Alarm (Alarm alone)
Jonathan Carroll

I żyli długo i szczęśliwie. Do cholery , przecież tak właśnie miało być ! Spotkali się ,

rozmawiali ze sobą , pokochali się , on poprosił , żeby wyszła za niego za mąż, a ona zgodziła

się ...dokładnie tak , jak to się miało zdarzyć.

Ale choć mamy nadzieję, że istnieją jakieś reguły, w rzeczywistości wcale ich nie ma.

Gorzej, bo staramy się postępować zgodnie z tym. co nie istnieje i kończymy jak on: siedząc

w pustym mieszkaniu, zastanawiając nie, gdzie ona może być, co robi w tej właśnie chwili,

pewni, że jest to wspaniałe i seksy, po prostu nieporównywalne z czymkolwiek, co robiła

wspólnie z nim.

Widział tego drugiego mężczyznę- O to właśnie chodzi, W publicznym miejscu trzymała za

rękę faceta z brodą a la van Dyck i w dodatku wytatuowanego! Wyglądał na rowerzystę albo

kierowcę ciężarówki, z tych, co noszą czapki z otworkami dla wentylacji.

A przecież zawsze nienawidziła tatuaży! Przynajmniej tak mówiła. Pamiętał nawet, jak się

wyraziła: „Tatuaż jest jak trąd". No a teraz szła za rękę z panem trędowatym, podczas gdy jej

mąż siedział w pustym pokoju gapiąc się w podłogę.

Na dodatek tęsknił za wszystkim, co się z nią wiązało, nawet za tymi rzeczami, których

szczerze nienawidził. Jej długimi czarnymi włosami przyczepionymi do białej emalii

umywalki na kształt dziwnie wykaligrafowanych wzorów. Porozrzucanymi nieporządnie

kosmetykami zajmującymi trzy czwarte szafki. Uporem. I tym słodziutkim głosem, kiedy

przemawiała do kota, Każdej z tych rzeczy.

Próbował wszystkiego, żeby o niej zapomnieć: Bali, drogiej wódki, randek z agencji

towarzyskiej, historii Hioba. Problem jednak w tym, że nie chciał o niej zapomnieć- Nie

chciał przestać myśleć o jej uśmiechu, o jej długich palcach, o tym, jak pogwizdywała

krzątając się w kuchni. Jeszcze z nią nie skończył.

A dzisiaj była ich rocznica. Cztery lata małżeńskiego szczęścia. Zabrałby ją na kolację i

prawił komplementy. Kupiłby jej prezent - cos ekstrawaganckiego jak na ich możliwości, bo

ostatecznie miłość jest ważniejsza niż stan konta bankowego. Może nawet wziąłby ją w jakąś

podróż. Położyłby dwa bilety na ich małym stole i powiedział: „Jutro będziemy w Londynie".

Kiedy tak siedział i myślał o tym, wydawało mu się, że mieszkanie rośnie i rośnie wokół

niego i wreszcie czuł się jak pośrodku wielkiej stacji kolejowej. W drodze donikąd!

Westchnął, podniósł się i postanowił pójść się napić. Usiądzie sobie w barze i poogląda

mecz w telewizji. Cokolwiek, byłe tylko oderwać myśli od niej. Może jego umysł pracujący

na pełnych obrotach ustali, co do cholery ma zrobić z resztą życia.

Na dworze było bardzo zimno i samochód nie chciał zapalić. Trrr... trrr... trrr... gasł raz po

razie. Uchwycił mocno kierownicę poprzez wspaniałe skórzane rękawiczki, które podarowała

mu na ostatnie urodziny. „No dalej, skurczybyku, nie rób mi togo! Nic dzisiaj", Tirr... trrr...

znowu nic.

Zawsze kiedy silnik nie chciał zapalić, mówiła: „Może go zalałeś". Bo tylko to wiedziała na

temat samochodów. że jeśli zbytnio pompujesz pedałem gazu. zalewasz motor. Więc za

każdym razem gdy był jakiś kłopot, według niej musiało to być zalanie. Stroił sobie żarty z

tej jej wiedzy samochodowej, aż wreszcie szczypała go w ramię, żeby przestał. Raz zacięło

się okno. Bardzo poważnie zapytał ją, czy nie myśli, ze się zalało...

Oparł głowę na kierownicy. Czuł się tak. jakby przyłożył do czoła nie kawałek plastyku, ale

lodu. Bez cienia nadziei przekręcił jeszcze raz kluczyk i wtedy nagle silnik zaskoczył. Dzięki

Bogu!

W chwili gdy wyjeżdżał z parkingu, zobaczył niesympatycznego sąsiada, nazywała go:

Niedobry pan Musztarda".

Czy naprawdę ona będzie mu tak towarzyszyć przez cały wieczór? „Może jest zalany",

przezwiska, jakie nadawała ludziom, jej głos, kiedy przejeżdżał koło miejsc, gdzie zwykle

robiła zakupy. Czy to wszystko będzie go torturować?

Nie. Bar, który wybrał, był bardzo przytulny. Przez kilka następnych godzin czuł się tak,

jakby wylądował z powrotem na Ziemi. Przysiadła się do niego duża blondyna imieniem

Cora. Jej chłopak dbał, żeby nie zabrakło im picia. Zaśmiewali się nawiązując nocną

przyjaźń. Tak właśnie powinno być. Mili dla siebie ludzie, opowiadający historyjki i dowcipy

tak śmieszne, że chichoczesz aż do bólu brzucha. Cory nie tknąłby za nic w świecie, ale był

jej wdzięczny, bo trzy razy powtórzyła, że jest w jej typie.

Kiedy przycisnęło go, by pójść do toalety i właśnie miał się podnieść, usłyszał za sobą głos:

„Cześć, Cora". Coś szelmowskiego w tonie, jakaś sugestia intymności podpowiedziały mu, że

ten ktoś musiał spędzić z Córą pewien czas w łóżku. Odwrócił się i ku swemu przerażeniu

ujrzał pana Tatuowanego van Dycka.

- Cześć! Gdzie się podziewałeś? Co żeś ostatnio nabroił? - powitała go najwyraźniej

zachwycona Cora.

Nawet kiedy już zostali sobie przedstawieni. Złodziej żon nie patrzył na niego, tylko w

dekolt Cory.

- Cześć, jak leci?
W jego głosie słychać było kompletny brak zainteresowania tym, jak leci drugiemu

mężczyźnie.

W porządku, to był właściwy moment! Odpowiednia chwila, żeby stanąć przeciwko tej

świni, przeciwko własnej słabej naturze, przeciwko wszystkiemu, czym kiedykolwiek był i

czego nie zrobił. Wstań. Złap chujka za koszulę, wyciągnij go na środek sali, przyłóż mu.

Zrób coś!

Akurat. Nie było w nim nic z Dżyngis-chana, ani jednego chromosomu. Ani Dżyngisa, ani

Johna Wayne’a, ani jaj, ani grandezzy, ani niczego. Niczego dobrego. Złego zresztą też nie -

sama bezbarwność i bezużyteczność. Można to kupować na tony i nawozić tym pole. Był

tylko sobą, potrafiącym jedynie wstrzymywać oddech i z zaczerwienionymi policzkami

zaciskać pięści, siedząc obok mężczyzny, który ukradł mu żonę.

Nawet gdyby wyszedł od razu i tak przebywałby tam za długo. Cały alkohol, który wlał w

siebie tej nocy, gdzieś wyparował i jego błogosławione efekty zniknęły, zanim jeszcze

wyszedł z budynku. Wsiądzie do samochodu i pojedzie. To właśnie zamierzał zrobić. Jechać

przed siebie, by zabić ból i upokorzenie, mijając drogowskazy i stacje benzynowe, jadąc

donikąd. Tego właśnie potrzebował w taką noc.

Miał swoją wielką szansę, ale wszystko, co potrafił, to zaperzyć się. Więc teraz pojedzie. A

jeśli będzie chciał jechać przez całą noc, sam w samochodzie, który nic chce zapalić i

przypomina mu o żonie, niech tam. Będzie jechał całą noc i zobaczy przez szybę

samochodową, jak wstaje świt. A nowy dzień zawsze przynosi nową nadzieję.

Chociaż zrobiło się Już wpół do drugiej, parking przed barem był pełen. Zazdrościł

wszystkim tym szczęśliwym pijakom, siedzącym jeszcze w środku- Z goryczą stwierdził. że

zazdrości właściwie każdemu, kto nie jest nim.

Zanim zdążył zanurzyć się w pełnię smutku wywołanego tą myślą, usłyszał, jak z tyłu ktoś

do niego podchodzi. Zaczął się odwracać i wtedy poczuł uderzenie w tył głowy. Upadł.

Nie miał żadnych snów. Przeszedł prosto od rejestracji ostrego bólu do pełnej świadomości-

„Gdzie u diabła ja jestem?" Ale nie mógł wymówić tych stów, bo usta miał zakneblowane, a

ręce związane z tyłu. Panowała kompletna ciemność, ale wiedział, że jest w czymś, co się

porusza. To był hałas, jaki robi samochód. Był w samochodzie. Po kilku sekundach uświado­

mił sobie, ze leży w bagażniku. Po tym, jak ktoś go uderzył, został związany i wpakowany do

bagażnika!

Ogarnęła po panika. Zaczął się szarpać i usiłował krzyczeć mimo taśmy, która zaklejała mu

usta. Nigdy w całym swoim życiu nie czuł się równie żywy. Nic nie liczyło się nigdy tak

bardzo jak to, by się teraz uwolnić od taśmy, więzów i bagażnika. Jeśli nie wydostanie się w

tej chwili, oszaleje. I wreszcie coś robił, nie leżał jak owca wieziona na rzeź. Kopał i

krzyczał, ile sił.

Nic się nie stało. Rzucał się, a samochód jechał dalej i choćby nie wiem czego próbował, nic

nie mogło tego zmienić. Szczęśliwie pierwsza fala paniki przeszła, przynajmniej na jakiś

czas.

Zastanawiał się, kto u licha, chciałby go porywać. Nie miał niczego, nic nie wiedział, nie

2

dysponował żadna władza. Jakież Czerwone Brygady, Ariańskie Braterstwo, Lśniąca Droga i

wszyscy mordercy wiedzieli. że w ogóle istnieje? Czy powinien się poczuć pochlebiony?

Może to jacyś rozwścieczeni Arabowie, którym wystarczyłby jakikolwiek Amerykanin.

Albo sadyści. Zabiorą go do lasu wraz z walizka pełna— no, rzeczy, a kiedy jego ciało

zostanie odnalezione, nawet ci, którzy na niego trafia, odwrócą się chorzy z obrzydzenia.

Znowu zaczął się szarpać.

Na dobre lub złe, w chwilę po tym, jak dopadła go druga fala strachu, samochód gwałtownie

się zatrzymał. Trzasnęło dwoje drzwi. Nikt się nie odezwał, za to usłyszał kroki. Gdzieś

bardzo blisko w zamku obrócił się kluczyk i klapa nad nim skoczyła w górę. Oślepiło go

światło.

- Wysiadaj!
- Nie może. jest związany.
- No taaa,
Oba głosy należały do Amerykanów, l były znajome.
Po jakiejś chwili ktoś go przekręcił na kolana, a potem złapawszy go pod ramiona,

wyciągnął z samochodu. Ponieważ świecono mu cały czas prosto w twarz, nie mógł

zobaczyć, kto to.

Położyli go na ziemi. Czuł się jak sparaliżowany oczekiwaniom, co zaraz nastąpi. Ktoś

kopnął go w bok. Mocne kopnięcie, ale nie mordercze.

- Prz

e

stań.

- Dlaczego? Widziałeś, jak on uderzył?
Znowu te znajome głosy. Bardziej niż bólem i strachem jego umysł zajęty był szukaniem

odpowiedzi na pytanie, skąd zna te głosy.

Światło zgasło. Zamrugał starając się odzyskać zdolność widzenia. Najpierw zobaczył dwie.

potem trzy pary nóg. Jedne były w trampkach, Takich samych, jak te, które nosił jako

nastolatek, wysokich, w czarno-białe paski.

- Zdejmij taśmę. Pozwól mu mówić, Teraz już nie ma znaczenia, czy go usłyszą.
Ktoś zaśmiał się złośliwie.
Trampki zbliżyły się i czyjaś dłoń jednym brutalnym pociągnięciem zerwała taśmę z jego

ust.

Mężczyzna krzyknął, ale nie z bólu, tylko dlatego, że tym, który mu zerwał taśmę, był on

sam.

W wieku lat siedemnastu. On jako siedemnastolatek, w trampkach, w wymęczonych

dżinsach, na których matka naszyła mnóstwo łat i w krzyczącej koszulce polo, którą dostał na

ostatnie urodziny od swojej dziewczyny.

- Niespodzianka, dupku. Witaj w domu. Siedemnastolatek podniósł się i oparł dłonie na wą­

skich biodrach-

Od tamtego czasu nabrał sporo wagi. Pamiętał, jak kiedyś kupował spodnie nr 32 zarówno

w pasie jak i na długość. To były czasy.

- Spójrz na mnie - odezwał się głębszy głos i nagle zrozumiał, że i ten należy do niego.

Zawsze jesteśmy zdziwieni słysząc samych siebie z taśmy magnetofonowej. W ciągu

trzydziestu sekund usłyszał siebie dwa razy - z przeszłości i teraźniejszości.

Przestraszony podniósł wzrok i zobaczył siebie wgapionego w siebie. To ja, zrozumiał

natychmiast. I ten szkaradny czerwony sweter. Jego żona upierała się, że świetnie w nim

wygląda.

- Czy wiesz, kim jesteśmy?
Mimo że był oszołomiony, pytanie wydało mu się bezdennie głupie- Ale nic chciał się

narażać, więc tylko skinął głową. Ten drugi odpowiedział mu podobnym skinieniem.

- To dobrze, ponieważ ja nie wiedziałem. Zabrało mi sporo czasu, zanim to zrozumiałem.
- Ja skumałem od razu - oznajmił z dumą siedemnastolatek-
- Zamknij się, dobra? Jeśli jesteś taki sprytny, to jak tutaj trafiłeś?
Podniósł wzrok na swoje dwie wcześniejsze wersje spoglądające na siebie ze wściekłością.

Ich wzajemna nienawiść była oczywista.

- A ty, kurwa, na co tak się gapisz? - warknął siedemnastolatek.

3

Ale leżący na ziemi mężczyzna wiedział, że to blef. Pamiętał, jak mając siedemnaście lat

bardzo starał się udawać twardziela. Trzymał z grupą łobuziaków najeżonych niczym kaktusy

i niebezpiecznych jak ręczne granaty. Wcale nic odznaczał się odwagą, ale był sprytny i

potrafił oszukać innych, by uwierzyli, że jest jednym z nich, a to wystarczyło.

Zawsze był sprytny, ale teraz siedząc na ziemi, w tej niewyobrażalnej sytuacji, uświadomił

sobie coś po raz pierwszy - jesteś sprytny i wydaje ci się, że to wystarczy, ale tak nie jest. Do

czego doprowadziły go wszystkie te świetne plany, kłamstwa i udawania, pośród których żył

przez lata? Opuściła go żona. praca, którą wykonywał okazała się znacznie mniej

interesująca, niż się zapowiadała, mieszkanie miało pozór tymczasowości. Pewna kobieta, z

którą kiedyś pracował, powiedziała: „Spieprzyłam życie do poziomu absolutnej średniej".

Kiedy pierwszy raz to usłyszał, uznał powiedzenie za zabawne. Teraz zrozumiał, że było też

prawdziwe. Użył całego swego sprytu, by jego życie również stało się średnie i takie już

miało pozostać. Na zawsze.

- Alleluja! Nasz chłopczyk ujrzał światło - wykrzyknął siedemnastolatek.
A starszy mężczyzna pochylił się, by pomóc mu stanąć na nogi. Głośno zaskrzypiały stawy

w kolanach.

- Witaj w klubie. Teraz już mógł widzieć normalnie, a to. co zobaczył
wokół siebie, przejęło go dreszczem-
Bytu ich tak wielu, ubrani w tenisówki i podkoszulki, w garnitury, w bermudy i sandały.

Włosy obcięte na wiele różnych sposobów, twarze od bardzo chudych do wręcz

pucołowatych.

Ale wszyscy byli nim.
Oniemiały wpatrywał się w te różne odmiany samego siebie. To było jak oglądanie albumu.

Oto on w wieku siedmiu, dwunastu, siedemnastu, dziewiętnastu lat. Z długimi paznokciami z

czasu, kiedy poważnie myślał, że będzie zawodowo grał na gitarze. Ze świeża rana, po tym

jak spadł z roweru, ile wtedy miał? Jedenaście? Wszyscy oni stali na wąskiej polnej drodze o

drugiej nad ranem, wszystkie jego wersje, spoglądające na niego lub rozmawiające cicho

m

i

ędzy sobą. Nie słyszał tego. co mówili, ale wiedział, że rozmawiają o nim. Ich twarze wy­

rażały całą gamę uczuć, od rozbawienia po obrzydzenie.

Zbierając resztę sił Jaka mu pozostała, wyszeptał, mając nadzieję, że ktoś mu odpowie.
- Co to jest? Dlaczego się tutaj znalazłem?
- Ponieważ jesteś skończony. Twój czas się wyczerpał. A teraz się tego dowiedziałeś -

siedemnastolatek parsknął śmiechem. - Ponieważ jesteś teraz taki sam jak my. Zużyty i

wyrzucony niby niedopałek.

Starszy mężczyzna położył opiekuńczo dłoń na jego ramieniu.
- Prawda. Wszyscy jesteśmy jedną osoba, ale ta osoba dorasta albo starzeje się, czy jak

chcesz to nazwać. Każdy z nas był jakimś etapem, a kiedy ten się skończy ...

Siedemnastolatek odsunął go na bok i stanął nos w nos ze skonfundowanym mężczyzna.

- Ja ci to wytłumaczę. Życie jest czymś na kształt paczki papierosów, można powiedzieć. To

proste. W paczce masz dwadzieścia sztuk, zgadza się? Wypalasz jednego, zostaje

dziewiętnaście. Co robisz z niedopałkiem? Rzucasz go na ziemię i zapominasz o nim, ponie­

waż się wypalił. Tyle tylko, że my się nie wypalamy. Ale nikt o tym nie wie póki nie trafia

tutaj. Tak jak ty teraz. To wielki sekret życia.

- My wszyscy... - chłopak, na którego twarzy malował się gniew, zatoczył ręką wielki łuk,

obejmując zebranych - tworzymy jedną paczkę. Jedno życie. Jednego człowieka. Ale

dowiadujemy się o tym dopiero wtedy, gdy zostaliśmy zużyci i odrzuceni. Kiedy jest już za

późno.

- Czy ja nie żyję? To znaczy, czy on nie żyje?
- Oczywiście, że nie. Nie bądź takim egoistą. On po prostu wyciągnął z paczki kolejnego

papierosa.

Zarówno chłopak, jak i cała reszta, byli zachwyceni tym porównaniem. Gruchnęli

śmiechem.

Nie miał się do kogo zwrócić poza mężczyzną, który wcześniej łagodnie dotknął jego

ramienia. Jednak i on tylko smutno pokiwał głową, potwierdzając, że wersja chłopca jest

prawdziwa.

4

Spojrzał na tłum. na siebie samego przez wszystkie minione lata i zrozumiał, że to prawda.

Nie było innego wytłumaczenia.

- Co stanie się ze mną, to znaczy, chodzi mi, z nim? Z cienia doszedł go rozdrażniony głos:
- Kto to wie? Od nas oczekuje się tylko, byśmy siedzieli i czekali, aż dołączy do nas.

Stabilizacja.

Stabilizacja! Wszechmocny Boże, kiedy ostatni raz użył tego głupiego słowa? W latach

siedemdziesiątych? Być ustabilizowanym. Ustabilizowana miłość.

Na pomoc!
Pierwsza noc reszty jego życia przeszła nie najgorzej. Chłopak w harcerskim mundurku, on,

rozpalił ogień, inny przyniósł hot-dogi i bułki w pudłach. Siedemnastolatek użył swego noża,

żeby je otworzyć. Mężczyźni obsiedli ogień i jedząc rozmawiali. Niektórzy drzemali, głównie

ci młodsi. Któryś próbował zaintonować jakąś starą pieśń, ale inny kazał mu się zamknąć

,twierdząc, że nie wszyscy ją znają Swietną stroną tej nocy było, że przypominała

najwspanialsze klasowe spotkanie po latach. Mężczyźni znali jego życie w najdrobniejszych

szczegółach, więc przez kilka godzin zadawał im niezliczone pytania, ponieważ sam

zapomniał tak wiele. Przypominało to odnajdywanie skarbów, które stracił po drodze.

Umieli odpowiedzieć na każde z jego pytań. Po jakimś czasie spędzonym razem miał w

zebranym towarzystwie swoich faworytów. Ale to było oczywiste. Kto lubi samego siebie

przez cały czas? Zawsze bał się śmierci, ale jeśli tak miał wyglądać koniec, nie było to takie

złe. Zaprowiantowanie zagwarantowane, a wspominki w męskim towarzystwie...

Nie! To było okropne, przerażające! Jak czekanie na Godota, tyle tylko, że nie było żadnego

Godota ani boga, na którego można by czekać, jedynie inne wersje jego samego, a jaką dawkę

własnej osoby daje się wytrzymać.

I wtedy wyskoczyli z ostatnią niespodzianką. Kiedy pierwsze promienie słońca przebiły się

przez gęsty las, powiedzieli mu, żeby wsiadł do samochodu. Był tak wykończony, wypluty,

że zrobiłby wszystko, co by mu kazali.

Do miasta wzięli go nie ci sami, którzy go stamtąd przywieźli. Siedemnastolatek już kilka

godzin wcześniej zniknął w lesie, a starszy mężczyzna siedział z uśpionym dzieckiem na

kolanach.

W milczeniu jechali w stronę znajomego miasta. Siedząc obok kierowcy patrzył tępo na to.

co do ostatniej nocy było jego światem. Minęli budynek, w którym mieszkał, a potem miejsce

pracy, to gdzie grał w kręgle, kościół, w którym brał ślub.

Nie odezwał się aż do chwili gdy zatrzymali się przed domem, w którym jego żona

mieszkała z wytatuowanym van Dyckiem.

- Nie, naprawdę, ja nie chcę...
- Ciii. Po prostu patrz - powiedział jeden z nich. Kilka minut później pod dom podjechała

błękitna toyota metalic i wysiadł z niej van Dyck. Najwyraźniej był pijany, a uśmiech na jego

twarzy jasno dawał do zrozumienia, jakim okazał się niegrzecznym chłopcem tej nocy. Czy

spędził ją ze spotkaną w barze Córą? Jaka to zresztą różnica?

Mimo wszystkich rewelacji ostatniej nocy mężczyzna siedzący obok kierowcy rzucił się w

przód krzycząc:

- Ty pieprzony skurwysynu.
l wtedy stało się coś dziwnego: van Dyck zatrzymał się i położył dłoń na karku. A potem

powoli odwrócił aię w ich stronę.

Kiedy mężczyzna zobaczył twarz van Dycka. chwycił ciężko powietrze. Ponieważ to też byt

on, byli tą samą osobą. Różniła ich jedynie broda, tatuaż i aura. Gdzieś po drodze zmienił się,

stal się człowiekiem poza prawem czy jakimś dupkiem, a może kimś pośrednim. Jak to się

stało? Mężczyzna w samochodzie nie potrafił tego zrozumieć. Ale dowód znajdował się o

trzydzieści kroków od niego, trzymając się dłonią za kark, z wyrazem niedowierzania w

pijanych oczach.

Mężczyzna w samochodzie zrozumiał nagle, że żona wcale nie opuściła go. Po prostu

kochała go nadal w tej złej wersji. Czy ona zwariowała? Wszystko w tym facecie krzyczało o

kiepskim standardzie, kowbojskich hutach. tanim piwie i braku kontroli. Co gorsza,

prawdopodobnie właśnie spędził noc zdradzając jedyną kobietę, którą kiedykolwiek kochał.

Jak często się to zdarzało? Jak mógł jej to robić?

5

Mężczyzna siedzący w samochodzie zacisnął pięści i niewiele myśląc, zaczął wysiadać z

samochodu. Kierowca złapał go i przytrzymał.

- Nie możesz tego zrobić. To jest zakazane. Przywieźliśmy cię tutaj, byś zobaczył, że ona

wcale cię nie zostawiła.

- Ale dlaczego nie wiedziałem lego wcześniej, w barze? Dlaczego wtedy go nic

rozpoznałem?

- Nie możesz, póki nie znajdziesz się wśród nas i nie dowiesz się o wszystkim.
Czuł gniew, miał złamane serce, ale też był dziwnie uspokojony. To była prawda, ona wcale

go nie zostawiła.

Patrzył na tego szczęśliwego kundla po drugiej stronie ulicy nienawidząc go bardziej niż

kogokolwiek kiedykolwiek na świecie. Nienawidził go, nawet jeśli to był on sam.

A potem nagle coś zrozumiał i jego twarz rozpogodziła się. Zwrócił się do kierowcy:
- Wcześniej czy później on także się zużyje. co? - pokazał na van Dycka, który właśnie się

odwrócił i szedł w stronę domu.

Uśmiech kierowcy był pełen zrozumienia, pojawił się na niej taki sprytny uśmieszek, który

towarzyszył mu przez całe życie.

- Zgadza się i jeśli będziesz chciał, to ty przyjedziesz po skurwiela, kiedy nadejdzie jego

czas.

- Już wkrótce ! - krzyknął ten z tylnego siedzenia, unosząc zaciśniętą pieść w znajomym

salucie „Czarnych Panter". Siedzący z przodu mężczyźni zawstydzeni umknęli spojrzeniem.

Przełożyła Dorota Malinowska

Skanował :

Infinite

CarpeNoctem

6