NORA ROBERTS

I zjawiłeś się ty...

Między Paryżem a Hawajami (Wyspa kwiatów)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przylot na lotnisko międzynarodowe w Honolulu wyglądał tradycyjnie. Laine zdecydowanie
wolałaby wtopić się w tłum, ale klasa turystyczna, którą podróżowała, zapewniała dodatkowe
atrakcje w hali przylotów. Pięknie opalone i promiennie uśmiechnięte dziewczęta, przystrojone w
jaskrawe spódniczki, obdarowywały podróżnych wieńcami z barwnych kwiatów. Przyjmując
powitalne pocałunki i kolejne girlandy, Laine przedzierała się przez tłum w poszukiwaniu punktu
informacyjnego. Niespodziewanie na jej drodze wyrosła tęga postać. Koszula w pomarańczowe i
żółte kwiaty oraz dwa aparaty zawieszone na szyi nie pozostawiały złudzeń, że ich właściciel pragnie
w pełni korzystać z wakacji. Być może w innych okolicznościach ten widok rozbawiłby ją, ale teraz
była zbyt zdenerwowana, by zwrócić na niego uwagę. Nie stała na amerykańskiej ziemi od piętnastu
lat. Kiedy podczas lądowania patrzyła na klify i plaże, wcale nie czuła, że wraca do domu.

Obraz Ameryki, jaki zachowała w pamięci, składał się ze strzępów wspomnień siedmioletniego
dziecka. Dominowały w nich zielone łąki, upstrzone złotymi jaskrami, sękaty wiąz, strzegący okna
sypialni, i skrzynka na listy, stojąca na końcu alejki. Ale przede wszystkim było to wspomnienie
mężczyzny, który zabierał ją w fantastyczny, wyimaginowany świat podróży po afrykańskich
dżunglach i bezludnych wyspach. Bujna i egzotyczna roślinność Honolulu była dla Laine równie obca
jak ojciec, którego przyjechała tu odszukać. Miała wrażenie, że od rozwodu rodziców, który rzucił ją
tak daleko od jej korzeni, minęły już całe wieki.

Bała się, że adres, odnaleziony wśród papierów matki, zaprowadzi ją donikąd. Nie wiedziała, jak
stary jest ten pomięty skrawek papieru. Nie miała nawet pojęcia, czy kapitan James Simmons wciąż
mieszka na wyspie Kauai. Nie było żadnych listów, potwierdzających aktualność adresu. Sensowniej
byłoby napisać do ojca, ale po tygodniu rozważań uznała, że lepiej będzie spotkać się z nim
osobiście. Pieniędzy miała zaledwie na tydzień i doskonale wiedziała, że ta podróż to czyste
szaleństwo. Nic jednak nie mogło jej powstrzymać. Bała się jedynie, że u celu zostanie odrzucona.

W zasadzie nie mam powodu, by spodziewać się czegoś innego, zganiła się w myślach. Dlaczego
mężczyzna, który opuścił ją w okresie dla dziecka najważniejszym, miałby teraz interesować się jej
losem?

Odetchnęła głęboko i ponownie obiecała sobie, że zaakceptuje wszystko, co ta podróż przyniesie. A
także to, co spotkają na końcu tej drogi. Już dawno nauczyła się akceptować wyroki losu. Przywykła
do ukrywania uczuć, co utrwaliło się w okresie dojrzewania.

Szybkim ruchem poprawiła biały kapelusz z miękkim rondem i uniosła głowę. Nikt by nie odgadł, że

ta dziewczyna o gęstych włosach w kolorze lnu, krocząca z gracją wśród tłumu turystów, czuje
narastający wewnątrz niepokój. Wyglądała elegancko w swym odziedziczonym kostiumie podróżnym
z błękitnego jedwabiu. Kostium trzeba było dopasować do jej delikatnej figury, gdyż matka miała
obfitsze kształty.

Dziewczyna w punkcie informacyjnym zajęta była pogawędką z jakimś mężczyzną. Laine stanęła z
boku i przypatrywała się im z wyraźnym zainteresowaniem. Mężczyzna miał ciemną karnację i był
bardzo wysoki. Jej uczennice zapewne powiedziałyby o nim, że jest atrakcyjny. Jego surową twarz
okalały czarne, kręcone, zmierzwione, pozostające w dużym nieładzie włosy. Opalona skóra była
dowodem na to, że nie obce było mu słońce Hawajów. W jego wyglądzie było coś zawadiackiego.
Jakaś zmysłowość, którą Laine rozpoznawała, ale nie do końca rozumiała. Pomyślała, że chyba
kiedyś miał złamany nos, ale jeśli nawet tak było, to jego profil tylko na tym zyskał, nabierając
bardziej męskiego, zadziornego wyglądu. Ubrany był zwyczajnie w znoszone dżinsy z postrzępionymi
nogawkami i roboczą koszulę, podkreślającą szeroki tors i muskularne ramiona.

Laine przyglądała się mu z lekką irytacją. Obserwowała, jak swobodnie się zachowywał, jak
czarował swoją rozmówczynię, jak nonszalancko opierał się o kontuar i kpiąco uśmiechał.
Wspominając z goryczą matkę, pomyślała, że zna ten typ facetów, krążących nad kobietą niczym sępy.
Pamiętała, że kiedy uroda matki przeminęła, tłumek adoratorów zainteresował się młodszymi
wybrankami. W takich chwilach Laine czuła wdzięczność, że jej kontakty z mężczyznami były dotąd
tak ograniczone.

Mężczyzna odwrócił się i podchwycił jej spojrzenie. Zdenerwowana, nie potrafiła odwrócić wzroku.

Lustrował ją uważnie, unosząc ciemne brwi. Prostota stroju Laine podkreślała jej elegancję i
ukazywała piękną budowę młodego ciała. Kapelusz tylko nieznacznie zakrywał twarz. Widać było
delikatne, arystokratyczne rysy, prosty nos, usta bez uśmiechu i oczy o barwie porannego nieba.
Rzęsy miała gęste, złociste i wyjątkowo długie. Mężczyzna pomyślał, że chyba nie mogą być
naturalne. Spostrzegłszy, że jedynym widocznym kosmetykiem jest lakier do paznokci, uznał, że
dziewczyna musi być skromna i zrównoważona.

Powoli, z wyrachowaną zuchwałością, uśmiechnął się. Laine starała się nie dać po sobie poznać
żadnych uczuć i ukryć rumieniec, który pojawił się na jej twarzy. Urzędniczka, widząc, że jej
rozmówca znalazł sobie inny obiekt zainteresowania, niechętnie przeniosła wzrok na Laine.

- W czym mogę pomóc? - zapytała z wyuczonym uśmiechem.

Laine zignorowała mężczyznę i podeszła do kontuaru.

- Dzień dobry. Muszę się dostać na Kauai. Czy mogłaby mi pani w tym

pomóc? W głosie Laine dawało się wyczuć francuski akcent.

- Oczywiście. Lot czarterowy na Kauai będzie za... - Urzędniczka spojrzała na zegarek i
uśmiechnęła się ponownie. - Za dwadzieścia minut.

- A ja ruszam natychmiast - odezwał się mężczyzna.

Laine spojrzała na niego. Zauważyła, że jego oczy były intensywnie zielone.

- Po co marnować czas na włóczenie się po lotnisku? - Nieznajomy uśmiechał się szeroko. - A poza
tym mój samolot nie jest tak zatłoczony i kosztowny jak lot czarterowy.

Laine pogardliwie uniosła brew.

- A czy pan ma samolot? - zapytała chłodno.

- O tak, mam samolot. - Mimo iż opierał się o kontuar, nadal był od niej o wiele wyższy. - Nigdy
nie gardzę drobnymi, jakie można dostać za przewiezienie kogoś z wyspy na wyspę.

- Dillon - odezwała się urzędniczka, ale przerwał jej skinieniem dłoni i ponownie się uśmiechnął.

- Rose może za mnie ręczyć. Latam dla linii Canyon na Kauai.

- Dillon... Pan O’Brian jest świetnym pilotem - odchrząknęła Rose i posłała mu znaczące
spojrzenie. - Mogę zapewnić, że lot jego samolotem będzie równie ekscytujący, jak czarterowym.

Przyglądając się jego twarzy, która wyrażała lekceważenie i rozbawienie, Laine pomyślała, że
podróż nie będzie chyba aż tak ciekawa, jak zapewniała ją urzędniczka.

Ale z drugiej strony wiedziała, że ma mało pieniędzy i warto wykorzystać okazję, by zaoszczędzić
kilka dolarów.

- Świetnie, panie O’Brian. Skorzystam z pana usług.

Wyciągnął rękę przed siebie dłonią do góry. Wściekła, spojrzała na niego.

- Jeśli poda mi pan swoją stawkę, to chętnie zapłacę po wylądowaniu.

- Odprawa bagażowa - uśmiechnął się. - Część usługi, proszę

pani. Pochyliła głowę, żeby ukryć rumieniec.

- W porządku, ruszajmy. Lot zajmie nam dwadzieścia osiem minut. - Wziął ją pod rękę i
poprowadził przed siebie. - Do zobaczenia, Rose! - Odwrócił się przez ramię i pożegnał z
dziewczyną za biurkiem.

Laine, nieprzyzwyczaj ona do tego, by ją ktoś tak bezceremonialnie traktował, z trudem utrzymywała
spokój, niemal biegnąc przy jego boku.

- Mam nadzieję, panie O’Brian, że nie będziemy musieli tak biec do Kauai.

Zatrzymał się i uśmiechnął szeroko. Laine bezskutecznie starała się nie dyszeć.

Zauważyła, że jego uśmiech ma w sobie niezwykłą moc. Pomyślała jednocześnie, że nie potrafi się
przed nim bronić.

- Myślałem, że się pani spieszy, pani... - Rzucił okiem na bilet i Laine zauważyła, że uśmiech znika
mu z twarzy. Kiedy uniósł wzrok, nie było już w nim nawet cienia rozbawienia. Gdyby nie trzymał jej
tak mocno, pewno uciekłaby, widząc w tym spojrzeniu wyraźną wrogość.

- Laine Simmons? - Zabrzmiało to raczej jak oskarżenie, a nie pytanie.

- Zgadza się, wymówił to pan prawidłowo - przytaknęła.

Oczy Dillona zwęziły się. Poczuła, że jej spokój topnieje w zastraszającym tempie.

- Czy jedziesz może zobaczyć się z Jamesem Simmonsem?

Patrzyła na niego ze zdziwieniem. Przez moment miała w sercu nadzieję, jednak po chwili czar
prysnął. Wyraz jego twarzy pozostawał nieprzyjazny. Czując, jak zaciska palce na jej ramieniu,
powstrzymała się przed zadawaniem pytań.

- Nie wiem, dlaczego tak pana to interesuje, panie O’Brian - zaczęła - ale odpowiedź brzmi: tak.
Czy zna pan mojego ojca?

- Tak, znam... Zapewne lepiej niż ty. No cóż, księżniczko. Wątpię, czy piętnaście lat spóźnienia to
lepiej niż nigdy, ale zobaczymy. Linie Canyon są do twojej dyspozycji. - Ukłonił się nieznacznie. -
Jedziemy do domu. O mało nie policzyłem za podróż marnotrawnej córce właściciela. - Wziął
bagaże i ruszył w grobowej ciszy.

Wstrząśnięta wrogim zachowaniem i tym, co usłyszała, podążyła za nim. Ojciec

jest właścicielem linii lotniczych, huczało jej w głowie. Pamiętała Jamesa Simmonsa jako pilota,
który mógł jedynie marzyć o własnych liniach. Kiedy ten sen stał się rzeczywistością? Dlaczego ten
mężczyzna, który właśnie pakował walizkę do luku małego samolotu, tak gwałtownie się zmienił,
kiedy poznał jej nazwisko? Skąd wiedział, że rozłąka z ojcem trwała piętnaście lat? Otworzyła usta,
by zadać te pytania Dillonowi, ale zaraz je zamknęła, kiedy zobaczyła jego wściekłe spojrzenie.

- No to lecimy, księżniczko. - Złapał ją w talii i podniósł z taką swobodą, jakby ważyła tyle co
puch.

Pomógł jej zająć miejsce w samolocie, a po chwili usiadł obok niej.

Czuła się nieswojo i postanowiła go zignorować, koncentrując się na swoim pasie bezpieczeństwa.
Spod rzęs przyglądała się, jak Dillon przyciska różne guziki i uruchamia silnik samolotu. Po chwili
samolot wzbił się w powietrze i poszybował w

stronę nieba. Morze otworzyło się pod nimi.

- Kauai to naturalny raj - Dillon zaczął tonem przewodnika turystycznego. Odchylił się na fotelu i

zapalił papierosa. - Na północy mamy rzekę Wailua, która wpada do Fern Grotto. Roślinność jest
tam wyjątkowa. Rozciągają się tam kilometry pięknych plaż, wspaniałe pola trzciny i uprawy
ananasów. Warte zobaczenia są również wodospady Opeakea, zatoka Hanalei i wybrzeże Na Pali.
Na południu zaś -kontynuował - mamy park stanowy Kokie i kanion Waimea. Można tam podziwiać
tropikalne drzewa i cudowne kwiaty w ogrodach Olopia i Menehune. W zasadzie na całej wyspie
można uprawiać wszelkie sporty wodne. Dlaczego, do diabła, tu przyjechałaś?

To ostatnie pytanie, wypowiedziane tak niespodziewanie i tym samym tonem co informacje o
krajobrazie, wyrwało Laine z rozmyślań. Popatrzyła na niego zdziwiona.

- Żeby... żeby zobaczyć się z ojcem.

- Nie można powiedzieć, że ci się spieszyło - mruknął Dillon pod nosem i spojrzał uważnie. -
Zgaduję, że byłaś bardzo zajęta, kończąc tę swoją ekskluzywną szkołę.

Laine zmarszczyła brwi na myśl o szkole z internatem, która przez ostatnie piętnaście lat była
jednocześnie jej domem i azylem. Pomyślała, że Dillon to jakiś wariat i że nie ma sensu sprzeczać się
z nim.

- Cieszę się, że to rozumiesz - odparła chłodno. - Żałuj, że nie mogłeś tego doświadczyć. To
niesamowite, jak dobrze takie życie wpływa na brak ogłady.

- Nie, dziękuję, księżniczko. - Wypuścił kłęby dymu. - Mnie tam brak manier nie przeszkadza.

- Wygląda na to, że masz naprawdę odpowiednie przygotowanie.

- Radzę sobie. Życie na wyspie odbiega czasem od powszechnie przyjętych standardów
cywilizacyjnych. - Uśmiechnął się blado. - Wątpię, czy będzie odpowiadało twoim potrzebom.

- Potrafię być bardzo elastyczna, panie O’Brian. Potrafię też znosić cierpliwie czyjaś arogancję,
ale krótko. Dwadzieścia osiem minut akurat mieści się w moim limicie.

- Rewelacyjnie. Powiedz mi, panno Simmons - kontynuował z przesadnym szacunkiem - jak
wygląda życie w Europie?

- Cudownie. - Zaskoczona pytaniem pochyliła głowę i przyjrzała mu się spod ronda kapelusza. -
Francuzi są tacy kosmopolityczni, tacy otwarci, kulturalni. Czujesz się - naśladując matkę, uzupełniła
swoją wypowiedź gestykulacją i francuskim zwrotem - chez soi, jak wśród ludzi o podobnych
upodobaniach.

- No tak - zauważył ironicznie Dillon. Spojrzał w niebo i dodał: - Raczej nie znajdziesz na Kauai
ludzi, którzy mają upodobania podobne do twoich.

- Może nie. Ale może wyspa wyda mi się równie urocza jak Paryż.

- Jestem pewien, że znalazłaś tam sobie jakiegoś sympatycznego mężczyznę -powiedział, gasząc
papierosa.

Laine wyczuła nawrót gniewu w głosie Dillona. Wspomnienie tych kilku żałosnych facetów, z
którymi była w bliższym kontakcie, sprawiło, że powstrzymała się od wybuchu śmiechu.

- Mężczyźni, których znam - wyjaśniła - to osoby kulturalne, eleganckie i dobrze wychowane. To
ludzie o wysokiej inteligencji i wyrobionym smaku, o dobrych manierach i dużej wrażliwości. O
cechach, których, jak na razie, nie mogę znaleźć u

Amerykanów.

- Doprawdy? - spytał.

- Zdecydowanie tak - odparła dobitnie.

- No cóż, taką opinię należy podtrzymywać. - Przełączył sterowanie na automatycznego pilota,
odwrócił się w jej stronę i chwycił ją w objęcia. Przywarł ustami do jej warg, nim zdążyła
zareagować.

Była zamknięta w jego silnym uścisku. Oszołomiona jego zapachem, smakiem i dotykiem nie
próbowała się wyrywać. Rozchylił jej wargi swoim językiem. Wylękniona, że doznanie może być
silniejsze, niż była w stanie sobie wyobrazić, przerwała pocałunek, gwałtownie chwytając Dillona
za koszulę.

Dillon szarpnął głową i uniósł brwi na widok jej zdziwionych oczu. Odchylił się, włączył ponownie
ręczne sterowanie i skoncentrował się na pilotowaniu samolotu.

- Wygląda na to, że twoi francuscy kochankowie nie nauczyli cię rozumieć amerykańskich
zachowań.

Urażona i jednocześnie wściekła na siebie za swoją słabość, która ją ogarnęła przed chwilą,
spojrzała na niego i odparła: - Pańskie zachowanie, panie O’Brian, jest równie szorstkie i
nieuładzone, jak pan sam.

Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i wzruszył ramionami.

- Powinnaś być wdzięczna, księżniczko, że zwyczajnie nie wyrzuciłem cię za drzwi. Walczyłem z
tą myślą przez dwadzieścia minut.

- Lepiej hamuj takie zapędy, drogi panie - warknęła Laine, czując, jak złość pulsuje w niej z
niebezpieczną siłą.

Nie stracę nerwów, pomyślała. Nie dam mu satysfakcji i nie pozwolę, by zobaczył, jak bardzo mnie
zirytował.

Niespodziewanie samolot zanurkował w stronę morza, które nagle znalazło się niezwykle blisko.
Niebo, woda i chmury zawirowały jej przed oczami, mieszając się w jedną bladoniebieską masę, gdy
samolot wykonał kilka szalonych podskoków. Laine wcisnęła się głęboko w fotel i zamknęła oczy,
licząc na to, że ta masa wody i nieba zniknie z jej mózgu. Nie była w stanie zaprotestować, ponieważ

głos i serce zamarły w niej już przy pierwszym obrocie. Modliła się tylko, by jej żołądek nie
reagował na to, co dzieje się wokół. Dillon wyrównał lot i zaczął podchodzić do lądowania. W
głowie Laine nadal wszystko wirowało. Usłyszała głośny, szczery śmiech pilota.

- Panno Simmons, może już pani otworzyć oczy. Za chwilę lądujemy.

Spojrzała na niego złowrogo i wybuchnęła potokiem słów, poddając wnikliwej

analizie jego charakter. W pewnej chwili zorientowała się, że mówi to wszystko po francusku, na
zakończenie więc dodała ozięble: - Pan, panie O’Brian, jest najbardziej wstrętnym facetem, jakiego
kiedykolwiek spotkałam.

- Dziękuję, księżniczko - odparł uradowany i zaczął nucić pod nosem.

Laine zmusiła się do niezamykania oczu, gdy Dillon zaczął kierować maszynę na płytę lotniska.
Zatrzymali się i wówczas, jeszcze oszołomiona, zauważyła hangary oraz rzędy rozmaitych
samolotów, od awionetek po pasażerskie odrzutowce. To jakaś pomyłka, przemknęło jej przez
głowę. To wszystko nie może należeć do mojego ojca.

- Nic nie kombinuj, księżniczko - Dillon skomentował jej osłupiały wyraz twarzy. Jego usta
zacisnęły się. - Straciłaś prawo do swoich udziałów. I nawet gdyby kapitan planował być szczodry,
to jego partner skomplikuje sprawy. Musisz poszukać sobie innego miejsca do zdobycia łatwych
pieniędzy.

Zeskoczył na ziemię, a Laine przypatrywała się mu z niedowierzaniem. Odpięła swój pas i
przymierzyła się do zeskoku, kiedy chwycił ją wpół. Przez chwilę nie pozwalał jej dotknąć stopami
ziemi. Jej twarz była tuż przy jego i Laine miała wrażenie, że Dillon zniewalają swym wzrokiem.
Nigdy nie widziała oczu tak niesamowicie, fascynująco zielonych.

- Patrz pod nogi - ostrzegł ją i postawił na ziemi. Laine cofnęła się, wystraszona wrogim tonem. Po
chwili zebrała się na odwagę, uniosła brodę i spytała:

- Panie O’Brian, czy byłby pan tak miły i powiedział mi, gdzie mogę znaleźć mojego ojca?

Przyglądał się jej przez chwilę z wahaniem. Laine wystraszyła się, że nic nie odpowie i zostawi ją tu,
ale Dillon uniósł gwałtownie dłoń i wskazał mały, biały budynek.

- Tam jest jego biuro - warknął, zanim się odwrócił i odszedł.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy wchodziła do budynku, dygotała ze zdenerwowania. Kolana miała miękkie, a serce biło jej tak
mocno, że zdawało się rozsadzać piersi. Co powie mężczyźnie, który zostawił ją samotną na całe
piętnaście lat? Jakie słowa wypełnią tę przepaść i wyrażą pragnienia, które nie umarły przez ten czas
rozłąki? Czy powinna zadawać pytania, czy raczej zapomnieć o wszystkich wątpliwościach i po

prostu zaakceptować istniejący stan rzeczy?

Wyobrażenie o tym, jak wygląda James Simmons, było tak wyraźne i żywe, jakby widziała się z nim
wczoraj. Upływ czasu ani odrobinę nie zniekształcił tego obrazu. Będzie trochę starszy, pomyślała,
tak jak i ja jestem starsza. Nie była już dzieckiem, które jechało do swojego idola, tylko kobietą,
która miała spotkać się z ojcem. Obydwoje nie byli już tymi samymi ludźmi, ale może będzie to
zaletą, a nie wadą w ich wzajemnych relacjach.

W pierwszym pomieszczeniu, wyposażonym w wiklinowe meble, nie było nikogo. Rozejrzała się
wokół i poczuła się dość niepewnie. Nagle, przez uchylone drzwi, dotarł do niej głos. Podążając za
nim, zobaczyła ojca siedzącego za biurkiem i rozmawiającego przez telefon.

Zauważyła zmiany, jakich dokonał czas na jego obliczu, ale cieszyła się, że ogólne wspomnienie
wyglądu ojca było bliskie prawdzie. Na pociemniałej od słońca twarzy przybyło zmarszczek, ale
czuła, że te rysy nie są jej obce. Gęste brwi posiwiały, ale nadal pięknie podkreślały brązowe oczy.
Nad wąskimi ustami, jak zapamiętała, był prosty i wydatny nos. Włosy, choć mocno posiwiałe, wciąż
były lśniące i gęste. Z przyjemnością zauważyła, że poprawia je tym samym, tak dobrze znajomym,
ruchem dłoni.

Kiedy odłożył słuchawkę, przełknęła ślinę i powiedziała miękko, jak

kiedyś. - Czołem, kapitanie.

Odwrócił gwałtownie głowę i zobaczyła zaskoczenie malujące się na jego twarzy. W oczach
przewijała się cała gama emocji, wśród których, jak się zdawało, dominował ból. Wstał zza biurka i
z zaskoczeniem zauważyła, że był dużo niższy, niż zapamiętała go jako dziecko.

- Laine?

Wahanie i rezerwa w pytaniu powstrzymały ją przed rzuceniem się w jego ramiona. Uświadomiła
sobie, że być może wcale nie ma ochoty jej przytulić, i przejęło ją to na tyle, że niepewny uśmiech
zniknął z jej ust.

- Miło cię widzieć. - Zrobiła niepewny krok w jego stronę i wyciągnęła rękę przed siebie.

Po chwili on również wyciągnął dłoń. Krótko uścisnął jej rękę, po czym cofnął

się.

- Urosłaś - zauważył powoli, z niewyraźnym uśmiechem na ustach. -Przypominasz teraz swoją
matkę. I nie masz już warkoczyków.

Uśmiech rozjaśnił jej twarz.

- Już od jakiegoś czasu ich nie noszę. Nie ma nikogo, kto mógłby je wiązać. -Zauważyła, że znowu
przyjął postawę pełną rezerwy, szybko więc zmieniła temat.

- Masz swoje lotnisko, musisz być bardzo szczęśliwy. Chętnie je obejrzę.

- Zorganizujemy to jakoś. - Jego ton był uprzejmy, choć bezosobowy.

Laine spojrzała przez łzy i zauważyła:

- Naprawdę robi wrażenie.

- Dziękuję, jesteśmy z niego bardzo dumni. - Odchrząknął i przyjrzał się jej

ostrożnie. - Jak długo będziesz na Hawajach?

Chwyciła się parapetu. W najgorszych przeczuciach nie była przygotowana, że to tak zaboli.

- Może kilka tygodni, nie mam jasno określonych planów. Przyjechałam... przyjechałam prosto tutaj
- odparła, starając się, by jej głos zabrzmiał równie obojętnie. Odwróciła się i zaczęła mówić.
Mówiła cokolwiek, byle zagłuszyć pustkę w głowie. - Na pewno jest tu sporo rzeczy, które warto
zobaczyć. Pilot, który mnie przywiózł, opowiadał, że Kauai jest pełna pięknych ogrodów i parków.

- Z przyklejonym, sztucznym uśmiechem zapytała: - Może mógłbyś polecić mi jakiś hotel?

Przyglądał się jej i Laine z trudem udawało się zachować uśmiech.

- Jeśli chcesz, możesz przez ten czas mieszkać u mnie.

Schowała swoją dumę do kieszeni i skwapliwie przystała na propozycję. Wiedziała, że nie stać by
jej było na mieszkanie gdziekolwiek indziej.

- To bardzo miłe z twojej strony, chętnie skorzystam. Kiwnął głową i zebrał papiery z biurka.

- A jak twoja matka?

- Zmarła - odpowiedziała cicho. - Trzy miesiące temu. Uniósł gwałtownie wzrok. Zobaczyła skurcz
bólu, który przebiegł przez jego twarz. James usiadł w fotelu.

- Przykro mi, Laine. Czy była chora?

- To był... - Przełknęła z trudem. - To był wypadek samochodowy.

- Rozumiem. - Odkaszlnął i dodał ponownie beznamiętnym tonem: - Gdybyś napisała, mógłbym
przylecieć i pomóc ci.

- Naprawdę? - Odwróciła się w stronę okna. Przypomniała sobie chwile paniki, odrętwienia,
niekończące się listy długów, wyprzedaż wszystkiego, co miało jakąś wartość. - Jakoś sobie
poradziłam.

- Laine, dlaczego przyjechałaś? - Chociaż jego głos złagodniał, to mężczyzna nadal przezornie

pozostał za biurkiem.

- Zobaczyć ojca - powiedziała cicho, głosem pozbawionym emocji.

- Kapitanie.

Na dźwięk głosu Dillona Laine odwróciła się w stronę drzwi. Dillon zlustrował ją wzrokiem, po
czym zwrócił się do jej ojca:

- Chambers odlatuje zaraz na stały ląd i chciałby się przedtem z tobą zobaczyć.

- Laine - Kapitan zwrócił się do córki. - To jest Dillon O’Brian, mój partner. Dillon, to jest moja
córka.

- Spotkaliśmy się już - wyjaśnił Dillon z uśmiechem.

Laine skinęła głową.

- Tak, pan O’Brian był tak miły i przywiózł mnie tutaj z Oahu. To była wyjątkowa podróż.

- W porządku. - Kapitan podszedł do Dillona i klepnął go po ramieniu. -Zaprowadź Laine do domu,
dobrze? I dopilnuj, żeby się rozgościła. Na pewno jest bardzo zmęczona.

- Z przyjemnością. - Dillon skinął głową.

- Będę w domu za kilka godzin - powiedział do córki.

- Jasne. - Napięte mięśnie twarzy już zaczęły ją boleć od przyklejonego uśmiechu, pozwoliła im
więc odpocząć. - Dziękuję.

Kapitan zawahał się przez chwilę, po czym wyszedł z pokoju, zostawiając Laine

zapatrzoną w pustkę. Nie płacz, nakazała sobie w myślach. A już na pewno nie w obecności tego
faceta. Poza dumą nic ci już nie pozostało.

- Kiedy tylko będziesz gotowa, panno Simmons, możemy jechać.

- Mam nadzieję, że samochód prowadzi pan ostrożniej niż samolot, panie O’Brian.

- Chodźmy sprawdzić. - Wzruszył ramionami. Spojrzała na swoje bagaże, potem na Dillona.

- Mam wrażenie, że czekałeś na mnie.

- Prawdę mówiąc, miałem nadzieję - zaczął, pakując torby na tył lśniącego, małego samochodu - że
wywiozę cię razem z walizkami tam, skąd przyjechałaś, ale najwyraźniej na razie jest to niemożliwe.
- Otworzył drzwi i wsiadł.

Zajęła miejsce obok. Ruszył tak gwałtownie, że wcisnęło ją w fotel.

- Co ty mu powiedziałaś? - nie owijając w bawełnę, zażądał wyjaśnień.

- To, że jesteś partnerem mojego ojca w interesach, nie upoważnia cię jeszcze do ingerowania w
nasze prywatne sprawy - odpowiedziała urażona.

- Posłuchaj, księżniczko, nie zamierzam stać obojętnie, kiedy tak ładujesz się w życie kapitana i
przynosisz kłopoty. Nie podobało mi się to, jak na ciebie patrzył. Dałem ci dziesięć minut, i udało ci
się go skrzywdzić. Nie każ mi zatrzymywać samochodu, żeby wyciągnąć z ciebie to, co mu
powiedziałaś. - Zrobił pauzę i zniżył głos. - Wiesz dobrze, że moje metody nie są zbyt wyszukane.

Czuła się zbyt zmęczona, by się z nim droczyć. Bezsenne noce, dni pełne napięcia i lęku oraz nużąca
podróż kosztowały ją sporo zdrowia. Machinalnie zsunęła kapelusz z głowy. Wsparła głowę o
oparcie fotela i zamknęła oczy.

- Panie O’Brian, nie miałam zamiaru ranić mojego ojca. W ciągu tych dziesięciu minut udało nam
się powiedzieć sobie niezmiernie mało. Być może przygnębiła go informacja o śmierci mojej mamy,
ale o tym i tak dowiedziałby się prędzej czy później.

- Kiedy to się stało?

- Trzy miesiące temu - westchnęła i odwróciła twarz w jego stronę. - Wjechała na słup
telegraficzny. Powiedzieli mi, że zginęła na miejscu.

Do tego bezboleśnie, bo skutecznie znieczulona kilkoma kieliszkami szampana, dodała w myślach.

Dillon zamilkł i Laine była mu wdzięczna, że darował sobie jakieś wyświechtane formułki
współczucia czy sympatii. Miała ich już serdecznie dość i ta cisza była dużo przyjemniejsza. Przez
chwilę przyglądała się jego opalonej twarzy, ostrym rysom i nieustępliwym ustom. Potem odwróciła
się do okna.

Poczuła zapach Pacyfiku. Połyskująca, błękitna woda rozbijała się o złote plaże. Widok zapierał
dech w piersiach.

Dillon skręcił w drogę strzeżoną przez dwie potężne palmy. Kiedy podjechali pod dom, Laine po raz
pierwszy tego dnia poczuła, że coś sprawiło jej przyjemność.

- Przepiękny - powiedziała na widok budynku.

- Nie tak wymyślny, jakiego być może się spodziewałaś - zripostował, zatrzymując samochód na
końcu drogi. - Ale kapitanowi się podoba. - Jego głos brzmiał pojednawczo.

Wysiadł z samochodu i zajął się bagażami.

Laine nie skomentowała tych słów. Także wysiadła i osłaniając oczy przed słońcem, przez chwilę
przyglądała się posiadłości swego ojca. Wspięli się po kilku stopniach na owalny taras. Dillon
otworzył drzwi i wszedł do domu. Wśliznęła się niepewnie za nim.

- Zamknij drzwi od mojego domu. Muchy nie są tu mile widziane.

Spojrzała w górę i zobaczyła niezwykle piękną, dojrzałą kobietę, schodzącą ze

schodów z lekkością młodej dziewczyny. Laine patrzyła na nią z podziwem i zaskoczeniem. Kobieta
była ubrana w zwiewną, bajecznie kolorową, hawajską suknię, zwaną muumuu. Błyszczące, czarne
włosy miała ciasno związane z tyłu głowy. Gładka skóra w kolorze ciemnego miodu i iskrzące,
głęboko osadzone oczy powodowały, że trudno było określić jej wiek. Mogła mieć zarówno
trzydzieści, jak i sześćdziesiąt lat. Dostojnie podeszła do Laine, stojącej u stóp schodów.

- Kto to jest? - zapytała Dillona, skrzyżowawszy ramiona na obfitym biuście.

- To jest córka kapitana.

- Córka kapitana Simmonsa. - Wydęła usta i zmrużyła oczy. - Ładniutka, tylko trochę zbyt blada i
chuda. Czy ty nic nie jesz?

- Nie, dlaczego...

- Widać niewystarczająco - przerwała i wskazała z zainteresowaniem na włosy Laine, w których
połyskiwało słońce. - Bardzo ładne. Wprost piękne. Dlaczego nosisz taką krótką fryzurę?

- Ja...

- Powinnaś przyjechać tu wiele lat temu. - Pokiwała głową i poklepała Laine po policzku. - Musisz
być zmęczona. Przygotuję twój pokój.

- Dziękuję. Ale ja...

- A potem coś zjesz - zawyrokowała i wciągnęła dwie torby Laine po schodach na górę.

- To była Miri - wyjaśnił Dillon, po czym włożył ręce do kieszeni. - Ona

prowadzi ten dom.

- To da się zauważyć. - Nie mogła się powstrzymać i uniosła dłoń do swoich włosów,
zastanawiając się nad ich długością. - Czy nie powinieneś pomóc jej wnieść bagaże na górę?

- Miri mogłaby mnie wnieść po schodach bez zadyszki. Poza tym wiem, że lepiej jej nie
przeszkadzać, jeśli uzna coś za swój obowiązek. Chodź. - Chwycił ją za ramię i pociągnął w głąb
holu. - Zrobię ci drinka.

Dillon wszedł przez podwójne drzwi do gabinetu. Wyglądało na to, że czuje się w tym domu bardzo
swobodnie. Laine rozglądała się po pokoju. Jego ściany pomalowane były na kremowo. Królowała
tu prostota, a wszystko błyszczało czystością. Laine zauważyła z westchnieniem smutku, że
najwyraźniej nie ma w tym domu miejsca dla jeszcze jednej kobiety. Wystrój wnętrza wskazywał na
to, że mieszka tu mężczyzna i że to jego wygody i oczekiwania brano pod uwagę, gdy urządzano dom.

- Na co masz ochotę? - Pytanie Dillona przerwało jej rozmyślania. Potrząsnęła głową i położyła
kapelusz na małym stoliku.

- Na nic. Dziękuję.

- Rozgość się. - Przygotował sobie drinka i opadł na krzesło. - My tu nie przywiązujemy wielkiej
wagi do etykiety, księżniczko. Podczas pobytu tutaj będziesz musiała przywyknąć do prymitywnych
zachowań.

Laine postawiła torebkę obok kapelusza.

- Ale wolno mi chyba umyć ręce przed obiadem?

- Jasne - odpowiedział, ignorując jej sarkazm. - Wody mamy pod dostatkiem.

- A gdzie pan mieszka, panie O’Brian?

- Tutaj. - Wyciągnął przed siebie nogi i popatrzył na jej zaskoczoną minę z uśmiechem satysfakcji. -
Przez tydzień lub dwa. Mój dom wymaga teraz drobnych przeróbek.

- Co za pech - skomentowała i zaczęła przechadzać się po pokoju. - Dla nas obojga.

- Jakoś to przeżyjesz, księżniczko. - Uniósł swoją szklankę w jej kierunku. -Jestem pewien, że
miałaś już wiele doświadczeń z przetrwaniem w trudnych warunkach.

- Tak, miałam, panie O’Brian, ale odnoszę wrażenie, że pan nie ma o tym zielonego pojęcia.

- Niezły charakterek, panienko. Muszę ci to przyznać. - Wypił swojego drinka i spojrzał na nią
groźnie. - Przyjechałaś po więcej pieniędzy? Czy to możliwe, że jesteś aż tak pazerna? - Wstał
raptownie z krzesła, przeszedł przez pokój i chwycił ją za ramiona, zanim zdążyła uchylić się przez
wybuchem jego niekontrolowanej złości. -Czy nie wydusiłaś z niego wystarczająco wiele? Do tego
nie dałaś mu nic w zamian. Nigdy, przenigdy nie zadałaś sobie trudu, żeby odpisać na którykolwiek z
jego listów. Pozwoliłaś, aby lata mijały, a ty nie dawałaś znaku życia. Czego, u diabła, teraz chcesz
od niego?

Dillon zatrzymał się nagle. Rumieniec gniewu zbladł na jego twarzy, ustępując miejsca marmurowej
bladości. Laine stała oszołomiona. Czuła, że ledwie trzyma się na nogach. Dillon podtrzymał ją i
przyjrzał się jej z nagłym zaskoczeniem.

- Co się z tobą dzieje?

- Ja... Panie O’Brian, myślę, że chętnie bym się jednak napiła, jeśli nie sprawi to panu kłopotu.

Zmarszczył brwi, ale posadził ją na krześle, zanim poszedł po drinka. Podziękowała mu szeptem.
Poczuła przeszywający dreszcz, gdy spróbowała mocnej brandy. Pokój przestał wirować jej przed
oczyma.

- Panie O’Brian. Ja jestem... Ja nie rozumiem... - Zaniemówiła na chwilę i zamknęła oczy. -
Twierdzi pan, że mój ojciec pisał coś do mnie?

- Doskonale wiesz, że tak. - Odpowiedź była szybka i nerwowa. - Przyjechał na wyspę zaraz po
tym, gdy ty i twoja matka go zostawiłyście. Pisał do ciebie regularnie. Dopiero pięć lat temu się
poddał. Nadal wysyłał pieniądze - dodał, zapalając zapalniczkę. - O tak, pieniądze płynęły aż do
zeszłego roku, kiedy to skończyłaś dwadzieścia jeden lat.

- Kłamiesz!

Dillon patrzył ze zdumieniem, jak wstała z krzesła, a jej oczy i policzki rozpalone były gniewem.

- Proszę, proszę. Wygląda na to, że emocje cię ponoszą. Bryła lodu zaczyna się roztapiać. -
Wypuścił obłok dymu i dodał delikatnie: - Ja nigdy nie kłamię, księżniczko. Prawda wydaje mi się
bardziej interesująca.

- Nigdy do mnie nie napisał. Nigdy! - Podeszła do miejsca, w którym siedział Dillon. - Ani razu
przez te długie lata. Wszystkie wysłane przeze mnie listy wracały, ponieważ ojciec się wyprowadził,
nie informując mnie nawet dokąd.

Dillon zgasił papierosa i wstał, aby spojrzeć jej w twarz.

- I myślisz, że ja to kupię? Sprzedajesz swoją bajeczkę niewłaściwej osobie, panno Simmons.
Widziałem listy, które Kapitan wysyłał. Widziałem też czeki. Co miesiąc.

- Powiódł palcem wzdłuż lamówki jej kostiumu. - Wygląda na to, że zrobiłaś z

nich niezły użytek.

- Mówię ci, że nigdy nie dostałam żadnego listu.

- Odtrąciła jego rękę i odchyliła głowę, aby spojrzeć mu w oczy. - Nie otrzymałam od mojego ojca
ani jednego słowa, odkąd skończyłam siedem lat.

- Panno Simmons, wysłałem osobiście co najmniej kilka listów, chociaż kusiło mnie, żeby je
wrzucić do Pacyfiku. Podobnie jak prezenty, początkowo lalki, a potem biżuterię. Pamiętam
doskonale prezent na twoje osiemnaste urodziny. Kolczyki z opali w kształcie kwiatków.

- Kolczyki - wyszeptała. Poczuła, że pokój ponownie wiruje jej przed oczami. Zagryzła wargi i
potrząsnęła głową.

- Dokładnie - potwierdził. Jego głos był szorstki. Podszedł i nalał sobie ponownie. - Wszystkie
były wysyłane na ten sam adres, rue de la Concorde numer 17, Paryż.

Laine zbladła ponownie i uniosła dłoń do skroni.

- To adres mojej matki - jęknęła i odwróciła się, aby usiąść, zanim nogi odmówią jej

posłuszeństwa. - Ja byłam w szkole. To matka tam mieszkała.

- Tak. - Dillon pociągnął łyk i rozsiadł się ponownie na sofie. - Twoja nauka trwała długo i była
bardzo kosztowna.

Laine pomyślała przez chwilę o szkole z pensjonatem, o paskudnych, mdłych posiłkach,
drelichowych mundurkach i przeciekającym dachu. Przycisnęła dłonie do oczu.

- Nie miałam pojęcia, że to właśnie ojciec płacił za moją szkołę.

- A jak sądziłaś, kto płacił za twoje francuskie sukieneczki i zajęcia ze sztuki?

Westchnęła, dotknięta ostrym tonem jego głosu. Ręce zaczęły jej drżeć, więc

opuściła je na kolana.

- Vanessa... moja matka mówiła, że ma dochody. Nigdy jej nie pytałam o szczegóły. Musiała
ukrywać przede mną listy od ojca.

Jej głos był coraz słabszy. Dillon poruszył się niecierpliwie.

- Czy takie przedstawienie zamierzasz odgrywać przed kapitanem? Robisz to bardzo przekonująco.

- Nie, panie O’Brian. To chyba zresztą nie ma znaczenia, prawda? W każdym razie wątpię, że
uwierzyłby mi choć odrobinę bardziej niż pan. Skrócę moją wizytę i wrócę do Francji. - Uniosła
brandy i wpatrywała się w złocisty płyn, zastanawiając się, czy to z powodu trunku czuła odrętwienie
całego ciała. - Potrzebuję tygodnia lub dwóch. Byłabym wdzięczna, gdyby nie wspominał pan ojcu o
naszej rozmowie. To by tylko wszystko skomplikowało.

Dillon zaśmiał się krótko i wypił kolejny łyk.

- Nie mam najmniejszego zamiaru opowiadać mu ani słowa z tej bajeczki.

- Daje mi pan słowo, panie O’Brian?

Dillon spojrzał na nią zaskoczony lękiem, jaki można było wyczuć w jej głosie.

- Chcę, żeby dał mi pan słowo - dodała, patrząc mu zdecydowanie w oczy.

- Ma pani moje słowo, panno Simmons - zgodził się po dłuższej chwili.

Laine skinęła głową, wstała i podniosła ze stolika kapelusz oraz torebkę.

- Chciałabym teraz pójść do mojego pokoju. Jestem bardzo zmęczona.

Dillon siedział wpatrzony w swoją szklankę. Laine wyszła z pokoju, nie

odwracając się za siebie.

ROZDZIAŁ TRZECI

Laine przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Zobaczyła bladą twarz z podkrążonymi oczami.
Wyjęła kosmetyki i nałożyła trochę różu na policzki.

Z perspektywy czasu zaczęła dostrzegać desperacką, egoistyczną pogoń matki za przemijającą
młodością i urodą. Dojrzała, zgrabna córka stała się raczej przeszkodą niż powodem do dumy. Ona
całe życie bała się porażki, myślała Laine o matce. Bała się stracić swój wygląd, przyjaciół i
mężczyzn. Przez te wszystkie lata pozwoliła mi myśleć, że ojciec o mnie zapomniał. Spojrzała przez
okno nic niewidzącymi oczyma. Izolowała mnie od niego. Nawet od jego listów. Nie cierpię jej za
to, Boże, jak ja jej nie znoszę. Nie chodzi o pieniądze, ale o to, że kłamała i że przez nią tyle
straciłam. Pewnie korzystała z nadsyłanych pieniędzy, żeby utrzymać swój apartament w Paryżu, żeby
kupować te wszystkie stroje i urządzać imprezy. Laine zacisnęła powieki. Była oburzona.
Przynajmniej teraz wiem, dlaczego zabrała mnie ze sobą do Francji. Byłam jej polisą
ubezpieczeniową. Wykorzystywała mnie przez blisko piętnaście lat. Laine poczuła, że łzy płyną jej
spod zamkniętych powiek. Och, jak kapitan musi mnie nienawidzić. Jaka muszę być w jego oczach
niewdzięczna i wyrachowana. Nigdy nie uwierzy mi, jak było naprawdę. Westchnęła, wspominając,
jak ojciec zareagował na jej widok. „Przypominasz teraz swoją matkę”. Otworzyła oczy, podeszła do
lustra i ponownie przyjrzała się swojej twarzy.

Stwierdziła, że miał rację. Powiodła palcem wzdłuż kości policzkowych. Wystarczyło, że na mnie
popatrzył, i widział moją matkę. Będzie myślał podobnie jak Dillon O’Brian. Jak mogłam oczekiwać
czegokolwiek innego? Przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze. Ale być może, pomyślała,
wydymając dolną wargę, przez tydzień lub dwa uda mi się uratować cokolwiek z tego, co nas kiedyś
łączyło. Jakąś cząstkę naszej przyjaźni. Ale nie może myśleć, że przyjechałam tu po pieniądze. Nie
może nawet domyślać się, jak niewiele mi ich zostało. Ale przede wszystkim muszę uważać na
O’Briana.

Wstrętny facet, pomyślała i poczuła, jak zalewa ją nowa fala gniewu. On jest z pewnością najgorzej
wychowanym i pozbawionym manier mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Kapitan musiał
przygarnąć go z litości i uczynił swoim partnerem. Już w jego spojrzeniu widać bezczelność,
pomyślała i poprawiła fryzurę. Stale na mnie patrzy tak, jakby zastanawiał się, co będę czuła w jego
objęciach. Paskudny typ. Odłożyła szczotkę do włosów i ponownie przyjrzała się sobie. Jest po
prostu nieokrzesanym, aroganckim kobieciarzem. Wystarczy przypomnieć sobie jego zachowanie w
samolocie.

Jak czuła się podczas lotu? Przecież już całowałaś się z facetami, tłumaczyła sobie, żeby odpędzić od
siebie rosnące podekscytowanie wspomnieniami. Ale nie w taki sposób, podszepnął jej wewnętrzny
głos. Nigdy w taki sposób.

- Och, do diabła z Dillonem O’Brianem - powiedziała głośno.

W chwili gdy chciała właśnie opuścić swoją sypialnię, usłyszała męskie głosy. Było to dla niej
czymś nowym, gdyż przywykła do towarzystwa kobiet. Była to jednak przyjemna odmiana. Cicho
zeszła w dół schodów i podeszła do drzwi.

Siedzieli wygodnie, gdy Laine weszła do pokoju. Dillon rozparty na sofie. Jej ojciec na krześle.
Unosił się dym z fajki. Obaj byli tak zrelaksowani i usatysfakcjonowani swoim towarzystwem, że
Laine poczuła pokusę, aby wrócić do pokoju i nie przeszkadzać im. Czuła się jak intruz wkradający
się w ich świat. Ukłucie zawiści przeszyło jej serce, zrobiła krok wstecz.

Jej ruch zwrócił uwagę Dillona. Jego wzrok sparaliżował i unieruchomił ją mocniej, niż mogłyby to
zrobić jego ramiona. Już zdążyła przebrać się ze swej wyszukanej garsonki, którą nosiła podczas
podróży, w prostą białą sukienkę ze swojej własnej garderoby. Kapitan podążył za pozbawionym
uśmiechu wzrokiem Dil-lona i uniósł się z miejsca, widząc Laine. Rozluźnienie, jakie panowało w
tym pokoju, zmieniło się w napięcie.

- Witaj, Laine. Rozgościłaś się?

Laine z trudem przeniosła wzrok z Dillona na ojca.

- Tak, dziękuję. - Wargi miała suche, co było pierwszym sygnałem zdenerwowania. - Pokój jest
śliczny. Przepraszam, czy ja wam nie przeszkadzam? -Złączyła dłonie, aby opanować ich drżenie.

- Ależ nie. Wejdź i usiądź. To tylko taka zawodowa pogawędka.

Zawahała się ponownie, zanim weszła w głąb pokoju.

- Czego się napijesz? - Kapitan podszedł do barku i wyjął szklankę. Dillon pozostał milczący na
swoim miejscu.

- Nie, dziękuję. - Laine próbowała się uśmiechnąć.

- Dom jest prześliczny. Z mojego okna jest widok na plażę. - Zajęła wolne miejsce na sofie i
starała się, aby odległość dzieląca ją od Dillona była jak największa.

- To musi być cudowne, móc pójść popływać, gdy tylko przyjdzie ci na to ochota.

- Już nie pływam tyle co kiedyś. - Kapitan usiadł i zaczął czyścić fajkę. - Kiedyś trochę
nurkowałem. Teraz tylko Dillon się w to angażuje. - Laine wyczuła serdeczność w jego głosie, gdy
mówił o Dillonie.

- Zauważyłem, że morze i niebo mają wiele wspólnego - skomentował Dillon. Pochylił się i uniósł
szklankę. - Wolność i wyzwanie. - Uśmiechnął się. - Nauczyłem

kapitana przeszukiwać głębiny, a on mnie nauczył latać.

- Obawiam się, że jestem bardziej typem lądowym - odpowiedziała Laine. - Nie mam specjalnych
doświadczeń ani w powietrzu, ani w wodzie.

Dillon pociągnął mały łyk ze szklanki. W jego oczach nadal tliło się wyzwanie.

- Umiesz pływać, prawda?

- Jakoś sobie radzę.

- Świetnie. - Wypił kolejny łyk. - Nauczę cię nurkować z maską i rurką. -Odstawił szklankę na
stolik i przyjął ponownie wygodną pozycję. - Jutro. Zaczniemy wcześnie rano.

Jego bezceremonialność uderzyła w Laine jak piorun. Ton jej głosu zmienił się w zimny i
odpychający.

- Nie chciałabym zajmować panu cennego czasu, panie O’Brian.

Niezrażony chłodem, bijącym z jej wypowiedzi, Dillon kontynuował.

- Ależ to żaden problem. Nie mam żadnych planów aż do popołudnia. Mamy jakiś zapasowy sprzęt,
prawda kapitanie?

- Jasne. W pokoju na tyłach domu - odpowiedział.

- Spodoba ci się, Laine, Dillon jest świetnym nauczycielem, no i doskonale zna okoliczne wody.

- Mam nadzieję, że wie pan, jak bardzo będę zobowiązana za poświęcony mi

czas.

- Nie bardziej niż ja, panno Simmons.

- Obiad. - Nagłe wejście Miri przestraszyło Laine.

- Ty. - Gospodyni wskazała oskarżycielsko palcem na Laine. - Maszeruj jeść. I bez ociągania,
proszę. Za chuda jesteś - mruknęła i wyszła.

Kiedy ruszyli do jadalni, Dillon zrównał się z Laine i przytrzymał ją za ramię, pozwalając, by kapitan
i Miri poszli przodem.

- Twoje wejście było czarujące. Wyglądałaś jak cudowna, niewinna dziewica -szepnął jej do ucha.

- Nie mam wątpliwości, że zamierza mi pan zaoferować erotyczne usługi, panie O’Brian, ale - jeśli
to możliwe - chciałabym zjeść w spokoju ten posiłek.

- Panno Simmons. - Dillon ukłonił się z przesadną elegancją i przytrzymał pewniej jej rękę. -
Nawet ja potrafię od czasu do czasu zachować się jak dżentelmen i poprowadzić damę do stołu.

- Jeśli wystarczająco skupi się pan na swoim zadaniu, może uda się panu doprowadzić mnie na
obiad bez łamania mi ręki.

Zacisnęła zęby i pozwoliła się poprowadzić. Kiedy weszli do oszklonej jadalni, Dillon pomógł jej

usiąść przy stole.

- Dziękuję, panie O’Brian. - Spojrzała na niego chłodno. Co za wstrętny typ, dodała w myślach.

Skinął uprzejmie głową. Obszedł stół i opadł na swoje krzesło.

Do jadalni weszła Miri i postawiła przed nią parujący półmisek z rybą. Żeby jej intencje zostały
dobrze zrozumiane, wskazała palcem najpierw na półmisek, a następnie na pusty talerz Laine.

Mężczyźni skoncentrowali się na rozmowie dotyczącej spraw zawodowych. Laine jadła w milczeniu,
a po skończonym posiłku wróciła do pokoju. Przez chwilę miała wrażenie, że wraz z jej odejściem
Dillon i ojciec odetchnęli z ulgą.

Wieczorem tego samego dnia Laine siedziała w swoim pokoju i rozmyślała. W domu panowała cisza.
Na niebie pojawił się księżyc, a lekki wiaterek poruszał firankami, niosąc ze sobą zapach
tropikalnego powietrza. Laine nie mogła dłużej znieść uczucia samotności. Zeszła na dół i wyszła na
zewnątrz. Włóczyła się bez celu, nasłuchiwała nawoływań nocnych ptaków, które przeszywały ciszę
nieznaną jej dotąd muzyką. Wsłuchiwała się w szum morza. Zsunęła buty, aby poczuć pod stopami
przyjemny dotyk piasku.

Fale rozbijały się o brzeg i wracały do morza. Jego powierzchnia iskrzyła się odbiciem gwiazd.
Laine odetchnęła głęboko.

Ten raj nie był jednak dla niej. Dillon i ojciec zdecydowali się jej pozbyć. Znów powtórzyła się ta
sama historia. Pamiętała, jak często była traktowana jak intruz podczas wizyt w domu matki w
Paryżu. Zastanawiała się, czy ma wystarczająco dużo siły i woli, żeby zachować maskę uśmiechu na
twarzy choćby przez tydzień pobytu u ojca. Jej miejsce nie było przy nim, tak samo jak nie było przy
Vanessie. Usiadła na piasku, podciągnęła kolana pod brodę i zatopiła się w rozmyślaniach.

- Nie mam chusteczek, więc musisz się bez nich

obejść. Na dźwięk głosu Dillona przeszedł ją dreszcz.

- Odejdź, proszę.

- W czym problem, księżniczko? - zapytał szorstko i niecierpliwie. - Jeśli sprawy nie układają się
tak, jak planowałaś, to siedzenie na piasku i zalewanie się łzami nic nie pomoże. Zwłaszcza jeśli
wokoło nie ma nikogo, kto mógłby ci współczuć.

- Odejdź - powtórzyła, zakrywając twarz dłońmi. - Chcę, żebyś mnie zostawił. Chcę być sama.

- Możesz równie dobrze zacząć się do tego przyzwyczajać - odpowiedział niedbale. - Mam zamiar
bacznie cię obserwować do chwili, kiedy wrócisz do Europy.

Kapitan jest zbyt miękki, żeby oprzeć się na dłuższą metę tak słodkiej i niewinnej osóbce.

Laine poderwała się i rzuciła na niego. Zatoczył się przez moment, jakby rażony małym pociskiem.

- On jest moim ojcem. Rozumiesz? Moim ojcem! I mam prawo być z nim. Mam prawo go poznać. -
Z wściekłością tłukła go pięściami po torsie. Przyjął ten atak z pewnym zaskoczeniem. Po chwili
złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie.

- Pod tym lodem czai się charakterek! Zawsze możesz powtórzyć swoją bajeczkę i utrzymywać, że
nie dostawałaś jego listów.

- Nie chcę jego litości, słyszysz? - Wyrywała się i szarpała, ale Dillon trzymał ją, nie wkładając w
to większego wysiłku. - Wolałabym, żeby mnie nienawidził, niż traktował obojętnie. Ale wolę już
jego obojętność niż litość.

- Uspokój się i przestań się szamotać, do cholery - zażądał. - Przecież nie zrobię ci krzywdy.

- Nie uspokoję się. - Szarpnęła się ponownie. - Nie jestem szczeniakiem, który potrzebuje, żeby go
ktoś głaskał po głowie. Zamierzam spędzić tu dwa tygodnie, tak jak zaplanowałam, i nie pozwolę ci
tego popsuć. - Odrzuciła głowę do tyłu. Łzy płynęły jej z oczu, ale były to raczej łzy wściekłości niż
smutku. - Puść mnie! Nie chcę, żebyś mnie dotykał. - Zaczęła wyrywać się z wielką siłą, kopać i
omal nie przewróciła ich oboje na piasek.

- W porządku. Wystarczy.

Dillon sprawił, że w głowie jej zawirowało i straciła poczucie czasu. Czuła słony smak łez i silny
męski zapach, który należał tylko do niego. Czuła, jak jej skóra robi się gorąca. Rozpaczliwie
walczyła z ogarniającym ją podnieceniem, tak jak walczyła z jego ramionami, które ją więziły. Ich
usta złączyły się ponownie. Nagle straciła cały swój upór i pozostała bezwładnie w jego ramionach.
Jej wargi stały się miękkie i nie stawiały oporu. Dillon odsunął ją od siebie, lecz Laine, nie zdając
sobie sprawy z tego, co robi, przylgnęła do niego, kładąc głowę na jego torsie. Zadrżała, czując, jak
jego dłoń gładzi delikatnie jej włosy. Przytuliła się do niego. Nagle odczuła ciepło i po raz pierwszy
od bardzo dawna ustąpiło towarzyszące jej uczucie zupełnego osamotnienia. Zamknęła oczy i
pozwoliła opaść emocjom.

- Kim ty jesteś, Laine Simmons? - Dillon ponownie odsunął ją od siebie. Uniósł swą silną dłonią
jej podbródek, gdyż zmieszana Laine usiłowała opuścić głowę.

- Spójrz na mnie - zażądał tonem nieznoszącym sprzeciwu. Zmrużył oczy i przyglądał się jej twarzy.

Patrzyła na niego dużymi, okrągłymi oczyma. Łzy płynęły jej po policzkach i błyszczały na rzęsach.
Cała wypracowana powściągliwość prysła. Pozostała jedynie wrażliwość. Dillon westchnął ze
zniecierpliwieniem.

- Najpierw lód, potem ogień, teraz łzy. Przestań - nakazał, kiedy ponownie chciała pochylić głowę.
- Nie jestem w nastroju, żeby testować swoją wytrzymałość.

- Potrząsnął głową. - Będą z tobą same kłopoty. Powinienem był to zauważyć już od pierwszego
spojrzenia. Ale jesteś tutaj i musimy uzgodnić warunki.

- Panie O’Brian...

- Dillon, na miłość boską. Przestań się wygłupiać i mówić do mnie po nazwisku.

- Dillon - powtórzyła, pociągając nosem i czując niechęć do samej siebie. - Nie sadzę, żebym była
w stanie logicznie myśleć i rozmawiać na temat warunków. Puść mnie teraz, a jutro możemy spisać
kontrakt.

- Nie. Warunki są proste, ponieważ to ja je dyktuję.

- To brzmi niezwykle sensownie. - Ucieszyła się, że ironią jest w stanie zatamować łzy.

- Dopóki tu jesteś - kontynuował łagodnie - będę cię pilnował, jak twój cień. Jestem twoim
aniołem stróżem, dopóki nie wrócisz do Europy. Jeśli zrobisz jakiś fałszywy krok w stosunku do
kapitana, zniszczę cię tak szybko, że nie zdążysz nawet zamrugać tymi swoimi niewinnymi oczkami.

- Czy mój ojciec jest tak bezradny, że potrzebuje ochrony przed własną córką? -Otarła ponownie
napływające do oczu łzy.

- Nie ma na świecie takiego mężczyzny, który by nie potrzebował ochrony przed tobą, księżniczko.
- Pochylił głowę i przyglądał się jej wilgotnej, błyszczącej twarzy. - Jesteś naprawdę niezłą aktorką.
A jeśli mylę się co do ciebie, będę cię musiał przeprosić. Ale dopiero wówczas, kiedy się o tym
przekonam.

- Możesz się wypchać swoimi przeprosinami.

Dillon zaśmiał się głośno w ten sam ujmujący sposób, jaki zauważyła u niego już wcześniej.
Oburzona jego śmiechem i własną reakcją na tego mężczyznę, cofnęła rękę i uderzyła go w twarz.

- O nie! - Dillon chwycił ją za nadgarstek. - Nie pogarszaj sytuacji. Nie zmuszaj mnie, żebym
musiał ci oddać. A przy okazji... wyglądasz ślicznie, kiedy się złościsz. Jesteś wtedy o wiele
bardziej w moim typie niż ta chłodna mademoiselle z Paryża. Posłuchaj, Laine.

- Zaczerpnął powietrza, żeby powstrzymać śmiech. Laine zmieszała się, słysząc, jak wymawia jej
imię.

- Spróbujmy zawieszenia broni. Przynajmniej udawajmy to na zewnątrz.

Między nami może toczyć się walka każdej nocy. Z rękawicami lub bez.

- To ci powinno odpowiadać. - Wyswobodziła się z jego słabnącego uścisku. -Masz jedną bardzo
znaczącą przewagę - siłę.

- O, tak. - Uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

- Musisz nauczyć się z tym żyć. Chodź. - W przyjacielskim geście chwycił jej rękę, co wywołało
jej konsternację. - Marsz do łóżka. Jutro musisz wcześnie wstać. Nie mam zamiaru tracić poranka.

- Nie idę z tobą jutro. - Wyrwała rękę i zatrzymała się gwałtownie. - Pewnie masz zamiar mnie
utopić, a potem ukryć moje ciało w jakiejś zatoczce.

- Laine, jeśli będę musiał wyciągnąć cię jutro rano z łóżka, nurkowanie nie będzie jedyną rzeczą,
jakiej się nauczysz. A teraz wrócisz wreszcie do domu czy mam cię zanieść?

- Gdyby twoją arogancję zamknąć w cysternach, Dillonie O’Brianie, nie byłoby nigdy problemu z
brakiem paliwa w tym kraju!

Odwróciła się i pobiegła w stronę domu. Dillon patrzył za nią do chwili, gdy w ciemności zniknęła
jej biała sylwetka. Potem pochylił się, aby podnieść jej buty.

ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

nadzieniem. — Węże, próchnica zębów i małe ujadają
Kręcąc głową, Megan zaczęła nerwowo przechadzać si

ROZDZIAŁ CZWARTY

Poranek był cudowny. Laine, jak zwykle, obudziła się wcześnie. Rozejrzała się dookoła, nie
rozumiejąc jeszcze, gdzie się znajduje. Zamiast białych ścian jej mieszkania, ściany były tu zielone,
zamiast wyblakłych, pasiastych zasłon - w oknach zawieszone były żaluzje, a zamiast jej biurka stał
mahoniowy sekretarzyk, na szczycie którego w pięknym wazonie ułożone były purpurowe kwiaty. Ale
tym, co najbardziej ją zaskoczyło, była zalegająca wokół cisza. Cisza, przerywana jedynie od czasu
do czasu śpiewem ptaków za oknem. Wspomnienia wróciły. Laine z westchnieniem opadła na
poduszki. Pragnęła ponownie zapaść w sen, ale nawyk wczesnego wstawania był w niej zbyt silnie
zakorzeniony. Wstała więc, wzięła prysznic i ubrała się.

Przyjaciółka pożyczyła jej kostium kąpielowy. Laine początkowo wzbraniała się, ale ta tak ją
namawiała, że w końcu uległa. Teraz stała i przyglądała się dwóm małym skrawkom materiału.
Włożyła je na siebie. Było to podobno nowoczesne bikini. Srebrzystoniebieska materia przylgnęła do
ciała, podkreślając kształty. Zdaniem Laine, tkanina mogłaby zakrywać większe partie ciała, a nie
eksponować nagość.

- Nie przesadzaj - zganiła się i po raz ostatni poprawiła głęboko wycięte majteczki. - Kobiety stale
noszą takie rzeczy, a moja figura raczej nie przykuwa uwagi.

Chudzielec, przypomniała sobie uwagę Miri i zrobiła grymas. Bez specjalnej nadziei na oczekiwany
rezultat poprawiła też stanik. Włożyła białe dżinsy i karminowy top z odkrytymi plecami. Pomyślała,
że odsłanianie dekoltu nie było tym, czego potrzebowała w kontaktach z Dillonem O’Brianem.

Kiedy schodziła ze schodów, na dole usłyszała krzątaninę. Podeszła cicho, w obawie, że zakłóci
poranne zwyczaje tego domu. Złote promienie słońca przez okno rozświetlały jadalnię. Laine stanęła
w ich blasku i wyjrzała na zewnątrz. Pod oknem rosły miękkie paprocie i czerwone maki. Ten widok
oczarował dziewczynę. Pomyślała, że nie pozwoli, aby cokolwiek zepsuło ten wspaniały dzień.
Będzie miała wystarczająco dużo czasu później, w smutne deszczowe poranki we Francji, na
myślenie o doznanych upokorzeniach, ale dzisiaj słońce świeci jasno i napełnia nadzieją.

- Widzę, że jesteś gotowa do śniadania. - Z przylegającej do jadalni kuchni wyszła Miri.
Wyglądała wdzięcznie, mimo swego wzrostu. I dostojnie, choć miała na sobie, jak zwykle, muumuu
w wielkie kwiaty.

- Dzień dobry, Miri. - Laine uśmiechnęła się i wskazała na niebo. - Jest piękne.

- Może słońce doda trochę koloru twojej skórze. - Miri wskazała palcem jasne ramię Laine. -
Czerwonego, jeśli nie będziesz ostrożna. A teraz usiądź, zrobię wszystko, żebyś się trochę
zaokrągliła. - Władczym gestem poklepała oparcie krzesła, nakazując, by usiadła, a Laine posłusznie
wykonała to polecenie.

- Długo pracujesz dla mojego ojca?

- Dziesięć lat. - Miri nalała gorącej kawy do filiżanki. - Mężczyzna nie powinien tak długo żyć bez

kobiety. Czy twoja matka też była taka chuda? - kontynuowała, mrużąc oczy.

- Nie... Nie powiedziałabym... To znaczy... - Laine zawahała się, nie wiedząc, co dla Miri byłoby
właściwą wagą.

Miri zaśmiała się głośno. Różowe i pomarańczowe kwiaty na jej sukience podskakiwały do rytmu.

- Nie chcesz powiedzieć, że nie miała aż tak kobiecych kształtów jak ja. -Pogładziła swoje pulchne
biodra. - Jesteś piękną dziewczyną - dodała niespodziewanie i pogłaskała jasne loki Laine. - Twoje
oczy są zbyt młode, żeby były tak smutne. -Laine patrzyła na Miri bez słowa, z nieznaną jej
dotychczas czułością. Miri westchnęła. - Przyniosę ci śniadanie, a ty zjesz wszystko, co ci
przygotowałam.

- Podaj od razu dwie porcje, Miri. - Dillon wszedł do jadalni. Wyglądał na bardzo pewnego
siebie. Opalona skóra kontrastowała z gładką białą koszulką i krótkimi dżinsowymi spodenkami. -
Dzień dobry, księżniczko. Dobrze spałaś? - Usiadł na krześle naprzeciwko i nalał sobie kawy. Jego
ruchy były swobodne, pozbawione porannej ociężałości, a oczy zupełnie rozbudzone. Laine
wywnioskowała, że Dillon O’Brian był taką rzadko spotykaną istotą, która potrafi błyskawicznie
przejść od snu do stanu zupełnego rozbudzenia. Przemknęło jej przez myśl, że był to jeden z
najbardziej atrakcyjnych i najbardziej pociągających mężczyzn, jakich kiedykolwiek spotkała. Starała
się nie pokazać po sobie tych odczuć i naśladować jego swobodne zachowanie.

- Dzień dobry, Dillon. Wygląda na to, że dziś będzie kolejny piękny dzień.

- Mamy ich tu całkiem sporo po tej stronie wyspy.

- Po tej stronie? - Laine przyglądała się, jak przeciągnął palcami po włosach, pozostawiając je w
uroczym nieładzie.

- Yhm. Po zawietrznej pada prawie codziennie. - Wypił jednym haustem niemal połowę swojej
kawy. Laine przyłapała się na tym, że przygląda się jego opalonym dłoniom. Wyglądały na silne i
mocne przy kruchej, kremowej filiżance. Przypomniała sobie nagle ich dotyk na swoim policzku. -
Czy coś się stało?

- Słucham? - Zamrugała i ponownie próbowała skoncentrować uwagę na jego twarzy. - Nie, tylko
się zamyśliłam... Będę musiała objechać wyspę, skoro już tu jestem - próbowała improwizować, w
pośpiechu poszukując odpowiednich słów. -Czy twój... czy twój dom jest tu gdzieś blisko?

- Niedaleko. - Dillon ponownie uniósł filiżankę, spoglądając znad jej krawędzi.

Laine utkwiła wzrok w swojej kawie, jakby wymagało to wyjątkowej

koncentracji.

- Śniadanie! - zawołała Miri, wchodząc do pokoju i niosąc zastawioną po brzegi tacę. - Jedz -
rozkazała i nałożyła porządną porcję na talerz Laine. - A potem wyjdziesz, żebym mogła posprzątać
dom. - A ty - wycelowała wielką łychą w stronę Dillona, który napełniał swój talerz - przestań

nanosić mi piach na podłogi.

Dillon odpowiedział coś szybko w miejscowym dialekcie i wyszczerzył zawadiacko zęby. Miri
zaśmiała się głośno i wyszła do kuchni.

- Dillon - zaczęła Laine, wpatrując się z przerażeniem w talerz pełen jedzenia. -Ja nie dam rady
tego wszystkiego zjeść.

Dillon nałożył sobie kolejną porcję jajecznicy i wzruszył ramionami.

- Lepiej się postaraj. Miri postanowiła trochę cię podtuczyć - dodał i wziął jeszcze jeden tost. - Z
Miri nie wygrasz. Możesz udawać, że to zupa bouillabaisse albo ślimaki.

To ostatnie powiedział z wyczuwalną irytacją w głosie, co nie spodobało się Laine. Instynktownie
wzięła stronę Miri.

- Nie mam zastrzeżeń do jakości jedzenia, tylko do jego ilości.

Dillon pozostał niewzruszony. Rozdrażniona, zabrała się do jedzenia. Jedli w milczeniu. Piętnaście
minut później Laine, z przerażeniem na twarzy, próbowała sięgnąć po kolejną porcję jajecznicy.
Dillon, zniecierpliwiony, wstał od stołu i uniósł ją z krzesła.

- Pękniesz, jeśli zjesz jeszcze trochę. Uratuję cię i zabiorę cię stąd, zanim wróci

Miri.

Zacisnęła zęby, mając nadzieję, że w ten sposób wyda się bardziej pokorna. - Dziękuję - szepnęła.

Kiedy ciągnął ją przez hol w stronę drzwi, na schodach pojawił się kapitan. Zatrzymali się.

- Dzień dobry - przywitał ich. - Szykuje się piękny dzień na naukę nurkowania.

- Nie mogę się doczekać - odparła Laine, próbując uśmiechnąć się w sposób naturalny, co w jego
obecności przychodziło jej z trudem.

- Świetnie. Dillon w oceanie czuje się jak ryba w wodzie. - Twarz kapitana rozjaśniła się, kiedy
spojrzał na mężczyznę u jej boku. Gdy jednak odwrócił się do niej, serdeczność zastąpiła chłodna
uprzejmość. - Zobaczymy się wieczorem. Miłego dnia.

- Dziękuję. - Patrzyła, jak odchodzi, i przez chwilę serce zabiło jej mocniej. Odwróciła się do
Dillona i zauważyła, że ten bacznie się jej przygląda. Wyglądał

na zasępionego.

- Dobra, idziemy - powiedział gwałtownie i chwycił ją za rękę. - Pora zaczynać.

- Zarzucił sobie torbę ze sprzętem na ramię i wyszedł przed dom. - Gdzie twój kostium?

- Mam go na sobie - odparła.

Mocno wydeptana, zakurzona ścieżka otoczona była z obu stron niezliczoną ilością kwiatów i
paproci. Laine zastanawiała się, czy jest jeszcze gdzieś na ziemi miejsce, gdzie przyroda ma tak
czyste, żywe kolory, a zieleń tak wiele odcieni. W wilgotnym, morskim powietrzu unosił się
intensywny waniliowy zapach. Szli w ciszy, a słońce świeciło coraz mocniej nad ich głowami.

Po dziesięciu minutach Laine, z trudem łapiąc oddech, powiedziała:

- Mam nadzieję, że to już niedaleko. Czuję się, jakbym startowała w maratonie.

Dillon zwolnił tempo. Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Każdy, choćby nawet tak

mały sukces w kontaktach z nim traktowała jako osiągnięcie. Chwilę później zapomniała o swoim
triumfie.

Zatoka była miejscem odosobnionym. Otaczały ją palmy i krzewy hibiskusa o aksamitnych płatkach.
Pośród przecudnej, egzotycznej przyrody Kauai to miejsce wydawało się prawdziwą perłą. Woda
lśniła i połyskiwała niezliczoną ilością błękitnych refleksów.

Z okrzykami zachwytu zaczęła ciągnąć go pomiędzy palmami w stronę jasnego piasku plaży.

- Och, jak tu pięknie. - Okręciła się wokół własnej osi, jakby chciała mieć pewność, że to wszystko
dzieje się naprawdę. - Niepowtarzalnie i cudownie.

Błysk jego uśmiechu niczym orzeźwiająca bryza przegonił wszystkie chmury. Przez krótką chwilę
było między nimi więcej cichego zrozumienia niż wrogiego napięcia. Było to uczucie równie
niespodziewane, co przyjemne i kojące. Gwałtownie jak zawsze, Dillon przerwał idyllę i podszedł
do torby, by wydobyć z niej sprzęt do nurkowania.

- Nurkowanie jest proste, kiedy już opanujesz nerwy i nauczysz się prawidłowo oddychać. Ważne
jest, żeby jednocześnie być zrelaksowanym, ale i czujnym - wyjaśniał w prostych słowach
podstawowe zasady poruszania się w wodzie. Opowiadając o technikach nurkowania, pomagał
jednocześnie w dopasowaniu maski.

- Przećwiczmy to w wodzie. - Podał jej rurkę i maskę.

Ściągnął koszulę i rzucił na torbę. Stanął nad nią i poprawił pasek w swojej masce.

Jego opalony tors był mocno owłosiony. Skóra sprężyście napinała mu się na żebrach. Wyblakłe
dżinsy wisiały nisko na wąskich biodrach. Z zaskoczeniem poczuła falę ciepła w sercu. Spuściła
oczy, udając, że obserwuje piasek.

- Rozbieraj się!

Laine otworzyła oczy ze zdumienia i cofnęła się o krok.

- No chyba że masz zamiar pływać w tym stroju - dodał. Usta zadrżały mu w mimowolnym
uśmiechu. Odwrócił się i ruszył w kierunku wody.

Mimo swego zawstydzenia, próbowała naśladować swobodę Dillona. Nieśmiało zdjęła koszulkę i
dżinsy. Złożyła ubranie i podążyła za Dillonem. Czekał już w wodzie, która z pluskiem rozbijała się
o jego uda. Przeanalizował każdy centymetr jej nagiego ciała, aż wreszcie zatrzymał wzrok na jej
twarzy.

- Trzymaj się blisko mnie - polecił. - Popływamy chwilę na powierzchni, zanim zaczniesz
nurkować. - Założył i dopasował jej maskę.

Powoli posuwali się po płyciźnie. Promienie słońca docierały aż do dna, oświetlając tańczące i
kołyszące się wodorosty. Laine zapomniała o wskazówkach i próbowała zaczerpnąć powietrza pod
wodą. Wynurzyła się, nie mogąc złapać tchu.

- Co się stało? - zapytał, podczas gdy ona kaszlała i prychała. - Musisz zwracać większą uwagę na
to, co robisz - przestrzegł. Klepnął Laine mocno w plecy i uniósł jej maskę. - Gotowa?

Wzięła trzy głębokie oddechy, zanim była w stanie coś wykrztusić.

- Tak - odpowiedziała.

Zanurzyła się ponownie. Krok po kroku wpływała na głębszą wodę, trzymając się przy boku Dillona.
Poruszał się w wodzie z taką swobodą, jak ptak w powietrzu. Wkrótce Laine nauczyła się
odczytywać sygnały, jakie dawał jej ręką pod wodą, sama też zaczęła porozumiewać się z nim w ten
sposób. Otoczyły ich ciekawskie ryby. Przyglądała się im szeroko otwartymi oczami i zastanawiała
się, kto kogo przyszedł obserwować.

Kiedy wynurzyła się na powierzchnię, potrząsnęła głową i ochlapała maskę Dillona. Śmiejąc się,
stanęła na dnie, gdyż w tym miejscu woda sięgała jej do pasa.

- Och, to było wspaniałe! Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. Te kolory i tyle połączonych
ze sobą odcieni błękitu i zieleni. Człowiekowi zaczyna wydawać się, że na całym świecie nie
istnieje nic poza nim samym i tym niezwykłym miejscem.

Jej policzki zaróżowiły się z podniecenia, oczy przybrały barwę morza, a lśniące włosy w kolorze
ciemnego złota ściśle przylegały do jej głowy. Teraz, gdy jej twarzy nie okalały loki, zdawała się
jeszcze delikatniejsza i bardziej krucha. Dillon przyglądał się jej w milczeniu. Uniósł maskę i
uśmiechnął się.

- Nigdy dotąd nie robiłam nic tak fantastycznego! Mogłabym zostać tam na dole na wieki. Tyle jest
tam pięknych rzeczy do oglądania, do dotknięcia. Zobacz, co znalazłam. Jest piękna. - Trzymała
fantazyjnie poskręcaną muszlę w obu rękach, gładząc palcem bursztynowe krawędzie. - Co to jest?

Dillon chwycił muszlę i obracał ją chwilę w dłoniach, zanim jej oddał, podając miejscową nazwę
jakiegoś ślimaka.

- Wokół wyspy znajdziesz dziesiątki takich i wiele innych muszli.

- Mogę ją zatrzymać? Czy to miejsce do kogoś należy?

Dillon zaśmiał się, uradowany jej entuzjazmem.

- To prywatna zatoczka, ale znam właściciela. Nie sądzę, by miał coś przeciwko

temu.

- Czy w muszli można usłyszeć szum morza? Podobno można. - Uniosła muszlę do ucha. Gdy
usłyszała niski, wibrujący dźwięk, w jej oczach pojawił się zachwyt.

- Oh, c'est incroyable - podekscytowana, nawet nie zauważyła, że swój zachwyt wyraża po
francusku. Zresztą nie tylko słowami, ale i gestami. Zatrzymała wzrok na Dillonie, jedną ręką
trzymała muszlę przy uchu, a drugą żywo gestykulowała. - Oh entend le bruit de la mer, Cest
merveilleux! Dillon, ecoute.

Podała mu muszlę, pragnąc podzielić się odkryciem. Dillon śmiał się. Śmiał się tak, jak podczas
żartów z jej ojcem.

- Wybacz, księżniczko, ale nic nie zrozumiałem.

- O rany, nie pomyślałam. Od bardzo dawna nie mówiłam po angielsku. -Odgarnęła włosy z twarzy
i uśmiechnęła się do niego ciepło. - Muszla jest niesamowita, naprawdę można usłyszeć w niej
morze.

Słowa zamarły w jej ustach, kiedy spostrzegła, że z jego twarzy znikło rozbawienie. Emocje, które
ich ogarnęły, sprawiały, że serce tłukło się jak oszalałe w jej piersi. Umysł krzyczał, żeby uciekać,
ale jej ciało najwidoczniej miało inne pragnienia. Nie odsunęła się, gdy Dillon wyciągnął rękę i ją
objął.

Po raz pierwszy czuła męską dłoń wędrującą po jej nagiej skórze. Nie dzieliło ich nic poza wodą,
która obmywała ich ciała. W promieniach złotego słońca poddała się pieszczotom jego dłoni, aż
zaczęło się jej wydawać, że nigdy się nie rozdzielą. Pragnęła już tylko, żeby stali się jednym, póki
słońce nie zniknie, a świat nie stanie w miejscu.

Dillon uwolnił ją z objęć. Powoli zabrał ręce, jakby nie miał ochoty rezygnować

z czegoś, co już przez chwilę do niego należało. W westchnieniu Laine słychać było zadowolenie i
rozpacz po utracie nowo odkrytej przyjemności.

- Przysiągłbym - mruknął, przyglądając się jej uważnie - że albo jesteś pierwszorzędną aktorką,
albo zakonnicą, która właśnie wyszła z klasztoru.

Laine spłoniła się i odwróciła, aby uciec w stronę piasku na plaży.

- Poczekaj. - Złapał ją za ramiona i obrócił w swoją stronę. Obserwował uważnie jej rumieńce. -
Czegoś tak wspaniałego nie widziałem od lat. Księżniczko, muszę przyznać, że mnie zadziwiasz.
Kolejny już raz - dodał, i choć nadal uśmiechał się kpiąco, to nie było już w jego głosie złośliwości.
- Bez względu na to, czy jest to działanie przemyślane, czy też wynika z twojej niewinności.

Tym razem pocałunek był delikatny i drażniący zarazem. Nie potrafiła się bronić i oddała całkowicie
jego namiętności. Objęła go mocno. Czuła pod dłońmi każdy jego mięsień. Nie zdając sobie sprawy z
siły swego uroku, kusiła Dillona swoją niewinnością. Odsunął ją od siebie i spojrzał pochmurnie.

- Masz w sobie niezwykłą moc - powiedział po chwili i pozwolił jej odetchnąć. -Usiądźmy na
moment. - Chwycił jej dłoń i pociągnął w stronę piasku.

Rozłożył duży ręcznik i położył się na nim. Laine wahała się chwilę, ale posadził ją siłą.

- Nie. gryzę, księżniczko. Co najwyżej skubię. Wyciągnął papierosy z torby, wsparł się na łokciach
i zapalił jednego. Jego mokra skóra błyszczała w słońcu. Laine, która czuła się niezręcznie, siedziała
sztywno na brzegu ręcznika z muszlą w dłoniach. Starała się zrozumieć uczucia, jakimi darzyła
Dillona, a także ich przyczynę. Wiedziała, że to jest naprawdę ważne. I że to będzie ważne przez całe
jej przyszłe życie. Taki nienazwany jeszcze dar. Niespodziewanie poczuła się szczęśliwa,

jak w chwili, kiedy usłyszała szum muszli. Przyglądając się jej, uśmiechnęła się ciepło.

- Obchodzisz się z tą muszlą jak z nowo narodzonym dzieckiem.

Odwróciła się w stronę Dillona i zobaczyła, jak szczerzy zęby w uśmiechu.

Pomyślała, że nigdy wcześniej nie była tak uradowana.

- To moja pierwsza pamiątka. No i nigdy jeszcze nie nurkowałam po skarby.

- Tylko pomyśl o tych wszystkich rekinach, które musiałaś pokonać, żeby go zdobyć. - Wypuścił
dym w niebo.

- Chyba jesteś zazdrosny, bo ty nic sobie nie wyłowiłeś. Może to było samolubne z mojej strony, że
nic dla ciebie nie wzięłam.

- Przeżyję.

- Nie znajdziesz takich muszli w Paryżu - wyjaśniła. - Dzieciaki będą ją cenić, zupełnie jakby to
były złote dukaty.

- Dzieciaki?

Laine przyglądała się uważnie swojemu skarbowi. Gładziła palcami delikatną powierzchnię muszli.

- Moi uczniowie w szkole. Większość z nich widziała takie rzeczy tylko w książkach.

- Ty uczysz?

Pochłonięta odkrywaniem każdego załamania powierzchni muszli, Laine nie dostrzegła
niedowierzania w jego pytaniu. Odpowiedziała machinalnie:

- Tak, angielskiego francuskich uczniów i francuskiego angielskich, którzy mieszkają we Francji.
Kiedy skończyłam szkołę, zostałam tam jako nauczycielka. Nie miałam dokąd iść, a internat był
przecież moim domem. Dillon, czy myślisz, że mogłabym tu co jakiś czas przyjechać i poszukać
jeszcze jakiejś muszli? Dziewczyny w szkole byłyby zachwycone, one mają tam bardzo mało
rozrywek.

- A gdzie była twoja matka?

- Co? - Zaskoczona zauważyła, że Dillon siedzi wyprostowany i badawczo ją obserwuje. - Co ty
powiedziałeś? - spytała zmieszana zmianą jego tonu.

- Spytałem, gdzie była twoja matka?

- Kiedy byłam w szkole? Ona mieszkała w Paryżu. - Niespodziewany gniew w jego głosie bardzo
ją speszył. Spróbowała zmienić temat. - Chciałabym jeszcze raz obejrzeć lotnisko, myślisz, że...

- Przestań - przerwał jej.

Drgnęła nerwowo na tę suchą, ostrą komendę. Momentalnie przeszła do defensywy.

- Nie ma potrzeby krzyczeć. Całkiem dobrze cię słyszę z tego miejsca.

- Nie zmieniaj tematu, księżniczko. Chcę usłyszeć tylko kilka odpowiedzi. - Z wściekłością i
determinacją odrzucił papierosa.

- Przepraszam, Dillon. - Wstała i odsunęła się od niego. - Nie jestem w nastroju na szczegółowe
przesłuchanie.

Mamrocząc przekleństwa pod nosem, zerwał się na nogi i chwycił ją z zaskakującą szybkością.

- Ależ z ciebie numerek! Połapać się nie można w twoich nastrojach. Już sam nie wiem, który z
nich jest prawdziwy. Kim ty, do diabła, jesteś?

- Mam już dość powtarzania ci, kim jestem - odpowiedziała cicho. - Nie wiem, co chcesz usłyszeć,
nie wiem, kim chcesz, żebym była.

Jej odpowiedź i łagodny ton jeszcze bardziej go rozwścieczyły. Ścisnął ją mocniej i potrząsnął, ale
nim zdążył dokończyć, ktoś zawołał jego imię. Zaklął ponownie, puścił Laine i odwrócił się do
postaci, która właśnie wyszła z tunelu palm.

Przez chwilę pomyślała, że to duch tej wyspy sunie po piasku. Skóra dziewczyny była śniadozłota, a
podkreślał to dodatkowo szkarłatno - granatowy sarong. Kaskada hebanowych włosów opadała na

jej ramiona i plecy, falując w takt jej ruchów. Oczy, o kształcie migdałów, obrysowane ciemną
aksamitną obwódką, mieniły się bursztynowym kolorem. Ponętny uśmiech przebiegł przez jej
egzotyczną twarz. Uniosła rękę w powitalnym geście i Dillon zrobił to samo.

- Witaj, Orchideo.

Dopiero gdy dziewczyna uniosła głowę i musnęła wargami usta Dillona, Laine zrozumiała, że ma do
czynienia z istotą śmiertelną.

- Miri powiedziała, że idziesz ponurkować, więc wiedziałam, że tu cię znajdę. -Jej głos brzmiał
niczym delikatna muzyka.

- Laine Simmons, Orchidea King. - Dillon dokonał szybkiej prezentacji. - Laine jest córką kapitana
- dodał, patrząc na Orchideę.

- Ach, rozumiem. - Spojrzała badawczo, kryjąc podejrzliwość za wymuszonym uśmiechem. - Jak to
miło, że wreszcie przyjechałaś. Długo zostaniesz?

- Tydzień, może dwa. - Wyprostowała się, aby spojrzeć jej w oczy. - A ty mieszkasz na wyspie?

- Tak, choć często z niej wyjeżdżam. Jestem stewardesą. Właśnie wróciłam z lądu i mam kilka dni
wolnych. Chciałam zamienić niebo na morze. Mam nadzieję, że zaraz wracacie do wody. -
Uśmiechnęła się do Dillona i położyła mu rękę na ramieniu. - Byłabym szczęśliwa, gdybym miała
towarzystwo.

Dillona otaczała niezwykle magiczna aura. W zasadzie nie musiał nic

specjalnego robić - wystarczyło, że się uśmiechnął.

- Jasne. Mam kilka godzin wolnych.

- Ja chyba wrócę do domu - powiedziała szybko Laine. Czuła się niezręcznie, jakby im
przeszkadzała. - Pierwszego dnia nie powinnam tak długo przebywać na słońcu. - Podniosła i
włożyła swoją koszulkę. - Dziękuję, Dillon, że poświęciłeś mi tyle czasu. - Schyliła się po resztę
rzeczy. - Miło było panią poznać, pani King.

- Jestem pewna, że się jeszcze spotkamy. - Orchidea zdjęła sarong, odsłaniając skąpe bikini i
zachwycające ciało. - Na tej wyspie wszyscy jesteśmy bardzo przyjacielsko nastawieni. Prawda,
kuzynie? - Mimo iż był to powszechnie używany zwrot, Orchidea sugerowała, że z Dillonem łączy ją
o wiele bliższa relacja.

- Bardzo przyjacielsko - zgodził się z taką lekkością, że Laine wyczuła, jak swobodnie czuje się w
jej towarzystwie.

Mruknęła słowa pożegnania i ruszyła w kierunku rozłożystych palm. Za sobą słyszała śmiech i
melodyjny głos Orchidei. Spojrzała za siebie, zanim liście zasłoniły jej widok. Zobaczyła, jak
dziewczyna oplotła ramionami szyję Dillona, zbliżając do jego ust swe wargi w powitalnym

pocałunku.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Spacer powrotny znad zatoki pozwolił Laine przemyśleć ostatnie wydarzenia. Miała czas, żeby
zastanowić się, jak wiele różnych emocji niosła ze sobą, tak krótka przecież, znajomość z Dillonem
O’Brianem. Irytacja, rozdrażnienie, uraza i gniew stały na pierwszym miejscu. A z drugiej strony, z
niewyjaśnionych powodów, były też momenty harmonii i zrozumienia między nimi. Jak choćby te z
dzisiejszego poranka. Czuła się przy nim naprawdę beztrosko. A przecież, przyznała ponuro, nigdy
wcześniej nie czuła się tak swobodnie w męskim towarzystwie.

Było coś niezwykle naturalnego w ich zbliżeniu. Zupełnie jakby ciało zostało stworzone do kontaktu z
drugim ciałem, usta z drugimi ustami. Czuła prawdziwą wolność w jego ramionach.

Zatrzymała się, żeby zerwać różowy kwiat hibiskusa. Nerwowo szarpnęła łodygą. Jej uczucia zostały
zranione najpierw przez niespodziewany atak szału Dillona, a potem przez pojawienie się tej
ciemnoskórej piękności.

Orchidea, Rose... Zmarszczyła czoło na myśl o tych wszystkich kokietkach u jego boku. Potrząsnęła
głową, jakby chciała zrzucić z siebie całe przygnębienie. Może Dillon ma zamiłowanie do kobiet o
imionach pochodzących od kwiatów, pomyślała. Oczywiście, kontynuowała rozmyślania,
nieświadomie odrywając płatki hibiskusa, on rozdaje pocałunki bez większego zaangażowania. I
zapewne pocałował mnie tylko dlatego, że akurat znalazłam się na jego drodze. Najwyraźniej,
myślała, szarpiąc odruchowo zerwane kwiaty, Orchidea King ma do zaoferowania znacznie więcej
niż ja. Ona sprawia, że czuję się jak mały, szary wróbel przy barwnym, pięknym flamingu. Ciężko by
mi było oczarować Dillona swoją kobiecością. Zwłaszcza że i tak już mnie znielubił. Poza tym to
przecież wcale nie chcę przyciągać jego uwagi.

Zdecydowanie nie, przypodobanie się temu okropnemu facetowi to ostatnia rzecz, o jakiej marzę.
Spojrzała groźnie na postrzępiony kwiat. Westchnęła i wyrzuciła go, jednocześnie przyspieszając
kroku.

Zaniosła muszlę do swego pokoju, przebrała się i zeszła na dół. Czuła się apatycznie, była zagubiona.
W dobrze zorganizowanym systemie lekcji, posiłków i przydzielonych zadań jej czas był dokładnie
zagospodarowany. Teraz brak jakichkolwiek wymogów sprawiał, że poczuła się niespokojna.
Wspomniała, ile to razy w ciągu napiętego dnia tęskniła za krótką przerwą, kiedy mogłaby spokojnie
poczytać lub choćby pobyć sama. Teraz miała mnóstwo wolnego czasu, a marzyła o jakimś
konkretnym zajęciu. Bała się bezczynnych, pustych godzin. Bała się myśleć. Zazwyczaj unikała
rozważań o swojej sytuacji czy też zastanawiania się nad przyszłością.

Od kiedy tu przyjechała, nikt jeszcze nie pokazał jej całego domu. Przez chwilę się wahała, ale
ciekawość zwyciężyła i Laine postanowiła to nadrobić. Odkryła, że jej ojciec żył prosto, bez
zbędnych ozdóbek i świecidełek. Dom urządzony był skromnie, w sam raz na potrzeby samotnego
mężczyzny. Było trochę książek, ale nie wyglądały na zbyt często otwierane. Po ilości magazynów o

tematyce lotniczej bez trudu zorientowała się, co czyta jej ojciec. W oknach, zamiast tradycyjnych
zasłon, wisiały bambusowe rolety, tkane maty zastąpiły dywaniki.

Zaczęła rysować sobie w myślach obraz mężczyzny, którego satysfakcjonuje takie skromne życie,
który żyje cicho, każdego dnia podobnie, i który całą energię wkłada w swoją jedyną miłość, czyli
latanie. Zaczynała rozumieć, dlaczego małżeństwo ich rodziców rozpadło się. Skromny styl życia
ojca nie pasował do pretensjonalnych zachowań matki. Ona nie miała satysfakcji z jego sposobu
bycia, on czuł się zagubiony w jej świecie. Skonstatowała ze smutkiem, że zaczyna rozumieć,
dlaczego nie mogła znaleźć wspólnego języka ani z matką, ani teraz z ojcem.

Podniosła z półki zdjęcie oprawione w czarną ramkę. Ze zdjęcia uśmiechał się do niej młody kapitan
Simmons, obejmujący ramieniem Dillona O’Briana. Dillon też się uśmiechał, ale po swojemu -
zadziornie. W ich wzroku widać było wzajemne zrozumienie i swobodę. Poczuła rozgoryczenie,
widząc, że Kapitan i Dillon wyglądają na tym zdjęciu niczym ojciec i syn. Lata, które razem spędzili,
są na zawsze dla mnie stracone, pomyślała ze smutkiem.

To nie jest w porządku, przemknęło jej przez myśl. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Przycisnęła
zdjęcie do piersi i zamknęła oczy. Kogo ja obwiniam? - pytała się w myślach. Kapitana, że kogoś
potrzebował? Dillona, że jest stąd? Szukanie winnych i oglądanie się wstecz nic tu nie pomoże. No
dobrze, pora na kontynuowanie zwiedzania. Odetchnęła głęboko, odstawiła zdjęcie i ruszyła dalej.
Kiedy weszła do kuchni, Miri powitała ją promiennym uśmiechem.

- Przyszłaś na lunch? - Miri spojrzała spod przymkniętych lekko powiek. - No proszę, nabrałaś już
trochę koloru.

Laine rzuciła okiem na swoje nagie ramiona i ucieszyła się na widok delikatnej opalenizny.

- W zasadzie nie przyszłam wcale jeść. - Uśmiechnęła się do Miri i zatoczyła ręką koło. -
Zwiedzam dom.

- Świetnie. A teraz siadaj. - Miri wskazała długim nożem drewniany stół. - I nigdy więcej nie ściel
swojego łóżka, to moja praca - rozkazała i postawiła przed nią szklankę mleka. Poranek z Dillonem
był udany?

- Tak, było miło. - Laine sięgnęła po kanapkę, a Miri zajęła miejsce po drugiej stronie stołu. -
Nigdy nie przypuszczałam, że jest tyle fascynujących rzeczy pod wodą. Dillon to doskonały
nauczyciel i przewodnik.

- On zawsze jest albo w wodzie, albo w powietrzu. Powinien trochę więcej pochodzić po ziemi. -
Odchyliła się na krześle i patrząc na nią uważnie, dodała: - On bardzo cię pilnuje.

- Tak, wiem - wydukała Laine. - Zupełnie jakbym była na zwolnieniu warunkowym. Poznałam dziś
pannę King. - Laine zmieniła temat. - Przyszła nad zatokę.

- Orchidea King. - Miri wymamrotała coś w niezrozumiałym języku.

- Ona jest taka pełna życia i przyciągająca uwagę. Przypuszczam, że Dillon znają od dawna.

- Wystarczająco długo. Ale nie udało się jej jeszcze go usidlić. - Miri uśmiechnęła się chytrze. -
Myślisz, że Dillon jest przystojny?

- Czy jest przystojny? - powtórzyła zaskoczona Laine, nie rozumiejąc, do czego Miri zmierza. -
Tak, Dillon jest bardzo atrakcyjnym mężczyzną. To znaczy, tak sądzę. Nie znam zbyt wielu mężczyzn.

- Powinnaś się więcej do niego uśmiechać - doradziła jej Miri z zadumą. -Sprytna kobieta w ten
sposób przekazuje mężczyźnie swoje myśli.

- On nie daje mi zbyt wielu powodów, żeby się do niego uśmiechać. Poza tym przypuszczam, że
dostaje wystarczająco dużo uśmiechów z innych źródeł.

- Dillon przyciąga uwagę wielu kobiet. Jest bardzo hojnym mężczyzną. - Miri zachichotała i Laine
w lot zrozumiała podtekst tego żartu. - Nie znalazł jeszcze kobiety, która sprawiłaby, że stałby się
mniej rozrzutny. A teraz ty... - Miri postukała się palcem w nos, jakby coś rozważała. - Moglibyście
przydać się sobie nawzajem. On mógłby uczyć ciebie, a ty jego.

- Ja Dillona? - Zaśmiała się szczerze. - Nie można uczyć kogoś, kogo się nie zna, Miri, a ja
poznałam go dopiero wczoraj. Jedyne, co do tej pory robi, to wprawia mnie w zakłopotanie. Nigdy
nie wiem, co przyjdzie mu do głowy następnym razem -westchnęła. - Myślę, że mężczyźni są bardzo
dziwni, Miri. Zupełnie ich nie rozumiem.

- Zrozumieć mężczyzn? - Miri roześmiała się głośno. - Co w nich jest takiego, co chciałabyś
zrozumieć? Jedyne, czego potrzebujesz, to czerpać radość z bycia z nimi. Miałam trzech mężów i
żadnego z nich nie rozumiałam. Ale - uśmiechnęła się jak młoda dziewczyna - miałam dużo
przyjemności.

- Nie sądzę... to znaczy, oczywiście, wcale nie chciałabym, żeby on... ale... -Laine jąkała się, nie
mogąc zebrać myśli. - Jestem pewna, że Dillon nie byłby mną zainteresowany. Wygląda na to, że ma
bardzo udany związek z panną King. A poza tym - wzruszyła ramionami, czując rosnące
przygnębienie - jest w stosunku do mnie nieufny.

- Tylko głupia kobieta pozwala, aby jej przeszłość wpływała na teraźniejszość. -Miri splotła palce
i odchyliła się na krześle. - Chcesz odzyskać miłość ojca, chudzielcu? Czas i cierpliwość pozwolą ci
to osiągnąć. Pragniesz Dillona? - Uniosła rękę, zatrzymując automatyczny protest Laine. - Naucz się
walczyć, tak jak potrafi walczyć kobieta. - Wstała. Kwiaty na jej muumuu zatrzepotały. - A teraz
wynocha z mojej kuchni. Mam masę roboty.

Laine wstała posłusznie i ruszyła w stronę drzwi.

- Miri... - Odwróciła się, przygryzając wargi. - Byłaś bardzo blisko mego ojca

przez wiele lat. Czy nie masz... - Laine zawahała się, ale pospiesznie dokończyła zdanie. - Czy nie
masz mi za złe, że pojawiłam się tak nagle po tylu latach?

- Za złe? - powtórzyła. - Nie mam ci za złe, ponieważ byłaby to wyłącznie strata czasu. Zresztą nie

mogłabym się gniewać na dziecko. - Wyjęła dużą łyżkę i uderzyła nią gniewnie w dłoń. - Kiedy
opuściłaś kapitana Simmonsa, byłaś dzieckiem i odeszłaś ze swoją matką. Teraz nie jesteś już
dzieckiem. I jesteś tutaj. Co mogłabym ci mieć za złe? - Wzruszyła ramionami i odwróciła się w
stronę kuchenki.

Laine poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Zacisnęła powieki i wzięła głęboki oddech.

- Dziękuję ci, Miri - mruknęła i wróciła do swojego pokoju.

Myśli wirowały w jej głowie, kiedy siedziała sama w swojej sypialni. Tak jak Dillon, obejmując ją,
otworzył jej drzwi do uśpionych emocji, tak słowa Miri obudziły w niej uśpione obawy.

Czas i cierpliwość, powtarzała w myślach. Czas i cierpliwość - to była recepta Miri na zbolałe
serce. Ale ja mam tak mało czasu i tylko nieco więcej cierpliwości. Jak mogę odzyskać miłość ojca
w ciągu kilku dni? Potrząsnęła głową, nie potrafiąc znaleźć odpowiedzi. A Dillon... Poczuła ucisk w
sercu. Opadła na łóżko i wpatrzyła się w sufit. Dlaczego on musi komplikować i tak już niezwykle
skomplikowaną sytuację? Dlaczego w jednej chwili jest taki delikatny i sprawia, że czuję się jak
kobieta, a zaraz potem staje się taki brutalny i podejrzliwy? Potrafi być tak łagodny i ciepły, kiedy
trzyma mnie w ramionach. A potem... Zdenerwowana odwróciła się i przytuliła policzek do
poduszki. Potem jest taki zimny, że nawet jego oczy zdają się być pełne agresji. Gdybym tylko mogła
przestać o nim myśleć i zapomnieć, jakie to cudowne uczucie, kiedy mnie całuje.

Pukanie do drzwi poderwało ją na równe nogi. Podeszła do nich, poprawiając zmierzwione włosy.
W drzwiach stał Dillon, w nowym stroju, odświeżony i rześki. Laine wyglądała przy nim na
zdezorientowaną i zaspaną. Patrzyła na niego, nie umiejąc zebrać myśli ani powiedzieć słowa. Dillon
zmarszczył brwi i przyglądał się jej zaspanym oczom i zaróżowionym policzkom.

- Obudziłem cię?

- Nie, ja tylko... - Zerknęła na zegarek i ze zdumieniem zorientowała się, że przeleżała w łóżku
ponad godzinę. - Tak - przyznała. - Myślę, że czas spędzony w samolocie daje mi się wreszcie we
znaki. - Przygładziła dłonią włosy i próbowała odnaleźć się w sytuacji. - Nawet nie zdawałam sobie
sprawy z tego, że zasnęłam.

Dillon oparł się nonszalancko o framugę drzwi i nadal jej się przyglądał.

- Jadę na lotnisko. Pomyślałem, że może masz ochotę się przejechać. Mówiłaś, że chciałabyś je
jeszcze raz zobaczyć.

- Tak, chętnie - odparła, zaskoczona jego niewymuszoną uprzejmością.

- A więc... - odpowiedział sucho, dając jej gestem znak, żeby szła za nim.

- Za chwilę zejdę na dół. To mi zajmie tylko minutkę, obiecuję.

- Wyglądasz, jakbyś już była gotowa.

- Muszę się tylko uczesać.

- Ale twoje włosy są w porządku. - Złapał ją za rękę i wyciągnął z pokoju, zanim zdołała
zaprotestować.

Kiedy wyszli na zewnątrz, Dillon wcisnął jej w ręce kask. Laine stała zaskoczona. Po chwili ujrzała
przed sobą lśniący motocykl. Spojrzała na kask, na motocykl, a potem na Dillona.

- Pojedziemy... tym?

- Zgadza się. Rzadko jeżdżę na lotnisko samochodem.

- Dziś chyba jest ten dzień, kiedy warto by skorzystać z samochodu - doradziła.

- Nigdy nie jechałam motocyklem.

- Księżniczko, wszystko, co musisz robić, to usiąść za mną i się trzymać. - Wziął kask i włożył jej
na głowę. Wsiadł na motocykl i włączył silnik. - Wskakuj.

Kiedy dotarli na lotnisko, Dillon zatrzymał się przed hangarem.

- Jesteśmy na miejscu, księżniczko. Koniec trasy. Zsiadła z motoru i próbowała zdjąć kask.

- Tutaj. - Dillon jej pomógł. - Jesteś cała?

- Szczerze mówiąc - odparła - chyba nawet mi się podobało.

- To ma swoje zalety. - Powiódł rękami wzdłuż jej ramion i chwycił ją w talii. Stała nieruchomo,
pragnąc, aby nie przestał jej dotykać. Przylgnął do niej wargami. Dreszcz przebiegł jej po skórze. -
Później - powiedział, cofając się - mam zamiar zrobić to w bardziej satysfakcjonujący sposób. Ale
teraz mam pewną pracę do wykonania. - Powolnym ruchem pogładził jej biodra.

- Kapitan chciałby pokazać ci okolicę. Czeka na ciebie. Trafisz sama?

- Oczywiście. - Laine zrobiła krok do tyłu, zmieszana szybkim biciem swego serca. Dzieląca ich
odległość nie pomogła jednak wyciszyć emocji. - Czy mam iść do jego biura?

- Tak. W to samo miejsce, gdzie byłaś poprzednio. Pokaże ci wszystko, cokolwiek chciałabyś
zobaczyć. Uważaj, Laine. - W jego zielonych oczach nagle pojawił się chłód, a jego głos stał się
szorstki. - Dopóki się do ciebie nie przekonam, nie możesz sobie pozwolić na najmniejszy błąd.

Przyglądała mu się przez chwilę. Poczuła chłód, a jej serce zaczęło znów bić

miarowo.

- Bardzo się obawiam - przyznała ze smutkiem - że zrobiłam już jeden poważny

błąd.

Odwróciła się i odeszła.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Laine podeszła do małego, otoczonego palmami budynku. Przez jej głowę przebiegały myśli
dotyczące wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Spotkała się
z ojcem, dowiedziała o oszustwie matki i teraz musiała zweryfikować swoje marzenia.

W ciągu tak krótkiego czasu, od wschodu do zachodu słońca, odkryła także przyjemności i
ograniczenia związane ze swą kobiecością. Dillon wyzwolił w niej nowe, magiczne doznania.
Ponownie jej rozum walczył z sercem, tłumacząc, że uczucia były jedynie wynikiem pierwszego
fizycznego zauroczenia. To nie może być nic innego, zapewniała się. Nie można się zakochać w jeden
dzień. I z całą pewnością nie w mężczyźnie takim jak Dillon O’Brian. Jesteśmy swoimi
przeciwieństwami. On jest pewny siebie i wylewny. A do tego nie ma najmniejszych oporów w
kontaktach z ludźmi. Zazdroszczę mu tej jego szczerej pewności siebie. Nie ma to związku z moimi
uczuciami. Po prostu nie spotkałam nigdy nikogo takiego jak on. To dlatego jestem taka zmieszana.

Kiedy weszła do holu, kapitan wychodził właśnie ze swojego biura.

- Witaj, Laine. Dillon mówił, że chciałaś się przejść po okolicy.

- Tak. Z przyjemnością. Jeśli masz chwilę czasu.

- Oczywiście. - Zawahał się, zanim ujął ją pod ramię i poprowadził na zewnątrz.

- To nie jest duże lotnisko - zaczął opowiadać, kiedy ruszyli na obchód. - Nasze podstawowe usługi
to przewozy między wyspami i czarter. Prowadzimy też szkółkę lotniczą. To w gruncie rzeczy projekt
Dillona.

- Kapitanie. - Laine przerwała mu gwałtownie i odwróciła się, aby na niego spojrzeć. - Wiem, że
postawiłam cię w niewygodnej sytuacji. Zrozumiałam teraz, że

powinnam wcześniej napisać do ciebie list i zapytać, czy mogę przyjechać, a nie wpadać tak bez
uprzedzenia. To było bezmyślne z mojej strony.

- Laine...

- Proszę. - Pokręciła głową, aby jej nie przerywał i przyspieszyła kroku. -Zdałam sobie też sprawę,
że ty masz swoje własne życie, dom, swoich przyjaciół. Miałeś piętnaście lat na to, aby ułożyć sobie
wszystko. Nie zamierzam ingerować w żadną ze sfer twego życia. Wierz mi, nie chcę wchodzić ci w
drogę, nie chcę, żebyś czuł... - Machnęła ręką z rezygnacją, bo zabrakło jej słów. - Chciałabym,
żebyśmy zostali przyjaciółmi.

Kapitan przyglądał się jej, kiedy mówiła. Na koniec obdarzył ją uśmiechem dużo cieplejszym niż do
tej pory.

- Wiesz - westchnął i poprawił ręką włosy - to nieco przerażające stanąć w obliczu dorosłej córki
po tylu latach. Żałuję, że nie widziałem wszystkich etapów i zmian, jakie się w tobie dokonywały.
Obawiam się, że nadał myślę o tobie jako o trudnym do poskromienia małym urwisie z
warkoczykami i podrapanymi kolanami. Elegancka kobieta, która weszła wczoraj do mojego biura i
przemówiła do mnie z delikatnym francuskim akcentem, jest dla mnie kimś zupełnie obcym. I kimś -
dodał, gładząc jej włosy - kto przywołuje wspomnienia, o których sądziłem, że dawno umarły
śmiercią naturalną. - Westchnął ponownie i wsunął ręce w kieszenie. -Niewiele wiem o kobietach. I
prawdopodobnie nigdy nie wiedziałem. Twoja matka była najpiękniejszą i najbardziej
skomplikowaną osobą, jaką kiedykolwiek znałem. Kiedy byłaś mała i byliśmy jeszcze razem we
troje, przyjaźń z tobą zastępowała mi przyjaźń, której nigdy nie doznałem ze strony twej matki. Byłaś
jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek rozumiałem. Zawsze się zastanawiałem, czy to właśnie nie dlatego
nic

mi się w życiu nie układało.

Laine długo mu się przyglądała.

- Kapitanie, dlaczego się z nią ożeniłeś? Wygląda na to, że nie mieliście żadnych wspólnych cech.

Potrząsnął głową i zaśmiał się krótko.

- Nie znałaś jej dwadzieścia lat temu. Bardzo się zmieniła, Laine. Niektórzy zmieniają się bardziej
niż inni. - Ponownie potrząsnął głową i zapatrzył się w dal.

- Poza tym kochałem ją. Zawsze ją kochałem.

- Przykro mi. - Laine czuła, jak łzy napływają jej do oczu. Wbiła wzrok w ziemię. - Nie chciałam
wszystkiego utrudniać.

- Nie utrudniasz. Spędziłem z twoją matką także miłe chwile. - Przerwał i czekał, aż Laine spojrzy
na niego.

- Lubię je wspominać. - Wziął ją za ramię i ruszyli przed siebie. - Czy twoja matka była
szczęśliwa, Laine?

- Szczęśliwa? - Pomyślała przez chwilę, wspominając zmienne nastroje i wesoły głos, w którym
jednak zawsze dało się słyszeć nutę niezadowolenia. - Myślę, że Vanessa była tak szczęśliwa, jak
tylko potrafiła być. Kochała Paryż i żyła tak, jak chciała.

- Vanessa? - Kapitan zmarszczył brwi i spojrzał na Laine z góry. - To tak mówisz o swojej matce?

- Zawsze mówiłam jej po imieniu. - Uniosła dłoń, aby osłonić oczy przed słońcem i przyglądała
się, jak samolot schodzi do lądowania. - Mówiła, że określenie „mama” ją postarza. Nie znosiła się
starzeć. Czuję się lepiej, wiedząc, że jesteś szczęśliwy w życiu, które wybrałeś. Latasz jeszcze,

kapitanie? Pamiętam, jak bardzo

kiedyś to kochałeś.

- Ciągle jeszcze dokładam jakąś kolejną wylataną godzinę. Laine! - Chwycił ją za ramiona i
odwrócił twarzą do siebie. - Zadam ci jedno pytanie, a potem zostawimy ten temat na jakiś czas. Czy
byłaś szczęśliwa?

Bezpośredniość jego pytania i intensywność spojrzenia spowodowały, że poczuła się zmieszana.
Spojrzała przed siebie, jakby zaciekawił ją widok wysiadających z samolotu pasażerów.

- Byłam bardzo zajęta. Zakonnice poważnie podchodzą do kwestii nauki.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. A może...

- poprawił się, ściągając wąskie brwi - może właśnie odpowiedziałaś.

- Byłam zadowolona - odpowiedziała, uśmiechając się do niego. - Nauczyłam się naprawdę dużo i
jestem zadowolona ze swego życia. Myślę, że to by każdemu wystarczyło.

- Może komuś, kto osiągnął mój wiek - odparł kapitan - ale nie bardzo młodej, uroczej kobiecie. -
Zauważył, że zamiast uśmiechu na jej twarzy pojawił się grymas bezradności. - To nie wystarczy,
Laine. Jestem zdziwiony, że na tym się zatrzymałaś.

- Jego głos był tak surowy i pełen dezaprobaty, że poczuła, iż musi się bronić.

- Kapitanie, nie miałam możliwości... - przerwała, zdając sobie sprawę, że powinna ważyć słowa.
- Nie traciłam czasu na walkę z wiatrakami - poprawiła się. Uniosła ręce, dłońmi do góry, w
typowym francuskim geście. - Być może doszłam do takiego punktu w życiu, kiedy powinnam coś
zmienić.

Jego twarz złagodniała, kiedy Laine się do niego uśmiechnęła.

- W porządku. Zostawmy to na jakiś czas.

Nie wspominając więcej o przeszłości, kapitan poprowadził Laine wśród samolotów ustawionych w
równych rzędach. Gładził każdy z nich tak, jakby to było jego dziecko, opisując z dumą ich
możliwości. Dla Laine były to jednak niezrozumiałe techniczne określenia. Mimo wszystko słuchała
go uważnie, zadowolona z jego dobrego humoru, ciesząc się na sam dźwięk jego głosu. Od czasu do
czasu dodawała jakieś uwagi, które świadczyły o nieznajomości tematu i wywoływały śmiech
kapitana. Jego śmiech był dla niej czymś bardzo cennym.

Budynki były rozległe, schludne i bezpretensjonalne. Nad wszystkim górowała przeszklona wieża
kontrolna. Kapitan wskazywał na każdy budynek, ale to samoloty były jego głównym obiektem
zainteresowania.

- Mówiłeś, że lotnisko nie jest duże. - Rozejrzała się dookoła. - Wygląda oszałamiająco.

- To jest małe, rzadko uczęszczane miejsce, ale robimy, co w naszej mocy, aby funkcjonowało tak
dobrze, jak międzynarodowe lotnisko w Honolulu.

- Czym zajmuje się Dillon? - Zadając to pytanie, tłumaczyła sobie, że to tylko zwykła ciekawość.

- Och, Dillon robi wszystko po trochu - odpowiedział ogólnikowo. - Ma talent organizatorski.
Potrafi znaleźć rozwiązanie problemu, zanim faktycznie coś stanie się problemem. Poza tym zarządza
ludźmi tak dobrze, że nawet nie zdają sobie sprawy, że to on nimi kieruje. Potrafi też rozłożyć
samolot na części i ponownie go zmontować. - Potrząsnął głową i uśmiechnął się. - Nie wiem, co
bym bez niego zrobił. Bez jego zacięcia i determinacji byłbym co najwyżej pilotem samolotu, z
którego opyla się uprawy.

- Zacięcia? - powtórzyła, przeciągając słowo. - O tak, on zdecydowanie ma zacięcie, kiedy czegoś
chce. Ale czy on... - zawahała się, nie mogąc znaleźć odpo-wiedniego określenia - czy nie jest
przypadkiem bardzo nieskomplikowanym człowiekiem?

- Życie na wyspie determinuje prosty, na swój sposób, styl życia, a Dillon urodził się tutaj - zaczął
kapitan. - Fakt, że jest normalny i unika pretensjonalnych zachowań, nie musi oznaczać, że brakuje mu
inteligencji czy umiejętności. Dillon ma jedno i drugie, tylko że realizuje ambicje na swój
specyficzny sposób.

Później, kiedy szli w stronę hangarów, Laine uświadomiła sobie, że między nią a ojcem powstaje
więź. Kapitan wyglądał na bardziej zrelaksowanego w jej obecności, zachowywał się bardziej
spontanicznie. Zdawała sobie sprawę, że ona też bardziej się otworzyła. Czuła się o wiele
swobodniej.

- Mam spotkanie za kilka minut - powiedział kapitan, kiedy weszli do hangaru.

- Muszę z powrotem oddać cię pod opiekę Dillona. Chyba że chcesz, bym poprosił kogoś o
zawiezienie cię do domu?

- W porządku, poradzę sobie - zapewniła go. - Może po prostu trochę się przejdę. Nie chciałabym
się naprzykrzać.

- Nie naprzykrzałaś się. Bardzo miło było cię oprowadzić. Nic nie straciłaś ze swojej dziecięcej
ciekawości. Zawsze chciałaś wiedzieć, jak i dlaczego, i zawsze z zaciekawieniem słuchałaś
odpowiedzi. Jeśli mnie pamięć nie myli, miałaś pięć lat, kiedy zażądałaś wyjaśnienia działania
panelu kontrolnego Boeinga 707 - odkaszlnął, a Laine zauważyła, że zrobił to dokładnie tak, jak
zapamiętała z dzieciństwa. - Miałaś tak poważną minę, że mógłbym przysiąc, że wszystko doskonale
zrozumiałaś. -Poklepał jej dłoń i uśmiechnął się do Dillona, który zbliżał się do nich. - Cieszę się, że
jesteś. Zaopiekuj się Laine, dobrze? Ja za chwilę spotykam się z Billetim.

- Wygląda na to, że dobrze na tym wyszedłem. Laine odwróciła się w jego

stronę i zobaczyła, jak opiera się o samolot i wyciera dłonie o kombinezon, w który był ubrany.

- Świetnie. Zatem do zobaczenia wieczorem. - Kapitan odwrócił się do Laine, dotknął jej policzka,

po czym wszedł do budynku.

Uśmiechnięta zwróciła się w stronę Dillona i napotkała jego zasępiony wzrok.

- Och, proszę. Nie niszcz tego. To tylko taki maleńki gest.

Wzruszył ramionami i stanął twarzą do samolotu.

- Podobała ci się wycieczka? - spytał.

- Tak. - Kilka kroków, które zrobiła, żeby do niego dołączyć, odbiło się głośnym echem po
hangarze. - Obawiam się jednak, że niewiele zrozumiałam z tego, co mi opowiadał, ale nie miałam
odwagi przyznać się.

- Jest najszczęśliwszy, kiedy może opowiadać o samolotach - skomentował Dillon. - Dopóki
słuchasz, nie ma znaczenia, czy rozumiesz, co mówi - dodał. - Podaj mi tamten klucz
dynamometryczny.

Laine spojrzała na rozłożone narzędzia i zaczęła szukać czegoś, co mogło być kluczem
dynamometrycznym.

- Słuchałam z przyjemnością. Czy to jest ten klucz? Dillon spojrzał na przyrząd, który trzymała w
ręku.

Z rozbawieniem popatrzył na nią i potrząsnął przecząco głową. - Nie, księżniczko. To ten klucz -
oświadczył, wyszukawszy właściwe narzędzie.

- Dotychczas nie spędziłam zbyt wiele czasu przy samochodach czy samolotach

- mruknęła.

Zagotowało się w niej na myśl, co by było, gdyby Dillon poprosił o pomoc Orchideę King...

- Kapitan powiedział, że założyłeś szkołę latania - zmieniła temat. - Sam też w niej uczysz?

- Czasami.

Zebrała się na odwagę i spytała szybko:

- Nauczysz mnie?

- Co? - Spojrzał na nią przez ramię.

- Czy nauczysz mnie latać samolotem? - Zastanawiała się, czy Dillonowi to pytanie wydało się
równie śmieszne, jak jej samej.

- Może. - Studiował jej twarz, próbując rozgryźć, o co chodzi. Dostrzegł jedynie determinację w

jej oczach. - Może - powtórzył. - Dlaczego chcesz się nauczyć? Taka zachcianka?

- Kapitan kiedyś wspominał, że mnie nauczy. Oczywiście - rozłożyła ręce w typowym dla
Francuzów geście - byłam wtedy tylko dzieckiem, ale... - Wypuściła gwałtownie powietrze, uniosła
brodę i powiedziała z charakterystyczną dla Amerykanów pewnością siebie: - Bo to musi być fajne.

Zmiana w jej postawie i upór w głosie sprawiły, że Dillon nie mógł powstrzymać śmiechu.

- Dobra, jutro jedną z was zabiorę do góry. Laine zmarszczyła brwi, próbując zrozumieć, co miał
na myśli. Dillon podał jej klucz, by go odłożyła, a sam odwrócił się ponownie do samolotu.
Spojrzała na upapraną smarem rączkę klucza. Dillon spostrzegł wahanie, wymamrotał coś pod
nosem, po czym podszedł do wieszaka i podał jej kombinezon roboczy.

- Masz, załóż to. Muszę tu chwilę zostać, więc możesz się przydać.

- Jestem pewna, że doskonale poradzisz sobie z tym beze mnie.

- Bez wątpienia. Tak czy inaczej przebierz się. Pod jego czujnym okiem ostrożnie ubrała obszerny
kombinezon.

- Mój Boże! Utopisz się w tym! - Kucnął przed nią i zaczął podwijać nogawki spodni.

- Podejrzewam, że będę raczej zawadą niż pomocą.

- Zorientowałem się już jakiś czas temu - zripostował natychmiast.

Jego głos był jednak niezaprzeczalnie pogodny, kiedy podwijał jej rękawy. Jednym płynnym ruchem
zapiął jej suwak pod samą szyję. Spojrzeli sobie w oczy i Laine dostrzegła zmieniony wyraz twarzy
Dillona. Przez ułamek sekundy pomyślała, że widzi w jego oczach przebłysk czułości. Dillon jednak
szybko odwrócił twarz, zaklął pod nosem i wsadził głowę do wnętrza samolotu.

- No dobra - zaczął energicznie. - Podaj mi śrubokręt. Ten z czerwoną rączką.

Laine wiedziała, jak wygląda śrubokręt, poszperała wśród narzędzi i znalazła

go.

Dillon przez jakiś czas intensywnie pracował. Nie rozmawiali więc. Operowali tylko półsłówkami
dotyczącymi niezbędnych narzędzi.

Laine zaczęła wypytywać go o różne szczegóły jego pracy. Nie wsłuchiwała się w odpowiedzi.
Czerpała przyjemność z samego brzmienia i barwy jego głosu. Zajęty był pracą, mogła więc mu się
swobodnie przyjrzeć. Bez skrępowania patrzyła na niezwykłą barwę jego oczu, obserwowała mocny
zarys brody i opaleniznę na silnych ramionach. Jego twarz pokrywał jednodniowy zarost, a włosy w
nieładzie opadały na kombinezon. Spostrzegła, że w chwilach zwiększonej koncentracji unosi prawą
brew.

Odwrócił się do niej, żeby o coś poprosić, ale Laine nie reagowała, wpatrzona w jego oczy.

- Coś nie tak? - spytał zdziwiony.

Laine potrząsnęła gwałtownie głową i nerwowo przełknęła.

- Nie, ja... Coś chciałeś? Przepraszam, zamyśliłam się. - Pochyliła się nad skrzynią z narzędziami.

Dillon bez słowa podniósł potrzebne narzędzie i wrócił do pracy. Laine, wdzięczna za to, że był tak
zaabsorbowany, zamknęła oczy.

Miłość, zaczęła rozmyślać, nie powinna pojawiać się tak niespodziewanie. Powinna nadpływać
powoli, wspierana czułością i łagodnymi gestami. Nie powinna spadać na człowieka bez ostrzeżenia,
niczym miecz. Jak można kochać coś, czego nie potrafi się zrozumieć?

Dillon O’Brian stanowił dla Laine nie lada zagadkę. Zdawał się mężczyzną, którego humory
pojawiały się na ogół bez konkretnego powodu. Laine zastanawiała się, co tak naprawdę o nim wie.
Wiedziała, że jest partnerem jej ojca, choć jego rola w interesie nie była jasna. Był mężczyzną, który
ze swobodą poruszał się w wodzie i w powietrzu. Zdawała sobie też sprawę, że Dillon świetnie zna
się na kobietach i potrafi je usatysfakcjonować.

Ale jak, zastanawiała się, jak można walczyć z miłością, skoro się jej nie rozumie? Może to jest po
prostu kwestia równowagi, jak w chodzeniu po linie?

- Wygląda na to, że znowu gdzieś odleciałaś myślami - zauważył Dillon, wyciągając szmatę z
kieszeni.

Laine aż podskoczyła wyrwana z rozmyślań, co sprawiło, że Dillon wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Żałosny z ciebie mechanik, księżniczko. I niechlujny. - Przetarł jej policzek. -Tam jest umywalka.
Idź i umyj ręce. Skończę tę robotę kiedy indziej. Układ paliwowy

może dać w kość.

Ruszyła we wskazanym kierunku. Zmywając brud, wykorzystała chwilę, żeby odzyskać utracony
spokój wewnętrzny. Odwiesiła na miejsce pożyczony kombinezon i kiedy Dillon pakował narzędzia,
rozejrzała się po opustoszałym hangarze. Zdziwiła się, że tyle czasu upłynęło, gdy niezbyt udolnie mu
asystowała. Na zewnątrz zapadał zmierzch. Ostatnie promienie słońca przebłyskiwały w liściach
palm. Laine odwróciła się, czując na sobie przeszywający wzrok Dillona. Zwilżyła językiem wargi.

- Skończyłeś?

- Nie całkiem. Chodź.

Coś w jego głosie podpowiedziało jej, żeby się cofnąć, zamiast pójść za nim. Dillon spojrzał na nią
wymownie i powtórzył groźnie:

- Powiedziałem, chodź!

Uznała, że lepiej dobrowolnie przystać na jego prośbę. Modliła się, żeby dźwięk kroków na
posadzce zagłuszył łomot serca w jej piersi. Stała przed nim w ciszy, a on przyglądał się jej twarzy.
Nic nie powiedział, tylko położył dłonie na jej biodrach, lekko ją do siebie przyciągając. Otarli się o
siebie udami. Trzymał ją mocno, choć nie musiał tego robić, bo nie była w stanie ruszyć się, kiedy
tak na nią patrzył.

- Pocałuj mnie - powiedział tylko.

Pokręciła głową w proteście, nie potrafiąc uciec czy cokolwiek powiedzieć. -

Laine, powiedziałem, żebyś mnie pocałowała - powtórzył z naciskiem.

Uniosła ręce i położyła dłonie na jego ramionach. Cały czas patrzyła mu w oczy. Ich twarze zbliżyły
się do siebie. Delikatnie i powoli pocałowała jego usta.

Wyczekał momentu, aż jej ruchy stały się bardziej śmiałe, aż jej dłonie zaplotły się na jego szyi.
Przyciągnął ją bliżej siebie i wsunął ręce pod bluzkę. Gładził miękką skórę jej pleców. Dotykał jej
niebywale łagodnie i wolno. Szepcząc jego imię, Laine przylgnęła do niego, bez skrępowania
okazując, jak bardzo go pragnie. Z pasją zaczęli szukać rozkoszy. Cały świat wokół zdawał się nie
istnieć. W tej jednej chwili nic się dla niej nie liczyło poza Dillonem.

Odsunął ją od siebie. Nic nie mówiąc, stali tak i patrzyli sobie w oczy, próbując wyczytać z nich to,
czego nie mogli powiedzieć. Dillon odgarnął kosmyk włosów z jej policzka.

- Lepiej zabiorę cię do domu.

- Dillon - zaczęła, nie wiedząc zupełnie, co powinna powiedzieć. Zamknęła oczy, zawstydzona
swoim zachowaniem.

- Chodź, księżniczko. Miałaś długi dzień. - Otoczył zaczął delikatnie masować jej kark. - Nie
walczymy teraz na równych warunkach. A ja chcę walczyć fair.

- Walczyć? - Laine z trudem otworzyła oczy i wytrzymała jego spojrzenie. - Czy tak to właśnie
widzisz, Dillon? Jako walkę?

- Nazywają to najstarszą walką świata - odpowiedział z uśmieszkiem, który zniknął jednak z jego
twarzy, zanim się w pełni pojawił. Nagle jego dłoń zacisnęła się na jej brodzie. - To jeszcze nie
koniec, Laine, a w następnej rundzie mogę powiedzieć: „do diabła z zasadami”.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego poranka, kiedy Laine zeszła na śniadanie, zastała tylko ojca.

- Witaj, chudzielcu - zawołała Miii, zanim kapitan zdążył ją powitać. - Siadaj i jedz. Przygotuję ci
herbatę, skoro nie lubisz mojej kawy.

Laine nie wiedziała, czy powinna czuć się zakłopotana, czy rozbawiona. Usiadła posłusznie przy
stole.

- Polubiła cię - powiedział kapitan. Uniosła wzrok i zauważyła iskierki radości i uznania w oczach
ojca. - Odkąd tu jesteś, tak się skoncentrowała na tym, żeby cię trochę podtuczyć, że nie ma czasu,
żeby mi dokuczać. Co za ulga.

Laine patrzyła z uśmiechem, jak ojciec nalewał sobie kawy.

- Miło mi, że mogę być pomocna. Rozejrzałam się wczoraj po domu. Chyba nie masz mi tego za
złe, po prostu byłam ciekawa.

- Oczywiście, że nie. - Uśmiechnął się smutno. - Domyślam się, że pewnie sam powinienem
pokazać ci dom. Moje maniery nieco zardzewiały.

- Nic się nie stało. Tak naprawdę - odchyliła głowę i odwzajemniła jego uśmiech - samotne
włóczenie się po domu dało mi świeży obraz tego, jak mieszkasz.

Powiedziałeś, że żałujesz, że przegapiłeś etapy mojego dorastania, i że nadal myślisz o mnie jak o
dziecku. Myślę... myślę, że ja także tego żałuję... To znaczy nadal mam w pamięci twój obraz z
mojego dzieciństwa. Wczoraj zobaczyłam Jamesa Simmonsa z krwi i kości.

- Rozczarowana? - Rozbawienie kryło się w jego oczach i tonie głosu.

- Raczej pod wrażeniem tego - poprawiła go - że zobaczyłam mężczyznę zadowolonego z tego, kim
jest, i ze swojego życia; którego najbliżsi otaczają miłością i szacunkiem. Myślę, że mój ojciec musi
być bardzo miłym człowiekiem.

Obdarzył ją uśmiechem pełnym zaskoczenia i radości.

- To ci dopiero komplement. I to z ust dorosłej córki. Spojrzał na zegarek i skrzywił się.

- Niedługo mam spotkanie. Wybacz, że zostawiam cię samą w taki sposób, ale...

- Ależ proszę - przerwała. - Nie muszę być zabawiana. I, tak jak powiedziałam wczoraj, naprawdę
nie chcę przeszkadzać. Jestem pewna, że znajdę wiele rzeczy, którymi będę mogła się zająć.

- Zatem w porządku. Do zobaczenia wieczorem. Laine spędziła poranek nad zatoką na pisaniu
listów do Francji.

Pisała tak długo, aż słońce stanęło w zenicie. Powietrze było wilgotne i gęste. Cisza oraz promienie
słońca sprawiły, że poczuła się senna. Ułożyła się na kocu i zasnęła.

Poczuła, że ktoś potrząsają za ramię.

- Un moment, ma soeur - wymruczała. Starała się otworzyć powieki, które zdawały się być z
ołowiu. Tuż nad sobą zobaczyła twarz Dillona.

- Wygląda na to, że budzenie cię staje się moim przyzwyczajeniem. - Kucnął i wpatrywał się w jej
ledwo widzące oczy. - Nie wiesz, że lepiej nie spać na słońcu, kiedy ma się taką karnację jak ty?
Masz szczęście, że się nie spaliłaś.

- Och. - Laine zrozumiała wreszcie, gdzie się znajduje, i spróbowała usiąść. -Nie wiem, dlaczego
zasnęłam. To pewnie przez tę ciszę.

- Innym powodem może być wyczerpanie - podpowiedział Dillon i zmarszczył brwi. - Wreszcie
znikają cienie pod twoimi oczami.

- Kapitan powiedział, że rano byłeś bardzo zajęty.

- Hmm. Tak, byłem zajęty. - Pomógł jej stanąć na nogi.

- Myślałem, że chciałaś nauczyć się latać samolotem.

- Wspaniale! - Jej twarz rozjaśniła się w uśmiechu radości. - Myślałam, że zapomniałeś. Jesteś
pewien, że masz czas? Kapitan powiedział...

- Nie, nie zapomniałem. I nie, nie jestem zbyt zajęty - przerwał jej i pochylił się, aby podnieść koc.
- Przestań się tak entuzjazmować, jakbyś miała dwanaście lat, a ja zabierałbym cię do cyrku.

- Oczywiście - odpowiedziała, rozbawiona jego zniecierpliwioną reakcją.

Dillon odetchnął z ulgą, chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą. Słyszała, że

złorzeczył pod nosem na kobiecy ród.

Niecałą godzinę później siedziała już w samolocie.

- No więc to jest jednopłatowiec z silnikiem tłokowym. Ogólnie rzecz ujmując, pilotowanie
samolotu nie jest trudniejsze od prowadzenia samochodu. Pierwszą rzeczą, jakiej trzeba się nauczyć,
jest zrozumienie posiadanych przyrządów i odczytywanie ich sygnałów.

- A jest tych przyrządów całkiem sporo, prawda?

- Laine z powątpiewaniem przyglądała się licznym tarczom i wskazówkom.

- Wcale nie. To nie jest samolot wojskowy. - Wziął głęboki oddech, widząc, że Laine nic nie

zrozumiała, i włączył silnik. - W porządku. Jak będziemy się wznosić, chcę, żebyś patrzyła na ten
przyrząd. To jest wysokościomierz. On...

- On pokazuje odległość samolotu od poziomu morza albo od ziemi -dokończyła za niego.

- Bardzo dobrze - Dillon poinformował wieżę o swoim starcie i samolot zaczął kołować. - A co, w
nocy ukradłaś kapitanowi jedną z jego gazet?

- Nie. Zapamiętałam jedną z moich dawnych lekcji. Myślę, że zachowałam w

pamięci wszystko, co opowiadał mi, kiedy byłam dzieckiem. To jest kompas, a to...

- Uniosła brew i zamyśliła się. - To jest wskaźnik przechyłów, ale nie jestem pewna, czy pamiętam,
co to dokładnie oznacza.

- Jestem pod wrażeniem twojej wiedzy, ale miałaś patrzeć na wysokościomierz.

- Racja. - Skarcona posłusznie przeniosła wzrok.

- W porządku. - Uśmiechnął się do niej i ponownie skoncentrował uwagę na niebie. - Większa igła
powinna zrobić jedno okrążenie na każde trzysta metrów wysokości. Mniejsza obraca się za każdym
razem, kiedy wzniesiemy się o trzy tysiące metrów. Kiedy nauczysz się, do czego służą wszystkie
przyrządy i jak z nich korzystać, latanie okaże się łatwiejsze niż prowadzenie samochodu. I trzeba
przyznać, że jest zdecydowanie mniej korków.

Na kolejne trzydzieści minut Dillon zamienił się w nauczyciela. Laine zaskoczyła jego ogromna
wiedza i cierpliwość. Odpowiadał spokojnie na dziesiątki pytań. Zdawał się wręcz cieszyć z jej
głodu wiedzy. Płynęli przez niebo pośród pierzastych chmur i szczytów górskich. Laine zaczęła
dostrzegać podobieństwo między wolnością, jaką dają człowiekowi nurkowanie i radością latania.
Zaczęła rozumieć fascynację, o której opowiadał Dillon. O potrzebie poszukiwania wyzwań,
potrzebie odkrywania. Słuchała go w napięciu, usilnie starając się nic nie przeoczyć, wszystko
zrozumieć i zapamiętać.

- Rozpętała się mała burza za naszymi plecami - poinformował ją spokojnie. -Nie będziemy z nią
walczyć. - Odwrócił się do niej z niewyraźnym uśmiechem. -Trochę nami porzuca, księżniczko.

- Och! - Próbując naśladować jego głos, uniosła się na fotelu i uważnie przyjrzała ciemnym
chmurom. - Myślisz, że mógłbyś przez to przelecieć? - zapytała,

zachowując spokój w głosie, choć żołądek się jej ścisnął.

- Być może - odparł.

Kiedy zauważyła rozbawienie w jego oczach, odetchnęła spokojniej.

- Masz doprawdy dziwne poczucie humoru - skomentowała jego zachowanie, po czym wstrzymała
oddech, kiedy wlecieli pomiędzy te chmury.

W jednej chwili utonęli w ciemnościach. Ze wszystkich stron wściekle siekł deszcz. Kiedy zatrzęsło
samolotem, poczuła, jak ogarniają panika.

- Wiesz, zawsze fascynowało mnie bycie w środku chmur. Niby to tylko para wodna, ale chmury są
bajeczne. - Jego głos był spokojny i opanowany, co trochę ją uspokoiło. - Najciekawsze są chmury
burzowe, ale przydałyby się błyskawice - dodał.

- Myślę, że mogę obejść się bez nich - wydukała Laine.

- Mówisz tak, bo nigdy nie widziałaś ich z tej perspektywy. Kiedy lecisz w chmurach, możesz
obserwować pioruny zupełnie z innej perspektywy. Ich kolory są nieziemskie.

- Przeleciałeś przez wiele takich burz? - Laine wyjrzała przez swoje okno, ale zobaczyła jedynie
kłębiące się ołowiane chmury.

- Trochę tego było. Ale ta rozpęta się, dopiero kiedy już wylądujemy. Zresztą nie potrwa długo.

Samolotem znowu rzuciło i Laine spojrzała zdezorientowana na Dillona, który szeroko się
uśmiechnął.

- Lubisz takie sytuacje, prawda? Podniecenie, dreszczyk emocji?

- To utrzymuje refleks w dobrej formie, Laine. - Spojrzał na nią i uśmiechnął się, tym razem bez
odrobiny złośliwości. - I chroni człowieka przed nudą. - Zatrzymał na niej wzrok w taki sposób, że
jej serce zabiło szybciej. - W życiu jest wystarczająco dużo stabilizacji - kontynuował. - Praca,
rachunki, polisa ubezpieczeniowa. To wszystko daje ci równowagę. Ale czasami człowiek musi
przejechać się górską kolejką, skoczyć na spadochronie czy rzucić się w fale oceanu. Adrenalina
nadaje życiu sens. Sztuką jest utrzymanie równowagi.

Tak, pomyślała Laine. Vanessa nigdy nie opanowała tej sztuki. Ciągle szukała nowych wyzwań, ale
nigdy nie potrafiła się cieszyć tymi, w których akurat uczestniczyła. A ja być może przesadzam w
drugą stronę, myśląc zbyt wiele o stabilizacji. Za dużo książek, a za mało działań.

- Od lat nie jechałam kolejką górską. - Uśmiechnęła się do niego. - Można powiedzieć, że
najwyższa pora na to. Spójrz! - Przytknęła nos do szyby. - Te złowrogie mgły wyglądają jak żywcem
wyjęte z „Makbeta”. Chciałabym zobaczyć błyskawicę, Dillon. Naprawdę chciałabym.

Uśmiechnął się na widok pożądliwego oczekiwania na jej twarzy.

- Zobaczymy, co da się zrobić.

Samolot wytracał wysokość. Chmury po chwili zupełnie zniknęły. Ich oczom ukazała się ziemia
zmoczona deszczem i pełna świeżych kolorów. Kiedy wylądowali, Laine czuła się jak dziecko, które
nie dostało wymarzonej zabawki.

- Za kilka dni znów cię zabiorę, jeśli będziesz chciała - powiedział Dillon, kierując samolot w
stronę hangarów.

- O tak, proszę. Bardzo bym chciała. Nie wiem, jak ci dziękować...

- Odrób pracę domową - polecił, wyłączając silniki. - Dam ci kilka książek, żebyś mogła poczytać
o przyrządach pokładowych.

- Tak jest! - Odparła z podejrzaną pokorą, co sprawiło, że Dillon przyjrzał się jej uważnie, nim
wyskoczył z samolotu.

Brak doświadczenia sprawił, że wysiadanie zajęło Laine więcej czasu. Dillon wykorzystał to i
wyciągnął ją, nim uporała się z tym sama. Stali blisko siebie w zacinającym deszczu. Opierał dłonie
o jej talię. Przez przemoczoną bluzkę czuła ciepło jego ciała. Ciemne kosmyki włosów opadły mu na
czoło. Czuła się w jego ramionach tak pewnie, jakby była w nich od zawsze. I jakby na zawsze miała
już w nich pozostać. Fala miłości zalała jej serce.

- Mokniesz - szepnęła, przykładając dłoń do jego twarzy.

- Ty również.

- Nie zwracam na to uwagi. Westchnąwszy, Dillon oparł brodę na jej głowie.

- Miri mnie zabije, jeśli przeze mnie się przeziębisz.

- Nie jest mi zimno - mruknęła, czując się cudownie z powodu ich bliskości.

- Ty drżysz. - Niespodziewanie Dillon przyciągnął ją do swego boku i ruszył przed siebie. -
Idziemy do mojego biura. Musisz wyschnąć, zanim wrócimy do domu.

Deszcz przestał padać, promienie słońca wyjrzały zza chmur. Laine spojrzała w stronę budynku, w
którym mieściło się biuro Dillona. Z uśmiechem odrzuciła mokre kosmyki włosów z oczu i
wyswobodziła się z uścisku Dillona.

- Ścigamy się! - krzyknęła i popędziła po mokrej ziemi.

Złapał ją tuż przy drzwiach, śmiejąc się i z trudem łapiąc oddech. Laine z lekkością otoczyła rękami
jego szyję. Śmiali się teraz razem. Czuła się jak młoda, głupiutka i bezgranicznie zakochana
dziewczyna.

- Ale jesteś szybka - zauważył Dillon. Odchyliła głowę, żeby odwzajemnić jego uśmiech.

- Kiedy żyjesz w klasztorze, uczysz się być szybkim. Wyścig do łazienki jest brutalny.

Dillon sprawdził wiadomości, zamienił kilka zdań ze swoją sekretarką, po czym zabrał Laine z
powrotem do domu.

Słońce właśnie zachodziło, kiedy usadowiła się na werandzie w towarzystwie Dillona i ojca.

Niebo wyglądało oszałamiająco. Intensywny tropikalny błękit zmieniał się w złoto i purpurę. Niskie

kłębiaste chmury mieniły się odcieniami różu i fioletu. Zapadał zmrok i świat wokół wyglądał jak
senne marzenie. Laine siedziała cicho w wiklinowym fotelu, myśląc o minionym dniu. W tle słyszała
rozmowę mężczyzn. Po raz pierwszy w swoim dorosłym życiu czuła, że jest psychicznie i fizycznie
zrelaksowana.

Kapitan wstał, mówiąc coś na temat przygotowania kawy, i wszedł do domu. Laine uśmiechnęła się
do niego, kiedy ją mijał. Podkuliła nogi i spoglądała na pierwsze gwiazdy, pojawiające się właśnie
na niebie.

- Jesteś dziś bardzo cicha. - Dillon odchylił się na krześle i Laine usłyszała dźwięk jego
zapalniczki.

- Właśnie myślałam o tym, jak tu pięknie - westchnęła z zadowoleniem. - To jest chyba
najcudowniejsze miejsce na świecie.

- Piękniejsze niż Paryż?

Słysząc, jak szorstko to powiedział, odwróciła się i popatrzyła na niego pytająco. Blask księżyca
oświetlał jej twarz.

- Jest zupełnie inne niż Paryż - odpowiedziała. - Niektóre miejsca w Paryżu z wiekiem nabrały
szlachetnego piękna. Inne są eleganckie i dostojne. Paryż jest jak kobieta, której często mówią, że jest
czarująca. Ale tutaj piękno jest bliższe natury. Ta wyspa jest wiecznie młoda i niewinna.

- Wielu ludzi męczy niewinność. - Dillon zaciągnął się głęboko.

- Pewnie to prawda - zgodziła się, zastanawiając się, dlaczego Dillon jest taki zdystansowany i
krytyczny.

- W tym świetle wyglądasz zupełnie jak twoja matka - powiedział nagle.

Laine poczuła, że przeszył ją chłód.

- Skąd ty to możesz wiedzieć? Przecież nigdy nie spotkałeś mojej matki.

- Kapitan ma jej zdjęcie. - Dillon odwrócił się do niej, ale jego twarz pozostawała w mroku. -
Przypominasz ją w każdym calu.

- Z całą pewnością. - Kapitan pojawił się z tacą zastawioną kubkami z kawą. Postawił ją na
okrągłym stoliku, wyprostował się i przyjrzał Laine. - To niezwykłe. Światło pada na ciebie w taki
szczególny sposób albo masz taki szczególny wyraz twarzy. Nagle zmieniasz się w swoją matkę
sprzed dwudziestu lat.

- Nie jestem Vanessa. - Laine wstała gwałtownie ze swego krzesła, a jej głos trząsł się z
wściekłości. - I nie jestem taka jak Vanessa. - Łzy napływały jej do oczu, co pogłębiało jej rozpacz.
Ojciec patrzył na nią ze zdumieniem. - Nie jestem taka jak ona. Nie chcę być z nią porównywana. -
Wściekła na obu mężczyzn i na siebie samą, odwróciła się i wyszła, trzaskając przeszklonymi

drzwiami. Biegnąc po schodach, wpadła na Miri. Wyjąkała słowa przeprosin, dobiegła do końca
schodów i zniknęła w swoim pokoju.

Zdenerwowana Laine robiła trzecie okrążenie wokół swojego pokoju, kiedy weszła Miri.

- Co ma znaczyć to bieganie i trzaskanie drzwiami w moim domu? - zapytała, krzyżując ręce na
obfitym biuście.

Laine opadła na łóżko i rozpłakała się, choć bardzo starała się zapanować nad

łzami. Miri podeszła do niej, szepcząc coś w swoim języku, i przytuliła ją.

- Cały Dillon - mruknęła, kołysząc Laine.

- To nie przez Dillona - wydusiła Laine. Ten matczyny uścisk był dla niej czymś nowym i
przytłaczającym. - To przez... to przez nich obu. - Poczuła, że brakuje jej tlenu. - Nie jestem do niej
podobna, Miri. Nie jestem do niej podobna ani trochę.

- Oczywiście, że nie jesteś. - Miri pogładziła jasne loki Laine. - A do kogo nie jesteś tak zupełnie
podobna?

- Do Vanessy. - Laine otarła łzy grzbietem dłoni.

- Do mojej matki. Obaj patrzyli na mnie i mówili, że wyglądam jak ona.

- Co to ma znaczyć? Co to w ogóle ma znaczyć? Te wszystkie łzy tylko dlatego, że jesteś do kogoś
podobna?

- Miri odsunęła Laine od siebie i potrząsnęła nią za ramiona. - Dlaczego marnujesz swoje łzy z tego
powodu? Kiedy już myślałam, że jesteś mądrą dziewczyną, ty zachowujesz się tak głupio.

- Nic nie rozumiesz. - Laine podciągnęła kolana pod brodę. - Nie chcę być do niej porównywana.
Nie do niej. Vanessa była samolubna i skoncentrowana wyłącznie na sobie, no i nieuczciwa.

- Była twoją matką - stwierdziła Miii tak dobitnie, że Laine zaniemówiła. -Będziesz wyrażała się o
swojej matce z szacunkiem. Ona nie żyje i cokolwiek zrobiła w przeszłości, to się już skończyło.
Musisz o tym zapomnieć - oznajmiła, ponownie potrząsając Laine. - Albo nigdy nie będziesz
szczęśliwa. Czy uważasz, że jesteś samolubna i skoncentrowana wyłącznie na sobie, a w dodatku
nieuczciwa?

- Nie, ale...

- A co powiedział ci Kapitan Simmons? - zapytała Miri.

Laine westchnęła głęboko.

- Powiedział, że wyglądam jak moja matka.

- A wyglądasz tak, czy on kłamie?

- Chyba wyglądam, ale...

- Więc twoja matka była piękną kobietą. I ty jesteś piękną kobietą. - Miri uniosła twarz Laine
swymi silnymi palcami. - Wiesz, kim jesteś, Laine Simmons?

- Myślę, że wiem.

- A więc nie masz żadnego problemu. - Miri poklepała ją po policzku i wstała.

- Och, Miri - zaśmiała się Laine i ponownie otarła oczy. - Sprawiłaś, że czuję się okropnie głupio.

- Sama sprawiłaś, że czujesz się głupio - poprawiła ją Miri. - Ja nie trzaskałam drzwiami.

Laine musiała zgodzić się z jej logiką, r - Obawiam się, że będę musiała teraz zejść na dół i
przeprosić.

Kiedy Laine wstała, Miri zagrodziła jej drogę ponownie, krzyżując ręce na piersi.

- Nie ma mowy.

Laine spojrzała na nią i zdezorientowana wydukała:

- Ale przecież powiedziałaś...

- Powiedziałam, że zachowałaś się głupio, bo tak było. Kapitan Simmons i Dillon także zachowali
się głupio. Żadna kobieta nie powinna być porównywana do innej kobiety. Jesteś wyjątkowa i jedyna
w swoim rodzaju. Czasami mężczyźni widzą w kobiecie tylko twarz. - Miri poklepała ją po obu
policzkach. - Nieco dłużej zajmuje im dotarcie do tego, co jest wewnątrz. A więc - uśmiechnęła się
do Laine, ukazując

białe zęby - nie będziesz przepraszać. Pozwolisz, aby to oni przeprosili ciebie. To najlepsza droga.

- Rozumiem - powiedziała Laine, nie rozumiejąc zupełnie nic. Nagle roześmiała się i ponownie
usiadła na łóżku. - Dziękuję ci, Miri. Czuję się o wiele lepiej.

- To dobrze. A teraz kładź się do łóżka. Idę dać reprymendę kapitanowi Simmonsowi i Dillonowi.
- Po tonie jej głosu można się było domyślić, że bardzo się na to cieszy.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Następnego ranka Laine ruszyła powoli do kuchni. Jej zielona sukienka odsłaniała ramiona. Czuła się
niezręcznie po incydencie z zeszłego wieczoru. Zatrzymała się przed drzwiami, słysząc, że Kapitan i
Dillon są już na śniadaniu. Obaj pochłonięci byli ożywioną dyskusją.

- Jeśli Bob rzeczywiście musi wziąć wolne w przyszłym tygodniu, to mogę go zastąpić - mówił
Dillon, popijając kawę.

- Po pierwsze, masz wystarczająco dużo własnych zajęć, a po drugie, to chyba ty miałeś wziąć
kilka dni wolnego. - Kapitan upił łyk kawy i spojrzał surowo na Dillona.

- Wiesz, w zasadzie przez ostatni tydzień nie byłem specjalnie przykuty do biurka.

- Dillon wyszczerzył w uśmiechu zęby, a ponieważ mina Kapitana nie zmie-niła się, wzruszył
ramionami i dodał: - Wezmę trochę wolnego w przyszłym miesiącu.

- Ile razy ja to już słyszałem? - Kapitan zrezygnowanym wzrokiem powiódł po wnętrzu.

Dillon uśmiechnął się.

- Mówiłem ci już, że przechodzę na emeryturę w przyszłym roku?

Laine bez trudu wyczuła żart w jego głosie.

- Chcę się zająć lotniarstwem - Dillon kontynuował - podczas gdy ty będziesz nadal niewolnikiem
swojego biurka. I kogo będziesz dręczył, jak zabraknie mnie w pobliżu?

- Kiedy ty będziesz w stanie wytrzymać tydzień bez pracy, to zapewne ja już będę na emeryturze. Z
tobą jest taki problem - kapitan wycelował w Dillona łyżką -że jesteś za dobry i pozwoliłeś, żeby
inni to odkryli. I teraz nikt nie potrafi podjąć decyzji bez konsultacji z tobą. Trzeba było swoje
umiejętności i wiedzę trzymać w sekrecie. Lotniarstwo, mówisz? - kapitan zachichotał i uniósł kubek
z kawą do ust. - O, dzień dobry, Laine.

Laine drgnęła na dźwięk swego imienia.

- Dzień dobry - odpowiedziała, mając nadzieję, że jej wczorajszy wybuch nie zniszczy tej cienkiej
nici zrozumienia, jaką udało się jej utkać w kontaktach z ojcem.

- Czy bezpiecznie jest zaprosić cię do środka? - Uśmiechał się niepewnie, ale gestem dłoni
wskazał jej miejsce przy stole. - Jeśli dobrze pamiętam, twoje wybuchy są częste i gwałtowne, ale za
to krótkotrwałe.

Odetchnęła, że obyło się bez sztucznych przeprosin. Usiadła przy stole.

- Pamięć cię nie zawodzi, choć zapewniam, że ostatnio nie wybucham już tak często. Dzień dobry,
Dillon.

- Uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

- Dzień dobry, księżniczko. Kawy? - Nim zdążyła odpowiedzieć, napełnił jej kubek.

- Dziękuję - wymruczała pod nosem. - Ciężko w to uwierzyć, ale mam wrażenie, że dziś jest

jeszcze piękniejszy dzień niż wczoraj. Nie sądzę, że mogłabym kiedykolwiek przywyknąć do życia w
raju.

- Niewiele jeszcze widziałaś - skomentował Kapitan. - Powinnaś pojechać w góry albo w głąb
wyspy. Centrum Kauai to jedno z najwilgotniejszych miejsc na ziemi. Tropikalny las trzeba zobaczyć.

- Wygląda na to, że wyspa jest pełna niespodzianek. Choć nie potrafię sobie teraz wyobrazić, że
jest cokolwiek piękniejszego od tego, co już zobaczyłam.

- Zabiorę cię dzisiaj na wycieczkę - oświadczył Dillon.

Laine spojrzała na niego ostro.

- Nie chciałabym zakłócać twojego porządku dnia. I tak zajęłam ci już bardzo dużo czasu.

- Mam jeszcze trochę wolnego. - Wstał gwałtownie. - Uporządkuję kilka spraw i przyjadę po
ciebie o jedenastej. Do zobaczenia, kapitanie. - Pożegnał się i wyszedł, nie czekając na jej zgodę.

Do jadalni weszła Miri z talerzem pełnym jedzenia. Postawiła go przed Laine. Zirytowana spojrzała
na kubek kawy, którym Laine się bawiła.

- Po co nalewasz sobie kawę, skoro nie zamierzasz jej pić? - Zabrała kubek i wyszła.

Laine westchnęła i zabrała się do śniadania.

Miri wspaniałomyślnie wyraziła zgodę na to, by Laine po śniadaniu zmieniła kwiaty w wazonach w
całym domu. Laine spędziła w ogrodzie sporo czasu.

Kiedy wróciła do domu, z dużym pietyzmem zabrała się do układania bukietów. Jej myśli popłynęły
w kierunku żonkili rozkwitających za oknem jej szkoły. Pomyślała, że to dziwne, iż nie tęskni za
Francją. Zaniepokoiło ją również, że myśli o Kauai jak o swoim domu. Myśl o tym, że miałaby
wrócić do Francji i wieść życie takie jak kiedyś, napełniła ją nieprzyjemnym, tępym bólem.

W pokoju ojca na biurku postawiła wazon z gałązkami uroczynu. Przy okazji przyjrzała się zdjęciu
kapitana i Dillona. Jakie to dziwne, pomyślała, że tak bardzo potrzebuję jednego i drugiego.
Westchnęła i ukryła twarz w kwiatach.

- Czy to kwiaty sprawiają, że jesteś nieszczęśliwa?

Odwróciła się gwałtownie, o mało nie strącając wazonu. Przez chwilę patrzyli na siebie z Dillonem
bez słowa. Laine czuła niejasne napięcie między nimi.

- Cześć, to już jedenasta?

- Już niemal południe, spóźniłem się. - Wsadził ręce w kieszenie i przyglądał się jej. Wpadające
przez okno słońce rozświetlało jej włosy. - Masz ochotę na lunch?

- Nie, dziękuję.

- Jesteś gotowa?

- Tak.

Kiedy ruszyli, Dillon milczał. Laine uszanowała to i skoncentrowała się na roztaczających się z
samochodu widokach. Z obu stron wyłaniały się grzbiety zielonych gór. Jechali skrajem stromej
przepaści. Ląd kończył się nagle, ustępując miejsca niebu i lazurowym wodom oceanu.

- Swego czasu zabawiano tu wyspiarskie osobistości, rzucając pochodnie ze skał. - Dillon odezwał
się niespodziewanie po kilku kilometrach ciszy. - Legenda głosi, że kiedyś żyły tu skrzaty - dodał.

- Gdzie się teraz podziały? - Laine uśmiechnęła się do niego.

Dillon wysiadł i energicznie obszedł samochód, by otworzyć jej

drzwi. - Wciąż tu są. Ukrywają się.

Udali się razem na skraj urwiska. Serce podeszło jej do gardła na widok fal rozbijających się
wściekle o skały głęboko pod nimi.

Dillon, nieczuły na przyprawiające o zawrót głowy widoki, spojrzał przed siebie na ocean. Bryza
rozwiała mu włosy, rozrzucając je w nieładzie.

- Masz niezwykłą umiejętność zachowania milczenia, kiedy sytuacja tego wymaga - zauważył.

- Wyglądałeś na zaabsorbowanego. - Odgarnęła kosmyki włosów z twarzy. -Pomyślałam, że może
zaprząta ci głowę jakiś problem.

- Naprawdę? - Jego twarz wyrażała rozbawienie i rozdrażnienie zarazem. -Chcę porozmawiać o
twojej matce.

Laine była tak zaskoczona tym, co powiedział, że potrzebowała chwili na pozbieranie myśli.

- Nie! - Odwróciła się, by odejść, ale przytrzymał ją za ramię.

- Chcę znać przyczyny twojego wczorajszego ataku wściekłości.

- Wczoraj przesadziłam. - Potrząsnęła głową, walcząc z włosami, które bezlitośnie targał wiatr. -
Zachowałam się głupio, ale czasem to jest silniejsze ode mnie - tłumaczyła. Widziała wyraźnie, że
takie wyjaśnienie mu nie wystarczy.

Tak bardzo chciała mu wytłumaczyć, jak silnie poczuła się zraniona. Pamiętała jednak pierwszą
rozmowę z Dillonem i jego niesprawiedliwą ocenę pobudek, jakimi kierowała się, przyjeżdżając tu.
To powstrzymywało ją przed szczerą rozmową.

- Dillon, całe moje życie akceptowano to, kim jestem - mówiła powoli, starannie dobierając słowa.
- Irytuje mnie, kiedy ktoś to zmienia. Nie chcę być porównywana z Vanessa tylko dlatego, że istnieje
między nami fizyczne podobieństwo.

- Myślisz, że to właśnie robił kapitan?

- Może tak, może nie. - Uniosła powoli głowę. - Ty to robiłeś.

- Czyżby? - spytał, choć nie spodziewał się odpowiedzi. - Dlaczego jesteś tak zawzięta na swoją
matkę?

Wzruszyła ramionami i odwróciła twarz w stronę wody.

- Nie jestem, Dillon. Już nie. Vanessa nie żyje i ta część mojego życia jest zamknięta. Nie chcę o
niej rozmawiać, póki sama nie zrozumiem swoich uczuć.

- W porządku.

Stali przez chwilę razem w zupełnej ciszy, smagani przez wiatr.

- Mam z tobą więcej problemów, niż mogłem przewidzieć - odburknął.

- Nie rozumiem, co masz na myśli.

- Tak. Jestem pewien, że nie rozumiesz.

Ruszył w stronę samochodu, po chwili zatrzymał się. Wahał się przez moment, po czym wyciągnął do
niej rękę. Laine patrzyła na nią i nie była pewna, co Dillon jej oferuje. Uznała, że w sumie nie ma to
znaczenia, i podała mu swoją.

Podczas jazdy samochodem Dillon rozmawiał swobodnie. Jego nastrój poprawił się. Laine poszła w
jego ślady. Gdy Dillon znowu zatrzymał samochód, nie wahała się i chwyciła go za rękę.

Poprowadził ją ścieżką wśród palm. Poruszał się tak, jakby doskonale znał drogę. Usłyszała z daleka
szum wody. Kiedy ujrzała źródło tego hałasu, oniemiała z wrażenia. Jej oczom ukazało się otoczone
gęstymi drzewami jezioro, do którego wpadał wodospad.

- Och, Dillon. Tu jest cudownie! Nie ma drugiego takiego miejsca na świecie! -Podbiegła na brzeg
i zanurzyła dłonie w wodzie. - Gdybym tylko mogła, przyszłabym tu popływać w świetle księżyca. -
Zaśmiała się, po czym wstała, rozchlapując wodę wokół siebie. - Tylko z kwiatami we włosach.

- To jedyne dopuszczalne zachowanie. Tak stanowi prawo wyspy.

Śmiejąc się, podbiegła w stronę krzaku hibiskusa i zerwała kwiat.

- Potrzebowałabym jeszcze długich ciemnych włosów i skóry w kolorze miodu.

Wziął od niej kwiat i zatknął go za jej uchem. Przyjrzał się efektowi, uśmiechnął

zadowolony i przesunął palcem po jej policzku.

- Były czasy, kiedy czczono by cię z wszelkimi należnymi honorami, a następnie zrzucono ze skał
zazdrosnym bogom.

- Nie wierzę, że coś takiego spotkałoby akurat mnie.

- Całkowicie oczarowana miejscem, Laine zakręciła się wokół własnej osi. - Czy to sekretne
miejsce? Sprawia wrażenie takiego. - Usiadła na brzegu stawu, zdjęła buty i zanurzyła stopy w
wodzie.

- Jeśli chcesz, może takim pozostać. - Dillon przysiadł się do niej. - W każdym razie nie ma go w
przewodnikach.

’ - Jest coś magicznego w tym miejscu. Podobnie jak w tamtej małej zatoczce. Czujesz to, Dillon?
Zdajesz sobie sprawę z cudowności i niezwykłości tych miejsc, czy może uodporniłeś się na takie
widoki?

- Nie uodporniłem się na piękno. - Uniósł jej dłoń do swoich ust. - Dreszcz rozkoszy wstrząsnął jej
ciałem. Dillon odwrócił jej rękę i pocałował wnętrze dłoni.

- Nie wierzę, że kiedy mieszkałaś piętnaście lat w Paryżu, nikt nigdy nie całował twoich rąk.
Widziałem to na filmach.

Spokój w jego głosie pomógł jej odzyskać równowagę.

- Właściwie do tej pory wszyscy całowali moją lewą rękę. Zaskoczyłeś mnie, całując prawą. -
Machnęła nogą w wodzie, rozchlapując ją. Patrzyła, jak krople łapią promienie słońca, a potem
znowu spadają do wody. - Kiedyś, kiedy będzie padało i wilgoć wkradać się będzie niemal
wszędzie, wspomnę ten widok. - Jej głos zmienił się, pojawiła się w nim nuta tęsknoty i pragnienia. -
A kiedy nadejdzie wiosna i kwiaty wypuszczą pąki, będę wspominać zapachy tej wyspy. A gdy
słońce zaświeci w niedzielę, a ja będę spacerować wzdłuż Sekwany, przypomnę sobie ten
wodospad.

Deszcz lunął bez ostrzeżenia. Dillon zerwał się na równe nogi i pociągnął Laine w stronę palm.

- Deszcz jest ciepły i przyjemny. - Wychyliła się spod liści i łapała krople w

dłonie.

- Cała przemokniesz. Chyba podobają ci się takie kąpiele w ubraniu. - Wciągnął ją z powrotem pod
palmę.

- Tak, chyba tak. - Zafascynowana obserwowała zmieniającą się pod wpływem deszczu przyrodę. -
Tak wiele miejsc na tej wyspie wydaje się nietkniętych i nieskażonych. Bałam się, kiedy staliśmy nad

urwiskiem i patrzyliśmy na morze. Zawsze byłam tchórzem. Ale mimo lęku, jaki odczuwałam, widok
był cudowny, tak porażająco wspaniały, że nie mogłam oderwać wzroku.

- Tchórzem? - Dillon usiadł na ziemi i pociągnął ją w dół do siebie. Oparła głowę na jego
ramieniu. - Powiedziałbym raczej, że byłaś nadzwyczaj dzielna. Wczoraj podczas burzy też nie
spanikowałaś.

- Nie, ale z trudem uniknęłam napadu histerii. Dillon zaśmiał się głośno.

- Udało ci się też przetrwać mały pokaz, gdy lecieliśmy z Oahu.

- To dlatego, że byłam zła. - Odrzuciła do tyłu mokre włosy. - To było bardzo niemiłe z twojej
strony.

- Chyba masz rację. Często jestem niemiły.

- Myślę, że częściej jesteś miły niż na odwrót. Ale jednocześnie myślę, że jesteś mężczyzną, który
nie zniósłby etykietki sympatycznego faceta.

- To dość dziwna opinia jak na tak krótką znajomość, nie

sądzisz? Odpowiedziała jedynie wzruszeniem ramion.

- Ta twoja szkoła - zmienił temat. - Jaka jest?

- Szkoła jak każda inna. Wiesz, z chichoczącymi dziewczętami i zasadami do łamania.

- Szkoła z internatem?

- Tak. Dillon, to nie czas ani miejsce, żeby rozmawiać o planach lekcji i nauce. Już niedługo będę
musiała znowu się z tym zmierzyć. A w tym baśniowym otoczeniu chcę udawać, że jestem stąd. Ah,
regarded - Laine uniosła się, żywo gestykulując. -Un arc - en - ciel.

- Zgaduję, że mówisz o tęczy. - Rzucił okiem na niebo, potem ponownie na jej twarz.

- Nawet o dwóch. Jak to możliwe, że są dwie?

- Podwójne tęcze to tutaj nic nadzwyczajnego. Zaczął wyjaśniać jej proces powstawania tęczy, ale
przerwała mu.

- Nie mów, proszę. Czar pryśnie, jeśli mi wszystko wyjaśnisz. - Uśmiechnęła się, dając mu do
zrozumienia, że rzeczy naprawdę cenne woli pozostawić niewyjaśnione. - Nie chcę rozumieć -
wyszeptała, akceptując w duszy zarówno tęczę, jak i swoją miłość do niego, bez logicznego
wytłumaczenia. - Chcę po prostu korzystać z chwili i cieszyć się. - Odchyliła głowę do tyłu i podała
mu swoje usta. - Czy mnie pocałujesz?

Uniósł dłonie do jej twarzy. Powiódł delikatnie palcami po jej policzkach. W ciszy pieścił palcami

atłasową skórę jej twarzy. Usta podążyły w ślad za dłońmi. Laine przymknęła oczy i pomyślała, że
nigdy nie doznała przyjemniejszego uczucia niż dotyk jego ust. Musnął wargami jej usta. Zdawał się
zadowolony z powolnego poznawania jej ciała. Delektował się jej smakiem. Całował jej szyję,
szczypał wargami płatki jej uszu, po czym ponownie powrócił do ust. Językiem rozchylił jej wargi.
Laine czuła, że serce jej bije coraz szybciej, aż zaszumiało jej w uszach. Przyciągnęła go bliżej,
czując, że jej pragnienie rośnie. Kusząco otarła się ciałem o jego ciało.

Dillon zaklął gwałtownie i odsunął ją od siebie. Nadal ramionami oplatała jego

szyję, a palcami mierzwiła jego włosy. Spojrzał w jej oczy, w których czaiła się namiętność. Laine,
nieświadoma siły swego uwodzenia, westchnęła jego imię i ucałowała go miękko w oba policzki.

- Pragnę cię - oznajmił półszeptem i przylgnął wargami do jej ust z nową namiętnością. Oddała się
mu, jak młode drzewo oddaje się we władanie wiatru.

Jego ręce pieściły ją tak, jakby Dillon chciał poznać każdy fragment jej ciała, każdą jej tajemnicę. A
Laine, która nigdy nie znała tak intymnego dotyku mężczyzny, smakowała przyjemność płynącą z
fizycznego kontaktu. Jej ciało wyginało się pod wpływem jego dotyku, gorliwie reagując na każde
muśnięcie. Byli jak nauczyciel i uczennica. Jej skóra była gorąca, a krew szybciej krążyła w jej
żyłach. Mały płomyk rozgorzał wielkim ogniem. Zadrżała i wyszeptała jego imię. Była tak speszona
nowym, nieznanym jej dotąd doznaniem, że czuła się niemal tak, jakby podchodziła na brzeg urwiska.

Dillon odsunął się od niej i ucałował ją w czubek głowy, mimo iż Laine nadal szukała ustami jego
warg. Przytulił jej głowę do swojej piersi. Słyszała, jak mocno i szybko bije mu serce. Zamknęła
oczy i uśmiechnęła się. Dillon wstał, wsunął ręce w kieszenie i odwrócił się do niej tyłem.

- Przestało padać - powiedział, ale Laine słyszała zmianę w tonie jego głosu i widziała, że wziął
głęboki oddech, zanim ponownie się do niej odwrócił. - Lepiej już chodźmy.

Wyraz jego twarzy był nieodgadniony. Mimo usilnych prób, Laine nie znajdowała słów, które
przerwałyby niezręczną ciszę, jaka nastała, i zmniejszyły dystans, jaki nagle ich rozdzielił. Ich
spojrzenia spotkały się, zadając pytanie, którego usta nie umiały wypowiedzieć. Dillon otworzył usta,
jakby chciał coś powiedzieć, ale

wycofał się. Spuściła wzrok. Dillon uniósł jej brodę i bez słowa złożył pocałunek na jej ustach, a
potem powiódł ją w kierunku samochodu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Słońce świeciło wysoko na niebie, kiedy ich samochód przemierzał autostradę. Dillon rozpoczął
niezobowiązującą rozmowę, tak jakby namiętność opadła z niego wraz z minionym deszczem. Laine
czuła, że nie może się wyswobodzić z silnych uczuć, które nią zawładnęły.

Mężczyźni, pomyślała, znacznie lepiej radzą sobie z potrzebami ciała niż kobiety z potrzebami serca.
Dillon jej pragnął. Nawet jeśli tego nie powiedział słowami, ona doskonale zdawała sobie z tego

sprawę. Jego zachowanie nie pozostawiało cienia wątpliwości. Laine poczuła, że się rumieni, kiedy
przypomniała sobie swą gotowość do odwzajemnienia jego pieszczot. Odwróciła głowę i udawała,
że podziwia widoki. W istocie zastanawiała się, co ją czeka w najbliższym czasie.

W ciągu tygodnia opuści wyspę. Porzuci nie tylko ojca, za którym tęskniła przez całe swoje życie, ale
także mężczyznę, który zawładnął całym jej sercem. Być może, pomyślała, wzdychając, zawsze
obdarzam miłością kogoś, kto nie może być mój. Miri powiedziała, że muszę walczyć, tak jak walczą
kobiety, ale nie wiem, od czego powinnam zacząć. Może powinnam po prostu powiedzieć Dillonowi
o moich uczuciach? Jeśli będzie wiedział, że nie chcę od niego nic więcej poza miłością, mógłby to
być początek czegoś pięknego. Być może znalazłabym tu jakąś pracę i mogłabym zostać dłużej na
Kauai. Ta myśl wyraźnie poprawiła jej humor. Ponownie zapatrzyła się w widok za oknem.

- Co to za roślina tam rośnie? Czy to bambus?

- Trzcina cukrowa - odpowiedział, nie patrząc na pola.

- Wygląda jak dżungla. - Zafascynowana wyjrzała przez okno, a wiatr owiał jej twarz. - Nie
przypuszczałam, że trzcina rośnie tak wysoko.

- Osiąga ponad sześć metrów wysokości, ale nie rośnie tak szybko jak dżungla w tej części świata.
Dojrzewa od półtora roku do dwóch lat.

- Jest jej tak dużo! - Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć, i odgarnęła kosmyki loków z twarzy. -
Domyślam się, że to plantacja, ale trudno mi sobie wyobrazić, że to własność jednej osoby. Żeby
zebrać plony, musi tu pracować bardzo wielu ludzi.

Przerwała obserwację pól i rozważania nad zbiorami, gdy w oddali dojrzała białe ściany skąpanego
w słońcu domu. Wysoki budynek w kolonialnym stylu stał dumnie pośród bujnej trawy. Z balkonów
spływały pnącza winorośli. Wysokie, wąskie okna zabezpieczone były jasnoszarymi okiennicami.
Laine przez chwilę pomyślała, że dom idealnie pasowałby do scenerii z plantacji w starej Luizjanie.

- Cóż za cudowny dom! Widok z balkonów musi być wspaniały - zachwyciła się Laine i
jednocześnie zdziwiła, widząc, że Dillon zatrzymuje samochód i otwiera jej drzwi. - To prywatna
posiadłość, prawda? Czy możemy tu przebywać?

- Jasne. To mój dom. - Obszedł samochód i pochylił się nad nią. - Będziesz tu siedzieć z otwartymi
ustami czy wejdziesz do środka? Wyglądasz na zaskoczoną. Spodziewałaś się szałasu z hamakiem?

- Dlaczego? Nie, w zasadzie nie wiem, czego dokładnie się spodziewałam, ale...

- Rozejrzała się wokół zdezorientowana. - Pola... - zaczęła. - Czy one też są twoje?

- Wziąłem je razem z domem.

Laine nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Po kamiennych stopniach podążyła za Dillonem. Przez
szerokie, mahoniowe drzwi weszli do środka. Nie zdążyła się rozejrzeć, bo Dillon poprowadził ją
prosto do salonu. Wzdłuż intensywnie kremowych ścian stały ciemne, stare meble. Na drewnianej

podłodze leżał dywan. Ciemne zasłony zostały rozsunięte tak, aby przez szerokie okno można było

podziwiać wypielęgnowany trawnik.

- Usiądź. - Dillon wskazał krzesło. - Poszukam czegoś chłodnego do picia.

Laine kiwnęła posłusznie głową. Odczekała chwilę, aż odgłos kroków Dillona

ucichł, i wolno rozejrzała się po pokoju.

Niezaprzeczalnie wyczuwało się, że dom prowadzony jest przez zamożną osobę. Do tej pory Laine
nie myślała w ten sposób o Dillonie. Przyszło jej do głowy, że jego bogactwo to przeszkoda nie do
pokonania i że Dillon nigdy nie uwierzy w szczerość jej intencji. Będzie sądził, że to jego pieniądze
wzbudziły jej uczucia. Laine westchnęła rozpaczliwie i podeszła do okna.

Po kilku minutach usłyszała, że Dillon wraca. Kiedy wszedł, uśmiechnęła się do niego ostrożnie.

- Masz przepiękny dom. - Wzięła od niego wysoką szklankę i podeszła do krzesła.

- Dobrze mi służy. - Usiadł naprzeciwko niej, trochę zaskoczony jej oficjalnym tonem.

- Sam go zbudowałeś?

- Nie, mój dziadek to zrobił. - Odchylił się na krześle i przyglądał się jej z rozmysłem. - Był
marynarzem. Uważał Kauai za drugą, zaraz po morzu, najcudowniejszą rzecz na świecie.

- Ale ty wybrałeś samoloty, a nie morze ani pola. - Laine upiła ze szklanki mały

łyk.

- Dzięki uprawom mogę realizować swoje cele. Pola są bardzo dochodowe, a nie wymagają ode
mnie zbyt wiele wysiłku. - Odstawił szklankę na stół. - Mój ojciec zmarł na kilka miesięcy przed tym,
nim poznałem kapitana. Obaj brnęliśmy w beznadzieję, tylko że ja byłem wściekły, a on... - Dillon
zawahał się przez chwilę. - Był taki, jaki jest zawsze. Pasowaliśmy do siebie. Miał jeden samolot i
przewoził ludzi na wyspę. Ja potrzebowałem czasu na naukę, kapitan chciał mnie uczyć. Szukałem
równowagi, a on czuł potrzebę, by mi ją przywrócić. Kilka lat później zbudowaliśmy nasze
wymarzone lotnisko.

Laine spuściła wzrok, patrząc na szklankę.

- I to wszystko za pieniądze z upraw?

- Tak jak powiedziałem, pola spełniają swoją rolę.

- A zatoka, w której pływaliśmy, też jest twoja, tak?

- Spojrzała na niego.

- Zgadza się.

- Dom mojego ojca - Laine przełknęła ślinę, czując, jak zasycha jej w gardle. -Czy on też stoi na
twojej ziemi?

Dostrzegła błysk gniewu w jego oczach, który jednak szybko ustąpił.

- Kapitan miał słabość do tego skrawka lądu, więc go sobie kupił -odpowiedział łagodnie.

- Od ciebie?

- Tak, ode mnie. Czy to coś zmienia?

- Nie - odparła. - Po prostu pewne rzeczy zaczynam postrzegać w nowy sposób.

- Laine odstawiła szklankę i złożyła dłonie razem. - Wygląda na to, że jesteś o niebo bliższy memu
ojcu niż ja.

- Laine... - Dillon odetchnął głęboko, wstał i przeszedł się nerwowo po pokoju. -Kapitan i ja
rozumiemy się doskonale. Znamy się od ponad piętnastu lat. Jest częścią mojego życia.

- Nie proszę, żebyś się tłumaczył. Przepraszam, jeśli tak to zabrzmiało. - Laine wstała, starając się
uspokoić głos. - Kiedy wrócę w przyszłym tygodniu do Francji, będę spokojna, że ojciec zawsze
będzie miał w tobie oparcie.

- W przyszłym tygodniu? - Dillon zatrzymał się.

- Chcesz wyjechać w przyszłym tygodniu?

- Tak - odparła, choć przerażała ją myśl o tym, jak szybko tych siedem dni minie. - Zawarliśmy
układ, że mogę zostać przez dwa tygodnie, a czas mija. Pora wracać do własnych spraw.

- Czujesz się zraniona, bo kapitan nie zareagował tak, jak na to liczyłaś?

Zaskoczył ją zarówno tym, co powiedział, jak i łagodnym sposobem, w jaki to

zrobił.

- Zmieniłam wyobrażenie na temat bardzo wielu spraw. - Sporo wysiłku kosztowało ją zachowanie
spokoju i nieuciekanie wzrokiem przed jego oczami. - Poczekaj. - Potrząsnęła głową, kiedy
próbował coś powiedzieć. - Wolę o tym nie mówić. To tylko wszystko bardziej skomplikuje.

- Laine. - Położył dłonie na jej ramionach. - Jest wiele rzeczy, o których ty i ja powinniśmy
porozmawiać, bez względu na to, czy są one skomplikowane i trudne, czy nie. Nie możesz tak ciągle
zamykać się w sobie. Chcę... - Przerwał mu dzwonek u drzwi wejściowych. Zaklął zniecierpliwiony
i poszedł otworzyć.

Z korytarza do uszu Laine dobiegł łagodny, melodyjny głos. Uprzejmym uśmiechem powitała
Orchideę King, która, wsparta na ramieniu Dillona, weszła do salonu.

Laine uderzyło, że Orchidea i Dillon wyglądają jak para. Egzotyczna uroda Orchidei doskonale
uzupełniała surowe, proste oblicze Dillona. Jej kobiece krągłości

idealnie pasowały do jego szczupłej sylwetki. Patrząc na nią, Laine czuła się zaniedbana i
prowincjonalna.

- Dzień dobry, panno Simmons. - Orchidea zacisnęła dłoń na ramieniu Dillona.

- Jak miło znów panią widzieć.

- Dzień dobry, panno King. - Poirytowana własną niepewnością, Laine spojrzała na Orchideę
chłodnym wzrokiem. - Sama pani powiedziała, że wyspa jest mała.

- Rzeczywiście. Jak sądzę, miała pani okazję zobaczyć choć trochę.

- Zabrałem dziś Laine na małą wycieczkę. - Dillon patrzył na Laine i nie mógł zauważyć błysku w
bursztynowych oczach Orchidei.

- No cóż, nie mogła trafić na lepszego przewodnika. - Odwróciła się bardziej do Dillona. - Cieszę
się, że cię zastałam. Przyszłam upewnić się, że pamiętasz o luau jutro wieczorem. Bez ciebie nie
będzie zabawy.

- Przyjdę. Będziesz tańczyć?

Laine zauważyła, że mówiąc to, Dillon nieznacznie się uśmiechnął.

- Oczywiście, Tommy tego oczekuje.

Dillon wyszczerzył zęby w uśmiechu. Spojrzał na Laine i pospieszył z wyjaśnieniem.

- Tommy to siostrzeniec Miri. Jutro obchodzi swoje coroczne święto luau. Na pewno spodoba ci
się ta uroczystość.

- O tak - zgodziła się Orchidea. - Żaden turysta nie może opuścić wyspy, nie uczestnicząc wcześniej
w luau. Zamierzasz zwiedzić inne wyspy podczas wakacji?

- Obawiam się, że będą musiały poczekać na mnie do następnego razu. Przykro to mówić, ale
kompletnie zawaliłam obowiązki turysty. Głównym celem mojej wizyty

na Kauai była chęć zobaczenia ojca.

Gwałtownie i ze zniecierpliwieniem Dillon wyswobodził się z uścisku Orchidei.

- Muszę zobaczyć się z nadzorcą. Dotrzymaj, proszę, towarzystwa Laine przez kilka minut, dobrze?

- Naturalnie. - Orchidea rozpuściła włosy.

- Panno Simmons, proszę się rozgościć. - Orchidea przejęła rolę gospodyni domu, gdy Dillon je
opuścił. - Co mogę pani zaproponować? Coś chłodnego do picia?

Wściekła, że znalazła się w roli gościa Orchidei, Laine z trudem opanowała nerwy.

- Dziękuję, nie. Dillon już o wszystko zadbał.

- Wygląda na to, że spędzacie razem dużo czasu - skomentowała Orchidea i usiadła na krześle.
Skrzyżowała nogi.

Bardzo długie nogi, pomyślała Laine. Wyglądające jak z reklamy hawajskich atrakcji.

- Szczególnie jak na kogoś, kto przyjechał odwiedzić ojca - dodała Orchidea.

- Dillon bardzo hojnie szafował swoim czasem. - Laine przyjęła postawę Orchidei, nie mając
jednak pewności, czy jest przygotowana na słowny pojedynek.

- On w ogóle jest bardzo hojny. - Orchidea spojrzała na Laine pobłażliwie. -Łatwo jednak źle
zinterpretować jego wielkoduszność, jeśli nie zna się go tak dobrze, jak na przykład ja. On potrafi
być doprawdy czarujący.

- Czarujący? - Laine powtórzyła z nutką powątpiewania. - Dziwne. Czarujący to słowo, które nie
przyszłoby mi do głowy na myśl o Dillonie. Ale znasz go dużo lepiej niż ja...

Orchidea złączyła dłonie i spojrzała na Laine.

- Panno Laine, darujmy sobie może ten ugrzeczniony ton, kiedy jesteśmy same.

- Twój wybór, panno King. - Laine kiwnęła głową.

- Zamierzam poślubić Dillona.

- Brzmi groźnie. - Serce Laine zabiło mocniej. - Przypuszczam, że Dillon zna ten plan?

- Dillon wie, że go pragnę - odparła Orchidea, zirytowana reakcją Laine. - Nie podoba mi się, że
spędzacie razem tyle czasu.

- No to jest problem, panno King. - Laine uniosła szklankę do ust i upiła mały łyk. - Ale nie sądzi
pani, że rozmawia z niewłaściwą osobą? Jestem przekonana, że rozmowa z Dillonem byłaby bardziej
efektywna.

- Nie wydaje mi się, żeby to było konieczne. - Uśmiechnęła się niemal przyjaźnie. - Jestem pewna,
że możemy to załatwić między sobą. Nie sądzisz, że poproszenie Dillona o naukę latania było dość
perfidne?

Laine poczuła, jak ogarnia ją wściekłość na myśl o tym, że Dillon rozmawiał o niej z Orchideą.

- Perfidne?

Orchidea machnęła niecierpliwie ręką.

- Na chwilę odwróciłaś uwagę Dillona. Być może udało ci się to dlatego, że jesteś tak bardzo
różna od typu kobiet, jakie on preferuje. No ale taka słodziutka postawa nie będzie go interesować
zbyt długo. - Jej melodyjny głos stracił swój wdzięk. - Wyrafinowana elegancja nie rozgrzewa
mężczyzn, a Dillon z pewnością jest prawdziwym mężczyzną.

- O, tak. Dość wyraźnie dał mi to odczuć. - Laine nie mogła powstrzymać się przed takim
komentarzem.

- Ostrzegam cię... - syknęła Orchidea. - Mogę spowodować, że nie będzie ci do śmiechu.

- Jestem przekonana, że mogłabyś to zrobić. Prawdę mówiąc, do tej pory też nie było mi wesoło.

- Dillon potrafi być bardzo mściwy, kiedy zorientuje się, że jest oszukiwany. Skończysz, tracąc
więcej, niż chciałaś zdobyć.

- Nom de Dieu! - Laine zerwała się na nogi. - Tak chcesz ze mną grać? -Machnęła pogardliwie
ręką. - Nie mam ochoty na takie wzajemne podchody.

- Jeszcze nie zaczęłyśmy grać. - Odchyliła się na krześle, zadowolona ze zdenerwowania Laine. -
Jeśli nie podobają ci się reguły, to lepiej się wycofaj. Nie zamierzam cię tu dłużej znosić.

- Znosić mnie? - Głos Laine drżał z wściekłości. - Nikt, panno King, absolutnie nikt nie będzie mi
mówił, co mam robić. Twoje groźby są żałosne.

Słysząc to, Orchidea wstała i oparła zaciśnięte pięści na biodrach.

- Czego ty ode mnie chcesz? - Laine zażądała wyjaśnień. - Żądasz zapewnienia, że nie będę
ingerować w twoje plany? W porządku, z przyjemnością to zrobię. Dillon jest twój!

- To miło z twojej strony.

Obie kobiety odwróciły się gwałtownie na dźwięk głosu Dillona, który stał oparty o framugę drzwi.

- Och, Dillon. Tak szybko wróciłeś? - Głos Orchidei nie brzmiał już tak wyraźnie jak przed chwilą.

- Najwyraźniej niewystarczająco szybko. - Dillon wpatrywał się w Laine. - O co chodzi?

- Ot, taka kobieca rozmowa, nic ważnego. - Orchidea przylgnęła do jego boku. -Właśnie
poznawałyśmy się z Laine.

- Laine, co się stało?

- Nic istotnego. Myślę, że powinnam już sobie pójść. - Nie czekając na odpowiedź, wzięła swoją
torbę i ruszyła w stronę drzwi.

Dillon zagrodził jej drogę.

- Zadałem ci pytanie.

- A ja odpowiedziałam dokładnie tak, jak chciałam. - Spojrzała na niego. -Wystarczy tych
wszystkich pytań, nie masz prawa mnie przesłuchiwać. Nic dla ciebie nie znaczę. Nie masz prawa
mnie krytykować, jak to robisz od samego początku. Nie masz prawa oceniać - mówiła
zdenerwowana. - I nie możesz się ze mną kochać tylko dlatego, że tobie sprawia to przyjemność.

Wybiegła na zewnątrz, a on tylko wpatrywał się w drzwi, które zatrzasnęła za sobą z hukiem.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Resztę dnia Laine spędziła w swoim pokoju. Starała się nie rozmyślać o scenie z domu Dillona. Ani
o pełnej smutku i złości drodze powrotnej. Pomyślała, że trwałość serdecznych bądź przynajmniej
sympatycznych stosunków między nimi ograniczała się ledwie do kilku godzin. Uznała, że już
najwyższy czas, żeby opuścić wyspę. Kiedy zastanawiała się nad podróżą, naszły ją wątpliwości, czy
wystarczy jej pieniędzy na powrót.

Westchnęła na myśl, że w każdym razie kupując bilet, wyda wszystkie pieniądze. A przecież nie
mogła wrócić do Francji bez grosza przy duszy. Jeśli cokolwiek pójdzie nie po jej myśli, nie będzie
miała rezerwy finansowej.

Usiadła na łóżku i zastanawiała się, jak temu zaradzić. Nie chciała prosić ojca o pieniądze. Duma nie
pozwalała jej również zwrócić się o pożyczkę do przyjaciół. Sfrustrowana spojrzała na kilka
banknotów, które leżały przed nią. No cóż, same się nie rozmnożą, pomyślała.

Podeszła do szafki i wzięła do ręki małe pudełko. Wyjęła z niego złoty medalion. Przyglądała mu się
przez chwilę. Był to prezent od ojca dla matki, który Vanessa podarowała Laine na jej szesnaste
urodziny.

Laine pamiętała dobrze, jaką przyjemność sprawił jej prezent, który choć nie trafił do niej
bezpośrednio, był podarunkiem od ojca. Nosiła go zawsze na szyi. Zdjęła tylko przed lotem na
Hawaje, w obawie, żeby nie sprawił ojcu przykrości. Była to jedyna wartościowa rzecz, jaka jej
została. I musiała ją teraz sprzedać.

Ktoś otworzył drzwi do pokoju. Laine schowała pudełko za plecami i odwróciła się w stronę Miri,
która właśnie weszła.

- Coś nabroiłaś? - spytała Miri, widząc rumieniec zmieszania na twarzy Laine.

- Nie.

- Ale tak właśnie wyglądasz. Masz. - Położyła na łóżku niezwykłej urody suknię w kolorach
jasnoniebieskim i połyskliwym białym. - To dla ciebie. Założysz to na jutrzejsze luau.

- Och! - jęknęła Laine, zachwycona widokiem cudownego stroju. Wyobraziła sobie, jak wspaniały
musi być w dotyku. - Jest piękna. Ale nie mogę tego przyjąć.

- Nie podoba ci się mój prezent? - spytała Miri władczym tonem. - Jesteś wyjątkowo niegrzeczna.

- Ależ nie... - Speszyła się z powodu swego zachowania. - Jest piękna, naprawdę

- zaczęła się tłumaczyć. - Tylko ja...

- Powinnaś nauczyć się dziękować, a nie kłócić. Będzie pasowała na ciebie, chudzielcu. - Miri

uśmiechnęła się. - Jutro pokażę ci, jak to założyć.

Laine nie potrafiła się powstrzymać i dotknęła tkaniny, żeby poczuć przyjemny, chłodny materiał pod
palcami. Odwróciła się z westchnieniem w stronę Miri.

- Dziękuję ci. To bardzo miłe z twojej strony.

- O, tak jest znacznie lepiej - zgodziła się Miii i poklepała Laine. - Jesteś ślicznym dzieckiem.
Powinnaś się więcej uśmiechać, bo kiedy się uśmiechasz, to cały smutek znika.

Laine poczuła, że pudełko zaczyna niewyobrażalnie ciążyć w jej dłoni. Wyciągnęła je przed siebie i
otworzyła.

- Miri, może potrafiłabyś doradzić mi, gdzie mogę to sprzedać?

Miri przesunęła pulchnym palcem po złotym medalionie, a następnie spojrzała na Laine. Laine
dostrzegła, znaną już jej, zmarszczkę na czole Miri.

- Dlaczego chcesz sprzedać coś tak ładnego? Nie podoba ci się?

- Nie, nie. Bardzo mi się podoba. - Bezradna pod wzrokiem Miri, wzruszyła ramionami. -
Potrzebuję pieniędzy.

- Pieniędzy? A po co ci pieniądze?

- Na podróż i życie... Na powrót do Francji.

- Nie podoba ci się na Kauai?

Oburzenie w jej głosie sprawiło, że Laine uśmiechnęła się i potrząsnęła przecząco głową.

- Na Kauai jest przepięknie. Chciałabym zostać tu na zawsze, ale muszę wracać do pracy.

- I co tam będziesz robić? - Miri machnęła ręką z lekceważeniem i usadowiła swe pulchne ciało na
krześle.

- Uczyć. - Laine usiadła na łóżku i zamknęła wieczko pudełka z medalionem.

- To oni ci nie płacą za nauczanie? - Miri wydęła usta z wyraźną dezaprobatą. -Co zrobiłaś ze
swoimi pieniędzmi?

Laine zarumieniła się, czując się jak dziecko, które zostało przyłapane na tym, że wydało całe
kieszonkowe na cukierki.

- Bo... były długi i ja...

- Ty masz długi?

- No... nie... niedokładnie. - Wzruszyła ramionami. Miri siedziała w bezruchu, czekając na
wyjaśnienia. Laine skapitulowała. Powoli zaczęła opowiadać o ogromnych długach, jakie odkryła po
śmierci matki, o konieczności wyprzedania majątku i stałym obciążeniu jej własnych środków
finansowych. Miri nie przerywała jej wypowiedzi, a Laine czuła, że to wyznanie przyniesie jej ulgę i
pozwoli uwolnić się od rozterek i rozżalenia.

- I wtedy, kiedy znalazłam adres ojca pomiędzy jej osobistymi dokumentami, zabrałam to, co mi
jeszcze zostało, i przyjechałam tutaj. Obawiam się, że nie za dobrze wszystko zaplanowałam, a żeby
móc wrócić... - Ponownie wzruszyła ramionami i umilkła. Miri pokiwała głową.

- Dlaczego nie powiedziałaś kapitanowi? On nie pozwoliłby swojej córce sprzedawać własnych
błyskotek. To dobry człowiek. Nie pozwoliłby ci w obcym kraju liczyć nerwowo grosików.

- On nic mi nie jest winien.

- Jest twoim ojcem - oznajmiła Miri. Uniosła brodę i spojrzała na Laine z góry.

- Ale nie jest odpowiedzialny za sytuację, którą stworzyło nieodpowiedzialne postępowanie
Vanessy i moja impulsywność. Mógłby pomyśleć... Nie. - Potrząsnęła głową. - Nie chcę, żeby
wiedział. To dla mnie bardzo ważne, żeby się nie wydało. Musisz mi obiecać, że nic mu nie powiesz.

- Jesteś bardzo upartą dziewczyną. - Miri skrzyżowała ramiona i przyjrzała się Laine, ale
dziewczyna patrzyła na nią stanowczo. - W porządku - westchnęła. -Musisz zrobić to, co ci serce
podpowiada. Jutro poznasz mojego siostrzeńca, Tommy’ego. Poproś go, żeby przyszedł i zerknął na
twoje cacko. Jest jubilerem i da ci uczciwą cenę.

- Dziękuję ci, Miri. - Laine uśmiechnęła się, czując, że znika część przygniatającego ją brzemienia.

- Spędziłaś z Dillonem miły dzień?

- Byliśmy w jego domu - odpowiedziała wymijająco. - Robi wrażenie.

- To bardzo miłe miejsce - zgodziła się Miri i wytarła nieistniejący kurz z oparcia krzesła. - Moja
kuzynka mu gotuje, ale nie jest tak dobra jak ja.

- Wpadła też panna King - kontynuowała Laine, starając się zachować obojętny ton, ale Miri
czujnie uniosła brwi.

- Hmm. - Miri pogładziła jedwabny materiał swego kwiecistego muumuu.

- Miałyśmy niezbyt miłą rozmowę, kiedy Dillon zostawił nas same. Kiedy wrócił... - Laine zrobiła
pauzę i zmarszczyła brwi. - Nakrzyczałam na niego.

Miri roześmiała się, trzymając się za brzuch. Jej śmiech rozbrzmiewał w całym domu.

- A więc ty umiesz krzyczeć, chudzielcu. Chciałabym to zobaczyć.

- Nie sądzę, żeby Dillon uznał to za tak zabawne. - Laine uśmiechnęła się, choć

wcale nie było jej do śmiechu.

Miri pokręciła głową.

- Zanadto przyzwyczaił się do traktowania kobiet na swój sposób. Jest zbyt przystojny i ma zbyt
dużo pieniędzy. - Oparła rękę na wydatnym brzuchu. - Jest dobrym szefem i kiedy zachodzi taka
potrzeba, sam pracuje w polu. Ma wysokie kwalifikacje w wielu dziedzinach. Jest bardzo bystry. -
Stuknęła się palcem w skroń. Kiedyś był bardzo niegrzecznym chłopcem i robił różne figle. - Jej usta
zadrżały, gdy próbowała ukryć rozbawienie, jakie niosły ze sobą wspomnienia. - Nadal nie jest
grzecznym chłopcem - dodała. - Jest bardzo mądry i bardzo potrzebny.

- Zatoczyła rękami koło, podkreślając tym samym wagę swoich słów, ale w jej głosie słychać było
matczyną krytykę. - Ale niezależnie od tego, co myśli, on po prostu nie zna się na kobietach.
Pogładziła Laine po głowie i wskazała na jedwabną kreację. -Założysz to jutro i wepniesz kwiat we
włosy. Jutro będzie pełnia.

Noc była przepiękna. Ze swego okna Laine mogła podziwiać gwiazdy odbijające się w tafli morza.
Bryza owiewała jej nagie ramiona. Laine pomyślała, że ta noc jest idealna na luau.

Nie widziała Dillona od poprzedniego dnia. Wrócił do domu długo po tym, jak Laine położyła się
spać, a wyszedł rano, zanim Laine się obudziła. Obiecała sobie jednak, że ich ostatnie
nieporozumienie nie zakłóci uroku tego wieczoru. Jeśli to miały być ostatnie dni w jego
towarzystwie, postara się, aby były one przyjemne.

Laine odwróciła się od okna i przyjrzała swemu odbiciu w lustrze. Patrzyła na kobietę w lustrze i
widziała, że zaszły w niej zmiany. Nie zdawała sobie do końca sprawy, że w ciągu tych kilku
ostatnich dni zmieniła się z dziewczyny w kobietę. Ostatni raz przeczesała włosy i wyszła z pokoju.
Usłyszała głos Dillona. Nagle wydało jej się, że od czasu, kiedy słyszała go po raz ostatni, minęły
całe wieki.

- Będziemy zbierać plony w przyszłym miesiącu, ale gdybym znał plan spotkań z wystarczającym
wyprzedzeniem, mógłbym...

Jego głos przycichł, kiedy Laine pojawiła się w drzwiach. Dillon przerwał nalewanie drinka i
uważnie jej się przyjrzał. Laine poczuła, że jej serce bije z potrójną prędkością, kiedy jego wzrok
wędrował po jej ciele. Ich spojrzenia spotkały się.

Kapitan spojrzał badawczo znad swojej fajki na Dillona i dostrzegł jego zmieszanie. Podążył za jego
spojrzeniem.

- Laine. - Wstał i podszedł do zaskoczonej dziewczyny, chwytając jej dłonie w swe ręce. - Cóż za
piękny widok.

- Podoba ci się? - Uśmiechnęła się i spojrzała w dół na swój sarong. - Nie przywykłam do takich
strojów.

- Bardzo mi się podoba, ale mówiłem o tobie. Moja córka jest bardzo piękną kobietą, prawda,
Dillon? - W jego oczach widać było radość.

- Tak. - Głos Dillona brzmiał nienaturalnie. - Bardzo piękną.

- Cieszę się, że tu jest. Tęskniłem za nią. - Ucałował ją w policzek i odwrócił się do Dillona. - Wy
dwoje idźcie razem, a ja sprawdzę, czy Miri jest gotowa. Zapewne jeszcze nie jest, więc dołączymy
do was później.

Laine patrzyła, jak odchodził. Uniosła dłoń do policzka, nie mogąc uwierzyć, że tak mocno poruszył
ją ten drobny gest.

- Gotowa? - Usłyszała pytanie. Skinęła tylko głową. Po chwili poczuła ręce Dillona na swoich
ramionach. - Niełatwo zasypać przepaść, która rosła przez piętnaście lat, ale zrobiłaś pierwszy krok.

Laine była zaskoczona, słysząc te słowa i wsparcie, jakiego udzielił jej Dillon. Przełknęła łzy
wzruszenia i odwróciła się w jego kierunku.

- Dziękuję. To dla mnie niezwykle ważne, że to powiedziałeś. Dillon, wczoraj

ja...

- Nie martwmy się teraz o to, co stało się wczoraj. - Uśmiechnął się, jakby chciał ją przeprosić, a
jednocześnie jakby przyjmował jej przeprosiny. Przez chwilę jej się przyglądał, po czym podniósł jej
dłoń do swych ust. - Jesteś niewyobrażalnie piękna. Jak kwiat rosnący na gałęzi, wysoko poza
zasięgiem ręki.

Laine chciała sprostować, że nie była wcale poza jego zasięgiem, ale nieśmiałość nie pozwoliła jej
na takie wyznanie. Nie mogła zrobić nic więcej poza patrzeniem mu w oczy.

- Chodźmy. - Dillon wziął ją za rękę i ruszył w kierunku drzwi.

Wyszli na zewnątrz i wsiedli do jego samochodu. Usiadła bokiem na swoim siedzeniu, żeby lepiej go
widzieć i móc się do niego uśmiechać.

- Czy tam będzie dużo ludzi?

- Mniej więcej setka. - Dillon stukał palcami w kierownicę.

- Setka? - powtórzyła pytająco. Przypomniały jej się nieszczęśliwe chwile, kiedy to jej matka
wydawała przyjęcia. Były nad wyraz tłoczne i przesadnie eleganckie. Tylu ludzi, tyle wymagań, tyle
oceniających spojrzeń.

- Tommy ma wielu krewnych.

- Jak miło - wymruczała pod nosem, doceniając uroki małej rodziny.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Z dala dobiegł ich niski dźwięk bębnów i zapach pieczonego mięsiwa. Na wysokich palach płonęły
pochodnie. Ich pomarańczowe płomienie odcinały się wyraźnie na tle czarnego nieba. Laine czuła się
tak, jakby cofnęła się w czasie. Z daleka zobaczyła tłum gości - niektórych w tradycyjnych strojach,
innych, jak Dillon, w zwykłych, wygodnych dżinsach. Słychać było gwar i śmiech. Laine rozejrzała
się dookoła, zafascynowana widokiem i zapachami.

Na wielkiej, tkanej macie ustawione były drewniane misy i tace, pełne niezwykłych potraw.
Dziewczęta o hebanowych włosach, odziane w ludowe suknie, klęcząc, nakładały dania na talerze i
podawały je gościom. Bogactwo aromatów unosiło się kusząco w nocnym powietrzu. Mężczyźni o
nagich torsach, przepasani szerokimi pasami, wybijali pulsujący rytm na wysokich, stożkowatych
bębnach.

Laine została przedstawiona wielu osobom, których twarze rozmywały się w jej pamięci. Wydawało
się, że wszyscy są tu przyjaciółmi, że są pozytywnie nastawieni do całego świata i czerpią radość z
każdej drobnej chwili.

Wkrótce usiadła na trawie pomiędzy Dillonem i ojcem. Na talerzu pojawiły się nieznane jej dotąd
przysmaki. Nagle rozległ się głośny aplauz, głośniejszy nawet niż grana w tle muzyka. Zaczęto
bowiem kroić prosię.

- Proszę. - Dillon uniósł widelec i siłą wcisnął jego zawartość w zaciśnięte usta Laine.

Laine odkryła z pewnym zaskoczeniem, że smak był wyborny.

- To jest pyszne. Co to jest?

- Laulau.

- Niewiele mi to mówi.

- Ale skoro jest smaczne, co jeszcze potrzebujesz wiedzieć? - zauważył i nawet Laine musiała
przyznać, że brzmiało to logicznie. - To wieprzowina z rybą, ugotowane w liściach ti - wyjaśnił. -
Spróbuj tego. - Ponownie podał jej widelec, który tym razem Laine przyjęła bez protestu.

- Och! Co to jest? Nigdy nie próbowałam niczego o podobnym smaku.

- Mątwa - odpowiedział i zaśmiał się głośno, widząc, że aż zachłysnęła się ze zdumienia.

- Wierzę na słowo - odparła dostojnie. - Powinnam ograniczyć się do wieprzowiny i ananasa. Co
to za napój? Nie - zdecydowała, słysząc, że jej ojciec chichocze. - Myślę, że lepiej, bym nie
wiedziała.

Laine musiała przyznać, że to przyjęcie i nieformalna atmosfera bardzo się jej podobały. Starała się

tylko unikać jedzenia mątwy. Od czasu do czasu ktoś zatrzymywał się koło nich, przysiadał,
wymieniał kilka pozdrowień lub opowiadał długą historię. Traktowano ją z naturalną gościnnością i
serdecznością, co sprawiło, że szybko poczuła się swobodnie. Wydawało się, że ojciec czuje się
dobrze w jej towarzystwie. Mimo iż on i Dillon tworzyli koalicję, do której nie miała dostępu, Laine
nie czuła się już jak intruz. Muzyka, śmiechy i odurzający zapach nieco ją oszołomiły. Pomyślała, że
jeszcze nigdy nie doznawała tak wielu intensywnych wrażeń.

Nagle bębniarze przyspieszyli tempo. Grali coraz szybciej i szybciej, po czym muzyka gwałtownie
ucichła. Jedynie echo powtórzyło ich ostatnie takty w chwili, gdy przed zgromadzonymi pojawiła się
Orchidea. Stanęła w kręgu pochodni. Jej skóra błyszczała w ich świetle, a oczy mieniły się złotem.
Patrzyła na wszystkich z wyższością. Jej wspaniałe, kuszące ciało było skąpo odziane i ozdobione.
Stała nieruchomo, pozwalając, aby cisza spotęgowała napięcie. Po chwili zaczęła wolno kołysać
biodrami. Pojedynczy bęben wybijał rytm, który ona narzucała.

Włosy, przystrojone koroną z pąków kwiatów, opadały wzdłuż jej nagich pleców. Ręce i giętkie,
kształtne ciało poruszały się zmysłowo w takt wybijanego rytmu. Laine zauważyła, że złote oczy
Orchidei były utkwione w Dillonie, a uśmiech, jakim go obdarzała, wyrażał bardzo wiele. Niemal
niezauważalnie tempo jej tańca zaczęło rosnąć. Bębny grały intensywniej, a ruchy tancerki stały się
bardziej impulsywne. Twarz miała bardzo spokojną i uśmiechniętą, choć całe jej ciało wirowało. W
jednej chwili nastała cisza. Dźwięki i taniec ustały gwałtownie.

Wówczas rozległy się huczne oklaski. Orchidea rzuciła Laine spojrzenie pełne triumfu, po czym
zdjęła z włosów kwiecistą koronę i rzuciła ją na kolana Dillona. Zaśmiała się szyderczo i zniknęła w
mroku.

- Chciałabyś się tak poruszać, chudzielcu? - Laine odwróciła się i ujrzała siedzącą tuż obok niej
Miri. Wyglądała jeszcze dostojniej niż zwykle, usadowiona na wysokim rattanowym krześle. -
Zaczynasz jeść, więc nie wyglądasz już jak kości obciągnięte skórą, a ja nauczę cię tańczyć.

Laine unikała wzroku Dillona. Była zarumieniona z powodu zakłopotania, w jakie wprawiły ją słowa
Miri, a także z powodu zazdrości, jaką wzbudził w niej taniec i swoboda ruchów Orchidei.

- Być może moje kształty się zaokrąglają, ale nie dorównam naturalnym zdolnościom panny King.

- Wystarczy tylko, że rozwiniesz swoje predyspozycje, księżniczko - uśmiechnął się Dillon. -
Chciałbym przyjrzeć się waszej lekcji, Miri. Jak ci wiadomo, jestem znawcą i potrafię dostrzec
talent. - Powiódł wzrokiem od jej nagich stóp, przez całą

długość biało - niebieskiej, jedwabnej kreacji, aż do twarzy.

Miri mruknęła coś po swojemu, a Dillon zachichotał i odpowiedział jej w tym samym języku.

- Chodź ze mną - zażądała Miri. Wstała z krzesła i pociągnęła Laine za sobą. -Powiedziałam
Tommy’emu, że masz błyskotkę do sprzedania - oznajmiła. - Teraz z nim porozmawiasz.

- Tak, oczywiście - odparła Laine pod nosem, gdyż urok tej nocy sprawił, że zapomniała o

medalionie.

Miri zatrzymała się przed gospodarzem luau. Był to postawny, ciemnowłosy mężczyzna o miłym
uśmiechu i przyjacielskim spojrzeniu. Laine oceniła, że mógł mieć około trzydziestki.

- Porozmawiasz z córką kapitana Simmonsa - zakomenderowała Miri, trzymając dłoń na ramieniu
Laine. - Bądź dla niej uprzejmy, bo inaczej wytargam cię za uszy.

- Oczywiście, Miri - zgodził się, choć jego usłużny ton nie szedł w parze ze śmiejącymi się oczami.
Odczekał, aż masywna sylwetka Miri zniknie w ciemności i otoczył Laine ramieniem. Pokierował ją
delikatnie w ustronne miejsce pod drzewami.

- Miri jest głową rodziny - powiedział ze śmiechem. - Sprawuje rządy silnej

ręki.

- O tak. To się da zauważyć. Chyba trudno jest jej się sprzeciwić, prawda?

Z oddali dobiegał ich gwar przyjęcia.

- Nigdy nie próbowałem. Nie jestem na tyle odważny.

- Dziękuję, że zechciał pan poświęcić mi trochę czasu, panie Kinimoko -zaczęła.

- Mów mi Tommy, proszę, a wówczas ja będę mógł nazywać cię Laine.

Laine uśmiechnęła się. Szli obok siebie przy dźwiękach fal rozbijających się o

brzeg morza.

- Miri mówiła, że masz jakąś błyskotkę do sprzedania. Niestety nie umiała powiedzieć mi nic
bardziej konkretnego.

- To złoty medalion - wyjaśniła Laine. Zachowywał się bardzo przyjaźnie, więc od razu poczuła
się swobodniej. - Jest w kształcie serca i ma łańcuszek o splocie warkocza. Nie mam pojęcia, ile
może być wart. - Przerwała, zastanawiając się, co powinna mu jeszcze powiedzieć. Po chwili dodała
szczerze: - Potrzebuję szybko pieniędzy.

Tommy spojrzał na jej delikatny profil i poklepał ją po ramieniu.

- Wiem też, że nie chciałabyś, by kapitan się o tym dowiedział. W porządku -kontynuował, widząc,
że Laine pokiwała głową. - Mam trochę wolnego czasu jutro rano. Mógłbym wpaść około dziesiątej i
spojrzeć na medalion. Co ty na to? Dla ciebie będzie to pewnie wygodniejsze niż przyjeżdżanie do
sklepu.

Laine usłyszała jakiś szmer w krzakach i spostrzegła, że Tommy obejrzał się w tym kierunku.

- To bardzo miłe z twojej strony. Mam nadzieję, że nie sprawiam dużego kłopotu.

- Lubię kłopoty, które sprawiają piękne kobiety. - Objął ją ramieniem i poprowadził z powrotem w
stronę zabawy. - Poza tym słyszałaś, co mówiła Miri. Nie chciałabyś chyba, żeby wytargała mnie za
uszy.

- Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Powiem Miri, że obszedłeś się właściwie

z córką kapitana Simmonsa i twoje uszy będą bezpieczne.

Śmiejąc się i patrząc na siebie, wyszli spomiędzy

drzew.

- Siostra cię szuka, Tommy.

Na dźwięk głosu Dillona, Laine spojrzała z miną winowajcy.

- Dzięki, Dillon. Oddaję ci już Laine. Dobrze się nią opiekuj - doradził. - Miri jej pilnuje.

- Będę o tym pamiętał. - Dillon w milczeniu przypatrywał się Tommy’emu, a kiedy ten już
wmieszał się w tłum, odwrócił się do Laine i przyjrzał się jej uważnie. -Jest taki stary hawajski
zwyczaj - zaczął wolno groźnym tonem - który przed chwilą wymyśliłem, a który głosi, że gdy
kobieta przychodzi na luau z mężczyzną, to nie spaceruje po gęstym zagajniku z nikim innym.

- Czy zostanę rzucona rekinom na pożarcie, jeśli złamię tę zasadę? -zażartowała. Ale przestała
uśmiechać się drwiąco, gdy Dillon zrobił krok w jej stronę.

- Nie rób tego, Laine. - Objął dłonią jej szyję. - Nie mam zbyt dużej wprawy w zachowywaniu
powściągliwości.

Zbliżyła się do niego, czując gwałtowną, niepohamowaną potrzebę pocałowania

go.

- Dillon - wymruczała zachęcająco i uniosła głowę, oferując mu usta.

Czuła dotyk jego palców na szyi. Oparła dłonie na jego piersi i poczuła, jak bije jego serce. Jej
ciałem wstrząsnął dreszcz. Dillon zwolnił uścisk i powiedział cicho:

- Kobieta, która stoi w blasku księżyca, musi być pocałowana.

- Czy to też stary hawajski obyczaj?

- O tak, ma około dziesięciu sekund.

Z niezwykłą łagodnością przylgnął ustami do jej warg. Pocałunek sprawił, że

kolana się pod nią ugięły, a ciało zadrżało z rozkoszy. Z oddali dobiegał odgłos bębnów, których
dźwięk przybierał na sile, podobnie jak bicie jej serca. Objęła go mocno i przycisnęła do siebie.
Zbyt szybko, jak uznała z przykrością, Dillon puścił ją, odsuwając twarz.

- Jeszcze - wyszeptała nienasycona i przyciągnęła go do siebie.

Siła jego pocałunku sprawiła, że mogła myśleć wyłącznie o swoich pragnieniach. Czuła jego
niecierpliwe usta i żar bijący z jego ciała. Powietrze wokół nich zdawało się wirować. Miała
wrażenie, że nie panuje nad swoim ciałem. Dillon odsunął ją raz jeszcze.

- Wracajmy, zanim objawi mi się jakiś kolejny stary zwyczaj.

Następnego ranka Laine zwlekała z wyjściem z łóżka. Z przyjemnością wspominała wydarzenia
zeszłego wieczora. Smak ust Dillona i zapach jego ciała wciąż pozostawały żywe. Z rozkoszą
myślała o chwili, kiedy trzymał ją w ramionach. Westchnęła i zebrała się na odwagę, by stawić czoło
rzeczywistości. Opuściła wygodne łóżko i w chwili gdy założyła szlafrok, do pokoju weszła Miri.

- O, zdecydowałaś się wstać? Pół dnia minęło, kiedy się tak wylegiwałaś -powiedziała pełnym
powagi tonem, ale w jej oczach migotało pobłażanie.

- Dzięki temu noc trwała dłużej - wyjaśniła jej Laine z uśmiechem.

- Smakowały ci hawajskie smakołyki?

- Były wyborne.

Melodyjny śmiech Miri wypełnił pokój.

- Wychodzę na zakupy - powiedziała i odwróciła się w stronę drzwi. - Tommy przyjechał. Ma
poczekać?

Laine nerwowo poprawiła włosy.

- O rany, nie zdawałam sobie sprawy, że jest już tak późno. Nie chciałabym sprawić mu kłopotu.
Czy jest ktoś jeszcze w domu?

- Nie, wszyscy wyszli.

Laine rzuciła okiem na szlafrok i uznała, że jest on wystarczającym okryciem, żeby przyjąć gościa.

- Niech wejdzie, nie chciałabym kazać mu czekać.

- Zaoferuje ci uczciwą cenę. - Miri otworzyła drzwi. - A jeśli nie, przyjdź do

mnie.

Laine wyjęła pudełeczko z szuflady i otworzyła je. Promienie słońca odbiły się od powierzchni

medalionu.

- Laine.

Odwróciła się i zobaczyła stojącego w drzwiach Tommy’ego.

- Dzień dobry. Dziękuję, że przyszedłeś. Przepraszam, ale spałam dziś wyjątkowo długo.

- Traktuję to jako komplement dla gospodarza luau. - Ukłonił się lekko.

- To było moje pierwsze. I na pewno pozostanie w pamięci jako najlepsze. -Wyciągnęła przed
siebie pudełko z medalionem, a kiedy wziął je do ręki, złożyła dłonie na piersi.

- Ładna rzecz - ocenił po chwili. Uniósł głowę i popatrzył uważnie na Laine. -Laine, przecież ty
wcale nie chcesz tego sprzedać. To jest wypisane na twojej twarzy.

- Nie. - Z jego zachowania wyczytała, że nie ma sensu ukrywać prawdziwych zamiarów. - Ja muszę
to zrobić.

Zdecydowanie w jej głosie sprawiło, że Tommy tylko wzruszył ramionami i zamknął pudełko.

- Mogę dać ci sto dolarów, choć sądzę, że tak naprawdę jest to dla ciebie dużo więcej warte.

- W porządku. Zabierz pudełko już teraz.

- Jeśli tego właśnie chcesz. - Tommy wyciągnął portfel i zaczął liczyć banknoty.

- Przyniosłem gotówkę, bo zapewne to wygodniejsze niż czek.

- Dziękuję. - Przyjęła pieniądze i wpatrywała się w nie pustym wzrokiem, aż położył rękę na jej
ramieniu.

- Laine, znam kapitana już dość długo. Czy możemy się umówić, że potraktujesz te pieniądze jako
pożyczkę?

- Nie. - Potrząsnęła przecząco głową, a potem uśmiechnęła się, łagodząc gwałtowną reakcję. - To
bardzo uprzejme z twojej strony, ale muszę to załatwić w ten sposób.

- Jasne. - Schował pudełko do kieszeni. - W każdym razie zachowam medalion przez jakiś czas, tak
na wszelki wypadek, gdybyś zmieniła zdanie.

- Dziękuję. Dziękuję też za to, że o nic nie pytasz.

- Nie odprowadzaj mnie, sam trafię do wyjścia. - Uścisnął delikatnie jej dłoń. -Jeśli zmienisz
zdanie, powiadom Miri, a ona skontaktuje się ze mną.

- Zgoda.

Kiedy wyszedł, opadła ciężko na łóżko i przyjrzała się banknotom zaciśniętym w dłoni. Nie miałam
wyjścia, powiedziała do siebie w myślach. To był tylko kawałek metalu. Sprawa zamknięta i nie ma
sensu jej teraz rozpamiętywać.

- Widzę, księżniczko, że miałaś pracowity poranek. Dillon patrzył na nią lodowatym wzrokiem i
Laine nie mogła pozbierać myśli. Wpatrywał się w jej ledwo co okryte ciało. Automatycznie
poprawiła szlafrok. Podszedł do niej, wyjął pieniądze z jej dłoni i rzucił na szafkę nocną.

- Masz klasę, księżniczko. - Przeszył ją wzrokiem. - Całkiem nieźle jak na poranną robotę.

- O czym ty mówisz? - Próbowała poukładać myśli i szukała sposobu, jak pominąć temat
medalionu.

- Myślę, że to nie wymaga wyjaśnień. Sądzę jednak, że jestem winien Orchidei przeprosiny. -
Wcisnął ręce w kieszenie i odwrócił się na pięcie. Ta swobodna postawa nie pasowała do ognia w
jego oczach. - Kiedy powiedziała mi o waszej schadzce, wsiadłem na nią niemiłosiernie. Szybko
pracujesz, Laine. Wczoraj nie mogłaś być z Tommym dłużej niż dziesięć minut, ale udało ci się go
skaptować.

- Ale co cię tak złości? - zaczęła, nie mogąc zrozumieć, dlaczego sprzedaż medalionu tak go
rozwścieczyła. - Domyślam się, że panna King słyszała naszą wczorajszą rozmowę. -
Niespodziewanie Laine przypomniała sobie dziwne poruszenie w krzakach, które zwróciło uwagę
Tommy’ego. - Ale dlaczego uznała, że warto informować cię o moich sprawach?

- Jak ci się udało pozbyć Miri na czas załatwiania interesów? - spytał. - Miri ma raczej sztywny,
jasno określony kodeks zasad moralnych. Gdyby dowiedziała się, jak zarobiłaś te pieniądze, mogłoby
być z tobą krucho.

- Co ty... - Zaczęło do niej docierać, o czym mówił. Nie chodziło mu o medalion, pomyślała
zupełnie osłupiała, lecz o moje ciało. - Chyba nie myślisz naprawdę, że ja...

- urwała w pół słowa, widząc potępienie w jego oczach. - To naprawdę nikczemne z twojej strony.
Nic, co do tej pory o mnie mówiłeś i o co mnie oskarżałeś, nie może się równać z tym, co teraz
sugerujesz. - Jej głos drżał. - Nie życzę sobie, żebyś obrażał mnie w ten sposób.

- Nie? - Dillon chwycił jej ramię i gwałtownie postawił ją na nogi. - Masz w zanadrzu jakąś
prawdopodobną historyjkę na temat odwiedzin Tommy’ego i pieniędzy, które ściskasz w dłoni?
Proszę bardzo, opowiedz mi ją. Zamieniam się w słuch.

- Właśnie widzę. Wybacz Dillon, ale wizyta Tommy’ego i moje pieniądze to nie twój interes. Nie
widzę powodu, by tłumaczyć się przed tobą. Wnioski, jakie wyciągnąłeś, sprawiają, że niewart
jesteś ani jednego słowa wyjaśnienia. Sam fakt, że uwierzyłeś Orchidei oraz w jej wierutne
kłamstwa i przybiegłeś tu mnie kontrolować, dowodzi, że nie mamy sobie nic więcej do
powiedzenia.

- Nie przyszedłem tu na kontrolę. Przyszedłem, bo pomyślałem, że może chciałabyś kontynuować

naukę. Obiecałem, że nauczę cię latać. Jeśli chcesz, żebym cię przeprosił, to podaj mi logiczne
wytłumaczenie tej sytuacji.

- Poświęciłam już wystarczająco dużo czasu na tłumaczenie się przed tobą. Więcej niż zasługujesz.
Ciągle zadajesz pytania, żądasz wyjaśnień. Nigdy nie ufasz. -Oczy Laine zapłonęły gniewem. - Wyjdź
teraz z mojego pokoju. Chcę, żebyś zostawił mnie w spokoju do końca mojego pobytu w domu ojca.

- Już wychodzę. - Zacisnął palce na jej ramieniu.

- Kupiłem to wszystko. Nabrałem się na te duże, niewinne oczy, na kruchą, niewinną kobietkę, która
przedstawiła się jako biedna córka szukająca miłości ojca i niczego więcej. Mówisz o zaufaniu?
Sprawiłaś, że ufałem ci bardziej niż sobie samemu. Wiedziałaś, że cię pragnę, i wykorzystałaś to
umiejętnie. Odgrywałaś doskonale swoją rolę. - Pociągnął ją gwałtownie do siebie, niemal
odrywając od ziemi.

- Dillon, to boli.

- Pragnąłem cię - kontynuował, jakby jej nie słyszał. - Zeszłej nocy pożądałem cię, ale
pohamowałem się i okazałem ci szacunek, jakiego nie okazałem jeszcze żadnej kobiecie. Przybierasz
pozę niewiniątka, która doprowadza mężczyzn do szaleństwa. Ale nie powinnaś robić tego mnie,
księżniczko.

Strach ścisnął jej serce. Oddychała szybko i niespokojnie.

- Koniec zabawy. Zamierzam wziąć to, czego chcę.

Zignorował jej protest i pocałował ją gwałtownie i mocno.

Próbowała się bronić, ale zdziałała tyle co liść próbujący opierać się wichurze. Poczuła, jak pokój
przechyla się, i wylądowała na materacu, przygnieciona przez Dillona. Starała się walczyć, ale nic
nie mogła poradzić na atak jego zapalczywych ust i dłoni. Brutalnie zerwał z niej szlafrok i namiętnie
pieścił jej ciało.

Z wolna jego ruchy stawały się delikatniejsze i bardziej zmysłowe. Całował jej usta i szyję. Ze
szlochem przechodzącym w jęk rozkoszy Laine poddała się jego pieszczotom. Jej ciało uległo jego
atakom, przytłoczone podnieceniem, jakiego nigdy nie zaznało. Łzy wzbierały w jej oczach i nie
próbowała ich zatrzymać, podobnie jak nie powstrzymywała pieszczot mężczyzny, który te łzy
wywołał.

Nagle Dillon zastygł w bezruchu. W pokoju zaległa grobowa cisza, przerywana tylko ich
przyspieszonymi oddechami. Dillon uniósł głowę i przyjrzał się łzom płynącym po jej policzkach.
Zaklął gniewnie i wstał. Przeczesał palcami włosy i odwrócił się do Laine plecami.

- Po raz pierwszy zostałem doprowadzony do takiego stanu, że niemal wziąłem kobietę siłą. - Jego
głos był niski i ochrypły. Odwrócił się i spojrzał na nią. Laine leżała nieruchomo, zupełnie
wyczerpana psychicznie. Nie próbowała nawet zakryć swego nagiego ciała. Patrzyła na niego
wzrokiem zranionego dziecka. - Nie mogę poradzić sobie z tym, jak na mnie działasz, Laine.

Obrócił się na pięcie i wybiegł z pokoju. Laine pomyślała, że dźwięk zatrzaskiwanych drzwi jej
pokoju był najbardziej przejmującym dźwiękiem, jaki kiedykolwiek słyszała.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Przez swoje okno w sypialni Laine patrzyła na wiosenny deszcz. Zza drzwi słyszała dziewczęta
schodzące do holu na śniadanie, ale nie uśmiechnęła się na dźwięk ich beztroskiego chichotu. Nadal
uśmiech przychodził jej z trudem.

Nie minęły przecież jeszcze dwa tygodnie od dnia, kiedy Miri przyłapała Laine na pakowaniu
walizek. Miri ze skrzyżowanymi na piersiach rękami wysłuchała wyjaśnień Laine, która jednak
pozostała niewzruszona na dziesiątki pytań i prośby o przełożenie daty wyjazdu. Liścik, który
zostawiła ojcu, nic w zasadzie nie wyjaśniał. Były w nim tylko przeprosiny za niespodziewany
wyjazd oraz obietnica napisania dłuższego listu, kiedy już wróci do Francji. Jak do tej pory, Laine
nie znalazła w sobie jeszcze tyle odwagi, żeby zabrać się do pisania.

Wspomnienia ostatnich chwil spędzonych z Dillonem wciąż ją prześladowały. Nie potrafiła też
zapomnieć zapachu kwiatów z wyspy, ciepłego, wilgotnego powietrza morskiego pieszczącego jej
skórę. Gdy patrzyła na księżyc, przed oczami stawał jej obraz palm oświetlonych jego światłem.
Laine liczyła na to, że z biegiem czasu wszystkie te wspomnienia wyblakną. Kauai to była przeszłość.

Tak jest lepiej, pomyślała, szykując się do pracy. Lepiej dla wszystkich. Jej ojciec ma swoje
szczęśliwe życie i na pewno wystarczy, jeśli od czasu do czasu napiszą do siebie. Być może któregoś
dnia ją odwiedzi. Laine wiedziała, że na Hawaje już nie poleci. Miała przecież swoje życie, pracę,
przyjaciół. Tu wiedziała, czego od niej oczekują. Tutaj żadne emocjonalne burze nie będą zakłócać
jej spokojnej egzystencji. Zamknęła oczy i pomyślała o Dillonie.

Jeszcze za wcześnie, powiedziała sobie. Zbyt wcześnie na myślenie o nim bez uczucia bólu. Może za
jakiś czas, kiedy wspomnienia osłabną, łatwiej przyjdzie jej

rozpamiętywać tamten czas i piękne chwile na wyspie.

Łatwiej przychodziło jej zapomnieć, kiedy oddawała się rutynowym zajęciom. Plan dnia Laine był
tak napięty, że zostawało jej tylko niewiele wolnego czasu. Lekcje zajmowały jej poranki i
przedpołudnia. Resztę dnia spędzała na różnych pracach domowych, tak żeby nie mieć czasu na
rozmyślania.

Deszcz padał przez cały dzień. Krople, wpadając przez nieszczelny dach, stukały o podłogę w klasie,
w której uczyła Laine. Budynek był już bardzo stary i zaniedbany. Naprawy nigdy nie były
zakończone lub odkładano je na bliżej niesprecyzowaną przyszłość. Okna były zamknięte przed
napływem wilgoci, ale ponura mgła wpełzła do sali. Uczniowie wydawali się znudzeni, senni i
niezainteresowani tematem zajęć. Ostatnią lekcję miała z dziewczętami z Anglii. Były wyraźnie
znudzone nauką francuskiej gramatyki. Ponieważ była sobota, zajęcia trwały tylko pół dnia, ale
godziny bardzo się dłużyły. Laine otuliła się szczelnie granatowym swetrem i pomyślała, że

popołudnie lepiej wypełniłaby lektura dobrej książki i miła pogawędka przy kominku, niż odmiana
czasowników w wilgotnej sali lekcyjnej.

- Eloise - zawołała Laine, przypominając sobie o swych obowiązkach. -Drzemkę warto odłożyć na
czas po zajęciach.

Dziewczyna zamrugała oczami. Uśmiechnęła się zakłopotana, a jej koleżanki zachichotały pod nosem.

- Oczywiście. Laine westchnęła.

- Za dziesięć minut będziecie wolne - przypomniała uczennicom, siadając na brzegu biurka. - Jeśli
zapomniałyście, to przypominam wam, że dzisiaj jest sobota. A jutro niedziela.

Ta informacja wywołała radosne szepty i kilka westchnień. Widząc, że przynajmniej na chwilę udało
jej się skupić uwagę dziewcząt, Laine kontynuowała zajęcia.

- Maintenant, czasownik chanter. Śpiewać. Attendez, ensuite repetez. Je chante, tu chantes, U
chante, nouschantons, vous... - Jej głos zamarł, gdy zobaczyła mężczyznę zaglądającego przez drzwi
do klasy.

- Vous chantez.

Laine zmusiła się, by ponownie skupić swą uwagę na Eloise.

- Oui, vous chantez, et ils chantent. Repetez. Dziewczęta posłusznie powtórzyły chórem odmianę
czasownika. Laine wróciła za swoje biurko. Dillon stał spokojnie i czekał. Kiedy głosy przycichły,
Laine starała się wrócić myślami do ćwiczeń, które zaplanowała.

- Bien. Na poniedziałek napiszecie zdania z użyciem tego czasownika we wszystkich formach.

- Tak jest, proszę pani.

W tym momencie dzwonek oznajmił, że lekcja się skończyła.

- Nie szalejcie - zawołała za dziewczętami, z trzaskiem zamykającymi blaty biurek i uciekającymi
w pośpiechu z klasy. Zaciskając nerwowo dłonie, przygotowywała się na trudne spotkanie.

Patrzyła, jak jej uczennice, chichocząc i szepcząc, mijały Dillona. Jej serce zatrzepotało w piersi,
gdy zobaczyła jego przyjazny, ciepły uśmiech. Wszedł do klasy, podszedł do Laine i zatrzymał się
przed nią.

- Witaj, Dillon - zaczęła szybko, starając się ukryć zmieszanie. - Wygląda na to, że zrobiłeś
niezwykłe wrażenie na moich uczennicach.

Przyglądał się jej w milczeniu, a Laine próbowała zachować uśmiech na twarzy, choć czuła, że
emocje targają nią coraz mocniej.

- Nie zmieniłaś się - powiedział po chwili. - Nie wiem dlaczego, ale obawiałem się, że się
zmienisz. - Sięgnął do kieszeni, wyjął z niej medalion i położył go na biurku. Laine zaniemówiła i
wpatrzyła się w medalion. Jej palce instynktownie zacisnęły się na złotym sercu.

- Wiem, że nie były to zbył wyszukane przeprosiny, ale dotychczas nie miałem okazji tego
przećwiczyć. Na miłość boską, Laine! - Ton jego głosu zmienił się w gniew tak szybko, że
zaskoczona Laine uniosła głowę. - Jeśli potrzebowałaś pieniędzy, dlaczego mi nie powiedziałaś?

- Po co? Żeby potwierdzić twoją opinię o mnie? - zapytała.

Dillon odwrócił się, podszedł do okna i zapatrzył się w ścianę deszczu.

- Zasłużyłem sobie na to - mruknął, oparł ręce na parapecie i zamilkł. Wyraz bólu przeszył jego
twarz. Laine, poruszona tym widokiem, powiedziała:

- Nie ma sensu się teraz spierać, Dillon. To już przeszłość i nie wracajmy do tego. - Wstała,
pozostając nadal po drugiej stronie biurka. - Doceniam, że poświęciłeś swój czas i wysiłek, żeby
oddać mi medalion. To dla mnie ważniejsze, niż myślisz. Nie wiem, kiedy będę w stanie zwrócić ci
pieniądze. Ja...

Dillon odwrócił się, a Laine zeszła mu z drogi, widząc wściekłość w jego oczach. Dostrzegła, że
próbował opanować emocje.

- Nie, nie mów już nic więcej. Po prostu daj mi chwilę czasu. - Ponownie włożył ręce do kieszeni i
przez długą chwilę przechadzał się po pokoju. Stopniowo jego ruchy stały się wolniejsze. - Dach
przecieka - powiedział od niechcenia.

- Tylko kiedy pada deszcz.

Zaśmiał się krótko, po czym ponownie odwrócił się w jej stronę.

- Być może niewiele to dla ciebie znaczy, ale chciałem cię przeprosić. Nie. -Pokręcił głową, nie
dopuszczając tym samym, by mu odpowiedziała. - Nie bądź tak cholernie wielkoduszna. To tylko
sprawi, że będę czuł się bardziej winny. - Chciał zapalić papierosa, ale przypomniał sobie, gdzie się
znajduje, i tylko westchnął ciężko.

- Po tym, jak się ośmieszyłem, wypadłem na chwilę z twojego pokoju. Moje myśli zawsze są
najbardziej klarowne, kiedy jestem kilkaset metrów nad ziemią. Być może ciężko byłoby ci w to
uwierzyć, ale chciałem prosić cię o wybaczenie. Pewnie nawet zabrzmiałoby to dla ciebie zabawnie,
lecz takie właśnie są fakty. Nawet przez chwilę nie wierzyłem w te wszystkie słowa, które do ciebie
mówiłem. - Zakrył twarz dłońmi, a Laine po raz pierwszy zauważyła, że wyglądał na zmęczonego i
wyczerpanego. -Jedno wiem na pewno. Zwariowałem na twoim punkcie od pierwszej chwili, w
której cię ujrzałem. Wróciłem do domu z zamiarem wygłoszenia przeprosin, które i tak pewnie
niewiele by dały... Próbowałem wmówić sobie, że mój dystans w stosunku do ciebie miał jedynie na
celu dobro kapitana. - Potrząsnął głową, a przepraszający uśmiech rozświetlił mu twarz. - Ale to nic
nie pomogło.

- Dillon...

- Laine, nie przerywaj. Nie mam na tyle cierpliwości. - Zaczął ponownie krążyć po sali, a Laine
stała w milczeniu. - Nie jestem w tym za dobry, więc po prostu milcz, dopóki nie skończę. - Kiedy to
mówił, nadal niespokojnie przechadzał się po pokoju.

- Gdy wróciłem, Miri czekała na mnie. Początkowo nie mogłem z niej nic wydusić poza tym, że
wygłosiła szczegółową krytykę mojego charakteru. W końcu powiedziała mi, że wyjechałaś. Nie
przyjąłem najlepiej tej wiadomości, ale nie ma sensu teraz wracać do tego. Po tym, kiedy wyrzuciłem
z siebie wiele przekleństw, powiedziała mi

o medalionie. Musiałem przysiąc na wszystkie świętości, że nie powiem kapitanowi ani słowa.
Wygląda na to, że Miri dała ci swoje słowo, że kapitan o niczym się nie dowie. Jestem we Francji od
dziesięciu dni, próbując cię odszukać. - Odwrócił się i z rezygnacją machnął ręką. - Dziesięć dni -
powtórzył, jakby to oznaczało całą wieczność. - Tak było do dzisiejszego poranka, kiedy to
spotkałem służącą, która pracowała dla twojej matki. Kiedy już dogadałem się z nią łamaną
angielszczyzną, zrobiła się bardzo wylewna. Nasłuchałem się o długach i licytacjach, i o małej
mademoiselle, która została w szkole podczas ferii świątecznych na Boże Narodzenie, podczas gdy
Madame wyjechała do Saint Moritz. Podała mi nazwę twojej szkoły. - Zrobił przerwę. Przez chwilę
słychać było jedynie kapiące z sufitu krople wody. - Nie ma takiej rzeczy, którą mogłabyś mi
powiedzieć, a której sam już sobie dobitniej nie powiedziałem. Ale doszedłem do wniosku, że
powinnaś mieć przynajmniej taką możliwość. A więc słucham...

Widząc, że skończył, Laine zaczerpnęła powietrza i zaczęła mówić:

- Dillon, przemyślałam dokładnie, jak mogłeś odebrać tamtą sytuację. Znałeś jedynie jedną stronę,
a twoje serce było po stronie mego ojca. Nie mogę gniewać się na ciebie za twoją lojalność i
dbałość o jego dobro. A co do tego, co zdarzyło się ostatniego poranka - przełknęła, starając się, aby
jej głos brzmiał spokojnie - myślę, że było to dla ciebie trudne co najmniej tak samo, jak dla mnie. A
może nawet bardziej.

- Sprawiłabyś, że byłoby mi nieco lżej na sumieniu, gdybyś mnie sklęła lub cisnęła czymś we mnie.

- Wybacz. - Spróbowała się uśmiechnąć i uniosła ramiona w przepraszającym

geście. - Musiałabym być naprawę wściekła, żeby to zrobić. Zwłaszcza tutaj. Zakonnice niechętnie
patrzą na wybuchy emocji.

- Kapitan chce, żebyś wróciła do domu - powiedział cicho.

Uśmiech zamarł na twarzy Laine. Pokręciła głową, i podeszła do okna.

- Tu jest mój dom.

- Twój dom jest na Kauai. Kapitan chce mieć cię z powrotem. Czy to byłoby w porządku, żeby
stracił cię ponownie?

- A czy w porządku jest oczekiwać, że odwrócę się plecami do mojego życia i wrócę? - spytała.
Starała się jednocześnie nie dopuścić do swego serca bólu, jaki wywołały w niej własne słowa. -
Nie mów mi, co jest w porządku, a co nie, Dillon.

- Posłuchaj. Możesz być wobec mnie tak okrutna, jak tylko potrafisz. Zasłużyłem na to. Ale kapitan
nie zasłużył. Jak ci się wydaje, jak on się czuje, wiedząc, jakie miałaś dzieciństwo?

- Powiedziałeś mu? - Odwróciła się gwałtownie i Dillon zobaczył, że Laine z trudem kontroluje
emocje. - Nie miałeś prawa...

- Miałem święte prawo - przerwał jej. - Tak jak kapitan miał święte prawo wiedzieć. Laine,
posłuchaj mnie. - Chciała odwrócić się, ale jego słowa i delikatny ton głosu zatrzymały ją. - On cię
kocha. Nigdy, przez wszystkie te lata, nie przestał cię kochać. To pewnie dlatego zareagowałem na
twój przyjazd w taki przykry sposób. -Przeczesał włosy niecierpliwym ruchem ręki. - Przez
piętnaście lat miłość do ciebie raniła go.

- Nie wydaje ci się, że ja doskonale zdaję sobie z tego sprawę? - rzuciła w jego stronę. - Dlaczego
więc miał cierpieć jeszcze bardziej?

- Laine, tych kilka dni, które z nim spędziłaś, zwróciły mu z powrotem jego córkę. Nie pytał,
dlaczego nigdy nie odpowiedziałaś na jego listy, nie oskarżał cię o żadną z tych rzeczy, o które ja cię
posądzałem. - Zacisnął powieki, ponownie sprawiając wrażenie udręczonego. - Kochał cię, nie
oczekując wyjaśnień ani przeprosin. Byłoby czymś bardzo złym podtrzymywanie kłamstwa. Kiedy
dowiedział się, że wyjechałaś, sam chciał przyjechać do Francji i zabrać cię z powrotem.
Poprosiłem go, by pozwolił mi, bym ja to zrobił, ponieważ wiedziałem, że to przeze mnie
wyjechałaś.

- Tu nie ma mowy o winie, Dillon. - Laine z westchnieniem wsunęła medalion do kieszeni swego
swetra. - Być może miałeś rację, mówiąc wszystko kapitanowi. Być może teraz wszystko jest jasne.
Napiszę do niego dziś wieczorem. Popełniłam błąd, wyjeżdżając bez wyjaśnienia mu sytuacji. Fakt,
iż teraz wiem, że ponownie jest moim ojcem, to dla mnie najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek
dostałam. Nie chciałabym, aby którykolwiek z was myślał, że mój powrót do Francji i oznacza, że
czuję się rozgoryczona. I naprawdę wierzę, że kapitan wkrótce mnie odwiedzi. Może zawieziesz mu
list ode mnie?

Oczy Dillona pociemniały, a jego głos drżał od gniewu.

- Nie będzie szczęśliwy, wiedząc, że pogrzebałaś się żywcem w tej szkole.

- Nie pogrzebałam się, Dillon. Ta szkoła jest moim domem i moją pracą.

- I twoim sposobem ucieczki od problemów? - zapytał zniecierpliwiony, po czym zaklął i znowu
zaczął przemierzać pokój. - Wybacz, to była zwykła złośliwość. Sam nie wiem, co mówię.

- Nie przepraszaj więcej, Dillon. Te ściany chyba tego nie zniosą.

Zatrzymał się i przyjrzał jej uważnie. Stała do niego bokiem, ale widział

wyraźnie linię jej brody i jasne pukle loków na skroniach. W granatowym sweterku i białej
plisowanej spódniczce wyglądała bardziej jak studentka niż nauczycielka. Tym razem zaczął mówić
spokojnie.

- Posłuchaj, księżniczko. Zostanę tu kilka dni i poudaję turystę. Może pokazałabyś mi miasto?
Przydałby się ktoś ze znajomością francuskiego.

Laine zamknęła oczy i zastanowiła się, jak będzie wyglądać kilka dni w jego towarzystwie.
Nietrudno było przewidzieć kłopoty i ból.

- Przepraszam cię, Dillon. Bardzo chciałabym to zrobić, ale obowiązki mi na to nie pozwalają.
Może następnym razem.

- Nie będzie następnego razu. Staram się rozegrać to najlepiej, jak potrafię, ale chyba mi się nie
udaje. Nigdy nie spotkałem kobiety takiej jak ty. Nie można do ciebie dopasować żadnego, znanego
mi szablonu.

Ze zdziwieniem spostrzegła, że gdzieś zniknęła pewność siebie Dillona. Zrobił krok w jej stronę,
zawahał się i podszedł do tablicy. Przez chwilę przyglądał się odmianie czasowników francuskich.

- Zjedz dziś ze mną kolację.

- Nie, Dillon ja...

Odwrócił się gwałtownie, a Laine urwała w pół słowa.

- Jeśli nie zjesz ze mną nawet kolacji, to jak do diabła mam cię namówić, żebyś wróciła do domu i
znów zaczęła ze mną normalnie rozmawiać? Każdy głupi widzi, że nie jestem najlepszy w tych
sprawach. Sporo już namieszałem, a nie wiem, jak długo jeszcze uda mi się w miarę sensownie i
logicznie mówić. Kocham cię, Laine. Wróć ze mną na Kauai i wyjdź za mnie.

Oszołomiona Laine nie mogła wykrztusić słowa. Wpatrywała się w niego wielkimi jak spodki
oczami.

- Dillon? Czy ty powiedziałeś, że mnie kochasz?

- Tak. Powiedziałem, że cię kocham. Mam powtórzyć? - Uniósł dłonie do jej ramion, ustami
dotknął jej włosów. - Kocham cię tak bardzo, że wariuję. Prawie nie jem i nie śpię. Wspominam, jak
cudownie wyglądałaś z muszlą przy uchu. Stałaś tam, woda kapała z twoich włosów, w twoich
oczach odbijało się niebo i morze, i całkowicie, bez pamięci zakochałem się w tobie.

Starałem się wyzwolić od tego uczucia, ale kolana się pode mną uginały za każdym razem, kiedy
byłaś w pobliżu. A kiedy wyjechałaś, czułem się rozdarty. Nie byłem sobą, nie mogę bez ciebie żyć.

- Dillon - wyszeptała jego imię.

- Przyrzekam, że do niczego nie będę cię zmuszał ani namawiał. Obdaruję cię wszystkim, czego
pragniesz. Kwiatami, światłem świec. Będziesz zaskoczona, jaki potrafię być tradycyjnie
romantyczny. Tylko proszę, wróć ze mną. Dam ci trochę czasu, zanim zacznę nalegać na małżeństwo.

- Nie. - Odetchnęła głęboko. - Nie wrócę, dopóki mnie nie poślubisz.

- Twardo negocjujesz - mruknął i zbliżył wargi do jej ust. Spragniony ich smaku, całował ją długo i
delikatnie.

- Nie pozwolę ci zmienić zdania. - Zaplotła ręce na jego karku i przytuliła się do jego policzka. - A
kwiaty i kolacje przy świecach będą mile widziane po ślubie.

- Ubiłaś interes, księżniczko. Poślubię cię, nim zdasz sobie sprawę, w co się pakujesz. Kilka osób
mogłoby ci powiedzieć, że mam pewne wady. Jak na przykład okresowe utraty kontroli nad swoim
temperamentem.

- Doprawdy? - Spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Nigdy nie spotkałam mężczyzny bardziej
łagodnego i opanowanego. Chociaż - mówiąc to, przesunęła palcem wzdłuż jego szyi w stronę guzika
u jego koszuli - być może to odpowiednia chwila na wyznanie, że jestem diabelnie zazdrosna.
Zupełnie nad tym nie panuję. I jeśli kiedyś, przypadkiem, zobaczę jakąś kobietę tańczącą hula
specjalnie dla ciebie, to zrzucę ją przy pierwszej sposobności z klifu do morza.

- Zrobiłabyś to? - Dillon uśmiechnął się szeroko i ujął w dłonie twarz Laine. - W takim razie Miri
powinna jak najszybciej zacząć cię uczyć tańczyć. Ostrzegam jednak, że będę na każdej lekcji.

- Spróbuję być pojętną uczennicą. - Przyciągnęła go mocniej do siebie. - Ale w tej chwili wolę
trochę inne lekcje. Pocałuj mnie, Dillon.

Nie bój się życia (Kolejna wygrana)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przyglądał się, jak podjeżdża. Choć ubrana była w kurtkę i dżinsy, a na głowie miała maskujący kask,
Katcha uderzyła jej kobiecość. Przyjechała na małym motocyklu marki Honda. Zaciągając się
cygaretką, podziwiał, z jaką zręcznością zaparkowała.

Powoli zsiadła z motocykla. Była bardzo wysoka i smukła. Katch oparł się o automat z napojami i z
bezmyślną ciekawością dalej obserwował nieznajomą. Gdy zdjęła kask, jego zainteresowanie
wzrosło.

Rozpuszczone proste włosy sięgały jej do ramion, a na czoło opadała grzywka. Była ciemną
brunetką, choć w jej włosach lśniły czerwone i złote refleksy od słońca. Twarz miała szczupłą o
ostrych, wyrazistych rysach, a jednocześnie pełnych, wydatnych ustach. Znał modelki, które głodziły
się, by uzyskać taki wygląd.

Katch, znając się trochę na kosmetykach, wiedział, że żadnego nie użyła dla podkreślenia swej urody.
Nie potrzebowała ich. Miała duże oczy, nawet z daleka zauważył, że były ciemnobrązowe.

Przypominały oczy źrebaka — były szeroko rozstawione, rozwarte i czujne. Poruszała się z
naturalnym wdziękiem. Musiała być bardzo młoda. Wyglądała najwyżej na dwadzieścia lat.

Zaciągnął się znów cygarem. Tak, naprawdę była piękna.

— Cześć, Megan!

Dziewczyna odwróciła się, odgarniając włosy z czoła i uśmiechnęła do sióstr Bailey, bliźniaczek,
które zatrzymały swojego dżipa przy krawężniku.

— Cześć. — Megan podeszła do samochodu. Bardzo lubiła siostry Bailey.

Tak jak ona miały dwadzieścia trzy lata. Były drobnymi blondynkami o niebieskich oczach i długich,
delikatnych włosach, potarganych teraz przez wiatr. Obie pary niebieskich oczu przesunęły się po
Megan i skupiły na mężczyźnie, który stał oparty o automat. Jak na komendę dziewczyny
wyprostowały się i założyły włosy za uszy, świadome, że ich prawy profil jest bardziej atrakcyjny.

— Dawno cię nie widziałam! — Teri Bailey, zwracając się do Megan, zerkała z ukosa na Katcha.

— Miałam sporo spraw do załatwienia przed rozpoczęciem nowego sezonu. — Megan miała niski
głos i mówiła z lekkim południowym akcentem. — Co u was słychać?

— Świetnie! — odpowiedziała Jeri, poruszając się na siedzeniu kierowcy. — Mamy wolne
popołudnie. Może pojedziesz z nami na zakupy? — Również ona zerkała na Katcha.

— Chciałabym... — Megan pokręciła głową — ale muszę tu coś załatwić.

— Może z tym facetem o wspaniałych, szarych oczach? — wtrąciła Jeri.

Megan wybuchnęła śmiechem.

— I szerokich ramionach — dodała Teri.

— On nie spuszcza z niej wzroku, prawda, Teri? — dodała Jeri.

— O czym wy mówicie? — Megan była całkowicie zdezorientowana.

— Spójrz za siebie. — Teri delikatnie poruszyła głową. — Na tego przystojniaka przy automacie.
Olśniewający, prawda? — Ale gdy Megan zaczęła odwracać głowę, Teri dodała dramatycznym
szeptem: — Nie obracaj się tak ostentacyjnie, na litość boską!

— Przecież nic nie zobaczę, jeśli nie spojrzę — zauważyła rozsądnie Megan, odwracając jednak
głowę.

Mężczyzna miał gęste blond włosy, choć nie tak jasne jak bliźniaczki Teri i Jeri, lekko przydymione,
z pasemkami rozjaśnionymi przez słońce. Był smukły, wysoki i miał na sobie sprane dżinsy. Stał
oparty o automat do napojów, w niedbałej pozie, potargany, i pił z puszki. Ale wyraz jego twarzy jest

skupiony, a nawet czujny, pomyślała Megan, gdy bez mrugnięcia okiem wytrzymał jej spojrzenie.
Miał regularne rysy twarzy, rzec można — doskonałe, choć jego policzki wymagały ogolenia. Mały
dołek w podbródku dodawał mu uroku.

W zwykłych okolicznościach Megan uznałaby tę przystojną twarz za fascynującą. Jednak spojrzenie
szarych, nieprzeniknionych oczu było impertynenckie. Megan dobrze znała takie typy — tajemniczy
samotnik, który nigdzie nie potrafi zagrzać miejsca, szukający przelotnych znajomości z kobietami.
Ściągnęła brwi. Bezceremonialnie jej się przyglądał. A nawet, o zgrozo, dotykając ustami puszki,
mrugnął wesoło.

Słysząc chichot jednej z bliźniaczek, Megan odwróciła głowę.

— Fantastyczny facet — zdecydowała Jeri.

— Nie bądź idiotką! — Megan energicznym ruchem głowy odrzuciła włosy do

tyłu. — Pospolity typ. Nawet prymitywny.

Bliźniaczki wymieniły spojrzenia, po czym Jeri odpaliła dżipa.

— Jesteś zbyt wybredna — oświadczyła. Uśmiechnęły się jednocześnie do Megan, a potem ruszyły.

— Na razie!

Megan pomachała im na pożegnanie, a potem, świadomie ignorując mężczyznę, który spacerował po
parkingu, weszła do sklepu.

Skinieniem głowy odpowiedziała na powitanie kasjera. Dorastała w Myrtle Beach i znała wszystkich
kupców w promieniu pięciu mil od wesołego miasteczka, które było własnością jej dziadka.

Wzięła wózek i zaczęła prowadzić go wzdłuż pierwszej alejki. Potrzebowała tylko kilku rzeczy.
Zresztą na motocyklu miała niewielką torbę na zakupy. Jeśli nie naprawią pikapa... Oderwała myśli
od tego problemu. W tej chwili go nie rozwiąże.

Wzięła już karton mleka, a potem zatrzymała się przy półce ze słodyczami. Nie jadła dziś lunchu, a
kolorowe opakowania ciasteczek wyglądały niezwykle kusząco. Może owsiane.

— Te są lepsze.

Megan przestraszyła się, widząc czyjąś rękę chwytającą torbę z czekoladowymi chipsami. Odwróciła
głowę, a wtedy spojrzała prosto w impertynenckie, szare oczy.

— Weź te! — Mężczyzna uśmiechnął się bezceremonialnie.

— Nie, dziękuję — odpowiedziała, znacząco spoglądając na jego rękę w swoim koszyku.

Wzruszył ramionami i cofnął ją. Ale ku irytacji Megan nadal szedł obok niej.

— Co masz jeszcze na liście zakupów, Meg? — spytał życzliwym tonem,

otwierając torbę z ciasteczkami.

— Sama dam sobie radę, dziękuję. — Skręciła w następną alejkę, po drodze biorąc puszkę
tuńczyka. Kątem oka zauważyła, że mężczyzna szedł, niczym uzbrojony bandyta, długimi, posuwistymi
krokami, jednocześnie lekko się kołysząc.

— Masz ładny motocykl. — Ugryzł kawałek ciasteczka. — Mieszkasz w pobliżu? Megan wybrała
pudełko herbaty w torebkach. Oceniła je wzrokiem, po czym

wrzuciła do koszyka.

— Jestem zajęta — powiedziała i ruszyła energicznie do przodu.

— Nie szkodzi — stwierdził wesoło i zaproponował jej ciasteczko.

Zignorowała propozycję i poszła dalej. Gdy sięgnęła po chleb, mężczyzna

położył rękę na jej dłoni.

— Najlepszy będzie dla ciebie pełnoziarnisty.

Jego dłoń wydawała się twarda i stanowcza. Megan, spojrzawszy na niego z oburzeniem, usiłowała
wyrwać rękę.

— Posłuchaj. — zaczęła.

— Brak obrączki — skonstatował, podnosząc jej dłoń, by się lepiej przyjrzeć. — Żadnych
zobowiązań. Może zjemy razem kolację?

— Wykluczone. — Potrząsnęła ręką, ale mężczyzna nadal ją trzymał.

— Nie bądź taka niemiła, Meg. Masz piękne oczy. — Uśmiechnął się. Patrzył na nią w takim
skupieniu, jakby byli jedynymi ludźmi na świecie. Jakiś klient, mrucząc coś pod nosem z irytacją,
sięgnął ponad jej głową, by wziąć bochenek żytniego chleba.

— Odejdź! — zażądała przyciszonym głosem. Dziwiło ją, że pozostawała pod jego urokiem, mimo
że wiedziała, co kryje się pod tym uśmiechem. — Bo zrobię

scenę! — zagroziła.

— Nie mam nic przeciwko scenom — rzekł spokojnie i uśmiechnął się.

To prawda, pomyślała, przyglądając mu się uważnie. Doskonale by się bawił.

— Nie wiem, kim jesteś — zaczęła ze złością — ale...

— David Katcherton — przedstawił się z sympatycznym uśmiechem. — O której po ciebie
przyjechać?

— Nie będziesz po mnie przyjeżdżać — powiedziała z naciskiem. — Ani dzisiaj, ani nigdy. —
Rozejrzała się po sklepie. Wokół było pusto. Nawet gdyby urządziła tu scenę, na nikim nie zrobiłaby
wrażenia. — Puść moją rękę — nakazała stanowczo.

— Izba Handlowa uznała Myrtle Beach za przyjazne miasto, Meg. — Katch puścił jej rękę. —
Zadajesz kłam tej opinii.

— I przestań nazywać mnie Meg! — powiedziała z furią. — Nie znam

cię! Ruszyła wściekle do przodu, popychając przed sobą wózek.

— Ale poznasz — oświadczył cicho.

Znów skrzyżowali spojrzenia. Jej oczy pałały złością, jego — niezmąconą pewnością siebie.
Odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem podążyła do kasy.

* * *

— Nie uwierzysz, co mi się przydarzyło w sklepie. Megan z łoskotem postawiła torbę z zakupami
na kuchennym stole.

Jej dziadek siedział za stołem na jednym z czterech klonowych krzeseł, zajęty przypinaniem do
haczyka wędki sztucznej przynęty. Mruknął coś pod nosem. Przed nim piętrzyła się kupka drucików,
piórek i ciężarków.

— Ten mężczyzna — zaczęła, wyjmując z torby chleb — ten niewiarygodnie impertynencki
mężczyzna próbował się ze mną umówić. Stałam wtedy przy półce z ciasteczkami. — Megan
zmarszczyła brwi, chowając torebki herbaty do puszki. — Zaprosił mnie na kolację.

— Aha. — Jej dziadek z wielką precyzją przywiązywał żółte piórko do muchy. — Miłego
wieczoru.

— Pop! — Megan pokręciła głową, a uśmiech wykrzywił jej usta.

Timothy Miller był niskim, szczupłym mężczyzną po sześćdziesiątce. Jego okrągłą, pomarszczoną
twarz otaczała gęsta, siwa czupryna i starannie utrzymana broda. Niebieskie oczy, które mimo upływu
lat nie straciły blasku, były głęboko osadzone i okolone zmarszczkami. Niewiele uchodziło ich
uwadze. Megan wiedziała, że teraz był bardzo skupiony na osadzaniu przynęty. To, że w ogóle ją
usłyszał, wynikało jedynie z głębokiego przywiązania do wnuczki.

Megan pochyliła się i pocałowała dziadka w czoło.

— Idziesz jutro na ryby?

— Tak, wczesnym rankiem. — Pop policzył przynęty i jeszcze raz powtórzył w myślach strategię.
Wędkowanie to poważna sprawa. — Muszę dziś wieczorem spakować wóz. Wrócę na kolację.

Megan skinęła głową i raz jeszcze go pocałowała. Dziadek potrzebował odpoczynku. A łapanie ryb
to była jego pasja. Wesołe miasteczko, które wspólnie prowadzili, jesienią i wiosną było otwarte
tylko w weekendy. Ale podczas trzech letnich miesięcy pracowali przez siedem dni w tygodniu.
Przyjeżdżało wtedy mnóstwo turystów. Na te trzy miesiące lata liczba ludności nadmorskiego,
trzynastotysięcznego Myrtle Beach wzrastała w porywach do trzystu tysięcy.

Przyjeżdżały tu tłumy w poszukiwaniu rozrywki.

Dziadek ciężko pracował, by dostarczyć im tej rozrywki oraz zarobić na życie. Zawsze ciężko
pracował, zamyśliła się Megan. Byłoby to naprawdę uciążliwe, gdyby tak bardzo nie kochał swojego
lunaparku. Odkąd pamiętała, to miejsce było również częścią jej życia.

Megan straciła rodziców w wieku pięciu lat. Od tamtej pory Pop był dla niej matką, ojcem i
przyjacielem. Dawno temu połączył ich wspólny ból. Dziś ich miłość była twarda jak skała. Megan
cechowała ostrożność w sprawach uczuciowych, ponieważ gdy już się angażowała, to na całego. Gdy
kochała, to na zabój.

— Z przyjemnością zjem pstrąga — powiedziała, mocno ściskając dziadka. — A dziś wieczorem
zjemy tuńczyka.

— Myślałem, że wychodzisz?

— Pop! — Megan oparła się o kuchenkę i obiema rękami odgarnęła włosy z twarzy. — Czy
sądzisz, że spędzę wieczór z mężczyzną, który próbował mnie poderwać na paczkę czekoladowych
ciasteczek?

— To zależy, co to za mężczyzna. — Gdy na nią spojrzał, dostrzegła filuterny błysk w jego oczach.
— Jak wyglądał?

— Jak plażowy playboy — odparła, choć wiedziała, że nie była to prawda. — Z niewielką
domieszką kowboja.

— Odpowiedziała szerokim uśmiechem na uśmiech Popa. — Tak naprawdę ma wspaniałą twarz.
Szczupłą, silną i bardzo atrakcyjną. Można ją wyrzeźbić.

— Brzmi interesująco. Gdzie go spotkałaś?

— W dziale ze słodyczami.

— I zamierzasz robić zapiekankę z tuńczyka zamiast zjeść kolację w

restauracji? — Pop westchnął ciężko i pokręcił głową. — Nie wiem, co się z tobą dzieje,
dziewczyno

— dodał, przyglądając się swojej ulubionej przynęcie.

— On był zbyt pewny siebie — oświadczyła Megan, krzyżując ramiona. — I patrzył na mnie tak
jakoś. pożądliwie. Czy w takich przypadkach porządni dziadkowie nie wyciągają rewolweru, by
wypłoszyć zalotnika?

— Chcesz wziąć rewolwer na wszelki wypadek?

Przenikliwy gwizd czajnika zagłuszył odpowiedź Megan. Pop patrzył, jak wstała i zaczęła
przygotowywać herbatę.

* * *

Była dobrą dziewczyną. Może czasami zbyt poważnie podchodziła do pewnych spraw, ale była
dobrą dziewczyną. A na dodatek piękną. Wcale go nie dziwiło, że jakiś mężczyzna chciał się z nią
umówić. Zdziwiony był raczej, że nie zdarzało się to częściej. Ale Megan samym spojrzeniem
potrafiła zmrozić mężczyznę. Wystarczyło, że spojrzała w taki sposób, jakby mówiła „chyba się
przesłyszałam” i większość jej adoratorów rej terowała. Wyglądało na to, że jeszcze żaden jej się
nie spodobał.

Zajęta pracą w wesołym miasteczku, a w wolnych chwilach swoją sztuką, nie miała czasu na życie
towarzyskie. Albo nie chciała go mieć, poprawił się Pop w myślach.

Teraz jednak nie był pewny, czy w jej stosunku do nieznajomego nie kryło się coś więcej poza
rozdrażnieniem. Chyba była rozbawiona i on jej się trochę podobał. A ponieważ Pop dobrze znał
wnuczkę, postanowił zostawić sprawę biegowi czasu.

— Pogoda ma być ładna przez cały weekend — zauważył, starannie umieszczając przynęty w
pudełku. — W miasteczku powinno być sporo ludzi. Będziesz pracować w salonach gier?

— Oczywiście. — Megan postawiła na stole filiżanki z herbatą i usiadła. — Czy siedzenia na
karuzeli zostały już naprawione?

— Dopilnowałem tego dziś rano. — Pop dmuchając, studził herbatę, a potem popijał ją małymi
łykami.

Megan zauważyła, że był dziś wypoczęty i w dobrym humorze. Pop był prostym człowiekiem.
Zawsze podziwiała jego skromny sposób bycia i subtelne poczucie humoru. Uwielbiał patrzeć, jak
ludzie się bawią. Lubił to nawet bardziej, pomyślała z westchnieniem, niż pobieranie za to opłaty.
Joyland przynosił zaledwie skromne zyski. Megan już dawno doszła do wniosku, że Pop był o wiele
lepszym dziadkiem niż biznesmenem.

To ona zajmowała się finansami firmy. I choć ten obowiązek pochłaniał mnóstwo czasu, który
mogłaby poświęcić na rzeźbienie, zdawała sobie doskonale sprawę, że wesołe miasteczko stanowi
ich podstawowe źródło utrzymania. A — co ważniejsze, Pop je kochał.

Ostatnio ich dochody spadły gwałtownie. To ją zaniepokoiło, ale z dziadkiem nie rozmawiała na ten

temat. Zaledwie wspomniała o konieczności wprowadzenia pewnych zmian w nowym sezonie,
zwłaszcza o zainwestowaniu w reklamę.

Megan, popijając herbatę, z roztargnieniem słuchała, jak Pop rozwodził się na temat konieczności
zatrudnienia kogoś do pomocy na lato. Zajmie się tym sama, gdy przyjdzie pora. Pop miał tendencję
do płacenia zbyt wysokich wynagrodzeń pracownikom, którzy na to nie zasługiwali. Megan była
bardziej praktyczna. Z

konieczności.

Doszła do wniosku, że tego lata będzie musiała pracować w pełnym wymiarze godzin. Przelotnie
pomyślała o nie dokończonej rzeźbie stojącej w pracowni nad garażem. Trzeba będzie poczekać z
tym do grudnia, pomyślała, tłumiąc westchnienie. Nie było innego sposobu na poprawę ich sytuacji
finansowej. Może w przyszłym roku. Zawsze wszystko odkładała do przyszłego roku. Zawsze było
coś do zrobienia, do załatwienia. Wzruszyła ramionami i skupiła uwagę na monologu Popa.

— Przypuszczam, że jak zwykle zatrudnimy kilku studentów oraz sezonowych pracowników do
obsługi urządzeń.

— Nie będzie z tym żadnego problemu — mruknęła Megan. Gdy Pop wspominał o sezonowych
pracownikach, przyszedł jej na myśl David Katcherton.

Katch... Przywołała w myślach jego twarz. Mogłaby wziąć go za plażowego playboya, ale musiała
przyznać, że było w nim coś więcej. Była dumna ze swego zmysłu obserwacji i umiejętności
charakteryzowania ludzi. Toteż złościło ją, że tym razem nie potrafi wydać ostatecznej opinii. A
jeszcze bardziej złościło ją, że ciągle wraca myślami do tego idiotycznego spotkania w sklepie.

— Chcesz jeszcze herbaty? — Pop podszedł do kuchenki, ale Megan pokręciła głową.

— Nie, dziękuję. — Zgromiła się w duchu, że myśli o nieistotnych sprawach, podczas gdy tyle jest
do zrobienia. — Zabieram się za kolację. Powinieneś iść wcześniej spać, skoro jutro wybierasz się
na ryby.

— Mam wspaniałą wnuczkę! — Pop zgasił płomień pod czajnikiem i wyjrzał przez okno, a potem
obrzucił Megan przelotnym spojrzeniem. — Mam nadzieję, że i tuńczyka wystarczy dla trzech osób
— rzekł obojętnie.

— Wygląda na to, że twój kowboj z plaży odnalazł drogę na ranczo.

— Co? — Megan gwałtownie wstała, ściągając brwi.

— Jak zwykle doskonałe go opisałaś — pochwalił ją Pop, obserwując zbliżającego się
zawadiackim krokiem mężczyznę o wyrazistej, przystojnej twarzy. Popowi spodobał się z wyglądu.
Odwrócił się do Megan rozpromieniony.

Megan podeszła do okna i wyjrzała. Na widok wyrazu jej twarzy Pop stłumił chichot.

— To on! — szepnęła, ledwo wierząc własnym oczom, podczas gdy Katch podchodził do
kuchennych drzwi.

— Domyśliłem się, że to on — rzekł Pop.

— Co za tupet! — wymamrotała. — Co za niewiarygodny tupet!

ROZDZIAŁ DRUGI

Zanim dziadek zdążył skomentować jej słowa, Megan podeszła do kuchennych drzwi i otworzyła je z
rozmachem akurat w momencie, gdy Katch stanął w progu. Dostrzegła przebłysk, zaledwie przebłysk
zaskoczenia w jego szarych oczach.

— Ale masz tupet! — powitała go zimno.

— Już mi to mówiono — zgodził się swobodnym tonem. — Jesteś jeszcze ładniejsza niż godzinę
temu. — Przesunął palcem po jej policzku. — Zaróżowiona. Bardzo twarzowo. — Dotknął jej
podbródka, potem opuścił rękę. — Tutaj mieszkasz?

— Doskonale wiesz, że tak — odparowała. — Śledziłeś mnie!

Katch uśmiechnął się szeroko.

— Przykro mi, ale muszę cię rozczarować, Meg. Odnalezienie cię tutaj to dodatkowa premia.
Szukam Timothy’ego Millera. Czy to twój przyjaciel?

— To mój dziadek. — Przesunęła się prawie niedostrzegalnie i stanęła pośrodku drzwi. — Czego
od niego chcesz?

Katch zauważył tę obronną postawę, ale zanim zdążył skomentować, dobiegł

ich z tyłu głos Popa.

— Dlaczego nie wpuścisz gościa do środka, Megan? Sam mi wszystko wyjaśni.

Megan zerknęła przez ramię, potem odwróciła się z powrotem do Katcha.

Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

— Tylko go nie zdenerwuj — syknęła.

O dziwo, w jego oczach zauważyła łagodność. Tego się naprawdę nie spodziewała. I to ją
zaniepokoiło. O wiele bardziej niż wcześniejsza arogancja.

W końcu wycofała się do kuchni, pozostawiając otwarte drzwi.

Katch znów się uśmiechnął, a przechodząc obok niej, pozwolił sobie na intymny gest. Odgarnął

kosmyk włosów z jej policzka. Megan na moment zastygła, zastanawiając się, dlaczego dotyk
nieznajomego zrobił na niej aż takie wrażenie.

— Pan Miller? — Usłyszała naturalną życzliwość w głosie Katcha, gdy wyciągnął rękę do jej
dziadka.

— Nazywam się David Katcherton.

Pop skinął głową.

— To pan dzwonił do mnie dwie godziny temu, prawda? — Ponad ramieniem Katcha zerknął na
Megan.

— Widzę, że poznał już pan moją wnuczkę.

W oczach Katcha pojawił się uśmiech.

— Tak, jest urocza.

Pop zachichotał i podszedł do kuchenki.

— Właśnie parzymy herbatę. Napije się pan?

Megan zauważyła, że nieznajomy lekko uniósł brew. Domyśliła się, że wolałby pewnie co innego.

— Chętnie, dziękuję. — Podszedł do stołu i usiadł ze swobodą człowieka zadomowionego.

Megan, pohamowując niechęć, usiadła obok, zerkając na niego pytająco.

— Powiedziałem ci już, że masz cudowne oczy? — spytał półgłosem. Nie czekając na odpowiedź,
skierował uwagę na pudełko ze sprzętem wędkarskim Popa.

— Ma pan wspaniałe przynęty — zauważył, biorąc, do ręki kalmara wykonanego z kości, a potem
drewnianą żabkę. — Sam je pan robi?

— To połowa zabawy — powiedział Pop, przynosząc filiżankę herbaty. — Dużo pan wędkował?

— Trochę. Przypuszczam, że zna pan najlepsze miejsca na Grand Strand.

— Kilka znam — rzekł Pop skromnie.

Megan ze złością wpatrywała się w swoją herbatę. Nieznajomy podjął temat wędkowania,
domyślając się, że Pop potrafi rozwodzić się nad nim godzinami.

— Pomyślałem, że podczas pobytu w tych stronach powędkuję trochę na plaży

— rzucił Katch chytrze.

— Mogę pokazać panu kilka dobrych miejsc — ożywił się Pop. — Ma pan sprzęt?

— Nie, nie mam.

Pop nie zwrócił uwagi na tę niekonsekwencję.

— Skąd pan pochodzi, panie Katcherton?

— Katch, po prostu Katch — poprawił nieznajomy, odchylając się na krześle. — Z Kalifornii.

Ach, to wiele wyjaśniało, pomyślała Megan. Przede wszystkim ten wygląd plażowego podrywacza.
Popijała stygnącą herbatę, obserwując go ukradkiem.

— Wypuściłeś się daleko od domu — zauważył Pop. Sięgnął po fajkę, którą zapalał tylko podczas
szczególnie interesujących rozmów. — Jak długo zamierzasz zabawić w Myrtle Beach?

— To zależy. Chcę pogadać o twoim wesołym miasteczku.

Pop, który właśnie zapalał fajkę, raptownie wciągnął powietrze. Tytoń zajął się, roztaczając
aromatyczny, wiśniowy dym.

— Wspomniałeś o tym przez telefon. Widzisz, właśnie rozmawialiśmy z Megan

o zatrudnieniu kogoś do pomocy na lato. Zostało zaledwie sześć tygodni do otwarcia sezonu. —
Pyknął fajkę i dym leniwie poszybował w powietrze. — A tylko trzy tygodnie do Wielkanocy. Czy
obsługiwałeś kiedyś urządzenia w lunaparku?

— Nie. — Katch upił łyk herbaty.

— Łatwo się tego nauczyć. — Pop nie przejął się jego brakiem doświadczenia. — Wyglądasz na
inteligentnego.

Megan zauważyła zapowiedź uśmiechu w kącikach ust Katcha. Odstawiła filiżankę.

— Osobie niedoświadczonej nie możemy zapłacić zbyt dużo — wtrąciła z udawanym żalem.

Katch działał jej na nerwy. Miała nadzieję, że go zniechęci. Niech poszuka sobie szczęścia gdzie
indziej.

Ale coś ją niepokoiło. Katch nie wyglądał na człowieka, który przyjąłby pracę przy obsłudze kolejki
górskiej lub sprzedaży pamiątek. Jego twarz naznaczona była autorytetem, a cała postawa świadczyła
o dużej pewności siebie. Tylko w jego naturalnym, trochę nonszalanckim wdzięku kryło się coś
podejrzanego.

Odpowiedział na jej spojrzenie z zupełnym brakiem skrępowania.

— To oczywiste — rzekł. — Pracujesz w wesołym miasteczku, Meg?

Miała ochotę odparować mu ostro, by tak śmiało sobie nie poczynał, ale

powstrzymała się od komentarza.

— Często — powiedziała.

— Megan ma głowę do interesów — wtrącił Pop. — Dba o moje sprawy.

— Naprawdę? — rzekł Katch, jakby wyrwany z zadumy. — A ja zastanawiałem się, czy nie jesteś
modelką. Masz bardzo oryginalny typ urody. — Tym razem ton jego głosu był poważny.

— Megan jest artystką — powiedział Pop z zadowoleniem, pykając fajką.

— Naprawdę?

Obserwowała, jak Katch mruży oczy i przypatruje jej się z uwagą. Zakłopotana poruszyła się na
krześle.

— Chyba odbiegliśmy od tematu — powiedziała szorstko. — Jeśli przyjechałeś tu w sprawie
pracy.

— Nie — padła krótka odpowiedź.

— Ale. chyba powiedziałeś.

— Nie sądzę — znów jej przerwał i uśmiechnął się lekko. Potem zwrócił się do Popa: — Nie chcę
pracować w waszym wesołym miasteczku. Chcę je kupić. Czy możemy o tym porozmawiać?

Mężczyźni zmierzyli się wzrokiem. Pop był niewątpliwie zaskoczony, ale w jego oczach pojawił się
namysł. Żaden z nich nie zauważał teraz Megan. Wpatrywała się niemo w Katcha, a na jej otwartej
twarzy malował się przestrach. Miała ochotę roześmiać się i powiedzieć mu, by przestał żartować,
ale instynktownie wiedziała, że Katch mówi poważnie.

Dostrzegła moc i siłę pod maską chłopięcej nonszalancji. Chodziło mu o interes. Czysty, uczciwy
biznes. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Spojrzała na dziadka w przypływie paniki.

— Pop? — Głos miała cichy, a Pop w żaden sposób nie zdradził się, że ją usłyszał.

— A to dopiero niespodzianka! — powiedział. Potem znów pyknął z fajki. — Ale dlaczego
właśnie moje wesołe miasteczko?

— Rozejrzałem się już po tutejszych obiektach rozrywkowych. — Nie zamierzał wdawać się w
szczegóły. — Podoba mi się właśnie ten.

Pop westchnął i wypuścił dym prosto w sufit.

— Nie mogę powiedzieć, bym był zainteresowany sprzedażą, synu — rzekł wolno. — Człowiek

przywiązuje się do określonego stylu życia.

— Gdy usłyszy pan moją propozycję, może pan zmieni zdanie.

— Ile masz lat, Katch? — odpowiedział z uśmiechem Pop.

— Trzydzieści jeden.

— Właśnie od tylu lat prowadzę ten interes. A co ty właściwie wiesz o prowadzeniu wesołego
miasteczka?

— Oczywiście, nie tak dużo jak pan. — Katch uśmiechnął się szeroko i znów odchylił na oparcie
krzesła. — Ale od dobrego nauczyciela mógłbym się wiele nauczyć.

Megan spostrzegła, że dziadek uważnie przygląda się Katchowi. Czuła się wyłączona z rozmowy i
bardzo jej się to nie podobało. Dziadek potrafił to robić bardzo subtelnie. David Katcherton, jak
widać, miał taki sam talent.

— Dlaczego chcesz zostać właścicielem parku rozrywki? — spytał nagle Pop.

Megan nabrała przekonania, że David Katcherton wzbudził jego zainteresowanie. W jej głowie
zabrzęczał ostrzegawczy dzwonek. Naprawdę nie chciała, by jej dziadka połączyły z Katchem jakieś
interesy. Przeczuwała zbliżające się kłopoty.

— To dobry interes — odpowiedział Katch na pytanie Popa. — I zabawny. — Uśmiechnął się. —
Lubię rzeczy, które sprawiają radość.

Potrafił przemówić do Popa, pomyślała Megan z zazdrością, obserwując wyraz twarzy swego
dziadka.

— Byłbym zobowiązany, gdyby pan to sobie przemyślał, panie Miller — ciągnął Katch. —
Możemy wrócić do tej rozmowy za kilka dni.

I wiedział, kiedy dyplomatycznie się wycofać, pomyślała.

— Mogę pomyśleć — zgodził się Pop, choć jednocześnie kręcił głową. — Ale lepiej rozejrzyj się
gdzie indziej. Prowadzimy Joyland od wielu lat. Ja i Megan. To nasz dom. — Popatrzył przekornie
na wnuczkę. — Czy przypadkiem nie wybieracie się na kolację?

— Nie! — zaprzeczyła gwałtownie, rzucając mu rozzłoszczone spojrzenie.

— Właśnie pomyślałem o tym samym — wtrącił gładko Katch. — Chodźmy, Meg. Kupię ci
hamburgera.

— Ogromnie mi przykro, że muszę odmówić tak uroczemu zaproszeniu — powiedziała kwaśno.

— A więc nie odmawiaj — powiedział Katch, a potem zwrócił się do Popa: — Pójdzie pan z

nami?

Pop zaśmiał się cicho i zbył ich machnięciem ręki.

— Zmykajcie już. Muszę przygotować sprzęt na jutro.

— Mogę wybrać się z panem? — spytał znienacka

Katch. Pop przyjrzał mu się uważnie.

— Wychodzę o piątej trzydzieści rano — powiedział po chwili. — Mam zapasowy sprzęt.

— Przyjdę.

Megan była tak zaskoczona, że bez słowa protestu pozwoliła wyprowadzić się na zewnątrz. Pop
nigdy nikogo nie zapraszał na wspólne wędkowanie. Lubił łowić ryby w samotności. W ten sposób
się odprężał.

— On nigdy nikogo ze sobą nie zabiera — powiedziała, głośno myśląc.

— Bardzo mi to pochlebia.

Megan dopiero teraz zauważyła, że Katch nadal trzyma ją za rękę, splatając jej palce ze swoimi.

— Nigdzie z tobą nie pójdę — oświadczyła stanowczo, przystając. — Mogłeś zauroczyć Popa, ale.

— Naprawdę uważasz, że jestem uroczy? — Z zuchwałym uśmiechem wziął jej drugą rękę.

— Wcale nie — odparła twardo, ale musiała powstrzymywać uśmiech.

— Dlaczego nie chcesz zjeść ze mną kolacji?

— Ponieważ cię nie lubię — powiedziała, patrząc mu prosto w

oczy. Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

— Daj mi szansę, bym zdołał cię przekonać do zmiany zdania.

— To niemożliwie. — Megan usiłowała wyrwać dłonie, ale Katch zacisnął na nich palce.

— Chcesz się założyć? Ale jeśli uda mi się skłonić cię do zmiany zdania, obiecaj,

że pobawimy się razem w lunaparku w piątkowy wieczór.

Znów musiała tłumić uśmiech.

— A jeśli nie zmienię zdania? Co wtedy?

— Wtedy nie będę ci się więcej narzucać. — Uśmiechnął się tak wymownie, jakby już był pewien
swego.

Uniosła pytająco brew. Nieoczekiwanie przyszło jej do głowy, że może warto z nim wyjść.

— Musisz tylko zjeść ze mną dziś wieczorem kolację — przekonywał, wpatrując się w jej twarz.
— Zajmie ci to najwyżej dwie godziny.

— W porządku — zgodziła się impulsywnie. — Umowa stoi. — Wykręciła palce, ale on ich nie
puszczał.

— Moglibyśmy podać sobie ręce — powiedziała — ale ty nadal mi nie pozwalasz.

— To prawda. A więc przypieczętujmy to inaczej.

Tak szybko przyciągnął ją do siebie, że uderzyła o jego klatkę piersiową. Wyczuła w nim ogromną
siłę, choć ciało miał szczupłe i z pozoru kościste. Nim zdążyła zaprotestować, poczuła jego władcze
usta na swoich.

Był zręczny i nieustępliwy. Nie pamiętała potem, czy instynktownie rozchyliła usta, czy delikatnie
dotykając jej języka, skłonił ją, by to zrobiła.

Gdy znalazła się w jego objęciach, nagle poczuła pustkę w głowie. Nie potrafiła zebrać myśli,
ulegając nieoczekiwanym potrzebom swego ciała. Stopiła się z nim, świadoma jego twardej klatki
piersiowej, o którą się oparła, świadoma jego ust atakujących jej usta. Wokół panowała pustka.
Odkryła, że nie było niczego, na czym mogłaby się wesprzeć. Żadnej kotwicy, która powstrzymałaby
ją przed wypłynięciem

na wzburzone wody.

Nagle wydała cichy jęk protestu i odsunęła się od niego.

Oczy miał pociemniałe i zbyt zamglone, by mogła cokolwiek z nich wyczytać. Nazbyt pochopnie
myślała, że łatwo je rozszyfrować. Jak mogła naiwnie sądzić, że łatwo nim sterować! Wszystko
wyglądało teraz inaczej niż kilka minut temu. Cała drżała, bezskutecznie usiłując zapanować nad
sobą.

— Jesteś podniecona — stwierdził łagodnie Katch. — Szkoda, że tak usilnie walczysz, by
zachować chłód.

— Ja nie. — Megan rozpaczliwie kręciła głową, pragnąc, by jej serce zwolniło.

— Ależ tak. Nadal to robisz. — Katch po przyjacielsku uścisnął jej dłonie, a w końcu puścił jedną
z nich. Drugą nadal mocno trzymał w swojej dłoni, gdy odwrócił się do samochodu.

Megan poczuła przypływ paniki. Usiłowała nad sobą zapanować. Już przecież całowała się z
chłopakami. Katch po prostu ją zaskoczył.

Ale wiedziała, że to nie było wytłumaczenie. Nigdy przedtem tak jej nie całowano.

— Myślę jednak, że z tobą nie pojadę — powiedziała trochę spokojniejszym tonem.

Ale Katch już otworzył drzwi samochodu.

— Umowa stoi, Meg.

ROZDZIAŁ TRZECI

Katch jeździł czarnym porsche. Megan to nie zdziwiło. Łatwo było się domyślić, że David
Katcherton może pozwolić sobie na wszystko co najlepsze.

Opierając się o srebrnoszare poduszki siedzenia, doszła do wniosku, że swój majątek zapewne
odziedziczył. Prawdopodobnie nie przepracował w życiu ani jednego dnia. Przypominając sobie
twardą skórę jego dłoni, pomyślała, że pewnie uprawia jakiś sport. Gra w tenisa, squasha albo
żegluje. Nigdy nie robi niczego użytecznego. Szuka wyłącznie przyjemności. I łatwo je znajduje.

Megan odrzuciła włosy na ramiona i odwróciła się do niego. Miał bardzo atrakcyjny profil.
Ciemnoblond włosy niesfornie wiły się za uchem.

— Zobaczyłaś coś, co ci się spodobało? Przyłapana na podglądaniu, zarumieniła się ze złości.

— Powinieneś się ogolić — powiedziała chłodno.

Katch zerknął w lusterko.

— Chyba masz rację. — Uśmiechnął się, gdy włączali się do ruchu. —

Następnym razem, gdy po ciebie przyjadę, będę o tym pamiętał. — Tylko nic już nie mów — dodał
szybko, czując, że zesztywniała. — Czy twoja matka nigdy ci nie mówiła, że lepiej się w ogóle nie
odzywać, jeśli nie można powiedzieć czegoś naprawdę przyjemnego?

Megan przełknęła ostre słowa, jakie przyszły jej do głowy.

— Jak długo tu mieszkasz? — zagadnął po chwili jak gdyby nigdy nic.

— Od niepamiętnych czasów. — Przez otwarte okno dobiegała muzyka płynąca z samochodowych
odbiorników. Megan podobała się ta kakofonia dźwięków. Odprężyła się, wyprostowała ramiona i
znów odwróciła w stronę Katcha.

— Czym się zajmujesz? — spytała.

Zauważył cień lekceważenia w jej głosie, ale skwitował to uniesieniem brwi.

— Posiadam pewne rzeczy.

— Jakie rzeczy?

Katch zatrzymał się na czerwonym świetle i spojrzał na nią badawczo.

— Wszystkie, które zechcę. — Gdy światło zmieniło się, zręcznie wjechał na parking i zatrzymał
samochód.

— Nie możemy tam pójść — powiedziała Megan, zerkając na elegancką restaurację.

— Dlaczego nie? — Katch wyłączył silnik. — Można tu nieźle zjeść.

— Wiem, ale nie jestem odpowiednio ubrana i.

— Czy zawsze robisz odpowiednie rzeczy, Meg?

To pytanie zbiło ją z tropu. Przyglądała się przez chwilę jego twarzy, zastanawiając się, czy z niej
kpił.

— Pomyśl o tym przez chwilę. — Wysiadł z samochodu, a potem wystawił

głowę przez okno. — Zaraz wracam.

Megan obserwowała, jak niespiesznym krokiem wchodzi przez eleganckie drzwi do restauracji.
Pokręciła głową. Zaraz go wyproszą, pomyślała. Podziwiała jego pewność siebie. Skrzyżowała
ramiona. Mimo wszystko nie lubię go, zapewniła się w duchu.

Po piętnastu minutach doszła do wniosku, że lubi go jeszcze mniej. Co za nieuprzejmość! Nadąsana
wysiadła z samochodu. Tyle czasu kazać jej czekać!

Rozejrzała się za najbliższą budką telefoniczną. Zadzwoni do dziadka, by po nią przyjechał. Sięgnęła
do kieszeni kurtki, a potem do dżinsów. Nie miała przy sobie nawet dziesięciu centów. Wzięła
głęboki oddech i wpatrywała się w drzwi restauracji. Za chwilę będzie musiała pożyczyć jakieś
drobne, albo prosić, by pozwolono jej skorzystać z telefonu. Upokarzające! Ale wszystko było
lepsze, niż czekać tu na niego.

W chwili, gdy otworzyła drzwi do restauracji, pojawił się w nich Katch.

— Dzięki — powiedział uprzejmie, przechodząc ostrożnie obok niej.

Patrzyła za nim w zdumieniu. Niósł największy kosz piknikowy, jaki w życiu

widziała. Otworzył bagażnik i wstawił kosz do środka.

— Chodźmy — powiedział, zatrzaskując klapę bagażnika. — Umieram z głodu.

— Co tam masz? — spytała podejrzliwie.

— Kolację. — Ponaglił ją gestem ręki.

Megan nadal stała przy zamkniętych drzwiach od strony pasażera.

— W jaki sposób to załatwiłeś?

— Poprosiłem. Nie jesteś głodna?

— Owszem, jestem. Ale.

— A więc jedźmy. — Katch usiadł za kierownicą i włączył silnik. Ledwie Megan

zdążyła zająć miejsce, ruszył z parkingu. — Masz jakieś ulubione miejsce? — spytał po chwili.

— Ulubione miejsce? — powtórzyła jak echo.

— Chyba nie chcesz powiedzieć, że mieszkając tu całe życie, nie masz tu swojego ulubionego
miejsca? — Katch skręcił w stronę oceanu. — A więc dokąd jechać?

— Na północny kraniec plaży — odpowiedziała. — Niewielu ludzi tam dociera, chyba że jest
pełnia sezonu.

— To świetnie. Wolę być z tobą sam na sam. Ta szczerość ją poruszyła. Powoli odwróciła się i
spojrzała na niego z uwagą.

— Czy jest w tym coś złego? — Uśmiechnął się tak zuchwale, że Megan aż dech zaparło.

— Prawdopodobnie — mruknęła pod nosem.

* * *

Plaża była zupełnie pusta, nie licząc krążących nad nią krzykliwych mew. Megan stała przez chwilę z
twarzą zwróconą ku zachodowi, napawając się urodą zachodzącego słońca.

— Uwielbiam tę porę dnia — powiedziała cicho. — Wszystko jest teraz takie spokojne. Jakby
dzień wstrzymał oddech. — Katch położył ręce na jej ramionach. Megan drgnęła.

— Spokojnie — powiedział. Stojąc za nią i obserwując ponad jej głową zachodzące słońce,
niespodziewanie zaczął masować jej napięte mięśnie. — Ja najbardziej lubię tę chwilę przed
świtem, gdy ptaki zaczynają śpiewać, a światło jest nadal rozproszone. — Przesuwał palcami w górę
i dół jej szyi. — Powinnaś częściej się odprężać.

— Gdy chciała się odsunąć, odwrócił jej twarz do siebie.

— Nie! — zaprotestowała, opierając się rękami o jego klatkę piersiową. — Nie!

— W porządku. — Zwolnił uścisk, ale jeszcze przez chwilę jej nie puszczał. Potem pochylił się

nad koszykiem piknikowym, wyjął z niego biały obrus i energicznie stwierdził: — Pora coś zjeść.
Proszę.

Megan wzięła serwetkę z jego rąk, nie wychodząc z podziwu, że dano mu adamaszkowy obrus.

Kryształowe, pomyślała oszołomiona, gdy wręczył jej kieliszki.

— Dlaczego dali ci to wszystko? — Patrzyła na porcelanową zastawę i srebra.

— Zabrakło im papierowych talerzy. Szampan?

— Chyba oszalałeś!

— Co się stało? Nie lubisz szampana?

— Lubię, ale do tej pory piłam tylko amerykański — powiedziała niepewnie.

— Ten jest francuski — odpowiedział swobodnie, nalewając trunek.

Megan wypiła mały łyk.

— Cudowny — oceniła, zanim pociągnęła następny.

— Ale nie musiałeś. — Bezradnie rozłożyła ręce.

— Doszedłem do wniosku, że nie mam ochoty na hamburgera. — Katch wbił butelkę w piasek.
Postawił mały pojemnik na obrusie, potem znów zaczął grzebać w koszyku.

— Co to jest? — spytała Megan, otwierając pojemnik. Zmarszczyła brwi na widok lśniącej,
czarnej masy. — Czy to.? — Urwała z niedowierzaniem, zerkając na Katcha, który układał grzanki na
talerzu. — Czy to naprawdę kawior?

. Tak Pozwól, że coś zjem, dobrze? Umieram z głodu. — Wyjął jej z rąk pudełko

i posmarował grzankę grubo kawiorem. — Nie masz ochoty? — spytał, gdy ugryzł kęs.

— Nie wiem. — Megan przyglądała się grzance krytycznym wzrokiem. — Nigdy przedtem nie
jadłam kawioru.

— Naprawdę? — Oddał jej swoją grzankę. — A więc spróbuj. — A gdy się zawahała, uśmiechnął
się szerzej

i przysunął grzankę do jej ust. — Odwagi, Meg, ugryź kawałek.

— Słony — mruknęła zaskoczona. Wyjęła mu grzankę z ręki i ugryzła następny kęs. — Ale bardzo
dobry — oceniła, przełykając.

— Mogłaś mi trochę zostawić — pożalił się, gdy Megan skończyła grzankę. Roześmiała się, po

czym nałożyła obficie kawioru na następną grzankę i podała ją Davidowi. — Zastanawiałem się, jaki
on będzie. — Katch przyjął grzankę, ale jego uwaga skupiona była na Megan.

— Co takiego? — Uśmiechając się, oblizała kciuk.

— Twój śmiech. Zastanawiałem się, czy będzie równie pociągający jak twoja twarz. — Nie
spuszczając z niej wzroku, ugryzł kawałek grzanki. — I jest.

Megan usiłowała zapanować nad swoim przyspieszonym pulsem.

— Nie musiałeś karmić mnie kawiorem i szampanem, żeby usłyszeć mój śmiech. — Z obojętnym
wzruszeniem ramion odsunęła się od niego. — Śmieję się całkiem często.

— Nie dość często.

— Dlaczego tak mówisz? — Była zaskoczona.

— Twoje oczy są takie poważne. Twoje usta też. — Przesunął wzrokiem po jej twarzy. — Być
może dlatego poczułem wewnętrzny przymus, by skłonić cię do uśmiechu.

— To niebywałe. — Megan przykucnęła i wpatrywała się w niego. — Ledwie mnie znasz.

— Czy to ma znaczenie?

— Zawsze myślałam, że powinno — wyszeptała, podczas gdy Katch znów sięgnął do koszyka. Już
bez zdziwienia patrzyła, jak wyciąga sałatkę z homara i truskawki. Roześmiała się, odrzuciła włosy
do tyłu i przysunęła bliżej do niego.

— Dasz mi spróbować? — powiedziała.

Zanim skończyli tę ucztę, słońce już zaszło i księżyc rzucał drżącą, białą poświatę na morze. Megan
pomyślała, że wszystko działo się jak we śnie. Porcelana, srebra lśniące w świetle księżyca,
wykwintne jedzenie, znajomy szum fal i ten nieznajomy obok niej, który z każdą minutę stawał się
coraz mniej obcy.

Megan wyczuwała już, kiedy Katch się uśmiecha, poznała modulację jego głosu, wyraz oczu, gdy się
cieszy i gdy ironizuje. Zapamiętała również charakterystyczny sposób, w jaki włosy układały mu się
za uchem. Więcej niż raz, oczarowana szampanem i poświatą księżyca, musiała się powstrzymywać,
by nie przygładzić ich palcami.

— Nie masz ochoty na kawałek sernika? — Katch machnął widelcem, a potem wsunął go jej do
ust.

— Już nie mogę. — Przyciągnęła kolana do klatki piersiowej i oparła na nich podbródek. Patrzyła,
jak Katch delektuje się deserem. — Jak ty to robisz?

— Poświęcam się — zażartował, zjadając ostatni kęs. — Zawsze staram się doprowadzić sprawy

do końca.

— Nigdy nie byłam na takim pikniku — powiedziała, wzdychając z zadowolenia. Oparła się na
łokciach, wyciągnęła nogi i zapatrzyła się w gwiazdy. — Nigdy nie jadłam takich delicji.

— Przekażę Ricardo twoje wyrazy uznania. — Katch zmienił pozycję i usiadł obok niej.

— Kto to jest Ricardo? — spytała machinalnie, a potem bez sprzeciwu pozwoliła, by Katch
odgarnął jej włosy za ucho.

— Szef kuchni. Uwielbia komplementy.

Megan uśmiechnęła się, zachwycona tym, jak dźwięk jego głosu mieszał się z szumem fal.

— Skąd wiesz?

— W ten sposób ściągnąłem go z Chicago.

— Ściągnąłeś go z Chicago? Co masz na myśli? — Po chwili się zreflektowała: — Jesteś
właścicielem tej restauracji?

— Tak. — Z uśmiechem przyjął niedowierzanie malujące się na jej twarzy. — Kupiłem ją dwa lata
temu.

Megan zerknęła na delikatną porcelanę i ciężkie srebra rozrzucone na białym obrusie. Przypomniała
sobie, że ponad dwa lata temu ta restauracja była bliska bankructwa. Jedzenie było za drogie, a
obsługa beznadziejna. Potem lokal został zmodernizowany. Słyszała, że zmieniono wystrój wnętrza, a
na suficie zamontowano lustra. Od czasu ponownego otwarcia restauracja zapracowała na miano
najlepszej w mieście.

— Kupiłeś ją? — powtórzyła.

— To prawda. — Katch usiadł na piętach obok Megan, która leżała oparta na łokciach. — Czy to
cię dziwi?

Megan dokładnie mu się przyjrzała. Potargane nonszalancko włosy, wytarte na kolanach dżinsy,
podniszczone sportowe buty. Nie przypominał prosperującego biznesmena. A jednak. Jednak musiała
przyznać, że w jego twarzy było coś takiego.

— Nie — powiedziała w końcu. — Raczej nie. — Zmarszczyła brwi, gdy zmienił pozycję. W
jednej chwili znalazł się obok niej i patrzył na morze tak jak ona. — Kupiłeś ją w taki sam sposób,
jak chcesz kupić Joyland — zawyrokowała.

— Mówiłem ci, że właśnie tym się zajmuję.

— Ale to coś więcej niż samo posiadanie, prawda? — nalegała. — Ty jeszcze doprowadzasz
swoje nabytki do stanu świetności.

— Na tym to polega — zgodził się. — Sukces przysparza mnóstwo satysfakcji, nie uważasz?

Megan usiadła i odwróciła się do niego.

— Ale nie możesz mieć Joylandu. Jest całym życiem Popa. Nie rozumiesz.

— Wyjaśnisz mi to później, zgoda? — rzekł swobodnie. — Nie dziś wieczorem.

— Nakrył jej dłoń swoją. — To nie jest biznesowa kolacja.

— Katch, musisz.

— Spójrz na gwiazdy, Meg — poprosił. — Czy kiedykolwiek próbowałaś je policzyć?

— Gdy byłam mała — zaczęła. — Ale.

— Nie tylko dzieci liczą gwiazdy — powiedział ciepłym tonem. — Przychodzisz

tu czasami wieczorami?

Gwiazdy nisko zawieszone nad morzem jasno lśniły.

— Czasami — powiedziała cicho. — Gdy praca nie idzie mi dobrze, albo gdy chcę coś
przemyśleć, albo po prostu gdy chcę być sama.

— Malujesz morskie pejzaże? Portrety?

Uśmiechnęła się i pokręciła głową.

— Rzeźbię.

— Ach! — Uniósł jej rękę, a potem przyjrzał jej się uważnie z jednej i z drugiej strony. — Tak,
teraz widzę. Twoje ręce są silne i zręczne. — Gdy przywarł ustami do jej dłoni, poczuła prąd
elektryczny przeszywający całe jej ciało.

Ostrożnie cofnęła rękę. Potem przyciągnęła kolana do piersi i objęła je ramionami.

Nie patrząc na Katcha, wiedziała, że się uśmiechał.

— W jakim materiale rzeźbisz? W glinie, drewnie, kamieniu?

— We wszystkich trzech. — Odwróciła głowę i znów się uśmiechnęła.

— Gdzie studiowałaś?

— Skończyłam kursy w college’u. — Wzruszyła ramionami. — Nie miałam na studiowanie zbyt
dużo czasu. — Znów spojrzała w niebo. — Księżyc tak jasno dziś świeci. Lubię tu przychodzić, gdy
jest pełnia. Wtedy wszystko tonie w srebrzystym blasku.

Gdy musnął wargami jej ucho, chciała raptownie się odsunąć, ale on jej nie pozwolił. Objął ją za
ramiona.

— Odpręż się, Meg — szepnął prosto w jej policzek. — Jest tylko księżyc i ocean. Tylko to jest
prócz nas.

Prawie mu uwierzyła, zwłaszcza że jego wargi przyjemnie drażniły jej skórę, a w całym ciele czuła
słodką ociężałość po winie. Ale gdy Katch przesunął wargi w dół jej szyi, nagle puls jej podskoczył
i jęknęła.

— Katch, lepiej już pójdę. Proszę.

— Później — wymamrotał, pokrywając lekkimi pocałunkami jej szyję, potem znów podbródek i
wracając do ucha. — Później, znacznie później.

Odwróciła głowę, chciała coś powiedzieć, ale głos zamarł jej w gardle. Jego usta były tak blisko.
Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi, czujnymi oczami, on zaś pochylał się coraz bliżej i
bliżej. Nadal jednak nie dotknął ustami jej ust. Krążyły one nad nią, wabiąc i obiecując. Gdy
wreszcie dotknął kącików jej ust, jęknęła znów i przymknęła oczy. Tym razem w ogóle nie dotykał
jej rękami. Łączyły ich usta, języki i wymieszane oddechy.

Megan czuła, że jej opór słabnie, warstwa po warstwie, aż pozostało nagie pożądanie. Zapomniała o
niebezpieczeństwie, o konsekwencjach. Zawładnęły nią zmysły. Jej usta szukały jego ust,
odpowiadały na pocałunki. Porzuciła wahanie, nieśmiałość, dotknięta szaleństwem pożądania i
pragnieniem, by doznać znów tego, co czuła już przedtem — rozkosznego zawrotu głowy.

Ponieważ nadal jej nie obejmował, sama oplotła go pożądliwie ramionami i mocno do siebie
przyciągnęła. Pozwolił jej przejąć inicjatywę, jedynie gładząc palcami jej włosy. Megan ledwie
słyszała szum fal poprzez głuche dudnienie swego serca.

Wreszcie oderwała się do niego z głębokim westchnieniem. Ale on nie chciał pozwolić jej odejść.

— Powtórzymy? — Mimo że pytanie padło cichym głosem, w nocnej ciszy zabrzmiało jak krzyk.

Miała na końcu języka odmowę. Wiedziała, że traci grunt pod nogami. Katch, trzymając rękę na jej
karku, przyciągnął ją bliżej.

Tym razem był natarczywy. Pokazał jej wiele odmian pocałunku. Zarówno język, jak i wargi mogły
dostarczyć przyjemności.

Megan wsunęła palce we włosy Katcha, gdy całował ją coraz gwałtowniej i mocniej. Była gotowa,
odpowiadała na jego pocałunki. Pragnęła go.

Gdy objął dłonią jej nagą pierś, ledwie wyszeptała słowa sprzeciwu. Nie czuła, gdy rozpiął suwak
jej kurtki, a potem guziki bluzki. Pieszczota jego ręki była delikatna, a jednocześnie zuchwała. Opór
jej powoli topniał, by wreszcie przeistoczyć się w dzikie pożądanie, które tliło się pod jej skórą, w
każdej chwili grożąc wybuchem.

— Pragnę cię — szepnął Katch prosto w jej usta. — Pragnę się z tobą kochać.

Megan czuła, jak pożądanie ją obezwładnia, jak ogarniają nieposkromiony

apetyt na miłość. Toczyła walkę, by wrócić do rzeczywistości, przypomnieć sobie okoliczności,
nazwiska, miejsca, obowiązki. Było przecież coś więcej niż tylko księżyc i morze. A Katch był obcy,
był mężczyzną, którego ledwie znała.

— Nie! — Udało jej się wreszcie wyzwolić usta ze słodkiej niewoli jego ust. Z trudem podniosła
się z piasku. — Nie — powtórzyła, zapinając guziki.

Katch również wstał i chwycił ją za połę koszuli. Megan popatrzyła ze zdziwieniem w jego oczy
jaśniejące dziwnym blaskiem.

— Dlaczego nie?

Megan przełknęła ślinę. W jego głosie nie było teraz leniwej nonszalancji lecz jakaś oschła,
bezwzględna nuta.

— Nie chcę — powiedziała.

— Kłamiesz! — rzucił jej w twarz.

— Zgoda — przyznała. — Nie znam cię.

— Ale poznasz — zapewnił. Potem pocałował ją mocno, jakby chciał sprawić jej ból. — Ale
zaczekamy, aż to nastąpi.

— Zawsze osiągasz to, co chcesz? — spytała w przypływie zuchwałości.

— Tak — odpowiedział i uśmiechnął się szeroko. — Oczywiście, że tak.

— Będziesz więc rozczarowany. — Wyrwała mu z rąk koszulę i zaczęła znów zapinać guziki. —
Nie możesz mieć Joylandu i nie możesz mieć mnie.

Katch przyglądał jej się przez chwilę, gdy stała odwrócona plecami do morza. Na jego twarzy znów
zagościł arogancki uśmiech.

— Będę miał i Joyland, i ciebie, Meg — obiecał cicho. — Zanim nadejdzie sezon.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Popołudniowe słońce zalewało pracownię, ale Megan nie zwracała na nie uwagi, tak samo jak na
śpiew ptaków za oknem. Była skupiona na glinie, nad którą pracowała, a raczej nad tym, co w tej
chwili było częściowo uformowaną głową.

Zrobiła coś, co zdarzało jej się niezmiernie rzadko — odsunęła na bok aktualną pracę, żeby

rozpocząć następną. Nowy temat ścigał ją przez całą noc i w końcu doszła do wniosku, że uwolni się
od myśli o Davidzie Katchertonie, wykonując jego popiersie. To wydawało się najlepszym
sposobem.

Megan miała bardzo wyraźną wizję, dokładnie wiedziała, co pragnie uchwycić: siłę i determinację
tkwiącą pod powierzchnią uprzejmości i pewnej nonszalancji.

Musiała jednak przyznać, że wczoraj wieczorem Katch ją nieco przestraszył. Nie fizycznie,
oczywiście — wiedziała, że był mężczyzną zbyt inteligentnym, by zachować się wobec niej brutalnie
— ale siłą swej osobowości.

Ze złością uderzyła w glinę. Wyglądał na człowieka, który osiąga to, co chce. Ale nie tym razem.
Była zdecydowana zrobić wszystko, by tym razem mu się nie powiodło. Katch wkrótce zrozumie, że
nie można nią dyrygować. Nawet Popowi to się nie udawało.

Wolno, precyzyjnie modelowała rysy jego twarzy. To dawało jej uczucie pewnej przewagi.

Instynktownie, jakby w natchnieniu, nadała kształt niesfornemu kosmykowi włosów tuż nad uchem.
Cofnęła się o krok, by lepiej przyjrzeć się swemu dziełu. Udało jej się uchwycić pewien rys jego
osobowości. Doszła do wniosku, że był typem słodkiego drania. To staroświeckie określenie bardzo
do niego pasowało. Mogła wyobrazić go sobie w kowbojskich butach i z rewolwerem za pasem,
grającego w pokera w jakiejś szulerni w Tuscon; albo z szablą, gdy zdobywa statek.

Bezwiednie zaczęła pieścić palcami uformowane w glinie loki. Taki mężczyzna, prawdziwy pirat,
nie lękał się sztormu, zdobywał skarby i kobiety wszędzie, gdzie tylko chciał. Kobiety. Myśli Megan
wróciły do poprzedniego wieczoru. Do jego ust na jej ustach, do pieszczoty jego dłoni. Zapamiętała
nawet strukturę piasku, na którym razem leżeli, zapach i odgłos oceanu za plecami. Pamiętała, jak
światło księżyca oświetlało jego włosy, które przeczesywała spragnionymi palcami, podczas gdy
Katch wędrował ustami po jej ciele. Wydały jej się miękkie, a zarazem szorstkie. Jak.

Przerażona odegnała zdrożne myśli. Zerknęła w dół na własne palce błądzące po glinianych włosach
Katcha. Zaklęła pod nosem, o mały włos nie niszcząc rodzącego się dzieła. Wstała i odeszła od stołu.
Nie powinna dopuścić, by jakieś drobne zawirowania odrywały ją od pracy. Wczorajszy wieczór
spędzony w towarzystwie Katcha należał do tej kategorii. Tylko drobne zawirowanie. Nic ważnego.

A jednak intuicja podpowiadała jej, że Katch był ważny, o wiele ważniejszy, niżby sobie tego
życzyła.

Gdzie podział się jej zdrowy rozsądek? Zaczerpnąwszy powietrza, podeszła do umywalki, by umyć
ręce. Musi być rozsądna. Pop potrzebował kogoś, kto przypominałby mu o konieczności płacenia
rachunków. Uśmiechnęła się, wycierając ręce. Przyszło jej do głowy, zresztą nie po raz pierwszy, że
jest w takim samym stopniu potrzebna swemu dziadkowi, jak on jej.

Dawno temu, gdy była jeszcze dzieckiem, a potem młodą dziewczyną, była od niego całkowicie
zależna. I on jej nie zawiódł. W miarę jak dorastała, stopniowo przejmowała od niego obowiązki,
które sprawiały mu trudność, a więc księgowość czy pertraktacje z bankiem. Zdarzało się, że

rezygnowała z własnych pragnień, by zrobić to, co uważała za swój obowiązek. Zajmowała się
nudnymi, mało romantycznymi rachunkami, choć wolała przebywać w zaczarowanym świecie sztuki.
Bywały momenty, gdy pochłonięta swoją twórczością, zapominała o codzienności. Często czuła się
rozdarta pomiędzy tymi dwoma światami.

Miała naprawdę dość życiowych rozterek nawet bez Davida Katchertona.

Nie rozumiała, jak to się stało, że nieznajomy mężczyzna tak szybko i tak skutecznie naruszył
delikatną równowagę jej świata. Pokręciła głową. Zamiast się nad tym zastanawiać, postanowiła
wyładować złość, kończąc popiersie.

Następna godzina szybko minęła. W ferworze pracy zapomniała o irytacji, z jaką przyjęła
wiadomość, że Katch wybiera się z jej dziadkiem na ryby. Rozzłościło ją, gdy o wpół do szóstej
rano, wyglądając zza firanki, zobaczyła go wypoczętego i pełnego zapału do wędkowania. Rzuciła
się z powrotem na łóżko i przez następną godzinę martwo wpatrywała się w sufit. Jakże pociągająco
zabrzmiał o świcie jego

śmiech. Wolałaby o tym zapomnieć.

Rzeźbiona twarz zaczęła nabierać kształtu pod jej palcami. Po chwili Meg usłyszała nadjeżdżający
samochód. Śmiechowi Katcha towarzyszył szorstki, rubaszny głos jej dziadka.

Z pracowni znajdującej się nad garażem Megan miała doskonały widok na dom i podjazd. Patrzyła,
jak Katch wyciąga sprzęt i połów z pikapa, a potem z szerokim uśmiechem mówi coś do jej dziadka.
Pop odrzucił do tyłu grzywę białych włosów i roześmiał się głośno, jakby zachwycony jakimś
pomysłem. Po przyjacielsku poklepał Katcha po plecach. Dziwne, ale Megan poczuła się urażona.
Czy dlatego, że, jak widać, panowie doskonale czuli się w swoim towarzystwie?

Przyglądała się Katchowi, gdy wyciągał z bagażnika pudełka z przynętami. Ubrany był, tak samo jak
wczoraj, w jasnoniebieską, spłowiałą koszulkę, ozdobioną jakimś nadrukiem na przodzie. Na głowę
włożył czapkę z daszkiem, własność Popa, co dodatkowo zdenerwowało Megan. Musiała jednak
przyznać, że obydwaj dobrze się prezentowali. Mimo różnicy wieku i budowy ciała obaj robili
bardzo męskie wrażenie. Różnice i podobieństwa pomiędzy nimi zaabsorbowały ją na chwilę tak
bardzo, że nawet gdy Katch spojrzał do góry i zauważył ją w oknie, nie zwróciła na to uwagi i nadal
im się przyglądała.

Katch uśmiechnął się, przesuwając do tyłu daszek czapki, by miała lepszy widok. Okno było długie i
wąskie, a parapet sięgał jej do kolan. Wyglądała jak na oprawionym w ramy obrazie. Z włosami
związanymi do tyłu wstążką wydawała się jeszcze młodsza i bardziej niewinna, a jej oczy pełne
melancholii przypominały czarne jeziora. Stara koszula Popa, którą założyła zamiast fartucha,
szczelnie spowijała jej kruchą postać.

Na chwilę skrzyżowali wzrok i Megan dojrzała w oczach Katcha ten sam wewnętrzny blask, jaki
zauważyła wczoraj przez moment w świetle księżyca. Zadrżała. Po chwili jego usta znów wykrzywił
arogancki uśmiech, a z oczu wyjrzało rozbawienie.

— Zejdź na dół, Meg! — Machnął do niej ręką. — Przywieźliśmy ci prezent. — Odwrócił się, by
podnieść lodówkę z połowem.

— Wolałabym szmaragdy! — zawołała w odpowiedzi.

— Następnym razem — obiecał, znikając z lodówką na tyłach domu.

* * *

Znalazła Katcha w kuchni, skrobiącego ryby. Uśmiechnął się na jej widok, odłożył nóż, a potem
wziął ją w ramiona i ku jej ogromnemu zdziwieniu pocałował. Mimo że pocałunek był bardziej
przyjacielski niż namiętny, wywołał w niej reakcję, której siła ją zdumiała. Zszokowana oderwała
się od niego.

— Nie możesz.

— Już to zrobiłem — podkreślił, a potem dodał obojętnym tonem, jakby pocałunek w ogóle nie
miał miejsca: — Chciałbym zobaczyć twoją pracownię.

W gruncie rzeczy była oczywiście zadowolona ze zmiany tematu.

— Gdzie jest mój dziadek? — spytała, podchodząc do torby — lodówki i unosząc wieko.

— Pop odkłada sprzęt.

Wszyscy, którzy znali Timothy’ego Millera, zwracali się do niego Pop. Ale Megan zmarszczyła brwi.

— Szybko się zaprzyjaźniasz, prawda?

— To fakt. Polubiłem twojego dziadka, Meg. Ty najlepiej powinnaś wiedzieć dlaczego.

Postąpiła krok w jego stronę.

— Nie wiem, czy powinnam ci ufać — powiedziała.

— Nie powinnaś. — Katch uśmiechnął się szeroko i przesunął palcem po jej nosie. — Ani przez
sekundę. — Otworzył pokrywę lodówki, żeby pokazać złowione ryby. — Jesteś głodna?

Megan uśmiechnęła się, ulegając jego urokowi, mimo ostrzeżeń płynących z bardziej rozsądnej strony
swej natury.

— Nie byłam. Ale mogę być. Zwłaszcza, jeśli nie muszę ich czyścić.

— Pop powiedział mi, że masz delikatny żołądek.

— Doprawdy? I co jeszcze ci powiedział?

— Powiedział, że lubisz narcyzy i miałaś pluszowego słonia o imieniu Henry.

— Powiedział ci to? — Megan nie była zadowolona.

— I jeszcze, że lubisz oglądać horrory, a potem wchodzisz z głową pod

kołdrę. Megan zmrużyła oczy, widząc coraz szerszy uśmiech Katcha.

— Przepraszam — rzuciła ze złością, a potem odepchnęła Katcha na bok i pobiegła do kuchennych
drzwi. Za plecami słyszała jego gromki śmiech.

— Pop! — Znalazła dziadka w małym pokoju przylegającym do kuchni, gdzie trzymał swoje
wędkarskie akcesoria.

— Cześć, kochanie. — Na widok Megan stojącej w drzwiach z rękami na biodrach Pop uśmiechnął
się czule. — Muszę ci powiedzieć, że ten chłopak zna się na łowieniu ryb. Naprawdę wie, jak to się
robi!

Jego zachwyt nad Katchem był tak oczywisty, że Megan tylko zacisnęła zęby.

— To najlepsza wiadomość, jaką usłyszałam dzisiejszego dnia — zadrwiła, wchodząc do pokoju.
— Ale dlaczego uznałeś za konieczne informowanie tego chłopaka, że miałam pluszowego słonia i
śpię z głową pod kołdrą?

Pop uniósł rękę, by podrapać się w głowę. Nie zrobił tego jednak na tyle szybko, by ukryć uśmiech.

— Pop, naprawdę. — Megan ściągnęła brwi. — Czy musisz pleść o mnie takie rzeczy, jakbym była
małą dziewczynką?

— Zawsze będziesz moją małą dziewczynką — powiedział Pop i pocałował ją w policzek. —
Widziałaś nasze pstrągi? Dziś wieczór usmażymy mnóstwo ryb.

— Przypuszczam — Megan skrzyżowała ramiona — że on zje z nami kolację?

— Oczywiście. — Pop zamrugał oczami. — W końcu to on złowił połowę ryb.

— To wspaniale.

— Pomyślałem, że mogłabyś upiec swoje ciasteczka, z jagodami. — Pop uśmiechnął się
prostodusznie.

Megan westchnęła, uznając swoją klęskę.

Po kilku minutach Pop usłyszał łoskot wyjmowanych foremek. Uśmiechnął się pod nosem, a potem
cicho prześlizgnął się przez dom i wyszedł frontowymi drzwiami.

— Upiecz swoje ciasteczka! — przedrzeźniała Megan, siekając masło z mąką. — Ci mężczyźni!

Gdy pochylała się, by wsunąć foremki do piekarnika, usłyszała za sobą dźwięk zamykanych szklanych

drzwi.

— Słyszałem już o ciasteczkach — powiedział Katch, kładąc na blacie

oczyszczone ryby. — Pop jest zajęty w garażu. Prosił, by go zawołać, gdy kolacja będzie gotowa.

Megan ze złością spojrzała przez szklane drzwi na sąsiedni budynek.

— Naprawdę? — Znów odwróciła się do Katcha. — Jeśli myślisz, że będziesz siedział i czekał, to
się grubo mylisz.

— Chyba nie sądzisz, że pozwoliłbym ci smażyć moje ryby!

Wpatrywała się w jego kamienną twarz.

— Zawsze sam je smażę — dodał tonem wyjaśnienia. — Gdzie jest patelnia?

Megan, obserwując go uważnie, w milczeniu pokazała właściwą szafkę.

Patrzyła, jak przykucnął, by poszukać patelni.

— To oczywiście nie znaczy, że uważam cię za kiepską kucharkę. — Wyjął ciężką patelnię z
nierdzewnej stali. — Po prostu lubię i umiem gotować.

— Czyżbyś jednak sugerował, że ja nie potrafię usmażyć tych żałosnych, małych sardynek?

— Powiedzmy, że w sprawie posiłków nie lubię zdawać się na przypadek. — Zaczął przeszukiwać
szufladę. — Lepiej przygotuj sałatę — podpowiedział — a mnie zostaw ryby.

Megan patrzyła, jak bez skrępowania buszuje w kuchennych szufladach.

— Dlaczego nie zabierzesz swoich pstrągów i.

Przenikliwy dzwonek minutnika przerwał jej gniewną wypowiedź.

— Twoje ciastka. — Katch podszedł do lodówki po jajka i mleko.

Megan najwyższym wysiłkiem opanowała się i zajęła wypiekiem. Odstawiając ciasteczka, żeby
wystygły, postanowiła zrobić swoją specjalną sałatkę. Miała nadzieję, że zakasuje nią smażonego
pstrąga.

Na dłuższą chwilę zapadła cisza. Rozgrzana oliwa syczała, gdy Katch kładł na nią przyprawione
ryby. Megan darła sałatę, potem kroiła warzywa. Zapach unoszący się z patelni był niezwykle
kuszący. Megan obrała marchewkę i westchnęła. Katch uniósł pytająco brew.

— Jesteś dobrym kucharzem, prawda? — Megan uśmiechnęła się niechętnie.

Wzruszył ramionami, a potem wyrwał jej z ręki obraną marchewkę i schrupał.

— Wolałabyś, aby było inaczej, prawda?

— Byłbyś bardziej uroczy, gdybyś kręcił się nieporadnie po kuchni i robił bałagan — stwierdziła.

Katch sprawdził szpikulcem, czy ryba na patelni jest już gotowa.

— Czy to komplement?

Marszcząc brwi, w skupieniu nadal pedantycznie kroiła marchewkę.

— Nie wiem. Może byłoby łatwiej się z tobą porozumieć, gdybyś był mniej kompetentny.

Ku jej zaskoczeniu chwycił ją za ramiona i odwrócił twarzą do siebie.

— Naprawdę chciałabyś tego? — Delikatnie masował palcami jej ciało. — Porozumieć się ze
mną? — Gdy przyciągnął ją bliżej, położyła ręce na jego klatce piersiowej w obronnym geście. —
Czy ja cię denerwuję?

— Nie. — Zaprzeczyła ruchem głowy. — Oczywiście, że nie. — Ale gdy Katch, unosząc brew,
przyciągnął ją jeszcze bliżej, przyznała pospiesznie: — Tak, jak diabli!

— Odsunęła się od niego. Podeszła do lodówki, by wyjąć stamtąd jagodowe nadzienie do
ciasteczek. — Nie musisz okazywać z tego powodu takiego zadowolenia.

— Pożałowała, że nie potrafi okazać zniecierpliwienia, które powinna odczuwać. — Kilka rzeczy
doprowadza mnie do złości — ciągnęła, napełniając babeczki

nadzieniem. — Węże, próchnica zębów i małe ujadające pieski.

— Gdy usłyszała, że zachichotał, odwróciła głowę i sama się roześmiała. — Trudno cię nie lubić,
ponieważ mnie rozśmieszasz.

— Naprawdę nie możesz mnie polubić? — Katch zręcznie wrzucił następną rybę na skwierczący
tłuszcz.

— Taki miałam plan — przyznała Megan. — To wydawało się dobrym pomysłem.

— Opracuj więc inny plan — poradził, wyjmując z szafki półmisek. — Co jeszcze lubisz oprócz
narcyzów? — spytał niespodziewanie.

— Roztopione lody — odparła spontanicznie. — Oskara Wilde’a i chodzenie na bosaka.

— A baseball?

Na chwilę przerwała napełnianie babeczek.

— O co ci chodzi?

— Czy lubisz baseball?

— Tak — rzekła po namyśle, uśmiechając się. — Właściwie to lubię.

— Wiedziałem, że coś nas łączy. — Katch z promiennym uśmiechem zgasił ogień pod patelnią. —
Zawołamy Popa? Ryby gotowe.

* * *

Megan doszła do wniosku, że było coś zbyt słodkiego w tym, że siedzieli we trójkę przy posiłku,
który wspólnie przygotowali. Wyczuwała coraz większą sympatię pomiędzy dwoma mężczyznami i
to ją najbardziej niepokoiło. Była pewna, że Katch nadal jest zdecydowany kupić Joyland. A Pop
najwyraźniej dobrze czuł się w jego towarzystwie. Instynktownie nie ufała Katchowi. Musiała jednak
przyznać, że ona również go polubiła.

— Coś wam powiem. — Pop westchnął nad pustym talerzem i odchylił się na krześle. — Skoro we
dwoje przygotowaliście ucztę, ja przynajmniej pozmywam. — Popatrzył na Megan, potem na Katcha.
— Dlaczego nie pójdziecie sobie na spacer? Megan bardzo lubi spacery po plaży.

— Pop!

— Wiem, że młodzi ludzie wolą być sami — ciągnął Pop bezlitośnie.

Megan otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale Katch przemówił pierwszy.

— Chętnie pójdę na spacer z piękną kobietą, zwłaszcza jeśli to oznacza uniknięcie prac domowych.

— Bardzo wdzięcznie to ująłeś — skwitowała Megan.

— Ale najpierw chciałbym zobaczyć twoją pracownię, dobrze?

— Zabierz Katcha na górę, Megan — nalegał Pop. — Tak pięknie rzeźbisz. Pozwól Katchowi
zobaczyć twoje prace.

Po chwili wahania Megan wyraziła zgodę. W gruncie rzeczy nie miała nic przeciwko pokazaniu
Katchowi swoich prac. Zresztą na pewno bezpieczniej było przebywać z nim w pracowni, niż iść z
nim na plażę.

Ledwie opuścili kuchnię, Katch objął ją ramieniem.

— To bardzo miły dom — zauważył, rozglądając się po zadbanym trawniku okolonym krzewami
azalii. — Spokojny i przytulny.

Ciężar jego ramienia był przyjemny. Gdy szli w stronę garażu, Megan nie uwolniła się z ramion
Davida.

— Nie sądziłam, że coś cichego i spokojnego będzie dla ciebie pociągające.

— Jest czas na huśtanie się na werandzie i czas na kolejki górskie — odpowiedział, zerkając na
nią, gdy zatrzymała się przy schodach. — Myślę, że o tym wiesz.

— Wiem — powiedziała, zdając sobie sprawę, że uczucia do niego wymykają jej się spod
kontroli. — Ale dziwię się, że ty wiesz. — W zamyśleniu wchodziła po schodach. — To mała
pracownia — uprzedziła. — Nie robi dużego wrażenia. Właściwe to tylko kąt do pracy, gdzie nie
przeszkadzam Popowi, a on nie przeszkadza mnie.

Otworzyła drzwi i zapaliła światło, ponieważ zaczynało się ściemniać.

Panował tu artystyczny nieład. Na taki nieporządek nie pozwalała sobie w innych dziedzinach życia.
To pomieszczenie należało tylko do niej, bardziej nawet niż sypialnia znajdująca się w sąsiednim
domu. Tu i ówdzie leżały rozmaite narzędzia — imadła, dłuta, noże i pilniki. Z krzesła zwisał
rzucony tam naprędce fartuch. Pod ścianami stały szkice przyszłych prac, nietknięte jeszcze kawałki
piaskowca i drewna. Był też cenny kawałek marmuru, który chroniła jak największy skarb. Wszędzie
— na półkach, stołach oraz na podłodze, stały jej rzeźby.

Katch ominął ją w drzwiach i wszedł do środka. Poczuła zdenerwowanie. Zastanawiała się, jak
zareaguje, jeśli Katch wypowie się krytycznie lub, co gorsze, wystąpi z jakimiś banalnymi
komplementami. Jej twórczość była dla niej sprawą bardzo ważną i bardzo osobistą. Ku swemu
niemałemu zdziwieniu doszła do wniosku, że zależy jej na jego opinii. Cicho zamknęła za sobą drzwi
i oparła się o nie plecami.

Katch podszedł do małego studium dziewczynki budującej zamek z piasku. Tę rzeźbę wykonała w
drzewie orzechowym i była z niej bardzo dumna, ponieważ osiągnęła nastrój, jaki chciała. Na twarzy
dziecka malowało się coś więcej niż tylko młodość i niewinność. Dziewczynka uważała się za

księżniczkę zamkniętą w zamkowej wieży. Półuśmiech błąkający się na jej ustach świadczył, że
wierzyła w szczęśliwe zakończenie.

Rzeźba była misternie wykończona, począwszy od zwieńczonego blankami dachu i wieżyczek
zamkowych, aż po drobne palce dziewczynki. Dziewczynka miała długie włosy opadające na
ramiona; kilka kosmyków wiatr rozwiewał na jej twarzy. Po skończeniu tej pracy Megan była
ogromnie z siebie zadowolona; czuła, że odniosła sukces, ale teraz, widząc, jak Katch w skupieniu, z
dziwnie ponurym wyrazem twarzy obraca rzeźbę w rękach, dopadły ją wątpliwości.

— To twoja praca?

Ponieważ cisza się przeciągała, Megan aż podskoczyła, słysząc pytanie.

— Tak. — Gdy szukała w myślach czegoś stosownego, co mogłaby powiedzieć, Katch odwrócił
się i zaczął chodzić po pracowni. Słyszała każde skrzypnięcie podłogi pod jego sportowymi butami.

W milczeniu oglądał kolejne rzeźby. W miarę jak cisza się przedłużała, Megan robiła się coraz
bardziej spięta. Powinna wreszcie coś powiedzieć. Podniosła niedbale rzucony fartuch i złożyła go
nerwowym ruchem, wygładzając fałdy.

— Co ty tu jeszcze robisz?

Szeroko otworzyła oczy. Spodziewała się po nim każdej reakcji, ale nie gniewu. Na jego zaś twarzy
malowała się złość. Mocnej zacisnęła palce na starym, znoszonym fartuchu.

— Co masz na myśli? — Głos miała spokojny, ale jej serce biło coraz szybciej.

— Dlaczego się tu ukrywasz? — spytał. — Czego się

boisz? Zdumiona pokręciła głową.

— Wcale się nie ukrywam, Katch. Mówisz bez sensu.

— Ja mówię bez sensu? — Zrobił krok w jej stronę, potem zatrzymał się, odwrócił i zaczął znów
maszerować po pracowni. Obserwowała go zafascynowana. — Uważasz, że tworzenie takich rzeczy,
żeby je trzymać w zamknięciu, ma sens? — Podniósł wypolerowany piaskowiec, przedstawiający
mężczyznę i kobietę w objęciach. — Gdy ma się taki talent, ma się również pewne zobowiązania.
Zamierzasz upychać tu swoje prace, aż nie starczy ci miejsca?

Jego reakcja wytrąciła ją z równowagi. Rozejrzała się bezradnie po pracowni.

— Od czasu do czasu zanoszę niektóre prace do galerii w centrum miasta — powiedziała. —
Sprzedają się nieźle, zwłaszcza w sezonie i.

Ostre przekleństwo Katcha przerwało jej wypowiedź. Spojrzała na niego z uwagą. Czyżby ten
wściekły, naburmuszony człowiek był tym samym sympatycznym facetem, który niedawno smażył
pstrągi w jej kuchni?

— Nie rozumiem, dlaczego jesteś taki zły — powiedziała.

— Straty! — rzucił ostro, odstawiając rzeźbę z piaskowca na półkę. — Straty zawsze
doprowadzają mnie do furii. — Podszedł do niej i gwałtownie chwycił ją za ramiona. — Dlaczego
nic nie zrobiłaś ze swoim talentem,

Megan? — Patrzył jej prosto w oczy, domagając się odpowiedzi.

— To nie jest takie proste — zaczęła. — Mam pewne zobowiązania.

— Masz zobowiązania wobec siebie i swego talentu.

— Mówisz tak, jakbyś uważał, że dopuściłam się występku. — Zmieszana, zaczęła uważnie
przyglądać się jego twarzy. — Robię to, co uważam za właściwe. Nie rozumiem, dlaczego jesteś taki
zły. W grę wchodzą jeszcze inne sprawy — czas, pieniądze i interes, który trzeba prowadzić. I
rzeczywistość, której trzeba stawić czoła. — Pokręciła głową. — Chyba nie wyobrażasz sobie, że
zawiozę swoje rzeźby do galerii w Charlestonie i zażądam wystawy?

— To byłoby na pewno bardziej sensowne, niż trzymać je tu pod kluczem. — Puścił ją nagle i
znów zaczął przechadzać się po pracowni.

Był bardziej impulsywny, niż osądziła na podstawie pierwszego wrażenia. Zerknęła na glinę
owiniętą mokrym ręcznikiem. Zapragnęła poczuć ją pod swoimi palcami.

— Kiedy ostatnio byłaś w Nowym Jorku? — spytał, zatrzymując się naprzeciwko niej. — Albo w
Chicago czy Los Angeles?

— Nie wszyscy możemy być obieżyświatami — powiedziała. — Niektórzy są stworzeni do czego
innego.

Podniósł znów dziewczynkę z zamkiem z piasku, a potem musnął palcem parę zakochanych z
piaskowca.

— Chcę te dwie — oświadczył. — Sprzedasz mi?

To były jej ulubione prace, choć tak odmienne w nastroju.

— Dobrze. — zgodziła się z wahaniem. — Jeśli chcesz.

— Dam pięćset dolarów. Za każdą.

Oczy Megan rozszerzyły się ze zdumienia.

— Och, nie są tyle warte.

— Są warte o wiele więcej, jak sadzę. Masz jakieś pudełko, w które mógłbym je zapakować?

— Tak, ale. — Megan przecierała oczy. — Tysiąc dolarów?

Odstawił rzeźby na stół i podszedł do niej. Nadal był nachmurzony.

— Uważasz, że bezpieczniej jest siebie nie doceniać, niż stanąć oko w oko z własnym talentem?

Wytrącona z równowagi, zrobiła bezradny gest rękami. Katch odwrócił się i zaczął szukać pudełka.
Potem przyglądała się, jak zawijał rzeźby w stare gazety. Czoło miał nadal zmarszczone, a w oczach
złość.

— Przyniosę ci czek — oświadczył, po czym bez słowa wyszedł.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Rozległ się długi, przeraźliwy krzyk. Kolejka górska z turkotem pięła się w górę, potem wzięła ostry
zakręt, niebezpiecznie przechylając się na bok. Wzdłuż toru kolejki migotały światełka i było głośno.
Bardzo głośno. Słychać było łoskot i jęki maszynerii, gwizdy i brzęczenie maszyn elektronicznych z
grami wideo, trzaski korkowców i nawoływania sprzedawców.

Z głośników dobiegała jazgotliwa muzyka, zagłuszana przez ludzkie głosy. Ludzie śmiali się,
nawoływali, krzyczeli. W powietrzu unosiły się zapachy popcornu, orzeszków ziemnych, hot dogów i
smażonego oleju.

Megan naładowała magazynek i podała pistolet przyszłemu Wyattowi Earpowi.

— Króliki po pięć punktów, kaczki po dziesięć, jelenie dwadzieścia pięć, a niedźwiedzie
pięćdziesiąt.

Szesnastoletni strzelec wyborowy wycelował i udało mu się ustrzelić kaczkę i królika. W nagrodę
wybrał gumowego węża, mimo okrzyków przerażenia towarzyszącej mu dziewczyny.

Megan, kręcąc głową, obserwowała ich, jak odchodzili. Chłopak objął dziewczynę ramieniem, a
potem objawiał swe uczucia, machając wężem przy jej twarzy. Zarobił mocnego kuksańca w żebra.

Dziś wieczorem nie było tłumu, jak zwykle przed sezonem. Poza tym, o czym Megan wiedziała, w
okolicy było kilka parków rozrywki, oferujących więcej atrakcji. Megan nie przeszkadzał ten luz. Od
tamtego wieczoru, gdy Katch odwiedził jej pracownię, pochłonięta była własnymi myślami.

Od trzech dni nie odezwał się ani słowem. Z początku bardzo chciała się z nim zobaczyć,
porozmawiać o tym, co jej powiedział. Było niewątpliwie zasługą Katcha, że zaczęła myśleć o tej
stronie swej natury, którą przez większą część życia ignorowała lub tłumiła.

Ale w miarę upływu czasu to pragnienie słabło. Ostatecznie, czy Katch miał prawo krytykować jej
sposób życia, traktować ją tak, jakby popełniła przestępstwo? W ciągu paru minut oskarżył ją,
osądził i skazał. A potem zniknął.

Trzy dni, rozmyślała, podając kolejnemu strzelcowi pistolet. Trzy dni i ani jednego słowa. Czekała

na niego, mimo że czuła do siebie z tego powodu wewnętrzną niechęć. Po trzech dniach, tęsknota
przerodziła się w gniew. Przypominała sobie, że nie tylko ją skrytykował i obraził, ale w dodatku
wyszedł z jej dwiema ulubionym rzeźbami. Tysiąc dolarów, dobre sobie! Marszcząc brwi, wsunęła
nowy magazynek do pistoletu. Gadanina, czcza gadanina, to wszystko! Przyznać trzeba, że robił to
bardzo dobrze. Gadanie o prowadzeniu restauracji pewnie też było kłamstwem.

Ale dlaczego? Po co? Doszła do wniosku, że mężczyźni tacy jak on nie muszą kierować się
logicznymi powodami. To wszystko przez rozbuchane ego, uznała na koniec.

— Ach, mężczyźni. — mruknęła, podając pistolet nowemu klientowi.

— Wiem, co masz na myśli, moja droga. — Pulchna blondynka wzięła karabin z rąk Megan i
puściła do niej oko.

Megan mocniej zmarszczyła czoło.

— Komu oni są potrzebni? — spytała.

— Nam, kochanie. — Kobieta przyłożyła karabin do ramienia. — Na tym polega problem.

Megan westchnęła, gdy kobieta zdobyła sto dwadzieścia punktów.

— Niezły wynik — pogratulowała. — Może pani sobie wybrać nagrodę z drugiego rzędu.

— Poproszę hipopotama. Odrobinę przypomina mojego drugiego

męża. Megan ze śmiechem zdjęła hipopotama z półki.

— Bardzo proszę.

Kobieta mrugnęła porozumiewawczo, wsadziła hipopotama pod ramię i odeszła kołyszącym się
krokiem.

Megan cofnęła się, gdy znów dwóch nastolatków próbowało szczęścia. Uśmiechnęła się,
przypominając sobie słowa tamtej kobiety. W jakiś sposób ją rozbawiły i udobruchały. Chociaż,
pomyślała, znów podając karabin i inkasując ćwierć dolara, ona przecież nie zna Katcha.

I ja też go nie znam, przypomniała sobie.

Automatycznie rozmieniła banknot jednodolarowy, który pojawił się na ladzie.

— Dziesięć strzałów za ćwierć dolara — zaczęła jak zwykle. — Króliki za pięć, kaczki za
dziesięć. — Popchnęła trzy ćwierćdolarówki po ladzie i sięgnęła po karabin. Nagle rozpoznała
palce, które odsunęły resztę w jej stronę.

— Postrzelam za dolara — powiedział Katch, gdy zaskoczona podniosła wzrok. Uśmiechnął się, a
potem pochylił i przelotnie pocałował ją w usta. — To na szczęście

— oświadczył, gdy odskoczyła.

Zanim Megan zdążyła zebrać ćwierćdolarówki, ustrzelił wszystkie niedźwiedzie.

— Hej, proszę pana, może pan powtórzyć? — Dwóch chłopców stojących w pobliżu było pod
wrażeniem.

— Naładujesz? — Katch spojrzał na Megan. Megan w milczeniu podała mu karabin.

— Ładnie pachniesz — zauważył. — Co to jest?

— Olej do karabinu.

Wybuchnął śmiechem, a potem kolejno zestrzelił nieszczęsne niedźwiedzie. Dwaj chłopcy
jednocześnie zagwizdali z podziwem. Wokół Katcha zebrał się tłum.

— Hej, Megan!

— Zerknęła do góry i zobaczyła bliźniaczki Bailey oparte o kontuar. Obie pary ich oczu patrzyły
znacząco na Katcha. — Czy to nie jest.?

— Tak — ucięła Megan, nie wdając się w dalsze wyjaśnienia.

— Boski! — westchnęła Teri i uśmiechnęła się zalotnie do Katcha, gdy ten się wyprostował.

Katch odwzajemnił uśmiech i znów sięgnął po karabin, który podała mu Megan.

— Masz zamiar życzyć mi szczęścia? — spytał.

Megan wytrzymała jego długie spojrzenie.

— Dlaczego nie?

— Meg, szaleję na twoim punkcie!

Podczas gdy zestrzelił czwarty zestaw niedźwiedzi, Megan starała się opanować falę nagłego
uczucia, którą wywołały jego beztrosko rzucone słowa. Zebrani wokół gapie zareagowali burzliwym
aplauzem. Katch odłożył strzelbę na ladę, po czym znów zwrócił się do Meg:

— Co wygrałem?

— Wszystko, co zechcesz.

Ani na chwilę nie spuszczając wzroku z jej twarzy, błysnął zębami w uśmiechu. Zarumieniła się,
karcąc się za to w duchu. Wolno przeszedł na bok i pokazał nagrodę.

— Wezmę Henry’ego — powiedział, a gdy zaintrygowana podniosła wzrok, wyjaśnił: — Słonia.
— A gdy Megan postawiła prawie metrowej wysokości słonia w kolorze lawendowym na ladzie,

Katch ujął jej dłonie. — I ciebie — dodał cicho.

— Możesz wybierać tylko spośród wystawionych nagród — powiedziała sztywno.

— Uwielbiam, gdy tak mówisz — skomentował.

— Przestań! — syknęła, słysząc chichot bliźniaczek.

— Założyliśmy się, pamiętasz? — Katch uśmiechnął się znacząco. — Jest piątek wieczór.

Megan próbowała wyrwać dłonie, ale jego palce splotły się z jej palcami.

— A kto mówi, że przegrałam zakład? — spytała. Starała się mówić cicho, ponieważ obok stoiska
nadal kłębił się tłum. Katchowi najwyraźniej to nie przeszkadzało.

— Daj spokój, Megan. Wygrałem bezdyskusyjnie. Chyba nie zamierzasz wystrychnąć mnie na
dudka?

— Nigdy nikogo nie wykiwałam — szepnęła, zerkając na zaciekawiony tłum. — Ale nawet jeśli
przegrałam, czego nie powiedziałam, nie mogę teraz zostawić strzelnicy. Na pewno znajdziesz kogoś,
kto dotrzyma ci towarzystwa.

— Chcę ciebie.

Walczyła, by patrzeć mu prosto w oczy.

— Naprawdę nie mogę stąd wyjść. Ktoś musi obsługiwać.

— Megan. — Jeden z zatrudnionych na godziny pracowników stanął za ladą.

— Pop mnie przysłał, bym cię zastąpił.

— Doskonała koordynacja czasowa — skomentowała, patrząc na niego z niechęcią. — Wielkie
dzięki.

— Ależ nie ma za co, Megan.

— Przechowaj go dla mnie, dobrze? — Katch wcisnął słonia w ręce pracownika, a gdy Megan
schyliła się nad ladą, chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie.

Pocałunek był długi i namiętny. Gdy odsunął ją od siebie, rękami oplatała jego szyję i wpatrywała
się w jego twarz oczami pociemniałymi z pożądania.

— Tęskniłem za tym od trzech dni — wyszeptał i lekko potarł jej nos swoim.

— To dlaczego tego nie zrobiłeś?

Katch uniósł brwi, a potem uśmiechnął się szeroko. Megan zawstydzona swą impulsywnością

zarumieniła się.

— Och, nie miałam tego na myśli — dodała szybko, próbując wyswobodzić się z jego ramion.

— Ależ tak — odparował Katch. Puścił ją, ale zaraz po przyjacielsku objął ramieniem. — To było
naprawdę miłe. Nie psuj efektu. — Powiódł wzrokiem po lunaparku. — Może się przejdziemy?

— Nie wiem po co. My nie sprzedamy Joylandu.

— To się jeszcze okaże — powiedział, jak zawsze z nieznośną pewnością siebie.

— W każdym razie ja nadal jestem zainteresowany. Wiesz, dlaczego ludzie tu przychodzą? —
Gestem ręki omiótł cały park.

— Żeby się zabawić — odpowiedziała Megan, podążając wzrokiem za jego ręką.

— Zapominasz o dwóch najważniejszych powodach. Aby pomarzyć i aby się sprawdzić.

Zatrzymali się i przyglądali mężczyźnie w średnim wieku, który zdjął marynarkę i próbował
zadzwonić dzwonkiem. Młot opadł na dół z głośnym łoskotem, ale kula podniosła się zaledwie do
połowy masztu. Mężczyzna potarł dłonie z zamiarem ponowienia próby.

— Masz rację. — Megan odrzuciła włosy do tyłu, a potem uśmiechnęła się do Katcha. — Ty
powinieneś to wiedzieć.

Odchylił głowę i posłał jej szeroki uśmiech.

— Chcesz, żebym zadzwonił?

— Siła mięśni nie robi na mnie wrażenia — rzekła stanowczo.

— Naprawdę? — Nadal ją obejmując, poprowadził ją dalej. — A co robi na tobie wrażenie?

— Poezja — powiedziała bez namysłu.

— Aha. — Katch, pocierając podbródek, zręcznie wyminął trójkę nastolatków.

— A może limeryki? Znam kilka wspaniałych limeryków.

— Nie wątpię. — Megan pokręciła głową. — Chyba zrezygnuję.

— Tchórz!

— Przejedźmy się kolejką górską, a wtedy zobaczysz, kto tu jest tchórzem —

zaproponowała.

— Chętnie. — Wziął ją za rękę i zaczął biec.

Dopiero przy budce z biletami zdołała złapać oddech. Przypatrując się jego twarzy, doszła do
wniosku, że go naprawdę lubi. Nie ma sensu udawać, że jest inaczej, pomyślała.

— O czym myślisz? — spytał, gdy zapłacił za ich przejażdżkę.

— O tym, że mogłabym cię polubić za jakieś trzy czy cztery lata. A może w trochę krótszym czasie
— dodała z uśmiechem.

Katch ujął jej dłonie i pocałował je, a Megan przeszył silny dreszcz.

— Schlebiasz mi — mruknął pod nosem, a jego oczy rozjaśnił wesoły błysk. Megan próbowała
wyrwać ręce, zaskoczona siłą swojej reakcji. Instynktownie

czuła, że ich znajomość nie powinna wykroczyć poza pewne ramy.

— Będziesz musiała trzymać mnie za rękę. — Katch ruchem głowy pokazał kolejkę górską. —
Mam lęk wysokości.

Wybuchnęła śmiechem. Pozwoliła sobie na chwilę zapomnienia. Nie wycofała

ręki.

Katchowi nie wystarczyła przejażdżka górską kolejką. Potem zgubili się w labiryncie, przestraszyli
w zamku duchów i pokręcili leniwie na diabelskim młynie.

Z góry mogli podziwiać kolorowe światła lunaparku oraz ocean ciągnący się z prawej strony. Wiatr
rozwiewał włosy Megan. Katch zebrał je, gdy pięli się znów w górę, i przytrzymał w dłoni. Gdy ją
pocałował, przyjęła to niezwykle naturalnie, jakby ta chwila należała tylko do nich. Hałas i ludzie
tam na dole — to był inny świat. W ich świecie był tylko kręcący się młyn oraz lekki wietrzyk
wiejący od oceanu. I dotyk ust.

I* / /

przyjemność.

Megan oparła się o Katcha; odkryła, że jej głowa doskonale pasuje do jego ramienia. Wtulona w nie,
obserwowała, jak kręci się świat. Na niebie pulsowały niezliczone gwiazdy. Sierp księżyca pojawiał
się i znikał za chmurami. W powietrzu czuło się morską wilgoć i lekki chłód. Westchnęła z rozkoszą.

— Kiedy po raz ostatni to robiłaś?

— Co takiego? — Pochyliła głowę, by na niego spojrzeć. Mimo że byli tak blisko siebie, nie czuła
niebezpieczeństwa.

— Kiedy po raz ostatni bawiłaś się w wesołym miasteczku? — Katch zauważył wyraz zmieszania
na jej twarzy. — Kiedy tak po prostu się tu bawiłaś?

Diabelski młyn zwolnił, potem zatrzymał się. Wagoniki kołysały się lekko, gdy jedni pasażerowie
wysiadali, inni wsiadali. Nagle wróciła myślami do dzieciństwa. Kiedy to było?

— Nie wiem — powiedziała niepewnie, podnosząc się z ławki.

Idąc u boku Katcha, rozglądała się wokół siebie. Zauważyła kilka znajomych osób, ale w większości
byli to turyści, którzy wzięli urlop przed sezonem.

— Powinnaś robić to częściej — zauważył Katch, kierując się w stronę wschodniej bramy. —
Śmiać się — ciągnął, gdy odwróciła do niego głowę — odprężyć, zapomnieć o ograniczeniach, które
na siebie nałożyłaś.

Megan zesztywniała.

— Jak na kogoś, kto ledwie mnie zna, zbyt dobrze się orientujesz, co dla mnie dobre.

— To nic trudnego. — Zatrzymał się przy budce z lodami i zamówił dla Megan lody w waflu. —
Nie masz żadnych tajemnic, Megan.

— Dziękuję bardzo.

Katch, śmiejąc się, podał jej lody.

— Nie dąsaj się, to miał być komplement.

— Przypuszczam, że znasz wiele bywałych w świecie

kobiet. Gdy zaczęli iść, Katch znów objął ją ramieniem.

— Owszem, znam taką — powiedział. — Nazywa się Jessica. To jedna z najpiękniejszych kobiet,
jakie spotkałem.

— Naprawdę? — Megan w roztargnieniu lizała lody.

— To blondynka o klasycznych rysach. Jasna skóra, delikatnie rzeźbione rysy, niebieskie oczy.
Cudowne niebieskie oczy.

— To interesujące — wtrąciła Megan.

— I jeszcze coś — ciągnął Katch. — Jest bardzo inteligentna i ma poczucie humoru.

— Wygląda na to, że ją lubisz.

— Nawet więcej. Przez wiele lat razem mieszkaliśmy. — Nagle dodał obojętnym tonem: — Teraz
jest już mężatką i ma dwoje dzieci, ale nadal często się spotykamy.

Może uda jej się przyjechać tu na parę dni, wtedy ją poznasz.

— Och, naprawdę? — Megan była nie na żarty zła. Przystanęła. — Jeśli myślisz, że marzę o tym,
by poznać twoją.

— Siostrę — dokończył Katch, chrupiąc wafel. — Polubiłabyś ją. Lód ci kapie,

Meg!

Podeszli do bramy wyjściowej.

— To bardzo ładny lunapark — pochwalił Katch. — Mały, ale dobrze zorganizowany. — Jakby od
niechcenia sięgnął do kieszeni i wyciągnął kartkę papieru. — Och, zapomniałem dać ci czek.

Megan, nie patrząc, wsunęła czek do kieszeni. Oczy miała utkwione w twarzy Katcha. Doskonale
zdawała sobie sprawę, w którą stronę biegły jego myśli.

— Mój dziadek poświęcił temu miasteczku całe swoje życie — przypomniała.

— Ty również — powiedział Katch.

— Dlaczego chcesz je kupić? Żeby na nim zarobić? Katch milczał przez długą chwilę. Jakby za
obopólną zgodą zaczęli schodzić w dół po piasku ku oceanowi.

— Czy to taki zdrożny powód, Megan? — odpowiedział. — Masz coś przeciwko zarabianiu
pieniędzy?

— Nie, oczywiście, że nie. To byłoby śmieszne.

— Zastanawiałem się, czy dlatego nic nie zrobiłaś ze swoimi rzeźbami.

— Robię to, co mogę i na co mam czas. Istnieją w życiu pewne priorytety.

— Być może źle je ustaliłaś. — Nim zdążyła odpowiedzieć, znów się odezwał: — Jaki wpływ na
zyski z lunaparku miałoby zainstalowanie nowoczesnych karuzeli i powiększenie pasażu
handlowego?

— Nie możemy sobie pozwolić.

— To nie jest odpowiedź na moje pytanie. — Wziął ją za ramiona i poważnym wzrokiem spojrzał
prosto w jej oczy.

— Naturalnie zyski byłyby większe — odpowiedziała. — Ludzie przychodzą tu, by się rozerwać.
Im więcej atrakcji, tym bardziej są zadowoleni i wydają więcej pieniędzy.

Katch skinął głową ze zrozumieniem.

— Czytasz w moich myślach — skwitował.

— Ale, jak wiesz, nie mamy pieniędzy na modernizację. — Nadal na nią patrzył, ale Megan
zauważyła, że myślami błądził daleko stąd. — O czym myślisz? — spytała.

Zwolnił uścisk na jej ramieniu i teraz delikatnie je gładził.

— Jesteś niezwykle piękna — powiedział.

— Nie, nie o tym myślałeś. — Odsunęła się od niego.

— Ale teraz myślę. — Oczy mu zabłysły, gdy obejmował ją w talii. — To właśnie pomyślałem,
gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy.

— Jesteś zabawny! — Próbowała się wyrwać, ale zdołał przyciągnąć ją bliżej.

— Temu nie przeczę. Ale nie możesz mówić, że jestem zabawny, ponieważ twierdzę, że jesteś
piękna. — Niespodziewanie pocałował ją w czoło. Megan poczuła, jak kolana się pod nią uginają.
Oparła ręce na jego klatce piersiowej, częściowo by się na nim wesprzeć,

a częściowo by zaprotestować. — Jesteś artystką — ciągnął zniżonym głosem. — Potrafisz
rozpoznać piękno.

— Przestań! — zaprotestowała bez przekonania.

— Przestać cię całować? — Wolno, z namaszczeniem, jego usta zaczęły wędrować po jej skórze.
— Ale ja muszę, Meg.

Gdy jego usta czule dotknęły jej ust, a potem wycofały się, Meg wydawało się, że serce jej stanęło.
Jęknęła z rozkoszy, a potem przyciągnęła go do siebie. Miała wrażenie, że coś w niej eksploduje.
Oszołomiona, przerażona siłą swej reakcji, przywarła do niego. Pożądanie, nowe, nieznane wrażenia
i emocje kłębiły się w niej zbyt szybko, by mogła je analizować. Nagle ogarnięta paniką zaczęła się
wyrywać. Najchętniej uciekłaby na oślep przed siebie, ale Katch nadal trzymał ją mocno w
ramionach.

— Co się stało? Cała drżysz. — Uniósł jej podbródek, by spojrzała mu w oczy. — Nie chciałem
cię przestraszyć, przepraszam.

Jego delikatność ją obezwładniła. Miłość, nowo odkryta, gwałtownie szukała ujścia. Megan nie
mogła się odezwać, ponieważ głos miała nabrzmiały od łez. Zdołała jedynie pokręcić głową. Potem
przełknęła ślinę i modliła się, by się uspokoić.

— Nie. — zająknęła się. — Muszę już wracać. Za chwilę zamykamy. — Widziała, jak za jego
plecami gasną światła w miasteczku.

— Meg. — Ton jego głosu zatrzymał ją w miejscu. Nie było to żądanie, lecz prośba. — Zjedz ze
mną kolację.

— Nie mogę.

— Może w poniedziałek?

— Nie. — Twardo obstawała przy swoim.

— Proszę.

Jej stanowczość złagodziło lekkie westchnienie.

— Nie grasz fair — wyszeptała.

— Nigdy. O siódmej?

— Ale żadnych pikników na plaży — zdecydowała się na kompromis.

— Zjemy w środku, obiecuję.

— Zgoda, ale tylko kolacja. — Odsunęła się od niego. — Teraz muszę już iść.

— Odprowadzę cię. — Katch wziął jej rękę i, nim zdołała go powstrzymać, pocałował ją. —
Muszę zabrać słonia.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Megan trzymała w dłoniach głowę Katcha. W skupieniu modelowała jego kości policzkowe. Gdy
zaczynała pracę nad tym popiersiem, myślała, że będzie to dobra terapia. Do pewnego stopnia miała
rację. Czas mijał spokojnie, bez niepokoju, który dręczył ją przez ostatnie dwie noce. Umysł miała
skoncentrowany na pracy, nie było w nim miejsca na niepokojące myśli, które męczyły ją przez cały
weekend.

Wolno otwierała i zamykała dłonie, ćwicząc mięśnie, aż zaczęły ją boleć. Zerknęła na zegarek.
Pracowała dłużej, niż zamierzała. Przez okna wlewało się popołudniowe słońce. Masując palce,
krytycznym wzrokiem przyglądała się swemu dziełu.

Doszła do wniosku, że ma powody do radości. Udało jej się uchwycić charakterystyczne cechy
osobowości Katcha: pewną twardość oraz inteligencję. Usta miał mocno zarysowane i zmysłowe,
oczy myślące, przenikliwe. Była to twarz wzbudzająca zaufanie.

Mrużąc oczy, przyglądała się glinianej replice Katcha. Pomyślała, że są mężczyźni, którzy robią
karierę dzięki kobietom, inni zdobywają je, kochają i porzucają. Wreszcie są też tacy, którzy się
ustatkowują, żenią się, zakładają rodzinę. Nie miała wątpliwości, do której kategorii należał Katch.

Wstała, by umyć ręce. Zauroczenie, pomyślała. Po prostu zauroczenie. On jest inny i naprawdę
ekscytujący. Nie byłaby kobietą, gdyby nie schlebiało jej jego zainteresowanie. Och, zbyt silnie
zareagowała, to wszystko. Wytarła ręce. Człowiek nie zakochuje się tak szybko. A jeśli nawet, to nie
może być nic trwałego.

Gliniany model znów przykuł jej wzrok. Uśmiech Katcha zdawał się drwić z jej jakże rozsądnych

argumentów. Cisnęła ręcznik na podłogę.

— To nie mogło stać się tak szybko! — rzuciła mu w twarz z wściekłością. — Nie w ten sposób. Nie
mogło przytrafić się właśnie mnie. — Odsunęła się, by nie widzieć jego pewnego siebie wyrazu
twarzy. — Nie pozwolę na to!

On tylko chce kupić wesołe miasteczko, przypomniała sobie. Gdy w końcu przekona się, że nie może
go mieć, odejdzie. Ból, jaki ją przeszył, był niespodziewanie silny. Tego właśnie pragnę, pomyślała
stanowczo. Chcę, by wyjechał i zostawił nas w spokoju. Starała się nie pamiętać wzruszeń, jakich
doświadczała, gdy była w jego ramionach.

Potrząsając głową, zerwała z włosów wstążkę. Włosy rozsypały jej się na ramiona. Jutro zacznę
pracować w drewnie, postanowiła, zakrywając gliniany model. A dziś będzie się dobrze bawić na
kolacji z atrakcyjnym mężczyzną. To takie proste.

Z udawanym spokojem Megan zdjęła roboczy fartuch i wyszła z pracowni.

— Cześć, kochanie! — Pop podjechał furgonetką, akurat gdy Megan zeszła na

dół.

Gdy wysiadł z samochodu, Megan zauważyła, że jest zmęczony. Podeszła do niego szybko i objęła go
wpół ramieniem.

— Cześć. Długo cię nie było.

— Miałem kilka spraw w miasteczku — powiedział, gdy szli w stronę domu.

To wyjaśniało, dlaczego jest zmęczony, pomyślała Megan, otwierając drzwi.

— Jakieś problemy? — Poczekała, aż usiadł przy stole, a następnie podeszła do kuchenki, by
zaparzyć herbatę.

— Naprawy, Megan. — Westchnął. — Naprawy. Kolejka górska i ośmiornica oraz kilka
mniejszych urządzeń. — Oparł się o krzesło, gdy Megan odwróciła się i spojrzała na niego.

— Bardzo źle?

Pop westchnął. Wiedział, że najlepiej od razu powiedzieć prawdę.

— Dziesięć tysięcy, może piętnaście.

— Dziesięć tysięcy dolarów. — Megan wzięła długi oddech. Potarła dłonią czoło. Nie było sensu
dopytywać się. Gdyby miał jakieś wątpliwości, zatrzymałby tę wiadomość dla siebie. — Możemy
wyłożyć pięć tysięcy — zaczęła, dokładając w myślach do oszczędności sumę, którą dostała właśnie
od Katcha. — Musimy znać dokładną kwotę, by wiedzieć, jaką pożyczkę zaciągnąć w banku.

— Banki niechętnie pożyczają duże sumy ludziom w moim wieku — mruknął

Pop.

— Nie bądź niemądry — starała się go pocieszyć. — I tak pożyczą pieniądze pod zastaw parku,
prawda? — Starała się nie myśleć o wysokich odsetkach od kredytu.

— Jutro spróbuję porozmawiać z kilkoma osobami — obiecał, wyciągając rękę po fajkę i tym
gestem kończąc rozmowę o interesach. — Wychodzisz dziś na kolację z Katchem, prawda?

— Tak. — Megan wyjęła filiżanki i spodki.

— Sympatyczny młody człowiek. — Pop pykał fajkę.

— Lubię go. Ma klasę.

— To prawda — bąknęła, gdy czajnik zaczął gwizdać. Ostrożnie nalała wrzątek do filiżanek.

— I potrafi łowić ryby — podkreślił Pop.

— Co, oczywiście, czyni go wcieleniem wszelkich cnót.

— Nie mam mu tego za złe, to fakt. — Mówił miłym tonem, uśmiechając się do Megan szeroko. —
Zauważyłem was wczoraj na diabelskim młynie. Ładnie razem wyglądaliście.

— Pop, naprawdę. — Czując, że się rumieni, Megan podeszła do zlewu i zaczęła przestawiać
naczynia.

— Wydaje się, że trochę go lubisz — powiedział. — Nie zauważyłem, żebyś się wzbraniała, gdy
cię całował.

— Pop rozradowany popijał herbatę. — Nawet wydawało mi się, że bardzo ci się to spodobało.

— Pop! — jęknęła zaskoczona.

— Och, Megan wcale cię nie szpiegowałem — wyjaśnił uspokajająco. I zakaszlał, by zamaskować
chichot.

— To się działo w miejscu publicznym, wiesz o tym. Założę się, że wielu ludzi was widziało.
Wyglądaliście razem naprawdę ładnie.

Megan nie wiedziała, co powiedzieć. Podeszła i usiadła przy stole.

— To był tylko pocałunek — wykrztusiła. — To jeszcze nic nie znaczy.

Pop dwukrotnie skinął głową, drobnymi łykami popijając herbatę.

— Zupełnie nic — powtórzyła Megan.

Pop uśmiechnął się do niej jednym ze swoich pobłażliwych uśmiechów.

— Ale ty go lubisz, prawda? Megan spuściła wzrok.

— Czasami — powiedziała cicho. — Czasami tak.

Pop przykrył jej dłoń swoją i poczekał, aż wnuczka podniesie wzrok.

— To najbardziej naturalna rzecz na świecie — powiedział. — Trzeba zostawić sprawy własnemu
biegowi.

— Ledwie go znam — odparła pospiesznie.

— Mam do niego zaufanie — wyznał szczerze Pop. Megan przyjrzała mu się uważnie.

— Dlaczego?

Pop wzruszył ramionami i znów pociągnął fajkę.

— Mam takie przeczucie, a poza tym dobrze mu z oczu patrzy. Gdy się prowadzi interesy z ludźmi,
trzeba umieć właściwie oceniać charaktery. To uczciwy człowiek. Chce postawić na swoim, to fakt,
ale nie jest oszustem. To ważne.

Megan przez chwilę siedziała w milczeniu, nawet nie upiła swej stygnącej herbaty.

— On chce mieć nasze wesołe miasteczko. Pop patrzył na nią poprzez obłok dymu.

— Wiem. Powiedział mi to wprost. Nie działa podstępnie. — Wyraz jego twarzy złagodniał, gdy
patrzył w oczy Megan. — W życiu zachodzą zmiany. Musisz to

zaakceptować, Meg.

— Nie rozumiem, co masz na myśli? Czy. czyżbyś myślał jednak o

sprzedaży? Pop dosłyszał w jej głosie panikę i znów poklepał ją po dłoni.

— Nie martwmy się tym teraz. Przede wszystkim trzeba nareperować sprzęt przed feriami
wielkanocnymi. Może dziś wieczorem założysz tę żółtą sukienkę, którą tak lubię, Meg? Tę z małym
żakiecikiem. Gdy cię w niej widzę, od razu myślę o wiośnie.

Megan zrezygnowała z dalszej indagacji. Dziadek to był twardy orzech do zgryzienia. Gdy
postanowił zamknąć temat, nic go od tego nie odwiedzie.

— Zgoda — powiedziała. — Pójdę teraz na górę i wezmę kąpiel.

— Megan! — Odwróciła się od drzwi i popatrzyła na niego. — Baw się dobrze. Czasami lepiej
jest popłynąć z prądem — dodał sentencjonalnie.

Gdy wyszła, patrzył za nią, w zamyśleniu gładząc się po brodzie.

Godzinę później Megan przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze. Żółta sukienka, o prostym kroju
pasującym do jej smukłej figury, miała ciepły, morelowy odcień, który podkreślał jej karnację.

Megan długimi pociągnięciami szczotki rozczesała włosy. W uszy wpięła maleńkie złote kółka.
Stanowiły jej jedyną biżuterię.

— Cześć, Megan!

Szczotka znieruchomiała w powietrzu. Oczy, które Megan widziała w lustrze, zrobiły się okrągłe ze
zdumienia. To niemożliwe, żeby to Katch stał pod jej oknem!

— Meg!

Kręcąc z niedowierzaniem głową, podeszła do okna. Katch istotnie stał pod jej oknem i machał do
niej na powitanie.

— Co tutaj robisz?

— Otwórz! — poprosił.

— Jeśli spodziewasz się, że wyskoczę przez okno, to się rozczarujesz.

— Łap!

Refleks zadziałał, nim zdążyła pomyśleć. W porę wyciągnęła rękę i złapała bukiecik narcyzów.

— Jakie piękne! — Jej oczy śmiały się do niego z góry. — Dziękuję.

— Schodzisz już?

— Tak. — Odrzuciła włosy do tyłu. — Za chwilę.

* * *

Katch prowadził szybko i z wprawą. Nie pojechał jednak do swojej restauracji, czego się
spodziewała, tylko skręcił w stronę oceanu i dalej jechał na północ. Megan odprężyła się, delektując
się cichym zmierzchem i płynną, swobodną jazdą.

Rozpoznała okolicę. Domy za wysokimi żywopłotami były tu większe i bardziej eleganckie niż te na
obrzeżach miasta. Katch zatrzymał się przed jednym z nich i zaparkował pod kwitnącym na czerwono
krzewem.

W porównaniu z sąsiednimi domami ten był mniejszy, jednopiętrowy, zbudowany z omszałych desek,
ale Megan od razu przypadł do gustu.

— Co tu się mieści? — spytała.

— Tutaj mieszkam. — Katch otworzył furtkę i przepuścił Megan przed sobą.

— Mieszkasz tutaj?

Słysząc zaskoczenie w jej głosie, uśmiechnął się lekko.

— Muszę gdzieś mieszkać, Megan.

Szła kamienną ścieżką prowadzącą do domu.

— Nie sądziłam, że kupisz tu dom — powiedziała. To by świadczyło, że zapuszczasz korzenie.

— Przenoszę je z łatwością — oświadczył. Spojrzała na dom i rozległy ogród.

— Znalazłeś doskonałe miejsce.

Katch wziął ją za rękę i oplótł jej palce swoimi.

— Wejdź do środka — zaprosił.

— Kiedy go kupiłeś? — dopytywała się, wchodząc po schodkach.

— Kilka miesięcy temu, gdy tu przyjechałem. Przeprowadziłem się w zeszłym tygodniu i jeszcze
nie miałem zbyt wiele czasu na poszukanie odpowiednich mebli. — Włożył klucz do zamka. —
Znalazłem kilka rzeczy, a resztę wkrótce sprowadzę z mojego mieszkania w Nowym Jorku.

Umeblowanie rzeczywiście było skąpe, ale stylowe. W salonie stała niska, kremowa sofa, na której
leżały barwne poduszki, oraz duży wiklinowy fotel, obok zaś stała ceramiczna donica z okazałym,
wijącym się bluszczem. W etażerkach wykonanych z mosiądzu i szkła znajdowała się kolekcja
muszli, a na dębowej podłodze leżał sizalowy dywan.

Pokój był przestronny, na prawo znajdowały się schody wiodące na piętro, na lewo zaś kamienny
kominek. Megan szybko omiotła wzrokiem pokój w poszukiwaniu swoich rzeźb. Ale ich nie znalazła.
Zastanawiała się, co z nimi zrobił.

— Jest tu bardzo pięknie, Katch — pochwaliła. — Podeszła do okna. Trawnik schodził w dół, a na
jego końcu stał wysoki żywopłot, zapewniając ogrodowi intymność. — Czy z góry widać ocean? —
spytała.

Nie odpowiedział. Odwróciła się do niego i uśmiech jej zamarł na widok intensywności jego
spojrzenia. Serce zabiło jej szybciej. Bała się, ale mimo lęku odrzuciła głowę do tyłu i patrzyła mu w
oczy. Katch ujął jej twarz w dłonie, odgarnął włosy z jej twarzy i przyciągnął ją do siebie. Pochylił
głowę, ale zanim ją pocałował, wstrzymał się na chwilę, by zobaczyć w jej oczach pożądanie.
Pocałunek był od razu gorący i namiętny.

Była głupia, jakże naiwna, myśląc, że uda jej się w nim nie zakochać!

Gdy Katch odsunął ją od siebie, Megan przytuliła policzek do jego piersi, pozwalając mocno objąć
się w talii. Z wahaniem, nie dłuższym jednak niż ułamek sekundy, przyciągnął ją znów do siebie. Gdy
poczuła jego usta na swoich, westchnęła z rozkoszy. Słyszała szybkie, równomierne bicie jego serca.

— Mówiłaś coś?

— Kiedy?

— Przedtem. — Pomasował palcami jej kark. Megan zadrżała z przyjemności, jednocześnie
usiłując sobie przypomnieć, co było przedtem, nim znalazła się w ramionach Katcha.

— Chyba spytałam cię, czy z góry widać ocean — powiedziała.

— Tak. — Objął rękami jej twarz i całował ją znów długo i namiętnie. — Widać.

— Pokażesz mi?

Zacisnął mocniej palce na jej skórze, aż przymknęła oczy, czekając na następny pocałunek. Ale tym
razem uwolnił ją z objęć.

— Po kolacji — obiecał.

— Będziemy jeść tutaj? Uśmiechnął się tajemniczo.

— Nie lubię restauracji — powiedział i poprowadził ją do kuchni.

— To dziwne, jak na właściciela jednej z nich.

— Powiedzmy, że w pewnych okolicznościach wolę bardziej kameralny nastrój.

— Rozumiem. — Popchnął drzwi i Megan zobaczyła nowoczesną kuchnię z drewna i nierdzewnej
stali. — A kto dziś gotuje?

— My — rzekł swobodnie. — Co powiesz na steki?

Zjedli wspaniały posiłek przy stole z blatem z przydymionego szkła, popijając smakowite mięso
wybornym czerwonym winem. Na bufecie w tle migotały płomienie tuzina świec oprawionych w
małe mosiężne świeczniki. Megan poddała się intymnemu nastrojowi, czując w głowie szum wina.
Mężczyzna, który siedział naprzeciwko niej, miał ją w garści. Gdy podniosła się, by posprzątać ze
stołu, chwycił ją za rękę.

— Nie teraz. Chodźmy. Dzisiaj widać księżyc. Bez wahania poszła za nim.

Weszli po szerokich, drewnianych schodach, które na podeście rozchodziły się

w dwie strony. Katch poprowadził Megan przez sypialnię zdominowaną przez ogromne łóżko z
mosiężnym wezgłowiem. Wysokie, szklane drzwi wiodły na korytarz, skąd po schodach w górę
wchodziło się na taras widokowy na dachu.

Megan usłyszała szum fal uderzających o brzeg, jeszcze zanim podeszła do barierki. Poniżej
żywopłotu przewalały się niespokojne fale. Białe grzywy lśniły w ciemnościach. Księżyc świecił
słabo, ale pomagały mu niezliczone gwiazdy.

Z głębokim westchnieniem szczęścia oparła się o barierkę.

— Jak tu pięknie. Uwielbiam patrzeć na ocean. — Usłyszała trzask zapalniczki, a potem zapach
tytoniu zmieszał się przyjemnie z zapachem morza.

— Myślałaś kiedyś o podróżach?

— Oczywiście, czasami. — Megan wzruszyła ramionami. — Ale teraz to nie jest

możliwe.

Katch zaciągnął się cienkim cygarem.

— Dokąd chciałabyś pojechać?

— Dokąd bym pojechała? — powtórzyła.

— Tak, dokąd byś pojechała, gdybyś mogła? — Dym z cygara szybował do góry i rozpływał się w
powietrzu, — Pofolguj wyobraźni, Megan. Przecież lubić marzyć, prawda?

Przymknęła oczy, pozwalając, by fantazja pokierowała jej myślami.

— Do Nowego Orleanu — powiedziała półgłosem. — Zawsze chciałam zobaczyć Nowy Orlean. I
Paryż. Gdy byłam młodsza, marzyłam o studiach w Paryżu, śladami wielkich artystów. — Otworzyła
oczy. — Przypuszczam, że ty tam już byłeś? W Nowym Orleanie i Paryżu?

— Tak, byłem.

— I jak tam jest?

Zanim odpowiedział, pogładził jej podbródek.

— Latem Nowy Orlean pachnie rybami i potem. Przez całą dobę rozbrzmiewa muzyka grana w
nocnych klubach i przez ulicznych grajków. Podobnie jak Nowy Jork, miasto nieustannie tętni życiem.

— A Paryż? — dopytywała się, chcąc zobaczyć swoje marzenie jego oczami. — Opowiedz mi o
Paryżu.

— Jest staroświecki i dostojny, jak dama w podeszłym wieku. Nie jest zbyt czysty, ale to nie ma

znaczenia. Najpiękniej wygląda wiosną; nic tak nie pachnie jak Paryż wiosną. Chciałbym cię tam
zabrać. — Niespodziewanie ujął pukiel jej włosów. Oczy wpatrzone w nią przybrały intensywny
wyraz. — Chciałbym zobaczyć, jak

ulegasz emocjom, które tutaj tak skutecznie kontrolujesz. W Paryżu nie da się trzymać uczuć na
wodzy.

— Wcale tego nie robię! — zaprzeczyła natychmiast z ożywieniem.

Wyrzucił cygaro przez barierkę, a potem wolno objął ją wpół i przyciągnął do

siebie.

— Naprawdę? — Ściągając żakiet z jej ramion, dodał z lekkim zniecierpliwieniem: — Masz w
sobie życiową pasję, którą stale tłumisz. Znajdujesz dla niej ujście w pracy, ale nawet swoje rzeźby
trzymasz zamknięte w pracowni. Gdy cię całuję, czuję, jak walczysz z namiętnością, by nie wydostała
się na zewnątrz.

Uwolnił ją od żakietu i powiesił go na barierce tarasu. Wolno, zmysłowo przesuwał palcami po jej
nagiej skórze, czując, jak powoli rozbudza jej zmysły.

— Pewnego dnia ona wybuchnie — dokończył. — Zamierzam to zobaczyć. Zsunął ramiączka,
potem sukienkę z jej ramion i zaczął całować jej szyję.

Megan nie protestowała, gdy poczuła jego dłoń na swojej piersi. A gdy jego usta znalazły się na jej
ustach, odpowiedziała mu z równą namiętnością.

Katch mamrotał z zadowoleniem, czując, jak jej piersi twardnieją z pożądania. Megan pozwalała mu
na wszystko, ponieważ wezbraną falą ogarniało ją podniecenie. Nie miała wiedzy, która służyłaby jej
za przewodnika, nie miała żadnego doświadczenia. Rządziło nią pożądanie i instynkt.

Przesuwała palcami po jego karku, uciskając ciepłą skórę i rozkoszując się jego reakcją na swój
dotyk. Tej swojej siły jeszcze nie znała. Wsunęła ręce pod sweter Katcha. Wolno, z namysłem
odnajdywała zakamarki jego ciała. Czuła pod palcami, jak tężeją mu mięśnie.

Całował ją coraz głębiej, coraz bardziej gorączkowo, jego namiętność ją pochłaniała, mieszała się z
jej namiętnością. Ból przyszedł nagle, znikąd. Rozprzestrzenił się po jej ciele z nienasyconą
gwałtownością. Pożądanie było tak ostre, że nie mogła mu się oprzeć. Poddała się z nieznośnym
wyczekiwaniem, przywierając do Katcha całym ciałem.

— Katch. — Miała zduszony głos. — Chcę zostać u ciebie na noc.

Na moment gwałtownie ją do siebie przycisnął i trzymał w objęciach mocno, niemal nie pozwalając
jej na oddech.

Potem poczuła, że zwalania uścisk. Wziął ją za ramiona i popatrzył na nią z góry przenikliwymi
oczami. Rwał jej się oddech, dreszcze przeszywały ciało. Wolno, prawie jej nie dotykając, założył

jej z powrotem sukienkę.

— Odwiozę cię do domu.

Szok z powodu odrzucenia był bolesny jak cios. Z drżeniem otworzyła usta, ale zaraz jej zamknęła.
Szybko, walcząc z napływającymi do oczu łzami, niezdarnymi ruchami zakładała żakiet.

— Meg! — Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia, ale ona cofnęła się gwałtownie.

— Nie, nie dotykaj mnie. — Głos miała nabrzmiały łzami. Przełknęła ślinę. — Nie musisz głaskać
mnie po głowie. Chyba się źle zrozumieliśmy.

— Nieprawda — odrzekł. — I nie płacz, do diabła!

— Nie zamierzam płakać — powiedziała. — Chcę już wrócić do domu. W jej oczach czaił się ból,
do którego nie chciała się przyznać.

— Porozmawiajmy spokojnie. — Wziął ją za rękę, ale mu się wyrwała.

— Nie będziemy rozmawiać. — Wyprostowała ramiona i popatrzyła mu prosto w oczy. —
Zjedliśmy kolację, potem sprawy zaszły trochę za daleko. To proste. I już

minęło.

— To nie jest proste i wcale nie minęło, Meg — zaoponował. Popatrzył jej głęboko w oczy. — Ale
na razie to zostawmy.

Megan odwróciła się i zaczęła schodzić po schodach.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

W świetle dnia lunaparki tracą wiele ze swego uroku. Bród, rdza i odrapana farba wychodzą na
wierzch. To, co w sztucznym świetle lśni i mieni się kolorami, w naturalnym wygląda bardzo
pospolicie. Tylko bardzo młodzi ludzie, a przynajmniej młodzi duchem, mogą wierzyć w magię, gdy
zderzają się z rzeczywistością.

Pop należał do tych wiecznie młodych. Megan kochała go za to. Ze wzruszeniem obserwowała, jak
nadzoruje naprawy w zamku duchów. Weszła do środka, odganiając własne upiory. Minęło dziesięć
dni od czasu spotkania z Katchem. Odsunęła myśl o nim, skupiając uwagę na rzeczywistości. Myślała
o dziadku i ich wesołym miasteczku. Była wystarczająco dorosła, by odróżniać realne życie od
fantazji.

— Jak leci? — zawołała za plecami Popa.

Pop odwrócił się i uśmiechnął od ucha do ucha.

— Doskonale, Megan. — Jego słowom towarzyszyły odgłosy prac remontowych.

— Lepiej niż myślałem. Ruszymy jeszcze przed wielkanocną gorączką. — Objął ją

ramieniem i uścisnął. — Wszystkie mniejsze urządzenia są w porządku. A co u ciebie?

Nie wzbraniała się, gdy wyprowadził ją na zewnątrz. Hałas był taki, że trudno było rozmawiać.

— U mnie? — powtórzyła. W ostrym świetle słonecznym zamrugała oczami. Wiosenny dzień był
równie gorący jak w środku lata.

— Masz takie smutny wyraz oczu. Już od tygodnia.

— Pop poklepał ją po ramieniu, jakby mimo gorącego dnia chciał ją rozgrzać. — Wiesz, że przede
mną nic nie ukryjesz. Znam cię zbyt dobrze.

Milczała przez chwilę, szukając odpowiednich słów.

— Niczego nie próbuję ukryć, Pop. — Wzruszyła ramionami, potem odwróciła się i obserwowała
ludzi pracujących przy górskiej kolejce. — Po prostu sprawa nie jest aż tak ważna, by się nad nią
rozwodzić. To wszystko. Kiedy kolejka ruszy?

— To musi być ważna sprawa, ponieważ jesteś nieszczęśliwa — odpowiedział, ignorując próbę
zmiany tematu. — Czyżbyś już była za dorosła, by rozmawiać ze mną o swoich problemach?

Rzuciła mu przepraszające spojrzenie.

— Ależ nie, Pop! Zawsze będę ci się zwierzać.

— A więc słucham — rzekł po prostu.

— Popełniłam błąd. To wszystko.

— Megan. — Pop położył ręce na jej ramionach. Ich oczy, ponieważ byli tego samego wzrostu,
znajdowały się na tym samym poziomie. — Zapytam cię wprost. Jesteś w nim zakochana?

— Nie — zaprzeczyła pospiesznie.

— Jak widzę, nie musiałem wymieniać jego imienia.

— Pop uniósł brew.

Jakże sprytny potrafił być jej dziadek! Nie powinna o tym zapominać.

— Myślałam, że je wymieniłeś — powiedziała ostrożnie. — Ale się pomyliłam.

— A więc dlaczego jesteś taka nieszczęśliwa? — kontynuował przesłuchanie.

— Proszę. — Chciała się cofnąć, ale duże ręce Popa znów ją powstrzymały.

— Zawsze mówiłaś mi prawdę, Meg. Westchnęła, wiedząc, że wszelkie uniki i półprawdy na nic
się nie zdadzą, jeśli dziadek postanowił się czegoś dowiedzieć.

— W porządku. Tak, jestem w nim zakochana, ale to już nie ma znaczenia.

— Niezbyt to inteligentne stwierdzenie, jak na tak mądrą dziewczynę — rzekł z pewną dezaprobatą
w głosie. — Może wyjaśnisz, dlaczego to nie ma znaczenia?

— Nie ma znaczenia — powtórzyła, wzruszając ramionami — ponieważ jest to nieodwzajemnione
uczucie.

— A kto to powiedział? — dopytywał się Pop. W jego głosie słychać było lekkie oburzenie.

— Pop. — Wyraz jej twarzy złagodniał. — To, że ty mnie kochasz, nie oznacza, że wszyscy inni też
muszą.

— Dlaczego jesteś taka pewna, że on cię nie kocha? r upierał się dziadek. — Pytałaś go o to?

— Nie! — Megan ze zdumienia niemal się roześmiała.

— Dlaczego nie? Wszystko byłoby wtedy prostsze. Megan wzięła głęboki oddech. Miała nadzieję,
że jednak go przekona.

— David Katcherton nie należy do mężczyzn, którzy się zakochują. W każdym razie nie na
poważnie. A jeśli nawet, to z pewnością nie w kimś takim jak ja. —

Podkreśliła słowa energicznym machnięciem ręki. — On był w Paryżu, mieszka w Nowym Jorku. Ma
siostrę o imieniu Jessica.

— To rzeczywiście wszystko wyjaśnia — zgodził się Pop ironicznie.

— Ja nigdy nigdzie nie byłam. — Megan westchnęła, przeciągając dłonią po włosach. — Latem
widuję tu tysiące ludzi, naprawdę tysiące, ale to tylko turyści. Najdalej byłam w Charlestonie.

Pop pocieszająco pogłaskał ją po głowie.

— Zawsze trzymałem cię zbyt blisko siebie — wymamrotał. — Mówiłem sobie, że jeszcze
będziesz mieć wiele okazji.

— Och, nie, Pop, nie to miałam na myśli! — Objęła go i zatopiła twarz w jego ramieniu. — Nie
chciałam, by to tak zabrzmiało. Kocham cię! I kocham to miejsce. Niczego nie chcę zmieniać. To
było okropne z mojej strony.

Pop roześmiał się i poklepał ją po plecach. Delikatny zapach jej perfum przypomniał mu, że Megan
nie jest już małą dziewczynką. Jak szybko minęły te lata!

— Nigdy w życiu nie zrobiłaś niczego okropnego. Obydwoje wiemy, że chciałabyś zobaczyć

kawałek świata, a ja wiem, że tkwisz tu ze mną, by się mną opiekować. — Ależ tak — powiedział
szybko, przewidując jej protesty. — To ja byłem samolubny, że ci na to pozwoliłem.

— Nigdy nie byłeś egoistą — odrzekła i odsunęła się od niego. — Chciałam tylko powiedzieć, że
ja i Katch mamy ze sobą tak niewiele wspólnego. On patrzy na świat inaczej niż ja. Przy nim tracę
grunt pod nogami.

— Przypominam sobie, że jesteś niezłą pływaczką. — Pop pokręcił głową, widząc wyraz jej
twarzy i westchnął. — W porządku. Zostawmy to. Jesteś również uparta.

— Stanowcza — poprawiła go z uśmiechem. — To ładniejsze określenie.

— Jedynie bardziej elegancki sposób stwierdzenia, że ktoś jest uparty jak osioł

— rzekł szczerze, ale nie mógł ukryć uśmiechu w oczach. — Dlaczego nie popracujesz nad swoimi
rzeźbami, zamiast kręcić się tutaj w środku dnia?

— Praca nie szła mi zbyt dobrze — wyznała, myśląc o niedokończonej twarzy Katcha, która ją
prześladowała. — A zresztą lubię tu przychodzić. — Wzięła go pod ramię i zaczęli iść razem.

— W przyszłym tygodniu już wszystko będzie gotowe — powiedział Pop, rozglądając się dookoła
z zadowoleniem. — Przy odrobinie szczęścia, jak będzie dobry sezon, spłacimy znaczną część z tych
dziesięciu tysięcy.

— Może bank pójdzie nam na rękę i dogodnie rozłoży spłaty — zasugerowała Megan, wsłuchując
się w stukot młotków, gdy zbliżali się do kolejki górskiej.

— Nie pożyczyłem pieniędzy od banku. — Pop urwał w pół zdania. Potem chrząknął i pochylił się,
by zawiązać but.

— Nie pożyczyłeś pieniędzy od banku? — Megan zmarszczyła brwi i ze zdziwioną miną
wpatrywała się w posiwiałą głowę dziadka. — Skąd więc, na Boga, je wziąłeś?

Pop w odpowiedzi mruknął coś niezrozumiale.

— Nie znam nikogo z takimi pieniędzmi — podjęła z zastanowieniem i nagle zamilkła. — Nie! Nie
zrobiłeś tego, prawda? Chyba nie wziąłeś od niego pieniędzy?

— Och, Megan miałaś o tym nie wiedzieć! — W jego głosie pobrzmiewała niepewność, a w
oczach pojawił się niepokój. — On bardzo prosił, by ci o tym nie mówić. Jak mogłem.

— Dlaczego? — spytała. — Dlaczego to zrobiłeś, Pop?

— Och, to był zwykły przypadek, Megan. — Pop wyciągnął rękę i w stary, wypróbowany sposób
poklepał ją pocieszająco po dłoniach. — Akurat tu był. Gdy wspomniałem o naprawach i
konieczności zaciągnięcia kredytu, od razu zaproponował mi pożyczkę. Wydało mi się to doskonałym
rozwiązaniem. — Bawił się sznurówkami. — Banki tracą mnóstwo czasu na papierkową robotę, a on

bierze zdecydowanie mniejsze odsetki. Myślałem, że się z tego powodu ucieszysz.

— Czy spisaliście umowę? — spytała ze śmiertelnym spokojem.

— Oczywiście. Katch, co prawda, nie nalegał, ale ponieważ wiem, jaka jesteś pedantyczna, jeśli
chodzi o finanse, spisałem prawną umowę.

— A co dałeś w zastaw? — spytała półgłosem.

— Oczywiście, wesołe miasteczko.

— Oczywiście! — powtórzyła, a słowo to pulsowało furią. — Założę się, że zrobił to z wielkim
zapałem.

— Meg, nie martw się. Wszystko dobrze się układa, Naprawy idą sprawnie i otworzymy zgodnie z
planem. A prócz tego — dodał z westchnieniem — wcale nie miałaś się o tym dowiedzieć. Katch tak
chciał.

— Och, tego jestem pewna — skomentowała z goryczą. — Absolutnie pewna. — Odwróciła się i
uciekła.

Pop obserwował, jak znika mu z pola widzenia. Potem wstał. Co za temperament ma ta dziewczyna!
Z szerokim uśmiechem otrzepał dłonie. Był zadowolony ze swoich działań. Naprawdę zadowolony.

Megan zatrzymała motor przed domem Katcha i zgasiła silnik. Zdjęła kask i przyczepiła go do
siedzenia.

Z mocnym postanowieniem, że nie ujdzie mu to na sucho, przeszła przez trawnik do frontowych
drzwi. Zastukała, potem załomotała w drzwi, ale nikt nie otwierał.

Ze złością wsadziła ręce do kieszeni. Jej motocykl stał zaparkowany za jego czarnym porsche.
Porzucając zasady dobrego wychowania, usiłowała przekręcić gałkę. Gdy ustąpiła, Megan bez
wahania otworzyła drzwi i weszła do środka.

W domu panowała cisza. Instynktownie czuła, że nikogo nie ma. Weszła do salonu, mimo wszystko
rozglądając się za gospodarzem.

Złoty, cienki jak opłatek zegarek leżał na jednej ze szklanych półek etażerki. Na stoliku do kawy
zobaczyła aparat fotograficzny, otwarty i bez filmu. Spod kanapy wystawała para używanych
adidasów. Obok leżała otwarta książka Johna Cheevera.

Nagle zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła. Wdarła się do cudzego domu! Czuła zażenowanie, a
zarazem podniecenie. Niedopałek cygara leżał w popielniczce.

Po krótkiej walce z sumieniem weszła do kuchni. Powtarzała sobie w duchu, że wcale nie myszkuje,
a jedynie upewnia się, czy Katcha nie ma w domu. W końcu jego samochód stał przed domem, a
drzwi były otwarte.

W zlewie stała filiżanka, na kuchence dzbanek z zimną kawą. Rozlał trochę kawy na blat i jej nie
wytarł. Megan powstrzymała się przed instynktownym sięgnięciem po gąbkę. Gdy już się odwracała,
by wyjść, jednostajny, mechaniczny dźwięk przykuł jej uwagę. Podeszła do okna i wtedy go
zobaczyła.

Nadchodził z południowego krańca ogrodu, pchając przed sobą elektryczną kosiarkę. Był nagi do
pasa, dżinsy opadały mu nisko na biodra. Opalone na złoto ciało lśniło z powodu fizycznego wysiłku.
Patrzyła z podziwem na grę mięśni na jego klatce piersiowej.

Raptownie odskoczyła od okna, wypadła przez kuchenne drzwi i pobiegła przez trawnik.

Nagły ruch i błysk czerwieni przykuł uwagę Katcha. Podniósł głowę i zobaczył zmierzającą ku niemu
Megan, ubraną w czerwoną, dopasowaną koszulę i białe dżinsy. Mrużąc oczy w słońcu, wierzchem
dłoni otarł pot z czoła. Następnie pochylił się i wyłączył kosiarkę.

— Witaj, Meg — powiedział swobodnie, ale w jego oczach zabłysł niepokój.

— Jesteś bezczelny, Katcherton! — rzuciła. — Ale mimo wszystko nie sądziłam, że wykorzystasz
łatwowierność starego człowieka!

Katch uniósł brew i oparł się o kosiarkę.

— Jeszcze raz — poprosił. — Powiedz to trochę jaśniej.

— Należysz do ludzi, którzy lubią mieszać się w cudze interesy — ciągnęła. — Po prostu musiałeś
przyjść do naszego lunaparku i wysunąć swoją wspaniałomyślną propozycję, posługując się starannie
przygotowaną bajeczkę dla naiwnych!

— Och, wreszcie snop światła. — Wyprostował plecy.

— Podejrzewałem, że nie będziesz zachwycona, iż pieniądze pochodzą ode mnie. I, jak widać,
miałem rację.

— Wiedziałeś, że nigdy bym na to nie pozwoliła!

— Nie zastanawiałem się nad tym. — Znów oparł się o kosiarkę, ale nie wyglądał na odprężonego.
— Nie rządzisz życiem Popa, Meg, a już na pewno nie rządzisz mną. Mam rację?

Rozpaczliwie starała się, by głos jej brzmiał spokojnie i zimno.

— Bardzo interesuję się lunaparkiem i wszystkim, co go dotyczy.

— Doskonale, a więc powinnaś być zadowolona, że szybko otrzymałaś pieniądze na remont, w
dodatku płacąc bardzo niskie odsetki. — Ton jego głosu był oschły, niemal urzędowy.

— Dlaczego? — spytała. — Dlaczego pożyczyłeś nam pieniądze?

— Nie muszę ci niczego wyjaśniać — rzekł Katch po dłuższym milczeniu.

— A więc ja zrobię to za ciebie — odparowała, gotując się ze złości. — Dostrzegłeś okazję i ją
wykorzystałeś. Przypuszczam, że tak postępują ludzie w twoim świecie. Biorą, co chcą, nie myśląc o
innych.

— Może się mylę — powiedział bezosobowym głosem — ale miałem wrażenie, że ja coś dałem.

— Pożyczyłeś — poprawiła go. — Pod zastaw.

— Jeśli w tym leży problem, porozmawiaj ze swoim dziadkiem. — Pochylił się i sięgnął po sznur,
by uruchomić kosiarkę.

— Nie miałeś prawa go wykorzystywać! On ufa każdemu.

Katch gwałtownie upuścił sznur.

— Szkoda, że nie jest to u was cecha dziedziczna.

— Nie mam powodu ci ufać.

— Wygląda na to, że nie ufasz mi od pierwszej chwili. — Zmrużył oczy, jakby się nad czymś
zastanawiał. — Czy chodzi tu tylko o mnie, czy żywisz urazę do wszystkich mężczyzn?

Nie zamierzała odpowiadać na tę prowokację.

— Chcesz mieć nasze miasteczko — powtórzyła.

— Tak, i postawiłem tę sprawę jasno od samego początku. — Katch odstawił na

bok kosiarkę. Nie było teraz pomiędzy nimi przeszkody. — Nadal też mam zamiar zdobyć ciebie. —
Cofnęła się o krok, ale Katch był szybszy. Lekko chwycił ją za ramię.

— Może popełniłem błąd, pozwalając ci tamtej nocy odejść.

— Wcale mnie nie pragnąłeś. To tylko gra.

— Nie pragnąłem cię? — Zrobiła kolejną próbę, by się odsunąć, ale jej się nie udało. — Tak, to
prawda, nie chciałem cię. — Przyciągnął ją do siebie i wycisnął na jej ustach namiętny, nieco
brutalny pocałunek. W głowie jej się zakręciło. — I teraz też cię nie chcę. — Nim zdążyła
odpowiedzieć, znów zaatakował jej usta. — Tak samo nie chciałem cię od kilku dni. — Pociągnął ją
na ziemię.

— Nie! — powiedziała wystraszona. — Nie. — Ale jego usta ją uciszyły.

Nie było teraz w jego zachowaniu tej łagodnej, zniewalającej siły przekonywania, którą
demonstrował do tej pory, ani też śladu arogancji. Powodowało nim prymitywne pragnienie, na które

odpowiadała tym samym. Jego usta zostawiły na chwilę jej usta i powędrowały na szyję, a potem
niżej. Megan czuła, jak traci oddech, jak niemal dusi się z gorąca. Powietrze zatrzymało się w jej
płucach, wydostając się z nich krótkimi, urywanymi spazmami. Tak długo przesuwał kciukiem po jej
piersi, aż znalazła się poza strachem. Potem wrócił gorącymi ustami do jej ust. Mamrotała coś bez
sensu, jęczała, przywierając do niego ciałem, którym wstrząsały dreszcze.

Katch uniósł głowę, ciepłym, urywanym oddechem omiatając jej twarz. Megan zamrugała
powiekami, otwierając oczy, zamglone namiętnością, ciężkie z pożądania. Gdyby była w stanie
cokolwiek powiedzieć, powiedziałaby, że go kocha. Nie czuła w tej chwili ani upokorzenia, ani
wstydu, tylko rosnącą namiętność i miłość, które były tak silne, że aż bolesne.

— To nie jest odpowiednie miejsce. — Głos miał chrapliwy, gdy przewracał się na plecy. Przez
chwilę leżeli obok siebie, nawet się nie dotykając. — I nie jest to odpowiedni sposób.

Umysł miała zamglony, krew szumiała jej w żyłach.

— Katch — powiedziała z wysiłkiem i z trudem usiadła.

Wolno przesunął wzrokiem po jej ciele, aż zatrzymał się na jej twarzy. Chciała go dotknąć, ale się
bała. Na chwilę ich oczy się spotkały.

— Czy. sprawiłem ci ból? — zapytał. Pokręciła głową. Owszem, bolało ją ciało, ale z powodu
niezaspokojonych pragnień.

— A więc wracaj do domu. — Wstał i raz jeszcze spojrzał na nią przelotnie. — Ja już idę. —
Odwrócił się i zostawił ją pośrodku ogrodu.

Po chwili usłyszała trzask zamykanych kuchennych drzwi.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Przez najbliższe dwa tygodnie Megan z trudem radziła sobie z napływem turystów. Zawsze
przyjeżdżali tłumnie na każdą Wielkanoc. To był przedsmak tego, co działo się w lecie. Przybywali,
by smażyć się na plaży, a potem imponować wiosenną opalenizną tym, którzy pozostali w domach.
Przyjeżdżali, by zażywać morskich kąpieli i surfować na falach. Przyjeżdżali wreszcie, by się
zabawić. Jakie lepsze miejsce mogli znaleźć niż plażę z białym piaskiem i ocean ze spokojnymi
prądami? Przyjeżdżali, by się pośmiać i szukali rozrywki na wodnych zjeżdżalniach, w hałaśliwych
centrach handlowych lub zatłoczonych lunaparkach.

Megan po raz pierwszy w życiu miała ich dosyć. Traktowała ich jak intruzów. Pragnęła ciszy,
tęskniła za spokojem, który panował tu przed sezonem. Chciała być sama, chciała pracować, by ukoić
ból. Tylko sztuka mogła ją pocieszyć. Nie potrafiła rozmawiać z dziadkiem o swoich uczuciach. Zbyt
wiele spraw musiała jeszcze sobie ułożyć w myślach. Pop przez delikatność o nic nie pytał.

Godziny w lunaparku mijały jedna po drugiej. Przewijały się przed jej oczami obce ludzkie twarze.
Megan czuła do nich niechęć. Denerwowało ją, że inni się bawili, gdy jej życie stanęło w miejscu.
Pociechę znajdowała tylko w swojej pracowni. Światło paliło się tam długo po północy. Tutaj nie

zauważała upływu czasu. Kipiała wprost energią, nerwową, gorączkową energią, która pozwalała jej
żyć.

* * *

Było już dobrze po południu. Megan sprawdzała bilety przy wejściu na karuzelę dla dzieci. A potem,
gdy wozy strażackie, ambulanse, samochody wyścigowe i policyjne zostały załadowane, naciskała
dźwignię, wprawiając maszynerię w ruch. Dzieci chwytały się kierownicy, piszczały i śmiały się
głośno.

Chłopiec siedzący za kierownicą wozu strażackiego miał szeroko otwarte oczy. Malował się w nich
taki zachwyt, że Megan mimo zmęczenia uśmiechnęła się do siebie.

— Przepraszam. — Megan podniosła głowę, by odpowiedzieć na pytanie jakiejś matki. Kobieta
była elegancką blondynką o gładko zaczesanych do tyłu włosach. — Pani ma na imię Megan? —
spytała. — Megan Miller?

— W czym mogę pani pomóc?

— Jestem Jessica Delaney.

— Siostra Katcha — powiedział Megan szybciej, niż zdążyła pomyśleć.

— Tak. — Jessica uśmiechnęła się. — Katch wspominał, że jest pani bardzo inteligenta i
spostrzegawcza. Oczywiście, jest pomiędzy nami pewne rodzinne podobieństwo, ale niewielu ludzi
je zauważa, chyba że stoimy obok siebie.

Megan patrzyła na ludzkie twarze okiem artystki. Zwracała uwagę na strukturę kości. Poza tym
Jessica miała niebieskie oczy i delikatniej zarysowane brwi, ale takie same jak Katch gęste rzęsy i
ciężkie powieki.

— Cieszę się, że panią poznałam — powiedziała Megan, szukając w myślach dalszych słów. —
Przyjechała pani odwiedzić Katcha? — Jessica nie wyglądała na stałą bywalczynię lunaparków.

— Na dzień lub dwa — odpowiedziała. Gestem wskazała karuzelę, na której kręciły się dzieci. —
Jestem tu z rodziną. To Rob, mój mąż.

Megan uśmiechnęła się do wysokiego mężczyzny z ciemnymi, prostymi włosami i przystojną, kościstą
twarzą.

— A to moje dziewczynki — ciągnęła Jessica. — Erin i Laura. — Skinęła głową w stronę dwóch
kilkuletnich dziewczynek o brązowych włosach, które razem szybowały w samolocie. — Katch nie
wiedział, gdzie mogę panią dziś znaleźć, ale opisał panią bardzo dokładnie — dodała.

— On tu jest? — Megan postarała się, by głos jej zabrzmiał obojętnie, ale wzrokiem zaczęła
przeszukiwać tłum.

— Nie, miał spotkanie w interesach.

Zadźwięczał dzwonek, sygnalizując, że przejażdżka skończona.

— Przepraszam na chwilę — bąknęła Megan. Zadowolona z tej przerwy, doglądała wysiadania i
Wsiadania malców na następną karuzelę. Miała czas na uspokojenie. Dwie ostatnie dziewczynki to
były siostrzenice Katcha. Erin uśmiechnęła się do niej oczami, które były identyczne jak oczy jej
wuja.

— Ja prowadzę — rzekła Erin stanowczo, gdy jej siostra siadała obok niej.

— Nieprawda! — Laura z energią chwyciła swoją kierownicę.

— To cecha rodzinna — oświadczyła stojąca za nimi Jessica. — Upór. Pewnie

zdążyła pani zauważyć?

Megan zapięła ostatni z pasów bezpieczeństwa i podeszła do tablicy z dźwignią.

— Tak, raz czy dwa — przyznała z uśmiechem.

— Wiem, że jest pani zajęta. — Jessica spojrzała na wypełnioną po brzegi karuzelę.

— Muszę dopilnować przede wszystkim, by dzieci były zapięte pasami — powiedziała.

— Czy możemy porozmawiać, gdy skończy pani pracę?

— Tak, oczywiście. — Megan zmarszczyła brwi. — Powinnam być wolna za godzinę.

— Świetnie. — Jessica uśmiechnęła się tak samo uroczo, jak jej brat. — Chciałabym przyjechać
do pani pracowni. Oczywiście, jeśli się pani zgodzi. Mogłybyśmy się spotkać za półtorej godziny.

— W mojej pracowni?

— Świetnie! — powiedziała od razu Jessica i poklepała Megan po dłoni. — Katch objaśnił mi, jak
dojechać.

Znów rozległ się dzwonek, wzywając Megan do jej obowiązków. Uruchamiając karuzelę,
zastanawiała się, dlaczego Jessica chciała się z nią spotkać w pracowni.

* * *

Megan ściągnęła brwi i przyglądała się swemu odbiciu w lustrze. Czy mężczyźnie, który zachwycał
się delikatną, eteryczną Jessicą, mogła się spodobać kobieta o tak wyrazistych, ostrych rysach?
Megan wzruszyła ramionami. To nie

miało znaczenia. Bezwiednie zaczęła obracać szczotkę w ręce. Zapewne Katch, jak większość ludzi,

którzy tu przyjeżdżali, po prostu szukał przelotnej rozrywki.

— Jesteś głupia — powiedziała cicho do kobiety w lustrze. Przymknęła powieki, by nie widzieć
potwierdzenia we własnych oczach. — Dobrze wiesz, że w gruncie rzeczy nie ma znaczenia,
dlaczego cię pragnął. Ważne, że w ogóle cię pragnął. Bo ty nadal go pragniesz, pragniesz całym
sercem.

Potrząsnęła głową, niszcząc fryzurę, którą przed chwilą ułożyła. Musiała wreszcie z tym skończyć.
Przestać o tym myśleć. Za chwilę zjawi się tu Jessica Delaney.

Po co ona tu przyjeżdża? Megan odłożyła szczotkę i zmarszczyła brwi. Czego może chcieć? Megan
nie mogła znaleźć sensownego wytłumaczenia. Katch nie dawał znaku życia od dwóch tygodni.
Dlaczego jego siostra nagle zapragnęła się z nią widzieć?

Tok jej myśli przerwał szum samochodowego silnika. Megan podeszła do okna. Z samochodu Katcha
wysiadła Jessica.

Megan wyszła jej naprzeciw na tylną werandę.

— Witam. — Megan czuła się trochę niezręcznie.

— Jakie urocze miejsce! — Jessica uśmiechnęła się, upodabniając się jeszcze bardziej do swego
brata. — Jakże zazdroszczę wam tych azalii.

— To Pop. mój dziadek je hoduje — wyjaśniła Megan.

— Tak. — Niebieskie oczy były ciepłe i pogodne. — Słyszałam wspaniałe rzeczy o pani dziadku.
Bardzo chciałabym go poznać.

— Pracuje jeszcze w lunaparku. — Megan czuła, jak jej początkowe skrępowanie mija. Urok
osobisty był jak widać cechą dziedziczna u Katchertonów. —

Napije się pani kawy? Herbaty?

— Może później. Chodźmy do pracowni, dobrze?

— Jeśli nie ma pani nic przeciwko, pani Delaney.

— Och, mówmy sobie wreszcie po imieniu. Jestem Jessica — dodała radośnie i zaczęła piąć się w
górę po schodach.

— Jessico — poprawiła się szybko Megan — skąd wiesz, że moja pracownia jest nad garażem?

— Katch mi powiedział — odparła Jessica beztrosko. — On dużo mi opowiada.

— Zatrzymała się przed drzwiami, czekając, aż Megan je otworzy. — Nie mogę się doczekać, by
zobaczyć twoje prace. Ja również maluję po amatorsku.

— Naprawdę? — Teraz zainteresowanie Jessiki wydało jej się bardziej zrozumiałe.

— Niestety, obawiam się, że moje prace nie są zbyt udane. Stale przyprawiają mnie o frustrację. —
Znów uśmiech Katchertonów rozświetlił jej twarz.

Megan, sięgając do klamki, podjęła temat:

— Nigdy nie wychodziło mi malowanie na płótnie. — Potrzebowała słów, wielu słów, by pokryć
to, co jak się obawiała, łatwo było zauważyć. — Zresztą nic mi nie wychodzi tak, jak zamierzałam —
ciągnęła, gdy weszły do pracowni. — To naprawdę frustrujące, gdy nie można wyrazić tego, co się
chce. Latem, podczas sezonu, wykonuję trochę kompozycji techniką aerografii, ale.

Jessica jej nie słuchała. Poruszała się po pracowni w bardzo podobny sposób jak jej brat —
wdzięcznie, w skupionym milczeniu. Jednych rzeźb dotykała palcami, inne unosiła do góry. Tak długo
przyglądała się małemu jednorożcowi z kości słoniowej, że Megan zaczęła się kręcić nerwowo.

Co ona robi? — rozmyślała. Dlaczego? Promienie zachodzącego słońca wpadały do pokoju, rysując
desenie na podłodze. Drobinki kurzu tańczyły w powietrzu. Zbyt późno Megan przypomniała sobie o
popiersiu Katcha. Ukośny promień padł na nie, wydobywając płaszczyzny już zaznaczone dłutem.
Chociaż popiersie było jeszcze surowe i dalekie od ukończenia, łatwo można było rozpoznać, że
przedstawia Katcha. Megan, czując zażenowanie, podeszła i stanęła przed nim w nadziei, że ukryje je
przed Jessiką.

— Katch miał rację — powiedziała Jessica w skupieniu. Nadal trzymała w ręce jednorożca i
pieściła go palcami. — Bez wątpienia. Zwykle mnie to denerwuje, ale nie tym razem. — Jej
podobieństwo do Katcha było uderzające. Nawet teraz, gdy Megan starała się nadążyć za jej
rozumowaniem, aż swędziały ją palce, by szybko ją naszkicować.

— W jakiej sprawie?

— Masz niezwykły talent.

— Co? — Megan szeroko otworzyła oczy.

— Katch powiedział mi, że twoje prace są genialne — ciągnęła. Po raz ostatni obrzuciła
zachwyconym spojrzeniem jednorożca, po czym go odstawiła. — Na podstawie tych dwóch rzeźb,
które mi przysłał, zgodziłam się z nim. Ale to były zaledwie dwie prace. — Podniosła dłuto i zaczęła
nim bezwiednie uderzać o dłoń, podczas gdy jej oczy nadal wędrowały po pracowni. — To
zdumiewające!

— Wysłał ci moje rzeźby?

— Tak, kilka tygodni temu. Zrobiły na mnie duże wrażenie. — Jessica odłożyła dłuto i podeszła do
niedokończonego studium kobiety wyłaniającej się z morza. Megan pracowała nad nim, zanim zajęła
się popiersiem Katcha.

— To jest wspaniałe! — powiedziała z zachwytem. — Wezmę je, jak również jednorożca. Dwie

rzeźby, które przysłał mi Katch, zostały entuzjastycznie przyjęte.

— Nie rozumiem, o czym mówisz.

— Przez moich klientów — wyjaśniła Jessica. — W mojej galerii w Nowym Jorku. —
Uśmiechnęła się do Megan.

— Czy nie wspomniałam ci, że prowadzę galerię?

— Nie. Nie wspomniałaś.

— Och, pewnie myślałam, że zrobił to już Katch. Zacznę więc od początku.

— Będę naprawdę zobowiązana — powiedziała Megan i poczekała, aż Jessica usiądzie na małym
drewnianym krześle.

— Dwa tygodnie temu Katch przysłał mi dwie twoje prace — rozpoczęła Jessica. — Chciał
usłyszeć moją opinię. Mimo że sama słabo maluję, znam się na sztuce. — Mówiła z dużą pewnością
siebie. — Gdy zorientowałam się, że nigdy nie będę wielką artystką, poświęciłam się studiowaniu
sztuki. Potem otworzyłam galerię na Manhattanie. Przez ostatnie sześć lat wyrobiłam sobie dobrą
markę i pozyskałam klientelę. — Uśmiechnęła się z dumą. — A więc naturalnie, gdy mój wiecznie
podróżujący brat zobaczył twoje prace, przysłał mi je do oceny. On zawsze poddaje swoje
instynktowne działania weryfikacji eksperta, a potem i tak robi to, co sam uważa za stosowne. —
Westchnęła pobłażliwie. — W zeszłym roku na przykład eksperci odradzali mu budowę szpitala w
Afryce, ale on i tak go wybudował.

— Szpital? — Megan uchwyciła się nowego tematu.

— Tak, szpital dziecięcy. Katch ma miękkie serce dla dzieci. — Jessica starała się mówić z
nonszalancją, ale w jej głosie czuło się wzruszenie. — Katch zrobił zadziwiające rzeczy dla
osieroconych dzieci z Wietnamu — ciągnęła. — I wreszcie ten fantastyczny park rozrywki, który
zbudował w Nowej Południowej Walii.

Megan siedziała jak zamurowana. Czy naprawdę rozmawiały o tym samym Davidzie Katchertonie?
Czy to ten sam człowiek, który tak bezczelnie zaczepił ją w sklepie spożywczym?

Przypomniała sobie, jak oskarżyła go, że usiłował oszukać i wykorzystać jej dziadka. Zarumieniła się
ze wstydu. Wmówiła sobie, że był oportunistą, pyszałkiem zepsutym przez bogactwo, zakochanym w
sobie narcyzem. Próbowała przekonać samą siebie, że był nieodpowiedzialny, że nie można było na
nim polegać oraz że w życiu szukał wyłącznie przyjemności.

— Nie wiedziałam — wymamrotała. — Nic o tym nie wiedziałam.

— Och, Katch jest bardzo skromny i trzyma się w cieniu — powiedziała Jessica.

— Nie szuka rozgłosu. Jest niewiarygodnie energiczny i pewny siebie, ale jednocześnie to bardzo
ciepły i wrażliwy człowiek. — Spojrzała gdzieś poza ramię Megan. — No, ale ty chyba dobrze go

znasz.

Przez moment Megan wpatrywała się w Jessicę nieobecnymi oczami. Gdy odwróciła głowę, wzrok
jej padł na popiersie Katcha. Na chwilę zapomniała, że chce je zasłonić. Powoli odwróciła głowę i
powiedziała ze spokojem, starając się zachować obojętny wyraz twarzy:

— Nie. Myślę, że tak naprawdę w ogóle go nie znam. Wiem tylko, że ma fascynującą twarz. Nie
mogłam się oprzeć pokusie, by go wyrzeźbić.

Dostrzegła błysk zrozumienia w oczach Jessiki.

— To w ogóle fascynujący człowiek — dodała Jessica.

Megan odwróciła wzrok.

— Przepraszam — zreflektowała się Jessica. — Wtrąciłam się w nie swoje

sprawy. Nie będziemy rozmawiać o Katchu. Porozmawiajmy o twojej wystawie.

— O czym? — Megan znów podniosła wzrok.

— O twojej wystawie — powtórzyła Jessica, rzucając się pospiesznie na nowy temat. — Jak
myślisz, czy masz już dość gotowych prac? Katch wspomniał mi coś o jakiejś galerii w mieście,
gdzie wstawiałaś swoje rzeźby. Myślę, że można by urządzić ci wystawę na jesieni. Co o tym
sądzisz?

— Jessico, naprawdę nie wiem, o czym mówisz. — W głosie Megan pojawiła się nuta paniki.
Jessica ją zauważyła. Wyciągnęła dłoń i ujęła ręce Megan. Ten uścisk był niespodziewanie
stanowczy.

— Megan, posiadasz coś specjalnego, coś potężnego. Czas, byś się tym podzieliła z innymi. —
Wstała, pociągając Megan za sobą. — Może napijemy się teraz kawy?

Godzinę później Megan siedziała samotnie w kuchni. Zapadała ciemność, ale Megan nie wstała, by
zapalić światło. Na stole nadal stały dwie filiżanki. Megan starała się uporządkować w myślach to
wszystko, co usłyszała w ciągu ostatniej godziny.

Wystawa w galerii Jessiki na Manhattanie w Nowym Jorku. Publiczna wystawa. Wystawa jej prac!

To się nie mogło zdarzyć, myślała. To tylko wytwór mojej wyobraźni. Zerknęła znów na pustą
filiżankę. W powietrzu nadal unosił się lekki, wytworny zapach perfum Jessiki.

W końcu, nadal oszołomiona, zaniosła filiżanki do zlewu i automatycznie zaczęła je myć.

Jak dała się namówić? Uzgadniała daty i szczegóły, zanim jeszcze zgodziła się na wystawę. Ale czy
ktoś potrafił kiedyś odmówić czegoś Katchertonom? Westchnęła, spoglądając na swoje mokre ręce.
Musi do niego zadzwonić. Gdy sobie to uzmysłowiła, ogarnęła ją jeszcze większa panika. Musi.

Postawiła filiżanki i spodki na suszarce. Musi mu podziękować. Ze zdenerwowania i tremy dławiło
ją w gardle, ale aby zachować pozory przed samą sobą, metodycznie wytarła ręce. Potem podeszła
do telefonu wiszącego na ścianie obok kuchenki.

— To przecież proste — szepnęła do siebie, a potem zagryzła wargę. Odchrząknęła. — Muszę mu
tylko podziękować. To zabierze minutę. — Sięgnęła po słuchawkę, ale zaraz cofnęła rękę. Myśli
tłukły jej się po głowie w szalonej gonitwie. Tak samo biło jej serce.

Wreszcie podniosła słuchawkę. Znała numer. Czyż przez ostatnie dwa tygodnie nie zaczynała
wykręcać tego numeru co najmniej dziesięć razy dziennie? Głęboko wciągnęła powietrze, zanim
wybrała pierwszą cyfrę. To zajmie pięć minut, a potem nie będzie już żadnego powodu, by się z nim
kontaktować. Byłoby lepiej, gdyby ich znajomość skończyła się w jakiś przyjemniejszy sposób.
Nacisnęła ostatni klawisz i czekała.

Zabrzmiały cztery dzwonki, cztery długie dzwonki, zanim Katch podniósł słuchawkę.

— Katch? — Ledwie usłyszała własny głos.

— Meg?

— Tak, to ja. — Szukała odpowiednich słów. — Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. — Jakie
to wyświechtane. jakie banalne.

— Wszystko w porządku? — W jego głosie zabrzmiał niepokój.

— Tak, oczywiście. — Gorączkowo szukała prostych, zwyczajnych słów. — Katch, chciałabym z
tobą porozmawiać. Była tu twoja siostra i.

— Wiem, wróciła kilka minut temu — powiedział z lekkim zniecierpliwieniem.

— Czy coś się stało?

— Nie, nic się nie stało. — Nadal nie mogła uspokoić głosu.

— Jesteś sama?

— Tak.

— Przyjadę za dziesięć minut.

— Nie! — Megan nerwowo przeczesała włosy palcami. — Proszę, nie przyjeżdżaj.

— Za dziesięć minut — powtórzył i przerwał połączenie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Przez dłuższą chwilę Megan wpatrywała się w głuchą słuchawkę telefonu. Ale narobiła zamieszania!

Wcale nie chciała, by przyjeżdżał. W ogóle nie chciała go widzieć. Och, to kłamstwo.

Powoli odłożyła słuchawkę. Chciała go zobaczyć. Chciała go zobaczyć od wielu dni. Odwróciła się i
pustym wzrokiem rozejrzała po kuchni. W pomieszczeniu panowała prawie całkowita ciemność. Stół
i krzesła wyglądały jak ponure cienie. Podeszła do kontaktu i włączyła światło.

Tak lepiej, pomyślała. Bezpieczniej. Kawa. Zaparzy kawę. Musiała czymś zająć

ręce.

Zaczęła się krzątać przy ekspresie. Czuła ogromne zdenerwowanie. Miała nadzieję, że za kilka minut
zdoła się uspokoić. Gdy Katch przyjedzie, powie mu, co ma do powiedzenia, a potem się rozstaną.

Zadzwonił telefon. Podskoczyła nerwowo. Usiadła i podniosła słuchawkę.

— Cześć, Megan — zatrzeszczał w słuchawce jowialny głos Popa.

— Pop, nadal pracujesz w lunaparku? Która to już godzina? — zastanawiała się nieprzytomnie,
zerkając na zegarek.

— Właśnie dlatego dzwonię. Wpadł do mnie George. Zjemy kolację w mieście. Nie chciałem, byś
się martwiła.

— Nie będę. — Uśmiechnęła się. Napięcie powoli mijało. — Przypuszczam, że macie sobie dużo
do opowiedzenia o ostatnich wędkarskich przygodach.

— A może wpadniesz do miasta, kochanie? Postawimy ci drinka.

— Och, chcecie mieć po prostu wdzięcznego słuchacza. — Uśmiechnęła się szerzej, a Pop
zachichotał. — Ale dziś wieczorem dziękuję. Mam w lodówce resztkę spaghetti, poradzę sobie.

— Przywiozę ci coś dobrego na deser. — To był stary zwyczaj. Od niepamiętnych czasów, gdy
Pop jadł kolację bez niej, zawsze przywoził jej coś słodkiego. — Na co masz ochotę?

— Na tęczowy sorbet — zdecydowała natychmiast. — Baw się dobrze.

— A ty nie pracuj za długo, kochanie.

Gdy odłożyła słuchawkę, zaczęła się zastanawiać, dlaczego nie powiedziała dziadkowi, że Katch
złoży jej wizytę. Nie wspomniała ani o Jessice, ani o planowanej wystawie.

To musi poczekać. Aż będą mogli spokojnie porozmawiać.

Tylko w ten sposób dowie się, co dziadek naprawdę czuje i myśli o jej planach.

To nie był najlepszy pomysł. Megan zaczynała mieć wątpliwości. W zdenerwowaniu przeczesywała
włosy palcami. Szalony pomysł. Przecież nie może wyjechać do Nowego Jorku i.

Jej myśli przerwał widoczny w oknie blask świateł nadjeżdżającego samochodu. Powoli, starając się
po drodze odzyskać równowagę, skierowała się do szklanych, przesuwanych drzwi.

Katch wszedł na werandę i położył dłoń na klamce. Przez chwilę w milczeniu przyglądali się sobie
przez szybę. Megan słyszała delikatny trzepot skrzydeł owadów wpadających na lampę na zewnątrz.

W końcu Katch otworzył drzwi. Gdy zamknął je cicho za sobą, wyciągnął rękę i dotknął policzka
Megan. Nie odrywając dłoni, oczami badał jej twarz.

— Wydaje mi się, że jesteś zdenerwowana — powiedział

cicho. Megan zwilżyła usta.

— Wszystko w porządku. — Cofnęła się o krok. Katch wolno opuścił rękę. — Przepraszam, że cię
niepokoję.

— Megan, przestań. — Głos miał cichy i opanowany. Znów spojrzała na niego, trochę
zaintrygowana. — Przestań przede mną uciekać. I przestań mnie przepraszać!

— Robię kawę — powiedziała sucho. — Za chwilę powinna być gotowa. — Już miała się
odwrócić, by przygotować filiżanki, gdy Katch złapał ją za ramię.

— Nie przyjechałem na kawę. — Opuścił rękę i objął ją wpół.

— Katch, proszę, nie utrudniaj mi tego. — Pod jego dotykiem puls zaczął jej przyspieszać.
Zauważyła, jak coś zabłysło w jego oczach, a potem znikło.

— Przepraszam — powiedział. — Przez ostatnie dwa tygodnie miałem pewne trudności z
poradzeniem sobie z tym, co zaszło podczas naszego ostatniego spotkania. — Zauważył, że
gwałtownie się zarumieniła, ale nie odwracała wzroku. Wsunął ręce do kieszeni. — Chciałbym to
naprawić, Megan.

Poruszona niezwykłą delikatnością w jego głosie, pokręciła głową i odwróciła się do ekspresu z
kawą.

— Nie wybaczysz mi?

Gdy znów na niego spojrzała, oczy miała pociemniałe ze zmieszania.

— Nie. — zająknęła się. — To znaczy, tak, oczywiście, ja.

— Oczywiście nie chcesz mi wybaczyć? — dopytywał się. W jego oczach i wokół ust pojawił się
cień uśmiechu. A wtedy poczuła, że tonie.

— Oczywiście, że ci przebaczam — poprawiła się i znów odwróciła głowę, by nalać kawę. — Już
o wszystkim zapomniałam, — Aż podskoczyła, gdy położył ręce na jej ramionach.

— Naprawdę? — Obrócił ją do siebie. Uśmiech zniknął z jego oczu. — Mam wrażenie, że nie
znosisz mojego dotyku. Myślę, że się mnie boisz.

Uczyniła wysiłek, by odprężyć się pod jego delikatnym dotykiem.

— Nie boję się ciebie, Katch — powiedziała półgłosem. — Wprawiasz mnie tylko w
zakłopotanie. Przez cały czas.

Obserwowała, jak z namysłem unosi brwi,

— Nie zamierzałem wprawiać cię w zakłopotanie. Przepraszam cię, Megan.

— Wiem, że mówisz szczerze. — Uśmiechnęła się.

Przyciągnął ją do siebie.

— A więc możemy się pocałować na przeprosiny?

Megan zaczęła protestować, ale jego usta, mimo że czułe i delikatne, były nieubłagane. Serce zaczęło
jej walić. Katch nie próbował pogłębić pocałunku. Ręce nadal trzymał swobodnie na jej ramionach.
Wbrew ostrzeżeniom zdrowego rozsądku przytuliła się do niego, przyzwalając na więcej. Ale on nie
wziął więcej.

Odsunął ją od siebie i poczekał, aż otworzy oczy. Następnie bez słowa odwrócił się i podszedł do
okna.

— Chciałam porozmawiać z tobą o twojej siostrze.

— Za wszelką cenę starała się wypełnić ciszę. — A mówiąc dokładniej, o jej wizycie w mojej
pracowni.

Katch odwrócił głowę i obserwował, jak rozlewa kawę do filiżanek. Podszedł do lodówki i wyjął
mleko.

— Zgoda. — Stojąc przy niej, nalał mleko do filiżanek.

— Dlaczego nie powiedziałeś mi, że wysłałeś swojej siostrze moje rzeźby?

— Wolałem poczekać, aż wypowie swoją opinię. — Katch usiadł obok Megan i podniósł filiżankę
do ust.

— Mam do niej zaufanie. Pomyślałem, że ty również bardziej zaufasz jej opinii niż mojej.
Zamierzasz urządzić wystawę? Jessica nie zdążyła mi wszystkiego powiedzieć, gdy zadzwoniłaś.

Wpatrując się w kawę, lekko poruszyła się na krześle. Potem uniosła głowę i spojrzała mu prosto w
oczy.

— Ona ma ogromną siłę perswazji. Zgodziłam się, zanim jeszcze zdałam sobie z tego sprawę.

— To świetnie — powiedział po prostu, popijając kawę.

— Chcę ci podziękować — dodała pewniejszym głosem — za załatwienie tej sprawy.

— Niczego nie załatwiałem — odparł. — Jessica sama podejmuje decyzje, odpowiedzialnie i
profesjonalnie. Ja tylko wysłałem jej twoje rzeźby z prośbą o opinię.

— A więc dziękuję ci za wykonanie tego pierwszego ruchu, którego ja pewnie nigdy bym nie
zrobiła z tysiąca powodów, które przyszły mi do głowy już pięć minut

po wyjściu Jessiki.

Katch wzruszył ramionami.

— W porządku, skoro tak bardzo chcesz być mi wdzięczna.

— Jestem ci wdzięczna — przyznała. — Ale boję się, naprawdę jestem przerażona, że moje prace
zostaną wystawione na widok publiczny. — Oddychała z drżeniem. — A ponieważ po otwarciu
wystawy krytycy sztuki mogą mnie całkowicie zmiażdżyć, wtedy będę na ciebie wściekła. Dlatego
lepiej teraz przyjmij moją wdzięczność, zgoda?

Gdy Katch podszedł do niej, poczuła zawrót głowy, ponieważ była absolutnie pewna, że weźmie ją
zaraz w ramiona. Ale on tylko wierzchem dłoni pogładził ją po policzku.

— Gdy odniesiesz olśniewający sukces, będziesz znów mogła mi ją okazać. — Uśmiechnął się, a
wtedy cały świat nabrał barw i ostrości. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, jak nudne i
szare było jej życie bez niego.

— Cieszę się, że przyjechałeś — wyszeptała i, nie mogąc się powstrzymać, objęła go i wtuliła
twarz w jego ramię. Po chwili Katch delikatnie objął ją w talii. — Przepraszam za to, co
powiedziałam. na temat pożyczki. Wcale nie miałam tego na myśli. Mówię okropne rzeczy, gdy
jestem wściekła.

— Czy teraz przyszła kolej na okazanie skruchy? Potrafił ją rozśmieszyć.

— Tak. — Odchyliła głowę i uśmiechnęła się. Nadal go obejmowała. Pocałował ją lekko i
wypuścił z objęć. Z niechęcią mu na to pozwoliła. Stał przez chwilę w milczeniu i patrzył na nią z
góry.

— Co robisz? — spytała trochę zażenowana.

— Zapamiętuję twoją twarz. Jadłaś już kolację?

Pokręciła głową, zastanawiając się, jak to się działo, że ciągle wprawiał ją w zakłopotanie.

— Jeszcze nie. Miałam zamiar podgrzać sobie makaron.

— To nie do przyjęcia. Co powiesz na pizzę?

— Wspaniale, ale ty masz przecież gości.

— Jessica i Rob zabrali dzieci na minigolfa. Nie będą za mną tęsknić. — Wyciągnął rękę. —
Chodźmy!

— Och, poczekaj — powiedziała, zanim podała mu dłoń.

Na tablicy obok szklanych drzwi napisała: „Wyszłam z Katchem”. To wystarczyło.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Katch pojechał nadmorskim bulwarem. Poruszali się wolno w tłumie turystów. Radia w
samochodach grały na cały regulator. Zewsząd dobiegały śmiechy i muzyka. Ludzie siedzieli na
hotelowych balkonach i obserwowali wolno płynący potok samochodów i pieszych. Z lewej strony
pomiędzy budynkami raz po raz połyskiwało morze.

Zadowolona i nieco senna po zjedzeniu olbrzymiej pizzy i wypiciu chianti Megan zapadła się
głęboko w miękki, skórzany fotel.

— Po weekendzie wróci tu spokój — zauważyła.

— Czy czasami nie macie wrażenia, że jesteście obiektem inwazji? — spytał Katch, gestem
pokazując tłum.

— Lubię tłok i gwar — odparła natychmiast, a po chwili wybuchnęła śmiechem.

— Ale lubię też zimę, gdy plaże są puste. Przypuszczam, że jest coś takiego w tym zgiełku, co do
mnie przemawia, zwłaszcza gdy sobie przypominam senne zimowe miesięce.

— To przecież twój czas — powiedział Katch, zerkając na nią. — Czas, który poświęcasz swoim
rzeźbom.

Wzruszyła ramionami, czując się trochę niezręcznie pod jego intensywnym spojrzeniem.

— Rzeźbię również latem — powiedziała. — Gdy mam wolną chwilę. Właściwie zapomniałam o
wolnym czasie, gdy Jessica mówiła o wystawie i robiłyśmy plany. — Urwała, marszcząc brwi. —
Nie wiem, jak zdołam to wszystko przygotować.

— Chyba się nie wycofasz?

— Nie, ale. — Znów zawstydziło ją jego spojrzenie. — Nie — dodała bardziej stanowczo. Nie
wycofam się.

— Nad czym teraz pracujesz?

Megan przeniosła wzrok za okno, myśląc o na wpół ukończonym popiersiu Katcha.

— Nic wielkiego. — Wzruszyła ramionami i zaczęła bawić się gałkami radioodbiornika. — Mała
rzeźba w drewnie.

— Co przedstawia?

Megan mruknęła coś niewyraźnie. Katch odwrócił się do niej z szerokim uśmiechem.

— Pirata — powiedziała szybko, gdy światło latarni padło na twarz Katcha, uwydatniając jej
płaszczyzny i cienie. — Głowę pirata.

— Chciałbym ją zobaczyć — rzekł w skupieniu.

— Nie jest jeszcze skończona — odparła pospiesznie. To zaledwie gliniany model. Możliwe, że
odłożę ją na bok, jeśli mam przygotować resztę moich prac na

wystawę.

— Meg, dlaczego nie przestaniesz się martwić i nie zaczniesz wreszcie się cieszyć?

— Cieszyć się? — Nieco zdezorientowana wpatrywała się w niego.

— Z wystawy.

— Och! — Walczyła, by uporządkować myśli. — Będę się cieszyć. gdy już wszystko się skończy
— dodała z uśmiechem. — Będziesz wtedy w Nowym Jorku?

— Zastanawiam się.

— Chciałabym, byś tam był. — Gdy się roześmiał, potrząsając głową, dodała tonem wyjaśnienia:
— Chodzi mi o to, że potrzebuję mieć obok siebie jakieś przyjazne twarze.

— Zobaczysz, że nie będziesz potrzebować niczego prócz swoich rzeźb — zapewnił ją Katch nadal
z rozbawieniem w oczach. — Nie sądzisz, że zechcę być obok ciebie na wernisażu, bym mógł się
przechwalać, że cię odkryłem?

— Miejmy nadzieję, że obydwoje nie będziemy tego żałować — bąknęła Megan, a on znów się
roześmiał. — Nie dopuszczasz do siebie myśli, że mogłeś się pomylić — oskarżyła go cierpko.

— A ty nie dopuszczasz myśli, że możesz odnieść sukces — odparował.

Megan otworzyła usta, a potem znów je zamknęła.

— Tak — odezwała się po namyśle — obydwoje mamy rację. — Gdy zatrzymali się w korku,

dotknęła jego ramienia. — Katch?

— Tak?

— Dlaczego zbudowałeś szpital w Środkowej Afryce?

Odwrócił się do niej, lekko marszcząc brwi.

— Ponieważ był tam potrzebny.

— Tylko tyle? — naciskała, choć czuła, że nie był zadowolony z tej indagacji. — Jessica
wspomniała, że ci odradzano, ale ty.

— Szczęśliwym trafem posiadam dość pieniędzy. — Niecierpliwie wzruszył ramionami. — I mogę
robić z nimi, co zechcę. Och, są pewne rzeczy, które lubię robić. To wszystko. — Widząc wyraz jej
twarzy, pokręcił głową. — Nie rób ze mnie świętego, Meg.

Odprężona, bezwiednie pogłaskała go po włosach nad uchem.

— Ani mi się śni. — Wolałby uchodzić za ekscentryka niż za dobroczyńcę, pomyślała z nagłą
czułością. Jeszcze łatwiej było go kochać, znając ten sekret. — O wiele łatwiej cię polubić, niż
myślałam wtedy w sklepie, gdy mi się naprzykrzałeś — powiedziała głośno.

— Próbowałem ci tylko coś uświadomić — podkreślił. — Ale ty udawałaś, że nie jesteś
zainteresowana.

— Nie byłam zainteresowana. W najmniejszym stopniu. — Jego uśmiech był zaraźliwy i
stwierdziła, że sama się śmieje. — W każdym razie nie bardzo — dodała. Gdy raptownie skręcił w
boczną uliczkę, spojrzała na niego pytająco: — Co robisz?

— Pospacerujemy po promenadzie. — Zaparkował samochód i energicznie wysiadł. — Może
kupię ci jakąś pamiątkę — obiecał.

— Trzymam cię za słowo! — zawołała radośnie Megan, dołączając do niego.

— Powiedziałem „może”.

— Umówmy się, że tego nie dosłyszałam. — I dodała, splatając palce z jego palcami: — Liczę na
coś ekstrawaganckiego.

— Na przykład? — Przecinali nieprawidłowo jezdnię, lawirując między

samochodami.

— Gdy zobaczę, dam ci znad.

Promenada była zatłoczona, pełna ludzi, świateł i hałasu. Wiatr od morza przynosił orzeźwiający

zapach soli, który mieszał się z zapachem smażonego mięsa dochodzącego z barów.

Zamiast wejść do jednego ze sklepików z pamiątkami, Katch pociągnął Megan do salonu gier.

— Wielkie słowa o prezencie, a potem coś takiego. — skomentowała, gdy wymieniał banknoty na
żetony.

— Jeszcze za wcześnie na taką opinię — powiedział, wysypując jej kilka żetonów na rękę. —
Może spróbujesz szczęścia i ocalisz naszą galaktykę przed najeźdźcami?

Megan ze znaczącym uśmiechem wybrała maszynę i wsunęła do niej dwa żetony.

— Gram pierwsza. — Nacisnęła guzik startowy, a potem posługując się dźwignią, zaczęła
unieszkodliwiać wroga. Mocno ściągając brwi, skręciła swym pojazdem w prawo, a wtedy maszyna
eksplodowała kolorami i hałasem.

Katch rozbawiony włożył ręce do kieszeni i obserwował ożywioną mimikę jej twarzy. Podczas
manewrów Megan marszczyła brwi, zagryzała wargi, a gdy na ekranie pojawiał się laserowy
wybuch, mrużyła oczy. Walczyła bardzo dzielnie, by uniknąć krzyżowego ognia, ale w końcu jej
pojazd został unicestwiony.

— Całkiem nieźle! — Katch pochwalił osiągnięty przez nią wynik.

— Trzeba być dzielną, gdy jest się ostatnią nadzieją planety — odrzekła skromnie.

Katch zaśmiał się, odsunął ją na bok i sam zmierzył się z maszyną.

Megan doceniła jego zręczność, gdy jeszcze szybciej niż ona niszczył przeciwników. Lubi
ryzykować, pomyślała, gdy o mały włos nie został zestrzelony przez ogień laserowy w trakcie
wysadzania trzech statków. Podeszła bliżej, by lepiej obserwować jego technikę.

Przypadkowo musnęła ramieniem jego ramię, a wtedy zauważyła, że na krótką, ledwie dostrzegalną
chwilę stracił rytm. Prowokacyjnie przysunęła się jeszcze bliżej. Nastąpiło kolejne krótkie
zakłócenie jego rytmu. Delikatnie dotknęła wargami jego ramienia, a potem uśmiechnęła się mu
prosto w twarz. Wtedy usłyszała eksplozję. Jego statek wystrzelił w powietrze.

Katch nie patrzył na ekran, tylko na nią. Zauważyła przelotny błysk w jego oczach, zanim zmierzwił
ręką jej włosy.

— Oszustka — wymamrotał.

Na chwilę Megan zapomniała o panującym na sali zgiełku, zapomniała o tłumie ludzi, którzy kręcili
się wokół nich. Zatraciła się w tych zamglonych, szarych oczach oraz swym własnym,
przyprawiającym o zawrót głowy poczuciu siły.

— Oszustka? — powtórzyła, zostawiając lekko rozchylone usta. — Nie wiem, co masz na myśli.

Zacisnął palce na jej włosach.

— Myślę, że dobrze wiesz — wykrztusił z wysiłkiem, jakby zmagając się z własnymi uczuciami.
— I myślę, że muszę teraz być bardzo ostrożny, ponieważ zdałaś sobie sprawę, jaką masz nade mną
władzę.

— Katch. — Wzruszona przywarła wzrokiem do jego ust. — Może ja nie chcę, żebyś był dłużej
ostrożny?

Puścił jej włosy i pogłaskał ją po policzku.

— Mam ku temu swoje powody — powiedział stłumionym głosem. — Chodźmy.

— Wziął ją pod ramię i odciągnął od maszyny. — Zagramy w coś innego.

Megan nie sprzeciwiała się, zadowolona, że spędza z nim czas. Wrzucali żetony do następnych
automatów i rywalizowali zaciekle — zarówno ze sobą, jak i z maszynami. Megan czuła ten sam
radosny nastrój, jak pamiętnego wieczoru w wesołym miasteczku. Przebywanie z Katchem
przypominało jazdę na górskiej kolejce. Błyskawiczne zakręty, szybkie podjazdy i zjazdy na łeb na
szyję, niespodziewane przeszkody i hamowanie.

Z rękami na biodrach stała za nim, gdy wygrywał z kolejną maszyną.

— Czy ty kiedykolwiek przegrywasz? — spytała wyzywająco.

Katch rzucił kolejną piłkę za czterdzieści punktów.

— Staram się, by nie weszło mi to w nawyk. Chcesz rzucić?

— Nie. Wspaniale się popisujesz.

Śmiejąc się, Katch rzucił dwie ostatnie piłki za dziewięćdziesiąt punktów, a potem pochylił się, by
oderwać kolejny wygrany kupon.

— Uważaj, bo nie zamienię tego na prezent dla ciebie — ostrzegł.

— Obiecałeś — powiedziała Megan z wyrzutem, patrząc na wygrany plik kuponów.

— To prawda. — Z uśmiechem zwinął kupony, potem objął ją ramieniem i podszedł do stoiska z
nagrodami.

— Zaraz zobaczymy, co tu jest. Mam dwa tuziny. Co powiesz na przykład na jeden z tych
wielofunkcyjnych scyzoryków?

— Jeśli to ma być dla mnie — powiedziała Megan, przyglądając się asortymentowi na półkach —
to podoba mi się ta mała, jedwabna różyczka. — Postukała palcem w szklaną ladę, wskazując szpilkę
do wpinania w klapę. — Mam wszystkie narzędzia — dodała z figlarnym uśmiechem.

— W porządku. — Katch skinął na kobietę stojącą za ladą, a potem oderwał kupony. — Zostały
jeszcze cztery — policzył, potem rozejrzał się po pólkach. — Poproszę jeszcze to.

Megan z ciekawością przyglądała się maleńkiej figurce, którą podała sprzedawczyni. Przedstawiała
coś pośredniego między kaczką a pingwinem.

— Co zamierzasz z tym zrobić? — spytała.

— Podarować tobie. — Katch podał kobiecie resztę kuponów. — Mam szczodre

serce.

— Jestem do głębi poruszona — powiedziała Megan, obracając figurkę w dłoni, podczas gdy
Katch przypinał jej do kołnierzyka koszuli spinkę z różyczką. — Co to właściwie jest?

— Chyba jakiś mutant. — Objął ją ramieniem i wyprowadził z salonu gier. — Sądziłem, że jako
artystka docenisz jego walory estetyczne.

Megan uważnie przyjrzała się figurce, potem wsunęła ją do kieszeni.

— Dostrzegam jej urok. I — dodała, stając na palce, by pocałować go w policzek

— to było naprawdę miłe z twojej strony, że całą wygraną przeznaczyłeś dla

mnie. Katch z uśmiechem przesunął palcem po jej nosie.

— Czy pocałunek w policzek to jedyne twoje podziękowanie?

Śmiejąc się, Megan obejmowała go w pasie, gdy przechodzili przez promenadę, a potem schodzili w
dół na plażę.

Księżyc w nowiu wyglądał jak cienki rogalik, ale gwiazdy błyszczały jasno i odbijały się w wodzie.
Fale rozbijały się z szumem o brzeg. Zakochani spacerowali tam i z powrotem, ramię przy ramieniu,
cicho rozmawiając albo milcząc. Dzieci biegały z latarkami po piasku, poszukując skarbów.

Megan zdjęła buty i podwinęła nogawki dżinsów. W milczącym porozumieniu Katch zrobił to samo.
Chłodna woda lizała im stopy, a oni szli i szli coraz dalej, aż śmiech i muzyka dobiegająca z
promenady stała się tylko odległym echem.

— Twoja siostra jest urocza — odezwała się w końcu Megan. — I bardzo ładna. Tak jak mówiłeś.

— Jessica zawsze była piękna — zgodził się w zamyśleniu. — Realistka, ale zawsze piękna.

— Widziałam w parku twoje siostrzenice. — Megan uniosła głowę; wiatr od morza targał jej
włosami. — Buzie miały wysmarowane czekoladą.

— Typowe. — Śmiejąc się, gładził ją po ramieniu. Megan czuła, jak krew zaczyna pulsować w jej

żyłach. — Dziś wieczorem poszły kopać robaki. Jutro mam zabrać je na ryby.

— Lubisz dzieci — stwierdziła.

Odwrócił głowę, by na nią spojrzeć, ale Megan wpatrywała się w ocean.

— Tak, dzieci to nieustanna przygoda, prawda?

— Co roku w lunaparku widzę ich mnóstwo, ale nigdy nie przestają mnie zadziwiać. — Odwróciła
się; słodki, kobiecy uśmiech rozjaśniał jej twarz. — Widuję z nimi również udręczonych rodziców.

— Kiedy straciłaś swoich rodziców?

Zauważył zaskoczenie w jej oczach, nim znów zapatrzyła się w przestrzeń.

— Miałam pięć lat — powiedziała.

— Pewnie słabo ich pamiętasz?

— Mam tylko niejasne wspomnienia, właściwie impresje. Pop oczywiście ma fotografie. Gdy je
oglądam, zawsze dziwię się, jak bardzo byli młodzi.

— To musiało być dla ciebie niezwykle trudne — powiedział Katch. — Dorastać bez nich.

Współczucie w jego głosie ją ujęło. Odwróciła do niego głowę. Przeszli plażą już tak daleko, że
teraz oświetlały im drogę tylko gwiazdy. Katch zauważył ich odbicie w oczach Megan.

— Byłoby nie do zniesienia, gdyby nie Pop — powiedziała. — Zrobił więcej, niż powinien. —
Zatrzymała się i weszła głębiej do morza. Woda pieniła się i pluskała wokół jej stóp. — Nigdy nie
zapomnę, jak Pop starał się uprasować moją odświętną, organdynową sukienkę. Miałam wtedy jakieś
osiem lat. — Kręcąc głową, roześmiała się, rozpryskując stopą wodę. — Nadal mam ten obrazek
przed oczami. Stał nad deską do prasowania i walczył z falbankami i zakładkami, a klął jak szewc.
Oczywiście, nie wiedział, że tam byłam. Nadal kocham go za to — dodała. — Ghoćby tylko za to.

Katch objął ją w pasie i przyciągnął plecami do siebie. Musnął ustami czubek jej głowy.

— Wyobrażam sobie, że niedługo potem powiedziałaś mu, że nie lubisz odświętnych sukienek.

— Skąd wiesz? — Spojrzała na niego kompletnie zaskoczona.

— Bo znam cię. — Pieszczotliwie powiódł palcem po jej twarzy.

Megan ze zmarszczonymi brwiami patrzyła gdzieś ponad jego ramieniem.

— Jestem aż tak nieskomplikowana?

— Ależ nie. — Dotykając nadal palcem jej policzka, odwrócił ku sobie jej twarz.

— Muszę przyznać, że dużo o tobie rozmyślałem.

— Dlaczego? — Poczuła, że krew niemal zastyga jej w żyłach.

Katch pokręcił głową i zatopił znów palce w jej puszystych włosach.

— Dziś wieczorem żadnych pytań — rzekł cicho. — Nie znam jeszcze odpowiedzi.

— Żadnych pytań — zgodziła się, a potem wspięła na palce i dotknęła ustami jego ust.

Był to czuły, ale zarazem zmysłowy pocałunek. Katch obejmował ją tak lekko i delikatnie, jakby była
porcelanową lalką, która może się stłuc. Rozchyliła usta i to ona pierwsza zawładnęła jego ustami,
zaczęła drażnić jego język swoim. Chłodna, aksamitna woda obmywała jej łydki.

Przesuwała dłońmi po jego plecach, a następnie jej silne palce artystki wsunęły się w jego włosy i
pieściły jego kark. Wyczuwała, że jest spięty, szeptała więc coś prosto w jego usta, jakby chciała go
tym szeptem ukoić. Wyczuwała jego opór, ale jednocześnie coraz mocniej zaciskał palce na jej
skórze. Jej zaś ciało coraz bardziej natarczywie naciskało na jego.

Namiętność narastała z każdą chwilą. Megan czuła, że wzbudza w Katchu podniecenie, które wymyka
mu się spod kontroli. Zdumienie z powodu własnej siły uderzyło ją jak błyskawica. Powstrzymywał
się, hamował, pozwalał jej narzucać tempo, ale czuła, że jest bliski wybuchu. Kusiło ją, jakże kusiło
ją, by wytrącić go z równowagi, podkopać jego samokontrolę. Nie mogła zmusić go do miłości, ale
mogła sprawić, by jej pragnął do szaleństwa. To powinno jej wystarczyć.

Toczył walkę z ogarniającym go pożądaniem. Obejmował ją coraz mocniej, przytulał coraz
gwałtowniej, aż stali się jedną sylwetką. W pewnej chwili złapał ją za włosy i odchylił jej głowę do
tyłu, jakby zdecydował się przejąć przywództwo. Płonął teraz jasnym, gorącym ogniem. W niej też
narastał żar, pulsowała krew. Złapała zębami jego wargę. Wtedy usłyszała jego cichy jęk i raptownie
wypuścił ją z objęć.

— Meg.

Z głową odrzuconą do tyłu, z włosami, którymi szarpał wiatr, czekała na dalsze słowa. Właściwie,
co chciała usłyszeć? Czuła się niewiarygodnie silna. Wpatrzone w nią badawczo oczy Katcha była
prawie czarne. Na wargach czuła jego oddech — gorący, ciężki, nierówny.

— Meg — powtórzył jej imię, kładąc dłonie na jej ramionach. — Muszę iść.

Ośmielając się na rzecz niemożliwą, Megan znów przycisnęła usta do jego ust.

— Czy naprawdę tego chcesz? — wymamrotała. — Chcesz teraz mnie zostawić?

Konwulsyjnie zacisnął palce na jej ramionach, by zaraz znów oderwać ją od

siebie.

— Znasz odpowiedź — rzekł szorstko. — Co chcesz zrobić? Doprowadzić mnie do szaleństwa?

— Może. — Nadal czuła podniecenie rozchodzące się po ciele ciepłą falą. Odbijało się w jej
oczach, gdy w nie spojrzał. — Może tak.

Przycisnął ją do siebie, mocno i stanowczo. Czuła szaleńcze tempo, w jakim biło mu serce. Ich wargi
znajdowały się znów tak blisko siebie.

— Przyjdzie taka chwila — powiedział czule. — Przysięgam, że nadejdzie czas, gdy będziemy
tylko ty i ja. Niedługo, Meg. Pamiętaj o tym.

Patrzyła mu prosto w oczy. Poczucie siły nadal ją uskrzydlało.

— To ma być obietnica?

— Tak — powiedział. — Dokładnie tak.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Nad popiersiem Katcha pracowała jeszcze dwa dni. Gdy skończyła, próbowała zdystansować się do
swego dzieła i ocenić je obiektywnie.

Miała rację, że wybrała drewno. Materiał był o wiele cieplejszy niż kamień. Zagryzła wargi i długo
szukała niedociągnięć. W końcu jednak całkiem obiektywnie stwierdziła, że to jedna z jej lepszych
prac. Może nawet najlepsza.

Ta twarz nie była nienagannie piękna, ale miała w sobie siłę i przykuwała uwagę. Poczucie humoru
widoczne było w wygięciu brwi i ust. Przesunęła palcem po tych ustach. Były niewiarygodnie
zmysłowe. Przypomniała sobie ich smak, ich dotyk. Widziała, jak wyglądają, gdy jest rozbawiony,
zły lub podniecony. A jego oczy. Te oczy zmieniały barwę i wyraz w zależności od jego nastroju.
Bywały jasne, gdy się cieszył, zamglone złością, gdy wpadał w szał, pociemniałe z namiętności, gdy
ją całował.

Znała tę twarz tak dobrze jak swoją własną. Ale nadal nie przeniknęła jego duszy. Nadal jego umysł
był dla niej ziemią nieznaną. Z westchnieniem oparła łokcie

na stole i położyła podbródek na dłoniach.

Czy Katch kiedykolwiek pozwoli jej wniknąć do

swego serca? Czule pogłaskała jego rozwichrzone loki. Jessica zna go zapewne lepiej niż
ktokolwiek. Jeśli był w kimś zakochany.

Jak by zareagował, gdyby wyznała mu miłość? Co by się stało, gdyby po prostu powiedziała mu
„kocham cię”? Niczego od niego nie żądając, niczego nie oczekując. Może powinna to zrobić? Czyż
miłość nie była uczuciem zbyt rzadkim, zbyt specjalnym, by ją ukrywać?

Ale Meg wyobraziła sobie wyraz współczucia w jego oczach.

— Nie zniosłabym tego — szepnęła, pochylając się i dc tykając czołem drewnianego czoła Katcha.
— Po prostu bym nie zniosła. — Jej rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Megan przybrała
obojętny wyraz twarzy i przekręciła się na obrotowym krześle. — Proszę!

W drzwiach stanął Pop. Wędkarską czapkę z daszkiem miał zawadiacko nasadzoną na czubek siwej
głowy.

— Co powiesz o świeżej rybie na kolację? — Szeroki uśmiech świadczył, że jego poranna
wyprawa zakończyła się sukcesem.

— Chyba dam radę przełknąć kilka kęsów. — Megan przekornie przechyliła głowę. Uśmiechnęła
się zadowolona, widząc błysk w oczach dziadka i rumieniec na jego policzkach. Wstała i, tak samo
jak robiła to w dzieciństwie, objęła go za szyję. — Och, kocham cię, Pop!

— Je też cię kocham, Megan. — Zaskoczony, ale zadowolony pogładził ją po głowie. — Wygląda
na to, że powinienem częściej przynosić pstrąga na kolację.

Oderwała głowę od jego ramienia i uśmiechnęła się ciepło.

— Nie trzeba wiele, by mnie uszczęśliwić.

Pop przybrał poważny wyraz twarzy. Z czułością założył jej włosy za ucho.

— To prawda. Zawsze tak było. — Szorstką dłonią dotknął jej policzka. — Przez te wszystkie lata
to ty dałaś mi wiele szczęścia, Megan. Wiele radości. Będę za tobą tęsknił, gdy wyjedziesz do
Nowego Jorku.

— Och, Pop! — Znów ukryła twarz w jego ramieniu. — To tylko miesiąc lub dwa. Potem wrócę.
— Czuła zapach tytoniu, który zawsze nosił w kieszonce na piersi.

— Może zresztą wybierzesz się ze mną? Sezon już się skończy.

— Meg — przerwał jej, unosząc głowę, tak by ich oczy się spotkały. — To dla ciebie początek
nowego etapu w życiu. Nie narzucaj sobie ograniczeń.

Kręcąc głową, Megan zaczęła nerwowo przechadzać się po pracowni.

— Nie wiem, co masz na myśli.

— Musisz zrobić coś dla siebie, coś bardzo ważnego. Masz talent, Meg. — Pop rozejrzał się po
pomieszczeniu, aż jego wzrok spoczął na popiersiu Katcha. — Masz przed sobą całe życie. Chcę, byś
od razu ruszyła pełną parą.

— Mówisz to tak, jakbym miała tu nie wrócić. — Gdy się odwróciła, zobaczyła, co przykuło
uwagę Popa. — Właśnie ją skończyłam — objaśniła, walcząc, by je głos brzmiał normalnie. — Dość
dobra, nie sądzisz?

— Myślę, że bardzo dobra. — Spojrzał na nią uważnie. — Usiądź, Megan, muszę z tobą
porozmawiać.

Wiedziała, że mówił poważnie. To ją nieco speszyło. Bez słowa podeszła do krzesła. Pop poczekał,
aż usiadła i znów wbił uważny wzrok w jej twarz.

— Jakiś czas temu — podjął — powiedziałem ci, że wszystko się zmienia. Przez większość twego
życia byliśmy tylko we dwoje. Byliśmy sobie potrzebni, polegaliśmy na sobie. Dzięki wesołemu
miasteczku mieliśmy dach nad głową i pracę. — Jego głos złagodniał.

— Przez te osiemnaście lat ani przez chwilę nie byłaś dla mnie ciężarem. Dzięki tobie czułem się
młody. Obserwowałem, jak dorastasz i byłem z ciebie ogromnie dumny. Teraz nadszedł czas na
zmianę.

Megan z trudem przełknęła ślinę.

— Nie rozumiem, co próbujesz mi powiedzieć.

— Nadszedł czas, byś wyruszyła w świat, Megan. Czas, bym wypuścił cię spod swoich skrzydeł.
— Sięgnął do kieszeni koszuli i wyjął starannie złożone papiery. Rozłożył jej i podał Megan.

Patrząc mu prosto w oczy, wzięła je dopiero po chwili wahania. Od razu domyśliła się, co ma przed
sobą. Mimo to przeczytała wszystko bardzo starannie, zdanie po zdaniu.

— A więc sprzedałeś mu nasze wesołe miasteczko — skwitowała oschłym tonem.

— Musimy jeszcze podpisać dokumenty — odpowiedział. — A ty będziesz świadkiem. — Klęska
odmalowała się w jej oczach. — Megan, posłuchaj, wiele o tym myślałem. — Pop wyjął jej z dłoni
papiery, odłożył je na stół i chwycił jej dłonie. — Katch nie był pierwszy, który zwrócił się do mnie
z taką propozycją. I nie po raz pierwszy się nad tym zastanawiałem. Tylko przedtem nie wszystko
pasowało do siebie tak, jak chciałem.

— A teraz co pasuje? — spytała, czując, jak jej oczy wypełniają się łzami.

— To jest właściwy człowiek, Megan. I odpowiedni moment. — Gładził ją po dłoniach, z bólem

patrząc na malujące się w jej oczach cierpienie. — Wiedziałem to od chwili, gdy spadły na mnie te
wszystkie naprawy. Jestem gotów oddać nasz lunapark komuś młodszemu, kto .go sprawnie
poprowadzi, abym sam mógł iść na ryby. Teraz potrzebuję tylko łódki i wędki. A on jest takim
człowiekiem, którego chętnie zobaczę na moim miejscu. — Przerwał i zaczął szukać w kieszeni
chusteczki, by wytrzeć jej oczy. — Powiedziałem ci, że mu ufam i nie zmieniłem zdania. — A ty —
ciągnął, wycierając jej łzy z policzków — musisz pójść wreszcie swoją drogą. Nie możesz robić
tego, co chcesz, ślęcząc nad księgowością czy listą płac.

— Jeśli ty tego naprawdę chcesz. — zaczęła, ale Pop jej przerwał.

— Nie, to ty musisz chcieć. Dlatego ostatnie linijki kontraktu są ciągle puste. — Popatrzył na nią
swymi poważnymi, głęboko osadzonymi oczami. — Nie podpiszę tego, Megan, jeśli ty się nie
zgodzisz. To musi być najlepsze dla nas obojga.

Megan wstała, a Pop uwolnił jej ręce. Podeszła do okna. Nie rozumiała teraz swoich uczuć.
Wiedziała tylko, że zgadzając się na wystawę w Nowym Jorku, zrobiła milowy krok, oddalający ją
od dotychczasowego życia. A lunapark był tego życia istotnym elementem. Wiedziała, że jeśli chce
poświęcić się karierze artystycznej, nie może przywiązywać się do Joylandu.

Lunapark dawał jej poczucie bezpieczeństwa, był jej drugim domem, tak samo jak stojący za nią
mężczyzna był dla niej i matką, i ojcem. Pamiętała to znużenie i zatroskanie na jego twarzy, gdy
przyszedł do domu i powiedział, że park potrzebuje pieniędzy. Megan wiedziała, ile niekończących
się problemów przyniesie najbliższe lato.

Pop miał prawo przeżyć starość w spokoju, poświęcając się swojemu hobby. Miał już w życiu
wystarczająco dużo zmartwień i dużo odpowiedzialności. Miał prawo do chodzenia na ryby,
wysypiania się, do hodowania azalii. Czyż mogła mu

tego odmawiać jedynie z lęku przed przecięciem ostatniej nici, jaka łączyła ją z dzieciństwem? Pop
miał rację. Nadszedł czas na zmiany.

Wolno podeszła do biurka i poszukała długopisu.

— Podpisz to — zwróciła się do Popa. — Wypijemy szampana na

kolację. Pop wziął długopis, ale nie spuszczał z niej wzroku.

— Jesteś pewna, Meg?

Skinęła głową bez najmniejszego wahania.

— Oczywiście. — Uśmiechnęła się na widok błysku w jego oczach, gdy pochylał się, by podpisać
akt sprzedaży.

Napisał swoje nazwisko zamaszyście, potem podał Megan długopis, by mogła poświadczyć podpis.
Megan podpisała się wyraźnymi, dużymi literami, nie pozwalając, by jej zadrżała ręka.

— Powinienem zadzwonić teraz do Katcha — powiedział Pop z westchnieniem ulgi, zupełnie
jakby zdjęto mu z piersi ogromny ciężar. — Albo odwieźć mu te dokumenty.

— Ja je zawiozę. — Megan starannie złożyła papiery. — Chciałabym z nim porozmawiać.

— Doskonały pomysł. Weź pikapa — zasugerował, gdy odwracała się w stronę drzwi. — Zanosi
się na deszcz.

Gdy dojeżdżała do domu Katcha, odzyskała już całkowity spokój. Dokumenty wsunęła bezpiecznie
do tylnej kieszeni spodni. Zaparkowała pikapa za samochodem Katcha i wysiadła.

Powietrze było śmiertelnie ciche i ciężkie, niemal drżało od zbierającego się deszczu. Na niebie
kłębiły się czarne chmury. Tak jak poprzednim razem, podeszła do frontowych drzwi i zapukała. I tak
samo jak przedtem nie było odpowiedzi. Odwróciła się i obeszła dom dookoła.

Ale nie znalazła Katcha w ogrodzie. Nie słyszała żadnego dźwięku prócz szumu morza stłumionego
przez wysoki żywopłot. Zauważyła, że Katch posadził młodą wierzbę na zboczu, które schodziło do
plaży. Ziemia pod drzewem była jeszcze ciemna, świeżo poruszona. Nie mogąc się pohamować,
Megan podeszła do drzewka, by dotknąć jego delikatnych, młodych liści. Dziś nie było wyższe od
niej, ale wyobraziła je sobie w przyszłości — potężne, rozłożyste, latem stanowiące oazę cienia.
Instynkt nakazał jej pójść zboczem dalej ku morzu.

Katch stał z rękami w kieszeniach, obserwując nadchodzący przypływ. Nagle odwrócił się, jakby
wyczuł jej obecność.

— Stałem tu i myślałem o tobie — powiedział. — Czyżbym cię tu

ściągnął? Wyjęła dokumenty i podała mu zamaszystym gestem.

— Lunapark jest twój — powiedziała. — Tak jak chciałeś.

Nawet nie spojrzał na dokumenty, ale dostrzegła przelotny błysk w jego oczach.

— Chciałbym z tobą porozmawiać, Meg. Wejdźmy do domu.

— Nie. — Cofnęła się o krok. — Naprawdę nie ma już nic do powiedzenia.

— To twoja opinia. Ja mam ci wiele od powiedzenia. A ty mnie wysłuchasz. — Jego głos, w
którym pojawiło się zniecierpliwienie, dotarł do Megan wraz z silnym podmuchem wiatru.

— Nie chcę cię słuchać, Katch! — Przy świetle pierwszej błyskawicy na niebie wcisnęła mu do
ręki dokumenty. — Weź je!

— Megan, poczekaj. — Gdy się odwróciła, chwycił ją za ramię. Grzmot zagłuszył jego dalsze
słowa.

— Nie będę czekać! — odparowała, wyrywając mu się. — Przestań mnie szarpać. Masz to, czego

chciałeś. Nie jestem już ci potrzebna.

Katch zaklął, wcisnął dokumenty do kieszeni i, zanim uszła dwa kroki, znów chwycił ją za ramię i
obrócił w kółko.

— Nie jesteś chyba taką idiotką. Musimy porozmawiać. Mam ci coś do powiedzenia. Coś
ważnego. — Podmuchy wiatr smagały twarz Megan, targały jej włosami.

— Czy ty nie rozumiesz prostego słowa „nie”? — krzyknęła, a jej głos walczył z narastającym
hukiem fal i świstem wiatru. — Nie chcę słuchać, co masz mi do powiedzenia! Nic mnie to nie
obchodzi!

Z nieba lunął deszcz, tak silny, że zmoczył ich w okamgnieniu.

— A szkoda — odpowiedział równie zły jak ona. — Ponieważ i tak mnie wysłuchasz. Chodźmy do
środka!

Zaczął ją ciągnąć przez plażę, ale udało jej się wyrwać i skręcić gwałtownie. Deszcz lał strugami,
tworząc wokół nich ściany wody.

— Nie! — krzyknęła. — Nie wejdę z tobą do środka!

— Ależ wejdziesz — upierał się.

— A co zrobisz? Zaciągniesz mnie za włosy?

— Nie podpuszczaj mnie. — Znów wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. — W porządku —
powiedział wreszcie i jednym sprawnym ruchem, którym całkowicie ją zaskoczył, wziął ją na ręce.

— Zostaw! — Oślepiona złością, kopała i rzucała się w powietrzu. Ale Katch, ignorując
całkowicie jej opór, bez widocznego wysiłku wspinał się po zboczu. — Nienawidzę cię! —
krzyczała niemal histerycznie, gdy szybkim krokiem maszerował

po trawniku.

— Nie szkodzi. To dopiero początek. — Otworzył biodrem drzwi, a potem przez kuchnię wniósł ją
do salonu. Pozostawili za sobą na podłodze smugę wody. Bez dalszych ceremonii rzucił ją na sofę.
— Siedź spokojnie — rozkazał, nim zdążyła odzyskać oddech. — Choć przez chwilę bądź cicho! —
Podszedł do kominka i długą zapałką podpalił papier wsadzony pomiędzy gałęzie i polana. Suche
drewno zajęło się ogniem niemal natychmiast.

Megan, która zdążyła już złapać oddech, wstała i skierowała się do drzwi. Katch powstrzymał ją,
zanim palcami dotknęła klamki. Chwycił ją za ramiona i obrócił plecami do drzwi.

— Ostrzegam cię, Megan, moja cierpliwość wisi na cienkim włosku. Nie prowokuj mnie!

— Nie przestraszysz mnie — powiedziała niecierpliwie, potrząśnięciem głowy odrzucając mokre

włosy z czoła.

— Wcale nie próbuję cię przestraszyć. Próbuję rozsądnie z tobą porozmawiać. Ale ty jesteś zbyt
uparta, by zamilknąć na chwilę i posłuchać.

Oczy jej się rozszerzyły w przypływie nowej fali gniewu.

— Nie odzywaj się do mnie w ten sposób! Wcale nie muszę cię słuchać.

— Owszem, musisz. — Zręcznie sięgnął do jej prawej kieszeni i wyciągnął stamtąd kluczyki od
pikapa. — Przynajmniej tak długo, jak mam to!

— Mogę iść piechotą — odparowała, patrząc, jak jej kluczyki lądują w jego kieszeni.

— W taką ulewę?

— Oddaj mi kluczyki. — Potarła ramiona, ponieważ zaczynała trząść się z

zimna.

Zamiast odpowiedzi pociągnął ją bliżej kominka.

— Musisz zdjąć te mokre ciuchy — poradził.

— Jesteś szalony, jeśli myślisz, że się tutaj rozbiorę.

— Jak chcesz. — Ostentacyjnie ściągnął z siebie przemoczony podkoszulek i odrzucił ją na bok. —
Jesteś uparta jak osioł.

— Dzięki. — Ledwie opanowała kichnięcie. — To wszystko, co miałeś mi do powiedzenia?

— Nie. — Podszedł do ognia. — To dopiero początek. Usiądź.

— A więc może ja najpierw powiem, co mam do powiedzenia. — Ciało przeszywały dreszcze;
musiała walczyć, by opanować drżenie. — Myliłam się co do ciebie. Nie jesteś ani leniwy, ani
niefrasobliwy, ani też nie szukasz poklasku. I na pewno postępowałeś ze mną uczciwie. — Wytarła
oczy mokre od deszczu i łez. — Powiedziałeś mi otwarcie, że zamierzasz kupić nasz park. Dochodzę
do wniosku, że być może to najlepsze wyjście. To, co zdarzyło się między nami, to była moja wina,
ponieważ pozwoliłam ci się do siebie zbliżyć.

— Przełknęła ślinę; chciałaby ocalić trochę dumy, ale musiała to powiedzieć. — Ale ty jesteś
mężczyzną, którego trudno ignorować. Teraz, gdy osiągnąłeś swój cel, wszystko dobiegło końca.

— Mam dopiero część tego, czego chciałem. — Podszedł do niej i wziął do ręki jej ociekające
wodą włosy.

— Tylko mizerną część, Meg.

Spojrzała na niego z rezygnacją. Była zbyt zmęczona, by się dalej z nim kłócić.

— Czy nie możesz po prostu zostawić mnie w spokoju? — spytała trochę

bezradnie.

— Zostawić cię w spokoju? Wiesz, ile razy spacerowałem po tej plaży o trzeciej nad ranem,
ponieważ pragnienie posiadania ciebie nie dawało mi spać? Czy wiesz, jak trudno mi było oderwać
się od ciebie, gdy trzymałem cię w ramionach? — Zacisnął mocniej palce na jej włosach,
przyciągając ją bliżej.

Oczy miała teraz ogromne, a dreszcze nadal przeszywały jej skórę. Co on wygaduje? Nie mogła
zaryzykować pytania, nie mogła zacząć się zastanawiać. Nagle zaklął i chwycił ją w ramiona.

Cienkie, mokre ubranie nie stanowiło wystarczającej osłony przed jego rękami. Nie zaprotestowała,
gdy pociągnął ją na podłogę, gdy jego palce pospiesznie rozpinały guziki jej bluzki, a usta, chłodne i
zarazem gorące, wędrowały od jej szyi w dół i w dół. Jej wychłodzona, mokra skóra zapłonęła
ogniem pod pieszczotą tych palców, pod dotykiem ust.

Ich przyspieszonym oddechom towarzyszyło dzwonienie deszczu o szyby i trzaski polan w kominku.

Megan usłyszała, jak Katch bierze długi, głęboki oddech, by się uspokoić.

— Przepraszam. Chciałem porozmawiać. Jest tyle spraw, o których muszę ci powiedzieć. Ale tak
cię pragnę. Zbyt długo to w sobie tłumiłem.

Pragnę.? „Pragnę” brzmiało trochę lepiej niż zwykłe „chcę” — mocniej i bardziej osobiście i, choć
nadali nie wyrażało miłości, Megan uchwyciła się tego słowa z nadzieją.

— W porządku. — Chciała usiąść, ale Katch, pochylając się nad nią, znów przygwoździł ją do
podłogi.

— Proszę cię, Meg, wysłuchaj mnie. Przyglądała się bacznie jego twarzy i

zauważyła, że jego oczy i wyraz ust były poważne. Naprawdę to, co chciał jej powiedzieć, musiało
być dla niego bardzo istotne.

— Zgoda — powiedziała już spokojnie. — Słucham.

— Pragnę cię od pierwszej chwili, w której cię zobaczyłem, Meg. Od pierwszej minuty. Wiesz o
tym. — Głos miał niski, wyraźnie podenerwowany. — Podczas pierwszego wieczoru, który razem
spędziliśmy, zaintrygowałaś mnie w równym stopniu, jak mi się spodobałaś. Z początku myślałem, że
zdobycie ciebie będzie proste. Zwykły, przyjemny romans na parę tygodni.

— Wiem — wtrąciła półgłosem, starając się nie okazać bólu.

— Nie mów tak. — Przytknął palce do jej ust. — Nic nie wiesz. To bardzo szybko przestało być

proste. Gdy przywiozłem cię tutaj na kolację, a ty powiedziałaś, że chcesz zostać. — Zamilkł na
chwilę i odsunął kosmyki mokrych włosów z jej policzków. — Nie mogłem ci na to pozwolić. Choć
nie byłem do końca pewien dlaczego. Pragnąłem cię, pragnąłem bardziej niż jakiejkolwiek kobiety w
moim życiu. Ale nie mogłem cię wziąć.

— Katch. — Megan pokręciła głową. Nie była pewna, czy potrafi udźwignąć prawdę. Przymknęła
oczy. Katch poczekał, aż je otworzy, zanim znów się odezwał.

— Próbowałem trzymać się z dala od ciebie, Meg. Próbowałem wmawiać sobie, że tylko
wyobrażam sobie swoje uczucia do ciebie. Ale potem, gdy wściekła pędziłaś przez trawnik,
wyglądałaś tak pięknie, że już nie mogłem myśleć o niczym innym. Sam twój widok odebrał mi
oddech. — Uniósł jej dłoń i przycisnął do ust. Ten gest niezwykle ją poruszył.

— Przestań — wyszeptała. — Przestań, proszę.

Katch przez długą chwilę wpatrywał się w jej oczy, potem puścił jej rękę.

— Pragnąłem cię — powtórzył spokojniejszym głosem.

— Pragnąłem i byłem na ciebie z tego powodu wściekły.

— Przyłożył czoło do jej czoła i zamknął oczy. — Nigdy nie chciałem cię zranić, Meg. Ani cię
przestraszyć.

Leżała spokojnie, jakby bez czucia. Powoli, bardzo wolno docierały do niej jego słowa. Zdawała
sobie sprawę, że był podekscytowany i mówił szczerze. Płomyki ognia połyskiwały na skórze jego
ramion i pleców.

— Nie mogłem uwierzyć, że się tak zaangażowałem — ciągnął. — Ale nie potrafiłem się wycofać.
Byłaś stale obecna w moich myślach, w moich snach. Nie miałem odwrotu. I tamtej nocy, gdy
odwiozłem cię do domu, przyznałem sam przed sobą, że wcale nie chcę uciekać. Nie tym razem. Nie
od ciebie. — Uniósł głowę i spojrzał na nią z góry. — Najpierw musisz wiedzieć, że zrezygnowałem
z kupna waszego lunaparku. Ale wczoraj z tą propozycją wystąpił twój dziadek. Nie chciałem, by ta
sprawa stanęła między nami, ale Pop nalegał. Uważał, że to i dla ciebie, i dla niego najlepsze
rozwiązanie. Ale jeśli nie chcesz się z tym pogodzić, podrę te przeklęte dokumenty.

— Nie! — zaprotestowała gwałtownie. — Wiem, że to najlepsze wyjście. Po prostu czuję pustkę,
jakbym straciła coś bardzo drogiego. To boli, nawet jeśli zdaję sobie sprawę, że to najdogodniejsze
rozwiązanie. Ale, proszę, nie chcę, byś mnie przepraszał. Nie powinnam tu wpadać z krzykiem i mieć
do ciebie pretensji. — Czuła, że uwalnia się od wielkiego ciężaru. Ból ustąpił, a wszystkie lęki
zaczęły z niej opadać. — Pop dobrze robi, sprzedając park, a ty masz wszelkie prawo go kupić. —
Westchnęła, chcąc już zakończyć te wyjaśnienia. — Przypuszczam, że w pewnym sensie poczułam się
zdradzona. I nie umiałam spokojnie tego przemyśleć.

— A teraz?

— A teraz wstydzę się, że zachowałam się jak idiotka. — Uśmiechnęła się z wysiłkiem. —

Chciałabym już jechać do domu. Pop będzie się martwić.

— Jeszcze nie — poprosił.

Gdy odchylił się, by wyjąć coś z kieszeni, Megan zdołała wreszcie usiąść. Zebrała do tyłu mokre,
splątane włosy. Wtedy zauważyła, że Katch trzyma w dłoni małe pudełko. Na moment zawahał się,
zanim je jej ofiarował. Zaintrygowana zarówno prezentem, jak i bijącym od Katcha napięciem,
uchyliła wieczko. I zaniemówiła.

Był tam pierścionek z kwadratowym, zielonym szmaragdem, wytworny w swej prostocie. Megan
oszołomiona wpatrywała się w niego, a potem w Katcha. W milczeniu kręciła głową.

— Katch. — wyjąkała. — Nie rozumiem. Nie mogę tego przyjąć.

— Nie odmawiaj, Meg. — Katch przykrył jej dłoń swoją. — Niezbyt dobrze znoszę odmowę.

Mimo że ton jego głosu był swobodny, zauważyła napięcie w jego twarzy. Przelotna myśl zadrżała w
jej umyśle, a serce zatrzepotało.

Próbowała zachować spokój i patrzeć mu prosto w oczy.

— Nie wiem. nie rozumiem, o co mnie prosisz.

— Wyjdź za mnie. — Uścisnął jej palce. — Kocham cię, Megan.

Zawładnęły nią gwałtowne emocje. Pomimo że jego głos brzmiał śmiertelnie

poważnie, przeleciało jej przez myśl, że Katch żartuje. Ale nie, on nie żartował. Miał ściągniętą
twarz, był poruszony. Megan wstała, mocno ściskając w dłoni pudełko. Musiała to przemyśleć.
Musiała zyskać na czasie.

Małżeństwo. W najśmielszych snach nie oczekiwała, że poprosi ją o rękę. Że zechce spędzić z nią
życie. Jakie byłoby to życie? Czy rozpędzone, pełne nieoczekiwanych zakrętów i nadspodziewanych
wrażeń, podobne do jazdy na kolejce górskiej? Tego się spodziewała, ale pomyślała również o
cichych, kameralnych momentach, ciepłych chwilach we dwoje, które na pewno ich czekały. O takich
chwilach, po których każdy nowy zwrot czy zakręt byłby jeszcze bardziej podniecający.

Być może oświadczył jej się tak otwarcie i prosto, bez ogródek i wybiegów, ponieważ był szczerze
zdesperowany. Tak samo jak ona. Cóż za pomysł! Przycisnęła palce do skroni. A jednak. Megan
przypomniała sobie ten błagalny wyraz jego oczu, gdy prosił ją o rękę.

Kocham cię. Te dwa słowa, słowa wypowiadane przez ludzi na całym świecie, na zawsze odmieniły
jej życie. Megan odwróciła się, potem podeszła do Katcha i uklękła. Jej oczy prześwietlał
wewnętrzny blask. Trzymając pudełko w wyciągniętej dłoni, oświadczyła pospiesznie, widząc
rozpacz na jego twarzy:

— Będę go nosić na serdecznym palcu lewej dłoni.

Wtedy chwycił ją w ramiona i zamknął jej usta gwałtownym pocałunkiem.

— Och, Meg! — Obsypał pocałunkami jej twarz. — Tak się bałem, że mi odmówisz.

— Jak bym mogła! — Zarzuciła mu ramiona na szyję i oddawała mu pocałunki.

— Kocham cię, Katch — wypowiedziała prosto w jego usta. — Rozpaczliwie, bez reszty.
Przygotowywałam się na powolną śmierć, gdy już odejdziesz.

— Nie miałem zamiaru odchodzić. — Leżeli znów na podłodze, a Katch zanurzył twarz w
pachnących deszczem włosach Megan. — Pojedziemy do Nowego

Orleanu w krótką podróż poślubną, żebyś zdążyła przygotować swoją wystawę. A na wiosnę
polecimy do Paryża.

— Uniósł głowę i spojrzał na nią z góry. — Wyobrażam już sobie, jak kochamy się w Paryżu. Chcę
zobaczyć twoją twarz w miękkim świetle poranka.

Dotknęła czule jego policzka.

— Już wkrótce, kochany — powiedziała półgłosem.

— Pobierzmy się jak najszybciej. Pragnę być z tobą.

Podniósł pudełko, które leżało na podłodze obok nich, wyjął pierścionek i wsunął jej na palec.

— Jesteśmy zaręczeni, Meg — powiedział stłumionym głosem. — Nie możesz teraz odejść.

— Nigdzie się nie wybieram — odparła, podając mu usta.

EPILOG

Megan nerwowym ruchem przekręciła szmaragd na palcu. Spróbowała szampana, którego Jessica
wcisnęła jej do ręki. Uśmiechała się niepewnie. Nigdy nie spodziewała się tylu ludzi. Takie tłumy!
Co ona tutaj robi? W sławnej galerii na Manhattanie stała oto pośród podnieconych gości, udając
artystkę! Najchętniej schowałaby się w jakimś zacisznym kąciku.

— Chodź do bufetu, Meg! — Pop wyglądał nadzwyczaj dystyngowanie w swym najlepszym — i
jedynym — czarnym garniturze. — Powinnaś skosztować tych smakołyków. — Podsunął jej
mikroskopijną kanapkę.

— Dziękuję. — Megan, zżerana przez tremę, nie miała wcale apetytu. — Cieszę się, że
przyleciałeś na weekend.

— Jakże mógłbym przegapić wielki wieczór mojej wnuczki! — obruszył się Pop. Połknął kanapkę
i uśmiechnął się jowialnie. — Co powiesz na ten tłum?

— Czuję się jak oszustka — wymamrotała Megan, uśmiechając się bohatersko, gdy jakiś mężczyzna
w kapeluszu na bakier przystanął nieopodal, by podziwiać jedną

z jej marmurowych rzeźb.

— Nie pamiętam, żebyś kiedykolwiek ładniej wyglądała. — Pop dotknął rękawa jej pastelowej
jedwabnej sukni. — No, może z wyjątkiem dnia ślubu.

— Och, dziś jestem o wiele bardziej stremowana. — Omiotła wzrokiem tłum gości. — Gdzie się
znowu podział Katch?

— Ostatnio widziałem go w towarzystwie bardzo eleganckiej pary. Ale słyszałem, jak Jessica
mówiła, że ty masz teraz wmieszać się w tłum i rozmawiać z gośćmi.

— Nie mogę się ruszyć. — Megan westchnęła zrozpaczona.

— Nie sądziłem, że jesteś taka tchórzliwa, Meg — rzucił Pop prowokacyjnie.

Z ustami na wpół otwartymi w proteście, Megan obserwowała, jak dziadek odchodzi. Tchórzliwa!
— obruszyła się w duchu. Wyprostowała ramiona i upiła łyk szampana. Raz kozie śmierć. Nie będzie
ukrywać się w kącie. Z dumnie podniesioną głową, wolno zaczęła iść do bufetu.

— To pani wystawa?

Odwróciła głowę i zobaczyła dostojną starszą kobietę w czarnej jedwabnej sukni ozdobionej
brylantami.

— Tak — przyznała Megan, nieznacznie unosząc podbródek. — To ja.

Elegancka dama omiotła Megan długim, taksującym spojrzeniem.

— Zauważyłam, że studium dziewczynki budującej zamek z piasku nie jest na sprzedaż.

— Rzeźba należy do mojego męża. — Nawet po dwóch miesiącach, gdy wymawiała to słowo,
robiło jej się cieplej na sercu, a krew zaczynała szybciej krążyć w jej żyłach. Katch. Jej mąż.
Rozejrzała się wokół z lekkim roztargnieniem.

— Szkoda — zauważyła kobieta w czerni.

— Słucham panią?

— Powiedziałam, szkoda. Chciałabym ją mieć.

— Pani. — Megan, oszołomiona, wbiła wzrok w swą rozmówczynię — pani naprawdę chciałaby
ją mieć?

— Kupiłam już „Kochanków” — ciągnęła kobieta. — To znakomita rzeźba. Chciałabym zamówić

kolejny zamek z piasku. Skontaktuję się z panią przez Jessicę.

— Tak, oczywiście — bąknęła Megan, automatycznie podając nieznajomej dłoń. Zamówienie? —
Dziękuję — dodała, gdy kobieta już odchodziła.

— Miriam Tailor Marcus — odezwał się obok znajomy głos. — Ciężki orzech do zgryzienia.

Megan odwróciła się i chwyciła Katcha za ramię.

— Katch, ta kobieta. Ona.

— Miriam Tailor Marcus — powtórzył i pochylił się, by ją pocałować w usta. — Wszystko
słyszałem. Przed chwilą ze skromną miną zbierałem komplementy za mój wkład do świata sztuki. —
Stuknął kieliszkiem o jej kieliszek. — Moje gratulacje, kochanie!

— Podobają im się moje prace?

— Gdybyś nie była tak zajęta udawaniem, że cię nie ma, wiedziałabyś, że odniosłaś ogromny
sukces. Chodź ze mną. — Wziął ją za rękę. — I obejrzyj te wszystkie maleńkie niebieskie znaczki
przy twoich rzeźbach. One oznaczają „sprzedane”.

— Kupują je? — Megan roześmiała się z niedowierzaniem. — Naprawdę je kupują?

— Jessica gorączkowo usiłuje zapanować nad sytuacją. Już trzy osoby próbowały kupić tę
alabastrową rzeźbę, którą sama od ciebie kupiła, i to za podwójną cenę. A jeśli za chwilę nie
porozmawiasz z krytykami sztuki, Jessica naprawdę oszaleje.

— Nie wierzę.

— Uwierz. — Podniósł rękę Megan do ust. — Jestem z ciebie bardzo dumny,

Meg.

Oczy Megan wypełniły łzy.

— Proszę. — zdołała wyszeptać.

Bez słowa pociągnął ją przez tłum i wyprowadził do magazynu położonego na zapleczu.

— Jaka jestem głupia — powiedziała, gdy zamknął za nimi drzwi. Łzy popłynęły strumieniami po
jej policzkach. — Jestem idiotką. Mam wszystko, o czym w życiu marzyłam, a zamiast cieszyć się,
płaczę na zapleczu. O wiele lepiej znosiłam porażki.

— Kocham cię, Megan. — Śmiejąc się z cicha, przycisnął ją do piersi.

— To wszystko jest takie nierealne — wyjąkała drżącym głosem. — Nie tylko wystawa. ale
wszystko. Gdy patrzę na ten pierścionek na palcu, zastanawiam się, kiedy się w końcu obudzę. Nie

mogę w to uwierzyć.

Zamknął jej usta pocałunkiem. Bezradnie westchnąwszy, wtuliła się w jego marynarkę. Nadal, po
tych wszystkich razem spędzonych dniach i szalonych nocach, wystarczyło, że jej dotknął, że ją
pocałował, a stawała się miękka jak wosk, bezbronna jak lalka. Przełknęła łzy, czując znów w żyłach
pulsującą krew. Przytuliła się do niego mocniej, przesuwając dłońmi po jego twarzy, a potem po
włosach.

— To rzeczywistość — szeptał prosto do jej ucha. — Uwierz w nią wreszcie.

Naprawdę każdej nocy jesteś w moich ramionach i naprawdę każdego ranka budzisz się przy mnie.
— Wolno odsunął ją od siebie, a potem całował jej wilgotne policzki, aż zamrugała oczami. — A
dziś wieczorem — dodał z łagodnym uśmiechem — zamierzam kochać się z najnowszą gwiazdą
nowojorskiego świata artystycznego. A jutro rano, gdy będzie uszczęśliwiona po przeczytaniu
recenzji w porannej prasie, zamierzam kochać się z nią znów.

— O której możemy stąd wyjść? — spytała z nadzieją. Rozpromieniony szczęściem znów mocno i
namiętnie ją pocałował.

— Nie kuś mnie. Jessica obedrze nas ze skóry, jeśli nie zostaniemy tu do ostatniego gościa. A teraz,
popraw makijaż i idź na salę upajać się powszechnym podziwem. To wzmacnia ego.

— Katch! — Megan powstrzymała go, zanim otworzył drzwi. — Mam jedną rzeźbę, której dziś
wieczorem nie wystawiłam.

— Tak? — Zaciekawiony uniósł brew.

— Tak. — Zarumieniła się lekko. — Bałam się, że wystawa skończy się fiaskiem, ale od początku
uważałam, że jakoś zniosę krytykę. Ale ta praca. Nie zniosłabym, gdyby ktoś powiedział, że jest
słaba lub amatorska.

— Widziałem ją?

— Nie. — Ruchem głowy odrzuciła z czoła grzywkę.

— Chciałam dać ci ją w prezencie ślubnym, ale wszystko wydarzyło się tak szybko, że nie
zdążyłam. Ostatecznie — dodała z promiennym uśmiechem — byliśmy zaręczeni zaledwie trzy dni.

— I tak byłem bardzo cierpliwy — podkreślił.

— A potem — ciągnęła — byłam zajęta wystawą i zbyt zdenerwowana, by ci ją podarować. —
Zaczerpnęła powietrza. — Chcę dać ci ją teraz, gdy czuję się, naprawdę czuję się artystką.

— Ona jest tutaj? — spytał coraz bardziej zaciekawiony.

Megan bez słowa sięgnęła na półkę, gdzie stało starannie przykryte płótnem popiersie. W milczeniu
podała je Katchowi.

Katch zdjął zasłonę, a potem długo wpatrywał się we własną twarz.

Megan niezbyt dokładnie wypolerowała drewno, ponieważ chciała zachować tę nieco buntowniczą
aurę, która otaczała Davida. Rzeźba oddawała jego tupet, pewność siebie, ale i wewnętrzne ciepło,
które prędzej spostrzegła okiem artystki niż kobiety. Katch przyglądał się swemu popiersiu tak długo,
że Megan zaczęła się niepokoić. Wreszcie podniósł wzrok i długą chwilę przeszywał ją
pociemniałymi oczami.

— Meg. — Jedynie tyle był w stanie powiedzieć.

— Nie chcę jej wystawiać — rzekła pospiesznie. — Jest dla mnie zbyt osobista. Były takie chwile
podczas pracy nad gipsowym modelem — wyznała, biorąc od niego popiersie i przesuwając palcem
po wyrzeźbionych kościach policzkowych — gdy chciałam go roztrzaskać na kawałki. — Odstawiła
rzeźbę na mały stolik. — Ale nie mogłam. Z początku wmawiałam sobie, że stale myślę o tobie tylko
dlatego, że masz niezwykle plastyczną twarz. Twarz, którą chciałabym rzeźbić. — Podniosła głowę i
napotkała oczy Katcha. — Zakochałam się w tobie, siedząc w pracowni i modelując twoją głową.
Myślałam, że nie mogę kochać cię bardziej niż wtedy. Ale się myliłam.

— Meg. — Katch znów wziął ją za ręce i uścisnął. — Słów mi brakuje.

— Po prostu mnie kochaj.

— Zawsze będę cię kochać.

Megan z westchnieniem położyła głowę na jego ramieniu.

— Świadomość tego pozwoli mi lepiej znieść sukces. Katch objął ją i otworzył drzwi.

— Chodźmy napić się szampana. To wyjątkowy wieczór. Trzeba go uczcić.