Wood Sara

Wenecki ksiąŜę

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Z galerii dla muzyków Rozzano obserwował 

przyjęcie urodzinowe Ŝony swojego brata. Doszedł do 
wniosku, Ŝe nie ma wyjścia: musi się oŜenić. Smutna 
perspektywa, ale lepsze to niŜ obecna sytuacja. Na samą 
myśl o tym, co tu się teraz dzieje, serce ścisnęło mu się z 
Ŝ

alu. W pięknym rokokowym salonie zachłanne kokoty 

wabiły bogatych kochanków, a olśniewające piękności 
szczebiotały w ramionach podstarzałych rekinów 
finansowych. Kilku gości spacerowało po salonie, 
ukradkiem wyceniając umieszczone tam antyki.

Rozgniewany Rozzano westchnął cięŜko. Ten pałac 

był jego własnością, a ci ludzie nie zasługiwali na to, by 
przebywać w tych murach. Gardził znajomymi brata i 
większość z nich uwaŜał za prostaków. Wśród 
rozplotkowanego tłumu jego brat, znany kłamca, leń i 
krętacz, puszył się jak paw, dumny z fortuny Barsinich, 
jubilatka intrygowała na boku, a ich dzieci wrzeszczały i 
kłóciły się, napychając brzuchy kosztownymi 
smakołykami.

KsiąŜę Rozzano Alessandro Barsini pozwolił sobie 

na wyjątkową demonstrację uczuć i spojrzał pogardliwie 
na tłum gości. Uchodził za dŜentelmena w kaŜdym calu i 
uosobienie opanowania. Znajomi oniemieliby na widok 
jego gniewnej miny: było nie do pomyślenia, Ŝeby 
Barsini ujawniał swoje uczucia. Ojciec powtarzał mu 
dawniej, Ŝe gdyby coś go wytrąciło z emocjonalnej 
równowagi, nie powinien tego okazywać. A zatem nikt 
się nie dowie, Ŝe na myśl o najbliŜszych odczuwa 
nienawiść i wściekłość. Do diabła! Jak dobrze jest 
czasem zrzucić na moment maskę uprzejmości.

Wczoraj usiłował przemówić Enricowi do rozsądku, 

ale brat go wyśmiał; oznajmił, Ŝe ma tylko jedno Ŝycie i 
nie jest na tyle głupi, by marnować je w pracy. Rozzano 
wciąŜ kipiał ze złości na wspomnienie tamtej rozmowy. 
CzyŜby Enrico sądził, Ŝe wielkie rodzinne wydawnictwo 
nie wymaga starannego nadzoru, bo wszystko tam kręci 
się samo?

Rozzano usłyszał głuchy łoskot i odwrócił się z 

irytacją. Kilku pijanych gości wpadło na siebie, 
przewracając bezcenny średniowieczny kandelabr. 
Zacisnął zęby. Był przecieŜ najstarszym synem w jednej 
z najbardziej szanowanych weneckich rodzin, wiec miał 
obowiązek bronić jej honoru i zadbać, aby ród Barsinich 
nie wygasł. Na wypadek jego śmierci tytuł nie moŜe 
przejść na Enrica i jego bachory. Potrzebował 
spadkobiercy i wiedział, Ŝe nie ucieknie przed tą 
koniecznością, a zatem musiał poszukać Ŝony. 
Westchnął cięŜko, gdy podjął decyzję. Powoli zacisnął 
dłonie w pięści i poczuł, Ŝe coś mocno ściska go za 
gardło. Gotów był na wszystko, byle tylko załoŜyć 
rodzinę.

Targały nim sprzeczne uczucia. Jakiś czas temu 

poprzysiągł sobie, Ŝe będzie trzymać się z dala od 
kobiet. Od tamtej chwili minęły cztery lata, trzy 
miesiące i cztery dni. Wiedział, która była godzina, 
kiedy umarła jego Ŝona. Przygryzł wargę, starając się 
opanować. Z winy brata, który miał swój udział w tamtej 
tragedii, musiał teraz wrócić na małŜeńskie targowisko i 
bez miłości wybrać odpowiednią kobietę, chociaŜ nie 
potrafił juŜ kochać. Do końca Ŝycia będzie udawać 
oddanego męŜa, co było dla niego jak wyrok. Z ponura 
miną rozmyślał o kobietach, które okazywały mu 
uwielbienie i flirtowały, nie kryjąc, Ŝe mają na niego 
ochotę. śadna z nich nie zagrzałaby miejsca w jego 
domu.

 - Niech cię diabli, Enrico - mruknął przez zaciśnięte 

zęby. Od lat nie mógł znaleźć szczęścia. Miał wszystko, 
ale to nic nie znaczyło. Jedyną pociechą były dla niego 
ojcowskie uczucia pewnego starego człowieka. Jęknął 
głucho, gdy uświadomił sobie, ile zachodu wymagają 
sprawy, które powierzył mu D'Antiga.

Zegar na wieŜy wybił godzinę, a Rozzano 

odruchowo popatrzył na zegarek i głośno zaklął. Trzeba 
jechać, są sprawy, które nie mogą czekać. Gdzieś w 
południowej Anglii małomiasteczkowy adwokat zdobył 
dla niego informacje dotyczące rodziny D'Antigów, co 
stanowiło dla Rozzana dostateczny powód, Ŝeby 
przejechać pól Europy. MoŜe odnalazła się zaginiona 
córka? Gdyby tak było, nie musiałby dłuŜej zarządzać 
majątkiem przyjaciela swego zmarłego ojca.

Jego twarz znów przybrała wyraz pogodny i 

nieprzenikniony, a po gniewnej minie nie zostało śladu. 
Ruszył w dół klatką schodową ozdobioną bogatymi 
złoceniami. Miał nadzieję, Ŝe wkrótce odsunie brata od 
zarządzania rodzinnym wydawnictwem i sam zacznie 
nim kierować jak naleŜy. Z góry się na to cieszył i w 
znacznie lepszym nastroju szedł w stronę wyjścia, gdzie 
cumowała motorówka. Skinął głową słuŜącym i 
natychmiast jeden z nich pobiegł uprzedzić przewoźnika, 
a drugi podał księciu wełniany płaszcz, teczkę i 
rękawiczki. Wkrótce Rozzano jechał na weneckie 
lotnisko, skąd prywatnym samolotem udał się do 
południowej Anglii. Celem podróŜy była osada Barley 
Magma w hrabstwie Dorset.

Gdy ksiąŜę Rozzano Alessandro Barsini wysiadł z 

wynajętego samochodu, wyglądał tak świeŜo i 
wytwornie, jakby niedawno się obudził i przygotował do 
wyjścia, chociaŜ od wczesnego rana naprawiał szkody 
spowodowane lekkomyślnością brata, niedbale 

rządzącego firmą. Odbył telefoniczną naradę z 
zagranicznymi przedstawicielami wydawnictwa. a w 
samochodzie przejrzał dokumenty związane z produkcją 
perfum, którą z pokolenia na pokolenie zajmowała się 
rodzina D'Antigów.

 - Jesteśmy na miejscu - powiedział kierowca 

wynajętego auta.

Rozzano zatrzymał się przed sklepikiem 

spoŜywczym na końcu ulicy, gdzie stały domy z Ŝółtego 
piaskowca, lśniące w blasku kwietniowego słońca. 
Zirytowany Rozzano zmarszczył brwi i zacisnął zęby. 
Najwyraźniej ktoś go nabrał. Pod tym adresem miała być 
przecieŜ kancelaria prawnicza. Mocno zawiedziony 
wsiadł znowu do auta.

 - Nie zamierzam tu przecieŜ robić zakupów - 

mruknął z irytacją.

 - Oczywiście. Kancelaria znajduje się na piętrze - 

odparł skwapliwie kierowca. Wyczuł, Ŝe ma zamoŜnego 
klienta, i spodziewał się duŜego napiwku. - Drzwi są za 
rogiem.

Rozzano bez przekonania kiwnął głową, ale 

podziękował mu uprzejmie. Nie robił sobie wielkich 
nadziei, by w tej mieścinie udało się wyjaśnić tajemnicę 
sprzed trzydziestu lat.

 - Proszę tu po mnie wrócić... powiedzmy za 

godzinę.

W ponurym nastroju wszedł do skromnie 

wyposaŜonej poczekalni. Młoda kobieta siedząca przy 
biurku usiłowała jednocześnie pisać na maszynie i 
plotkować przez telefon. Nie podnosząc głowy, zakryła 
dłonią mikrofon i rzuciła opryskliwie:

 - Tak?
 - Dzień dobry. - Spochmurniał, ale mówił z 

przesadną uprzejmością. - Jestem umówiony. Nazywam 

się Rozzano Barsini i...

 - Ach, ksiąŜę! - Wystraszona kobieta rzuciła 

słuchawkę, zaczerwieniła się, strąciła z biurka stos 
dokumentów i przewróciła kubek z kawą. Cofnął się 
odruchowo, Ŝeby nie zaplamić markowego garnituru. - 
Cholera jasną! Przepraszam waszą... ksiąŜęcą wysokość. 
- Zakłopotana sekretarka próbowała uporać się z 
bałaganem, ale raz po raz zachwycona spoglądała na 
księcia. Ten podał jej chusteczkę do nosa, myśląc z 
obawą, Ŝe jeszcze chwila, a kobieta zacznie mu bić 
pokłony. Jej ugięte kolana i nisko pochylona głowa 
stanowiły potwierdzenie jego najgorszych przeczuć.

 - Niech się pani uspokoi - powiedział zaskoczony, 

Ŝ

e jego obecność zrobiła na niej takie wraŜenie.

Nie lubił próŜnego rozgłosu. Odkąd stracił Ŝonę, 

dziennikarze obsesyjnie interesowali się jego prywatnym 
Ŝ

yciem i relacjonowali je w najdrobniejszych 

szczegółach. Tematów dostarczał im równieŜ niezwykle 
towarzyski Enrico. Ta młoda kobieta najwyraźniej 
uwaŜała postaci z kroniki towarzyskiej niemal za 
bóstwa. Rozzano chętnie wybiłby jej to z głowy, ale 
machnął ręką.

 - Poczekam, aŜ będzie pani mogła powiadomić szefa 

o moim przybyciu - oznajmił z przekąsem.

Sekretarka posprzątała i pędem ruszyła do gabinetu, 

z którego dobiegły wkrótce oŜywione głosy. Rozzano 
stłumił westchnienie, z niesmakiem spojrzał na mocno 
zniszczoną kanapę, podciągnął nogawki 
ciemnogranatowych spodni idealnie zaprasowanych w 
kant i usiadł na chybotliwym drewnianym krześle, 
starając się przybrać moŜliwie wygodną pozycję. Jego 
czas był cenny, więc Ŝeby go nic marnować, wyjął 
telefon, zamierzając porozmawiać z kilkoma osobami. 
Dopiero wtedy spostrzegł kobietę siedzącą w rogu 

poczekalni.

 - Przepraszam, wydawało mi się, Ŝe jestem tu sam - 

wyjaśnił uprzejmie i schował telefon do wąskiego 
futerału umieszczonego przy pasku.

 - Witam pana - rzuciła przyjaźnie z uśmiechem, 

który rozświetlił ciemnoszare oczy.

Głos miała niski i melodyjny, a Rozzano poczuł, Ŝe 

pod jego wpływem odzyskuje dobry humor. Nieznajoma 
wiedziała, z kim ma do czynienia, poniewaŜ zachowanie 
sekretarki nie pozostawiało w tej kwestii Ŝadnych 
wątpliwości, ale zachowała spokój i najwyraźniej w 
ogóle nie przejęła się nowiną. Dla Rozzana była to 
przyjemna odmiana. W pierwszej chwili odruchowo 
odwrócił wzrok, poniewaŜ unikał kobiet jak diabeł 
ś

więconej wody, ale zdumiony zachowaniem 

nieznajomej spojrzał na nią po raz drugi. Kąciki jego ust 
uniosły się lekko, a rysy twarzy złagodniały, gdy 
domyślił się, Ŝe został zlekcewaŜony - wręcz 
zapomniany, co było dla niego osobliwą i pełną uroku 
niespodzianką. Dziewczyna wyglądała przez okno, 
obserwując ulicę z roztargnieniem. Rozzano z Ŝalem 
uległ nakazom dobrego wychowania, które nie 
pozwalają gapić się na innych ludzi, i odwrócił wzrok, 
ale zdąŜył jeszcze spostrzec, Ŝe wyraz twarzy i postawę 
dziewczyny cechuje wyjątkowy spokój.

W przeciwieństwie do większości jego znajomych - 

filigranowych, szczuplutkich kobietek o modnej 
sylwetce - nieznajoma była dość wysoka, mocnej 
budowy i przyjemnie zaokrąglona - istna bogini 
płodności. Z drugiej strony jednak... Rozzano udawał, Ŝe 
przegląda czasopismo poświęcone weselom i ślubom, a 
zarazem próbował określić, co tak go intryguje. Jej strój? 
Miała na sobie źle skrojoną sukienkę z pomarszczonym 
karczkiem oraz ciemnobrązowy rozpinany sweter bez 

stylu i klasy. Od razu spostrzegł, Ŝe ma piękne nogi - 
długie, smukłe, obnaŜone; ich skóra opalona na złoty 
brąz połyskiwała lekko, a kostki były tak szczupłe, Ŝe z 
przyjemnością marzył o tym, by objąć je dłonią. Buty 
miała niemodne i marnej jakości, ale za to wyczyszczone 
do połysku. Rozzano natychmiast to spostrzegł. Była 
szatynką; włosy koloru cukierków toffi upięła w gładki 
węzeł świadczący o pogardzie do kokieterii. Wyglądała 
niepozornie; tylko piękne, długie nogi mogły przyprawić 
męŜczyznę o szybsze bicie serca, a więc dlaczego 
przyciągnęła jego uwagę? Czemu patrzył na nią z takim 
zainteresowaniem? Przyglądał się jej ukradkiem, 
próbując rozwiązać tę zagadkę.

Allora... Tak, wszystko jasne. Blask radości 

rozświetlił jego ciemne oczy. Mimo skromnego wyglądu 
tę dziewczynę otaczała wyczuwalna na pierwszy rzut 
oka aura prawdziwej wytworności. Nieznajoma trzymała 
się prosto, głowę miała wysoko uniesioną, rysy 
delikatne, a piękne nogi skromnie odsunięte w bok.

 - Pan Luscombe zaprasza waszą wysokość do swego 

gabinetu - powiedziała sekretarka trochę za głośno. Oczy 
lśniły jej z podniecenia.

 - Dziękuję. - Rozzano ze zdumieniem stwierdził, Ŝe 

jest zirytowany, poniewaŜ nie dane mu było 
porozmawiać z nieznajomą, którą porównywał do 
madonny z malowideł weneckich mistrzów. Po chwili 
wziął się w garść i ruszył w stroną biura. Gdy witał się z 
wiekowym prawnikiem, usłyszał znowu głos sekretarki.

 - Aha, pani teŜ moŜe wejść, panno Charlton - 

powiedziała lekcewaŜąco.

Rozzano odwrócił się natychmiast i popatrzył na 

dziewczynę, która z łagodnym wyrazem twarzy ruszyła 
w jego stronę. CóŜ ona moŜe mieć wspólnego z 
milionami D'Antigi?

 - Czy mam zrobić kawę, wasza ksiąŜęca wysokość? 

- zapytała sekretarka głosem tak słodkim, Ŝe zrobiło mu 
się niedobrze. Rzucił jej karcące spojrzenie.

 - W takiej sytuacji my, Włosi, najpierw zwracamy 

się do pań. MęŜczyzn pyta się w drugiej kolejności - 
odparł cicho, boleśnie dotknięty, Ŝe musi tłumaczyć 
rzeczy oczywiste.

 - Słuszna uwaga. Jean, przynieś kawę dla nas 

wszystkich. Luscombe podszedł do łagodnej dziewczyny 
stojącej w drzwiach. Kiedy się z nią witał, zniknęła 
gniewna mina, a na twarzy pojawił się radosny uśmiech. 
Rozzano takŜe się rozpromienił, chociaŜ nie miał 
pojęcia, co go tak ucieszyło. Od dawna rzadko się 
uśmiechał, ale wystarczyło, Ŝe popatrzył na tę 
dziewczynę, a kąciki jego warg same się unosiły. Gdy z 
szacunkiem uścisnęła dłoń prawnika, Rozzano miał 
wraŜenie, Ŝe na jego zatroskane serce spływa 
błogosławiony spokój.

Frank Luscombe dokonał oficjalnej prezentacji. 

Rozzano ujął małą, wąską dłoń Sophii Charlton; pod 
wpływem nagłego impulsu pochylił się i złoŜył na niej 
pełen uszanowania pocałunek.

Sophia przyznała w duchu, Ŝe klient Franka 

znakomicie się prezentuje i pięknie pachnie. Spoglądając 
na ciemną czuprynę, próbowała sobie przypomnieć, 
gdzie słyszała jego nazwisko. Był księciem, więc 
zapewne czytała o nim w kronice towarzyskiej. MoŜe 
uczestniczył w waŜnym przyjęciu albo zjawił się na 
głośnej premierze. CóŜ, tak się bawi wielki świat.

Gdy podniósł głowę, popatrzyła w roześmiane oczy, 

lśniące i czarne jak smoła. Ze zdumieniem stwierdziła, 
Ŝ

e nie patrzy na goniącego za błahymi rozkoszami 

próŜniaka. Stał przed nią myślący, powaŜny męŜczyzna. 
Zrobiło jej się ciepło na sercu - tak samo jak w chwili, 

gdy wszedł do poczekalni i usłyszała jego głęboki, 
kojący głos oraz zagadkowy akcent.

Na jego widok przypomniały jej się marzenia o 

księciu z bajki. Pragnęła zakochać się, wyjść za mąŜ i 
mieć dzieci. Jej wybranek okaŜe się zapewne farmerem 
lub agentem ubezpieczeniowym, ale dla niej będzie 
prawdziwym księciem.

Od dawna marzyła o dzieciach. Z westchnieniem 

pomyślała, Ŝe czwórka pociech byłaby idealna. 
Pragnienie narastało w miarę, jak zegar biologiczny 
tykał coraz głośniej. Zawsze starała się widzieć dobre 
strony kaŜdej sytuacji, ale tylko w duŜej rodzinie byłaby 
naprawdę szczęśliwa.

Poczucie humoru i zdrowy rozsądek pozwoliły jej 

wrócić do rzeczywistości. Na głuchej prowincji rzadko 
pojawiali się nieŜonaci ksiąŜęta na białych koniach; 
równą rzadkością byli farmerzy lub sprzedawcy 
nieruchomości gotowi zakochać się do szaleństwa w 
trzydziestodwuletniej starej pannie, która ma w Ŝyciu 
pecha. Ubawiona wyobraziła sobie, Ŝe ksiąŜę Rozzano 
podjeŜdŜa na białym wierzchowcu, schyla ku niej, 
porywa w objęcia, sadza przed sobą na koniu i, ogarnięty 
miłosną niecierpliwością, rozpina guziki wysłuŜonego 
sweterka. Stłumiła chichot i próbowała słuchać 
adwokata, który tłumaczył się z powodu wybryków 
Jean.

 - Przyszła na zastępstwo, poniewaŜ moja sekretarka 

jest na urlopie macierzyńskim.

 - Jaka miła nowina! - ucieszyła się Sophia, tłumiąc 

zazdrość. Po chwili dodała współczująco: - Z pewnością 
dla pana to spore utrudnienie.

Usiadła, obciągając zbyt krótką spódniczkę, Ŝeby 

bardziej osłonić uda. KsiąŜę od czasu do czasu zerkał na 
jej nogi, ale z jego miny nie potrafiła wywnioskować, 

czy patrzy z przyjemnością, czy raczej krytycznie.

Sekretarka zapukała do drzwi i weszła z tacą, którą 

niezdarnie postawiła na biurku szefa, niechcący strącając 
przy okazji słuchawkę telefonu. Rozanielona podała 
księciu filiŜankę i bardzo się rozczarowała, gdy Rozzano 
nie poprosił o cukier i mleko. Odeszła nadąsana, a 
pozostali amatorzy kawy musieli się sami obsłuŜyć, więc 
sięgnęli po stare kubki.

 - W takich sytuacjach czuję się bezradny - 

westchnął Frank. Sophia poweselała, widząc jego 
udawaną rozpacz.

 - Gdybyś kiedykolwiek w przyszłości potrzebował 

pomocy, zawsze moŜesz na mnie liczyć. Chętnie 
wpadnę. Ŝeby cię odciąŜyć w pracy - zapewniła. - Za 
Ŝ

ycia taty często przepisywałam na maszynie 

korespondencję i prowadziłam księgowość.

 - Zawsze mi się wydawało, Ŝe nim zachorował, 

byłaś przedszkolanką, ale zrezygnowałaś z posady, Ŝeby 
go pielęgnować.

 - Bardzo lubiłam pracować z dziećmi - odparła 

rozmarzona. - W wolnych chwilach pomagałam ojcu. 
Szczerze mówiąc, teraz moja sytuacja finansowa jest tak 
zła, Ŝe podjęłabym kaŜde zajęcie z wyjątkiem sprzedaŜy 
narkotyków, napadu na bank albo... - W porę ugryzła się 
w język, bo juŜ chciała powiedzieć, Ŝe własnym ciałem 
teŜ kupczyć nie będzie, ale zdała sobie sprawę, Ŝe paple 
bez sensu, co zwykle jej się nic zdarzało.

 - Albo? - powtórzył z ciekawością.
 - Mniejsza z tym. Nie złamię prawa dla zysku - 

odparła wyniośle.

 - Rozumiem. - Miał wypisane na twarzy, Ŝe wie, o 

czym pomyślała.

 - Udzielam się w szkole jako wolontariuszka, ale od 

ś

mierci ojca nie mam stałej posady. Sam wiesz, jak 

trudno o pracę w tych stronach. Gdybym zamieszkała w 
mieście, byłoby łatwiej, ale nie stać mnie na 
przeprowadzkę. - Roześmiała się cicho, wspominając 
niedawną próbę zna - lezienia posady.

 - Proszę nam o tym opowiedzieć, panno Charlton - 

powiedział cicho ksiąŜę. Obaj słuchacze wydawali się 
ogromnie zaciekawieni, więc tylko wzruszyła ramionami 
i spełniła jego prośbę.

 - W poprzednim tygodniu próbowałam zatrudnić się 

jako śmieciarz. Ciekawe, jak brzmiałby ten rzeczownik 
w rodzaju Ŝeńskim - odparła z powagą.

 - Proszę? - KsiąŜę doskonale znał angielski, ale nie 

był pewny, czy dobrze ją rozumie.

 - śadna praca nie hańbi - odparła z godnością, a 

ksiąŜę bez słowa uniósł lekko brwi.

Sophia uznała, Ŝe brak mu poczucia humoru. Uległa 

nagłej pokusie, by zabawić się kosztem tego ponuraka. 
Frank natychmiast podjął grę.

 - Ach, tak! - rzucił, uśmiechając się zachęcająco.
 - Przyjrzałam się innym kandydatom i uznałam, Ŝe 

mam szansę otrzymania tej posady - odparła z kamienną 
twarzą - ale niespodziewanie zgłosił się facet ogolony na 
zero, umięśniony jak Herkules, w ciasnym podkoszulku, 
z tatuaŜami. Z resztą mogłam wygrać, ale ten był nie do 
pokonania!

 - Moim zdaniem - odparł uśmiechnięty Frank - 

wkrótce znajdziesz sobie zajęcie o wiele ciekawsze od 
wywoŜenia śmieci.

 - Chcesz powiedzieć, Ŝe zaproponują mi pracę w 

przedszkolu? - spytała z nadzieją.

 - To coś znacznie bardziej interesującego - 

powiedział Frank, ale Sophia juŜ go nie słuchała. Chciała 
pracować z dziećmi; to było jej największe marzenie. 
Pragnęła się nimi opiekować, matkować im. Otrząsnęła 

się z zadumy. słysząc, Ŝe Frank raz po raz powtarza jej 
imię.

 - Przepraszam, jestem okropnie roztargniona.
 - Marzy pani o muskularnym Herkulesie w ciasnym 

podkoszulku? - zapylał ksiąŜę.

W jej oczach pojawiły się wesołe iskierki. Ucieszyła 

się, Ŝe pod pozorami surowości kryło się jednak 
poczucie humoru.

 - Myślałam o moich przedszkolakach - odparła z 

mimowolną czułością w głosie. - Szkoda, Ŝe nie mogę do 
nich wrócić. - Frank odchrząknął znacząco, ale rzucił jej 
serdeczne i wesołe spojrzenie. Niechętnie powróciła do 
rzeczywistości. - Słucham uwaŜnie. - Wyprostowała się i 
splotła dłonie na kolanach. - Opowiadaj.

 - Zastanawiam się, od czego zacząć. - Frank 

przekładał leŜące przed nim dokumenty. Sophia 
wyczuła, Ŝe ksiąŜę znieruchomiał, i spojrzała na niego 
ukradkiem. Profil miał surowy i wyrazisty. Ucieszyła 
się, gdy spojrzał na nią i uśmiechnął się, widząc jej 
przyjazne zainteresowanie. Całkiem ja, rozbroił, bo 
miała świadomość, Ŝe ten męŜczyzna nie szafuje 
pochopnie uśmiechami. Z trudem oparła się pokusie, by 
zwichrzyć mu włosy. Z pewnością znakomicie by się 
prezentował z kosmykami opadającymi na czoło. 
Oczyma wyobraźni ujrzała go na zboczu jednego z 
okolicznych pagórków; w pełnym słońcu byłby jeszcze 
przystojniejszy.

 - Czy tak samo niecierpliwie jak ja czeka pani, aŜ 

się dowiemy, jakiŜ to przypadek sprawił, Ŝe oboje 
znaleźliśmy się dzisiaj w tym biurze? - spytał ksiąŜę. Z 
przyjemnością słuchała ciepłego, umiejętnie 
modulowanego głosu. Przez chwilę rozkoszowała się 
tym doznaniem, udając, Ŝe rozwaŜa jego słowa.

 - Spokojnie oczekuję wyjaśnień. Jestem pewna, Ŝe 

Frank powie nam wszystko, gdy nadejdzie odpowiedni 
moment - odparta pogodnie. Niezliczone podwieczorki z 
rozmownymi parafianami ojca sprawiły, Ŝe stała się 
wobec bliźnich wyjątkowo cierpliwa i pobłaŜliwa. - Tak 
czy inaczej, sytuacja jest niezwykła.

 - Podzielam pani zdanie.
Po namyśle uznała, Ŝe wszystko ich róŜni. Byli jak 

przybysze z dwóch róŜnych planet. MoŜna by 
powiedzieć, Ŝe pochodzą z róŜnych sfer. KsiąŜę nosił 
drogie ubrania, które idealnie leŜały na jego 
muskularnym ciele. Z pewnością zostały uszyte na 
miarę. Z zachwytem parzyła na jego szerokie ramiona. 
Byłby idealnym modelem dla najwybitniejszych 
rzeźbiarzy.

 - Jeśli mam być szczera, moim zdaniem Frank 

zwleka tak długo, poniewaŜ ma bałagan w papierach - 
szepnęła, pochylając się nagle w jego stronę.

 - Taka myśl przemknęła mi przez głowę - odparł z 

uśmiechem, który sprawił, Ŝe zabrakło jej tchu.

 - Jeszcze chwilka - mamrotał pochylony nad 

dokumentami Frank. - Muszę coś znaleźć.

Wydawał się bardzo przejęty. Co go tak poruszyło?
Udzieliła jej się ta nerwowość. Gdy zapadła 

kłopotliwa cisza, zaniepokojona Sophia zapylała 
niespodziewanie:

 - A moŜe jestem pańską zaginioną przed laty 

siostrą? Gdy zmierzył ją taksującym spojrzeniem, 
poczuła się tak, jakby stanęła w świetle jupiterów.

 - Od razu widać, Ŝe to mało prawdopodobne - 

odparł, patrząc na jej kostki i nadgarstki, które nic 
wskazywały na pokrewieństwo z włoską arystokracją.

 - śartowałam - mruknęła z roztargnieniem.
 - Wiem - odparł, zwracając ku niej oczy. Długo się 

jej przyglądał, jakby utrwalał w pamięci rysy twarzy. 

Nagle wstrzymał oddech i omal nie zerwał się z krzesła, 
jakby coś go nagle zaskoczyło.

 - Panie mecenasie! - zawołał natarczywie, 

zapominając o powściągliwości. - Z naszej rozmowy 
wynikało, Ŝe nowiny dotyczą przyjaciela mojego ojca, 
pana D'Antigi. Chodziło o jego córkę?

 - W pewnym sensie - odparł zbity z tropu adwokat, 

oburzony natarczywością księcia.

 - Domyślam się, Ŝe umarła.
 - Słuszna uwaga, ale wolałbym...
 - W porządku, ale moim zdaniem...
 - Miała dziecko?
Frank wiercił się niespokojnie.
 - Proszę o cierpliwość, chciałbym odpowiednio 

naświetlić tę sprawę, by szok...

 - Jaką sprawę? - zawołała nagle wystraszona 

Sophia. - CóŜ to za szokująca nowina? Czemu zaprosił 
pan tutaj i mnie, i księcia Rozzano? - wypytywała 
natarczywie. Nagle przypomniała sobie, skąd zna jego 
imię i nazwisko. Jakiś czas temu jego zdjęcia widniały 
na okładkach wszystkich popularnych magazynów. 
Przedstawiały człowieka pogrąŜonego w rozpaczy. 
Pamiętała, Ŝe zbolała twarz budziła w niej głębokie 
współczucie. Tamte fotografie stanęły jej nagle przed 
oczyma, lecz nadal nie miała pojęcia, z jakiego powodu 
ksiąŜę tak bardzo cierpiał. Co się wtedy stało? Czy tamte 
zdarzenia mają jakiś związek z dzisiejszym spotkaniem?

 - Sophio...
 - Tak? Przepraszam, zamyśliłam się. - Łagodny głos 

adwokata sprawił, Ŝe wróciła do rzeczywistości. - 
Dlaczego mnie tu wezwano? O co chodzi? - dopytywała 
się z pobladłą twarzą.

 - Od śmierci twego ojca minął niespełna rok...
 - Nie musisz mi o tym przypominać, Frank.

 - Wspominam o tym ze względu na księcia. - 

Adwokat spojrzał na niego i tłumaczył dalej: - Nasz 
pastor cierpiał na stwardnienie rozsiane. Sophia 
pielęgnowała go przez sześć lat.

 - Kawał czasu. - Rozzano przez kilka chwil z 

powagą spoglądał jej w oczy, jakby ta nowina bardzo go 
zainteresowała. Sophia wodziła spojrzeniem od Franka 
do Rozzana. Ich zafrasowane twarze budziły w niej 
powaŜne obawy.

 - Powiedz mi natychmiast, o co chodzi! - błagała. 

Adwokat obrzucił ją badawczym spojrzeniem.

 - Autentyczność testamentu twojego ojca została juŜ 

potwierdzona, Sophio - oznajmił, mocno poruszony, i 
odchrząknął niepewnie. - To delikatna sprawa. Ujawnił 
wreszcie sekret dotyczący twojej matki, która wymogła 
na nim przyrzeczenie, Ŝe ci go nie zdradzi. Wrodzona 
uczciwość sprawiła, Ŝe dotrzymał słowa, lecz na krótko 
przed śmiercią wezwał mnie i poprosił, Ŝebym wszystko 
ci wyjaśnił, gdy uznam, Ŝe jesteś na to przygotowana. 
Bardzo cię kochał i dlatego uznał, Ŝe powinnaś 
wykorzystać swoją szansę.

Sophia wzdrygnęła się, gdy Rozzano krzyknął coś w 

swoim języku, ale natychmiast się zreflektował i dodał 
po angielsku:

 - JuŜ wiem, kim ona jest! To córka Violetty 

D'Antigi, prawda?

 - Trafił pan w dziesiątkę! - zawołał uradowany 

Frank.

 - Od razu wiedziałam, Ŝe to nieporozumienie! Moja 

matka nazywała się Violet Charlton. Postaraj się o lepszą 
sekretarkę - odparła pobłaŜliwym tonem Sophia - Ŝeby 
uporządkowała twoje papiery, bo mieszają się fakty z 
pozoru oczywiste.

Niespodziewanie znalazła się oko w oko z 

Rozzanem, który ukląkł przed nią i ujął jej dłonie. 
Patrzył na nią długo i uporczywie. Zorientowała się. Ŝe 
drŜy pod wpływem jego bliskości. Nic dziwnego, skoro 
był zabójczo przystojny. KaŜda kobieta straciłaby dla 
niego głowę, bo pod wykwintną powierzchownością 
czuło się pierwotną i niespoŜytą energię.

 - To wcale nic jest pomyłka. Coś nas łączy - odparł 

krótko.

Była między nimi jakaś więź. Przez ułamek sekundy 

Sophia miała wraŜenie, Ŝe obserwuje z boku tę scenę. 
MoŜna by pomyśleć, Ŝe słyszy jego myśli i czuje lak 
samo jak on. Uśmiechnęła się bezradnie, poniewaŜ nie 
mogła w to uwierzyć. CóŜ ją mogło łączyć z tym 
weneckim księciem? Wymyślała sobie od idiotek: 
ulubieniec kobiet i córka wiejskiego pastora! 
Najwyraźniej brakowało jej piątej klepki.

 - Oczywiście! Włoski arystokrata ubrany od stóp do 

głów u Armaniego...

 - Gianfranca Ferrego - poprawił machinalnie, jakby 

sądził, Ŝe tę markę powinien rozpoznać nawet ostatni 
dureń. Garnitur był przecieŜ, nieskazitelny.

 - Oczywiście, Ferrego. Mnie tam wszystko jedno - 

odparła pogodnie. - Chce mi pan wmówić, Ŝe ksiąŜę i 
bezrobotna córka ubogiego duchownego mają ze sobą 
coś wspólnego? - W jej głosie słyszał zdziwienie i 
niedowierzanie, a oczy śmiały się do niego.

 - Pani ojciec był duchownym? To wiele tłumaczy - 

odparł zamyślony, obserwując jej twarz.
 - A zatem niech mi pan wytłumaczy, o co chodzi - 
zaproponowała, starając się ukryć drŜenie warg. Poczuła 
na twarzy ciepły oddech Rozzana. Czuła się tak, jakby 
pogłaskał ją po policzku... albo złoŜył na nim pocałunek. 
Jej oczy zasnuła mgiełka radości i oczekiwania. W 
głowie jej się mąciło, brakowało jej tchu. - Proszę mi 

wierzyć; kaprys losu sprawił, Ŝe wiele nas łączy - odparł 
wyjątkowo serdecznie. - Dlatego oboje tu jesteśmy. 
Niech się pani przygotuje na wielką niespodziankę, ale 
to dobra nowina, która odmieni pani Ŝycie.ROZDZIAŁ 
DRUGI
Sophia wstrzymała oddech i siedziała bez ruchu, a jej 
umysł pracował gorączkowo. Nie chciała zmieniać 
swego Ŝycia. Chętnie podjęłaby nową pracę, wyszła za 
mąŜ, urodziła dziecko, ale nie Ŝyczyła sobie 
gwałtownych zwrotów i nagłych przełomów. Gdy 
Rozzano wziął ją za rękę, poczuła się pewniej. Z uwagą 
obserwowała twarze obu męŜczyzn. Widziała na nich 
ulgę i radość, więc uznała, Ŝe wkrótce usłyszy dobra 
nowinę; gdyby było inaczej, daliby jej pewnie kieliszek 
koniaku i podsunęli pod nos sole trzeźwiące.
 - Jestem gotowa wysłuchać tych rewelacji - oznajmiła 
zrezygnowana. Adwokat bez słowa skinął na Rozzana, 
dając mu znak, by mówił dalej.
 - Matka zmarła, gdy miała pani...
 - Dwa lata. - Zastanawiała się, o co mu chodzi. 
Najwyraźniej spodziewał się usłyszeć więcej 
szczegółów, więc dodała: - Pchała mój wózek, 
spacerując po miasteczku, gdy potrąciła ją cięŜarówka 
i... - Westchnęła spazmatycznie, a oczy miała pełne łez. - 
Biedny tata strasznie rozpaczał, bo kochał ją nad Ŝycie.
Zapadła cisza. Rozzano nie kwapił się z wyrazami Ŝalu i 
współczucia; nic dziwnego, skoro rozmowa dotyczyła 
obcych mu ludzi. Nadal trzymał ją za rękę, a ciepło jego 
dłoni dodawało jej sił. Sophia mimo woli spojrzała mu w 
oczy.
 - Proszę mi o niej opowiedzieć.
 - Niewiele pamiętam. Raz po raz mnie tuliła i 
zasypywała pocałunkami, często wybuchała śmiechem... 
Poza tym ślicznie pachniała. Miała cudowne flakony z 

perfumami.. . - Zamilkła, próbując opanować 
wzruszenie. Rozzano wpatrywał się w nią jak urzeczony. 
Wyprostowała się, bo nagle odniosła wraŜenie, Ŝe jej 
bezwolne ciało obmywa ciepły, kojący strumień. 
Niepewnie podjęła opowieść. - W domu były oczywiście 
zdjęcia mamy.
 - Czy moŜe ją pani opisać? - zapytał cicho ksiąŜę. 
Sophia wolałaby od razu przejść do sprawy, która ich tu 
sprowadziła. Coraz bardziej się denerwowała.
 - Wysoka, szczupła, zgrabna; miękkie, kruczoczarne 
włosy, radosne spojrzenie. Była piękna, uduchowiona i 
łagodna - odparła ze smutkiem. Nie mogła przeboleć, Ŝe 
tak wcześnie straciła matkę. Niejedną noc spędziła 
bezsennie, wyobraŜając sobie, Ŝe jak inne dziewczynki z 
miasteczka ma od kogo poŜyczać kosmetyki, moŜe 
liczyć na pomoc w zakupach i na domowe ciasto po 
powrocie ze szkoły...
 - Sophio, znów się pani zamyśliła? - usłyszała głos 
księcia. W milczeniu skinęła głową i rzuciła mu 
przepraszające spojrzenie, choć nie wydawał się 
zagniewany.
 - Śniłam na jawie. Wygląda na to, Ŝe mama była urocza. 
Ojciec często mi o niej opowiadał. Chyba uwaŜał ją za 
kruchą i bezbronną istotę, którą trzeba chronić. PokaŜe 
panu jej zdjęcie. Mam je w torebce.
Wysunęła dłoń z ręki księcia i wyjęła pogiętą i 
wypłowiałą fotografię, wielokrotnie oglądaną przez te 
wszystkie lata. Rozzano sięgnął po zdjęcie, skinął głową 
i podał je Frankowi.
 - Nie ma wątpliwości, Ŝe to Violetta D'Antiga. - Gdy 
Sophia chciała zaprzeczyć, gestem nakazał jej milczenie 
i dodał. - Widziałem jej portret, Przed ślubem nosiła 
nazwisko D'Antiga. Pochodzi z Wenecji.
 - Czy to prawda? - odezwała się Sophia drŜącym 

głosem. Oczy miała szeroko otwarte, a serce waliło jej 
jak młotem, gdy odkrywała matczyne sekrety.
 - Oczywiście - wtrącił Frank. - Mam tu dowody, które 
to potwierdzą.
 - Nie zdawałam sobie sprawy... - zaczęła bez 
przekonania. Przez chwilę siedziała nieruchomo, starając 
się przyjąć do wiadomości tę nowinę, którą Frank 
potwierdził z niezłomną pewnością w glosie. - A zatem 
jestem półkrwi Włoszką.
Dobiegł ją brzęk filiŜanek, z których męŜczyźni popijali 
kawę. Półkrwi Włoszka. Przypomniała sobie filmy 
przyrodnicze i fabularne pokazujące uroki słonecznej 
Italii: rozkoszne ciepło, kawiarenki na słynnych placach 
ocienione markizami, oŜywione rozmowy i Ŝywa 
gestykulacja pełnych ekspresji Włochów, doskonałe 
wina, kochające rodziny i wielkie namiętności.
Tak... Tak! Wiele spraw nagle się wyjaśniło, a Sophia 
powoli zaczynała rozumieć, jakie znaczenie ma dla niej 
usłyszana przed chwilą nowina. Od dziecka 
zachowywała się niezgodnie ze swym surowym, niemal 
wiktoriańskim wychowaniem. Trudno jej było zadowolić 
ukochanego ojca. Musiała narzucić sobie ostrą 
dyscyplinę, by nie tańczyć z radości na ulicy, unikać 
obejmowania i dotykania innych ludzi, przesadnej 
gestykulacji, głośnego śmiechu i radosnych okrzyków. 
Skłonność do manifestowania uczuć była jednak częścią 
jej natury. Na pełnych ustach pojawił się wesoły 
uśmiech.
 - Wenecja! - powiedziała z czułością, oczy zabłysły jej 
ze szczęścia, a rozpromieniona twarz wyraŜała zachwyt. 
- Wenecja - powtórzyła, wyobraŜając sobie błękitną 
lagunę, wysepki i cudowne średniowieczne miasto 
przeglądające się w falach Adriatyku.
 - Pani się... ucieszyła? - Rozzano oparł się nonszalancko 

o parapet, ale ramiona załoŜone na piersi i uniesione 
barki świadczyły o zdenerwowaniu. Lekkie drŜenie 
głosu takŜe go zdradziło. Sophia była przyjemnie 
zaskoczona, widząc, Ŝe niecierpliwie czeka na jej 
odpowiedź; nabrała pewności, Ŝe wkrótce usłyszy 
kolejne nowiny. Miał jej jeszcze sporo do powiedzenia. 
Z pozoru spokojna czekała w napięciu na ciąg dalszy 
opowieści. Splotła dłonie na kolanach i odparła cicho, 
ale szczerze:
 - To dla mnie wielka radość.
 - Co pani wie o Wenecji?
Przed oczyma stanęły jej niezwykłe fotografie z albumu 
poświęconego temu miastu, który miała w domowym 
księgozbiorze. Roześmiała się cicho, gdy uświadomiła 
sobie, czemu ojciec tak ją zachęcał, Ŝeby je oglądała.
 - Tata był tam w młodości - powiedziała rozmarzonym 
głosem - gdy studiował teologię. W bibliotece bazyliki 
Ś

więtego Marka zbierał materiały do swojej pracy 

dyplomowej. Myślę, Ŝe wtedy poznał mamę. - 
Rozpromieniła się na myśl, Ŝe o północy we dwoje 
pływali gondolą po ciemnych wodach weneckich 
kanałów, słuchając romantycznej serenady...
 - Znów się pani zamyśliła.
Cichy i przyjazny głos księcia sprawił, Ŝe wróciła do 
rzeczywistości.
 - Myślałam o tym, Ŝe Wenecja to idealne miasto dla 
zakochanych - wyjaśniła trochę zakłopotana. Z 
przyjemnością wyobraŜała sobie rodziców w tej 
cudownej scenerii. Tamte dni z pewnością były dla nich 
niezapomnianym przeŜyciem.
 - Zna pani Wenecję? JuŜ tam pani była? - wypytywał 
zaciekawiony.
 - O, nie! Tata opowiadał mi o niej tak obrazowo, Ŝe 
potrafię wszystko sobie wyobrazić. Wertowaliśmy razem 

przewodnik. Czytaliśmy opisy pałaców, kościołów 
pełnych malowideł najsłynniejszych artystów, placu 
Ś

więtego Marka. Wiem, Ŝe Canal Grande ma kształt 

odwróconej litery S, gdzie znajduje się Ponte Rialto... 
Wenecja jest cudowna. Dla mnie to wymarzona sceneria 
ś

redniowiecznej legendy zachowana w nie zmienionym 

kształcie.
 - Słuszna uwaga. Podzielam pani zdanie na temat urody 
tego miasta - odparł Rozzano przyciszonym głosem.
 - Wenecjanie bardzo współczują ludziom, którzy nie 
mieli tyle szczęścia, Ŝeby się tam urodzie.
 - Domyślam się, Ŝe pan naleŜy do grona wybrańców 
losu - odparła kpiąco, a Rozzano mrugnął do niej 
porozumiewawczo. Ciekawa wszystkiego, co się wiązało 
z miejscem narodzin jej matki, zapytała: - Jak długo 
pańska rodzina mieszka w Wenecji?
 - Od około siedmiuset lat - odparł bez cienia 
chełpliwości.
 - Siedem wieków! - Ze zdumienia otworzyła szeroko 
oczy, próbując sobie wyobrazić wszystkich jego 
przodków, ale szybko ochłonęła i zaczęła się z nim 
przekomarzać. - Jesteście bardzo przywiązani do tego 
miejsca. Tacy ludzie nie podbijają nowych kontynentów.
Rozzano odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. 
Podszedł bliŜej i ujął jej dłonie, jakby nie mógł się 
oprzeć pokusie, Ŝeby jej dotknąć. Dziwna sprawa...
 - Kto znalazł bezcenny klejnot, nic zamieni go na tanią 
błyskotkę.
Roztargniona Sophia odwróciła wzrok i zmarszczyła 
brwi. Gdyby ksiąŜę ją pocałował, pewnie zrobiłby to 
delikatnie i czule. Zawstydzona swoimi marzeniami stała 
bez ruchu, nie zwracając uwagi, Ŝe Rozzano nadal 
trzyma ją za ręce. Szybko przeanalizowała sytuację.
 - Nadal nie bardzo wiem, czemu pan się tu zjawił - 

odparła chłodno. - Ciekawe, dlaczego ojciec mi nie 
powiedział o pochodzeniu mamy. Była Włoszką; nie ma 
się czego wstydzić. Nie rozumiem, o co tu chodzi.
 - Domyślam się, Ŝe w ten sposób próbował ją chronić - 
tłumaczył Rozzano, mocniej ściskając jej dłonie. 
Znieruchomiała, bo powiedział to z ponurą mną. 
Słusznie się domyślała, Ŝe usłyszy coś więcej, ale nie 
będą to dobre nowiny.
 - Dlaczego? - zapytała ze ściśniętym sercem. Ogarnął ją 
strach.
 - PoniewaŜ uciekła z domu - odparł, wpatrując się w nią 
uporczywie.
 - Przed czym? - dopytywała się pełna obaw.
 - Rodzina chciała wydać ją za mąŜ. - Gdy Rozzano 
odruchowo pogładził jej dłonie, Sophii z wraŜenia 
zabrakło tchu.
 - Proszę mówić dalej - szepnęła.
 - Zawarto umowę, Ŝe wejdzie do rodziny przyjaciela 
swojego ojca, gdy skończy osiemnaście lat. MoŜna 
powiedzieć, Ŝe od kołyski była zaręczona. Domyślam 
się, Ŝe była niezaleŜna i uczuciowa, więc jako nastolatka 
poczuła niechęć do małŜeństwa z rozsądku.
 - Doskonale ją rozumiem - wtrąciła z zapałem Sophia, 
zdegustowana samą myślą o naciskach wywieranych 
przez rodzinę na jej zbuntowaną matkę.
 - Ach, tak - mruknął Rozzano, a lekko zmarszczone 
brwi pozwalały sądzić, Ŝe nie spodobała mu się ta 
uwaga. Puścił dłonie Sophii i zaczął krąŜyć po gabinecie, 
machinalnie sięgając po rozmaite drobiazgi, które 
szybko odstawiał na miejsce. Frank wodził za nim 
spojrzeniem, a Sophia zdała sobie sprawę, jak władczy 
jest ten wenecki ksiąŜę, który przywykł, Ŝe wszystko 
układa się po jego myśli.
 - Sprzeciwiła się interesownej rodzinie i wyszła za 

mojego ojca, poniewaŜ go kochała. Miała rację. 
Podziwiam jej konsekwencję i siłę woli. Nie wolno 
zmuszać ludzi do małŜeństwa wbrew ich Ŝyczeniu!
 - W mojej sferze takie umowy między rodzinami są na 
porządku dziennym. Dzieci arystokratów od 
najmłodszych lat przyzwyczaja się do myśli, Ŝe najbliŜsi 
decydują, kogo moŜna przyjąć do rodziny.
Sophia skrzywiła się wymownie. Ciekawe, co o tym 
sądzi Ŝona Rozzana. Nie wątpiła, Ŝe jest Ŝonaty. Na 
serdecznym palcu nosił rodowy sygnet z diamentem i 
splecionymi inicjałami. Czy oŜenił się z wybranką 
rodziny? Jak się czuł w noc poślubną, gdy stanął twarzą 
w twarz z Ŝoną, której nie kochał? Zarumieniła się, gdy 
mimo woli wyobraziła sobie jego szerokie, obnaŜone 
ramiona, muskularny tors...
 - Barbarzyństwo! - krzyknęła nagle, zaskoczona 
gwałtownością swojej reakcji. Była na siebie wściekła za 
osobliwe marzenia o nagim męŜczyźnie. Wstrzymała 
oddech. Trzeba wrócić do tematu. - Czemu pan się 
interesuje moją matką? - zapytała, nie pojmując, co 
moŜe łączyć arystokratę z jej ubogą rodziną. Rozzano 
długo milczał. Sophia traciła cierpliwość; jeszcze chwila, 
a zapomni o wpajanych od dzieciństwa zasadach i 
zacznie krzyczeć. - Na miłość boską, proszę 
odpowiedzieć! - nalegała głosem niskim i słabnącym z 
przejęcia.
 - Violetta, pani matka, była córką Alberta D'Antigi, 
serdecznego przyjaciela mego ojca, któremu została 
przyrzeczona, ale go rzuciła.
Sophii przyszło do głowy dziwne pytanie: czy Rozzano 
po latach czuje się uraŜony, bo jego ojciec doznał 
zawodu? Jeśli tak, potrafi to ukryć. Oparł się plecami o 
biurko Franka i obrzucił ją taksującym spojrzeniem. 
Udawała, Ŝe nie robi to na niej Ŝadnego wraŜenia, i nadal 

siedziała prosto, jakby kij połknęła.
 - To nie wyjaśnia, czemu pan się tu pofatygował. 
Rozzano przybrał obojętny wyraz twarzy. Chyba tylko 
sobie wyobraziła, Ŝe jej się przyglądał.
 - Alberto D'Antiga wybrał mnie na swego 
pełnomocnika, bo nasze rodziny od dawna łączy 
przyjacielska zaŜyłość. Jest powaŜnie chory i nie ma 
nikogo bliskiego - tłumaczył Rozzano dziwnie łagodnym 
łonem. - Pani dziadek. Sophio, z dnia na dzień traci siły. 
Będzie zachwycony, gdy się dowie, Ŝe ma wnuczkę.
 - Doprawdy? Mówi pan o człowieku, który zmusił moją 
matkę do opuszczenia rodzinnego domu! - przypominała 
z oburzeniem.
 - Ani krzty współczucia dla chorego starca, z którym 
łączą panią więzy krwi? - Gdy Rozzano rzucił jej 
karcące spojrzenie, poczuła wstyd. Odetchnęła głęboko i 
postanowiła spuścić z tonu.
 - Wręcz przeciwnie! Przeszłość się nie liczy. Boleję nad 
tym, Ŝe Alberto D'Antiga choruje. PrzecieŜ to mój 
jedyny krewny. - Sięgnęła do torby po notesik i pióro.
 - MoŜe mi pan dać jego adres?
 - Oczywiście. Hrabia D'Antiga... Na początku wielka 
litera, potem A...
 - Hrabia? - Zerknęła podejrzliwie na rozmówcę, jakby 
podejrzewała, Ŝe z niej kpi, ale był powaŜny i rzeczowy.
 - Jego palazzo nazywa się Ca' D'Antiga - tłumaczył. - 
To skrót od włoskiego rzeczownika caso, czyli siedziba.
 - Chwileczkę! - Sophia popatrzyła na niego oczyma 
szeroko otwartymi ze zdziwienia. - Mój dziadek jest 
hrabią i mieszka w pałacu? To Ŝart, prawda? - zapytała, 
ś

miejąc się nerwowo.

 - SkądŜe! NaleŜy do weneckiej arystokracji. - Rozzano 
zorientował się Ŝe dziewczyna wciąŜ mu nie dowierza, i 
cierpliwie tłumaczył dalej. - W Wenecji mamy kilkaset 

pałaców i wielu podupadłych arystokratów. 
Zachowaliśmy swoje tytuły, chociaŜ zniósł je Napoleon. 
Powiedziałem prawdę. Dlaczego miałbym wprowadzać 
panią w błąd? Pochodzenie D'Antigi sporo wyjaśnia, 
prawda? Z pewnością nie przywiązywałby takiej wagi 
do zamąŜpójścia córki, gdyby był rzeźnikiem, 
gondolierem lub sprzedawcą lodów.
 - Ja... Sama nie wiem - burknęła, nie rozumiejąc, o co 
mu chodzi. Nagle straszna myśl przyszła jej do głowy. Z 
trudem dobierając słowa, wyraziła głośno swoje 
przypuszczenia. - Pewnie stracił cały majątek i chciał 
bogato wydać córkę za mąŜ. aby uniknąć...
 - Jest bogaty. Zawsze miał mnóstwo pieniędzy.
Gdy okazało się, Ŝe jej obawy były płonne, bezradnie 
pokręciła głową, całkiem zbita z tropu.
 - W takim razie czemu nalegał na ślub bez miłości?
 - A łowcy posagów? Trzeba się ich wystrzegać. Gdy 
pobierają się ludzie majętni, ten problem nie istnieje.
 - Skoro wszyscy arystokraci tak uwaŜają, wcale się nie 
dziwię, Ŝe mama uciekła z domu. - Sophia postanowiła 
szczerze i otwarcie wypowiedzieć swoje zdanie. 
Zamknęła i odłoŜyła notes. - Ślub powinni brać tylko 
ludzie, którzy się kochają. Inne powody to jawna kpina z 
przysięgi małŜeńskiej. Jestem dumna z mojej matki, 
która nie dbając o forsę, poszła za głosem serca.
 - Mogła Ŝyć i szczęśliwie, i bogato. - KsiąŜę uśmiechnął 
się kpiąco, gdy uniosła brwi i dodał z naciskiem, jakby 
zdawał sobie sprawę, Ŝe trudno jej się w tym wszystkim 
rozeznać: - Miała własny majątek.
Zapadła cisza. Sophia zdumiona tym nagłym 
stwierdzeniem nie wierzyła własnym uszom. śyli 
przecieŜ w skrajnym ubóstwie, drŜąc z zimna na plebanii 
i nakładając warstwami skarpety oraz swetry, aby się 
ogrzać. Gdyby mieli trochę grosza, z pewnością tak by 

się nie męczyli. Próbowała to wytłumaczyć swoim 
rozmówcom, ale nie była w stanie wykrztusić słowa.
 - Przekona się pani, Ŝe dziadek jest - ciągnął Rozzano - 
hojny i wyrozumiały. Bardzo się ucieszy, gdy jego 
wnuczka zajmie wreszcie naleŜne jej miejsce w 
weneckich salonach.
Sophia parsknęła śmiechem, gdy wyobraziła sobie, Ŝe 
paraduje w balowej sukni obwieszona klejnotami. Z 
pewnością stać by ją było na wspaniałe kreacje samego 
Versacego. Warto by dla Ŝartu włoŜyć jeszcze 
baseballową czapeczkę. Rozchmurzyła się, a Rozzano 
zmarszczył brwi, widząc jej rozbawienie.
 - Co tak panią rozśmieszyło?
 - Nic. Coś mi przyszło do głowy. NiewaŜne, PrzecieŜ to 
szaleństwo! Przepraszam, jeśli pana uraziłam. Moim 
zdaniem powinien pan raz jeszcze sprawdzić wszystkie 
dane. Trudno uznać moją matkę za dziedziczkę 
ogromnej fortuny, skoro cierpiała biedę.
 - Skąd ta pewność?
Sophia popatrzyła na niego z politowaniem.
 - PrzecieŜ wiem, jak Ŝyliśmy. Gdyby miała pieniądze, 
na pewno by się z nami podzieliła i zapisała je tacie. 
Prawda jest taka, Ŝe z trudem wiązaliśmy koniec z 
końcem.
 - Wiem, co mówię. Violetta D'Antiga nie podjęła ani 
grosza ze swego konta w Banku Weneckim. Jej fundusz 
powierniczy jest nienaruszony - odparł spokojnie 
Rozzano.
 - Czemu dobrowolnie wybrała ubóstwo? - spytała 
bezradnie Sophia.
 - Przesądziła o tym jej duma i strach - odparł Frank.
 - Jej ojciec naleŜał do grona osób nadzorujących 
wykorzystanie funduszu powierniczego. Musiałaby go 
poprosić o zgodę na podjęcie gotówki. Od twego ojca 

wiem, Ŝe nie chciała ryzykować waszego szczęścia, byle 
tylko zyskać finansowe bezpieczeństwo. Opisał 
wszystko w tym liście.
 - Wręczył Sophii grubą kopertę.
 - To mi się nie mieści w głowie! - zawołała, przeraŜona 
swoimi wątpliwościami. Bała się, Ŝe w tej dziwacznej 
opowieści jest wiele prawdy. Miała wraŜenie, Ŝe otwiera 
się przed nią bezdenna otchłań, która ją zaraz pochłonie.
 - PomóŜcie mi - szepnęła nagle, bo zrobiło jej się gorąco 
i duszno. Nogi się pod nią ugięły. - Nie mogę 
oddychać...
Znalazła się w mocnym uścisku. Rozzano objął ją w talii 
i wsunął ramię pod słabnące kolana. Pomyślała, Ŝe nie 
po raz pierwszy bierze kobietę na ręce; zręcznie się z 
tym uporał. Zapewne nabrał wprawy, nosząc wybranki 
serca do sypialni. Zakręciło jej się w głowie, gdy uniósł 
ją bez trudu, jakby nic nie waŜyła.
 - Trzeba się odpręŜyć - szepnął jej do ucha.
Łatwo powiedzieć! Znieruchomiała, czując na twarzy 
jego oddech, ale zacisnęła powieki i posłusznie 
próbowała rozluźnić napięte mięśnie. Otworzyła oczy i 
nagle doszła do wniosku, Ŝe nie powinna tego robić, bo 
Rozzano pochylił głowę tak nisko, jakby chciał ją 
pocałować.
 - Niech się pani nie obawia, wszystko będzie dobrze - 
zapewnił. - Dojdzie pani z dziadkiem do porozumienia. 
Znikną na zawsze troski materialne.
 - Mój dziadek! - przerwała zduszonym głosem pod 
wpływem nagłego wzruszenia. Była zbyt przejęta, by 
mówić dalej. Ten biedak postarzał się i rozchorował 
nieświadomy jej istnienia. Niespodziewanie wybuchnęła 
płaczem, a wielkie łzy toczyły się po jej policzkach.
 - Czemu ta dziewczyna rozpacza? - zrzędził dobrotliwie 
Frank. - Sądziłem, Ŝe się ucieszy! - Pozwólmy jej 

ochłonąć - zwrócił się do księcia, a Sophia zirytowała 
się, Ŝe rozmawia z nim tak, jakby nie było jej w 
gabinecie. - Wiele przeszła ostatnimi czasy. Rzuciła 
wszystko, Ŝeby pielęgnować chorego ojca. a to nie jest 
łatwe zadanie. śadnych rozrywek, Ŝadnych męŜczyzn... 
Przez te Wszystkie lata poświęciła się całkowicie...
 - Frank - wpadła mu w słowo, nim powiedział za duŜo - 
niczego nie rozumiesz. Rozpłakałam się, bo Ŝal mi 
dziadka, który nie ma pojęcia o moim istnieniu. Gdyby 
wcześniej zmogła go choroba, w ogóle bym go nie 
poznała! Czemu mama nic wspomniała mi o nim? 
Dlaczego mi to zrobiła? - Znowu wybuchnęła płaczem. 
Była tak roztrzęsiona, Ŝe zapomniała o wpajanej latami 
powściągliwości. Co sprawiło, Ŝe Violetta zerwała 
bezpowrotnie wszelkie kontakty ze swoją rodziną? Była 
przecieŜ męŜatką, więc apodyktyczny ojciec nie miał juŜ 
Ŝ

adnego wpływu na jej Ŝycie! Z pewnością ci dwoje 

mogliby dojść do porozumienia! Tyle bezwzględności... 
- Jestem zdruzgotana, bo nie rozumiem własnej matki - 
wyznała rozŜalona.
 - MoŜna wyjaśnić tajemnicę. Proszę jechać ze mną do 
Wenecji i porozmawiać z dziadkiem - zaproponował 
cicho ksiąŜę. - Powinna pani go wysłuchać, to wiele 
wyjaśni.
 - Do Wenecji? - powtórzyła, siadając prosto na krześle.
 - Naturalnie - tłumaczył cierpliwie. - Alberto D'Antiga 
jest zbyt schorowany, by mógł tu panią odwiedzić. Z 
dnia na dzień traci siły.
Sophia przygryzła wargę, rozwaŜając słowa księcia. 
ś

ycie dziadka dobiegało kresu, a jego czas się kończył.

 - Nie stać mnie na taką podróŜ... - zaczęła z wahaniem.
 - Wręcz przeciwnie. Jest pani bogatą kobietą - 
przypomniał Rozzano.
 - Nie mam paszportu - broniła się uparcie, jakby chciała 

odsunąć od siebie sprawy, z którymi nie potrafiła się 
uporać. Gotowa była chwycić się kaŜdego pretekstu, 
byle tylko uniknąć tej wyprawy, choć marzyła o 
spotkaniu z dziadkiem. Targały nią sprzeczne uczucia: z 
jednej strony lęk, z drugiej przywiązanie do jedynego 
krewnego.
 - Naprawdę? - wykrzyknął zdumiony Rozzano.
 - Paszport nie był mi potrzebny - odparła z godnością.
 - Zresztą moja metryka zaginęła.
 - Nieprawda! - wtrącił Frank, podając jej dokument.
 - Jest u mnie.
Wszystko się zgadzało. Matka: hrabianka Violetta 
D'Antiga. Sophia wpatrywała się w odnaleziony 
dokument, ale po chwili kartka wypadła z drŜących 
palców i upadła na podłogę. Oboje z Rozzanem pochylili 
się jednocześnie, Ŝeby ją podnieść, i przez moment ich 
twarze niemal się dotykały. Miała wraŜenie, Ŝe stalowa 
obręcz ściska jej piersi; nie mogła zaczerpnąć powietrza.
 - Wiem, Ŝe znalazła się pani w bardzo trudnej sytuacji, 
ale proszę liczyć na moją pomoc. Nie odstąpię pani na 
krok, jeśli Ŝyczy sobie pani mego towarzystwa.
Drzwi do sąsiedniego pokoju otworzyły się nagle i 
oślepił ich migający raz po raz flesz aparatu 
fotograficznego. Sophia krzyknęła ze strachu, a Rozzano 
zaklął po włosku i rzucił się w pogoń za natrętem. 
Spojrzała na Franka, który podbiegł do okna. Poczuła 
nagły przypływ energii, zerwała się na równe nogi i 
ruszyła za nim. Gdy spojrzała na ulicę, serce w niej 
zamarło. Rozzano uczepiony drzwi ruszającego auta 
krzyczał głośno.
 - On się zabije! - zawołała przeraŜona. Niewiele myśląc, 
wypadła z gabinetu, zbiegła po schodach i pognała za 
odjeŜdŜającym samochodem. KsiąŜę puścił klamkę, 
upadł na chodnik, przetoczył się kilka razy i 

znieruchomiał.
Rozzano był wstrząśnięty, ale nie nagły upadek czy 
zagroŜenie wywarły na nim takie wraŜenie. Często 
ryzykował, skacząc ze spadochronem albo jeŜdŜąc na 
nartach, a siniaki i potłuczenia nie były dla niego 
nowością, zdumiał go natomiast sposób, w jaki 
zareagował na niedawną sytuację.
Jakie to dziwne, Ŝe tak mu zaleŜało, by ochronić Sophię 
przed wścibskimi dziennikarzami, oszczędzić jej ich 
kłamstw i sensacyjnych doniesień na temat ich obojga, 
Gdy krzyknęła ze strachu, obudził się w nim pierwotny 
instynkt jaskiniowca gotowego bronić swojej kobiety! 
Po - stąpił jak głupiec, bez zastanowienia ruszając do 
ataku i łamiąc swoje zasady. Działał pochopnie, a teraz 
brukowce będą miały o czym pisać.
Zirytowany własną głupotą leŜał bez ruchu, by 
opanować gniew i dać wytchnienie napiętym mięśniom. 
Bolała go stłuczona głowa. Ktoś dotknął czoła. Sophia... 
jak przyjemnie. Natychmiast poczuł rozkoszne 
podniecenie. Ze zdumieniem stwierdził, Ŝe urocza 
kombinacja niewinności i spokoju działa na jego zmysły. 
Ogarnęło go poŜądanie, od lat nie pragnął tak Ŝadnej 
kobiety. Rozmarzony uśmiech Sophii doprowadzał go do 
szaleństwa. Wiele by oddal, byle tylko dowiedzieć się, o 
czym ona myśli, gdy popada w roztargnienie. Co więcej, 
chciał, Ŝeby i o nim śniła na jawie.
Sophia postanowiła sprawdzić mu puls. Gdy poczuła, Ŝe 
jest przyspieszony, z niepokojem powiedziała coś 
półgłosem, a Rozzano po raz pierwszy w Ŝyciu miał 
wraŜenie, Ŝe ktoś się o niego troszczy. Miał poczucie 
winy. Sophia była uczciwa i ufna, więc nie powinien tu 
leŜeć bez ruchu. Jednak było mu tak dobrze, gdy się nim 
zajmowała niczym opiekuńcza pielęgniarka, chociaŜ 
dreszcze przebiegające jego ciało były rozkoszne i 

niemal bolesne, krew coraz szybciej krąŜyła w Ŝyłach i 
mocno pulsowała w skroniach.
Poczuł zapach perfum Sophii i omal nie uległ pokusie. 
Ŝ

eby unieść głowę i wciągnąć w nozdrza tę miłą woń. 

Zirytowany tym pragnieniem przycisnął mocno dłonie 
do Ŝwirowego chodnika, a lekki ból pomógł opanować 
cielesne Ŝądze. Przyszło mu to z duŜym trudem, 
poniewaŜ Sophia obmacywała właśnie jego biodra, Ŝeby 
sprawdzić, czy nie są złamane. śeby się opanować, 
skupił uwagę na kilku gapiach, którzy zebrali się wokół 
nich.
Szybko się zorientował, Ŝe wszyscy są jej znajomymi. Z 
pewnością cieszyła się ich szczerą sympatią. Z 
zadowoleniem słuchał ich głosów, w których 
pobrzmiewała troska o Sophię. Była szlachetna i 
uczciwa, więc Alberto D'Antiga z pewnością ucieszy się, 
kiedy ją pozna, a jego słabe serce przepełni radość, skoro 
zyska pewność, Ŝe rodzinna scheda i tradycja jest teraz w 
dobrych rękach - o ile, rzecz jasna, jego wnuczce nie 
zawróci w głowie jakiś interesowny uwodziciel! 
Rozzano zmarszczył brwi. Nie moŜna do tego dopuścić. 
Sophia cierpiałaby... a co gorsza, mogłaby się zmienić 
pod wpływem takiego nikczemnika. Zacisnął zęby. 
Ponownie odezwał się w nim pierwotny instynkt 
jaskiniowca zdolnego rozłupać czaszkę kaŜdemu, kto by 
ją skrzywdził.
 - Coś go zabolało! - krzyknęła Sophia. Musnęła 
opuszkami palców jego czoło, jakby chciała wygładzić 
głębokie zmarszczki. Gdy dobiegł go jej błagalny szept, 
omal nie stracił panowania nad sobą.
 - Proszę otworzyć oczy. - zaklinała go półgłosem.
 - Nie łam, się, laleczko - rozległ się nagle głęboki 
baryton Z akcentem typowym dla tej części hrabstwa 
Dorset Jakiś męŜczyzna starał się pocieszyć zmartwioną 

Sophię. Najwyraźniej wszystkim zgromadzonym 
zaleŜało, by nie upadała na duchu. Rozzano nie miał 
wątpliwości, Ŝe spotkał wyjątkową dziewczynę, dla 
której wszyscy mieli wiele Ŝyczliwości. Po raz kolejny 
doszedł do wniosku, Ŝe córka Violetty to niezwykła 
istota, jedna na milion, obdarzona wyjątkowymi 
zaletami...
Nic dziwnego, Ŝe tak go zafascynowała. Pragnął się z nią 
kochać; natychmiast, wszystko jedno gdzie! Czuł się 
znów jak ogarnięty Ŝądzą nastolatek. Był zaniepokojony, 
poniewaŜ zdawał sobie sprawę, Ŝe nie pozwoli juŜ odejść 
dziewczynie, która tak go zaintrygowała, chociaŜ wcale 
tego nie pragnął. Musiał z nią być: kaŜdego dnia, o 
kaŜdej godzinie. Pragnął ja wprowadzić do weneckich 
salonów, a zarazem obawiał się, Ŝe jej niewinność...
Wstrzymał oddech, bo nagle przyszło mu do głowy 
znakomite rozwiązanie. Sophia spostrzegła, Ŝe 
znieruchomiał, i wystraszona przytknęła głowę do jego 
piersi, więc powoli wypuścił powietrze, Ŝeby ją 
uspokoić. Gdy westchnęła z ulgą, utwierdził się w 
swoim postanowieniu.
Zamierzał ją poślubić.
ROZDZIAŁ TRZECI
Po namyśle Rozzano doszedł do wniosku, Ŝe to 
doskonałe rozwiązanie. Ogarnęła go dziwna radość. Nie 
kochał tej dziewczyny - miłość juŜ dla niego nie istniała 
- ale był przekonany, Ŝe spotkał odpowiednią 
kandydatkę na Ŝonę.
Westchnął ukradkiem, gdy znów poczuł jej ostroŜne 
dotknięcie. Najchętniej od razu powiedziałby jej o 
swoim postanowieniu. Miała teraz ogromny majątek! Z 
własnego doświadczenia wiedział, jaki to kłopot, 
poniewaŜ wokół niego kręciło się wiele amatorek 
ksiąŜęcego tytułu i fortuny. Sophia jest inna. Troszczyła 

się o bliźnich, praca była dla niej radością, chorego ojca 
pielęgnowała z prawdziwym oddaniem, a przede 
wszystkim bardzo lubiła dzieci.
Na myśl o potomstwie serce ścisnęło mu się z Ŝalu, bo 
przypomniał sobie koszmarny wieczór sprzed lat. Gdy 
Sophia ostroŜnie połoŜyła dłoń na jego piersi, wyobraził 
sobie jej twarz, na której malowała się łagodność i 
słodycz. Koszmary z przeszłości natychmiast zniknęły w 
mrocznym zakątku jego serca.
 - Pewnie ma złamane Ŝebra - oznajmiła wystraszona.
Karcił się w duchu za to przedstawienie, ale nie otwierał 
oczu, by znów poczuć ostroŜne dotknięcie. Był trochę 
posiniaczony, ale znacznie bardziej cierpiał z innej 
przyczyny. Zgodnie z rodzinną tradycją poślubił kobicie 
z rodziny D'Antigów. Miał wtedy dwadzieścia osiem lat 
i kochał do szaleństwa. Jego wybranką została świeŜo 
rozwiedziona Nicoletta. Wtedy nie miał pojęcia, Ŝe źle 
się prowadzi i zmienia kochanków jak rękawiczki.
Była filigranowa i pełna fantazji. Miała trzydzieści dwa 
lata, kiedy zastawiła sieci i skradła mu serce. Po dwóch 
latach małŜeństwa umarła, gdy spodziewała się dziecka.
Rozzano sporo w Ŝyciu przeszedł, ale był przekonany, Ŝe 
potrafi dać szczęście Sophii. Dzięki niemu ta urocza 
dziewczyna łatwiej znajdzie miejsce wśród weneckich 
arystokratów. Nie wątpił, Ŝe gdyby spróbowała tego 
dokonać bez przewodnika, byłaby to dla niej cięŜka 
próba. KtóŜ lepiej od niego był przygotowany do roli jej 
mentora?
 - Nadal jest nieprzytomny! Trzeba wezwać lekarza! - 
powiedziała zaniepokojona.
 - Pojechał na wizytę domową do Durbridge - usłyszała 
w odpowiedzi. - NajbliŜej mamy do weterynarza. W 
pobliŜu mieszka teŜ pielęgniarka z porodówki.
Rozzano omal nie wybuchnął śmiechem. Powinien jak 

najszybciej przyjść do siebie, bo w przeciwnym razie 
wpadnie w łapy tutejszych medyków róŜnego sortu. Gdy 
otworzył oczy, na twarzy Sophii ujrzał wyraźną ulgę.
 - Widzę, Ŝe juŜ panu lepiej!
Najchętniej od razu wziąłby ją w ramiona i zapewnił, Ŝe 
wszystko się ułoŜy. Było mu przykro z powodu małego 
oszustwa.
 - Jestem trochę posiniaczony - odparł niepewnie, 
chociaŜ mówił prawdę. Przez tłum przebiegł cichy 
pomruk. Rozzano widział dookoła uśmiechnięte twarze. 
Gapie upominali go jeden przez drugiego, Ŝeby uwaŜał, 
usiadł wolniutko, nie zrywał się nazbyt pospiesznie... 
Zakłopotany bał się spojrzeć im w oczy. Wiele rąk się 
wyciągnęło, Ŝeby mu pomóc; ktoś otrzepał jego płaszcz, 
a jeden z obserwatorów pobiegł do pubu po kieliszek 
koniaku. Rozzano wciąŜ myślał o Sophii: planował, 
szukał właściwych słów, próbował ukryć rosnące 
zniecierpliwienie; pragnął przytulić ją mocno, całować 
zmysłowe usta.
 - Przykro mi z powodu tamtego reportera - powiedział, 
gdy zostali wreszcie sami. Stanął tak blisko, jak tylko 
pozwalały zasady dobrego wychowania. Watr rozwiewał 
wokół jej twarzy kosmyki ciemnych włosów i przynosił 
zapach zmysłowych perfum. Rozzano z wielkim trudem 
oparł się pokusie, Ŝeby podejść jeszcze bliŜej. - 
Próbowałem zatrzymać tego drania, ale...
 - O co mu chodziło? - zapytała, upinając rozwiane 
włosy. - Jak się dowiedział, Ŝe pan tu jest?
 - Moim zdaniem od sekretarki Luscombe'a. Słyszy pani 
te wrzaski? Najwyraźniej on równieŜ ją o to podejrzewa 
- odparł ironicznie. - Pewnie zadzwoniła do lokalnej 
gazety, gdy się dowiedziała, kto o jedenastej ma przyjść 
do kancelarii.
 - Dziennikarze interesują się panem tylko z powodu 

ksiąŜęcego tytułu? - spytała z niedowierzaniem. 
Uśmiechnął się, zachwycony tą reakcją. Z pewnością nie 
zdoła jej oszołomić, wspominając o zacnych przodkach!
 - Zadziwiające, prawda? Całkiem moŜliwe, Ŝe gdy 
sekretarka przyniosła kawę, nacisnęła ukradkiem guzik 
interkomu i słyszała kaŜde słowo wypowiedziane w 
gabinecie szefa. Fotograf był pewnie w siódmym niebie, 
gdy przez otwarte drzwi zobaczył, jak trzymam panią w 
ramionach.
Natychmiast się zarumieniła, a Rozzano gorączkowo 
szukał pretekstu, Ŝeby wreszcie znaleźć się z nią sam na 
sam i bez przeszkód zawrócić jej w głowie. Wśród jego 
znajomych znajdzie się kilku samotnych męŜczyzn, 
którym Sophia od razu wpadnie w oko. śonaci nie 
pozostaną w tyle, a wśród będzie na pewno jego brat. Na 
myśl o tym zimny dreszcz przebiegł mu po plecach.
 - Dobrze się pan czuje? - zapytała, nieśmiało dotykając 
jego ramienia. Skinął głową i na moment ukrył twarz w 
dłoniach, Ŝeby nie dostrzegła malującego się na niej 
zakłopotania.
 - Coś mnie zabolało, ale zaraz przejdzie - odparł 
zduszonym głosem.
Niechętnie analizował najgorszy z moŜliwych 
scenariuszy. Gdy Enrico dowie się o jego planach wobec 
Sophii, zrobi wszystko, co będzie mógł, aby je 
pokrzyŜować i zmienić mu Ŝycie w piekło. Na pewno 
spróbuje uwieść niewinną dziewczynę, Ŝeby mu 
dokuczyć!
 - NaleŜy się panu filiŜanka dobrej herbaty - powiedziała 
Sophia i delikatnie pogłaskała go po plecach.
W połowie Włoszka, a zarazem Angielka w kaŜdym 
calu, pomyślał. FiliŜanka świeŜo zaparzonej herbaty 
lekarstwem na wszelkie dolegliwości! Rozzano doszedł 
do wniosku, Ŝe szarmancki Enrico błyskawicznie 

zawróciłby jej w głowie. Trzeba temu zapobiec. Od razu 
przyszło mu do głowy dobre rozwiązanie. Ruszył w 
stronę kancelarii i zawołał Franka Luscombe'a, który 
właśnie spoglądał przez okno.
 - Muszę zabrać stąd Sophię - oznajmił. Zrobił ponurą 
minę, jakby spodziewał się najgorszego. - To zdjęcie 
narobi sporo zamieszania - Pismacy rzucą się na nas jak 
sępy. - Podszedł bliŜej i objął ją ramieniem. Serce waliło 
mu jak młotem. - Będziemy na nim wyglądać tak, 
jakbyśmy się całowali. - Szkoda, Ŝe w rzeczywistości 
było inaczej.
 - Słucham?
 - Proszę sobie przypomnieć, jak było: pani w moich 
objęciach, twarz przy twarzy...
 - To pomyłka! Wcale się nic całowaliśmy! - Na policzki 
wystąpiły jej ciemne rumieńce. Rozzano był 
zachwycony.
 - Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, ale zdjęcia 
moŜna rozmaicie interpretować. Dziennikarze 
skomentują je tak, jak im się będzie podobało, a potem 
zaczną deptać pani po piętach i zatrują Ŝycie. Będą się 
tłoczyć, popychać, krzyczeć, podsuwać mikrofony, 
oślepiać fleszami. Staną się prawdziwym utrapieniem.
Czuł, Ŝe napięła mięśnie, jakby szykowała się do 
ucieczki. Pogłaskał ją odruchowo i poczuł, Ŝe odpręŜa 
się pod wpływem łagodnej pieszczoty, a potem 
wstrzymuje oddech, jakby uznała, Ŝe to nadmienia 
poufałość. Nie cofnął ramienia; pragnął jej dotykać, czuć 
przyjemne ciepło skóry, wdychać kuszący zapach 
perfum - Śnił na jawie, Ŝe powoli rozbiera Sophię i z 
zachwytem odkrywa wszystkie tajemnice. Chciał mieć ją 
tylko dla siebie, ukryć się przed całym światem w 
bezpiecznym zakątku, gdzie mogliby kochać się aŜ...
 - Przestana się mną interesować, gdy wyjaśnię, jak było 

naprawdę - powiedziała drŜącym głosem, a Rozzano 
pomyślał ze współczuciem, Ŝe Sophia nie ma pojęcia, w 
co została wciągnięta. Musi się jeszcze wiele nauczyć.
 - Oczywiście, moŜe pani zdementować fałszywe 
informacje i wyjaśnić, Ŝe nie było mowy o pocałunku; 
straciła pani przytomność, gdy wyszło na jaw, Ŝe matka 
była dziedziczką weneckiego arystokraty, a ja 
próbowałem tylko ocucić zemdloną. Proszę dodać, Ŝe ma 
pani teraz formalne prawo do przejęcia tytułu i 
znacznego spadku. Ciekawe, jakie tytuły pojawią się w 
brukowcach; „Bezrobotna dziewczyna zostaje 
hrabianka", „Z nędzy do pieniędzy". Wszyscy uwielbiają 
bajkę o Kopciuszku i chętnie przeczytają kolejną wersję. 
Na długie miesiące stanie się pani ulubienicą mediów.
Sophia popatrzyła na niego z przeraŜeniem. Widząc jej 
bezradność, przysunął się bliŜej.
 - Rozumiem, ale mam nadzieję, Ŝe odczepią się, gdy do 
nich dotrze, Ŝe jestem przeciętną osoba - odparła ponuro.
Rozzano nie zwracał uwagi na jej słowa, bo wiedział, Ŝe 
ma do czynienia z bardzo wraŜliwą dziewczyną. Trzeba 
ją przekonać, Ŝe tylko z nim będzie się czuła bezpieczna. 
Postanowił się nią zaopiekować, kierować jej Ŝyciem i 
nauczyć... wszystkiego.
Sophia nabrała pewności, Ŝe nic jej nic grozi. Mieszkała 
teraz w apartamencie hotelu River House, a Rozzano 
zajmował sąsiedni pokój. Przysiągł sobie, Ŝe nie dopuści, 
aby spełniły się czarne scenariusze, o których mówił, 
gdy jechali autem z Dorset do Londynu. Frank przekonał 
ją, Ŝe powinna zniknąć w stołecznym tłumie. ZdąŜyła 
tylko spakować walizkę i po chwili siedziała skulona w 
sportowym aucie wynajętym przez Rozzana.
 - Przestań się martwić, Sophio - powiedział. W 
samochodzie zaczęli sobie mówić po imieniu. - Wiem, 
Ŝ

e jesteś zbita z tropu, bo wszystko dzieje się zbył 

szybko, ale z czasem przywykniesz do myśli, Ŝe twoje 
Ŝ

ycie będzie teraz inne. Ciesz się chwilą, rób plany na 

przyszłość i prze - stań się martwić. Kłopoty zostaw 
mnie, sam się z nimi uporam. Nie warto zgadywać, jak 
cię przyjmą ludzie z mojej sfery - dodał ironicznie, jakby 
czytał w jej myślach. - Pamiętaj, Ŝe jesteś bogata. a dla 
nich liczy się przede wszystkim majątek. Pomyśl na co 
wydasz tę forsę. - Popatrzył na nią z drwiącym 
uśmiechem. - MoŜesz kupić eleganckie stroje, 
podróŜować...
 - Przestań! Nie wódź mnie na pokuszenie! Jestem córką 
pastora, od dzieciństwa wpajano mi, Ŝe trzeba Ŝyć 
skromnie - przerwała Sophia, chociaŜ w głębi ducha 
marzyła o jedwabnej bieliźnie i pięknych ubraniach. 
Dobry fryzjer dobrałby jej odpowiednią fryzurę... 
Skarciła się w duchu za te myśli i dodała szczerze: - 
Zapewniam cię, Ŝe bardzo mnie cieszy finansowe 
poczucie bezpieczeństwa. Wiem, co to bieda, poniewaŜ 
do tej pory kaŜdy nowy rachunek spędzał mi sen z 
powiek. Poza tym jak to miło pomyśleć, Ŝe będę mogła 
teraz więcej zrobić dla innych! Chciałabym pomagać 
ludziom, którzy są w potrzebie, wspierać sieroty, 
bezdomnych, chore dzieci. Robi mi się cięŜko na sercu, 
gdy oglądam w telewizji ten bezmiar ludzkiego 
nieszczęścia. - Oczy jej zabłysły, gdy uświadomiła 
sobie, ile będzie mogła zdziałać dzięki swemu 
majątkowi. - Będę wspierać potrzebujących, Rozzano, a 
media mi to ułatwią. Jak widzisz, dziennikarze bywają 
dokuczliwi, ale i poŜyteczni. Gdyby nie oni, o wielu 
problemach dowiadywalibyśmy się z opóźnieniem... 
albo wcale.
 - Zawsze jesteś taka... uczciwa? - mruknął.
 - Staram się Ŝyć godnie.
 - Cokolwiek postanowisz będę cię wspierać - zapewnił 

głosem lekko schrypniętym ze wzruszenia. Oczy mu 
błyszczały. Przez chwilę miała wraŜenie, Ŝe spogląda na 
nią z czułością i tęsknotą, ale po namyśle uznała, Ŝe to 
mrzonki. Widział w niej zwykłą prowincjuszkę w 
rozciągniętym swetrze. Na serdecznym palcu nosił 
pierścień, więc był Ŝonaty. Okropna myśl przyszła jej do 
głowy.
 - Rozzano, co pomyśli twoja Ŝona, kiedy zobaczy tamto 
nieszczęsne zdjęcie? Uzna, Ŝe ty i ja... Na pewno będzie 
wściekła! Tak mi przykro...
 - Moja Ŝona umarła, Sophio. To jest rodzinny sygnet, 
nie ślubna obrączka. Od pokoleń przechodzi z ojca na 
syna. Zawsze go noszę.
Mówił głuchym, bezbarwnym głosem, więc popatrzyła 
na niego z obawą. Nim odwrócił głowę, ujrzała w 
ciemnych oczach gniewny błysk oraz chłód, którego nie 
potrafił ukryć pod maską zdawkowej uprzejmości. Nagle 
posmutniała, poniewaŜ zdała sobie sprawę, Ŝe nie 
przebolał jeszcze wielkiej straty, Na pewno bardzo 
kochał Ŝonę i nadal ją opłakiwał.
Podeszła do okna, Ŝeby popatrzeć na Tamizę i gmach 
parlamentu. Z ciekawością przyglądała się Ŝółtawym 
falom i koronkowej fasadzie znanej z fotografii i 
telewizyjnego ekranu. Po raz pierwszy była w Londynie 
i od razu polubiła to miasto. Marzyła, by wędrować bez 
celu gwarnymi ulicami. Przyglądała się smukłej wieŜy, 
na której słynny zegar Big Ben wybijał godziny. Z dumą 
pomyślała, Ŝe Wenecja równieŜ ma wieŜę zegarową i 
wysoką dzwonnicę górującą nad placem Świętego 
Marka. Popatrzyła na WieŜę Wiktorii, gdzie powiewała 
brytyjska flaga; to znak, Ŝe obrady trwają.
Gdy odeszła od okna, była w lepszym humorze. 
Postanowiła się przebrać i wybrała prostą sukienkę bez 
rękawów, która znakomicie podkreślała jej figurę. 

Wystarczyło jedno spojrzenie do lustra, Ŝeby znowu 
posmutniała.
 - Za duŜy biust; nogi niezłe, ale daleko im do ideału - 
mruknęła. WłoŜyła beŜowe sandałki na słupkach. Nie 
była zadowolona ze swojego wyglądu, ale wybór miała 
ograniczony, bo pakowała się w wielkim pośpiechu i 
wzięła tylko najpotrzebniejsze rzeczy.
Po chwili doszła do wniosku, ze ciasny kok nie dodaje 
jej uroku. Zirytowana rozpuściła włosy i starannie je wy 
- szczotkowała. Rzadko poświęcała im tyle uwagi i teraz 
stwierdziła ze zdziwieniem, Ŝe są gęste, puszyste i falują, 
opadając na ramiona bujną kaskadą orzechowej barwy. 
Lśniły złociście w blasku metalowych kinkietów.
 - Odrobinę wyzywająca... prawdziwa Włoszka - 
stwierdziła po namyśle i uśmiechnęła się lekko.
Usłyszała pukanie do wewnętrznych drzwi łączących 
sypialnie i znieruchomiała wystraszona. Pospiesznie 
upięła włosy na czubku głowy i narzuciła na ramiona 
obszerny rozpinany sweter. Zerknęła ukradkiem na 
swoje odbicie i spłonęła rumieńcem. Przez chwilę 
kokieteria toczyła nierówną walkę ze skromnością; 
potem kilka falujących kosmyków otoczyło ładną twarz 
Sophii.
Podbiegła do drzwi, otworzyła je i znieruchomiała z 
dłonią na klamce. Rozzano prezentował się znakomicie 
w kremowej koszuli i szerokich, lnianych spodniach. 
Uświadomiła sobie, Ŝe to nie jest męŜczyzna dla niej, i 
smutna odeszła w głąb pokoju. Była zakłopotana, 
poniewaŜ bała się pomyśleć, jak się dla nich skończy 
pobyt w tym hotelu. Za późno na takie rozterki, 
tłumaczyła sobie. Czekał ją wieczór w towarzystwie 
wyjątkowo przystojnego księcia.
 - Wyglądasz prześlicznie.
 - Dzięki - odparła, unosząc ramiona, Ŝeby poprawić 

spinki wsunięte niedbale we włosy. Usłyszała głębokie 
westchnienie i domyśliła się, Ŝe Rozzano jest 
zirytowany. Kobiety, z którymi się zwykle spotykał, na 
pewno wyglądały nienagannie, kiedy po nie przychodził.
 - Masz wszystko, czego ci potrzeba? Przytaknęła bez 
słowa, chociaŜ zdawała sobie sprawę, Ŝe wiele jej Ŝyczeń 
nigdy się nie spełni. Marzyła o niezwykłej urodzie. 
Zmieniłaby takŜe figurę, poniewaŜ chętnie stałaby się 
niewysoką, filigranową kobietką o duŜych piwnych 
oczach. Powinna się odmłodzić: jako dwudziestoletnia 
absolwentka renomowanej szwajcarskiej pensji dla 
dziewcząt z wyŜszych sfer miałaby u męŜczyzny takiego 
jak Rozzano znacznie większe szanse. Sprawiłaby sobie 
wąską, obcisłą sukienkę z duŜym dekoltem. 
Uśmiechnięta wyobraŜała sobie odmienioną Sophię, ale 
wrodzone poczucie humoru sprawiło, Ŝe machnęła ręką 
na te rojenia i śmiało odpowiedziała:
 - W szafce jest kilkadziesiąt miękkich ręczników, dwa 
obszerne szlafroki, tyle Ŝelu do kąpieli, Ŝe wystarczyłoby 
dla wszystkich mieszkańców hotelu, kilka zestawów do 
czyszczenia butów oraz podręczny igielnik. Jak widzisz, 
niczego mi nie brakuje. Widziałam tu nawet klucz 
francuski. - Z zainteresowaniem słuchał wyliczanki, a 
potem wybuchnął śmiechem. Sophia wtórowała mu 
przez chwilę, a potem nieco spowaŜniała. - Wiele dla 
mnie zrobiłeś. Jestem ci bardzo wdzięczna za 
cierpliwość i czas, który mi poświęcasz.
 - Cała przyjemność po mojej stronie - zapewnił z 
radosnym błyskiem w oku. - Lubię przebywać w twoim 
towarzystwie. - Uśmiechnął się szeroko, pokazując białe 
zęby. - W samą porę się tu schroniliśmy. Dyrektor hotelu 
powiedział, Ŝe w holu zaroiło się od dziennikarzy i 
fotografów.
 - W takim razie... jak wyjdziemy? - spytała zbita z 

tropu.
 - Utknęliśmy tu na dobre - mruknął i usiadł wygodnie w 
fotelu.
 - Chyba Ŝartujesz! - obruszyła się natychmiast. - Chcesz 
powiedzieć, Ŝe mamy tkwić w tym pokoju jak szczury w 
pułapce?
 - Trzeba się pogodzić z losem - odparł cicho i dodał z 
chytrym uśmiechem: - Jeśli zaczniemy się nudzić. 
Kluczem francuskim odkręcimy kratkę szybu 
wentylacyjnego i uciekniemy natrętom.
 - To nie jest śmieszne - stwierdziła, obrzucając go 
karcącym spojrzeniem. - Przywykłam do długich 
spacerów. Chcę stąd wyjść i zaczerpnąć świeŜego 
powietrza! Nic mogę całymi dniami przesiadywać w 
zamkniętym pokoju tylko dlatego, Ŝe banda reporterów 
węszy w poszukiwaniu sensacji. To się nie mieści w 
głowie! - marudziła płaczliwym głosem. - Muszę stąd 
wyjść! Nie zaleŜy mi na tytułach i majątku. Wracam do 
domu!
 - JuŜ widzę nagłówki w kolorowych tygodnikach: 
„Hrabianka odrzuca swoje dziedzictwo", „Bosonoga 
contessa woli klepać biedę w Dorset". Jesteś teraz waŜną 
osobistością i nie moŜesz tego zmienić. To przykre, ale 
pomyśl o dziadku.
 - Masz rację - odparła z westchnieniem. - Nie mogę go 
zawieść. Czy znajdziemy wyjście z tej paskudnej 
sytuacji?
Usłyszeli pukanie do drzwi.
 - Na pewno zdołamy wymknąć się stad niepostrzeŜenie 
- zapewnił chełpliwie i poszedł otworzyć.
Kelner wepchnął do pokoju stolik na kółkach, przywitał 
się uprzejmie i zaczął nakrywać do stołu. Sophia 
odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, Ŝe nie muszą 
schodzić do restauracji, Ŝeby zjeść posiłek. Gdy 

wszystko zostało przygotowane. Rozzano powiedział do 
kelnera:
 - Dzięki. - Wręczył mu hojny napiwek i zerknął na 
plakietkę z imieniem. - Zapomnij, Ŝe nas tu widziałeś, 
Tony. Liczymy na twoją dyskrecję. Często bywam w 
tym hotelu, więc pewnie się jeszcze spotkamy. Trzymaj 
język za zębami i nic daj się zwieść dziennikarzom.
 - Jestem ślepy, głuchy i ograniczony, a pamięć mam 
dobrą, lecz krótką, proszę pana - odparł uśmiechnięty 
kelner, pospiesznie chowając banknot do kieszeni. - 
Dobranoc państwu.
Gdy wyszedł, Sophia zmęczona przeŜyciami długiego 
dnia wybuchnęła płaczem.
 - Nie chcę tu siedzieć jak w więzieniu! - rozpaczała, 
łkając spazmatycznie. Zmartwiony Rozzano podszedł 
bliŜej i objął ją mocno. Popatrzyła na niego spod rzęs 
mokrych od łez. Serce ściskało jej się z Ŝalu, poniewaŜ 
zdała sobie sprawę, Ŝe mało brakuje, aby się w nim 
zakochała.
 - Dzień dobry, Sophio.
Najpierw poczuła miły zapach, a potem ujrzała samego 
Rozzana, który miał na sobie koszulę w Ŝółte i kremowe 
paski, jasnobrązowe spodnie i świetnie dobrany krawat. 
Przywitał się zgodnie z kontynentalnym zwyczajem, 
całując ją trzykrotnie w oba policzki. Gdy jego chłodne 
palce musnęły ramiączka letniej sukienki i ciepłą skórę 
na dekolcie, zadrŜała mimo woli. Wspólne śniadanie w 
hotelowym apartamencie było dla niej równie 
niebezpieczne jak konfrontacja z natarczywymi 
pismakami, którzy czatowali w holu.
 - ŚwieŜe bułeczki! - zawołał uradowany Rozzano, 
widząc barek na kółkach wypełniony smakołykami. - 
Mam do nich słabość - westchnął rozkosznie, a potem 
dodał z troską: - Obyło się bez niespodzianek, gdy Tony 

podawał śniadanie? śaden reporter nie ukrył się pod 
obrusem?
 - Sophia energicznie pokręciła głową i usiedli do stołu.
 - Wkrótce odzyskamy spokój - tłumaczył spokojnie, 
jakby nie mieli Ŝadnych zmartwień . - Dziennikarze 
znudzą się nami i poszukają sobie innego tematu. - Gdy 
popatrzył na nią z zainteresowaniem, uznała, Ŝe tylko 
przez grzeczność okazuje jej tyle względów. - Dobrze 
spałaś?
 - Fatalnie. - Czuła się zmęczona po niespokojnej nocy i 
dlatego nalała sobie drugą filiŜankę kawy.
 - Trzeba mnie było obudzić - odparł kpiąco. 
Zakłopotana wyobraziła sobie, Ŝe idzie w ciemnościach 
do jego pokoju, Ŝeby szukać pociechy. Ciekawe, co by 
powiedział, widząc jej długą koszulę nocną ze spranej 
bawełny. W czym sypia Rozzano Barsini? Wkłada 
piŜamę z czarnego jedwabiu? A moŜe jest nagi? Policzki 
ją paliły, więc pochyliła głowę nad talerzem z 
duszonymi pieczarkami i niezdarnie zaatakowała je 
widelcem.
 - Czemu nie mogłaś zasnąć? - Rozzano nie dawał za 
wygraną, jakby nie zauwaŜył, Ŝe Sophia próbuje zyskać 
na czasie i unika odpowiedzi. Wieczorem okazał jej 
wiele Ŝyczliwości. Opowiedziała mu, jak Ŝyła do tej 
pory, a on wprowadził ją w tajniki interesów rodziny 
D'Antigów, zajmującej się od lat produkcją perfum. 
Zachwycał się Wenecją, opisując swoje ulubione 
zakątki. Śmiała się, gdy mówił o przekupnych gołębiach 
zlatujących się na widok torebki smacznych ziarenek 
kupionych przez turystę u handlarki na placu Świętego 
Marka. Zanim skończyła się karma, miały juŜ 
następnego faworyta. DrŜała ze strachu, kiedy opowiadał 
o więzieniu w Palazzo delie Prigioni, gdzie w części 
zwanej studnią - pozzi - zachowała się jedna pusta cela o 

ś

cianach wykładanych deskami, z modrzewiową podłogą 

i pryczą. Zasmuciła się, gdy wspomniał o Moście 
Westchnień nad Kanałem Pałacowym. Tamtędy 
prowadzono skazańców do więzienia. Opisał ze 
szczegółami zadaszone pomieszczenie o pełnych 
ś

cianach i aŜurowych oknach, przez które nieszczęśnicy 

po raz ostatni spoglądali na Wenecję, nim zniknęli w 
podziemnych kazamatach.
Miał dar słowa. Wzruszał i przeraŜał, sypał anegdotami. 
Często wybuchali śmiechem, gdy mówił o weneckim 
sprycie i z sympatią kreślił zbiorowy portret swych 
ziomków; zarozumiałych, wesołych i skłonnych do 
przelotnych miłostek, a zarazem pracowitych i zdolnych, 
jak koronczarki z Burano i mistrzowie szklarscy z 
Murano, gdzie od wieków wyrabia się prześliczne 
naczynia i bibeloty.
Gdy ogarnęło ich zmęczenie i uznali, Ŝe pora spać, 
Rozzano poŜegnał się i z ociąganiem podszedł do drzwi 
łączących apartamenty. Sophia omal nie zemdlała z 
wraŜenia, gdy niespodziewanie zawrócił i ucałował ją w 
policzki. Była tak przejęta, Ŝe przez całą noc nie 
zmruŜyła oka. Westchnęła ukradkiem i postanowiła 
odpowiedzieć na jego pytanie.
 - Musiałam wiele przemyśleć - stwierdziła wymijająco.
 - I co postanowiłaś? Jedziesz ze mną do Wenecji, 
prawda? - nalegał, chwytając ją za rękę. - Twój dziadek 
bardzo się ucieszy z waszego spotkania, a ja z radością 
oprowadzę cię po mieście.
Wpatrywała się w niego jak urzeczona. Tak, pomyślała z 
tęsknotą, chciałabym z tobą pojechać. Byłaby to radość 
granicząca z cierpieniem, bo chętnie oddałaby mu serce, 
ale w zamian mogła się spodziewać jedynie przyjaznego 
zainteresowania i Ŝyczliwej opieki.
 - Chyba pojadę - zaczęła niepewnie, cofając dłoń.

 - W takim razie wyrobię ci paszport. Obiecuję 
przyspieszyć formalności.
 - Najpierw musisz się pozbyć fotoreporterów - 
przypomniała. - Jestem pewna, Ŝe wieczorem ktoś obcy 
kręcił się po korytarzu i węszył jak pies gończy, idący 
tropem zwierzyny! Trudno mi uwierzyć, Ŝe ci ludzie 
gotowi są na wszystko, byle zrobić upragnione zdjęcie - 
perorowała z oburzeniem, krojąc na kawałki soczystą 
kiełbaskę. Wyobraziła sobie, Ŝe to jeden z jej 
prześladowców.
 - Przywykłem do ich obecności - tłumaczył pogodnie, 
spoglądając na nią z uśmiechem. - Gdy przyjedziemy do 
Wenecji, zyskamy większą swobodę. Tam jestem na 
swoim gruncie i łatwiej mi kontrolować sytuację.
Sophia miała dość zamkniętych pomieszczeń.
 - Potrzebuję świeŜego powietrza - oznajmiła 
buntowniczo. - Czuję się tu jak skazaniec! Brak tylko 
weneckich lochów i Mostu Westchnień!
Podeszła do okna i wyjrzała na ulicę. Przed wejściem do 
hotelu czekało kilku znudzonych reporterów, którzy 
zabijali czas, paląc papierosy i plotkując.
 - Wyglądają jak sępy! MoŜe wymkniemy się bocznymi 
drzwiami? - mruknęła z irytacją.
 - To starzy wyjadacze. Na pewno obstawili wszystkie 
wyjścia - tłumaczył cierpliwie Rozzano. Nagle 
zadzwonił jego telefon komórkowy. Wyjął aparat z etui, 
uśmiechnął się przepraszająco i odszedł w przeciwległy 
kąt salonu. Sophia odetchnęła z ulgą, poniewaŜ czuła się 
niepewnie, gdy stał tuŜ obok. - Pronto, Barsini. - Na 
widok jego zaciętej miny poczuła zimny dreszcz. Był 
wściekły, choć jeszcze nad sobą panował. Kiedy znów 
odezwał się po włosku, było jasne, Ŝe gdyby mógł, 
rozerwałby na strzępy swego rozmówcę.
Dzwonił Enrico. Kpił z niego bez litości, bo z gazet 

wiedział juŜ o Sophii. Ciekawe, jakie nagłówki pojawiły 
się w kolorowych czasopismach: „Smutny ksiąŜę znalazł 
pocieszycielkę"? Enrico nie krył zainteresowania.
 - Zano, co z tobą? - paplał bez sensu. - Podrywasz tę 
panienkę?
 - Zemdlała, gdy jej powiedziałem, kim naprawdę jest, 
więc próbowałem ją ocucić - wyjaśnił niechętnie 
Rozzano. - To chyba jasne, Ŝe doznała szoku.
 - Nie mogę się doczekać, kiedy ją poznam - ciągnął 
uradowany Enrico. - Szkoda, Ŝe ostrość zdjęcia 
pozostawia wiele do Ŝyczenia. - Zamilkł na chwilę, a 
potem dodał, Ŝeby dokuczyć bratu: - Sądzisz, Ŝe polubi 
mnie tak samo jak Nicoletta?
Rozzano na moment wstrzymał oddech i zacisnął zęby, 
próbując opanować gniew. Potwierdziły się jego 
najgorsze przeczucia. Nie mógł dopuścić, Ŝeby Enrico 
uwiódł Sophię i obudził w niej najgorsze instynkty. Z 
Nicoletta mu się udało, ale po raz drugi nie dopnie 
swego. Trzeba go zniechęcić.
 - Przestań się tak podniecać - odparł lekcewaŜącym 
tonem. - To zwykły garkotłuk z wiejskiej plebanii: 
wysoka, gruba, niezdarna; ciągle się potyka - odparł z 
chytrym uśmieszkiem. - Jeśli spróbujesz ją pocałować, 
po prostu da ci w pysk.
 - Jeszcze niewinna? - zainteresował się Enrico, a 
Rozzano obiecał sobie w duchu, Ŝe pewnego dnia 
porachuje mu wszystkie kości.
 - Do diabla, skąd mam wiedzieć. Trzymam się od niej z 
daleka. Ma fatalne maniery i ubiera się jak wieśniaczka - 
kłamał w natchnieniu, ale miał do siebie pretensję, Ŝe tak 
ją oczernia, więc dodał szybko: - Muszę kończyć, bo 
ktoś puka do drzwi. Później do ciebie zadzwonię.
Rozmowa z Enrikiem była dla niego ogromnym 
wstrząsem. Zacisnął dłonie w pięści, Ŝeby ukryć 

wzburzenie. Trzeba to przemyśleć. Zbyt dobrze znał 
brata, aby się łudzić, Ŝe ten przegapi sposobność 
zabawienia się cudzym kosztem. Kobiety miały do niego 
słabość; pociągał je chłopięcy urok i pozorna bezradność 
Enrica. Na pewno będzie próbował zdobyć Sophię. 
Rozzano podniósł głowę, napotkał jej pełne niepokoju 
spojrzenie i poczuł, Ŝe serce bije mu coraz szybciej.
ROZDZIAŁ CZWARTY
 - Dzwonił mój brat Enrico - wyjaśnił Rozzano, 
chowając telefon do etui. - Z rozmowy wynika, Ŝe cała 
Wenecja juŜ o nas plotkuje. Tu z pewnością jest 
podobnie. Mój rzecznik prasowy złoŜy oficjalne 
sprostowanie, zdementuje pogłoski o romansie i zagrozi 
procesem gazetom, które nadal będą publikować te 
bzdury, ale obawiam się, Ŝe to niewiele zmieni.
Sophia wstrzymała oddech i ukryła twarz w dłoniach. 
Bała się bezpośredniej konfrontacji z natrętnymi 
pismakami. Rozzano z kamienną twarzą zadzwonił do 
recepcji i poprosił o przyniesienie wszystkich gazet 
publikujących artykuły na ich temat. Po chwili zjawił się 
Tony z naręczem czasopism. Wszystkie brukowce 
zamieściły fotografię księcia i jego rzekomej wybranki 
na pierwszej stronie.
 - Nie do wiary - skomentował ironicznie Rozzano. - Jest 
kilka prawdziwych szczegółów.
 - Kłamstwa pomieszane z faktami... Kto się w tym 
rozezna? - jęknęła rozpaczliwie Sophia.
 - To ich ulubiony styl: pozory wiarygodności. 
Przeczytał uwaŜnie artykuł, w którym znalazła się 
wzmianka o śmierci jego oczekującej dziecka Ŝony. Nie 
chciał wspominać tamtych lat; to juŜ przeszłość, nie 
naleŜy do niej wracać. Gdy siedział nieruchomo 
pogrąŜony w lekturze, przemknęło mu nagle przez myśl, 
Ŝ

e był dotąd przesadnym optymistą. A jeśli Sophia go 

odrzuci i ulegnie niebezpiecznemu urokowi Enrica? 
Ukrył twarz w dłoniach, bo ogarnęła go rozpacz, gdy 
uświadomił sobie, jakie upokorzenia czekałyby wówczas 
tę niewinną dziewczynę.
 - To musi być dla ciebie okropne - usłyszał jej cichy 
głos. Podniósł głowę. Sophia trzymała w ręku 
czasopismo, które czytał przed chwilą. - Wszystkie te 
informacje o twojej Ŝonie.
Zacisnął usta, bo nie był w stanie wydobyć głosu, a serce 
miał pełne goryczy. Wstał i bez słowa podszedł do 
wewnętrznych drzwi, gestem przepraszając za nagłe 
odejście.
 - Nie mogę spokojnie patrzeć na twoje cierpienie! - 
krzyknęła z rozpaczą, jakby naprawdę bolała nad jego 
nieszczęściem. Poczuł, Ŝe Sophia z ociąganiem dotyka 
jego ramienia i z obawą pomyślał, Ŝe lada chwila 
przestanie nad sobą panować, powierzy jej wszystkie 
swoje troski i wyzna, Ŝe jego rodzony brat jest 
nikczemnikiem, który czerpie radość z krzywdy innych 
ludzi. Chciał ją przed nim ostrzec i zachęcić, aby 
dobrowolnie przyjęła jego opiekę. Lepiej, Ŝeby nie 
odstępowała go na krok...
 - Przepraszam - szepnęła Sophia, cofając dłoń. - Nie 
powinnam sobie pozwalać na taką poufałość,
 - O czym ty mówisz? - zapytał głosem zmienionym ze 
wzruszenia.
 - Z mego powodu spotkało cię tyle przykrości - 
wykrztusiła niepewnie. - Trudno mi pojąć, co teraz 
przeŜywasz... - Przygryzła wargę z obawy, Ŝe mimo woli 
sprawia mu ból. - Wybacz, spotkało cię wielkie 
nieszczęście, a teraz dziennikarze ci o tym 
przypominają. Tak mi przykro.
 - PrzecieŜ to nie twoja wina - odparł rzeczowo.
 - Mimo to czuję się za to odpowiedzialna - odparła, z 

trudem dobierając słowa. - To bardzo uprzejmie z twojej 
strony, Ŝe się mną zaopiekowałeś, ale... MoŜe 
powinieneś wyjechać, a ja zwołam konferencję prasową 
albo złoŜę oświadczenie. Dzięki temu uwaga mediów 
skupi się na mnie, a ty będziesz miał chwilę oddechu.
Powoli odwrócił się, zdziwiony jej śmiałością i troską. 
Ledwie spojrzał na zmartwioną twarz, wściekłość 
minęła. Dotknął rękoma zarumienionych policzków i 
popatrzył w załzawione oczy. Nie był w stanie oprzeć 
się pokusie, dotknął wargami jej ust i zapomniał o 
skrupułach. Pocałunki były coraz bardziej zachłanne i 
namiętne, a Sophia oddawała je coraz śmielej. 
Przylgnęła do niego z całej siły, wsunęła mu palce we 
włosy i przyciągnęła mocniej jego głowę. Ucieszył się, 
gdy przemknęło mu przez myśl, Ŝe oboje są równie 
chętni i niecierpliwi.
Nie przerywając pocałunku, wolno osunęli się na kanapę 
i leŜeli mocno przytuleni. Sophia z pewnością czuła, jak 
bardzo on jej pragnie, ale nie próbował jej popędzać. 
Całował ją bez przerwy i pieścił gładką skórę. Zarzuciła 
mu ramiona na szyję, uśmiechnęła się, a jej oczy lśniły 
ze szczęścia. Odruchowo przytuliła się mocno i 
poruszała się zmysłowo w tym samym rytmie co on.
 - Bellissima Sophia - powtarzał jej imię jak miłosne 
zaklęcie. Jego usta sunęły coraz niŜej, ale gdy odsunął na 
bok cienkie ramiączka sukienki i pociągnął tkaninę, 
odsłaniając kształtne piersi, Sophia znieruchomiała w 
jego objęciach. Zdyszany podniósł głowę, przegarnął 
ręką potarganą czuprynę i spojrzał na nią pytająco. 
Łagodnym ruchem odgarnął kosmyk włosów, który 
przylgnął do zarumienionego policzka i obnaŜonego 
dekoltu.
 - Sophia... - zaczął przyciszonym głosem. Odwróciła 
głowę, unikając jego wzroku.

 - Wybacz. Uznałam, Ŝe oboje musimy się opamiętać. 
Mam rację, prawda? Lada chwila zjawi się tu 
pokojówka, Ŝeby sprzątnąć apartament
 - Nikt tu nie wejdzie bez pytania. Zapowiedziałem, Ŝeby 
nam nic przeszkadzano - wtrącił, podnosząc się z 
kanapy. Zakłopotana Sophia usiadła, wymyślając sobie 
po cichu od idiotek. Opuściła stopy na podłogę i 
podciągnęła karczek sukienki. I ona, i Rozzano drŜeli, 
nie mogąc się uspokoić. PoŜądanie wcale nie osłabło, 
choć do głosu doszedł zdrowy rozsądek. Oboje byli zbici 
z tropu i nie mieli pojęcia, jak się zachować.
 - Teraz ja muszę cię przeprosić. - Rozzano dotknął czule 
jej policzka i lekko uniósł twarz. Zmarszczył czoło, 
patrząc w zamglone oczy. - Wybaczysz mi? - spytał 
nieswoim głosem. Westchnęła cicho; nie on jeden był 
winny, Ŝe sytuacja wymknęła się nagle spod kontroli.
 - Naturalnie - wyjąkała z trudem, zdobywając się na 
uśmiech. Pochylił się i dotknął wargami kącika jej ust. 
NajwyŜszym wysiłkiem woli oparta się pokusie, by 
oddać czułą pieszczotę.
 - Chyba masz rację - rzucił kpiąco. - Musimy się stąd 
wyrwać. Popraw fryzurę, a obmyślę plan ucieczki. Nie 
spiesz się, to mi zajmie co najmniej pół godziny.
Z ulgą skinęła głową, pobiegła do swojej sypialni, oparła 
się o drzwi i daremnie czekała przez chwilę, aŜ 
niespokojne serce odzyska zwykły rytm. Nadal kołatało 
niespokojnie, wiec poszła do łazienki, skropiła twarz 
zimną wodą, a potem umalowała na nowo usta i upięła 
włosy w ciasny kok, Ŝeby się ukarać za niedawną chwilę 
słabości. Zmiana fryzury niewiele pomogła, bo usta 
nadal były spuchnięte od namiętnych pocałunków, a 
oczy lśniły ogniem poŜądania. Pragnęła Rozzana kaŜdą 
komórką swego ciała, ale rozum podpowiadał, Ŝe na 
przyszłość powinna trzymać się od niego z daleka.

ś

eby odzyskać spokój, przygotowała sobie filiŜankę 

herbaty, a potem chodziła z kąta w kąt, łowiąc uchem 
dźwięki dochodzące z sąsiedniego pokoju. Co tam się 
dzieje? CzyŜby zwołał naradę w sprawie ich ucieczki? 
Postanowiła wrócić do salonu, bo tylko jakieś 
absorbujące zajęcie mogło sprawić, by zapomniała o 
tlącym się poŜądaniu.
 - Nareszcie jesteś! - ucieszył się, wziął ją za ramię i 
pociągnął w stronę kwiatowych kompozycji układanych 
przez grupkę zarozumiałych bukieciarzy.
 - Gipsówka jest niemodna - oznajmił lekcewaŜąco jeden 
z nich. Zdumiona Sophia zamrugała powiekami, 
poniewaŜ do tej pory nie miała pojęcia, Ŝe i w tej 
dziedzinie panują rozmaite mody i tendencje. Podeszła 
bliŜej i potknęła się o jakieś pudelka.
 - Tu są kapelusze - wyjaśnił Rozzano.
 - Słucham'?
 - Tam leŜą buty i bielizna. - Uśmiechnął się 
przepraszająco. - Wybierz ubranie, które będzie na 
ciebie pasować. Rozejrzyj się uwaŜnie. To ma być 
przebranie, ale moŜe coś z tych rzeczy przypadnie ci do 
gustu.
 - Ale...
 - Zaufaj mi - przerwał tonem nie znoszącym sprzeciwu i 
skinął na dwie pokojówki trzymające stos pudełek z 
obuwiem.
Zrozumiała, co zaplanował, a godzinę później wymknęli 
się z hotelu. Na letnią sukienkę włoŜyła roboczy 
kombinezon, daszek czapki baseballówki opuściła nisko, 
Ŝ

eby zasłonić twarz. Niosła ogromne naręcze liści 

eukaliptusa, zza których niewiele widziała. Z tyłu szedł 
Rozzano zasłonięty piramidą z pudeł na kapelusze. Z 
trudem tłumili śmiech, wsiadając do furgonetki i 
sadowiąc się wśród mocno sfatygowanych bukietów. Po 

chwili Rozzano zapukał w okno szoferki na znak, Ŝe 
mogą jechać. Gdy od hotelu dzieliło ich kilkanaście 
przecznic, wysiedli w bocznej uliczce.
 - Zadowolona? - spytał, obejmując ją ramieniem. Gdy z 
uśmiechem zdjęła kombinezon i czapkę, poklepał drzwi, 
a kierowca nacisnął klakson i odjechał.
 - Wspaniale to zorganizowałeś - - powiedziała zdyszana,
starając się nie zwracać uwagi, Ŝe Rozzano nadal 
obejmuje ją w talii. Nie uszło jej uwagi, Ŝe od początku 
znajomości stara się być blisko niej. Czy podobnie 
zachowuje się, gdy ma do czynienia z innymi kobietami? 
- Jesteś genialny - odparła z podziwem.
 - Lata praktyki. Wenecjanie są mistrzami, gdy trzeba 
intrygować i oszukiwać. Moi przodkowie byli 
arystokratami, ale nie stronili od wielkich interesów i 
handlu. - Rozzano uniósł rękę i dotknął jej włosów. W 
jego oczach zabłysły wesołe iskierki. - Widzę tu 
gipsówkę. Trzeba się jej pozbyć, jest przecieŜ niemodna! 
- dowcipkował pogodnie.
 - To wspaniale, Ŝe zdołaliśmy się wymknąć - odparła 
roześmiana, mimo to zainteresowana praktycznymi 
aspektami ich szalonej eskapady - ale jak wrócimy do 
hotelu?
 - Nie mam pojęcia. Coś wymyślę. Chciałbym teraz 
załatwić ci paszport, a potem trochę się powłóczymy. 
Musisz zwiedzić Londyn - stwierdził, biorąc ją pod rękę. 
- Tony mówił, Ŝe są autobusy woŜące turystów, którzy 
chcą zobaczyć najsłynniejsze zabytki, na przykład 
Tower i gmach parlamentu. MoŜna wysiąść w 
dowolnym punkcie i wsiąść do następnego wozu, 
pokazując ten sam bilet.
 - Od kiedy ksiąŜę Rozzano Barsini rozbija się po 
mieście autobusami? - kpiła dobrodusznie. - Muszę to 
zobaczyć!

 - Przyznaję, Ŝe po raz pierwszy w Ŝyciu zakosztuję tej 
przyjemności - oznajmił z kpiącą miną. - Nie mogę się 
doczekać! To dla mnie całkiem nowe doświadczenie.
Wieczorem wstąpili do małego pubu na Kings Road. 
Gdy usiedli przy stoliku, Sophia ukradkiem zdjęła 
sandałki z obolałych nóg. Włóczyli się przez cały dzień i 
obeszli piechotą pól Londynu. Uznała, Ŝe to 
najpiękniejszy dzień w jej Ŝyciu. Mimo zmęczenia z 
uśmiechem patrzyła na Rozzana i wsłuchiwała się w 
ciepły, niski głos drobnej blondynki czytającej przy 
sąsiednim stoliku „Dumę i uprzedzenie" Jane Austen. 
Otaczała ją gromadka zaciekawionych przyjaciół 
zebranych na wspólną lekturę. Sophia czytała w jednym 
z kolorowych czasopism, Ŝe młodzi londyńczycy 
upodobali sobie ostatnio tę spokojną rozrywkę i teraz 
przekonała się na własne oczy, Ŝe niekiedy informacje 
zamieszczane w prasie znajdują potwierdzenie w 
rzeczywistości.
 - Nie zrobię więcej ani kroku. Moje nogi domagają się 
odpoczynku.
Rozzano uśmiechnął się porozumiewawczo i uniósł kufel 
piwa, jakby zamierzał wygłosić toast. Wyciągnął rękę i 
pogłaskał ją po policzku tak czule, Ŝe zrobiło jej się 
ciepło na sercu.
 - Nie pamiętam przyjemniejszego dnia. Od dawna nie 
ś

miałem się na cały głos. Miło jest zniknąć w tłumie i po 

prostu cieszyć się Ŝyciem jak zwykli ludzie.
 - Co ci dziś sprawiło największą radość? - spytała cicho.
 - To chyba jasne: przejaŜdŜka statkiem po rzece. 
Popatrzyła na niego rozmarzonym wzrokiem. Przytulił ją 
mocno, twierdząc, Ŝe w pubie jest zimno, więc musi ją 
ogrzać, bo mu się przeziębi. Nagle pocałował ją w 
policzek, uścisnął serdecznie i zapewnił, Ŝe jest w 
siódmym niebie. Była szczęśliwa jak nigdy dotąd.

 - Na nas juŜ pora. MoŜemy juŜ iść? - mruknął w końcu.
 - Czy ja wiem? - westchnęła, unosząc brwi. - Jak 
wrócimy do hotelu: przez zsyp na śmieci czy tunel 
wentylacyjny? A moŜe będziemy się wspinać po linie?
Pochylił się nad stolikiem, zerknął na nią z nie 
ukrywanym zachwytem i pocałował w usta.
 - Szukasz mocnych wraŜeń? Znalazłem doskonałą 
kryjówkę. Dziennikarze nas tam nie wytropią. 
Wynająłem umeblowane mieszkanie w tej dzielnicy, 
dosłownie kilka przecznic stąd. Chodźmy je obejrzeć. 
Tam spędzimy dzisiejszą noc i nareszcie odpoczniemy.
 - Ale... Nasze rzeczy zostały w hotelu! - wykrztusiła 
zaskoczona.
 - Pokojówki je pakują. BagaŜe zostaną dostarczone do 
mieszkania - oznajmił pogodnie. Wziął ją za rękę i 
pociągnął w stronę wyjścia. Wieczór był chłodny, więc 
miał pretekst, Ŝeby ją znowu przytulić. - Skręcamy, 
kamienica jest niedaleko stąd.
Szli wąską uliczką, a po obu stronach ciągnęły się ładnie 
utrzymane, dwupiętrowe domy z kamiennymi schodami 
i niewielkimi ogródkami. Na starannie utrzymanych 
trawnikach kwitły wiosenne kwiaty, a przez uchylone 
okna widzieli pogodnych mieszkańców zasiadających do 
kolacji. Minęli pomalowaną na czerwono budkę 
telefoniczną, a po chwili przejechał obok nich piętrowy 
autobus. Uśmiechnęli się do siebie porozumiewawczo: 
tak samo wyglądały te, którymi objechali dziś niemal 
cały Londyn.
 - To chyba przyjemniejsze lokum niŜ wielki hotel 
otoczony reporterami - powiedział, gdy stanęli przed 
białą kamieniczką obrośniętą dzikim winem i pnącymi 
róŜami.
 - Dochodzi północ! Biura wynajmu mieszkań są juŜ 
zamknięte. Jak chcesz wynająć mieszkanie o tej porze?

 - Wszystko juŜ załatwione. Dyrektor hotelu osobiście 
się tym zajął.
Budynek stał przy niewielkim placyku. Gdy zadzwonili 
do frontowych drzwi, otworzyła im dziewczyna w wieku 
Sophii, elegancka, zadbana, modnie ostrzyŜona, 
naprowadziła ich do obszernego i komfortowo 
urządzonego mieszkania na parterze. Wynajęcie takiego 
przytulnego gniazdka z pewnością kosztowało majątek.
 - W lodówce jest trochę produktów... Nic 
nadzwyczajnego: zdrowe, proste jedzenie - powiedziała 
urodziwa agentka, patrząc z zachwytem na Rozzana i 
przysuwając się do niego coraz bliŜej. Sophia uznała ją 
za bezwstydnicę i zajrzała do ogromnej lodówki. O, tak, 
pomyślała, uśmiechając się ironicznie, nie ma tu nic 
nadzwyczajnego: ostrygi, kawior, szampan, truskawki!
 - Czy to nam wystarczy? - spytał z powagą Rozzano, 
stając tuŜ za nią.
 - Wolałabym inny gatunek kawioru - zaczęła drwiąco i 
popatrzyła na niego z irytacją.
 - Pytałem, czy wystarczy nam jedzenia - powtórzył z 
naciskiem, z trudem powstrzymując śmiech.
 - Jak się nie ma, co się lubi... Trzeba gdzieś 
przenocować, jest za późno na szukanie innego lokum - 
stwierdziła z ponurą miną, a Rozzano demonstracyjnie 
odetchnął z ulgą. W tej samej chwili ktoś zadzwonił do 
drzwi.
 - To zapewne państwa bagaŜe - oznajmiła skwapliwie 
zbita z tropu agentka. Gdy wniesiono bagaŜe, 
pospiesznie poŜegnała się i wyszła. Sophia kilka razy 
odetchnęła głęboko, Ŝeby się uspokoić. Poszła do kuchni 
i zaparzyła herbatę. Najpierw filiŜanka gorącego naparu; 
potem wyjmie rzeczy z walizki... o ile wcześniej nic 
padnie ze zmęczenia. Tylko częściowo udało jej się 
urzeczywistnić swój plan, bo pokojówka, która 

przyniosła rzeczy, nalegała, by jej pozwolono od razu je 
rozpakować. Sophia nie miała siły, Ŝeby się z nią 
spierać, więc ustąpiła. Gdy walizka została otwarta, nie 
poznała jej zawartości. Nie wierząc własnym oczom, 
patrzyła na eleganckie stroje, drogie buty i wytworną 
bieliznę. Muszę porozmawiać o tym z Rozzanem, 
pomyślała zakłopotana. Po wyjściu pokojówki 
natychmiast pobiegła do salonu i rozsunęła zasłony w 
oknach wychodzących na niewielki park po drugiej 
stronie ulicy. Z rozrzewnieniem popatrzyła na 
staromodne latarnie oświetlające drzewa pokryte młodą 
zielenią.
Usłyszała trzask zamykanych frontowych drzwi i 
zbliŜające się kroki Rozzana. Wystraszona, 
znieruchomiała przy oknie. Po co tu przyszli? MoŜe 
postanowił ją uwieść? Rano omal mu się nie udało. Po 
plecach przebiegł jej zimny dreszcz. Gdyby zapomniała 
się na chwilę, byłaby zrozpaczona. UwaŜała się za 
kobietę z zasadami i nie tolerowała przelotnych 
romansów. Gdyby uległa pokusie, nie mogłaby potem 
spojrzeć sobie w oczy.
PogrąŜona w zadumie nie zauwaŜyła, kiedy Rozzano za 
nią stanął. Poczuła jego usta na karku i natychmiast 
zapomniała o skrupułach.
 - Kłamałem, mówiąc, Ŝe najmilsza z całego dnia była 
przejaŜdŜka statkiem po Tamizie - szepnął. 
Zafascynowana własnymi odczuciami. Sophia 
westchnęła głęboko i spróbowała wybić mu z głowy 
nadmierną poufałość.
 - Rozzano - rzuciła karcącym głosem.
 - Prawda jest taka - przerwał, odwracając ją twarzą do 
siebie - Ŝe najbardziej cieszyła mnie twoja obecność. 
Cudownie jest obejmować cię i tulić w ramionach. - 
Kiedy to mówił, ciemne oczy lśniły jak gwiazdy. - 

Muszę zachować ostroŜność, bo inaczej zakocham się w 
tobie, Sophio. - Pocałował ją w usta, a nim całkiem 
straciła głowę, przemknęło jej przez myśl. Ŝe byłoby 
cudownie, gdyby kochała go z wzajemnością. W końcu 
uniósł głowę i czule musnął wargami jej usta. - 
Dobranoc, bellissima – szepnął i nim zdąŜyła 
odpowiedzieć, zniknął za drzwiami swojej sypialni.
Przez kilka następnych dni poznawała go coraz lepiej. 
Jego pieszczoty niweczyły jej opór - Wiedziała, Ŝe 
postępuje głupio, lecz mimo woli kaŜdą odwzajemniała 
skwapliwie. Nie rozstawali się ani na moment i od 
ś

niadania aŜ do chwili, gdy zamykały się drzwi ich 

sypialni, spędzali czas we dwoje niczym para 
zakochanych: razem śmiali się, gawędzili, milczeli 
zadowoleni ze swojego towarzystwa. Wieczorami 
zasypiali w osobnych łóŜkach, nieco zawiedzeni i 
smutni.
Pewnego dnia długo wędrowali po Londynie, szukając 
ś

ladów Karola Dickensa i miejsc upamiętnionych w jego 

powieściach. Gdy o zmierzchu szli uliczką prowadzącą 
do kamienicy, Sophia doznała olśnienia i zdała sobie 
sprawę, Ŝe jest zakochana w Rozzanie, chociaŜ miała 
przeczucie, Ŝe nie ma dla niej miejsca w jego sercu. Dla 
niego to romantyczny epizod wart przypomnienia w 
gronie przyjaciół. Zdawała sobie sprawę, Ŝe nie czeka 
ich wspólna przyszłość, i bardzo z tego powodu 
cierpiała.
Wyszli na placyk i niespodziewanie stanęli twarzą w 
twarz z gromadą fotoreporterów.
 - Znaleźli nas! - krzyknęła rozpaczliwie. Rozzano objął 
ją ramieniem, by ochronić przed natrętami. Z ogromnym 
wysiłkiem torowali sobie drogę do frontowych drzwi. 
Oślepiały ich flesze, dziennikarze popychali, starając się 
uwiecznić zdumione twarze i podsuwając mikrofony.

 - Och, zostawcie nas w spokoju.
 - Sophia! Popatrz tu! Uśmiechnij się do nas!
 - Macie romans? Sypiacie ze sobą?
Gdy zatrzasnęły się za nimi drzwi mieszkania, osunęła 
się na kanapę. Była wstrząśnięta i okropnie zła. Rozzano 
wziął ją na ręce, zaniósł do sypialni i połoŜył do łóŜka. 
Przyniósł jej takŜe kieliszek koniaku i zmusił, by wypiła 
jednym haustem. Przysunął sobie krzesło i usiadł, 
patrząc w jej szeroko otwarte oczy. Była zrozpaczona.
 - To było okropne - powiedziała wreszcie i westchnęła 
spazmatycznie. - Nie chcę przeŜywać tego po raz drugi!
 - Wiem, Sophio - odparł i delikatnym ruchem otarł jej 
czoło pokryte kropelkami zimnego potu. - Po chwili 
milczenia dodał stanowczo: - Nic moŜemy tego ciągnąć, 
moja droga. To juŜ koniec.
Podświadomie czekała na takie słowa. Ich krótka 
znajomość dobiegła kresu. Spodziewała się rozstania, a 
jednak cierpiała tak bardzo, Ŝe z trudem mogła 
oddychać. Najchętniej rzuciłaby się w jego objęcia i 
błagała, Ŝeby jej nie opuszczał, ale zdołała nad sobą 
zapanować, nacisnęła dłonie i wbiła paznokcie w skórę, 
Ŝ

eby nie krzyczeć z rozpaczy.

 - Tak - rzuciła bezbarwnym głosem.
 - Doskonale. W takim razie kupię dla nas obojga bilety 
na poranny samolot do Wenecji - odparł pogodnie.
Zdumiona spuściła oczy. Po chwili zrozumiała, Ŝe 
Rozzano nie zamierza jej opuścić. Będą razem zwiedzać 
jego ukochaną Wenecję. A jeŜeli zostaje z nią tylko 
dlatego, Ŝe mu szkoda samotnej dziewczyny z 
prowincji? W takim razie powinna go uwolnić od swego 
nudnego towarzystwa.
 - Leć sam - odparta z godnością. - Postanowiłam... - 
Zaczęła śmiało, lecz nagle zabrakło jej odwagi, słowa 
nic mogły przejść przez zaciśnięte gardło. Zmusiła się do 

mówienia; nic miała innego wyjścia. - Powinniśmy 
wyruszyć osobno.
 - Proszę? Jak moŜesz wygadywać takie bzdury. - spytał 
z niedowierzaniem.
 - O co ci chodzi?
 - O co mi chodzi? Po prostu nie chcę się z tobą rozstać! 
Głos drŜał mu ze zdenerwowania. Sophia poczuła, Ŝe 
ogarnia ją szalona radość, ale wciąŜ nie wierzyła 
własnym uszom. Rozzano usiadł na łóŜku i przyciągnął 
ją do siebie.
 - Jesteś mi potrzebna! Pragnę cię! Nie pozwolę ci 
odejść. Nic nie mów. Po co nam słowa? Do diabła z 
nimi!
Pocałował ją zachłannie. Oparła dłonie na jego piersi i 
broniła się bez przekonania.
 - Skąd ta pewność? PrzecieŜ ledwie się znamy. 
Przesadzasz...
 - Wiem, co czuję. To szaleństwo, ale nie mam 
najmniejszych wątpliwości, Ŝe musimy być razem! - 
jęknął rozpaczliwie. Zasypywał jej twarz namiętnymi 
pocałunkami i niecierpliwie rozpinał guziki sukienki. 
Gdy zdała sobie sprawę, jak moŜe skończyć się ten 
wieczór, krzyknęła ze strachu:
 - Rozzano, nie!
Czekała na słowa, które nie padły. Pragnęła usłyszeć 
czułe wyznanie... A poza tym była kobietą z zasadami i 
dawno temu obiecała sobie, Ŝe będzie się kochać tylko z 
męŜem.
Rozzano nie zwracał uwagi na jej protesty.
 - Santa Maria... - westchnął chrapliwie. - Sophio, pragnę 
cię. Nie rozumiesz...
 - Chciałabym ci ulec, ale nie mogę. Jedna miłosna noc 
mi nie wystarczy. Pragnę czegoś więcej - szlochała w 
jego ramionach. - Puść mnie! Wybacz, Ŝe nie 

powiedziałam tego wcześniej. Powinnam cię 
powstrzymać...
 - Nie pozwoliłaś mi dokończyć - mruknął, obejmując ją 
czule. Oddychał cięŜko i głaskał ją po plecach. ZadrŜała 
i przygryzła wargę z obawy, Ŝe uzna to za mimowolną 
zachętę.
 - Nie musisz niczego wyjaśniać - upierała się przy 
swoim,
 - Przerwałaś mi - odparł z wyrzutem. - Tyle mam ci do 
powiedzenia. Jeśli usłyszysz...
 - Nie zdołasz mnie przekonać! - wpadła mu w słowo. - 
Mam swoje zasady: najwaŜniejsze jest dla mnie 
szczęśliwe małŜeństwo. Romans nie wchodzi w grę.
 - Sądzisz, Ŝe chciałem cię uwieść? - zapytał, dotykając 
kciukiem jej podbródka. - Nieprawda! - dodał z ponura 
miną. - Przyznaję, Ŝe zapomniałem się na moment, 
jakbym nie chciał wiedzieć, kim jesteś i gdzie się 
znajdujemy. To było cudowne uczucie, po prostu raj na 
ziemi.
Wybacz, poniosło mnie. PrzecieŜ, nie chciałem. - 
Zakłopotany spojrzał na nią z ponurą miną. - Przestałem 
nad sobą panować.
 - Powiedz, czego ode mnie chcesz. Nie potrafię 
flirtować, nie romansuje. Nasza bliskość jest dla mnie 
zaskoczeniem. - Na policzkach miała ciemne rumieńce. - 
Pewnie dla ciebie to normalne, Ŝe po kilku dniach 
znajomości uwodzisz dziewczynę, ale...
 - Nic - przerwał cicho. - Mylisz się, Sophio. Jesteś 
pierwszą kobietą... - Odwrócił wzrok i przez chwilę 
szukał właściwych słów. W końcu popatrzył jej prosto w 
oczy. - Sam nie wiem, co się ze mną dzieje. Znamy się 
tak krótko, chociaŜ od kilku dni prawie się nie 
rozstajemy. Jestem wstrząśnięty siłą własnych uczuć. Do 
tej pory nie podejrzewałem siebie o skłonność...

 - Z ust mi to wyjąłeś - powiedziała cicho, zdecydowana 
wytrwać w swoim postanowieniu. Uśmiechnął się, 
widząc łzy spływające jej po policzkach.
 - Oczarowałaś mnie. Nie znałem dotąd takich kobiet. 
Jesteś niezwykła, wyjątkowa, po prostu cudowna. 
Wystarczyło kilka dni, Ŝebym przy tobie odzyskał 
radość Ŝycia - ciągnął, obejmując dłońmi jej twarz. - 
Nim się spotkaliśmy, pogrąŜony w smutku 
rozpamiętywałem swoje nieszczęścia, a teraz znowu 
potrafię się śmiać, Ŝartuję i jestem szczęśliwy. Z tego 
wniosek...
 - Jaki? - wpadła mu w słowo. Z niepokojem czekała na 
jego dalsze słowa.
 - Jestem przekonany, Ŝe przeŜywamy niezwykłe chwile 
- tłumaczył, siląc się na spokój. - Nie chcę się z tobą 
rozstawać.
Sophia przymknęła oczy, jakby nie mogła uwierzyć w 
swoje szczęście. Powtarzała sobie w duchu, Ŝe Rozzano 
wcale jej nic kocha; chce się tylko z nią przespać.
 - Jedź ze mną do Wenecji - prosił, zasypując 
pocałunkami jej twarz. - Zaręczymy się zaraz po 
przyjeździe. Chcę, Ŝebyś została moją Ŝoną. Wyjdziesz 
za mnie, Sophio?
Z wraŜenia zaparło jej dech w piersiach. Nie 
spodziewała się oświadczyn i dlatego teraz nie mogła 
wykrztusić słowa, chociaŜ od tej odpowiedzi zaleŜało jej 
szczęście.
 - Powiedz coś! - nalegał. - Nie trzymaj mnie w 
niepewności! Musisz teraz zdecydować. - Oczy zabłysły 
mu groźnie. - W przeciwnym razie będę się z tobą 
kochać tak namiętnie, Ŝe stracisz głowę i zgodzisz się na 
wszystko. Nie moŜesz mi odmówić!
 - Ja... Czemu tak sądzisz?
 - Co za pytanie! Chyba widzisz, Ŝe oszalałem na twoim 

punkcie. - Objął ją mocniej i szepnął czule: - Budzę się 
uśmiechnięty, bo wiem, Ŝe wkrótce cię spotkam. 
Zobaczysz, jak nam będzie razem dobrze. JuŜ teraz 
tworzymy dobraną parę. Na pewno wiesz, co do ciebie 
czuję.
 - Sądziłam, Ŝe to gra i Ŝe taki masz sposób na kobiety - 
odparła bez przekonania.
 - Nieprawda! - Musnął wargami jej usta. - Chcę być z 
tobą. Muszę wiedzieć, Ŝe zostaniesz ze mną na zawsze.
Powinniśmy resztę Ŝycia spędzić we dwoje. Przemyśl to, 
Sophio. Nie musisz decydować od razu. Jedno ci 
powiem: marzę o ślubie, pragnę mieć z tobą dzieci i chcę 
się przy tobie zestarzeć.
 - Dzieci! - westchnęła, jakby jednym słowem przełamał 
jej uprzedzenia. Jej maleństwa, których ojcem byłby 
Rozzano. Pogodziła się juŜ z myślą, Ŝe nie zazna 
rozkoszy macierzyństwa. DrŜącą ręką odgarnęła 
potargane włosy, a w oczach stanęły jej łzy, gdy 
wyobraziła sobie, Ŝe tuli w ramionach ciemnowłose 
niemowlę, a mąŜ i ojciec spogląda na nich z czułością. 
Siedzą w salonie jego palazzo, a przez otwarte okna 
dobiega wesoła piosenka gondoliera.
 - Sophio! - Zniecierpliwiony i nie znoszący sprzeciwu 
ton Rozzana sprawił, Ŝe wróciła do rzeczywistości. - 
Masz trzydzieści sekund do namysłu, potem musisz dać 
mi odpowiedź. Tak czy nic?
 - Potrzebuję więcej czasu! - zawołała.
 - Wykluczone. - Zacisnął wargi na znak, Ŝe nie będzie o 
tym dyskutować. Po chwili Sophia doszła do wniosku, 
Ŝ

e nie ma się nad czym zastanawiać. Kochała Rozzana i 

na samą myśl, Ŝe będzie matką jego dzieci, miała ochotę 
ś

piewać ze szczęścia.

Gdy spojrzała mu w oczy, nabrała pewności, Ŝe jest 
kochana i upragniona. Przytuliła głowę do jego piersi i 

usłyszała niespokojne kołatanie serca. Kto by pomyślał, 
Ŝ

e tak mu na niej zaleŜy. Uradowana przyglądała mu się 

z czułością i troską.
 - Zostań ze mną - poprosił i czule pocałował ją w usta. - 
Będziesz moją Ŝoną, matką naszych dzieci.
 - Tak - odparła cicho, wzruszona i zachwycona.
ROZDZIAŁ PIĄTY
Gdy znaleźli się w samolocie lecącym do Wenecji, 
Sophia ukradkiem obejrzała nowy strój, w którym 
prezentowała się doskonale, i zerknęła na pierścionek z 
brylantem o błękitnym odcieniu pasującym do sukni. 
Cenny kamień oprawiony był w platynę. Gdy dokonali 
wyboru, Rozzano zaproponował, Ŝeby schowała go do 
torebki, zamiast wkładać na palec, na wypadek, gdyby 
znów osaczyli ich dziennikarze. Po co im podsuwać 
tematy do bezsensownych spekulacji? Uznała jego 
argumenty za słuszne, ale od czasu do czasu zaglądała 
do wyściełanego aksamitem pudełeczka i uśmiechała się 
radośnie. To był przecieŜ jej pierścionek zaręczynowy.
Rozmarzona wróciła myślami do poprzedniego 
wieczoru. Postanowili uczcić swoją decyzję; otworzyli 
szampana i z apetytem jedli truskawki.
 - Moim zdaniem, trzy tygodnie wystarczą, Ŝeby 
dopełnić wszystkich formalności i przygotować 
ceremonię. Pobierzemy się za dwadzieścia jeden dni. 
Powinnaś mieć druhny...
 - Rozzano! - zawołała, nie wierząc własnym uszom. - 
Nie moŜemy się tak spieszyć. To szaleństwo! Nic o 
sobie nie wiemy. Wysłuchaj mnie do końca - dodała 
pospiesznie, gdy usiłował jej przerwać. - MałŜeństwo to 
powaŜna sprawa, nie warto decydować pochopnie. Bądź 
rozsądny! Weźmiemy ślub za pół roku.
 - Rozsądek nie ma tu nic do rzeczy!
Gdy spojrzała mu w oczy, zobaczyła w nich gniewny 

błysk. Zaciśnięte usta świadczyły, Ŝe nie da się 
przekonać. Westchnęła bezradnie, gdy uświadomiła 
sobie, Ŝe ma do czynienia z upartym męŜczyzną, który w 
kaŜdej sytuacji chce postawić na swoim.
 - MałŜeństwo zawiera się raz w Ŝyciu, więc nie warto 
się spieszyć, Ŝeby nie popełnić błędu.
 - Za sześć miesięcy poślubisz strzęp człowieka. 
Zwariuję, jeśli będę musiał czekać tak długo - burknął 
opryskliwie. - Jestem człowiekiem z krwi i kości, 
Sophio! Nie masz pojęcie, jak mi trudno trzymać ręce 
przy sobie. Jeśli chcesz zwlekać, nie ręczę za siebie.
 - Właściwie... - Oblizała wyschnięte usta i przez okrągłe 
okienko popatrzyła na widoczne w dole Alpy. W 
zadumie przyglądała się szczytom, dolinom i rozległym 
lodowcom. Od czasu do czasu chmury zasłaniały ten 
imponujący widok. Zielone górskie zbocza jaśniały w 
promieniach słońca. - Ja równieŜ nie mogę się doczekać 
chwili, kiedy... będziemy razem - wyznała zarumieniona, 
chcąc udowodnić, Ŝe kocha go i ma do niego zaufanie.
 - W takim razie nie warto się spierać - oznajmił 
stanowczo. - Co powiesz na cztery tygodnie? Ślub za 
miesiąc, zgoda? Nie moŜesz ode mnie wymagać, Ŝebym 
czekał dłuŜej. PrzecieŜ chcemy być razem, prawda?
 - Tak, ale...
 - Zamykam dyskusję! Nie zapominaj o swoim dziadku. 
Jego dni są policzone. Im szybciej się pobierzemy, tym 
dłuŜej będzie się cieszyć twoim szczęściem. MoŜe nawet 
doczeka narodzin prawnuka? - Rozzano zniŜył głos do 
szeptu. - Nie będziemy zwlekać, prawda? Oboje 
pragniemy mieć dzieci tak szybko, jak to moŜliwe, 
prawda?
 - To podstęp! - Ŝaliła się półgłosem, ale popatrzyła na 
niego z czułością, gdy musnął wargami jej usta. 
Spojrzeli sobie w oczy i powiedzieli jednocześnie:

 - Ślub za miesiąc.
Gdy wyszli przed budynek weneckiego terminalu 
lotniczego, Sophia oślepiona południowym słońcem 
zacisnęła powieki. Czekał na nich męŜczyzna w białym 
uniformie, który z daleka machał do nich ręką. Na widok 
Rozzana uśmiechnął się radośnie.
 - To jest Mario - usłyszała po chwili w czasie 
serdecznego powitania. - Ma pieczę nad łodziami całej 
naszej rodziny.
Wkrótce dotarli do portu. Sophia przeŜyła spory zawód, 
bo spodziewała się, Ŝe od razu zobaczy weneckie pałace, 
a tymczasem jej oczom ukazały się zwykłe promy i 
srebrzystoszare wojskowe kanonierki. Zapomniała o 
rozczarowaniu, gdy wsiedli do luksusowej motorówki.
 - Wkrótce zobaczysz groblę, po której biegnie 
autostrada łącząca Wenecję z lądem stałym - tłumaczył 
Rozzano. - MoŜna takŜe dostać się do miasta koleją. W 
połowie dziewiętnastego wieku Austriacy zbudowali 
most i ułoŜyli tory, ale najpiękniej Wenecja wygląda od 
strony laguny, którą właśnie przepływamy. Będziesz 
miała wraŜenie, jakby wyłaniała się powoli z morskich 
fal.
Bez słowa skinęła głową, bo na horyzoncie widziała juŜ 
znajome zarysy wieŜ i dachów. Morze było gładkie jak 
szklana tafla, a lekko spieniona woda obmywała burty 
płynącej wolno motorówki. Sophia ujrzała w oddali 
kolorowe budynki ozdobione koronką łuków. Rozzano 
dotknął jej ramienia.
 - Widzisz te pasiaste słupy? To bricoli, słuŜą do 
cumowania łodzi, a poza tym od razu widać, kiedy od 
strony morza przychodzi wysoka fala. Tam jest wysepka 
zwana Torcello, gdzie osiedli pierwsi wenecjanie. Byli 
wśród nich załoŜyciele naszych rodzin.
Sophia słuchała uwaŜnie opowieści o początkach miasta 

załoŜonego w piątym wieku przez uciekinierów z 
pobliskiej Akwilei spalonej przez Hunów pod 
dowództwem Attyli. Podziwiała miasto zbudowane na 
setkach wysepek wzmocnionych palami wbitymi w 
morskie dno, a zarazem wyrzucała sobie, Ŝe zbytnio się 
pospieszyła z decyzjami, które miały przesądzić o całym 
jej Ŝyciu. Nie była pewna, czy wzajemna miłość, która 
wybuchła gwałtownie niczym płomień, jest tak silna, 
jakby się z pozoru wydawało. Rozzano nic zwrócił 
uwagi na jej roztargnienie. Z powagą traktował przyjęte 
dobrowolnie obowiązki przewodnika.
 - Nazywamy Wenecję ,La Serenissima" - Najjaśniejsza - 
dodał cicho - bo ma w sobie harmonię i wewnętrzny ład.
Wkrótce otworzył się przed nimi imponujący widok na 
weneckie nabrzeŜe.
 - Co to za budynki? - wypytywała rozgorączkowana.
 - W głębi widać juŜ kopuły bazyliki Świętego Marka. 
Pamiętasz, opowiadałem ci o Moście Westchnień. To 
właśnie ta biała zwarta bryła zawieszona nad kanałem. 
Jest niewielki, ale robi wraŜenie, co?
 - Mówiłeś, Ŝe łączy Pałac DoŜów z więzieniem - dodała, 
spoglądając na długie i wąskie gondole o czarnych 
burtach przywiązane do wysokich słupów. Spoglądała w 
zadumie na jasne ściany Pałacu DoŜów. Fasadę 
ozdobiono róŜowym marmurem, a smukłe arkady 
podtrzymywane kolumnami nadawały gmachowi 
cudowną lekkość.
 - Wygląda tak samo jak na fotografiach - ucieszyła się 
niczym mała dziewczynka. Z niepokojem obserwowała 
fale obmywające fundamenty budynków.
 - Nic ma powodu do obaw - zapewnił Rozzano, 
obserwując ją z rozbawieniem. - MoŜesz być pewna, Ŝe 
siedziba rodziny D'Antigów nie zawali się pod naporem 
wody. Zadbałem o to, Ŝeby dom przetrwał bez 

uszczerbku kolejne dziesięciolecia. Remont pochłonął 
ogromne sumy, ale efekty są znakomite.
Z nielicznych wzmianek o pomocy udzielanej jej 
dziadkowi wywnioskowała, Ŝe ma z tym sporo zachodu.
 - Cieszę się, Ŝe Wenecja nadal istnieje. Byłabym 
niepocieszona, gdyby morze pochłonęło ją przed moim 
przybyciem.
 - Nie pozwolimy na to! - zapewnił chełpliwie. - 
Mnóstwo jest ludzi głęboko zatroskanych stanem jej 
zabytków i gotowych na wszystko, byle je ratować. 
Wenecja jest niczym piękna kobieta: trzeba o nią dbać. - 
Przysunął się bliŜej i szepnął jej do ucha: - Zamierzam 
troszczyć się o ciebie z równym oddaniem.
 - Zachowuj się przyzwoicie i nie zmieniaj tematu. 
Proszę o dalsze wyjaśnienia, bo inaczej przesiądę się na 
statek wycieczkowy.
 - Ach, ta angielska powściągliwość! - westchnął 
przesadnie. - CóŜ robić, wracam do roli przewodnika. 
Jak się zapewne domyślasz, przed nami otwiera się 
Canalazzo. Tak pieszczotliwie nazywamy Canal Grande. 
Patrz i podziwiaj.
Sophia była zachwycona. Wiedziała, Ŝe ta szeroka 
wodna arteria ma długość czterech kilometrów i zakręca 
łagodnie, dzieląc miasto na dwie części. Otworzyła się 
przed nią wspaniała panorama najpiękniejszych 
budynków Wenecji. Mijały ich niezliczone gondole, 
małe promy, łodzie i motorówki. Rozzano nie nadąŜał z 
wyjaśnieniami.
 - Ca' Barbarigo, siedemnasty wiek - powiedział krótko. - 
Ca' d'Oro, fasada piętnastowieczna, ale ten gotycki 
budynek jest znacznie starszy, a dawniej zdobiły go 
złocenia, stąd nazwa. Ca' Grande, siedemnasty wiek. 
Tamten wzniesiono w dwunastym, następny w 
trzynastym wieku.

Sophia patrzyła raz w prawo, raz w lewo. Rozzano 
opisywał budynki, które znała z przewodnika tak, jakby 
przedstawiał jej starych przyjaciół.
 - Mogłabym na nie patrzeć przez resztę Ŝycia i wcale by 
mi się nie znudziło - powiedziała cicho.
 - Nic prostszego - odparł Ŝartobliwie. - Musisz tu 
pozostać na zawsze. Jak ci się podoba tamten pałac? 
Ładny, co?
 - Jakie banalne określenie! - oburzyła się, spoglądając 
we wskazanym kierunku. - Jest przepiękny!
Nad brzegiem kanału stała imponująca czteropiętrowa 
budowla. Przed nią umieszczono dwanaście niebieskich 
pali i kilka pomostów osłoniętych błękitnymi markizami. 
Nad szerokim lukiem portalu znajdował się balkon z 
marmurową balustradą i kolumnami, a po bokach 
gotyckie łuki okien z kamienną dekoracją 
przypominającą koronkowy wzór.
 - Cieszę się, Ŝe przypadł ci do gustu - odparł Rozzano 
drŜącym głosem. Był wyraźnie poruszony, ale gdy 
zerknęła na niego, utkwił wzrok w sąsiednim budynku z 
kamienia miodowej barwy. Po chwili wyjaśnił: - 
Mieszkam tu od pięciu lat.
 - Teraz rozumiem, czemu tak ci zaleŜało na szybkim 
powrocie do twego palazzo. Masz bardzo piękny dom - 
odparła, nie kryjąc zazdrości. Uśmiechnął się zagadkowo 
i niespodziewanie polecił sternikowi przybić do brzegu.
 - Wysiadamy? Czy do siedziby Alberta D'Antigi moŜna 
dojść pieszo? - zapytała trochę rozczarowana. Szkoda, Ŝe 
jej dziadek nie mieszka nad Canal Grande. Z drugiej 
strony jednak będzie miała pretekst, Ŝeby zapuścić się w 
labirynt mniejszych kanałów i wąskich uliczek.
 - Tylko Pałac DoŜów nazywamy tu słowem palazzo. 
Pozostałe gmachy to domy: casa, w skrócie ca'. Ten, 
który przed chwilą podziwiałaś - ciągnął, podając jej 

rękę i pomagając wskoczyć na pomost - to Ca' D'Antiga.
Odwróciła się zdumiona. Gdy mówił o tym budynku, w 
jego głosie słyszała czułość, a oczy lśniły ze wzruszenia. 
Nie trzeba było wielkiej przenikliwości, aby się 
domyślić, Ŝe jest do niego bardzo przywiązany, chociaŜ 
to nie jego siedziba. Dom naleŜał do Alberta D'Antigi... 
z czasem stanie się jej własnością. Przeszedł ją dreszcz, 
choć słońce mocno przygrzewało. Miała złe przeczucia; 
dręczyła ją dziwna, trudna do sprecyzowania obawa.
 - Masz chyba własny dom? - spytała niepewnie. 
Zdziwiła się, gdy spochmurniał i zacisnął mocniej dłoń 
obejmująca jej łokieć.
 - Tak - odparł krótko. - NaleŜy do mnie Ca' Barsini. Stoi 
nieco dalej, obok Ponte Rialto, największego z 
weneckich mostów. - Przed drzwiami Ca' D'Antiga 
zatrzymał się niespodziewanie. - Sophio... - zaczął, 
unikając jej wzroku. Był wyraźnie zakłopotany.
 - Słucham - odparła z niepokojem.
 - Sam nie wiem, jak to ująć.
 - Mów śmiało - zachęciła łagodnie.
 - Moim zdaniem nie powinniśmy od razu mówić 
twojemu dziadkowi, Ŝe jesteśmy zaręczeni. Lepiej 
trzymać to na razie w tajemnicy.
Poczuła dziwny chłód, a dręczące ją obawy od razu 
nabrały wyrazistości. JuŜ się nie dziwiła, Ŝe woli nie 
ujawniać nowiny o zaręczynach. W głębi ducha od 
początku miała chyba wątpliwości co do jego intencji, 
bo w przeciwnym razie ta okropna myśl w ogóle nie 
przyszłaby jej do głowy. Kupił jej zaręczynowy 
pierścionek, ale poprosił, Ŝeby trzymała go w torebce. 
Czy za kilka dni zaŜąda, aby zwróciła mu cenny klejnot? 
Do czego zmierza? Na razie nic przecieŜ na tym nie 
zyskał. Co będzie dalej?
 - Odezwij się do mnie - rzucił cierpko.

 - Wczoraj nalegałeś, Ŝebyśmy szybko wzięli ślub. 
Zmieniłeś zdanie?
 - SkądŜe! - zapewnił, marszcząc brwi. - Nic chcę tylko 
działać pochopnie...
 - Wstydzisz się mnie? - przerwała ostro i rzuciła mu 
oskarŜycielskie spojrzenie.
 - Nieprawda!
Oburzony tym podejrzeniem z trudem szukał słów, aby 
przedstawić swój punkt widzenia. Powiedz, Ŝe mnie 
kochasz, pomyślała Sophia, musze nabrać pewności, Ŝe 
ci na mnie zaleŜy. Popatrzył na nią, ale nie zwrócił 
uwagi na jej błagalne spojrzenie.
 - Alberto D'Antiga jest stary i schorowany. Daj mu 
tydzień, moŜe dziesięć dni, Ŝeby przywykł do twojej 
obecności. Trzeba mu dozować wzruszenia. Dzisiejsze 
spotkanie z pewnością będzie dla niego i radosne, i 
bolesne, bo powrócą wspomnienia związane z twoją 
matką.
 - Chyba masz rację - przyznała niechętnie.
 - Dla nas to niewiele zmienia. Jesteśmy po słowie - 
zapewnił Rozzano. - Dyskretnie przygotujemy 
ceremonię ślubną i w odpowiedniej chwili, z 
zachowaniem naleŜytej ostroŜności, powiemy twemu 
dziadkowi o naszym postanowieniu.
 - Sądzisz, Ŝe nie pochwali naszego związku? - spytała 
zaczepnie.
 - Moim zdaniem będzie zachwycony, ale potrzebuje 
trochę czasu, Ŝeby przywyknąć do tych zmian. Nie chcę, 
Ŝ

eby nadmierne wzruszenie podkopało jego siły.

W takiej sytuacji nie mogła odmówić, chociaŜ było jej 
bardzo przykro. Musiała przyjąć do wiadomości jego 
argumenty. Wsunęła rękę do torebki i dotknęła 
zaręczynowego pierścionka. Zdawała sobie sprawę, Ŝe to 
dziecinada, ale ten ukradkowy gest dodał jej odwagi. 

Rozzano spostrzegł, Ŝe ma łzy w oczach, i wciągnął ją 
pospiesznie do wielkiej, jasnej sieni.
 - Principe! - usłyszała nagle radosny damski głos.
 - Flavia! - Rozzano uśmiechnął się szeroko i na oczach 
zdumionej Sophii objął mocno słuŜącą w szarym 
uniformie. Była to pani w średnim wieku. Gadali jedno 
przez drugie i chichotali jak dzieci. - Flavia zna mnie od 
kołyski - powiedział, gdy po oficjalnej prezentacji obie 
panie serdecznie uścisnęły sobie dłonie. - Jej matka była 
tu kucharką. Nie dziw się, jeŜeli będzie cię pouczać. 
Nasze rodziny są tak mocno związane, Ŝe komentowanie 
naszych poczynań uwaŜa za swój obowiązek. Czasami 
traktuje mnie jak młodszego brata, któremu natura 
poskąpiła rozumu. - Gdy Sophia skwitowała jego słowa 
wymuszonym uśmiechem, zwrócił się ponownie do 
Flavii, która wkrótce odeszła.
 - Przejdziemy teraz do salonu na górze - wyjaśnił 
pogodnie. - Poprosiłem Flavię, Ŝeby uprzedziła dziadka 
o naszej wizycie. - Po chwili dodał ciszej: - Wiem, jak 
trudno ci udawać, Ŝe jesteśmy tylko dobrymi 
znajomymi, ale musisz się zdobyć na ten wysiłek. Sam 
jestem wściekły z tego powodu, ale nie mamy innego 
wyjścia. Panuję nad sobą tylko dlatego, Ŝe wieczorem 
zakradnę się do twego pokoju i będę się z tobą kochać do 
utraty tchu. To nasza tajemnica. Spójrz na tę sprawę w 
taki sposób. W gruncie rzeczy czeka nas zabawna 
przygoda.
 - Nie potrafię kłamać - odparła ponuro. - Zastanawiam 
się, czemu tak ci zaleŜy na tym, Ŝebyśmy udawali, 
jakoby nic nas nie łączyło.
 - Wcale nie proszę, Ŝebyś kłamała - odparł, mruŜąc 
oczy. - Domagam się tylko powściągliwości w 
okazywaniu uczuć. Mamy w tym juŜ pewne 
doświadczenia, prawda? PrzecieŜ wobec parafian 

umiałaś się na to zdobyć.
 - Ale miałam nadzieję, Ŝe tamte czasy minęły na dobre! 
- odparła porywczo. - Chcę być sobą: pokazać, co 
naprawdę odczuwam, śmiać się i płakać, kiedy mam 
ochotę. - Głos jej się załamał. Pragnęła okazać mu, jak 
bardzo jest zakochana, a nie ukrywać się ze swoją 
miłością, jakby to była wstydliwa słabość charakteru.
 - Wszystko w swoim czasie, Sophio. Obiecaj mi, Ŝe nikł 
się nie dowie, co do mnie czujesz - syknął niecierpliwie. 
Wściekła i rozczarowana zacisnęła zęby i z 
wymuszonym uśmiechem złoŜyła mu tę obietnicę, 
chociaŜ serce pękało jej z bólu.
 - MoŜesz być pewny, Ŝe się nie zdradzę.
 - Doskonale! - powiedział z promiennym uśmiechem. 
Ze smutkiem pomyślała, Ŝe twarz mu natychmiast 
pogodnieje, ilekroć zdoła postawić na swoim. Po chwili 
dodał: - Przyszło mi teraz do głowy, Ŝe najlepiej byłoby 
do ostatniej chwili trzymać w sekrecie datę i godzinę 
naszego ślubu. Tylko Alberto będzie wiedział, kiedy się 
pobierzemy.
 - Dlaczego? - spytała krótko i zacisnęła wargi.
 - śeby nikt się nie wtrącał. Sami zdecydujemy, ile 
będzie druhen, jaką włoŜysz sukienkę i tak dalej.
 - Po raz kolejny wspominasz o druhnach? Chyba masz 
obsesję na ich punkcie - stwierdziła drwiąco. - Jak 
chcesz urządzić wesele, skoro do ostatniej chwili goście 
nic będą mieli pojęcia, Ŝe bierzemy ślub?
 - Prosta sprawa. Zaprosimy ich na wielki bal. 
WyobraŜasz sobie, jak się zdziwią, gdy powitasz ich w 
ś

lubnej sukni!

 - Wspaniała zabawa! - odparła ironicznie. Rozzano 
zachichotał, nie zwracając uwagi na jej sarkastyczny ton.
 - Czeka nas pamiętny ślub. Teraz dopiero przyszło mi 
do głowy, Ŝe dzięki temu podstępowi unikniemy 

wścibskich dziennikarzy. W przeciwnym razie nasz 
wielki dzień byłby jedną wielką pomyłką.
 - Jakiś ty przewidujący.
Zerknął na nią podejrzliwie, ale zgodnie z obietnicą 
przybrała spokojny wyraz twarzy i uśmiechała się 
pobłaŜliwie. Zadowolony z siebie skinął głową.
 - Chyba omówiliśmy juŜ wszystko? - spytał 
przyciszonym głosem, jakby chodziło o drobiazg.
Sophia wyczuła jakiś fałsz w jego zachowaniu. Z pozoru 
był pogodny i odpręŜony, lecz za bardzo mu zaleŜało na 
jej zgodzie, aby mogła bagatelizować tę rozmowę. Być 
moŜe i ona będzie miała z tego jakąś korzyść. Gdyby 
ś

lub został odwołany, nikt się nie dowie o jej 

upokorzeniu.
 - Owszem - przytaknęła, obojętnie wzruszając 
ramionami, chociaŜ miała w oczach łzy.
Rozzano odzyskał dobry humor i z dumą oprowadzał ją 
po bogato urządzonym wnętrzu. Gdy podeszła do okna i 
z przyjemnością pogłaskała aksamitną zasłonę, usłyszała 
nagle cichy syk wciąganego gwałtownie powietrza, 
jakby ktoś westchnął z irytacją. Niespodziewanie 
doznała olśnienia. Rozzano tak długo administrował 
majątkiem rodziny D'Antigów, Ŝe uznał go za swoją 
własność, a prawowitą dziedziczkę uwaŜał za intruza i 
nie Ŝyczył sobie, Ŝeby dotykała cennych przedmiotów. 
To przypuszczenie było tak bolesne, Ŝe natychmiast je 
odrzuciła. Jeśli mają spędzić Ŝycie we dwoje, nie 
powinna tak go oczerniać, zwłaszcza Ŝe jej wnioski 
oparte są na wątłych przesłankach.
Zdenerwowana i nieufna na próbę dotknęła kilku innych 
przedmiotów: figurki z brązu, marmurowego stolika z 
kunsztownym wzorem, pozłacanej ramy obrazu 
przedstawiającego Adama i Ewę. Atmosfera w pokoju 
stawała się coraz bardziej nieprzyjemna, a zrozpaczona 

Sophia poczuła, Ŝe coś ściska ją za gardło. Rozzano 
naprawdę czuł się w Ca' D'Antiga jak u siebie w domu i 
uwaŜał, Ŝe córka Violetty bezprawnie się tu panoszy.
 - Ten obraz namalował Carpaccio - wyjaśnił chłodno, 
gdy oglądała arcydzieło. Podszedł bliŜej i od razu 
wyczuła, Ŝe jest zdenerwowany. Powietrze niemal 
wibrowało, gdy stanął obok niej.
 - Nie znam się na malarstwie. Był sławny? - zapytała 
uprzejmie, chociaŜ serce waliło jej jak młotem. Miała 
nadzieję, Ŝe dziadek pojawi się lada chwila i wybawi ją z 
trudnej sytuacji. Nie spodziewała się, Ŝe Rozzano będzie 
do niej wrogo nastawiony. I pomyśleć tylko, Ŝe kiedyś 
marzyła, by zostać z nim sam na sam.
 - To jeden z wielkich mistrzów weneckiego renesansu. 
Jego obrazy i freski znajdują się w Pałacu DoŜów. 
Chętnie malował cykle poświęcone Ŝywotom świętych 
kobiet. Jego ulubione bohaterki to święta Urszula i 
ś

więta Helena. W tle pojawiają się u niego widoki 

ówczesnej Wenecji. Czemu stoisz? To męczące. Usiądź 
w fotelu i podziwiaj obrazy.
Zbytek uprzejmości! Oto wzorowy pan domu i jego 
gość.
 - Dziękuję - odparła chłodno, sadowiąc się wygodnie. 
Rozzano w milczeniu przeglądał listy ułoŜone na 
staromodnej konsolce z pozłacanym blatem, a potem 
stanął przy kominku w nonszalanckiej pozie, z łokciem 
opartym niedbale o gzyms; uosobienie gościnnego pana 
domu, który zna swoją wartość i nic musi zabiegać o 
niczyje względy. Czuta, Ŝe obserwuje ją spod 
przymkniętych powiek, ale postanowiła ukryć rosnące 
zdenerwowanie i z udawaną swobodą załoŜyła nogę na 
nogę.
 - Zaczynam się przyzwyczajać do luksusu. Pieniądze 
ułatwiają i uprzyjemniają Ŝycie. Od razu się tutaj 

zadomowiłam. - Powiedziała te słowa tonem prawowitej 
właścicielki, Ŝeby sprawdzić, jak Rozzano na nie 
zareaguje. Zmarszczył brwi, potwierdzając jej najgorsze 
przeczucia. Najwyraźniej trafiła w czuły punkt.
 - Doskonale. Podziwiam twoje opanowanie i zdolności 
adaptacyjne - odparł rzeczowo.
 - Elegancki strój dodaje pewności siebie. Wystarczy 
zmienić sposób ubierania, Ŝeby nabrać obycia. Dobrze 
się prezentuję, co?
 - Wyglądasz uroczo - przyznał, a kąciki jego ust 
wreszcie uniosły się nieco. - Powinnaś wiedzieć, Ŝe 
trudno mi trzymać ręce przy sobie.
Doskonale się maskujesz, pomyślała z rozpaczą. 
Najchętniej rozpłakałaby się z Ŝalu. Pod powiekami 
czuła palące łzy. Pragnęła raz na zawsze odrzucić 
wątpliwości i wszelki kamuflaŜ. Liczył się dla niej tylko 
Rozzano. Powinna z nim szczerze porozmawiać, 
wyjaśnić nieporozumienia... Spojrzała na niego, ale 
odwrócił wzrok, nasłuchując pilnie z głową przechyloną 
na bok.
 - Dziadek wkrótce tu będzie! - oznajmił po chwili. - 
Podłoga skrzypi w korytarzu.
Podbiegł do drzwi i otworzył je szeroko, a opiekunka 
wepchnęła do salonu wózek, na którym siedział dostojny 
siwowłosy starzec.
 - Rozzano! - zawołał i otworzył szeroko ramiona. Objęli 
się serdecznie i przez chwilę gawędzili z oŜywieniem. 
Sophia obserwowała ich z rozrzewnieniem. Ich 
wzajemna miłość była jak balsam dla jej zbolałego serca.
Jej dziadek był schorowany, ale władczy i zdecydowany. 
Natura nie poskąpiła mu wzrostu. Trzyma! się prosto 
niczym Ŝołnierz na paradzie. Przypominał jej zmarłego 
ojca i dlatego ze wzruszenia miała łzy w oczach.
 - To z pewnością Sophia!

Uśmiechnęła się, słysząc przyjazny ton w jego głosie. 
Podeszła do wózka inwalidzkiego i uklękła, Ŝeby mógł ją
objąć wątłymi ramionami. Długo trzymał ją w objęciach, 
drŜąc na całym ciele. Była tak przejęła, Ŝe nie mogła 
wykrztusić słowa, chociaŜ nauczyła się kilku zdań po 
włosku. Nie dbała o tytuł i majątek. To przecieŜ jej 
jedyny Ŝyjący krewny, a serdeczne przyjęcie sprawiło, 
Ŝ

e natychmiast podbił jej serce.

 - Ach, jakaś ty podobna do swojej matki - powiedział, 
głaszcząc ją po włosach. Odsunęła się nieco, przysiadła 
na piętach i zamrugała powiekami, Ŝeby opanować łzy.
 - Pochlebca - skarciła go czule i zachęcona kpiącym 
błyskiem w otoczonych zmarszczkami oczach, dodała: - 
Mama była piękna.
 - Dorównujesz jej urodą - zapewnił, dotykając jej 
zarumienionego policzka. Wyciągnął z kieszeni białą 
lnianą chusteczkę, otarł zapłakaną twarz i westchnął.
 - Wybacz staremu człowiekowi, Sophio. Trochę się 
rozkleiłem. Nasze spotkanie przywołało tyle wspomnień. 
Do tej pory sądziłem, Ŝe z rodziny D'Antigów Ŝyję tylko 
ja. i bardzo cierpiałem, Ŝe nie mam dziedziców.
 - Przepraszam na chwilę - wtrącił Rozzano, poniewaŜ 
zadzwonił jego telefon komórkowy.
 - Cała Wenecja juŜ wie, Ŝe wróciłeś - odparł pobłaŜliwie 
Alberta, odprowadzając go spojrzeniem, gdy wychodził 
z salonu.
 - Bardzo kochasz Rozzana, prawda, dziadku? - zapytała, 
jakby zaleŜało jej na tym, by cudza pochwala 
zrównowaŜyła jej obawy.
 - Jest dla mnie niczym syn - odparł bez namysłu. - 
ś

yłem samotnie, póki się tu nie przeniósł. Teraz odnalazł 

ciebie i namówił do powrotu. Jakie to szlachetne! 
Zawsze tak postępuje. Wie przecieŜ, Ŝe teraz wszystko 
przypadnie tobie, a mimo to nie wahał się ani przez 

moment.
Sophia znieruchomiała i mocno splotła dłonie leŜące na 
kolanach, Alberto opowiadał dalej:
 - Musisz wiedzieć, moja droga, Ŝe poślubił tę małą 
Nicolettę, naszą daleką kuzynkę. Poza mną tylko ona 
nosiła jeszcze nazwisko D'Antiga, ale umarła.
Sophia znów miała łzy pod powiekami. Spuściła oczy, 
Ŝ

eby dziadek tego nie spostrzegł, i utkwiła spojrzenie w 

drŜących palcach. Rozzano nie wspomniał, Ŝe jego Ŝona 
była z domu D'Antiga. Ciekawe, dlaczego tak 
oszczędnie udziela informacji, pomyślała drwiąco i 
zacisnęła wargi.
 - Wiedziałam tylko, Ŝe jest wdowcem. Nie miałam 
pojęcia, Ŝe jego Ŝona była naszą krewną.
 - Z jej śmiercią zniknęła moja ostatnia nadzieja - 
wymamrotał Alberto. - Tamten ślub połączył trwałym 
węzłem dwie rodziny. Byłem szczęśliwy, gdy Nicoletta 
powiedziała, Ŝe spodziewa się dziecka.
 - Jaka szkoda, Ŝe umarła tak młodo - powiedziała z 
roztargnieniem, zajęta swoimi myślami. - Z pewnością 
jej śmierć bardzo was poruszyła.
 - O, tak! - Na twarzy Alberta malowało się cierpienie. - 
Rozzano najbardziej to przeŜył. Zawsze był silny i 
zaradny; wspierał innych na duchu w trudnych 
sytuacjach. Z godnością zniósł śmierć rodziców, którzy 
zginęli w wodach laguny podczas zderzenia motorówek. 
Miał wtedy zaledwie osiemnaście lat, ale stanął na czele 
rodzinnego przedsiębiorstwa i zajął się wychowaniem 
młodszego brata Enrica. Po śmierci Nicoletty nic mógł 
znaleźć ukojenia. Po pogrzebie całkiem się załamał i 
tygodniami unikał ludzi. Nic znam nikogo, kto by tak 
rozpaczał. MoŜna powiedzieć, Ŝe stracił chęć do Ŝycia.
Sophię ogarnął smutek, poniewaŜ słowa dziadka 
stanowiły potwierdzenie jej domysłów. Rozzano do 

szaleństwa kochał Nicolettę. Czy w takiej sytuacji warto 
łudzić się nadzieją? Wstała z klęczek i wyprostowała się 
z godnością. Nareszcie zrozumiała, czemu wenecki 
ksiąŜę się nią zainteresował.
 - JuŜ wiem, dziadku, co miałeś na myśli, wspominając, 
Ŝ

e Rozzano został twoim spadkobiercą - powiedziała 

spokojnie, chociaŜ dziwiła się, Ŝe potrafi ukryć gorycz i 
rozczarowanie. NajwaŜniejsze było teraz dla niej 
zdrowie dziadka, wiec nie chciała go zasmucić. Byłby 
zdruzgotany, gdyby się dowiedział, do czego dąŜy 
Rozzano.
 - Naturalnie - odparł łagodnie Alberto, ujmując jej 
chłodną, nieruchomą dłoń - ale teraz cały majątek 
rodziny D'Antigów naleŜy się tobie. To zacnie z jego 
strony, Ŝe nie próbował cię zniechęcić do powrotu!
 - Zadziwia mnie ten bezmiar szlachetności - mruknęła, a 
seret jej krwawiło. Przez niego wyszła na kompletną 
idiotkę. Jak mógł tak wobec niej postąpić? Jak śmiał ją 
oszukiwać? Wolałaby raczej zamach na swoje Ŝycie, na 
przykład niespodziewaną kąpiel w falach laguny. 
Rozzano znalazł lepszy sposób, Ŝeby mimo przeszkód 
odziedziczyć majątek rodziny D'Antigów. Dzięki 
małŜeństwu mógł odzyskać prawo do fortuny, a ponadto 
spłodzić upragnione potomstwo. Sam wyznał kiedyś, Ŝe 
marzy mu się duŜa rodzina. Nic dziwnego, Ŝe tak szybko 
odpowiedział na wezwanie prawnika, kiedy dowiedział 
się, Ŝe Violetta miała dziecko. Od razu zawrócił w 
głowie prostej dziewczynie z prowincji i był przekonany,
Ŝ

e jego motywy nie zostaną ujawnione. Wenecki ksiąŜę 

podbił serce Kopciuszka!
 - Zaufaj mu - przekonywał z zapałem jej dziadek. - To 
wspaniały człowiek. W interesach moŜesz całkowicie na 
nim polegać. Jest uosobieniem rzetelności. Moim 
zdaniem bywa dla innych zbyt dobry, zbyt współczujący 

- dodał cicho.
 - Czy otrzymuje jakieś wynagrodzenie za to, Ŝe 
zarządza twoim majątkiem? - spytała z pozom obojętnie.
 - SkądŜe! - Alberto zachichotał. - Nie potrzebuje 
pieniędzy, jest chyba bogatszy ode mnie. Obawiam się, 
Ŝ

e od czasów wypraw krzyŜowych rodzinie Barsinich 

powodzi się lepiej niŜ nam. Rozzano prowadzi nasze 
przedsiębiorstwo z czystej uprzejmości. Podejrzewam, 
Ŝ

e wolałby poświęcać więcej czasu swojemu 

wydawnictwu.
Rozzano ma własne pieniądze! Nie jest chciwym 
bankrutem, który próbuje odbudować finansowi 
imperium. Kamień spadł jej z serca, a twarz się 
wypogodziła. Pora zająć się rodzinnymi interesami, Ŝeby 
nabrał dla niej szacunku.
 - Musimy go teraz odciąŜyć - oznajmiła radośnie, 
chwytając dłoń dziadka. - NajwyŜszy czas, Ŝebym sama 
zajęła się finansami rodziny. Chcę się nauczyć 
wszystkiego, co dotyczy naszych interesów - 
powiedziała z oŜywieniem. - Jeśli coś będzie 
niezrozumiałe. Rozzano mi to wyjaśni. Chcę pracować, 
dziadku, Ŝebyś był ze mnie dumny!
 - IleŜ w tobie zapału, ile radości! - odparł z czułością. - 
Podziwiam cię, Sophio, i nie mam wątpliwości, Ŝe nasz 
majątek jest w dobrych rękach.
Odruchowo zerknęła na Rozzana. Stał nonszalancko 
oparty ramieniem o okienną futrynę z dłonią na głowie 
pozłacanego amorka umieszczonego pośrodku 
wewnętrznych okiennic z jasnego drewna i 
przyciszonym głosem rozmawiał przez telefon. MoŜna 
by pomyśleć, Ŝe umawia się na randkę.
 - Nie wiem, czy ci wiadomo, Ŝe nasi antenaci 
sprowadzali ze wschodu kosztowne przyprawy. Z 
czasem zajęli się produkcją perfum.

 - Mama zawsze ślicznie pachniała - wtrąciła Sophia 
drŜącym głosem.
 - Naprawdę? - Alberto zagryzł wargi i dodał z 
przejęciem: - Wybacz, mi, moja droga. Daruj, Ŝe 
wyrządziłem jej krzywdę. Chciałem dobrze, ale byłem 
zbyt obcesowy.
 - Nie wracajmy do przeszłości. O mamie 
porozmawiamy innego dnia. - Pod wpływem nagłego 
impulsu przytuliła drŜącą dłoń starca do swego policzka.
 - Niech cię Bóg błogosławi, moje dziecko. Jesteś bardzo 
wyrozumiała. Wybacz, zostawiam cię samą, bo czuje się 
zmęczony. Jutro zjemy razem obiad, zgoda? Naciśnij 
dzwonek, Ŝeby wezwać pielęgniarkę. Dzięki. Aha, 
poproś Rozzana, Ŝeby sprawdził, czy mój adwokat 
przygotował nową wersję testamentu, w którym 
wszystko tobie zapisuje, kochanie. - Z czułością 
pocałował ją w policzek. - Ciao, Sophia, dzięki tobie 
znów jestem szczęśliwym człowiekiem.
Przytuliła się do niego i pomachała wesoło na 
poŜegnanie, gdy zjawiła się pielęgniarka i popchnęła 
fotel na kółkach w stronę korytarza. Rozzano 
pospiesznie zakończył rozmowę, odprowadził Alberta do 
drzwi i pochylił się w ukłonie wyraŜającym szacunek i 
szczere przywiązanie. Sophia miała zamęt w głowie. 
Musiała to wszystko przemyśleć.
 - Ja takŜe jestem znuŜona - powiedziała chłodno, gdy 
zostali sami. - Pójdę do swego pokoju, Ŝeby się 
rozpakować. Chciałabym takŜe zwiedzić ten dom...
 - Doskonały pomysł. Daj mi znać, kiedy będziesz 
gotowa. Chętnie cię oprowadzę i pokaŜę...
 - Nie, dzięki za dobre chęci, ale wolałabym zrobić to 
sama.
 - Kochanie, nie bądź taka oficjalna, kiedy jesteśmy we 
dwoje - strofował ją łagodnie.

 - Wolisz, Ŝebym ci zrobiła awanturę? - zapylała z 
gniewnym błyskiem w oczach.
 - Sophio, co ja takiego...
 - Ręce przy sobie! Nie podchodź do mnie! - krzyknęła. - 
Czemu nie powiedziałeś mi, Ŝe twoja Ŝona była z domu 
D'Antiga? Dlaczego ukrywałeś, Ŝe dziedziczysz po 
moim dziadku? Co cię do tego skłoniło? Masz jakiś 
chytry plan? Mam się z tobą podzielić rodzinnym 
majątkiem?
Rozzano był tak zaskoczony, Ŝe nie potrafił wykrztusić 
słowa.
 - Zaniemówiłeś? - ciągnęła napastliwie. - Wątpię! Nie 
spotkałam dotąd człowieka równie wymownego jak ty. 
Pewnie byłeś wściekły, gdy wyszło na jaw, Ŝe moja 
matka urodziła dziecko...
 - Z pewnością pamiętasz, Ŝe nie kryłem radości, kiedy 
cię wreszcie odnalazłem. - Był rozgniewany, ale silił się 
na spokój. - Nie wspomniałem o testamencie Alberta 
sporządzonym na moją korzyść z obawy, Ŝe uznasz to za 
pretekst, by zrzec się swego dziedzictwa. I tak niełatwo 
cię było przekonać, Ŝebyś zajęła naleŜne ci miejsce.
 - Tak, ale...
 - Gdybym chciał przejąć twój majątek, wystarczyło 
utwierdzić cię w przekonaniu, Ŝe zmiana stylu Ŝycia 
będzie dla ciebie nieszczęściem.
 - Zgoda, na początku rzeczywiście nic miałam ochoty tu 
jechać, ale potem zmieniłam zdanie przez wzgląd na 
dziadka. Czemu wtedy nic wyznałeś mi prawdy?
Przez chwilę patrzył na nią ze smutkiem, a potem jakby 
nagle zobojętniał.
 - Nie miałem do tego głowy - odparł z kamienną twarzą. 
- Byliśmy zajęci czymś innym.
Zranił ją w samo serce. Przygnębiona zwiesiła głowę. 
Nie mogła na niego patrzeć, a zarazem pragnęła rzucić 

mu się w ramiona i szukać pociechy. Prawdziwe uczucie 
byłoby dla niej kojącym balsamem. Z drugiej strony 
jednak chciała bić pięściami w jego pierś i wyrzucić z 
siebie cały gniew. Jak mógł ją tak oszukiwać!
 - Idę do swego pokoju - mruknęła. - Nie odprowadzaj 
mnie. Zawołam pokojówkę.
Niespodziewanie zastąpił jej drogę. Był tak wysoki i 
barczysty, Ŝe mimo woli poczuła lęk.
 - Źle mnie oceniłaś - powiedział chłodno. Wyprostował 
się dumnie i popatrzył na nią z góry, jakby oczekiwał, Ŝe 
przeprosi go i przyzna się do błędu.
 - Ty równieŜ pomyliłeś się co do mnie! - odparła.
 - Ostrzegałam cię, Ŝe to ryzykowne wiązać się z ludźmi, 
których słabo znamy.
 - Co masz na myśli?
 - MoŜe nie jestem taka pokorna i ustępliwa, jak ci się 
wydawało?
 - Tym lepiej. Chcę rozmawiać z Ŝoną jak równy z 
równym - stwierdził opryskliwie, wytracając jej z ręki 
koronny argument i dodał z irytującą pewnością w 
głosie: - Znam cię dobrze. Jesteś mądra i wraŜliwa, masz 
Ŝ

elazne zasady. Zawsze Ŝyłaś oszczędnie, więc nie 

roztrwonisz majątku swego dziadka. Podziwiam twoje 
zalety, Sophio, i darzę cię ogromnym szacunkiem.
 - Skąd pewność, Ŝe po latach wyrzeczeń nie zmienię 
nagle zdania i nie zacznę uŜywać Ŝycia, szastając forsą 
na prawo i lewo? - perorowała z zapałem. - JuŜ ci 
mówiłam, Ŝe zmieniło się moje nastawienie. Polubiłam 
kosztowne ubrania. Miło jest czuć na skórze dotyk 
znakomitych tkanin, a markowe stroje dodają mi 
pewności siebie. - Zdobyła się na promienny uśmiech, 
ś

wiadoma, Ŝe pogodny wyraz twarzy dodaje blasku jej 

urodzie. - Chyba przejdę się po sklepach i zrobię 
gigantyczne zakupy. Co mi po majątku, skoro z niego 

nie korzystam?
Zapadła martwa cisza. Sophia poczuła do siebie odrazę. 
W jednej chwili ochłonęła, uniosła głowę i popatrzyła 
Rozzanowi prosto w oczy. Zacisnął wargi i zmierzył ją 
zimnym spojrzeniem.
Trafiła w jego słaby punkt. Celny strzał. Nagie zrobiło 
jej się cięŜko na sercu.
 - Przedtem mówiłaś, Ŝe poświęcisz się działalności 
charytatywnej. Zmieniłaś zdanie? - spytał pogardliwie.
 - Suma zdecyduję, jak mam wydać swoje pieniądze - 
odparła wyniośle. Obrzuciła go zimnym spojrzeniem i 
od razu zrozumiała, Ŝe jest rozgniewany. Zacisnął zęby, 
wyprostował się, jakby kij połknął, i obserwował ją z 
kamienną twarzą, ale gdy odpowiedział, jego głos 
brzmiał łagodnie i przekonująco.
 - Jesteś zmęczona. Widziałem, jak pobladłaś. Za duŜo 
wzruszeń jak na jeden dzień. Wrócimy do tej rozmowy, 
gdy odpoczniesz i odzyskasz siły. Nie zapominaj, Ŝe 
tylko ja znam wszystkie szczegóły dotyczące sytuacji 
finansowej rodziny D'Antigów. Bez mojej pomocy 
trudno ci będzie się w tym rozeznać. Postąpisz mądrze, 
jeśli mi zaufasz.
 - Tobie? - wybuchnęła. - Nie powierzyłabym ci nawet 
kieszonkowego!
 - Musisz mi wierzyć! - Chwycił ją za ramiona. - W 
przeciwnym razie...
 - Grozisz mi? UwaŜaj, bo pokaŜę ci drzwi! - zawołała z 
wściekłością.
Rozzano zrobił się nagle blady jak ściana.
 - Źle mnie zrozumiałaś - wycedził przez zaciśnięte zęby.
 - CzyŜby? - Niewiele brakowało, Ŝeby wybuchnęła 
płaczem. Kochała go, pragnęła z nim być... i co teraz? 
Skaczą sobie do oczu jak rozzłoszczone przedszkolaki na 
placu zabaw.

Rozzano nadal mocno ściskał jej ramiona. Rzuciła mu 
wrogie spojrzenie.
 - Puść mnie, bo zacznę krzyczeć - syknęła.
 - Sophia! - jęknął rozpaczliwie.
Maska obojętności opadła nagłe. Twarz Rozzana 
wyraŜała straszliwe cierpienie. Dotknął rękoma jej 
policzków i zachłannie pocałował ją w usta. Nie potrafiła
go odepchnąć.
ROZDZIAŁ SZÓSTY
Rozzano całował Sophię, chłonąc jej zapach, 
rozkoszując się smakiem chętnych ust. Bez wahania 
oddawała pieszczoty i pocałunki. Oboje wzdychali z 
rozkoszy. Ubrania mieli w nieładzie, a niecierpliwie 
dłonie błądziły po rozpalonej skórze. Zapomnieli o 
skrupułach, lecz nadal mieli w pamięci, Ŝe naprawdę, 
kochać się będą dopiero po ślubie. Znaleźli inne 
sposoby, Ŝeby zaspokoić poŜądanie. Gdy wtuleni w 
poduszki kanapy odpoczywali ciasno objęci ramionami, 
Rozzano szepnął jej do ucha:
 - Kocham cię.
Znieruchomiała na moment w jego ramionach, a potem 
wykrzyknęła radośnie najdroŜsze imię. Była tak 
szczęśliwa, jakby otworzyły się przed nią niebiosa. 
Rozzano ogarnięty bezbrzeŜną czułością miał wraŜenie, 
Ŝ

e szybują razem przez świetliste przestworza. Szeptał 

jej czułe słowa i powtarzał imię jak magiczne zaklęcie.
Przytuliła się mocno, a w uszach brzmiało jej nadal 
cudowne wyznanie. Rozzano powiedział, Ŝe jest w niej 
zakochany. Te słowa sprawiły, Ŝe poczuła się jak bogini 
miłości, pani jego serca i zmysłów. Oszołomiona 
pieszczotami i pijana szczęściem niczego więcej juŜ nie 
pragnęła.
Długo leŜeli na obitej barwną tkaniną kanapie wsłuchani 
w odgłosy dobiegające zza okien. Gondolierzy 

pokrzykiwali ostrzegawczo przed zakrętem, huczały 
motorówki, dzieci wybuchały śmiechem, a zielonkawe 
fale rozbijały się z pluskiem o ściany pałacu. Grzali się 
w promieniach słońca, które wpadały przez nie 
domknięte okiennice.
Sophia rozsunęła poły rozpiętej koszuli Rozzana i z 
zachwytem wodziła dłonią po śniadej skórze torsu i 
płaskiego brzucha. Stwierdziła w duchu, Ŝe jej 
narzeczony jest piękny jak młody bóg, i zarumieniła się, 
wspominając, jak bardzo się niedawno zapomnieli.
 - Za późno na rumieńce. Wiem o tobie wszystko - 
szepnął Ŝartobliwie.
Przemogła wstyd i spojrzała mu prosto w oczy na znak, 
Ŝ

e niczego nie Ŝałuje i pragnie oddać mu się cała... kiedy 

nadejdzie odpowiednia chwila. Gdy oboje zatracili się w 
pieszczotach, sam Rozzano przypomniał jej, Ŝe 
postanowili czekać do ślubu. Teraz była mu za to 
wdzięczna.
 - Kocham cię - szepnęła.
Pocałował ją namiętnie i pieścił tak zmysłowo, Ŝe 
ponownie zapomniała o całym świecie, ogarnięta nie 
znaną jej dotąd rozkoszą. Tym razem miała wraŜenie, Ŝe 
ten stan trwa całą wieczność i nigdy się nie skończy. 
Gdy drŜąca ocknęła się w ramionach najdroŜszego, 
zapomniała o wszystkich troskach, wsłuchana w 
rytmiczne uderzenia kochających serc. Była spokojna i 
niebiańsko szczęśliwa.
Przez cały następny tydzień Rozzano wprowadzał ją 
cierpliwie w skomplikowane interesy rodziny 
D'Antigów. Giełda, inwestycje, lokaty, amortyzacja, 
zyski i stały obrót gotówki - takie były tematy ich 
porannych rozmów. Z kaŜdym dniem kochała go 
bardziej - za takt i cierpliwość... za wszystko. Pracowali 
w pięknie urządzonym gabinecie, wśród szaf, gdzie 

przechowywano rodzinny księgozbiór. Pod stopami 
mieli bezcenny dywan. Siedzieli po obu stronach 
zabytkowego biurka. Sophia czuła się niekiedy jak 
królowa Wiktoria, która wszystkie sprawy państwowe i 
rodzinne omawiała z Albertem, ukochanym księciem - 
małŜonkiem.
Alberto D'Antiga wcześnie udawał się na spoczynek, 
więc po zmierzchu mogli włóczyć się po Wenecji. 
Szczególnie upodobali sobie kręte uliczki oświetlone tak, 
by przechodnie mieli poczucie bezpieczeństwa, a 
zakochani mogli całować się w mrocznych bramach. 
Często przesiadywali na Piazzetta - sąsiadującym z 
morzem placyku obok placu Świętego Marka i Pałacu 
DoŜów. Patrzyli na dwie kolumny ustawione nad samym 
morzem. Przed wiekami znajdował się między nimi plac 
straceń, więc miejsce to było przeklęte: kto tamtędy 
przechodził, ściągał na siebie nieszczęście. Sophia i 
Rozzano ustalili w czasie pierwszego wspólnego 
spaceru, Ŝe nie popełnią nigdy takiego głupstwa.
Pewnego popołudnia wybrali się do bazyliki Świętego 
Marka. Sophia zachwycała się bogatą elewacją i pełnym 
przepychu wnętrzem ozdobionym złocistymi mozaikami.
Upierała się, Ŝe musi natychmiast wejść na balkon 
znajdujący się nad portalem, by zobaczyć słynne rumaki 
Lizypa. rzeźbiarza tworzącego w staroŜytnej Grecji, ale 
Rozzano z pobłaŜliwym uśmiechem wyjaśnił, Ŝe stoją 
tam współczesne kopie. Oryginał przeniesiono do 
bazyliki.
Gdy zabytkowe gmachy i muzea były juŜ zamknięte, 
siadali w przytulnych knajpkach gdzieś na uboczu albo 
w gwarnych restauracjach nad Canal Grande i podziwiali 
uroki Wenecji, wpatrzeni w świetlne refleksy na 
powierzchni falującej wody.
Niestety, szczęście nie trwa wiecznie. Po tygodniu tej 

sielanki Rozzano poleciał do Mediolanu na spotkanie z 
bratem. Sophia nie mogła się nadziwić, Ŝe tak bardzo 
tęskni, chociaŜ nie było go zaledwie jeden dzień. Zjadła 
wczesny obiad w towarzystwie dziadka. Chciała zrobić 
mu przyjemność, więc strój i dodatki wybierała z 
wyjątkową starannością. Miała na sobie ciemnobrązowe 
spodnie, jasną wyszywaną kamizelkę i kremowy Ŝakiet. 
Po posiłku przeszła do biblioteki i chodziła z kąta w kąt, 
nie mogąc się skupić. Raz po raz spoglądała na zegarek. 
Rozzano zadzwonił niedawno z portu i poprosił, Ŝeby 
czekała tam na niego, bo nie ręczy za siebie. Obiecał, Ŝe 
będą się całować do utraty tchu. Serce omal nie 
wyskoczyło jej z piersi, gdy usłyszała kroki w korytarzu. 
Podbiegła do drzwi, otworzyła je natychmiast i stanęła z 
nim twarzą w twarz.
Jedno niecierpliwe spojrzenie wystarczyło, aby 
spostrzegła, ile czułości jest w jego wzroku, gdy patrzy 
na nią rozkochanymi oczyma. Prezentował się 
nienagannie w ciemnoszarym garniturze Kontrastującym 
z nieskazitelną bielą koszuli. Przez kilka chwil patrzyli 
na siebie jak orzeczeni. Rozzano pierwszy zrobił krok i 
wziął ją w ramiona.
 - Bardzo za tobą tęskniłem! - wyznał szeptem. 
Namiętny pocałunek był najlepszym dowodem, Ŝe to 
prawda.
 - OdłóŜmy to na później - zaprotestowała bez 
przekonania, gdy rozpinał jej bluzkę. - Trzeba pomyśleć 
o ślubie i weselu. Nie zrobiliśmy jeszcze Ŝadnych 
przygotowań, a czasu zostało niewiele.
 - Ja tylko... Muszę cię dotknąć - odparł drŜącym głosem. 
Z uśmiechem zastanawiała się, czy chce usłyszeć od niej 
podobne wyznanie.
 - Marzyłam o tym samym - mruknęła, opierając dłonie 
na jego torsie. Przez chwilę całowali się jak szaleni, a 

potem usiedli na kanapie, ciasno objęci ramionami.
 - Jak się czuje dziadek? - wypytywał Rozzano.
 - Doskonale - zapewniła. - Z kaŜdym dniem jest lepiej.
 - Powiedzmy mu o naszym ślubie! - rzucił porywczo, z 
ciemne oczy lśniły mu jak w gorączce. - Dla innych to 
będzie tajemnica, ale dziadek musi wiedzieć. Na pewno 
się ucieszy. Uwielbia cię...
 - A ty jesteś jego oczkiem w głowie - przerwała 
Ŝ

artobliwie. Rozzano zasypał pocałunkami jej 

uśmiechniętą twarz. - Zgoda! Dziadek musi wiedzieć.
 - Jest pora sjesty, więc na pewno uciął sobie drzemkę, 
ale gdy się obudzi... Odwiedzimy go wieczorem, nim 
wyjdziemy z domu - nalegał, a Sophia cieszyła się, Ŝe 
lak mu na tym zaleŜy.
 - Jak chcesz, kochanie - przytaknęła z westchnieniem, 
jakby ujawnienie sekretu wiele ją kosztowało. Rozzano 
zachichotał, pocałował ją w czubek nosa i podszedł do 
biurka.
 - Szczerze mówiąc, mam wraŜenie, Ŝe on się domyśla, 
co nas łączy. Zadawał mi dziwne pytania - opowiadała 
Sophia, sadowiąc się wygodnie. - śeby odwrócić jego 
uwagę, zaczęłam rozmawiać o mamie.
 - Doszliście do porozumienia?
 - Powiedziałam, Ŝe rodzice byli ubodzy, ale szczęśliwi. 
Mama nie wiedziała tutaj, kto naprawdę ją lubi, a komu 
zaleŜy tylko na jej majątku. Taka argumentacja trafiła 
mu do przekonania.
 - Interesowni znajomi to odwieczna plaga - powiedział 
wymijająco Rozzano, uwaŜnie wpatrując się w jej twarz.
 - Dziadek wspomniał, Ŝe mama dwukrotnie była 
zakochana, ale miała wyjątkowego pecha: tamci 
męŜczyźni tylko udawali, ze im na niej zaleŜy. Chodziło 
im o to, Ŝeby za jej pieniądze pławić się w luksusie. 
Wtedy dziadek zdecydował, Ŝe mama poślubi twego 

ojca, poniewaŜ uznał, Ŝe w ten sposób oszczędzi jej 
dalszych rozczarowań. Ale to jedynie pogorszyło 
sprawę. Mama uznała, Ŝe została potraktowana jak 
przedmiot handlowej transakcji. Dlatego wyparła się 
rodziny i wyjechała z tatą. Dopiero w samolocie lecącym 
do Anglii powiedziała mu, jak się nazywa. Domyślam 
się, Ŝe to okropne upokorzenie, gdy innych ludzi 
interesuje wyłącznie stan konta.
 - Nie martw się, kochanie - mruknął. Podszedł bliŜej, 
wziął ją na kolana i mocno przytulił. - Sam miałem do 
czynienia z dziewczynami, które chciały się dorwać do 
moich pieniędzy. - Musnął wargami jej skronie. - Przy 
mnie jesteś bezpieczna. Będę cię chronił przed 
zachłannymi egoistami. Bardzo mi na tobie zaleŜy, więc 
nie pozwolę cię skrzywdzić.
 - Dzięki. - Zarzuciła mu ramiona na szyję i pocałowała 
czule. - Jakie to szczęście, Ŝe trafiłam na ciebie. Pomyśl, 
co by się stało, gdyby odnalazł mnie jakiś uwodziciel 
albo utracjusz. Mogłabym stracić i majątek, i serce.
 - Oczywiście - przytaknął skwapliwie, odsunął się i 
wstał. - Popracujemy trochę?
 - Najpierw chciałabym usłyszeć, jak się ma twój brat.
 - Och, jak zawsze, humor mu dopisuje. - Po chwili 
wahania dodał: - Wróciliśmy tym samym samolotem. 
Enrico wydaje przyjęcie na twoją cześć.
 - Wspaniała nowina! - ucieszyła się Sophia. - Kiedy?
 - Dziś wieczorem. - Rozzano zmarszczył brwi. - 
Powinien nas wcześniej zawiadomić. Nie mam 
pewności...
 - Musimy pójść. Zadał sobie tyle trudu. Pewnie chciał 
nam zrobić niespodziankę.
 - Trudno - odparł z westchnieniem Rozzano. - Skoro 
czeka nas nudny wieczór, zajmijmy się teraz 
przyjemniejszymi sprawami. - Gdy na twarzy Sophii 

pojawił się zachęcający uśmiech, dodał pospiesznie: - 
Mam na myśli planowanie ślubu i wesela, panno 
hrabianko. Po sjeście pójdziemy do Alberta i powiemy 
mu o naszych zaręczynach. Gdy się z nim poŜegnamy, 
zabiorę cię na spacer. Zobaczysz dziś obrazy dwu 
weneckich mistrzów: Tycjana i Tintoretta. Nauczę cię, 
jak rozpoznać ich malowidła.
 - Litości! Dopiero wróciłeś i od razu chcesz mi robić 
wykład? A serdeczne powitanie? - kaprysiła.
 - Usiądź przy biurku, moja panno, i bierz się do pracy - 
jęknął rozpaczliwie i drŜącymi palcami sięgnął po listy i 
nóŜ do papieru. - W przeciwnym razie nie ręczę za 
siebie.
Wkrótce zapomnieli o sporze kochanków. Ustalili, Ŝe po 
przyjęciu u Enrica wybiorą się na kilka dni do ParyŜa. 
Rozzano uznał, Ŝe tylko tam moŜna kupić bieliznę 
odpowiednią dla panny młodej. Suknię ślubną 
postanowili zamówić w Mediolanie.
Gdy Sophia przebierała się w swoim pokoju przed 
wieczornym przyjęciem u przyszłego szwagra, 
pomyślała, Ŝe jej Ŝycic nabrało tempa. Tyle zmian i 
rozmaitych zawirowań. Miała nadzieję, Ŝe po ślubie 
czeka ją spokój i prawdziwe szczęście. Nastawiła płytę z 
wenecką serenadą. Wieczorami słuchała muzyki w 
towarzystwie Rozzana i dowiedziała się, Ŝe w jego 
ukochanej Wenecji mieszkali i tworzyli prawdziwi 
geniusze: Vivaldi, Liszt, Rossini, Bellini. We dwoje 
zachwycali się ich utworami. Obciągnęła krótką, 
wydekoltowaną suknię z wiśniowej tafty, znacznie 
ś

mielszą od tych, które zwykle nosiła. Sprzedawczyni w 

salonie mody powiedziała jej bez cienia zawiści, Ŝe 
kobieta obdarzona tak pięknymi nogami powinna je 
pokazywać.
Jeszcze biŜuteria... Sięgnęła po efektowne długie 

kolczyki. Prawdziwe cuda! Fryzurę i makijaŜ 
pozostawiła specjalistkom, które chętnie przybyły na 
wezwanie odnalezionej cudem hrabianki D'Antiga. To 
był jej debiut w wielkim świecie, więc musiała wyglądać 
olśniewająco.
Na palcach pobiegła do pokoju dziadka, Ŝeby 
powiedzieć mu dobranoc. Nie szczędził komplementów, 
którymi cieszyła się jak dziecko.
 - Dobrej zabawy, kochanie. Przy śniadaniu wszystko mi 
opowiesz, dobrze?
 - Obiecuję. - Pocałowała go w policzek. - Bardzo cię 
kocham, dziadku.
 - A ty jesteś największą radością mojego Ŝycia. Oczy 
lśniły jej ze szczęścia, gdy szła pałacową galerią w 
stronę duŜego salonu. Odetchnęła głęboko, raz jeszcze 
poprawiła suknię, zrobiła powaŜną minę i otworzyła 
drzwi. Ku jej radości Rozzano po prostu zaniemówił.
 - Wyglądasz... uroczo - wykrztusił po chwili.
 - Ty równieŜ znakomicie się prezentujesz - odparła bez 
tchu.
 - MoŜe zostaniemy w domu? - zaproponował 
niespodziewanie. - Nie mam ochoty na zdawkowe 
rozmowy. Z tobą to co innego - dodał znacząco.
 - Idę na przyjęcie do Enrica... z tobą albo bez ciebie.
 - Dyskusja skończona - mruknął, podnosząc się z fotela.
Do pałacu Barsinich popłynęli gondolą. Oboje milczeli, 
gdy czarna, wąska łódź o niskich burtach i spiczastym 
dziobie sunęła po falach Canal Grande lśniących jak 
ciemna satyna. W wodzie odbijały się uliczne lampy i 
rozświetlone okna. Od czasu do czasu mijały ich wodne 
tramwaje zwane vaporetto, ale o tej porze główny kanał 
Wenecji był niemal pusty.
Rozzano ujął dłoń Sophii, która wyobraziła sobie, Ŝe jest 
bohaterką historycznego romansu. Rozmarzona patrzyła 

z zachwytem na majaczące w półmroku budynki.
 - To bajka - powiedziała z westchnieniem. - W 
poprzednim wcieleniu byłam pewnie Kopciuszkiem i 
pokochałam księcia. Mam nadzieję, Ŝe złe siostry 
zbytnio mi nie dokuczały.
 - UwaŜaj na głodnego wilka.
 - To całkiem inna bajka, kochanie - przypomniała 
roześmiana, opierając głowę na poduszkach z 
szafirowego aksamitu. Zachwycona urodą Wenecji i 
czarodziejskim pięknem tej chwili mocniej ścisnęła jego 
dłoń. - Nie jestem skłonna do łez, ale chyba rozpłaczę się 
zaraz ze szczęścia.
 - Z twarzą przytuloną do mojego smokingu, co? Jak ja 
potem będę wyglądać! - marudził Ŝartobliwie.
 - Widzę Ponte Rialto! Gdzie jest twój pałac? - 
wypytywała z ciekawością. Do jej pory zbywał ją 
uparcie, gdy o to pytała.
 - Ten z markizami w zielone i złote pasy.
Oczy jej zabłysły, gdy podpłynęli bliŜej. Wiedziała, Ŝe 
budynek pochodzi z trzynastego wieku i dlatego jest 
mniejszy od sąsiednich. Pokoje były niewielkie, ale 
wyjątkowo pięknie urządzone. Dawniej przed pałacem 
znajdowała się przystań, gdzie wyładowywano towary 
sprowadzane z Afryki i Wschodu: złoto i srebro, brokat, 
jedwab, pachnidła i dywany.
 - Po raz kolejny odwiedzimy mój pałac dopiero po 
ś

lubie.

 - Wykluczone - odparła zaskoczona. Gondolier 
ostroŜnie przybił do brzegu. - Powinniśmy jak 
najczęściej odwiedzać twego brata.
 - Nie będzie czasu - odparł krótko. - Mamy do 
załatwienia mnóstwo spraw.
Gdy weszli do środka, Sophia zapomniała o niedawnym 
sporze i z zachwytem rozglądała się wokoło. U Barsinich 

dominowały dwa kolory: zieleń i złoto. Gości było 
mnóstwo, a piękne stroje i ozdoby podkreślały urodę 
południowych twarzy i wdzięk postaci.
 - Czujesz zapach róŜ? I jaśminu! A to drzewo 
sandałowe. - Sophia cieszyła się jak dziecko kaŜdym 
swoim odkryciem.
 - Masz niesłychanie wraŜliwe powonienie. Alberto 
byłby z ciebie dumny. Belki stropowe są z sandałowego 
drewna, a ciepłe i wilgotne powietrze wydobywa z nich 
aromat - szepnął jej do ucha Rozzano i zaborczym 
gestem ujął za łokieć.
 - To boli! - pisnęła z oburzeniem. - Przepraszam.
Zaniepokojona przyjrzała mu się ukradkiem. Pobladł i 
szukał kogoś wzrokiem, nie zwracając uwagi na gości, 
którzy obserwowali ich z ciekawością. Kłamał się 
niektórym, innych mijał bez słowa. U szczytu schodów 
oświetlonych kryształowym Ŝyrandolem powitał ich 
Enrico.
 - Witaj, Rozzano, mój najdroŜszy bracie. - Uściskał go i 
zwrócił się do Sophii. - OtóŜ i ona? - Ucałował 
trzykrotnie jej policzki i zmierzył całą postać 
badawczym spojrzeniem. Był podobny do Rozzana, 
równie przystojny, ale bardziej zniewieściały. - Jaka 
przyjemna niespodzianka! - mruknął. - A mówiłeś, Ŝe to 
garkotłuk z prowincji.
 - Mam nadzieję, Ŝe to Ŝart. - Sophia wybuchnęła 
ś

miechem. Znów ogarnął ją niepokój.

 - Twierdził, Ŝe brak ci...
 - Dość - przerwał Rozzano. - Goście czekają, blokujemy 
przejście.
Ledwie odeszli na bok, otoczyła ją grupka kobiet 
pięknych i zgrabnych jak modelki.
 - AleŜ to Sophia D'Antiga! - mówiły jedna przez drugą, 
całując ją serdecznie. - Jakie mile spotkanie. Wyglądasz 

lepiej niŜ na zdjęciu. Enrico twierdzi, Ŝe zdaniem 
Rozzana...
 - Jestem niezdarną prowincjonalną gąską - dokończyła 
beznamiętnie, chociaŜ było jej przykro. - Niezbyt 
wysoko mnie ceni, prawda? Czy cała Wenecja juŜ o tym 
wie?
 - Tylko najbliŜsza rodzina. - Jedna z kobiet zaczęta 
chichotać. Sophia poczuła woń alkoholu. - Jestem 
Letycja, Ŝona Enrica, a to moje kuzynki. Zano postąpił 
jak gbur, rozpuszczając o tobie wstrętne plotki. 
Przyjemnie nas rozczarowałaś. Spodziewałyśmy się, Ŝe 
będzie o wiele gorzej. Masz sporą nadwagę, ale 
sprawiasz przyjemne wraŜenie i moŜesz się podobać. 
Zano skrytykował twój sposób ubierania, i fatalne 
maniery. Sądziłyśmy, Ŝe pojawisz się tutaj w uszytej 
własnoręcznie kretonowej sukience i butach kupionych 
na wyprzedaŜy. To byłby skandal! Zano by cię wyśmiał.
 - On to potrafi! - przyznała z ponurą miną, 
zastanawiając się, co ten ich... Zano naprawdę o niej 
myśli. Letycja wydała jej się antypatyczna: z pozoru 
serdeczna, oceania nowo przybyłą hrabiankę jak towar 
wystawiony na sprzedaŜ i nie szczędziła jej drobnych 
złośliwości. Sophia uznała, Ŝe trzeba sięgnąć po tę samą 
broń i zawołała: - Mam pomysł! Wrócę do domu i włoŜę 
moje codzienne ubranie! Twoi goście padną z wraŜenia!
 - Chcesz powiedzieć, Ŝe nosisz tę okropną tandetę? - 
Letycja osłupiała. - Wyrzuć to natychmiast! Kochanie, 
musimy razem zrobić zakupy - perorowała nosowym 
głosem. - Tylko najlepsze paryskie adresy! Oczywiście 
Cartier, salony mody na Boulcvard St. Germain. Sama 
potrzebuję wytwornej bielizny, więc jest okazja do 
wspólnej wyprawy. Potem wpadniemy na obiad do 
Londynu. Pewnie tęsknisz za Anglią, tam się przecieŜ 
wychowałaś. Jest taka knajpka... San Lorenzo. Mają tam 

wyborny krem z dodatkiem amaretto... no wiesz, z 
likierem migdałowym. Jest takie boski...
 - Jestem bardzo zajęta - wpadła jej w słowo Sophia.
 - Uczę się bankowości, Ŝeby przejąć rodzinne interesy.
 - BoŜe święty! - wykrzyknęła przeraŜona Letycja. - 
Zano będzie niepocieszony. PrzecieŜ finanse to jego 
pasja! Uwielbia giełdę, akcje... Zresztą nic znam się na 
tym. Od lat dysponuje swobodnie całym majątkiem 
rodziny D'Antigów. Bez waszych pieniędzy nie będzie 
miał takich moŜliwości jak dawniej. Pozwól mu nadal 
zarabiać pieniądze, a sama zajmij się ich wydawaniem. 
Taki jest odwieczny podział ról: męŜczyźni gromadzą 
majątki, kobiety są ozdobą tego świata i trwonią ich 
forsę. Chętnie podzielę się z tobą swoim 
doświadczeniem - szczebiotała, Ŝywo gestykulując. 
Wysadzana szmaragdami i brylantami bransoleta na jej 
nadgarstku migotała oślepiająco przy kaŜdym ruchu.
 - Na razie mam sporo zajęć - odparła Sophia. - Wydaję 
ogromne przyjęcie i dlatego brak mi czasu.
 - Wiem, kochanie. śycie towarzyskie bardzo nas 
ogranicza. Trzeba bywać i przyjmować... Przez cały 
ostami tydzień byłam tak wyczerpana, Ŝe omal nie 
wyzionęłam ducha. Chwileczkę - mruknęła, zatrzymując 
lokaja w liberii. Sięgnęła po miniaturową kanapkę i 
zatoczyła się lekko. - To dla ciebie, trzeba coś przekąsić. 
Widziałaś? - dodała szeptem, wpatrzona w byczy kark 
lokaja. - Jaki przystojny męŜczyzna! Wszystko bym mu 
oddała.
 - Kawał chłopa - przyznała Sophia, podejrzliwie 
spoglądając na kanapeczkę. - Co to jest?
 - To chyba oczywiste! Foie gros, pasztet z gęsich 
wątróbek. Po prostu wyśmienity. Zjedz szybko, 
będziemy miały pretekst, Ŝeby zawołać tu ponownie 
tego...

 - Nie jadam takich rzeczy - zawołała oburzona Sophia. - 
Przymusowe karmienie gęsi na stłuszczone watro - by to 
prawdziwa tortura. Trzeba tego zakazać!
 - Jakaś ty mieszczańska. - Letycja zmierzyła ją 
pogardliwym spojrzeniem. - Ja równieŜ nie jadam 
pasztetów, ale odmawiam ich sobie przez wzgląd na 
figurę.
 - Znów popatrzyła na pulchną Sophię. - Posłuchaj mojej 
rady i zrzuć parę kilogramów, jeśli chcesz tu kogoś 
poderwać. UwaŜaj na stroje, bo i tak wyglądasz jak hoŜa 
piękność z prowincji. - Niespodziewanie zmieniła temat. 
- Patrz, Zano chyba kogoś ma! CzyŜby szukał Ŝony. 
Biedaczek, po śmierci Nicoletty rozpaczał całe wieki. 
Chyba wreszcie kogoś sobie znalazł. Szczęściara z tej 
Arabelli!
Sophia popatrzyła w tym samym kierunku. Szczuplutka 
kobieta oplotła Rozzana niczym bluszcz, zupełnie jakby 
nogi się pod nią uginały.
 - Czemu Rozzano szuka Ŝony? - zapytała, starając się 
skryć zazdrość.
 - Potrzebuje legalnego potomka, który wszystko po nim 
odziedziczy. Trzeba dbać o ciągłość rodu. To jedyny 
powód, który sprawia, Ŝe męŜczyźni z naszej sfery 
decydują się na małŜeństwo - wyjaśniła z goryczą 
Letycja, sięgając po wielki kieliszek napełniony winem 
po brzegi.
 - Mogą przecieŜ mieć kaŜdą dziewczynę, na którą im 
przyjdzie ochota, wiec bawią się, póki nie przyjdzie na 
nich opamiętanie, a wtedy dla dobra rodziny płodzą 
spadkobierców.
 - Rozzano takŜe postępuje w ten sposób? Chcesz 
powiedzieć, Ŝe i on nie stroni od tej... zabawy? - 
wypytywała spokojnie, choć zŜerała ją zazdrość. Z 
pewnością romansował na prawo i lewo. Był zbyt 

namiętny, Ŝeby rezygnować z tej sfery Ŝycia. Zrobiło jej 
się cięŜko na sercu.
 - Kto wie? Arabella byłaby dla niego idealną Ŝoną. Jest 
wprawdzie Angielką, lecz ma wielki majątek, a w jej 
Ŝ

yłach płynie błękitna krew. Wywodzi się z rodu, 

którego początki sięgają średniowiecza. Poza tym jest 
moją najlepszą przyjaciółką. Przyjechała do Wenecji 
podczas karnawału, pokochała nasze miasto i od tamtej 
pory wynajmuje tu na stałe palazzo. Muszę ją ostrzec.
 - Przed czym?
 - Nie zdaje sobie sprawy, co oznacza małŜeństwo z 
weneckim arystokratą. Taki pod Ŝadnym pozorem nie 
wyrzeknie się swobody. śeni się z obowiązku, a dla 
przyjemności ma kochanki. śona jest tu maszynką do 
rodzenia dzieci, Sophio - dodała jadowicie. - Dobrze ci 
radzę, wyjdź za biedaka. OŜeni się z tobą dla pieniędzy, 
ale przynajmniej nie będzie oczekiwał, Ŝe w rok po 
ś

lubie dasz mu potomka, ani sypiał z kaŜdą napotkaną 

ś

licznotką.

Sophia domyśliła się, Ŝe Letycja mówi o swoim męŜu. 
Nie lubiła jej, ale trudno nie współczuć zaniedbywanej 
Ŝ

onie.

 - Wydaje mi się, Ŝe Rozzano nie pasuje do tego 
wizerunku - zaczęła niepewnie, ale Letycja natychmiast 
ją wy - śmiała.
 - Przeciwnie! Jak wszyscy, oŜeni się z posaŜną panną. 
Utrzymanie tego pałacu kosztuje majątek. Jedno nie 
ulega wątpliwości: nikogo juŜ nie pokocha. Nicoletta 
była jego wielką miłością. Biedny Enrico omal nie dostał 
ataku serca, gdy umarła.
 - Dlaczego? - Sophia zmarszczyła brwi, słuchając jej 
pijackich wynurzeń.
 - Baliśmy się, Ŝe Zano popełni samobójstwo. Wstyd i 
hańba dla Barsinich! - stwierdziła ze zgrozą Letycja.

 - Nie moglibyście spojrzeć w oczy ludziom z waszej 
sfery - odparła z powagą Sophia, chociaŜ miała dla 
Letycji juŜ tylko pogardę.
 - Sama widzisz, Ŝe nasz Zano jest takim samym egoistą 
jak inni męŜczyźni. - WciąŜ gadała jak najęta, ale 
Sophia, pogrąŜona w smutnych rozmyślaniach, 
puszczała jej słowa mimo uszu. Miała zawroty głowy i 
mdłości. Odruchowo zerknęła w rokokowe lustro i 
ujrzała swą pobladłą twarz przeciętą wiśniową kreską 
zaciśniętych warg. Trudno uznać ją za piękność. Nie 
grzeszyła równieŜ inteligencją, skoro tak łatwo dała się 
podejść. Garkotłuk z prowincji w drogich jedwabiach.
Nagle ogarnęła ją złość. Odruchowo zacisnęła pięści i 
pomyślała buntowniczo, Ŝe ma prawo Ŝądać, aby ją 
kochano taką, jaka jest, bez względu na stan posiadania. 
. - Zatańczysz?
Odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Enrikiem. Nie 
miała ochoty na jego towarzystwo, ale brakowało jej 
pretekstu, Ŝeby odmówić, wiec odparła uprzejmie:
 - Owszem, chętnie.
Ktoś podszedł do niej i tyłu i połoŜył dłoń na jej 
ramieniu.
 - Przykro mi, Rico - usłyszała głos Rozzana - ale muszę 
odwieźć Sophię do domu. Zazwyczaj wcześnie kładzie 
się spać. Jest chorowita i dlatego potrzebuje duŜo snu.
Zdziwiona uwaŜnie słuchała jego kłamliwych wyjaśnień. 
Czemu Rozzano nic Ŝyczy sobie, Ŝeby poznała lepiej 
jego brata?
 - Tylko jeden taniec! Będę uwaŜać, Ŝeby się nie 
zmęczyła - zapewnił Enrico z dziwnym błyskiem w oku.
 - Wykluczone. Rano ma lekcję włoskiego, musi być 
wypoczęta, Ŝeby sprostać wymaganiom nauczyciela - 
odparł uprzejmie, ale stanowczo jego starszy brat.
 - Ciekawe - wtrąciła. Chętnie zatańczyłaby z Enrikiem, 

Ŝ

eby go pociągnąć za język i dowiedzieć się, co łączy i 

dzieli Barsinich.
 - Nie zapominaj, Ŝe na jutro musisz jeszcze powtórzyć, 
jak nazywają się części ciała: głowa, nos, ramiona.
Spojrzała mu w oczy i juŜ wiedziała, do czego zmierzał.
 - Nudna lekcja. Mogę ją nauczyć ciekawszych rzeczy - 
wtrącił Enrico, spoglądając na jej dekolt. Objął ją w talii 
i przyciągnął do siebie. Nagle zdała sobie sprawę, Ŝe w 
jego słowach zawarta jest niemoralna propozycja. 
Zdawał sobie sprawę, jak działa na kobiety, i próbował z 
nią swych erotycznych sztuczek.
 - Obawiam się, Ŝe Rozzano ma rację. Lepiej juŜ pójdę - 
powiedziała, zasłaniając usta dłonią. - Ratunku! 
Niedobrze mi!
Z rozbawieniem obserwowała Enrica, który odskoczył 
jak oparzony. Wmieszała się w tłum, a Rozzano 
pospieszył za nią. Miała dość tego przyjęcia.
 - Świetnie się spisałaś. Bałem się, Ŝe utkniemy tu na 
dobre - pochwalił ją, nic kryjąc zadowolenia.
 - Naprawdę? Czemu się wtrąciłeś, gdy Enrico chciał ze 
mną zatańczyć? - odparła chłodno, gdy wyszli na świeŜe 
powietrze i ruszyli w stronę gondoli.
 - Nie chcę. Ŝeby się przy tobie kręcił - wyjaśnił. - Gdy 
trochę wypije, udaje wielkiego Casanovę.
 - Byłeś o mnie zazdrosny?
 - Chyba tak. On ci się podoba?
 - śeby ci dokuczyć, mogłabym powiedzieć, Ŝe mnie 
zainteresował - odparła po chwil - ale nie chcę kłamać. 
Taniec z nim nie sprawiłby mi najmniejszej 
przyjemności.
 - Ja równieŜ chętnie stamtąd wyszedłem. Wśród gości 
nie było moich przyjaciół. Cała ta zgraja to znajomi 
Enrica.
 - Nie przepadasz za swoim bratem, co?

 - Rodziny się nie wybiera - powiedział z kamienną 
twarzą. - Jestem za niego odpowiedzialny.
 - Zbywasz mnie, a poza tym Enrico jest dorosły i sam 
odpowiada za swoje czyny, więc przestań go chronić. 
Dawniej potrzebował twojej opieki, ale to juŜ przeszłość.
 - Nosi nazwisko Barsini - upierał się Roztarto. - 
Cokolwiek uczyni, będzie miało wpływ rodzinę.
 - A rodzina jest najwaŜniejsza, prawda? - dodała cicho. 
Milczał, a jej serce się krajało z Ŝalu. Oboje byli 
zirytowani;
Sophia zdecydowała, Ŝe musi raz na zawsze upewnić się, 
czy Rozzano kocha ją samą, czy jej tytuł, majątek i 
koneksje. A moŜe zaleŜy mu tylko na ciągłości rodu, a 
inne uczucia schodzą u niego na dalszy plan?
 - Enrico coś ci powiedział, zgadłem? - odezwał się 
Rozzano, gdy wchodzili do domu.
Miała rację. Obawiał się, Ŝe brat zdradzi jej 
kompromitujący sekret, i dlatego nie chciał, Ŝeby 
rozmawiali. CóŜ to za tajemnica?
 - Zamieniłam z nim tylko kilka słów - tłumaczyła. 
Najwyraźniej odetchnął z ulgą. - Od innych słyszałam 
kilka uwag, które podwaŜają twoją wiarygodność.
 - Kto ci naopowiadała takich bzdur?
 - To bez znaczenia. - Splotła ramiona na piersiach.
 - Dość tych kłamstw, Rozzano, powiedz otwarcie, czy 
naprawdę mnie kochasz! - zawołała, unosząc dumnie 
głowę. - Czy kochałbyś mnie, gdybym była zwykłą 
Sophią Charlton, dziewczyną z angielskiej prowincji bez 
kropli błękitnej krwi, ubraną w kretonową sukienkę?
 - To cię dręczy, skarbie? - Spojrzał na nią z czułością.
 - NajdroŜsza, jak moŜesz pytać? Jestem w tobie 
zakochany po uszy. Jeśli to konieczne, oddaj cały 
majątek, nawet ten pałac. I tak będę z tobą do końca 
Ŝ

ycia.

Takiego zapewnienia potrzebowała, Ŝeby odzyskać 
zaufanie. Z płaczem rzuciła się w jego ramiona. Głaskał 
ją czule po ramionach i plecach.
 - Nie powinnaś wątpić w moją szczerość - szepnął. - 
Enrico i jego bliscy uwielbiają plotkować. To ich jedyna 
pasja. To dla nich prawdziwa radość patrzeć, jak para się 
rozpada. Kłamstwo to ich Ŝywioł.
 - Nie wierzę! - odparła.
 - Zaufaj mi - mruknął czule. - Będę cię wielbić po kres 
moich dni.
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Rozzano patrzył z góry na Canal Grande a serce biło mu 
szybciej niŜ zazwyczaj. Na dachu Ca' Barsini 
znajdowała się altana - wysoki postument, na którym 
przed wiekami siadywały księŜniczki z jego rodziny, aby 
słońce rozjaśniło im włosy. Ich potomek wspiął się tak 
wysoko, aby wypatrywać orszaku narzeczonej. 
Niecierpliwił się, czekając na przyszłą księŜną. Powinien 
być teraz w sieni i witać gości, ale nie miał do tego 
głowy. Bał się, Ŝe ukochana w ostatniej chwili zmieni 
zdanie.
Strach chwycił go za gardło. JuŜ była spóźniona. Musi 
przybyć! PrzecieŜ obiecała! A jeśli... Dobry BoŜe, tylko 
nie to! CzyŜby doszły do niej jakieś plotki? Ze 
wszystkich sił próbował utrzymać Enrica z dala od niej, 
ale brat był dostatecznie sprytny, Ŝeby go przechytrzyć. 
Nagle usłyszał dobiegający z oddali hałas: klaksony, 
syreny, okrzyki... Odetchnął z ulga, gdy ujrzał w oddali 
kilka łodzi.
 - Bogu niech będą dzięki - szepnął uspokojony. 
Wyciągnął szyję i pochylił się do przodu, Ŝeby lepiej 
widzieć.
Orszak zbliŜał się szybko. Wkrótce Rozzano dostrzegł 
wyraźnie Sophię, która siedziała w gondoli twarzą w 

twarz z Albertem. Szeroka biała spódnica ślubnej sukni 
podkreślała jej smukłą talię. WłoŜyła dziś naszyjnik z 
pereł, który dostała od niego w prezencie - wiekowy 
klejnot pochodzący z epoki baroku. Z trudem opanował 
wzruszenie i zbiegł po schodach do sali balowej. 
Poprosił zgromadzonych tam gości, by zechcieli przejść 
do pałacowej kaplicy.
Gdy wszyscy juŜ się tam znaleźli, do środka wpadł 
spóźniony Enrico. Na jego twarzy malowało się 
niebotyczne zdziwienie.
 - Dlaczego tu zapędziłeś gości? Do diabła, co ty 
knujesz? - wypytywał z irytacją.
 - Wkrótce się dowiesz - burknął Rozzano, przygryzając 
wargę, Ŝeby się nie uśmiechnąć.
Gdy zagrały organy, pomyślał, Ŝe Sophia stoi juŜ 
zapewne przed pałacem, i zadrŜał. Bez słowa wskazał 
bukiety umieszczone po obu stronach ołtarza. Rodowa 
tradycja nakazywała, Ŝeby podczas ceremonii ślubnej 
dekorować kaplicę barwami obojga narzeczonych. 
Błękitne i białe wstęgi rodziny D'Antigów; zieleń i złoto 
Barsinich.
 - Rany boskie! - zawołał Enrico. Nareszcie zrozumiał, 
na co się zanosi.
 - Uspokój się - syknął Rozzano.
 - Sophia? PrzecieŜ ci na niej nie zaleŜy!
 - Czy to waŜne? Tu chodzi o dobro rodziny - odparł 
drwiąco. - Chcę mieć dzieci. Będziesz druŜbą. Weź 
obrączki. Nie waŜ się ich zgubić.
Enrico oniemiał, a Rozzano uśmiechnął się z tryumfem. 
Czekała go jeszcze jedna trudna rozmowa. Oczy mu 
zabłysły, gdy pomyślał o Arabelli. Po weselu musi 
spotkać się z nią na osobności.
 - Rękawy bardzo ładnie się układają - zapewniły 
zgodnie druhny. Wszystkie były jej długoletnimi 

przyjaciółkami.
 - Dekolt jest zbyt głęboki - jęknęła. - Nie wypada.
 - Ciesz się, Ŝe masz co pokazać. Wyglądasz 
prześlicznie, więc przestań narzekać. Ręce precz od tej 
sukni! - skarciła ją Maggie. KrąŜyła wokół panny 
młodej, sprawdzając, czy szpilki nie wysunęły się z 
włosów upiętych w zgrabny kok przypominający 
klasyczną fryzurę Grace Kelly.
Z kaplicy dobiegły dźwięki organów, a Sophia poczuła, 
Ŝ

e ogarnia ją strach.

 - Jazda, dziewczyny! Komu w drogę, temu czas! - 
zawołała wesoło Maggie, popychając ją w stronę drzwi 
zakrystii. Wszystkie zaczęły chichotać i lęk zniknął.
Sophia odwróciła się, Ŝeby na nie popatrzeć. Wyglądały 
uroczo w kremowych sukniach. Ich krój był prosty i 
niesłychanie wytworny.
 - Jesteś gotowa, kochanie? - dobiegł ją głos dziadka. - 
Organy juŜ grają dla ciebie.
 - Idę - odparła głosem schrypniętym ze wzruszenia. 
Alberto D'Antiga wstał z fotela na kółkach i zebrał 
wszystkie siły, Ŝeby poprowadzić wnuczkę do ołtarza, 
gdzie czekał jej narzeczony. Spojrzała mu w oczy, gdy 
stanęli przed kapłanem, lecz podczas uroczystej 
ceremonii oboje nie śmieli podnieść wzroku. W końcu 
usłyszała, Ŝe są małŜeństwem. MąŜ i Ŝona... Państwo 
Barsini, pomyślała rozmarzona.
Polem zaczęło się typowe weselne zamieszanie. 
Pozowali do zdjęć na pałacowym dziedzińcu, goście 
składali im Ŝyczenia, były uściski i pocałunki. Wszyscy 
cieszyli się niespodziewanym weselem. Sophia poczuła 
ulgę, gdy upewniła się, Ŝe przyjaciele Rozzana bardzo 
się róŜnią, od znajomych Enrica.
 - MoŜna powiedzieć, Ŝe w tym wyścigu okazałaś się 
czarnym koniem - usłyszała złośliwy szept Letycji. - Nie 

wzięłaś sobie do serca moich rad, co? Ciesz się, póki 
moŜesz. On i tak wystawi cię do wiatru. UwaŜaj na 
Arabellę. Potraktuj to ostrzeŜenie jako prezent ślubny.
 - Wiem, Ŝe jesteś nieszczęśliwa i bardzo ci współczuję - 
powiedziała cicho Sophia.
 - Czemu? Mieszkam w pałacu, nie muszę ograniczać 
wydatków. Czego mi więcej trzeba? Ja... nieszczęśliwa? 
Chyba na głowę upadłaś!
 - Łodzie czekają, kochanie! Wezmę cię na ręce! - 
zawołał Rozzano, stając obok Sophii. Roześmiana 
przekonywała go, Ŝeby dał spokój, bo suknia jest cięŜka, 
ale ucieszyła się, gdy sprostał wyzwaniu i przeniósł ją do 
wyściełanej aksamitem gondoli. Po chwili orszak 
weselny policyjnej eskorcie ruszył na przyjęcie do Ca' 
D'Antiga, gdzie czekali juŜ państwo Luscombe. W 
jadalni rej wodziła roześmiana Flavia.
Sophia obserwowała ukradkiem swego męŜa. Goście 
weselni odnosili się do niego z naleŜytym respektem, ale 
zaproszone na wesele dzieci znajomych nie zwracały 
uwagi na srogie miny i dokazywał przy nim jak szalone. 
Nie miała wątpliwości, Ŝe jest ich ulubionym 
wujaszkiem. Byłby niepocieszony, gdyby nie doczekał 
się potomstwa.
 - Popatrz na niego - usłyszała złośliwy szept Letycji. - 
Znam to do znudzenia. Bawi się z nimi, ale nie bierze na 
siebie Ŝadnej odpowiedzialności. Ty się roztyjesz i 
zbrzydniesz, Ŝeby wydać na świat jego bachory, ale on 
się nie zmieni. Pozostanie czarujący i przystojny. 
Ulubieniec kobiet...
Sophia nie zwracała uwagi na te gorzkie słowa. Z 
uśmiechem obserwowała, jak Rozzano zachęca 
uradowane dzieciaki, by poszły się bawić do ogrodu. 
Gdy został sam i zaczął się rozglądać, uniosła rękę, Ŝeby 
gestem przywołać go do siebie. Nagle zorientowała się, 

Ŝ

e to nie jej szuka wzrokiem. Patrzył w drugi koniec 

jadalni.
 - Arabella - dobiegł ją drwiący szept Letycji. - To było 
do przewidzenia.
 - Skąd ta pewność? Wcale jej tu nie widziałam.
 - JuŜ wyszła. Przed chwilą wymknęła się tamtymi 
drzwiami. Rozzano zaraz pójdzie za nią.
 - Nieprawda! W ogóle się nią nie interesuje - 
przekonywała Sophia, chociaŜ jej mąŜ opuścił jadalnię.
 - Sama się przekonaj. Sprawdź, dokąd poszli - kpiła 
Letycja.
 - Ufam mu, bo wiem, Ŝe mnie kocha - upierała się 
Sophia, oburzona jej złośliwymi uwagami. Odwróciła się 
i odeszła w drugi koniec jadalni, a po chwili czerwona ze 
wstydu i zła jak osa mimo woli ruszyła tropem Rozzana. 
Była sama w pustym korytarzu. Z oddali dobiegały 
podniesione głosy: kobieta i męŜczyzna kłócili się 
zawzięcie w jednym z niezliczonych pokoi. Przebiegł ją 
dreszcz, jakby nagle poczuła chłód. Zacisnęła dłonie 
wokół talii i ruszyła na palcach, próbując się 
zorientować, zza których drzwi dobiegają podniesione 
głosy.
 - Och, jakie to szczęście, Ŝe cię spotkałam! - Jenny 
odetchnęła z ulgą. Zakłopotana Sophia odwróciła się do 
niej.
 - O co chodzi? - spytała nerwowo.
 - Zabłądziłam w tym labiryncie. Szukałam toalety i 
nagle... Kto tak wrzeszczy?
 - Nie mam pojęcia - odparła Sophia, chociaŜ rozpoznała 
głos męŜa. Nie miała wątpliwości, Ŝe jest rozgniewany. 
Mówił po włosku i chyba nie przebierał w słowach. - 
Jenny, to nie twoja sprawa. Wróć do gości.
 - O BoŜe! - Jenny pobladła. Popatrzyła z przeraŜeniem 
na przyjaciółkę i ukryła twarz w dłoniach. - Moje 

biedactwo...
 - O co chodzi? - zapytała Sophia zduszonym głosem.
 - Głupstwo. Miałaś rację, lepiej juŜ pójdę.
 - Znasz włoski i rozumiesz, co mówią! Wiem, Ŝe mówią 
okropne rzeczy.. Muszę wiedzieć, - Sophia oparła się 
plecami o ścianę.
 - Nie pytaj, kochanie. - Jenny popatrzyła na nią z 
przeraŜeniem.
 - Jesteśmy przyjaciółkami, więc nic zostawiaj mnie w 
niepewności. Wiem, Ŝe Rozzano jest zły i muszę 
wiedzieć, o co mu chodzi. Przestań mnie dręczyć! Dość 
się juŜ nacierpiałam!
Jenny popatrzyła na nią oczyma pełnymi łez.
 - Krzyczał, Ŝe... Jak mam ci to powiedzieć? Podobno... 
oŜenił się z tobą, bo zaleŜy mu na potomstwie. 
Twierdził, Ŝe cię nie kocha, Ŝe w jego sercu nie ma dla 
ciebie miejsca.
Jenny podeszła bliŜej, jakby chciała przytulić 
wstrząśniętą Sophię, która odsunęła się i poprosiła z 
kamienną twarzą:
 - Zostaw mnie samą. Jestem ci bardzo wdzięczna. 
Najgorsza prawda jest lepsza od niepewności. - W jednej 
chwili zobojętniała na wszystko. - Nie mów nikomu, 
nawet Maggie, co tu zaszło. Idź juŜ!
 - Sophio... - zaczęła Jenny.
 - Nie! - Bała się oznak współczucia; nie miała sił, Ŝeby 
je przyjąć. - Muszę to z nim wyjaśnić i sprawdzić, z kim 
jest w pokoju.
Odczekała chwilę, aŜ zapłakaną Jenny zniknęła w głębi 
korytarza. Upór i poczucie godności pomogły jej 
odzyskać siły. Wyprostowała się dumnie i ruszyła prosto 
przed siebie jak nakręcana lalka. Gdy połoŜyła dłoń na 
klamce, drzwi nagle się otworzyły i Z pokoju wypadł 
blady i roztrzęsiony Enrico:

 - Co ty tutaj robisz? - krzyknął zaskoczony.
 - O to samo chciałam ciebie zapytać - odparła 
zdziwiona.
 - Ja tylko... - Oblizał wargi i zrobił głupią minę.
 - Wiem, Ŝe jest tam Rozzano - rzuciła przyciszonym 
głosem. - Słyszałam, jak krzyczał. Nie próbuj go 
osłaniać. Co robił w tym pokoju? Z kim się tam 
zamknął?
 - My tylko... dyskutowaliśmy. - Enrico zmruŜył oczy. - 
Tłumaczyłem, Ŝe powinien wrócić do gości, a nic 
przesiadywać... z innymi osobami. - Wyjaśnienia nabrały
tempa, a głos mocy. - Zaczął na mnie wrzeszczeć, bo 
przerwałem mu w trakcie...
 - Dość! - Nie potrzebowała dodatkowych wskazówek 
ani pikantnych szczegółów. - Zejdź mi z drogi - szepnęła 
pobladłymi wargami.
 - Nic moŜesz tam wejść!
 - Zabieraj się stąd! - wycedziła przez zaciśnięte zęby.
 - Skoro się upierasz... - Wzruszył ramionami i rzucił jej 
współczujące spojrzenie. - Starałem się, jak mogłem, 
Ŝ

eby ci tego oszczędzić, ale chyba masz prawo wiedzieć, 

jak się zachował twój mąŜ w dniu waszego ślubu.
Sophia wstrzymała oddech. DrŜała na całym ciele i 
ledwie była w stanie utrzymać się na nogach.
 - Oczywiście, Odsuń się, Enrico.
 - Uchyl drzwi i zajrzyj do środka tak, Ŝeby cię nie 
zauwaŜył. Pomogę ci. - Przejęty i skupiony lekko 
nacisnął klamkę, a Sophia zajrzała przez szparę i z 
wraŜenia zakręciło jej się w głowie.
Rozzano stal odwrócony do niej plecami. W ręku 
trzymał pończochy Arabelli. która miała na sobie tylko 
bieliznę z czerwonej koronki. Zmięła szkarłatna suknia z 
mięsistego jedwabiu leŜała na dywanie.
Zrozpaczona Sophia zacisnęła powieki. Przez kilka 

chwil była jak martwa, a potem wybuchnęła płaczem.
 - Tak mi przykro - pocieszał ją Enrico. - Próbowałem 
cię uprzedzić, ale Zano uchodzi tu za wzór cnót...
 - Wszyscy daliśmy się nabrać. - Załzawione oczy Sophii 
lśniły jak diamenty. - Nie mów mu, Ŝe tu byłam - 
nalegała. - Dowie się, kiedy uznam za stosowne.
 - Oczywiście - przyrzekł skwapliwie. - To będzie nasz 
sekret.
 - Ani słowa nikomu z gości - wycedziła przez zaciśnięte 
zęby. - Jeśli prawda dojdzie do dziadka, moŜe go zabić. - 
Sophia była tak zdeterminowana, Ŝe chwyciła Enrica za 
klapy i rzuciła groźnie: - Rozumiesz, co mówię? 
ś

adnych płotek, szeptów, aluzji, bo inaczej poŜałujesz, 

Ŝ

e się urodziłeś.

 - Jasne! Ani słowa! - pisnął wystraszony. Gdy się 
odsunęła i ruszyła w głąb korytarza, zawołał płaczliwie: 
- Co zamierzasz, Sophio?
 - To chyba jasne - odparła drwiąco. - PokrzyŜuję mu 
plany.
ROZDZIAŁ ÓSMY
Gniew sprawił, Ŝe dotrwała do końca weselnego przy 
jęcia, ale była to dla niej cięŜka próba. Postanowiła, Ŝe 
Rozzano nie moŜe dowiedzieć się przedwcześnie o jej 
odkryciu. Musiała porozmawiać z nim na osobności, bo 
w przeciwnym razie zasmuciłaby dziadka, dla którego 
len dzień był szczególnie radosny 
Unikała wzroku Jenny i udawała, Ŝe próbuje 
znakomitych potraw i wybornych alkoholi. Głośno 
wyraŜała radość podczas oglądania prezentów, 
zachwycając się kryształowymi zegarami i złotymi 
piórami, a takŜe zabawka mi, które zostały kupione z 
myślą o przyszłym potomstwie nowoŜeńców. Gdy 
wznoszono toasty, zapisywała w pamięci kaŜdą 
pochwałę wygłoszoną pod adresem Rozzana i złościła 

się coraz bardziej. Wszystkich zdołał oszukać. KsiąŜęta, 
lordowie, słuŜące, gondolierzy i ludzie interesu byli pod 
jego urokiem. Trudno się dziwić, Ŝe i ona chętnie 
słuchała czułych słów.
Wkrótce przebrali się i pojechali na Lido, gdzie jej mąŜ. 
miał niewielkie prywatne lotnisko. Helikopter naleŜący 
do jego firmy zabrał ich do renesansowego pałacu 
leŜącego na północ od Wenecji, gdzie mieli spędzić 
miodowy miesiąc. Okolica była niezwykle piękna i 
zachęcała do romantycznych spacerów. Gdy lecieli nad 
drogą wiodącą do posiadłości, Rozzano wskazywał 
miejsca zapamiętane w dzieciństwie, gdy spędzał 
wakacje w rodowej posiadłości. Tam po raz pierwszy 
widział jelenia, tu chował się i płakał gorzko, kiedy 
dostał od ojca porządne lanie.
 - Bił cię? - spytała z niedowierzaniem. Była 
roztargniona i nic zwracała uwagi na jego opowieści, ale 
tamta wzmianka bardzo ją poruszyła.
 - Ojciec karcił mnie za szczere okazywanie uczuć. - 
Rozzano skrzywił się wymownie, a Sophia pomyślała, 
Ŝ

e dzieci surowo karcone w dzieciństwie często 

wyrastają na okrutników.
 - A co na to matka? - dopytywała się z niepokojem.
 - Nie mam pojęcia. Zawsze brała stronę ojca - odparł 
rzeczowo, jakby takie podejście do sprawy było 
oczywiste.
 - Kochała cię? - drąŜyła sprawę, zastanawiając się 
mimochodem, jak zareaguje Rozzano, gdy mu oznajmi, 
Ŝ

e nie urodzi dziecka. Zmierzyła taksującym 

spojrzeniem jego potęŜne ramiona i skuliła się na 
siedzeniu.
 - Skąd mam wiedzieć? - mruknął. - Prawie jej nie 
znałem.
Po raz pierwszy rozmawiali o jego rodzinie. Do 

niedawna ilekroć próbowała się czegoś dowiedzieć, 
natychmiast zmieniał temat.
 - Mam nadzieje, Ŝe przytulała cię od czasu do czasu.
 - Nigdy. Moja niania i guwernantka pochodziły z 
Anglii. One okazywały mi wiele czułości. W 
arystokratycznych rodzinach dzieci wychowują się 
zwykle pod kierunkiem angielskich opiekunów. Dzięki 
temu zdołałem tak dobrze opanować język. - Pogłaskał 
jej dłoń i dodał uspokajająco: - Nie martw się. Sami 
zadbamy o wychowanie naszych dzieci. Nie będziemy 
ich trzymać na dystans.
 - Oczywiście - przytaknęła z roztargnieniem. Problem w 
tym, Ŝe dzieci w ich związku w ogóle nie będzie. 
Wzdrygnęła się, gorączkowo szukając sposobu, Ŝeby mu 
o tym powiedzieć.
 - Popatrz, widać juŜ moje ulubione jezioro - oznajmił 
radośnie. - Jest na nim wyspa. Jeśli pogoda dopisze, 
popłyniemy tam na piknik.
Sophia przytaknęła machinalnie, udając, Ŝe bardzo jej się 
podoba ten pomysł. Gdy helikopter wylądował na 
trawniku, szczerze zachwycała się malowniczą willą. 
Tutaj równieŜ miała wraŜenie, Ŝe Rozzano jest za pan 
brat z historią. KaŜdy kamień w tej renesansowej 
siedzibie świadczył o jego przynaleŜności do rodziny o 
wielowiekowych tradycjach.
Radosny okrzyk przerwał jej te podniosłe rozmyślania. 
Usłyszała śmiech męŜa i ujrzała jego rozpromienioną 
twarz. Cala słuŜba wybiegła na dziedziniec, Ŝeby go 
powitać. Sophia takŜe została uściskana i serdecznie 
ucałowana.
 - Jaka śliczna! - zachwycał się jeden z męŜczyzn. - Ach, 
principe, wypisz, wymaluj nasza Madonna.
 - Wiem - odparł cicho, uwalniając się z mocnego 
uścisku wysokiej siwowłosej kobiety. Objął Ŝonę i 

pogłaskał ją po policzku. - Nie zasługuję na taki skarb. 
Rozległy się głosy protestu.
 - Dobry człowiek, dobry mąŜ - oznajmiła po włosku 
pogodna kobieta w białym fartuchu. - Maddy, 
przetłumacz jej.
 - Jestem Maddy Clark - przedstawiła się siwowłosa 
kobieta. - Byłam przed laty nianią Rozzana. Witamy, 
principessa, i składamy najlepsze Ŝyczenia. Jestem 
pewna, Ŝe razem będziecie szczęśliwi.
Zdziwiona Sophia nie protestowała, gdy Maddy objęła ją 
i mocno przytuliła.
 - Dzięki za miłe powitanie. Rozzano wiele mi o pani 
opowiadał.
Tamci dwoje wymienili porozumiewawcze spojrzenia, 
które świadczyły o serdecznej zaŜyłości.
 - Wiedziałam, Ŝe jego wybranka będzie niezwykłą 
dziewczyną - odparła cicho Maddy i dodała z błyskiem 
w oku: - Gdy o pani opowiada, mam pewność, Ŝe znalazł 
idealną towarzyszkę Ŝycia. Zasługuje na prawdziwe 
szczęście, bo nic znam lepszego, mądrzejszego i bardziej 
kochającego chłopca.
 - Maddy, przestań! - Zakłopotany przerwał tę 
wyliczankę. - Innym razem porozmawiacie sobie o 
moich wadach i zaletach.
Zwrócił się po włosku do pracowników willi. Maddy 
zorientowała się, ze Sophia niewiele rozumie, i 
tłumaczyła wszystko przyciszonym głosem.
 - Rozzano dziękuje pracownikom, Ŝe tak starannie 
przygotowali dom na wasze przybycie. Wie, ile pracy to 
wymagało, i bardzo sobie to ceni. Obiecuje, Ŝe księŜna 
włoŜy ślubną suknię, Ŝeby mogli się przekonać na 
własne oczy, jak pięknie wyglądała, idąc do ślubu. 
Będzie teŜ poczęstunek dla całej słuŜby. - Maddy 
westchnęła z zadowoleniem. - Mądry chłopak, jak 

zwykle o wszystkim pomyślał. Dobrana z was para!
Sophia miała łzy w oczach. Maddy na pewno uznała, Ŝe 
to objaw wzruszenia, i z uśmiechem pogłaskała ją po 
ramieniu.
 - Zajmij się teraz Ŝoną, Rozzano.
KsiąŜę uśmiechnął się szeroko, wziął pannę młodą na 
ręce i przeniósł przez próg. Wszyscy klaskali, wydając 
radosne okrzyki. Cieszy się tu wielką sympatią, a ludzie 
go kochają, pomyślała Sophia. CzyŜby ciemna strona 
jego natury tylko jej się dotąd ujawniła?
 - Szkoda, Ŝe Maddy nie była na naszym weselu - 
stwierdziła pod wpływem nagłego impulsu, gdy szedł po 
schodach, nie wypuszczając jej z objęć. Puls miała 
przyspieszony, bo nie wiedziała, co się teraz stanie.
 - Nie znosi tłumu i unika licznych zgromadzeń - 
wyjaśnił. - Zamieszkała tu, gdy przeszła na emeryturę. 
Dobrze się czujesz, kochanie? Cała drŜysz.
Wyraźnie zaniepokojony wszedł do sypialni i posadził ją 
na łóŜku. Gdy połoŜył dłonie na jej ramionach, 
przypomniała sobie, Ŝe dawno temu - chyba przed 
wiekami - zastanawiała się, co czują w noc poślubną 
ludzie, którzy pobrali się z rozsądku. Teraz znała 
odpowiedź na tamto pytanie.
 - Zimno mi - odparła, szczękając zębami.
 - Ja cię ogrzeję - zapewnił, patrząc na nią oczyma 
błyszczącymi z radości.
 - Nie! - Cofnęła się, wystraszona.
 - Sophia, kochanie moje - zachęcił łagodnie, robiąc krok 
w jej stronę.
 - Nic podchodź! - krzyknęła.
Rozzano uniósł ramiona i cofnął się posłusznie.
 - Weź kąpiel - zaproponował pojednawczym tonem. - Ja 
wskoczę pod prysznic, a potem...
 - Tak, kąpiel to dobry pomysł.

 - Moje biedactwo! - uŜalał się nad nią. - To był trudny 
dzień, ale świetnie się spisałaś. Gdy w kaplicy 
odwróciłem się i zobaczyłem cię w drzwiach, z 
zachwytu serce omal nie wyskoczyło...
 - Idę do łazienki - powiedziała zduszonym głosem.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Sophia zamknęła drzwi na klucz, napełniła wannę i 
dolała do wody olejku lawendowego. To był jej ulubiony 
zapach. Rozzano kilkakrotnie pukał, jakby chciał wejść 
do łazienki, ale go nie wpuściła. Potrzebowała czasu, 
Ŝ

eby się uspokoić i zaplanować przebieg rozmowy. 

Grunt to stanowczość.
Kiedy weszła do sypialni, Rozzano był nagi i siedział na 
łóŜku. Próbował do niej podejść, ale zatrzymała go 
wymownym gestem.
 - Nie dotykaj mnie, bo zacznę krzyczeć i zniszczę ci 
reputację. Wszyscy tu mają cię za wzór cnót. - Mimo 
woli powtórzyła zdanie wypowiedziane przez Enrica.
Rozzano cofnął się posłusznie, włoŜył szlafrok i 
zawiązał ciasno pasek. Spoglądał na Sophię z bolesnym 
wyrazem twarzy. Czuł się jak w koszmarnym śnie, z 
którego nie moŜna się obudzić.
 - Nie rozumiem - powiedział głucho.
 - CzyŜby? - Wślizgnęła się pod kołdrę i nakryła po samą 
szyję.
 - Sophia! - Zbity z tropu przegarnął palcami ciemne 
włosy i dodał niecierpliwie: - Wyjaśnij, o co ci chodzi. 
Co ty knujesz?
 - Sprawa jest prosta - odparła chłodno i westchnęła.
 - Co cię najbardziej przeraŜa?
 - Twoja obojętność. JuŜ mnie nie kochasz - odparł z 
wahaniem.
Niewiele brakowało, Ŝeby mu uwierzyła. Odpowiedział 
bez namysłu. Gdyby nie widziała go dziś z Arabellą, 

dałaby się przekonać.
 - Kłamiesz! Wiem. Ŝe moja miłość nic dla ciebie nie 
znaczy! - stwierdziła z goryczą. - NajwaŜniejsze są 
dzieci. Chcesz mieć dziedzica i ja mam go urodzić. To 
jest twoje największe marzenie, prawda?
Obrzucił ją chłodnym spojrzeniem. Do twarzy mu było z 
tą arystokratyczną obojętnością.
 - Zawsze chciałem, Ŝebyśmy mieli dzieci - odparł cicho. 
- Porozmawiajmy otwarcie. Co ci powiedział Enrico? 
Nastawił cię przeciwko mnie, tak?
 - Nie musiał - burknęła. - Widziałam cię z Arabellą.
 - Obmacywałeś ją podczas mojego wesela!
 - Co ty...
 - JuŜ ci mówiłam! - krzyknęła. - Kochałeś się z nią w 
kilka godzin po naszym ślubie! Ty draniu! Nie mogłeś 
zdobyć się na cierpliwość i przynajmniej udawać, Ŝe 
jesteśmy dobraną parą?
 - Wcale z nią nie spałem! - zawołał z oburzeniem.
 - Przeciwnie, kazałem jej się ubrać.
 - Kłamiesz!
 - Do jasnej cholery, powiedziałem ci prawdę!
 - Nie patrz tak na mnie. MoŜesz sobie zaprzeczać do 
woli. I tak ci nie uwierzę. Szczerze Ŝałuję, Ŝe za ciebie 
wyszłam. Omotałeś mnie swoimi kłamstwami. Jak inni 
jestem pod twoim urokiem. Masz Ŝonę, która z 
pewnością nie będzie czyhać na twój majątek. Z drugiej 
strony jednak szybko przejrzała twoją grę i juŜ cię nie 
kocha. Miłość przeminęła.
 - Pragniesz mnie - mruknął, robiąc szybko krok w jej 
stronę.
 - Jeśli sądzisz, Ŝe seks bez miłości wystarczy mi do 
szczęścia, to grubo się mylisz - powiedziała 
ostrzegawczym tonem.
 - Czemu nie? PrzecieŜ chcesz mieć dzieci.

 - Ty draniu! - krzyknęła ze łzami w oczach. Rozzano 
był na siebie wściekły za te pochopne słowa.
Daremnie łudził się nadzieją, Ŝe wszystko będzie dobrze, 
jeśli zdoła zaciągnąć ją do łóŜka.
 - Mamy wspólne pragnienia i cele - tłumaczył 
spokojniejszym łonem.
 - Nie ukrywam, Ŝe marzyłam o dzieciach - krzyknęła - 
ale przez ciebie muszę z nich zrezygnować. 
Postanowiłam, Ŝe będę wspierać sierocińce. MoŜe z 
czasem załoŜę własną ochronkę. Ta działalność będzie 
dla mnie pociechą. Namiastką macierzyństwa, którego 
tak bardzo pragnęłam.
 - W takim razie chodźmy do łóŜka - nie dawał za 
wygraną, spoglądając na nią poŜądliwie.
 - Nie! - Podciągnęła wyŜej kołdrę, jakby chciała się 
jeszcze bardziej zasłonić. - Zaraz ci powiem, jak będzie 
odtąd wyglądało nasze Ŝycie. - 
 - Chętnie posłucham - odparł ironicznie.
 - Przez wzgląd na mojego dziadka musimy udawać 
idealną parę. Od razu dodam, Ŝe reputacja twojej rodziny 
w ogóle mnie nie interesuje.
 - Jak mam się zachowywać we własnym domu?
 - Nie waŜ się mnie tknąć. śadnych pocałunków ani 
pieszczot. Nie zamierzam z tobą sypiać. Ja się zajmę
działalnością charytatywną oraz interesami rodziny 
D'Antigów. Lepiej się do tego nie mieszaj. Ty masz 
swoje przedsiębiorstwo. Więc nuda z pewnością nam nic 
grozi.
 - OŜeniłem się z tobą, poniewaŜ...
 - Chciałeś zadbać o ciągłość rodu Barsinich. Skończmy 
tę rozmowę, bo zaczynamy kręcić się w kółko. Trzeba 
zapomnieć o przeszłości i na nowo ułoŜyć sobie Ŝycie.
Rozzano bez słowa wszedł do garderoby, wrócił ubrany 
w obszerną piŜamę i najspokojniej w świecie wślizgną! 

się pod kołdrę.
 - Nie dotykaj mnie - rzuciła ostrzegawczym tonem.
 - To moje łóŜko. Mam prawo do wygodnego posłania.
Sophia przesunęła się na brzeg materaca i leŜała 
nieruchomo. Uspokoiła się dopiero wtedy, gdy usłyszała 
jego regularny oddech. Gdy zasnęła, ukradkiem 
przysunął się do mej. Nie śmiał głębiej odetchnąć, ale 
miał nadzieję, Ŝe z czasem wszystkie nieporozumienia 
zostaną wyjaśnione. Był pewny, Ŝe Sophia go kocha - w 
przeciwnym razie nie zareagowałaby tak gwałtownie na 
plotki i pomówienia. Uspokojony przytulił się do niej i 
zapadł w sen.
Sophia obudziła się i poczuła, Ŝe Rozzano obejmuje ją w 
talii. Daremnie próbowała wysunąć się z jego objęć. 
Otworzył oczy i znów zaczęli się kłócić, nie podnosząc 
głosu, Ŝeby słuŜba ich nie usłyszała.
 - Po co ja się z tobą oŜeniłem! - krzyknął w końcu.
 - Wszystkie jesteście takie same! Ale po raz drugi nie 
pozwolę zrobić z siebie idioty! Nicoletta teŜ postanowiła 
wyrzucić mnie ze swojego łóŜka. Jej się udało, ale ty nie 
rób sobie takich nadziei. Ona przynajmniej kochała się 
ze mną w noc poślubną i w czasie miodowego miesiąca. 
Dopiero potem zmieniła zdanie.
Zbita z tropu Sophia popatrzyła na niego ukradkiem.
 - Zdradzałeś ją? Pewnie nie mogła się z tym pogodzić.
 - Co ty gadasz? To ona się puszczała. Nie chciała mieć 
dzieci, bo to by mogło zepsuć jej figurę. Pierwszą ciąŜę 
usunęła bez mojej wiedzy, a potem zaczęła romansować 
z Enrikiem. To jego dziecka oczekiwała, ale nie 
zamierzała rodzić. Wyjechała na zabieg do Ameryki 
Południowej. Umarła z powodu zakaŜenia.
Oboje długo milczeli. Sophia odezwała się pierwsza.
 - Nie wiem, jak cię pocieszyć. MoŜna powiedzieć, Ŝe 
dwukrotnie straciłeś ukochaną...

 - Bzdura! Wcale jej nie kochałem - przerwał szorstko.
 - Niestety, historia się powtarza, ale tym razem nie 
pozwolę, Ŝeby kobieta ponownie zniszczyła mi Ŝycie. 
Pewnie się ucieszysz, gdy powiem, Ŝe nigdy więcej nie 
poproszę, Ŝebyś się ze mną kochała.
Gdy Sophia obudziła się zmęczona i głodna, była sama 
w pokoju. Słońce mocno przygrzewało, więc 
postanowiła włoŜyć szlafrok i przejść się po ogrodzie, 
Ŝ

eby ukoić stargane nerwy. Wśród starannie 

przystrzyŜonych szpalerów nie spotkała nikogo. W głębi 
alejki zobaczyła altankę obrośniętą bluszczem, która 
zachęcała do odpoczynku. Ledwie tam weszła i usiadła 
na drewnianej ławce, dobiegł ją głos Arabelli.
Rozzano wygrzewał się na słońcu, oparty plecami o 
kamienną ścianę altany, gdy usłyszał, Ŝe ktoś woła go po 
imieniu. Łudził się, Ŝe to Sophia, ale w głębi ogrodowej 
alejki zobaczył Arabellę, sprawczynię całego zła.
 - Do jasnej cholery, po co tu przyjechałaś? - spytał 
opryskliwie. Była wystraszona, ale po chwili podeszła 
bliŜej.
 - Chciałam cię przeprosić.
 - Za co? - kpił bez litości. - Będziesz się kajać, bo 
uwiodłaś mi brata w czasie wesela? A moŜe jest ci 
przykro, Ŝe od dwóch lat jesteś jego kochanką? Chyba 
wiesz. Ŝe ma ich wiele.
 - Od sześciu miesięcy spotyka się tylko ze mną - odcięta 
się natychmiast. - Wybacz, Ŝe uŜyłam cię jako parawanu. 
Chciałam uniknąć skandalu. Letycja dala się nabrać.
 - Jest twoją przyjaciółką - wtrącił z pogardą. - Jak 
moŜesz ją tak oszukiwać?
 - Zakochałam się, Rozzano. Tylko tyle mam na swoje 
usprawiedliwienie - jęknęła bezradnie. - Czy wiesz, co 
czuje człowiek, kiedy nie moŜe dotknąć ukochanej 
osoby?

 - Tak - odparł, zaciskając pięści.
 - Przepraszam za wszystko, co się zdarzyło podczas 
twojego wesela. Ale my naprawdę się kochamy. 
WyjeŜdŜamy razem do Londynu.
 - A co z Letycją?
 - Jej zaleŜy tylko na pieniądzach. Enrico zadbał, Ŝeby 
forsy jej nie zabrakło.
 - Wiesz, Ŝe trudno mu dochować wierności.
 - Tak, ale postanowiłam zaryzykować. MoŜe z dala od 
domu, od ciebie nareszcie wydorośleje i nabierze 
pewności siebie. Mam nadzieję, Ŝe z czasem odzyska 
twój szacunek. śycz nam szczęścia.
Arabella odwróciła się i ruszyła w stronę bramy. Gdy 
ucichły jej kroki na Ŝwirowanej alejce, Sophia długo 
siedziała bez ruchu, rozwaŜając wszystko, czego się 
dowiedziała w ciągu ostatniej doby: romans Nicoletty i 
Enrica, cierpienia Rozzana, którego zwiedli bliscy, 
intryga Arabelli. Bezpodstawnie podejrzewała swojego 
męŜa o zdradę i oszustwo. Ludzie się nie mylili: to dobry 
i wraŜliwy człowiek. Cieszyła się, Ŝe za niego wyszła. 
Gdyby wczoraj miała taką pewność... Trzeba go 
przekonać, Ŝe zawinił fatalny zbieg okoliczności. Nie 
powinna być wobec niego taka podejrzliwa. Mniejsza z 
tym, wszystko się jeszcze ułoŜy. Nie wolno tracić 
nadziei.
Usłyszała szelest tkaniny, a potem chrzęst Ŝwiru. 
Rozzano wstał i poszedł w stronę domu. Sophia wypadła 
z altanki i podbiegła do niego.
 - Poczekaj! - wołała zapłakana. Odwrócił się 
natychmiast.
 - Co się stało? Coś cię boli?
 - Tak - szlochała głośno. Stanęła przed nim i połoŜyła 
dłoń na piersi. - Serce... Ty mi je złamałeś, a ja wcale nie 
jestem lepsza.

 - Myślałem, Ŝe się skaleczyłaś - mruknął. - Nie rób scen. 
Jestem przygnębiony, więc zostaw mnie w spokoju.
Była zdyszana i roztrzęsiona, ale próbowała się 
opanować i wyjaśnić mu, w czym rzecz.
 - Posłuchaj, Rozz... - zaczęła, ale przerwał jej w pół 
słowa.
 - Przestań mnie dręczyć! Mam ciebie dość! - burknął 
opryskliwie i wielkimi krokami szedł w stronę willi.
 - PrzecieŜ mnie pragniesz! - wołała, biegnąc za nim. 
Bez słowa pokręcił głową, ale twarz mu się skurczyła.
 - Jesteś mi potrzebny - szepnęła bezradnie. Zwolnił, ale 
nadal maszerował z pochyloną głową. Chyba jednak coś 
do niego dotarło. Podbiegła i połoŜyła mu dłoń na 
ramieniu. Strzasnął ją bez słowa, więc pogłaskała go po 
plecach.
 - O co ci chodzi? - jęknął niczym ranne zwierzę. Stanęła 
z nim twarzą w twarz i zajrzała w jego ciemne oczy. 
Wiedziała, jak go przekonać, więc powoli rozpięła mu 
koszulę. Stał bez ruchu, gdy torturowała go łagodną 
pieszczotą.
 - Kochaj się ze mną - poprosiła cichutko.
 - W ogrodzie?
 - Nie, w naszej sypialni. - Uśmiechnęła się i dodała: - 
Byłam w altanie, gdy rozmawiałeś z Arabellą. Popełniłeś 
błąd, bo mi nie ufałeś, a ja nie umiałam oddzielić 
pozorów od prawdy. Wybaczmy sobie tamte pomyłki i 
zacznijmy wszystko od początku.
Bez słowa wziął ją na ręce i poszedł w stronę domu.
 - Znów jestem w bajce, a marzenia się spełniają. Wrócił 
mój ksiąŜę, więc do pełni szczęścia brak mi tylko dzieci.
 - Ach tak - mruknął.
 - Chciałabym mieć ich czworo, więc nie trać czasu. 
Znieruchomiał na moment, a potem nagle przyspieszył
kroku, nie zwracając uwagi na ogrodnika, spacerującą 

Maddy i pokojówki sprzątające obszerną sień.
 - Moja księŜna wróciła - powiedział cicho, gdy 
zamknęły się za nimi drzwi sypialni.

 - Tak, mój ksiąŜę - potwierdziła Sophia, wybuchając 

radosnym śmiechem.