Kazimiera Iłłakowiczówna
Czarownica
Licho
Powrót
Rocznica
W korytarzu
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Czarownica

Kazimiera Iłłakowiczówna

Mam mówiącego ptaka,

mam gadającą wodę,

mam starego czarodzieja

i dam ci go potrzymać za brodę;

mam węża, co się podnosi

na ogonie wśród kwiatów w trawie,

mam dwa uczone szerszenie,

które mi sypiają w rękawie.

Mam cudownego szpaka,

mam żabę i żuka, i jeża,

mam mądrą białą kawkę,

puszysty kłębuszek pierza:

przemówi do ciebie ptak mój,

gdy się najmniej będziesz spodziewał,

a smutny smok na podłodze

nogi będzie ci łzami oblewał.

Twój sen, najpierwszy na świecie,

u mnie ma swoją ojczyznę,

i u mnie mieszka radość,

którąś ty wygnał w obczyznę,

a jeśli do mnie przyjdziesz,

zbrojne zmyliwszy straże,

to własne twe śpiące serce

w pudełku ci małym pokażę.

Licho

Kazimiera Iłłakowiczówna

Nie trzeba mnie wyganiać, nie trzeba mnie odpychać!

Obejmę jabłoń za szyję, zacznę z jabłonią usychać,

zapłaczę nad agrestem, przejdę się malinami,

będą skurczone liście, jagody z czarnymi plamami.

Nie trzeba mnie wyganiać! Szparagi wyginą suche,

do grząd cienistych truskawek namówię ciotkę ropuchę.

W stajni rozplotę włosy, zakręcę znów do góry,

i przyjdą z ziem indyjskich olbrzymie rogate szczury.

Trzeba mnie wziąć do domu, przy stole dębowym posadzić,

trzeba mnie długo pieścić, po zimnych stopach gładzić,

a kiedy sen mnie zmoże albo zaleję się łzami

- długo po czole miedzianym ciepłymi wodzić ustami.

Powrót

Kazimiera Iłłakowiczówna

Wracam do prostych rzeczy - do pyłów tańczących w próżni,

do małego ślepego pająka, co się barwą od ściany nie różni,

do drżących w słocie okiennic głośnego, gorzkiego szlochu,

do szpar ciekawych w podłodze, pełnych zagadek i prochu.

Wracam z zawiłej drogi zwycięskiej, wracam z podboju

do tajni mysiej nory, ukrytej w kącie pokoju,

do strasznej śmierci dzięcioła, do przygód okropnych jeża,

do niepojętej ucieczki sowy i nietoperza.

Coraz jest prościej, ciszej... coraz bezpieczniej, jaśniej...

Wracam - jak smok znużony - do starej, starej baśni.

Połów, 1926

Urocznica

Kazimiera Iłłakowiczówna

A jaka jest, kiedy zasypiasz?... Różowa, różowa,

jak niesłychana suknia, jak kora sosnowa,

jak małe ręce migotliwe, pieszczotliwe...

jak blade usta, nareszcie szczęśliwe...

A jaka jest w tańcu?... Jak płomyk na głowie.

A jaka - kiedy kochasz?... Tego się nie wypowie!

W korytarzu

Kazimiera Iłłakowiczówna

Idziemy do siebie stęsknieni

po ścieżce z szmaragdowej zieleni...

niskie, niskie, ciemne żywopłoty

wkoło nóg się ocierają jak koty,

biegną, biegną w nieskończoność za nami

króciutkimi, cichutkimi stopami.