Arthur Jermyn
(Arthur Jermyn)

1

Ż

ycie jest okropne i tajemnicze, nadzwyczaj rzadko mamy okazj

ę

ujrze

ć

cienie prawdy skrywane za zasłon

ą

ró

ż

norodnych złudze

ń

i iluzji - a

kiedy to ju

ż

nast

ą

pi,

ż

ycie wydaje si

ę

nam po tysi

ą

ckro

ć

straszniejsze. Nauka, która i tak ju

ż

srodze daje si

ę

wszystkim we

znaki kolejnymi, coraz bardziej szokuj

ą

cymi rewelacjami, mo

ż

e si

ę

sta

ć

ostatecznym eksterminatorem poszczególnych ludzkich gatunków -

naturalnie je

ż

eli rzeczywi

ś

cie stanowimy odr

ę

bne gatunki. Umysły

ś

miertelników nie s

ą

w stanie wytrzyma

ć

brzemienia niewyobra

ż

alnej

zgrozy, jaka mo

ż

e si

ę

czai

ć

w prawdzie, i która kiedy

ś

mo

ż

e wychyn

ąć

na beztroski, nie spodziewaj

ą

cy si

ę

niczego

ś

wiat. Gdyby

ś

my wiedzieli

czym jeste

ś

my, post

ą

piliby

ś

my tak samo jak Arthur Jermyn.

Arthur Jermyn za

ś

, pewnej nocy, oblał si

ę

od stóp do głów naft

ą

i

podpalił.

Nikt nie zło

ż

ył jego zw

ę

glonych szcz

ą

tków do urny ani nie wystawił mu

pomnika. Znaleziono bowiem pewne dokumenty oraz obiekt zamkni

ę

ty w

skrzyni, które sprawiły, i

ż

ludzie za wszelk

ą

cen

ę

pragn

ę

li o nim

zapomnie

ć

. Niektórzy nawet, ci co go znali, zaprzeczaj

ą

jakoby

kiedykolwiek istniał.

Arthur Jermyn wyszedł na moczary i spalił si

ę

ż

ywcem po tym, jak

ujrzał ów obiekt który w wielkiej skrzyni przysłano mu z Afryki.

***

Zapewne wielu nie chciałoby

ż

y

ć

, gdyby miało rysy twarzy podobne do

oblicza młodego Jermyna, był on jednak poet

ą

, uczonym i nie zwracał

na ten fakt wi

ę

kszej uwagi. Nauk

ę

miał we krwi, bowiem jego pra-pra-

pradziad, sir Wade Jermyn był jednym z pierwszych badaczy regionu
Konga i autorem wielu cenionych prac na temat tamtejszych plemion,
fauny, flory i reliktów przeszło

ś

ci. Niew

ą

tpliwie stary sir Wade był

zapale

ń

cem, przy czym jego zapał graniczył nieomal z obł

ę

dem; jego

dziwaczne dywagacje na temat prehistorycznej białej cywilizacji
kongijskiej wzbudziły wiele kontrowersji i kpin, kiedy opublikował je
w ksi

ąż

ce zatytułowanej: „Obserwacje na temat niektórych cz

ęś

ci

Afryki". W 1765 roku ów nieustraszony odkrywca został umieszczony w
zakładzie dla obł

ą

kanych w Huntingdon.

Szale

ń

stwo tkwiło we wszystkich Jermynach, ludzie za

ś

cieszyli si

ę

,

bowiem nie było ich wielu. Ród wymierał - Arthur był ostatnim jego
przedstawicielem. Gdyby było inaczej, nie wiadomo, co mógłby uczyni

ć

Arthur, kiedy otrzymał PRZESYŁK

Ę

. Jermynowie nigdy nie wygl

ą

dali

najlepiej, czego

ś

im brakowało, ale Arthur bez w

ą

tpienia prezentował

si

ę

najgorzej. Ogl

ą

daj

ą

c stare portrety rodu Jermynow wida

ć

wyra

ź

nie,

i

ż

przed narodzeniem sir Wade'a jego przodkowie mieli dostojne,

szlachetne i całkiem przystojne oblicza.

Najwyra

ź

niej szale

ń

stwo zacz

ę

ło si

ę

od sir Wade'a, którego

przera

ż

aj

ą

ce, dzikie opowie

ś

ci o Afryce były ongi

ś

dla jego

przyjaciół powodem do rado

ś

ci i zgrozy. Wida

ć

to było w jego zbiorze

trofeów i okazów, innych od tych, którymi mógłby poszczyci

ć

si

ę

normalny miło

ś

nik afryka

ń

skiej kultury; przechowywanych w duchu

orientalnym, w jakim - co nale

ż

y doda

ć

- Wad

ę

wychowywał równie

ż

swoj

ą

ż

on

ę

.

Była ona, jak twierdził, córk

ą

portugalskiego handlarza, którego

spotkał w Afryce, i nie lubiła angielskiego stylu

ż

ycia. Zarówno ona

i ich syn, który przyszedł na

ś

wiat w Afryce, wrócili z nim z drugiej

i najdłu

ż

szej z jego podró

ż

y, po czym wyjechali wspólnie, ale bez

syna, na trzeci

ą

i ostatni

ą

, nikt nigdy nie widział jej z bliska,

nawet słu

żą

cy, zachowanie jej bowiem było nader gwałtowne i osobliwe.

Podczas swego krótkiego pobytu w Jermyn House zajmowała odległe
skrzydło, gdzie przebywała jedynie w towarzystwie swego m

ęż

a. Sir

Wad

ę

przejawiał dziwn

ą

trosk

ę

wzgl

ę

dem swojej rodziny - kiedy bowiem

powrócił do Afryki nie pozwalał opiekowa

ć

si

ę

swym synem nikomu,

prócz odra

ż

aj

ą

cej murzynki z Gwinei. Po

ś

mierci lady Jermyn,

osobi

ś

cie zaj

ą

ł si

ę

wychowaniem chłopca.

Jednak to opowie

ś

ci sir Wade’a, zwłaszcza te snute „po kielichu",

były głównym powodem uznania go przez przyjaciół za niespełna rozumu.

W wieku racjonalno

ś

ci, jakim było osiemnaste stulecie, nie było

rzecz

ą

roztropn

ą

dla uczonego mówi

ć

o szalonych obrazach i dziwnych

scenach zaobserwowanych w ksi

ęż

ycowe noce w kongijskim buszu; o

gigantycznych murach i kolumnach zapomnianego miasta, obróconych w
gruzy i poro

ś

ni

ę

tych winoro

ś

l

ą

budowlach oraz o wilgotnych,

milcz

ą

cych, kamiennych stopniach wiod

ą

cych w bezkresn

ą

, mroczn

ą

czelu

ść

grobowych skarbców i niezmierzonych katakumb.

Przede wszystkim za

ś

, nierozs

ą

dnym było bredzi

ć

o

ż

ywych istotach,

które nawiedzały pono

ć

owe miejsca, o stworzeniach na poły z d

ż

ungli,

na poły za

ś

z plugawych, bezbo

ż

nych, pradawnych miast - bajecznych

istotach, które nawet Plutarch opisywałby z wyra

ź

nym sceptycyzmem; o

stworach, które miały pojawi

ć

si

ę

, kiedy wielkie małpy zaludniły

wymieraj

ą

ce miasta z ich murami, kolumnami, grobowcami i dziwnymi

płaskorze

ź

bami. Mimo to, po powrocie do domu sir Wade opowiadał o tym

wszystkim ze wstrz

ą

saj

ą

cym, mro

żą

cym krew w

ż

yłach zapałem. Snuł

swoje historie przewa

ż

nie po wypiciu trzeciego „gł

ę

bszego" w Knights

Head; chełpił si

ę

opowie

ś

ciami o tym, co odnalazł w d

ż

ungli i o tym,

jak mieszkał w

ś

ród przera

ż

aj

ą

cych, jemu tylko znanych ruin.

Koniec ko

ń

ców jego historie o

ż

yj

ą

cych istotach sprawiły, i

ż

trafił

do zakładu dla obł

ą

kanych w Muntingdon. Nie odczuwał jednak gł

ę

bszego

ż

alu z powodu zamkni

ę

cia, gdy

ż

jego umysł pracował w nader osobliwy

sposób. Odk

ą

d jego syn przestał by

ć

dzieckiem, sir Wade coraz mniej

lubił przebywa

ć

w domu, a w ko

ń

cu mogło si

ę

wydawa

ć

, i

ż

si

ę

obawiał

własnego syna.

Jego główn

ą

siedzib

ą

stała si

ę

Knights Head, a kiedy zamkni

ę

to go w

zakładzie, przyj

ą

ł ten fakt z wdzi

ę

czno

ś

ci

ą

, jakby oferowano mu tu

schronienie. W trzy lata pó

ź

niej umarł.

Syn Wade'a Jermyna, Philip, był nader niezwykł

ą

osob

ą

. Pomimo silnego

fizycznego podobie

ń

stwa do swego ojca ró

ż

nił si

ę

od niego

zachowaniem, tak

ż

e powszechnie starano si

ę

go unika

ć

. Pomimo

ż

e nie

odziedziczył po ojcu szale

ń

stwa, jak obawiali si

ę

niektórzy, był to

najkrócej mówi

ą

c sko

ń

czony kretyn, przejawiaj

ą

cy skłonno

ś

ci do

krótkotrwałych ataków niekontrolowanej w

ś

ciekło

ś

ci.

Z wygl

ą

du niepozorny, był niewiarygodnie silny i zr

ę

czny. W dwana

ś

cie

lat po odziedziczeniu tytułu o

ż

enił si

ę

z córk

ą

swego gajowego -jak

powiadano Cygank

ą

- ale jeszcze nim przyszedł na

ś

wiat jego syn,

zaokr

ę

tował si

ę

jako marynarz na pokład statku, przypiecz

ę

towuj

ą

c tym

czynem ogólne rozgoryczenie i odraz

ę

wywołan

ą

zarówno jego fatalnymi

nawykami jak i mezaliansem. Po zako

ń

czeniu wojny ameryka

ń

skiej podj

ą

ł

prac

ę

na okr

ę

cie marynarki handlowej pływaj

ą

cym na szlakach

afryka

ń

skich, zyskuj

ą

c sobie popularno

ść

dzi

ę

ki niezwykłej sile i

umiej

ę

tno

ś

ciom wspinaczki, ale koniec ko

ń

ców, której

ś

nocy, nie

wiedzie

ć

czemu, znikn

ą

ł. Statek kotwiczył wówczas u wybrze

ż

y Konga.

Powszechnie przyjmowane dziwactwa rodu Jermynów powróciły wraz z
osob

ą

syna sir Philipa, którego losy pod

ąż

yły jeszcze dziwniejszym i

fatalnym torem. Wysoki i do

ść

przystojny, z odrobin

ą

tajemniczego

wschodniego wdzi

ę

ku, pomimo pewnych drobnych anomalii w proporcjach,

Robert Jermyn był urodzonym naukowcem i badaczem. To on jako pierwszy
poddał badaniom naukowym ogromny zbiór reliktów, które jego szalony
dziadek przywiózł z Afryki i swymi odkryciami rozsławił szeroko w
dziedzinie etnologii nazwisko rodu. W 1815 roku sir Robert po

ś

lubił

córk

ę

siódmego wicehrabiego Brightholme, Bóg za

ś

obdarzył ow

ą

par

ę

trójk

ą

dzieci, z których najstarszego i najmłodszego nigdy nie

widziano publicznie, ze wzgl

ę

du na ich okropne deformacje tak na

ciele jak i umy

ś

le. Zasmucony rodzinnymi nieszcz

ęś

ciami naukowiec

szukał pociechy w pracy i urz

ą

dził dwie długie ekspedycje w gł

ą

b

afryka

ń

skiego buszu, W roku 1849 jego syn Nevil, osobnik wyj

ą

tkowo

odra

ż

aj

ą

cy, który zdawał si

ę

ł

ą

czy

ć

w sobie gburowato

ść

Philipa

Jermyna i wyniosło

ść

Brightholmeów, uciekł z podrz

ę

dn

ą

tancerk

ą

, gdy

wszak

ż

e w rok pó

ź

niej powrócił, jego czyn został wybaczony.

Powrócił do Jermyn House jako wdowiec, z małym dzieckiem, Alfredem,
który pewnego dnia spłodzi Arthura Jermyna.

Przyjaciele twierdzili,

ż

e to seria dramatów była przyczyn

ą

utraty

zmysłów sir Roberta Jermyna, najprawdopodobniej jednak, głównym
powodem nieszcz

ęś

cia był, najzwyczajniej w

ś

wiecie, afryka

ń

ski

folklor. Stary uczony zbierał legendy o plemionach Onga,
zamieszkuj

ą

cych w pobli

ż

u ziem, które badali on, a wcze

ś

niej jego

dziadek, w nadziei

ż

e odnajdzie jaki

ś

dowód potwierdzaj

ą

cy

prawdziwo

ść

szalonych opowie

ś

ci sir Wade'a o zaginionym mie

ś

cie,

zamieszkiwanym przez dziwne hybrydyczne kreatury. Niezwykła logika w
równie niezwykłych zapiskach jego przodka zdawała si

ę

sugerowa

ć

, i

ż

wyobra

ź

nia szale

ń

ca mogła by

ć

stymulowana przez ludowe mity. 19

pa

ź

dziernika 1852 roku, odkrywca Samuel Seaton przybył do Jermyn

House przywo

żą

c ze sob

ą

plik notatek sporz

ą

dzonych w

ś

ród Ongasów,

stwierdził bowiem, i

ż

niektóre spo

ś

ród legend dotycz

ą

cych szarego

miasta białych małp, władanego przez białego boga, mog

ą

okaza

ć

si

ę

przydatne dla etnologa.

W swojej rozmowie niew

ą

tpliwie podał Jermynowi pewne szczegóły; nie

wiadomo niestety jakie, gdy

ż

wła

ś

nie wówczas rozp

ę

tała si

ę

cała seria

okropnych tragedii. Kiedy sir Robert Jermyn opu

ś

cił bibliotek

ę

pozostawił w niej zwłoki uduszonego badacza, l nim zdołano go
powstrzyma

ć

u

ś

miercił cał

ą

trójk

ę

swoich dzieci. Nigel Jermyn zgin

ą

ł

broni

ą

c skutecznie swego jedynego, dwuletniego syna, który

najprawdopodobniej miał by

ć

kolejn

ą

ofiar

ą

pałaj

ą

cego rz

ą

dz

ą

mordu

szale

ń

ca. Sam sir Robert za

ś

, po wielokrotnych próbach targni

ę

cia si

ę

na

ż

ycie, uparcie odmawiaj

ą

c wydania z siebie jakiegokolwiek

artykułowanego d

ź

wi

ę

ku, umarł na atak apopleksji w drugim roku swego

pobytu w zakładzie zamkni

ę

tym.

Sir Alfred Jermyn został baronetem, zanim sko

ń

czył cztery lata, ale

jego gusta nie korelowały z jego szlacheckim tytułem. W wieku lat 36
opu

ś

cił swoj

ą

ż

on

ę

i dziecko, by wyruszy

ć

w tras

ę

z w

ę

drownym

cyrkiem. Jego koniec był wyj

ą

tkowo odra

ż

aj

ą

cy. W

ś

ród zwierz

ą

t w

mena

ż

erii, z któr

ą

podró

ż

ował, znajdował si

ę

olbrzymi goryl, o nieco

ja

ś

niejszej sier

ś

ci ni

ż

inne osobniki z jego gatunku. Owo nad wyraz

spokojne i posłuszne zwierz

ę

cieszyło si

ę

wielk

ą

popularno

ś

ci

ą

w

ś

ród

cyrkowców. Alfred Jermyn był zafascynowany pot

ęż

n

ą

małp

ą

i

wielokrotnie, bardzo długo, człowiek i zwierz

ę

przygl

ą

dali si

ę

sobie

nawzajem, oddzieleni barier

ą

krat.

W ko

ń

cu Jermyn poprosił - i uzyskał pozwolenie na trenowanie

zwierz

ę

cia, zaskakuj

ą

c swoim sukcesem zarówno publiczno

ść

jak i

cyrkowych wykonawców.

Którego

ś

ranka w Chicago, kiedy goryl i Alfred Jermyn robili prób

ę

do

przemy

ś

lenia zaplanowanego pojedynku bokserskiego, ten pierwszy zadał

silniejszy ni

ż

zwykle cios rani

ą

c ciało i godno

ść

trenera - amatora.

O tym co stało si

ę

pó

ź

niej, członkowie „Najwi

ę

kszego Spektaklu Pod

Sło

ń

cem" nie lubi

ą

opowiada

ć

.

Nie spodziewali si

ę

usłysze

ć

, jak sir Alfred Jermyn wydaje piskliwy,

nieludzki wrzask ani ujrze

ć

jak chwyta swego przeciwnika obur

ą

cz,

przewraca go na podłog

ę

klatki i wgryza si

ę

zaciekle w jego owłosione

gardło.

Zaskoczył goryla, ale zwierz

ę

błyskawicznie doszło do siebie, i zanim

prawdziwy trener zd

ąż

ył wkroczy

ć

do akcji, ciało nieszcz

ę

snego

baroneta przypominało krwaw

ą

miazg

ę

.

2

Arthur Jermyn był synem sir Alfreda Jermyna i nieznanej z pochodzenia
piosenkarki rewiowej. Kiedy m

ąż

i ojciec opu

ś

cił swoj

ą

rodzin

ę

, matka

zabrała dziecko do Jermyn House, gdzie nie było ju

ż

nikogo kto mógłby

sprzeciwi

ć

si

ę

jej obecno

ś

ci. Nie była pozbawiona cechy zwanej

powszechnie „szlacheck

ą

godno

ś

ci

ą

" i dopilnowała, aby jej syn

otrzymał mo

ż

liwie najlepsze wykształcenie jakie mogła mu zapewni

ć

,

cho

ć

nie dysponowała du

żą

ilo

ś

ci

ą

gotówki. Maj

ą

tek rodziny szczuplał

w błyskawicznym tempie i Jermyn House zacz

ą

ł popada

ć

w ruin

ę

, ale

młody Arthur kochał stary budynek ze wszystkim co znajdowało si

ę

wewn

ą

trz. Nie przypominał innych Jermynów, którzy

ż

yli przed nim, był

bowiem poet

ą

i marzycielem. Okoliczne rodziny, które pami

ę

tały

opowie

ś

ci starego sir Wade'a Jermyna o jego nie widzianej przez

nikogo portugalskiej

ż

onie mówili,

ż

e w

ż

yłach chłopca musiała

ujawni

ć

si

ę

domieszka jej krwi; wi

ę

kszo

ść

jednak kpiła z jego

wra

ż

liwo

ś

ci na pi

ę

kno, twierdz

ą

c, i

ż

była to cecha odziedziczona po

jego matce.

Poetycka delikatno

ść

Arthura Jermyna zwracała wi

ę

ksz

ą

uwag

ę

w

porównaniu z jego plugawym wygl

ą

dem fizycznym. Wi

ę

kszo

ść

Jermynów nie

grzeszyła urod

ą

, ale w przypadku Arthura brzydota była wr

ę

cz

uderzaj

ą

ca. Trudno powiedzie

ć

, co konkretnie przypominał, ale wyraz

jego twarzy, fizjonomia i długo

ść

ramion budziła odraz

ę

w ka

ż

dym, kto

miał okazj

ę

go spotka

ć

.

Nale

ż

y stwierdzi

ć

, i

ż

braki w urodzie Arthur Jermyn nadrabiał

umiej

ę

tno

ś

ciami umysłu i charakteru. Utalentowany i wykształcony,

dost

ą

pił najwy

ż

szych zaszczytów w Oxfordzie, i wszystko wskazywało na

to, i

ż

zdoła przywróci

ć

intelektualn

ą

sław

ę

swemu rodowi. Pomimo i

ż

obdarzony był raczej poetyckim ni

ż

naukowym temperamentem, zamierzał

kontynuowa

ć

dzieło swych przodków i zaj

ąć

si

ę

afryka

ń

sk

ą

etnologi

ą

,

robi

ą

c jednocze

ś

nie wła

ś

ciwy u

ż

ytek ze wspaniałej, acz osobliwej

kolekcji sir Wade'a.

Fantasta ów snuł cz

ę

sto długie rozwa

ż

ania o prehistorycznej

cywilizacji, w któr

ą

tak gor

ą

co wierzył jego szalony pradziadek, i

snuł opowie

ś

ci o milcz

ą

cym mie

ś

cie w d

ż

ungli, o którym wzmianki

znajdowały si

ę

w licznych dziwnych i chaotycznych zapiskach,

najwi

ę

ksze wra

ż

enie, wywołuj

ą

ce zarówno zgroz

ę

jak i ciekawo

ść

,

budziły w nim fragmenty dotycz

ą

ce bezimiennej, bli

ż

ej nie okre

ś

lonej

rasy hybryd zamieszkuj

ą

cych d

ż

ungl

ę

; niejednokrotnie zastanawiał si

ę

nad potencjalnymi podstawami tego typu legend i szukał wskazówek w
nieco

ś

wie

ż

szych danych zgromadzonych w

ś

ród Ongasów, przez rodzin

ę

i

Samuela Seatona.

W 1911 roku, po

ś

mierci swojej matki, Arthur Jermyn postanowił

uczyni

ć

ostateczny krok w swoich poszukiwaniach. Sprzedawszy cz

ęść

maj

ą

tku, w celu uzyskania koniecznej gotówki, zorganizował wypraw

ę

badawcz

ą

i wyruszył do Konga. Załatwiwszy z władzami belgijskimi

przewodników dla swojej ekspedycji, sp

ę

dził rok w Krainie Onga i

Kaliri, natrafiaj

ą

c na dowody, które przerosły jego naj

ś

mielsze

oczekiwania. Kaliri mieli starego wodza, niejakiego Mwanu, który nie
tylko odznaczał si

ę

doskonal

ą

pami

ę

ci

ą

, ale był równie

ż

inteligentny

i interesował si

ę

starymi legendami. Starzec ów potwierdził wszystkie

opowie

ś

ci zasłyszane przez Arthura, dodaj

ą

c przy tym własn

ą

wersj

ę

historii o kamiennym mie

ś

cie i białych małpach, tak jak mu j

ą

przekazano.

Według Mwanu, szarego miasta i hybrydycznych stworze

ń

ju

ż

nie było,

gdy

ż

przed wieloma laty padli oni ofiar

ą

wojowniczych N’bangu. Plemi

ę

to, zniszczywszy wi

ę

kszo

ść

budowli i wyr

ż

n

ą

wszy w pie

ń

wszystko co

ż

ywe, zabrało wypchan

ą

bogini

ę

b

ę

d

ą

c

ą

obiektem ich poszukiwa

ń

; biał

ą

małp

ę

, któr

ą

czciły dziwne istoty, i która wedle tamtejszych wierze

ń

rz

ą

dziła ongi

ś

w

ś

ród tych stworze

ń

, jako ich ksi

ęż

niczka. Mwanu nie

wiedział czym mogły by

ć

te małpopodobne stworzenia, s

ą

dził jednak,

ż

e

to one zbudowały szare kamienne miasto. Jermyn nie wdawał si

ę

w

dywagacje na ten temat, ale skupił swoj

ą

uwag

ę

na wyj

ą

tkowo obrazowej

legendzie o wypchanej bogini.

Mówiono, i

ż

ksi

ęż

niczka małp została połowic

ą

wielkiego białego boga,

który przybył z zachodu. Przez długi czas wspólnie rz

ą

dzili miastem,

ale kiedy urodził im si

ę

syn, wyjechali we troje. Pó

ź

niej bóg i

ksi

ęż

niczka powrócili; po jej

ś

mierci za

ś

, boski mał

ż

onek

zmumifikował zwłoki i umie

ś

cił w

ś

wi

ą

tyni ogromnym kamiennym budynku,

gdzie składano jej hołd. nast

ę

pnie samotnie wyjechał.

Dalszy ci

ą

g legendy przedstawia si

ę

trojako. Zgodnie zjedna wersj

ą

nic wi

ę

cej si

ę

nie wydarzyło za wyj

ą

tkiem tego, i

ż

wypchana bogini

stała si

ę

symbolem wy

ż

szo

ś

ci plemienia, w którego posiadaniu si

ę

znajdowała. Wła

ś

nie z tego powodu została uprowadzona przez N’bangi.

Druga opowie

ść

mówi o powrocie boga i jego

ś

mierci u stóp zmarłej

ż

ony, spoczywaj

ą

cej w

ś

wi

ą

tyni.

Trzecia wersja mówi o powrocie syna - tym razem ju

ż

po osi

ą

gni

ę

ciu

przez niego pełnej dojrzało

ś

ci, niewa

ż

ne ludzkiej, małpiej czy

boskiej - niemniej jednak nie

ś

wiadomego swej prawdziwej to

ż

samo

ś

ci.

Z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

wi

ę

kszo

ść

wydarze

ń

, o których opowiadały legendy,

była jedynie wymysłem odznaczaj

ą

cych si

ę

wybujał

ą

wyobra

ź

ni

ą

tubylców.

Arthur Jermyn nie w

ą

tpił ju

ż

w istnienie prastarej cywilizacji w

d

ż

ungli, o której pisał stary sir Wade, i bynajmniej nie zdziwił si

ę

kiedy w 1912 roku natkn

ą

ł si

ę

na jej pozostało

ś

ci. Co do wielko

ś

ci, w

legendach było sporo przesady, niemniej s

ą

dz

ą

c po kamiennym rumowisku

nie mogła to by

ć

zwyczajna murzy

ń

ska osada. Nie odnaleziono niestety

ż

adnych rze

ź

b, a niewielka liczba uczestników ekspedycji nie

pozwalała na przeprowadzenie działa

ń

w celu oczyszczenia jedynego

widocznego przej

ś

cia zdaj

ą

cego si

ę

prowadzi

ć

w gł

ą

b labiryntu

korytarzy grobowców, o których wspominał sir Wade. O białych małpach
i wypchanej bogini rozmawiano ze wszystkimi wodzami plemion w tym
regionie, jednak to Europejczyk przyczynił si

ę

do wzbogacenia zakresu

informacji otrzymanych od starego Mwanu.

M. Verhaeren, Belg, agent z placówki handlowej w Kongu był
przekonany, i

ż

nie tylko jest w stanie odnale

źć

, ale i odzyska

ć

wypchan

ą

bogini

ę

, o której miał okazj

ę

kiedy

ś

usłysze

ć

. Jako

ż

e

pot

ęż

ni niegdy

ś

N’bangi byli obecnie pokornymi poddanymi rz

ą

du króla

Alberta, przy odrobinie perswazji mogli zosta

ć

zmuszeni do rozstania

si

ę

z porwanym przez nich truchłem przera

ż

aj

ą

cej bogini. Jermyn

odpłyn

ą

ł zatem do Anglii, raduj

ą

c si

ę

w duszy nadziej

ą

, i

ż

w

przeci

ą

gu kilku miesi

ę

cy otrzyma bezcenny etnologiczny relikt

potwierdzaj

ą

cy najdziksze, najbardziej szalone historie jego pra-pra-

pradziadka, a

ś

ci

ś

lej mówi

ą

c najdziksze i najbardziej szalone o

jakich słyszał. Było nader mo

ż

liwe, i

ż

mieszka

ń

cy okolic maj

ą

tku

Jermynów znali jeszcze bardziej nieprawdopodobne, mro

żą

ce krew w

ż

yłach historie, przekazane im przez przodków, którzy mieli okazj

ę

siedzie

ć

z sir Wade'em przy jednym stoliku w knajpce o nazwie Knighfs

Mead.

Arthur Jermyn czekał cierpliwie na spodziewan

ą

przesyłk

ę

od M.

Yerhaerena, studiuj

ą

c tymczasem z narastaj

ą

c

ą

pilno

ś

ci

ą

manuskrypty

pozostawione przez swego szalonego przodka. Zacz

ą

ł odczuwa

ć

blisk

ą

wi

ęź

z sir Wade'em i poszukiwa

ć

ś

ladów osobistego

ż

ycia tego

ostatniego na terenie Anglii oraz informacji o jego badaniach w
Afryce. Niejednokrotnie słyszał opowie

ś

ci o jego tajemniczej, nie

widywanej przez nikogo

ż

onie, nie zachował si

ę

jednak

ż

aden

ś

lad jej

pobytu w Jermyn House. Jermyn zastanawiał si

ę

jakie przyczyny zmusiły

b

ą

d

ź

skłoniły j

ą

do takiego trybu

ż

ycia i koniec ko

ń

ców uznał, i

ż

podstawowym powodem musiał by

ć

obł

ę

d jej m

ęż

a.

Jego pra-pra-prababka była - o ile sobie przypominał -córk

ą

portugalskiego handlarza z Afryki. Niew

ą

tpliwie jej praktyczne

dziedzictwo i pobie

ż

na znajomo

ść

Czarnego L

ą

du spowodowała, i

ż

pocz

ę

ła szydzi

ć

z opowie

ś

ci sir Wade'a o interiorze, czego człowiek

taki jak on raczej nie mógł jej wybaczy

ć

. Umarła w Afryce - by

ć

mo

ż

e

zmuszona do udziału w wyprawie przez m

ęż

a, zdecydowanego za wszelk

ą

cen

ę

udowodni

ć

jej prawdziwo

ść

swych słów. Pogr

ąż

ony w rozmy

ś

laniach

Jermyn mógł jedynie snu

ć

akademickie domysły, wszak para jego

dziwnych przodków nie

ż

yła ju

ż

od z gór

ą

półtora wieku.

W czerwcu 1913 roku przyszedł list od M. Verhaereza, w którym Belg
pisał o odnalezieniu wypchanej bogini. Był to, wedle jego zapewnie

ń

,

wielce niezwykły obiekt, tak niesamowity, i

ż

laik nie byłby w stanie

okre

ś

li

ć

jego prawdziwej warto

ś

ci. Jedynie naukowiec mógłby

stwierdzi

ć

, czy było to truchło ludzkie, czy małpie, aczkolwiek

wszelkie badania były utrudnione ze wzgl

ę

du na jego niezbyt dobrze

zachowany stan.

Czas i klimat Konga nie s

ą

sprzyjaj

ą

ce dla mumii, zwłaszcza kiedy

preparacja jest - tak jak wydaje si

ę

w tym przypadku - dziełem

amatora. Na szyi stworzenia znaleziono złoty ła

ń

cuszek z pustym

medalionikiem nosz

ą

cym znaki herbowe; bez w

ą

tpienia pami

ą

tka po

jakim

ś

nieszcz

ę

snym podró

ż

niku, który wpadł w r

ę

ce N'bangi, i któr

ą

zawieszono na szyi bogini w charakterze amuletu. Je

ż

eli chodzi o

komentarz dotycz

ą

cy oblicza mumii M. Verhaeren sugerował do

ść

dziwaczne porównanie, lub raczej wyra

ż

ał humorystyczne zdumienie, i

ż

w uderzaj

ą

cy sposób przypominało ono jego korespondenta, ale cała

sprawa zbyt go interesowała w sensie naukowym, aby miał marnowa

ć

słowa na mało wa

ż

ne kwestie.

Wypchana bogini, napisał, zostanie przysłana w mniej wi

ę

cej miesi

ą

c

po otrzymaniu przez pana tego listu.

Przesyłka została dostarczona do Jermyn House po południu 3 sierpnia
1913 roku i wniesiono j

ą

niezwłocznie do ogromnej komnaty, gdzie

znajdowała si

ę

cała kolekcja afryka

ń

skich okazów zgromadzona przez

sir Roberta i Arthura. Tego co wydarzyło si

ę

pó

ź

niej mo

ż

na si

ę

jedynie domy

ś

la

ć

na podstawie zebranych opowie

ś

ci słu

żą

cych oraz

odnalezionych w pomieszczeniu przedmiotów i dokumentów. Spo

ś

ród

ró

ż

nych wersji najbardziej prawdopodobna i spójna wydaje si

ę

historia

przedstawiona przez starego Soamesa, głównego lokaja. Według niego, a
człowiek ów zasługuje na miano wiarygodnego, Arthur Jermyn przed
otwarciem przesyłki nakazał wszystkim, aby opu

ś

cili pokój, po czym,

s

ą

dz

ą

c po odgłosach pracy młotka i dłuta, niezwłocznie zabrał si

ę

do

otwierania skrzy

ń

. Przez pewien czas nic nie było słycha

ć

; Soames nie

potrafił okre

ś

li

ć

jak długo to trwało, z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

jednak w nie

wi

ę

cej ni

ż

kwadrans, pó

ź

niej rozległ si

ę

przera

ź

liwy krzyk -

wydobywaj

ą

cy si

ę

bez w

ą

tpienia z ust Arthura Jermyna. Zaraz po tym

Jermyn wyłonił si

ę

z pokoju, i co sił w nogach -jakby

ś

cigany przez

jakiego

ś

niewidzialnego wroga - pobiegł w stron

ę

frontu budynku.

Wyrazu jego twarzy, owej upiornej maski zastygłej w przera

ź

liwym

grymasie, po prostu nie da si

ę

opisa

ć

. Znalazłszy si

ę

przy frontowych

drzwiach, zdawało si

ę

,

ż

e o czym

ś

sobie przypomniał i zawróciwszy

zbiegł po

ś

piesznie po schodach do piwnicy. Słu

żą

cy byli kompletnie

zaskoczeni, i zbici z tropu wpatrywali si

ę

w podest schodów, ale ich

pan si

ę

nie pojawił. W pewnej chwili z dołu doszła ich ostra wo

ń

nafty.

Po zmierzchu usłyszano metaliczny szcz

ę

k przy drzwiach prowadz

ą

cych z

piwnicy na dziedziniec; pó

ź

niej za

ś

chłopiec stajenny ujrzał Arthura

Jermyna, sk

ą

panego od stóp do głów w nafcie i ociekaj

ą

cego tym

płynem, jak wymkn

ą

ł si

ę

cichaczem z piwnicy i znalazł na,

otaczaj

ą

cych budynek, moczarach, niedługo potem, z zapieraj

ą

c

ą

dech w

piersiach zgroz

ą

, wszyscy zobaczyli ostatni akt. na moczarach

rozbłysła iskra, a potem słup „ludzkiego ognia" wystrzelił ku
niebiosom. Ród Jermynów przestał istnie

ć

.

Powodem dla którego nie zebrano zw

ę

glonych szcz

ą

tków Arthura Jermyna

i nie wyprawiono mu pogrzebu było to, co znaleziono w jego pokoju, a

ś

ci

ś

lej mówi

ą

c, OBIEKT w skrzyni. Wypchana bogini przedstawiała sob

ą

odra

ż

aj

ą

cy widok - była chuda jak szczapa i nad

ż

arta zgnilizn

ą

,

niemniej jednak nie ulegało w

ą

tpliwo

ś

ci, i

ż

zmumifikowane zwłoki

nale

ż

ały do jakiego

ś

nieznanego gatunku białych małp, mniej

owłosionych ni

ż

inne i - co mogło wydawa

ć

si

ę

szokuj

ą

ce -

zdecydowanie bli

ż

szych człowiekowi. Dokładniejszy opis nie nale

ż

ałby

do przyjemno

ś

ci, mo

ż

na jednak wspomnie

ć

o dwóch uderzaj

ą

cych

szczegółach - potwierdzaj

ą

one bowiem w zadziwiaj

ą

cy sposób niektóre

zapiski sporz

ą

dzone podczas afryka

ń

skich ekspedycji sir Wade'a

Jermyna oraz kongijsk

ą

legend

ę

o białym bogu i ksi

ęż

niczce małp.

Chodzi tu mianowicie o znaki herbowe widniej

ą

ce na medalionie, na

szyi stwora - były to znaki rodu Jermynów oraz o

ż

artobliw

ą

aluzj

ę

M.

Yerhaerena na temat pewnego podobie

ń

stwa, jakie zdawało si

ę

ł

ą

czy

ć

owo pomarszczone oblicze przepełnione

ż

yw

ą

, niemal namacaln

ą

,

nienaturaln

ą

zgroz

ą

z ni mniej, ni wi

ę

cej tylko wra

ż

liwym Arthurem

Jermynem, pra-pra-prawnukiem sir Wade'a Jermyna i jego nieznanej

ż

ony.

Członkowie Królewskiego Towarzystwa Antropologicznego niezwłocznie
spalili truchło stwora, medalion wrzucili do studni, a niektórzy z
nich w ogóle zaprzeczaj

ą

jakoby Arthur Jermyn kiedykolwiek istniał.