie - mruknął do siebie.

Powiódł wokół obojętnym spojrzeniem.

Typowy pokój w typowej przyszpitalnej rezyden­

cji - czysty, nieciekawy, nieokreślony. Przypominał

pokój w Audley, gdzie spędził ostatnie dwa miesiące,

próbując swoich szans u Jennifer.

Strata czasu. W Wigilię Bożego Narodzenia

wyszła powtórnie za mąż, za człowieka, dla którego

Nick, wbrew swoim chęciom, żywił najwyższy sza­

cunek. A Tim, syn Nicka, zamieszkał z nimi. To

bolało. Wszystko inne - ona u boku Andrew,

miłość w jej oczach, gdy składali sobie przysięgę

- wbrew obawom Nicka właściwie nie bolało.

Tylko Tim.

Zamrugał oczami, próbując skupić się na oględzi­

nach pokoju, który co najmniej na kilka miesięcy

miał stać się jego domem. Potem albo dostanie tę

pracę na stałe, albo ruszy dalej.

6

ZACZNIJMY OD NOWA

Dom. Zbyt szumna nazwa dla tej pustawej ciasnej

celi. W dodatku dusznej. Wszystkie one były albo za

gorące, albo za zimne. Otworzył okno.

Był przenikliwie zimny wieczór sylwestrowy. Na

kwadratowym dziedzińcu, wokół zamarzniętej fon­

tanny, śpiewała i tańczyła grupka wczesnych balo­

wiczów.

Jak tak dalej pójdzie, pomyślał zgryźliwie, o jede­

nastej będą już nie do użytku i stracą to, co najlepsze.

Zamknął okno, żeby nie słyszeć ich śpiewów i rzucił

się na łóżko. Sprężyny zaprotestowały głośnym jękiem.

O, nie! Jeszcze w dodatku łóżko, które nie da mu

zmrużyć oka!

W korytarzu usłyszał czyjeś głosy. Ktoś się śmiał,

dobiegły go jakieś wesołe słowa o przyjęciu.

Cóż, jego nikt nie zaprosi, bo nikt go nie zna. I tak

zresztą nie był w nastroju do zabawy.

Postanowił pokazać się na ortopedii. Wciągnął

sweter, schował portfel i wyszedł na korytarz.

Coś miękkiego, delikatnie pachnącego uderzyło go

w pierś. Odruchowo wyciągnął ręce.

To była smukła dziewczyna, o szczupłych, kru­

chych pod jego dłońmi barkach, promiennych zielo­

nych oczach i twarzy okolonej burzą lśniących złocis­

tych loków. Odchyliła się roześmiana.

- O, przepraszam!

- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł

z lekkim uśmiechem.

- Och! - Twarz zabarwił delikatny rumieniec,

uśmiech przygasł, po czym pojawił się znowu. Robiły

jej się od tego dołeczki w policzkach. Trochę zdyszana

kontynuowała: - Nazywam się Cassie, Cassie Blake.

Jesteś nowy, prawda? Widziałam, jak się wprowa­

dzałeś.

ZACZNIJMY OD NOWA

7

- Starszy asystent na ortopedii, Nick Davidson.

- No to pewnie będziemy się często spotykać.

Jestem tam instrumentariuszką. Na razie ciao! - Po­

machała mu palcami w geście pożegnania. Nagle

się odwróciła. - A tak przy okazji, co dzisiaj po­

rabiasz?

- Nic, zupełnie nic. - Potrząsnął głową. - Myś­

lałem, żeby przejść po oddziałach i się przedstawić.

- Ależ tam prawie nikogo nie ma! Wszyscy są na

przyjęciu. Chodź i ty. Ja mam dyżur, więc będę tylko

wpadać i wypadać, ale jeśli chcesz, to poznam cię

z kolegami.

Nagle perspektywa samotnej wędrówki po szpitalu

wydała się Nickowi odstręczająca. Uśmiechnął się

szeroko.

- Idę. Zaczekaj sekundę, tylko się przebiorę.

Obrzuciła szybkim spojrzeniem jego sweter i dżinsy

i potrząsnęła głową. Jasnozłote loki zatańczyły. Sa­

motność cofnęła się o krok przed jej ciepłym, za­

chęcającym uśmiechem.

- Chodź, tak jest dobrze.

I oto znalazł się w barze. Ściskał czyjeś dłonie,

zapominał nazwiska, niemal zanim jeszcze padły,

śmiał się i opowiadał dowcipy, przekrzykując naras­

tający harmider, aż za kwadrans dwunasta znów

podeszła do niego Cassie. Twarz miała zatroskaną.

- Wiesz, który to jest Trevor Armitage?

- Nazwisko jakbym tu gdzieś słyszał. - Zmarszczył

brwi. - A jak on wygląda?

-Niski blondyn z wąsami. Asystent z ortopedii.

Mamy cały tłum połamańców z wypadków, a on nie

odpowiada na beeper. Typowe! Niech go cholera!

- Hmm... zdaje się, że widziałem, jak szedł do w.c.

Poczekaj, sprawdzę.

8 ZACZNIJMY OD NOWA

Rzeczywiście, w męskiej toalecie rozciągnięty na

podłodze leżał głupkowato uśmiechnięty wąsaty blon­

dyn.

- Ty jesteś Trevor? - spytał Nick.

- Może... A bo csso? - wybełkotał.

- Nic, nic, bracie. - Nick wyprostował się. -Ty już

nie będziesz dziś potrzebny.

Cassie czekała pod drzwiami.

- I co?

- Nie do użytku.

- O, cholera! Wiesz, co będziesz robić przez naj­

bliższych kilka godzin?

- Operować? - Uśmiechnął się.

-Jesteś trzeźwy?

- W każdym razie bardziej niż on. Od dziesiątej

piłem tylko wodę mineralną, a przedtem wszystkiego

dwa drinki.

- Wspaniale. Chodź, zespół czeka. Kiedy oficjalnie

zaczynasz pracę?

Nick spojrzał na zegarek.

- Za jakieś sześć minut.

- Doskonale.

- O rany... On jest nie-sa-mo-wi-ty.

-Hmm?

Cassie spróbowała oderwać oczy od lustra i od

sylwetki Nicka w zielonym stroju chirurgicznym.

Krótkie rękawy odsłaniały szczupłe, umięśnione ręce

pokryte ciemnymi włosami. Takie same włosy wyła­

niały się z wycięcia bluzy pod szyją. Wydawały jej się

tak jedwabiste. Ciekawe, jakie są w dotyku...

- Co? - Drgnęła, jak przyłapana na gorącym

uczynku, i spojrzała na koleżankę. - Przepraszam,

Mary-Jo, mówiłaś coś?

ZACZNIJMY OD NOWA

9

- Mówiłam, że jest niesamowity. - Mary-Jo za­

chichotała. - Metr osiemdziesiąt prawdziwego męż­

czyzny!

- N o , może, jeśli jest w twoim typie... - Cassie

pospiesznie upchnęła włosy pod czepkiem, starając się

nie słuchać cichego śmiechu Mary-Jo.

- O tak, jest... Ciekawe, czy ma kogoś? Muszę się

dowiedzieć. - Mary-Jo przećwiczyła przed lustrem

uśmiech i mrugnęła do Cassie. - Byłoby zbrodnią

zmarnować tyle testosteronu.

- Jesteś okropna - roześmiała się Cassie.

- Nie, jestem normalna. Tobie też przydałby się od

czasu do czasu mały zastrzyk testosteronu. Zresztą,

z okazji Nowego Roku będę wspaniałomyślna. Weź

go sobie w prezencie.

- Dziękuję, nie skorzystam - odparła sucho Cassie.

- Nie mów potem, że ci nie proponowałam. - Ma­

ry-Jo wzruszyła ramionami. - Ale moja hojność ma

swoje granice, a on jest naprawdę fenomenalny...!

Fenomenalny? To za mało, pomyślała Cassie.

Przyglądała mu się całe popołudnie, jak wnosił rzeczy

do pokoju, a potem to spotkanie - och! Po zderzeniu

z jego szeroką piersią niebezpiecznie wzrosło jej ci­

śnienie, ale do tej pory powinno było już wrócić

do normy!

A teraz ma z nim pracować. Pojęcia nie miała, jak

jej się to uda. Ilekroć spojrzała w tamtą stronę, jego

postać wypełniała bez reszty jej pole widzenia i wpra­

wiała serce w przyspieszony rytm.

Bóg raczy wiedzieć, co w nim jest takiego nad­

zwyczajnego. Niespecjalnie wysoki - jakieś metr

osiemdziesiąt z niewielkim kawałkiem. Niezbyt at­

letycznie, chociaż harmonijnie zbudowany. W sumie

dość przeciętny, może tylko z wyjątkiem oczu. Tak,

10

ZACZNIJMY OD NOWA

to te oczy, ich zadziwiający, zniewalający i czysty

błękit. A może to te spadające na czoło jedwabiste

ciemne włosy albo ten chłopięcy uśmiech, trochę

nadąsany, pełen wdzięku?

Potrząsnęła głową, aby otrzeźwieć i aż podskoczyła

na dźwięk łagodnego niskiego głosu tuż przy uchu:

-OK?

Zmusiła się, żeby spojrzeć w jego piękne oczy

w lustrze. Skinęła głową.

- Chodźmy więc. Pacjent czeka.

Zdążyła już przedstawić go reszcie zespołu. Teraz

patrzyła, jak obejmuje dowództwo. Przyjrzał się zdję­

ciom rentgenowskim i potrzaskanej kości piszczelowej

w polu operacyjnym. Oczyścił ranę i zbliżył do siebie

końce kości. Teraz skupił się na naczyniach krwio­

nośnych. Cassie patrzyła zafascynowana. Pracował

szybko i efektywnie, maksymalnie oszczędzając sąsie­

dnie tkanki.

Widziała, jak inni chirurdzy czyścili podobne rany,

tak że potem trzeba było kłaść przeszczep skóry. Ale

nie on. On był spokojny, dokładny i bez reszty

skupiony, pochłonięty swoim zadaniem. Cassie uświa­

domiła sobie, że z łatwością przewiduje, jakich narzę­

dzi będzie potrzebował i podaje mu je w tej samej

sekundzie. Ich mózgi i ręce zestroiły się, jakby grali

w orkiestrze, jakby byli jednością, jakby pracowali

razem od lat. Bez komplikacji, bez przestojów, bez

słów, poza absolutnym minimum.

W porównaniu z tym, jak się pracowało z Trevo-

rem, to było coś cudownego. Nick był niebywale

logiczny i metodyczny - po prostu bardzo jej od­

powiadał.

O tym jednak myśleć nie chciała. Pracowała już

kiedyś z chirurgiem, który jej „odpowiadał". Niestety,

ZACZNIJMY OD NOWA

11

okazało się, że odpowiada także komuś innemu,

a tym kimś była jego żona. To doświadczenie było

bolesne i choć minęły już trzy lata, nieufność pozo­

stała. Och, miewała randki, ale z nikim nie łączyło jej

nic poważnego, nic... intymnego. Z nikim, od czasu

Simona.

Nick przesunął się odrobinę; stali teraz bardzo

blisko siebie. Spróbowała się odsunąć, ale nie mogła

tego zrobić, nie zmieniając położenia wózka z narzę­

dziami. Zmuszona więc była stać tak dalej, biodro

w biodro z nim, rozpaczliwie świadoma ciepła jego

ciała i delikatnego ucisku uda.

Wyciągnął rękę. Cassie na ślepo chwyciła coś

z wózka i wcisnęła mu w dłoń.

Mary-Jo syknęła, a Nick westchnął ostentacyjnie.

Oczy Cassie powędrowały w kierunku jego twarzy.

Ku jej zdumieniu płonęła wściekłością i pogardą.

Przerażona spojrzała na przedmiot, który trzymała

w ręce. Był to skalpel.

- Niby jak mam tym szyć, do jasnej cholery?

Na dźwięk jego ostrego głosu fala czerwieni zalała

jej dekolt i wypełzła na policzki.

- Przepraszam, zamyśliłam się - wymamrotała

bezradnie.

- T o widać. Chciałem...

- Wiem - przerwała, sięgając po zestaw do szycia.

Mruknął pod nosem coś, czego nie dosłyszała.

Z pewnością nie będzie go prosić, żeby powtórzył.

Przygryzła wargi. Jego nagana zabolała ją.

Jeśli natychmiast się nie skoncentruje, nie będzie

miał z niej wielkiego pożytku - ani Nick, ani pacjent!

Operacja dłużyła się w nieskończoność, ale wresz­

cie stan naczyń i unerwienia zadowolił Nicka i chory

odjechał do sali pooperacyjnej.

12

ZACZNIJMY OD NOWA

Gdy Nick rozmawiał z anestezjologiem o następ­

nym zabiegu, sprawdziła narzędzia, odprowadziła

wózek i ściągnęła rękawiczki. Ręce jej się trzęsły i sama

nie wiedziała, czy to na skutek bliskości jego ciała, czy

też jest to reakcja na jego gniew. Czekała ją długa noc.

Była rzeczywiście długa, co do minuty wypełniona

pracą. Jak słusznie zauważył Nick, najtrudniejsze

zadanie miał anestezjolog - pacjenci nie byli na czczo,

kilku wchodziło we wstrząs. Ale i tak zamieniłaby się

z nim w każdej sekundzie. Wszystko byłoby lepsze,

niż stać biodro w biodro z człowiekiem, którego

wybuch tak ściął ją z nóg.

Fakt, zasłużyła. Choć przewinienie nie było znów

aż tak wielkie. Ale wytrąciło go z równowagi. Jej nie.

Jej równowaga leżała w gruzach na długo przedtem,

inaczej nigdy by się tak nie wygłupiła. Gwałtowny

gniew Nicka, nie mówiąc już o wzgardzie, zaskoczył

ją. A tak im się dobrze pracowało...

Stan kolejnego pacjenta pogarszał się. Ciśnienie

spadało. Nick potrząsnął głową.

- Nic tu po mnie. Krwawienie z uda jest stosun­

kowo niewielkie. Ktoś musi mu zajrzeć do brzucha.

- Śledziona? -mruknął anestezjolog.

-Tak sądzę. On prowadził, prawda? Przypusz­

czam, że ma krwotok wewnętrzny. Możemy poprosić

kogoś z chirurgii miękkiej?

Ted, dyżurny chirurg, pojawił się natychmiast.

W ciągu kilku minut umył się i otworzył brzuch.

-Ajajaj, splenektomia - mruknął. - Ładny po­

czątek roku!

Pospiesznie przetaczano krew. Po podwiązaniu

naczyń zaopatrujących śledzionę stan chorego zaczął

się szybko poprawiać. Chirurg zerknął na Nicka.

ZACZNIJMY OD NOWA

13

- Co masz zamiar zrobić z tym udem?

- Muszę gwoździować. To paskudne złamanie spi­

ralne. Wolałbym zastosować wyciąg, ale końce będą

się ześlizgiwać przy każdym jego poruszeniu.

-Krążenie wyrównane - zameldował aneste­

zjolog.

- Możesz robić swoje - rzekł Ted. - J a już najtrud­

niejszą część skończyłem. Tylko uprzedź mnie, kiedy

będziesz chciał stuknąć młotkiem, żebym przy wstrzą­

sie nie wbił gościowi igły w aortę.

Pracowali zgodnie, czekając jeden na drugiego.

Kiedy wreszcie skończyli i pacjenta zabrano, wyszli

z sali operacyjnej do pokoju wypoczynkowego prze­

znaczonego dla personelu bloku.

-Jesteś nowy, co? - spytał Ted, mierząc Nicka

wzrokiem.

-Można tak powiedzieć. - Nick uśmiechnął się

szeroko do Cassie. Najwyraźniej zapomniał o przy­

krym incydencie. - Właściwie miałem zacząć we wto­

rek, ale formalnie mój kontrakt wchodzi w życie

pierwszego stycznia, czyli należę do zespołu od - ze­

rknął na zegar - jakichś sześciu godzin.

- Już szósta? - spytała Cassie z niedowierzaniem.

W drzwiach pojawiła się głowa sanitariusza.

- To tyle, kochani. Na froncie panuje spokój.

- Dzięki Bogu. - Mary-Jo z głębokim westchnie­

niem zrzuciła gumowe buty, skuliła się na krześle

i zaczęła rozcierać stopy.

Jak ona to robi, że nawet w takiej sytuacji wygląda

elegancko, zastanawiała się Cassie. A jeszcze bardziej

zdziwiło ją, że Nick zdawał się w ogóle tego nie

zauważać. Zamiast podziwiać Mary-Jo, zwrócił się do

niej akurat wtedy, gdy jej usta rozdarło szerokie

ziewnięcie.

14 ZACZNIJMY OD NOWA

On także ziewnął, ukazując komplet równych,

lśniących białych zębów, po czym zachichotał.

- Ciekawe, dlaczego ziewanie jest takie zaraźliwe

- powiedziała wesoło.

- Mhm. Masz ochotę na śniadanie? Bo ja konam

z głodu. Wczoraj wieczorem nie zdążyłem dorwać się

do jedzenia i teraz zjadłbym konia z kopytami.

Żołądek Cassie zaburczał wyczekująco. Położyła

sobie rękę na brzuchu i zaśmiała się.

- Zostałam zdemaskowana! Teraz nie mogę za­

przeczyć.

- No proszę, twoje ciało cię zdradza - zauważył

leniwie.

Zarumieniła się. Co jeszcze może zdradzać jej ciało

oprócz wyczerpania i głodu? O Boże, czyżby on

wiedział, o czym myślała, kiedy podała mu niewłaś­

ciwe narzędzie?

Nick rozprostował nogi i wstał. Wyciągnął do

niej rękę.

- Chodź, zrzućmy te przebrania i poszukajmy cze­

goś do zjedzenia.

Po kilku minutach spotkali się, już odświeżeni. Co

prawda Nickowi przydałoby się golenie, a makijażowi

Cassie nieco więcej uwagi, ale jak na taką noc i tak

wyglądali całkiem przyzwoicie.

Jego nie skrywany podziw podczas śniadania w po­

nurej stołówce zaskoczył ją. Napotkawszy jego badaw­

czy wzrok, zastygła z widelcem w powietrzu.

-Mam plamę na nosie? - zażartowała, chcąc

przełamać napięcie.

-Nie przypuszczałem, że wspólny posiłek może

mieć w sobie tyle erotyzmu - wyznał.

Fala gorąca zalała jej policzki. Odłożyła widelec.

- Nie bądź śmieszny.

ZACZNIJMY OD NOWA

15

- A jestem?

Jego spojrzenie paliło. Odgryzł kęs grzanki i zlizał

okruszyny z warg. Serce Cassie zatrzepotało dziwnie.

Próbowała znaleźć ucieczkę w kawie.

- Jesteś piękna.

Zakrztusiła się.

- A ty jesteś stuknięty.

Kąciki jego ust uniosły się, jeden nieco wyżej od

drugiego, co nadało jego pociągłej twarzy wygląd

odrobinę piracki.

- Nie sądzę.

- Wyglądasz jak pirat - rzuciła odruchowo.

Nachylił się do niej. Włosy opadły mu na czoło.

Świerzbiły ją palce, żeby je odgarnąć.

- T o jest twoje skrywane marzenie? - szepnął.

- Dać się porwać i wywieźć na dalekie morza, po­

zwolić skazać na seksualną niewolę w rękach des­

potycznego króla piratów?

Prychnęła nieelegancko.

- M a m wrażenie, że to raczej twoje skrywane

marzenie.

- Rozszyfrowałaś mnie. - Jego uśmiech miał od­

cień złośliwości. -Jedz. Obiecuję, że nie będę się gapić.

Ale Cassie straciła apetyt. Jego miejsce zajął inny,

od dawna tłumiony głód.

- Nie mam ochoty. - Odsunęła krzesło i rzuciła

okiem na zegarek. - Nie opłaca się już iść do łóżka.

- Na widok uniesionych brwi Nicka zapragnęła od­

gryźć sobie język.

- No, nie wiem.

Przyglądała mu się, usiłując nie zwracać uwagi na

łomot serca i opływającą całe ciało gorącą falę krwi.

- Odprowadzę cię do pokoju. - Wstał.

- Nie ma potrzeby.

16 ZACZNIJMY OD NOWA

- Ależ jest. Jeszcze nie wiem, gdzie sypiasz. Jak

w takim razie mogę się oddawać swoim skrywanym

marzeniom?

- Właśnie o to mi chodzi - odparowała, ale serce

biło jej coraz szybciej.

Czuła, że musi uciekać.

- Po prostu pójdę za tobą - przekomarzał się.

Zachichotała.

- Wierzę, że mógłbyś to zrobić. Dobrze, odpro­

wadź mnie do drzwi, ale uprzedzam, że do środka nie

wejdziesz.

- Jasne.

Gdy przemierzali korytarze, szpital budził się do

życia. Nowa zmiana spiesznie podążała na swoje

posterunki, sprzątaczki szykowały się do szturmu,

który jak zwykle wypadał w porze największego

ruchu. W części mieszkalnej zamieszanie było jeszcze

większe. Trzaskały drzwi, szumiała woda, dudniło

radio, ktoś się śmiał, ktoś skacowany i spragniony

kilku godzin zapomnienia błagał o ciszę.

- T o już tu - powiedziała Cassie i oparła się

plecami o drzwi. - Moje mieszkanie, a raczej miesz­

kanko. Jest naprawdę zbyt małe, żeby można je było

nazwać mieszkaniem, ale póki co, to mój dom. Przy­

najmniej jest o niebo czystszy i tańszy niż nora, którą

mogłabym wynająć w Londynie. - Boże, co ja plotę,

pomyślała gorączkowo. Jak go się teraz pozbędę?

Spróbujmy prosto z mostu. Zmusiła się, żeby spojrzeć

w jego leniwe, wszystkowiedzące oczy. - Dzięki za

śniadanie. Do widzenia.

- Ale jeszcze nie wiadomo, czy jesteś bezpieczna.

Może okazać się, że zgubiłaś klucze albo że w środku

jest włamywacz...

- Niezły chwyt, doktorze Davidson. Do miłego.

ZACZNIJMY OD NOWA 17

- Tylko pół minuty. - Uśmiechnął się rozbrajająco.

- Chciałbym ci jeszcze coś powiedzieć.

- Nie możesz mi tego powiedzieć tutaj?

- T o trochę drażliwy temat. Chodzi o twoją...

hmm... wpadkę w sali operacyjnej.

Otworzyła gwałtownie, wciągnęła Nicka do środ­

ka, zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami.

- Przepraszam cię za tamto. Byłam...

- Roztargniona? - podsunął uczynnie. - To tak

jak ja. Zdaje się, że jestem ci winien przeprosiny.

Przykro mi, że straciłem panowanie nad sobą. Za­

chowałem się dość niesympatycznie, a wszystko przez

to, że byłem...

- Roztargniony? - podpowiedziała.

Kąciki jego ust drgnęły.

- Strasznie. Nie mogłem myśleć o niczym innym,

tylko o tym, że czuję twoje ciało tuż przy sobie.

W dodatku ile razy próbowałem się odsunąć, ty się

przysuwałaś...

- Nic podobnego! To ja próbowałam się odsunąć,

a ty się przysuwałeś! - Fala gorąca zalała jej policzki.

- Mogłaś przecież przesunąć wózek. Tak czy owak

przepraszam, że napadłem na ciebie przy wszystkich.

Zamrugała oczami. Jak to? Spodziewała się jeśli nie

porządnej bury, to przynajmniej łagodnej wymówki,

w każdym razie nie czegoś, co wyglądało na najzwyk­

lejsze przeprosiny! A przy tym ten głos, miękki,

pieszczotliwy, niczym miły aksamit.

Nick odwrócił się i zaciekawiony zaczął się roz­

glądać po pokoju, który był zarazem sypialnią

i salonem.

Ale trafił, pomyślała w przypływie zakłopotania.

Kaloryfer zdobiły suszące się majteczki: jedwabie

i koronki, jej największa słabość. Z płonącymi

18 ZACZNIJMY OD NOWA

policzkami pospiesznie zgarnęła je do szuflady. Nick

pilnie oglądał karty świąteczne udając, że nie do­

strzega jej zakłopotania.

- Hmm... - odchrząknęła i zamilkła.

Jak go spławić, zanim zrobi z siebie kompletną

idiotkę?

Jakby czytając w jej myślach, wyprostował się.

- Już idę. Jeszcze tylko jedno... -Podszedł do niej,

wyciągając jedną z kart. - Widzisz?

Obrazek przedstawiał gałązkę jemioły. Pojęła, do

czego zmierza, ale było już za późno, żeby się wy­

mknąć, a zresztą nie wiedziała, czy na pewno chce.

- Szczęśliwego Nowego Roku - zamruczał i trzy­

mając kartę wysoko nad głową w jednej ręce, drugą

objął Cassie, przyciągnął do siebie i nachylił się

do jej ust.

Wrażenie było elektryzujące. Jego wargi, tak mięk­

kie i jędrne zarazem, bicie jego serca tuż przy jej sercu.

Wydała cichy okrzyk, a on wpił się w jej usta jeszcze

mocniej. Karta opadła na podłogę. Ujął jej twarz

obiema dłońmi i nie było już nic prócz jego żaru i jej

aż bolesnego pragnienia, by się z nim stopić. Zarzuciła

mu ręce na kark i przez sweter poczuła, jak drgają

napięte mięśnie.

- Cassie - jęknął.

Jedna wprawna ręka mocniej przygarnęła jej bio­

dra, a druga objęła pierś. Drżał. Cassie wygięła się

w łuk w rozpaczliwym pragnieniu, by nie zostało

między nimi nawet najmniejszej szczelinki. Nie mia­

ła siły go odepchnąć. Jej umysł skapitulował bez­

warunkowo przed gwałtownym żądaniem ciała.

W tej chwili pragnęła tylko tego mężczyzny ze śmie­

jącymi się oczami i zręcznymi, o, jak zręcznymi

ustami.

ZACZNIJMY OD NOWA

19

Nagle te usta oderwały się od jej warg. Oparł

policzek na jej głowie, a dłonią czule pogładził potar­

gane loki.

- Och, Cassie - powiedział łagodnie i odsunął się.

Wargi miał nabrzmiałe, włosy zmierzwione, oczy po­

ciemniałe. - Miałaś rację - głos drżał mu lekko. - Nie

powinnaś była mnie wpuszczać.

I wyszedł. Drzwi zamknęły się cichutko. Oszoło­

miona, przysiadła na brzegu łóżka.

Próbowała zanalizować to, co się stało, ale mózg

odmówił jej posłuszeństwa. Tonęła w emocjach, roz­

budzone ciało wibrowało, a do jej świadomości prze­

niknęła jedynie głucha, bolesna tęsknota, która przez

cały dzień nie pozwoliła jej zasnąć.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nick nie mógł ochłonąć ze zdumienia.

Fakt, już blisko rok nie był z kobietą. Tak długi

post nie zdarzył mu się od czasu college'u. Ale mimo

wszystko...

Rzucił się na łóżko. Gapiąc się w sufit, odtwarzał

w myślach wydarzenia ostatnich godzin.

Zaczęło się oczywiście w sali operacyjnej. Ciepło

i miękkość jej ciała, nieznaczny ruch biodra, subtelna

woń włosów... A może nie? Może to się zaczęło już

w chwili zderzenia na korytarzu, gdy przez chwilę czuł

delikatny ucisk jej piersi i ten sam zapach opanował

jego nozdrza, podrażnił zmysły?

Wciąż jeszcze czuł smużkę tego zapachu na swoim

swetrze. Zamknął oczy i westchnął. Przepełniał go

bolesny ciężar.

Nie ma się co oszukiwać. Tylko jedno mogłoby

przynieść mu ulgę. Co się z nim dzieje? Nawet w swo­

im najgorszym okresie nie rzucał się ot tak do łóżka

z kobietą, którą ledwo znał. Za stary już jest, żeby jak

nastolatek przeżywać burze hormonalne i nie móc

zapanować nad reakcją ciała, wszechogarniającym

pożądaniem. Potrzebował prawdziwego związku, peł­

nego, dojrzałego, zrównoważonego, o podstawach

znacznie głębszych niż tylko seks.

Przetoczył się na brzuch. Tak, jego rozum to

wszystko wie. Gdyby jeszcze tylko wytłumaczyć ciału.

ZACZNIJMY OD NOWA

21

Próbował - przez dwie godziny. Potem poszedł na

oddział. W dyżurce pielęgniarek siedział Trevor.

Blady, ale nie stropiony, chłeptał czarną kawę. Rzu­

cił Nickowi zbolałe spojrzenie.

- Słyszałem, że odwaliłeś kawał znakomitej ro­

boty.

- Cóż, ktoś musiał, skoro ciebie nie można było

nawet dopuścić w pobliże pacjenta.

- No tak, tak. Wiesz, stary, na twoim miejscu

zatrzymałbym to dla siebie. Rozumiesz, układy ro­

dzinne... Nie byłoby mądrze ze strony nowicjusza

zaczynać od rozsiewania oszczerstw. - Dźwignął się

i jęknął mimo woli. - Kiedyś ci się odwdzięczę.

- T o nie będzie potrzebne. Lubię być trzeźwy,

kiedy mam dyżur.

- Zdaje się, że nie słyszałeś, co powiedziałem.

- Owszem, słyszałem i bardzo mi się to nie spo­

dobało. Mnie nie nastraszysz. Nie obchodzi mnie,

z kim jesteś spokrewniony. Jeśli jeszcze raz nawalisz,

złożę raport.

Trevor zaśmiał się pogardliwie.

- Umieram ze strachu. Przepraszam.

Nick odprowadził go wzrokiem. Wstręt i złość

walczyły w nim o lepsze z gniewem. Bardziej niż ludzi

posługujących się protekcją nienawidził tylko po­

gróżek z ich strony.

Zamienił z pielęgniarką kilka słów na temat pac­

jentów, a potem aż do zmroku spacerował po wylud­

nionych ulicach wokół szpitala. Wreszcie wrócił do

siebie i wyczerpany rzucił się na łóżko. Może teraz

zdoła zasnąć.

Ale słaby zapach perfum Cassie wciąż sączył się

z jego ubrań i dręczył go wspomnieniem słodyczy

i miękkości.

22 ZACZNIJMY OD NOWA

Czy nigdy nie znajdzie spokoju?

Pozostało mu tylko jedno. Poznać ją bliżej - i to

szybko.

Cassie zaniechała w końcu wysiłków, żeby zasnąć

i robiła sobie właśnie herbatę, gdy rozległo się puka­

nie do drzwi.

Otworzyła i cofnęła się zaskoczona.

- Nick!

Uśmiechnął się z zakłopotaniem i podał jej bukiet

kwiatów.

- To dla ciebie.

Wzięła je zmieszana i podejrzliwie spojrzała na

mokre łodygi.

- Skąd je wziąłeś?

- Z oddziału. - Jego uśmiech był zaraźliwy, ale

starała się nie poddawać.

- Powinnam ci kazać je odnieść.

- Nie ma sensu. Właścicielka została już wypisana

i poszła do domu. Mogę wejść?

Odsunęła się i spojrzała na kwiaty. Były piękne,

mieniły się kolorami jak klejnoty. Pokój aż pojaśniał.

No to co, że wziął je z oddziału? Rozbawiła ją jego

czelność.

-A zatem czemu zawdzięczam te... ? - zrobiła

gest w stronę kwiatów.

-Jestem ci winien przeprosiny. Rzuciłem się na

ciebie jak nadpobudliwy uczniak. Przepraszam.

Boże wielki, on się naprawdę zaczerwienił! Cassie

ukryła uśmiech.

- Nie przejmuj się. Właśnie robiłam herbatę, na­

pijesz się?

Sprawiał wrażenie zdziwionego, jakby spodziewał

się, że go wyrzuci. Pewnie powinna. Wetknęła kwiaty

ZACZNIJMY OD NOWA

23

do zlewu, opłukała ręce i wytarła w dżinsy. Bóg raczy

wiedzieć, gdzie podziała się ściereczka.

- Tak czy nie?

- Co? - Oderwał zamglony wzrok od jej bioder.

- Herbata.

- Tak, chętnie. - Znowu się zaczerwienił.

- Jaką lubisz?

Podniósł na nią zdumione oczy i po chwili je

zamknął.

- To chyba jednak nie był dobry pomysł - mru­

knął.

Odwrócił się, ale zatrzymała go, kładąc mu dłoń

na ramieniu.

- Nick? Dlaczego przyszedłeś?

Westchnął i znów zwrócił się do niej. W jego

błękitnych, jasnych i przejrzystych oczach malowały

się sprzeczne uczucia.

- Chciałem cię lepiej poznać. Myślałem o tobie

cały dzień. Tak bardzo cię pragnę, że jestem bliski

szaleństwa. A przecież mamy razem pracować. Myś­

lałem, że jeśli posiedzimy razem, porozmawiamy,

dowiemy się czegoś o sobie, może jakoś ochłonę

i będziemy mogli... do diabła, sam już nie wiem.

Masz jakiś pomysł?

- Nie. -Potrząsnęła głową, podbita jego uczciwo­

ścią. - Ja czuję to samo. Idiotyczne, prawda?

Uśmiechnęła się niepewnie, wyczekująco. Nick

poczuł, że jego napięcie nieco zelżało.

- Absolutnie - przytaknął. - Z mlekiem, bez

cukru.

- Siadaj.

Spojrzał na łóżko, nie posłane, zaledwie trochę

przygładzone, bez wątpienia przesiąknięte znajo­

mym zapachem, i wybrał jedyne krzesło.

24

ZACZNIJMY OD NOWA

- A więc. - Podała mu kubek i wyciągnęła się na

łóżku. - Co chciałbyś wiedzieć?

- Wszystko. Cokolwiek. Ile masz lat?

- Dwadzieścia osiem.

- Naprawdę? - Uniósł brwi. - Nie wyglądasz na tyle.

- Nie mów do mnie jak do osiemdziesięcioletniej

pacjentki - przycięła żartobliwie.

- Trafiony. Co jeszcze? Gdzie się szkoliłaś?

- Westminster. A ty?

- Barts. Znałaś Simona i Jodie Reeve'ów?

To kompletnie nieoczekiwane pytanie przyprawiło

ją o gęsią skórkę. Zdołała odpowiedzieć, ale własny

głos dziwnie brzmiał w jej uszach.

- Przez jakiś czas pracowałam z Simonem. Z Jodie

spotkałam się tylko raz.

Ten raz, kiedy przyszła błagać, żeby Cassie nie

rozbijała ich małżeństwa; małżeństwa, o którego ist­

nieniu nie miała pojęcia.

- Rozeszli się trzy lata temu. Simon dostał się

w łapy jakiejś pozbawionej skrupułów jędzy.

Powstrzymała odruch, żeby mu powiedzieć, że nie

była pozbawiona skrupułów, tylko bezgranicznie, śle­

po, głupio zakochana w podstępnym gadzie i notory­

cznym kłamcy. Ale tylko skinęła głową i szybko

zmieniła temat.

- No a ty? Ile masz lat?

- Trzydzieści trzy. Byłaś już kiedyś zamężna?

- Nie. A ty? Jesteś żonaty?

- Nie. - Potrząsnął głową. Już nie. Ale nie czuł się

jeszcze na siłach zagłębiać w szczegóły. Rana była

zbyt świeża. Znów skierował rozmowę na jej sprawy.

- Kochasz kogoś? Jest ktoś w twoim życiu?

Pomyślała o Simonie. Kiedyś go kochała, ale to już

minęło. Może zresztą nie było to prawdziwe uczucie?

ZACZNIJMY OD NOWA

25

- Nie, nie ma nikogo poważnego. To znaczy,

szczerze mówiąc, w ogóle nikogo. - Za jej smutnym

uśmiechem kryła się samotność. - A w twoim?

Tylko Tim, pomyślał, ale jej nie o to chodziło,

a skoro nie był w stanie mówić o Jennifer, to tym

bardziej o synku.

- Nie. Jestem, jak to się mówi, wolnym strzelcem.

- Zatwardziały kawaler - zażartowała.

Uśmiechnął się nieznacznie.

- Coś w tym rodzaju. Co robisz wieczorem?

- Nic. Czemu pytasz?

- Chodź ze mną na kolację.

- To nie jest dobry pomysł, Nick.

- Nic się za tym nie kryje, przysięgam.

- Nie będzie pocałunku na dobranoc?

Przez chwilę panowało pełne napięcia milczenie.

- Najwyżej jeden maleńki.

- A potem następny i następny, i zanim się obe­

jrzę...

- Dobrze, więc nie będzie.

- Słowo?

- Słowo. - W jego spojrzeniu pojawiła się melan­

cholijna wesołość.

-Wobec tego o siódmej. Nie chcę wracać zbyt

późno. Jutro muszę być w formie; mam rodzinny

obiad.

- W porządku. Ja też chciałbym się wyspać. Wpad­

nę po ciebie.

Wstał. Ona także zeskoczyła z łóżka.

-Hmm... mam się bardzo wystroić? Dżinsy czy

suknia balowa?

- Mam wybierać spośród tych dwóch możliwości?

- Może znajdzie się jakieś pośrednie rozwiązanie

- odparła ironicznie.

26

ZACZNIJMY OD NOWA

Zawahał się, po czym rzucił jej badawcze spo­

jrzenie.

- Lubisz tańczyć?

- Tańczyć?

- Tak. No wiesz, kręcić się przy muzyce.

- Uwielbiam tańczyć!

- Świetnie. Pójdziemy potańczyć. Włóż coś - za­

toczył rękami szerokie koło - odpowiednio wystrza­

łowego.

- Odpowiednio wystrzałowego. Rozumiem. W po­

rządku, zmykaj. Skoro idziemy tańczyć, potrzebuję

więcej czasu na przygotowania.

Uśmiechnął się i puścił oko.

- Nie mogę się wprost doczekać.

Serce waliło jej jak młotem, a dłonie miała zimne

i wilgotne. Wygarnęła z szafy wszystkie swoje ciuchy

i przerzucała je z rosnącą desperacją. Jedyna, ale to

jedyna rzecz, w której wyglądałaby tak, jak sugerował

Nick, praktycznie nie miała góry i niewiele na dole.

Czarna obcisła sukienka, której stanik idealnie obej­

mował jej drobne piersi, żebra i talię, a obficie

marszczona na biodrach spódniczka była szokująco

krótka. Dotąd nie miała okazji jej nosić. Do tego

błyszczące rajstopy i pantofelki na wysokich obca­

sach. Gotowe. Mogła przetańczyć całą noc i to właś­

nie zamierzała zrobić!

Gdy po raz ostatni obracała się przed lustrem,

usłyszała kroki za drzwiami, a potem energiczne

pukanie.

Otworzyła i natychmiast zapomniała o zdener­

wowaniu.

Wyglądał rewelacyjnie. Nawet zmęczony i rozczo­

chrany po długiej nocy na bloku operacyjnym wyda-

ZACZNIJMY OD NOWA

27

wał jej się pociągający, ale teraz, wykąpany, ogolony,

w śnieżnobiałej koszuli, krawacie i wieczorowym gar­

niturze, był wprost oszałamiający. Stał w drzwiach

z rozdziawionymi ustami - zupełnie jak ona.

Wzięła się w garść.

- Wejdź, proszę.

-Ach... hmm... - Odchrząknął i pokręcił głową.

-Wyglądasz... Jesteś gotowa?

Przytaknęła.

- Więc chodźmy. Taksówka czeka na dole.

Pojechali do klubu, w którym Cassie jeszcze nigdy

nie była, ale w którym Nicka najwyraźniej dobrze

znali. Pewną ręką poprowadził ją do restauracji.

- Nick, miło mi cię widzieć. Jak było w Suffolk?

- Świetnie, Carlo. Pozwól, to Cassie Blake. Jest

niezwykła. Mam nadzieję, że znajdziesz dla nas jakieś

romantyczne miejsce.

- Ty jak zwykle romantyczny. - Carlo mrugnął do

Cassie. - Dawno znasz tego faceta?

- Jakieś dwadzieścia cztery godziny.

-Ach, miłość od pierwszego wejrzenia. Mój naj­

lepszy stolik jest do waszej dyspozycji...

Jedli i rozmawiali, ale co jedli i o czym mówili,

Cassie nie umiałaby powiedzieć. Była całkowicie po­

chłonięta Nickiem. Wszystko inne przestało istnieć.

A potem poprowadził ją na parkiet i tańczyli,

tańczyli godzinami.

Jak niewiarygodnie lekko było z nim tańczyć!

Poruszał się płynnie, z wdziękiem, idealnie z nią

zestrojony. Zupełnie jak na bloku operacyjnym, po­

myślała. Przewidywali swoje ruchy, jakby tańczyli

razem od lat. Narzucał coraz trudniejsze, wymyś-

lniejsze kroki, a ona dostosowywała się bez najmniej­

szego potknięcia. Gdy zabrzmiała powolna melodia,

28 ZACZNIJMY OD NOWA

wtuleni w siebie kołysali się łagodnie, zaczarowani

muzyką i tym, co widzieli w swoich oczach.

Wreszcie poprowadził ją z powrotem do stolika

i poprosił Carla, żeby sprowadził taksówkę.

- Chciałaś się wcześnie położyć - powiedział ze

skruchą.

Ku swemu zdumieniu stwierdziła, że jest już trze­

cia nad ranem. Wcale tego nie czuła.

- Nie szkodzi - szepnęła.

W oczach miała gwiazdy. Nie czuła nawet cienia

niepokoju, wątpliwości, wahania.

Gdy wysiedli pod bramą szpitala, Nick zwrócił się

do niej:

- Lepiej, żebym nie szedł z tobą do pokoju. Dałem

ci pewną obietnicę, a mam przeczucie, że mógłbym

jej nie dotrzymać.

Pogłaskała go po ramieniu i przesunęła dłoń tam,

gdzie gwałtownym rytmem biło jego serce. Jej serce

waliło jeszcze szybciej, jak oszalałe, aż trudno jej

było oddychać. Poczuła suchość w gardle, ale zdołała

przemówić łagodnie:

- A jeśli zwolnię cię z tej obietnicy?

- Cassie...

- Chodź.

Wsunęła dłoń w jego rękę. Silne palce zacisnęły

się w opiekuńczym geście. Ogarnęła ją fala szczę­

ścia.

Będzie cudownie. On będzie delikatny, czuły.

Żar wzajemnej namiętności stopi resztki rezerwy

i będzie tylko...

- Muszę jeszcze wziąć coś z mojego pokoju - po­

wiedział miękko.

Spiesznie szli korytarzem, nie mogąc się doczekać,

aż będą sami.

ZACZNIJMY OD NOWA

29

W drzwiach pokoju czekała na niego kartka. Gdy

ją czytał, na jego twarzy odmalowała się konsternacja.

- O, cholera...

- Co się stało?

- Nie wiem czemu, ale wzywają mnie na blok.

- Trevor - stwierdziła posępnie. - Znowu.

- Cassie, tak mi przykro...

Zwalczyła rozczarowanie.

- Cóż, innym razem.

-Muszę iść...

Odprowadzała go wzrokiem, gdy długimi krokami

przemierzał korytarz, aż zniknął za zakrętem.

Ponieważ Nowy Rok wypadł w sobotę, poniedzia­

łek był zwyczajowo dniem wolnym od pracy i dopiero

we wtorek szpital zaczął funkcjonować normalnie.

Także dopiero we wtorek Cassie znów zobaczyła

Nicka - rano, na bloku operacyjnym.

Gdy wszedł, serce zamarło jej na chwilę, a potem

znów żywo zabiło. Ruszył prosto do niej, a w oczach

jaśniał mu uśmiech.

- Cześć.

- Cześć. Co porabiałeś?

- Pracowałem - odparł śmiejąc się. - Wygląda na

to, że zraziłem sobie Trevora. Ilekroć go wzywają,

odpowiada, żeby zawołać mnie i się zmywa.

- Nie trafia cię szlag? Tylko dlatego, że jego ojciec

jest grubą rybą, uważa, że może robić, co mu się

żywnie podoba.

- A kim jest jego ojciec? - zainteresował się Nick.

- Stary Armitage? Głównym kardiochirurgiem, no

i szychą w zarządzie.

- Ach, teraz rozumiem! Próbował mnie postraszyć,

żebym nie rozpowiadał, że upił się na dyżurze.

30

ZACZNIJMY OD NOWA

Powiedziałem mu, że nie jestem bojaźliwy, a on

znowu się urwał. Chyba powinienem złożyć na niego

raport.

- Nie rób tego, jeśli ci życie miłe. W przeciwnym

razie kontrakt może ci się nagle skrócić albo pensja

skurczyć, albo twoje łóżka wyparują.

- T o się jeszcze okaże - mruknął Nick z nie­

smakiem. - Dobrze, bierzmy się do pracy. Tu mamy

plan na rano. Przyjemne, spokojne zabiegi: staw

biodrowy, artroskopia i kciuk.

- Ale nudy!

-I bardzo dobrze! Po takim weekendzie chętnie się

ponudzę. Do zobaczenia na sali.

Zniknął w męskiej szatni, a Cassie dokończyła

mycia i weszła do sali operacyjnej.

Pierwszą pacjentką była trzydziestosiedmioletnia

kobieta. Czekało ją wszczepienie protezy stawu bio­

drowego. W dzieciństwie przebyła chorobę Perthesa,

a w dodatku w wieku jedenastu lat była operowana

z powodu złamania szyjki kości udowej wskutek

niefortunnego upadku z drzewa. Teraz, po dwudzies­

tu sześciu latach, po kilku ciążach, cały staw biodrowy

nadawał się już tylko do wymiany.

Gdy Nick i Cassie oglądali zdjęcia, w drzwiach

pojawiła się uśmiechnięta twarz Milesa Richardsona,

konsultanta ortopedii.

- N o , jak tam nasz nowy? Słyszałem, że młody

Armitage źle się czuł w weekend i musiałeś przejąć

dyżur. Przykro mi. Sam bym to zrobił, ale mnie nie

było; pojechałem do teściów.

- Nic nie szkodzi, panie doktorze. Nie mam nic

przeciwko zaczynaniu od skoku na głęboką wodę.

- Dobry chłopak. Zadowolony z operacji? Niezły

bigos, sądząc ze zdjęć. Długo czekała, zanim się

ZACZNIJMY OD NOWA

31

zdecydowała. No dobra, czas na oddział. Do zoba­

czenia.

Drzwi się zamknęły. Nick z uśmiechem zwrócił się

do Cassie.

- Zaczynamy?

Tak jak poprzednio, praca z nim sprawiała jej

prawdziwą przyjemność. Byli idealnie zgrani. Do­

skonała harmonia ciał i umysłów. Gdy wymieniali

spojrzenia znad masek, wiedziała, że on czuje to

samo. Ale teraz, gdy nie kryli już swoich uczuć,

było jej jakoś łatwiej. Napięcie zelżało. To był

po prostu element pracy z nim, tak samo jak zapach

jego mydła i głębszy, naturalny zapach jego skóry

- ciepły, jakby z nutką piżma.

Skończyli staw biodrowy, potem artroskopię sta­

wu kolanowego młodego amatora futbolu. Ostatni

przypadek okazał się zastarzałym złamaniem kości

łódkowatej, która się nie zrosła, co spowodowało

utratę ruchomości kciuka. Trwało to dość długo, ale

Nick się nie spieszył. Skończył dopiero, gdy był

naprawdę zadowolony.

- Przepraszam, ale to było trudniejsze, niż się

spodziewałem - wyjaśnił całemu zespołowi.

Odpowiedział mu szmer uznania. Wszyscy zaczęli

się rozchodzić.

Cassie zachichotała.

- O co chodzi?

- Trevor powiedziałby, że nie ma już czasu

i poszedłby na lunch. Pacjent musiałby czekać

do następnego dnia. Chociaż nie, on skończyłby

wcześniej niż ty, bo nie bawiłby się tak z tym

biodrem, a już kciukiem zupełnie by się nie prze­

jmował.

- I to mu uchodzi na sucho? - mruknął Nick.

32

ZACZNIJMY OD NOWA

- Jemu wszystko uchodzi na sucho. Słyszałeś Ri-

chardsona? „Źle się czuł"!

Zeszli do stołówki na kanapkę i kawę. Zasiedli

w kącie z nogami wyciągniętymi i opartymi na­

wzajem na swoich krzesłach. Zadowoleni, żuli w mil­

czeniu. Nagle Cassie podniosła głowę.

- Zobacz, to właśnie stary Trevora. Ten siwy,

z łysinką, brzuchaty, w granatowym garniturze.

Nick przyjrzał mu się uważnie. Skinął głową.

- Dzięki. Zapamiętam.

Powiedział to zimnym tonem, jakiego jeszcze

u niego nie słyszała. Nawiedziło ją złe przeczucie.

- Nick? Bądź ostrożny, proszę. On może zruj­

nować twoją karierę.

- Ta nadęta purchawka? - zaśmiał się Nick. - Mo­

ja kariera opiera się na solidnych podstawach, Cas­

sie. Nie martw się, nie zrobię niczego pochopnie. Ja

też mam swoje kontakty. Tylko nie lubię ich wyko­

rzystywać. A teraz co do dzisiejszego wieczoru...

- Dzi...

- Tak jest: dzisiejszego wieczoru. Co byś powie­

działa na spokojną kolację w jakimś bistro? Żad­

nych szaleństw. Jestem jeszcze zmęczony po weeken­

dzie. Przez te trzy dni odwaliłem porcję pracy na

tydzień.

- Więc jesteś pewien, że chcesz...

- Absolutnie. Brakowało mi ciebie.

- Mnie też ciebie brakowało. Śmieszne, co? Prze­

cież ledwo cię znam.

- Bardzo się cieszę. - Jakże serdeczny, kochany

jest jego uśmiech. - O której?

- O siódmej?

- Świetnie. Po południu mam obchód z Milesem

Richardsonem, ale do szóstej na pewno skończymy.

ZACZNIJMY OD NOWA

33

- Miles jest bardzo szybki. I bardzo dobry. Muszę

powiedzieć, że ty mi go trochę przypominasz, to

znaczy podobnie się z tobą pracuje.

- Czy to znaczy, że do niego też się tak przysu­

wasz i ocierasz?

Oblała się rumieńcem.

- Ależ skąd! Z tobą też tego nie robię!

- Jasne - droczył się.

Uniosła nogę, którą trzymała na jego krześle,

i lekko kopnęła go w udo.

- Auć!

Złapał ją za stopę, zdjął pantofel i połaskotał.

Pisnęła. W tej chwili na wolne krzesło przy ich

stoliku opadła Mary-Jo.

- Widzę, dzieci, że się świetnie bawicie.

Nick z ociąganiem przejechał dłonią po grzbie­

cie stopy Cassie i puścił ją. Uśmiechnął się do

Mary-Jo.

- Cześć. Dzięki za pomoc w czasie weekendu.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Trevor to

wstrętny nygus, prawda? Ciekawe, kiedy dostanie

kopa w górę.

- Poczekamy, zobaczymy. - Nick uśmiechnął się

tajemniczo i wstał. - To o siódmej, Cassie.

- Dobrze.

Gdy odszedł, Cassie potrząsnęła głową.

- M a m złe przeczucie co do niego i Trevora,

Mary-Jo.

-Tak? Ja też. Odnoszę wrażenie, że pod tym

sympatycznym sposobem bycia kryje się nielichy

temperament. Wystarczy wspomnieć, jak nagle na

ciebie wsiadł tamtej nocy na bloku.

Cassie pokraśniała i zajęła się resztkami kawy.

- Zagapiłam się wtedy.

34

ZACZNIJMY OD NOWA

- M h m . Na jego spodnie.

- Jesteś obrzydliwa, Mary-Jo!

- Nie, po prostu szczera. I zazdrosna. Wygląda

na to, że nieźle wam idzie. Dziś znowu randka?

- Znowu?

- A co? W niedzielę o trzeciej nad ranem zjawił

się na bloku w wieczorowym garniturze. Miał obłęd

w oku i prychał jak rozwścieczony kocur. Nie trzeba

być magistrem psychologii, żeby się domyślić, skąd

przyszedł! Zresztą - wzruszyła ramionami - spy­

tałam go.

Cassie jęknęła. Mary-Jo zaśmiała się.

- Hej, nie denerwuj się, dziecinko. Zrobiłam to

subtelnie.

- Subtelnie, ty! - Znowu zamieszała ostatnie kro­

ple kawy. - No i... co powiedział?

- Że zabije Trevora, jak tylko go dopadnie. I coś

na temat rujnowania jego życia osobistego. Wyma­

chiwał skalpelem. Zaofiarowałam mu pomoc.

- Chętnie się przyłączę! We własnym żywotnym

interesie!

Mary-Jo rzuciła jej przenikliwe spojrzenie.

- To co, widzę, że zanosi się na coś powa­

żnego?

- Nie wiem. Może. Zobaczymy.

Przyjaciółka patrzyła na nią przez chwilę, po czym

jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Cieszę się, dziecinko. Najwyższy czas.

- No, to na razie tyle. - Miles Richardson za­

mknął ostatnią historię choroby i oparł się na

krześle. Popatrzył uważnie na Nicka. - Jak sobie

radzisz?

- Dobrze. Nie ma problemu.

ZACZNIJMY OD NOWA 35

- Trevor?

Nick spojrzał w przestrzeń. Starannie dobierając

słowa, odpowiedział:

- Odnoszę wrażenie, że współpraca z nim nie

należy do najłatwiejszych.

- Nadęta ropucha! - prychnął Miles. - Podły

chirurg, żaden diagnosta, a w dodatku podstępny

gad. Ale za około trzy tygodnie pozbędziemy się go.

Dzięki Bogu jest u nas tylko na stażu. Myślisz, że

zdołasz tyle wytrzymać?

- Jeśli będę go widywał tak często jak dotąd, to

może być draka.

Wymienili znaczące uśmiechy. Miles wstał.

- Belinda przykazała mi zaprosić cię na kolację.

Nic nadzwyczajnego, domowe jedzenie, ale jesteś

naprawdę mile widziany.

- Eee... - Nick zawahał się. - T o bardzo uprzej­

mie z państwa strony, tylko że akurat dzisiejszy

wieczór mam zajęty.

- Cassie Blake?

-Tak... - Odetchnął głęboko i roześmiał się.

- Ale skąd pan wie?

- Tam-tamy huczą. - Miles mrugnął. - U nas nie

da się utrzymać sekretu. Jeśli tylko masz ochotę,

przyjdź z nią. Ale może to ci pokrzyżuje szyki?

Zastanawiał się, czy się nie wykręcić, ale w końcu

to jego szef, a Cassie powiedziała, że go lubi...

- Nie, skądże, dziękuję. Przyjdziemy razem, jeśli

oczywiście jest pan pewien, że żona nie będzie miała

nic przeciwko temu.

- Nie, przeciwnie, będzie zachwycona. Cassie to

przemiła dziewczyna i cholernie dobra instrumen-

tariuszka. Najlepsza, z jaką dotąd pracowałem.

- Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął wizytówkę.

36 ZACZNIJMY OD NOWA

- Czekamy kwadrans po siódmej. Trafisz? To tuż za

rogiem.

- Na pewno. W razie czego spytam kogoś. Dzię­

kuję.

Teraz pozostało mu tylko obwieścić złą nowinę

Cassie.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Bardzo cię przepraszam.

Cassie odpowiedziała ciepłym uśmiechem.

- Nie ma za co, naprawdę dobrze się bawiłam. Oni

są szalenie mili.

Otoczył ją ramieniem i lekko uścisnął.

-Mimo wszystko wolałbym cię mieć tylko dla

siebie.

Do szpitala dotarli wcześnie, tuż po dziesiątej. Gdy

stanęli pod jej drzwiami, Cassie wyczuła w Nicku

wahanie.

- Wejdziesz na kawę? - zaryzykowała.

Po chwili, w której zdawał się walczyć ze sobą,

skinął głową.

- Dosłownie na moment. Chciałbym z tobą poroz­

mawiać o sobocie.

Otworzyła drzwi, zapaliła światło i zakrzątnęła się

koło kuchenki.

- No i co z tą sobotą? - Starała się, żeby to

zabrzmiało możliwie naj swobodniej, choć wcale nie

czuła się swobodnie.

Miała wrażenie, że jest całkowicie bezbronna. Oba­

wiała się, że wtedy, w poprzednią sobotę, zachowała

się głupio, zbyt pochopnie. Była gotowa dać mu

wszystko, czego by zechciał. Lecz dla niej to, co

między nimi kiełkowało, było czymś niewiarygodnie

cennym, czymś, co należało chronić i pielęgnować. Co

38

ZACZNIJMY OD NOWA

będzie, gdy okaże się, że on ma całkiem inne na­

stawienie? Powinna okazać więcej rozsądku. To prze­

cież mężczyzna, a mężczyźni, no cóż, w tych sprawach

czują i myślą inaczej niż kobiety. Była pewna, że

uznałby jej uczucia za sentymentalne bzdury. Jest

jednak inteligentny i umie postępować z kobietami.

Nawet osoba tak mało doświadczona jak ona musiała

to zauważyć. Wiedziała więc, że będzie prowadził grę

zgodnie z regułami i, aby ją zadowolić, włoży roman­

tyczny kostium.

Poczuła na ramionach jego ciepłe dłonie. Odwrócił

ją twarzą do siebie. Gdy zaczął mówić, w jego mięk­

kim głosie dźwięczała szczerość:

- Bóg raczy wiedzieć, jak udało mi się oderwać

od ciebie tamtej nocy, tak bardzo nie chciałem iść.

I nie mam pojęcia, co wyprawiałem na bloku. My­

ślałem tylko o tobie. Potem doszedłem do wniosku,

że może dobrze się stało. Może gdybym nie musiał

cię zostawić, gdybyśmy przyszli tutaj i kochali się,

rano żałowałabyś tego. Sam nie wiem dlaczego, ale

to dla mnie ważne. Nie chcę, żebyś mnie zniena­

widziła, Cass.

Oniemiała. Nie spodziewała się takich wyznań,

niemal spowiedzi. Albo jest bardzo dobrym aktorem,

albo po prostu jest do szpiku kości uczciwy. Jakże

pragnęła mu ufać. Niech piekło pochłonie Simona za

to, że zniszczył jej wiarę w ludzi. Spojrzała mu w oczy.

Z ich kobaltowej głębi wyzierało czyste uczucie.

- Nie wydaje mi się, żebym cię znienawidziła, Nick

- szepnęła.

- Nie chcę ryzykować.

- Naprawdę. Jestem już dużą dziewczynką i znam

siebie. Masz rację, to byłoby bardzo wcześnie, ale

stałoby się, gdybyś nie musiał iść.

ZACZNIJMY OD NOWA

39

- Czy jeszcze się stanie?

- Nie wiem. Może. Chyba tak.

- Och, Cassie - szepnął, przymykając ociężałe

powieki.

Pocałował ją najpierw delikatnie, potem coraz

goręcej, aż musieli oderwać się od siebie, żeby zaczer­

pnąć tchu.

- Muszę iść, dopóki starcza mi charakteru. Jestem

tak zmęczony, że rozczarowałbym cię dzisiaj, a zresztą

niema się co spieszyć. - Uścisnął ją z czułym, tęsknym

uśmiechem. - Myśl o mnie.

Odszedł.

Długo patrzyła w drzwi rozważając, czy nie pobiec

za nim, aż odezwał się w niej głos rozsądku. A jeśli

nie mówi prawdy? Byłaby głupia, gdyby mu uwierzy­

ła. To zręczny, utalentowany, czarujący w swej natu­

ralności uwodziciel, który umie opowiadać bajki.

A jednak to, co mówił, brzmiało tak szczerze...

„Myśl o mnie." Czyż mogła myśleć o czymkolwiek

innym?

W najbliższy weekend nie miała dyżuru. Nick

także. Może i był tylko uwodzicielem, ale Cassie ku

swemu przerażeniu musiała przyznać, że rozpaczliwie

pragnie spędzić te dni razem z nim. Pełna nadziei

czekała, aż jej to zaproponuje, ale na próżno.

W końcu w czwartek wieczorem, nad talerzem

spaghetti w okolicznym bistro, powiedział jej, że

wyjeżdża.

- Co drugi weekend spędzam z rodzicami i teraz

właśnie przypada ich kolej.

Czuła się zraniona. Miała żal, że nie powiedział jej

tego wcześniej, że nie chciał tego odłożyć, że jej

nadzieje na romantyczne sam na sam legły w gruzach.

40 ZACZNIJMY OD NOWA j

-

Co za obowiązkowość - zauważyła z nutą sar-

kazmu, która jej samej wydała się wstrętna. - Jesteś

bardzo dobrym synem.

- To coś więcej niż obowiązkowość - odparł spo-

kojnie. - Rodzina jest dla mnie bardzo ważna.

Miała wrażenie, że go rozczarowała, jakby przez

swoją reakcję oblała jakiś egzamin. Ogarnęła ją wście-

kłość na samą siebie. Od tej chwili spotkanie się nie

kleiło i Cassie niemal odetchnęła z ulgą, gdy pożegnał

ją u drzwi części mieszkalnej szpitala i poszedł do

pacjentów.

Następnego ranka pracowała z Trevorem. Przez

cały czas zrzędził i złościł się na nią i musiała przyznać,

że nie bez racji. Nie była w stanie skupić się na pracy.

Spotkała Nicka w porze lunchu, w drzwiach stołów­

ki, i zrobiła wysiłek, żeby zatrzeć złe wrażenie.

- Kiedy jedziesz?

- Jak tylko skończę na oddziale. Drogi będą pew­

nie piekielnie zatłoczone.

Przezwyciężyła dumę.

- Baw się dobrze. Przepraszam, że zachowałam się

niesympatycznie. Po prostu miałam nadzieję, że spę­

dzimy trochę czasu razem.

- To byłoby bardzo miłe. - Zawahał się, a potem

dotknął jej policzka. - Zobaczymy, o której uda mi

się wrócić w niedzielę. Może jeszcze wyskoczymy na

drinka.

Wiedziała, że twarz jej się rozjaśnia i nie mogła nad

tym zapanować.

- Cudownie.

- Nie obiecuję. Zobaczę, co się da zrobić.

-Dobrze.

Zdawało jej się, że chciał ją pocałować, ale nagle

uprzytomnił sobie, gdzie są.

ZACZNIJMY OD NOWA

41

- Ciao.

- Do zobaczenia w niedzielę.

Patrzyła za nim nieco podniesiona na duchu, a gdy

się odwróciła, natknęła się na Trevora, który obser­

wował ją oparty o drzwi.

- Jaka wzruszająca scena. Zastawiasz sidła na no­

wego, Cassandro? Niezbyt to przezornie z twojej

strony pokazywać się w jego towarzystwie.

-W czyim towarzystwie mam się pokazywać?

W twoim? Nie wiem, czy zdołałabym zmazać taką

plamę na honorze.

Ze złości wystąpiły mu na twarz czerwone plamy,

ale ona była zbyt rozdrażniona, żeby bawić się w dyp­

lomację. Niech go diabli! Dużo ją obchodzi, kim jest

jego tatuś!

Było już prawie wpół do ósmej, gdy Nick zajechał

pod dom Jennifer i Andrew w Suffolk. Rozświetlony,

wyglądał tak przytulnie i zachęcająco. Ale Nick nie

odczuwał najmniejszej chęci, żeby tam wchodzić. Nic

dziwnego, zważywszy, że to dom jego eks-żony i jej

obecnego męża. Gdyby nie Tim, wołami nie dałby się

tam zaciągnąć.

Otworzył mu Andrew. Uśmiechnął się na powita­

nie, ale w jego oczach czaiło się napięcie. Najwyraźniej

sytuacja dla nikogo nie była łatwa.

- Wejdź. Tim jest w łazience. Próbował podejrzeć

borsuki w norze i cały się utytłał, więc Jennifer poszła

zrobić z nim porządek. Napijesz się czegoś?

- Dziękuję, nie. Zaraz musimy ruszać, bo inaczej

Tim bardzo późno pójdzie spać.

- Duży ruch?

- A czy w Londynie w piątek wieczorem może być

inaczej? - zaśmiał się gorzko Nick.

42 ZACZNIJMY OD NOWA

- Niewiele o tym wiem; unikam Londynu jak

ognia. Ale co kto lubi.

- M a m wrażenie, że już przestałem to lubić, że

mieszkam tam i pracuję tylko z przyzwyczajenia. No

bo... - Zatoczył ręką po przytulnym salonie. W ko­

minku żarzyły się szczapy, na wygodnych krzesłach

wylegiwały się koty, ściany ozdabiały obrazy. - Ko­

minek, dom. A mój cały majątek to parę kartonów

z ubraniami i książkami i pięcioletni samochód.

-I Tim.

-Tak. Choć tu mój wkład był minimalny. - Nick

zaśmiał się, a w jego śmiechu zabrzmiał ton wzgardy

dla samego siebie. - Kilka chwil uniesienia i Jen jest

uwiązana do końca życia. - Westchnął i palcami

przeczesał włosy. - Przepraszam, to było niesmaczne.

- Nie ma za co. Wiem, co masz na myśli, ale

niepotrzebnie minimalizujesz swoją rolę. Łożyłeś

przecież na jego utrzymanie i dzięki temu Jennifer nie

musiała pracować, kiedy był mały. Gdyby nie to,

mógłbyś bez trudu kupić dom.

- Gdybym chciał. Ale nigdy dotąd nie przywiązy­

wałem do tego wagi. Zresztą, cóż mi po pustych

murach? Dom to coś więcej.

- Nie wiem, co ci powiedzieć, Nick. Jestem z twoją

żoną, twoim synem... Dają mi tyle radości, choć ty

pewno wolałbyś tego nie słyszeć.

Nick napotkał współczujące spojrzenie ciemnych

oczu. Poczuł ból pod powiekami. Odwrócił głowę,

odetchnął głęboko i zamrugał.

- Cieszę się - mruknął. - Przepraszam. Po prostu

czasem czuję się taki...

- Pusty?

-Tak. Jak dom do wynajęcia. Ale to nie twoja

wina. Jennifer i ja nigdy nie pasowaliśmy do siebie.

ZACZNIJMY OD NOWA

43

Tim to co innego. Przedtem nie zdawałem sobie spra­

wy, jak bardzo chcę go mieć przy sobie.

- On też za tobą tęskni. Po świętach mówił tylko

o tobie. Tak jakby dopiero cię odkrył.

- Dużo rozmawialiśmy, chyba po raz pierwszy w ży­

ciu. Chciałbym dać mu z siebie wszystko, wynagrodzić

te lata, kiedy ledwo wiedziałem, że jest na świecie.

Szkoda, że mieszkam tak daleko.

Andrew poprawił drwa na kominku. Patrzył w ogień.

- Wiesz, Nick, jeśli chcesz kupić dom, to teraz już

nie musisz płacić na jego utrzymanie.

- Owszem, muszę. - Zabrzmiało to trochę ostrzej,

niż chciał.

Andrew skinął z szacunkiem głową.

-Tak. Tak, oczywiście. Odkładamy to na konto.

Kiedy dorośnie, będziecie mogli wspólnie zdecydo­

wać... O, już są.

- Tato!

Tim rzucił się Nickowi w ramiona, oplótł go rękami

i ukrył twarz na jego piersi. Potem puścił go i skakał

wokół niego z błyszczącymi oczami.

- Znaleźliśmy borsuczą norę i Andrew powiedział,

że jeśli będę bardzo cicho, to może uda mi się zobaczyć,

jak wchodzą i wychodzą, ale w lesie było błoto i mama

kazała mi się umyć.

Nick z czułością rozwichrzył mu czuprynę i nad jego

głową spojrzał na Jennifer. Uśmiechała się, ale z pew­

nym przymusem, wyraźnie niespokojna. Gdy odpowie­

dział uśmiechem, odprężyła się i twarz jej złagodniała.

Pocałował ją w policzek.

- Cześć. Dobrze wyglądasz.

Jej wzrok pofrunął do Andrew, a policzki zabarwił

ciepły rumieniec. Boże, jak ona go kocha, pomyślał

Nick.

44 ZACZNIJMY OD NOWA

-I dobrze się czuję. Przepraszam za zwłokę. Tim

wyglądał odrażająco.

- Nie szkodzi. No jak, synu, rzeczy gotowe?

- Jedziemy do babci i dziadka?

- Mhm. Chodź, czas na nas.

Przez całą drogę Nick słuchał paplania Tima, jak

to on i Andrew zrobili to, a potem on i Andrew zrobili

tamto, a mama i Andrew byli tu czy tam, i serce mało

nie pękło mu na myśl o tym, co stracił.

Weekend dłużył się niemiłosiernie. Sobotę Cassie

spędziła z rodzicami, ale w niedzielę rano uciekła do

szpitala tłumacząc się, że ma dużo sprzątania i prania.

Naprawdę liczyła, że może Nick wróci wcześniej.

Posprzątała, poprała i snuła się zabijając czas. Godzi­

ny upływały powoli. To było bez sensu. Oczywiście, że

Nick nie przyjedzie tak wcześnie! Najwcześniej może

się go spodziewać o siódmej.

Ale postanowiła być gotowa na szóstą.

O piątej była już wykąpana, włosy miała umyte

i ułożone. Włożyła legginsy i luźny sweter. Nie chciała

wyglądać na zbyt wyszykowaną. On przecież za­

chował się dość niezobowiązująco. Pewnie dlatego,

że za bardzo go naciskała. Mężczyźni tego niena­

widzą. O Boże!

O dziewiątej uznała, że Nick nie przyjdzie. O dzie­

siątej przebrała się w nocną koszulę. Jedwab i ko­

ronki, czysta ekstrawagancja - to prezent od matki.

Nalała sobie wina i zwinęła się na łóżku przed telewi­

zorem z pudełkiem czekoladek.

Pukanie do drzwi trochę ją zaskoczyło. Zsunęła

się z łóżka, wciągnęła stary szlafrok i poszła ot­

worzyć.

- Nick!

ZACZNIJMY OD NOWA

45

Wyglądał okropnie: zmęczony, spięty i tak bardzo

wzruszający. Zawahał się.

-Już się położyłaś... Przepraszam. Jest bardzo

późno.

- Nic nie szkodzi. Oglądałam telewizję. Napijesz

się czegoś? Mam otwarte białe wino.

- Dziękuję, chętnie.

Zgarnęła swoje rzeczy z krzesła, a on opadł

ciężko na sam brzeg, ze zwieszoną głową. Nalała

wina i usiadłszy na łóżku przyglądała mu się,

zmartwiona.

- Coś się stało?

- Nic. - Podniósł głowę i uśmiechnął się sztucznie.

- Co się miało stać?

- Nie wiem. Jesteś taki zmęczony, smutny...

- Wszystko w porządku. Tęskniłem za tobą.

- Ja też. Myślałam, że już nie przyjdziesz.

-Mało brakowało. Nie byłem pewien, czy mój

widok o tej porze cię ucieszy.

- Bardzo mnie ucieszył.

Chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, po czym

Nick wstał, wyjął jej kieliszek z ręki, odstawił i przy­

ciągnął ją do siebie.

Pocałunek był długi i namiętny. Gdy Nick w końcu

podniósł głowę, w jego oczach malowało się pytanie.

Z twarzy Cassie wyczytał odpowiedź.

Drżącymi rękami zdjął z jej ramion szlafrok. Czub­

kami palców obrysował linię koronki na jej dekolcie.

Dotarł do ramiączek i zsunął najpierw jedno, potem

drugie.

- Jesteś taka piękna - szepnął zdławionym głosem.

Oczy mu pałały, oddychał szybko, gwałtownie.

Poczuła, że kolana odmawiają jej posłuszeństwa. Dło­

nie Nicka powędrowały wzdłuż jej tułowia, pociągając

46

ZACZNIJMY OD NOWA

za sobą koszulę coraz niżej, przez łagodny łuk bioder,

aż ześliznęła się na podłogę.

-Cassie... -jęknął.

Sięgnęła po jego sweter i zdjęła go, a potem

dotknęła suwaka u dżinsów.

Chciał chwycić jej dłoń, zrobić to sam, ale po-

wstrzymała go. Pragnęła go rozebrać, powoli, centy­

metr po centymetrze. Było w tym coś niezwykle

podniecającego...

Dłuższą chwilę stali, patrząc sobie w oczy, po czym

wszelkie bariery runęły. Przywarła do niego, jakby

szukając oparcia, by nie zginąć w szaleńczej burzy,

która się rozpętała.

A gdy burza ustała, zwinęła się w kłębek z głową

na jego ramieniu i zasnęła.

Nick od paru minut stał przy łóżku i patrzył na

Cassie.

Ze splątanymi włosami, ustami czerwonymi i na­

brzmiałymi od pocałunków, z ognistym znakiem na

piersi, z której spijał jej słodycz, była prześliczna.

Chciał zostać, przespać noc w jej objęciach, ale nie

mógł jej narażać na złośliwe szpitalne plotki.

I tak czuł się winny, że posłużył się nią w taki

sposób, ale po prostu nie był w stanie znieść samotno­

ści w tę właśnie noc.

Ofiarowała mu się tak wspaniałomyślnie. Widząc

ją teraz skuloną we śnie, nikt by nie pomyślał, że to

ta sama szalona, bezwstydna dziewczyna, którą zaled­

wie przed godziną trzymał w ramionach.

Która z nich była prawdziwa? Śpiąca królewna czy

czarownica? Intuicja mówiła mu, że ta pierwsza, ale

doświadczenie...

Westchnął. Pobożne życzenia! A jednak...

ZACZNIJMY OD NOWA

47

Okrył ją starannie, zgasił światło i wymknął się

cicho, zamykając za sobą drzwi.

Cassie była urażona. Urażona, zraniona, zdezo­

rientowana. Jak go powitać, gdy znów spotkają się na

bloku? Czy udawać, że nic się nie stało, czy rzucić mu

się w ramiona i wyszlochać cały ból, którego doznała,

gdy po przebudzeniu stwierdziła, że go nie ma?

To nie byłoby mądre. Trzeba ocalić resztki go­

dności!

Mary-Jo już tam była. Jej oczy badawczo omiatały

twarz Cassie jak dwa reflektory. Ona nie miałaby w tej

sytuacji najmniejszego problemu, to pewne. Ale Cas­

sie nie mogła prosić jej o radę. Nie w tej sprawie.

Uśmiechnęła się pogodnie udając, że nie dostrzega

ciekawości przyjaciółki. Ale Mary-Jo nie należała do

naiwnych.

- Udany wieczór?

- Dziękuję, wspaniały.

- No i jaki on jest?

Zaczerwieniła się i uciekła z oczami. Pytanie było

pozornie niewinne i gdyby zadał je ktokolwiek inny,

Cassie wzięłaby je za dobrą monetę. Ale to przecież

Mary-Jo, wścibska jak mało kto. Co powiedzieć?

Fantastyczny? Przechodzi moje najśmielsze wyo­

brażenia?

- Pilnuj swojego nosa, M-J.

Mary-Jo zaśmiała się, bynajmniej nie stropiona.

W tej samej chwili do pokoju wszedł Nick. Cassie

skupiła całą uwagę na umywalce. Mary-Jo natych­

miast to zauważyła.

- Oho, twój luby już przyszedł. No to znikam.

- Tylko spróbuj - zagroziła Cassie.

Ale Mary-Jo oddaliła się chichocząc.

48 ZACZNIJMY OD NOWA |

Nick stanął przy sąsiedniej umywalce i zaczął myć

ręce aż do łokci. Pod strugami wody włosy na przed-

ramionach były gładkie i lśniące. Dlaczego robiło to

na niej takie wrażenie? Na miłość boską, przecież to

tylko ręce!

- Cześć. - Jego głos zabrzmiał szorstko.

Cassie zakręciła kran i sięgnęła po papierowy

ręcznik.

-Dzień dobry.

Tylko spokojnie, powiedziała sobie. Miło i po

przyjacielsku, i bez histerii. Jakby nic wielkiego się nie

stało - miejmy nadzieję, że wyglądasz przekonująco!

- Ciekawe dziś mamy zabiegi - zauważyła bły­

skotliwie.

- Mam gdzieś zabiegi - mruknął. - Co do dzisiej­

szej nocy...

- Dzisiejszej nocy? Ach tak, no i cóż takiego?

Posłał jej groźne spojrzenie.

- Cassie - ostrzegł.

Zmusiła się, żeby spojrzeć mu w oczy.

- Co tu może być do powiedzenia?

Zacisnął szczęki.

- Cholernie dużo - warknął - ale nie tutaj. Poroz­

mawiamy wieczorem. Gdzie chcesz iść?

- Skąd wiesz, że nie jestem zajęta?

Odskoczył od umywalki i wbił w nią płonący

wzrok.

- Cassie, do cholery, tylko bez gierek! - warknął.

- O której i gdzie?

Zrozumiała, że trzeba spasować.

- O ósmej, u mnie.

- O siódmej.

- Siódma trzydzieści.

- Załatwione. Dobra, zaczynamy przedstawienie.

ZACZNIJMY OD NOWA

49

Mówiła prawdę - zabiegi były ciekawe. A raczej

byłyby, gdyby mogła im poświęcić należną uwagę. Ale

gdzieś w głębi duszy tliła się iskierka radości, że Nick

tak zareagował. Jeśli się wściekł, to znaczy, że nie jest

mu obojętna.

Niczego więcej nie potrzebuje.

Nick musiał się maksymalnie skoncentrować. Rę­

ka, którą miał operować, była paskudnie zmiażdżona.

Wypadek zdarzył się przed dziesięcioma dniami,

w Sylwestra. To, że Richardson dał mu tę operację,

było z jego strony komplementem i dowodem zaufa­

nia. Nick nie chciał go zawieść.

Stawy międzypaliczkowe palca środkowego od

strony grzbietowej były dosłownie odarte z tkanek

miękkich. Najłatwiej byłoby amputować palec, ale

Nick myślał o tym niechętnie. Wyjątkowo brzydkie

spiralne złamanie palca wskazującego, obejmujące

także płytkę paznokciową, z uszkodzeniem nerwu.

Gdyby się okazało, że pacjent nie odzyska władzy

w tym palcu, środkowy byłby bardzo potrzebny do

zachowania chwytu przeciwstawnego.

W strasznym stanie były też nerwy i ścięgna prze­

biegające przez kanał nadgarstka. W miarę jak opera­

cja się przedłużała, Nick zaczął powątpiewać, czy

wiara Milesa w jego umiejętności była uzasadniona.

Tak długo już siedział zgarbiony. Wyprostował się

i odrzucił głowę do tyłu, chcąc rozluźnić mięśnie

grzbietu.

- W porządku?

Zamrugał powiekami. Cassie. Pracowali w takiej

harmonii, że prawie zapomniał o jej obecności.

Podniósł wzrok. Jej oczy uśmiechały się ciepło

znad maski.

50 ZACZNIJMY OD NOWA

- Tak, w porządku. Ależ to długo trwa.

- Dobrze idzie, naprawdę. Mogło być znacznie

gorzej.

Chwila zwątpienia minęła. Odpowiedział uśmie­

chem.

- Racja. No dobra, rzućmy okiem na ten palec

wskazujący. W końcu będę musiał coś z nim zrobić.

Znów pochylił się nad poszarpaną dłonią. Otarł się

przy tym udem o kolano Cassie. Dziwnie go to

uspokoiło. Pozostał już w tej pozycji.

Z trudem mieściło jej się w głowie, że można

wykonywać tak skomplikowaną operację i jednocześ­

nie flirtować. A jednak Cassie była przekonana, że nie

przypadkiem oparł się udem o jej kolano. Doznała

niemal ulgi, gdy wreszcie skończył zabieg i mogła się

odsunąć.

Nickowi też najwyraźniej ulżyło. Uznawszy, że

zrobił już z ręką wszystko, co tylko możliwe, ułożył

ją na szynie w pozycji, w której nie była narażona na

przykurcz i zesztywnienie stawów, po czym wstał

i spojrzał na zegar.

Właśnie minęło południe.

- Wielkie nieba - zdumiał się. - Czyżby zajęło mi

to trzy godziny?

Pozostała już tylko artroskopia, z którą uporał się

błyskawicznie.

- Przynajmniej to mi szybciej poszło - zażartował.

Anestezjolog roześmiał się szeroko.

- Gdyby nie twój perfekcjonizm, bylibyśmy już po

lunchu.

- Cóż miałem robić, amputować tę rękę?

- Chyba lepiej nie. Miles jest na tym punkcie

trochę przeczulony.

ZACZNIJMY OD NOWA

51

Wyszli z sali operacyjnej i zaczęli się przebierać.

-Trevor by tak zrobił - powiedziała Cassie za­

myślona.

- Co by zrobił?

-Amputowałby tę rękę, a na pewno środkowy

palec. On nie ma cierpliwości do rekonstrukcji. Miles

musi bardzo uważać, co mu daje.

Nick zamarł z ubraniem w ręku.

- Nie do wiary. Ten facet to jakiś mafiozo.

-Mafiozo? - Cassie zaśmiała się głucho. - Przy

Trevorze i jego tatusiu mafia to kółko różańcowe.

- Obejrzała się przez ramię. - Wieczorem powiem ci

więcej.

- Dobrze. A więc do zobaczenia o siódmej.

- O siódmej trzydzieści.

Odpowiedział jej uśmiech, nieco nadąsany i jakże

podniecający!

- Może się zdarzyć, że przyjdę za wcześnie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Zapukał do drzwi o siódmej piętnaście. W jednej

ręce trzymał butelkę czerwonego wina, w drugiej

bukiet żonkili - tym razem opakowany.

Radość zaróżowiła jej policzki. Zanurzyła nos

w kwiatach, napawając się słodkim zapachem. Rzu­

ciła mu figlarne spojrzenie.

- Czy to przeprosiny, że przyszedłeś za wcześnie?

- A przyszedłem za wcześnie? - spytał niewinnie.

- Owszem. Zrób przynajmniej coś pożytecznego

i otwórz wino, a ja dokończę chili.

Zajrzał jej przez ramię do garnka.

- Prawdziwe mięso? - spytał z nadzieją w głosie.

- A czego oczekiwałeś, soczewicy?

- Nauczyłem się nie oczekiwać niczego. Dzięki

temu unikam rozczarowań. Pachnie wspaniale.

Oparł podbródek na jej ramieniu i obserwował, jak

miesza sos. Tymczasem ona zastanawiała się nad jego

słowami. Dlaczego miałby niczego nie oczekiwać?

Wygląda raczej na człowieka, który potrafi postawić

na swoim, ale przecież pozory często mylą. Jakie

rozczarowania miał na myśli?

On jednak najwyraźniej skierował uwagę na co

innego. Wtulił twarz w jej szyję.

- Miałeś otworzyć wino - przypomniała mu zdła­

wionym głosem.

-Mhm... Twoja skóra ma cudowny smak...

ZACZNIJMY OD NOWA

53

-Nick...

Podała mu korkociąg, lecz on zgasił płomień pod

chili i przyciągnął ją do siebie. Roześmiała się, za­

skoczona.

- Nie jesteś głodny?

- Jestem. - W oczach miał żar. - Jestem bardzo

głodny. Od drugiej nad ranem marzę, żeby cię przy­

tulić. Wątpię, żebym był w stanie zachowywać się

grzecznie podczas kolacji, ale szkoda też, żeby się

zmarnowała. Niech zaczeka.

Jego usta były ciepłe, miękkie, przekonujące. Za­

nim zdążyła zebrać myśli, leżeli na łóżku. Nick jeszcze

mocniej oplótł ją ramionami.

-Przepraszam, że zostawiłem cię w nocy samą.

Myślałem po prostu, że lepiej będzie nie wytaczać się

rano z twojego pokoju. Każdy szpital to...

- Plotkarskie gniazdo?

- Coś w tym rodzaju. - Podźwignął się na łokciu

i palcem obrysowywał łuk jej twarzy. - Miałaś mi coś

powiedzieć o Trevorze.

- O Trevorze? Ach, tak. Mam na ten temat swoją

teorię. Widzisz, wydaje mi się, że jego ojciec ma na

sumieniu coś, czym on go teraz szantażuje.

- Przyjemna rodzinka - mruknął Nick z twarzą

przytuloną do jej ciepłej skóry. Przesunął językiem po

zagłębieniu nad obojczykiem.

- T o zły człowiek, Nick... Uważaj na niego.

- Do diabła z nim - szepnął i zamknął jej usta

gorącymi wargami.

Dużo, dużo czasu upłynęło, zanim zjedli chili,

i jeszcze więcej, zanim Nick ją opuścił. Gdy senna

mościła się w łóżku, pościel pachniała jeszcze wodą

kolońską zmieszaną z wonią jego skóry. Cassie wtuliła

nos w kołdrę i westchnęła głęboko. Cudowny...

54

ZACZNIJMY OD NOWA

Zasnęła z uśmiechem na ustach. Gdy się obudziła

rano, jej wzrok padł na porzucone, zwiędłe kwiaty.

Cisnęła je do kosza, ale nie wszystkie. Kilka włożyła

między kartki starego podręcznika pielęgniarstwa,

przeklinając swój sentymentalizm.

- Jak ci idzie z Davidsonem? On bardzo cię chwali.

Cassie dziękowała Bogu, że maska chirurgiczna

zakrywała prawie całą jej twarz, a przenikliwy jazgot

piły zagłuszał słowa Milesa, tak że mogli je usłyszeć

tylko stojący najbliżej.

- Jest bardzo dobry - odparła, ignorując mruganie

Mary-Jo.

- T a ręka to był kawał znakomitej roboty, sam

bym tego lepiej nie zoperował. Zajdzie daleko,

o ile dostatecznie długo usiedzi w jednym miejscu.

Niespokojny duch z niego. Masz, wrzuć to do

wiadra.

Bez zmrużenia oka chwyciła odciętą nogę. Przywy­

kła do Milesa i jego zwyczaju szokowania ludzi.

Kończył amputację, a ona, sprawnie podając narzę­

dzia, nici i gaziki, dumała nad jego pytaniem.

Prawdę mówiąc nie wiedziała, jak jej idzie z Nic­

kiem. Pozornie bardzo dobrze, a w gruncie rzeczy

niewiele więcej o nim wie teraz niż przy pierwszym

spotkaniu. Mało mówił o sobie, a zgoła nic o swojej

przeszłości. Nauczyła się przewidywać jego nastroje

i dostosowywać się do nich, a on także okazywał jej

podobną wrażliwość. Potrafił rozpogodzić ją, gdy

była smutna i dzielił jej wesołość, gdy wszystko szło

dobrze. Pod jego wpływem gorycz i podejrzliwość,

które zaszczepiło jej postępowanie Simona, powoli

ustępowały, a w ich miejsce rodziła się ufność, ale nie

była jeszcze gotowa odkryć przed nim swoich uczuć.

ZACZNIJMY OD NOWA

55

Właściwie nie była nawet gotowa przyznać się do

nich przed samą sobą. Lecz coraz trudniej było je

tłumić. Gdy leżeli obok siebie w ciemnościach, przy­

chodziły jej na myśl słowa, które ją przerażały.

Obawiała się go kochać, a już myśl, że miałaby się

odsłonić, narazić na cierpienie, budziła w niej śmier­

telny lęk.

Milczała więc i modliła się, by nic nie zburzyło jej

zaufania.

Tego wieczora Nick przyszedł wcześniej. Pienił się

ze złości.

-Niech szlag trafi tego bałwana! Tak spartaczył

artroskopię, że za kilka lat facet będzie potrzebował

protezy! Ja go chyba kiedyś zabiję!

Nie trzeba było jasnowidza, żeby zgadnąć, kogo

ma na myśli. Cassie otworzyła lodówkę i wyjęła wino.

- Napijesz się?

- Co? Nie, dziękuję, mam dyżur. Cholerny idiota.

Wyciął tyle łękotki, że staw został praktycznie bez

osłony!

Zamknęła lodówkę i z kieliszkiem w dłoni skuliła

się na łóżku. Nick musi to z siebie wyrzucić. Trzeba

mu na to pozwolić. Obserwowała go uważnie. Był

naprawdę wściekły. Czuło się to w każdym jego

ruchu, w postawie, w głosie.

- Może byś usiadł? - wtrąciła po chwili łagodnie.

- Bo zaraz dostaniesz udaru.

- Ty chyba nie słyszysz, co mówię! - napadł na nią.

- Facet nadaje się do odstrzału. On jest po prostu

groźny! To cud, że jeszcze nikogo nie uśmiercił, ale

tak się to skończy, jeśli ktoś nie zrobi z nim porządku.

To znaczy, tak się nie skończy, bo ja mam tego dosyć.

Idę do Milesa z oficjalną skargą, a jeśli on nie

56 ZACZNIJMY OD NOWA

przedstawi sprawy zarządowi, ja to zrobię. Takie

rzeczy nie mogą uchodzić na sucho. I nie będą, dopóki

ja mam w tej sprawie coś do powiedzenia.

Nie ma sensu go powstrzymywać. Może do rana

trochę ostygnie. Zeskoczyła z łóżka i nalała mu

herbaty.

- Masz, wypij. I tak nie możesz teraz nic zrobić,

więc po prostu się uspokój. Z Milesem porozmawiasz

jutro.

- Przepraszam. - Przestał biegać po pokoju i ode-

tchnął głęboko. - Ale tak mnie rozwścieczył...

-

Zauważyłam - powiedziała z uśmiechem, a on

też się zaśmiał i potrząsnął głową.

-Jeszcze raz przepraszam, kochanie. Chodź tu.

Muszę cię przytulić.

Kochał ją tak czule, jakby wraz z gniewem wypaliła

się w nim wszelka namiętność, a pozostała sama

łagodność. A potem przygarnął ją do piersi i westchnął.

- Och, Cass, jesteś naprawdę niezwykła.

- Ty też nie jesteś taki najgorszy - odparła lekko,

ale głos jej się załamał i cieszyła się, że w ciemności

nie widać łez.

Później wezwano go do szpitala i już nie wrócił, ale

rano zatelefonował.

- Idę do Milesa - powiedział.

Serce jej zamarło. Tego dnia miała pracować z Tre-

vorem. Cała nadzieja, że nie dowie się o niczym

wcześniej niż w porze lunchu.

Trevor przyszedł spóźniony - i wściekły. Widocz­

nie Miles zdążył mu już coś powiedzieć. Parł naprzód

jak burza, a ona siłą powstrzymywała się, żeby czegoś

nie wtrącić, gdy rzucał pod adresem powierzonych

jego opiece pacjentów obelgę za obelgą.

ZACZNIJMY OD NOWA

57

Odetchnęła, kiedy skończył i - odwrotnie niż za­

zwyczaj - zaczęła błyskawicznie zbierać się do wyjścia.

Na ogół lubiła po pracy posiedzieć jeszcze trochę na

bloku i pogadać z ludźmi, ale dziś chciała się stamtąd

jak najszybciej wydostać.

Trevor oczywiście przyłapał ją przy wyjściu. Pró­

bowała go ominąć, ale chwycił ją za ramię i pociągnął

pod ścianę.

- Uprzedzałem cię, żebyś trzymała się od niego

z daleka - warknął złowieszczo. - Mówiłem ci, że

głupio robisz, ale ty wiesz swoje, co, ty mała żmijo?

W każdym razie pamiętaj, że ja cię ostrzegałem.

Po tych słowach puścił ją, a kiedy go mijała, poczuła

zapach whisky. Ależ to chyba niemożliwe? Chyba

nawet Trevor nie odważyłby się pić na bloku, i to rano.

W stołówce zastała Milesa i Nicka pogrążonych

w rozmowie.

- Mogę się przyłączyć? - spytała cicho.

- Ależ oczywiście. - Nick podniósł głowę. - Jak

było?

- Parszywie. - Skrzywiła się. - W dodatku zdaje

mi się, że pił.

Miles westchnął ciężko.

- Rozmawiałem z nim, ale niestety niewiele mogę

zrobić. On balansuje na granicy błędu w sztuce. Nie

zrobił jeszcze nic tak jaskrawego, żebym mógł go

dopaść. W tej sytuacji powinniśmy śledzić każdy jego

ruch i czekać. Jeszcze tylko kilka dni, potem prze­

chodzi do oddziału pomocy doraźnej.

Nick wzniósł oczy w górę.

- Niech Bóg ma w swojej opiece pacjentów am­

bulatoryjnych!

- Zawsze mogą zgłosić się do innego oddziału albo

wręcz do swojego lekarza domowego.

58 ZACZNIJMY OD NOWA

Wszyscy troje zaczęli się śmiać i atmosfera nieco

się rozluźniła. W końcu, jak słusznie zauważył Miles,

za kilka dni Trevor zejdzie im z drogi i problem

zniknie.

Na ten weekend przypadał wyjazd Nicka. Cassie

tęskniła. Zastanawiała się, czy przyjdzie kiedyś taki

dzień, że Nick zaproponuje, by z nim pojechała albo

przynajmniej opowie jej, jak spędził czas.

Poprzednim razem nawet o tym nie wspomniał, co

natychmiast wzbudziło jej podejrzenia. Czyżby coś

ukrywał? Może żonę?

Poczuła mdlący strach. Chyba nie przytrafi jej się

dwa razy pod rząd to samo. Rzecz jasna najlepiej go

po prostu spytać, ale nie była pewna, czy chce usłyszeć

odpowiedź...

Nie, nic złego się nie dzieje. To tylko wyobraźnia

podsycana przez ból, jaki sprawił jej Simon, i wro­

dzoną powściągliwość Nicka.

W końcu trzeba uczciwie przyznać, że i ona nie

powiedziała mu o sobie zbyt wiele. Na przykład

o Simonie. Jeśli w szafie Nicka jest jakiś trup, ma

prawo zachować to w tajemnicy. Zresztą może nawet

lepiej nie wiedzieć. Po kolejnej klęsce chyba nie

starczyłoby jej sił, żeby zacząć jeszcze raz.

Pogoda była ohydna. Padał deszcz ze śniegiem.

Nick musiał jechać bardzo wolno, miał więc mnóstwo

czasu na rozmyślania zarówno o Timie, jak i o Cassie.

Ona jeszcze nie wiedziała o Timie, choć ich znajo­

mość trwała już trzy tygodnie. Najwyższy czas, żeby

jej napomknąć, że ma syna. Problem polegał na tym,

że im dłużej zwlekał, tym trudniej mu było poruszyć

ten temat.

ZACZNIJMY OD NOWA

59

Miał zamiar powiedzieć jej dziś. Tyle że przy takiej

pogodzie na pewno wróci bardzo późno, a ma przed

sobą cały dzień na bloku.

Powie jej rano. Nie, kiepski pomysł. W takim razie

wieczorem, przy kolacji. Pójdą gdzieś... Nie, błąd.

Muszą mieć możliwość swobodnej rozmowy. Wobec

tego u niej. Tylko czy sam na sam z nią, taką ciepłą

i zmysłową, zdoła się skoncentrować?

I jak zacząć?

Na zakręcie wpadł w poślizg. Zdjął nogę z gazu

i wyprowadzając samochód obiecał sobie, że jutro

powie jej na pewno; jeśli tylko dojedzie cały.

Dobrymi chęciami piekło wybrukowane. Dojechał

bardzo późno i zobaczył się z Cassie dopiero w po­

niedziałek rano na bloku, a do wieczora opuściła go

odwaga.

Zapukał do jej drzwi o szóstej. Otworzyła mu

z głową owiniętą w ręcznik i w swoim starym

szlafroku.

- Tak wcześnie?

- Nie mogłem dłużej wytrzymać - wyznał i wziął

ją w ramiona.

Boże, jaki piękny zapach, taki świeży, kwiatowy.

Włosy miała jeszcze wilgotne.

-Tęskniłam za tobą - szepnęła niskim, zmysło­

wym głosem.

Przepadł z kretesem. Ach, po co komu rozmowa?

Później też można rozmawiać...

To był zwariowany tydzień. Normalny tok pracy

całkowicie zdezorganizowała grypa. Wiele operacji

spadło z planu, ponieważ pacjenci nie kwalifikowali

się do ogólnego znieczulenia. A z drugiej strony było

60 ZACZNIJMY OD NOWA

mnóstwo świeżych złamań spowodowanych upad­

kiem na śliskiej ulicy, przede wszystkim u ludzi star­

szych. Ich rekonwalescencja trwała z reguły bardzo

długo. Zazwyczaj takich pacjentów przenoszono na

oddział geriatryczny, ale tym razem nie dało się tego

zrobić, bo geriatria zapełniona była staruszkami z in­

fekcjami dróg oddechowych. W rezultacie ortopedia

została zablokowana. Trzeba było odłożyć kolejne

planowe zabiegi. Na bloku operacyjnym zrobiło się

dużo wolnego czasu.

Nick miał oczywiście dość pracy na oddziale, ale

Cassie tydzień się dłużył. Nieraz godzinami nie było

nic do zrobienia - poza rozmyślaniem. A tymczasem

gdzieś w głębi duszy zaczęło kiełkować maleńkie

ziarenko podejrzenia...

Miesiączka się spóźniała. Przynajmniej tak jej się

zdawało, bo nie zawsze miesiączkowała regularnie,

a że nie miała potrzeby pilnować terminów, nie

zapisywała dat. Była jednak prawie pewna, że ostatnią

miesiączkę miała około Bożego Narodzenia, a gdy

minął tydzień, jej podejrzenie przerodziło się w pe­

wność.

Tylko raz, na samym początku, nie zadbali o środ­

ki zapobiegawcze. Później to był już prawie rytuał.

Ale raz wystarczy i oto w jej łonie rosło dziecko - ich

dziecko. Może powinna się martwić, w końcu sytuacja

była daleka od ideału, ale jakoś nie mogła. Dni mijały,

a nowe życie, które w sobie nosiła, napełniało ją coraz

większą radością.

Tylko jedno mąciło jej szczęście.

Pragnęła dzielić je z Nickiem, a nie była pewna, jak

przyjmie tę niespodziankę. W tym świetle jego tajem­

nicze weekendy nabrały zupełnie innej wagi. Nie

mogła wszak wykluczyć, że spędza je z żoną i dziećmi.

ZACZNIJMY OD NOWA

61

Tak czy owak nie będzie mogła ukrywać swego stanu

w nieskończoność, ale na razie postanowiła mu nie

mówić. Wstrzyma się, aż będzie miała absolutną pew­

ność. Wtedy wyczeka odpowiedniej chwili i powie...

W ostatni poniedziałek stycznia, gdy weszła na blok,

trwało tam jakieś zebranie.

- Co się dzieje? - Cassie spytała przjaciółkę.

- Zamykają nas - odparła krótko Mary-Jo.

- Co? Dlaczego?

- Nie ma już wolnych łóżek ortopedycznych, więc

nie będzie roboty. Ergo, nasza sala operacyjna zostaje

zamknięta do odwołania. Nas rozparcelują po szpitalu,

zgodnie z zapotrzebowaniem, i będziemy dostawać

pełne wynagrodzenie, ale gdyby się to przeciągało,

zostaniemy zredukowani.

Cassie opadła na krzesło. Zakręciło jej się w głowie.

Tylko nie to, nie teraz! Jeśli ją zredukują, straci zasiłek

macierzyński, a co gorsza, urlop i gwarancję powrotu

do pracy. Może nie będzie tego potrzebować, ale jeśli

Nick nie zechce wziąć na siebie odpowiedzialności za

dziecko...

Właśnie się pojawił i podszedł prosto do niej. Przy­

kucnął i ujął jej dłonie.

- Cass? Właśnie się dowiedziałem. Panie Boże, do­

pomóż, zabiję sukinsyna.

- Kogo?

- Trevora! Możesz być pewna, że to jego sprawka.

- Niemożliwe. - Potrząsnęła głową. - Nie wierzę.

Przypomniała sobie, jak Trevor odgrażał jej się na

korytarzu tego dnia, kiedy Miles udzielił mu nagany.

Ale przecież...

- Myślę, że się mylisz - powiedziała. - Rzeczywiście

w tym tygodniu nie mieliśmy pracy...

62

ZACZNIJMY OD NOWA

-W tym tygodniu! Nigdy dotąd nie słyszałem,

żeby zamknięto salę operacyjną dlatego, że przez

jeden tydzień było mało pracy. A zresztą wcale nie

było tak mało. Planowe zabiegi spadły, ale za to

w nocy, na ostro, operowaliśmy prawie non stop.

- Zauważyłam. - Uśmiechnęła się tęsknie. Ileż to

razy, gdy budziła się w nocy, jego przy niej nie było.

- Ale mimo wszystko...

- Chodź. - Pociągnął ją za rękę. - Pójdziemy

na kawę.

Na samą myśl o kawie zabulgotało jej w żołądku,

ale poszła z nim do stołówki. Zamówiła herbatę.

Niewiele jej to pomogło. Nick przyjrzał jej się ze

zmarszczonymi brwiami.

- Dobrze się czujesz? Jesteś trochę blada.

Udało jej się uśmiechnąć.

- Jestem po prostu zaskoczona. Zastanawiam się,

gdzie mnie skierują. Od lat nie pracowałam na od­

dziale.

- To nie potrwa długo. - Nick uścisnął jej rękę.

-Miles jest wściekły. Dzisiaj ma spotkanie z zarządem

i może coś się wyjaśni. Bądź cierpliwa.

Była. Przypadła jej nocna zmiana na internie. Po

trzech nocach przewracania z boku na bok chorych

po udarach i przyklejania na nowo elektrod od

kardiomonitorów, które odkleiły się pacjentom w cza­

sie snu, była wyczerpana, rozdrażniona i mdliło ją

z każdą chwilą bardziej. Nick też był zmęczony.

Widywali się coraz rzadziej.

-Jesteśmy jak okręty, które mijają się w nocy

- powiedział znużonym głosem w czwartek wieczo­

rem. Siedział na jej łóżku i patrzył, jak przebiera się

na dyżur. - Mam wrażenie, że wieki minęły odkąd

trzymałem cię w ramionach.

ZACZNIJMY OD NOWA

63

Poczuła ucisk w gardle.

- Bo minęły - odparła.

Podniósł się i przytulił ją do piersi.

-Ach, kochanie. Może następny tydzień będzie

łatwiejszy.

Wyswobodziła się z jego objęć mówiąc, że musi się

pospieszyć, ale naprawdę obawiała się wybuchnąć

płaczem.

Muszą znaleźć czas na rozmowę. Na przykład

w weekend.

- Może spędzimy razem sobotę? - zaproponowała

z nadzieją w głosie.

- Nie mogę. - Twarz mu się wydłużyła. - To jest

mój weekend z rodzicami.

Przepełniła ją gorycz i irytacja.

- Ale ja cię potrzebuję - powiedziała desperacko.

- Nie możesz tego przełożyć? Tylko ten jeden raz?

Odwrócił wzrok.

- Bardzo mi przykro, ale to naprawdę niemożliwe.

Wygląda, jakby czuł się winny, uprzytomniła sobie

z przerażeniem. Jakby coś ukrywał...

- Muszę już iść - mruknęła i wymknęła się.

W drodze na oddział nie odstępował jej lęk. Tak,

on na pewno coś ukrywa. I strasznie się bała, że wie,

co to jest.

Musi powiedzieć. Nie może jej dłużej zwodzić,

karmić półprawdami i wykręcać się. W końcu przecież

chce, żeby poznali się z Timem.

Czemu nie powiedział jej o Timie zaraz na począt­

ku? Jak mógł myśleć, że Cassie jest taka jak wszyst­

kie? Ona jest inna. Słodka, uczciwa, kochająca. Nie

powiedziała mu, że go kocha, ale czytał to w jej

oczach.

64 ZACZNIJMY OD NOWA

Nie był jeszcze pewien, a chciał być, w stu procen­

tach, że ona jest tą jedną jedyną, stworzoną dla niego.

Zanim się bardziej zaangażuje, chciałby się dowie­

dzieć, jaki jest jej stosunek do dzieci. Bo teraz zro­

zumiał, że syn jest dla niego najważniejszy na świecie

i za nic nie naraziłby go na najmniejszą przykrość.

Pójdzie i odszuka ją na oddziale. Powie jej, że

w spokojniejszej chwili chce z nią porozmawiać.

I wszystko się wyjaśni.

Otworzył drzwi i na korytarzu zobaczył Trevora.

- Ach, co za zbieg okoliczności! Możemy zamienić

kilka słów na osobności? Może tutaj? - I minąwszy

Nicka wszedł do pokoju Cassie. Omiótł go wzrokiem.

Wszędzie leżały rzeczy Nicka. - Sympatyczne miesz­

kanko, prawda? Ona umie stworzyć przyjemną atmo-

sferę. Fakt, że często przyjmuje gości.

Nick obrzucił go twardym spojrzeniem. Nie podo­

bał mu się ten facet ani jego insynuacje.

- Czego chcesz, Armitage?

- Nic takiego. Chciałem cię ostrzec. Uważaj za­

mknięcie sali operacyjnej za coś w rodzaju strzału

w powietrze. Nikt nie stanie mi na drodze do kariery,

ani ty, ani Miles Richardson; nikt i nic. Uznałem, że

powinienem postawić sprawę jasno. To byłoby prawie

wszystko. Pozostaje jeszcze Cassie.

- Co z Cassie? - spytał Nick, choć wiedział, że po

Trevorze nie może się spodziewać niczego dobrego.

- T o też tylko ostrzeżenie. Ona jest trochę... no

wiesz. Trochę luźnych obyczajów, jak to się mówi. Ja

osobiście nie dotknąłbym jej nawet metrowym kijem,

ale jak widać nie wszyscy jesteśmy tak wybredni.

Wziął spośród rzeczy Cassie dezodorant Nicka

i podrzucił wysoko. Nick złapał go jedną ręką, nie

odrywając wzroku od Trevora.

ZACZNIJMY OD NOWA

65

- Niedobrze mi się robi na twój widok - powiedział

ze spokojem, który nie wróżył nic dobrego. - Wynoś

się, póki jeszcze jesteś w stanie chodzić.

Trevor powoli ruszył do drzwi. Jeszcze raz się

odwrócił.

- Oczywiście nie musisz mi wierzyć na słowo.

Możesz zapytać Simona Reeve'a.

Wyszedł. Nick został, bezmyślnie patrząc w ścianę.

Simon Reeve? Dlaczego miałby pytać Simona Re-

eve'a? Chyba że... na pewno nie. To nie mogła być

Cassie. A może?

Nie, tylko nie ona, nie jego Cassie, mądra, piękna,

uczciwa dziewczyna o świetlistych oczach, łagodnym

śmiechu i ciepłym, łaknącym ciele.

Zamknął oczy, by nie widzieć razem jej i Simona

i potrząsnął głową.

- Nie - szepnął. - Nie Cassie. To niemożliwe. To

tylko ten łajdak próbuje namieszać.

Ale skąd by wiedział, że Cassie zna Simona? Bo to

nie było po prostu ślepe trafienie, tego Nick był

pewien. A jeśli Trevor wie tyle, to może wie i coś,

czego nie wie Nick: kim była kobieta, która zburzyła

małżeństwo Simona i Jodie.

Nagle wstał. Do diabła z Trevorem. Jest obrzyd­

liwy. To nie mogła być Cassie. Gdyby miała romans

z Simonem, powiedziałaby mu przecież. Chyba że ona

też ma swoje sekrety.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Weekend bez Nicka był długi, samotny i pełen

wątpliwości.

Cassie czekała na niego w niedzielę wieczorem, ale

się nie zjawił. Nie wiedziała, czy tak późno przyjechał,

czy jej unika.

Rano miała silniejsze niż kiedykolwiek nudności,

ale ponieważ wieczorem niczego nie jadła, zrobiła

sobie grzankę, daremnie usiłując stłumić bunt żo­

łądka.

Grzanka poskutkowała do chwili, gdy Cassie do­

wiedziała się, że została skierowana na oddział orto­

pedyczny, gdzie ma zastąpić siostrę Crusoe, która

w czasie weekendu pośliznęła się na lodzie i upadła

na plecy, doznając urazu kręgosłupa, a teraz leżała

unieruchomiona na wyciągu.

- Ależ ja nie dam rady! - jęknęła bezradnie, ale

przełożona tylko się uśmiechnęła.

- Oczywiście, że dasz sobie radę. Przecież Sheila

jest na miejscu i odpowie na każde twoje pytanie. Jej

głowa nie ucierpiała.

W tym właśnie był cały problem. Siostra Crusoe

była fanatyczką ustalonego porządku i nie tolerowała

żadnych odstępstw. Ale Cassie nie zdawała sobie

sprawy, że jest też zdolna do głębokiego współczucia.

- Wyglądasz okropnie, dziewczyno - powiedziała

jej otwarcie. - T o chyba nie najlepsze miejsce dla ciebie.

ZACZNIJMY OD NOWA

67

- Więc co robimy? Wstanie pani i weźmie się do

pracy? - spytała Cassie.

Siostra Crusoe roześmiała się.

- Dasz sobie radę, jestem przekonana. Tylko, na

miłość boską, nie krępuj się pytać. Jill jest świetna

i Sue też niezła. Zresztą, prawdę mówiąc, nie potrzeba

tu wielkiego przygotowania ortopedycznego. Przynaj­

mniej połowa roboty to typowa geriatria.

Cassie uśmiechnęła się, słysząc lekceważenie w jej

głosie.

- Ja raczej lubię starszych pacjentów. Mają o wiele

bardziej filozoficzne podejście do choroby niż mło­

dzi.

- Cóż im, biedakom, pozostaje. Tak czy owak

pamiętaj, że tu jestem i nudzę się piekielnie, więc

korzystaj śmiało, dobrze?

- Na pewno skorzystam, nie ma obawy. Możemy

sobie teraz powtórzyć rozkład zajęć?

Pół godziny później Cassie siedziała za zawalonym

wydrukami komputerowymi biurkiem oddziałowej.

Przypuszczała, że Nick pojawi się prędzej czy później

i sama nie wiedziała, czy ma się z tego cieszyć. Po

całym tygodniu wmawiania sobie, że na pewno jest

żonaty, bała się stanąć z nim twarzą w twarz. Ale

w końcu kiedyś trzeba będzie przekroczyć ten próg.

-Cassie... Nie spodziewałem się zobaczyć cię

tutaj.

To on. Też nie wyglądał na uszczęśliwionego, co

jeszcze bardziej ją przygnębiło. Ale jeśli jej podej­

rzenia są słuszne, lepiej mieć to już za sobą. Zmusiła

się do uśmiechu.

- Cześć. Jak weekend?

- Dobrze - odparł po chwili wahania, nie patrząc

na nią. - Jak sobie radzisz?

68 ZACZNIJMY OD NOWA

-Och, jakoś to będzie... Na razie najprostsze

rzeczy wydają mi się nie do pokonania, ale wierzę, że

w końcu się przyzwyczaję.

Zapadła niezręczna cisza, przerywana jedynie

pobrzękiwaniem monet, którymi Nick bawił się

w kieszeni.

- Słuchaj, Cassie, musimy porozmawiać - powie­

dział po chwili. - Masz dzisiaj czas?

-Tak. Kiedy tylko zechcesz. - Poczuła nagły

strach.

- O siódmej?

Skinęła głową.

- Świetnie. W takim razie do zobaczenia o siódmej.

- Do zobaczenia.

Wcale nie świetnie, ale najwyższy czas poznać

fakty. Może dzisiaj...

Na szczęście reszta dnia upłynęła jej bardzo

pracowicie, nie miała więc czasu na rozmyślania.

Kiedy już się wciągnęła, stwierdziła, że to całkiem

przyjemna praca.

-Miła odmiana pozajmować się trochę ludźmi,

a nie uśpionymi ciałami - zwierzyła się w spokojniej­

szej chwili siostrze Crusoe. - Już zapomniałam, jak to

kiedyś lubiłam.

- Cieszę się. Łatwiej mi tu leżeć, kiedy wiem,

że ty nad wszystkim panujesz. A przy okazji: pan

Jones jest strasznie zdenerwowany. Może byś z nim

porozmawiała?

-Już rozmawiałam. Trochę się uspokoił, dostał

premedykację i jest senny. Gorzej z panią Truman.

Ciągle się martwi o dzieci.

- A widziałaś te dzieci? - prychnęła siostra Crusoe.

- Gdybyś ty miała takie, też byś się martwiła. Kol­

czyki gdzie tylko się da i te dziwaczne fryzury, jeśli to

ZACZNIJMY OD NOWA 69

w ogóle można nazwać fryzurami. Licho wie, co oni

tam bez niej wyprawiają. Ten ich ojczulek też niecie­

kawy. Nic dziwnego, że dysk jej wypadł; po tylu

latach obsługiwania wszystkich tych darmozjadów!

- Może ona po prostu lubi czuć się potrzebna?

- Potrzebna? Raczej wykorzystywana. Nieszczęsna

idiotka. No, ale po laminektomii przynajmniej przez

kilka dni nie będzie miała do nich głowy.

Umilkła i Cassie pomyślała, że wygląda na zmar-

twioną.

- A jak pani się czuje? - spytała cicho.

Siostra Crusoe westchnęła.

- Och, obolała, zmęczona bezczynnością. Nie jes­

tem stworzona do leżenia i do roli posłusznej pacjentki.

-Może dzięki temu będzie pani jeszcze lepszą

pielęgniarką - uśmiechnęła się Cassie. - To poucza-

jące doświadczenie znaleźć się po drugiej stronie.

Pamiętam, jak będąc jeszcze uczennicą spadłam ze

schodów i złamałam rękę. Zadziwiające, o ileż bar-

dziej boli własna ręka!

Siostra Crusoe roześmiała się.

- Jak to przyjemnie wreszcie z kimś porozmawiać!

Mój zespół trochę się mnie boi, a pacjenci nie chcą

się spoufalać, więc na ogół nikt się do mnie nie

odzywa. Na szczęście niedługo odwiedziny.

Zabrzmiało to tak smutno, że Cassie postanowiła

częściej do niej zaglądać.

- M a m prośbę - powiedziała w przypływie na­

tchnienia. -Muszę ułożyć grafik dyżurów, a nie znam

jeszcze dobrze personelu. Nie zechciałaby mi pani

pomóc, jeśli przyniosę tu wszystko co trzeba?

-Z przyjemnością. - Siostra Crusoe aż się roz-

promieniła. - Ale teraz zajrzyj do pani Truman. Ona

potrzebuje cię bardziej niż ja.

70 ZACZNIJMY OD NOWA i

Rzeczywiście, pani Truman potrzebowała Cassie.

A potem, ledwo zdążyła zanieść Sheili Crusoe papie-

ry, musiała się zająć panem Jonesem. Potem znowu

pani Truman wróciła z bloku operacyjnego...

Gdy wreszcie udało jej się dotrzeć do pokoju

siostry Crusoe, grafik był ułożony.

- Och, pani to zrobiła! Mam nadzieję, że goście nie

poczuli się urażeni?

Siostra Crusoe uciekła spojrzeniem w bok, a po

chwili przywołała na twarz wymuszony uśmiech.

- Dzisiaj nie mogli przyjść. Nie ma zmartwienia.

Pewnie są bardzo zajęci. Teraz wszyscy są wiecznie

zajęci.

Cassie mruknęła coś niewyraźnie i zatroskana wró­

ciła do dyżurki.

-Masz kłopoty? - Na sąsiednie krzesło opadła

uśmiechnięta Sue Bannister.

- Och... właściwie nic takiego. - Cassie westchnę­

ła. - Chodzi o siostrę Crusoe. Jest taka samotna

i smutna. Nikt do niej nie przyszedł.

-Hmm... i w weekend też nikogo nie było. Nic

dziwnego. Nie ma najłatwiejszego usposobienia. Okro-

pna zrzęda. Pracować z nią to prawie jak z ajatollahem

Chomeinim. Nie zazdroszczę ci. Stale pod jej okiem.

-Jak dotąd jest w porządku - odparła Cassie

niepewnie.

- Miałaś szczęście - prychnęła Sue. - Oby tylko jej

nie przeszło. No, muszę lecieć. Do jutra!

Pomachała jej wesoło i zniknęła w drzwiach. Cassie

została, żując koniec ołówka i zastanawiając się, w co

się wplątała.

Nick przyszedł późno. Gdy w końcu zapukał do

drzwi, Cassie pieniła się ze złości.

ZACZNIJMY OD NOWA

71

Najpierw, przekonana, że chce jej powiedzieć, iż

jest żonaty i między nimi wszystko skończone, usiadła

i czekała jak baranek ofiarny.

Gdy minęła siódma, zaczęła się złościć, a za kwad­

rans ósma, kiedy to właśnie się zjawił, dyszała wściek­

łością.

- O, jesteś - zauważyła sarkastycznie.

- Przepraszam - powiedział znużonym głosem.

- Lepiej późno niż wcale. Chciałeś ze mną o czymś

porozmawiać.

Westchnął i potrząsnął głową.

- Posłuchaj, dzisiaj niestety nic z tego. Mamy

młodego mężczyznę, którego ciężarówka prawie prze­

cięła na pół. Jest w potwornym stanie. Teraz zajmują

się nim chirurdzy ogólni, a potem będę musiał zoba­

czyć, co się da zrobić z jego miednicą i kośćmi

udowymi. Jeśli oczywiście dożyje. Nie mam pojęcia,

ile to może potrwać.

- Kto z tobą pracuje?

- Bóg raczy wiedzieć. Jakaś Alice. Dlaczego py­

tasz?

Spojrzała mu w oczy. Jej gniew się ulotnił.

- Chcesz, żebym poszła do tego zabiegu? Alice jest

dobra, ale gdybyś wolał pracować ze mną...

- Naprawdę mogłabyś to zrobić? Nigdy nie praco­

wałem z tą dziewczyną, a mając ciebie u boku czułbym

się znacznie pewniej. To będzie i tak bardzo trudne.

Mimo wyczerpania, Cassie, prawdziwa profesjona­

listka, nie mogła zawieść go w takiej sytuacji.

-Idę.

Ten młody człowiek był rzeczywiście w okropnym

stanie. Gdy weszli do sali operacyjnej, leżał na stole.

Ramiona i stopy okrywały zielone serwety. Reszta, od

72

ZACZNIJMY OD NOWA

klatki piersiowej po łydki, była doprawdy trudna do

rozpoznania.

- C o stwierdziłeś? - zwrócił się Nick do Teda,

młodego konsultanta chirurgicznego, z którym już

kiedyś pracował.

Ted westchnął.

-Może raczej powiem, czego nie stwierdziłem.

Śledziona i wątroba jakimś cudem całe. Lewa nerka

stłuczona, ale cała, prawa zupełnie w porządku. To

by było wszystko.

Nick skrzywił się.

- Ukrwienie kończyn?

-Hmm. Lewa tętnica udowa poszła. Trzeba bę­

dzie poprosić naczyniowca, żeby położył przeszczep.

No i mam nadzieję, że chłopak ma już tyle dzieci,

ile chciał. Jeszcze tylko rozległe pęknięcie jelita i pę­

cherz przecięty równiutko na pół. Poza tym nic mu

nie jest.

- Miejmy nadzieję, że pożyje dostatecznie długo,

żeby docenić, jakie miał szczęście - rzekł zgryźliwie

Nick i zwrócił się do Cassie: - Gotowa?

- Jak zawsze - odparła cicho.

Nick przyjrzał jej się uważnie znad maski.

- Dobrze się czujesz?

-Tak, tylko na chwilę mnie zemdliło. Niezbyt

ładnie to wygląda, prawda?

-Jak tylko załatam jelito, od razu będzie lepiej

- wtrącił się Ted. - Nick, rzuć no okiem na te odłamki.

Miednica pękła wzdłuż spojenia łonowego i gałęzie się

rozeszły. - Wskazał ostre fragmenty kości sterczące

do jamy brzusznej. - Coś z tym trzeba zrobić.

- Ty już się za niego bierz. Ja zacznę od prawej

kości udowej. Nie chcę ruszać lewej, dopóki prze­

szczep nie będzie gotowy. Może będziemy pracować

ZACZNIJMY OD NOWA

73

razem. Najpierw ty, po tobie ja, żeby oszczędzić mu

jeszcze jednego cięcia.

- Myślisz, że jedna blizna więcej zrobi mu jakąś

różnicę?

- Rzeczywiście, chyba nie. No więc do roboty.

Trwało to przeraźliwie długo. Nick i Ted pracowali

ramię w ramię do późnej nocy. Przez pewien czas

towarzyszył im chirurg naczyniowy, który przyszedł

zoperować tętnicę udową, a po nim urolog, który

zajął się pęcherzem. Pęcherz postanowiono tymcza­

sowo zdrenować. Nick ciągle mordował się z roz­

kawałkowaną miednicą. Cassie obserwowała jego

skupienie, zmęczenie, nad którym panował żelazną

wolą, zimną krew. Bolały ją nogi, plecy, ciągłe nu­

dności odbierały jej siły, ale towarzyszyła mu przy

każdej czynności, podawała narzędzia, zanim zdążył

poprosić, odgadując instynktownie, czego będzie po­

trzebował.

Raz czy dwa, gdy anestezjologa zaniepokoił ogólny

stan pacjenta, musieli przerwać zabieg i podczas

jednej z tych przerw Nick przyjrzał się Cassie spod

zmarszczonych brwi.

- W porządku?

- Mhm. Jestem tylko zmęczona. Chyba mam niski

poziom cukru we krwi.

- Idź zjeść jakiś batonik - poradził, a jej żołądek

zareagował odruchem buntu.

Wydała nieartykułowany dźwięk i umknęła do

łazienki. Mary-Jo nadeszła tuż za nią, prychając

z dezaprobatą. Gdy Cassie wyprostowała się, przyja­

ciółka spojrzała jej prosto w oczy.

- Kiedy?

- Co kiedy? - Próbowała zyskać na czasie.

74 ZACZNIJMY OD NOWA

- Och, daj spokój! - Mary-Jo wzniosła oczy w górę.

Cassie westchnęła i oparła się o ścianę.

-Przepraszam. Na początku października. Boże,

ależ podle się czuję. Muszę coś zjeść, tylko nie wiem co.

- Mam zwykłe herbatniki. Nie są słodkie. Spróbuj.

Cassie wzięła herbatnik i powolutku obskubywała

brzegi. Po chwili poczuła się lepiej.

- Chcesz iść się położyć? Ja cię zastąpię. To już

długo nie potrwa.

- Nie. - Cassie potrząsnęła głową. - Zostanę. On

mnie prosił. Zrobię to.

- Czy on wie? - Mary-Jo przyglądała jej się ba­

dawczo.

- Nie, jeszcze nie. Miałam mu dziś powiedzieć.

-Aha. No, jeśli opinia o nim jest zasłużona, ;

to powinien sam się domyślić. Wystarczy na ciebie

spojrzeć.

Wróciły do sali. Jasne, niebieskie oczy Nicka śle-

dziły wyraz jej twarzy.

- Lepiej?

Kiwnęła głową. Oby tylko Mary-Jo nie miała racji!

- Dobrze, można kontynuować.

Odetchnęła z ulgą i skupiła całą uwagę na chorym.

Wkrótce skończyli. Nick poszedł z pacjentem do sali

pooperacyjnej, a Cassie powlokła się do swojej „re­

zydencji". Zdążyła się właśnie rozebrać i włożyć

nocną koszulę, kiedy usłyszała pukanie do drzwi.

Nick stał oparty o ścianę. Twarz miał pobruż-

dżoną, na policzkach cień zarostu, a oczy płonęły mu

dziwnym blaskiem.

- Bardzo jesteś zmęczona? - spytał cicho.

- Tak, ale wiem, że nie zasnę. Wejdziesz?

Wszedł za nią i ostrożnie zamknął drzwi.

- Dzięki za pomoc.

ZACZNIJMY OD NOWA

75

- Nie ma za co.

- Biedaczysko.

- W jakim jest stanie?

Nick wzdychając potarł i tak zmierzwione włosy.

- Ciągle jedną nogą po tamtej stronie. A właściwie

i połową drugiej. A ty? Już dobrze?

Uśmiechnęła się i skinęła głową.

- Tak, w porządku.

Rozmowa się urwała. Nagle Cassie uprzytomniła

sobie, że oczy Nicka goreją pragnieniem. Gdzieś

głęboko w niej także rozgorzał płomień. Wyciągnęła

rękę. W kilka sekund później leżeli nadzy na łóżku,

spleceni, złączeni chciwymi ustami. Nick podniósł

głowę i zajrzał jej głęboko w oczy.

- Tęskniłem za tobą.

- Ja też za tobą tęskniłam.

Drżał cały, a gdy w nią wszedł, poczuła łzy pod

powiekami. Tak bardzo pragnęła mu o wszystkim

powiedzieć, ale było coś, co ją powstrzymywało, jakiś

ważny powód, który wszechogarniające zmęczenie

zatarło w jej pamięci. A potem wszystko straciło

znaczenie, wszystko, prócz ciężaru jego ciała, żaru ust,

czułości twardych rąk. Namiętność rosła. Cassie za­

czął wciągać jakiś szaleńczy wir. Nagle Nick zesztyw­

niał i wygiął się w łuk, a twarz mu stężała.

A gdy tylko i w niej ucichła burza, przemówił

opornymi wargami, schrypniętym głosem, jakby ktoś

wyrywał z niego te słowa:

- Kocham cię, Cassie...

Łzy trysnęły jej z oczu.

- Och, Nick, ja też cię kocham. Och, najdroższy...

Uścisnął ją konwulsyjnie, a gdy ją całował, zauwa­

żyła, że i jego policzki są mokre. Sama już nie

wiedziała, czyje to łzy...

76 ZACZNIJMY OD NOWA I

Ułożył się na boku, przytulił ją do siebie, a w se-

kundę potem już spał.

Cassie leżała wpatrzona w sufit. Przypomniała

sobie, dlaczego nie mogła powiedzieć mu o dziecku.

On jest żonaty i właśnie tego wieczoru zamierzał

jej to wyznać.

Tuż przed świtem kompletnie wyczerpana zapadła

w sen, a gdy się przebudziła, Nicka nie było. Za

czajnik zatknięta była kartka papieru, a na niej jedno

zdanie:

„Kocham cię. N."

Nie mogła powstrzymać łez. Przycisnęła liścik do

brzucha, nisko, tam gdzie spoczywało ich dziecko,

i zapłakała nad swoim szaleństwem.

- Mamy kłopoty z panią Truman - mówiła pielęg­

niarka schodząca z nocnego dyżuru podczas odprawy

o ósmej trzydzieści. - Nie toleruje żadnych opiatów

i wymiotuje po narkozie. Ma też silne bóle. Doktor

Davidson wzywał anestezjologa na konsultację, ale

w tej chwili niewiele da się zrobić.

- Może dać jej coś z kodeiną? - podsunęła Cassie.

- Może, pytanie tylko, czy zdoła ją utrzymać w żo­

łądku. Nie może dostać nic doustnie, dopóki wymioty

nie ustąpią.

- Nie dostaje leków przeciwwymiotnych?

- Bez efektu. No i jest jeszcze problem zaparcia.

Biedactwo, za parę dni poczuje się znacznie lepiej, ale

na razie możemy jej zaoferować czopki, laktulozę

i wsparcie psychiczne.

Cassie uśmiechnęła się.

- A jak pozostali?

Pan Jones po wszczepieniu protezy stawu bio­

drowego czuł się znacznie lepiej, szczęśliwy, że ma to

ZACZNIJMY OD NOWA

77

już za sobą. Ból też się zmniejszył. Siostra Crusoe

- bez zmian. Znudzona, obolała, opuszczona.

Po porannym obchodzie Cassie wpadła do niej na

pogawędkę. Wzięła sobie filiżankę gorącej wody i kil­

ka biskwitów do poskubania.

- Jak sobie radzisz?

- Chyba nieźle - uśmiechnęła się Cassie. - Przy­

puszczam, że odkryje pani mnóstwo rzeczy, których

nie zrobiłam, ale nikt nie umarł z zaniedbania, a to

już coś.

Siostra Crusoe odpowiedziała uśmiechem, aczkol­

wiek dość ponurym.

- A co mówi personel o starej czarownicy? Wyob­

rażam sobie, jak się cieszą, że choć na trochę mają

mnie z głowy.

Uśmiech Cassie przybladł.

- Właściwie... mmm...

- No, wykrztuszę to, dziewczyno. Wiem, że utopili­

by mnie w łyżce wody.

- Nie. - Cassie potrząsnęła głową. - Uważają, że

pani jest ostra, ale to dlatego, że pani dużo wymaga.

I myślę, że zaczynają zdawać sobie sprawę, ile pani

dla nich zrobiła. - To ostatnie było trochę naciągane,

ale Cassie czuła się usprawiedliwiona troską o dobro

pacjentki.

Siostra Crusoe pokraśniała i uciekła spojrzeniem

w bok.

- Tere-fere. Nie opowiadaj bajek. Mówią, że ciągle

się czepiam. - Przyjrzała się swoim dłoniom, po czym

znów podniosła oczy na Cassie. - Ciekawe, czy jeszcze

kiedyś będę zdolna do pracy na oddziale? Ortopedia

jest ciężka. Tyle dźwigania... Przypuszczam, że dadzą

mi jakieś biurowe zajęcie w przychodni lub coś w tym

rodzaju.

78

ZACZNIJMY OD NOWA

Cassie wyczuła w tych słowach lęk i w głowie

zakiełkowało jej ziarno podejrzenia.

- Od kiedy ma pani kłopoty z kręgosłupem?

Kobieta rzuciła jej zimne spojrzenie.

- Bystra jesteś, co? Od lat. Stąd to poganianie,

pilnowanie i ujadanie na ludzi, stąd te góry papier­

kowej roboty: żebym miała się czym zająć, skoro

prawdziwym pielęgniarstwem już nie mogę.

- Nonsens. Jestem pewna, że można bardzo dużo

zdziałać w pielęgniarstwie bez forsownego dźwigania.

- Nie. - Siostra Crusoe z wolna pokręciła głową.

- T o nie fair w stosunku do innych. Chyba powinnam

zrezygnować, ale gdy się nie ma na świecie nic poza

pracą, trudno się zdecydować na taki krok...

Miękkie serce Cassie wyrywało się do niej. Sięgnęła

po jej dłoń i uścisnęła.

- Może to wcale nie będzie potrzebne. Muszę już

iść, mam mnóstwo pracy. Proszę leżeć i odpoczywać.

- A mam inne wyjście?

Wymieniły uśmiechy i Cassie, głęboko zamyślona,

wróciła na oddział, gdzie czekało już nowe przyjęcie.

- Cieszę się, że jesteś ze mną - powiedziała do Sue

Bannister. - Od lat nie pracowałam na ortopedii.

- Zawsze do usług. Współczuję ci z powodu za­

mknięcia sali operacyjnej.

- Mmm. - Cassie nie podjęła tematu, ale Sue nie

dawała za wygraną.

- Brakuje ci tego, prawda? Słyszałam, że byłaś tam

w nocy, od ósmej do trzeciej rano. A teraz tutaj.

W końcu padniesz! Wyglądasz na wykończoną.

-Jestem wykończona. Ale to jeden z wątków

bogatej tkaniny życia.

- Ja mogłabym się bez niego obejść - prychnęła

Sue. - Nigdy nie lubiłam szycia. Ale poważnie, widać,

ZACZNIJMY OD NOWA

79

że jesteś zmęczona, a dzisiaj jest jeszcze Jill. Po lunchu

mogłabyś iść się zdrzemnąć.

- Żeby siostra Crusoe zobaczyła, że nie daję sobie

rady? Nie ma mowy. Wszystko będzie w porządku.

Tak całkiem w porządku nie było, ale po lunchu

żołądek trochę się uciszył. Znalazła spokojną chwilę

i przysiadła w gabinecie oddziałowej. Że też jest ciągle

taka śpiąca...

- Cassie?

Podniosła głowę i zamrugała powiekami.

- Nick! Przepraszam, chyba zasnęłam.

Grzała się w cieple jego uśmiechu - dopóki sobie nie

przypomniała. Jej ciałem wstrząsnął zimny dreszcz.

- Wracam właśnie z OIOM-u, od Philipa Stephen-

sona. Ma się zupełnie nieźle. Oczywiście jeszcze śpi,

ale wydaje się już trochę silniejszy. Byli tam jego

rodzice, rozmawiałem z nimi i dowiedziałem się, jak

to się stało. Myślałem, że może będziesz ciekawa, no

i oczywiście chciałem cię zobaczyć.

Jego chłopięcy uśmiech chwytał ją za serce. Ale

stłumiła uczucia i skoncentrowała się na jego słowach.

- No więc, jak to się stało?

Patrzył na nią przez chwilę. Westchnął.

- Okazuje się, że dziecko, dziewczynka wybiegła

zza barierki na jezdnię, akurat kiedy nadjeżdżała

ciężarówka. On chciał ją złapać, ale mu się wymknęła,

więc przeskoczył przez barierkę, chwycił małą i od­

rzucił do matki, właśnie gdy ciężarówka na niego

najechała. Kierowca hamował, ale miał za mało cza­

su. Po prostu wgniótł go w tę barierkę.

- Straszne. Czy to było jego dziecko?

Nick potrząsnął głową.

- Nie, on nie ma żony ani dzieci, ani nic takiego

w perspektywie, na ile się zorientowałem. Biedak.

80 ZACZNIJMY OD NOWA I

Pomyślałem o nas. O nocy. Mike Hooper jest optymis­

tą i twierdzi, że on jeszcze wróci do normalnego życia,

ale jeśli nie? Jeśli nigdy nie będzie mógł się kochać?

Na wspomnienie ekstazy kradzionych godzin w ra­

mionach Nicka Cassie zaschło w gardle. Skuliła się

i ciasno objęła ramionami.

- Są w życiu większe sprawy niż seks.

- Oczywiście. W naszej ostatniej nocy też było coś

więcej. - Pogłaskał ją czule po policzku. - Kochanie,

musimy porozmawiać. Mam ci tyle do powiedzenia...

- Cassie, możesz mi pomóc rozdawać leki...? Och,

przepraszam.

Jill Taylor stała w drzwiach, najwyraźniej targana

wewnętrzną walką między ciekawością a dobrym wy­

chowaniem. Nick opuścił dłoń i mrugnął nieznacznie.

- Wracaj do pracy. Do zobaczenia.

Skinęła głową i przeszła obok niego. Każdym ner­

wem odbierała bliskość jego silnego, muskularnego

ciała, teraz osłoniętego ubraniem. Zarazem miała świa­

domość, że bystre oczy Jill dostrzegły zdradziecki

rumieniec, który wypełzł na jej policzki.

Wspólnie z Jill roznosiła leki, a tymczasem Nick

badał swoich pacjentów. Przy łóżku pani Truman

spotkali się znowu. Nick delikatnie uścisnął dłoń

chorej.

- Jak się pani teraz czuje?

-Och, tak boli...

- A nudności? Zmniejszyły się trochę?

- Tak, chyba tak, ale ten ból...

-Dobrze. Siostro Blake, podajmy pani podwójny

Tylex i zobaczymy.

Wpisał coś do karty, uśmiechnął się do pacjentki

i zniknął. Sprawdziwszy zlecenia Cassie stwierdziła, że

dołożył także lek uspokajający. Podała chorej tabletki

ZACZNIJMY OD NOWA

81

i ruszyła dalej, do młodej dziewczyny z połamanymi

rękami. Nie minęło kilka minut, jak Nick ją tam

odszukał.

- Mogę cię prosić na słówko?

- Naturalnie. - Odeszła od łóżka i zbliżyła się do

niego. - Co takiego?

-Dziś wieczorem... nie wiem jak ty, ale ja mam

straszny deficyt snu. Możemy porozmawiać jutro?

Cassie zaśmiała się głucho.

- Możemy spróbować.

- Głowa do góry, niedługo weekend.

- Masz dyżur.

- Tak, ale myślę, że uda mi się wyrwać na trochę.

Słuchaj, muszę iść. Zobaczymy się jutro.

I może wreszcie dotrzemy do sedna, pomyślała

Cassie z goryczą.

Ale nie było im to pisane. Następnego ranka, ledwo

Nick zdążył przyjść na oddział i zaczął badać pacjen­

tów, odezwał się sygnał wywoławczy. Przeprosiwszy

podszedł do telefonu.

- Davidson przy telefonie. Tak, dziękuję. - Rzeczo­

wy ton w jego głosie ustąpił miejsca przerażeniu. - Jen?

Co się stało?

Cassie spojrzała. Krew odpłynęła mu z twarzy. Stał

nieruchomo, jak skamieniały, tylko zaciśnięte szczęki

drgały.

- Kiedy? Jak to nie wiesz? Co z ciebie za matka?

Przepraszam, przepraszam, Jen, nie chciałem tego po­

wiedzieć. O Boże! Gdzie on jest? Dobrze, zaraz przyjeż­

dżam. Powiedz mu, że jadę, powiedz, że go kocham...

- Głos mu się załamał, zacisnął usta, starając się

opanować.

Gdy odłożył słuchawkę, w jego oczach była rozpacz.

Skierował na Cassie nie widzące spojrzenie.

82 ZACZNIJMY OD NOWA

- Mój syn... spadł z drzewa. Ma pękniętą czaszkę

i nie wiadomo, czy mózg nie jest uszkodzony.

Rozejrzał się bezradnie i znów spojrzał na Cassie.

- Poszukasz Milesa? Ja muszę jechać...

Złapała go, gdy biegł korytarzem w kierunku

głównego wyjścia.

- Nick, stój!

- Nie mogę. Muszę być przy nim...

Zrównała się z nim i chwyciła go za rękę. Za­

trzymał się. Oczy miał dzikie, w twarzy lęk. Nie może

jechać w takim stanie.

- Nick, uspokój się. Tak nigdzie nie pojedziesz

- przemówiła stanowczo. - Idziemy do ciebie, zrobię

ci kawy, a ty się spakujesz. Będziesz musiał przecież

zostać tam kilka dni.

Zaciągnęła go do jego pokoju, pchnęła w stronę

szafy i nastawiła wodę.

- Pakuj się - rozkazała.

Kiwnął głową. Zaczął wyciągać rzeczy i upychać je

w torbie. Potem jednym haustem wypił parującą kawę

i wstawił kubek do zlewu. Zwrócił się do niej.

-Cassie, ja...

- Idź już.

Uścisnął ją szybko i wyszedł.

Opadła na brzeg łóżka i bezmyślnie wpatrzyła się

w ścianę.

A więc miała rację. Jest żonaty.

Ta świadomość przyniosła jej jakby odrobinę ulgi.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Nick nie pamiętał, jak dojechał na miejsce. Pierw­

sze, co dotarło do jego świadomości, to widok synka,

którego bladość podkreślał granatowy siniec w oko­

licy skroniowej i cień rzęs na prawie białych poli­

czkach. Jennifer i Andrew czuwali przy nim. Wstali,

by przywitać się z Nickiem.

- Co z nim?

Jennifer bezradnie rozłożyła ręce.

- Śpi. Pęknięcie czaszki jest pewne, ale czekamy

jeszcze na wynik tomografii komputerowej, czy nie

ma krwawienia. Boże, to wszystko moja wina...

Po jej twarzy potoczyły się grube łzy. Andrew

uspokajającym gestem położył jej rękę na ramieniu.

- Bzdury. Jeśli ktoś tu zawinił, to ja. Ja go za­

chęcałem, żeby obserwował te przeklęte borsuki. Po­

winienem był zauważyć, że dostał obsesji na ich

punkcie.

Nick spojrzał w pełne łez oczy Jennifer.

- Nie mam prawa krytykować was. Prawdziwym

winowajcą jestem ja. Powinienem być przy nim,

a tymczasem nawet nie mieszkam w tym samym

mieście...

Jennifer bez słowa objęła go i uściskała. Ponad jej

głową Nick napotkał współczujące oczy Andrew.

- Wkrótce dowiemy się czegoś więcej. Czekamy też

na neurologa.

84 ZACZNIJMY OD NOWA j

- Jakie jest wstępne rozpoznanie?

- Nie wiem. Może po prostu silny wstrząs mózgu,

ale był bardzo senny i oszołomiony. Poza tym hy-

potermia. Tylko Bóg raczy wiedzieć, jak długo prze-

bywał na dworze. Może całą noc? Na szczęście nie

była bardzo zimna.

W tej chwili nadszedł neurolog. Poprosił ich do

gabinetu oddziałowej.

- Mamy wyniki. Są dobre. Nie ma śladu krwiaka

nadoponowego, a tego się najbardziej obawialiśmy.

Kość skroniowa jest pęknięta, toteż trzeba było brać

pod uwagę uszkodzenie tętnicy, ale do tego na szczęście

nie doszło. Koniec końców miał chłopak szczęście.

- Więc dlaczego jest taki senny i zdezorientowany?

- Nick zachrypł ze zdenerwowania.

- Ale daje się dobudzić. Proszę pamiętać, że całą

noc siedział na drzewie, czekając na borsuki. Jest po

prostu bardzo zmęczony. A poza tym zmarzł. To

wystarczy, żeby sprawiał wrażenie półprzytomnego.

Będziemy go jeszcze obserwować, ale jesteśmy przeko-

nani, że uraz mózgu można wykluczyć.

Dało się słyszeć pukanie i w drzwiach ukazała się

głowa pielęgniarki.

- Przepraszam, chciałam tylko powiedzieć, że chło­

piec się obudził.

Wszyscy troje rzucili się do drzwi, ale neurolog ich

zatrzymał.

- Bardzo proszę, najpierw tylko matka.

Drzwi się zamknęły. Nick odwrócił się i walnął

pięścią w ścianę.

- Za chwilę wejdziesz - powiedział łagodnie Andrew.

-Muszę go zobaczyć...

-Wiem. Proszę, napij się kawy. Dają tu zupełnie

przyzwoitą.

ZACZNIJMY OD NOWA

85

Nick wziął ofiarowany kubek i zrezygnowany usiadł

na krześle.

- Nie mogę pozbyć się myśli, że gdybym był przy

nim...

- Przestań szukać winnych. My też mieliśmy taki

odruch, ale prawda jest taka, że to Tim powinien

był mieć więcej rozumu. Po prostu zrobił głupstwo.

- Taak... - Nick bezmyślnie kręcił kubkiem i wpat­

rywał się w resztki kawy na dnie. - A więc co dalej?

- Ty mnie pytasz? - zaśmiał się dobrotliwie Andrew.

- Przecież jesteś lekarzem.

- Nie teraz. Teraz jestem tylko ojcem.

Na twarzy Andrew odmalował się wyraz bólu i Nick

się zawstydził.

- Przepraszam, to był cios poniżej pasa. Wiem, że

traktujesz go jak własnego syna.

- Ale jednak on nie jest moim synem i to nie jest

bez znaczenia.

- Więc?

- Więc przynajmniej jeszcze dobę zostanie na ob­

serwacji, a potem go wypiszą. Przypuszczam, że będzie

miał kilka tygodni zwolnienia ze szkoły, ale powinien

szybko wrócić do formy. Może mieć najwyżej przemi­

jającą amnezję. Zobaczymy.

W tej chwili wszedł szeroko uśmiechnięty neurolog.

- Wszystko będzie dobrze. Chłopiec jest co prawda

obolały i ma nudności, poza tym trochę oszołomiony

i niewiele pamięta, ale na tyle świadomy, że wie, jacy

jesteście na niego źli.

- Źli? I to jeszcze jak! - zaśmiał się Andrew. - Mo­

żemy już wejść?

- Pyta o ojca. To, zdaje się, pan? - neurolog zwrócił

się do Nicka, a on poczuł, że jego dusza, przed chwilą

jeszcze zimna i martwa, zaczyna wracać do życia.

86 ZACZNIJMY OD NOWA

- Tak, ja. Dziękuję.

Wszedł i powoli zbliżył się do łóżka syna. Z kre-

dowobiałej twarzy spojrzały na niego wielkie oczy

barwy spłukanego deszczem nieba.

- Cześć, tato - zabrzmiał cieniutki głosik.

Nick stłumił gwałtowne pragnienie, by porwać go

w objęcia i zmiażdżyć w uścisku.

- Cześć, mały. Co to za spadanie z drzew, co?

- Chciałem podejrzeć borsuki. Musiałem zasnąć.

Głupio, nie?

- Troszeczkę. Zraniłeś się jeszcze gdzieś?

Tim potrząsnął głową i skrzywił się.

- Nie ruszaj głową. Pewnie pęka z bólu.

Przysiadł na brzegu łóżka, pochylił się i złożył na

policzku Tima delikatny pocałunek.

- Biedactwo. Ale wkrótce będziesz jak nowy.

- Mama też tak mówi.

- Zmartwiłeś ją. Wszystkich nas zmartwiłeś.

- Wiem. Przepraszam - szepnął chłopiec.

Nick delikatnie uścisnął jego palce.

- Już się tym nie martw. Odpoczywaj i zdrowiej.

Powieki dziecka opadły. Nick wstał i, nieco skrę­

powany, uśmiechnął się do Jennifer.

- Zostawię was na chwilę samych. Przydałby mi się

łyk świeżego powietrza.

Poszedł na parking, wsunął się do samochodu

i pojechał przed siebie, w otwartą przestrzeń. Tam,

samotny, z dala od ciekawych spojrzeń, oparł głowę

na kierownicy i z ulgą zapłakał.

Wieczorem Tim poczuł się lepiej. Był jeszcze senny,

ale kiedy nie spał, zdawał się bardziej ożywiony

i nudności też się zmniejszyły. Za to Jennifer była

blada i wyczerpana.

ZACZNIJMY OD NOWA

87

- Jedź do domu - zaproponował Nick. - Ja zostanę

z Timem na noc, bo niestety jutro muszę wracać.

- Musisz? Będzie mu ciebie brakowało.

- Nie chcę. - Nick przymknął oczy. - Tysiąc razy

wolałbym zostać, ale mamy w tej chwili trudności

kadrowe. Jeśli mnie nie będzie, nie będzie komu

zrobić planowych zabiegów. Ale mogę tu być do wpół

do siódmej rano.

- Naprawdę mógłbyś zostać? Tak bym się chciała

wyspać. Czuję się zupełnie wypompowana.

- T o widać. - Nick przyjrzał się jej krytycznie.

- Tak mizernie wyglądałaś tylko wtedy, kiedy byłaś

w ciąży z Timem.

Roześmiała się nerwowo i uciekła spojrzeniem.

- Właśnie miałam ci powiedzieć, ale nie wiedziałam

jak zacząć...

Gdy znaczenie tych słów dotarło do Nicka, zalała

go fala czułości. Ujął jej dłoń i podniósł do ust.

- Wspaniale. Zawsze przecież chciałaś mieć więcej

dzieci. A Andrew będzie cudownym ojcem.

- Bałam się, żeby ci nie zrobić przykrości - powie­

działa z ulgą.

- Nie zrobiłaś. Zazdroszczę wam, ale to co in­

nego. - Uśmiechnął się gorzko. - Zabawne, jak

człowiek zaczyna sobie cenić to, co stracił, prawda?

Patrzę teraz na Tima i zastanawiam się, dlaczego

spędzałem z nim przedtem tak mało czasu. - Z ża­

lem spojrzał na twarz śpiącego synka. - Przecież nie

dlatego, że go nie kochałem. Po prostu nie byłem

jeszcze gotowy.

- A teraz jesteś?

- Tak, tak mi się wydaje. Właściwie ja też miałem

zamiar coś ci powiedzieć.

- Spotkałeś kogoś?

88 ZACZNIJMY OD NOWA ]

- M a m nadzieję - przytaknął. - Jeśli zechce ze

mną jeszcze rozmawiać. Próbowałem znaleźć od-

powiedni moment, żeby jej powiedzieć o Timie, ale

zanim zdążyłem to zrobić, ty zadzwoniłaś, a ona

akurat była przy tym. Mam się teraz z czego

tłumaczyć.

- Jestem pewna, że sobie poradzisz - zaśmiała się

Jennifer. - Zawsze miałeś dar przekonywania.

Ale Nick jej nie zawtórował. Gdzieś w głębi duszy

czaiło się złe przeczucie.

- Obyś miała rację. Teraz już za późno, żeby

powiedzieć jej to w inny sposób.

- Zadzwoń do niej.

-Nie. - Pokręcił głową. - Muszę porozmawiać

z nią osobiście. Tak będzie lepiej. W końcu trudno,

żebym jej się oświadczał przez telefon, prawda?

Telefon nie dzwonił przez cały wieczór, toteż gdy

Cassie o ósmej następnego ranka wkroczyła na od-

dział, była zaskoczona, zobaczywszy tam Nicka. Za-

skoczona, zszokowana i niezdolna zapanować nad

sercem, które aż podskoczyło z radości.

- Cassie - przemówił ciepłym tonem, przerwawszy

rozmowę z kolegami i ruszył prosto do niej. - Kocha­

nie, ja...

Obronnym gestem wyrzuciła przed siebie rękę.

- Nie. - Cofnęła się, chcąc zachować dystans, także

uczuciowy. - Jak się czuje... twój syn?

- Będzie zdrów. Cassie, ja muszę z tobą poroz­

mawiać.

Zmusiła się, żeby spojrzeć mu w oczy.

- Nie tutaj, nie teraz. Wieczorem. O siódmej?

Skinął głową i wrócił do przerwanej rozmowy.

Cassie zajęła się odprawą.

ZACZNIJMY OD NOWA

89

Dzień toczył się wolnym rytmem, ale wreszcie

nadszedł wieczór, a wraz z nim do drzwi Cassie

zapukał Nick. Otworzyła mu i odwróciła się. Wszedł

i sam zamknął je za sobą. Dłuższą chwilę milczał

i wpatrywał się w nią oczami bardziej niż kiedykol­

wiek niebieskimi. Malowała się w nich uczciwość:

taka sama, jaką widziała kiedyś w oczach Simona.

Boże, czy ona nigdy się niczego nie nauczy?

- Przepraszam, Cassie - zaczął w końcu. - Powi­

nienem był ci powiedzieć wcześniej.

- Wcześniej? Powiedziałabym, że dużo wcześniej.

Na przykład zanim do czegokolwiek między nami

doszło. A ty utwierdzałeś mnie w przekonaniu, że

mnie kochasz...

- Ależ kocham cię!

- O, tak - szydziła. -I sądzisz, że ja w to uwierzę?

Skąd mam wiedzieć, że to nie jest następne kłamstwo?

- Ja nie kłamałem. - Zacisnął szczęki.

- Nie? „Jadę do rodziców". To nie było kłamstwo?

- Cassie, pozwól mi wyjaśnić...

- Wyjaśnić? Co wyjaśnić? Że masz syna, o którym

nie uznałeś za stosowne mi napomknąć, żonę, której

istnieniu zaprzeczałeś? Nie wyobrażam sobie, jak

można to wyjaśnić!

Odwróciła się do niego tyłem, ale złapał ją za ramię

i szarpnął ku sobie.

- Do jasnej cholery, wysłuchajże mnie, kobieto!

- Nie chcę. Niedobrze mi się robi na twój widok.

Jesteś kłamcą, oszustem. Idź do diabła razem z twoimi

sekretami!

-I kto tu mówi o sekretach? A co powiesz o Si­

monie Reevie?

Krew odpłynęła jej z twarzy.

- Kto ci powiedział o Simonie? - wyszeptała.

90 ZACZNIJMY OD NOWA

- Nieważne. Czy to prawda?

Tak zimnego głosu jeszcze u niego nie słyszała.

Wstrząsnął nią dreszcz.

- Tak, to prawda - przyznała ledwo słyszalnie.

Cofnął się ze stężałą twarzą.

- Ty dziwko - syknął. -I pomyśleć, że ja ci ufałem!

Jesteś taka sama jak wszystkie!

Oczy jej zapłonęły.

- W takim razie jesteśmy kwita, prawda? Bo ja

także ci ufałam, ale teraz koniec! Wynoś się!

Drzwi zamknęły się, jeszcze zanim przebrzmiało

echo tych słów.

Następnego dnia miała na oddziale mnóstwo pracy.

Unikała Nicka, a on bynajmniej jej tego nie utrudniał.

Raz czy dwa napotkała jego wzrok. Malowała się

w nim pogarda. A więc nie zależy mu na niej, okłamy­

wał ją. Dobrze, że to już koniec.

W pracy była ciągle zajęta, ale w weekend miała

dość czasu na myślenie. Wciąż od początku analizo­

wała ich związek. Szukała jakiegoś wytłumaczenia,

usprawiedliwienia dla jego postępowania, ale niczego

takiego nie znalazła.

W poniedziałek rano, gdy weszła do gabinetu od­

działowej, zastała go przy telefonie.

- Jak tam poranne nudności, Jen? - pytał.

Cassie, zmrożona, zamarła w drzwiach.

Zaśmiał się ciepło, najwyraźniej w odpowiedzi swo­

jej rozmówczyni, lecz nagle, odwróciwszy się, zobaczył

Cassie i uśmiech zniknął z jego twarzy. Szybko zakoń­

czył rozmowę i odłożył słuchawkę.

- Przepraszam. Czy nie przeszkadzam?

- Czuj się jak u siebie - odparła lodowato.

- Chciałem z tobą porozmawiać.

ZACZNIJMY OD NOWA

91

- Nie mam ci nic do powiedzenia.

-Ale ja mam, więc bądź łaskawa zamknąć się

i wysłuchać! Chodzi o Philipa Stephensona.

Zmarszczyła brwi. Nie mogła oderwać myśli od tej

uwagi o porannych nudnościach. Jennifer też? Nieźle

mu idzie, pomyślała ogarnięta histerią.

- Kogo?

- Stephensona, tego chłopaka, któremu ciężarówka

zaparkowała na miednicy. Dziś przechodzi z OIOM-u

na oddział i chcę ci powiedzieć, co z nim trzeba

robić.

Cassie zapiekły policzki.

- Przepraszam - mruknęła. - Mów.

- Ciągle jeszcze ma silne bóle. Pielęgnacja jest

skomplikowana, bo to musi być sprytna kombinacja

unieruchomienia z poruszaniem tym, co może się

poruszać. Nie można zmieniać jego pozycji, ale gi­

mnastyka oddechowa i kończyn dolnych zmniejsza

zagrożenie zakrzepicą. To oczywiście największe nie­

bezpieczeństwo.

- Dostaje heparynę?

- Tak. I trzeba ściśle przestrzegać zasad antyseptyki.

Nie daj Boże teraz infekcji. Prawdę mówiąc nie zadrosz-

czę ci tego zadania, ale on i tak jest dobrym pacjentem.

Nie użala się, choć na pewno trudno mu wytrzymać

taki ból. Bardzo dzielnie znosi wszystkie zabiegi. Ja na

jego miejscu nie zdobyłbym się na tyle cierpliwości.

Nie wątpię, pomyślała Cassie, bynajmniej nie roz­

bawiona.

- Kiedy go przenosicie?

- Niedługo. Powinien być w pojedynczym pokoju

i pod wzmożonym nadzorem. To nie znaczy, że trzeba

bezustannie nad nim stać, ale po prostu mieć go na

oku ze względu na ryzyko zatoru.

92 ZACZNIJMY OD NOWA

- Myślę, że to się da zrobić. A co mówi urolog?

- Na razie zostawił mu jeszcze cewnik nadłonowy,

ale w tym tygodniu chce operować i spróbować

zrekonstruować cewkę. Czekamy, aż zmniejszy się

obrzęk. Zresztą sądzę, że Mike tu przyjdzie i sam ci

powie, co i jak. Trzeba ciągle płukać pęcherz, no i od

czasu do czasu skrzep zatyka cewnik, ale i tak jest

lepiej, niż się spodziewaliśmy. Mike jest dobrej myśli.

Cassie pomyślała o sponiewieranym ciele, nad

którym pracowali całą noc. Dziwne, że w ogóle

przeżył. A to, że powoli zdrowieje, to już istny cud.

- W porządku, przygotujemy pokój - powiedziała.

Nick tylko kiwnął głową i zostawił ją samą.

Dzięki przyjściu Philipa będzie miała jeszcze mniej

czasu na rozpamiętywanie swojego nieszczęścia. Bo

była nieszczęśliwa, głęboko, nie do zniesienia, i ciągle

jeszcze bardzo zakochana.

Philipa przywieziono w godzinę później. Cassie

zaskoczyła jego spokojna determinacja i odwaga.

Niewiele spał, ale najwyraźniej nie miał także ochoty

na rozmowę. Po prostu cicho leżał.

Mamy ze sobą coś wspólnego, pomyślała. On też

cierpi w milczeniu.

Wkrótce zjawił się Mike Hooper, urolog. Wyjaśnił,

jak trzeba przepłukiwać pęcherz i jak ważna jest

w tym przypadku aseptyka oraz dokładne prowadze-

nie bilansu płynów.

- Jeśli coś przeoczycie i skrzep zatka cewnik, a ktoś

akurat zabierze się za płukanie pęcherza i napełni

go płynem, moja dobra robota pójdzie na marne,

a ja będę co najmniej rozczarowany waszymi umie­

jętnościami.

Cassie odwzajemniła uśmiech.

- W takim razie muszę się naprawdę postarać.

ZACZNIJMY OD NOWA 93

- Poradzisz sobie. Jesteś cholernie dobrą instru-

mentariuszką, więc ufam, że nie dobijesz go teraz

fatalną pielęgnacją. A tak na marginesie: on nie wie

wszystkiego na temat swoich obrażeń, więc z ewen­

tualnymi pytaniami odsyłaj go do mnie, dobrze?

Wprawdzie jeszcze o nic nie pytał, ale w końcu to

zrobi, a urazy, których doznał, mogą mieć wpływ na

sferę seksualną. Wszystko oczywiście zależy od roz­

miaru uszkodzeń nerwów i od regeneracji. Jak dotąd

jestem dobrej myśli.

- Nie sądzę, żeby w tej chwili to było dla niego

najważniejsze. - Cassie uśmiechnęła się blado.

- Pewnie masz rację, ale gdy zobaczy przy sobie

ładną dziewczynę, może stać się ważne. Musimy

uważać, czy nie ma objawów depresji, bo bez względu

na rezultat czeka go długa i trudna droga.

Przez resztę poranka Cassie czytała historię choro­

by i sprawdzała sprzęt wokół łóżka. Phil, pogrążony

w stoickim milczeniu, wpatrywał się w ścianę. Od

czasu do czasu zagadywała do niego, ale rozmowa go

męczyła i chyba wolał leżeć spokojnie. Przyszedł

fizjoterapeuta, poćwiczył z nim bierne ruchy rąk i nóg,

oklepał klatkę piersiową i zalecił ćwiczenia oddecho­

we co pół godziny. Po południu w drzwiach stanęła

niepewnie młoda kobieta z kwiatami.

- Czym mogę służyć? - spytała Cassie.

- Mmm... czy to jest pan Philip Stephenson?

- Tak. Pani jest jego krewną?

-Nie, nie. On... uratował moją córkę i chciałam

mu podziękować. Do tej pory nie mogłam go od­

wiedzić, bo był w zbyt ciężkim stanie. Powiedziano

mi, że jest już na oddziale, ale nie sądzę, żeby zechciał

mnie widzieć. Proszę mu to dać i powiedzieć... że...

Urwała zdenerwowana. Cassie uścisnęła jej rękę.

94 ZACZNIJMY OD NOWA

- Chwileczkę, spytam go. Bardzo się nudzi, może

odwiedziny go ucieszą. Jak się pani nazywa?

- Linzi. Linzi Wade.

Cassie wsunęła się do pokoju i podeszła do łó-

żka.

- Phil? Przyszła do ciebie pewna młoda kobieta:

Linzi Wade. To jej dziecku uratowałeś życie. Chyba

chciała ci podziękować.

Roześmiał się gorzko.

- O Boże, przecież to bez sensu. Za co ona mi chce

dziękować? To był po prostu odruch, każdy by zrobił

to samo.

- Wcale nie. Większość ludzi wrosłaby w ziemię.

Ty nie.

- Tak, i oto skutki! - zaśmiał się znowu. - Mam

nauczkę, żeby nie udawać bohatera.

Cassie ścisnęła go za rękę.

- M ó w co chcesz, a ja i tak uważam, że byłeś

bardzo dzielny.

Poczerwieniał i odwrócił wzrok.

- Musiałem. Nie mogłem dopuścić, żeby ten dzie-

ciak...

- Nie mogłeś. Więc jak, wpuścić ją?

Odetchnął głęboko i skinął głową.

-Dobrze, ale tylko na chwilę. I... siostro?

-Tak?

- Proszę tu zostać. Na wypadek, gdyby to się

okazało zbyt trudne.

- Oczywiście.

Ale nie okazało się. Linzi ze wszystkich sił starała

się panować nad sobą, choć nie zdołała ukryć, że stan

Philipa ją zaszokował. To z kolei zestresowało Phili-

pa. Wizyta trwała tylko kilka minut. Wychodząc

Linzi odwróciła się w drzwiach.

ZACZNIJMY OD NOWA 95

- Czy mogę jeszcze przyjść? Może później, w tygo­

dniu? Może mogłabym coś przynieść?

Na jego twarzy pojawił się przelotny uśmiech.

- Tak. Może. - Powieki mu opadły.

Cassie wyprowadziła gościa.

- Jest zmęczony. Musi dużo wypoczywać.

- Czy będzie chodził?

Cassie pomyślała o poszarpanym ciele, które Nick

tak długo składał, i o odwadze Phila.

- Chyba tak. Kiedyś.

Linzi pokiwała głową.

- Przyjdę w piątek. To jest mój numer telefonu.

Gdyby czegoś potrzebował, proszę dzwonić.

Cassie odprowadziła ją wzrokiem. Biedaczka. Ja­

kie brzemię winy musi dźwigać. Ale może ten kontakt

pomoże im obojgu.

Ciekawe, kto pomoże jej?

Przy herbacie spotkała się z Mary-Jo. Przyjaciółka

przyjrzała się jej pytająco.

- Co się stało? Nie widziałam cię parę dni. Wy­

glądasz jak z krzyża zdjęta.

- On jest żonaty - odparła po prostu.

-Co?

Cassie opowiedziała całą historię. Potem wróciła

na oddział, pozostawiwszy Mary-Jo kipiącą gniewem.

Za chwilę wszedł Nick. Mary-Jo poderwała się

z miejsca i ruszyła do ataku.

- Czy wiesz, że jesteś łajdakiem? - spytała bez

żadnych wstępów.

-Co?

- Och, nie udawaj! Wy, faceci, jesteście wszyscy

tacy sami. Żaden nawet się nie zająknie o żonie. Ale

ona zasługuje na coś lepszego, zwłaszcza teraz. Tylko

96

ZACZNIJMY OD NOWA

że takim jak ty jedno dziecko mniej czy więcej nie

robi różnicy.

- Dziecko? Jakie dziecko?

- Boże, nie dosyć, że kłamczuch, to jeszcze ślepy!

- Mary-Jo wzniosła oczy w górę. - Ona jest w ciąży,

rybeńko. Z tobą. I co masz zamiar z tym zrobić?

Nie miał pojęcia. Ale poczuł, że przepełnia go

radość. Radość i straszna, bolesna świadomość, że

oto jeszcze jedno dziecko będzie rosło bez niego.

- Nie - powiedział do siebie. - Tym razem nie.

Zostawił Mary-Jo osłupiałą i z zamętem w głowie

wrócił do kliniki.

O szóstej wiedział już, co ma robić. Jako że był

to dzień Świętego Walentego, w szpitalnym kiosku

znalazło się kilka wymęczonych róż.

Kupił jedną, kazał ładnie opakować i, spokojny

i zdecydowany, ruszył do Cassie.

Pukanie do drzwi zaskoczyło ją całkowicie.

Otworzyła i bezmyślnie popatrzyła na Nicka.

W końcu cofnęła się, ściągając mocniej poły szla­

froka.

-Wejdź...

Przedstawiała sobą żałosny widok. Nie uczesana,

oczy czerwone od płaczu. Nick był ostatnią osobą,

której chciałaby się pokazać w takim stanie. Ale

z jego twarzy wyczytała, że nie odejdzie, dopóki nie

powie tego, co ma do powiedzenia. Podniosła więc

głowę, starając się opanować.

Podał jej różę. Powąchała ją, ale nie poczuła

żadnego zapachu.

- Czego chcesz? - spytała drżącym głosem.

- Porozmawiać.

- Myślałam, że powiedzieliśmy już sobie wszystko.

ZACZNIJMY OD NOWA

97

- Najwidoczniej nie. Kilka godzin temu napadła

na mnie Mary-Jo, nazwała mnie łajdakiem i spytała,

co mam zamiar zrobić w sprawie dziecka.

Cassie w panice wpatrzyła się w jego twarz.

- Dziecka?

-Tak, dziecka. Naszego: twojego i mojego.

- A czym ono się różni od twojego i Jennifer?

- Tim jest już duży. Ma siedem lat.

- Nie chodzi mi o Tima, jeśli tak ma na imię twój

syn, tylko o to, przez które ma teraz poranne nudno­

ści. Trzeba przyznać, że nieźle sobie radzisz. Nie

zaprzeczaj - rzuciła widząc, że marszczy brwi i wzdy­

cha z irytacją. - Słyszałam, jak rozmawiałeś z nią

przez telefon.

- Jennifer nie jest moją żoną, Cassie. To dziecko

nie ma ze mną nic wspólnego.

Cassie gwałtownie opadła na krzesło, usiłując zro­

zumieć to, co jej powiedział.

- Jak to?

Nick usiadł naprzeciwko i ujął jej dłonie. Wes­

tchnął.

- Była moją żoną. Pobraliśmy się dziewięć lat

temu, kiedy byłem jeszcze studentem, a od czterech

lat jesteśmy rozwiedzeni. W Boże Narodzenie wyszła

powtórnie za mąż. Tim mieszka z nimi. A ja co drugi

weekend zabieram go do swoich rodziców.

Ulga.

- A ja myślałam, że jesteś żonaty. Że cały czas mnie

okłamywałeś.

Zaczerwienił się, ale nie odwrócił wzroku.

- Bo tak było. Właściwie nie tyle cię okłamywałem,

co nie mówiłem całej prawdy. Chciałem ci powiedzieć,

ale jakoś nie mogłem znaleźć odpowiedniego momen­

tu. A potem zdarzył się ten wypadek...

98

ZACZNIJMY OD NOWA

- Wyobrażałam sobie Bóg wie co.

- T o zrozumiałe. Usłyszeć to, co ty usłyszałaś,

i w taki sposób...

- Mogłeś mi powiedzieć. Do cholery, Nick, jeśli to

miało dla ciebie takie znaczenie, to czemu mi nie

powiedziałeś?

- Oj, miało! - zaśmiał się głucho. - Może nawet zbyt

duże. Ale żeby to zrozumieć, trzeba chyba samemu

stracić dziecko. Dlatego przyszedłem. Nie jestem w sta­

nie przeżyć tego jeszcze raz, Cassie. Jeszcze jedno moje

dziecko z dala ode mnie, żyjące osobnym życiem. Nie

zniósłbym tego.

Słysząc determinację w jego głosie, odruchowo prze­

sunęła dłoń w dół brzucha, jakby chciała je zasłonić.

- Więc co proponujesz? - szepnęła.

- Żebyśmy się pobrali.

- A jeśli odmówię?

- To będę walczył w sądzie o opiekę nad dzieckiem.

I nie przegram.

Umknęła oczami przed jego palącym spojrzeniem.

- A jeśli ja nie chcę wyjść za ciebie?

- To sprawię, że zechcesz. - Jego głos złagodniał,

nabrał pieszczotliwego tonu. - Posłuchaj, Cassie. Prze­

żyłem już jedno nieudane małżeństwo i nie mam

zamiaru tego powtarzać. Nie pożałujesz. Zrobię wszys-

tko, co w mojej mocy, żeby uszczęśliwić ciebie i nasze

dziecko.

W jego głosie brzmiała szczerość i nie wątpiła, że

mówi prawdę. Gdyby jeszcze robił to dla niej, a nie

tylko dla dziecka.

- Kiedy chcesz wziąć ślub? - spytała martwo.

-Jak najszybciej. W przyszłym tygodniu. Chciał­

bym, żebyś najpierw poznała Tima i moich rodziców.

Jadę tam w ten weekend. Mogłabyś pojechać ze mną.

ZACZNIJMY OD NOWA

99

- Nick, muszę się zastanowić...

- Ja nie zmienię zdania. Więc?

- Więc co?

- Wyjdziesz za mnie?

Cassie nieraz się zastanawiała, co by czuła, gdyby

ktoś się jej oświadczył.

- Tak - powiedziała znużonym głosem. - Wyjdę za

ciebie, Nick.

I niech Bóg ma nas troje w swojej opiece, pomyślała.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego dnia Cassie uczyła Phila Stephensona

posługiwać się pompą infuzyjną z petydyną, aby mógł

sam regulować prędkość przepływu leku przeciwbó-

lowego, gdy znienacka wyrósł przy nich Nick. Objął

ją ramieniem i pocałował w policzek.

- Czy moja narzeczona dobrze się tobą opiekuje,

Phil?

Cassie o mało nie zapadła się pod ziemię. Całą

poprzednią noc, gdy odesłała Nicka do jego mie­

szkania, żeby móc spokojnie wszystko przemyśleć,

powtarzała sobie, że to musiał być sen, a oto on

jest obok, najzupełniej realny i zdecydowany spalić

za sobą mosty.

Phil wodził oczami od jednego do drugiego

i w końcu zatrzymał je na Cassie.

- Naprawdę chcesz wyjść za tego cyrkowca? - spy-

tał żartobliwie.

-

Nie ustaliliśmy jeszcze daty - odparła z wymu-

szonym uśmiechem.

- Ale to będzie któregoś dnia w przyszłym tygo-

dniu - włączył się Nick. - Nie mogę jej dać za dużo

czasu, bo się rozmyśli.

- Nie pleć głupstw - mruknęła Cassie, a on roze­

śmiał się i uściskał ją.

Potem wziął historię choroby i zwrócił się do Phila:

- Jak sobie radzisz?

ZACZNIJMY OD NOWA

101

- Jak wy to mówicie? Tak jak można oczekiwać

w tych okolicznościach.

- J a bym powiedział, że radzisz sobie dużo lepiej,

niż można by oczekiwać w tych okolicznościach. Boli?

- Jak cholera.

- No tak. To urządzenie powinno ci pomóc.

Co ciekawe, pacjenci, którzy sami sobie dawkują

leki przeciwbólowe, w rezultacie często biorą ich

znacznie mniej, dzięki temu, że mogą zawsze za­

działać we właściwej chwili. A jeśli to nie wystarczy,

mamy jeszcze w zanadrzu bardziej radykalne środki,

aż do znieczulenia zewnątrzoponowego włącznie.

Rzućmy teraz okiem na rany. Hmm. Nieźle. Obrzęk

się zmniejsza, nie ma śladu infekcji. Poruszaj sto­

pami, Phil.

-I co jeszcze? - burknął żartobliwie, ale wykonał

polecenie, a nawet lekko nimi pokręcił, tak jak uczyli

na fizjoterapii.

Na górnej wardze wystąpiły mu kropelki potu, ale

nie poddał się. Nick skinął głową.

- Świetnie, doskonale. Po prostu bardzo dobrze.

Wkrótce staniesz na nogi.

- Naprawdę? - W głosie Phila brzmiało powąt­

piewanie.

- N o pewnie. Nie masz zaburzeń czucia...

- T y mi to mówisz?! - prychnął Phil, a Nick

zachichotał. - Przepraszam. Nie chciałem być nie­

wdzięczny. Wiem, że miałem ogromne szczęście, że

w ogóle przeżyłem, nie mówiąc już o tym, że będę

chodził i... i tak dalej. Strach pomyśleć, jak to

wszystko wygląda.

Nick śledził go bacznie.

- Rozmawiałeś z Mikiem Hooperem?

Phil wbił wzrok w sufit i odetchnął chrapliwie.

102

ZACZNIJMY OD NOWA

- Nie. Nie śmiałem się przyjrzeć i nie śmiałem

pytać. Nie jestem pewien, czy chcę wiedzieć.

Nick położył mu rękę na ramieniu.

- Będzie dobrze. Czy Mike Hooper mówił ci

o czwartku?

- Że znów idę na blok? Tak, powiedział, że chce

„popracować nad tkankami miękkimi". Domyślam

się, że kiedy trzasnęła mi miednica, to i owo poszło

w strzępy.

- Zgadza się. Szczegółowe wyjaśnienia pozostawię

Mike'owi. Czy łóżko jest wygodne?

- Ujdzie. Nie przysparza mi cierpień, ale też trudno

byłoby powiedzieć, że jest mi wygodnie!

- Przykro mi, stary, robimy, co możemy, ale

to potrwa. Niemniej ból powinien się za kilka dni

zmniejszyć.

Nick okrył Phila i wyszedł, pożegnawszy Cassie

przelotnym pocałunkiem.

Cassie pilnie zajęła się poprawianiem pościeli. Uni­

kała wzroku Phila, ale gdy podeszła dostatecznie

blisko, nieśmiało ujął jej rękę.

- Masz szczęście - powiedział ciepłym tonem,

-

Oboje jesteście szczęściarzami.

- Dziękuję - mruknęła i uścisnąwszy jego dłoń,

wyszła z pokoju.

- Hej, gratulacje!

Z dyżurki machała do niej Sue Bannister. Cassie

z wymuszonym uśmiechem ruszyła w jej kierunku.

- Słyszałam, że ty i Nick w przyszłym tygodniu

zakładacie obrączki. Chcesz zmienić grafik? Mogła­

bym wziąć za ciebie weekend.

- Nie, nie trzeba - odparła Cassie nieco zbyt

skwapliwie. Sue przyjrzała się jej ze zdziwieniem.

- Macie zamiar wyjechać później?

ZACZNIJMY OD NOWA 103

- Nawet się jeszcze nad tym nie zastanawialiśmy.

Tak nagle to wypadło. Przepraszam na chwilę.

Uciekła do kuchenki, zamknęła za sobą drzwi

i opadła na stołek. A niech go! Powiedziała przecież,

że potrzebuje czasu do namysłu, a on już wszystkim

rozpowiedział. Co prawda za kilka tygodni dla każ­

dego, kto zechce jej się przyjrzeć, stanie się oczywiste,

skąd ten pośpieszny ślub. Właściwie im wcześniej się

dowiedzą, tym mniej podejrzanie będzie to wyglądać.

-A niech sobie myślą co chcą - mruknęła do

siebie.

W tym momencie drzwi się otworzyły.

- Tu jesteś? Właśnie się dowiedziałem. Wierzę, że

będziecie bardzo szczęśliwi, moja droga Cassie. - Mi­

les Richardson ujął ją za łokieć, cmoknął w policzek

i mrugnął. - Tak nagle. Mam nadzieję, że nie byłaś

na tyle nieprzezorna, żeby zajść w ciążę, co?

Cassie poczerwieniała i umknęła wzrokiem w bok.

- Prawdę mówiąc, istotnie jestem w ciąży.

- Och! Przepraszam, nie chciałem być wścibski.

Ale skoro już o tym mowa, wyglądasz mizernie.

Kiedy?

- W październiku.

- M h m . No cóż, zdarzają się gorsze wypadki.

Grunt, żeby to nie był jedyny powód. Belinda też była

w ciąży, kiedy się pobieraliśmy, ale po trzydziestu

latach ciągle dużo do siebie czujemy. Czasem po

prostu człowiekowi potrzebny jest impuls.

Dobrze by było, pomyślała.

-A więc - ciągnął napełniając czajnik - gdzie

zamierzacie się urządzić? Mam wrażenie, że twoje

mieszkanko jest trochę za małe dla trojga.

- Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy. Dopiero wczo­

raj podjęliśmy decyzję.

104 ZACZNIJMY OD NOWA

- Aha. Co myślisz o parterze z ogródkiem? Pewien

facet w naszym bliskim sąsiedztwie wynajmuje. Sam

mieszka głównie za granicą, ale nie chce, żeby dom

stał pusty. Poprzedni lokatorzy wyprowadzili się parę

miesięcy temu, a on na razie nikogo nowego nie

szukał, ale za kilka tygodni znów wyjeżdża. Mam mu

szepnąć słówko? Nie przypuszczam, żeby żądał dużo.

Chyba zależy mu raczej na tym, żeby mieć tam kogoś

pewnego. Więc jak?

- Dziękuję. Powiem Nickowi.

- Co powiesz Nickowi?

Jak na komendę odwrócili głowy.

- O wilku mowa - rzekł Miles. - Być może znalaz­

łem wam mieszkanie. Cassie ci później opowie. Mo­

żemy pogadać chwilę o Stephensonie?

Cassie patrzyła za nimi, gdy odchodzili, zatopieni

w rozmowie, ciemna głowa Nicka nachylona ku

siwiejącej Milesa. Miles miałby się nie domyślić! Inna

rzecz, że takiego sekretu i tak długo się nie utrzyma.

Będzie też musiała powiedzieć matce. Ale tę rozmowę

miała zamiar odwlec jak najdłużej.

Mieszkanie było wspaniałe. Jasne i przestronne,

z osobnym wejściem, parkingiem i prześlicznym ogro­

dzonym murem ogródkiem. Aż dziw, że coś takiego

znalazło się w Londynie, a w dodatku kosztowało

połowę tego, co powinno. Zdecydowali się od razu.

-Dobrze nam tam będzie, prawda? - zagadnął

Nick w drodze powrotnej.

- Piękne mieszkanie - odparła wymijająco.

Szczerze mówiąc nie wyobrażała sobie, że gdziekol­

wiek będzie im dobrze. Gdyby nie perspektywa walki

o dziecko, nigdy nie przystałaby na takie małżeństwo.

Jej odpowiedź widocznie go zadowoliła, bo ciągnął:

ZACZNIJMY OD NOWA

105

- Chciałem coś kupić, ale nie byłoby mnie stać

na nic takiego, nawet w przybliżeniu. A ogród będzie

wspaniały dla maluszka. I Tim może do nas przy­

jeżdżać.

Ujął jej dłoń i przyjrzał się jej uważnie.

- Postarasz się żyć z Timem w przyjaźni, prawda?

To dla mnie bardzo ważne. Tak bardzo go kocham,

a w przeszłości popełniłem wobec niego niewybaczal­

ne błędy. Teraz staram się to naprawić i bardzo bym

nie chciał, żeby coś stanęło nam na drodze.

Odsunęła się usztywniona.

- Nie mam najmniejszego zamiaru stawać na dro­

dze tobie i twojemu synowi.

- Nie nadymaj się, Cass. Przez długi czas nie

miałem z nim kontaktu. Chcę ci tylko wyjaśnić, co to

dla mnie znaczy.

W jego głosie odbiło się echo minionego cierpienia

i Cassie złagodniała. Jedno jest pewne: on będzie

kochał to dziecko. Gdyby jeszcze mogła mieć pew­

ność, że będzie kochał ją...

W czwartek rano Phil pojechał na blok na rekon­

strukcję cewki moczowej i pęcherza, dzięki czemu

Cassie po raz pierwszy od wielu dni mogła wpaść do

siostry Crusoe.

- Słyszałam, że wychodzisz za Nicka Davidsona.

- Tak. We środę.

-Dobry wybór. To świetny chirurg. Cieszy się

wielkim uznaniem. Przerobiłyśmy z Sue grafik, a Miles

w czwartek zastąpi Nicka w klinice, więc macie oboje

wolne od lunchu we środę do piątku rano. Przykro mi,

że nie dłużej, ale tak nagle z tym wyskoczyliście, że

tylko do siebie możecie mieć pretensję. Przypuszczam,

że jeszcze się nie zastanawiałaś, w co się ubierzesz?

106

ZACZNIJMY OD NOWA

Istotnie. Nawet nie sądziła, że znajdzie czas, żeby

się tym zająć.

- Może czarne legginsy i różowa bluza - zasuge­

rowała ironicznie, ale siostra Crusoe nie dawała się

łatwo zbyć.

- Idź po zakupy - poleciła. - Sue i Jill zostaną na

posterunku.

- Nie mogę. Phil wraca z bloku operacyjnego.

Siostra Crusoe zmiażdżyła ją wzrokiem.

- A Sue i Jill sobie nie poradzą?

- Przepraszam, oczywiście, że sobie poradzą. Po

prostu czuję się odpowiedzialna za jego pielęgnację

- tłumaczyła się zaczerwieniona Cassie.

- Ale nie jesteś. Rób, co ci każę. Jiil powie ci,

gdzie szukać. Brała ślub we wrześniu i dokładnie

przestudiowała zagadnienie. A zanim pójdziesz, mo­

głabyś poprawić mi łóżko?

Cassie pomogła jej przewrócić się na bok i wy­

gładziła prześcieradło. Zauważyła przy tym, że skóra

w okolicy krzyżowej jest mocno zaczerwieniona

i starta.

- Czy nie mogłaby pani więcej leżeć na boku?

Skóra z tyłu jest bardzo podrażniona. Odleżyna

pogrzebałaby moją zawodową reputację.

- No tak, to miejsce jest trochę bolesne, ale na

boku nie mogę się sama dźwignąć i mam mniejszą

swobodę ruchów, więc najczęściej leżę na wznak

i staram się o tym nie myśleć. To rzeczywiście głupio

z mojej strony.

- A może poleżałaby pani na brzuchu?

- Z moim biustem? - roześmiała się siostra

Crusoe. - Na razie dajmy temu spokój. Idź po

zakupy.

Pokonana, wyszła poszukać Jill Taylor.

ZACZNIJMY OD NOWA

107

- Siostra Crusoe ma podrażnioną skórę na kości

krzyżowej. Położyłam ją na boku, ale boję się, że zrobi

jej się odleżyna. Możesz rzucić na to okiem?

-Jasne. Wiesz co, zamienię jej materac; dam

jej taki bez plastiku. To powinno pomóc. A co

do ślubu...

Cassie jęknęła w duchu. Nie dadzą jej spocząć,

już widać.

- Kazano mi się zwrócić do ciebie po poradę, gdzie

kupić ślubny strój, ale jakoś nie mam ochoty na białe

tiule. Masz inny pomysł?

Jill obrzuciła ją badawczym spojrzeniem.

- Mogę ci zadać jedno pytanie? Bierzesz ślub z naj­

seksowniejsze, najzabawniejszym, najprzystojniej­

szym doktorem, jaki przekroczył progi tego szpitala

przez ostatnie pięćdziesiąt lat, a sprawiasz wrażenie

jakbyś miała stanąć przed plutonem egzekucyjnym.

Dlaczego?

- Naprawdę? - Cassie unikała jej wzroku. - To

wszystko stało się tak nagle. Poza tym chyba wszyst­

kie panny młode mają tremę.

Jill nie wyglądała na przekonaną, ale nie podjęła

tematu. Napisała coś na skrawku papieru i podała go

Cassie.

- Spróbuj tam. Mają mnóstwo fantastycznych

rzeczy, które powinny się zmieścić w twoim budżecie.

No, chyba że masz jakieś dochody, o których

nie wiemy.

- Chciałabym - zaśmiała się Cassie. - Dziękuję,

Jill. Pójdę tam i się rozejrzę.

Rzeczywiście, było tam mnóstwo fantastycznych

rzeczy, ale Cassie miała tak mieszane uczucia wobec

całej ceremonii, że wyszła z pustymi rękami. Poszła

do kawiarni i zamówiła herbatę z cytryną, której nie

108 ZACZNIJMY OD NOWA

była w stanie wypić. W końcu wzięła wodę z lodem

i zwykłą niesłodką bułkę. Gdy już zaśmieciła okru­

chami cały stolik, uznała się za pokonaną i ruszyła

w drogę powrotną do szpitala.

Formalnie była już po pracy, ale poszła na oddział

i zajrzała do Phila. Senny, ale przytomny, uśmiechnął

się na jej widok.

- Hej, jak się czujesz?

- Uwierzysz, jeśli ci powiem, że wszystko mnie boli?

-Możesz przecież dostać coś przeciwbólowego

- powiedziała, ale Jill, która siedziała przy łóżku,

roześmiała się.

- Więcej? Już i tak przedawkował. Po prostu się

pieści, prawda, Phil?

-Tak, słusznie - przytaknął z niezbyt szczerym

uśmiechem.

Cassie ścisnęła go za rękę.

- Świetnie sobie radzisz. Jutro przychodzi Linzi,

prawda?

- Może. Nie wiem, czy będę miał siłę na wizyty.

Przed chwilą odesłałem rodziców.

- Zobaczymy, jak się będziesz czuł. Może jutro

nastrój ci się poprawi. No to na razie.

Poszła do siebie i w rozpaczy zaczęła przerzucać

ciuchy. Nic. Nic, co by się choć w najmniejszym

stopniu nadawało.

Ktoś zapukał do drzwi. Otworzyła i ujrzała Nicka.

Pomachał jej przed nosem kluczami.

- Co to jest?

Podrzucił je i złapał w powietrzu, po czym z weso­

łym uśmiechem schował do kieszeni.

- Klucze do mieszkania. Naszego nowego domu.

Możemy się wprowadzić w weekend.

- Myślałam, że to twój weekend z Timem.

ZACZNIJMY OD NOWA

109

- Tak jest i właśnie chcę, żebyś pojechała ze mną

i żebyście się poznali. Ale Tim nie jest jeszcze na tyle

zdrowy, żeby jechać do moich rodziców, więc po

prostu spędzimy sobotę u Jennifer i Andrew. Do

rodziców możemy wpaść w drodze powrotnej, a po­

tem całą niedzielę będziemy mieć na urządzanie się.

Co o tym sądzisz?

Patrzyła na jego ciemne włosy, zmierzwione nad

czołem, nie ogoloną brodę, lekki uśmiech i serce

ścisnęło jej się z miłości. Trudno będzie to znieść.

Wiedziała przecież, choć Nick starał się zatrzeć ten

niewątpliwy fakt, że ich małżeństwo to farsa. Nagle

środa wydała jej się przeraźliwie bliska i poczuła

niepokój na myśl o utracie niezależności.

-Dobrze, ale ja zatrzymam kilka swoich rzeczy

i do ślubu zostanę tutaj. To będzie lepiej wyglądało

- dodała słabo.

Nick prychnął.

- Naprawdę myślisz, że kogoś to obchodzi?

- Mnie obchodzi - odparła twardo.

Wzruszył ramionami.

- Jak chcesz. Co robisz wieczorem?

- Będę próbowała znaleźć coś do ubrania na tę

wielką uroczystość.

Zdziwił się.

- Chyba możesz wypożyczyć suknię ślubną?

- Białą z falbankami? Nie sądzę, żeby była od­

powiednia.

Miała na myśli charakter ich małżeństwa, nie ciążę,

ale Nick najwidoczniej zrozumiał ją inaczej i roze­

śmiał się.

- Bo to pierwsze dziecko ukryte pod ślubną suk­

nią? To twój dzień, powinnaś się wystroić!

- Nie chcę.

110

ZACZNIJMY OD NOWA

- Nie? No cóż, ty w ogóle nie chciałaś małżeństwa,

prawda? Czasem robimy różne rzeczy wbrew sobie.

Musisz się jakoś z tym pogodzić, Cass, bo ja nie dam

ci wyboru. Będę z moim dzieckiem, czy ci się to

podoba, czy nie. A ty albo będziesz z nami, albo sama.

- A jeśli sąd nie przyzna ci opieki nad dzieckiem?

Rzadko przyznaje się ją ojcu.

Uniósł brwi.

- Chcesz spróbować?

Długo wytrzymała jego wzrok, ale w końcu od­

wróciła głowę. Serce waliło jej jak szalone.

- Nie, nie. Weźmiemy ślub we środę, ale nie ocze­

kuj ode mnie, że wystąpię w atłasie i koronkach i będę

udawać ekstatyczną pannę młodą.

- Musisz być tak cholernie zrezygnowana, Cassie?

-Przykro mi. - Oczy jej płonęły. - Ale tak się

składa, że nie lubię być szantażowana. A teraz, jeśli

nie masz nic przeciwko temu, chciałabym się położyć.

Chwilę patrzył na nią w milczeniu, po czym z cięż­

kim westchnieniem odwrócił się i wyszedł, cichutko

zamykając za sobą drzwi.

Wolałaby, żeby nimi trzasnął.

Sobota nadeszła aż za szybko. Przez całą drogę do

Suffolk Cassie, siedząc u boku Nicka, nie odezwała

się ani słowem.

Zjechali z szosy na wąską alejkę wśród wysokich

żywopłotów, aż dotarli do podjazdu malowniczego

domku o witrażowych oknach i różowych ścianach.

Nawet o tej porze roku ogród był feerią kolorów.

Żonkile, narcyzy i krokusy zgodnie kiwały główkami

na wietrze.

- Och, jaki piękny! - zachwyciła się Cassie od­

ruchowo.

ZACZNIJMY OD NOWA 111

Nick zacisnął szczęki.

- Piękny, piękny. Nie rób sobie apetytu. Ja przez

wiele lat nie będę sobie mógł na nic takiego pozwolić.

Jeśli każde głupstwo będzie ich tak wyprowadzać

z równowagi, całe to małżeństwo stanie się jedną

wielką udręką.

- Czemu jesteś taki cholernie drażliwy - zaczęła,

ale nagle do ogrodu wybiegł szczuplutki chłopczyk

z rozwianymi włosami.

Nick rozpromienił się w uśmiechu.

W tym jest sedno. Mały chłopiec, tak bardzo

kochany, który rośnie rozdzielony z ojcem. Jej sercem

targnęło współczucie. Jak to możliwe: widzieć się

z nim raz na dwa tygodnie, odwozić go w niedzielę

wieczorem i żegnać na kolejne czternaście dni?

Opiekuńczym gestem przesunęła dłonią po brzu­

chu. Na pewno nie odda dziecka Nickowi. I na pewno

nie zażąda, żeby on się go wyrzekł, tak jak wyrzekł

się Tima. Wątpliwości, jakie dotąd mogła żywić,

pierzchły. Wyjdzie za Nicka, tak jak zostało po­

stanowione, i będzie się starać, ze wszystkich sił będzie

się starać, bo stawka jest zbyt duża.

W środę o czternastej wzięli skromny ślub w obec­

ności rodziców i kilku najbliższych przyjaciół. Potem

pojechali do szpitala, zabrali resztę dobytku Cassie

i udali się do wynajętego mieszkania.

Wyglądało pięknie. Na stole stały kwiaty i butelka

szampana w lodzie, ale Cassie ledwo to zauważyła.

Była kompletnie oszołomiona.

Pani Davidson. Cassie Davidson.

Usiadła ciężko na kwiecistej kanapie i bezmyślnie

wpatrzyła się w ogród, obracając wokół palca cienką,

złotą obrączkę.

112 ZACZNIJMY OD NOWA

Mężatka. Boże wielki, czy każda się tak czuje?

Weekend minął jej jak w gorączce. Najpierw spot­

kanie z Timem, jego matką i jej mężem: oboje prze­

mili, nie zadawali krępujących pytań. Bardzo dobrze

się czuła w ich towarzystwie. Potem, w drodze po­

wrotnej, rodzice Nicka, a w niedzielę, po przeprowa­

dzce, jej rodzice. Wymyci i przebrani pojechali do nich

do Hampstead. Rodzice czynili heroiczne wysiłki,

żeby wyglądać na uszczęśliwionych, ale Cassie widzia­

ła, że nie są i chciało jej się płakać.

Sofa zaskrzypiała. To Nick usiadł na poręczy

i zaczął powoli, leniwie masować jej ramiona.

- Odpręż się - poprosił łagodnie.

- Nie mogę - odszepnęła.

Kucnął przed nią i ukrył jej zimne dłonie w swoich.

- Wszystko będzie dobrze, Cassie, obiecuję.

Niebieski blask jego oczu przyciągał ją z niepo­

wstrzymaną siłą. Usta miał tak ciepłe, skwapliwe,

a ręce tak delikatne. Chwycił ją w ramiona i zaniósł

do sypialni.

- Będzie dobrze - szepnął znowu.

Rozbierał ją powoli, muskając wargami wyłaniają­

cą się skórę. Dotykał jej ostrożnie, jak świętości. Przez

chwilę zdawało jej się, że przestał oddychać, ale potem

przyszło głębokie westchnienie. Zamknął oczy.

-Zmieniłaś się - rzekł miękko. - Schudłaś, ale

piersi masz pełniejsze.

Pogładził palcami wgłębienie wzdłuż biodra. Po­

chylił głowę i przesunął po nim ustami. Targnął nią

dreszcz.

- Zimno? - spytał.

Potrząsnęła głową.

- Nie, nie zimno.

- Powiedz, że mnie pragniesz - zażądał.

ZACZNIJMY OD NOWA

113

- Pragnę cię. - Głos uwiązł jej w gardle.

- Boże, Cassie...

Pieścił ją, aż nie mogąc już tego znieść, zaczęła

błagać o litość.

- Powiedz to jeszcze raz - wyrzekł przez zaciśnięte

zęby.

- Pragnę cię! Nick, proszę! - załkała.

Wtedy ją wziął, drżąc z wysiłku, by trzymać na

wodzy dzikie porywy, aż w końcu doprowadził ich

oboje na skraj absolutnego zapomnienia.

Cassie przywarła do niego, uspokajając się z wolna,

rozkoszując się dotykiem jego skóry, twardością mię­

śni i biciem jego serca tuż przy swoim.

Może to małżeństwo nie będzie jednak tylko farsą?

Skoro potrafią kochać się tak, jak przed chwilą, to on

musi przecież coś do niej czuć. Co do jednego nie

miała wątpliwości: że ona wciąż go kocha.

Rytm oddechów zwolnił tempo i wyrównał się.

Nick uniósł się na łokciu jednej ręki, a drugą opiekuń­

czym gestem pogładził jej brzuch.

- Nie zawiedziesz się na mnie - szepnął żarliwie.

Głęboko w jej duszy coś pękło. A więc chodzi mu

o dziecko, nie o nią. Tylko o dziecko...

Zamknęła oczy, chcąc powstrzymać łzy, ale trys­

nęły spod zaciśniętych powiek.

Nick scałowywał je, lecz na ich miejsce natychmiast

napływały nowe, więc tylko obejmował ją, aż się

wreszcie wypłakała. Potem kochali się jeszcze raz

i w końcu, wyczerpana, zasnęła w jego ramionach.

ROZDZIAŁ ÓSMY

W ciągu kolejnych trzech tygodni Cassie ogarniały

mieszane uczucia.

Nick był dla niej dobry, czuły i opiekuńczy. Dzielili

sie pracami domowymi, gotowali na zmianę. Ich noce

były długie, nieśpieszne, swobodne. Wzlatywała na

wyżyny, o jakich nigdy jej się nie śniło. Komuś

z zewnątrz ich małżeństwo mogło się wydawać ideał-

nę, ale dla Cassie miało jedną wadę, która przekreś-

lała wszystko: Nick jej nie kochał. Prawda, wykony-

wał stosowne gesty, ale nie mówił, że ją kocha,

Wiedziała, że jego troska o nią jest w gruncie rzeczy

tylko troską o dziecko.

Mieszkanie miało sielankowe otoczenie. W ogro-

dzie śpiewały ptaki i wschodziły kwiaty. Czasem,

w spokojniejszej chwili, Cassie stawała na małym

tarasie i wdychała wilgotne, pachnące powietrze. Co

rano przylatywał tu rudzik w poszukiwaniu robaków.

Wkrótce oswoił się z nią i gdy przemawiała do niego,

przekrzywiał główkę i nasłuchiwał. W całym tym

zamęcie to była jej mała oaza, którą się rozkoszowała,

Pewnego wieczoru, w tydzień po ślubie, Nick spot-

kał ją tutaj, jak stała w gasnącym świetle, przyglądając

się nabrzmiałym pączkom na gałęziach.

- Hej! Co tak studiujesz?

- Pączki wiśni. Jak minął dzień?

- Powiedziałbym, że dość dramatycznie.

ZACZNIJMY OD NOWA

115

- Phil?

- Nie, nie Phil. Charles Armitage został wezwany

na przesłuchanie.

- Ojciec Trevora? Coś takiego!

- Mhm. Zdaje się, że narobił malwersacji.

- Czy Trevor wiedział o tym?

- Prawdopodobnie tak. Co jest na kolację? Konam

z głodu.

- Lasagne i sałatka. A skąd ty się dowiedziałeś?

- No wiesz, poczta pantoflowa nie próżnuje. Poza

tym mam swoje tajne powiązania.

Zdziwiona, uniosła brwi.

- M a m wujka w Whitehall. Kilka tygodni temu,

kiedy Trevor zrobił się zbyt bezczelny i zdradził się,

że miał coś wspólnego z zamknięciem naszej sali

operacyjnej, zadzwoniłem do niego. Zdaje się, że

starego Armitage'a już wtedy mieli na oku, ale oka­

zuje się, że nie był jedyny. Z tego co słyszałem,

maczała w tym palce połowa zarządu.

Cassie usiadła i wlepiła w niego zdumione spoj­

rzenie.

- Ależ to okropne! Takie szacowne osobistości!

- Okazuje się, że wcale nie szacowne. A wracając

do Trevora, pozostali członkowie zarządu mają

zamiar przeanalizować jego działalność zawodową

i kto wie, czy go nie zawieszą. Straciłaś całkiem

interesujący dzień.

- Na to wygląda. A jak tam Phil?

- Robi postępy. Dzisiaj po raz pierwszy się wysiu­

siał i wprawiło go to w ekstazę.

Roześmieli się oboje.

-Wyobrażam sobie. Musiał odczuć wielką ulgę,

gdy zobaczył, że to działa. Zrobiłeś dobrą robotę,

Nick. Możesz być z siebie dumny.

116

ZACZNIJMY OD NOWA

Zaczerwienił się.

- Chodźmy na kolację, jeśli jest gotowa. Mogą mnie

w każdej chwili wezwać; mam dyżur pod telefonem.

- Powinieneś się nauczyć przyjmować komplementy

- pouczyła go żartobliwie, rozstawiając talerze.

- A więc jak sądzisz, dostaniemy z powrotem naszą

salę?

- Być może. Co za cudowny zapach. Muszę powie­

dzieć, że mi ciebie brakuje. Jesteś cholernie dobrą

instrumentariuszką, Cassie. Ciebie nigdy nie musiałem

o nic prosić.

Teraz ona się zaczerwieniła.

- Jesteśmy po prostu zgrani. Ja wcale nie jestem taka

dobra. Pamiętasz, jak dałam ci skalpel zamiast igły?

- Cud, że to zauważyłem - zaśmiał się dobrodusz­

nie. - Tak mi wtedy zawróciłaś w głowie. Ale naprawdę

jesteś dobra.

- Po prostu staram się uważać na to, co robisz

- wzruszyła ramionami.

-I właśnie dlatego jesteś dobra. Nie tylko ja to

mówię, ale każdy, kto z tobą pracował.

- Przesadzasz.

- No i kto teraz nie potrafi przyjąć komplementu?

- zażartował, po czym skupił całą uwagę na posiłku.

- Ojej! - wymamrotał z pełnymi ustami. - Dobra

pielęgniarka, dobra kucharka i seksbomba. Szczęściarz

ze mnie!

Cassie roześmiała się, skrępowana. Gdyby jeszcze

on ją naprawdę kochał, byłaby taka szczęśliwa. Grze­

bała widelcem w talerzu, aż Nick przerwał jedzenie.

- Zjedz trochę, Cass. Jesteś co dzień chudsza. Na­

prawdę powinnaś więcej jeść. Pomyśl o dziecku.

Odsunęła talerz.

- Och, do diabła z dzieckiem! - wybuchnęła.

ZACZNIJMY OD NOWA

117

Zalewając się łzami uciekła i zamknęła się w łazien­

ce. Nick gwałtownie zabębnił w drzwi.

- Cassie? Otwórz, kochanie.

- Nie. Nie chcę z tobą rozmawiać.

Usłyszała pełne irytacji westchnienie.

- Co znowu źle zrobiłem, do cholery? Otwórz te

przeklęte drzwi!

-Nie.

- Cassie... o, psiakrew!

Ona też usłyszała sygnał, a potem jego głos w jadal­

ni. Po kilku minutach znów zbliżył się do drzwi

łazienki.

- Cass, muszę iść. Jakiś wypadek. To może potrwać.

Proszę, otwórz drzwi. Zanim wyjdę, muszę się przeko­

nać, czy wszystko w porządku.

Podniosła się ociężale z brzegu wanny i odsunęła

zasuwkę. Nick zmarszczył brwi i kciukiem otarł jej łzy.

- Idź do łóżka. Potrzebujesz odpoczynku.

- Dobrze. Przepraszam za tę histerię.

Otoczył ją ramieniem i lekko uścisnął.

- Nic się nie stało. Ciąża dziwnie wpływa na kobie­

ty, a ty się stanowczo przepracowujesz. Zrelaksuj się.

Chyba nie chcesz zaszkodzić dziecku.

Dziecko, nic tylko dziecko. Odprowadziła go wzro­

kiem, po czym naciągnąwszy obszerny sweter, wyszła

do ogrodu. Usiadła w ciemnościach na kamiennych

schodkach tarasu. Pod furtką przeszedł jeż i teraz

buszował pod liśćmi. Cassie obserwowała go, zastana­

wiając się, czy to samiczka, czy może też jest w ciąży

i jak się z tym czuje. Siedziała tak długo, aż przemarzła

do szpiku kości, ale trudno. Potrzebowała wytchnienia.

W ten weekend Nick po raz pierwszy przywiózł do

nich Tima.

118

ZACZNIJMY OD NOWA

- T u jest ogród! - wykrzyknął chłopiec z entu­

zjazmem.

W sobotę od rana był już na nogach i zwiedzał.

- W bluszczu jest gniazdo strzyżyka - poinfor­

mował ich przy śniadaniu. - I chyba macie jeża.

- Mamy - odparła Cassie. - Przechodzi wieczorem

pod furtką i szpera po krzakach.

-Tylko nie dawajcie mu mleka - ostrzegł Tim

surowo. - To przesąd, że one je lubią. Najbardziej

lubią karmę dla kotów.

- Będziemy musieli dopisać ją do listy zakupów.

- Nick mrugnął do Cassie. - No dobrze, co dziś

robimy?

- Idziemy na spacer?

Był piękny wiosenny dzień. Nick kroczył obok

Cassie z uśmiechem pełnym dumy.

- Za rok o tej samej porze będziemy prowadzić

wózek - powiedział miękko. - Czy to nie cudowne?

- Uhm - mruknęła Cassie niezobowiązująco.

Miała wątpliwości, czy to będzie takie cudowne,

gdy cała uwaga Nicka, skupiona teraz na niej, nagle

przeniesie się na dziecko.

Weekend minął aż za szybko. Tim odjechał do

mamy, uzyskawszy od Cassie obietnicę, że będzie

dawała jeżowi karmę dla kotów.

Gdy Nick wrócił, leżała jeszcze w łóżku. Wśliznął

się pod kołdrę, wziął ją w ramiona i czule pocałował.

- Cudownie przyjęłaś Tima. Dziękuję ci - szepnął.

- To była sama przyjemność. On jest przemiły.

- Niestety, długo trwało, zanim to doceniłem -wy­

znał. - Ale chyba świetnie się tu czuł. Powiedział mi,

że cię lubi.

- Cieszę się.

ZACZNIJMY OD NOWA

119

- Jesteś zmęczona, Cassie?

- Trochę. Czemu pytasz?

- Zbyt zmęczona na miłość?

Pogłaskała go po policzku. Gdybyż to naprawdę

była miłość, pomyślała smutno.

- Nie, nie jestem zbyt zmęczona.

- To dobrze, bo jesteś mi bardzo potrzebna.

Wyciągnęła do niego ramiona. Pieszczoty Nicka

były gwałtowne, jakby walczył z rozpaczą, i Cassie

zrobiło się go tak żal, że omal nie zapłakała.

Potem leżał, zamknięty w sobie, patrząc w sufit.

Cassie uniosła się na łokciu.

- Coś cię dręczy, Nick? - szepnęła.

- Nienawidzę go odwozić - rzekł posępnie. - To

nie do zniesienia. Cass, musimy coś zrobić, żeby nam

się udało. Drugi raz czegoś takiego nie przeżyję.

Opadła na łóżko i położyła mu dłoń na piersi.

- Nie będziesz musiał - przyrzekła.

Phil Stephenson robił fantastyczne postępy. Na

swoim następnym dyżurze Cassie zastała go, jak

siedział w łóżku i czytał gazetę.

- O, cześć. Zdaje się, że coraz bardziej jesteś daw­

nym sobą.

-Taak... - Uśmiechnął się rozleniwiony i odłożył

gazetę. - Rzeczywiście, sprawy mają się lepiej. Nie

boli mnie już tak bardzo, no i w ogóle. Teraz dokucza

mi głównie nuda. A wyobraź sobie, że wczoraj Linzi

przyprowadziła tu Annę. I kiedy ją zobaczyłem

i uświadomiłem sobie, że gdyby nie ja, to dziecko by

zginęło, poczułem, że gra była warta świeczki. -Wes­

tchnął. - Wiesz, Cassie, to taka miła dziewuszka, a jej

ojciec nie chce o niej słyszeć. Porzucił Linzi. Powie­

dział, że jej nie kocha i że ich związek nie ma sensu.

120 ZACZNIJMY OD NOWA

Cassie zaczęła pilnie kartkować zlecenia. Oto dru­

ga strona medalu.

-Przynajmniej uczciwie postawił sprawę - mru­

knęła.

- O tak, bardzo uczciwie! Wyniósł się do Australii

i nie przysyła złamanego grosza! Łajdak!

- Jak ona sobie radzi?

-Pracuje w domu. Pisze na maszynie, na kom­

puterze, głównie kiedy Anna śpi albo jest w klubi-

ku. Mówi, że jest ciężko, ale bywają dużo gorsze

sytuacje.

Cassie, która przeanalizowała chyba wszystkie mo­

żliwe rozwiązania, mogła tylko przytaknąć. Zanoto­

wała wyniki Phila na karcie gorączkowej.

- Świetnie idzie. Za kilka tygodni chyba się ciebie

pozbędziemy.

- Mhm. Jest może w pobliżu Mike Hooper?

- Nie wiem, ale mogę się dowiedzieć. Chciałbyś

z nim porozmawiać?

-Tak... To nic pilnego, ale jeśli go spotkasz,

powiedz, że mam do niego sprawę.

- Oczywiście.

Zostawiła go i poszła do siostry Crusoe. Po czte­

rech tygodniach unieruchomienia nie tylko nie na­

stąpiła u niej poprawa, ale wręcz się pogorszyło. Teraz

już i w prawej nodze odczuwała drętwienie i mrowie­

nie, a lewa bolała ją tak, że nie mogła spać. Tomo­

grafia komputerowa wykazała poważne uszkodzenie

piątego kręgu lędźwiowego i pierwszego krzyżowego

i Miles zdecydował się na laminektomię. Cassie przy­

szła podać premedykację. Zastała siostrę Crusoe po­

zornie opanowaną, ale wyraźnie spiętą.

- Lepiej, że będzie pani miała to za sobą - próbo­

wała ją pocieszyć. - To już za długo trwało.

ZACZNIJMY OD NOWA

121

- Wiem - westchnęła siostra. - Ale mam okropne­

go stracha.

- Niepotrzebnie. Przecież pani wie, że ból można

łatwo opanować.

-Tak, właśnie będę miała okazję przekonać się

o tym osobiście - odparła z żartobliwą nutą w głosie.

Cassie poklepała ją po ręku.

- Niech pani spróbuje się przespać.

- Ba, gdybym mogła! Nie jestem w stanie znaleźć

wygodnej pozycji. Już nie pamiętam, kiedy się ostat­

nio porządnie wyspałam.

- Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Przynajmniej dziś ma pani zapewnione parę godzin

nieświadomości.

Wymieniły uśmiechy i Cassie poszła zająć się papie­

rkową robotą. Wróciła już zastępczyni oddziałowej,

Angela Newbold, i przejęła jej poprzednie obowiązki.

Cassie trudno było się przyzwyczaić do spełniania

poleceń, w dodatku poleceń osoby młodszej od siebie.

Rozpaczliwie tęskniła za blokiem operacyjnym.

Toteż była uszczęśliwiona, gdy w czasie lunchu

Nick odciągnął ją na bok, żeby jej powiedzieć, że

odzyskają swoją salę.

- Fantastycznie! Kiedy?

- Nie wiem. Może dopiero na początku kwietnia,

ale w każdym razie niedługo.

- To by było za trzy tygodnie.

- Coś około tego. Jak się czujesz? Jadłaś już lunch?

- Jadłam sałatkę i owoce.

- Do diabła, Cassie, to tyle co kot napłakał! Zjedz-

że coś solidnego. Zaszkodzisz dziecku.

Wzięła głęboki wdech i policzyła do dziesięciu.

- Nick, z dzieckiem jest wszystko w porządku.

Przestań się trząść.

122

ZACZNIJMY OD NOWA

-Ale...

- Żadne ale.

- Cassie, sprawiasz wrażenie... nie wiem, jak to

określić. - Zmierzył ją zatroskanym spojrzeniem.

- Wyczerpanej. Jesteś taka blada. Czemu nie weź­

miesz sobie paru dni urlopu?

- Nick, posłuchaj, co mówię. Wszystko jest w po­

rządku. Ze mną i z dzieckiem. Z obojgiem. A teraz

przestań krakać.

-Ale...

- Nick! - rzuciła ostrzegawczo.

Wyciągnął przed siebie ręce w obronnym geście.

- Przepraszam! Przepraszam, ja tylko chciałem...

- Wiem, co chciałeś. Muszę już iść. Do zoba­

czenia.

Pocałowała go w policzek, na wypadek gdyby

ktoś im się przyglądał, i z ciężkim sercem wróciła na

oddział. Dziecko, dziecko i jeszcze raz dziecko!

A ja?! - miała ochotę krzyknąć, ale nie zrobiła

tego, trochę z obawy, by nie wyjść na kompletną

idiotkę, a trochę dlatego, że Nick miał dużo racji.

Jest odpowiedzialna za to dziecko i zazdrość o nie

to absurd. A na tym właśnie polegał jej problem.

Całkiem po prostu. Była zazdrosna o miłość Nicka

do ich nie narodzonego jeszcze dziecka.

W następnych tygodniach Cassie posługiwała się

pracą jak środkiem znieczulającym. Celowo maksy­

malnie angażowała się w problemy pacjentów, żeby

oderwać myśli zarówno od mdłości, jak i od bolesnej

miłości do Nicka.

Zwłaszcza z siostrą Crusoe było nie najlepiej.

Cierpiała dotkliwie, a że miała dużą nadwagę, pielęg­

nacja jej była bardzo trudna. Cassie starała się

ZACZNIJMY OD NOWA

123

dźwigać jak najmniej, ale nie mogła zwalać wszyst­

kiego na koleżanki. Stanęła przed takim samym

problemem jak niegdyś siostra Crusoe i rozwiązywa­

ła go w identyczny sposób. Zrobiła się wybuchowa,

nie cierpiała się za to, a w końcu i tak dźwigała. Gdy

przyszedł weekend, który Nick miał spędzić z Ti-

mem, była zupełnie wykończona.

- Odwołam wizytę - zaproponował Nick w piątek

po południu.

Cassie potrząsnęła głową. Wiedziała, jak bardzo

czekał na te dni i jak tęsknił za synem.

- Nie. Przywieź go. On nie sprawia żadnych

kłopotów.

- Ale będziesz miała więcej pracy. Choćby goto­

wanie. Już ja cię znam. Jeśli on tu będzie, nie

odpoczniesz.

- T o weź go do rodziców. Musisz się z nim

zobaczyć.

Nick zawahał się, targany wątpliwościami.

- Nie mam ochoty zostawiać cię samej.

- Nie bądź niemądry. Wszystko będzie dobrze.

Cały dzień przeleżę w łóżku. Albo posiedzę w ogro­

dzie. Naprawdę, nic mi nie będzie. Proszę. Musisz

pojechać.

W końcu, choć niechętnie, do ostatniej chwili

przynaglany przez Cassie, pojechał. Odetchnęła do­

piero wtedy, kiedy zadzwonił wieczorem, już od

rodziców, zapytać, jak się czuje.

Bolał ją krzyż. Zrobiła sobie ciepłą kąpiel, po

czym położyła się i niemal natychmiast zasnęła.

Tuż przed świtem obudził ją tępy ból w dole

brzucha. Z sercem w gardle zapaliła światło i od­

rzuciła kołdrę. Krwawiła.

- O Boże! - westchnęła.

124

ZACZNIJMY OD NOWA

Zadzwoniła po lekarza. Przyjechał już po siód­

mej. Zaledwie rzucił na nią okiem i wystawił skiero­

wanie do szpitala. Karetka dotarła pół godziny

później. W krótkim czasie Cassie znalazła się na

ginekologii. Przyjął ją lekarz, którego znała z wi­

dzenia.

-Trzeba jeszcze zrobić usg, ale raczej nie ma

wątpliwości. Który to tydzień?

- Dwunasty - odparła znużonym głosem.

- No tak. Poronienia samoistne często występują

w tym właśnie okresie. Czy mąż jest z panią?

- Nie, wyjechał.

- Czy mamy się z nim skontaktować?

- Nie. - Potrząsnęła głową.

- Jest pani pewna? Może lepiej by się pani czuła,

mając go przy sobie.

- To niemożliwe - odparła stanowczo.

Chciała najpierw sama ogarnąć myślami to, co się

stało. Bo straciła nie tylko dziecko. Runął fun­

dament ich małżeństwa. Straciła także Nicka. Od­

wróciła twarz przed współczującym spojrzeniem

lekarza.

Po chwili przyszedł sanitariusz, którego także

znała z widzenia. Zabrał ją do pracowni usg.

Kazano jej wypić kilka szklanek letniej wody. Gdy

już poczuła, że musi natychmiast zeskoczyć z wózka

i biec do toalety, wwieziono ją do środka i rozpo­

częto badanie.

- Tak, łożysko się oddzieliło, widzi pani?

Spojrzała i zobaczyła maleńką postać, wyraźnie

zarysowaną na zamazanym obrazie monitora. Le­

karz pokazał jej fragmenty łożyska, ale Cassie to nie

interesowało. Widziała tylko swoje dziecko.

- Czy mogę dostać zdjęcie? - spytała cicho.

ZACZNIJMY OD NOWA

125

-Zdjęcie? Ale... - Spojrzał na jej ściągniętą

twarz i skinął głową. - Tak, oczywiście. Prze­

praszam.

Nacisnął guzik i po chwili podał Cassie polaroi-

dową fotografię.

- Dziękuję - szepnęła.

Sanitariusz, gwiżdżąc wesoło, odwiózł ją na

oddział, a ona przez całą drogę wpatrywała się

w zdjęcie.

Potem zabrano ją na blok operacyjny, gdzie odes-

sano to, co pozostało z jej ciąży i wyłyżeczkowano

jamę macicy. Gdy się przebudziła, nie czuła bólu i nie

miała już dziecka.

Resztę dnia przeleżała wpatrzona w ścianę. Na

noc dostała środek nasenny.

Rano zjawił się konsultant.

- Jak się pani czuje?

- Chyba dobrze - wzruszyła ramionami. - Fizycz­

nie nie najgorzej.

- A psychicznie?

Odwróciła głowę.

- Nie najlepiej.

- No tak. Jeśli pani chce, może pani iść do domu.

Czy mąż panią odbierze?

Cassie uprzytomniła sobie, że nie pozwolą jej

wyjść samej. Zarazem czuła, że nie zniesie czekania

na Nicka tutaj. Skłamała więc:

- Jest w domu, ale mamy uszkodzony telefon.

Pojadę taksówką.

- Jest pani pewna, że to dobre rozwiązanie?

Przytaknęła, chyba dość przekonująco, bo po­

klepał ją po dłoni i wstał.

- W razie silnej depresji proszę zwrócić się do

swojego lekarza, to pani coś przepisze. Ale na pewno

126

ZACZNIJMY OD NOWA

zdaje pani sobie sprawę, że smutny nastrój po takim

przejściu jest rzeczą naturalną.

- Tak, oczywiście. - Cassie przygryzła wargę i ski­

nęła głową. - Dziękuję.

Sekretarka oddziału zamówiła dla niej taksówkę,

pielęgniarka pomogła jej się ubrać i zawiozła na

wózku do wyjścia.

Mieszkanie wydało jej się ciasne jak cela więzien­

na. Wyszła na taras, przysiadła na kamiennych

schodkach i wpatrzyła się w kwiat wiśni. Było zim­

no, ale to jej nie obchodziło. Nic jej już nie ob­

chodziło.

Nie mogła przestać myśleć o tym, że dziecko

umarło, bo nie słuchała głosu swojego ciała i za dużo

pracowała. Powinna była przerwać pracę, nie dźwi­

gać, więcej jeść. Nick miał rację. Zlekceważyła dobre

rady, a teraz było za późno.

Dlaczego, ach, dlaczego go nie słuchała? Albo

siebie samej? Czy dlatego, że nienawidziła tego dzieć-

ka? Czy naprawdę była tak zazdrosna, że podświado­

mie szukała sposobności, by pozbyć się go?

Objęła kolana rękami i jęcząc cichutko, kołysała

się powoli w przód i w tył.

- Co ja zrobiłam? Co ja zrobiłam? O Boże, prze-

bacz mi...

O piątej usłyszała trzaśniecie drzwi i nawoływanie

Nicka. Nie odpowiedziała. Cóż mogła powiedzieć?

- Cassie? Co ty tu robisz? Zmarzniesz na kość!

Długo tu siedzisz? Cass? - Kucnął przed nią i ujął jej

zziębnięte dłonie. Głos miał nabrzmiały troską. - Co

ci jest, Cassie? Wyglądasz okropnie.

- Wcześnie wróciłeś - zauważyła bezbarwnym gło-

sem.

ZACZNIJMY OD NOWA

127

-Tima rozbolała głowa. Cassie, co z tobą? Co

się stało?

Potrząsnęła głową, niezdolna przemówić. Otoczył

ją ramieniem i podźwignął.

- Chodź do środka. Jesteś zimna jak lód. To nie

wyjdzie na dobre ani tobie, ani dziecku.

-Jemu już nie zaszkodzę - szepnęła drżącym

głosem.

- Co? Co to znaczy, Cassie?

Wprowadził ją do mieszkania, zamknął drzwi i ła­

godnie posadził na sofie.

- A teraz wytłumacz.

Spojrzała w jasne, niebieskie oczy. Jej oczy wypeł­

niły się łzami.

- Przykro mi. Wiem, jak go pragnąłeś, ale tak

będzie chyba lepiej. I tak nic by nam z tego nie wyszło.

Bez miłości...

- Cassie, ja nic nie rozumiem. Co będzie lepiej?

Usłyszała w jego głosie rozpaczliwą nutę i za­

mknęła oczy. Przemówiła głucho, beznamiętnie:

- Nie ma już dziecka, Nick. Zabiłam je. Prze­

praszam.

- Zabiłaś? Co się stało, Cassie? Mów, do diabła!

Wyciągnął rękę, ale go odepchnęła.

- Nie dotykaj mnie. Zostaw mnie w spokoju. Chcę

być sama.

Podniósł się powoli i poszedł do sypialni. Po chwili

wyszedł.

- Co tu się dzieje, do cholery? Tam jest pełno krwi.

Byłaś u lekarza?

- Wczoraj miałam abrazję - odpowiedziała tym

samym głuchym tonem.

Usłyszała krótki, gwałtowny wdech. Po chwili Nick

odezwał się znowu. Głos miał spokojny.

128

ZACZNIJMY OD NOWA

- Powinnaś leżeć w łóżku. Poczekaj tutaj.

Słyszała, jak krząta się po sypialni, zmienia pościel.

Potem wprowadził ją, rozebrał i położył do łóżka.

Przyniósł herbatę, którą posłusznie wypiła.

- Śpij - powiedział.

- Dokąd idziesz?

- Do salonu. Prześpię się na sofie. Gdybyś czegoś

potrzebowała, to zawołaj.

Zamknął drzwi. Została sama. Z własnej winy,

powiedziała mu przecież, że chce być sama, a teraz

wiedziała, że wcale nie chce.

Pragnęła mieć go przy sobie, pragnęła, żeby ją

przytulił, pocieszył, że nic takiego się nie stało. Ale

oczywiście to byłaby nieprawda: stało się. Jedyny

powód ich związku przestał istnieć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Następnego dnia Nick długo nie mógł się wybrać

do pracy. W nocy prawie nie spał. Wciąż na nowo

analizował jej słowa. Było oczywiste, że obwiniała się

za to poronienie. Ale jak mógł ją pocieszyć, skoro nie

dopuszczała go do siebie?

Gdy rano wszedł do sypialni, wyglądała strasznie.

Była biała jak płótno, przez co ciemne sińce pod

oczami były bardziej widoczne. Nie chciał jej zo­

stawiać samej. Postawił telefon przy łóżku i powie­

dział, żeby zadzwoniła, gdyby poczuła się gorzej.

Wzdrygnęła się, gdy ją pocałował. Serce w nim

zadrżało. Czyżby jego czułości były jej aż tak niemiłe?

Gdy się kochali, nigdy nie odniósł takiego wrażenia,

ale może to było co innego. Może tylko pociągał ją

fizycznie, ale nie chciała jego miłości? Może znosiła

to tylko ze względu na dziecko? W takim razie ich

małżeństwo stało pod wielkim znakiem zapytania.

Z ciężkim sercem pojechał do szpitala. Pewną ulgę

przyniosła mu praca, gdy musiał skoncentrować się

na technicznych szczegółach zabiegów i z konieczno­

ści oderwać myśli od dręczącego tematu. W porze

lunchu zadzwonił do Cassie. Powiedziała, że czuje się

dobrze, choć jej głos temu przeczył. Nie mógł jednak

wyrwać się z pracy, żeby się przekonać, więc tylko

wydobył od niej kolejną obietnicę, że zatelefonuje,

gdyby czegoś potrzebowała, i wrócił do kliniki.

130

ZACZNIJMY OD NOWA

Skończył właśnie swoje zajęcia i miał wracać do

domu, gdy wezwano go do izby przyjęć. Klnąc na to

opóźnienie, zbiegł na dół.

-Podobno coś dla mnie macie - zwrócił się do

pielęgniarki.

- Tak, w drugim boksie. Jest tam doktor Armitage.

- Dobrze. - Nick wszedł do boksu, gdzie Trevor

właśnie kończył badanie. - Dobry wieczór. Mam coś

obejrzeć?

- Ach, to ty. Tak, nogę. Pani Peters się przewróciła

i zdaje się, że poszła szyjka kości udowej.

-Pani Peters? - Nick z uśmiechem pochylił się

nad starszą panią. - Nazywam się Davidson, jestem

ortopedą. Rozumiem, że pani upadła. Czy bardzo

panią boli?

- O, tak. Bardzo, bardzo, a stale ktoś mną szarpie.

- Proszę się uspokoić, zaraz pani pomożemy. Ma­

my jakieś zdjęcia, doktorze Armitage?

Trevor ruchem głowy wskazał negatoskop. Nick

uważnie przyjrzał się zdjęciom.

- Aha. Rzeczywiście, jest złamanie i trochę osteo­

porozy. Myślę, że wszczepimy protezę. No cóż, proszę

pani, narobiła pani sobie bigosu w stawie biodrowym,

więc teraz trzeba panią przyjąć do szpitala i dać nowy

staw. Zgoda?

- Och, cudownie - westchnęła. - Od dwóch

lat jestem na liście oczekujących i miałam jeszcze

rok przed sobą. Hm... - Przysunęła się bliżej.

- A może, skoro już tu jestem, wymieniłby pan

od razu i drugi?

Nick zaśmiał się.

- Sądzę, proszę pani, że na razie jeden wystarczy.

No dobrze, pójdę przygotować przyjęcie. Do zoba­

czenia.

ZACZNIJMY OD NOWA

131

Trevor odprowadził go do drzwi.

- Przykro mi z powodu tej operacji. Chciałeś wyr­

wać się wcześniej?

-Tak, dziś rzeczywiście mógłbym się bez niej

obejść.

- Rozumiem, chciałeś wrócić do Cassie. Moje kon-

dolencje z powodu dziecka. - Urwał i po chwili

podjął. - Trzeba przyznać, że trochę to dziwne, że

najpierw za ciebie wyszła, a potem się go pozbyła. To

znaczy albo jedno, albo drugie, prawda? No, ale

dziecko byłoby dla niej kulą u nogi.

Nick zesztywniał.

- Co chcesz przez to powiedzieć, Armitage?

-Cassie... Nie masz co jej pytać, bo oczywiście

zaprzeczy, ale czy jesteś pewien, że wiesz, co się stało?

Spędzasz tyle czasu poza domem... Bo to wiadomo,

co ona wtedy robi?

Nick rzucił się na niego, ale Trevor zasłonił się

rękami i uskoczył. Po chwili szybko odwrócił się

i odszedł. Nick stał jak przymurowany.

On kłamie. Kłamie na pewno, bo ta druga mo­

żliwość była zbyt ohydna, żeby brać ją pod uwagę.

A jednak Cassie powiedziała, że zabiła dziecko. Są­

dził, że przypisuje sobie winę za poronienie, ale

może próbowała mu w ten sposób powiedzieć, że

przerwała ciążę.

- Psiakrew!

- Słucham?

Podniósł głowę i napotkał zdumione spojrzenie

pielęgniarki.

- Nic, nic. Przepraszam. Chciałbym się teraz wziąć

za staw biodrowy pani Peters. Czy może pani przy­

gotować dokumenty i przesłać ją na blok? Ja idę się

myć. Aha, i proszę zawiadomić oddział.

132

ZACZNIJMY OD NOWA

- Zrobione. Będzie na bloku za dziesięć minut.

Półtorej godziny później zaszył ranę operacyjną

i wybiegł ze szpitala. W głowie mu huczało.

Wciąż na nowo przebiegał myślami ich rozmowę

z poprzedniego wieczora i uparcie nasuwał mu się

jeden wniosek: Trevor mógł mieć rację.

Za chwilę się dowie, choćby się waliło i paliło.

Cassie siedziała w salonie, tępo wpatrzona w tele­

wizor. Wyłączył go gwałtownie i stanął z nią twarzą

w twarz. Serce waliło mu jak młotem.

- Czy zabiłaś moje dziecko? - spytał z trudem

panując nad głosem.

Wzdrygnęła się jak od uderzenia.

-Co?

- Słyszałaś, co powiedziałem - warknął. - Czy

zabiłaś moje dziecko? Odpowiadaj, do cholery!

Powoli opuściła głowę.

- Przepraszam - szepnęła. - O mój Boże, przebacz

mi...

Po kredowobiałej twarzy stoczyły się wielkie łzy.

Rzęsy zatrzepotały i nowe łzy wytrysnęły spod zaciś­

niętych powiek.

- Przepraszam - szlochała. - Och, Nick, tak bar­

dzo, bardzo przepraszam...

- Zabiję cię, ty podła dziwko, przysięgam, że cię

zabiję!

Chwycił ją za poły szlafroka i szarpnięciem poder­

wał na równe nogi.

- J a k mogłaś?! - wykrzyczał jej w twarz i ode­

pchnął brutalnie.

Nie zwracając uwagi na jej krzyk, gdy upadła,

wbiegł do sypialni. Wyciągnął walizkę i zaczął się

pakować. Usłyszał, że drzwi się otwierają.

- Co robisz?

ZACZNIJMY OD NOWA

133

- Odchodzę. Muszę wyjść, zanim zrobię coś, czego

mógłbym żałować. Resztę rzeczy wezmę innym razem.

Wychodząc, rzucił klucze na telewizor i zatrzasnął

za sobą drzwi.

Cassie wróciła do pracy po tygodniu. Ale takiego

tygodnia nie chciałaby przeżyć nigdy więcej.

Nick nie dał znaku życia. W końcu musiała po­

rzucić nadzieję.

Wiedziała, że spotkają się w szpitalu, ale na razie

nie chciała się nad tym zastanawiać. Właściwie to już

było bez znaczenia. W środku była martwa.

Za kilka dni otwierano salę operacyjną ortopedii,

ale Cassie była pewna, że Nick użyje wszelkich moż­

liwych wpływów, by tam nie wróciła.

Phila Stephensona zastała w dobrej formie. Od

jego wypadku minęło już siedem tygodni. Robił nad­

zwyczajne postępy, ale stale był zniecierpliwiony, że

to tak długo trwa. Poszła go odwiedzić w nadziei, że

zobaczy w końcu jakąś znajomą twarz, z której nie

wyczyta wiadomego pytania. Lecz natychmiast zo­

stała odarta ze złudzeń.

- Cześć! Lepiej się czujesz? Przyjmij, proszę, wyra­

zy współczucia...

- Och. - Jej uśmiech przygasł. - A więc wiesz.

- Tak. Naprawdę bardzo mi przykro. To musiało

być dla ciebie ciężkie przeżycie.

Odwróciła głowę. W oczach wezbrały łzy.

-Przepraszam. Niech to diabli, nie chciałem...

Masz. - Podał jej chusteczkę.

Wydmuchała nos i otarła policzki.

- T o ja przepraszam. Czasem po prostu...

- Rozumiem. - Westchnął ciężko. - Wiesz, praw­

dopodobnie nie będę już mógł mieć dzieci. Nawet

134

ZACZNIJMY OD NOWA

zakładając, że całość będzie jako tako funkcjonować,

nasieniowody są prawie na pewno pozarastane.

Przysiadła na brzegu łóżka i spojrzała mu w oczy.

-Przykro mi. Nie wiedziałam. To znaczy... wie­

działam, że jest takie niebezpieczeństwo, ale Mike

Hooper był dobrej myśli.

- No cóż, jeszcze nie przesądził sprawy, ale nie jest

już takim optymistą. Ale i tak miałem szczęście. Oca­

liłem skórę, a poza tym gdyby nie ten wypadek, nie

spotkałbym Linzi. - Zaśmiał się sucho. - Nieszczególny

moment, żeby się zakochać, co? Cóż mogę jej zaofia­

rować? Pokiereszowane ciało, z którego najprawdopo­

dobniej niewiele będzie mieć pożytku, i zawód pod

znakiem zapytania.

Phil był reporterem. Ta praca wymagała szybkości.

Jakiekolwiek ograniczenie fizyczne mogło położyć kres

jego karierze.

- Mógłbyś sprzedać jakiemuś pismu swoją historię.

Do końca życia nie musiałbyś pracować.

- Nie sądzę, żeby mi aż tyle zapłacili - zachichotał.

- A Linzi? Jak ona to widzi?

- Nie wiem, naprawdę. Trzymałem swoje uczucia

w tajemnicy, bo, jak ci już mówiłem, tak śmiesznie

mało mam jej do zaoferowania, że nie byłoby w po­

rządku wywierać na nią jakąś presję. Za nic w świecie

nie chciałbym, żeby zgodziła się wyjść za mnie z po­

czucia winy.

- A może ona też się w tobie zakochała? W końcu

nie musi tu przychodzić, a ciągle przychodzi.

Wyraz jego twarzy świadczył, że nie ma wielkiej

nadziei.

-Może czuje się winna - powtórzył posępnie.

- Och, nie wiem. Gdybym chociaż miał pojęcie, w ja­

kim będę stanie, kiedy to wszystko się skończy!

ZACZNIJMY OD NOWA

135

Cassie ścisnęła go za rękę i wstała.

- Czas pokaże. Musisz czekać. Przecież jest coraz

lepiej. No, miło mi cię było zobaczyć.

Obrzucił ją krytycznym spojrzeniem.

- Nie miej mi za złe tej uwagi, ale wyglądasz jak

śmierć na chorągwi.

- Ale czuję się dobrze. Wolę być tutaj, pracować.

Muszę sobie jakoś poradzić.

Siedziała właśnie nad stertą wydruków komputero­

wych, gdy wszedł Nick.

- Przepraszam - rzekł, patrząc przez nią jak przez

szybę i podniósł słuchawkę telefonu.

- Nie przeszkadzaj sobie - mruknęła.

Starała się nie zwracać na niego uwagi, tak samo

jak on nie zwracał uwagi na nią. Ale obrzuciła go

ukradkowym spojrzeniem i zdumiała się, jak źle wy­

glądał. Nagle ich oczy się spotkały. Po dłuższej chwili

Nick odwrócił wzrok, a ona, opuściwszy głowę, wpat­

rzyła się w litery i cyfry pozbawione w tej chwili

wszelkiej treści. Nikt nigdy nie patrzył na nią w taki

sposób, z taką nie skrywaną nienawiścią.

Sięgnęła po swoją kawę, ale ręce tak jej się trzęsły,

że zalała sobie cały wydruk.

- Cholera!

Porwała garść chusteczek higienicznych i bezskute­

cznie próbowała oczyścić papiery. W końcu zmięła

wszystko w dużą kulę i cisnęła ją w drugi koniec

pokoju.

Nick przyglądał jej się zimno.

- Cóż to, czyżby wyrzuty sumienia tak wytrącały cię

z równowagi? - spytał ironicznie.

Patrzyła na niego dłuższą chwilę. Jakże bolało

ją serce!

- Ty mnie chyba serdecznie nienawidzisz - szepnęła.

136

ZACZNIJMY OD NOWA

- Mało powiedziane! - prychnął. - Będziesz tu

cały dzień?

Skinęła głową.

- W czasie lunchu chcę pojechać do mieszkania

i zabrać resztę rzeczy.

Spuściła wzrok. Nie była w stanie na niego patrzeć.

- Dobrze.

Drzwi zamknęły się cicho. Z westchnieniem wróciła

do komputera, próbując zmusić go do wyjawienia

swoich sekretów.

Salę operacyjną otwierano zaraz po Wielkanocy, ale

Cassie nie znalazła się na liście personelu. Nic dziw­

nego. Przełożona pielęgniarek powiedziała jej, że ma

zostać na ortopedii do powrotu siostry Crusoe, a po­

tem, jeśli zechce, będzie mogła wrócić na blok.

Od Mary-Jo Cassie słyszała, że jej miejsce zajęła

Alice i że Nickowi źle się z nią współpracuje.

-I bardzo dobrze - mruknęła.

Mary-Jo przyglądała się przyjaciółce z troską

w oczach.

- Co się z wami stało? Dopóki nie poroniłaś, byliście

tacy szczęśliwi.

- Czyżby? - Cassie zaśmiała się głucho. - Chyba

oboje po prostu udawaliśmy. Bez dziecka wszystko

straciło sens.

- Biedactwo. A ja myślałam, że dla ciebie to na­

prawdę było to.

- Bo dla mnie było. Ale dla Nicka... To wszystko

z powodu jego syna. Nie mógł znieść myśli, że miałby

przejść przez to całe piekło z kolejnym dzieckiem.

Uważał, że mniejszym złem będzie małżeństwo. Ale to

nie zdałoby egzaminu. On mnie po prostu nie kochał.

- Och, trele-morele!

ZACZNIJMY OD NOWA

137

-Co?

- Oczywiście że cię kochał. - Mary-Jo wzruszyła

ramionami. - I założę się, że ciągle jeszcze kocha.

Patrzy na ciebie jak na coś najcenniejszego na świecie.

Cassie odpowiedziała gorzkim śmiechem.

- Gdybyś zobaczyła, jak teraz na mnie patrzy,

na pewno byś tak nie myślała. On mnie nienawidzi,

M-J. Nienawidzi z całej duszy. Obwinia mnie za

to poronienie. Z początku myślałam, że ma rację.

Ale mój lekarz twierdzi, że w dwunastym tygodniu

poronienia są stosunkowo częste i że nie mam powodu

czuć się winną.

- Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? Na

miłość boską, Cassie, nie mówże o tym tak, jakbyś

przerwała ciążę!

- Ale ja się rzeczywiście forsowałam, nawet kiedy

kiepsko się czułam. Powinnam była wziąć zwolnienie,

ale tak mało było ludzi...

- A kiedy jest dużo?! - prychnęła Mary-Jo. - Lekarz

ma rację, Cassie. To nie twoja wina. Przestań się

zadręczać. Słuchaj, muszę lecieć. Uważaj na siebie.

Jesteś bardzo blada. Uciekam, bo jeszcze się spóźnię

i Nick rzuci we mnie narzędziem.

- Nie wątpię, że trzęsiesz się ze strachu.

- Jak galareta. Pa.

- P a .

Cassie odprowadziła ją wzrokiem. A więc Nick

zrobił się taki nieznośny w pracy? Świadomość, że on

też jest nieszczęśliwy, przyniosła jej ponurą satysfakcję.

W następnym tygodniu z hukiem wyszły na jaw

sprawki Charlesa Armitage'a i jego kumpli. Śledztwo

dobiegło końca, a jego rezultatem była między innymi

decyzja o zamknięciu z końcem kwietnia kilku

138

ZACZNIJMY OD NOWA

oddziałów szpitala. Pacjentów zaczęto stopniowo prze­

nosić do innych placówek. Poważnej redukcji miała

ulec między innymi ortopedia. Ich sala operacyjna,

dopiero co otwarta, miała zostać zamknięta, tym razem

na dobre. Cały personel pielęgniarski stracił pracę.

Co do lekarzy, Miles Richardson odchodził na

wcześniejszą emeryturę, a Nick został na bruku. Miles

powiedział mu o tym w piątek, tuż przed jego wyjaz­

dem do Suffolk.

- Przykro mi, chłopie. Nie wiem, gdzie pójdziesz,

ale będę szczęśliwy, mogąc ci służyć najlepszymi refe­

rencjami. Jesteś świetny. To naprawdę cholerna strata.

Wzruszony pochwałą Milesa Nick odchrząknął.

- Dziękuję, panie doktorze.

- Nie „panuj" mi, Nick. Będzie mi brakowało ciebie

i Cassie. Przykro mi z powodu tej ciąży. A jeszcze

bardziej mi przykro, że wam się nie ułożyło. Ale może

kiedy ona przyjdzie do siebie...

- Chyba najlepiej będzie, jeśli każde z nas pójdzie

swoją drogą. Przepraszam, ale trochę się śpieszę. Za­

bieram dziś Tima na weekend.

Opuściwszy Milesa, ruszył korytarzem w kierunku

wyjścia. Nagle się zatrzymał. Przy drzwiach stała Cas­

sie. Przyglądała mu się niepewnie.

- Nick? - zagadnęła.

Spojrzał na nią. Boże, jak ona wygląda! Chuda

i wymizerowana, pusty wzrok. Może poczucie winy jest

wystarczającą karą?

- Słyszałam, że straciłeś pracę. Przykro mi.

- Ty też straciłaś swoją. Co teraz zrobisz?

- Nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Coś się

znajdzie. Jedziesz do Tima?

-Tak.

Pogrzebała w kieszeni i wyciągnęła kopertę.

ZACZNIJMY OD NOWA 139

- Czy możesz mu to dać?

Przyglądał się jej podejrzliwie.

- Po co ci korespondencja z moim synem?

- Och, na miłość boską, gdybym knuła jakiś pod­

stęp, mogłabym przecież posłać to pocztą. Napisałam

mu o jeżu. Ma małe. Myślałam, że chciałby wiedzieć.

Głos jej się załamał. Nick powoli wziął list.

- Przekażę. Dziękuję, że o nim pomyślałaś.

Odwróciła się i odeszła. Patrzył za nią z ciężkim

sercem.

- Dlaczego, Cassie, dlaczego? - szepnął. - Mogło

być tak pięknie...

W niedzielę, gdy Nick odwiózł Tima, zamiast ucie­

kać do Londynu został na kolacji z Jennifer i Andrew.

Tim leżał już w łóżku, a oni gawędzili w kuchni. Nick

opowiedział im o stracie pracy i o Cassie. Oboje byli

zaszokowani.

- Myślałam, że zabrałeś wtedy Tima do swoich

rodziców, bo Cassie źle się czuła, a nie... Och, Nick!

- Szare oczy Jennifer były pełne ciepła i współczucia.

- Och, kochany!

Przykryła jego dłoń swoją i uścisnęła. Lecz Nick

wyrwał jej rękę, gwałtownie wstał i wbił puste spoj­

rzenie w okno.

- Zostaw go - powiedział cicho Andrew.

- Przepraszam - westchnął po chwili Nick. - Nie

jestem dobry w przyjmowaniu kondolencji.

- Mogę to zrozumieć - mruknął Andrew. - Słuchaj,

pamiętasz, jak mówiłeś, że nie zależy ci już na

Londynie?

- Tak, pamiętam. Szczerze mówiąc, nie ma dla mnie

znaczenia, gdzie będę pracował. A co, masz jakąś

propozycję?

140

ZACZNIJMY OD NOWA

-Michael Barrington odchodzi na stanowisko

konsultanta do Ipswich. Jak na razie jego miejsce

jest wolne.

Nick wodził wzrokiem od jednego do drugiego.

-I nie miałbyś nic przeciwko temu? To znaczy, nie

przeszkadzałoby ci, że tu jestem?

-Jakoś przeżyję. - Andrew uśmiechnął się nie­

znacznie. - Natomiast znam jednego faceta, który

byłby absolutnie uszczęśliwiony.

Po raz pierwszy od wielu tygodni w sercu Nicka

zapłonął promyk nadziei.

- Cudownie byłoby mieć Tima tak blisko. Musiał­

bym tylko zaczarować dyrekcję.

- Nie sądzę, żebyś miał z tym wielkie problemy.

Mayhew wciąż bardzo dobrze cię wspomina. Poga­

dam z nim i powiem, żeby do ciebie zadzwonił.

- Chyba powinienem po prostu złożyć podanie.

Jennifer roześmiała się.

- Chcesz tę pracę czy nie?

Przyglądał jej się chwilę, po czym kąciki warg

uniosły mu się w uśmiechu.

-Tak. Tak, chcę! Koniecznie z nim porozmawiaj.

Powiedz mu, że jestem do wzięcia.

- A... - Jennifer zawahała się. - Co z Cassie?

Twarz Nicka stężała.

- Co z Cassie? Z Cassie koniec, Jen. Skończone.

Nie ma o czym mówić.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Jesteś proszona na blok operacyjny.

- Co? - Cassie w osłupieniu odłożyła wydruk

komputerowy i wlepiła wzrok w Angelę. - Ja?

- Tak, ty. Mają tam jakiś skomplikowany przypa­

dek, a twój mąż rzucił piłę i oświadczył, że nie jest

w stanie pracować z Alice. Kazał wezwać ciebie.

- Co za zaszczyt - mruknęła Cassie. - Poradzicie

sobie beze mnie?

- Mam nadzieję - rzekła sucho Angela. - Nie ma

ludzi niezastąpionych, moja droga. Idź już, bo z tego

co słyszałam siostra Crusoe przy nim to anioł!

Cassie śmiechem pokryła zdenerwowanie.

- To tylko pogróżki. W gruncie rzeczy jest bardzo

spokojny.

-Aha, spokojny! Zwłaszcza kiedy kopie wózek

w drugi koniec sali!

- O Boże! - Cassie popchnęła stertę papierów

w stronę Angeli. - W twoje ręce, siostro oddziałowa.

- Dzięki. Moje ulubione zajęcie. Czy to aby nie ty

go napuściłaś?

- Możesz mi wierzyć, że wolałabym zostać tutaj!

Na bloku operacyjnym wszyscy chodzili na pa­

luszkach.

- Nareszcie! - ryknął Nick. - Czemu tak długo?

-Kłania się teoria względności. Kiedy czekasz,

czas się wlecze. Jak to miło być tak oczekiwaną!

142

ZACZNIJMY OD NOWA

Odburknął coś niewyraźnie i dodał, że skoro już tu

jest, mogłaby się pospieszyć.

W szatni zastała wyciągnięte na krzesłach Alice

i Mary-Jo.

- Oho, przybyły posiłki. No to bawcie się dobrze,

moje miłe - rzekła Alice z filozoficznym spokojem.

- Ja idę lizać rany zadane mojej ambicji.

Cassie włożyła sterylne ubranie i podeszła do

umywalki.

- Gotowa?

- Myję się! Uspokój się, Nick.

- Jak mogę się uspokoić? Mam na stole pacjenta

ze zmiażdżonym barkiem i muszę operować w asyście

kompletnych nieuków! Rusz się, do cholery!

Osuszyła ręce serwetą i rzuciła ją do kosza.

-Dobrze. Fartuch, maska, rękawiczki i do ro-

boty.

- Ja naprawdę wiem, co trzeba robić - powiedziała

do oddalających się pleców Nicka.

Z ciężkim westchnieniem ubrała się do końca

i weszła do sali.

Zdążyła już zapomnieć, jak to jest stać tak blisko

niego. Odsunęła się trochę, a on rzucił jej znad maski

groźne spojrzenie.

- Czemu stoisz metr ode mnie? Jak możesz stam­

tąd widzieć, co robię? Wróćże na miejsce, kobieto!

Musiała zmobilizować całą swoją wolę, ale wzięła

głęboki wdech i stanęła przy jego boku.

-Teraz lepiej - burknął, a za chwilę dźgnął ją

łokciem w klatkę piersiową. - Nie stójże mi na drodze!

- warknął.

Mary-Jo zachichotała.

Cassie straciła panowanie nad sobą. Całe to napie-

cie spowodowane jego bliskością, koniecznością po-

ZACZNIJMY OD NOWA

143

wściągania emocji wybuchło w niepowstrzymanym

śmiechu. Nick wbił w nią palące spojrzenie.

- Co cię tak bawi? - syknął.

- Ty! - powiedziała otwarcie. - Jesteś po prostu

śmieszny!

Odetchnął głęboko i rozejrzał się po twarzach

wokół siebie.

- Przepraszam. Możemy kontynuować?

Odpowiedziało mu zbiorowe westchnienie ulgi.

Od tej chwili już się nie odzywał, jeśli nie liczyć

próśb o narzędzia i sporadycznych uwag skierowa­

nych do anestezjologa. Po około godzinie skończył.

Cassie zaczęła liczyć gaziki, a on zaszył ranę.

Gdy wyszli, zwrócił się do niej z niepewnym

uśmiechem.

- Dzięki. Zdaję sobie sprawę, że naszą znajomość

trudno nazwać udaną, ale chcę, żebyś wiedziała, że

jesteś najlepszą instrumentariuszką, z jaką kiedykol­

wiek pracowałem.

Z trudem powstrzymała się, żeby nie wybuchnąć

płaczem.

- Dziękuję - odparła drżącym głosem i uciekła do

szatni.

- W porządku? - spytała łagodnie Mary-Jo.

- Przeżyję. Muszę już wracać na oddział. Mało nas

tam ostatnio.

Przyszła w samą porę. Fizjoterapeutka postanowi­

ła po raz pierwszy spionizować Phila Stephensona.

Wspólnie pomogły mu przełożyć nogi przez krawędź

łóżka i zsunąć się na brzeg.

Właśnie miał przenieść ciężar ciała na stopy, gdy

Cassie rzuciła okiem na drzwi i ujrzała w nich Linzi.

Wpatrywała się w nogi Philipa. Twarz miała kre-

dowobiałą.

144

ZACZNIJMY OD NOWA

- O Boże! - wyszeptała.

Cassie przyjrzała się Philipowi. Miednicę miał na­

dal unieruchomioną, nogi cienkie, wychudzone, uda

i brzuch całe w pomarszczonych bliznach. Znów

przeniosła wzrok na Linzi. Opierała się ciężko o fra­

mugę. Była wstrząśnięta.

- Och, Phil - szepnęła drżącym głosem i po poli­

czkach spłynęły jej wielkie łzy.

Jej dłoń powędrowała do ust. Stłumiwszy krzyk,

odwróciła się i uciekła.

-Pójdę po nią - zaproponowała Cassie. Philip

przytrzymał ją zaskakująco silnie. Jego twarz była jak

martwa.

- Nie. Niech idzie.

- Ona wróci, Phil.

- Nie, Cassie. Nie sądzę. Widziałaś jej twarz?

Żadne poczucie winy nie przezwycięży wstrętu.

Nieoczekiwanie odepchnął się od brzegu łóżka

i uczepił się Cassie i fizjoterapeutki.

- Pomóżcie mi - warknął.

W jego głosie dźwięczał taki ból, że Cassie mało

serce nie pękło.

Powoli obeszli pokój i odprowadzili go do łó­

żka.

- Świetnie - powiedziała wesoło fizjoterapeutka.

- Wkrótce będziesz biegał.

Odwrócił głowę. Fizjoterapeutka wzruszyła ramio-

nami i spojrzała pytająco na Cassie.

- Zostanę - zasygnalizowała pielęgniarka samymi

wargami i zwróciła się do niego.

- Jak się czujesz, Phil?

- A jak myślisz?

- Słuchaj, to był po prostu chwilowy szok. Na

pewno przez to żelastwo.

ZACZNIJMY OD NOWA

145

- Bądź uczciwa, Cassie. Popatrz na mnie. Czy ty byś

mnie chciała?

Spojrzała mu w oczy.

- Gdybym cię kochała, nie miałoby to dla mnie

znaczenia. Nic nie miałoby znaczenia. W miłości tak

już jest.

- Ty i Nick zerwaliście ze sobą?

- Tak. - Odwróciła wzrok.

-Przykro mi. Wiem, jak go kochałaś. Ciągle go

kochasz, prawda?

- Tak. - Skinęła głową. - Ciągle go kocham i chyba

zawsze będę go kochać.

- Ach, Cassie - westchnął ciężko Phil. - Dlaczego

musiałem spotkać Linzi teraz, gdy tak mało mogę jej

zaofiarować?

Mówił zdławionym głosem, a na jego poduszkę

spadła samotna łza.

- Niezła z nas para, co Phil?

Podała mu chusteczkę, którą na moment przycisnął

do oczu. Uśmiechnął się blado.

- Przepraszam. - Odetchnął głęboko i uścisnął jej

dłoń. - Co zamierzasz teraz zrobić ze swoim życiem?

- Nie wiem. Co mogę zrobić? Pozbierać się i zacząć

od nowa. Nie mam innego wyjścia. A ty?

- On ożeni się ze mną. Przynajmniej taką mam

nadzieję - usłyszeli.

Phil odwrócił się ku drzwiom. Na jego twarzy

malowało się niedowierzanie.

- Linzi?

Cassie zsunęła się z brzegu łóżka i wymknęła się na

korytarz, cichutko zamykając drzwi. Obok niej przy­

stanęła Sue.

- Co to ma znaczyć? Linzi wchodzi, potem wybiega,

potem wpada z powrotem... Co się dzieje?

146

ZACZNIJMY OD NOWA

- Zdaje się, że właśnie mu się oświadczyła.

- Jak romantycznie! - rozmarzyła się Sue. - Uwiel­

biam szczęśliwe zakończenia, a ty?

Cassie odpowiedziała wymuszonym uśmiechem.

- Ciekawe, czy nie znalazłoby się jeszcze jakieś

jedno... -powiedziała cicho.

Tego samego dnia koło południa Miles wezwał

Nicka do swojego gabinetu.

- Siadaj, siadaj. Kawy?

- Chętnie, dziękuję.

Miles postawił przed nim kubek i opadł na krzesło.

- Słyszałem, że urządziłeś na bloku małą scenę.

-Tak. - Nick westchnął ciężko. - Przepraszam.

Niesłusznie wydarłem się na Alice. To nie była jej wina.

- Ja cię rozumiem. Kto raz pracował z Cassie, nie

chce pracować z nikim innym. Prosiłem, żeby ją

przenieść z powrotem na blok, ale podobno jest na

razie niezbędna na oddziale.

- Ja też prosiłem, ale mojej opinii nikt nie bierze pod

uwagę. Wszyscy myślą, że po prostu chcę być z żoną.

-A chcesz? - Miles obrzucił go badawczym spo­

jrzeniem.

Nick drżącą ręką zamieszał kawę.

-Tak. Chcę.

- To czemu nie spróbujesz tego naprawić?

- Ponieważ ona zabiła moje dziecko - rzekł cicho.

- Bzdura! Co ty pleciesz?

- To nie było poronienie. Ona przerwała ciążę.

- Nonsens, Nick. Znam Cassie od lat. Coś podob-

nego nawet nie przeszłoby jej przez myśl. Dlaczego

tak sądzisz?

- Sama się do tego przyznała.

Miles był wyraźnie wstrząśnięty.

ZACZNIJMY OD NOWA

147

- Coś takiego. Biedactwo. Musiało się z nią dziać

coś bardzo złego.

- To moja wina. Zmusiłem ją do małżeństwa. Nie

dałem jej wyboru.

- A teraz nie możesz jej wybaczyć?

Spojrzał na swoje ręce, ręce, którymi ją pieścił,

przytulał, a w końcu odepchnął.

- To już nie o to chodzi. Ona nie może wybaczyć

sobie. To ją zabija. Ale wkrótce zejdę jej z drogi

i wtedy może wróci do równowagi. Staram się o miej­

sce w Suffolk.

-Tak, o tym też chciałem z tobą porozmawiać.

Tamtejszy konsultant, Mayhew, dzwonił do mnie. To

wprawdzie niemal formalność, ale chce, żebym ci dał

referencje. I co mam mu napisać o twoim zachowaniu

na bloku operacyjnym?

- Nie wiem. - Nick nie zareagował na uśmiech

Richardsona. - Napisz mu, że coś mnie napadło.

Nieważne. Wszystko nieważne...

Głos mu się załamał.

- Miles... ja ją kocham.

-Więc powiedz jej to. Idź do niej, porozmawiaj.

Nigdy nie jest za późno, żeby przebaczyć, Nick, sobie

i drugiemu człowiekowi. Proszę, spróbuj. Najwyżej się

nie uda.

Nick zaśmiał się gorzko.

- To wszystko, co masz mi do powiedzenia?

- Powiedz, widzisz jakiś inny sposób?

- Nie. - Wstał. - Masz rację. Nie ma innego

sposobu. Muszę spróbować. Nie mam nic do stracenia.

Gdy zadzwonił dzwonek u drzwi, Cassie siedziała

w ogrodzie i rzucała okruszyny rudzikowi.

Otworzyła i osłupiała.

148 ZACZNIJMY OD NOWA

- Nick? Co cię sprowadza?

Miał ze sobą róże i frezje. Wyczuła ich zapach,

zanim podał jej bukiet.

- Chciałem z tobą porozmawiać. Mogę wejść?

Gdy brała kwiaty, trzęsły jej się ręce, aż papier

szeleścił.

- Rozgość się. Wstawię je tylko do wody.

Poszła do kuchni. Napełniła wodą stary dzbanek.

Ułożyła kwiaty, nastawiła wodę w czajniku, umyła

kilka kubków, wytarła ręce. Dopiero po chwili z bi­

jącym sercem wróciła do salonu. Nick stał przy biurku

i pilnie się czemuś przyglądał.

- Co to jest? - W jego głosie brzmiało napięcie.

Serce Cassie zamarło.

- Zdjęcie usg.

- Dziecka?

Przytaknęła.

- Wiem, że nie powinnam tego trzymać, ale to

wszystko, co mi zostało...

Chwilę patrzył na zdjęcie, po czym odłożył je

i skierował wzrok na nią.

- Przerwałaś tę ciążę, Cassie?

- Co? - Krew odpłynęła jej z twarzy. - Co ty

wygadujesz, Nick?

- Odpowiedz!

- Nie! Oczywiście, że nie! Na Boga, Nick, skąd ci

to przyszło do głowy?

- Przecież sama powiedziałaś, że zabiłaś dziecko!

- Bo za ciężko pracowałam, nie odpoczywałam, za

mało jadłam, ale nigdy... o Boże, Nick, nie! Jakże

mogłabym z zimną krwią zamordować nasze dziecko?

Jak mogłeś w ogóle coś takiego pomyśleć?

-Trevor - powiedział chrapliwie. - Trevor tak

powiedział, a ja mu uwierzyłem. Sugerował, że dzie-

ZACZNIJMY OD NOWA

149

cko byłoby ci przeszkodą w przyjemnym spędzaniu

czasu, gdy mnie nie ma. Uwierzyłem mu. Och, Cassie,

co ja zrobiłem? Czy zdołasz mi kiedykolwiek wy­

baczyć?

- Kiedy ci to powiedział?

-W poniedziałek, tuż przed moim powrotem

do domu.

- Jak mogłeś uwierzyć?

- Spytałem cię, czy zabiłaś dziecko, a ty powtarza­

łaś tylko, że bardzo przepraszasz. Co miałem myśleć?

- Powiedziałam tak, bo byłam udręczona poczu­

ciem winy. Co za straszliwe nieporozumienie!

Podeszła do okna i wpatrzyła się w ciemniejący

ogród.

- Czemu dziś przyszedłeś?

- Żeby ci powiedzieć, że cię kocham, że ci przeba­

czyłem i zapytać, czy ty możesz przebaczyć sobie

i wrócić do mnie. Myślę, że to ostatnie jest aktualne,

choć okazuje się, że to ja muszę cię błagać o przeba­

czenie.

Położył dłonie na jej ramionach i przyciągnął do

siebie. Głos mu drżał.

- Kocham cię, Cassie. Nie mogę żyć bez ciebie. Czy

dasz mi jeszcze jedną szansę? Tak bardzo cię po­

trzebuję. Jesteś całym moim światem, Cassie. Odezwij

się do mnie, kochanie.

Umilkł, a ona wtuliła twarz w jego ramię.

-I ja cię kocham. Och, Nick, tak za tobą tęskniłam

- wyszlochała.

Ich usta spotkały się i pocałunek przekreślił długie

tygodnie cierpienia.

Później, gdy leżeli objęci w łóżku, Nick powiedział

Cassie o pracy w Suffolk.

150

ZACZNIJMY OD NOWA

- Byłbym bliżej Tima. Mógłbym chodzić na różne

szkolne imprezy, widywać się z nim w dni powszednie.

Z dala od niego czuję się samotnie. Nie wiem tylko,

jak ty się zapatrujesz na wyprowadzkę z Londynu.

Cassie przywarła do niego jeszcze ciaśniej.

- Nieważne, gdzie będę mieszkać, byle z tobą.

Wiem, jak bardzo tęsknisz za Timem. Między innymi

dlatego zgodziłam się wyjść za ciebie, bo widziałam,

jaki ból sprawia ci rozłąka z dzieckiem.

- Rozłąka z tobą też sprawiła mi straszny ból. Boże,

chyba nigdy w życiu nie byłem taki nieszczęśliwy.

Kiedy pomyślę, że zostawiłem cię tu samą, po stracie

dziecka, że napadłem na ciebie jak furiat...

-Przestań - przerwała, chcąc być sprawiedliwa.

- Gdybym postąpiła tak, jak myślałeś, miałbyś pełne

prawo. Ja w każdym razie uważałam, że na to zasługuję.

- Bzdura, Cassie. To ja powinienem był cię po­

wstrzymać, żebyś się nie przemęczała.

- Przecież próbowałeś. Ale ja przyjmowałam to tak,

jakby chodziło ci o dziecko, tylko o dziecko. A chcia­

łam, żebyś mnie kochał dla mnie samej.

Jego oczy nigdy nie były tak błękitne.

-Ależ ja cię kochałem, Cassie. Zakochałem się

w tobie już wtedy, gdy wpadłaś na mnie na korytarzu,

gdy pierwszy raz cię dotknąłem. Nie chciałem tego,

szczególnie odkąd zdałem sobie sprawę, że to ty rozbiłaś

małżeństwo Jodie i Simona, ale nie mogłem ci się oprzeć.

Zdumiona, szeroko otworzyła oczy.

- Nie miałam z tym nic wspólnego. Oni rozeszli się

na długo potem, jak się dowiedziałam, że w ogóle jest

żonaty.

- Nie wiedziałaś?

- Oczywiście, że nie! Doprawdy, za kogo ty mnie

masz, Nick?

ZACZNIJMY OD NOWA 1 5 1

- Przepraszam - westchnął ciężko. - Przez całe lata

wybierałem sobie kobiety, które nie chciały się an­

gażować uczuciowo, którym wystarczała ta odrobina,

jaką mogłem im dać i nie oczekiwały niczego więcej.

A teraz, kiedy wreszcie spotkałem prawdziwą, ciepłą,

uczciwą dziewczynę, nie umiem z nią postępować.

-Uścisnął jej palce. - Kochałem Jennifer. Ona jest taka

jak ty: dobra, szlachetna, uczciwa. Lecz ja potrak­

towałem ją jak śmieć. Teraz ma to, na co zasługuje

i naprawdę się z tego cieszę, ale ponieważ już od tak

dawna nikomu na mnie nie zależało, po prostu nie

śmiem w to uwierzyć. Tak zgorzkniałem, że nie umiem

się poznać na autentycznej uczciwości.

- Jakbym siebie słyszała! Kiedy Jodie przyszła mnie

prosić, żebym dała spokój Simonowi, byłam przerażo­

na. Nie miałam pojęcia, że jest żonaty. Więc kiedy się

dowiedziałam o Timie, od razu uznałam, że okłamujesz

mnie tak samo jak on. Myślałam sobie: „Dwa razy ten

sam błąd! Ależ się znam na ludziach, nie ma co!".

- Rzeczywiście. Leżysz ze mną w łóżku. To chyba

nie najlepiej o tobie świadczy - zaśmiał się.

Uniosła się na łokciu i zajrzała mu w oczy.

- Czy możemy zacząć od nowa? Żadnych kłamstw,

żadnych sekretów, jeśli czegoś nie rozumiemy, pytamy.

Dobrze?

- Och, Cassie, niczego bardziej nie pragnę. - Porwał

ją w ramiona i czule pocałował. - Kocham cię. Prze­

praszam, że nie umiałem ci tego okazać, ale to się

zmieni. Od zaraz.

- No dobrze. Masz tę pracę.

Nick uścisnął wyciągniętą nad biurkiem dłoń

Mayhewa.

- Dziękuję. Bardzo się cieszę.

152

ZACZNIJMY OD NOWA

- Świetnie. Jest tylko jedna kwestia.

-Tak?

- Współpraca z instrumentariuszkami.

-Ach, tak... - Nick odchrząknął. - To się więcej

nie powtórzy. Widzi pan, panie doktorze, zapomnia­

łem powiedzieć, że mogę przyjąć tę pracę tylko pod

pewnym warunkiem.

Mayhew pytająco uniósł brwi.

- Przychodzę z własną instrurnentariuszką.

- A czy jest jakiś szczególny powód, dla którego ta

właśnie instrurnentariuszka jest ci niezbędna?

-Tak. - Nick uśmiechnął się szeroko. - To

moja żona.

- No cóż - Mayhew spojrzał na jakiś papier na

swoim biurku. - Sądzę, że w interesie bezpieczeństwa

publicznego lepiej będzie przyjąć także twoją żonę,

Nick. Nawet zdaje mi się, że właśnie w tej chwili ma

rozmowę z przełożoną pielęgniarek. A więc witam

w zespole.

Nick roześmiał się szczerze i głośno, jak nie śmiał

się od dawna.

- Dziękuję. Bardzo dziękuję.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Cieszę się, że

wracasz.

-I ja się z tego cieszę.

- Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że cały personel

żeński będzie zdruzgotany na wieść, że wracasz z żoną?

- Trudno. Czy mogę teraz po nią pójść? Chciałbym

ją panu przedstawić.

- Zdaje się, że już czeka.

Nick otworzył drzwi. Za nimi stała Cassie. Na jej

wargach igrał uśmiech.

- Ty żmijko - powiedział. - Umawialiśmy się prze­

cież, że nie będzie więcej sekretów.

ZACZNIJMY OD NOWA

153

- To należy do kategorii niespodzianek.

- Dostałaś?

- Oczywiście. A ty?

- Ja nie.

-Co?!

- No dobrze, dostałem - ustąpił. - Powiedziałem,

że możemy pracować tylko razem i tak bardzo chcieli

zatrudnić ciebie, że zgodzili się i na mnie. - Musnął jej

wargi pocałunkiem. - Gratulacje.

- I vice versa.

- Stanowimy nadzwyczajny zespół.

- Mhm.

- Kocham cię.

-Twój nowy szef na nas patrzy. Chciałabym go

poznać.

Nick sięgnął ręką do tyłu i zamknął drzwi.

- Później. Na czym to stanęliśmy...?