Tatiana Polakowa

Hasta la vista, Baby

Przełożyła EWA SKÓRSKA

Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita" S.A.
Warszawa 2008

I gdzieś tam trzasną drzwi I drgną przewody Cześć, będziemy teraz szczęśliwi Już na zawsze.
* Siedziałam w barze i traciłam czas w sposób najbardziej •bezsensowny na świecie:
szukałam sensu życia. Nie, nie naszego pobytu na tej planecie, aż tak bardzo się nie
zapędzałam, chodziło jedynie o moje własne życie. Niestety, albo źle szukałam, albo był zbyt
głęboko ukryty, w każdym razie nie mogłam go znaleźć, co, nie wiedzieć czemu, strasznie
mnie martwiło, choć tak właściwie powinnam już dawno przywyknąć.
Przede mną stała filiżanka cappuccino * miałam straszną ochotę się upić, ale z doświadczenia
wiedziałam, że w niczym mi to nie pomoże. Całe to zajęcie było beznadziejne, może właśnie
dlatego, że szukałam sensu życia na trzeźwo, a może z definicji, kto wie.
* Cóż, trzeba będzie żyć bez niego * skonstatowałam i spostrzegłam, że na to idiotyczne
szukanie sensu zmarnowałam półtorej godziny. Już dawno powinnam jechać do domu, ale
tego właśnie nie chciałam. Jakiś czas temu mój dom przestał być moją twierdzą i właśnie
dlatego siedziałam w barze, tracąc czas na bzdury.
* Trzeba jechać. * Westchnęłam i skrzywiłam się, a potem znowu westchnęłam. Moje życie
wcale nie było takie znowu kiepskie, jak mawia moja przyjaciółka Julka, i najwyraźniej nie
mogę nic na to poradzić.
Już wzięłam torbę, ale zamiast wstać i wyjść, przywołałam kelnera i poprosiłam o jeszcze
jedną kawę. Gdyby był ze mną Saszka, moglibyśmy podyskutować o moim braku woli, ale w
tej chwili pies zapewne spaceruje z Tagajewem. I tak właściwie to teraz nie jest mój pies,
tylko nasz * czujecie różnicę?... Jestem zazdrosna o własnego psa * pomyślałam ze smutkiem,
przysuwając sobie kawę i biorąc do ręki łyżeczkę.
Kawa była mi niepotrzebna. Sama sobie byłam niepotrzebna. Miałam podły humor, ale
musiałam jakoś to przeżyć. Najbardziej przykre było to, że ostatnio ciągle miałam taki humor.
Nie mogę powiedzieć, że na przykład pół roku temu patrzyłam na świat z zachwytem
(zachwyt wyniósł się z mojego życia dawno temu), ale mimo wszystko w moim życiu było
kilka miłych rzzcry... Na przykład spacery z Sasz*ką. Teraz spacerujemy we trójkę, co wcale
nie sprawia mi przyjemności. Albo spotkania towarzyskie przy alkoholu, albo... Aha,
jesteśmy w domu. Jedyna przyjemność, której zostałam pozbawiona, to siedzenie w domu z
Saszką i wieczorne spacery po parku. Wychodzi na to, że sensu w moim życiu nigdy nie było,
więc z jakiej racji miałby się w nim teraz zjawić?
Skrzywiłam się zirytowana i znowu zaczęłam zbierać się do wyjścia, gdy w moim polu
widzenia zjawił się Łarionow. Przyrosłam do krzesła i nawet wcisnęłam głowę w ramiona,
mając nadzieję, że mnie nie zauważy. Spotkanie z Łarionowem nie było czymś szczególnie
nieprzyjemnym, po prostu byłam w kiepskim nastroju i nie miałam ochoty powiedzieć nawet
jednego słowa, a z nim jednym słowem się człowiek nie wykręci... Niech lepiej idzie przed
siebie, niech mnie szczęśliwie ominie.
Łarionow jest szefem ochrony Dziadka, Dziadek jest w naszym mieście niemalże Panem
Bogiem, a ja przy nim... a ja przy nim jestem nie wiadomo kim. Kiedyś byłam zastępcą do
spraw kontaktów ze społeczeństwem i w dodatku jego kochanką, teraz jestem niby tymże

zastępcą, ale już „bez dodatku". Mówię „niby", bo rzekomo przebywam na długotrwałym
urlopie i, jak fama głosi, mój gabinet nareszcie ktoś zajął. Jednak przez wzgląd na starą
pamięć Dziadek trey razy w tygodniu wzywa mnie do gmachu z kolumnami, a»ja staję przed
nim i otrzymuję jakieś zadanie. Niezbyt skomplikowane, czasem zupełnie nieistotne, przecież
chodzi tylko o to, żebym nie zapomniała, że Dziadek jest moim pracodawcą i żeby Dziadek
wiedział, że ja pamiętam.
Myślę, że szybko odzyskałabym swój gabinet, gdyby nie fakt, że w chwili obecnej mieszkam
pod jednym dachem z Timurem Tagajewem. I chociaż Dziadek ramię w ramię z Tagajewem
pomnażają swój stan posiadania (w interpretacji Dziadka to „gromadzenie kapitału na stare
lata"), jednak ciągle nie może mi wybaczyć, że nie potrafiłam wymyślić nic mądrzejszego niż
romans z Tagajewem. Z punktu widzenia społeczeństwa ten związek jest plamą na moim
honorze oraz godności, a co za tym idzie, honor Dziadka również był zagrożony. Dlatego też
w gmachu z kolumnami zjawiam się wtedy, kiedy mi się spodoba (a raczej * kiedy spodoba
się Dziadkowi).
Wracając do Łarionowa * nigdy nie darzyliśmy się sympatią. Myślałam, że po pamiętnym
spotkaniu Łarionowa z moim przyjacielem Łukjanowem, kiedy to Łarionow został
potraktowany bez należytego szacunku, w efekcie czego nie mógł się doliczyć kilku zębów,
jego antypatia do mnie wzrośnie niepomiernie, ale o dziwo, zaczął darzyć mnie
estymą. Może uznał, że gdybym nie była obecna przy tym historycznym wydarzeniu, to w
ogóle zostałby bez zębów? Cóż, mogło się tak zdarzyć...
Nie odwzajemniałam jego sympatii * nadal uważałam go za wyjątkową gnidę. I zdaje się, że
to uczucie wyraźnie malowało się na mojej twarzy, na co nic nie mogłam poradzić. Dlatego
miałam nadzieję, że Łarionow po prostu przejdzie obok, nie zauważając mnie, albo udając, że
mnie nie zauważył.
Ciekawe swoją drogą, po co przyszedł do kawiarni? Był sam, a kawiarnia nie należała do jego
ulubionych miejsc spędzania wolnego czasu. Z tego, co wiedziałam, wolał kasyno. To by
znaczyło, że się tu z kimś umówił...
Rozejrzałam się szybko; kawiarnia była malutka, przy stoliku pod oknem siedziały dwie
dziewczyny, naprzeciwko czteroosobowe towarzystwo, przy sąsiednim stoliku młoda mama
przyszła z dzieckiem na lody. Nie było tu nikogo odpowiedniego * oprócz mnie. Jak się
wkrótce okazało, przeczucie mnie nie zawiodło * Łarionow szedł właśnie do mnie; chciał się
uśmiechnąć, ale chyba zmienił zdanie, bo spochmurniał.
* Cześć * powiedział, podsunął sobie krzesło, zawahał się i zapytał: * Można?
* Czemu nie, krzesło należy do zakładu * odparłam niezbyt uprzejmie. Przybycie Łarionowa
nie tylko mi się nie spodobało, ale w dodatku wydało mi się podejrzane.
* Masz zły humor? * Uśmiechnął się krzywo, ale uśmiech szybko zniknął z jego twarzy, gdy
odpaliłam:
* Pewnie, że tak, skoro cię widzę.
* Powiedz mi, czy nie możemy porozmawiać jak normalni ludzie? * zapytał zirytowany.
*Nie możemy. * Skinęłam głową. * I dobrze wiesz dlaczego.
* Przecież jesteśmy w jednym zespole * przypomniał. * I zdarzają się sytuacje, gdy
należałoby zapomnieć o starych
, niesnaskach i połączyć siły...
* Brzmi obiecująco * prychnęłąm i spięłam się jeszcze bardziej, poczułam nawet niejasny
niepokój. * Więc co takiego wydarzyło się w naszej firmie?
* Łarionow skrzywił się, wyjął papierosy i zapytał:
* Nie masz nic przeciwko temu, że zapalę?
* Na zdrowie * odparłam złośliwie. * A ty?
* A ja przejmuję się ostrzeżeniami ministra zdrowia.
* Zazdroszczę siły woli. * Ja też * przyznałam.

Łarionow pokręcił głową, zapalił i dłuższą chwilę milczał, marszczył brwi i wpatrywał się w
papierosa w swojej dłoni, jakby zupełnie o mnie zapomniał, co bardzo mi odpowiadało.
Wprawdzie zdołał mnie zaintrygować, jednak nie miałam najmniejszej ochoty na serdeczną
rozmowę * poważnie wątpiłam, że stać go na coś takiego. A to znaczy, że będzie kłamał i wił
się, i to nie tak po prostu, lecz w jakimś celu. A ja nie miałam chęci na rozwiązywanie
zagadek, poza tym poprzysięgłam sobie, że już nigdy nikt nie wciągnie mnie w swoje
sprawki. Będę mądra, niewzruszona i już teraz mam gdzieś to, co on mi powie.
* Nie wiesz czasem, czy Dziadek ma jakieś problemy? * palnął znienacka, ogłuszając mnie
kompletnie.
Gdyby spytał mnie o to ktoś inny, po prostu parsknęłabym śmiechem, ale skoro coś takiego
mówił Łarionow... Przecież to właśnie on ze względu na charakter swojej pracy
miał obowiązek pierwszy dowiadywać się o problemach Dziadka * jeśli jakieś były. Pytanie o
to mnie było kompletnym idiotyzmem: Łarionow mógł liczyć na moją szczerość tak samo jak
ja na to, że on własną piersią zasłoni mnie w ewentualnej strzelaninie. Dlatego uznałam
pytanie za retoryczne, zwykłe zagajenie rozmowy, ale Łarionow patrzył na mnie wyczekująco
i jakby lekko speszony.
* Może powiedział ci coś, o czym nie uznał za stosowne poinformować mnie? * drążył dalej.
Na mojej twarzy odmalowało się zdumienie.
* Żartujesz sobie?
* Mała... Przepraszam * powiedział szybko, i aż stęknął, jakby usiłował przypomnieć sobie,
jak mam na imię. Najwyraźniej mu się udało, bo kontynuował: * Olga... * Po czym
westchnął, zastanowił się, a następnie pochylił nad stolikiem i wyszeptał: * Jestem w
kłopotliwej sytuacji. Znasz Dziadka i wiesz, że nie sposób zapytać go o to wprost. Niby
panuje u nas spokój, ale jest coś... i dlatego pomyślałem...
* Że zacznę ci się zwierzać? * zdumiałam się szczerze.
* Chodzi o jego bezpieczeństwo. A może zupełnie cię to nie interesuje?
* Które z nas jest szefem jego ochrony? * zdziwiłam się znowu.
* Innymi słowy, jeśli jutro go zastrzelą, to ty...
* Chwileczkę. * Zmarszczyłam brwi. * Przychodzisz tutaj... przy okazji, znalazłeś się tu
przypadkiem czy śledziłeś mnie od samego biura? * To „przypadkiem" zabrzmiało drwiąco,
Łarionow wzruszył ramionami.
* Wszyscy wiedzą, że masz zwyczaj tu zaglądać. * Wszyscy? A to dopiero. Nawet ja nic nie
wiedziałam
o tym zwyczaju.
* No to już wiesz. Sterczysz tu każdego wieczoru do dziewiątej. Sama. Pijesz kawę i gapisz
się w ścianę, a potem wsiadasz do swojej bryki i mniej więcej przez godzinę jeździsz po
mieście. Zadowolona?
* Mniej więcej * przytaknęłam. * Dlatego postanowiłeś mnie rozerwać i zacząć od
idiotycznych pytań?
*Ja... potrzebuję rady * oznajmił, gdy już zebrał się na odwagę. * Naprawdę uważam, że
sytuacja jest poważna.
* W takim razie opowiedz mi o tej sytuacji * zaproponowałam.
Rozejrzał się, westchnął i przeszedł na szept.
* Dwa dni temu znaleziono na ulicy pobitego faceta. Ktoś się nim zajął tak intensywnie, że
całe ciało miał w siniakach. Nie miał dokumentów, zawieziono go do szpitala, lecz nie
odzyskał przytomności. Gość praktycznie nie ma szans na to, żeby z tego wyjść, w każdym
razie tak twierdzą lekarze. I mógłby zasilić szeregi nierozpoznanych ciał w kostnicy, gdyby
nie jedno „ale"...
*Jakie?

* Gdy leżał nieprzytomny, zaczął bredzić. Pierwsza na jego mamrotanie zwróciła uwagę
pielęgniarka, a potem zadzwonił do mnie jeden mój znajomy. To niby zwykle bredzenie,
jednak pewne rzeczy...
*Jakie? * nie wytrzymałam.
* Facet wspomniał coś o kilerze.
* Interesujące. * Skinęłam głową. * I co dalej?
* No przecież mówię, że bredził, a skoro bredził, to jego wypowiedź była dość chaotyczna,
ale jedno jest jasne: ktoś wynajął kilera i ten lada dzień powinien zjawić się w naszym
mieście.
* A skąd myśl, że to ma jakiś związek z Dziadkiem? Pobity podał jego nazwisko?
* Nie, ale pomyślałem... Możesz sobie kpić, ale ja czuję niepokój.
* Popraw mnie, jeśli czegoś nie rozumiem. Chłopak leży w szpitalu i bredzi coś o zabójcy. A
ty spotykasz się ze mną, żeby zapytać, jak tam sprawy Dziadka, innymi słowy, pytasz, czy
przypadkiem nie wiem, kto ewentualnie chciałby go zabić?
* Cieszę się, że tak cię to rozbawiło.
* Wręcz przeciwnie, zmartwiło. Ale są przecież ludzie, którzy mają obowiązek zająć się tym
facetem, a ochrona Dziadka jest twoim zadaniem.
* Właśnie. I z doświadczenia wiem: jeśli ktoś postanowił kogoś załatwić, to nic go nie
ochroni.
* Bardzo optymistyczne zapewnienie.
* Przestań * nie wytrzymał. * Powinniśmy wyprzedzić posunięcie kilera, a ja nawet nie
wiem...
Zgodziłam się z nim. Gdy szefem ochrony Dziadka był mój przyjaciel Lalin, wiedział
wszystko, ale Dziadek woli trzymać przy sobie tego kretyna. Rzecz jasna, Lalin odszedł z
własnej inicjatywy, ale Dziadek mógł znaleźć sobie kogoś poważniejszego niż ten typ, który
teraz siedzi naprzeciwko mnie. Zresztą Łarionow ma całą masę zalet ~ z punktu widzenia
Dziadka oczywiście.
* Czego ode mnie chcesz? Żebym ci powróżyła z kart albo z flisów od kawy? Nie mam
pojęcia, czy Dziadek ma jakieś problemy, czy nie. Powinieneś wiedzieć o tym równie dobrze
jak ja, że on nie zwierza się ze swoich problemów czy planów, w każdym razie nie mnie.
* Czyli nie chcesz mi pomóc? * ogłuszył mnie po raz drugi. Słowo daję, na chwilę mnie
zatkało, co zdarza mi się bardzo
rzadko, zwykle paplę bez opamiętania. Zaprotestowałam:
*Jak to nie? Chcę.
Byłam pewna, że Łarionow rzuci mi gniewne spojrzenie i demonstracyjnie wyjdzie, ale
zaskoczył mnie ponownie: ucieszył się.
* Doskonale. To może na początek zerkniesz na tego typa?
* Po co?
* No... Może przyjdzie ci coś do głowy...
* O, to na pewno * zgodziłam się. Zachowanie Łarionowa nie tyle mnie zdziwiło, ile
zszokowało. W naszym gnieździe żmij nikt nie robi nic ot, tak sobie, więc jeśli Łarionow
chce, żebym ja... A kto się zarzekał, że nie da się wpakować w żadną historię? * pomyślałam.
* Widać taki już mój los... * powiedziałam, zmierzając do wyjścia.
* Co? * nie zrozumiał idący za mną Łarionow.
* Nic. * Machnęłam ręką.
No i zamiast pojechać do domu, wylądowałam w szpitalu prowadzącym ostry dyżur. Facet, o
którym mówił Łarionow, znajdował się na oddziale reanimacyjnym, ale mimo wszystko
wpuszczono nas, wyposażając w fartuchy, kapcie i opaski na usta. Jak już wspomniałam,
Dziadek u nas jest Panem Bogiem, a jego wszechpotęga rozciąga się na zaufanych ludzi.
Parafrazując dawne przysłowie: „Co wolno wojewodzie...".

Ruszyliśmy korytarzem w towarzystwie młodej lekarki z sympatycznymi piegami i miłym
uśmiechem. Trzymając jedną rękę w kieszeni fartucha, a drugą szarpiąc stetoskop na piersi,
kobieta przepraszającym tonem oznajmiła, że stan chorego się pogorszył. Potem posypały się
terminy medyczne, które wprawdzie nic mi nie mówiły, ale zdołałam
wychwycić ogólny sens: mężczyzna odniósł tak poważne obrażenia, że należy się dziwić nie
temu, iż ma się gorzej, a temu, że jeszcze żyje.
* Bywa * zauważyłam filozoficznie, chociaż nikt mnie
o nic nie pytał. Lekarka chyba się stropiła, Łarionow zasępił, a ja obiecałam sobie, że będę
trzymać język za zębami.
To najstarszy szpital w naszym mieście. Kiedyś była to zaleta * pracowali tu wybitni
specjaliści. Ale czasy się zmieniły, szpital również, i to wcale nie na lepsze. W większości
oddziałów należało przeprowadzić remont i to nie dziś, ale przedwczoraj. Na oddziale
reanimacyjnym na korytarzu stały wiadra i miednice * z sufitu kapała woda: padał deszcz, a
dach był bardzo kiepski. Nie daj Boże, żeby się tu znaleźć * pomyślałam i posmutniałam.
Ojcowie naszego miasta powinni położyć się tu na miesiąc przymusowego leczenia. Zresztą
Dziadek zdawał sobie sprawę z bolączek narodu i o perspektywach szpitala wyrażał się z
krzepiącym optymizmem, co znaczyło, że możemy spokojnie patrzeć w przyszłość. Jak mnie
tu kiedyś przywiozą, po karaluchach nie będzie nawet wspomnienia, w każdej sali po dwie
salowe
i żadnych miednic.
Musiałam przerwać te rozmyślania * podeszliśmy do sali numer trzy, gdzie leżał interesujący
nas mężczyzna. Przed salą pełnił dyżur milicjant * siedział na krześle, zagłębiony w lekturze
jakiejś podniszczonej książki. Podeszłam bliżej i dowiedziałam się, że milicjant lubi rosyjską
fantastykę. Ucieszyłam się w jego imieniu * dzięki lekturze dyżur mija znacznie szybciej.
Milicjant zerknął na nas nieuważnie i znów zagłębił się w książce. Łarionow chrząknął, chcąc
zwrócić na siebie uwagę, i chłopak spojrzał na niego jeszcze raz, zastanawiając się, czy
powinien zareagować,
czy nie. Coś w twarzy Łarionowa powiedziało mu, że powinien, więc wstał, zamknął książkę
i teraz przestępował z nogi na nogę, nie bardzo wiedząc, co ma zrobić. W zasadzie nie miał
obowiązku stawać na baczność na widok cywilów, jednak istniało pewne podejrzenie, że
przybyło zwierzchnictwo.
* Poleciłem, żeby postawić ochronę * zwrócił się do mnie Łarionow, akcentując to
„poleciłem".
Wzruszyłam ramionami, że niby słusznie zrobił, i czekałam? co będzie dalej.
Wtedy za nami na korytarzu zjawił się kapitan milicji. Chłopak szybko wsunął książkę pod
krzesło, a na jego twarzy odmalowała się natychmiastowa gotowość służenia ojczyźnie.
Kapitan, nie zwracając uwagi na podwładnego, ukłonił się w moją stronę i wymienił uścisk
dłoni z Łarionowem.
* Są jakieś nowiny? * spytał Łarionow.
* Melduję, że nie * odezwał się urzędowo dyżurujący przed salą chłopak i dorzucił
normalnym tonem: * Spokój.
* No cóż, w takim razie odwiedźmy chorego * zaproponował Łarionow. Odwrócił się do
kapitana i zapytał: * Zna pan Olgę Siergiejewną?
* Osobiście nie miałem okazji, ale kilka razy widziałem panią w telewizji * odpowiedział
kapitan z uśmiechem, a następnie przedstawił się pospiesznie: * Abramow Siergiej
Stiepanowicz.
Wyciągnął rękę, uścisnęłam ją; lekarka patrzyła na te ceregiele z godną podziwu
cierpliwością.
* Bardzo proszę, ciszej * powiedziała w końcu. * I w miarę możliwości proszę nie przedłużać
wizyty.

Otworzyła drzwi, puszczając nas przodem; Łarionow już miał wejść pierwszy, ale w ostatniej
chwili zreflektował się,
postanowił być dżentelmenem i odsunął się, wpuszczając mnie do sali.
Sala była niewielka, okno naprzeciwko uchylone, co trochę mnie zdziwiło. Wprawdzie jestem
ignorantem medycznym, ale wydawało mi się, że na oddziale reanimacyjnym nie otwiera się
okien.
* Co to ma znaczyć? * zawołała lekarka, która podobnie jak ja zwróciła uwagę na okno.
*Je... * wykrztusił kapitan i wtedy spojrzałam na łóżko: leżący na nim mężczyzna miał głowę
przykrytą prześcieradłem, a na piersi na białym materiale rozpływała się czerwona plama.
Łarionow szybko podszedł do łóżka, szarpnął prześcieradło i zobaczyłam mężczyznę w
nieokreślonym wieku z piersią rozoraną strzałem.
* Boże mój * wymamrotała lekarka i powtórzyła: * Boże mój...
* Nogi powyrywam... * wysyczał kapitan i skoczył do drzwi. Było jasne: miłośnik fantastyki
będzie się miał z pyszna, choć osobiście byłam pewna, że nawet gdyby stał przed salą na
baczność, to i tak ujrzelibyśmy ten sam obrazek.
* Zastrzelili go * powiedział Łarionow i zirytowany pokręcił głową. * Ale dlaczego, skoro i
tak umarłby lada dzień?
* Widocznie ktoś nie był tego taki pewien. * Wzruszyłam ramionami.
Nie lubię trupów, a ten wyglądał wyjątkowo nieprzyjemnie, jednak wiedziałam, że teraz nie
uda mi się tak po prostu odwrócić i wyjść.
* Spodziewano się, że umrze od razu, na skutek pobicia * kontynuowałam. * Jednak tak się
nie stało. I kogoś tak to zdenerwowało, że nie szczędząc sił, wdrapał się na drugie piętro.
Podeszłam do okna i ostrożnie wyjrzałam. Niespecjalnie liczyłam, że niedawny gość zostawił
jakieś ślady * zawodowcy nie zostawiają śladów * ale może będziemy mieli szczęście i
morderca nie był zawodowcem? Lekarka wyszła z sali za kapitanem, zostaliśmy tylko ja i
Łarionow.
* Mógł tutaj wejść bez trudu * zauważyłam. * Tuż obok jest jakaś rura, a trzy kroki dalej
drzewo. Jak na zamówienie.
* Teraz już rozumiesz, że to poważna sprawa? * spytał Łarionow. ** Owszem. * Skinęłam
głową.
Na grupę operacyjną czekaliśmy na korytarzu. Ponieważ nikt nam chwilowo nie
przeszkadzał, postanowiłam porozmawiać z milicjantem dyżurującym przed salą.
Nieszczęśliwy chłopak po raz dwudziesty powtarzał:
* Tam była kompletna cisza, a do sali miałem nie wchodzić.
* Nie słyszał pan żadnego podejrzanego szmeru? * wtrącił się Łarionow.
Chłopak rozpaczliwie pokręcił głową, zrozumiałam, że tracimy czas.
* Widziałeś kogoś na korytarzu? * spytałam na wszelki wypadek i tym razem milicjant
odpowiedział całkiem sensownie.
*Jestem na posterunku od trzech godzin, w tym czasie do sali cztery razy wchodziła
pielęgniarka, Natasza, i dwa razy lekarz.
* Który lekarz?
* Nie wiem, jak się nazywa, taki z bródką. To na pewno lekarz, już wczoraj go widziałem.
Poszłam do pokoju lekarzy szukać doktora z bródką. W pokoju panowała atmosfera bliska
histerii, na mnie
zerkano czujnie i podejrzliwie. Mniej więcej czterdziestoletni mężczyzna z bródką w szpic
irytował się:
* Diabli wiedzą, co tu się dzieje. Gdzie ta milicja patrzy?
* Zwykle w stronę prokuratury * oznajmiłam i usiadłam na sofie, zbyt późno uświadamiając
sobie, że takie żarty są chyba nie na miejscu. Cóż, pewien mój przyjaciel, teraz niby

nieboszczyk, twierdził, że mam problemy z poczuciem humoru i moje żarty zasługują
najwyżej na trójkę. * Przepraszam, jak się pan nazywa? * zwróciłam się do lekarza.
* Oleg Walentynowicz.
* Bardzo mi miło. Ol egu Walentynowiczu, o której godzinie wchodził pan do sali numer
trzy?
* Wchodziłem tam dwa razy. * Zerknął na zegarek. * Za drugim razem pół godziny temu, za
pierwszym * mniej więcej półtorej godziny wcześniej.
* Czyli trzydzieści minut temu chory jeszcze żył
* wymruczałam.
* Zgadza się. Jednak jego stan był bardzo poważny, tak naprawdę strzelanie do niego nie
miało żadnego sensu
* dodał.
* Dziękuję i przepraszam * powiedziałam, wstając. Zrozumiałam, że nie usłyszę tu już nic
ciekawego, i wyszłam z pokoju.
Łarionow palił na klatce schodowej.
* No i co? * zainteresował się.
* Spóźniliśmy się pół godziny * wyjaśniłam.
* Cholera... * Pokręcił głową.
* Masz nagranie jego bredzenia? * spytałam.
* Przestań, dobra? * rozzłościł się.
* A co, nikt nie wpadł na to, żeby podsunąć facetowi dyktafon i utrwalić jego słowa dla
potomności?
* Dowiedziałem się o tym wszystkim dopiero wczoraj * usprawiedliwiał się Łarionow, choć
równie dobrze mógł mnie posłać do diabła. * Spotkałem znajomego i pogadaliśmy...
Początkowo jego opowieść nie zrobiła na mnie większego wrażenia, ale potem...
* Tak, wspominałeś, że ogarnął cię niepokój. * Właśnie. Przyjechałem tu i zarządziłem, żeby
postawić
wartownika, gliniarze nie wpadli nawet na to * tłumaczył, a w jego głosie zadźwięczała duma
z samego siebie i pogarda * dla milicji. Skrzywił się i kontynuował: * Tak naprawdę
wszystko to, co mówił, nie wyglądało zbyt poważnie. Przywieźli jakiegoś faceta, niemalże
żuła, z rozwaloną głową, no to bredził jak potłuczony...
* Szkoda, że teraz nie dowiemy się już, co właściwie mówił.
Wtedy usłyszeliśmy kroki na dole * po schodach wchodziło hałaśliwie trzech mężczyzn.
Wszystkich trzech znałam dobrze, dlatego spotkanie przebiegło w serdecznej atmosferze.
* O, jacy ludzie w Hollywoodzie... * powitał mnie Siergie*jew z szerokim uśmiechem.
* Bardzo śmieszne * odparłam.
*Już nie tak bardzo * pokręcił głową * skoro zaszczyciła nas władza w osobie Olgi
Siergiejewny. No i co, załatwili tego gościa? * spytał, przypalając papierosa. Jego towarzysze
przywitali się z nami i poszli na oddział.
* Załatwili * potwierdziłam.
* Dowalił nam drań roboty.
* Cóż, po bandytach należy się spodziewać wyłącznie draństw * przytaknęłam. * Niestety nie
chcą się zachowywać przyzwoicie, żeby gliniarze mieli święty spokój.
* Dobra, dobra. * Zaśmiał się. * Wiem, wiem: wszyscy gliniarze są leniwi, tępi i do niczego
się nie nadają. Moja żona powtarza mi to co dzień.
* Mądra kobieta. Znacie już nazwisko tego faceta? * zapytałam.
Siergiejew pokręcił głową.
* Najprawdopodobniej jakiś przyjezdny. Znaleźli go w bramie, obok piwiarni na Hercena.
Typowy żul. Równie dobrze mogli go pobić bez żadnego powodu, to znaczy, dla
miejscowych wystarczającym powodem mogło być niedogadanie się w kwestii butelki wódki.

Ale potem pielęgniarka usłyszała w jego mamrotaniu słowo „kiler" i zadzwoniła do nas,
wykazując się czujnością. No to przyjechałem i posłuchałem. Niby facet bredził, ale to
bredzenie brzmiało bardzo prawdopodobnie...
* Co konkretnie powiedział? * ponagliłam go.
* Mamrotał coś o kilerze, o spotkaniu w barze...
* W jakim, kiedy?
* Bar „Witeź". Nie mam pojęcia, gdzie to jest, pewnie jakaś mordownia. Przy mnie daty nie
podawał, ale pielęgniarka twierdzi, że to dwudziesty pierwszy maja, po dwudziestej
pierwszej.
* Czy z jego słów wynikało, że właśnie tam ma się odbyć spotkanie z kilerem?
* Nie. * Siergiejew pokręcił głową. * Z jego słów nie wynikało nic. Jak to w malignie, raz
mówił o jednym, raz o drugim... Ale przy pewnej dozie wysiłku można to było zrozumieć tak:
jedzie do nas kiler i należy na niego czekać w barze „Witeź", dwudziestego pierwszego maja
o godzinie dwudziestej pierwszej * odparł Siergiejew, kładąc nacisk na „pewną dozę wysiłku"
i zerkając znacząco na Łarionowa.
Ten uśmiechnął się, a milicjant mówił dalej: * Teraz, gdy faceta zastrzelili, jego bredzenie
budzi we mnie szacunek, a nawet niepokój.
* Obudzili się z ręką w nocniku * burknął Łarionow.
* No nie było w jego słowach nic takiego, co mogłoby nas poważnie zaniepokoić. *
Siergiejew westchnął. * A że pielęgniarka powiedziała... Może rzeczywiście mamrotał, a
może dodała to od siebie, bo naoglądała się kryminałów...
* Powiedz od razu, że nie chciało ci się ruszyć tyłka *mruknął Łarionow.
* Tak jest, ale obiecuję poprawę... No dobra, chodźmy popatrzeć, co nam Pan Bóg zesłał.
* Ty idź * odparł Łarionow * myśmy się już napatrzyli. Siergiejew poszedł za kolegami, a
Łarionow spytał
z uśmieszkiem:
* Widziałaś, jacy artyści?
* Siergiejew to dobry gliniarz, zna się na swojej pracy, a że nie szuka dodatkowej roboty, to
akurat zupełnie zrozumiałe. Ja na przykład też wcale nie szukam.
* Teraz będzie miał jeszcze więcej roboty * zauważył złośliwie Łarionow.
* To na pewno * zgodziłam się.
* Chodź, usiądziemy gdzieś, pogadamy * zaproponował.
Faktycznie, nie było sensu sterczeć na klatce schodowej. Naprzeciwko szpitala była kawiarnia
i tam właśnie poszliśmy.
Łarionow zamówił piwo, ja uznałam, że kawy mam powyżej uszu, i poprosiłam o wodę
mineralną.
* Może napijemy się wódki? * zaproponował.
W społeczeństwie krąży legenda o moim alkoholizmie, dlatego pewnie Łarionow uznał, że
strasznie się męczę,
ukrywając swój nałóg. Po raz kolejny porównałam go w myślach z Lalinem i pokręciłam
głową.
* Przecież jestem na odwyku * zauważyłam urażonym tonem. * Wystarczy, że strzelę sobie
jeden kieliszek i znowu pójdę w ciąg. Dziadek już dawno groził, że się za mnie weźmie, jak
nie zmądrzeję.
* Co się zgrywasz? * zdenerwował się Łarionow. * Taki z ciebie alkoholik jak...
* Obserwujesz mnie? * przerwałam.
* Każdego * odparł poważnie. * Taka praca.
* Porozmawiajmy o pracy * zmieniłam temat. * Tak właściwie to nie zrozumiałam, dlaczego
zaniepokoił cię ten pobity facet. To znaczy, czemu powiązałeś ewentualne zjawienie się kilera
z osobą Dziadka? * Naprawdę mnie to interesowało. Jeśli wierzyć Siergiejewowi, a nie

miałam powodów, by mu nie wierzyć, słowa faceta można było spokojnie potraktować jak
bredzenie w malignie, nic więcej. Jednak teraz, gdy ktoś zdecydował się go sprzątnąć,
bredzenie zaczynało wyglądać dość przerażająco.
* Sam nie wiem. * Łarionow się skrzywił. * Mówiłem już, że poczułem niejasny niepokój...
* Tak się nie da * uprzedziłam go od razu.
Podeszła kelnerka, przynosząc nam szklanki, i zamilkliśmy. Jak tylko odeszła, Łarionow
westchnął.
* Dobrze, dobrze, było coś... Niedawno jeden typ szepnął mi, że Dziadek ma kłopoty.
* Co to za typ?
* Daj spokój, przecież wiesz, że ci nie powiem. Powiedział w każdym razie, że nasz staruszek
nie za bardzo liczy się z interesami pewnych ludzi, że działa po swojemu i takie tam.
*Jeśli chodzi o działanie po swojemu, to na pewno. * Uśmiechnęłam się. * Nic nowego.
Dziadek jest taki, jaki jest, i ma wielu wrogów.
* Zapewne to ty masz rację, a ja dmucham na zimne, ale... Zobacz, jak się złożyło: tutaj
rozmowa, a tutaj ten facet. No to zacząłem się zastanawiać, dla kogo mógłby przyjeżdżać tu
kiler na występy gościnne. W mieście cisza i spokój, drobnica załatwia swoje sprawy we
własnym zakre*
• sie, czyli wychodzi na to, że...
* Nic nie wychodzi * przerwałam mu. * Ale lepiej dmuchać na zimne, niż obudzić się z ręką
w nocniku. Zastanówmy się, co my tu mamy: ktoś szepnął ci, że Dziadek ma problemy. Ten
ktoś jest chociaż pewny?
* Nie martw się, jest.
* No więc on ci szepnął, a dwa dni później... Mam rację?
* Trzy dni później * uściślił Łarionow.
* Trzy dni później znajomy z gliniarni opowiada ci o tym facecie tutaj. Facet oberwał tak, że
powinien umrzeć na skutek pobicia, ale nie umarł i w malignie mówi o kilerze, a nawet
podaje datę. A dzisiaj ktoś zakradł się do szpitala i go zastrzelił. Stąd logiczny wniosek: ktoś
uważał, że facet ma jakieś informacje, które powinien zabrać ze sobą do grobu. Być może
właśnie tę informację o kilerze należało utrzymać w tajemnicy. Nieważne, czy ma to jakiś
związek z Dziadkiem, czy nie, trzeba to zbadać.
* No to zbadaj * odparł Łarionow absolutnie poważnie. Zatkało mnie. Łarionowowi udało się
pobić wszelkie rekordy i oszołomić mnie po raz trzeci tego wieczoru.
* Kto tu jest szefem służby bezpieczeństwa? * zapytałam w końcu.
* Pamiętam, kto z nas odpowiada za bezpieczeństwo * odparł. * I podejmę odpowiednie
kroki. Ale nie jestem operacyjnym, a tutaj trzeba przeprowadzić śledztwo. A może się mylę?
* Śledztwo to świetny pomysł, a najbardziej odpowiednimi ludźmi do realizacji tego zadania
są milicjanci.
* Nie byłbym taki pewien. Słuchaj, o co my się kłócimy? Nieraz przeprowadzałaś takie
śledztwa na polecenie Dziadka, więc teraz, gdy w grę wchodzi jego bezpieczeństwo... No
dobrze, gdy być może w grę wchodzi jego bezpieczeństwo...
* Gliniarze na pewno będą zachwyceni, jak zacznę im się pętać pod nogami *
zaprotestowałam, ale nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia.
* Nie rozśmieszaj mnie. Już dawno do ciebie przywykli. To znaczy, chciałem powiedzieć, że
gdybym to ja zaczął im się pętać pod nogami, to zupełnie co innego, ale ciebie świetnie znają
i dobrze wiedzą, jaki jest stosunek Dziadka do ciebie. Szeregowi pracownicy pomogą ci przez
wzgląd na starą przyjaźń, a zwierzchnictwo nie będzie się wtrącać. Co ty na to?
W zasadzie Łarionow miał rację. Nie raz prowadziłam śledztwo, gdy Dziadkowi na tym
zależało, i faktycznie mam przyjaciół, którzy zapewne zechcą mi pomóc, a zwierzchnictwo
pewnie nie będzie miało nic przeciwko temu... I mimo to miałam straszną ochotę posłać
Łarionowa do diabła, już chociażby dlatego, że tak mu było spieszno zwalić ten kłopot na

mnie. Miałam ochotę, jednak było jedno „ale" * chodziło o Dziadka. Cholera wie, może
naprawdę kogoś tak przycisnął, że ten ktoś postanowił się od niego uwolnić?
Tu należałoby wspomnieć, że moje stosunki z Dziadkiem wcale nie są proste i sama nieraz
miałam ochotę się od niego uwolnić. Nie jestem aż tak krwiożercza, żeby życzyć mu śmierci,
wystarczyłoby mi w zupełności, gdybyśmy się nigdy więcej nie spotkali.
Ale gdy tylko pomyślałam, że naprawdę może mu grozić niebezpieczeństwo, poczułam
niepokój. Wolałam nie myśleć o tym, co się stanie, jeśli... Większość ludzi rzadko dostrzega
logikę w swoich czynach i pragnieniach, a szukanie jej w moich to w ogóle zajęcie
bezsensowne. Dlatego siedząc w knajpie naprzeciwko Łarionowa, już wiedziałam, że znowu
pakuję się w jakieś gówno, choć nie dalej jak wczoraj przysięgałam i zaklinałam się...
* Dobrze. * Skinęłam głową bez entuzjazmu. * Rozejrzymy się, popatrzymy, może się czegoś
dowiemy.
* Dzięki * powiedział absolutnie poważnie Łarionow i nawet poklepał mnie po dłoni.
* Cuuda... * podsumowałam.
* Co takiego? * nie zrozumiał.
* Nic. Z ludźmi dzieje się coś dziwnego. Dobrze, za długo zawracam ci głowę, pora się
żegnać.
Łarionow zapłacił i zapytał:
* Idziesz?
* Posiedzę jeszcze chwilę.
Kiwnął mi i zniknął z oczu. Nie zdążyłam ucieszyć się, że wyszedł, gdy zadzwoniła moja
komórka. Numer, który się wyświetlał, nic mi nie mówił, ale z dobroci serca postanowiłam
odebrać. Głos poznałam od razu * dzwonił Siergiejew, z którym nie tak dawno pożegnaliśmy
się w szpitalu.
* Możesz mówić? * zapytał.
* Mogę nawet śpiewać.
* To dobrze. Powiedz mnie, głupiemu, co tam macie za sprawy, żebyśmy przypadkiem nie
oberwali?
* Nie mam żadnych spraw, ponieważ jestem niemalże na emeryturze.
* Daj spokój! Z jakiej racji nasza władza zainteresowała się tym morderstwem?
* Czemu nie zapytałeś władzy? * odparłam złośliwie.
* Masz na myśli Łarionowa? Nie chcę mieć do czynienia z tym szczurem. Gdybym jeszcze
wiedział, kto z naszych mu kabluje, obiłbym mu mordę z najwyższą przyjemnością.
* Przy okazji obij mordę Łarionowowi. Chętnie wzięłabym w tym udział, ale boję się, że nie
będę miała tego szczęścia.
*Ja też jestem pechowcem.
* Wiem tyle co ty * powiedziałam już poważnie. * Być może Łarionow wie więcej, ale na
pewno nie podzieli się swoją wiedzą.
* Nawet z tobą?
* Zwłaszcza ze mną. Zacznij działać, wychodząc z założenia, że faceta dwukrotnie próbowali
zabić, za drugim razem skutecznie. I ten facet mamrotał coś o kilerze.
* Właśnie rozmawiałem z pielęgniarką * teraz nie jest już pewna ani daty, ani tego, że
spotkanie miało się odbyć w pubie „Witeź".
*Jasna sprawa, dziewczyna się wystraszyła.
* Powiedz szczerze, czy ta sprawa w ogóle cię interesuje, czy nie?
* Interesuje.
* W takim razie proponuję swoją przyjaźń. Stoi? * Wolałabym rękę i serce, ale przyjaźń też
przyjmę z radością.
* A co, pojawił się wakat? * ucieszył się Siergiejew, ale zaraz się opamiętał i dodał rzeczowo:
* Jak tylko się czegoś dowiem, zadzwonię.

Pożegnaliśmy się. Wobec braku innego obiektu utkwiłam wzrok w pustej szklance. Dobrze
byłoby porozmawiać z Dziadkiem... Rzecz jasna, nie spodziewam się żadnych szczerych
wyznań, jednak nie wypada podejmować żadnych kroków bez jego wiedzy. Trzeba stanąć
przed jego obliczem, wykonać rytualny taniec i otrzymać najwyższe zezwolenie. Chociaż tym
razem mógłby dla odmiany powiedzieć, czy on też podejrzewa, że ktoś chce go załatwić, czy
ja i Łarionow fantazjujemy? Przy czym ja fantazjuję z przestrachu, a Łarionow z niejasnych
dla mnie powodów. Niby Dziadkowi służy wiernie, rozumiejąc, że pomyślność Dziadka jest
bezpośrednio związana z jego własną, jednak może teraz nagle zaczął grać przeciwko niemu,
może dostrzegł w tym jakąś korzyść? Hmm, musiałaby to być bardzo poważna korzyść.
Był również trzeci wariant * Dziadek znów coś zaplanował, a Łarionow odgrywa swoją rolę,
może świadom planów szefa, a może w ciemno. Dziadek jest mistrzem takich rozgrywek. No
i weź tu człowieku i zgadnij...
Nie liczyłam na to, że w czasie rozmowy z Dziadkiem otrzymam odpowiedzi na te pytania,
ale tak czy inaczej musiałam się z nim zobaczyć. Już miałam wybrać numer Dziadka, gdy
nagle przypomniałam sobie o Lalinie * należałoby najpierw posłuchać, co ma do powiedzenia
mądry człowiek. Poza tym, dawno się nie widzieliśmy, a teraz w dodatku miałam pretekst... I
wtedy zadzwonił telefon i wyświetlił mi się numer Olega.
* Dostałeś czkawki czy co? * zapytałam.
* A co, przypomniałaś sobie o staruszku? * ucieszył się Lalin. * Co robi najpiękniejsza
dziewczyna naszego miasta, kraju i świata?
* Ma zamiar zepsuć ci humor.
* Nie dasz rady. Ostatnio odpuściłem ci wszystkie grzechy.
* A dużo ich było?
*Jeden na pewno. Mogłabyś złożyć życzenia wujaszkowi, wczoraj stuknęła mi pięćdziesiątka,
jestem już dużym chłopcem.
* O Boże... * wyjęczałam z rozpaczą. * Jestem świnią, zapominalską idiotką, skupiskiem
wad, i tak dalej, i tak dalej... Pozwól, że przypadnę do twojej piersi i będę błagać o
przebaczenie!
* Możesz przypaść do czego chcesz, i to od razu. Mam zamiar osiąść w „Tornado" i
spodziewam się, że do mnie dołączysz.
* Mknę na skrzydłach miłości * zapewniłam pospiesznie. Od razu poprawił mi się humor.
Wieczór w towarzystwie
przyjaciół... I pogadamy sobie, omówimy, co trzeba, i do domu nie muszę jechać, to znaczy,
mam pretekst, żeby się spóźnić...
Wychodząc z kawiarni, zadzwoniłam do Tagajewa. Odebrał od razu, widocznie czekał na
telefon, ale sam nie zadzwonił, nie chciał się narzucać.
* To ja * oznajmiłam radośnie, jakbym meldowała, że właśnie zawładnęłam bezkresnymi
przestworzami Wszechświata.
* Cześć * odparł. W głosie minimum emocji, chociaż na pewno miałby mi wiele do
powiedzenia. Na przykład, gdzie się szlajam, gdy on siedzi w domu z moim psem.
* Wrócę dziś trochę później * uprzedziłam go i westchnęłam w duchu.
* Tak? * I znów żadnych komentarzy, nawet jeśli pomyślał: „A kiedy wracałaś wcześniej?"
albo: „Unikasz domu jak diabeł święconej wody". Nie, Tagajew tego nie powie, ograniczy się
do obojętnego: „Tak?".
* Tak. A jak tam Saszka?
* Myślę, że tęskni;, ja również. O której masz zamiar wrócić?
* Za jakieś dwie godzinki * powiedziałam. W słuchawce zapanowała cisza. Właściwie
mogłabym się rozłączyć, on już i tak nic nie powie. Poczułam się tak podle, że miałam ochotę
wyć, i dodałam: * Lalin miał wczoraj urodziny, chcę mu złożyć życzenia.
* Pozdrowienia dla Wieszniakowa * odparł Tagajew i wyłączył się.

* Cholera * powiedziałam głośno. * Cholera, cholera... * powtórzyłam, ale wcale nie
poczułam się lepiej.
Szłam do samochodu, gryząc wargi i usiłując jak najszybciej wyrzucić z głowy myśli o
Tagajewie, jego cierpliwym czekaniu w moim mieszkaniu i naszej trwałej niemożności
porozumienia się. Zresztą ja akurat rozumiem go bardzo dobrze, tylko co z tego...
Przy moim ferrari stało dwóch nastolatków i wpatrywało się w nie z zachwytem. Z punktu
widzenia przeciętnego obywatela mam wszystko, z mojego punktu widzenia * również.
Absolutnie wszystko, czego tylko może zapragnąć człowiek. A ja, jak na złość, niczego nie
pragnęłam albo nie miałam pojęcia, czego chcę tak naprawdę. To, o czym kiedyś marzyłam,
okazało się iluzją i teraz nie miałam pojęcia, co powinnam zrobić ze swoim życiem...
* Dobra, wystarczy * burknęłam do siebie. Chłopaki pomyśleli, że mówię do nich, i odsunęli
się szybko.
* Superbryka * nie wytrzymał jeden z nich. * Jak będę dorosły, to też taką kupię.
Uśmiechnęłam się i pomachałam chłopakom ręką.
Do knajpy, w której umówiłam się z Lalinem, samochodem jechało się kwadrans. Uznałam,
że nie należy psuć jubilatowi humoru kwaśną miną, przestałam myśleć o Tagajewie i
zaczęłam o tym, jak to wspaniale spotkać się z przyjaciółmi i tak dalej w tym duchu. Po tym
ćwiczeniu zaczęłam patrzeć na świat z większym optymizmem.
Wstąpiłam do sklepu, kupiłam Lalinowi butelkę koniaku, który bardzo lubił, chociaż wódkę
też pił z przyjemnością. Podjechałam do baru, zaparkowałam samochód i ze sztucznym
uśmiechem na ustach weszłam do środka. Bar był duży * aż dwie sale bilardowe * ale
zarazem bardzo przytulny. Przestrzeń knajpy podzielono rzeźbionymi przegródkami: ci,
którzy chcieli oglądać piłkę nożną, mogli gapić się na mecze na dużym ekranie obok baru, a
ci, którzy nie interesowali się piłką, mogli sobie spokojnie porozmawiać.
Lałin bardzo lubił tę knajpę i od jakiegoś czasu stała się ona miejscem naszych niezbyt
częstych spotkań. Dziś gości nie było dużo, ale mimo to nie mogłam znaleźć Lalina między
przepierzeniami. Wyjęłam telefon, chcąc do niego zadzwonić, ale wtedy zjawił się młody
chłopak i powiedział z uśmiechem:
* Dzień dobry, Olgo Siergiejewna. Pozwoli pani, że panią zaprowadzę...
Jak zwykle nie doceniłam swojej popularności w naszym mieście. Świetnie znają mnie psy,
bramkarze i kelnerzy, inni obywatele również poświęcają mi sporo uwagi.
Szłam za chłopakiem, a gdy minęliśmy salę bilardową, zobaczyłam swoich przyjaciół. Lalin
siedział rozwalony na fotelu, ze szklanką piwa w ręku, a naprzeciwko niego szczerzył się
zadowolony z życia Wieszniakow.
Artiom zauważył mnie pierwszy, rozpłynął się w uśmiechu i oznajmił:
* Piękność.
* Zgadza się. * Lalin skinął głową i zwrócił się do mnie: * Wraz z upływem czasu coraz
trudniej mi patrzeć na taką piękność. To do czego chciałaś przypaść?
* Do potężnej piersi * odparłam.
Artiom i Oleg wstali i faktycznie przypadłam do piersi Lalina, zostałam po bratersku
ucałowana i przytulona.
* Ładnie wyglądasz * rzekł poważnie Oleg, chyba uznał, że bardzo potrzebuję komplementu.
Wieszniakow z uśmiechem pocałował mnie w policzek i wrócił do piwa. * Co będziesz jadła?
* spytał rzeczowo Lalin.
* To samo co wy.
* Tak właśnie myślałem. * Uśmiechnął się. * Dlatego już wszystko zamówiłem. Więc teraz,
przyjaciele drodzy, możecie złożyć mi życzenia.
Złożyliśmy, wręczyłam koniak, napiliśmy się i przekąsiliśmy.
* Powinniśmy się częściej spotykać * wygłosił cenną myśl Wieszniakow mniej więcej
godzinę później.

Czuło się, że Artiom jest absolutnie zadowolony z siebie i świata. Poczułam wyrzuty
sumienia, nie chciałam zakłócać tej idylli i postanowiłam nie spieszyć się z wygłaszaniem
swoich nowin i najpierw wysłuchać cudzych.
Lalin, który pracował w firmie ochroniarskiej (dwa lata temu opuścił gmach z kolumnami)
nie miał zbyt
wielu ciekawostek. Pochwalił się sukcesami syna, który uczył się w Anglii, poskarżył na
córkę, która zakochała się nie w porę w przededniu egzaminów, i skinął na Wiesz*niakowa.
* Spójrz, jak naszego podpułkownika rozpiera radość. Jak tylko dostał awans, od razu stał się
zupełnie innym człowiekiem. Brzuch mu rośnie, morda okrągła, spojrzenie zadowolone * od
razu widać, że glina.
* A co, wcześniej nie było widać? * prychnął sztucznie Wieszniakow.
* Było, twoja gęba zastępowała dowolną wizytówkę, ale przed otrzymaniem długo
oczekiwanego awansu wyglądałeś jak glina*wyrobnik, a teraz jak panisko.
* Lepiej spójrz na siebie * odciął się Wieszniakow i obaj się roześmiali.
* Dobrze, że chociaż przestał jęczeć * zauważyłam.
* A co ma jęczeć, skoro jest szefem. * Lalin mrugnął. Artiom zrobił nieszczęśliwą minę i
machnął ręką.
* Nade mną jest jeszcze cała masa szefów i każdy marzy o tym, żeby mi dołożyć.
* Tak, krzywdzą sierotę * przytaknął Oleg.
* Żeby przestał się skarżyć, musiałby chyba dostać generała. * Westchnęłam.
* I generał ma nad sobą niejednego zwierzchnika * zareplikował od razu Artiom.
* O Boże, to znaczy, że będziesz jęczał do końca świata? * przeraziłam się.
* A brzuch faktycznie rośnie * dodał ze smutkiem Artiom. * Moja mówi, że powinienem się
więcej ruszać. Zaciągnęła mnie do teściowej, żeby skopać grządki, uciekłem w ostatniej
chwili * właśnie stuknęli Misze Mołczuna. No
to mówię do swojej: grządki odwołane, sama widzisz, co się w mieście wyrabia.
* Czyli Mołczunowi należą się podziękowania. * Zaśmiałam się.
* Nie jemu, tylko temu, kto uwolnił go od ziemskich trosk. Ale nie ma mu za co dziękować,
przed grządkami mnie niby uratował, za to w pracy nerwówka.
* Zabójstwo na zamówienie to chyba nie twój problem?
* zdumiał się Lalin.
* Coś ty, nie znasz naszych ojców*dowódców? Nadzwyczajne wydarzenie, gdzieście oczy
mieli, społeczeństwo spanikowane, jednym słowem, oberwałem na całego, jakbym to ja go
zastrzelił. A przecież wszyscy świetnie wiedzą...
* W tym momencie Wieszniakow nagle się zakrztusił, Lalin rzucił mu niezadowolone
spojrzenie, a potem szybko optymistycznie dorzucił:
* To nic, dasz sobie radę.
* Bóg z nimi wszystkimi. * Wieszniakow machnął ręką, sięgając po koniak. * I z Mołczunem,
i ze zwierzchnictwem. Lepiej wypijmy zdrowie naszego jubilata.
Wypiliśmy. Zakąsiłam, przyglądając się swoim przyjaciołom. Lalin to potężny facet i chociaż
lubił udawać skrzywdzonego i ciągle przypominał o swoim podeszłym wieku, to niewielu
młodych by mxi dorównało. Pięści jak bochny robiły duże wrażenie, mówiono nawet, że
Lalin potrafi zginać podkowy. Kiedyś poprosiłam, żeby zademonstrował, ałe zostałam
uprzejmie posłana do diabła. Lalin orzekł, że nie będzie zajmował się głupotami, ale i tak
jestem pewna, że zrobiłby to śpiewająco. Jednak nietuzinkowa siła nie była jego jedynym
atutem * Lalin był przede wszystkim bardzo inteligentnym facetem, a jednocześnie udało mu
się pozostać przyzwoitym człowiekiem. Zakrawało to na paradoks, skoro przez tyle lat był
szefem ochrony Dziadka
* a nikomu nie trzeba wyjaśniać, co reprezentują sobą nasi politycy * i za to szczególnie
ceniłam Lalina. Gdy zajmował to stanowisko, miał liczne możliwości wzbogacenia się, ale

nie skorzystał z nich i wcale tego nie żałował. A kiedy doszedł do wniosku, że Dziadek
przegiął, po prostu zrezygnował z ciepłej posadki (nie każdy by się na to zdecydował) i
przeszedł do firmy ochroniarskiej. Tam również dobrze mu się żyło * szef firmy świetnie
wiedział, jaki skarb udało mu się zdobyć.
Lalin długi czas pracował w wywiadzie i według mnie był nie tylko specjalistą z iskrą bożą,
ale posiadał również dar jasnowidzenia. Rude wąsy, zdobiące jego twarz, sprawiały, że
przypominał dobrodusznego morsa i wiele osób dało się zwieść pozorom.
Wieszniakow, ze swoją okrągłą twarzą, dużymi szarymi oczami i zdumiewającym uśmiechem
wyglądał na tego, kim tak naprawdę był: dobrego chłopaka, który uczciwie stara się być w
zgodzie z całym światem. Rzadko mu się to udawało * wybrał sobie niezbyt pokojową
profesję * i bardzo cierpiał z tego powodu. Był zasadniczy, twardy i często uparty jak stado
osłów, dlatego długo czekał na upragniony awans
* jak wiadomo, zwierzchnictwo woli elastycznych pracowników, a Wieszniakow jęczał,
skarżył się, obiecywał, że rzuci wszystko w diabły i pójdzie pracować do Lalina, a kiedy było
trzeba, stał twardo, nie patrząc na osobiste korzyści i nadzieje na spokojne życie.
Teraz tych dwóch usiłowało jak najszybciej zmienić temat i paplali bez chwili przerwy, co
mnie zaniepokoiło. Nie rozumiałam powodu ich zachowania i dlatego trochę się
zdenerwowałam * co takiego wiedzą oni, czego nie wiem ja? Przewinęłam w myślach naszą
rozmowę, przypomniałam sobie wymowne spojrzenie Lalina i doszłam do wniosku, że chodzi
o nieznanego mi Mołczuna. Przed wzmianką o nim obaj sprawiali wrażenie radośnie
podekscytowanych, ale gdy Wieszniakow oznajmił o przedwczesnym zgonie Mołczuna, Lalin
zdenerwował się, a Artiom zaczął kręcić, jakby chlapnął coś, o czym lepiej nie mówić.
Zamordowany był mi absolutnie obojętny, głównie dlatego, że słyszałam o nim po rai
pierwszy. W końcu doszłam do wniosku, że i bez tej zagadki mam wystarczająco dużo
problemów, i wyrzuciłam typa z głowy.
Półtorej godziny zleciało jak z bicza strzelił. Półtorej godziny szczęścia to bardzo dużo,
uznałam więc, że teraz mogę już podzielić się z przyjaciółmi swoimi problemami, nie czując
się przy tym jak ostatnia świnia.
* Rozmawiałam dziś z Łarionowem * zaczęłam z czarującym uśmiechem, mimo wszystko
wstydząc się, że psuję ludziom święto.
* Z jakiej okazji? * zainteresował się Wieszniakow, pałaszując łososia. Nadal był
zadowolony, ciekawy świata i nie przewidywał żadnej podłości. Za to Lalin od razu stał się
czujny * nie darmo podejrzewam go o dar jasnowidzenia.
* Twierdzi, że wybiera się do nas kiler, i to jakiś wypasiony.
* Aha * Wieszniakow wcale się nie przejął. * I czego od nas chce?
* No... jeśli wziąć pod uwagę, że Łarionow okazuje niepokój i nawet zniżył się do rozmowy
ze mną...
Wieszniakow ściągnął brwi i oboje popatrzyliśmy na Lalina. Oleg uśmiechnął się szeroko i
spytał błazeńsko:
* I co?
* A co myślisz? * spytałam łagodnie.
* O czym?
* O możliwości podjęcia przez pewnych ludzi konkretnych kroków, mających na celu
pozbawienie nas ojca narodu i gwaranta demokracji w skali okręgu.
* O żeż ty. * Wstrząśnięty Wieszniakow aż odłożył widelec. * Mam braki w wykształceniu i
nie zrozumiałem ani słowa, ale już się wystraszyłem.
* Ty jesteś mądry, ty wiesz wszystko * podlizałam się Lali*nowi. * Powiedz, czy coś takiego
w ogóle jest możliwe?

* W zasadzie wszystko jest możliwe * wyzlośliwiał się La*lin. * Dziadek to twardy zawodnik
i wielu osobom się to nie podoba, dlatego dochodzi do pewnych sporów, konfliktów i tak
dalej...
* Ale nic konkretnego? * drążyłam.
* Skąd mam widzieć? * zdumiał się Lalin. * Siedzę w swojej firmie, nikomu nie wadzę,
nigdzie się nie pcham.
Wieszniakow prychnął ironicznie, a ja pokręciłam głową.
* Przestań udawać.
* Krzycząca niesprawiedliwość. * Lalin rozłożył ręce. * Ja nie udaję, ja tylko nie mam
informacji. To fakt, że Dziadek wielu osobom nadepnął na odcisk i że wiele osób chętnie
zobaczyłoby go w trumnie. Ale jak wiadomo, od marzenia do spełnienia daleka droga.
Realizacja takiego zamierzenia to wydarzenie nadzwyczajne w skali całego kraju. Człowiek,
który się porwie na coś takiego, musiałby być albo idiotą do kwadratu...
* Albo kimś, kogo bardzo przypiliło * wtrąciłam, a Lalin dokończył:
* Albo idiotą do sześcianu.
* To znaczy, że z góry odrzucasz samą możliwość? * Szczerze mówiąc, ucieszyłam się. Lalin
przywołał te same argumenty, które ja wygłaszałam w rozmowie z Łarionowem. To by
znaczyło, że niepotrzebnie się martwię i potencjalny kiler jedzie tu w innym celu. Właściwie
w tym samym celu, tylko obiekt jest inny i nie ma to nic wspólnego z Dziadkiem.
* A co to w ogóle za sprawa? * spytał Wieszniakow, patrząc to na mnie, to na Lalina. * Z
Siergiejewem widziałem się wczoraj i nic nie mówił, czyli nie przywiązywał do bredzenia
tego faceta żadnej wagi.
* A dzisiaj facet został zamordowany * przypomniałam. * Łarionow się denerwuje i
wspomina o jakimś informatorze, który rzekomo powiedział mu, że sprawy Dziadka źle stoją.
* Tylko mi nie mów, że ty... * Artiom wykrzywił się, jakby się napił podrabianej wódki, i z
przyzwyczajenia zaczął jęczeć: * No co z ciebie za człowiek! Żebyś choć raz spokojnie
posiedziała, napiła się, odprężyła, to nie, zawsze musisz innym zepsuć humor! Tak żeśmy
sympatycznie sobie siedzieli, a tu proszę...
* I co tak zawodzisz, jakby ci się coś stało? * naskoczyłam na niego. * Chyba mogę omówić z
przyjaciółmi nurtujące mnie problemy?
* Omówić! * przedrzeźniał mnie Wieszniakow. * Na pewno znów wpakujesz nas w jakieś
kłopoty... Sumienia nie masz... Nie jestem młodzikiem, brzuch mi rośnie, mam rodzinę,
słyszysz? No za jakie grzechy...
* Bądź cicho. * Machnęłam ręką.
* Pewnie, co cię to obchodzi, tobie to tylko... Podczas naszej sprzeczki Lalin obracał w ręku
kieliszek
i zastanawiał się.
* Oleg, no powiedz jej... * wyjęczał Wieszniakow, zwracając się teraz do Lalina.
* Zabiłaś mi ćwieka * powiedział poważnie Lalin. * Nawet nie wiem, co o tym myśleć.
Szczerze mówiąc, nie wierzę, żeby ktoś porwał się na coś takiego, ale z drugiej strony...
Jednym słowem, należałoby się zorientować.
* O to*to! * odezwał się od razu Artiom. * Ja tam w niczym nie będę się orientował! To nie
moje śledztwo, ja mam własnych powyżej uszu. No żeby mi tak zepsuć humor! Już wolałbym
kopać grządki...
* Czy ktoś cię o coś prosi? * zapytałam złośliwie. Artiom skrzywił się.
* A skąd, wcale... Siergiejew już coś odkrył? * ożywił się od razu.
* Na razie nie. Mam nadzieję, że jak dowie się czegoś interesującego, to mi powie.
* Siergiejew to sensowny facet, można na niego liczyć. Z Dziadkiem rozmawiałaś?
* A powinnam?

* A jak inaczej chcesz szukać kilera? To może jednak zostawisz tę sprawę tym, którzy
powinni się nią zająć? Nie? Tak też myślałem. Sama się wpakujesz i jeszcze nas wciągniesz.
Już czuję, że mi się hemoroidy odzywają.
* Hemoroidy to masz od siedzącego trybu życia. * Uśmiechnęłam się. * Jak sobie teraz
pobiegasz, to ci tylko wyjdzie na zdrowie.
*Już ty się o moje zdrowie nie martw.
I znów oboje spojrzeliśmy na Lalina, który ze ściągniętymi brwiami wpatrywał się w jeden
punkt. Wieszniakow umilkł, cierpliwie czekając, co powie nasz starszy towarzysz.
* A jednak mam poważne wątpliwości * odezwał się w końcu Oleg. * Spróbujemy się czegoś
dowiedzieć... * Spojrzał znacząco na Wieszniakowa, a Artiom zmarszczył brwi i zerknął w
moją stronę.
*Jeśli macie coś do powiedzenia, to mówcie * poprosiłam, ta wymiana spojrzeń działała mi
na nerwy.
* Nie, nic * odparł szybko Artiom i znów popatrzył na Lalina.
*Jak sobie chcecie * burknęłam.
* A teraz może wreszcie napijemy się spokojnie? * zaproponował Wieszniakow.
Zasiedzieliśmy się znacznie dłużej, niż planowaliśmy. Nie gadaliśmy już więcej o żadnych
sprawach, to znaczy o tej sprawie, która mnie teraz dręczyła. Mężczyźni zaczęli rozmawiać o
piłce nożnej, a ja ich wspierałam, chociaż akurat o futbolu nie miałam zielonego pojęcia. W
myślach kilka razy wracałam do naszej rozmowy, próbując zgadnąć, co ukrywali przede mną.
Zapewne robili to ze szlachetnych pobudek, ale z tą świadomością wcale nie było mi lżej.
Nie spieszyłam się do domu, moi przyjaciele chyba też nie. W końcu Wieszniakow zerknął na
zegarek i znów zaczął jęczeć:
* Cholera, jak ten czas leci... Moja mnie zabije, i tak jest u kresu wytrzymałości... Pora się
zbierać, bo naprawdę wygonią mnie z domu.
Lalin zapłacił, wyszliśmy na dwór i zaczęliśmy się żegnać. Lalin wsiadł do swojego dżipa, a
Wieszniakowa, który przyszedł piechotą, podjęłam się odwieźć do domu. Już w samochodzie
po dłuższej chwili ciszy, w czasie której prawdopodobnie zbierał się na odwagę, Artiom
zapytał:
* Co tam u ciebie?
* Przecież słyszałeś. I już zdążyłeś wyrazić swoje oburzenie i niezadowolenie.
* Nie o tym mówię.
* A o czym? * Uśmiechnęłam się. *Jak tam... w ogóle?
Jakby nie mógł wprost zapytać: jak ci się żyje z Tagajewem pod jednym dachem? Ale chyba
wstydził się i wahał, słusznie przewidując, że posłałabym go do diabła.
* W sumie w porządku.
* Tak? * Nie uwierzył.
* Tak. A co myślałeś?
* Łatwiej już kamienie tłuc, niż z tobą rozmawiać. * Wiesz*niakow pokręcił głową. * Ja się
interesuję po przyjacielsku, a ty... No przecież nie pytam z pustej ciekawości, tylko dlatego,
że jesteś mi bliskim człowiekiem i ja... * nie zdążył dokończyć, bo właśnie parkowałam przed
jego blokiem.
* Masz pozdrowienia od Tagajewa * powiedziałam z uśmiechem, ale Artiom pozostał
ponury.
* Dziękuję * burknął, wysiadł z samochodu i chyba chciał trzasnąć drzwiami, ale wrodzona
dobroduszność zwyciężyła, sapnął i pożegnał mnie dobrotliwie: * No to dobranoc. Idę... *
Machnął ręką i poszedł.
Teraz mogłam już spokojnie wrócić do domu, ale się nie spieszyłam. Przejechałam się po
mieście, obserwując migotanie świateł za oknem, i w końcu skręciłam na swoją ulicę.

W salonie paliło się światło. Zerknęłam na zegarek i spróbowałam przybrać ożywiony wyraz
twarzy, nawet przygotowałam sobie zdanie, które wygłoszę, wchodząc do mieszkania, żeby
spotkanie z Tagajewem wyglądało na powitanie kochających się ludzi, jakimi powinniśmy
być, skoro już
mieszkamy w jednym mieszkaniu. Zresztą byłam pewna, że przygotowane zdanie i tak mi w
niczym nie pomoże.
Wjechałam do garażu i weszłam do holu. Tu też paliło się światło, ale ku mojemu zdumieniu
salon był pusty. Saszka nie wybiegł mi na spotkanie, a cisza sugerowała, że w domu nikogo
nie ma. Zajrzałam do kuchni * kolacja na kuchence, wszędzie wzorowy porządek.
Usiadłam na fotelu, wpatrując się w terakotę pod nogami, a potem poczłapałam do wyjścia.
Skoro Tagajewa i Saszki nie ma w domu, to pewnie są w parku naprzeciwko, więc tam
właśnie poszłam. Wprawdzie nic nie stało na przeszkodzie, żeby poczekać na nich w domu,
ale cisza pustego mieszkania niepokoiła, a dodatkowo wykańczało mnie poczucie winy, które
na stałe osiedliło się w mojej duszy, nie mając zamiaru się wynieść i nie zważając na moje
próby eksmisji nieproszonego lokatora.
Zamknęłam drzwi, przeszłam przez ulicę i znalazłam się w parku * niewielkim, ale
zacisznym. Trzy alejki rozchodziły się promieniście od środka, gdzie była fontanna, teraz
niedziałająca z powodu późnej godziny. Wędrowałam alejką, rozglądając się, i zobaczyłam
Tagajewa. Siedział na ławce w odległym końcu parku; ramiona opuszczone, ręce złączone,
wzrok nieruchomy. U jego stóp leżał Saszka i rzucał mu smutne spojrzenia. Tagajew opuścił
rękę i pogłaskał psa, Saszka spuścił łeb i posmutniał jeszcze bardziej.
Nawet kamień by się wzruszył, widząc coś takiego. Nie rozpłakałam się, ale westchnęłam i
przygryzłam dolną wargę. Zarówno Tagajew, jak i Saszka byli ze mną nieszczęśliwi. Saszka
był nieszczęśliwy dlatego, że bardzo przywiązał się do Timura, a jako stworzenie inteligentne
wyczuwał, że jest nam ze sobą niełatwo, i cierpiał. Ostatnio pies miał do mnie wyraźne
pretensje: z jego punktu widzenia nic nie stało na przeszkodzie, żebyśmy żyli szczęśliwie, a
skoro tak nie było, to znaczy, że to moja wina.
Tagajew miał poważniejsze problemy. Kilka miesięcy temu doszedł do wniosku, że nie
przeszkadza mu to, że kochałam innego mężczyznę. Był przekonany, iż jestem pewna, że
tamten nie żyje. Chociaż to akurat było bardzo wątpliwe... To znaczy, nie to, że Łukjanow jest
cały i zdrowy, tylko to, że Timur faktycznie jest pewien, czy uważam Łukjanowa za
nieboszczyka. Widmo Łukjanowa stało pomiędzy nami i psuło nam stosunki skuteczniej niż
żywy człowiek z krwi i kości. Wyglądało na to, że się od niego nie uwolnimy; w każdym
razie Tagajew wyraźnie przecenił swoje siły.
Łukjanowa od dawna uważałam za łajdaka i chociaż swego czasu byłam z niezrozumiałych
względów gotowa lecieć za nim na kraj świata, to teraz, myśląc o tym rozsądnie,
zrozumiałam, że nic dobrego by z tego nie wynikło. Pozostawało tylko dziękować losowi czy
raczej samemu Łukjanowowi, że mnie na ten kraj świata nie zabrał. Mało tego, tak rozegrał
swoje zniknięcie z mojego życia, że gdybym była głupsza albo gdybym nie znała go tak
dobrze, pomyślałabym to samo, co pomyśleli inni: że zginął w nierównej walce z wrogami.
Łukjanow wybrał sobie profesję dochodową, ale nadzwyczaj nerwową i niebezpieczną.
Przedstawiciele cechu płatnych zabójców często lądowali na cmentarzu, nie zdążywszy
przejść na emeryturę. Łukjanow postanowił być wyjątkiem i przeszedł na emeryturę,
aranżując to tak, że wszyscy uznali go za zmarłego.
Jednak ani Tagajew, ani ja nie należeliśmy do ludzi łatwowiernych; Tagajew przeprowadził
własne śledztwo i doszedł
do tego samego wniosku co ja, tylko znacznie wcześniej: Łukjanow zniknął, ale żyje. O tym,
że ja też miałam tego świadomość, Timur nie wiedział, ale chyba się domyślał. Ale ponieważ
formalnie jego rywal nie żył, Timur zjawił się u mnie, wyznając miłość, w którą nie wątpiłam.
Problem polegał tylko na tym, że nie potrafiłam kochać go tak, jakby tego chciał, i dlatego

teraz męczyliśmy się wszyscy troje. Timur uważał, że go nie kocham, szukał przyczyny i
szybko ją znalazł: Łufcjanow. Nieważne, czy on sam, czy tylko wspomnienie o nim.
Tagajew nie należał do ludzi, którzy urządzaliby przesłuchania czy sceny zazdrości. Ogólnie
głównie milczał, i to był chyba największy problem. Milczał, uśmiechał się i obserwował
mnie, ważył każde moje słowo, każdy gest i spojrzenie, angażując się coraz bardziej, aż
wreszcie stało się to dla mnie nie do zniesienia.
Gdy mówiłam na przykład, że mam zły humor, Timur od razu wyciągał daleko posunięte
wnioski. Jego myśli biegły dość pokrętnym torem, ale dla niego całkiem naturalnym: mam zły
humor, ponieważ obok mnie jest on, Tagajew, z trudem znoszę jego obecność, ponieważ
nadal kocham Łukjanowa i żałuję, że zgodziłam się żyć z nim, Timurem, pod jednym
dachem.
Kilka razy solennie obiecywałam sobie, że zacznę szczerą rozmowę. Może byśmy się
pokłócili i nawet rozstali, ale gdybyśmy chcieli się znowu zejść, to mielibyśmy szansę
zachowywać się jak normalni ludzie, którzy mówią o swoich uczuciach i omawiają swoje
problemy. Ale za każdym razem, gdy próbowałam zacząć taką rozmowę, nagle kołowaciał mi
język, Tagajew zerkał na mnie ze wzmożoną podejrzliwością i czym prędzej mówiłam
jakieś głupstwa, byle tylko odejść od niebezpiecznego tematu.
Dręczyliśmy się tak wzajemnie i końca temu nie było. Wspólny język znajdowaliśmy tylko w
łóżku. Tam opuszczały mnie wszystkie myśli, a jeśli czasem jakieś się pojawiały, to były
bardzo optymistyczne * wtedy naprawdę myślałam, że go kocham. Ale gdy tylko zaczynałam
coś mówić, Tagajew rzucał mi podejrzliwe spojrzenia i wszystko się psuło. Cała ta sytuacja
przypominała toczącą się z góry kulę śnieżną. Dlatego ciągle wymyślałam jakieś preteksty,
żeby jak najpóźniej wracać do domu, co, rzecz jasna, nie sprzyjało poprawie atmosfery.
Nietrudno było przewidzieć, jak się to wszystko skończy. Cierpiałam, bo czułam narastającą
beznadzieję i niemożność naprawienia tej sytuacji; Tagajew też cierpiał i chyba podobnie jak
ja czekał, które z nas pierwsze wymówi fatalne słowa. Bez względu na to, co mu powiem, on
i tak nie uwierzy * pomyślałam, patrząc na niego. Timur, jakby się ocknął, wstał gwałtownie,
zawołał Saszkę i zaczął iść aleją. Plecy miał wyprostowane, krok twardy, wyczuwało się w
nim niewzruszone zdecydowanie miażdżenia wszystkiego, co znajdzie się na jego drodze.
Byliśmy dziwną parą. To, że Tagajew do tej pory nie odszedł i nie trzasnął drzwiami, dziwiło
mnie. Timur nie należał do ludzi, którzy cierpliwie znoszą ciosy zadawane przez los. Jego
miłość chyba naprawdę była bezgraniczna... Ale ponieważ w moją uparcie nie chciał wierzyć,
to wszystko nie miało żadnego znaczenia, jak ludzie potrafią niszczyć sobie życie najlepszymi
chęciami... * pomyślałam, zebrałam się na odwagę i zawołałam:
* Timur!
Odwrócił się niespiesznie i uśmiechnął. Ja też się uśmiechnęłam; pewnie tak samo szczerze
jak on, to znaczy, nadal uparcie graliśmy swoje role w sztuce pod tytułem: „Wszystko w
porządku".
* Cześć * powiedział i zrobił krok w moją stronę. Saszka zastygł na miejscu, spoglądając na
mnie. Biedny pies bardzo to wszystko przeżywał. Podejrzewam, że gdyby miał wybór, to w
chwili naszego rozstania zostałby z Tagajewem. Myśl
o tym zatruwała mi życie, i tak już niewesołe. Dochodziłam do wniosku, że to wszystko moja
wina. I może tak właśnie było.
* Cześć * odpowiedziałam i podeszłam do Tagajewa. Timur pochylił się i pocałował mnie.
Jeśli nie odpowiem
entuzjazmem na jego pocałunek, pomyśli, że jego pocałunki są mi niemiłe, a jeśli rzucę mu
się na szyję, pomyśli, że udaję. Dlatego ograniczyłam się do kolejnego uśmiechu
i szybko spytałam:
* Długo spacerujecie?
* Ze czterdzieści minut * odparł Timur.

* Wróciłam i patrzę, że światło się pali, a was nie ma... * Po co ja to wszystko mówię?
Głupie, bezradne słowa, które wygłaszam dlatego, żeby nie gniotło nas milczenie.
* Zapomniałem wyłączyć. * Timur skinął głową, odwracając wzrok.
„Co, ciężko ci?" * pytały jego oczy. „Ciężko, niech to szlag * miałam ochotę powiedzieć. *
Ciężko, gdy przez dwadzieścia cztery godziny na dobę jestem sprawdzana. Ciebie nie
przekonam, a siebie nie zmienię. Upiłabym się, a jeszcze lepiej * wyjechała. Ale jak się upiję,
to pomyślisz, że z rozpaczy, a jak ucieknę, to pomyślisz, że do Łukjanowa. Bez sensu".
Wzięłam go pod rękę i wróciliśmy do domu. Patrzyłam na jego twarz, spokojną, z niejasnym
uśmiechem i czułam się tak, jakbym czytała w jego myślach. A on pewnie czuł się tak, jakby
czytał w moich.
*Jak tam twoi przyjaciele? * spytał, odwracając się do mnie.
* Wspaniale. Lalin odmłodniał, a Wieszmakowa rozpiera zadowolenie. Przesyła ci
pozdrowienia.
* Dzięki.
*Jak ci minął dzień? * spytałam szybko.
* Nieźle.
O swoich sprawach nigdy mi nie mówił. Może myślał, że jego sprawy mnie nie dotyczą, a
może był to jeszcze nawyk z czasów, gdy faktycznie nie powinien rozprawiać
o swoim biznesie. Teraz Tagajew był jednym z największych przedsiębiorców okręgu i
regularnie płacił podatki. Jakiś czas temu myślałam, że zostanie politykiem (Lalin twierdził,
że Tagajew ma naturę działacza i będzie chciał rozwinąć skrzydła), ale w końcu okazało się,
że ta perspektywa wcale go nie nęci. Robił interesy, w charakterze gabinetu używając pokoju
na tyłach swojej restauracji „Szanghaj". Miał również oficjalne biuro, ale rzadko się w nim
pojawiał. O dziewiętnastej wracał do domu, wychodził z Saszką albo oglądał piłkę nożną.
Przyjaciół nie miał
i nie mógł mieć * posiadanie przyjaciół równałoby się otwartości, a Timur był człowiekiem
zamkniętym. Dwa razy w tygodniu grał w karty, trzy razy jeździł do klubu fitness. Nasze
wspólne życie było unormowane i nie obfitowało w wydarzenia. Spacery, gra w szachy,
kolacja w „Szanghaju"... Na weekend wyjeżdżaliśmy za miasto i w zależności od pory roku
jeździliśmy na nartach albo
pływaliśmy łódką. W kwietniu Timur kupił jacht, ale jeszcze go nie przetestowaliśmy.
Gdyby nie jego wzrok inkwizytora, takie życie urządzałoby mnie w zupełności. Dlaczego zaś
sam Tagajew wybrał tryb życia emeryta, pozostawało dla mnie zagadką.
Saszka wlókł się z tyłu, kilka razy przystawaliśmy, czekając na niego.
* Masz jutro wolne? * spytał Timur. Zapewne powinno to brzmieć tak: „Czy jutro też
zmyjesz się na cały dzień, chociaż to sobota?".
Ciekawe, jak długo to jeszcze wytrzyma? I jak długo wytrzymam ja? Ale na głos
powiedziałam coś zupełnie innego:
* Tak. Rano mam do załatwienia trochę spraw, ale koło południa powinnam być wolna. Może
przetestujemy twój nabytek? * zaproponowałam, rozciągając usta w fałszywym uśmiechu, od
którego mnie samej robiło się niedobrze.
* Dobry pomysł * zgodził się Timur, biorąc na ręce Sasz*kę, który przystanął po raz kolejny.
Poszliśmy do domu.
Prosto z holu Saszka podreptał do kuchni, rzucając mi pełne wyrzutu spojrzenie. Timur zdjął
kurtkę, pomógł mi się rozebrać i zapytał:
* Zjesz kolację?
* Nie, dziękuję. Ale herbaty napiję się z przyjemnością. Ulokowaliśmy się w kuchni. Saszka
sprawdził zawartość
swoich misek i podreptał do salonu oglądać telewizję, a my piliśmy herbatę.

* Masz nową bluzkę * zauważył Tagajew. Zapewne chciał dać do zrozumienia, jaki jest
uważny, ale dla mnie zabrzmiało to jak drwina.
* Kupiłam wczoraj * odparłam szybko. * Zapomniałam ci pokazać.
Skinął głową, a jego oczy mówiły: „Nic dziwnego. Dziwię się raczej, że w ogóle czasem
sobie o mnie przypominasz". Zerknęłam na zegarek, chwała Bogu, godzina była późna i
można było pójść spać.
Wzięłam się do zmywania, Timur przeglądał gazetę. Wiedziałam, że gazeta wcale go nie
interesuje, po prosu był to świetny sposób obserwowania mnie. Jego spojrzenie paliło mnie w
kark, poczułam, jak dusi mnie żal i gorycz, cisnęłam filiżankę do zlewu. Rozległ się żałosny
brzęk.
* Cholera * wymruczałam.
* Potłukłaś coś? * spytał łagodnie, tak łagodnie, że miałam ochotę rzucić mu tę filiżankę w
twarz.
Odwróciłam się gwałtownie, położył gazetę na kolanach i popatrzył na mnie, uśmiechając się
drwiąco. Jego mina mówiła więcej niż jakiekolwiek słowa: „No, śmiało, powiedz, jak bardzo
masz tego wszystkiego dosyć. Powiedz, co tam, jakoś to przeżyję. Powiedz i ta idiotyczna
komedia wreszcie się skończy".
* Filiżanka mi się wyśliznęła * odpowiedziałam i wzięłam ścierkę. Nie spiesząc się, starannie
wytarłam ręce i podeszłam do niego. W języku ciała rozmawiało nam się znacznie lepiej.
Wyjęłam mu z rąk gazetę, rzuciłam ją na stół i usiadłam Ti*murowi na kolanach.
Przesunęłam dłonią po miękkich włosach, objęłam go i przywarłam ustami do jego ust. Na
chwilę czujność zniknęła z jego oczu, ale tylko na chwilę.
* Stęskniłam się * powiedziałam.
*Ja też * odparł, ale jego wzrok mówił co innego: „Nie kłam. Całujesz mnie, a myślisz o nim.
Nie jestem idiotą, widzę cię na wylot".
No dlaczego ten cholerny kretyn nie odstrzelił mi wtedy głowy? * pomyślałam z rozpaczą.
Miałam ochotę rozryczeć się na cały głos. * Zapomnij o nim * chciałam powiedzieć. * Skoro
ja potrafię, czemu ty nie możesz?
To nic nie da. Nic nie da. Bez względu na to, co powiem, nie uwierzy mi.
* Śniłaś mi się dzisiaj * szepnął mi na ucho. * Często mi się śnisz.
* To dobrze?
* Chyba tak.
** Kochasz mnie?
* Kocham.
* Tęsknię, jak cię długo nie widzę. *Ja też za tobą tęsknię.
I znów ten uśmieszek. „Skoro tęsknisz, to zacznij częściej zaglądać do domu" * mówiły jego
oczy.
* Timur * szepnęłam.
* Tak?
* Kocham cię. Naprawdę cię kocham.
Gdy nazajutrz obudziłam się o dziewiątej, Timura w łóżku nie było. Słyszałam, jak w łazience
leje się woda, gapiłam się w sufit i myślałam, jakby to było dobrze, gdybyśmy nagle oduczyli
się mówienia i gdyby zniknęła konieczność wstawania z łóżka. Życie byłoby takie piękne...
Wstałam i powlokłam się do kuchni. Saszka kręcił się przy uchylonych drzwiach do łazienki
* tak bardzo kochał Tagajewa, że niemal nie spuszczał go z oczu.
* Ty podły psie * powiedziałam zirytowana. * Zupełnie mnie ignorujesz, zdrajco.
* Wstałaś? * usłyszałam.
Tagajew golił się przed lustrem. Podeszłam, objęłam go i wtuliłam nos w jego plecy.
* Dzień dobry.

Tak bardzo chciałabym tak stać i nic nie mówić. Odwrócił się, objął mnie i zamarliśmy pod
surowym spojrzeniem Saszki. Chyba myśleliśmy teraz to samo.
* O której chcesz wyjść? * spytał Timur. * Zdążymy przejść się z Saszką?
* Zdążymy.
Wyszłam z łazienki i zaparzyłam kawę.
* Dla odmiany mogłabyś zrobić śniadanie * burknęłam sobie pod nosem i rzeczywiście
zrobiłam.
Gdy Tagajew wyszedł z łazienki, ja i Saszka już na niego czekaliśmy.
* Rodzina w komplecie. * Zaśmiał się, ale w jego słowach nie było drwiny. Przysunęłam
Saszce krzesło do stołu; mój pies jest wredny i rozpieszczony jak dziadowski bicz, ale chyba
trzeba się z tym pogodzić.
* Zjemy śniadanie i pójdziemy na spacer * oznajmiłam.
* To o której chcesz wyjść? * zapytał Timur. Właściwie powinien spytać: „Dokąd cię znowu
niesie?". Ale nie zapyta, duma mu nie pozwala.
* Chciałam się spotkać z Dziadkiem * przyznałam, nie wytrzymałam i odwróciłam wzrok.
Prawdę mówiąc, nie powinnam wspominać o Dziadku przy Tagajewie. Kiedyś Dziadek i ja
byliśmy sobie bardzo bliscy, Tagajew o tym wiedział i ten fakt wcale go nie cieszył. Poza
tym, wbrew moim zapewnieniom, że między nami od dawna nic nie ma, Timur uważał, że
nadal go potrzebuję, i w sumie nie bez racji. Ja i Dziadek żyliśmy jak w tej piosence „Ni nam
samym, ni we dwoje zostać nam".
Tagajewa i Dziadka zaś łączyły wspólne interesy, od których obaj się oficjalnie odżegnywali,
udając, że nawet się nie znają. Wprawdzie nie mogli bez siebie egzystować, ale nie lubili się i
ku temu również były konkretne przyczyny. Ze strony Dziadka, osoby, jak lubił mawiać,
państwowej, nieostrożnością byłoby ujawnianie kontaktów z Tagajewem, którego w mieście
uważano za mafiosa. Tagajew z kolei był inteligentny i nie obnosił się ze swoją komitywą z
władzą. Oprócz przyczyn obiektywnych były też subiektywne; jedną z nich, ku mojemu
wielkiemu żalowi, byłam ja sama. W przystępie ojcowskich uczuć Dziadek lubił powtarzać,
że chciałby, abym była szczęśliwa przy boku jakiegoś młodego mężczyzny, wspominał nawet
o moich dzieciach, które z przyjemnością bawiłby na kolanach. Jednak gdy taki mężczyzna
pojawił się w osobie Tagajewa, Dziadek wcale nie był zadowolony, tłumacząc swoją niechęć
tym, że Tagajew nie jest dla mnie odpowiednim partnerem, a nikogo bardziej odpowiedniego
niestety nie widział. To znaczy, oczywiście pragnął mojego szczęścia, ale ponieważ z
definicji było to niemożliwe, to powinnam być sama, tuż obok niego. Tagajew znał opinię
Dziadka, a w każdym razie domyślał się jej, i rzecz jasna, nie mogła mu się ona podobać.
Każdy z nich uważał, że ma do mnie wszelkie prawa, podczas gdy rywal nie ma żadnych.
Jednak traktowanie Dziadka jak rywala było głupotą * nasze stosunki zabrnęły szczęśliwie w
ślepą uliczkę na długo przed pojawieniem się Timura.
To, że nie odeszłam z zespołu Dziadka, on sam poczytywał sobie za osobistą zasługę, a dla
Timura był to dowód na to, że Dziadek nadal zajmuje w moim życiu sporo miejsca. I jeden, i
drugi mieli trochę racji... Sam diabeł nie rozeznałby się w naszych stosunkach.
Wspomniałam o Dziadku, chcąc nadać rozmowie bardziej poufny charakter: że niby z chęcią
i bez przymusu opowiadam o swoich sprawach i moja otwartość jest najlepszym dowodem na
to, że nie mam nic do ukrycia. Dziadek to mój pracodawca i od czasu do czasu muszę się z
nim spotkać, choć wcale się do tego nie palę.
Ale Tagajew nie potrzebował mojej otwartości. Znowu zinterpretował wszystko po swojemu i
zamiast zapytać: „Dlaczego nie pogadasz z nim w pracy?" albo o coś w tym stylu, ograniczył
się do krótkiego: „Tak?", pozwalając mi samej zdecydować, czy chcę mu coś wyjaśnić, czy
nie. Oczywiście uznałam, że nie chcę. jakiekolwiek wyjaśnienia w oczach Timura będą
wyglądały na niezgrabne próby tłumaczenia się. Jego „tak?" zawisło w powietrzu,

zamilkliśmy na długo i niedawna idylla miała powrócić dopiero wieczorem, a raczej w nocy,
gdy znów zaczniemy się nieźle rozumieć.
Wrzuciłam naczynia do zmywarki i poszliśmy na spacer. Po drodze wymieniliśmy opinie na
temat pogody, zgodziliśmy się co do tego, że Saszka jest wyjątkowo mądry i niewiarygodnie
ładny (jamnik słuchał tego z niekłamaną przyjemnością). Pół godziny później wróciliśmy do
domu, Timur usiadł w fotelu z gazetą, a ja pocałowałam go i pomaszerowałam do garażu. W
ostatniej chwili postanowiłam wziąć psa ze sobą i zawołałam:
* Saszka!
Saszka już miał iść za mną, ale zatrzymał się w pół drogi, spojrzał na Tagajewa, który nie
raczył oderwać wzroku od gazety, zwiesił głowę * miałam nadzieję, że ze wstydu * i
poczłapał do niego.
Świnia * pomyślałam. * Dobrze mi tak, mój własny pies nie może ze mną wytrzymać.
Wyjechałam z garażu i od razu poczułam się znacznie lepiej. Uchyliłam okno i wystawiłam
twarz na wiosenny wiatr, uśmiechając się bez powodu. Jednak to ciche szczęście nie trwało
długo. Nie uprzedziłam Dziadka, że chcę go odwiedzić * postanowiłam zadziałać przez
zaskoczenie, a teraz żałowałam * byłam pewna, że znowu czeka mnie rozczarowanie, stary lis
na pewno nie da się zaskoczyć. Jak zwykle zacznie ściemniać, wykręcać się i nie powie
prawdy.
* Wprawdzie dziś była sobota i normalni ludzie mają wol*
• ne, ale wcale nie byłam pewna, czy zastanę go w domu * słudzy narodu są zawsze bardzo
zajęci i możliwe, że Dziadek służył ojczyźnie również w sobotę. A jeśli mimo wszystko
zrobił sobie wolne, to mógł wyjechać na działkę z jakąś panną, których ma na pęczki. Jest
wdowcem i może się nie bać opinii publicznej, ale nie afiszuje się spotkaniami ze swoimi
damami. Hm, ładnie to będzie wyglądało, jeśli zmienił zwyczaje i zepsuję im całą
przyjemność... * pomyślałam poniewczasie, skręcając na podwórko domu, w którym mieszkał
Dziadek.
W apartamentowcu było zaledwie kilka mieszkań, podziemny garaż i ochroniarz, którego
nazywano konsjerżem. Na mój widok ochroniarz zrobił dziarską minę, uśmiechnął się i
przywitał uprzejmie. Zjawiałam się tu rzadko, ale oczywiście mnie znał.
* Czy Igor Nikolajewicz jest u siebie? * spytałam również z uśmiechem.
* Tak jest * zameldował ochroniarz i ściągnął dla mnie windę, chociaż na pierwsze piętro
mogłam wejść po schodach. W bloku były zaledwie dwa piętra, za to aż dwie windy.
Postanowiłam nie rezygnować ze zdobyczy cywilizacji i weszłam do kabiny.
Gdy wjechałam na pierwsze piętro, Dziadek czekał na mnie w otwartych drzwiach
mieszkania * ochroniarz na pewno zameldował mu o moim przybyciu. Gościnność Dziadka
ucieszyła mnie: sądząc z szerokiego uśmiechu, mój dobroczyńca był w świetnym humorze.
Niestety, jego dobry humor bynajmniej nie wpływa na szczerość.
* Cieszę się, że cię widzę * oznajmił, obejmując mnie ramieniem. * Pięknie wyglądasz.
* Dziękuję, ty też * odparłam i to była szczera prawda. Dziadek rzeczywiście wyglądał
wspaniale * należał do mężczyzn, którym podeszły wiek jedynie dodaje uroku. Wprawdzie
nawet dwadzieścia lat temu prezentował się bardzo dobrze, ale teraz siwa grzywa i siateczka
zmarszczek dodawała mu wdzięku, łagodząc zimny wzrok i twardy podbródek, który zwykle
wysuwał, gdy się złościł albo był z czegoś niezadowolony. Teraz wyglądał na mędrca,
pobłażliwego dla cudzych występków i głupstw * bardzo wygodna maska dla drapieżnika,
jakim był w rzeczywistości. Zresztą był również zdolny do szlachetnych czynów i Pan Bóg
nie poskąpił mu inteligencji. I jedno, i drugie umiejętnie wykorzystywał do swoich celów.
Nie spotkałam jeszcze człowieka, który traktowałby Dziadka obojętnie * jego osoba budziła
skrajne emocje: albo go nienawidzono, albo kochano. I jedni, i drudzy nie znali miary,
oskarżając go czy wynosząc pod niebiosa. Chyba nikt nie znał go tak dobrze jak ja, a ja
znałam od chwili, gdy zaczęłam patrzeć na świat mniej więcej rozumnie i mogę powiedzieć,

że jednakowo zasługiwał na miłość, jak i na nienawiść. Był przyjacielem mojego nieżyjącego
już ojca i kiedyś go uwielbiałam. Gdyby nasze stosunki nie wykroczyły poza platoniczną
przyjaźń, być może uwielbiałabym go po dziś dzień, ale został moim kochankiem. Taka
bliskość pozwala poznać człowieka tak dobrze, że po niedawnych iluzjach nie zostaje nawet
ślad. Jeśli chodzi o mnie, iluzje zniknęły, a miłość pozostała. Nie wielbiłam go, nie pragnęłam
jego dotyku, ale jednocześnie pozostał dla mnie bliskim człowiekiem i nic nie mogłam na to
poradzić. Przestałam z tym walczyć i nauczyłam się z tym żyć.
* Wejdź * powiedział Dziadek, wypuszczając mnie z ob*
» jęć i prowadząc do salonu. * Cieszę się, że przyszłaś.
» Dziadek i Tagajew byli do siebie podobni przynajmniej pod jednym względem *
cierpliwości. Dziadek udawał, że moje przybycie to rzecz najzwyklejsza pod słońcem, i nie
dopytywał się, po co wparowalam mu do mieszkania w sobotę rano, nie racząc uprzedzić go
telefonicznie. *Jesteś sam? * spytałam nie bez złośliwości.
* Oczywiście * odparł z takim zdumieniem, jakby złożył śluby czystości, o których powinien
wiedzieć cały świat. *Napijesz się kawy? Albo herbaty?
* Herbaty. * Zgodziłam się i poszłam za nim do kuchni. Zaczął się krzątać, zaglądając do
licznych szafek, chyba
nie bardzo wiedział, gdzie co ma. Wstałam i sama zrobiłam herbatę * w odróżnieniu od niego
doskonale pamiętałam, gdzie co stoi. Nie było w tym nic nadzwyczajnego * od chwili gdy
Dziadek tu zamieszkał, nic się nie zmieniło; był konserwatystą i nie lubił zmian. W każdym
razie nie tolerował ich w życiu domowym.
* Wspaniale parzysz herbatę * zauważył.
Gdy Dziadek ma dobry humor, zwykle mówi mi miłe rzeczy, jednak w dobrym humorze
widywałam go rzadko * według niego była to wyłącznie moja wina. I coś czułam, że nie
ucieszy się, gdy mu powiem, z czym przychodzę.
* Dziękuję. * Uśmiechnęłam się, chcąc pokazać, jak bardzo cenię sobie jego starania o
sprawienie mi przyjemności. Jak wiadomo, dobre słowo ucieszy nawet psa, a ja jestem niemal
tak samo wrażliwa. W lodówce znalazło się ciasto, z czego wywnioskowałam, że niedawno
gościła tu jakaś dama. Oczywiście Dziadek umiał sam kupić ciasto, ale wyłącznie dla gościa *
miał obojętny stosunek do jedzenia i nienawidził chodzenia po sklepach.
Herbatę piliśmy w milczeniu, rzucając sobie czułe spojrzenia. Dziadek pewnie usiłował
odgadnąć, jakie wiatry mnie do niego przywiały, a ja zastanawiałam się, jak to zrobić, żeby
zrozumiał, że dla wspólnego dobra warto czasem podzielić się informacjami z bliźnimi. Ani
on, ani ja nie mieliśmy zamiaru rozpoczynać rozmowy, ale teraz przypatrywał mi się z coraz
większą uwagą.
Minutę później okazało się, że myśleliśmy o czymś zupełnie innym * w końcu spytał
pierwszy:
* Wszystko w porządku?
W jego głosie zadźwięczało szczere zainteresowanie i niepokój. Wtedy dopiero dotarło do
mnie, że zjawienie się w sobotę u niego w domu, a nie w dzień powszedni w gabinecie,
sprawiło, że pomyślał, iż przywiodła mnie tu nie troska o jego pomyślność, lecz problemy
osobiste. Skrzywdzili dziecko i teraz przybiegło poskarżyć się swojemu dobroczyńcy. Tak
jest * Dziadek ujął moją dłoń i lekko ją uścisnął.
* Co się stało?
* Na świecie * bardzo dużo rzeczy * odparłam dziarsko, przeklinając się za tępotę. * W
mieście też pewnie niejedno, a moim życiu zupełnie nic.
Wypuścił moją dłoń i ściągnął brwi.
* Myślałem, że mam prawo... * zaczął niezadowolony.
* Może zepsuję ci humor * przerwałam szybko * ale moje uczucia do ciebie zmuszają mnie
do zaryzykowania, bo...

* Zamilknij * powiedział Dziadek, przerywając mój słowotok. Dobry humor zniknął, teraz
spoglądał na mnie surowo, z wyraźnym niezadowoleniem, a ja westchnęłam, demonstrując
pokorę wobec losu. * O co chodzi, do diabła?
* To samo pytanie bardzo chciałabym zadać tobie, ale obawiam się, że jak zawsze nie
otrzymam odpowiedzi * wyznałam z miną męczennicy. * Ale nadzieja zawsze umiera
ostatnia, więc jednak przyszłam. Możesz mnie wygonić od razu, a możesz nieco później.
Wolałbym ten drugi wariant.
* Czasem zachowujesz się zupełnie nieznośnie. * Pokręcił głową.
* Ty również * odparowałam.
* No to co tam u ciebie? Mów.
* U mnie, a raczej u nas, pojawił się nieboszczyk.
* O Boże. * Dziadek z rozdrażnieniem odsunął filiżankę, pomyślałam nawet, że trzaśnie
pięścią w stół, ale się powstrzymał. * Myślałem, że przyszłaś, bo... jeszcze się ucieszyłem,
stary głupiec. Myślałem, że się stęskniłaś, że posiedzimy i porozmawiamy sobie serdecznie...
* Bardzo chętnie * wtrąciłam szybko. * Byłabym wniebowzięta, gdybyś odsłonił przede mną
duszę, może nie do końca, nie jestem aż tak bezczelna, żeby liczyć na coś takiego, ale na
przykład w jednym czy dwóch punktach... To by mi bardzo pomogło.
Dziadek popatrzył na mnie niezadowolony. * I co to za nieboszczyk? * spytał gniewnie.
* Nieboszczyk jest zupełnie zwyczajny, jednak okoliczności...
* Co to za zwyczaje, żeby ciągle zajmować się jakimiś trupami. * Skrzywił się. * Jesteś moją
asystentką i trupy to zupełnie nie twoja działka.
* To zależy, jak na to spojrzeć * wyjaśniłam. * Mogę opowiedzieć ci o tym bardziej
szczegółowo?
* A kto by śmiał cię powstrzymać. * Machnął ręką. * Opowiadaj.
* Dziękuję bardzo. No więc lalka dni temu do szpitala na ostry dyżur pogotowie przywiozło
faceta pobitego niemal na śmierć.
* To sprawa milicji * nie wytrzymał Dziadek. * Naprawdę nie masz nic innego do roboty?...
* Czy mógłbyś wysłuchać mojej opowieści do końca, nie przerywając komentarzami?
* Mógłbym.
* Dziękuję raz jeszcze. Zatem chłopak leży nieprzytomny na oddziale reanimacyjnym i jak to
się czasem zdarza, bredzi. Pewne rzeczy w jego bredzeniu zaniepokoiły pielęgniarkę i
powiadomiła milicję. Milicja zareagowała na telefon, przybyła do szpitala, ale nie przejęła się
tym, co usłyszała.
* A powinna była? * wtrącił Dziadek, który podobnie jak większość ludzi czasem przejawiał
ciekawość. * Co on takiego mówił?
* Coś o kilerze, który lada dzień ma zjawić się w naszym mieście.
* No i co? * teraz wyglądał na szczerze zdumionego. Pomyślałam nawet, że może to ja
zaczynam wariować i wszędzie dopatruję się spisków.
* Chodzi o to, że to nie jest jakiś tam zwyczajny zabójca, tylko bardzo drogi i zapewne ma
poważny cel.
* Niczego bardziej sensownego nie powiedział?
* Niestety * bredzenie to bredzenie. A potem facet zmarł
* od kuli w sercu.
*Bardzo mi przykro * oznajmił poważnie Dziadek.
* Jednak nadal nie mogę zrozumieć, co ty masz z tym wspólnego? Znam twoją niezdrową
namiętność do pchania się tam, gdzie cię nie proszą... Mówisz, że milicja się nie przejęła?
Więc może w jego słowach nic takiego nie było?
* Też bym tak pomyślała, gdyby nie przedwczesny zgon tego człowieka.
* No dobrze, załóżmy, że ktoś postanowił się kogoś pozbyć i w tym celu wynajął kilera. I co
dalej?

* Czuję uzasadniony niepokój. To znaczy, najpierw odczuwał go Łarionow, a teraz czujemy
go razem. Łarionow to szef twojej ochrony, jeśli zdążyłeś zapomnieć.
Dziadek patrzył na mnie, nic nie rozumiejąc, przynajmniej z pół minuty, a potem warknął:
* Czy wyście powariowali? Ty i Łarionow?
* On zwariował pierwszy * poskarżyłam. * Ja trochę później i pod jego wpływem. Posłuchaj,
nie patrz tak na mnie, rozumiem, że masz ochotę rzucić we mnie czymś ciężkim...
* Czy ty naprawdę myślisz... * zaczął Dziadek i urwał, jakby dławił go gniew. * Cholera
jasna... Co za idiota... *Zapewne chodziło o Łarionowa. * No zupełnie powariowali z braku
zajęcia.
* Podzielam twoje oburzenie * wtrąciłam szybko * ale przecież na wszystko można spojrzeć
z różnych punktów
widzenia. Przecież szef twojej ochrony ma obowiązek przejawiać niepokój oraz podejmować
określone kroki.
* I jedyne, co zdołał wymyślić, to wpakować cię w tę historię?
* Wpakować to zbyt duże słowo * zaprotestowałam. Wprawdzie nie lubiłam Łarionowa, ale
miałam silnie rozwinięte poczucie sprawiedliwości, a przynajmniej tak mi się zdawało. *
Skontaktował się ze mną, ponieważ znając twój charakter, nietrudno domyślić się, co
powiedziałbyś, gdyby zwrócił się do ciebie, a według niego ja i ty możemy porozmawiać
szczerze, po przyjacielsku.
*Jednym słowem, pospiesznie zepchnął odpowiedzialność na cudze barki * prychnąl
Dziadek. * Znam Łarionowa tak dobrze jak on mnie, więc nie próbuj ściemniać. Szef ochrony
nie powinien zawracać ci głowy taką historią, tylko dowiedzieć się, co jest grane, nie
wciągając w to ciebie...
* Igor... * Westchnęłam. * Proszę, powiedz mi, czy nasze domysły mają jakiekolwiek
podstawy? Bardzo by mi to pomogło.
* Pytasz mnie, czy są ludzie, którzy pragną mojej śmierci? jakbyś sama nie wiedziała... Całe
masy. Ale co innego pragnąć...
* A kto mógłby pragnąć do tego stopnia, że zapomniał o zdrowym rozsądku?
Dziadek spochmurniał i przez jakiś czas świdrował mnie wzrokiem. Wytrzymałam mężnie tę
próbę.
* W dalszym ciągu nie rozumiem * powiedział w końcu. * Skąd w ogóle pomysł, że
zjawienie się w mieście jakiegoś kilera ma związek ze mną?
* No... są pewne plotki, niejasne, ale niepokojące... Czy taka odpowiedź ci wystarczy?
* Plotki? * spytał czujnie. * Bardzo interesujące. I ty...
* I ja przyszłam do ciebie, żeby dowiedzieć się, czy masz problemy, które ktoś zechciałby
rozwiązać w konkretny sposób. Myślałam, że tym razem odpowiesz szczerze, i jak zawsze
moje nadzieje okazały się płonne. To tylko ja uwa**żam cię za bliskiego człowieka, ty masz
na ten temat inne zdanie.
Wstałam z zamiarem wyjścia * było jasne, że nie dowiem się niczego konkretnego, a pustej
paplaniny miałam dość. Dziadek gniewnie machnął ręką, każąc mi wrócić na fotel. Usiadłam
z oporami i utkwiłam wzrok w filiżance.
* Ten facet w szpitalu... Co konkretnie powiedział?
* Konkretnie to nie wiem. Jak go zobaczyłam, już nie żył, a nikt nie wpadł na to, żeby nagrać
jego słowa na dyktafon.
* Może wobec tego nie warto się tym aż tak przejmować? * zasugerował Dziadek bez
przekonania.
* Dobrze. Skoro mówisz, że nie warto, to znaczy, że nie warto. Muszę iść, mam umówioną
wizytę u kosmetyczki.

* Mała. * Dziadek skrzywił się. * Mówię poważnie. Jeśli nic w jego słowach nie wskazywało
na mnie, to równie dobrze potencjalnym celem może być pięćdziesięciu mieszkańców
naszego miasta. Nie sądzisz?
* Oczywiście * przyznałam. * Ale w odróżnieniu od ciebie, pozostałe czterdzieści dziewięć
osób nie obchodzi mnie aż tak bardzo. Mogłabym powiedzieć, że w ogóle mnie nie obchodzą,
ale to byłoby nieuprzejme.
Dziadek wstał, obszedł stół i położył mi rękę na ramieniu.
* Rozumiem. i nie myśl, że tego nie doceniam.
* A czy nie mógłbyś na znak zrozumienia i przyjaźni...
* To wszystko bzdury i Łarionow jest idiotą, że zwrócił się z tym do ciebie. Jestem absolutnie
przekonany, że twoje obawy są bezpodstawne. Taka odpowiedź cię zadowala?
* Zadowoliłaby, gdybym miała absolutną pewność, że jest obiektywna. A jeśli nie jest?
Spodziewałam się gwałtownej reakcji, ale Dziadek tylko się zaśmiał.
* Cała ty. Nie wystarczy ci sama odpowiedź, musisz wszystko sama zgłębić i dopiero wtedy
zdecydujesz... Zgłębiaj sobie na zdrowie * dokończył niespodziewanie. * Jak to mówią:
strzeżonego Pan Bóg strzeże. Działaj: znajdź kilera, wsadź go do więzienia i przy okazji
dowiedz się, kto go wynajął.
* Mówisz poważnie? * Nie uwierzyłam.
* Oczywiście. Przecież i tak to zrobisz, więc po co mam tracić czas i odciągać cię od tego
pomysłu? Nie dopuścisz do przestępstwa albo przynajmniej przekonasz się, że...
Zadowolona? * zapytał z uśmieszkiem.
* A niby z czego mam być zadowolona? * burknęłam. * Po prostu byłabym spokojniejsza...
Ostrzegłam cię, a niedopuszczeniem do przestępstwa niech się zajmą gliniarze.
* O, nie. * Pokręcił głową. * Teraz to już nalegam. Dowiedz się, co się dzieje.
Muszę przyznać, że zachowanie Dziadka wyprowadziło mnie z równowagi. Weź i zgadnij, co
to wszystko znaczy, czy on faktycznie ma jakichś tajemniczych wrogów, czy nie... A może
postanowił zawalić mnie robotą, żebym nie zawracała mu głowy głupotami? Dziadek już
wcześniej dawał mi takie zadania, nieraz przeprowadzałam dla niego śledztwo i czasem tak
się zapędzałam, że za nadgorliwość
obrywałam po karku. I właśnie ta nadgorliwość, często sprzeczna z interesami Dziadka,
doprowadziła do tego, że w swoim czasie opuściłam gmach z kolumnami i do dziś nie
wróciłam * nie zdecydowałam jeszcze, czy warto to robić. Jednak zazwyczaj cel przynajmniej
majaczył na horyzoncie, a teraz wcale go nie widziałam. Jeśli Dziadek mimo wszystko bał się
o swoje życie i z tego względu zlecił mi to zadanie, to powinien był choćby napomknąć...
Zresztą spodziewanie się takiej łaski to czysta naiwność. Dziadek to Dziadek i nie sposób
prześledzić biegu jego myśli, a przynajmniej ja tego nie potrafię. Ale człowiek, który obawia
się o swoje życie, powinien zachowywać się inaczej. Powinien się zaniepokoić... Chociaż
stary lis potrafił doskonale ukrywać swoje emocje. A jeśli uznał, że jest już tak ważny, że nikt
nie odważyłby się podnieść na niego ręki? Wielu ludzi, którzy dostali hysia na punkcie swojej
wielkości i wyjątkowości i zatracili poczucie rzeczywistości, szybko lądowało na cmentarzu.
Czy Dziadek mógłby dojść do takiego stanu? Diabli wiedzą. A jednak skoro był pewien, że
nic mu nie grozi, to po co zlecać wiernemu giermkowi (czyli mnie) wyjaśnienie całej sprawy?
Zwłaszcza że * jak sam powiedział * od tego są gliniarze, którzy dzięki staraniom Dziadka
dostali ostatnio podwyżkę? Nie, tu musiało być coś jeszcze... On nigdy nie robi niczego ot,
tak sobie. Nie zdziwiłabym się, gdyby Łarionow zjawił się wtedy w barze nie z własnej
inicjatywy, lecz na polecenie Dziadka... Skrzywiłam się w duchu, ale tym bardziej
zapragnęłam zrozumieć, co tak właściwie tu się dzieje.
* Zmieńmy temat * zaproponował raźno Dziadek, przyglądając mi się. * Powiedz, jak ci się
żyje?
* Dobrze * odparłam i dodałam szybko, zanim zaczął grać rolę ojca: * A co myślałeś?

Oczywiście, nie spodobało mu się to * to znaczy, nie fakt, że dobrze mi się żyje, chociaż i tu
mogło być różnie, ale to, że nie pozwałam mu przejawić ojcowskiej troski. Mimo wszystko
usiłował skryć rozdrażnienie pod wyrozumiałym uśmiechem.
*Jesteś szczęśliwa? * nie ustępował.
* Byłam do wczoraj, dopóki nie pojawił się ten nieboszczyk, a teraz nie za bardzo, ponieważ
nieboszczyk pozostaje nieboszczykiem, a ty jak zwykle ściemniasz i nie mówisz wszystkiego.
* Nie pleć głupstw * pouczył mnie, ale od razu ojcowski uśmiech wygładził jego rysy. *
Naprawdę jesteś szczęśliwa z tym typem?
No i jesteśmy w domu. Tak zwanych serdecznych rozmów nie lubiłam jeszcze bardziej niż
trupów, szczególnie w sytuacji, gdy ludzie od dawna nie mają sobie nic do powiedzenia.
* Nie * odparłam.
* Nie? * spytał czujnie.
* No chyba właśnie to chciałeś usłyszeć? Popełniłam błąd i teraz płaczę w poduszkę. Poza
tym wstyd mi, że upadłam tak nisko w oczach twojego elektoratu...
* Przestań * zdenerwował się Dziadek, tym razem na serio, w jego głosie pojawiła się
irytacja. * Powiedz, na litość boską, dlaczego nie mogę cię po prostu o coś zapytać, a ty nie
możesz mi po prostu odpowiedzieć?
* To samo pytanie zadawałam sobie pół godziny temu. * Skinęłam, głową.
* Ja cię pytałem o sprawy prywatne.
*Ja ciebie również.
* Nie chcesz, to nie mów. * Machnął ręką. * Ale nie wyglądasz na szczęśliwą. Co wieczór
przesiadujesz w barze... Pijesz?
* Przecież wiesz.
* Wszystko jedno, bar to nie jest odpowiednie miejsce dla szczęśliwej kobiety.
* A park?
* Co: „park"?
* * Czy park jest bardziej odpowiedni? Mogę się tam przenieść, jeśli sprawi ci to
przyjemność.
* Przyjemność sprawi mi twoje rozstanie z tym typem.
* Ach tak... * Gwizdnęłam. * A ja myślałam, że jesteście przyjaciółmi, to znaczy partnerami
biznesowymi. Nie jesteś zbyt uprzejmy...
* Przestań błaznować * spoważniał. * Nie chodzi o to, że twój Tagajew... chociaż przed
związaniem się z takim typem należałoby się zastanowić, co powie na to opinia publiczna.
Ale tobie opinia publiczna wisi. No więc nie chodzi nawet o to, że moja asystentka do spraw
kontaktów ze społeczeństwem żyje z niegdysiejszym bandytą (Dziadek nie nazywał inaczej
Tagajewa, widocznie słowo „bandyta" wyjątkowo mu się podobało), tylko o to, że dokonałaś
idiotycznego wyboru. Nie pasujecie do siebie i nawet gdybyś mi sto razy powiedziała, że
jesteś szczęśliwa, to i tak w to nie uwierzę.
* Cóż, ja również wolę nie wierzyć w to, co mi się nie podoba. Na przykład teraz nie wierzę,
że piętnaście minut temu złośliwie mąciłeś mi w głowie... * Dziadek zmarszczył brwi, a ja
mówiłam dalej: * Może rzeczywiście nie należało żyć z nim otwarcie, tylko spotykać się po
kryjomu, przynajmniej nie stałoby to kością w gardle opinii publicznej.
A co do tego „nie pasujemy" to wcale nieprawda, wiadomo przecież, że przeciwieństwa się
przyciągają.
* Rozumiem * powiedział łagodnie Dziadek, patrząc na mnie ze smutkiem. * Nie chcesz się
przyznać. Ale jeśli chodzi tylko o to, że boisz się z nim zerwać... Czy on ci groził?
Wstałam i udałam się do wyjścia.
* Nie uwierzysz w to nigdy w życiu, ale on mi się naprawdę podoba * odezwałam się wesoło
i to była prawda, ponieważ Timur faktycznie mi się podobał. Inna sprawa, że podobnie jak
Dziadek, Tagajew nie potrafił w to uwierzyć. Jak oni są do siebie podobni... * pomyślałam.

* Czasem trudno przyznać się do popełnienia błędu
* zauważył.
* Znam to. * Przytaknęłam.
* Chcesz, to zjemy razem obiad? * zaofiarował się nagle Dziadek, co było dla niego zupełnie
nietypowe. * A może pojedziemy za miasto? Chcesz? Pospacerujemy po lesie, teraz na pewno
jest tam pięknie...
* Ale kto inny będzie podziwiał te uroki * odparowałam.
* Chcę porozmawiać z pielęgniarką, może od niej się czegoś dowiem, skoro ty nie chcesz mi
nic powiedzieć.
* Mała...
* Tak, już nawet przywykłam do tego sympatycznego przezwiska * rzuciłam, nakładając
kurtkę. Mogłabym przysiąc, że się zaczerwienił, a mnie omal oczy z orbit nie wyszły z
wrażenia. Korzystając z mojego stropienia, Dziadek objął mnie i złożył na moich ustach
pocałunek, który trudno byłoby nazwać ojcowskim.
* Nie sądź, że nie doceniam twojego stosunku do mnie
* powiedział cicho. * Przeciwnie, bardzo go sobie cenię.
I doskonale rozumiem, jakie uczucia tobą kierują. Boisz się o mnie, dlatego że mnie kochasz?
Tak?
* Oczywiście.
* I ja cię kocham.
* Za każdym razem coraz trudniej mi w to uwierzyć.
* Powiedz, jeśli cię poproszę, jeśli cię bardzo poproszę, zostawisz go?
* Po co? * zdumiałam się szczerze, a Dziadek się rozzłościł.
*Jeśli chodzi o twoich kochanków, nieodmiennie udaje ci się dokonać najgorszego wyboru.
* Chyba nie mówisz o sobie?
* I tak nigdy w życiu nie uwierzę, że go kochasz * podsumował Dziadek.
Wychodząc z mieszkania, wymruczałam pod nosem:
*Zdaje się, że nikt mi już nie wierzy. Ludzie zrobili się nieufni, umarła w nich romantyka,
pozostał czysty materializm.
Chociaż właściwie nie spodziewałam się, że dowiem się od Dziadka czegoś, co rzuci nieco
światła na całą sytuację, to nasza rozmowa mnie przygnębiła, zwłaszcza w części dotyczącej
Tagajewa. Dziadka znałam dobrze i nie mogłam nie zauważyć, że o moim ukochanym mówił
z pasją i złością, absolutnie niepasującą do jego siwych skroni. Zupełnie serio sugerował mi
zostawienie Tagajewa! Jeśli to tylko zazdrość, to jeszcze pół biedy, ale jeśli... O tym „jeśli"
nie miałam najmniejszej ochoty myśleć, zwłaszcza w świetle ostatniego zadania.
Jeśli partnerzy biznesowi się kłócą, to zwykle jest to poważna sprawa, a jeśli przedmiotem
konfliktu są duże pieniądze (w tym wypadku były to ogromne pieniądze), to
zaczynają lecieć głowy. Być może Dziadek zaczął podejrzewać Tagajewa o to, że coś knuje, i
dlatego powierzył mi wyjaśnienie sprawy potencjalnego kilera, dlatego wypytywał o uczucia.
Och, jak ja nie lubię takich zadań! Kiedy człowiek zaczyna drążyć, to okazuje się, że już
lepiej było nic nie robić. Aż zastygłam na ostatnim stopniu, gdy oczyma duszy ujrzałam
otwierające się perspektywy.
** Matko kochana * wyjęczałam i uświadomiłam sobie, że ochroniarz patrzy na mnie ze
zdumieniem.
Uśmiechnęłam się do niego czarująco i czym prędzej opuściłam budynek.
Już siedząc w samochodzie, pomyślałam: a może by tak pogadać z Tagajewem, poznać jego
zdanie na ten temat? Od razu jednak odrzuciłam ten pomysł. Z Tagajewem o jego sprawach
rozmawia się jeszcze gorzej niż z Dziadkiem. Dziadek nie powie słowa wprost, będzie kręcił i
wił się, a Tagajew po prostu milczy jak pień z uśmiechem Mony Lisy. Czyli będę musiała

wzmóc wysiłki i sama zgłębiać tę sprawę... No cóż, teraz, dzięki bliskim ludziom mam co
robić.
Jeśli rozmowa z Dziadkiem mnie zastanowiła, to późniejsze wydarzenia wprawiły w
osłupienie. Najbardziej obfity w wydarzenia był poniedziałek, ale sobota również co nieco
przyniosła.
Zadzwoniłam do Siergiejewa. Ten nieśmiało przypomniał, że sobota to dzień wolny od pracy,
przynajmniej dla normalnych ludzi, a ja poinformowałam go, że i tak nikt nie uwierzy w
normalność gliniarzy, wtedy przyznał mi rację.
Pół godziny później czekał na mnie przed szpitalem, spacerując przed wejściem, paląc
papierosa i całym sobą okazując znudzenie i pokorę wobec losu.
* Cześć * powiedział bez entuzjazmu, gdy zaparkowałam wóz obok jego samochodu.
Spojrzałam na niego i zastanowiłam się: czy zaczął się rozpadać z powodu sędziwego wieku,
czy to Siergiejew tak go zarżnął.
* Podoba mi się twoja bryka * rzucił w zadumie.
* A mnie twoja nie.
* Nie dziwię się! Wiesz, ile ona ma lat?
* A wiesz, ile lat ma Cher? A wygląda kwitnąco.
* A co to takiego?
* Amerykańska aktorka i piosenkarka. Wy, gliniarze, jesteście najbardziej ciemnym narodem
na świecie.
* Tak, już nie mam co robić, tylko piosenkarki oglądać. * Siergiejew rzucił niedopałek w
krzaki, chociaż obok był kosz na śmieci, i westchnął, dając do zrozumienia, że gadka się
skończyła i przechodzimy do rzeczowej rozmowy. * Czyli jednak będziesz uczestniczyć w
śledztwie? * zapytał uprzejmie. Artiom w takich sytuacjach mawiał: „będziesz wszędzie
pchać swój nos" albo „będziesz pętać się pod nogami".
* A co, wolisz Łarionowa? * nie wytrzymałam. Starałam się walczyć ze swoją złośliwością,
ale czasem okazywała się silniejsza ode mnie.
* Co ty, co ty! * Siergiejew w udawanym przerażeniu zamachał rękami. * Znacznie bardziej
wolę ciebie.
* No widzisz, czyli możesz uznać, że ci się poszczęściło. Dobra, powiedz, czego się
dowiedzieliście.
* Nie ma tego zbyt wiele... Żadnych odcisków palców, nikt nic nie widział. Tylko jedna
dziewczyna z sąsiedniego oddziału wyszła zapalić w te właśnie krzaki i zauważyła faceta w
szarej kurtce, w której podobno odstawała kieszeń. * Siergiejew skrzywił się.
* Myślisz, że fantazjuje?
* Dlaczego? * Wzruszył ramionami. * Możliwe, że faktycznie kogoś widziała. Nie można
powiedzieć, żeby panował tu ożywiony ruch, ale jednak ludzie się kręcą.
* Co ci się nie podoba? * zapytałam, przyglądając mu się badawczo.
Siergiejew zawahał się, jakby się zastanawiał, czy warto odpowiadać, a potem skinął głową.
* Chodź. * I zaprowadził mnie do szczytowej ściany budynku.
Dwa rzędy okien i rura, może gazowa, a może jakaś inna, nie znam się na tym. Rynna była
również, ale daleko od okna, chyba zbyt daleko. Siergiejew stał obok mnie, również
zadzierając głowę do góry, w końcu nie wytrzymał i zapytał:
* No i jak ci się podoba?
* Taak * powiedziałam przeciągle. * A jak otworzył okno?
* Rozbił szybę * podsunął Siergiejew.
* Bardzo wymyślnie. * Pokręciłam głową.
* Właśnie. I to wszystko w biały dzień, a nie pod osłoną nocy.
* I musiał mieć łapy goryla, żeby i za rurę się trzymać, i szybę rozbić.
* I to delikatnie rozbić, żeby nikt nie usłyszał * przytaknął Siergiejew.

* Czyli okno odpada * podsumowałam. * A gliniarz, który miał dyżur przed salą, kłamie, że
nie schodził z posterunku nawet na chwilę.
* Może kłamie, a może...
* Co? * zaniepokoiłam się, ponieważ wahanie Siergiejewa wydało mi się podejrzane.
Popatrzył na mnie, spochmurniał i z minutę nic nie mówił.
* Nazlatywalo się tu typów w garniturach * powiedział w końcu * i kładli duży nacisk na
wersję z oknem. To oni znaleźli dziewczynę, która widziała faceta w szarej kurtce. Jednym
słowem, ta właśnie wersja odpowiada im najbardziej.
* Dlaczego? * spytałam głupio.
* Miałem nadzieję, że ty wiesz * odparował Siergiejew.
, * Myślisz, że faceci w garniturach mają coś wspólnego z morderstwem?
Milicjant wzruszył ramionami, wyraźnie zawiedziony.
* Powinnaś wiedzieć lepiej, to przecież ty przyjaźnisz się z władzą... A my co, nam
powiedzieli, że morderca wszedł po rurze, to znaczy, że tak właśnie było. Co my możemy,
my tylko...
* Wy tylko macie wykonywać swoją robotę, za którą wam płacą * zdenerwowałam się.
Siergiejew chciał chyba coś odpowiedzieć, ale zmilczał, a ja mogłam się tylko gubić w
domysłach. * No dobra * mruknęłam po dłuższej chwili gapienia się na ścianę. * Chodźmy
pogadać z ludźmi.
* Chodźmy * zgodził się Siergiejew ze złośliwą miną. Pewnie należało to rozumieć tak:
„Jakbyśmy bez ciebie nie rozmawiali". Nie wątpiłam, że tak właśnie było, ale nie miałam
pewności, czy ktoś się bardzo starał.
Weszliśmy po schodkach do głównego wejścia. W szpitalu mimo soboty panowało spore
ożywienie, pacjenci siedzieli przed telewizorem na stanowisku pielęgniarki, samej
pielęgniarki nie było. Za to w pokoju lekarzy znaleźliśmy dyżurnego. Na nasz widok skrzywił
się * najwyraźniej zadręczyli go już pytaniami.
* Czym mogę służyć? * zapytał bez entuzjazmu.
* Przepraszamy za natręctwo * zaczęłam skromnie * ale mamy jeszcze kilka pytań.
* Słucham. Ale nie sądzę, żebym mógł powiedzieć coś nowego.
* Tak właściwie to chcielibyśmy obejrzeć salę. * Uśmiechnęłam się. * Czy to możliwe?
* Oczywiście, teraz jest pusta. Proszę. Powędrowaliśmy korytarzem na oddział reanimacji.
Wszystko wyglądało tak samo jak wtedy, gdy przyszłam tu z Łarionowem, brakowało tylko
milicjanta na posterunku. Lekarz otworzył drzwi i puścił nas przodem.
Weszliśmy i rozejrzeliśmy się. Okno było zamknięte, wybitą szybę już wymieniono.
Podsunęłam taboret, otworzyłam okno i pod krytycznym spojrzeniem Siergiejewa wspięłam
się na parapet.
* No i co? * zapytał.
* Cóż, jeśli facet pracował przedtem w cyrku... Zeskoczyłam na podłogę i obejrzałam salę.
Teoretycznie
morderca mógł wejść przez okno, mógł wybić szybę i w ogóle dużo rzeczy mógł, a wśród
kilerów faktycznie zdarzają się byli cyrkowcy, ale jakoś nie mogłam w to uwierzyć.
* Obok jest podobna sala? * zapytałam.
* Tak * odparł lekarz. * Ale tam trwa remont. Miesiąc temu odpadł tynk, dobrze, że nikomu
nic się nie stało, i postanowiono doprowadzić wreszcie to skrzydło do porządku.
* Moglibyśmy zerknąć?
* Ależ proszę. * Wzruszył ramionami.
Wyszliśmy z sali i pomyślałam, że na korytarzu jakoś nie widać śladów remontu. Lekarz
minął sąsiednie drzwi,
szliśmy korytarzem, otworzył drzwi (klucz był w zamku) i znaleźliśmy się na klatce
schodowej. Tu już remont szedł pełną parą. Zeszliśmy piętro niżej i znowu weszliśmy, ale

innymi schodami. Tutaj też był korytarz, drzwi otwarte, żadnych robotników, były za to ślady
ich działalności: góry śmieci i narzędzia. Przeszliśmy korytarzem, mijając kolejne drzwi, i w
końcu się zatrzymaliśmy.
* To tutaj * oznajmił lekarz, otwierając drzwi.
Sala była bardzo podobna do tej, w której przed chwilą byliśmy, tylko zupełnie pusta. Okno
zasłonięte folią, żeby przy malowaniu nie pochlapać szyb, po prawej stronie jeszcze jedne
drzwi, również zasłonięte folią.
* Czy dobrze rozumiem, że ta sala ma dwa wejścia? * zapytałam, próbując zorientować się w
skomplikowanej wizji architektonicznej.
*Jak pani widzi. Teraz te drzwi są zamknięte, żeby nie wnosić śmieci na oddział.
Podeszłam, nacisnęłam klamkę, faktycznie były zamknięte. Siergiejew rzucił mi drwiący
uśmiech.
*Jedne drzwi wychodzą na jeden korytarz, drugie na drugi. * Pokazał. * A okna na szczyt.
Możesz się sama przekonać.
Podeszłam do okna * tak właśnie było,
* Interesujące * wymruczałam.
* Nawet bardzo, tylko że nic nam to nie daje. Równie dobrze facet mógł wejść po rurze.
* Zgadza się * powiedziałam.
Ale mimo wszystko byłam niemal pewna: bez względu na to, kim był morderca, nie wszedł
do sali przez okno. Dostał się na oddział po tych schodach, marny zamek to dla zawodowca
żaden problem. Było tylko jedno „ale":
robotnicy, którzy mogli zwrócić na kilera uwagę, na czym na pewno mu nie zależało, oraz
gliniarz dyżurujący przed drzwiami. Kwestia robotników odpadła od razu, Siergiejew
powiedział, że zwykle pracują do wpół do szóstej, a w piątek wyszli godzinę wcześniej i do
chwili morderstwa nikogo tu nie było.
* Chcesz tu jeszcze postać czy możemy już iść? * spytał Siergiejew.
* Chodźmy * przytaknęłam. * A ten korytarz dokąd prowadzi? * zapytałam lekarza, gdy
wychodziliśmy *z sali.
* Na drugą klatkę schodową * odpowiedział.
* Czyli całe piętro można obejść w kółko? I na każdym są cztery klatki schodowe?
* Pięć * są również schody przeciwpożarowe, na końcu korytarza.
* Możemy spojrzeć?
Tym razem lekarz nic nie odpowiedział, po prostu ruszył przed siebie, w milczeniu wskazując
nam drogę.
Drzwi wychodzące na schody przeciwpożarowe były do połowy oszklone, szyba w dwóch
miejscach pęknięta i ku mojemu zdumieniu okazały się niezamknięte.
* Nigdy się ich nie zamyka?
* Pojęcia nie mam * odparł lekarz. * Może otworzono, żeby przewietrzyć? Farba ma bardzo
intensywny zapach.
Faktycznie, pachniało bardzo mocno, możliwe, że robotnicy otworzyli drzwi, żeby się nie
udusić, ale gdy ich nie ma, chyba należałoby je zamknąć? Zresztą może i nie, nie orientuję się
w szpitalnych porządkach.
* Robotnicy nie pracują w weekend?
* Nie wiem. Niech pani zapyta w administracji.
* Administracja dzisiaj czynna?
* Bardzo możliwe. Proszę zejść do sutereny, tam urzędują.
* Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chcielibyśmy jeszcze raz zajrzeć do sali, w której
popełniono morderstwo.
Lekarz znowu poszedł przodem bez słowa. Po drodze zauważyłam półlitrowy słoik z jakimś
płynem; wzięłam, okazało się, że w słoiku jest woda pół na pół z wapnem.

* Gdzie mogłabym go umyć? * zapytałam lekarza. Czułam, że facet ma mnie powyżej uszu,
ale nadal był cierpliwy.
* * Tam jest łazienka.
Gdy wyszłam z łazienki, mężczyzn na korytarzu już nie było, znalazłam ich przed drzwiami
sali.
*Jeśli nie jestem już potrzebny... * powiedział lekarz i nie czekając na odpowiedź, poszedł do
pokoju lekarzy.
* No i co dalej? * spytał Siergiejew.
* Stój przy drzwiach * kazałam mu i weszłam do sali. Wyjęłam z torebki chusteczkę,
zawinęłam w nią słoik i z rozmachem walnęłam w parapet. Drzwi otworzyły się od razu i
Siergiejew zapytał:
* Co rozbiłaś?
Pokazałam mu chusteczkę i wyrzuciłam szkło do kosza w łazience naprzeciwko.
* Dźwięk nie był głośny, ale jednak usłyszałeś * stwierdziłam, zadowolona z wyniku
eksperymentu.
* Bo słuchałem. A co robił chłopak?
* Czytał książkę.
* Właśnie * zgodził się Siergiejew. * Masz całkowitą rację * powiedział, krzywiąc się. *
Jasna sprawa, że chłopak gdzieś na chwilę poszedł, albo z własnej inicjatywy, albo ktoś go
zawołał. Przez okno zabójca się nie pchał, bo i po co, skoro drzwi są tuż obok? Wszedł z
korytarza przez nikogo
niezauważony, wparował do sali, strzelił i wyszedł przez te same drzwi. Stanowisko
pielęgniarki jest dość daleko, ona ze swojego miejsca nie widzi tych drzwi, sprawdzałem.
Zabójca załatwił faceta, wyszedł na schody przeciwpożarowe i spokojnie zszedł po nich na
dół. Tam są krzaki bzu, idealna kryjówka.
* No to po co mi mieszasz w głowie? * prychnęłam.
* To nie ja. * Pokręcił głową. * To nasi wspólni koledzy i przyjaciele.
* Powiedz szczerze, co o tym myślisz?
* O mój Boże. * Zaśmiał się niewesoło. * Ja myślę, że to morderstwo nikogo nie interesuje.
Pomyślałbym nawet, że specjalnie mi cię podsunęli, żebyśmy nic nie znaleźli, gdyby nie
jedno „ale".
*Jakie?
* Wieszniakow wyraża się o tobie nie inaczej, jak o wyjątkowo porządnym człowieku. I w
ogóle w narodzie krąży opinia, że na naszą władzę plujesz z góry i wszystko robisz po
swojemu.
* Akurat dałoby się na nich splunąć * prychnęłam. * Prędzej by się człowiek śliną udławił.
* Też prawda. Jednym słowem, powinnaś najlepiej wiedzieć, dlaczego zawodowcy
opowiadają bzdury i nie dostrzegają rzeczy oczywistych.
* Rozmawiałeś z personelem?
* Oczywiście. Nikt i nic. Zacząłem nawet odnosić wrażenie, że ktoś ich poinstruował i teraz
się czegoś boją.
* Żartujesz?
* Bardzo bym chciał. Ale to tylko moja opinia, która, jak się okazuje, ma niewielkie
znaczenie. Ja nie zamierzam orać na ugorze, ale ty jak chcesz, to próbuj.
* A co?
* Wieszniakow ci nie mówił? Nie? No to go spytaj, jak mnie faceci w garniturach nauczyli
rozumu na całe życie. Zresztą sam ci mogę opowiedzieć.
* Nie trzeba * zrezygnowałam. * Nietrudno się domyślić. Dobra, przepraszam, że zepsułam ci
nastrój w sobotni ranek. Odpoczywaj.

* Wielkie dzięki. * Podał mi złożoną kartkę papieru. * Tu są krótkie informacje o wszystkich
przesłuchanych. Milicjant figuruje na pierwszym miejscu, dalej pielęgniarka, osobiście
zwróciłbym na nią uwagę. I jeszcze kilka innych osób.
* Tożsamości zamordowanego nie udało się ustalić?
* Gdyby się udało, pierwsza byś o tym wiedziała. * Siergiejew się zaśmiał. * Nic nie wiemy,
chociaż na przedramieniu miał typowo więzienny tatuaż, na palcu też * najwyraźniej siedział.
I znaleziono go w ciekawym miejscu, obok piwiarni, w której zbierają się byli wyro*kowcy.
Raczej nie powinnaś się tam pchać sama, ale jeśli masz jakieś kontakty... No dobra, idę. *
Milicjant uścisnął mi rękę i poszedł do wyjścia z oddziału, a ja ruszyłam na poszukiwanie
pielęgniarki, która dyżurowała w noc zabójstwa.
Pielęgniarka była dorodną kobietą po czterdziestce. Z doświadczenia wiedziałam, jak nieufne
bywają takie ciotki, i użaliłam się nad sobą w duchu. Jednak kobieta zerknęła na moją
legitymację (zawsze mam ze sobą dokumenty na różne okazje, czasem przyjaźń z możnymi
tego świata bardzo się przydaje) i uśmiechnęła się serdecznie.
* O wszystko mnie już pytali, a ja, szczerze powiedziawszy, nawet nic takiego nie widziałam.
Co za koszmar.
* Westchnęła. * Teraz strach dyżurować w nocy, siedzę tu sama jedna na cały oddział.
* A dlaczego sama? * zapytałam, siadając naprzeciwko.
* No przecież ludzi brakuje. U nas, na przykład, powinno być dwanaście pielęgniarek, a jest
dziewięć. No to pracujemy jedna za drugą. Kiedyś pozwalali brać po dwie stawki, to ludzie
pracowali, a teraz tylko półtorej, no to kto się będzie wysilał za grosze...
* Wczoraj też dyżurowała pani sama?
* Nie. Do dziewiątej siedzimy we trzy, dopiero na noc zostaje jedna.
* Nie wychodziła pani z oddziału?
* Nie, nie było takiej potrzeby. Tatiana chodzi czasem do sąsiadów na herbatę, ale ja nie
lubię.
* Stąd nie widać drzwi do sali, więc pewnie nie wie pani, czy milicjant był cały czas na
miejscu, czy...
* Nie ruszał się z oddziału, bardzo odpowiedzialny chłopak. Skarżył się tylko, że nie można
zapalić. Mówił, że to męka.
* Wyobrażam sobie. Może palił w łazience?
* Nie, co też pani, u nas bardzo tego pilnują. Poza tym, od razu poczułabym zapach. Wie
pani, u mnie w domu nikt nie pali, jestem wyczulona na dym.
* Czyli w łazience nie palił. Ale przecież mógł wyjść na klatkę schodową i nawet by pani nie
zauważyła.
* Pewnie, że mógł. Ale mówię przecież, że odpowiedzialny... Nawet jak kolega do niego
przyszedł, to też nie ruszył się z oddziału.
* Jaki kolega?
* A skąd ja mogę wiedzieć? Słyszałam tylko, jak go ktoś zawołał.
* Niech pani o tym opowie * zaproponowałam bardzo zaciekawiona.
* A o czym tu mówić, jak nic nie wiem. Robiłam zastrzyk w czternastce, drzwi były uchylone
i słyszałam, jak rozmawiali.
* Milicjant i ten kolega?
* Wygląda na to, że tak. Kolega powiedział: „Jurik", a myśmy się do tego czasu poznali, to
wiedziałam, że chłopak, milicjant znaczy, tak ma na imię. Czyli ktoś do niego przyszedł.
* Niekoniecznie, może ten ktoś zwracał się do jakiegoś pacjenta?
* Nie mamy pacjenta o imieniu Jurij. Mam dobrą pamięć, pamiętałabym.
* A może milicjanta zawołał któryś z pacjentów? Przecież na oddziale odwiedziny są do
osiemnastej, a było znacznie później, nie powinno tu być osób postronnych.

* To prawda, że odwiedziny do szóstej, ale ludzie przychodzą nawet później, a my
przymykamy na to oczy, jeśli tylko nie urządzają koncertów, jak kilka dni temu w jedenastce.
Do północy siedzieli, z koniakiem i pieśniami! Dobrze chociaż, że dziewczyn nie sprowadzili.
* A kogo tam macie w jedenastce? * Wyszczerzyłam się.
* Szochina. Mówią, że to jeden z tych... * Kobieta przewróciła oczami i przechyliła głowę na
bok, co można było różnie interpretować.
* Bandyta?
* No... biznesmen. A gęba taka, że jakby go człowiek wieczorem spotkał na ulicy, to nic,
tylko się przeżegnać, chociaż tak w sumie to cichy i niewybredny. Wtedy przyjechał do niego
przyjaciel z Gruzji, dlatego i koniak pili, i śpiewać zaczęli * głównie ten przyjaciel. A rano
Szochin dawał
pielęgniarkom czekoladki, lekarzom koniak, a jego kierowca przywiózł telewizor, o, i tak stoi.
Prezent.
* Czyli ten Szochin nie jest zły. * Uśmiechnęłam się.
* No niby nie. Zresztą o nim to ja tylko tak, bo mi się skojarzyło... * Ściągnęła brwi. * A
czemu w ogóle zaczęłam o nim mówić? No nie pamiętam, a przecież pamięć mam niby
dobrą...
* Pamięć rzeczywiście ma pani dobrą, a wspomniała pani o nim dlatego, że naszego
milicjanta Jurę ktoś zawołał i ja zasugerowałam, że mógł to być jakiś chory, ponieważ było
zbyt późno na odwiedziny.
* Może i jakiś chory, ale ja w to wątpię. * Kobieta pokręciła głową. * On tu raczej z nikim nie
rozmawiał, przecież był na posterunku. A ten, co go zawołał, to tak po przyjacielsku, jakby
się dawno nie widzieli.
* Tylko go zawołał, czy może jeszcze coś mówił?
* Chyba mówił, ale dokładnie to nie wiem, nie przysłuchiwałam się.
* A Jura coś odpowiedział?
* Tak, rozmawiali na pewno, ale o czym, to nie wiem.
* A pamięta pani, o której to było?
* Oczywiście. Przecież robiłam zastrzyk Abramowowi, mam zapisane...
Okazało się, że Abramow dostał zastrzyk dwadzieścia minut przed naszym zjawieniem się w
szpitalu * mniej więcej wtedy zastrzelono nieznanego faceta. Rzecz jasna, mógł to być zbieg
okoliczności, ale osobiście nie bardzo w to wierzyłam.
* W której sali leży Abramow? * zapytałam.
* W czternastce. Chodźmy, pokażę.
Podeszłyśmy do sali. Rozejrzałam się i pomyślałam, że opowieść pielęgniarki robi się coraz
bardziej interesująca.
* Gdzie, według pani, stał ten mężczyzna, który zawołał Jurę?
* No... na korytarzu.
* Po prawej, po lewej?
* No przecież tylko słyszałam kroki * powiedziała kobieta. * A nikogo nie widziałam. To by
znaczyło, że obok sali nie przechodził.
* Czyli mógł stać tutaj?
t~ Chyba tak... Gdyby stał dalej, pewnie bym ich nie słyszała.
Rozejrzałam się. Przy drzwiach do sali ściana tworzyła niewielki występ, około metra, na
którym stała doniczka z rachitycznym kwiatkiem. Kwiatek sprawiał wrażenie chorego, może
tak na niego działał zapach szpitala. Obok występu były drzwi do sali numer jedenaście i
wyjście z oddziału. Oceniłam odległość do sali reanimacyjnej i pomyślałam, że może to dobry
trop... Jurę ktoś zawołał, on podszedł, a w tym czasie zabójca spokojnie wszedł do sali,
korzystając z tego, że pielęgniarki nie było na stanowisku. Ze swojego miejsca i tak nie
mogłaby nic zobaczyć... Hmm, mam szansę dowiedzieć się od Jury, z kim tu rozmawiał.

* Bardzo dobrze * wymruczałam.
Jura twierdził, że nie schodził ze stanowiska. Bardzo możliwe, że zapomniał o tym, choć
zszedł. Poza tym może jego zdaniem wcale nie schodził ze stanowiska, przecież był tuż obok,
na korytarzu. A może wcale nie zapomniał, tylko świadomie przemilczał ten fakt? Tego
wszystkiego należało się dowiedzieć.
* Dziękuję pani bardzo. * Uśmiechnęłam się do kobiety.
* Nie ma za co. * Wzruszyła ramionami.
Idąc do samochodu, zajrzałam do kartki, którą dał mi Siergiejew. Jurij Witaljewicz Klim
mieszkał na prospekcie Kosmonautów, pojechałam tam bez większej nadziei, że zastanę go w
domu * w końcu to sobota i piękna pogoda. Zaczęłam się zastanawiać, czemu właściwie ci
faceci w garniturach, jak wyraził się elegancko Siergiejew, mącą w tym śledztwie? Musiało
im na tym bardzo zależeć, w przeciwnym razie nie staraliby się aż tak... Pomyślałam, że na
razie trudno cokolwiek zrozumieć.
Dziadek niby zgodził się na moje uczestnictwo w tym śledztwie, czyli chciał się dowiedzieć,
co się tu dzieje, a żeby znaleźć odpowiedź na to pytanie, trzeba się dowiedzieć, kto i z jakiego
powodu zabił tego nieszczęsnego faceta. Jeśli faktycznie mówił o kilerze i pielęgniarka się nie
przesłyszała, a jemu samemu nic się nie przywidziało w malignie, to powód był oczywisty. A
skoro służby specjalne nie życzą sobie dostrzegać rzeczy oczywistych, to znaczy, że mają w
tym jakiś interes. Jaki? W zasadzie było mi to obojętne, ale jeśli miało coś wspólnego z
Dziadkiem, to przestawało mi być obojętne. Służby specjalne również w pewnym sensie
podlegają Dziadkowi i powinien być poinformowany o ich działalności, a jednak dał mi
zadanie, będące w sprzeczności z ich interesami. Albo stary lis jak zwykle kręci i mata*czy,
planując jakąś wyjątkowo złożoną kombinację, której na skutek ograniczenia umysłowego nie
potrafię rozgryźć, albo wychodzi coś strasznego: ktoś faktycznie postanowił go sprzątnąć. I
ten ktoś jest tak potężny, że nie tylko ma kontakty w wiadomych kręgach, lecz także może ich
użyć, bez względu na pozycję Dziadka. Wówczas reakcja Dziadka byłaby zupełnie naturalna:
chce, żebym zajęła się śledztwem, bo nikomu innemu nie może ufać.
Trudno powiedzieć, która z tych możliwości budziła większą niechęć. Musiałam jednak
oderwać się od ciężkich myśli * skręciłam na prospekt Kosmonautów. Blok, którego
szukałam, stał obok sklepu, wjechałam na podwórko i bez problemu zaparkowałam.
Podwórko, na które wychodziły klatki dwóch ośmiopiętrowych bloków, było puste, jeśli nie
liczyć moskwicza, przytulonego obok krzaków bzu. Moskwicz wyglądał, jakby skończył
trzydzieści lat, z czego ostatnie dziesięć stał tutaj, na parkingu wiecznego spoczynku, niczym
krążownik „Aurora". Ludzie już wczoraj powyjeżdżali na działki, miasto było wyjątkowo
ciche, a podwórka puste.
Podeszłam do klatki, poniewczasie przypominając sobie, że przecież nie znam kodu, ale
wtedy okazało się, że przy drzwiach nie ma domofonu, to znaczy, kiedyś był, ale teraz
zamiast niego w drzwiach ziała dziura. Uznałam to za uśmiech losu.
Winda nie działała, ale Jura mieszkał na trzecim piętrze, więc nie tak znowu wysoko. Chwilę
później już dzwoniłam do drzwi, zastanawiając się, czy będę miała szczęście, czy nie. Za
drzwiami rozległy się kroki, potem szczęknął zamek i drzwi się uchyliły * przez szczelinę
popatrzył na mnie z niechęcią milicjant Jura.
* Czego pani chce? * zapytał. Potem chyba mnie poznał, bo powiedział uprzejmiej: * O co
chodzi?
* Ciągle o to samo. * Westchnęłam i dodałam: * Musimy porozmawiać.
* Ale przecież... dzisiaj jest wolne, i w ogóle źle się czuje. *Ja również. Ale i tak musimy
porozmawiać.
* Dobrze, niech pani wejdzie * burknął i otworzył szeroko drzwi.
Weszłam do wąskiego przedpokoju, Jura skierował się do kuchni, ja za nim. Na stole
widniały ślady wczorajszego przyjęcia, najwyraźniej dwuosobowego. Popielniczka pełna

niedopałków, w powietrzu ciężki zapach * otwarty lufcik niewiele dawał, na dworze było
ciepło i bezwietrznie.
Jura czym prędzej sprzątnął naczynia ze stołu i wstawił je do zlewu, przestawił popielniczkę
na parapet i usiadł przy stole, patrząc na mnie chmurnie.
* Sam pan mieszka?
* Teraz sam. A co, to takie ważne?
* Nie, zwykła ciekawość. * Wzruszyłam ramionami. Zdawałam sobie sprawę, że takie
poranne najście, zwłaszcza jeśli chłopak był skacowany, to żadna przyjemność, ale Jura
zachowywał się tak wrogo, że pomyślałam, iż coś go niepokoi.
* Mam kłopoty * mruknął, jakby odgadł moje myśli. *Jak mam teraz udowodnić, że nie
ruszałem się spod tych drzwi nawet na krok? I tak mi nie uwierzą. Nie dopilnowałem, znaczy,
jestem winien. A jak miałem upilnować, skoro wlazł przez okno? Przecież byłem na
korytarzu, a nie w sali...
* A nie słyszał pan, jak morderca rozbijał szybę? * spytałam zdziwiona.
Jura skrzywił się, pewnie zadawali mu to pytanie ze dwadzieścia razy.
* Nie słyszałem i nie mam pojęcia, jak to się mogło stać. W sali było cicho jak w grobowcu,
przecież siedziałem tuż przy drzwiach, usłyszałbym.
* Może tak się pan zaczytał?
* No powiedzmy, że się zaczytałem * mógłbym nie usłyszeć jakiegoś szmeru, ale nie
rozbijanej szyby...
* A może zabójca wszedł do sali nie przez okno?
* No to już w ogóle idiotyzm. Po co by wtedy rozbijał szybę?
* Żeby wszyscy myśleli, że to idiotyzm. * Podsunęłam wesoło.
* Aha. * On też się uśmiechnął, potem skrzywił, wstał, nalał sobie kubek wody z kranu i
wypił. Chyba trochę mu ulżyło. * Nie słyszałem, jak rozbijali szybę, nie zauważyłem, jak
zabójca przeszedł obok mnie... * A potem z powątpiewaniem i nadzieją zapytał: * Myśli pani,
że to lekarz albo pielęgniarka? Że któreś z nich go zastrzeliło?
* Szczerze mówiąc, ten wariant nie wydaje mi się zbyt przyszłościowy. Proszę mi
powiedzieć, gdy szedł pan do toalety, czy ktoś pilnował sali?
* Rozumiem, do czego pani zmierza. * Jura pokręcił głową i dodał: * Szedłem do łazienki
wtedy, gdy w sali u tego typa była pielęgniarka * byłem dwa razy w łazience i za każdym
razem robiła mu zastrzyk. A palić nie chodziłem, w łazience nie można, tylko na schodach.
Nie złamałem rozkazu i nie opuściłem posterunku. Tak mi się palić chciało, że aż mnie
skręcało, ale wytrzymałem.
* Czyli przez cały czas siedział pan pod salą i czytał książkę. To na pewno bardzo
interesująca lektura, ale czytanie kilka godzin z rzędu musi być męczące.
* A co innego mogłem robić?
* No... można na przykład z kimś pogadać, z pielęgniarką albo z jakimś znajomym?
Już miał mi odpowiedzieć, gdy nagle znieruchomiał, popatrzył na mnie z niepokojem i
czujnością. I wtedy w głębi jego oczu pojawił się strach. Chłopak próbował go skryć i nawet
się odwrócił, udając, że szuka papierosów, ale nic
to nie dało. Był przestraszony i rozumiał, że nie zdoła tego ukryć.
* Pielęgniarka nie ma czasu na rozmowy * powiedział w końcu * a ja nie jestem miłośnikiem
paplaniny.
* Ale ze znajomym jednak pan rozmawiał. Przywitał się pan, zapytał, co słychać... Bo
przecież tak było, prawda?
* Czegoś tu nie rozumiem... * zaczął; chyba miało to zabrzmieć groźnie, ale nawet nie
starczyło mu sił; Jura zamilkł, utkwił wzrok w ścianie i zamyślił się.
* A co tu jest do rozumienia * powiedziałam pogodnie. * Jakiś pana znajomy przechodził
przypadkiem, zobaczył pana, zawołał, a pan do niego podszedł...

* Kto pani to powiedział? Co to za wymysły? Nigdzie nie chodziłem i nikt mnie nie wołał.
* Niepotrzebnie się pan denerwuje, Juriju Witaljewiczu. Niech mi pan lepiej powie, co to za
znajomy przyszedł do pana do szpitala?
* Nie było żadnego znajomego... A gdyby nawet był, to myśli pani, że wtedy zabójca
przeszedłby obok mnie, wszedł do sali, a ja bym go nie zauważył?
* Oczywiście, że zauważyłby pan * gdyby przechodził obok pana. Jak pan stał do sali,
plecami czy bokiem?
* Gdzie stałem? * rzucił ze wzgardą.
* Na korytarzu. Tam gdzie jest występ i okno obok. Pamięta pan? No więc, jak pan stał i
przede wszystkim * z kim?
Przez chwilę wydawało mi się, że odpowie, ale ściągnął brwi, popatrzył na mnie z
nienawiścią i oznajmił:
* Nie wiem, skąd ma pani takie informacje, ale odnoszę wrażenie, że po prostu chce mnie
pani sprawdzić... No więc, z nikim nie stałem i żadnego znajomego nie widziałem. I w ogóle
mam dzisiaj wolny dzień i...
* Tak, oczywiście * przyznałam, wstając z taboretu; najwyższy czas przycisnąć chłopaka. *
Ale skoro sam jesteś gliniarzem, to powinieneś znać prawo i rozumieć, że ukrywanie faktów,
które mogłyby pomóc w rozwiązaniu sprawy... i tak dalej, na pewno pamiętasz. Zastanów się
nad tym. Oczywiście jest jeszcze inny wariant: jesteś w zmowie z mordercą i dlatego nie
słyszałeś rozbijanej szyby. To znaczy, wolałeś nie słyszeć. Który wariant bardziej ci
odpowiada? Zastanów się i zadzwoń do mnie.
Udałam się do wyjścia, Jura szedł za mną, przy drzwiach nie wytrzymał i powiedział:
* Niepotrzebnie pani tak mówi. Słowo daję, nie ruszałem się sprzed sali nawet na krok.
* Po prostu podaj jego nazwisko * zaproponowałam. * I uznamy, że faktycznie nie masz z
tym nic wspólnego.
* Co pani? * Zaśmiał się sztucznie. * Nikogo tam nie było. Słowo.
*Jura. * Zatrzymałam się przy drzwiach i popatrzyłam na niego ze smutkiem. * Nie
rozumiesz, że oni cię sprzątną? Gdyby tego nie zrobili, istniałaby obawa, że w końcu coś
komuś powiesz. Dobry świadek to martwy świadek. Przecież to ldasyka.
* To pewnie ta gruba coś naopowiadała * powiedział bardzo szybko. * Ta pielęgniarka, tak?
W maglu powinna pracować... No nie rozumie pani, że ona to wszystko wymyśliła?
*Jeśli tak, to nie ma o czym mówić. * Skinęłam głową. * I nie muszę się martwić o twoje
bezpieczeństwo. Postaraj się żyć długo i szczęśliwie * poradziłam optymistycznie i na
pożegnanie dałam mu swoją wizytówkę. * A jeśli nagle zmądrzejesz, zadzwoń. Dobrze?
Wyszłam z mieszkania i poszłam w stronę schodów. Drzwi nie trzasnęły, Jura ciągle stał na
progu i patrzył na mnie. Szłam bez pośpiechu, w nadziei, że zdrowy rozsądek jednak
zwycięży * niestety, po raz kolejny zatriumfowała głupota. Jura wolał milczeć.
Wsiadłam szybko do samochodu i wyjechałam z podwórka, ale nie opuściłam dzielnicy.
Objechałam blok dookoła i zaparkowałam z drugiej strony, za placem zabaw dla dzieci. Nie
wiedziałam, na którą stronę wychodzą okna mieszkania Jury, i wolałam nie ryzykować.
Według mnie chłopak powinien teraz skontaktować się z tym znajomym. Był poważnie
zaniepokojony, najwyraźniej moje wysiłki nie poszły na marne i chłopak naprawdę się
przejął. Wybrałam numer telefonu domowego Jury * zajęte.
* Ciekawe * burknęłam. Wobec braku Saszki musiałam mówić sama do siebie.
Oczywiście Jura mógł poprzestać na rozmowie telefonicznej, ale większość ludzi woli
omawiać ważne sprawy osobiście, dlatego postanowiłam zaczekać i zobaczyć, czy nie zechce
złożyć komuś wizyty.
Dwadzieścia minut później drzwi klatki schodowej otworzyły się i ujrzałam milicjanta.
Zdecydowanym krokiem podszedł do moskwicza, którego niedawno spisałam na złom,

wsiadł do środka i ku mojemu bezbrzeżnemu zdumieniu samochód nie tylko zadziałał, ale i
całkiem sprawnie wyjechał z podwórka.
* A mówi się, że u nas nie umieją robić samochodów * skomentowałam niezwykłą dziarskość
reliktu motoryzacji i pojechałam za Jurą, trzymając się w pewnej odległości, żeby mnie nie
zauważył.
jura jechał w stronę północnej części miasta, ja za nim. Wkrótce dotarliśmy do smętnie
wyglądającej piwiarni o dziwnej nazwie „Alpinista". Moim zdaniem łączenie sportów
ekstremalnych z piwem to sprawa beznadziejna, a w dodatku niebezpieczna, ale ten, kto
wymyślił tę nazwę, chyba myślał inaczej.
Jura zaparkował samochód przed sklepem spożywczym naprzeciwko piwiarni i szybkim
krokiem wszedł do knajpy. Denerwował się chyba jeszcze bardziej niż wtedy, gdy wychodził
z bloku. Nie wchodziłam do piwiarni * to byłoby nierozsądne, od razu zwrócono by na mnie
uwagę * dlatego zostałam w samochodzie, chociaż paliła mnie ciekawość.
Trzy minuty później zjawił się dżip, stanął przed moskwiczem i z samochodu wysiadł
potężny bysior, kopnął przednie koło, spojrzał z niezadowoleniem na moskwicza i bez
pośpiechu poszedł w stronę piwiarni. Tylko przyzwyczajenie, które jak wiadomo jest drugą
naturą, mogło ściągnąć posiadacza takiego wózka do tej spelunki * najwyraźniej nie zawsze
rozbijał się zachodnimi brykami, zdarzało mu się również chodzić piechotą i pić rozwodnione
piwo. Nie wiem czemu, ale byłam przekonana, że ten gość przyjechał tu na spotkanie z Jurą.
Odczekałam dziesięć minut i postanowiłam się upewnić. Przeszłam na drugą stronę ulicy;
piwiarnia nie miała okien, to znaczy kiedyś miała, ale znajdowały się na wysokości asfaltu i
zasłonięto je zielonymi tablicami z napisem: „Masz ochotę na piwo? Wejdź". Nie miałam, ale
weszłam. Naprzeciwko drzwi wejściowych znajdowała się toaleta, pachniało adekwatnie. Po
prawej stronie była niewielka sala, z dziesięć stołów, bar, za którym z dumną miną stał młody
facet
w czapce z takim samym napisem jak na tablicach. Jurę zauważyłam nie od razu, zasłaniały
go szerokie plecy właściciela dżipa * uśmiech fortuny: ja go widziałam, a on mnie nie.
Pospiesznie opuściłam knajpę, nim któryś z gości zwrócił na mnie uwagę.
Wróciłam do samochodu i nastawiłam się na długie czekanie * byłam pewna, że rozmowa
potrwa dłuższą chwilę. Pomyliłam się. Nie minęło nawet dziesięć minut, gdy z knajpy
wyszedł potężny typ, a za nim Jura. Uścisnęli sobie ręce i wsiedli każdy do swojego
samochodu. Dżip wykręcił szybko i zniknął mi z oczu, a Jura spokojnie pojechał w stronę
swojego domu. Gdy wychodził z piwiarni, wyglądał na uspokojonego, widocznie mordziasty
go pocieszył. Teraz nie miałam już wątpliwości * Jura ma bezpośredni związek z zabójstwem.
Moje uwagi mu się nie spodobały i czym prędzej poleciał do przyjaciół, to znaczy do
przyjaciela, i poskarżył się na moje natręctwo.
Na światłach skręciłam w prawo, postanowiłam jechać ulicą równoległą do prospektu.
Chciałam jeszcze raz porozmawiać z Jurą, ale najpierw wolałam się upewnić, czy nie ma w
planach jakichś innych spotkań... Całe szczęście, że skręciłam w ulicę Czechowa * dzięki
temu zauważyłam „ogon": z zaułka wyłoniły się dwa samochody, jeden ustawił się za
moskwiczem Jury, drugi asekurował tego pierwszego; niezbyt profesjonalnie, ale całkiem
sensownie.
* O niech to licho * powiedziałam do siebie, ponieważ to krzyżowało mi szyki.
Faceci w samochodach na pewno nie mieli nic wspólnego z milicją czy służbami specjalnymi,
tamci działają inaczej. Za to mogli mieć dużo wspólnego z mordziastym właścicielem dżipa i
wtedy sytuacja Jury wyglądałaby nieciekawie.
Postanowiłam nie ryzykować, wyminęłam moskwicza, zatrąbiłam, sugerując mu zjechanie na
pobocze. Jura spełnił prośbę bardzo niechętnie. Wysiadłam z samochodu i podeszłam do
niego, a w tym czasie prześladowcy sprytnie ukryli się w zaułku. Jura otworzył okno,
pochyliłam się do niego.

* Nie masz nic przeciwko temu, żebyśmy przez chwilę porozmawiali?
* Przecież już rozmawialiśmy * odpowiedział nerwowo, patrząc na mnie z niechęcią.
Tak ładną dziewczynę, jaką bez wątpienia byłam, podobne traktowanie boleśnie rani.
* Zgadza się. * Skinęłam głową. * Ale poprzednio nie powiedziałeś mi nic o swoim
przyjacielu.
*Jakim przyjacielu? * Zjeżył się. Jego oczy nerwowo miotały się na boki, czułam, że Jura
gorączkowo zastanawia się, co robić. Obeszłam samochód i wsiadłam od strony pasażera.
* Moja babcia zawsze powtarzała * zaczęłam pedagogicznie * nie umiesz, to nie kłam. I ty
też przestań.
* Nie kłamię * odciął się.
* Aha. To dlaczego cię pilnują?
Chciał się uśmiechnąć wzgardliwie, ale wyszło nerwowo.
* Kto? * spytał po chwili.
*Jura, kto odciągnął cię w szpitalu spod drzwi sali? Ten mordziasty, z którym się przed
chwilą spotkałeś?
* Spotkałem się, no i co z tego? To już nie można się w weekend napić piwa?
* Można nawet wódki * zgodziłam się niechętnie. * Jura, jesteś gliniarzem, więc rusz
wreszcie mózgownicą. Wcześniej cię uprzedzili, że masz się w pewnym momencie odsunąć
od drzwi sali, czy po prostu poszedłeś przywitać
się z kumplem? Jedno jest pewne: teraz właśnie cię śledzą. Zgadnij, w jakim celu?
* Kto mnie śledzi?
* Ty mi powiedz. Dwa samochody * zerknęłam w okno * podać ci numery? Zauważyli mnie i
wjechali w zaułek, ale pewnie nie na długo. Rozumiesz, co to znaczy? Nie wiem, czy jesteście
wspólnikami, czy tylko dałeś się złapać jak ostatni frajer, ale teraz nie jesteś im już potrzebny,
więc się ciebie pozbędą. A żeby do tego nie doszło, musisz jak najszybciej pojechać na
milicję i złożyć zeznania: kto odwracał twoją uwagę w szpitalu i tak dalej. Czy wyrażam się
jasno?
* Chwileczkę. * Jura potrząsnął głową, jakby chciał się pozbyć jakiejś natrętnej myśli. * Co
to ma do rzeczy...
*Jak się nazywa ten przyjaciel? * przerwałam mu. * No przecież i tak się dowiem, skoro
widziałam numer rejestracyjny samochodu, a gębę też ma charakterystyczną...
* To rzeczywiście mój przyjaciel * powiedział szybko Jura. * To znaczy kumpel, no, dobry
znajomy. Chodziliśmy do jednej szkoły, mieszkaliśmy niedaleko... i teraz czasem się
spotykamy, idziemy na piwo. Co w tym złego?
* Nic. To on był w szpitalu?
* Załóżmy, że tak. I co? Odszedłem od sali na kilka metrów i prawie cały czas patrzyłem na
drzwi.
* Opowiedz o tym „prawie" * poprosiłam łagodnie. *Co?
* Prawie cały czas patrzyłeś na drzwi * powtórzyłam cierpliwie jego słowa. * A co robiłeś,
jak nie patrzyłeś?
* Sławka pokazał mi zegarek, kupił za tysiąc doków.
* To pierwszy raz. A drugi?
* Drugi? Nic. Pożegnaliśmy się i już.
*Jak się żegnaliście, to oczywiście patrzyłeś na przyjaciela, a nie na drzwi?
* Niech pani posłucha, Sławka nie ma z tym nic wspólnego. Ja też początkowo źle o nim
pomyślałem, no, gdy pani przyszła i zaczęła mnie wypytywać. Myślę sobie, a nuż...
* I zadzwoniłeś do niego, on się z tobą umówił i poprosił, żebyś się nie martwił. Powiedział,
że nie ma z tym nic wspólnego i w ogóle, po co mu jakiś tam pobity facet, który nie wiadomo
skąd się wziął. A opowiadać o waszym spotkaniu nie warto z jednego powodu: żeby uniknąć

nieprzyjemności. Jego zaczną się czepiać gliny, a tobie, nie daj Boże, przywalą współudział.
Tak?
Jura siedział bez ruchu, ale i tak było jasne, że właśnie to powiedział mu jego mordziasty
przyjaciel.
* No coś ty taki tępy? * Niemal wrzasnęłam. * Przecież jesteś gliną! Twój przyjaciel pojechał
się z tobą spotkać, ale przedtem szepnął komuś, dokąd jedzie. Pilnowali cię od samej knajpy,
a wiesz dlaczego? Nie domyślasz się? * zdumiałam się. * Śledzą cię w jednym jedynym celu
* żeby przy pierwszej okazji pozbyć się kłopotu. A twój przyjaciel przyczai się w
bezpiecznym miejscu, żeby na czas twego przedwczesnego zgonu mieć pewne alibi.
* Powiedział, że jak chcę, to mogę opowiedzieć swoim, że on tam był, tylko że mi nie radzi,
bo teraz na pewno będą szukać kozła ofiarnego i mogę nim zostać ja.
*Jakie nazwisko ma ten Sławka? * spytałam.
* Kislicyn * odpowiedział niechętnie Jura.
* A czym się zajmuje?
* Interesami * odparł jeszcze bardziej niechętnie.
* Z taką gębą? * gwizdnęłam.
* I co z tego, jest bokserem.
*Jura, no przecież i tak się dowiem, jeszcze dzisiaj.
* Ma własną stację benzynową, ale ludzie różnie gadają...
* Aha. A jak się znalazł w szpitalu? Zachorował czy odwiedzał sąsiada ze stacji benzynowej?
* W sali numer jedenaście leży jego szef, Szochin. Pewnie pani słyszała?
* A jaki on ma biznes? * Jura odwrócił wzrok, a ja westchnęłam. * No dobra, nie będę sypać
soli na twoje rany. Pojedziesz na milicję i opowiesz wszystko tak, jak było, do protokołu.
Wtedy chłopaki przestaną się tobą interesować i zaczną martwić o własne tyłki.
* Nie wierzę, żeby Sławka...
*Jak na gliniarza jesteś bardzo sentymentalny. * Miałam już dość. * Posłuchaj, jesteś facetem,
w dodatku gliną i nie mam zamiaru prowadzić cię za rączkę. Jak chcesz ryzykować, to
śmiało. Ale ja bym nie radziła.
* I co, mam tak do nich przyjść w sobotę, ze skacowaną gębą... Nie można zaczekać do
poniedziałku?
*Jak sobie chcesz. * Wysiadłam z samochodu, popatrzyłam na niego i dodałam: * Ale lepiej
jedź od razu.
Nie sądziłam, żeby posłuchał mojej rady. Tak czy inaczej, chyba sprawa ruszyła z martwego
punktu, w każdym razie stawało się jasne, w jaki sposób zamordowano nieznanego
mężczyznę. Niejaki Sławka odwrócił uwagę milicjanta, a w tym czasie jego wspólnik wpadł
do sali i zastrzelił niedobitego wroga. Jeśli Szochin faktycznie ma powiązania ze światem
przestępczym, to sprawa jest jasna: bandyci rozwiązują swoje problemy, które mnie nic nie
obchodzą. Ów Szochin, którego imienia nadal nie udało mi się poznać, raczej nie porwie się
na Dziadka, nawet gdyby nadepnięto mu na odcisk. Zdaje się, że to tylko wiele hałasu o nic,
zwykłe bandyckie porachunki; zwłaszcza że bezimiennego nieszczęśnika znaleziono w
odpowiednim dla niego miejscu, wszystko do siebie pasowało...
Nie pasowało tylko jedno * zdenerwowanie Łarionowa. Czemu aż tak się wystraszył? No i
jeszcze ta niechęć facetów w garniturach do zobaczenia rzeczy oczywistych. Łarionow jest
głupi, chociaż wredny, boi się o swoją pracę, nic więc dziwnego, że się asekuruje, a
„garnitury" mogły mieć swoje plany względem Szochina... Gdy doszłam do tego wniosku,
odetchnęłam z ulgą * i dopiero wtedy zrozumiałam, że jednak naprawdę martwiłam się o
życie Dziadka i zatruwało mi to weekend. Teraz już nic nie stało na przeszkodzie, żeby
spokojnie odpocząć do poniedziałku, a w poniedziałek z bożą pomocą rozwiążę tę sprawę i
będę mogła zameldować Dziadkowi, że u nas nadal panuje spokój.
Zadzwoniłam do Siergiejewa i opowiedziałam mu o rozmowie z Jurą.

* Chłopak najwyraźniej się do was nie spieszy * zauważyłam, zasmucona ludzką tępotą. * A
ci faceci wyglądają na bardzo zdecydowanych. Dałbyś mu kogoś do ochrony.
*Już ja mu dam * odpowiedział groźnie Siergiejew. Chyba coś jadł * widocznie nie miał
problemów z życiem osobistym, weekend spędzał w gronie rodziny i mój telefon wcale go nie
ucieszył.
* No coś ty * zaprotestowałam nieśmiało. * Zapobiegłbyś przestępstwu i przy okazji wsadził
na jakiś czas kilku gości za kratki, czyli tam, gdzie ich miejsce. No dobra, to wasza sprawa *
zakończyłam rozmowę, nie doczekawszy się wdzięczności.
Pożegnaliśmy się, zerknęłam na zegarek i zaczęłam się spieszyć. Tagajew nie dzwonił, ale to
wcale nie znaczyło,
że lubi siedzieć cały dzień w domu i czekać, aż łaskawie przyjadę.
Ale mieszkanie było puste. Saszka nie wyszedł do holu, żeby smętną miną zademonstrować
swój stosunek do tego, jak spędzam wolny dzień, Tagajew nie odpowiadał na wołanie * czyli
obaj wyszli z domu. Jednak miska Saszki nadal stała w kuchni, a kapcie Tagajewa w
przedpokoju, była więc nadzieja, że wrócą.
* I dobrze mi tak * powiedziałam, siadając w fotelu przed telewizorem. Oczywiście mogłam
zadzwonić, ale nie chciałam * nie znoszę czuć się winna, a teraz się właśnie czułam.
Włączyłam telewizor i ponudziłam się chwilę, patrząc na ekran.
* Czepiam się Wieszniakowa, a sama jestem niezdolna do prowadzenia życia rodzinnego *
burknęłam i spróbowałam skupić się na tym, co dzieje się na ekranie.
Kilka minut później zrozumiałam, że to nie ma sensu. Skoro już nie mam pomysłu na
spędzenie wolnego dnia, to chociaż spróbuję dowiedzieć się, kim jest ów Szochin. Byłoby
super, gdybym jeszcze przy okazji zorientowała się, o co mu chodziło z tym nieznanym
nieboszczykiem.
Wzięłam słuchawkę i wybrałam numer mojego przyjaciela Aleksieja. Na pewno miał na
sobotę jakieś swoje plany, ale jeśli był w mieście, to może zgodzi się chwilę ze mną pogadać.
Kiedyś oddałam mu przysługę i od tamtej pory czuł się zobowiązany, a ja wykorzystywałam
to bezczelnie.
* Cześć * odezwał się Aleksiej.
* Cześć. Napiłbyś się piwa?
* W twoim towarzystwie nawet benzyny.
* A co, benzynę też już piją? * spytałam czujnie.
* Chyba jeszcze nie, to był żart.
* Dzięki Bogu, już się przestraszyłam, że przestałam się orientować w nowinkach... Kiedy
mógłbyś przyjechać?
* Za półtorej godziny. Spotkamy się w knajpie na Traktorowej. Pamiętasz?
* Oczywiście.
Odłożyłam słuchawkę i zaczęłam się zastanawiać, jak zabić te półtorej godziny. W końcu
poszłam do parku naprzeciwko i powłóczyłam się po alejkach, patrząc w ziemię. Z Saszką
spacerowało się znacznie ciekawiej. Przede wszystkim był sens * wyprowadzam psa na
spacer. A teraz? Poczułam się parszywie, wyjęłam telefon i mimo wszystko zadzwoniłam do
Tagajewa. Nie odebrał. I słusznie, też bym na jego miejscu nie odebrała.
Wróciłam do domu, napiłam się kawy i z ulgą zorientowałam się, że już najwyższa pora
jechać na spotkanie z Aleksiejem.
Przyjechałam przed nim, zajęłam stolik w rogu, zamówiłam piwo i zaczęłam czekać. Aleksiej
zjawił się niedługo po mnie, pomachał mi ręką i uśmiechnął się. Kilka lat temu był w jakiejś
grupie przestępczej (ta strona życia naszego miasta nigdy mnie nie interesowała i niewiele o
niej wiedziałam), a teraz ma serwis samochodowy, ale zostały mu kontakty w określonych
kręgach, dlatego miałam nadzieję, że mi co nieco wyjaśni. Aleksiej podszedł, pocałował mnie
w policzek i usiadł naprzeciwko.

* Przepraszam, jeśli pokrzyżowałam ci plany * powiedziałam na wszelki wypadek.
Machnął ręką, co można było zrozumieć dwojako: albo „do licha z planami", albo „a co ja
mam z tobą zrobić". Wariant pierwszy podobał mi się bardziej i na nim poprzestałam.
* No, co tam masz? * spytał Aleksiej. Przyniesiono nam piwo, przysunęłam do siebie kufel i
popatrzyłam na niego z wyrzutem.
* Mam piwo. Aleksiej zaśmiał się.
*Ja też. Ale nie co dzień do mnie dzwonisz.
* Chcesz, to jutro też do ciebie zadzwonię?
* Chcę. * Kiwnął głową. * A także pojutrze i przez resztę życia. Ale ty nie zadzwonisz i
chociaż mnie to smuci, to mimo wszystko uważam to za swój fart.
* Bardzo inteligentnie * prychnęłam po wysłuchaniu tej przemowy.
* Staram się.
* A jak powinnam rozumieć twoje słowa?
*Jesteś kobietą moich marzeń, ale marzenia są dobre na odległość. * Zachichotał.
Zrobiło mi się przykro. Przede wszystkim dlatego, że w jego słowach było ziarno prawdy: nie
w sensie marzenia, tylko w tym, że jestem człowiekiem nieprzystosowanym do wspólnego
życia i dlatego nawet mój pies woli Tagajewa.
*Jeśli chodzi o marzenie, to trafiłeś w dziesiątkę * przyznałam.
* Coś się wydarzyło? * Zmarszczył brwi.
* Żartujesz? * Uśmiechnęłam się krzywo. * Co się mogło u mnie wydarzyć?
* A jednak?
* Mój pies wyszedł z domu z obcym mężczyzną. Istny koszmar.
* Przepraszam, nie chciałem wsadzać nosa w nie swoje sprawy. Wyszło przypadkiem.
* Zdarza się. * Skinęłam głową i uznaliśmy temat za wyczerpany. Po chwili przerwy, w
czasie której piliśmy piwo, zapytałam: * Wiesz coś o zabójstwie w szpitalu?
* Nie. * Ałeksiej pokręcił głową. * A o co chodzi? Opowiedziałam pokrótce, przemilczając
jedynie kwestię
udziału Jury w tej sprawie.
* O facecie, którego sprali w knajpie na Hercena, słyszałem. Jeden gość opowiadał, że się tam
jakiś frajer stawiał, to mu miejscowi wyjaśnili, co i jak.
Ta informacja wydała mi się interesująca.
* Do bójki na pewno doszło w knajpie? * zaciekawiłam się.
* Tak. Szczegółów nie znam, ale jeśli facet trafił do szpitala,' to znaczy, że udało mu się
rozgniewać tamtejszych bywalców. Może nie wiesz, ale w tej knajpie lubią przesiadywać ci,
którzy niedawno wyszli z kicia. Właściciel też kiedyś siedział, a wszystkim trzęsie jego żona,
wyjątkowa wiedźma. Skupuje kradzione rzeczy, handluje narkotykami... Gliny na pewno o
tym wiedzą. Idealne miejsce, żeby stracić zdrowie, zwłaszcza jeśli nie starczy ci rozumu, żeby
zachowywać się przyzwoicie.
* A co wiesz o Szochinie?
* A po co ci on? * zdumiał się AJeksiej.
*Jest w szpitalu, ma problemy ze zdrowiem i leży w sali obok tej, w której zamordowano tego
pobitego faceta.
* Przypadek * odparł Ałeksiej po zastanowieniu. * Nawet bandyci czasem chorują.
* Co to za typ?
* Nikt ważny, ale lubi strugać twardziela. Przez całe życie jest chłopcem na posyłki, to u
jednego, to u drugiego, ale ma jeden talent: jest żywotny jak karaluch. Potrafi w porę zmienić
pana.
*Jak myślisz, czy mógłby zorganizować zabójstwo na zamówienie?
* Borka? To zależy, co nazywamy zabójstwem na zamówienie. Żeby zastrzelić jakiegoś
kasiastego frajera, to jeszcze jak cię mogę, ale coś poważnego... Nie i jeszcze raz nie. Boria

się strasznie puszy, ale jest tylko trybikiem, za sznurki pociąga ktoś inny. Ten ktoś mógłby
użyć Szochina, ale nikt nie powierzy mu naprawdę poważnej sprawy. Oczywiście wielu
rzeczy mogę teraz nie wiedzieć, sama rozumiesz, ale nie sądzę, żeby coś się zmieniło, nie
przypuszczam, żeby Boria stał się osobą niezależną.
* A kto teraz ciągnie za sznurki? * zainteresowałam się. Ku mojemu zaskoczeniu odpowiedź
okazała się niełatwa * Aleksiej popatrzył na mnie z niezadowoleniem, zawahał się, ściągnął
brwi i odwrócił wzrok. * Co jest? * zdumiałam się. * To jakaś straszna tajemnica?
* On teraz chodzi pod Walą * powiedział w końcu Aleksiej.
* A co to za Wala?
Mój przyjaciel pokręcił głową i zaśmiał się.
* Wala to Lew Siergiejewicz Kowal. Człowiek bardzo szanowany w pewnych kręgach.
Ciągnie zyski z biznesu kryminalnego, od prostytucji po handel arbuzami.
* A od kiedy arbuzy to też kryminalny interes? * zdumiałam się.
* Ciemna maso * prychnął oburzony Aleksiej. * Aż mi cię szkoda...
* Poczekaj, poczekaj. * Zamachałam rękami, uświadamiając sobie własną tępotę. * A co z
plotką, która głosi, że w naszym mieście wszystkimi takimi sprawami zawiaduje...
* Twój przyjaciel. * Aleksiej skinął głową. * Zgadza się. W plotce jak zwykłe jest ziarno
prawdy. Wala pracuje dla TT i wiedzą o tym nawet dzieci, które myją samochody na szosie
objazdowej.
* To z dzieci też ściągają forsę? * zapytałam surowo.
* * A myślisz, że łatwo zarobić miliony? Ziarnko do ziarnka...
* A kto to jest Misza Mołczun? * olśniło mnie nagle. , Aleksiej jakby się zdumiał.
. * No przecież go dopiero co załatwili.
* Właśnie. Dlatego pytam.
* A z której strony Misza jest w tej sprawie? *Jeszcze nie wiem, ale bardzo chciałabym
wiedzieć.
* Mołczun to przyjaciel Wali, też pracował dla TT. Tu wszyscy dla niego pracują.
* Aha. I takiego człowieka tak po prostu wzięli i sprzątnęli? * Westchnęłam, obserwując
Aleksieja, który znowu spochmurniał.
* Krążyła plotka, że on i TT nie mogli dojść do porozumienia i że Tagajewowi nie wszystko
odpowiada w obecnej sytuacji, dlatego postanowił co nieco zmienić.
* I zaczął od sprzymierzeńców? * Domyśliłam się.
* Dzisiaj sprzymierzeniec, a jutro... Wiesz, jak to bywa. Teraz wreszcie zrozumiałam te
zagadkowe spojrzenia,
które wymieniali moi przyjaciele w czasie urodzin Lalina. W trosce o moją wrażliwą
psychikę woleli nie wspominać przy mnie o Tagajewie...
* A może stuknęli go z innego powodu? * zapytałam.
* Nie przypuszczam. * Po chwili zastanowienia Aleksiej wzruszył ramionami. * Rozpętałoby
się piekło, TT nie
należy do tych, którzy pozwoliliby bezkarnie odstrzeliwać swoich ludzi.
* Czyli plotka głosi, że TT usunął Mołczuna, a Szochin zdenerwował się i wylądował w
szpitalu, nieopodal sali, w której leżał facet bredzący o kilerze.
* Kiler nie jest TT do niczego potrzebny. * Aleksiej pokręcił głową. * Mołczuna załatwili
przed domem, w samochodzie * wysłał kierowcę po papierosy i siedział sam. Bardzo
możliwe, że kierowca wiedział o tym, że jak wróci z papierosami, to jego pracodawca będzie
martwy. Obcy kiler nie ma tu nic do roboty, swoi świetnie sobie poradzą.
* Bardzo optymistyczne * podsumowałam.
W odróżnieniu od Aleksieja wcale nie byłam pewna, że zjawienie się w szpitalu pomagiera
niejakiego Wali było przypadkiem. Sława odciągnął milicjanta, żeby zabójca mógł
przeniknąć do sali * to fakt. Jeśli ledwie żywego faceta sprzątnęli w takim pośpiechu, to

znaczy, że się bali jakiegoś przecieku * co też się stało. Dowiedzieli się, co facet szeptał w
malignie, i dlatego nie pozwolili mu umrzeć własną śmiercią. Z drugiej strony nie miałam
powodu, żeby wątpić w to, co mówił Aleksiej. Ze swoimi wrogami Tagajew poradzi sobie
przy pomocy własnych kadr * na przykład z Moł*czunem. A jeśli... W tym momencie
poczułam się nieswojo. A jeśli Dziadek przewidział taki rozwój wydarzeń i dlatego
zaproponował, żebym zorientowała się w całej sprawie? Wielkie dzięki... I tak sama
chciałam, to teraz mam za swoje, nie trzeba było pchać nosa w nie swoje sprawy. Tagajew
jest Dziadkowi niezbędny * Dziadek czerpie zyski z biznesu kryminalnego, ale nie może sam
brudzić sobie rąk, a Tagajew był człowiekiem sprawdzonym. Układ z Dziadkiem jest również
korzystny dla Tagajewa: mając takiego
opiekuna, może czuć się absolutnie bezpieczny. Załóżmy jednak, że Tagajew z jakiegoś
względu przestał odpowiadać Dziadkowi i ten postanowił go kimś zastąpić. Czy w takim
razie Timur zdecydowałby się na rozprawę z byłym towarzyszem? Gdyby ów „towarzysz"
był zwykłym śmiertelnikiem, to oczywiście, ale przecież Dziadek to w naszym mieście ktoś!
Poza tym nawet Dziadkowi nie byłoby łatwo usunąć Tagajewa, to znaczy, takie posunięcie
wiązałoby się z konkretnymi problemami, które będą narastać lawinowo. Jeśli wierzyć
Wieszniakowowi, dzięki TT nasze miasto przeżyło epokę przekształceń własnościowych
stosunkowo spokojnie. Strzelano niewiele i tylko w razie absolutnej konieczności. TT miał
tutaj autorytet i w zasadzie wszystkim odpowiadał. Gdyby teraz nagle odszedł, to zamiast
jednego władcy zjawi się dziesięciu książąt udzielnych, którzy od razu zaczną się gryźć
między sobą * coś takiego nazywa się walką bratobójczą i przerabialiśmy to w szkole na
historii. Biznesowi nie wyjdzie to na dobre, o sytuacji politycznej nawet nie ma co mówić.
Kryminalne porachunki na pewno nie leżą w interesie Dziadka... To wszystko brednie *
pomyślałam. * Aleksiej ma rację, to zwykły zbieg okoliczności i nic więcej. Nie ma co
wymyślać strasznych historyjek, trzeba znaleźć mordercę i poznać motyw, a potem żyć
spokojnie.
* Dziękuję * powiedziałam do Aleksieja. * Bardzo mi pomogłeś.
* Naprawdę? W takim razie bardzo się cieszę.
Jeszcze pół godziny straciliśmy na niezbyt pożyteczną, za to przyjemną paplaninę, podczas
której Aleksiej dwa razy dyskretnie zerknął na zegarek. Odezwało się we mnie sumienie *
człowiek ma poukładane życie osobiste i nie musi spędzać w knajpie całego wolnego dnia.
Pożegnaliśmy się i mogłam jechać do domu, ale zadzwoniłam i przekonałam się, że nikt tam
na mnie nie czeka. Zadzwoniłam do Tagajewa na komórkę, ale znów nie odebrał. Zamiast
wrócić do domu i uwalić się przed telewizorem, pojechałam do mordowni na Hercena, obok
której znaleziono ledwie żywego faceta, zamordowanego potem w szpitalu.
Byłam w połowie drogi, gdy zadzwoniła komórka. Szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że to
Timur, ale okazało się, że Siergiejew. Czyżby zaczął mieć jakieś kłopoty w domu?
* Taak * powiedział i zaczął urzędowo, co zupełnie nie pasowało do wolnego dnia. *
Melduję: Wiaczesław Iwanowicz Kislicyn, lat trzydzieści dwa, karany, pracuje w firmie
„Świetlana". Ale nazwę wymyślili! Może to imię przyjaciółki Szochina?
* Mnie się pytasz?
*Jednym słowem, to facet od Szochina. Sam Borys Wa*lentynowicz przebywa obecnie w
szpitalu, robili mu operację, podobno bardzo poważną i teraz leży w oddzielnej sali, jak
przystało na szanowanego obywatela naszego miasta. Mafia odwiedza go codziennie,
Kislicyn też tam przyłazi.
* Rozmawiałeś z nim?
* Z Kislicynem? Bój się Boga, przecież dziś sobota.
* A zorganizowałeś ochronę dla Jury?
* Pod jego domem siedzi w samochodzie dwóch chłopaków. Zadowolona?
* Pewnie. Dzięki, że wykonałeś swoją pracę.

* Ech, niewesoło z tobą. I za co ten Wieszniakow tak cię lubi?
* Mam swoje zalety. Jak będziesz się dobrze zachowywał, to ci o nich opowiem.
* Lepiej pokaż.
* Z przyjemnością, ale to wyłącznie w niedziele. Jesteś gotów zmarnować jeszcze jeden
wolny dzień?
* A w poniedziałek się nie da?
* Nie, w poniedziałki zaczynam nowe życie, w którym nie ma miejsca dla gliniarzy.
*Jasne. A czy mogę zapytać, co teraz robisz?
* Próbuję robić to, co powinieneś był zrobić ty.
* Chwała Bogu, bez takich jak ty Rosja by zginęła. Parsknęłam śmiechem i pożegnaliśmy się.
Popatrzyłam
na telefon w ręce i po chwili wahania znowu wybrałam numer Tagajewa. Tym razem też nie
odebrał.
Knajpa na Hercena nie miała nazwy. Parterowy budynek z czerwonej cegły przycupnął w
podwórku; po lewej zakład szewski, po prawej magazyn sklepu „Trio", a między nimi cud
myśli architektonicznej: okna z okiennicami, ciężkie drzwi i niewielki placyk z płóciennym
daszkiem. Pod daszkiem tłoczyły się cztery plastikowe stoliki z krzesłami. Pachniało
okropnie, a wyglądało jeszcze gorzej. Nieco dalej zaczynała się ulica Wołodarskiego, jedna z
najstarszych w mieście * stare domy, wiele z nich od dawna stało pustych.
Z ulicy Hercena nie dało sie skręcić w podwórko, musiałam zrobić objazd, skręcić obok
banku i przeciskać się po zaułkach. Obok kontenerów ze śmieciami był zaimprowizowany
parking, teraz pusty. Mój samochód niebywale upiększył podwórko. Rozejrzałam się, nie
wiedziałam, gdzie dokładnie znaleziono tego pobitego faceta, ale byłam pewna: tu w każdym
kącie można skatować człowieka bez ryzyka, że ktoś zwróci na to uwagę.
* Ale parszywe miejsce * skonstatowałam, idąc do piwiarni.
Gdy tylko minęłam podwórko, ujrzałam zupełnie inny obrazek: dziewiętnastowieczne domy,
wielki budynek banku, szpaler wiekowych lip wzdłuż chodnika... Kontrasty dużego miasta.
Pod płóciennym daszkiem przed knajpą siedziało dwóch kolesiów i sączyło piwo. Widząc, że
idę do drzwi, zastygli i otworzyli usta. Albo kobiety zjawiały się tu bardzo rzadko, albo nie
pasowałam do ich wyobrażeń o kobietach.
Pchnęłam drzwi, zrobiłam krok do przodu i zaczęłam się poważnie obawiać o swoje zdrowie.
Powietrze w piwiarni było takie, że można by powiesić siekierę, a raczej w ogóle nie było tu
powietrza, za to cała gama zapachów. Pachniało tanim piwem, niemytymi ciałami, moczem,
tytoniem i diabli wiedzą czym jeszcze. Zaszczypały mnie oczy i pomyślałam, że bez maski
przeciwgazowej chyba stracę przytomność.
Pod ścianą po prawej stronie ciągnął się długi stół, przy którym siedziało sześciu mężczyzn.
Zamknięte okiennice nie przepuszczały światła dziennego, za to paliły się trzy lampy. W ich
świetle siedzący przy stole faceci o szklanym wzroku i przepitych twarzach wyglądali jak
klienci kostnicy.
Nie pasowałam tu tak bardzo, że moje najście oczywiście wzbudziło niepokój. Wszyscy
gapili się na mnie, obserwując, jak idę do baru, majaczącego na przedzie. Zastanawiałam się,
co stanie się wcześniej: stracę przytomność czy dotrę do baru? Szansę były mniej więcej
równe. Jak się okazało, nie doceniłam swojego organizmu: nie tylko dotarłam do baru, ale
chyba nawet przyzwyczaiłam się do feerii zapachów, w każdym razie nie miałam zamiaru
mdleć. W aklimatyzacji pomogło mi to, że za barem stała kobieta * skoro ona tu wytrzymuje,
zdołam i ja.
Kobieta mogła mieć z pięćdziesiąt lat, była wysoka, dorodna, z przystojną, choć drapieżną
twarzą i spojrzeniem dobermana. Biały fartuszek kokieteryjnie ozdobiony koronką o dziwo
faktycznie był biały * to znaczy czysty. Bluzka miała duży dekolt, biust niemal się wylewał *
kobieta najwyraźniej była słusznie dumna ze swoich piersi. W rowku między nimi wisiał

spory szmaragd na złotym łańcuszku. Zrozumiałam, że mam przed sobą właścicielkę knajpy,
o której wspominał Aleksiej.
* Dzień dobry * powiedziałam uprzejmie, patrząc na kobietę z serdecznym uśmiechem.
Nie odwzajemniła moich ciepłych uczuć, ściągnęła brwi i spytała:
* Co ma być?
* Jest piwo?
*Jest, ale pani nie będzie takiego piła.
* To po co sprzedaje pani byle co? * zapytałam, nadal z uśmiechem.
* Mam dobre piwo.
* No to może i mnie się spodoba?
* Nie spodoba * ucięła baba i popatrzyła w bok, gdzie zmaterializował się młody facet, dość
niepozorny, jeśli nie liczyć rąk, niebieskich od tatuaży i strasznie niechlujnych. Facet oparł się
prawą ręką o bar i powiedział:
* Lalka, nie rozumiesz, że nasze piwo jest nie dla ciebie?
* Teraz rozumiem. * Skinęłam głową. * Ale do diabła z piwem, w takim razie po prostu
pogadajmy.
* Trafisz do drzwi czy mam cię odprowadzić? * zapytał.
* Może mnie pan odprowadzić, ale lepiej się z tym wstrzymać. A jeszcze lepiej * posłuchać,
co mam do powiedzenia, najlepiej na osobności. Nie dla mnie lepiej, tylko dla
was * wyjaśniłam kobiecie i uśmiechnęłam się znowu, tym razem bez cienia serdeczności.
Patrzyłyśmy tak na siebie z pół minuty, a facet stał bez ruchu, nie bardzo wiedząc, co robić *
kobieta nie wyraziła żadnych życzeń, a własnych pomysłów nie miał.
* No to chodźmy * zdecydowała się, gdy już straciłam nadzieję, że usłyszę choć słowo.
Uniosła fragment lady, zapraszając mnie, żebym weszła. Osłupiały facet poszedł za mną.
Za barem były drzwi do niewielkiego pokoju, który w odróżnieniu od knajpy wyglądał
całkiem przyzwoicie: pluszowe meble, stolik na kółkach, a przede wszystkim włączona
klimatyzacja * tu dało się oddychać.
* Niech pani siada. * Pokazała mi fotel, patrząc na mnie z powątpiewaniem.
Facet usiadł wygodnie i demonstrował całkowite niezrozumienie sytuacji.
Bez pośpiechu wyjęłam legitymację i podałam kobiecie, ale legitymacja nie wzbudziła
zainteresowania, właścicielka knajpy rzuciła tylko na nią okiem i powiedziała spokojnie:
* Poznałam panią. Czego pani od nas chce? Nie ma pani nic innego do roboty, tylko chodzić
po pubach i...
* Niedaleko stąd znaleziono mężczyznę * przerwałam jej, nie chcąc tracić czasu. * To
właśnie on mnie interesuje.
*Jeśli jesteś z gliniarni * ożył facet * to nam to wisi, kogo tam znaleźli i w ogóle...
* Bądź cicho. * Kobieta się skrzywiła. Facet chciał się chyba rozgniewać, ale zmienił zdanie.
* Co się dzieje? * spytał niepewnie.
*Jak mam się do pani zwracać? * odezwała się kobieta.
* Może pani mówić do mnie Olga.
*Ja mam na imię Zinaida, a to mój mąż, Wasilij.
Szczerze mówiąc, ta informacja nieco mnie zdumiała, facet mógłby być jej synem... Zresztą
nie moja sprawa. Było jasne, kto tu jest głową rodziny, więc całkowicie skoncentrowałam się
na Zinaidzie.
* Gliniarze już u nas byli * mówiła dalej kobieta. * Wypytywali, nawet straszyli. Że niby
zajmujemy się paserstwem i takie tam. Jeśli jestem czemuś winna, to niech mi to udowodnią.
Ja za swoje grzechy mogę odpowiedzieć i przed ludźmi, i przed Bogiem.
Uśmiechnęłam się, dając do zrozumienia, że rozumiem i doceniam.

* Różnych tu czasem znajdują w okolicy * wtrącił się znowu Wasilij * a co nam do tego? Nie
odpowiadamy za to, co się wyprawia na ulicy, u nas w knajpie jest spokój i do nas nie może
być żadnych pretensji.
* Czy ktoś pilnuje sali? * zatroszczyłam się. * Bo my tu sobie rozmawiamy, a tam...
* Wasia, idź no, zerknij * poleciła właścicielka.
Wasilij popatrzył na nią z powątpiewaniem, ale nie ośmielił się sprzeciwić, wstał i wyszedł z
pokoju, oglądając się co chwila.
* Myślę, że kobietom łatwiej będzie dojść do porozumienia * zauważyłam.
Zinaida nie skomentowała.
* Co panią obchodzi jakiś tam pobity? * spytała po zastanowieniu. * Gliny to co innego, oni
muszą sprawę odfaj*kować i zamknąć... A pani to po co?
* Wie pani, kim jestem?
* Oczywiście. * Wzruszyła ramionami z uśmieszkiem. Miało to chyba oznaczać, że wie
niejedno i pewnie wcale by mi się to nie spodobało.
* Dobrze. * Rozsiadfam się wygodniej. * To znacznie ułatwia sytuację. No więc, chciałabym
otrzymać odpowiedzi na kilka pytań. I byłabym pani nieskończenie wdzięczna za szczere
odpowiedzi. Proszę zwrócić uwagę, rozmawiamy poufnie * jak słusznie pani zauważyła, nie
mam nic wspólnego z milicją, więc nie będzie żadnych protokołów ani nic w tym stylu.
Wierzy mi pani?
* Załóżmy.
*Jeśli jednak z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu nie zechce odsłonić pani przede
mną duszy, to obiecuję, że dołożę wszelkich starań i pani knajpa zostanie zamknięta w
najbliższym czasie. Znajdę pretekst, i to pewnie niejeden. Ponadto zatroszczę się o to, żeby
już nigdy nie dostała pani licencji w mieście. Co tam, nie tylko w mieście, z mojej strony była
to przesadna skromność * w okręgu. W to pani wierzy?
* Wierzę * oświadczyła kobieta, patrząc na mnie z całkowitym spokojem, bez cienia
wrogości. Mimo woli poczułam do niej szacunek. Wyglądała na mądrą i absolutnie
opanowaną. Przecież gdyby było inaczej, nie zapanowałaby nad zbierającymi się tu
szumowinami.
* Dziękuję * powiedziałam poważnie, a przez twarz kobiety przemknęło zdziwienie. * Wiem,
że ten mężczyzna był w pani knajpie i komuś się tu nie spodobał. Nie przejmowałabym się
tym wcale, gdyby nie to, że ktoś zastrzelił go na oddziale reanimacji. Wie pani o tym?
* Słyszałam. * Mruknęła. * Gadali tu... Tylko nijak nie mogę zrozumieć, komu to było
potrzebne.
* Dobrze pani znała tego faceta?
* Nie. Widziałam go tylko raz, nie zawieram znajomości ze wszystkimi, którzy tu
przychodzą. Przylazł tu z Szelą.
Szela jest głupkiem, jakiego świat nie widział, zwłaszcza jak się upije, a trzeźwego nigdy go
nie widziałam. Przyszli, wypili, a potem Szela zaczął startować do innych gości. Póki mogli,
nie zwracali na niego uwagi, a w końcu mój Waśka wyrzucił go za drzwi. Wtedy wstał ten
jego koleżka i jak nie zacznie się stawiać! Wyjął broń, groził, że tu wszystkich powystrzela. U
nas czegoś takiego nie lubią, więc też go wyrzucili.
* Po prostu wyrzucili? * Uśmiechnęłam się.
* Po prostu wyrzucili. Ale czy on się uspokoił? Nie! No to może któryś z facetów tak się
zezłościł, że mu w końcu przyłożył. Szela to cwaniak, jak tylko zrozumiał, czym to pachnie,
od razu zwiał, a ten...
* A komu szczególnie dopiekł?
*Jest tu taki jeden miłośnik boksu; już ze trzy razy za to siedział i ciągle mu mało.

* A nie odniosła pani wrażenia, że ktoś go o to poprosił? * zapytałam. Kobieta popatrzyła na
mnie zdumiona, jakby nie rozumiejąc pytania. * Chodzi mi o to, że może ktoś skorzystał z
okazji i rozprawił się z facetem tak, żeby wyglądało to na pijacką burdę?

Kobieta zastanowiła się * potraktowała pytanie bardzo poważnie, pamiętając, że faceta
zastrzelili w szpitalu.
* Nie, bzdura... Szela zaczepiał każdego jak leci. Tu wszyscy go znają i początkowo nikt nie
zwracał na niego uwagi, a tamten sam się pchał jak ćma do ognia, kiedy już Szelę wyrzucili.
W końcu i mnie zdenerwował * drze się i klnie jak opętany. Nie powiem, że jestem panienką
z dobrego domu, ale wszystko ma swoje granice. No i wtedy powiedziałam Waśce: wyrzuć
stąd to gówno. * Kobieta skrzywiła się zirytowana, chyba uznała, że niepotrzebnie
wspomniała o mężu. * Jak tamten zaczął się drzeć, Waś*ka mówi: cicho bądź, bo wyjdziesz
na powietrze. A ten wyciągnął broń i jeszcze dał mu w pysk. Wszystkie zęby poleciały na
podłogę * i własne, i złote. Wasia wytrącił mu pistolet i zaczął go tłuc, facet padł na kolana,
no to Wasia złapał go za fraki i wyrzucił na podwórko. I może na tym by się skończyło, ale
tamten idiota, zamiast spokojnie leżeć na ulicy, zaczął dobijać się do drzwi. Szela też zaczął
się stawiać i obaj podnieśli krzyk. I wtedy diabli nadali tego idiotę Siemę.
* To ten, który trzy razy siedział?
* Tak. Szedł niedopity i dlatego wkurzony, a tamten facet ni z tego, ni z owego go zwyzywał i
jeszcze dal mu po mordzie. A Siema ma pięści jak bochny, no i zaczął go tłuc. Po jakimś
czasie nasi zrozumieli, że to się może źle skończyć, i odciągnęli go. Szela uciekł wcześniej, a
ten był ledwie żywy. Zaciągnęli go w stronę garaży, a ja posłałam Waśkę, żeby zobaczył, co z
nim. Wasia wraca i mówi, że facet wygląda, jakby nie oddychał. No to się przeraziłam i
wezwałam pogotowie. Wprawdzie kretyn jakich mało, ale zawsze szkoda człowieka. Jego
broń cały czas u mnie leży, tak na wszelki wypadek, myślałam, że może po nią przyjdzie.
Teraz już nie przyjdzie... * Westchnęła. * Ale jeśli chce pani znać moje zdanie, to nikt go nie
chciał zabić, zwykłe mordobicie po pijaku. Nie ma dnia, żeby jeden drugiemu łba nie
rozwalił, kretyni. Zabili go z innego powodu, tu pani nic nie znajdzie, tylko pani czas traci.
* Coś pani o nim wie? Może goście coś mówili?
* Miał na imię Gienka, słyszałam, jak Szela tak do niego mówił. Przyjezdny. Karany. Myślę,
że siedział razem z Szelą
i stąd ta ich przyjaźń. U nas prawie wszyscy siedzieli, ale to nie zwykły kryminalista, z bronią
łaził, inaczej gadał, no i w ogóle... Drogi zegarek, porządne ubranie, i pieniądze miał. On był
raczej z tych, z mafii. Pewnie przed swoimi ukrywał się u Szeli, ale go znaleźli i załatwili.
* Pani goście tak mówią?
* Tak. Łamali sobie głowę, komu chciałoby się tak wysilać dla tego idioty, no i wymyślili.
* Cóż, może tak właśnie było. Gdzie mogę znaleźć Szelę? Jak on się w ogóle nazywa?
* A diabli go wiedzą. Szela to Szela, oni jak psy, reagują tylko na przezwiska. Mój do
własnego imienia przywykał dwa lata, nawet teraz czasem nie reaguje, a jak zawołasz:
„Piątka", to od razu uszy postawi. Szela mieszka gdzieś na Armatniej, ale dokładnie to nie
wiem.
* Po tamtej burdzie Szela się tu nie pokazywał?
* Nie. Teraz ze dwa tygodnie tu nie przyjdzie, a może i dłużej, jak się dowiedział, że kumpla
zabili.
*Jasne. Gdzie ma pani ten pistolet? * spytałam. Kobieta wstała i wyszła z pokoju; wróciła po
chwili z zawiniątkiem w ręku.
* No cóż * powiedziałam, wstając. * Dziękuję bardzo, że poświęciła mi pani swój czas.
* Proszę. * Uśmiechnęła się i razem weszłyśmy do sali. Wasilij siedział za barem i nudził się.
Rzucił mi czujne

spojrzenie, zerknął na żonę, ale nie widząc na jej twarzy oznak niezadowolenia, uspokoił się.
Odprowadził mnie tylko wzrokiem do drzwi, za jego przykładem poszli wszyscy goście.
Spojrzenia były raczej zaciekawione niż wrogie, a przeciwko wrogim też nic nie miałam, w
końcu to tylko spojrzenia.
Wyszłam na dwór i zaczęłam się zastanawiać, jak daleko stąd do Armatniej, i doszłam do
wniosku, że niedaleko. Samochód zostawiłam tutaj, żeby niepotrzebnie nie zwracać na siebie
uwagi. Weszłam w zaułek, zerkając na rzadkie tabliczki z nazwami ulic; w końcu znalazłam
właściwą i skręciłam. Armatnia to nieduża ulica z piętrowymi domami. Jedna wersja głosiła,
że kiedyś odlewano tu armaty * i stąd nazwa, inna, że stacjonował tu pułk, który używał
tychże armat. Nie wiem, jak kiedyś, ale teraz ulica wyglądała bardzo pokojowo. Lipy, krzaki
bzu, akacje, ciche podwórka, na ławkach staruszki * pełna idylla. Saszce by się tu spodobało
* pomyślałam, zastanawiając się, gdzie teraz może być mój pies.
Zajrzałam na jedno z podwórek, zobaczyłam kilku mężczyzn grających w domino pod lipą.
Patriarchalność tutejszych obyczajów rozczuliła mnie. Podeszłam i przywitałam się grzecznie,
na mój widok mężczyźni zamilkli, przyglądając mi się z zainteresowaniem.
* Szukam Szeli * oznajmiłam. * Nie wiecie panowie, gdzie on mieszka?
* Kto, Kolka? * spytał najstarszy.
* Bardzo możliwe. * Wzruszyłam ramionami.
* Kolka, Kolka. * Jego sąsiad z prawej strony pokiwał głową. * Dwa domy dalej po tej
stronie ulicy, na parterze, tam niech pani zapyta.
Podziękowałam i poszłam dalej. Dom, w którym mieszkał Szela, również miał jedno piętro,
drzwi jedynej klatki schodowej były otwarte na oścież, ale w klatce było czysto, przed
drzwiami leżała pasiasta wycieraczka. Zadzwoniłam do najbliższego mieszkania, drzwi
otworzyła mi młoda kobieta z dzieckiem na ręku.
* Kogo pani szuka? * zapytała zdziwiona.
* Nikołaja. Nie wie pani, gdzie on mieszka?
* Kolki? * Obejrzała mnie szybko od stóp do głów z rosnącym zdumieniem. * A kim pani
jest?
*Jestem z milicji * oznajmiłam z westchnieniem. Dziecko niespodziewanie zapłakało, choć
do tej pory pochłonięte było plastikową rybką. Kobieta wyglądała tak, jakby miała ochotę
rozpłakać się razem z nim.
* A co on znowu nawywijał?
* Może porozmawiamy w mieszkaniu? * zaproponowałam rozsądnie.
* Bezmózgie bydlę * szepnęła kobieta. * A tyle razy mówiłam... Niech pani wejdzie, proszę,
tutaj... * Odsunęła się, wpuszczając mnie, i skinęła głową na drzwi. * O, tutaj leży, idiota.
Żeby pracować, to chory, ale pić i jeść może ile wlezie. Zabiłabym bydlaka... * Mówiąc to
wszystko, huśtała dziecko w nadziei, że się uspokoi. * Cicho mi bądź! * krzyknęła w końcu. *
Wykapany tatuś! Jeszcze jeden pijak na moją głowę... * Chłopczyk, który mógł mieć
najwyżej dziesięć miesięcy, słysząc taką prognozę, umilkł od razu.
Na kanapie pod oknem leżał mężczyzna mniej więcej trzydziestoletni, w slipkach i jednym
kapciu, pod głową zamiast poduszki miał tobołek. W małym pokoju oprócz kanapy z trudem
mieściła się szafa, stół, wciśnięte między nie łóżeczko dziecięce, szafka ze stojącym na niej
telewizorem i lodówka. Kobieta położyła dziecko na łóżku i odwróciła się do mnie.
* To co on tam nawywijał?
* Zamordowano jego przyjaciela * wyjaśniłam, rozglądając się. Kobieta wyjęła spod stołu
taboret i podsunęła mi, sama usiadła na kanapie, dając kuksańca swojemu ślubnemu, żeby się
przesunął.
* Którego przyjaciela? * zainteresowała się.
* Gienę.
*Jakiego Gienę? Aa, tego, co z Moskwy przyjechał?

* Tak. Dawno przyjechał?
* W niedzielę. No i oczywiście mój od razu się zmył. Zamknęłam drzwi, a ten drań przez
okno, w końcu to tylko parter. Pewnie skoczyłby nawet z piętra.
* A po co ten Giena tu przyjechał, nie mówił?
* No przecież Giena stąd pochodzi. Po odsiadce pojechał do Moskwy, że niby miał tam
jakichś krewnych, chociaż diabli ich tam wiedzą, pijaków zatraconych. Przyszedł, zaczęli się
obejmować, było jasne, że mój znowu pójdzie w ciąg. Zamknęłam go w pokoju na klucz, a
tego Gienę wyrzuciłam i mówię, żeby tu więcej nie przychodził. A w tym czasie Kolka hyc,
przez okno. A potem przylazł z rozbitą gębą. O, niech pani sama popatrzy, cały poobijany.
Zalany w trupa, zwalił się na progu, do rana spał. Jak byłam z dzieckiem u lekarza, to znowu
się uchlał i tak przez cały tydzień chodzi na bani. Wstanie, nie zdążysz okiem mrugnąć, a tego
już nie ma, a potem przychodzi zalany w trupa. Rozwiodę się. * Jęknęła. * Nie mam już siły. I
jeszcze ci jego kumple. Sam głupi jak but, a przyjaciele to już zwykli bandyci.
* I nic nie opowiadał o tym Gienie?
*Jakie tam opowiadał, przecież mówię, że wrócił nieprzytomny. A co z tym Gieną? Kto go
zabił? Za co? Mój w domu nocował, pewnie że głupi, ale po co miałby się z kumplem kłócić?
* Urządzili bijatykę w knajpie. Pani mąż uciekł, a Giena wylądował w szpitalu.
* O mój Boże... I co, umarł? Ale to przecież nie mojego wina...
* Chciałam z nim tylko porozmawiać. A może pani wie, gdzie zatrzymał się Giena w naszym
mieście?
* W hotelu. W jakim, nie wiem, ale słyszałam, jak mówił o hotelu.
* A zna pani jego nazwisko?
* Gieny? A skąd. Dla tego mojego głupka każdy pijus to przyjaciel, a żeby wszystkich
spamiętać, to by człowiekowi pamięci nie starczyło.
* A nie mówił, po co przyjechał?
* Zaraz spróbuję go obudzić * zaproponowała kobieta. * Tylko że to nie będzie proste...
Zdjęła mężowi kapeć z nogi i na początek walnęła go nim po głowie * śpiący jęknął, ale nie
otworzył oczu. Wtedy wstała i zaczęła go bić z rosnącym zapałem, angażując się coraz
bardziej. Już myślałam, że go zabije, zanim facet zdąży się obudzić, ale Szela
niespodziewanie ożył * nagle otworzył oczy i wrzasnął:
*Jak cię zaraz, kurwo...
Odskoczyła szybko, pokazała na mnie palcem i głośno powiedziała:
* Milicja. Doigrałeś się, bydlaku.
Szela popatrzył na mnie mętnym wzrokiem i zapytał:
* Coś ty za jedna?
* A ty? * odpowiedziałam pytaniem. To go stropiło.
*Ja to ja. Ja tu mieszkam, chciałem zauważyć. I chciałem zauważyć...
* Kiedy po raz ostatni widział pan Gienę? * spytałam szybko.
* Którego? * Szela zmarszczył czoło.
* Tego, który przyjechał z Moskwy.
* A, Szestakowa... Wczoraj. Nie... Zaraz, a dzisiaj co jest?
* Sobota. Wczoraj był piątek, przedwczoraj czwartek. Jest jeszcze środa, wtorek i
poniedziałek. I niedziela, która będzie jutro.
* No to nie wiem. Lenka, kiedy był u nas Giena? * zwrócił się do żony.
* W niedzielę.
* Skoro Lenka tak mówi, to znaczy, że tak było. A co z kumplem?
* Został zamordowany. *Kto?
* Obudź się wreszcie, człowieku, bo pojedziemy na milicję i tam sobie z miesiąc
odpoczniesz.
* A z jakiej racji?

* A z takiej, żeby ci się w głowie przejaśniło.
* Doigrałeś się, idioto. A mówiłam, a prosiłam... * zaczęła żona.
* Zamknij się * huknął na mą i odwrócił się do mnie. * A co ja mam do tego? Mnie też
pobili... O, niech pani patrzy. I żebra połamane, ze trzy, a może nawet cztery, i łeb rozbity.
Jakieś łobuzy się na ulicy przyczepiły...
*Jedziemy na milicję. * Rzuciłam zdecydowanie. * Już zapomniałeś, kto urządził bijatykę w
knajpie?
* No... ja urządziłem. Tylko że ja Gienki nie prosiłem, żeby się wtrącał. A ten się rozpędził,
mówi, tak i tak, wy tutaj... Lenka, daj no wody... * Kobieta wyszła z pokoju, a on westchnął
ciężko. * A co z Gienką? Zdrowo oberwał?
* Zabrało go pogotowie.
* O matko kochana...
* U kogo się tu zatrzymał?
* W hotelu, w „Zorzy". Mówił mi nawet numer pokoju, ale nie pamiętam.
* A po co do ciebie przyjechał? Może proponował jakieś interesy?
* Co pani... * przestraszył się Szela. * Jakie interesy? Ja nie mam żadnych interesów, ja mam
rodzinę i pracę załatwiłem... prawie. W poniedziałek pójdę załatwiać do końca.
* Czyli chciał tylko odwiedzić starego przyjaciela, stęsknił się?
*Jak przyszedł, to sam się zdziwiłem, słowo daję. Dwa lata się nie widzieliśmy, ani widu, ani
słychu, a tu nagle się zjawił. Ucieszyłem się, oczywiście, w końcu to stary kumpel.
* I co, nie mówił, po co przyjechał?
* Nie. Wiem, że Sławkę Kislicyna odwiedzał, bo sam tak powiedział. Mówię, że trzeba by
Sławkę odwiedzić, zobaczyć się, a on na to * już się widzieliśmy.
* Kishcyn siedział z wami? * Tak.
* A ty często się z nim spotykasz?
* Ze Sławką? W ogóle się nie spotykam. Jak wyszedłem, to wstąpiłem do niego, a ten się
zaczął puszyć, to i tamto, mówi, ty pijesz, nie mam dla ciebie roboty. Burżuj cholerny.
* Tak to jest z tymi twoimi kumplami * przytaknęła Lena, która wróciła z litrowym słoikiem
wody w rękach. * Tylko pijaństwo, a pomocy żadnej. Doczekasz się, załatwią cię jak twojego
kumpla.
* Cicho bądź... Kogo załatwili? * spytał czujnie i popatrzył na mnie.
* Twój przyjaciel został zastrzelony w szpitalu * oznajmiłam głośno.
Ta wiadomość zrobiła na nim spore wrażenie * zamknął oczy, otworzył usta i wyglądał tak,
jakby się wyłączył.
* To jak * kontynuowałam * po co on tu w ogóle przyjechał? Naprawdę nic nie mówił?
* Tego... ee... źle się czuję... Głowa... i serce zaraz mi wysiądzie... Lepiej niech mi pani
wezwanie przyśle... W poniedziałek, wtedy wszystko powiem, jak na świętej spowiedzi. A
teraz bardzo źle się poczułem... żebym tylko nie umarł... * Położył się na tobołku i zamknął
oczy.
* Kola! * zaniepokoiła się żona. * Co z tobą? Żebyś tylko naprawdę nie umarł...
Kolka uparcie nie dawał znaku życia, za to odezwało się dziecko * najwyraźniej poczuło się
zaniedbane i postanowiło o sobie przypomnieć.
Pożegnałam się i wyszłam, ale nie oddalałam się zbytnio. Pamiętając, że Szela lubi używać
okna w charakterze drzwi, usiadłam na podwórku na ławce obok akacji i obserwowałam
okno. Jakieś dwadzieścia minut później otworzyło się i na ulicę wyskoczył Szela, w dżinsach,
adidasach i kraciastej koszuli, zamknął okno i szybko opuścił podwórko. Poszłam za nim,
żałując, że zostawiłam samochód obok pubu. Chociaż może to i lepiej, Szela mógłby go
zauważyć na pustej ulicy. Na mnie nie zwracał uwagi, szedł szybko, nie oglądając się, w
stronę przystanku trolejbusowego. Wsiadł do pierwszego trolejbusu, który podjechał, a ja
zatrzymałam taksówkę. Dwa przystanki dalej wysiadł, a ja postanowiłam oszczędzać nogi i

zostałam w samochodzie, który powoli jechał za Szelą. Ten skręcił w ulicę Taniejewa i
wkrótce wszedł na podwórko ogromnego bloku. Mieszkania były tu drogie, zaczęłam się
głowić, czego szukał na tym osiedlu.
Wszedł do trzeciej klatki, a ja wykonałam jeden telefon i otrzymałam potwierdzenie, że w
mieszkaniu numer
siedemnaście zameldowany jest Wiaczesław Kislicyn * co po opowieści Leny zupełnie mnie
nie zdziwiło.
* Na Hercena * poleciłam taksówkarzowi, który sprawiał wrażenie zdenerwowanego: albo ja
mu się nie podobałam, albo to, co się działo.
Mój samochód nadal stał na parkingu obok kontenerów na śmieci. Zapłaciłam
taksówkarzowi, przesiadłam się do ferrari, wyjechałam na prospekt i zadzwoniłam do
Siergiejewa.
* Aż mi głupio zawracać ci głowę * powiedziałam.
* Coś ty, daj spokój. Znalazłaś zabójcę?
* A już, chciałbyś. Wiem za to, że nasz nieboszczyk nazywa się Giena Szestakow. Podobno
przyjechał z Moskwy, ale również podobno pochodzi z naszego miasta albo okręgu. Siedział
w więzieniu razem z Kislicynem i niejakim Szelą, bywalcami piwiarni na Hercena.
Następnie streściłam mu to, czego zdołałam się dowiedzieć. Siergiejew coś wymamrotał
niezrozumiale i pożegnaliśmy się. To, że Kola tak niespodziewanie ożył i wyszedł przez
okno, czując palącą potrzebę spotkania się z kumplem, było co najmniej zastanawiające. Na
przykład Szestakow mógł mimo wszystko powiedzieć mu, po co przyjechał do naszego
miasta, i teraz Szela leciał do kumpla, żeby go ostrzec, że zjawiłam się w jego życiu i
okazywałam zainteresowanie Kisłicynem. Chociaż możliwe, że chciał po prostu wykorzystać
sytuację: ostrzegłem cię i zasłużyłem na nagrodę. Biorąc pod uwagę fakt, w jakim był stanie,
to drugie było nawet bardziej prawdopodobne. Tak czy inaczej, wyłaniał się ciekawy obrazek:
Szestakow przyjeżdża tu w jakiejś sprawie, w której figuruje kiler. Bardzo możliwe, że
Kislicyn jest z tym jakoś powiązany, pośrednio lub bezpośrednio. Szestakow odwiedza
byłego przyjaciela
i na skutek głupoty urządzają bijatykę. Szela ratuje się ucieczką, a Szestakow ląduje w
szpitalu i zaczyna bredzić. Ktoś dowiaduje się o treści bredzenia i postanawia czym prędzej
uciszyć Szestakowa, używając tegoż samego Kisli*cyna. Przed salą pełni dyżur znajomy
Kislicyna; odciągnięcie go i zwolnienie drogi zabójcy to kwestia dwóch minut. Na razie
wszystko pasuje, idźmy dalej. Zdaniem Aleksieja Szochin, którego zaufanym człowiekiem
jest Kislicyn, nie jest poważną figurą, a więc jeśli opowieść o kilerze nie była tylko
bredzeniem w malignie, Szochin jest w tej historii tylko trybikiem. Sięgamy wyżej * a wyżej,
według tego, co mówił Aleksiej, mamy niejakiego Walę. Po co mu kiler? Może na przykład
chce rozwiązać jakiś problem? Niech sobie rozwiązuje na zdrowie, ale nie zapominajmy, że
Wala ma obowiązek uzgadniać takie posunięcia z TT, jak nazywano mojego serdecznego
przyjaciela Timura Tagajewa. W takim razie płatny zabójca był potrzebny TT. Skoro
Szestakowa zastrzelili, nie czekając, aż umrze śmiercią naturalną, to znaczy, że kiler jest
człowiekiem poważnym, a zatem jego cel również musi być poważny. Kto jest tym celem? I
wtedy nagle zrobiło mi się słabo... To wszystko w połączeniu z niepokojem Łarionowa i tym
Dziadkowym „zorientuj się" układało się w pewien schemat... Jednak ja uparcie nie mogłam
uwierzyć w krwiożerczość Timura. Przecież wcale nie musiał wiedzieć o tym, co robią jego
podopieczni, a już tym bardziej nie musiał uczestniczyć w ich sprawkach. Gdybym mogła
zadać Timurowi pewne pytania i gdyby zechciał na nie odpowiedzieć, wiele spraw by się
wyjaśniło. Ale o tym nie było nawet co marzyć...
Pojechałam w stronę własnego domu, obserwując przez okno stadka młodzieży, podniecone i
chyba szczęśliwe w ten

ciepły sobotni wieczór. Właśnie, wieczór * zerknęłam na zegarek i westchnęłam. Skręcając
do domu, miałam nadzieję, że zobaczę światło w salonie, ale okna były ciemne. Samochodu
Timura w garażu nie było, w domu nie zastałam ani jego, ani Saszki. Przypomniałam sobie,
że przez cały dzień nic nie jadłam, poszłam do kuchni i odgrzałam sobie kolację w
mikrofalówce, co chwila zerkając na telefon. W końcu wzięłam słuchawkę i wybrałam numer.
Tym razem Timur odebrał. Jego głos brzmiał spokojnie, bez cienia niezadowolenia.
* Gdzie jesteś? * zapytałam.
* Na działce.
* Dzwoniłam kilka razy.
* Tak, widziałem. Właśnie wróciliśmy, pływaliśmy jachtem. Komórkę zostawiłem w domku.
* No i jak wycieczka?
* Znakomicie. A co u ciebie?
* Mam zamiar zjeść kolację. Przyjechać do ciebie?
* Myślę, że nie ma sensu. Rano wracam do miasta, a ty lubisz sobie pospać. Zobaczymy się
jutro.
* A jak tam Saszka?
*Jacht mu się nie spodobał. Chyba się na mnie obraził. Całuję.
Timur wyłączył się, a ja popatrzyłam ze smutkiem na telefon. Potem zjadłam kolację i
postanowiłam pójść spać. Problem jednak w tym, że nie tylko nie cierpię wczesnego
wstawania, ale również wczesnego chodzenia spać. Mimo to usiadłam przed telewizorem,
przykryłam nogi kocem i zamknęłam oczy. Wytrzymałam tak czterdzieści minut, po czym
zeszłam do garażu.
Do działki Timura jest trzydzieści kilometrów, które pokonałam w rekordowym tempie,
zabraniając sobie myśleć
o tym, co powiem, gdy już go zobaczę. Nie, nic nie powiem, po prostu siądę obok, napiję się
herbaty...
Dom był piętrowy, z odsłoniętą werandą. Podniosłam głowę * weranda była pusta.
Zostawiłam samochód przed bramą i weszłam przez furtkę. Drzwi do domu były uchylone, z
salonu dobiegał kobiecy głos. Serce mi zamarło, stanęłam jak wryta i dopiero wtedy
zrozumiałam, że to telewizor.
* Cholera * syknęłam, dziwiąc się sama sobie, i wkroczyłam do salonu.
W kominku dopalały się polana, Timur i Saszka grali w szachy, to znaczy Saszka siedział w
fotelu naprzeciwko
i wytrzeszczał oczy na szachownicę. Timur podparł głowę rękami i mruknął:
* Muszę ci powiedzieć, że jesteś bardzo mądrym psem. „Mądry pies" w końcu zwrócił na
mnie uwagę i szczeknął
nieśmiało. Timur odezwał się, nie odwracając głowy:
* Cześć. Jednak przyjechałaś?
* Oczywiście, a co mam robić sama w pustym mieszkaniu? Saszka wygrywa?
* Po raz trzeci.
* Geniusz.
* Już mu o tym mówiłem.
* Czy mogę dokończyć partię za tego genialnego psa? *Jeśli on nie ma nic przeciwko...
Niezbyt uprzejmie odsunęłam Saszkę i siadłam w fotelu. Daleko mi było do geniuszu mojego
psa, wygrał Timur.
* Wiesz * powiedziałam, gdy piliśmy herbatę * usłyszałam tu kobiecy głos i przestraszyłam
się. Pomyślałam, że...
* To tylko ambicja * zauważył obojętnie Timur. * Nienia*jąca nic wspólnego z miłością.
* Mam do ciebie ogromną prośbę * rozzłościłam się. * Nie odpychaj mnie obiema rękami.

* A ja mam wrażenie, że wczepiłem się w ciebie obiema rękami, a ty ze wszystkich sił
próbujesz się wyrwać.
* To nie tak.
* Może tylko mnie się tak wydaje.
* Timur...
Ale on mi przerwał:
* Wiesz, na czym polega twój problem? Że jesteś dobrym człowiekiem, Olgo. Nie lubisz
sprawiać bólu innym. Jedynie sobie.
Nagle zapragnęłam podejść do niego, objąć go i rozpłakać się. I powiedzieć, że faktycznie
mnie boli, ale nie dlatego, że chcę się wyrwać, tylko dlatego, że nie potrafię powiedzieć, jak
bardzo chciałabym zostać. Ale wiedziałam, że nic takiego nie zrobię, będę siedzieć w fotelu i
pić swoją herbatę, paplając o głupstwach.
* Znów jakieś zabójstwo? * spytał Tagajew.
* Dlaczego?
* Marszczysz czoło.
* Uważasz, że potrafię myśleć tylko o zabójstwach?
* Nie. Czy to ma cokolwiek wspólnego z morderstwem w szpitalu?
* Wiesz o nim?
* Słyszałem. * Wzruszył ramionami. * Przecież mieszkamy w jednym mieście. Czyli
zgadłem?
* Tak.
* I co jest takiego interesującego w tym zabójstwie? Oczywiście nie chodzi mi o to, dlaczego
ty się nim interesujesz, lecz o to, dlaczego zainteresował się nim Kondratiew. Przecież to on
cię prosił, żeby się tym zająć?
* Tak naprawdę to ja go o to prosiłam. Timur, nigdy cię o nic nie pytam, ale tym razem...
* To nie pytaj * powiedział, wstając. * Jeśli nie masz nic przeciwko temu, położę się. Muszę
wcześnie wstać.
Jednak następnego ranka nigdzie nie pojechał. Obudziłam się pierwsza, a potem obudziłam
jego, ale wcale nie po to, żeby jechał gdzieś w swoich sprawach. A później okazało się, że te
sprawy nie są aż tak ważne.
Niedziela miała tylko jedną wadę * zleciała zbyt szybko. Spacerowaliśmy po lesie, graliśmy
w szachy, próbowałam zrobić tort i omal nie spaliłam domku, zapominając o piekarniku. Tort
przywieziono nam z restauracji, za to udało mi się przygotować obiad bez żadnych
wypadków. Saszka biegał jak opętany i był absolutnie szczęśliwy. Taga*jew uśmiechał się,
nie próbując przeniknąć wzrokiem do mojej duszy.
Zostaliśmy na noc w domku i do miasta wróciliśmy następnego dnia, po dziesiątej. Timur
ruszył do biura, a ja przypomniałam sobie o pistolecie Szestakowa i zadzwoniłam do
Siergiejewa. Siergiejew służył ojczyźnie we własnym gabinecie, więc pojechałam do niego,
biorąc ze sobą Saszkę, który stanowczo odmówił pozostania w domu.
Pozbyłam się pistoletu i usiadłam na krześle w gabinecie Siergiejewa, czekając na nowiny.
Ale on nie spieszył się z wygłaszaniem nowin, przekładał papiery, wydymał policzki i
mruczał coś niezrozumiałego.
* No? * spytałam w końcu.
* Co „no"? * zdumiał się Siergiejew. * Broń sprawdzają, jak będzie coś do opowiadania, to
opowiem.
* I to wszystko?
* A co byś jeszcze chciała? * zapytał i aż ldasnął w ręce.
*Jutro dwudziesty pierwszy * przypomniałam skromnie.
* Zgadza się. * Skinął delikatnie głową, wskazując palcem kalendarz.

Złożyłam ręce na kolanach i z miną przykładnej uczennicy uśmiechnęłam się umie. On
jeszcze chwilę grzebał w papierach, posapał, zwrócił uwagę na Saszkę, który wyszedł z mojej
torby i przeszedł się po gabinecie.
* Czy on tu nie nabrudzi?
* Brudzą głównie gliniarze na skutek ograniczenia umysłowego, a Saszka to genialny pies.
No więc co mamy jutro?
* Wtorek * odparł Siergiejew, przewrócił oczami i powiedział ze smutkiem: * Jeśli masz na
myśli kilera, to chyba nic się nie szykuje.
Pomyślałam, że się przesłyszałam, i spytałam:
* U nich czy u nas? Siergiejew zmarszczył brwi.
* Mamy polecenie nie wychylać się. A „garnitury" wyraźnie nie są tą sprawą zainteresowane.
* A czemu?
* Bo nie ma żadnej sprawy. * Siergiejew rozłożył ręce. * Jest zabójstwo Giennadija
Szestakowa, dwukrotnie karanego członka moskiewskiego ugrupowania przestępczego.
Pokłócił się ze swoimi kolegami i wyjechał ze stolicy. Tu spotkał się ze starymi kumplami i w
wyniku pijackiej burdy znalazł się w szpitalu, gdzie jego wrogowie odnaleźli go i zastrzelili,
co samo w sobie jest bardzo smutne, ale nie dziwne.
* Sam to wymyśliłeś czy ktoś ci podpowiedział?
* Nigdy nie miałem fantazji * obraził się Siergiejew.
* Czyli to oficjalna wersja? *Jak najbardziej.
* I kiler nikogo nie interesuje?
*Jaki kiler? * Milicjant wytrzeszczył oczy. * Facet mamrotał coś w malignie, nawet nie
wiadomo dokładnie co. Nie ma zeznań, nie ma kilera i w ogóle nic nie ma, jest tylko
nieboszczyk * najzupełniej zwyczajny. W końcu powszechnie wiadomo, że bandyci czasem
do siebie strzelają.
* Aha. * Skinęłam głową. * A jak tam nasz przyjaciel Jura?
Siergiejew wyraźnie posmutniał.
* Zniknął. Chłopaki przesiedzieli pod jego domem całą dobę i w końcu postanowili
sprawdzić...
* W mieszkaniu go nie było?
* Podobnie jak w żadnym innym miejscu.
* No, gdzieś jednak musi leżeć * nie uwierzyłam. * Może znajdziemy.
* Olga. * Siergiejew westchnął i popatrzył na mnie z powagą. * Nie rozumiesz? Szestakowa z
powodu jakichś moskiewskich sprawek zamordowali właśni kumple. Wykonawcy na pewno
nie znajdziemy, i tak nikt go nie będzie szukał. I to wszystko, sprawa zamknięta.
*Jury również nie będą szukać?
* Dlaczego nie? Będą. Ale jeśli pomagał bandytom, to teraz się ukrywa.
* Albo leży w pobliskim lasku pół metra pod ziemią. * Pokiwałam głową. * Rozmawialiście z
Kislicynem?
* Oczywiście. Chorego towarzysza odwiedza regularnie, widział Jurę w szpitalu, to również
jego dawny kumpel, no to przywitali się, jak przystało na grzecznych ludzi. O tym, że
Szestakow przyjechał do naszego miasta, Kislicyn wiedział * widzieli się i nawet opili
spotkanie, ale o tym, że Szestakow znalazł się w szpitalu, nie miał pojęcia, bo niby skąd miał
wiedzieć? A już zupełnie nie wie, za co mogli go
zastrzelić. O swoich sprawach Szestakow mu nie opowiadał, niby przed nikim się nie
ukrywał, ale kto go tam wie...
* A Szela przybiegł do niego wyłącznie po to, żeby pożyczyć setkę na klina?
* Zgadza się. Jak widzisz, nikt i nic... * Siergiejew powiedział już innym tonem, bez
złośliwości: * Jurę przejęli w drodze do domu, do mieszkania już nie dojechał, chłopaki
niepotrzebnie sterczeli całą dobę pod jego oknem. Szela pewnie nic nie wie, gdyby było

inaczej, również by zniknął, a Kislicyn... Może nasi jedynie pomogli moskwianom pozbyć się
niepotrzebnego człowieka, a może za tym wszystkim coś się kryje? Tak czy inaczej, z
jakiegoś powodu chcą jak najszybciej odłożyć sprawę ad acta. A ja nie mam nic przeciwko
temu, jednego bandyty mniej i Bóg z nim, to po pierwsze, a po drugie, dostałem już swego
czasu nauczkę i teraz nie zrobię nic sprzecznego z wolą zwierzchnictwa.
* A Jura? * przypomniałam.
*Jura powinien był posłuchać twojej rady i nie kombinować. Ja umywam ręce i zapominam o
całej sprawie.
*Jasne * powiedziałam, wstając. Zawołałam Saszkę * pies warknął na Siergiejewa, ku
niezadowoleniu tego ostatniego, a potem wszedł do torby i stamtąd łypał gniewnie oczami.
Opuściłam budynek, wsiadłam do samochodu i zastanowiłam się. O tym, że gliniarze są
leniwi i bardzo nie lubią dodatkowej pracy, wiedziałam od dawna. Ale tu było jeszcze coś...
Może by tak zadzwonić do Dziadka, naskarżyć na nich i zmusić, żeby się ruszyli? Nie, to
chyba byłby najgorszy sposób dowiedzenia się, co jest grane.
* Nie * zwróciłam się do Saszki. * Dziadkowi nie będziemy nic mówić. Pojedziemy do
naszego przyjaciela i poradzimy się go, a potem zaczniemy działać * albo nie.
Nie wiem, czy Lalin rzeczywiście ucieszył się na mój widok, czy tylko udawał, w każdym
razie powitał mnie promiennym uśmiechem i otwartymi ramionami. Jego sekretarka,
dwudziestopięcioletnia dziewczyna, przyglądała się naszym objęciom z wyraźną niechęcią i
chyba zazdrością.
* Łączy was romantyczne uczucie? * Wskazałam głową drzwi, gdy ja i Lalin weszliśmy do
gabinetu i zamknął
drzwi.
* Moja zasada brzmi: nie brudź tam, gdzie jesz. To znaczy: nie uprawiaj seksu tam, gdzie
pracujesz.
* Dziwny masz stosunek do seksu. * Uśmiechnęłam się szeroko i powtórzyłam: * „Nie
brudź"... Mam wrażenie, że dziewczyna się w tobie kocha.
* No to przecież dobrze * miłość nadaje sens naszemu życiu i długiemu siedzeniu przy
komputerze.
* A co z wzajemnością?
* Nikt jej niczego nie obiecywał.
* Surowy jesteś. * Pokręciłam głową, siadając na kanapie. Lalin siadł obok, położył rękę na
oparciu.
* No, z czym przychodzisz?
* Z niewesołymi rozmyślaniami.
* Nic nowego. Zamiast ucieszyć staruszka...
* Ależ ja zawsze jestem gotowa, nawet teraz, kanapa wygląda na wygodną... * W ramach
demonstracji podskoczyłam kilka razy. Oleg zaśmiał się, popatrzył na mnie i niespodziewanie
pogładził po głowie. * Saszka jest w torbie * podpowiedziałam, myśląc, że pomylił mnie z
psem. Lalin tylko pokręcił głową i odwrócił się. * No dobra, dobra, doceniam... * Wsunęłam
się pod jego rękę i nawet położyłam głowę na szerokiej piersi mężczyzny.
* Bezczelne lizusostwo * skomentował.
* Co mi pozostało?
* A co? Śledztwo zabrnęło w ślepą uliczkę? *Jak ja cię lubię, zawsze wszystko wiesz.
* Nie wszystko, ale dużo.
* W takim razie powiedz mi, skąd taka niechęć do sprawdzenia słów zamordowanego?
Lalin wzruszył ramionami.
* Możliwe, że z lenistwa. A może ktoś wielki nie chce, żeby ktokolwiek grzebał się w tej
sprawie, dlatego podjął odpowiednie kroki, użył kontaktów...

* To znaczy, że najpierw ktoś chciał coś zrobić, ale przy pierwszej wpadce uznał, że to zbyt
niebezpieczne, i postanowił zwinąć operację?
* To możliwe.
* I kim jest ów nieznany nam ktoś? * Lalin rozłożył ręce. * Powiedz szczerze * poprosiłam *
naprawdę podejrzewasz Timura?
Nie spodobało mu się to pytanie. Najwyraźniej nie spodziewał się go * liczył na moją
inteligencję i takt, zapominając, że zarówno jedno, jak i drugie to u mnie towar deficytowy.
Założył nogę na nogę, przygryzł dolną wargę i delikatnie wzruszył ramionami.
* Widzisz, moja droga * powiedział mimo wszystko. *Jeśli założymy, że Dziadka zapragnęli
nauczyć rozumu jego wysoko postawieni przyjaciele, to wciąganie w tę sprawę naszych
bandytów byłoby nierozsądne. To znaczy, że takie pragnienie poczuł ktoś stąd. Taki człowiek
musi mieć spore możliwości, a poza tym... * Tu Oleg urwał i dokończył twardo: * Musi być
bardzo zagniewany. Bardzo. Zwykle dzieje się tak, gdy do interesów włączają się sprawy
osobiste. Na przykład gdy dwóch mężczyzn, niezadowolonych
z siebie w interesach, nie potrafi dogadać się w sprawie kobiety.
* Mówisz poważnie? * Poczułam niepokój.
* A ty myślałaś, że Dziadek spokojnie odstąpi cię Tagajewowi? Naprawdę tak myślałaś? W
takim razie muszę cię rozczarować. On nigdy nie wybaczy twojej decyzji * ani jemu, ani
tobie. Dlatego musisz być teraz podwójnie, a nawet potrójnie ostrożna. A teraz co do
Tagajewa. Panuje przekonanie, że w ostatnim czasie trochę się zmienił * stał się bardzo
niecierpliwy, chociaż to właśnie za zdrowy rozsądek i opanowanie szanowały go zarówno
organy porządku, jak i strona przeciwna. Nie pytani, jakie są wasze stosunki. A wiesz
dlaczego? * Odwróciłam się, nie chcąc odpowiadać, a Lalin dokończył: * Dlatego, że jestem
pewien * Tagajewa one nie zadowalają. Siedzisz na dwóch stołkach, moja droga. Może ci się
wydawać, że kontrolujesz sytuację, ale w rzeczywistości zmuszasz mężczyzn do drastycznych
kroków.
* Tagajew nie ma powodu do zazdrości o Dziadka, a Dziadek...
*Jakaś ty naiwna... * Oleg uśmiechnął się i aż pokręcił głową. * Jeszcze raz powtarzam: jeśli
myślisz, że Dziadek spokojnie przełknie to, co się stało... O Tagajewie już nawet nie mówię.
Timur to człowiek zamknięty i nie lubi okazywać uczuć, ale to wcale nie znaczy, że nic nie
czuje. A im bardziej je ukrywa, tym stają się one bardziej destrukcyjne.
* A Misza Mołczun to pierwsza jaskółka? * Zaczęło do mnie docierać. * Że tak powiem,
namacalny dowód niecierpliwości Tagajewa?
* Molczun to szczególny przypadek * zaprotestował spokojnie Lalin. * Nadciąga nowy
podział sfer wpływów i tak dalej. Ktoś wyrósł już z krótkich spodenek i nie ma zamiaru
być dłużej chłopcem na posyłki. Skoro Tagajew ma wsparcie w osobie Dziadka, znalazł się
oczko wyżej od innych pretendentów. Jednak gdyby... * Lalin wzruszył ramionami i zamilkł.
* Obecność osoby postronnej, która koło mnie siedzi * dodał po długiej przerwie *
przemienia ich obopólne niezadowolenie w głuchą nienawiść. Nie muszę ci chyba wyjaśniać
różnicy?
* Wystraszyłeś mnie.
* To niechcący, nie miałem takiego zamiaru. Po prostu nie chcę, żebyś ładowała się w to
gówno bez zastanowienia.
* A co powinnam zrobić według ciebie?
* Gdy faceci skaczą sobie do gardeł z powodu kobiety, jedyne, co kobieta może zrobić, to
stać z boku, a potem spokojnie oddać rękę zwycięzcy.
Ta odpowiedź wstrząsnęła mną.
* Zwariowałeś na stare lata? Co to za dziki pomysł?
* No to po co pytasz? W każdym cywilizowanym facecie tkwi neandertalczyk. Jeśli do tej
pory o tym nie wiedziałaś, to teraz już wiesz. A gdy kobieta na skutek zaćmienia umysłowego

pakuje się w taką sytuację, to potem okazuje się, że nie ma już z kim iść przez życie * faceci
tak się angażują, że zwykle zwycięzcy nie ma.
* Straszne * powiedziałam ze smutkiem.
* No przecież właśnie po to ci to mówię * żebyś się przestraszyła.
* To, że jestem wszystkiemu winna, już zrozumiałam. Ale mimo wszystko oderwijmy się na
chwilę od neandertalczyków i porozmawiajmy o zaistniałej sytuacji. Według ciebie, Tagajew
postanowił policzyć się z Dziadkiem, a potem nagle rozmyślił się i czym prędzej zamiótł
wszystkie ślady, żeby nikt nie mógł powiązać go z całą tą sytuacją?
* To ty tak mówisz * prychnął Lalin. * A jak myślisz, dlaczego coś takiego przyszło ci do
głowy?
* Taak. * Podrapałam się w głowę. * I jak twoim zdaniem rozwinie się dalej ten scenariusz?
* W dużym stopniu zależy to od twoich posunięć. Jeśli na przykład postawisz krzyżyk na tej
sprawie, to może się uspokoi * ale takie zachowanie nie leży w twojej naturze * Oleg rozłożył
ręce. * I wszyscy zainteresowani świetnie o tym wiedzą.
* Dziadek chce, żebym się przekonała co do podłości mojego wybranka? * Uśmiechnęłam
się, chociaż wcale nie było mi do śmiechu, moje fantazje mogły być niedalekie od prawdy.
* Raczej chce, żebyś dokonała wyboru * poprawił łagodnie Lalin. * Pewnie nie wierzy w to,
że kochasz Tagajewa, ale widzi, że z jakiegoś powodu uparłaś się, by z nim być. A więc
należy stworzyć sytuację, w której różne głupstwa zejdą na dalszy plan.
* A wtedy wreszcie do mnie dotrze, jak drogi memu sercu jest mój dobroczyńca?
* No widzisz, jak wszystko świetnie rozumiesz.
* Lalin, nigdy nie uwierzę w to, że Dziadek... Wszystkie te namiętności to dla niego bzdury.
* Nie przeceniaj go * powiedział poważnie Oleg. * To silny facet, ma cel, być może wielki i
nam nieznany, ale jest też człowiekiem i podobnie jak nam, jemu również nieobca jest złość,
nienawiść i żądza zemsty.
* W to akurat nie wątpię.
* I słusznie. A stworzenie sytuacji, w której przeciwnik zacznie działać w taki sposób, w jaki
chcielibyśmy, żeby działał, wcale nie jest trudne, zwłaszcza dla naszego stratega.
* To znaczy, że w chwili obecnej wszyscy tańczymy tak, jak on nam zagra?
*Jak zawsze. * Zaśmiał się.
* Co prawda, to prawda * zgodziłam się. * I co w takiej sytuacji powinnam zrobić?
*Już powiedziałem. * Westchnął.
* Bzdury * zdenerwowałam się.
* No przecież i tak postąpisz po swojemu. W tym cały urok.
* A jakaś przyjacielska rada na pożegnanie?
* Nie mam żadnych. To znaczy, radziłbym ci postąpić tak, jak serce dyktuje. Co ty na to? *
Prychnęłam i odwróciłam się. * No właśnie. W takim razie idź sobie i nie przeszkadzaj mi w
pracy.
* Dobra, idę sobie. * Wstałam i poszłam do drzwi zła, że w ogóle tu przyjechałam i zaczęłam
tę rozmowę. Oleg ma rację, żadne słowa nic nie zmienią, ale mimo wszystko nie
wytrzymałam i zapytałam: * To znaczy, jesteś pewien, że każdy człowiek jest kowalem
swojego nieszczęścia?
* Obraziłaś się? * Oleg się uśmiechnął. * Zupełnie niepotrzebnie. Jesteś taka, jaka jesteś. Ty
dokonujesz swoich wyborów, oni swoich * i tyle. Więc przestań sobie wmawiać, że
przynosisz facetom nieszczęście. Ja osobiście zawdzięczam ci wiele niezapomnianych chwil.
Chcesz, to cię pocałuję?
* Dawaj.
Nagrodził mnie prawdziwie ojcowskim pocałunkiem i w końcu wyszłam.
Przywykłam wierzyć Lalinowi, jego wiedzy i intuicji, ale tym razem jego słowa budziły
wątpliwości. Dziadek mógł być mściwy i okrutny, i wiedziałam o tym jak nikt, ale

wiedziałam też, że umie poświęcać sprawy osobiste dla swoich celów, nie zawsze dla mnie
jasnych. A teraz okazuje się, że jest gotów popełnić szaleństwo z powodu banalnej zazdrości!
To prawda, że Dziadek kocha mnie na swój sposób, ale jestem pewna, że dla jakichś tam
uczuć nigdy nie postawiłby na jedną kartę tego, co tworzył własnymi rękami przez długie
lata. A uczucia? Już dawno wyblakły, wytarły się, spłowiały, czego najlepszym dowodem są
liczne miłostki Dziadka.
Jeśli chodzi o Tagajewa, nie było to już takie proste. Znałam jego temperament i wiedziałam,
że jest zdolny do niejednego. Ale do zabójstwa dobroczyńcy? Cholera... Już przed rozmową z
Lalinem było mi ciężko na duszy, a teraz chciało mi się wyć. A jego ojcowska rada, żebym
postała z boku i potem poszła pod rękę z silniejszym, poważnie mnie rozeźliła. Chyba mam
prawo wyboru? Ale tu już musiałam przyznać Lalinowi rację: no dobrze, ale kogo tak
właściwie wybiorę? No właśnie... Zdaje się, że twardzi faceci z ich twardymi grami po prostu
nie dadzą mi takiej możliwości, to znaczy, nie będą się ze mną liczyć. Strasznie mnie to
złościło, głównie dlatego, że nie potrafiłam dokonać wyboru, obaj świetnie o tym wiedzieli i
manipulowali mną. A ja wezmę i zepsuję im tę grę * postanowiłam ze złością, ale szczerze
powiedziawszy, nie za bardzo w to wierzyłam. Przecież nie jesteśmy na turnieju rycerskim,
gdzie mam prawo machnąć białą chusteczką i przerwać potyczki. W końcu doszłam do
wniosku, że Lalin zwariował i w dodatku mydlił mi oczy. W rzeczywistości wszystko jest
bardzo proste: popełniono morderstwo i moim zadaniem jest odszukanie zabójcy i posłanie go
za kratki. A całe to uczuciowe zamieszanie nie ma tu nic do rzeczy.
Podniesiona na duchu tym wnioskiem, włączyłam silnik.
* Wszyscy faceci to idioci * zauważyłam burkliwie. Mój pies odwrócił się ze wzgardą, a ja
dorzuciłam: * A ty jesteś nie lepszy.
Wieczorem w towarzystwie Tagajewa usilnie udawałam ożywienie i zadowolenie z życia, ale
jednocześnie przyglądałam się ukradkiem mojemu przyjacielowi. Był spokojny i pogodny *
no i weź się tu, człowieku, zorientuj, co on sobie myśli. Skoro nawet co do własnych myśli
miałam wątpliwości...
I mimo wszystko następnego dnia koło dwudziestej siedziałam w pubie „Witeź". Pragnienie
spędzenia tu wieczoru uzasadniłam w następujący sposób: skoro już plotka powiązała mnie z
knajpami, to dlaczego nie z „Witeziem"? Może to wcale nie jakaś podła mordownia, może mi
się tam nawet spodoba? Z domu wyszłam przed powrotem Tagajewa, żebym nie musiała
kłamać. Po siódmej zadzwonił do mnie na komórkę, chciał się dowiedzieć, gdzie i jak
spędzam czas. Wyglądało to tak:
* Gdzie jesteś? * spytał.
* Mam pewne sprawy do załatwienia * odparłam mętnie, a on ze śmieszkiem odpowiedział:
* No, no. * I wyłączył się.
* Nie można powiedzieć, żeby był szczególnie rozmowny * pożaliłam się Saszce, chowając
komórkę. Pies spojrzał na rnnie niezadowolony. Pojechał ze mną bardzo niechętnie i chyba
był zły. * Zrobiłeś się strasznie leniwy * wygarnęłam mu w ramach zemsty. * Jak tak dalej
pójdzie, to zupełnie oduczysz się chodzenia. Taki wybitny pies jak ty powinien wiedzieć, że
ruch to zdrowie. Więc ruszaj się i przestań zgrywać męczennika.
Saszka znowu obrzucił mnie niechętnym spojrzeniem, a ja ucieszyłam się, że nie potrafi
mówić. Na pewno usłyszałabym na swój temat wiele miłych rzeczy.
Na początek musiałam się dowiedzieć, gdzie mieści się ten „Witeź". Zajęło mi to dwie
minuty, zadzwoniłam do biura adresowego i otrzymałam niezbędne informacje. Pub
znajdował się w północnej dzielnicy, należało go szukać wśród nowych bloków.
Samochodem dojadę tam w pół godziny, trzeba jeszcze doliczyć czas na znalezienie
właściwiej ulicy.

Z ulicą nie było żadnych problemów. Skręciłam z prospektu i zobaczyłam nowiutki szyld na
najbliższym rogu. Teraz już tylko musiałam uważać, żeby nie przegapić domu numer
trzydzieści siedem.
Dwunastopiętrowy blok był jeszcze nie do końca zasiedlony, budowlańcy spieszyli się, żeby
doprowadzić teren do porządku, ale pub już cieszył oko neonową reklamą. Obok neonu
widniała postać draba w kolczudze z potężną pałą w jednej ręce i kuflem piwa w drugiej.
Sądząc z miny zbójnika, tutejsze piwo bardzo mu smakowało.
Przed pubem był parking, na nim z dziesięć samochodów. Zaparkowałam między dwoma
zachodnimi wózkami, wsadziłam Saszkę do torby i poszłam w stronę szklanych drzwi, które
na mój widok zostały gościnnie otwarte przez uśmiechniętego młodego chłopaka. Jego
śnieżnobiałą koszulę zdobiła plakietka z imieniem „Witalij".
* Dobry wieczór * powitał mnie Witalij, zerknął na torbę, z której wyglądał Saszka, i
uśmiechnął się jeszcze szerzej.
Rozejrzałam się szybko i doszłam do wniosku, że to raczej pub niż bar * z przestronnego holu
szerokie drzwi prowadziły do sali z trzema rzędami stolików.
*Jest pani u nas po raz pierwszy? * zapytał chłopak, usiłując być użyteczny.
* Tak. Dawno otworzyliście?
* Dwa miesiące temu. Jestem pewien, że się pani spodoba. Zapraszam.
Weszłam do sali, dość dużej, ozdobionej postaciami bohaterów starorosyjskich mitów *
wszyscy jak jeden mąż mieli w rękach kufle. Masywne stoły i ławy, na podłodze terakota,
kelnerki w rosyjskich sukniach i tradycyjnych nakryciach głowy bogato zdobionych
koralikami. Znikoma długość sukni nasuwała myśl o drakońskich oszczędnościach, za to
wianki były bardzo wykwintne i na pewno okropnie niewygodne. Raczej nie chciałabym
biegać cały wieczór z taką konstrukcją na głowie.
Większość stołów była zajęta, widocznie knajpa cieszyła się popularnością. Chłopak
zaprowadził mnie do stołu przy oknie, zapytał, czy mam zamiar spędzić wieczór sama, a
słysząc odpowiedź, upewnił się, czy nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby chcieli kogoś
do mnie dosadzić. Zapewniłam, że wszystko przyjmę z wdzięcznością. Wtedy do mojego
stolika podeszła kelnerka. Z dziesięć minut składałam zamówienie, przy okazji wzbogaciłam
się o wiedzę z zakresu różnych gatunków piwa. Gdy w końcu odeszła, zaczęłam się rozglądać
i przypatrywać gościom. W odróżnieniu ode mnie wszyscy spędzali czas w towarzystwie;
głównie młodzież, która przyjechała tu chyba od razu po zajęciach, ale było też trochę osób
nieco starszych, co dodało mi otuchy. Obok baru była estrada, na której zjawiło się troje
młodych ludzi * zaczęli grać jazz, i to całkiem nieźle. Piwo też było dobre, więc mniej więcej
przez godzinę słuchałam muzyki, piłam piwo i gadałam do Saszki, który zachowywał
się wyjątkowo przyzwoicie i szczeknął tylko raz, gdy przechodząca obok dziewczyna
zauważyła:
* O, jaki piesek! Gryzie?
* Czasami. Teraz bolą go zęby, a boi się pójść do dentysty.
Dziewczyna uśmiechnęła się, a ja ponad jej ramieniem zobaczyłam, że do sali wszedł kolejny
gość, wysoki mężczyzna w jasnych dżinsach i błękitnym golfie, w którym było mu bardzo do
twarzy. Ogólnie był przystojny, co spostrzegłam nie tylko ja * wszystkie obecne na sali damy
odprowadziły go zainteresowanym spojrzeniem. Smagła cera, jasne oczy, chyba niebieskie,
twarz niby młoda, ale skronie siwe, co na tle ciemnych włosów wyglądało romantycznie i
intrygująco. W ręku trzymał portfel i zwiniętą w trąbkę gazetę.

Rozejrzał się, ściągając brwi, jakby rozwiązywał jakieś trudne zadanie, i jego spojrzenie na
chwilę zatrzymało się na mnie, co, przyznaję, sprawiło mi przyjemność. Jak większość kobiet
jestem wrażliwa na punkcie własnej urody i chociaż często sama z tego kpię, to teraz było mi
przyjemnie, że zostałam dostrzeżona.

Zadowolenie jednak szybko zastąpiło coś, co można by nazwać przeczuciem. Przeczucie
rzadko mnie zawodziło i facet żywotnie mnie zainteresował.
Podszedł do niego ten sam młody chłopak o imieniu Witalij, który niedawno usadził mnie
przy stoliku, zapytał o coś * hałas panujący na sali nie pozwalał dosłyszeć słów, mężczyzna
skinął głową i obaj podeszli do mojego stołu, co zupełnie mnie nie zdziwiło. Skoro pojawiło
się przeczucie, to znaczy, że coś z tego będzie.
* Pozwoli pani? ** zapytał Witalij, a mężczyzna uśmiechnął się grzecznie.
* Oczywiście * odparłam z promiennym uśmiechem i mężczyzna usiadł naprzeciwko.
Przez kilka minut rozmawiał z kelnerką, która właśnie podeszła, a ja piłam piwo, nadal
przyglądając się gościom. Jednak to zajęcie zostało niespodziewanie przerwane: Sasz*ka
wylazł z torby, zeskoczył na podłogę, podszedł do mężczyzny, cofnął się, znowu podszedł i
warknął głucho. Potem pokręcił głową, cofnął się i westchnął ciężko. Cała ta błazenada
wprawiła mnie w osłupienie.
* No coś ty? * Nie wytrzymałam, a Saszka spojrzał na mnie ze smutkiem, obszczekał gościa,
po czym sam wszedł do torby, skąd zerkał na nas zdezorientowany i zdenerwowany.
* Nie lubi mężczyzn? * Przystojniak uśmiechnął się, wskazując Saszkę. * A może to tylko ja
mu się nie spodobałem?
Głos miał lekko ochrypły, może był przeziębiony, i mówił po rosyjsku bardzo prawidłowo,
jakby był to dla niego język obcy.
* To dość wredny pies * odpowiedziałam dla podtrzymania rozmowy.
*Jak się nazywa?
* Saszka.
* Zabawne imię * oznajmił mężczyzna. * Ja mam na imię Stanisław.
* Aha * powiedziałam i odwróciłam się do Saszki. * Wyłaź z torby, pan zawiera z tobą
znajomość.
Stanisław uśmiechnął się szeroko i zapytał z przesadną uprzejmością:
* A mógłbym poznać pani imię? * Olga.
* Bardzo mi miło.
Gdy przyniesiono jego zamówienie, podniósł kufel i powiedział, zwracając się do mnie:
* Na zdrowie.
* Dziękuję. * Skinęłam głową i napiłam się.
Obserwując swojego nowego znajomego, nie zapominałam również o pozostałych gościach.
Mężczyzna w beżowym swetrze, który niepostrzeżenie wszedł do sali, siedział teraz w kącie
nieopodal estrady, obok hałaśliwego towarzystwa młodych ludzi. Pił piwo z nosem w gazecie
i nie zwracał uwagi na otoczenie. Jeszcze raz uważnie obejrzałam salę i doszłam do tego
samego wniosku: najbardziej przyszłościowi (czyli podejrzani) są facet w beżowym i mój
sąsiad.
I wtedy w sali zjawił się potężny bysior, w którym bez trudu rozpoznałam Kislicyna, tego
samego, który odwiedzał swojego patrona w szpitalu i odwracał uwagę Jury, podczas gdy
inny typ załatwiał Szestakowa.
Kislicyn spokojnie podszedł do wolnego stolika pod oknem z tabliczką „Rezerwacja".
Podbiegła kelnerka, zabrała tabliczkę i z uśmiechem nachyliła się do gościa. Dziewczyna
wyraźnie go podrywała, ale pozostał niewzruszony, zapalił, poczekał, aż dziewczyna w końcu
odejdzie, i zaczął patrzeć w okno.
Jego ruchy zdradzały zdenerwowanie. Zastanowiłam się. Kislicyn mógł się tu zjawić co
najmniej z dwóch powodów. Pierwszy: liczył, że spotka się z kilerern zamiast nieżyjącego
Szestakowa... Zresztą dlaczego zamiast, może Szestakow miał tylko zorganizować ich
spotkanie, a Kislicyn pozbył się go w obawie, że ten zdąży wyjawić jakieś informacje. Powód
numer dwa: Kislicyn, a raczej jego panowie, chcą się pozbyć kilera, tak jak pozbyli się
pośrednika. Przyczyna

takiej niełaski była mi nieznana * może mafiosi wiedzieli, że wiadomość o kilerze już się
rozeszła, i teraz chcieli usunąć ślady? Kislicyn mógł się tu również zjawić z trzeciego
powodu: przyszedł zupełnie przypadkiem. Ale w to jakoś nie chciało mi się wierzyć.
Stanisław, widząc, z jakim zainteresowaniem rozglądam się po sali, rozwinął gazetę i zagłębił
się w lekturze, a ja usiadłam wygodniej, obserwując jednocześnie Kislicyna i samotnego
faceta w beżowym swetrze, i zastanawiałam się, co będzie dalej.
Kislicyn palił jednego papierosa za drugim i pił piwo z kufla. Jego ruchy stawały się coraz
bardziej nerwowe, kilka razy spojrzał na zegarek, nadal nie zwracając uwagi na awanse
kelnerki. Facet pod estradą przywołał kelnerkę, zapłacił i wyszedł z sali. Wtedy ktoś
zadzwonił do Kislicyna na komórkę, ten odebrał i zmienił mu się wyraz twarzy * chyba
usłyszał coś przyjemnego. Skończył rozmowę i podszedł do drzwi, ale nie zawołał kelnerki i
nie zapłacił za piwo, co by znaczyło, że opuszcza salę tylko na chwilę. Zastanawiałam się, co
teraz zrobić: czekać przy stoliku na rozwój wydarzeń czy iść za Kislicynem. Bardzo możliwe,
że kiler go poznał, zadzwonił na komórkę i zaproponował, żeby spotkali się na ulicy albo
jeszcze gdzie indziej. Chociaż równie dobrze Kislicyn mógł pójść do łazienki.
* Zaczekaj tu * powiedziałam do Saszki, gdy już się zdecydowałam i zauważyłam, że
Kislicyn wchodzi do męskiej toalety. Ja z kolei weszłam do damskiej, leciutko uchyliłam
drzwi i zaczęłam z pasją myć ręce, obserwując drzwi męskiej toalety. Dwie dziewczyny
mizdrzyły się przed lustrem, nie zwracając na mnie uwagi, mogłam spokojnie szorować ręce
w nieskończoność.
Czas płynął, a Kislicyn wciąż nie wychodził. Do męskiej toalety weszło dwóch młodych
mężczyzn, którzy wkrótce potem wrócili do sali, a Sławik zupełnie się nie spieszył.
Dziewczyny wyszły, przyszły inne, a ja ciągle stałam w pobliżu drzwi. No przecież nawet
jeśli miał rozstrój żołądka, to powinien już dawno wyjść! Jeśli właśnie w łazience doszło do
spotkania z kilerem, to poważnie się przeciągało.
Zaklęłam i postanowiłam zajrzeć do męskiej toalety. Chłopak o imieniu Witalij właśnie się
odwrócił i nie zauważył mnie.
Łazienka była pusta, w każdym razie tak pomyślałam w pierwszej chwili. Drzwi do pięciu
kabinek uchylone, drzwi szóstej szczelnie zamknięte. Okno również uchylone, ale ta
okoliczność niespecjalnie mnie zainteresowała. Co prawda okno było dość duże i nawet
potężny Sława mógłby przez nie wyjść, ale coś mi mówiło, że nie miał zamiaru tego robić.
Pochyliłam się, zaglądając pod drzwi, i zobaczyłam męskie buty. Między drzwiami i podłogą
była dwudziestocentymetrowa szczelina i widziałam je dość wyraźnie, a nietrudno było
domyślić się całej reszty. Pociągnęłam za klamkę, drzwi się otworzyły * Kislicyn siedział na
sedesie z okrągłą dziurką między oczami. Miał na sobie spodnie, nawet pasek był zapięty * to
znaczy, że najpierw go zastrzelono, a dopiero potem posadzono na sedesie. Zamknęłam drzwi
i czym prędzej wyniosłam się z łazienki, zatrzymując się przy wejściu. Znowu miałam
szczęście: chłopak rozmawiał z jakąś blondynką i niepostrzeżenie wśliznęłam się do sali.
W sali nadal panował spokój, co znaczyło, że odwiedzający toaletę mężczyźni nie znaleźli
ciała. Usiadłam przy stole, Stanisław odłożył gazetę, którą czytał z taką pasją, i zauważył:
* Długo pani nie było. Już zacząłem się martwić.
* Myślałam, że zaczął się pan nudzić.
* Zgadza się. * Uśmiechnął się. * Ja się nudziłem, a niepokoił się pani pies.
Saszka nie wyglądał na zaniepokojonego, z zainteresowaniem przyglądał się Stanisławowi.
* Spotkałam przyjaciółkę i chwilę porozmawiałyśmy.
* Ach tak?
Skinęłam głową i rozejrzałam się po sali. Wszystko było tak samo jak dwadzieścia minut
temu, a jednak odniosłam wrażenie, że coś się zmieniło. Może mi się tylko zdawało, w
każdym razie zaczęły się rozwijać wydarzenia, ale zupełnie nie tak, jak się tego
spodziewałam. Jeśli Kisli*cyn zjawił się tu zamiast zamordowanego Szestakowa, to

najprawdopodobniej zastrzelił go kiler * nie spodobały mu się zmiany w ustaleniach, zaczął
podejrzewać, że coś jest nie tak, i załatwił Sławę. Bardzo rozsądnie. Ale skoro nie ma
zlecenia, to nie ma pieniędzy, więc pewnie zabójca nie wyniesie się stąd tak po prostu. A jeśli
Kislicyna zastrzelił ktoś inny, o kim na razie jeszcze nic nie wiem? Pożyjemy, zobaczymy...
Byłam pewna, że to jeszcze nie koniec wydarzeń, i jak się okazało, miałam rację. Jednak
mogę śmiało powiedzieć, że to, co się stało, było dla mnie absolutnym zaskoczeniem.
Dziesięć minut później do sali wpadła wataha typków, którzy przede wszystkim powinni
pójść do łaźni. Nieumyci, nieuczesani, w brudnych dżinsach i jednakowych skórzanych
kurtkach * należało się dziwić, że w ogóle wpuszczono ich do przyzwoitej knajpy. Wpadli i
wtedy najmniejszy z nich wyjął pistolet i wrzasnął:
* Wszyscy ręce na stół!
Ludzie patrzyli na nich ze zdumieniem, zastanawiając się chyba, jak należy potraktować te
słowa, a to zdenerwowało przywódcę.
* Powystrzelam was, skurczybyki! * Wściekał się.
* Błazen. * Stanisław westchnął i spytał surowo: * Czy takie rzeczy są w waszym mieście na
porządku dziennym?
* Ależ skąd, zwykle panuje spokój. Może ci tutaj objedli się muchomorów?
* To nie sezon * odrzekł poważnie Stanisław. * Mam na myśli muchomory.
* Może zrobili sobie zapasy * zaprotestowałam. Czterech z pięciu napastników ruszyło
między stoliki,
zabierając gościom torebki. Działali tak chaotycznie, że miałam ochotę wstać i pokazać, jak
się to robi. Przywódca podskoczył do mnie i warknął:
* Gdzie torebka?
Wiedziałam, że z bliźnimi trzeba się dzielić, nawet z idiotami * w cerkwi mówią nawet, że
zwłaszcza z idiotami. Ale w mojej torbie siedział Saszka, którym nie miałam zamiaru się
dzielić. Poza tym miałam ochotę pogadać z tym idiotą, a biorąc pod uwagę refleks miejscowej
ochrony, mogło się okazać, że napastnicy po prostu się zmyją i wtedy z rozmowy nic by nie
wyszło.
* W dupie * odburknęłam, nie miałam zamiaru wchodzić w żadne układy z idiotami.
* Co? * ryknął, ale mnie to nie wystraszyło * huknęłam go w czoło kuflem. Wrzasnął i cofnął
się z rozłożonymi rękami. Odebranie mu pistoletu było już łatwe * ku mojemu zdumieniu
okazało się, że broń jest prawdziwa. Facet był tak wstrząśnięty tym, co się stało, że po prostu
stał i wytrzeszczał na mnie oczy, jedną ręką pocierając czoło. Jego
kumple nadal latali między stolikami, odniosłam nawet wrażenie, że kogoś szukają. Wtedy
przywódca odzyskał wreszcie dar wymowy * ryknął na mnie, musiałam pokazać mu własną
broń. Wówczas wpadł w zadumę, zerknął na przyjaciół z rozpaczą i smutkiem i poprosił:
* Oddaj, dobra?
*Jeszcze czego * odparłam surowo. * Przy okazji, jeśli szukasz Sławika, to musisz wiedzieć,
że już nas opuścił.
* Że co? * Osłupiały facet aż się cofnął. * Nikogo nie szukam!
Podczas gdy jego ludzie nadal zajmowali się cudzymi torebkami, przywódca postanowił się
zmyć, ale ten manewr mu się nie udał. Stanisław, który do tej pory bez słowa obserwował
rozwój wydarzeń, zręcznie podstawił mu nogę i bandzior rozciągnął się na podłodze jak długi,
wykrzykując coś niecenzuralnego. Jego przyjaciele rozbiegli się po całej sali i w końcu
zwrócili uwagę na swego nieszczęsnego szefa oraz na pistolet, który trzymałam w ręku.
Miałam nadzieję, że pozostali nie mają broni i nie dojdzie do strzelaniny * wyglądali na
kompletnych idiotów, a po takich można się wszystkiego spodziewać. Dlatego bardzo się
ucieszyłam ze wsparcia, które zjawiło się w sali w postaci dwóch młodych chłopaków *
najwyraźniej była to ochrona pubu. Widząc, co się dzieje, cała piątka napastników zaklęła i
rzuciła się do drzwi.

* A ty dokąd? * zdenerwowałam się, łapiąc przywódcę za kurtkę; na wszelki wypadek
wyrżnęłam go pistoletem w ucho. Facet obwisł i nie sprawiał więcej kłopotów. Za to jego
kumple kompletnie oszaleli i zamiast się zmyć, zanim zjawi się tu milicja, rzucili się, żeby
pomóc swojemu szefowi. Albo więzy przyjaźni były tak silne, albo faktycznie najedli się
muchomorów.
W tym momencie wszyscy w sali wrzeszczeli i biegali, co nieco mnie zmartwiło * w takim
zamęcie można się bez trudu zmyć, a ja nawet nie wiem, kogo łapać. Ale wtedy dzielna
czwórka bojowników podbiegła do mnie, próbując odbić swego przywódcę. Pistolet w moim
ręku nie zrobił na nich wrażenia * z czego wywnioskowałam, że jest nienabity, i trzy sekundy
później byłam już tego pewna. Tak właściwie napastnicy nic ode mnie nie chcieli, w każdym
razie nie zamierzali tracić na mnie czasu, złapali swojego przywódcę, a ja westchnęłam. W
walce wręcz nie miałam żadnych szans, a szkoda mi było oddać im zdobycz * bardzo
chciałam z nim porozmawiać. I wtedy do akcji włączył się mój towarzysz od stolika. Zręcznie
załatwił dwóch typków, osłaniających strategiczny odwrót, tym samym redukując liczebność
napastników do bezpiecznego poziomu. Wtedy podbiegli do nas ochroniarze i stanęli twarzą
w twarz z tymi, którzy próbowali wynieść przywódcę. Goście pubu, którzy zdołali już dojść
do siebie, wzięli aktywny udział w zatrzymaniu przestępców * szczególnie starała się
siedemnastoletnia dziewczyna, która wskoczyła jednemu na plecy, waliła go po głowie
torebką, pokrzykując do taktu:
* Bydlak, torebkę mi chciał zabrać, ze stypendium!
* Podzielam pani oburzenie * zwrócił się do niej Stanisław * ale obawiam się, że tak
intensywna resocjalizacja rozwali mu głowę.
Czekając na milicję, zdążyłam pogadać z ochroną. Jak się okazało, wchodząc do pubu,
pechowi napastnicy zachowywali się bardzo skromnie, dlatego zostali wpuszczeni do
przyzwoitego lokalu. Potem przybiegła kelnerka, poinformowała ochronę o napadzie i
ochroniarze rzucili się w wir
walki. Wszystko to brzmiało tak idiotycznie, że aż chciało się płakać.
Gdy rozmawiałam z ochroną, Stanisław czytał gazetę, od czasu do czasu rzucając mi
zaciekawione spojrzenia. Gdy skończyłam wymianę opinii, od razu zapytał:
* Pracuje pani w milicji?
* Gorzej. Lubię wsadzać nos w nie swoje sprawy.
* Dobrze to pani wychodzi.
* Pan również chętnie uczestniczył w naszej spontanicznej akcji.
* Po prostu chciałem pomóc pięknej kobiecie. * Uśmiechnął się.
Wtedy w sali zjawiła się milicja i musieliśmy przerwać rozmowę. Wszystkich gości
poproszono o spokój i nieopuszczanie sali; wyjęłam komórkę i zadzwoniłam do
Wieszniakowa; Artiom przyjechał w rekordowym tempie. Właśnie rozmawiałam z
porucznikiem, gdy sapiąc i marszcząc brwi, Wieszniakow zjawił się w sali. Gdy zobaczył, że
jestem cała i zdrowa, od razu poprawił mu się humor.
* Dlaczego skrzywdziłaś ludzi? * spytał mrukliwie.
* Ten typ chciał mi zabrać torebkę. * Wskazałam przywódcę, którego z trudem docucili.
* Co on, zwariował? * zdumiał się Artiom i zwrócił do faceta: * Miałeś szczęście, ulgowo cię
potraktowała.
* Pieprzona suka * warknął tamten.
Artiom kopnął go lekko w splot słoneczny, facet jęknął i niedawne wysiłki doprowadzenia go
do przytomności spełzły na niczym.
Wtedy do sali wpadł zasapany ochroniarz, rozejrzał się w poszukiwaniu najważniejszego
milicjanta, nieomylnie
wyłonił takiego w postaci Artioma i coś mu szepnął na ucho. Artiom zrobił minę męczennika.
* Odejdźmy na bok * powiedział do mnie.

* Trup? * zapytałam.
Artiom zapalił. Popatrzyłam na niego z zazdrością, wzięłam z najbliższego stołu wykałaczkę i
zaczęłam gryźć.
* Trup. * Skinął głową z obolałą miną. * Sądzisz, że to ci tutaj?
* Nie sądzę * odparłam. * Oczywiście, jeśli mówisz o trupie w toalecie. A może jest jeszcze
jeden?
* Nie kracz. * Artiom machnął ręką. * Bo jeszcze wykraczesz. Ten jeden to już dla mnie o
wiele za dużo. Rany, jak mi się to wszystko nie podoba!
* A komu by się trupy podobały? * zauważyłam rozsądnie.
* Trup to jeszcze pół biedy. * Artiom się skrzywił. * Powiedz mi lepiej, dlaczego tak
ważnego dnia nie było tu ani jednego gliny?
* Dlatego, że informacje czy raczej bredzenie Szestakowa postanowiono zignorować.
* Właśnie. I dlatego nie podoba mi się to wszystko.
Mnie również się nie podobało. Zignorowali czy nie, mieli obowiązek sprawdzić, zwłaszcza
że w grę wchodził kiler, i to drogi. Poza tym nie mogłam przestać myśleć o tym idiotycznym
napadzie.
* Pójdę pogadać z moim przyjacielem, skoro już daje oznaki życia * powiedziałam. * A ty
zajmij się facetem w golfie.
* A co to za jeden? * zapytał czujnie Artiom.
* Zgrywa bohatera, a ja nie lubię bohaterów. Widocznie w dzieciństwie niewłaściwie mnie
wychowano.
Przywódca patrzył na świat ciężko i ponuro. Przeszukano go i znaleziono prawo jazdy na
nazwisko Herman Siergiejewicz Afonin, działkę heroiny i strzykawkę w skarpetce. Na moje
łagodne prośby o udzielenie informacji, kto wpadł na pomysł ograbienia pubu, wył ze złością,
a jak *już mówił coś zrozumiałego, to żądał adwokata. Pozostali niechętnie przyznali, że niby
chcieli pożartować i stąd ten napad, a goście pubu źle ich zrozumieli. Na pytanie, skąd ,
przywódca miał pistolet, odpowiedzieli, że znaleźli go na „ ulicy i nawet wskazywali
dokładne miejsce. Chcieli sprzedać, ale nie było chętnych, no to leżał bezużytecznie * bo
zepsuty. Broń rzeczywiście wyglądała tak, jakby pamiętała czasy drugiej wojny światowej, i
raczej nie dałoby się z niej strzelać.
Wieszniakow nie tracił czasu na próżno, chłopaków zabrano na milicję. Z mojego punktu
widzenia było to bardzo rozsądne. Skoro ich przywódca jest narkomanem, to jak sobie
posiedzi w celi, wszystko wyśpiewa.
*Jak ja mam dość tych idiotów * zauważył ponuro Artiom. * A może naprawdę zjawili się tu
przypadkiem? Zdege*nerowane mózgi, cholera wie, co im się tam przywidziało...
Wzruszyłam ramionami * osobiście byłam absolutnie przekonana, że faceci działali na czyjś
wyraźny rozkaz. Artiom też w to nie wątpił, po prostu lubił ponarzekać.
Wyszliśmy z pubu i zobaczyliśmy dżip Lalina i samego Olega, który stał nieopodal,
rozmawiając z jednym z milicjantów. Zauważył nas, zasalutował i podszedł.
* No i co? Nastąpił rozwój wydarzeń? * zapytał, ściskając Wieszniakowowi rękę i
jednocześnie całując mnie w policzek.
* Wróżka się znalazła * prychnęłam.
* Skąd wiesz? * spytał Artiom i od razu się speszył, nie należało zadawać Lalinowi takich
pytań.
* Sroka na ogonie przyniosła * odparł Oleg.
* A nic więcej ci nie przyniosła? * zainteresowałam się.
* A co więcej mogła przynieść? * Lalin popatrzył na nas poważnie. * No cóż, panowie
śledczy, zdaje się, że ktoś proponuje nam zabawę.
* Kto? * zaniepokoił się Artiom, odchrząknął i westchnął.
* Dobra, wsiądźmy chociaż do samochodu, przecież nie będziemy sterczeć na ulicy.

Wsiedliśmy do dżipa i przez kilka chwil milczeliśmy. W końcu odezwał się Artiom:
* Zdaje się, że Kislicyn przyszedł na spotkanie z kilerem, ale ktoś go zastrzelił. Nie wiadomo
tylko, czy przed spotkaniem, czy po.
* Na sali siedział facet z gazetą. W pewnej chwili wyszedł i parę minut później ktoś
zadzwonił do Kislicyna. Niech twoi chłopcy przepytają kelnerki i muzyków, może ktoś go
zna.
*Jeśli to był ten kiler, to pewnie nie * zauważył Artiom.
* No jak mogłaś go wypuścić? * spytał niezadowolony.
Pytanie było retoryczne, ale mimo wszystko odpowiedziałam:
* Mnie jako młodemu dziewczęciu nie wypada przebywać w męskiej toalecie. Facet mógł
wyjść, zadzwonić do Kislicyna, a następnie spotkać się z nim w toalecie. A potem wyskoczył
przez okno i tyle go widzieli.
* A wtedy zjawili się ci idioci i urządzili cyrk * zirytował się Artiom. * Chociaż tak
właściwie powinni byli zjawić się wcześniej.
* Myślisz, że mieli urządzić cyrk dlatego, żeby kiler bał się nawiązać kontakt? * zapytał Oleg.
* A co ty myślisz? * spytałam.
* Myślę, że ta sprawa od samego początku jest do niczego niepodobna * warczał Artiom. *
Głupota totalna.
* Nie powiedziałbym. * Lalin pokręcił głową, a my od razu zamilkliśmy i utkwiliśmy w nim
wzrok. * Jeśli przychodzą nam do głowy jakieś bzdury, a raczej gdy nic nie przychodzi, to
najlepiej zacząć od początku. A więc mieliśmy półtrupa, który bredził o kilerze. Ktoś
potraktował poważnie jego słowa i czym prędzej go uciszył. Przy okazji, dlaczego pozwoliłeś
Kislicynowi łazić na wolności? * Oleg zwrócił się do Wieszniakowa.
* Ja pozwoliłem? * zdumiał się Artiom.
* No dobrze, wy.
* A dlatego, że Siergiejew nic na niego nie miał. No załóżmy, że rozmawiał sobie z Jurą w
szpitalu * to jeszcze nie kryminał.
* Zawsze można coś wymyślić * poradziłam. * Wymyślacze się znaleźli. A mnie, chciałem
zauważyć,
uczono szanować prawo.
* Mam nadzieję, że z wzajemnością * zauważyłam złośliwie, ale Artiom nie zwrócił na to
uwagi; znowu przemówił Oieg.
* Na spotkanie z kilerem przybywa Kislicyn * co jest dość dziwne, jeśli wziąć pod uwagę, że
milicja już się nim zainteresowała.
* Kislicyn siedział razem z zamordowanym Szestakowem, bardzo możliwe, że znał mordercę.
Obcemu kiler mógł nie zaufać, ale swojemu...
* Być może. ~ Oleg skinął głową.
* A kto go w takim razie stuknął? * przerwał Artiom. * Według mnie to właśnie zabójca na
zlecenie, jeśli nie
był skończonym głupcem.
* A ja chyba jestem głupcem, bo nie rozumiem, po co mu to było.
* Pofantazjujmy * zaproponował Lalin. Ucieszyłam się, fantazjowanie z nim to sama
przyjemność.
Usiadłam wygodnie i zaczęłam:
* Szefowie Kislicyna potrzebowali kilera, najlepiej z innego miasta, a Kislicyn miał takiego
na oku. Kontaktuje się z nim przez swojego przyjaciela Gienę Szęstakowa, ten przybywa tutaj
na negocjacje, przypadkiem wszczyna bójkę i ląduje w szpitalu.
* Kiler mógł dojść do wniosku, że to nie był przypadek * podsunął Oleg.
Wieszniakow skinął głową i dorzucił:
* A gdy faceta zastrzelili w szpitalu, to w ogóle mógł zacząć podejrzewać, że źle się dzieje.

* I co on robi w zaistniałej sytuacji? * spytał Oleg. Wzruszyłam ramionami.
* Zależy, co to za człowiek. Jeśli z ambicjami, to spróbuje dowiedzieć się, co się dzieje, i
ukarać krzywdzicieli.
* Z ambicjami * powtórzył Lalin. * Reputacja drogo kosztuje. Być może zabił Kislicyna tylko
dlatego, że uznał: ktoś powinien za to wszystko beknąć.
* Ładnie się wyrażasz * powiedziałam złośliwie.
* Mówię, co myślę, możesz sobie zrobić przekład literacki. Ale jak na ambicje to trochę za
mało, więc możemy spodziewać się jeszcze jednego trupa, a nawet niejednego.
* Niezła pociecha * orzekłam. * Równie dobrze Kislicyna mógł zabić ktoś, kto nie chciał
dopuścić do jego spotkania z kilerem.
*Jeśli to szefowie Kislicyna, to po prostu nie należało wysyłać go na spotkanie * zauważył
Artiom.
* Nie. * Oleg pokręcił głową. * Zlecenie jest, a do spotkania nie doszło. Kiler ponosi straty, a
kto jest winien? Jeśli założyć, że znał naszego Kislicyna albo wiedział, jak go znaleźć, to...
* To najlepiej pozbyć się Kislicyna * wymruczałam. * Ale wtedy okazuje się, że postanowili
wycofać się ze zlecenia.
* Właśnie * przytaknął Oleg. * Nawet więcej: ktoś nie tylko chce zrezygnować ze zlecenia,
ale boi się, że inni dowiedzą się o samym fakcie zlecenia.
* Ciężko mi z wami, mądralami * powiedział Artiom. *Niczego nie zrozumiałem.
Siedziałam smutna i zasępiona, ponieważ zrozumiałam myśl Lalina i wcale mi się ona nie
spodobała.
* Wyjaśnij biedakowi. * Zwrócił się do mnie Lalin.
* Ten, kto chciał skorzystać z usług kilera, boi się swojego wroga. Dlatego od razu przy
pierwszym potknięciu postanowił zrezygnować ze swojego pomysłu i teraz trzęsie się, że
wróg coś wywącha i dowie się o jego zamiarach.
* Aż mnie żołądek rozbolał. * Artiom się skrzywił. * Na pewno coś zjadłem...
* Bo masz głupi zwyczaj pchania byle czego do ust. A potem się skarżysz, że ci brzuch
rośnie.
* To nie brzuch, to muskulatura * zaprotestował Artiom i dodał: * Wiedziałem, że się
władujemy.
* Gdzie? * zapytałam.
* Nie gdzie, tylko w co. A od czego się to wszystko zaczęło? Od tego, że Szestakowem
zainteresował się Łarionow. A potem ty się włączyłaś, a jak już zaczniesz wsadzać swój nos...
Macie rację, kiler miał poważny cel i teraz zaczną na niego polować, żeby nie został żaden
ślad. Może ten idiotyczny napad był obliczony właśnie na to?
* Wówczas zleceniodawcy musieliby znać kilera * zauważył Lalin. * Poza tym powierzanie
takiego zadania tym idiotom...
* Za to gdyby to oni go zastrzelili, wszystko wyglądałoby bardzo naturalnie * że niby zrobiły
to jakieś przygłupy, a my nie mamy z tym nic wspólnego.
* Zastrzeliliby, akurat * prychnął Artiom. * Z czego mieli strzelać, z palca?
* Słusznie, napastnicy mieli tylko jednego gnata, w dodatku niesprawnego.
* Nie, ten spektakl był obliczony na coś innego * na to, że Kislicyn albo kiler nabierze
podejrzeń i do spotkania nie dojdzie. Potem Kislicyn by zniknął i z głowy.
*Jeśli wziąć pod uwagę, dla kogo biedak pracuje, to nietrudno znaleźć zleceniodawcę *
przypomniałam, a Lalin skinął głową. Teraz obaj patrzyli na mnie, a ja zaklęłam w duchu.
Wydedukowaliśmy bardzo ładny ciąg zdarzeń: Kislicyn należał do ugrupowania niejakiego
Szochina, któremu polecenia wydawał Wala, a ten z kolei był prawą ręką Tagajewa. Nie
sądzę, żeby Wala porwał się na coś takiego bez najwyższego zezwolenia. A to znaczy...
* Psiamać * zaklął Artiom, który kombinował nie gorzej ode mnie. * Przepraszam. Tfu,
cholera.

* Właśnie. * Lalin pokiwał głową, nie patrząc na mnie. * Po tamtej naszej rozmowie
próbowałem się czegoś dowiedzieć i zorientowałam się, że Dziadek jest niezadowolony z
Tagajewa, co w sumie jest całkiem zrozumiałe. Dwóm tygrysom trudno żyć w jednej klatce, a
do tego doszły sprawy osobiste.
Rozumiałam, że przyjaciele w trosce o moje samopoczucie nie chcą nazywać rzeczy po
imieniu, ale ponieważ w tym momencie własne uczucia miałam gdzieś, powiedziałam:
* Twoim zdaniem kiler był potrzebny Tagajewowi? A gdy do tej sprawy wpakowałam się ja,
postanowił się wycofać?
* Twoja umiejętność docierania do prawdy jest mu świetnie znana. * Lalin wzruszył
ramionami.
* Słabo znasz Timura. Jak on coś postanowi, to nic go nie powstrzyma.
* Bardziej niepokoi mnie co innego * to, że na Szestakowa naprowadził cię nasz przyjaciel
Łarionow, którego pewnie wykorzystują w ciemno * znasz metody naszego ojca narodu.
*Jeśli Dziadek postanowił rozprawić się z Tagajewem, to wystarczyło...
* Oczywiście * przerwał mi Oleg. * Tutaj on jest szefem, a Tagajew to tylko biznesmen. *
Ostatnie słowo Oleg powiedział z drwiną. * Ale wtedy... Wybaczyłabyś mu? * spytał z
łagodnym uśmiechem.
* Jemu to wisi * prychnęłam, a Oleg pokręcił głową.
* Nie przypuszczam. On cię kocha, a na stare lata ludzie robią się sentymentalni. Teraz kiler,
jeśli jest czegoś wart, będzie miał inny cel, a ty... ty będziesz przywracać sprawiedliwość.
Może nawet zdołasz wsadzić mordercę za kratki.
* No i jak tu nie powiedzieć wulgarnie słowa „członek" * zauważył ze smutkiem Artiom. *
Łajdaki, żeby ich... A co my mamy robić?
* Powiedziałbym, że nic, ale czy ktoś mnie posłucha? * Oleg popatrzył na mnie, jakby czekał
na odpowiedź.
* To tylko nasze fantazje * pospieszył mi z pomocą Artiom. * Może to wszystko nie wygląda
tak parszywie?
Jednak obrazek wyrysowany przez Lalina wyglądał bardzo prawdopodobnie. Tagajew
postanowił pozbyć się Dziadka, a ten go wyprzedził * miał zamiar usunąć przeciwnika, i to w
taki sposób, żeby samemu stać z boku i w efekcie wystąpić w roli pocieszyciela.
* No, Dziadku... * mruknęłam tylko.
Nie potrafiłabym powiedzieć, do kogo w tej chwili czułam większy wstręt, do Dziadka czy do
Tagajewa. Ale gdzieś w głębi drążyła mnie bolesna myśl, że w tym wszystkim jest również
moja wina.
* Dobra. * Odwróciłam się do Artioma. * Chcę pogadać z tym niedoszłym złodziejem
torebek. Wycisnę z niego wszystkie soki.
*Jasne * podsumował Lalin. * Kto by tam słuchał mądrych rad...
Przesiadłam się do samochodu i wtedy przypomniałam sobie o Saszce. Siedział na tylnym
siedzeniu i ziewał szeroko.
* Może wstąpisz do domu? * zaproponował niepewnie Artiom. * Po co pies ma się męczyć...
* Ale w porę przypomniał sobie, że mój dom jest teraz nie tylko mój, odwrócił się i przez całą
drogę nie powiedział już ani słowa. Saszka, wyczuwając mój stan, również przycichł i nawet
nie protestował, gdy ponownie zostawiłam go w samochodzie.
Gdy przyszliśmy, uczestników napadu już przesłuchano. Cała piątka powtarzała uparcie, że
chodziło tylko o żart, że nie mieli nic złego na myśli. Po prostu za dużo wypili, żart wydał im
się zabawny i teraz się dziwią, że nikt
tego nie docenił. Milicja znała zatrzymanych * przerośnię*ci chuligani, którzy spokojnie
mogli urządzić bójkę albo gwizdnąć komuś samochód. Dwóch kiedyś zatrzymano za
narkotyki, ale wypuszczono z braku dowodów. Powód takiej łaskawości Temidy był dość

jasny * dzieci bogatych rodziców. Bliska znajomość z celą niczego ich nie nauczyła,
zachowywali się bezczelnie, przekonani, że i tym razem im się upiecze.
Jednak mnie interesowali nie ci cwaniacy, lecz ich przywódca. Gdy wszedł do gabinetu,
zrozumiałam, że nie czuje się najlepiej. Trząsł się, przewracał oczami, po twarzy spływał mu
pot, jeszcze chwila i zacznie się wić po podłodze, wyjąc i szlochając. Nawet w najlepszym
humorze nie współczułam cierpiącym narkomanom, a teraz byłam daleka od dobroduszności.
Mimo fatalnego samopoczucia Herman Siergiejewicz, widząc mnie, zaczął się stawiać.
* A co ta tutaj robi? Przy niej nic nie powiem. To wbrew prawu. Idiotka jedna, to ją
należałoby wsadzić, omal mnie nie zabiła!
* Omal się nie liczy * rzucił Wieszniakow.
* To sprzeczne z prawem. * Herman zacisnął zęby.
* Może jeszcze zażądasz adwokata?
* A właśnie, że zażądam.
Usiadłam na rogu stołu blisko Hermana Siergiejewicza i spytałam:
* Od dawna bierzesz heroinę?
* Idź w...
*Ja pójdę, a ty tu zostaniesz. Co najmniej na trzy dni. A przez te trzy dni coś jeszcze
wymyślimy, prawda, Artio*mie Siergiejewiczu?
* A co tu jest do wymyślania? Napad z bronią to co najmniej pięć lat, a i to pod warunkiem,
że się trafi dobry adwokat.
* Niech ona wyjdzie * upierał się facet. * Przy niej nic nie powiem.
* Patrz, jaki wrażliwy * warknął Artiom. * Do wyrywania kobietom torebek to pierwszy, ale
jak go leciutko stuknąć w głowę, to cały w pretensjach.
* Ładne mi leciutko...
* Wystraszyłeś mojego psa, teraz być może będzie się jąkał.
*Jak stąd wyjdę, to ty się zaczniesz jąkać.
* Za grożenie funkcjonariuszowi w czasie pełnienia służby jest oddzielny paragraf *
zauważył Artiom.
* Co wy mi wciskacie? Myślisz, że nie wiem, kim ona jest? Oglądam telewizję...
* Tym bardziej. Bądź trochę grzeczniej szy, bo cię wsadzę do pojedynczej celi i będziesz tam
siedzieć, aż wylatujesz. Nie masz bogatego tatulka jak twoi kumple, więc nie masz na kogo
łiczyć, bojowniku ulicy. Radzę ci po dobroci * pomóż nam, a my pomożemy tobie.
*Już to widzę, jak mi pomożecie...
* No i do diabła z tobą. * Artiom miał dość. * Twoi kumple i tak nam wszystko powiedzą.
Zaraz ktoś cię stąd wyprowadzi.
Ale Herman Siergiejewicz nie spieszył się z wychodzeniem. Zerknął na drzwi i szybko
powiedział:
* Dobra. Czego chcecie?
* Kto ci kazał narobić rabanu w pubie? * W jakim sensie? * zapytał czujnie,
* Dobra, wynoś się * rozzłościł się Artiom.
* No co wy, kto miał mi kazać? Piąty dzień bez towaru, no to...
* Zaraz tam bez towaru. * Uśmiechnęłam, się. * Co nieco miałeś.
* Miałem... i na długo by mi starczyło?... A pieniądze? Wiesz ile kosztuje hera?
* Niechaj pozostanie to tajemnicą handlową. * Machnęłam ręką. * No to kto podrzucił ci ten
pomysł?
* Nikt * odparł i wystraszył się. I tak przykro było na niego patrzeć, a teraz budził wręcz
odrazę.
* Czyli sam na to wpadłeś?
* Dlaczego sam, wszyscy żeśmy tak zdecydowali.
* Ale kto pierwszy rzucił tę cenną myśl?

* No... nie pamiętam dokładnie.
* I wszyscy od razu się zgodzili? A dlaczego akurat w tym pubie?
* Bo dużo ludzi. * I ochrona.
* Co tam ochrona... Za to jak dużo gości, to w kasie dużo forsy.
* To dlaczego ominęliście kasę i polecieliście zgarniać torebki?
* Bo nikt nie wierzył, że my na poważnie, no to żeśmy się zdenerwowali...
* Nie zdarzało wam się wcześniej robić takich napadów, co? * Wieszniakow wyszczerzył się
złośliwie.
* Nie. Różne tam bójki, to owszem, ale tak w ogóle to my...
* Rozumiem, niewiniątka * podsunęłam. * A twój przyjaciel mówi, że pomysł wyszedł od
ciebie i podobno powiedziałeś: „Urządzimy w knajpie kipisz..."
* Artiom popatrzył na mnie z wyrzutem. Wiedziałam, że ryzykuję, ale nie miałam ochoty
tracić czasu na tego idiotę.
* To Gosza tak gadał? * rozzłościł się facet. * A to sukinsyn...
* Twój Gosza jest na dnie, sprzedałby teraz rodzoną matkę. Ty zrobisz to samo, tylko trochę
później. Starczy tego chojrakowania.
* A co z tego będę miał? * zapytał po dłuższej chwili.
* Dużo. * Artiom uniósł palec. * Zamiast napadu z bronią * chuligańskie wybryki. Poza tym,
jeśli wziąć pod uwagę, że sam ucierpiałeś...
* Muszę trzasnąć działkę.
* A ja muszę wracać do domu. Czeka na mnie żona i dwójka małych dzieci.
* Dobra. * Narkoman westchnął, widać było, że trzyma się resztką sił, jeszcze trochę i
zacznie się wić na podłodze.
* Diesel mi kazał.
* A kto to taki?
* Biorę od niego heroinę.
* No tak, to potrzebny człowiek, takiemu się nie odmawia. A po co mu była rozróba w pubie?
* A skąd mam wiedzieć? Kazał, to zrobiłem. * Herman Siergiejewicz uniósł głowę, chyba
miał ochotę zacząć wyć.
* Gdzie znajdę tego Diesla? * W „Cichej Zatoce".
Po uzyskaniu tej informacji przestałam interesować się ćpunem i czym prędzej się
pożegnałam.
* I co masz zamiar zrobić? * spytał Wieszniakow, zjawiając się na korytarzu, gdzie piłam
kawę z plastikowego kubeczka w towarzystwie znajomego kapitana.
* Szukać kilera. * Oświadczyłam z wyższością. * Przesłuchaliście gości z pubu?
* Przesłuchaliśmy. * Artiom skinął. * Ten twój facio to mąż tamtejszej księgowej, możesz go
śmiało skreślić z listy podejrzanych.
* A goguś w golfie?
* Też w porządku, przyjechał dziesięć dni temu w sprawach rodzinnych. Sprawdziliśmy,
czysto.
• * Skąd przyjechał?
* Z Wilna. Od pięciu lat mieszka w Rosji, w Petersburgu, pracuje w fińskiej firmie, sporo
czasu spędza za granicą, głównie w Skandynawii.
* Czym zajmuje się ta jego firma?
* A czym oni wszyscy się zajmują? * Artiom wzruszył ramionami. * Coś tam sprzedają, coś
kupują.
* Aha * prychnęłam. * Całkiem niezły ma refleks jak na biznesmena.
* Chodzi ci o to, że załatwił dwóch chuliganów? Jest mistrzem w zapasach w stylu
klasycznym.
* Super. A ja myślałam, że to weteran z Wietnamu.

* Za młody na Wietnam * odparł Artiom tym samym tonem. * Coś się do niego przyczepiła?
Odpowiedziałam szczerze:
* Nie wiem. Artiom, kiler był w pubie, jestem tego absolutnie pewna.
* A na czym opiera się twoje przekonanie?
* Na intuicji.
* Poważna sprawa. Chociaż, jeśli dowiedział się o śmierci łącznika, mógł być ostrożny... No
dobra, ja też myślę, że on tam był. Niekoniecznie w sali, mógł wpaść jako dostawca albo
wymyślić jeszcze coś innego. Jeśli jest taki dobry, jak wynika z wysokiej ceny jego usług, to
pewnie ma równie bogatą fantazję.
* Mógł się tam zjawić z jakimś towarzystwem. Zawarł znajomość, zaproponował, żeby się
napić...
* Sama mówiłaś, że tuż przed zabójstwem z sali wyszedł tylko mąż księgowej.
* Na kilka minut przed morderstwem * tak, ale kto wychodził wcześniej, nie wiem. Ludzi
było dużo, ciągle ktoś lazł do łazienki, przecież nie pilnowałam wszystkich.
* Dobra. Sprawdzimy jeszcze raz. Zadowolona?
* Będę zadowolona, jak się czegoś dowiesz. Pożegnałam się z Artiomem i wyszłam na ulicę,
mając
wyrzuty sumienia wobec swojego psa, czekającego na mnie w samochodzie. Otworzyłam
drzwi, szczeknął, a za moimi plecami rozległ się męski głos:
* A więc pracuje pani w milicji?
Głos poznałam od razu. Właściwie mogłam się nie odwracać, wsiąść do samochodu i
pojechać do domu, ale jednak się odwróciłam. Stanisław stał trzy kroki od mojego samochodu
i uśmiechał się radośnie.
* Skąd ta myśl? * zapytałam.
* Czyżbym się mylił? Ma pani w milicji sporo przyjaciół. Przy okazji, czy to pani staraniom
zawdzięczam, że trzymali mnie tak długo?
* Zawdzięcza to pan swojemu dziarskiemu zachowaniu. Gdyby siedział pan cicho i do
niczego się nie mieszał...
* To z przestrachu. * Rozłożył ręce. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, patrzył na mnie
przekornie i filuternie.
* Nie wygląda pan na tchórza.
* Ależ ja nie o siebie się bałem, lecz o panią! Piękna kobieta, a tu taki kretyn * mógł panią
uderzyć, tylko dlatego
się wtrąciłem, jak się okazało, świetnie poradziła pani sobie beze mnie. No więc, pracuje pani
w milicji?
*Nie.
* Nie? * Chyba mi nie uwierzył.
* A co to pana obchodzi? * Uśmiechnęłam się, wsiadając do samochodu; przytrzymał drzwi i
nachylił się do
mnie.
* Zwykła ciekawość. Zdaje się, że z tą milicją jednak nie trafiłem, jeździ pani niewiarygodnie
drogim samochodem... Może jest pani córką milionera? Ale córeczki tatusia raczej nie walą
bandytów kuflami.
* Córeczki tatusia bywają różne.
* A więc zgadłem?
* Zgadł pan. A teraz, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, zamknę drzwi.
* A jeśli mam? * Zaśmiał się. * A jeśli jestem temu bardzo przeciwny?
* To i tak je zamknę, zadając panu nieznaczne uszkodzenia ciała.
* Sądząc z tego, jak rozprawiła się pani z tym typem, tak właśnie będzie. * Westchnął z
udawanym smutkiem. *Jestem obcy w tym mieście, a wieczór zapowiadał się tak

interesująco. Może napilibyśmy się kawy, żeby zostały mi przyjemne wspomnienia o tej
okolicy? * Patrzyłam na niego, on na mnie, a Saszka warknął głucho. * Nie podobam mu się?
* zmartwił się Stanisław.
* Budzi pan raczej niepokój.
* Dlaczego? * zainteresował się.
* Niestety, mój pies nie nauczył się jeszcze mówić. Przyjechał pan samochodem?
* Samochód jest przed hotelem.
* A hotel?
* W pobliżu pubu.
* Dobrze, niech pan wsiada. * Zaprosiłam go, skoro się tak upierał. Stanisław szybko obszedł
samochód i usiadł na siedzeniu pasażera. Saszka znowu warknął.
* Poznajmy się. * Stanisław wyciągnął do niego rękę. *Możesz do mnie mówić Staś. A ty, jak
już wiem, nazywasz się Saszka. Zgadza się?
Saszka zastanowił się i niepewnie podał mu łapę, a następnie przeniósł się na kolana nowego
znajomego i usadowił tam.
* Psie, zwariowałeś * nie wytrzymałam, ale Saszka nawet uchem nie poruszył.
* Proszę nie zwracać uwagi, psy i kobiety mnie uwielbiają * zauważył wesoło Staś.
* Nie wątpię. * Potwierdziłam z podziwem. * Na wszelki wypadek uprzedzam: mój przyjaciel
to miejscowy mafioso, zawieranie ze mną przyjaźni to kiepski pomysł.
* Głupstwo. * Staś machnął ręką. * Taka dziewczyna jak pani nigdy nie związałaby się z
bandytą. Po prostu mnie pani straszy.
* Dużo pan o mnie wie * parsknęłam, niech sobie nie myśli Bóg wie czego.
Zatrzymałam się przed kawiarnią.
* Co to? * zdumiał się Staś.
* Zdaje się, że chciał się pan napić kawy? A może zdążył pan zmienić zdanie?
* Z panią zgadzam się na wszystko. Saszkę zostawimy tutaj? * Jamnik szczeknął ze złością i
potrząsnął głową. *Chyba jest temu przeciwny. Weźmy go ze sobą.
* Właź do torby * rozkazałam.
* A skąd takie nietypowe imię dla psa? * spytał Staś, gdy usiedliśmy przy stoliku i
zamówiliśmy po filiżance cappuc*cino. Saszka leżał na miękkiej kanapie, jadł kanapkę z
plastikowego talerzyka, był bardzo zadowolony z życia i gotów wybaczać mi liczne grzechy.
* Dlaczego nietypowe? * zdumiałam się.
* A co, teraz w Rosji panuje moda, żeby nadawać psom ludzkie imiona?
* Koty od zawsze nazywano Waśkami i jakoś nikt się nie dziwił.
* Mój kot ma na imię Arnold.
* Miał szczęście.
* Nie podobam się pani? * Staś nagle posmutniał.
* Skąd ta myśl?
* No... Zwykle dziewczęta, które zapraszam na kawę, zachowują się inaczej.
* Interesujące. A jak? Od razu włażą panu w spodnie?
* Niełatwo się z panią rozmawia.
* To może nie warto się tak męczyć? * zasugerowałam rozsądnie.
* Wolę się pomęczyć * odparł poważnie.
* A dlaczego?
* Wierzy pani w miłość od pierwszego wejrzenia?
* Nie, wierzę w miłość od drugiego.
* Więc niech pani spojrzy na mnie po raz drugi. * Mrugnął wesoło. * Mam jakąś szansę,
prawda? W przeciwnym razie nie pojechałaby pani ze mną na kawę.
* Na drugi rzut oka faktycznie podoba mi się pan znacznie bardziej.
* A co to będzie, jak pozna mnie pani bliżej! Mam mnóstwo zalet.

* Zauważyłam tylko dwie: wspaniale wymachuje pan pięściami i miele językiem.
*Już wyjaśniłem: rękami machałem ze strachu, a mówię tyle ze zdenerwowania. Jeśli
pozwolę pani teraz wyjść, bardzo możliwe, że nie spotkamy się nigdy więcej. W tej chwili to
dla mnie najstraszniejsze, co się może zdarzyć.
* Dobrze, niech pan opowie o swoich zaletach.
* Potrafię dochować wierności, jestem czuły, delikatny, cierpliwy, poza tym lubię robić
drogie prezenty. Nie jestem żonaty, nie mam dzieci, za to jestem obcokrajowcem, w dodatku
bogatym. Pani mafioso mi niestraszny.
* Kocham moją ojczyznę * odparłam.
* Ojczyzna jest tam, gdzie człowiek jest szczęśliwy.
* Iluż ludzi wobec tego musi żyć bez ojczyzny! *Jest pani nieszczęśliwa?
* A czy powiedziałam coś takiego?
* Pani ton powiedział więcej niż słowa. Czemu pani nie spyta, skąd jestem i czym się
zajmuję? A może wcale to pani nie interesuje?
* Opowiadając o sobie, ludzie zwykle kłamią, a o panu i tak się dowiem, co będę chciała.
* Zabrzmiało to jakoś mało radośnie. Saszka, twoja pani jest zagadkową kobietą, a ja nie
potrafię znaleźć właściwego tonu... Zapewne oduczyłem się podrywać kobiety, w takich
rzeczach konieczna jest praktyka, a ja ostatnio dużo pracuję * oto efekty.
* Niech pan opowie o swojej pracy.
* Zajmuję się eksportem drewna.
* I na tym pan zbił majątek?
* Byłem menedżerem średniego lotu.
* Dlaczego „byłem"?
* Zwolniłem się dwa miesiące temu. Odziedziczyłem spadek * z nieznanych mi powodów
moja nieboszczka ciotka zostawiła mi swoje pieniądze, dom w Sztokholmie i willę w
Hiszpanii. Głupio byłoby pracować, gdy nagle spadnie na człowieka takie szczęście... Ale tak
naprawdę zwolniłem się dlatego, żeby móc spełnić ostatnią wolę mojej cio teczki.
* A jak znalazł się pan w naszym mieście?
* Właśnie z woli nieboszczki. Musiałem jej obiecać, że przywiozę do ojczyzny prochy jej
matki, a mojej babki. Babcia mieszkała z młodszym synem, gdy pracował tu w jednej z
fabryk, zmarła trzydzieści lat temu i tu ją pochowano. Syn wyjechał, a mogiła pozostała bez
opieki i ciotkę bardzo to martwiło. Ona sama została pochowana w rodzinnej wsi i przed
śmiercią nalegała, żeby przeniesiono tam również prochy jej matki.
* Nic dziwnego, że musiał pan rzucić pracę * wyraziłam swoje współczucie. * Niełatwe
zadanie.
* Wasi urzędnicy są wirtuozami w dziedzinie wyłudzania pieniędzy, ale to jeszcze pół biedy.
Wujek wyjechał stąd dwadzieścia trzy lata temu, niełatwo odnaleźć dzisiaj ten grób.
* Spróbuję panu pomóc w kwestii urzędników.
* Mówi pani poważnie?
* Oczywiście. Pracuję w administracji.
* Wspaniale. Będę miał powód, żeby do pani zadzwonić. Chyba nie odmówi mi pani i da
swój numer telefonu?
* Nie odmówię. * Wyjęłam wizytówkę i podałam mu.
* Ach tak, więc o to chodzi... Teraz już rozumiem, skąd pani zażyłość z milicją. Co prawda
pierwszy raz widzę asystenta do spraw kontaktów ze społeczeństwem, który tak zręcznie
posługuje się kuflem od piwa.
* Mam mnóstwo talentów. Za kawę, jak sądzę, zapłaci pan, do hotelu dojedzie pan taksówką
* na mnie i Saszkę już czas.
* Zadzwonię do pani * powiedział, ściągając brwi.

* Nie wątpię. * Skinęłam głową, wsunęłam słabo protestującego Saszkę do torby i
skierowałam się do wyjścia. Już siedząc w samochodzie, zadzwoniłam do Lalina.
* Spróbuj swoimi kanałami sprawdzić jednego człowieka. Kraskauskas Stanisław.
* A imię odojcowskie?
* Imienia odojcowskiego już nie używają.
* Obcokrajowiec?
* Niby tak. Szczegóły biografii poda ci Artiom.
* A on nie może sprawdzić?
* Obawiam się, że zwykłe gliniarskie sprawdzenie tu nie wystarczy.
* Sądzisz...
* Dlaczego nie? To interesujący facet.
* Ale nie wychodził z sali.
* Ale dopuściliśmy możliwość, że to nie kiler zabił Kislicyna.
* Mało prawdopodobne.
* Ale możliwe.
* I przysiadł się do ciebie? Wierzysz w takie zbiegi okoliczności? A może to nie jest zbieg
okoliczności?
* Dlaczego nie? * powtórzyłam.
Po rozmowie z Lalinem pojechałam do klubu „Cicha Zatoka", który świetnie znałam * jego
właściciel jest moim starym przyjacielem. Jednak gdy pchałam szklane drzwi klubu, moje
uczucia były dalekie od przyjacielskich.
Saszkę wzięłam ze sobą i teraz nerwowo wiercił się w torbie, zaskoczony naszą dzisiejszą
niezwykłą ruchliwością. Podejrzewam, że wolałby siedzieć w domu i oglądać telewizję, ale
nie miał wyboru.
Na mój widok ochroniarz przy wejściu zaprezentował swój najlepszy uśmiech. Co prawda nie
miał ich zbyt wiele, w ogóle nie lubił się uśmiechać, ale dla mnie robił wyjątek.
Przywitałam się i zapytałam: : *JestWołodia?
• Wtedy w polu mojego widzenia zjawił się Wołodia, rozłożył ręce i zawołał:
* Nie wierzę własnym oczom! Witaj, słoneczko.
Objął mnie i nawet ucałował, nie miałam nic przeciwko temu. Wołodia miał w naszym
mieście kilka klubów nocnych, ostatnio rezydował w „Cichej Zatoce", pozostałe zaś
odwiedzał od czasu do czasu, pilnując porządku. Saszkę znał i lubił i dlatego zaproponował:

* Wypuść go z torby, niech sobie pobiega.
* Wytrzyma * powiedziałam surowo. Saszka odwrócił głowę urażony, a Wołodia spytał
niespokojnie:
* Idziemy do mnie?
* Chodźmy.
W gabinecie Wołodia usiadł obok mnie na kanapie, kazał przynieść sobie koniak, a mnie
kawę i nadal się uśmiechał, ale teraz za tym uśmiechem skrywał niepokój. Już zrozumiał, że
nie przyszłam ot, tak sobie. Pozwoliłam mu nacieszyć się smakiem koniaku, odsunęłam
niedopitą kawę i spytałam:
* Z tego, co pamiętam, zarzekałeś się, że nie będziesz tu tolerował narkotyków?
Omal się nie zakrztusił, popatrzył na mnie ze zdumieniem i zrobił ruch, jakby chciał się
przeżegnać.
* No coś ty? Przecież ja...
Uśmiechnęłam się promiennie, krzyżując ręce na ramionach. Wołodia westchnął i odwrócił
wzrok. Milczał i ja też nic nie mówiłam. Ponieważ znał mnie dobrze, odezwał się pierwszy:
* Mała, przecież rozumiesz...
* Interesuje mnie typ, którego nazywają Diesel. Teraz zdumiał się jeszcze bardziej.

* Diesel? Po co ci on?
* Co to za gość? Dla kogo pracuje?
* No... Czarnoskóry... Studiował na uniwersytecie, a potem albo sam zrezygnował, albo go
wywalili. Handluje narkotykami, dorabia w striptizie, drobnica.
* Nie powiedziałeś rzeczy najważniejszej * przypomniałam głośnym tonem.
Wołodia skrzywił się.
* Nie interesuje mnie, skąd bierze to draństwo.
* Naprawdę? * Udałam naiwną, postanawiając nie obrażać starego przyjaciela.
* Wyobraź sobie. W czasie mojej walki o zdrowie narodu w tym konkretnym klubie
odwiedzono mnie i dano to zrozumienia, że lepiej, żebym dał sobie spokój. Interesuje cię, kto
do mnie zajrzał?
* Oczywiście.
* Niejaki Kowal, bardziej znany jako Wala. Twój przyjaciel nie przedstawił ci go czasem? *
spytał złośliwie Wołodia.
* Widocznie zapomniał * odburknęłam.
* Może wyjaśnisz, o co chodzi?
* Muszę porozmawiać z tym typem i bardzo liczę na twoją pomoc.
* A nie będę miał nieprzyjemności?
* Nie będziesz. .
* Zgoda.
* Zawołaj ochroniarza.
Udzieliłam ochroniarzowi szczegółowych instrukcji, a on dał mi kajdanki. Potem zajęłam
stanowisko w długim korytarzu, prowadzącym do magazynu. Chwilę później zjawił się tu
ochroniarz, obok którego szedł szczupły Murzyn w wełnianej czapce, czerwonej koszulce i
spodniach, które wisiały jak worek na jego chudym tyłku. Gdybym wiedziała, że ten Diesel to
taka chudzina, nie fatygowałabym ochroniarza... Ochroniarz puścił Diesla przodem, ten
zrównał się ze mną i zapytał:
* Czego chcesz?
Po rosyjsku mówił okropnie, widocznie nie przykładał się do nauki w czasie studiów, ale
mimo to wzbudził we mnie ciepłe uczucia * nie poznał mnie. To było niewiarygodne i aż się
prosiło o karę. Walnęłam go w splot słoneczny * Diesel nie spodziewał się tego, jęknął i zgiął
się wpół, a gdy ochroniarz do nas podszedł, już zamykałam kajdanki na prawej ręce chłopaka,
przykuwając go do kaloryfera. Zdumienie Diesla nie miało granic.
* Kim ty jesteś? * zapytał, wytrzeszczając oczy i tak już wielkie jak spodki. Ochroniarz uznał,
że najlepiej zrobi, jak nie będzie nam przeszkadzał, wrócił na początek korytarza i stanął
tyłem do nas.
* A ty? * zapytałam z zainteresowaniem.
* Ty suko, twoja mać, ja cię poszlachtuję! * Jak się okazało, rosyjski znał całkiem nieźle,
chociaż ta wiedza ograniczała się do wulgaryzmów.
Wyjęłam z kieszeni legitymację (jedną z wielu) i podsunęłam Dieslowi pod nos tak, żeby nie
zdołał przeczytać ani słowa, i zapowiedziałam:
* Teraz pojedziesz ze mną, a rano pierwszym samolotem wrócisz do ojczyzny. Skąd jesteś?
* Z Nigerii * odpowiedział niechętnie.
* Ojczyzna wzywa.
* Idź w...
* To pewnie piękny kraj.
* Spadaj.
* Myślisz, że posiedzisz sobie do rana i wyjdziesz? Nie łudź się. Sama kupię ci bilet i nawet
cię odprowadzę. Choć tak właściwie jest mi zupełnie wszystko jedno, czy jesteś tu, czy w
Afryce. Może spróbujemy się dogadać?

Chyba był przyzwyczajony do dogadywania się, splunął i popatrzył na mnie z niechęcią.
* Kto ci rozkazał wysłać bandę przygłupów do pubu „Witeź"?
* Niech cię szlag.
* Myśl szybciej, zdechlaku. Wiedziałeś, z kim się zadajesz, Herman jest na głodzie i właśnie
składa zeznania. O pistolecie wiedziałeś?
*Jakim pistolecie?
Diesel zszarzał i skulił się, chociaż i tak już wyglądał na dystroficznego nastolatka.
* Rozumiem, że nie wiedziałeś. I pewnie jeszcze nie słyszałeś, co się dziś wieczór stało w
„Witeziu"? Napad z bronią, strzelanina, są ranni. Afonin wszystko zwala na ciebie. Mów,
draniu, bo jak nie, to ci nie tylko przywalę współudział w napadzie, ale od razu zrobię z ciebie
organizatora ataku terrorystycznego.
I
* Posłuchaj, chodzi o to... Ja nic nie powiem! * zawołał. * A jak będziesz się w to pakować,
to pożałujesz.
* Brzmi obiecująco. Doceń moje wysiłki: nie zabrałam cię na gliniarnię, tylko spokojnie tu z
tobą rozmawiam i nawet, zauważ, nie spisuję protokołu. Ale moja dobroć ma swoje granice.
* No przecież mówię * przeszedł z krzyku na szept. * Są w to zamieszani tacy ludzie...
* Opowiedz mi o nich.
* Ale oni i mnie, i ciebie... Nie rozumiesz?
* Nie rozumiem. Na razie słyszę tylko głupie pogróżki. A ja potrzebuję informacji. Pytam
ostatni raz: mówisz tutaj czy jedziemy na milicję?
* Idiotka. * Wywrócił oczami, co wypadło bardzo zabawnie. * Przyszedł do mnie jeden facet
i wyjaśnił, co mam zrobić * powiedział w końcu zrozpaczony, widząc, że nie mam zamiaru
żartować.
* Co to za człowiek?
* Nie przedstawił się.
* Tak? Poleciałeś szybko wykonać rozkaz i nawet się nie zainteresowałeś...
* Nie musiałem go pytać o nazwisko, i tak było jasne, że bez trudu zrobi wszystko, co
obiecał. A moi kumple odprowadzili go do samochodu.
* Godna podziwu przezorność. Zapamiętałeś numer? Westchnął znowu i podał numer, który
bardzo dobrze
znałam.
* To był wysoki facet * zaczęłam * sportowy typ, jasne włosy, ostrzyżony na jeża, jasne oczy,
prosty nos, gdy mówi, górna warga lekko się wykrzywia, a na podbródku z lewej strony
blizna?
* Tak. * Diesel kiwnął głową, patrząc na mnie z szacunkiem. * Znasz go?
* On jest niemal moim przyjacielem * powiedziałam z przekąsem.
*Jak się dowie, że go wydałem, to będzie koniec dla ciebie i dla mnie.
* A co ja mam do tego? * zdumiałam się. * Przecież to nie ja go wydałam. * Zostawiłam
Murzyna i oddaliłam się korytarzem.
Wołodia i Saszka czekali na mnie w gabinecie.
* Jak tam spotkanie? * spytał chmurnie Wołodia.
* Przebiegło w atmosferze wzajemnego zrozumienia i braterstwa. Witia zaraz uwolni go z
kajdan i na świecie zapanuje sprawiedliwość.
Pożegnałam się i pojechałam do domu, snując rozmyślania na temat: „świat zwariował". No
bo jak inaczej potraktować fakt, że szef ochrony Dziadka szantażuje dilera narkotyków, żeby
przy jego pomocy zorganizować idiotyczny napad? Lalin jak zawsze miał rację: Łarionow
spełnia polecenia swojego szefa, a szef znów coś planuje. Zresztą nie „coś", tylko wiadomo
co. A więc Dziadek i Tagajew wzięli się za łby, a ja nie mogę temu zapobiec, mnie
przydzielono rolę statysty. Dziadek rozprawi się ze swoim wrogiem tak, jak robił to już

nieraz, a potem powie, że umywa ręce, i wygłosi ze smutkiem, patrząc mi w oczy: „A co
według ciebie miałem zrobić? Czekać, aż on zabije mnie?".
* Sukinsyn! * warknęłam. Saszka popatrzył na mnie z pretensją, a ja dodałam: * Twój
Tagajew też. Tygrysy, psia ich mać. Pająki w słoiku.
Byłam wściekła i do domu dojechałam w rekordowo krótkim czasie. Mimo późnej godziny w
salonie paliło się
światło. Wjechałam do garażu i weszłam do holu, Saszka poczłapał do kuchni i tam się
przyczaił, czując, że coś się święci, a ja wkroczyłam do salonu. Tagajew grał w szachy,
podniósł głowę i powiedział:
* Cześć.
Podeszłam i usiadłam naprzeciwko.
* Masz problemy? * zapytał po chwili.
* Nawet nie wiem, co odpowiedzieć.
* Czyli masz. I pojawił się nowy znajomy.
* O kim mówisz?
* O facecie, z którym piłaś kawę w „Dominie". *Jestem wstrząśnięta twoją wiedzą. *
Rozłożyłam ręce.
* Drobiazg, właściciel jest moim przyjacielem.
* Na przyszłość będę ostrożniejsza.
* I spróbuj się hamować, bijatyka w knajpie to nie najlepsze zajęcie dla kobiety.
* On pierwszy zaczął.
* Idiota. Może powinnaś nosić znaczek „Omijać szerokim łukiem"?
*Jesteś z czegoś niezadowolony? * zapytałam po chwili.
* Niezadowolony? * Tagajew uniósł brew i złożył ręce na piersi.
* Może niechcący pokrzyżowałam twoje plany? * A jakież to?
* Timur * zmarszczyłam brwi * może najwyższy czas, żebyśmy porozmawiali?
Uśmiechnął się i skinął głową.
* Zaczynaj.
* Między tobą i Dziadkiem doszło do różnicy zdań? *zapytałam, zebrawszy się na odwagę. ,
* Nigdy nie było inaczej. I co?
* Nigdy nie było inaczej, ale jakoś sobie radziliście. A teraz to się zmieniło. Mam rację?
* Nie.
* Co * nie?
* Nie masz * odparł spokojnie.
* Cholera. No jak możesz tego nie rozumieć... Stawiasz mnie w sytuacji bez wyjścia.
Gdybyśmy mogli normalnie porozmawiać...
Zaśmiał się cicho i wesoło.
* Chcesz mnie przekonać, że przejmujesz się moimi sprawami?
* Owszem, przejmuję się * odparłam spokojnie, w duchu wzywając się do opanowania i
cierpliwości.
* Wiesz, to nawet przekonująco brzmi * mruknął, gdy już odechciało mu się śmiać, ale raczej
nie dlatego, że przekonała go moja odpowiedź. * Uprawiasz codziennie rano autosugestię?
„Jestem szczęśliwa i wszystko jest w porządku...".
* A ty? * zdenerwowałam się.
* Próbowałem, ale nie pomaga.
* To czemu nie odejdziesz?
Potraktował to pytanie bardzo poważnie, zastanowił się, rozłożył ręce i odparł z uśmiechem:
* Nie mogę. Bez ciebie zdechnę, a z tobą nie da się żyć. Zirytowana pokręciłam głową.
* Słuchaj, ja cię kocham.

* Chociaż sobie nie kłam. Gdyby starczyło mi sił, odszedłbym już dawno. Ty nie odejdziesz,
będziesz mi współczuć, czuć się winna, będziesz nienawidzić * nie mnie, siebie. Dużo o tym
myślałem i zdaje się, że to sytuacja bez wyjścia.
* Zawsze jest jakieś wyjście. Na przykład zastrzeliłbyś mnie w cholerę.
* Cała ty * prychnął Timur. * Czemu nie powiesz: wziąłbyś i strzelił sobie w łeb, i pozwolił
mi żyć spokojnie? To też jest jakieś wyjście. Nie przyszło ci to do głowy?
* Mnie przychodzą do głowy wyłącznie jasne myśli. I w ogóle chciałam porozmawiać nie o
tym, że uparcie nie chcesz uwierzyć w moje uczucia, tylko o twoich stosunkach z Dziadkiem.
* To to samo * oświadczył, ogłuszając mnie.
* Że co?
* To wszystko ogniwa jednego łańcucha, jak powiedziano by w powieści.
* Timur, niech cię szlag. Niszczysz życie i mnie, i sobie. * Wiem.
* Nie, nie wiesz. Nie chcesz mi uwierzyć, wszystko, co mówię, uważasz za kłamstwo,
wszystko, co robię, traktujesz jak ślepy upór...
* Ach, Mała, Mała. Dobrze wiem, że gdybyś tylko miała wybór, to...
* Cieszę się, że już za mnie zdecydowałeś.
* Idź do licha, Mała.
* Może dla urozmaicenia zapomnisz mi stare grzechy i my...
* Popełniasz tylko jeden grzech, za to ogromny: nie kochasz mnie. Starasz się, bardzo się
starasz, ale nic z tego.
* Dosyć, wystarczy * nie wytrzymałam. * Wynoś się. Wynoś się stąd i nie pokazuj mi się na
oczy.
* Super. I co, ulżyło ci?
* Idiota! * warknęłam, złapałam wazon i cisnęłam nim w ścianę. Wazon uderzył w kominek i
rozprysł się na kawałki. Saszka wyskoczył z kuchni i zaczął rozpaczliwie ujadać.
* Cicho bądź! * krzyknęłam, a Saszka zawył, patrząc na Timura.
* Niezły rzut. * Timur przewrócił oczami. * Wiem, że lubisz tłuc naczynia, więc śmiało, nie
krępuj się.
* Powinnam była rzucić tym wazonem w ciebie. *Jasne. Twoje pragnienie jest dla mnie jak
najbardziej
zrozumiałe.
* Przestań. Co ty robisz? Po jaką cholerę? Ja naprawdę cię kocham!
* Niepotrzebnie to mówisz. Nie kochasz, tylko pozwalasz się kochać, a to dwie różne rzeczy.
Pozwalasz się kochać i ziewasz z nudów. Ty potrzebujesz namiętności, kochana. Gdybym
miał cię za nic, a jeszcze lepiej, gdybym sprawił, żebyś cierpiała, wtedy może byś mnie
pokochała. Koniecznie musisz cierpieć. Jesteś stuknięta, a ja przy tobie do końca
zwariowałem.
* Co do tego ostatniego * zgoda. A teraz, gdy już rozbiłam wazon, a ty się wypowiedziałeś...
* Szczerze mówiąc, naprawdę myślałam, że teraz wreszcie uspokoimy się i porozmawiamy,
jednak pomyliłam się. Tagajew skierował się do drzwi, złapałam go za rękę, odepchnął mnie,
a wtedy krzyknęłam: * Dobra, wynoś się!
Nałożył buty, złapał kurtkę i wyszedł, trzaskając drzwiami. A ja nagłe poczułam się bardzo
źle, choć do tej pory wcale nie czułam się dobrze.
Usiadłam na kanapie, objęłam się ramionami i wpatrzyłam w podłogę. Saszka przyczołgał się
do mnie i wtulił nos w moje nogi.
* Twój przyjaciel jest idiotą. Słyszysz? Sam jest głupi i jeszcze mnie dręczy.
Wzięłam Saszkę na ręce i rozpłakałam się * głównie z urazy. I trochę ze strachu. A może w
jego słowach było ziarno
prawdy? Kochałam Dziadka i kochałam Łukjanowa, a jeden i drugi sprawiali, że cierpiałam.
Może faktycznie jestem stuknięta?

* Hej, psie * zawołałam. * Myślisz, że on miał rację? * Saszka sapnął, a ja poczułam wstyd. *
Idziemy zrobić herbatę. I przestań mi tu demonstrować głęboki smutek. Nic twojemu
Tagajewowi nie będzie. Pospaceruje trochę, pomyśli, a potem wróci i będzie udawał, że nic
się nie stało.
Trzymając Saszkę na rękach, poszłam do kuchni, zaparzyłam herbatę, tłukąc naczyniami, w
końcu cisnęłam pokrywką od patelni, oparłam się rękami o stół i pokręciłam głową.
* Kompletny dom wariatów * poskarżyłam się psu. Nie miałam ochoty na herbatę. Kręciłam
się bez sensu po kuchni, stając przy oknie i tworząc długie przemowy na swoje
usprawiedliwienie. Niby nie miałam się z czego usprawiedliwiać, ale... * Cholera, jakie to
wszystko głupie * mamrotałam, złoszcząc się na siebie, na Timura i na Bogu ducha winnego
Saszkę.
To dziwne, ale nie mogłam się uspokoić. Przeciwnie, gorączkowo chodziłam z kąta w kąt.
Potem poczułam dreszcze i wszystko się we mnie skurczyło, jak przed skokiem z dużej
wysokości, i wtedy pomyślałam: coś się stało. Spróbowałam wziąć się w garść. Co się mogło
stać temu sukinsynowi? Szlaja się po ulicach albo siedzi w jakiejś knajpie. Wybrałam numer
jego komórki. Pewnie, że rozmowa, zwłaszcza przez telefon, do niczego dobrego nie
doprowadzi, zresztą wcale nie miałam zamiaru z nim rozmawiać, po prostu chciałam się
upewnić... Abonent nie odpowiada... No tak, wyłączył komórkę. Dzwoniłam jeszcze z pięć
razy, nie
mogąc się powstrzymać, aż w końcu usłyszałam, że telefon dzwoni w salonie, przykryty
poduszką * Tagajew zostawił go na kanapie.
* Cholera! * powiedziałam ze złością i znieruchomiałam przy oknie. Strasznie chciało mi się
palić, ale nie miałam w domu papierosów.
No czemu jest mi tak źle, o Boże... Poszłam do kuchni i krążyłam po niej przez półtorej
godziny. Saszka obserwował mnie ze smutkiem, leżąc w fotelu.
* I gdzie go diabli noszą * wymamrotałam. Saszka też nie wiedział, więc tylko westchnął.
Dwie godziny później wyciągnęłam psa na spacer w idiotycznej nadziei, że Tagajew krąży
wokół domu.
* Nie jest taki głupi, jak mogłoby się wydawać * skonstatowałam godzinę później.
Zadzwoniłam do „Szanghaju", potem do „Piramidy". Timura tam nie było albo nie chciał,
żebym wiedziała, że tam jest. W końcu wsiadłam do samochodu i pojechałam do
„Szanghaju". Ochroniarz zdumiał się na mój widok, restauracja była już nieczynna.
* Zastałam Timura Wiaczesławowicza?
* Nie.
* A był tu dzisiaj?
* Nie widziałem go.
Zadzwoniłam do niego na telefon domowy i wysłuchałam długich sygnałów. Zaczynało
świtać, czułam piasek pod powiekami, musiałam wreszcie zakończyć to idiotyczne
patrolowanie ulic.
Wróciłam do domu, mając cichą nadzieję, że Timur już tam jest. Saszka skomlał w holu.
Poszłam do salonu i zaczęłam wydzwaniać pod wszystkie możliwe numery. Było mi
najzupełniej obojętne, co pomyślą sobie o mnie ludzie,
których zrywam z łóżka bladym świtem, było mi obojętne, jak zareaguje Timur, chciałam
tylko usłyszeć jego głos, chciałam się dowiedzieć, że wszystko w porządku.
Gdy ostatni raz spojrzałam na zegarek, była szósta rano, a potem mimo wszystko zasnęłam i
zasypiając, już wiedziałam, że ten ranek nie przyniesie mi niczego dobrego.
Szłam powoli, bardzo powoli długim korytarzem. Było niezwykle cicho, tak cicho, że aż
dzwoniło w uszach. Nagle zahaczyłam ręką o zimną, wilgotną ścianę, a świat wokół mnie
rozpadł się na kawałki, rozległ się straszliwy brzęk i nie od razu zrozumiałam, że to telefon.

Otworzyłam oczy, odruchowo spojrzałam na zegarek i złapałam za słuchawkę. Pierwsze
uczucie * rozczarowanie i uraza, ponieważ głos w słuchawce nie był głosem Timura. Dzwonił
Wieszniakow.
* Olga * powitał mnie ponuro.
* Co? * odpowiedziałam, usiłując się nie rozryczeć. *Ja... tego... Już wiesz?
* Znów jakiś nieboszczyk?
* Czyli wiesz? A ja się bałem do ciebie zadzwonić. Myślałem sobie małodusznie, niech
zadzwoni ktoś inny.
* Co ty pleciesz? * spytałam przestraszona.
* No to wiesz w końcu czy nie? * zaniepokoił się. Zaczęłam podejrzewać, że Artiom ma
ochotę odłożyć
słuchawkę, i wzięłam się w garść.
* Może wyjaśnisz mi po ludzku, co się stało? Westchnął ciężko.
* Aresztowano Tagajewa. Strach powoli znikał.
* Za co? * burknęłam.
* Za zamordowanie obywatelki Gawriłowej.
* O matko * jęknęłam i potrząsnęłam głową, jakby w nadziei, że mi to pomoże. * Skąd ona
się wzięła i po co Timur miałby ją mordować?
* Tego właśnie próbuję się dowiedzieć. Jednym słowem, przyjedź. * Artiom podał adres, a ja
zaczęłam się szybko zbierać.
Rzecz jasna nie liczyłam na to, że Wieszniakow tak sobie zażartował z nudów * dobrze
wiedział, że za takie żarty można zostać inwalidą. Ale nie spodziewałam się żadnych
podstępów ze strony losu. No z jakiej racji Timur miałby kogoś zabijać? To musiało być
jakieś nieporozumienie, a z tym poradzimy sobie dość szybko.
Z tym optymistycznym nastawieniem zawołałam Saszkę i wyjechałam z garażu.
Wieszniakow czekał na mnie przed niedużym dwupiętrowym blokiem z mansardą, w cichym
zaułku nieopodal centrum. Na parkingu obok klatki stały dwa samochody milicyjne. Artiom
palił, ponuro wpatrując się w krzaki naprzeciwko; gdy mnie zauważył, podszedł.
* No? * spytałam, wysiadając z samochodu.
* Zostaw tu Saszkę * polecił. * Chodź, zobaczysz, co i jak. Może przyjdzie ci coś do głowy.
* Wyjaśnisz mi wreszcie, co się stało? * zdenerwowałam się, idąc za nim do klatki.
* No więc tak. Gawriłowa Anastazja Wiktorowna to eks*tancerka klubu nocnego „Piramida",
obecnie bezrobotna, przyjaciółka Miszy Mołczuna * to mieszkanie należało właśnie do niego.
Tej nocy obywatelka Gawriłowa przyjechała z mężczyzną, razem weszli do jej mieszkania na
pierwszym piętrze. Według słów portiera oboje byli pijani. Portier twierdzi, że z mieszkania
numer cztery nie dobiegał żaden hałas, podobno panowała cisza. O siódmej trzydzieści
przyjechał
sąsiad, wrócił z podróży służbowej. Wchodząc do swojego mieszkania na drugim piętrze,
zauważył, że drzwi do mieszkania numer cztery są uchylone, a w zamku sterczy klucz.
Wydało mu się to dziwne. Zadzwonił do drzwi, a gdy nikt nie odpowiedział, zwrócił się do
portiera. We dwóch weszli do mieszkania i znaleźli w holu martwą obywatelkę Gawriłową, a
w salonie śpiącego mężczyznę. Wezwali milicję. Mężczyznę udało się dobudzić z ogromnym
trudem, początkowo chłopaki myśleli, że jego też... tego... Był pijany na umór.
* Chcesz powiedzieć, że to był Tagajew?
* Nie chcę. Ale to był on.
* No i gdzie jest teraz ten idiota? * spytałam, klnąc szpetnie.
* W areszcie, a gdzie ma być, skoro nie może udzielić żadnych sensownych wyjaśnień?
* A co w ogóle mówi? * Staliśmy na klatce schodowej, dwa kroki od windy, Wieszniakow
uciekał wzrokiem, a ja czułam coraz większe pragnienie rozbicia czegoś.

* Że nie zabił tej kobiety. Nie pamięta, co się działo tej nocy. Mówi, że pili w „Piramidzie",
później tutaj. A potem urwał mu się film.
* Super * prychnęłam. * Upiłeś się kiedyś tak, żeby nic nie pamiętać?
* Nawet nie próbowałem. Słuchaj, Olga, pokłóciliście
się?
* Idiota. Nie ty, Tagajew.
* Pokłóciliście się?
* Długo tu jeszcze będziemy stać? * odgryzłam się. Wieszniakow westchnął i zaczął
wchodzić po schodach.
* Muszę cię uprzedzić, że źle to wygląda.
* To już zrozumiałam. Nie ma nic dobrego w tym, że człowiek się upija do utraty
przytomności.
* Olga, mówię poważnie.
* A czy ja żartuję? No chyba nie sądzisz, że Tagajew naprawdę ją zabił?
* Nie sądzę * odparł Artiom bez przekonania. * Ale najwyraźniej nie ma innych
podejrzanych.
Podeszliśmy do ciężkich drzwi z cyfrą cztery na tabliczce, były uchylone, z mieszkania
dobiegały głosy. Artiom wszedł pierwszy, ja za nim. Mój stary znajomy Walera siedział w
kucki i przyglądał się czemuś na podłodze.
* Cześć * rzucił, podniósł głowę i uśmiechnął się. * Daj papierosa.
* Nie palę.
* To się nazywa siła woli * powiedział Walera, wyjął papierosa z własnej paczki i zapalił.
* Po co sępisz, skoro masz swoje? * burknął Artiom.
* Dla zasady. No i na zapas.
* Rozsądne. * Skinęłam głową. * No i co powiesz?
* A co tu można powiedzieć? Najpierw uderzył głową kobiety o coś twardego, innymi słowy,
trzepnął nią o ścianę, a potem udusił. Nie wygląda na to, żeby się broniła: albo była tak
pijana, że nie mogła ruszyć ręką, albo się wystraszyła.
Naprzeciwko wejścia były drzwi do salonu, teraz otwarte na oścież. Zobaczyłam kanapę,
czerwony koc na podłodze, pustą butelkę po koniaku, rozbity kieliszek, wokół jakieś odłamki,
zwiędniętą różę, kałużę wody na parkiecie.
* Wygląda jak po przejściu huraganu * wymruczałam. * A ty mówisz, że się nie broniła.
* Wazon i kieliszek pewnie zbili wcześniej, po pijanemu. Chociaż...
Ciało już zabrano, stałam i rozglądałam się w milczeniu. Walerka wskazał palcem ścianę.
* Tam właśnie leżała. * Zobaczyłam słaby ślad kredy na podłodze. * Chyba chciała wyjść z
mieszkania.
* Są odciski palców? * zainteresowałam się.
* Mnóstwo.
Mieszkanie mogło mieć najwyżej osiemdziesiąt metrów, niedużo jak na taki dom.
* Ślady włamania? * zapytałam na wszelki wypadek. Wieszniakow pokręcił głową.
* Drzwi uchylone, klucz sterczał w zamku od strony klatki schodowej.
* A co on konkretnie mówi? * Zmarszczyłam brwi. * A może nie jest w stanie mówić?
* Dlaczego nie? Jest * burknął Artiom. * Jak zrozumiał, co się stało, od razu wytrzeźwiał.
Tylko nic sensownego nie może powiedzieć. Nic nie pamięta. * Artiom rozłożył ręce; czułam,
że jest zły, tylko nie wiedziałam na kogo.
* A co mówią sąsiedzi?
* Niewiele. Jeden sąsiad wrócił rano, a trzy mieszkania stoją puste, jedni na działce, inni za
granicą.
* I co, w całym domu nie było nikogo?
* Dlaczego nie? Był portier.

* A co mówi?
* Nic nie widział i nikogo nie słyszał. A co może powiedzieć?
Do mieszkania wszedł młody milicjant i zameldował:
* Artiomie Siergiejewiczu, Lapuszyński mówi, że musi jechać do pracy.
* Co za jeden? * zapytałam.
* Sąsiad.
* Nie masz nic przeciwko temu, że z nim chwilę porozmawiam?
* Ależ proszę cię bardzo. Jest w swoim mieszkaniu na drugim piętrze.
Mieszkanie Lapuszyńskiego było trzy razy większe niż mieszkanie Gawriłowej. Jeśli wziąć
pod uwagę, że facet mieszkał sam, można było śmiało powiedzieć, że nie cierpiał na
agorafobię. Na oko mógł mieć czterdzieści pięć lat * młody wygląd, modne uczesanie i
stylowa bródka. Jego wyraz twarzy wyraźnie świadczył o tym, że jest zadowolony z siebie i
świata, w tym sensie, że otoczenie niewiele go obchodzi.
* Czy nie moglibyśmy przełożyć tej rozmowy? * spytał uprzejmie. * Mam pewne sprawy...
* Rozumiem, ale morderstwo...
* Tak, tak oczywiście, jestem gotów. Ale właściwie już wszystko powiedziałem pani
współpracownikom.
* Dobrze pan znał zamordowaną?
* Prawie wcale.
* Długo pan tu mieszka?
* Pięć lat.
* A ona?
* Ze trzy, ale... Widzi pani, Anastazja Wiktorowna nie jest w moim guście... Mówiąc
dokładniej, należy do kobiet, z którymi nie pragnę zawierać znajomości.
* Interesujące. Mógłby pan rozwinąć tę myśl?
* Była striptizerką w klubie nocnym. Sądzi pani, że to odpowiednie towarzystwo dla
człowieka mojej pozycji społecznej?
* Cóż...
* Rozumiem, co chce pani powiedzieć, ale ja nie należę do mężczyzn, którzy szukają miłości
za pieniądze. Poza tym powszechnie wiadomo, że była przyjaciółką Mołczu*na. Zapewne
pani wie, że ten bandyta został niedawno zastrzelony?
* Wiem.
* Podobno był narwany i szybko rozprawiał się z konkurentami.
* Chce pan powiedzieć, że był zazdrosny?
* Nie znałem go na szczęście. Może był zazdrośnikiem, a może po prostu nie chciał, żeby
przyprawiano mu rogi za własne pieniądze.
* Często tu bywał?
* Przez trzy łata nie widziałem go tu ani razu.
* Trochę dziwne, nie sądzi pan?
* Dlaczego? Na szczęście nie mieszkamy razem.
* Czy Anastazja Wiktorowna często miewała gości?
* Nie wiem.
* Może słyszał pan jakieś hałasy, muzykę?
* Nie, u niej zwykle panowała cisza... Poza tym ściany... Zatroszczyłem się o to, żeby sąsiedzi
sobie nawzajem nie przeszkadzali. To ja projektowałem ten dom * wyjaśnił z dumą. * Moje
mieszkanie zajmuje całe piętro i mansardę, co ma swoje zalety: nikomu nie przeszkadzam i
mnie nikt nie przeszkadza.
* Powiedział pan, że to Mołczun kupił zamordowanej mieszkanie?
* Tak, od poprzedniego właściciela. Zdaje się, że tamten kupił je tylko po to, by je
odsprzedać.

* Anastazja Wiktorowna zapraszała pana do siebie, a może pana odwiedzała?
* Co to za pytania? * Lapuszyński wyraźnie się zirytował. * Przecież już powiedziałem...
Będę z panią szczery, Olgo Siergiejewna. Nie lubiłem tej kobiety. Nie, nie miałem nic
przeciwko niej, nawet jej przeszłość... Co mnie to mogło obchodzić? Ale pięć lat temu
rozwiodłem się z żoną i podjąłem twarde postanowienie już nigdy nie wstępować w związek
małżeński, a Anastazja bardzo przypominała moją byłą żonę * i zachowaniem, i wyglądem.
Próbowała mnie poderwać. Przyszła kiedyś po sól, wyobraża pani sobie? Byłem bardzo
uprzejmy i szybko się z nią pożegnałem, ale potem przejawiałem wyjątkową ostrożność. Nie
szukam kłopotów, chcę żyć spokojnie. Dlatego nie było między nami ani przyjaźni, ani
wrogości.
* Proszę opowiedzieć, jak pan znalazł ciało.
* Przyjechałem rano...
* Skąd?
* Miałem spotkanie z partnerami biznesowymi. Postanowiliśmy wypocząć w domku
myśliwskim, trzydzieści kilometrów od miasta. Przenocowaliśmy. Właściwie przyjechałem
do domu tylko po to, żeby zmienić koszulę i wziąć dokumenty. Kierowca czekał w
samochodzie, a ja wszedłem i zwróciłem uwagę na drzwi do mieszkania Anastazji. Drzwi
uchylone, a w zamku klucz. Dość dziwne * pomyślałem. Jak pani sądzi?
* Ja również bym tak pomyślała.
* Zadzwoniłem... Szczerze mówiąc, nie przypuszczałem, że coś jej się stało... ale przecież
niedawno jej przyjaciel... Zadzwoniłem jeszcze raz, nikt nie odpowiedział i wtedy zawołałem
Wasilija Wasiljewicza.
* To portier?
* Tak, miał dyżur tej nocy. Powiedział, że Anastazja przyszła w nocy z jakimś mężczyzną, że
oboje byli pijani
i pewnie zapomnieli zamknąć drzwi. To by wszystko wyjaśniało * i to, że nie reagują na
dzwonek, i klucz... Jednak pewne wątpliwości... Wasilij Wasiljewicz uchylił drzwi i
zobaczyliśmy... Anastazja leżała w holu.
* Od razu pan zrozumiał, że nie żyje?
* Gdyby ją pani zobaczyła... to było straszne. * Poruszył ramionami i odwrócił się. * Zaraz
potem zadzwoniłem na milicje.
* Nie wchodził pan do mieszkania?
* Wasilij Wasiljewicz wszedł, ale tylko do holu.
* Po co?
* Gdy zobaczyliśmy, że Anastazja leży, pomyślał, że może źle się poczuła, przewrócił ją na
plecy... Olgo Siergiejewna, ja naprawdę muszę jechać do pracy.
* Tak, tak, przepraszam. A dlaczego wracając do domu, nie jechał pan windą? W końcu to
drugie piętro.
* Nigdy nie korzystam z windy, zawsze idę po schodach, w ramach gimnastyki. Uważa pani,
że to podejrzane?
* Skądże. Sama lubię biegać po schodach.
Wieszniakow czekał na mnie na klatce schodowej.
* No i co? * spytał mrukliwie. *Nic.
* A nie mówiłem? Ze staruszkiem też chcesz sama pogadać czy uwierzysz na słowo, że
również nic nie wie?
* A gdzie on jest?
* Na dole, łyka tabletki.
Zeszliśmy na parter. Obok windy był pokój, okno wychodziło obok drzwi naprzeciwko
wejścia. Pokój był dość duży, na starej kanapie leżał mężczyzna, na oko sześćdziesięcioletni,
przy którym siedziała lekarka, mierząc mu ciśnienie.

*Jak się pan czuje, Wasiliju Wasiljewiczu? * spytał troskliwie Wieszniakow.
* W porządku.
* Powinien jechać do szpitala * odezwała się lekarka. *Ciśnienie sto osiemdziesiąt.
* Zdenerwowałem się * powiedział Wasilij Wasiljewicz, jakby się usprawiedliwiał.
* Przepraszam, że zamęczyliśmy pana pytaniami * odezwałam się łagodnie, a on machnął
ręką.
* Co tam, w takich okolicznościach... Mój Boże, czy muszę jeszcze raz wszystko
opowiedzieć?
* I obawiam się, że nie ostatni * potwierdziłam, a on skinął głową.
* Rozumiem. No więc tak... Przyjechali w nocy, spałem, aż tu słyszę jakieś hałasy. Wstałem,
patrzę, a Anastazja nie może otworzyć drzwi wejściowych. Mamy zamek kodowy, ale na noc
dodatkowo zamykamy drzwi na klucz, a ona nie mogła otworzyć. Drzwi są do połowy
szklane, wszystko widać, zrozumiałem, że to może jeszcze długo potrwać, i otworzyłem. Był
z nią mężczyzna. Oboje mocno pijani, a on wyglądał nawet na bardziej pijanego niż Nastia.
* Nie mógł ustać na nogach?
* Stać stał, widać, że nogi mocne, ale nie wiem, czy wiedział, co się dzieje. Ona ciągnęła go
za rękę, poszli do windy, wsiedli, pojechali. Postałem, usłyszałem, jak drzwi się na górze
otworzyły, jak Nastia się zaśmiała, no, myślę sobie, chwalić Boga, dotarli. W windzie nie
utknęli, a cała reszta to już nie moja sprawa. Poszedłem spać. Rano przyszedł Michałycz, nasz
dozorca, trzyma tu narzędzia, w piwnicy. Napiliśmy się herbaty, poszedł zamiatać podwórko,
a ja zacząłem oglądać telewizję. Zmiennik przychodzi
o dziewiątej rano, dyżurujemy po dwadzieścia cztery godziny. Wtedy przyjechał Lapuszyński
z mieszkania numer pięć. Wszedł na pierwsze piętro i woła mnie. Poszedłem. Jak zobaczyłem
otwarte drzwi, to jeszcze się nie przestraszyłem, nawet mu wyjaśniłem, że Nastia wróciła z
kawalerem i oboje byli pijani. Ale on był bardzo zaniepokojony
i mnie się udzieliło. Dzwoniłem dwa razy, długo, w końcu pchnąłem drzwi...
* Pan?
* No chyba ja. Szczerze mówiąc, z tego wszystkiego to nawet nie pamiętam, czy ja, czy on.
Patrzymy, a ona leży w holu, tak jakoś dziwnie. I mężczyznę zobaczyłem, leżał na kanapie,
twarzą w dół i ręka zwieszona na podłogę. Zobaczyłem rozbity wazon i przestraszyłem się,
rzuciłem do Nastii, a ona już... tego...
* Czyli wyglądało tak, jakby się pokłócili, rozbili wazon, a pan nic nie słyszał?
* Nic, przysięgam na Boga. Ja przecież tutaj siedzę, drzwi szczelnie zamknięte, a oni na
piętrze.
* Ale gdyby kobieta na przykład krzyczała?
* Gdyby krzyczała, to chybabym usłyszał, skoro miała niedomknięte drzwi. Drzwi niby
ciężkie, ale jak uchylone, to może... Ale nic nie słyszałem. Nie było żadnych krzyków, w
ogóle było cicho, żadnych hałasów.
* Ale przecież mówił pan, że położył się pan spać?
* Tak, i od razu zasnąłem, u nas to nie jest zabronione. Drzwi wejściowe zamknięte na klucz,
nikt obcy nie wejdzie.
* Więc może jednak pan nie słyszał?
* Czego?
* Hałasu.
* Nie. Było cicho.
* Zabieram go do szpitala * wtrąciła się lekarka, wstając. * Wasilij Wasiljewicz jest starszym
człowiekiem, a z takim ciśnieniem nie ma żartów.
Pożegnałam się i wyszłam do holu, Wieszniakow za mną.
* Nic nie widziałem, nic nie słyszałem * skomentował.

* Właśnie. Staruszek spał, a może po prostu boi się, przecież wie, jakich przyjaciół miała
zamordowana.
* Mam jeszcze jedną złą wiadomość. * Artiom głośno westchnął.
* A masz jakąś dobrą?
* Na razie nie. Naprzeciwko jest sklep, pięć po trzeciej zadziałał tam alarm. Chłopaki z firmy
ochroniarskiej siedzieli w samochodzie do ósmej rano, bo nie mogli znaleźć właściciela.
Sterczeli dokładnie naprzeciwko klatki, mówią, że nikt nie wchodził. Gawriłową uduszono
koło czwartej, więc...
* Mogli nie zauważyć. W końcu pilnowali sklepu, a nie klatki.
*Jasne.
* Co: jasne? * nie wytrzymałam. * Chcesz powiedzieć, że Timur...
* Chcę tylko powiedzieć, że świadkowie zeznają na jego niekorzyść.
* To już zrozumiałam.
* Był pijany... Właśnie, co go nagle napadło? *Jego zapytaj.
* Zapytam. Był pijany, dziewczyna powiedziała coś, co mu się nie spodobało... Nie patrz tak
na mnie, mówię to tylko dlatego, że dla śledztwa...
* Przestań, i tak mi niedobrze.
* Myślisz, że ja się świetnie bawię? Mołczuna załatwili i, jeśli wierzyć plotkom, maczał w
tym palce twój Timur. A teraz ta przyjaciółka Mołczuna... Może z głupoty dziewczyna
wpadła na pomysł, żeby go szantażować?
* Im dalej, tym gorzej.
* Właśnie o tym mówię. Palnęła coś z głupoty, a Timurowi się to nie spodobało, chciał ją
postraszyć, ale przesadził.
* Bzdury.
* Dla mnie i dla ciebie * być może. Ale jeśli wziąć pod uwagę niedawne fantazje...
* Będziemy szukać zabójcy.
* Oczywiście. * Artiom wzruszył ramionami.
Dobrze wiedziałam, o czym myśli. Jeśli dziewczynę zabił kiler, żeby wrobić Timura, to
niełatwo będzie go znaleźć.
* Muszę z nim pogadać * powiedziałam.
* Z kim?
* Z Tagajewem. Im szybciej, tym lepiej.
Na twarzy adwokata malowały się mieszane uczucia.
* Timur Wiaczesławowicz wyraźnie dał do zrozumienia, że nie chce się z panią widzieć. Ani
dziś, ani jutro, ani w ogóle w najbliższym czasie.
* A nie wyjaśnił powodu tej niełaski? * zapytałam bez cienia złośliwości, choć świetnie
znałam powód. Ten idiota nie chciał mi nic zawdzięczać. Kiedyś już pomogłam mu wyplątać
się z podobnej historii i wcale nie był tym zachwycony. Nic dziwnego * taki gość i musi
zwracać się o pomoc do kobiety. Już samo w sobie było to nie do przyjęcia, a w świetle
naszej ostatniej rozmowy grzechów mam tyle co pcheł na psie i przyjęcie ode mnie pomocy
jest poniżej jego męskiej godności. I dlatego nie miał zamiaru oszałamiać
mnie chęcią współpracy. * A to kretyn * powiedziałam zirytowana, daleka od jakichkolwiek
ciepłych uczuć do przedstawicieli płci przeciwnej.
* Przepraszam?
* Chciałabym mu powiedzieć, że jest wyjątkowym kretynem, pozerem i zarozumiałym idiotą,
ale zmuszanie pana do wygłaszania takich słów byłoby nietaktem, więc proszę mu tylko
przekazać, że kocham go jeszcze bardziej niż przedtem.
*Jestem pewien, że to doda mu sił w tej trudnej sytuacji
* odpowiedział absolutnie poważnie adwokat.

Na chwilę znieruchomiałam, zastanawiając się, czy Taga*jew był przy zdrowych zmysłach,
wybierając tego cudaka na swego obrońcę.
* To inteligentny gość, a przynajmniej wszyscy tak mówią
* zapewnił mnie Wieszniakow, gdy adwokat wyszedł.
* Mam nadzieję. Artiom, muszę z nim porozmawiać.
* Z kim?
* Idź do diabła.
* No przecież słyszałaś.
* Muszę z nim porozmawiać.
* Załóżmy, że przyprowadzą go tu skutego. No i co, nie znasz Timura? Nic nie powie, będzie
milczał. Rozmawiałem z nim i prosił mnie po przyjacielsku... Jednym słowem, nie chce,
żebyś się do tego mieszała.
* Poważnie? A do więzienia chce?
* Powiedział, że świetnie poradzi sobie sam. I wiesz * dodał Artiom * szczerze ci powiem, że
go rozumiem.
* Aha, męska solidarność. * Uśmiechnęłam się ze złością. * Wybacz, ale potrafisz każdemu
zaleźć za skórę. Może
powiesz, co się stało?
*Nic.
* Jasne. I dlatego siedział w „Piramidzie" do wpół do trzeciej w nocy i pił wódkę szklankami?
Przy okazji, barman twierdzi, że w ciągu półtorej godziny Tagajew wypił dwa razy po zero
siedemdziesiąt pięć „Absoluta", czyli półtora litra, zakąszając papierosami.
* On nie pali.
* Widać zaczął. Zanim wyszedł z denatką, walnął jeszcze szklankę strzemiennego. Co
prawda, koniaku. W ciągu całej swojej siedemnastoletniej kariery barman nie widział czegoś
podobnego, a po Tagajewie w życiu by się tego nie spodziewał. Powszechnie wiadomo, że
Tagajew jest opanowany i mało pije. W tym świetle twoje „nic" brzmi mało prawdopodobnie.
* Wieszniakow, odczep się, dobra? I tak mi gorzej.
* Czyli wyjaśnialiście kwestie sporne?
* Wyjaśnialiśmy. * I wyjaśniliście?
* Słuchaj, mówisz tak, jakbym to ja była wszystkiemu winna.
* A według ciebie, kto?
* Taak * powiedziałam przeciągle, szybko odwracając się do okna.
* Kochałaś go? Nie. Ale go nie wyrzuciłaś i spokojnie wykorzystałaś jego miłość we
własnych celach. No co nic nie mówisz? O czym myślałaś, gdy zgodziłaś się z nim mieszkać?
* O zdrowiu. Mnie również nawiedzają myśli o przedłużeniu własnego rodu, trzeba zapewnić
Dziadkowi nowych wyborców.
* A nie mogłaś znaleźć kogoś prostszego? Co, w mieście mamy deficyt facetów? Musiałaś z
Tagajewem?
* Ciebie i Lalina się człowiek nie doprosi.
* Olga, Timur to skomplikowany facet, trudny charakter. A z drugiej strony ty * czyli trafiła
kosa na kamień. I może jakoś by się to ułożyło, gdyby nie to, że uparcie nie chcesz go
pokochać. Szczerze mówiąc, bałem się, że on ciebie... no, w afekcie... Ale ponieważ biegałaś
cała i zdrowa, to stało się jasne, że jest jeszcze gorzej.
* Gorzej, że biegam?
* Gorzej, że on nie może poradzić sobie ze sobą, nie może posłać cię do diabła ani ukręcić ci
głowy. Na pewno świetnie się czuł z tą świadomością, a teraz to już w ogóle klops.
* Ojojoj, zaraz się rozpłaczę. Biedny Timurek, uchlał się do nieprzytomności, władował w
gówno jak ostatni frajer, chociaż powinien zdawać sobie sprawę, że Dziadek nie będzie
siedział z założonymi rękami i spokojnie patrzył na jego poczynania.

* No właśnie. I teraz będziesz mu pomagać nie dlatego, że... tylko dlatego, żeby
sprawiedliwość zatriumfowała.
* A czego byś chciał?
Wieszniakow popatrzył na mnie i jęknął po swojemu.
*Ja niczego, ale rozumiem, czego chciałby on. Olga, pod pewnymi względami jesteś mądra, a
pod innymi kompletnie głupia. Gdybyś mu chociaż urządziła awanturę: „Ty bydlaku
bezmyślny, ja tu z nerwów wychodzę, a ty tam z jakąś babą", ale przecież tobie wisi, gdzie on
był i z kim, zaczniesz mu zadawać rzeczowe pytania jak śledczy.
* Mówisz poważnie? * Nie spodobało mi się to.
* Nie idź do niego. Poważnie.
*Już ja mu taką awanturę urządzę... * powiedziałam przez zęby. * Jak go tylko wyciągniemy.
* Spróbujemy * obiecał Wieszniakow.
* Coś nie słyszę optymizmu w twoim głosie.
* Bo go nie ma. Dziś na naradzie Kiryłłow był bardzo lakoniczny. Oświadczył: tak i tak,
sprawa jest jasna. Jak to mówią: nosił wilk razy kilka...
* Myślisz, że ktoś będzie chciał skorzystać z sytuacji?
* Nie ktoś, tylko Dziadek. W przeciwnym razie Kiryłłow powstrzymałby się od komentarzy,
on jak kurek na dachu, zawsze z wiatrem.
I wtedy przeraziłam się naprawdę. Przeraziły mnie nie słowa Artioma * nie pierwszy raz
działałabym wbrew woli Dziadka, wystraszył mnie jego ton.
* Wieszniakow * pisnęłam żałośnie * pomożesz mi?
* Rozumie się, a co zrobię?
* A jeśli Dziadek...
* Dla nas to nie pierwszyzna. Coś tak zwiesiła nos na kwintę? Damy radę. Pojadę do Lalina,
trzeba omówić pewne sprawy. A ty jedź do domu i połóż się spać, przykro na ciebie patrzeć.
Obok mojego samochodu stał potężny lincoln navigator, a przy nim czterech facetów.
Jednego z nich widziałam kilka razy z Tagajewem, ale nie pamiętałam, jak się nazywa, zdaje
się, że miał na imię Grigorij. Pozostali mogli być kimkolwiek, ale najprawdopodobniej byli
zwykłymi bandytami.
* Olgo Siergiejewna! * zawołał Grigorij, gdy już miałam wsiąść do samochodu.
* Słucham * odwróciłam się niechętnie.
* Timur Wiaczesławowicz prosił, żeby przekazać...
* Rozmawiałam już z jego adwokatem.
* To dobrze. * Facet skinął głową. * Czyli wszystko pani zrozumiała?
* Nie jestem pewna. * Obdarowałam go ironicznym uśmiechem.
To nie spodobało się rosłemu blondynowi.
* Krótko mówiąc, nie pchasz się do naszych spraw. Pracujesz w swojej administracji i
przekładasz papierki.
* Nazywa się pan Grigorij? * przerwałam, zwracając się do tego, który według mnie był tutaj
szefem.
* Nazywam.
* Mogę pana prosić na chwilę? Odeszliśmy na kilka metrów.
* Bardzo możliwe, że Timur nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji.
* Nie sądzę * zaprotestował spokojnie Grigorij. * Po prostu nie chce, żeby mieszała się pani
do tego wszystkiego.
* Niech pan posłucha...
* Nie, to niech pani posłucha. Przekazałem to, o co prosił. I mam nadzieję, że dobrze mnie
pani zrozumiała. W przeciwnym razie będzie pani miała poważne kłopoty.
* Wie pan co, już mam kłopoty. Kim pan dla niego jest?
* Przyjacielem.

* Czy wobec tego pomoże mi pan? Pokręcił głową, a ja się uśmiechnęłam.
* No i do diabła z panem. Sama go wyciągnę, bez względu na to, ile mnie to będzie
kosztowało. Choćby po to, żeby dać mu w mordę. Przepraszam, że wyrażam się o pańskim
przyjacielu i wodzu w sposób pozbawiony szacunku.
Wsiadłam do samochodu, gdzie Saszka męczył się z niepokoju i nudów.
* Źle to wygląda, psie * powiedziałam, patrząc, jak faceci wsiadają do samochodu. * Bardzo
źle.
Jak wiadomo, wszystko jest względne i skarżąc się Saszce na życie, jeszcze nie wiedziałam,
jak kiepsko wyglądają moje sprawy w rzeczywistości. To znaczy, myślałam, że gorzej już być
nie może, ale okazało się, że może, i to jeszcze jak.
Nie miałam pomysłu, co mogłabym zrobić pożytecznego w tej chwili, więc jechałam w stronę
domu, gdy zadzwoniła Ritka, moja przyjaciółka i sekretarka Dziadka. W ostatnim czasie moje
stosunki z Ritką... no, nie można powiedzieć, że się zepsuły, raczej zabrnęły w ślepą uliczkę.
Podobnie jak Dziadek, Ritka też uważała, że wpuszczając do domu Taga*jewa, popełniłam
poważny błąd. Będąc człowiekiem lojalnym wobec władzy, była zdania, że moja miłość do
mafiosa, niechby nawet byłego, rzucała cień nie tylko na mnie, lecz także na Dziadka, a jemu
była oddana bez granic. Dlatego nie liczyłam, że moja przyjaciółka dzwoni teraz do mnie
tylko po to, żeby zaprosić mnie na kawę.
* Olga * powiedziała. * Dziadek kazał cię znaleźć.
* Po co mnie szukać, nie zgubiłam się.
* Coś ty znowu nawywijala? * naskoczyła na mnie Ritka. * Zły jak diabli i łapie się za serce...
* To on ma serce? * zapytałam zjadliwie.
* Przestań, dobrze? Krótko mówiąc, przyjeżdżaj szybko. Słyszysz?
Słyszałam. Skręciłam na skrzyżowaniu i ruszyłam do gmachu z kolumnami, gdzie zapewne
czekał mnie ochrzan i kilka innych, równie miłych rzeczy.
W sekretariacie z miną królowej siedziała za biurkiem Ritka. W milczeniu wskazała palcem
drzwi.
* Teraz jest u niego Łarionow * szepnęła. * Prosił, żebyś zaczekała.
Usiadłam wygodnie na kanapie z dala od Ritki, która nie wytrzymała:
* Co się dzieje?
* Gdzie? * zdumiałam się.
* Tagajew został aresztowany? Za co?
* Za morderstwo.
* A ty oczywiście...
* A ja oczywiście nie wierzę, że zabił kobietę po pijaku.
* I masz zamiar szukać zabójcy?
* Zdaje się, że oprócz mnie nie ma się kto tym zająć.
* On się naprawdę źle czuje * powiedziała po chwili Rit*ka, mając na myśli Dziadka. *
Mówię poważnie. Postaraj się...
Nie zdążyła dokończyć: drzwi się otworzyły i do sekretariatu wkroczył Łarionow.
* Cześć * powitał mnie i chyba chciał coś jeszcze dodać, ale rozmyślił się i szybko wyszedł.
Weszłam do gabinetu. Dziadek siedział przy biurku ze wzrokiem utkwionym w dokumentach,
na moje zjawienie się nie zareagował. Okulary zsunęły mu się na czubek nosa, co nadawało
mu dobroduszny wygląd: wypisz wymaluj Święty Mikołaj w przededniu Bożego Narodzenia.
Usiadłam w fotelu naprzeciwko i usiłowałam wtopić się w tło.
Gdy pięć minut później doszłam do wniosku, że mi się to udało, Dziadek podniósł głowę i
spytał ostro:
* Co to za gówno, do diabła?
* Takie słowa ci nie przystoją.
* Doigrałaś się! * warknął, nie zwracając uwagi na moją pokorną minę.

* Możesz skonkretyzować swoją myśl?
* A co mam konkretyzować? * zapytał. * Ty, mój zaufany człowiek, związałaś się z bandytą!
O czym w ogóle myślałaś, na miłość boską? A teraz twój Tagajew siedzi w więzieniu, i to w
takich okolicznościach... Czy ty sobie w ogóle wyobrażasz, z jaką przyjemnością zmieszają
cię z błotem?
* Po co mam sobie wyobrażać, wkrótce i tak się dowiem.
* Otóż to, i to wszystko w chwili, gdy...
• * Chcesz, żebym napisała podanie o zwolnienie?
• *Już napisałaś.
Dziadek rzucił mi kartkę papieru, na której czarno na białym moją ręką było napisane:
„Proszę o zwolnienie ze stanowiska..." i tak dalej. Swego czasu nie chciał tego podpisać, ale
schował do teczki i teraz proszę, ma jak znalazł. Na papierze widniał jego zamaszysty podpis.
Uśmiechnęłam się szeroko i wstałam.
* Żadnych spraw nie prowadziłam, więc nie mam co przekazywać * oznajmiłam radośnie i
skierowałam się do drzwi.
Dziadek huknął pięścią w biurko i rozkazał:
* Siadaj. Odwróciłam się.
* Dziękuję, postoję.
* Co cię bawi w tej całej sytuacji? * zapytał po chwili milczenia.
* Nic. Zwolniłeś mnie, więc sobie idę.
* Dokąd?
* O Boże... Na początek do domu.
* A potem? Co masz zamiar robić?
* To samo co zwykle. Nic. Pieniędzy mam jak lodu, za co należą ci się ogromne
podziękowania, więc będę figurować jako bezrobotna.
* Nie o to pytam.
* A o co?
*Jasne * wymamrotał Dziadek, wstał i podszedł do mnie. Nie sprecyzował, co jest dla niego
takie jasne, ale nie spodobał mi się wyraz jego twarzy. * Zabraniam ci zajmować się tą
sprawą. Chcę, nie, żądam, żebyś natychmiast wyjechała. Jedź do Paryża, teraz jest tam
pięknie.
* Być może. Ale ja nie chcę do Paryża. *Jeszcze raz powtarzam...
* Igor * przerwałam mu. * Nigdzie nie pojadę. Przez minutę świdrowaliśmy się wzrokiem.
* Czy możesz posłuchać mnie choć raz w życiu? Wierz mi, najlepsze, co możesz teraz zrobić,
to wyjechać.
* Żebyś miał rozwiązane ręce i mógł spokojnie wsadzić go do więzienia na resztę życia.
*Żeby pozwolić śledczym spokojnie się we wszystkim zorientować. Jeśli jej nie zabił, może
spać spokojnie.
* Aha. A co najważniejsze, wyborcy zobaczą, że wobec prawa wszyscy są równi.
* To również. Nie potrzebuję skandalu. A ty będziesz się plątać wszystkim pod nogami, i
gazety z radością wyciągną wszystkie brudy. Ale nie o to się martwię.
* Tak? A o co?
* O twoje bezpieczeństwo. Tagajew jest w więzieniu i nie wiadomo, jak do tego faktu odniosą
się jego przyjaciele oraz on sam.
* Nie bardzo rozumiem...
* Wszystko świetnie rozumiesz. * Dziadek machnął ręką i popatrzył na mnie ze smutkiem. *
Nie kochasz go. A teraz rwiesz się do walki tylko dlatego, że czujesz się winna. Wyciągniesz
go i co dalej?
* Igor * teraz z kolei ja próbowałam mu cierpliwie tłumaczyć. * Jeśli chcesz się go pozbyć, to
nie jest dobry sposób.

* Nie masz racji. Nie chcę się go pozbyć. Chcę, żeby ludzie, którzy mi zaufali i oddali mi
swoje głosy, mogli żyć spokojnie. A ty tylko napsujesz innym krwi. W prokuraturze są
inteligentni ludzie, do wszystkiego dojdą.
* I tak nie mogę wyjechać * uszczęśliwiłam go. * Straciłam oba paszporty, ukradli mi z
samochodu razem z torebką. Straszne.
* Wyjdź * polecił Dziadek i wrócił do biurka.
* No i co? * zaszeptała Ritka, gdy tylko zamykałam drzwi gabinetu.
* Mogło być gorzej * zapewniłam optymistycznie i czym prędzej pognałam do wyjścia.
Po korytarzu spacerował Łarionow. Nie trzeba być mistrzem intelektu, żeby zrozumieć, że
czekał tu właśnie na mnie.
* Pięknie wyglądasz * palnął, bo pewnie nic innego nie przyszło mu do głowy. Speszył się i
wzruszył ramionami.
* Chyba mogę powiedzieć ci komplement?
* Powiedz lepiej, po co się tu kręcisz?
* Tak w ogóle... * zaczął, ale od razu machnął ręką i urwał.
* Masz ze dwadzieścia legitymacji. Powinnaś je oddać, skoro już tutaj nie pracujesz.
* Komu oddać?
* Mnie.
* Wyślę ci pocztą.
* Nie żartuję. Chcesz trafić do więzienia w ślad za swoim kochankiem?
* A nie wstyd ci straszyć biedną dziewczynę? * Skrzywiłam się i skierowałam do wyjścia.
Łarionow zrobił ruch, jakby chciał mnie zatrzymać, ale nie odważył się. Mój podły nastrój
przeszedł w stan klęski żywiołowej. Tagajew w więzieniu, mnie daje się do zrozumienia, że
próba wyciągnięcia go nie jest dobrym pomysłem... To znaczy, że się nie mylę i Dziadek
naprawdę chce się pozbyć Tagajewa. Potrzymają go w więzieniu do rozprawy może kilka
miesięcy, a może kilka lat. W tym czasie wiele wody upłynie i Dziadek na pewno zdoła to
wykorzystać.
Zadzwonił telefon * głos Wieszniakowa był niewesoły.
* Gdzie jesteś? * zapytał.
* Przed rezydencją ukochanego wodza i nauczyciela.
* Wchodzisz czy wychodzisz?
* Wychodzę.
* Czyli już ci nakładli po karku?
* Zwolnili pół roku temu.
* A mnie nakazano zająć się pracą z młodzieżą. Bo to wiesz, włóczą się stadami i nic nie
robią...
* A co z Tagajewem?
* Sprawa jest jakby jasna: dziewczyna wiedziała coś o zabójstwie Mołczuna, wygadała się
bezmyślnie i straciła życie.
* Świetna wersja.
* A co tu przesadnie kombinować.
* Też prawda. Są jakieś inne nowiny?
*Jeśli chodzi o zabójstwo dziewczyny * żadnych. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. W
chwili zabójstwa w domu znajdowały się trzy osoby: Timur, dziewczyna i portier. Drzwi
wejściowe zamknięte, żadnych śladów włamania i tak dalej. Portier * Wasilij Wasiljewicz
Głymow * to człowiek solidny, mieszka sam, wdowiec,
rencista, pracuje w tym domu od kilku lat. Z zamordowaną nic go nie łączyło, znali się po
prostu. Cichy, spokojny staruszek.
* To znaczy poza podejrzeniami?
* A po co miałby mordować dziewczynę?

* A po co miałby robić to Tagajew? Jeśli staruszek nie ma z tym nic wspólnego, to znaczy, że
w bloku był ktoś jeszcze.
*Jasne * zgodził się Artiom. * Będziemy szukać. Mamy nowiny w sprawie zabójstwa w
„Witeziu" * chyba że to cię już nie interesuje?
* Interesuje.
* Okazało się, że jeden z młodych ludzi na krótko przed morderstwem Kislicyna opuścił
towarzystwo, z którym siedział w pubie. Bramkarz widział, jak wchodził do toalety, a potem,
jak szedł na parking. Samochodu nie mógł zobaczyć, z okna go nie widać.
* No i co?
* A to, że swoje towarzystwo facet poznał dzień wcześniej i zaprosił do „Witezia" * nikt nic o
nim nie wie. Tylko tyle, że ma na imię Kola, a przynajmniej tak się przedstawił, że pracuje w
serwisie samochodowym, ale już w jakim * nie wiadomo. Niby ma dwadzieścia pięć lat, ale
jedna dziewczyna twierdzi, że jest znacznie starszy, tylko wygląda młodo, a poza tym coś jej
się w nim nie podobało.
* Myślisz, że to nasz kiler?
* Kto go tam wie?
* Mógł wejść do toalety, otworzyć okno, potem demonstracyjnie wyjść z baru na oczach
bramkarza, wrócić do toalety przez okno i zaczekać tam na Kislicyna. I w końcu spokojnie
wydostać się przez to samo okno.
* Niezła wersja * odpowiedział Artiom. * A właśnie, Oleg dowiedział się czegoś o twoim
bohaterze o imieniu Stanisław.
* No i co?
* Nic. Charakter nordycki, żadnych kompromitujących spraw, to znaczy nie ma nic, co
mogłoby nas chocież trochę zainteresować.
* Dzięki choć za to.
* Proszę bardzo.
* Artiom * poprosiłam * bądź ostrożny.
* Czemu nagle?
* Nie wychylaj się za bardzo * poradziłam. * Jeśli odsuną cię od sprawy...
* Ty sama się za bardzo nie wychylaj. Tagajew w więzieniu, Dziadek w gniewie, nie ma
nikogo, kto by cię obronił.
* Dzięki za pocieszenie.
* Robię, co mogę.
Saszka wyszedł z torby i usiadł na siedzeniu. Był nietypowo cichy i nawet smutny, pewnie
czuł, że coś jest nie tak. Podniósł się, położył mi łapy na ramieniu i niespodziewanie polizał
mnie w policzek.
* Co cię napadło? * zdumiałam się i szybko pogłaskałam mojego psa. * Wyciągniemy
twojego Tagajewa z więzienia, wyciągniemy.
Wróciłam do domu, nakarmiłam Saszkę i spróbowałam sama coś zjeść, ale zmieniłam zdanie
i starałam się zasnąć. Niestety, sen nie przychodził. Usiłowałam opracować jakiś plan na
najbliższe dni, ale zamiast tego wciąż wracałam myślami do rozmowy z Dziadkiem. Kiedy
zadzwonił telefon, nawet się ucieszyłam * że mogę choć na chwilę uwolnić się od
niewesołych myśli.
Głos poznałam od razu, przyjemny, nieco ochrypły, a teraz jakby niepewny.
* Dzień dobry. Przepraszam, czy mógłbym rozmawiać z Olgą Siergiejewną?
* Może pan * potwierdziłam i po dłuższej chwili ciszy zapytałam: * Chce pan coś powiedzieć
czy tylko pomylił pan numer telefonu?
* Próbuję poradzić sobie ze zdenerwowaniem.
* To może zadzwoni pan później, jak już się panu uda?

* Nie, nie, wolę teraz. Trzy godziny zbierałem się na odwagę, obawiam się, że następnym
razem nie zadzwonię. Mówi Staś * dodał szybko.
* Poznałam.
* Naprawdę?
* Oczywiście. Komu innemu chciałoby się gadać takie bzdury.
* To prawda, zachowuję się idiotycznie. A cóż innego mogę zrobić?
* Zająć się swoimi sprawami.
* Nie udaje mi się. Stale myślę o pani.
* Niech pan myśli na zdrowie, ale po co zaraz dzwonić?
* Obiecała mi pani pomóc w walce z urzędnikami.
* Niestety, nie mogę spełnić swojej obietnicy, właśnie zostałam zwolniona.
* I bardzo się pani tym martwi? *Jestem bliska rozpaczy.
* Mógłbym przyjechać i panią pocieszyć.
* Co najwyżej upić się razem ze mną.
* Ha, to jest dobra myśl * ucieszył się. * To co? Mogę przyjechać?
Zastanawiałam się tylko chwilę.
* Proszę przyjechać.
* Niech pani poda adres.
* Bar „Domino".
* Mam nadzieję, że to jakaś jaskinia rozpusty?
* Nic dodać, nic ująć.
Pół godziny później siedziałam w barze naprzeciwko Stasa (Saszkę zostawiłam w domu, nie
mogłam narażać ukochanej istoty), a przy naszym stole stała kelnerka Masza * w każdym
razie takie imię widniało na tabliczce przypiętej do jej piersi.
* Dwie butelki wódki * zadysponowałam, a kelnerka wzruszyła ramionami i odeszła.
* Dwie butelki wódki i to wszystko? * spytał bardzo nieśmiało Staś.
* Tylko na początek * uspokoiłam go.
Staś uśmiechnął się, ale w jego oczach widać było zdumienie. Kelnerka przyniosła wódkę i
nalała do kieliszków.
* A teraz proszę o nas na chwilę zapomnieć * poradziłam kelnerce.
* Na zdrowie. * Staś uniósł kieliszek.
* Aha * odparłam i napiłam się.
On wypił również, a ja napełniłam kieliszki.
* Hej * powiedział zaskoczony * nie za szybko?
* Zaproponowałam, żeby się upić, a jak ci się coś nie podoba, to spadaj.
* Przeszliśmy na ty?
* Oczywiście, przecież jesteśmy teraz kumplami od butelki.
* Może zamówimy jakąś sałatkę?
* Z sałatką każdy głupi wypije butelkę, a ty spróbuj bez.
* A co będzie, jak wypijemy całą wódkę?
* Całej nie wypijemy, mają tu duży zapas.
* Pani... faktycznie masz poważny problem?
* Przecież mówiłam...
* Pamiętam. Utrata ulubionej pracy to oczywiście bardzo przykre, ale może jednak lepiej
zakąsić?
* Gorzej. Albo pij, albo zjeżdżaj.
* Dobrze, napijmy się * zgodził się pokornie. Poziom wódki w butelce spadał w szybkim
tempie. * Dużo słyszałem o tajemnicach rosyjskiej duszy, ale...

* W rzeczywistości cała sprawa jest znacznie prostsza. Jesteś nowy w mieście * napiłam się
znowu i popatrzyłam na niego łagodnie * i dlatego niezorientowany. Tutaj wszyscy wiedzą,
że miewam ciągi. I to jest właśnie taka sytuacja.
* Dziękuję, że mnie uprzedziłaś.
* Nie ma za co. Będziesz pił czy gadał?
* A mam wybór?
* Nie. Napiliśmy się.
*Jest coś jeszcze, co powinienem wiedzieć? * zapytał nieśmiało Staś.
* Po pijaku często rozrabiam.
* Rozbijasz naczynia?
* Naczynia również. v
* Mam nadzieję, że sprawia ci to przyjemność.
* A tobie?
* Powoli zaczyna mi się podobać.
Wódki ubywało, a mnie w końcu wzięło. Życie wydawało mi się zabawne, siedzący
naprzeciwko Staś również wydawał mi się zabawny.
* Masz ładne oczy * zauważyłam.
* Twoich prawie nie widzę. Teraz już wiem, czego tak bardzo brakowało mi w życiu *
ekstremalnych rozrywek.
* To nazywasz ekstremalną rozrywką? *Jestem gotów. Zaczynamy rozróbę?
Zaśmiałam się i wypiłam kolejny kieliszek. Towarzystwo przy stole po lewej stronie
popatrzyło na nas z zainteresowaniem, kolesie przy stoliku po prawej z niechęcią.
* Obiecaj, że nie zostawisz mnie, jeśli zwalę się pod stół * poprosił Staś.
* Obiecuję, jeśli tylko nie znajdę się tam przed tobą.
* Masz mocną głowę. Ta cholerna knajpa jest strasznie niestabilna, ściany się ruszają. Jeśli
nie zrobimy przerwy, nie starczy mi sił na rozróbę.
* Słabeusz.
* A niech cię, nalewaj.
Pod koniec drugiej butelki zapytał:
* Zamawiamy jeszcze coś?
* A jak myślisz?
* W takim razie pozwolisz, że na chwilę cię opuszczę.
Bardzo chwiejnym krokiem poszedł do toalety, a ja pokazałam język towarzystwu po lewej i
wesoło mrugnęłam do tych z prawej. I jedni, i drudzy wyglądali na niezadowolonych.
Staś wrócił. Twarz miał zmęczoną, oczy czerwone, ale wzrok bystry.
* Znalazłeś grób babki?
* W toalecie? * zdumiał się. * Aa... wiem mniej więcej, gdzie jest to miejsce. To wszystko
jest bardzo trudne, naprawdę bardzo trudne... Poza tym spotkałem ciebie. Posłuchaj, jestem
prawie milionerem, zamówmy coś.
* Wódkę?
*Jesteś najbardziej niewiarygodną dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem.
* Wszyscy faceci to idioci.
* Zgadzam się. Wszyscy oprócz mnie.
* Zgoda.
* Twoje zdrowie, moja droga. * I twoje, mój drogi.
Nie pamiętam, jak wyszliśmy z baru. Ktoś przejawił troskę i wezwał nam taksówkę, nawet
pomógł do niej wsiąść * nie wyobrażam sobie, żebym zdołała zrobić to sama. Za to starczyło
mi sił na wymamrotanie adresu, pod który zostaliśmy dostarczeni przez uczynnego kierowcę.
* O, mój dom * ucieszyłam się i kuksnęłam drzemiącego obok mnie Stasa.

* A kiedy będziemy rozrabiać? O Boże... * jęknął, podał kierowcy pomięty banknot i z
trudem wysiadł. * Nie mogłabyś mnie ponieść na rękach?
* A ty mnie? * Potknęłam się i szybko usiadłam na asfalcie. Taksówkarz czym prędzej
odjechał, a Staś próbował mnie podnieść.
* Mała, masz takie ładne nogi, bardzo byś mi pomogła, gdybyś na nich chwilę postała.
* Znalazłam klucz * ucieszyłam się, dowlokłam na czworakach do drzwi i przytrzymując się
ich, wstałam.
Staś z zaciekawieniem obserwował moje poczynania, Saszka, widząc, jak wtaczamy się do
holu, pospiesznie go opuścił, szczeknął, kichnął i zniknął w głębi mieszkania.
* Ciii * szepnął Staś, przyciskając palec do ust. * On tego nie pochwala.
* Pewnie, przecież go nie zabraliśmy.
* Mała, to na pewno twoje mieszkanie?
* Przecież widziałeś Saszkę, to znaczy, że moje.
* A są tu jakieś meble? Bardzo interesuje mnie kanapa.
* Idź prosto przed siebie, będzie tam.
* Tak? To idę.
Staś chwiejnie pomaszerował do salonu, rozległ się rumor, potem głośny jęk, a później
wszystko ucichło. Westchnęłam głęboko i zużyłam resztę sił na dotarcie do łazienki.
Wsunęłam głowę pod zimną wodę, jęknęłam i zastygłam tak na jakiś czas.
Gdy weszłam do salonu, Staś spał na dywanie. Nie dotarł jednak do kanapy, leżał skromnie
obok niej, wzdrygając się od czasu do czasu. Kopnęłam go leciutko. Jeśli nawet żył, to nie
kontaktował. Pochyliłam się i przeszukałam go. W portfelu było prawo jazdy, karty
kredytowe, karta gościa z hotelu... To mnie nie interesowało. Kopia aktu zgonu, zapewne
świętej pamięci babci, zmarło się jej trzydzieści lat temu. Potarłam nos, oddałam człowiekowi
jego portfel i kontynuowałam rewizję. Kieszenie puste, broni brak, nie było nawet gazu,
pewnie liczy na swoją niepospolitą siłę. I tak nie spodziewałam się, że znajdę coś naprawdę
interesującego.
Podciągnęłam mu koszulę. Na lewej łopatce nie było pieprzyka, była za to blizna, tak mała, że
pewnie bym jej nie zauważyła, gdybym nie szukała tak uważnie.
* Nieźle * uznałam i poklepałam Stasa po ramieniu.
Wiedziałam, że po wypiciu takiej ilości wódki przejaśnienie w mózgu może być tylko
chwilowe, więc postanowiłam położyć się jak najszybciej. Saszka kręcił się przy schodach,
wzięłam go na ręce, pocałowałam w nos i oznajmiłam:
*Jesteś genialnym psem, uwielbiam cię. Genialny pies prychnął i odwrócił się.
Ranek był tak okropny, że nawet nie chcę o nim mówić. W ogóle nie lubię poranków, a
dzisiaj nie miałam najmniejszej ochoty się budzić. Głowę ściskała mi stalowa obręcz,
spuchnięty język leżał nieruchomo w ustach, strasznie chciało mi się pić, inne objawy kaca
również były obecne. Saszka leżał obok mnie, patrząc na moje cierpienia bez cienia
współczucia.
* A gdzie nasz gość? * spytałam i zaczęłam nasłuchiwać. Chyba ktoś się kręcił na dole, ale
nie miałam sił, żeby wstać i sprawdzić.
Nagle kroki rozległy się tuż obok, do drzwi ktoś zastukał i ujrzałam na progu Stasa w białym
szlafroku Tagajewa (otrzymanym w spuściźnie po Dziadku), boso i z tacą w ręku. Na tacy
stała filiżanka kawy i oszroniona szklanka soku pomarańczowego.
* Och... * jęknęłam, sięgając po szklankę.
* Nie spiesz się * poradził, siadając na brzegu łóżka. * No i co, lepiej?
* Niekoniecznie.
* Wyglądasz okropnie.
* Dzięki, z ciebie też całkiem przystojny facet.

Piłam kawę, a on przyglądał mi się z uśmiechem. W przeciwieństwie do mnie wyglądał
całkiem nieźle * zdążył się ogolić i wziąć prysznic, pachniał kawą i moim szamponem.
* W lodówce jest wódka. Kontynuujemy?
* Zwariowałeś. * Wzdrygnęłam się, przerażona.
* A co z pijaństwem?
* Było wczoraj.
* Obiecywałaś ekstremalne rozrywki i co? To wszystko, na co cię stać? * Wziął ode mnie
pustą filiżankę, przesunął Saszkę i usiadł obok mnie, wsuwając pod plecy
poduszkę i krzyżując ręce na piersi. * Dużo tu męskich rzeczy.
* Uprzedzałam: jestem kobietą mafiosa.
* A gdzie on teraz jest?
* W więzieniu.
* Na długo?
* Mam nadzieję, że nie.
* Głupio byłoby pytać, co on tam robi.
* Zgadza się.
* Dlatego spytam inaczej * w co się wpakowałaś?
* To nie ja, to on.
* A za co zwolnili cię z pracy?
* Za to, że on się wpakował.
* Aha, czyli wszystko jest mniej więcej jasne. Mogę cię pocałować? * spytał wesoło.
* Czemu?
* Dziwnie tak leżeć obok kobiety i nic nie robić.
* To idź i zrób jeszcze kawy.
* Nie lubisz seksu nad ranem?
* Nad ranem mam zazwyczaj depresję. Poza tym mam przyjaciela mafiosa, który cię rozerwie
na kawałki.
* Przecież jest w więzieniu * odparł urażony Staś. * Szczerze mówiąc, chciałem ci zrobić
przyjemność, żebyś popatrzyła na życie bardziej optymistycznie.
* Próbuję. A skąd ta nagła troska? * spytałam czujnie. * Widzisz, Mała, mamy problem.
Powiedziałbym nawet
* dwa problemy.
Zerwałam się z łóżka, wkładając w pośpiechu szlafrok, Staś wskazał podłogę i oznajmił:
* Na dole.
Zbiegłam po schodach * w holu, plecami do siebie, siedziało dwóch potężnych młodzieńców,
związanych jakimś brudnym sznurem. Na twarzy jednego z nich widniał wielki siniak,
sugerujący zapewne brak zgody na cudze działania. Obaj mieli na ustach taśmę klejącą.
Znałam ich, niedawno razem z Grigorijem próbowali mnie przekonać, że nie powinnam
wtrącać się do śledztwa. I co? Siedzą teraz w moim holu, gotowi w każdej chwili rozerwać
Stasa na kawałki.
* O Bożeż ty mój. * Westchnęłam, kucając przy nich. * I długo już tak siedzą? * zapytałam
Stasa.
*Jeszcze było ciemno. Obaj mieli broń w kaburach na plecach. Leży tam, na szafce.
* Co, nie mogłeś zasnąć?
* Nie mogłem, bo hałasowali.
* I postanowiłeś bronić mojej czci i honoru? Naoglądałeś się filmów sensacyjnych czy od
urodzenia masz skłonność do masochizmu?
* A co, aż tak źle? * zmartwił się.
* Gorzej już być nie może.

Odwróciłam się do związanego faceta, zerwałam mu taśmę z ust i usłyszałam kilka
dosadnych zwrotów, których nie warto powtarzać.
*Jeśli zapytam bardzo grzecznie * zaczęłam, puszczając mimo uszu tę nieparlamentarną
wypowiedź * to powiecie, czego szukaliście w moim domu?
*Ja cię rozerwę na kawałki, skurczysynu * obiecał jeniec, zwracając się do Stasa.
* Czyli nie odpowiecie * zauważyłam stroskana.
* To ty wrobiłaś Timura. * Facet najwyraźniej nie mógł się uspokoić. * Czekaj...
* Timur to twój przyjaciel mafioso? * zainteresował się Staś.
* Zgadza się. A to, jak już zapewne zrozumiałeś, jego przyjaciele.
* I co z nimi zrobimy? Wezwiemy milicję?
* Aha, śmiało * prychnął facet.
* Mała... * zaczął Staś, ale przerwałam mu:
*Jak jeszcze raz mnie tak nazwiesz, dostaniesz w zęby.
* Rozumiem. To co z nimi zrobimy, Olgo Siergiejewna?
* Lepiej pomyśl, co ja mam teraz z tobą zrobić * pożaliłam się. * I po co żeś się pakował w
nie swoje sprawy?
* Nie zrozumiałem, to przyjaciele czy wrogowie? * Staś ściągnął brwi.
* Czekaj, załatwimy cię * wtrącił się do rozmowy żołnierz Timura. * I ciebie, suko...
Staś strzelił go w szczękę i rozłożył ręce w przepraszającym geście.
* Nie znoszę, jak ktoś obraża kobietę.
* Wyjdź stąd wreszcie * poradziłam i poszłam do kuchni po nóż.
Wróciłam, rozcięłam jeńcom sznury, obaj od razu zerwali się na równe nogi bez
najmniejszych oznak zmęczenia. Staś obserwował to, oparty o ścianę, z rękami
skrzyżowanymi na piersiach.
*Jesteś pewna, że dobrze robisz?
* Bądź tak dobry, zostaw nas na chwilę.
*Jak zaczną podskakiwać, krzycz głośno * poradził jeszcze, po czym wyszedł i
demonstracyjnie zamknął drzwi. Faceci skierowali się do drzwi wyjściowych.
* Tylko nie zapomnijcie zabrać swoich zabawek * przypomniałam.
Wzięli broń, ale przecież nie mogli tak po prostu wyjść. Ten, który prowadził ze mną
przyjemną pogawędkę, już ruszył w moją stronę, ale przyjaciel powstrzymał go.
* Gdyby nie Timur... * syknął, hamując się z trudem.
* A właśnie, skoro już mowa o Timurze... Powiedział, że nie potrzebuje mojej pomocy.
Przekażcie mu, że ja nie potrzebuję waszej opieki.
* Tamten koleś jest bardzo wyrywny. * Facet się uśmiechnął. * Tacy długo nie żyją.
* To zależy. * Wzruszyłam ramionami.
* Powiedzieli coś? * zapytał leniwie Staś, gdy zjawiłam się w salonie.
* Tak. Że jesteś trupem.
* Bardzo wątpliwe spostrzeżenie.
* Zależy, jak na to spojrzeć * nie zgodziłam się. * Słuchaj, chciałam ci powiedzieć...
* Uciekaj stąd najbliższym samolotem? * dokończył z uśmiechem.
* Bystry z ciebie facet * ucieszyłam się.
* Muszę wypełnić wolę nieboszczki ciotki.
* Masz duże szansę również zostać nieboszczykiem.
* Może jednak wyjaśnisz mi, co się dzieje, żebym wiedział, w co się wpakowałem?
* Pytania należało zadawać wczoraj. * Zaśmiałam się. * A dzisiaj... Za późno, już się
wkopałeś po uszy. Posłuchaj, babcia nie ucieknie, wytrzyma jeszcze trochę, a ty...
* Nie da rady. * Pokręcił głową i uśmiechnął się.
* Dobra, jak sobie chcesz. Skoro masz nadmiar adrenaliny we krwi * ustąpiłam. * Czyli
handlujesz drewnem, a w wolnym czasie skaczesz z samolotu, pewnie bez spadochronu?

* Po prostu podobasz mi się. Poza tym to przygoda.
*Jak chcesz, uprzedziłam cię. Ogoliłeś się, napiłeś kawy, więc nic nie stoi na przeszkodzie,
żebyś sobie poszedł.
* A co ty będziesz robić?
* Myśleć.
* Poważna sprawa. A może pomyślimy razem? Bardzo chciałbym wiedzieć, o co tu chodzi.
Ze słów tych idiotów wynika, że podejrzewają cię o podstęp. Ten twój mafioso wylądował w
więzieniu przez ciebie?
* Przez własną głupotę. * I co teraz?
* Spróbuję go stamtąd wyciągnąć.
* Skoro jest taki głupi, to może nie warto?
* Pewnie, że jest głupi, ale serce nie sługa.
* Nigdy nie uwierzę, że taka dziewczyna jak ty...
* A nie wierz sobie, co mnie to obchodzi?
* Dobrze, spróbujemy mu pomóc. Masz jakieś pomysły?
* Mnóstwo.
* Doskonale. Ja pójdę z Saszką na spacer, a ty w tym czasie przywróć sobie wygląd pięknej
damy.
Poszedł się przebrać, potem zawołał Saszkę i wyszedł, a ja piętnaście minut stałam pod
prysznicem, zastanawiając się, czego należy spodziewać się od życia. Jasne, że niczego
dobrego, ale byłam ciekawa szczegółów.
...Różne myśli błądziły po mojej biednej głowie, ale jedna dręczyła mnie najbardziej:
dlaczego Tagajew dał mi towarzystwo? Bo to, że jego chłopaki obserwowali mnie, było jasne.
Staś im się nie spodobał, więc postanowili sprawdzić, co my tu robimy. Zazdrość można
śmiało odrzucić, Tagajew zna mnie równie dobrze, jak ja jego. Pozostaje jedno: Timur
przydzielił mi swoich ludzi, ponieważ się bał * nie o siebie, skoro siedzi w więzieniu, lecz o
mnie.
I tu zaczyna się najciekawsze * kogo on się obawia? Jeśli nasze domysły są słuszne i to on
nawarzył piwa, chcąc pozbyć się Dziadka, to w takim razie dlaczego miałby martwić się o
mnie? Załóżmy, że Timur dobrze wie, że, wbrew jego niechęci do przyjęcia mojej pomocy,
nie będę stać z boku i być może znajdę coś interesującego... Ale czego miałabym się bać,
skoro potencjalnym wrogiem Timura jest Dziadek? A może Timur, pewien, że stanę po
stronie Dziadka (nie sposób przekonać go, że jest inaczej), martwi się o moje zdrowie? Stojąc
pod chłodnymi strugami wody, oparłam się rękami o ścianę i postanowiłam zacząć od
początku.
* Coś tu jest nie tak * powiedziałam na głos i potrząsnęłam głową. Zakręciłam wodę,
wytarłam się ręcznikiem, wysuszyłam włosy i doszłam do tego samego wniosku: * Coś tu jest
nie tak.
Jeśli coś nie pasuje, należy zacząć od początku * tak twierdził Lalin. No więc, po pierwsze:
czy zjawienie się kilera w mieście było związane z Timurem? Po drugie: czy zabójstwo
dziewczyny i aresztowanie Tagajewa jest konsekwencją zjawienia się kilera, czy te dwa
zdarzenia nie są ze sobą związane? Można by założyć, że kiler, mając pretensje do Timura,
zamordował dziewczynę, żeby wrobić Tagajewa i posłać go do więzienia, choć znacznie
prościej byłoby go zastrzelić. Jednak Timur jest cały i zdrowy, a to znaczy, że obecny rozwój
wydarzeń odpowiada komuś znacznie bardziej, czyli kilera można śmiało wykreślić * jeśli,
rzecz jasna, nie realizował kolejnego zlecenia. Timur znacznie ułatwiłby mi życie, gdyby
zechciał odpowiedzieć na kilka pytań, ale wiedziałam, że nie odpowie. No cóż, w takim razie
sama znajdę odpowiedzi.

A więc mamy zamordowaną dziewczynę, której przyjaciela zastrzelono stosunkowo
niedawno, przy czym, jak głoszą plotki, dlatego, że z jakiegoś powodu naraził się Timurowi *
był jego zaufanym człowiekiem. Innych punktów zaczepienia nie mamy; zaczniemy od tego.
Gdy Staś wrócił, byłam już gotowa do działania, o czym nie omieszkałam go poinformować.
* A co ja mam robić?
* Wycierać urzędnicze progi albo siedzieć w hotelu.
* Czy twoje zwolnienie jest bezpośrednio związane z aresztowaniem naszego mafiosa?
* Tak.
* Wiesz, tak sobie pomyślałem, że jeśli rozwiążemy twój problem, to mój rozwiąże się sam.
Poza tym potrzebne ci przecież będzie męskie ramię. To jak, weźmiesz mnie na partnera?
* Dobra, biegaj sobie obok, potem się dowiemy, po co ci to. Poza tym beze mnie jesteś
absolutnie bezradny, skręciliby ci kark w try miga.
Uśmiechnął się sceptycznie, ale nie protestował.
* Zabieramy Saszkę?
* Skoro już masz mi się plątać pod nogami, to wezmę i Saszkę, sprawia mniej kłopotów.
* Twoja pani to święta kobieta * zwrócił się Staś do Saszki i poszliśmy do mojego
samochodu. * Dokąd jedziemy? *zainteresował się Staś.
* Do wdowy po jednym typie.
* Złożyć kondolencje?
* Zadać pytania * odparłam, wybrałam numer Wiesznia*kowa i poprosiłam: * Zdobądź mi
adres Mołczuna.
Mołczun jest na cmentarzu * oznajmił Artiom niewyraźnie, chyba coś jadł.
* A wdowa?
* Wdowa cała i zdrowa * odparł i podyktował adres, po czym zapytał: * Wymyśliłaś coś?
* Mam pewien pomysł i chcę go sprawdzić. A ty?
* Nie mam żadnych pomysłów. Odciski palców Timura są w całym mieszkaniu. Na futrynie
jest odcisk palca portiera, który miał dyżur. Bardzo ładny, ale nic nam nie daje, skoro, jak
mówił, zaglądał do mieszkania.
* Co mówi Timur?
* Nic nie pamięta. Zachowuje spokój. Jest pewien, że znajdziemy zabójcę.
* Wielkie dzięki za tę wiarę.
* To samo mu powiedziałem. Jak będą jakieś nowiny, zadzwonię.
Wybrałam numer telefonu domowego wdowy po Moł*czunie i usłyszałam miły kobiecy głos.
* Lidia Walentynowna? * zapytałam.
* Słucham.
* Nazywam się Olga Riazancewa. Chciałabym z panią porozmawiać. Czy byłoby to
możliwe?
Długa chwila ciszy. Już miałam powtórzyć pytanie, gdy usłyszałam:
* Niech pani przyjedzie. Zna pani adres?
* Będę za dziesięć minut.
Gdy parkowałam przed klatką, Staś wyraził chęć pójścia ze mną.
* Ty i Saszka pospacerujecie sobie na podwórku * zaproponowałam głosem nieznoszącym
sprzeciwu.
* Dobrze. * Nie protestował, choć wyglądał na niezadowolonego.
Drzwi otworzyła mi wysoka, ciemnowłosa kobieta w wieku trzydziestu kilku lat, ubrana w
jedwabną piżamę, w której było jej bardzo do twarzy. Zupełnie nie wyglądała na żonę
bandyty, ale może to tylko moje wyobrażenia o żonach bandytów są warte funta kłaków.

* Niech pani wejdzie * zaproponowała z uśmiechem, podała mi rękę i przedstawiła się: *
Lidia Walentynowna, może pani mówić Lida. A pani nazywa się Olga Siergiejewna,
widziałam panią w telewizji.
* Może pani mówić do mnie Olga.
* Chodźmy do kuchni, napijemy się herbaty.
Kuchnia była przestronna, urządzona ze smakiem i bardzo przytulna. Popatrzyłam z
zainteresowaniem na Lidię, od czegoś musiałam zacząć rozmowę, więc zagaiłam niezbyt
oryginalnie:
* Zapewne zdumiał panią mój telefon?
* Przeciwnie. Przecież jest pani żoną Timura, prawda?
* Cóż, w urzędzie nie byliśmy.
* Nieważne, urząd to głupstwo, najważniejsze jest to, jak sami to traktujecie. Ja ze swoim
żyłam siedemnaście lat ze stemplem w dowodzie i co? Obcy ludzie, on sobie, a ja sobie. Co
prawda był dobrym ojcem, więc znosiłam go dla dobra córki. Timur został aresztowany?
* Tak, oskarżają go o zamordowanie kobiety... * Podrapałam się w nos, rozważając, jakby to
najdelikatniej wyrazić, ale Lidia mnie uprzedziła:
* Byłej kochanki mojego męża? * Wiedziała pani?
* Oczywiście, nie krępował się zbytnio. Ale przecież Ti*mur jej nie zabił?
* Mam nadzieję, że nie. Niektórzy myślą, że dziewczyna mogła coś wiedzieć o zabójstwie
pani męża.
* Nie przypuszczam. Dostał świra na punkcie tej dziewczyny, aż się dziwiłam * nigdy bym
nie przypuszczała, że jest zdolny do tak wielkich uczuć. Nawet gdy kupił jej mieszkanie, nie
bardzo wierzyłam, że zostawi rodzinę. Już przedtem miał różne baby... ta utrzymała się
najdłużej. Ale nawet jej by się nie zwierzał, nie ten charakter.
* A z panią rozmawiał o swoich sprawach?
* Nigdy. Ja też nigdy nie interesowałam się jego sprawami i tak powiedziałam na milicji.
Mam własny salon piękności i na szczęście jego pieniądze nie były mi potrzebne.
* To znaczy, że nie ma pani żadnych podejrzeń co do tego, komu mogła być na rękę jego
śmierć?
* Nie. * Pokręciła głową, spojrzała na mnie uważnie i dodała: * Oczywiście docierały do
mnie plotki, że naraził się Tagajewowi. Ale to bzdura.
Szczerze powiedziawszy, to oświadczenie zdumiało mnie, zwłaszcza biorąc pod uwagę jej
wcześniejszą deklarację, że nie interesowała się sprawami męża.
* Olu... * Uśmiechnęła się. * Przecież trochę o pani słyszałam. Timur jest w więzieniu, a
pani... pani chce mu pomóc. Ja również chciałabym mu pomóc * bo jestem absolutnie pewna,
że on nie ma nic wspólnego ze śmiercią mojego męża.
* Na czym opiera pani to przekonanie?
* Przede wszystkim mój mąż bardzo szanował Timura. Nie bał się, lecz szanował. Widzi
pani, on należał do ludzi, którzy niewiele osób szanują, ale jeśli już... Nie wierzę,
że mógłby wystąpić przeciwko Timurowi. Rozumie pani? A Tagajew nie jest człowiekiem,
który zabija ot, tak. To po pierwsze. A po drugie, Timur był u mnie, długo rozmawialiśmy i
mogę powiedzieć, że śmierć Miszy wzbudziła jego gorycz i zdumienie, jeśli można się tak
wyrazić.
* Tagajew był u pani po śmierci pani męża?
* Tak, nazajutrz. Raczej nie przyszedłby do mnie, gdyby faktycznie miał coś wspólnego ze
śmiercią Miszy, prawda? Rozumiem, że pani również niewiele wie o jego sprawach?
* Timur nie należy do osób gadatliwych.
* Wyobrażam sobie. Prosił, żeby zachować naszą rozmowę w tajemnicy, ale teraz, gdy...
Rozumie pani? Nie powiedziałam nic na milicji, ponieważ chcę żyć spokojnie i nie mam

najmniejszej ochoty pakować się w cudze porachunki, zwłaszcza że to i tak nie zwróci mi
męża.
* Co powiedziała pani Timurowi?
* Że w przeddzień mąż bardzo się denerwował. I kilka razy do niego dzwonił.
* Do Timura?
* Tak. Bez przerwy wybierał numer, nie mógł się dodzwonić i denerwował się. Nawet
powiedział na głos: „Muszę pogadać z Timurem". To było w sobotę.
Gdy podała datę, przypomniałam sobie, że tego dnia wypoczywaliśmy w domku myśliwskim.
Wspaniałe miejsce, mające ogromną, zdaniem Timura, zaletę * zupełny brak zasięgu. Życie
to zabawna rzecz, niekończący się splot przypadków.
* Rano zadzwonił znowu i znów bez efektu. A potem zadzwonili do niego, na komórkę, ale
odebrałam, mąż był w toalecie. Dzwoniący nie przedstawił się, ale poznałam głos, dzwonił
Kowal, on i Misza znali się od lat i ja
też go dobrze znałam. Zwykle lubił ze mną pogawędzić, a wtedy nawet się nie przywitał.
Oddałam słuchawkę mężowi, nie słyszałam ich rozmowy, ale potem Misza wyszedł i już nie
wrócił * zastrzelili go na podwórku. Na milicji nie wspomniałam o tym telefonie, ale
Timurowi powiedziałam, i to chyba zrobiło na nim wrażenie. Myślę, nie, jestem pewna, że
zabójstwo mojego męża jest w jakiś sposób związane z Timurem, ale to nie Timur kazał go
zastrzelić. Przypuszczam, że mąż dowiedział się o czymś, o czym w żadnym wypadku nie
powinien był wiedzieć Timur. Dlatego tak zależało mu na tym, żeby się z nim skontaktować,
dlatego komuś zależało na tym, żeby go uciszyć. Potem pojawiła się plotka, że zastrzelono go
na polecenie Tagajewa * widać ktoś bardzo chciał, żeby wszyscy tak myśleli.
* Podejrzewa pani Kowala? * zapytałam.
Kobieta odchyliła się na oparcie krzesła, potarła ręce, a potem podniosła na mnie wzrok.
* Tak. I nie chodzi tylko o telefon. W końcu telefon jeszcze o niczym nie świadczy, a ja nie
mam i nie mogę mieć żadnych dowodów, ale... Pamiętam, jak Kowal zachowywał się na
pogrzebie. Wypytywał, zaglądał w oczy, trudno to oddać słowami, ale czuło się, że... I jakoś
tak mimochodem wspomniał o Timurze. Teraz nie pamiętam, co konkretnie powiedział, ale
można to było zrozumieć tylko w jeden sposób: chciał mi wmówić, że to Timur jest
wszystkiemu winien, rozumie pani? Powiedziałam o tym Timurowi, a on prosił, żeby nikomu
nie mówić ani słowa.
* Ciekawe. * Naprawdę byłam zaintrygowana.
* Myślę, że Timur chciał znaleźć zabójcę mojego męża *może dlatego trafił do tej
dziewczyny.
W tej kwestii miałam inne zdanie. Jeśli wierzyć barmanowi, w chwili zjawienia się w
mieszkaniu dziewczyny Timur był w takim stanie, gdy już się nie myśli. I pojechał do niej nie
po to, żeby zadawać pytania, ale z zupełnie innego powodu. Jednak ta wersja mimo wszystko
była interesująca.
* Przecież mówiła pani, że mąż raczej nie rozmawiał z nią o swoich sprawach, więc chyba nie
mogła o niczym wiedzieć...
* No... może coś jej jednak powiedział... W końcu nie łaziłam wszędzie za nim, nie wiem, o
czym oni tam rozmawiali.
* Mogę zadać kilka niemiłych dla pani pytań? * zapytałam.
* O tę dziewczynę? Proszę bardzo. Widziałam ją tylko raz, przypadkiem. Jechałam
samochodem, a oni wychodzili z restauracji. Zainteresowałam się, przyjrzałam * nic
szczególnego. Tyle że młoda, niewiele starsza od naszej Maszki. Faceci to jednak świnie.
* Była pani o niego zazdrosna?
* Nie. Od dawna nie interesował mnie jako mężczyzna, mam przyjaciela, jak Maszka skończy
szkołę, weźmiemy ślub. Michaił zawsze miał pełno bab, nie był wybredny, wystarczyło, że
była młoda. Zwykle żadna się długo nie utrzymała, a ja się nie interesowałam. Ale ta... Nastia

zdołała go jakoś przytrzymać... Nie uwierzy pani, ale on zupełnie dla niej zgłupiał. Dzwoniła
w środku nocy i dorosły facet leciał do niej na złamanie karku. Nawet nosił jej zdjęcie w
portfelu obok zdjęcia Maszki.
* Obrażało to panią?
* Budziło we mnie dziwne uczucia. Z jednej strony wstręt, a z drugiej... nawet mu
zazdrościłam. Nagle, ni z tego ni z owego, taka miłość...
* Jest pani pewna, że to była miłość?
* Z jego strony na pewno. No bo jak inaczej wyjaśnić jego zachowanie, te ciągłe szaleństwa?
Słyszała pani chyba o tej historii?
* Co pani ma na myśli? * Nie zrozumiałam.
* Naprawdę pani nie słyszała? Ta jego dziewczyna miała na boku faceta i mąż się o tym
dowiedział. Ona poważnie oberwała, podobno leżała w szpitalu, a potem jeszcze pół roku z
domu nie wychodziła. A jej przyjaciel... Krótko mówiąc, niefortunnie spadł z dachu, z
ósmego piętra. Podobno był utalentowanym malarzem... * Lidia westchnęła. * Nie wiem,
czego tu było więcej, miłości czy urażonej ambicji... Chyba mimo wszystko miłości. W końcu
jej przecież nie zostawił, woził ją na Malediwy, pewnie chciał zatrzeć winę. Z „Piramidy"
musiała odejść niemal od razu...
* Tańczyła w „Piramidzie"? *Jeśli można to nazwać tańcem.
* A skąd wie pani o tej historii z malarzem?
* Nawet w gazetach o tym pisali, ale nie podawali nazwisk. Podobno facet popełnił
samobójstwo, Romeo i Julia, tylko zamiast rodziców zły kochanek. W ogóle dużo mówiono,
znajomi szeptali, współczuli mi, a nieznajomi dzwonili, żeby otworzyć mi oczy. Świat jest
pełen życzliwych ludzi... * Lidia uśmiechnęła się. * Nikt nawet nie podejrzewał, jak bardzo
mi to było obojętne.
Czy aby na pewno? * zastanawiałam się, idąc do samochodu. To prawda, że kobieta miała
swój biznes, jest niezależna finansowo, ma nawet kochanka. Ale może nadal żyła w niej
uraza, że mąż kochał kogoś tak, jak nigdy nie kochał jej? Załóżmy, że to ona zamordowała
męża, a teraz niezgrabnie próbuje zwalić winę na kogoś innego. Swoją
drogą bardzo niebezpieczna zabawa. Poza tym zamordowanie dziewczyny dwa tygodnie po
śmierci męża jest raczej nietypowe, zwykle usuwa się rywalkę przed, a nie po. Ale jeśli Lidia
mówi prawdę, to znaczy, że wszystkie nasze poprzednie domysły nie są warte funta kłaków.
Mołczuna zabił któryś z gangsterów bez wiedzy Timura * i musiał mieć ku temu bardzo
poważny powód. Zatrzymałam się * przyszła mi do głowy interesująca myśl. Szestakow
zostaje zastrzelony w szpitalu przy bezpośrednim udziale Kislicy*na, należącego do
ugrupowania Szochina, który podlega niejakiemu Wali. Ta okoliczność w swoim czasie
nasunęła nam myśl, że Timur miał związek z pojawieniem się w naszym mieście kilera, który
miał sprzątnąć Dziadka. A jeśli wszystko wyglądało inaczej? Jeśli ktoś pragnął śmierci nie
Dziadka, lecz zupełnie innego człowieka? A Mołczun jakoś się o tym dowiedział, tylko nie
zdążył uprzedzić Timura.
Wówczas jasna staje się wyjątkowa tajemniczość całej sprawy i liczne niespójności.
Nietrudno zmusić któregoś z przyjaciół Timura do pracy przeciwko szefowi, biorąc pod
uwagę władzę Dziadka i jawną niechęć obu rywali. Jednak na wieść, że informacje
wypłynęły, zaczęli bić na alarm i zarzucili pomysł z kilerem, zdając sobie sprawę, że
niektórzy ludzie Tagajewa mogliby pomścić jego śmierć. Teraz Tagajew siedzi w więzieniu,
gdzie znacznie łatwiej jest się z nim policzyć. Tylko jedno nie pasowało do tego schematu:
Dziadek dał najwyższe zezwolenie na to, żebym się w tym wszystkim grzebała. No tak, ale co
innego mógł zrobić? Zabronić mi? Przecież i tak bym go nie posłuchała. Po prostu musiał
robić dobrą minę do złej gry.
Dziewczynę prawdopodobnie udusił kiler wynajęty do zabicia Timura. Chociaż dlaczego nie
załatwił Tagajewa,

obciążając winą pijaną dziewczynę? Pokłócili się i dziewczyna niechcący zadała mu trzy
ciosy nożem. Nie takie rzeczy się zdarzają...
* Nie, coś tu jest nie tak. * Westchnęłam.
* Myślisz tak intensywnie, że aż ci się włosy ruszają * usłyszałam, odwróciłam się i
zobaczyłam Stasa * siedział w kucki obok mojego samochodu i karmił Saszkę lodami. Saszka
mlaskał i wyglądał na obrzydliwie szczęśliwego.
* Mój pies rozpuścił się jak dziadowski bicz. * Pokiwałam głową z oburzeniem, wyjęłam
komórkę i wybrałam numer Wieszniakowa. * Artiom, Gawriłowa miała przyjaciela, malarza,
który rzekomo popełnił samobójstwo. Co to za historia?
* Niezbyt oryginalna * odparł. * Mołczun podejrzewał dziewczynę o zdradę i w efekcie
chłopak spadł z dachu.
* Rzeczywiście spadł czy ktoś mu pomógł?
* No jasne, że ktoś mu pomógł, ale nie udało się niczego udowodnić, więc stanęło na tym, że
to samobójstwo. Chłopak brał narkotyki i teoretycznie mógł wyjść na dach, żeby na przykład
polatać. Miał problemy z głową * gdyby było inaczej, nie związałby się z dziewczyną
Mołczuna.
* W takim razie skąd pewność, że ktoś mu pomógł?
* Niejasno wskazywały na to siniaki na całym ciele denata i hałas dobiegający z jego
mieszkania, który słyszeli sąsiedzi. Chociaż, znów czysto teoretycznie, hałasować mógł on
sam, jeśli miał halucynacje; siniaki też mógł sobie sam nabić.
* Mieszkał sam?
* Tak, matka zmarła, ojca, zdaje się, w ogóle nie było, w każdym razie w aktach sprawy nie
ma o nim ani słowa. Tak czy inaczej, z zabójstwem Gawriłowej raczej nie jest związany,
skoro zginął ponad dwa lata temu. Może ty
zdołasz powiązać te dwa wydarzenia, mnie na coś takiego brak fantazji.
* A coś ty taki zły?
* Zły, bo mnie dobijają. * Artiom był wyraźnie zrezygnowany. * Dla pewnych osób sprawa
Tagajewa już jest zamknięta, można ją przekazać do sądu choćby jutro.
* A kto tam jest taki wyrywny?
* Kiryłłow.
* Facet bardzo się spieszy.
* Byłoby dobrze, żebyśmy i my się pospieszyli i znaleźli jakiś punkt zaczepienia.
* Timur nadal milczy?
* Dlaczego milczy? Czasem mówi, nawet chętnie, tylko że z jego słów nie ma za grosz
pożytku. Chociaż na pewno ma jakieś przemyślenia na temat tego, co się teraz dzieje.
* On ci tak powiedział?
* Nie, wyczytałem to z jego wzroku. Poza tym martwi się o ciebie. To nawet powiedział, z
uśmieszkiem, ale wyraźnie. Czy mógłby pan, mówi, Artiomie Siergiejewiczu, poradzić
obywatelce Riazancewej, żeby nie pchała się do nie swoich spraw? Nieźle brzmi, co?
* Czy on sam w to wierzy?
* Oczywiście, że nie, i dlatego się martwi. A teraz bądź przyjacielem i powiedz, w co
zdążyłaś się wpakować?
* Na razie tylko się staram, ale mam już pewne pomysły.
* A nie mogłabyś przyjść z tymi pomysłami do mnie? * Artiom spoważniał.
* Najpierw chciałam je sprawdzić.
* Do kogo dzwoniłaś? * zapytał Staś, gdy skończyłam rozmowę.
* Do dobrego człowieka.
* Nie sądzisz, że byłoby rozsądnie, gdybyś informowała mnie na bieżąco? W końcu...
Poklepałam go po ramieniu i uśmiechnęłam się szeroko.

* Trzymam cię przy sobie tylko dlatego, że w przeciwnym razie tamci wyrywni chłoptasie
pokroiliby cię na kawałki, a mnie dręczyłoby sumienie i nawiedzały koszmary.
* Dobrze, już zrozumiałem, kto tu jest szefem * ucieszył się. * Nie powoduje mną ciekawość,
lecz obawa, że przypadkiem zepsuję twoje plany. Dlatego byłoby super, gdybyś o nich
wspomniała.
* Być może uchylę ci rąbka tajemnicy, ale nieco później. A teraz jedziemy.
* Dokąd?
*Jeszcze nie wiem, ale spróbuję się dowiedzieć. Znowu wyjęłam komórkę i wybrałam numer
Ałeksieja. *Jesteś dobrym człowiekiem i wiesz niemal wszystko *zaczęłam lizusowsko.
* Chcesz mnie zaprosić na piwo? * spytał wyjątkowo radośnie Aleksiej.
* Z przyjemnością, ale nie mam czasu. Powiedz mi, gdzie mogłabym się spotkać z Kowalem,
to znaczy z Walą?
Moje pytanie pogrążyło Aleksieja w głębokiej zadumie, w każdym razie w słuchawce
zapanowała cisza.
* Co to znaczy „spotkać"? * zapytał w końcu. * Chcesz mu zgodnie ze swoim zwyczajem
zadać kilka pytań?
* Tym razem tradycja zostanie naruszona, po prostu chcę na niego popatrzeć. Żadnych pytań.
* W takim razie to proste * odparł z powątpiewaniem Aleksiej; jego powątpiewanie odnosiło
się do mojego zapewnienia. * Wala ma salon samochodowy na Kuzniec*kiej, nazwy nie
pamiętam, ale nie sposób go nie zauważyć.
Lubi kręcić się po salonie, widocznie nie może usiedzieć w gabinecie.
* Pewnie, taki przedsiębiorczy człowiek.
* To jest jakoś związane z Timurem? Jestem pewien, że jego ludzie...
* Timur nie potrzebuje mojej pomocy * przerwałam mu. * Więc na jego ludzi nie mogę
liczyć.
* O cholera * wymamrotał. * Jak mogę ci pomóc? *Już mi pomogłeś * zapewniłam i
pożegnałam się.
* Co to za jeden ten Wala? * przemówił Staś. * I dlaczego chcesz się z nim spotkać?
* Wala... to po prostu Wala. A spotkać chcę się po to, żeby sprawdzić pewne moje domysły.
Staś wzruszył ramionami i utkwił wzrok w oknie.
Salon samochodowy nazywał się „Sputnik" i znalezienie go faktycznie nie było trudne. Do
piętrowego budynku przylegał ogrodzony plac, zastawiony samochodami. Zaparkowałam
przed łańcuchem zamykającym wjazd i wzięłam ze sobą Saszkę, żeby rozprostował łapy, a
Stasowi poradziłam, by zaczekał w samochodzie. Nie posłuchał mojej rady, wysiadł i zaczął
się rozglądać. Saszka wesoło dreptał przodem, od czasu do czasu sprawdzając, czy na pewno
idę za nim. Gdy weszliśmy do budynku, wzięłam go na ręce * nie wiadomo, jaki mają tu
stosunek do psów.
Zjawił się młody mężczyzna w garniturze. Pogratulowałam w duchu panu Kowalowi, salon
wyglądał bardzo solidnie, pracownicy również.
*Jak mogę pani pomóc? * zapytał facet i uśmiechnął się szeroko.
* Nie wiem * odparłam i też się uśmiechnęłam. Odpowiedź chyba mu się spodobała.
* Mimo wszystko spróbuję. Interesuje się pani samochodami?
* Tak, rozglądam się.
* Ma pani jakieś preferencje?
* Raczej złe nawyki, na przykład * szybka jazda.
I tak sobie gawędząc, szliśmy między bezkresnymi rzędami samochodów.
*Jaki ma pani teraz samochód? * zapytał facet.
* Ekskluzywny * usłyszeliśmy, ze środka sali szedł w naszą stronę mężczyzna w wieku
czterdziestu lat.

Czasy dresów, łańcuchów do pępka i ogolonych karków odeszły w przeszłość. Jednak nawet
bez tych atrybutów wystarczył jeden rzut oka, żeby zrozumieć, kogo ma się przed sobą.
Garnitur całkiem porządny, krawata brak * i słusznie, krawat i tak by nie pomógł. Ręce w
kieszeniach spodni, a twarz niczym wizytówka. Nieduże, głęboko osadzone oczy, szeroki,
spłaszczony nos, złamany co najmniej w dwóch miejscach, cienka linia warg... Ale
najważniejsze było spojrzenie, niewróżące nic dobrego tym, którzy z jakiegoś powodu nie
spodobali się panu Kowalowi. Ale ja mu się spodobałam, a w każdym razie chciał, żebym tak
myślała. Uśmiechał się szeroko i próbował patrzeć łagodnie, co słabo mu wychodziło, biedak
zwyczajnie nie był zdolny do takich spojrzeń. Na widok właściciela salonu młody chłopak
speszył się i nawet cofnął o krok.
* Witam * powiedział Kowal, podchodząc bliżej. * Naprawdę chce pani zmienić samochód?
* Zastanawiam się nad tym.
* A w czym problem? Przecież wózek jest chyba nowy?
* Żadnych problemów, po prostu mi się znudził.
* No proszę. * Pokręcił głową, przyglądając mi się. * Rzeczywiście, kobiety są strasznie
kapryśne, kto by was zrozumiał... Ale niełatwo będzie zastąpić czymś takie cacko. Może
mustang? * Zaprowadził mnie do stojącego nieopodal samochodu. * Jak się pani podoba?
* Całkiem niezły.
*Jak będzie pani chciała sprzedać swój wóz, znajdę kupca.
* Na razie nie ma pośpiechu.
* Tak? * Nadal się uśmiechał, ale w oczach pojawiła się czujność.
* Tak, Lwie Siergiejewiczu. Nie pomyliłam się?
* Myślałem, że pani nie pamięta. Timur poznał nas dawno temu, wstąpiła pani do
restauracji...
* Pamiętam.
* No tak...
* Imponujący salon. * Rozejrzałam się z podziwem. * Zapewne przynosi spore zyski.
*Nie narzekam.
* Tak właśnie myślałam. *Jest Audi TT...
* Dajmy spokój samochodom. * Machnęłam ręką. * Teraz nie mam do nich głowy.
*Jak tam sprawy Timura? * zapytał nagle, a ja się zdumiałam.
* Pan powinien wiedzieć lepiej.
* W jakim sensie?
* Przecież jesteście przyjaciółmi i chyba wspólnikami. Czyli powinien pan orientować się w
jego interesach.
Z niewiadomego względu bardzo mu się to nie spodobało, jego wzrok stał się podejrzliwy,
szybko odwrócił oczy.
* Oczywiście wiem, że Timur ma kłopoty, i ja... wszyscy staramy się mu pomóc...
* Nie wątpię, bo któż inny miałby pomóc człowiekowi w biedzie jak nie wierni przyjaciele.
Miło mi było pana spotkać.
Odwróciłam się i poszłam do wyjścia. Przy drzwiach obejrzałam się, Kowal ciągle na mnie
patrzył.
Staś oglądał samochody, gdy mnie zobaczył, podszedł.
* No i co?
* Porozmawiałam sobie z dobrym człowiekiem. * Wyglądasz na bardzo zadowoloną.
Powiedział coś
ciekawego?
* Zaproponował, że sprzeda mój samochód. * I to cię tak cieszy?
* Nie tylko to.

Wsiedliśmy do ferrari, zawróciłam i pojechałam prospektem. Jeśli się nie myliłam, pan Kowal
powinien się teraz zastanawiać, co za diabli mnie do niego przynieśli, a co najważniejsze * po
co, bo przecież wiadomo, że nie bez powodu. Jednym słowem, coś się musiało kryć za moją
wizytą... Miejmy nadzieję, że obiła mu się o uszy legenda o mojej zdolności docierania do
prawdy. Dlaczego legenda? Przedtem miałam fart, to może i teraz mi się poszczęści.
Kowal wie o moim farcie, w każdym razie powinien wiedzieć. Tagajew jest w więzieniu, a ja
nagle zjawiam się u niego i plotę bzdury. Człowiekowi skłonnemu do fantazjowania powinny
się nasunąć interesujące myśli. Im mniej informacji, tym chętniej się fantazjuje... Jeśli Kowal
miał coś na sumieniu, to powinien złapać się na haczyk.
* Hej, bohaterze * zwróciłam się do Stasa, który siedział skromnie obok mnie, drapiąc Saszkę
za uchem. * Nie chcesz wstąpić do hotelu?
* Po co? * zdumiał się.
* Teraz to twój dom. A może nie?
* Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.
*Jak chcesz. Być może zrobią to za mnie inni.
* Nie pojechałaś do tego typa bez powodu. Teraz spodziewasz się reakcji?
* Potencjalnej reakcji. No to jak, do hotelu?
* Przecież już jedni obiecali, że mnie zabiją... Raz kozie śmierć. Tak się chyba u was mówi?
* Mówi, mówi * burknęłam. * Czyli w hotelu siedzieć nie chcesz, a wyjeżdżać nie masz
zamiaru. Interesujący z ciebie facet.
* A z ciebie interesująca dziewczyna. W dodatku ładna. I uparta, prawda? Dlaczego chcesz
pomóc temu mafiosowi?
* Dlatego, że to nie on zabił tę dziewczynę.
* Skąd ta pewność? Jaki on jest? Potężny byk z ogolonym karkiem i tępą twarzą? I kogoś
takiego kochasz?
*Jestem starym wojakiem * wychrypiałam * i nie znam słów miłości.
* Nie chcesz mówić? Dobrze. Czego spodziewasz się po tym Kowalu?
* Reakcji.
* A może ten typ jest mądry i nie da się wciągnąć w pułapkę?
* Zobaczymy właśnie, jaki jest mądry.
* Nie pracujesz w milicji, z pracy cię zwolnili... Liczysz na wsparcie przyjaciół?
*Jeśli zdołają mi pomóc.
* Zdaje się, że takich jak ty nazywa się u was wariatami?
* Właśnie. Najwyższa pora, żebyś się zmył. * I co zrobisz sama?
* To samo co z tobą.
Prychnął i pokręcił głową. Po drodze wstąpiłam do Artioma, żeby dowiedzieć się kilku
rzeczy. O wizycie złożonej Kowalowi nie wspomniałam.
Wieszniakow wyjątkowo nie jęczał i był bardzo przedsiębiorczy. Co prawda nie wytrzymał i
pożalił się:
* Żeby choć jeden punkt zaczepienia...
* A co tam z Kolą z towarzystwa w „Witeziu"?
* Nic. W żadnym serwisie samochodowym nie ma odpowiedniego faceta.
* No i czy to nie jest punkt zaczepienia?
* Gdybym jeszcze wiedział, gdzie szukać tego Koli... Informatorzy milczą jak zaklęci, nikt
nic nie wie. Naprawdę pomyślałbym, że te dwie sprawy nie są ze sobą nijak powiązane.
* I co ci nie pozwala tak pomyśleć?
* Intuicja * burknął Wieszniakow. * I co się szczerzysz? Nie zawsze śpi, czasem coś
miauknie. Lalin też nic nie ma, co prawda udało się ustalić, że stosunkowo niedawno
Kisli*cyn był w Moskwie, gdzie spotkał się z Szestakowem. Szestakow nie miał ostatnio

żadnych nieprzyjemności, jeśli wierzyć tamtejszym glinom, i podobno w określonych kręgach
był człowiekiem szanowanym.
* To znaczy fakt, że był ogniwem łączącym kilera i miejscowych gangsterów, nie podlega
kwestii?
Wieszniakow skinął głową.
* To ugrupowanie, według pewnych danych, specjalizuje się właśnie w płatnych zabójstwach.
Jak myślisz, czy kiler ciągle tu jest?
* Myślę, że tak.
* I ja tak myślę * przyznał Artiom. * Ale zabójstwo dziewczyny nie wygląda na robotę kilera.
Wychodzi nam jakaś bzdura... Ale przecież powinien coś robić, w przeciwnym razie po co by
tu siedział?
* Przeczekuje * podsunęłam cenną myśl.
* A co sądzisz o tym typie, który się do ciebie przykleił?
* Nic dobrego. Albo idiota, albo ma w tym jakiś interes.
* Ufasz mu?
* Na trzech palcach jednej ręki mogę policzyć ludzi, którym ufam.
* Biografię ma czystą. Lalin go sprawdzał, a skoro jego ludzie niczego nie znaleźli, to
znaczy... A może nie znaczy? * Artiom się zasępił.
* Zobaczymy. Na razie chcę go mieć na oku.
* Olga * powiedział. * Jeśli kiler nie jest idiotą, to legendę ma opracowaną do perfekcji.
Słyszysz?
* Słyszę. A myślałeś, że trzymam go przy sobie dla kaprysu?
* O matko kochana, jeszcze nam tylko tego brakowało... W nocy nie mogę spać, w dzień
nerwy...
* Zażyj walerianę. Podejrzenia to tylko podejrzenia, a nasze w ogóle nie są niczym poparte.
Dobra, idę.
* Może przynajmniej dam ci chłopaków, żeby cię pilnowali?
* Dużo mi z tego przyjdzie * warknęłam. * Po co kiler miałby mnie zabijać? Nie widzę sensu.
Ale jeśli kręci się gdzieś obok, to znaczy, że ma w tym swój interes. No to spróbujemy
zobaczyć, co i jak. Lepiej znajdź Kolę.
* Lepiej...
* Co tam burczysz?
* Martwię się o ciebie.
* I tak nie mamy wyboru. Będziemy grać tak, jak się karty ułożą.
* Zobaczysz, doigrasz się. Tfu, tfu, co ja gadam, na psa urok...
* Może facet naprawdę jest idiotą? Mówi, że jestem piękna. Idiota jak nic.
* Właśnie, zabiją idiotę, a my będziemy mieli problem.
* Ale jeśli kiler ciągle jeszcze tu jest i chce się zorientować, co się dzieje, to nam to jest na
rękę. No, zmykam.
* Dokąd?
* Odwiedzę ludzi z listy. * Potrząsnęłam kartką, którą otrzymałam od Artioma. * A nuż będę
miała szczęście?
Na liście było sześć nazwisk * osoby bliskie zamordowanej. Oczywiście już je
przesłuchiwano i w protokołach zeznań nie było nic takiego, co mogłoby mnie zainteresować,
ale może na coś wpadnę? Dwie godziny później stało się jasne * po prostu tracę czas.
Obywatele chętnie ze mną rozmawiali, ale na pytanie „za jakie grzechy, ich zdaniem, mógł
ktoś zabić Gawriłową?" ze zdumieniem wzruszali ramionami. Dla nich wszystko było jasne:
tu jest ofiara, a tu, na kanapie, był morderca. A za co ją zabił?... A tak sobie, ludzie mówią, że
podobno był pijany. A potem zniżali głos i dawali do zrozumienia, że nieboszczka przyjaźniła
się z niebezpiecznymi ludźmi.

Nie udało mi się dotrzeć do matki Gawriłowej, leżała w szpitalu i nie pozwalano jej
niepokoić. Siostra Anastazji, Wika, początkowo nie chciała ze mną rozmawiać * uchyliła
drzwi i chmurnie spytała, czego chcę, a słysząc odpowiedź, usiłowała zamknąć mi je przed
nosem.
*Ja nic nie wiem...
Ale wtedy zza moich pleców wyłonił się Staś, który zgodnie z umową miał czekać na mnie w
samochodzie.
* Przepraszam * powiedział grzecznie * czy mógłbym dostać szklankę wody?
* Co? * stropiła się dziewczyna, zamrugała oczami, popatrzyła na Stasa i otworzyła drzwi
nieco szerzej. * Proszę, ja nikomu wody nie żałuję.
Wkrótce wróciła, podając Stasowi filiżankę.
* Bardzo pani dziękuję. Nazywam się Staś, a pani ma na imię Wiktoria, tak? A może lepiej
Wika?
* Tak właściwie to mama mówi na mnie Toszka, śmiesznie, prawda? Proszę, niech państwo
wejdą, dlaczego mamy stać w drzwiach... Tylko że ja nic nowego nie powiem, rzadko
widywałam się z siostrą.
Weszliśmy do salonu, gdzie z trudem mieściła się szafa, kanapa i fotel, telewizor na szafce, w
której drzwiczki wisiały na jednym zawiasie. Naprzeciwko była maleńka sypialnia, w której
stało łóżko dziecięce, jednak nic poza tym nie wskazywało na obecność dziecka w
mieszkaniu.
* Niech państwo usiądą. * Wika pokazała wysiedzianą kanapę. * Przepraszam, ale niczym
poza wodą nie mogę państwa poczęstować.
* Proszę nie robić sobie kłopotu * powiedział Staś i od razu zapytał: * Mieszka pani sama?
* Teraz tak, córkę wzięła teściowa na kilka dni, mama w szpitalu, cały pogrzeb na mojej
głowie. Nie wiem, w co ręce włożyć. A mąż... mąż jest daleko, więc... * Wyjęła chusteczkę z
kieszeni fartucha i rozpłakała się. * Siedzi, ukradł samochód. Po jakie licho mu samochód? Po
pijanemu potrącił jakiegoś człowieka... A teraz Nastia... I o mamę się boję, ma chore serce, a
tu ciągle nerwy.
* Nastia była pani młodszą siostrą? * odezwałam się.
* O sześć lat. Widocznie tak musiało być... Nie dał nam Pan Bóg szczęścia. Mnie się życie
nie ułożyło, a Nastia...
* Dlaczego nie ułożyło? Jest pani młoda, może szczęście jest tuż obok?
* Może siedzi naprzeciwko? * dodałam.
* Właśnie * włączył się mój przystojny towarzysz. *Jest pani taka ładna... Jestem pewien, że
gdyby tylko pani zechciała, bez trudu mogłaby pani ułożyć sobie życie.
* Gdybym chciała. * Uśmiechnęła się ironicznie. *Nastia też tak często mówiła. I co? Leży w
kostnicy. Jej szczęście to szmatki i mieszkanie... A ja nie mam nawet tego.
* Kiedy poznała Mołczuna? * spytałam, gdy uznałam, że starczy już tych wstępów
lirycznych.
* Nie pamiętam dokładnie, ale chyba z pięć lat temu. Pracowała w „Piramidzie", chociaż co
to za praca... No i tam ją wypatrzył i zaczął zwracać na nią uwagę.
* Podobał jej się?
* Nie znosiła go. Po pierwsze, mógłby być jej ojcem, a po drugie, niby biznesmen, a w środku
i tak bandyta. Ale nie krzywdził jej, więc go tolerowała, takiego nie zostawisz. A potem
zaczęła się denerwować. Lata mijają, a on ani w tę, ani we w tę...
* W jakim sensie? * zdumiał się Staś.
* W takim, że ani jej nie zostawi, ani się z nią nie ożeni.
* Ale przecież go nie znosiła, więc po co jej taki mąż? Niedomyślność Stasa wprawiła Wikę
w zdumienie.

* No przecież trzeba jakoś żyć! Młodość nie trwa wiecznie, a co potem? A on z jednej strony
nie zamierzał zostawić żony, a z drugiej trzymał Nastię pod kluczem.
* Był chorobliwie zazdrosny czy Nastia dała mu powód?
* Zakochała się * przyznała Wika. * Poznała fajnego chłopaka, malarza, nazywał się
Suszkow. Chcieli się pobrać, ale gdzie tam! Nawet spotykali się w tajemnicy. A on miał
poważne zamiary, przedstawił Nastię swojemu ojcu, namawiał, żeby zostawiła tego... I Nastia
powiedziała Mołczunowi: tak i tak, poznałam mężczyznę, ty nie zamierzasz zostawić żony, a
chłopak chce się ze mną żenić. Głupia, czy tak się rozmawia z bandytą? Ten jej malarz nie
pożył nawet dwóch dni, a ją Molczun wziął pod klucz. Już wcale nie miała życia, siedź tylko i
w okno patrz, jedyna rozrywka, jak ja do niej przyszłam albo mama. Cały czas płakała,
chciała uciec, wyjadę, mówiła, z tego przeklętego miasta. Ale nie wyjechała...
Ostatnia na liście figurowała Ałła Giennadijewna Tokmań. Zadzwoniłam do niej i pół
godziny później spotkałyśmy się w kawiarni na placu Soborowym. Ałła Giennadijewna *
wysoka, efektowna brunetka w jasnoczerwonej garsonce *zjawiła się z pięciominutowym
opóźnieniem. Staś i Saszka zamarli z zachwytu i przez jakiś czas nie dawali znaku życia. Gdy
wychodziliśmy z mieszkania siostry Anastazji Gawriłowej, pouczyłam surowo Stasa:
* Kto miał czekać w samochodzie?
* Zmęczyło mnie to nicnierobienie, nudziło mi się. Poza tym nie chcesz mi nic wyjaśnić,
niczego opowiedzieć, więc próbuję sam coś zrozumieć.
Wzruszyłam ramionami i uznałam, że nie stanie się nic złego, jeśli będzie mi towarzyszył. W
dodatku był z niego
wyraźny pożytek: sądząc z zachowania Wiki, umiał oczarowywać kobiety * no to niech
oczarowuje. Dlatego właśnie siedział teraz w kawiarni obok mnie.
* Pani Olga? * zapytała Ałła, podchodząc do stolika.
* A ja mam na imię Staś * przedstawił się uprzejmie mój towarzysz.
* Bardzo mi miło. * Skinęła obojętnie głową, ale mimo wszystko dłużej zatrzymała na nim
wzrok, Staś uśmiechnął się szeroko. * Zajmuje się pani tym zabójstwem? * Od razu przeszła
do rzeczy, siadając i zakładając nogę na nogę. * Idiotyczna historia.
* Dlaczego idiotyczna? * zapytałam.
* Dlatego. Tagajew jej nie zabił.
* Skąd ta pewność?
Popatrzyła na mnie z uśmieszkiem.
* Znam dobrze Timura, nawet bardzo dobrze. Jaki był sens zabijać tę idiotkę? A nawet gdyby
był jakiś sens, to proszę mi wierzyć, Timur pozbyłby się jej, nie pakując się w takie kłopoty.
* Ale się wpakował.
* Właśnie dlatego mówię, że to idiotyczna historia. *Jeśli dobrze zrozumiałam, uważa pani,
że...
* Pomyślałabym * przerwała mi * że do mieszkania wpadli złodzieje, którzy nie mieli
pojęcia, kim jest Tagajew, ale podobno nic nie zginęło. Myślę, że zabił ją jakiś świr, po prostu
dlatego, że jest psychopatą. Innego wyjaśnienia nie ma.
Przyjrzałam się jej uważnie i pomyślałam nagle: dlaczego nie? Szukamy tutaj związku,
ponieważ wydaje się oczywisty: przyjaciółka niedawno zastrzelonego bandyty została
uduszona we własnym mieszkaniu * czyli po prostu bandyckie porachunki. A jeśli nie?
* Przyjaźniła się pani z Gawriłową? * zapytałam.
*Jak by to pani powiedzieć... Pracowałyśmy razem w „Piramidzie". Teraz mam własną
kawiarnię, zapraszam, spodobałoby się pani, jest muzyka na żywo... Niedaleko stąd, na
prospekcie, nazywa się „Wiatr przygód". Ale to przecież panią nie obchodzi. * Uśmiechnęła
się znowu. * Nie przepadałam za Nastią. Chciwa idiotka, w dodatku narkomanka.
* Gawriłową? * zapytałam zdumiona. W aktach Artioma nie było nic podobnego.

* Gawriłową * potaknęła Ałła. * Myśli pani, że Miszka trzymał ją pod kluczem dla kaprysu?
Przecież ona staczała się po równi pochyłej, z morfiny na heroinę. Urządził jej w domu
odwyk. Życie to zagadkowa sprawa... Taki facet jak Mołczun nagle zakochał się w nic
niewartej kretynce. Niań*czył ją jak małe dziecko, próbował zrobić z niej człowieka. Tylko
że wszystko na próżno.
* Może go nie kochała? * zauważyłam.
*Jasne, że nie. Nikogo nie kochała, chyba że forsę, bo narkotyków nie dają za darmo.
Ciągnęło ją na śmietnik i drogie szmaty czy mieszkanie nie mogły tego zmienić.
* A co to za historia z tym malarzem?
* Historia z malarzem jedynie potwierdza moje słowa. Załatwiła porządnego człowieka,
najpierw wciągnęła go w narkotyki, a potem w ogóle...
* Sądzi pani, że faktycznie popełnił samobójstwo?
* Nie wiem, różnie ludzie mówili. Jednak narkotyki kosztują, a on był utalentowany, ale
groszem nie śmierdział. Mołczun nie dawał Nastii pieniędzy, świetnie wiedział, na co by
poszły, więc myślę, że malarz siedział w długach po uszy. Miał nawet zamiar sprzedać
mieszkanie, Nastia szukała
kupców, mnie pytała, lada dzień mógł się znaleźć na ulicy. Ale...
* Kredytodawcy rzadko zabijają swoich dłużników, wolą odzyskać pieniądze.
* Nie wiem, może to faktycznie sprawka Mołczuna, ale osobiście bardzo w to wątpię.
Chłopak zginął, Mołczun zmusił Nastię do leczenia, a ona z narkotyków przeszła na wódkę.
Gdy Mołczuna zamordowali, niemal nie wychodziła z „Piramidy". Mam tam koleżanki,
czasem do siebie dzwonimy. Timur jej nie zabił * powiedziała z mocą. * To bzdura. Gliny tak
mówią, bo nie chce im się tyłka ruszyć i szukać prawdziwego zabójcy. A pani powinna go
poszukać, w końcu Tagajew nie jest dla pani obcym człowiekiem. Prawda? * Popatrzyła na
mnie, ale bez złośliwości, raczej surowo.
* Uważa go pani za swojego przyjaciela? * wtrącił się Staś, choć nikt nie prosił, żeby otwierał
gębę.
* Przyjaciela? * Zmrużyła oczy. * Nie, nie uważam go za przyjaciela. * Spojrzała na mnie
bardzo wymownie, wstała i nie żegnając się, wyszła.
* Przepraszam * wymamrotał Staś.
* Nie ma sprawy * rzuciłam litościwie. * Następnym razem siedź cicho.
* Chciałem tylko zauważyć, że powszechnie wiadomo, iż mafiosi nie są skłonni do
monogamii i taka dziewczyna jak ty...
*Jak będziesz mnie dręczył, wrócisz do hotelu * przerwałam mu. Staś umilkł, a ja mogłam
napić się kawy w ciszy i spokoju.
Informacje, które udało mi się uzyskać, zupełnie do siebie nie pasowały. Z jednej strony
ofiara miłości mafiosa, z drugiej staczająca się narkomanka. Załóżmy, że
prawda leży gdzieś pośrodku, tylko co mi to daje? Nagle przypomniałam sobie wyraz twarzy
Ałly i skrzywiłam się zirytowana. No cóż, trzeba przyznać, że Tagajew ma niezły gust i zdaje
się, że dziewczyna nadal go kocha. Ciekawe, czy jej przemiana z tancerki we właścicielkę
kawiarni dokonała się przy jego pomocy? Zresztą to nie moja sprawa.
Zadzwoniłam do Artioma i poprosiłam o sprawdzenie wiadomości o ewentualnym nałogu
denatki, nie bardzo wiedząc, po co mi te informacje. Idąc do samochodu, zastanawiałam się,
czy to, że Timur jest zamieszany w morderstwo, jest dziełem przypadku, czy to starannie
zaplanowana akcja. Ałła ma rację, w tej sprawie jest mnóstwo niezgodności, jeśli oczywiście
odrzucimy wersję, że Timur faktycznie zamordował dziewczynę w pijackim amoku. Kiedyś
miałam okazję być świadkiem jego wybuchu gniewu; do morderstwa nie doszło, ale pozostały
niezatarte wrażenia. Tamtej nocy był rozdrażniony, możliwe, że nawet więcej niż
rozdrażniony, i przeżywał hmm... silne negatywne uczucia do kobiet. Na dodatek był
kompletnie pijany, dziewczyna mogła go nieświadomie sprowokować...

Z pasją kopnęłam koło swojego samochodu. Może Timur nie chce, żebym brała udział w tym
śledztwie właśnie dlatego, bym nie poznała tej nieciekawej prawdy? Idiotyzm. Nie, nie chcę,
żeby okazało się, że to on jest mordercą. Bardzo nie chcę. Załóżmy, że to jednak czyjeś
sprytne posunięcie... albo idiotyczne zagranie, jak wyraziła się Ałła. A dlaczego idiotyczne,
skoro Tagajew trafił do więzienia? Być może to właśnie był cel. I fakt, że całe przestępstwo
wygląda tak kretyńsko, jest jak najbardziej na rękę zleceniodawcy.
* Może jednak otworzysz samochód? * usłyszałam. Otworzyłam, Staś wsiadł i spytał z
troską: * Przejęłaś się tym, co powiedziała?
* Co? Aa, nie. Sam wspomniałeś, że nie należy spodziewać się monogamii po mafiosie.
* Cieszę się.
* Z czego?
* Twój stosunek do tej sytuacji świadczy o tym, że mafioso jest ci obojętny.
* Po prostu nie jestem zazdrosna.
* Bzdura. Gdy człowiek naprawdę kocha, jest zazdrosny nawet o promienie słońca.
* lak to? * zdumiałam się.
* Że to one, a nie moje ręce dotykają twojej twarzy. * Staś się uśmiechnął. * Jak widzisz,
jestem romantykiem.
*Jesteś idiotą, a nie romantykiem, zlituj się, rany boskie. * Pokręciłam głową i w końcu
ruszyłam z miejsca.
Ku mojemu zdziwieniu Staś wcale się nie obraził za „idiotę" i paplał w najlepsze:
* Wiesz, praca śledczego ma swoje plusy. Ciągle dowiadujesz się czegoś nowego...
* Tak, kontaktujesz z ludźmi, dużo przebywasz na świeżym powietrzu...
Zaśmiał się i zapytał:
* Gdzie się tego nauczyłaś?
* Czego?
*No... zadawania pytań i w ogóle... Wychodzi ci to jak wytrawnemu śledczemu.
* Pochlebiasz mi.
* Nie, mówię poważnie. Jakie masz wykształcenie?
* Podstawowe.
* Pytam poważnie... No co, tak ci ciężko odpowiedzieć?
* Skończyłam prawo.
* W takim razie wszystko jasne... Pracowałaś w milicji? * Rok.
* A potem zostałaś asystentką?
* Tak, usunęli mnie z szeregów za inteligencję i bystrość. Zatrzymałam się przed
supermarketem, Staś zapytał:
* Dokąd idziemy?
* Do sklepu. Skończyło mi się jedzenie dla Saszki. *Jeśli będą mieli fasolę, to przygotuję
takie danie, że palce lizać.
* I jeszcze do tego potrafisz gotować? * Uśmiechnęłam się ironicznie.
* Mieszkam sam od siedemnastego roku życia, chcąc nie chcąc, musiałem się nauczyć. Nie
zapytasz, co ja skończyłem?
* Niespecjalnie mnie to interesuje. Jeśli jesteś porządnym człowiekiem, to co za różnica, co
skończyłeś, a jeśli jesteś bandytą, to i tak nie powiesz prawdy. A po co słuchać kłamstw?
* Podejrzewasz mnie? * spytał jakby urażony.
* A jak myślałeś?
* Myślałem, że świetnie wiesz, jakie uczucia mną kierują. Według ciebie, jeśli mężczyzna
chce pomóc kobiecie, która znalazła się w trudnej sytuacji...
* W trudnej sytuacji znalazłeś się ty. To ciebie obiecano poszlachtować, co ja mam z tym
wspólnego?

* Czasem trudno wyczuć, kiedy żartujesz, a kiedy mówisz poważnie. Ja osobiście widzę tę
sytuację w ten sposób: jesteś księżniczką, otoczoną przez złych wrogów, a ja * twoim
wiernym rycerzem.
* Słyszałam, że Polacy są strasznymi babiarzami, ale żeby głupcami...
*Jestem Litwinem.
* Też nie najlepiej.
Parsknął śmiechem i wskazał długi rząd słoików na regale.
*Jest fasola. Bierzemy?
Sprawunki zajęły nam sporo czasu. Saszka wszedł do wózka na zakupy i zerkał stamtąd
wesoło, wywołując uśmiechy klientów.
* Można tu płacić kartą? * zapytał Staś, gdy doszliśmy do kasy. Ciągle zgrywał dżentelmena i
koniecznie chciał zapłacić za wszystko sam. Wzięłam Saszkę na smycz i poszłam do wyjścia.
Przy kasach były tłumy, postanowiłam wyjść na dwór, żeby nie przeszkadzać. Saszka dreptał
w stronę samochodu i wtedy nagle zjawiło się dwóch facetów, którzy zdecydowanie ujęli
mnie pod ręce. Pomyślałam ze smutkiem, że sama' jestem sobie winna: skoro spodziewałam
się po kimś reakcji, to nie należało tracić czujności.
Oczywiście mogłam stawiać opór, na przykład tego po prawej stronie kopnąć w wiadome
miejsce; tylko że wtedy ten z lewej mógłby mnie również kopnąć w kilka miejsc. Poza tym
wiedziałam, że takie typy uwielbiają trenować strzelanie, używając w charakterze celu bardzo
szybkich przeciwników. Saszka, widząc, że dzieje się coś niezwykłego, zaczął ujadać,
próbował ugryźć jednego z krzywdzicieli w nogę, ten chciał go kopnąć, a ja wrzasnęłam:
* Zostaw mojego psa! * I to była ostatnia rzecz, jaką zdążyłam zrobić. Podsunięto mi pod nos
chusteczkę, poczułam zapach eteru i spokojnie obwisłam na rękach moich wrogów.
Powrót do świata żywych nie należał do najprzyjemniejszych. Tak naprawdę wcale nie
miałam ochoty odzyskiwać przytomności: świetnie wiedziałam, że nic dobrego mnie nie
czeka, a złego nie lubiłam. Ale zaniepokojona myślą
o Saszce czym prędzej otworzyłam oczy.
Okazało się, że leżę na kanapie w przestronnym pokoju bez okien. Przyjrzałam się i
zrozumiałam, że okna były, tylko z zamkniętymi okiennicami. Paliła się lampka, oświetlając
część kanapy i okrągły stół, na którym stała szklanka z wodą.
* Psie, jesteś tu? * zawołałam. Nikt nie odpowiedział
i zrobiło mi się smutno. Supermarket jest dość daleko od mojego domu, może Saszka zaginął?
* Bzdura * powiedziałam na głos, próbując się uspokoić. Taki genialny pies na pewno
znajdzie drogę do domu, poza tym w sklepie był Staś... Jednak te argumenty nie trafiały mi do
przekonania. Nawet jeśli znajdzie drogę, to co zrobi, skoro w mieszkaniu nikogo nie ma? A
jeśli chodzi o Stasa, to w ogóle nic nie wiadomo. Mogli go zabrać razem ze mną, dla
towarzystwa, a mogło się okazać, że był bliskim znajomym porywaczy.
Było mi wstyd za własną głupotę... Poruszyłam się, poczułam, że głowa pęka mi z bólu, i
wtedy drzwi otworzyły się i zobaczyłam jednego z porywaczy.
* Obudziłaś się? * zapytał.
* Gdzie jest mój pies?
* To coś nazywasz psem?
* Ty nazywasz siebie człowiekiem i nikt nie ma pretensji.
* Słuchaj, radziłbym ci zachowywać się trochę skromniej * powiedział facet, usiłując się nie
złościć. * Wszyscy znamy twoje wygłupy, ale to inna sytuacja. Łapiesz?
*Jeśli chodzi o sytuację * nie bardzo. Kim jesteście i czego ode mnie chcecie?
* Niczego * odparł i rozłożył ręce. * Posiedzisz tu trochę, odpoczniesz, a potem wrócisz do
miasta.
Aha, czyli jesteśmy za miastem...
* A ty będziesz tu odpoczywał razem ze mną?

* Nie ja jeden, więc nie próbuj żadnych sztuczek. Jak będziesz niegrzeczna, to cię zwiążemy
albo wsadzimy do piwnicy. Chcesz do piwnicy?
* Chcę herbaty.
* Tam stoi woda, pij.
* A w ogóle macie zamiar dać mi coś do jedzenia, czy mam sobie przypomnieć korzyści
płynące z głodówki?
* Dobra, chodź do kuchni * zezwolił po zastanowieniu. "Wstałam z trudem i powlokłam się
za nim.
W kuchni siedział bysior ze śmiesznie odstającymi uszami i pożerał kanapkę, którą śmiało
można było umieścić w Księdze Rekordów Guinnessa. Na mój widok zdumiał się i popatrzył
na kumpla.
* Mówi, że chce jeść * wyjaśnił ten, który mnie przyprowadził.
* Wytrzyma * odburknął byk.
* Radziłabym zatroszczyć się o moje zdrowie * powiedziałam uprzejmie, a moi strażnicy
wymienili spojrzenia. * Jeśli poskarżę się Timurowi, to przerobi was na kotlety dla mojego
psa.
* Tagajew jest w więzieniu i jeszcze nie wiadomo, czy stamtąd wyjdzie * zauważył złośliwie
bysior. Kumpel powstrzymał go wzrokiem, bysior odwrócił się i skoncentrował na kanapce.
* Poza tym * dorzucił mój konwojent * to właśnie Timur kazał cię tu potrzymać. Za bardzo
jesteś wyrywna.
To mogła być prawda. Timur nie chce, żebym pchała nos w jego sprawy, no i boi się o moje
bezpieczeństwo... Faktycznie mógł wpaść na pomysł trzymania mnie w zamknięciu przez
jakiś czas * z jednej strony nie przeszkadzam, z drugiej nie narażam się.
Ale równie dobrze na takie rozwiązanie mogli wpaść wrogowie Timura, których na pewno
ma. I jeśli potraktować to porwanie jako reakcję, na którą czekałam, to pewnie tak właśnie
jest.
* Kłamiesz * oświadczyłam, siadając przy stole.
* Gdzie kłamię? * zapytał czujnie facet.
* Że Timur kazał. Kazał ci twój pan i jak się do niego dobiorę, to mnie ta gnida na długo
popamięta. To on wsadził Timura do więzienia?
* Nawet nie wiem, o kim mówisz * zdenerwował się chłopak.
* A coś ty taki tępy?
* Pij herbatę i wynoś się stąd * rozzłościł się w końcu. Piłam herbatę w milczeniu, a faceci na
przemian wymieniali spojrzenia i zerkali na mnie.
* I długo mam tu siedzieć? * zapytałam.
* Zobaczymy.
* A co mamy zobaczyć?
* Wypiłaś już herbatę? Kanapkę zjadłaś? To idź stąd i odpoczywaj.
* Dobra * nie spierałam się i wróciłam do pokoju.
Gdy zamknęli drzwi, podeszłam do okien i upewniłam się, że są w nich kraty i ciężkie
okiennice. Uciec nie dam rady, komórkę mi zabrali, wprawdzie na stole leżała torebka
i było w niej sporo różnych śmieci, ale nic takiego, co mogłoby mi się przydać w tej sytuacji.
Skoro planują mnie tu trzymać, to znaczy, że coś się ma wydarzyć. Co? To zależy od tego,
kto mnie tu umieścił. Jeśli Timur, to powinnam tu siedzieć do chwili jego wyjścia z więzienia
* i liczyć, że stanie się to niedługo. Jeśli jednak Tagajew nie ma z tym nic wspólnego, to jest
nieco gorzej. Załóżmy, że Wali nie spodobała się moja wizyta i żebym nie wprowadzała
swoich korekt do jego planów, wysłał mnie na wypoczynek. Ale skoro on działa
samodzielnie, to znaczy, że nie obawia się Timura albo spodziewa wydarzenia, po którym nie
będzie już musiał się go obawiać.

* Trzeba się stąd wydostać * zawyrokowałam. Planując ucieczkę, nie wolno działać zbyt
pochopnie *
jeśli nie uda mi się za pierwszym razem, to drugiej okazji mogę już nie mieć, zechcą mnie
naprawdę związać. Podrapałam się po karku, potem po nosie, ale nie przyszło mi do głowy
nic mądrego, więc usiadłam na kanapie, dochodząc do wniosku, że lepiej oddawać się
rozmyślaniom z wygodami. Zerknęłam na zegarek. Gdzie jest teraz mój pies? Co robi?
Martwiłam się o niego znacznie bardziej niż o siebie.
Z kuchni nie dobiegał żaden dźwięk, ale minutę później usłyszałam odgłosy telewizora, ktoś
głośno kichnął.
* Na zdrowie. * Skrzywiłam się.
Nagle skrzypnęły drzwi, niezbyt głośno... Wytężyłam słuch.
* Sławka! * zawołał ktoś, chyba bysior. * To ty, Sławka? Sławka nie odpowiedział. Znowu
rozległo się skrzypnięcie
drzwi, jakby ktoś je szybko otworzył, potem dały się słyszeć odgłosy szamotaniny, głośny
krzyk i znowu zapadła cisza.
Mamy gości * pomyślałam, wstałam i podeszłam do drzwi.
Drzwi otworzyły się tuż przed moim. nosem * na progu stał Staś z wesołym uśmiechem na
ustach. Obaj moi strażnicy byli w kuchni, jeden leżał przy drzwiach, drugi siedział na
podłodze, oparty o ścianę. Sądząc z ich wyglądu, w najbliższym czasie nie należało się po
nich spodziewać zbytniej aktywności.
* Bohater * powiedziałam do Stasa.
* Pospieszyłem ci z pomocą.
* Naprawdę handlowałeś drewnem czy masz za sobą dwadzieścia lat specnazu?
* Jestem za młody * obraził się.
* A gdzie Saszka?
* W samochodzie.
* A samochód?
* Tu, w lesie, niedaleko. Ale to nie twój wózek, twój musiałem zostawić w mieście, za bardzo
rzuca się w oczy.
Kopnęłam leżącego chłopaka, żeby się przekonać, czy żyje, i westchnęłam.
* Opowiadaj.
* A co tu jest do opowiadania? * zdumiał się Staś. * Widziałem, jak ci dranie wepchnęli cię
do dżipa, wybiegłem ze sklepu, Saszka się miota, ciebie zabierają, co robić?
* Dzwonić na milicję * podsunęłam. * Nie przyszło ci to do głowy?
* Na milicję? Zanim by przyjechali, zanim zrobiliby przesłuchanie... Kluczyki od samochodu
miałaś ty, na szczęście jakiś facio podjechał bardzo porządnym wózldem, musiałem go na
chwilę pożyczyć. Masz w milicji sporo przyjaciół, mam nadzieję, że im wyjaśnisz, że
działałem w stanie afektu.
* Wyjaśnię * obiecałam, ze współczuciem zerkając na pokonanych wrogów. * Szkoda, że nie
da się z nimi pogadać... Jak myślisz, prędko się ockną?
* Nie sądzę. I lepiej wynośmy się stąd, bo jeszcze zjawią się inni goście.
Staś miał rację, nie należało kusić losu.
* Zmywamy się. * Skinęłam głową.
* Zwracam uwagę, że mają broń. Może weźmiemy na pamiątkę?
* Umiesz strzelać?
* Nie, nawet nie byłem w wojsku. Ale ty pracowałaś w milicji, powinnaś umieć.
* Kiepsko mnie uczyli * odparłam, ale wrzuciłam broń do torebki, tym idiotom nie była do
niczego potrzebna. Jeden z kolesiów miał moją komórkę * ale już rozładowaną. Wyszliśmy z
domu, w gęstniejącym mroku przed nami majaczył mur z potężną bramą.
* Będziemy musieli przejść górą * wyjaśnił Staś. * Nie udało mi się otworzyć bramy.

* No to przełazimy.
Staś nie tyle wszedł, ile wleciał na ogrodzenie, co świadczyło o jego świetnym przygotowaniu
fizycznym. Usiadł na górze i podał mi rękę, wdrapałam się nie bez trudu, on zeskoczył,
pomógł mi zejść, wziął mnie na ręce i ruszył w stronę szosy.
*Jeszcze się naderwiesz. * Zachichotałam.
* Muszę zacząć trenować, przez resztę życia będę nosił cię na rękach.
* Marzyciel.
* Naprawdę nie drgnęło ci serce na mój widok? * Zaśmiał się, stawiając mnie na ziemi.
* Do tej pory mi drży. Gdzie my właściwie jesteśmy? Rozejrzałam się. Wyglądało to na
jakieś letnisko. Przed
nami samotna latarnia, w oknach domów ciemno...
* Czterdzieści kilometrów od miasta * odparł Staś. * Na drogowskazie była nazwa
Radużnoje. Samochód stoi tam. * Wskazał kępę krzaków.
Saszka na mój widok bardzo się ucieszył.
* Mój biedny psie, wystraszyłeś się?
Wtulił nos w moją dłoń, polizał ją, z westchnieniem zajrzał mi w oczy.
* Uratowałem ciebie i twojego psa * oznajmił z zadowoleniem Staś. * Co robimy?
* Zmywamy się stąd, a potem zwrócimy właścicielowi samochodu jego własność. Człowiek
ma pewnie stan przedzawałowy.
* Byłem wobec niego szalenie uprzejmy.
* Nie sądzę, żeby to docenił.
Staś siadł za kierownicą, włączył silnik i ruszyliśmy piaszczystą drogą.
* Może wyjaśnisz mi, co się dzieje? * spytał niepewnie.
* Gwizdnąłeś cudzy samochód, oto, co się dzieje. To jest karalne. Masz komórkę?
* Komórkę mam, ale tu nie ma zasięgu. Musisz zaczekać, aż wyjedziemy na szosę.
Droga skręciła ostro, z naprzeciwka wyjechał wielki dżip, smagnął nas światłami reflektorów.
Minęliśmy się z trudem, Staś dodał gazu, a dżip wyhamował i zaczął szybko zawracać.
* Cholera * burknął Staś. * Zdaje się, że to właśnie nasi przyjaciele.
Chyba miał rację. Być może zdążyli mnie dostrzec w świetle reflektorów, a może po prostu
nie spodobał się im nieznajomy samochód, tak czy inaczej, postanowili nas dogonić.
Jedynie tuż obok wsi była w miarę porządna droga, potem skręcała w las i tam zaczęły się
wyboje. Ucieszyłam się, że Staś „pożyczył" dżipa, moim samochodem daleko byśmy nie
uciekli, a nawet w tym nie było to łatwe, na takiej drodze nie można rozwinąć dużej
prędkości. Pocieszało mnie tylko to, że faceci za nami mieli ten sam problem. Mieliśmy
niewielką przewagę, jednak odległość między samochodami zmniejszała się nieuchronnie.
* Nie zaczną strzelać? * zapytał z niepokojem Staś.
* A skąd ja mam wiedzieć? * zdumiałam się.
Po obu stronach drogi widniała szczelna ściana lasu.
* Musimy zostawić samochód * zawyrokował Staś, zerkając w lusterko. * Wtedy będziemy
mieli większe szansę ucieczki. * Nie byłam tego taka pewna, ale nie spierałam się. * Przed
nami zakręt * mówił dalej * jak skręcimy, przyhamuję. Wtedy wyskoczysz i pobiegniesz w
las.
Zerknęłam na Saszkę.
* Nawet nie próbuj szczekać * rozkazałam surowo i wzięłam go pod pachę.
Minęliśmy zakręt, Staś wyhamował, otworzyłam drzwi, wyskoczyłam z samochodu i
pognałam w krzaki. Bieganie nocą po lesie to ogólnie średnia przyjemność, a tutaj były takie
chaszcze, że można było sobie nogi połamać. Potknęłam się kilka razy, omal nie upadłam, ale
pędziłam przed siebie ile sił w nogach. Gdzieś obok trzeszczały krzaki, co znaczyło, że Staś
też wyskoczył z samochodu.

W pewnym momencie rozległ się charakterystyczny dźwięk, a potem ciemność rozdarł czyjś
wściekły ryk, składający się z samych przekleństw * chyba ścigający nas faceci w pełnym
pędzie władowali się w nasz samochód * nie zdążyli go zauważyć. Wrzucili wsteczny,
wykręcili i las oświetlił błysk świateł, ale reflektory świeciły na drugą stronę drogi * z
jakiegoś powodu im bardziej spodobała się prawa strona, a nam lewa. W samochodzie
siedziałam z prawej strony, może uznali, że pobiegnę w prawo...
Biegłam niemal na oślep i w efekcie wpadłam do rowu. Zjechałam po zboczu, cudem nie
łamiąc sobie karku, i rozpłaszczyłam się na ziemi. Saszka warknął groźnie.
* Nawet o tym nie myśl * ostrzegłam, a pies westchnął i ucichł. Siedziałam oparta plecami o
wilgotny pień zwalonego drzewa i zastanawiałam się, czy ci, którzy nas ścigają, wpadną na
pomysł, żeby ganiać za nami po lesie. Wtedy mogliby liczyć wyłącznie na łut szczęścia.
Zresztą ja też mogłam liczyć tylko na to, parów to całkiem niezła kryjówka, ale zbyt blisko
drogi, trzeba się stąd wynosić.
* Idziemy * szepnęłam do Saszki. * Mam dwa pistolety, jak zaczną się robić bezczelni, to
damy im pieprzu z papryką.
Chwyciłam gałąź, wydostałam się z parowu i rozejrzałam. Od strony drogi widać było
światło. Nie miałam ochoty zagłębiać się w las, w tych ciemnościach na pewno wkrótce
zabłądzę, a do szosy iść nie możemy: jeśli nie są idiotami, to odcięli nam drogę i tam właśnie
będą na nas czekać. Perspektywa włóczenia się po lesie do rana średnio mnie zachwycała, co
znaczyło, że należałoby iść wzdłuż drogi i czekać na świt, żeby nie stracić punktu
orientacyjnego.
* Gdybym jednak zabłądziła, ty znajdziesz drogę * powiedziałam Saszce. * W końcu jesteś
psem i masz znakomity węch. W każdym razie powinieneś mieć.
Saszka chłodno przyjął moje słowa.
Nagle usłyszałam cichy świst, potem drugi... To mógł być Staś, ale równie dobrze nasz
sprytny pościg. Ukryłam się pod krzakiem, usiłując nie dawać znaku życia. Świst rozległ się
jeszcze raz, tym razem tuż obok, Saszka zdenerwował się i spróbował wydostać z moich
silnych objęć. Wtedy obok drzewa naprzeciwko pojawiła się jakaś postać, Saszka wtulił nos
w mój policzek i szczeknął żałośnie, ale inteligentnie, czyli cicho.
* Olga! * zawołał szeptem Staś. Wstałam i podeszłam do niego.
* Nie spodziewałam się, że cię tu spotkam. * Uśmiechnęłam się sarkastycznie.
* Dlaczego?
* Znaleźć mnie w lesie, w takich ciemnościach, w dodatku wtedy, gdy usilnie udaję Indianina
na warcie...
* Zapomniałaś, że las to moje środowisko naturalne? * Ach no tak, przecież nim handlujesz.
No i co, masz
jakieś propozycje?
* Do szosy iść nie możemy.
* A gdzie możemy? Cholera, ciągle nie ma zasięgu...
* Najlepiej będzie zaczekać tu do rana. W ciemności tylko nabijemy sobie kilka guzów.
* Zimno. * Skuliłam się.
* Nie zamarzniemy. Przed nami powinna być wycinka, chodź, zobaczymy.
Wyszliśmy na leśną drogę, choć tak właściwie były to koleiny, wyjeżdżone przez traktor.
* Dokądś musi prowadzić * zauważył bez przekonania Staś. * Wolisz iść w lewo czy w
prawo?
* Po prawej jest szosa.
* W takim razie idziemy w lewo.
Poszliśmy. Staś wziął ode mnie Saszkę i teraz szło mi się znacznie lżej, wprawdzie jamnik
jest mały, ale dobrze odżywiony. Pies usadowił się wygodnie w obcych rękach i nawet
zamknął oczy.

* Faktycznie jest genialny * zauważył Staś. * Bałem się, że zacznie ujadać i zdradzi nas z
kretesem. Hej, psie, byłeś już kiedyś w takiej sytuacji?
* Nigdy nie ryzykuję życia ukochanej istoty.
* Myślałem, że twój ukochany nazywa się Timur.
* Saszka.
* Dziwne imię dla psa. Czemu go tak nazwałaś?
* A co cię to obchodzi?
* Po prostu jestem ciekaw. A co, to jakaś bardzo duża tajemnica? ,
* Nie ma żadnej tajemnicy * warknęłam, potykając się w ciemności o jakiś pniak. *
Podarował mi go pewien typ.
* I co?
* I nic. Nazwałam psa na jego cześć. Staś zaśmiał się.
* Interesujące. A gdzie jest teraz ten typ?
* Smaży się w piekle.
* W jakim sensie? * nie zrozumiał Staś.
* Dosłownym. Wierzysz w życie pozagrobowe?
* No... nie wiem.
*Ja też nie wiem. Ale jeśli istnieje, to teraz mój znajomy raduje diabły swoimi wrzaskami.
* A co, miał tak dużo grzechów?
* Mnóstwo.
* Ale był twoim przyjacielem?
*Jeszcze czego. Był bydlakiem, w dodatku wyjątkowym. I pozerem. Parszywy płatny
zabójca, który uznał, że nie ma sobie równych.
* Płatny zabójca? Ale ty masz znajomych.
* Prawda?
* Nie rozumiem * skoro byliście wrogami, to dlaczego podarował ci psa?
* Bo się pieprzyliśmy od przypadku do przypadku * wyjaśniłam, przechodząc nad zwalonym
drzewem. * I postanowił zrobić mi prezent.
* Nic nie rozumiem. Wiedziałaś, że on jest zabójcą, czy nie?
* Wszystko wiedziałam... Czegoś się przyczepił?
* Absolutnie niewiarygodna historia.
* Całkiem zwyczajna. Naraził się swoim szefom, zjawił się tutaj, poprosił mnie o pomoc.
Próbowałam mu pomóc, skoro już mamy wspólnego psa, ale...
* Wyśledzili go?
* Mówię przecież, że okazał się tanim pozerem. Cholerny superkiler, dał się zabić jak ostatni
frajer.
* Bardzo się tym przejęłaś? * spytał serdecznie Staś.
* Wcale nie. Poczułam się rozczarowana, nie lubię nieudaczników. Sama tkwię w gównie po
same uszy, no to ciągnie mnie do ludzi sukcesu.
* W takim razie twój Timur nie ma szans * przecież siedzi w więzieniu.
* Głupstwo. Znajdę mordercę dziewczyny, wypuszczą go i będziemy żyli długo i szczęśliwie.
* A prawie milicjant ci nie pasuje?
* Mówisz o sobie? Jesteś za przystojny, baby lgną do ciebie jak muchy do miodu, po co mi
takie stresy?
Staś roześmiał się.
* Wiesz co, jesteś niezwykłą kobietą.
* Ty też nie masz wszystkich klepek.
* Dlaczego?
* Pomyśl sam: niby prawie milicjant, a pakujesz się w gów*nianą historię zupełnie nie
wiadomo po co. Z głupoty.

* Mam w tym swój cel.
* Interesujące.
* Mówię poważnie. Podobasz mi się. Bardzo. * Wszystkim się podobam, tylko za mąż mnie
nikt nie
bierze. Jak do łóżka, to proszę bardzo, a jak do ołtarza, to wszyscy zarobieni i nie mogą. *Ja
mogę nawet do ołtarza.
* Z tobą nie pójdę, ty jesteś wariat. Zamiast wynieść się stąd z prochami babci, pakujesz się w
kłopoty. Pewnie masz w rodzinie samych wariatów, a ja chcę mieć dziecko. A jakie dziecko
miałabym z tobą?
* Mam wspaniałe drzewo genealogiczne * zaprotestował Staś. * Mówię poważnie. Sam nie
wiem, co mnie napadło. Całe życie chciałem zostać milionerem, tworzyłem plany,
pracowałem od rana do nocy. I nagle ni z tego, ni z owego zostałem milionerem. I okazało
się, że nie ma w tym nic dobrego. Wierzysz?
* Pewnie. Ciągle mnie to spotyka. Wyobrażam sobie, jakby to było dobrze, gdyby... a jak już
dostanę to, czego pragnę, okazuje się, że jest mi to do niczego niepotrzebne. A tobie podnosi
się poziom adrenaliny we krwi, spokojne życie jest dla ciebie niewskazane. Leżysz przy
basenie z kolejną ślicznotką i zdychasz z nudów. Prawda?
* Prawda * odpowiedział po chwili Staś.
* Zacznij uprawiać sporty ekstremalne. Na przykład skoki ze spadochronem.
* Głupota. Po co?
* Całe nasze życie to jedna wielka głupota, a po co, to pytanie do Pana Boga, on pewnie wie,
a ja nie mam pojęcia. Co to takiego? * Zatrzymałam się nagle. Droga przed nami rozszerzała
się i ujrzeliśmy coś jakby dach domu.
* Chyba wieś * odparł Staś. * Podejdziemy bliżej?
* Chodźmy.
Kiedyś faktycznie była to wieś, ale teraz zostały zaledwie trzy stare domy. Dwa z nich jeszcze
mogły uchodzić za zamieszkane, w każdym razie okna i drzwi były na swoim miejscu, ale
trzeci przemienił się w ruinę.
* Raczej nikt nie mieszka tu na stałe * oceniłam, oglądając przechylony płot. * A na
działkowców jeszcze za wcześnie. Chociaż zdarzają się entuzjaści... Sprawdź telefon.
* Nie ma zasięgu. Co robimy? Proponowałbym zanocować. Jutro możemy się rozejrzeć i
spróbować dostać do miasta. Tam jest łaźnia, jeśli będziemy mieli szczęście, to...
Mieliśmy. Na drzwiach łaźni nie było kłódki, jedynie drewniana zasuwa, i dostaliśmy się do
środka bez żadnych problemów. Może mieszkali tu sami uczciwi, a może ludzie nie mieli nic,
co można by ukraść. W łaźni panowała wilgoć, podłoga była przegniła, światła brak.
Zahaczyłam o coś po ciemku i na podłogę chlusnęła woda.
* Ostrożnie * powiedział Staś, łapiąc wiadro stojące na ławie. * Nawet nie musimy szukać
studni... Potwornie chce mi się pić.
Napiliśmy się i napoiliśmy Saszkę. Położyłam się na górnej półce, ułożyłam psa obok siebie i
zamknęłam oczy.
Dopiero teraz dotarło do mnie, jak strasznie zmęczył mnie ten marsz.
* Przejdę się i sprawdzę, czy jesteśmy tu sami, czy... * szepnął Staś i wyszedł, a ja
zamknęłam oczy.
Nie wiem, jak długo go nie było. Zdrzemnęłam się, dopiero gdy zaczął krzątać się na dole i
układać na ławie, podniosłam głowę.
* Nie ma żywego ducha * oznajmił. * Na drzwiach są kłódki. Dobranoc.
Nad ranem w nieogrzewanej łaźni zrobiło się zimno. Żałowałam, że zdjęłam adidasy, zmarzły
mi nogi i chłód szedł aż do piersi. Tuliłam się do Saszki, żałując, że jest taki mały.
* Zmarzłaś? * zapytał Staś.

Ze zdumieniem zobaczyłam, że nie śpi * leży z rękami pod głową i wpatruje się w sufit. *
Kurtka się zsunęła, bałem się ją poprawić, żeby cię nie obudzić.
Jego kurtka leżała w moich nogach. Naciągnęłam ją i wzdrygnęłam się.
* Olga * powiedział.
* Nie ma we mnie ani krzty romantyzmu * ostrzegłam. * Scena miłosna zostaje odwołana.
Jeśli zmarzłeś, weź kurtkę, dam sobie radę. A jak nie możesz spać, to policz do dziesięciu.
* Nie o to chodzi. Słyszysz świerszcza?
* Nie?... * odparłam i wytężyłam słuch.
* Życie to fajna sprawa.
* Idiota * wymruczałam, przekręcając się na bok.
Gdy otworzyłam oczy, Staś słodko spał, obejmując się rękami. Bolało mnie całe ciało *
przyzwyczajone do komfortu, reagowało niezadowoleniem na to spartańskie łoże.
Saszki nie było, uchylone drzwi łaźni pozwoliły mu się wyśliznąć.
* Co za wredne zwierzę. * Pokręciłam głową, z trudem usiadłam, spuściłam nogi, starając się
nie obudzić Stasa, i wtedy bardzo wyraźnie usłyszałam kroki.
Staś uniósł głowę i popatrzyliśmy na siebie. Siadł bezszelestnie na ławie i wtedy drzwi
otworzyły się i do łaźni, schylony wpół, wszedł Grigorij.
* Cześć * mruknął. Popatrzył na mnie, potem na Stasa i jego spojrzenie nieco złagodniało.
Nie wiem, czego się spodziewał, ale najwyraźniej ucieszyło go to, co zobaczył. Może dlatego,
że upragniona zdobycz jednak wpadła mu w ręce, a może był jeszcze inny powód: będzie
mógł z czystym sumieniem powiedzieć Timurowi, że zastał nas na różnych ławach, jak
uczciwych pionierów.
* Gdzie Saszka? * zapytałam i ziewnęłam, zasłaniając usta dłonią i wzdrygając się z zimna.
* Biega sobie * odparł Grigorij, rozejrzał się i usiadł na ławce przy drzwiach.
* Nie pytam, jak znaleźliście nas w łaźni * powiedziałam. * Za to należy się podziękowanie
Saszce. Ale czemu w ogóle was tu diabli przynieśli?
Nie żeby robiło mi to jakąś różnicę, ale ta wiedza mogła się, przydać na przyszłość. Z
jakiegoś powodu nie wątpiłam, że jakaś przyszłość jednak mnie czeka, co nie mogło nie
cieszyć, i razem z tą pewnością dojrzewała myśl, że podobna przygoda nie jest ostatnią w
moim życiu, więc nie od rzeczy będzie dowiedzieć się, jak w rekordowo krótkim czasie
znaleźć uciekinierów w lesie.
* Mam mapę tych okolic. * Grigorij wzruszył ramionami. * Samochód porzuciliście dziesięć
kilometrów od
wsi, do szosy nie pójdziecie, w nocy po lesie łażą tylko idioci, a w okolicy są raptem cztery
wsie, z czego jedna niezamieszkana.
*Jakie to proste * zdumiałam się. * Czyli mieliśmy pecha.
* Nie * prychnął Grigorij. * Jak widać, tamci faceci nie mieli mapy.
Popatrzyłam na niego, zaintrygowana tym oznajmieniem, a on pokazał na drzwi. * Wyjdźmy.
Włożyłam adidasy i zeskoczyłam z ławki.
* Rozumiesz, co tu się dzieje? * zainteresował się Staś, który wyglądał, jakby nic nie
rozumiał. Zresztą ja też niewiele.
* Zaraz się dowiemy * zapewniłam optymistycznie i wyszłam na dwór.
Trzech mężczyzn paliło papierosy, mrużąc oczy w porannym słońcu, zapowiadał się piękny
dzień. Samochód zostawili na brzegu wsi, dlatego nie usłyszeliśmy silnika. Saszka biegał
nieopodal, ciągnąc za sobą smycz. Trzeba go było przywiązać * pomyślałam poniewczasie i
bez pośpiechu podeszłam do mężczyzn.
* Timur uprzedził, że nie posłuchasz mądrych rad *zauważył z irytacją Grigorij, zerkając na
mnie z krzywym uśmieszkiem.
* I dlatego kazał trzymać mnie pod kluczem?

* Mylisz się. Ale nie miał nic przeciwko temu, żebyś sobie chwilę odpoczęła. Byliśmy pewni,
że nic ci nie zrobią.
* Mam rozumieć, że od początku nie spuszczaliście ze mnie oka?
*Jak mus, to mus * poskarżył się Grigorij. Dwóch jego kumpli uśmiechnęło się drwiąco,
wyrażając w ten sposób swój stosunek do moich poczynań.
* To znaczy, że widzieliście, jak wsadzili mnie do samochodu pod supermarketem?
* Tak. I odprowadziliśmy ich, żeby się dowiedzieć, gdzie cię szukać w razie czego. Ale wtedy
wtrącił się twój żwawy przyjaciel i omal wszystkiego nie zepsuł. Tamte typki mogły się
wkurzyć i ukręcić ci głowę.
* Ci faceci to zaufani ludzie Wali? * spytałam, dłubiąc w ziemi noskiem buta.
Mężczyźni ściągnęli brwi.
* Nie wtrącaj się do naszych spraw * rzucił Grigorij. * Sami damy sobie radę.
* To znaczy, że Wala miał dość bycia chłopcem na posyłki * nie ustępowałam. * I postanowił
zostać królem. A wy, jak rozumiem, szukacie kilera?
*Jeśli zdecydował się przyjąć zlecenie, to lepiej go znaleźć.
* Faktycznie jest taki dobry?
* Tak mówią * Grigorij rozłożył ręce.
* Dopóki Timur siedzi w więzieniu, jest bezpieczny * myślałam na głos. * Kiler miał się
zająć właśnie nim?
* Nie wtrącaj się do naszych spraw. * W głosie Grigorija pojawiła się łagodność, ale mnie to
nie oszukało.
* Może połączymy wysiłki? Wy potrzebujecie kilera, ja również.
* Po co?
* Chcę mu zadać kilka pytań. * Faceci uśmiechnęli się jeszcze szerzej. * Stawiam
dwadzieścia doków, że znajdę go wcześniej niż wy * powiedziałam wesoło.
* Lepiej byś zrobiła, gdybyś przestała się ludziom kręcić pod nogami * odezwał się barczysty
blondyn z sympatycznym dołeczkiem w podbródku.
*Jesteście przyjaciółmi Timura, ja też jestem jego przyjacielem, więc dlaczego nie
moglibyśmy olać ambicji i popracować razem?
Wymienili spojrzenia, ale nie zdążyli odpowiedzieć * z łaźni wyszedł Staś, przeciągnął się
rozkosznie i powiedział:
*Jaki piękny dzień...
* Widzę, że się zaprzyjaźniliście * zauważył kąśliwie Grigorij. * Skąd on się w ogóle wziął?
* Z Petersburga. Szuka grobu babci, a może kwatery dla siebie.
* Raczej to drugie. * Grigorij mrugnął wesoło, ale od razu spoważniał. * Nie odstępuje cię na
krok, przyczepił się jak rzep. Jesteś mu do czegoś potrzebna.
* Podobno to miłość od pierwszego wejrzenia. W każdym razie tak mówi.
* A co jeszcze mówi?
* Zadaje dużo pytań.
* Był w „Witeziu", tak?
* Tak.
* I przysiadł się do ciebie? Przypadek?
* Różnie w życiu bywa.
* Nie wiem jak tobie, ale mnie się takie przypadła nie podobają.
*Ja też ich nie lubię.
* Nie masz nic przeciwko temu, że sobie z nim pogadamy? * spytał łagodnie blondyn.
* Ależ proszę.
* O co właściwie chodzi? * odezwał się czujnie Staś.
* Nie podobasz się im. Mówią, że jesteś nader aktywny.
* Chodź, koleś, pogadamy * zaproponował Grigorij.

* Zabraliśmy tamtym facetom broń, miałam ją w torebce
* oznajmiłam i zawołałam Saszkę.
Staś spojrzał na nas ponuro, blondyn podszedł, wykręcił mu ręce, a trzeci facet szybko go
przeszukał.
* Czysto.
Wzięłam smycz do ręki i powiedziałam:
* Pogadajcie sobie, przez ten czas pospaceruję z Saszką.
* Stasa zaprowadzono do łaźni, a ja poleciłam Grigorijowi: * Nie przesadzajcie tam za
bardzo, jestem praworządną obywatelką i nie lubię trupów.
Z powagą skinął głową i poszedł do łaźni, a ja i Saszka szliśmy wzdłuż wsi.
* Nie przejmuj się * powiedziałam do psa. * Trochę go poobijają i tyle. Przy okazji przejaśni
mu się w głowie.
Byłam pewna, że nic z niego nie wyciągną, ale nie dzieliłam się z chłopakami swoją opinią, i
tak bym ich nie przekonała. Spacerowaliśmy z pół godziny, psu się to znudziło, mnie też.
Poza tym niepokoiłam się, czy chłopcy za bardzo się nie zapędzą. Wracając z gęstwiny,
zobaczyłam przed łaźnią blondyna. Gdy podeszłam, zjawiła się pozostała dwójka; zapalili
papierosy, obserwując mnie i psa.
* No i co?
* Partyzant. Nic nie wie, po prostu spodobała mu się dziewczyna.
Jednym słowem idiota. Interesujące * pomyślałam, a na głos powiedziałam:
* W „Witeziu" był facet, który siedział w towarzystwie młodych ludzi. Wydaje się bardzo
przyszłościowy, zwą go Kola, nic więcej nie wiadomo. Do tego towarzystwa dołączył dzień
wcześniej i zaprosił ich do „Witezia". No to co,
zjednoczymy wysiłki? Jak widzicie, ja do was z sercem na dłoni.
* Łapanie kilerów to nie jest robota dla bab * orzekł blondyn.
* Za to ja mam doświadczenie. A ty?
* Dobra, jedziemy do miasta * zadysponował Grigorij.
* On może chodzić? * Kiwnęłam głową w stronę łaźni.
* To twardy gość, do samochodu doczłapie.
Weszłam do łaźni: Staś siedział oparty o ścianę i wyglądał, jakby przeszedł niefortunne
spotkanie z koparką. Ale faktycznie był mocny * usłyszał skrzypnięcie drzwi, podniósł głowę
i uśmiechnął się.
* Jeśli nie możesz mówić, kiwnij głową. Będę wiedziała, że żyjesz * zaproponowałam.
* Wielkie dzięki * wykrztusił, z trudem poruszając rozbitymi wargami.
* Nie ma sprawy * odparłam, siadając na ławce obok niego. * Nawet zęby masz całe, więc o
co tu mieć pretensje.
Zaśmiał się niespodziewanie i pokręcił głową.
* A ty...
* Mów, mów, nie krępuj się. No co? Mniej mnie teraz kochasz? Pierwszymi końmi wracaj do
Petersburga. A jeszcze lepiej * na łono ojczyzny.
*Jak cię zostawię samą, to tak tu nawywijasz...
* A ty mi w tym przeszkodzisz? Przecież ostrzegałam cię: nie pchaj się tam, gdzie cię nie
proszą. Dasz radę wstać czy ci pomóc?
* Obejdę się. * Wstał z trudem, podszedł do wiadra i umył się, rozchlapując wodę. Wytarł
twarz dłońmi, przygładził włosy i zapytał: * Jak ci się podobam?
* Bohater. Idziemy.
* Chciałbym wiedzieć, za co ten brak łaski.
*Jesteś podejrzany. Za bardzo bojowy i zjawiłeś się w niewłaściwym momencie.
* Gdy dosiadałem się do ciebie w restauracji, nie miałaś na czole napisu: „Śmiertelne
niebezpieczeństwo". Ładna dziewczyna...

* Czyli przypadek?
* Oczywiście.
* Uwielbiam przypadki. Rusz się, ludzie czekają. Faceci już siedzieli w samochodzie.
Pomogłam Stasowi
włożyć kurtkę, na co nalegał blondyn, niespokojny o skórzane obicia siedzeń. Staś tylko
pokręcił głową i bez słowa odwrócił się do okna.
* Gdzie masz komórkę? * spytałam Stasa, gdy zobaczyłam pierwsze miejskie zabudowania.
* Zabrali mi.
Grigorij podał mi telefon.
* Też rozładowany. * Westchnęłam, oddając Stasowi.
* Weź mój * zaproponował Grigorij.
* Poczekam, aż dojadę do domu.
* A tego dokąd zawieźć? * spytał Grigorij, skręcając na światłach.
* Wyrzućmy go tutaj * zaproponował blondyn.
* Nie bądź okrutny * stanęłam w obronie skrzywdzonego. * Doszedłby najwyżej do
pierwszego gliniarza. Zawieź go do mnie, dam mu coś do przebrania.
Przywieźli nas pod sam dom. Wysiadłam, trzymając Sasz*kę pod pachą, za mną wygrzebał
się Staś.
* Na razie, bohaterze * rzucił wzgardliwie blondyn, nie wytrzymał i dodał: * Trzymaj się od
niej z daleka, bo nie wyjdziesz z tego żywy.
* Czy ktoś cię o coś pytał? * przerwał mu Grigorij, trzasnął drzwiami i dżip pojechał dalej.
* Czuj się jak u siebie w domu * powiedziałam, otwierając drzwi.
Saszka pobiegł do swoich misek, Staś zdjął buty, powiesił kurtkę i zapytał:
* Mogę wziąć prysznic?
* A poradzisz sobie?
* Chcesz mi pomóc? ,
* Nie, ale jeśli zemdlejesz pod prysznicem, to ja nie będę mogła się umyć.
Poszedł do łazienki, a ja do kuchni, żeby zrobić śniadanie i rozpieszczać Saszkę ciastem.
Staś wyszedł z łazienki w białym szlafroku Dziadka, usiadł na kanapie w salonie i zamknął
oczy. Obserwowałam go z kuchni, podeszłam i spytałam:
* Zjesz coś?
* Z chęcią.
Ale najpierw wzięłam prysznic, przebrałam się i znowu zajrzałam do salonu.
* Masz plastry opatrunkowe? * zapytał Staś.
* Mnóstwo.
Pogrzebałam w apteczce w łazience i wróciłam z kilkoma plastrami.
* Żebra całe?
* Nie wiem. Boli mnie całe ciało.
* Głupstwo.
Usiadłam na kanapie obok Stasa i zaczęłam opatrywać jego obitą twarz. Otworzył oczy i
ostrożnie pociągnął mnie za rękaw szlafroka.
* Znowu zebrało ci się na miłość? * zdumiałam się. * Gęba rozbita, a temu ciągle mało.
W zadumie przesunął dłonią po moim ramieniu, zsuwając szlafrok.
* Co to?
* Przecież widzisz.
* Skąd masz te blizny?
* A co cię to obchodzi? Nie możesz się uspokoić? Jakbyś był mądry, to już dawno kupiłbyś
bilet do Sankt Petersburga. Z twarzą już w porządku * powiedziałam, poprawiając szlafrok. *
Możemy zjeść śniadanie.

* Wiesz, wcale się na ciebie nie gniewam * oznajmił nagle. * Postąpiłaś słusznie... Masz
kłopoty, a tu nagle zjawiam się ja... To rzeczywiście budzi podejrzenia.
* Dzięki za zrozumienie.
* Pocałuj mnie * poprosił bardzo cicho, obejmując mnie w pasie.
* Z przyjemnością, ale... „Innemu jestem już oddana i wiecznie będę wierna mu". Za późno,
żeby się miotać.
Wstałam i odeszłam na bok, żeby nie kusić losu.
* Idziesz? Bo sama wszystko zjem.
* To nieprawda * powiedział Staś, idąc za mną do kuchni. * Takie kobiety jak ty nie należą
do nikogo.
* Aha, czyli jestem bogactwem narodowym. Innymi słowy, dziwką.
* Możesz mówić poważnie? * Skrzywił się.
* Mogę, ale niezbyt często. Bierz się do kanapek, a ja idę zadzwonić.
W tym samym momencie zadzwonił telefon, odebrałam i usłyszałam głos Wieszniakowa.
* Zjawiłaś się wreszcie? A dlaczego masz wyłączoną komórkę?
* Komórka omal nie pozostała w rękach bandytów. Ale nie wróciliśmy z pustymi rękami,
mamy dwa gnaty. Chcesz, to ci sprezentuję?
* Co ty pleciesz? * obraził się Wieszniakow.
Pokrótce opowiedziałam mu o swoich przygodach; Wieszniakow sapał gniewnie, w końcu
rzucił:
* Przecież mówiłem, że potrzebujesz ochrony. Siedź w domu * warknął. * Zaraz przyjadę z
Lalinem.
* Zaraz to nie, muszę zabrać swój wózek, stoi sierota przed supermarketem, jeśli jeszcze stoi.
Przyjedź za godzinkę. Kupię butelkę, muszę się odstresować.
Szybko zjadłam śniadanie, zadowolona, że Staś, zapchany kanapką, nic nie mówi.
* Znalazłam ci jakieś rzeczy, możesz się przebrać * poinformowałam go. * Wracaj do hotelu,
a potem rób, co chcesz.
* Przecież sama mówiłaś, że bez ciebie potną mnie na kawałki.
* A nie chcesz wyjechać?
* Muszę wypełnić wolę nieboszczki ciotki, bo nici z milionów.
* No to sobie tu siedź, pooglądajcie z Saszką telewizję. Nie otwieraj nikomu, w razie czego
dzwoń do Wieszniakowa, zapisałam ci numer.
Wezwałam taksówkę i pół godziny później byłam pod supermarketem. Mój samochód stal
tam, gdzie go zostawiłam, co bardzo mnie ucieszyło.
Gdy wróciłam do domu, Staś spał pod kocem przytulony do Saszki. Stanęłam obok,
wpatrując się w jego twarz.
* Wiem, że tu jesteś * powiedział, nie otwierając oczu.
* Wcale się nie kryłam.
* Przecież nie masz wobec niego żadnych zobowiązań.
* Wobec kogo?
* Swojego Timura.
* Owszem. Jeśli nie liczyć tego, że kilka razy ratował mi życie. Ale to przecież drobiazg.
* Nie kochasz go.
* A skąd ty możesz o tym wiedzieć? * zdumiałam się.
* Wiem. Wiem o tobie wszystko.
* Ciekawe skąd?
* Serce mi podpowiada.
* A moje milczy.
* Naprawdę? * Otworzył oczy, a ja się uśmiechnęłam.
* Moje serce jest w szkatułce, szkatułka leży w kufrze, a kufer zamknięty na siedem spustów.

* Kochałaś go?
* Kogo?
* Tego faceta, który zginął?
* Co za różnica? Kochałam, przestałam... Już go nie ma. Trochę popłakałam na jego grobie, a
potem dotarło do mnie, jakie miałam szczęście. Cokolwiek się dzieje, dzieje się dla naszego
dobra.
Wtedy rozległ się dzwonek do drzwi i musieliśmy przerwać tę zajmującą rozmowę.
Otworzyłam, na progu stali Wieszniakow i Lalin, obaj byli wyjątkowo niezadowoleni,
najwyraźniej ze mnie.
* Wejdźcie * zaproponowałam po radosnym powitaniu. * Tyle dobrego, że żyje * mruknął
Oleg, zauważył Stasa
i zapytał: * A to kto?
* Przybłąkał się.
Mężczyźni popatrzyli na siebie, ich niezadowolenie znacznie wzrosło. Poszliśmy do kuchni,
postawiłam na stole butelkę i przygotowałam zakąskę. Staś stanął w drzwiach z miłym
uśmiechem.
* Czego tu szukasz? * zapytałam nieuprzejmie. * Nie jesteś zaproszony na ten wieczór
kawalerski.
Staś wyszedł, a Lalin uśmiechnął się.
* Surowa z was pani, Olgo Siergiejewna.
* Facet nie budzi zaufania.
* To po co go ciągasz ze sobą? * odparował Oleg.
* Dzięki temu jestem spokojniejsza.
* Matko kochana, z tobą to można zwariować * zaczął od razu Wieszniakow. * W ogóle nie
myślisz o moim zdrowiu, a ja mam nadciśnienie.
* Nie pij tyle, a wszystko będzie dobrze.
* Co tu ma do rzeczy picie? * obraził sie Artiom. * Raz w tygodniu się człowiek napije, a i to
w pośpiechu i bez przyjemności.
* Znowu jęczy. * Machnęłam ręką. * Nalewaj.
Artiom wykonał polecenie, wznieśliśmy kieliszki i Oleg zaproponował toast:
* Za powodzenie, przyjaciele.
Napiliśmy się, Wieszniakow zjadł spory kawałek ryby i wymruczał:
* Opowiadaj ze szczegółami, kto, co i dlaczego.
Po raz drugi opowiedziałam o swoich przygodach. Mężczyźni słuchali w milczeniu, a gdy
skończyłam opowieść, Wieszniakow skinął Olegowi.
* I co powiesz?
* A co tu można powiedzieć? Wygląda na to, że nie zgadliśmy: kiler miał się zająć nie
Dziadkiem, lecz Tagajewem.
Ale znacznie bardziej interesuje mnie to, jaką rolę w tej sprawie odgrywa nasz pan
Kondratiew.
* Dziadek mógł się dogadać z Walą * czemu nie? Oczywiście nie sam, tylko przez ludzi...
Tagajew stał się dla niego niewygodny i postanowił zmienić wodza.
* Może i tak, a może... * Lalin się zasępił.
* Co może? * zdenerwował się Artiom. * Idiotyczny napad w „Witeziu" zorganizował
Łarionow, a to znaczy, że Dziadek w tym siedzi.
* Niekoniecznie * odparł Lalin po zastanowieniu.
* Uważasz, że Łarionow mógł działać samodzielnie? Czysto teoretycznie mógł się zwąchać z
Walą, ale tylko teoretycznie. Przecież na pewno rozumie, że w ten sposób zyskałby dwóch
potężnych wrogów. Z jednej strony Dziadek, który nie lubi samowolki, a z drugiej Tagajew,
który oleje jego wysokie stanowisko i przywali mu tak, że mu rogi odpadną.

* A mnie nie daje spokoju pewien fakt * powiedział w zadumie Oleg. * Po co w ogóle
zorganizowano ten napad?
* Kislicyn siedział razem z Szestakowem * zaczął wyliczać na palcach Artiom. * Szestakow
po zwolnieniu osiedlił się w Moskwie. Ugrupowanie przestępcze, do którego należał,
specjalizowało się w zabójstwach na zamówienie. Nie chcąc tutaj zwracać na siebie uwagi,
Wala zwrócił się do niego * w razie czego Kislicyna i Szestakowa będzie można poświęcić
bez żalu. Dziadek dowiaduje się od Olgi, że coś się szykuje, i wprowadza swoje zmiany. W
efekcie mamy napad, podczas którego kiler powinien był poczuć, że coś tu nie gra.
* Skoro Kislicyn znalazł się w toalecie z dziurą w głowie, to chyba poczuł * zauważyłam.
* Może zrobił to kiler, a może sam Wala, ze strachu. No, zabezpieczył się.
* A gdyby ci idioci zjawili się w barze trochę wcześniej? Jak według was potraktowałby to
kiler?
* Zacząłby podejrzewać, że go wrabiają.
* I tak zaczął * nie ustępowałam. * Przypominam zapo*minalskim: w chwili napadu Kislicyn
już był trupem.
* Ale Dziadek nie miał pewności, że wydarzenia potoczą się właśnie tak * wtrącił Lalin. *
Ponadto bardzo możliwe, że Kislicyna zastrzelił nie kiler, lecz ktoś z ludzi Tagajewa.
* To znaczy, że Timur wiedział o planach Wali? * zapytałam, przypominając sobie rozmowę
z wdową po Mołczu*nie; może faktycznie Timur zaczął coś podejrzewać.
* Tagajew miał kontakty. * Artiom wzruszył ramionami. * Mógł wiedzieć, co Szestakow
bredził w malignie, i wziąć ten fakt pod uwagę. A potem załatwili Kislicyna, żeby
pokrzyżować chłopakom szyki.
*Jeśli ludzie Timura szukają kilera, to znaczy, że przyjął zamówienie. A jeśli przyjął, to
znaczy, że całe to zamieszanie w barze nie zrobiło na nim najmniejszego wrażenia. Chociaż,
bardzo możliwe, że jest im potrzebny z innego powodu.
* Do udowodnienia udziału Wali w planowanym zabójstwie? * podsunął Artiom.
* Dlaczego nie? Żeby policzyć się z Walą, potrzebne są dowody jego winy, w przeciwnym
wypadku zaczęłaby się taka strzelanina, że ja dziękuję. Zakładamy, że kiler przyjął
zamówienie, bo inaczej po co siedziałby w mieście * podsumował Lalin.
* A może od dawna go tu nie ma? * zwątpiłam.
*Jest. Jeśli go szukają, to znaczy, że jest, oni mają niezły wywiad.
* A mnie nadal niepokoi pewna sprawa: z której strony siedzi w tym wszystkim Dziadek? *
wtrącił się Artiom. * Sądząc z tego, z jakim zapałem nasi ojcowie*dowódcy wpychają Timura
do więzienia, Dziadek nie miałby nic przeciwko temu, żeby się go pozbyć.
*Jedno z drugim nie ma nic wspólnego * zauważyłam.
* Załóżmy, że Wala wykonuje dyrektywy Dziadka, ale w takim razie po jakie licho
inscenizować napad w knajpie?
* Na przykład po to, żeby kiler mógł się spokojnie zmyć
* wyjaśnił Lalin. * Tak właściwie powinno tam być do diabła i trochę gliniarzy, a nie było ani
jednego * dodał i spojrzał gniewnie na Wieszniakowa.
* A co ja mam do tego? * obruszył się Artiom.
* Nic. Wy wszyscy...
* Dość * przerwałam. * Zachowujecie się jak dzieci.
* Trzeba zbadać związek między Walą i naszym Łarionowem * orzekł Lalin.
* Spróbuj. * Artiom skłonił się nie bez złośliwości.
* Nie wierzę, żeby Łarionow działał wbrew najwyższej instancji.
* Jest jeszcze jedna możliwość: Dziadek zrobił ruch na chybił trafił, chcąc pokrzyżować
komuś szyki.
* To dlaczego nie kopnął gliniarzy, żeby urządzili w „Witeziu" zasadzkę?

* Dlatego, że wtedy ludzie Wali mogliby się wycofać albo na widok ukochanej milicji
załatwić kilera. Wtedy nie zdołałby wziąć Wali za tyłek.
Przy całej fantastyczności tego pomysłu musiałam przyznać, że coś takiego jest możliwe i
bardzo w stylu Dziadka.
* A teraz Tagajewa trzymają w więzieniu, żeby kiler nie mógł się do niego dobrać.
* Tylko mi nie mów, że dziewczynę zabili dlatego, żeby na jakiś czas wyłączyć Timura z gry.
*Jeśli tak, to nie był to dobry pomysł. * Artiom uśmiechnął się cynicznie. * Śledztwo nadal
nie ma żadnych punktów zaczepienia, chyba że wyciągną nam zabójcę jak królika z cylindra.
* Potrzebuję kilera * oznajmiłam, patrząc na mężczyzn.
* Po co? * Artiom się skrzywił. * Niech go szukają kumple Tagajewa.
* I ty to mówisz? Miejsce przestępcy jest w więzieniu!
* A pewnie, będziemy utrzymywać darmozjadów. Przecież oni nie po to go szukają, żeby go
wziąć w braterskie objęcia. Zastrzelą go i po sprawie.
* A co najważniejsze, gliny nie będą musiały niczego robić.
* Kończcie tę gadkę. * Lalin machnął ręką. * Nie znasz naszej dziewczyny? Jak wbije sobie
coś do głowy... Poza tym jak chcesz go łapać? Masz jakieś pomysły?
* Pewnie, że nie ma * rzucił złośliwie Artiom.
* Dlatego was tu wezwałam * odgryzłam się.
* Najprościej byłoby stworzyć sytuację, w której on sam będzie chciał cię znaleźć *
powiedział Lalin, szarpiąc rudy wąs. * Ale to jest zarazem najbardziej niebezpieczne.
*Jeśli bodziecie mnie ubezpieczać...
* Nie * przerwał mi Artiom. * Czy ty w ogóle wiesz, o czym mówisz? Już na samą myśl
dostaję zgagi, przy was człowiek może śmiało spodziewać się przedwczesnego zgonu.
* Nie drzyj się * poprosiłam łagodnie. * Wali nie spodobała się moja wizyta * od razu zjawili
się jego chłopcy, a ja znalazłam się pod kluczem. A gdyby tak podrzucić mu myśl, że mam
coś na niego? Wtedy powinien się zakrzątnąć.
* Po prostu cię zlikwiduje bez żadnego kilera * rozzłościł się Artiom. * Wyśle swoich ludzi.
* No nie wiem * powiedział w zadumie Lalin. * Większość jego ludzi na pewno nic nie wie o
jego planach, są lojalni wobec Tagajewa. Wala może zaufać tylko kilku najbliższym osobom.
I jeśli uwierzy, że Olga coś na niego ma, nie zaryzykuje, jej reputacja jest świetnie znana. *
Lalin mrugnął do mnie i uśmiechnął się. * Najprawdopodobniej zwróci się do kilera.
* Zwariowaliście czy co? * Artiom rozłożył ręce. * Wiem, że ona jest wariatką, ale ty, Oleg,
jesteś rozsądnym facetem! Powariowali, chcą łapać kilera na żywca!
* Dobrze, mam inny pomysł: wsadź ją na piętnaście dni.
* Za co? * stropił się Artiom.
* Choćby za pijacką burdę. Wlejemy w nią butelkę wódki * ty będziesz trzymał, ja wleję.
Zrozum, z nami czy bez nas, ona i tak to zrobi. To już lepiej z nami.
* A jeśli... Czy wy rozumiecie... Nie rozumiecie! Wyleją mnie! Zresztą, do diabła z robotą!
Jak będziemy żyć, jeśli pochowamy tę idiotkę?
* Nie będziemy. Zastrzelimy się.
* Możesz mnie zamknąć od razu * powiedziałam złośliwie. * I wódka nie będzie ci
potrzebna. Mam w mieszkaniu dwa gnaty, mówiłam ci.
* A żebyś wiedziała, że cię zamknę. * Artiom już był wściekły, westchnął gorzko i pokręcił
głową. * Cholera, że
też ci idioci pozwolili jej uciec... Posiedziałaby sobie trochę w zamknięciu...
*Ja bym posiedziała, a ty nie mógłbyś sobie znaleźć miejsca.
* Teraz też nie mogę.
* Dam ci dwóch pewnych ludzi * powiedział poważnie Lalin. * I nie próbuj spotkać się z
Walą osobiście * zadzwonisz do niego i pogadasz przez telefon. Zażądaj od niego kilera w
zamian za pewne interesujące informacje. Żadnych konkretów, niech sobie zgaduje, co

zdołałaś wykopać. Nie przeciągaj rozmowy i w ogóle mów krótko, żeby się nie zorientował,
że blefujesz. Z domu wychodź tylko z ochroną, a w domu...
* Nie da rady. * Pokręciłam głową. * W domu zauważyliby twoich chłopaków, a ochrona nie
może rzucać się w oczy. Niech Wala myśli, że jestem przekonana, że on nie może nic zrobić i
na wszystko się zgadza. W przeciwnym razie zacznie podejrzewać, że to pułapka, i nasze
starania zdadzą się psu na budę.
* Masz broń? * zapytał Lalin.
* U Dziadka w sejfie.
* Ładne rzeczy * powiedział przeciągle Lalin.
* No i do licha z bronią. Jeszcze bym kogoś zabiła, a i tak mam tyle grzechów, co pcheł na
psie.
* Wy naprawdę zwariowaliście * wyjęczał Artiom. * Jeszcze się przypnij kajdankami do
kaloryfera, żeby kilerowi było wygodniej, da ci w łeb bez większego wysiłku.
Jeszcze przez chwilę jęczał, ale w końcu się uspokoił. Omówiliśmy dalsze działania i
napiliśmy się * jak oświadczył Artiom, bez przyjemności.
* Przy okazji * powiedział Wieszniakow, wkładając kurtkę. *Babka z domu naprzeciwko
tego apartamentowca, w którym zamordowano Gawriłową, podobno widziała coś na ścianie.
* Na jakiej ścianie? Tamtego domu?
* Właśnie o to chodzi. Ściana należy do mieszkania numer trzy, a nie numer cztery. Tam są
takie występy, no, jakby elementy dekoracyjne. Można wejść, jeśli człowiek umie to robić.
Ale ani w mieszkaniu numer cztery, ani w mieszkaniu numer trzy nie ma śladów włamania.
Sprawdziliśmy. Jeśli więc ktoś wszedł na balkon, to i tak nie zdołałby wejść do mieszkania,
balkon jest zabudowany. Poza tym kobieta widziała to coś już po zabójstwie, w dodatku nie
wie dokładnie, co to było, babka jest półślepa, mówi, że mógł to być kot.
* Zaczekaj, w mieszkaniu numer trzy nie ma właścicieli?
* Nie ma. Cała rodzina za granicą, klucze są u matki właściciela, wezwali ją, wszystko
sprawdzili, rzeczy na swoim miejscu, okna i drzwi zamknięte, żadnych śladów włamania *
powtórzył.
* Dom ma alarm?
* Nie, przecież jest portier. Teren ogrodzony, furtka zamknięta, pies biega, po co ci jeszcze
alarm? Może babce się coś przywidziało, a może to naprawdę był kot?
* Daj mi adres tej babci, porozmawiam z nią na wszelki wypadek. I zabierz broń. Aha,
jeszcze jedno, w lesie stoi samochód, pewnie właściciel odchodzi od zmysłów...
Staś w salonie oglądał telewizję w towarzystwie Saszki.
* Narada na wysokim szczeblu zakończona?
* Zakończona. Zawieźć cię do hotelu?
* Czy to konieczne?
* Może jeszcze chcesz tu zamieszkać? A co z babcią? Zajmij się prochami staruszki,
najwyższa pora, żeby wróciła do ojczyzny.
*Jedno drugiemu nie przeszkadza * zauważył filozoficznie i wzruszył ramionami. * Będę
zajmował się babcią, a mieszkał u ciebie.
* Nie sądzę, żeby ten pomysł spodobał się mojemu przyjacielowi.
* Przecież jest w więzieniu.
* Ale nie będzie tam siedział wiecznie. Ubieraj się.
Z ogromną niechęcią wstał i poszedł do łazienki, wrócił stamtąd w dżinsach i swetrze Timura,
które przygotowałam już wcześniej. Mam nadzieję, że Timur nie zauważy straty, rzeczy Stasa
nadawały się tylko do wyrzucenia.
* Naprawdę chcesz się mnie pozbyć? * zapytał smutno.
* Pozbywanie się zwykle wygląda inaczej, ja po prostu chcę zostać sama ze swoim psem.

Byłam absolutnie zdecydowana uwolnić się od niego. W zaistniałej sytuacji trzymanie go w
domu byłoby nie tylko głupie, ale i niebezpieczne, a mnie mimo wszystko zależy na życiu.
Staś nie protestował, pomachał Saszce ręką i powlókł się za mną do samochodu.
Zatrzymałam się pod jego hotelem. Staś wysiadł, rzucił chłodno: „Do widzenia", a ja
odparłam:
* Na razie.
Już miałam wyjechać z parkingu, gdy zauważyłam na rogu samochód, przy którym nudziło
się dwóch dresiarzy. Na mój widok ożywili się, jeden złapał za telefon, a drugi poszedł do
hotelu. Zauważyłam, że stanowisko obserwacyjne wybrali bardzo inteligentnie * obok
wejście
służbowe, a główne wejście bardzo dobrze widoczne. Zastanawiałam się, czy należy pomóc
Stasowi pozbyć się tych typów. Było jasne, że pilnują go z niejasnego na razie powodu. Może
są urażeni, a może liczą, że wydobędą z niego cenne informacje? Moim zdaniem nie posiadał
żadnych cennych informacji, za to ich ewentualna uraza była dla mnie zupełnie zrozumiała, a
nawet bardzo bliska. W końcu uznałam, że Staś świetnie poradzi sobie sam, dla niego to nic
nowego.
Z tą myślą przejechałam się po mieście i wróciłam do domu. Otworzyłam bramę garażu,
postawiłam samochód na miejsce i poszłam do salonu. Dwadzieścia minut później zadzwonił
Wieszniakow, a po kolejnych dziesięciu ja zadzwoniłam do Wali. Jego głos był surowy i
nieprzejednany.
* Lwie Siergiejewiczu * powiedziałam wyraźnie * mówi Riazancewa.
* Poznałem * odparł bez cienia uprzejmości.
* Potrzebuję kilera * palnęłam prosto z mostu. W słuchawce zapanowała cisza.
* Co? * usłyszałam w końcu. * Nie rozumiem...
* Niechże pan da spokój... Potrzebuję kilera na znak pańskiej przyjaźni, a w ramach rewanżu
za tę przysługę obiecuję zapomnieć o pewnych interesujących sprawach.
* Nie rozumiem, o czym pani mówi? * Podniósł głos, ale wyczułam, że świetnie rozumie.
* To nic * pocieszyłam go. * Ma pan czas, powiedzmy, do dwudziestej pierwszej. Proponuję
spotkać się w „Piramidzie" i dokonać wymiany.
* Niech pani zaczeka...
Nie czekając, odłożyłam słuchawkę i powędrowałam do kuchni zrobić obiad. Mniej więcej
godzinę później
zwróciłam uwagę na zagadkowe zachowanie Saszki. Stał pod schodami, prowadzącymi na
pierwsze piętro, zadarł głowę do góry i przyglądał się czemuś z zaciekawieniem. Muszę
powiedzieć, że moje mieszkanie zawsze mnie trochę drażniło, głównie ze względu na metraż.
Na pierwszym piętrze są dwie sypialnie; gdy aresztowano Timura, niemal nie wchodziłam na
górę, bo doszłam do wniosku, że nie mam tam co robić * w końcu spać mogę w salonie przed
telewizorem, co uwolni mnie od konieczności biegania po schodach. Ale nagłe
zainteresowanie Saszki piętrem zaintrygowało mnie. Mój pies nie cierpiał schodów, to
znaczy, wchodził na nie, kiedy musiał, ale schodzenie nie sprawiało mu przyjemności.
* No coś ty, psie? * spytałam, podchodząc bliżej.
Saszka popatrzył na mnie, potem na schody i wyniósł się na swój ulubiony fotel, a ja
zaczęłam ostrożnie wchodzić na pierwsze piętro, trzymając w ręku telefon. W tej chwili
sugestia Wieszniakowa, żeby mieć w domu broń, nie wydawała mi się już taka głupia.
Drzwi do sypialni były otwarte; sprawdziłam najpierw jedną, potem drugą, wyglądało na to,
że nic się tu nie zmieniło od mojej ostatniej bytności. Śladów włamania nie widać, cicho jak
w mogile.
Popatrzyłam na schody prowadzące na mansardę * bo w moim mieszkaniu była nawet
mansarda, pusta od chwili, w której tu zamieszkałam * nie potrafiłam znaleźć dla niej
zastosowania. Tagajew planował zrobić tam gabinet, bibliotekę i bilard, ale nie powiem, żeby

ten pomysł mnie zachwycił. Za bilardem ani ja, ani Timur specjalnie nie przepadaliśmy,
gabinet był nam do niczego niepotrzebny, a książek nie czytuję z zasady.
Mimo wszystko weszłam na górę i obejrzałam przestronne pomieszczenie z oszkloną loggią.
* Bezmyślne zwierzę * burknęłam, schodząc na dół. Sasz*ka nie mógł słyszeć moich słów,
ale gdy przechodziłam obok niego, odwrócił się niezadowolony.
Na obcego by szczekał * myślałam, parząc herbatę. * Ale kto powiedział, że kiler musi być
obcą osobą?
Dzwonek telefonu zabrzmiał niespodziewanie głośno. • Dzwoniła Ritka.
*Jeśli poszukuje mnie Dziadek, jestem niedostępna * uprzedziłam uczciwie.
* Ostatnio Dziadek w ogóle o tobie nie wspomina, aż dziwne. Co porabiasz?
* Strugam wariata.
* A chcesz zrobić dobry uczynek? *Jeśli niedrogo.
* Trzeba odebrać teściową ze szpitala, a ja nie mogę, przygotowuję się do narady. Mój idiota
znowu pije i rzecz jasna zapomniał o mamie. No to jak?
* Mów, z jakiego szpitala * odparłam.
Zapisałam nazwę oddziału i numer sali, i zaczęłam się zbierać. Chyba na razie nie ma się
czego bać, upłynęło zbyt mało czasu, żeby kiłer zdążył wejść do gry. Najprawdopodobniej
Wala zaczeka do dwudziestej pierwszej i niespodzianek powinnam spodziewać się podczas
jazdy do „Piramidy" albo w drodze powrotnej.
* Zostaniesz tutaj * poinformowałam Saszkę. * Teściowa Ritki nie lubi psów, to nerwowa
kobieta i nie należy jej denerwować.
Pojechałam do szpitala, po drodze dzwoniąc jeszcze do Wieszniakowa.
*Jak sądzisz... * zaczął, ale mu przerwałam.
* Nie sądzę. Zbyt wymyślne, to po pierwsze, poza tym czas...
* Czasem potrafią działać bardzo szybko.
* Skąd Wala miałby wiedzieć, że właśnie dziś wypisują tę staruszkę?
* A jeśli masz ogon?
* A od czego wy jesteście? Jeśli mam ogon, to chłopaki Lalina go zauważą.
Jednak czasem dzieje się coś, co zwykliśmy nazywać nieszczęśliwym wypadkjem. Tym
razem zdarzyło się coś takiego, czego nikt nie mógł przewidzieć: gdy chłopaki Lalina
wjeżdżali na prospekt, w bok ich samochodu rąbnęło przedpotopowe żiguli z zasuszonym
emerytem za kierownicą i bagażnikiem na dachu, na którym dziadek umieścił dwa krzesła *
w czasie uderzenia krzesła spadły.
Załatwienie sprawy ze starszym człowiekiem zajęło pięć minut, w tym czasie zaparkowałam
przed szpitalem i weszłam do środka. Dobry uczynek zajął mi znacznie więcej czasu, niż
sądziłam: najpierw trzeba było spakować rzeczy, potem poszłam podpisać dokumenty do
siostry oddziałowej, następnie czekałam, aż pielęgniarka przyniesie zdjęcie, i w efekcie spod
szpitala odjechałyśmy dopiero po godzinie.
Teściowa Ritki mieszka w północnej dzielnicy miasta, droga zajęła nam dwadzieścia minut,
potem poprosiła mnie, żebym poszła do sklepu * mieszkała sama, a że w szpitalu leżała ponad
miesiąc, w domu nie było nawet chleba. Delikatesy były naprzeciwko, idąc tam, nie
wytrzymałam i porozglądałam się trochę, usiłując robić to dyskretnie. Miałam nadzieję, że
wypatrzę chłopaków Lalina, ale nie spostrzegłam ich
* i nic dziwnego, umieli pracować. Gdy wróciłam ze sklepu, Świetlana Ignatjewna zaparzyła
już herbatę, musiałam wypić filiżankę i pogawędzić chwilę ze staruszką.
W drodze do domu zadzwonił do mnie Lalin, poinformowałam go, że nie mam dla niego
żadnych nowin. Nie mogłam usiedzieć w jednym miejscu * zwykle tak się dzieje, gdy się
czeka na rozwój wydarzeń * więc jeździłam po
mieście.

Jeśli Wala zadzwoni albo zjawi się w „Piramidzie", to znaczy, że chce się dogadać, ale byłam
pewna, że nie ma na to najmniejszej ochoty. Zbyt pracowicie zacierał ślady, żeby teraz
ryzykować.
W końcu wróciłam do domu. Saszka wyglądał na sennego i niezadowolonego, poszłam z nim
na spacer. W parku naprzeciwko nie było żywego ducha, pies dreptał przede mną, co chwila
zerkając w stronę domu, skróciliśmy spacer do minimum. W domu nalałam Saszce mleka, a
sama poszłam do łazienki. Po drodze zauważyłam, że na podłodze coś błysnęło, schyliłam się
i w tej samej chwili na mojej szyi znalazła się cienka linka, która od razu boleśnie wpiła się w
ciało. Próbowałam złapać ręce napastnika za plecami, ale nie starczyło mi sił.
Bagażnik * pomyślałam ze smutkiem. Chłopaki Lalina nie przegapiliby tego faceta, ale on
miał kilka minut pod szpitalem * i sama przywiozłam drania do domu... Zacharczałam,
poczułam, jak mąci mi się świadomość, i pomyślałam * oto godny koniec mojego
nikczemnego życia. Zebrałam wszystkie siły, spróbowałam się wykręcić i jednocześnie
kopnąć dusiciela. Cios nie dosięgnął celu, ale uścisk osłabł nagle, a potem napastnik
nieoczekiwanie mnie puścił. Upadłam na podłogę, podciągnęłam nogi do brzucha, łapczywie
chwytając powietrze ustami. Minęły co najmniej dwie minuty, zanim zdołałam unieść głowę.
Trzy metry ode mnie leżał nieprzytomny facet, poznałam go od razu * to był ów Kola, który
bawił się w „Witeziu". Czułam się parszywie, ale wypełniło mnie coś na kształt satysfakcji,
że intuicja mnie nie zawiodła. Teraz Staś starannie go przeszukiwał.
* Skąd się tu wziąłeś? * Pierwsze dwa słowa wychrypiałam, trzecie wyszeptałam, a potem
zakasłałam, nadal leżąc na podłodze.
Staś podszedł i przykucnął obok mnie. *Jak się czujesz? * zapytał z troską.
* Gorzej być nie inoże * odpowiedziałam resztką sil.
* Może. Po prostu nie masz porównania.
* Idź do diabła...
Pomógł mi wstać, objął mnie i przytulił.
* Mogłem się spóźnić * powiedział ze smutkiem.
* Bohaterowie się nie spóźniają * wycharczałam.
* Chcesz wody?
* Lepiej daj telefon.
Przyniósł mi telefon, zadzwoniłam i dwie minuty później w moim mieszkaniu zjawił się
Lalin, a po kolejnych dziesięciu zaczął się prawdziwy dom wariatów. Przyjechał
Wieszniakow i rzucał gromy. Potem Lalin wymyślał swoim chłopakom, uznając, że kuchnia
jest do tego najbardziej odpowiednim miejscem. Na końcu zameldowali się jeszcze jacyś
ludzie i wszyscy czegoś ode mnie chcieli.
Powoli dochodziłam do siebie. Mojego nieproszonego gościa już ocucono, siedział teraz z
mętnym wzrokiem i niezadowoloną miną. Wieszniakow zabrał go, rzucając na pożegnanie
coś w rodzaju, że głupi ma zawsze szczęście. Nie dopytywałam się, kogo konkretnie miał na
myśli.
Gdy w mieszkaniu zapanowała względna cisza, a w mojej głowie trochę się przejaśniło, znów
zapytałam Stasa:
* Skąd się tu wziąłeś?
* Chcesz ze szczegółami czy w dwóch słowach?
* Bez różnicy. Każdą wersję przyjmę z wdzięcznością.
* W hotelu czekali na mnie rozgniewani faceci. Doszedłem do wniosku, że bito mnie już rano
i tej rozrywki mam powyżej uszu, za dużo przyjemności mogłoby mi zaszkodzić, więc
wyniosłem się stamtąd po cichu.
* Nie zauważyli cię?
* Zorientowali się, jak przyszedłem, nie widzieli, jak wychodziłem. Nie miałem, się gdzie
podziać, nie mam tu żadnych znajomych prócz ciebie. Nie chciałaś przyjąć mnie pod swój

dach, więc postanowiłem być przy tobie incognito. Gdy wjeżdżałaś do garażu, zaczekałem w
krzakach i po prostu wparowałem za tobą.
* Genialne. * Skinęłam głową. * Sam to wymyśliłeś czy ktoś cię nauczył?
* Sam. Czasem nieźle kombinuję.
* Nie wątpię.
* Połeżałem pod samochodem, a gdy poszłaś do kuchni, spokojnie wszedłem na górę.
* Więc to tak zainteresowało Saszkę. * Pokiwałam głową.
* Bardzo go prosiłem, żeby nie szczekał, a on wszystko zrozumiał, to naprawdę genialny pies.
Gdy weszłaś na mansardę, położyłem się na balkonie, ja cię widziałem, ty mnie nie. Co
prawda miałem straszną ochotę zawołać: „A kuku!", ale byłem pewien, że ci się to nie
spodoba i mnie wygonisz. Zeszłaś na dół, a ja przeniosłem się do sypialni; jak pojechałaś,
nawet udało mi się coś przegryźć. Słyszałem, jak wróciliście ze spaceru, a potem... potem coś
mi się nie spodobało * Saszka zawył, co było bardzo dziwne. Zbiegłem na dół i zobaczyłem,
że jakiś typ próbuje cię udusić. Zarzuciłem mu pasek na szyję, a gdy cię puścił, stuknąłem go
kilka razy na wszelki wypadek. Jak widzisz, moja obawa przed kolejnym pobiciem uratowała
ci życie. Ukrywałem się tu przed rozgniewanymi kolesiami i dzięki temu...
* Czyli szczęśliwy zbieg okoliczności * podsumowałam. Staś z satysfakcją skinął głową.
Następnego dnia doszłam do siebie na tyle, że patrzyłam na życie z optymizmem, i to już o
dziesiątej rano. Zwykle o tej porze patrzę na życie ze źle ukrywanym wstrętem. Staś nocował
u mnie pod pretekstem, że źli kolesie nadal mogą mieć do niego pretensje, no i uratował mi
życie i zasłużył sobie na nocleg. Nie protestowałam, zwłaszcza że obiecał zachowywać się
przyzwoicie, to znaczy nie nękać mnie swoją paplaniną.
O jedenastej pojechałam do Artioma, Staś i Saszka uparli się mi towarzyszyć, nie
oponowałam. Ledwie zdążyłam wejść do gabinetu, gdy Wieszniakow ogłuszył mnie
informacją:
* Wala uciekł.
* Skąd? * aż mnie zatkało. Artiom żachnął się i rozłożył ręce.
* Nie skąd, tylko po prostu. Nigdzie nie ma tego sukinsyna.
* Myślałam, że go obserwowaliście * bąknęłam.
* Owszem, ale bardzo ostrożnie, przecież sama bałaś się go wystraszyć.
*Jednym słowem, przegapiliście go.
* Można to i tak ująć * nie spierał się Wieszniakow. * Od wczoraj siedzi u niego policja
podatkowa, potem
podłączymy strażaków, a potem jeszcze coś wymyślimy, może znajdziemy jakiś trop.
* Wyślemy za nim list gończy i będziemy czekać * zaproponowałam z ironią.
Ta perspektywa wyraźnie nie spodobała się Artiomowi, ale nie skomentował mojej
propozycji.
* Co tam z Kolą? Składa zeznania?
* Początkowo tylko się uśmiechał, ale szybko przemówiliśmy mu do rozumu i wyjaśniliśmy,
że w naszym mieście prawo działa. Za morderstwo i usiłowanie zabójstwa, biorąc pod uwagę
jego biografię, może śmiało liczyć na piętnaście lat. Chłopak posłuchał naszych argumentów i
co nieco powiedział.
* Wydał Walę?
* No pewnie, kto to dla niego Wala? Poza tym Wala musi teraz myśleć o własnej skórze. Z
tym Kolą skontaktowali się przez Szestakowa i gdy ten zmarł w szpitalu, Koli się to nie
spodobało.
* Kola to jego prawdziwe imię?
* Oczywiście, że nie. Tak naprawdę nazywa się Konstantin Iwanowicz Szewyriew. Teraz
próbujemy się dowiedzieć, czy ma na sumieniu coś jeszcze.
* Nie przypuszczam, żeby sam wam o tym powiedział.

* Zgadzam się * nie protestował Artiom. * Kislicyn w czasie spotkania wyjaśnił mu, że
Szestakow wpakował się w idiotyczną historię i dlatego ucierpiał * musieli go sprzątnąć, żeby
w malignie czegoś nie wygadał. Jak już powiedziałem, Konstantemu Iwanowiczowi się to nie
spodobało i zaczął coś podejrzewać. Z Szestakowem się podobno przyjaźnił, a Kislicyna nie
znosił * siedzieli razem i o coś się kiedyś poprztykali. Z miejscowych ludzi tylko Kislicyn
znał
jego twarz, więc czym prędzej pozbył się niepotrzebnego świadka.
* I zastrzelił Kislicyna.
* Tak jest. Ten Kola miał przy sobie broń, z której zabito Kislicyna.
* Ukarana chytrość.
* Na szczęście dla nas, inaczej nic byśmy na niego nie mieli. Siedział sobie w pubie i co z
tego?
* Faktycznie fart * przyznałam.
* Z Walą się nie spotykał, rozmawiali przez telefon, numer dał mu Kislicyn.
* Czyli na Walę nic nie mamy?
* My nie, a ludzie Tagajewa nie potrzebują dowodów rzeczowych. Dlatego Wala postanowił
się zmyć.
* Znajdą go. * Westchnęłam głośno. * I to pewnie wcześniej niż my.
* Oczywiście, jeśli wiedzą, gdzie szukać. Chociaż może sam wróci, jeśli Timur będzie nadal
siedział w więzieniu. Z zabójstwem Gawriłowej nasz Konstantin Iwanowicz nie ma nic
wspólnego, a przynajmniej tak twierdzi, i chyba mówi prawdę. Wala był bardzo ostrożny i
chciał, żeby zabójstwo Tagajewa wyglądało na nieszczęśliwy wypadek. Takie rzeczy
wymagają przygotowania, więc kiler się przygotowywał, aż tu nagle usłyszał, że Tagajew jest
w więzieniu. To też mu się nie spodobało, ale jak wiadomo, chciwość to zły doradca *
zamiast się stąd wynieść, siedział cicho, czekając na rozwój wydarzeń. Ciebie też
obserwował, mówi, że na wszelki wypadek. I gdy Wala się na ciebie wkurzył, to siadł ci na
ogonie...
* A potem wlazł do bagażnika mojego samochodu * przytaknęłam.
* Gdyby nie twój Łotysz...
* Litwin.
* Wszystko jedno. Gdyby nie on...
* To ty i Lalin musielibyście się zastrzelić.
* Mało śmieszne. Mówiłem, że to głupi pomysł. Mam nadzieję, że na przyszłość będziesz
ostrożniejsza, chociaż co ja gadam, garbatego tylko mogiła wyprostuje.
* I kto to mówi. * Uśmiechnęłam się. * Ale za to złapałeś kilera, dostaniesz premię...
*Już widzę tę górę forsy... Chcesz usłyszeć coś śmiesznego? * zapytał nagle.
* Dawaj.
* Kiryłłow powiedział dziś do mnie: a może za bardzo pospieszyliśmy się z Tagajewem? No
po co miałby zabijać jakąś tam dziewczynę, w dodatku własnoręcznie? Trzeba, mówi,
wyjaśnić to wszystko jak najszybciej. W mieście robi się nerwowo: aresztowanie Tagajewa to
cios we wszystkich uczciwych biznesmenów okręgu, Timur jest tam u nich jakimś zastępcą
prezesa ichniego stowarzyszenia. I co ty na to?
* Rzeczywiście śmieszne. * Pokręciłam głową i zaśmiałam się.
Zdążyłam wyjść z gabinetu Artioma, gdy zapiszczała moja komórka. Dzwoniła Ritka.
* Prosił, żebyś przyjechała. * To „prosił" powiedziała takim tonem, że każde inne serce
zamarłoby z zachwytu. Moje serce już dawno przywykło i do zagrywek Dziadka, i do próśb
Ritki.
* Nie ma mnie, jestem w Paryżu.
* Co się wygłupiasz? * obraziła się.
* Nic podobnego. Jestem tam, dokąd mnie wysłał. I tak mu powiedz.

* Wydaje mi się, że on bardzo przeżywa, i w ogóle... No kiedy wreszcie znudzą wam się te
kłótnie?
* Nie kłócimy się * zapewniłam. * Zwolnił mnie, więc o co mamy się kłócić?
* To co mu przekazać? ' *Że w Paryżu jest piękna pogoda.
*Jak mnie to obrzydło * poskarżyła się Ritka i wyłączyła się.
Staś i Saszka stali przy samochodzie i obaj mieli tak szczęśliwe miny, że zapragnęłam
powiedzieć im jakieś świństwo, ale powstrzymałam się, wsiadłam do samochodu i zaprosiłam
ich.
* No i co? * spytał Staś.
* Masz się tu stawić o piętnastej trzydzieści.
* Po co? Już wszystko opowiedziałam, podpisałem... Co najmniej z pięć razy.
* Mój miły... Dobre uczynki są karalne. Być może będziesz musiał opowiedzieć to wszystko
jeszcze dziesięć razy; mam nadzieję, że wtedy stracisz ochotę do strugania bohatera.
* Tak mówisz, jakbyś była niezadowolona, że znalazłem się w twoim domu.
*Jestem zadowolona * odparłam poważnie. * I cieszę się, że masz takiego farta.
* Co do tego mam pewne wątpliwości. Jesteś dla mnie bardzo surowa, i to mimo że
dokonałem dla ciebie kilku bohaterskich czynów.
* Niewiarygodnie rzutki z ciebie facet. Nie zastanawiałeś się nad zmianą zawodu?
* Po co? Lada dzień otrzymam miliony i zawód nie będzie mi do niczego potrzebny.
Wyobrażasz sobie, jak moglibyśmy fantastycznie próżnować?
* Dla pewnych osób brak zajęcia jest gorszy niż śmierć. * Uśmiechnęłam się. * Mdli je od
spokojnego życia.
* Masz na myśli siebie?
* Również.
* Powiedz szczerze, czy choć trochę ci się podobam?
* Zupełnie mi się nie podobasz. Ale mi cię żal.
* Dlaczego? * zaśmiał się, ale jego spojrzenie było bardzo wymowne.
* Dlatego, że tacy jak ty z nudów rysują sobie kółko na czole i...
* Naprawdę tak myślisz?
* Tak. I grają w rosyjską ruletkę o pięć dolarów. Nie próbowałeś?
* Nie rozumiem, dlaczego masz o mnie taką opinię? Dlatego, że nie zostawiłem cię w
potrzebie, nie zmyłem się przy pierwszych oznakach niebezpieczeństwa? Według mnie po
prostu się czepiasz.
* Zapewne * nie spierałam się. * Nie cierpię nic nikomu zawdzięczać, a ty uratowałeś mi
życie.
* Wybacz. * Uśmiechnął się. * Jak sądzisz, czy oni przyjechali po mnie? * Staś skinął głową
na dżipa, który właśnie nas minął, dając światłami znak, żebyśmy się zatrzymali.
* Bardzo możliwe * odparłam flegmatycznie.
* A nie mogłabyś wyjaśnić swoim przyjaciołom, że skoro obiłem im gęby, a potem oni obili
mnie, to jesteśmy kwita i nie ma sensu wszczynać działań wojennych?
* Spróbuję.
Z dżipa wysiadł Grigorij i podszedł do nas. Otworzyłam okno, czekając na niego, i
powiedziałam: *Jesteś mi winien dwadzieścia doków. Skrzywił się.
* Przecież prosiłem, żebyś się nie wtrącała w nasze sprawy.
*Jasne. Czyli wy też przegapiliście Walę. Bardzo mu się to nie spodobało.
* Timur nie będzie zadowolony, jak się dowie, że ten typ u ciebie mieszka * zrewanżował mi
się, kiwając na Stasa.
* Najpierw trzeba wyciągnąć Timura z więzienia. * Zamilkł, przyglądając się strumieniowi
samochodów,
i z niechęcią zapytał:

* Co trzeba robić?
* Szukać zabójcy oczywiście. Ale nie sądzę, żebyście go znaleźli, tu trzeba ruszyć głową, a
nie machać pięściami, więc mam do ciebie wielką prośbę: teraz wy się nie wtrącajcie.
Zrozumiałeś?
Obrzucił mnie wymownym spojrzeniem i poszedł do swojego samochodu.
* Umiesz zdobywać wrogów. * Staś pokręcił głową.
* Bez nich byłoby nudno * odparłam i pojechaliśmy do domu.
Teraz, gdy kiler znajdował się pod nieustającą opieką, mogłam wreszcie zająć się sprawą
najważniejszą. Zaistniała sytuacja wcale mnie nie cieszyła * mimo nagłej zmiany stosunku
organów ścigania do tej sprawy w śledztwie ciągle nie było żadnych świadków. Krążyłam po
salonie, odtwarzając w pamięci szczegóły zabójstwa obywatelki Gawnłowej i usiłując znaleźć
jakikolwiek punkt zaczepienia.
* Zdaje się, że mamy gości * oznajmił Staś, wyłaniając się z kuchni.
Do drzwi ktoś zadzwonił, poszłam otworzyć i zobaczyłam Dziadka.
Popatrzył na mnie gniewnie, w milczeniu wszedł do holu, zdjął buty, poszukał wzrokiem
kapci, nie znalazł i wtedy spostrzegł Stasa.
* Kto to jest? * spytał bez cienia uprzejmości.
* Przyjaciel Saszki. Poznaliśmy się w parku.
* Uważasz, że to śmieszne?
* Od dawna mnie to nie bawi, mój pies ma manię zawierania znajomości. Będziesz mnie
umoralniał w drzwiach czy jednak wejdziesz?
Dziadek wszedł, ale nie do salonu, jak się spodziewałam, lecz do kuchni, potrącając Stasa
ramieniem i nawet nie zwracając na to uwagi.
* Nalej mi herbaty * burknął ze złością. Było jasne, że nie jest w dobrym humorze.
Zastanawiałam się przez chwilę, czym podpadłam, w końcu postanowiłam nie zawracać sobie
tym głowy i poczekać, aż sam powie.
Dałam Stasowi znak, żeby się oddalił, co natychmiast zrobił. Saszka wyszedł sam, Dziadek
go nie lubił, a Saszka nie znosił ludzi, którzy nie potrafią się nim zachwycać.
* To prawda? * spytał Dziadek.
* Co? * zaniepokoiłam się.
* Omal nie zginęłaś... Twój Wieszniakow nie dostanie tu pracy nawet jako posterunkowy.
* A co ma z tym wspólnego Wieszniakow?
* Rzecz jasna nic. Łapanie zabójców to teraz takie dziewczęce rozrywki?
Jego pseudopedagogiczne wypowiedzi znudziły mnie, a zdanie o posterunkowym
zdenerwowało. Jak każdy dobry żołnierz, Artiom marzył o generalskiej buławie, a tu masz ci
los, posterunkowy.
* Wykonywałam już bardziej nieprzyjemne zadania * odparłam. * Nie pamiętasz? I
ryzykowałam życie nie mniej niż teraz. Wtedy zupełnie ci to nie przeszkadzało.
Dziadek podniósł głowę znad filiżanki i przez kilka minut patrzył na mnie gniewnie.
Panowało przekonanie, że niełatwo wytrzymać to spojrzenie, byli też tacy, którzy twierdzili,
że to niemożliwe. Ale ja do tych spojrzeń przywykłam dawno temu, teraz nie robiły na mnie
większego wrażenia.
* Kiedy to się skończy? * burknął zirytowany.
* Co? * zainteresowałam się.
* Twoje idiotyczne zachowanie. Dlaczego wiecznie wsadzasz nos...
* Nic ci się nie pomyliło? * Uniosłam brew w udawanym zdumieniu. * Zdaje się, że nie mniej
niż ja chciałeś zorientować się w tej sprawie i nawet dałeś mi swoje błogosławieństwo...
Wprawdzie o pewnych kwestiach zapomniałeś wspomnieć, inne wolałeś przemilczeć, a w
jeszcze innych zwyczajnie nałgałeś, ale to oczywiście drobiazg.

* O co ty mnie znów oskarżasz? * Dziadek oburzył się bardzo autentycznie, nawet poczułam
się winna z niewiadomego powodu.
* Powiedz, mi proszę, czy twój szef ochrony jest przy zdrowych zmysłach?
* Przestań pleść...
* Pytam poważnie. Według mnie ma problemy ze zdrowiem psychicznym. Bo cóż innego
można powiedzieć o człowieku, który skłania dilera narkotyków do zorganizowania napadu
na pub?
* Zgadzam się, że Łarionow to idiota * przytaknął niespodziewanie Dziadek. * Ale teraz nie
mam ochoty o tym dyskutować.
Westchnęłam i usiadłam w fotelu obok niego.
* Widzisz, ja naprawdę myślałam, że grozi ci niebezpieczeństwo. Myślałam też, że jeśli
skoczycie sobie do gardeł... to co ja wtedy zrobię?
* Rozumiem. * Złagodniał i nawet spróbował mnie objąć.
* Ni cholery nic nie rozumiesz. * Skrzywiłam się. * Trzeba mi było od razu powiedzieć:
płotki o tym, że się żremy, to bzdura, oczywiście jestem zmartwiony twoim wyborem, ale
biznes to biznes i emocje nie mają tu nic do rzeczy, więc pomysł pozbycia się Tagajewa
wcale mnie nie nęci.
* A uwierzyłabyś mi? * spytał Dziadek po chwili milczenia. * Gdybym tak powiedział wtedy
w gabinecie, czy byś mi uwierzyła? Przecież byłaś przekonana, że jestem gotów wsadzić go
do więzienia, nawet niespecjalnie interesując się
za co.
Cóż, w jego słowach było trochę prawdy. Zapewne bym nie uwierzyła i na pewno bym
powątpiewała. Zbyt często jego słowa były dalekie od jego zamiarów, nic dziwnego, że
zawsze podawałam je w wątpliwość. Czasem było to bardzo rozsądne, ale tym razem nie
trafiłam. Dziadek usłyszał ode mnie o zjawieniu się kilera, nie był do końca przekonany, że
kiler wziął na cel Tagajewa, ale zakładał taką możliwość, i dlatego podsunął mi fałszywy
trop, jednocześnie dokładając swoją cegiełkę do ogólnego zamieszania. To jego ulubiona
taktyka: rzucić próbny kamyczek i zobaczyć, co z tego wyjdzie. Tym razem wyszło całkiem
sporo.
* Dobra * zrezygnowałam * uznajmy, że nie mam racji, a ty jak zawsze...
Pokręcił głową z taką udręką, że przez chwilę zrobiło mi się go żal, choć świetnie
wiedziałam, że ta udręka mogła być starannie wyliczonym posunięciem * cały Dziadek.
Niestety,
świetnie znając jego zagrywki, od czasu do czasu jeszcze się na nie łapię.
* Nic nie zrozumiałaś...
* Zrozumiałam. Niepokoiłeś się o mnie, nie spałeś po nocach, a ja jestem niewdzięczną
świnią.
* Kim jest ten facet? * spytał Dziadek, kiwając głową w stronę salonu. Jego umiejętność
błyskawicznej zmiany tematu rozmowy przestała mnie dziwić dawno temu. * Co jest między
wami?
* W jakim sensie? * udałam głupią.
* Przecież mieszka u ciebie?
* Gdyby mieszkał gdzie indziej, nakładliby mu po karku * zdążył się narazić wszystkim
miejscowym bandytom.
* I jak według ciebie przyjmie to Tagajew?
* A martwi cię to? * odpowiedziałam pytaniem.
* Martwi mnie twoja przyszłość. I chciałbym, żebyś poważnie...
* Chciałeś, żebym rozstała się z Timurem * przypomniałam. * A teraz czego chcesz?
* Od razu na jego miejscu zjawia się jakiś typ. Co ty o nim wiesz? Jak długo go znasz?

* Z takim podejściem nigdy nie wyjdę za mąż * wymruczałam. * Uspokój się, nie zamierzam
uciekać na koniec świata, nie zamierzam też zostawić Timura. Teraz, gdy mój wybór nie
rzuca już cienia na całą twoją drużynę, mogę oficjalnie związać się z Tagajewem. * Ten
pomysł wyraźnie nie spodobał się Dziadkowi, a ja złośliwie kontynuowałam: * A może masz
pewność, że on już nie wyjdzie z więzienia?
*Jeśli jest winien... * zaczął surowo, ale nawet jemu nie chciało się kończyć tej tyrady. *
Czasem trudno uwierzyć w rzeczy oczywiste * dodał po chwili.
* Chcesz przez to powiedzieć, że to Timur zabił tę dziewczynę?
* A są jacyś inni podejrzani?
Podeszłam do okna i popatrzyłam na drzewa w parku.
* Nie chcę krytykować twoich działań * odezwał się łagodnie Dziadek. * Ale na razie
osiągnęłaś tylko jedno: w mieście dojrzewa wojna między bandytami, której w najgorszych
latach szczęśliwie udało nam się uniknąć. Nie będę ci mówił, że dobrymi chęciami
wybrukowane jest piekło. Bardzo wygodnie jest postępować tak, jak ci serce dyktuje,
znacznie trudniej postępować rozsądnie.
* Jesteś działaczem państwowym i myślisz na wielką skalę * powiedziałam zjadliwie. * A
ja...
* Właśnie * przerwał mi Dziadek i powiedział cicho, w zaufaniu: * Bardzo chciałbym go
widzieć w więzieniu, a jeszcze lepiej * na cmentarzu. Nienawidzę go tak, jak tylko jeden
mężczyzna może nienawidzić drugiego. Odebrał mi to, co miałem najdroższego * ciebie, a co
gorsza, nie dał ci szczęścia. Mówię ci to jak osoba prywatna, a teraz... Zrób, co możesz, żeby
go stamtąd wyciągnąć. Proszę o to ciebie, ponieważ tylko tobie mogę zaufać. Mimo tego
siana, które masz w głowie, mimo tych wymyślonych zobowiązań wobec niego i innych
bzdur, wiem, że nie wsadziłabyś za kratki niewinnego człowieka tylko dlatego, żeby uwolnić
swojego kochanka. Tu ktoś już byłby gotów się postarać... Jeśli jest winien, poniesie karę, a
jeśli nie...
Dziadek wstał i poszedł do holu, a ja udałam się za nim, patrząc, jak wkłada buty. Oboje nie
powiedzieliśmy już ani słowa, ale na pożegnanie mimo wszystko ucałował mnie po ojcowsku
i wyszedł.
Zaczęłam się zastanawiać, czego było więcej w jego słowach: szczerości czy chytrości. Zdaje
się, że teraz wszystko zależy ode mnie: jeśli Tagajew pozostanie w więzieniu, Dziadek
przestanie cierpieć, jeśli wyjdzie, będzie nadal cierpieć, za to w mieście zapanuje spokój i
porządek. W obu wypadkach stary lis wygra.
* Kto to był? * zapytał Staś, zaglądając do kuchni.
* Mój były pracodawca.
* Chciał, żebyś wróciła?
* Oznajmił, że moje idiotyczne poczynania wyrządziły masę krzywd.
* Jemu?
*Jemu też. Cóż, muszę odwiedzić pewną staruszkę.
* Mogę jechać z tobą?
* A co, boisz się zostać sam? * zdumiałam się.
* Oczywiście, ciebie otaczają wrogowie, mnie teraz również.
*Jedźmy * nie spierałam się.
Anna Grigoriewna Torczina sama otworzyła nam drzwi. Wyglądała na jakieś osiemdziesiąt
lat, siwiuteńka, przygarbiona, w okularach z grubymi szkłami... Jednak jej wygląd nie budził
smutku i nieprzyjemnych myśli o nieuchronnej starości, przeciwnie, staruszka wyglądała na
osobę zadowoloną z życia, która nadal potrafi czerpać z niego radość.
* Pani Ola? * spytała z uśmiechem i dodała: * Proszę, niech pani wejdzie.
Pół godziny wcześniej zadzwoniłam do niej, żeby umówić się na spotkanie; Stasa zostawiłam
w samochodzie, a Saszkę w domu, nie chciałam peszyć staruszki.

* Tutaj, proszę... Napijemy się herbaty.
Usiadłam przy stole i spojrzałam na okno. Dokładnie naprzeciwko był róg domu, w którym
mieszkała Gawriłowa; okna jej mieszkania wychodziły na przeciwległą stronę, klatki
wejściowej nie było widać.
* I tutaj to*to łaziło * powiedziała babcia, pokazując palcem.
* Co? * Uśmiechnęłam się.
* A kto to tam wie. W ciemności łaziło, po tych występach. Szybki jak małpa, krył się za
rogiem i tyle go widzieli.
Czysto teoretycznie człowiek mógłby wspiąć się po ścianie i wejść przez okno do mieszkania
numer trzy. Ale mieszkanie sprawdzono i nie znaleziono żadnych śladów włamania. Do tego
jeszcze zamknięta furtka, pies... Ponadto staruszka miała słaby wzrok... A jednak był to
jedyny punkt zaczepienia.
* Wczoraj znowu łaził * oznajmiła z satysfakcją w głosie. * I furtka skrzypiała. Specjalnie
otworzyłam okno, myślę sobie, posłucham.
Jeśli babcia miała taki sam słuch jak wzrok, to wcale nie wiadomo, co tam usłyszała.
* I często go pani widuje? * zapytałam.
* Nie, widziałam tylko dwa razy.
* Za pierwszym razem to było przed morderstwem w tamtym domu czy potem?
* Po. Przed zabójstwem nic nie widziałam i kłamać nie będę. Ale po tym, jak wasi tu chodzili
i wypytywali, zaczęłam się przyglądać. W nocy czasem długo nie mogę spać, no to wyglądam
przez okno. Różne rzeczy można zobaczyć. Kiedyś pies omal nie spadł z balkonu. Kot
spryciarz siedział na drzewie, to bliżej podejdzie, to się cofnie, a pies
wychodzi z siebie, już na balustradę prawie wszedł. To ja od razu zadzwoniłam do Wasilija,
gdzie są właściciele, mówię, gdzie mają oczy.
* Do jakiego Wasilija pani telefonowała? * zainteresowałam się.
* Do naszego, Głymowa.
* Tego, który jest portierem w tamtym domu?
* Oczywiście. Mieszkaliśmy po sąsiedzku przez dwa*, dzieścia lat, aż w końcu dostał
wymarzone mieszkanie na Bałakiriewa. Pracował wtedy w zakładzie chemicznym jako
brygadier, potem go wyrzucili z brygadierów, ale mieszkanie zdążył dostać.
* A za co go wyrzucili?
*Już tak dokładnie nie pamiętam... Chyba pobił się z kimś, pewnie przez babę. W młodości
był z niego taki babiarz, że coś okropnego. I temperamentny, jak tylko coś nie po jego myśli,
to zaraz... nieboszczka Lidia nie raz przez niego płakała. Mężczyźni z całego okręgu lali go za
swoje kobiety, a ten ciągle to samo. Lidia często do mnie przychodziła, opowiadała, ja
przecież nikomu nie powiem, a ją dusza boli, przyjdzie, pogada i zaraz lżej na sercu. Potem
Wasilij zachorował, serce, widać go Pan Bóg skarał. Tak źle z nim było, że ledwie z tego
wyszedł. Lidia płakała * wprawdzie nic niewart, ale zawsze mąż. Dzieci nie mieli, Lidia
chorowała, nie mogła mieć dzieci i zawsze go tym usprawiedliwiała, mówi, pewnie przez to
się tak szlaja. A jak wyszedł ze szpitala, to stał się zupełnie innym człowiekiem. Ciągle coś
piłował, strugał, w ogródku się kręcił... No i wiek już nie ten, pora się ustatkować... Lida nie
mogła się nacieszyć i nawet jak się przeprowadzili, to ciągle mnie odwiedzała, ale niedługo
pożyła w tym
szczęściu, zmarła pięć lat temu. Takie to sprawy Ducha Świętego...
* Zadzwoniła pani wtedy do Wasilija i co? * przypomniałam szybko.
* Powiedział właścicielom, a ci zabrali psa do domu.
* Wasilij dał pani numer telefonu?
* Oczywiście. Jak tylko zaczął tu pracować, to zajrzał do mnie i zostawił telefon. Czasem on
do mnie zadzwoni, czasem ja do niego, jemu się na dyżurze czas dłuży, a i mnie przyjemnie
pogadać. Cały dzień siedzę sama, wszyscy moi w pracy, przed siódmą nikt nie przychodzi, a i

zmęczeni wracają, nikomu nie chce się gadać. Tylko telewizję oglądają, a mnie od tej
telewizji głowa boli. Chodzę do Kławy, do sąsiadki, gramy w lotto.
Siedziałam u staruszki prawie godzinę, wypiłam herbatę i w końcu się pożegnałam. Rozmowa
wywarła na mnie dziwne wrażenie, czułam się tak, jakbym przegapiła coś oczywistego,
leżącego na wierzchu. Niezadowolona ze swojego gapiostwa wróciłam do samochodu.
* Wyglądasz na rozdrażnioną, coś nie tak? * zapytał Staś.
* Wszystko nie tak * burknęłam i wybrałam numer Wieszniakowa. * Powiedz, kto załatwił
Głymowowi tę pracę? A może zgłosił się z ogłoszenia?
* Nie. Zarekomendowała go denatka. Przed nim dyżurował młody chłopak, student, potem
zrezygnował. Pilnie potrzebowali kogoś na jego miejsce i Gawriłowa poleciła właśnie jego.
Dla emeryta to całkiem przyzwoita pensja, miejsce dobre...
* To znaczy, że Gawriłowa i portier znali się wcześniej? * Tak.
* To dlaczego mi o tym nie wspomniałeś?
* Wspomniałem. Tylko pewnie zapomniałaś... A może to ja zapomniałem... Mieszkali po
sąsiedzku, znał ją od małego, więc...
* Sprawdziłeś to?
* Oczywiście. Faktycznie mieszkali w sąsiednich blokach. Pewnego dnia spotkała Głymowa
w sklepie, zaczęli rozmawiać, ona napomknęła, że potrzebują portiera, potem do niego
zadzwoniła. To było trzy lata temu. Z tego, co on mówi, wynika, że prawie nie kontaktował
się z zamordowaną. Wymieniali powitania, ona pytała go o zdrowie, on ją, co słychać. Nie
mieli zbyt wiele tematów do rozmów * różnica wieku, no i nie znali się zbyt dobrze.
Rozumiem, do' czego zmierzasz * sapnął Artiom * ale po cholerę starszy człowiek miałby
mordować tę dziewczynę?
* Może był jej winien pieniądze?
* Miał na książeczce sto tysięcy rubli. Dla emeryta to bajońska suma. Dacza, samochód,
jedno i drugie mu niepotrzebne, chciał sprzedać. Na daczy samemu nudno, ogródkiem
zajmowała się żona, a samochodem bał się jeździć z powodu zdrowia.
Artiom mówił o tym wszystkim z żarem, pewnie pomyślał, że mam zamiar wyciągnąć
Tagajewa z więzienia za wszelką cenę, nawet kosztem niewinnego człowieka.
Kończąc rozmowę, z niezadowoleniem zerknęłam na Stasa. Gdy człowiekowi jest ciężko i
źle, to najlepiej się na kimś wyżyć * i Staś, dziecię litewskich puszcz, był jak najbardziej na
miejscu.
* Może wyjaśnisz mi istotę problemu? * odezwał się nagle, chociaż mógł przecież siedzieć
cicho. * A nuż wpadnie mi do głowy genialna myśl?
* Mam co do tego poważne wątpliwości * burknęłam, ale opisałam mu sytuację dość
dokładnie, może faktycznie powie coś z sensem?
* Więc w domu były trzy osoby, jedna została zamordowana, a ktoś z pozostałej dwójki jest
mordercą. Twój Taga*jew świetnie pasuje do tej roli.
* Ale on jej nie zabił * ucięłam. Staś pokręcił głową.
* Nawet nie pytam, skąd masz taką pewność. Ale jeśli to nie on, to znaczy, że zamordował ją
portier. Pozostaje tylko zrozumieć, za co, a potem... * Popatrzył na mnie i znów się
uśmiechnął. * A jeśli jej nie zabił?
* To znaczy, że w domu był ktoś jeszcze.
* Tagajewa kategorycznie wykluczasz?
* Bądź tak dobry i zamknij się, jeśli nie masz nic do powiedzenia * poprosiłam.
* Dobrze, dobrze. Poszukajmy tego czwartego. Warto sprawdzić to, o czym mówiła babcia,
może faktycznie ktoś wchodzi do domu po ścianie? Tylko nie wiem, po co by mu to było po
morderstwie.
I tak miałam zamiar to zrobić bez jego mądrych podpowiedzi * jak się ściemniło, siedzieliśmy
w samochodzie, wpatrując się w ścianę.

Zmierzch zapadł szybko, gapienie się w jeden punkt nie jest zbyt zajmujące, zachciało mi się
spać. Cieszyłam się, że nie wzięłam ze sobą Saszki, i żałowałam, że nie postąpiłam równie
rozsądnie ze Stasem * zdaje się, że nie potrafił siedzieć w milczeniu.
* Myślisz, że się dziś zjawi?
*Ja nie myślę, ja czekam. Z myśleniem w ogóle mam problemy.
* Nie powiedziałbym.
* Czy ja cię o to proszę?
* Wiesz, masz niełatwy charakter * wygłosił cenną myśl.
* Aha. I dlatego tu ze mną sterczysz.
* Nie dosłuchałaś do końca. Masz trudny charakter, ale jestem gotów się z tym pogodzić *
dokończył z promiennym uśmiechem. * Nie zapytasz, dlaczego ci pomagam?
* Wisi mi to * odparłam. * Poza tym nie widzę żadnej pomocy.
* Poważnie? A kto uratował ci życie?
* Sam mówiłeś, że ci to wyszło przypadkiem. * Ziewnęłam.
* Coś podobnego! Ratuję dziewczynie życie i w zamian żadnej wdzięczności.
* Odwdzięczę się. Odnajdę twoją babcię i wręczę ci ją osobiście.
* Babcia to jedno, ale ja chciałbym...
*Jestem kobietą mafiosa, który urwie ci głowę * przypomniałam.
* Na razie siedzi w więzieniu i nie miałbym nic przeciwko temu, żeby tam został. A mimo to
sterczę tu i łamię sobie głowę, jak mu pomóc. Jak myślisz, dlaczego?
* Pewnie dlatego, że jesteś głupi. A może są jakieś inne możliwości?
* Wielkie dzięki * odparł zjadliwie i skłonił się. * Po prostu doskonale rozumiem, że dopóki
on tam jest, rozmowa z tobą jest absolutnie bez sensu.
* O czym chcesz ze mną rozmawiać? * zdumiałam się.
* Wiadomo o czym. Chcę, żebyś ze mną wyjechała. Odwróciłam się do niego i przez minutę
przyglądałam
jego twarzy, pozwalało na to światło pobliskiej latarni.
Przestudiowanie jej nie wzbudziło żadnych uczuć poza irytacją. Pokręciłam głową i
odwróciłam się, nie mając ochoty nic mówić, ale Staś zaczął się dopytywać:
* Czemu kręcisz głową?
*Jesteś wyjątkowo bezczelny. Kiedyś już znałam jednego takiego, tylko że on nie chciał,
żebym z nim wyjechała, przeciwnie, odpychał mnie. Ale też źle skończył.
* Dlaczego „też"?
* Dlatego, że twoje zamiłowanie do ekstremalnych przeżyć do niczego dobrego nie
doprowadzi.
* Kto tu mówi o ekstremalnych przeżyciach? * Uśmiechnął się.
*Ja ryzykuje, wykonując swoją pracę, a to znaczy, że robię coś dlatego, że uważam to za
ważne. A ty tylko tak, dla towarzystwa.
* Wszystko się skończy, gdy tylko powiesz „tak" * odparł wesoło Staś.
* Czemu miałabym robić takie głupstwa?
* Nie kochasz tego swojego Tagajewa * powiedział ze znajomością rzeczy.
* No to przecież ciebie też nie kocham.
* To się jeszcze okaże. Czujesz się winna wobec niego i to nie pozwala ci na właściwą ocenę
moich zalet. Gdy tylko on wróci, od razu zrozumiesz...
* Bądź cicho * szepnęłam, ponieważ zauważyłam coś ciekawego.
Na górnym występie ściany pojawił się cień. Początkowo nie było widać, co to takiego, ale
już kilka sekund później stało się jasne, że po ścianie domu schodzi człowiek, wykorzystując
elementy dekoracyjne jako stopnie. Gdy do ziemi został już tylko metr, człowiek zeskoczył.
Zza rogu wyszedł

pies, człowiek zastygł, pies też, a potem spokojnie podszedł do człowieka i razem udali się do
tylnej furtki.
Mężczyzna, bo teraz stało się jasne, że to mężczyzna, miał klucz od furtki, otworzył ją,
wyszedł, zamknął, pogłaskał psa i zaczął iść ulicą jak gdyby nigdy nic. Trzymał ręce w
kieszeniach i ogólnie nie wyglądał na złodzieja. Chłopak bardzo mnie zainteresował, więc
powoli ruszyłam za nim, w nadziei że nie zwróci uwagi na samochód. Nie obejrzał się ani
razu, zdaje się, że nie obchodziło go, co dzieje się wokół niego. Próbowałam się zorientować,
dokąd idzie, i godzinę później zrozumiałam: robi krąg wokół domu. Gdy do zamknięcia kręgu
pozostało jeszcze kilka ulic, chłopak skręcił w zaułek i skierował się do całodobowego
supermarketu.
Najpierw zastygł w krzakach naprzeciwko wejścia i stał tak z piętnaście minut, a potem
szybko wszedł do sklepu. Staś został w samochodzie, a ja poszłam za chłopakiem.
Mimo późnej godziny w sklepie było sporo ludzi. Chłopak poruszał się szybko, chodząc od
stoiska do stoiska z koszykiem w ręku. Zauważyłam, że wkłada do koszyka różne świństwa,
w rodzaju makaronu, który nadaje się do jedzenia od razu po zalaniu wrzątkiem, jakieś ciasta,
co najmniej trzy kilo... Podszedł do pierwszej kasy, a ja do drugiej z bochenkiem chleba. Stał
tyłem do mnie, zapłaciłam wcześniej i zajęłam miejsce przy oknie, jakbym na kogoś czekała,
co pozwoliło mi przyjrzeć się chłopakowi. Mógł mieć najwyżej osiemnaście lat. Jasne włosy,
trądzik na brodzie, który wcale go nie szpecił * był przystojnym chłopcem, który patrzył na
świat z dziecięcą ciekawością. Co prawda teraz wyczuwało się w nim niepokój, chciał jak
najszybciej opuścić sklep i zanurkować w ciemność. Zaułkami wrócił do interesującego nas
domu, otworzył furtkę, pogłaskał
psa, który podbiegł, poczęstował go ciastem, zdjął adidasy, powiesił reklamówki na sznurku
na szyi i zwinnie wspiął się na pierwsze piętro.
W tym momencie wysiedliśmy już z samochodu i ze swojej kryjówki mogliśmy obserwować,
jak pchnął okno oszklonej loggii, wszedł szybko i zamknął okno.
*Jakie to proste * wymruczał Staś. * Myślisz, że to właśnie zabójca?
Wzruszyłam ramionami i wybrałam numer Wieszniakowa. Oczywiście nie ucieszył się, że
słyszy mój głos, ponieważ w odróżnieniu ode mnie spał. Jednak gdy opowiedziałam mu o
swoim odkryciu, natychmiast się obudził i przestał żalić na swoje ciężkie życie; teraz
przepełniała go żądza działania.
* Zostań pod tym domem, pilnuj, żeby chłopak się nie zmył. Poślę kogoś po krewną, która ma
klucze, i za pół godziny tam będę.
* Odniosłam wrażenie, że chłopak po prostu wyszedł się przejść i przy okazji zaopatrzyć w
prowiant. Zdaje się, że się tu przed kimś ukrywa.
* Wszystkiego się dowiemy * powiedział.
Wieszniakow zjawił się dwadzieścia minut później. Zauważyłam jego samochód i wyszłam z
cienia drzew, żeby mógł mnie zobaczyć.
* Ciągle tam jest? * spytał Artiom, wysiadając z samochodu.
* W każdym razie więcej go nie widzieliśmy. Usatysfakcjonowany Wieszniakow skinął
głową.
* Chłopaki zaraz przyjadą.
Jak się okazało, czekać musieliśmy dosyć długo. Matka właściciela mieszkania numer trzy, u
której były klucze, nie
miała zamiaru otwierać nikomu w środku nocy i ignorowała dzwonki. Dzwonili do niej ze
dwadzieścia razy, zanim wreszcie podniosła słuchawkę, a następnie trzeba było opisać
wygląd milicjantów * i dopiero wtedy kobieta otworzyła drzwi.
Przyjechała zła i bardzo rozdrażniona, co wcale mnie nie dziwiło.

* Zawracanie głowy z tymi kluczami * oznajmiła od razu. * Nigdy więcej nie zgodzę się na
coś takiego, niech zostawią ochroniarzowi na dole. No bo dlaczego nie? A tak to człowiek nie
śpi po nocach...
Tym razem dyżur miał młody chłopak. Otworzył drzwi wejściowe, poznał Artioma i
przywitał się, nie zwracając uwagi na dokumenty. Artiom pokrótce wyjaśnił mu sytuację,
chłopak się zdziwił, ale nie protestował. Kobieta i jeden z milicjantów zostali na dole z
portierem, a my we trójkę wzięliśmy klucze i weszliśmy na pierwsze piętro.
Z mieszkania nie dobiegał żaden dźwięk. Zamki były dwa i oba otwierały się praktycznie
bezszelestnie. Weszliśmy do ciemnego, dużego holu, na przedzie jaśniało wielkie lustro.
Zostawiliśmy pod drzwiami milicjanta i po cichu skradaliśmy się dalej. Artiom już tu był i
całkiem nieźle się orientował. Światło latarni oświetlało salon i kuchnię, co bardzo ułatwiło
nam poruszanie się.
Artiom ostrożnie otworzył drzwi do następnego pokoju i od razu złapał mnie za rękę, dając
znak, żebym była cicho. Z odległego pokoju dobiegał cichy monotonny dźwięk. Poszliśmy
tam, Artiom uchylił drzwi i w pierwszej chwili zobaczyłam tylko włączony telewizor, który z
jakiegoś powodu stał na podłodze. Naprzeciwko niego, z wyciągniętymi nogami, oparty
plecami o łóżko siedział chłopak i pałaszował
ciasto. Był tak zajęty, że w ogóle nas nie usłyszał. Dopiero gdy Artiom wymacał kontakt i
zapalił światło, drgnął i odwrócił się gwałtownie.
* Cześć * powiedziałam.
Nie wiem, jakie uczucie dominowało na twarzy chłopaka: zdumienie czy przerażenie.
* Cześć * wymamrotał, patrząc to na mnie, to na Artio*ma. * Kim jesteście? * spytał
nieśmiało.
Artiom podszedł bliżej i podsunął mu pod nos legitymację. Może mi się zdawało, ale
odniosłam wrażenie, że chłopak odetchnął z ulgą.
* A tym kim jesteś? * spytałam z kolei ja. *Ja? Dmitrij Igoszyn. Mam dowód...
Nadal siedząc, sięgnął po kurtkę, leżącą niedaleko. Artiom powiedział łagodnie:
* Spokojnie. Siedź i nie ruszaj się.
Chłopak znieruchomiał, Artiom zaś podniósł kurtkę i wyjął z niej dowód.
* Tak... Igoszyn, Dmitrij Walerjewicz, zameldowany na ulicy Północnej dwa a, mieszkania
piętnaście. I co tu robisz?
*Ja? No... * Pytanie chyba go wytrąciło z równowagi. *Mieszkam... Tymczasowo.
* Mieszkasz? A dlaczego chodzisz po ścianie?
* Bo... ja mam klucze, w kieszeni, możecie sprawdzić. Klucze miał rzeczywiście, identyczny
komplet jak ten,
który Artiom dostał od matki właściciela mieszkania. Milicjant stropił się i usiadł w fotelu,
patrząc na zakłopotanego chłopaka.
* Opowiedz szczegółowo: co robisz w cudzym mieszkaniu i kto ci dał klucze.
* Lenka * odpowiedział.
Wymieniliśmy spojrzenia.
* Córka gospodarzy? * sprecyzował Artiom. * Tak.
* A czemu dala ci klucze? No, mówże, każde słowo mam , z ciebie wyciągać obcęgami?
* Wyjechała ze starymi * powiedział szybko chłopak * a klucze mi zostawiła, bo nie mam
gdzie mieszkać.
* A rodzice wiedzą o tej dobroci? * zapytałam.
* Nie * odparł po chwili wahania.
* Dlatego nie używałeś drzwi?
Potarłam twarz dłońmi. Zdaje się, że znowu pudło, ten chłopak nie ma nic wspólnego z
morderstwem... Mimo wszystko postanowiłam wysłuchać go do końca.
* Gdyby ochroniarz mnie zauważył i powiadomił rodziców, Lenka zdrowo by oberwała.

* Trzeba myśleć... Inteligentny jesteś * zdejmowałeś adidasy, żeby na ścianie nie było
śladów, zaprzyjaźniłeś się z psem...
* Chodzimy z Lenką ponad rok, odprowadzałem ją... *Jasne. Powiedz mi coś innego. *
Artiom westchnął ze
zmęczeniem. * Przed kim się tu ukrywasz?
* Wcale się nie ukrywam... Po prostu nie mam gdzie mieszkać.
* A dlaczego nie mieszkasz w domu?
* Pokłóciłem się z rodzicami.
* Będziemy musieli pogadać z rodzicami.
* A o co w ogóle chodzi? Klucze dała mi Lenka, możecie ją zapytać.
* Zapytamy, ale teraz nie chodzi o Lenkę, tylko o ciebie. Siedzisz tu całymi dniami, a w nocy
urządzasz przechadzki i wypady do sklepu * a to znaczy, że musisz mieć powód,
żeby się tak zachowywać. No to mów szybko, bo i tak się dowiem, o co chodzi, tylko że
wtedy będziesz musiał posiedzieć trochę u nas. * W tym miejscu Artiom zrobił gniewną
minę. Jak dla mnie wyglądał zabawnie, ale Dmitrij chyba był innego zdania.
* Za co? * Spróbował podnieść głos.
* Za to, że jesteś w cudzym mieszkaniu i nie potrafisz logicznie wyjaśnić swojego dziwnego
zachowania.
*Jestem winien forsę jednemu facetowi * oznajmił, spuszczając głowę. * Rozbiłem mu
samochód... przypadkiem. Sam jest sobie winien, skoro posadził mnie za kierownicą, choć
byłem tak samo pijany jak on. Jechaliśmy po ulicy Iljicza, tam jest dziura, nie zauważyłem i
władowałem się na pełnej prędkości... Zniosło mnie i polecieliśmy prosto na słup.
Początkowo uznaliśmy, że skoro obaj jesteśmy winni, to razem będziemy remontować wózek.
Ale potem tatuś naskoczył na kumpla, a oni we dwóch na mnie. A skąd ja wezmę taką forsę?
A oni mi grożą... Jego ojciec jest w mafii i naprawdę mogą...
* I długo planujesz się tu ukrywać? * spytał Artiom.
Dmitrij wzruszył ramionami.
* Nie wiem. Może się trochę uspokoją i zaczną rozmawiać po ludzku? Na zajęcia nie chodzę,
w pracy musiałem wziąć urlop... Jednym słowem, wpakowałem się.
* Nawet nie wiesz jak. * Artiom znowu był groźny. Chłopakowi się to nie spodobało.
* Co chce pan przez to powiedzieć? Nic tu nie ruszałem, a klucze dała mi Lenka.
* Chcę powiedzieć, że w sąsiednim mieszkaniu zamordowano kobietę i w świetle tego faktu
twoja obecność tutaj jest bardzo podejrzana.
* A co ja mam z tym wspólnego? * Teraz chłopak wystraszył się naprawdę. * Siedzę tu jak
mysz pod miotłą... Widziałem przez wizjer, że się tu glin nazjeżdżało... przepraszam...
Widziałem nawet, jak wynosili nosze. Ale przecież kogoś aresztowali? Był z nią facet,
prawda?
* A więc w chwili popełnienia morderstwa przebywałeś w tym mieszkaniu? * spytał Artiom,
rzucając mi szybkie spojrzenie.
* No... byłem.
* Mieszkanie sprawdzano, ale wolałeś nie kontaktować się z pracownikami milicji?
* A po co mi to? Lenka zadzwoniła, uprzedziła, że wypytują jej starych i że babka ma klucze
od mieszkania, no to się zmyłem. Ale po ulicach za bardzo człowiek nie pobiega, mam sporo
znajomych, mógłbym się na kogoś natknąć, no to wróciłem.
* Gdy sprawdzano mieszkanie, okno loggii było zamknięte * przypomniał Artiom. * Jak stąd
wyszedłeś?
* Przez tylne wyjście, od niego też mam klucz. Jak ochroniarz ogląda telewizję, to można
przejść bez problemów, potem wystarczy zejść po schodach i już. Wszedłem tak samo,
zamknąłem okno... Pewnie, że ryzykowałem, ale miałem szczęście. Właśnie dlatego chodzę
po ścianie, żeby na nikogo nie wpaść, choć tak właściwie dom jest prawie pusty... Drzewa

zasłaniają, nie widać, jak wchodzę, a ochroniarze nie wychodzą w nocy z budynku, śpią. Ale i
tak się bałem, że przypadkiem spotkam kogoś na klatce schodowej, no i ktoś mógłby
usłyszeć, jak otwieram drzwi.
* To już zrozumieliśmy. Lepiej nam opowiedz o morderstwie * postanowiłam się wtrącić.
Chłopak poważnie się zmartwił.
*Ja nic nie wiem... Hałasowali trochę... Podszedłem do drzwi, zajrzałem przez wizjer.
Sąsiadka z jakimś facetem otwierała drzwi, oboje ledwie trzymali się na nogach, on był nawet
bardziej pijany niż ona. Weszli i zostawili klucz w zamku, kompletnie nieprzytomni.
Poszedłem oglądać telewizję, a potem dziewczyna wrzasnęła.
* Co to znaczy: wrzasnęła? * zapytał czujnie Artiom.
* To właśnie znaczy * jak nie wrzaśnie: „Wujku Wasia!".
* Wujek Wasia to portier?
* Tak... Chciała go wysłać po butelkę szampana. Mówi, skocz szybko, na jednej nodze.
Chyba już w ogóle nie wiedziała, co mówi.
* A co na to wujek Wasia?
* A skąd ja mogę wiedzieć? Przyszedł tutaj i mówi: „Czego krzyczysz, cały dom postawisz
na nogi". A niby kogo postawi, jak tu nikogo nie ma.
* Przychodził tutaj? * zapytałam.
* No tak, skoro go słyszałem. Właśnie wychodziłem z kuchni, słyszę, a oni rozmawiają.
* Nie podchodziłeś do wizjera?
* Nie, co mnie obchodzą jakieś pijackie rozróby. Potem wszystko ucichło, jeszcze nie
doszedłem do pokoju, a oni już się uspokoili.
*Jesteś absolutnie pewien, że portier tu przychodził?
* Absolutnie. Po co miałbym kłamać? Potem był tutaj jeszcze raz, z sąsiadem, widziałem
przez wizjer. W dzień śpię, a w nocy z nudów nasłuchuję, no i trochę strach.
* No więc tak * powiedział Artiom, wstając. * Pojedziesz z nami. Nie denerwuj się, nie będę
cię długo trzymał * jeśli oczywiście nie kłamiesz. Sprawdzimy twoje zeznania i jesteś wolny.
Dmitrij nie miał najmniejszej ochoty jechać z Artiomem, ale rozumiał, że nie ma innego
wyjścia.
* Portier skłamał * oświadczył Artiom, patrząc na mnie z takim niezadowoleniem, jakbym to
ja skłamała. * To znaczy, że musiał mieć jakiś powód.
* I pewnie miał. * Skinęłam głową.
* Myślisz, że to on ją zabił? Ale dlaczego?
* Poszukajmy powodu. Przy okazji, gdzie on teraz jest? * W szpitalu, ma przecież chore
serce, a tu zabójstwo... Poszłam do drzwi, już mając pożegnać się z Artiomem,
gdy nagle zastygłam * przyszła mi do głowy pewna myśl, która podświadomie dręczyła mnie
przez cały ten czas: siostra Gawriłowej wspomniała, że malarz, którego Gawriłowa tak
nieszczęśliwie kochała, przedstawił Nastię ojcu, a z dokumentów wynikało, że malarz nie
miał ojca. Dziwne, ale wtedy nie przywiązałam do tego wagi, uznałam, że dziewczyna się
przejęzyczyła.
* Z dokumentów wynika, że ta kobieta jest samotną matką, ale syn nosi imię odojcowskie
Wasiljewicz. Czyżby wszystko było aż takie proste? * Artiom pokręcił głową.
* Cóż. * Wzniosłam oczy ku niebu. * Prostota wielkiej tragedii.
Czekając, aż wrócę, Staś zasnął w samochodzie.
* No i co? * spytał, ziewając. * Chłopak powiedział coś ciekawego czy niepotrzebnie
marnowaliśmy czas?
* Ty na pewno zmarnowałeś, a prochy twojej babci nadal leżą w obcej ziemi. Jutro spróbuję
ci pomóc i przywrócić historyczną sprawiedliwość na znak wielkiej miłości i wdzięczności do
bratniego narodu litewskiego.

* Chcesz powiedzieć, że nie masz już więcej żadnych swoich spraw? Czyżby ten chłopak
widział zabójcę?
* Takiego szczęścia to jeszcze nigdy nie miałam, ale teraz niech działają gliniarze, nie mam
monopolu na wycieranie cudzych progów.
* Dokąd jedziesz? * zdumiał się Staś, widząc, że skręcam na światłach.
* Do twojego hotelu. Za bardzo się u mnie zasiedziałeś.
* Przeganiasz mnie? A co z gangsterami?
* Świetnie sobie z nimi radzisz.
Jeszcze coś mówił, ale ja tylko uśmiechałam się dyplomatycznie i z ulgą wysadziłam go przed
hotelem.
Wszystko okazało się rzeczywiście tak proste, że aż banalne. Wiele lat temu Głymow,
nieżyjący malarz Suszkow i Gawriłowa mieszkali po sąsiedzku. Gawriłowa i Suszkow znali
się od dzieciństwa, potem dłuższy czas się nie widzieli, spotkali się już jako dorośli ludzie.
Jednak nie ta okoliczność zainteresowała nas najbardziej. Jak wynikało ze słów jego byłej
sąsiadki, Głymow miał liczne romanse na boku. Efektem jednej z takich miłostek były
narodziny chłopca, któremu nadano imię Borys, a imię odojcowskie Wasiljewicz, chociaż
ojciec kategorycznie odmówił uznania dziecka. Po jakimś czasie matce zrobiło się przykro, że
rodzony ojciec nie zauważa własnego dziecka, zamieniła mieszkanie i przeniosła się do innej
dzielnicy. Ironia losu sprawiła, że wiele lat później w sąsiednim bloku otrzymał upragnione
mieszkanie Głymow, ale miał już do chłopca zupełnie inny stosunek. Może się ustatkował, a
może zrozumiał, że innego dziecka już nigdy mieć nie będzie? W każdym razie pomagał
chłopakowi finansowo i na wszelkie sposoby okazywał swoją miłość. Gdy został wdowcem,
chciał się nawet ożenić ze swoją niegdysiejszą ukochaną, żeby teraz, po latach
rodzina była razem, ale matka chłopca, który wówczas był już młodym mężczyzną,
kategorycznie się temu sprzeciwiła. Widocznie nadal żyła w niej dawna uraza, a miłość
przerodziła się w nienawiść. Ignorowała Głymowa, nie wymawiała nawet jego nazwiska, ale
nie przeszkadzała synowi kontaktować się z ojcem. A potem chłopak zginął. Czy popełnił
samobójstwo, czy został zamordowany przez kochanka dziewczyny, z którą chciał się
związać * nie wiadomo. Rozpacz po stracie dziecka jednak nie połączyła rodziców, każde z
nich samotnie przeżywało swój ból.
*Jedźmy do szpitala * powiedział Artiom. * Dowiedziałem się, że staruszek poczuł się lepiej.
O dziesiątej rano byliśmy przed budynkiem szpitala. Od razu weszliśmy na oddział, nie
budząc niczyjego zainteresowania. Artiom zapukał do sali numer piętnaście, usłyszał:
„proszę" i weszliśmy. W sali było trzech mężczyzn; dwóch leżało na łóżkach, czekając na
obchód, Głymow siedział przy oknie, patrząc na gałęzie brzozy i leciutko stukając palcami w
szybę.
Gdy weszliśmy, odwrócił się, powoli wstał i trzymając się parapetu, podszedł do nas.
* Chodźmy na korytarz * poprosił cicho. Na korytarzu usiadł na kanapie, westchnął i
wymamrotał, nie patrząc na nas: * Wiedziałem, że przyjdziecie, że się dowiecie... Nie miałem
zamiaru jej zabijać, nie wiem, co mnie napadło. Zgubiła mojego syna, głupia dziwka... Ale
nie miałem zamiaru... Jednak gdy zobaczyłem ją pijaną, półnagą... Po szampana mnie
wysyłała, skocz, mówi... Jakby była pewna, że skoczę, że jeszcze do nóg jej padnę, że mi tę
pracę załatwiła, a syna... Coś takiego się ze mną stało, w oczach mi pociemniało i... zabiłem
ją. Przeraziłem się potem, kto by
chciał iść do więzienia... Później postanowiłem, że pójdę na milicję i powiem wszystko, jak
było. Ale... nie starczyło mi odwagi. A gdy się dowiedziałem, kim jest ten jej kawaler, to
pomyślałem, że dla takiego więzienie to idealne miejsce... Wiedziałem jednak, że się
dowiecie, czułem... I co teraz? Aresztujecie mnie?
* Sądzę, że do procesu można będzie ograniczyć się do zakazu opuszczania miejsca
zamieszkania * odparł Artiom, patrząc na starszego człowieka ze współczuciem.

Może pomyślał w tej chwili o własnych dzieciach? We mnie Głymow nie budził współczucia,
coś w rodzaju wzgardliwej litości owszem, ale nie współczucie. A potem pomyślałam, że nie
mnie go sądzić, i zrobiło mi się jeszcze gorzej. Życie już tak jest urządzone, że ratując
jednego, kopiesz dół innemu. Może dlatego było mi tak ciężko na duszy...
*Jedź * powiedziałam do Artioma. * Mam tu pewną sprawę do załatwienia.
* W szpitalu? * zdumiał się. * No coś ty?
* A co, nie mogę pójść do lekarza?
* Do jakiego lekarza?
* Nie interesuj się.
* A, trzeba było tak od razu.
* No przecież powiedziałam od razu.
* Trzeba by... opić... * zasugerował nieśmiało.
* Opijemy. * Pomachałam mu ręką na pożegnanie i skierowałam się do przychodni.
Administratorka na trzecim piętrze poinformowała, że gość z pokoju trzysta siedemnaście jest
u siebie. Staś wybrał niezły hotel, ale nie najlepszy w mieście, pokój również był
całkiem przeciętny. Trudno wyzbyć się starych nawyków, nawet gdy jest się prawie
milionerem. Zapukałam, otworzył drzwi i uśmiechnął się.
* Cieszę się, że przyszłaś * powiedział.
* Zaraz ucieszysz się jeszcze bardziej. * Podałam mu plastikową teczkę z dokumentami. *
Możesz zabrać swoją babcię choćby dziś.
* Mówisz poważnie? * nie uwierzył.
* Absolutnie. Obiecałam, że ci pomogę, i pomogłam. Ruszyłam do wyjścia.
* Dokąd idziesz? * zaniepokoił się Staś.
* Oprócz twojej babci mam jeszcze inne sprawy do załatwienia.
* Poczekaj. I co dalej?
* Dalej? Zamawiasz transport do historycznej ojczyzny, nie sądzę, żeby to był jakiś problem,
pieniądze masz.
* Dobrze wiesz, że nie o tym mówię.
* O czym innym nie warto mówić. * Obdarowałam go moim firmowym uśmiechem.
* Głupstwa.
* Głupstwa to to, co chciałbyś mi teraz powiedzieć. Znudziło ci się leżeć nad basenem i tyle,
twoje rycerskie wyczyny nie zrobiły na mnie wrażenia.
* Przecież nie kochasz tego swojego Tagajewa.
* Skąd możesz wiedzieć? Kocham, nie kocham...
* Wiem. Ja...
* Cii. * Położyłam palec na ustach i zadeklamowałam: * „Kochanek mój złożył głowę,
kochanek mój leży w grobie i słońce zgasło mi na wieki, mój miły zamknął już powieki...".
* Co to za brednie, na Boga?
* Szkocki klasyk. Kiedyś, dawno temu bardzo lubiłam czytać książki, ale nic dobrego z tego
nie wynikło.
* Nie kochasz go, ty cholerna idiotko * nie wytrzymał i na chwilę stał się podobny do siebie z
przeszłości, choć teraz miał inną twarz.
* Zgadza się. * Nie protestowałam. * Jestem idiotką. A ty zawsze byłeś inteligentnym
facetem. Więc dlaczego tak ci źle, Sasza? Nie przyjechałbyś tutaj, gdyby było inaczej.
Najpierw pomyślałam, że wróciłeś do starego zawodu, ale okazało się, że jest jeszcze gorzej.
* Mścisz się na mnie, suko, i to wszystko. Tylko komu sprawiasz większy ból?
* Na pewno nie tobie. * Uśmiechnęłam się z wysiłkiem, otworzyłam drzwi i powiedziałam: *
Przy okazji, postaraj się wyjechać stąd jak najszybciej. Nie ja jedna jestem taka domyślna,
może ktoś jeszcze wpadnie na to, kim jesteś, bohaterze. * Pomachałam mu ręką i dorzuciłam:
* „Hasta la vista, Baby!".

Zamknęłam drzwi i powędrowałam korytarzem, uśmiechając się bez powodu. Zresztą miałam
powód. Żegnałam się z dawnym życiem * i o dziwo, poszło mi to dość łatwo. W tym
momencie szczerze wierzyłam: życie, które mam przed sobą, na pewno będzie szczęśliwe.
Tak właśnie myślałam: od jutra zacznę nowe życie, w którym będę szczęśliwa. Będę
szczęśliwa od rana do wieczora, bez przerwy obiadowej. I wszystko mi się uda. Właśnie tak.
Czekałam na Timura w domu. Początkowo chciałam go powitać przed bramą więzienia, jak w
filmach gangsterskich, ale dowiedziałam się, że jego towarzysze broni siedzą
tam od ósmej rano, szykując się do uroczystego powitania, i postanowiłam nie wprowadzać
niepotrzebnego zamętu w ich szeregi. Niech mężczyźni obejmą się po bratersku, poklepią po
ramieniu, ucałują z dubeltówki, a ja skromnie poczekam na swoją kolej.
Ale tak naprawdę bałam się, że oboje będziemy czuli się niezręcznie, a ponieważ twardo
postanowiłam, że teraz nie będzie już między nami żadnych niedomówień, uznałam, że
najlepiej, jak pogadamy w cztery oczy.
Rozpaliłam ogień w kominku, usiłując nadać naszemu spotkaniu uroczysty charakter, ale
prawdę mówiąc, miałam dreszcze i chciałam się rozgrzać.
Czekałam bardzo długo. Być może Timur nastawiał się na niełatwą rozmowę, a może po
prostu nie spieszyło mu się do domu. W końcu trzasnęły drzwi i usłyszałam jego kroki *
wszedł do salonu w kurtce i butach, chociaż nauczyłam go wkładać kapcie zaraz na progu.
Oparł się ramieniem o ścianę i powiedział:
* Cześć.
* Cześć * odparłam wesoło. * Mam dla ciebie wstrząsającą nowinę, choć być może wcale nie
wyda ci się wstrząsająca.
* Tak? To super.
* Czemu się nie rozbierasz?
* Wpadłem na chwilę.
* Interesy?
* Mnóstwo. * Westchnął.
* Zdążysz coś zjeść?
* Dzięki, już jadłem. Chciałem ci podziękować. Jak zawsze zachowałaś się heroicznie, no i w
ogóle... * Uśmiechnął się i rozłożył ręce.
* To ma być ironia?
* Próbuję. Nie chcę robić z naszego spotkania melodramatu. * Przesunął ręką po włosach,
popatrzył na mnie i w jego oczach pojawił się smutek. * Wiesz, może to śmieszne, ale gdy
tam siedziałem, pomyślałem nagle, jak niesprawiedliwe, okrutne i głupie jest trzymanie kogoś
w klatce. I dałem sobie słowo, że jeśli stamtąd wyjdę, to od razu wypuszczę cię na wolność. *
Zmarszczył brwi. * Wybacz mi, jeśli możesz. Chciałem jak najlepiej. Naprawdę. * Zrobił
krok w stronę drzwi i odwrócił się: * Przecież wiesz, że on żyje? Wiesz... Dlatego ze mną
byłaś.
Położył klucze na szafce w holu.
* Przyjedziesz po rzeczy? * zapytałam, nie wiedząc, co powiedzieć.
* Bóg z nimi. Wyrzuć. I poszedł.
* Taak * zwróciłam się do Saszki, który podszedł. * I co tak patrzysz? No pobiegłabym za
nim i co? Powiedziałabym mu, on by został i myślał, że chcę z nim być tylko z tego powodu.
Co gorsza, sama zaczęłabym myśleć, że został tylko dlatego. Do diabła z tym wszystkim, mój
genialny przyjacielu. Co ma być, to będzie.
Poszłam do kuchni, myśląc ze smutkiem, że teraz nawet nie mogę się upić. Włączyłam głośno
muzykę i wrzeszczałam coś o swojej gwieździe, usiłując przekrzyczeć Butusowa. Potem
zadzwonił telefon, a ja poleciałam do niego pędem, bo chociaż zgrywałam chojraka, to
naprawdę czułam się tak parszywie, że chciało mi się wyć. A może jemu też? Okazało się, że
dzwonił Dziadek.

* Nie przeszkodziłem? * zapytał.
* Nie.
* Co robisz?
* Śpiewam piosenki.
*Jakie piosenki, co to znowu za brednie?
* Bardzo ładne piosenki, o, posłuchaj: „I wszystkie foki, wieloryby, widząc tę gwiazdę,
gorzko płaczą, ona nie świeci dla nikogo, ona nikogo nie ogrzewa, prowadzi wszystkich do
upragnionego celu...".
Przy trzeciej linijce Dziadek rzucił słuchawką; może nie spodobała mu się piosenka, a może
moje wykonanie.
Jednak pół godziny później stał na progu mojego domu z gniewną miną.
* Co tu się dzieje? * zapytał, przyglądając mi się. * Znowu pijesz?
* Nie, jestem na odwyku. Wchodź, co stoisz w drzwiach.
Usiadłam przy kominku, biorąc Saszkę na kolana, Dziadek usadowił się w fotelu. Czułam, że
nie wie, co powiedzieć i jak się zachować. Teraz nie wyglądał już na zagniewanego, raczej na
smutnego.
* Gdzie Tagajew? * spytał niepewnie.
* Poszedł. * Wzruszyłam ramionami.
* Dokąd?
* Nie dokąd, tylko zupełnie. * I co?
* I nic. Odszedł.
* Znasz moje zdanie na ten temat * powiedział Dziadek, odchrząknął i popatrzył na mnie z
jeszcze większą uwagą.
Wpatrywałam się w ogień. Było cicho i nikt z nas nie chciał pierwszy zakłócić tej ciszy.
* Igor... * Zaczęłam nieśmiało.
* Tak? *Jestem w ciąży.
Gdyby sufit spadł mu na głowę, byłby mniej wstrząśnięty.
* Z kim? * palnął.
* Nie zadawaj głupich pytań.
* Tagajew o tym wiedział i mimo to odszedł?
* Nie powiedziałam mu.
Znowu zapadła cisza, ale tym razem odezwał się pierwszy:
* Uważasz, że masz prawo tak z nim postępować?
* A mogę dla odmiany pomyśleć o sobie?

KONIEC