Red Crow - Mekasto
Był człowiekiem znanym z poszanowania prawa, przewodził
plemieniu Blood, największemu, najbardziej niezależnemu i
wojowniczemu odłamowi czarnych Stóp. jako czwarty z
wodzów Blackfoot podpisał Traktat nr 7.
Czerwona Wrona był niskim, drobnym mężczyzną, już w
młodości świadomym, że nie dorównuje fizycznie posturą
innym wojownikom, dlatego nie znosił żartów z powodu
swojego wyglądu. Kiedyś w gniewie zabil swego brata, który
pozwolił sobie na niewybredny żart. Wydarzenie to wywarło
silne piętno na psychice Mekasto i odtąd aż do końca życia
panował nad swoimi emocjami.
Fakt, że wódz Crowfoot oficjalnie wystepował w imieniu
całego narodu Czarnych Stóp byl rezultatem uznania przez
rząd kanadyjski i dowództwo Policji Konnej konfederacji
czarnych Stóp jako pełnoprawnego partnera w rozmowach
dwóstronnych. Jednak niektórzy wodzowie nie uznawali nad
sobą zwierzchnictwa Crowfoot'a, należał do nich Czerwona
Wrona, wódz cieszący się dużym poważaniem wśród
przywódców konfederacji. Czerwona Wrona niechętnie brał
udział w spotkaniach z przedstawicielami rządu
kanadyjskiego podczas negocjowania ustalen Traktatu nr 7. W
końcu, mimo protestów kilku swoich wodzów wojennych,
zgodził się podpisać traktat, pod warunkiem wszakże, iż
uczyni to też Crowfoot i jego ludzie. Jedna z żon Crowfoot'a
była siostrą Czerwonej Wrony, a więc obaj wodzowie związani
byli bliskimi więzami rodzinnymi. Nie bez znaczenia był też
fakt, że wódz Crowfoot cieszył się ogromnym szacunkiem w

konfederacji czarnych Stóp i bardzo liczono się z jego głosem
podczas narad plemiennych
Przykładem prawego charakteru Czerwonej Wrony bylo
wydarzenie związane z poszukiwaniem przez Konną Policję
koni skradzionych przez wojowników Blood plemieniu gros
Venters/Atsina/. Policja odnalazla 7 koni i aresztowała 4
wojowników. Czerwona Wrona zglosił się wtedy ze swoim
synem w posterunku policji i opowiedzial o swoim udziale w
wyprawie po konie /kradzież konia nie uchodziła wśród
Indian z Równin za czyn naganny/.
Czerwona Wrona przewodzil plemieniu Blood do 1891r.

notka z Kayas Ochi nr 14 marzec - kwiecień 1991 r.