Apetyt na życie

– Autentyczne zamiłowanie do tego zawodu

zaprowadziło mnie dalej niż tylko za biurko

technika... – O trudnych wyborach, ambicji

i nowych doświadczeniach z Katarzyną Subotowicz

rozmawiała Anna Olszewska-Adamowicz.

O

d wielu lat szkoli Pani i wykła-

da na  kursach i  warsztatach.

Jaką ma  Pani receptę, aby

z dzielenia się wiedzą wciąż czer-

pać satysfakcję? Czy możliwe jest,

aby traktować każde wystąpienie

w  roli szkoleniowca jako wyzwa-

nie, czy trzeba być nieustannie

czujnym i bronić się przed rutyną?

Katarzyna Subotowicz: Zacznę od koń-
ca, bo to po części odpowiedź na wcze-
śniejsze pytania... Rutyna jest cichym,
podstępnym wrogiem wszystkiego,
co robimy w życiu – począwszy od pra-
cy, regularnych przyjemności, na uczu-
ciach skończywszy... Tak, to  bardzo
ważne, by  wszelkimi możliwymi spo-
sobami bronić się przed nią. Postępu-
jąc rutynowo, wpadamy w  pułapkę,
która czyni z nas osoby cyniczne, wyra-
chowane bądź znudzone... Na pewno
nie w  taki sposób możemy osiągnąć
sukces na którymkolwiek z wymienio-
nych przeze mnie pól...

Kiedy w  to, co  robimy, bez wzglę-
du na  to, czy są  to  wykłady, kursy,
czy też codzienne obowiązki, świa-
domie będziemy wkładać możliwie
dużo serca, z pewnością satysfakcja
przyjdzie sama. Dlatego śmiało moż-
na powiedzieć, że  każde szkolenie,
wykład czy kurs to zawsze nowe wy-
zwanie, nawet jeśli temat pojawia się
po raz kolejny.

Jakie predyspozycje powinien mieć

naprawdę dobry instruktor? Jakie-

go rodzaju pracy nad sobą wymaga

ta profesja?
Nie jestem pewna, prócz tego, że z pew-
nością powinien mieć jak najwięk-
szą w  danej dziedzinie wiedzę. Nie
ma  istot doskonałych – ani tech-
ników dentystycznych, ani wykła-
dowców, ani lekarzy, ani dziennika-
rzy – nieprawdaż? Dlatego zawsze
należy – z  szacunku do  innych –
być przygotowanym, a  jeśli zdarzy

fot

. A. A

damo

wicz

się, że  czegoś nie wiem – przynaj-
mniej ja  – wolę otwarcie to  przy-
znać i  zrobić wszystko, by  znaleźć
odpowiedź i przekazać ją innym. Ni-
gdy nie odważyłabym się „zamarko-
wać” wiedzy. Bardzo szybko może
się to obrócić przeciwko takiemu ry-
zykantowi, poza tym, czemu miało-
by to służyć? Nikt nie jest nieomylny
i wszechwiedzący.
Z cech, które niewątpliwie pomagają
szkoleniowcowi, mogę z pewnością
wymienić cierpliwość, podzielność
uwagi, umiejętności organizator-
skie, otwartość wobec różnorodno-
ści ludzkich charakterów. Nie twier-
dzę, że zawsze udaje mi się wszystko
połączyć w  idealnych proporcjach,
ale staram się.
Z  pewnością, choć może to  nie ce-
cha charakteru, należy być dla swo-
ich słuchaczy dostępnym. Nie moż-
na zostawiać innych bez wsparcia
wtedy, kiedy nam zaufali. Ale to zu-

127

dental labor · 2/2013 · www.dentalconnection.pl

Wywiad

Osobowość Techniki Dentystycznej

pełnie inna „para kaloszy” i zdaje się,
że ma sporo wspólnego z obraną fi-
lozofią życia.

Jest Pani wykładowcą między-

narodowym. Mając porównanie,

proszę opowiedzieć, jakie są  róż-

nice w zaangażowaniu, oczekiwa-

niach, otwartości na  kursach słu-

chaczy ze wschodniej i zachodniej

części Europy?
Rzeczywiście, zdarza mi  się bywać
w  innych krajach. To  różne kultu-
ry, różne religie, różne poziomy za-
możności i  nowoczesności społe-
czeństwa oraz wykształcenia. Dla
mnie najważniejsze jest to, czy będę
umiała trafić, dotrzeć z wiedzą, którą
chcę przekazać uczestnikom szkoleń.
W  wielu krajach, które odwiedzam,
kobieta technik to już niespotykana
sytuacja, a  co  dopiero mówić o  ko-
biecie wykładowcy – np. w  Rosji,
w  południowej Europie (Albanii czy
Bośni i  Hercegowinie) albo krajach
muzułmańskich na  Bliskim Wscho-
dzie. Ale wbrew moim obawom,
praktycznie wszędzie można dość
szybko nawiązać nić porozumienia.
Trzeba tylko z  szacunkiem podcho-
dzić do  miejscowej kultury, dobrze
jest zaczerpnąć nieco wiedzy na te-
mat kraju i obyczajów w nim panu-
jących i być pozytywnie do nich na-
stawionym, co  nie jest trudne przy
moim zamiłowaniu do podróży i cie-
kawości świata.
Jeśli chodzi o  podejście techników
z  różnych części świata do  szkoleń,
to  zdecydowanie bardziej „głodni”
wiedzy są mieszkańcy krajów, w któ-
rych dostęp do niej jest nieco ograni-
czony, np. poprzez wymagane wizy,
niedostępność sporej części mate-
riałów (to z uwagi na wymagane re-
jestracje produktów, które są  nie-
zwykle kosztowne i  czasochłonne).
Sama pamiętam, z  jaką konse-
kwencją Polacy jeździli na  przykład
do  Niemiec na  szkolenia, kiedy nie
było ich jeszcze w  takiej obfitości
na miejscu. Och... W ogóle to temat
rzeka, bo zaraz przypominają mi się
ciekawe historie (uśmiech). Tak na-
prawdę wszędzie są  ludzie, którzy
cenią wiedzę innych i kierując się za-
sadą, że  na  każdym szkoleniu moż-
na dowiedzieć się czegoś ciekawe-

go, potrafią z  szacunkiem (czasem
mimo swojej ogromnej już wiedzy)
wysłuchać i ewentualnie podyskuto-
wać z każdym wykładowcą.

Jest Pani obecna na targach bran-

żowych, wciąż również się Pani

dokształca, poszukuje ambitnych

szkoleń, w  których uczestniczy

Pani jako słuchacz. Jak Pani oce-

nia możliwości „bycia na  bieżą-

co” z nowościami technologiczny-

mi? Czy technik dentystyczny jest

w  stanie nadążyć za  postępem,

jaki jest odczuwalny w branży?
Nie powinien mieć najmniejszych
problemów, jeśli tylko ma chęci. Jest
ogromny wybór szkoleń, kongre-
sów, zjazdów i tym podobnych wy-
darzeń. Jedyny problem to  wydatki
z tym związane, a jeśli nie ma przy-
tłaczającej ilości pracy (a taka chyba
– niestety – jest ogólna tendencja,
z małymi wyjątkami), trudno się dzi-
wić spadkiem zainteresowania kur-
sami, mimo naprawdę atrakcyjnych
tematów.

W jaki sposób pogodzić pracę, ter-

minowość w wykonywaniu zleceń,

uczestniczenie w  kursach, moni-

torowanie technologicznych no-

wości, z  życiem prywatnym? Jak

wygospodarować czas dla najbliż-

szych? Jak Pani się to udaje?
Jest taka stara zasada... Im  więcej
masz do  zrobienia, tym więcej zro-
bisz... W moim przypadku sprawdza
się stuprocentowo. Drugą niezmier-

nie ważną rzeczą jest, by  szanować
ludzi, z  którymi się pracuje. Wszyst-
kie prace, które wykonuję, zwłaszcza
te większe, które zabierają dużo cza-
su zarówno podczas wykonywania,
jak i w trakcie całego procesu lecze-
nia, staram się wraz z lekarzem pro-
wadzącym rozpisywać według ka-
lendarza. Wbrew pozorom nie jest
to  takie trudne i  niemożliwe. Moje
wyjazdy zresztą nigdy nie trwają dłu-
żej niż kilka dni, można więc z łatwo-
ścią rozplanować kolejne etapy pracy.
Rzecz jasna, intensywne życie zawo-
dowe odbija się na ścisłych kontak-
tach z  rodziną. Najbardziej zawsze
ubolewam nad rozstaniem z synem,
co oczywiste. Gdy jednak obserwuję,
w jakim systemie pracują moi kole-
dzy technicy (częstokroć po kilkana-
ście godzin na dobę), wydaje mi się,
że spędzam z dzieckiem więcej cza-
su niż inni. Na pewno nie są to łatwe
decyzje, ale idąc za  radami psycho-
logów: dzieciom bardziej potrzebni
są rodzice spełnieni, usatysfakcjono-
wani i w rezultacie uśmiechnięci, niż
sfrustrowani i  narzekający, a  na  do-
datek zmęczeni.

Nieustanna radość z  tworzenia,

którą można z  łatwością zauwa-

żyć na Pani twarzy, jest dowodem

na to, że to, co Pani robi, daje Pani

ogromną satysfakcję. Zawód wy-

brała Pani w zgodzie ze sobą? Jak

doszło do wyboru profesji?
Ha! Tak, to  prawda, jeśli człowiek
robi w życiu to, co lubi, to chyba naj-

128

dental labor · 2/2013 · www.dentalconnection.pl

Wywiad

Osobowość Techniki Dentystycznej

większe szczęście. Nie wiem tak na-
prawdę, ile osób pracuje w zawodzie
technika, czy też lekarza, z  całkiem
świadomego wyboru, ale na pewno
zaliczam się do  tych szczęśliwców...
W 12. roku życia postanowiłam sobie
dwie rzeczy; obie udało mi się speł-
nić... Jedną było, może, patrząc z dzi-
siejszej perspektywy, niezbyt pre-
cyzyjne określenie, że  będę „robić
zęby”. O  precyzowaniu życzeń mó-
wię dlatego, że jednego roku zdawa-
łam egzaminy zarówno do Studium
Techniki Dentystycznej przy ul. Ho-
żej w Warszawie, jak i na Wydział Sto-
matologii na  Akademię Medyczną...
Ponieważ zabrakło mi kilku punktów,
zaproponowano mi  naukę na Wy-
dziale Farmacji, jednak

–

na szczęście

–

dostałam się do Studium.

Później życie wyznaczyło swoje
ścieżki i  więcej prób już nie podej-
mowałam. Wydaje mi  się jednak,
że autentyczne zamiłowanie do tego
zawodu zaprowadziło mnie dalej niż
tylko za biurko technika...
Kiedyś zapytano mnie, jakie jest moje
hobby. W pierwszym momencie spa-
nikowałam, stwierdzając, że  tako-
wego chyba nie mam, ale po chwili

uświadomiłam sobie, że moja praca
to  moje hobby. Oprócz regularnej
pracy w  laboratorium na  początku
zaczynałam od  branżowych tłuma-
czeń – zarówno pisanych, jak i  tłu-
maczeń szkoleń, wykładów... Robię
to zresztą nieustannie. Potem doszły
szkolenia kameralne, przypadkowe,
potem coraz większe i  bardziej za-
planowane, aż  w  końcu zaczęłam
współpracować z  różnymi firmami,
w  tym prawie od  początku z  firmą
Dentsply. Zaczęłam publikować ar-
tykuły, książki – wszystko wiązało się
z profesją technika dentystycznego.
A skąd wybór? Nie wiem na pewno,
ale z pewnością w jakiś niezrozumia-
ły sposób przyczyniła się do  tego
moja babcia, która była jeszcze tak
zwanym technikiem uprawnionym.
Z  pewnością również rodzice mieli
w tym swój udział, ale jestem im nie-
zmiernie wdzięczna, że  nie czułam
się zmuszona do  tego wyboru. Nie
pamiętam, żeby mnie w jakikolwiek
sposób na siłę do tego nakłaniano.

Gdyby nie była Pani technikiem

dentystycznym, zajmowałaby się

Pani...

Niezwykłe pytanie (uśmiech). Pew-
nie mogłabym na  nie bardzo długo
odpowiadać, ale szczerze mówiąc,
najbardziej pociągają mnie zaję-
cia dające niezależność. Nie mówię
tu o niezależności finansowej, a raczej
duchowej. Pociągają mnie zawody
artystyczne, żywiołowe. Lubię też (jak
zapewne niejednokrotnie dało się za-
uważyć) pisać, lubię kontakt z ludźmi,
lubię dużo aktywności. Z pewnością
odnalazłabym się w zawodzie jakiejś
odmiany architekta (czy to  zieleni,
przestrzeni, czy po prostu budownic-
twa). Myślałam kiedyś o tym, ale rów-
nie silnie pociągałaby mnie chirurgia
miękka, np. chirurgia oczu czy chi-
rurgia plastyczna. Na  pewno znala-
złabym dla siebie wiele zajęć, w któ-
rych czułabym się spełniona. Mam
to szczęście, że szukać nie muszę.

Jest Pani osobą spełnioną, cze-

go zatem zespół redakcyjny może

Pani życzyć?
Mnóstwa pomysłów i  dużo czasu,
żeby je  realizować. Oczywiście też
coraz więcej życzliwych ludzi wokół,
których mam szczęście do  tej pory
w życiu spotykać...

n

129

dental labor · 2/2013 · www.dentalconnection.pl

Wywiad

Osobowość Techniki Dentystycznej