Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Astrologia klasyczna Tom 1. Wprowadzenie do astrologii

Tłumaczenie z jęz. rosyjskiego: Alla A. Chrzanowska

rok wydania: 2005, wydanie: I,

wymiary: 20,5x14,5, oprawa: twarda,

liczba stron: 216, ISBN: 83-920498-7-X

Spis treści

Przedmowa

Przedmowa redaktora

Przedmowa autora – główne cele, zadania i kierunki
astrologii jako nauki

1. Filozoficzne podstawy astrologii klasycznej

1.1. Cztery zasady energii astralnej

1.2. Żywioły (elementy)

1.3. Krzyże

2. Krótki zarys historii rozwoju astrologii jako nauki

2.1. Kosmologia narodów starożytnych 5000-3000 lat p.n.e.

2.2. Koryfeusze astrologii do XX w. n.e.

2.3. Historyczne horoskopy

2.4. Trzeci rozkwit wiedzy astrologicznej

2.5. Astrologia w krzyżowym ogniu wątpliwości

2.6. Za kulisami II wojny światowej

2.7. Astrologia – masowy fenomen

3. Elementy astronomii w astrologii

3.1. Gwiezdne systemy

3.2. Podstawowe punkty i okręgi sfery niebieskiej

3.3. Systemy niebieskich współrzędnych

3.4. Precesja

Strona 1/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

3.5. Pomiar czasu

3.6. Planety Układu Słonecznego

3.7. Charakterystyka planet Układu Słonecznego

4. Podstawy astrologii

4.1. Wprowadzenie

4.2. Znaki Zodiaku

4.2.1. Informacje ogólne

4.2.2. Cykl uniwersalny

4.2.3. Podział Zodiaku

4.2.4. Krótka charakterystyka znaków Zodiaku

4.3. Planety

4.3.1. Informacje ogólne

4.3.2. Krótka charakterystyka planet

4.3.3. Klasyfikacja planet

4.3.4. Godności i słabości planet

4.3.5. Ruch planet

4.3.6. Wpływy planetarne

4.3.7. Fikcyjne planety i inne ważne punkty

4.4. Domy (pola)

4.4.1. Informacje ogólne

4.4.2. Krótka charakterystyka domów (pól)

4.4.3. Klasyfikacja domów (pól)

4.5. Aspekty

4.5.1. Informacje ogólne

4.5.2. Krótki opis podstawowych aspektów

4.6. Rodzaje horoskopów

Strona 2/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

4.7. Obliczanie horoskopu

4.7.1. Informacje ogólne

4.7.2. Określanie czasu urodzenia wg Greenwich

4.7.3. Obliczanie pozycji planet

4.7.4. Obliczanie aspektów

4.7.5. Obliczanie czasu gwiazdowego

4.7.6. Wyliczenie wierzchołków domów (pól)

4.7.7. Wykreślenie horoskopu

4.7.8. Praca z horoskopem

Aneks 1. Krótki słownik terminów astrologicznych

Aneks 2. Tabele

1 tabela. Astronomiczne parametry planet

2 tabela. Przybliżone wartości liczbowe najistotniejszych wielkości spotykanych w astronomii

3 tabela. Planety i elementy abstrakcyjne

4 tabela. Siła wpływu planet

5 tabela. Stopnie egzaltacji

6 tabela. Termy

7 tabela. Władanie stopniami wg Gwiazdy Magów

8 tabela. Władanie stopniami wg Wronskiego

9 tabela. Przegląd godzin planetarnych

10 tabela. Planety – władcy roku urodzenia

11 tabela. Aspekty

12 tabela. Orby wpływów (w stopniach)

Strona 3/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

13 tabela. Zmiany czasu w Rosji

14 tabela. Obliczenie aspektów

15 tabela. Przełożenie długości w stopniach na ekwiwalent czasowy

16 tabela. Długości Białego Księżyca

17 tabela. Długości Czarnego Księżyca

18 tabela. Punkty arabskie

19 tabela. Gwiazdy stałe

Aneks 3. Standardowy arkusz horoskopu

Strona 4/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Przedmowa

Ukazania się książek Siergiej Aleksiejewicza Wronskiego przez wiele lat i z dużą niecierpliwością
czekali wszyscy, którzy znali jego nazwisko i wszyscy, którzy słyszeli o zadziwiających kolejach losu
tego człowieka. Olśniewające wykształcenie, jakie zdobył w przedwojennej Europie, idealne
opanowanie wielu języków obcych, zadziwiające zawirowania losu – wszystko to złożyło się na
biografię, którą bez przesady można nazwać legendarną. S. A. Wronski był pierwszym astrologiem
pod względem podstawowego wykształcenia w najbardziej prostym i formalnym znaczeniu tego
pojęcia, albowiem uczył się na astrologicznym fakultecie w Berlińskim Instytucie Bioradiologii.
Dzisiaj wcale nie jest łatwo wyjaśnić młodym czytelnikom, co przeżywaliśmy my, obywatele Związku
Radzieckiego, w latach 70-tych, uzyskując okruchy drogocennych i zawsze oszałamiających
informacji o tym człowieku, co pojawiało się w naszej świadomości przy zaznajamianiu się z
podobnymi faktami.

Osobiście poznałem S. A. Wronskiego w 1979 roku. Przy pierwszym spotkaniu, patrząc na mój
horoskop, on poraził mnie prognozą: „Będziesz dyrektorem uczelni astrologicznej”. W tamtych, dziś
już tak dalekich, sowieckich czasach wydawało się to całkowicie nieprawdopodobne! Właśnie wtedy
Siergiej Aleksiejewicz przyjął mnie w poczet swoich uczniów. Od niego nauczyłem się wiarygodnej
metody rektyfikacji horoskopu i dokładne metody prognozowania wydarzeń, a zrobiony przez niego
horoskop do dziś przechowuję w swoim archiwum jak najcenniejszą relikwię. Wszystkie prognozy
A. S. Wronskiego zadziwiały swoją dokładnością i to niezależnie czy dotyczyły jego samego, mojej
rodziny czy innych ludzi bądź wydarzeń. Nie bez powodu jego ulubionym hasłem było: „Astrologia
to nauka ścisła”. Weryfikacja, jakiej dokonał czas, tylko podniosła wartość stosowanych przez niego
metod.

Wronski był zwolennikiem astrologii naukowej. Jako gruntownie wykształcony człowiek uważał, że
nie należy podchodzić do astrologii jak do skostniałego dogmatu i czasami zmieniał swoje zdanie
na temat niektórych złożonych i sprzecznych zagadnień. Z ogromną cierpliwością podchodził do
poglądów niezgodnych z jego własnymi, albowiem uważał za w pełni naturalne istnienie różnych
punktów widzenia na jeden i ten sam problem. Marzył o tym, żeby jego uczniowie zrobili wszystko,
co możliwe dla uzyskania przez astrologię statusu dyscypliny naukowej. Uważał, że
przeprowadzane planowo badania, udowadniające wiarygodność jej metod, przesądzą w tej
sprawie. Nie bez powodu pierwsza książka Siergieja Aleksiejewicza, wydana w 1990 roku nosiła
tytuł: „Astrologia: przesądy czy nauka?”, a ujrzała ona światło dzienne właśnie dzięki wydawnictwu
„Nauka”!

Będąc głęboko wierzącym prawosławnym chrześcijaninem w stosunku do astrologii Wronski
zawsze stał na stanowisku nie Wiary, lecz Wiedzy. Przestrzegał przed przekształceniem nauki o
prawach działania losu w nową religię, ostrzegał przed skłonnościami sekciarskimi, które mogą
pojawić się w takim czy innym kierunku badań astrologicznych.

11 grudnia 1983 roku S. A. Wronski rozpoczął oficjalny pięcioletni cykl wykładów astrologicznych w
Moskwie. Ich nazwa „Kosmobiologia specjalistyczna” odzwierciedla dziedzictwo, jakie przyjął i
rozwijał Siergiej Aleksiejewicz, kontynuując prace swoich nauczycieli: Karla Ernesta Krafta, Waltera
Kocha i innych. Kraft był wybitnym astrologiem i przedstawicielem naukowego kierunku w astrologii
europejskiej, który pierwszy nazwał ją kosmobiologią. W tych wykładach uczestniczyłem osobiście.
Wronski prowadził zajęcia w niedziele, dlatego każdej soboty jechałem do Moskwy, żeby wysłuchać
wykładu, porozmawiać z Siergiejem Aleksiejewiczem, czego mi nigdy nie odmawiał i nocnym
pociągiem wrócić do Petersburga.

W stosunku do nas, uczniów, Wronski był cierpliwy i lojalny. Pozycja jaką dawał mu wiek, potężna
wiedza i intelekt nie wywoływała u niego ani zarozumiałości, ani chorobliwej ambicji. Odnosił się do
nas jak do kolegów i swoje ogromne doświadczenie bez jakichkolwiek ograniczeń przekazywał
swoim uczniom, nie robiąc żadnych sekretów. Jak wielki talizman przechowuję pocztówkę

Strona 5/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

wykonaną przez malarza Luisa Ortegę, wielkiego przyjaciela Siergieja Aleksiejewicza. Temat
rysunku związany jest z 50 rocznicą działalności Wronskiego w astrologii. On podarował mi ją wraz
ze swoim wyraźnym i zamaszystym podpisem.

W przeszłości z usług Wronskiego korzystały organy władzy ZSRR, zwracano się również do niego
z zagranicy i to zarówno oficjalne struktury, jak i indywidualne osoby stojące u władzy. W czasie
jednego z naszych spotkań w Moskwie w październiku 1990 roku byłem świadkiem wykonywania
przez niego pracy na zamówienie władz USA. Zwróciły się one do niego za pośrednictwem
ambasady USA w Moskwie z prośbą obliczenia najkorzystniejszej daty na rozpoczęcie operacji
„Pustynna Burza” – pierwszej wojny w Iraku, którą przeprowadził prezydent J. Bush- starszy. Ta
prośba jest ważkim świadectwem uznania jakim cieszył się S. A. Wronski na całym świecie.
Pokazuje ono na rozmieszczenie priorytetów i jakość rosyjskiej astrologii. Mając wcale niemało
prognostów w USA, Amerykanie zwrócili się właśnie do rosyjskiego astrologa, a nie do swojego.

Siergiej Aleksiejewicz to postać legendarna. Jednakże na podstawie fragmentów jego biografii,
jakie można znaleźć w licznych gazetach i czasopismach na początku „pierestrojki”
niewyrobionemu czytelnikowi trudno jest oddzielić dziennikarskie wymysły od prawdy, co nawiasem
mówiąc z astrologicznego punktu widzenia nie jest dziwne – połowa planet jego horoskopu mieści
się w 12 domu. Astrolog zrozumie to bez komentarzy. Będąc niedościgłym mistrzem
zachwycających opowieści, które umiał wzbogacać obfitą ilością fantastycznych szczegółów,
Wroński zapędzał w kozi róg wszystkich uważnych słuchaczy. Z biegiem czasu, w miarę, jak
pogłębiały się nasze relacje przekonywałem się, że nieprawdopodobne na pierwszy rzut oka
historie okazywały się prawdą. Niestety, o wielu sprawach on nie miał prawa mówić, co nieco
opowiadał pośrednio, ale i tak wiele spraw pozostało tajemnicą. Myślę, ze warto przypomnieć, że w
wywiadzie legendą nazywa się zewnętrzną „przykrywkę”, pod którą wywiadowcy wykonują swoją
misję.

Astrolog powinien należeć do jakiejkolwiek tradycji. To właśnie jest jeden z głównych warunków
jego sukcesu w astrologii. Pod względem swego podstawowego wykształcenia i naukowych
sympatii Wronski należał do niemieckiej szkoły astrologii początku XX wieku, znanej ze swojej
metodyczności i dokładności. Niemieccy astrolodzy pierwszej połowy minionego stulecia pogłębili i
uogólnili doświadczenia astrologii całego świata, a przede wszystkim arabskiej i hinduskiej, a także
średniowiecznej europejskiej. Właściwa Niemcom punktualność wywarła szlachetny wpływ na
astrologię, przede wszystkim w odniesieniu do opracowania naukowego kierunku tej nauki i
podniesienia poziom dokładności metod prognostycznych. Wiadomo, że w hitlerowskich
Niemczech, zaczynając od 1940 roku, astrologia była zakazana, a wielu astrologów doświadczyło
prześladowań i okrucieństw obozów koncentracyjnych. W świetle tych tragicznych wydarzeń S. A.
Wronski stał się ogniwem pośrednim przekazu bezcennych doświadczeń tradycji niemieckiej do
Rosji końca XX wieku, przeżywającej renesans astrologii.

Wydarzeniem wybitnym dla wszystkich astrologów, a także dla tych, którzy rozmyślają nad prawami
kierującymi ludzkim losem, stanie się możliwość wzięcia w ręce ksiąg niedoścignionego Mistrza. Ta
wielotomowa monografia może stać się podstawą wykładów dowolnej szkoły astrologicznej, a także
ozdobić osobistą biblioteczkę. To cudowne, że ogromna wiedza nie zaginie i nie pozostanie
nieznana nowym pokoleniom poszukujących i myślących ludzi.

Uczeń S. A. Wronskiego, rektor Sankt-Petersburskiej Akademii Astrologii

S. B. Szestopałow

Strona 6/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Przedmowa redaktora

Nazwisko Siergieja Aleksiejewicza Wronskiego znane jest dzisiaj nawet tym, którzy dalecy są od
astrologii i nauk ezoterycznych. Wiele już o nim napisano, a jeszcze więcej będzie się pisać. On
stopniowo staje się postacią legendarną. I jak w przypadku każdej legendy, wokół niego narasta
całe mnóstwo faktów i domysłów. Teraz już nie można oddzielić jednego od drugiego. Wydaje się
wręcz nieprawdopodobne, że razem z nami żył i pracował człowiek, którego życia pełne było
doświadczeń i przygód bardziej interesujących niż w najlepszej powieści przygodowej. Jeszcze żyją
ludzie, dzięki którym docierają do nas opowieści o tych dawnych, przedwojennych i wojennych
latach, kiedy w Rydze wiedzieli, że u Hitlera pracuje rosyjski astrolog Wronski. Nie chciałabym tutaj
mówić o zasługach Siergieja Aleksiejewicza – o nich Czytelnik albo już wie, albo się jeszcze dowie.
Chcę powiedzieć kilka słów o Wronskim jako człowieku.

A był to zadziwiający człowiek. Jego dom zawsze stał otworem i to zarówno w dosłownym, jak i
przenośnym sensie. U progu gości spotykał nigdy nie tracący swojej postawy i wielkości gospodarz
domu i natychmiast brał ich w objęcia, a jego oczy zawsze promieniały miłością i radością. Siergiej
Aleksiejewicz był wszystkim rad, każdemu umiał powiedzieć coś bardzo ważnego, umiał natchnąć
wiara, miękko i niepostrzeżenie doprowadzał człowieka do zrozumienia swego przeznaczenia. W
jego gościnnym domu zawsze było dużo ludzi. Zadziwiające, kiedy on znajdował czas, żeby
pracować?

W obecności Siergieja Aleksiejewicza znikało poczucie czasu. Żałuję, że nadużywaliśmy jego
gościnność, po prostu od niego nie można było wyjść dobrowolnie, robiliśmy to tylko ze względu na
elementarną przyzwoitość. Wszyscy, którzy choćby raz zetknęli się z Wronskim, odczuwali
wyjątkową, wszystko ogarniającą siłę i magiczną władzę, którą posiadał, a była to magia miłości.

Niestety, 10 stycznia 1998 roku Siergiej Aleksiejewicz zostawił nas. Dla wszystkich, którzy go znali,
kto był z nim blisko w ostatnich latach było to całkowitym zaskoczeniem. Wstrząsem stała się
świadomość tego, jak wszystkich nas kochał, skoro umiał ukryć chwilę swojej śmierci, choć ją
doskonale znał! Stworzył wokół siebie taką atmosferę, że wszystkim się wydawało, że jest wieczny,
że tak będzie zawsze. Do ostatnich chwil zachował subtelną, współczującą, wszystko rozumiejącą
duszę. Dla wielu stał się Nauczycielem i Duchowym Opiekunem. Nigdy nie zapomnę łez, które
ujrzałam w jego oczach, kiedy on trzymając w rękach rękopis „Homeopatii” nagle zaczął opowiadać
o więźniach obozów koncentracyjnych, których leczył swoją autorską metodą, wcześniej jednak
stawiając warunek, że ci, których uzdrowi zostaną wypuszczeni na wolność. Słuchałam
wstrzymując oddech, ale Siergieja Aleksiejewicza nie było tu, w Rydze. On był tam, w tej dalekiej
przeszłości, z tamtymi ludźmi i razem z nim w tamto odległe miejsce trafiłam i ja.

Siergiej Aleksiejewicz marzył o takich czasach, kiedy astrologia zostanie uznana za naukę.
Nieustannie przekonywał, że astrologia, którą nazywał kosmobiologią, właśnie nią jest. Świecie
wierzył w to i tą wiarą natchnął swoich uczniów. Wiele też zrobił, by przybliżyć te czasy. Za dzieło
swego życia uważał wielotomową monografię astrologii, która ku wielkiemu szczęściu w rękopisach
była prawie gotowa. Był przekonany, że może ona stać się podstawą nauczania astrologii na
poziomie uniwersyteckim.

Niestety, pierwszych tomów, na które tak czekał, Wronski już nie zobaczył, ale jego marzenie
zrealizowało się – rosyjscy czytelnicy otrzymali w końcu fundamentalne opracowanie w swoim
ojczystym języku, a czegoś podobnego nie ma na razie nigdzie w świecie*. Niski ukłon w stronę
Siergieja Aleksiejewicza, który wolą losu nie tak dobrze władał rosyjskim, jak niemiecki, że zechciał
swoje prace pisać w języku rosyjskim, wypełniając lukę w wiedzy astrologicznej, powstałą na skutek
70-letniego zakazu zajmowania się tą nauką w Rosji.

* Polska jest pierwszym krajem, gdzie to wiekopomne dzieło ukaże się w przekładzie, z czego
wydawnictwo Ars Scripti-2 jako wydawca jest bardzo dumne.

Strona 7/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Drogi Czytelniku, trzymasz w rękach pierwszy tom monografii Siergieja Aleksiejewicza Wronskiego
– jedynego dyplomowanego rosyjskiego astrologa XX wieku, człowieka, który stał się legendą
jeszcze za życia.

Jeśli robisz pierwsze kroki w astrologii, życzę sukcesów i niech prace Siergieja Aleksiejewicza staną
się dla Ciebie nicią Ariadny w labiryntach wiedzy astrologicznej.

Jeśli jesteś już profesjonalistą i tak jestem przekonana, że czeka Cię niemało odkryć.

Weźmy klucze, które zostawił nam Nauczyciel, wejdźmy w zadziwiający świat astrologii i
kontynuujmy jego dzieło, które on nam przekazał. Pamiętajcie – on wierzył…

I tak, jak on zwykł mówić na pożegnanie: „Z Bogiem!”

Swietlana Siemienowa

Strona 8/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Przedmowa autora – główne cele, zadania i kierunki

astrologii jako nauki

Drodzy moi Czytelnicy!

Drodzy przyjaciele, koledzy-astrolodzy, byli i przyszli uczniowie!

Niniejsza praca, składająca się z cyklu książek pod ogólnym tytułem „Astrologia klasyczna”,
skierowana jest do wielbicieli, admiratorów i zwolenników naszej nauki, dla studentów
astrologicznych szkół i uczelni, dla wszystkich pragnących zgłębiać tę wiedzę samodzielnie, drogą
samokształcenia, a także dla astrologów-praktyków oraz astrologów zajmujących się pracą
naukowo-badawczą. Mam nadzieję, że ta praca pomoże Wam stać się wysoko wykwalifikowanymi
profesjonalistami, prawdziwymi znawcami swego przedmiotu. Staniecie się dobrymi psychologami i
psychoterapeutami, a rezultatem Waszych prac będą prawdziwe i dokładne metagnozy i prognozy.

Książki tej monografii składają się po piesze z wykładów, jakich wysłuchałem w Berlińskim
Instytucie Bioradiologii (do którego zostałem zapisany pod numerem 25) będąc jego studentem od
dnia jego otwarcia 12 września 19933 roku, po drugie z moich wykładów, które wygłosiłem dla
studentów I roku w tymże Instytucie już samodzielnie w roku akademickim 1936/37, po trzecie z
nowszych informacji, które uzyskałem już w ostatnich latach od wielu autorów z różnych krajów
świata – Niemiec, Francji, Anglii, USA i innych.

Zarówno pod względem objętości, jak i treści monografia odpowiada pełnemu programowi
uniwersyteckiemu, obliczonemu na 4-5 lat nauki. Z powodzeniem mogą z nich korzystać również
osoby zajmując się samokształceniem. Poszczególne tomy i rozdziały można czytać jak wykłady
głoszone z katedr uniwersytetów i instytutów, koledżów i specjalistycznych szkół, liceów i
gimnazjów.

Zajęcia powinny być przeprowadzane równomiernie, stopniowo, krok za krokiem. Sukces będzie
zależał od pracowitości, uporu, cierpliwości i bezwarunkowo od zdolności i talentu.

Zawsze byłem przeciwny pasywnym metodom nauczania, dlatego radzę uczyć się astrologii nie
pojedynczo, lecz zorganizować się w grupę 5-7-10 osób i zdecydować się na aktywny sposób
przyswajania wiedzy – dyskusje na temat opracowanego materiału, czytanie i wspólna analiza
najnowszych książek, monografii, badań. W procesie nauki należy poznawać i orientować się w
całej nowo przyswojonej wiedzy, nieustannie wykorzystując metody porównawcze,
systematyzujące, uogólniające, wyciągając dzięki nim to, co najważniejsze. Wszystkie sądy należy
przyjmować obiektywnie, beznamiętnie, pod surową kontrolą naukową, nie ulegając pomyłkom lub
celowemu oszustwu ze strony oponentów, których kolegów, podopiecznych, nie mówiąc już o
swoich klientach.

Zgłębianie wiedzy astrologicznej nie powinno stać się zwykłym zabijaniem czasu i niepotrzebną
stratą wysiłku i energii. Ten, kto uczy się naszej wiedzy powinien bez oglądania się podążać wciąż
do przodu, pokonując wszelkie trudności na swojej drodze, stopniowo przybliżając się do
wyznaczonego sobie celu. Żeby zostać profesjonalnym astrologiem, wysoko wykwalifikowanym
specjalistą, prawdziwym znawcą swego przedmiotu, trzeba całkowicie oddać siebie i swoje siły
nauce tego przedmiotu. I nierzadko potrzebna do tego jest nie tylko głęboka, poważna i
drobiazgowa praca praktyczna, nie tylko ogromny trud analizy i zastosowania wszystkich znanych

Strona 9/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

reguł i praw kosmicznych, otrzymanych w dziedzictwie od sławnych poprzedników i współbraci w
naszej nauce zaczynając od czasów starożytnych po dzień dzisiejszy, ale i samodyscyplina. I
samoofiarowanie się.

Główne zadanie każdego astrologa-praktyka polega na przyniesieniu korzyści swoim klientom,
swemu narodowi, państwu. W żadnym wypadku nie powinien on ulegać żądzy wywyższenia się czy
pracować ponad swoje siły z jedynym celem – wzbogaceniem się. Za to powinien nauczyć się
przystosowywać do otaczającego świata, do życzeń i wymagań swego klienta-podopiecznego,
obsługiwać wszystkich nie patrząc na nic: ani na narodowość, wyznanie, pozycję społeczną i
status materialny. Wszyscy ludzie powinni być dla niego równi. Głównym kryterium, którym
powinien się kierować muszą być: sprawiedliwość, prawda i przede wszystkim życzliwość i
uczciwość. Już na pierwszy rzut oka na horoskop astrolog musi umieć określić przebieg życia,
ujawniając jego silne i słabe strony oraz główne kierunki rozwoju. Jego obowiązkiem jest ochrona
interesów swego podopiecznego, głębokie zrozumienie i wszechstronna ocena jego możliwości i
perspektyw. Dając pełną analizę horoskopu i podejmując odpowiednie decyzje, astrolog bierze na
siebie pełną odpowiedzialność za swego klienta.

Z tego, co powiedziałem powyżej wynika, że znajomość z astrologią jest pożyteczna dla każdego
bardziej lub mniej myślącego człowieka, choćby z tego względu, że przynosi nie tylko wiele radości
i niespodzianek, ale i nie małe korzyści. Zajmowanie się astrologią może dla każdego stać się
zajmującą i zadziwiającą podróżą w głąb nieznanego. Jeśli na początku poznamy samego siebie, to
w przyszłości będziemy umieli lepiej orientować się w tym, dlaczego ten czy inny człowiek myśli,
czuje i zachowuje się nie tak, jak inni. Ta wiedza uczyni nasze życie bardziej interesującym, bardziej
treściwym, pomoże z większą cierpliwością i życzliwością odnosić się do takich czy innych cech
charakteru naszych bliźnich.

I mimo wszystko najważniejsza w astrologii jest metagnoza, a nie prognoza. Historia zna niemało
porażająco dokładnych przepowiedni przekazanych zarówno przez naszych sławnych
poprzedników z dalekiej przeszłości – M. Nostradamusa, J.-B. Morena, J. Keplera, jak i nam
współczesnych – W. Angermeyera, G. Mackormana, A. Douglasa, K. de Jerssy i wieloma innymi.

Samo słowo „prognoza” pochodzi z języka greckiego (pro + gnosis = do poznania lub przed
poznaniem). Oznacza przewidywanie, przepowiednię o rozwoju czegoś, oparte na określonych
danych, uczynione przed momentem realizacji jakiegoś określonego wydarzenia.

Prognozowaniem i prorokowaniem ludzie zajmowali się od niepamiętnych czasów, do czego
skłoniła ich, jak doskonale to widać z historii rozwoju ludzkości, potężna konieczność. Od zawsze
istniało przekonanie o zdeterminowaniu ludzkiego losu i człowiek nieustannie starał się różnymi
sposobami zajrzeć w swoją przyszłość.

Dawne narody Wschodu, tak samo jak i starożytni Grecy, Rzymianie, Germanie, Celtowie,
Anglosasi, Skandynawowie, plemiona słowiańskie i wiele, wiele innych bezgranicznie wierzyli we
wróżby i proroctwa zarówno w skali całego kraju, jak i pojedynczego człowieka.

Już Plutarch przekonywał, że u człowieka jest nie tylko pamięć o tym, co było, ale i siła potrzebna
do przewidywania przyszłości. Dużo o tym mówią również i chrześcijańscy kaznodzieje, choć było
to przede wszystkim związane z religijnymi wskazówkami pogańskich wieszczek i biblijnych
proroków. Jak wiadomo w dziełach Tomasza z Akweny, Kornela Melanchtona i innych myślicieli
chrześcijańskich dopuszcza się badania astrologiczne i prognozowanie przyszłości w celu jego
poznania i ulepszenia.

Strona 10/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

W dzisiejszych czasach w bardziej czy mniej uświadomionych kręgach dobrze wiadomo, że
prognozowanie jest możliwe, a prognoza jako realny fakt jest uznawana przez wielu uczonych.

Jednak inna sprawa, kiedy zajmują się tym uczeni i dyplomowani astrolodzy-kosmobiolodzy, a
całkiem inna, kiedy zajmują się tym ludzie całkowicie dalecy od naszej nauki – nie tylko nieszkodliwi
fantaści, ale i jawni dyletanci, a nawet szarlatani, jedni robią to po to, by zdobyć tanią popularność
wśród słabo wykształconych zwykłych szarych ludzi., drudzy z myślą o wzbogaceniu się.

Prognoza w każdym przypadku powinna być mądrze sformułowana w ramach prawdopodobnych
przypuszczeń, prawdopodobieństwa i w żadnym wypadku nie powinna pretendować do absolutnej
proroczej wiarygodności. A właśnie tym grzeszy większość początkujących astrologów-samouków.

Każdy astrolog-praktyk powinien współpracować ze świadomą orientacją swego klienta, żeby on
zawsze był gotów mądrze i rozumnie przeżyć wszystkie możliwe nadchodzące niedogodności,
nieszczęśliwe wypadki czy chorobę, a z drugiej strony należy przebudzić w nim dążenie do wyjścia
naprzeciw pomyślnym i dobrym wydarzeniom, odpowiednio wcześniej tworząc dla nich
odpowiednie okoliczności i warunki. Ci, którzy zdają się wyłącznie na prognozy, kierują się tylko
nimi i płyną z prądem, mogą ulegać realnym niebezpieczeństwom. Należy unikać takich prognoz,
które mogłyby wywoływać urazy w ludzkiej psychice, co z kolei prowadziłoby do fatalnych i
nieszczęśliwych skutków. Już tylko to jedno jest sprzeczne z duchem astrologicznym i etyką.
Dowolna prognoza powinna mieć charakter tylko prawdopodobieństwa, możliwości, ale w żadnym
wypadku – kategoryczności.

Tomasz z Akwenu powiedział: „… to, co przewidzieli astrologowie spełnia się dlatego, że większość
ludzi ślepo podąża za swoimi namiętnościami, całkowicie poddając się wpływowi ciał
niebieskich…”. Właśnie na takich ludzi zorientowana jest prasa brukowa, jarmarczna astrologia,
taniutkie broszurki oraz rubryki z „horoskopami” w gazetach i czasopismach.

Jedna ze starożytnych sentencji mówi, że: „Gwiazdy kierując głupcami, a mędrcy – swoimi
gwiazdami”. I rzeczywiście człowiek staje się panem swego losu dopiero wtedy, kiedy zajmuje
aktywne życiowe stanowisko i siłą swej woli zmienia fatalny bieg swego losu. Niestety, dzisiaj wiele
osób ulega różnym zewnętrznym czynnikom wywołującym stres, takim jak radio, telewizja, reklama.
Żyją dosłownie jak roboty, wykonując cudze polecenia i w ogóle nie słuchając swego własnego „ja”.

Z uprzedzeniem jakoby wiedza o sobie samym i swoich możliwościach przeszkadza człowiekowi
żyć lub nawet mu szkodzi swego czasu walczył znany filozof Hegel, który powiedział: „… człowiek
jest wolny dopiero wtedy, kiedy poznał samego siebie… tylko ta wiedza czyni go wolnym…”.

Podczas prognozowania każdy astrolog-praktyk powinien znać granice swoich możliwości i
zdolności. Poważnego astrologa już na pierwszy rzut oka można odróżnić od dyletanta, gdyż ten
pierwszy nie daje mglistych obietnic w procesie objaśniania przyszłości.

Żadna z astrologicznych prognoz nie powinna nosić charakteru mechanicznego proroctwa, jako że
nie bazują one na czysto racjonalnych metodach analizy przyszłości, które na przykład leżą u
podstaw prognoz meteorologicznych, działalności gospodarczej czy diagnostyki medycznej. Nie
można też utożsamiać ich z czysto intuicyjnym proroctwem, które w postaci surrealistycznych
obrazków pojawiają się w wyobraźni jasnowidza. Prawdziwe prognozy astrologiczne są rezultatem
opartego na wykształceniu prawdziwego mistrzostwa i artyzmu, które osiąga się tylko dzięki
wieloletniemu doświadczeniu i systematycznym zajęciom praktycznym.

Strona 11/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Korzystając z terminologii starożytnych stoików, którą Cyceron wykorzystał w swojej pracy p.t.
„Dywinacja”, zajmowanie się nauką astrologiczną można nazwać „dywinacjo artificialis”, to znaczy
kunsztowną naukową mantyką, która opiera się na wpływie boskiego (diwinum) na życie ziemskie. I
tylko w pełni świadomy prorok (mantis) włada nią po długim okresie specjalnego uczenia się technik
interpretacyjnych.

Odpowiada to pojęciu, które po grecku nazywa się „techne”, a po łacinie – „ars” i jest oparte na
symbolice skojarzeń, pojmowanej jako paralele między wpływem ciał niebieskich i kosmicznych
procesów z jednej strony i ich faktycznym wpływem na Ziemię i ziemskie wydarzenia, na wszystko
żywe i nieożywione z drugiej, przy czym te paralele przejawiają się i w prognozach, które wyjaśnia
się już zgodnie z kosmicznymi prawami i określonymi kosmobiologicznymi regułami.

Astrologia prognostyczna wykorzystuje różne metody i sposoby przewidywania przyszłości oparte o
system astronomicznych obliczeń, dokładne matematyczne wyliczenia, wiedzę o podstawowych
pojęciach trygonometrii sferycznej itd.

Absolutnie bezbłędnych (w dosłownym tego słowa znaczeniu) prognoz w astrologicznej praktyce
nie ma, dlatego aby uniknąć zarówno dużych, jak i małych pomyłek warto od razu przemyśleć samo
pojecie proroctwa i mówić jedynie o zbliżaniu się do prawdy, jedynie o możliwościach. Każda
przepowiednia astrologa powinna być odbierana jedynie jako prawdopodobieństwo, a nie
oczywistość. Różnorodne informacje o szczegółach i detalach przyszłych wydarzeń to rola
jasnowidza, a nie astrologa, który może jedynie wyjawić tendencje wydarzenia, a nie szczegółowe
okoliczności. Co prawda, okres czasu, w którym wystąpią dane wydarzenia może być obliczony
wcześniej, a przy tym dość dokładnie, ale sam ich charakter daje się wyjaśnić tylko w ogólnych
zarysach. Na przykład, kiedy Leonid Breżniew poprosił mnie o wyliczenie czasu śmierci swego
największego wroga Mao Zedonga, moja odpowiedź brzmiała: między 6 a 12 września. Mao zmarł
9 września.

Histria zna wiele całkiem dokładnych prognoz zrobionych przez naszych poprzedników, na przykład
przez Keplera o gwałtownej śmierci Wallensteina czy Morena o pozornej śmierci A. D’Effianta,
ulubieńca francuskiego króla Ludwika XIII.

Wielu współczesnych astrologów, w tym i Wasz pokorny sługa, na długo przed faktem przewidywali
śmierć byłego prezydenta USA J. Kennedy’ego, jego brata Roberta i innych działaczy politycznych.
A oto co opowiedział o swoim życiu pewien biznesmen Berton Brown: „Przez pewien okres czasu w
żaden sposób nie mogłem osiągnąć sukcesów w biznesie. Ale kiedy poznałem astrolożkę K. de
Jersy i zacząłem słuchać jej rad i postępować zgodnie z nimi, szybko wzbogaciłem się i jak
wszystkim wiadomo, teraz jestem prezesem całkiem sporej korporacji… Mogę tylko potwierdzić, że
moja doradczyni nigdy nie pomyliła się w swoich rekomendacjach, a ja od tamtej pory już nie
popełniam błędów w swoich działaniach…”

W pracach Cycerona znajdują się także takie słowa: „… i nie znam ni jednego narodu czy to
humanitarnego i cywilizowanego, czy to jeszcze dzikiego i barbarzyńskiego, który by nie wierzył, że
przyszłość może być poznana i przepowiedziana przez określonych ludzi…”.

W styczniowym numerze czasopisma „Nowa Nauka” z 1955 roku doktor Kuchenka pisze, że
właśnie proroctwa pośród wszystkich paranormalnych zjawisk zostały najdokładniej udowodnione,
bez względu na całe ich nieprawdopodobieństwo, a także bogaciej niż cokolwiek innego
potwierdzają je całkowicie niepodważalne argumenty i fakty.

Strona 12/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Tak samo twierdzi również powszechnie znany szwajcarski psychiatra i psycholog C. G. Jung
(1875-1961), twórca i ojciec psychologii analitycznej oraz włoski badacz psychologii E. Boccano i
francuski psycholog, laureat Nagrody Nobla, profesor Ch. Richet, jak też wielu innych.

Doktor B. Takerman podczas swojej pracy w Instytucie Nowych Technologii w Princeton (stan New
Jersey) przeanalizował szereg wczesnych wykresów starożytnych babilońskich kapłanów-
astrologów, a następnie zestawił je z faktami potwierdzonymi historycznie. Z tego względu G. T.
Siborg, będąc przewodniczącym komisji do spraw energii atomowej USA, stwierdził, że rezultaty
bada doktor Takermana mogą być wykorzystane, w szczególności do badania, analizy i
prognozowania współczesnych cykli ekonomicznych.

Rekomendacje Siborga wyjątkowo pomyślnie wykorzystał jeden ze znanych współczesnych
astrologów – W. Angermayer, obecnie wysokiej klasy specjalista zajmujący się zagadnieniami
ekonomicznymi, ojciec astrologii ekonomicznej. W 1978 r. zorganizował i otworzył swoje własne
przedsięwzięcie, które cieszy się wręcz baśniowym powodzeniem na całym świecie.

Jego wykład „Astrologia ekonomiczna – ekonomia i finanse z kosmologicznego punktu widzenia”
wstrząsnął całym ekonomicznym i finansowym światem zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie.
Angermayer pierwszy udowodnił teoretycznie i praktycznie, że koniunktura na rynkach światowych
jest zależna od wpływu tranzytów planet w horoskopach państw i miast, a także poszczególnych
trustów, koncernów i korporacji oraz, że wszystko można przewidzieć i prognozować na wiele
dziesiątków lat do przodu. On na tyle udoskonalił swoją metodę, że w ostatnim czasie wszystkie
swoje prognozy robi już całkowicie bezbłędnie i tylko w oparciu o horoskop. I choć każdy taki
horoskop kosztuje 2500 funtów i więcej, jego biuro jest zawalone zamówieniami na wiele miesięcy
do przodu. Co prawda w ciągu miesiąca można sporządzić jedynie około 15 takich horoskopów, ale
to, że „gra warta jest świeczki”, potwierdza popularność, jaką się cieszy ta metoda nie tylko wśród
biznesmenów i prywatnych przedsiębiorców, ale i wśród przedstawicieli wielu interesujących się tym
państw. Wszyscy zachowali w pamięci dokładną prognozę Angermayera giełdowego kryzysu w
1987 i początek ekonomicznego chaosu jesienią 1989 r.

I jeszcze nieco przykładów. Doktor E. Hantington, historyk z Uniwersytetu Yale, podczas otwartych,
publicznych dyskusji udowodnił, że istnieją określone związki pomiędzy ruchem planet po
nieboskłonie i różnorodnymi faktami, następstwami tego na Ziemi. W błyskotliwy sposób udowodnił
to na przykładach dotyczących losów minionych cywilizacji.

W połowie lat sześćdziesiątych doktor H. Stetson z Instytutu Technologii z Massachusetts ogłosił na
Kongresie Towarzystwa Energetycznego w Nowym Jorku co następuje: „Jeśli wzajemna więź
między wpływem czynników kosmicznych i ich następstwami na Ziemi nie jest zwykłym
przypadkiem… to ich badanie może dać początek nowym gałęziom nauki – solarystyce i
lunarystyce, które można uznać za współczesną, naukową wersję klasycznej, średniowiecznej
astrologii. Przy ich pomocy można będzie przewidywać rozwój cykli ekonomicznych, zbliżanie się
trzęsień ziemi i wielu innych zjawisk na Ziemi…”. I on „jakby z kart czytał”, albowiem obecnie tym
już się zajęto i to z wyjątkowo dobrymi rezultatami. Nawet rada nadzorcza firmy „ROA”, kontrolująca
najbardziej rozwiniętą sieć stacji radiowych dalekiego zasięgu, zatrudnia u siebie astrologa, który
bezbłędnie przepowiada zakłócenia atmosferyczne zarówno na bliższą jak i dalszą przyszłość.
Swoje prognozy robi w oparciu o położenie planet i tworzone przez nie aspekty (kąty) między nimi
na badany okres czasu. Już w tych latach, kiedy pracował tam jeszcze astrolog J. Nelson,
wszystkie prognozy spełniały się z dokładnością do 91-95%. Natomiast burze magnetyczne, które
powodują silne zakłócenia fal radiowych, a także są niebezpieczne dla marynarzy i lotników,
prognozował ze 100% dokładnością.

Strona 13/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Oznacza to, że przepowiadać przyszłość można bez opierania się na jakiejś okultystycznej wiedzy,
jako że często już w samych wydarzeniach zawarta jest niezbędna informacja o tym, co powinno
lub może się wydarzyć.

W 1961 r. we wspomnianym już wcześniej Instytucie Technologii z Massachusetts, na konferencji
poświęconej zagadnieniom magnetyzmu ciał kosmicznych i Ziemi oraz jego wpływom na otoczenie,
profesor nowojorskiego uniwersytetu, doktor R. Bucker zaprezentował wykład o odkryciu pola
elektromagnetycznego w organizmie człowieka. Udowodnił, że ludzki organizm to skomplikowany
system elektroniczny i co najdziwniejsze, pole elektromagnetyczne człowieka działa w pełnej
zgodności z fluktuacjami pola elektromagnetycznego Ziemi, które z kolei zależy od odziaływujących
na nie czynników kosmicznych.

Wielu współczesnych uczonych doszło do wniosku, że istnieje ogólna wzajemna więź między
rozwojem istoty ludzkiej w całości i wszechobecnym fenomenem elektromagnetycznym, zależnym
od oddziaływania na Ziemię Słońca, planet, gwiazd, galaktyk i innych kosmicznych czynników
Wszechświata.

I rzeczywiście, astrologia pokazuje wprost zależność pomiędzy ruchem ciał niebieskich i
zachowaniem wszystkiego, co żywe na Ziemi, w tym również i człowieka, ich wpływ na jego życie i
śmierć. Prawa kosmosu i przyrody są takie same dla wszystkich. Dlatego wiarygodnie brzmią słowa
znanego biologa, profesora Uniwersytetu im. G. Hopkinsa, doktora C. Markerta: „Nikt jeszcze tak
naprawdę nie zbadał, dlaczego zachodzi proces starzenia się zarówno żywych organizmów, jak i
rzeczy nieożywionych. Chociaż wszyscy wiedzą, że do pewnego momentu w procesie starzenia się
w ciele żywego organizmu stare, zużyte komórki zostają zamienione nowymi, w większym stopniu
zdolnymi do życia, ale z czasem stopniowo proces ten zaczyna spowalniać się, a potem całkiem się
zatrzymuje. I przychodzi nam skonstatować, że nasze ciało zaczyna się „psuć” i rozpoczyna się
nieodwracalny proces „starzenia się” i „zużycia”, że organizm człowieka zaczyna podupadać i w
końcu po prostu umiera. Ale najważniejsze, że wszystko to można prognozować wcześniej”.

Każdy, kto obserwował i nadal obserwuje naszą naukę i jej rozwój, nie mógł nie zauważyć, jak duży
zrobiła krok naprzód, przejmując od klasycznej astrologii jedynie fundamentalne pozycje i
opracowując całkowicie nowe metody o wysokim poziomie naukowym oraz oddając pierwszeństwo
kauzalnym, czyli przyczynowym formom myślenia.

G. Heyelrig i G. Mackormac zajmowali się badaniem zgodności wydarzeń o skali światowej i
matematycznych obliczeń cykli ciał niebieskich. Takie zgodności odkryto także pomiędzy ogólnym
biegiem życia i losu każdej jednostki i położeniem świateł oraz planet w chwili jego narodzin. Mogą
one być określone znacznie wcześniej i dokładnie wyliczone drogą matematyczną. Zostało
ustalone, że ciała niebieskie wpływają na dziedziczność, otaczające środowisko, warunki
klimatyczne i inne czynniki.

Z matematycznego punktu widzenia astrologia jest nauką ścisłą. Oznacza to, że jeśli w wyliczenia
nie wkradł się nawet najmniejszy błąd, uzyskane rezultaty powinny zgadzać się ze wszystkimi
znanymi nam czynnikami. To z kolei mówi o tym, że sukces przy interpretacji horoskopu zależy nie
tylko od prawidłowych obliczeń, ale i od umiejętności prawidłowego kompletowania technicznej
dokumentacji i sprawnej oceny i analizy wszystkich danych horoskopu.

Pytanie o to, wpływają czy nie wpływają czynniki kosmiczne na biosferę i inne środowiska Ziemi
jako takie w każdym mniej czy bardziej kompetentnej społeczności naukowej dawno zostało zdjęte
z „rozkładu dnia”.

Strona 14/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Ten problem został pomyślnie rozwiązany dzięki fundamentalnym badaniom wielu uczonych świata.
Już starożytni mędrcy znaleźli, a nam współcześni udowodnili, że podstawowym fenomenem sił
kosmicznych są wibracje wszelkiego rodzaju promieniowań, emitowanych przez Słońce, planety i
inne ciała niebieskie podczas ich przejście przez określone gwiazdozbiory Zodiaku.

Dla nikogo nie jest sekretem, że nasz Wszechświat, przestrzeń kosmiczna to nie próżnia, nie
vacuum, gdyż wypełnia je nie tylko gaz i pył kosmiczny, ale i elektryczne, magnetyczne i inne pola,
tworzone przez fale radiowe, rentgenowskie i inne formy promieniowania emitowane przez planety,
gwiazdy, gwiazdozbiory, galaktyki, mgławice i komety.

Chciałbym jeszcze zauważyć i szczególnie podkreślić wyjątkowo ważny czynnik wpływów
kosmicznych, z którym spotykamy się nieustannie w życiu codziennym. Są to różnorodne
zakłócenia na Słońcu, na przykład promieniowanie elektromagnetyczne i cząsteczkowe,
wywołujące burze elektryczne i magnetyczne oraz inne kosmiczne zakłócenia zarówno w
atmosferze i jonosferze, jak i biosferze Ziemi. One z kolei wywołują wzrost liczby awarii i katastrof
komunikacyjnych, nieszczęśliwych wypadków w przemyśle, zejść śmiertelnych, nasilenie
konfliktowych sytuacji w domu, pracy i kontaktach społecznych.

W okresie wzrostu aktywności słonecznej zaostrzają się choroby chroniczne, wzrastają
funkcjonalne zaburzenia układów nerwowo-psychicznego i sercowo-naczyniowego, wzrasta liczba
różnego rodzaju i charakteru ataków i zachorowań, zawałów serca i płuc, wylewów do mózgu;
zmieniają się wskaźniki krwi nie tylko u chorych, ale nawet u w pełni zdrowych ludzi – liczba
leukocytów zmniejsza się, a liczba limfocytów wzrasta, zaś erytrocyty mają tendencję do wzrostu
polarności.

W ostatnim czasie na całym świecie znacząco wzrosło zainteresowanie astrologią naukową i coraz
więcej uczonych mówi o korzyściach płynących z naszej nauki. I nie ma w tym nic dziwnego, jak że
człowiek od niepamiętnych czasów dążył do poznania nie tylko otaczającego go świata i miejsca,
które w nim zajmuje lub chciałby zajmować, nie tylko tajemnic przyrody i Wszechświata, ale i
samego siebie, swego losu, swojej przyszłości.

W procesie ewolucji człowieka właściwa mu wrodzona ciekawość, potrzeba tworzenia i kreacji,
badania i analizowania kształtowały jego świat duchowy; on poznawał różne dziedziny nauki i
techniki oraz bogaty świat sztuki.

I jedno z najszacowniejszych miejsc przez cały ten czas zajmowały takie nauki jak astronomia i
astrologia, które aż do XV wieku naszej ery były uważane za rodzone siostry – ten, kto zajmował
się astronomią, jednocześnie władał i astrologiczną wiedzą. Na przykład Klaudiusz Ptolomeusz,
Mikołaj Kopernik, Joann Kepler, Tycho de Brahe i wielu innych znanych astronomów było także
wspaniałymi astrologami.

Wiele współczesnych dziedzin nauki swe początki bierze ze starożytnej wiedzy: chemia z alchemii,
fizyka z metafizyki, medycyna z lecznictwa ludowego (szamanizmu, znachorstwa, ziołolecznictwa),
zaś naukowa astrologia ze starożytnej astrologii klasycznej.

We Wszechświecie trwa nieustanny ruch, na który składają się procesy postępu i zastoju, ewolucji i
rewolucji w znacznym stopniu powiązane ze sobą. We wszystkich tych procesach można
obserwować ścisłe wzajemne powiązania pomiędzy tym, co skończone i tym co nieskończone,
absolutem i relatywnością, zmiennym i zachowawczym. W poszukiwaniach czystej prawdy uczeni z
wielu krajów świata coraz częściej zwracają się ku badaniom następczyni starożytnej astrologii –
kosmobiologii, do analizy jej podstaw i zasad.

Strona 15/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Zrozumiałe, że na dzień dzisiejszy jest jeszcze wielu oponentów, pośród których na przykład jest
znany i głęboko przeze mnie szanowany astronom Ch. Cheiply. On często krytykuje nas publicznie,
mówiąc, że planety, a szczególnie gwiazdy znajdują się tak daleko od Ziemi, iż w żaden sposób nie
mogą wywierać żadnego wpływu na naszą planetę, a tym bardziej na ludzi żyjących na niej.

A ja bardzo chciałbym wziąć go na swego ucznia i udowodnić, że nie ma racji, że ona tak samo
daleki jest od prawdy, jak nasza planety od najdalszych gwiazd, że wpływ czynników kosmicznych
na Ziemię jest tak wielki, iż tego już nikt nie może negować.

Ten fakt, że nasza nauka zaczyna zajmować określone i całkiem szacowne miejsce pośród innych
dziedzin wiedzy już nie wywołuje większych wątpliwości. To tylko kwestia czasu. Oczywiście, że
bardzo byśmy chcieli, żeby na naszą dziedzinę nauki zwracali większą uwagę i sceptycy, i
najżarliwsi jej przeciwnicy, dlatego że właśnie oni są najmniej świadomi tych naukowo-badawczych
prac, które zostały wykonane na całym świecie w XX wieku, szczególnie w ostatnich jego latach. Te
prace nadal są kontynuowane i, co zrozumiałe, będą trwały nadal.

Współczesna naukowa astrologia bada, sprawdza i opracowuje nie tylko rezultaty oddziaływania na
Ziemię Słońca, planet Układu Słonecznego, gwiazd naszej i innych galaktyk, ale i analizuje w
całości wpływ Wszechświata na naszą planetę. W tym celu zostały stworzone i nadal są całek
kompleksy naukowe, wykorzystywane są archiwa najróżniejszych statystycznych wydziałów i
urzędów, stosowane są najnowocześniejsze technologie obliczeniowe.

Tak jak w minionych czasach, również obecnie w centrum uwagi astrologii naukowej stoi człowiek.
Dlatego współczesna astrologia bada kosmiczne wpływy na Ziemię z geocentrycznego punktu
widzenia, jak to było w czasach przed kopernikańskich. Przecież w istocie rzeczy nic się nie
zmieniło. I wtedy, i teraz Ziemia znajduje się w ogniskowej wszystkich możliwych promieniowań
kosmicznych i wpływów zarówno ze strony Słońca, jak i ze strony pozostałych planet i gwiazd.

Żyjemy w takich warunkach, że wokół nas wszystko kipi z powodu współoddziaływania
najróżniejszych sił kosmicznych. Gwiazdy emanują promieniowaniem o szerokim spektrum fali –
promieniowanie o wysokiej częstotliwości, które nazywamy światłem, fale radiowe o niskiej
częstotliwości, promienie ultrafioletowe, promienie X i inne. Uczeni udowodnili, że wybuch na
Słońcu, burze magnetyczne wpływają nie tylko na samopoczucie człowieka, ale i wywierają
globalny wpływ na warunki pogodowe i klimat Ziemi. Zarówno dodatnie, jak i ujemne jony, które
zawiera atmosfera Ziemi wpływają na zachowanie, emocje i uczucia ludzi. Ładunki elektryczne w
atmosferze naszej planety, geomagnetyzm wpływają z kolei na świat roślin i zwierząt, w tym także
na człowieka. Księżyc natomiast wywiera wpływ nie tylko na wymianę wodną w atmosferze Ziemi,
ale i na warunki klimatyczne, pogodę, rośliny i zwierzęta. Kosmiczne promieniowanie bywa
przyczyną zmian DNA i RNA komórek. Dlatego różne promieniowania, jak widzimy, wywierają
istotny wpływ na wszystko, co żyje na Ziemi. Planety, tworząc określone aspekty (kąty) między
sobą, Słońcem i Ziemią także bywają przyczyną wybuchów i plam na Słońcu, zmian napięcia i
kierunku słonecznego i ziemskiego pola magnetycznego.

Astrolodzy od dawna wiedzą, że zaćmienia Słońca i Księżyca wywierają istotne znaczenie na
pogodę, wulkaniczną aktywność Ziemi, zachowanie ludzi, szczególnie tych, u których w
horoskopach planetarne konstelacje znajdują się pod tym samym kątem, pod którym przebiega
zaćmienie. Potwierdzony został również związek pomiędzy rytmami kosmicznymi z jednej strony, a
pogodą na naszej planecie, trzęsieniami ziemi, podwoziami, suszami, nieurodzajem, chorobami,
epidemiami, kataklizmami politycznymi i kryzysami ekonomicznymi z drugiej.

Strona 16/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Co za tym idzie, połączenie wszystkich wpływów kosmicznych i moment narodzin człowieka, a
także dziedziczność, otaczające środowisko i warunki klimatyczne oraz inne czynniki tworzą
określone warunki do kształtowania w człowieku jego konstytucji, temperamentu, charakteru,
zdolności i innych cech, które z kolei określają jego los.

Uczeni udowodnili, że na człowieka, jego samopoczucie i nastrój wywierają duży wpływ i inne,
niemniej interesujące fakty. Na przykład podczas spływania wody do zlewu czy wanny tworzą się
silne, ale nieszkodliwe pola elektryczne. Przy tym ładunek dodatni spływa rurami kanalizacyjnymi
do ziemi, a ujemny pozostaje w powietrzu łazienki, stając się jednym z czynników wywołujących u
nas wrażenie świeżości i rześkości po zażyciu kąpieli.

Przyczyną podwyższonego uczucia zmęczenia człowieka w samolocie, samochodzie i
pomieszczeniach z płyt betonowych jest osłabienie pola magnetycznego Ziemi, jakie w nich
występuje. Na przykład w tak zwanej „klatce Faraday’a” człowiek nie może długo pozostawać bez
narażania się na negatywne skutki, z tego powodu, że jego organizm nieustannie potrzebuje
przypływu energii elektrycznej. Potwierdził to doktor Krosto Kristiew, ojciec „efektu Kristiewa”.

Doktor Kristiew twierdził, że pole magnetyczne Ziemi ma dodatnią biegunowość, osiągającą 200
woltów. Jako pierwszy zaproponował w roli „przeciwzmęczeniowego” urządzenia wykorzystywać
specjalny jonizator lub po prostu żelazną puszkę niewielkich rozmiarów, wypełnioną jakimkolwiek
twardą substancją podłączoną do baterii. Okazuje się, że takie urządzenie zapewnia lokalne
(miejscowe) pole elektromagnetyczne o sile do 800 woltów. Sprawdzenie takiego przyrządu na
lotnikach i kierowcach ciężarówek dalekobieżnych udowodniło, że znacznie lepiej znoszą
zmęczenie i nie cierpią na bezsenność po długich i trudnych lotach i trasach.

Podczas dalszych badań zostało ustalone, że metal i beton nie są jedynymi szkodliwymi
czynnikami pozbawiającymi człowieka oddziaływania pola elektromagnetycznego Ziemi. Okazuje
się, że wyjątkowo wysokie ujemne oddziaływanie mają wszystkie bez wyjątku plastiki – nawet rzędu
500 000 woltów. One to właśnie pogarszają stan osoby otoczonej nimi. Plastikowe obicia mebli,
firanki i tapety, bielizna i ubrania, koce i buty z materiałów syntetycznych są bezpośrednią
przyczyną poważnych problemów człowieka, nie mówiąc już o tym, że wywołują wiele różnego
rodzaju chorób.

Astrologia naukowa daje nam możliwość zobaczenia nie tylko obiektywnego, dynamicznego

obrazu świata, ale i przewidywania, prognozowania różnych wydarzeń w życiu człowieka, narodu,
państwa. Bez względu na to, że na dzień dzisiejszy nie ma jednolitego zdania na ten temat, z
pewnością można powiedzieć, że wiedza astrologiczna posiada dostatecznie dużo ważkich
argumentów i faktów przemawiających w jej obronie przed fałszywymi oskarżeniami o
„nienaukowość”. Wszystkie sprzeciwy wobec naukowości astrologii zostały obalone przez słynnych
astrologów-uczonych XX wieku, na czele których stała wieloletnia prezydent Amerykańskiego
Towarzystwa Astrologicznego, hrabina Zoja Wasilko.

Teraz jesteśmy naocznymi świadkami tego, jak starożytna astrologia, przywdziawszy nowe szaty
uczonego XX wieku, odżyła i umocniła się. Na dyplomowanych astrologów, to znaczy takich, którzy
posiadają wyższe wykształcenie i naukowe podejście do sprawy, patrzą tak, jak na dowolnych
innych specjalistów posiadających dyplom ukończenia studiów.

W niejednym krajach świata astrologia naukowa została oficjalnie uznana za naukę, jest wykładana
na oddzielanych wydziałach i kierunkach wielu uniwersytetów i instytutów świata, zaś w Niemczech
funkcjonuje Akademia Kosmobiologii, którą przez wiele lat kierowała Elizabet Ebertin, a potem jej
syn Reinhold.

Strona 17/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Astrolodzy-uczeni pracują obecnie na równi z przedstawicielami innych nauk. Za laboratoria służą
im ich gabinety, za odczynniki i naukowe instrumenty – tablice efemeryd i domów, za biblioteki –
pomieszczenia archiwalne różnych ministerstw, instytucji i oddziałów statystycznych. A jeśli są
prowadzone prace badawcze, to pojawiają się też naukowe publikacje, są bronione prace
dyplomowe, przyznawane stopnie i tytuły naukowe itp.

Kosmobiologia jest w stanie opracować i zbudować naukowy program kompleksowych badań
człowieka, który mógłby z doskonałymi rezultatami służyć również do celów praktycznych. Nauka
astrologiczna powstała na osnowie praktycznych potrzeb człowieka i nagromadzona przez nią
wiedza bywa z sukcesem stosowana do osiągnięcia w pełni realnych celów. W tym, iż jest ona
jednym z elementów kultury ludzkości właśnie wyraża się jej historyczna rola.

Droga, na którą wszedł astrolog-praktyk i po której posuwa się do przodu w poszukiwaniach prawdy
astrolog-uczony jest nieskończona, tak samo jak nieskończona jest kosmiczna przestrzeń. Zawód
astrologa jest nie tylko szacowny (a dla wielu nawet mistyczny), ale także i odpowiedzialny, jako że
dobry profesjonalista w tej dziedzinie powinien być ekspertem, konsultantem i doradcą, przecież
jego rękach znajduje się los i szczęścia klienta, jego podopiecznego. Sprawdzając wszystko
poprzez własne doświadczenia, przeżycia osobiste lub swoich bliskich, przyjaciół, możemy pewniej
decydować: zgadzają się czy też nie pewne prawidłowości i reguły wiedzy astrologiczne z tymi
wydarzeniami, okolicznościami czy sytuacjami, które się dokonały, stając się tym samym
bezdyskusyjnym faktem.

W dzisiejszych czasach naukowa astrologia ma o wiele szlachetniejszą misję, niż kiedykolwiek w
historii ludzkości. O ile w dawnych czasach nasz współbrat-astrolog obsługiwał tylko faraonów,
cesarzy, królów, książęta i członów ich rodzin, to obecnie służy całemu społeczeństwu.

Chciałoby się, żeby w naszym kraju nauka ta nie była wykorzystywana w sposób interesowny, w
celu wzbogacenia się (jak się stało z wieloma moimi pierwszymi uczniami-bioenergoterapeutami),
lecz służyła dobru ludzi.

Współcześni astrolodzy sporządzają horoskopy nie tylko poszczególnym jednostkom, ale również
różnego rodzaju politycznym i społecznym partiom, firmom, miastom i krajom. Horoskopy
narodowości i państw robi się próbując przepowiedzieć i prognozować okresy rozwoju i kryzysów,
odgadnąć rozwój zewnętrznych stosunków i cykli demograficznych, wyniki sporów w sytuacjach
konfliktowych, wojennych konfrontacjach i sportowych zmaganiach, chcąc dowiedzieć się o
skutkach mityngów i strajków, głodówek i stawianych ultimatum, buntów i zamieszek, rewolucji i
wielu innych spraw.

W ciągu wielu stuleci astrolodzy praktykowali sporządzanie horoskopów dla okrętów – wojennych,
handlowych, pasażerskich, przyjmując za moment ich „narodzin” dokładny czas wodowania z
tradycyjnym chrztem i rozbiciem butelki szampana o burtę. Wykorzystując takie horoskopy byli w
stanie z dużym powodzeniem przewidzieć losy danego statku. Potwierdził to przypadek jednej z
amerykańskich łodzi podwodnych, jaki zdarzył się w czasie II wojny światowej. Niedługo po jej
wodowaniu pewien nowojorski astrolog wyliczył jej horoskop i przepowiedział, że zatonie ona wraz
z całą załogą. I rzeczywiście tak się stało: łódź podwodna pękła, zaczęła tonąć i zabrała ze sobą
129 istnień swojej załogi. Wydaje się nieprawdopodobne, że można przepowiedzieć los nawet
martwego przedmiotu, jednakże dobrzy astrolodzy robią to z dużym powodzeniem.

O ile w radzieckich encyklopediach astrologię opisuje się jako fałszywą burżuazyjną naukę, to w
„Nowej Międzynarodowej Encyklopedii SITA” powiedziano, że „prognozy najbardziej
doświadczonych astrologów w żaden sposób nie są zgadywankami wbrew rozumowi, jak często się
o tym myśli.

Strona 18/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Prognozy te opierają się na trwałych naukowych określeniach i regułach, wypracowanych przy
pomocy obserwacji fenomenów i na twardych regułach interpretacji… Astrologia nie pretenduje do
wyczerpującego i dokładnego przepowiadania przyszłości, a jedynie określa kierunki, w których
wydarzenia mogą się rozwijać…”. Dobrze i prawidłowo powiedziane.

Astrolodzy pracujący w zarządach firm, trustów, koncernów biorą udział we wszystkich
posiedzeniach, dają swoje rekomendacje i zalecenia. Oczywiście pełnego prawa głosu nie mają, a
odpowiednie honorarium otrzymują w zależności od wagi i wartości udzielonej przez nich rady.

W naszych czasach ogromną sławę na całym świecie uzyskał astrolog z New Jersey George
Mackormac, który przepowiadał pogodę. Posada na swoim koncie mnóstwo wyjątkowo dokładnych,
sprawdzonych prognoz. A zdobył sławę i zyskał popularność we wrześniu 1947 roku, kiedy po raz
pierwszy publicznie przepowiedział zamieć śnieżną, która rozszalała się nad Nowym Jorkiem 26
grudnia. Ta prognoza, zrobiona na 3 miesiące przed „de facto”, tak wstrząsnęła społeczeństwem,
że już na samym początku 1948 roku wiele firm ze wszystkich stanów Ameryki spieszyło podpisać z
nim kontrakty na prognozy pogody.

I jeszcze jeden przykład. W 1961 roku obecnie już nieżyjący doktor E. Douglas z obserwatorium w
Arizonie zrobił obszerny wykład o swoich badaniach dotyczących zmian pogodowych na
przestrzeni całej utrwalonej historii ludzkości. Zawierał on oczywiste i bezdyskusyjne dowody
związków pomiędzy pogodą a zjawiskami zachodzącymi w przestrzeni kosmicznej. Uczony ten
udowodnił, że warunki pogodowe można prognozować na wiele dziesiątków lat do przodu.

Prawie każdy współczesny człowiek wie, co to takiego horoskop lub przynajmniej uważa, że wie.
Wielu ludzi jest nawet skłonnych wierzyć w te futurologiczne interpretacje, które teraz tak często
drukowane są w gazetach i miesięcznikach pod nazwą „horoskop”, choć jest to tylko ograniczona
analiza położenia Słońca i Księżyca na nieboskłonie nie mająca żadnego związku z indywidualnym
horoskopem urodzeniowy. Zrozumiałe, że całkowicie odrzucać tych ćwiczeń w futurystce, które
teraz stały się swego rodzaju rozrywką i modą, oczywiście nie należy, albowiem i one mają jakąś
wartość, ponieważ są pierwszym impulsem do poważnego zajmowania się astrologią.

Wszystkie te „horoskopy” produkcji masowej do każdego człowieka jako do jednostki jedynie w
bardzo ogólny sposób. Zresztą są też i sporządzane z uwzględnieniem tego, by nie wystraszyć
ludzi i zaspokoić ich oczekiwania. Przecież właśnie to nadawało zawsze szczególne znaczenie
astrologii w oczach „ważnych” ludzi, dla których robiono i interpretowano „horoskopy”.

Oczywiście nikt nie jest ubezpieczony od pomyłek i błędów, dlatego na początku wymagana jest,
szczególnie od początkujących astrologów, praca wyrażona nie ilościowo, lecz jakościowo. Nie
będziemy ukrywać, że właśnie jakościowymi prognozami powinniśmy studzić zbyt gorące głowy
naszych zapalczywych, choć przy tym całkowicie niekompetentnych przeciwników wszelkiej rangi i
maści, których umysły przez dziesiątki lat były zaśmiecane nieprawdziwą i niesprawiedliwą, a nawet
wręcz jawnie negatywną i zafałszowaną informacją.

W końcu przyszły czasy, kiedy temu przepełnionemu ignorancją sceptycyzmowi i niedowiarstwu
powinien przyjść kres. Świętym obowiązkiem każdego szanującego się astrologa jest
wypowiedzenie wojny wszystkim wątpiącym w naukowość i korzyści płynące z naszej nauki.

Ludzie mojego pokolenia dobrze pamiętają, jak w latach trzydziestych XX wieku w Związku
Radzieckim zostali poddani anatemie uczeni-pionierzy genetyki i cybernetyki… Są to oczywiście
bardzo smutne fakty z historii rosyjskiej nauki, ale przecież tak było. A teraz te dziedziny wiedzy
rozsławiły uczonych zarówno rosyjskich, jak i z innych krajów świata. Podobnie wygląda sytuacja i z
astrologią. Mam jednak nadzieję, że nadejdzie czas, kiedy wiedza astrologiczna zajmie Rosji
należne jej miejsce.

Strona 19/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Duchowy rozwój człowieka, jego talentów i zdolności, kształtowanie się osobowości i określenie
zasad życiowych w pełni mogą być realizowane dzięki pomocy dobrej prognozy astrologicznej.
Astrolog może także przewidzieć możliwość cielesnych lub duchowych zaburzeń, o czym klient
powinien zostać uprzedzony w sposób stosowny i poprawny. Inna sprawa, kiedy mowa o prognozie
dotyczącej momentu śmierci. Oczywiście, o tym klient wiedzieć nie może (za wyjątkiem bardzo
bliskich mu osób i to, jeśli pozwala na to stan ich zdrowia). Dlatego astrolog powinien mądrze i
przewidująco podejść do takiego pytania, mówiąc tylko o prawdopodobieństwie choroby lub
nieszczęśliwego wypadku.

Za wskaźniki możliwości śmiertelnego zejścia w astrologii tradycyjnie uważa się określone
położenie planet w horoskopie urodzeniowym, solariuszu lub w progresjach, ale owe wskaźniki są
często niedokładnie, a czasami wręcz nieudolnie sformułowane w wielu podręcznikach
astrologicznych, dlatego nie warto zwracać na nie większej uwagi. Przecież najważniejszym
zadanie astrologa polega na zaznajomieniu swego klienta z jego podstawowymi skłonnościami i
ich ewentualnymi skutkami. Siła astrologa zawiera się w tym, że ma on możliwość zobaczenia i
rozpoznania charakteru i skłonności człowieka nie tylko w sposób abstrakcyjny, czysto teoretyczny,
ale i realnie, w działaniu, a także wskazać na możliwość niebezpieczeństw lub zwrotów losu.
Pokonując niebezpieczeństwa na życiowej drodze, człowiek powinien opierać się w pierwszym
rzędzie na swoich własnych siłach i realnie oceniać swoje możliwości. Jak mówi stare przysłowie:
„Szczęśliwy ten, kto czerpie wewnętrzne siły z wiary w swoją szczęśliwą gwiazdę…”. To prawda.
Tylko ten, kto liczy na swoje siły i samego siebie, może przeżyć życia tak, jak to sobie wyobraża

Starożytna mądrość głosi, iż szczęśliwy jest ten, kto może swoje życie przeżyć, a nie przecierpieć. I
rzeczywiście, wszelkie przeszkody i bariery, wszystkie przeciwności, które tak często spotykamy na
drodze życia, powinny zostać wykorzystane przez nas jako bodziec do dalszego duchowego i
moralnego rozwoju. Jak pisał starogrecki poeta Pinda: „Stań się tym, kim jesteś, kiedy się tego
nauczysz…”. I dziś dla nikogo nie jest już tajemnicą, że człowiek osiąga najwyższych szczytów
swego rozwoju i staje się prawdziwą osobowością dopiero wtedy, kiedy pozna i pokona samego
siebie.

Podstawowe cechy charakteru człowieka, jego los określane są przez różnorakie czynniki
geokosmiczne. Do nich zalicza się: warunki biologiczne i klimatyczne, miejsce urodzenia i życia,
otaczające środowisko, dziedziczność, wychowanie, wykształcenie, warunki społeczne, zawód,
otaczający daną jednostkę świat i stosunek do niego, światopogląd i inne czynniki wpływające na
fizyczny i psychiczny rozwój człowieka.

O tym, co znajduje się poza osobowością człowieka żaden horoskop nie daje i nie może dać
informacji – ani na temat płci, ani rasy, ani wyglądu itd. Także nie ma możliwości wyjaśnienia
dziedzicznych cech człowieka, jeśli nie są znani jego przodkowie lub to, kim jest on sam. W
dodatku astrolodzy mogą korzystać w interpretacji jedynie z ogólnych pojęć, które czasami
przeszkadzają w ujawnieniu osobowości jako indywidualności. Bez względu na to analiza
konkretnego horoskopu pozwala na wyprowadzenie dokładnych wniosków o fenotypie danego
człowieka – jaka jest jego konstytucja, temperament, charakter, upodobania, talenty, możliwości,
jakie są jego reakcje oraz zewnętrzne i wewnętrzne czynniki pobudzające i stresujące. Charakter
człowieka poznajemy w całości, ze wszystkimi jego specyficznymi właściwościami i
sprzecznościami, które są jakby impulsem, zachętą do stawania się osobowości, zasad życiowych
jednostki, a w ostatecznym rezultacie i całego ludzkiego losu.

U urodzonych w tym samym czasie i miejscu losy mogą mieć podobny charakter, ale nie są
identyczne. Jest na to wiele przykładów również i w literaturze przedmiotu. Ustalono, że bliźnięta
jednojajowe, które rodzą się prawie w tym samym czasie, miewają mniej lub bardziej podobny
przebieg życia.

Strona 20/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Do celów dokładniejszej interpretacji horoskopu duże znaczenie ma zaznajomienie się astrologa ze
środowiskiem danego człowieka, z warunkami i stylem życia, ogólnym poziomem kulturowym itd.
Dlatego zanim astrolog wypowie swoje opinie, powinien zdobyć te informacje. Pomyłki w
prognozach wielu adeptów tej wiedzy można wyjaśnić właśnie tym, że nie przestrzegają oni tej
zasady. Człowiek nie zawsze jest wolny w wyborze swego miejsca zamieszkania, przyjaciół czy
znajomych. Taką możliwość najczęściej mają osoby uprawiające wolny zawód – malarze, pisarze,
muzycy, rzemieślnicy, podróżnicy.

Również wykształcenie, podobnie jak środowisko zamieszkania odgrywa ważną rolę, a czasami
wręcz decyduje o losie człowieka. Weźmy prosty przykład. Jeśli nawet najbardziej utalentowany
wiejski chłopak nie otrzyma wykształcenia, nie będzie mógł zostać uczonym, o ile nie zacznie
obracać się w naukowym środowisku. Natomiast jeśli u danej jednostki występują skłonności
kryminalne i tendencja do amoralnego trybu życia, to jeśli znajdzie się ona w odpowiednim
otoczeniu (świat przestępczy), może wejść na „śliską drogę”. Oczywistym jest jednak, że los
człowieka zależy nie tylko od środowiska, w jakim żyje człowiek, ale i od jego charakteru.

Jako że charakter i los człowieka mają wspólne korzenie, to zadanie astrologa polega na
znalezieniu wzajemnych związków między nimi, żeby uczynić ich „związek” harmonijnym. Znany
niemiecki dramaturg F. Hebel mówił, że „los to charakter rozłożony w czasie, a charakter to los
rozmieszczony w przestrzeni…”. Los każdego człowieka jest rezultatem współoddziaływania
instynktu i intuicji, temperamentu i charakteru, duchowych porywów i duchowości, związku z
otaczającym środowiskiem.

Właśnie wiedza astrologa o takim ogólnym obrazie rozwoju jednostki daje mu prawo wtrącać się,
umiejętnie ukierunkowywać i kształtować dalsze losy danego człowieka Ten, kto zna swój horoskop,
działa w oparciu o dane mu zdolności i możliwości, nie pretendując do czegoś więcej.

Co prawda ofiarowana człowiekowi swoboda nie jest absolutna, lecz względna. Żadna jednostka
nie może istnieć w oderwaniu od otaczającego ją świata, gdyż jest biologicznie i socjologicznie
związana z nim, a także bywa poddawana zewnętrznemu działaniu różnego rodzaju
geokosmicznych czynników. Jednak im bardziej humanitarne będą jej moralne, etyczne i duchowe
motywacje i przekonania, tym silniej przejawi się wpływ jej woli, tym więcej będzie w niej wiary we
własne siły i odpowiedzialność za podjęte decyzje dotyczące przyszłości. Tylko głęboka wiedza o
kosmicznych regułach i rytmie własnego bytu wzmacnia w człowieku twardość i zdecydowanie,
szczególnie podczas pokonywania zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych przeciwności i
przeszkód. Nie jest tajemnicą, że wśród klientów astrologa przeważają ludzie, którym brakuje wiary
we własne siły i możliwości oraz równowagi duchowej.

Współcześnie nie istnieje jeszcze sposób, który mógłby zapewnić w pełni wiarygodną prognozę,
dlatego wykorzystuje się kombinacje najróżniejszych metod prognostycznych. Jeśli astrolog będzie
się ograniczał do częściowych, prymitywnych metod, to nigdy nie będzie mógł liczyć na sukces.
Korzystając z twardych, naukowo opracowanych metod, zadowalając się z relatywnych możliwości
w prognozowaniu, odrzucając przestarzałe dogmaty, będziemy umieli przezwyciężyć niechęć i
niedowierzanie.

Znany niemiecki uczony K. Schmeing mówił: „… przewidywanie samo w sobie jeszcze nie
wskazuje na nieodwracalność losu… albowiem poprzez widzialne obrazy daje ono jedynie aluzję
do możliwości, prawdopodobieństwo, ale w zależności od najróżniejszych okoliczności każdego
pojedynczego przypadku, może się ono i nie zrealizować…”. I nie zgodzić się z tym jest bardzo
trudno. Dobrze wiemy, że dowolny łańcuszek przyczyn codziennego życia człowieka może zostać
rozerwany jego decyzją, to znaczy jego własną wolną wolą.

Strona 21/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Chodzi o to, że pronacja, czyli ostrzegające proroctwo, daje człowiekowi możliwość wyboru, który
doprowadzi go albo do wybawienia, albo do zguby. Na przykład już na wiele miesięcy przed swoim
wyjazdem do Dallas J. Kennedy został uprzedzony o możliwości nieszczęśliwego wypadku
podczas tej podróży, ale odrzucił te ostrzeżenia, a ostateczny rezultat tego znamy wszyscy.

To jeszcze raz potwierdza, że wartość prognostycznych wypowiedzi jest bardzo, ale to bardzo
względna, że powinny być one modyfikowane w zależności od temperamentu i charakteru klienta,
od jego wrażliwości i zdolności percepcyjnych, od jego zachowania, zaś głównym celem powinno
być tylko ostrzeżenie.

Astrolog obsługuje swoich klientów jedynie na podstawie ich indywidualnych horoskopów. I z reguły
powstaje pewien krąg osób, które stale zwracają się do niego z prośbą o radę, dobrze znając ich
wartość dzięki wcześniejszym doświadczeniom. Zrozumiałe, że każdej astrologicznej diagnozie
powinna towarzyszyć również i określona prognoza, przekazana w formie subtelnego i delikatnego
objaśnienia psychologicznego, uwalniającego człowieka od każdego somatycznego i
psychologicznego urazu, ale w odpowiednim czasie ostrzegającego przed ewentualnymi
wydarzeniami tego lub innego rodzaju czy charakteru.

Jak już powiedziałem, „śmiertelne” prognozy w astrologii są w ogóle niedopuszczalne. Można je
ujawnić, tak samo jak w medycynie, jedynie osobom trzecim, ale nie samemu klientowi. Taką osobą
może być człowiek bliski klientowi, krewny, przyjaciel, a i to nie zawsze. W odniesieniu do tego
tematu R. Janke bardzo błyskotliwe zauważył: „… śmierci w ogóle można nie przepowiadać,
albowiem klient jej po prostu nie przeżyje…”.

Zauważmy jeszcze, że jedne i te same czynniki kosmiczne w różnych okresach życia jednego i
tego samego człowieka mogą i będą działać na niego w różny sposób, jako że wiele zależy tu od
jego wieku, od funkcjonowania i pracy tych czy innych narządów, części ciała i wielu innych
okoliczności. Takiego rodzaju indywidualna reakcja człowieka bywa jednym z czynników
niewiarygodności przepowiedni, co bardzo mocno ogranicza możliwości prognostyczne.

Kiedy pomagamy podjąć swemu klientowi najlepszą i najbardziej prawidłową decyzję powinniśmy
zalecać mu taki sposób zachowania, który pomógłby mu uniknąć lub złagodzić krytyczne tendencje
lego losu i odwrotnie – aktywizować dobre i korzystne jego momenty. Powinniśmy formułować
swoją prognozę mniej więcej w następujący sposób: „Ponieważ w takim to, a takim czasie istnieje
ryzyko, że może wydarzyć się nieszczęśliwy wypadek lub choroba, w związku z tym na ten okres
czasu zalecana jest szczególna ostrożność, ważność i zapobiegliwość w formie takiego lub innego
przedsięwzięcia… taka czy inna zapobiegliwość…” itd., itp. W ten sposób astrolog przeszkodzi
wzrostowi negatywnych tendencji niekorzystnej prognozy, psychicznie i psychologicznie łagodząc,
nawet neutralizując ewentualne ciosy i przewrotności losu.

Taka zapobiegliwość zdejmuje z klienta mimowolną skłonność do realizacji fatalnych prognoz,
albowiem nierzadko obserwuje się, że ludzie sami nieświadomie działają w tym kierunku, żeby takie
proroctwa zrealizować. Powtarzam: astrolog powinien zbudować swoją prognozę tak, żeby w
żadnym wypadku nie popchnąć swego klienta w kierunku realizacji niekorzystnej prognozy.

Na to, że człowiek może posiadać skłonność do prorokowania, wskazują konstelacje planetarne w
jego horoskopie. Wcale nie każdy może stać się astrologiem, a tym bardziej prorokiem, tak samo
jak nie każdy może być bioenergoterapeutą, uzdrowicielem czy innego rodzaju fenomenem.

I tak na przykład silny Merkury wskazuje na umiejętność wyciągania logicznych wniosków, Jowisz
na mądry osąd oparty na analogiach i symbolach, Uran na rozwiniętą intuicję zrodzoną przez
błyskawiczne olśnienia płynące z wewnętrznego widzenia lub głosu,

Strona 22/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

zaś Neptun na inspirujące natchnienie wyższej próby, na ponad sensoryczne przejawienia. Właśnie
tak przedstawia się hierarchiczna skala proroctw w ich racjonalnych i symbolicznych, intuicyjnych i
inspirowanych formach. Księżyc w skazuje na więź ze sferą nieświadomości i intuicji.

Jak widzimy, przyszłość przepowiada się na podstawie znanych określonych metod przy pomocy
trwałego systemu reguł kosmicznych i kosmobiologicznych. Prorocy i kapłani antyku preferowali
opracowaną jeszcze wcześniej i sprawdzoną w ciągu wielu tysiącleci technikę interpretacji, jako że
wydawało się im, że intuicyjne i inspirowane wtrącanie się w proces wieszczenia nie zawsze jest
wolne od subiektywizmu. W dodatku obrazy lub wizje zawsze wymagały jednoznacznej
interpretacji, w czym przeszkadzała z kolei nadmierna dowolność.

Ze wszystkich rodzajów mantyki, to znaczy prognozowania przyszłości, najwięcej uwagi prze całe
dzieje ludzkości przeciągała właśnie astrologia, albowiem jest ona najszlachetniejszym rodzajem tej
sztuki, jako że bada się w niej zarówno samego człowieka, jak i jego los w bezpośrednim związku z
Kosmosem. Właśnie na tym kosmicznym fundamencie buduje się analogie pomiędzy
makrokosmosem Wszechświata i mikrokosmosem człowieka.

Doktor C. G. Jung udowodnił, że człowiek jest systemem energetycznym, a charakter jego
działalności można zobaczyć w horoskopie, zaś całe jego życie i los składa się z różnorodnych
sprzecznych współoddziaływań geokosmicznych pól siłowych.

Współczesna wiedza astrologiczna korzysta z bogatego dziedzictwa, zgromadzonego przeciągu
wielu tysiącleci przez naszych przodków, mędrców wszystkich czasów, a także bezdyskusyjnymi
wynikami prac naukowo-badawczych wielu współczesnych astrologów-uczonych i astrologów-
praktyków

Niestety, trzeba jednak zauważyć, że naszą dziedzinę najbardziej dyskredytują nie nasi tradycyjnie
niekompetentni oponenci, lecz rozwydrzeni „jarmarczni prorocy”, dyletanci, biznesmeni robiący
pieniądze na astrologii pozbawieni najmniejsze moralnej odpowiedzialności, która jest tak
konieczna w każdym proroctwie. Oni bogacą się na szybkim, lecz całkowicie powierzchownym
opracowywaniu lekkomyślnych i absolutnie nieodpowiedzialnych prognozach-sztampach. I
rzeczywiście, jak w medycynie lekarz lekarzowi nierówny, tak i wśród astrologów skala kompetencji
ciągnie się od idealisty-zawodowca do oszusta-zdziercy. A ludzie znają przede wszystkim, niestety,
podróbki „jarmarcznych astrologów”, u których mrowi się cały świat. Do sieci tych szarlatanów trafia
wielu ogłupionych nimi klientów. Naturalnie wszystkie te podróbki astrologiczne nie mają żadnych
naukowych podstaw i powinny być przyjmowane przez nas jak rodzaj zabawy i wątpliwej rozrywki.
U większości osób na szczęście wywołują jedynie pobłażliwy uśmiech.

Wypełniając prawie 70-letnią lukę informacyjną w dziedzinie wiedzy astrologicznej w celu
podwyższenia poziomu wykształcenia w tej sferze napisałem i proponuję Twojej Czytelniku uwadze
cykl książek obliczonych jako podręcznik do całościowego kształcenia na poziomie uniwersyteckim.
Droga do powstania tych książek był długa i niełatwa, można powiedzieć, że przed Tobą znajduje
się dzieło całego mego życia, dlatego jest mi szczególnie drogie. Teraz, przeglądają jeden tom za
drugim, poprawiając i dodając do nich najnowsze informacje, zgodnie z duchem naszych
wymagających czasów, przypominam sobie z miłością i najgłębszą wdzięcznością swoich
nauczycieli, a także przyjaciół, osoby o podobnych poglądach, pacjentów, klientów i oczywiście
wielu swoich uczniów. Wszyscy oni świadomie lub nie wnieśli swój wkład w tę pracę, lecz
wszystkich ich wymienić z imienia i nazwiska będzie mi trudno.

Szczególną wdzięczność chcę wyrazić swemu aniołowi-stróżowi – mojej żonie, przyjaciółce. Lianie
Żukowoj-Wronskiej, której miłość i bezinteresowny udział niewidzialnie jest obecny w tym dziele.
Jestem bezgranicznie wdzięczny Augustynie Jemenko, mojemu zwolennikowi i oponentowi
jednocześnie.

Strona 23/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Wiele godzin spędziliśmy wspólnie na analizach i sporach, podczas których zrodziło się tak wiele
idei! Ogromnie dziękuję mieszkańcom Moskwy, Rygi i wielu innych miast i krajów, wszystkim tym,
którzy dzielili się ze mną świeżymi ideami i nowymi odkryciami. Dzięki Wam uświadomiłem sobie
niezbędność i znaczenie mojej pracy.

Moi przyszli uczniowie! Nauka astrologii będzie od Was bezwarunkowo wymagać wiele sił i energii,
szczególnie od tych, którzy będą mogli poświęcić na to tylko swój pozazawodowy czas. Ale miałem
niemało takich uczniów, którzy po pracy zajmowali się nauką i osiągali bardzo dobre rezultaty.

Co prawda będziecie musieli pokonać wiele przeszkód… Nierzadko jasne słoneczne dni zmienią
się Wam w niepogodę, a okresy świetlanej radości w zamęt… Ale nic nie powinno Was ani martwić,
ani straszyć, albowiem Wasz cel jest jasny, światły i szlachetny – służba swemu narodowi,
Ojczyźnie, ludzkości.

Drogi mój Czytelniku, drodzy przyjaciele i przyszli koledzy-astrolodzy, z całej duszy życzę Wam
szczęśliwej podróży w nieznane! Z Bogiem!

Z wyrazami najgłębszego szacunku

hrabia Siergiej Wronski

Strona 24/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

4.3.7. Fikcyjne planety i inne ważne punkty

Do wrażliwych punków przede wszystkim trzeba odnieść fikcyjne planety. Są to takie planety, które
mają fizyczny lub matematyczny sens, ale ciele fizycznym realnie nie istnieją. Zalicza się do nich na
przykład Biały Księżyc (Lulu) i Czarny Księżyc (Lilith).

Do wrażliwych punktów odnoszą się także węzły księżycowe – wstępujący, czyli północny i
zstępujący, czyli południowy, midpunkty (punkty środkowe) oraz punkty arabskie, inaczej punkty
losu, antis i kontrantis. Teraz zanalizujemy nieco bardziej szczegółowo wymienione elementy.

Biały Księżyc (Lulu) – na temat jej fizycznego sensu na razie nie ma jednolitego mniemania. Okres
obrotu wynosi około 7 lat. Astrologicznie prezentuje mówiąc obrazowo posła naszego ziemskiego
Anioła Stróża. Pokazuje cały pozytyw nagromadzony w przeszłości, drogę pomocy, duchowego
wsparcia, ostrzega przed pomyłkami i daje możliwość naprawienia błędów.

Czarny Księżyc (Lilith) – najbardziej oddalony od Ziemi punkt księżycowej orbity. Okres obrotu trwa
około 9 lat. Astrologicznie wskazuje na naturę sił przynoszących człowiekowi pokusy, próby
życiowe, cierpienia, a także ukryte stany, które mogą stać się jawnymi, to znaczy nasze dążenia,
pragnienia, potrzeby uzyskują możliwość wcielenia się w formę, przyciągając określone sytuacje.
Pokazuje nie zawsze uświadamiane pragnienia i przenosi wewnętrzne problemy do świata
zewnętrznego.

Węzły księżycowe mają sens matematyczny. Są to punkty przecięcia orbity Księżyca z płaszczyzną
ekliptyki. Węzły Księżyca poruszają się po Zodiaku w kierunku przeciwstawnym do ruchu planet.
Dzieli się ja na wstępujący (północny) i zstępujący (południowy). Jeśli w pobliżu węzłów następuje
nów lub pełnia, to ma miejsce zaćmienie Słońca lub Księżyca. Węzły księżycowe pokazują kierunek
rozwoju człowieka od południowego węzła, wykorzystując doświadczenia zdobyte w nim, do
północnego, który jest celem naszego duchowego rozwoju.

Midpunkty – fikcyjne punkty mające sens matematyczny. Midpunkty („punkty środkowe”) to punkty
leżące po środku miedzy jakimikolwiek planetami lub wrażliwymi punktami. Źródła wykorzystania
tych punktów można znaleźć jeszcze u Guido Bonatusa (XIII w.). Jednak największy rozwój teoria
midpunktów osiągnęła w szkole niemieckiej. Jednoczesne wykorzystanie aspektów i midpunktów
prowadzi do bardziej spektakularnych rezultatów w interpretacji.

Punkty arabskie, inaczej punkty losu także są wynikiem obliczeń. Starożytni astrolodzy szeroko
wykorzystywali je w swoich pracach. Współcześnie ów bogaty system interpretacyjny został
utracony i przed dzisiejszymi astrologami stoi zadanie polegające na przywróceniu prawdziwego
sensu tych interesujących punktów (patrz Aneks 2. Tablica 180.

Antis – punkt położony symetrycznie w stosunku do planety względem przesileń letniego i
zimowego (to znaczy osi Rak – Koziorożec). Na przykład: planeta stoi w 10° Koziorożca. Antisem
będzie 20° Lwa. Punkt symetryczny do położenia planety względem osi Baran – Waga, to znaczy
osi równonocy nazywa się kontrantisem (patrz Aneks 2, Tabela 4). Antisy były szeroko
wykorzystywane przez Franka Glamo i jego następcę, znanego litewskiego astrologa Mikołaja
Kallera.

Tak jak midpunkty, punkty arabskie i antisy pokazują głębszy poziom wzajemnych wpływów
planet między sobą i innymi elementami horoskopu. Znaki, planety, aspekty, domy opisują
zewnętrzny, widoczny poziom życia człowieka. Planety fikcyjne i wrażliwe punkty horoskopu
pokazują wewnętrzną, ukrytą przed innymi, a nawet przed samym sobą warstwę ludzkiej
psychiki i świadomości.

Strona 25/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

4.6. Rodzaje horoskopów

Zanim przejdziemy do istniejących rodzajów horoskopu, należy wspomnieć, że horoskop sporządza
się nie tylko dla poszczególnych osób, ale i dla całych narodów, różnych parii grup, firm,
przedsiębiorstw, miast, państw.

Astrologię stosuje się praktycznie we wszystkich sferach życia. W związku z tym tak, jak i w innych
dziedzinach nauki są specjalizacje i podział na następujące kierunki:

1. Astrologia urodzeniowa.

2. Astrologia mundalna (polityczna).

3. Astrologia medyczna.

4. Astrologia meteorologiczna.

5. Astrologia horarna.

6. Astrologia karmiczna.

7. Astrologia ezoteryczna.

8. Astrologia synstryczna (porównawcza) i inne.

Astrologia urodzeniowa zajmuje się badaniem tego wszystkiego, co jest związane z człowiekiem i
jego losem. Oblicza się tutaj horoskop natalny (radix), to znaczy urodzeniowy.

Astrologia mundalna zajmuje się przewidywaniem wydarzeń dl państw, miast, narodów. Horoskop,
obliczony zgodnie z zasadami astrologii mudnalnej, nazywa się mudalnym.

Astrologia medyczna ma do czynienia z diagnostyką chorób oraz profilaktyką zdrowia i pomaga
określić drogę leczenia. Ojciec medycyny Hipokrates, będąc prawdziwym astrologiem, mówił: „Ani
jeden lekarz nie może z sukcesem korzystać z nauki medycznej, jeśli nie zna astrologii”. W tym
przypadku horoskop urodzeniowy oblicza się zgodnie z regułami astrologii medycznej.

Astrologia meteorologiczna zajmuje się prognozą pogody na podstawie plam na Słońcu i
planetarnych aspektów. Za jej twórcę uważa się G. W. Leibniza, niemieckiego uczonego, filozofa,
matematyka, fizyka, prawnika, historyka, językoznawcę, meteorologa, astrologa i wynalazcę.

Astrologia horarna zajmuje się prognozowaniem przebiegu różnych zdarzeń. Punktem wyjścia jest
tutaj czas wydarzenia lub zadanego pytania. W tym przypadku oblicza się horoskop horarny.

Astrologia karmiczna bada prawa karmy, analizuje zadania i problemy człowieka, które
nieuchronnie będzie musiał rozwiązać. W tym przypadku oblicza się specjalny karmiczny horoskop.

Astrologia ezoteryczna bada głębokie, ukryte zjawiska naszego życia, psychiki, losu.

Astrologia synastryczna (porównawcza) analizuje problemy partnerstwa i wzajemnych relacji.
Występuje tu kilka rodzajów horoskopów: porównawczy, kontaktowy, relacyjny.

Wymienione rodzaje horoskopów można nazwać stałymi, to znaczy zbudowanymi według reguł
określonych przez jakiś kierunek astrologii, na jakiś dzień, godzinę, rok, czas i miejsce i na jego
podstawie dokonuje się niezbędnych badań oraz wyciąga wnioski.

Są też rodzaje horoskopów, które również umownie można nazwać zmiennymi. Te horoskopy
oblicza się z uwzględnieniem już istniejącego horoskopu na podstawie rozwijania jego czasu, a
wykorzystuje się je głównie do prognozowania.

Strona 26/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Rozwijanie czasu może być symboliczne (na przykład umawiamy się z 1° odpowiada 1 rokowi
życia) lub uwzględniające naturalny ruch planet po momencie zajścia wydarzenia.

Szczegółowo metody prognostyczne będziemy omawiać później, a teraz tylko wymienimy niektóre
z nich:

1. Dyrekcje symboliczne. W nich analizuje się ruch elementów horoskopu z prędkością 1° = 1 rok.
Ruch odmierza się na ekliptyce.

2. Dyrekcje prymarne. Odpowiadają symbolicznym z tą różnicą, że ruch odmierza się na równiku.

3. Dyrekcje sekundarne. Zasada uwzględniająca naturalny ruch planet i punktów horoskopu z
prędkością 1 dzień = 1 rok. To znaczy położenia planet po 20 dniach od narodzin określają
wydarzenia 20 roku życia. Dyrekcje sekundarne często są nazywane progresjami, co nie jest
prawdą.

4. Progresje. Dzielą się na szybkie – uwzględniając ruch MC z prędkością 30° na rok, można
dokonywać ruchu AS, Słońca, Księżyca, Punktu Szczęścia; i wolne – uwzględnia się ruch MC z
prędkością 1° na rok. Są też i inne rodzaje progresji.

5. Tranzyty. Uwzględnia się realny ruch planet. To najprostsza i najbardziej wyrazista metoda
prognozowania.

Istnieją też i jeszcze inne rodzaje horoskopów, na przykład oparte o okresowe powroty planety do
swego miejsca natalnego. Nazywa się je horoskopami powrotów lub rewolucji. Powrót (rewolucja)
Słońca nazywa się solariuszem, zaś Księżyca – lunariuszem. Wykorzystuje się też horoskopy
powrotów i innych planet: merkuriusz, wenusiusz itd.

Więcej informacji na ten temat znajdzie Czytelnik w kolejnych tomach „Astrologii klasycznej”.

Jako że czas urodzin człowieka czasem jest znany z niedostateczną dokładnością, aby uzyskać
dokładną prognozę, trzeba dokonać rektyfikacji (korekty) tego czasu. Można to zrobić stosując
wymienione powyżej rodzaje horoskopów, zaś o metodach rektyfikacji dowie się Czytelnik w swoim
czasie.

Strona 27/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

4.7. Obliczanie horoskopu

4.7.1. Informacje ogólne

Do obliczenia horoskopu natalnego niezbędna jest informacja o dokładnym czasie urodzenia
człowieka lub o początku analizowanego wydarzenia oraz miejsce urodzenia (wydarzenia).
Potrzebne są również efemerydy planet, tablice domów oraz informacje o współrzędnych
geograficznych miejscowości (najlepiej całego świata). Sporządzanie horoskopu wymaga dużej
dokładności obliczeń, najlepiej z dokładnością do trzech-czterech miejsc po przecinku (w systemie
dziesiętnym) lub z dokładnością sekundowa.

Obliczanie horoskopu dzieli się na kilka etapów:

1. Określenie czasu, a jeśli trzeba i daty urodzenia według Greenwich.

2. Obliczenie pozycji planet w momencie urodzin.

3. Obliczenie aspektów między planetami.

4. Określenie czasu gwiazdowego na moment urodzin.

5. Określenie wierzchołków domów.

Strona 28/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Aneks 1. Krótki słownik terminów astrologicznych

Afelium

– najbardziej oddalony od Słońca punkt orbity ciała niebieskiego.

Akcydentalne godności (słabości)

– charakterystyka uwzględniająca położenie planet w

domach (polach).

Almuten

– planeta, realny władca domu (np. almutenem II domu, którego wierzchołek znajduje się

w Skorpionie jest Jowisz).

Antis

– punkt, który jest symetrycznym odbiciem planety względem osi przesileń Słońca.

Antypody (wrogowie)

– planety władające przeciwstawnie położonymi znakami Zodiaku.

Apogeum

– najbardziej oddalony od Ziemi punkt orbity ciała niebieskiego.

Ascendent (AS)

– wschodzący stopień we wschodniej części horoskopu, wierzchołek I domu,

jeden z ważniejszych punktów horoskopu.

Aspekt

– w horoskopie odległość między dwoma lub kilkoma planetami bądź elementami

mierzona w stopniach.

Aspekt aplikacyjny

– aspekt, w którym szybsza planeta zbliża się do wolniejszej (odwrotność

aspektu separacyjnego, kiedy szybsza planeta oddala się od wolniejszej).

Aspekt dokładny (eksakt)

– aspekt o dokładności do 1°.

Aspekt separacyjny

– aspekt, kiedy szybsza planeta oddala się od wolniejszej (odwrotność

aspektu aplikacyjnego).

Astrologia

– nauka o wpływie ciał niebieskich na Ziemię i jej mieszkańców. Występuje w niej wiele

kierunków.

Astrologia klasyczna

– tradycyjna astrologia europejska, u której podstaw leżą prace

Ptolomeusza, Firmica Materna, Morena.

Astrologia światowa (mundalna)

– astrologia dotycząca państw, polityczna.

Baran (łac. Aries) – pierwszy znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej wiecje od 21 marca do
20 kwietnia.

Bikwintyl

– aspekt równy 144°.

Bliźnięta (łac. Gemini)

– trzeci znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od 21 maja

do 21 czerwca.

Byk (łac. Taurus)

– drugi znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od 21 kwietnia do

21 maja.

Czas Greenwich (GMT)

– patrz Czas ogólnoświatowy.

Czas letni – czas różniący się od przyjętego w danej strefie na godzinę (patrz Tabela zmiany
czasu).

Czas miejscowy

– czas jednakowy dla wszystkich miejsc leżących na jednym południku.

Czas ogólnoświatowy (światowy lub Greenwich)

– średni czas słoneczny na południku

Greenwich.

Czas strefowy

– czas występujący w granicach jednej strefy czasowej, gdzie pozostaje

niezmienny (360° = 24 godz., 1 godz. = 15°).

Strona 29/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Decyl

– aspekt równy 36°.

Descendent (DS)

– zachodzący stopie w zachodniej części horoskopu, wierzchołek VII domu.

Punkt przeciwstawny do ascendentu.

Długo (prosto) wschodzące znaki

– znaki Zodiaku, których czas wschodzenia trwa więcej niż

2 godziny. Na półkuli północnej należą do nich: Rak, lew, Panna, Waga, Skorpion, Strzelec.

Doba gwiazdowa

– okres obrotu między dwiema kolejnymi kulminacjami punktu Barana na

danym południki. Są one krótsze od słonecznej o 3 minuty i 65,5555 sekund.

Domicyl

– znak Zodiaku lub domu, którym włada planeta. Na przykład dla Słońca domicylem jest

Lew i V dom.

Dominanta

– najsilniejsza planeta w horoskopie (określana na podstawie godności).

Domy (pola) – system współrzędnych analogiczny do znaków Zodiaku, oparty na dobowym ruchu
Ziemi wokół swojej osi. Związany z momentem i miejscem urodzenia.

Domy kardynalne (kątowe)

– I, VI, VII, X.

Domy kątowe – patrz Kardynalne.

Domy negatywne

– II, IV, VI, VIII, X i XII.

Domy pozytywne – I, III, V, VII, IX i XI.

Domy stałe (sukcydentne)

– II, V, VIII, XI.

Domy upadające (kadentne) – III, VI, IX, XII.

Dyrekcje

– astrologiczne metody prognozowania. Patrz dyrekcje prymarne, sekundarne i

symboliczne.

Dyrekcje prymarne

– astrologiczna metoda prognozowania, w której w roli klucza wykorzystuje

się dobowy ruch Ziemi. Obrót (łuk dyrekcyjny) o 1° (4 minuty czasu gwiazdowego) odpowiada
jednemu rokowi życia. Odlicza się zgodnie z równikiem.

Dyrekcje sekundarne

– astrologiczna metoda prognozowania bazująca na naturalnym ruchu

planet, w której pierwszy dzień życia odpowiada pierwszemu rokowi, drugi

–

drugiemu itd.

Dyrekcje symboliczne

– astrologiczna metoda prognozowania, w której 1° dyrekcyjny łuku

odpowiada 1 rokowi życia. Odlicza się na ekliptyce.

Dyspozytor

– planeta, będąca władcą znaku Zodiaku, w którym ma swoją konstelację planeta lub

stellium.

Dekanat (dekan)

– łuk o 10°. W każdym znaku są trzy dziekanaty.

Efemerydy – tablice astronomiczne, wskazujące wcześniej obliczone położenie ciał niebieskich o
określonym interwale czasowym na określony dzień roku (miesiąca, stulecia).

Egzaltacja

– znak Zodiaku, w którym najwyraziściej przejawiają się właściwości planety.

Ekliptyka – linia na serze niebieskiej, wzdłuż której z punktu widzenia ziemskiego obserwatora
Słońce dokonuje swego rocznego ruchu względem gwiazd (płaszczyzna, w której Ziemia obraca się
wokół Słońca).

Eksakt

– patrz Aspekt dokładny.

Strona 30/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Esencjalne godności (słabości)

– charakterystyka uwzględniająca położenie planety w znaku

Zodiaku.

Excil

– znak Zodiaku przeciwstawny do domicyla.

Fall (upadek)

– znak przeciwstawnie położony do egzaltacji.

Godność planety

– położenie planety, przy którym wzrasta jej siła. Rozróżnia się godności

esencjalne i akcydentalne.

Gwiazda Magów

– siedmioramienna gwiazda, określająca kolejność planet we władaniu dniami

tygodnia, stopniami, dekanatami itd.

Horoskop

– kosmogram z naniesionymi nań domami i schematycznym wyobrażeniem ciał

niebieskich i elementów horoskopu. Do sporządzenia horoskopu niezbędna jest dokładna godzina i
minuta urodzenia (wydarzenia) oraz oczywiście rok, miesiąc i dzień. Oblicza się go zgodnie z
regułami określonego kierunku astrologii.

Horoskopy zmienne

– horoskopy, które buduje się z uwzględnieniem horoskopu natalnego i

uwzględnia symboliczny lub naturalny ruch planet po momencie narodzin.

Horoskop progresywny

– zmienny horoskop zbudowany według reguł progresywnego ruchu

punktów horoskopu.

Kalendarz księżycowy

– system kalendarza oparty na miesiącach księżycowych.

Karta astrologiczna

– patrz Horoskop.

Koło Fortuny

– punkt szczęścia w horoskopie.

Konfiguracja

– położenie względem siebie.

Koniunkcja

– aspekt równy 0°.

Konstelacja

– położenie planety w jakimkolwiek znaku Zodiaku.

Kontrantis

– punkt będący symetrycznym odbiciem planety względem osie równonocy.

Kosmogram

– horoskop bez naniesionych domów.

Koziorożec (łac. Capricornus)

– dziesiąty znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej

od 21 grudnia do 19 stycznia.

Krzyż kardynalny

– patrz Znaki kardynalne.

Krzyż stały

– patrz Znaki stałe.

Krzyż zmienny

– patrz Znaki zmienne.

Kulminacja światła (astronom.)

– zjawisko przejścia światła przez południk niebieski.

Kwadrant

– jedna czwarta część nieba. Pierwszy kwadrant składa się z I, II i III domu horoskopu,

drugi z IV, V i VI, trzeci z VII, VIII i IX, a czwarty z X, XI i XII.

Kwadratura

– napięty (niekorzystny) aspekt równy 90°.

Kwinkunks

– napięty (niekorzystny) słaby aspekt równy 150°.

Kwintyl

– twórczy aspekt równy 72°.

Lew (łac. Leo)

– piąty znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od 23 lipca do 22

sierpnia.

Strona 31/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Lokalna determinacja

– położenie planety w jakimkolwiek domu.

Lunariusz

– karta astrologiczna obliczona na moment powrotu (rewolucji) Księżyca do swego

położenia natalnego.

Malefiki (złoczynne, negatywne planety)

– według mniemania starożytnych należą do nich

Mars, Saturn, Uran, Neptun i Pluton. Współcześni astrolodzy unikają takich określeń.

Meridian (MC)

– wierzchołek X domu horoskopu.

Metody prognozowania

– dyrekcje, progresje, tranzyty, solariusz, lunariusz, powroty (rewolucje)

planet i inne.

Midpunkty (punkty uśrednione)

– wrażliwie punkty horoskopu, znajdujące się na środku łuku

między dowolnymi planetami lub innymi punktami horoskopu.

Miejscowy czas gwiazdowy

– odcinek czasu od momentu górnej kulminacji punktu na

miejscowym południku do danego mementu czasu, które jest wyrażone w jednostkach czasu
gwiazdowego.

Nadir (IC)

– wierzchołek IV domu.

Natalna karta (horoskop)

– karta astrologiczna obliczona na moment urodzenia człowieka lub

początek jakiegoś procesu. Patrz Horoskop.

Natalne położenie

– pozycja planety w horoskopie natalnym.

Ogień

– jeden z czterech żywiołów (elementów), jego cechy to ciepło i suchość.

Opozycja

– silny, niekorzystny aspekt równy 180°.

Orba (orbis)

– kątowa odległość do i po dokładnym aspekcie, przy której dany aspekt jeszcze

oddziaływuje.

Panna (łac. Virgo)

– szósty znak Zodiaku. Tutaj Słońce przebywa mniej więcej od 22 sierpnia do

22 września.

Paralella

– ma miejsce, kiedy dwie planety osiągają takie samo pod względem wielkości

odchylenie lub szerokość ekliptyczną. Ma sprzyjającą naturą podobną do aspektu koniunkcji.

Peryhelium

– najbliższy Słońcu punkt orbity planety.

Perygeum

– najbliższy Ziemi punkt orbity ciała niebieskiego.

Planeta fikcyjna

– planeta mająca fizyczny lub matematyczny sens, ale w realnym (fizycznym)

ciele nie istnieje.

Planeta retrogradująca

– planeta znajdująca się w ruchu wstecznym.

Planety – ciała niebieskie wchodzące w skład Układu Słonecznego. W astrologii są to: Słońce,
Księżyc, Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn, Chiron, Uran, Neptun, Pluton, Prozerpina.

Planety męskie

– Słońce, Mars, Jowisz, Saturn, Uran.

Planety wewnętrzne (minorowe)

– planety, których orbity leżą wewnątrz orbity Ziemi w

stosunku do Słońca.

Planety wyższe

– synonimy: zbiorowe, pokoleniowe, dalsze, niewidoczne – Uran, Neptun,

Pluton.

Planety zewnętrzne (majorowe)

– planety, których orbity leżą poza orbitą Ziemi w stosunku do

Słońca.

Strona 32/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Pola

– patrz Domy.

Powietrze

– jeden z czterech żywiołów (elementów), jego właściwości to ciepło i wilgoć.

Półkwadratura

– słaby, niekorzystny aspekt równy 45°.

Półsekstyl

– słaby, korzystny aspekt równy 30°.

Precesja

– przesunięcie punktu wiosenne równonocy w kierunku odwrotnym do ruchu planet

wzdłuż ekliptyki. Jest następstwem dobowego ruchu ziemskiej osi.

Progresje

– patrz Dyrekcje sekundarne.

Punkty arabskie (losu)

– wrażliwe punkty horoskopu, najbardziej znane z nich to: Koło Fortuny i

Koło Losu.

Radix

– horoskop urodzeniowy.

Rak (łac. Cancer)

– czwarty znak Zodiaku. Tutaj słońce znajduje się mniej więcej od 22 czerwca

do 22 lipca.

Rektyfikacja

– korekta czasu urodzenia (uściślenie).

Rewolucja księżycowa

– patrz Lunariusz.

Rewolucja słoneczna

– patrz Solariusz.

Ruch dyrekcyjny (prosty)

– ruch planet zgodny z ruchem Słońca po ekliptyce.

Ruch retrogradacyjny (wsteczny)

– pozorny, z punktu widzenia obserwatora z Ziemi, ruch

planety, odwrotny do naturalnego.

Ruch stacjonarny

– pozorne zatrzymanie się planety przy zmianie ruchu od prostego

(dyrekcyjnego) do wstecznego (retrogradującego) lub od wstecznego do prostego.

Ryby (łac. Pisces)

– dwunasty znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od 19 lutego

do 20 marca.

Rzeczywista doba słoneczna

– okres czasu między dwiema kulminacjami Słońca (górną i

dolną).

Sekstyl

– korzystny aspekt równy 60°.

Septener

– planety widoczne: Słońce, Księżyc, Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn.

Skorpion (łac. Scorpio)

– ósmy znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od 23

października do 22 listopada.

Słabości planety

– ocena osłabienia wpływu planety w związku z jej położeniem. Rozróżnia się

esencjalne i akcydentalne słabości.

Solariusz (rewolucja słoneczna, powrót)

– horoskop oparty o coroczny powrót Słońca do

swojej natalnej pozycji.

Stellum

– pozycja planet, kiedy w karcie w małej odległości rozmieszczonych jest od rauz kilka

planet (trzy lub więcej).

Stopień (°)

– jednostka miary kątów i łuków, równa 1/360 okręgu. Każdy znak Zodiaku zawiera 30

stopni.

Stopnie absolutne

– stopnie liczone od 0° Barana.

Strona 33/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Strzelec (łac. Sagittarius)

– dziewiąty znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od

22 listopada do 20 grudnia.

Sygnifikator

– zazwyczaj planeta, symboliczny władca domu (na przykład sygnifikatorem II domu

jest Wenus). W bardziej szerokim sensie sygnifikator wskazuje na coś (na przykład planeta-
sygnifikator ślubu, śmierci itp.).

Szybko wschodzące znaki

– te znaki Zodiaku, których czas wschodzenia zajmuje mniej niż 2

godziny. Na półkuli północnej są to: Koziorożec, Wodnik, Ryby, Baran, Byk, Bliźnięta.

Średnia doba słoneczna

– czas między dwoma kolejnymi górnymi kulminacjami średniego

Słońca (poruszającego się równomiernie).

Środek nieba

– patrz Meridian (MC).

Tablice domów

– zbiór tabel, które pozwalają według szerokości geograficznej i czasu

gwiazdowego określić współrzędne zodiakalne wierzchołków domów (pól) horoskopu.

Terma

– część znaku Zodiaku znajdująca się pod władaniem określonej planety. Rozmiary term

określa się zgodnie ze specjalnymi tablicami. Czasami termę uważa się za równą 5°.

Terminator

– linia oddzielająca na Księżycu (lub planecie) oświetloną część od nieoświetlonej.

Tranzyty

– jedna z astrologicznych metod prognozowania. Oparta o naturalny ruch planet.

Trygon

– 1) aspekt sprzyjający równy 120°; 2) zawierający w sobie znaki jednego żywiołu, na

przykład trygon ognia.

Urodziny dzienne

– w astrologii są to urodziny, które miały miejsce między wschodem a

zachodem Słońca.

Waga (łac. Libra)

– siódmy znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od 23 września

do 22 października.

Węzeł

– punkt przecięcia orbity ciała niebieskiego z płaszczyzną ekliptyki. Węzeł, w którym ciało

niebieskie przecina płaszczyznę ekliptyki, porusza się z południa na północ, nazywa się

wstępującym, a przeciwstawny

– zstępującym.

Węzły księżycowe

– węzły orbity Księżyca, to znaczy punkty, w których orbita Księżyca przecina

płaszczyznę ekliptyki, wrażliwe punkty horoskopu.

Wierzchołek (szczyt)

– początkowy punkt domu horoskopu.

Władanie

– podporządkowanie jednych elementów innym, na przykład władanie planet znakami

Zodiaku, domami, dekanatami, stopniami i innymi.

Władca

– planeta, która włada znakiem Zodiaku, domem horoskopu, dekanatem, termą, stopniem

i innymi.

Władca urodzin

– planeta będąca władcą I domu horoskopu.

Woda

– jeden z czterech żywiołów (elementów), jej właściwości to chłód i wilgoć.

Wodnik (łac. Aquarius)

– jedenasty znak Zodiaku. Tutaj Słońce znajduje się mniej więcej od 20

stycznia do 18 lutego.

Ziemia

– jeden z czterech żywiołów (elementów), jej cechy to zimno i suchość.

Znak Zodiaku

– jednostka miary długości w systemie współrzędnych zodiakalnych, równa 30°.

Każdy znak ma swoją nazwę i symbol.

Strona 34/35

Astrologia klasyczna, t. I - Siergiej A. Wronski

hrabia Siergiej A. Wronski

Znaki aktywne

– patrz Znaki męskie.

Znaki kardynalne

– Baran, Rak, Waga, Koziorożec.

Znaki męskie

– Baran, Bliźnięta, Lew, Waga, Strzelec, Wodnik.

Znaki negatywne

– Byk, Rak, Panna, Skorpion, Koziorożec, Ryby.

Znaki pasywne

– patrz znaki żeńskie.

Znaki pozytywne

– patrz Znaki męskie.

Znaki stałe

– Byk, Lew, Skorpion, Wodnik.

Znaki zmienne

– Bliźnięta, Panna, Strzelec, Ryby.

Znaki żeńskie

– Byk, Rak, Panna, Skorpion, Koziorożec, Ryby.

Zodiak (krąg zodiakalny, Niebieski Zwierzyniec)

– pas na serze niebieskiej, składający się z

12 znaków Zodiaku.

Żywioły (elementy)

– cztery pierwotne substancje: ogień, powietrze, woda, ziemia.

Strona 35/35