Z chomika Valinor

BAJKI I OPOWIADANIA

- DLA POPRAWY NASTROJU

Bajka o uczuciach

Dawno, dawno temu, na oceanie istniała wyspa, którą zamieszkiwały emocje,

uczucia

oraz ludzkie cechy - takie jak:

dobry humor, smutek, mądrość, duma;

a wszystkich razem łączyła miłość.

Pewnego dnia mieszkańcy wyspy dowiedzieli się, że niedługo wyspa zatonie.

Przygotowali swoje statki do wypłynięcia w morze, aby na zawsze opuścić

wyspę.

Tylko miłość postanowiła poczekać do ostatniej chwili.

Gdy pozostał jedynie maleńki skrawek lądu

- miłość poprosiła o pomoc.

Pierwsze podpłynęło bogactwo na swoim luksusowym jachcie. Miłość zapytała:

- Bogactwo, czy możesz mnie uratować ?

Niestety nie. Pokład mam pełen złota, srebra i innych kosztowności.

Nie ma tam już miejsca dla ciebie. - Odpowiedziało Bogactwo.

Druga podpłynęła Duma swoim ogromnym czteromasztowcem.

1

- Dumo, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość.

Niestety nie mogę cię wziąźć!

Na moim statku wszystko jest uporządkowane,

a ty mogłabyś mi to popsuć... - odpowiedziała Duma i z dumą podniosła piękne

żagle.

Na zbutwiałej łódce podpłynął Smutek.

- Smutku, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość,

Och, Miłość, ja jestem tak strasznie smutny, że chcę pozostać sam.

- Odrzekł Smutek i smutnie powiosłował w dal.

Dobry humor przepłynął obok Miłości nie zauważając jej, bo był tak rozbawiony,

że nie usłyszał nawet wołania o pomoc.

Wydawało się, że Miłość zginie na zawsze w głębiach oceanu...

Nagle Miłość usłyszała:

- Chodź! Zabiorę cię ze soba ! - powiedział nieznajomy starzec.

Miłość była tak szczęśliwa i wdzięczna za uratowanie życia,

że zapomniała zapytać kim jest jej wybawca.

Miłość bardzo chciała się dowiedzieć kim jest ten tajemniczy starzec.

Zwróciła się o poradę do Wiedzy.

- Powiedz mi proszę, kto mnie uratował ?

- To był Czas. - Odpowiedziała Wiedza.

- Czas ? - zdziwiła się Miłość. - Dlaczego Czas mi pomógł ?

- Tylko Czas rozumie, jak ważnym uczuciem w życiu każdego człowieka jest

Miłość.

- Odrzekła Wiedza.

2

3

Bajka o Miłości i Szaleństwie

Powiadają, że pewnego razu spotkały się na Ziemi wszystkie uczucia i

cechy ludzkich istot.

I tak: Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci,

Szaleństwo, jak zwykle obłędnie dzikie, zaproponowało: - Pobawmy

się w chowanego!

Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a

Ciekawość, nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie

zainteresowaniem:

- W chowanego? A co to takiego?

- To zabawa - wyjaśniło żywo Szaleństwo - polegająca na tym, iż ja

zakryję sobie oczy i powoli zacznę liczyć do miliona.

W międzyczasie wy wszyscy dobrze się schowacie, a gdy skończę

liczyć, moim zadaniem będzie was odnaleźć.

Pierwsze z was, na którego kryjówkę trafię, zajmie moje miejsce w

następnej kolejce.

Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii,

4

Radość podskakiwała tak wesoło, iż udało się jej przekonać do gry

Wątpliwość, a nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się

zainteresować.

Jednakże nie wszyscy chcieli się przyłączyć.

Prawda wolała się nie chować, w końcu i tak zawsze ją odkrywano.

Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak naprawdę w głębi

duszy gryzło ją, iż pomysł wyszedł od kogo innego.

Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować.

- Raz, dwa, trzy - zaczęło liczyć Szaleństwo.

Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy

napotkany kamień.

Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu,

który z kolei wspiął się o własnych siłach hen!

Na sam szczyt najwyższego drzewa.

Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć dla siebie odpowiedniego

miejsca,

gdyż wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne dla przyjaciół:

krystalicznie czyste jezioro było wymarzonym miejscem dla

Piękności, dziupla - w sam raz dla Nieśmiałości, motyle skrzydła

stworzono dla Zmysłowości, powiew wiatru okazał się natomiast

najlepszy dla Wolności.

W końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca.

Z kolei Egoizm znalazł sobie, jak sądził, wspaniałe miejsce: wygodne

i przewiewne, a co najważniejsze - przeznaczone tylko, tylko dla

niego.

Kłamstwo schowało się na dnie oceanów, a może skłamało i tak

naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i Pożądanie w porywie gorących

uczuć, wskoczyli w sam środek wulkanu.

Niestety wyleciało mi z pamięci, gdzie skryło się Zapomnienie, lecz

to przecież mało ważne.

Gdy Szaleństwo liczyło dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy

dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć

Miłość jeszcze nie zdołała znaleźć sobie odpowiedniego miejsca.

W ostatniej chwili odkryła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się

wśród ich krzaczków.

5

- Milion - krzyknęło na końcu Szaleństwo

i dziarsko zabrało się do szukania.

Od razu, rzecz jasna, odnalazło schowane parę kroków dalej

Lenistwo.

Chwilę potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem

Bogiem.

W ryku wulkanów wyczuło natomiast obecność Pasji i Pożądania.

Następnie, przez przypadek, odnalazło Zazdrość, co szybko

doprowadziło je do kryjówki Triumfu.

Egoizmu nie trzeba było wcale szukać, gdyż jak z procy wyleciał ze

swej kryjówki, kiedy okazało się, iż wpakował się w sam środek

gniazda dzikich os.

Trochę zmęczone szukaniem Szaleństwo przysiadło na chwilę nad

stawem i w ten sposób znalazło Piękność.

Jeszcze łatwiejsze okazało się odnalezienie Wątpliwości, która,

niestety, nie potrafiła się zdecydować, z której strony płotu

najlepiej się ukryć.

W ten sposób wszyscy zostali znalezieni: Talent wśród świeżych ziół,

Smutek - w przepastnej jaskini, a Zapomnienie... cóż, już dawno

zapomniało, iż bawi się w chowanego.

Do znalezienia pozostała tylko Miłość.

Szaleństwo zaglądało za każde drzewko, sprawdzało w każdym

strumyczku, a nawet na szczytach gór i już, już miało się poddać,

gdy odkryło niewielki różany zagajnik.

Patykiem zaczęło odgarniać gałązki...

Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu.

Stało się prawdziwe nieszczęście!

Różane kolce zraniły Miłość w oczy.

Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro, zaczęło prosić, błagać o

przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej z

jego winy przyjaciółki.

I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz pierwszy bawiono

się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa i zawsze towarzyszy jej

Szaleństwo.

M.Podleśny

6

7

DESIDERATA

Przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech i pamiętaj, jaki spokój można

znaleźć w ciszy. O ile to możliwe, bez wyrzekania się siebie, bądź na dobrej

stopie ze wszystkimi.

Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie i wysłuchaj innych, nawet tępych i

nieświadomych, oni też mają swoją opowieść. Unikaj głośnych i napastliwych,

są udręką ducha.

Porównując się z innymi, możesz stać się próżny lub zgorzkniały, zawsze

bowiem znajdziesz gorszych i lepszych od siebie.

Niech twoje osiągnięcia, zarówno jak i plany, będą dla ciebie źródłem radości.

Wykonuj swą pracę z sercem, jakkolwiek byłaby skromna; ją jedynie posiadasz

w zmiennych kolejach losu.

Bądź ostrożny w interesach, na świecie bowiem pełno oszustwa.

Niech ci to jednak nie zasłoni prawdziwej cnoty. Wielu ludzi dąży do wzniosłych

ideałów i wszędzie życie jest pełne heroizmu. Bądź sobą, zwłaszcza nie udawaj

uczucia, ani też nie podchodź cynicznie do miłości, albowiem wobec oschłości i

rozczarowań ona jest wieczna jak trawa.

Przyjmij spokojnie, co ci lata doradzają, z wdziękiem wyrzekając się spraw

młodości. Rozwijaj siłę ducha, aby mogła cię osłonić w nagłym nieszczęściu.

Nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i

samotności. Obok zdrowej dyscypliny bądź dla siebie łagodny. Jesteś

dzieckiem wszechświata nie mniej niż drzewa i gwiazdy, masz prawo być tutaj. I

czy to dla ciebie jest jasne czy nie, wszechświat bez wątpienia jest na dobrej

drodze. Tak więc żyj w zgodzie z Bogiem, czymkolwiek on ci się wydaje.

Czymkolwiek się trudnisz i jakiekolwiek są twoje pragnienia, zachowaj spokój

ze swą duszą.

Przy całej swej złudności, znoju i rozwianych marzeniach jest to piękny świat.

Bądź pogodny. Dąż do szczęścia.

8

9

Bruno Ferrero - Krótkie opowiadania dla ducha.

FATHER FORGETS

Posłuchaj synu : mówię to , gdy śpisz , z rączką pod policzkami

i z blond włoskami rozsypanymi na czole.

Sam wszedłem do twojego pokoju. Przed kilku minutami, gdy usiadłem w

bibliotece,

by poczytać, ogarneła mnie fala wyrzutów i pełen winy zbliżam się do twego

łóżka.

Myślałem o swoim postępowaniu : dręczyłem ciebie, robiłem ci wymówki,

gdy przygotowywałeś się, aby wyjść do szkoły, gdyż zamiast umyć się wczoraj,

jedynie otarłeś sobie twarz ręcznikiem i zapomniałeś wyczyścić sobie buty.

Zwymyślałem cię, gdy zrzuciłeś coś na podłogę.

W czasie śniadania też wytykałem ci twoje uchybienia, że spadło ci coś na na

serwetkę,

że przełykałeś chleb niczym zagłodzony zwierzak, że oparłeś się łokciami o

stół ,

że zbyt grubo posmarowałeś masłem chleb.

Gdy bawiłeś, ja przygotowywałem się do wyjścia na pociąg.
Oderwałeś się od zabawy, pokiwałeś mi rączką i zawołałeś :

Cześć tatulku ! A ja zmarszczyłem brwi i powiedziałem : Trzymaj się prosto.

Wszystko zaczęło się na nowo późnym popołudniem.

Gdy przyszedłem z pracy , bawiłeś się klęcząc na ziemi.

Zobaczyłem wtedy dziury w twych skarpetkach.

Upokorzyłem cię przed kolegami , wysyłając cię do domu.

Skarpety kosztują, mówiłem, gdybyś musiał je kupić je sam,

obchodziłbyś się z nimi bardziej ostrożnie.

Przypominasz sobie, jak wszedłeś niesmiało do salonu ,

ze spuszczonymi oczami, drżąc cały po przeżytym upokorzeniu ?

10

Gdy uniosłem oczy znad gazet, zniecierpliwiony twym wtargnięciem,

z wahaniem zatrzymałeś się przy dzrzwiach.

Czego chcesz ? - zapytałem ostro.

Ty nic nie powiedziałeś, podbiegłeś do mnie,

zarzuciłeś mi ręce na szyję i ucałowałeś mnie,

a twoje rączki uścisnęły mnie z miłością, którą Bóg złożył w twoim sercu,

a która - choćby i nie odwzajemniona - nigdy nie więdnie.

Potem poszedłeś do swego pokoju, drepcząc wolno po schodach.

Otóż synu , zaraz potem, gdy z ręki wysunęła mi się gazeta,

ogarnął mnie wielki lęk.

Co się ze mną dzieje ?

Przyzwyczajam się do wynajdowania win, do robienia wymówek.

Czy to ma być nagroda za to ,

że nie jesteś osoba dorosłą, że jesteś tylko dzieckiem ?

Dzisiejszej nocy tylko tyle.

Przyszedłem tu, do twojego łóżka i uklęknąłem pełen wstydu.

Wiem , że to jest nędzne wynagrodzenie ,

że nie zrozumiałbyś tych spraw, gdybym ci o nich powiedział , gdy się obudzisz.

Ale jutro będę dla ciebie prawdziwym tatusiem.

Będę ci towarzyszył w twoich zajęciach i zabawach ,

będę czuł się niedobrze, gdy tobie będzie źle

i śmiać się będę , gdy ty będziesz się śmiał.

Ugryzę się w język , gdy do ust ciśnąć mi się będą słowa zniecierpliwienia.

Będę ciągle powtarzał sobie :

" On jest jeszcze dzieckiem , małym chłopczykiem ! ".

Boję się naprawdę, że dotąd traktowałem cię jak osobę dorosłą .

Tymczasem , gdy teraz widzę cię, synu,

skulonego w łóżeczku, rozumiem że jesteś jeszcze dzieckiem.

Wczoraj twoja główka spoczywała bezbronnie na ramieniu mamusi.

Zawsze wymagałem od ciebie zbyt wiele

Wymagamy zawsze zbyt wiele .... od innych

KRĄG RADOŚCI

Któregoś ranka, a było to nie tak dawno temu,

pewien rolnik stanął przed klasztorną bramą i energicznie zastukał.

Kiedy brat furtian otworzył ciężkie dębowe drzwi,

chłop z uśmiechem pokazał mu kiść dorodnych winogron.

- Bracie furtianie, czy wiesz komu chcę podarować tę kiść winogron,

najpiękniejszą z całej mojej winnicy? - zapytał.

- Na pewno opatowi lub któremuś z ojców zakonnych.

- Nie. Tobie!

- Mnie? Furtian aż się zarumienił z radości. - Naprawdę chcesz mi ją dać?

- Tak, ponieważ zawsze byłeś dla mnie dobry,

uprzejmy i pomagałeś mi, kiedy cię o to prosiłem.

Chciałbym, żeby ta kiść winogron sprawiła ci trochę radości.

Niekłamane szczęście, bijące z oblicza furtiana, sprawiło przyjemność także

11

rolnikowi.

Brat furtian ostrożnie wziął winogrona i podziwiał je przez cały ranek.

Rzeczywiście, była to cudowna, wspaniała kiść.

W pewnej chwili przyszedł mu do głowy pomysł:

- A może by tak zanieść te winogrona opatowi, aby i jemu dać trochę radości?

Wziął kiść i zaniósł ją opatowi.

Opat był uszczęśliwiony.

Ale przypomniał sobie, że w klasztorze jest stary, chory zakonnik i pomyślał:

- Zaniosę mu te winogrona, może poczuje się trochę lepiej.

Tak kiść winogron znowu odbyła małą wędrówkę.

Jednak nie pozostała długo w celi chorego brata,

który posłał ją bratu kucharzowi pocącemu się cały dzień przy garnkach.

Ten zaś podarował winogrona bratu zakrystianowi (aby i jemu sprawić trochę

radości),

który z kolei zaniósł je najmłodszemu bratu w klasztorze,

a ten ofiarował je komuś innemu,

a ten inny jeszcze komuś innemu.

Wreszcie wędrując od zakonnika do zakonnika,

kiść winogron powróciła do furtiana (aby dać mu trochę radości)

Tak zamknął się ten krąg.

Krąg radości.

Nie czekaj, aż rozpocznie kto inny.

To do ciebie dzisiaj należy zainicjowanie kręgu radości.

Często wystarczy mała, malutka iskierka, by wysadzić w powietrze ogromny

ciężar.

Wystarczy iskierka dobroci, a świat zacznie się zmieniać.

Miłość to jedyny skarb, który rozmnaża się poprzez dzielenie:

to jedyny dar rosnący tym bardziej, im więcej się z niego czerpie.

To jedyne przedsięwzięcie, w którym tym więcej się zarabia,

im więcej się wydaje; podaruj ją, rzuć daleko od siebie,

rozprosz ją na cztery wiatry, opróżnij z niej kieszenie,

wysyp ją z koszyka, a nazajutrz będziesz miał jej więcej niż dotychczas.

Bruno Ferrero

LAZUROWA GROTA

Był człowiekiem biednym i prostym.

Wieczorem po dniu ciężkiej pracy, wracał do domu zmęczony i w złym humorze.

Patrzył z zazdrością na ludzi, jadących samochodami

i na siedzących przy stolikach w kawiarniach.

- Ci to mają dobrze - zrzędził, stojąc w tramwaju w okropnym tłoku.

- Nie wiedzą, co to znaczy zamartwiać się...

Mają tylko róże i kwiaty. Gdyby musieli nieść mój krzyż!

Bóg z wielką cierpliwością wysłuchiwał narzekań mężczyzny.

Pewnego dnia czekał na niego u drzwi domu.

- Ach to Ty, Boże - powiedział człowiek, gdy Go zobaczył.

12

- Nie staraj się mnie udobruchać.

Wiesz dobrze, jak ciężki krzyż złożyłeś na moje ramiona.
Człowiek był jeszcze bardziej zagniewany niż zazwyczaj.

Bóg uśmiechnął się do niego dobrotliwie.

- Chodź ze Mną. Umożliwię ci dokonanie innego wyboru - powiedział.

Człowiek znalazł się nagle w ogromnej lazurowej grocie.

Pełno było w niej krzyży: małych, dużych, wysadzanych drogimi kamieniami,

gładkich, pokrzywionych.

- To są ludzkie krzyże - powiedział Bóg. - Wybierz sobie jaki chcesz.

Człowiek rzucił swój własny krzyż w kąt i zacierając ręce zaczął wybierać.

Spróbował wziąć krzyż leciutki, był on jednak długi i niewygodny.

Założył sobie na szyję krzyż biskupi,

ale był on niewiarygodnie ciężki z powodu odpowiedzialności i poświęcenia.

Inny, gładki i pozornie ładny, gdy tylko znalazł się na ramionach mężczyzny,

zaczął go kłuć, jakby pełen był gwoździ.

Złapał jakiś błyszczący srebrny krzyż, ale poczuł,

że ogarnia go straszne osamotnienie i opuszczenie.

Odłożył go więc natychmiast. Próbował wiele razy,

ale każdy krzyż stwarzał jakąś niedogodność.

Wreszcie w ciemnym kącie znalazł mały krzyż, trochę już zniszczony

używaniem.

Nie był ani zbyt ciężki ani zbyt niewygodny.

Wydawał się zrobiony specjalnie dla niego.

Człowiek wziął go na ramiona z tryumfalną miną.

- Wezmę ten! - zawołał i wyszedł z groty.

Bóg spojrzał na niego z czułością.

W tym momencie człowiek zdał sobie sprawę,

że wziął właśnie swój stary krzyż ten, który wyrzucił, wchodząc do groty.

"Jak noc nad ranem, tak życie staje się coraz jaśniejsze

w miarę, jak przeżywamy

a przyczyna każdej rzeczy wreszcie się wyjaśnia" (Richter).

Bruno Ferrero

KRÓLEWSKI BŁAZEN

Pewien Król miał swego nadwornego błazna,

który umilał mu dni swoimi powiedzonkami i żartami.

Któregoś dnia król powierzył błaznowi swe berło, mówiąc:

- Zatrzymaj je do czasu, aż znajdziesz kogoś głupszego od siebie.

Wtedy będziesz mógł mu je podarować.

Kilka lat później król poważnie zachorował.

Czując zbliżającą się śmierć, przywołał błazna,

do którego w gruncie rzeczy był bardzo przywiązany i powiedział:

- Wyruszam w długą podróż.

- Kiedy wrócisz? Za miesiąc?

- Nie - odparł król. - Nie powrócę już nigdy.

- A jakie przygotowania poczyniłeś przed tą wyprawą? - zapytał błazen.

13

- Żadnych - brzmiała smutna odpowiedź.

- Wyjeżdżasz na zawsze - powiedział błazen - i wcale się do tego nie

przygotowałeś?

Proszę, weź to berło.

Znalazłem wreszcie głupszego ode mnie!

Jest bardzo wielu ludzi, którzy nie przygotowują się do tej "wielkiej podróży",

która czeka każdego z nas.

Dlatego ten moment wiąże się dla nich z wielką trwogą.

"Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny", mówi Jezus (Mt 25, 13).

Czy naprawdę przygotowujesz się do tego?

Bruno Ferrero "40 opowiadań na pustyni"

PRZYGODA NA PUSTYNI

Pewien człowiek zabłądził na pustyni

i od dwóch dni wędrował wśród nie kończących się,

rozgrzanych słońcem piachów. Był już u kresu sił.

Niespodziewanie ujrzał przed sobą sprzedawcę krawatów.

Nie miał on przy sobie nic innego - jedynie mnóstwo krawatów.

I natychmiast próbował sprzedać jeden z nich

człowiekowi umierającemu z pragnienia.

Wyczerpanemu i spragnionemu wędrowcy handlarz wydał się szalony:

Czyż ktoś przy zdrowych zmysłach

próbowałby sprzedać krawat człowiekowi łaknącemu jedynie wody?

Sprzedawca wzruszył obojętnie ramionami i ruszył w dalszą drogę.

Przed zapadnięciem zmroku znużony wędrowiec,

już z wielkim trudem poruszający zbolałymi nogami, uniósł głowę i osłupiał:

znajdował się przed elegancką restauracją,

obok której stał szereg samochodów!

Budynek był okazały, a dookoła niego rozciągała się pustynia.

Z trudem dowlókł się do drzwi restauracji i prawie mdlejąc z pragnienia

wyszeptał:

- Litości, wody!

- Przykro mi, proszę pana,

- rzekł ze współczuciem uprzejmy szwajcar

- nie przyjmujemy gości bez krawatów.

Są osoby przemierzające pustynię swego życia

z ogromnym pragnieniem przyjemnych doznań.

Za głupców uważają tych, którzy chcą ich zapoznań z Ewangelią.

Jest to posłanie zbyt zaskakujące dla ich pustyni!

Lecz kiedy zapragną wejść do "Hotelu Pana", zostanie im powiedziane:

"Przykro mi, tutaj nie można wstąpić bez odnowionego serca".

Bruno Ferrero "40 opowiadań na pustyni"

NAJPIĘKNIEJSZY ZE WSZYSTKICH DARÓW

14

Każdego poranka bogaty i wszechpotężny król Bengodi odbierał hołdy swoich

poddanych.

W swoim życiu zdobył już wszystko to, co można było zdobyć

i zaczął się trochę nudzić.

Pośród różnych poddanych zjawiających się codziennie na dworze,

każdego dnia pojawiał się również punktualnie pewien cichy żebrak.

Przynosił on królowi jabłko, a potem oddalał się równie cicho jak wchodził.

Król, który przyzwyczajony był do otrzymywania wspaniałych darów,

przyjmował dar z odrobiną ironii i pobłażania, a gdy tylko żebrak się odwracał,

drwił sobie z niego, a wraz z nim cały dwór.

Jednak żebrak tym się nie zrażał.

Powracał każdego dnia, by przekazać królewskim dłoniom kolejny dar.

Król przyjmował go rutynowo

i odkładał jabłko natychmiast do przygotowanego na tę okazję koszyka

znajdującego się blisko tronu.

Były w nim wszystkie jabłka cierpliwie i pokornie przekazywane przez żebraka.

Kosz był już prawie całkiem pełen.

Pewnego dnia ulubiona królewska małpa wzięła jedno jabłko i ugryzła je,

po czym plując nim, rzuciła pod nogi króla.

Monarcha oniemiał z wrażenia, gdy dostrzegł wewnątrz jabłka migocącą perłę.

Rozkazał natychmiast, aby otworzono wszystkie owoce z koszyka.

W każdym z nich, znajdowała się taka sama perła.

Zdumiony król kazał zaraz przywołać do siebie żebraka i zaczął go przepytywać.

"Przynosiłem ci te dary, panie - odpowiedział człowiek - abyś mógł zrozumieć,

że życie obdarza cię każdego dnia niezwykłym prezentem,

którego ty nawet nie dostrzegasz i wyrzucasz do kosza.

Wszystko dlatego, że jesteś otoczony nadmierną ilością bogactw.

Najpiękniejszym ze wszystkich darów jest każdy rozpoczynający się dzień"

Bruno Ferrero "Kółka na wodzie"

LIST MIŁOSNY

Pewna księżniczka dostała na urodziny od swego narzeczonego ciężką,

choć niezbyt dużą paczkę, o dziwnym okrągłym kształcie.

Zaciekawiona rozpakowała szybciutko i znalazła w środku... kulę armatnią.

Rozczarowana, ze złością rzuciła ją na podłogę.

Wtedy pękła zewnętrzna czarna powłoka

i ukazała się mniejsza kula w pięknym srebrzystym kolorze.

Księżniczka podbiegła i ujęła ją w dłonie.

Obracając ją, przypadkowo przycisnęła lekko w pewnym punkcie jej

powierzchnię.

I oto srebrna otoczka otworzyła się, odsłaniając wspaniałą złotą szkatułkę.

Teraz księżniczka łatwo otworzyła złote pudełeczko,

w środku którego na miękkiej czarnej materii spoczywał cudowny pierścionek,

połyskujący brylancikami tworzącymi dwa słowa:

KOCHAM CIĘ.

Wielu ludzi myśli: Pismo święte to nie dla mnie.
Jest zbyt trudne, nie potrafiłbym nic zrozumieć.

15

Lecz jeśli ktoś zdobędzie się na wysiłek zdarcia pierwszej "warstwy"

poprzez skupienie i modlitwę,

za każdym razem odkryje nowe i zaskakujące wspaniałości.

A przede wszystkim zostanie bezgranicznie zadziwiony jednoznacznością

biblijnego boskiego posłania: BÓG CIĘ KOCHA.

Bruno Ferrero "Czterdzieści opowiadań na pustyni"

DOBRY POWÓD

"Czy przypadkiem nie zostawiłam u pana parasolki?"

- zapytała mnie kobieta mieszkająca w sąsiedztwie.

Kilka dni wcześniej złożyła mi ona krótką wizytę.

"Owszem" - odparłem.

Podziękowała mi serdecznie, a potem z uśmiechem dodała:

"Pan to przynajmniej jest uczciwy! Pytałam już chyba tuzin osób,

czy zostawiłam u nich tę parasolkę i każdy odpowiadał, że nie!"

Pewien żółw żył sobie spokojnie na wsi.

Któregoś dnia kuzynka mieszkająca w mieście zaprosiła go do siebie.

Ponieważ żółw bardzo pragnął zobaczyć trochę świata, przyjął zaproszenie.

Odległość nie była duża - wynosiła nie więcej niż kilometr,

lecz dla żółwia stanowiło to prawdziwą wyprawę.

Łudził się jednak, że dotrze w miarę prędko i dopiero rankiem wyruszył w drogę.

"Idąc pewnym i niezmiennym krokiem - myślał

- dojdę na miejsce na pewno jeszcze przed południem.

A więc w samą porę, by zasiąść do stołu".

Wyruszył podśpiewując... Szedł, szedł i szedł...

Do południa żółw przebył zaledwie kilkaset metrów.

Gdy usłyszał dzwon bijący godzinę dwunastą, mruknął ze złością:

"Co to za głupi dzwon!

Nie minęła jeszcze godzina od czasu, gdy wyszedłem z domu,

a ten już wydzwania południe.

Ten zegar na pewno jest zepsuty".

Szedł, szedł...

Słońce już skryło się za horyzontem,

a na niebie zabłysły gwiazdy, lecz żółw nie przebył jeszcze nawet połowy drogi.

Zdenerwowany jak nigdy dotąd zaczął pomstować:

"Świat nie jest już taki jak kiedyś!

Słońce zachodzi szybciej, gwiazdy pojawiają się za wcześnie.

Zegary wciąż się psują.

A dni są krótsze niż te przepisowe dwadzieścia cztery godziny!"

I tak złorzecząc pod nosem, podjął dalszą wędrówkę,

nieustannie przeklinając drogę,

która wydawała mu się kręta i zbyt gęsto porośnięta krzewami.

Zawsze znajdzie się dobry powód, aby źle myśleć o innych.

Bruno Ferrero "Ważna róża"

SĄD OSTATECZNY

16

Po wypełnieniu prostego i pogodnego życia zmarła pewna kobieta

i znalazła się natychmiast w długiej i uporządkowanej procesji osób,

które przesuwały się powoli w stronę Najwyższego Sędziego.

Przesunąwszy się do połowy kolejki coraz bardziej przysłuchiwała się słowom

Boga.

Słyszała jak Bóg mówił do kogoś:

-Ty, co pomogłeś, kiedy miałem wypadek na drodze i zawiozłeś mnie do

szpitala,

wstąp do mojego Raju.

Potem mówił do kogoś innego:

-Ty, co bez żadnego zysku pożyczyłeś wdowie pieniądze,

wstąp, aby otrzymać wieczną nagrodę.

A potem znów:

-Ty, który wykonywałeś bezpłatnie bardzo skomplikowane operacje

chirurgiczne,

pomagając mi przynosić wielu ludziom nadzieję, wstąp do mego Królestwa.

I tak dalej.

Uboga kobieta przeraziła się bardzo,

bowiem - choć wysilała się jak tylko mogła

- nie była w stanie przypomnieć sobie żadnego szczególnego dokonania

czy czynu w swoim życiu.

Przepuściła nawet kolejkę, by mieć więcej czasu na penetrowanie swojej

pamięci,

ale nie wymyśliła niczego ważnego.

Pewien uśmiechnięty ale stanowczy anioł

nie pozwolił jej ponownie przepuścić długiej kolejki.

Z bijącym sercem i z wielkim strachem dotarła przed oblicze Boga.

Ogarnął ją natychmiast swoim uśmiechem.

-Ty, która prasowałaś wszystkie moje koszule... Dziel się moją Radością!

Czasem jest nam bardzo trudno wyobrazić sobie

rzeczy nadzwyczajne w sposób zwyczajny.

Bruno Ferrero

JAK BÓG STWORZYŁ MAMĘ

Dobry Bóg zdecydował, że stworzy... MATKĘ.

Męczył się z tym już od sześciu dni, kiedy pojawił się przed Nim anioł i zapytał:

- To na nią tracisz tak dużo czasu, tak?

Bóg rzekł:

- Owszem, ale czy przeczytałeś dokładnie to zarządzenie?

Posłuchaj, ona musi nadawać się do mycia prania,

lecz nie może być z plastiku... powinna składać się ze stu osiemdziesięciu

części,

z których każda musi być wymienialna...

żywić się kawą i resztkami jedzenia z poprzedniego dnia...

umieć pocałować w taki sposób, by wyleczyć wszystko -

od bolącej skaleczonej nogi aż po złamane serce...

no i musi mieć do pracy sześć par rąk.

17

Anioł z niedowierzaniem potrząsnął głową:

- Sześć par?

- Tak! Ale cała trudność nic polega na rykach

- rzekł dobry Bóg.

Najbardziej skomplikowane są trzy pary oczu, które musi posiadać mama.

- Tak dużo?

Bóg przytaknął:

-Jedna para, by widzieć wszystko przez zamknięte drzwi,

zamiast pytać: "Dzieci, co tam wyprawiacie?".

Druga para ma być umieszczona z tyłu głowy,

aby mogła widzieć to, czego nie powinna oglądać,

ale o czym koniecznie musi wiedzieć. I jeszcze jedna para,

żeby po kryjomu przesłać spojrzenie synowi,

który wpadł w tarapaty: "Rozumiem to i kocham cię".

- Panie - rzekł anioł, kładąc Boga rękę na ramieniu - połóż się spać.

Jutro te jest dzień

- Nie mogę odparł Bóg a zresztą już prawie skończyłem.

Udało mi się osiągnąć to, że sama zdrowieje, jeśli jest chora,

że potrafi przygotować sobotnio-niedzielny obiad

na sześć osób z pół kilograma mielonego misa

oraz jest w stanie utrzyma pod prysznicem dziewięcioletniego chłopca.

Anioł powoli obszedł ze wszystkich stron model matki,

przyglądając mu się uważnie, a potem westchnął:

- Jest zbyt delikatna.

- Ale za to jaka odporna! - rzekł z zapałem Pan.

- Zupełnie nie masz pojęcia o tym,

co potrafi osiągnąć lub wytrzymać taka jedna mama.

- Czy umie myśleć?

- Nie tylko. Potrafi także zrobić najlepszy użytek z szarych komórek

oraz dochodzić do kompromisów.

Anioł pokiwał głową,

podszedł do modelu matki przesunął palcem po jego policzku.

- Tutaj coś przecieka - stwierdził.

- Nic tutaj nie przecieka - uciął krótko Pan. - To łza.

- A do czego to służy?

- Wyraża radość, smutek, rozczarowanie, ból, samotność i dumę.

- Jesteś genialny! - zawołał anioł.

- Prawdę mówiąc, to nie ja umieściłem tutaj tę łzę

- melancholijnie westchnął Bóg.

To nie Bóg stworzył łzy. Dlaczego zatem my mielibyśmy to czynić?

Bruno Ferrero "Czterdzieści opowiadań na pustyni"

TAJEMNICA SZCZĘŚCIA

Pewien młodzieniec zapytał najmądrzejszego z ludzi o tajemnicę szczęścia.

Mędrzec poradził młodzieńcowi,

by obszedł pałac i powrócił po dwóch godzinach.

Proszę cię jedynie o jedno - powiedział mędrzec,

wręczając mu łyżeczkę, na której umieścił dwie krople oliwy.

18

W czasie wędrówki nieś tę łyżeczkę tak, by nie wylała się oliwa.

Po dwóch godzinach młodzieniec wrócił i mędrzec zapytał go :

Czy widziałeś wspaniale ogrody? Czy zauważyłeś piękne pergaminy?

Młodzieniec ze wstydem wyznał, że nie widział niczego.

Troszczył się jedynie o to, by nie wylać kropel oliwy.

Wróć i spójrz na cuda mego świata -powiedział mędrzec.

Młodzieniec wziął łyżeczkę i znów zaczął wędrówkę,

ale tym razem obserwował wszystkie dzieła sztuki.

Zobaczył też ogrody, góry i kwiaty.

Powrócił do mędrca i szczegółowo zdał sprawę z tego, co widział.

Gdzie są te dwie krople oliwy, które ci powierzyłem? - spytał mędrzec.

Spojrzawszy na łyżeczkę, chłopak zauważył, że ich nie ma.

Oto jedyna rada, jaką mogę ci dać, powiedział mędrzec :

Tajemnica szczęścia tkwi w dostrzeganiu wszystkich cudów świata,

przy jednoczesnej dbałości o dwie krople oliwy na łyżeczce.

Bruno Ferrero

NAJPIĘKNIEJSZE SERCE

"Pewien młodzieniec chwalił się że ma najpiękniejsze serce w dolinie.

Chwalił się nim na rynku

i zebrał się ogromny tłum by je podziwiać bowiem było w swym kształcie

perfekcyjne.

Nie miało żadnej skazy, było przepiękne, gładkie i błyszczące.

Biło bardzo żywo.

Chłopak krzyczał na cały głos że nikt nie ma piękniejszego serca od niego

i wszyscy mu potakiwali bowiem jego serce było idealne.

Jednak w pewnym momencie jakiś strzec z tłumu krzyknął:

Dlaczego twierdzisz że twoje serce jest najpiękniejsze

skoro moje jest o wiele piękniejsze od twojego.

Młodzieniec bardzo się zdziwił słysząc te słowa

a potem spojrzał na serce starca i się zaśmiał.

Serce starca biło bardzo żywo,

być może nawet żywiej od serca młodzieńca

ale było to serce poorane rozlicznymi bruzdami,

serce w którym było wiele brakujących kawałków.

Wiele tez w nim było kawałków które do tegoż serca nie pasowały.

Było to serce brzydkie które w żaden sposób nie mogło się równać

z nieskazitelnym sercem młodzieńca.

Chłopak zapytał się dlaczego starzec uważa że jego serce jest piękniejsze

skoro wszyscy widzą, że nie jest ono nawet w części tak piękne

jak jego własne serce.

Wtedy starzec rzekł, że w życiu nie zamieniłby tego serca na serce młodzieńca.

Powiedział też aby młodzieniec spojrzał na jego serce i wskazując na blizny

rzekł.

Widzisz te blizny i brakujące kawałki.

Nie ma ich tu dlatego, że ofiarowałem je z miłości dla wielu osób

a niesie to ryzyko bo często się zdarza,

19

że sami ofiarowujemy uczucie dla innych ,

ale oni nie dają nam nic w zamian.

Stąd te blizny bo choć dałem im cześć swojego serca, oni nie dali mi nic.

Jeśli natomiast spojrzysz uważnie dostrzeżesz,

że wiele kawałków do mojego serca niezupełnie pasuje.

Są to kawałki serca innych, które oni mi ofiarowali

i które znalazły stałe miejsce w moim sercu.

Dlatego moje serce jest piękniejsze od twojego.

Natomiast te bruzdy, które widzisz zrobili ludzie nieczuli,

ludzie, którzy mnie zranili.

Wtedy młodzieniec spojrzał na starca, zrozumiał i zapłakał.

Potem wziął kawałek swojego przepięknego serca i ofiarował go starcowi,

a starzec zrobił to samo.

Padli sobie w ramiona i rozpłakali się po czym odeszli razem w wielkiej

przyjaźni.

Młodzieniec włożył część serca starca do swojego serca

w miejsce brakującego kawałka który dał starcowi.

Ten nowy kawałek pasował tam, choć nie idealnie,

co zmąciło doskonałą harmonię serca młodzieńca.

Nigdy jednak wcześniej serce młodzieńca nie było tak piękne jak w tym

momencie

i młodzieniec dopiero teraz to zrozumiał

Pracuj tak, jakbyś nigdy nie potrzebował pieniędzy,

tańcz tak jakby nikt na ciebie nie patrzył

i zawsze kochaj tak jakbyś nigdy wcześniej nie kochał"

TATA POD ŁÓŻKIEM...

Kiedy byłam mała, ojciec był dla mnie czymś takim

jak światełko w lodówce.

I ojciec, i światełko było w każdym domu,

lecz w rzeczywistości nikt nie wiedział co robią,

zarówno jedno, jak i drugie, kiedy już drzwi zostały zamknięte.

Mój ojciec wychodził z domu każdego ranka,

a wieczorem, gdy wracał, wydawał się szczęśliwy, że znów nas widzi.

Jedynie on potrafił otworzyć słoik z ogórkami,

podczas gdy innym to się nie udawało. Tylko on nie bał się chodzić sam do

piwnicy.

Zacinał się przy goleniu, lecz nikt nie dawał mu buzi,

aby uśmierzyć ból, ani się tym nie przejmował.

Kiedy padał deszcz, oczywiście on szedł po samochód i ustawiał go przed

wejściem.

Gdy ktoś zachorował, on wychodził kupić lekarstwa.

Zastawiał pułapki na myszy, przycinał róże, aby można było wejść do domu nie

kłując się.

Kiedy dostałam w prezencie mój pierwszy rower,

przez wiele kilometrów pedałował obok mnie,

aż w końcu nauczyłam się radzić sobie sama.

Bałam się wszystkich innych ojców, ale nie mojego.

20

Kiedyś przygotowałam mu herbatę. Była to tylko osłodzona woda,

lecz on usiadł na dziecięcym krzesełku i popijał ją, twierdząc,

że jest wyśmienita.

Za każdym razem, gdy bawiłam się lalkami,

lalka - mama miała zawsze mnóstwo rzeczy do zrobienia.

Nie wiedziałam jednak, co kazać robić lalce - tacie, więc mówiła ona tylko:

- Dobrze, no to idę do pracy, - a potem wrzucałam ją pod łóżko.

Kiedy miałam dziewięć lat, któregoś ranka mój ojciec nie wstał z łóżka,

by jak zwykle pójść do pracy.

Zabrano go do szpitala, gdzie umarł następnego dnia.

Wówczas poszłam do swojego pokoju i wyciągnęłam spod łóżka lalkę - tatę.

Odkurzyłam ją i posadziłam na łóżku.

Mój ojciec nigdy nic nie robił.

Nie wyobrażałam sobie, że jego odejście sprawi mi tyle bólu.

Do dzisiaj nie wiem, dlaczego.

PRZEBACZENIE

Pewien dobry, aczkolwiek słaby chrześcijanin spowiadał się,

jak zwykle, u swojego proboszcza. Jego spowiedzi przypominały zepsutą płytę:

zawsze te same uchybienia, a przede wszystkim ten sam poważny grzech.

- Koniec tego! - powiedział mu pewnego dnia zdecydowanym tonem proboszcz.

- Nie możesz żartować sobie z Boga.

Naprawdę ostatni już raz rozgrzeszam cię z tego przewinienia.

Pamiętaj o tym!

Ale po piętnastu dniach człowiek znów przyszedł do spowiedzi wyznając ten

sam grzech.

Spowiednik naprawdę stracił cierpliwość:

- Uprzedzałem cię, że nie dam ci rozgrzeszenia.

Tylko w ten sposób się nauczysz...

Poniżony i zawstydzony mężczyzna podniósł się z klęczek.

Dokładnie nad konfesjonałem, zawieszony był na ścianie wielki, gipsowy krzyż.

Człowiek wzniósł nań swe spojrzenie.

I właśnie w tym momencie gipsowy Chrystus z krzyża ożywił się,

podniósł swoje ramię i uczynił znak przebaczenia:

"Rozgrzeszam cię z twojej winy..."

Każdy z nas związany jest z Bogiem, pewną nitką.

Kiedy popełniamy grzech, ta nić się przerywa.

Ale kiedy ubolewamy nad naszą winą - Bóg zawiązuje na nitce supełek

i w ten sposób staję się ona krótsza. Przebaczenie zbliża nas do Boga.

Bruno Ferrero

WIZYTA

Codziennie w południe pewien młody człowiek zjawiał się przy drzwiach

kościoła

i po kilku minutach odchodził.

Nosił kraciastą koszulę i podarte dżinsy, tak jak wszyscy chłopcy w jego wieku.

21

Miał w ręku papierową torebkę z bułkami na obiad.

Proboszcz, trochę nieufny zapytał go kiedyś, po co tu przychodzi.

Wiadomo, że w obecnych czasach istnieją ludzie, którzy okradają również

kościoły.

Przychodzę pomodlić się - odpowiedział chłopak.

Pomodlić się... Jak możesz modlić się tak szybko?

Och... codziennie zjawiam się w tym kościele w południe i mówię tylko:

"Jezu, przyszedł Jim", potem odchodzę.

To maleńka modlitwa, ale jestem pewien, że On słucha.

W kilka dni później, w wyniku wypadku przy pracy,

chłopak został przewieziony do szpitala z bardzo bolesnymi złamaniami.

Umieszczono go w pokoju razem z innymi chorymi.

Jego przybycie zmieniło oddział.

Po kilku dniach, jego pokój stał się miejscem spotkań pacjentów

z tego samego korytarza.

Młodzi i starzy spotykali się przy jego łóżku,

a on miał uśmiech i słowo otuchy dla każdego.

Przyszedł odwiedzić go również proboszcz

i w towarzystwie pielegniarki stanął przy łóżku chłopaka.

Powiedziano mi, że jesteś cały pokiereszowany,

ale że pomimo to wszystkim dodajesz otuchy. Jak to robisz?.

To dzięki Komuś, Kto przychodzi odwiedzić mnie w południe.

Pielęgniarka przerwała mu: Tu nikt nie przychodzi w południe...

O, tak! Przychodzi tu codziennie i stając w drzwiach mówi:

"Jim, to Ja, Jezus"- i odchodzi.

Bruno Ferrero

SPOTKANIE

Byłem sam w całym przedziale pociągu.

Potem wsiadła jakaś dziewczyna - opowiadał pewien niewidomy hinduski

chłopiec.

- Mężczyzna i kobieta,

którzy ją odprowadzali, musieli być jej rodzicami.

Dawali jej mnóstwo rad i wskazówek. Nie wiedziałem jak wyglądała dziewczyna,

ale podobała mi się barwa jej głosu.

Czy jedzie do Dehra Dun? - pytałem się siebie, kiedy pociąg ruszał ze stacji.

Zastanawiałem się, jak mogę nie dać po sobie poznać,

że jestem niewidomym. Pomyślałem sobie:

jeśli nie będę się ruszał z mojego miejsca powinno mi się to udać.

-Jadę do Saharanpur - powiedziała. - Tam wyjdzie po mnie moja ciocia.

A pan dokąd jedzie, można wiedzieć?

- Dehra Dun, a potem do Mussoorie - odpowiedziałem. - O, jaki pan szczęśliwy!

Pragnęłabym bardzo pojechać do Mussoorie. Uwielbiam góry.

Szczególnie w październiku, kiedy jest tam pięknie.

- Tak to najlepszy sezon - odpowiedziałem,

sięgając pamięcią do czasów, kiedy jeszcze widziałem.

- Wzgórza usłane są dzikimi daliami, słońce jest łągodne,

22

a wieczorem można sobie siedzieć wokół ogniska i rozmyślać popijając brandy.

Większa część letników już wtedy odjeżdża, ulice są bezludne i ciche.

Milczała, a ja zadawałem sobie pytanie czy moje słowa

zrobiły na niej jakieś wrażenie,

czy też jedynie myślała, że jestem sentymentalny. Potem popełniłem błąd i

zapytałem:

- Jak jest na zewnątrz? Ona jednak w moim pytaniu nie zauważyła nic dziwnego.

Czyżby już spostrzegła, że nie widzę? Jednak słowa,

które zaraz po tym wypowiedziała, pozbawiły mnie wszelkich wątpliwości.

- Dlaczego pan nie spojrzy w okno? - zapytała mnie z największą naturalnością.

Przesunąłem się wzdłuż siedzenia, starając się z uwagą odszukać okno.

Było otwarte, odwróciłem się w jego stronę, robiąc wrażenie,

że przyglądam się mijanym widokom. Oczami wyobraźni widziałem

telegraficzne słupy,

które przesuwały się w biegu. - Zauważyła pani - ośmieliłem się powiedzieć -

że te drzewa wydają się poruszać? - Zawsze tak się wydaje - odpowiedziała.

Odwróciłem się znów w stronę dziewczyny i przez pewien czas siedzieliśmy w

milczeniu.

Potem powiedziałem - Ma pani bardzo interesującą twarz.

Zaśmiała się miło wibrującym i jasnym głosem.

- Przyjemnie to usłyszeć - rzekła.

- Nudzą mnie ci, którzy mówią, że moja twarz jest ładna!

Musisz mieć naprawdę ładną twarz pomyślałem sobie,

a po chwili dodałem pewnym głosem: -

Hm, interesująca twarz może być również bardzo piękna.

- Jest pan bardzo miły – powiedziała.

- Ale dlaczego jest pan taki poważny?

- Już niedługo będzie pani na miejscu, stwierdziłem dość nieoczekiwanie.

- Dzięki Bogu. Nie lubię długich podróży pociągiem.

Ja natomiast byłbym gotów siedzieć tak nieskończenie długo,

byleby tylko słyszeć jak ona mówi.

Jej głos posiadał tak srebrzysty dźwięk jak górski strumień.

Zaraz po wyjściu z pociągu zapomni pewnie o naszym spotkaniu;

ja jednak zachowam ją w swojej pamięci przez pozostałą cześć podróży a może

i dłużej.

Pociąg wjechał na stację. Ktoś zawołał i zabrał ze sobą dziewczynę.

Pozostał po niej jedynie zapach.

Mrucząc coś pod nosem wszedł do przedziału jakiś mężczyzna.

Pociąg ruszył ponownie. Odszukałem po omacku okno

i usadowiłem się naprzeciwko wpatrując się w światło,

które było dla mnie ciemnością.

Jeszcze raz mogłem powtórzyć moją grę z nowym towarzyszem podróży.

- Szkoda, że nie mogę być tak nęcącym towarzyszem w podróży jak ta

dziewczyna,

która dopiero wyszła – powiedział do mnie, starając się nawiązać rozmowę.

- To bardzo interesująca dziewczyna - stwierdziłem.

- Czy mógłby mi pan powiedzieć... czy jej włosy były długie czy krótkie?

- Nie pamiętam – odpowiedział zdawkowym tonem.

23

- Przyglądałem się jedynie jej oczom a nie włosom. Były rzeczywiście piękne!

Szkoda, że nie mogły jej do niczego służyć... Była niewidoma.

Nie zauważył pan tego?

Dwoje niewidomych ludzi, którzy udają, że widzą.

Ileż ludzkich spotkań jest podobnych do tego.

Ze strachu, by nie objawić tego, jacy jesteśmy naprawdę

zaprzepaszczamy nieraz najważniejsze spotkania naszego życia.

A niektóre spotkania zdarzają się jedynie raz w życiu.

Bruno Ferrero

OSTATNIE MIEJSCE

Piekło było już prawie całkiem zapełnione,

a przed jego bramą oczekiwało jeszcze na wejście wiele osób.

Diabeł nie miał innego rozwiązania sytuacji

jak tylko zablokować drzwi przed nowymi kandydatami.

- Pozostało tylko jedno miejsce, i jak się rozumie, może je zając tylko ktoś z

was,

kto był największym grzesznikiem, powiedział.

- Czy jest wśród zgromadzonych jakiś zawodowy morderca?, zapytał.

Ale nie słysząc pozytywnej odpowiedzi, zmuszony był przystąpić do

egzaminowania

wszystkich stojących w kolejce grzeszników.

W pewnym momencie swój wzrok skierował na jednego z nich,

który umknął wcześniej jego uwadze.

- A ty, co zrobiłeś?, zapytał go.

- Nic. Jestem uczciwym człowiekiem a znalazłem się tutaj jedynie przez

przypadek.

- Niemożliwe. Musiałeś jednak coś zawinić.

- Tak. To prawda, powiedział zmartwiony człowiek
- starałem się być zawsze jak najdalej od grzechu.

Widziałem jak jedni krzywdzili drugich ale sam nie brałem w tym udziału.

Widziałem dzieci umierające z głodu i sprzedawane

a najsłabsze z nich traktowano jak śmieci.

Byłem świadkiem, jak ludzie czynili sobie wzajemne świństwa i oskarżali się.

Jedynie ja wolny byłem od pokus i nic nie czyniłem. Nigdy.

- Naprawdę nigdy?, zapytał z niedowierzaniem diabeł

- Czy to rzeczywiście prawda, że widziałeś to wszystko na swoje własne oczy?.

- Jak najbardziej!.

- I naprawdę nic nie zrobiłeś, powtórzył jeszcze raz diabeł.

- Absolutnie nic!. Diabeł zaśmiał się ze zdziwienia:

- Wejdź, mój przyjacielu. Ostatnie wolne miejsce należy do ciebie!.

Pewien święty, przechodząc kiedyś przez miasto,

spotkał dziewczynkę w podartym ubranku, który prosiła o jałmużnę.

Zwrócił się wtedy do Boga: - Panie, dlaczego pozwalasz na coś takiego?

Proszę Cię, zrób coś.

Wieczorem w dzienniku telewizyjnym zobaczył mordujących się ludzi,

oczy konających dzieci i ich biedne wycieńczone ciała.

24

I znów zwrócił się do Boga: - Panie, zobacz ile biedy. Zrób coś!.

Nocą, święty człowiek usłyszał głos Pana, który mówił:

- Zrobiłem już coś: stworzyłem ciebie!

Bruno Ferrero

NIE BĄDŹ OBOJĘTNYM

Pewna dwunastoletnia dziewczynka napisała kiedyś w swoim dzienniczku:

"Jesteśmy ludźmi przyszłości, to my musimy ulepszać sytuację.

Najgorszą rzeczą jest nic nie robić i patrzeć,

jak ten biedny świat się rozpada.

Wołamy: niech żyje pokój : a prowadzimy wojnę.

Powtarzamy: precz z narkotykami : a zabijamy sprawiedliwych.

A przecież nie jest postanowione, że nie można skończyć z tym wszystkim.

Chciałabym Ci powiedzieć,

jeżeli jesteś smutny z powodu nienawiści w świecie,

nie płacz i nie trać nadziei, ale zrób coś,

nawet coś małego!"

Bruno Ferrero

"Łańcuch i grzebień"

W pewnym zakątku świata żyło kiedyś dwoje małżonków,

których miłość nie przestawała rosnąć od pierwszego dnia ich ślubu.

Byli bardzo ubodzy i wiedzieli, że każdy z nich nosił w swoim sercu

niezaspokojone pragnienie:

on miał w swojej kieszeni złoty zegarek, który otrzymał od swojego ojca.

Z całego serca marzył o złotym łańcuszku.

Ona posiadała długie, piękne i jasne włosy, a marzyła o perłowym grzebieniu,

którym, niby diademem, mogłaby je ozdabiać.

Z biegiem lat mężczyzna coraz bardziej marzył o grzebieniu,

kobieta natomiast robiła wszystko, aby móc zdobyć dla męża złoty łańcuszek.

Od długiego czasu wcale o nich nie rozmawiali, ale ich serca nie przestawały

myśleć o tym ukrytym marzeniu.

Rano w dziesiątą rocznice ich ślubu, małżonek spostrzegł zbliżającą się w jego

stronę uśmiechniętą żonę.

Jej głowa była pięknie ostrzyżona i nie posiadała już swoich lśniących i długich

włosów.

- Co z nimi zrobiłaś, kochana? - zapytał pełen zdziwienia.

Żona otworzyła swoje ręce, w których migotał złoty łańcuszek.

- Sprzedałam je, aby móc kupić złoty łańcuszek do twojego zegarka.

- Ach, kochanie, co ty zrobiłaś? - powiedział mężczyzna, otwierając dłonie,

w których trzymał cudowny perłowy grzebień. - Ja właśnie sprzedałem zegarek,

aby ci móc kupić grzebień.

I tak, wpadli sobie w objęcia, szczęśliwi z tego, że mają siebie nawzajem.

"Połóż mnie jak pieczęć na twoim sercu,

jak pieczęć na twoim ramieniu.

25

Bo jak śmierć potężna jest miłość.

Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości,

nie zatopią jej rzeki.

Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu,

pogardzą nim tylko."

"W życiu istnieje tylko jedno wielkie szczęście: kochać i być kochanym"

Gdyby Bóg podarował mi odrobinę życia...

26

Gabriel Garcia Marquez, 74 - letni, wybitny pisarz kolumbijski, autor m.in. słynnej

powieści "Sto lat samotności", laureat Nagrody Nobla z 1982 roku - jest chory na

raka limfatycznego. Pisarz wycofał się z życia publicznego i do swoich przyjaciół

rozesłał pożegnalny list, rozpowszechniany w Internecie.

Jeśliby Bóg zapomniał przez chwilę, że jestem marionetką i podarował mi odrobinę

życia, wykorzystałbym ten czas najlepiej jak potrafię.

Prawdopodobnie nie powiedziałbym wszystkiego, o czym myślę, ale napewno

przemyślałbym wszystko, co powiedziałem.

Oceniałbym rzeczy nie ze względu na ich wartość, ale na ich znaczenie.

Spałbym mało, śniłbym więcej, wiem, że w każdej minucie z zamkniętymi oczami

tracimy 60 sekund światła. Szedłbym, kiedy inni się zatrzymują, budziłbym się, kiedy

inni śpią.

Gdyby Bóg podarował mi odrobinę życia, ubrałbym się prosto, rzuciłbym się ku

słońcu, odkrywając nie tylko me ciało, ale moją duszę.

Przekonywałbym ludzi, jak bardzo są w błędzie myśląc, że nie warto się zakochać na

starość. Nie wiedzą bowiem, że starzeją się właśnie dlatego, iż unikają miłości!

Dziecku przyprawiłbym skrzydła, ale zabrałbym mu je, gdy tylko nauczy się latać

samodzielnie.

Osobom w podeszłym wieku powiedziałbym, że śmierć nie przychodzi wraz ze

starością, lecz z zapomnieniem (opuszczeniem).

Tylu rzeczy nauczyłem się od was, ludzi... Nauczyłem się, że wszyscy chcą żyć na

wierzchołku góry, zapominając, że prawdziwe szczęście kryje się w samym sposobie

wspinania się na górę.

Nauczyłem się, że kiedy nowo narodzone dziecko chwyta swoją maleńką dłonią po

raz pierwszy palec swego ojca, trzyma się go już zawsze.

Nauczyłem się, że człowiek ma prawo patrzeć na drugiego z góry tylko wówczas,

kiedy chce mu pomóc, aby się podniósł.

Jest tyle rzeczy, których mogłem się od was nauczyć, ale w rzeczywistości na

niewiele się one przydadzą, gdyż, kiedy mnie włożą do trumny, nie będę już żył.

Mów zawsze, co czujesz, i czyń, co myślisz.

Gdybym wiedział, że dzisiaj po raz ostatni zobaczę cię śpiącego, objąłbym cię

mocno i modliłbym się do Pana, by pozwolił mi być twoim aniołem stróżem.

Gdybym wiedział, że są to ostatnie minuty, kiedy cię widzę, powiedziałbym "kocham

cię", a nie zakładałbym głupio, że przecież o tym wiesz.

Zawsze jest jakieś jutro i życie daje nam możliwość zrobienia dobrego uczynku, ale

jeśli się mylę, i dzisiaj jest wszystkim, co mi pozostaje, chciałbym ci powiedzieć, jak

bardzo cię kocham i że nigdy cię nie zapomnę.

Jutro nie jest zagwarantowane nikomu, ani młodemu, ani staremu. Być może, że

dzisiaj patrzysz po raz ostatni na tych, których kochasz. Dlatego nie zwlekaj, uczyń

to dzisiaj, bo jeśli się okaże, że nie doczekasz jutra, będziesz żałował dnia, w którym

ci zabrakło ci czasu na jeden uśmiech, na jeden pocałunek, że byłeś zbyt zajęty, by

przekazać im ostatnie życzenie.

Bądź zawsze blisko tych, których kochasz, mów im głośno, jak bardzo ich

potrzebujesz, jak ich kochasz i bądź dla nich dobry, miej czas, aby im powiedzieć

"jak mi przykro", "przepraszam", "proszę", "dziękuję" i wszystkie inne słowa miłości,

27

jakie tylko znasz.

Nikt cię nie będzie pamiętał za twoje myśli sekretne. Proś więc Pana o siłę i

mądrość, abyś mógł je wyrazić. Okaż swym przyjaciołom i bliskim, jak bardzo są ci

potrzebni.

Prześlij te słowa komu zechcesz.

Jeśli nie zrobisz tego dzisiaj, jutro będzie takie samo jak wczoraj.

I jeśli tego nie zrobisz nigdy, nic się nie stanie.

Teraz jest czas.

Pozdrawiam i życzę szczęścia!!!

Bo miłość mój drogi to:

To chcieć czynić drugiego wolnym, a nie uwodzić go,

to uwolnić go z jego więzów, jeśli pozostawał więźniem,

Aby on także mógł powiedzieć: "kocham ciebie",

nie będąc do tego zmuszonym nieposkromionymi pragnieniami.

Kochać to wejść do drugiego, jeśli otwiera tobie

bramy swego tajemniczego ogrodu, po drugiej

stronie okrężnych dróg, kwiatów i owoców

28

zrywanych na skarpie,

Tam, gdzie zadziwiony potrafisz wyksztusić: to

"ty", moje kochanie, ty jesteś moją jedyną...

Kochać to chcieć ze wszystkich sił dobra drugiej

osoby nawet z pominięciem siebie, to czynić

wszystko, by ona wzrastała i rozwijała się

Stając się z każdym dniem człowiekiem jakim

być powinna a nie takim, jakiego chciałbyś ukształtować

według swoich marzeń.

Kochać to ofiarować swoje ciało, a nie zabierać

ciała drugiej osoby, lecz przyjąć je gdy daje siebie,

To skoncentrować siebie i wzbogacić, aby

ofiarować ukochanej całe swoje życie skupione w

ramionach twojego "ja", co znaczy więcej niż

tysiące pieszczot i szalonych uścisków,

Kochać to ofiarować siebie drugiej osobie, nawet

jeśli ona przez moment się wzbrania

To dawać nie licząc tego, co inny ci daje,

płacąc bardzo drogo, nie domagając się zwrotu.

Największa miłość wreszcie to przebaczyć, gdy

ukochana niestety odchodzi, usiłując oddać

innym to, co przyrzekła tobie.

Kochać to zastawić stół, aby przy nim zasiadł twój

gość i nie sądzić, że możesz obejść się bez niego,

Ponieważ pozbawiony żywności, jaką on ci przynosi,

na twoje świąteczne przyjęcie nie postawisz

dań królewskich lecz tylko suchy chleb biedaka.

Kochać to wierzyć drugiej osobie i ufać jej,

wierzyć w jej ukryte siły, w życie które posiada,

jakiekolwiek byłyby kamienie do usunięcia dla

wyrównania drogi.

To zdecydować się rozsądnie i odważnie wyruszyć na

drogi czasu, nie na sto, tysiąc czy dziesięć

tysięcy dni, ale na pielgrzymkę, która się nie skończy,

bo jest pielgrzymką, która trwać będzie ZAWSZE.

Powinienem ci to powiedzieć, aby oczyścić twe

marzenia, że kochać to zgodzić się na cierpienie,

śmierć sobie samemu, aby żyć i ożywiać,

Ponieważ tylko ten, kto może bez bólu zapomnieć

o sobie dla drugiego, może wyrzec się życia dla

siebie tak, żeby nie umarło w nim cokolwiek z niego.

29

Kochać wreszcie to jest to wszystko, o czym

powiedziano i jeszcze więcej,

Bo kochać to otworzyć się na nieskończoną MIŁOŚĆ,

to pozwolić się kochać, być przejrzystym
wobec tej MIŁOŚĆI, która zawszę w porę.

To jest, o wzniosła Przygodo, pozwolić Bogu

kochać tego, którego ty w sposób wolny

decydujesz się kochać!

Michael Quist

Strona Krzysia

wwwDZIECI - darmowa usługa Strony Dzieci Sprawnych Inaczej

30