WIEDZA O TEKŚCIE – WYKŁADY
24.02.14r
„Tekstologia” Bartmiński
Urszula Żydek-Bednarczuk
Mały słownik terminów … tekstu
Program :
1) wprowadzenie do teorii tekstu – podstawowe pojęcia
2) tekst a dyskurs dyskurs jako obiekt wielowymiarowy
3) reguły tworzenia tekstów spójnych
a) reguła powtarzania informacji w tekście
b) reguła progresji wprowadzania do tekstu inf. nowych
c) reguła niesprzeczności dba o to, by w tekstach nie pojawiały się treści
sprzeczne
d) reguła relacji / konkurencji
I. Podstawowe pojęcia
1) Tekst – etymologia, historia
2) Tekst – definicja
3) Tekst vs dyskurs
4) Dyskurs – wymiary
Wiedza o tekście - językoznawcza analiza tekstu, w poszukiwaniu ponad zdaniowych struktur
językowych. Przedmiotem badań jest budowa tekstu, ich wewnętrze rozczłonkowanie,
ponadto sposoby budowania spójności jako podstawowej kategorii tekstowej, a więc
syntaktyczne, pragmatyczne, semantyczne aspekty tekstu, jako znaku językowego.
1) Tekst – etymologia, historia
Nazwa pochodzi od łac. „texere” – tkać ; tkanina. Metaforyczne użycie znaczenia
tkaczem jest autor tekstu, przedmiotem – tkaniną jest gotowy tekst, dyskurs, nicią są jednostki
językowe morfemy itd. W późniejszych czasach tekst stanowił podstawę opracowywania
biblii , ewangelii. Zastanawiano się wówczas co znaczy tekst z punktu widzenia nadawcy i
jak on jest rozumiany przez odbiorcę. Natomiast pierwsze badania nad tekstem / refleksje nad
strukturami ponad zdaniowymi , pojawiają się w latach 60tych XX wieku. Największą uwagę
zwraca się na zdanie, które staje się podstawową jednostką budowy tekstu. Powstają pierwsze
pracy z zakresu gramatyki tekstu, mające na celu ustalenie organizacji struktury tekstu, z
wykorzystaniem składni. Prym wiodą kraje germanofońskie Pionierzy : H. Isenberg, i
R.Harweg. Czechosłowacki nurt : strukturalizm funkcjonalny – F. Danes ; I.Firbas
( wymyślili funkcjonalną perspektywę zdania). Pod koniec lat 60tych rozpoczynają się
badania nad językiem mówionym. Wprowadza się analizę konwersacyjną. Rodzi się
właściwa lingwistyka tekstu.
H. Weinrich , R. de Beaugrande , W.Dressler.
W kolejnych latach do badań wkracza komunikacja. Tekst rozumiany jest jako
zdarzenie komunikacyjne. Odchodzi się wówczas od zdania jako podstawowej struktury
formalnej, natomiast zaczyna się interesować sekwencją zdania – tym co jest ponad zdaniem.
Na przełomie lat 70/80 zaczyna się zwracać uwagę na akt komunikacji, a przede wszystkim
na nadawcę. Tekst nie jest już tylko formalnym produktem procesu, staje się samym
procesem. Nastawienie komunikacyjne i procesualne trwa do dziś.
TEKST ROZUMIANY JAKO JEDNOSTKA SYSTEMU
Poziom fonologiczny fonemy i cechy dystynktywne
Poziom fonol. stanowi bazę dla poziomu morfologicznego :
Poziom morfologiczny morfemy : gramatyczne i leksykalne
Stanowi bazę dla :
Poziom leksykalny leksemy ( baza leksykalna i afiksy )
Stanowi bazę dla
Poziom syntaktyczny ( składniowy ) syntagmy (nominalne, werbalne) oraz zdania
POZIOM TEKSTU tekst
2) Definicja tekstu
A. Bogusławski uważa, że tekst to zrealizowany ciąg wyrażeń zdaniowych, który
odbiorca postrzega, jako całość spójną, czyli taki ciąg , który cechuje się jednością
semantyczną. Czyli tekstem będzie taki zbiór zdań , na którym można wykonać co
najmniej jedną z następujących operacji :
1) Wyznaczenie tematu globalnego ( hipertematu )
2) Ułożenie planu
3) Streszczenie
4) Możliwość dokonania syntezy co najmniej dwóch zbiorów zdań, dotyczących tej
samej dziedziny tematycznej
3) Tekst vs dyskurs
Kiedy to odchodzi się już od zdania, jako podstawowej jednostki tekstu na rzecz rozumienia
tekstu ponad zdaniem i definiuje się go, jako całość komunikacyjną, zbudowaną z binarnego
ciągu zdań ułożonych w sekwencje , które są uporządkowane pod względem semantycznym i
podporządkowane tematowi.
Dyskurs obejmuje całość aktu komunikacji, więc zarówno tekst jak i czynniki
pozawerbalne / pozajęzykowe ( czas i miejsce, wpływ na odbiorcę, relacja między
nadawcą i odbiorcą, intencja nadawcy) . A więc dyskurs jest to tekst zanurzony w
kontekście tekst i cała otoczka . Każdy tekst jest dyskursem. Dyskursem będzie taki
tekst który ma charakter procesualny, dynamiczny i wielowymiarowy.