Emocjonalna przemoc wobec dzieci
Alicja Miller - wybitna szwajcarska terapeutka uważa, że:
“Gdybyśmy naprawdę kochali swoje dzieci, na świecie nie byłoby wojen. Możemy mieć
piękne konferencje rozbrojeniowe, ale jak długo upokarzamy dzieci, tak długo uczymy je
przemocy i tak długo będą na świecie wojny”.
Dorośli są władcami uzależnionego od nich dziecka. To oni jak bogowie decydują co dobre, a
co złe. Rodziców trzeba zawsze chronić. Dzieci z tej racji, że są dziećmi na szacunek nie
zasługują. Surowość i chłód stanowią dobre przygotowanie do życia. Te wszystkie przywary
dorosłych można zauważyć również w Polsce. W naszym kraju 90% rodziców przyznaje się
do tego, że bije swoje dzieci (badania OBOPu z czerwca 2002 roku). Dziecko jest samotne.
Chroni rodziców których kocha i potrzebuje, wypiera to, co je spotkało, boby umarło z bólu.
Tłumi złość, rozpacz, lęk i bezsilność. Nie ufa własnemu cierpieniu, przyjmuje, że skoro jest
upokarzane, zasługuje na to. Dzieci bite jako dorośli chorują na nerwice, łatwo uzależniają
się od alkoholu, narkotyków, są agresywne, stają się przestępcami.
Niewiele natomiast wiemy o skutkach krzywdzenia emocjonalnego, ponieważ jest ono
najczęściej nieświadome, niezamierzone. Często dokonywane przez wykształconych
rodziców, w dobrych domach dla dobra dzieci. Tymczasem wpływ krzywdzenia
emocjonalnego dla dobra dziecka jest bardziej szkodliwy od stosowania przemocy fizycznej
czy seksualnej. Krzywdzenie emocjonalne to między innymi lekceważenie, obrażanie,
grożenie, izolowanie, wyśmiewanie, upokarzanie, wyzywanie, poniżanie, straszenie,
szantażowanie, nadmierna kontrola, wzbudzanie poczucia winy, nadopiekuńczość.
Często nie zdajemy sobie sprawy jak pozornie błahe słowa wypowiadane do naszych dzieci
mogą być dla nich
strasznie krzywdzące.
Na przykład żarty kosztem dzieci: “oddam cię do
domu dziecka, zamienię cię na kogoś innego na jakieś lepsze dziecko, czy to na pewno jest
nasz synek? taki do nas niepodobny” - to żarty sadystyczne, bardzo agresywne. Podobnie
okrutne jest straszenie: “no to ja teraz wychodzę nie wiem kiedy wrócę, zostaniesz z tą
panią”. Nieświadomie odgrywamy to, co nam zafundowano w dzieciństwie. Oddamy cię bo
jesteś obcy, jesteś niczyj, nie wiemy do kogo należysz - to dla dziecka koszmarne
doświadczenie odseparowania. Przez nasze rzucone mimochodem: zaraz głowa mi pęknie,
wykończę się prze ciebie, do grobu mnie wpędzisz - dziecko czuje się winne. Przeczuwa, że
coś przeskrobało, ale w jego świadomości to co zrobiło to nic złego. Będzie teraz nadmiernie
czujne, odpowiedzialne, będzie cały czas uważać, by nie “wykończyć” matki, a w dorosłym
życiu ważnych dla siebie ludzi.
Aby okazać jak bardzo dziecko nie spełnia naszych oczekiwań, przestajemy się do niego
odzywać.
Dziecko nie jest partnerem do obrażania, nieodzywania.
Rodzice, którzy mają
tendencję do wycofywania się z kontaktów twierdzą zwykle, że robią to dla dobra dziecka,
natomiast prawdą jest, że zaspokajają swoje potrzeby dominacji czy kontrolowania.
Dzieci rzadko robią szkody z premedytacją.
Najczęściej zdarza się im coś przeskrobać. Mają ogromne poczucie niesprawiedliwości, gdy
rodzice krzyczą na nich albo się nie odzywają, bo przecież chciały dobrze i żałują tego co się
stało. Takie agresywne zachowania rodziców łamią miłość, dobre uczucia i intencje dziecka.
