Bolesław Bierut

Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki,
ps.

Janowski,

Iwaniuk,

Tomasz,

Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia
1892 w Rurach Jezuickich/Brygidowskich ,
zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski
działacz komunistyczny, agent NKWD,
przewodniczący Krajowej Rady Narodowej
od 1944, pierwszy stalinowski przywódca
Polski Ludowej, prezydent RP od 1947,
Przewodniczący KC PZPR od 1948,
premier PRL od 1952.

Od 1912 związany z lewicowym ruchem
robotniczym (PPS-Lewica), od 1918 w
KPP. Na jednym z partyjnych zebrań
poznał Jana Hempla, pod jego wpływem

Bierut zerwał z religią. W 1919 wystąpił z KPP i przyłączył się (razem z
Hemplem), do skrajnie lewicowego Związku Robotniczego Stowarzyszeń
Spożywczych. W 1921 ponownie wstąpił do KPP. W 1924 został
aresztowany za działalność komunistyczną, następnie uniewinniony i
zwolniony z więzienia, został etatowym funkcjonariuszem KPP. Od maja
1925 do maja 1926 przebywał w Moskwie na kursach partyjnych, pod
pseudonimem Jan Iwaniuk . W Moskwie odbył szkolenie w zakresie zasad
konspiracji, pracy wywiadowczej i sabotażowej, poznał także ścisłe
kierownictwo KPP.

W 1932 wrócił do Polski. Od października 1932 do stycznia 1933 sprawował
funkcję sekretarza komitetu KPP w Łodzi, następnie przeszedł do wydziału
wojskowego KPP (działającego na rzecz wywiadu ZSRR), współpracując z
wywiadem sowieckim. Od tego momentu podjął też działalność dywersyjno-
szpiegowską przeciwko Polsce.

11 grudnia 1933 został aresztowany i w lutym 1935 skazany na 7 lat
więzienia, następnie był więziony przez władze sanacyjne w Rawiczu, dzięki
czemu udało mu się "przeczekać" stalinowskie czystki. Po amnestii w 1938,
okres do 1939 spędził w Warszawie, gdzie pracował jako księgowy w
Społem.

Po wybuchu II wojny światowej zbiegł na tereny okupowane przez Armię
Czerwoną. Przebywał potem na terenie ZSRR i na polskich terenach
okupowanych przez ZSRR. Zrzekł się obywatelstwa polskiego i przyjął
obywatelstwo sowieckie. Od października 1939 pracował w Kowlu, a
następnie na budowie zorganizowanej przez Komisariat Komunikacji ZSRR
(listopad 1939-czerwiec 1940). Od lata 1941 przebywał w Mińsku, jako
kierownik Wydziału Żywnościowego w urzędzie miasta (wtedy niemiecka
administracja), pozostając jednocześnie w kontakcie z wywiadem sowieckim.
W ZSRR przyjął nazwisko Bierut od pierwszych sylab nazwisk którymi
posługiwał się pełniąc swoje funkcje, w Kominternie: Bieńkowski i w GRU:
Rutkowski.

W lipcu 1943 został przerzucony do Polski, gdzie wszedł w skład KC PPR
pod pseudonimem Bolesław Birkowski. Od stycznia 1944 przewodniczący
KRN. Po objęciu przywództwa KRN, zarysował się wyraźny konflikt Bieruta z
ówczesnym szefem PPR Władysławem Gomułką, Na tle tego konfliktu Bierut
wysłał 10 czerwca 1944 donos do szefa Kominternu, Georgija Dymitrowa, w
którym oskarżył kierownictwo PPR (zwłaszcza Gomułkę, oraz wspierających
go Władysława Kowalskiego i Ignacego Logę), o "grupowe metody pracy
(tzw. frakcyjność), bezpryncypialność, dokonywanie nieustannych zygzaków
od sekciarstwa do skrajnego oportunizmu.

5 sierpnia 1944 udał się do Moskwy, gdzie uczestniczył w rozmowach z
premierem Rządu RP na uchodźstwie Stanisławem Mikołajczykiem. Bierut
jednoznacznie zadeklarował rezygnację z polskich terenów wschodnich,
m.in. zapewniając Stalina w dniu 12 października 1944, iż: Jesteśmy tu, by w
imieniu Polski żądać, by Lwów należał do Rosji. Już wówczas Bierut
otrzymał instrukcje od Stalina o zaostrzeniu działalności PKWN na terenie
tzw. "Polski Lubelskiej", zmierzające do pogłębienia represji wobec sił
niepodległościowych,

realizowanych

przez

tworzący

się

aparat

bezpieczeństwa PKWN, wywiad ZSRR i siły NKWD.

19-26 kwietnia 1945 Bierut ponownie przebywał w Moskwie na czele tzw.
delegacji polskiej, gdzie w jego obecności Józef Stalin i Edward Osóbka
Morawski podpisali "układ o przyjaźni, wzajemnej pomocy i powojennej
współpracy polsko-sowieckiej" (w tym czasie NKWD przetrzymywało w
więzieniach

16

przywódców

Polskiego

Państwa

Podziemnego

aresztowanych pod koniec marca 1945, o czym Bierut wiedział.

28 czerwca 1945 Bierut powołał Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, w
którym

dominującą

rolę

odgrywali

przedstawiciele

ugrupowań

komunistycznych i lewicowych. Po I Zjeździe PPR w grudniu 1945 wszedł w
skład Biura Politycznego PPR jako członek tajny (oficjalnie przedstawiano go
jako bezpartyjnego szefa KRN), gdzie reprezentował tendencję skrajnie
promoskiewską.

5 lutego 1947 został wybrany przez Sejm Ustawodawczy (ukonstytuowany w
wyniku sfałszowanych wyborów) na prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
którym był do czasu wyboru Rady Państwa przez nowoobrany Sejm Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej, tj. do 20 listopada 1952 r. Uchwalona 22 lipca
1952 r. Konstytucja Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, nie przewidywała
stanowiska Prezydenta państwa.

Podczas wizyty na Kremlu 15 sierpnia 1948 Stalin udzielił Bierutowi zgody na
usunięcie Gomułki z życia politycznego. Na plenum KC PPR 31 sierpnia
Bierut doprowadził do ustąpienia Gomułki, ostro atakując go w głównym
przemówieniu i oskarżając o tzw. odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne. Po
wchłonięciu resztek uzależnionej od komunistów PPS, co nastąpiło formalnie
na Kongresie Zjednoczeniowym 15-21 grudnia 1948, gdy powstała Polska
Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR), Bierut został 22 grudnia 1948
przewodniczącym Komitetu Centralnego PZPR (I sekretarzem KC PZPR).

Na stanowisku tym kierował czystką w aparacie partyjnym PZPR,
doprowadzając do zdominowania partii przez skrzydło ściśle stalinowskie.
Zwiększył również ilość sowieckich doradców wojskowych w "ludowym"
Wojsku Polskim i milicji, jednocześnie powołując 6 listopada 1949
sowieckiego generała Konstantego Rokossowskiego na stanowisko ministra
Obrony Narodowej i marszałka Polski. 2 sierpnia 1951 doprowadził do
aresztowania Władysława Gomułki, do procesu jednak nie doszło na skutek
śmierci Stalina w 1953.

Bolesław Bierut

Strona 1 z 2

Bolesław Bierut - IV Rozbiór Polski

2010-11-17

http://www.ivrozbiorpolski.pl/index.php?page=bierut

22 lipca 1952 uchwalono Konstytucję Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,
opracowaną przez specjalną komisję pod przewodnictwem Bieruta (na
bieżąco wprowadzającą poprawki Stalina do tekstu ustawy, zgodnie z
wzorcową

konstytucją

stalinowską

z

grudnia

1936),

legalizującą

komunistyczne prawodawstwo i sposób sprawowania władzy (m.in. poprzez
likwidację podstawowej dla państw demokratycznych zasady trójpodziału
władzy). W czasie prac nad konstytucją, Bierut wraz z Bermanem
zaproponowali również zmianę hymnu narodowego i godła Polski (na
socjalistyczne w formie i "ludowe" w treści), na co jednak Stalin nie wyraził
zgody.

Od 20 listopada 1952 do 18 marca 1954 Bierut był premierem PRL.

Sprawując władzę, Bierut był realizatorem polityki uzależniania od ZSRR i
sowietyzacji Polski . Był współodpowiedzialny za liczne zbrodnie systemu
komunistycznego w Polsce (w tym ówczesnego Urzędu Bezpieczeństwa
powołanego do czynnego i bezwzględnego zwalczania terrorem i represjami
przeciwników politycznych komunistów), oraz bezpośrednio odpowiedzialny
(jako przewodniczący Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR – od 1949 aż do
śmierci w 1956) za terror i prześladowania polskich działaczy
niepodległościowych, osobiście nadzorując śledztwa przeciwko żołnierzom
Armii Krajowej i Wojska Polskiego, a także proponując i zatwierdzając wyroki
[stracono 2500 osób]. Ofiarami UB stali się członkowie Armii Krajowej i ludzie
związani z polskim rządem w Londynie. Komunistyczna propaganda
nazywała ich "podziemiem reakcyjnym" lub "zaplutym karłem reakcji". Poparł
oficjalnie IV rozbiór Polski z 17 września 1939 oraz aktywnie wspierał
depolonizację wschodnich terenów Polski włączonych siłą do ZSRR na mocy
paktu Ribbentrop-Mołotow. Ochraniał zbrodniarzy sowieckich i ukraińskich z
OUN-UPA, był odpowiedzialny za stosowanie i utrzymywanie systemu
zorganizowanej przemocy, w celu sterroryzowania społeczeństwa, zwalczał
kościół rzymsko-katolicki który był wówczas bastionem obrony polskości i
niepodległości. Doprowadził m.in. do śmierci Witolda Pileckiego, więźnia
obozu Auschwitz, głównego twórcy ruchu oporu w obozie oraz generała
Emila Fieldorfa, jak również profesora Stefana Ehrenkreutza. W związku z
procesem szesnastu w 1945, nie podjął również żadnych działań
zmierzających do ostrzeżenia ówczesnych przywódców Polskiego Państwa
Podziemnego przed mającym nastąpić porwaniem, uwięzieniem i skazaniem
przez NKWD – o czym został poinformowany wcześniej przez zastępcę
szefa NKWD, Iwana Sierowa. Był bezpośrednio odpowiedzialny za
bezprawne pozbawienie wolności kardynała Stefana Wyszyńskiego, wydając
polecenie jego uwięzienia, na co wcześniej uzyskał zgodę Moskwy.

Bierut był również odpowiedzialny za sfałszowanie wyników referendum
ludowego w 1946. 22 czerwca tego roku wziął udział w naradzie wraz z
Władysławem Gomułką i doradcą radzieckim przy MBP płk. Siemionem
Dawidowem, na której omówił techniczne szczegóły fałszowania wyników
referendum.

Był

inicjatorem

i

nadzorował

sfałszowanie

wyborów

do

Sejmu

Ustawodawczego 19 stycznia 1947.

24 lutego 1949 stanął na czele Komisji Biura Politycznego KC PZPR ds.
Bezpieczeństwa Publicznego, nadzorującej aparat represji stalinowskich w
Polsce.

Zmarł 12 marca 1956 w Moskwie, gdzie był gościem XX Zjazdu KPZR (14-25
lutego 1956), na którym Nikita Chruszczow wygłosił tajny referat
demaskujący zbrodnie stalinizmu: "O kulcie jednostki i jego następstwach".
Istnieje hipoteza, iż Bolesław Bierut został zastrzelony przez członka Biura
Politycznego KC PZPR i jednocześnie agenta sowieckiego, Franciszka
Mazura na polecenie sowieckich mocodawców . Bierut został celowo
zlikwidowany przez Rosjan, ponieważ mógł być istotną przeszkodą w
procesie destalinizacji, ogłoszonym przez Chruszczowa na XX Zjeździe
KPZR.

Po śmierci ciało Bieruta przewieziono 14 marca 1956 do Warszawy, gdzie
wystawiono je na widok publiczny w gmachu KC PZPR. Na pogrzebie, który
odbył się wkrótce potem, pochowano go na Powązkach (gdzie spoczywa
sobie do dzisiaj, co jest skandalem), mowę żałobną wygłosił Edward Ochab.
20 marca 1956, na VI plenum KC PZPR z udziałem Chruszczowa, Edward
Ochab został wybrany nowym I sekretarzem KC PZPR.

W życiu prywatnym miał też ciężki i ciemny charakter. Uczuciowo związany z
wieloma kobietami, m.in. z Małgorzatą Fornalską (żona; mieli córkę) i Wandą
Górską (sekretarka). Od lipca 1921 do II wojny światowej żonaty z Janiną
Górzyńską, z którą miał dwoje dzieci. Jego syn Jan Chyliński pełnił dzięki
koneksjom w latach 70. misję ambasadora Polski w Bonn. Od 1945 oficjalnie
mieszkał w Belwederze, gdzie na potrzeby propagandowe fotografował się z
dziećmi, młodzieżą i kobietami. Częściej jednak przebywał w willi przy ul.
Klonowej w Warszawie oraz ośrodkach rządowych w Natolinie, Konstancinie,
Sopocie, Juracie, Międzywodziu, Krynicy, Łańsku lub Karpaczu. Lubił
polowania, zwłaszcza ustawiane, co wówczas było rozpowszechnioną
praktyką wśród komunistycznych dygnitarzy. Lubił patrzeć na konanie
bezbronnych zwierząt gdyż to go uspokajało. Stale towarzyszyła mu liczna
obstawa, w większości rosyjska , dowodzona przez sowieckiego płk.
Faustyna Grzybowskiego (od 1944 szefa WUBP w Białymstoku i Wrocławiu).
Obstawa Bieruta zapobiegła trzem próbom zamachów na jego życie,
zabijając na miejscu niedoszłych zamachowców.

Strona 2 z 2

Bolesław Bierut - IV Rozbiór Polski

2010-11-17

http://www.ivrozbiorpolski.pl/index.php?page=bierut