Charlaine Harris Martwy jak zimny trup darmowy e book

Charlaine Harris

Martwy jak zimny trup

Przełożyła Ewa Wojtczak

Wydawnictwo MAG

Warszawa 2012

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Bookarnia Online

Tytuł oryginału:
Dead as a Doornail

Copyright © 2005 by Charlaine Harris
Copyright for the Polish translation © 2010 by Wydawnictwo MAG

Redakcja:
Joanna Figlewska

Korekta:
Urszula Okrzeja

Ilustracja na okładce:
Wojciech Zwoliński i Joanna Jankowska

Opracowanie graficzne okładki:
Piotr Chyliński

Projekt typograficzny, skład i łamanie:
Tomek Laisar Fruń

ISBN 978-83-7480-327-4

Wydanie II

Wydawca:
Wydawnictwo MAG
ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa
tel./fax 22 813 47 43
e-mail:

kurz@mag.com.pl

www.mag.com.pl

Konwersja:

NetPress Digital Sp. z o.o.

Powieść tę dedykuję wspaniałej kobiecie,
z którą, niestety, nie spotykam się
wystarczająco często –

Janet Hutchings

(wówczas redaktorka w „Walker”,
obecnie w „Ellery Queen Mystery Magazine”).
Była dostatecznie odważna, by mnie przyjąć,
chociaż wcześniej wzięłam wieloletni urlop od pisarstwa.
Niech ją Bóg błogosławi.

Nie podziękowałam wcześniej Patrickowi Schulzowi, za to, że pożyczył mi strzelbę Benelli do ostatniej powieści –

wybacz, Patricku. Mojej przyjaciółce, Toni L.P. Kelner, która wskazała mi pewne zgrzyty w pierwszej części powieści,
należy się wielki szacunek. Inna przyjaciółka, Paula Woldan, udzieliła mi moralnego wsparcia oraz pewnych informacji
na temat piratów, chętnie też znosiła moje towarzystwo w święto Talk Like a Pirat Day. Jej córka Jennifer ocaliła mi
życie, ponieważ pomogła przygotować rękopis. Wierny czytelnik Shay miał świetny pomysł na kalendarz. W
podziękowaniach dla rodziny Woldanów muszę też wymienić doświadczonego strażaka Jaya, który bez wahania podzielił
się ze mną wiedzą w tej dziedzinie.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wiedziałam, że mój brat zmieni się w pumę, na długo zanim to się stało. Kiedy jechaliśmy do odizolowanej od świata

społeczności Hotshot, Jason w milczeniu obserwował zachód słońca. Miał na sobie stare ciuchy, a w ręku trzymał
reklamówkę z Wal-Martu, wypełnioną rzeczami, których mógłby potrzebować, takimi jak szczoteczka do zębów czy
czysta bielizna. Garbił się w wielkiej kurtce panterce i patrzył prosto przed siebie. Rysy twarzy miał napięte, ponieważ
usilnie starał się zapanować zarówno nad strachem, jak i podnieceniem.

– Włożyłeś do kieszeni komórkę? – spytałam i natychmiast przypomniałam sobie, że już przedtem zadałam mu to samo

pytanie.

Jason jednak nie wytknął mi tego, lecz tylko skinął głową.
Pora była popołudniowa, lecz pod koniec stycznia zmierzch zapada wcześnie.
Dziś wieczorem księżyc po raz pierwszy w nowym roku wejdzie w fazę pełni.
Kiedy zatrzymałam samochód, brat odwrócił się do mnie i mimo przyćmionego światła dostrzegłam w jego oczach

zmianę. Nie były już błękitne, tak jak moje, ale żółtawe. Zmieniły również kształt.

– Moja twarz jest jakaś dziwna – powiedział.
Co oznaczało, że wciąż nie kojarzył faktów.
W zapadającym mroku maleńka osada Hotshot wydawała się cicha i wymarła. Zimny wiatr szalał na pustych polach, a

sosny i dęby drżały w jego lodowatych porywach. Zauważyłam tylko jednego człowieka. Stał przed małym domem, tym
świeżo otynkowanym. Oczy miał zamknięte, brodatą twarz uniesioną ku ciemniejącemu niebu. Calvin Norris poczekał,
aż Jason wysiądzie z mojego starego auta; dopiero wtedy podszedł i pochylił się przy moim oknie. Otworzyłam je.

Złotozielone oczy Calvina były tak zdumiewające, jakimi je zapamiętałam, poza tym mężczyzna kompletnie niczym się

nie wyróżniał. Krępy, siwawy, mocnej budowy – wyglądał jak setki innych facetów, których widywałam w barze „U
Merlotte'a”. Tylko te oczy!

– Dobrze się nim zaopiekuję – zapewnił mnie Norris.
Jason stał za nim, odwrócony do mnie plecami. Powietrze wokół niego wyglądało specyficznie – jakby wibrowało.
W całej tej sprawie Calvin Norris niczym nie zawinił. Nie on ugryzł mojego brata i zmienił go na zawsze.
Calvin był pumołakiem i taki się urodził. To była jego natura.
Zmusiłam się do powiedzenia:
– Dziękuję ci.
– Odwiozę go do domu rano.
– Przywieź go do mnie, bardzo cię proszę. Jego pikap stoi pod moim domem.
– Świetnie zatem. Dobrej nocy.
Znów zadarł głowę, a ja poczułam, że cała tutejsza społeczność czeka za drzwiami i oknami, aż odjadę.
Więc odjechałam.
Jason zastukał w moje drzwi o siódmej następnego ranka. Ciągle trzymał reklamówkę z Wal-Martu, ale widziałam, że

nic z niej mu się nie przydało. Twarz miał posiniaczoną, ręce podrapane. Nie odezwał się. Na moje pytanie, jak się
miewa, popatrzył tylko bez słowa, po czym minął mnie, przeszedł przez salon i ruszył korytarzem. Wszedł do łazienki i
zamknął za sobą drzwi stanowczo i głośno. Sekundę później usłyszałam odgłos płynącej wody i westchnęłam ciężko.
Chociaż z Hotshot pojechałam do pracy i do domu wróciłam zmęczona około drugiej nad ranem, nie spałam zbyt dużo.

Zanim Jason opuścił łazienkę, usmażyłam mu jajka na bekonie. Zadowolony usiadł przy starym stole w kuchni –

wyglądał jak zwyczajny człowiek podczas znanych sobie i lubianych czynności. Jednakże, gdy spojrzał na talerz, od razu
zerwał się na równe nogi, pobiegł z powrotem do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi. Słyszałam, że długo wymiotował.

Bezradna wyszłam na dwór, wiedząc, że brat woli zostać w domu sam, po chwili jednak wróciłam do kuchni i

wyrzuciłam jedzenie do kosza. Wstydziłam się takiego marnotrawstwa, ale nie potrafiłabym się zmusić do zjedzenia.

Kiedy Jason wrócił, poprosił jedynie o kawę. Był chorobliwie blady i miałam wrażenie, że chodzenie sprawia mu ból.
– Nic ci nie jest? – spytałam, niepewna, czy zdoła mi odpowiedzieć.
Nalałam kawy do kubka.
– Nie – odparł po dłuższej chwili, jak gdyby musiał najpierw zastanowić się nad odpowiedzią. – To było najbardziej

niesamowite doświadczenie w moim życiu.

Przez chwilę myślałam, głupia, że mówi o wymiotach w łazience, ale przecież na pewno zdarzały mu się takie sytuacje

wcześniej. Jako nastolatek dość często popijał z kumplami, aż odkrył, że czas spędzony nad muszlą klozetową nie jest
przeżyciem ani estetycznym, ani przyjemnym.

– Przemiana – zasugerowałam nieśmiało.
Kiwnął głową. W ręku trzymał kubek z gorącą, mocną, czarną kawą, która parowała prosto w jego twarz. Spojrzał mi

w oczy. Jego znów były niebieskie i zwyczajne.

– To naprawdę niezwykłe uczucie – tłumaczył. – Ale ponieważ tę cechę otrzymałem z powodu ugryzienia, a nie z racji

urodzenia, nigdy nie będę prawdziwą pumą, taką jak tamci. – Usłyszałam w jego głosie ton zazdrości. – Chociaż i tak
było zadziwiająco. Czułem w sobie magię, moje kości zmieniły kształt i przystosowały się, widziałem wiele rzeczy inaczej.
Jesteś bliżej ziemi i chodzisz w zupełnie inny sposób, właściwie, cholera, biegasz, tak naprawdę biegasz. Możesz
ścigać...

I głos mu zamarł.
Wcale nie chciałam znać dalszej historii.
– Więc nie jest aż tak źle? – upewniłam się i splotłam dłonie.
Jason był jedynym członkiem rodziny, jaki mi pozostał, nie licząc pewnego kuzyna narkomana, który od wielu lat żył w

swoim świecie.

– Nie, nie jest aż tak źle – zgodził się ze mną, siląc się na uśmiech. – Dopóki jesteś zwierzęciem, jest wspaniale.

Wszystko wydaje się takie proste. Dopiero kiedy wracasz do ludzkiej postaci, zaczynasz się martwić o mnóstwo rzeczy.

Czyli że Jason nie miał skłonności samobójczych. Nie był nawet przygnębiony. Odetchnęłam głęboko, zdawszy sobie

sprawę, że wstrzymywałam powietrze. Z pomocą innych zmiennokształtnych mój brat poradzi sobie w nowej sytuacji.
Wszystko będzie dobrze.

Poczułam niemal niewiarygodną ulgę, jak gdyby wreszcie udało mi się wyjąć coś, co boleśnie i na długo utkwiło mi

między zębami albo w bucie. Przez wiele dni, a może raczej tygodni niepokoiłam się o niego i teraz ta obawa zniknęła.
Oczywiście, przynajmniej z mojego punktu widzenia, życie Jasona jako pumołaka nie będzie wolne od trosk. Jeśli poślubi
zwyczajną kobietę, ich dzieci będą normalne, jeżeli jednak ożeni się ze zmiennokształtną ze społeczności Hotshot, będę
miała bratanków i bratanice raz na miesiąc zmieniające się w zwierzęta. Na szczęście, dopiero po okresie dojrzewania,
dzięki czemu i one, i ciotka Sookie, będą mogły przygotować się na ten pierwszy raz.

Szczęśliwym trafem Jasonowi zostało do wykorzystania sporo urlopu i mógł dziś w ogóle nie pojawić się w

okręgowym wydziale dróg. Ja jednak musiałam wieczorem pojechać do pracy. Gdy brat oddalił się swoim pikapem,
położyłam się z powrotem do łóżka, w dżinsach i podkoszulku, a po pięciu minutach już spałam. Ulga to niezły środek
nasenny.

Po przebudzeniu prawie o godzinie piętnastej musiałam od razu wstać i przygotować się do pracy w „Merlotcie”.

Jaskrawe słońce lśniło na bezchmurnym niebie i było jedenaście stopni Celsjusza, co sprawdziłam na specjalnym
termometrze. Taka temperatura nie jest niczym niezwykłym w północnej Luizjanie w styczniu. Po zachodzie słońca zrobi
się chłodniej, a Jason znów się przemieni... Wtedy jednak będzie nosił futro, chociaż nie na całym ciele, ponieważ jest
tylko pół człowiekiem, pół kotem, czym różni się od zwykłych pum. Wyjdą na polowanie. W lasach otaczających osadę
Hotshot, która leży w najdalszym zakątku gminy Renard, znowu nie będzie dziś bezpiecznie.

Kiedy jadłam, brałam prysznic i składałam pranie, przemykały mi przez głowę dziesiątki pytań, na które pragnęłam

poznać odpowiedzi. Zastanawiałam się, czy zmiennokształtni zabijają ludzi, jeśli natkną się na nich w lesie. I jak dużo
ludzkiej świadomości zachowują, gdy przybierają postać zwierzęcą? Czy jeśli spłodzą dziecko jako pumy, urodzi im się
kocię czy ludzkie niemowlę? Co się dzieje z ciężarną pumołaczycą podczas pełni księżyca? Interesowało mnie, czy Jason
zna już odpowiedzi na te wszystkie pytania. A może Calvin podał mu tylko podstawowe informacje?

Cieszyłam się jednak, że nie wypytałam brata dziś rano, gdyż teraz wszystko było dla niego jeszcze nowe. Będę

przecież miała wiele lepszych okazji na zaspokojenie ciekawości.

Po raz pierwszy od Nowego Roku myślałam o przyszłości. Symbol pełni księżyca w moim kalendarzu wreszcie przestał

straszyć mnie jako potencjalny koniec jakiegoś okresu naszego życia; obecnie był tylko jednym z oznaczników
upływającego czasu. Kiedy wkładałam strój kelnerki (czarne spodnie, biały podkoszulek z krótkim rękawem i dekoltem
w łódkę oraz czarne reeboki), prawie zakręciło mi się w głowie z radości. Przynajmniej tym razem zostawiłam włosy
rozpuszczone, zamiast ściągnąć je w tył i związać w koński ogon. Uszy przyozdobiłam jasnoczerwonymi kolczykami, usta
pomalowałam szminką w identycznym odcieniu. Podkreśliłam nieco oczy, policzki musnęłam różem i byłam gotowa do
wyjścia.

Ubiegłej nocy zaparkowałam samochód za domem, toteż najpierw sprawdziłam dokładnie, czy na tylnym ganku nie

czają się jakieś wampiry, i dopiero wtedy wyszłam, zatrzasnęłam za sobą drzwi i zamknęłam je na klucz. Zaskakiwano
mnie wcześniej i nie było to przyjemne uczucie. Chociaż dopiero niedawno zapadł zmrok, niektóre osobniki mogły się już
obudzić. Japończycy, którzy wynaleźli syntetyczną krew, na pewno nie spodziewali się, że dzięki jej dostępności wampiry
opuszczą świat legend i wkroczą do naszego. Japończycy próbowali po prostu zarobić na sprzedaży sztucznej krwi
prywatnym pogotowiom ratunkowym i szpitalnym oddziałom pomocy doraźnej. Niestety, w ten sposób bezwiednie, lecz
nieodwracalnie zmienili nasz świat.

Skoro mowa o wampirach (choć raczej o nich myślałam, niż mówiłam), zadałam sobie pytanie, czy Bill Compton jest w

domu. Wampir Bill był moim pierwszym kochankiem, a nasze posiadłości oddziela jedynie cmentarz. Mój dom i jego
znajdują się przy drodze gminnej na obrzeżach małego miasta o nazwie Bon Temps i na południe od baru, w którym
pracuję. Ostatnio Bill sporo podróżował. Dowiadywałam się, że wrócił, tylko wówczas, jeśli akurat wpadł do
„Merlotte'a”, co praktykował co jakiś czas, aby pobyć z tubylcami i wypić trochę ciepłej krwi grupy 0 Rh+. Bill lubił
Czystą Krew, najdroższą odmianę japońskiej syntetycznej. Powiedział mi, że syntetyczna niemal całkowicie zaspokaja
jego pragnienie świeżej, ludzkiej. Ponieważ na własne oczy widziałam, jak Bill wpada w szał i zaczyna pałać żądzą
mordu, naprawdę dziękowałam Bogu za istnienie Czystej Krwi.

Czasami strasznie za Billem tęsknię...
Zbeształam się w myślach i powiedziałam sobie, że trzeba wziąć się w garść. Koniec kryzysu! Dość zmartwień! Dość

strachu! Zwarta i gotowa do pracy! Dom spłacony! Pieniądze w banku! Same dobre rzeczy, same pozytywy.

Parking przed barem był pełen. Wiedziałam, że będę dziś wieczorem bardzo zajęta. Podjechałam pod tylne wejście

dla personelu. Sam Merlotte, właściciel lokalu i mój szef, mieszka tam w bardzo ładnej, dużej przyczepie, przed którą
jest nawet mały dziedziniec otoczony żywopłotem, stanowiącym jego ekwiwalent białego parkanu. Zamknęłam auto i

weszłam drzwiami dla personelu, które prowadziły do korytarza z toaletami męską i damską, wielkim magazynem i
biurem Sama. Schowałam torebkę i kurtkę do pustej szuﬂady biurka, włożyłam czerwone skarpetki, potrząsnęłam
głową, burząc rozpuszczone włosy, pokonałam kolejne drzwi (które niemal zawsze były otwarte) i znalazłam się w
głównej sali barowo-restauracyjnej. Ta nazwa nie oznacza, że nasza kuchnia oferuje cokolwiek więcej niż najprostsze
dania: hamburgery, paluszki drobiowe, frytki, smażone krążki cebuli, sałatki (latem) i chili (zimą).

Sam był równocześnie barmanem i bramkarzem, a od czasu do czasu także gotował, ostatnimi czasy jednak mieliśmy

szczęście do kucharzy, szczególnie że co jakiś czas sezonowa alergia mocno doskwierała Samowi i nie do końca
sprawdzał się jako żywieniowiec. Nowa kucharka pojawiła się w odpowiedzi na ogłoszenie Sama akurat tydzień temu.
Kolejni szefowie kuchni, niestety, nie wytrzymywali długo w „Merlotcie”, ale miałam nadzieję, że Sweetie Des Arts
trochę u nas popracuje. Zjawiała się codziennie punktualnie, dobrze gotowała i nigdy nie sprawiła pozostałym
pracownikom żadnych kłopotów. Naprawdę niczego więcej nie pragnęliśmy. Nasz ostatni kucharz, mężczyzna, dał mojej
przyjaciółce Arlene nadzieję, że jest tym jedynym (w jej przypadku byłby tym jedynym czwartym lub piątym), po czym
ulotnił się pewnej nocy z serwisem Arlene, sztućcami i odtwarzaczem płyt kompaktowych. Jej dzieci były zdruzgotane –
nie dlatego że pokochały kucharza, tylko brakowało im odtwarzacza.

Wchodząc do pomieszczenia wypełnionego hałasem i dymem papierosowym, poczułam się jakbym wkraczała do

alternatywnego wszechświata. Wszyscy palacze siedzieli wprawdzie w zachodniej części sali, ale dym najwyraźniej nie
wiedział, że powinien tam pozostać. Uśmiechnęłam się, weszłam za bar i poklepałam po ramieniu Sama, który z wprawą
napełnił właśnie szklankę piwem i przesunął ją po ladzie w stronę gościa, po czym wstawił pustą pod kranik i cały
proces zaczął się od początku.

– Co słychać? – spytał.
Sam wiedział wszystko o problemach Jasona, ponieważ towarzyszył mi tej nocy, gdy znalazłam brata uwięzionego w

Hotshot w pewnej szopie na narzędzia. Ale musieliśmy uważać na słowa; wampiry wprawdzie ujawniły się publicznie,
lecz zmiennokształtni i wilkołaki wciąż woleli pozostawać w ukryciu. Podziemny świat istot nadnaturalnych czekał,
pragnąc zobaczyć, jak pójdzie wampirom, zanim inni ewentualnie podążą za ich przykładem.

– Lepiej, niż sądziłam.
Posłałam mu uśmiech, unosząc wzrok, chociaż niezbyt wysoko, gdyż Sam jest mężczyzną niedużym i szczupłym. A

także silnym, choć na takiego nie wygląda. Jest po trzydziestce, przynajmniej tak sądzę, i ma dość długie rudawozłote
włosy. Dobry z niego człowiek i wspaniały szef. Jest też zmiennokształtnym, więc czasem przemienia się w zwierzę,
najczęściej w milutkiego owczarka collie o przepięknej sierści. Czasami przychodzi do mojego domu w tej postaci i wtedy
pozwalam mu spać na dywanie w salonie.

– Nic mu nie będzie – dodałam.
– Cieszę się – odparł.
Nie potraﬁę czytać w myślach zmiennokształtnym tak łatwo jak zwykłym ludziom, umiem jednak powiedzieć, czy ich

emocje są prawdziwe. Sam cieszył się moją radością.

– Kiedy wychodzisz? – spytałam.
Miał to nieobecne spojrzenie, które mi mówiło, że w myślach Sam już pędzi przez las, tropiąc oposy.
– Natychmiast gdy zjawi się Terry.
Uśmiechnął się do mnie ponownie, lecz tym razem uśmiech był trochę wymuszony. Merlotte robił się niespokojny.
Drzwi do kuchni znajdowały się tuż za barem na zachodnim krańcu i wsunęłam głowę do środka, żeby przywitać się

ze Sweetie. Sweetie była kościstą brunetką po czterdziestce, która mocno się malowała jak na osobę przebywającą
przez cały wieczór w kuchni, gdzie nikt jej nie widział. Wydawała się trochę bystrzejsza czy też może lepiej wykształcona
niż wszyscy poprzedni kucharze Sama.

– W porządku, Sookie?! – zawołała, podrzucając na patelni hamburgera.
Stale kręciła się po kuchni i nie lubiła, gdy ktoś wchodził jej tam w drogę. Nastolatek, który jej pomagał, panicznie się

jej bał i usiłował jej unikać, szczególnie gdy przechodziła od gorącej blachy do frytkownicy. Kuchcik przygotowywał
talerze, mieszał sałatki i przywoływał nas przez okienko, gdy danie było gotowe.

Holly Cleary i jej najlepsza przyjaciółka Danielle pracowały już ciężko, toteż gdy weszłam, obie spojrzały na mnie z

ulgą. Danielle obsługiwała część dla palących aż do zachodniej ściany, a Holly zazwyczaj pracowała na środku przed
barem, tak więc, gdy byłyśmy we trzy, mnie przypadała część wschodnia.

– Chyba od razu powinnam zakasać rękawy – rzuciłam do Sweetie.
Posłała mi szybki uśmiech i odwróciła się do blachy. Przestraszony nastolatek, którego imienia nie pamiętałam,

skinął mi głową i wrócił do ładowania zmywarki.

Chciałam, żeby Sam odwołał mnie na bok, nim zacznę obsługiwać gości. Właściwie mogłam przyjść trochę wcześniej.

Zresztą, Sam i tak nie był dziś właściwie sobą. Zaczęłam sprawdzać stoliki w moim rewirze, donosząc świeże drinki,
zbierając koszyki z chlebem, przyjmując zapłatę i wydając resztę.

– Kelnerka! Przynieś mi Czerwoną!
Głos zamawiającego był mi nieznany, a zamówienie niezwykłe. Czerwona była najtańszą wersją krwi syntetycznej i

prosiły o nią tylko wampiry o najmłodszym stażu. Wyjęłam butelkę z oszklonej lodówki i wstawiłam do kuchenki
mikrofalowej. Gdy krew się podgrzewała, badawczo przyglądałam się tłumowi w poszukiwaniu wampira. Okazało się, że
siedzi w towarzystwie mojej przyjaciółki Tary Thornton. Nigdy wcześniej go nie widziałam, co mnie zaniepokoiło. Tara
spotykała się jeszcze niedawno ze starszym wampirem (dużo starszym: Franklin Mott, gdy został nieumarłym, był dość
wiekowym mężczyzną, a jako wampir przeżył ponad trzysta lat), który dawał jej bardzo drogie prezenty, takie jak na
przykład chevrolet camaro. Co zatem robiła tutaj z nowym facetem? Franklina przynajmniej cechowały dobre maniery.

Postawiłam ciepłą butelkę na tacy i zaniosłam wampirowi. W nocy światło w „Merlotcie” nie jest szczególnie mocne,

bo tak lubią nasi goście, toteż dopiero gdy podeszłam bardzo blisko, mogłam ocenić towarzysza przyjaciółki. Był
szczupły, miał wąskie ramiona i włosy zaczesane w tył. Jego paznokcie były długie, rysy twarzy ostre. Przypuszczam, że
w jakimś sensie był atrakcyjny – jeśli ktoś lubi sporą dawkę niebezpieczeństwa podczas seksu.

Postawiłam butelkę przed nim i zerknęłam niepewnie na Tarę. Wyglądała świetnie, zresztą jak zwykle. Tara jest

wysoka, smukła, ciemnowłosa i nosi piękne ubrania. Miała naprawdę straszne dzieciństwo, ale teraz prowadzi własny
sklep i jest prawdziwą bizneswoman. Niestety, odkąd związała się z bogatym wampirem, Franklinem Mottem, nie
widujemy się zbyt często.

– Sookie – odezwała się – chciałabym ci przedstawić przyjaciela Franklina, Mickeya.
Nie miałam wcale wrażenia, że chce nas ze sobą poznać. W jej tonie raczej wyczułam żal, że to właśnie ja przyniosłam

Mickeyowi napój. I chociaż jej szklanka była prawie pusta, Tara odmówiła, kiedy spytałam, czy chce nowego drinka.

Wymieniłam ukłony z wampirem. Wampiry nie ściskają sobie dłoni, przynajmniej niezbyt często. Mickey obserwował

mnie, popijając krew z butelki. Patrzył na mnie nieprzyjaźnie niczym wąż. Jeśli był przyjacielem superwytwornego
Franklina, to ja jestem Miss Luizjany. Pewnie jakiś pracownik, mniej więcej. Może ochroniarz? Ale po co Franklin
zapewniałby Tarze ochronę?

Tara najwyraźniej nie mogła mówić przy nim szczerze, więc powiedziałam tylko: „Przyjdę później” i odniosłam zapłatę

Mickeya do kasy.

Przez całą noc byłam zajęta, a w wolnych chwilach myślałam o moim bracie. Już drugą noc ﬁglował pod księżycem z

innymi pumołakami. Sam wypadł jak strzała niemal w tej samej sekundzie, w której przyszedł Terry Belleﬂeur, a jednak
kosz na śmieci w jego biurze był pełen zgniecionych papierowych chusteczek. Mięśnie twarzy przez cały wieczór mój
szef napinał z niecierpliwości.

To była jedna z tych nocy, podczas których zastanawiam się, jak to możliwe, że moje otoczenie jest tak kompletnie

nieświadome istnienia całego innego świata tuż obok naszego. Tylko uparty ciemniak może ignorować magię, którą
wyczuwam w powietrzu. Tylko zbiorowy brak wyobraźni może wyjaśniać fakt, że ludzie nie zadają sobie pytania, co kryje
się w otaczającym ich mroku.

Chociaż, przypomniałam sobie, sama nie tak dawno byłam tak uparcie ślepa jak reszta bywalców „Merlotte'a”. Nawet

kiedy wampiry wydały starannie przemyślane oświadczenie, powiadamiając świat o swoim istnieniu, jedynie nieliczni
przedstawiciele władz czy pojedynczy obywatele byli skłonni zrobić kolejny krok i zadać sobie pytanie: „Skoro wampiry
istnieją, co jeszcze może się czaić w ciemnościach?”.

Z ciekawości zaczęłam wsłuchiwać się w myśli otaczających mnie osób, szukając u nich lęku. Odkryłam, że większość

klientów baru myśli o Mickeyu. Kobiety i niektórzy mężczyźni marzyli o bliższym kontakcie z nim. Nawet Portia
Belleﬂeur, prawniczka-tradycjonalistka, pragnęła zająć się młodym wampirem. Zadziwiły mnie ich dumania. Mickey był
przecież przerażający, więc mnie po prostu nie mógł pociągać. Ale miałam wiele dowodów, że inne osoby przebywające
w barze wyznają zupełnie odmienne poglądy od moich.

Od dziecka potraﬁę czytać ludziom w myślach. Nie uważam tej umiejętności za przyjemny dar. Większości istot

ludzkich naprawdę nie warto zaglądać do głowy. Ich myśli są nudne, odrażające, rozczarowujące i bardzo rzadko bywają
zabawne. Dobrze, że Bill pomógł mi i nauczyłam się odcinać mentalnie od tego hałasu. Zanim udzielił mi kilku
wskazówek, czułam się tak, jakbym nastawiła sto odbiorników radiowych na sto stacji równocześnie; jedne z nich
słyszałam jasno i wyraźnie, inne były słabe i odległe, a jeszcze inne, na przykład myśli zmiennokształtnych, docierały z
zakłóceniami i przeważnie były niezrozumiałe. Wszystkie razem tworzyły jedną wielką kakofonię. Nic dziwnego, że wielu
znajomych traktowało mnie jak kretynkę.

Myśli wampirów za to w ogóle nie słyszę. Dlatego wampiry są takie wspaniałe, w każdym razie z mojego punktu

widzenia. Dzieje się tak dlatego, że wampiry nie żyją, toteż ich mózgi również są martwe. Tylko raz na ruski rok wyłapię
jakąś wampirzą myśl.

Shirley Hunter, szef mojego brata w okręgowym wydziale dróg, spytał mnie, gdzie jest Jason, gdy stawiałam dzban z

piwem na jego stoliku. Shirleya wszyscy nazywali Sumem.

– Wiem tyle co ty – odparłam nieszczerze, a on puścił do mnie oko.
Najczęściej w takiej sytuacji pierwsza odpowiedź cisnąca się na usta brzmi „z kobietą”, a druga myśl to „z inną

kobietą”. Mężczyźni siedzący przy stoliku z Sumem, wciąż ubrani w stroje robocze, roześmiali się głośniej, niż
uzasadniałaby moja riposta, ale pewnie wypili już sporo piwa.

Wróciłam pospiesznie do baru, żeby odebrać trzy burbony z colą od Terry'ego Belleﬂeura, kuzyna Portii, który miał

dziś sporo pracy. Terry, weteran wojny w Wietnamie, skąd wrócił z ranami na ciele i duszy, nieźle wytrzymywał stres tej
ruchliwej nocy. Lubił proste prace, które wymagały skupienia. Siwiejące kasztanowe włosy związał w kucyk, a na jego
twarzy malowała się koncentracja, gdy nalewał płyny z butelek. Drinki przyrządzał błyskawicznie, a kiedy stawiałam
moje na tacy, uśmiechnął się do mnie. Uśmiech od Terry'ego to był rzadki prezent, toteż bardzo podniósł mnie na
duchu.

Akurat gdy stawiałam tacę na prawym przedramieniu, rozpoczęły się kłopoty. Jakiś student politechniki luizjańskiej z

Ruston wdał się w bójkę jeden na jednego z Jeﬀem LaBeﬀem, przedstawicielem zupełnie innej klasy społecznej, czyli,
dokładnie mówiąc, konserwatywnym wsiokiem z Południa, który spłodził wiele dzieci, a na życie zarabiał, jeżdżąc
śmieciarką. Możliwe zresztą, że te dwa uparciuchy po prostu o coś się pokłóciły i tak naprawdę burda nie miała wiele
wspólnego z buntem intelektualisty (o ile tacy są w Ruston). W każdym razie, niezależnie od pierwotnych powodów
kłótni, szybko odkryłam, że awantura zapowiada się na coś więcej niż pyskówkę.

Terry natychmiast usiłował interweniować. Wpadł szybko między Jeﬀa i studenta, i każdego z nich chwycił mocno za

nadgarstek. Przez minutę sądziłam, że to wystarczy, lecz Belleﬂeur nie był już taki młody i wysportowany jak kiedyś,
więc doszło do prawdziwej bitwy.

– Mógłbyś ich powstrzymać – warknęłam z wściekłością do Mickeya, gdy przebiegałam obok jego stolika w drodze do

pokłóconych, których zamierzałam jakoś pogodzić.

Wampir rozsiadł się wygodnie na krześle i sączył krew.
– To nie moja robota – odrzekł bez mrugnięcia okiem.
Rozumiałam to, choć nie zaskarbił sobie tą reakcją mojej sympatii, szczególnie że student właśnie odwrócił się

gwałtownie i zamierzył na mnie, ponieważ zachodziłam go od tyłu. Chybił, więc uderzyłam go w głowę pustą tacą.
Zatoczył się na bok, z głowy pociekł mu strumyczek krwi, a wtedy Terry poskromił Jeﬀa LaBeﬀa, który szukał okazji do
wyjścia.

Tego typu incydenty zdarzają się ostatnio coraz częściej, zwłaszcza podczas nieobecności Sama. Było dla mnie jasne,

że powinniśmy zatrudnić bramkarza z prawdziwego zdarzenia, przynajmniej na weekendy i... na noce z księżycem w
pełni.

Student odgrażał się, że wniesie sprawę do sądu.
– Jak się nazywasz? – spytałam.
– Mark Duffy – odparł, trzymając się za głowę.
– Skąd jesteś, Marku?
– Z Minden.
Natychmiast oceniłam jego strój, zachowanie i odczytałam myśli.
– Chętnie zadzwonię do twojej mamy i powiem jej, że zamierzyłeś się na kobietę – powiedziałam.
Chłopak zbladł i przestał mówić o pozwie, a wkrótce wyszedł wraz z kolegami. Zawsze dobrze jest znać

najskuteczniejszą groźbę.

Również Jeffa zmusiliśmy do opuszczenia lokalu.
Terry wrócił na swoje miejsce za barem i zaczął przyrządzać kolejne drinki, ale nieznacznie utykał i wyglądał na

zmęczonego, co mnie zmartwiło. Doświadczenia wojenne wciąż go nie opuszczały. A ja miałam dość kłopotów jak na
jedną noc.

Tyle że noc była jeszcze młoda.
Jakąś godzinę po walce, do „Merlotte'a” weszła kobieta. Była zwyczajna i zwyczajnie ubrana – w stare dżinsy i kurtkę

panterkę. Jej wysokie buty wyglądały zapewne pięknie, kiedy były nowe, ale od tamtej chwili minęło już sporo czasu. Nie
miała torebki, ręce wcisnęła w kieszenie.

Był szereg wskazówek, które mnie poruszyły. Przede wszystkim, ta kobieta tu nie pasowała. Tutejsza mogłaby się tak

ubrać, gdyby wyprawiała się na polowanie lub do zajęć gospodarskich, lecz nigdy by nie przyszła w takim stroju do
„Merlotte'a”. Na wieczorne wyjście do pubu większość mieszkanek Bon Temps specjalnie się szykowała. Czyli że ta
kobieta była w pracy, chociaż na pewno nie pracowała jako prostytutka – z tych samych powodów.

A zatem chodziło o narkotyki.
Aby chronić bar w trakcie nieobecności Sama, wsłuchałam się w myśli nowej klientki. Ludzie nie myślą oczywiście

pełnymi zdaniami, lecz przez głowę kobiety przelatywały mniej więcej takie stwierdzenia: „Zostały trzy ﬁolki, krew
starzeje się, traci działanie, muszę ją sprzedać dziś wieczorem, żebym mogła pojechać do Baton Rouge i kupić więcej.
Wampir jest w barze, jeśli mnie złapie z krwią wampirzą, umrę. Bon Temps to dziura, przy pierwszej okazji muszę wrócić
do Baton Rouge”.

Była zatem osuszaczką, a może jedynie pośredniczką. Wampirza krew jest najlepszym odurzającym narkotykiem na

rynku, choć, ma się rozumieć, wampiry nie oddają jej dobrowolnie. Osuszanie wampira z krwi stanowi zajęcie
niebezpieczne, co powoduje, że ceny zawierających ją maleńkich fiolek osiągają wprost niewiarygodnie wysokie sumy.

Co dostaje użytkownik za swoje pieniądze? To zależy od wieku krwi, to znaczy od czasu, jaki upłynął od pobrania jej

od właściciela, wieku samego właściciela oraz cech użytkownika, ale bywa, że bardzo dużo – uczucie wszechmocy,
wzrost siły ﬁzycznej, doskonały wzrok i słuch. Oraz, co najważniejsze dla wszystkich Amerykanów, atrakcyjniejszy
wygląd fizyczny.

A jednak wyłącznie idioci piją nabytą na czarnym rynku krew wampirzą. Po pierwsze, efekty są trudne do

przewidzenia. Zresztą, zmienne są nie tylko skutki, lecz również czas ich trwania, mogą bowiem utrzymywać się przez
okres od dwóch tygodni do dwóch miesięcy. Po drugie, niektóre osoby po prostu wpadają w szał, gdy krew wampira
łączy się z ich krwią, a czasami jest to szał morderczy. Słyszałam o dilerach, którzy sprzedawali naiwniakom krew
świńską lub skażoną ludzką. Najważniejszy jednak powód, dla którego należało unikać czarnorynkowej krwi, był taki, że
wampiry nienawidziły zarówno osuszaczy, jak i ich klientów (powszechnie nazywanych krewkimi). A żaden człowiek nie
chciał mieć przeciwko sobie wkurzonego wampira.

Tej nocy nie było „U Merlotte'a” żadnych policjantów, ani na, ani po służbie. Właściciel lokalu szalał gdzieś na

czterech łapach. Wolałam nie zwracać się do Terry'ego, ponieważ nie wiedziałam, jak zareaguje. Coś jednak musiałam z
tą babą zrobić!

Zazwyczaj próbuję nie mieszać się w żadne sytuacje, jeśli wiedzę o nich uzyskuję jedynie dzięki telepatii. Gdybym

wtrącała się za każdym razem, gdy dowiem się czegoś, co ma wpływ na otaczające mnie osoby (na przykład, gdy odkryję,
że urzędnik gminny sprzeniewierzył jakąś kwotę albo jeden z miejscowych detektywów bierze łapówki), nie miałabym
życia w Bon Temps, a tu przecież jest mój dom. Nie mogłam jednak pozwolić tej chuderlawej na sprzedawanie trucizny w
barze Sama.

Kobieta usadowiła się na pustym stołku i zamówiła piwo u Terry'ego, który przyjrzał jej się uważnie. Terry także

uważał, że coś jest z nią nie tak.

Poszłam odebrać następne zamówienie i stanęłam obok niej. Powinna się wykąpać, a poza tym przebywała wcześniej

w budynku ogrzewanym przez kominek, w którym palono drewnem. Zmusiłam się do dotknięcia jej, gdyż w ten sposób
zawsze łatwiej czyta mi się w myślach istotom ludzkim. Gdzie była krew? W kieszeni kurtki. Świetnie.

Bez zbędnych ceregieli wylałam na nią zawartość szklanki z winem.
– Cholera! – warknęła, a potem zeskoczyła ze stołka barowego i bezskutecznie ścierała płyn z kurtki. – Jesteś

najbardziej niezdarną kelnerką, jaką spotkałam w życiu!

– Przepraszam – oznajmiłam pokornie, odstawiając tacę na kontuar. Wymieniłam szybkie spojrzenia z Terrym. – Zaraz

wyczyszczę plamę specjalnym środkiem.

Nie czekając na jej zgodę, zdjęłam z niej kurtkę. Zanim zrozumiała, co robię, i zaczęła się szamotać, trzymałam kurtkę

w rękach. Rzuciłam ją Terry'emu.

– Proszę cię, posyp brudne miejsca sodą – powiedziałam. – I sprawdź, czy nie zamokło nic w kieszeniach.
Stosowałam już tę sztuczkę wcześniej. Miałam szczęście, że na dworze było zimno i kobieta trzymała ﬁolki w kurtce, a

nie w kieszeni dżinsów. Wówczas musiałabym bardziej wysilić mózgownicę.

Pod kurtką kobieta nosiła bardzo stary podkoszulek z logo Dallas Cowboys. Zaczęła drżeć i zastanowiłam się, czy

próbowała bardziej konwencjonalnych narkotyków. Terry posypał plamę sodą, a później, za moją radą, sięgnął do
kieszeni. Popatrzył na swoją pełną dłoń z odrazą i usłyszałam brzęk, kiedy wrzucał ﬁolki do znajdującego się za
kontuarem pojemnika na śmieci. Pozostałe przedmioty włożył do kieszeni kurtki.

Kobieta otworzyła usta, chcąc krzyknąć na Terry'ego, zdała sobie jednak sprawę, że tak naprawdę nie może tego

zrobić. Belleﬂeur patrzył wprost na nią, prowokując ją do powiedzenia czegoś na temat utraconych ﬁolek z krwią.
Ludzie wokół nas zerkali z zainteresowaniem. Wiedzieli, że coś się dzieje, chociaż nie mieli pojęcia co, ponieważ całe
zdarzenie przebiegło bardzo szybko. Kiedy Terry był pewien, że kobieta nie zacznie krzyczeć, oddał mi kurtkę.
Przytrzymałam ją, gdy jej właścicielka wsuwała ręce w rękawy, a wtedy Terry syknął:

– Nie przychodź tu więcej.
Pomyślałam, że jeśli będziemy wyrzucać gości w tym tempie, wkrótce bar opustoszeje.
– Jesteś wsiokiem i sukinsynem – odparowała.
Wszyscy otaczający nas klienci wstrzymali oddech (Terry był niemal równie nieprzewidywalny jak krewki).
– Nie obchodzi mnie, jak mnie nazwiesz – odburknął. – Ktoś taki jak ty nie może mnie obrazić. A teraz wynocha stąd.
Odetchnęłam z ulgą.
Kobieta przepchnęła się przez tłum do wyjścia. Wszyscy zgromadzeni w sali obserwowali, jak szła ku drzwiom, nawet

wampir Mickey. Zauważyłam, że trzyma w rękach jakiś przedmiot, po czym uprzytomniłam sobie, że chyba zrobił jej
zdjęcie telefonem komórkowym i teraz je wysyła. Byłam ciekawa do kogo. Zadałam sobie pytanie, czy kobieta dotrze
dziś do domu.

Terry nie spytał, skąd wiedziałam, że ta zaniedbana kobieta ma w kieszeniach coś nielegalnego. To była kolejna

niesamowita sprawa, jeśli chodzi o mieszkańców Bon Temps. Plotkowano o moich zdolnościach, odkąd pamiętam. W
dzieciństwie rodzice ciągali mnie po lekarzach. A jednak, mimo naocznych dowodów, prawie wszyscy, których znałam,
woleli traktować mnie jak głupią i dziwaczną młodą kobietę niż jak telepatkę. Ma się rozumieć, starałam się nie
przypominać im o moich zdolnościach. I trzymałam gębę na kłódkę.

Terry zresztą musiał walczyć z własnymi demonami. Dostawał od państwa jakąś rentę, sprzątał też wcześnie rano

bar oraz miał różne inne zajęcia. Zastępował Sama trzy, cztery razy w miesiącu. Nikt chyba nie wiedział, co robił z resztą
czasu. Kontakty z ludźmi wyczerpywały, a takie noce jak dzisiejsza były dla niego wyjątkowo koszmarne.

Jakie to szczęście, że nie było go w „Merlotcie”, gdy naprawdę rozpętało się tu piekło.

ROZDZIAŁ DRUGI

Początkowo myślałam, że wszystko wróciło do normy. Następnej nocy w barze panował znacznie większy spokój. Sam

był na miejscu, rozluźniony i pogodny, a kiedy opowiedziałam mu o zdarzeniu z dilerką, pochwalił mnie za pomysłowość.

Tara nie przyszła, więc nie mogłam jej wypytać o Mickeya. Zresztą, co tak naprawdę mnie obchodził? To nie była

moja sprawa, chociaż oczywiście martwiłam się o przyjaciółkę.

Jeﬀ LaBeﬀ wrócił zażenowany awanturą ze studencikiem. Sam dowiedział się o tym incydencie, ponieważ rozmawiał

przez telefon z Terrym, i dał Jeffowi ostrzeżenie.

Andy Belleﬂeur, detektyw policji gminy Renard, czyli brat Portii, przyszedł z młodą kobietą, z którą się spotykał.

Nazywa się Halleigh Robinson. Andy jest starszy ode mnie, a ja mam dwadzieścia sześć lat, Halleigh natomiast tylko
dwadzieścia jeden – ledwie tyle, żeby bywać w „Merlotcie”. Halleigh uczy w szkole podstawowej, jest tuż po college'u i
jest naprawdę atrakcyjna – ma kasztanowe włosy sięgające płatków uszu, ogromne piwne oczy i dobrą ﬁgurę z ładnymi
krągłościami. Spotykają się z Andym od około dwóch miesięcy i z tego co widziałam ich związek rozwija się w
przeciętnym tempie.

W głębi duszy Andy uważał, że bardzo lubi Halleigh (chociaż trochę go nudziła), i chciał się z nią kochać. Halleigh z

kolei sądziła, że Andy jest przystojnym światowcem i nawet podobała jej się odnowiona rodzinna posiadłość
Belleﬂeurów, ale przypuszczała, że jeśli prześpi się z nim, detektyw szybko z nią zerwie. Nie cierpię wiedzieć o
związkach miłosnych konkretnych osób więcej niż one same, jednak niezależnie od tego, jak bardzo się bronię, pewne
szczegóły przeciekają i po prostu je znam.

Tej nocy, tuż przed zamknięciem, do baru weszła Claudine. Claudine ma metr osiemdziesiąt dwa wzrostu, czarne

falujące włosy, które opadają jej na plecy, i bladą, niemal lekko siną skórę, która wygląda na cienką i lśni jak na śliwce.
Jej stroje przyciągają uwagę. Dzisiejszego wieczoru nosiła kostium ze spodniami w kolorze terakoty, który ładnie leżał
na jej ciele amazonki. Za dnia Claudine pracuje w dziale reklamacji dużego sklepu w centrum handlowym w Ruston.
Żałowałam, że nie przyprowadziła ze sobą brata Claude'a. Jego widok stanowi ucztę dla oczu i lubię na niego patrzeć,
choć raczej bez wzajemności.

Claude jest wróżem. Dosłownie. A Claudine, oczywiście, wróżką.
Pomachała do mnie nad głowami innych gości. Ja również do niej pomachałam i się uśmiechnęłam. W towarzystwie

Claudine wszyscy są szczęśliwi, a ona pozostaje radosna, dopóki wokół niej nie ma wampirów. Claudine jest
nieobliczalna i bywa zabawna, chociaż – jak wszystkie wróżki – kiedy się rozzłości, jest groźna niczym tygrys. Na
szczęście, rzadko wpada w gniew.

Wróżki zajmują wyjątkowe miejsce w hierarchii stworzeń magicznych. Na razie nie wiem dokładnie, dlaczego tak jest,

ale prędzej czy później na pewno odkryję tę prawidłowość.

Każdy mężczyzna w barze pożerał Claudine wzrokiem, a ona odpowiadała tym samym. Przez chwilę patrzyła na

Andy'ego Belleﬂeura z rozmarzeniem w oczach, toteż Halleigh Robinson obrzucała ją piorunującym spojrzeniem,
naprawdę jadowitym – do momentu, w którym przypomniała sobie, że jest słodką dziewczyną z Południa. Ale Claudine
straciła zainteresowanie Andym, gdy odkryła, że funkcjonariusz pije herbatę mrożoną z cytryną. Wróżki nie lubią cytryn
jeszcze bardziej niż wampiry czosnku.

Claudine dotarła wreszcie do mnie i uściskała mnie czule, ku zazdrości wszystkich mężczyzn w barze. Wzięła mnie za

rękę i zaciągnęła do biura Sama. Szłam za nią z czystej ciekawości.

– Moja droga przyjaciółko – zagaiła – mam dla ciebie złe wieści.
– Co takiego?
Mój dobry nastrój w ułamku sekundy zmienił się w strach.
– Była strzelanina dziś nad ranem. Postrzelono jednego z pumołaków.
– O nie! Jason!
Dlaczego któryś z jego przyjaciół nie zadzwonił do mnie do pracy?
– Nie, nie, Sookie, twojemu bratu nic się nie stało. Postrzelono Calvina Norrisa.
Byłam w szoku. Jason mnie nie powiadomił i musiałam dowiadywać się tego od kogoś innego?
– Nie żyje? – spytałam, słysząc, że głos mi drży.
Nie byłam blisko z Calvinem – na pewno nie – a jednak wiadomość mną wstrząsnęła. Tydzień temu przecież

śmiertelnie postrzelono nastolatkę nazwiskiem Heather Kinman. Co się dzieje w naszym Bon Temps?

– Otrzymał postrzał w pierś. Żyje, ale jest bardzo ciężko ranny.
– Leży w szpitalu?
– Tak, bratanice zawiozły go do Grainger Memorial.
Miasto Grainger znajdowało się dużo dalej na południe od Hotshot, lecz było do niego bliżej niż do okręgowego

szpitala w Clarice.

– Kto to zrobił?
– Nie wiadomo. Ktoś postrzelił go wcześnie rano, gdy jechał do pracy. Wrócił do domu ze swojej... hmm...

comiesięcznej przemiany i jechał do miasta na dyżur.

Calvin pracuje w Norcross.
– Jak się tego wszystkiego dowiedziałaś?
– Jeden z jego kuzynów przyszedł do sklepu po piżamy dla Calvina, ponieważ żadnej nie posiadał. Podejrzewam, że

sypia na golasa – dodała. – Nie wiem, jak zamierzają włożyć piżamę na bandaże. Może tylko potrzebowali spodni...?
Calvinowi na pewno nie spodobałaby się ta okropna szpitalna kiecka.

Claudine lubiła się rozgadać.
– Dzięki, że mi powiedziałaś – wtrąciłam.
Ciekawiło mnie, skąd kuzyn Calvina znał Claudine, ale nie zamierzałam pytać.
– W porządku. Uznałam, że chciałabyś wiedzieć. Heather Kinman również była zmiennokształtną. Pewnie nie miałaś o

tym pojęcia. Przemyśl to.

Claudine pocałowała mnie w czoło – wróżki są bardzo uczuciowe – i wróciłyśmy do sali barowej. Naprawdę mnie

zaskoczyła, choć sama zachowywała się jak zwykle. Zamówiła drinka 7 & 7 i równo w dwie minuty otoczyli ją zalotnicy.
Wróżka nigdy nie wychodziła z żadnym z nich, lecz ich najwyraźniej bawił sam ﬂirt. A Claudine pewnie syciła się ich
podziwem i okazywaną uwagą.

Nawet Sam posyłał jej pełne zachwytu uśmiechy, zresztą i ona nie pozostawała mu dłużna.
Nim zamknęliśmy bar, Claudine wyszła i wróciła do Monroe, a wtedy przekazałam Samowi informacje o Norrisie.

Opowieść przeraziła go równie mocno jak mnie. Chociaż Calvin Norris był przywódcą małej społeczności
zmiennokształtnych z Hotshot, reszta świata znała go jako poważnego, spokojnego kawalera z własnym domem i dobrą
pracą brygadzisty w miejscowym tartaku. Trudno było sobie wyobrazić powody, dla których ktoś próbował go zabić.
Sam postanowił wysłać kwiaty od personelu baru.

Włożyłam płaszcz i wyszłam tylnymi drzwiami tuż przed Merlotte'em. Usłyszałam, że za mną szef zamyka lokal na

klucz. Nagle przypomniałam sobie, że kończy nam się butelkowana krew, i odwróciłam się do Sama, by mu o tym
powiedzieć. Dostrzegł to i znieruchomiał, cierpliwie czekając, aż się odezwę. W okamgnieniu jednak jego mina zmieniła
się z wyczekującej w zaszokowaną, ciemnoczerwona plama zaczęła zabarwiać lewą nogawkę, i równocześnie dotarł do
mnie odgłos wystrzału.

A potem krew była wszędzie, Sam Merlotte padł na ziemię, a ja zaczęłam krzyczeć.