SHEPARD SARA

PRETTY LITTLE LIARS 08

POŻĄDANE

CZAS ZACZĄĆ PRZEDSTAWIENIE.

A.

Podejrzany o zabójstwo Ali czeka w areszcie na proces. Wydawać by się mogło, że Emily,

Spencer, Aria i Hanna wreszcie odetchną z ulgą. Jednak mama Alison składa publicznie

zaskakujące oświadczenie, które rzuca cień na całą sprawę.

Jakie mroczne tajemnice ukrywa rodzina DiLaurentisów?

SPÓJRZ JESZCZE RAZ

Mawiają, że obraz jest wart tysiąca słów. Kamera przemysłowa rejestruje piękną brunetkę, jak
wynosi biżuterię ze sklepu Tiffany'ego. Paparazzi przyłapuje żonatego reżysera na romansie z
młodą gwiazdką. Ale obraz nie powie ci, że ta dziewczyna tam pracuje i miała przenieść biżuterię
do biura szefa, a reżyser już miesiąc wcześniej złożył pozew rozwodowy.
A co ze zdjęciami rodzinnymi? Weźmy na przykład fotografię przedstawiającą mamę, tatę,
siostrę i brata, jak siedzą na ganku luksusowej wiktoriańskiej willi. Przyjrzyjcie się dokładniej. Tata
chyba trochę zmusza się do uśmiechu. Mama zezuje na lewo, na dom sąsiadów — a może po prostu
na są siad a. Brat ściska balustradę z całej siły, jakby chciał ją złamać. A siostra uśmiecha się
tajemniczo, jakby kryła jakiś smakowity sekret. Połowę podwórka rozorała już wielka koparka, a w
tle majaczy rozmazana sylwetka. Widać tylko burzę blond włosów i bladą cerę. To

chłopak... czy dziewczyna? A może to złudzenie wywołane przez światło albo ślad po palcach.
A może wszystko to, czego nie zauważyłyście na pierwszy rzut oka, znaczy o wiele więcej, niż
myślicie.
Czterem ślicznym dziewczynom z Rosewood wydaje się, że już wiedzą, co się wydarzyło tej
nocy, kiedy zginęła ich przyjaciółka. Sprawcę aresztowano, a sprawę zamknięto. Ale gdyby
sięgnęły jeszcze raz do swojej pamięci i spróbowały dostrzec to, co majaczy gdzieś na jej
peryferiach, gdyby zaufały swoim przeczuciom, choć nie potrafią jeszcze ich nazwać, a przede
wszystkim przyjrzały się bliżej ludziom, których mają tu ż pod nosem, to ten bardzo wyraźny obraz
mógłby się radykalnie zmienić. Gdyby wzięły kolejny głęboki oddech i spojrzały na zdjęcie jeszcze
raz, to może odkryłyby coś zdumiewającego, a może nawet przerażającego.
Prawda jest czasem dziwniejsza niż zmyślenie. Szczególnie w Rosewood.
Był mglisty czerwcowy wieczór, a księżyc nie pokazał się jeszcze na niebie. W ciemnym,
gęstym lesie grały koniki polne, a w okolicy pachniało azaliami, świecami o zapachu cytrynowym i
chlorowaną wodą z basenu. Nowiutkie luksusowe samochody stały w olbrzymich garażach. Jak

zawsze w Rosewood w stanie Pensylwania, eleganckim miasteczku pełnym stylowych domów,
oddalonym o czterdzieści kilometrów od Filadelfii, każde źdźbło trawy było na swoim miejscu, a
każdy robił to, co do niego należy. Prawie każdy.
Alison DiLaurentis, Spencer Hastings, Aria Montgomery, Emily Fields i Hanna Marin włączyły
wszystkie światła w małym domku na tyłach posiadłości Hastingsów, rozpoczynając całonocną
imprezę, która miała oficjalnie zakończyć siódmą klasę. Spencer szybko wrzuciła do kubła na
śmieci kilka butelek po piwie zostawionych przez jej siostrę Melissę i jej chłopaka lana Thomasa.
Spencer wyprosiła ich oboje z domku kilka minut wcześniej. Emily i Aria rzuciły w kąt swoje
torby, żółtą i kasztanową, obie marki LeSportsac, spakowane na całą noc. Hanna położyła się na
kanapie i łapczywie rzuciła się na resztki popcornu. Ali zamknęła i zaryglowała drzwi. Żadna z nich
nie usłyszała cichych kroków na wilgotnej trawie ani nie zauważyła, że okno zaparowało od
czyjegoś oddechu.
Pstryk.
— Dziewczyny - odezwała się Alison, przysiadając na oparciu skórzanej kanapy. - Mam
świetny pomysł. -Okno było zamknięte, ale szyba na tyle cienka, że jej słowa słychać było na
zewnątrz, pośród spokojnej, czerwcowej nocy. — Nauczyłam się, jak hipnotyzować ludzi. Mogę
was zahipnotyzować, wszystkie naraz.
Nastała długa cisza. Spencer skubała rąbek spódniczki do hokeja. Aria i Hanna spojrzały po
sobie z niepokojem.
-Proooszę - błagała Ali, składając dłonie jak do modlitwy. Rzuciła okiem na Emily. - Ty na
pewno dasz się zahipnotyzować, prawda?
— Mhm... - Emily drżał głos. — No cóż...
— Ja się zgadzam — wtrąciła się Hanna. Pstryk.
Wrr.
Pozostałe dziewczyny zgodziły się bez entuzjazmu. Czy miały inne wyjście? Ali była
najpopularniejszą dziewczyną w ich szkole, w Rosewood Day. Wszyscy chłopcy chcieli z nią
chodzić, wszystkie dziewczyny chciały być takie jak ona, wszyscy rodzice uważali ją za idealne
dziecko, a ona zawsze dostawała to, czego chciała. Jeszcze rok temu Spencer, Aria, Emily i Hanna
w najśmielszych marzeniach nie spodziewały się, że Ali wybierze je do swojej świty w czasie
szkolnej imprezy charytatywnej. Dzięki niej cztery szare myszki zmieniły się w najważniejsze
szkolne osobistości. Ali zabierała je na weekendowe wypady w góry Pocono, kupowała im
maseczki z glinki i dzięki niej zajmowały najlepszy stolik w stołówce. Ale zmuszała je też do
robienia rzeczy, na które nie miały najmniejszej ochoty. To ona wplątała je w sprawę Jenny, każąc
im przysiąc, że do końca życia dochowają tego przerażającego sekretu. Czasem czuły się jak
marionetki w rękach Ali.
Ostatnio Ali nie odbierała ich telefonów i zadawała się ze starszymi koleżankami z drużyny
hokeja. Właściwie interesowały ją tylko sekrety i ułomności przyjaciółek. Droczyła się z Arią,
przypominając jej na każdym kroku o romansie jej taty ze studentką. Wyśmiewała obsesję Hanny
na punkcie chrupek serowych i jej coraz szersze biodra. Drwiła z Emily, która się w niej zadurzyła.
Groziła, że powie wszystkim, że Spencer całowała się z chłopakiem swojej siostry. Wszystkie
miały poczucie, że ich przyjaźń z Ali przecieka im przez palce. W głębi duszy każda się
zastanawiała, czy po dzisiejszej imprezie nadal będą się przyjaźnić.
Pstryk. Ali pospiesznie zaczęła zapalać waniliowe świece zapalniczką Zippo i zasuwać rolety.
Kazała dziewczynom usiąść po turecku na okrągłym dywanie z frędzlami. Posłusznie wykonały
polecenie, choć wcale nie miały na to ochoty. A co, jeśli Ali faktycznie je zahipnotyzuje? Każda
skrywała jakiś wielki sekret, o którym wiedziała tylko Ali. Wcale nie chciały dzielić się tymi
tajemnicami z pozostałymi przyjaciółkami, a już na pewno nie z całym światem.
Ps t ry k .
Wrr.
Ali zaczęła powoli odliczać od stu do jednego. Mówiła ściszonym, kojącym głosem. Żadna z
dziewczyn nawet nie drgnęła. Ali na palcach przeszła przez salon, minęła wielkie biurko z
komputerem, pełne książek regały i malutką kuchnię. Jej przyjaciółki siedziały spokojnie, jak

skamieniałe. Żadna nie spojrzała w stronę okna. Żadna nie słyszała mechanicznego pstrykania
starego polaroida, który rejestrował je na rozmazanych zdjęciach, ani cichego warkotu, kiedy aparat
wypluwał na ziemię fotografie. W szparach między roletami było dostatecznie dużo miejsca, żeby
zrobić zdjęcie, na którym zmieściły się wszystkie.
Pstryk.
Wrr.
Kiedy Ali doliczyła do jednego, Spencer zerwała się na równe nogi i podbiegła do okna.
- Tu jest za ciemno - oznajmiła. Odsłoniła rolety, a do wnętrza wpadł snop światła. - Wolę, żeby
tu było jaśniej. Zresztą chyba nie tylko ja.
Ali spojrzała na przyjaciółki. Jej usta wykrzywił złośliwy uśmiech.
— Zasłoń! — rozkazała. Spencer przewróciła oczami. — Boże, weź na wstrzymanie. Ali
spojrzała przez odsłonięte okno. Na jej twarzy pojawił się cień przerażenia. Zauważyła kogoś?
Rozpoznała osobę za oknem? Wiedziała, co ją czeka?
Szybko odwróciła się do Spencer. Zacisnęła pięści.
— Uważasz, że to ja powinnam wziąć na wstrzymanie? P s t r yk. Z aparatu wysunęło się
kolejne zdjęcie. Z nicości wyłonił się obraz.
Spencer i Ali wpatrywały się w siebie przez chwilę. Pozostałe dziewczyny siedziały na
dywanie. Hanna i Emily kołysały się w przód i w tył, pogrążone w transie, ale Aria miała
półprzymknięte oczy. Obserwowała kłótnię Spencer i Ali, nie miała jednak siły, żeby
interweniować.
— Wyjdź! — rozkazała Spencer i pokazała ręką drzwi.
— Dobrze. — Ali wyszła na ganek, z całej siły zatrzaskując za sobą drzwi.
Ali przez chwilę stała za drzwiami, oddychając ciężko. Liście drzew szemrały lekko, jakby coś
szeptały. Lampa w kształcie starej latarni, wisząca nad wejściem, oświetlała połowę sylwetki
dziewczyny. Na twarzy miała grymas pełen goryczy i gniewu. Nie spojrzała z przestrachem za róg
domu. Nie wyczuła niebezpieczeństwa, które czaiło się tuż obok. Może to dlatego, że sama musiała
tak bardzo się starać, żeby nie wyszedł na jaw jej wielki sekret. Musiała się teraz z kimś spotkać. I
jak ognia unikać spotkania z kimś innym.
Po chwili ruszyła ścieżką. Kilka sekund później drzwi do domku znowu zamknęły się z
trzaskiem. Spencer wyszła i dogoniła ją przy granicy lasu. Choć rozmawiały cicho,
w ich głosach słychać było narastającą irytację. „Chcesz mi wszystko odebrać. Ale tego nie
dostaniesz. Przeczytałaś o tym w moim pamiętniku, tak? Myślałaś, że pocałunek z łanem był
szczególny, ale on mi mówił, że nawet nie wiedziałaś, jak się do tego zabrać".
Nagle rozległ się odgłos butów ślizgających się na mokrej trawie. I krzyk. A potem groźne
trzaśnięcie. I zduszony jęk przerażenia. Później zapadła cisza.
Aria wyszła na ganek i się rozejrzała.
- Ali!? - zawołała. Zaczęła się jej trząść dolna warga. Żadnej odpowiedzi. Aria czuła drżenie w
koniuszkach
palców. Może w głębi duszy czuła, że nie jest tu sama.
- Spencer!? - zawołała znowu Aria.
Wyciągnęła dłoń i dotknęła dzwoneczków - chciała usłyszeć ich kojący dźwięk. Odezwały się
melodyjnie.
Aria wróciła do domku w chwili, gdy obudziły się Hanna i Emily.
- Miałam przedziwny sen - wyszeptała Emily, przecierając oczy. - Ali wpadła do bardzo
głębokiej studni, a wokół rosły wielkie rośliny.
- Mnie się śniło to samo! - wykrzyknęła Hanna. Patrzyły na siebie z niedowierzaniem.
Spencer wróciła na ganek, zdezorientowana i poruszona.
- Gdzie Ali? - zapytały dziewczyny.
- Nie wiem - odparła Spencer nieobecnym głosem. Rozejrzała się. - Myślałam... zresztą sama
nie wiem.
W tym momencie ktoś już pozbierał wszystkie zdjęcia i schował je do kieszeni. Ale aparat
uruchomił się jeszcze raz, przez przypadek, a lampa błyskowa oświetliła czerwony siding domku.

Wysunęło się kolejne zdjęcie.
Pst r yk . Wrr. Dziewczyny patrzyły przez okno, drżąc ze strachu. Czy ktoś tam się czaił? Ali?
A może Melissa z łanem? Przecież dopiero co wyszli.
Panowała absolutna cisza. Minęły dwie sekundy. Pięć. Dziesięć. Nic nie zmąciło ciszy. „To
tylko wiatr", pomyślały. A może gałąź uderzyła w szybę i przesunęła się po niej, wydając taki
dźwięk, jak paznokieć drapiący kawałek styropianu.
— Chyba chcę iść do domu — oświadczyła Emily.
Dziewczyny wyszły razem z domku. Były wściekłe, zażenowane i wstrząśnięte. Ali je olała. Ich
przyjaźń się skończyła. Przeszły przez podwórko przy domu Spencer, nie przeczuwając nawet,
jakie straszne rzeczy jeszcze się wydarzą. Twarz zza okna też zniknęła. Ten ktoś podążył za Ali.
Maszyna ruszyła, uruchamiając łańcuch nieuniknionych wydarzeń. Za kilka godzin Ali miała już
nie żyć.

1

NA RUINACH DOMU

Spencer przetarła zapuchnięte od snu oczy i włożyła gofra do tostera. W kuchni jej rodzinnego
domu pachniało świeżo zaparzoną kawą, ciastem i cytrynowym płynem do pielęgnacji mebli. Dwa
labradory, Rufus i Beatrice, otoczyły ją, machając ogonami.
Na ekranie stojącego w rogu małego plazmowego telewizora pojawiła się czołówka
wiadomości. Reporterka w granatowym żakiecie od Burberry stała przed szefem policji w
Rosewood i siwowłosym mężczyzną w czarnym garniturze. Napis na dole ekranu głosił-.
„Morderstwa
w Rosewood".
- Mojego klienta niesłusznie oskarżono - oświadczył mężczyzna w garniturze. Był adwokatem z
urzędu reprezentującym Williama „Billy'ego" Forda i po raz pierwszy od aresztowania klienta
wypowiadał się publicznie na jego temat. - Jest zupełnie niewinny. Został wrobiony.
- No jasne - rzuciła Spencer.

Ręka trzęsła się jej nerwowo, kiedy nalewała kawę do kubka z napisem: „SZKOŁA
PODSTAWOWA W ROSEWOOD". Spencer nie miała najmniejszych wątpliwości, że to Billy
prawie cztery lata temu zabił jej najlepszą przyjaciółkę Alison DiLaurentis. A teraz zamordował też
Jennę Cavanaugh, niewidomą dziewczynę z klasy Spencer, a także najprawdopodobniej lana
Thomasa, byłego chłopaka Melissy, w którym podkochiwała się też Ali i którego wcześniej
posądzono o jej zabicie. Policjanci znaleźli w samochodzie Billy'ego zakrwawiony T-shirt należący
do lana, a teraz poszukiwali jego ciała, choć do tej pory nie natrafili na żadne ślady warte uwagi.
Na zewnątrz, na ślepej ulicy, przy której mieszkała Spencer, rozległ się warkot śmieciarki. W
ułamku sekundy ten sam warkot rozległ się z głośnika w telewizorze. Spencer weszła do salonu i
rozchyliła kotary w oknie wychodzącym na ulicę. Oczywiście, przy chodniku już zaparkowała
furgonetka z logo stacji telewizyjnej. Kamerzysta przechodził od jednej osoby do drugiej, a
towarzyszący mu pomocnik trzymający wielki mikrofon osłaniał się przed silnym wiatrem. Spencer
nawet z tej odległości widziała poruszające się usta reporterki, a z telewizora dobiegał jej głos.
Podwórko naprzeciwko domu Cavanaughów otoczono żółtą taśmą policyjną. Od kiedy
zamordowano Jennę, na podjeździe stało auto policyjne. Pies przewodnik Jenny, przysadzisty
owczarek niemiecki, wyglądał przez okno w salonie. Stał tak dzień i noc od kilku tygodni, jakby
czekał na powrót swojej pani.
Policja znalazła sztywne, martwe ciało Jenny w rowie za domem. Wedle doniesień medialnych
rodzice Jenny
przyjechali do domu w sobotę, żeby go opróżnić. Państwo Cavanaughowie usłyszeli dzikie,
nieustające szczekanie na tyłach swojej posiadłości. Pies Jenny stał przywiązany do drzewa, a
Jenna... zniknęła. Kiedy uwolnili psa, natychmiast popędził w stronę rowu wykopanego przez

hydraulików kilka dni wcześniej podczas naprawy pękniętej rury. Ale w środku znaleziono coś
więcej niż tylko nowo wstawioną rurę. Wyglądało to tak, jakby morderca c h ci a ł, żeby Jennę
znaleziono.
Anonimowy informator naprowadził policję na trop Billy'ego Forda. Policja oskarżyła Forda
również o zabicie Alison DiLaurentis. Wszystkie dowody na to wskazywały. Billy należał do ekipy,
która tego lata, kiedy zniknęła Ali, budowała altanę przy domu DiLaurentisów. Ali często skarżyła
się na to, że robotnicy gapią się na nią. Wtedy Spencer wydawało się, że to tylko przechwałki.
Teraz wiedziała już, co się naprawdę wydarzyło. Toster zabrzęczał, gdy wyskoczył z niego gorący
gofr, i Spencer powlokła się do kuchni. W telewizji nadawano już audycję ze studia, w którym przy
długim biurku siedziała ciemnowłosa prezenterka z wielkimi kolczykami w uszach.
— Policja znalazła w laptopie pana Forda mnóstwo zdjęć stanowiących niepodważalne dowody
przeciwko niemu — oznajmiła grobowym głosem. — Dowodzą one, że pan Ford obsesyjnie śledził
Alison DiLaurentis, Jennę Ca-vanaugh i cztery inne dziewczęta znane jako Kłamczuchy.
Na ekranie pojawiały się, jedno po drugim, stare zdjęcia Jenny i Ali. Wiele z nich wyglądało
tak, jakby zrobiono je z ukrycia, zza drzewa albo z samochodu. Potem pokazano zdjęcia Spencer,
Arii, Emily i Hanny, niektóre jeszcze z siódmej klasy, kiedy żyła Ali, inne bardziej
aktualne. Na jednym wszystkie cztery stały w ciemnych sukienkach i butach na obcasach,
czekając na rozpoczęcie procesu lana i wprowadzenie oskarżonego. Inne przedstawiało je przy
huśtawkach przed szkołą, ubrane w wełniane płaszcze, czapki i rękawiczki. To wtedy rozmawiały o
pojawieniu się nowego A. Spencer poczuła się nieswojo.
— W komputerze pana Forda znaleziono także zapisy wiadomości z pogróżkami, które
przesyłał czterem przyjaciółkom Alison — kontynuowała prezenterka.
Na ekranie pojawiło się zdjęcie wychodzącego z konfesjonału Darrena Wildena, a także seria
innych, znajomo wyglądających e-maili i zapisów czatów internetowych. Każda wiadomość była
podpisana tylko jedną literą — A. Od kiedy Billy'ego aresztowano, ani Spencer, ani żadna z jej
przyjaciółek nie dostała nawet jednego SMS-a od A.
Spencer napiła się kawy. Gorący napój parzył jej gardło, lecz ona ledwie to zauważyła. Nie
mogła uwierzyć w to, że nikomu nieznany Billy Ford stał za wszystkim. Spencer nie miała pojęcia,
dlaczego chciał je skrzywdzić.
— To nie pierwsze przestępstwo popełnione przez pana Forda — informowała prezenterka.
Spencer odstawiła kubek z kawą i spojrzała na telewizor. Na ekranie pojawił się film z
YouTube'a. Mimo złej jakości nagrania widać było na nim, jak Billy bije się z jakimś facetem w
czapeczce bejsbolowej z logo filadelfijskiej drużyny na parkingu przed supermarketem. Kiedy
przeciwnik Billy'ego upadł na ziemię, ten nadal go kopał. Spencer zakryła usta dłonią, wyobrażając
sobie, że mężczyzna tak samo skatował Ali.
— Tych zdjęć nie widziano nigdy wcześniej. Znaleziono je również w samochodzie pana Forda.

Na ekranie wyświetlono zamazane zdjęcie z polaroida. Spencer machinalnie nachyliła się do
przodu. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Zdjęcie przedstawiało wnętrze domku na tyłach
posiadłości jej rodziców. Domek został doszczętnie zniszczony w czasie pożaru,
najprawdopodobniej wywołanego przez Billy'ego w celu zatarcia śladów łączących go z
zamordowaniem Ali i lana. Na zdjęciu cztery dziewczyny siedziały ze spuszczonymi głowami na
okrągłym dywanie pośrodku pokoju. Nad nimi stała piąta, z uniesionymi w górę rękami. Następna
fotografia przedstawiała tę samą scenę, ale stojąca dziewczyna przesunęła się o krok w lewo. Na
następnym zdjęciu jedna z siedzących wcześniej dziewczyn stała koło okna. Spencer rozpoznała
blond włosy o popielatym odcieniu i podwiniętą spódniczkę do hokeja. Westchnęła. Patrzyła na
siebie samą sprzed lat. Zdjęcia zrobiono tej nocy, kiedy zaginęła Ali. Billy stał wtedy przed
domkiem i je obserwował.
A one niczego nie przeczu wały.
Usłyszała za sobą ciche kaszlnięcie. Odwróciła się. Przy kuchennym stole siedziała pani
Hastings ze wzrokiem wbitym w kubek pełen herbaty earl grey. Miała na sobie szare spodnie do
jogi, z małą dziurą na kolanie, przybrudzone białe skarpetki i za duże polo od Ralpha Laurena. Nie

umyła włosów, a do jej lewego policzka przy kleiły się jakieś okruchy. Zazwyczaj mama Spencer
nawet swoim psom nie pokazywała się bez idealnego makijażu i stroju.
— Mamo? — zapytała ostrożnie Spencer, zastanawiając się, czy mama też zauważyła
polaroidy.
Pani Hastings odwróciła się tak wolno, jakby poruszała się w wodzie.
— Cześć, Spence — przywitała się matowym głosem. A potem znowu spuściła wzrok i bez
słowa wpatrywała się w torebkę z herbatą, tonącą na dnie kubka.
Spencer włożyła do ust koniuszek małego, wymanikiurowanego paznokcia. Jakby było mało
nieszczęść, jej mama zachowywała się jak zombie... i to z winy Spencer. Gdyby tylko nie rozgłosiła
wszem wobec tej okropnej tajemnicy, którą przekazał jej Billy jako A. Poinformował ją o tym, że
pan Hastings miał romans z mamą Ali. Okazało się, że jej przyjaciółka była jej przyrodnią siostrą.
Gdyby Billy nie dał Spencer do zrozumienia, że jej mama wie i całej sprawie i że to ona zabiła Ali,
żeby ukarać męża, sekret nigdy nie wyszedłby na jaw. Ale kiedy Spencer wyjawiła prawdę mamie,
zorientowała się, że ona o niczym nie wiedziała i że to nie ona zabiła Ali. Potem pani Hastings
wyrzuciła męża z domu i właściwie wyłączyła się z życia.
Rozległo się znajome stukanie obcasów na mahoniowej podłodze. Siostra Spencer, Melissa,
weszła dumnie do kuchni otoczona chmurą zapachu Miss Dior. Miała na sobie jasnoniebieską
dzianinową sukienkę od Kate Spade i popielate buty na niskim obcasie. Jej blond włosy
podtrzymywała popielata opaska. Pod pachą niosła srebrny notatnik, a za ucho zatknęła pióro
Montblanc.
— Cześć, mamo! — przywitała się radośnie i pocałowała panią Hastings w czoło.
Na widok Spencer przestała się uśmiechać.
— Hej, Spence — rzuciła chłodno.
Spencer usiadła na najbliższym krześle. Wielkie, siostrzane uczucia, które pojawiły się między
nimi tej nocy, kiedy zginęła Jenna, trwały nie dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Teraz układało
im się jak dawniej, a Melissa obwiniała Spencer za zrujnowanie ich rodziny. Docinała
młodszej siostrze na każdym kroku i z typową dla siebie wyższością brała na swoje barki
wszystkie domowe obowiązki.
Melissa uniosła w górę notatnik.
- Idę do sklepu. Jakieś specjalne życzenia? — Mówiła do pani Hastings tak głośno, jakby mama
miała dziewięćdziesiąt lat i dawno temu straciła słuch.
- Ach, nie wiem - odparła niepewnie pani Hastings. Wpatrywała się w swoje otwarte dłonie,
jakby chciała z nich wyczytać jakieś mądre przesłanie na całe życie. — To wszystko bez sensu.
Jemy, jedzenie się kończy, a my robimy się znowu głodni. — Nagle wstała, westchnęła głośno i
powlokła się na górę do swojego pokoju.
Melissie drżała górna warga. Notatnik uderzał miarowo o jej biodro. Spojrzała na Spencer,
mrużąc oczy. Jej oczy krzyczały: „I popatrz, co narobiłaś!".
Spencer spojrzała przez wielkie okno wychodzące na tylne podwórko. Na ścieżce lśniły błękitne
tafle lodu. Ze spalonych drzew zwisały ostro zakończone sople. W miejscu gdzie dawniej stał
domek, znajdowało się teraz tylko poczerniałe rumowisko pokryte grubą warstwą popiołu. Na
fragmencie ściany młyna, który również zawalił się w czasie pożaru, widniał napis: „KŁAMIESZ".
Do oczu Spencer napłynęły łzy. Na widok zniszczonego w pożarze podwórka nachodziła ją
nagła chęć, by pobiec na górę, zamknąć się w swoim pokoju i skulić na łóżku. Zanim wyjawiła
mamie prawdę o romansie taty, jej relacje z rodzicami układały się doskonale. Po raz pierwszy od
dawna. A teraz czuła się tak jak wtedy, kiedy spróbowała lodów cappuccino domowej roboty z
cukierni w Hollis. Gdy tylko ich posmakowała, musiała natychmiast zjeść
wielką porcję. Po tym, jak zaznała życia w normalnej, kochającej rodzinie, nie potrafiła się
odnaleźć w toksycznym domu, pełnym złych emocji.
Telewizor wciąż hałasował. Na ekranie pojawiło się zdjęcie Ali. Melissa zatrzymała się i
zaczęła oglądać telewizję. Reporter właśnie relacjonował przebieg wydarzeń w dniu zaginięcia Ali.
Spencer zagryzła dolną wargę. Do tej pory nie rozmawiała z Melissą o tym, że Ali była ich
przyrodnią siostrą. Teraz, kiedy Spencer wiedziała już, że była spokrewniona z Ali, jej życie

przewróciło się do góry nogami. Przez długi czas Spencer trochę nienawidziła Ali, która próbowała
kontrolować każde jej posunięcie i odkrywała wszystkie jej tajemnice. Wszystkie te niesnaski
przestały się jednak liczyć. Spencer chciała tylko cofnąć się w czasie do tamtego wieczoru i
uratować Ali przed Billym.
Teraz na ekranie pokazało się ujęcie długiego, wysokiego stołu, przy którym siedziało kilku
dziennikarzy i zastanawiało się wspólnie, jak potoczą się dalej losy Billy'ego.
— Dziś nikomu nie można już ufać! — wykrzyknęła kobieta o śniadej cerze, w wiśniowym
kostiumie. — Żadne dziecko nie jest bezpieczne.
— Zaraz, zaraz — ciemnoskóry mężczyzna z bródką próbował uspokoić swoich rozmówców.
— Może powinniśmy dać szansę panu Fordowi. Człowiek jest niewinny, dopóki nie udowodni się
mu winy, prawda?
Melissa podniosła z kuchennego stołu czarną skórzaną torbę od Gucciego.
— Nie rozumiem, czemu marnują czas na takie rozmowy — rzuciła lodowatym tonem. —
Zasłużył na to, żeby nie wyjrzeć z piekła.
Spencer spojrzała na siostrę z ukosa. To była kolejna dziwna zmiana w domu Hastingsów.
Niespodziewanie Melissa bez cienia wątpliwości, wręcz fanatycznie wierzyła w to, że Billy był
mordercą. Kiedy tylko słyszała, że ktoś śmie wątpić w jego winę, wpadała w szał.
- Pójdzie siedzieć - upewniła ją Spencer. - To oczywiste.
— No i dobrze.
Melissa odwróciła się, wyjęła kluczyki do mercedesa z ceramicznej miski stojącej obok
telefonu, zapięła kurtkę od Marca Jacobsa, kupioną tydzień wcześniej w Sak-sie - bo najwyraźniej
rozpad rodziny nie poruszył jej aż tak bardzo, żeby straciła ochotę na zakupy - i wyszła, trzaskając
drzwiami.
Dziennikarze nadal rozprawiali o losie Billy'ego, a Spencer podeszła do okna i patrzyła, jak
siostra odjeżdża sprzed domu. Melissa posła jej uśmiech tak niepokojący, że Spencer przeszły
ciarki.
Z jakiegoś powodu Melissa wyglądała tak, jakby... jej ulżyło.

2

GŁĘBOKO SKRYWANE SEKRETY

Aria Montgomery i jej chłopak Noel Kahn wysiedli z samochodu i szli przytuleni w kierunku
głównego wejścia do szkoły. Kiedy tylko weszli do środka, ogarnęła ich fala ciepłego powietrza,
jednak na widok wystawy przy drzwiach do auli Aria zesztywniała. Na długim stole przysuniętym
do ściany stało zdjęcie Jenny Cavanaugh.
Porcelanowa cera Jenny lśniła, a jej usta miały naturalny, karminowy kolor. Uśmiechała się
lekko. Olbrzymie ciemne okulary od Gucciego zakrywały jej okaleczone oczy. Nad zdjęciem
umieszczono wykonany ze złotej folii napis: „Tęsknimy za tobą, Jenno". Wokół stały mniejsze
fotografie, kwiaty, pamiątki i podarunki. Ktoś położył nawet obok zdjęcia paczkę marlboro ultra
light, choć Jenna z pewnością nie należała do dziewczyn, które po kryjomu popalałyby papierosy.
Aria jęknęła cicho. Słyszała, że szkoła miała zamiar upamiętnić Jennę, to jednak wydawało się
jej takie... tanie.

— Cholera — wyszeptał Noel. — Że też musieliśmy wejść akurat tędy.
Oczy Arii napełniły się łzami. Przecież jeszcze niedawno, w czasie imprezy u Noela, widziała
Jennę żywą, patrzyła, jak świetnie się bawiła w towarzystwie Mai St. Germain. A niedługo
później... To, co się stało później, było tak przerażające, że Aria nie chciała nawet o tym myśleć.
Wiedziała, że powinna czuć ulgę, bo złapano mordercę Jenny. Rozwiązano zagadkę morderstwa Ali
i skończyły się pogróżki od A. Ale co się stało, to się nie odstanie. Zabito niewinną dziewczynę.
Aria mimowolnie zastanawiała się, czy z pomocą przyjaciółek mogła zapobiec śmierci Jenny.
Kiedy jeszcze Billy pisał do nich jako A., przysłał Emily zdjęcie Ali i Jenny z okresu ich

dzieciństwa. Potem skierował Emily do domu Jenny, która właśnie wtedy kłóciła się z Jasonem
DiLaurentisem. Najwyraźniej Billy sugerował, kto będzie jego następną ofiarą. Poza tym niedawno
Jenna kręciła się wokół domu Arii, jakby chciała o czymś z nią porozmawiać. Kiedy Aria ją
zawołała, Jenna zbladła i szybko się oddaliła. Może przeczuwała, że Billy chce ją skrzywdzić? Czy
Aria powinna się zorientować, że coś jest nie tak?
Jakaś drugoklasistka położyła czerwoną różę na ołtarzyku upamiętniającym Jennę. Aria
zamknęła oczy. Czy na każdym kroku coś musiało jej przypominać o tym, co zrobił Billy? Rano
oglądała w telewizji program, w którym prezentowano serię polaroidów wykonanych przez
Billy'ego w czasie ich imprezy w siódmej klasie. Trudno uwierzyć, że tak bardzo się do nich
zbliżył. W czasie śniadania, ślęcząc nad miseczką z płatkami śniadaniowymi,
raz po raz wracała pamięcią do tamtego momentu, próbując przypomnieć sobie wszystkie
szczegóły. Czy słyszała jakieś niepokojące hałasy na ganku albo podejrzane szmery za oknem? Czy
czuła na sobie pełen nienawiści wzrok kogoś, kto stał na zewnątrz? Nie potrafiła sobie niczego
przypomnieć.
Aria oparła się o ścianę po drugiej stronie korytarza. Kilku chłopców z drużyny wioślarskiej
zebrało się wokół czyjegoś iPhone'a, śmiejąc się z aplikacji, która wydawała dźwięk wody
spuszczanej w toalecie. Sean Ackard i Kirsten Cullen porównywali odpowiedzi w zadaniu
domowym z matematyki. Jennifer Thatcher i Jennings Silver całowali się nieopodal ołtarzyka
Jenny. Jennifer uderzyła biodrem w stół i przewróciło się małe zdjęcie w złotej ramce.
Aria z trudem oddychała. Podeszła do stołu i poprawiła fotografię. Jennifer i Jennings oderwali
się od siebie i spojrzeli na Arię ze skruchą.
— Trochę szacunku — warknęła do nich Aria. Noel położył jej dłoń na ramieniu.
— Chodź — powiedział cicho. — Zabieram cię stąd. Wyprowadził ją z holu. Skręcili w boczny
korytarz.
Przy szafkach stali uczniowie szkoły, którzy wieszali kurtki i wyciągali książki. Na drugim
końcu korytarza Rekinie Głosy, chór śpiewający a cappella, ćwiczył I Heard It Through the
Grapevine przed zbliżającym się koncertem. Obok fontanny brat Arii, Mike, bił się na żarty z
Masonem Byersem.
Aria podeszła do swojej szafki i wstukała kod.
— Jakby wszyscy już zapomnieli, co się wydarzyło — wymamrotała.
— Może właśnie tak sobie z tym radzą — cicho powiedział Noel. Położył dłoń na jej ramieniu.
— Musimy jakoś odciągnąć cię od tych czarnych myśli.
Aria zdjęła płaszcz w pepitkę, kupiony w sklepie z używaną odzieżą w Filadelfii, i powiesiła na
haczyku w szafce.
— Co masz na myśli?
— Zrobimy, co tylko zechcesz.
Aria z wdzięcznością przytuliła go do siebie. Noel pachniał gumą miętową i odświeżaczem
powietrza o zapachu lukrecji, który wisiał w jego cadillacu escalade.
— Gdybyś zaprosił mnie dziś do Clio, nie odmówiłabym.
Clio było nową, uroczą kafejką, otwartą niedawno w centrum Rosewood. Gorącą czekoladę
podawano tam w filiżankach wielkości czapeczki bejsbolowej.
— Mówisz, masz — odparł Noel. Ale po chwili skrzywił się i zamknął oczy. — Zaraz. Dziś nie
mogę. Idę na spotkanie grupy wsparcia.
Aria ze zrozumieniem pokiwała głową. Starszy brat Noela popełnił samobójstwo, a Noel
chodził na grupową terapię dla osób, które straciły kogoś bliskiego. Kiedy Aria i jej przyjaciółki
zobaczyły ducha Ali w tę noc, gdy spłonął las w pobliżu domu Spencer, Aria skontaktowała się z
medium, które przekazało jej, że A l i z a bi ł a Ali. Dlatego Aria zastanawiała się, czy Ali
przypadkiem nie popełniła samobójstwa.
— Pomaga ci to? — zapytała.
— Chyba tak. Zaczekaj... — Noel pstryknął palcami na widok plakatu wiszącego na
przeciwległej ścianie. — Może tam pójdziemy?
Pokazał na jaskraworóżowy plakat przedstawiający czarne sylwetki tańczących dzieci.

Przypominał bardzo
popularne reklamy iPoda. Tylko że zamiast iPodów nano i touch dzieci trzymały w rękach małe
serca. Ognistoczerwony napis namawiał: „ZNAJDŹ MIŁOŚĆ NA BALU WALENTYNKOWYM.
W NAJBLIŻSZĄ SOBOTĘ".
— Co ty na to? — Noel zrobił tak słodką minę, że Aria nie potrafiłaby mu odmówić. —
Pójdziesz ze mną?
— Och! — westchnęła.
Tak naprawdę miała ogromną ochotę pójść na tę imprezę, od kiedy Teagan Scott, śliczny
licealista, zaprosił na nią Ali w siódmej klasie. Aria z przyjaciółkami pomagały Ali w
przygotowaniach, jakby była Kopciuszkiem wybierającym się na bal. Hanna miała za zadanie
zrobić Ali fryzurę, Emily pomogła jej włożyć sukienkę z tiulu, a Aria dostąpiła zaszczytu zapięcia
na szyi Ali diamentowego wisiorka pożyczonego od pani DiLaurentis na tę specjalną okazję. Potem
Ali chwaliła się wszystkim, jaki piękny bukiecik nosiła na nadgarstku, jaką super muzykę grał DJ i
jak fotograf robiący zdjęcia tańczącym parom nie odstępował jej na krok, powtarzając jej, że jest
najpiękniejszą dziewczyną na balu. Jak zwykle.
Aria spojrzała nieśmiało na Noela.
— Może być fajnie.
— Na pewno będzie fajnie — poprawił ją Noel. — Obiecuję. — Jego lodowato błękitne oczy
stały się w jednej chwili łagodne. — Poza tym słyszałem, że właśnie organizowana jest nowa grupa
pomocy dla osób w żałobie. Może chcesz się do niej przyłączyć?
— Ach, nie wiem — odparła wymijająco Aria. Usunęła się z drogi Gemmie Curran, która
próbowała wcisnąć do szafki futerał na skrzypce. — Nie mam przekonania do terapii grupowej.
— Zastanów się — poradził jej Noel. Nachylił się, cmoknął Arię w policzek i odszedł. Aria
patrzyła za nim, kiedy zniknął na schodach. Wiedziała, że terapia grupowa w niczym jej nie
pomoże. Już kiedyś z przyjaciółkami uczestniczyły w takich sesjach. W styczniu spotykały się z
terapeutką o imieniu Marion, próbując pogodzić się z utratą Ali, ale to tylko wpędziło je w jeszcze
większą obsesję.
Tak naprawdę wciąż dręczyły ją pewne pytania dotyczące całej sprawy i nie potrafiła opędzić
się od tych myśli. Zastanawiało ją na przykład to, skąd Billy wiedział aż tyle na temat jej i jej
przyjaciółek. Znał nawet największe sekrety rodziny Spencer. I dlaczego kiedy zapytała na
cmentarzu Jasona DiLaurentisa o to, czy był pacjentem szpitala psychiatrycznego, odpowiedział:
„Aria, nic nie rozumiesz". Niby c zego nie rozumiała? Przecież miały dowody na to, że Jason leczył
się w klinice Radley, gdzie obecnie mieścił się luksusowy hotel. Emily znalazła jego nazwisko w
szpitalnym rejestrze.
Aria zatrzasnęła drzwi szafki. Kiedy ruszyła korytarzem, w oddali rozległ się znajomy chichot,
taki sam, jaki co chwila słyszała, od kiedy zaczęły przychodzić wiadomości od A. Rozejrzała się z
bijącym sercem. Tłum się przerzedził, bo wszyscy spieszyli się na lekcje. Nikt nie zwracał na nią
uwagi.
Trzęsącymi się dłońmi sięgnęła po torbę ze skóry jaka i wyciągnęła telefon. Otworzyła skrzynkę
odbiorczą, ale nie dostała żadnych nowych wiadomości. Żadnych wskazówek od A. Westchnęła. To
oczywiste, że nie dostała żadnego SMS-a od A. Billy'ego aresztowano. A wszystkie podpowiadane
przez niego tropy prowadziły donikąd. Zagadkę
rozwiązano. Nie było sensu łamać sobie głowy nad wszystkimi elementami, które nie pasowały
do układanki. Aria wrzuciła telefon z powrotem do torby i wytarła spocone dłonie o żakiet. „A. już
nie wróci", powiedziała do siebie w myślach. Może jak zacznie to powtarzać, w końcu w to
uwierzy.

3

HANNA I MIKE - IDEALNA PARA

Hanna Marin siedziała w rogu szkolnej kafeterii, czekając na swojego chłopaka Mike'a

Montgomery'ego. Oboje nie mieli już lekcji, więc umówili się na małą randkę. Hanna przeglądała
najnowszy katalog Victoria's Secret, zaznaczając niektóre strony. Razem z Mikiem uwielbiali
wybierać modelki z najbardziej sztucznie wyglądającym biustem. Kiedyś Hanna bawiła się tak z
Moną Vanderwaal, swoją najlepszą przyjaciółką, która okazała się niebezpieczną wariatką, ale z
Mikiem grało się o niebo lepiej. Uwielbiała ich wspólne zabawy. Większość facetów, z którymi
kiedyś się umawiała, udawała świętoszków, którzy nie spojrzeliby na półnagą dziewczynę, albo
uważała, że wyśmiewanie innych to czysta złośliwość. A co najważniejsze, Mike jako członek
szkolnej drużyny lacrosse, cieszył się ogromną popularnością, większą nawet niż Sean Ackard,
który zachowywał się jak niedoszły kaznodzieja, od kiedy zerwał z Arią i na nowo zapisał się do
Klubu Dziewic.

Odezwał się iPhone Hanny. Wyciągnęła go z różowego skórzanego pokrowca. Odczytała e-
maila od Jessiki Barnes, dziennikarki z lokalnej gazety. Próbowała sprowokować Hannę do
wypowiedzi, którą mogłaby zacytować w kolejnym artykuliku na temat Billy'ego Forda.
Co sądzisz o wypowiedzi prawnika Billyego, który twierdzi, ze Billy jest niewinny? Jak
zareagowałaś na widok polaroidów przedstawiających ciebie i twoje przyjaciółki tej nocy, gdy
zaginęła Alison? Napisz na Twitterze!

Hanna skasowała wiadomość, nie odpowiadając. Przecież to absurd twierdzić, że Billy nie
popełnił zarzucanych mu zbrodni. Każdy prawnik musiał dobrze mówić o swoim kliencie, choćby
przyszło mu bronić największego łotra na świecie.
Hanna nie miała zamiaru komentować tych ohydnych, rozmazanych polaroidów z tamtej
feralnej nocy. Wolałaby już nigdy nie wspominać tamtego wieczoru. Kiedy tylko przypominała
sobie o zamordowaniu Ali, lana i Jenny, o tym, że Billy śledził ją i jej przyjaciółki, serce zaczynało
jej bić tak szybko, jak beat w utworze techno. A gdyby policja nie złapała Billy'ego? Czy Hanna
jako następna poszłaby pod nóż?
Spojrzała na korytarz, modląc się w duchu, by Mike się pospieszył. Kilku uczniów stało
opartych o szafki i wpatrywało się w ekrany telefonów komórkowych. Jakiś drugoklasista o
wiewiórczych rysach zapisywał coś na dłoni, pewnie robił ściągę na następną lekcję. Naomi
Zeigler,
Riley Wolfe i przyszła przyrodnia siostra Hanny, Kate Randall, stały przed olejnym portretem
Marcusa Wellingtona, jednego z założycieli szkoły. Śmiały się z czegoś, jednak Hanna nie
wiedziała z czego. Wszystkie trzy miały lśniące włosy, spódniczki skrócone siedem centymetrów
nad kolano, takie same mokasyny od Toda i wzorzyste rajstopy od J. Crew.
Hanna wygładziła nową szafirową bluzkę od Nanette Lepore, kupioną dzień wcześniej w jej
ulubionym butiku w centrum handlowym. Wygładziła też dłonią swoje idealnie proste, kasztanowe
włosy. Rano poszła do spa Fermata na prostowanie włosów. Wyglądała idealnie i szykownie. Nikt
nie pomyślałby, że spędziła choć jeden dzień w klinice psychiatrycznej. A już na pewno nie
wyglądała na dziewczynę dręczoną przez szaloną współlokatorkę Iris ani na osobę wsadzoną za
kratki na kilka godzin, co miało miejsce dwa tygodnie wcześniej. Takiej dziewczyny nie
odrzuciłoby żadne towarzystwo i na pewno nikt by jej nie wyśmiewał.
Ale perfekcyjny wygląd nie mógł wymazać z jej pamięci wszystkich tych wydarzeń. Tata
Hanny ostrzegł Kate, że napyta sobie biedy, jeśli piśnie choć słowo na temat pobytu Hanny w
klinice psychiatrycznej Zacisze Addison-Stevens. To Billy jako A. zdołał przekonać pana Marina,
że wysłanie tam Hanny to najlepszy sposób na poradzenie sobie z jej szokiem pourazowym.
Wszystko się zmieniło, kiedy zdjęcie Hanny w klinice ukazało się w plotkarskim czasopiśmie
„People". Wycieczka do wariatkowa w jednej chwili zamieniła Hannę w persona non grata, którą
po powrocie do Rosewood natychmiast wykluczono ze szkolnej elity. Niedługo później ktoś napisał
wodoodpornym
flamastrem na jej szafce: „ŚWIRUSKA". Potem dostała na Facebooku zaproszenie do grona
znajomych od kogoś o nazwisku Hanna Świruska Marin. Oczywiście, Hanna Swiruska Marin nie

miała żadnych znajomych.
Kiedy poskarżyła się tacie — bo czuła, że to wszystko sprawka Kate — on tylko wzruszył
ramionami i odparł:
— Nie mogę was zmusić, żebyście się polubiły. Hanna wstała, wygładziła ubranie i zaczęła
przeciskać
się przez tłum. Do Naomi, Riley i Kate dołączyli Mason Byers i James Freed. Ku zaskoczeniu
Hanny obok stał też Mike.
— To nieprawda — protestował.
Na twarzy i szyi wyszły mu różowe plamy.
— Skoro tak twierdzisz. — Mason przewrócił oczami. — Przecież widzę, że to twoja szafka. —
Pokazał ekran telefonu Naomi, Kate i Riley. Wszystkie jak na komendę zaczęły jęczeć i piszczeć.
Hanna ścisnęła dłoń Mike'a.
— Co się stało?
Mike patrzył na nią szeroko otwartymi szarymi oczami.
— Ktoś przysłał Masonowi zdjęcie mojej szafki ze sprzętem do lacrosse — wyznał nieśmiało
Mike. — Ale to nie moje rzeczy. Przysięgam.
— No jasne, obesrańcu — drażnił się James.
— Obesraniec — zawtórowała mu Naomi. Wszyscy zachichotali.
— Jakie rzeczy? — Hanna rzuciła okiem na Naomi, Riley i Kate. Wciąż się gapiły na ekran
telefonu Masona. -Jakie rzeczy nie należą do Mike'a? — powtórzyła z naciskiem.
— Ktoś tu ma mały problem z obesranym tyłkiem — pisnęła radośnie Riley.
Chłopcy z drużyny lacrosse poszturchiwali się ze śmiechem.
— Na pewno nie ja — bronił się Mike. — Ktoś mnie wrobił.
— Wrobił? Chyba „się porobił" — parsknął śmiechem Mason.
Wszyscy znowu zachichotali, a Hanna wyrwała Masonowi telefon z ręki. Zdjęcie przedstawiało
wnętrze szafki w szatni drużyny lacrosse. Hanna rozpoznała wiszącą na haczyku i należącą do
Mike'a niebieską bluzę z kapturem od Ralpha Laurena. Na górnej półce stał pluszowy kogucik
sprzedawany z płatkami kukurydzianymi, który zawsze przynosił Mike'owi szczęście. Na samym
przedzie wisiały bokserki od D&G ze śladami w... strategicznym miejscu.
Powoli wysunęła swoją dłoń z dłoni Mike'a i zrobiła krok w tył.
— Nawet nie mam takich bokserek. — Mike uderzał palcem w ekran, próbując skasować
zdjęcie.
Naomi skrzywiła się z niesmakiem.
— Yyy, Mason, Obesraniec dotknął twojego telefonu!
— Trzeba go zdezynfekować! — wykrzyknął James. Mason zabrał Hannie swój telefon i
trzymał go ostrożnie palcem wskazującym i kciukiem.
— Fuj. Pełno na nim bakterii kałowych!
— Bakterie kałowe! — powtórzyły dziewczyny jak echo. W rogu kilka wysokich,
tyczkowatych pierwszoklasistek o blond włosach zaczęło szeptać i pokazywać sobie
grupkę palcami. Jedna wyjęła telefon i zrobiła im zdjęcie. Hanna spojrzała na Masona z
nieskrywanym gniewem.
- Kto ci to przysłał?
Mason włożył ręce do kieszeni prążkowanych spodni od garnituru.
- Jakiś zatroskany obywatel. Nie rozpoznałem numeru.
Hanna spojrzała na wiszący na ścianie plakat anonsujący zbliżające się dni kuchni francuskiej.
Wydawało się jej, że plakat zaczyna falować i zmieniać kształt. To wiadomość w stylu A. Tylko że
to Billy był A... a on siedział w więzieniu.
- Wierzysz mi, prawda? - Mike znowu wziął Hannę za rękę.
- Fuj! Trzymają się za ręce! — Riley szturchnęła Naomi łokciem. - Obesraniec znalazł
dziewczynę, której nie przeszkadzają jego brudne majty!
- Pasują do siebie jak ulał - chichotała Kate. - Obesraniec i Swiruska!
Cała grupa wybuchła gromkim śmiechem.

- Nie jestem żadną świruską - broniła się Hanna, choć łamał się jej głos.
Ale śmiech nie ucichł. Hanna rozejrzała się bezradnie. Kilka osób zaczęło się na nich gapić.
Nawet praktykant prowadzący lekcje geografii wyjrzał z sali i spojrzał na nich z rozbawieniem i
zaciekawieniem.
- Chodźmy stąd - szepnął Mike Hannie do ucha. Odwrócił się na pięcie i odszedł szybkim
krokiem. But
mu się rozsznurował, ale Mike nawet się nie zatrzymał, żeby go zawiązać. Hanna chciała iść za
nim, nie mogła jednak zrobić kroku, jakby nogi wrosły jej w wypolerowaną marmurową posadzkę.
Chichot narastał.
Czuła się gorzej niż wtedy, gdy w piątej klasie Ali, Naomi i Riley na WF-ie nazywały ją
„tłustym klopsem" i co chwila dźgały palcami w miękki brzuch. Czuła się nawet gorzej niż wtedy,
gdy Mona Vanderwaal, którą uważała za swoją najlepszą przyjaciółkę, przysłała jej o sześć
numerów za małą sukienkę, każąc się w nią ubrać na jej przyjęcie urodzinowe. Kiedy tylko weszła
na salę balową, sukienka pękła w szwach i wszyscy zobaczyli tyłek Hanny. Mike miał być
popularny. I ona też. A teraz oboje stali się... dziwadłami.
Hanna wyszła z korytarza przed budynek. Mroźne, lutowe powietrze szczypało ją w nos. Wiatr
powiewał flagami na masztach stojących na szkolnym podwórku. Już nie były opuszczone do
połowy masztu, ale kilka osób położyło pod nimi kwiaty ku pamięci Jenny i Ali. Na parkingu i przy
krawężniku ustawiały się autobusy, które miały za chwilę zacząć rozwozić uczniów do domu. Kilka
kruków przycupnęło pod wierzbą o powykręcanych gałęziach. Za wysokim krzewem przemknął
jakiś cień.
Hanna poczuła na ramionach gęsią skórkę. Przed oczami stanęło jej zdjęcie, które
opublikowano w „People". Szalona współlokatorka Hanny, Iris, zrobiła je w sekretnym pokoju na
poddaszu, którego ściany ozdobione były rysunkami i bazgrołami dawnych pacjentów. Na
fotografii Hanna zobaczyła nad swoją głową, tuż obok twarzy, wielki portret, który niewątpliwie
przedstawiał Ali. Dziewczyna na rysunku wyglądała niepokojąco... ale była żywa. Ali narysowana
na ścianie zdawała się mówić: „Wiem coś, czego ty nie wiesz. I mam swoje tajemnice".
Ktoś położył jej dłoń na ramieniu. Odwróciła się z cichym okrzykiem. Spłoszona Emily Fields
zrobiła kilka kroków w tył, zasłaniając twarz dłońmi.
— Przepraszam! Hanna przeczesała palcami włosy. Oddychała ciężko. — B o ż e — jęknęła. - Ni
g dy wi ę c e j tak nie rób. — Szukałam cię — wyjaśniła zdyszana Emily. — Wezwano mnie do
sekretariatu. Dzwoniła mama Ali.
— Pani DiLaurentis? — Hanna zmarszczyła nos. — Nie mogła poczekać na koniec zajęć?
Emily nerwowo zaciskała dłonie.
— W ich domu zaraz będzie konferencja prasowa. Pani DiLaurentis chce, żebyśmy wszystkie
na niej się zjawiły. Ma nam coś do powiedzenia.
Hanna poczuła na plecach zimny pot.
— Co to ma znaczyć?
— Nie wiem. — Emily patrzyła na nią swoimi ogromnymi oczami. Na bladej skórze miała
mnóstwo piegów. — Lepiej tam jedźmy. Zaraz się zacznie.

4 BLOND NIESPODZIANKA

Kiedy zimowe słońce chowało się za horyzont, Emily siedziała na fotelu dla pasażera w priusie
Hanny i patrzyła na Lancaster Avenue, którą właśnie jechały. Zmierzały do Yarmouth, gdzie
mieszkali państwo DiLaurentisowie. Tam miały już czekać na nie Spencer i Aria.
— Skręć w prawo — powiedziała Emily, czytając wskazówki od pani DiLaurentis.
Wjechały w boczną ulicę. Wyglądała tak, jakby kiedyś wzdłuż niej leżała farma, z zielonymi
wzgórzami, polami i łąkami pełnymi zwierząt, ale właściciel rozparcelował grunt na równe działki,
na których teraz stały olbrzymie domy. Każdy miał kamienną fasadę, czarne okiennice, a na
podwórkach rosły dopiero co zasadzone japońskie miłorzęby.
Nietrudno było znaleźć dom DiLaurentisów. Zebrał się przed nim spory tłum kamerzystów,

dziennikarzy i producentów telewizyjnych, a pośrodku podwórka stała wysoka

mównica. Na ganku w szeregu stali policjanci z groźnie wyglądającymi czarnymi pistoletami
przy pasach. W tłumie, oprócz dziennikarzy, kręciło się mnóstwo ciekawskich gapiów. Emily
zauważyła Lanie ller i Gemmę Curran, dwie koleżanki z drużyny pływackiej, wyczekujące pod
wysoką sekwoją. Siostra Spencer, Melissa, stała oparta o swojego mercedesa.
— Nieźle — wyszeptała Emily.
Wieści rozeszły się błyskawicznie. Pewnie za chwilę miało wydarzyć się coś bardzo ważnego.
Emily zatrzasnęła drzwi do samochodu i razem z Hanną weszła w tłum. Zapomniała rękawiczek
i palce już jej zdrętwiały z zimna. Od śmierci Jenny nie potrafiła pozbierać myśli, prawie nie spała i
mało jadła.
-Em?
Emily odwróciła się, dając Hannie znak, że zaraz do niej dołączy. Maya St. Germain stała za
Emily, tuż obok chłopca w czapce z logo drużyny futbolowej z Filadelfii. Pod czarnym wełnianym
płaszczem Maya miała bluzkę w pasy z dekoltem w łódkę, czarne dżinsy i czarne skórzane botki.
Czarne, kręcone włosy spięła szylkretową spinką, a usta pomalowała wiśniowym błyszczykiem.
Emily poczuła od niej zapach gumy bananowej i natychmiast przypomniała sobie ich pierwszy
pocałunek.
— Hej - przywitała się Emily z rezerwą w głosie. Właściwie ich relacje popsuły się na dobre.
Stało się
to w chwili, kiedy Maya przyłapała Emily na pocałunku z inną dziewczyną.
Mai trzęsła się dolna warga. Po chwili wybuchła płaczem.
— Przepraszam — szepnęła, zakrywając twarz dłońmi. -To takie trudne. Nie mogę uwierzyć, że
Jenna...
Emily poczuła ukłucie wyrzutów sumienia. Ostatnio często widywała Mayę w towarzystwie
Jenny. Przechadzały się szkolnym korytarzem, zjawiały się w atrium w centrum handlowym, a
nawet przyszły na konkurs skoków do wody, w którym brały udział koleżanki z drużyny Emily.
Emily zauważyła kątem oka, że w oknie domu DiLau-rentisów coś się poruszyło, jakby ktoś
rozchylił zasłonę, a potem błyskawicznie ją zasunął. Przez chwilę zastanawiała się, czy to nie Jason.
Ale w tej samej chwili dostrzegła go obok mównicy, jak pisał SMS-a.
Odwróciła się do Mai, która właśnie wyciągała z plecaka moro plastikową torebkę z
supermarketu.
— Chciałam ci to oddać — powiedziała Maya. - Robotnicy sprzątający po pożarze znaleźli to i
myśleli, że należy do mnie, ale przypomniało mi się, że widziałam to kiedyś w twoim pokoju.
Emily sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej różową skórzaną portmonetkę. Z przodu widniała
wykaligrafowana litera „E", a zamek miał jasnoróżowy kolor.
— O Boże — wyszeptała.
Tę portmonetkę dostała od Ali w szóstej klasie. Zaraz po rozprawie lana Emily zakopała ją w
ogrodzie Spencer, razem z innymi pamiątkami po Ali. Terapeutka poradziła jej i jej przyjaciółkom,
żeby za pomocą takiego rytuału wreszcie odcięły się od śmierci Ali. Jednak Emily i tak tęskniła za
portmonetką.
— Dzięki. — Przycisnęła pamiątkę do piersi.
— Nie ma sprawy. — Maya zamknęła plecak i zarzuciła go na ramię. — Muszę lecieć. Rodzina
na mnie czeka.
Pokazała ręką na tłum. Państwo St. Germain stali przy skrzynce na listy DiLaurentisów.
Wyglądali na nieco zagubionych.
— Cześć. Emily się odwróciła. Tuż przy metalowych zaporach zauważyła Spencer, Arię i
Hannę. Od pogrzebu Jenny nie spotkała się z wszystkimi przyjaciółkami naraz. Odpędziła od siebie
strach i zaczęła przeciskać się przez tłum. Po chwili dotarła do dziewczyn.
— Cześć — przywitała się ledwie dosłyszalnym głosem. Spencer spojrzała na nią z
niepokojem.
— Cześć.

Aria i Hanna tylko wzruszyły ramionami.
— Jak się macie? — zapytała Emily.
Aria przesunęła dłonią po frędzlach swojego długiego, czarnego szala. Hanna bez słowa gapiła
się w ekran iPhone'a. Spencer zagryzła dolną wargę. Żadna z nich nie wyglądała tak, jakby cieszyła
się ze spotkania. Emily obracała w dłoniach portmonetkę z różowej skóry w nadziei, że któraś z
dziewczyn rozpozna pamiątkę. Miała ogromną ochotę porozmawiać z nimi o Ali, ale po śmierci
Jenny nad relacjami całej czwórki zaciążyło poczucie winy. Tak samo stało się po śmierci Ali. Po
prostu łatwiej było ignorować się nawzajem, niż wspólnie snuć wspomnienia o tych przerażających
wydarzeniach.
— Jak myślicie, o co chodzi? — Emily jeszcze raz spróbowała nawiązać rozmowę.
Aria wyciągnęła tubkę z wiśniowym błyszczykiem ChapStick i posmarowała nim usta.
— To do ciebie zadzwoniła pani DiLaurentis. Nie powiedziała ci?
Emily pokręciła głową.
— Tak szybko się rozłączyła, że nawet nie zdążyłam zapytać.
— Może zamierza skomentować informacje o niewinności Billy'ego. — Hanna oparła się o
metalową zaporę, która zakołysała się lekko.
Aria zatrzęsła się z zimna.
— Ponoć ten prawnik chce wstrzymać proces, bo wokół domu Jenny nie znaleziono ani jednego
śladu buta Billy'ego. Nie ma żadnych dowodów na jego obecność na miejscu zbrodni.
— To niedorzeczne — powiedziała Spencer. — Miał nasze zdjęcia i to on wysyłał wiadomości
jako A...
— Ale ja się trochę zdziwiłam, kiedy okazało się, że to on zabił — wyznała Aria ściszonym
głosem. Skubała wyschniętą skórkę na kciuku. — Zjawił się znikąd.
Wiatr powiał mocniej, przynosząc przyprawiający o mdłości zapach krowiego łajna z pobliskiej
farmy. Emily uważała, że Aria ma rację. Była pewna, że Ali zabił ktoś znajomy, ktoś z jej
otoczenia. Ten cały Billy był typem spod ciemnej gwiazdy, który jakimś cudem wszedł w
posiadanie wszystkich informacji na ich temat. Emily wiedziała, że to wcale nie takie trudne. Mona
Vanderwaal poznała mnóstwo mrocznych sekretów całej czwórki tylko dzięki lekturze
znalezionego pamiętnika Ali.
— Może. — W głosie Hanny słychać było przerażenie. — Ale to na pewno on. Mam nadzieję,
że już nigdy nie wyjdzie na wolność.
Mikrofon na mównicy zatrzeszczał i Emily uniosła głowę. Z domu wyszła pani DiLaurentis,
ubrana w elegancką czarną sukienkę, brązową etolę z norek i czarne buty na wysokich obcasach. W
dłoni kurczowo ściskała plik karteczek. Obok stał jej mąż, który teraz wydawał się Emily jeszcze
chudszy, a jego nos jeszcze bardziej haczykowaty.
W tłumie policjantów dziewczyna dostrzegła też inspektora Darrena Wildena, z rękami
założonymi na piersi. Może i Wilden nie zabił tej amiszki, z którą się spotykał, ale i tak
zachowywał się podejrzanie. Nie wierzył w istnienie nowego A., nawet kiedy dziewczyny pokazały
mu kolejne SMS-y z pogróżkami. I uparcie nie przyjmował do wiadomości, że podczas pożaru
widziały w lesie żywą Ali. Co więcej, kazał im przysiąc, że już nigdy nie wspomną o tym
wydarzeniu.
Wrzawa ucichła. Błysnęły flesze aparatów.
— Kręcimy — szepnął jakiś kamerzysta stojący obok Emily.
Pani DiLaurentis uśmiechnęła się niewyraźnie.
— Dziękuję za przybycie — powiedziała. — Cztery ostatnie lata to dla mojej rodziny trudny,
bolesny czas, ale otrzymaliśmy też wiele wsparcia. Chcę, żeby wszyscy wiedzieli, że dobrze sobie
radzimy i z ulgą przyjęliśmy wiadomość, że możemy wreszcie zostawić za sobą sprawę morderstwa
naszej córki.
Tu i ówdzie rozległy się oklaski. Mama Ali mówiła dalej:
— W Rosewood dwie śliczne i niewinne dziewczyny zginęły w tragicznych okolicznościach.
Chcę, byśmy wszyscy uczcili chwilą ciszy pamięć obu zamordowanych ofiar, mojej córki i Jenny
Cavanaugh.

W tłumie odsziikała wzrokiem rodziców Jenny, którzy stali na uboczu, pod wielkim dębem,
próbując nie zwracać na siebie uwagi reporterów. Pani Cavanaugh miała mocno zaciśnięte usta,
jakby z całych sił próbowała powstrzymać się od płaczu. Jej mąż nie odrywał wzroku od leżącego
na ziemi sreberka po gumie do żucia.
Emily w tłumie usłyszała ciche łkanie. Po chwili rozległo się krakanie wron. Mocny wiatr ze
świstem buszował w koronach drzew. W oknie domu DiLaurentisów znowu zauważyła jakiś ruch.
Pani DiLaurentis chrząknęła.
- Nie tylko z tego powodu zwołaliśmy tę konferencję prasową. - Mama Ali czytała z karteczek
trzymanych w ręku. - Od bardzo dawna, przede wszystkim ze względu na nasze bezpieczeństwo,
nasza rodzina kryła pewną tajemnicę. Najwyższy czas, by wyjawić prawdę.
Emily nagle poczuła kamień w żołądku. Jaką znowu prawd ę ?
Pani DiLaurentis trzęsła się dolna warga. Wzięła kilka głębokich oddechów.
- A prawda jest taka, że mamy jeszcze jedno dziecko, które nie dorastało w naszym domu z
powodu... - pani DiLaurentis zamilkła na moment i nerwowo podrapała się w nos — ... problemów
zdrowotnych.
W tłumie rozległ się szmer. Emily zakręciło się w głowie. C o powiedziała pani DiLaurentis?
Emily chwyciła dłoń Arii, która mocno ją ścisnęła.
Pani DiLaurentis musiała teraz przekrzykiwać narastające szepty.
- Nasza córka opuściła niedawno szpital, bo wróciła do zdrowia, ale nie chcieliśmy informować
opinii publicznej o jej istnieniu, póki morderca jej siostry nie znajdzie się za kratkami. Dzięki
inspektorowi Wildenowi i jego zespołowi teraz stało się to możliwe.
Odwróciła się do Wildena i z uznaniem skinęła głową w jego stronę. On skromnie spuścił
wzrok. Kilka osób
zaklaskało. Emily poczuła w ustach smak kanapki z masłem orzechowym i miodem, którą jadła
na śniadanie. C ór ka?
- Nadszedł czas, by ją państwu przedstawić.
Pani DiLaurentis odwróciła się w stronę domu i wykonała w jego kierunku przyzywający gest.
Otworzyły się frontowe drzwi. Stanęła w nich dziewczyna.
Emily wypuściła z dłoni różową portmonetkę.
— Co ta k ieg o!? - wykrzyknęła Aria i puściła dłoń Emily.
Spencer chwyciła ramię Emily, a Hanna straciła równowagę i oparła się o zaporę.
Dziewczyna stojąca na ganku miała blond włosy, porcelanową cerę i twarz w kształcie serca. Jej
przepastne, błękitne oczy natychmiast odszukały w tłumie Emily. Dziewczyna spojrzała Emily
prosto w twarz i puściła do niej oko. Emily czuła, że traci panowanie nad swoim ciałem.
— Ali? — wyszeptała.
Pani DiLaurentis nachyliła się do mikrofonu.
- Przedstawiam państwu Courtney - oznajmiła. - To bliźniacza siostra Alison.

5

A JUŻ MYŚLAŁAŚ, ŻE TO OSTATNIA REWELACJA

Szepty przerodziły się w krzyki, a flesze błyskały jeden po drugim. Wiele osób zaczęło
gorączkowo pisać SMS-y.
- Bliźniaczka? - zapytała z niedowierzaniem Spencer. Nie mogła opanować drżenia rąk.
- O Boże - wymamrotała Aria, przyciskając dłonie do czoła.
Emily nie mogła oderwać wzroku od dziewczyny stojącej na ganku, jakby nie wierzyła, że
naprawdę istnieje. Hanna przylgnęła do ramienia Emily. Wiele osób odwróciło się i spojrzało na
Arię, Emily, Spencer i Hannę.
- W i e d z ia ł y o tym? - rozległ się czyjś szept.
Serce Spencer biło tak szybko, jak koliber macha skrzydełkami. Ona o niczym n i e w ied z i ał

a . Ali zataiła przed nią mnóstwo rzeczy. Nie powiedziała jej ani o swoim sekretnym związku z
łanem, ani o skrywanej przyjaźni

z Jenną, ani nie wyjaśniła, dlaczego w szóstej klasie zerwała nagle kontakty z Naomi i Riley i
zaprzyjaźniła się ze Spencer i pozostałymi dziewczynami. Jednak ukrywana siostra bliźniaczka biła
na głowę wszystkie inne sekrety Ali.
Wpatrywała się w dziewczynę stojącą na ganku. Bliźniacza siostra Ali była wysoka, miała o ton
ciemniejsze włosy i nieco bardziej pociągłą twarz, ale poza tym wyglądała kropka w kropkę jak ich
dawna przyjaciółka. Miała na sobie czarne legginsy, czarne baleriny, obszerną koszulę w niebieskie
prążki i doskonale skrojony biały żakiet. Szyję owinęła pasiastym szalem, a włosy upięła w kok. Ze
swoimi kształtnymi ustami i szafirowymi oczami wyglądała jak francuska modelka.
Kątem oka Spencer zauważyła swoją siostrę, która machała do kogoś w tłumie. Melissa minęła
policyjną zaporę i podeszła prosto do Jasona DiLaurentisa. Kiedy wyszeptała mu coś na ucho, on
zbladł, odwrócił się do niej i coś jej odpowiedział.
Spencer ogarnął dziwny niepokój. Po co Melissa tu przyjechała? I co robiła? Ostatni raz jej
siostra rozmawiała z Jasonem w liceum.
Potem Melissa wyciągnęła szyję i zaczęła się przyglądać Courtney, która poczuła na sobie jej
wzrok i zamarła. Uśmiech zniknął z jej twarzy.
Co tu się, do diabła, dzieje?
-Co pani sądzi o wypowiedzi adwokata, który twierdzi, że jego klient, William Ford, jest
niewinny? - zawołał jakiś głos z tłumu, wyrywając Spencer z zamyślenia. Pytanie zadała
jasnowłosa dziennikarka stojąca w pierwszym rzędzie.
Pani DiLaurentis spojrzała na nią z niesmakiem. — Uważam, że to skandal. Zgromadzone
dowody świadczą niezbicie o jego winie.
Spencer znowu powędrowała wzrokiem w stronę Courtney. Nie mogła pozbierać myśli. To
wszystko nie mieściło się jej w głowie. Courtney spojrzała jej prosto w oczy, a potem przyjrzała się
badawczo pozostałym dziewczynom. Kiedy już zwróciła na siebie ich uwagę, gestem wskazała na
boczne drzwi prowadzące do domu.
Emily zesztywniała zaskoczona.
— Czy ona chce, żebyśmy...?
— To niemożliwe — odparła Spencer. — Nawet nas nie zna.
Courtney nachyliła się w stronę swojej mamy i szepnęła jej coś na ucho. Pani DiLaurentis
kiwnęła głową i uśmiechnęła się do tłumu.
— Moja córka jest trochę zmęczona. Chce wrócić do domu i odpocząć.
Courtney ruszyła w stronę drzwi frontowych. Zanim zniknęła w domu, odwróciła się i spojrzała
na dziewczyny spod uniesionych brwi.
— Idziemy? — zapytała z wahaniem Hanna.
— N ie ! — gorączkowo zaprotestowała Aria.
— Tak! — odezwała się Emily dokładnie w tej samej chwili.
Spencer przygryzła paznokieć małego palca.
— Chyba powinnyśmy się dowiedzieć, czego od nas chce. — Chwyciła Arię za ramię. —
Chodźmy.
Chyłkiem przemknęły wzdłuż bocznej ściany domu, schyliły głowy, chowając się za wysokim
krzewem, i weszły do środka przez czerwone drzwi.
W olbrzymiej kuchni pachniało goździkami, oliwą z oliwek i odświeżaczem powietrza. Jedno z
krzeseł stało odsunięte od stołu, jakby przed chwilą ktoś na nim siedział. Spencer rozpoznała zestaw
słojów na mąkę, cukier i przyprawy, który stał również w dawnym domu DiLaurentisów. Na
lodówce wisiała przypięta magnesem lista zakupów. Dżem. Ogórki kiszone. Francuskie pieczywo.
Kiedy Courtney pokazała się w korytarzu, na jej znajomo wyglądającej twarzy pojawił się
niewyraźny uśmiech. Pod Spencer ugięły się nogi. Aria pisnęła cichutko.
— Nie gryzę, przysięgam — uspokoiła je Courtney. Miała niski i zmysłowy głos, taki sam jak
Ali. — Chciałam porozmawiać z wami na osobności, zanim rozpęta się tu piekło.

Spencer zebrała dłońmi włosy w kucyk. Nie mogła oderwać wzroku od Courtney. Wydawało
się jej, że Ali wyczołgała się z dołu przy swoim starym domu, pokryła się nową skórą i wróciła do
życia, cała i zdrowa.
Dziewczyny patrzyły po sobie szeroko otwartymi oczami. Godzina na zegarze kuchenki
mikrofalowej zmieniła się z 5.59 na 4.00.
Courtney wzięła z kuchennego blatu wielką miskę pełną precelków i podeszła do dziewczyn.
— Byłyście najlepszymi przyjaciółkami mojej siostry, tak? Spencer, Emily, Hanna i Aria? —
Po kolei pokazała na każdą z nich palcem.
— Tak — odparła Spencer, zaciskając dłonie wokół oparcia plecionego krzesła.
Przypomniało się jej, jak w szóstej klasie razem z Arią, Hanną i Emily przyszły na podwórko
Ali, żeby wykraść jej kawałek sztandaru szkoły podczas gry w kapsułę czasu.
Ali wyszła na ganek w różowym T-shircie i butach na koturnie i przyłapała je na gorącym
uczynku. Kiedy powiedziała im, że się spóźniły, bo ktoś już ukradł jej zdobycz, pokazała palcem na
Spencer i zapytała:
— Ty jesteś Spencer, tak?
Potem kazała każdej się przedstawić, udając, że dziewczyna tak popularna jak ona nie musi
pamiętać niczyich imion. To był pierwszy raz, kiedy Ali się do nich odezwała. Tydzień później
wybrała je do grona swoich najbliższych przyjaciółek.
— Ali mi o was opowiadała.
Courtney podsunęła dziewczynom pod nos miskę z precelkami, ale żadna ich nie tknęła.
Spencer nie mogłaby niczego przełknąć. Jej żołądek nagle się skurczył.
— Ale o mnie wam nie opowiadała?
— N-nie — odparła Emily zachrypniętym głosem. — Ani słowa.
— To pewnie jesteście w szoku — powiedziała Courtney.
Spencer wpatrywała się w podstawkę pod szklankę z napisem „CZAS NA MARTINI!"
wykonanym starą czcionką, chyba z lat pięćdziesiątych.
— Gdzie byłaś do tej pory? W szpitalu? — zapytała Aria. Courtney bynajmniej nie wyglądała
na chorą. Jej cera
zdawała się promieniować wewnętrznym blaskiem. Jej blond włosy lśniły jak po zabiegu
głębokiego odżywiania. Kiedy Spencer przyjrzała się bacznie twarzy Courtney, zdała sobie sprawę,
że ta dziewczyna, podobnie jak Ali, była jej przyrodnią siostrą. Nagle dostrzegła uderzające
podobieństwo między Courtney i panem Hastingsem... a także Melissą... i sobą. Courtney, tak jak
tata, miała długie, smukłe palce i guzikowaty nos, błękitne oczy Melissy
i taki sam pieprzyk jak Spencer na prawym policzku. Nana Hastings miała taki sam pieprzyk.
Spencer nie mogła wyjść ze zdumienia, że za życia Ali nie dostrzegła tych wspólnych cech. Ale
przecież wtedy nie miała powodu, żeby ich szukać.
Courtney w zamyśleniu pogryzała precelki. Jej chrupanie rozbrzmiewało w kuchni.
— Tak jakby. Przebywałam w miejscu o nazwie Radley. Potem przerobili je na hotel czy coś w
tym guście, więc przeniesiono mnie do ośrodka o nazwie Zacisze Addison- Stevens.
Wypowiedziała tę nazwę, parodiując arystokratyczny brytyjski akcent i wywracając oczami.
Spencer zszokowana spojrzała na przyjaciółki. Oczywiście. To nie Jason DiLaurentis przebywał
w szpitalu Radley, tylko Courtney. Jego imię widniało w rejestrze, bo odwiedzał siostrę. A Hanna
twierdziła, że jej współlokatorka z Zacisza, Iris, narysowała w tajnym pokoju portret Ali. Ale Iris
znała pewnie Courtney, a nie Ali.
— Więc... miałaś... problemy psychiczne? — zapytała ostrożnie Aria.
Courtney wymierzyła w Arię precelkiem niczym nożem.
— W takich klinikach leczy się nie tylko choroby psychiczne — warknęła.
— Och. — Aria spurpurowiała. — Przepraszam. Nie wiedziałam.
Courtney wzruszyła ramionami i wbiła wzrok w miskę z precelkami. Spencer miała nadzieję, że
dowie się od niej więcej na temat wydarzeń tej nocy, kiedy wybuchł pożar. Ale Courtney milczała.
Po chwili podniosła głowę.
— Nic się nie stało. Przepraszam, że uciekłam wtedy, w czasie pożaru. Musiałam was nieźle...

przestraszyć.
— O Boże, to byłaś ty! — wykrzyknęła Hanna. Spencer przesunęła palcem wzdłuż krawędzi
błękitnej
płóciennej podstawki pod talerz. Teraz wszystko wydawało się logiczne. To Courtney spotkały
w lesie w czasie pożaru, a nie ducha Ali. Niczego nie zmyśliły. Nie miały zbiorowej halucynacji.
Emily nachyliła się, a blond włosy o rudawym odcieniu zasłoniły jej twarz.
— Co tam robiłaś?
Courtney przysunęła swoje krzesło do stołu.
— Dostałam SMS-a, pewnie od Billy'ego, że muszę zobaczyć coś w lesie. — Courtney zrobiła
taką minę, jakby czuła się winna. — Miałam nie wychodzić z domu, ale autor wiadomości
twierdził, że pomoże mi rozwiązać tajemnicę morderstwa Ali. Kiedy weszłam do lasu, wybuchł
pożar. Myślałam, że umrę... ale Aria mnie uratowała. — Dotknęła nadgarstka Arii. - Tak przy
okazji, dziękuję.
Aria otworzyła usta, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
— Jak ci się udało stamtąd tak szybko uciec? — pytała dalej Emily.
Courtney starła z wargi kryształki soli.
— Zadzwoniłam na komisariat policji. Pracuje tam przyjaciel naszej rodziny.
Na zewnątrz rozległ się pisk sprzęgającego mikrofonu. Konferencja prasowa jeszcze się nie
skończyła. Spencer spojrzała na Arię, Emily i Hannę. Nie miała wątpliwości, o jakiego „przyjaciela
rodziny" chodziło. To by wyjaśniało, dlaczego nie widziały go w noc pożaru. Wyjaśniałoby
także, dlaczego zabronił im rozpowiadać, że widziały Ali w lesie. Musiał chronić siostrę Ali.
— Wilden. — Emily zacisnęła mocno zęby. — Nie powinnaś mu ufać. To wilk w owczej
skórze.
Courtney rozparła się na krześle i zachichotała wyraźnie rozbawiona.
— Wyluzuj, Zabójco.
Spencer poczuła ciarki na plecach. Z a b ó j c o? W ten sposób Ali zwracała się do Emily.
Courtney dowiedziała się o tym od siostry?
Zanim zdążyły cokolwiek powiedzieć, w holu pokazała się pani DiLaurentis. Kiedy zobaczyła
całą grupę, uśmiechnęła się szeroko.
— Dzięki, że przyszłyście. To dla nas bardzo ważne. Pani DiLaurentis podeszła do Courtney i
położyła jej
dłoń na ramieniu. Miała długie, idealnie ukształtowane paznokcie pociągnięte klasycznym,
czerwonym lakierem od Chanel.
— Kochanie, wybacz, ale jakiś dziennikarz ze stacji MSNBC chce ci zadać kilka pytań.
Przyjechał aż z Nowego Jorku...
— No dobra — jęknęła Courtney i wstała.
— Policja z Rosewood też chce z tobą porozmawiać — dodała pani DiLaurentis. Wzięła w
dłonie twarz córki i wygładziła jej brwi. — O tej nocy, kiedy wybuchł pożar.
— Z nowu? — westchnęła teatralnie Courtney, wyrywając się mamie. — Wolę porozmawiać z
dziennikarzami. Są zabawniejsi.
Odwróciła się do dziewczyn, które jak skamieniałe siedziały nadal przy stole.
— Wpadajcie, kiedy tylko macie ochotę — powiedziała, uśmiechając się. — Dla was drzwi są
zawsze otwarte. Aha! — Wyciągnęła z kieszeni dżinsów nową, zalaminowaną legitymację szkolną
z napisanym wielkimi czerwonymi literami nazwiskiem COURTNEY DILAURENTIS. -Chodzę do
Rosewood Day! — wykrzyknęła. — Zobaczymy się jutro w szkole.
Puściła po raz kolejny oko i zniknęła, zostawiając osłupiałe dziewczyny.

6

KONIEC ZE ŚWIRUSKĄ

Następnego ranka Hanna szła z parkingu do głównego wejścia do szkoły, przed którym

zaparkowały furgonetki stacji telewizyjnych Channel 6, Channel 8 i CNN. Reporterzy czaili się za
krzakami jak lwy czekające na żer. Hanna wygładziła swoje kasztanowe włosy, przygotowując się
na zmasowany atak pytań.
Stojący obok dziennikarz przez chwilę patrzył na nią, a potem odwrócił się do pozostałych.
— Fałszywy alarm! — krzyknął. — To tylko jedna z tych Kłamczuch.
Hanna poczuła się urażona. Jak to „ t yl k o jedna z Kłamczuch"? Co to miało znaczyć, do
diabła? Czy nikt nie miał zamiaru zapytać Hannę, co sądzi na temat tajemniczej bliźniaczki Ali?
Nikt nie zapyta jej, co sądzi o Biłbym i jego domniemanej niewinności? A może przy okazji ktoś ją
przeprosi za to, że jeszcze do niedawna w mediach obrzucano ją błotem?

Odwróciła się wyniośle. Co tam. I tak nie chciała być w telewizji. Kamera każdemu dodaje pięć
kilo.
Gruby operator mikrofonu na wysięgniku gorączkowo tłumaczył coś komuś przez
krótkofalówkę. Jakaś dziennikarka zamknęła klapkę telefonu komórkowego.
— Na parking wjechała Courtney DiLaurentis!
Reporterzy i kamerzyści hurmem ruszyli na tyły szkoły.
Hanna nie potrafiła ukryć swojego poruszenia. Courtney. Trudno było uwierzyć, że istnieje
naprawdę. Przez kilka godzin po wyjściu z kuchni DiLaurentisów wydawało się jej, że zza rogu
zaraz wyskoczy jakiś prezenter telewizyjny, oznajmiając, że cała sprawa była tylko jednym wielkim
dowcipem, a Hannę filmowano z ukrytej kamery.
Dlaczego Ali nigdy nie powiedziała im o swojej siostrze? Nigdy nie zdradziła im tego sekretu.
Ani w czasie całonocnych imprez, ani w czasie spotkań między lekcjami, ani w czasie wycieczki w
góry Pocono, ani wtedy, gdy grały w jedną ze swoich ulubionych gier — prawda czy wyzwanie.
Czy Hanna nie powinna nabrać podejrzeń, gdy Ali chciała udawać, że wszystkie są pięcioracz-kami
rozdzielonymi po urodzeniu? Albo kiedy zobaczyła portret Ali — czyli Courtney - na ścianie w
Zaciszu. A może Ali próbowała przekazać jej zaszyfrowaną informację za każdym razem, kiedy
wzdychając, mówiła do Hanny: „Masz ogromne szczęście, że jesteś jedynaczką".
Hanna minęła grupkę kujonów z pierwszej klasy, oglądających — zapewne po raz setny -
odcinek serialu Glee na iPhonie, i weszła do szkoły przez główne wejście. Wnętrze wyglądało jak
sklep papierniczy po ataku bombowym. Na ścianach wisiało milion aniołków z białego papieru,
czerwonych chorągiewek w kształcie serc i girland ze
złotej folii. Jak co roku, tuż przy wejściu do auli ustawiono trzy olbrzymie serca z karmelu. Na
pierwszym widniał wykaligrafowany napis: „ZNAJDZIESZ MIŁOŚĆ". Na drugim sercu napisano:
„NA BALU WALENTYNKOWYM". A na ostatnim: „W NAJBLIŻSZĄ SOBOTĘ". Kawałek
trzeciego serca został odgryziony, zapewne przez mysz, która zakradła się do magazynu, gdzie
przez resztę roku przechowywano serca. W wielkim wiklinowym koszu leżały różowe ulotki
informujące o szczegółach dotyczących imprezy. Na cześć świętego Walentego wszyscy uczestnicy
balu musieli włożyć coś czerwonego, różowego albo białego. Dotyczyło to również chłopców. Z
powodu niedawnej tragedii dochody ze sprzedaży biletów miały wesprzeć założoną właśnie
fundację imienia Jenny Cavanaugh, organizację sponsorującą szkolenie psów przewodników
niewidomych. Hanna zauważyła też ze zdumieniem, że po ołtarzyku upamiętniającym Jennę nie
było już dziś śladu. Albo administracja szkoły otrzymała zbyt wiele skarg i zażaleń, bo ołtarzyk
mógł psuć uczniom nastrój, albo pojawienie się Courtney zupełnie odwróciło uwagę wszystkich od
śmierci Jenny.
Z kafeterii dobiegał gromki śmiech. Hanna zajrzała do środka i zobaczyła Naomi, Riley i Kate
przy stoliku z wykafelkowanym blatem, pijące aromatyczne herbaty ziołowe i zajadające ciepłe
maślane bułeczki z żurawiną. Razem z nimi siedziała czwarta dziewczyna. Miała twarz w kształcie
serca i olbrzymie błękitne oczy.
Spieniacz do mleka w ekspresie do kawy syknął groźnie, a Hanna podskoczyła przerażona.
Poczuła się tak, jakby nagle cofnęła się w czasie do szóstej klasy, kiedy Naomi, Riley i Ali były
nierozłączne. Oczywiście, to nie
Ali siedziała ramię w ramię z Naomi i Riley, jakby przyjaźniły się od urodzenia. To była

Courtney.
Hanna podeszła do nich, ale kiedy już miała usiąść na pustym krześle, Naomi rzuciła na nie
swoją wielką torbę od Hermesa. Obok niej Riley ułożyła swój zielony neseser od Kate Spade, a na
górze Kate położyła swoją nabijaną ćwiekami torbę od Foley + Corinna. Torby ułożone jedna na
drugiej wyglądały jak obronna fortyfikacja. Zdezorientowana Courtney przycisnęła do piersi swój
bordowy neseser.
— Przykro mi, Świrusko - rzuciła Naomi lodowatym tonem. — To miejsce jest zajęte.
— Nie jestem świruską. — Hanna zmrużyła oczy. Courtney nie wiedziała, jak na to
zareagować. Hanna
zastanawiała się, czy słowo „świruska" uważała za obelgę. Przecież i ona spędziła sporo czasu
w klinikach psychiatrycznych.
— Jak nie jesteś świruską — droczyła się Kate — to czemu zeszłej nocy tak się darłaś przez
sen?
Dziewczyny parsknęły śmiechem. Hanna zagryzła policzek. Gdyby tylko mogła to nagrać za
pomocą telefonu i pokazać tacie. Ale czy jego by to w ogóle obeszło? Po konferencji prasowej
oczekiwała, że przyjdzie do jej pokoju i pogada z nią o tym, co się stało. Kiedyś tata zawsze
rozmawiał z nią o jej problemach: kiedy Hanny nie przyjęto do drużyny młodszych cheerleaderek,
kiedy martwiła się, że Sean Ackard nigdy nie zwróci na nią uwagi, i kiedy rodzice postanowili się
rozwieść. Ale tym razem nikt nie zapukał do jej drzwi. Pan Marin spędził wieczór w swoim
gabinecie, najwyraźniej zupełnie nieświadomy tego, że Hanna ma na głowie tyle zmartwień.
— Idź usiąść obok Obesrańca — szydziła Riley. Dziewczyny zarechotały złośliwie. — Już na
ciebie czeka! — Pokazała ręką na drugi koniec sali.
Hanna spojrzała tam, gdzie wymierzony był kościsty palec tej wiedźmy Riley. Mike siedział
skulony przy stoliku niedaleko drzwi do łazienki i pił kawę z wysokiego papierowego kubka, ze
wzrokiem wbitym w jakąś karteczkę. Wyglądał jak szczeniak, który w czasie spaceru zgubił
swojego pana. Hanna spojrzała na niego z ciężkim sercem. Zeszłego wieczoru przysłał Hannie kilka
SMS-ów. Miała zamiar mu odpisać, ale jakoś się nie złożyło. Nie wiedziała, co napisać. Przecież to,
że bokserki na zdjęciu nie należały do niego, nie miało najmniejszego znaczenia. Wszyscy wierzyli,
że są jego. Tak jak nikt nie miał wątpliwości, że ona jest świruską. A gdy w Rosewood Day
przylgnęła do kogoś jakaś łatka, to nie sposób było się jej pozbyć. W siódmej klasie Ali wymyśliła
dla Petera Graysona przezwisko Kartofel, bo miał duży nos, i cała szkoła do dziś tak go nazywała.
Mike podniósł głowę i zauważył Hannę. Uśmiechnął się do niej radośnie i pomachał jej różową
ulotką. Widniał na niej napis: „BAL WALENTYNKOWY W ROSEWOOD DAY".
Miała ochotę podejść do Mike'a, ale wiedziała dobrze, że jeśli usiądzie obok niego — a
szczególnie jeśli przyjmie jego zaproszenie na bal walentynkowy — to na zawsze zostanie
Świruską. Nikt nie uwierzyłby, że jej krótka wycieczka do Zacisza była tylko nic nieznaczącym
epizodem. Zmieniłoby się na zawsze jej miejsce w szkolnej hierarchii. Już nigdy jej nazwisko nie
znalazłoby się na liście VIP-ów żadnej domowej imprezy i nikt nie zaprosiłby
jej do współpracy przy organizacji studniówki. A był to jedyny komitet organizacyjny, który
liczył się w Rosewood Day. Już nigdy nie pojechałaby wiosną na Jamajkę czy St. Lucia w
towarzystwie szkolnej elity, co oznaczało, że nie znalazłoby się dla niej miejsce w domku na plaży
w Miami w czasie czerwcowej szkolnej wycieczki. Sasha, ekspedientka w Szyku, przestałaby
wybierać dla niej najlepsze ubrania, jej fryzjer już nigdy nie zapisałby jej w ostatniej chwili na
pasemka i przycinanie końcówek, a ona w ciągu jednej nocy zamieniłaby się z powrotem w tamtą,
nielubianą Hannę. W mgnieniu oka przytyłaby dwadzieścia kilo, doktor Huston założyłby jej z
powrotem aparat na zęby, wróciłaby jej wada wzroku, zoperowana laserowo za ogromne pieniądze,
a dna już do końca życia nosiłaby grube okulary w drucianych oprawkach, które upodobniłyby ją
do Harry'ego Pottera.
Nie mogła do tego dopuścić. Od kiedy Ali wyniosła ją na piedestał, Hanna przyrzekła sobie, że
nigdy, przenigdy nie stanie się znowu taką ofiarą losu jak kiedyś.
Hanna wzięła głęboki oddech.
- Wybacz, Obesrańcu. - Poczuła się tak, jakby to ktoś inny wypowiadał te słowa wysokim

głosem, który wcale nie brzmiał jak jej głos. - Nie powinnam się zbliżać. Boję się zarazków. — Na
jej twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek.
Mike otworzył usta. Zbladł jak ściana, jakby właśnie zobaczył ducha. Może był to Wredny
Duch Przeszłości. Hanna odwróciła się i spojrzała prosto w twarze Naomi, Kate, Riley i Courtney.
Miała ochotę krzyczeć: „Widzicie!?". Była zdolna do poświęceń. Zasługiwała na t o, żeby stanowić
część tej grupy.
Naomi wstała i otrzepała dłonie z okruchów bułeczki. — Wybacz, Han. Nawet jeśli nie zadajesz
się z obesrańcami, to i tak jesteś świruską.
Otuliła szyję jedwabnym szalem i gestem pokazała pozostałym dziewczynom, że powinny już
iść. Courtney siedziała przy stole jeszcze przez chwilę, wpatrując się w Hannę swoimi błękitnymi
oczami.
— Ładnie ci w tej fryzurze — powiedziała wreszcie. Hanna machinalnie przygładziła włosy.
Wyglądały tak
jak zawsze, idealnie wyprostowane i ułożone za pomocą specjalnego lakieru z odżywką. Znowu
przypomniał się jej rysunek wykonany przez Iris na ścianie pokoju na poddaszu. Courtney miała na
nim olbrzymie hipnotyzujące oczy. Poczuła ciarki na plecach.
— Mhm, dzięki — wymamrotała pod nosem. Courtney patrzyła na nią jeszcze przez chwilę z
dziwnym uśmieszkiem na ustach.
— Nie ma za co — odparła.
Potem zarzuciła na ramię torebkę i dołączyła do swoich nowych koleżanek.

7

NOEL KAHN - JEDNOOSOBOWY KOMITET POWITALNY

Kilka godzin później, w czasie trzeciej lekcji, Aria powlokła się ciężkim krokiem do sali
biologicznej. Na ścianach wisiały plakaty przedstawiające wszystkie objawy chorób wenerycznych,
katastrofalne skutki zażywania narkotyków i szkody, jakie wyrządza cerze nałogowe palenie. Z tyłu
stała także wielka i ciężka klucha z żółtego wosku, która rzekomo imitowała jeden kilogram tkanki
tłuszczowej w ludzkim organizmie. Obok wisiał diagram obrazujący kolejne fazy rozwojowe płodu
w macicy. Meredith, przyszywana macocha Arii, była w dwudziestym piątym tygodniu ciąży i
zgodnie z tą tabelą płód miał teraz rozmiar korzenia brukwi. K t o b y pomy ś lał !
Aria napiła się kawy z termicznego kubka. Nadal zamawiała kawę w ziarnach z niewielkiej
palarni w Rejkiawiku, gdzie kiedyś mieszkała z rodziną. Sama przesyłka kosztowała majątek, ale
to, co podawali w Starbucksie,

nie nadawało się do picia. Aria zajęła miejsce, a po chwili sala zaczęła się zapełniać. Usłyszała
obok stuknięcie i podniosła wzrok.
— Hej. — W ławce obok usiadł Noel.
Aria nie spodziewała się go tu spotkać. Miał przecież wolną lekcję, którą zazwyczaj spędzał na
siłowni.
— Jak się masz? — zapytał i badawczo przyjrzał się Arii. Aria wzruszyła ramionami, bo sama
nie wiedziała, co
odpowiedzieć na to pytanie. Jeszcze raz napiła się kawy. Przeczuwała, o co chce ją zapytać
Noel. Wszyscy mieli dziś to pytanie na końcu języka.
— Rozmawiałaś już z... no wiesz, Courtney? — Zawahał się, jakby bał się wymówić jej imię.
Aria przygryzła paznokieć kciuka.
— Tak, przez chwilę. I mam nadzieję, że to był pierwszy i ostatni raz.
Noel spojrzał na nią ze zdumieniem.
— No co? — warknęła Aria.
— Po prostu... — Noel urwał i w milczeniu obracał w palcach breloczek w kształcie butelki

wódki, przyczepiony do zamka błyskawicznego w plecaku. — Myślałem, że się z nią zaprzyjaźnisz,
w końcu to siostra Ali.
Aria się odwróciła i zaczęła oglądać kolorowy plakat przedstawiający piramidę żywieniową. Jej
ojciec Byron powiedział dokładnie to samo w czasie kolacji zeszłego wieczoru. Uważał, że jego
córka powinna choćby spróbować zaprzyjaźnić się z Courtney, bo to mogłoby jej pomóc pogodzić
się wreszcie ze śmiercią Ali. Aria nie miała najmniejszych wątpliwości, że taką samą radę
usłyszałaby od swojej mamy Elli. Ale ostatnio starała się unikać jej towarzystwa. Kiedy do niej
dzwoniła, zawsze istniało
niebezpieczeństwo, że odbierze nowy partner mamy Xavier, z którym miała na pieńku.
Właściwie Aria sama nie wiedziała, jak powinna zareagować na nagłe pojawienie się Courtney.
Siostra Ali stała na ganku i machała do tłumu. DiLaurentisowie ukrywali ją przez tyle lat, nie
mówiąc nikomu o jej istnieniu. Dziennikarze spijali każde słowo z ust pani DiLaurentis. W środku
tego cyrku Aria dostrzegła Jasona DiLauren-tisa. Przytakiwał każdemu zdaniu wypowiadanemu
przez własną matkę, a jego oczy lśniły tak, jakby poddano go praniu mózgu. W jednej chwili
wyparowały wszystkie ciepłe uczucia, jakie Aria żywiła jeszcze do Jasona. Nie wyobrażała sobie
nawet, że cała jego rodzina to banda takich popaprańców.
Otworzyła książkę do biologii i udawała, że uważnie czyta rozdział poświęcony fotosyntezie.
Czuła na sobie wyczekujący wzrok Noela.
— Dziwnie się czuję w jej towarzystwie — powiedziała wreszcie, nie podnosząc wzroku znad
książki. — Ciągle nachodzą mnie wspomnienia o Ali, jej zniknięciu i śmierci.
Noel nachylił się do niej. Stara drewniana ławka zaskrzypiała.
— Ale Courtney też przeszła piekło. Może mogłybyście sobie pomóc. Razem łatwiej byłoby
wam sobie z tym poradzić. Wiem, że nie wierzysz w terapię grupową, ale może rozmowa z nią by
ci pomogła.
Aria ścisnęła koniuszek nosa. To właśnie pojawienie się Courtney stanowiło wystarczający
powód, by wybrać się na terapię grupową.
W sali nagle zawrzało. Aria podniosła głowę. Wokół rozległy się gorączkowe szepty. Kiedy
pani Ives, nauczycielka
biologii, odsunęła się od wejścia, Aria struchlała. W drzwiach stała Courtney we własnej
osobie.
Pani Ives wskazała Courtney jedyne wolne miejsce w klasie, czyli — jak ż e by i n a czej — to
obok Arii. Kiedy Courtney szła na swoje miejsce, kołysząc biodrami, z lekko falującymi włosami,
nikt nie mógł oderwać od niej wzroku. Phi Templeton zrobiła jej nawet ukradkiem zdjęcie
telefonem komórkowym.
— Wygląda dokładnie jak Ali — syknęła Imogen Smith. Courtney zauważyła Arię i
uśmiechnęła się do niej.
— Cześć. Miło zobaczyć jakąś przyjazną twarz.
— H-hej — wyjąkała Aria.
Jakoś nie wydawało się jej, żeby w tej chwili miała zbyt przyjazny wyraz twarzy.
Courtney zajęła miejsce obok niej, zawiesiła ciemno-różową torbę na oparciu krzesła i z
przedniej kieszeni wyciągnęła zeszyt i fioletowe pióro. Zeszyt był podpisany jej imieniem
wykaligrafowanym pękatymi literami. Nawet charakter pisma miała identyczny jak Ali.
Arii chciało się krzyczeć. Miała tego wszystkiego serdecznie dość. Ali nie ż y ł a.
Noel odwrócił się i posłał Courtney szeroki uśmiech.
— Jestem Noel — wyciągnął rękę, a Courtney ją uścisnęła. — Pierwszy dzień w szkole? —
dodał, jakby nie wiedział.
— Aha. — Courtney zrobiła taki gest, jakby ocierała pot z czoła. — Ta szkoła jest naprawdę
dziwna. Nigdy nie uczyłam się w miejscu, gdzie większość zajęć odbywa się w stodołach!
„Bo nigdy nie chodziłaś do normalnej szkoły!", pomyślała Aria, wbijając koniuszek
automatycznego ołówka w szparę w blacie ławki.
Noel pokiwał entuzjastycznie głową, a jego oczy błysnęły jak lampki we fliperze.
— Tak, kiedyś w tym miejscu była wielka farma. Przynajmniej usunęli stąd bydło!

Courtney zachichotała, jakby właśnie usłyszała najzabawniejszy żart pod słońcem. Lekko
odwróciła się w stronę Noela. Ali robiła tak samo, gdy na horyzoncie pojawiał się chłopak, który jej
się podobał. W ten sposób zaznaczała swoje terytorium. Czy Courtney zrobiła to naumyślnie? A
może po prostu bliźniaczki nawet w takich rzeczach były podobne? Aria miała cichą nadzieję, że
Noel poinformuje Courtney, że chodzi z Arią, ale on tylko posłał jej wyniosłe spojrzenie, jakby
chciał powiedzieć: „Widzisz? Ona wcale nie jest takim potworem".
Nagle do Arii powróciła fala gorzkich wspomnień, które od dawna starała się wymazać z
pamięci. Teraz wydawały się jej takie wyraźne. W siódmej klasie Aria przyznała się Ali, że bardzo
się jej podoba Noel. Ali obiecała, że pogada z Noelem i dowie się, co on sądzi o Arii. Ale po
rozmowie z nim Ali powiedziała jej:
— W domu Noela wydarzyło się coś... dziwnego. Opowiadałam mu o tobie, a on powiedział, że
lubi cię, ale jako koleżankę. Dodał jeszcze, że to ja mu się podobam. I prawdę mówiąc, on też mi
się podoba. Ale nie zacznę z nim chodzić, jeśli ty tego nie chcesz.
Aria poczuła się tak, jakby ktoś wyrwał jej serce z piersi i pokroił na milion kawałków.
— Nie mam nic przeciwko — odparła natychmiast.
Bo niby co miała odpowiedzieć? Przecież i tak nie miała szans w konkurencji z Ali.
Ali poszła na dwie randki z Noelem. Na pierwszej obejrzeli jakiś film dla dziewczyn, który
wybrała Ali. Na drugiej Noel przez kilka godzin cierpliwie czekał, aż Ali przymierzy wszystkie
ubrania w Saksie. A potem, zupełnie niespodziewanie, Ali zerwała z Noelem, bo poznała kogoś
innego. Kogoś starszego. Pewnie lana.
Teraz tamta historia się powtarzała. Czy dawne uczucia Noela do Ali rozpalą się ponownie na
widok jej sobowtóra?
Courtney i Noel wyśmiewali się w najlepsze z pracowni w stodole, w której odbywały się
warsztaty dziennikarskie. W budynku nadal znajdował się zabytkowy strych, na którym dawniej
przechowywano siano, a w środku stało koryto dla świń. Aria chrząknęła znacząco.
— Noel, właśnie się zastanawiałam, jak się ubrać na bal walentynkowy - powiedziała. -
Włożysz smoking czy garnitur?
Noel, któremu Aria przerwała w pół zdania, wyglądał na zbitego z tropu.
— Hm, zazwyczaj chłopaki wkładają garnitury.
— Super — zaszczebiotała Aria.
Nie spuszczała wzroku z Courtney, żeby się upewnić, że zrozumiała intencje Arii. Ale
Courtney, zamiast pilnować swego nosa, pokazała palcem na coś, co zauważyła w należącej do Arii
torbie ze skóry jaka.
— O! Nadal się w to bawisz?
Aria spojrzała na torbę. Z jednej kieszeni wystawał kłębek białej wełny i dwa drewniane druty.
Podniosła torbę z podłogi i przycisnęła do piersi. Nadal si ę w to b awisz? Dlaczego Courtney tak
dziwnie sformułowała to pytanie?
— Siostra opowiadała mi kiedyś, że lubisz robótki ręczne — wyjaśniła Courtney, jakby czytała
w myślach Arii. — Pokazała mi nawet moherowy stanik, który dla niej zrobiłaś.
— Och — Arii trząsł się głos.
W sali zapachniało tuszem z wodoodpornego flamastra i potem. Courtney wpatrywała się w
Arię z miną niewiniątka i się uśmiechała, ale Aria nie potrafiła odwzajemnić uśmiechu. O c zy m j e
s z cze Ali jej opowiedziała?
O tym, że przed spotkaniem z Ali Aria była żałosną samotnicą? Że beznadziejnie zakochała się
na zabój w Noelu? A może Ali opowiedziała jej nawet, że przyłapały Byrona i Meredith, jak
całowali się w samochodzie na parkingu. Ali bardzo spodobała się ta historia. W ciągu ostatnich
tygodni przed zniknięciem tylko o tym rozmawiała z Arią.
Aria zaczęła dygotać. Nie potrafiła udawać, że to, co się działo na jej oczach, było zupełnie
normalne. Kiedy zadźwięczał jej telefon, o mało nie zemdlała z przerażenia. Na ekranie zobaczyła
nagłówek z serwisu informacyjnego CNN, który głosił: „ Czy Billy Ford naprawdę ma alibi? ".
Kawa, którą właśnie wypiła, podeszła jej do gardła. Kiedy podniosła wzrok, zauważyła, że
Courtney również przeczytała ostatnie doniesienie. Zbladła i otworzyła szeroko oczy. Przez ułamek

sekundy wyglądała tak, jakby miała zamiar wyrwać Arii telefon z ręki.
Ale przerażenie natychmiast zniknęło z jej twarzy.

8

I NIE WÓDŹ NAS NA POKUSZENIE...

Gdy Emily szła na lekcję WF-u, Aria ją dogoniła i chwyciła za ramię.
— Spójrz.
Podsunęła Emily ekran telefonu pod nos. Na ekranie była wiadomość z ostatniego dziennika
telewizyjnego.
— Kolejny punkt zwrotny w toczącej się właśnie sprawie oskarżonego o morderstwo Williama
Forda!... — krzyczał do mikrofonu rozgorączkowany reporter.
Na ekranie pojawiło się ujęcie parkingu przed dużym sklepem.
— Mieszkaniec Florydy twierdzi, że spotkał pana Forda pod tym supermarketem piętnastego
stycznia, a więc tego samego dnia, w którym Kłamczuchy odkryły zwłoki lana Thomasa w lesie w
Rosewood - wyjaśnił głos z offu. — Świadek chce pozostać anonimowy, w trakcie spotkania doszło
bowiem do sprzedaży narkotyków. Jeśli jednak śledczy ustalą wiarygodność alibi pana Forda,

najprawdopodobniej zostanie on uwolniony od zarzutu zamordowania Thomasa.
Na horyzoncie pojawił się pan Owens, najsurowszy z nauczycieli od WF-u, więc Aria szybko
włożyła telefon do kieszeni. W szkole w czasie lekcji nie wolno było używać komórek. Kiedy
nauczyciel zniknął za rogiem, Aria jeszcze raz odtworzyła nagranie.
— Jak to możliwe? — wyszeptała z grobową miną. — Jeśli w chwili śmierci lana Billy
przebywał na Florydzie, to ktoś inny musiał zrobić te zdjęcia, śledzić nas i przysyłać nam
wiadomości jako A.
Emily zagryzła nerwowo wargę.
— To nie ma najmniejszego sensu. To jakiś kłamca. Może dostał pieniądze za to, że
opowiedział tę historyjkę policji.
— A skąd Billy wziął na to pieniądze? Nie stać go nawet na prawnika — przypomniała Aria.
Przez chwilę stały w milczeniu. Obok nich przebiegło dwóch chłopaków z drużyny zapaśniczej,
którzy uwielbiali bawić się w berka na szkolnym korytarzu. Nagranie z wiadomości się skończyło,
a na ekranie pojawiły się linki do dwóch kolejnych filmików. Jeden odsyłał do rekonstrukcji
zdarzeń tego wieczoru, kiedy zamordowano Jennę. Drugi dotyczył Courtney DiLaurentis. Emily z
twarzą pełną smutku i niepewności wpatrywała się w zdjęcie Courtney. „Ali nas okłamała",
pomyślała, a serce rozpadło się jej na tysiąc kawałków. Ali nie wtajemniczyła ani jednej ze swoich
przyjaciółek w wiele sekretów dotyczących jej życia. Jakby w ogóle się nie przyjaźniły.
A może jednak wysyłała im jakieś ukryte sygnały? Trudno było nie zauważyć, że Ali ma
obsesję na punkcie
bliźniąt. Pewnego razu wybrała się tylko z Emily na zakupy do Ardmore i w każdym sklepie
mówiła ekspedientkom, że przyszła ze swoją siostrą bliźniaczką. Chciała sprawdzić, jak ludzie
zareagują na tę informację. Poza tym zawsze z zachwytem mówiła o tym, że Emily i jej siostra
Carolyn są do siebie podobne jak dwie krople wody.
— Nikt was nigdy nie wziął za bliźniaczki? — zadawała bez końca to samo pytanie. — Pewnie
nawet bliscy was z sobą mylą.
Aria zauważyła, że Emily wpatruje się w twarz Courtney na ekranie. Dotknęła nadgarstka
przyjaciółki.
— Uważaj.
Emily wyrwała się nagle z zamyślenia.
— O co ci chodzi?
Aria wydęła usta. Grupa dziewcząt w strojach cheer-leaderek przemaszerowała korytarzem,
ćwicząc zbiorowy gest powitania.

— Może wygląda kubek w kubek jak Ali, ale wcale nie jest taka jak ona.
Emily się zarumieniła. Wiedziała, do czego pije Aria. Przyjaciółki Emily zdawały sobie sprawę
z tego, że pod-kochiwała się w Ali. Mona Vanderwaal w niemal każdym SMS-ie do Emily
podpisywanym jako A. wspominała właśnie o tym. Aria już kiedyś z wyrzutem wypomniała Emily,
że przedkłada emocje nad racjonalne myślenie. Szczególnie wtedy, gdy Emily wbrew wszystkim
twierdziła uparcie, że Ali nadal żyje.
— Wiem, że to nie Ali — warknęła. — Nie jestem idiotką. Odwróciła się na pięcie i bez
pożegnania szybkim krokiem ruszyła do szatni obok sali gimnastycznej.
W pomieszczeniu pachniało gumowymi podeszwami adidasów, lakierem do włosów i
kwiatowym dezodorantem. Kilka dziewczyn już się przebrało w T-shirty i krótkie spodenki, więc
miały jeszcze chwilę, żeby poplotkować o zbliżającym się sobotnim balu walentynkowym. Emily
podeszła do szafki i otworzyła ją energicznie. Była wściekła. Aria trafiła w jej czuły punkt.
No cóż, prawda była taka, że Emily nie spała całą noc, odtwarzając raz po raz w pamięci ten
moment, kiedy Courtney stanęła na podeście. Choć dobrze wiedziała, że to tylko siostra Ali, i tak
jej serce zabiło mocniej, gdy Courtney puściła do niej oko, zapraszając do domu. Nie mogła
opanować emocji, kiedy weszła do nowej kuchni DiLaurentisów i usiadła naprzeciwko tej
zniewalająco pięknej dziewczyny, o twarzy, którą tak dobrze znała. Emily przez lata śniła o Ali. To
chyba normalne, że jej bliźniacza siostra budziła w Emily podobne emocje?
Poza tym co dokładnie Aria miała na myśli, kiedy ją ostrzegała? Przecież nie było powodu,
żeby nie ufać Courtney. W końcu ona również padła ofiarą tego zamieszania, podobnie jak
wszystkie przyjaciółki Emily. Ledwie uszła z życiem z pożaru w lesie. Najwidoczniej Billy
planował zabić i ją, tak jak chciał zamordować Emily, Arię i pozostałe dziewczyny.
A jeśli ten reporter się nie mylił? Jeśli to nie Billy podłożył ogień i zabił lana... tylko ktoś inny?
- Mhm.
Emily podskoczyła spłoszona, a z dłoni wypadł jej biały T-shirt i niebieskie szorty, które
właśnie wyciągnęła z szafki. Na końcu długiej drewnianej ławki siedziała blondynka o twarzy w
kształcie serca.
— Och! — zawołała Emily, zasłaniając dłonią usta. Courtney zjawiła się tak, jakby wiedziała,
że Emily
właśnie o niej myślała.
— Hej. — Courtney miała na sobie dopasowany żakiet z emblematem szkoły, białą bluzkę i
niebieską plisowaną spódniczkę. Zgodnie z zasadami obowiązującymi w szkole niebieskie
podkolanówki podciągnęła pod kształtne kolana. Wpatrywała się w strój do WF-u Emily. — Nie
wiedziałam, że trzeba przynieść szorty i T-shirt.
— Tak. — Emily podniosła swój podkoszulek. — Można je kupić w szkolnym sklepiku. —
Uniosła głowę. — Pan Draznowsky ci o tym nie powiedział? — Pan Draznowsky był ich
nauczycielem WF-u.
— Wskazał mi tylko szafkę i podał kod do zamka. Pewnie myślał, że wiem, co robić.
Emily spuściła wzrok. Czy Courtney nigdy nie chodziła do normalnej szkoły? Nigdy nie
należała do żadnej drużyny sportowej, nie grała w zespole muzycznym i nie musiała szukać
najszybszej drogi do klasy, żeby nie spóźnić się na zajęcia? Emily wciąż dźwięczała w uszach
przestroga Arii. No dobra, musiała przyznać, że nie wiedziała o Courtney nic, ale co miała zrobić?
Ignorować ją?
— Mam zapasowy strój — oznajmiła Emily i zaczęła przeszukiwać swoją szafkę. Wręczyła
Courtney T-shirt z logo drużyny pływackiej i zmiętą parę szortów. — Właściwie to nie jest
podkoszulek na WF, ale chyba ten jeden raz pozwolą ci w nim ćwiczyć.
— O Boże, dziękuję. — Courtney trzymała podkoszulek w wyciągniętych dłoniach i
przyglądała mu się. Na przodzie widniał rysunek basenu pływackiego ze
słupkami. - „PŁYWAJ I WYGRYWAJ!" - Courtney przeczytała napis na głos, a potem
spojrzała pytająco na Emily.
— Dostałam go od mojej trenerki pływania, bo zostałam w tym roku kapitanem drużyny -
wyjaśniła Emily.

Courtney szeroko otworzyła oczy ze zdumienia.
— Kapitanem? Nieźle.
Emily wzruszyła ramionami. Z mieszanymi uczuciami przyjęła tę nominację, szczególnie że
jeszcze niedawno miała ochotę w ogóle zrezygnować z pływania.
Courtney rozłożyła w rękach szorty i zauważyła jedwabny emblemat naszyty tuż przy bocznym
szwie.
— A co jest pośrodku tej tarczy? Mały penis? Emily wybuchła śmiechem.
— To rekin, nasza maskotka. Courtney zmrużyła oczy.
— Rekin? Serio?
— Wiem, wygląda raczej jak robak. Albo... penis. -Emily zawstydziła się, wypowiadając to
słowo. - A skoro już o tym wspomniałaś, to powiem ci jeszcze, że w czasie zawodów pływackich
zawsze jeden z pierwszoklasistów przebiera się w piankowy kostium rekina. Pod koniec dnia głowa
rekina tak jakby... w i otczała.
Kilka dziewczyn przeszło obok nich w stronę sali gimnastycznej. Courtney oparła się o
metalową szafkę.
— Ta szkoła jest taka dziwna. Rekiny w kształcie penisów, żwawa muzyka puszczana przez
radiowęzeł między lekcjami...
-Nawet mi o tym nie przypominaj - jęknęła Emily. - Czasem zapominają jej wyłączyć przed
końcem
przerwy. I głośniki wy j ą , kiedy my próbujemy skupić się na klasówce z matematyki. A
spotkałaś już panią Reyes z sekretariatu? Tę w wielkich, owalnych, różowych okularach?
Courtney się zaśmiała.
— To ona mnie zapisywała.
— I to właśnie ona wybiera muzykę do radiowęzła! — wyjaśniła Emily, przekrzykując szum
spuszczanej wody, dochodzący z ubikacji. — Kiedy muzyka gra jeszcze na początku lekcji, zawsze
wyobrażam sobie, że przysnęła za biurkiem.
— Albo zagapiła się na ten olejny obraz małego pieska podobnego do szczura.
— To jej chihuahua! — zaśmiała się Emily. — Czasem przychodzi z nim na szkolne akademie.
Uszyła mu nawet żakiecik i spódniczkę z emblematem Rosewood Day, choć to samiec.
Courtney cała się trzęsła ze śmiechu. Emily poczuła przypływ pozytywnej energii. Courtney
usiadła na ławce i rozpięła żakiet.
— W całej szkole wiszą plakaty zapowiadające jakąś grę o nazwie kapsuła czasu. O co w niej
chodzi?
Emily wbiła wzrok w zieloną gumę do żucia przylepioną dokładnie na spojeniu między
kafelkami na ścianie.
— To straszna głupota — wyszeptała.
Gra w kapsułę czasu należała do szkolnej tradycji. Tak się złożyło, że Emily po raz pierwszy
znalazła się na podwórku przy domu Ali, kiedy próbowała wykraść jej fragment sztandaru z
kapsuły. Tego dnia Ali potraktowała je nadspodziewanie przyjaźnie i wyjaśniła Emily i pozostałym
dziewczynom, że jej znalezisko ukradziono. Emily
dopiero niedawno dowiedziała się, że zrobił to Jason. Oddał zdobycz Arii, która ukrywała ją
przez lata.
W torbie Courtney zadźwięczał telefon. Wyciągnęła swojego iPhone'a i przewróciła oczami.
— To znowu CNN — rzuciła teatralnym tonem. — Naprawdę chcą zrobić ze mną wywiad.
Dzwonił do mnie sam Anderson Cooper!
— Ale super! — Emily uśmiechnęła się z podziwem. Ktoś z hukiem zatrzasnął drzwiczki do
szafki. Courtney wrzuciła telefon z powrotem do torby.
— Może i super, ale nie mam na j mn i ej s zej o c ho t y na rozmowy z dziennikarzami.
Wolałabym pogadać z wami. — Przesunęła palcem po inicjałach WD + MP wyrytych na
drewnianej ławce. — Byłyście z moją siostrą tej nocy, kiedy... kiedy Billy...?
Emily poczuła dreszcze na plecach.
— Tak. Byłyśmy.

— To przerażające. — Courtney łamał się głos. — Nie wiem, jak mógł zabić Jennę Cavanaugh
i lana. A wam przysyłał te chore wiadomości.
Wentylator wirował, unosząc w powietrze drobinki kurzu.
— Chwileczkę — powiedziała nagle Emily, bo zaświtała jej pewna myśl. — Billy przysłał mi
zdjęcie Ali, Jenny i jakiejś blondynki. Myślałam, że to Naomi Zeigler, ale to byłaś ty, prawda?
Courtney zdrapała z szafki nalepkę z bananów Chiquita, którą ktoś ozdobił szafkę.
— Pewnie tak. Spotkałam Jennę w czasie mojej jedynej wizyty w Rosewood. Ona jedna w
całym mieście wiedziała o moim istnieniu.
Obok Emily i Courtney przeszły dwie dziewczyny w strojach gimnastycznych z emblematem
szkoły, gapiąc się przez chwilę. Potem odwróciły wzrok. Emily próbowała pozbierać myśli. A więc
Jenna też coś wiedziała, tak jak podejrzewały. Kilka tygodni wcześniej Billy jako A. skierował
Emily do domu Jenny, która właśnie kłóciła się o coś z Jasonem DiLaurentisem. Może posprzeczali
się, bo Jason chciał się upewnić, że Jenna nie zdradzi nikomu tajemnicy Courtney. Ale co to miało
wspólnego z Billym?
Nauczycie] zastukał głośno w drzwi i wezwał wszystkich na salę gimnastyczną. Dziewczyny
miały podzielić się na dwie drużyny, żeby rozegrać mecz koszykówki.
— O Boże, wiem, że tylko dołuję wszystkich wokół! — wyszeptała Courtney, kręcąc głową. —
Przepraszam, że w ogóle o tym wspomniałam. Pewnie masz już dość rozmów na ten temat.
Emily wzruszyła ramionami.
— Wszystkie powinnyśmy o tym częściej rozmawiać. — Spojrzała Courtney prosto w oczy i
poczuła przypływ odwagi. — Gdybyś... miała jakieś pytania dotyczące Rosewood albo gdybyś
chciała pogadać, to możesz na mnie liczyć.
Courtney uśmiechnęła się z wdzięcznością.
— Naprawdę?
— No jasne.
— Może spotkamy się jutro po szkole? — zaproponowała Courtney z nadzieją w głosie.
— Och! — westchnęła zdumiona Emily.
Drzwi do sali gimnastycznej otworzyły się i całe pomieszczenie wypełniły okrzyki i dźwięk
odbijanych piłek.
— Jeśli to dla ciebie niezręczna sytuacja, to nie musimy — dodała szybko Courtney, a z jej
twarzy zniknął uśmiech. — Rozumiem, że może być ci trudno z powodu Ali i wszystkich innych
spraw.
— Nie, bardzo chętnie się z tobą spotkam — zapewniła ją Emily. — Może wpadniesz do mnie?
— Okej — odparła Courtney.
Emily schyliła się, rozwiązała sznurowadło i ponownie je zawiązała. Chciała okazać Courtney
więcej sympatii, ale czuła się zażenowana, jakby zdradzała zbyt wiele swoich tajemnic.
Kiedy Courtney chrząknęła, Emily uniosła głowę i wstrzymała na chwilę oddech. Courtney
ściągnęła bluzkę przez głowę i stała pośrodku szatni w plisowanej spódniczce i koronkowym
różowym staniku. Nie wyglądała na kogoś, kto lubi paradować przed innymi bez ubrania... ale też
specjalnie się nie ukrywała.
Emily mimo woli na nią spojrzała. Courtney miała większe piersi niż Ali, ale taką samą
szczupłą talię. W jednej chwili w głowie Emily pojawiła się cała fala wspomnień. Oczyma
wyobraźni zobaczyła Ali w bikini przy basenie, w okularach przeciwsłonecznych od Prądy
opuszczonych na czubek nosa. Potem przypomniała sobie obraz Ali wylegującej się na kanapie w
domu Spencer, w szarych, płóciennych, chłopięcych szortach, z długimi, opalonymi nogami
skrzyżowanymi w kostkach. Poczuła znowu dotyk miękkich ust Ali, kiedy całowały się w domku
na drzewie. Wróciło do niej tamto podekscytowanie, które czuła przez kilka sekund, zanim Ali ją
od siebie odepchnęła.
Courtney odwróciła się, kiedy poczuła na sobie wzrok Emily. Uniosła lekko jedną brew. Na jej
ustach pojawił się uśmiech. Emily też chciała się uśmiechnąć, ale jej twarz zupełnie stężała. Czy to
możliwe, że Courtney wiedziała o jej pocałunku z Ali? Czy Ali jej powiedziała? I czy Courtney z
nią... flirtowała?

Drzwi do szatni zatrzasnęły się z hukiem, a Emily rozejrzała się, a potem spojrzała w wiszące
na ścianie duże lustro i przeczesała palcami swoje blond włosy o rudym odcieniu. Courtney
zamknęła swoją szafkę i ziewnęła przeciągle. Kiedy Emily szybkim krokiem wychodziła z szatni,
Courtney posłała jej jeszcze jedno spojrzenie. Powoli zamknęła jedno oko i mrugnęła kusząco,
jakby doskonale wiedziała, co robi... i jak to działa na Emily.

9

CORAZ WIĘCEJ SEKRETÓW

- Witamy w salonie fryzjerskim Psi Uśmiech - za-szczebiotała kobieta w czerwonej sukience do
Spencer i Melissy, kiedy wprowadziły dwa labradory do luksusowego spa dla psów. Zazwyczaj
pielęgnacją psów zajmowała się pani Hastings, ale teraz ledwie potrafiła się zmusić do umycia
zębów.
Kiedy psy zaczęły obwąchiwać stojącą w rogu paproć -a potem Rufus podniósł tylną łapę, żeby
ją obsikać - Melissa westchnęła teatralnie i rzuciła karcące spojrzenie Spencer, która się skrzywiła.
No dobra, dotarło do niej, że Melissa nienawidziła jej za to, że wpędziła mamę w katatonię i
agorafobię. Spencer przyjęła to do wiadomości. Ale czy Melissa musiała na każdym kroku
manifestować swoją niechęć do siostry?
Niewiele starsza od Spencer psia fryzjerka, z włosami związanymi w kucyki, powiedziała, że
wróci za kilka minut. Spencer usiadła na skórzanym fotelu, a Beatrice

zaczęła lizać jej stopy, później zaś gryźć czubek jednej baleriny od Kate Spade.
Ktoś chrząknął po drugiej stronie sali. Spencer podniosła głowę. Starsza pani ze zwichrzonymi
siwymi włosami i malutkim pieskiem chihuahua na ręku patrzyła na nią z pogardą.
- To twoją przyjaciółkę zabili, a potem okazało się, że miała ukrywaną przed światem siostrę
bliźniaczkę? -zapytała i pokazała palcem na Spencer. Kiedy Spencer kiwnęła głową, kobieta
cmoknęła i przycisnęła pieska do siebie, jakby się bała, że Spencer jest nawiedzona przez złego
ducha. - Nic dobrego z tego nie wyniknie. N i c dob r e g o .
Spencer nie wiedziała, co odpowiedzieć.
- Słucham? — wyjąkała.
- Pani Abernathy? - rozległ się głos recepcjonistki. -Zapraszam panią z panem Belvederem.
Starsza pani wstała, wcisnęła pieska pod pachę i jeszcze raz spojrzała na Spencer przenikliwym
wzrokiem, a potem zniknęła za rogiem.
Siedząca obok Spencer Melissa prychnęła pod nosem. Spencer spojrzała na nią kątem oka. Jak
zawsze jej siostra miała idealnie uczesane, proste włosy sięgające za ucho i brzoskwiniową cerę bez
najmniejszej skazy. Na jej wełnianym płaszczu w kratę nie było ani pyłka. W jednej chwili Spencer
poczuła, że ma dość ich głupiej kłótni. Jeśli nawet stare wariatki w kostiumach od Chanel
kupionych na wyprzedaży czuły się w obowiązku wygłosić swoją opinię na temat wczorajszych
rewelacji pani DiLaurentis, to na pewno Melissa również coś sobie na ten temat myślała. Przecież
Courtney była
nie tylko bliźniaczką Ali, ale również przyrodnią siostrą Spencer i Melissy.
- Jak sądzisz, jak powinnyśmy się zachować wobec Courtney? — zapytała Spencer.
Melissa wrzuciła ciastko dla psów z powrotem do kryształowej misy.
— Słucham?
- Courtney twierdzi, że Ali dużo jej o nas opowiadała. Może powinnam lepiej ją poznać, skoro...
no wiesz, jesteśmy spokrewnione?
Melissa odwróciła wzrok.
- Nie wiedziałam, że Ali i Courtney łączyła bliska więź. A czego się o nas dowiedziała? -
Otworzyła butelkę wody mineralnej i się napiła.
Spencer zebrała się na odwagę, żeby zadać jeszcze jedno nurtujące ją pytanie.
— Co powiedziałaś Jasonowi w czasie konferencji prasowej?

Melissa o mało nie zakrztusiła się wodą. -Nic.
Spencer chwyciła smycz Beatrice. W jednym z gabinetów jakiś pies zaskowytał przeraźliwie.
Melissa z pewnością coś powiedziała Jasonowi.
— Od kiedy to przyjaźnisz się z Jasonem? Ostatni raz rozmawialiście z sobą chyba w liceum.
Dzwonek w drzwiach wejściowych zadzwonił i do spa wszedł mężczyzna z chustką zawiązaną
na szyi, prowadząc na smyczy olbrzymiego pudla. Rufus i Beatrice zerwały się i przybrały czujną
postawę. Ale Spencer wpatrywała się w Melissę. Postanowiła, że nie da za wygraną, póki nie dowie
się prawdy.
Wreszcie Melissa westchnęła. — Powiedziałam mu tylko, że powinien był mnie uprzedzić, że
Courtney wróciła.
Muzyka relaksacyjna sącząca się z głośników nagle umilkła.
— Co to znaczy: „wróciła"? Wi edz i a ł a ś o Courtney? — wyszeptała Spencer.
Melissa wbiła wzrok w swój płaszcz, który trzymała na kolanach.
— No, tak jakby.
— Od jak dawna?
— Od liceum. -C o ?
— Słuchaj, Jason strasznie się we mnie zakochał. — Melissa przyciągnęła do siebie Rufusa i
pogłaskała go po głowie. — Kiedyś wygadał się, że ma siostrę, którą rodzice ukrywają w szpitalu.
Błagał, żebym nikomu nie mówiła. Tylko tyle mogłam zrobić.
— Nie rozumiem.
Przeszła przed nimi kobieta z dwoma psami rasy bichon frise.
— No bo rzuciłam Jasona dla lana - odparła Melissa, odwracając wzrok. — Złamałam mu serce.

Spencer próbowała sobie przypomnieć, kiedy to się mogło wydarzyć. Przed pożarem znalazła
stary, licealny zeszyt do matematyki Melissy. Znajdowała się w nim notatka świadcząca o tym, że
Melissa umawia się z łanem. Spencer przypomniała sobie również tę sobotę na samym początku
szóstej klasy, kiedy wszystkie cztery przyszły na podwórko Ali, żeby ukraść jej kawałek sztandaru
z kapsuły czasu. W domu DiLaurentisów trwała właśnie jakaś
kłótnia. Ali krzyczała: „Przestań!", a ktoś przedrzeźniał ją wysokim głosem. Potem rozległ się
brzęk, głuchy łoskot i Jason wybiegł z domu. Zatrzymał się pośrodku podwórka i z nienawiścią
spojrzał na lana i Melissę opalających się na tarasie domu Hastingsów. Kilka dni wcześniej Melissa
zaczęła chodzić z łanem.
Jeśli Melissa spotykała się krótko z Jasonem, na pewno miało to miejsce wcześniej. A to
oznaczało, że Melissa wiedziała o bliźniaczej siostrze Ali, jeszcze zanim Spencer zaprzyjaźniła się
z Ali.
— Miło, że mnie o tym poinformowałaś — syknęła Spencer przez zaciśnięte zęby.
Z głośników popłynęła stara piosenka Enyi.
- Obiecałam - usprawiedliwiała się Melissa, okręcając smycz Rufusa tak ciasno wokół dłoni, że
jej skóra zrobiła się sina. - To Ali powinna była ci o tym powiedzieć.
— Ale tego nie zrobiła. Melissa przewróciła oczami.
- No cóż, Ali była zwykłą suką.
Spencer poczuła zapach eukaliptusowej pasty do zębów dla psów i zakręciło się jej w głowie.
Miała ochotę powiedzieć Melissie, że to ona jest suką. I że opowiada bajeczki, twierdząc, że
chroniła Jasona. Ona nigdy nikogo nie chroniła. Po prostu/zachowała dla siebie informacje na temat
siostry Ali, bo wiedza zawsze oznacza władzę i pozwala kontrolować innych. Tak samo
postępowała Ali. Obie siostry Spencer okazały się zaskakująco do siebie podobne. Tylko że oprócz
Ali i Melissy Spencer miała jeszcze jedną siostrę.
Kilka dni temu wyobrażała sobie, jak wspaniale byłoby zacząć od nowa przyjaźń z Ali, bez tych
wszystkich
manipulacji, kłamstw i rywalizacji. Taka szansa miała nigdy się nie powtórzyć, ale może
powinna zaprzyjaźnić się z kimś innym.
Spencer bez słowa wręczyła Melissie smycz Beatrice i wybiegła z psiego spa.

Kiedy Spencer podjechała pod nowy dom DiLaurentisów, z ulgą zauważyła, że zniknęły
wszystkie furgonetki stacji telewizyjnych, samochody policyjne i zapory. Willa wyglądała znowu
zupełnie zwyczajnie, a od innych domów odróżniały ją tylko schody prowadzące do mieszkania
Jasona nad garażem.
Spencer wyszła z samochodu i przez chwilę stała nieruchomo. W oddali warczał pług śnieżny.
Trzy wrony siedziały na zielonym transformatorze po drugiej stronie ulicy. W powietrzu rozchodził
się zapach oleju silnikowego rozlanego na śniegu.
Spencer wyprostowała plecy, wybrukowaną ścieżką podeszła pod drzwi i nacisnęła dzwonek.
W środku rozległ się jakiś hałas. Spencer kołysała się na piętach, zastanawiając się, czy nie
popełnia błędu. A jeśli Courtney nie wiedziała, że są spokrewnione? A może miała to gdzieś. To, że
Spencer chciała mieć siostrę, nie oznaczało, że będzie ją miała.
Nagle drzwi się otworzyły i stanęła w nich Courtney. Spencer westchnęła mimowolnie.
- Co? — zapytała oschle Courtney i zmarszczyła brwi.
- Przepraszam - wybełkotała Spencer. - Ja tylko... Wyglądasz tak...
Stała przed nią Ali, dokładnie taka, jaką Spencer zapamiętała. Jej blond włosy spływały
kaskadami na ramiona, cera jaśniała, a błękitne oczy okolone długimi, gęstymi rzęsami błyszczały
jak gwiazdy. Przez moment Spencer stała jak zaczarowana, bo ta dziewczyna wyglądała dokła d n i
e tak jak Ali, choć wcale nią nie była.
Spencer zasłoniła rękami twarz. Miała ochotę zamknąć drzwi i jeszcze raz zacząć całą
rozmowę.
— Co jest? - zapytała jeszcze raz Courtney, opierając się
o framugę. Miała skarpety w biało-czerwone paski, z dziurą na palcach lewej stopy.
Spencer z zakłopotaniem przygryzła policzek. „Boże - pomyślała - ona ma nawet taki sam głos
jak Ali".
— Chciałam z tobą o czymś pogadać.
— Super.
Courtney wpuściła Spencer do środka, odwróciła się
i przeszła przez korytarz w kierunku schodów. Na ścianach wisiały oprawione w ramki zdjęcia
rodziny DiLaurentisów. Spencer pamiętała kilka z nich z ich dawnego domu. Jedno przedstawiało
całą rodzinę w piętrowym autobusie w Londynie. Na innym, czarno-białym, wszyscy siedzieli na
plaży na Bahamach. Na kolejnym, zrobionym obiektywem typu rybie oko, stali przed zagrodą dla
żyrafy w filadelfijskim zoo. Znane obrazy nabierały nowego znaczenia, bo teraz obok Spencer stała
osoba, której zabrakło na fotografiach. Dlaczego nie zabierali Courtney z sobą na wakacje? Tak źle
się czuła?
Spencer zatrzymała się przed zdjęciem, którego nie rozpoznawała. Przedstawiało całą rodzinę
na tyłach ich dawnego domu. Mama, tata, syn i córka uśmiechali się
szeroko, tak szczęśliwi, jakby nie chowali przed światem żadnego sekretu. Zdjęcie wykonano
niedługo przed zniknięciem Ali. W tle widać było fragment wielkiego spychacza tuż obok miejsca,
w którym miała być usytuowana altana. W oddali, na skraju podwórza, majaczył jakiś kształt.
Chyba jakaś osoba. Spencer nachyliła się i zmrużyła oczy, ale nie udało się jej rozpoznać tego
kogoś. Courtney chrząknęła znacząco, bo czekała u szczytu schodów.
— Idziesz? — zapytała, a Spencer natychmiast oderwała się od zdjęć, jakby ktoś przyłapał ją na
szpiegowaniu. Pobiegła schodami na górę.
W korytarzu na górze nadal stały nierozpakowane pudła. Spencer odruchowo zacisnęła pięści,
kiedy zobaczyła jedno z nich podpisane: „Ali — hokej na trawie". Courtney przeskoczyła nad
fioletowym odkurzaczem i otworzyła drzwi do pokoju na końcu korytarza.
— To tutaj.
Kiedy Spencer weszła do środka, poczuła się tak, jakby czas się cofnął. Natychmiast rozpoznała
ciemnoróżową narzutę na łóżko. Sama pomagała Ali ją wybrać na zakupach w Saksie. Czarną
tablicę z nazwą stacji metra Rockefeller Center rodzice kupili Ali w sklepie ze starociami w Soho.
Najwięcej wspomnień Spencer wiązało się z lusterkiem ozdobionym tablicą rejestracyjną. To ona
kupiła je Ali na trzynaste urodziny.

Cały pokój urządzono meblami i przedmiotami należącymi do Ali. Czy Courtney nie miała nic
swojego?
Courtney usiadła na łóżku.
— O czym tak myślisz?
Spencer usiadła po drugiej stronie pokoju w fotelu nakrytym kosztowną wyszywaną narzutą i
wygładziła tkaninę na podłokietnikach. Nie mogła tak nagle i bez ogródek wyznać prawdy komuś,
kto przez lata zmagał się z tajemniczą chorobą. Może jednak powinna to przemyśleć. Wstać i
wyjść. A może...
— Niech zgadnę. - Courtney skubała niteczkę wystającą z narzuty. - Chcesz pogadać o tym
romansie. - Courtney wzruszyła ramionami. - Twojego taty. Z moją mamą.
Spencer westchnęła.
— Wiesz o tym?
— Od zawsze.
— Ale... skąd się dowiedziałaś? - zawołała Spencer. Courtney spuściła głowę tak nisko, że
Spencer widziała
teraz jej przedziałek wśród blond włosów o ślicznym, miodowym odcieniu.
— Ali odkryła prawdę. I opowiedziała mi o wszystkim w czasie jednej z wizyt.
— A1 i wiedziała? Billy tego nie zmyślił? - Billy, udając lana, przekazał Spencer te informacje
za pośrednictwem Skype'a tuż przed zamordowaniem Jenny.
— A ona nigdy ci o tym nie powiedziała? — Courtney cmoknęła z niedowierzaniem.
Na parapecie za oknem wylądował wróbel. W pokoju pachniało nowym dywanem i świeżą
farbą. Spencer zamrugała.
— Czy Jason i twój tata wiedzą?
— Nie mam pojęcia. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Ale jeśli wiedziała o tym moja siostra, to
na pewno nie omieszkała poinformować brata. Rodzice się nienawidzą,
więc podejrzewam, że tata też został wtajemniczony. — Pokręciła głową. — Dałabym sobie
rękę uciąć, że zostali z sobą tylko dlatego, że Ali zaginęła. I że za rok będą już po rozwodzie.
Spencer z trudem opanowała łzy.
— Nawet nie wiem, gdzie się teraz podziewa mój tata. A mama dopiero co się o wszystkim
dowiedziała. Nie może się z tym pogodzić.
-Tak mi przykro. — Courtney spojrzała Spencer prosto w oczy.
Spencer poruszyła się lekko i fotel zaskrzypiał.
— Wszyscy ukrywali przede mną prawdę — powiedziała cicho. — Mam starszą siostrę
Melissę. Widziałaś ją pewnie w czasie konferencji prasowej. Rozmawiała z twoim bratem. —
Spencer miała na końcu języka: „I patrzyła na ciebie, jakby chciała cię zabić wzrokiem". — Melissa
powiedziała mi, że wiedziała o twoim istnieniu od czasów liceum. Na pewno bawiło ją to, że wie
coś, czego ja nie wiem. Fajna siostra, prawda? — Spencer zaczęła cicho chlipać.
Courtney wstała i podała jej pudełko chusteczek higienicznych ze stolika nocnego, a potem
usiadła u jej stóp.
— Pewnie cały czas z tobą konkuruje i zawsze wygrywa. Ali tak samo mnie traktowała. Zawsze
chciała błyszczeć i skupiać na sobie uwagę wszystkich. Wpadała w szał, gdy się okazywało, że
jestem w czymś od niej lepsza. Wiem, że z tobą też konkurowała.
Mał o powiedziane. Spencer rywalizowała z Ali na każdym kroku i o wszystko: która szybciej
dojedzie na rowerze do supermarketu, która pocałuje się ze starszym
chłopakiem, która w siódmej klasie wejdzie do reprezentacji szkoły w hokeju na trawie.
Wielokrotnie Spencer chciała się wymigać od wyścigów, ale Ali zawsze ją do tego namawiała.
Może to dlatego, że Ali wiedziała, że są siostrami? Próbowała coś udowodnić?
Po policzkach Spencer popłynęły gorzkie łzy, a jej ramiona trzęsły się od płaczu. Sama nie
wiedziała, czemu tak się rozkleiła. Może przez te wszystkie kłamstwa. W jednej chwili z bólem
pomyślała o wszystkich, którzy odeszli.
Courtney przyciągnęła ją do siebie i przytuliła mocno. Pachniała gumą cynamonową i
kwiatowym szamponem do włosów.

- Nieważne, co wiedziały nasze siostry - wyszeptała. -Co było, minęło. Teraz mamy siebie,
prawda?
- Mhm - wyszeptała Spencer, wciąż jeszcze łkając. Courtney odsunęła się trochę i uśmiechnęła.
- Może pójdziemy jutro potańczyć?
- Potańczyć? - Spencer wytarła zapuchnięte oczy. Następny wieczór miała poświęcić na naukę.
Pod koniec tygodnia czekała ją klasówka z historii. Od kilku dni nie widziała się z Andrew i nadal
nie miała sukienki na bal walentynkowy. - Nie wiem...
Courtney chwyciła ją za ręce.
- Chodź. Uwolnimy się od naszych złych sióstr! Jak w tej piosence Destiny's Child. - Odchyliła
głowę i zaśpiewała piosenkę o dziewczynie, która przetrwa wszystkie życiowe burze. Wstała,
zaczęła tańczyć, machać rękami, kołysać biodrami i kręcić się w kółko. - No zgódź się, Spencer.
Powiedz, że pójdziesz ze mną potańczyć!
Pomimo smutku i przygnębienia Spencer się zaśmiała. Może Courtney miała rację. Może trzeba
było wrzucić na luz, odpuścić sobie i nieźle się zabawić. Przecież od zawsze chciała właśnie takiej
siostry. Siostry, której będzie mogła zaufać, zwierzyć się i z którą będzie się świetnie bawić.
Courtney chciała chyba tego samego.
— Okej — powiedziała wreszcie Spencer.
Wzięła głęboki oddech, wstała i zaczęła wtórować siostrze.

10

PRZEPUSTKA DO POPULARNOŚCI

Kilka godzin później Hanna wjechała swoją toyotą prius na kręty podjazd, wyłączyła silnik i
zabrała z tylnego siedzenia dwie torby z logo swojego ulubionego butiku. Wybrała się na
terapeutyczne zakupy do centrum handlowego, bo czuła się potwornie. Ale zakupy bez przyjaciółki
i bez Mike'a wcale jej tak nie bawiły. Nie potrafiła się zdecydować i sama nie wiedziała, czy w
obcisłych skórzanych spodniach od Gucciego, które właśnie kupiła, wygląda jak gwiazda dyskoteki
czy jak zwykła dziwka. Sasha, ulubiona ekspedientka Hanny, twierdziła, że spodnie leżą jak ulał i
wyglądają wspaniale... ale przecież musiała tak mówić, bo dostawała procent od sprzedaży.
Na zewnątrz panowały egipskie ciemności, a na chodniku pojawiła się cieniutka warstwa lodu.
Hanna usłyszała chichot. Serce zaczęło jej mocniej bić. Przystanęła na podjeździe. — Jest tu kto!?
— zawołała.

Ale jej słowa jakby natychmiast zamarzły i rozbiły się 0 chodnik na tysiąc kawałków. Hanna
rozejrzała się, jednak w tych ciemnościach nikogo nie zauważyła.
Chichot rozległ się jeszcze raz, ale tym razem przemienił się w gromki śmiech. Hanna
odetchnęła z ulgą. Głos dochodził z wnętrza domu. Hanna weszła do środka i stanęła w korytarzu.
Przy drzwiach frontowych zauważyła trzy pary butów. Szmaragdowe kozaczki od Loeffler Randall
należały do Riley, która uwielbiała wszystkie odcienie zieleni. Hanna natychmiast rozpoznała
stojące obok nich wysokie buty o spiczastych noskach. Przez chwilę zastanawiała się, do kogo
może należeć trzecia para. Ale po chwili, kiedy usłyszała kolejną falę śmiechu z pokoju na górze,
rozpoznała śmiech trzeciej dziewczyny. Słyszała ten śmiech wiele razy i czasem to Hanna była
obiektem drwin. To była Courtney. I p rz ys zła d o jej dom u.
Hanna na palcach weszła na górę. W korytarzu pachniało rumem i kokosem. Zza zamkniętych
drzwi do pokoju Kate dochodził grany na cały regulator jakiś remiks starej piosenki Madonny.
Hanna podeszła bliżej i przycisnęła ucho do ściany. Usłyszała szepty.
— To chyba jej auto stoi na podjeździe! — syknęła Naomi.
— Schowajmy się! — zawołała Riley.
— Jeszcze się do nas przyczepi i trzeba będzie z nią siedzieć — jęknęła Kate. — Straszne,
prawda, Courtney?
— Mhm — odparła Courtney bez większego przekonania.

Hanna powlokła się do swojego pokoju i z trudem powstrzymała się przed trzaśnięciem
drzwiami z całej siły. Dot, jej miniaturowy pinczer, wstał ze swojego posłania
i biegał między jej stopami, ale Hanna tak się wściekła, że ledwie zauważyła jego obecność.
Tego mogła się spodziewać.
Naomi, Kate i Riley postanowiły sobie zjednać Courtney i zamienić ją w swoją maskotkę,
pewnie dlatego że nią też interesowały się media. W szkole przez cały dzień trzymały się razem i
paradowały po korytarzu w czteroosobowym zwartym szyku, flirtując z najprzystojniejszymi
chłopakami i posyłając sobie porozumiewawcze spojrzenia, kiedy tylko w zasięgu ich wzroku
pojawiła się Hanna. Po ósmej lekcji nikt już nie patrzył na Courtney z rezerwą i niepokojem, lecz z
szacunkiem i podziwem. Już czterech chłopaków zaprosiło ją na bal walentynkowy. Scarlet Rivers,
która weszła do finału jednego z telewizyjnych konkursów dla projektantów mody, zaproponowała
Courtney, że specjalnie dla niej zaprojektuje sukienkę na bal. Hanna bynajmniej nie śledziła
każdego kroku Courtney. Wszystko przeczytała na nowiutkim profilu Courtney na Facebooku, na
którym pojawiło się już i o 200 znajomych z całego świata.
Telefon w jej torbie zadzwonił, a jego ekran się rozświetlił. Wyciągnęła komórkę i zobaczyła,
że dostała nowego e-maila. Napisała do niej mama. Hanna rzadko dostawała od niej wieści. Pani
Marin prowadziła teraz singapurską filię agencji reklamowej McManus & Täte i zdecydowanie
bardziej niż swoją córkę kochała własną karierę.
Cześć, Hanno,
dostałam sześć biletów na czwartkowy pokaz mody Diane von Furstenberg w Nowym Jorku,
ale oczywiście nie mogę ich wykorzystać. Może ty chcesz się wybrać? PDF-a z biletami znajdziesz
w załączniku.
Hanna przeczytała wiadomość kilka razy, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Sześ ć biletów!
Wstała, przejrzała się w lustrze i wyszła na korytarz. Kiedy zastukała do pokoju Kate, śmiechy
natychmiast ucichły. Usłyszała tylko gorączkowe szepty, a po chwili Kate otworzyła drzwi. Naomi,
Riley i Courtney siedziały na podłodze przy łóżku Kate. Wszystkie miały na sobie dżinsy i obszerne
kaszmirowe swetry. Na podłodze leżały rozłożone buteleczki z podkładem i cienie do powiek.
Wokół walały się stare egzemplarze „Vogue'a", stare albumy roczne i telefony. Pośrodku stała
butelka rumu i kieliszki. Pan Marin przywiózł ten rum ze służbowej podróży na Bermudy. Nawet
gdyby Hanna doniosła na Kate, tata i tak pewnie znalazłby powód, żeby całą winę zwalić na Hannę.

Riley zmarszczyła czoło.
— Czego tu szukasz, Swirusko?
— Czy mogłybyście zachowywać się troszkę ciszej? — zaszczebiotała Hanna słodkim głosem.
— Muszę zadzwonić w sprawie biletów na fashion week, które dostałam od mamy, a w całym
domu słychać tylko was.
Dziewczyny przez kilka sekund milczały, najwyraźniej nie wierząc własnym uszom.
— Co? — zapiszczała Kate z idiotycznym wyrazem twarzy.
Naomi pokręciła głową.
— Masz na myśli fa shion week?
— Po prostu ściszcie muzykę na parę minut — poprosiła grzecznie Hanna. — Nie chcę, żeby
współpracownicy Diane von Furstenberg wzięli mnie za głupiutką nastolatkę z liceum. —
Pomachała im na pożegnanie i odwróciła się na pięcie. — Dzięki!
— Czekaj. — Kate chwyciła Hannę za ramię. — Mówisz o t e j Diane von Furstenberg?
— Trzeba być kimś, żeby dostać takie bilety — warknęła Riley wyraźnie wkurzona. Na nosie
robił się jej pryszcz. — Na jej pokazy nie wpuszczają świrów.
— Moja mama dostała sześć biletów — rzuciła od niechcenia Hanna, kołysząc się na obcasach.
— Ze względu na swoją pracę cały czas dostaje takie zaproszenia. Ale teraz mieszka w Singapurze,
więc mnie oddała wszystkie wejściówki.
Wyciągnęła iPhone'a, otworzyła plik PDF i podetknęła ekran Kate pod nos. Wszystkie
dziewczyny zerwały się na równe nogi i też podeszły. Naomi łapczywie polizała wargi. Riley
posłała Hannie najszczerszy uśmiech, do jakiego potrafiła się zmusić, choć tak naprawdę wyglądała

tak, jakby coś ją zabolało. Courtney stała za nimi z dłońmi w tylnych kieszeniach dżinsów.
Pozostałe dziewczyny pokornie odwróciły się do niej, jakby ona była Anną Wintour, a one
asystentkami numer jeden, dwa i trzy.
— Bosko — odezwała się Courtney głosem do złudzenia podobnym do głosu Ali.
Naomi klasnęła.
— I oczywiście zabierasz z sobą najlepsze przyjaciółki.
— No jasne, że nas zabiera. — Riley wzięła Hannę pod ramię.
— No pewnie. Wiesz, Hanno, tylko żartowałyśmy, że jesteś świruską — skamlała Kate. —
Powinnaś dziś z nami posiedzieć. Miałyśmy cię zaprosić, ale nie wiedziałyśmy, gdzie się
podziewasz.
Hanna wyrwała się z uścisku Riley. Tę rozgrywkę musiała przeprowadzić z głową. Gdyby za
szybko dała im to, czego chcą, wzięłyby ją za pierwsze lepsze popychadło.
— Muszę się zastanowić — rzuciła nieobecnym tonem. Naomi jęknęła przeciągle. — Daj
spokój, Hanno. Musisz nas z sobą zabrać. Zrobimy, co tylko zechcesz.
— Usuniemy tę głupią stronę na Facebooku — zaproponowała ochoczo Rily.
— I zetrzemy napis „SWIRUSKA" z twojej szafki — dodała jednocześnie Naomi.
Kate szturchnęła obie, bo oczywiście nie chciała, żeby się przyznawały, że to wszystko ich
sprawka.
— N o d ob r a — powiedziała z ociąganiem. — Od teraz nie jesteś już świruską.
— Skoro tak mówicie — odparła Hanna tak, jakby niewiele sobie z tego robiła. I ruszyła do
drzwi.
— Pocz e ka j ! — wrzasnęła Naomi, ciągnąc Hannę za rękaw żakietu. — To zabierzesz nas z
sobą czy nie?
— Hmmm... — Hanna udawała, że się zastanawia. — No dobra, chyba tak.
— Su p e r ! — Naomi i Riley przybiły piątkę.
Kate spojrzała na nie z ulgą. Ale Courtney patrzyła na nie z leciutką pogardą, jakby uważała, że
to, co robią, jest żałosne. Umówiły się, że w czwartek po szkole pojadą samochodem Hanny na
stację kolejową. Ale dokąd pójdą na kolację po pokazie? Do Waverley Inn? A może do Soho
House?
Hanna zostawiła dziewczyny, żeby mogły snuć swoje plany, i weszła do łazienki, zamykając za
sobą drzwi na klucz. Oparła się o umywalkę i o mało nie przewróciła stojącej obok kolekcji
należących do Kate żeli do mycia twarzy, toników i maseczek z glinki. Uśmiechnęła się do siebie w
lustrze. U d a ł o s i ę jej. Po raz pierwszy od kilku tygodni znowu czuła się sobą.
Kiedy kilka minut później otworzyła drzwi łazienki, tuż przed jej nosem przemknął jakiś
kształt. Hanna stanęła jak wryta, a serce podeszło jej do gardła.
— Kto tam? — wyszeptała przerażona.
Coś zaszeleściło. W świetle pojawiła się Courtney. Miała okrągłe oczy i tajemniczy uśmiech na
twarzy.
— O, to ty. — Hanna czuła, że ma gęsią skórkę.
— Tylko ja — odparła Courtney.
Podeszła do Hanny i zatrzymała się o krok od niej. Patrzyły sobie prosto w twarz. W korytarzu
zrobiło się jeszcze ciemniej niż przed chwilą. Courtney stała tak blisko, że Hanna czuła jej oddech
pachnący rumem.
— Hm, słyszałam, że poznałaś Iris. — Courtney założyła za ucho kosmyk blond włosów.
Hanna struchlała.
— No tak.
Courtney położyła dłoń na ramieniu Hanny. Miała lodowate palce.
— Tak mi cię żal — wyszeptała. — Ona ma nie po kolei w głowie. Cieszę się, że udało ci się
wyrwać z jej szponów.
A potem Courtney zniknęła w ciemności. Nie miała butów, więc jej kroków w ogóle nie było
słychać. Hanna czuła jednak jej obecność, bo wciąż widziała w mroku fluorescencyjne wskazówki
w jej zegarku od Juicy Couture. Hanna patrzyła na dziwną, zielonkawą poświatę, która gasła

stopniowo, kiedy Courtney się oddalała, a wreszcie zniknęła jak duch w pokoju Kate.

11

ODROBINA WSPÓŁCZUCIA

Następnego dnia po szkole Aria zatrzymała się na parkingu pod budynkiem YMCA w
Rosewood. Była to stara, imponująca willa z ogrodem w angielskim stylu i olbrzymim garażem, w
którym kiedyś stało dwadzieścia rolls-royce'ow. Tego popołudnia pan Kahn potrzebował auta
Noela, dlatego Aria miała go odebrać ze spotkania z grupą wsparcia. Nie mogła się doczekać, gdy
powie Noelowi o niezwykle szykownej, uszytej w stylu lat dwudziestych czerwonej sukience, którą
znalazła w sklepie z używaną odzieżą w Hollis. Wiedziała, że bal walentynkowy to po prostu
kolejna szkolna impreza, jednak — ku swemu wielkiemu zdumieniu — czuła podekscytowanie.
Bardzo ostrożnie wjechała na wielki parking. Musiała uważać na mercedesa SUV, którego
kierowca ruszył, nie sprawdziwszy wcześniej, czy nie stoi za nim jakieś auto. Nagle ucichła
piosenka nadawana przez studencką stację radiową.

— Mamy najświeższe wiadomości na temat seryjnego mordercy z Rosewood — oznajmił
spiker. — Billy Ford, domniemany zabójca, przebywający w tej chwili w areszcie, twierdzi, że ma
alibi zarówno na noc, kiedy zaginęła Alison DiLaurentis, jak i na wieczór, kiedy zabito Jennę
Cavanaugh. Policja bada w tej chwili wiarygodność tych zeznań. Jeśli prawnicy Forda zdołają
udowodnić, że podejrzany mówi prawdę, to zostanie wypuszczony na wolność. W takim wypadku
sprawa, która wydawała się już rozwiązana, będzie wznowiona.
Otworzyły się podwójne drzwi do budynku i Aria podniosła wzrok. Na wysokie kamienne
schody wysypał się tłum ludzi. Dwie osoby szły nieco oddalone od grupy, pogrążone w rozmowie.
Aria od razu rozpoznała faliste, ciemne włosy Noela. Towarzyszyła mu dziewczyna z burzą blond
loków. Kiedy założyła kosmyk za ucho, Aria westchnęła. To była Courtney.
Miała ochotę natychmiast uciec, ale Noel już ją zauważył i ruszył w jej kierunku. Courtney szła
za nim. Aria bezradnie patrzyła, jak zbliżają się do niej, i czuła się jak mucha uwięziona w słoiku.
— Hej — przywitał się Noel, otwierając drzwi po stronie pasażera. — Mogłabyś też podwieźć
Courtney do domu? Mama miała ją odebrać, ale właśnie dzwoniła, że się bardzo spóźni.
Courtney pomachała nieśmiało do Arii, zachowując bezpieczny dystans. Aria desperacko
szukała w głowie jakiejś wymówki, ale nie umiała niczego zmyślić na poczekaniu.
— Dobra — wymamrotała pod nosem.
Noel szepnął bezgłośnie: „Przepraszam". Ale nie wyglądał na zbytnio skruszonego. Zamknął
przednie drzwi i usiadł
na tylnym siedzeniu, gestem pokazując Courtney, żeby wsiadała. To wkurzyło Arię nie na żarty.
Zamierzali siedzieć sobie razem z tyłu, a Aria miała wyglądać jak ich szofer?
I wtedy Courtney otworzyła przednie drzwi, i zajęła miejsce obok Arii. Aria próbowała spojrzeć
na Noela we wstecznym lusterku, ale on właśnie pisał SMS-a. Czy tak to sobie wymyślił, żeby
skłonić ją do zaprzyjaźnienia się z Courtney? Chyba już mu mówiła, że obecność Courtney budzi
zbyt wiele złych wspomnień.
Przez pierwsze pięć minut jechali w absolutnej ciszy. Minęli pusty plac zabaw, restaurację z
organicznym jedzeniem i wjazd na szlak dla biegaczy. Courtney siedziała sztywna i wyprężona.
Noel nadal stukał w klawiaturę telefonu. Wreszcie Aria nie wytrzymała milczenia.
— Oboje zapisaliście się do grupy wsparcia dla osób, które straciły rodzeństwo, co?
— Zaproponowałem Courtney, żeby do nas kiedyś wpadła — odparł Noel. — Bo mnie to
pomogło.
— Rozumiem.
Aria miała ochotę wjechać samochodem do zamarzniętego stawu w parku, który właśnie mijali.
Niby kiedy Noel odbył taką rozmowę z Courtney?
Noel wsparł łokcie na oparciach przednich foteli.

— Podobało ci się, Courtney? Ten terapeuta jest naprawdę fajny i bezpośredni.
— Trochę zbyt bezpośredni — zaśmiała się Courtney. — A teraz rzućcie się w ramiona swoim
partnerom! — Courtney przedrzeźniała niski, flegmatyczny ton głosu. — Chodzi o to, żeby zaufać
komuś tak bardzo, jak można by zaufać drzewu lub strumieniowi. — Courtney prychnęła
pogardliwie. — Ledwie mnie złapałeś.
— Nieprawda! — zaprzeczył Noel i się zarumienił. Aria zacisnęła zęby.
— Byliście partnerami?
— No tak. Jesteśmy dużo młodsi od reszty uczestników. — Noel przekręcił swoją czapeczkę
bejsbolową daszkiem do tyłu.
— Noel mnie uratował od pracy w parze z obleśnym staruchem z włosami rosnącymi z uszu —
odparła Courtney. Odwróciła się i uśmiechnęła do Noela.
— Noel to prawdziwy d ż e n telme n — rzuciła Aria lodowatym tonem.
Wcale nie zamierzała przyklaskiwać jego flirtom z sobowtórem Ali. Zresztą Courtney też nie
była bez winy. Przecież Aria chyba wyraźnie dała jej do zrozumienia w czasie wolnej lekcji, że
razem z Noelem stanowią parę. Ale Courtney nie przeszkadzało to w podrywaniu Noela na każdym
kroku. W niczym nie różniła się od swojej zaginionej siostry bliźniaczki.
— Możesz mnie wysadzić najpierw. — Noel przerwał wreszcie milczenie. Właśnie dojeżdżali
do jego ulicy.
— Na pewno? — zapytała lekko zaniepokojona Courtney. Aria zastanawiała się, czy i Courtney
nie ma ochoty
przebywać sam na sam w jej towarzystwie.
— Ależ oczywiście — odparł Noel.
Aria nie odpowiedziała. Wbiła paznokcie w obciągniętą skórą kierownicę tak mocno, że
zostawiła małe ślady w kształcie półksiężyca.
Kiedy podjechali pod bramę domu Noela, Courtney zaczęła się gapić na olbrzymią posiadłość z
wieżyczkami i czterema kominami, zbudowaną częściowo z kamienia, a częściowo z cegły. Jej
wzrok powędrował w stronę łąki
ciągnącej się dalej przez pół kilometra i przechodzącej w pagórkowaty teren za domem. Potem
spojrzała na domek gościnny na tyłach posiadłości i w końcu na olbrzymi garaż, w którym stała
kolekcja starych samochodów pana Kahna oraz samolot Cessna.
— To tuta j mieszkasz? — W głosie Courtney słychać był podziw.
— W środku nie wygląda to tak wspaniale — odparł zawstydzony Noel.
Wysiadł z samochodu i podszedł do okna od strony Arii. Wyglądał na skruszonego. I dobrze.
Aria opuściła szybę.
— Mogę do ciebie później zadzwonić? — zapytał, kładąc dłoń na jej ramieniu.
Aria pokiwała tylko głową z obrażoną miną.
Courtney wierciła się niespokojnie na swoim fotelu, kiedy odjeżdżały. Aria zastanawiała się,
czy nie włączyć radia, ale przecież mogli w nim nadawać kolejne informacje na temat Billy'ego. A
już na pewno nie miała ochoty na rozmowę o n i m.
— Do Yarmouth najszybciej dojechać obwodnicą, tak? — zapytała sztywno, patrząc prosto
przed siebie.
— Tak — odparła cicho Courtney.
— No dobra.
Aria skręciła gwałtownie w prawo i wyjechała na autostradę, prawie wjeżdżając na krawężnik.
Minęły wielki parking przy lokalnym supermarkecie. Aria patrzyła przed siebie, udając, że
fascynuje ją nalepka z napisem „WSPÓLNY ŚWIAT" na tylnej szybie jadącej przed nimi hondy.
Każda litera była innym symbolem religijnym. Czuła na sobie wzrok Courtney, ale postanowiła, że
nie zacznie rozmowy. Przypomniała się jej gra,
którą razem z Mikiem nazwali strażnik pałacu Buckingham i grali w nią w czasie długich
podróży samochodem. Polegała ona na tym, że Aria patrzyła prosto przed siebie, jak strażnik na
warcie, a Mike próbował ją rozśmieszyć. Courtney zaczerpnęła powietrza.
— Wiem, co sobie myślisz. Wszyscy myślą to samo. Aria nie wytrzymała i rzuciła Courtney

krótkie, pytające spojrzenie.
— Hm...
Courtney mówiła dalej ściszonym głosem.
— Wszyscy się zastanawiają, jak dałam sobie radę, żyjąc tyle lat z dala od mojej rodziny.
Pytają, jak mogę wybaczyć rodzicom, że przez tak długi czas nie chcieli mieć ze mną nic
wspólnego.
— Hm... — Aria nie wiedziała, co powiedzieć. Faktycznie, ona też się nad tym zastanawiała.
— Ale nie na tym polega mój największy problem — kontynuowała Courtney. — Najgorsze
jest to, że moi rodzice nadal żyją w kłamstwie i udają, że ich problemy nie istnieją. — Spojrzała
Arii prosto w twarz. — Słyszałaś o tym, że moja mama miała romans?
Aria za bardzo zbliżyła się do jadącej przed nią hondy i musiała nacisnąć hamulec.
— Wiedziałaś o tym? — spytała zdumiona.
— Tak. Razem z Ali wiedziałyśmy od lat. Co więcej, mój tata to nie mój prawdziwy tata.
Niespodzianka! — Courtney zaśmiała się gorzko.
Jej głos się łamał, jakby zaraz miała się rozpłakać.
— Aha — mruknęła Aria.
Nacisnęła pedał gazu i wyprzedziła białe bmw, a potem czerwonego jeepa cherokee. Licznik
pokazywał, że jedzie
prawie sto pięćdziesiąt na godzinę, choć jej się wydawało, że stoi w miejscu. Spencer
powiedziała jej o romansie swojego taty i o tym, że jest przyrodnią siostrą Ali i Courtney. Nie miała
jednak pojęcia, że A1 i też o wszystkim wiedziała.
Aria zjechała z autostrady, kierując się w stronę Yarmouth. Minęła znak wskazujący drogę na
farmę Darrow. Aria nigdy nie zapomniała tego dnia, kiedy razem z Ali przyłapały Byrona z
Meredith całujących się w samochodzie na parkingu przed budynkiem uniwersytetu Hollis. Ali z
dziką satysfakcją raz po raz przypominała Arii o tym wydarzeniu, opowiadając o tym jak o
romansie gwiazd filmowych opisanym w plotkarskim brukowcu. „Czy w twoim domu coś się
wydarzyło?", pytała w SMS-ach. „Czy Ella coś podejrzewa? Pamiętasz minę twojego taty, jak go
przyłapałyśmy? Powinnaś przeszukać jego rzeczy, może znajdziesz jakieś listy miłosne do tej
dziewczyny!"
Ali torturowała Arię, choć wtedy przechodziła podobne piekło.
Aria spojrzała na siedzącą obok niej Courtney. Siostra Ali miała spuszczoną głowę i obracała w
palcach bransoletkę z koralików na prawym nadgarstku. Z włosami zasłaniającymi twarz i lekko
wydętą dolną wargą wyglądała tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. W tej chwili w ogóle nie
przypominała Ali. Wyglądała tak niewinnie.
— Wiele osób ma nieodpowiedzialnych rodziców — szepnęła Aria.
Obok auta zawirowało kilka brązowych, martwych liści. Courtney zacisnęła mocno usta i
zmrużyła oczy. Przez chwilę Arii wydawało się, że powiedziała coś nie na miejscu. Zatrzymała się
na podjeździe pod domem DiLaurentisów, a Courtney natychmiast otworzyła drzwi.
— Jeszcze raz dziękuję za podwiezienie. Aria patrzyła, jak Courtney biegnie przez podwórko i
znika w domu. Przez chwilę stała jeszcze na chodniku. W jej głowie kotłowały się myśli. Na pewno
nie spodziewała się takiej rozmowy.
Już miała ruszyć, kiedy nagle poczuła, że jeżą się jej włosy na karku. Poczuła, że ktoś ją
obserwuje. Rozejrzała się i popatrzyła na drzewa po drugiej stronie ulicy. Była pewna, że widzi tam
jakąś dziewczynę, która patrzy na jej samochód. Postać natychmiast zniknęła w lesie, ale Aria
zdążyła jeszcze zauważyć, że dziewczyna miała proste blond włosy sięgające za ucho. Westchnęła
głośno.
To była Melissa Hastings.

12

MARZENIA CZASEM SIĘ SPEŁNIAJĄ

W środę późnym popołudniem Emily stała przed lustrem w swoim pokoju. Obróciła się w
prawo, a potem w lewo. Czy powinna zakręcić lokówką swoje proste blond włosy o rudawym
odcieniu? Czy wyglądała głupio z ustami pomalowanymi różowym błyszczykiem pożyczonym od
Carolyn, jej siostry? Zdjęła T-shirt w paski, który miała na sobie, rzuciła go na podłogę i włożyła
różowy sweter z kaszmiru. Też nie wyglądała najlepiej. Jeszcze raz spojrzała na elektroniczny
budzik na nocnej szafce. Courtney miała się tu zjawić za kilka minut.
A może za dużo nad tym wszystkim myślała? Może Courtney wcale z nią nie flirtowała w
szatni? Przez całe życie chodziła do szkół, które nie przypominały zwykłego liceum.
Najprawdopodobniej nie znała subtelnej sztuki uwodzenia ani innych metod interakcji
międzyludzkiej.
Zadzwonił dzwonek i Emily zamarła. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Z przerażonymi
oczami wyglądała jak

wystraszone zwierzątko. W jednej chwili zbiegła na dół, pędem przemierzyła hol i stanęła przed
drzwiami frontowymi. W domu nie było nikogo. Mama zabrała Carolyn do lekarza po treningu
pływania, a tata jeszcze nie wrócił z pracy. Miały z Courtney cały dom dla siebie.
Courtney stała w progu z różowymi policzkami i jaśniejącymi, błękitnymi oczami.
-Hej!
— Cześć! - Emily odruchowo zrobiła krok w tył, kiedy Courtney się zbliżyła, by ją uściskać.
Gdy Emily nachyliła się, żeby objąć Courtney, ta machinalnie odsunęła się od niej. Emily
zachichotała.
— Wejdź — zaprosiła Courtney do środka. Courtney weszła do holu i się rozejrzała,
zatrzymując
wzrok na kolekcji porcelanowych figurek ustawionych na półce. Potem przyjrzała się staremu
pianinu stojącemu w salonie i pnącym roślinom, które w zimie pani Fields hodowała w domu.
— Pójdziemy do twojego pokoju?
— No jasne.
Courtney w podskokach wyszła na schody, skręciła w prawo na półpiętrze i stanęła przed
drzwiami do pokoju, który dzieliły Emily i Carolyn.
Emily spojrzała na nią ze zdumieniem.
— Skąd wiedziałaś, że to mój pokój? Courtney popatrzyła na nią jak na wariatkę.
— Bo tak jest napisane na drzwiach.
Wskazała na drewnianą tabliczkę na drzwiach z napisem „EMILY I CAROLYN" wykonanym
kolorowymi literami. Emily odetchnęła z ulgą. N o j a s n e . Przecież ta tabliczka wisiała tu od jej
szóstych urodzin.
Emily zabrała z łóżka kilka maskotek, żeby zrobić miejsce dla siebie i Courtney.
— Niezłe.
Courtney z podziwem przyglądała się wiszącemu nad biurkiem kolażowi zdjęć
przedstawiających Emily i Ali w szóstej i siódmej klasie. W rogu widniało zdjęcie wszystkich
pięciu dziewczyn w salonie domu DiLaurentisów w górach Pocono. Czesały się nawzajem. W
innym rogu wisiało zdjęcie obejmujących się Emily i Ali, w identycznych bikini w paski, na brzegu
basenu koło domu Spencer. Wiele z tych zdjęć Emily zrobiła bez wiedzy Ali. Na jednym Ali spała
na łóżku polowym w domu Arii, ze spokojną, piękną twarzą. Inne zdjęcie przedstawiało Ali
biegnącą po boisku do hokeja na trawie w stroju reprezentacji szkoły, z wysoko uniesionym kijem.
Pod kolażem leżała oparta o ścianę różowa portmonetka, którą Maya oddała Emily w czasie
konferencji prasowej. Zaraz po powrocie do domu tamtego popołudnia Emily oczyściła ją z brudu i
błota.
Emily zaczerwieniła się, bo nagle ten prywatny ołtarzyk wydał się jej dziwaczny.
— To takie starocie. Od bardzo dawna nawet się im bliżej nie przyglądałam. - Chciała dodać:
„Naprawdę nie mam obsesji, nawet jeśli tak to wygląda".
— To fajne, podoba mi się — uspokoiła ją Courtney. Wskoczyła na łóżko. — Chyba świetnie
się razem bawiłyście.

— Tak — przyznała Emily. Courtney zdjęła swoje botki od Frye.
— A to co? — Pokazała palcem na słoik stojący na nocnym stoliku Emily.
Emily wzięła słoik w dłonie. W środku coś zaszeleściło.
— To nasiona mlecza. — Po co ci to? Emily się zaczerwieniła. — Kiedyś próbowałyśmy je
palić, żeby mieć halucynacje. To było takie głupie.
Courtney założyła ręce na piersi. Wyglądała na zaintrygowaną.
— I podziałało?
— Nie, chociaż udawałyśmy, że działa. Włączyłyśmy muzykę i zaczęłyśmy tańczyć. Aria
machała dłońmi przed oczami, jakby widziała jakieś kształty. Hanna patrzyła na koniuszki
własnych palców, tak jakby w życiu nie widziała czegoś równie fascynującego. Ja się z wszystkiego
śmiałam. Tylko Spencer nie bawiła się z nami. Powtarzała w kółko: „Nic nie czuję, nic nie czuję".
Courtney nachyliła się nieco.
— A co robiła Ali?
Emily podkurczyła kolana. Nagle się zawstydziła.
— Ali... no cóż. Ali wymyśliła specjalny taniec.
— Pamiętasz go?
— To było dawno temu.
Courtney szturchnęła Emily palcem w kolano.
— Na pewno pamiętasz. Prawda?
Oczywiście, że pamiętała. Emily przechowała w pamięci wszystko, co dotyczyło Ali. Courtney
aż podskoczyła z radości. Chwyciła dłonie Emily.
— Pokaż mi!
— Nie!
— Błagam! — prosiła Courtney.
Wciąż trzymała za ręce Emily, której serce zaczęło szybciej bić.
— Tak bardzo chciałabym się dowiedzieć, jaka naprawdę była Ali. Widywałam ją bardzo
rzadko. A teraz jej nie ma i... — Courtney odwróciła oczy i spojrzała nieobecnym wzrokiem na
plakat z Darrą Torres, wiszący nad łóżkiem Carolyn. — Żałuję, że nigdy jej nie poznałam.
Courtney spojrzała na Emily swoimi przepastnymi, błękitnymi oczami. Tak bardzo
przypominała Ali, że Emily nie mogła wydobyć z siebie słowa. Emily położyła dłonie na kolanach i
wstała z łóżka. Przestępowała z nogi na nogę i unosiła rytmicznie ręce. Tańczyła tak przez trzy
sekundy, a potem wymamrotała zawstydzona:
— Tylko tyle pamiętam.
Chciała natychmiast wrócić na miejsce. Ale lewą nogą zahaczyła o pantofel w kształcie ryby,
leżący obok jej łóżka. Kiedy próbowała złapać równowagę, uderzyła biodrem o oparcie łóżka.
— Ooo! — zawołała i padła w przód, lądując twarzą na kolanach Courtney.
Courtney chwyciła ją za nadgarstek.
— Uwaga — zachichotała.
Ale nie puściła ręki Emily od razu. Krew zagotowała się w żyłach Emily.
— Przepraszam — wymamrotała pod nosem, próbując wstać.
— Nic się nie stało — odparła Courtney, wygładzając swoją kraciastą koszulę.
Emily usiadła z powrotem na łóżku i usiłowała patrzeć wszędzie, tylko nie prosto w oczy
Courtney.
— Och, już czwarta pięćdziesiąt sześć — palnęła ni stąd, ni zowąd i pokazała palcem na
elektroniczny budzik stojący przy łóżku. — Cztery, pięć, sześć. Powiedz, czego chcesz.
- Myślałam, że tak się mówi tylko o jedenastej jedenaście — zażartowała Courtney.
- Ja gram wedle własnych zasad.
- Zauważyłam - odparła Courtney z błyskiem w oku. Nagle Emily zabrakło tchu.
- Zgoda - zaśmiała się Courtney. - Wymyślę jakieś życzenie, ale tylko jeśli ty też to zrobisz.
Emily zamknęła oczy i położyła się na plecach. Jej ciało jeszcze pulsowało po niefortunnym
upadku, a od zapachu skóry Courtney kręciło się jej w głowie. Dobrze wiedziała, czego sobie tak
naprawdę życzy, lecz nigdy nie ośmieliłaby się tego wypowiedzieć na głos. Próbowała wymyślić

jakieś inne życzenie. Żeby mama pozwoliła pomalować jej połówkę pokoju na kolor inny niż
różowy. Żeby dostała dobrą ocenę z wypracowania na temat Francisa Scotta Fitzgeralda, które
oddała dziś rano. Żeby w tym roku wiosna przyszła o wiele wcześniej niż zazwyczaj.
Emily usłyszała westchnięcie i otworzyła oczy. Zobaczyła twarz Courtney, która zbliżyła się do
niej na kilka centymetrów.
- Och — westchnęła bezradnie Emily.
Courtney przysunęła się jeszcze bliżej. Cały pokój aż pulsował. Nie wiadomo było, co się
zdarzy dalej.
- Ja... - zaczęła mówić Emily, ale Courtney nachyliła się do niej i dotknęła lekko jej ust. W
głowie Emily wybuchły fajerwerki. Usta Courtney były jednocześnie miękkie i jędrne. Idealnie
dopasowały się do ust Emily. Pocałowały się bardziej namiętnie i przytuliły mocniej. Emily była
pewna, że jej serce nie bije tak szybko nawet wtedy, gdy płynie pięćdziesiąt metrów stylem
dowolnym. Kiedy Courtney się odsunęła, jej oczy lśniły.
— Moje życzenie się spełniło — powiedziała rozmarzonym głosem. — Zawsze chciałam zrobić
to jeszcze raz.
Emily czuła na ustach ukłucia miliona igiełek. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do niej to, co
właśnie usłyszała.
— Zaraz... Jak to „jeszcze raz"?
Uśmiech zniknął z twarzy Courtney. Zagryzła dolną wargę i chwyciła Emily za rękę.
— No dobra. Tylko nie panikuj. To ja, Em... A li. Emily puściła dłoń Courtney i odsunęła się od
niej
gwałtownie.
— Słucham? Co?
Oczy Courtney zasnuły się mgłą, jakby zaraz miała się rozpłakać. W świetle padającym z
narożnego okna wyglądała jak anioł albo duch.
— Wiem, że to brzmi jak brednia, ale to prawda. To ja, Ali - wyszeptała i spuściła głowę. - Nie
wiedziałam, jak ci to powiedzieć.
— Powiedzieć mi, że... ty to Ali? - Słowa nie chciały przejść Emily przez usta.
Courtney pokiwała głową.
— Miałam bliźniaczkę o imieniu Courtney. Ona nie miała problemów ze zdrowiem. Po prostu
była wariatką. W drugiej klasie zaczęła mnie naśladować, udawała mnie.
Emily zrobiła kilka kroków w tył, aż uderzyła plecami o ścianę. Nie mogła zrozumieć tego, co
właśnie usłyszała.
— Kilka razy mnie zraniła - mówiła dalej Courtney. W jej głosie słychać było napięcie. - A raz
próbowała mnie zabić.
— Jak? — wyszeptała Emily.
— Latem, przed trzecią klasą, pływałam w basenie przy naszym starym domu w Connecticut.
Courtney przyszła
i zaczęła mnie topić. Najpierw myślałam, że to taka zabawa, ale ona nie chciała mnie wypuścić.
Kiedy trzymała moją głowę pod wodą, powtarzała: „Nie zasługujesz na to, żeby być sobą. Ja chcę
być tobą".
- O Boże.
Emily kucnęła i przycisnęła kolana do piersi. Za oknem z dachu poderwało się do lotu kilka
ptaków. W powietrzu biły skrzydłami tak mocno, jakby uciekały przed czymś naprawdę
przerażającym.
- Rodzice wpadli w szał. Odesłali moją siostrę daleko, a sami przenieśli się do Rosewood -
wyszeptała dziewczyna siedząca naprzeciwko Emily. — Zabronili mi o niej mówić i dlatego
trzymałam jej istnienie w tajemnicy. Ale w szóstej klasie Courtney przeniesiono ze szpitala w
Radley do Zacisza. Straszliwie się broniła przed tymi przenosinami. Nie chciała zaczynać terapii od
nowa w innym szpitalu. Kiedy jednak już się tam przeniosła, jej stan zaczął się poprawiać. Rodzice
postanowili na próbę przenieść ją do domu w lecie między siódmą a ósmą klasą. Przyjechała na
kilka dni przed końcem roku szkolnego.

Emily otworzyła oczy, ale nie potrafiła wypowiedzieć ani słowa. Więc Courtney była tu już
wtedy, gdy one chodziły do siódmej klasy? Przecież wtedy Emily przyjaźniła się jeszcze z Ali. Jak
to możliwe, że Emily niczego nie zauważyła?
Courtney - a może Ali? - spojrzała na Emily porozumiewawczo, jakby doskonale wiedziała, o
czym Emily myśli.
- Widziałyście ją. Pamiętasz ten dzień przed naszą całonocną imprezą, kiedy spotkałyśmy się u
mnie na tarasie,
a wy twierdziłyście, że właśnie mnie widziałyście w pokoju na górze?
Emily zamrugała. Oczywiście, że pamiętała. Kiedy weszły do pokoju Ali, ona czytała swój
pamiętnik. Po chwili zjawiła się pani DiLaurentis i kazała dziewczynom zejść na dół. Kilka minut
później, gdy Ali wyszła do nich na taras, zachowywała się tak, jakby nie spotkały się przed chwilą
w jej pokoju. Miała na sobie zupełnie inne ubranie i zdziwiła się, że dziewczyny do niej przyszły,
jakby ostatnie dziesięć minut wypadło jej z pamięci.
— To była Courtney. Czytała mój pamiętnik. Po tym wydarzeniu trzymałam się od niej z
daleka. W czasie naszej całonocnej imprezy pokłóciłam się ze Spencer i wybiegłam z domku. Ale
Billy nie zaatakował mnie, jak myślą wszyscy. Ja wróciłam do swojego pokoju, a on... dopadł moją
siostrę.
Emily zakryła usta dłonią.
— Ale nie rozumiem...
— Moja siostra miała zakaz opuszczania pokoju w nocy — mówiła dalej Courtney, nie, Ali. —
Kiedy rodzice rano zobaczyli tylko mnie, uznali, że ja to Courtney. Przecież Ali miała spędzić noc
w domku Spencer. Próbowałam przekonać rodziców, że jestem Ali, ale nie chcieli mi uwierzyć.
Przecież Courtney zawsze robiła im takie numery. Zawsze powtarzała: „Jestem Ali, jestem Ali".
— O Boże — wyszeptała Emily.
Krakersy z masłem orzechowym, które zjadła na podwieczorek, podeszły jej do gardła.
— I kiedy ta z ich córek, którą wzięli za Ali, nie wróciła z imprezy do domu, wpadli w panikę.
Uznali, że Courtney to ja i że zrobiłam coś strasznego. Nie mogli znieść tego,
że ich chora umysłowo córka została w domu, a ta zdrowa zaginęła, więc następnego dnia
wysłali tę, którą uważali za Courtney, do Zacisza. - Położyła dłoń na piersi, a jej oczy wypełniły się
łzami. — To było okr o pne. Ani razu mnie nie odwiedzili. Jason regularnie odwiedzał Courtney,
ale nawet on mnie nie słuchał, kiedy próbowałam mu udowodnić, że jestem Ali. Jakby nagle zrobili
„pstryk" i zaczęli mnie traktować tak, jakbym nigdy nie istniała.
Ulicą przejechała rozklekotana honda civic należąca do sąsiadów. Zaszczekał pies. Potem drugi.
Emily patrzyła na dziewczynę siedzącą naprzeciwko. Dziewczynę, która podawała się za Ali.
— Ale... dlaczego nie zadzwoniłaś, zanim cię wywieźli? — zapytała Emily. - Przecież my
byśmy cię rozpoznały.
— Rodzice nie pozwolili mi skorzystać z telefonu. Ze szpitala też nie wolno mi było dzwonić.
Czułam się tam jak w więzieniu. - Po twarzy Ali ciekły łzy. - Im częściej powtarzałam, że jestem
Ali, tym bardziej wszyscy wokół upewniali się, że mi odbiło. Zdałam sobie sprawę, że wydostanę
się stamtąd, jeśli będę zachowywała się jak Courtney. Rodzice nadal nie wiedzą, kim jestem. Jeśli
im o tym powiem, pewnie znowu mnie odeślą. — Załkała. — Ja chcę tylko odzyskać moje życie.
Emily podała jej chusteczkę z pudełka stojącego na nocnym stoliku i jedną wzięła dla siebie.
— W takim razie czyje ciało znalazła policja?
— Courtney. Jesteśmy bliźniaczkami, więc mamy takie samo DNA, a nawet identyczny układ
zębów. - Spojrzała na Emily ze smutkiem i desperacją w oczach. — Pamiętam cię tak dobrze,
Emily. To j a wymyśliłam ten taniec, kiedy paliłyśmy nasiona mlecza. To moje zdjęcia wiszą
na tej ścianie. Pamiętam nasze pierwsze spotkanie i nasz pocałunek w domku na drzewie.
Emily poczuła zapach mydła waniliowego. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie zdumioną minę
Ali, kiedy ją pocałowała. Właściwie nigdy szczerze nie rozmawiały o tamtej sytuacji. Emily wiele
razy chciała ją o to zapytać, ale się bała. Już wkrótce Ali uznała ich pocałunek za idealny temat do
drwin.
- Opowiadałam ci o starszym ode mnie chłopaku, który mi się spodobał - wspominała dalej Ali.

1 nagle mnie pocałowałaś. Zawstydziłam się i przeraziłam, ale potem ty przysłałaś mi list. Ten, w
którym napisałaś, jak bardzo ci się podobam. Było mi bardzo miło, Em. Nikt wcześniej nie przysłał
mi takiego listu.
- Naprawdę? — Emily palcem narysowała na kołdrze serce. — Myślałam, że uznałaś mnie za
wariatkę.
Ali się skrzywiła.
- Byłam przerażona. I głupia. Zachowałam się jak idiotka. Ale miałam cztery lata w szpitalu na
to, żeby przemyśleć swoje postępowanie. — Położyła dłonie na kolanach. — Co jeszcze mogę
powiedzieć, żebyś mi uwierzyła? Jak mogę udowodnić, że jestem Ali?
Emily wciąż czuła na ustach pocałunek, a jej ręce i nogi drżały. Ale choć cała ta historyjka
brzmiała niesamowicie, Emily czuła, że Courtney coś ukrywa. Wydawało się jej, że znają się od
zawsze. I okazało się, że przeczucia jej nie myliły.
Emily czekała na tę chwilę od lat. Czytała horoskopy, stawiała tarota, wertowała tabele
numerologiczne, desperacko szukając jakiegoś dowodu na to, że Ali wciąż żyje. Zachowała każdy
liścik otrzymany od Ali, jej bazgroły
zrobione z nudów i podarunki, które Ali dawała jej bez okazji. Nie potrafiła się rozstać z tymi
pamiątkami, bo jakaś wielka, mistyczna, tkwiąca w niej siła przekonywała ją, że ta historia jeszcze
się nie skończyła. Emily wierzyła, że Ali nadal żyje i ma się dobrze.
I teraz okazało się, że Emily przez cały ten czas miała rację. Spełniło się największe marzenie
jej życia.
Nagle poczuła się lekko i rześko. Jej serce biło spokojnie i miarowo, jednostajnie i równo.
Uśmiechnęła się ciepło do Ali.
- Oczywiście, że ci wierzę - powiedziała, przytulając do siebie dawną przyjaciółkę. - Tak się
cieszę, że wróciłaś.

13

POWRÓT DO PRZESZŁOŚCI

Spencer poprawiła dekolt swojej zapinanej na szyi sukienki od Milly i pokazała podrobiony
dowód osobisty ochroniarzowi, który pilnował wejścia do Paparazzi, dwupoziomowego klubu w
starej części Filadelfii. Ochroniarz przyjrzał się podróbce, pokiwał głową i oddał ją Spencer. Super .

Potem przyszła Courtney ubrana w śliczną, złotą sukienkę mini. Pokazała ochroniarzowi stary,
podrobiony dowód osobisty Melissy. Ochroniarz pokiwał głową i wpuścił ją do środka. Na końcu
zjawiła się Emily. Wyglądała niezwykle seksownie w czerwonej rozkloszowanej sukience,
ekstrawaganckim naszyjniku i srebrnych sandałkach na obcasie, które pożyczyła od Courtney. To
ona zadzwoniła do Spencer na godzinę przed ich umówionym spotkaniem, twierdząc, że świetnie
się jej rozmawiało z Emily i że chciałaby ją również zabrać na tańce. Spencer nie miała nic
przeciwko temu. Teraz, kiedy

zaprzyjaźniła się z bliźniaczką Ali, chciała, żeby pokochał ją cały świat.
Emily wręczyła bramkarzowi starą podróbkę dowodu osobistego jej siostry, a kiedy ten pokiwał
machinalnie głową i oddał jej dokument, wszystkie trzy weszły do środka.
— Zabawimy się — powiedziała Courtney i chwyciła dziewczyny za ręce. - Nie mogę się
doczekać.
— Ja też — powiedziała Emily, posyłając Courtney długie porozumiewawcze spojrzenie.
Spencer nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. Chyba Emily zabujała się teraz w Courtney,
tak jak kiedyś podkochiwała się w jej siostrze.
Jak na środowy wieczór, w klubie zebrał się spory tłum. Lokal mieścił się w dawnej siedzibie
banku. Wnętrze ozdabiały marmurowe kolumny i misternie zdobiona boazeria, a z antresoli
rozciągał się widok na tańczący na parkiecie tłum. Z głośników ryczała na cały regulator piosenka

Black Eyed Peas, przy której grupka studentów skakała i wiła się w tańcu, nie dbając zbytnio o
rytm i rozlewając wokół siebie drinki. W powietrzu unosiła się odurzająca mieszanka zapachu
piwa, perfum i zbyt wielu ciał stłoczonych na zbyt małej powierzchni. Kilku chłopaków obejrzało
się za Spencer i jej przyjaciółkami. Przede wszystkim taksowali wzrokiem Courtney, jej blond
włosy, szczupłe biodra i uda opięte złotym materiałem. Wszyscy przecież wiedzieli, kim jest. Aż
dziw bierze, że jeszcze nie pojawiła się tu ekipa reporterów z telewizji.
Courtney oparła się o bar i zamówiła trzy malinowe martini. Wróciła po chwili z trzema
różowymi drinkami. — Do dna, moje panie.
— No, nie wiem... — zawahała się Spencer. — No jasne! — wykrzyknęła jednocześnie Emily.
Spencer popatrzyła na nią zdumiona. Ki m by ł a ta
dziewczyna i co zrobiła z naszą starą, dobrą Emily?
— Zostałaś przegłosowana! — uśmiechnęła się Courtney. — Trzy, cztery!
Spencer potulnie przystawiła kieliszek do ust i wypiła duszkiem kwaskowaty napój. Kiedy
skończyła, wytarła usta i wydała radosny okrzyk.
Dziewczyny też wypiły swoje drinki, a Courtney gestem zamówiła jeszcze jedną kolejkę u
barmana, który miał jakieś dwa metry wzrostu i wyglądał jak drag queen.
— Chodźmy tańczyć! — zawołała, wręczając dziewczynom następne drinki.
Raźnym krokiem ruszyły na parkiet i zaczęły tańczyć w rytm piosenki Hollaback Girl.
Courtney wyciągnęła w górę ręce i zamknęła oczy. Emily kołysała się rytmicznie w przód i w tył.
Spencer nachyliła się i krzyknęła Emily do ucha:
— Pamiętasz nasze konkursy taneczne w salonie u Ali!? — Zazwyczaj przestawiały meble pod
ściany, puszczały muzykę na cały regulator i wymyślały skomplikowane choreografie do piosenek
Justina Timberlake'a. — Tu jest podobnie... ale lepiej.
Emily spojrzała nieśmiało na Spencer.
— A żebyś wiedziała. Spencer zmarszczyła brwi.
— Co masz na myśli?
Ale Emily wypiła tylko do dna drugiego drinka i się odwróciła.
Tłum wokół nich gęstniał. Spencer czuła na sobie spojrzenia. Kilku chłopaków zbliżyło się do
nich, wykorzystując każdą okazję, by - niby przez przypadek - otrzeć się o biodra Courtney, uda
Emily czy nagie ramiona Spencer. Inne dziewczyny w dyskotece spoglądały zazdrośnie, unosząc
ręce nad głowę, tak jak Courtney, w nadziei że spłynie na nie trochę z jej magii. Nudziarze
podpierający ściany gapili się na trzy dziewczyny jak na gwiazdy z Hollywood.
Spencer poczuła przypływ euforii. Ostatni raz czuła się tak wspaniale zaraz po tym, jak
wszystkie cztery poznały Ali w czasie organizowanej przez szkołę akcji charytatywnej. Ona kupiła
im koktajle w szkolnej kafeterii, a potem zaprosiła je do swojego domu na całą noc. Spencer nie
miała pojęcia, dlaczego spośród wszystkich bogatych i ślicznych szóstoklasistek z Rosewood Day
Ali wybrała właśnie ją. Spencer nie musiała nawet specjalnie walczyć o jej względy. Jeszcze w
trakcie akcji charytatywnej, gdy Spencer po wypiciu koktajlu wróciła do pracy na swoim
stanowisku, zauważyła, z jaką zazdrością patrzą na nią jej koledzy i koleżanki. Każdy chciał być na
jej miejscu. Teraz historia się powtarzała.
Rozproszone światło odbite od kuli dyskotekowej padało na tańczącą Courtney. Tuż obok niej
zaczął tańczyć jakiś facet. Był od niej niższy o dobre kilka centymetrów, miał prześwitujący T-shirt
i bardzo modne wąsy, które uważał chyba za świadectwo dystansu do siebie. Przypominał Spencer
jednego z braci Super Mario, tylko w wersji demo.
Courtney manifestacyjnie odwróciła się od niego, ale on chyba nie potrafił zaakceptować
porażki. Po chwili ocierał się o uda Emily, która wyglądała na przerażoną.
Spencer wcisnęła się między nich, chwyciła Emily za ręce i zaczęła z nią tańczyć. Mario
zniknął w tłumie, ale po kilku sekundach wrócił, teraz rzucając co chwila spojrzenia w stronę
Spencer.
— Ukryj się za mną — pisnęła Courtney.
Spencer niezdarnie schowała się za jej plecami. Emily zbliżyła się do nich, zwijając się ze
śmiechu. Mario tańczył sam kilka metrów dalej. Ruszał się jak paralityk. Rzucał im spojrzenia

pełne nadziei, że zaproszą go do swojego kręgu.
— Chyba jedna z nas musi z nim zatańczyć, żeby sobie wreszcie poszedł — powiedziała Emily.

Courtney położyła palec na ustach. Spojrzała na Emily i uśmiechnęła się łobuzersko. A potem
przekrzywiła głowę i popatrzyła na Spencer.
— Tylko nie to.
Spencer dopiero po chwili zdała sobie sprawę, co właśnie powiedziała Courtney. Poczuła w
gardle smak martini. ~ C-co?
— Tylko nie to - powtórzyła Courtney, nadał kołysząc się w takt muzyki. Tańczyły nawet jej
oczy. — Nie wmówisz mi, Spencer, że już zapomniałaś naszą ulubioną grę.
N a s z ą ulubioną grę? Spencer odsunęła się od Courtney, nieomal wpadając na wysoką
dziewczynę z brązowymi włosami do pasa. Krew zawrzała jej w żyłach. Chyba ktoś znowu
próbował z niej kpić. I to w żywe oczy.
Wszystkie trzy usiadły przy wolnym stoliku.
— Spence, muszę ci coś wyznać — zaczęła mówić Courtney, zakładając za ucho kosmyk
włosów. — Emily już wie.
— Wie? — powtórzyła Spencer jak echo. Emily uśmiechnęła się tajemniczo. — Co wie? Co się
tu dzieje?
Courtney wzięła Spencer za ręce. — Spencer. To ja, A1 i. Spencer drgnęła nerwowo. — Nie bawią
mnie takie żarty. Ale Courtney miała śmiertelnie poważną minę. Emily też. Nagle z głośników
ryknęła jakaś rytmiczna piosenka. Od stroboskopu Spencer zaczęła boleć głowa. Poczuła, że jej
ciało wciska się w krzesło.
— Przestań — rzuciła. — Przestań natychmiast.
— To prawda — powiedziała Emily, patrząc na nią szeroko otwartymi oczami. — Ona nie
kłamie. Posłuchaj jej.
Courtney wyjaśniła Spencer, co się wydarzyło. Kiedy Spencer usłyszała o tej zamianie miejsc,
zakręciło się jej w głowie, jakby wypiła duszkiem kolejne martini. Jak to możliwe? Nie wierzyła w
ani jedno słowo Courtney. Ni e mo g ł a w to uwierzyć.
— Jak długo mieszkałyście z Courtney pod jednym dachem w Rosewood? — zapytała
zachrypniętym głosem, chwytając krawędź stołu, jakby traciła równowagę.
— Krótko - odparła Courtney, a może Ali, spuszczając wzrok. — Tylko w ten weekend, kiedy
umarła moja siostra.
— Zaraz, czekaj. — Emily zmarszczyła brwi i uniosła w górę palec. — Czy nie było jej tu
jeszcze raz?
Sięgnęła do swojej czarnej skórzanej torebki, wyciągnęła telefon i odnalazła stare zdjęcie,
przysłane niegdyś przez A. Zrobiono je na podwórku przy domu DiLaurentisów, chyba w letnie
popołudnie. Przedstawiało Ali, Jennę i jakąś blondynkę stojącą tyłem do obiektywu. To mogła być
tylko bliźniacza siostra Ali.
— Och. — Courtney odgarnęła włosy spadające jej na oczy i pstryknęła palcami. — Na śmierć
o tym zapomniałam. Spędziła kilka godzin w domu, kiedy przenosili ją z jednego szpitala do
drugiego.
Spencer liczyła ozdobne luksfery na przeciwległej ścianie, próbując jakoś odnaleźć sens w tym
chaosie.
— Ale jeśli Courtney zawsze udawała Ali, skąd mamy wiedzieć, że t y nie jesteś Courtney?
— Nie jest — zapewniła ją Emily. Courtney również pokręciła głową.
— A co z pierścionkiem? — Spencer nie dawała za wygraną. Pokazała na palec Courtney, na
którym nie było żadnych ozdób. — Dziewczyna zakopana w ziemi miała na małym palcu
pierścionek Ali. Jeśli ty jesteś Ali, to czemu Courtney go nosiła?
Courtney zrobiła kwaśną minę, jakby właśnie wypiła kieliszek czystej, mocnej wódki.
— Zgubiłam go na dzień przed naszą imprezą. Na pewno siostra mi go ukradła.
— Nie pamiętam, żebyś miała go na palcu tamtej nocy — dodała szybko Emily.
Spencer zmierzyła Emily wzrokiem. To oczywiste, że Emily chciała uwierzyć, że to była Ali.

Przecież o niczym innym nie marzyła od czterech lat, tylko o powrocie ukochanej przyjaciółki. Ale
kiedy Spencer wytężyła pamięć, wcale nie była taka pewna, czy Ali miała na palcu ten pierścionek,
czy nie.
Kilku chłopaków w marynarkach, z włosami postawionymi na żelu spoglądało na dziewczyny,
jakby mieli ochotę do nich podejść i spróbować je poderwać. Ale chyba
wyczuli, że rozmawiają o czymś ważnym, i wycofali się. Courtney ujęła dłonie Spencer.
— Pamiętasz naszą kłótnię przed domkiem? Myślałam
o niej przez trzy i pół roku. Tak mi przykro. I żałuję innych rzeczy, które wtedy robiłam. Na
przykład tego, że wywieszałam mój strój do hokeja w oknie, żebyś go miała stale przed oczami. Wi
edzi a ł am przecież, że w ten sposób zrobię ci na złość. Byłam zazdrosna i niepewna siebie.
Zawsze mi się wydawało, że to ty zasługiwałaś na miejsce w reprezentacji szkoły, a nie ja.
Spencer chwyciła brzeg tapicerowanego krzesła i próbowała złapać oddech. O ich kłótni przed
domkiem wiedzieli wsz ys cy. Spencer sama opowiedziała o tym na policji. Ale wywieszanie stroju
do hokeja w oknie? O tym Spencer nie mówiła nawet swoim przyjaciółkom.
— I żałuję tych moich gierek z tobą i łanem — powiedziała Courtney, a może faktycznie Ali?
— Nie powinnam była cię straszyć, że powiem Melissie o waszym pocałunku. I że kazałam mu cię
pocałować. Zresztą, to nieprawda.
Spencer zacisnęła zęby. Znowu wezbrał w niej gniew
i wstyd, taki sam jak w czasie tamtej kłótni.
— Okej, dzięki.
— Wiem, że zachowałam się jak ostatnia suka. Miałam potem takie wyrzuty sumienia, że nawet
nie poszłam na spotkanie z łanem. Pobiegłam prosto do domu i zamknęłam się w pokoju. Więc w
pewnym sensie mnie ocali łaś, Spence. Gdybyśmy się nie pokłóciły, to ja poszłabym do lasu i to
mnie zaatakowałby Billy. — Ali wytarła oczy serwetką spod kieliszka martini. — Przepraszam, że
nie powiedziałam ci o tym, że jesteśmy siostrami. Sama
dowiedziałam się o tym na kilka dni przed tamtą imprezą i zupełnie nie potrafiłam sobie z tym
poradzić.
— A jak się o tym dowiedziałaś? — zapytała Spencer już nie tak hardo.
Z głośników popłynęła piosenka Lady Gagi i tłum siedzący wokół zaczął wiwatować i tańczyć.
— To chyba nie ma znaczenia, prawda? — odparła Ali. — Liczy się tylko to, co powiedziałam
ci wczoraj u mnie w domu. Że chcę zacząć od nowa. Żebyśmy były dla siebie siostrami, których
zawsze pragnęłyśmy.
Cały świat zawirował wokół Spencer. Przy barze tłoczyli się i hałasowali coraz bardziej
rozbawieni ludzie. Spencer wpatrywała się w siedzącą naprzeciwko dziewczynę. Przyglądała się jej
małym, kształtnym dłoniom, okrągłym paznokciom i długiej szyi. Czy to n a p r a wd ę Ali?
Spencer wydawało się, że patrzy na doskonałą podróbkę torby od Fendi, próbując odróżnić ją od
prawdziwej. Przecież jakieś różnice musiały istnieć.
Musiała przyznać, że... jej historia wydawała się prawdopodobna. Kiedy tylko ta dziewczyna
pokazała się na podeście w czasie konferencji prasowej, Spencer czuła, że kryje w sobie jakąś
tajemnicę. Bliźniacza siostra Ali patrzyła na nie tak, jakby znała je od dawna. Nazwała Emily
„Zabójcą". Urządziła swój pokój na wzór sypialni Ali. Zachowywała się dokładnie tak jak jej
siostra, a tego nie potrafiłaby dokonać ani doskonała aktorka, ani nawet bliźniaczka. To właśnie tę
dziewczynę poznała w czasie tamtej pamiętnej imprezy charytatywnej. I ta dziewczyna sprawiła, że
Spencer poczuła się kimś ważnym.
Nagle przypomniały się jej zdjęcia zrobione przez Billy'ego w czasie ich imprezy w domku.
Gdyby tylko Ali
pozwoliła Spencer rozsunąć żaluzje, gdyby tylko nie uparła się, że postawi na swoim, to
zobaczyłyby, kto je podgląda. I nie doszłoby do tragedii.
— Przez dwa lata nie odstępowałyśmy się na krok. Dlaczego nie powiedziałaś nam, że masz
siostrę? — zapytała Spencer, odrzucając włosy na plecy.
Wydawało się jej, że w jednej chwili do baru weszło kolejne sto osób. Czuła się jak w pułapce i
zaczynała panikować, tak jak wtedy, gdy razem z Melissą utknęły w pełnej ludzi windzie w Saksie

w czasie piątkowych zakupów.
Ali dmuchnięciem odsunęła włosy spadające jej na twarz.
— Rodzice mnie o to prosili. Poza tym... wstydziłam się. Bałam się, że zasypiecie mnie
niewygodnymi pytaniami.
Spencer prychnęła pogardliwie.
— Takimi pytaniami, jakimi sama uwielbiałaś nas torturować?
Ali patrzyła na nią bezradnie. Emily zagryzła dolną wargę. Muzyka dudniła.
— Ty znałaś wszystkie nasze sekrety — powiedziała Spencer z wyrzutem ściszonym i drżącym
głosem. Jej gniew narastał błyskawicznie, jak kula śniegowa tocząca się po stoku. — Wyciągałaś je
z nas, żeby mieć nad nami władzę. Bałaś się, że gdy poznamy twoją tajemnicę, zdobędziemy
władzę nad tobą. I stracisz pozycję liderki.
— Masz rację — przyznała Ali. — Chyba tak właśnie było. Przepraszam.
— I niby czemu nie próbowałaś się z nami skontaktować ze szpitala? — pytała dalej Spencer,
dygocząc z gniewu. — Byłyśmy twoimi najlepszymi przyjaciółkami. Powinnaś była nam coś
powiedzieć. Masz pojęcie, przez co przeszłyśmy po twoim zniknięciu?
Ali poruszała bezgłośnie ustami, jakby nie wiedziała, co powiedzieć.
— Ja...
Spencer nie dała jej dojść do słowa.
— Wiesz, jak ciężko nam było?
Po policzkach Spencer płynęły łzy. Kilka osób przechodzących obok spojrzało na nią i
natychmiast przyspieszyło kroku.
— Mnie też było ciężko! — broniła się Ali, kręcąc głową. — Chciałam wam powiedzieć,
przysięgam! Najpierw nie kontaktowałam się z wami, bo po prostu nie mogłam. Dopiero po kilku
miesiącach dostałam zgodę na odbywanie rozmów telefonicznych. A kiedy już wolno mi było
zadzwonić, wy poszłyście do ósmej klasy. I pomyślałam sobie... no cóż, że po tym, co wam
zrobiłam, pewnie nie chcecie mnie znać. — Wbiła wzrok w roztańczony tłum. — Pewnie się
ucieszyłyście, że zniknęłam.
— Ali, to nieprawda — zaprotestowała natychmiast Emily, kładąc Ali rękę na ramieniu.
Ali odtrąciła jej dłoń.
— Daj spokój. Wiesz, że to prawda.
Spencer popatrzyła na resztkę różowego martini w kieliszku. Tak, to prawda. Po zniknięciu Ali
Spencer poczuła ulgę. Uwolniła się od jej drwin i prześladowań. Ale gdyby tylko Ali zadzwoniła do
niej ze szpitala, to natychmiast ruszyłaby jej na pomoc, choćby musiała pieszo pójść do Delaware.
Przez chwilę wszystkie trzy milczały, gapiąc się na tłum oblegający bar i DJ-a, który kołysał się
miarowo za pulpitem. Jakaś rudowłosa dziewczyna zaczęła tańczyć na stole, otoczona przez
siedmiu chłopaków o spojrzeniu
wygłodniałych sępów. Barman sprzątnął z sąsiedniego stolika niedopitą butelkę piwa, a jakaś
blondynka z prostymi włosami obciętymi za ucho wyszła z łazienki. Spencer wyprostowała się. Czy
to... Melissa? Zmrużyła oczy, próbując przyjrzeć się dokładniej, ale dziewczyna zniknęła. Spencer
czuła pulsowanie w skroniach, jakby miała zaraz dostać gorączki. Z tego wszystkiego chyba
zaczęła mieć zwidy.
Westchnęła głośno. Ali patrzyła na nią z zatroskaną miną. Widać było, że bardzo pragnie jej
przebaczenia. Wreszcie Ali przesiadła się obok i objęła ją. Spencer poklepała ją lekko po plecach.
— Ostre laski — wyszeptał ktoś za ich plecami. Dziewczyny odsunęły się od siebie i odwróciły.
Emo
Super Mario opierał się o jedną z kolumn i przyglądał się im znad kufla piwa.
— Mogę się przyłączyć? — zapytał niewinnym tonem.
Emily zachichotała z zażenowania. Ali zasłoniła dłonią uśmiech. Posłała obu przyjaciółkom
porozumiewawcze spojrzenie. Nawet Spencer wiedziała, co teraz nastąpi.
— Tylko nie to! — zawołały dokładnie w tej samej chwili.
Emily i Ali wybuchły histerycznym śmiechem. Spencer też się zaśmiała, najpierw z rezerwą, a
potem coraz głośniej i głośniej, aż spłynęło z niej całe napięcie wywołane szokiem.

Ścisnęła dłoń Ali, przyciągnęła ją do siebie i uścisnęła. Wbrew wszystkim przeciwnościom losu
udało się jej odzyskać przyjaciółkę i siostrę.

14

ZEMSTA - OSTATNI KRZYK MODY

Następnego dnia, dokładnie o 17.58, Hanna, Courtney, Kate, Naomi i Riley wysiadły z metra u
stóp schodów prowadzących do Nowojorskiej Biblioteki Publicznej. Grupka turystów w trampkach
na grubej podeszwie robiła sobie zdjęcia przy wyrzeźbionym w kamieniu lwie.
— Tędy — zakomenderowała Hanna, skręcając w lewo, w kierunku Bryant Parku.
Wierzchołki białych namiotów ponad drzewami przypominały Hannie morskie fale. Miała na
sobie jedwabną, sięgającą nad kolano sukienkę od Diane von Furstenberg, w kwiatowy wzór, która
doskonale podkreślała jej szczupłą talię. Ubrań z tej kolekcji jeszcze nie sprzedawano w sklepach,
ale kiedy Sasha z butiku Szyk usłyszała, że Hanna jedzie na pokaz mody, odszukała na zapleczu
jedyny próbny egzemplarz i pożyczyła Hannie. Dziewczyna włożyła też kupione jesienią fioletowe
buty na koturnie od Diane von Furstenberg. Uznała, że

całości musi dopełnić nabijana ćwiekami torba na ramię od tej właśnie projektantki, więc po
chwili wahania kupiła ją, choć była pewna, że dotarła do limitu na karcie kredytowej.
Żadna z jej koleżanek nie wyglądała równie pięknie jak ona. Naomi i Kate też włożyły sukienki
od DVF, ale z zeszłego sezonu, a Riley wystąpiła w spłowiałej i zmechaconej szmacie sprzed
dwóch sezonów. Bezguścia. Courtney wybrała prostą, wełnianą sukienkę od innego projektanta,
Marca Jacoba, a do tego miała brązowe botki zakrywające kostkę. Zachowywała się jednak z taką
pewnością siebie, że Hanna zastanawiała się, czy przypadkiem to nie Courtney miała więcej klasy
niż ona. A może to w złym tonie włożyć sukienkę projektantki, na której pokaz właśnie się idzie?
Czy Hanna nie przypominała tych wieśniaków, którzy po Nowym Jorku paradowali w T-shirtach z
napisem: „I V NEW YORK"?
Hanna odsunęła od siebie nieprzyjemne myśli. Jak dotąd dzień upływał jej w szampańskim
nastroju. Zjadła lunch w towarzystwie pozostałych dziewczyn, zastanawiając się, jakie znane osoby
spotkają na pokazie. Madonnę? Taylor Momsen? Natalie Portman? Potem wsiadły do pociągu na
dworcu przy Trzydziestej Ulicy w Filadelfii i w czasie godzinnej podróży popijały szampana z
butelki, którą Naomi ukradła swojemu tacie. Za każdym razem kiedy siedząca obok, chuda jak
patyk i nadęta jak balon bizneswoman rzucała im karcące spojrzenia, wybuchały śmiechem. No
dobra, nie zauważyły, że wsiadły do tak zwanego cichego wagonu, w którym obowiązywały
bardziej rygorystyczne zasady niż w miejskiej bibliotece w Rosewood. Ale to je tylko bardziej
rozbawiło.
Naomi położyła Courtney dłoń na ramieniu, kiedy szły Czterdziestą Ulicą.
— Powinnyśmy pójść do restauracji, o której czytałaś w dodatku do „Gońca Filadelfijskiego",
nie sądzisz?
— No pewnie — odparła Courtney, omijając szerokim łukiem wózek z hot dogami,
roztaczający paskudny zapach. — Ale tylko jeśli Hanna też chce. — Posłała Hannie konspiracyjny
uśmiech.
Od kiedy okazało się, że obie padły ofiarą Iris, Courtney wiernie wspierała Hannę.
Weszły do parku, w którym roiło się od dziennikarek zajmujących się modą, jednej
szczuplejszej, ładniejszej i bardziej ekstrawaganckiej od drugiej. Przed logo Mercedesa jedna z
jurorek z Top Model udzielała wywiadu do kamery. Przed wejściem do namiotu, w którym miał się
odbyć pokaz, ustawiła się ekipa telewizyjna rejestrująca twarz każdego, kto wchodził do środka.
Naomi chwyciła Riley za rękę.
— O Boże, będziemy sławne.
— Może nawet znajdziemy się w „Teen Vogue'u"! — wykrzyknęła Kate. — Albo w jakimś
plotkarskim czasopiśmie!

Hanna uśmiechnęła się od ucha do ucha. Dumnym krokiem podeszła do stojącego przy wejściu
koordynatora pokazu, ciemnoskórego mężczyzny o ostrych rysach twarzy i ustach pomalowanych
na różowo. Wszystkie kamery zwróciły się w jej stronę i skupiły na jej twarzy. Hanna próbowała je
ignorować. Tak zachowywały się znane aktorki w obecności paparazzich.
— Dzień dobry, mam rezerwację na nazwisko Marin — powiedziała niby od niechcenia, jak
stała bywalczyni pokazów.
Wręczyła koordynatorowi pięć biletów, które wydrukowała zeszłego wieczoru na specjalnym,
bardzo drogim papierze do drukarki. Posłała Naomi i pozostałym dziewczynom radosny uśmiech, a
one odpowiedziały jej tym samym. Koordynator przyjrzał się zaproszeniom i uśmiechnął się z
politowaniem.
— O, jakie to słodkie. Ktoś umie posługiwać się Photo-shopem!
Hanna zamrugała z niedowierzaniem.
— Słucham?
Koordynator oddał jej zaproszenia.
— Kochanie, żeby wejść na ten pokaz, musisz mieć czarny klucz z logo DVF. Rozesłaliśmy je
do setki ludzi jakiś miesiąc temu. A te twoje karteluszki to nawet nie wejściówki na miejsca stojące.

Hanna poczuła się tak, jakby koordynator kopnął ją w splot słoneczny swoim srebrnym butem
na grubej podeszwie.
— Dostałam je od mamy! — skamlała. — Są prawdziwe! Koordynator położył dłoń na biodrze.

— No to mamusia musi się teraz wytłumaczyć. — Odpędził gestem Hannę i jej przyjaciółki. —
Wracajcie do przedszkola, dziewczyny.
Świat zawirował Hannie przed oczami. Na jej czole pojawiły się krople potu. Kamera śledziła
każdy najmniejszy jej ruch, a ktoś w tłumie wyszeptał: „Kłamczucha". Kilka chudych jak patyk
dziewczyn zaczęło gorączkowo pisać coś na swoich palmtopach. Pewnie w ciągu kilku minut
informacja rozejdzie się po wszystkich blogach o modzie i na Twitterze. Już widziała, jakimi
przezwiskami obrzucą ją internauci.
Naomi siłą wyciągnęła Hannę z kolejki i przyparła ją do drzewa.
— Co tu się, do diabła, dzieje, Hanno?
— Specjalnie to zrobiła — syknęła złowieszczo Riley stojąca za Naomi. — Miałaś rację,
Naomi. Ktoś taki jak on a w życiu nie dostałby prawdziwych biletów.
— O niczym nie wiedziałam! — broniła się Hanna. Obcasy jej butów tonęły w błotnistej mazi.
— Zadzwonię do mamy. Na pewno to wyjaśni.
— Nie ma co wyjaśniać — warknęła Kate, zbliżając twarz do twarzy Hanny. Jej oddech
pachniał zeschłymi precelkami. — Dałyśmy ci szansę, a ty ją zmarnowałaś.
Courtney założyła ręce na piersi, ale nie odezwała się ani słowem.
— Nigdy już nie odzyskasz popularności w Rosewood Day — orzekła wyniośle Naomi.
Wyciągnęła z torebki telefon i wzięła Riley za rękę. — Chodźmy do Waverly Inn. — Rzuciła
Hannie pełne nienawiści spojrzenie. — Nawet się nie w a ż za nami iść.
Cała czwórka zniknęła w tłumie. Hanna odwróciła się i spojrzała na stojący obok kosz na śmieci
wypełniony po brzegi plastikowymi kubkami po szampanie. Obok przeszły dwie dziewczyny z
długimi lśniącymi włosami, trzymając w dłoniach czarne klucze z wygrawerowanym logo DVF.
— Nie mogę się doczekać pokazu — powiedziała śpiewnie jedna z nich, ubrana w taką samą
sukienkę jak Hanna, tylko w rozmiarze trzydzieści cztery, a nie trzydzieści osiem. G łupia suka.
Hanna wyciągnęła telefon i wybrała numer mamy, nie dbając o to, że pewnie koszt rozmowy
wyniesie trylion dolarów. Dopiero po szóstym sygnale mama odebrała.
— Jak mogłaś mi to zrobić! — wrzeszczała Hanna do słuchawki. — Zrujnowałaś mi życie!
— . . .Ha nn o ? — zapytała pani Marin ściszonym, metalicznym głosem. — Co się stało?
— Dlaczego przysłałaś mi podrobione bilety na pokaz mody? - Hanna kopnęła kamień, a kilka
przestraszonych gołębi poderwało się do lotu. — Nie dość, że mnie zostawiłaś samą z ojcem, który
mnie nienawidzi, i Kate, która chce mnie doprowadzić do obłędu, to jeszcze postanowiłaś mnie

ośmieszyć przed całym światem?
— J ak i e b i l e ty? - zapytała pani Marin. Hanna zacisnęła zęby.
— Bilety na pokaz Diane von Furstenberg w Bryant Parku. Te, które mi przysłałaś e-mailem
parę dni temu. A może tyle myślisz o pracy, że już o tym zapomniałaś?
— Nie wysyłałam ci żadnych biletów — odparła mama. W jej głosie słychać było zatroskanie. -
Na pewno ten e-mail był ode mnie?
W kilku oknach wieżowca naprzeciwko parku zapaliły się światła. Rozproszona grupa
przechodziła na pasach przez Pięćdziesiątą Drugą Ulicę. Hanna poczuła gęsią skórkę na
przedramionach. Jeśli nie mama przysłała jej te podróbki, to kto?
— Hanno? — zapytała po chwili milczenia pani Marin. — Kochanie, czy wszystko w
porządku? Chcesz ze mną
o czymś porozmawiać?
— Nie — rzuciła Hanna do słuchawki i natychmiast się rozłączyła.
Powlokła się zrezygnowana pod budynek biblioteki
i usiadła obok jednego z kamiennych lwów. Nieopodal zauważyła kiosk z gazetami. Na
pierwszej stronie dziennika
„New York Post" widniało zdjęcie Billy'ego Forda. Jego pełne nienawiści spojrzenie mroziło
krew w żyłach. Długie włosy kleiły mu się do czoła o ziemistym kolorze. „Ford jest niewinny",
głosił wielki nagłówek.
Mocny podmuch wiatru porwał gazetę leżącą na wierzchu stosu. Przefrunęła kilka metrów i
wylądowała na chodniku, pod stopami dziewczyny w znajomo wyglądających brązowych botkach
nad kostkę. Wzrok Hanny powędrował w górę i zatrzymał się na twarzy w kształcie serca okolonej
blond włosami.
— Och — westchnęła zdumiona.
— Hej. — Courtney uśmiechnęła się ciepło. Hanna spuściła głowę.
— Czego chcesz? Courtney usiadła obok.
— Wszystko w porządku? Hanna milczała.
— Przejdzie im.
— Wcale nie. Spaprałam sprawę — powiedziała ze skruchą Hanna. Jej słowa zagłuszał ryk
autobusu wycieczkowego pełnego turystów zwiedzających Nowy Jork. Nagle naszła ją ogromna
ochota na chrupki serowe. — Właśnie zostałam oficjalnie największą frajerką na świecie.
— Nieprawda.
— Właśnie że tak. — Hanna zacisnęła usta. Może po prostu trzeba było się z tym pogodzić. —
Przed spotkaniem z twoją siostrą byłam pośmiewiskiem. Nawet nie wiem, dlaczego się ze mną
zaprzyjaźniła. Wcale nie jestem fajna i wyluzowaną. Nigdy nie byłam. Nie zmienię tego.
— Hanno - Courtney przybrała poważny ton. — To najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek
powiedziałaś.
Hanna prychnęła z pogardą.
— Znasz mnie od dwóch dni. Twarz Courtney się rozjaśniła.
— Znam cię znacznie dłużej.
Hanna uniosła głowę i spojrzała na dziewczynę siedzącą obok niej na schodach.
— Słucham?
Courtney przekrzywiła głowę.
— Daj spokój. Myślałam, że wiesz od dawna. Od kiedy byłaś w szpitalu.
Znowu zerwał się chłodny wiatr, unosząc niedopałki papierosów i śmieci.
— W szpitalu?
— Nie pamiętasz? — Courtney uśmiechnęła się, tak jakby chciała dodać Hannie otuchy. -
Odwiedziłam cię, kiedy leżałaś w śpiączce.
Do Hanny powróciło nagle mgliste wspomnienie blondynki, która nachyliła się nad nią i
zapewniła ją, że nic złego się jej nie stało. Ale Hanna zawsze myślała, że ta dziewczyna to...
Hanna przez chwilę nie mogła pozbierać myśli.
-Ali?

Siedząca obok niej dziewczyna pokiwała głową. Wyciągnęła ramiona, jakby chciała
powiedzieć: „To ja!".
— Co? — Serce Hanny chciało wyskoczyć jej z piersi. — J a k to?
Ali opowiedziała jej całą historię. Hanna raz po raz wzdychała, nie wierząc własnym uszom.
Wpatrywała się
w przechodniów na Piątej Alei. Kobieta z wózkiem dziecięcym Silver Cross rozmawiała przez
telefon. Para gejów w identycznych kurtkach od Johna Varvatosa spacerowała z małym buldogiem
na smyczy. To zadziwiające, że w chwili, kiedy w życiu Hanny następował kolejny dramatyczny
zwrot, życie wokół toczyło się tak spokojnie. Ali wzięła Hannę za ręce.
— Hanno, nigdy nie uważałam cię za frajerkę. Zresztą, spójrz na siebie. — Odchyliła się nieco
w tył i pokazała ręką na fryzurę i strój Hanny. — Wyglądasz oszałamiająco.
Hanna poczuła na skórze milion drobnych igiełek. W szóstej klasie w porównaniu z Ali
wyglądała jak zrobiony z opon ludzik z reklamy Michelina. Miała wielki brzuch, a aparat na zębach
dodatkowo uwypuklał jej policzki. Ali zawsze wyglądała idealnie, zarówno w spódniczce do hokeja
na trawie, jak i w białej sukience na zakończenie roku szkolnego w siódmej klasie. Przez wiele lat
Hanna marzyła o tym, jak Ali, widząc jej metamorfozę, przyznaje, że jej przyjaciółka wygląda
fantastycznie.
— Dzięki — wyszeptała Hanna. Czuła się jak we śnie, jakby przed chwilą opuściła własne ciało
i stanęła obok.
— To my obie zasługujemy na popularność. — Przez ułamek sekundy w oczach Ali pojawiła
się niezłomna determinacja. A może Hannie się to przywidziało? — Nie twoja przyrodnia siostra. A
już na pewno nie Naomi i Riley. Wiesz, co zrobimy?
— Co? — wyjąkała Hanna.
Na ustach Ali pojawił się nieśmiały uśmieszek. Nagle stała się sobą, dawną Ali, nieustraszoną,
czarującą i kontrolującą wszystko i wszystkich wokół. Zeszła w dół po
schodach i zatrzymała taksówkę. Weszła do środka i przywołała Hannę gestem.
— Na stację Penn — rzuciła do taksówkarza, zatrzaskując drzwi.
Odwróciła się do Hanny.
- Najpierw zostawimy te suki na lodzie — powiedziała. — A potem damy im popalić.

15

PRZY STUDNI ŻYCZEŃ

W czwartek późnym wieczorem Aria stała w swoim pokoju w nowym domu Byrona,
przyglądając się czerwonej sukience z frędzlami, którą kupiła specjalnie na bal walentynkowy.
Ciekawe, czy Noel oceni ją jako kunsztowną czy stylową... a może pretensjonalną?
Nagle zauważyła jakiś cień, który przemknął za oknem. Jakaś dziewczyna mijała ich dom. W
bursztynowym świetle latarni widać było jej smukłą sylwetkę. Aria natychmiast rozpoznała różową
ortalionową wiatrówkę, czarne obcisłe dresy do biegania i blond włosy wystające spod srebrnej
czapki. Melissa, siostra Spencer, uprawiała z zapałem jogging każdego popołudnia.
Ale nie n ocą. Aria z przerażeniem przypomniała sobie, jak Melissa dzień wcześniej
obserwowała z ukrycia dom Courtney. Ogarnęły ją złe przeczucia. Szybko włożyła sweter i ciepłe
buty i wyszła na zewnątrz.

Była spokojna, mroźna noc. Na niebie wisiał wielki, okrągły księżyc. W mroku domy wydawały
się olbrzymie i imponujące. Większość mieszkańców już zgasiła światła na gankach. W powietrzu
wciąż jeszcze unosił się lekki swąd spalonej ziemi, pozostałość po niedawnym pożarze. Aria
widziała na skraju lasu zarys pni po zwalonych drzewach. Na końcu ulicy dostrzegła błyskające w
mroku fluorescencyjne naszywki na adidasach Melissy. Ruszyła w pogoń, utrzymując bezpieczny
dystans.
Melissa minęła olbrzymią willę w stylu kolonialnym, której właściciele o każdej porze roku

wywieszali na ganku chorągiewki w innym kolorze. Przebiegła wzdłuż ogrodzenia wielkiej farmy,
na której mieścił się budynek z kamienia i sztuczny staw na podwórzu. Potem minęła wielki
wiktoriański dom, pod którym na chodniku ustawiono małą kapliczkę. Ktoś ułożył napis z
margerytek: „Tęsknimy za Tobą, łan". Teraz, kiedy zgodnie uznano lana za niewinnego — i
martwego — mieszkańcy miasta składali na trawniku przed domem Thomasów wieńce, stare kije
do lacrosse i T-shirty z logo szkolnej drużyny piłki nożnej.
Melissa dotarła do końca ślepej ulicy i skręciła na ścieżkę prowadzącą do lasu. Aria biegła za
nią ukradkiem. Jej zdenerwowanie narastało. Właściwie nadal nie wolno było poruszać się po tym
terenie, bo policja jeszcze prowadziła w lesie poszukiwania ciała lana.
Aria wzięła głęboki wdech i rozgarnęła dłońmi gałęzie kolczastego krzewu, torując sobie drogę.
Gałązki pękały z trzaskiem. W powietrzu unosił się gęsty, śmierdzący dym. Melissa zniknęła za
wzgórzem, nie było widać
już fluorescencyjnych plakietek na jej butach. Płuca Arii napełniały się i opróżniały. Nie chciała
stracić Melissy z oczu. Zabrnęła już tak głęboko w las, że straciła z oczu światła domów. Widziała
jeszcze tylko zarys zrujnowanego domku Spencer, który majaczył w oddali wśród drzew.
Wysoko na gałęzi zamrugała para oczu. Coś zeskoczyło na leśne poszycie. Aria westchnęła, ale
się nie zatrzymała. Pomagając sobie ręk ami, wdrapała się na wzniesienie. Dyszała ciężko. Kiedy
jednak dotarła na szczyt, nigdzie nie dostrzegła Melissy. Jakby rozpłynęła się w powietrzu.
- Aria?
Aria krzyknęła i się odwróciła. Dostrzegła w mroku jakąś twarz w kształcie serca, z wielkimi,
błękitnymi oczami i krwistoczerwonym uśmiechem, jak u Kota z Cheshire.
- C-Courtney? — wyjąkała.
- Nie sądziłam, że ktoś jeszcze wie o istnieniu tego miejsca - powiedziała Courtney, wtykając
pod brązową wełnianą czapkę kosmyk blond włosów.
Aria poprawiła swój niedbale związany kucyk. Czuła, jak w uszach dudni jej puls.
- W-widziałaś siostrę Spencer? Melissę? Śledzę ją. Courtney pokręciła głową, zbita z tropu.
- Tu jestem tylko ja. I księżyc.
Aria zadrżała. Mroźne powietrze kłuło ją w płuca. Chciała stąd jak najszybciej uciekać, ale nogi
odmówiły jej posłuszeństwa.
- C-co ty tu robisz?
- Odwiedzam moją dawną kryjówkę - odparła Courtney.
Oparła się o jakiś rozpadający się murek, którego Aria nigdy wcześniej nie zauważyła.
Czerwone cegły ułożone
były w koło i pokryte mchem. Połowa zadaszenia się zawaliła, druga połowa przegniła i się
wypaczyła. Nieopodal w trawie leżało zardzewiałe metalowe wiadro.
Aria zasłoniła dłonią usta. Przypomniała sobie, że tak przecież wyglądała s t u dn ia ż ycz eń .
Ta, którą Ali narysowała na swoim kawałku sztandaru z kapsuły czasu. Ręce i nogi zaczęły jej
dygotać.
— Lubiłam tu przychodzić, żeby porozmyślać. — Courtney przysiadła na cembrowinie. — To
miejsce należało tylko do mnie. Dlatego namalowałam je na moim fragmencie szkolnego sztandaru.

Aria otworzyła usta. J e j fragmencie szkolnego sztandaru?
— Słucham?
Rozległo się pohukiwanie sowy. Chmura w kształcie dłoni zasłoniła księżyc. Courtney wrzuciła
do studni grudę zamarzniętego mchu. Aria nie słyszała, jak mech uderzył w dno.
— Wiem, że Jason dał ci moje trofeum. — Odwróciła się i spojrzała na Arię. — Cieszę się, że
dostało się w twoje ręce.
Aria zamrugała z niedowierzaniem.
— C-co ty, do diabła, wygadujesz? Courtney podniosła ręce w geście kapitulacji.
— Tylko nie panikuj. — Gdy mówiła, kłęby pary unosiły się w powietrze. — Nie jestem
Courtney. To ja, Ali.
Pod Arią nogi się ugięły. Zrobiła krok w tył i poślizgnęła się na mokrych liściach.

— Proszę, nie uciekaj — błagała Courtney. Księżyc oświetlał białka jej oczu i perłowe zęby. Jej
twarz przypominała teraz halloweenowy lampion. — Pozwól mi wyjaśnić.
Aria ani drgnęła, kiedy Courtney - a może i nie ona -w kilku zdaniach przedstawiła prawdziwą
historię swojej siostry, morderstwa i zamiany tożsamości.
- Hanna, Spencer i Emily już wiedzą - powiedziała na koniec. — Wiedziałam, że ciebie będzie
mi najtrudniej przekonać. Ta historia z twoim tatą... - Zeskoczyła z cembrowiny i podeszła do Arii.
Ostrożnie położyła jej na ramieniu dłoń w kaszmirowej rękawiczce. - Zachowałam się wobec ciebie
jak ostatnia suka. Ale zmieniłam się. Chcę, żebyśmy znowu się zaprzyjaźniły, tak jak dawniej,
kiedy zakolegowałyśmy się w szóstej klasie. Pamiętasz, jak świetnie się wtedy bawiłyśmy?
Aria nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Czy naprawdę stała przed nią A1 i? Jej opowieść
brzmiała pr a wdo p o dobnie. Aria od samego początku czuła, że z Courtney jest coś nie tak.
Wiedziała przecież o Arii i Rosewood więcej, niż powinna.
Ali stała przed nią, patrząc na nią błagalnie swoimi wielkimi oczami.
— Przemyśl to sobie, okej? Spójrz na to wszystko z mojej perspektywy — poprosiła.
Aria poczuła przypływ nostalgii, bo bardzo chciałaby, żeby jej życie znowu toczyło się jak
wtedy, gdy na jej drodze stanęła Ali. Przez krótki czas bawiły się doskonale. Co chwila jeździły na
wycieczki w góry Pocono, przesiadywały wspólnie wiele godzin, kręciły głupie filmy kamerą Arii.
Po raz pierwszy w życiu Aria nie czuła się jak dziwaczka i odludek. Stanowiła część grupy.
Ali odwróciła się i odeszła. Przez chwilę słychać było jeszcze jej kroki, ale potem i one ucichły.
Aria ruszyła w dół wzgórza, w kierunku domu. „Chcę, żebyśmy się znowu zaprzyjaźniły.
Przemyśl to sobie, okej?" Naprawdę miała ochotę powiedzieć, że co było, minęło. Chciała znowu
mieć najlepszą przyjaciółkę. Ale coś ją powstrzymywało. Czy mogła wierzyć Ali, że ta żałuje
wszystkiego, co zrobiła, i że zmieniła się na lepsze? Wróciła ledwie kilka dni temu, a już
rozpowiadała wszem wobec kłamstwa, twierdziła, że nigdy nie chodziła do Rosewood Day i nigdy
nie widziała domu Noela Kahna. I jeszcze odegrała przed Arią to łzawe przedstawienie,
opowiadając, jak bardzo cierpi z powodu romansu taty. Zrobiła to tylko po to, żeby wyciągnąć z
Arii wyznania na temat jej problemów rodzinnych? Znowu próbowała swoich sztuczek?
Aria oddychała miarowo. Poczuła nieprzyjemny zapach rdzy i wody ze stawu. Nagle zauważyła
u swoich stóp coś białego i się zatrzymała. To coś było zagrzebane w błocie na zboczu wzgórza.
Po chwili wahania kucnęła i wyciągnęła biały przedmiot. Kiedy go podniosła, strząsnęła na
ziemię grudy błota. Była to zniszczona koperta. Czy przywlokła ją tu przez przypadek jakaś
koparka w czasie usuwania połamanych konarów i pni drzew?
Otworzyła kopertę i włożyła dłoń do środka. Jej palce natrafiły na coś twardego i
kwadratowego, o ostrych krawędziach. Wzięła głęboki wdech i wyciągnęła dwa zamglone zdjęcia z
polaroida. Zmarszczyła brwi. Ręce miała sine z zimna. Pierwsza fotografia przedstawiała cztery
dziewczyny siedzące ze spuszczonymi głowami na okrągłym dywanie w kole. Wokół nich paliło się
mnóstwo świec. Piąta dziewczyna o blond włosach i sercowatej
twarzy stała pośrodku z uniesionymi w górę rękami i zamkniętymi oczami.
Serce Arii zaczęło galopować. Od razu pomyślała, że to pewnie jeden z polaroidów zrobionych
przez Billy'ego w czasie ich całonocnej imprezy w siódmej klasie.
Spojrzała na drugie zdjęcie. Błysk lampy zostawił ślad w postaci żółtej poświaty okalającej
obraz. Aria się zachwiała. Szczękała zębami z zimna. Z jakiegoś powodu, może ze względu na
ustawienie aparatu, a może w wyniku załamania światła, zdjęcie przedstawiało nie wnętrze domu...
lecz to, co działo się na zewnątrz. W szybie okiennej odbijała się para rąk i ledwie widoczna,
niewyraźna twarz. Ten ktoś miał blond włosy, jak Billy, ale rysy tej osoby były o wiele bardziej
miękkie, kobiece. Choć obraz był rozmazany, to widać było na nim mały, prosty nos i okrągłe oczy
okolone długimi rzęsami.
Aria ledwie mogła złapać oddech. Wpatrywała się w twarz na zdjęciu. Choć bardzo chciałaby
wierzyć w to, że zdjęcie przedstawiało twarz Billy'ego, dobrze wiedziała, że to nieprawda.
A to oznaczało, że tamtej nocy podglądał je ktoś jeszcze.

16

JEŚLI NIE TERAZ, EMILY, TO KIEDY?

Następnego ranka Emily poszła ze swoją siostrą Carolyn do kawiarni. Ich morderczy trening
pływacki skończył się trochę wcześniej, więc miały czas, żeby porządnie się najeść przed
rozpoczęciem lekcji. Wybrały lokal położony blisko szkoły.
Jego właściciele przez cały rok oświetlali wnętrze lampkami choinkowymi, co nadawało sali
jednocześnie przytulny i świąteczny nastrój. Z kuchni dochodził zapach naleśników z syropem,
kiełbasek i kawy. Na ladzie walało się kilka gazet. Jeden z nagłówków głosił: „To nie Ford odbija
się w szybie". Poniżej widniał rozmazany polaroid, o którym Emily usłyszała wcześniej od Arii.
Zadzwoniła zeszłej nocy, wyjaśniając, że znalazła w lesie dwa zdjęcia. Podrzuciła je na policję
anonimowo, bo nie chciała ściągać na siebie jeszcze więcej uwagi.
Emily wpatrywała się w zamglony obraz. Światło flesza wydobyło twarz z mroku i nadało jej
nieziemski wygląd.

Sfotografowana osoba miała blond włosy, tak jak Billy, ale zupełnie inny zarys szczęki, kształt
oczu i nosa. Emily poczuła pulsowanie w zatokach. Dlaczego Billy przechowywał te polaroidy,
skoro nie on je zrobił? Czy ktoś z nim współpracował? A może ktoś podrzucił mu zdjęcia do
samochodu?
Emily usiadła naprzeciwko Carolyn na krześle obitym czerwonym skajem. W jej torbie
zadźwięczał telefon. Dostała nową wiadomość od Courtney DiLaurentis. Czyli od Ali.
Nie mogę się doczekać naszego spotkania na WF-ie o
14.00. XX Serce mocniej zabiło Emily. „Ja też", odpisała i patrzyła tęsknym wzrokiem na
obracającą się ikonkę koperty, która pokazywała, że wiadomość właśnie jest przesyłana. Wciąż
czuła miętowy smak ust Ali i ich miękki dotyk. Nadal miała przed oczami obraz Ali tańczącej
uwodzicielsko w klubie w środę. Reflektor oświetlał złotą koronę jej włosów.
Carolyn nachyliła się i spojrzała na ekran telefonu Emily. Otworzyła szeroko oczy ze
zdumienia.
— Przyjaźnisz się z Courtney?
— To fajna dziewczyna — odparła Emily jakby nigdy nic. Carolyn złożyła menu i odsunęła je
na bok.
— To niesamowite, że Ali miała bliźniaczkę. Podejrzewałaś kiedyś coś takiego?
Emily wzruszyła ramionami. Z perspektywy czasu wszystkie elementy układanki pasowały do
siebie. Powinna była się domyślić, że na dzień przed ich pamiętną
imprezą rozpoczynającą wakacje działo się coś dziwnego. Kiedy Ali spotkała się z
przyjaciółkami na tarasie przy swoim domu, nie pamiętała o tym, że kilka chwil wcześniej
rozmawiała z nimi w swoim pokoju. Tego samego popołudnia Emily korzystała z łazienki w domu
DiLaurentisów. Wtedy usłyszała gniewny szept Jasona.
- Lepiej przestań - ostrzegał kogoś, stojąc na schodach. - Wiesz przecież, jak ich to wkurza.
- Nie robię nikomu krzywdy - zaprotestował jakiś inny głos.
To mógł być głos Ali, ale najwyraźniej należał do Courtney. Jason pewnie upominał ją, żeby
przestała udawać swoją siostrę.
Ali twierdziła, że Courtney chciała ją utopić, żeby móc zająć jej miejsce. Emily z trudem
opanowała drżenie rąk.
Ale przecież Courtney odwiedziła swój dom jeszcze wcześniej, kiedy przenosiła się z kliniki w
Radley do Zacisza. Ali mówiła, że stało się to w szóstej klasie. Czy stało się to w tę sobotę, kiedy
Emily z przyjaciółkami przyszły pod dom Ali, próbując wykraść jej kawałek sztandaru z kapsuły
czasu? Emily przypomniała sobie, że w domu toczyła się zażarta kłótnia. Ali krzyczała:
„Przestań!", a ktoś przedrzeźniał ją, wrzeszcząc wysokim głosem to samo. Wtedy wydawało się jej,
że to Jason, ale równie dobrze mogła to być Courtney.
Wówczas po raz pierwszy każda z nich rozmawiała z Ali, która przez krótką chwilę wydawała
się m i ł a. Nie przerwała rozmowy nawet wtedy, gdy na ganku pojawiła się pani DiLaurentis i

oznajmiła, że dokądś jedzie. Teraz Emily zastanawiała się, czy właśnie tego dnia rodzina Ali
odwoziła Courtney do Zacisza, jej nowej kliniki.
Gdyby przyjrzała się bliżej mercedesowi DiLaurentisów, który odjeżdżał spod domu, to czy
dostrzegłaby w nim na tylnym siedzeniu dziewczynę do złudzenia podobną do Ali?
Do ich stolika podeszła kelnerka i zapytała, czy już zdecydowały, na co mają ochotę. Carolyn
zamówiła omlet z pieczarkami, a Emily belgijskiego gofra. Kiedy kelnerka odeszła, Carolyn
wsypała do filiżanki z kawą całą torebkę śmietanki w proszku.
— Courtney jest zupełnie inna niż Ali.
Emily zamieszała swoją gorącą czekoladę i próbowała nie dać po sobie poznać, że to
stwierdzenie zbiło ją z tropu.
— Czemu tak sądzisz?
— Sama nie wiem. Nie umiem tego uchwycić, ale na pewno różni się od siostry.
Zadźwięczał dzwonek na ladzie. Kelnerka niosła dwie tace z jedzeniem, kołysząc się
nieznacznie pod ich ciężarem. Emily korciło, żeby powiedzieć Carolyn prawdę o Ali, ale przecież
przysięgła, że dotrzyma tajemnicy. Zastanawiała się, jak długo Ali miała zamiar udawać Courtney.
Do osiemnastych urodzin? Do końca życia?
Carolyn uniosła brew i spojrzała ponad ramieniem Emily, bo coś za oknem przykuło jej uwagę.
— Czy to nie inspektor Wilden?
Emily się odwróciła. Zobaczyła dwie osoby stojące na parkingu: blondynka w płaszczu w kratę
rozmawiała ze znajomym policjantem. To był Wilden i siostra Spencer, Melissa. Nie słyszała, co
mówią, ale rozmowa najwyraźniej budziła w nich spore emocje.
Melissa groziła Wildenowi palcem. On coś odpowiedział, z jego gestów można było się
domyślić, że nie wierzy
Melissie. Ona z irytacją uniosła ręce w górę, a Wilden odszedł. Krzyczała coś za nim, ale on się
nie odwrócił.
— O kurczę - szepnęła Carolyn. - O czym tak rozmawiali?
— Nie mam pojęcia - odparła Emily cicho.
Drzwi do kawiarni otworzyły się i do środka weszło dwóch facetów w ciepłych kurtkach z
emblematem drużyny nurków z liceum Tate. Carolyn spojrzała na Emily i napiła się kawy.
— Idziesz na bal walentynkowy z Isaakiem? Dawno go nie widziałam.
I s a a c. Przez chwilę Emily nie potrafiła przypomnieć sobie twarzy swojego byłego chłopaka.
Jeszcze nie tak dawno uważała, że Isaac Colbert to miłość jej życia. Dlatego poszła z nim do łóżka.
Ale kiedy poskarżyła się mu, że jego mama zrobiła jej awanturę, nie uwierzył. Teraz wydawało się
jej, że to wszystko stało się sto lat temu.
— Hm, chyba raczej nie.
— Co się stało?
Emily udawała, że bardzo interesuje ją tania, laminowana podkładka pod talerz, przedstawiająca
mapę Stanów Zjednoczonych. Jej rodzice i siostra nadal myśleli, że kilka tygodni wcześniej
pojechała z Isaakiem i całym kościelnym chórem na wycieczkę do Bostonu. Tymczasem ona
spędziła tamten weekend w osadzie amiszów, odkopując informacje na temat przeszłości Wildena.
Kiedy policjanci przywieźli Emily do domu tamtej nocy, gdy prawie udało się jej włamać do
archiwum komisariatu w Rosewood - tej samej nocy, kiedy zginęła Jenna - nadal miała na sobie
strój amiszki. Powiedziała mamie, że przebrała się, bo w czasie wycieczki bawili się w grę, której
częścią
było odgrywanie różnych ról. Dobrze wiedziała, że mama jej nie uwierzyła, jednak nie
próbowała też na siłę wyciągnąć z niej prawdy.
Po kilku sekundach milczenia Carolyn oparła się na krześle i uśmiechnęła tak, jakby rozwiązała
jakąś wielką zagadkę.
— Już nie chodzisz z Isaakiem, prawda?
— Nie — przyznała Emily, bardzo ostrożnie dobierając słowa. — Podoba mi się ktoś inny.
Carolyn otworzyła szeroko oczy. Nietrudno było zgadnąć, o kim mówiła. Mona jako A. nie
omieszkała poinformować całej szkoły o tym, że Emily przez lata podkochiwała się w Ali.

— Czy Courtney jest... n o wi es z ? — wyszeptała Carolyn.
— Nie wiem.
Emily ścisnęła w palcach widelec. „Zawsze chciałam zrobić to jeszcze raz", powiedziała Ali.
Czy Ali na p r a wd ę była lesbijką? Czemu niby miała mówić Emily takie rzeczy?
Kelnerka postawiła przed nimi talerze. Emily wpatrywała się w gofra obficie oblanego masłem i
syropem. Nagle z nerwów straciła apetyt.
Carolyn położyła dłoń płasko na stoliku.
— Powinnaś zaprosić ją na bal — powiedziała zdecydowanym tonem.
— Nie mogę! — wykrzyknęła Emily, zdumiona tym, że jej siostra nagle zrobiła się taka
wyzwolona.
— A czemu nie? Co masz do stracenia? — Carolyn włożyła do ust kawałek omleta. — Możecie
pojechać ze mną i Topherem. Wynajmujemy limuzynę. — Carolyn chodziła z Topherem już od
kilku lat.
Emily otworzyła usta i natychmiast je zamknęła. Carolyn nic nie rozumiała. Jej relacja z Ali w
niczym nie przypominała jej poprzednich związków z Mayą i Isaakiem. Przez lata wyobrażała
sobie, że żyje razem z Ali, że pojedzie z nią na Uniwersytet Stanforda i - jeśli dopisze jej szczęście -
zamieszkają razem w małym domku ze ślicznym i słodkim wiatrowskazem w kształcie kogutka na
dachu. Paraliżowała ją sama myśl o tym, że mogłaby wykonać jakiś nieodpowiedni ruch i
zaprzepaścić całą sympatię Ali. Opinia Ali znaczyła dla niej tak wiele, że gdyby dostała kosza, to
sama nie wiedziałaby, co by zrobiła. Wiedziała też, że jeśli zachowa swoje uczucia dla siebie, to nie
narazi się na rozczarowanie i ból.
Telefon Emily znowu zadźwięczał. Odebrała kolejną wiadomość od Ali, która przysłała jej po
prostu kilka iksów. A może Ali też coś do niej czuła?

17

KTO SIĘ BOI ZŁEJ STARSZEJ SIOSTRY?

Tego samego ranka Spencer wsiadła do samochodu Melissy, która już zapaliła silnik, ale
musiała jeszcze wrócić do domu po okulary przeciwsłoneczne. Akurat dziś jej siostra postanowiła
odegrać rolę anioła i zaproponowała Spencer, że podwiezie ją do szkoły. Spencer rzuciła swoją
torbę od Kate Spade na tylne siedzenie. W samochodzie pachniało gumą cynamonową, a radio wyło
na cały regulator.
— Po kilku reklamach porozmawiamy o zdjęciach, które rzuciły nowe światło na sprawę
seryjnego mordercy z Rosewood — oznajmił spiker.
Następnie rozpoczął się spot reklamowy sklepu z antykami Skarby z Poddasza. Spencer
wyłączyła radio. Rano Aria przysłała jej SMS-a, informując o zdjęciach znalezionych w lesie, ale
Spencer jeszcze ich nie widziała. Wiedziała tylko, że zrobiła je jakaś dziewczyna. Spencer do tej
pory z całych sił starała się ignorować narastające

wątpliwości w sprawie Billy'ego. Ale w świetle tego wydarzenia... no cóż...
Poczuła, że na jej dłoni zaciska się czyjaś lodowata ręka.
— Ziemia do Spencer — zaszczebiotała Melissa, zatrzaskując drzwi. — Jesteś tu?
— Przepraszam — odparła Spencer, kiedy Melissa ruszyła z podjazdu, nieomal wjeżdżając w
kapliczkę upamiętniającą Jennę. Teraz kapliczka była trzy razy większa niż na początku. Zresztą
kapliczka ku czci Ali, stojąca na chodniku pod domem DiLaurentisów, też osiągnęła już
imponujące rozmiary. Stały w niej świece, kwiaty, pluszowe maskotki i stare zdjęcia Ali z
dzieciństwa.
„Gdyby tylko wszyscy ci ludzie znali prawdę", pomyślała Spencer. Dziewczyna z tych starych
zdjęć nadal żyła. Aż trudno było w to uwierzyć.
Melissa również rzuciła okiem na kapliczkę przy domu DiLaurentisów.

— Courtney to widziała? — zapytała.
Teraz, kiedy Spencer znała prawdę, na dźwięk imienia „Courtney" dostawała dreszczy.
— Nie wiem.
Na końcu ulicy pani Sullivan mieszkająca w domu na rogu wyprowadzała na spacer swoje dwa
owczarki szetlandzkie. Melissa skręciła, a potem w samochodzie na dłuższą chwilę zapanowała
cisza. Minęły farmę Johnsonów, na której sprzedawano organiczne masło i warzywa, a potem
wielki park miejski. Kilka osób uprawiało w nim jogging. Biegli ze spuszczonymi głowami,
chroniąc się przed silnym wiatrem.
Melissa przesunęła okulary słoneczne na czoło i spojrzała na Spencer kątem oka.
— Rozmawiałaś już z Courtney? — Mhm — przytaknęła Spencer, kryjąc dłonie w rękawach
płaszcza.
Melissa mocniej ścisnęła kierownicę.
— Myślisz, że to dobry pomysł?
Zatrzymały się przed znakiem stop. Przez ulicę przebiegła kilkoma susami wiewiórka, unosząc
wysoko w górę swój puszysty ogon.
— A niby czemu nie? — zapytała Spencer. Melissa nerwowo postukiwała obcasem w podłogę.
— Niewiele o niej wiesz. Jason mówił mi, że ona nie jest stabilna psychicznie.
Nacisnęła pedał gazu i przejechała przez skrzyżowanie. Spencer miała ochotę poinformować
Melissę o wszystkim, czego najwyraźniej n i e w i e d z i a ł a . O tym, że niestabilna psychicznie
siostra Ali od dawna nie żyje. Ale zamiast tego odparła tylko:
— Nawet z nią nie rozmawiałaś.
— Po prostu uważaj na nią. Nie zaprzyjaźniaj się z nią tak od razu. — W głosie Melissy słychać
było determinację.
Wjechały na parking przed budynkiem liceum i zatrzymały się za stojącymi w rzędzie żółtymi
autobusami szkolnymi. Dzieci z podstawówki z mozołem wychodziły z nich po schodkach i pędem
biegły w kierunku głównego wejścia, uciekając przed przejmującym zimnem. Spencer
oskarżycielsko pokazała palcem na swoją siostrę.
— Mówisz tak, bo nienawidziłaś Ali, a teraz swoją niechęć przenosisz na Courtney.
Melissa przewróciła oczami.
— Nie rób przedstawienia. Po prostu nie chcę, żeby ktoś cię skrzywdził.
— No jasne — warknęła Spencer. — Bo t y nigdy nie próbowałaś mnie skrzywdzić. —
Otworzyła drzwi, wysiadła i zatrzasnęła je z całej siły.
W szkolnym korytarzu rozchodził się zapach świeżo upieczonych drożdżówek z kafeterii.
Kiedy Spencer podeszła do swojej szafki, Ali wychodziła właśnie z łazienki. Szkolny żakiet
idealnie podkreślał jej piękne, niebieskie oczy.
— Hej! — zawołała, biorąc Spencer pod ramię. — Właśnie cię szukam. Wystroimy się
wspólnie na jutrzejszy bal, prawda?
— Tak — odparła Spencer.
Tak szybko wprowadzała kod do zamka szyfrowego, że ominęła jedną cyfrę. Zirytowana,
kopnęła metalowe drzwiczki. Ali zmarszczyła czoło.
— Coś się stało?
Spencer odwróciła wzrok i próbowała się uspokoić.
— Melissa doprowadza mnie do szału.
Ali położyła dłonie na biodrach. Kilku chłopaków z drużyny piłkarskiej przeszło obok,
pogwizdując z uznaniem.
— Znowu się pokłóciłyście o mamę?
— Nie... — Spencer wreszcie udało się otworzyć szafkę. Zdjęła płaszcz i niedbale powiesiła go
na haczyku. — Właściwie to o ciebie.
— O mnie? — Ali położyła dłoń na piersi.
— Tak. — Spencer zaśmiała się gorzko. — Powiedziałam jej, że się zakumplowałyśmy. A ona
odrzekła, że powinnam się trzymać od ciebie z daleka.
Ali strzepnęła niewidzialny pyłek z klapy żakietu.

— Może po prostu się o ciebie martwi. Spencer prychnęła.
— Przecież z n a sz Melissę. Co jak co, ale o m n i e na pewno się nie martwi.
Spencer widziała, jak napinają się mięśnie na szyi Ali.
— Więc czemu tak powiedziała?
Spencer zagryzła dolną wargę. Jej siostra nigdy nie pałała wielką miłością do Ali, bo nie
potrafiła jej sobie podporządkować. Tuż przed zniknięciem Ali drwiła nawet z Melissy w żywe
oczy, twierdząc, że kiedy tylko ta wyjedzie na wakacje do Pragi, łan znajdzie sobie nową
dziewczynę. A już na pewno siostra Spencer podejrzewała, że Ali próbuje poderwać lana. Kilka
miesięcy temu, kiedy Spencer siedziała z Melissą w jacuzzi przy domowym basenie, ta przyznała
się jej, że wiedziała o tym, że łan zdradzał ją w liceum.
— Jeśli moje przypuszczenia się potwierdzą, łan gorzko pożałuje — powiedziała wtedy.
A kiedy Spencer zapytała, co zrobi dziewczynie, z którą łan ją zdradzał, Melissa uśmiechnęła
się tylko złowieszczo.
— Może już jej coś zrobiłam — odparła.
Tuż obok ktoś zatrzasnął szafkę. Zadźwięczał czyjś telefon. Ucichła muzyka nadawana w
przerwach przez radiowęzeł, co oznaczało, że należy iść na lekcje. Spencer spojrzała na Ali, która
patrzyła jej prosto w oczy i pewnie zastanawiała się, co Spencer sobie teraz myśli.
— Czy to możliwe, że Melissa się domyśliła, że nie jesteś Courtney? — zapytała.
Ali zastanawiała się przez chwilę, marszcząc czoło.
— Nie. To niemożliwe.
— Na pewno?
— Na sto procent.
Ali odrzuciła swoje długie blond włosy za ramię. Jakiś pierwszoklasista potknął się i upuścił na
podłogę podręcznik do biologii.
- Szczerze, Spence? Melissa jest po prostu zazdrosna. Bo masz teraz drugą siostrę... która cieb i
e lubi bardziej.
Na Spencer spłynęła fala ciepła i spokoju, kiedy Ali pożegnała się z nią i ruszyła w stronę
pracowni artystycznej. Spencer w drodze do klasy minęła kafeterię. Stanęła jak wryta na widok
dzisiejszego wydania „Gońca Filadelfijskiego", który wisiał na stojaku przy drzwiach.
— O mój Boże — wyszeptała.
Na pierwszej stronie wydrukowano zdjęcie znalezione zeszłej nocy przez Arię. Z polaroida
prosto na Spencer patrzyły rozmazane, niepokojące oczy. Od razu rozpoznała tę twarz. Melissa.

18

DWIE OFIARY MODY, JEDEN CHYTRY PLAN

Był piątek. Choć dochodziła dopiero czwarta, Rive Gauche, francuskie bistro w centrum
handlowym, pękało w szwach. Roiło się tu od świetnie ubranych i umalowanych dziewczyn ze
szkoły podstawowej. Na oparciach pustych krzeseł wisiały wspaniałe skórzane torebki, a pod
stolikami stały wielkie, lśniące torby z zakupami ozdobione logo luksusowych firm. Kelnerzy w
nieskazitelnie białych koszulach i wąskich, czarnych spodniach z gracją poruszali się w tłumie,
roznosząc butelki wina i miseczki z crème brûlée. W powietrzu rozchodził się zapach ślimaków w
maśle i cudownych belgijskich frytek smażonych na głębokim tłuszczu.
Hanna westchnęła z rozkoszy. Od dawna nie była w Rive Gauche i bardzo tęskniła za tym
miejscem. Poczuła się doskonale już w chwili, gdy stanęła w drzwiach restauracji. To była
najlepsza terapia na wszystkie smutki.

Kierowniczka sali zaprowadziła Hannę i Ali do stolika. Obie niosły ciężkie torby z Szyku. Przez
ostatnie półtorej godziny przymierzyły dosłownie wszystko, co wisiało tam na wieszakach. Tym
razem jednak ich wypad na zakupy nie sprowadzał się do tego, że Ali paradowała przed

trójdzielnym lustrem w sukienkach w rozmiarze trzydzieści cztery i obcisłych dżinsach, które w
talii miały pięćdziesiąt centymetrów, a Hanna siedziała na kanapie jak brzydka i pryszczata
asystentka. Dziś Hanna wyglądała równie pięknie w spodniach z wysokim stanem, opiętych
sukienkach i bluzkach na ramiączkach. Ali prosiła nawet Hannę o poradę w sprawie
najmodniejszych, spranych dżinsów. Przecież od trzech lat siedziała w zamknięciu i nie nadążała za
modą.
Hanna poczuła się nieswojo tylko przez krótką chwilę, kiedy przypomniała sobie, jak ostatnio
była w przymierzami Szyku ze swoim chłopakiem. Mike zabrał ją tutaj na ich pierwszą randkę i
wybrał dla niej same kiczowate i o wiele za obcisłe stroje. Hanna wspomniała Ali o Mike'u, pytając,
czy to Naomi i Riley zrobiły to zdjęcie brudnych bokserek. Ali odrzekła, że nie wie, ale nie
zdziwiłaby się, gdyby okazało się to prawdą.
Zajęły miejsca przy stoliku. Ali wyciągnęła z jednej z toreb jedwabny szal i owinęła go wokół
szyi.
— Chciałabym, żebyśmy jutro, po balu, pojechały do naszego domku w górach. Upijemy się,
weźmiemy wspólnie gorącą kąpiel, nadrobimy stracone lata...
— Byłoby bosko — westchnęła Hanna z zachwytem. Przez twarz Ali przemknął cień
wątpliwości.
— Myślisz, że dziewczyny się zgodzą?
— Spencer i Emily na pewno — odparła Hanna.
Natomiast Aria wciąż paplała coś o jakiejś studni życzeń. „Ali twierdzi, że narysowała ją na
swoim kawałku sztandaru — oznajmiła Hannie nerwowym szeptem zeszłego wieczoru w czasie
rozmowy telefonicznej. — Mówiła ci coś o jakiejś studni?"
„Nie, ale jakie to ma znaczenie?", odparła Hanna, bo nie rozumiała, do czego zmierza Aria. No
dobra, Ali miała swoją studnię życzeń, gdzie lubiła samotnie przesiadywać. I co z tego?
— Musimy kupić alkohol i jakieś przekąski — powiedziała Ali, wyliczając na palcach.
Hanna już sobie wyobrażała wspólną wycieczkę w góry. Będą się szampańsko bawiły, piły i
dzieliły sekretami. Będą się wylegiwały w jacuzzi ubrane w skąpe bikini, ale tym razem Hanna nie
będzie wstydliwie zakrywała swojego brzuszka. W dawnych czasach Hannę zawsze prześladowała
myśl, że jest pośmiewiskiem dla swoich przyjaciółek, które tylko czekają, żeby wyeliminować ją z
grupy. Ale potem narodziła się nowa Hanna — śliczna, szczupła i p e w n a s i ebi e .
Chuda kelnerka o wysokich kościach policzkowych, najprawdopodobniej Francuzka, podeszła
do ich stolika. Hanna oddała jej menu, nawet do niego nie zaglądając.
— Prosimy moules frites.
Kelnerka skinęła głową i odeszła. Zatrzymała się na chwilę przy stoliku zajmowanym przez
dziewczyny ze szkoły kwakrów i zapytała je, czy podać coś jeszcze.
Ali wyciągnęła swojego iPhone'a z etui z pomiętej skóry.
— No dobrze. Przejdźmy do operacji UTZ. Urządźmy Te Zdziry.
— Super — pisnęła Hanna. Nie mogła się już doczekać. Kate, Naomi i Riley przez cały dzień
rozpowiadały w szkole, że wszystkie ubrania Hanny to podroby, tak jak bilety na pokaz mody
Diane von Furstenberg. A rano przy śniadaniu Kate poskarżyła się tacie Hanny, że ta dla żartu
zaciągnęła ją do Nowego Jorku, przez co Kate opuściła próbę Hamleta. Jak zwykle tata uwierzył
pasierbicy. Hanna nawet się nie broniła. Bo i po co?
— Mam idealny plan. - Ali zastukała palcem w ekran iPhone'a. - Pamiętasz tę ich całonocną
imprezę sprzed kilku dni?
— Tak. - Hanna wsunęła torby z Szyku pod stolik.
— Zanim przyszłaś do domu, trochę się upiłyśmy tym rumem, a one wszystkie pisały listy
miłosne do chłopaków, w których się bujają.
— Listy miłosne? Naprawdę? - Hanna zmarszczyła nos. — To takie...
— Gówniarskie? Zachowanie siódmoklasistek. — Ali przewróciła oczami. - Wiem. Ale gdybyś
mogła zobaczyć te listy. Naprawdę smakowite kąski. — Nachyliła się do przodu i zbliżyła do
Hanny, która poczuła zapach truskawkowego błyszczyku. - Oczywiście ja się nie bawiłam, bo
przecież Courtney mieszka tu zbyt krótko, żeby się w kimś zabujać. Ale zanim wyszłam,

wykradłam im te listy i zeskanowałam w dawnym gabinecie twojej mamy. Mam je wszystkie w
telefonie. Wydrukujemy je i rozdamy w czasie balu. Przecież dzień świętego Walentego to także
święto nieodwzajemnionych miłości!
Ali znalazła zdjęcia w telefonie i pomachała nim Hannie przed oczami. Kate rozpisywała się w
swoim liście
o tym, że kocha się w Seanie Ackardzie, byłym chłopaku Hanny, przysięgając, że będzie z nim
chodzić na spotkania w Klubie Dziewic. Riley zaadresowała swój list do Setha Cardiffa, doskonale
zbudowanego pływaka. Uwielbiała na niego patrzeć, gdy miał na sobie tylko kąpielówki. Naomi
pisała do Christophe'a Briggsa, energicznego szefa szkolnego kółka teatralnego, twierdząc, że jej
nieodparty urok „wyleczy go z homoseksualizmu". Każda odcisnęła na końcu listu swoje usta
pomalowane czerwoną szminką. Kiedy to pisały, miały już chyba nieźle w czubie.
Co z a upokorzenie .
— Cudownie — Hanna i Ali przybiły piątkę.
— Do balu muszę udawać najlepszą przyjaciółkę Naomi, Riley i Kate. Nie mogą się
dowiedzieć, że się kontaktujemy, inaczej cały plan spali na panewce.
— No jasne — zgodziła się Hanna.
Co za wspaniała, podnosząca na duchu powtórka numeru, który Ali wycięła już raz Naomi i
Riley, kiedy się od nich odsunęła w szóstej klasie, tuż przed tamtą pamiętną szkolną imprezą
charytatywną. Hanna na zawsze zapamiętała przerażone miny Naomi i Riley, gdy zdały sobie
sprawę, że ich miejsce zajęły inne dziewczyny. Miała niezwykłą satysfakcję.
— Dlaczego w szóstej klasie wasze drogi, twoje, Naomi
i Riley, się rozeszły? — zapytała Hanna.
Nigdy nie rozmawiała o tym z Ali. Hanna bała się tego tematu. Wydawało się jej, że taka
rozmowa może zniszczyć ich przyjaźń. Ale to było wiele lat temu, a teraz mogły wreszcie
rozmawiać jak równa z równą.
Wahadłowe drzwi otworzyły się i z kuchni wyszła kelnerka z tacą pełną jedzenia. Ali drgnął
podbródek.
— Zdałam sobie sprawę, że nie są moimi prawdziwymi przyjaciółkami.
— Coś ci zrobiły? — dopytywała się Hanna.
— Można tak powiedzieć — odparła wymijająco Ali. Dziewczyny siedzące kilka stolików dalej
przeglądały
najnowszy numer „Us Weekly", plotkując na temat nieudanej operacji plastycznej jakiejś
celebrytki. Starsza para jadła wspólnie jeden kawałek ciasta czekoladowego. Na stoliku między
Hanną i Ali pojawił się parujący talerz muli z frytkami. Ali od razu zabrała się do jedzenia, Hanna
jednak odchyliła się na krześle, próbując zgadnąć, co takiego Naomi i Riley mogły zrobić Ali.
— Ten pomysł z listami to doskonała intryga. — Hanna wzięła frytkę z samego wierzchu. -
Przypomina mi to pamiętny list Willa Butterfielda!
Ali zamarła, trzymając lśniącą muszlę między palcem wskazującym i kciukiem. Uniosła brwi.
— Słucham?
— No wiesz — próbowała odświeżyć jej pamięć Hanna. — Pamiętasz, jak znalazłaś ten liścik
napisany przez Willa Butterfielda do jego nauczycielki matematyki i nakłoniłaś Spencer, żeby
przeczytała go przez radiowęzeł? Obłędny kawał.
Powoli zmieszanie zniknęło z twarzy Ali, a na jej ustach pojawił się uśmiech.
— A. Tak. Racja. - W jednej chwili Ali znowu spochmurniała. — Przepraszam. To było tak
dawno temu.
Hanna włożyła do ust mulę, zastanawiając się, czy dobrze zrobiła, wspominając o tamtym
wydarzeniu.
— Nie martw się - pocieszyła Ali i poklepała ją po ramieniu.
Ali błądziła gdzieś myślami. Hanna powędrowała za jej wzrokiem. Ktoś siedział skulony za
cicho szemrzącą fontanną i bacznie im się przyglądał. Hanna struchlała. Ten ktoś miał blond włosy.
Hanna natychmiast przypomniała sobie polaroidy znalezione przez Arię. Twarz odbita w szybie
okiennej. A teraz jeszcze w wiadomościach podawano, że Billy jest najprawdopodobniej niewinny.

Czuła się jak w koszmarze, który stał się rzeczywistością.
Hanna spojrzała na Ali.
- Kto to?
— Nie wiem — wyszeptała Ali. Drżały jej dłonie. Hanna wstrzymała oddech. Uparcie
wpatrywała się
w fontannę. Grupka dzieci zasłoniła jej widok. Kiedy weszły do sklepu, obserwator zza
fontanny zniknął.

19

NAJWAŻNIEJSZE PYTANIE W ŻYCIU EMILY

Krople deszczu bębniły w dach volvo Emily, kiedy wjechała na ulicę, przy której mieszkała Ali
na nowym osiedlu domków. Nad pobliskim stawem z kaczkami, w zabytkowej altanie i na
rozklekotanym moście dla spacerowiczów panowała mroźna, zimowa cisza. Emily już sobie
wyobrażała, jak na wiosnę usiądą nad wodą razem z Ali, trzymając się za ręce i rozdmuchując
wokół nasiona mleczy. Oczyma wyobraźni widziała, jak jeżdżą na rowerach krętymi uliczkami
osiedla i śpią w namiocie na olbrzymim podwórzu przy domu Ali, budząc się co kilka godzin i
całując. Wyobrażała sobie, jak nazajutrz podjedzie po Ali, żeby zabrać ją na bal walentynkowy, a
Ali zejdzie schodami w cudownej, czerwonej, jedwabnej sukience i butach z czerwonej satyny na
wysokich obcasach.
Miała nadzieję, że nie robi niczego zbyt pospiesznie.
Po rozmowie z Carolyn przy śniadaniu Emily postanowiła zaprosić Ali na bal. Problem polegał
na tym, że

w szkole nie mogła jej znaleźć. Nie siedziała w kafeterii z Naomi, Riley i przyszłą przyrodnią
siostrą Hanny, Kate. Emily nie wpadła na nią w korytarzu między trzecią a czwartą lekcją, kiedy
szła do pracowni chemicznej. Ali nie pokazała się też na WF-ie. Na szóstej lekcji, wręcz
chorobliwie roztrzęsiona, Emily poprosiła nauczycielkę ceramiki o zwolnienie z zajęć i
przeszukiwała całą szkołę, zaglądając do różnych klas, w nadziei że dostrzeże w którejś z nich
twarz przyjaciółki. Bal miał się odbyć następnego dnia. Miała niewiele czasu.
Na ganku domu DiLaurentisów paliło się światło, a należące do nich bmw stało na podjeździe.
Emily wzięła kilka głębokich oddechów, patrząc na światła na przejściu dla pieszych na ulicy Ali.
„Jeśli za pięć sekund zapali się zielone, Ali się zgodzi", powiedziała do siebie. Powoli policzyła do
pięciu. I nic. „Spróbujmy jeszcze raz", postanowiła.
Ale po kolejnych pięciu sekundach nadal paliło się czerwone światło. Westchnęła, wysiadła z
samochodu, podeszła do frontowych drzwi i zadzwoniła. Usłyszała czyjeś kroki, a potem drzwi się
otworzyły. W progu stał Jason DiLaurentis z gładko zaczesanymi blond włosami, nieogoloną
twarzą, w wytartych dżinsach i T-shircie z logo Uniwersytetu Pensylwanii. Na widok Emily
zmarszczył czoło. Kiedy ostatni raz się widzieli, nakrzyczał na nią za to, że rzekomo wgniotła mu
błotnik. Jego gniewne spojrzenie mówiło, że nie zapomniał tamtego spotkania.
— Hej — przywitała się Emily lekko drżącym głosem. — Chciałam się zobaczyć z... Courtney.
— Na końcu języka miała imię Ali.
— Mhm, wejdź. Jason zawołał Courtney, która była na górze, a potem odwrócił się i w
milczeniu patrzył na Emily, jakby chciał dać do zrozumienia, że nie zamierza jej przepraszać.
Dziewczyna poczuła, że jej policzki płoną. Nerwowo wodziła palcami po drewnianej figurce psa
stojącej na stoliku w holu, byle tylko zająć czymś ręce.
- Więc teraz przyjaźnisz się z Courtney? - zapytał wreszcie Jason. - Tak po prostu.
- Tak. - Miała ochotę dodać: „No i co z tego?". -Hej! - Ali zbiegła po schodach. Włosy związała

w kucyk 1 miała na sobie błękitny T-shirt. W siódmej klasie uwielbiała nosić ubrania w tym

kolorze, bo podkreślał jej piękne oczy. - Co za miła niespodzianka!
Emily odwróciła się do Jasona, ale już go nie było.
- Hej - odparła i nagle zakręciło się jej w głowie.
- Chodźmy do salonu - zaproponowała Ali. Odwróciła się i zniknęła w jednym z pokoi. Salon
był
olbrzymi, kwadratowy, ciemny i pachniało w nim palonym drewnem. W rogu znajdował się
telewizor plazmowy, w oknach wisiały ciężkie, aksamitne zasłony, a pośrodku stolika leżała misa w
paski pełna różowych M&M'sów. Na podłodze stało kilka stosów zdjęć opartych o krzesła i regały.
Emily schyliła się i przyjrzała fotografii leżącej na samym wierzchu. Przedstawiała państwa
DiLaurentisów z dziećmi. Z dwojgiem, a nie trojgiem. Ali była w siódmej klasie, miała trochę
okrąglejszą twarz i nieco jaśniejsze włosy. Obok mej stał Jason. Uśmiechał się, ale jego oczy były
bardzo poważne. Państwo DiLaurentisowie położyli dłonie na ramionach dzieci, uśmiechając się od
ucha do ucha, jakby nie mieli nic do ukrycia.
Emily jeszcze raz przyjrzała się Jasonowi na zdjęciu wciąż roztrzęsiona po ich spotkaniu w
holu.
- Jesteś pewna, że twój brat nie wie, kim naprawdę jesteś? - wyszeptała.
Ali usiadła na kanapie i pokręciła energicznie głową.
- Nie. - Posłała Emily ostrzegawcze spojrzenie - Proszę, me mów mu. Moja rodzma musi
wierzyć, że Courtney to ja. Dzięki temu będą uważać, że mam się lepiej.
Emily usiadła na skórzanej kanapie, która pod jej udami zaskrzypiała.
- Obiecuję.
Dotknęła dłoni Ali. Była zimna i trochę spocona.
- Tęskniłam dziś za tobą. Chciałam cię o coś zapytać Ah patrzyła na dłoń Emily trzymającą jej
dłoń. Rozchyliła lekko usta.
- O co?
Serce waliło Emily jak młotem.
- Chodzi o to, że jutro jest bal walentynkowy. Ali wysunęła lekko żuchwę.
- No i zastanawiałam s,e, czy nie... - Emily urwała Słowa nie chciały jej przejść przez gardło. -
Czy nie chciałabyś pójść ze mną. Tak jakby na randkę. Pojechałybyśmy z moją siostrą i jej
chłopakiem. Byłoby fajnie.
Ali wyrwała Emily swoją dłoń.
- Em... - zaczęła mówić.
Kąciki jej ust drżały, gdy powstrzymywała wybuch śmiechu.
Emily poczuła się tak, jakby dostała obuchem w głowę. W tym samym momencie wróciła
pamięcią do dnia gdy w domku na drzewie pocałowała Ali. Przez kilka
pięknych chwil przyjaciółka odwzajemniała jej pocałunek, a potem odsunęła się od niej.
— Teraz już wiem, czemu tak milczysz, gdy się przebieramy przed WF-em — zadrwiła.
Emily zerwała się na równe nogi tak gwałtownie, że uderzyła w róg olbrzymiej szachownicy
rozłożonej na stoliku. Biała królowa zachybotała się i przewróciła.
— Muszę lecieć. Ali zrzedła mina.
— Co? Dlaczego?
Emily zdjęła kurtkę z oparcia fotela.
— Właśnie sobie przypomniałam, że mam zadanie do odrobienia.
Ali spojrzała na nią z troską w oczach.
— Nie chcę, żebyś szła.
Emily trząsł się podbródek. „Tylko nie becz", skarciła się w myślach.
— Nie kłamałam, kiedy kilka dni temu mówiłam, co do ciebie czuję. — Ali chwyciła Emily za
rękę. Na ganku w sąsiednim domu zapaliło się światło. — Najpierw jednak muszę poukładać na
nowo swoje życie, rozumiesz?
Emily odnalazła w kieszeni kluczyki do samochodu. To pewnie tylko wymówka. Jutro Ali
znowu zacznie ją wyśmiewać. Nie powinna była zaufać jej tak szybko. Najwyraźniej wcale się nie
zmieniła.

— Nie zostawię cię — obiecała Ali, jakby czytała w myślach Emily. — Najważniejsze,
żebyśmy wszystkie znowu się zaprzyjaźniły. Przecież w czasie balu i tak będziemy razem. I
chciałabym, żebyśmy wszystkie razem przygotowały się na bal.
- Wszystkie razem? - Emily zamrugała z niedowierzaniem.
- Ty, ja, Spencer, Hanna... - W głosie Ali słychać było nadzieję. - A może nawet Aria?
Myślałam, że potem pojedziemy do mojego domku w górach. - Uścisnęła dłonie Emily. - Chcę,
żebyśmy znowu stanowiły zgraną paczkę. Tak jak kiedyś.
Emily prychnęła, ale wypuściła z dłoni kluczyki. Ali poklepała leżącą obok poduszkę.
- P rosz ę, zostań. Musimy pogadać o balu, skoro się zdecydowałaś. Na pewno jeszcze nie
wybrałaś sukienki.
- N o me. Myślałam, że pożyczę coś od siostry.
Ali dotknęła pięścią jej ramienia, wymierzając żartobliwy cios.
Emily usiadła. Miała nerwy napięte jak struny, ale się rozluźniła, gdy tylko Ali wyciągnęła
najnowszy numer „Teen Vogue'a" i pokazała jej kilka ślicznych sukienek, zastanawiając się, która
najlepiej podkreśli jasną, brzoskwiniową cerę Emily. Może Emily chciała zbyt szybkich zmian. Ali
wróciła. To na razie powinno wystarczyć.
Ali szukała kolejnego czasopisma, kiedy w holu rozległy się czyjeś kroki. Jason stał u stóp
schodów, wpatrując się w scenę rozgrywającą się w salonie. Miał zmarszczone czoło, kąciki ust
wygięte w dół, a balustradę ściskał tak mocno, że kostki jego dłoni zrobiły się białe.
Emily struchlała. Ale kiedy już miała szturchnąć Ali, Jason wybiegł z domu, trzaskając
drzwiami.

20

WYLUZUJ SIĘ

W sobotę wczesnym popołudniem Aria wysiadła ze swojego subaru, zamknęła drzwi i przeszła
przez parking przy centrum handlowym. Towarzyszył jej Mike w kapturze naciągniętym na głowę.
Aria zaproponowała, że podwiezie go do sklepu optycznego mieszczącego się właśnie w centrum
handlowym, gdzie chciał kupić zapasowe soczewki kontaktowe. Ciągle je niszczył, a nie
odważyłby się nosić okularów. Tak naprawdę Aria chciała wyrwać się z domu, bo działała jej już
na nerwy Meredith, która jak obłąkana w kółko nuciła melodie z Kopciuszka, urządzając pokój dla
dziecka. Razem z Byronem postanowili, że płeć dziecka poznają dopiero po jego narodzinach,
dlatego Meredith pomalowała ściany pokoju dziecięcego na neutralny żółty kolor.
Telefon Arii zadźwięczał. Wyciągnęła go z kieszeni i spojrzała na ekran. Dzwonił W i l d en .
W jej głowie od razu pojawiło się mnóstwo pytań. Dlaczego dzwoni?

Zorientował się, że to ona podsunęła policji fotografie znalezione w lesie? Ściszyła telefon i
wrzuciła go z powrotem do kieszeni. Serce waliło jej jak młotem.
Wiedziała, że dobrze zrobiła, podrzucając zdjęcia na komisariat. Podpowiedział jej to instynkt
samozachowawczy. Aria nie chciała znowu znaleźć się w centrum tej sprawy. Miała powiedzieć
policji, że widziała, jak do lasu wbiegła Melissa, ale pomyślała, że może był to tylko zbieg
okoliczności? A j u ż na p ewno nie miała ochoty mówić policji o swoim spotkaniu z Courtney, a
może Ali, o studni życzeń... i temacie ich rozmowy.
— Idziesz dziś wieczorem na bal? — zapytała Aria Mike'a, kiedy szli do głównego wejścia do
centrum.
Mike spojrzał na nią kątem oka.
— A jak sądzisz?
Aria ominęła wielkiego mercedesa SUV, który nie mieścił się na wyznaczonym miejscu
parkingowym.
— No... myślę, że idziesz.
Mike nie opuścił żadnej szkolnej imprezy, od kiedy wrócili do Rosewood.

Mike zatrzymał się i położył dłonie na biodrach. Z jego nosa wydobyły się kłębki pary.
— To znaczy, że o niczym nie słyszałaś? — zapytał z niedowierzaniem .
Aria zamrugała. Mike westchnął.
— Obesrane majtki? - Poklepał się dłońmi po biodrach. — Obesr ani ec?
Aria dotknęła zębów koniuszkiem języka. Faktycznie słyszała, że Mike ma nowe przezwisko.
Myślała jednak, że to jakiś dziwny rytuał w drużynie lacrosse.
— Ktoś podłożył mi osrane majtki do szafki — jęknął Mike, wbijając dłonie w kieszenie kurtki.
Powlókł się do wejścia do centrum handlowego. — Potem zrobił zdjęcie i rozesłał wszystkim.
Głupi kawał. Nawet nie noszę bokserek od D&G.
— Wiesz, kto to zrobił? — zapytała Aria.
— Chyba ktoś, kto mnie nienawidzi.
Aria poczuła, że włosy na karku stają jej dęba. Typowy numer A. Rozejrzała się po parkingu,
ale dostrzegła tylko kilka matek z wózkami dla dzieci. Nikt jej nie obserwował.
— Teraz wszyscy się ze mnie nabijają. Nawet próbowali mi zabrać moją bransoletkę z logo
drużyny — skarżył się Mike.
— I oddałeś? — zapytała Aria, wchodząc na krawężnik.
— Nie — odparł Mike nieśmiało. — Noel się za mną wstawił.
Aria ucieszyła się w duchu.
— To miło z jego strony.
— Ale równie dobrze mogę teraz wrócić na Islandię i wstąpić do klubu poszukiwaczy elfów —
jęczał dalej Mike.
Aria prychnęła tylko i otworzyła mu drzwi. W twarz uderzył ją podmuch ciepłego powietrza.
— To tylko głupie przezwisko. Niedługo im przejdzie. Mike zrobił zrezygnowaną minę.
— Wątpię.
Kiedy weszli przez podwójne drzwi do Saksa, Aria zauważyła po lewej stronie stolik z dwoma
małymi ołtarzykami: jednym dla Ali, drugim dla Jenny. Takie miejsca pamięci pojawiały się
ostatnio na każdym kroku w całym Rosewood — w lokalnym supermarkecie, w sklepie
z drogimi serami przy Lancaster Avenue i w Literacie, małej księgarni niedaleko głównego
budynku uniwersytetu Hollis, do której Aria i Ali chodziły często, żeby poczytać ukradkiem książki
o seksie. Aria się zatrzymała. Jej wzrok przyciągnęło zdjęcie Jenny. To było to samo zdjęcie, które
Emily dostała od A. Przedstawiało Jennę, Ali i jakąś blondynkę, której twarz nie była dokładnie
widoczna. Teraz Aria już wiedziała, że ta trzecia dziewczyna to Courtney Aria wzięła fotografię w
srebrnej ramce i odwróciła ją. Od jak dawna tutaj stała? Jak Billy — czy ten, kto był A. — zdobył
to zdjęcie?
— C h o l e r a — wycedził Mike przez zęby, ciągnąc Arię za rękaw. — Chodźmy tędy. —
Gwałtownie skręcił w prawo i ruszył w kierunku stoiska z artykułami gospodarstwa domowego.
— D-dlaczego? — zapytała Aria.
Mike posłał jej pełne nienawiści spojrzenie.
— D l atego. Bo nie chcę się spotkać z Hanną. Zerwała ze mną.
— Hanna tu jest? — pisnęła Aria, rozglądając się.
Kiedy spojrzała przez ramię, zauważyła Hannę, Spencer, Emily i Ali przy stoisku z
kosmetykami Diora. Emily posyłała całusy do lusterka. Miała na policzkach jasny, rozświetlający
puder. Spencer oparła się o ladę i pokazała sprzedawczyni podkład, który chciała wypróbować.
Hanna i Ali zawzięcie dyskutowały na temat cieni do powiek. Tak zachowują się w swoim
towarzystwie tylko najlepsze przyjaciółki. Gdyby Aria spojrzała na nie spod przymrużonych
powiek, to Spencer, Hanna, Emily i Ali wydawałyby się nadal tamtymi siódmoklasistkami.
Brakowało między nimi tylko jednej osoby. Arii.
— Ślicznie ci w tym odcieniu — Ali pochwaliła Emily. — Musimy kupić więcej kosmetyków.
Weźmiemy je do domku w górach, po balu — zaproponowała Spencer, otwierając puder i
spoglądając w lusterko. — Mogłybyśmy się nawzajem uczesać i umalować.
Aria poczuła bolesne ukłucie. Czuła rozgoryczenie, bo tak świetnie się bawiły bez niej, tak
jakby w ogóle nie istniała. Czy się nie przesłyszała? Naprawdę wybierały się do domku Ali w

górach Pocono?
„Przemyśl to sobie — poprosiła Ali w czasie ich przypadkowego spotkania w lesie. — Spójrz
na to wszystko z mojej perspektywy". Pozostałe dziewczyny najwidoczniej już przemyślały sprawę.

Aria chyłkiem przemknęła za stosem grubo tkanych swetrów od Ralpha Laurena, a potem
zaprowadziła Mike'a daleko od stoiska z kosmetykami. Kiedy jednak mijała stół, na którym
ustawiono kolekcję kryształowych wazonów, mimo woli przypomniała sobie, jak pierwszy raz z
przyjaciółkami oblegały stoisko z kosmetykami. Poszły na wspólne zakupy kilka dni po szkolnej
akcji charytatywnej, na której Ali wybrała Arię i pozostałe dziewczyny na swoje nowe przyjaciółki.
W czasie akcji Ali podeszła do stolika, przy którym pracowała Aria, i pochwaliła jej kolczyki z
pawich piór, które tata przywiózł jej z Hiszpanii. Po raz pierwszy ktoś ze szkoły powiedział jej jakiś
komplement. I na dodatek była to Ali. Od tego dnia Aria czuła się wyróżniona i należała do jakiejś
grupy. Tak wspaniale czuła się w gronie zżytych z sobą przyjaciółek. Dawały jej rady, odnajdywały
ją na korytarzu w czasie przerwy, zapraszały na imprezy, razem chodziły na zakupy i wyjeżdżały na
weekendy w góry Pocono. Nigdy nie zapomniała,
jak któregoś razu w czasie wycieczki do domku w górach schowały się na ukrytej klatce
schodowej prowadzącej do jednego z gościnnych pokoi. Chciały przestraszyć Jasona DiLaurentisa,
który wyszedł gdzieś z przyjaciółmi i niedługo miał wrócić. Wydawało się im, że słyszą, jak
samochód Jasona zatrzymuje się na podjeździe. Potem w kuchni zabrzęczał talerz. Ali wyskoczyła
na schody i zawołała: „Bum! Bum! Bum!". Ale to nie był Jason, tylko kot przybłęda, który zakradł
się do kuchni tylnymi drzwiami. Ali krzyknęła z przerażenia, a potem wszystkie pobiegły na górę i
rzuciły się jedna na drugą na łóżko, śmiejąc się do rozpuku. Aria chyba nigdy potem tyle się nie
śmiała.
Mike zatrzymał się i oparł o ladę. Przyglądał się wyłożonym pod szybą zegarkom z nierdzewnej
stali. Aria rozejrzała się dyskretnie, szukając wzrokiem dziewczyny o różowych ustach,
uśmiechającej się jak Kot z Cheshire. Ali włożyła dziś te same wysokie, seksowne buty z czarnej
skóry, które miała na sobie tego dnia, gdy podrywała Noela w sali biologicznej. Wtedy jeszcze
udawała Courtney. Nagle Aria przypomniała sobie, jak Ali umówiła się z Noelem, choć doskonale
wiedziała, że podobał się Arii. A potem Ali nabijała się z niej, twierdząc, że Swinula, pluszowa
świnka, którą Aria dostała od taty, to jedna wielka żenada. Wreszcie torturowała ją, przypominając
przy byle okazji o romansie Byrona z Meredith.
Znowu Aria poczuła się tak, jakby zamknęły się za nią drzwi do tamtego etapu jej życia. W
jednej chwili podjęła ostateczną decyzję. Wszystko mówiło, żeby trzymała się od Ali z daleka. Z
wielu powodów Aria nie potrafiła
puścić w niepamięć całej przeszłości, tak jak jej przyjaciółki. Wydawało się jej to z gruntu nie w
porządku.
— Chodź — powiedziała Aria i tym razem to ona po ciągnęła Mike'a za rękaw i wyprowadziła
ze sklepu.
Nie ufała Ali i nie chciała się z nią na nowo zaprzyjaźniać. Koniec, kropka.

21

KOSMETYKI, KOLEŻANKI I KŁOPOTY

Godzinę później Spencer, Ali, Emily i Hanna siedziały w pokoju Spencer. Buteleczki z
podkładem, pudełeczka z różem i kolekcja pędzli do makijażu leżały przed nimi. W pokoju
pachniało ładniej niż w Sephorze, bo dziewczyny ograbiły też stoisko z perfumami. W tle cicho grał
telewizor.
— To nie tak, że się rzuciłam na Wrena — opowiadała wszystkim Spencer, nakładając drugą
warstwę tuszu do rzęs od Bobbi Brown. — Od razu między nami zaiskrzyło. W ogóle nie pasowali
do siebie z Melissą, ale oczywiście to mnie obwiniła za rozpad tego związku.

Ali poprosiła, żeby każda z jej przyjaciółek opowiedziała dokładnie, co się działo w czasie jej
nieobecności. I miały naprawdę wiele do powiedzenia.
Ali wyciągnęła rękę i podziwiała świeży manicure.
— Zakochałaś się we Wrenie?

Spencer obracała w palcach buteleczkę z tuszem do rzęs. Wydawało się jej, że romans z
Wrenem wydarzył się milion lat temu.
-Nie. — A co z Andrew? Tusz do rzęs wypadł Spencer z dłoni. Czuła na sobie również wzrok
Hanny i Emily. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że Ali zaraz zacznie wyśmiewać Andrew. Przecież
kiedyś uwielbiała robić z niego pośmiewisko.
— Nie wiem — zawahała się Spencer. — Może. Spencer już się przygotowała na wybuch
śmiechu Ali.

pisnęła.

łóżku.

Tymczasem ona, ku radości Spencer, uścisnęła jej dłoń i

Hanna przycisnęła do piersi jedną z poduszek leżących na

— A ty, Ali? Tęsknisz za łanem? Ali odwróciła się w kierunku stołu z kosmetykami. —
Zdecydowanie nie. — A właściwie jak to się stało, że zaczęliście romansować? — zapytała
Spencer.
— To długa historia. — Ali sprawdziła na dłoni odcień szminki od Chanel. — Mam to już za
sobą.
— No i bardzo dobrze — rzuciła radośnie Hanna, malując powieki białym cieniem.
— To prehistoria. — Emily pokiwała głową. Ali odstawiła szminkę na toaletkę.
— Dziewczyny, jesteście gotowe na noc w górach? — Absolument — zaszczebiotała Spencer.
— Szkoda, że Aria do nas nie dołączy — powiedziała Ali smutnym głosem, wycierając
kciukiem puder, który rozsypał się na toaletce.
— Ostatnio wiele przeszła — powiedziała Emily, otwierając buteleczkę lakieru do paznokci. —
Pewnie trudno jej zaufać innym.
Nagle przerwano powtórkę Idola, a na ekranie pojawił się napis: „Najświeższe doniesienia".
Spencer spojrzała na telewizor i nagle ogarnął ją lęk. Kiedy tylko w telewizji nadawano jakieś
wiadomości z ostatniej chwili, w taki czy inny sposób dotyczyły one jej życia.
— Nowe dowody w sprawie seryjnego mordercy z Rosewood stawiają pod znakiem zapytania
zasadność zarzutów postawionych Williamowi Fordowi — oznajmił reporter stanowczym tonem.
Na ekranie pojawił się polaroid przedstawiający twarz odbitą w szybie okiennej domku
Hastingsów. — Czy tak wyglądał zabójca panny DiLaurentis?
Teraz kamera pokazała zbliżenie twarzy inspektora Wildena. Miał podkrążone oczy i
papierową, ziemistą cerę.
— Nasi eksperci kryminologii wykonali analizę rysów twarzy osoby ze zdjęcia znalezionego
dwa dni temu. Wszystko wskazuje na to, że nie jest to twarz pana Forda.
Na ekranie znowu pojawił się spiker wiadomości, który zmarszczył czoło.
— Te informacje rodzą wiele pytań dotyczących zdjęć znalezionych w samochodzie pana Forda
i w jego komputerze. Nie wiadomo, jak się tam znalazły. Każdy, kto ma na ten temat jakiekolwiek
informacje, jest proszony o zawiadomienie policji.
Specjalne wydanie wiadomości dobiegło końca i wznowiono emisję Idola. W pokoju
zapanowała cisza. Cała radość wyparowała, a dziewczyny spoglądały na siebie z zatroskanymi
minami. Gdzieś na podwórku zawarczała piła łańcuchowa, a potem rozległ się hałas gałęzi
uderzającej
o ziemię. W pobliskim stawie zakwakały kaczki. Ali wzięła pilota i ściszyła telewizor.

— To szaleństwo — szepnęła. — To Billy zabił moją siostrę. Wiem to.
— Tak — przytaknęła Hanna, upinając włosy w kok. — Ale na tym zdjęciu faktycznie widać
twarz kogoś innego.
Ali zmrużyła oczy.
— Słyszałaś o czymś takim jak Photoshop?
— Nie da się obrobić w Photoshopie polaroida — powiedziała cicho Spencer.
Spojrzały po sobie z niepokojem. Spencer oddychała ciężko. Wciąż widziała w wyobraźni
wpatrzone w siebie złowieszcze, zimnobłękitne spojrzenie osoby ze zdjęcia. Od kiedy zobaczyła to
zdjęcie, w jej umyśle formowała się pewna teoria.
— A co, jeśli to nie Billy zrobił te zdjęcia?
— W takim razie kto? — zapytała Hanna, pocierając dłońmi przedramiona.
Spencer przygryzła paznokieć małego palca.
— A jeśli to Melissa?
Hanna upuściła niebieski pędzel, z którego uniosła się w powietrze chmura różowego pyłu. Ali
przekrzywiła głowę, a na jej twarz zsunął się kosmyk blond włosów. Emily otworzyła usta. Zapadła
cisza.
— Ona... cię nienawidziła, Ali — wyjąkała Spencer. — Melissa wiedziała, że umawiasz się z
łanem, i postanowiła się zemścić.
Ali z niedowierzaniem otworzyła szeroko oczy.
— Co ty wygadujesz?
— To całkiem możliwe, że to właśnie Melissa zrobiła nam zdjęcia tamtej nocy. I że zabiła
Courtney. Kilka
tygodni temu, jeszcze przed pożarem, widziałam, jak gorączkowo szukała czegoś w lesie, chyba
tych ostatnich zdjęć. Pewnie się martwiła, że wpadną w ręce policji, która wtedy przeczesywała las
w poszukiwaniu lana. A kiedy nie mogła ich znaleźć, podpaliła las, żeby się upewnić, że nikt ich
nie odnajdzie. Tylko że one nie spłonęły.
Ali wpatrywała się niemo w Spencer. Miała oczy wielkie jak spodki.
— To niestety ma sens — powiedziała Emily zachrypniętym głosem. — Melissa to lepsza
kandydatka na mordercę niż łan... albo Jason i Wilden... o Billym nawet nie wspominając.
Hanna pokiwała tylko głową i ścisnęła dłoń Emily.
— Myślisz, że Melissa zabiła też lana? — wyszeptała Ali blada jak ściana. — 1... Jennę?
— Nie wiem.
Spencer przypomniało się spotkanie z łanem, kiedy ten złamał zasady aresztu domowego i
zjawił się na patio przy jej domu. „A gdyby się okazało, że czegoś jeszcze nie wiesz? To coś bardzo
ważnego. Uwierz mi, to coś postawi na głowie całe twoje życie", łan powiedział wtedy Spencer, że
tamtej nocy widział dwie osoby o blond włosach. Spencer wydawało się, że też je widziała, choć
zachowała tylko strzępy wspomnień z tamtego wieczoru. Kiedy aresztowano Billy'ego, uznała, że
zobaczyła wtedy właśnie jego. Ale może była to Melissa.
— Może Ian i Jenna odkryli prawdę — powiedziała Spencer, przyciskając do piersi poduszkę.
Hanna chrząknęła.
— Ostatnio Melissa nas szpiegowała. Chyba widziałam ją wczoraj w centrum handlowym.
Ali spojrzała na Hannę. — Mówisz o tym kimś, kto ukrywał się za fontanną? Hanna
przytaknęła.
Serce Spencer biło coraz szybciej.
— Ali, pamiętasz, jak Melissa zmierzyła cię wzrokiem w czasie konferencji prasowej? A jeśli
ona cię rozpoznała? I zdała sobie sprawę, że przed laty zabiła niewłaściwą osobę?
Ali zagryzła wargi. Nerwowo obracała w palcach konturówkę do oczu.
— Nie wiem. To jakieś wariactwo. Mówimy o twojej siostrze. Naprawdę sądzisz, że jest
niepoczytalna?
— Sama już nie wiem — przyznała Spencer.
— A może po prostu j ą zapytajmy. Może nam to jakoś wyjaśni — zaproponowała Ali.
— Ali, nie ma mowy. — Spencer próbował złapać Ali za ramię.

Czy Ali upadła na głowę? A jeśli Melissa n a pr a w d ę zabiła Courtney i teraz spróbuje
skrzywdzić je wszystkie? Ali już stała w drzwiach.
— W jedności siła. — Ali nie dawała za wygraną. — No chodź. Musimy skończyć z tym
cyrkiem raz na zawsze.
Ali wyszła na korytarz, skręciła w lewo i zapukała do drzwi Melissy. Odpowiedziała jej cisza.
Lekko popchnęła dłonią drzwi, które stanęły przed nią otworem, wydając przeciągłe skrzypnięcie.
W pokoju panował chaos. Na podłodze leżały ubrania, łóżko nie było posłane. Spencer otworzyła
szufladę w toaletce, w której Melissa przechowywała kosmetyki. Większość pędzli była brudna,
wszędzie walały się otwarte cienie do powiek, a fluid z filtrem przeciwsłonecznym wypłynął z
buteleczki na dno szuflady. Wszystko w środku pachniało jak plaża latem.
Ali spojrzała na Spencer. — Wiesz, gdzie ona jest? — Przez cały dzień jej nie widziałam —
powiedziała Spencer.
Swoją drogą było to dziwne. Ostatnio Melissa praktycznie nie ruszała się z domu, spełniając
każdą zachciankę mamy.
— Dziewczyny, spójrzcie — wyszeptała Emily.
Stała przy biurku Melissy, wpatrując się w ekran jej komputera. Spencer i Ali błyskawicznie do
niej podeszły. Na ekranie widniało tylko jedno zdjęcie. To było stare zdjęcie, na którym łan stał
obok Ali, obejmując jej ramiona. Stali przed okrągłym, zbudowanym z kamienia budynkiem teatru,
a Spencer dostrzegła na nim plakat Romea i Julii. Na fotografii ktoś napisał trzy słowa, które
ścinały krew w żyłach. Spencer już je gdzieś widziała. „Wpadłaś po uszy, suko".
Hanna zasłoniła dłonią usta. Spencer zrobiła mimowolnie wielki krok w tył. Ali bezwładnie
osunęła się na łóżko Melissy.
— Nie rozumiem — mówiła drżącym głosem. — To moje zdjęcie. Co ono tu robi?
— Już je widziałyśmy, razem ze Spencer. — Emily trzęsły się ręce. — Mona nam je dała.
— Podrzuciła mi je do torebki — wyjaśniła Spencer. Robiło się jej niedobrze. — Wtedy
uznałam, że pewnie znalazła to zdjęcie w twoim pamiętniku i podrobiła pismo Melissy.
Ali pokręciła głową. Oddychała ciężko.
— To nie Mona. Wiele lat temu ktoś wrzucił mi tego polaroida do skrzynki pocztowej. Z tym
napisem.
Hanna położyła dłoń na piersi. — Czemu nam o tym nie powiedziałaś? — Myślałam, że to jakiś
głupi kawał. — Ali bezradnie uniosła w górę ręce.
Emily odwróciła się do komputera. Zrobiła zbliżenie na radosny uśmiech Ali ze zdjęcia.
— Ale jeśli nie Mona to napisała... a to zdjęcie jest w komputerze Melissy... — urwała.
Nie musiała kończyć zdania. Spencer chodziła nerwowo w tę i z powrotem. W jej głowie
kłębiło się milion myśli.
— Musimy o tym opowiedzieć Wildenowi. Musi odnaleźć Melissę i ją przesłuchać.
— Właściwie... — Ali zauważyła coś na biurku Melissy. — Może niepotrzebnie teraz się nią
tak martwimy.
Podniosła w górę folder. Na pierwszej stronie widniało logo Zacisza Addison-Stevens. Hanna
zbladła.
Rozłożyły folder na łóżku Melissy. Zawierał mapę z narysowanymi wszystkimi budynkami
ośrodka i informacje o cenach. Do pierwszej strony przypięta była wizytówka doktor Louise Foster.
Melissa widziała się z nią tego ranka.
— Doktor Foster — wyszeptała Ali. — To jedna z lekarek pracujących w Zaciszu.
— Spróbuj zadzwonić do Melissy — zasugerowała Emily, podnosząc z łóżka słuchawkę
telefonu stacjonarnego.
Spencer wybrała numer siostry.
— Włącza się poczta głosowa.
— Może Melissa postanowiła się tam leczyć — powiedziała Ali, wodząc palcem wskazującym
po wejściu do budynku na zdjęciu. — Może zdała sobie sprawę, że zabrnęła za daleko i że
potrzebuje pomocy.
Spencer patrzyła na kwadraty budynków narysowane na mapie. Poczuła ulgę. Jeśli Melissa

miała zamiar zbzikować, to lepiej, jeśli stanie się to w pokoju bez klamek. Pobyt w klinice
psychiatrycznej dobrze jej zrobi.
Długi pobyt. Im dłuższy, tym lepszy. Najlepiej dwudziestoletni.

22

NO I CO, SUKI?

Hanna zaparkowała swojego priusa na chodniku przed domem DiLaurentisów, wygładziła
sukienkę i przesiadła się do bmw Ali.
— Gotowa? — zapytała Ali z radosnym uśmiechem. Wilden pomógł jej zrobić po cichu prawo
jazdy, kiedy
rodzice wypisali ją z Zacisza.
— No jasne — odparła Hanna.
Ali zmierzyła Hannę wzrokiem od stóp do głów, przyglądając się szczególnie uważnie jej
sięgającej do pół uda i podkreślającej talię sukience od Lela Rose w kolorze owocu morwy z
falbaniastym kołnierzem. Sukienka nazywała się „Anioł" i była idealna na bal walentynkowy.
— Yyy — Ali skrzywiła się z udawanym obrzydzeniem. — Nienawidzę cię za to, że wyglądasz
lepiej ode mnie. T y suko.
Hanna aż się zarumieniła z zadowolenia.
— T o t y wyglądasz bosko.

Rzeczywiście, w obcisłej czerwonej sukience z koronkowymi aplikacjami Ali mogłaby z
powodzeniem znaleźć się na okładce „Vogue'a".
Ali przekręciła kluczyk w stacyjce. Tylko one dwie jechały razem na bal. Andrew Campbell
miał podwieźć Spencer, a Emily chciała się zabrać ze swoją siostrą Carolyn. Ali powiedziała
Naomi, Riley i Kate, że jedzie dziś nagrać wywiad rzekę dla CNN i że spotka się z nimi już na balu.

Kiedy samochód ruszył, dom Ali powoli oddalał się w lusterku wstecznym. Przez ułamek
sekundy Hannie wydawało się, że widzi kogoś zaczajonego za jedną z sosen rosnących po drugiej
stronie ulicy. Przypomniała się jej ich popołudniowa rozmowa w domu Spencer. Czy to możliwe,
że Melissa podglądała je w czasie imprezy w domku... i że to ona była morderczynią?
Kiedy minęły kamienną tablicę z nazwą szkoły i krętą drogą podjechały na parking, zobaczyły
dziewczyny w eleganckich sukniach kroczące dumnie po różowym dywanie rozłożonym na
oblodzonej ulicy. Kilka z nich robiło pozy do zdjęć, jakby były gwiazdami filmowymi, które
przyjechały na premierę swojego filmu.
Ali zaparkowała, wyjęła telefon i błyskawicznie wybrała numer. Hanna słyszała, że odebrał
jakiś chłopak.
— Gotowi? — wyszeptała Ali. — Dajecie wszystkim listy? Dobrze. — Zamknęła klapkę
telefonu i posłała Hannie złowieszczy uśmiech. — Brad i Hayden stoją przy drzwiach i rozdają
listy.
Ali namówiła dwóch pierwszoklasistów, żeby pomogli w realizacji intrygi.
Wysiadły z samochodu i ruszyły w stronę wejścia. Idąc, Hanna kątem oka zauważyła znajomy
profil mężczyzny
o ostrych rysach. Darren Wilden. Co on tu, do diabła, robił? Sprawdzał, czy uczniowie są
trzeźwi?
— Cześć, Hanno - przywitał się Wilden, który też ją zauważył. — Całe wieki cię nie widziałem.
Wszystko w porządku?
Wpatrywał się w nią z takim uporem, że Hanna zaczęła się zastanawiać, czy nie czuć od niej
szampana. Czasem Wilden zachowywał się jak jej ojciec tylko dlatego, że kiedyś umawiał się z jej
mamą.
— Nie prowadziłam — warknęła Hanna.

Ale wzrok Wildena powędrował w stronę Ali, która weszła już na różowy dywan.
— Przyjaźnicie się z Courtney? — zapytał z niepokojem w głosie.
Co urt n e y . On wciąż jeszcze myślał, że to jej prawdziwe imię. -Aha.
Wilden podrapał się w głowę.
— Próbowaliśmy nakłonić ją do rozmowy o tej wiadomości, którą dostała od Billy'ego w noc
pożaru. Może uda ci się ją przekonać, że to ważna sprawa.
Hanna otuliła się szczelnie jedwabnym szalikiem.
— Przecież to pan ją uratował z pożaru. Czemu pan jej wtedy nie zapytał?
Wilden odwrócił wzrok i spojrzał na budynek. Wielka budowla z cegły przypominała raczej
olbrzymią posiadłość niż szkołę.
— Wtedy miałem co innego na głowie.
Jego twarz stężała. Wyglądał bardzo poważnie. Hannę ogarnął nagły niepokój. Przypomniała
sobie, jak kilka tygodni wcześniej Wilden odwoził ją do domu po joggingu.
Wtedy dla zabawy udawał, że wjeżdża wprost na nadjeżdżający samochód, i skręcił dopiero w
ostatniej chwili. Wari at.
— Muszę lecieć — rzuciła Hanna i odeszła szybkim krokiem.
Bal odbywał się w namiocie udekorowanym na różowo, czerwono i biało. Wszędzie
rozstawiono bukiety róż. W całej sali stały oddalone od siebie stoliki dla dwóch osób. Na każdym
ustawiono świece, małe ciasteczka z kremem w kształcie serca i wysokie kieliszki,
najprawdopodobniej z musującym cydrem. Pani Betts, jedna z nauczycielek plastyki, rozstawiła w
rogu stanowisko, przy którym wykonywała zmywalne tatuaże. Pani Reed, nauczycielka literatury w
drugiej klasie, opierała się o pulpit DJ-a, ubrana w obcisłą czerwoną sukienkę i w okularach z
oprawkami w kształcie serc. Po drugiej stronie sali gimnastycznej zbudowano nawet staromodny
tunel miłości, jak w wesołym miasteczku. Pierwsze pary już wsiadały do wagoników w kształcie
łabędzi i wjeżdżały do oświetlonego świecami wnętrza.
Hanna zastanawiała się, co teraz robi Mike. Coś jej mówiło, że nie zjawi się tutaj. Nagle Ali
złapała ją za ramię.
- Patrz!
Hanna popatrzyła na gromadzący się tłum. Chłopcy w czerwonych krawatach i dziewczyny w
odsłaniających nogi i ramiona różowo-białych sukienkach stali wpatrzeni w kartki, które rano
Hanna i Ali mozolnie kserowały. Słychać było gorączkowe szepty. Jade Smythe i Jenny Kestler
szturchały się znacząco łokciami. Dwóch chłopaków z drużyny futbolowej, pohukując, wymawiało
raz po raz słowo „lędźwie", użyte przez Riley w jej liście. Nawet
pan Shay, stary i pomarszczony nauczyciel biologii, który w czasie wszystkich imprez w
Rosewood Day sprawował funkcję przyzwoitki, chichotał, trzęsąc ramionami.
— Kate chce się zapisać do Klubu Dziewic! — śmiała się Kirsten Cullen.
— Zawsze wiedziałam, że Naomi ma nierówno pod sufitem! — wykrzyknęła Gemma Curran.
— „Kiedy dotykasz moich ramion, gdy wpadam na ciebie w czasie gry, czuję, że między nami
iskrzy". — Lanie ller, zaśmiewając się, czytała na głos co bardziej smakowite fragmenty listu Riley
do Christophe'a.
Ali poklepała Hannę po ramieniu.
— Ali D. rozwiązała kolejny problem! — Jej oczy jaśniały.
Hanna dostrzegła Naomi, Kate i Riley tuż przy wejściu. Miały na sobie satynowe suknie o
identycznym kroju. Kate wybrała krwistą czerwień, Naomi dziewiczą biel, a Riley soczysty róż.
— Narzeczona cioty! — rzucił ktoś z tłumu.
Riley rozejrzała się, wyciągając szyję jak pies, który zwietrzył jakiś podejrzany zapach.
— Hej, Naomi, pokazać ci moje kąpielówki? — odezwał się inny głos.
Naomi zmarszczyła czoło.
Jakiś chłopiec podał Kate różową kartkę. W pierwszej chwili nie wiedziała, co to jest. Ale
rozpoznała. Szturchnęła Naomi i Riley. Naomi zasłoniła dłonią usta. Riley rozglądała się po sali,
szukając sprawcy.
Szepty i chichoty narastały. Hanna wyprostowała plecy i uniosła głowę. Nadeszła chwila jej

zemsty. Podeszła prosto do Kate.
— Pomyślałam, że ci się to przyda. — Położyła na drżącej dłoni Kate srebrny pierścionek. —
To pierścień czystości. Będzie jak znalazł, kiedy się zapiszesz do Klubu Dziewic.
Tłum stojący za Hanną zaryczał. Hanna dała znak Scottowi Chinowi, jej przyjacielowi i
fotografowi albumu rocznego. Wyskoczył z tłumu z aparatem i zrobił zdjęcie przerażonej twarzy
Kate. „Ten się śmieje naprawdę, kto się śmieje ostatni", pomyślała Hanna. A tym razem wszyscy
śmiali się z n i ą, a nie z ni ej.
Kate wydęła policzki, jakby zaraz miała zwymiotować.
— To twoja sprawka, prawda? Twoja i Courtney?
Hanna nonszalancko wzruszyła ramionami. Po co miała zaprzeczać? Odwróciła się, żeby
pogratulować Ali. Lecz ona zniknęła.
Kate podniosła z podłogi zmiętą kartkę, wygładziła ją i wsadziła do pikowanej torebki od
Chanel.
— Powiem o tym Tomowi.
— A powiedz — rzuciła Hanna. — Mam to w nosie. Nagle zdała sobie sprawę, że naprawdę ma
to gdzieś.
No i co z tego, że Kate poskarży się jej ojcu? No i co z tego, że on znowu ją ukarze? Choćby
Hanna do końca swoich dni udawała grzeczną i słodką dziewczynkę, jej relacja z tatą nigdy już nie
będzie taka jak kiedyś.
Riley unosiła ramiona w górę i w dół jak przerażony kurczak.
— Nie dziwi mnie, że t y się zniżyłaś do czegoś takiego. Ale Courtney? To nasza przyjaciółka.
Hanna oparła się o kolumnę udekorowaną czerwono-białymi wstążkami.
— Daj spokój. Od dawna wam się należało.
— Słucham? — oburzyła się Naomi.
Głęboki dekolt zbyt mocno opinał jej biust. Tłum gęstniał. Do sali wchodziło coraz więcej ludzi
i kierowało się prosto na parkiet.
- Courtney postanowiła się na was zemścić — rzuciła wyniośle. — Za to, co zrobiłyście Ali.
Riley i Naomi spojrzały po sobie, jakby niczego nie rozumiały.
- Jak to? — zapytała Riley.
Jej oddech pachniał likierem bananowym. Hanna spoglądała na nie z góry.
- Zrobiłyście coś Ali. Dlatego was zostawiła. A Courtney wyrównała tylko rachunki.
Nagle, jak pod wpływem zaklęcia, z sufitu posypało się confetti w kształcie serc i pokryło
czubek głowy Naomi. Nawet nie zwróciła na to uwagi.
-Ni c nie zrobiłyśmy Ali. - Pokręciła głową. - Przyjaźniła się z nami na śmierć i życie, a w
jednej chwili zaczęła się zachowywać tak, jakbyśmy się nie znały. Nie wiem, czemu się od nas
odwróciła i wybrała ciebie. Wszyscy myśleli, że to jakiś okrutny żart, Hanno. Przecież byłaś wtedy
totaln ą frajerką.
Uśmiech zniknął z twarzy Hanny.
- No cóż, to nie był żart. Naomi wzruszyła ramionami.
- Nieważne. Ali była kłamliwą wariatką, a jej siostrunia jest dokładnie taka sama. W końcu to
jednojajowe bliźniaczki, pamiętasz? Dzieliły się wszystkim.
Wokół nich wirowały światła dyskotekowe. Hanna poczuła nagle w ustach smak szampana,
którego piła przed balem. Robiło się jej na przemian zimno i gorąco. To, co mówiły, nie mogło być
prawdą.
Naomi i Riley stały jak wmurowane w ziemię, czekając na odpowiedź Hanny. Ale ona tylko
wzruszyła ramionami.
— Nie wierzę wam — powiedziała wyniośle. — Przecież wiem, że zrobiłyście coś strasznego,
nawet jeśli się nie przyznajecie.
Hanna odrzuciła włosy na ramię i się odwróciła.
— Przygotuj się na swój pogrzeb! — zawołała Naomi, kiedy Hanna odchodziła.
Nawet ich nie słuchała.

23

ROZKOSZNY BÓL

Olbrzymi namiot, w którym odbywał się bal walentynkowy, był już pełen ludzi, kiedy
przyjechała Emily. Wzdłuż ścian rozmieszczono lampy grzewcze, dzięki czemu w sali było ciepło i
przytulnie, ale nie duszno. Na podwyższeniu kołysał się DJ w czerwonej aksamitnej marynarce,
miksując piosenkę Fergi z jakimś utworem Lila Wayne'a. Mason Byers okręcał wokół siebie Lanie
ller, jakby ćwiczyli do roli w jakimś musicalu. Nicole Hudson i Kelly Hamilton, drugoklasistki
podlizujące się Naomi i Riley przy każdej nadarzającej się okazji, stały, patrząc na siebie z
nienawiścią, bo miały na sobie identyczne czerwone sukienki z falbanami z tiulu. Na podłodze
walały się jakieś zadeptane kartki. Emily podniosła jedną z nich. Wyglądało to na list miłosny do
Seana Ackarda. Podpisany „Kate Randall".
Emily wygładziła sukienkę w kolorze pudrowego różu, którą znalazła dla niej Ali w BCBG.
Dziś wieczorem

zrobiła wszystko, by pięknie wyglądać. Poszła do fryzjera, żeby rozprostować i wygładzić
włosy, pożyczyła od Carolyn podkład, róż i bronzer, żeby rozświetlić i wyrównać cerę. Wcisnęła
stopy, przyzwyczajone do sportowego obuwia, do czerwonych szpilek Mary Jane, które wkładała
tylko na oficjalne otwarcia zawodów sportowych. Chciała olśnić Ali swoim wyglądem.
Na parkiecie był tłum. Andrew Campbell tańczył ze Spencer. Trzymali się za ręce. Hanna z
uniesionymi do góry rękami kołysała się miarowo i tak wyzywająco, jak Emily nigdy by się nie
odważyła. Tańcząca obok niej dziewczyna we wspaniałej koronkowej sukni miała pięknie upięte
włosy. To była Ali. Potem zauważyła Jamesa Freeda, który stał obok Ali i przesuwał dłonie z jej
piersi na talię, a potem z powrotem.
Emily dopiero po długiej chwili zdała sobie sprawę, co tu się tak naprawdę dzieje. Serce jej
zamarło. Ale kiedy podeszła do swoich przyjaciółek, James już się oddalił. Teraz nieudolnie
naśladował Justina Timberlake'a, kręcąc się w kółko na pięcie.
— Hej! — krzyknęła Emily do ucha Ali. Ali otworzyła oczy.
— Cześć, Em! — Ali nie przestawała tańczyć.
Emily stanęła w miejscu, jakby na coś czekała. Na pewno Ali zaraz się zreflektuje i zawoła: „O
Boże, Emily, wyglądasz fantastycznie!". Na razie Ali szeptała coś na ucho Hannie, która odrzuciła
głowę do tyłu i śmiała się teatralnie.
— A teraz coś dla wszystkich dzisiejszych walentynek — zapowiedział DJ i z głośników
popłynął rzewny blues w wykonaniu Johna Mayera.
Spencer objęła Andrew w pasie. Hanna tańczyła z Masonem Byersem. Emily wyczekująco
wpatrywała się w plecy Ali, ale ta się nie odwróciła. Padła w ramiona Jamesa, jakby byli parą od
wielu lat. Zaczęli się kołysać w tył i w przód w rytm muzyki.
Jakaś para wpadła na Emily, która zachwiała się i nagle znalazła się na skraju parkietu. Ali
powiedziała... wtedy, w swoim domu... „Nie kłamałam, kiedy kilka dni temu mówiłam, co do ciebie
czuję". Emily poczuła na karku zimny pot. Naprawdę nie żartowała? A może jednak?
Tańczący znikali parami w mniejszym namiocie z transparentem z napisem: „TUNEL
MIŁOŚCI". Od kiedy Emily chodziła do piątej klasy, Rosewood Day wynajmowało ten sam
przenośny tunel miłości z lokalnej wypożyczalni. W tunelu mieściło się dziesięć plastikowych
wagoników w kształcie łabędzi, a w każdym z nich mogły usiąść najwyżej dwie osoby. Łabędzie
były tak stare, że ich żółte dzioby zbrązowiały, a biała farba schodziła płatami z ich skrzydeł.
Wolna piosenka rozbrzmiewała jeszcze przez trzy minuty, w czasie których Emily przeżywała
prawdziwe męki. Kiedy piosenka dobiegła końca, Ali oderwała się od Jamesa. Oboje śmiali się
radośnie. Emily weszła między nich i chwyciła Ali za ramię.
— Musimy pogadać.
Ali się uśmiechnęła. W dyskotekowych światłach pobłyskiwały jej cienie do powiek.
— Jasne. Co jest?

— Na osobności.
Emily zaciągnęła Ali do wyjścia z namiotu, a potem przez szkolny korytarz do łazienki dla
dziewcząt. Drzwi do
wszystkich kabin były otwarte. W powietrzu unosił się odurzający zapach perfum i
kosmetyków. Ali nachyliła się nad umywalką i sprawdziła, czy nie rozmazał się jej tusz.
-Dlaczego tak się zachowujesz? - wypaliła Emily, zanim nawet zdążyła dobrze się namyślić, co
właściwie chciałaby powiedzieć.
Ali przekrzywiła głowę, patrząc prosto w odbite w lustrze oczy Emily.
- Niby jak?
- Ignorujesz mnie.
- Nieprawda!
Emily położyła dłonie na biodrach.
- Ali, przecież wiesz, że to prawda.
Ali wygięła w dół kąciki ust. Położyła palec na wargach.
- Mów do mnie Courtney, okej.
- No dobra. Court ney.
Emily odwróciła się i stanęła twarzą do suszarki do rąk, wpatrując się w swoje wykrzywione
odbicie w metalowej obudowie. Wydawało się jej, że w jednej chwili zrobiły dziesięć kroków w tył.
Jej dłonie zaczęły drżeć. Zaburcza-ło jej w brzuchu. Czuła na skórze falę ciepła. Odwróciła się i
znowu spojrzała na Ali.
- Wydaje mi się, że przyjaciółki sobą nie pomiatają. I me wysyłają sobie sprzecznych sygnałów.
Poza tym... nie wiem, czy będę potrafiła się z tobą przyjaźnić, jeśli wszystko będzie po staremu.
Ali wyglądała na zszokowaną.
- Ale ja nie chcę, żeby wszystko było po staremu. Chcę, żeby było lepiej.
- Wcale nie jest lepiej! - Pod pachami Emily, na nowiutkiej sukience, pojawiły się plamy potu. -
Jest gorzej!
Ali przeniosła ciężar ciała na jedną nogę. Miała zrezygnowany wyraz twarzy.
— Tobie nie sposób dogodzić, Emily — powiedziała znużonym tonem i się zgarbiła.
— Ali — wyszeptała Emily. — Przepraszam.
Wyciągnęła rękę i dotknęła ramienia Ali, lecz ona odsunęła się szybko, jakby się czegoś bała.
Potem odwróciła się i bezwładnie opuściła ręce. Powolutku podeszła do Emily. Jej wargi drżały. W
kącikach oczu widać było łzy. Ali i Emily patrzyły na siebie przez długą, ciężką chwilę. Emily z
trudem łapała oddech. I nagle Ali wepchnęła Emily do pustej kabiny i przywarła do niej. Całowały
się długo i namiętnie. Świat wokół nich przestał istnieć, a muzyka przycichła, jakby dobiegała z
oddali, niczym głuche echo. Po chwili oderwały się od siebie, dysząc ciężko. Emily patrzyła prosto
w lśniące oczy Ali.
— Co ty wyprawiasz? — zapytała.
Ali dotknęła palcem koniuszka nosa Emily.
— Ja też przepraszam — wyszeptała.

24

ZAGINIONE

Kiedy godzinę później bal dobiegał końca, Andrew i Spencer usiedli w rozklekotanym
wagoniku w kształcie łabędzia i wjechali do tunelu miłości. Woda w dole pachniała lawendą.
Wokół wjazdu do tunelu rozwieszono lampiony. Gdy Andrew i Spencer wjeżdżali w mrok, słodkie
dźwięki harfy zagłuszyły dobiegający z parkietu rytm techno.
— Trudno uwierzyć, że ten tunel jeszcze się nie rozpadł. — Spencer oparła głowę na ramieniu
Andrew.
Andrew zaplótł palce wokół jej dłoni.
— Nie narzekałbym, gdyby nagle coś się zepsuło, a my utknęlibyśmy tu w środku na kilka

godzin.
— Naprawdę? — droczyła się z nim Spencer. Dała mu przyjacielskiego kuksańca w ramię.
-Tak.
Andrew przytulił Spencer i przysunął usta do jej ust, a ona odwzajemniła pocałunek.
Dziewczyna poczuła, jak w jej żyłach rozchodzi się uczucie błogości i szczęścia.

Nareszcie jej życie wróciło na właściwe tory. Miała świetnego chłopaka, fantastyczną siostrę i
zgraną paczkę przyjaciółek. Wydawało się jej, że śni.
Przejażdżka zakończyła się o wiele za szybko, a Andrew pomógł jej wysiąść z wagonika.
Spojrzała na zegarek. Ali chciała, żeby spotkały się w jej samochodzie za pięć minut. Nachyliła się,
by pocałować Andrew na do widzenia.
- Do jutra - wyszeptała.
Korciło ją, żeby powiedzieć Andrew całą prawdę na temat Ali, ale obiecała sobie, że będzie
trzymać język za zębami.
-Baw się dobrze - powiedział Andrew, całując ją delikatnie.
Spencer odwróciła się i ruszyła do wyjścia. Przyszła jako pierwsza, więc oparła się o bagażnik i
czekała. Na zewnątrz było zimno i oczy zaczęły jej łzawić. Po chwili przybiegła Emily. Miała
rozwiane włosy i rozmazany makijaż, ale wyglądała na szczęśliwą.
- Hej — zaszczebiotała. — Gdzie Ali?
- Jeszcze nie przyszła - odparła Spencer.
Założyła ręce na piersi, modląc się w duchu, żeby Ali zaraz się tu zjawiła. Stopy jej zamarzały.
Potem pojawiła się Hanna. Minęło kilka minut. Spencer wyciągnęła telefon i sprawdziła
godzinę. Była 21.40. Ali prosiła, żeby spotkały się punktualnie o 21.50.
-Napiszę do niej SMS-a - powiedziała Emily, stukając w klawisze telefonu.
Kilka chwil później telefon Spencer zadzwonił głośno i wszystkie trzy aż podskoczyły z
przerażenia. Spencer spojrzała na ekran. Dzwonił ktoś z jej domu.
- Widziałaś dziś Melissę? - usłyszała w słuchawce głos swojej mamy. - Od rana jej nie
spotkałam. Dzwoniłam na
jej komórkę kilka razy, ale włącza się tylko poczta głosowa. Nigdy się tak nie zachowywała.
Spencer spojrzała w kierunku namiotu. Wychodziło z mego mnóstwo osób, ale nigdzie nie
widziała Ali.
- Nie dzwonił nikt ze szpitala? - zapytała Spencer.
Gdy ktoś rejestrował się w Zaciszu, obsługa miała obowiązek powiadomić o tym rodzinę, żeby
się nie martwiła, prawda?
- Ze szpitala? - zapytała pani Hastings wysokim, przerażonym głosem. - Dlaczego? Coś jej się
stało?
- Nie wiem.
Pani Hastings poprosiła, żeby Spencer natychmiast do niej zadzwoniła, jeśli tylko czegoś się
dowie. Spencer czuła na sobie wzrok przyjaciółek.
- Kto to? - zapytała cicho Emily.
Spencer nie odpowiedziała. Oczyma wyobraźni znowu zobaczyła zdjęcie z napisem: „Wpadłaś
po uszy, suko". Ostatnim razem widziała siostrę, kiedy ta odwiozła ją do szkoły i ostrzegała przed
Courtney. Potem Melissa zdawała się dziwnie nieobecna. Czy pojechała już do Zacisza... a może
gdzie indziej? A jeśli była t u t a j ? I obse r w ow a ł a Ali?
- Wszystko gra? - zapytała Hanna.
Spencer poczuła, że w gardle robi się jej kulka wielkości piłeczki pingpongowej. Jeszcze raz
spojrzała w kierunku namiotu, w nadziei że tym razem zobaczy w tłumie blond włosy Ali.
- Tak, wszystko w porządku - odparła cicho Spencer, choć serce biło jej coraz szybciej. Nie
było najmniejszego' sensu wszczynać alarmu.
„No dalej, Ali - myślała gorączkowo. - Gdzie ty się podziewasz?"

25

WYSZŁO SZYDŁO Z WORKA

Po piętnastu minutach stania w długiej kolejce do damskiej toalety Aria wróciła na parkiet i
szukała wzrokiem Noela. Przez cały wieczór zachowywał się jak dżentelmen, tańczył z nią każdy
taniec, kiedy tylko zachciało się jej pić, przynosił szklankę różowego ponczu, i już rozprawiał o
tym, jak razem wybiorą się na studniówkę. Może nawet przylecą helikopterem jego taty. Aria
dawno nie czuła się tak dobrze.
Rozpychając się łokciami w tłumie, dotarła do baru. Myślała, że tam znajdzie Noela. Wokół
słyszała szelest drogich sukien. Otoczona zewsząd różem, czerwienią i bielą, czuła się jak we
wnętrzu jakiegoś olbrzymiego krwiobiegu. Kilka mijanych przez nią osób posłało jej znaczące
uśmieszki. Kilka drugoklasistek szturchało się i szeptało sobie coś na ucho. Mason Byers na widok
Arii otworzył szeroko oczy i się odwrócił. Jej serce zaczęło mocno bić. Co tu się, do diabła, działo?

Nagle, jak na komendę, tłum się rozstąpił. W rogu namiotu, tuż obok straganu z gorącą
czekoladą, całowała się jakaś para. Chłopak miał ciemne, zaczesane na brylanty -nie włosy i bardzo
elegancki czarny garnitur. Dziewczyna była szczupła jak nimfa i miała blond włosy zaplecione we
francuski warkocz. Czerwona, dopasowana, koktajlowa sukienka ciasno opinała jej biodra. Jej
skóra lśniła, jakby posypano ją diamentowym pyłem.
Aria obserwowała bezradnie tę scenę, a z głośników sączyła się romantyczna muzyka. Ktoś
zahuczał głośno.
Czas zaczął biec nerwowym, niespokojnym rytmem. Aria poczuła w środku ogień. Ali oderwała
się od Noela z przerażeniem wypisanym na twarzy. Wymierzyła mu policzek. Uderzenie było
mocne i głośne.
- Co ty wyprawiasz!? - wrzeszczała Ali, kiedy Aria zbliżała się do niej.
- Co...? - wyjąkał Noel. Na jego policzku pojawiła się wielka purpurowa plama. — Ja nie...
- Aria to moja przyjaciółka! - krzyczała Ali. - Chyba upadłeś na głowę!
Odwróciła się, skrzyżowała spojrzenie z Arią i zamarła. Rozchyliła usta. Noel odwrócił się i też
zauważył Arię. Zbladł jak ściana. Zaczął kręcić głową, jakby chciał powiedzieć, że sam nie wie, jak
do tego doszło, dlaczego zrobił to, co zrobił. Aria spoglądała to na Ali, to na Noela. Czuła, jak
wzbiera w niej gniew.
Jej nozdrza uderzył lepki zapach czekoladowego fondue. Obracający się nad parkietem reflektor
pulsował niebiesko-czerwonożółtym światłem. Aria była tak wściekła, że zaczęła szczękać zębami.
Noel nerwowo przełykał ślinę. Ali zachowywała bezpieczny dystans, kręcąc głową, okazując
zarazem wzburzenie i współczucie dla Arii.
- Aria, to nie tak... - zaczął Noel.
- Mówiłeś, że ona nic dla ciebie nie znaczy - przerwała mu Aria. Trząsł się jej podbródek, ale
postanowiła, że się nie rozpłacze. - Mówiłeś, że ci się nie podoba. I chciałeś, żebym to ja dała jej
szansę.
- Aria, zaczekaj! - Noelowi łamał się głos.
Ale ona nie chciała go słuchać. Odwróciła się na pięcie i zaczęła się przeciskać przez tłum
gapiów. Lucas Beattie westchnął ciężko. Zelda Millings, która wprawdzie chodziła do szkoły
prowadzonej przez kwakrów, ale zawsze jakoś udawało się jej wślizgnąć na imprezy do Rosewood
Day, uśmiechała się złośliwie.
„Gapcie się", pomyślała Aria. Naprawdę miała ich wszystkich gdzieś.
Aria stała w drzwiach, kiedy ktoś położył jej dłoń na ramieniu. To była Ali.
- Tak mi przykro - mówiła zdyszana. - On po prostu... rzucił si ę na mnie. Nic nie mogłam na to
poradzić.
Aria nie zatrzymała się. Szła przed siebie, pełna żalu i gniewu. Przeczucia jej nie myliły. Noel
okazał się typowym, grającym w lacrosse, pozbawionym zasad chłopcem z Rosewood, który tylko
czekał na to, żeby ją zdradzić. Dała się nabrać na jego zapewnienia, że jest inny niż reszta. Ale była
głupia.

Ali dotrzymywała jej kroku. Miała spuszczoną głowę i ręce złożone na piersi. W czasie ich
spotkania przy studni życzeń twierdziła, że się zmieniła. Może nie kłamała.
Wyszły na mroźne powietrze. Kilka osób stało koło samochodów i paliło papierosy. Nad
majestatycznym budynkiem szkoły wybuchły fajerwerki, co oznaczało, że bal się skończył. Po
drugiej stronie parkingu Aria dostrzegła Spencer, Emily i Hannę oparte o bmw. Na widok Arii i Ali
uśmiechnęły się radośnie i zaczęły machać.
Aria wiedziała, na co czekają jej przyjaciółki i dokąd się wybierają. Nagle zdała sobie sprawę,
jak wielką ma ochotę, żeby się do nich przyłączyć. Jak bardzo chce, żeby wszystko było jak
dawniej, nim się zaczęły wszystkie te sekrety i kłamstwa. W czasach kiedy się przyjaźniły, a cały
świat stał przed nimi otworem.
— A jeśli chodzi o waszą wycieczkę w góry — zaczęła ostrożnie. Nie miała śmiałości spojrzeć
Ali prosto w oczy. -Myślisz, że znajdzie się miejsce i dla mnie?
Ali uśmiechnęła się szeroko. Przez chwilę podskakiwała radośnie, a potem przytuliła do siebie
Arię.
— Już myślałam, że nie zapytasz.
Ali wzięła Arię za rękę i poprowadziła ją do samochodu, omijając zamarznięte kałuże.
— Zobaczysz, będziemy się świetnie bawić, obiecuję. Zapomnisz o Noelu. A jutro znajdziemy
ci kogoś przystojniejszego.
Przemierzyły cały dystans, idąc w podskokach ramię w ramię.
— Zobaczcie, kogo znalazłam! — zawołała Ali i otwarła samochód, naciskając guzik na
breloczku z kluczykami. -Jedzie z nami!
Dziewczyny zaczęły z radością wiwatować. Nagle Aria usłyszała dziwny, zduszony hałas.
Zatrzymała się, kładąc
dłoń na krawędzi drzwi samochodu. Najpierw rozległo się głuche tąpnięcie, a potem pisk.
- Słyszałyście? - wyszeptała, rozglądając się po parkingu. Eleganckie pary zmierzały do swoich
samochodów. Pod
szkołę podjeżdżały limuzyny. Matki czekały na swoje dzieci w mercedesach SUV. Arii
przypomniały się polaroidy, które znalazła w lesie, zjawa odbijająca się w oknie domku. Rozejrzała
się w poszukiwaniu Wildena... albo innego policjanta, ale nie było ich w pobliżu.
- Co? - zapytała A l i .
Aria nasłuchiwała. Trudno było coś usłyszeć, bo w dyskotece wciąż jeszcze dudnił bas, a nad
szkołą wybuchały fajerwerki.
- To pewnie nic - zdecydowała wreszcie. - Pewnie ktoś się zabawia na boisku.
- Dziwki — zachichotała Ali.
Otworzyła drzwi samochodu i zajęła miejsce za kierownicą. Spencer usiadła obok, a Hanna,
Emily i Aria zajęły miejsca z tyłu. Ali przekręciła kluczyk w stacyjce i pogłośniła radio tak bardzo,
że zagłuszyło nawet fajerwerki.
- No to jedziemy, suki! - zawołała. Samochód ruszył.

26

W PUŁAPCE WSPOMNIEŃ

Domek DiLaurentisów w górach Pocono wyglądał dokładnie tak, jak Hanna go zapamiętała:
wysoki, przestronny, obłożony panelami z czerwonego drewna tekowego, z białymi okiennicami i
framugami. Choć nie świeciły się lampy na ganku, w świetle wielkiego, jasnego księżyca Hanna
widziała pięć białych foteli na biegunach. Razem z Ali i pozostałymi dziewczynami siadały na nich,
gdy słońce zachodziło za jeziorem, i czytały „Us Weekly".
Żwir zachrzęścił pod kołami samochodu, który wjechał na podjazd i się zatrzymał. Dziewczyny
wzięły swoje torebki i wysiadły z auta. Noc była chłodna. W dolinie unosiła się lekka, opalizująca
mgła.
W krzakach coś zaszurało. Hanna się zatrzymała. Zobaczyła długi ogon i parę żółtych,

jaśniejących w mroku oczu. Czarny kot przebiegł chyłkiem przez podjazd i zniknął w lesie. Hanna
odetchnęła z ulgą.

Ali otworzyła drzwi do domu i wpuściła dziewczyny do środka. Pachniało tam starym klejem do
tapet, zakurzonymi drewnianymi podłogami i pokojem, którego nie otwierano przez lata. Hanna
wyczuła też zapach, który przywodził jej na myśl starego hamburgera.
— Pijemy coś? — zapytała Ali, rzucając kluczyki na stary drewniany stół.
— No jasne — odparła Spencer.
Postawiła na stole torbę z supermarketu, która zawierała chrupki serowe, chipsy ziemniaczane,
M&M'sy, colę light, red bulla i butelkę wódki. Hanna podeszła do kredensu, w którym
DiLaurentisowie trzymali zastawę stołową, i wyciągnęła pięć szklanek z ciętego kryształu.
Zrobiły sobie wódkę z red bullem i usiadły w salonie. Wzdłuż ścian rzędami stały książki na
regałach. Przez lekko uchylone drzwi do szafy można było dostrzec stosy starych gier planszowych.
Wciąż na tym samym stoliku stał telewizor, w którym można było oglądać tylko cztery kanały.
Hanna wyjrzała przez okno na podwórko i od razu rozpoznała to miejsce, w którym kiedyś
postawiły wielki, pięcioosobowy namiot i spały w nim pod rozgwieżdżonym niebem. To w tym
namiocie Ali podarowała im bransoletki, każąc przysiąc, że nie pisną słowa o sprawie Jenny i że
pozostaną do końca życia przyjaciółkami.
Hanna podeszła do kominka, na którym stało znajome zdjęcie w srebrnej ramce. Przedstawiało
całą piątkę obok wielkiego kanoe. Były przemoczone do suchej nitki. To samo zdjęcie wisiało w
holu w domu DiLaurentisów. Zrobiono je w czasie ich pierwszej wycieczki do domku Ali w górach
Pocono, niedługo po tym, jak się zaprzyjaźniły. W sekrecie odprawiały rytuał, który polegał
na jednoczesnym dotknięciu dolnego rogu zdjęcia. Za bardzo się wstydziły, żeby opowiedzieć o
tym Ali.
Wszystkie dziewczyny podeszły do zdjęcia. W szklankach grzechotał lód.
- Pamiętacie ten dzień? - wyszeptała Emily. W jej oddechu już było czuć wódkę. - Ten
fantastyczny wodospad?
Hanna prychnęła.
- Aha. Nieźle się wystraszyłaś.
To był ich pierwszy spływ nowiutkim kanoe, kupionym przez pana DiLaurentisa w
miejscowym sklepie sportowym. Na początku wiosłowały zawzięcie, ale szybko się zmęczyły i
znudziły, więc postanowiły dać się ponieść prądowi. Kiedy rzeka w dalszym odcinku się
wzburzyła, Spencer chciała spróbować przepłynąć przez jakiś próg rzeczny. Wtedy Emily
dostrzegła mały wodospad i zażądała, żeby natychmiast dopłynąć do brzegu.
Spencer szturchnęła ją w żebra.
- Darłaś się: „Przepływanie wodospadu kajakiem grozi śmiercią! Trzeba przewrócić kanoe do
góry dnem i dopłynąć do brzegu!".
- I przewróciłaś je bez uprzedzenia - dodała Aria, parskając śmiechem. - Woda była taka zimna!

- Przez kilka dni nie mogłam przestać się trząść - powiedziała Emily.
- Wyglądamy jak dzieci - szepnęła Hanna, szczególnie bacznie przyglądając się swojej okrągłej
twarzy na zdjęciu. - I pomyśleć, że kilka tygodni wcześniej przyszłyśmy na twoje podwórko, żeby
ci wykraść kawałek sztandaru z kapsuły czasu.
- Tak - odparła Ali takim tonem, jakby myślami błądziła gdzie indziej.
Hanna obserwowała ją przez jakiś czas, bo spodziewała się, że Ali włączy się do rozmowy i
zacznie wspominać. Ale ona w milczeniu wyciągała ozdobne szpilki, którymi upięła swój francuski
warkocz, odkładając je jedna po drugiej na szklany stolik. Może lepiej było w ogóle nie wspominać
tamtego dnia. Przecież Courtney spędziła tamten weekend w domu, bo przenosiła się z kliniki
Radley do Zacisza. Pewnie z tą chwilą wiązało się wiele złych wspomnień.
Hanna jeszcze raz spojrzała na fotografię. Wtedy wszystko wyglądało inaczej. Kiedy
przewróciły kanoe, mokry, obszerny T-shirt Hanny przylegał do każdego centymetra jej ciała,
uwypuklając fałdki tłuszczu i krągłości figury. Niedługo potem Ali zaczęła ją wyśmiewać,

twierdząc, że Hanna je znacznie więcej niż one, że nie uprawia sportu i zawsze w czasie lunchu
prosi o dokładkę. Kiedyś nawet, w czasie wspólnych zakupów w centrum handlowym,
zasugerowała, że powinny wstąpić do sklepu z odzieżą dla puszystych, żeby „się rozejrzeć".
Nagle Hanna przypomniała sobie słowa Naomi: „Nie wiem, czemu się od nas odwróciła i
wybrała ciebie. Wszyscy myśleli, że to jakiś okrutny żart, Hanno. Przecież byłaś wtedy totalną
frajerk ą ".
Hanna oparła się o jedną z półek, nieomal strącając na podłogę ozdobny talerz z emblematem
parku Yellowstone. W ustach czuła słodki posmak drinka. Bezwład ogarniał jej ręce i nogi.
Ali odwróciła się i rzuciła każdej z nich jakieś białe zawiniątko.
— Czas na jacuzzi! — klasnęła. — Zróbcie sobie po drinku i przebierzcie się, a ja tymczasem je
uruchomię.
Potem wzięła swojego drinka i przebiegła przez salon do wyjścia na podwórze. Jej blond
warkocz kołysał się przy każdym radosnym podskoku. Hanna spojrzała na to, co dała im Ali: biały,
puszysty ręcznik i bikini w kropki od Marca Jacobsa. Podniosła bikini do światła, podziwiając
lśniący materiał i srebrne sznureczki.
Wyprostowała plecy. Nagle poczuła przypływ siły. „No i kto się teraz śmieje, suki?" Na metce
przeczytała, że bikini ma rozmiar 56. Hanna uśmiechnęła się do siebie, oszołomiona i zachwycona.
Tak pięknego komplementu nie dostała nigdy w życiu.

27

PRZYJACIÓŁKI N A ŚMIERĆ I ŻYCIE

Alkohol mocno uderzył Emily do głowy. Stała w maleńkiej, urządzonej w rustykalnym stylu
łazience na parterze ubrana tylko w bardzo skąpe bikini. Przyglądała się sobie z przodu i z boku,
podziwiając wyrzeźbione bicepsy, szczupłą talię i kształtne ramiona.
- Niezła z ciebie laska - szepnęła do siebie samej. -Ali cię pragnie.
Zachichotała. Była pijana nie tylko z powodu wódki, ale i z powodu Ali. Tak się cieszyła z
powrotu w góry. A kiedy całowała się z Ali w czasie balu, czuła się jak najszczęśliwsza osoba pod
słońcem.
Emily wyszła z łazienki z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Postawiła szklankę z
niedopitym drinkiem na stole i wyszła na oszkloną werandę. Dokładnie tak ją zapamiętała. W
środku unosił się ciepły zapach ziemi i wilgoci. W rogu stały ceramiczne krasnale ogrodowe i
chyboczący się stolik z blatem wykładanym starymi, spękanymi

kafelkami, który pani DiLaurentis wypatrzyła na garażowej wyprzedaży. Emily żałowała, że nie
ma przy niej Ali. Chciała w sekrecie pocałować ją, zanim zjawią się pozostałe dziewczyny. Jednak
pomieszczenie było puste.
- Zimno! - zawołała Emily, kiedy jej bose stopy dotknęły lodowatej posadzki.
Tuż przy drzwiach stała lampa grzewcza, a z jacuzzi już ściągnięto zieloną plandekę. Silnik
warczał głośno. Woda bulgotała.
Kiedy Emily dotknęła ściany jacuzzi, znowu pisnęła. Ściana była zimna jak lód. Pewnie od lat
nikt nie korzystał z jacuzzi.
Na werandę wyszły Hanna, Spencer i Aria. Kiedy czekały, aż Ali się przebierze, Hanna
przyniosła z salonu głośniki do iPoda i włączyła płytę Britney Spears. W siódmej klasie uwielbiały
tańczyć do jej piosenek. Śpiewały razem z Britney, jak za starych dobrych czasów. Emily tańczyła,
uwodzicielsko owijając się ręcznikiem. Hanna chodziła w tę i z powrotem krokiem modelki, raz po
raz zatrzymując się i pozując jak do obiektywu. Spencer robiła energiczne wykopy, niczym kick
bokserka. Aria próbowała ją naśladować i prawie przewróciła doniczkę z zeschniętą paprotką.
Wszystkie skręcały się ze śmiechu, obejmując się. Oparły się o krawędź jacuzzi, łapiąc oddech.
- Nie mogę uwierzyć, że przez tyle lat nie odzywałyśmy się do siebie - powiedziała Spencer. -
Co się z nami stało?

Aria zrobiła teatralny gest.
- Byłyśmy głupie. Nie powinnyśmy były się rozstawać. Emily się zaczerwieniła.
- To prawda — wyszeptała. Nie przypuszczała, że pozostałe dziewczyny myślą tak jak ona.
Hanna zgarnęła suche liście z jednego z leżaków i usiadła na nim.
— Tęskniłam za wami.
— Guzik prawda. — Spencer pijackim gestem pokazała na nią palcem. — Miałaś Monę.
Zapadła głucha cisza. Nagle powróciły do nich wspomnienia o tym, co zrobiła im Mona. Emily
zebrało się na łzy, kiedy zobaczyła, że Iłarma odwróciła się ze smutną miną. Owszem, Mona
pastwiła się też nad Emily, ale to Hanna była jej najlepszą przyjaciółką.
Emily podeszła do Hanny i objęła ją.
— Tak mi przykro — wyszeptała. Spencer i Aria też do nich podeszły.
— To była wariatka — szepnęła Spencer.
— Nie powinnam była tracić z wami kontaktu — powiedziała Hanna, opierając głowę na
ramieniu Spencer.
— Już w porządku — mówiła Emily przez łzy, głaszcząc długie, jedwabiste włosy Hanny. —
Teraz wróciłyśmy.
Stały tak, póki nie skończyła się piosenka. Jacuzzi warczało. Nagle w domu rozległ się głuchy
łoskot. Spencer podniosła wzrok i zmarszczyła czoło.
— Ali mogłaby się pospieszyć z tym przebieraniem. Otuliły się ręcznikami i weszły z
powrotem do domu.
Potem przez salon poszły do kuchni.
— Ali!? — zawołała Hanna.
Odpowiedziała jej cisza. Emily zajrzała do łazienki, z której przed chwilą wyszła. Z kranu
kapała woda. Papier toaletowy łopotał w podmuchach wentylatora.
— Ali!? — zawołała Aria, zaglądając do jadalni. Krzesła zakryte białymi prześcieradłami
wyglądały jak duchy. Dziewczyny stały nieruchomo, nasłuchując.
Spencer zatrzymała się w kuchni.
— Może to nieodpowiedni moment na takie obwieszczenia, ale wcześniej dzwoniła do mnie
mama. Melissa nadal się nie odezwała...
— Co? — Emily stanęła obok kuchenki.
— A jeśli przyjechała tu za nami? — Spencer drżał głos. — Jeśli się tu gdzieś schowała?
— To niemożliwe — odparła Hanna i dla kurażu dopiła drinka. — Spencer, nie ma mowy.
Spencer włożyła sweter i podeszła do drzwi prowadzących na podwórko. Emily szybko
wciągnęła bluzę i dżinsy i dołączyła do niej. Stare, zardzewiałe tylne drzwi zaskrzypiały. Niebo
było rozgwieżdżone. Podwórko oświetlała tylko słaba poświata dochodząca z reflektora nad
garażem. Na podjeździe stało czarne bmw. Emily rozglądała się nerwowo, próbując gdzieś dostrzec
jakiś ruchomy cień. Wyciągnęła telefon, zastanawiając się, czy nie powinny zadzwonić po pomoc.
Ale i tak straciła zasięg. Dziewczyny też spoglądały na ekrany swoich komórek i kręciły przecząco
głowami. Żadna nie mogła zadzwonić.
Emily przeszył dreszcz. „To się nie może znowu wydarzyć. To niemożliwe". A jeśli podczas ich
tańców na werandzie Ali przydarzyło się coś strasznego? Powtarzała się historia z siódmej klasy.
Wtedy siedziały w najlepsze w domku otumanione hipnozą, a na zewnątrz ktoś mordował
Courtney.
— Ali! — zawołała Emily, ale odpowiedziało jej tylko echo. — Ali! — zawołała znowu.
— Co? — tym razem rozległ się znajomy głos. Dziewczyny odwróciły się jak na komendę. Ali
stała
w drzwiach do kuchni, wciąż ubrana w dżinsy i kaszmirowy sweterek z kapturem. Patrzyła na
nie jak na wariatki.
- Gdzie wy się podziewacie? — zaśmiała się Ali. — Poszłam sprawdzić temperaturę w jacuzzi,
a wy gdzieś przepadłyście! - Zrobiła gest, jakby ocierała pot z czoła. — Tak się przestraszyłam!
Emily weszła z powrotem do domu, oddychając z ulgą. Jednak kiedy mijała w drzwiach
uśmiechniętą od ucha do ucha Ali, usłyszała trzask gałązki. Zamarła, a potem spojrzała przez ramię

pewna, że dostrzeże gdzieś wśród drzew parę wpatrzonych w nią oczu.
Lecz wokół panowały cisza i spokój. Nikogo nie zauważyła.

28

SNY CZASEM SIĘ SPEŁNIAJĄ. NIESTETY

Spencer wróciła z dziewczynami do domu. — Woda w jacuzzi jest za zimna — oznajmiła Ali.
— Ale przecież możemy się zająć czymś innym.
Spencer rzuciła swój nieużywany ręcznik na kuchenny stół, poszła do salonu i usiadła na
skórzanej kanapie. Miała dreszcze, nie tylko z powodu zimna, ale i ze strachu, że coś mogło się stać
Ali. Coś nie dawało jej spokoju, ale nie potrafiła powiedzieć co. Dlaczego Ali ich nie słyszała,
kiedy ją wołały? Dlaczego nie widziały jej, jak poszła sprawdzić wodę w jacuzzi? Dlaczego nagle
w domu rozległ się ten głuchy hałas? I gdzie, do cholery, podziewała się Melissa?
Dziewczyny rozsiadły się w salonie. Ali zajęła miejsce na bujanym fotelu, który nazywały
„tronem księżnej". Kiedy uznały, że jedna z nich to księżna, ona siadała w fotelu, a reszta spełniała
wszystkie jej zachcianki przez cały dzień. Hanna przycupnęła na stojącej obok telewizora starej,
żółtej pufie. Emily usiadła po turecku na skórzanej

otomanie przystawionej do kanapy. Bezwiednie wodziła palcem wokół małej dziury w tapicerce.
Aria usiadła na kanapie obok Spencer i przycisnęła do piersi poduszkę z wyhaftowanym kwiatem
wiśni.
Ali położyła dłonie na podłokietnikach z giętego drewna i wzięła głęboki wdech.
— Skoro pomysł z jacuzzi nie wypalił, mam dla was inną propozycję.
— Jaką? — zapytała Spencer.
Ali odchyliła się nieco do tyłu, a wiklinowy fotel zaskrzypiał.
— Nasza ostatnia całonocna impreza okazała się niewypałem i powinnyśmy wymazać ją z
pamięci na zawsze. Chciałabym ją odtworzyć. Oczywiście pominąwszy kilka szczegółów.
— Na przykład twoje zniknięcie? — zapytała Emily.
— Naturalnie. — Ali okręciła kosmyk blond włosów wokół palca. — Ale żeby wszystko
przebiegło tak jak wtedy, muszę was zahipnotyzować.
Spencer zrobiło się zimno. Emily odstawiła szklankę na stolik. Hanna zamarła z garścią pełną
chrupek serowych.
— Yyy... — zająknęła się Aria. Ali uniosła brew.
— Kiedy byłam w szpitalu, leczyło mnie wielu terapeutów. Jeden z nich powiedział mi, że
najlepszy sposób na uwolnienie się od dręczących wspomnień to ponowne ich odegranie. Myślę, że
to mi pomoże... - Westchnęła. — Pomoże nam wszystkim.
Spencer pocierała jedną stopę o drugą, próbując je rozgrzać. Za oknem zaświstał wiatr. Spencer
spojrzała na zdjęcie, na którym wszystkie stały obok kanoe. Nie miała
najmniejszej ochoty na powtarzanie seansu hipnotycznego, lecz może Ali miała rację. Po
wszystkim, co przeszły, może powinny wreszcie jakoś uwolnić się od przeszłości. Raz na zawsze.
— Wchodzę w to — zdecydowała.
— Ja też — przyłączyła się Emily.
— I ja — powiedziała Hanna.
Ali patrzyła wyczekująco na Arię, która wreszcie niechętnie pokiwała głową.
— Dziękuję wam. - Ali wstała. - Zróbmy to w sypialni na górze. Tam jest bardziej intymna
atmosfera. Podobnie było w twoim domku.
Wyszły na piętro po schodach wyłożonych różową wykładziną. Przez okrągłe okno na
półpiętrze wpadało do środka światło księżyca. Na podwórku nie było nikogo. Dom odgradzał od
drogi gęsty pas drzew. Po lewej stronie widać było sztuczny staw, który osuszano na zimę, więc
teraz została z niego tylko błotnista kałuża.

Ali poprowadziła dziewczyny do sypialni na tyłach domu. Drzwi stały otworem, jakby ktoś
właśnie stamtąd wyszedł. Spencer rozpoznała wiszącą na ścianie makatkę wyszywaną krzyżykami,
ozdobione koronką zasłony w oknach i dwuosobowe łóżko z metalową ramą. Zmarszczyła nos.
Spodziewała się, że w pokoju będzie pachniało bzowym odświeżaczem powietrza i może pleśnią,
tymczasem w powietrzu rozchodził się mdły zapach zgnilizny.
— Co to za zapach? — zapytała. Ali skrzywiła się z niesmakiem.
— Może jakieś zwierzę dostało się między ściany i zdechło. Pamiętacie, coś takiego stało się w
wakacje między szóstą a siódmą klasą. To był chyba szop.
Spencer wysiliła pamięć, ale bynajmniej nie przypominała sobie, żeby w tym pokoju
kiedykolwiek tak śmierdziało. Aria zamarła.
— Słyszałyście?
Wszystkie nasłuchiwały w napięciu.
— Nie... — wyszeptała Spencer. Aria otworzyła szeroko oczy.
— Chyba słyszałam kaszlnięcie. Czy ktoś jest na zewnątrz? Ali rozchyliła drewniane rolety. Na
podjeździe nie było
nikogo. Widać było tylko ślady bmw, którym przyjechały.
— Ani żywej duszy — wyszeptała Ali. Wszystkie odetchnęły z ulgą.
— Wpadamy w paranoję — powiedziała Spencer. — Musimy się wyluzować.
Usiadły na okrągłym dywanie. Ali wyciągnęła z reklamówki sześć waniliowych świec i
ustawiła je na nocnym stoliku i biurku. Zapalana zapałka trzasnęła. W pokoju panował mrok, ale
Ali i tak zasunęła szczelnie rolety i kotary. W świetle świec na ścianach pojawiły się niepokojące
cienie.
— No dobra — zakomenderowała Ali. — Teraz się odprężcie.
Emily zachichotała nerwowo. Hanna wypuściła całe powietrze z płuc. Spencer próbowała
rozluźnić ramiona, ale krew nadal szumiała jej w uszach. Tyle razy przeżyła już w pamięci tamten
seans hipnotyczny prowadzony przez Ali. Na samą myśl o nim wpadała w panikę, a ciało
odmawiało jej posłuszeństwa. „Nic ci nie będzie", powtarzała w myślach.
— Wasze tętno się uspokaja — mówiła Ali sennym głosem. — Myślcie o czymś przyjemnym.
Policzę od stu do jednego, a kiedy was dotknę, będziecie w mojej mocy.
Żadna z dziewczyn nie odważyła się odezwać. Płomienie świec tańczyły. Spencer zamknęła
oczy, a Ali zaczęła liczyć.
— Sto... dziewięćdziesiąt dziewięć... dziewięćdziesiąt osiem...
Spencer zadrżał mięsień w lewej nodze, potem w prawej. Próbowała uspokoić umysł, który
mimo wszystko uparcie powracał do ich poprzedniego seansu. Siedziała wtedy na okrągłym
dywanie w swoim domku, wkurzona na Ali, której po raz kolejny udało się nakłonić je do zrobienia
czegoś, na co nie miały najmniejszej ochoty. A co, gdyby pod wpływem hipnozy powiedziała na
głos, że pocałowała się z łanem... a Melissa by to usłyszała? Melissa i łan niedługo przedtem byli w
domku i mogli nadal czaić się gdzieś w pobliżu.
Zresztą wszystko wskazywało na to, że Melissa faktycznie była gdzieś w pobliżu. Może to ona
stała w oknie z aparatem.
— Osiemdziesiąt pięć... osiemdziesiąt cztery... - liczyła monotonnie Ali.
Jej głos oddalał się, a w końcu wydawało się, jakby mówiła z drugiego końca bardzo długiego
tunelu. Nagle przed oczami Spencer pojawiła się rozmazana plama światła. Słowa Ali przerodziły
się w niewyraźne dźwięki. Jej nos uderzył zapach świeżo wypiaskowanej, drewnianej podłogi i
popcornu z kuchenki mikrofalowej. Wzięła kilka głębokich oddechów, wyobrażając sobie, jak
powietrze przepływa przez jej płuca.
Kiedy po chwili zaczęła widzieć ostro, zdała sobie sprawę, że znajduje się w swoim starym
domku. Siedziała na starym, miękkim dywanie kupionym przez rodziców
w Nowym Jorku. Z zewnątrz dochodził zapach sosny i kwiatów kwitnących wczesnym latem.
Spojrzała na przyjaciółki. Hanna miała wydatny brzuszek. Emily była chuda, a jej twarz pokrywały
piegi. Aria miała we włosach różowe pasemka. Ali przeszła między nimi na palcach i dotknęła
czoło każdej z nich opuszkiem kciuka. Kiedy podeszła do Spencer, ta zerwała się na równe nogi.

„Tu jest za ciemno", Spencer usłyszała własny głos. Słowa wydobywały się po prostu z jej ust, a
ona nie potrafiła nad nimi zapanować.
„Musi być ciemno. Tak to działa".
„Nie zawsze musi być tak, jak sobie tego życzysz, wiesz, Ali?", odparła Spencer.
„Zasłoń okno!", warknęła Ali, odsłaniając białe zęby. Spencer próbowała wpuścić światło do
wnętrza pokoju. Ali westchnęła z irytacją. Ale kiedy Spencer spojrzała na nią, zobaczyła, że Ali nie
była wściekła, tylko stała nieruchomo. Jej twarz stężała i zbladła, a oczy wydawały się pełne
przerażenia, jakby zobaczyła coś strasznego.
Spencer odwróciła się do okna i dostrzegła jakiś cień. To był tylko okruch pamięci, nic więcej.
Spencer nie chciała, by ten obraz zniknął, usiłowała sobie przypomnieć, czy to się naprawdę
wydarzyło. I nagle coś zobaczyła. To było odbicie Ali... tylko że miała na sobie bluzę z kapturem i
trzymała w dłoniach duży aparat fotograficzny. Patrzyła złowieszczo, jak demon, który zaraz kogoś
zabije. Kogoś, kogo Spencer bardzo dobrze znała. Próbowała wypowiedzieć imię tej osoby, ale jej
usta nie chciały się otworzyć. Wydawało się jej, że się dusi.
Wspomnienia wymknęły się jej spod kontroli. Słyszała, jak sama mówi: „Idź sobie", a Ali
odpowiada: „Dobrze".
— Nie! — krzyczała Spencer do samej siebie sprzed lat. — Każ jej wrócić! Nie wypuszczaj jej
z pokoju! Tam, na zewnątrz, czeka na nią... jej siostra! I chce skrzywdzić Ali!
Ale wspomnienia płynęły dalej, Spencer nie potrafiła już ich kontrolować. Ali stała teraz w
drzwiach. Posłała Spencer długie, znaczące spojrzenie. Spencer westchnęła z przerażeniem. Nagle
Ali zmieniła się, przestała przypominać tę dziewczynę, z którą spędziły cały wieczór.
Uwagę Spencer przykuł srebrny pierścionek na palcu tej osoby, która teraz przed nią stała.
Przecież Ali twierdziła, że nie nosiła tego pierścionka tamtej nocy. Tymczasem teraz miała go na
palcu. Tylko że teraz zamiast litery A na pierścionku widniało wygrawerowane C.
Dlaczego Ali założyła nie swój pierścionek?
W okno ktoś zastukał i Spencer się odwróciła. Dziewczyna stojąca za oknem uśmiechała się
złowieszczo. Podniosła dłoń na wysokość swojej twarzy o sercowatym kształcie. Pokazała Spencer
palec serdeczny, na którym widniał srebrny pierścionek z literą A. Spencer czuła, że jej głowa zaraz
eksploduje. Czy to Ali stała na zewnątrz... a Courtney w środku? Jak to możliwe?
„Pamięć płata mi figle — powiedziała do siebie w myślach. — To się nie wydarzyło. To tylko
sen".
Ali stojąca w drzwiach położyła dłoń na klamce. Nagle jej skóra zbladła i nabrała ziemistego
odcienia.
— Ali? — zawołała Spencer z niepokojem w głosie. — Wszystko w porządku?
Skóra Ali zaczęła schodzić płatami.
— A wyglądam, jakby wszystko było w porządku? — warknęła. Pokręciła głową. —
Próbowałam ci powiedzieć...
- Co mi próbowałaś powiedzieć? - powtórzyła Spencer jak echo. - Co masz na myśli?
- Nie pamiętasz już wszystkich swoich snów o mnie? Spencer zamrugała.
- Ja...
Ali przewróciła oczami. Skóra schodziła jej coraz szybciej, odsłaniając pasma mięśni i białe
kości. Jej zęby wypadły na podłogę i wyglądały teraz jak ziarna kukurydzy. Jej blond włosy
zmieniły barwę na szarą i zaczęły wypadać całymi kłębami.
- Doprawdy, Spencer, jesteś głupsza, niż myślałam -syknęła. — Zasłużyłaś sobie na to.
- Na co!? - krzyknęła Spencer.
Ali nie odpowiedziała. Kiedy nacisnęła klamkę, jej przedramię oderwało się od łokcia, jak
sucha łodyga kwiatu. Spadło na podłogę i rozsypało się w proch. Drzwi trzasnęły tak głośno, że
dźwięk wibrował w całym jej ciele. Brzmiał tak, jakby dochodził z bliska i był r e a l ny.
Rzeczywistość i wspomnienia stapiały się w jedno.
Spencer otworzyła szeroko oczy. W sypialni panował trudny do zniesienia zaduch. Po jej
twarzy płynęły strużki potu. Jej przyjaciółki siedziały po turecku na dywanie ze spokojnymi,
zrelaksowanymi twarzami i mocno zamkniętymi oczami. Wyglądały jak... martwe.

- Dziewczyny!? - zawołała Spencer.
Żadna nie odpowiedziała. Chciała dotknąć Hanny, ale się bała.
Wciąż jeszcze czuła się jak we śnie. „Próbowałam ci powiedzieć", mówiła ta dziewczyna ze
snu. Ta, która wyglądała jak Ali, ale nosiła na palcu pierścionek Courtney. „Nie pamiętasz już
wszystkich swoich snów o mnie?"
Spencer pamiętała mnóstwo snów o Ali. Czasem nawet w jej snach pojawiały się dwie Ali.
- Nie - wyszeptała Spencer, jakby wyczuwała zbliżające się niebezpieczeństwo.
Nic z tego nie rozumiała. Wytężyła wzrok, lecz w mroku nie dostrzegła czwartej przyjaciółki.
— Ali? — pisnęła.
Nikt nie odpowiedział. Ali zniknęła.

29

NAJWAŻNIEJSZY LIST

Arię wyrwało ze snu trzaśnięcie drzwi. Połowa świec zgasła. Powietrze wypełniał zapach
zgnilizny. Jej trzy najlepsze przyjaciółki siedziały na dywanie i patrzyły na nią.
- Co się dzieje? - zapytała. - Gdzie Ali?
- Nie wiemy - odparła przerażona Emily. - Chyba... zniknęła.
- Może to część terapii? - zasugerowała Hanna sennym głosem.
- Nie sądzę. - Głos Spencer drżał. - Myślę, że coś tu nie gra.
- Oczywiście, że coś tu nie gra! - zawołała Emily. - Ali zniknęła!
- Nie o to mi chodzi - odparła Spencer. - Wydaje mi się, że Ali się dziwnie zachowuje.
Aria wbiła w nią wzrok. - Ali? - oburzyła się Emily.

— O co ci chodzi? — dopytywała się Hanna. — Wydaje mi się, że wtedy, w oknie mojego
domku, stała jej siostra — szeptała Spencer, a w jej głosie słychać było ciche łkanie. — I to ona ją
zabiła.
Hanna zmarszczyła brwi.
— Myślałam, że twierdziłaś, że to Melissa.
— Poza tym nikt nie zabił Ali — dodała Emily, mrużąc oczy. — Ona jest z nami.
Ale Aria patrzyła na Spencer tak, jakby w jej umyśle powoli formowała się jakaś myśl. Jeszcze
raz przypomniała sobie te polaroidy. W szybie równie dobrze mogła odbijać się twarz jednej z
sióstr DiLaurentis.
— O Boże — wyszeptała Aria, bo przypomniała sobie, co kilka tygodni wcześniej usłyszała od
tego strasznego medium, stojąc nad dołem w ziemi, w którym znaleziono zwłoki Ali. Ta
przerażająca kobieta powiedziała: „Ali zabiła Ali".
Na dole rozległ się głośny hałas. Wszystkie zerwały się na równe nogi i skryły w kącie sypialni,
tuląc się do siebie.
— Co to było? — wyszeptała Hanna.
Usłyszały jeszcze jakieś skrzypienie i kolejne trzaśnięcie, a potem zapanowała cisza. Aria
ostrożnie rozejrzała się po pokoju. Ktoś rozsunął kotary w oknach, bo do pokoju wpadało teraz
światło księżyca, oświetlając podłogę długimi pasmami. Zauważyła coś, co wcześnie jej umknęło.
Tuż obok drzwi leżała biała koperta. Jakby ktoś dopiero co wsunął ją pod drzwiami.
— Dziewczyny, spójrzcie — pisnęła, pokazując drżącym palcem na kopertę.
Wszystkie popatrzyły na podłogę i skamieniały ze strachu. Wreszcie Spencer podniosła kopertę.
Trzęsły się jej
dłonie. Trzymała kopertę tak, żeby wszystkie mogły przeczytać napis na niej.
Do: Czterech Suk. Od: A.
Nogi ugięły się pod Emily.
- O mój Boże. To Billy. Dopadł nas.
- To n ie Billy - warknęła Spencer.

- No to Melissa - rzuciła Emily z desperacją w głosie. Spencer otworzyła kopertę. Wyjęła z mej
bardzo długi,
wydrukowany list. Kiedy go czytała, na jej twarzy widać było coraz większe przerażenie. Hanna
zmrużyła oczy.
- To niemożliwe.
Aria nabierała pewności, że stało się coś złego. Rozbolał ją żołądek. Wzięła głęboki oddech,
nachyliła się i zaczęła czytać.
Dawno, dawno temu żyły sobie dwie dziewczyny. Nazywały się Ali i Courtney. Lecz jedna z
nich była wariatką. I jak już wiecie, za sprawą kilku magicznych zwrotów akcji Ali zostata na
chwilę Courtney. Ale nie wiecie jeszcze, ze również Courtney zamieniła się miejscem z Ali.
Dobrze słyszałyście, moje śliczne Kłamczuchy-Frajerki... Zresztą to wszystko wasza wina.
Pamiętacie, jak przyszłyście wykraść mi moje trofeum z kapsuły czasu? A pamiętacie tę
dziewczynę, która wyszła przed dom, żeby z wami porozmawiać? To nie byłam ja. Jak już
odgadłyście, wykazując ogromną inteligencję, w tamten weekend Courtney przyjechała do domu,
bo przenosiła się z kliniki Radley do Zacisza. Ojej, nasza biedna mała Courtney nie chciała
tam jechać. Przecież w Radleyu już sobie poukładała to swoje żałosne życie... i nie chciała
zaczynać od nowa w innej klinice. Jeśli już musiała gdzieś się przenieść, to zdecydowanie wolała
do Rosewood. No i zaczęła od zera. Miała jechać do Zacisza dokładnie tego poranka, kiedy
przyłapała was na swoim podwórku. No i bez mrugnięcia okiem wykorzystała nadarzającą się
okazję. Kłóciłyśmy się - a ja już nie mogłam się doczekać, jak ją zabiorą z domu - po chwili już
stała na podwórku i udawała mnie. Rozmawiała z wami jak z najlepszymi kumpelkami. Gadała o
moim kawałku sztandaru tak, jakby to nie ona mi go ukradła i zniszczyła, domalowując do mojego
arcydzieła tę idiotyczną studnię życzeń. Skąd mogłam przypuszczać, że wszyscy -mama, tata, a
nawet mój brat - są święcie przekonani, że to ja siedzę w domu, a Courtney wyszła na zewnątrz?
Skąd mogłam wiedzieć, że mama za chwilę chwyci mnie za rękę i powie: „Czas na nas Courtney"?
Próbowałam ją przekonać, że jestem Ali, lecz ona mi nie uwierzyła, bo Courtney ukradła mi
pierścionek z literą A. Mama krzyknęła tylko do dziewczyny, która nie była Ali, że odjeżdżają, a
dziewczyna, która udawała Ali, uśmiechnęła się tylko i odparta: „Cześć!".
I odjechaliśmy. Courtney ukradła mi moje wspaniałe życie, a mnie się dostało w zamian jej
zrujnowane życie. Tak po prostu. Zniszczyła wszystko. Całowała się z łanem Thomasem. Prawie ją
aresztowano za oślepienie tej szarej myszki Jenny Cavanaugh. Zerwała przyjaźń z Naomi i Riley,
najfajniejszymi dziewczynami w szkole. Ale najgorszą rzeczą, jaką zrobiła, udając mnie, było
wybranie czterech nowych przyjaciółek. I wybrała takie, na które ja bym nawet nie spojrzała, które
niczym szczególnym się nie wyróżniały. Dobrze wiedziała, że przyjmą ją z otwartymi ramionami,
bo tylko czekają na zaproszenie do elitarnego klubu
fajnych dziewczyn. I wiedziała też, ze te dziewczyny pomogą jej dostać to, czego tak bardzo
chce.
No i jak, miłe panie - chyba o tym nie zapomniałyście?
Nie martwcie się. Ta bajeczka nadal może się dla mnie dobrze skończyć. Dopilnowałam, żeby
moja siostrzyczka zapłaciła za to, co mi zrobiła. A teraz wy zapłacicie. Próbowałam was spalić.
Próbowałam wpędzić was w obłęd. Próbowałam wtrącić was do więzienia. Jeszcze w tym tygodniu
pogrywałam z wami w najlepsze. Niespodzianka! Rzuciłam się na chłopaka Arii.
Wysłałam biednej Hannie podrobione bilety na pewien pokaz mody. Pozwoliłam Em uwierzyć,
że będziemy razem żyły długo i szczęśliwie. Buzi! Aha, Spencer... i dla ciebie mam niespodziankę.
Rozejrzyj się uważnie! Masz ją tuz pod nosem.
Powinnam chyba podziękować Courtney za to, że tak sumiennie prowadziła swój dziennik.
Bardzo mi pomógł. Zresztą Monie też.
Wszystko miało doprowadzić do tego wspaniałego momentu.
Czas zacząć przedstawienie. Przygotujcie się na spotkanie ze swoim stwórcą. To już niedługo.
Całusy!
A. (ta prawdziwa)
Przez chwilę dziewczyny milczały. Aria musiała przeczytać list kilka razy, zanim wszystko

zrozumiała. Zrobiła kilka kroków w tył, wpadając na biurko.
- Ali to napisała? Nasza Ali?
- To nie nasza Ali - odparła Spencer nieobecnym głosem. - To... prawdziwa Ali. Nasza Ali to
była... Courtney. Dziewczyna, którą znałyśmy, nie żyje.
- Nie. - Emily mówiła przez zaciśnięte gardło. - To niemożliwe. Nie wierzę.
Nagle za drzwiami ktoś się zaśmiał. Wszystkie zadrżały. Aria poczuła dreszcze.
— Ali!? — zawołała Spencer. Nikt nie odpowiedział.
Aria wyciągnęła z kieszeni telefon, ale ekran informował ją, że nie ma zasięgu. W tym pokoju
nie było też telefonu stacjonarnego. Nawet gdyby otworzyły okno i zaczęły krzyczeć, nikt by nie
usłyszał. Dom stał na zupełnym pustkowiu.
Od okropnego smrodu zaczęły Arii łzawić oczy. Lecz za chwilę po pokoju rozszedł się inny
zapach. Aria uniosła głowę i próbowała go lepiej wyczuć. Emily, Hanna i Spencer otworzyły
szeroko oczy. Rozpoznały ten zapach bez trudu. Wtedy Aria dostrzegła biały dym wydobywający
się z wentylacji.
- O Boże - wyszeptała, pokazując palcem. - Coś się pali.
Aria rzuciła się do drzwi i nacisnęła klamkę. Odwróciła się szybko z przerażoną miną. Nie
musiała niczego wyjaśniać. Dobrze wiedziały, że drzwi zamknięto na klucz. Były w pułapce.

30

ŻYCIE KOŃCZY SIĘ Z HUKIEM, A NIE Z JĘKIEM

Pokój zaczął się wypełniać kłębami ciemnego dymu. Temperatura podnosiła się powoli, lecz
nieubłaganie. Emily próbowała otworzyć okno, ale się nie dało. W pierwszej chwili chciała wybić
szybę, szybko jednak zdała sobie sprawę, że sypialnia znajduje się na tyłach domu, a za oknem
rozciąga się strome zbocze. Gdyby wyskoczyły, na pewno połamałyby nogi, a może nawet skręciły
kark.
Spencer, Aria i Hanna oparły się plecami o drzwi, próbując je wyważyć. Jednak drzwi nie
ustąpiły pod naciskiem, a zmęczone dziewczyny opadły na łóżko.
- Umrzemy - wyszeptała Hanna. - Ali chce nas zabić.
- Przecież to nie... - Emily urwała. Już miała powiedzieć, że Ali to nie Ali, że ona by tak nie
mogła. Że to na pewno Billy napisał ten list, podszywając się pod nią. A jeśli nie on, to pewnie
Melissa. To jej śmiech było słychać przed chwilą. Pewnie rozbawiły ją ich rozważania.

To Melissa zabiła siostrę Ali. Ona podłożyła ogień. A jeśli nie Melissa i nie Billy, to ktoś inny.
Tylko nie Ali. Na pewno nie Ali.
Dym tak zgęstniał, że trudno było zobaczyć własną dłoń. Hanna zgięta wpół kaszlała, a Aria
oddychała ciężko, jakby zaraz miała zemdleć. Spencer zerwała z łóżka prześcieradło i wetknęła w
szparę pod drzwiami, żeby zatrzymać dym. Tego ją uczyli na szkoleniu przeciwpożarowym w
siódmej klasie.
- Mamy najwyżej kilka minut. Potem ogień podejdzie pod drzwi - powiedziała. - Musimy coś
szybko wymyślić Emily przeszła w kąt pokoju, uderzając w drzwi od szafy. Nagle usłyszała
niewyraźny, zduszony krzyk. Zamarła Wszystkie odwróciły się, bo one też to usłyszały. „Ali?",
pomyślała Emily.
Krzyk jednak dobiegał z bliska. Usłyszały jakiś głuchy stukot. Ktoś znowu zawołał. Potem
rozległ się znów zduszony krzyk. Emily stała twarzą do szafy.
- Ktoś t am jest!
Spencer podbiegła do mej i nacisnęła klamkę. Z wnętrza szafy dochodził intensywny zapach
zgnilizny. Emily się dusiła. Zasłoniła usta koszulką.
- O Boże! - krzyknęła Spencer.
Emily spojrzała w dół i krzyknęła tak, jak nigdy w życiu. Na dnie prawie pustej szafy leżało

rozkładające się ciało. Nogi zgięte pod nienaturalnym kątem opierały się o ścianę, a przekrzywiona
w lewo głowa leżała na pudełku po adidasach. Skóra pożółkła, a lewy policzek, czy raczej to, co z
niego zostało, pokrywała ohydna, woskowata maź. Skóra i mięśnie wokół ust przegniły,
zostawiając po sobie czarną dziurę. Niegdyś piękne, złote włosy
teraz wyglądały jak peruka, a na czole zagnieździły się robaki.
To był łan Thomas.
Emily krzyczała i zasłaniała oczy, ale obraz zwłok cały czas stał jej przed oczami. Nagle coś
wyskoczyło z szafy i dotknęło jej stopy. Odskoczyła w tył i próbowała zatrzasnąć drzwi.
— Przestań! — krzyczała Spencer. — Emily, poczekaj! Emily zamarła i łkała cicho. Spencer
odsunęła ją od
drzwi i wyciągnęła z szafy drugie ciało, przygniecione zwłokami lana. Emily westchnęła. To
była dziewczyna. Poruszała zakneblowanymi ustami. M e liss a. Patrzyła błagalnie swoimi
błękitnymi oczami.
Dziewczyny rozwiązały grube liny krępujące jej ręce i nogi i ściągnęły z ust taśmę klejącą.
Melissa zgięła się wpół i zakaszlała. Po jej twarzy płynęły łzy. Z płaczem padła w ramiona Spencer.

— Nic ci się nie stało!? — zawołała Spencer.
— Porwała mnie i zamknęła w bagażniku — mówiła Melissa, kaszląc. — Budziłam się kilka
razy, ale ona podawała mi jakieś leki, żeby mnie uśpić. A kiedy obudziłam się za kolejnym razem,
byłam już w... — Zamilkła, a jej wzrok powędrował w stronę na wpół otwartych drzwi szafy.
Skrzywiła się z bólu.
Wyczuła zapach dymu, który wypełniał pokój tak szybko, że w powietrzu wisiała już gęsta jak
mleko mgła. Melissa cała się trzęsła.
— Umrzemy tu.
Wszystkie stanęły pośrodku pokoju, trzymając się za ręce. Emily nie mogła opanować drżenia.
Czuła bicie czyjegoś serca.
— Wszystko będzie w porządku — szeptała Spencer do ucha Melissy. — Zaraz znajdziemy
stąd wyjście.
— Stąd nie ma wyjścia! — Melissa miała oczy pełne łez. — Nie widzisz?
— Zaraz. — Aria zerwała się na równe nogi. Rozejrzała się po pokoju, jakby coś sobie
przypomniała, i zmarszczyła brwi. — To chyba ten pokój, z którego prowadzi sekretne przejście do
kuchni?
— O czym ty mówisz? — zapytała Hanna.
— Nie pamiętacie!? — zawołała Aria. — Kiedyś ukryłyśmy się tutaj, żeby przestraszyć Jasona.
Aria błyskawicznie odsunęła od ściany komodę, a oczom dziewczyn ukazały się małe
drzwiczki, wysokie najwyżej na metr. Aria odryglowała je i kopnięciem otworzyła na oścież drogę
do ciemnego tunelu. Melissa westchnęła.
— Chodźcie — ponagliła je Spencer, na czworakach przeciskając się przez drzwiczki.
Pociągnęła za sobą siostrę.
Aria weszła następna, a po niej Hanna. Emily stała jak wmurowana. W tunelu rozchodził się
zapach gnijącego ciała lana.
— Emily! — Spencer wołała jakby z bardzo daleka. — Pospiesz się!
Emily wzięła głęboki wdech, ścieśniła barki i wczołgała się do środka. Tunel miał jakieś pięć
metrów i prowadził do małego pokoiku, wielkości schowka na miotły, który wyglądał tak, jakby od
lat nikt go nie otwierał. Na podłodze walały się kilogramy kurzu i martwych karaluchów, a na
suficie widać było wielką, mokrą plamę. Aria nacisnęła na klamkę w drzwiach prowadzących na
rozklekotane drewniane schody, ale one nawet nie drgnęły.
— Zaryglowane — wyszeptała.
- Niemożliwe - upierała się Spencer. Z desperacją zaczęła napierać ramieniem na drzwi. Emily,
Aria i Hanna przyłączyły się do niej. Wreszcie drewno zaczęło trzeszczeć i pękać. W końcu udało
się im wyważyć drzwi. Emily odetchnęła z ulgą, choć przerażenie jej nie opuszczało.
Pędem zbiegły po schodach i otworzyły trzecie drzwi. Uderzyła je fala ciepła. Oczy zaczęły im

łzawić. W tym pokoju było jeszcze więcej dymu niż na górze. Emily oparła się o blat kuchenny,
próbując się opanować. Na chwiejnych nogach podeszła do frontowych drzwi. Po lewej stronie
zauważyła w dymie jakiś przesuwający się cień. Ktoś zabijał deskami okna, żeby odciąć im drogę
ucieczki.
Emily zamarła, kiedy zobaczyła blond włosy, twarz w kształcie serca i pełne usta. Al i .
Ali odwróciła się i spojrzała na Emily jak na zjawę. Wypuściła z dłoni młotek, który uderzył o
podłogę. Miała zimne, stalowe oczy, a na jej ustach pojawił się drwiący uśmieszek. Emily czuła, jak
zbiera się jej na płacz. Nagle dotarło do niej, że to właśnie ta dziewczyna napisała list... i że nie
kłamała. W jednej chwili jej serce rozpadło się na milion kawałeczków.
Ali odwróciła się i rzuciła w kierunku drzwi. Ale Emily błyskawicznie zareagowała, chwyciła ją
za rękę i odwróciła. Ali ze zdumienia otworzyła usta. Emily ściskała mocno jej ramiona.
- Jak mogłaś nam to zrobić!? - krzyczała.
Ali próbowała się wyrwać. W jej oczach czaiła się nienawiść.
- Już mówiłam - warknęła. - Zniszczyłyście mi życie, suki. - Nawet jej głos się teraz zmienił.
— Ale... ja cię koch a ła m — pisnęła Emily, a jej oczy wypełniły się łzami.
Ali zaśmiała się z pogardą.
— Jesteś t o taln ą frajerką, Emily.
Emily poczuła się tak, jakby ktoś wbił jej nóż w serce. Ścisnęła jeszcze mocniej ramiona Ali,
tak żeby ją zabolało. Miała ochotę krzyczeć: „Jak możesz tak mówić!? Dlaczego tak nas
nienawidzisz!?".
Nagle rozległ się ogłuszający hałas. Oślepił ją blask. Zalała ją fala białego światła i gorąca.
Emily zasłoniła głowę i oczy. Eksplozja była tak silna, że Emily ledwie trzymała się na nogach.
Usłyszała trzask, a potem łomot. Przewróciła się, uderzając o podłogę ramieniem i twarzą.
Przez chwilę widziała tylko ścianę białego światła. Cisza. Pusto. Kiedy jednak otworzyła oczy,
hałas, gorąco i ból powróciły. Leżała tuż przy drzwiach frontowych, a z ust płynęła jej krew. Z
desperacją nacisnęła klamkę. Metal parzył jej dłoń, lecz drzwi się otworzyły. Emily wyczołgała się
na ganek, a potem położyła się na mokrej, zimnej trawie.
Kiedy otworzyła oczy, ktoś leżał obok niej i kaszlał. Spencer i jej siostra leżały tuż obok, a Aria
nieco dalej, na boku, pod wielkim kasztanowcem. Na podjeździe Hanna powoli podnosiła się, jakby
próbowała usiąść.
Emily spojrzała na wielki dom. Z wszystkich okien i drzwi wydobywał się dym. Dach stał w
płomieniach. Przed oknem w salonie przesunął się jakiś cień. Nagle rozległ się grzmot i cały dom
eksplodował.
Emily krzyknęła, zakrywając usta. Skuliła się. „Licz do stu — mówiła do siebie w myślach. —
Udawaj, że płyniesz
kraulem na sto metrów. Nie otwieraj oczu, póki to się nie skończy".
W gorącym powietrzu unosił się dym, a hałas był głośniejszy niż ryk stu startujących
samolotów. Na ramionach Emily wylądowało kilka rozżarzonych drobin, parząc jej skórę.
Wybuchy rozlegały się jeszcze przez kilka sekund. Kiedy ustały, Emily rozpostarła palce i
otworzyła oczy. Dom zamienił się w górę ognia.
— Ali — wyszeptała.
Huk komina spadającego na ziemię zagłuszył ją zupełnie. Ali nadal była w środku.

31

POGORZELISKO

Spencer kaszlała, leżąc na trawie, w bezpiecznej odległości od płonącego domu. Melissa straciła
przytomność. Dom palił się, pożerany przez żółte i pomarańczowe płomienie. Raz po raz małe
eksplozje wzbijały w niebo snopy iskier. Z piętra, na którym przed chwilą były, został tylko
poczerniały szkielet.
Pozostałe dziewczyny podeszły do nich.

— Nikomu nic się nie stało!? — zawołała Spencer. Emily pokręciła głową.
— Nie — powiedziała Hanna, kaszląc.
Aria zakryła twarz dłońmi, ale cicho potwierdziła, że nic jej nie jest. W ich twarze uderzył
mocny podmuch wiatru, który niósł z sobą duszący zapach spalonego drewna i martwych ciał.
— Nie mogę przestać myśleć o tym liście — powiedziała Emily monotonnym głosem. Miała na
sobie tylko cienki sweterek i cała się trzęsła z zimna. — Ali tak się

wkurzyła na swoją siostrę za to, że zajęła jej miejsce, że ją zabi ł a.
— Tak — potwierdziła Spencer, przesuwając się nieco w tył i podkulając nogi.
— Ian nie miał z tym nic wspólnego. Billy zresztą też nie. Ali próbowała zwalić na nich winę.
A potem chciała zabić nas. — Emily, mówiąc to wszystko na głos, chciała się upewnić, że to się
naprawdę zdarzyło.
— To z Courtney rozmawiałyśmy, kiedy przyszłyśmy wykraść trofeum Ali. Tylko w taki
sposób mogła przekonać rodziców, że to ona jest zdrową psychicznie siostrą... — mówiła Aria z
niedowierzaniem, ścierając z twarzy sadzę. — A Courtney zaprzyjaźniła się z nami w czasie
imprezy charytatywnej, bo nie miała innego wyjścia. Nie mogła już dłużej utrzymywać bliskich
kontaktów z Naomi i Riley. Nie znała ich. A nas mogła poznać.
— Naomi i Riley powiedziały mi, że Ali zostawiła je bez żadnego powodu — westchnęła
Hanna.
Spencer przyciągnęła kolana do brody. W powietrzu dryfowała kolejna iskra. Z pobliskiego
drzewa z piskiem zbiegła przerażona wiewiórka i po chwili zniknęła w lesie.
— Kiedy łan przyszedł do mnie i rozmawiał ze mną na patio, twierdził, że odkrył sekret, który
postawi na głowie życie całego Rosewood. Pewnie dowiedział się, że w tamten weekend
przyjechała Courtney.
— A Ali wiedziała, że podejrzewamy Jasona i Wildena o podpalenie - dokończyła słabym
głosem Hanna. — Tylko że pożar nie przebiegł tak, jak to zaplanowała, bo sama się zraniła. Więc
zadzwoniła do Wildena, a on ją ukrył, ponieważ myślał, że Ali posłusznie wykonuje polecenia
rodziców. A tak naprawdę uciekła, żeby zrobić z nas wariatki w oczach wszystkich.
— I to pewnie ona podrzuciła te zdjęcia do laptopa Billy'ego — mówiła dalej Spencer.
Skrzywiła się, bo w domu po raz kolejny rozległy się głośne trzaski. Spojrzała na Melissę, która
płakała cicho z twarzą ukrytą w dłoniach. — I to ona zawiadomiła policję, mówiąc, że to Billy zabił
Jennę.
— Podczas gdy to ona ją zabiła — powiedziała Aria.
Zapadła cisza. Spencer zamknęła oczy i wyobraziła sobie, jak Ali prowadzi śliczną, nieśmiałą i
nie wi domą Jennę Cavanaugh na skraj rowu i wpycha ją do środka. To było tak straszne, że nie
mieściło się jej w głowie.
— A przypominacie sobie to zdjęcie Courtney i Jenny, które Emily dostała od A.? — odezwała
się Spencer po chwili. — Poza rodziną Ali i Wildenem tylko Jenna wiedziała, że istnieją dwie
siostry bliźniaczki. Może to ona jako pierwsza zaczęła podejrzewać, że zamieniły się miejscami.
Spotkała Courtney w weekend. — Spencer przekrzywiła głowę. — Ale czemu Ali przysłała nam to
zdjęcie, jeśli nie chciała, żebyśmy my wiedziały, że Jenna coś podejrzewa?
— Bo mogła sobie na to pozwolić — odparła Hanna. — Chyba była pewna, że Jenna nie piśnie
ani słowa. A kiedy jednak okazało się, że Jenna może okazać się niebezpieczna, Ali... — urwała,
zasłaniając twarz dłońmi. — No, wiecie.
Melissa jęknęła i podniosła głowę. Jej twarz pokrywała gruba warstwa brudu i sadzy. Miała
krwawą szramę na ramieniu i ślady po mocno zaciśniętej linie na nadgarstkach i wokół kostek.
Wciąż dochodził od niej zapach gnijących zwłok lana. Spencer poczuła mdłości.
Wyciągnęła dłoń i strzepnęła popiół z włosów Melissy. Jej oczy napełniły się łzami. Jak mogła
tak bardzo pomylić się w stosunku do swojej prawdziwej siostry? Jak bardzo wszystkie się
pomyliły.
— Dlaczego Ali chciała cię zabić?
Melissa usiadła prosto, osłaniając dłonią oczy, bo od pożaru biła oślepiająca łuna. Zakaszlała i

chrząknęła.
— Kiedy dwa lata temu Jason powiedział mi, że Ali ma siostrę bliźniaczkę, mówił, że one
praktycznie się z sobą nie kontaktują. - Odchyliła głowę do tyłu i wyprostowała plecy. — Więc
kiedy powiedziałaś, że Courtney podobno wiedziała wszystko o życiu Ali, nabrałam podejrzeń. —
W domu rozległ się ponownie potworny łomot, a dziewczyny instynktownie się odwróciły. Część
pierwszego piętra zawaliła się z hukiem. — Pogadałam z Wildenem! — Melissa musiała
przekrzykiwać ogłuszający hałas. — Powiedział mi, że wszyscy się trochę martwili o Courtney,
kiedy wróciła do domu z kliniki, szczególnie kiedy wy twierdziłyście, że widziałyście ciało lana w
lesie. Jason myślał, że Courtney zabiła lana z zemsty za to, że on zabił Ali.
— Ale to ona go zabiła. - Aria wodziła gałęzią w kałuży błota. — Ale nie z zemsty.
Olbrzymia szyba w oknie salonu pękła i z brzękiem spadła na ziemię, rozsypując się w drobny
mak. Szkło posypało się na trawę, a dziewczyny zasłoniły się rękami.
— Courtney miała alibi — mówiła dalej Melissa, odgarniając sprzed oczu kosmyk
zakrwawionych włosów. — A potem zjawił się Billy i nagle cała sprawa pozornie się wyjaśniła.
Aria przytuliła się do Hanny. — Ale kiedy Courtney wyszła z ukrycia — mówiła Me lissa,
naciągając rękawy brudnego kaszmirowego swetra na dłonie — zaczęłam głębiej analizować
sprawę Billy'ego. I nie wszystkie elementy układanki pasowały do siebie. — Znowu rozległy się
trzaski, a za domem coś uderzyło o ziemię z wielkim hukiem. Emily skuliła się, a Spencer chwyciła
ją za rękę. — Zaczęłam śledzić Courtney... to znaczy Ali... nie odstępowałam jej na krok —
przyznała Melissa. — Jednak dopiero kiedy wybrałam się do Zacisza, zdałam sobie sprawę z tego,
co się stało.
Spencer z niedowierzaniem otworzyła usta. To dlatego znalazła w pokoju Melissy ulotkę
reklamową Zacisza, gdzie Melissa umówiła się na spotkanie z lekarzem.
— I pojechałaś tam — powiedziała.
Na dachem domu pojawił się snop iskier, który poszybował w powietrze.
— Rozmawiałam z Iris, byłą współlokatorką Ali. I ona wiedziała o wszystkim. Nawet o tym, że
to ty, Hanno, będziesz mieszkała z nią w pokoju jako następna.
— O Boże — szepnęła Hanna i zapadła się w sobie.
Spencer położyła obie dłonie na czubku głowy. Przegapiły tyle tropów. Ali zastawiła na nie
iście szatańską pułapkę... a one wlazły w nią jak cielęta. Spojrzała na siostrę.
— Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wszystkim wcześniej?
— Pojechałam do Zacisza dopiero dziś rano. — Z ust Melissy wydobywała się para. Z każdą
sekundą robiło się coraz zimniej. — Miałam zamiar pojechać na policję, ale na parkingu ktoś na
mnie napadł. Kiedy się obudziłam, leżałam w bagażniku. Rozpoznałam Ali po głosie.
Spencer tępo wpatrywała się w gałąź, która zajęła się ogniem. Ali pewnie dopadła Melissę,
jeszcze zanim przyszła do niej do domu, żeby wystroić się na bal. Nie powinna była mówić Ali, że
Melissa ją przed nią ostrzegała...
Zaświtała jej jeszcze jedna myśl.
— Powiedziałaś, że Ali zamknęła cię w bagażniku? Melissa pokiwała głową i wyplątała z
włosów suchy,
postrzępiony liść.
— Więc leżałaś z tyłu, w tym samochodzie, którym przyjechałyśmy tutaj — powiedziała
Spencer jednym tchem. Czuła jak jej kręgosłup wbija się w pień drzewa, o który się opierała. —
Przez cały czas byłaś z nami.
— Więc nie wydawało mi się, że słyszę jakieś hałasy — wyszeptała Aria.
Przez chwilę milczały wpatrzone w płonący dom. Ogień syczał i trzaskał. W oddali rozległ się
dźwięk syren.
Melissa wstała z trudem, nadal opierając się o wysokie drzewo.
— Mogę przeczytać ten list, który do was napisała? Spencer sięgnęła do kieszeni bluzy, ale
niczego w niej
nie znalazła. Spojrzała na Emily.
— Masz to?

Emily pokręciła głową. Aria i Hanna też patrzyły na nią bezradnie. Wszystkie spojrzały na
płonące ruiny domu. Jeśli Spencer upuściła list, to teraz zamienił się w popiół.
Nagle na podjazd wjechał wóz strażacki. Wyskoczyło z niego trzech strażaków, którzy
błyskawicznie zabrali się do gaszenia pożaru. Rozwinęli długie węże strażackie i doprowadzili je do
jeziora. Czwarty strażak podbiegł do dziewczyn.
— Nic wam nie jest!? — Natychmiast wezwał przez krótkofalówkę pogotowie i policję. — Jak
to się stało?
Spencer spojrzała na przyjaciółki.
— Ktoś próbował nas zabić — odparła. I wybuchła płaczem.
— Spencer — pocieszała ją Emily, kładąc dłoń na jej ramieniu.
— Już dobrze — wtórowała jej Aria. Hanna objęła ją. Melissa też.
Ale Spencer nie mogła powstrzymać łez. Dlaczego dały się zwieść i nie przejrzały planów Ali?
Dlaczego dały się tak zaślepić? Ali wiedziała, jak z nimi rozmawiać. Mówiła dokładnie to, co
chciały usłyszeć. „Tęskniłam za wami. Tak mi przykro. Chcę, żeby wszystko było tak jak kiedyś". I
twierdziła, że Spencer jest dla niej jak siostra, którą zawsze chciała mieć. Spencer tańczyła, jak Ali
jej zagrała. Wszystkie dały się nabrać... i prawie zapłaciły za to życiem.
Strażak wsunął krótkofalówkę do futerału przy pasku. Dziewczyny odsunęły się od siebie.
— Karetka już tu jedzie — powiedział i przywołał dziewczyny gestem.
Kiedy wychodziły na wzgórze, oddalając się od płonącego domu, Spencer poklepała siostrę po
ramieniu.
— Nawet w tej sprawie musiałaś mnie ubiec — zażartowała, ocierając łzy.
Zawsze mogła liczyć na to, że Melissa okaże się od niej lepsza.
Melissa się zaczerwieniła.
— Cieszę się, że nic ci się nie stało.
— A ja się cieszę, że tobie nic się nie stało — odparła Spencer.
Zostawiły pogorzelisko daleko w tyle. Teraz przez nadpaloną podłogę na parter spadały z
hukiem szafy i krzesła, a w powietrze wzbijały się kłęby dymu. Emily wpatrywała się w ogień,
jakby czegoś szukała. Spencer dotknęła jej ramienia.
— Wszystko w porządku?
Emily zagryzła dolną wargę. Spojrzała na strażaka.
— Kiedy dom eksplodował, ktoś był w środku. Czy miała jakieś szanse...?
Strażak spojrzał na dom, drapiąc się po nieogolonym podbródku. Z grobową miną pokręcił
głową.
— Takiego pożaru nikt nie mógł przeżyć. Przykro mi, ale ona na pewno umarła.

32

NAPRAWDĘ FANTASTYCZNA HANNA MARIN

— Proszę — powiedziała Hanna, kładąc na stoliku w kafeterii cztery parujące kawy w
kartonowym pudełku. — Jedno cappuccino z chudym mlekiem, jedna latte i jedna biała kawa z
mlekiem sojowym.
— Super — powiedziała Aria, otwierając torebeczkę brązowego cukru. Rozerwała ją
paznokciem pomalowanym odblaskowym żółtym lakierem. Aria powtarzała Hannie i pozostałym
przyjaciółkom, że neonowy żółty to najmodniejszy kolor w Europie, ale żadna z nich nie miała
odwagi tak pomalować paznokci.
— Najwyższa pora — jęknęła Spencer zaspanym głosem, łapczywie pijąc swoje cappuccino.
Przez cały tydzień uczyła się do próbnej matury z ekonomii i zeszłej nocy w ogóle nie spała.
— Dzięki, Hanno. — Emily poprawiła plisowaną bluzkę. Hannie udało się ją wreszcie
przekonać, żeby wkładała pod żakiet coś eleganckiego, a nie T-shirt z logo szkolnej drużyny
pływackiej.

Hanna usiadła i spojrzała na stolik. Obok stosu podręczników do ekonomii Spencer leżał iPod
Arii, pewnie pełen nagrań jodłujących artystów ze Skandynawii, i należący do Emily samouczek
wróżenia z dłoni. Było jak za dawnych czasów... tylko lepiej.
Na ekranie plazmowego telewizora, wiszącego na przeciwległej ścianie kafeterii, pojawiły się
wiadomości. Znana reporterka stała na tle jeszcze lepiej znanych ruin spalonego domu. Napis u
dołu ekranu głosił: „Policja nadal przeszukuje pogorzelisko". Hanna dotknęła ręki Arii.
— Ekipa robotników wciąż przeszukuje spalone ruiny domu, należącego niegdyś do rodziny
Alison DiLaurentis. Wciąż jeszcze istnieje nadzieja, że znajdą szczątki pra wd ziw ej Alison. —
Blond reporterka przekrzykiwała hałasujące samochody i dźwig. — Eksperci twierdzą jednak, że
informację o jej śmierci będą mogli potwierdzić nie wcześniej niż za kilka tygodni.
Teraz na ekranie pojawiła się twarz strażaka, który prowadził akcję ratunkową.
— Przybyłem na miejsce dosłownie kilka minut po eksplozji. Najprawdopodobniej ciało Alison
doszczętnie spłonęło.
— Członkowie rodziny zmarłej postanowili wstrzymać się od komentarzy — dodała reporterka.

Wiadomości zostały przerwane przez reklamę restauracji Cały Ten Zgiełk, która mieściła się w
centrum handlowym, a jej wnętrze urządzono w stylu broadwayowskiego musicalu. Dziewczyny w
milczeniu piły kawę i patrzyły na szkolne boisko. Śnieg wreszcie stopniał, a niedaleko
masztu na flagę wyrosło kilka żonkili. W powietrzu było czuć wiosnę.
Minęło pięć tygodni od dnia, w który Alison próbowała je zabić. Kiedy tylko wróciły do domu
z gór Pocono, Wilden razem z innym detektywem z komisariatu w Rosewood otworzyli oficjalne
śledztwo w sprawie Ali. Układany przez nią przez tyle lat domek z kart rozsypał się w jednej
chwili. Policja znalazła kopie wiadomości od A. w telefonie ukrytym pod podłogą tarasu za domem
DiLaurentisów. Ustalili, że ktoś przegrał do laptopa Billy'ego wszystkie obciążające go informacje.
Analiza polaroidów znalezionych przez Arię w lesie wykazała, że odbicie w szybie należało do
jednej z sióstr DiLauren-tis. Nie ustalono, po co Ali zrobiła zdjęcia — chyba świadczyły one tylko
o tym, że miała obsesję na punkcie swojej siostry, która ukradła jej życie — ale zapewne ukryła je
w lesie tuż po zabiciu Courtney, próbując pozbyć się dowodów.
Krążyły nawet pogłoski, że policja ma zamiar aresztować całą rodzinę DiLaurentisów jako
osoby zamieszane w sprawę, ale rodzice Ali, a nawet Jason, uciekli gdzieś i ślad po nich zaginął.
Hanna smakowała gorącą kawę. Czy DiLaurentisowie podejrzewali, że jedna siostra zabiła drugą?
To dlatego błyskawicznie zamknęli tę dziewczynę w szpitalu psychiatrycznym, kiedy zaginęła ta,
którą wszyscy uważali za Ali? A może uciekli ze wstydu, przerażeni, że ich śliczna i idealna córka
popełniła tak koszmarną zbrodnię?
Od tamtej pamiętnej nocy życie Hanny i pozostałych dziewczyn zamieniło się w istny cyrk.
Dzień i noc do drzwi ich domów pukali reporterzy i dziennikarze. Razem
pojechały do Nowego Jorku, żeby udzielić wywiadu dla telewizji, czasopismo „People" zaś
zamieściło sesję zdjęciową z ich udziałem. Wzięły udział w galowym koncercie charytatywnym na
rzecz funduszu imienia Jenny Cavanaugh, finansującego szkolenia psów przewodników, oraz
specjalnego stypendium imienia lana Thomasa. Teraz, po kilku tygodniach, życie powoli wracało
do normy, choć dalekie jeszcze było od idylli.
Hanna próbowała nie myśleć o tym, co stało się z Ali. Ale równie dobrze można by ją prosić,
żeby choć przez jeden dzień nie liczyła kalorii. Takie prośby nie miałyby sensu. Bardzo długo
wydawało się jej, że Ali wybrała ją na swoją przyjaciółkę, bo dostrzegła w Hannie jakąś iskierkę
osobowości i postanowiła tę iskierkę podsycać, żeby mogła zapłonąć pełnym płomieniem.
Tymczasem okazało się, że zaprzyjaźniła się z zupełnie innych względów. Właśnie dlatego, że
Hanna nie miała w sobie nic szczególnego. Dla żartu. Z zemsty. Hanna pocieszała się tylko tym, że
Ali postąpiła tak samo w stosunku do pozostałych dziewczyn. Ale teraz, kiedy Hanna wiedziała już,
że obie siostry DiLaurentis były wariatkami, straciło dla niej znaczenie to, że wybrały ją na swoją
przyjaciółkę.
Aria podniosła do ust kubek z kawą, a Hanna spojrzała na logo na jego dnie.

— Kiedy przeprowadzka?
— Jutro. — Hanna wyprostowała plecy.
— Pewnie się cieszysz. — Spencer związała włosy w bezładny kucyk.
— Nawet nie wiecie jak bardzo.
W życiu Hanny nastąpiła jeszcze jedna zmiana na lepsze. Kilka dni po tym, jak Ali nieomal je
zabiła, Hanna
leżała w łóżku i oglądała w telewizji talk-show Oprah Winfrey, kiedy zadzwonił telefon.
— Właśnie wylądowałam na lotnisku w Filadelfii! — krzyczała mama w słuchawce. -
Zobaczymy się za jakąś godzinę!
- C o t a kieg o !? — wrzasnęła Hanna tak głośno, że przerażony Dot, leżący na posłaniu od
Burberry, zerwał się na równe nogi.
Pani Marin poprosiła szefów agencji reklamowej, w której pracowała, żeby pozwolili jej wrócić
do filii w Filadelfii.
- Od kiedy powiedziałaś mi o tych fałszywych biletach na pokaz mody, nie mogłam przestać o
tobie myśleć. Martwiłam się - wyjaśniła mama. - Więc porozmawiałam z tatą. Dlaczego nie
przyznałaś się, że wysłał cię do wa ri a t k ow a ?
Hanna nie wiedziała, co odpowiedzieć. Takich informacji nie przekazywało się drogą e-
mailową ani na pocztówce z napisem: „Pozdrowienia z Rosewood!". Poza tym myślała, że mama
już wie. Czy w Singapurze nie czytała „People"?
- To karygodne! — mówiła oburzona pani Marin. — Co on sobie wyobraża? A może w ogóle
odebrało mu rozum. Ma w głowie jedynie tę kob i e t ę i jej córeczkę.
Hanna westchnęła tylko i w słuchawce zapanowała cisza. Po chwili odezwała się pani Marin.
— Wracam, ale od teraz zmienimy nieco zasady w naszym domu. Żadnego pobłażania.
Żadnego przymykania oczu na twoje wybryki. Będziesz musiała wracać do domu o dziesiątej i
przestrzegać reguł. Poza tym będziemy częściej z sobą rozmawiać. Na przykład, gdyby ktoś chciał
cię
zamknąć w domu wariatów. Albo gdyby chciała cię zabić kolejna przyjaciółka. Okej?
Hanna poczuła, jak ze wzruszenia zaciska się jej gardło.
— Okej.
Choć raz w życiu mama powiedziała dokładnie to, co Hanna chciała usłyszeć.
Potem wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. Nie obyło się bez kłótni, negocjacji i płaczów
— Kate i Isabel rozpaczały jak w najlepszym serialu — ale mama Hanny była nieugięta. Ona miała
zamiar wrócić, a Tom, Isabel i Kate musieli się wyprowadzić. Zaczęli szukać domu w ten weekend.
Kate zamieniła się w nadąsaną diwę i wybrzydzała, ile wlezie, odrzucając wszystkie propozycje.
Poszukiwania zabrały im tyle czasu, że musieli przeprowadzić się tymczasowo do domu w East
Hollis, najbardziej zaniedbanej dzielnicy Rosewood, zamieszkanej przez samych hippisów.
Po drugiej stronie sali Hanna dostrzegła znajome postacie. Naomi, Riley i Kate weszły dumnie
do kafeterii, zasiadły przy jednym ze stolików niedaleko drzwi i jak na komendę posłały Hannie
jadowite spojrzenia.
— Jesteś zerem — powiedziała bezgłośnie Naomi.
— Suka — dodała Riley.
Ale teraz Hanna miała je w nosie. Straciła pozycję królowej szkoły miesiąc temu, lecz nie
wydarzył się w tym czasie żaden z kataklizmów, które tak często sobie wyobrażała. Nie przytyła
ekspresowo. Nie wyskoczyły jej pryszcze. Nie powykrzywiały się zęby. Wręcz zrzuciła kilka
kilogramów, choć wcale nie wymiotowała za każdym razem, kiedy jakaś dziewczyna próbowała
pozbawić ją władzy. Jej skóra promieniała, a włosy lśniły. Nadal chłopcy
z innych liceów gapili się na nią w Rive Gauche, a Sasha z Szyku rezerwowała dla niej
najlepsze ciuchy. Hanna pomyślała nawet, że może to nie popularność dodaje jej urody. Zaczęła
nieśmiało przypuszczać, że może faktycznie ma w sobie coś. I że naprawdę jest fantastyczną Hanną
Marin.
Rozległ się dzwonek po ostatniej lekcji, a uczniowie tłumnie wyszli z klas. Hanna zauważyła
wysokiego, czarnowłosego chłopaka, który szedł w stronę pracowni artystycznych. To był Mike.

Poczuła gęsią skórkę.
Zmięła pusty kubek po kawie, wstała i ruszyła w jego stronę.
— Idziesz na spotkanie ze szkolnym pedagogiem, Swirusko? - syknęła Kate, kiedy Hanna
przechodziła obok.
Mike patrzył prosto w oczy nadchodzącej Hannie. Miał zmierzwione włosy i niepewny
uśmiech. Zanim zdążył otworzyć usta, Hanna podeszła do niego i pocałowała go w usta. Objęła go,
a on ją. Ktoś zagwizdał z uznaniem.
Hanna oderwała się od Mike'a, dysząc ciężko. Mike spojrzał jej prosto w oczy.
— Hm... cześć!
— Cześć — wyszeptała Hanna.
Zaraz po powrocie z tej nieszczęsnej wycieczki w góry Hanna pojechała do domu
Montgomerych i ubłagała Mike'a, żeby dał jej jeszcze jedną szansę. Na szczęście on jej przebaczył
to, że go zostawiła. I dodał:
— Musisz mi to wynagrodzić. Chyba zasłużyłem na parę striptizów, co?
Nachyliła się, żeby pocałować go jeszcze raz, kiedy zadzwonił telefon w jego kieszeni.
— Zaczekaj — powiedział, przystawiając telefon do ucha. Nawet się nie przywitał ze swoim
rozmówcą. — Okej — powtórzył kilka razy.
Kiedy się rozłączył, był blady jak ściana.
— Co jest? — zapytała Hanna.
Mike spojrzał na Arię siedzącą na drugim końcu kafeterii.
— To tata! — zawołał do niej. — Meredith zaczęła rodzić!

33

W CAŁYM ROSEWOOD NIE MA DRUGIEJ TAKIEJ DZIWACZKI JAK ARIA

Aria ubłagała przyjaciółki, żeby pojechały z nią do szpitala. Teraz siedziały razem z Mikiem w
poczekalni na oddziale położniczym. Ostatnią wiadomość przekazano im godzinę temu i od tego
czasu przeczytali już wszystkie czasopisma leżące na stoliku i ściągnęli setkę aplikacji na iPhone'a.
Byron siedział w sali porodowej i odgrywał rolę wzorowego ojca. Aria nie mogła się nadziwić, że
jej tata tak bardzo chciał uczestniczyć w porodzie swojego kolejnego potomka. Przecież kiedy
rodzili się ona i Mike, Byron zemdlał na widok krwi i resztę wieczoru spędził w ambulatorium pod
kroplówką, która miała mu podnieść ciśnienie.
Aria spojrzała na wiszący na przeciwległej ścianie obraz przedstawiający pustynny krajobraz i
westchnęła.
— Wszystko w porządku? — zapytała Emily.
- Tak - odparła Aria. - Tylko tyłek mi drętwieje.

Emily spojrzała na przyjaciółkę z troską. Ale Aria tak naprawdę nie czuła się źle. Choć sytuacja
wydawała się jej dość nietypowa, nie miała nic przeciwko. Następnego dnia po tym, jak Ali
próbowała je zabić, do Arii zadzwoniła jej mama. Ella mówiła przez łzy, nie mogła pogodzić się z
tym, że jej córce przytrafiło się coś tak potwornego.
Aria przyznała się, dlaczego ostatnio tak rzadko wpadała do niej do domu. Chciała dać Elli
szansę na to, żeby była szczęśliwa z Xavierem. Ella wykrzyknęła z oburzeniem:
— Co za łajdak! Mogłaś mi o tym od razu powiedzieć!
Ella natychmiast zerwała z Xavierem i stosunki między nią i Arią powoli wracały do normy.
Teraz Aria znowu dzieliła czas równo między dom mamy i dom Byrona i Meredith. Rozmawiała
nawet z Ellą o tym, że wkrótce narodzi się dziecko Byrona. Choć Ellę trochę to zasmuciło, to
ostatecznie powiedziała tylko, że życie czasem tak się toczy.
— Nie zawsze wszystko idzie tak, jak sobie to zaplanowaliśmy — rzekła.
Kto jak kto, ale Aria doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Z całej tej historii z Ali

wyciągnęła jeden ważny wniosek: czasem życie jest tak piękne, że nie może być prawdziwe.
Dotyczyło to przede wszystkim jej relacji z Ali.
Byron wszedł do poczekalni przez wahadłowe drzwi. Miał na sobie niebieski kitel, maseczkę
chirurgiczną i antybakteryjny czepek, w którym wyglądał po prostu przezabawnie.
— To dziewczynka — oznajmił zdyszany.
Wszyscy zerwali się na równe nogi. — Możemy ją zobaczyć? - zapytała Aria, zakładając na
ramię torbę ze skóry jaka.
Byron pokiwał głową i poprowadził ich w głąb cichego korytarza. Dotarli do sali oddzielonej od
korytarza wielką szybą. Meredith siedziała na łóżku, wsparta na poduszkach. Mokre od potu włosy
przylegały jej do głowy, ale twarz promieniała radością. Trzymała w ramionach różowe zawiniątko.

Aria weszła do sali i spojrzała na nowo narodzone dziecko. Dziewczynka miała oczy jak szparki
i nosek jak guziczek. Na głowie miała różowy czepek. Okropny. Aria od razu postanowiła, że zrobi
jej na drutach coś o wiele fajniejszego.
— Chcesz potrzymać siostrę na rękach? — zapytała Meredith.
Siostr ę .
Aria podeszła do niej ostrożnie. Meredith uśmiechnęła się i podała dziecko Arii. Było ciepłe i
pachniało pudrem.
— Jaka śliczna — wyszeptała Aria.
Za nią westchnęła rozanielona Hanna. Spencer i Emily zaczęły słodko szczebiotać. A Mike stał
tylko i nie wierzył własnym oczom.
— Jak jej dacie na imię? — zapytała Aria.
— Jeszcze nie zdecydowaliśmy — powiedziała nieśmiało Meredith. - Ale myśleliśmy, że ty
nam pomożesz wybrać imię.
— Naprawdę? — zapytała Aria poruszona ich decyzją. Meredith pokiwała głową.
Pielęgniarka zastukała w drzwi.
— Czy wszystko w porządku?
Aria przekazała dziecko pielęgniarce, która przysunęła stetoskop do jego malutkiej piersi.
— Powinnyśmy już iść — powiedziała Spencer, ściskając Arię.
Hanna i Emily też ją uścisnęły. W szóstej i siódmej klasie często dodawały sobie otuchy takim
zbiorowym uściskiem w szczególnie ważnych dla nich chwilach. Oczywiście ich grupa liczyła
wtedy pięć osób. Aria natychmiast odsunęła od siebie myśli o Ali. Nie chciała zepsuć tej
wyjątkowej chwili.
Kiedy jej przyjaciółki zniknęły za podwójnymi drzwiami — Mike odszedł z Hanną, trzymając
ją za rękę — Aria wróciła do poczekalni i usiadła na kanapie tuż obok telewizora. Jak można się
było spodziewać, w wiadomościach mówiono właśnie o tym, że jeszcze nie odnaleziono ciała Ali
na pogorzelisku w górach Pocono. Dziennikarka przeprowadzała wywiad z jakąś mieszkanką
Kansas o pomarszczonej twarzy, która założyła na Facebooku stronę, wierzyła bowiem, że Ali
nadal żyje.
— Uważa pani, że to normalne — pytała reporterki. — Przecież w tych spalonych ruinach nie
znaleziono nawet jednego zęba ani kości. — Kobieta miała skrzeczący głos i oczy wielkie jak
spodki. — Alison żyje. Zapamiętajcie moje słowa.
Aria z wściekłością zmieniła kanał. Wiedziała, że to niemożliwe, żeby Ali przeżyła pożar.
Zginęła w tym dornu. Koniec, kropka.
— Aria? — usłyszała nad sobą znajomy głos. Uniosła wzrok.
— Och — westchnęła i zerwała się na równe nogi. Jej serce waliło jak młotem. — H-hej.
W drzwiach stał Noel Kahn w spranym T-shircie i idealnie dopasowanych spodniach. Wyglądał
nonszalancko, ale z klasą. Aria z drugiego końca poczekalni czuła zapach jego skóry, umytej
mydłem o korzennej nucie. Od nieszczęsnego balu walentynkowego nie rozmawiali z sobą i Aria
była pewna, że ich związek skończył się definitywnie.
Noel przeszedł przez całą salę i usiadł na starym krześle.
— Mike przysłał mi SMS-a z wiadomością, że macie siostrę. Gratuluję.

— Dzięki - odparła Aria. Czuła, że jej mięśnie stężały jak glina w piecu.
Przez poczekalnię przeszło kilku lekarzy w niebieskich kitlach, ze stetoskopami kołyszącymi się
na szyi. Noel dotknął palcem niewielkiej dziury na kolanie.
— Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, ale nie pocałowałem Courtney. A l i. Zresztą,
nieważne, kim ona była. To ona mnie pocałowała.
Aria pokiwała głową z zaciśniętym gardłem. Kiedy Ali wyznała im całą prawdę, Aria
zrozumiała, że i w tej sprawie padła ofiarą jej manipulacji. Przecież Ali desperacko próbowała
skłonić Arię do wzięcia udziału w wycieczce w góry nie dlatego, że chciała się z nią znowu
zaprzyjaźnić, ale dlatego, żeby zgromadzić wszystkie dawne przyjaciółki i zabić je za jednym
zamachem.
— Wiem — odparła Aria, wpatrując się w pudło z zabawkami stojące w kącie poczekalni. Było
wypełnione po brzegi książkami z oślimi uszami, paskudnymi lalkami z włóczkowymi włosami i
klockami lego. — Tak mi przykro, powinnam była ci zaufać.
— Tęskniłem za tobą — powiedział cicho Noel. Aria spojrzała mu wreszcie prosto w oczy.
— Ja za tobą też tęskniłam. Noel powoli wstał z miejsca i usiadł obok niej. — Zapamiętaj:
jesteś najpiękniejszą i najbardziej interesującą dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. Zawsze
tak myślałem, nawet w siódmej klasie.
— Kłamca — uśmiechnęła się Aria.
— Nigdy bym nie skłamał w takiej ważnej sprawie -powiedział Noel całkiem serio.
A potem nachylił się i pocałował ją.

34

PIĘKNE I NIEDOSKONAŁE ŻYCIE SPENCER HASTINGS

Andrew Campbell przyjechał po Spencer do szpitala swoim mini cooperem. W radiowych
wiadomościach informowano, że nadal trwają poszukiwania ciała Alison.
Spencer przycisnęła czoło do szyby i zamknęła oczy. Andrew zatrzymał samochód przed
domem Hastingsów.
— Wszystko w porządku?
— Daj mi minutę — szepnęła.
Na pierwszy rzut oka jej dzielnica wydawała się niebywale elegancka i ekskluzywna. Wzdłuż
drogi stały wielkie, imponujące domy, każdą posesję otaczało wysokie ogrodzenie, a podjazdy dla
samochodów wyłożono brukiem lub czerwoną cegłą. Ale gdy Spencer przyjrzała się lepiej, bez
trudu potrafiła dostrzec wszystkie ciemne plamy na tym krajobrazie. Dom Cavanaughów stał pusty
od śmierci Jenny i zawieszono przed nim tablicę z napisem: „NA SPRZEDAŻ". Z rozłożystego
dębu, na którym niegdyś

wisiał domek Toby'ego, teraz pozostał tylko spróchniały pień. Rów, w którym znaleziono ciało
Jenny, wypełniało błoto. Na chodniku stała kapliczka upamiętniająca zamordowaną dziewczynę.
Teraz rozrosła się do takich rozmiarów, że zajęła cały chodnik i powoli zajmowała podwórko przed
domem. Natomiast zniknęły wszystkie pamiątki po Ali. W ciągu jednej nocy ktoś usunął wszystkie
jej zdjęcia i maskotki. Nikt nie chciał już pamiętać o Alison DiLaurentis. Już nie była nieskazitelną,
najpiękniejszą dziewczyną.
Spencer spojrzała na olbrzymią wiktoriańską willę usytuowaną na rogu ślepej uliczki. „Jesteś
Spencer, prawda?", zapytała Ali, kiedy przyłapała dziewczyny tamtego popołudnia, gdy przyszły
pod jej dom, by wykraść trofeum z kapsuły czasu. Spencer wydawało się wtedy, że Ali tylko udaje,
że jej nie zna... ale ona naprawdę nie znała żadnej z nich. Courtney musiała jak najszybciej
dowiedzieć się wszystkiego o życiu Ali.
Spencer widziała też zrujnowany domek stojący na terenie posiadłości jej rodziców. Spłonął
doszczętnie w pożarze wznieconym przez Ali. „Próbowałam was spalić. Próbowałam wtrącić was

do więzienia. Niespodzianka!" Tamtej fatalnej, pamiętnej nocy Spencer pokłóciła się z tą Ali, którą
znała, a ona wybiegła, najprawdopodobniej na spotkanie z łanem. Czekała jednak na nią jej siostra,
której skradła całe życie.
Kiedy rozmawiała z łanem na patio, on powiedział, że widział wtedy pod lasem dwie osoby o
blond włosach. Spencer też je zauważyła. Najpierw wydawało się jej, że to łan, a może Jason albo
Billy, ale w końcu okazało się, że były to identyczne bliźniaczki. Oczywiście prawdziwa
Ali doskonale wiedziała, kiedy robotnicy mieli zalać betonem dół pod fundamenty altany. Na
pewno jej rodzice rozmawiali o tym, kiedy odbierali ją ze szpitala w weekend. Wiedziała też, jak
głęboka jest dziura w ziemi i jak mocno musi popchnąć siostrę, żeby zrobić jej krzywdę. Ali pewnie
myślała, że kiedy to zrobi, wróci do domu i odzyska swoje dawne życie. Ale tak się nie stało.
Spencer nadal śniły się koszmary utkane ze wspomnień tamtej nocy w górach, kiedy dom
DiLaurentisów stanął w płomieniach. Ali szamotała się z Emily przy drzwiach, kiedy nagle dom
eksplodował... potem Ali zniknęła. Czy siła wybuchu odrzuciła ją do drugiego pokoju? Czy
wybiegając z domu, przez przypadek podeptały jej martwe ciało? Spencer widziała w
wiadomościach tych wszystkich nawiedzonych mitomanów, święcie przekonanych, że Ali wciąż
żyje.
— To logiczne — przekonywał jakiś siwowłosy staruszek w programie Larry'ego Kinga w
zeszłym tygodniu. — Państwo DiLaurentis zn i k n ę li. Pewnie córka do nich dołączyła i teraz
ukrywają się gdzieś za granicą.
Ale Spencer nie dawała wiary tym spekulacjom. Ali zniknęła razem z całym domem, ciałem
lana i tym strasznym listem. Finis. Fin i to. Koniec.
Spencer odwróciła się do Andrew i wypuściła powietrze z płuc.
— To takie... smutne. — Pokazała dłonią na ulicę. — Kiedyś uwielbiałam tu mieszkać.
Wydawało mi się, że to idealne miejsce. A teraz... to jedna wielka ruina. Czai się tu tyle
przerażających wspomnień.
— Będziemy musieli teraz stworzyć dobre wspomnienia, żeby odpędzić te złe — pocieszał ją
Andrew.
Ale Spencer jakoś nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Nagle ktoś zapukał w szybę, Spencer aż
się poderwała. Do samochodu zajrzała Melissa.
— Hej, Spencer. Chodź do domu.
Melissa miała taki wyraz twarzy, jakby coś się stało, i Spencer już zaczęła się martwić. Andrew
przysunął się do niej i pocałował ją w czoło.
— Zadzwoń do mnie później.
Spencer szła za Melissą po trawie, podziwiając jej czerwony sweter z miękkiego kaszmiru i
czarne, obcisłe dżinsy. Sama pomogła jej wybrać je w Szyku. To niewiarygodne, ale Melissa
posłuchała jej, kiedy Spencer powiedziała, że ubiera się jak klon ich mamy. Cały ten koszmar miał
choć jedną pozytywną konsekwencję: Spencer nareszcie zaczęła się dogadywać z siostrą. Przestały
z sobą rywalizować. Przestały sobie docinać. Kiedy uszły z życiem z pożaru wywołanego przez ich
przyrodnią siostrę, spojrzały na swoją relację z zupełnie nowej perspektywy. I na razie świetnie im
się układało.
W domu rozchodził się smakowity zapach sosu pomidorowego z czosnkiem. Po raz pierwszy
od dwóch miesięcy salon lśnił czystością. Podłogi wywoskowano, a żaden z obrazów w holu nie
wisiał krzywo. Kiedy Spencer zajrzała do jadalni, zobaczyła nakryty stół. W szklankach musowała
woda mineralna Perrier. Na barku w dekanterze oddychało wino.
— Co to za okazja? - zapytała Spencer.
Nie sądziła, że nastrój mamy poprawił się tak nagle.
— Spence?
W drzwiach do kuchni stanął pan Hastings, ubrany w szary garnitur, w którym zazwyczaj
chodził do pracy.
Spencer właściwie nie widziała się z nim od czasu, kiedy ujawniła jego romans. Ku jej
zdziwieniu zza pleców taty wyłoniła się mama. Miała zmęczoną twarz, ale uśmiechała się z
zadowoleniem.

— Kolacja gotowa — zaszczebiotała, ściągając z prawej dłoni kuchenną rękawicę.
— O-okej — wyjąkała Spencer.
Weszła do jadalni, nie odrywając wzroku od rodziców. Naprawdę mieli zamiar udawać, że nic
się nie stało? Naprawdę potrafiliby zmieść wszystkie brudy pod dywan? Czy Spencer w ogóle tego
chciała?
Pan Hastings nalał Spencer odrobinę wina i napełnił kieliszek Melissy. Krzątał się razem z
mamą, przynosząc półmiski pełne jedzenia, sztućce i koszyczek z pieczywem czosnkowym.
Spencer i Melissa spojrzały po sobie ze zdziwieniem. Nigdy przecież nie pomagał w
przygotowaniach do kolacji. Zazwyczaj zasiadał do stołu jak pan i władca, a mama wykonywała
całą czarną robotę.
Wszyscy usiedli. Rodzice zajęli miejsca po przeciwnych stronach stołu, a Spencer i Melissa
usiadł naprzeciwko siebie. W jadalni zapanowała cisza. Pośrodku stołu stał dymiący talerz pełen
spaghetti alla putanesca. Zapach czosnku i mocnego wina drażnił nos Spencer. Wszyscy patrzyli po
sobie, jakby byli nieznajomymi, którzy siedzą obok siebie w samolocie. Wreszcie pan Hastings
chrząknął.
— Chcecie zagrać w gwiazdę dnia? — zapytał. Spencer i Melissa ze zdumienia otworzyły usta.
Pani Hastings zaśmiała się cicho.
— On żartuje, dziewczyny.
Pan Hastings położył dłonie na stole.
- Ta rozmowa powinna się odbyć już dawno temu. — Zamilkł i napił się wina. - Chcę, żebyście
wiedziały, że nigdy nie chciałem was skrzywdzić. Żadnej z was. Ale stało się. Tego już nie zmienię
i nie zamierzam was nawet prosić o przebaczenie. Pamiętajcie jednak, że choćby nie wiem co,
zawsze będę z wami. Wszystko się zmieniło i nigdy już nie będzie tak samo jak dawniej, lecz
uwierzcie mi, że każdego dnia żałuję tego, co się stało. Żałowałem od zawsze. I nie mogę się
pogodzić z tym, że ktoś z nami spokrewniony próbował wyrządzić wam krzywdę. Nigdy bym sobie
nie wybaczył, gdyby coś wam się stało. - Tata z trudem powstrzymywał łzy.
Spencer bawiła się widelcem. Nie wiedziała, co powiedzieć. Zawsze czuła się nieswojo, kiedy
tata okazywał emocje. A dziś po raz pierwszy otwarcie powiedział o tym, że Ali była jego córką.
Spencer miała ochotę pocieszyć go, powiedzieć, że mu wybaczyła i że puściła wszystko w
niepamięć. Ale zarazem dobrze wiedziała, że byłoby to kłamstwo.
- I co teraz? - zapytała Melissa cicho, ściskając w dłoni serwetkę.
Pani Hastings napiła się wody mineralnej.
- Spróbujemy to wszystko jakoś ogarnąć. Musimy zrozumieć, co się stało.
- Wracacie do siebie? - zapytała Spencer prosto z mostu.
- Na razie nie - wyjaśniła pani Hastings. - Tata wynajmie dom niedaleko Rosewood. Ale
zobaczymy, jak sprawy się potoczą.
- Nic na siłę - powiedział pan Hastings, podwijając rękawy koszuli. - Na początek
postanowiliśmy spotykać się raz w tygodniu na wspólnej kolacji. Żebyśmy wszyscy
mogli pobyć z sobą, pogadać. I... tak to będzie. - Tata sięgnął po kromkę chleba czosnkowego i
zaczął jeść, chrupiąc głośno.
I nagle zaczęli tak po prostu jeść kolację. Nie grali w gwiazdę dnia, nie chwalili się swoimi
osiągnięciami, nie próbowali dopiec jedno drugiemu, mówiąc komplementy, w których ukrywały
się złośliwostki. W pewnej chwili Spencer zdała sobie sprawę, co się dzieje. Zachowywali się...
normalnie. Pewnie tak właśnie wyglądały kolacje w większości domów.
Spencer nabrała makaron na widelec i spróbowała pysznego sosu. No dobra, może nie o takiej
rodzinie zawsze marzyła. Może jej rodzice już nigdy do siebie nie wrócą, a tata zamieszka na stałe
w wynajmowanym domu albo kupi sobie mieszkanie. Ale skoro potrafili z sobą rozmawiać i
zainteresować się sobą nawzajem — to należało cieszyć się ze zmiany na lepsze.
Kiedy pani Hastings przyniosła kubeczki z lodami i cztery łyżki, Melissa lekko kopnęła Spencer
pod stołem.
— Chcesz wpaść do mojego domu w Filadelfii w weekend? - wyszeptała. — W okolicy
otworzyli mnóstwo nowych klubów i restauracji.

— Naprawdę? — zapytała Spencer.
Melissa nigdy wcześniej nie zaprosiła jej do swojego nowego domu.
— No pewnie. — Melissa pokiwała głową. — Masz tam już swój pokój. A mo ż e nawet
pozwolę ci poukładać moje książki na regale. — Puściła oko do Spencer. — Może je posegregujesz
według koloru i rozmiaru, a nie alfabetycznie. — No dobra — zaśmiała się Spencer.
Policzki Melissy zaróżowiły się. Wyglądała na szczęśliwą. Spencer poczuła falę ciepłych uczuć.
Jeszcze kilka tygodni wcześniej miała dwie siostry. Teraz tylko jedną. Ale może to właśnie Melissa
była tą siostrą, jakiej zawsze potrzebowała. I może właśnie takiej siostry zawsze chciała... a Spencer
mogła być taką siostrą dla Melissy. Może po prostu powinny dać sobie szansę.

35

POŻEGNANIE EMILY FIELDS

Emily nie wróciła ze szpitala prosto do domu. Skręciła w Goshen Road, ciągnącą się wśród

wzgórz malowniczą aleję, wijącą się między farmami, zabytkowym murem z czasów wojny

secesyjnej i posiadłością tak rozległą, że miała trzy garaże i lądowisko dla helikoptera.

Zatrzymała się przed bramą cmentarza Świętego Bazylego. Zmrok zapadał szybko, ale brama

nadal była otwarta. Na parkingu stało jeszcze kilka samochodów. Emily zatrzymała się obok jeepa i

wyłączyła silnik. Przez chwilę siedziała w samochodzie i próbowała się opanować, oddychając

głęboko. Potem sięgnęła do skrytki i wyciągnęła z niej plastikową torebkę.

Jej trampki tonęły w miękkiej, mokrej trawie, kiedy mijała rzędy nagrobków. Na wielu z nich

stały świeże kwiaty i flagi amerykańskie. Emily bez trudu odnalazła grób, który chciała odwiedzić.

Był położony między dwiema sosnami. Na płycie nagrobnej widniał napis: „Alison

Lauren DiLaurentis". Grób był tu nadal, choć rodzina Ali opuściła Rosewood na zawsze.

Zresztą to nie Ali tu leżała. Tylko Courtney.

Emily dotknęła kciukiem litery A na płycie nagrobnej. Tak długo wydawało się jej, że zna Ali

jak własną kieszeń, lepiej niż ktokolwiek inny. A okazało się, że dziewczyna, którą pocałowała,

wcale nie była tą Ali, którą znała przez tyle lat. Zaślepiła ją miłość. Nawet teraz jakiś wewnętrzny

głos próbował ją przekonać, że to wszystko nie zdarzyło się naprawdę. Nie mogła uwierzyć w to, że

dziewczyna, która zaprzyjaźniła się z nimi, nie była tą Ali, którą znała naprawdę. Że ta dziewczyna

w ogóle nie była Ali.

Uklękła przy grobie i włożyła dłoń do torebki. Ścisnęła w palcach skórzaną portmonetkę.

Upchnęła w niej tyle zdjęć i listów od Ali, ile tylko się dało. Ledwie dopięła suwak. Portmonetka

pękała w szwach. Wzdychając, wodziła przez chwilę palcem po literze E. Dostała tę portmonetkę

od Ali po jednej z lekcji francuskiego.

- Pour vous, od moi — powiedziała Ali.

- Z jakiej okazji? — zapytała Emily.

- Bez okazji. - Ali uderzyła biodrem o biodro Emily. -Po prostu mam nadzieję, że Emily Fields

będzie moją przyjaciółką na zawsze.

Głos Ali dźwięczał teraz w jej uszach. Słyszała go w szumie wiatru. Zaczęła kopać w ziemi tuż

obok grobu. Błoto wchodziło jej pod paznokcie i oblepiało dłonie, ale ona nie przestawała, póki nie

wykopała dołu głębokiego na pół metra. Wzięła głęboki oddech i wrzuciła do niego portmonetkę.

Miała nadzieję, że tym razem zakopuje ją po raz ostatni. Właśnie tam powinny znaleźć się

wszystkie pamiątki. To była mała, należąca tylko do Emily kapsuła

czasu, coś, co zawsze będzie symbolizowało przyjaźń z j e j Ali. Tablica korkowa w pokoju

Emily wyglądała łyso bez wszystkich tych zdjęć, należało teraz wypełnić ją nowymi

wspomnieniami. Emily miała nadzieję, że będą one związane z Arią, Spencer i Hanną.

- Zegnaj, Ali - wyszeptała Emily.

Zaszeleściły liście. W oddali ulicą przejechał samochód, oświetlając na chwilę pnie drzew. Już

miała wracać, kiedy usłyszała jakiś hałas. Zatrzymała się. To brzmiało jak złośliwy chichot.

Emily rozejrzała się, ale nie dostrzegła nikogo pośród drzew. Spojrzała na inne groby, nikt

jednak nie krył się za płytami nagrobnymi. Popatrzyła nawet w niebo, lecz wśród sinych chmur nie

dostrzegła ani kosmyka blond włosów. Przypomniała się jej strona internetowa, na której

anonimowo zamieszczały komentarze osoby twierdzące, że na własne oczy widziały żywą Alison

DiLaurentis. „Właśnie wyszła ze sklepu J. Crew w Phoenix", twierdził jeden z komentatorów. „Na

sto procent widziałam Ali w Starbucksie w Boulder", przekonywała jakaś internautka. Wpisów było

co najmniej pięćdziesiąt i każdego dnia pojawiały się nowe.

- Jest tu kto? - wyszeptała Emily. Minęło pięć długich sekund, ale nikt się nie odezwał. Emily

odetchnęła z ulgą, choć trochę się trzęsła. Zebrała się w sobie i ruszyła w dół wzgórza w stronę

samochodu. Tak się kończyły wieczorne wędrówki na cmentarz. W ciemności każdy cień i odgłos

wydawał się przerażający. To pewnie tylko wiatr. Ale... czy na pewno?

CI, KTÓRZY ZAPOMINAJĄ O PRZESZŁOŚCI...

Wyobraź sobie, że jesteś w trzeciej klasie liceum i siedzisz na lekcji, choć nie masz

najmniejszej ochoty rozpoczynać kolejnego dnia w szkole. Dzięki samoopalaczowi w sprayu twoja

skóra ma piękny oliwkowy odcień. Masz na sobie nową bluzę z kapturem od Juicy (tak, Juicy znów

wróciło do łask). I myślisz tylko o chłopaku, który nosi kije golfowe za twoim tatą w klubie, bo

trochę się w nim za-bujałaś. Malujesz paznokcie lakierem Chanel Jade, choć w każdej chwili

nauczyciel może rozpocząć lekcję. Lecz nagle do klasy wchodzi nowa dziewczyna. Jest ładna — o

wiele ładniejsza od ciebie — i ma w sobie coś, co powoduje, że nie sposób oderwać od niej wzroku.

Myślisz sobie: „Mmm, może i jej podoba się zielony lakier do paznokci od Chanel". Mogłabyś dać

głowę, że i jej podobają się chłopcy do podawania kijów golfowych. I wiesz dobrze, że każdy taki

chłopiec wybrałby ją, a nie ciebie.

Ona rozgląda się przez chwilę, a potem jej wzrok spoczywa na tobie. Wpatruje się w ciebie,
jakby chciała przejrzeć cię na wylot, poznać wszystkie twoje pragnienia i tajemnice. Przeszywa cię
dreszcz, bo czujesz się obserwowana. Ale zarazem, z jakiegoś niewyjaśnionego powodu, masz
ochotę zwierzyć się jej ze wszystkich swoich tajemnic. Chcesz wkraść się w jej łaski. Żeby to ciebie
polubiła najbardziej z wszystkich.
— Proszę o uwagę — mówi nauczyciel, kładąc dłoń na ramieniu nowej dziewczyny. — To jest
Laura St. DeLions.
A może Sara Dillon Tunisi.
Albo Lanie Lisia Dunstor.
Albo Daniella Struision.
W myślach powtarzasz to nazwisko, bo z czymś ci się kojarzy. Może z refrenem twojej
ulubionej piosenki? A może to anagram jakiegoś powiedzonka? Nowa dziewczyna wygląda
znajomo. Już gdzieś widziałaś ten uśmieszek, który zdaje się mówić: „Wiem coś, o czym ty nie
wiesz". Przypominasz sobie zdjęcie, które kiedyś widziałaś na kartonie z mlekiem. Przypomina ci
się ta dziewczyna, o której mówiono w wiadomościach. Czy to możliwe, że...?
Ale skąd. To jakieś szaleństwo. Machasz do niej, a ona macha do ciebie. Nagle zdajesz sobie
sprawę, że ta dziewczyna wybrała cię na swoją najlepszą przyjaciółkę. I już wiesz, że całe twoje
życie się zmieni.
I twoje życie się zmienia.