Jerry Ahern

Krucjata

TOM

Przebudzenie

Przeło ył: Ryszard Boros

Rozdział 1

To był tylko sen. Jeden z wielu. Szcz cie i koszmar, marzenia senne i

pod wiadome poczucie rzeczywisto ci nast powały po sobie i splatały si jak w

kalejdoskopie.

nionym wydarzeniom towarzyszyła wiadomo , e akcja, w której

uczestniczył, była tylko snem. Bawiła go dwuwymiarowo snu: był jednocze nie

bohaterem i obserwatorem wydarze . Kierował marzeniami. Je li we nie stawał

przed przeszkod , której nie mógł pokona , przerywał sen i zaczynał go znowu.

Nigdy po raz drugi nie dał si zaskoczy swojej wyobra ni.

Tak było i tym razem. Mimo stara wpadł jednak na ogrodzenie pod

napi ciem - takie samo, jakie rozci gało si dookoła bazy Womb. Przez jego ciało

przepływał pr d. mieszyło go, e wysokie napi cie nie wyrz dzało mu adnej

krzywdy. Doszedł do przekonania, e nie mo na wy ni swojej mierci. Pora enie

pr dem sprawiało mu nawet przyjemno . Miotały nim drgawki, ale odczuwał to

jako przypływ siły. Pół wiadomie, nadal pogr ony we nie, zastanawiał si ,

czemu tak jest.

”Dosy tego!” - powiedział sobie i otworzył oczy. Rourke na chwil wstrzymał

oddech. To ju nie był sen. Wreszcie si przebudził.

Nie był w stanie si podnie . Jego ciało dr ało, jakby pora one pr dem.

wiatło kłuło go w oczy. Nic dziwnego, przecie prawie pi wieków nie korzystał

z dobrodziejstwa wzroku. Czuł miarowy rytm swego oddechu. Nie mógł spa

dłu ej. Powoli odzyskiwał czucie. To było jak orgazm, ale prze ywany ka d

cz ci ciała.

Rourke usiadł w po cieli. Wieko kapsuły narkotycznej podniosło si zgodnie z

kierunkiem ruchu jego tułowia. Zacz ł gimnastykowa szyj . Odwrócił głow w

bok i spojrzał na pi kapsuł narkotycznych ustawionych równolegle do jego

własnej. Wszystkie były zamkni te. Aparatura działała prawidłowo. Sarah,

Michael, Annie, Paul oraz Natalia yli. Zatrzymał wzrok na Natalii. We nie jej

twarz była pi kna, spowita w niebieskawe obłoki gazu narkotycznego. John

pragn ł, aby dziewczyna w tej chwili spojrzała na niego. Odwrócił głow w drug

stron . Zerkn ł na rolexa. Wyci gn ł r k po zegarek. Wskazówka sekundnika

ruszyła. Musiał ustawi wła ciwy czas: godzin i dokładn dat . Przezwyci aj c

odr twienie, pomógł sobie drug r k i umie cił zegarek na przegubie. Zapi ł

bransolet .

Odruchowo si gn ł po bli niacze detoniki kaliber 45. Teraz wszystko sobie

przypomniał. Rosjanie strzelali do niego z helikoptera. Podczas wymiany ognia

zabił Ro diestwie skiego, ale karabin maszynowy sowieckiego agenta wystrzelił

samoczynnie. Pocisk trafił w bak i helikopter stan ł w płomieniach. Rourke

uciekł przed eksplozj , skacz c do podziemnego tunelu. Zdawało mu si , e w

prawym ramieniu, gdzie utkwił mu odłamek skały, czuje jeszcze ból. Wtedy

oczy cił ran , zabanda ował j , a potem nie my lał ju o tym. Był zaj ty

zabezpieczeniem Schronu. Po wszystkim, kiedy wiedział, e wszelkie ycie na

zewn trz wygasa, uło ył si w swojej kapsule. Opatrunek zdj ł dopiero przed

zaaplikowaniem sobie narkozy. Spojrzał teraz na podłog . Strzykawka le ała

tam, gdzie j wtedy zostawił. Obejrzał rami . Nie było ladu po odłamku, nawet

blizny.

Wa ył pistolet w dłoni. Przypomniał sobie, jak przeczy cił go i nasmarował.

Przyjrzał mu si z bliska. Pistolet nie był nabity, pachniał jeszcze smarem.

John miał na sobie tylko d insy. Chwil poruszał powoli nogami, by mi nie

zacz ły pracowa . Wreszcie uniósł obie nogi nad kraw dzi kapsuły. Na podłodze

le ała para gumowych sandałów. Nie widział ich, ale pami tał dokładnie, gdzie je

zostawił. Wsun ł stopy w sandały. Powoli, bardzo powoli, zacz ł przenosi ci ar

swego ciała na nogi. Wstał. Wyprostował si i oparł o wieko kapsuły dla

utrzymania równowagi. Po chwili zrobił pierwszy krok. Detoniki wystawały z

przednich kieszeni jego d insów. Pod ci arem broni spodnie obsun ły si .

Rourke zdał sobie spraw , e schudł. Potrzebował wiec pasa.

Pami tał, e w łazience wisiało lustro. Poszedł tam. Chciał czym pr dzej

doprowadzi si do porz dku. Paliło go pragnienie.

W skupieniu, powoli, aby si nie przewróci , pokonał trzy stopnie dziel ce go

od wyj cia. Wreszcie znalazł si w łazience i stan ł naprzeciwko lustra.

Uruchomił pomp , za pomoc systemu rur, która zasilała Schron wod . John

odkr cił kurek. W kranie gło no zabulgotało powietrze. Po chwili popłyn ła

woda. Na pocz tku była m tna. Spr one powietrze przerywało co chwil dopływ

cieczy. Wkrótce popłyn ła czysta woda.

Rourke przygl dał si sobie w lustrze. Spostrzegł, e miał dłu sze włosy.

Potrafił sam je sobie przystrzyc. Nie potrzebował nikogo do pomocy. Jego zarost

wygl dał na co najmniej dwutygodniowy. W przeszło ci parokrotnie zdarzało mu

si nosi tak brod . Cz sto zmuszały go do tego okoliczno ci wojenne. Oczy miał

teraz wypocz te. Nawet zmarszczki jakby si wygładziły.

Na mał owinie lewego ucha, gdzie trafił Rourke'a pocisk, nie było ladu po

bli nie. Potwierdziły si jego przypuszczenia; gaz narkotyczny posiadał

wła ciwo ci lecznicze. Długi pobyt w kapsule podziałał jak kuracja odmładzaj ca.

Rourke przeci gn ł si z zadowoleniem.

Opu cił pokryw sedesu i usiadł. Odpoczywał dłu sz chwil , wpatruj c si w

strumie płyn cy z kranu.

Poddał analizie próbk wody. Była tak samo czysta jak dawniej. Wiedział co

robi, kiedy podł czał uj cie do studni gł binowej. Pił łapczywie.

Potem przygotował sobie kleik j czmienny i grzanki z suchego razowca. Popił

to fili ank czarnej kawy.

Zaledwie sko czył posiłek, odczuł konieczno udania si do toalety. Cieszył

si , e jego organizm funkcjonował prawidłowo. Był zdrowy.

Na terenie Schronu, poza obszarem mieszkalnym, wydzielone było jedno

pomieszczenie do testowania broni. Rourke wło ył na siebie podkoszulek i

przewlekł pas przez szlufki spodni. Musiał zapi go o jedn dziurk cia niej ni

zwykle. Wzi ł ze sob kilka pudełek naboi i poszedł na strzelnic . Detoniki

kolbami obijały mu biodra. W korytarzu dobiegł go jednostajny szum generatora

pr du. Urz dzenie działało bez zarzutu, mimo to Rourke zanotował sobie w

pami ci, e w najbli szym czasie musi dokona skrupulatnego przegl du

maszyny. Jeszcze wa niejsze było uzbrojenie. Uło ył w rz dzie cztery pudełka

naboi Federal 185 gramów JHP kaliber 45 i wyci gn ł po jednej sztuce z

ka dego. Przeczy cił dokładnie pistolety, usuwaj c nadmiar smaru z zamków.

Nabił bro . Strzelnica wyposa ona była w specjalne przyrz dy pomiarowe. John

stan ł na wprost tarczy i oddał cztery strzały. Wska niki wykazały, e siła ognia i

pr dko pocisków były prawidłowe. Rourke potrafił dobra wła ciw amunicj

do ka dego rodzaju broni. Nabił oba detoniki i schował je do kabury. Naładował

jeszcze kilka magazynków i wło ył je do skórzanej ładownicy marki Milt Sparks,

któr przyczepił do pasa spodni. Potem przewiesił sobie na krzy przez pier

podwójny pas z nabojami typu Alessi. Na pasie zawieszone były kabury z

detonikami. Przywykł do ich ci aru i lubił go. W skład jego rynsztunku

bojowego wchodził tak e szturmowy nó o czarnym ostrzu. Gdy wkładał go do

bocznej kieszeni spodni, mimo woli, r k wyczuł wystaj c ko miednicy.

Wyra nie stracił na wadze. Zacz ł rozgl da si za butami wojskowymi. Wrócił

do cz ci mieszkalnej. Miał ochot na k piel, ale odło ył t przyjemno na

pó niej. Wci gn ł na nogi wełniane podkolanówki i wło ył buty. Kiedy je

sznurował, stwierdził, e jego palce s tak zwinne, jak dawniej.

Odszukał skórzan kurtk . Przed uło eniem si do snu, natarł j tłuszczem.

Teraz wło ył kurtk i si gn ł do kieszeni po r kawiczki. Zachowały mi kko i

elastyczno tak samo jak kurtka.

Miał ochot zapali cygaro, ale to nie była odpowiednia chwila. Zabrał ze sob

okulary przeciwsłoneczne. Zrobił to na wszelki wypadek, bo nie wiedział, czy na

zewn trz był dzie , czy noc.

Sprawdził stan baterii zasilaj cych licznik Geigera. Okazały si sprawne.

Skierował licznik na fosforyzuj c tarcz rolexa, ale wska nik niczego nie

zarejestrował. Spodziewał si , e zastanie właz szczelnie zamkni ty i

zaplombowany. Teraz pi ł si po schodach. Mi nie, zwiotczałe na skutek

długiego bezruchu, bolały go. Kiedy dotarł do pierwszych drzwi, czuł si ju

zm czony. Był przecie na nogach od pi ciu godzin. Dalej nie było o wietlenia.

Przyczepił do kurtki kieszonkow latark i poszedł dalej. wiatło kołysało si

zgodnie z rytmem jego kroków. Po chwili zatrzymało si na pokrywie włazu.

Plomby znajdowały si na swoim miejscu. John, otwieraj c pokryw włazu,

u wiadomił sobie denerwuj c niepewno , co zastanie na zewn trz. Zimny

powiew wiatru wtargn ł do korytarza. Powietrze było nieco rozrzedzone, ale

Rourke mógł oddycha . Skierował licznik Geigera na tarcz zegarka. Tym razem

przyrz d zarejestrował promieniowanie, lecz poziom radioaktywno ci był niski,

nie było zagro enia dla ycia.

M czyzna wydostał si z tunelu i zatrzasn ł za sob pokryw włazu. Dalej

szedł poziomym korytarzem. Jeszcze tylko jedne drzwi dzieliły go od wiata

zewn trznego. Nie wiedział, co czeka go za t barier . Odblokował metalow

zasuw i poci gn ł za klamk . Drzwi stawiały nieprzewidziany opór. Uszczelka

przykleiła si do framugi. Pomy lał, e musi j posmarowa . Skierował licznik

Geigera ku wyj ciu, uchylaj c drzwi. W razie niebezpiecze stwa był gotów

natychmiast je zatrzasn .

Poziom promieniowania nie przekroczył dopuszczalnych norm. John otworzył

drzwi na o cie , odruchowo odwracaj c głow od wiatła.

Wło ył lotnicze okulary przeciwsłoneczne. Wahał si przez chwil , czy wyj

na zewn trz. Nie było pewno ci, e warstwa ozonu w atmosferze zd yła si

zregenerowa . Je li promieniowanie słoneczne było zbyt intensywne, nie musiałby

długo czeka na skutki.

Doszedł do wniosku, e grube ubranie chroni go dostatecznie. Rourke

przest pił próg. wiatło raziło go pomimo ciemnych szkieł. Zrobiło mu si ciemno

przed oczami. Był wyczerpany. Bolały go mi nie nóg i ramion. Z trudem łapał

oddech. Powietrze tutaj było znacznie rzadsze ni w rodku. Powinien to prze-

widzie .

Na kwarcowym zegarze, który umieszczono na wieku kapsuły narkotycznej,

Rourke odczytał, e od dnia, kiedy uło ył si do snu upłyn ło 481 lat. Na sam

my l zakr ciło mu si w głowie.

Dookoła Schronu rozci gało si pustkowie. Monotoni krajobrazu łamał

ła cuch górski na horyzoncie. Johnowi zrobiło si zimno. Chocia było południe,

temperatura powietrza nie przekraczała 50 stopni Farenheita. Otworzył futerał

zawieszony na piersi i wyci gn ł lornetk Bushnella. Nastawił ostro . W oddali,

na stoku góry, dostrzegł zielon plam . Wydawało mu si , e przez szkła widzi

traw .

Padł na kolana. Nie była to oznaka wycie czenia. Jaki wewn trzny głos kazał

mu ukl kn . Opu cił lornetk i prze egnał si .

Rozdział 2

W ci gu nast pnych dni Rourke kilkakrotnie opuszczał Schron. Kiedy

przechodził przez tunel, zatrzaskiwał za sob pokryw głównego włazu. Nie dbał

o własne zdrowie. Najwa niejsze było zbadanie składu powietrza.

Szóstego dnia doszedł do wniosku, e oddychanie rozrzedzonym powietrzem

nie zagra ało zdrowiu. Tylko w czasie intensywnego wysiłku mogły zaistnie

trudno ci. Warstwa ozonu cz ciowo si zregenerowała i sło ce nie stanowiło

bezpo redniego zagro enia. Nale ało si jednak ciepło ubiera .

Rourke polegał na wynikach własnych bada , ale tylko czas mógł pokaza ,

czy nie zaszła tu jaka pomyłka. John od dawna wiedział, e ycie to hazard.

Nocami niebo było bardziej rozgwie d one, ni dawniej. Było to złudzenie

wywołane wi ksz przejrzysto ci rozrzedzonego powietrza. Posługuj c si swoj

wiedz z astronomii i obserwacj wysoko ci sło ca nad widnokr giem, Rourke

ustalił k t nachylenia osi Ziemi wzgl dem orbity. Porównał otrzymane w ten

sposób wyniki ze wskazaniem zegara kwarcowego i doszedł do wniosku, e

przebudził si pod koniec lata, dokładnie dwunastego wrze nia. Nastawił zegar

kwarcowy i zsynchronizował wszystkie zegary. wiadomo mo liwo ci mierzenia

czasu dodawała mu otuchy. Dotychczas nie mógł odró ni nocy od dnia, o ile nie

wychodził na zewn trz. Sp dzał czas na przegl daniu wszelkich urz dze

niezb dnych dla funkcjonowania Schronu. Usuwał usterki. Dokonywał regulacji.

Poddawał ywno analizie bakteriologicznej. Zapasy przechowały si bez strat.

Mimo to, Rourke spryskał spi arni rodkiem dezynfekuj cym. Najstaranniej

zabezpieczył mi so. Szczelnie zamkn ł drzwi spi arni. Wiele zawdzi czał swojej

przezorno ci.

Z ka dym dniem nabierał sił. Powrócił mu apetyt. Jadał ju pokarmy stałe.

Gdy poczuł, e powraca do dawnej formy, przeprowadził skrupulatne badania

lekarskie. Ze zdumieniem stwierdził, e jego serce działa jak serce zdrowego,

silnego dwudziestolatka. Puls był prawidłowy. Nast piła poprawa słuchu. John

nie zauwa ył te u siebie uzale nienia od tytoniu, ale z przyjemno ci wypalał

dwa do trzech cygar dziennie.

Rourke zamierzał czym pr dzej odzyska pełn sprawno fizyczn . Uło ył

sobie plan wicze na wzmocnienie mi ni i wyrobienie kondycji. Warunki

zewn trzne wymagały rozszerzonej pojemno ci płuc. Trenował wi c regularnie.

Szóstego dnia w południe po raz pierwszy opu cił Schron głównym wej ciem.

Zamierzał pobra próbk gleby, aby zbada jej skład i stopie yzno ci. Okazało

si , e była yzna i urodzajna, jak nigdy przedtem w tej okolicy. Białawy kolor

spalonej sło cem ziemi sugerował, e jest jałowa. Lecz pod biał skorup kryła

si brunatna, dobra gleba. Składniki mineralne, które Rourke odkrył w ziemi,

powstały z niespotykanych zwi zków chemicznych, mimo to rokowały nadziej

na obfite plony.

Po południu Rourke sprawdził dokładnie uzbrojenie Schronu. Posiadał

prawdziwy arsenał.

Przez cały dzie ładował si akumulator harleya. Sło ce chyliło si ku

zachodowi. Tego wieczora Rourke po raz pierwszy poczuł, e dokucza mu

samotno .

Rozdział 3

Był osiemnasty wrze nia. Rourke pracował ju siódmy dzie . Nie był Bogiem,

wi c nie pozwalał sobie na odpoczynek. Zreszt nie lubił rozczula si nad sob .

Miał pewien plan, musiał go przygotowa . Rozwa ył wcze niej wszystkie ”za” i

”przeciw”. Nie widział adnego innego wyj cia. Musiał to zrobi dla dobra ich

wszystkich, dla przetrwania. Wierzył w Opatrzno , ale Opatrzno ci trzeba

czasem pomaga .

Stał obok kapsuł narkotycznych. W k ciku ust trzymał cygaro, pierwsze tego

dnia. Nie zapalił go. ciskał je lekko w z bach, przygl daj c si le cym w

kapsułach postaciom.

Miał przystrzy one włosy i starannie ogolon twarz oraz pełen oł dek.

Przezwyci ył niedowład mi ni. Czuł si doskonale. Powrócił do dawnej formy

szybciej, ni si tego spodziewał. Miał wszystko, czego potrzeba do ycia. Tylko z

przygn biaj c samotno ci nie mógł sobie poradzi .

Złapał obur cz za d wigni , która sterowała przepływem gazu narkotycznego

i odci ł zasilanie kapsuł, w których le ały jego dzieci. Potem podszedł do

wersalki. Przypomniał sobie, e kiedy zepchn ł j pod cian , aby zrobi miejsce

dla sze ciu kapsuł narkotycznych. Zrobił to razem z dzie mi wkrótce po ostatecz-

nym wprowadzeniu si do Schronu. Usiadł i patrzył, jak kł by niebieskawego

gazu powoli opadaj na dno kapsuły. Rozpocz ł si długotrwały proces

przebudzenia. Rourke nie mógł oderwa wzroku od dzieci. Przyłapał si na tym,

e pod wiadomie rejestruje kliniczny przebieg przebudzenia. U miechn ł si ,

kiedy jego córka ockn ła si ze snu, jeszcze niezupełnie wiadoma tego, co si

dzieje.

Włosy Annie urosły. Było jej z tym do twarzy. Urosła tak e czupryna

Michaela. Ojciec postanowił mu j przystrzyc. Michael wła nie poruszył głow .

John Rourke domy lił si , e syn znajduje si w tej fazie przebudzenia, gdzie sny i

wiadomo nakładaj si na siebie. On sam miał to ju za sob . Dzieci

prze ywały wszystko jakby w zwolnionym tempie. Był ciekaw, co im si niło. Nie

pami tał ju własnych snów z dzieci stwa.

Wszystkie zauwa alne etapy procesu zapisywał w małym notesie. Razem z

dzie mi prze ywał po raz drugi ka d chwil przebudzenia. Nie spuszczaj c ich z

oka, wybiegł my lami ku onie - Sarah oraz Paulowi i Natalii. Czy mogło si

zdarzy , aby sen narkotyczny powodował jakie nieodwracalne zmiany?

Annie próbowała si podnie . Michael, który rano zawsze lubił spa dłu ej,

przewracał si z boku na bok.

Wieko kapsuły podniosło si zgodnie z ruchem tułowia siedmioletniej

dziewczynki. Miała ju czterysta osiemdziesi t osiem lat - ojca mieszyło to

stwierdzenie.

- Witaj kochanie - wyszeptał. Nareszcie miał kogo , z kim mógł rozmawia .

- Pappo.

Rourke wybuchn ł miechem. Córka nie mogła jeszcze prawidłowo

wymawia słów. Podniósł si z kanapy i podszedł do dziecka. Uj ł jej mał dło .

- Znów jeste my wszyscy razem. Udało si . Spała dokładnie czterysta

osiemdziesi t jeden lat.

- Jak... Jak...

- Jaki to długi okres czasu? - doko czył za ni . - To bardzo długo. aden

człowiek nie przebudził si po tak długim nie. Tylko astonauci z projektu

”Eden” spali tak długo, ale ich sen trwa nadal. Minie jeszcze dwadzie cia jeden

lat, zanim dotr na Ziemi . Czy rozumiesz, o czym mówi ?

Annie skin ła głow i ziewn ła, przeci gaj c si . Zrobiła to z wdzi kiem, jaki

posiada tylko mała dziewczynka. Na jej twarzy zago cił u miech. Rourke

przepadał za tym u miechem. Bardzo za nim t sknił. Teraz, kiedy patrzył na sw

córk , ten u miech był dla niego dro szy nade wszystko. Na jej twarzy nie było

pryszczy. Strupek, który miała na r czce po skaleczeniu, znikn ł nie

pozostawiaj c ladu.

Annie zarzuciła ojcu r ce na szyj . Uniósł j z kapsuły i pocałował. W tej

chwili wieko drugiej kapsuły drgn ło i zacz ło si unosi . Michael usiadł w

po cieli, wspieraj c si oci ale na łokciach. W sali czu było mdły zapach gazu

narkotycznego.

- Witaj, synu!

Michael odwrócił głow w kierunku ojca i spojrzał na niego sennie. Nagle

chłopiec zmru ył szelmowsko oko. Wygl dało na to, e lada chwila wybuchnie

miechem.

Rozdział 4

Ju po kilku godzinach ruchu dzieci czuły si zm czone. Rourke był na to

przygotowany. Poddał je natychmiastowym badaniom lekarskim. Aparatura,

któr udało mu si zdoby niegdy w trudnych warunkach, nie wykazała adnych

schorze . Michael i Annie byli mniej odporni na zm czenie ni dorosły

m czyzna. Tej nocy wszyscy troje spali twardo przez osiem godzin.

Po niadaniu, które Michael i Annie zjedli z niebywałym apetytem, cała

trójka udała si na zewn trz. Po drodze dzieci zasypywały ojca pytaniami.

Chciały wiedzie wszystko o nie narkotycznym.

Ostatnie drzwi były otwarte na o cie . Dzieci po raz pierwszy ogl dały nowy

wiat.

- Wygl da jak pustynia - zauwa yła Annie. - Fajnie si składa. Nigdy nie

byłam na pustyni.

- Tak, fajnie si składa - mrukn ł Rourke zapalaj c cygaro.

- Ani ywej duszy - powiedział Michael, usiłuj c wyswobodzi dłonie z

r kawów kurtki, któr ojciec dał mu z własnej garderoby.

Rourke milczał.

- Czy nie ma tu w okolicy nikogo? - zapytała Annie.

- Spodziewałem si tego pytania z waszej strony. Jest dokładnie tak, jak

widzicie. Lecz posłuchajcie mnie, Annie i ty, Michael. Przychodziłem tutaj kilka

razy w ci gu minionego tygodnia. Byłem tak samo rozczarowany tym widokiem,

jak i wy, albo jeszcze bardziej. Po upływie siedmiu dni postanowiłem was obu-

dzi . Przez ten czas przemy lałem sobie wiele spraw - powiedział Rourke.

Pierwszy wyszedł z korytarza Schronu. Stan ł przy pokrywie włazu i spojrzał

badawczym wzrokiem na sznury, na których zawieszone były ci arki. Sam

skonsturował ten mechanizm, aby słu ył jako przeciwwaga do otwierania drzwi.

Linki były nasmarowane i nie miały ladów przetarcia. Wdrapał si na taras

skalny i patrzył w dal. Annie obj ła go w pasie, a Michael stan ł z drugiej strony,

wspieraj c si na ramieniu ojca, Rourke uzbrojony był w detoniki.

- Próbowałem wyobrazi sobie, jak inne pa stwa przygotowały si na to, co

było nieuniknione. Z pewno ci nie tylko my wiedzieli my, na co si zanosi. W

czasach poprzedzaj cych Noc Wojny było wielu mistrzów sztuki przetrwania.

Je li zd yli wybudowa na czas solidne schrony, które byłyby przy tym

samowystarczalne, to kto wie? Mo e nie jeste my sami? Mo e jest gdzie jeszcze

garstka wybra ców losu, tak jak my? - Rourke u miechn ł si , obejmuj c Annie i

poklepał Michaela po plecach. - Lecz wszystko to tylko przypuszczenia. Tutaj nie

ma nikogo oprócz nas. Jak okiem si gn , s tylko pustkowia. Obserwowałem te

góry przez lornetk . - R k wskazał masyw na horyzoncie. - Tam, na jednym

zboczu dostrzegłem pas zieleni. My l , e to trawa. Jednak nic nie wskazuje na

obecno cho by najmniejszej ywej istoty. Nie ma ani ptaków, ani zwierz t, a

tym bardziej ludzi. Domy, kominy, samochody, wszystko zostało starte z

powierzchni Ziemi, jak kreda z tablicy. Na nas spadło zadanie napisanie nowego

rozdziału historii ludzko ci. O tym musz z wami porozmawia . - Rourke

odetchn ł gł boko mro nym powietrzem. Miał u boku swoje dzieci i nie odczuwał

zimna.

- Słyszeli cie o ”Projekcie Eden”?

- Chodzi o statki kosmiczne, które poleciały w kosmos? - zgadywała Annie.

- Wahadłowce - poprawił j Michael, jakby mimo woli.

- Statki kosmiczne, czy wahadłowce, wszystko jedno. W ka dym razie

”Projekt Eden”. Ich misja dobiegnie ko ca za dwadzie cia jeden lat. Czy

zastanawiali cie si , co b dzie, je li powróc ? Czy zdajecie sobie spraw z tego, e

by mo e jeste my jedynymi lud mi na tej planecie?

- Nie b d miała si z kim bawi ? - wyszeptała smutno Annie.

Rourke u miechn ł si i mocniej przytulił do siebie.

- Stoimy wobec powa niejszego problemu. Wiem, jak wa na jest zabawa, ale

daleko bardziej wa na jest teraz sprawa przetrwania. Nie chodzi tylko o nas

samych. Mam na my li cały rodzaj ludzki. Spójrzcie na to w ten sposób: stoimy

tu we trójk , na dole pi ; wasza matka, wujek Paul i Natalia. Razem tylko sze

osób. Ta my l nie daje mi spokoju. Aby przetrwa , musimy zbudowa nowy

wiat. Lecz wiat mog budowa tylko doro li. Mam w zwi zku z tym pewien

plan. Potrzeba nam sze ciu dorosłych osób, które b d mniej wi cej w tym

samym wieku. Wy, moje dzieci, musicie stan na wysoko ci zadania. Oczekuj

od was posłusze stwa i rozs dku.

- Co mamy zrobi , tato?

Rourke spojrzał na syna. Michael przypominał lustrzane odbicie ojca.

- Zostaniecie ze mn przez pi lat. Przez ten czas postaram si przekaza

wam całe moje do wiadczenie. Dowiecie si tak e o rzeczach, o których nie

powinny wiedzie dzieci w waszym wieku. Musicie by bardzo dzielni.

- Czy w wolnych chwilach b dziemy mogli si bawi , tato? - Annie patrzyła na

niego błagalnie.

- Tak, b dzie dosy czasu na zabaw .

- Dlaczego akurat pi lat? - zapytał Michael.

- Dlatego synu, e za pi lat sko czysz czterna cie lat, je li chodzi o twój

rozwój biologiczny. A ty - zwrócił si do Annie, dostrzegaj c nagły błysk w jej

piwnych oczach. Wiatr igrał w jej włosach. Nie opu ciła wzroku. - A ty, młoda

panno, sko czysz dwunasty rok ycia. - Rourke westchn ł. - To okropnie trudne

zadanie jak na wasz wiek - dodał po chwili, jakby si nad czym gł boko

zastanawiał.

- Czterna cie lat to bardzo du o - zaoponował Michael.

- Mam nadziej , e jest tak, jak mówisz - Rourke u miechn ł si łagodnie.

- Nie mam wi cej czasu. Za pi lat, je li wszystko potoczy si pomy lnie,

ponownie uło si do snu. B d spał dalszych szesna cie lat. A kiedy ty, Michael,

dobiegniesz trzydziestki, a ty Annie, b dziesz miała dwadzie cia osiem lat, wtedy

wieka wszystkich kapsuł si otworz . Obudz si wtedy, a wraz ze mn

przebudz si wasza mama, Paul i Natalia.

John w zamy leniu spojrzał na syna.

- B dziesz wówczas o dwa lata starszy od Natalii, synu. - przeniósł spojrzenie

na córk . - A ty, córeczko, b dziesz troch młodsza od Paula Rubensteina - zrobił

krótk pauz i doko czył: - Mama i tata b d tylko troch starsi od was. Wtedy

b dzie nas sze cioro dorosłych ludzi i je li zajdzie taka konieczno b dziemy

mogli zbudowa nowy wiat.

Rourke nie wiedział, czy dzieci zrozumiały. Miał wra enie, e nie rozumiej , o

czym mówi. Lecz spojrzenie Michaela upewniło go, e chłopiec przeczuwa sens

słów ojca, e zrozumie go w odpowiednim czasie.

- A teraz czas rozpocz pierwsz lekcj . Najpierw zajmiemy si sztuk

przetrwania. Mam w planie tak e wiczenia ogólnorozwojowe. No, jazda.

Biegajcie i bawcie si . Tylko nie odchod cie zbyt daleko.

Annie rzuciła si ojcu na szyj i pocałowała go w policzek, a potem pobiegła

za bratem. Rourke przygl dał si chwil , jak dzieci goniły si po skałach, biegn c

równolegle do drogi, która prowadziła do wej cia.

- Bawcie si - wyszeptał. - Bawcie si , póki macie jeszcze na to czas.

Chciał zaci gn si dymem, ale cygaro zgasło. Zapalił je ponownie,

zasłaniaj c r k niebiesko- ółty płomie zapalniczki.

Rozdział 5

Rourke po wi cił wiele czasu, aby pomóc Annie w przełamaniu niech ci do

czytania. Dziewczynka z trudem koncentrowała si nad tekstem. Cierpliwo ojca

niemal si wyczerpała, kiedy dziewczynka odkryła, e czytanie sprawia jej

przyjemno . Od tej chwili robiła wyra ne post py. Równolegle z czytaniem, Ro-

urke uczył dzieci podstawowych zagadnie sztuki przetrwania. Michael potrafił

posługiwa si broni . Przed Noc Wojny Sarah niepokoiły nieprzeci tne

zdolno ci syna w tym kierunku. Zwierzyła si wtedy m owi ze swojego

niepokoju o chłopca. Niebawem Rourke sam przekonał si , do czego syn był

zdolny. Michael w obronie matki zabił kilku ludzi. Nie było wida , by chłopiec z

tego powodu prze ywał jakie rozterki albo wyrzuty sumienia.

Dzieci były przytłoczone ilo ci wiedzy, któr musiały przyswoi sobie i

utrwali poprzez praktyk . Wiadomo ci z zakresu elektroniki, prac

instalatorskich i elektryfikacyjnych oraz umiej tno obsługi technicznej

motocykla, były niezb dne. Na dzieci miał spa obowi zek opieki nad Schronem

i jego mieszka cami. Program szkolenia obejmował tak e sztuk kulinarn . Mi-

chael i Annie musieli przyrz dza rozmaite potrawy na kuchence gazowej i w

piekarniku mikrofalowym. Potrafili racjonalnie gospodarowa prowiantem w

warunkach polowych i rozpala ognisko, kiedy nie ma pod r k suchego drewna.

Poniewa brakowało opału, Rourke wyjechał pikapem na rekonesans,

pozostawiaj c dzieci bez opieki. Spodziewał si , e ni sze partie gór b d

zalesione, ale znalazł tylko kikuty obumarłych dawno drzew. Dookoła nie było ani

ladu ycia. Kiedy przyst pił do r bania pnia ogarn ła go jaka dziwna t sknota.

Podwoił wysiłki, chciał czym pr dzej znale si w domu.

Z biegiem czasu Rourke zacz ł zabiera syna na wyprawy po drewno.

Nauczył go posługiwa si ogromn mechaniczn pił . Ale wci r ce pociły mu

si ze zdenerwowania, ilekro przygl dał si , jak jedenastoletni chłopiec ugina si

pod ci arem piły ta mowej.

Dzieci potrafiły ju posługiwa si zr cznie igł i ni mi. Oderwany guzik, czy

podarte spodnie nie stanowiły dla nich problemu. Annie coraz cz ciej si gała po

ksi ki, które Rourke przechowywał dla Sarah. Kiedy uko czyła dziesi lat,

nauczyła si haftowa .

Michael i Annie robili du e post py na strzelnicy. Dziewczynka wiczyła

obsług karabinu CAR-15 ze wzgl du na mniejsz sił odrzutu. Michael strzelał z

M-16. Rourke zach cał ich, by u ywali broni kalibru 22, gdy do tego rodzaju

uzbrojenia miał najwi cej amunicji i cz ci zamiennych. Zabrał je z bazy US-Air

Force w New West Coast, kiedy ewakuował si stamt d z Paulem Rubensteinem i

Natali . Dzieci wolały karabiny. Strzelanie z pistoletu trenowali na pythonie.

Rourke dawał im wtedy swój własny pistolet, do którego pasował ka dy rodzaj

amunicji.

Dopiero kiedy Michael sko czył dwana cie lat, ojciec dał mu do r ki detonika.

Z kalibrem 45 nie ma artów. Niebieski detonik, jakiego dot d u ywali do

wicze , nale ał do współpracownika Rourke'a, Randana Soamsa, dopóki nie

okazało si , e ten był wtyczk sowieckiego wywiadu w kwaterze głównej Sił Po-

wietrznych USA. Michael szybko oswoił si z nowym typem pistoletu.

Tymczasem Annie osi gn ła tak wpraw w strzelaniu z CAR-a 15, e sam

Rourke był zdumiony. Nie dawał jej jednak tego pozna . Raz tylko mimowolnie

zauwa ył, e zasługuje na przydomek Pallas, tak jak grecka bogini Atena.

Tego samego roku rozpocz li kurs wschodnich technik walki wr cz. Dzieci

były w najbardziej odpowiednim wieku. Tryskały zdrowiem. Na ladowały biegle

chwyty Tae-Kwon-Do, które demonstrował im ojciec, a nawet próbowały

własnych uderze . Lecz John zaczekał jeszcze rok, zanim zacz ł uczy ich

zabijania gołymi r kami. Michael miał wtedy trzyna cie lat, a Annie jedena cie.

Dzieci wiczyły razem. Rourke uwa nie obserwował ich zr czne ruchy. Czasem

musiał trzyma w ryzach Michaela, który jak na swój wiek był bardzo silny,

innym razem zmuszał Annie do wi kszego wysiłku.

Ojciec uczył ich tak e historii. Od niego dowiedzieli si , e przyszli na wiat w

burzliwych czasach, e ich rodzina prze yła w Schronie najtragiczniejsz chwil

w dziejach ludzko ci. wiadomo tej okrutnej rzeczywisto ci spowodowała, e

Michael i Annie zainteresowali si przedmiotem i zmobilizowali do nauki. Oboje

spodziewali si znale odpowied na pytanie, dlaczego pomi dzy Stanami

Zjednoczonymi a Zwi zkiem Radzieckim narosła tak pot na wrogo , e

konflikt zbrojny okazał si nieunikniony? Wtedy John pokazał im dziennik, który

prowadził od chwili swojego przebudzenia. Dopiero teraz Michael i Annie

zrozumieli, co ich ojciec robił wieczorami przy biurku, gdy w skupieniu pisał co

na maszynie, słuchaj c cichej muzyki. Dziennik zawierał osobiste refleksje Johna

o wydarzeniach, które miały miejsce bezpo rednio przed Noc Wojny. Rourke

nie napisał zako czenia. Wła ciwie nie było zako czenia i nigdy go nie b dzie.

Oczekiwał od dzieci, e one dopisz kolejny rozdział.

Rourke dbał o wszechstronne wykształcenie Michaela i Annie. Zach cał dzieci

do czytania. Owidiusza czytały w oryginale, podobnie Cervantesa i Szekspira.

Razem z ojcem podziwiali rze by Michała Anioła, słuchali muzyki Beethovena i

Lista. Dyskutowali o filozofii wi tego Tomasza z Akwinu, Sartre'a i Russella.

Rourke mógł jedynie wprowadzi dzieci w pewne zagadnienia, da im podstawy

ró nych dziedzin wiedzy. Wiedział, e dalsze studia ka de z nich b dzie musiało

odbywa samodzielnie.

Okolice Schronu zmieniły si nie do poznania. Na yznej glebie uprawiali, we

trójk , ziemniaki, zbo e, szparagi, pomidory i fasol . Wybrali odmiany, które

charakteryzowały si krótkim okresem wegetacyjnym, bowiem zimy były długie i

ostre. Mieli du o pracy w czasie zbiorów, ale potrafili upora si ze wszystkim.

Dzielili si obowi zkami, tworz c zgrany zespół. Rourke wiedział, e w dzieciach

znajdzie nie tylko pomocników, ale tak e dobrych przyjaciół.

Czas Rourke'a dobiegał ko ca. Mijał ostatni rok, który przeznaczył na

szkolenie i opiek nad dzie mi. Teraz musiał wykorzysta ka d chwil . Musiał

ich jeszcze wiele nauczy . Wieczorami siadali razem w salonie i prowadzili długie

rozmowy na ró ne tematy. Rozmawiali o sztuce i muzyce, prowadzili dysputy

filozoficzne. Dzieci znały klasyk literatury wiatowej. Szczególnie interesowały je

nauki przyrodnicze.

Rourke zd ył przeszkoli dzieci z zakresu pierwszej pomocy. Przed

uło eniem si do snu musiał im jeszcze pokaza , jak wykonuje si najprostsze

zabiegi medyczne. W razie potrzeby brat i siostra powinni umie leczy siebie

nawzajem. Te zaj cia John celowo odło ył na koniec, aby lepiej je zapami tali.

Jako mistrz sztuki przetrwania i lekarz, uwa ał medycyn i stomatologi za

najwa niejsze umiej tno ci. Schron zapewniał komfortowe warunki ycia, ale

wiat na zewn trz był niego cinny i bezludny. Przetrwanie uzale nione było od

stanu zdrowia.

Zbli yły si czternaste urodziny Michaela. Chłopiec od pewnego czasu wr cz

szturmował arsenał, opró niaj c go z amunicji. Pasjonowały go szczególnie dwa

rodzaje pistoletów, co nie uszło uwagi ojca. Rourke'a martwiło, e syn preferował

rewolwery samopowtarzalne. On sam polegał tylko na broni automatycznej. Ale

poniewa w Schronie mieli pod dostatkiem amunicji, pozwalał synowi wiczy si

we władaniu dowoln broni .

Ojciec i syn stali nie opodal Schronu, plecami do głównego wej cia. Michael

był tylko o dwa cale ni szy od Johna. Rourke przygl dał si jak chłopak,

trzymaj c obur cz stolkera z wytwórni Magnum Sales, wyci gn ł ramiona przed

siebie. Masywny b benkowiec zaczepiony był na szerokim rzemieniu, który, gdy

Michael przymierzał si do strzału, kołysał si na wietrze. Cel stanowiła sporych

rozmiarów szyszka, le ca na ziemi w odległo ci stu jardów. Widział j dokładnie

poprzez celownik optyczny. Rourke miał na uszach tłumiki, mimo to usłyszał huk

wystrzału. Detonacja stolkera była niezwykle dono na. Ojciec podniósł do oczu

lornetk Bushnell 8 x 30 . Szyszka rozsypała si w proch.

- Trafiłe .

- Wiem.

- Zobaczymy, co potrafisz z krótsz broni . - Zgoda.

Michael poło ył stolkera na stoliku, który zrobił razem z ojcem z pniaków

sosnowych i wzi ł predatora. Był to model Ruger Super Blackhawk bez

celownika optycznego. Chłopiec wa ył go przez chwil w dłoni, potem obur cz

uj ł r koje i celował.

- Kiedy ju b d spał, trenuj tym wła nie pistoletem. Naucz si strzela

szybciej na mniejsz odległo . Powiniene opanowa strzelanie w biegu i

ładowanie go bez przerywania ognia - powiedział John.

- Rozumiem, co masz na my li, ale nie jestem pewien, czy potrafi to zrobi -

odparł Michael.

Był wyj tkowo powa ny, jak na nastolatka. ”B dzie z niego m czyzna” -

pomy lał Rourke.

- Strzel raz do celu tak, jak sobie zaplanowałe . Potem poka ci, jak to

powinno wygl da . B d musiał wystrzela cały magazynek - Rourke zało ył

tłumiki na uszy i obserwował przygotowania syna do strzału. W odległo ci

pi dziesi ciu jardów znajdowała si du a szyszka. Michael miał j na muszce. W

chwili kiedy poci gn ł za spust, szyszka rozprysła si na kawałki. Ojciec był z

niego dumny i miał ku temu słuszne powody. Michael wystrzelił z predatora z

tak sam precyzj , z jak rozwi zywał zadania z geometrii i trafił bez pudła.

Równie bezbł dnie wykonywał obliczenia.

Rourke podszedł do niego. Zdj ł tłumiki. Michael podał ojcu pistolet.

- Cztery strzały? - zapytał John.

- Nigdy nie ładuj wi cej ni pi naboi za jednym razem. Nawet, je li to

ruger - odparł Michael. Rourke u miechn ł si do niego.

W odległo ci dwudziestu pi ciu stóp le ała sosna, powalona przez piorun

kilka miesi cy temu. Nad Schronem przeszła wtedy okropna burza. ”Zwykła

burza, nie tak tragiczna, jak ta wywołana przez ludzi przed pi cioma wiekami” -

pomy lał Rourke i wyj ł z pudełka pi naboi Federal 240 gramów kaliber 44

Magnum.

- Znałem faceta, który strzelał z oryginalnego colta z otwartym zamkiem i

ładował nabój, jak tylko oddał strzał. Tego numeru nie da si zrobi z tym

pistoletem. Lecz jest pewien sposób...

- Jestem ciekaw - powiedział Michael i u miechn ł si odsłaniaj c białe,

zdrowe z by.

- Tak my lałem - za miał si szczerze Rourke. - Wyobra sobie, e to

powalone drzewo jest człowiekiem, który strzela do ciebie, a stół, to osłona.

Musisz strzelaj c, skry si za osłon , a potem nabi ponownie pistolet tak

szybko, jak tylko potrafisz. Tymczasem drugi facet zachodzi ci od tyłu. Musisz

wyj zza stołu i zabi pierwszego z nich, zanim wezm ci w krzy owy ogie .

Wi c biegniesz i oddajesz do niego pi strzałów, je li to konieczne. Załó my, e

tym razem tak było. Jak poradzisz sobie w takiej sytuacji z drugim go ciem?

- Chciałbym to zobaczy .

- Daj mi znak, kiedy mam zaczyna . Sta tam z boku. - Rourke wskazał r k

taras skalny. Tam Michael był bezpieczny, nie mogła tam zaw drowa adna

zabł kana kula.

- I załó tłumiki. Nie ma sensu niszczy sobie słuchu na wiczeniach - poradził

Rourke synowi.

- W porz dku.

Rourke wzi ł predatora i pi naboi. Potem cofn ł si jakie dwadzie cia pi

stóp w linii prostej od stołu, prostopadłej do powalonego drzewa. To zwi kszało

szans dotarcia za osłon , nim trafi go wyimaginowany przeciwnik.

- Jestem gotów. Tylko pami taj, e nie mam wprawy w strzelaniu z broni

samopowtarzalnej i rzadko strzelam z kalibru 44.

- To tylko wymówka. Teraz!

Michael wybrał moment, kiedy ojciec stał równo na nogach, mimo to Rourke

ruszył biegiem przed siebie, unosz c do strzału pistolet. Nie zwalniaj c tempa

kciukiem odwodził kurek i poci gał za cyngiel. Ruger podskakiwał mu w dłoni za

ka dym strzałem. Odległo pomi dzy biegn cym a osłon zmniejszała si . Na

korze powalonej sosny pojawiła si rysa. Rourke ukrył si za blatem stołu i

błyskawicznie otwierał zamek, kciukiem wprowadzał nabój, zamykał zamek,

przekr cał b benek i znów otwierał. Robił to automatycznie, bez zastanowienia.

Kiedy naładował, podbiegł w kierunku sosny, oddaj c cztery strzały. Rysa na

korze drzewa wydłu yła si . Przystan ł na chwil , kiedy Michael zawołał:

- Pi kna robota, tato!

John schylił si i strzelił w przysiadzie z odległo ci pi tnastu stóp. Trafił w

drzewo na linii poprzednich czterech strzałów. Pocisk poderwał w powietrze płat

kory. Rourke obrócił si na pi cie i ukl kł, a potem jeszcze raz błyskawicznie

nabił b benek, wyci gaj c nowe naboje z pasa. Był gotów stawi czoło drugiemu

napastnikowi. Wstał i zdj ł tłumiki. Michael podszedł do ojca.

- Ja wol kaliber 45 albo bro automatyczn - powiedział Rourke. Nie miał

nawet zadyszki. - Lecz je li ty masz inne upodobania, trzymaj si ich.

Najwa niejsze, by celnie strzelał. A w ogóle, magnum to dobry pistolet.

W tej chwili ze Schronu wychyliła si Annie. Miała prawie dwana cie lat.

- Otworzyłam ostatni słoik masła z miazgi arachidowej - zawołała do nich. -

Czy s ch tni na kanapk z razowca?

Ojciec i syn spojrzeli na siebie. Obaj podziwiali zaradno Annie w

prowadzeniu kuchni. Zawsze potrafiła ich czym mile zaskoczy .

- Nie słyszeli cie pytania? Przygotowałam kanapki z chleba razowego, miazgi

arachidowej, wie ych truskawek, pomidorów i szparagów. Je li chcecie, jest te

sałatka z fasoli.

- Niezły z ciebie kuchcik, cho troch ekstrawagancki - zauwa ył Rourke.

Rozdział 6

Rourke wychylił kieliszek whisky, by oceni jej smak.

Pierwszy rocznik, który wyprodukował na czystym spirytusie zbo owym, był

nieco za mocny. Drugi udał si bardziej. Mieli w piwnicy spory zapas wytrawnej

segrea i seven, ale wrodzona przezorno Rourke'a skłoniła go przed trzema laty

do p dzenia alkoholu. Michael poszedł w lady ojca. Chłopak nosił si z

zamiarem zrobienia własnego browaru. Rourke nie przepadał za piwem, ale

potrafił zrozumie syna. Nastolatek chciał zaznaczy , e wkracza w wiek m ski.

Piwo nie mogło mu zaszkodzi . Siedzieli wszyscy razem przy stole. Annie była

bardzo podniecona.

- Byłoby cudownie - mówiła - gdyby my mieli kilka zwierz t domowych.

Jakichkolwiek. Cho by kozy. Tak bardzo chciałabym wam przygotowa co

innego ni zwykle. Znam kilka pysznych przepisów na ser i jogurt. Ale

pami tacie jak si to sko czyło, kiedy próbowałam zrobi jogurt z mleka w

proszku?

- Był bardzo dobry, kochanie - odparł Rourke. Zwracał si do niej tak samo,

jak do ony. Annie była uderzaj co podobna do matki, tylko włosy miała inne.

U wiadomił sobie, e nie obcinała ich, od kiedy si przebudziła. Tylko czasem

przystrzygła jaki kapry ny kosmyk, jak sama mawiała. Rourke domy lił si , e

zapo yczyła to okre lenie z jakiej ksi ki, albo kasety video, ale wcale mu to nie

przeszkadzało. Tego ranka Annie rozpu ciła warkocze. Ojcu podobały si jej

długie kasztanowe włosy, spadaj ce falami na ramiona, i dalej a do pasa.

Annie miała w sobie du o wdzi ku i swoim promiennym u miechem potrafiła

rozja ni monotonne ycie w Schronie. Rourke czuł, e b dzie mu brakowało tej

małej dziewczynki. Miała tak wiele obowi zków, e niewiele czasu mogła

po wi ci beztroskim, dzieci cym zabawom.

Powiedział jej, co b dzie si z ni działo i jak powinna post powa , kiedy

stanie si dorosł kobiet . Ostrzegł j przed chwilami, kiedy samotno mo e by

nie do zniesienia.

Mówił dzieciom o trudno ciach, jakie młodzie napotyka, wkraczaj c w

dorosłe ycie, o tym, jak je przezwyci a . U wiadomił im, e ich ycie b dzie si

toczy w warunkach odbiegaj cych od normalno ci. Musieli sobie z tym radzi ,

dopóki on nie przebudzi si ponownie i dopóki nie spełni si jego plan.

Nadszedł czas rozstania. Zebrali si w salonie. Rourke siedział na wersalce,

Michael na foteliku z rozkładanym oparciem, Annie na podłodze w pozycji

lotosu. Z tyłu dobiegł ich szum kapsuł narkotycznych. John dopiero teraz

u wiadomił sobie, e na niego ju czas.

- Jeste my przyszło ci ludzko ci. Wszystko, czego was nauczyłem, jest tylko

ziarenkiem piasku na pustyni. Lecz macie podstawy, eby samodzielnie rozwija

wasze zdolno ci i pogł bia wiedz . Kiedy zacznie wita , ju mnie tu nie b dzie.

Upłynie szesna cie lat, zanim zobacz wschód sło ca i was. Lecz wy b dziecie

widzie mnie i wasz mam ka dego dnia. My si nie zmienimy. Paul i Natalia

tak e. Nie my lcie, e zadanie, które was czeka, jest łatwe. Musicie mie

wiadomo , e mog zaistnie okoliczno ci, jakich nie przewidziałem i do

których nie jeste cie przygotowani. Starajcie si ze wszystkim upora . Je eli co

b dzie przekraczało wasze siły i umiej tno ci, wtedy mnie obud cie. Miejmy

nadziej , e b d w stanie temu zaradzi . W razie gdyby które z was było

powa nie ranne i wasza wiedza okazałaby si niewystarczaj ca, natychmiast

mnie obud cie. Obserwujcie działanie kapsuł narkotycznych. W razie

najmniejszej awarii systemu zasilania, obud cie wszystkich.

Rourke zwrócił si do córki:

- Chciałbym, aby rozwijała swoje twórcze zainteresowania. Praca twórcza

jest niezb dna do przetrwania. Mam na my li zarówno zaj cia fizyczne jak i

umysłowe. Tylko nie zmieniaj przypadkiem wystroju wn trza. Lubi Schron taki,

jakim jest. Nie zaniedbuj nauki. wicz techniki walki, których ci nauczyłem i

uwa aj, nie zrób krzywdy bratu.

- Tato. - Michael nie mógł powstrzyma si od miechu. Annie u miechn ła si

do ojca.

- Czas, aby porzuciła mojego pythona i zacz ła u ywa Magnum 357. Nie

przyzwyczajaj si do broni samopowtarzalnej, jak twój brat.

- Podoba mi si detonik, który dałe mi kiedy na prób . Jest ładny i

precyzyjny - powiedziała Annie.

- Dobrze, ale zaczekaj jeszcze kilka lat, zanim we miesz go do rak. Wtedy

b dzie twój.

- Zgoda. Dzi kuj tato. - Annie u miechn ła si . Na jej policzkach pokazały

si dwa małe dołeczki.

Rourke odwrócił głow w stron Michaela.

- Teraz na ciebie kolej, synu. Nie chc , aby to co teraz powiem zabrzmiało jak

oznaka m skiego szowinizmu, ale jeste dwa lata starszy i jeste m czyzn .

Czterna cie lat to trudny wiek. Lecz wykazałe , e potrafisz zachowa si jak

m czyzna. Tobie zawdzi czam, e Sarah jeszcze yje. Ty obroniłe j przed

bandytami. Ty wydostałe matk i Annie z opałów. Masz siln wol . Nie

spotkałem jeszcze nikogo, kto mógłby ci dorówna . Pod tym wzgl dem jeste my

do siebie podobni. Mo e ci to ułatwi ycie, je li potrafisz nad sob panowa .

Uwa aj, eby nie zszedł na zł drog , powrót jest niemo liwy. Teraz ty jeste tu

gospodarzem. My l , e Annie to zrozumie. - Rourke spojrzał na córk . Annie

przytakn ła z u miechem.

- Wierz , synu, e sprostasz zadaniom, które ci czekaj . Od dzisiaj

odpowiadasz nie tylko za siebie, ale tak e za twoj siostr i za nas czworo podczas

naszego snu. Pami taj o tym, kiedy b dziesz przeprowadzał swoje eksperymenty

z prochem bezdymnym, nie wysad nas w powietrze!

Rourke zamilkł i u miechn ł si do syna. Michael wstał i wło ył r ce do

kieszeni spodni, które wzi ł od ojca. Spodnie miały podwini te nogawki, były na

chłopca jeszcze troch za du e.

- Zobaczysz, e Annie b dzie bezpieczna, mo esz by o to spokojny. Nie

zawiod ci . Nie zawiod ani mamy, ani Paula, ani Natalii. Nie wiem, co wydarzy

si przez te szesna cie lat, ale jestem pewien, e poradz sobie ze wszystkim.

John wstał z wersalki. Michael podszedł i u cisn ł wyci gni t r k ojca.

Annie stan ła przy nich i obj ła ich obu. W kilka godzin pó niej John Rourke

zapadł w narkotyczny sen.

Rozdział 7

Michael Rourke ze stolkerem przewieszonym przez rami schodził z gór przez

przeł cz. Przez celownik optyczny karabinu mógł st d dojrze Schron. Ojciec

zwierzył mu si kiedy , e Natalia nazwała ten szczyt Gór Rourke'a. W wieku

dwudziestu lat Michael rozpocz ł systematyczn lustracj okolicy, ale przez

dziesi lat ani razu nie natrafił na lad dzikiej zwierzyny. Natomiast ro linno z

roku na rok coraz bujniej pokrywała stoki.

Michael przy pieszył kroku. Annie zapowiedziała, e tego wieczoru zrobi na

kolacj piecze wołow . Je li chciała go w ten sposób nakłoni do szybszego

powrotu, nie mogła wybra lepszego argumentu. Mi so gotowała jedynie z okazji

urodzin Michaela lub własnych, czasami w dni wi teczne. Tym razem nie był to

aden ze styczniowych dni wi tecznych (oboje urodzili si w styczniu). Rano

Annie o wiadczyła po prostu:

- Znudziło mi si wegetaria skie jedzenie. Dzisiaj wyjm troch mi sa z

zamra arki. Tylko nie spó nij si na kolacj .

Michael nie protestował.

Gdyby udało mu si złapa zaj ca albo wiewiórk , nie zabiłby ich. Gotów był

dokarmia zwierz ta warzywami z własnej działki. Lecz to wszystko były tylko

marzenia. Pocieszał si my l , e zaj ce nie mieszkaj na takiej wysoko ci. Mo e

w innej cz ci wiata... Pewnego razu wyprowadził ze Schronu harleya i pojechał

przed siebie, tak daleko, jak pozwalał na to zapas paliwa. Było to pi lat temu.

Potem odbył podobne podró e - sto mil w ka d z czterech stron wiata. Odnalazł

wtedy rozbity i zardzewiały wrak samochodu. Nie opodal były ruiny wielkiego

miasta. Zostały z niego tylko stalowe szkielety wie owców. Ludzkie ko ci

rozsypały si w proch. Lecz zapasy paliwa, rozmieszczone w strategicznych

punktach były nietkni te. Zwiózł wszystkie cysterny. Powiedział Annie, e taki

był cel jego podró y. Cysterny wypełnione były rop i nie stwierdził wycieków.

Annie tak e opuszczała Schron, by uda si na przechadzk . W okolicy ich

domu było bezpiecznie, wi c Michael nie zabraniał jej tego, chocia pilnował, by

zabierała ze sob detonika. W wieku pi tnastu lat rozpocz ła strzelanie ze swego

ulubionego pistoletu. Doszła do takiej wprawy, e teraz po trzynastu latach

treningu, mogłaby by strzelcem wyborowym. Z odległo ci stu jardów trafiała

przedmioty, które jej brat ledwie dostrzegał. Nie u ywała przy tym celownika

optycznego, ale zwykła muszk typu Bo-Mar.

Jeszcze jako nastolatek Michael czytał ”Encyklopedi Britanica”. Przebrn ł

przez siedemna cie tomów. Rozbawiło go czytanie o angielskim prawie

podatkowym. (Podatki ju nie istniały).

Nagle przypomniał sobie zdanie wypowiedziane kiedy przez ojca: ” mier

jest tak samo nieunikniona, jak podatki”. Zastanawiał si teraz, czy tak jak znikł

system podatkowy, zniknie i mier . Wi kszo ludzi, których kiedy znał, nie

było ju na wiecie. Ta wiadomo ci yła mu bardzo. Lecz nie tracił nadziei. W

ci gu ostatnich szesnastu lat co wieczór siadał przy radiostacji, zakładał

słuchawki, i w jednostajnym szumie odbiornika szukał jakiegokolwiek sygnału.

Kiedy była sprzyjaj ca pogoda, wychodził na zewn trz i obserwował gwiazdy,

czekaj c na jaki znak. Dopiero w ostatnim okresie zacz ł nabiera pewno ci, e

na Ziemi nie było nikogo prócz nich. Czasem miał ochot wsi

na harleya i

pojecha do Kolorado, gdzie znajdowała si tajna sowiecka baza operacyjna.

Powstrzymywała go pewno , e je li komu tam udało si prze y , to ów

człowiek byłby teraz jego wrogiem, jak pi wieków wcze niej był wrogiem jego

ojca.

Tego wieczoru Michael daremnie próbował nawi za ł czno przez

radiostacj . Obserwacje przez teleskop tak e nie dały rezultatów. Usiadł wi c i

nalał sobie kieliszek whisky, po wieloletnim le akowaniu trunek nabrał

odpowiednich walorów smakowych i nie ust pował szlachetnym markom

Seagream Seven. Michael potrzebował czego na wzmocnienie. Wychylił kieliszek

i poszedł do salonu. Annie ju spała. Zwykle zasypiała pierwsza. Usiadł na

wersalce i wpatrywał si w kapsuły narkotyczne. Nie miał ochoty ogl da video.

Oboje z Annie prze ywali wieczorami te chwile samotno ci, przed którymi

ostrzegał ich ojciec. Michael zastanawiał si , jak to b dzie, kiedy wreszcie b d

wszyscy razem. Rozmy lał, szczególnie o Natalii. Jaka ona jest? To pytanie

chodziło mu po głowie, kiedy wracał z Góry Rourke'a do Schronu.

Przypomniał sobie, kiedy w dzieci stwie zobaczył po raz pierwszy, jak ojciec i

matka si całowali. Potem ogl dał wielokrotnie podobne sceny w filmach. Nie czuł

zgorszenia na widok kobiety i m czyzny obejmuj cych si w łó ku. Seks nie

stanowił dla niego tabu. Czytał na ten temat ksi ki, które ojciec wiadomie im

zostawił. Zanim John uło ył si do snu, rozmawiali o tych sprawach bez

skr powania.

Lecz spogl daj c na Natali , Michael miał mieszane uczucia. Przypominał mu

si kategoryczny ton głosu ojca, kiedy ten mówił o konieczno ci bycia razem dla

przetrwania. Michael miewał chwile, kiedy czuł, e rozumuj tymi samymi

kategoriami. Plany ojca wydawały mu si wtedy jasne, ale co buntowało si w

nim przeciwko zaaprobowaniu wyznaczonej im roli. Michael starał si

kontrolowa bieg my li i przypomnie sobie, co pobudziło go do tych refleksji.

Zacz ło si przy kolacji.

- Co o tym s dzisz? - zapytała Annie. Znlazłam przepis w ksi ce kucharskiej,

w której mama zapisywała własne receptury.

Michael wypił Seagreama i postawił pusty kieliszek na stole. Miał wyrzuty

sumienia, e si gn ł do rezerwy whisky ojca, ale tak czy inaczej była to specjalna

okazja.

- To jest naprawd dobre, Annie. Powiedz mi, jak si to nazywa?

- Miał to by boeuf Strogonow, ale nie miałam wina. U yłam piwa.

- Wy mienite. Facet, który ci po lubi... - Michael urwał w pół zdania i

spojrzał siostrze w oczy. Annie energicznym ruchem głowy odrzuciła pukiel

włosów z czoła.

- Jak my lisz - zapytała - co tata miał w planie dla nas? - Jej głos dr ał lekko.

Przypominał Michaelowi głos matki.

- Chcesz abym mówił szczerze?

- Tak, powiedz mi szczerze co my lisz. Zastanów si , ja tymczasem podam ci

deser. Dzisiaj jest tort truskawkowy. Nalej sobie kieliszek whisky i zaczynaj.

Annie wstała od stołu i podeszła do kuchenki. Michael wzi ł swój kieliszek. Po

chwili wahania si gn ł tak e po kieliszek siostry i odwrócił si do barku.

- Co powiesz na jeszcze jeden kieliszek? - zapytał, odkr caj c korek butelki.

To whisky uszlachetniona pi ciosetletnim le akowaniem.

- Nie interesuje mnie le akowanie. Nalej mi, je li uwa asz, e b d

potrzebowała czego mocnego.

- Tak b dzie lepiej.

- Wi c dobrze. Napij si jeszcze whisky. Chcesz du o truskawek?

- Tak - Michael napełnił oba kieliszki i zakorkował butelk . Potem odwrócił

si do stołu, uwa aj c, by nie rozla whisky i czekał, a siostra pokroi tort. Na

jego porcj Annie nało yła truskawki, które zebrała rano na działce.

Miała na sobie skromn spódnic . Zakładała j na co dzie , chocia uszyła

sobie kilka eleganckich kreacji i kilka par spodni. Zasiadała do maszyny do

szycia z takim zapałem, jak pianista do swojego instrumentu. Spódnica si gała jej

do kolan. Była w kolorze marynarskiego granatu, bowiem wszystkie bele

materiału, jakie znajdowały si w Schronie, pochodziły z bazy marynarki

wojennej Stanów Zjednoczonych, tak samo, jak maszyna i wszystkie przybory do

ycia.

Górn cz jej ubrania stanowiła bluzeczka, która zamiast rami czek miała

dwie tasiemki zawi zywane na kokardki na ramionach. Michael odprowadził j

wzrokiem, kiedy przeszła obok niego, nios c deser i usiadł do stołu. Miał na sobie

krótkie spodenki. Sam obci ł nogawki, nie zadaj c sobie trudu, by je podło y .

Teraz czuł sw dzenie na nodze w miejscu, gdzie fr dzelki d insu łaskotały skór .

Podrapał si w nog . Wiedział, e to nie pomo e, ale był podenerwowany i

usiłował w jaki sposób rozładowa napi cie. W magazynie le ało tyle par

d insów, e nie zd yłby ich znosi do ko ca ycia, ale te lubił najbardziej.

- Wi c jak my lisz? Co on miał dla nas w planie?

- Zdrowie - powiedział po hiszpa sku Michael, unosz c kieliszek. Znał troch

hiszpa skiego z ksi ek i ta m magnetofonowych, które ojciec zgromadził w

Schronie, z nadziej , e pomog zrozumie pewien hiszpa ski film, co w ko cu

udało mu si .

- Salud - odparła Annie i tr cili si kieliszkami. - Czy powiesz mi teraz, co

my lisz?

Michael z ch ci zapaliłby teraz papierosa. ałował, e nie palił. Mógłby

zaci gn si dymem i odwlec dyskusj chocia na chwil .

- W porz dku - powiedział. - Ojciec zawsze powtarzał, e widzi szans na

przetrwanie tylko wtedy, gdy b dziemy wszyscy w tym samym wieku.

- Dobrze. Ale co z tego wynika?

- To oczywiste. Chyba nie raz widziała , jak to robi . Wiem, e ty robiła to

samo.

- O czym ty mówisz?

- Mówi o tym, e jeste my lud mi i odczuwamy ludzkie potrzeby.

- Michael, nie mo esz wyra a si ja niej?

- My l , e tata zaplanował wszystko od samego pocz tku. Wiedział, co robi,

kiedy przygotowywał Schron. Wiedział, e wiat zmierzał do samozagłady.

Dlatego obudził nas i uczył przez pi lat, a potem pozostawił tu, podczas gdy oni

pi .

- O czym ty mówisz?

- Nie wiesz? A o czym my lisz, kiedy wpatrujesz si w kapsuł narkotyczn ,

gdzie le y Paul?

- My l , e jest...

- e jest przystojnym m czyzn ? On jest jedynym yj cym m czyzn ,

którego nie ł cz z tob wi zy krwi. - Michael spojrzał na siostr . Annie spu ciła

oczy i zacz ła grzeba ły eczk w deserze.

- My lałam o tym - powiedziała szeptem. - A co powiesz o Natalii?

- Natalia jest kobiet - wypalił Michael i zamilkł.

Oboje tego wieczoru nie doko czyli deseru. Michael siedz c na wersalce,

patrzył na cztery kapsuły narkotyczne. Dwie puste kapsuły wynie li do

magazynu. Powiódł wzrokiem po wszystkich i zatrzymał spojrzenie na Natalii.

Nagle przypomniał sobie, jakiego koloru były jej oczy; niebieskie jak kł by gazu

narkotycznego. Zanim wstali od stołu, Annie zapytała go, patrz c w kierunku

salonu:

- Czy on... Czy to mo liwe? Domy lał si , co siostra chciała powiedzie , ale

udawał, e nie rozumie jej słów.

Wychylił ostatni kieliszek whisky i poszedł spa .

Rozdział 8

To trwało tylko krótk chwil , lecz od samego pocz tku Michael był pewien,

e złapał jaki sygnał. Z wła ciw sobie przytomno ci umysłu nacisn ł

natychmiast przycisk zapisu na magnetofonie, który podł czony był do

radiostacji.

Wyt ał słuch, aby zrozumie słowa, ale głos mówił obcym j zykiem. Spojrzał

na zegar. Stoper rolexa, którego ojciec podarował mu przed uło eniem si do snu,

wskazywał, e transmisja trwała tylko dwie i pół minuty. Annie o tej porze le ała

ju w łó ku.

Zdarzyło si to po raz drugi, od czasu gdy zacz ł systematycznie poszukiwa

w eterze sygnałów ycia. Za pierwszym razem były du e zakłócenia w odbiorze.

Od tamtego czasu min ło pi lat. Michael nie przywi zywał wi kszej wagi do

kilku niezrozumiałych słów, które mogły zreszt by złudzeniem wywołanym

przez defekt aparatury. Teraz cisza została przerwana po raz drugi, a sygnał był

mocniejszy.

- Czy jest mo liwe, aby powrócili uczestnicy ”Projektu Eden”? - zastanawiał

si na głos. Oznaczałoby to, e astronauci znajduj si ju w atmosferze

ziemskiej. - Mo e usiłowali nawi za kontakt? Dlaczego nie mog zrozumie ich

j zyka? Mo e sygnał jest zakłócony z powodu zmiany o rodka, po którym

rozchodz si fale. Chciałbym wiedzie , czy to wina aberracji atmosferycznych,

czy jaka usterka w odbiorniku.

Kilkakrotnie przy pomocy Annie rozebrał radio, aby sprawdzi , czy nie było

zwarcia w instalacji. Doszli do wniosku, e radiostacja działa prawidłowo.

Nagle zerwał si na nogi i si gn ł r k po pistolet. Kierował si intuicj .

Dobrze wiedział, e powinien słucha swojego wewn trznego głosu. Przemierzył

salon długimi krokami i podszedł do magazynu. Ze zniecierpliwieniem odtr cił na

bok lornetk Bushmella i wyci gn ł z futerału celownik optyczny o zmiennej

ogniskowej, którego u ywał jako teleskopu. Podwin ł koszul do góry i schował

do powstałej w ten sposób ”kieszeni” lunetk wraz z osprz tem. Potem odci gn ł

zasuw , która od wewn trz blokowała wyj cie awaryjne i zacz ł wybiera

kombinacj na zamku szyfrowym. Otworzył pokryw włazu. Szybko wspi ł si po

drabince. Na szczeblach drabiny le ał pi ciowiekowy kurz. Michael zwinnie

przecisn ł si przez otwór włazu i zatrzasn ł za sob hermetyczn pokryw , nie

zadaj c sobie trudu, by zabezpieczy j od zewn trz. Pi ł si dalej ku górze. Pot

wyst pił mu na czoło. Na skutek silnego podniecenia pociły mu si dłonie. wiatło

latarki lizgało si po kamiennych cianach tunelu zgodnie z ruchami jego ciała.

Był przed ostatni bram . Zdj ł skobel i pchn ł klamk . Brama otwarła si na

o cie . Mro ny powiew musn ł jego twarz. Michael ruszył na zewn trz,

zamykaj c właz za sob . Spojrzał na gwie dziste niebo. Przej ł go zimny dreszcz.

Młodzieniec wbiegł na skalny taras. Nerwowo zacz ł odwija koszul , by wyj

lunet . W po piechu upu cił stojak. Nie był mu potrzebny. Przyło ył do oka

teleskop, dzi ki któremu mógł uzyska 40-to krotne powi kszenie obrazu i

wydłu ył ogniskow do połowy. W przejrzystym powietrzu miliony gwiazd lały

na niego niesamowite wiatło. Pomi dzy nimi zawieszony był srebrny sierp

ksi yca.

Michael powoli przesuwał lunetk po nieboskłonie. Nagle w jego polu

widzenia pojawiło si ruchome wiatło. Zastygł w bezruchu, ale zaraz opanował

si i wyregulował ogniskow tak, aby otrzyma najwi ksze powi kszenie.

Kontury samolotu zarysowały si wyra niej. Mógł rozró ni jego kształt i kolory.

Maszyna leciała zygzakowatym torem. Odgadł, e musiała mie jak awari .

Zapami tał kurs; samolot leciał na północny zachód w kierunku masywu

górskiego. Michael nigdy nie zapuszczał si tak daleko. Dr ały mu r ce kiedy

patrzył, jak wietlisty punkt znika za horyzontem. Jeszcze nie mógł uwierzy , e

jednak nie byli sami. Ponownie przyło ył lunet do oka, ale w ród gwiazd nie

znalazł adnego potwierdzenia, e to, co przed chwil widział, nie było

złudzeniem. Próbował co powiedzie , ale słowa nie przechodziły mu przez

gardło. Tłumaczył sobie, e to z powodu zimna i rozrzedzonego powietrza.

- Znajd ci , kimkolwiek jeste – wyszeptał.

Rozdział 9

- Nie wykluczone, e był to samolot ”Projektu Eden”. Chyba miał awari .

Obawiam si , e maszyna rozbiła si w górach.

- Samolot - powtórzył w zamy leniu Michael. - Kto z załogi na pewno si

uratował. Mo e pilot leciał sam. Na pokładzie był człowiek. - Jego głos był ledwo

słyszalny.

Annie przełkn ła lin . Głos brata docierał do niej jakby z du ej odległo ci.

Pogodziła si ju z my l , e s zupełnie sami, z wyj tkiem czterech u pionych,

bliskich osób, które obserwowała codziennie przez kł by gazu narkotycznego.

Wiara w samotno kosztowała j wiele trudu. Teraz wszystko wydawało jej si

inne. Wsun ła stopy w kapcie i wstała, odsuwaj c na bok taboret. Owin ła si

chust , któr zarzuciła w po piechu na nocn koszul . Podeszła do kuchenki. W

milczeniu wygładziła r k fałdy koszuli si gaj cej kolan. Potem zapytała:

- Co teraz b dzie, Michael? Wiem, e nie zdołam ci tutaj zatrzyma - mówiła

gło niej ni zwykle.

Wyci gn ła r k po czajnik. Woda zagotowała si , wi c dziewczyna nalała

wrz tku do porcelanowego imbryka z herbat z rozmaitych ziół. Zbierała li cie

na działce potem je suszyła i robiła napar. Bardzo smakowała jej herbata

ziołowa. Li cie nas czyły si gor c wod i z imbryczka popłyn ł mocny,

odurzaj cy zapach. Annie zało yła pokrywk . Trzeba było zaczeka a herbata

si zaparzy.

- Chciałem wła nie pomówi z tob na ten temat.

Annie wzi ła imbryczek za ucho. Trzymaj c go przez ciereczk wróciła do

stołu. Postawiła imbryk obok fili anek. Zapasy kawy były na wyczerpaniu, wi c

Michael tak e pijał herbat , cho za ni nie przepadał. Annie usiadła.

- Chcesz pojecha w góry i zobaczy na własne oczy, co si stało. Czy nie tak?

- Masz racj . Musz dowiedzie si , kim jest pilot i sk d wystartował.

Annie spojrzała na brata. Wydawało si jej, e widzi własnego ojca Michael

był ywym obrazem Johna Rourke'a. Teraz mówił takim samym tonem jak on.

Trudno było oprze si złudzeniu. Codziennie ogl dała kasety wideo, na których

Rourke tłumaczył im, jak obchodzi si z broni , jak leczy rany oraz udzielał

rozmaitych wskazówek. Nagle uzmysłowiła sobie, e prawie nic nie wie o matce.

Wspomnienia z dzieci stwa ju dawno zatarły si w jej pami ci. Widywała matk

zamkni t w kapsule narkotycznej. Lecz wtedy jeszcze bardziej odczuwała brak

mo liwo ci porozumienia. Matka miała inne włosy, koloru po redniego pomi dzy

rudym a br zowym. Annie nigdy nie zastanawiała si nad kolorem swoich

włosów. Wystarczyło, e ojciec okre lił je jako kasztanowate. My lała o Sarah

jako o czułej, kochaj cej matce i dobrej przyjaciółce. Obawiała si , by przeczucie

przyja ni nie okazało si wytworem wyobra ni, poniewa gor co pragn ła mie

przyjaciela, który rozumiałby j i którego ona mogłaby rozumie . Kiedy ogl dała

filmy oraz czytała ksi ki, nie mogła zrozumie , jak to si działo, e dzieci tak

cz sto kłóciły si z rodzicami. Bulwersował j brak ufno ci w stosunkach rodzin-

nych. Jednego była pewna: matka b dzie dla niej jak siostra. Sarah b dzie tylko

cztery lata starsza od córki, kiedy si przebudzi, ale Annie nie to miała na my li.

Nalała esencji do obu fili anek.

- Czy wiesz, dok d pójdziesz?

- Zapami tałem kształt górskiego szczytu. Na mapie wyznaczyłem dokładny

kurs. Nie wiem jak daleko mnie zaprowadzi, ale mam pewno co do kierunku

poszukiwali.

- Pojedziesz pikapem czy motocyklem?

- Wezm harleya. Znam na pami mapy ojca, na których zaznaczone s

strategiczne składy paliwa. Zobaczysz, e wszystko b dzie w porz dku.

- Musisz zabra du ilo prowiantu. Przygotuj ci, co trzeba. Zabierz puszki

i mleko w proszku. Kiedy zamierzasz wyruszy ?

- Za kilka godzin. Je li samolot si rozbił, albo l dował awaryjnie, ludzie b d

potrzebowali pomocy. Musz ich znale , nim b dzie za pó no.

- Mówisz tak samo jak ojciec. Nawet wygl dasz tak samo jak on. My l , e

bardzo go kochasz.

Michael u miechn ł si do niej. Ró nił si od ojca tym, e nie palił cygar. To

chyba dobrze. Wstał od stołu.

- Pomog ci przygotowa ekwipunek na drog . Powiedz mi tylko, jak bro

chcesz zabra ze sob .

- Mam swoje rewolwery. My l , e jeden karabin M-16 wystarczy.

- We koniecznie nó .

- Wła nie chciałem to zrobi .

- Wi c przygotuj bro , a ja zajm si reszt . Przygotuj ci wełniane skarpety i

ciepł bielizn .

- Dzi kuj - szepn ł Michael. - A jak ty b dziesz sobie radzi beze mnie?

- Nie boj si zosta sama. Wcale nie b d sama. Poza tym kilkakrotnie

opuszczałe Schron, penetruj c okolic .

- To potrwa znacznie dłu ej.

- Wi c powiedz mi, kiedy mam si ciebie spodziewa . Do tego czasu spróbuj

nie martwi si o ciebie. Lecz nie ka mi czeka dłu ej.

Michael u miechn ł si . Był rad, e ma tak dobr siostr .

- Dobrze. Je li nie wróc za dwa tygodnie, wtedy mo esz zacz si martwi .

Annie wypiła łyk gor cej herbaty.

- Mo esz by pewien, e zrobi co wi cej - powiedziała stanowczo.

Tylko siedemna cie dni dzieliło ich od Bo ego Narodzenia, na kiedy

wyznaczone zostało przebudzenie.

Michael i Annie stali naprzeciwko siebie przed Schronem. Mi dzy nimi stał

motocykl na stopkach. Był to du y Herley Low Rider z niebieskim bakiem. Wiał

zimny wiatr. Annie postawiła kołnierz płaszcza. Długi płaszcz, który uszyła sobie

przed dwoma laty, skutecznie chronił j od zimna. Na drodze unosiły si tumany

g stego kurzu. Podmuch wiatru poderwał do góry spódnic Annie, odsłaniaj c

kolana. Zrobiło si jej zimno. Lecz było to zimno, które odczuwała od wewn trz.

Zawi zała mocniej chust pod szyj i schowała r ce do kieszeni. Tymczasem

Michael przymocował ostatni tobołek do baga nika. Harley był całkowicie

sprawny. Oboje dokonali szybkiego przegl du. Na wszelki wypadek Annie

wło yła pod siodełko zestaw naprawczy.

- Gotowe - powiedział Michael. - My l e to ju wszystko. Annie zmierzyła

brata wzrokiem od stóp do głowy. Miał na sobie skórzan kurtk ojca. Przewiesił

przez lewe rami długi rewolwer, Magnum Sales Stolker z celownikiem

optycznym, nie zapominaj c przedtem zabezpieczy soczewek. Przewlekł przez

szlufki spodni szeroki pas, na którym powiesił u lewego boku kabur z pistoletem

Magnum Predator kaliber 44. U prawego boku zamocował poka nych rozmiarów

nó Gerber Mill. Annie osobi cie pomogła mu przywi za karabin M-16 do ramy

motocykla

Miał wszystko co mogło okaza si potrzebne. Mimo to Annie wyj ła z

kieszeni nó AC Russell Sting IA ze stali nierdzewnej. Tym samym no em

posługiwał si ich ojciec. Podała nó bratu.

- We go - powiedziała. - Mo e ci si przyda , chocia wolałabym, by wzi ł

raczej pistolet maszynowy albo automatyczny rewolwer.

- Nie martw si . Najlepiej słu mi te rewolwery, które mam przy sobie.

Ojciec mówił, e obchodz si z nimi, jakby były przedłu eniem moich dłoni.

- To prawda, ale tata powtarzał ci zawsze, aby nie chodził nigdzie, uzbrojony

tylko w bro samopowtarzaln . Ka dy strzał wymaga poci gni cia za cyngiel, a

do tego ładowanie b benka zabiera du o czasu.

- Zobaczysz, e wszystko b dzie dobrze, Annie. I pami taj, e obiecała si nie

martwi - odparł Michael i u miechn ł si do siostry.

Annie obeszła motocykl dookoła i przyjrzała si uwa nie, czy wszystko jest na

swoim miejscu. Potem podeszła do Michaela, obj ła go za szyj . Mocno przytulili

si do siebie. Przebiegło jej przez my l, e w ci gu dwudziestu o miu lat jej ycia

tylko ojciec i brat obejmowali j w ten sposób. Ciekawa była jak robiłby to jej

kochanek. Zamkn ła oczy. Poczuła, jak Michael całuje j w policzek. Cofn ła si

o krok, przyło yła dłonie do policzków brata, a potem pocałowała go w usta.

- Kocham ci , Michael. Jeste moim jedynym bratem. Uwa aj na siebie.

Michael wybuchn ł miechem.

- Kochasz mnie tylko dlatego, e jestem twoim jedynym bratem?

Annie tak e wybuchn ła miechem i wsparła głow na ramieniu Michaela.

Nagły podmuch wiatru zerwał jej z głowy chust . Dziewczyna odwróciła si i

zd yła złapa j w powietrzu. Michael wsiadł na motocykl, a ona przygl dała

si , jak wł czył silnik i zwi kszył obroty, wsłuchuj c si w równomierny warkot

maszyny. Potem obrócił głow ku siostrze.

- Trzymaj si , Annie! Do zobaczenia! - zawołał i odjechał. Annie pomachała

mu r k i patrzyła, jak motor przechyla si na zakr tach, malej c w jej oczach w

miar , jak oddalał si od Schronu. Michael obejrzał si za siebie i wtedy Annie

pomachała do niego chust , potem zało yła j na głow . R ce posiniały jej z

zimna, wi c wło yła je do kieszeni. Nie ruszyła si z miejsca, dopóki mogła jeszcze

dostrzec tuman kurzu, ci gn cy si za motocyklem.

Annie odwróciła si i poszła prosto do Schronu. Zatrzasn ła za sob pokryw

włazu. wiatło nie dochodziło do tunelu. Odnalazła po omacku nast pne drzwi i

weszła do pomieszcze mieszkalnych.

Zim było wi cej wolnego czasu. Prace na działce ustały, strzelnica nie

nadawała si do treningów, przy umiej tno ciach Annie okazała si za mała.

Dziewczyna zdj ła chustk z głowy i zło yła starannie. Poło yła j na kuchennym

stole. Zdj ła płaszcz. Zło yła go na taborecie, na którym zwykle siadał Michael.

Zmarzła. Pragn ła gor cej k pieli. Ale wiedziona jak wewn trzn potrzeb

poszła do salonu. Usiadła na kanapie i patrzyła na pierwsz od prawej kapsuł

narkotyczn . Nie spojrzała nawet na ojca, matk czy Natali . Patrzyła na Paula

Rubensteina. M czyzna nie był szczególnie przystojny, ale lubiła wyraziste rysy

jego twarzy. Znała go z dzieci stwa. Przypominała sobie, jak kiedy , gdy grali w

karty, Paul Rubenstein u miechn ł si do niej i powiedział, e Annie jest urocz

dziewczynk . Ona zarumieniła si . Teraz u miechn ła si , wspominaj c t scen .

Zastanawiała si co mogłaby robi o tak wczesnej porze. Najpierw musiała

sprawdzi wyniki własnego eksperymentu. Przeznaczyła na do wiadczenia

wszystkie stare szmaty, jakie udało jej si znale w Schronie. Pierwsze arkusze

papieru czerpanego wła nie suszyły si w laboratorium. Na razie były to próbki,

ale Annie zamierzała zwi kszy produkcj . Po wizycie w laboratorium mogłaby

przygotowa sobie k piel i zje niadanie. Tymczasem siedziała i patrzyła na

Paula Rubensteina. Wiedziała, e jest nieodrodn córk swego ojca - mistrza

przetrwania.

Teraz lepiej ni kiedy rozumiała plany ojca. John Rourke nauczył j

wszystkiego, by przygotowa j do zwi zku z młodym m czyzn . Ojciec odegrał

wobec nich rol Boga, przeznaczył ich sobie nawzajem, sprawił, e byli równi

wiekiem. Ale czy miał prawo ł czy ich na zawsze, czy jako dowódca Schronu

mógł pełni obowi zki kapłana jak kapitan na statku?

A mo e poczeka na powrót ekipy z ”Projektu Eden”?

Annie zaakceptowała plany ojca nie dlatego, e bała si przeciwstawi jego

woli. Sama wła ciwie nie wiedziała, dlaczego. Kierowała ni prawdopodobnie ta

sama siła, która nie pozwalała jej oderwa oczu od Paula Rubensteina. Annie

zastanawiała si , jak brzmi jego głos. yczyła mu z całego serca, aby proces

narkotyczny usun ł jego wad wzroku. Pewnego razu odnalazła w magazynie

jego okulary. Miały grube szkła. Przeczy ciła je bez zastanowienia i schowała do

futerału.

Annie zamkn ła oczy i obróciła głow w kierunku drzwi. Potem spojrzała raz

jeszcze na kapsuł Paula i u miechn ła si do niego.

- Jeste my dla siebie przeznaczeni - wyszeptała. - Jeste my dla siebie

przeznaczeni - powtórzyła z wi kszym przekonaniem. Miała ochot porozmawia

z Natali . Zrozumiała, e ona jest przeznaczona dla Michaela. Brat rozmawiał z

ni którego wieczora o Rosjance i o tym co j ł czyło z ojcem. Annie omal si nie

rozpłakała, kiedy wyszło na jaw, e w yciu ojciec kochał dwie kobiety: ich matk

i t Rosjank . Lecz teraz czuła, e potrafi ojcu przebaczy i e rozumie go lepiej

ni kiedykolwiek.

Teraz zdawała sobie spraw z tego, e jej ojciec podj ł ryzykown gr z

przeznaczeniem. Układ sił pomi dzy ojcem, Michaelem i Natali nie b dzie tak

prosty, jak wyobra ał to sobie John Rourke. Annie wydawało si , e Natalia we

nie tak e o tym my li.

Nie potrzebowała ju k pieli. Poszła do kuchni, by przygotowa sobie

niadanie. Zastanawiała si , czy Paulowi spodoba si jej gotowanie. Rozpi ła

szeroki pas z kabur detonika. Zabierała go zawsze ze sob , wychodz c ze

Schronu. Poło yła bro na stole. Zało yła fartuch i zacz ła si zastanawia na co

ma ochot . Wybrała omlet ze szpinakiem. Michael wolał dania gotowane, ona

preferowała sma one.

Rozdział 10

Michael jechał przez pi dni na północny zachód. Był ju niedaleko celu, ale

postanowił, e niezale nie od wyniku poszukiwa , siódmego dnia zawróci. Nie

nale ał do ludzi, którzy łatwo si poddaj . Ale wolał by w Schronie razem z

Annie podczas Przebudzenia. Potem b d mogli obaj z ojcem wznowi

poszukiwania, a Paul Rubenstein zostanie, by opiekowa si kobietami i strzec

Schronu. Michael od lat marzył o wielkiej, wspólnej wyprawie z ojcem. ył na

planecie, o której prawie nic nie wiedział i to nie dawało mu spokoju. Oczywi cie

Michael liczył si z protestami matki. Trudno b dzie tak e przekona Natali , by

została w Schronie. Lecz był pewien, e ojca nikt nie zatrzyma. Za dobrze go znał,

by mie jakiekolwiek w tpliwo ci. Obaj nie potrafili panowa nad swoj

ciekawo ci . Byli panami tego wiata, musieli wi c go pozna .

Michael zatrzymał si i ustawił harleya na stopce. Ostatni strategiczny skład

paliwa, gdzie napełnił zbiornik motocykla, był dwadzie cia mil za nim. Na mapie

nie było wi cej cystern. Dookoła Michaela pi trzyły si góry. Powietrze było

mro ne i z powodu znacznej wysoko ci jeszcze bardziej rozrzedzone ni w okolicy

Schronu. Odczytał z licznika ilo przejechanych kilometrów. Obliczył, e

znajduje si w Tennessee, gdzie niedaleko miejsca, gdzie le ały kiedy Nashville i

Chattanooga.

Drog przed nim zarastały niskie, g ste krzewy, dalej zagradzało przejazd

usypisko kamieni pozostałe po lawinie. Nierówno ci terenu były zbyt du e by

próbowa wjecha wy ej na motocyklu. Michael zdecydował si wej na

najbli szy szczyt pieszo. Wyci gn ł kluczyk ze stacyjki i odwi zał karabin M-16

od ramy motoru. Przewiesił bro przez prawe rami i ruszył przed siebie długim

krokiem. Kabura magnum predatora kołysała si u pasa. Michael musiał teraz

stawia krótsze kroki, aby nie po lizgn si na stromej skale. Miał nadziej , e z

góry b dzie mógł zlokalizowa wrak samolotu, który według jego oblicze rozbił

si gdzie w tej okolicy. Po drugie liczył na to, e widok znajomych szczytów

od wie y jego wspomnienia z dni bezpo rednio poprzedzaj cych Noc Wojny.

Przemierzał wtedy ten szlak z matk i siostr , aby doł czy do ojca w Schronie.

Pi ł si pod gór . Stok był bardziej stromy, ni mo na si było spodziewa .

Michael wiedział, e w tych warunkach złamanie nogi czy r ki było

równoznaczne ze mierci z wycie czenia. Ojciec nie popuszczał mu, kiedy

chodziło o zasady, których nale y przestrzega , podró uj c samemu w trudnym

terenie.

Wreszcie Michael ukl kł na szczycie, by zaczerpn tchu. Oparł r ce na

kraw dzi stoku i wychylił głow , aby spojrze w dół. Zastanawiał si , czy

atmosfera odzyska kiedykolwiek sw pierwotn g sto . Czułby si o wiele mniej

zm czony, gdyby powietrze, którym oddychał, nie było tak rozrzedzone. Przy

ka dym gł bszym oddechu kłuło go w płucach. Wsparł si o du y kamie i wstał.

Ostatnim razem był tu latem i musiał nosi czapeczk z daszkiem, aby chroni

głow od sło ca.

Przygładził r k włosy i przypomniał sobie, e b dzie musiał poprosi Annie,

eby przystrzygła mu nieco czupryn - siostra mówiła tak na jego włosy czesane

bez przedziałka. Chciał ładnie wygl da , kiedy wszyscy si przebudz . Podmuch

wiatru zsun ł mu kosmyk na czoło. Michael ponownie odgarn ł włosy. Rozejrzał

si dookoła. Okolica była dzika i niego cinna. Na pierwszy rzut oka nic nie

wskazywało na to, by kto mógł tu mieszka . Jednak Michael dostrzegł, e

ro linno odrastała tu bujnie. Mógł sobie wyobrazi , e wiosn krajobrazy

górskie b d o wiele pi kniejsze ni teraz. Stan ł nad drug kraw dzi szczytu.

Wyj ł lornetk Bushnella. Dostał j od ojca, jak wszystko, co miał. Stan ł nad

przepa ci . Przyło ył lornetk do oczu i ustawił ostro . Najpierw zobaczył las

porastaj cy zbocze góry. Drzewa były bardziej rosłe i rozło yste ni te, które

rosły w górach w okolicy Schronu. Nie były to kikuty, ale ywy las. Michael

domy lał si , e było to uzale nione od szeroko ci geograficznej. Na północy

promienie słoneczne padały pod mniejszym k tem, dzi ki czemu nie niszczyły

odradzaj cego si ycia, a raczej sprzyjały procesowi fotosyntezy. Michael opu cił

lornetk , si gn ł do zewn trznej kieszeni kurtki i wyj ł kompas typu Gl Lensatie.

Nie miał poj cia, czy podczas katastrofy nuklearnej bieguny magnetyczne Ziemi

nie uległy przesuni ciu.

Dotychczas ilekro spogl dał noc na niebo, znajdował gwiazd polarn tam,

gdzie by powinna. Wyznaczył sobie kurs na północny zachód, ku wierzchołkowi

góry, która rysowała si na horyzoncie. Schował kompas i przez lornetk

dokładnie ogl dał wyznaczony szlak.

Nagle zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Nad zboczem góry, na

północnym zachodzie unosiła si szara smuga dymu. Latem uderzenie pioruna

mogło wznieci po ar. Ale zim ...

- Ludzie... - szepn ł sam do siebie Michael.

Rozdział 11

Pojechał okr n drog . Zatrzymał si tylko na chwil , aby sprawdzi

kierunek na kompasie. Licznik wskazywał, e od ostatniego postoju przejechał

dwadzie cia cztery mile. Kiedy wzgórza nie zasłaniały horyzontu, Michael

spogl dał daleko przed siebie. Od kilku minut miał smug dymu stale w polu

widzenia. Pociły mu si r ce. cisn ł mocniej kierownic . Kiedy był ju niedaleko

ogniska, zjechał z kamienistego szlaku i skr cił ku sosnom, które rosły nie opodal.

Zatrzymał motocykl i wył czył silnik. Ustawił harleya na stopce. Potem

zamaskował go gał ziami. Zarzucił na plecy swój podr czny baga . Dalej szedł

pieszo. Echo w górach niesie wszelkie odgłosy na du odległo . Michael nie

chciał spłoszy ludzi przy ognisku, je li rzeczywi cie byli tam ludzie.

Niewykluczone, e było to jakie prymitywne plemi .

Michael Rourke nanosił ołówkiem na map tras swego marszu. Zaznaczył

tak e miejsce, gdzie pozostawił motocykl. Przedzierał si skulony przez g ste

zaro la i nisko opuszczone ku ziemi gał zie. Instynktownie wymacał r k kiesze ,

w której powinien si znajdowa kluczyk do harleya. Był na swoim miejscu.

Posuwał si szybko pomimo nierówno ci terenu. Wiedział, e jest w stanie

utrzyma tempo przez dłu szy czas, zanim poczuje zm czenie i trudno ci z

oddychaniem rozrzedzonym powietrzem. Kiedy chodził na zwiady w okolicy

Schronu, wy wiczył si w długich marszach. Zacisn ł praw dło na r koje ci

stolkera, nie wyjmuj c broni z kabury. Wchodził teraz w g ciejszy las. Uwa ał,

aby nie zdradzi swojej obecno ci trzaskiem łamanych gał zi. Z g szczu

zalatywał sw d spalonego mi sa. Michael poczuł, e robi mu si słabo. Nie mógł

sobie tego wytłumaczy . Przypomniał sobie, e całkiem podobny zapach

rozchodził si po kuchni, kiedy Annie przyrz dzała piecze . Lecz wtedy zawsze

rósł jego apetyt. Natomiast ten zapach był w pewien sposób przykry. Michael

wzi ł si w gar i zwi kszył czujno . Nie zwolnił kroku. Zacisn ł jeszcze mocniej

dło na r koje ci stolkera i wyci gn ł rewolwer z kabury. Szedł przed siebie z

broni gotow do strzału. Nieco zaskoczony, zdał sobie nagle spraw z tego, e

instynktownie spodziewał si znale raczej wroga ni przyjaciela.

- Raczej wroga - powtórzył cicho do siebie.

Daremnie szukał przyczyny, dla której pociły mu si r ce i odczuwał skurcze

w oł dku. Podchodził z broni w r ku do jedynej by mo e ywej istoty na

ziemi, nie licz c Annie, rodziców, Paula i Natalii.

Odsun ł gał , która zagradzała mu drog . Sosny, jak na górskie drzewa,

były ogromne. Patrzył na nie z zachwytem, ale musiał si du o natrudzi , zanim

dotarł na skraj lasu. Przykucn ł, wci trzymaj c w dłoni rewolwer. Wiatr

powiał mu dymem prosto w oczy. Stan ł za ostatnim drzewem. Przed nim

otwierała si szeroka równina. W niewielkiej odległo ci dogasały popioły po

ognisku. Podmuch wiatru unosił z popiołu dym, coraz bardziej g sty i czarny.

Michael skierował si ku ognisku, rozgl daj c si dookoła. Nagle zatrzymał si .

Co przykuło jego uwag . Du a ko ogryziona do biało ci. W miejscu, gdzie ko

ł czy si ze stawem oba jej ko ce zostały złamane. Była to ludzka ko udowa.

Michael powiódł wzrokiem po trawie i odkrył, e polana usiana była ludzkimi

ko mi. Pochylił si nad t , któr pierwsz zobaczył. Ostrzem gerbera przewrócił

j na drug stron . Szpik kostny został dokładnie wydłubany ze rodka. Michael

otarł nó o traw i schował do pochwy.

W ród popiołów le ał kawałek przypalonego mi sa. Michael podniósł z ziemi

kij. Kto posługiwał si nim jak ro nem, bowiem jeden koniec był dobrze

zaostrzony. Po przeciwległej stronie ogniska le ały jeszcze dwa takie kije. Michael

złapał kij za grubszy koniec i przebił nim ochłap. Podniósł go do nosa. Mi so

wydzielało słodkawy, mdły zapach, podobny do woni niedogotowanej

wieprzowiny.

Michael przypomniał sobie, e w Schronie nie było ju mi sa wieprzowego.

Ostatni porcj z zamra arki zjedli niedawno. Nie mieli z tego powodu wyrzutów

sumienia, poniewa Rubenstein był jaroszem, a Natalia z powodu ydowskiego

pochodzenia powstrzymywała si od spo ywania wieprzowiny. Kiedy Annie

przyrz dzała piecze , Michael podawał jej przyprawy i cebul z działki. Był

pewien, e k s, który teraz trzymał przed nosem, nie był mi sem wieprzowym.

Ko ci rozrzucone wokół ognia nie pozostawiały co do tego w tpliwo ci. Było to

ludzkie mi so.

Michaelowi zrobiło si słabo. Odwrócił si plecami do wiatru i zacz ł

oddycha ustami, aby nie czu okropnego sw du spalenizny. Odszedł kilka

kroków od ognia, usiłuj c przełkn lin . Wtedy na skraju lasu zobaczył zwłoki

kilku ludzi, le ce nie opodal miejsca sk d przyszedł.

cisn ło go w oł dku. Podszedł szybko do le cych. Pochylił si nad ciałami i

przez chwil wpatrywał si kolejno w twarze zmarłych. Wiedział, e powinien si

przemóc i dotkn któregokolwiek z nich, aby ustali w przybli eniu czas zgonu,

ale nie zrobił tego.

Kr ył wokół polany pomi dzy drzewami w nadziei, e natrafi na jaki lad.

Przeciskaj c si przez krzaki zauwa ył, e dolne li cie były mokre. mierdziały

moczem. Wiedział ju , w którym kierunku oddalili si oprawcy. Nagle

przystan ł. Zwrócił uwag na krzew porzeczkowy. Od lat szukał ro liny, któr

mo naby uprawia na działce. Jak si spodziewał, ro lina była zdrowa. Mógł

wykopa korze i zabra go ze sob . Cierniste chwasty, które rosły dookoła, nie

mogły mu w tym przeszkodzi . Lecz naraz zapomniał o swoich zamiarach. Pod

krzewem le ało ciało.

Michaeł rozpoznał, e były to zwłoki dziewczyny. Była młoda, mo e w wieku

jego siostry. Z jej głowy broczyła krew. Wła ciwie całe jej ciało było

pokrwawione i tylko na czole i policzkach nie było ran. Została oskalpowana,

odci to jej uszy i wydłubano oczy. ”Gałki oczne mogły stanowi smakołyk dla

oprawcy” - pomy lał Michaeł. Zrobiło mu si niedobrze. Odwrócił si z odraz .

Zwymiotował.

Kiedy doszedł do siebie, nagle u wiadomił sobie, jak bardzo mu ci ko.

mier obcej dziewczyny była mierci jego marze o nowym wiecie. Nie mógł

dzieli go z kanibalami. Co si w nim buntowało, a jednocze nie czuł si bezsilny

jak dziecko.

Osun ł si na kolana. Ukrył twarz w dłoniach. Po raz pierwszy od dzieci stwa

zapłakał.

Rozdział 12

Proces narkotyczny i długi sen miały wła ciwo ci lecznicze. Działały na

organizm odmładzaj co. Lecz nie mogły wyleczy powa niejszych okalecze .

Pułkownik zdawał sobie spraw , e tylko jedna jego nerka funkcjonuje sprawnie.

Nadal cierpiał na w trob . Nie ywił te nadziei, e fragment lewego płuca, wyci -

ty podczas operacji, kiedykolwiek si zregeneruje. Najbardziej martwiła go

niewydolno jelita grubego, uszkodzonego na sporym odcinku. W nabłonku

pozostała dziura. Co prawda nie odczuwał wi kszych dolegliwo ci z powodu

odniesionych ran, ale cz ste chodzenie do toalety było kłopotliwe. Ponadto szybko

si m czył na otwartym powietrzu na skutek rozrzedzenia atmosfery. Pułkownik,

oparł si plecami o pie jodły, patrzył na o nie one szczyty górskie na horyzoncie.

Setki mil za tymi górami pi trzył si jeszcze wy szy masyw, a za nim otwierały si

wody oceanu. Nic si nie zmieniło - wiedział o tym. Wyobra nia przenosiła go

ponad oceanem do kraju, który był celem wszystkich jego marze . Pułkownik

wiedział, e los b dzie mu sprzyja , zanim nie spełni si do ko ca jego plan. Nie

przypadkiem mieszkał w górach. Przebywał tu od czterech lat - od chwili, kiedy

si przebudził. wiczył ciało, aby przyzwyczai si do ycia w trudnych

warunkach. Nie przyszło mu nawet przez my l, by podda si swojej ułomno ci.

Liczył na to, e kiedy zejdzie na niziny, b dzie w pełni sił. Ta my l utwierdzała go

w uporze. Wło ył r k do kieszeni. Wyczuł przez spodnie, e miał erekcj .

Zdarzało mu si to, kiedy my lał o kobiecie. Nadszedł czas, by si do niej dobra .

Ruszył pewnym krokiem po kamienistym szlaku, który prowadził do groty.

Schodz c w dół nie mógł dostrzec wej cia, bowiem przesłoniły je gał zie jodeł. O

tej porze roku były przypruszone niegiem. Wyt ył wzrok. Czuł si zupełnie tak

samo, jak przed czterema laty, kiedy zaw drował tu wraz ze swoimi towarzysza-

mi w poszukiwaniu schronienia.

Wszedł do jaskini. Zdj ł płaszcz. Wewn trz było ciepło dzi ki kaloryferom

zasilanym przez baterie słoneczne. Z rado ci stwierdził, e nie ma zadyszki,

pomimo ci głej zmiany otoczenia i temperatury.

Jego towarzyszy nie było w jaskini. Wyszli gdzie , zaj ci własnymi sprawami.

Lecz nie był sam w kwaterze.

Otworzył drewniane drzwi oddzielaj ce wspóln cz jaskini od jego

prywatnego apartamentu. Wszedł do rodka i niedbale rzucił płaszcz na krzesło.

Potem odpi ł pas, przy którym zamocowana była kabura pistoletu. Pistolet był

nabity. Przewiesił pas przez oparcie krzesła. Wszystkie meble, które znajdowały

si w pracowni, wykonał sam za pomoc hebla i piły. Oparł si o biurko i przez

chwil przegl dał nie doko czone projekty. Miał na dzi dosy pracy i wicze

strzeleckich. Doskonalił si w strzelaniu co najmniej trzy razy w tygodniu. Jako

celu u ywał manekina w kształcie człowieka. Trafiał zawsze w tors manekina,

najcz ciej na wysoko ci serca.

Przeszedł z pracowni do salonu. Było to ostatnie pomieszczenie w tej cz ci

jaskini. Powiódł wzrokiem po pokoju. Po lewej, za ruchom kotar , która

stanowiła cian działow , znajdował si prysznic i ubikacja. Z prawej strony stał

mały kredens, gdzie pułkownik przechowywał wszystkie swoje najcenniejsze

rzeczy. Na wprost wej cia stało łó ko.

Kobieta le ała na materacu.

- Czy wiesz, co ci czeka? - zapytał, chocia nie spodziewał si odpowiedzi.

Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Nale ała do potomków tych ludzi,

którzy w jaki sposób prze yli katastrof nuklearn . Z biegiem czasu ci ludzie

ulegli wtórnemu zdziczeniu na skutek niezmiernie trudnych warunków ycia. De-

generacja pogł biała si z pokolenia na pokolenie. Kobieta przypominała bardziej

zwierz ni człowieka. Nie znała mowy, a strach przed m czyzn , który stał w

drzwiach parali ował j do tego stopnia, e nie wydała z siebie adnego głosu. Ale

pułkownik nic o tym nie wiedział. Nie wiedział, w jakim j zyku porozumiewa si

z ni . Mimo to, mówił do niej.

- Wiesz chyba, z kim masz do czynienia? Wieki temu byłem panem tej ziemi.

Nie traciłbym wtedy swojego cennego czasu dla takiej jak ty. Ale skoro tu ju

jeste , zobaczysz, e wydostan z ciebie to, co pragn usłysze .

Si gn ł po gumowy bat długi na dwie stopy. Odczuwał przyjemno na my l,

e za chwil pejcz pozostawi na jej skórze pr gi. Zamachn ł si , chciał trafi w

brzuch kobiety, tymczasem bat wyl dował na jej piersiach. Kobieta krzykn ła z

bólu. Krzyk był j zykiem uniwersalnym, pierwszym zrozumiałym odgłosem od

kiedy została schwytana. Odło ył bat i zacz ł si po piesznie rozbiera . Po

wszystkim zamierzał złoi jej porz dnie skór .

Rozdział 13

Michael tropił ich od trzech dni. Odpoczywał tylko w nocy, ale nie pozwalał

sobie na sen. Nie rozpalał te ogniska. Kanibale zostawiali za sob wyra ne lady.

Ka dego dnia odnajdował ludzkie ko ci i popioły po ognisku. W miejscach, gdzie

ziemia była bardziej mi kka, zauwa ył odciski stóp. Wywnioskował z nich, e

tamci owijali stopy gałganami.

Ch poznania prawdy nie pozwalała mu na przerwanie po cigu po siedmiu

dniach. Musiał zobaczy tamtych ludzi. Cho by miał zmieni wcze niejsze plany.

Kanibale mogli okaza si przecie jedynymi lud mi na Ziemi. Był tak uparty w

swoim postanowieniu, e zostawił nawet motor w pobli u szlaku i zamaskował go.

Nie chciał zdradzi swojej obecno ci. Warkot silnika mógł zaprzepa ci jedyn

szans na nawi zanie kontaktu z lud mi. Niewa ne jak byli prymitywni. Prócz

kanibali musiały by gdzie w okolicy tak e ich ofiary. W gł bi duszy ywił

nadziej , e chocia oni oka si istotami nie pozbawionymi ludzkich uczu . Nie

przypominał sobie, aby w historii powszechnej czytał cho jeden rozdział

po wi cony wspólnocie pierwotnej. Mimo to domy lał si , e nawet w ród

kanibali powinny obowi zywa pewne prawa. Z pewno ci nie wolno im było

zabija członków własnego plemienia. Michael próbował przekona samego

siebie, e ludzie nie mog by a tak okrutni.

Szlak, którym pod ali, ci gn ł si w ród szczytów górskich i na razie nie

wyprowadził Michaela poza obszar, który zamierzał przeszuka , by zlokalizowa

miejsce katastrofy samolotu albo lotnisko. Nie wykluczał bowiem mo liwo ci, e

to pilot nadał ow niezrozumiał wiadomo do bazy, gdzie zamierzał l dowa .

To tłumaczyłoby, dlaczego wiatło, które widział w nocy wyra nie obni yło lot.

Szedł w stałej odległo ci za kanibalami. Chwilami widział ich sylwetki dwie

mile przed sob .

Kanibale zatrzymywali si w jednym miejscu nie dłu ej ni na jedn noc. Nie

stawiali szałasów. Palili tylko ogniska. Michael wywnioskował st d, e jest to

w drowne plemi my liwych albo grupa wojowników wysłana z wioski na łowy.

Liczył na to, e zaprowadz go prosto do swojej osady. Zachowywał si bardzo

ostro nie, aby nie poznali, e s ledzeni. Uwa ał szczególnie, kiedy patrzył przez

lornetk . Nigdy nie stawał twarz do sło ca, gdy promienie odbite od soczewki

mogły go zdradzi .

Przemieszczali si tylko od wschodu do zachodu sło ca. Michael szedł, kiedy

widział, e tamci id , a odpoczywał, kiedy rozpalali ognisko.

Tego wieczoru przypomniał sobie, e przez cały dzie nie znalazł pozostało ci

po barbarzy skich ucztach. W pobli u popiołów po ognisku nie było te

wyostrzonych kijów. Zrozumiał, e wkrótce kanibale poczuj głód. Postanowił

pod osłon ciemno ci zakra si do ich obozowiska. Musiał si dowiedzie z kim

ma do czynienia. Ale na razie nie chciał zdradzi swojej obecno ci. Uniósł tarcz

rolexa ku ksi ycowi. Fosforyzuj ce wskazówki wskazywały północ.

Przypuszczał, e o tej porze b d pogr eni we nie. Zrzucił z pleców tobołek i

ukrył go w krzakach w pobli u cie ki. Przez chwil wa ył na dłoniach karabin

M-16. Nie zamierzał zaczyna walki z kanibalami. Zło ył bro obok tobołka i

kiedy to robił, zdawało mu si , e słyszy głos ojca, który go ostrzega. Michael

oznaczył miejsce, układaj c spor gał w poprzek cie ki. Teraz nic nie

kr powało jego ruchów w g szczu.

Był pewny siebie. Czuł, e dopóki ma przy sobie rewolwery nic złego mu si

nie przytrafi. Na wszelki wypadek naniósł na map punkt, gdzie si znajdował.

Bezszelestnie zatopił si w ciemno ci. Mi kkie podło e tłumiło odgłos jego

kroków. Szedł szybko. Od czasu do czasu zatrzymywał si i nadsłuchiwał. aden

głos nie m cił ciszy. Michael słyszał tylko własny oddech. Chmury sun ły wolno

po niebie, ale wiatr wiej cy w górach nie docierał w doliny. Michael odgadł, e

wkrótce ma zacz pada nieg.

Nagle co poruszyło si w ciszy. W wietle ksi yca majaczył jaki kształt,

który kołysał si lekko na boku. Wyci gn ł stolkera z kabury i zacz ł skrada si

w kierunku jasnej plamy. W miar jak zbli ał si , owa sylwetka zdawała si

wspina do góry. Stan ł pod drzewem. Odetchn ł z ulg , to tylko nerwy,

złudzenie. Michael uniósł r k i dotkn ł syntetycznej tkaniny zaczepionej na

gał ziach. R ka zapl tała mu si w linki. Znał nazw przedmiotu, który znalazł.

Widział podobne na wideo. Na drzewie wisiał spadochron. Patrz c ku górze,

Michael zauwa ył, e czasza zlewa si w jedno z nadci gaj cymi chmurami.

Nagły podmuch wiatru szarpn ł spadochronem. Teraz Michael miał pewno , e

tamtej nocy widział na niebie wiatła samolotu. Wyj ł z kieszeni zapalniczk .

O wietlił czasz i przebiegł wzrokiem wzdłu linek no nych. Były uci te równo na

tej samej wysoko ci. Skoczek musiał posłu y si no em. ”Wi c ył, kiedy

wyl dował” - pomy lał Michael. Pod drzewem le ała uprz . Wrak samolotu

musiał by gdzie w pobli u. Michael pod wpływem nagłej nadziei zacz ł

rozgl da si za pilotem. Zaraz jednak ochłon ł. Min ło przecie osiem dni od

skoku. Schylił si i zacz ł przeszukiwa po omacku ziemi dookoła sosny. Nie

chciał wypala gazu w zapalniczce, bo było go niewiele. Przejechał r k po trawie

i natrafił na co twardego. Po wiecił zapalniczk . Z ziemi wystawała r koje

spr ynowego no a. Michael wyci gn ł go i odczytał napis na ostrzu: ”Rostfrei

Solingen'”. Nie było w tpliwo ci, e nó został wyprodukowany w dwudziestym

wieku. Zachował si w idealnym stanie. Michael zwolnił blokad i zamkn ł

spr ynowiec. Schował go do kieszeni i szukał dalej. W promieniu kilkunastu

metrów nie znalazł niczego. Usiadł na ziemi. Próbował zebra my li. Sygnał

radiowy został nadany z samolotu. Niewykluczone, e przed pi cioma laty

nadawał go ten sam pilot. Nie był to typowy sygnał S.O.S. Oznaczało to, e pilot

usiłował nawi za ł czno ze swoj baz , nie mógł bowiem wiedzie o istnieniu

Schronu. Poza tym radiostacja ojca nie była przystosowana do odbioru sygnału o

takiej cz stotliwo ci. Lotnik musiał liczy na czyj pomoc w razie konieczno ci

katapultowania si . St d wniosek, e w górach musiał si znajdowa drugi

schron, o którym nie wiedział ojciec Michaela. Michael wahał si przez chwil .

Wniosek wydawał si mu niewiarygodny, lecz wszystko wskazywało na to, e ma

racj ; pilot katapultował si niedługo po nadaniu swoich współrz dnych do bazy.

Wiatr zaniósł go nad las. Spadochron zaczepił si w gał ziach. Pilot zawisł na

wysoko ci zaledwie sze ciu stóp nad ziemi . Zdołał przeci linki no ne.

Prawdopodobnie został ranny podczas l dowania, inaczej nie porzuciłby no a.

Chyba e musiałby ratowa si przed kanibalami. Michael wykluczył mo liwo

tego, e lotnik stracił przytomno i zwisał przez dłu szy czas na uprz y, chocia

zwi kszyłoby to szans odnalezienia lotnika. Usiłował wyobrazi sobie siebie w

analogicznej sytuacji. W adnym wypadku nie porzuciłby no a. Musiało si sta

co , czego nie potrafił si domy le . Wstał i rozejrzał si dookoła. Tak czy inaczej,

pilot zdołał oddali si o własnych siłach z miejsca l dowania. Michael nigdzie nie

zauwa ył ladów krwi, ale było ciemno i mógł si pomyli . Stan ł w miejscu, gdzie

pilot upadł, kiedy odci ł si od czaszy spadochronu. Gdyby to Michael był na jego

miejscu, ranny i osaczony, ukryłby si w g szczu. Michael obrócił si w prawo i

ruszył wolnym krokiem przed siebie. Teren w tym miejscu obni ał si . T dy

byłoby łatwiej i rannemu. cie ka prowadziła w mroczny, g sty las i była cz -

ciowo zaro ni ta.

Michael potkn ł si o co . Przykucn ł i o wietlił przedmiot zapalniczk ,

osłaniaj c r k płomie . Przed nim le ał mały, plastikowy pojemnik. Był pusty i

nie miał przykrywki. Michael pow chał wewn trzn kraw d pojemnika. Ten

zapach przywodził mu na my l jak potraw , ale teraz nie wiedział, jak .

Płomie zapalniczki zacz ł male . Ko czył si gaz. Michael rozejrzał si na boki.

Nie było obawy, e zostanie zauwa ony. Krzaki i gał zie drzew stanowiły

wystarczaj c osłon . Wyj ł latark . Ojciec kupił mu j kiedy w Nowym

Meksyku w magazynie sprz tu speleologicznego. Miała specjalny reflektor, który

skupiał snop wiatła w jednym punkcie. Zanim j otrzymał, posłu yła Johnowi

podczas wyprawy ratowniczej do rozbitego samolotu. Ojciec kilkakrotnie

opowiadał synowi t histori . Wła nie wtedy zaprzyja nił si z Paulem

Rubensteinem. Michael schował stolkera do kabury. Szedł dalej, trzymaj c

latark nisko przed sob i o wietlał cie k . Od czasu do czasu kierował snop

wiatła na boki. Nagle poczuł pod stopami wie o rozkopany grunt. Schylił si po

patyk i odgrzebał górn warstw ziemi. Na niewielkiej gł boko ci natkn ł si na

co twardego. W pierwszym odruchu pomy lał, e to zwłoki pilota. Poczuł

mdło ci, ale zapanował nad sob . Kanibale nie mieli zwyczaju grzebania swoich

ofiar. Przysypał ciało ziemi i szedł dalej. Nie opodal znalazł jeszcze jeden

plastikowy pojemnik. Dolne gał zie drzew były połamane. Zauwa ył, e stru ka

ywicy na pniu zd yła stwardnie . Znów pomy lał, e spó nił si o kilka dni.

Przyspieszył kroku, ale potkn ł si o wystaj cy konar. Po wiecił latark . To nie

był konar, tylko kikut złamanego drzewa. Par kroków dalej stał prymitywny

stolik skonstruowany z gał zi. Na blacie stolika le ał jeden plastikowy pojemnik,

a jeszcze dalej trzy takie pojemniki le ały rozrzucone w pobli u. Michael

skierował snop wiatła powy ej stolika. Na chwil znieruchomiał z wra enia.

Przed nim stał niewielki szałas. Wahał si przez chwil czy wej do rodka.

Postanowił nie robi sobie nadziei. Nie chciał prze ywa wi cej rozczarowa .

Podniósł pojemnik ze stołu. U ywał podobnych, kiedy wyruszał z ojcem na

całodniowe wyprawy. wier litrowe pojemniki nadawały si doskonale do

przechowywania ywno ci. Przemógł si . Podszedł do szałasu. W rodku nie było

nikogo. Obszedł szałas dookoła. Nie znalazł nic, oprócz starannie usypanych

kopców ziemi. Spoczywały tam cztery ciała. Michael nadal nie mógł zrozumie ,

gdzie podział si pilot.

Naraz z lasu dobiegł go krzyk. Zimny dreszcz wstrz sn ł Michaelem. Od

o miu dni słyszał tylko warkot silnika i wypowiadane czasem na głos własne

spostrze enia. Od wielu lat, prócz siostry, do nikogo nie mówił. Lecz był pewien,

e to nie wiatr ani dzikie zwierz . W ród ciszy wyra nie słyszał czyje wołanie o

pomoc. Ruszył biegiem w kierunku, sk d przyszedł. Dobiegł do drzew, gdzie

znalazł spadochron. Zatrzymał si i wyci gn ł z kabury pistolet, usiłuj c

rozezna si w sytuacji. Skr cił w prawo i biegł dalej, tratuj c niskie krzewy.

”Kanibale” - przemkn ło mu przez głow . Jego umysł pracował na najwy szych

obrotach. Michael nawet nie zauwa ył, kiedy zacz ł pada nieg. W tej chwili

krzyk po raz drugi rozdarł powietrze. Wołaj cy musiał znajdowa si w wielkim

niebezpiecze stwie. Michael biegł co sił w nogach. Przera ała go my l, e mo e

nie zd y i straci ostatni szans nawi zania kontaktu z cywilizowanymi

lud mi. Musiał dowiedzie si , kim jest ów człowiek i sk d przybywa.

Rozdział 14

Annie miała zły sen. Obudziła si zlana potem. Co takiego prze yła tylko raz

w yciu. Było to efektem długiego snu narkotycznego. Kiedy rozmawiała o tym z

bratem. Podczas działania gazu narkotycznego sny nast powały po sobie w

długim i nieprzerwanym ci gu. Wtedy wydawało si jej, e sen jest rzeczy-

wisto ci . Lecz od chwili przebudzenia ani siostra, ani brat nie byli w stanie

zapami ta snów, czy chocia cokolwiek o nich powiedzie . Annie zdarzyło si

ni tylko raz od chwili, gdy sko czył si sen narkotyczny. Było to wtedy, kiedy

John Rourke uło ył si w kapsule. Teraz Annie po raz drugi miała sen. Nie był to

zwykły sen. niła wiadomie i przeraziło j to, co zobaczyła. Była pewna, e ma to

zwi zek z losem Michaela. Ł czyła j z bratem szczególna wi , płyn ca ze

wiadomo ci, e jest na ziemi tylko ich dwoje i tylko na sobie wzajemnie mog

polega . Po szesnastu latach sp dzonych razem w Schronie, zbli yli si do siebie

tak bardzo, e jedno wiedziało zawsze, co dzieje si z drugim, nawet wtedy, gdy

nie widzieli si przez cał dob .

Teraz Annie czuła, e Michaelowi grozi niebezpiecze stwo. Odrzuciła kołdr i

usiadła na kraw dzi łó ka. Koszul nocn miała mokr od potu. Po omacku

odnalazła kapcie i wsun ła w nie stopy. W pokoju było ciemno. Annie wstała i

podeszła do krzesła, gdzie le ał szlafrok. Wło yła go. Podeszła do drzwi.

Odruchowo nacisn ła przeł cznik. Zimne wiatło zalało pokój, chocia arówki

nie były widoczne. Ojciec na jej pro b zainstalował je w ten sposób, aby wiatło

odbijało si od cian i sufitu. Nie lubiła zbyt jaskrawego o wietlenia. Annie

chciała si wyk pa . Wychodz c z pokoju w kierunku łazienki, si gn ła po chust

i zarzuciła j na ramiona. Nagle zatrzymała si , jakby si rozmy liła. Wróciła do

pokoju i zgasiła wiatło. Po ciemku podeszła do łó ka. Ponownie usiadła na

posłaniu. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. ”Michael jest w

niebezpiecze stwie”. Nie pami tała ju snu, ale ta my l nie dawała jej spokoju.

Annie wstała. Jej ruchy wiadczyły o tym, e zapanowała nad sob .

Zatrzymała si za drzwiami. Na cianie był przeł cznik, który zapalał wiatło

w salonie. Nacisn ła go. Zbiegła w dół po trzech schodkach do salonu i skierowała

si ku kapsułom narkotycznym. wi ta Bo ego Narodzenia były ju blisko. Annie

rozwa ała w my li okoliczno ci, które usprawiedliwiałyby j przed bratem ze

złamania danego słowa. Wiedziała, e post puje słusznie.

Najpierw wył czyła zasilanie kapsuły, w której le ał ojciec. Potem przyszła

kolej na matk i Natali . Na koniec przesun ła d wigni przeł cznika steruj cego

dopływem gazu do kapsuły Paula Rubensteina. Spojrzała na twarz młodego

m czyzny.

- Nareszcie b d mogła ci pozna - wyszeptała.

Lampki kontrolne na wszystkich kapsułach zacz ły miga . Proces

przebudzenia rozpocz ł si wkrótce po ustaniu działania gazu narkotycznego.

Annie pobiegła do swojego pokoju. Na t okazj chciała wygl da jak najładniej.

Zdj ła chustk i rzuciła j niedbale na łó ko. Potem podeszła do garderoby i

kolejno wyci gała wszystkie wieszaki z ubraniami. Nie mogła si zdecydowa .

Rozdział 15

Michael wbiegł na mał polank , któr pokrywała cienka warstwa niegu.

Mro ny powiew wiatru zaparł mu oddech. Sypn ło mu w twarz zlodowaciałymi

grudkami niegu, kłuj cymi jak igły. Mimo to nie zwolnił. Zatrzymał si dopiero

o krok od ogniska. Pami tał z lekcji, jakich udzielał mu ojciec, e podczas walki

płomienie mog stanowi pewn osłon , je li stanie si do nich plecami. W nocy

dawało mu to dodatkow przewag , bo blask ognia o lepiał napastnika. Wołanie

o pomoc rozległo si znowu. Michael rozpoznał, e był to głos kobiety. Na jego

widok zacz ła krzycze jeszcze gło niej, aby uzbrojony m czyzna zauwa ył j ,

ale po chwili zamilkła i osun ła si bezwładnie na ziemi . Kanibal ostrym

kamieniem zadał jej cios w głow . W blasku ogniska, Michael zauwa ył, jak z

rany trysn ła krew. Oprawca pochylał si nad ciałem ofiary. Rourke przez chwil

stał jak sparali owany. Nie zd ył. Kanibal naci ł brzuch kobiety i zacz ł

wyci ga wn trzno ci.

- Stój! - krzykn ł Michael na cały głos i uniósł obur cz stolkera, celuj c w

kanibala.

Dzikus odwrócił głow . Nie wygl dał na zaskoczonego. Zerwał si na równe

nogi i ruszył biegiem na Michaela, wyci gaj c r ce przed siebie. W biegu bełkotał

co niezrozumiałego. Michael Rourke dopiero po chwili zrozumiał, e brzmiało to

jak wołanie: ”Je !”. Bez namysłu odci gn ł kciukiem kurek rewolweru. Pi

wieków wcze niej, kiedy był jeszcze dzieckiem, zabił kilku ludzi. W chwili

zagro enia jego własnego ycia lub ycia bliskich nie było czasu na wahanie.

- Jeszcze krok, a strzelam! - zawołał do dzikusa. Ludo erca nie zwolnił biegu.

Za nim pojawili si inni. Było ich kilkunastu. Michael trze wym okiem ocenił

swoje szans . Rejestrował w mig najdrobniejsze szczegóły. Wiatr si uspokoił.

Nad ogniskiem unosił si czarny dym oraz sw d spalenizny. Na skraju polany

stały nieruchomo dwie postacie przywi zane do drzew. Jedno ciało było

okaleczone i trzymało si na nogach tylko dzi ki mocno zaci ni tym sznurom.

Michael dopiero teraz zauwa ył, e po drugiej stronie ogniska siedział człowiek.

Zaraz po ałował, e nazwał go człowiekiem. Kanibal sko czył piec nad ogniskiem

rami , które odci ł jednej z ofiar, przywi zanych do drzewa. Podniósł

”smakołyk” do ust. Po prawej stronie ogniska le ały zwłoki m czyzny. Michael

znów pomylił; si : m czyzna jeszcze ył, kiedy ludo erca ostrym kamieniem

nacinał mu skór na czole. Wkrótce jednak przestał stawia opór i opu cił

bezwładnie członki. Michael nie czekał dłu ej. Poci gn ł za spust. Z lufy

rewolweru wypełzn ł pomara czowy j zyk ognia. Rozległ si huk. Kula trafiła

kanibala w twarz, masakruj c nos. Dzikus wpadł do ognia. Mózg wyciekaj cy z

przestrzelonej czaszki syczał w płomieniach. Z lewej strony dobiegło wołanie:

- Na pomoc!

Michael wykonał zwrot w lewo. Kobieta, która wołała do niego po angielsku,

była przywi zana do drzewa i zupełnie naga. Jeden z ludo erców pochylał si nad

ni . W blasku ognia Michael dostrzegł jego ółte z by ociekaj ce lin . Zanim

zd ył wycelowa , dzikus ugryzł kobiet w pier . Rourke odci gn ł kurek

stolkera i wypalił. Kanibal odskoczył od kobiety, jakby poderwał go silny

podmuch wiatru i run ł na plecy martwy. Michael poczuł na szyi ludzki oddech.

Nie odwracaj c si strzelił za siebie. Dzikus, mierz cy w niego od tyłu toporkiem,

zatoczył si i zadał cios w pró ni . Toporek ze wistem przeci ł powietrze kilka

cali od głowy Michaela. Michael schował stolkera do kabury, ten rewolwer nie

nadawał si do strzelania na małe odległo ci. Si gn ł po predatora i w tej samej

chwili strzelił w nast pnego atakuj cego dzikusa.

Spojrzał jeszcze raz w kierunku drzewa, gdzie przywi zane było okaleczone

ciało kobiety. Nie dawała znaku ycia. M czyzna, którego uratował przed

oskalpowaniem, wykrwawił si . Obok jego ciała le ał otwarty plecak, pełen

plastikowych pojemników z prowiantem. Michaela zdj ła groza na my l, e dzicy

woleli zabija ludzi, ni korzysta z gotowego jedzenia.

Z grupy, któr napadli kanibale, prze yła jedynie przywi zana do drzewa

naga kobieta. Michael powoli wycofał si w jej stron . Usłyszał za sob jej krzyk.

Wykonał szybki półobrót. Strzelił. Kanibal siedz cy przy ognisku wymachiwał

teraz pieczenia z ludzkiego ramienia jak maczug . Pocisk z rewolweru trafił go

prosto mi dzy oczy. Celuj c Michael zauwa ył, e ludo erca ubrany jest w

skalpy. Miał na sobie co w rodzaju krótkich spodenek, których przedni cz

zdobiły długie rude warkocze. Było to wi cej, ni Michael mógł znie .

- Pieprz was wszystkich, dzikusy! - krzykn ł na całe gardło i poci gn ł za

cyngiel predatora. Potem poci gn ł drugi raz i trzeci. Nie liczył strzałów. W

b benku został tylko jeden nabój. Odci gn ł kurek. Tymczasem czterech kanibali

osun ło si na ziemi . Kilku innych podbiegło do zastrzelonych. Rozerwali ich

ciała na kawałki. Potem uciekli w gł b lasu ze zdobycz .

- Nie! - dobiegł Michaela przera ony głos kobiety. Zrobił wier obrotu w

lewo. Poci gn ł za cyngiel, trzymaj c rewolwer na wysoko ci biodra. Dzikus

złapał si za brzuch i upadł na ziemi .

John Rourke miał racj , gdy mówił, e bro samopowtarzalna wymaga zbyt

wielu czasochłonnych czynno ci. Kiedy Michael ponownie poci gn ł za spust,

kurek opadł z suchym trzaskiem. Schował pistolet i wyszarpn ł z pochwy nó .

Nie ogl daj c si za siebie, podbiegł do kobiety i przeci ł jej wi zy z konopnego

sznurka. Zaledwie wi zy si rozlu niły, kobieta osun ła si na ziemi . Z jej

prawego nadgarstka płyn ła stru ka krwi. Michael pomógł jej wsta . Zaraz

potem pchn ł kanibala no em w gardło i wyszarpn ł ostrze. Przeci ł sznur

kr puj cy nogi kobiety. Po raz pierwszy przyjrzał si jej dokładnie. Wygl dała

bardzo młodo.

Dziewczyna podniosła głow i spojrzała swoimi niebieskimi oczami na

człowieka, który j uratował. Jej spojrzenie wprawiło go w zakłopotanie. Nigdy

przedtem nie widział nagiej kobiety.

- Kim jeste ? - zapytała.

- Na imi mi Michael. Ale, na Boga, nie czas teraz na prezentacje. Lepiej si

st d zabierajmy.

- Słyszałam o tobie i twoim mieczu, którym wymierzasz sprawiedliwo . -

Dziewczyna wskazała wzrokiem na ostrze gerbera. - Jeste archaniołem

Michałem.

Zbli ał si kolejny dzikus, wymachuj c nad głow toporkiem. Michael pu cił

rami dziewczny. Nie obawiał si walki wr cz z jednym tylko przeciwnikiem.

Unikn ł ciosu i pchn ł napastnika no em w szyj . Dziewczyna dr ała z zimna.

- Czy jeste w stanie i o własnych siłach? - spytał Michael.

- Nie mam nawet butów.

- Nic na to nie mog w tej chwili poradzi . Musisz biec, je li ci ycie miłe. -

Michael poci gn ł j lekko za rami , wskazuj c r k kierunek. - Trzymaj si

szlaku. Biegnij, pr dko!

Spojrzał za siebie. Z lasu wyskoczył jeszcze jeden kanibal. Michael wyci gn ł

nó przed siebie, chc c go odstraszy . Dzikus cofn ł si i pobiegł w kierunku

ogniska. Michael ledził go wzrokiem, eby upewni si , czy nie b dzie gonił

dziewczyny. Odwrócił si , kiedy zobaczył, e tamten pochyla si nad ciałem

zabitego m czyzny. Pobiegł za dziewczyn . Nie chciał jej straci z oczu, a ona

zd yła znikn pomi dzy drzewami. Zastanawiał si , czy nale ała do załogi

samolotu. Był zdumiony, e nazwała go archaniołem. Musiała chyba odby

doskonałe szkolenie, je li sta j było na arty w tak ekstremalnej sytuacji. Serce

wci łomotało mu w piersi, ale nie zwolnił biegu. Nast pnym razem kiedy uda si

na dłu sz wypraw - je li w ogóle b dzie nast pny raz - zabierze ze sob trzeci

pistolet. Zapami tał sobie dobrze t nauczk . B dzie to pistolet maszynowy.

Rozdział 16

Natalia Anastazja Tiemierowna usiadła na po cieli. Zrobiła to szybko - za

szybko jak na osob , która dopiero co przebudziła si ze snu narkotycznego - i

zakr ciło jej si w głowie. Zamkn ła oczy, ale zd yła zauwa y , e wieko kapsuły

po lewej stronie było zamkni te. Paul Rubenstein jeszcze spał. Po prawej le ał

John Rourke.

- John - wyszeptała. Jej własny głos wydał jej si obcy. Rourke nie mógł jej

usłysze , bowiem kapsuła narkotyczna była d wi koszczelna, ale przeci gn ł si

wewn trz tak, jakby naprawd słyszał. Pierwsza kapsuła od prawej tak e była

otwarta. Sarah przecierała oczy.

Wszystkim czworgu udało si przetrwa .

Natalia otworzyła oczy. Czuła si lepiej. ”Dzieci - przebiegło jej przez głow . -

Gdzie dzieci?” W tej chwili podeszła do niej Annie. Natalia spojrzała z

niedowierzaniem na kobiet , która stała naprzeciwko niej. Twarz wydała si jej

znajoma. Kobieta miała te same br zowe oczy, jak John, oraz długie

kasztanowate włosy, które opadały jej swobodnie a do bioder.

- Czy to mo liwe? Annie, dziecko, czy to naprawd ty?

- B d spokojna Natalio. Wszystko w porz dku. Porozmawiamy, kiedy

wszyscy dojdziecie do siebie.

Natalia obróciła głow w prawo, chyba zbyt gwałtownie, bo znów zrobiło si

jej słabo.

- S dz , e kobiety szybciej budz si ze snu narkotycznego, podobnie jak ze

zwykłego snu - mówiła do niej Annie.

”Je li Annie jest dorosł kobiet - Natalia nie mogła przesta o tym my le -

to ile lat ma John?” Gubiła si w domysłach. Spróbowała si uspokoi i

przyst piła do usystematyzowania faktów. Rzuciła okiem na Johna, który wła nie

si podnosił. Zauwa yła natychmiast, e jego włosy tu i ówdzie s przyprószone

siwizn . Usiłowała wydosta si z po cieli, ale jej nogi odmawiały posłusze stwa.

Było na to jeszcze na wcze nie. Nie dało si przeskakiwa poszczególnych etapów

przebudzenia.

- Ile masz lat? - zapytała, patrz c na Annie.

- W przyszłym miesi cu sko cz dwadzie cia osiem - odpowiedziała Annie

szeptem, aby Sarah nie usłyszała. Nie chciała przyprawi matki o szok.

- Dwadzie cia osiem - powtórzyła za ni Natalia. - Jeste prawie rówie nic

matki. - Natalia ponownie spojrzała na Johna. Rourke przecierał powieki. Był

bliski zupełnego przebudzenia.

- Dlaczego, John? - wycedziła przez z by i opadła na po ciel. Przytuliła twarz

do poduszki. Wybuchła szlochem, ale łzy nie napływały jej do oczu. Na to było

jeszcze za wcze nie.

Rozdział 17

Natalia prawie cały czas milczała. Sarah przytuliła Annie do siebie i długo

trzymała córk w obj ciach, nie mog c wypowiedzie słowa.

M czy ni rozmawiali tylko przez moment. Paul zadawał pytania, a John mu

odpowiadał. Annie próbowała wł czy si do ich rozmowy, udzielaj c

Rubensteinowi dodatkowych wyja nie .

Sarah przygl dała si im przez chwil . Annie zagl dała Paulowi w oczy, kiedy

do niego mówiła. On nie mru ył powiek, widział j dobrze bez okularów.

Natalia miała troch gor czki. Sarah i Paul tak e nie czuli si najlepiej. Tylko

Rourke, który ju przedtem przechodził wszystkie fazy przebudzenia i znał ich

objawy, gimnastykował si , aby czym pr dzej doj do formy.

Annie nastawiła zegarek ojca i przez chwil wpatrywała si w fosforyzuj ce

wskazówki rolexa. Przebudzili si około północy.

Teraz była dziewi ta rano. Siedzieli razem w kuchni przy herbacie, któr

Annie zaparzyła dla nich z ziół. Tylko John opró nił fili ank . Potem przesiadł

si na kanap . Annie usiadła na dywanie, opieraj c si plecami o jego nogi.

Skrzy owała nogi w pozycji lotosu i zakryła je dług , niebieskaw spódnic , któr

wło yła specjalnie na t okazj .

- Nie wierzysz chyba w sny? Wychowałem ci na m dr dziewczyn i mam

prawo spodziewa si jakich wyja nie . Popraw mnie je li si myl . - Rourke

powiedział to pół artem, pół serio, aby usłysze jeszcze raz od Annie, co si

wydarzyło. Nigdy nie zwracał si do córki w ten sposób, teraz rozdra nił go smak

herbaty. Nie chciał da tego po sobie pozna . Zapasy kawy były bardzo

niewielkie, wi c nie miał wyboru. Liczył na to, e z czasem przywyknie do

ziołowych naparów.

- Tato, musisz mi uwierzy . Od kiedy przebudziłam si ze snu narkotycznego,

tylko dwa razy zdarzyło mi si ni . W pierwszym nie widziałam ciebie razem z

mam . Zdawało mi si , e jeste cie ze mn . Potem długo nie miałam adnych

snów. Wczorajszej nocy obudziłam si zlana potem. To był koszmar. Nie

pami tam ju , co si wydarzyło, ale wiem, e Michael jest w niebezpiecze stwie.

Czuj to. Mój pierwszy sen si sprawdził. Michaela nie ma w Schronie ju osiem

dni.

- Annie, uspokój si . Powiedziała przecie , e twój brat nie planował powrotu

przed upływem dwóch tygodni. Czy nie tak ci powiedział?

- Martwi si o niego. On potrzebuje twojej pomocy, tato. Jak mam ci

przekona ?

Rourke wypił łyk herbaty.

- Nie musisz mnie przekonywa , kochanie. Zamierzam wyruszy jutro przed

południem. Potrzebuj troch czasu, aby odzyska siły. My l , e Michael jeszcze

jeden dzie sam sobie da rad .

- Nie pojedziesz beze mnie. - Dobiegł ich głos Paula. Rourke nie oderwał

wzroku od córki. Annie obejrzała si na Rubenstełna i wygładziła dłoni fałdy

spódnicy.

- Zgoda, Paul - przytakn ł Rourke, nie patrz c na swego rozmówc . - W

Schronie kobiety b d bezpieczne.

- Ja te jad z wami, John - powiedziała Sarah tonem nie znosz cym

sprzeciwu. - Nie mo esz mnie powstrzyma . Przecie nie przypadkiem Michael

jest teraz w takim wieku, e mógłby by moim m em.

Rourke podniósł oczy i napotkał chłodne spojrzenie Sarah. Paul i Natalia

siedzieli obok niej. Wida było, e chc wł czy si do rozmowy.

- O czym ty mówisz? - Rourke udawał, e nie rozumie. Nie chciał zaczyna

tego dnia od sprzeczki.

- Zabrałe mi moje dzieci - wycedziła przez z by Sarah. - Odebrałe mi je na

zawsze. Nie interesuj mnie twoje plany. Zamierzasz zbudowa nowy wiat? A

mo e chcesz, abym znowu zaszła w ci

? A co zrobiłe z moim małym

Michaelem i słodk dziewczynk o imieniu Annie? S doro li! Ty mi ich zabrałe !

Nigdy ci tego nie wybacz !

- Czy uwa asz, e w ten sposób rozwi załe nasze problemy? - podj ła

beznami tnym tonem Natalia.

Rourke z trudem mógł znie pełne wyrzutu spojrzenie.

- Udajesz, e nie rozumiesz. Mówi o tym, e przeznaczyłe mnie na nało nic

twojego syna. Jak mogłe tak post pi , John?

Rourke opu cił wzrok i przygl dał si własnym dłoniom, nie dr ały.

- Jedyne, co mog wam powiedzie , to to, e, o ile mi wiadomo, jest tylko sze

osób na naszej planecie. By mo e ekipa z ”Projektu Eden” powróci. By mo e

komu udało si prze y w innej cz ci wiata. By mo e Michael w tej chwili

nawi zał kontakt z innymi lud mi. Lecz to wszystko tylko przypuszczenia.

Pewno mamy tylko co do tego, e prze yło nas sze cioro. Mo emy liczy tylko

na siebie. Czy mogłem zrobi co innego? Kocham was i dlatego zrobiłem to, co

zrobiłem. - Rourke spojrzał onie w oczy, a potem skierował wzrok ku Natalii. -

To jedyny sposób na przetrwanie.

Wstał. Miał ochot zapali cygaro i nie musiał odmawia sobie tej

przyjemno ci, bowiem w zamra arce było ich pod dostatkiem. Poszedł do kuchni

nieco oci ałym krokiem. Czuł jeszcze odr twienie w nogach. Kiedy opuszczał

salon dobiegł go głos Natalii:

- Ja tak e ci kocham, John. Kocham ciebie, a nie kogo , kto ma teraz tyle lat,

ile ty miałe , kiedy widziałam ci po raz ostatni! Ja kocham ciebie, a nie twojego

syna!

Rourke zatrzymał si na schodach. Oparł si plecami o por cz.

- Znalazłem tylko to jedno rozwi zanie - powiedział ze zdenerwowaniem. Po

chwili dodał nieco ciszonym głosem. - Nie wracajmy wi cej do tego tematu.

Sarah poderwała si na równe nogi. Wygl dała na zrozpaczon , ale jej głos

brzmiał twardo i wyra nie.

- Którym spo ród bogów jeste , John?

Rourke unikał jej spojrzenia. Wygl dał na człowieka, który zmaga si ze

sob . Po chwili powtórzył:

- Nie wracaj wi cej do tego tematu.

- Którym spo ród bogów jeste ? - Sarah nie ust powała. - Czy powinnam pa

przed tob na kolana? A mo e chcesz abym zło yła ci ofiar ? O nieba! Nie mog

w to uwierzy ! Ty chcesz, abym rodziła ci dzieci i składała je na twoim ołtarzu.

Pierwsze dwie ofiary sam zabrałe . Nasze dzieci!

- Dosy ! Powiedziałem, e nie chc ju o tym słysze !

- Jeszcze nie sko czyłam.

- Mamo, błagam ci ...

- Ty si do tego nie mieszaj, Annie!

- Pani Rourke, Sarah...

- Dajcie mi sko czy . Nie bro go, Natalia! On ci uwielbia. Ma to wypisane

na twarzy. Jeste jego bogini . On nauczył ci prowadzi motocykl i strzela bez

pudła z ka dego rodzaju broni. Wiele mu zawdzi czasz. Lecz musisz wiedzie , e

nie znalazł si nikt, kto by i mnie nauczył tych rzeczy. Ja nie byłam mu wtedy

potrzebna.

Rourke spojrzał na Sarah, a ona oderwała wzrok od Natalii i ich spojrzenia

skrzy owały si .

- Wiem, e ty j kochasz. To jest silniejsze od ciebie, poniewa jeste cie

ulepieni z tej samej gliny. Uwa acie siebie za nadludzi, dlatego, e potraficie robi

wszystko lepiej ni ktokolwiek inny. Lecz wtedy nie było ciebie przy mnie. Nie

znasz moich wspomnie . Nie wiesz, jak wiele kosztowało mnie zapewnienie dzie-

ciom troskliwej opieki, kiedy wiat zadr ał w posadach. Prze ywałam strach, o

jakim nie niło si Adamowi i Ewie wygnanym z Raju. Byłam zmuszona

przemyci dzieci przez radziecki posterunek. Nie miały wtedy co na siebie wło y

i dr ały z zimna, schowane pod brudnymi kocami. Walczyłam i zabijałam, aby je

uratowa . Ciarki chodz mi po skórze, kiedy o tym my l . Zrobiłam to wszystko

dla nich. A ty mi je odebrałe ! - John nie unikał spojrzenia ony, ale czuł

ciskanie w gardle. - Zawsze uwa ałe , e wiesz lepiej, co jest dobre dla ka dego z

nas. Ode mnie oczekiwałe tylko zaufania. Zaufałam ci, kiedy opu ciłe mnie w

trudnych chwilach, aby przygotowa ten Schron. I tak nie mogłabym ci

powstrzyma . Kiedy co postanowisz, nic nie jest w stanie zmieni twoich decyzji.

A teraz spójrz, na co zdał si twój wysiłek. Wybrałe nas i dzi ki tobie

przetrwali my, lecz ludzko uległa zagładzie. Mo emy jedynie liczy na to, e

opatrzno zachowała przy yciu innych ludzi. To nasza jedyna nadzieja.

Dlaczego wi c pozwoliłe , aby Annie i Michael dorastali samotnie? Czy naprawd

my lałe , e wystarczy zlikwidowa barier wieku, aby twój syn chciał po lubi

twoj ksi niczk i aby mógł odda r k córki swemu najlepszemu

przyjacielowi? Nie miałe chyba zamiaru zmusza ich do tego?! Czy tak to sobie

wyobra ałe ? W takim razie pozwól, abym zachowała dla siebie to, co o tobie

my l ! - Sarah odwróciła si i pobiegła do sypialni, któr John zaprojektował dla

nich obojga, aby mogli wygodnie sp dza razem długie wieczory. Drzwi zamkn ły

si z trzaskiem.

John spu cił głow . Czuł si jak kto , na kogo nagle spadł ci ar wszystkich

popełnionych grzechów. Odgłos kroków wytr cił go z zamy lenia. Obejrzał si .

Annie stała przy nim na dolnym schodku. Obj ła go ramieniem i przytuliła głow

do jego piersi.

- Zało yli my z Michaelem mał plantacj tytoniu. Wyczytałam w

encyklopedii i kilku podr cznikach wszystko na ten temat i nauczyłam si robi

cygara. Od lat odkładam je dla ciebie do zamra arki. B dziesz mógł pali , kiedy

tylko przyjdzie ci na to ochota. Wygl daj zupełnie jak te kuba skie, które

zwykle tak zabawnie zwil ałe j zykiem.

Annie przyło yła palec do ust i usiłowała na ladowa jego zwyczaj, ale zaraz

si pohamowała. K tem oka dostrzegła, e Paul Rubenstein wstał z kanapy i szedł

w ich stron . Zatrzymał si jednak na rodku salonu. Stał przez dłu sz chwil z

r kami w kieszeniach i patrzył w podłog . Rourke spojrzał na młodego

m czyzn . Nigdy przedtem nie widział swojego przyjaciela tak przybitego.

- Kocham ci , tato - powiedziała Annie. - Wiem co czuje mama. S dz , e ja

tak e znienawidziłabym ci , gdyby odebrał mi dzieci. Lecz jestem twoj córk i

kocham ci . Przytul mnie, tato.

Weszła o schodek wy ej i oparła głow na jego ramieniu. Rourke obj ł j i

przytulił do siebie, zamykaj c oczy.

Kilka godzin pó niej zapalił pierwsze cygaro. Zaci gn ł si gł boko. Tyto nie

palił si tak dobrze jak w cygarach kuba skich, ale cygaro zrobione przez jego

córk smakowało mu w jaki szczególny sposób.

Rozdział 18

John nie był jeszcze w najlepszej formie. Bolały go mi nie, ale wiedział, e

zanim natrafi na lad syna, powinny min wszelkie dolegliwo ci, wynikaj ce z

długiego snu narkotycznego. Prze ył to ju przedtem.

Paul próbował opanowa rozedrgane nerwy, wiczył si wi c w szybkim

strzelaniu z pistoletu Browning High Power. Do treningu u ywał lepych naboi.

Kiedy sko czył, wyci gn ł magazynek z pistoletu i opu cił kurek. Potem

przekr cił bezpiecznik obrotowy, aby zablokowa urz dzenie spustowe. Napi ł

maksymalnie spr yn odci gaj c zamek do tyłu. Teraz od lewej strony szkieletu

mógł zobaczy wlot lufy. Była pusta. Paul odkr cił bezpiecznik obrotowy,

odci gn ł kurek i poci gn ł za spust. Iglica wysun ła si z prowadnicy, ukłuła

pró ni w miejscu, gdzie powinien znajdowa si nabój i zaraz powróciła na

miejsce. Podajnik przesun ł si ku górze. Gdyby pistolet był nabity, wyrzuciłby

pust łusk na zewn trz i wprowadził nowy nabój do lufy. Pistolet działał

sprawnie. W tej chwili otworzyły si drzwi. Szelest jedwabnej sukni zdradził

obecno Annie. Paul obejrzał si . Stała w drzwiach.

- Wejd . - Skin ł na ni r k i znów zacz ł majstrowa przy pistolecie. - Nie

przypuszczałem, e twoja matka b dzie prze ywała takie rozterki z powodu tej

sytuacji - powiedział, nie odrywaj c oczu od browninga. Si gn ł r k po

smarowniczk . Chciał przesmarowa spr ynk podpieraj c zamek. Robił to w

zasadzie tylko ze wzgl du na swoje pedantyczne usposobienie.

- Chc ci co powiedzie , Paul, ale nie my l, e robi to dlatego, e jeste

jedynym kawalerem na tej planecie. Paul, ja ci kocham.

Paul cmokn ł gło no wargami.

- Prosz ci , nie rób sobie ze mnie artów.

- Ale Paul... - powiedziała Annie z nutk wyrzutu w głosie - No dobrze -

dodała po chwili innych tonem. - Porozmawiajmy o czym innym. Dlaczego nie

nosisz ju okularów? Mo e zapomniałe , gdzie je zostawiłe ?

- Nie. Widz całkiem dobrze bez szkieł. Ale nie chc si cieszy zbyt wcze nie.

Poprawa wzroku mo e by tylko tymczasowa. Zobaczymy.

- Mam nadziej , e si mylisz. Tata miał blizn po dawnej ranie, ale kiedy si

przebudził, nie został po niej nawet lad. S dz , e to efekt długiego działania

gazu narkotycznego.

- Bardzo mo liwe. To by tłumaczyło, dlaczego nie mogłem odnale blizny po

ranie od strzału z łuku. Pomysły twojego ojca maj czasami wiele zalet.

- Tato mówił mi o tym, co si wydarzyło. My l , e jeste bardzo odwa ny.

Paul Rubenstein wybuchn ł miechem.

- Bzdura. W skrajnej sytuacji nie ma wyboru. Ja mam tylko dosy dobry

refleks. Tak naprawd wyszedłem z tego cało dzi ki twojemu ojcu.

- Jeste w dodatku bardzo skromny. Tata mówił, e wiele razy uratowałe mu

ycie. W takim razie wiele ci zawdzi czam.

- W takim razie przedstawił mnie w lepszym wietle, ni na to zasługuj .

Wiedz, e to ja mam wobec niego dług wdzi czno ci.

- Przykro mi z powodu twoich rodziców. Tata powiedział mi dzisiaj rano to,

co usłyszał wtedy od pułkownika Reeda. Współczuj ci. Gdyby czuł si samotny i

potrzebował rozmowy, przyjd do mnie.

- Jeste mił dziewczyn , Annie.

- Jestem ju kobiet - odparła bez urazy. - Jestem dorosła i wiem, e

zakochałam si w tobie. Moje uczucie nie ma nic wspólnego z planem taty.

Kochałam ci , gdy spałe . Nie my l, e si w tobie zadurzyłam, jak dziewczyny

kochaj ce si w gwiazdach filmowych, których nigdy nie zobacz . Moja miło

jest prawdziwa i spontaniczna, Paul. Ja ci kocham.

- Przecie ty mnie wcale nie znasz.

- Mylisz si . Wiem o tobie prawie wszystko. Pewnego wieczoru tacie zebrało

si na wspomnienia. Mówił wtedy o tobie i o twojej pracy. Miałam dziesi lat.

Pami tam jak napomkn ł o tej dziewczynie z Nowego Jorku. Ju wtedy byłam o

ciebie zazdrosna. Ale teraz jej ju nie ma. Paul, ja chc by przy tobie.

- Zgoda, jeste ju dorosł kobiet , ale dorastała w kompletnej izolacji od

wiata. Niedługo powinna wróci ekipa ”Projektu Eden”. Poznasz nowych ludzi,

rozejrzysz si dookoła. Nie powinna podejmowa pochopnych decyzji,

szczególnie w sprawach, od których zale y całe twoje ycie.

- Ja ju podj łam decyzj . Jestem tak samo uparta i konsekwentna jak tata.

Nie chc nikogo innego. Je li mnie odrzucisz, zostan star pann .

Paul si gn ł po wycior i zacz ł czy ci luf , z przyzwyczajenia trzymaj c

pistolet wycelowany w ziemi . Po chwili odło ył wycior i browninga ruchem

zdradzaj cym zniecierpliwienie. Nie chciał, aby Annie pomy lała, e j

lekcewa y, z drugiej strony nie potrafił jej stanowczo odepchn .

- Nie wiem, co powiedzie - wyszeptał zakłopotany.

- Chcesz powiedzie , e nie jeste pewien czy mnie kochasz? - podchwyciła

Annie. - Rozumiem ci .

- Nie, nie rozumiesz, Annie ja dopiero co si przebudziłem.

- Wiem o tym. Lecz musiałam ci to powiedzie zanim wyruszysz na

poszukiwanie Michaela. Nie mogłam dłu ej milcze . - Annie podeszła do niego.

Pogładziła go po twarzy. Paul wpadł w jeszcze wi ksze zakłopotanie. Był

onie mielony jej urod . Po raz pierwszy przygl dał si jej z bliska. Unikał

gł bokiego spojrzenia jej br zowych oczu. Patrzył na jej włosy. Wydawały mu si

cudowne. Zmierzył j oczyma od stóp do głowy. Miała na sobie biał bluzk bez

r kawów, chustk niedbale zarzucon na ramiona oraz niebiesk , jedwabn

spódnic . Pomy lał, e w jego wyobra ni tak pi kne były tylko boginie, albo

bajkowe ksi niczki. Usiłował wybrn jako z niezr cznej sytuacji.

- Annie, zrozum, e jeste córk mojego najlepszego, a teraz i jedynego

przyjaciela. Nie chciałbym, aby nasze stosunki uległy jakimkolwiek zmianom.

- To nie ma z nami nic wspólnego.

- Wi c powiem ci wprost. Jeste pi kn kobiet . Potrzebujesz czuło ci i kogo ,

kto potrafi ci zrozumie . Ja nie pasuj do ciebie. Nie mam nawet własnego

domu.

- Jakie to ma znaczenie? Na tym wiecie nie ma ju wo nych ani ministrów.

Zreszt nie potrafiłabym pokocha kogo tylko dla jego pieni dzy.

- Annie, s jeszcze dziesi tki rozmaitych ”ale”, o których nie mam czasu teraz

mówi .

- O jakie ”ale” ci chodzi?

- Anie, prosz ci , zako czmy t rozmow - powiedział Paul i ruchem r ki dał

jej do zrozumienia, e musi jeszcze doko czy przygotowania do wyprawy.

- Paul, kocham ci . Nawet nie wiesz, ile o tobie my lałam przez te wszystkie

lata. Zastanawiałam si nawet jak zabrzmi twój głos. Teraz wiem, e jest

spokojny i miły. Lubi twój głos.

- Jeste bardzo miła, Annie, ale...

- Kiedy grałe w pokera pewnego wieczoru - miałam wtedy siedem lat -

powiedziałe mi, e jestem bardzo ładna.

- Bo tak jest. Nadal tak uwa am. Nie widziałem równie pi knej kobiety.

- Paul, ja jestem twoj kobiet . Nie oczekuj od ciebie niczego, ale wiedz, e

je li b dziesz mnie potrzebował, wystarczy aby mi to powiedział. Nie my l, e

rozmawiałabym tak z ka dym m czyzn . Jestem tylko twoja.

- Annie, nie chc ci urazi , ale jeste za młoda na takie rozmowy.

- Mam prawie dwadzie cia osiem lat.

- Annie, jeste ...

- A ty jeste pi setdwudziestoo mioletnim kawalerem. - Annie przerwała mu

w połowie zdania i oboje wybuchn li miechem.

- Nie przesadzaj.

- Tata mówił mi, e jeste spokojnym człowiekiem. Chyba miał na my li to, e

jeste skromny i mo e troch nie miały.

- Annie, naprawd my lałem, e zrozumiesz...

- Chciałam tylko aby wiedział, e b d tu czekała na ciebie, dopóki nie

wrócisz.

- To wszystko nie ma sensu.

- Zbyt długo starałam si doszuka w tym sensu.

Annie stan ła na palcach i pocałowała go w policzek. Nim Paul zdołał co

jeszcze powiedzie , nie było jej w pracowni. Dostrzegł tylko w drzwiach faluj cy

koniec chusty. Przyło ył dło do policzka. Zamkn ł oczy. Przez chwil nie mógł

przypomnie sobie na jakim etapie przygotowa si zatrzymał. Otworzył oczy i

wzi ł do r ki browninga. Potem przekr cił bezpiecznik obrotowy, aby

zablokowa urz dzenie spustowe...

Rozdział 19

Cał noc sp dził czuwaj c. Zaszyli si w g szczu. Dziewczyna le ała w

piworze, dodatkowo przykryta grubym kocem, który Annie zapakowała bratu

do tobołka. Próbowała zasn , ale trz sła si z zimna. O rozpaleniu ogniska nie

było mowy. Michael trzymał r k na karabinie M-16. Uło ył oba rewolwery jeden

przy drugim w otwartych kaburach. Wbrew swoim zasadom naładował po sze

naboi do ka dego b benka. Pami tał jednak, e b dzie musiał wyj po jednym

naboju z obydwu pistoletów, zanim wyrusz w dalsz drog .

Wreszcie nadszedł wit. Dziewczyna majaczyła przez sen. Michael nie mógł

zrozumie , co mówiła. Posługiwała si słownictwem, do jakiego nie przywykł,

słuchaj c ta m magnetofonowych i kaset wideo, które miał w Schronie. Nie był to

te j zyk, w którym nadano ow niezrozumiał wiadomo przez radiostacj .

Michaela paliła ciekawo . Koniecznie chciał si dowiedzie , czy dziewczyna

przyleciała samolotem i je li tak, to sk d wystartowała. Miał tak e nadziej , e

dowie si od niej czego o pochodzeniu kanibali oraz o liczebno ci ich plemienia.

Kusiło go, by j obudzi . Dziewczyna jednak spała twardo po ci kich

prze yciach poprzedniej nocy. Postanowił jeszcze raz przeanalizowa swoje

post powanie od chwili kiedy opu cił polan . Dogonił dziewczyn w lesie i złapał

j za r k . Dalej biegli razem w stron miejsca, gdzie pozostawił swój tobołek i

karabin. Pami tał, e przez chwil miał wra enie, jakby stracił orientacj . W

por zauwa ył spadochron. Potem rozebrał si do pasa i oddał dziewczynie

własn koszul oraz skórzan kurtk . Zrobił to bez namysłu, nara aj c na

szwank własne zdrowie. Odnalazł gał , któr zostawił na cie ce. Wyci gn ł z

krzaków baga e. Pozostali tam na noc. Michael wło ył na siebie zapasow koszul

i wzi ł z powrotem skórzan kurtk , a dziewczynie dał piwór. Kiedy si poło yła,

przykrył j kocami i usiadł obok. Nerwy nie pozwoliłby mu zasn , nawet gdyby

tego chciał. Wsłuchiwał si w odgłosy nocy. Od czasu do czasu wstawał, by

strzepn nieg z odzie y i koca. Kilkakrotnie słyszał niepokoj ce gwizdy. W lesie

nie było dzikich zwierz t, wi c gwizdy wydały mu si podejrzane. Wzmógł

czujno . Bronił si przed my lami o najbli szych. Cał uwag skupił na

otoczeniu. Po pewnym czasie zrozumiał, e dziwne głosy były tylko wistem

wiatru. Kanibale nie atakowali. Nad ranem zmógł go sen. Michael przyłapał si

na tym, e drzemie, gdy dobiegł go głos ze piwora.

- Ty jeste archaniołem.

Spojrzał na dziewczyn . U miechała si . Przy nim czuła si bezpieczna.

Wkrótce znowu zasn ła i wi cej nie majaczyła. Michael obserwował j przez

dłu sz chwil . W bladym wietle witu wydała mu si ładna. Wiedział, e jego

ocena jest subiektywna, ale nauczył si przywi zywa wag do własnych spo-

strze e . Gotów był broni jej do ostatniego tchu, gdyby ludo ercy znów chcieli

j zabi . Po raz pierwszy w yciu poczuł, e ma do spełnienia naprawd wa ne

zadanie. Zimny wiatr ju mu nie dokuczał. Przeciwnie, pomagał nie zasypia .

Rozdział 20

- Nie jestem archaniołem. To tylko nic nie znacz ca zbie no imion.

- Jak to? Przecie nie jeste jednym z Nadliczbowych, a nigdy nie widziałam

ciebie w Arce. Przed tob zjawił si tu jeszcze jeden anioł. Spadł z nieba dziewi

dni temu. Ty przybyłe , by mu pomóc, tymczasem uratowałe mnie. Przykro mi z

powodu tego anioła. Czy był on twoim przyjacielem, archaniele Michaelu?

- Masz na my li pilota?

- Powiedział mi, e nazywa si Piłat, tak jak Poncjusz Piłat. Nie spodziewałam

si , aby anioł mógł nosi takie samo imi , jak nikczemny prokurator Judei. Jest

mi naprawd przykro z powodu twojego przyjaciela, archaniele Michale.

Michael zmru ył oczy. Si gn ł po gerbera i pokazał go dziewczynie.

- Spójrz. To nie jest aden niebia ski miecz, tylko nó szturmowy - wyja nił.

Dziewczyna u miechn ła si . Spojrzała bystro na Michaela i odparła:

- Uczono mnie, e bro , któr wymierzasz sprawiedliwo , jest pot nym

mieczem. Lecz je li yczysz sobie, abym nazywała j no em szturmowym zrobi ,

jak mi ka esz, archaniele Michale.

- Powtarzam ci, e nie jestem archaniołem. Nie jestem nawet zwykłym

aniołem. Jestem po prostu zwykłym człowiekiem.

- Dlaczego tak mówisz? Nie mo esz powiedzie , e nale ysz do

Nadliczbowych, albo e pochodzisz z Arki. Widziałam, jak anioł Piłat spadł z

nieba, a ty przyszedłe , aby go ratowa . To bardzo do ciebie podobne, archaniele

Michale. Sam przecie przyznałe , e masz na imi Michael.

- Masz racj , na imi mi Michael, ale...

- Kiedy musisz powróci do Królestwa Niebieskiego? - zapytała, l c mu

kolejny u miech.

- Doprawdy nie wiem, o czym mówisz.

- Archaniele Michale, wiem, e nie zasługuj na to, by dosta si do nieba, ale

prosz , nie zostawiaj mnie tutaj samej. Raczej zabij mnie. Wol zgin z twojej

prawicy ni znów dosta si w r ce Nadliczbowych.

- Uspokój si . Nic ci nie grozi. Powiedz mi, kim s Nadliczbowi?

- Nadliczbowi jedz ludzkie mi so. W Arce yjemy z ich powodu w stanie

ci głego obl enia.

- W Arce b dziesz bezpieczna. Zaprowadz ci tam. Dziewczyna padła przed

nim na kolana i zło yła r ce jak do modlitwy. Pochyliła nisko głow i rzekła

błagalnie:

- Zaklinam ci na wszystko, co naj wi tsze. Archaniele Michale, nie ka mi

wraca do Arki! Je li tam wróc , Ministrowie niechybnie wydadz mnie na

po arcie Nadliczbowym. Ja nie chc wraca do Arki. Tam nie ma ju dla mnie

miejsca. Raczej mnie zabij. Błagam ci !

Michael Rourke patrzył na ni zdumiony. Dziewczyna modliła si do niego.

Nazywała go archaniołem. Nie chciała wraca do Arki. Panicznie bała si

Nadliczbowych. Co to wszystko miało znaczy ?

- Pójdziesz razem ze mn - powiedział po chwili namysłu. - Niczego si nie

obawiaj.

Dziewczyna podniosła głow i spojrzała mu w oczy.

- Archanioł Michał jest dobry. - Usiadła z powrotem na piworze i owin ła si

kocem.

Michael patrzył na ni przez moment.

- Mo esz by tego pewna - powiedział.

Rozdział 21

Wychodz c ze Schronu John Rourke zamkn ł za sob luz . wieciło sło ce.

Wiał silny, mro ny wiatr. Zbierało si na nie yc . Rourke'owi wci chodziły po

głowie ostatnie słowa wypowiedziane przez Sarah. Jedyne od chwili

przebudzenia, w których nie było wrogo ci: ”Odnajd Michaela i przyprowad

go całego i zdrowego do domu. O to jedno ci prosz ”.

Motocykle były gotowe do drogi. Paul i Natalia rozmawiali, czekaj c na niego.

John wsiadł na swojego harleya. Natalia podeszła do niego od tyłu.

- Musiałam jecha z tob - powiedziała. Rourke przytakn ł, nie odwracaj c

głowy.

- Sarah i Annie potrzebuj czasu, eby lepiej si nawzajem pozna . W

Schronie czułabym si okropnie skr powana.

Rourke spojrzał jej prosto w oczy.

- Czy ty tak e ywisz do mnie uraz ?

- Ja nie mogłabym ci znienawidzi . Jeste dobrym człowiekiem. Wiem, e nie

miałe złych zamiarów. Kierowała tob wy sza konieczno . Lecz nie wolno ci

zapomina , e sercu nie mo na rozkazywa . Ty, chocia potrafiłby

przeprowadzi operacj na otwartym sercu bez zmru enia oka, nie potrafisz

zrozumie uczu , jakie si w nim kryj . Powiedz mi szczerze, czy naprawd

chciałe , abym została on Michaela?

- My lisz, e z błahego powodu przerwałbym sen dzieci i pozwolił, by

dorastały w samotno ci?

Rourke odwrócił głow i poło ył r ce na kierownicy.

- Nie odpowiedziałe na moje pytanie. - Natalia zarzuciła mu ramiona na

szyj . - Czy chcesz, abym została on innego człowieka? Nawet je li miałby nim

by twój syn. Czy naprawd tego chcesz?

Rourke nie odpowiedział. Mierzył wzrokiem pustkowia, które rozci gały si

przed nimi.

- Od pierwszej chwili, kiedy ci zobaczyłam, byłam pewna jednego:

wiedziałam, e ci kocham i czułam, e ty tak e mnie kochasz. Czy mógłby znie

my l, e twój syn kocha si ze mn ? Znienawidziłby wtedy mnie, albo siebie

samego. Rourke spojrzał na ni .

- Powinienem siebie znienawidzi po tym, co powiedziała mi Sarah.

- Tego, co ju si stało, nie da si zmieni , ale odpowiedz mi, czy nadal chcesz

abym po lubiła innego?

Podmuch wiatru poderwał z drogi tuman kurzu. Natalia zauwa yła, e usta

Johna Rourke poruszyły si nieznacznie i wydało si jej, e ponad szumem wiatru

dosłyszała jego odpowied .

- Nie.

- Musisz wiedzie , e ja czuj si współodpowiedzialna za to, co si wydarzyło.

Zawsze uwa ałam ci za kogo niezwykłego. Mój wuj na pró no usiłował mi

wyperswadowa , e nie jeste nadczłowiekiem, i e tacy ludzie w ogóle nie

istniej . Ja kochałam ciebie takim, jakim byłe w moich oczach. Zawsze dawałam

ci do zrozumienia, e nie ma nikogo, kto mógłby si z tob równa . Nie

wiedziałam, e mog mie tak niebezpieczny wpływ na twoj psychik .

Rourke znów odwrócił głow .

- Ja chciałem jedynie... .

- Teraz, kiedy sprawy zaszły tak daleko - przerwała mu Natalia - nie

powinni my pogarsza sytuacji. Pozwólmy, aby wszystko potoczyło si swoim

torem.

- Mówisz, jakby analizowała tragedi .

- By mo e jest tak, jak mówisz, John. Ja zawsze w ciebie wierzyłam.

Niezale nie od tego, co o tym s dził mój wujek, pokój jego duszy. Nigdy nie

spotkałam m czyzny, który uosabiałby tak jak ty moje wyobra enie o

doskonało ci.

- Wcale nie jestem doskonały.

- Perfekcja, to twoja dewiza. Zbyt dobrze ci znam, by nie wiedzie , e ty po

prostu nie mogłe post pi inaczej. Zawsze musisz wszystko przemy le . Nie

mo esz pozwoli , aby twoja przyszło kryła jakiekolwiek niespodzianki. Tak

ju masz natur . W swoim post powaniu nigdy nie kierowałe nie uczuciami.

Wszystko podporz dkowałe logice. I zrobiłe to o jeden raz za du o. Wiem, jak

bardzo mnie pragn łe . Lecz nigdy nie pozwoliłby sobie na zdrad mał e sk . W

twojej doskonałej logice nie uwzgl dniłe , e jeste tylko człowiekiem i dlatego

teraz musisz odczuwa ból. Doprowadziłe do paradoksalnej sytuacji. Usiłuj c

ustali rozumowo to, co było obiektywnie słuszne, podj łe w istocie najbardziej

subiektywn i samowoln decyzj , jak kiedykolwiek podj ł człowiek. Rourke

wybuchn ł miechem.

- Chcesz powiedzie , e przeci gn łem troch strun , co?

- Chc powiedzie , e ci kocham. Kocham ci z całego serca i zawsze b d ci

kochała. Zrobi dla ciebie wszystko, czego ode mnie za dasz.

- Michael - zacz ł Rourke i u miechn ł si . - Michael mo e nas potrzebowa .

- Michael nie jest tob i nigdy nie b dzie, cho by był do ciebie nie wiem jak

bardzo podobny. Annie twierdzi, e on jest twoim lustrzanym odbiciem. Cho by

my lał i czuł podobnie jak ty, ty pozostaniesz dla niego wzorem.

Rourke nie słuchał, co mówiła Natalia. Wpatrywał si w swoje wojskowe buty,

oceniaj c stan skóry i szwów. Natarł je tłuszczem, zanim uło ył si do snu

narkotycznego i teraz wygl dały tak, e mogłyby z powodzeniem słu y jeszcze

jego wnukom. Miał kilka par takich samych butów w magazynie. Musiał zadba

o nie po powrocie. Podniósł wzrok ku Natalii i rzekł:

- Nigdy nie miałem zamiaru zakocha si w tobie. Tak si po prostu stało.

- Czas ruszy w drog - przerwał im Paul. - Sarah i Annie b d si cieszy , e

s znowu razem, ale obie nie zaznaj spokoju, dopóki nie przyprowadzimy im

Michaela do Schronu.

Rourke spochmurniał.

- Nie s dz , aby Sarah t skniła za Michaelem tak bardzo, jak t skni za swoim

małym synkiem i córeczk . Odebrałem jej dzieci na zawsze. Nigdy ju nie zdołam

jej pocieszy .

- Ty i Sarah mo ecie jeszcze mie dzieci - powiedziała Natalia.

- Nie s dz - przerwał jej i wzi ł do ust cygaro. Si gn ł do kieszeni po

zapalniczk ”Zippo” i zapalił, osłaniaj c r k niebieskawo- ółty płomie . - Nie

s dz - powtórzył i zaci gn ł si dymem.

- Nie masz racji - zaoponowała Natalia. - Sarah wci ci kocha.

- Musimy pokona jak najwi cej kilometrów, póki jest jeszcze widno.

John odwrócił głow do Natalii. Brakowało mu słów, zreszt nie miał ju nic

wi cej do powiedzenia. Słowa nie mogły tu niczego zmieni .

- Niczego - wyszeptał sam do siebie.

Rozdział 22

Michael postanowił zostawi harleya w ukryciu. Dowiedział si od

dziewczyny, e Arka le y o jeden dzie od miejsca, gdzie sp dzili noc, wi c nie

było sensu nakłada kilometrów. Id c przygl dał si , jak dziewczyna brnie przez

nieg. W wietle dnia wydawała mu si jeszcze ładniejsza.

Temperatura spadła poni ej zera. Musieli koniecznie dotrze do celu przed

zmierzchem, inaczej groziła im mier przez hipotermi . Michael pragn ł jak

najszybciej dotrze do Arki tak e z innego powodu. Paliła go ciekawo , chocia

nie mógł wyzby si pewnego uprzedzenia wobec ludzi, których miał spotka . Nie

mógł zaakceptowa bezwzgl dno ci z jak wydalili dziewczyn ze swojej

społeczno ci.

Zanim wyruszyli, Michael przeszukał swój baga i wydobył z niego wszystkie

ubrania. Znalazł drug par d insów. Były zbyt du e na dziewczyn , ale

wystarczyło podwin nogawki i przeci gn kawałek sznurka przez szlufki. Ze

starego koca skroił co w rodzaju peleryny, która si gała jej a do kolan.

Resztkami obwi zał jej nogi, robi c w ten sposób obuwie. Odst pił tak e

dziewczynie zapasow koszul , wełniany sweter oraz dwie pary podkolanówek.

Dziewczyna czuła si swobodnie w nowym stroju. Szła nie narzekaj c ani na

mróz, ani na narzucone przez Michaela szybkie tempo. Wydostali si z lasu,

okr aj c szerokim łukiem polan , gdzie Michael odbił dziewczyn z r k

kanibali. Michael ze zdumieniem stwierdził, e ci gle przygl da si jej długim,

złotym włosom faluj cym na wietrze. Michael u miechn ł si do niej, nie unikaj c

spojrzenia jej niebieskich oczu.

- Jeste bardzo ładna - powiedział, aby ukry zakłopotanie. Ona

odwzajemniła jego u miech.

- Archaniele Michale, jeste bardzo miły, ale wiem, e to nieprawda.

Miała poci gł twarz i wie cer . Wygl dała na młodsz , ni pocz tkowo

przypuszczał.

- Ile masz lat? - zapytał Michael. Onie mielało go to, e widziała w nim anioła.

- Sko czyłam dziewi tna cie lat, kiedy przyszła na mnie kolej.

- Co masz na my li?

- Ministrowie uznali, e pora wyprawi mnie do Nadliczbowych.

Nagle u wiadomił sobie, e nie zna jej imienia.

- Jak masz na imi ? Dziewczyna roze miała si .

- Tylko członkowie Rodów maj imiona.

- Musisz mie jakie imi . Jak wołali na ciebie w Arce?

- Przebywałam bardzo rzadko w pomieszczeniach przeznaczonych dla

członków Rodów.

- Miała zapewne przyjaciół w ród twoich towarzyszy?

- Tak. Dla nich byłam Madison. Lecz to bardzo pospolite imi . Przewa nie

przypisywano nam numery. Kiedy kto odchodził, dostawali my kolejny numer.

- Jak to odchodził? Dok d?

- Archaniele Michale, mam wra enie, e dobrze wiesz, co to znaczy, je li kto

odchodzi. Chyba stroisz sobie ze mnie arty.

Obserwuj c pozycj sło ca nad horyzontem, Michael stwierdził, e maszeruj

ju od dwóch godzin. Teren wznosił si , a podło e stawało si coraz bardziej

liskie, gdy pod cienk warstw niegu kryły si skały. Spojrzał na zegarek, by

sprawdzi wynik własnych oblicze . Pomylił si tylko o pi tna cie minut.

- Zatrzymajmy si tutaj. Odpoczniemy troch przed dalsz drog . Szlak jest

wyj tkowo niebezpieczny o tej porze roku.

Michael usiadł na skale wystaj cej spod niegu.

- Mówiłem ci, e nie jestem archaniołem. Nazywam si Michael, nosz

nazwisko Rourke.

Madison roze miała si .

- Rozumiem teraz, dlaczego nie wiesz, co to znaczy ”odej ”! W j zyku

niebia skim ”Rourke” znaczy pewnie ”Archanioł”. W moim j zyku czyli tym,

którym mówi si w Arce, ”odej ” znaczy... Jakby ci to powiedzie ... Musi by

jaki odpowiednik w twoim j zyku. - Zbli yła si do niego. Usiadła na płaskim

kamieniu. Podkurczyła nogi pod siebie i nakryła je peleryn .

- Kiedy kto odchodzi - nalegał Michael - co si z nim dzieje?

- Znów artujesz ze mnie, archaniele Michale.

- Nie jestem... - urwał w pół zadania. Chciał powiedzie , e nie jest

archaniołem, ale wiedział, e i tak jej nie przekona. - Nie jestem w nastroju do

artów. Na pocz tek ustalmy jedn rzecz. Lepiej b dzie, je li b dziesz si do mnie

zwracała po imieniu. Mów mi po prostu Michael.

- Nie chciałam, aby pomy lał, e nie potrafi okaza ci nale nego szacunku,

zapominaj c tytułowa ci archaniołem. Lecz je li taka jest twoja wola, b d

mówiła Michael, tak jak ty mówiłe o drugim aniele po prostu ”Piłat”.

- B d spokojna, nie przyniesiesz mi w ten sposób adnej ujmy.

- Michael... Michael... - Madison powtórzyła jego imi - Podoba mi si imi

Michael.

- Jak brzmi pełne twoje imi ?

- Kiedy dowiedziałam si , e Madison 24 odchodzi, zostałam Madison 15.

- Dlaczego akurat 15?

- Urodziłam si Madisonk . Niedługo po przyj ciu na wiat otrzymałam swój

pierwszy numer, który wyró niał mnie w dzieci stwie. Kiedy uko czyłam osiem

lat, dostałam tak zwany numer przechodni, wiadcz cy o dojrzało ci. Był to

numer 21. Pó niej zostałam kolejno Madison 29, Madison 19 oraz Madison 4.

Numer 15 przypisano mi niedawno. Lecz prawdopodobnie nikt nie mówi ju o

mnie ”Madison 15”. Kiedy wybrano mnie, by zło y ofiar Nadliczbowym

musiałam odej i mój numer dano komu innemu.

- Wi c jeste po prostu Madison - o wiadczył, u miechaj c si do niej.

Dziewczyna zastanawiała si przez chwil .

- Tak, Michael. S dz , e odt d jestem po prostu Madison.

- Powiedz mi, jakie jeszcze imiona nosz ludzie w Arce?

- Interesuj ci imiona Rodów, czy ludzie z mojego otoczenia?

- Najpierw chciałbym pozna imiona twoich towarzyszy.

- S w ród nich Hutchinsonowie, Gredeyowie, Cunninghamowie i inni.

Najwi cej jest chyba Cunnighamów, oni pracuj w bezpo rednim kontakcie z

członkami Rodów.

- Madison, kim s ludzie nale cy do Rodów?

- Do nich nale y Arka.

- Które spo ród Rodów maj najwi ksze wpływy w Arce?

- S dz , e Vandiverowie, lecz Cambridgowie tak e s bardzo liczni. Oprócz

nich s jeszcze...

- Wystarczy - przerwał jej Michael - Domy lam si , e członkowie Rodów

tak e maj imiona, jak ja lub ty.

- Tak. Pami tam, e kiedy słu yłam u Elisabeth Vabdiver. Byłam jeszcze

dziewczynk . Wraz z kilkoma Madisonkami robiły my przygotowania do jej

wesela. Ja niosłam wtedy sukni lubn .

Michael zastanawiał si chwil , jak najpro ciej wydoby od Madison

informacje, które go interesowały, omijaj c barier j zykow .

- Czym zajmuj si Madisonowie? - zapytał. Dziewczyn rozbawiła jego

niewiedza. Madison była przekonana, e archanioł si z ni bawi i nie ukrywała

wesoło ci.

- Tym co zawsze nale ało do obowi zków Madisonów - odparła. Od kiedy

przeszli na ”ty” czuła si swobodniej. - Do nas nale y krojenie tkanin, szycie

odzie y, pranie i farbowanie ubra . Realizujemy tak e specjalne zamówienia, lecz

s tylko dwie madisonki, które zdejmuj miary.

- Czy pracujecie tylko dla kobiet? Dziewczyna roze miała si .

- Przepraszam, ale to, o co pytasz, wydaje mi si takie oczywiste. Garderob

m sk zajmuj si Hutchinsonowie. Lecz oni tylko zdejmuj miary. My,

Madisonowie, robimy reszt .

- Z tego co powiedziała wnioskuj , e była słu c .

- Oczywi cie. Jestem przecie Madisonk .

- Czy wszystkie Madisonki robi to samo?

- Tak, Michael. Có innego mogłyby my robi ?

- A kto zajmuje si kuchni .

- Collawayowie.

- Wyobra am sobie, e Arka jest bardzo du a. Jak radzicie sobie ze

sprz taniem?

- Ka dy dba o to indywidualnie. Lecz chodzi ci zapewne o to, kto sprz ta dla

Rodów?

- Tak, wła nie.

- To zadanie przypada Cunnighamom. Oni sprz taj i słu członkom

Rodów.

- A czym zajmuj si członkowie Rodów? Mam na my li takie osoby, jak

Elisabeth Vandiver?

- Elisabeth Vandiver? Czym e ona miałaby si zajmowa ? - odparła Madison

ze zdziwieniem.

- Zapewne ma jakie obowi zki. Jakie czynno ci wykonuje na co dzie ?

- Pani Vandiver jest artystk . Raz widziałam j , jak malowała orchidee.

Teraz ona jest ju pani Cambridge. Sprawuje nadzór nad słu b .

- A wi c yła w społecze stwie klasowym. Podział wydaje si mi dosy

oczywisty. Członkowie Rodów nale do klasy rz dz cej, a pozostali, do których i

ty si zaliczała , s poniek d ich poddanymi.

- Tak. - Madison domy liła si , e pod poj ciem klas Michael, to znaczy

archanioł Michał, rozumie podział na ludzi sprawiedliwych i tych, którzy nie s

nawet godni umywa sprawiedliwym stóp.

- Dlaczego zgodzili cie si na taki stan rzeczy?

- Nie rozumiem. Madisonom nigdy nie przeszło przez głow , eby w

jakikolwiek sposób zmieni porz dek ustanowiony w Arce.

- Czy uwa asz, e to sprawiedliwe, aby wszystkie obowi zki spadały na wasze

barki, podczas gdy członkowie Rodów tylko korzystaj z owoców waszej pracy?

- Takie s prawa, które ustanowili nasi przodkowie. Członkom Rodów nale y

si szacunek i posłusze stwo. - Madison nabrała przekonania, e archanioł

Michał zadał jej to pytanie, by wystawi j na prób .

Michael zastanawiał si dłu sz chwil , zanim zadał kolejne pytanie. Miał

wra enie, e brakuje mu jeszcze jakiego wa nego szczegółu, aby zrozumie

zasady, na których opierało si ycie w Arce.

- Czy kiedy kto odchodzi, zawsze oddawany jest w r ce Nadliczbowych?

- Nie zawsze. - Madison przestała si u miecha . Kiedy si u miechała, na jej

policzkach pokazywały si ładne dołeczki. Teraz, nagle znikn ły. Zacisn ła usta.

Miała blade wargi. Skuliła si jeszcze mocniej i obj ła kolana ramionami. Jej r ce

dr ały. Michael czuł, e to nie z powodu mrozu.

- Zdarzało si w przeszło ci, e nieliczne grupy osób oddalały si z własnej

woli. Nie było wiadomo dlaczego. Ludzie starzy czasem odchodz , sami si na to

decyduj . Lecz zazwyczaj dzieje si inaczej. Kiedy w Arce rodz si dzieci, musz

odej wyznaczone osoby. Przeczuwałam, e kiedy nadejdzie rozwi zanie dla pani

Vandiver, przyjdzie moja kolej i rzeczywi cie tak si stało.

Michael Rourke spu cił wzrok i zacz ł butem grzeba w niegu.

- Ilu mieszka ców ma Arka?

- Stu - odpowiedziała Madison bez wahania.

- Jest tam około stu osób?

- Dokładnie sto. Wiem o tym.

Michael odniósł wra enie, e niczego nie była tak pewna, jak tej liczby. Dot d

nigdy nie u ywała słowa ”dokładnie”.

- Jak to mo liwe, aby było dokładnie stu ludzi? - Michael ju rozumiał, ale

chciał to od niej usłysze .

- Rzadko si zdarza, aby było wi cej ni stu mieszka ców przez okres dłu szy

ni kilka godzin. Dzieje si to wtedy, gdy w Arce s nowo narodzone dzieci.

Czasem liczba ludno ci jest mniejsza, kiedy która z kobiet jest bliska

rozwi zania.

- Wi c jest dokładnie stu ludzi, m czy ni i kobiety, młodzie i starcy?

- Tak. Nie rozumiem, Michael, czemu ci to tak bardzo ciekawi?

Michael był zbyt wstrz ni ty tym, co usłyszał, eby odpowiedzie na pytanie.

Domy lał si , czego mógł si spodziewa w Arce. Arka była oblegana przez

kanibali, ale wewn trz tak e było piekło. Ministrowie w majestacie prawa

dopuszczali si ludobójstwa. Ofiary indoktrynowano do tego stopnia, e biernie

godziły si na swój los. Przebiegł go zimny dreszcz. Obj ł dziewczyn ramieniem i

przytulił j do siebie.

- Teraz jeste bezpieczna - powiedział zdławionym głosem. - Jeste bezpieczna

- powtórzył. Ze wszystkich stron otaczały ich skały pokryte cienk warstw

niegu.

Rozdział 23

John przesun ł dłoni po piasku. lady butów były ledwo widoczne, ale nie

umkn ły jego uwadze. Wyprostował si i powiódł spojrzeniem po okolicy.

- Michael szedł t dy - powiedział do Natalii. - Wszystko wskazuje na to, e

kierował si na północny-zachód.

- Nie mo emy jecha dalej - zauwa yła Natalia. - Przed nami ci gnie si

pasmo gór.

- To nie ma znaczenia. Niewa ne, któr dy obejdziemy przeszkod . Kiedy

znajdziemy si po drugiej stronie, powinni my pod a dalej w tym samym

kierunku. Je li zgubimy lad, rozdzielimy si . Paul pojedzie w jedn stron , a my

w drug .

Rourke zało ył r kawiczki. Było mu zimno. Wrócili do motocykli, gdzie

czekał na nich Paul. Natalia wsiadła na czarnego harleya, na którym, razem z

Johnem, wyruszyła ze Schronu. Teraz jechała sama. Rourke jechał na trzecim

motorze. Był to niebieski Harley Low Rider Michaela. Znale li go nie opodal

Polany Rozbójnika.

- Michael wietnie orientuje si w terenie i umie posługiwa si map . My l ,

e ma dosy zdrowego rozs dku, by zboczy nieco z kursu, zamiast nara a si na

skr cenie karku, czy zabł kanie si w górach. My te zmienimy kurs. Nie ma

obawy, e si rozminiemy. Michael chce odnale miejsce katastrofy samolotu,

b dzie stale zmierzał na północny zachód. - Rourke zało ył okulary

przeciwsłoneczne.

- Czy udało ci si cokolwiek zrozumie z nagrania tej wiadomo ci nadanej

przez pilota? - zapytał Paul.

Rourke obrócił si do przyjaciela.

- S dz , e komunikat zaszyfrowano. Gdy b d miał wi cej czasu, spróbuj

znale klucz i złama szyfr.

- A mo e to ”Eden” usiłował si z nami skontaktowa ? - zapytała Natalia z

nut nadziei w głosie.

- Nie s dz . To było co innego. Nie wiem jeszcze, z kim mamy do czynienia,

ale si dowiemy. Je li jaki samolot rozbił si w tych górach, odnajdziemy go. -

Rourke poprawił rzemie , na którym umieszczony był karabin CAR-15 i wł czył

silnik. Harley zacz ł drga niespokojnie.

- Ruszamy, Paul! - zawołał John do Rubensteina. Do zachodu sło ca

brakowało tylko paru godzin, ale nikt z trójki podró nych nie czuł si senny. Było

to zrozumiałe, po pi ciowiekowym nie. Ale szybciej ni Michaelowi dawało si

im we znaki zm czenie. Mieli słab kondycj i brakowało im racjonalnego

od ywiania. Jednak Rourke nie zatrzymywał motocykla. Do zmroku chciał jak

najbardziej skróci odległo , dziel c go od syna.

Rozdział 24

- Nigdy nie jadłam mi sa. To zakazane. Tylko Nadliczbowi ywi si mi sem.

- Madison odsun ła nerwowym ruchem k s, który podał jej ”archanioł”.

Pomy lała, e ponownie chciał j wystawi na prób . Michael spojrzał na

kawałek pieczonej wołowiny.

- Mo e masz racj . Pami tam, e przed Noc Wojny wiele si na ten temat

mówiło. Lecz tylko jarosze przestrzegali surowo abstynencji.

- Masz na my li aniołów?

- Nie, aniołowie nie maj z tym nic wspólnego. - Michael u miechn ł si do

niej. Dorzucił kilka gał zi do ognia. W promieniu kilku metrów od ogniska ziemia

odtajała. Dziewczyna wyci gn ła r ce do ognia, daj c tym samym do

zrozumienia, e nie we mie mi sa.

- Pami tam, jak wychodziłem wtedy do miasta. Zwykle ko czyłem swoje

długie przechadzki w jakim barze. ”Mc Donaldy”, tak je wtedy nazywano.

Mo na było dosta w nich wszystko: od hamburgera i sandwicza z drobiu po

potrawy rybne. Najbardziej lubiłem hamburgery. - Michael zamilkł na chwil .

Przy ognisku zawsze zbierało mu si na wspomienia. - Teraz nie ma adnych

zwierz t. Szukałem ich przez długie lata, ale nie znalazłem nawet ladu. Mam

nadziej , e zwierz ta, które poleciały w kosmos z ekip ”Projektu Eden”,

powróc zdrowe na Ziemi razem z astronautami. Teraz mi so to rarytas. Radz

ci spróbowa .

Podsun ł dziewczynie wołowin , któr siostra przygotowała mu na drog .

Annie specjalnie dla niego wybrała z zamra arki najmniejsze kawałki i pokroiła

je na paski, a potem wysuszyła w piekarniku. Michael i Madison siedzieli w małej

rozpadlinie. Ze wszystkich stron otaczały ich skały, stanowi ce skuteczn osłon

przed mro nym wiatrem. Ognisko wytwarzało mikroklimat. Michael

zrezygnował z dalszej drogi. Zdawał sobie spraw , e nie zdołaj dotrze do Arki

przed zmrokiem, a nie chciał bł dzi w tamtych stronach noc . Nie bał si ataku

kanibali. O tej porze powinni by ju najedzeni. Poza tym miał przy sobie M-16.

Michael obawiał si , e jaki stra nik z Arki we mie ich za ludo erców. Nie ufał

mieszka com Arki. Wiec chocia Madison mówiła mu, e Ministrowie nie

wystawiaj wart, wolał zachowa ostro no .

Dziewczyna nie miało si gn ła po kij, na którym Michael opiekał mi so.

Michael pierwszy ugryzł kawałek mi sa, by da jej przykład.

- miało. W Bibli nigdzie nie jest napisane, e nie wolno je mi sa.

- Czy aniołowie tak e jedz mi so?

- To nie jest takie mi so, o jakim my lisz. - Michael unikał odpowiedzi wprost.

- Ludzie, których nazywasz Nadliczbowymi s kanibalami. Oni ywi si ludzkim

mi sem. A to jest mi so wołowe. Kiedy hodowało si bydło specjalnie dla mi sa.

Nie było w tym nic złego. Zwierz ta były do tego przeznaczone.

Dziewczyna oblizała si . Była głodna. W ci gu całego dnia zjadła tylko kilka

owoców. Prawdziwych owoców. Kilka lat temu udało si Annie i Michaelowi

sztucznie zapyli kwiaty niektórych drzew owocowych i od tej pory co roku mieli

w sadzie obfite zbiory. Michael jadł tylko kanapki. Zapasy przygotowane przez

Annie na drog były obliczone dla niego samego na dwa tygodnie, a musiał liczy

si z mo liwo ci dłu szej nieobecno ci w Schronie.

- Skoro zapewniasz mnie, e nie ma w tym nic złego, spróbuj mi sa - szepn ła

Madison, patrz c łakomie na opieczony k s wołowiny.

- Zuch dziewczyna! - Michael u miechaj c si oddał jej ro en. Przygl dał si ,

gdy uniosła jedzenie do ust.

- Pomy l, e to hamburger, albo co w tym rodzaju.

- Rzeczywi cie, przypomina smakiem hamburgera - za artowała. Tłuszcz

spływał w dół po kiju. Dziewczyna szybkim ruchem j zyka zlizała go zanim

zd ył ubrudzi jej r k . Michael nie mógł oprze si skojarzeniu, e jej j zyk był

równie zwinny, jak j zyk mij. W Schronie ogl dał na wideo pewien film – nie

mógł przypomnie sobie tytułu, ale pami tał, e główn rol grał Harrison Ford.

W jednym z uj pokazano tam tysi ce jadowitych w y. Michael po ałował, e w

jakikolwiek sposób porównywał dziewczyn do gada. Spróbował znale inne

skojarzenie. Przychodziło mu na my l jedynie trzepotanie skrzydeł kolibra. Nagle

u wiadomił sobie, e przedmiotem jego skojarze mo e sta si tylko to, czego

sam do wiadczył. Kolibra widział raz w yciu, tu po Nocy Wojny. Byli wtedy we

troje z matk i Annie. J zyk Madison poruszał si tak samo szybko, jak skrzydło

male kiego ptaka. Michael nie mógł zrozumie , dlaczego dziewczyna tak go

interesuje. Patrzył, jak przełkn ła drugi k s i zdj ła wołowin z kija. Pochyliła si

i pow chała mi so, marszcz c lekko nos. Michael u miechn ł si .

- Chciałem tylko, eby spróbowała. Je li ci nie smakuje, nie musisz je

wszystkiego.

- Jest bardzo smaczne - odpowiedziała. Obj ł j ramieniem i przygl dał si ,

jak przełykała kolejne k sy.

- Jak to si stało, e wiesz tak du o o aniołach i archaniołach, a nigdy nie

słyszała o hamburgerach? - Sam nie wiedział dlaczego wyrwało mu si takie

pytanie.

Madison u miechn ła si . Obraz ta cz cych płomieni odbijał si jej w oczach.

Przełkn ła ostatni kawałek mi sa i odpowiedziała:

- W Arce czytałam Bibli . Wła ciwie wolno nam czyta wył cznie t ksi g .

Rody posiadaj własne biblioteki, ale my nie mamy do nich dost pu. Czasem

Ministrowie czytali dla nas i interpretowali psalmy.

- Kim s Ministrowie?

- Ministrami zostaj naczelnicy Rodów. W skład Rady Ministrów wchodz

przedstawiciele wszystkich Rodów. Tak było zawsze, jak daleko si gam pami ci .

Michael poczuł, e dziewczyna dr y, chocia była ubrana cieplej, ni on i

otulona piworem. Zauwa ył, e Madison zachowuje si tak, ilekro pytał j o

sprawy zwi zane z pobytem w Arce. Nie chciał dr czy dziewczyny, ale musiał

dowiedzie si wielu szczegółów teraz, aby mie czas na przemy lenie ich w nocy.

Przytulił j mocniej do siebie.

- Czy Ministrowie uczyli ci jeszcze czego prócz psalmów?

- Oczywi cie. Informowali nas o wszystkim, co powinni my wiedzie z racji

wykonywania naszych obowi zków.

- Madison, czy przyszło ci kiedy do głowy, e by mo e s sprawy, o których

powinna wiedzie , a które zostały przez Ministrów przemilczane?

- Ministrowie wiedz najlepiej, co jest dla nas dobre.

- Jeste cudown dziewczyn .

- Nie kpij ze mnie. Nie jestem wcale cudowna. Pani Elisabeth Cambridge jest

cudowna, panna Genevieve Vandiver tak e. Gdyby je zobaczył...

- Dla mnie ty jeste cudowna - przerwał jej Michael. - Czy mog ci

pocałowa ?

Dziewczyna spojrzała na niego, ale nie mógł zobaczy w jej oczach nic, prócz

odbicia j zyków ognia.

- Ty jeste archaniołem, Michael, a ja tylko Madisonk .

- Nie widz w tym nic złego, wi c chyba mog ci pocałowa ? - odparł

Michael.

- Ja nigdy nie... Ja nie jestem nało nic .

- Jak to nało nic ? O czym ty mówisz?

- Tylko niektóre spo ród Madisonek mog by nało nicami, a ja nie zostałam

wybrana.

- Czy słu ba ma własne nało nice?

- Nie, to zabronione.

- Wi c czyj nało nic mo e zosta Madisonk ?

- Ministrowie o tym decyduj . Czasem zdarza si , e wybieraj Madisonki

tak e dla innych m czyzn.

- Masz na my li kogo , kto nie nale y do Rodu?

- Tak, lecz to wyj tkowe wypadki.

Michael był zbulwersowany. W Arce wszystko odbywało si pod kontrol

Ministrów. Nie było miejsca na uczucia. Ludzie yli jak maszyny. Im dłu ej

przygl dał si Madison, tym bardziej był prze wiadczony, e ona nie pasuje do

takiego obrazu.

- Zrób wi c dla mnie wyj tek, Madison. Chciałbym, aby została moj

nało nic .

Dziewczyna wzdrygn ła si i spojrzała na niego szeroko rozwartymi oczyma.

- Archanioł nie powinien... - wykrztusiła, ale Michael przerwał jej w pół

zdania.

- Mówiłem ci, e nie jestem archaniołem. Jestem zwykłym człowiekiem i

pragn przytuli ci i pocałowa . W moim j zyku nie nazwałbym ci nało nic .

Nie tak ciebie widz . A je li ju o tym mowa, to musisz wiedzie , e nigdy nie

miałem nało nicy.

- Wi c co miałe na my li mówi c, abym została tw nało nic ? Chciałabym

to usłysze w twoim, obcym j zyku.

Michael patrzył na ni uwa nie.

- Takich rzeczy si nie mówi ka dej kobiecie. - Pocałował j . - Nie wiem, jak

to si stało, ale kocham ci , Madison. Tak si to wła nie mówi w moim j zyku.

Jeste pierwsz kobiet , któr pocałowałem, nie licz c mojej matki, siostry i kilku

ciotek.

- Kocham ci , Michael - wyszeptała Madison.

Poruszała si jak w transie. Nie zastanawiaj c si , co robi, obj ła go za szyj i

pocałowała delikatnie w policzek. Wsun ł r ce pod jej peleryn , dotkn ł koszuli.

Powoli rozpinał zatrzaski, odsun ł na boki ciepł tkanin , broni c dost pu do jej

ciała. Jej skóra była gor ca jak ogie . Nigdy dot d nie dotykał piersi kobiety...

Rozdział 25

Zatrzymali si na odpoczynek w miejscu, gdzie, jak stwierdził John, Michael

sp dził pierwsz noc po pozostawieniu motocykla. Tego dnia znacznie

zmniejszyła si odległo mi dzy nimi a synem Johna. Drog , któr Michael

pokonał pieszo, oni przebyli na motocyklach. Okr yli gór i odnale li jego lad

po drugiej stronie.

Paul i Natalia siedzieli przy ognisku, rozmawiaj c ze sob . Tymczasem

Rourke poło ył si niopodal, pochłoni ty własnymi my lami. Martwił si , e

musieli ciga Michaela, zamiast szuka wraku samolotu. Paul trafnie okre lił t

sytuacj teraz nie mieli na to czasu.

Natalia wyrwała go z zamy lenia. Poczuł na szyi ciepły dotyk jej dłoni.

Odwrócił głow od ogniska i spojrzał pytaj co na dziewczyn . W pobli u nie

dostrzegł Rubensteina. Natalia rozło yła koc i usiadła obok.

- Paul wdrapał si na t skał . - Wskazała r k ciemno . - B dzie pełnił

wart . Powiedział, e nie musisz go zmienia . Zdaje si , e nikt z nas nie mo e tej

nocy zasn .

- B dzie tak jeszcze przez kilka dni i nocy. Potem poczujemy si tak, jakby

wiat zwalił si nam na plecy. Organizm b dzie si domagał swojej dawki snu.

Czułem si podobnie po pierwszym przebudzeniu. - Rourke u miechn ł si do

niej.

- Paul zostawił nas samych - zauwa yła Natalia.

- Tak. To z jego strony bardzo taktownie. Natalia przysun ła si do niego.

- Co b dzie z nami, kiedy odnajdziemy Michaela?

Rourke nie odpowiadał. Wyci gn ł z kieszeni kurtki cygaro i zwil ył je

j zykiem. Bardzo lubił cygara, które zrobiła dla niego córka. Zastanawiał si , czy

przypadkiem nie stał si sentymentalny. Annie pomy lała o wszystkim, co mogło

sprawi mu przyjemno . Była idealn córk .

- Wypal swoje cygaro i zastanów si . Chciałabym zna twoj odpowied .

- Wcale nie musz pali , ale te cygara s doskonałe.

- Ty nałogowcu! Miałe pi set lat, aby rzuci palenie. S dz , e pewnych

rzeczy nigdy nie da si zmieni . A ty jak my lisz, John?

Rourke obj ł i przytulił Natali do siebie. Ona poddała mu si . Oparła głow

na jego piersi. Le eli przez dłu szy czas w milczeniu. Rourke nie mógł widzie w

ciemno ci jej twarzy, ale miał przeczucie, e po jej policzkach płyn łzy.

Rozdział 26

Pułkownik usiadł przy małym stole, który słu ył mu jako biurko. Przegl dał

raporty. Wiadomo ci były niepomy lne. Za oceanem rozci gały si pustkowia,

tak jak wsz dzie. Dotychczas ył nadziej , e jego ludziom udało si w jaki

sposób prze y . Lecz wszelkie próby nawi zania ł czno ci ko czyły si w ten sam

sposób. Na hasło wywołania odpowiadała cisza. Nie mógł sobie darowa , e nie

znalazł czasu, aby dostarczy im preparat chemiczny albo chocia przekaza

tajn formuł . On sam wszedł w jej posiadanie (czytaj: ”ukradł”) zaledwie kilka

godzin przed nuklearn katastrof .

Zdenerwowany rzucił papiery na stół i wstał. Energicznym krokiem opu cił

pracowni . Wszedł do pokoju sypialnego. Dziewczyna skr powana sznurami

wci le ała na łó ku. Była cała poraniona i posiniaczona, mimo to na po cieli nie

było ladu krwi. Jego podwładni zadbali o to, aby wysprz ta pokój po

przesłuchaniu. Gdy stan ł w drzwiach, spazmatyczne skurcze, które wstrz sn ły

ciałem dziewczyny, nagle ustały. Przestała majaczy . Pułkownik pomy lał, e

straciła przytomno . Na razie nie mógł kontynuowa przesłuchania. W ogóle

w tpił, czy uda mu si cokolwiek z niej wycisn . Jej mowa przypominała odgłosy

wydawane przez jakie zwierz . Nie pami tał nazwy tego zwierz cia, z którym

mu si kojarzyła. Niemniej dziewczyna była mu potrzebna. Czasem czuł si

zupełnie bezsilny. Miewał wtedy niekontrolowane wybuchy zło ci...

Dziewczyna poruszyła si , jakby odgadła jego my li. Próbowała odwróci si

na bok, ale wi zy były tak mocne, e kr powały jej ruchy. Pułkownik

przygl daj c si dziewczynie, rozpi ł koszul . Dr ała ze strachu. ledziła jego

ruchy szeroko otwartymi oczami. Jeszcze raz szarpn ła si . Na skutek wysiłku

wie o zagojone rany otworzyły si i zacz ły broczy krwi .

- My lisz, e potrafisz długo wytrzyma ? - odezwał si do niej. - Trzymamy tu

jeszcze kilku wi niów, ale nie wygl daj na takich, którzy wiedz cokolwiek o

tym, co nas interesuje. A wi c pozostajesz ty. Słu ysz wielkiej sprawie. Wiem, e

twoi wysłali najlepszego agenta, by ci st d wydostał. Je li go dostan , potraktuj

go tak, e ty w porównaniu z nim b dziesz wygl dała jak wie y kwiat. Wtedy

by mo e zostawi ci w spokoju. - Pułkownik u miechn ł si z satysfakcj . -

Tymczasem - powiedział si gaj c po bat - musz robi to, co do mnie nale y.

- Zamachn ł si batem i uderzył dziewczyn w twarz. Jej głowa obróciła si

bezwładnie. Dziewczyna nawet nie j kn ła. Le ała zupełnie nieruchomo. W jej

spojrzeniu pułkownik wyczytał oboj tno . Rzucił bat i podszedł do niej z drugiej

strony łó ka. Poło ył r k na pulsie. Dziewczyna nie yła. Wzruszył ramionami i

wyszedł.

Rozdział 27

Kochali si w piworze. Le eli teraz wtuleni w siebie. Jej ciało było rozpalone.

ciskała go mocno. Michael czuł, jak obr cze na jej ramionach gniot go w plecy.

Całował dziewczyn nami tnie, a ona oddawała mu długie, a do utraty tchu,

pocałunki. Madison była dla niego uosobieniem zmysłowo ci. Uło ył głow na jej

piersiach i wsłuchiwał si w przyspieszone bicie jej serca. Oboje nigdy przedtem

nie prze ywali czego podobnego. Dziewczyna pogłaskała go po włosach.

- Michael - wyszeptała jego imi . Michael otworzył oczy, czuj c na twarzy jej

oddech. Rozejrzał si dookoła. Ostatnie gał zie trzaskały w ognisku, ywi c

umieraj cy płomie . Robiło si ciemno. Hulał wiatr. Słyszeli jego wist w

skalnych szczelinach. Nagły hałas w ród ciemno ci obudził czujno Michaela. W

mdłym wietle przygasaj cego aru zerkn ł na rolexa. Fosforyzuj ce wskazówki

pokazywały czwart . Hałas powtórzył si , tym razem bli ej nich. Madison tak e

go usłyszała. Zaniepokojona poruszyła si w piworze.

Michael dopiero teraz zdał sobie spraw , jak łatwo mo na ich było zaskoczy .

Przemkn ło mu przez głow , e ojciec z pewno ci trzymałby przy sobie pistolet o

krótkiej lufie, by w razie potrzeby móc wystrzeli spod piwora. ałował, e nie

wzi ł ze sob takiego pistoletu. Predator le ał w niewielkiej odległo ci, ale za

plecami dziewczyny. Michael dosi gn ł rewolweru, zacisn ł dło na r koje ci.

Dopiero teraz odzyskał pewno siebie. W b benku tkwiło pi naboi. Odci gn ł

kurek, wprowadzaj c kul do lufy.

Przed katastrof nuklearn , w takich chwilach tłumaczyłby przyczyn

swojego niepokoju obecno ci dzikich zwierz t. Lecz wszystkie zwierz ta

wygin ły. Przyło ył palec wskazuj cy do cyngla w chwili, gdy dobiegł go odgłos

spadaj cych kamieni. W półmroku przy ognisku stanowili idealny cel. Michael

wstał i zacz ł zakłada spodnie. Nagle w rozpadlinie pojawił si kanibal. Biegł

wprost na Michaela z kamiennym toporkiem. Tylko ognisko dzieliło go od

Madison. Michael strzelił z rewolweru, zapinaj c drug r k zatrzask d insów.

Kanibal potkn ł si i upadł w arz ce popioły. Skalpy u jego pasa pochłon ł ogie

i w nieruchomym powietrzu rozszedł si sw d. Michael zapi ł pasek. Teraz był

gotów odeprze ka dy atak. Niepokoił si o Madison dopóki nie była ubrana.

W ród skał zamajaczył jaki cie . Michael wycelował i poci gn ł za spust nie

czekaj c, a napastnik wyjdzie z ukrycia. Z ciemno ci dobiegł krzyk, potem ju

nikt si nie pokazał.

Robiło si zimno. Michael stał jeszcze chwil bez ruchu nasłuchuj c. Usłyszał

za sob kroki. Instynktownie wykonał półobrót, trzymaj c wycelowan bro

przed sob . To była Madison. Opu cił luf i przytulił dziewczyn .

- Kocham ci , Michael - wyszeptała.

- Ubierz si pr dko. B dziemy czuwa , a o wicie ruszymy w dalsz drog . -

Michael schylił si po koszul i zacz ł si ubiera . Dziewczyna nie spuszczała z

niego oczu.

- Michael... Spojrzał na ni .

- Kiedy załatwimy nasze sprawy w Arce, chc , aby pojechała ze mn . Zabior

ci do Schronu. Tam b dziemy mogli by razem. Ja tak e ci kocham.

Madison przypadła do niego i obj ła go mocno. Przytuliła głow do jego

piersi.

- Dobrze, Michael - wyszeptała.

Rozdział 28

- Spójrz. - Dziewczyna wskazała r k w kierunku urwiska. - Tam jest Arka.

Byli w drodze od czterech godzin. Przed nimi otwierała si biała równina,

zamkni ta z jednej strony prawie pionow cian skaln . Michael nie od razu

spojrzał w stron , któr wskazywała Madison. Znowu my lał o nocnych

wydarzeniach. Dr czyły go wyrzuty sumienia. Strzelił do człowieka ukrytego w

ciemno ci, nie daj c mu adnej szansy. Był pewien, e tamten przybył we wrogich

zamiarach, ale Michael musiał przyzna przed samym sob , e poniosły go

nerwy. Ta sprawa pozostanie zawsze bolesnym miejscem w jego pami ci. Dzie

był pogodny. wieciło sło ce i robiło si coraz cieplej. nieg zaczynał topnie .

- Wi c Arka znajduje si w jaskini? - spytał Michael.

- Tak. To jest główne wej cie. Wiem, e jest jeszcze kilka innych tuneli, które

prowadz do rodka góry, ale znaj je tylko członkowie Rodów.

- Mo emy tak po prostu wej ? Nie ma adnej bramy? Madison podniosła

głow i spojrzała na niego, mru c oczy od sło ca.

- Michael, czy ty naprawd chcesz tam wej ? Błagam ci , zastanów si . Nie

wypuszcz nas stamt d ywych. Je li Ministrowie mnie zobacz , z pewno ci

oddadz mnie Nadliczbowym. Ka da zło ona ofiara, na jaki czas oddala od Arki

niebezpiecze stwo ataku. Ty jeste obcy. Mo esz by pewien, e nie b d mieli dla

ciebie adnych wzgl dów.

Michael wzi ł Madison za r k i poci gn ł lekko w kierunku jaskini.

- Nie martw si . Potrafi zadba o własn skór i o twoj tak e. Szli przez

płaskowy cie k , która prowadziła do podnó a urwiska. Michael odpi ł obie

kabury, ale nie wyci gn ł broni. Kiedy byli ju niedaleko, zapytał:

- Czy nie dziwi ci , e jestem uzbrojony w bro paln ? Wiesz co mam na

my li; archanioł walczył tylko za pomoc miecza.

- Widziałam ju kiedy pistolety. W Arce mog je nosi tylko ludzie

sprawiedliwi. Jest tam wielki magazyn, w skrzydle przeznaczonym dla członków

Rodów. Kiedy pracowałam dla Cunnighamów, przechodziłam tamt dy

korytarzem po materiał na suknie. Drzwi otworzyły si nagle i zobaczyłam, e

wewn trz było pełno broni i amunicji. Wtedy jedna kobieta z rodu

Cunnighamów ostrzegła mnie, e nie powinnam nikomu o tym mówi . Tylko

Ministrowie i członkowie Rodów maj do niej dost p. Lecz je li oni maj bro

paln , archanioł tym bardziej ma do tego prawo.

- Czy Ministrowie i członkowie Rodów nosz bro przy sobie?

- Nie, ale maj elektryczne pałki.

- To elektryczne pastuchy. Czytałem o czym takim - powiedział Michael w

zamy leniu.

Wi c nie nosz pistoletów?

- Nie. Nigdy nie widziałam broni poza magazynem. Oczywi cie z wyj tkiem

twoich rewolwerów. Posługujesz si nimi bardzo zr cznie.

Michael opu cił wzrok i milczał przez chwil . Potem odparł:

- Mój ojciec jest bardziej zr czny ode mnie.

- Czy ojciec, o którym mówisz, to Wszechmog cy?

Michael spojrzał na ni i u miechn ł si . Bawiła go naiwno dziewczyny.

- Nie, on jest prawowitym ojcem, moim i mojej siostry.

- Musi by bardzo m dry. Jest powiedziane o nim, e jest wszechwiedz cy -

odparła Madison, przekonana, e to jeszcze jedno nieporozumienie na tle

j zykowym.

- Poznasz go, kiedy wrócimy do Schronu. Wkrótce nadejdzie dzie

wyznaczony na przebudzenie. ałuj , e nie zd ymy na czas. Lecz kto wie, mo e

Annie zaczeka do mojego powrotu.

- Annie to twoja siostra...

- Tak. Ona piel gnuje sad, sk d pochodz owoce, które jadła . A mój ojciec

nazywa si John. Mama ma na imi Sarah. yje z nami dwoje dobrych przyjaciół

ojca: Paul i Natalia. Było nas dotychczas tylko sze cioro. Niebawem b dzie nas

siedmioro.

Madison przystan ła u podnó a urwiska i przyło yła r k do łona.

- Albo i wi cej - powiedziała z u miechem.

Przed nimi otwierał si tunel wydr ony w skale. Michaeł od razu poznał, e

grota nie była naturalna. Najprawdopodobniej została wydr ona przed

katastrof nuklearn . Tu i ówdzie widoczne były lady mechanicznej obróbki

skały. Michaeł zdj ł z pleców karabin M-16 i przewiesił go sobie przez rami jak

torb . Luf karabinu skierował do przodu. Wyci gn ł stolkera z kabury i

schował go z tyłu za pasek spodni, zakrywaj c go kurtk . Drugi rewolwer wło ył

do kieszeni spodni, a obie kabury dla niepoznaki schował do tobołka. Nó

szturmowy przywi zał sobie do lewej łydki od wewn trznej strony, kiedy opu cił

nogawk d insów, no a nie mo na było dostrzec.

- Chod my - powiedział, bior c Madison pod r k .

W miar jak posuwali si naprzód, tunel zw ał si , a strop był coraz ni szy.

Wchodzili do samego rodka góry.

- Boj si - powiedziała Madison szeptem.

Echo gło no powtórzyło jej słowa. Michaeł milczał. W miejscu, gdzie si

znajdowali, panował półmrok. Promienie słoneczne ju do nich nie docierały.

Nadal nie było wida adnej bramy. Stan li, kiedy skalny tunel był ju tak niski,

jak zwykły domowy korytarz. Michaeł pochylił si nad Madison i szepn ł jej do

ucha:

- Jak daleko jest jeszcze do bramy?

- Nie wiem. Miałam opask na oczach, kiedy wyprowadzano mnie do

Nadliczbowych. Zdj li mi j dopiero na zewn trz.

- A któr dy zwykle wychodzicie?

- Z powodu Nadliczbowych nigdy nie opuszczamy Arki.

Michael wyprostował si . Obejrzał si za siebie. Wej cia tunelu ju nie było

wida . Wyt ył wzrok. Ciemno ci były nieprzeniknione. Michaeł poczuł, e poc

mu si r ce. Pu cił dło Madison i wytarł r k o spodnie. Wyj ł z kieszeni

latark , zapalił j i przymocował sobie do paska. Odnalazł r k dziewczyny.

Ruszyli dalej. Michaeł uwa nie przygl dał si cianom tunelu. Jego prawa dło

spocz ła na karabinie. Gotów był w ka dej chwili zdj kciukiem blokad zamka.

Liczył na to, e wystarczy zademonstrowa tym ludziom, nie przywykłym do

u ywania broni palnej, sił ognia, aby zaniechali wszelkich prób przemocy.

Jeszcze raz obejrzał si za siebie. Odruchowo wprowadził nabój do lufy. W

magazynku miał trzydzie ci naboi.

- Boj si - wyszeptała Madison.

Echo kilkakrotnie powtórzyło jej słowa, ni szym tonem ni za pierwszym

razem. Michael nagle zdał sobie spraw , e echo wzmacniało wszelkie odgłosy.

Słyszał wyra nie swoje kroki. Zastanawiał si , czy architekci celowo

zaprojektowali tunel w ten sposób, aby słycha było, co dzieje si na

przeciwległym ko cu. Skalne sklepienie nie miało tutaj kształtu łuku, tak jak

przy wej ciu. Skalne naro l nie psuły wcale akustyki, a raczej nadawały jaskini

bardziej naturalny wygl d. Michael zrozumiał, e gdyby musiał u y broni,

odgłos wystrzałów stałby si nie do zniesienia.

W wietle latarki zamigotały jakie metalowe przedmioty, wystaj ce ze ciany.

W milczeniu, gestem zwrócił na nie uwag Madison. Były to dyby, w które

zakuwano ofiary przeznaczone dla kanibali. Michael usiłował przywoła z

pami ci jak najwi cej szczegółów dotycz cych konstrukcji budynków. Przeczytał

przecie wszystkie ksi ki, z których korzystał jego ojciec przy budowaniu

Schronu. Teraz bał si , by nie zabł dzili w jakim labiryncie. Niepokoiła go my l,

czy uda im si wej do Arki, je li Ministrowie nie zechc ich wpu ci . Zmusił

nerwy do posłusze stwa. Przecie znał wiele sposobów pokonywania

nieprzewidzianych przeszkód. luzy z reguły otwierały si przy pomocy systemu

przeciwwag i skonstruowane były w ten sposób, aby umo liwi otwieranie i

zamykanie z zewn trz na wypadek gdyby wszyscy mieszka cy musieli z jakiej

przyczyny opu ci bunkier. A wi c z otwarciem luzy mógł sobie poradzi . Poczuł

si pewniej, gdy sobie to u wiadomił. Arka, s dz c po tym co opowiedziała mu

Madison, nie była niczym innym jak schronem przeciwatomowym,

wybudowanym w oparciu o projekty sprzed Nocy Wojny. Michael zastanawiał

si , jak zostały rozwi zane pozostałe kwestie zwi zane z przetrwaniem.

Wstrz sn ł nim zimny dreszcz, gdy zdał sobie spraw , e zna ju odpowied .

Podstaw stanowił zerowy przyrost naturalny. Utrzymywali go dzi ki

okresowemu wydalaniu ludzi, którzy z uwagi na dobro ogółu,

podporz dkowywali si decyzjom Ministrów. ”Zinstytucjonalizowane

ludobójstwo” - Michael nie umiał znale innego okre lenia. Nie potrafił ju

opanowa zdenerwowania. Mogli ich łatwo zaskoczy , a w w skim korytarzu nie

był w stanie broni si z dwóch stron jednocze nie. Usłyszał za sob trzask.

Odwrócił si i zasłonił dziewczyn własnym ciałem. Instynktownie odbezpieczył

bro . Przed nim, po lewej stronie drgn ła skalna ciana. Po chwili odchyliła si

od wewn trz jak drzwi na zawiasach. Ze szczeliny wyjrzał jaki człowiek. Po

chwili stan li na przeciwko nich trzej m czy ni, ubrani w garnitury szyte na

miar . Do eleganckich ubra nie pasowały domowe kapcie, które mieli na

nogach. Ka dy z m czyzn trzymał w r ce pałk dług na kilkana cie cali.

Michael domy lił si , e były to elektryczne pastuchy, o których wspominała

Madison.

- Tylko spokojnie. - Powstrzymał ich gestem r ki. - Przybywam do was jako

przyjaciel. Nie zrobi wam krzywdy. Chyba wiecie, co to jest? - Potrz sn ł

karabinem. - Dziewczyna jest ze mn . Wydalili cie j z Arki, a wi c nie podlega

ju waszemu prawu.

Poczuł, jak r ce Madison spocz ły na jego ramionach i zacisn ły si kurczowo.

M czyzna, który stał w rodku, u miechn ł si do niego przyja nie. Dwaj

pozostali nie poruszyli si , daj c do zrozumienia, e tylko on b dzie mówił.

- Nie jeste z tych stron. Nie wygl dasz raczej na którego z Nadliczbowych.

Wi c nie jeste my sami na tym wiecie. Witaj w Arce, przybyszu - powiedział

oficjalnym tonem.

- Tak, nie jeste cie sami - przytakn ł Michael, opuszczaj c troch ni ej luf

karabinu. - Cała moja rodzina przetrwała, a wraz z nami dwoje przyjaciół. Ale

oprócz was i nas jest jeszcze kto . Niedawno tutaj w okolicy rozbił si samolot.

Nie udało mi si dotychczas ustali dokładnego miejsca katastrofy, ale znalazłem

spadochron. Niestety było ju za pó no. Ci, których nazywacie Nadliczbowymi,

dopadli pilota i rozerwali nieszcz nika na kawałki. Nie zd yłem nawet ustali

jego to samo ci. Jestem pewien, e gdzie w górach znajduje si baza, z której

albo do której leciał. Je li maj samoloty, to musz dysponowa rozwini tym

zapleczem technicznym. Mam zamiar odnale t baz i nawi za kontakt z tymi

lud mi. Chc te nawi za kontakt z wami. Je li poł czymy nasze siły, razem

b dziemy w stanie przywróci do ycia t planet . Flora, jak wynika z mojej

obserwacji, odnawia si samorzutnie. By mo e ju niedługo nie b dziemy musieli

ku pod ziemi ...

- Michael! - krzykn ła Madison przera ona.

Nie zd ył odwróci głowy, gdy poczuł, e zdj ła r ce z jego ramion, nie

rozlu niaj c przy tym uchwytu tak, jakby oderwano j od niego. Dwaj m czy ni

trzymali j za ramiona, trzeci próbował zakneblowa jej usta. Kilku innych

wyszło ze szczeliny za plecami Michaela. Byli ubrani tak samo, jak ”komitet

powitalny”. W r kach trzymali elektryczne pastuchy. Madison wyrwała si , ale

kiedy jeden z m czyzn przyło ył jej pałk do pleców, łzy stan ły jej w oczach i

ju nie stawiała oporu.

Michael wycelował w m czyzn , który stał przed nim. Ju miał mu rozkaza

by ten pu cił dziewczyn , gdy nagle sparali ował go ból. Z pocz tku nie wiedział

nawet, co go zabolało. Potem poczuł na szyi, w miejscu sk d rozchodz si nerwy

czaszkowe, dotyk metalowej pałki. Nie mógł si ruszy . Mimo woli wypu cił z r ki

kolb karabinu. Bro bezwładnie zawisła na ramieniu.

- Michael! - krzykn ła Madison, której udało si wyplu knebel. - Michael,

ratunku...

Zemdlała. Michael, pora ony pr dem upadł na kolana. Nie wyobra ał sobie

nawet, e potrafi znie taki ból, ale nie stracił przytomno ci. wieczki stan ły mu

w oczach. Oblał go zimny pot. oł dek podchodził mu do gardła. Michael

wiedział, e były to odruchy wywołane podra nienim układu nerwowego i próbo-

wał zapanowa nad sob . Usiłował dosi gn pistoletu za paskiem, ale nie

starczyło mu siły. Zachwiał si i upadł na twarz. Jak przez mgł widział, e

m czy ni ubrani w garnitury wnosz Madison przez drug luz do rodka

Arki. Zdawało mu si , i słyszy jej krzyki. Ude ył głow o posadzk i stracił

prztomno .

- Michael! - wołała Madison. - Ratunku!

Rozdział 29

Tego dnia Annie widziała si z matk cztery razy, tylko wtedy Sarah

opuszczała salon i, pomimo słabej jeszcze kondycji, wspinała si do góry szybem

ewakuacyjnym, by wydosta si ze Schronu. Za ka dym razem spodziewała si

zobaczy na horyzoncie obłoki kurzu, które wiadczyły o tym, e John i Michael

s ju w drodze powrotnej. Sarah tak bardzo pragn ła nacieszy si wreszcie

swoimi dzie mi. To nic, e byli ju doro li, dla niej na zawsze pozostan dzie mi.

Annie siedziała przy maszynie do szycia. Robota szła jej szybko. Sukienk ,

któr szyła obecnie z niebieskiego materiału, robiła ju od kilku miesi cy.

Wcze niej wyhaftowała na niej kolorowe kwiaty. Zamierzała doko czy szycie

r cznie, eby mie zaj cie na długie wieczory, ale teraz czas naglił. Musiała

koniecznie sko czy przed powrotem Paula.

Annie oderwała oczy od roboty i obejrzała si na matk . Sarah stan ła

naprzeciwko niej z r kami w kieszeniach. Ubrana była w granatow , pasiast

m sk koszul oraz d insy. Była boso.

- Chciałabym z tob pozrozmawia , Hanno. - Tylko matka nazywała j

Hann .

- Dobrze. Usi d , a ja zaparz herbaty. B dzie ci smakowała.

- Ty zrób herbat , a ja przygotuj co do jedzenia. Jestem ju głodna.

- Mamo, ja mog to zrobi .

- Wiem, e mo esz, ale ja to zrobi .

Annie wył czyła lampk przy maszynie do szycia i wstała.

- On ci uwielbia. Nie mówi o Paulu, to oczywiste. Mam na my li twojego

ojca. - mówiła Sarah, obieraj c ziemniaki. Kiedy sko czyła, wrzuciła je do

garnka z wod i podeszła do zamra arki. Wyjmuj c kawał mi sa, poczuła na

sobie spojrzenie Annie. - Dlaczego patrzysz na mnie w ten sposób?

- Nie mamy wiele mi sa w zapasie, mamo. Ja i Michael oszcz dzali my je

zawsze na szczególne okazje. My lałam, e mogłabym zrobi piecze , kiedy tata,

Paul i Natalia wróc razem z Michaelem. To b dzie wyj tkowa okazja. Po raz

pierwszy zbierzemy si wszyscy razem, cała rodzina w komplecie.

- Tak. Ładna rodzina - odparła Sarah, odnosz c mi so do zamra arki. -

Uwierzyłby kto, ojciec i matka, którzy ł cznie nie s nawet dziesi lat starsi od

dzieci. No i towarzystwo. Paul jest dobrym człowiekiem. Dziwi si tylko, e

zaprzyja nił si z twoim ojcem. Twój ojciec nigdy nie potrzebował przyjaciół.

Paula przeznaczył ci na m a.

- Wiem o tym, ale to nie ma adnego zwi zku z tym co do niego czuj . Je li

Paul odwzajemni moje uczucia, nie s dz , eby zrobił to ze wzgl du na tat .

- Prawdopodobnie masz racj . Dalej mamy Natali , byłego agenta sowieckiego

wywiadu, major KGB. Twój ojciec wychował Michaela na m a dla niej, to

oczywiste.

- Przynajmniej takie były jego plany.

- Czy twój ojciec kiedykolwiek zapytał mnie, co ja o tym my l ? Jak s dzisz?

- Mamo, ziemniaki si rozgotuj .

- Nie, nie rozgotuj si . Zaczynałam gotowa całe wieki wcze niej, ni ty.

Wró my do rzeczy. O nic mnie nie pytał! Pozwolił, abym uło yła si do snu ze

wiadomo ci , e obudz si wtedy, kiedy wszyscy si przebudz . Wiedział, e

nigdy nie zgodziłabym si wej do kapsuły, gdybym wiedziała o jego planie.

Zrobił to tylko po to, aby Paul nie musiał eni si z Natali .

Sarah wył czyła gaz i odcedziła ziemniaki. Potem pokroiła je na plasterki i

uło yła na patelni. Wzi ła si za przygotowywanie warzyw.

- Twój ojciec wolał milcze , zamiast wtajemniczy mnie w swoje plany. Wiem,

e nic si ju nie da zmieni . Nic nie mo e załagodzi bólu, jaki mi sprawił. Boli

mnie to, tym bardziej, e uciekł si do podst pu, aby mi was odebra .

- Mamo, kiedy tata obudził nas, ja i Michael nie wiedzieli my jeszcze, jakie

były jego plany. Nie byli my w stanie zrozumie .

Sarah spojrzała na córk . Annie nigdy nie widziała na twarzy matki takiego

grymasu.

- Je li wyjdziesz za Paula Rubensteina i b dziecie mieli dzieci, pomy l, jak by

si czuła, gdyby poło yła si do snu, maj c u boku syna i córeczk , a po

przebudzeniu zamiast nich, zastałaby dwoje dorosłych ludzi. Czy mo esz sobie

wyobrazi , co znaczy mie w wiadomo ci luk , która obejmuje najwa niejszy

okres w yciu matki, dorastanie dzieci? Kto nauczył ci wszystkiego, czego sama

nie mogła si nauczy ?

- Oczywi cie tata. Był z nami przez pierwsze pi lat. Sarah Rourke zbladła.

- Doko cz obiad, Hanno. Ja nie jestem ju głodna - wyszeptała.

Annie brakło słów. Powiodła wzrokiem za matk , która wyszła z kuchni i nie

ogl daj c si za siebie skierowała do sypialni. Nigdy nie widziała matki tak

przybitej. Pomy lała, e mo e nie powinna tak bardzo okazywa ojcu miło ci po

tym, co zrobił matce. Nie w ten sposób wyobra ała sobie przebudzenie.

Rozdział 30

John zatrzymał harleya i zeskoczył na ziemi . Razem z Paulem przypadkowo

odkrył szlak, którym jechali przed Noc Wojny. Droga ta pozwoliła zaoszcz dzi

im całe dwa dni, gdy inaczej musieliby jecha po wertepach z pr dko ci

maszeruj cego człowieka. Natalia tak e zsiadła z motocykla. Znajdowali si na

le nej polanie, gdzie popioły po ognisku i wdeptana trawa wskazywały na to, e

obozowała tam dosy liczna grupa ludzi. John dostrzegł koło ogniska lady butów

wojskowych, takich jakie sam nosił.

- Musiał t dy przechodzi , nie ma co do tego adnej w tpliwo ci - zauwa ył

Paul.

Rourke spojrzał na niego i przytakn ł. aden z m czyzn, ani Natalia, nie

poczynili uwag na temat rozrzuconych dookoła ludzkich ko ci. lad Michaela nie

ko czył si tutaj, wi c nie mieli czasu do stracenia. Rourke patrzył przez lornetk

tam, dok d prawdopodobnie zmierzał jego syn. W lewym k ciku ust trzymał

cygaro, ale nie zapalił go jeszcze. Zni ył lornetk i obserwował polan . Zatrzymał

wzrok w miejscu, gdzie teren był rzadziej poro ni ty traw .

- Natalio, podjed tu swoim motocyklem. To najbardziej wyra ny lad, jaki

mamy. Paul, ty spróbuj przeczesa teren w promieniu stu metrów na zachód. Ja

b d szukał od strony północnej. Mo e uda mi si dokładnie okre li , gdzie

powinni my go szuka .

- Michael nie zostawia za sob zbyt wielu ladów, prawda? - powiedział Paul i

poszedł w wyznaczonym kierunku.

Rourke zapalił cygaro. Gdyby udało si ustali , któr ze znanych mu

przeł czy poszedł i jeszcze przed zmrokiem dotrze do miejsca kolejnego postoju

syna. Spojrzał w niebo, a potem rzucił okiem na tarcz rolexa. Według sło ca

okre lił godzin z dokładno ci do dziesi ciu minut. Do zachodu brakowało około

trzech godzin. Nadrobili ju du o czasu w stosunku do Michaela. Rourke nagle

u miechn ł si . Mimo wszystko nie dorównywał swojemu synowi. On nadrobił

tyle, ile było mo liwe - dzieliło go od ojca ju tylko niespełna dziesi lat.

- W drog !

Rourke rzucił spojrzenie w kierunku Natalii i wskoczył na motocykl.

Rozdział 31

Stracił całkowicie rachub czasu. Nie wiedział ju nawet ile dni min ło od

kiedy wyruszył ze Schronu. Na skutek pora enia elektryczn pałk , ka dy ruch

sprawiał mu ból. Zdecydował, e nie b dzie si nad tym zastanawia , dopóki nie

rozja ni mu si w głowie. Zanim spróbował si podnie , si gn ł r k za plecy.

Rewolwer tkwił na swoim miejscu. Michael j kn ł z bólu, podnosz c si do

pozycji siedz cej. Przyło ył r k do spodni na wysoko ci łydki. Pod nogawk miał

wci nó . ”Napastnicy nie byli wcale tak przebiegli, jak mogłoby si wydawa ” -

przebiegło mu przez my l. Darowali mu ycie, i co wi cej, zostawili mu bro .

Znał siebie wystarczaj co dobrze, aby stwierdzi , e potrafi to wykorzysta .

U miechn ł si na sam my l o tym, ale zaraz przeszył go ból. Stan ł, z trudem

zachowuj c równowag . Na pierwszy rzut oka pomieszczenie, w którym został

zamkni ty wygl dało jak zwyczajny pokój. Pod sufitem arzyły si dwie lampy

neonowe. Nie było jednak adnego okna, tylko masywne, stalowe drzwi.

Chwiejnym krokiem podszedł do nich i ju miał nacisn na klamk , gdy ból

w prawym ramieniu u wiadomił mu, e wszystkie metalowe przedmioty w Arce

mog by pod napi ciem tak, jak elektryczne pałki. Cofn ł si o krok i dokładnie

obejrzał framug . Nie dostrzegł adnych czujników ani fotokomórek. Mimo e

podłog pokrywało linoleum, a jego buty miały grube podeszwy, nie chciał

ryzykowa . Ju raz posłu ył jako uziemienie. Ostatecznie m czy ni w

garniturach nie pozostawiliby go bez stra y, gdyby nie byli pewni, e ucieczka

st d jest niemo liwa. Z trudem przełkn ł lin . Paliło go pragnienie. Nagle

u wiadomił sobie, e w pokoju nie było Madison. Je li ludzie w garniturach

wyrz dzili jej jak krzywd , nie daruje im tego. Był zdolny wystrzela ich

wszystkich, gdyby okazało si , e nie ma innego sposobu, aby odzyska Madison i

wydosta si z Arki.

Przykucn ł i si gn ł r k pod nogawk spodni, wydobywaj c ze skarpetki

nó . Podniósł si i rzucił russellem o drzwi. Nó odbił si od metalowej płyty i z

brz kiem upadł na podłog . Nic nie wskazywało na to, aby przez drzwi

przepływał pr d. Michael podniósł russella i ponowił prób . Tym razem

wycelował w klamk . Posypały si iskry, rozja niaj c cel . Michael podniósł nó i

schował go do pochwy. Usiadł na podłodze. Przypomniało mu si , e ojciec

opowiadał kiedy , jak w podobnej sytuacji wydostał si z opałów. Zacz ł

rozsznurowywa lewy but. Rourke posłu ył si wtedy kabur pistoletu jako

grub r kawiczk , która ochraniała go przed oparzeniem. Michael ci gn ł z

nogi but i wło ył r k do rodka odwijaj c j zyk na zewn trz. W my li układał

plan działania. Musiał odszuka Ministrów i za da od nich wydania

dziewczyny. To był najpewniejszy sposób.

Przed oczyma stan ło mu, jak ywe, wspomienie wspólnie sp dzonej nocy.

Dziewczyna le ała przytulona do niego i wpatrywała si w płatki wiruj ce w

blasku ognia. Nie znała okre lenia ” nieg”. Nigdy przedtem nie widziała niegu.

Michael, starał si jej wytłumaczy w najmniej prozaiczny sposób, by nie popsu

jej wra enia. Mówił jej, e płatki niegu s kryształkami lodu, z których

wi kszo ma kształt sze cioramiennych gwiazdek, ale ró ni si . By mo e dał

si troch ponie fantazji, mówił, e jest to uzale nione od drogi, jak ka dy

płatek przebywa, przechodz c przez ró ne strefy temperaturowe, na skutek czego

topnieje, a potem ponownie krzepnie i tak dociera do ziemi. Madison przerwała

mu, wybuchaj c radosnym miechem i zapytała o nazw tego zjawiska. Potem

przygl dała si płatkom, które układały si na jego włosach i całowała je, ci gle

powtarzaj c słowo ” nieg”. Tym bardziej teraz Michael zapragn ł wydosta si

na zewn trz.

Podszedł do drzwi, lecz w chwili, kiedy wyci gn ł r k , by przez j zyk buta

chwyci za klamk co po drugiej stronie zatrzeszczało i drzwi otworzyły si .

Przed nim stał m czyzna w garniturze. Michael nie mógł dostrzec nikogo poza

nim. Korytarz zdawał si pusty.

- Teraz pójdziesz ze mn . Ministrowie chc ci widzie . Je li b dziesz

próbował stawia opór, u yj elektrycznej pałki. Pa1mi tasz j chyba. -

M czyzna skierował ku niemu elektrycznego pastucha.

Michael nie chciał da zna po sobie, e cały jest obolały. U miechn ł si i

odparł:

- Tylko moment, elegancie. Pozwól mi wpierw zasznurowa but.

Rozdział 32

Jechali prawie cał noc. Zatrzymali si tylko na krótki odpoczynek, aby nie

przegrzewa silników i o wicie ruszyli w dalsz drog . Rourke jechał na

przedzie, bo najlepiej orientował si w terenie. Niemal z zamkni tymi oczami

kluczył po szlakach, nadrabiaj c kolejne dwa dni opó nienia. Doganiali go.

Michael posuwał si wolniej, poniewa przeszukiwał teren, natomiast oni

zmierzali do wyznaczonego celu. Mieli łatwiejsze zadanie.

Zatrzymali si na skraju sosnowego lasu i na piechot zapu cili si w g szcz.

Szli w pewnej odległo ci od siebie, a eby przeczesa szersz poła ziemi. John

zawołał Paula i Natali . Natrafił na niewielk polan , na której wiatr rozwiewał

popioły. Z pewno ci nie było to miejsce postoju Michaela. Wsz dzie dookoła

porozrzucane ludzkie ko ci. Na skraju lasu przywi zane były do drzew szcz tki

ludzkiego ciała. Natalia odezwała si stłumionym głosem:

- Michael pod a tym samym szlakiem, co kanibale. Oby tylko przypadkiem

go nie gonili.

- Nie s dz - odparł John. - Michael zostawił motocykl, a wi c idzie za nimi.

- Szukał ludzi, takich jak my. Nie był przygotowany na to, co tu zastał.

Martwi si o niego - powiedział Paul. - Nie powinien zostawia harleya.

- Michael ich ledzi - stwierdził stanowczo Rourke. Spojrzenia Johna i Natalii

spotkały si .

- Co ty by zrobił na jego miejscu? - zapytała kobieta. Rourke wybuchn ł

miechem.

- Poszedłbym za nimi. Dokładnie tak samo jak mój syn. To najrozs dniejsze,

co mógł zrobi .

- Mam nadziej , e jest równie dobrym strzelcem, jak jego ojciec -

powiedział Paul. - Annie twierdzi, e regularnie wiczyli strzelanie.

- Nie w tpi . Ale niestety, nie był posłusznym uczniem. Zabrał ze sob tylko

jeden karabin maszynowy oraz dwa rewolwery, które poza tym, e bardzo mu si

podobaj , niewiele przynios po ytku. Z takim uzbrojeniem, w wypadku starcia

nie b dzie mógł prowadzi ci głego ognia. Có , zrobił, jak uwa ał.

- Pi tna cie lat trenował strzelanie - zauwa yła Natalia. - A to chyba ju co

znaczy.

- Annie powiedziała, e niejednokrotnie opuszczał Schron, by uda si na

rekonesans. Chyba nabrał ju wprawy.

- To niezupełnie to samo. Michael to mój syn. Martwi si o niego. Teraz ma

do czynienia z ludo ercami - powiedział Rourke i przykucn ł, by obejrze z

bliska ko ci. Były całkowicie obgryzione i pozbawione szpiku.

- John! - krzykn ła Natalia. - Uwa aj!

Rourke poderwał si na równe nogi i pobiegł za ni . Paul stał na skraju

polany i osłaniał ich seri z MP 40, który na kolbie miał wizerunek

ameryka skiego orła. W biegu wyci gn ł z kabury pythona. Natalia dogoniła

Paula i wyci gn ła dwa pistolety Metalife Custom L-Frames. Gotowa była

strzela obiema r kami. Rourke wpadł mi dzy nich. Krzaki po przeciwległej

stronie polany, poruszyły si . W g szczu pokazała si ludzka głowa przystrojona

rudym skalpem. Dzikus post pił krok do przodu i upadł na twarz. Skalp spadł

mu z głowy, odsłaniaj c łysin .

- Kanibal - zauwa ył Paul. Rourke spojrzał na niego.

- Tak - wycedził przez z by.

Rozdział 33

Michael zerkn ł na tarcz rolexa. Dziwił si , e nie zrobił tego wcze niej.

Cyferki na datowniku przesun ły si o dwie. wi ta Bo ego Narodzenia i dzie ,

na który wyznaczono przebudzenie były blisko. Na skutek pora enia pr dem cał

noc le ał nieprzytomny. M czyzna, który go eskortował pozwolił mu pój do

toalety. Przy okazji Michael przemył sobie twarz zimn wod . Pochylaj c si nad

kranem, zobaczył własne odbicie w lustrze. Był blady.

Na korytarzu doł czyli do stra nika dwaj m czy ni z elektrycznymi

pastuchami. Kluczyli licznymi korytarzami. Michael usiłował zapami ta

usytuowanie du ych, metalowych drzwi. Domy lał si , e to wej cie do arsenału, o

którym wspominała Madison. Zamierzał sprawdzi swoje przypuszczenia.

Skr cili w lewo, w lepy korytarz. Na przeciwległym ko cu przej cia zamykały si

drewniane wrota przypominaj ce wej cie do sali obrad.

- Wejd i zaczekaj. Wkrótce nadejd Ministrowie. - Stra nik nacisn ł klamk

i popchn ł go lekko.

Wchodz c Michael spojrzał na bogato zdobion złocist klamk . Zawahał si .

- A ty, elegancie, czemu nie wejdziesz do rodka? - zagadn ł m czyzn w

garniturze.

- Ministrowie chc widzie tylko ciebie.

Michael wszedł do rodka i usłyszał, e drzwi zamykaj si za nim. W

gabinecie było jasno. Zdziwił go widok tradycyjnego yrandola z arówkami.

Spodziewał si raczej neonówek, przyznał, e pasuj bardziej do wystroju tego

wn trza. Po rodku sali stał długi, owalny stół. Mogłyby przy nim zasi

ze dwa

tuziny osób. Michael pod wiadomie zacz ł liczy krzesła Było ich dwadzie cia

osiem, w tym dwa wi ksze, z oparciami na łokcie. Na przeciwległym ko cu stołu

stał pozłacany lichtarz z dwoma wieczkami. Obie wiece były zgaszone. cian

naprzeciwko drzwi - czego Michael nie zauwa ył przedtem - pokrywały malo-

widła. Zbli ył si do nich. Stylizowane freski odtwarzały wydarzenia Nocy

Wojny. Były prymitywne, ale wywarły na Michaelu wstrz saj ce wra enie.

Płon ce miasta, niebo poorane rakietami, grzyb atomowy - nigdy nie widział tego

wszystkiego. Przebywał wtedy w najgł bszej cz ci Schronu. Owszem, ogl dał

filmy nakr cone przed katastrof nuklearn . Szczególnie utkwiła mu w pami ci

jedna scena: samolot odrzutowy przelatuj cy nad stolicami Europy. Miasta po

kolei stawały w ogniu, a łuny widoczne były z odległo ci dziesi tek kilometrów.

Kiedy samolot przelatywał tym samym kursem drog powrotn na dole

pozostawały tylko zgliszcza. Lecz to był tylko film. Freski przedstawiały

rzeczywiste wydarzenia. Obudziły pewne wspomnienie. Kiedy miał siedem lat,

dokładnie w Noc Wojny, wydostał si niepostrze enie ze Schronu. Na zewn trz

było jasno. wiatło wybuchów było ja niejsze od wschodz cego sło ca. Usłyszał

pot ny huk i poczuł, jak ziemia pod nogami zadr ała. W jednej chwili przypo-

mniał sobie znane mu wszystkie filmy o wojnie atomowej. Wiedział, e to koniec

wiata. Wrócił do Schronu. Na zewn trz mier zbierała swoje niwo.

- Czy te malowidła co dla ciebie znacz , młody człowieku? - od strony wej cia

dobiegł go głos.

Przed nim stało siedmiu Ministrów w garniturach i czerwonych pantoflach.

Wszyscy mieli krawaty. Michael przebiegł wzrokiem po ich twarzach. Byli w

ró nym wieku. Jeden wydawał si nawet młodszy od niego. Ale był w ród nich

tak e m czyzna około siedemdziesi tki. Najstarszy Minister ukłonił si mu

dystyngowanie.

- Sk d usłyszałe o tych wydarzeniach?

- Widziałem to na własne oczy. Na horyzoncie ja niała łuna atomowych

wybuchów.

- To kłamstwo! - zawołał jeden z Ministrów.

- Jak to mo liwe? - zapytał najstarszy członek rady. - Jestem ju bardzo stary,

ale nie pami tam tego.

- To długa historia. Powiem krótko. Udało nam si wynale pewien preparat

chemiczny, redukuj cy do minimum metabolizm ludzkiego organizmu, dzi ki

któremu mogli my zapa w narkotyczny sen.

- Sen narko... jaki?

- Sen narkotyczny.

- Dlaczego mówisz w liczbie mnogiej?

- Jest nas sze ciu. Mój ojciec, matka i siostra oraz dwoje naszych przyjaciół.

Dotychczas s dzili my, e jeste my jedynymi lud mi na tej planecie. Oni tak

nadal s dz .

- Nosisz skórzane buty. Sk d wzi łe skór ? - Michael spojrzał na swoje

wojskowe buty, a potem na ich kapcie.

- Te buty maj przeszło pi wieków, ale pieczołowicie je konserwowałem.

Rozmówca Michaela wybuchn ł miechem.

- Pi setletnie buty na pi ciowiekowym m czy nie - powiedział starzec z

ironi . - Mo e mi si tylko tak wydaje, ale nie masz wi cej ni trzydzie ci lat.

- W przyszłym miesi cu sko cz trzydziestk , ale powiedziałem prawd . Kim

jeste cie? - zapytał Michael.

- Jestem człowiekiem, który razem z Rad Ministrów zadecyduje o twoim

losie. - Rourke-junior zacisn ł z by - Do kogo nale ał ten schron, który nazywacie

Ark ?

- Arka jest naszym domem. - Prezes u miechn ł si , rozbawiony stanowczym

tonem przybysza.

- A kim s kanibale?

- Masz na my li Nadliczbowych, młody człowieku?

- Czy Arka nie była przypadkiem tak e ich domem?

- Arka ma ograniczon pojemno . Dawno ju by my zaton li gdyby my, na

przestrzeni wieków, nie pozbywali si nadmiaru ludno ci. Cz wygnanych

prze yła. Oni s Nadliczbowymi.

- A gdzie jest Madison?

- Masz na my li dziewczyn , któr do czasu, kiedy musiała odej

nazywali my Madison 15?

- Tak. Gdzie j trzymacie? Je li co jej si stało...

- Ona przestała dla nas istnie .

Michael zacisn ł pi ci i ju chciał si rzuci na prezesa, gdy ten powstrzymał

go gestem r ki, mówi c:

- Spokojnie. Na razie nic jej nie grozi. Zapewniam ci , e wkrótce b dziesz

mógł j zobaczy . Masz na to moje słowo.

- Trafiłem do was całkiem przypadkowo. W drodze uratowałem Madison od

tych, których nazywacie Nadliczbowymi. To ja nakłoniłem j , by zaprowadziła

mnie do Arki. Tak jak ja, ona jest teraz waszym go ciem. - Michael zrobił krótk

pauz . - Czy to wasz samolot rozbił si w górach?

- My nie posiadamy lataj cych maszyn.

- Tym samolotem kto jednak leciał. Nie udało mi si zlokalizowa wraku, ale

wiem, gdzie na spadochronie wyl dował pilot. Nadliczbowi go zabili. Nie mogłem

nic dla niego zrobi . Zamierzam jednak zbada t spraw . Chciałbym nawi za

przyjazne stosunku ze wszystkimi, skoro wiem, e s poza nami jeszcze inni.

- Byłe uzbrojony. W miejscu, w którym ci znale li my, była krótka bro .

Zdaje si , e to był pistolet.

- Tak, zgadza si .

- Miałe tak e karabin. Co to za model?

- To karabin maszynowy M-16. - Michael nie zdradził si , e dowiedział si od

Madison o istnieniu arsenału. To wzbudziłoby podejrzenia Ministrów.

- Mamy wiele podobnych karabinów i pistoletów, ale nie robimy z nich

u ytku. Trzymamy je w gablotach i od czasu do czasu konserwujemy.

- Sk d bierzecie smar?

- Uprawiamy orzeszki ziemne. Dzi ki tradycji i przekazom ustnym znamy

technologi wytwarzania oleju archaidowego, który jest podstawowym surowcem

do produkcji smaru.

- Dlaczego zadajecie sobie tyle trudu z konserwacj broni, je li nie obawiacie

si ataków z zewn trz?

- Bro ma dla nas warto jedynie muzealn . Posługiwali si ni nasi

przodkowie, budowniczowie Arki. Przechowujemy wszystko, co słu y

podtrzymywaniu ich pami ci. Miłujemy pokój.

- Chciałbym si o tym przekona - odparł Michael z naciskiem. Nie wiedział

co zrobi z r koma. W tej chwili ałował, e nie palił jak jego ojciec. - Sporo ju o

was wiem. A teraz oddajcie mi bro i przyprowad cie do mnie Madison. My l ,

e pójdziemy. W Schronie czekaj na mnie.

- To niemo liwe. Twój karabin został umieszczony w arsenale i nale y teraz

do naszej kolekcji.

- Cho wyra asz pro b cokolwiek niekonwencjonaln , dobrze, podaruj go

wam razem z rewolwerem. A teraz chciałbym zobaczy si z Madison. Mam

zamiar j po lubi .

- Gdyby my pozwolili wam odej , tak jak sobie tego yczysz, z pewno ci

wskazałby innym drog do Arki. Nie mo emy na to pozwoli .

- Oprócz nas i kanibali nie ma nikogo. Nie potrzebujecie si wi c niczego

obawia - odparł. - Oni nie s w stanie sforsowa waszych bram. O ile zd yłem

si zorientowa , wszystkie drzwi s przecie pod napi ciem. Obiecuj wam, e

je li odnajd macierzyst baz samolotu, nie powiem o was słowa. A teraz je li

panowie pozwol ...

- Sk d ten po piech, młody człowieku? Czy jeste ciekaw, jak my yjemy?

My, ze swojej strony, chcieliby my usłysze co o tobie i Schronie, o którym

wspomniałe . Opowiedz nam wpierw o sobie, a potem my zapoznamy ci z nasz

histori .

- Bardzo bym chciał, ale na mnie ju czas. Z pewno ci siostra martwi si o

mnie. Musimy przeło y to na nast pn okazj . Przyjdziemy kiedy z Madison w

odwiedziny...

Prezes wybuchn ł miechem.

- Niech mnie piorun trza nie, młody człowieku, je li nie rozbawiło mnie twoje

poczucie humoru. Ciesz si , e b d miał przyjemno porozmawia z tob nieco

dłu ej. yjemy tu w całkowitej izolacji. Musisz to zrozumie .

- Dzi kuj za komplement, ale wolałbym...

- Nie ma dyskusji. Skoro nie chcesz mówi pierwszy, opowiem ci o naszych

przodkach. Nigdy dot d nie miałem sposobno ci mówi o tym.

Minister zacz ł spacerowa po sali. Michael czekał, a b dzie przechodził koło

niego, aby rzuci si na niego i obezwładni go chwytem Tae-Kwon-Do.

Zamierzał wzi zakładnika. Nie było innego sposobu, aby odzyska Madison i

bezpiecznie wydosta si na zewn trz. Tymczasem stary człowiek, jakby odgadł

jego my li, zbli ył si do i powiedział:

- Nie próbuj adnych sztuczek. Przemoc na nic si tu nie zda. Ka dy z nas

musi kiedy odej . Ja jestem ju stary i wkrótce nadejdzie mój czas. Mówi to na

wypadek, gdyby chciał wybra mnie jako zakładnika. Radz ci posłucha tego,

co teraz opowiem. To ciekawa historia.

- Wi c zaczynaj - powiedział młody m czyzna.

Minister u miechn ł si . W tej chwili Michael spostrzegł, e ma za m . Lewe

oko cz ciowo zakrywała mu katarakta.

- Czy nie ma w ród was lekarzy?

- Owszem mamy kilku sanitariuszy, lecz wolno im tylko łagodzi cierpienie

nieuleczalnie chorym. Medyczne próby przedłu ania ycia s zabronione. Takie

jest nasze prawo.

- Po prostu pozwalacie, aby ludzie umierali?

- Oni nie umieraj , młody człowieku. Oni odchodz . Czy rozumiesz t

ró nic ? - Minister usadowił si wygodnie na krze le i odsun ł lichtarz na bok.

- Tak. Brzmi to nieco przyjemniej, ale zosta rozszarpanym przez kanibali,

gdy si st d wyjdzie, nie jest chyba równie przyjemne. Taki los o mało nie spotkał

Madison. Gdybym miał mo liwo wyboru, wolałbym ka dy inny rodzaj mierci.

Prezes parskn ł miechem. Pozostali kr cili si po sali. Jeden z Ministrów

podszedł do stołu i zapalił wieczki. Dwóch innych trudziło si nad przesuni ciem

szafy. Odsun li j od ciany, odsłaniaj c du y sejf i pytaj co spojrzeli na

pozostałych. Trzeci zbli ył si i otworzył pancern skrytk . Wyj ł ze rodka dwie

ksi gi oprawione w skór . Pierwsza była formatu Biblii lub du ego słownika,

druga, nieco mniejsza wygl dała na pami tnik.

- Co to za ksi gi? - zapytał Michael. - Je li si nie myl , ta wi ksza to Biblia. -

Prezes Rady Ministrów spojrzał na niego.

- Tak, jak słusznie domy liłe si , s to wi te ksi gi.

- Ta druga przypomina raczej pami tnik.

- Zgadłe , młody człowieku. Drug wi t ksi g zapisali nasi przodkowie.

Jest zamkni ta na kłódk i tak ju pozostanie na zawsze.

- Nie rozumiem - odparł Michael zdumiony. - Czcicie j jako wi t , a nawet

nie wiecie co jest w niej napisane.

Minister u miechn ł si pobła liwie, usiłuj c wsta z krzesła. Dwóch

członków rady podeszło do niego i wsparło go ramionami. Prezes wyprostował

si , si gn ł r k do bocznej kieszeni, z której wyci gn ł złoty ła cuszek, na

którym zaczepiony był mały klucz.

- Jako prezes Rady Ministrów, nosz przy sobie ten kluczyk. To atrybut

mojego stanowiska. Dzi ki niemu mog mie wgl d w tajemnice zawarte w

drugiej wi tej ksi dze. Lecz nie otworz kłódki i nie zrobi tego nikt po mnie.

Tradycja wymaga, aby ka dy nowy prezes zło ył przysi g , a tradycji nie wolno

si sprzeciwia .

- To nie do wiary. Czy nie przyszło wam do głowy, e ten pami tnik mo e

zawiera jakie cenne informacje. Nie jest grzechem ujawnianie tajemnic

zmarłego, je li mogłoby to słu y sprawie przetrwania. Z pewno ci wasz

przodek miał na wzgl dzie wasze dobro, powierzaj c wam ostatnie swoje my li.

- Musisz si jeszcze wiele nauczy , młody człowieku. - Minister usiadł i

u miechn ł si do Michaela. - Druga wi ta ksi ga ma ju ponad pi wieków.

Przez ten czas radzili my sobie całkiem dobrze. Przetrwanie, jak si wyraziłe ,

nie sprawia nam wielu kłopotów. Nie ma tak e adnych innych wyj tkowych

okoliczno ci, które usprawiedliwiałyby brak poszanowania dla tradycji. My l , e

potrafisz to zrozumie . yjemy w Arce dostatnio i nie ma potrzeby zmienia

czegokolwiek. W takich warunkach otwarcie wi tej ksi gi byłoby profanacj .

Mam nadziej , e uwierzysz w to, kiedy usłyszysz histori , któr teraz opowiem.

- Słucham - odparł Michael. - Postaram si wi cej nie przerywa .

- Usi d tam, prosz . - Prezes wskazał na krzesło po przeciwległej stronie

stołu. - Naprzeciwko mnie.

Michael odsun ł krzesło, zerkaj c ukradkiem na por cze. Nie dostrzegł

adnej pułapki. Dla pewno ci poło ył jednak obie r ce na stole.

- Opowiedz mi o waszych dziejach bo tego wła nie chcesz.

- Cierpliwo ci, młody człowieku.

- Nazywam si Michael. Tak, jak archanioł Michał - odparł Rourke, bacz c

na to jakie wra enie wywrze ta wiadomo na zebranych. Ministrowie szeptali co

miedzy sob .

- Arka - zacz ł prezes, nie zwa aj c na zbie no imion przybysza i biblijnego

bohatera - została wybudowana przeszło pi wieków temu. Przedsi wzi cie

kosztowało wiele pracy i pieni dzy. Podj li si go wpływowi ludzie, aby

zabezpieczy si na wypadek wojen, kataklizmów lub ekonomicznego kryzysu na

wielk skal . yli w bardzo niespokojnych czasach, kiedy niebezpiecznie było

wychodzi na ulice bez broni. Arka szybko stała si tak sławna, e mecenasi

zmuszeni byli utrzymywa stał ochron . Zlecili budow dodatkowych luz

pancernych, aby zabezpieczy bunkier przed intruzami. Arka miała by ich

ostatni desk ratunku i tak te si stało, bowiem pomi dzy pot nymi narodami

Zjednoczonej Ameryki i zaborczymi siłami Komuny Sowieckiej wybuchła wojna,

która...

- To nie była Zjednoczona Ameryka, tylko Stany Zjednoczone Ameryki

Północnej - przerwał mu Michael. - A Komuna, jak nazwałe Zwi zek Radziecki,

to epitet, jakim zwykle okre lano socjalistyczny ustrój tego pa stwa. Historia,

któr mi opowiadasz została ci przekazana ustnie, prawda?

Minister chrz kn ł i kontynuował opowiadanie, jak gdyby Michael nic nie

powiedział.

- Wi c kiedy pomi dzy Zjednoczon Ameryk i Komun Sowieck rozp tała

si wojna, nasi przodkowie, którzy potrafili przewidzie rozwój wydarze ,

schronili si w Arce. Prowadzili tutaj normalne ycie. Byli samowystarczalni.

Tymczasem na powierzchni Ziemi posypały si pioruny o niespotykanej mocy i

stopniowo niszczyły wszelkie formy ycia, tak jak zostało przepowiedziane w

Ksi dze Apokalipsy. Tylko nieliczni, a w ród nich nasi przodkowie, zdołali

unikn kary. Bóg tym samym objawił im, e za ich m dro , uczyni ich swoimi

wybra cami. Wtedy nadali temu schronowi nazw Arka. Arka ocalała. Ogie

strawił wszelkie zło, oczyszczaj c ziemi , powietrze i wod . Na wiecie zostali ju

tylko wybrani przez Boga nasi przodkowie i ich słu ba. Ale słu ba tak e była

zdeprawowana. Kieruj c si pych i zawi ci , usiłowała dokona przewrotu by

wydali z Arki jej prawowitych wła cicieli. Spisek, na szcz cie, został wykryty, a

słu b spotkała zasłu ona kara. Wszyscy buntownicy musieli opu ci schron.

Przy okazji postanowiono, e ludno Arki przez okres dłu szy ni siedem dni nie

powinna przekracza stu osób. Tyle akurat było naszych przodków i ludzi ze

słu by, którzy nie przył czyli si do spisku. To prawo obowi zuje do dzi .

Potomkowie buntowników, którzy nie mieszcz si w tej liczbie wydalani s na

zewn trz, gdzie yj w takich samych warunkach, jak w piekle, dopóki nie

dosi gnie ich kara z r k Nadliczbowych.

Minister zdmuchn ł wieczki, na znak, e zako czył opowie i znów

u miechn ł si do Michaela.

”Jest zadowolony, e mógł przytoczy z pami ci cał histori Arki”. - Michael

usiłował wytłumaczy sobie przyczyn tego u miechu.

- To co nazywasz słuszn kar za grzech, jest w istocie ludobójstwem

usankcjonowanym przez wasze prawa. Mordujecie, by ratowa własn skór ,

tłumacz c si domnieman przynale no ci ofiar do jakiej ni szej kategorii

ludzi. Kanibale bynajmniej, nie wymierzaj sprawiedliwo ci. Oni zapewne te

zostali kiedy wydaleni i udało im si przetrwa , poniewa ywili si mi sem

bli nich. Wysyłaj c ludzi na zewn trz pozwalacie, aby ten okrutny proceder

ci gn ł si bez ko ca. Czy nie uwa acie, e jest dostatecznie wiele powodów, dla

których ratunku nale y szuka w stronicach starego pami tnika?

- Ty tak e jadasz mi so - zauwa ył Minister. - wiadcz o tym skórzane buty.

- Owszem, jem mi so, ale wył cznie wieprzowin i wołowin , a wi c mi so

zwierz t, które hoduje si w tym celu. Teraz nie ma zwierz t i prawie w ogóle nie

jadam mi sa.

- Sam wydał na siebie wyrok, panie Prezesie - wtr cił kto z zebranych na sali.

- Z prochu powstałe i w proch si obrócisz, ty i twoja dziewczyna -

powiedział kto jeszcze.

- Wspaniale! - Michael zerwał si z krzesła. - Rozumiem, e mo emy wyj

nawet zaraz. S dzicie, e piekło jest na zewn trz. Ale powiem wam co , piekło jest

tuaj. Zapomnieli cie, jakie s Bo e nakazy i mordujecie ludzi. Za długo chyba

siedzieli cie zamkni ci i dlatego macie robaki w mózgu.

- Zostan zwi zani i wydaleni na zewn trz. Nadliczbowi si nimi zajm . -

Zapadł ostateczny wyrok.

Michael błyskawicznie wsun ł r k pod kurtk . Przezornie nie zasun ł zamka

błyskawicznego, aby łatwo dosi gn rewolweru. Zacisn ł dło na r koje ci

predatora.

- Niespodzianka panowie. - U miechn ł si , kieruj c luf ku przeciwległej

stronie stołu. - Nie macie szcz cia, sam odnajd Madison i odbior wam karabin.

Nie zasłu yli cie na taki prezent. Potem zamierzam opu ci to miejsce, a

spróbujcie mi tylko w tym przeszkodzi .

- Zbeszcze cił nasz sal konferencyjn ! - zawołał Minister, który ogłosił

wyrok.

- Jeszcze jeden krok, a zobaczysz, jak zbeszczesz twoje bebechy - odparł

Michael i si gn ł po nó . - Zanim si po egnamy, dam wam dobr rad . Lepiej

otwórzcie ten pami tnik i przeczytajcie uwa nie to, co jest w nim zapisane.

Prawdopodobnie wasz przodek zawarł tam swój testament. A je li nie, to

powinni cie go przeczyta dla zasady. - Michael zacz ł wycofywa si w kierunku

drzwi. Były nadal zamkni te. Spodziewał si interwencji ze strony stra ników

uzbrojonych w elektryczne pastuchy. Bro palna dawała mu przewag .

- Gdzie trzymacie dziewczyn ? - zapytał stanowczo.

Prezes u miechn ł si , ale milczał, wpatruj c si w drzwi. Michael zrozumiał,

e niczego si ju nie dowie.

- Dobrze. Wi c sam j odnajd . Je li nie b dziecie mi wchodzili w drog , włos

wam z głowy nie spadnie. Przepraszam za wyra enie - dodał po chwili, zerkaj c

na łysin Prezesa. Był o krok od drzwi. Zapami tał, e zamkni to je od wewn trz.

Wsun ł nó za pas od spodni i nacisn ł klamk . To był bł d.

”Jednak nie jest ze złota” - przebiegło mu przez my l, gdy pr d elektryczny

przepływał przez jego ciało. Wypu cił rugera. Rewolwer spadł na ziemi , ale nie

wystrzelił.

- Nie! - wykrzykn ł Michaelu, wij c si z bólu. Zrobiło mu si ciemno przed

oczami. Osun ł si bezwładnie na podłog , ale nie mógł oderwa r ki od klamki.

Rozdział 34

Drzwi otworzyły si . Dziewczyna instynktownie odskoczyła od

najciemniejszego k ta celi. Trzech m czyzn w garniturach - członkowie Rodów -

weszli do celi nios c Michaela. Wszyscy trzej nosili r kawiczki. Uło yli

nieprzytomnego na posadzce. Jego ciałem wstrz sały drgawki. Miał szeroko

otwarte oczy, ale jego spojrzenie było nieobecne.

Rozdział 35

Wiatr sypał mu niegiem w twarz. Owiewka motocykla osłaniała tylko klatk

piersiow . Z powodu p du powietrza jego kilkudniowy zarost pokryła gruba,

biała skorupa lodu. Nie wytrzymałby długo, gdyby nie ogrzewało go ciepło

wydzielane przez silnik. Natalia jechała tu za nim. Kierowali si na północ. Paul

tymczasem pod ał na południe. Rozdzielili si przed godzin , by podwoi szans

odnalezienia szlaku, którym szedł Michael. Mieli si ponownie poł czy na

niewielkiej polanie, gdzie obozowali kanibale, pozostawiaj c popioły i nieliczne

ludzkie ko ci - lady okrutnej biesiady.

- John...

- O co chodzi? Rourke obrócił głow .

- Zdawało mi si , e co poruszyło si w ród skał. Tam, w górze, po lewej. -

Natalia oderwała dło od kierownicy i wskazała we wspomianym kierunku.

Rourke przytakn ł.

- Zwróciłem na niego uwag ju wcze niej. Wygl da na to, e mamy

towarzystwo, nasz przyjaciel kanibal.

- Martwi si o Paula. Jest sam.

- On potrafi o siebie zadba . My tak e poradzimy sobie z tym dzikusem.

Niepokoi mnie, e Michael zapu cił si w te okolice. - Rourke zerkn ł ku górze.

Jaka posta poruszyła si na tle skał i znikn ła. Zwolnił, zatrzymał harleya na

zakr cie i wył czył silnik.

- Co zamierzasz zrobi ? - spytała Natalia.

- Wdrapi si na gór i schwytam tego dzikusa. Mo e potrafi nam co

powiedzie .

- John, to niebezpieczne. Nie wiemy, ilu ich tam jest.

- Skoro oni nie chc zej tutaj do nas, musz i do nich. Natalia zsiadła z

harleya i podeszła do niego. Obj ła go i szepn ła:

- Uwa aj na siebie.

Rozpi ł kurtk . Zdj ł r kawiczki. Schował je do kieszeni. Wyj ł cygaro,

umie cił je w k ciku ust i przygryzł lekko z bami.

- Zosta tutaj i osłaniaj mnie. Musisz by czujna, by mo e usłyszysz

strzelanin w okolicy, któr penetruje Paul. Powinien by po drugiej stronie góry.

Je li si zorientujesz, e potrzebna nam pomoc, jed do niego. Ja doł cz do was

potem.

- John, to zbyt ryzykowne, nie mo esz i sam.

- Oni nie maj broni palnej - odparł Rourke. - Przynajmniej nic mi o tym nie

wiadomo. Ja za jestem uzbrojony jak komandos. S dz , e znajdziemy wspólny

j zyk. - U miechn ł si do Natalii.

- Tylko zostaw brawur na dole. Pami taj, e ycie Michaela zale y od ciebie.

Wracaj cały i zdrowy.

- Wróc na pewno - szepn ł i pocałował j delikatnie w policzek. Odwrócił si

i poprawił na ramieniu rzemie karabinu. Ustawił go luf do góry. Zacz ł

wspina si po skałach.

Rozdział 36

Odnajdzie swego syna. John Rourke co do tego nie miał adnych w tpliwo ci.

Pokonanie stromego skalnego urwiska stanowiło zaledwie jeden krok na drodze

poszukiwali. Wspinał si powoli, ale nie zatrzymywał si . Lufa karabinu uderzała

go w plecy w regularnych odst pach czasu, zgodnie z ruchami jego ciała. Z

miejsca, w którym si znajdował, nie mógł widzie co działo si ponad nim.

Obejrzał si . Natalia pomachała mu. Miała na sobie czarn kurtk skórzan ,

któr wkładała na ka d akcj , i czarne wojskowe buty. Czarne włosy opadały jej

na ramiona. Z góry posta kobiety zlewała si z sylwetk czarnego harleya,

sprawiaj c wra enie mitycznego centaura. Rourke wiedział, e takie istoty w

rzeczywisto ci nie istniej , wi c odrzucił to skojarzenie i wspinał si dalej.

Próbował nie my le o onie - Sarah i Natalii. Nie mógł pozwoli sobie na

dekoncentracj . Jednak, niezale nie od jego woli, jego my li skierowały si ku

Annie. Kiedy zbył miechem złe przeczucia córki, która przebudziła ich przed

czasem, nic nie wiedział o kanibalach. Jej post powanie wydało si mu dziecinne.

Teraz okazało si , e miała racj . Lecz jakim sposobem udało si tak licznej

grupie dzikusów prze y na powierzchni Ziemi - pozostało dla niego zagadk . Był

ciekaw, jakie jeszcze niespodzianki czekaj go na tej wyniszczonej planecie. Nie

potrafił biernie czeka na rozwój wypadków. Brał pod uwag , e ekipa ”Projektu

Eden” mo e nie wróci . Ograniczałoby to bardzo jego mo liwo ci, poniewa tylko

przy ich pomocy realizacja projektu rozbudowy Schronu mogła mie szans po-

wodzenia. Miał zamiar skonstruowa mały samolot. Silnik harleya wystarczyłby

w zupełno ci, aby poderwa do lotu mały dwupłatowiec.

Pi ł si w gór , nie zapominaj c ani na chwil , aby podpiera si co najmniej

trzema ko czynami. Chwytał wystaj c skał praw dłoni i unosił praw nog .

Powtarzał ten schemat mechanicznie. Jeszcze kilka ruchów i r k dosi gn ł

kraw dzi szczytu. Podci gn ł si i postawił nog na płaskiej skale. Wyskoczył z

takim impetem, e niewiele brakowało, a upadłby na twarz. Odzyskał równowag

i usiadł, łapi c oddech. By sprowokowa kanibali do natarcia, chciał sprawia

wra enie bardziej zm czonego, ni był. Nikt si jednak nie zbli ał. John czekał

kilka minut bez ruchu, potem podniósł si . Podszedł do kraw dzi, by pomacha

Natalii. Natalia zauwa yła go i tak e pomachała r k . Rourke poczuł lekki

zawrót głowy. Wiedział, e było to spowodowane niedotlenieniem organizmu.

Odsun ł si od kraw dzi stoku. Zastanawiał si , czy jego syn po tylu latach miewa

podobne kłopoty. Rozejrzał si wokoło. Szczyt był idealnie płaski. John si gn ł do

kieszeni po zapalniczk . Nie zapalił cygara na dole, by nie utrudnia sobie

oddychania. Zatrzeszczał kamie w zapalniczce i wyskoczył niebiesko- ółty

płomyk, ale zgasł natychmiast. Rourke ponowił prób , zasłaniaj c zapalniczk

przed wiatrem. Przysun ł cygaro do płomyka i zaci gn ł si . Cisza, któr m cił

jedynie szum wiatru, napawała go niepokojem. John zwykł kojarzy góry z

hukiem silników sowieckich migłowców desantowych, terkotem broni

maszynowej oraz hała liwymi gangami zmotoryzowanych rozbójników. To

wszystko nale ało ju do przeszło ci i pogł biało w nim wra enie pustki, które

towarzyszyło mu w pod wiadomo ci przez pi wieków od czasu katastrofy

nuklearnej. Kanibale pasowali poniek d do tego obrazu jako symbol degeneracji

całej planety.

Rourke ruszył przed siebie, pal c nonszalancko cygaro. Karabin wci wisiał

na jego plecach luf do góry. Rourke chciał wygl da na łatw zdobycz.

Zastanawiał si , czy ci ludzie znaj mow , czy b d w stanie go zrozumie . Zacz ł

inaczej patrze na kanibali. Nagle poczuł, e ich obecno w jaki sposób umacnia

jego nadziej . Je li oni zdołali prze y , to niewykluczone, e w jakim zak tku

wiata przetrwali tak e inni ludzie. Zatrzymał si .

- Hop, hop! - zawołał. - Chc was zobaczy ! Nie było odpowiedzi.

- Do you speak English? Nie było odpowiedzi.

- Habla Espanol?

Nie było odpowiedzi.

- Parles vous Francais?

Rourke wybuchn ł miechem. Mógł postawi to samo pytanie po niemiecku,

rosyjsku, a je liby si chwil zastanowił, tak e w kilku innych j zykach.

- Nie mam wobec was złych zamiarów! - zawołał. - Szukam człowieka, który

wygl da tak samo jak ja!

Wygl da tak samo jak ja - powtórzył sam do siebie. Uderzył si r k w czoło.

Zrozumiał, e kanibale mogli do wiadczy na własnej skórze siły ognia Michaela.

W takim razie wołał na pró no, bowiem uwa aliby go za syna, którego

poszukiwał. Je li za Michael zginał, pomy l , e jest jego duchem. Odrzucił naty-

chmiast t my l.

Z kabury przymocowanej do łydki, wyci gn ł pythona. Był to du y,

niklowany pistolet, sylwetk przypominaj cy rewolwer. Kto , kto nie znał si na

uzbrojeniu, z łatwo ci mógł si pomyli . Potem schylił si i poło ył pistolet u

swoich stóp. CAR-15 równie dobrze mógł uchodzi za karabin M-16 Michaela.

Rourke zdj ł z pleców bro i uło ył j obok pistoletu, nie zdejmuj c jednak

blokady. Jego syn miał przy sobie dwa rewolwery. John rozchylił poły kurtki i

wyci gn ł zza pasa detonika. Jeden detonik znalazł si obok colta i CAR'a 15,

drugi pozostał w kaburze, gotowy do strzału. Detonik Combat Master Kaliber 45

nie wygl dał tak samo, jak Magnum Predator kaliber 44, lecz Rourke liczył na to,

e kanibale nie znaj si na broni. Wa na była ilo . Jeszcze nó . John domy lał

si , e Michael nosił na widoku tylko wielkiego gerbera. Miał przy sobie

identyczny nó z czarn r koje ci . Poło ył go obok broni palnej.

- W porz dku! Nie jestem uzbrojony! - zawołał.

Odsun ł si o kilka kroków, czuł, e poc si mu dłonie. Po przeciwległej

stronie szczytu wychyliła si ponad kraw d skały ludzka głowa, ozdobiona

skalpem. Po chwili ukazał si kanibal, dzier cy w prawej r ce kamienny

toporek. Jego bro wiadczyła wyra nie o tym, na jakim poziomie cywilizacji

znajdował si jej wła ciciel. R koje liczyła około dwóch stóp długo ci, a na

ko cu powrozem splecionym z ludzkich włosów, przywi zany był obustronnie

łupany kamie .

- Do you speak English? - zawołał Rourke.

Twarz kanibala wykrzywił grymas. Dzikus pochyli si nieco do przodu i

złapał obur cz za r koje topora. Zza kraw dzi wyskoczył jeszcze jeden kanibal,

a potem trzeci. Byli tak e uzbrojeni w kamienne toporki. John wiedział, jak

nale y posługiwa si broni . Sam posiadał podobny tomahawk, który zakupił od

Irokezów, ale nigdy go nie u ywał. Kanibale natomiast chyba zamierzali to

zrobi . Ten, który wyszedł z ukrycia pierwszy, ruszył ku Johnowi, wyra nie

utykaj c na lew nog . Rourke si nie cofn ł, nie miał gdzie.

- Nie zamierzam zrobi wam krzywdy, wi c nie zmuszajcie mnie do tego.

Szukam mojego syna. Mo e widzieli cie go, wygl dał dokładnie tak samo, jak ja.

Kanibal zbli ał si . Pozostali posuwali si za nim. Rourke zauwa ył, e rana

na nodze dzikusa pochodziła od postrzału. Miał równie okład z li ci na prawym

ramieniu. Spod opatrunku spływała krew. Z ran wydzielał si przykry zapach,

prawdopodobnie rany zaropiały z brudu.

- Potrafi ci wyleczy . Jestem sanitariuszem. Zrobi to, je li powiesz mi,

gdzie jest człowiek, który ci tak urz dził.

Od dzikusa dzieliło Johna ju tylko kilka kroków. Kanibal zamachn ł si

toporkiem, post pił krok do przodu i zadał cios. Rourke wykonał szybki unik i

wymierzył napastnikowi podwójne kopni cie w głow . Nie chciał go zabija , wi c

nie si gn ł po bro . Nie miał w tpliwo ci, e człowiekiem, który postrzelił

kanibala, był jego syn, Michael. Dzikus zachwiał si , ale zachował równowag .

Dwaj współplemie cy pospieszyli mu z pomoc . Krzyczeli co tak gardłowym

głosem, e Rourke nie mógł rozró ni słów. Byli ju blisko. Drugi kanibal

zamachn ł si toporkiem i zadał poziomo cios. Rourke spodziewał si tego.

Pochylił si i ostrze przeleciało nad jego głow , ze wistem przecinaj c powietrze.

Potem błyskawicznie wyprostował si . Kopn ł kanibala praw nog . Wykonał

wier obrót i kopn ł ponownie, tym razem lew nog . Trafił w szcz k z tak

sil , e dzikus wypu cił toporek z r ki. Rourke zadał mu kilka szybkich uderze

pi ci w głow . Dzikus zgi ł si wpół i w tej chwili otrzymał cios karate w szyj .

John odsun ł si na bok. Przygl dał si , jak przeciwnik bezwładnie osuwa si na

skał . Skalpy, zawi zane dookoła bioder osun ły si , zdradzaj c, e kanibal był

kastrowany. Teraz Rourke musiał stawi czoła dwóm napastnikom. Jeden

kanibal usiłował zaj go od tyłu, podczas gdy ten, który zaatakował pierwszy

wstał i podniósł swój toporek. John kopn ł dzikusa. Odbił si od ziemi i ponownie

kopn ł go z wyskoku w klatk piersiow . Kanibal był zbyt powolny, aby unikn

uderze . Odznaczał si jednak wyj tkow t yzn . Nie zwa aj c na ciosy,

zamachn ł si toporkiem. Rourke zacisn ł pi i r bn ł go z całej siły w głow .

Po czym odwrócił si , by odeprze atak pierwszego napastnika. Twarz kanibala

zalała si krwi . Miał złamany nos. John lewym sierpowym uderzył go w szcz k ,

a cofaj c pi zadał mu jeszcze cios karate. Tymczasem trzeci kanibal ockn ł si

z zamroczenia i ponownie zamachn ł si toporkiem. Rourke miał za mało czasu,

by odskoczy w bok. Rzucił si do przodu, powalaj c swoim ciałem pierwszego

napastnika. Poczuł na szyi p d powietrza, wywołany ruchem toporka. Dobiegł go

gniewny bełkot. Natychmiast obrócił si na plecy. Spr ystym wyrzutem nóg za

głow i do przodu poderwał si z ziemi. Stał naprzeciwko trzeciego napastnika,

podczas gdy drugi kanibal szykował si do natarcia. Zanim ten zd ył unie

toporek, John uderzył go kilka razy w głow . Dzikus zachwiał si i run ł na

wznak. Rourke chciał si odwróci , ale zorientował si , e trzeci nie ust puje.

Podniósł si i niebezpiecznie machn ł kamiennym toporem. John odskoczył w

bok. Chwycił toporek, który upu cił drugi napastnik. Bro była ci sza ni si

spodziewał. Zamachn ł si i odparował cios. Toporki uderzyły o siebie. Rourke

szarpn ł za r koje . Kanibal, nie chc c wypu ci broni z r k, poleciał do przodu.

Upadł na twarz. Chciał odwróci si na plecy. Nie zd ył. Rourke stan ł przy nim

i kopn ł go z całej siły w głow , raz, drugi... Dzikus nie poruszył si wi cej. Drugi

kanibal, rozbrojony, nie mógł zdecydowa si na atak. Stał z boku i przygl dał si

jak pierwszy, ten postrzelony, wstaje i mimo krwawi cych ran, naciera na Johna.

Rourke nie miał wyboru. Zamachn ł si i zdobyczn broni uderzył napastnika.

Zatrzeszczały ebra, ale dzikus nie ust pował. Zamachn ł si poziomo, chc c

odda cios. Rourke wyprzedził go i zablokował uderzenie swoim toporem.

Kanibal spróbował raz jeszcze. Rourke cofn ł si . Wtedy napastnik post pił kilka

kroków naprzód. Chciał goni Johna, ale upadł. John dobił go, uderzeniem

topora w głow .

Ostatni kanibal zorientował si , e pozostał sam. Ruszył biegiem w stron

miejsca, gdzie Rourke zostawił bro . John nie wiedział, czy dzikus potrafi si ni

posłu y . Wolał nie ryzykowa . Pobiegł za nim i z wyskoku dosi gn ł go toporem.

Zanim kanibal zd ył si schyli po bro , ostrze toporka wyl dowało na jego szyi

i złamało obojczyk. miertlenie ugodzony kanibal krzykn ł przera liwie i upadł.

Krew z rany obficie lała si na pistolety i karabin. Głowa nienaturalnie nisko

opadła na piersi. Była odci ta, trzymała si tułowia tylko strz pami skóry.

Rourke wypu cił z r k topór. Pogodził si z faktem, e nie uzyska od nich

adnych informacji. Schylił si po bro . W tej chwili dobiegł go odgłos

wystrzałów. Poznał od razu krótkie charakterystyczne serie ze schmeissera. To

tylko Rubenstein mógł tak strzela .

Oczy cił z krwi niklowanego pythona i schował do kabury. Podniósł CAR-15 i

przewiesił go przez rami . Wzi ł gerbera. Praw dło zacisn ł na r koje ci

detonika. Nie było chwili do stracenia. Jego przyjaciel potrzebował pomocy. Trzy

krótkie serie miały by umownym sygnałem, e co znalazł. Jednak Rubenstein

strzelał ci gle. Rourke podszedł do kraw dzi i badał wzrokiem stok, szukaj c

najprostszej drogi w dół.

Rozdział 37

Przez chwil był sam. W ród ladów kanibali próbował odnale odciski

butów Michaela. Nagle rozległ si odgłos zbli aj cych si kroków i trzask

łamanych gał zi. Rubenstein z pocz tku celował w nogi, usiłuj c zachowa

regularne odst py czasu pomi dzy seriami. Wkrótce zmuszony był prowadzi

ogie ci gły i dopiero, gdy sze ciu napastników legło martwych na trawie, reszta

zdecydowała si wycofa . Rubenstein stał obok swojego motocykla. Nie

potrzebował osłony, bowiem kanibale posługiwali si tylko kamiennymi

toporkami. Nie znali łuku ani procy. Dzikie plemi ubierało si w ludzkie skalpy.

Jeden z zabitych miał zawieszon na piersi skór , zdj t z twarzy człowieka, na

której widoczne były brwi i usta. Pod wpływem tego ohydnego widoku oł dek

podchodził Rubensteinowi do gardła. Magazynek schmeissera był prawie pusty.

Paul nie wiedział dokładnie, ile razy poci gn ł za spust, mimo e nawykł do

liczenia ka dego wystrzału. Dzi ki rutynie robił to niemal mechanicznie. Był

wstrz ni ty, bo stracił rachub i wolał, na wszelki wypadek, wymieni

magazynek. Stary schował za pas z nabojami i załadował nowy. Przeło ył karabin

do lewej r ki, a praw wyci gn ł z kabury browninga i wetkn ł go z przodu za

pasek od spodni. Teraz czuł si pewniej. Postanowił nie rusza si z miejsca i

czeka , co si wydarzy. Kanibale nie kazali długo na siebie czeka . Pu cił w ich

stron krótk seri ze schmeissera, ale nie cofn li si . Wygl dało na to, e s

zdecydowani dopa go za wszelk cen . Zacisn ł mocniej obie dłonie na

karabinie. Kanibale podchodzili ław . Nad ich głowami falował las kamiennych

toporków. Krzyczeli co , czego Rubenstein nie mógł zrozumie .

Skosił seri pierwszy szereg dzikusów. Padali, rzucaj c toporki w jego

kierunku. Nowe zast py wypełniały luk . Luf karabinu kre lił w powietrzu

zygzakowate linie, ale główne siły kanibali były wci nietkni te.

Podajnik schmeissera wprowadził do komory ostatni nabój. Rubenstein

opu cił karabin. Nie miał czasu na zmian magazynka. Nie odrywaj c oczu od

napastników wyci gn ł zza pasa pistolet i powoli odci gn ł kciukiem kurek.

Poczekał, a napastnicy podbiegn bli ej i otworzył ogie , powalaj c jednego

kanibala. Strzelił ponownie. Pocisk roztrzaskał dzikusowi głow . Oddał kolejny

strzał. Kanibal wypu cił toporek z dłoni i padł na twarz. Poci gn ł czwarty raz.

Ludo erca zatoczył si , cisn ł toporkiem w jego stron i upadł. Rubenstein z

niepokojem zauwa ył, e niektórzy spo ród kanibali, których ranił tylko ze

schmeissera podnie li si i ruszyli do ataku razem z innymi. Przez chwil odniósł

wra enie, e miał do czynienia nie z lud mi, ale z niezniszczalnymi cyborgami.

Odp dził jednak t my l i si gn ł po gerbera, którego otrzymał w prezencie od

Johna. Trzymał nó przed sob , widz c, e wkrótce kurek browninga opadnie z

trzaskiem. Ostatnie dwa strzały oddał celnie. Z tyłu dobiegł go terkot silnika.

- Paul, trzymaj si ! - Usłyszał wołanie. - Zaraz tam b d !

- Natalia! - szepn ł m czyzna.

Nie tracił czasu na odło enie pistoletu do kabury. Zamachn ł si i kolb

trzasn ł w głow kanibala, który pierwszy dobiegł do motocykla. Jednocze nie

pchn ł go no em w klatk piersiow i uderzył w głow drugiego napastnika.

Dzikus z rozbit czaszk osun ł si na traw .

Warkot harleya był coraz gło niejszy. Ale Paul był w potrzasku. Nie miał

adnej broni, któr mógłby odparowa uderzenie kamiennego toporka. Zasłonił

głow w chwili, gdy rozległ si terkot karabinu maszynowego. Rozpoznał M-16.

Kanibal, który zamachn ł si na niego zastygł w bezruchu, ale topór przeci ł

powietrze. Rubenstein pochylił si , by unikn ciosu, zobaczył, e na r koje ci

toporka zacisn ła si , odci ta od ramienia, r ka napastnika. Ranny krzykn ł

przera liwie, ale nagle zamilkł, bo Paul dobił go bagnetem.

Paul k tem oka dostrzegł czarn sylwetk Natalii. Po chwili motocykl wpadł

na yw cian napastników. Rubenstein skorzystał z zamieszania i rozpocz ł

ofensyw . Toruj c sobie drog gerberem i kolb pistoletu posuwał si w stron

Rosjanki, sk d dobiegła terkot broni maszynowej.

- Natalia! - zawołał, gdy serie z M-16 zamilkły.

Ale zaraz si uspokoił. Rozległ si dono ny huk rewolwerowych wystrzałów.

Natalia strzelała z broni o du ym kalibrze, toruj c mu drog po ród ludo erców.

Nie wiedział nawet, kiedy znalazł si przy niej. Patrzył, jak raz po raz naciskała

spust, wysyłaj c z niklowanej lufy mier ka demu, kto si do nich zbli ał. Z

zimn krwi dziurawiła głowy i brzuchy, a kurek rewolweru opadł z trzaskiem.

Magazynek był pusty. Ludo ercy nacierali, depcz c poległych współplemie ców.

Nagły krzyk pomógł Paulowi odzyska panowanie nad sob . Obejrzał si . Ostrze

balisong błysn ło w sło cu i zaton ło w piersi ludo ercy. Natalia walczyła no em.

Rubenstein stan ł tyłem do niej. Mieli ju tylko no e. Walczyli razem, opieraj c

si o siebie plecami.

- John powinien by tu lada chwila. - Natalia st kała z wysiłku. Paul nie

usłyszał, co do niego mówiła. Wysoki kanibal rzucił si na niego z toporkiem. Nie

mógł odskoczy , gdy topór trafiłby Natali w plecy. Szykował si , by odparowa

cios ostrzem gerbera i wtedy rozległ si znany mu odgłos detonacji kalibru 45.

Strzały powtórzyły si kilkakrotnie i za ka dym razem kanibal, który zbli ał si

do nich, padał martwy. Potem nast piła chwila ciszy, któr , jak grzmot, przerwał

huk rewolweru du ego kalibru.

- To python Johna - odezwał si Paul i odskoczył w bok. Pchn ł no em

rannego kanibala, któremu nie starczyło ju sił, by atakowa . Natalia nie

odst powała od niego. Od momentu, w którym odezwał si python, e zwi kszon

energi d gała ciała ludo erców.

Rourke był ju przy nich. Uzbrojony był w dwa no e i walczył obiema

r kami.

- Wygrywamy! - krzykn ła Natalia.

Rubensteina bolało ju rami od ci głego zadawania ciosów. Nie wiedział, ilu

kanibali przebił. Dopiero kiedy przestali naciera , zdał sobie spraw z ich

liczebno ci - polana usłana była trupami. Wypu cił nó z r k. Chciał kl kn , aby

nabra tchu, ale nie było k py trawy, która nie byłaby zakrwawiona. Atak

zako czył si dopiero wtedy, gdy wszyscy ludo ercy byli martwi.

Paul zamkn ł oczy i usłyszał głos Rourke'a.

- Wida , byli dotychczas przyzwyczajeni do łatwej zdobyczy. Chyba nikt nie

stawił im takiego oporu. Lepiej zabierajmy si st d. Sprawdz tylko, czy

przypadkiem który z nich nie ma przy sobie jakich rzeczy Michaela.

Rubenstein otworzył oczy. Ostatni rzecz , któr chciałby zobaczy , był

przedmiot, wiadcz cy o tym, e syn jego najlepszego przyjaciela nie yje. Modlił

si , aby niczego takiego nie znale , ani teraz, ani kiedykolwiek.

Zabrał si do nabijania swoich pistoletów na wypadek, gdyby kanibale wrócili

i znów przyszło im walczy .

Rozdział 38

Nie było wiadków. Nikt, kogo mo na było zapyta o los Michaela, nie

prze ył.

Natalia rozwa ała sytuacj , zdumiona, e tak szybko ochłon ła po rzezi i

mogła ju trze wo my le . Obj ła Johna i wsparła głow na jego ramieniu.

Zapach jego skórzanej kurtki przywodził jej na my l czasy, kiedy si poznali. To

było dla niej wielkie szcz cie. Nie miała my le o tym, co by si z ni stało,

gdyby nie ten Amerykanin. Trafiła do KGB jako młoda studentka, rozmiłowana

w balecie klasycznym. Nie zastanawiała si wtedy, jak to si stało, e przyj to j

do Chicago School, jednej z najbardziej elitarnych uczelni w Zwi zku

Radzieckim. Nazywano j Chicago School ze wzgl du na program nauczania

j zyka angielskiego, który obejmował tak e ameryka ski w odmianie najbardziej

pozbawionej akcentu, jakim mówiło si wła nie w Chicago. Natalia uczyła si go,

poznaj c jednocze nie najnowsze metody wywiadowcze. Na jednym z wykładów

poznała Władymira Karamazowa, do wiadczonego agenta KGB. Przedstawiono

go jej jako bohatera, obro c pokoju i socjalizmu. Dopiero po lubie zrozumiała,

jaki bł d popełniła. Wtedy zdała sobie spraw , e wszystko, czego nauczono j w

akademii oraz wieloletnie treningi w KGB miały na celu zrobienie z niej bez-

wolnego narz dzia w r kach wywiadu. Wszystkie wzniosie idee, którym gotowa

była słu y , okazały si wielkim kłamstwem. Karamazow, jej m , był filarem, na

którym to kłamstwo si opierało. Wtedy w jej yciu pojawił si John Rourke,

człowiek, którego teraz obejmowała. Rourke w porozumieniu z jej wujem zabił

Władimira. Zbrodnia miała dwa motywy. John poło ył tym samym kres

przeciekom informacji do KGB. Wuj pragn ł wyzwoli j od nieszcz liwego

mał e stwa i zakłamania, w którym zmuszona była y . Władimir okazał si

bowiem m czyzn bardzo gwałtownym. Kiedy w gniewie omal jej nie zabił.

Poniewierał ni do tego stopnia, e dziewczyna zmuszona była walczy o swoj

godno . Natalia zakochała si w Amerykaninie, zakochała si w Johnie Rourke

bez pami ci. Lecz on był ju onaty, wi c przestała si łudzi , e kiedykolwiek

b dzie go mogła mie tylko dla siebie. John w ogóle wyleczył j ze złudze . Co

prawda, Sarah zdawała si go teraz nienawidzi , ale była to nienawi skierowana

raczej przeciwko jego czynom ani eli przeciwko niemu samemu. Natalia zdawała

sobie spraw , e Amerykanin zrobił to głównie dla niej. Nie mógł temu zaprze-

czy , cho by twierdził, e przy wiecał mu bardziej wzniosły cel. Rozumowanie, e

sze dorosłych osób ma wi ksze szans na przetrwanie ani eli tylko jedna, było

logiczne z punktu widzenia mistrza sztuki przetrwania. Wiedziała, e John nie

pozwoliłby na to, aby została jego kochank . To nie było w jego stylu. No i był

jeszcze Paul. Rourke zrobił to tak e dla jego dobra. Pozwolił, aby dzieci dorosły.

Teraz, prawie na o lep, poszukiwali Michaela. John był przekonany, e

Michael, natrafiwszy na kanibali, pod ył raczej za nimi i porzucił swój

pierwotny zamiar odnalezienia wraku samolotu. Postanowili wi c zboczy z

kursu północno-zachodniego, którego dotychczas si trzymali i zacz li tropi

ludo erców. Nie mieli wi kszych trudno ci z ustaleniem szlaku ich w drówki. W

równych odst pach natrafiali na popioły po ich ogniskach i ludzkie ko ci -

odra aj ce lady uczt.

Nie ulegało w tpliwo ci, e kanibale po erali najsłabszych członków swego

plemienia, ale sk d w ogóle si wzi li? Niemo liwo ci było, aby zdołali

przetrwa , gdy na powierzchni ziemi hulał radioaktywny wiatr. A wi c sk d? -

powracało ci gle to samo pytanie. Natalia dr ała, lecz nie z zimna, a z obawy, e

wkrótce wszystko przestanie by dla nich tajemnic .

100

Rozdział 39

lad Michaela prowadził na polan , gdzie obozowali kanibale. Wiódł przez

las, a nie szlakiem, którym pod ali ludo ercy. Zostawili motocykle na polanie i

rozeszli si , by ustali , w któr stron oddalił si Michael. Paul pierwszy powrócił

na miejsce spotkania, przyniósł ze sob uprz i cz olinowania spadochronu.

- Michael opu cił polan tym samym szlakiem, którym tu przybył.

Najwyra niej mu si spieszyło. Odległo pomi dzy krokami wskazywała na to,

e biegł. I jeszcze jedno. Ten spadochron z pewno ci pochodzi z samolotu,

którego poszukiwał. - Rourke spojrzał na młodego m czyzn i zapytał:

- Czy znalazłe co jeszcze, Paul?

- Wygl da na to, e go ledzono. Nie s dz , aby był to kto z załogi samolotu.

Chodził bowiem boso, tak samo jak kanibale.

- Czemu nie pojechał motocyklem? - Natalia nie mogła zrozumie decyzji

Michaela.

Rourke odwrócił głow i po raz pierwszy, od wielu dni, uległ czarowi jej

gł bokich niebieskich oczu i faluj cych czarnych włosów. Je li prawd było, e po

nie narkotycznym pełni władzy umysłowej odzyskuje si dopiero po kilku lub

kilkunastu dniach, to Rourke'a spotkało to teraz. Zobaczył Natali tak , jak

zwykł widzie . Wszystko w niej, głos, wyraz twarzy i spojrzenie mówiło mu, e

Rosjanka go kocha.

- Michael natrafił przypadkowo na kogo z załogi samolotu. Jestem pewien, e

ledził kanibali w nadziei, e zaprowadz go do swojej kwatery albo wioski. Hałas

motocykla, jak zd yli my si przekona , nie przestraszyłby kanibali, ale

zdradziłby im jego obecno . Dlatego zostawił harleya, zabieraj c ze sob cały ek-

wipunek wraz z broni . By mo e wpakował si w tarapaty, potwierdziłoby to

przeczucia Annie, albo wci pod a za ludo ercami i dlatego nie mógł powróci .

- Wi c co mamy robi , John? Je li Michael jest w pobli u, hałas naszych

trzech maszyn, mo e pokrzy owa mu jego plany.

Rourke spojrzał na Rubensteina. Zastanawiał si przez chwil , po czym

odparł:

- Według moich oblicze , dzieli nas od Michaela jeszcze wiele godzin drogi,

mo e nawet par dni. Kiedy znajdziemy si blisko, b dziemy w stanie

zorientowa si w sytuacji. Kontynuowa poszukiwania na piechot , znaczyłoby

tyle, co porusza si tak szybko jak poszukiwany. W ten sposób nie

dogoniliby my go wcale. Motocyklem mo emy w godzin pokona tras , która

piechurowi zaj łaby cały dzie . Mo e ju jutro rano odnajdziemy Michaela.

Rourke wpatrywał si w horyzont. Sło ce chyliło si ku zachodowi, barwi c

niebo na czerwono.

- Dobrze, wi c jed my. Nie musimy zatrzymywa si zaraz po zmroku -

powiedziała Natalia.

Rourke przytakn ł i nie odrywaj c wzroku od ziemi, oddalił si od motocykla

w stron lasu. Zdawał sobie spraw , e odt d musi polega na własnym

instynkcie. Wszystko zale ało od tego, czy dobrze znał swojego syna i potrafił

odgadn jego zamiary.

101

Wje d ali na skaliste podło e, gdzie niemo liwe było odnalezienie

jakichkolwiek ladów. nieg, który spadł poprzedniego dnia, utrudniał

poszukiwania. John zastanawiał si , czy na Bo e Narodzenie tak e b dzie biało i

czy uda im si wróci do Schronu na czas. Nie był do ko ca pewien, czy w ogóle

miał po co wraca . Wła ciwie niczego ju w tej chwili nie szukał. Poczuł, e

Natalia poło yła mu r k na ramieniu i natychmiast odzyskał wiar w siebie.

Wiedział, e jest kim wi cej ni tylko jej przyjacielem, i e ju nic tego nie

zmieni.

102

Rozdział 40

Kiedy si ockn ł, w celi było zupełnie ciemno. Widocznie Ministrowie

postanowili nie marnowa dla nich elektryczno ci. Mimo to, niemal natychmiast,

wyczuł obecno Madison u swego boku. Jej łkanie i łzy, które spływały po jej

policzkach, mówiły mu, e wkrótce b d musieli ”odej ” w takim znaczeniu,

jakie nadała temu słowu Rada Ministrów. Usiłował pocieszy dziewczyn , ale nie

był jeszcze w stanie podnie si . Mówił jej o mierci tak, jak j sobie wyobra ał.

Szukali razem pocieszenia we wierze. Madison była zrozpaczona. Musiała

prze ywa wszystko po raz drugi. Michael z trudem podniósł r k i otarł jej łzy.

Lecz ona nadal płakała. Tym razem nie chciała pogodzi si z losem. By mo e

była w ci y, co oznaczało, e tak e jej dziecko skazane jest na mier .

Min ło wiele godzin, zanim ból ust pił na tyle, by Michael mógł si swobodnie

porusza . Fosforyzuj ce wskazówki rolexa odmierzały ich ostatnie godziny. W

tym czasie Michael odszukał po omacku guziki wi ziennej koszuli dziewczyny.

Madison powiedziała, e w tym szarym, płóciennym stroju czuje si okropnie i

prosi, by pomógł jej go zdj . Opuszki palców prawej r ki były mocno

poparzone, ale dotyk jej mi kkiego i ciepłego ciała pozwolił mu zapomnie o bólu.

Padli sobie w obj cia i kochali si nami tnie, tak jak to robili wcze niej. Kiedy to

było? ”Zaledwie poprzedniej nocy” - przypomniał sobie Michael. Spletli si

ramionami tak mocno, e zdawali si stanowi jedno ciało. Je li jest mo liwe, aby

dwoje kochanków prze ywało orgazm jednocze nie - Michael czytał w Schronie o

klinicznym aspekcie stosunku płciowego - osi gn li to wła nie teraz. Ich serca biły

zgodnym rytmem i nic innego si nie liczyło.

Michael zastanawiał si nad słowami siostry. Annie zawsze mu mówiła, e jest

nieodrodnym synem swojego ojca. Kiedy tulił Madison i czuł ciepło jej młodego

ciała, wydawało mu si oczywiste, e tak nie jest. Niewiele wiedział o tym, jak

układało si współ ycie mi dzy ojcem a matk , ale przeczuwał, e wi , która

ł czyła go z Madison, oka e si inna, bardziej prawdziwa.

Przypisywał to cz ciowo wra liwo ci, któr odziedziczył po matce. Powracał

w pami ci jej czuły u miech, łzy, które wylała z jego powodu i słodkie kołysanki,

które nuciła mu do snu.

Michael Rourke u miechn ł si . Umiał ju panowa nad sob . Zastanawiał

si , czy wi kszo ludzi poznaje samych siebie tak, jak on - kiedy jest ju za

pó no.

”Nó ” - pomy lał i za witała mu nadzieja. Pod nogawk spodni miał przecie

nó . Po piesznie zaczaj układa w my li plan.

Kiedy przyjd po nich nad ranem, b dzie mógł doby no a i zaatakowa ,

wykorzystuj c czynnik zaskoczenia. Zakładał, e stanie si to dopiero nad ranem.

Celowo nie pytał Madison o szczegóły. Postanowił, e b dzie walczył do ko ca.

Posługuj c si no em i technik walki wr cz, której nauczył go ojciec, był w

stanie zabi wielu m czyzn w garniturach, a mo e nawet przedrze si do

wyj cia. Gdyby, mimo wszystko, osaczyli go, zanim zostanie obezwładniony,

przebije no em Madison, aby oszcz dzi jej cierpienia.

Michael mocniej przytulił dziewczyn do siebie. Ojciec mówił mu zawsze, e

nigdy nie nale y rezygnowa . Teraz, kiedy zrozumiał siebie samego, wydało mu

103

si , e rozumie lepiej swojego ojca i przyczyn jego udr ki - Natali . Je li było

cokolwiek, co powinien ojcu wybaczy , to czynił to w tej chwili.

” ycie jest po to, aby z niego korzysta ”. Michael pocałował Madison w czoło.

Dziewczyna przeci gn ła si , dotykaj c r k jego włosów. Potem przesun ła dło

ku jego ustom i zło yła na nich pocałunek. “Tak, po to, aby z niego korzysta ” -

pomy lał Michael. Musz y , tak długo, ile jest im przeznaczone.

104

Rozdział 41

M czy ni w garniturach przyszli po nich z samego rana. Michael Rourke

postanowił pocz tkowo nie stawia oporu i czeka , co si wydarzy. Przewi zali im

oczy opaskami, ale r ce pozostawili wolne. Wszyscy uzbrojeni byli, jak zwykle, w

elektryczne pastuchy. Ostrzegli by je cy nie próbowali ucieczki.

W miar , jak posuwali si do przodu, robiło si coraz chłodniej. Dobiegł go

znajomy hałas. Był to trzask zamykanej luzy, dzi ki której Arka została odci ta

od wiata zewn trznego i to umo liwiło przetrwanie jej mieszka com.

Lecz cena, jak stu ludzi płaciło za przetrwanie, była zbyt wysoka. Michael

usłyszał, e otwieraj si kolejne drzwi. Stra nicy popchn li go ku wyj ciu za

pomoc elektrycznych pastuchów, które tym razem były wył czone z sieci. Po

ilo ci słyszanych głosów wydawało mu si , e eskortuje ich sze ciu m czyzn.

Kazali im i przodem, wzdłu ciany tunelu.

Sze ciu m czyzn. Był w stanie poradzi sobie z nimi. ”Kiedy obezwładni

wszystkich - my lał Michael - uciekn z Madison w góry”. Nie obawiał si

ludo erców. Ju raz ich pokonał i je li b dzie to konieczne, zrobi to po raz drugi.

- Zaczekajcie tutaj - padła komenda.

W ciemno ci rozległ si jaki zgrzyt. Madison, zanim przyszła eskorta,

opowiedziała mu, co ich czekało. Wiedziała, e do skalnej ciany przytwierdzone

s dyby, w które zakuwa si ”odchodz cych”. Kanibale, czyli Nadliczbowi,

wiedz o tym i od czasu do czasu przybywaj do Arki, by odebra ofiary. Dyby

nie były zamykane na kłódk , ale mo na je było otworzy tylko za pomoc obu

r k. Skazani stawali twarz do ciany i nie mieli adnej mo liwo ci ruchu.

Michael pami tał, e dyby usytuowane były nie opodal wylotu korytarza, poza

obr bem obszaru mieszkalnego. Czuł, e byli ju blisko. Chłodny pr d powietrza

niósł ze sob płatki niegu.

- Podejd cie tutaj. Tylko nie próbujcie stawia oporu - rozkazał jeden z

m czyzn w garniturze.

Michael nie lubił słucha rozkazów. Teraz przychodziło mu to z jeszcze

wi kszym trudem. Wyci gn ł przed siebie prawe rami i skierował si w stron ,

sk d dobiegł go głos. Kto z eskorty wzi ł go za r k i poprowadził ku dybom.

Michael r k zsun ł opask , która przesłaniała mu oczy. Zmru ył powieki.

wiatło. Wschodz ce sło ce wysyłało swoje promienie prosto do tunelu,

wypełniało go jasnym wiatłem. Zauwa ył, e stra nik, który ju miał zaku go w

dyby, chciał poprawi mu przepask . Michael gwałtownym ruchem oswobodził

r k i chwycił go za poły marynarki. Zerwał przepask z głowy. Przyci gn ł

stra nika ku sobie i zanim tamten zd ył wł czy elektrycznego pastucha, pi ci

uderzył go w twarz. Cios był tak silny, e złamał nos stra nika. Michael wykonał

wier obrót, kopn ł go w szyj , odrzucił daleko od siebie, schylił si i podniósł

elektrycznego pastucha. Pozostałych pi ciu dozorców uzbrojonych w pałki oto-

czyło Rourke'a-juniora. Madison tymczasem ci gn ła z oczu opask .

- Michael, uwa aj! - zawołała.

Michael wykonał półobrót i na czas schylił si , by unikn ciosu. Był siódmy

stra nik, którego Rourke wcze niej nie zauwa ył. Stra nik zamachn ł si

elektrycznym pastuchem, ale Michael go uprzedził i trafił go pałk w brzuch.

105

M czyzna skulił si z bólu. Rourke opu cił r k , znów wykonał szybki obrót i

uderzył m czyzn , który stał najbli ej. Ale nast pna pałka przeci ła powietrze i

upadła wprost na niego. Odparował uderzenie i wykonał kolejny wier obrót.

Błyskawicznie rozprostował nog i uderzył przeciwnika w oł dek. M czyzna

j kn ł i zgi ł si w pół. Stra nik upadł nieprzytomny. Pozostało jeszcze trzech.

Dwóch m czyzn zbli ało si do Michaela, trzymaj c pałki wyci gni te przed

sob jak szpady. Ko cówki elektrycznych pałek były rozgrzane do czerwono ci.

Samo ich dotkni cie mogło sparali owa przeciwnika. Michael dobrze o tym wie-

dział. Mimo to skoczył ku nim i machn ł im nad głowami własn pałk z tak

pr dko ci , e a za wiszczało. Jeden z napastników stracił równowag i upadł.

Ponownie zamachn ł si i uderzył drugiego w rami . M czyzna zachwiał si .

Michael celnie wymierzonym kopniakiem powalił go na ziemi . Pierwszy usiłował

wykorzysta moment, kiedy Michael stał na jednej nodze, by porazi go pr dem.

Michael opu cił nog , odbił si od ziemi. Z wyskoku, podeszw wojskowego buta,

kopn ł pałk przeciwnika. M czyzna w garniturze zachwiał si , ale nie wypu cił

jej z r k. Ale elektryczna pałka p kła. Stra nik, usiłuj c unikn kontaktu z

odłaman ko cówk , przewrócił si . Michael stan ł. Tymczasem powalony

m czyzna wstał i podniósł pałk jednego ze swoich towarzyszy. Stali

naprzeciwko siebie i przez chwil mierzyli si wzrokiem jak szermierze przed

pojedynkiem. Michael pierwszy wyci gn ł elektrycznego pasterza. M czyzna w

marynarce cofn ł si . Michael post pił o krok do przodu i uderzył pałk .

Przeciwnik pochylił si . Michael błyskawicznie wykonał obrót i, kiedy m czyzna

wyprostował si , wymierzył mu podwójne kopni cie. W chwili, gdy stra nik

stracił równowag Michael chwycił obur cz za pałk i ponownie zadał cios. Ele-

ktryczne pałki walcz cych skrzy owały si . Rourke napierał jednak mocniej i

podbił w gór or przeciwnika. Rozrza ony koniec dotkn ł szyi m czyzny w

garniturze. Rozległ si krzyk. Stra nik wypu cił bro z r ki i osun ł si na ziemi .

Ostatni człowiek z eskorty biegł w kierunku szybu wentylacyjnego. Michael

nie miał w tpliwo ci, e zamierzał odci ich od Arki. Zrozumiał, wkrótce, co

było przyczyn jego po piechu. Od strony wylotu jaskini dobiegły go odgłosy

kroków i jakie nieludzkie gardłowe głosy. Zbli ali si kanibale - Nadliczbowi.

Obejrzał si i zawołał do Madison:

- Pr dko, chod tutaj, trzymaj si mnie.

Ruszył w po cig za uciekaj cym stra nikiem. Zd ył złapa go w chwili, gdy

tamten przest pował próg. M czyzna zamierzył si na niego. Michael w biegu

upu cił elektryczn pałk . Wyci gn ł r k ku górze, blokuj c cios i kopn ł

dozorc w szcz k . M czyzna zachwiał si , Michael uderzeniem pi ci złamał mu

nos. Stra nik wpadł do wn trza szybu wentylacyjnego przez uchylon luz ,

która powoli zacz ła si zamyka . Rourke usiłował zablokowa j własnym

ciałem, mimo to luza zatrzasn ła si . Od wewn trz dobiegł go szcz k zasuwy.

Odwrócił si . W tunelu było ju pełno kanibali. Ka dy z nich dzier ył w r ce

kamienny toporek. Madison podbiegła do niego i złapała go za r k . Schylił si i

podniósł z ziemi elektryczna pałk . Trzymał j przed sob . Lew r k wyci gn ł

z pochwy nó .

- Trzymaj si blisko mnie. Nie pozwol , aby cho włos spadł ci z głowy.

106

Byli w potrzasku. Szyb wentylacyjny stanowił jedyn drog odwrotu, ale nie

było mo liwo ci otwarcia luzy od zewn trz. Ludo ercy napełniali cały tunel.

Michael nie cofn ł si na ich widok.

- Michael, boj si ...

- Sta obok mnie - powiedział do Madison. - Wszystko b dzie dobrze.

W oczach kanibali mógł wyczyta niepohamowan dz krwi.

107

Rozdział 42

luza zatrzasn ła si za ich plecami. Spostrzegł, e od zewn trz maskowała j

szklana szyba, doskonale przylegaj ca do ciany tunelu. Dla kogo , kto nie

wiedział o jej istnieniu, była praktycznie niezauwa alna. Poczuł, e dziewczyna

obejmuje go. Kiedy delikatnie gładziła go po szyi, jej r ce dr ały.

- Michael, zabij mnie - szepn ła mu do ucha. Po raz pierwszy młodzieniec

słyszał, e dziewczyna u yła słowa ”zabij”. - Wiem co nas czeka. Nie chc y ani

chwili dłu ej. - Spojrzał na ni . Nie uszło jego uwagi, e w ostatnich godzinach

zaszła w niej wielka zmiana. Nie rozumowała ju w kategorii ”odej ”. Unikaj c

jej spojrzenia, wyszeptał:

- Uczyni tak, je li b dzie to konieczne. Nie pozwol , aby cierpiała. Kanibale

nigdy nie dostan ciebie ywej. Kocham ci , Madison.

Łzy napływały jej do oczu, lecz tylko jedna łza spłyn ła po jej policzku. Po

chwili, nie wytrzymała, wybuchn ła płaczem. Michael nie patrzył na ni .

Kanibale, których dziewczyna nazywała Nadliczbowymi - ofiary drastycznych

rodków kontroli przyrostu naturalnego w Arce - byli coraz bli ej.

Niewykluczone, e w ród nich znajdował si brat albo ojciec Madison.

W ród kanibali Michael nigdy nie widział kobiet. Przypuszczał, e pozostaj

w wiosce i opiekuj si dzie mi. ”Tylko po co? - zastanawiał si . ” eby kiedy

dorosn , stały si tym, czy s ich ojcowie? ”Przetrwanie” tylko taka odpowied

przychodziła mu na my l. Lecz jak e puste wydawało mu si teraz znaczenie tego

słowa. Kanibale i mieszka cy Arki zaprzedali własne człowiecze stwo.

Przygl dał si , jak ludo ercy dobieraj si do m czyzn w marynarkach.

Jeden z nich le ał na ziemi. ył jeszcze, kiedy kamienny topór roztrzaskał mu

głow . Gromada kanibali przypadła do trupa, charcz c i mlaskaj c. Przepychali

si zawzi cie, aby dosta swoj porcj . Po chwili rozszarpali zwłoki na kawałki.

- Michael! - krzykn ła Madison przera ona tym widokiem.

Ludo ercy rozeszli si , ust puj c miejsca innym. Jeden z nich niósł ociekaj c

krwi nog stra nika. Ciało kolejnego m czyzny w garniturze zostało

rozszarpane na kawałki. Zatrzeszczały ko ci. Ubranie p kło w szwach. Ludo erca

przypadł do nogi trupa i wbił z by w łydk . Po chwili oddalił si , trzymaj c w

r kach wyłaman ze stawu ko czyn . Kanibale podchodzili coraz bli ej i kolejno

masakrowali zwłoki stra ników. Michael i Madison cofn li si o kilka kroków.

Kilku dzikusów zlizywało krew z kamiennej posadzki tunelu. Dotychczas nie

zwracali na nich uwagi. Wtem jeden z kanibali, który uł oko swej ofiary,

podniósł wzrok i zakrztusił si . Wyci gn ł rami , wskazuj c na par młodych i

bełkotał co gardłowym głosem. Michael stał, czekaj c na reakcj pozostałych.

Kilku dzikusów, nie przestaj c prze uwa mi sa swoich ofiar, spojrzało na nich i

odpowiedziało równie gardłow paplanin . Z ust spływała im krew. Teraz

wszystkie oczy zwróciły si w ich stron . Ludo ercy potrz sali toporami.

Patrzył na nich. Wydawali mu si ludzkimi kreaturami. Kanibal, dla którego

nie starczyło ludzkich zwłok, ruszył na nich, trzymaj c toporek nad głow . Kiedy

zbli ył si na odległo ramienia, Michael roz arzonym ko cem pałki uderzył go

w oko. Kanibal krzykn ł przera liwie. Był to najbardziej odra aj cy d wi k, jaki

108

Rourke-junior kiedykolwiek słyszał. Dzikus zatoczył si i upadł. ”Czy by nie

pami tał ju , jak bolesne było pora enie pr dem?” - zastanawiał si Michael.

Wyci gn ł pałk , gotów odeprze kolejny atak. Zdawał sobie spraw , e

napastnicy maj nad nim wielk przewag liczebn . Wiedział, e jego kl ska to

tylko kwestia czasu. Zbli ało si trzech dzikusów. Czwarty, z wypalonym okiem

czołgał si ku wyj ciu. Wszyscy trzej unie li toporki. Nagle, wewn trz tunelu,

rozległ si potworny huk, zwielokrotniony przez echo. Zanim Michael zrozumiał

co si stało, dobiegł go kobiecy głos:

- Ani kroku dalej, albo wszyscy zginiecie!

Teraz dopiero rozpoznał odgłos rewolwerowego wystrzału. Głos kobiety tak e

nie był mu obcy. U wiadomił sobie, e znał go jeszcze z dzieci stwa

- Ona nie artuje. Ja te nie! - odezwał si m ski głos. Nie był, to jego ojciec.

Kanibale odwrócili głowy w kierunku wej cia. Po chwili zacz li si cofa pod

ciany, tworz c wewn trz tunelu ywy korytarz. Po przeciwległej stronie Michael

dostrzegł uzbrojon posta . Sło ce raziło go w oczy, wi c nie mógł rozpozna twa-

rzy, ale po profilu odgadł, e bro to detonik kalibru 45, a raczej dwa detoniki.

- Je li rozumiecie po angielsku, pozwólcie im przej . Chc , aby bez przeszkód

doł czyli do nas. - Usłyszeli stanowczy głos, którego Michael nie słyszał od

pi tnastu lat. Brzmiał nieomal identycznie jak jego własny. Kanibale, w aden

sposób, nie dali pozna , e zrozumieli.

Nie ruszał si z miejsca. Nie zamierzał prowadzi Madison prosto w paszcz

nieprzyjaciela. Teraz ojciec przemówił do niego:

- Michael, synu, chod do mnie. Tylko powoli. Dziewczyna niech idzie obok

ciebie, nie za tob . I pami taj, adnych gwałtownych ruchów.

- Id , tato - odparł Michael i wzi ł Madison za r k .

- B d mówił do ciebie. Nie zatrzymuj si . Oni nie rozumiej po angielsku,

jestem tego pewiem. Ale zdołali si przekona o sile ognia karabinu. Kiedy

b dziesz blisko, rzuc ci pistolet. Jest nabity i odbezpieczony. B d gotów. Oni nie

maj zwyczaju wypuszcza st d swoich ofiar.

Michael spojrzał na Madison. Dziewczyna szepn ła do niego:

- To twój ojciec? Jest do ciebie podobny. Michael u miechn ł si .

- Nie odst puj mnie nawet na krok - powiedział do niej. - A kiedy si st d

wydostaniemy, tak e pozosta u mego boku.

- Nie opuszcz ci nigdy - wyszeptała Madison.

Pochylił si i pocałował j w czoło. Zbli ali si do wyj cia. Rozpoznał ubran

na czarno kobiet , która trzymała w r kach karabin M-16 gotowy do strzału. To

była Natalia, były major słu b specjalnych KGB. Znał j z widzenia. Podobnie,

jak młodego m czyzn , który trzymał na muszce kanibali. Pami tał jego wysokie

czoło i starannie uczesane włosy. Zauwa ył, e teraz nie nosił okularów.

U miechn ł si do niego. Annie miała racj ; sen narkotyczny usun ł jego wad

wzroku.

- Majorze! - zawołał Michael do Natalii. - Miło mi po tylu latach znów ci

widzie .

- Witaj, Michael. Jeste lustrzanym odbiciem własnego ojca...

109

- Wiem o tym - przytakn ł i obj ł Madison. Przytulił j do siebie, a praw

dło mocniej zacisn ł na r koje ci no a. Czuł, e nie ma si ju czego obawia .

Szans wyrównały si .

- Panie Rubenstein - zawołał - czy mog mówi panu ”wujku”?

- Mów mi po prostu Paul. Dla cisło ci; z biologicznego punktu widzenia,

jeste teraz starszy ode mnie.

- Przedstawiam wam Madison. Nie ma jeszcze nazwiska. Mówi ”jeszcze”,

poniewa kiedy cała ta historia dobiegnie ko ca, zamierzam j po lubi . Je li,

oczywi cie, ceremonia lubna ma teraz jeszcze jakie znaczenie na wiecie, na

którym jedynymi lud mi yj cymi na powierzchni s kanibale, a pod ziemi

gnie d si religijni fanatycy, dla których ludobójstwo jest sposobem na kontrol

przyrostu naturalnego.

John Rourke poruszył nieznacznie wargami. Michael nie dosłyszał, co

powiedział, ale miał wra enie, e ojcec szepn ł do Madison: ”Witaj, córeczko”.

- Nie mo emy st d tak po prostu odej - ci gn ł Michael. - Musimy

powstrzyma tych ludzi. - Kanibale po obu stronach tunelu poruszyli si , jakby

mieli zamiar odci im drog . Spojrzał na Madison. Nie zwolnił kroku.

- Zobaczymy, co da si zrobi , synu - odparł John. - Ale na razie nie ogl daj

si na boki. Id prosto przed siebie.

- Jaki pistolet zamierzasz mi rzuci ?

- Mojego CAR-15. Pami taj, e to nie jest M-16. Je li ci si spodoba, mo e

kiedy si z tob zamieni .

- Zgoda. Czy to ten z magazynkiem na trzydzie ci naboi?

- Dokładnie trzydzie ci - odparł Rourke. Kanibale zacz li zwiera szeregi.

- Gdyby musiał wybiera , tato...

- Nic nie mów. Wiem, e potrafisz dba o siebie. B d miał oko na Madison,

obiecuj .

- Nie b dziemy musieli wybiera - powiedziała Natalia stanowczo, a echo jej

zawtórowało. Michael lubił ton jej głosu. Był stanowczy i zarazem prowokuj cy,

chocia ojciec okre lał go jako ”chłodny”. - Wydostaniemy was oboje ywych, nie

inaczej.

- Jeste kochana. Teraz rozumiem, dlaczego tato, czuje do ciebie to, co czuje.

Prosił mnie kiedy , na wypadek, gdyby nie przebudził si ze snu narkotycznego,

abym ci powiedział, e ci kochał.

- Ale z ciebie gaduła - powiedział John; w grocie rozległ si jego miech,

któremu zawtórowało echo.

- Jaki ojciec, taki syn - odparł Michael. Gotów był cisn elektryczn pałk w

ka dego z kanibali, który pierwszy odwa yłby si zaatakowa .

Co zaniepokoiło Johna. Podszedł bli ej wej cia i wsun ł za pas jeden z

pistoletów. Michael nie mógł dostrzec wyrazu twarzy ojca, ale po jego postawie

poznał, e trzeba przygotowa si na decyduj ce starcie. Zdj ł z pleców karabin.

Był nieco krótszy od M-16 i posiadał celownik optyczny.

- Gdzie si podziały twoje rewolwery?

- Zostały wewn trz. Tam jest arsenał pełen broni. Lecz mieszka cy nie wiedz

nawet, jak si ni posługiwa . Traktuj j jako muzealne starocie.

Szeregi kanibali w paru miejscach poł czyły si .

110

- Michael, czekajcie na mnie. Id po was! - zawołał John.

- John, nie rób tego. - Natalia próbowała go powstrzyma . Rourke nie zwa ał

na nic. Ruszył w kierunku syna, trzymaj c karabin. Lew dło zacisn ł na

r koje ci detonika. Michael przystan ł i przytulił do siebie Madison. Kanibale,

którzy stali najbli ej nich, wyci gn li r ce, by pochwyci jego i dziewczyn .

- Madison b dzie szła mi dzy nami - powiedział spokojnie Rourke do syna. Na

jego twarzy malowała si taka determinacja, jakiej Michael nigdy jeszcze nie

widział. John wło ył w usta cygaro.

- Czy ona potrafi obchodzi si z broni ? - zapytał Rourke-ojciec.

- Mog spróbowa - o wiadczyła Madison.

- Zuch dziewczyna.

Zatrzymał si nagle. Od syna dzielił go tylko metr. Powoli uniósł prawe rami

i wyci gn ł karabin przed siebie. Kolba CAR-15 otarła si o pier Michaela.

- Daj pałk Madison. Na mój znak ruszamy do wyj cia. Paul, Natalio,

osłaniajcie nas.

Podał dziewczynie elektrycznego pastucha. Madison wzi ła go dr cymi

r koma. Nast pnie odebrał od ojca karabin. Zacisn ł r k na kolbie i poło ył

palec na cynglu. Kciukiem sprawdził przeł cznik. Był nastawiony na

prowadzenie ognia ci głego. Skin ł głow do ojca. John Rourke wsun ł r k do

tylnej kieszeni spodni i wyci gn ł zapalniczk . W ród ciszy rozległ si trzask

krzemienia. Mały, niebiesko- ółty płomie stan ł nieruchomo nad zapalniczk .

Kanibale zacz li co pomrukiwa , wydaj c charakterystyczne gardłowe

odgłosy. Rozsun li si na boki.

- Nigdy mi nie mówiłe , e jeste specjalist od psychologii tłumu. - Michael

nie ukrywał wra enia, jakie wywarło na nim zachowanie ojca.

- W yciu ró ne rzeczy okazuj si przydatne, synu. Zapami taj to sobie -

odparł Rourke i zaci gn ł si cygarem. Potem schował zapalniczk i przez chwil

trzymał r k w kieszeni, jakby czego czukał. - Licz do trzech - szepn ł.

- Raz - wyszeptał Rourke.

- Dwa - powiedział cicho Michael.

John si gn ł praw r k po detonika, którego trzymał za pasem.

- Trzy - powiedzieli niemal jednocze nie ojciec i syn.

111

Rozdział 43

Natalia odliczała w pami ci.

- Trzy - wyszeptała w chwili, gdy Rourke wycelował rewolwer. Wprawnym

ruchem podniosła luf karabinu M-16, jakby bro stanowiła przedłu enie jej

ramienia. Poci gn ła za spust. Pu ciła trzy krótkie serie ponad głowami Johna,

Michaela i Madison, kosz c kanibali, którzy stali z tyłu. Ojciec i syn odwrócili si

do siebie plecami. Dziewczyna stan ła pomi dzy nimi. W grocie zagrzmiał

karabin CAR-15. Wtórowały mu bli niacze detoniki. Hałas był ogłuszaj cy.

Szeregi kanibali rozrzedziły si w miejscach, w które skierowany był ogie . Paul

Rubenstein obserwował masakr i ilekro sytuacja dla otoczonych stawała si

gro na, słycha było terkot MP-40. Przezornie oszcz dzał amunicj .

Po pewnej chwili Natalia zorientowała si , e oba detoniki zamilkły.

”Sko czyła si amunicja” - pomy lała. Lecz zaraz na ich miejscu zagrzmiały

coraz dono niejsze pojedyncze wystrzały z pythona. Wkrótce potem urwał si

ogie z karabinu M-16. Nie było czasu na wymian magazynka. Opu ciła karabin

i nie odrywaj c oczu od napastników, wyci gn ła z kabur dwa pistolety metalif

custom L-frames. Ogie z magnum, którym strzelał Rourke, wci trwał. Kanibal

usiłuj cy zbli y si do niej na zasi g toporka, nagle odskoczył, jakby poderwany

silnym podmuchem wiatru i run ł na ziemi . Zaraz potem zastrzeliła jeszcze

jednego i jeszcze...

Po wyczerpaniu amunicji Natalia schyliła si i z pochwy, przywi zanej po

wewn trznej stronie łydki, wydobyła bali songa. Odbezpieczyła spr ynowca.

Ostrze no a z trzaskiem wysun ło si do przodu i nieomal od razu utkwiło w

gardle kanibala, przecinaj c główn t tnic . Napastnik osun ł si na ziemi . Na-

talia usiłowała utrzyma wzrokowy kontakt z Johnem i Michaelem. W ród lasu

toporków widziała głowy obu m czyzn i Madison, która stała pomi dzy nimi.

Ilekro podnosiła wzrok w ich kierunku, obydwaj Rourke'owie parowali ciosy

toporka i zadawali wrogom miertelne rany. Dookoła nich kł biło si od

nacieraj cych i umieraj cych dzikusów. Kanibale krzyczeli z bólu i w ciekło ci.

Mo e w ich gardłowym j zyku tak wła nie brzmiały przekle stwa? Natalia

st pała po trupach ludo erców. Po drugiej stronie wylotu jaskini walczył Paul

Rubenstein. Wystrzelił ostatni nabój i dobył bagnetu, usiłuj c utorowa sobie

przej cie w ród napastników. Chciał wesprze obu Rourke'ów którzy, oprócz

własnej skóry, bronili tak e dziewczyny. Natalia, jakby odgadła jego my li i

zacz ła przebija si przez yw cian kanibali.

112

Rozdział 44

Od tyłu dobiegł go krzyk Madison. John Rourke błyskawicznie wykonał

półobrót. Trzech kanibali uzbrojonych w kamienne toporki atakowało jego syna.

John popchn ł dziewczyn w bok i toporkiem uderzył dzikusa, który stał

najbli ej niej. Zabił go. Natychmiast potem natarł na trójk napastników,

uprzedzaj c ich atak na Michaela. K tem oka Rourke dostrzegł jak topór syna

rozpłatał głow kolejnego dzikusa. Madison krzykn ła przera ona. Rourke

poderwał si by jej broni . Dziewczyna wyci gn ła przed siebie elektrycznego

pastucha. Zrobiła to tak gwałtownie, e kanibal, który j zaatakował, nadział si

na roz arzony koniec pałki. W powietrzu uniósł si sw d spalonej skóry.

”Dziewczyna w pełni zasługuje na przyj cie do naszej rodziny” - pomy lał John.

Michael błyskawicznie znalazł si przy jej boku i uderzeniem toporka powalił

poparzonego dzikusa. John stał przez chwil nieruchomo, potem wykonał obrót i

jednym zamachem powalił pi ciu ludo erców. Wtem poczuł silny ból. Potkn ł si

i wypu cił topór. Zrobiło mu si ciemno przed oczami. Michael podbiegł do ojca i

wsparł go ramieniem, zadał cios toporem dzikusowi, który go ranił. Lewa r ka

była sztywna, ale prawa dło zacisn ła si na r koje ci gerbera. Rourke

wyci gn ł nó i zacz ł zadawa dotkliwe straty przeciwnikom. Instynktownie

zawsze uderzał w brzuch. Natalia znalazła si tu przy nich. Walczyli rami w

rami . Ostrze bali songa błyszczało w wietle słonecznych promieni. Wkrótce

metal ostrza zabarwił si na czerwono.

Paul bronił si . Powalił tylu napastników, e kanibale chc c si do niego

zbli y , musieli depta ciała poległych współplemie ców. To dawało mu chwil

wytchnienia. John Rourke usłyszał znajomy trzask. Paul Rubenstein załadował

magazynek do swojego schmeissera. Nagle walk przerwano. Rourke uniósł

gerbera, chc c zada cios kolejnemu dzikusowi, który nacierał na niego. Ale ten

zacz ł ucieka . Pozostali ludo ercy równie rzucili si do ucieczki. Paul chciał

strzela .

- Nie strzelaj, Paul - powiedział Rourke. - Pozwól im odej .

- W porz dku. Chc tylko, aby wiedzieli czego si mog spodziewa , je li

zechc tu powróci .

Rourke spojrzał na Natali . Kobieta chustk czy ciła ostrze no a.

- Mo esz wyczy ci gerbera t sam szmatk - rzekła i podała mu chustk .

- Paul i ja zajmiemy si motocyklami. Sprowadzimy maszyny pojedynczo.

Paul b dzie prowadził, a ja b d go osłaniał.

- To zajmie zbyt wiele czasu. Lepiej sprowad cie dwa motocykle za jednym

razem, a potem pojedziecie po trzeci.

- Odnale li cie mój motocykl! - zawołał Michael.

- Pewnie, e odnale li my twój motocykl - odparł jego ojciec i wybuchn ł

miechem.

113

Rozdział 45

Rourke nie miał adnych w tpliwo ci, e niedobici pójd po posiłki i wkrótce

znów b d mieli do czynienia z kanibalami.

Michael i Madison pokazali Natalii miejsce, gdzie znajdował si wylot szybu

wentylacyjnego. Paul pomógł jej przy otwieraniu włazu. Oboje byli ju bliscy

jego otwarcia. Natalia zbywała miechem wszelkie trudno ci.

- Nie b dzie z tym adnego kłopotu. Zawsze potrafiłam wtyka nos tam, gdzie

nie trzeba.

John i Michael stali przy wej ciu do jaskini. Madison zostawiła ich samych i

poszła przygl da si pracy Paula i Natalii.

- Czuj , e tym razem nawaliłem - odezwał si Michael. Rourke spojrzał na

niego.

- Jaki ojciec, taki syn - odparł.

- Co masz na my li, tato?

- Szkoda gada - westchn ł Rourke. - A zreszt . - Machn ł r k . - Powiem ci.

Chodziło o twoj matk . Jest na mnie w ciekła. Nie przypominam sobie, abym

kiedykolwiek zauwa ył w niej tyle nienawi ci. To z powodu tego, co zrobiłem.

Pozwoliłem, aby cie dorastali - ty i twoja siostra, podczas gdy dla nas czas stał w

miejscu. Wszystko działo si za jej plecami, sam nie wiem dlaczego.

- Ka dy prawdziwy mistrz przetrwania post piłby tak samo jak ty - Nigdy nie

powtarzaj tego przy matce.

- My l , e jako dojdzie do siebie.

- Nie sadz , ale mo e nasze stosunki uło si , je li ty i Madison b dziecie

mieli dziecko. Wspomniałe , e by mo e ona jest ju w ci y. Sarah, pomijaj c

wiek, b dzie babci . - Rourke u miechn ł si .

Nic nie wskazywało na obecno nieprzyjaciela, ale kanibale ju raz

udowodnili, e doskonale potrafiła ukrywa si w ród skał. W ka dej chwili mógł

nast pi atak.

- Sarah zaopiekuje si wnukiem i, by mo e, poczucie niedowarto ciowania

jako matki, które w niej wzbudziłem, minie. Nie jestem jednak pewien, czy to

mnie w jakikolwiek sposób usprawiedliwia.

- Wi c jest a tak le?

- Sam nie wiem, co o tym my le - odparł John, nie patrz c na syna. Przez

chwil obaj milczeli. - Bałem si , e stracili my ci na zawsze. To było głupie, ale

nic nie mogłem na to poradzi . Powinienem bardziej ufa swoim uczniom.

Rourke spojrzał synowi gł boko w oczy. To było tak, jakby patrzył na własne

odbicie w lustrze. Mieli te same br zowe oczy i identycznie przystrzy one

kasztanowate czupryny. Nie uszły jego uwagi pewne ró nice. Michael miał ponad

sze stóp wzrostu. Na jego twarzy nie było zmarszczek, nie miał jeszcze siwych

włosów.

- Chwilami odnosiłem wra enie, e bawi si w kotka i myszk . - Michael

wybuchn ł miechem. - Mimo wszystko ciesz si , e ty, Paul i Natalia

pojawili cie si na szachownicy, akurat w tym momencie gry. - Michael

chrz kn ł. Potem nieco przytłumionym głosem dodał:

- Bałem si , e b d musiał zabi Madison.

114

- Rozumiem, co czułe .

- Na moim miejscu ty zrobiłby to samo. Prawda?

- Tak. Zrobiłbym to samo, ale wcale nie przyszłoby mi to łatwiej ni tobie.

Zreszt twoja matka potrafiła znale wyj cie z ka dej sytuacji.

- Wiesz, tato, zawsze marzyłem o tym, eby po twoim przebudzeniu pojecha

z tob na zwiady. Musimy si przekona jak ten wiat naprawd wygl da.

- Przecie wkrótce b dziesz ojcem i głow rodziny.

- Kiedy podejmowałe jak decyzj , rodzina nigdy nie stanowiła dla ciebie

przeszkody - zauwa ył Michael.

- Masz racj synu. Nigdy nie potrafiłem si ograniczy tylko do roli ojca. Bóg

jeden wie, czy nie powinienem był tego zrobi . Nie mówi tak tylko ze wzgl du na

Sarah.

- B dziemy mieli dosy czasu, nawet je li Madison jest w ci y. Jak nie teraz,

to po narodzinach dziecka. Zgoda?

- Jak ty to sobie wyobra asz? Chciałby pojecha ze mn i Paulem i zostawi

cztery kobiety w Schronie bez opieki?

- Rzeczywi cie. Paul pojedzie z nami. Jest twoim najwierniejszym druhem.

- To najlepszy przyjaciel, jakiego kiedykolwiek miałem. Jeste moim synem i

tak e z tob mog rozmawia jak z prawdziwym przyjacielem. Tak si składa, e

mam dwóch najlepszych przyjaciół. Lecz pami taj o jednym: jakkolwiek by si

sprawy układały, nie stawaj nigdy pomi dzy mn a matk . Nie chc , aby my lała,

e buntuj ciebie albo Annie przeciwko niej. Jeszcze tego brakowało...

- Czy mama nie potrafi zrozumie motywów twojego post powania? Wiesz, o

czym mówi . Nie zrobiłe tego tylko dla naszego dobra, ale dla dobra mojego i

Natalii oraz...

- Sam wiesz, e to nie takie proste - John wybuchn ł miechem.

- Masz racj - przytakn ł Michael.

- Niezbyt mi si powiodło, prawda?

- Gotów byłe zapomnie o Natalii, aby pozosta wiernym mamie.

- To wygl dało inaczej. Dokonałem wyboru pomi dzy pierwsz miło ci

mojego ycia, a kobiet , któr pokochałem dopiero pó niej. To nie przemawia na

moj korzy , chocia mo e jeszcze o tym nie wiesz.

- Lecz ty i Natalia nigdy... Nigdy nie zaszło nic takiego...! Nawet wtedy, kiedy

wszystko wskazywało na to, e ju nigdy nas nie zobaczysz...

- Nie. - Rourke wybuchn ł miechem. - Nie wiesz, jak bardzo tego pragn łem,

ale nigdy nie porzuciłem nadziei, e twojej matce udało si jako prze y .

- Tato, ja...

- Ja i twoja matka... - Rourke zaci gn ł si dymem z cygara. Potem pu cił

kółko dymu i patrzył, jak pier cie powoli rozrywa si i niknie. - Ja i twoja matka

- powtórzył - kochali my si i nadal si kochamy, a przynajmniej ja j kocham.

S dz , e ona tak e. - Chrz kn ł. - Niewa ne. Chciałem ci powiedzie , e z Sarah

ł cz mnie szczególnego rodzaju zwi zki. Nigdy nie byli my przyjaciółmi. Znałem

kiedy pewne mał e stwo. M był pisarzem. Trudno sobie wyobrazi dwoje

osób, które kochałyby si bardziej prawdziw miło ci . Ł czyła ich równie

szczera przyja . Przyja i miło istniały niezale nie od siebie. Natomiast ze

mn i twoj matk było inaczej. - Rourke zaci gn ł si mocno dymem.

115

- Chyba rozumiem co masz na my li. A czy ty i Natalia jeste cie przyjaciółmi?

Rourke spojrzał na syna.

- Tak. Jeste my tylko przyjaciółmi. Twoja matka znaczy dla mnie wi cej i tak

ju zostanie. Gotów jestem zrobi wszystko, aby nasze stosunki były takie jak

dawniej.

- A co b dzie z Natali , je li... - Michael nie doko czył pytania.

- Je li co? - Rourke u miechn ł si . - Nie wiem. A poza tym dopiero po raz

drugi przebudziłem si , z niezmiernie długiego snu. Wiesz co si stało? Annie

miała sen. Tylko dwa razy w dorosłym yciu udało jej si zapami ta sen,

powiedziała mi to. We nie zobaczyła, e grozi tobie niebezpiecze stwo i postano-

wiła przerwa zasilanie kapsuł narkotycznych. Wi c jestem tutaj. I co ty na to?

Chyba powinni my cz ciej słucha tej małej. - Rourke westchn ł. - Twoja matka

miała racj . Postanowiłem, e nigdy wi cej nie spróbuj zmieni czegokolwiek w

boskim porz dku wiata. Tak naprawd , w ogóle nie zamierzałem tego. Zrobiłem

tylko to, co wydawało mi si najlepszym rozwi zaniem. No i stało si . - Rourke

znów westchn ł. Nagle te wywody wydały mu si niedorzeczne. Próbował

powiedzie co jeszcze, ale słowa nie chciały przej przez gardło. - Niech to

diabli! - wykrztusił i zaci gn ł si mocno cygarem. Otworzył szeroko oczy i

wpatrywał si w horyzont.

Michael podszedł do ojca i poło ył mu r k na ramieniu.

116

Rozdział 46

Annie Rourke podci gn ła spódnic i postawiła nog na wierzchołku

wzniesienia. Podparła si jedn r k i stan ła na szczycie.. Opu ciła spódnic i

poprawiła pas. Podczas marszu celowo przesun ła go do tyłu dla wygody. Teraz

wolała mie bro u boku.

Widok st d rozci gał si na wiele mil. Jako dziecko miała zwyczaj

przychodzi tutaj. Odwiedzała to miejsce regularniej zwłaszcza od momentu

kiedy ojciec powrócił do snu narkotycznego. Miała nadziej , e w samotno ci

przypomni sobie, jak wygl dała ich rodzinna farma, ale obraz ten chyba

definitywnie, zatarł si w jej pami ci. Je li kiedy b dzie mogła tam powróci by

mo e jaki znajomy widok obudzi jej wspomienia z dzieci stwa. Bardzo tego

pragn ła. Tymczasem nie zanosiło si na to aby kiedykolwiek mogła opu ci

Schron. W Schronie dorastała i wychowywała si . Był jej domem. Zagarn ła

fałdy spódnicy pod siebie, usiadła, nie odrywaj c wzroku od pasma gór, które od

północno-zachodniej strony widniało na horyzoncie.

Na wzniesieniu wiał silny wiatr. Zrobiło jej si zimno. Zapi ła ostatni guzik

kurtki. My lała o ostatniej rozmowie z Paulem. Bała si , e je li to, co mówił

młody m czyzna, było prawd , jej uczucie oka e si nic nie warte, wr cz

mieszne. Wszystko przez to, e nie miała rówie niczki, z któr dorastałaby,

dziel c si z ni troskami i rado ciami.

Paul miał racj ; poznała w swoim yciu zbyt mało ludzi. Skierowała my li ku

matce. Sarah Rourke bole niej ni ona prze ywała zagład wiata. Matka nigdy

nie uwa ała Schronu za swój dom. Dr czył j fakt, e yła w takich warunkach.

Gdyby Annie mogła czyta w jej my lach, z pewno ci odkryłaby, e Sarah

nienawidzi Schronu. Potem rozmy lała o matce i ojcu. Czasem przera ały j

własne my li, ale jednej rzeczy była pewna - Sarah i John Rourke nadał byli

mał e stwem i co jej mówiło, e nic nie jest w stanie tego zmieni . Robiło si

coraz chłodniej. Annie zamkn ła oczy. W wyobra ni widziała twarz Paula

Rubensteina. Nie mogła sobie jednak wyobrazi , aby kiedykolwiek była zdolna

czu wobec niego to, co matka czuła do ojca. Zastanowiła si gł biej i przez

moment przenikn ła jej my l, e mogłaby go znienawidzi bez reszty. Otworzyła

oczy. Jej ciałem wstrz sały dreszcze. Bała si czego , sama nie wiedziała co było

przyczn jej strachu. Siedziała i wpatrywała si w znajome pasmo gór. Wiedziała,

e ten strach minie, gdy powróci Paul Rubenstein, obejmie j i powie, e j kocha.

117

Rozdział 47

Najwi cej trudno ci sprawiało przebicie skalnej powłoki. Samo otwarcie

bramy, zamykaj cej szyb wentylacyjny, nie zaj ło du o czasu.

- Gotowe - o wiadczyła Natalia.

Rourke spojrzał na ni z uznaniem, a potem przeniósł wzrok na rozkr cony

mechanizm zamka.

- Kto , kto buduje schron w taki sposób, spodziewa si nieproszonych go ci.

Nie zapominaj, e luza była wietnie zamaskowana.

Rourke przytakn ł i odwrócił si do syna. Madison stała tu obok Michaela.

- Wi c uwa asz, e druga wi ta ksi ga jest pami tnikiem?

- Tak wygl dała - odparł Michael. - Ogl dałem kiedy na wideo film

biograficzny, który został zmontowany w ten sposób, e przewracano jedn

kartk pami tnika w momencie, w którym rozpoczynał si nowy epizod z ycia

bohatera. Od razu skojarzyłem drug ksi g z tym pami tnikiem.

- W porz dku. Musimy zdoby ten pami tnik, złama piecz i zobaczy co

tam jest napisane.

- To jest zakazane - wyszeptała Madison. - Nie wolno tego czyni nawet takim

ludziom jak wy.

John Rourke obj ł j i u miechn ł si .

- Michael powiedział mi, e czytała Bibli i e ludzie w Arce przestrzegaj

dziesi ciu przykaza , a przynajmniej niektórych z nich.

- To prawda - powiedziała Madison bez wahania. - Biblia jest nasz jedyn

lektur .

- A teraz powiedz mi, czy w twoim odczuciu nie jest to zarozumiało

człowieka, w tym tak e członków Rodu - czy nie jest zarozumiało ci w

jakikolwiek sposób zmienia obowi zuj ce odwiecznie prawa? Jak inaczej

nazwa zast pienie dekalogu, jak tajemnicz ksi g , której Ministrowie nawet

nie przeczytali, a która, rzekomo, daje im prawo do wysyłania mieszka ców Arki

na mier ? Otwórz oczy, Madison. Z roku na rok, za spraw Ministrów, ludzie na

zewn trz zamieniaj si w istoty, które nazywacie Nadliczbowymi, a które w

rzeczywisto ci nie zasługuj na miano człowieka.

- Lecz Adam i Ewa tak e zostali wydaleni z raju...

- Interpretuj histori grzechu pierworodnego nieco inaczej ni czyni to

wi kszo ludzi. Je li jabłko było symbolem wiedzy, to nie uwa am, aby spo ycie

zakazanego owocu było grzechem. Natomiast igranie z yciem ludzkim jest

grzechem najci szym. Ch poznania i zrozumienia jest nieodł cznym

składnikiem ludzkiej natury. Nale y wła ciwie wykorzystywa zdobyt wiedz .

Odnajdziemy wi c ten pami tnik. Zauwa yłem, e zaciekawił ci sposób, w jaki

Natalia otworzyła luz . Radz ci przygl da si jej, kiedy b dzie dobierała si do

sejfu. A wtedy przeczytamy t drug wi t ksi g i b dziemy wiedzieli, co tutaj

naprawd miało miejsce. Mo e potem b dziemy w stanie pomóc wszystkim

Madisonom i pozostałym lokatorom Arki. W ka dym razie spróbujemy. W

porz dku, moja droga?

- Tak - odparła Madison i oparła głow na jego piersi. - Tak, ojcze.

118

- Pójd przodem - o wiadczył Paul i przest pił próg. Za nim poszedł Michael,

gotów go osłania . Z szybu wentylacyjnego dobiegł Johna głos syna.

- Tym razem nie wysłali komitetu powitalnego.

- Nie b d tego taki pewien - odparł John, pomagaj c Madison wej do

rodka. Zatrzymał si obok bramy. Natalia wzi ła go za r k i o wiadczyła pół

artem, pół serio:

- Gdybym była mał dziewczynk , my l , e chciałabym mie takiego ojca,

jak ty.

Rourke u miechn ł si do niej.

- Czy bym a tak postarzał si przez te pi lat od chwili przerwania snu

narkotycznego? Zrób mi przysług i nie wspominaj wi cej o tym. - Pomógł

Rosjance przej przez próg luzy. Wszedł do Arki.

119

Rozdział 48

- Pola golfowe to ostatnia rzecz, któr spodziewałem si tutaj zobaczy -

powiedział szeptem Rubenstein.

Min li olimpijskich wymiarów kryty basen, saun i korty tenisowe. Istnienie

tutaj pól do golfa nie było dla Johna zaskoczeniem. Wszedł na zielon traw i

przykl kn ł na jedno kolano. Dotkn ł nawierzchni pola. Trawa była syntetyczna.

“W czasach poprzedzaj cych Noc Wojny nazywano j asttroturfem” - przebiegło

mu przez głow .

- Nigdy przedtem nie byłam tutaj - wyszeptała Madison, stoj c pomi dzy

Johnem a Michaelem. Rourke oderwał wzrok od pola.

- Nikt tu nie bywał. Trudno powiedzie od jak dawna. Obszar ten był

szczelnie odizolowany od pozostałych pomieszcze Arki. Nawet szyby

wentylacyjne zostały hermetycznie zamkni te. Zauwa yłem to wchodz c tutaj. Co

prawda nie ma kurzu ani brudu, ale brak tak e jakiegokolwiek ladu ludzkiej

działalno ci. Basen jest suchy i zaniedbany, a kiedy wzi łem rakiet od tenisa,

spróchniałe drzewo rozsypało mi si w dłoniach.

- To hala sportowa - wyszeptał Michael.

- Miejsce wypoczynku kapitalistów - powiedziała Natalia z u miechem.

Rourke spojrzał na ni .

- A jak e by inaczej - powiedział, wsuwaj c do kabury zabezpieczonego

detonika.

- Nie czas na zabaw . Poszukajmy najpierw arsenału, a pó niej odnajdziemy

pami tnik. Je li oni nie potrafi posługiwa si broni , to mo e chocia nam ona

si przyda. Przy otwieraniu luzy uszkodzili my framug . Brama jest teraz

nieszczelna i ciepło powietrza z klimatyzacji, ucieka na zewn trz. Je li kanibale

maj chocia za grosz rozumu, wyczuj przeci g. Mo emy si ich tu spodziewa

w ka dej chwili. Michael opowiedział mi, e pewien kanibal wytropił jego i

Madison po ladach krwi. By mo e to jest ich sposób. Zabili my wielu

ludo erców i nasze ubrania s zbryzgane krwi . Musimy tak e mie si na

baczno ci przed tymi facetami w garniturach, którzy posługuj si elektrycznymi

pałkami. Madison, poprowad nas do arsenału.

- Tam gdzie przechowywana jest bro ?

- Tak, tam gdzie przechowywana jest bro - odparł John. Madison poszła

przodem. Michael szedł tu za ni , trzymaj c j za r k . Drug r k zacisn ł na

kolbie gotowego do strzału CAR-a 15.

Rourke poczuł, e Natalia bierze go za r k . U cisn ł lekko jej dło i obejrzał

si .

- On jest taki podobny do ciebie - wyszeptała. - Ale nie jest tob . - Nie

zatrzymuj c si , Natalia zbli yła si do Johna i pocałowała go w policzek.

- Kocham ci - wyszeptał m czyzna. Szli dalej, trzymaj c si za r ce.

Paul samotnie, w milczeniu kroczył za nimi.

120

Rozdział 49

Natalia wywa yła drzwi do arsenału.

Od razu odgadła, e nie trzeba było rozkr ca zamka. Dwuskrzydłowe drzwi

otwierały si na dwie strony, tak jak w saloonach na Dzikim Zachodzie, z tym, e

si gały od sufitu do podłogi. Natalia stan ła do nich bokiem i wymierzyła

podwójne kopni cie na wysoko ci rygla. Skobel pu cił za drugim uderzeniem.

Paul wskoczył do rodka pierwszy, trzymaj c karabin wycelowany przed siebie.

Gotów był odpowiedzie ogniem na ogie , je li członkowie Rodów postanowiliby

zabarykadowa si w arsenale niczym w twierdzy. W rodku nie było nikogo.

- Gdzie oni si podziali? - szepn ła Natalia, nieco zaskoczona. Rourke milczał.

- To istna beczka prochu - zauwa ył Paul.

Rourke spojrzał na młodego m czyzn , ale nie odezwał si . Powiódł

wzrokiem po cianach. W gablotach rozmieszczonych dookoła cian magazynu

znajdowało si około stu karabinów M-16, uło onych rz dem. Wszystkie gabloty

były zamkni te na kłódki. Ponad nimi wisiały trzy rz dy półek, lekko

nachylonych do podłogi i wszystkie eksponaty były widoczne. Na ka dej półce

le ało blisko pi dziesi t pistoletów kaliber 45. John rozpoznał bro , która

stanowiła kiedy wyposa enie pa stwowej policji. Było ich razem około stu

pi dziesi ciu sztuk. Pod samym sufitem wisiała mała, oszklona gablotka. Rourke

podszedł do niej, by lepiej przyjrze si eksponatom. Za szkłem le ało sze

steyerów mannlichserów SSG. W Schronie zostawił identyczn bro .

- Moje rewolwery! - Dobiegł go głos syna. Michael stał po przeciwległej

stronie arsenału, wpatruj c si w oszklon gablotk . John raz jeszcze spojrzał na

mał gablotk . Praw r k przesun ł po dolnej ciance mebla. W miejscu, gdzie

stykała si ze cian , wystawały z niej kołki.

- Interesuj ce - szepn ł sam do siebie. Odwrócił si i zacz ł i powoli w stron

wyj cia, obserwuj c pozostałe eksponaty. Na rodku magazynu rozło ony był

mi kki dywan, co wydawało mu si dziwne, bowiem poukładane były na nim

stosy ci kich skrzynek, kartonów i metalowe pojemniki. Nie ulegało w tpliwo ci,

e nale ały do wojskowego transportu. Rourke wiedział, e zawieraj naboje

kaliber 5.56 mm do M-16 i kaliber 45 ACP do pistoletów oraz kaliber 7.62 mm

NATO do karabinów snajperskich. Były tak e naboje kaliber 9 mm parabellum,

44 magnum oraz 357 magnum, przed pi cioma wiekami dost pne w sklepach z

broni . Z jednej ze skrzynek wysypało si kilka naboi wi kszego kalibru.

Wygl dały na dwunastki gauge. Rourke na oko ocenił, e były to 00 buck. Nie

uszło jego uwagi, e pomi dzy nimi le ały tak e puste łuski. Szedł dalej wolnym

krokiem, jakby rzeczywi cie zwiedzał muzeum.

Tymczasem Natalia podeszła do Michaela, spogl daj c to na eksponaty, to na

drzwi, które prowadziły na korytarz.

Rourke obrócił głow w lewo i spojrzał na stoj c nie opodal wej cia gablotk

z broni . Znajdowały si tam najcenniejsze eksponaty w całej kolekcji.

Rewolwery, lufami do góry wisiały w koszykach. Natomiast karabiny le ały na

lekko pochylonych półeczkach.

- Nasi przyjaciele w garniturach maj interesuj ce upodobania - szepn ł, nie

zwracaj c si do nikogo w szczególno ci. Powiódł wzrokiem po smith wessonie

121

oraz rewolwerach typu Colt, a nast pnie obejrzał pistolety maszynowe walther i

browning. Potem spojrzał na karabiny. Na półeczkach le ały remingtony 870 i

1100 mosseberga 500 oraz browningi. Na samym spodzie le ał futerał. Rourke,

bez otwierania kabury stwierdził, e zawiera ona browninga superpored z

wymienn luf i tłumikiem.

- Ten magazyn wart jest fortun - zauwa ył Rubenstein.

- Niezupełnie - odparł John. - Przynajmniej je eli chodzi o sam magazyn. To

pomieszczenie nie zostało zaprojektowane z my l o urz dzeniu w nim arsenału.

Chyba był to pokój dla słu by. Zwrócili cie uwag , e tamta gablota pod sufitem,

w której s eksponowane karabiny snajperskie, została odł czona od jakiego

regału. Ta tutaj tak e nale ała do zestawu. - Wskazał r k na gablot , któr

wła nie ogl dał. - Kto , kto zadaje sobie tyle trudu, aby zamaskowa luz u

wylotu szybu wentylacyjnego, nie składuje takiej ilo ci broni w pokoju, który

nawet kobieta mo e otworzy kopni ciem.

- Dzi kuj za komplement - powiedziała z u miechem Natalia.

- Nawet, zwa ywszy, e jest to wyj tkowa kobieta. Zauwa yłem, e w pobli u

jest zej cie do piwnic. Przypuszczalnie Ministrowie wła nie stamt d

przetransportowali tu bro . - Rourke zrobił krótk pauz , jakby si zastanawiał i

rzekł: - To znaczy, el w piwnicach jest ukryte co , co uznali za wa niejsze.

Odsu cie si od tej gabloty - powiedział do Michaela i Madison.

Rourke cofn ł si o krok, wpatruj c si w oszklone drzwiczki mebla.

Nast pnie wykonał wier obrotu i kopni ciem rozbił szyb .

- Co ty robisz! - zaoponowała Madison.

- Zwa ywszy na liczebno tych ludo erców tam na zewn trz, b dziemy

potrzebowali wi cej broni. Robi to z konieczno ci.

- John wyja nił mi to kiedy . W czasach przed Noc Wojny, przywłaszczenie

cudzego dobra, nawet je li sprawca znajdował si w potrzebie, nazywano

kradzie . Teraz kradzie dla przetrwania jest zwykł konieczno ci . W tym

przypadku chodzi nam o wyzwolenie Arki.

- A wi c, kradniemy - przerwał mu Rourke. - Ale ze słusznych powodów.

Michael wsun ł r k do gabloty i wyci gn ł z niej swoje rewolwery: stolkera,

predatora. Obejrzał je dokładnie. Wszystkie naboje z obydwu b benków zostały

wyj te.

- Puste - powiedział.

- To znaczy, e wiedz jak si z nimi obchodzi - powiedzia Rourke.

Michael wsun ł predatora za pasek pi ciowiekowych spodni; rozejrzał si

dookoła.

- Ciekaw jestem, co zrobili z pozostał cz ci mojego ekwipunku.

- Nie martw si . Odnajdziemy wszystko. Tymczasem zaopatrz si w amunicj .

- To dla słusznej sprawy - rzekł Michael do Madison, podał dziewczynie

stolkera i zacz ł szuka amunicji.

Madison trz sła si na sam my l, e trzyma w dłoni rewolwer. Nie uszło to

uwagi Johna Rourke'a. Jednak za dobrze znał swego syna, aby nie wiedzie , e u

jego boku, pr dko do tego przywyknie.

122

“Pistolet sam w sobie nie jest taki gro ny, jak człowiek, który trzyma palec na

cynglu” - pomy lał. Sam wyzbywał si strachu dopiero wtedy, gdy zaciskał dłonie

na r koje ciach detoników.

Michael przewiesił przez rami trzy rewolwery, smith-wessona model 629 i

si gał po pistolet maszynowy.

- Czy ty aby troch nie przesadzasz? - zapytał go ojciec.

- Lubi kaliber 44. Musz jednak przyzna , e masz racj . Lepiej trzyma

zawsze w pogotowiu bro automatyczn . Ta b dzie w sam raz - odparł Michael,

pokazuj c ojcu smith-wessona.

John potrz sn ł głow .

- Przeszukaj te szafy w k cie magazynu. Mo e znajdziesz tam jakie kabury

albo cokolwiek. Nie mo esz paradowa po Arce jak handlarz broni.

John Rourke zauwa ył, e trzy smithy były fabrycznie nowe i miały jeszcze

oryginaln plomb z wygrawerowanym znakiem firmowym. Wiedział, e nie

b dzie z nich po ytku.

Natalia wa yła na dłoni walthera P-38, którego zdj ła z wieszaka w gablotce.

- Wezm tylko ten jeden pistolet. U ywałam kiedy tego modelu. Jest w sam

raz dla kobiety. Jednak trzeba b dzie rozwali te kłódki. Przyda nam si wi cej

szesnastek. - Zwróciła si do Madison. - Pomo esz mi, kochanie?

- Dobrze. - Dziewczyna poszła za ni .

Michael tymczasem uporał si z drzwiczkami szafy i oznajmił:

- Kabury pochmayera, magazynki ta mowe safariland, a poza tym,

magazynki do ka dego rodzaju broni. Wszystkiego w bród.

- wietnie - odparł Rourke. - Zabierz troch amunicji tak e i dla mnie, a

przede wszystkim schowaj swoje smith-wessony do tych pachmayerów. Zobacz

czy znajdzie si jakie narz dzie dla Natalii. Przydałby si rubokr t... Paul nie

mógł ukry podziwu dla znalezionej kolekcji.

- Ci faceci w garniturach maj całkiem niezły gust - powiedzia do Johna.

- Nie da si ukry - odparł Rourke. - Ciekaw jestem, co sobie wybierzesz,

Paul. Niezale nie od tego, we dwa karabiny M-16.

Je li tylko uda nam si

unikn ponownej walki na topory, b d szczerze uradowany.

- Tylko tyle powiesz na ten temat? - Paul wybuchn ł miechem.

John przygl dał si , jak jego przyjaciel wyci ga z gabloty dwa nowiutkie

browningi. Poznał gołym okiem, e były to modele, jakich dawniej u ywano w

wojsku, zanim zostały one zast pione modelem colta, wyposa onym w

cylindryczny kurek. Pistolety, które wybrał Rubenstein, miały jeszcze tradycyjne

kurki trójk tne. Paul zacz ł wybiera amunicj odpowiedniego kalibru. John

stan ł naprzeciwko rozbitej gabloty. Wiedział, e je li wszystko uło y si po jego

my li, zwróc t bro . Sta go było na art, ale przywłaszczenie cudzego dobra,

cho by dla najbardziej słusznej sprawy, pozostawało form kradzie y.

Zdecydował si ju co ”ukradnie”.

Tu na haczykach wisiały dwa dokładnie takie same detoniki z nierdzewnej

stali, jaki podarował Annie. Były to modele z cylindrycznym kurkiem, którymi

wytwórnia ”Detonic”, skutecznie konkurowała z modelem gold cup colta.

Zacisn ł dłonie na r koje ciach. Oba pistolety były fabrycznie nowe, je li nie

bra pod uwag , e jeden z celowników typu ”Bo-Mar”, który ostro wystawał do

123

góry, został zaokr glony pilnikiem. Rourke wyci gn ł z kabur pachmayera swoj

zapasow par detoników i wło ył je za pas.

Nowe detoniki dawały mu poczucie pewno ci. Wiedział, e b dzie mu

przykro, kiedy b dzie musiał je zwróci , ale był przekonany, e to zrobi.

Skierował si do szafki w nadziei, e znajdzie amunicj odpowiedni do tego

rodzaju broni.

124

Rozdział 50

John stan ł w drzwiach i uwa nie przebiegł wzrokiem wzdłu korytarza.

Natalia stała tu za nim i przygl dała si jego uzbrojeniu. Miał dwa scoremastery

wetkni te z tyłu za pasek. Mógł z łatwo ci wydoby ka dy z nich, si gaj c r k

za plecy. Przez prawe rami miał przewieszon ładownic . Wiedział, e w rodku

znajduj si zapasowe magazynki do detoników. Obserwowała go, gdy sprawdzał

je jeden za drugim i układał je w torbie. Z jego lewego ramienia zwisał M-16.

Obie dłonie zaci ni te miał na kolbie CAR-a 15, nabitego i gotowego do

prowadzenia ci głego ognia. Natalia obróciła głow i spojrzała na Michaela. Syn

wygl dał tak jak ojciec.

Michael znalazł swój karabin M-16, który zabrał ze Schronu. Dodatkowo

przewiesił sobie drugi ”skradziony w słusznej sprawie”. Natalia miała tak e taki

karabin. U jego boku, na szerokim pasie, wisiały trzy kabury pachmayera, w

których nosił pistolety smith-wesson. Michael przewiesił przez oba ramiona

szerokie ta my z nabojami, które krzy owały si na piersiach i plecach.

Madison trzymała dwa M-16. Noszenie było jedyn pomoc , jak mogła

zaofiarowa . Nie miała jeszcze poj cia o posługiwaniu si broni . W szarym

wi ziennym stroju, z dwoma karabinami szturmowymi pod pach wygl dała

nieco groteskowo. Nie miała czasu, by doj do siebie po prze yciach kilku

minionych dni. Zacz ło si od spotkania z Michaelem. Potem przyszła miło -

pierwsza miło , która była równie cudowna, jak okrutne było wydanie jej po raz

drugi w r ce Nadliczbowych. Rze , jaka nast piła potem wstrz sn ła ni do gł bi.

Od tamtej pory była ci gle pod wra eniem ojca Michaela i jego przyjaciół. Teraz

po raz trzeci, wracała do Arki, ostatniego miejsca na Ziemi, gdzie pragn łaby si

znale . Natalia rozumiała j i, w miar mo liwo ci, starała si łagodzi wszelkie

wstrz sy jakie dziewczyna mogła jeszcze prze y . Wiedziała jednak, e

ostatecznie tylko czas mógł j wyleczy . Sama przechodziła kiedy co

podobnego.

Paul znalazł szeroki pas i dwie kabury, które odpowiadały rozmiarami

browningom. Pas miał zapi ty dookoła bioder. Dodatkowo uzbrojony był w

karabin M-16. Karabin szturmowy wisiał na jego plecach, natomiast w r kach

trzymał swojego schmeissera, jak zwykł nazywa MP-40.

Natalia wychyliła si z arsenału. Skradziony ”w słusznej sprawie” pistolet P-

38 schowała do kabury, która, jak zauwa yła, stanowiła nigdy wyposa enie

niemieckiej policji. Kabura jednak nie była zawieszona na tym samym pasie, co

smithy, ale na drugim, tak e ”skradzionym w słusznej sprawie”. Na wszelki

wypadek uzupełniła swój rynsztunek o nó Bowie. Podobny egzemplarz widziała

przed Noc Wojny i ju wtedy zapragn ła mie taki nó . Wa ył ponad dwa funty.

Był to długi, ci ki bagnet, zaprojektowany dla rosłego m czyzny, którym

mogła, z powodzeniem, posługiwa si obur cz jak mieczem. Po yczyła go z

arsenału, miała jednak nadziej , e nie b dzie jej potrzebny. Nó rzucał si w

oczy i sam widok ostrza długiego na jedena cie cali, szerokiego na przeszło dwa

cale, o grubo ci trzech ósmych cala, mógł odstraszy przeciwnika. Natalia

poło yła r k na ramieniu Johna i zapytała:

- Co teraz?

125

- Paul, ty id razem z Madison pilnowa motocykli. Je li kanibale zbli si do

luzy, strzelaj bez uprzedzenia. Dwie szesnastki, które niesie Madison razem z

twoj broni , powinny ci wystarczy . W razie czego, wesprzemy ci . Odgłosy

strzelaniny powinny by słyszalne w ka dym miejscu tej budowli. Architekci nie

zadali sobie wiele trudu, aby wyciszy ten bunkier. Ty, Natalio i Michael

pójdziecie ze mn . Postaramy si odnale sal posiedze i ksi k , o której

mówiłe . Zobaczymy te , co zamiast broni przechowuje si w piwnicach. My l ,

e wtedy b dziemy mogli rozwi za wszystkie zagadki, które kryje w sobie to

miejsce.

- Uwa ajcie na siebie - powiedział Paul na po egnanie. Rourke poklepał

przyjaciela po plecach.

- Mo esz by o to spokojny.

- Tylko nie nadwyr aj swojego ramienia. Pami taj, e czeka nas wiele dni

drogi i musimy odwie do Schronu dwie kobiety całe i zdrowe.

- Madison, jeste gotowa?

- Tak - odparła dziewczyna, patrz c Michaelowi w oczy. - B d ostro ny,

prosz ci .

Michael pochylił si i pocałował j .

Paul wzi ł dziewczyn za r k i ruszyli w gł b korytarza.

- Dok d teraz mamy i ? - spytała Natalia. Michael wci patrzył za

odchodz c Madison.

- Na ko cu korytarza skr cimy w lewo i dojdziemy do dwuskrzydłowych

drzwi. Za nimi mie ci si sala obrad, gdzie rozmawiałem z Ministrami. Znajduje

si tam sejf, w którym przechowuj drug wi t ksi g .

- Co b dzie z tym pokojem? - zapytał Rourke-junior. - Zawsze uczyłe mnie,

e nie nale y pozostawia broni w zasi gu r ki przeciwnika.

Natalia u miechn ła si .

- Niech si o to głowa nie boli - powiedziała. Zabrali my z Paulem wszystkie

magazynki do M-16 i pistoletów maszynowych. O rewolwery i bro

samopowtarzaln nie musimy si raczej obawia .

- To w zupełno ci wystarczy - wtr cił John. - Wi c chod my po t wi t

ksi g .

Rourke szybkim krokiem ruszył w gł b korytarza. Natalia szła tu obok

niego. Obejrzała si . Michael jak cie pod ał za ojcem.

126

Rozdział 51

Natalia w niespełna minut sforsowała zamek i czekała, a John wło y

skórzan r kawiczk , aby otworzy drzwi. Pami tali dobrze, co przytrafiło si

Michaelowi, gdy dotkn ł klamki. Z elektryczno ci nie było artów.

Dotychczas nie napotkali nikogo, ani m czyzn w garnituracih ani słu by.

Rourke otworzył drzwi na o cie i wszedł do konferencyjnej.

- Tam. - Michael wskazał r k na regał i podszedł do ciany. - Za t szaf

wmurowano sejf.

- Zaczekaj! - zawołała Natalia. - Niewykluczone, e i on jest pod napi ciem.

Rourke podszedł do regału i spojrzał w stron wej cia. Potem szarpn ł

obur cz za mebel i odsłonił pancerne drzwiczki. Wydobył z pochwy gerbera,

przyło ył ostrze do klamki i pokr tła, na którym nale ało wybra wła ciw

kombinacj cyfr. Nie zobaczyli iskry. Nie ryzykowali wi c pora eniem pr dem.

- Do roboty! - powiedziała Natalia. - Nie mam swojego stetoskopu - zauwa yła

kobieta pół artem, pół serio.

- A ja swój zostawiłem pod siodełkiem motocykla. - Rourke ruszył w kierunku

drzwi.

- Nie mam go - rzekła Natalia. - Ale wcale nie powiedziałam, e b dzie mi

potrzebny do otwarcia tak prostego sejfu.

John u miechn ł si i podszedł bli ej ciany, by przyjrze si malowidłom,

przedstawiaj cym Noc Wojny. Domy lił si , e malarz odtworzył sceny na

podstawie ustnych przekazów. Płon ce niebo było niew tpliwie wyolbrzymion

wizj jakiego przera onego wiadka nuklearnej katastrofy. Nagle m czyzna

odwrócił si od ciany, jakby sobie co przypomniał. Zbli ył si do krzesła z

por czami. Na stole stały dwa wieczniki. Rourke ci gn ł praw r kawiczk i

dotkn ł palcem wosku na wysoko ci knotu. Był jeszcze ciepły.

- Hmm... - mrukn ł. - Ministrowie musieli opu ci to miejsce zaledwie kilka

minut temu. - Hmm... - mrukn ł, znowu spogl daj c na freski.

- Gotowe - o wiadczyła Natalia.

Rourke odwrócił si i spojrzał na ni . Stała obok sejfu, trzymaj c w prawej

r ce ksi k oprawion w skór , która wygl dała dokładnie tak, jak opisał j

Michael.

- To ta ksi ga - potwierdził Michael, jakby czytał w my lach ojca. Rourke

przytakn ł.

- To pami tnik - powiedziała Rosjanka. - Kiedy jako agent sowieckiego

wywiadu byłam w Ameryce pod przybranym nazwiskiem musiałam u ywa

podobnego, aby dokładnie na ladowa zwyczaje osoby, której miejsce zaj łam.

Taki zamek mo na otworzy zwykł spink do włosów.

- Masz co takiego przy sobie? - zapytał Rourke, podchodz c do niej.

- Znalazłabym w swoich rzeczach.

- Pozwól - powiedział John i wzi ł pami tnik z jej r ki. Drug r k dobył

gerbera.

- Taki zamek mo na otworzy tak e w ten sposób. - Podwa ył ostrzem no a

klamr , w miejscu, w którym ł czyła si z zamkiem.

- Ile razy robiłe co podobnego, John?

127

- Nie zapominaj, e przez par lat wywiad był tak e moj działk .

Klamra, zwieraj ca okładki pami tnika pu ciła z trzaskiem. Rourke podał

pami tnik synowi.

- Ty pierwszy go odkryłe . Przeczytaj go na głos. Chyba, e nie chcesz.

Michael wyci gn ł r k po pami tnik i otworzył go w milczeniu. John

podszedł do krzesła. Wyci gn ł z kabury oba detoniki poło ył je na stole

naprzeciwko siebie i usiadł.

Michael zacz ł czyta :

Popełnili my okropn zbrodni . Zgrzeszyłem wobec Boga i całej ludzko ci...

Michael na chwil oderwał wzrok od ksi gi. Mimo woli przebiegło mu przez

głow , e sekrety rzadko bywaj pi kne i dlatego musz pozosta tajemnic .

128

Rozdział 52

Michael czytał dalej:

Spisałem tutaj wszystkie kroki, które zmuszony byłem podj , aby zapewni

przetrwanie sobie i swoim ludziom, którzy zdołali si schroni tutaj, zanim na

powierzchni Ziemi rozp tało si piekło. Nie zamierzam si rozwleka , poniewa wiele

szczegółów wywołuje w mojej pami ci wspomnienia zbyt bolesne, abym mógł pisa o

nich, jak o rzeczach calkowicie mi oboj tnych...

- Jaki staromodny styl, prawda? - wtr cił John Rourke.

- Pomijam kilka mniej interesuj cych rozdziałów - powiedział Michael,

powoli kartkuj c pami tnik. Po chwili wznowił lektur :

Kiedy niebo stan ło w płomieniach, zdali my sobie spraw , e jedynym miejscem

ocalenia był dla nas schron zwany Ark , który wybudowali my kiedy dla bogatych

przedsi biorców...

- Wi c pami tnik nie został napisany przez Mecenasa - zauwa yła Natalia.

- Nie przerywaj - powiedział do niej Rourke. W skupieniu wyj ł z kieszeni

kurtki cygaro i zapalił je.

Pami tam dokładnie projekt budowli. Mecenas zlecił nam wybudowanie

skalnych osłon dla zamaskowania luz u wylotu szybów wentylacyjnych. Zdołali my

odnale bram i przedosta si do rodka, zanim wszystkie luzy zostały szczelnie

zamkni te. Z powodu naszej niespodziewanej wizyty, Mecenas zmuszony był

wprowadzi racjonowanie ywno ci. Mimo stara ekipy kucharzy, wkrótce zacz ło

brakowa po ywienia. Po wielu tygodniach, podczas których głód dawał nam si we

znaki, jeden z nas zgłosił si na ochornika, a eby wyj i przekona si , czy warunki

na zewn trz pozwalaj na przetrwanie. Nigdy wi cej go nie zobaczyli my. Zacz ła

szerzy si demoralizacja. W zwi zku z tym, e znale li my si w Arce nielegalnie,

Mecenas zatrudniał nas jako konserwatorów i dozorców urz dze technicznych.

Lecz nie to nas trapiło. ycie straciło dla nas sens. Chocia my zdołali my uchroni

si przed katastrof , to nasze rodziny i naszych bliskich spotkała zagłada. Tylko

nieliczni spo ród nas szcz liwie uchowali si wraz z onami i dzie mi. Oni

pracowali najch tniej i nie było im w głowie wychodzenie na zewn trz. Tymczasem

płyn ły tygodnie, a racje ywno ci malały. Z powodu przeludnienia odczuwali my

trudno ci w oddychaniu. Pewnego dnia zgłosił si nast pny ochotnik. Przepadł

niczym kamie w wod , tak jak i pierwszy.

Wszyscy zdawali my sobie spraw - zarówno ludzie Mecenasa jak i my - słu ba,

e pozostaj nam tylko dwie mo liwo ci; albo umrze z głodu, albo popełni

zbiorowe samobójstwo. Wła nie wtedy jeden z łudzi Mecenasa (nie udało mi si

ustali , kto to był, gdy prawdopodobnie zgin ł podczas walki które sam rozp tał)

wpadł na trzecie rozwi zanie.

- Mój Bo e! - szepn ła Natalia.

Michael oderwał wzrok od kartki pami tnika, chrz kn ł i czytał dalej:

Mecenas i jego ludzie odwa yli si zrobi to, na co my nigdy nie potrafiliby my

si zdoby , chocia przyznaj , e w trudnych chwilach i takie my li chodziły nam po

głowach. Postanowili wydali nas na sił , nas - budowniczych tego schronu - na

zewn trz Arki. Kiedy si nad tym zastanowi , takie rozwi zanie było zrozumiałe:

zlecili nam wybudowa schron dla własnego przetrwania, a teraz, by przetrwa ,

129

musieli si nas pozby . Z chwil , gdy przestali my by potrzebni, stali my si dla

nich ci arem. Pewnej nocy obudzili nas ze snu i tak jak stali my - w kalesonach i

nocnych koszulach - zaprowadzili nas do hali sportowej, gdzie kazali nam ustawi

si rz dem na polach golfowych. Wszyscy ludzie Mecenasa byli uzbrojeni.

Popychaj c nas lufami karabinów, kazali nam schodzi po kolei do jednego z

basenów, którego nigdy nie napełniali wod . Trzymali tam nas jak zwierz ta w

zagrodzie i, w ró nych odst pach czasu, wywoływali dwie do trzech osób.

Odprowadzali je potem (dok d - nietrudno si domy le ). Lecz wtedy nie znali my

jeszcze ich losu. Kto zacz ł szepta , e wydalono ich z Arki. Nasze przypuszczenia

potwierdziły si . Ludzie z naszej brygady, których wywołali (niektórzy mieli rodziny)

zgin li u wylotu szybu wentylacyjnego. Jaki odwa ny człowiek na t wiadomo

nazwał ludzi Mecenasa oprawcami i wygra ał im pi ci . Syn Mecenasa,

czternastoletni chłopak, strzelił mu w głow z pistoletu, który ukradkiem zabrał z

arsenału. Wtedy wpadli my w szał. Pewien młody murarz wdrapał si do góry po

drabince, a eby rozbroi młodego morderc , ale został zabity. Stra nik, który do

niego strzelił, uderzył go kilkakrotnie kolb karabinu, co doprowadziło nas do

ostateczno ci. Jaka kobieta oszalała. Krzyczała, próbuj c wydosta si z basenu.

Została jednak zepchni ta z drabinki. Wtedy poderwali my si wszyscy.

Podsadzali my si , aby wyj na gór . Wielu z nas zgin ło, zanim zdołało postawi

nog na kraw dzi basenu. Wszyscy krzyczeli. Po obu stronach były straty w ludziach.

Ja sam podniosłem rewolwer i zastrzeliłem jednego z ludzi Mecenasa, a potem

ogarn ł mnie szał i zacz łem strzela do jego rodziny. Zabiłem jego on i dzieci,

chlopca-nastolatka i jego siostr . Najmłodsza córka padła na kolana z płaczem i

błagała mnie o darowanie jej ycia. Dopiero wtedy opami tałem si . Pozostali tak e

przestali strzela . Pojmali my wszystkich ludzi Mecenasa i jego samego, i

zamkn li my ich na klucz. Zaraz potem zwołali my narad . Wielu dobrych nie

odpowiedziało na apel. Trudno mi o tym pisa , ale po burzliwej dyskusji doszli my

do wniosku, e Arka jest przeludniona i decyzja, jak podj ł ów człowiek Mecenasa

była jedyn , która dawała szans na przetrwanie. No i stało si . Przez szyb

wentylacyjny wynie li my ciała zabitych na zewn trz, tej samej nocy kochałem si z

moj dziewczyn i na moment zapomniałem o całej tej historii.

Michael potrz sn ł głow i oderwał wzrok od pami tnika.

- Nie mog dalej tego czyta - powiedział przytłumionym głosem.

Natalia szybkim ruchem wyj ła pami tnik z jego dłoni. Rourke obserwował j

przez chwil , jak szukała miejsca w którym Michael przerwał czytanie.

Przez nast pnych kilka tygodni w Arce nic szczególnego si nie wydarzyło, ale

u wiadomili my sobie wiele spraw. Mianowicie doszli my do wniosku, e Arka

potrzebowała nas i naszych umiej tno ci. Natomiast nie potrzebowała Mecenasa i

jego ludzi. Brakowało nam r k do pracy. Wi c wybrali my najmłodszych i

zacz li my ich szkoli . Uczyli my ich, jak najoszcz dniej przygotowa posiłki, jak

sadzi i piel gnowa warzywa na działkach, które dzi ki elektrycznemu o wietleniu

dawały nam podwójne plony oraz wszelkich innych czynno ci niezb dnych dla

funkcjonowania naszej społeczno ci. Ze starej brygady pozostało tylko dwudziestu

czterech ludzi (w ród nich byłem i ja). Grupa Mecenasa liczyła ponad sto osób.

Najbardziej wykształceni spo ród nas zaj li si ekonomi . Wspólnie z ogrodnikiem

obliczyli my wydajno upraw. Według oblicze Arka mogła wy ywi około stu

130

ludzi. Intensyfikacja upraw groziła na dłu sz met wyjałowieniem gleby.

Zapoznali my Mecenasa z sytuacj i nakazali my, aby on sam podj ł decyzj , kto

miał odej . Nazajutrz przedstawił nam list , zawieraj c dwadzie cia dziewi

nazwisk. Byli to ci, którzy ze wzgl du na wiek, albo zniedoł nienie, najmniej

nadawali si do pracy. Noc , kiedy zgaszono wszystkie wiatła, wyprowadzili my tych

ludzi z cel i pod eskort zaprowadzili my ich w gł b szybu wentylacyjnego. W wietle

wiecy widziałem, jak wypychano ich kolejno na zewn trz i zatrza ni to za nimi

bram . Zostali skazani na mier , a ja byłem jednym z s dziów... - w tym miejscu

Natalia przerwała czytanie i szepn ła:

- Chciałabym zapali .

Rourke spojrzał na ni , ale nic nie powiedział. Natalia zmusiła si , by czyta

dalej:

Jak łatwo si domy le , nie rozwi zało to jednak naszych problemów. W Arce

raczej nikt nie chorował, wi c umieralno była niska. Wci przychodziły na wiat

dzieci. Wkrótce ludno wzrosła tak, e musieli my ponownie zwróci si do

Mecenasa z daniem, aby ten wyznaczył nowych ludzi, którzy musieli odej . Na

li cie rozpoznałem nazwisko mojej dziewczyny. Była ju wtedy moj on i

spodziewali my si dziecka. Została wykre lona z listy, a na jej miejsce został

wpisany kto inny.

Z biegiem lat zrozumieli my, e warunki na zewn trz długo jeszcze nie pozwol

na normalne ycie. Musieli my pogodzi si z my l , e nasze ycie dalej b dzie

toczy si pod ziemi . My - weterani ekipy, która zbudowała Ark i słu yła

Mecenasowi, postanowili my utworzy rad , któr nazwali my rad Ministrów. Na

nas spadł okrutny obowi zek okresowego wyznaczania, spo ród mieszka ców Arki

tych, którzy musieli odej , aby wi kszo mogła przetrwa . Mieli my tak e

dopilnowa , aby znale li si za bram szybu wentylacyjnego. Dobrowolnie

zgodzili my si ograniczy nasz ludno do dwudziestu czterech osób, pozwalaj c

tym samym naszemu dawnemu pracodawcy na utrzymanie siedemdziesi ciu sze ciu

ludzi, którzy wypełniali obowi zki słu by.

Kiedy nasze ony rodziły, nasza liczebno przekraczała przez jaki czas,

dwadzie cia cztery osoby. Kiedy komu ze słu by rodziło si dziecko, działo si tak

samo. Co siedem dni my - Ministrowie zbierali my si na posiedzenie. Do Rady

Ministrów nale ał wybór. Modlili my si przed przyst pieniem do głosowania, aby

nasze grzechy zostały nam odpuszczone. Modlili my si tak e o to, aby Bóg kierował

nami w chwili wyboru. W zasadzie, kierowali my si jedynym kryterium. Podział

ilo ciowy na członków Rady, czyli osób, które ł czyły wi zy krwi z dawn brygad , a

słu b był ju przes dzony. Chodziło teraz o to, aby nie naruszy równowagi Arki

jako wielkiej manufaktury. Ogrodników odrzucali my z góry. Byli niezb dni, wi c

ich ycie było dla nas cenne. Zwykle wybór padał na krawca albo szwaczk . Do ich

obowi zków nale ało tylko krojenie tkaniny bawełnianej, której mieli my pod

dostatkiem i szycie odzie y. Trzeba przyzna , e byli w tym dobrzy. Szyli tak e kapcie

(nie mieli my skóry na buty). Nasz dzie powszedni w Arce nie ró nił si zasadniczo

od ycia, jakie prowadzili my przed katastrof nuklearn , z jednym wyj tkiem - czas

dla nas wyznaczały narodziny. Narodziny dziecka zawsze oznaczały dla kogo

mier . Nikt nie był pewien jutra. Nie mo na ju było wybiera tylko ludzi starych i

niedoł nych. Czasem wysyłali my na mier nastolatków.

131

Ten ostatni rozdział napisałem na ło u mierci. mier mnie nie przera a,

przeciwnie, my l, e wkrótce odejd przynosi mi ukojenie. S dz , e ci z Ministrów,

którzy odeszli przede mn , musieli czu co podobnego. Moja mier wybawi kogo ,

kto ju został wci gni ty na czarn list . Niedługo ju - czuj to - w Arce pozostanie

dziwi dziesi t dziewi osób, to znaczy, e gdy nowe dziecko przyjdzie na wiat,

mier nie za mi rado ci, i niechaj Bóg mi wybaczy i wybaczy pozostałym to, co z

konieczno ci zmuszeni byli my uczyni . Natalia zamkn ła pami tnik. John

spojrzał na syna i zapytał:

- Czy Ministrowie naprawd nie wiedz co zawiera pami tnik?

- Podejrzewam, e najstarszy z nich zna prawd . On ma kluczyk. To symbol

jego urz du, chocia powiedział mi, e nigdy nie złamał przysi gi.

- Kłamie - powiedziała Natalia. - Je li ten pami tnik naprawd był zamkni ty

przez pi set lat na klucz i dopiero John otworzył go u ywaj c ostrza no a, jak

wytłumaczy te rysy i zadrapania dookoła dziurki od klucza?

Rourke spojrzał badawczo na zamek. Michael szepn ł:

- A wi c stary Minister czytał ten pami tnik. John zamkn ł oczy i zastanawiał

si na głos:

- Stary Minister, z którym rozmawiał Michael, z pewno ci , za bardzo czcił

drug wi t ksi g , by móc j zniszczy . Dowiedział si od mojego syna o

katastrofie samolotu i spadochronie. Dowiedział si tak e o nas i o Schronie.

Mam przeczucie, i cały czas my lał, e jest kustoszem wiekowej tradycji, której

morderstwo było nieodł cznym elementem. Załó my, e dowiedział si o swojej

misji z przekazu ustnego. Co my lał i co czuł, je li pod wpływem ostatnich

wydarze przeczytał drug wi t ksi g i odkrył, i nie jest ona niczym innym

jak pami tnikiem mordercy? Dowiedział si nagle, e przez całe ycie zabijał

niewinnych ludzi. Jak si zachował, wiedz c, e nie jest jedynym człowiekiem na

Ziemi?

- Ja na jego miejscu... - Rourke nie dał Michaelowi doko czy zdania.

- Jedyne miejsce, gdzie mógł schowa si razem z reszt , to piwnice. Tylko

tam mogli pomie ci si wszyscy lokatorzy Arki, je eli nie było ich w hali

sportowej. Obawiam si , e ju wiem co zobaczymy, kiedy sforsujemy wej cie.

Natalia podeszła do Johna i poło yła mu r k na ramieniu. Rourke wzi ł

detoniki ze stołu i wstał.

132

Rozdział 53

Paul Rubenstein stał przy wlocie szybu wentylacyjnego. Przyło ył ucho do

metalowej bramy i nasłuchiwał dłu sz chwil . Z tunelu nie dochodziły adne

odgłosy. Wyprostował si , dziel c uwag mi dzy tym, co mówiła do niego

Madison, a cisz , jaka panowała na zewn trz.

- Kobieta, która z wami przyjechała nie jest matk Michaela. Jest na to bez

w tpienia za młoda. Ojciec Michaela tak e, wygl da jakby nie był od niego o

wiele starszy. Jak to jest mo liwe? - spytała zdziwiona. Paul spojrzał na

dziewczyn i u miechn ł si .

- To długa histora - powiedział. - Matka Michaela została w Schronie. Natalia

jest przyjaciółk Johna.

- Czy wy czego przede mn nie ukrywacie? Widziałam, jak John i Natalia

patrz na siebie. Patrz tak samo, jak ja patrz na Michaela i on na mnie.

Rubenstein wzruszył ramionami.

- Przekonasz si , e mówi prawd . Rozumiem o co ci chodzi. Michael

zapewne opowiadał ci o swojej siostrze. Ona tak e została w Schronie. Na pewno

j polubisz. Kiedy wyje d ałem, Annie patrzyła na mnie wła nie w ten sposób. -

Paul u miechn ł si na my l o Annie. - Wiem, e to wszystko mo e wyda ci si

dziwne.

- My l , e jeste dobrym człowiekiem. Dlaczego Annie patrzyła na ciebie w

ten sposób?

Paul Rubenstein wpatrywał si przez chwil w jej twarz i odparł:

- Sam nie wiem. Za długo ostatnio spałem.

Wiedział, e Madison nie zrozumie dowcipu i starał si ukry swoje

zakłopotanie. Był do tego stopnia onie mielony bezpo rednio ci dziewczyny, e

zapragn ł nawet, aby pojawili si kanibale. Usiłował zmieni temat.

- Gdzie si podziali wszyscy lokatorzy Arki? - zapytał.

- Nigdy nie ruszali si st d - odparła Madison i zamilkła.

Paul poczuł si jeszcze bardziej onie mielony. Wzruszył ramionami, cho

nadal nie mógł wyzby si tego uczucia. Przeło ył schmeissera z r ki do r ki i

znów przyło ył ucho do bramy.

- Madison, gdyby my mieli go ci, mog by zbyt zaj ty, aby ogl da si za

siebie. Uwa aj na to, co si b dzie działo za moimi plecami.

- Dobrze - odparła dziewczyna. Paul znów wzruszył ramionami.

133

Rozdział 54

John Rourke, biegn c w dół korytarza, wci gło no my lał. Michael i Natalia

biegli tu za nim. Na skrzy owaniu skr cili w lewo.

- Zastanówcie si przez chwil . Skoro na zewn trz grasowali ludo ercy,

Ministrowie i członkowie Rodów, nie zgodziliby si na wydalenie własnych zwłok

z Arki. Nikt z nich nie chciałby, aby zjedzono jego ciało. Załó my, e ju sto lat

temu mo liwa była bezpieczna wymiana powietrza poprzez szyby wentylacyjne.

To wyja nia dlaczego przenie li arsenał z piwnic do magazynu. Piwnice s

dostatecznie szczelnie zamykane, by mogły słu y członkom Rodów jako pewnego

rodzaju katakumby. Kiedy m , ich ona, albo dziecko umierało, czy nie pragn li

zapewni im nale ytego pochówku?

- Gdzie jest wej cie do piwnic? - Z lekk zadyszk zapytała Natalia.

Rourke zdawał sobie spraw z tego, e jego oddech mimo wysiłku jest

równomierny. Podobnie było z Natali . Na otwartej przestrzeni z powodu

rozrzedzenia atmosfery oboje m czyli si du o szybciej. Tymczasem organizm

Michaela przez pi tna cie lat zdołał si przystosowa do nowych warunków. Ale

w Arce, gdzie funkcjonowała klimatyzacja, powietrze było zbli one do tego jakie

nigdy było na powierzchni Ziemi. Rourke-junior miał trudno ci z oddychaniem.

Zatrzymali si w połowie korytarza, który przemierzali po raz pierwszy. John

wyt ył wzrok, aby zobaczy , co znajduje si na drugim ko cu. Przej cie

zamykała du a stalowa brama.

- Piwnice - szepn ła Natalia.

Michael szedł dalej wolnym krokiem i dalej na głos prowadził swe

rozwa ania:

- Je li dowiedzieli si , e udało nam si dosta do rodka Arki, wiedz , e

brama zamykaj ca wylot szybu wentylacyjnego jest uszkodzona. W obawie przed

kanibalami mogli...

- yli w ci głym strachu - zauwa yła Natalia.

-... zamkn si tam na wieki, jak na d entelmenów przystało, stary Minister i

cała jego ekipa. - Rourke doko czył zdanie za syna, chocia Michael miał na

my li co innego. Potem John zdj ł z ramienia karabin M-16 i odbezpieczył bro .

Spojrzał na syna i, ni st d, ni zow d, zapytał:

- Czy kanibale mieli zamiar zgwałci Madison?

- Nie - wykrztusił Michael.

- Czy Madison mówiła ci, dlaczego nie została nało nic ?

- Nie. Co to u diabła ma wspólnego z piwnicami? - zapytał Michael nieco

zirytowany.

- Jeszcze nie wiem, dopiero si nad tym zastanawiam. To wszystko. Zapomnij

o tym - powiedział Rourke i skierował si w stron bramy. ”Je li nic nie było z

Madison...” - my lał i nagle przypomniał sobie, e podczas walki z kanibalami

zauwa ył, e wszyscy byli wykastrowani. Zatrzymał si na ko cu korytarza. Miał

na r kach grube, skórzane r kawiczki, ale wolał nie ryzykowa . Wyci gn ł z

pochwy nó i przyło ył ostrze do bramy. Nie było iskrzenia. Nast pnie, ko cem

lufy karabinu M-16, dotykał pokr teł z cyferkami na klamkach. Obie r ce

trzymał na kolbie, która była z tworzywa sztucznego. Nic nie wskazywało na to,

134

e wej cie do piwnic było pod napi ciem. John spojrzał na prawo. W niszy

zobaczył dwuskrzydłowe wahadłowe drzwi, które otwierały si zarówno na

zewn trz jak wewn trz. Klamki obu skrzydeł były ciasno zwi zane ła cuchem.

Ko ce ła cucha spinała kłódka.

- Natalio, tobie przypada zadanie otwarcia bramy do piwnic. Ty, Michael,

osłaniaj j . Zawołajcie mnie, kiedy sko czycie.

- Dok d idziesz? - zawołał Michael. - Co u diabła...

- Rób, co ci mówi - odparł Rourke i oddali si na odległo pi dziesi ciu

kroków. Po chwili zatrzymał si i stan ł twarz do dwuskrzydłowych drzwi.

Przyło ył kolb karabinu M-16 do ramienia, wycelował w kłódk i strzelił.

- Co u diabła... - zawołał Michael. Rourke spudłował.

- Nic, niewa ne - rzekł John. Wzi ł poprawk i strzelił jeszcze raz. Ła cuch

drgn ł, ale kłódka nie pu ciła.

- Je li chcesz zerwa ła cuch - zawołał Michael do ojca - to wystarczy mi to

powiedzie .

- Masz racj . Chyba poniosły mnie nerwy. Poka wi c, co potrafisz t swoj

armat .

Michael zbli ył si do niego i stan ł u jego boku. Wyci gn ł przed siebie

magnum.

- Zatkaj uszy, Natalio! - zawołał Rourke.

Z nierdzewnej niklowanej lufy posypały si iskry, a rewolwer, mimo e

Michael trzymał go obur cz, odskoczył do tyłu. Michael obejrzał cel i znowu

nacisn ł spust.

- Gotowe - o wiadczył, zdmuchuj c pył z lufy. Rourke opu cił r ce z uszu.

- Nie wdawaj si nigdy w strzelanin w zamkni tym pomieszczeniu. Huk

wystrzału mógłby uszkodzi ci b benki.

- Co takiego? - zawołał Michael. - Nic nie słysz !

Po chwili u miechn ł si do ojca. Rourke udał, e chce go uderzy pi ci .

Michael wykonał unik i wybuchn ł miechem.

John ruszył w kierunku dwuskrzydłowych drzwi. Zbli aj c si do nich, miał

mieszane uczucia. Kłódka była rozbita. Cieszył si , e ma takiego syna jak

Michael, ale na my l o tym, co mo e znale po drugiej stronie ogarniało go

przygn bienie.

135

Rozdział 55

Rourke stan ł na rodku pokoju. Był sam. Mimo nalega syna nie pozwolił

mu wej do rodka. Od razu poznał, e biurko, które miał przed sob , słu yło

jako stół operacyjny. Do biurka na ruchomym przegubie przymocowana była

taca. Rourke odchylił prze cieradło, które je zakrywało. Skrzywił si na widok

tego co tam le ało i zaraz przykrył. Zamkn ł oczy. Ministrowie mieli na sumieniu

wi cej zbrodni ni przypuszczał. Odwrócił si z zamiarem opuszczenia sali, ale

jego wzrok przykuła szklana gablota, która stała pod cian obok drzwi.

Zbli ył si , aby lepiej si jej przyjrze . Na górnej półce stał mo dzierz z

tłuczkiem. Był w nim biały proszek. Pozostałe dwie półki były puste. Rourke

przypomniał sobie to, co mówiła Madison, e chorym, którzy nale eli do słu by

nigdy nie podawano lekarstw. Michael po rozmowie z najstarszym Ministrem był

przekonany, e w Arce wszelkie zabiegi lekarskie, maj ce na celu ratowanie ycia

były niedozwolone. Rourke zastanawiał si i przez chwil i stwierdził, e Minister

nie kłamał. Sala operacyjna słu yła zupełnie innym celom. Potrz sn ł głow i

wyszedł. Natalia pracowała jeszcze nad znalezieniem kombinacji do otwarcia

zamka szyfrowego. Kl czała, odwrócona do niego tyłem, przykładaj c ucho do

pokr tła z cyferkami. Podszedł do niej. Czuł si bardzo znu ony.

- Kiedy sko czysz, podejd tu do mnie, Natalia. Potrzebuj ciebie. - Rourke

patrzył na kobiet .

Rosjanka oderwała wzrok od zamka szyfrowego i spojrzała na niego. Ich

spojrzenia spotkały si . Natalia wstała, strzepn ła kurz ze spodni i podeszła do

niego. Poło yła mu dłonie na ramionach. Rourke oparł głow o jej czoło.

- My lałem, e to ju koniec. - Jego głos brzmiał inaczej ni zwykle. -

Najpierw tak my lałem. To wszystko jest szale stwem. Karamazow zgin ł.

Zabiłem Ro diestwie skiego. Czy nie miałem prawa spodziewa si powrotu do

normalno ci? Sama powiedz. Tymczasem pojawili si ludo ercy.

Natalia obj ła go. Rourke poczuł na szyi miły dotyk jej ciepłych dłoni.

Westchn ł i powiedział:

- Jakie to ycie jest skomplikowane... - Przytulił mocniej Natali do siebie. -

Okropnie skomplikowane!

- Tato, co ci jest? - zapytał Michael.

Rourke westchn ł gł boko, spojrzał na syna i na kobiet , wobec której nie

umiał ukrywa swych uczu .

- W tamtym pokoju urz dzono prowizoryczn sal operacyjn . Znalazłem

tam przyrz dy, jakich u ywa si tylko do jednego celu. Co wi cej: odkryłem, e

wbrew oficjalnie ogłoszonym zakazom Ministrowie wytwarzali jakie pigułki.

Prawdopodobnie mieli ich spory zapas, a teraz półki s puste. Je li chcemy

wiedzie , co stało si z mieszka cami Arki nie pozostaje nam nic innego, jak

otworzy t bram .

- Rozszyfrowałam ju kombinacj , wystarczy tylko...

- Nie chc , aby cie tam wchodzili - przerwał jej John. - Pójd sam.

- Jestem w stanie znie widok...

- Nie - powiedział stanowczo John. - Prosz ci , zosta tu. - Cofn ł si o krok i

pocałował j w czoło.

136

Nacisn ł klamk .

- Zapomniałe karabinu, tato - zauwa ył Michael. Rourke pokr cił przecz co

głow i pchn ł bram . Drzwi rozchyliły si ze zgrzytem.

- Nie wchod cie do rodka. - Szepn ł i przest pił próg. Wewn trz piwnicy

wieciły arówki.

Na podłodze le ało około stu osób - w ród nich było siedmiu m czyzn w

garniturach, krawatach i czerwonych kapciach. U boku ka dego m czyzny

le ała kobieta w wytwornej sukni, takiej, jakie przed pi cioma wiekami nosiły

kobiety z wy szych sfer. Czerwone kapcie, które miały na nogach, nie pasowały

do ich strojów. Razem z rodzicami le ało kilkoro dzieci w modnych ubraniach

sprzed pi ciuset lat i małych czerwonych kapciach. Rourke powiódł wzrokiem po

pozostałych siedemdziesi ciu pi ciu osobach. Wszystkie miały na nogach szare

kapcie. M czy ni ubrani byli w zwykłe białe koszule, kobiety natomiast w

swoich szarych strojach wygl dały jak robotnice. Dzieci w szarych kapciach

ubrane były podobnie. Rourke wyliczył, e brakowało siedmiu m czyzn z

Rodów. Nie było tych, którzy eskortowali Michaela na zewn trz Arki. John

domy lił si , e i oni nie yli. Wszyscy w piwnicy równie byli martwi. Rourke

ukl kł obok małego chłopca z kasty słu cych - potomka dawnych panów Arki,

za spraw których, to wszystko si zacz ło. Dotkn ł r k jego twarzy. Zwłoki

spoczywały oparte o plecy m czyzny. Młoda kobieta uło yła głow na jego

kolanach. John zamkn ł chłopcu oczy.

- Tato! - dobiegło go wołanie.

Nie ogl daj c si za siebie, zawołał:

- Zosta na zewn trz z Natali , synu.

Po chwili wstał. Rozejrzał si po piwnicy i ruszył przed siebie, potykaj c si o

dziesi tki trupów. Miejscami przystawał i pochylał si nad zwłokami dziecka albo

kobiety, aby si upewni . Jednak nikt nie ył. Odnalazł ciało starego Ministra, o

którym mówił Michael. Rozpoznał go po ła cuczku wystaj cym z kieszeni

gamitura. Rourke wyci gn ł ła cuszeszk, wprawiaj c go w ruch wahadłowy.

Przygl dał si mu przez chwil po czym pochylił si nad ciałem prezesa i wło ył

kluczyk z powrotem do jego kieszeni. Zanim wyprostował si , zamkn ł mu oczy.

Nast pnie skierował si do najsłabiej o wietlonego skrzydła piwnicy. W półmroku

dostrzegł stosy worków poukładanych rz dami jeden przy drugim. Kształt i

rozmiary płóciennych worków nie pozostawiały adnych w tpliwo ci co do ich

przeznaczenia. Spoczywały w nich całe pokolenia członków Rodów. Rourke

obejrzał si w stron starego Ministra.

- I po co to wszystko? - wyszeptał.

Nie oczekiwał, e kto mu odpowie. Nie chciał usłysze odpowiedzi. Skierował

si ku wyj ciu. Przy bramie le ały, wsparte o cian , zwłoki ładnej kobiety.

Przystan ł i pochylił si , by i jej zamkn oczy. Spostrzegł, e miała zniszczone od

ci kiej pracy r ce. ”Je li to była kara za grzechy jej przodków - my lał John. -

Je li ona...” Zaraz odp dził od siebie t my l.

- Niech to wszyscy diabli! - zakl ł i opu cił piwnic , aby powróci do ywych.

137

Rozdział 56

- Oni wszyscy nie yj . Masowe morderstwo albo masowe samobójstwo. Nie

jestem pewien, co o tym my le - powiedział Rourke do syna i Natalii, kiedy szli

korytarzem, prowadz cym do piwnic. - W sali operacyjnej przprowadzano

kastracj . Domy lam si dlaczego. Kiedy Ministrowie zorientowali si , jakie były

skutki wydalania ludzi na zewn trz, usiłowali wpłyn na zmniejszenie liczby

lokatorów uniemo liwiaj c im rozród. Kastrowali m czyzn, aby ograniczy

liczb osób, które musiały odej . Dlatego w ród kanibali widzieli my tylko

m czyzn. Kobiety nie były im potrzebne, bo jako istoty słabsze, gin ły pierwsze. -

Rourke spojrzał na Natali . - Nawet gdyby udało si kobiecie wyrwa z dybów,

bez broni i znajomo ci techniki walki wr cz w starciu z kanibalami nie miałaby

adnych szans.

- Niezupełnie si z tob zgadzam - odparła Natalia. Rourke uj ł j za r k .

- Kanibale mieli jednak na tyle zdrowego rozs dku, e kiedy ich szeregi

zaczynały topnie , pozwalali niektórym przył czy si . Mieli my tu do czynienia

ze sztuczn regulacj przyrostu naturalnego, zarówno na zewn trz jak i

wewn trz Arki, chocia na zewn trz był to proces wtórny. Powiedziałe mi - John

obejrzał si na syna - e kilku ludo erców wołało do ciebie co po angielsku. To

potwierdza moje domysły. Oni prawdopodobnie całkiem niedawno przył czyli si

do plemienia, wi c nie utracili jeszcze zdolno ci mówienia. Nie maj adnej

wioski. Prowadz koczowniczy tryb ycia. yj z tego, co daje ziemia, licz c na

to, e zostan im zło one nowe ofiary. Dotychczas nigdy si nie zawiedli. Nigdy.

Teraz czeka ich mier głodowa. Ci, spo ród nich, którym mimo wszystko uda si

przetrwa , umr mierci naturaln . Za dziesi mo e dwadzie cia lat nie

pozostanie po nich aden lad. To b dzie tak, jakby kanibale nigdy nie istnieli.

Kiedy społeczno Arki podzieliła si na dwie klasy, zaprzepa ciła swoje szans

na przetrwanie i ponown kolonizacj Ziemi. Ich system nie wytrzymał dłu ej ni

pół tysi clecia. Wygin li wszyscy, z wyj tkiem Madison. Trudno si pogodzi z

my l , e nie mo emy ju nic dla nich zrobi . By mo e wła nie w tej chwili

ostatni kanibale usiłuj wtargn do Arki. Garstka ludzi z ich plemienia potrafi

jeszcze porozumie si po angielsku. Lecz tak rzadko rozmawiaj mi dzy sob , e

wkrótce zapomn ludzkiego j zyka. Mogliby my zapobiec ich degeneracji, ale nie

s dz , aby nam na to pozwolili.

- Czy naprawd nic si nie da dla nich zrobi ?

- Los ludo erców jest przes dzony. Ich tryb ycia, rytuały, przyzwyczajenia,

wszystko nastawione jest na branie ludzkich ofiar, a tego ju nie da si zmieni . -

Rourke zatrzymał si i odwrócił do bramy. Była zamkni ta. Zatrzasn ł j za

sob , kiedy wychodzili. Wzi ł od Michaela rewolwer i rozbił pokr tło z

cyferkami. Teraz nikt nie zdołałby jej otworzy bez u ycia materiałów

wybuchowych. - Zabierzemy st d to wszystko, co mo e nam si przyda . Musimy

maksymalnie wykorzysta ładowno motocykli. Nie chciałbym tu ju nigdy

wraca .

- Madison mówiła mi, e istnieje kilka wyj z Arki, ale nie potrafiła mi ich

pokaza .

138

- Warto b dzie ich poszuka . Je li uda nam si opu ci Ark inn drog , mo e

unikniemy ponownego starcia z kanibalami. Bardzo bym si z tego cieszył - rzekł

John.

Natalia spojrzała na niego i skin ła głow porozumiewawczo.

- Zgoda - powiedziała.

- Id . Dosy ju było zabijania. Czekajcie na mnie w arsenale. Tylko b d cie

ostro ni.

Rosjanka odwróciła si i ju miała odej , gdy Rourke przytrzymał j za

rami . Odwróciła głow i spojrzała na niego.

- Wracaj za godzin albo i pr dzej. Je li...

- Zgoda - przerwała mu Natalia. - Zobaczymy si za godzin . - Uniosła lew

r k , zerkaj c na złotego damskiego rolexa i ruszyła ku rozwidleniu korytarzy.

Rourke skin ł r k na syna.

- Chod . Jeste młody i silny. Zało si , e potrafisz od razu

przetransportowa wszystk bro do motocykli - za artował, i poklepał syna po

plecach i ruszył w stron arsenału. Michael pod ył za nim.

139

Rozdział 57

Natalia czuła si bardzo zm czona. Długa podró przez góry w rozrzedzonej

atmosferze, mocno nadw tliła jej siły. Lecz dziewczyna nie poddawała si .

Zmusiła si do biegu. Szybkim truchtem dobiegła do sali konferencyjnej. Weszła

do rodka, trzymaj c obur cz karabin gotowy do strzału. Stan ła naprzeciwko

długiego stołu i powiodła spojrzeniem po cianach po czym przeszła na drug

stron sali, mijaj c otwarty sejf. Spojrzała na cian , któr pokrywały malowidła.

Dobrze znała tego rodzaju pomieszczenia. Obracała si w centrum operacyjnym

Kremla i Waszyngtonu, sypiała w hotelach dla biznesmenów w Nowym Jorku i

Zurychu. Takie pokoje zawsze miały tylne wyj cia.

- Zawsze - wyszeptała.

Przyst puj c do ogl dzin tynku, nie mogła pozby si my li o Rourke'u.

Udzieliło si jej przygn bienie Johna. On zawsze walczył o to, eby zmieni wiat

na lepsze, chciał wykorzeni wszelkie zło. Przy tym miała wra enie, e zawsze

uwa ał j za naiwn . U miechn ła si na sam my l. Chocia by to co teraz robiła,

wiadczyło, e nie była realistk . Wiedziała, e zło jest nieodł cznym składnikiem

ycia podobnie jak i dobro. Przesun ła dłoni po cianie i nagle znieruchomiała.

Natrafiła na szczelin . Wydobyła bali songa. Nacisn ła przycisk na r koje ci.

Ostrze z trzaskiem wysun ło si do przodu. Ostro nie zacz ła skroba tynk,

usiłuj c odsłoni szczelin na całej długo ci. Kiedy sko czyła, ukl kła i wytarła

ostrze spr ynowca o dywan. U miechaj c si przebiegła wzrokiem szpary.

Widziała wyra nie zarys drzwi. Schyliła si i przyło yła głow do podłogi.

Szczelin , pomi dzy cian a podłog przepływał strumie powietrza. Odnalazła

drugie wyj cie. Spojrzała na zegarek. Do czasu wyznaczonego na zbiórk

pozostało niewiele ponad pół godziny, a Natalia musiała jeszcze wykona drug

cz zadania. Nie była pewna, po której stronie były osadzone drzwi w

zawiasach. Musiała znale jaki sposób, by je otworzy .

140

Rozdział 58

Rourke wraz z synem zabrali z arsenału tyle broni, ile dało si załadowa na

trzy motocykle. Karabiny M-16 pozostawili. W Schronie mieli ich pod

dostatkiem. Ogółem wynie li sze karabinów Steyr 550. Poza tym naboje do

karabinów snajperskich, pudełka z amunicj do magnum 44 Michaela i

dziewi cio-milimetrowe naboje do parabellum Paula Rubensteina, które pa-

sowały równie do walthera P-38, jakim strzelała Natalia. Zabrali tak e pół

tuzina pudełek z nabojami 380 acp do pk/S american z my l o Tiemerownej,

która podczas decyduj cego natarcia na baz Womb u ywała wła nie takiej

broni. Oprócz karabinów załadowali na harleya tak e jednego sze ciocalowego

pythona, ale Rourke rozmy lił si i wrócił do gablotki po drugiego. ”Mógł

spodoba si Annie a je eli nie, warto było mie tak bro w rezerwie” - pomy lał

John. Wysłał syna z ostatnim ładunkiem amunicji, a sam pospiesznie zacz ł

zabezpiecza bro , której Paul i Natalia nie zd yli jeszcze rozbroi . Aby j

ponownie uczyni zdatn do u ytku, potrzebne były specjalne umiej tno ci,

jakich - Rourke był tego pewien - ludo ercy nie posiadali. Odło ył ostatni

rewolwer do gablotki. Zdemontowan iglic wło ył do podr cznej torby. Nagle

dobiegł go zgrzyt klamki. Odwrócił si i błyskawicznie wydobył z kabury

detonika.

Brama uchyliła si . W progu stała u miechni ta Natalia.

- Znalazłam tylne wyj cie - powiedziała. - Prowadzi na zewn trz przez szyb

wentylacyjny. Wygl da tak, jakby nigdy nie było u ywane. Udało si otworzy

luz i znalazłam si na wschodnim stoku góry. Łatwo stamt d zjecha w dolin .

Wdrapałam si na wierzchołek, aby si rozejrze po okolicy. Kiedy znajdziemy

si na dole, powinni my jecha na południe a potem o jeden dzie drogi od Arki

skr ci na wschód. W ten sposób przetniemy szlak, którym tu przyjechali my.

Szosa jest dobra. Mo e pozwoli nam zaoszcz dzi kilka godzin.

- wietnie si spisała - rzekł Rourke.

- Wiem co teraz powiesz - przerwała mu Natalia. - Powiesz: ”Id , zaprowad

Michaela, Paula i Madison do wyj cia. Ja do was doł cz ”. Nie mam racji?

- W zupełno ci - odparł Rourke. - Gdzie jest tylne wyj cie?

- Prowadzi przez sal konferencyjn . Właz zakrywały freski. Rourke

skierował si do bramy, ale po chwili zatrzymał si i wzruszył ramionami.

- Rozmy liłem si - powiedział. - Pójdziemy po nich razem. Chod . - Wzi ł

Natali za r k i razem opu cili arsenał.

141

Rozdział 59

- Madison pokazała mi hydroelektrowni zasilaj c Ark . To cud, e jeszcze

działa. Nikt nie zatroszczył si o to, aby nasmarowa turbiny i niektóre zespoły

prze arła rdza. Przypuszczalnie jeszcze przed ko cem tego roku zabrakłoby w

Arce pr du, a generator rezerwowy pokrywa gruba warstwa kurzu - opowiadał

Paul id c za Johnem i Natali .

Rourke przytakn ł i skr cił w prawo do korytarza, który prowadził prosto do

sali konferencyjnej. Obejrzał si , aby si upewni , czy wszyscy s . Paul prowadził

swojego harleya tu za nim. Michael szedł na ko cu, prowadz c niebieski

motocykl. Trzeci maszyn prowadziła Natalia. Rourke i dziewczyna Michaela

eskortowali pochód.

- Kiedy b dziemy ju na zewn trz, ty, Natalia, pojedziesz pierwsza i wska esz

nam drog . Ja na wszelki wypadek poczekam przy luzie. B d was osłaniał,

dopóki si nie oddalicie - powiedział Rourke stanowczym głosem i zatrzymał si

przed dwuskrzydłowymi drzwiami. Pu cił Natali przodem i poczekał a Paul,

Michael i Madison, znajd si w rodku.

- Teraz mo esz by spokojna - powiedział do Madison. - Najgorsze mamy za

sob . Zobaczysz, e Michael to całkiem fajny chłopak.

- Ale co stanie si z Ark ? To przecie był mój dom.

- Teraz si tym nie przejmuj. Najwa niejsze, e jeste bezpieczna.

John oparł si o blat stołu i patrzył na Natali , która otwierała wej cie do

szybu wentylacyjnego. Paul jej pomagał. Natalia odwróciła si i powiedziała:

- Wygl da na to, e jest tu ciasno, ale mo ecie schodzi bez obaw. Potrzebne

s jednak dwie osoby, aby przenie motocykle przez progi luzy, zarówno tutaj,

jak i przy wylocie szybu.

- Musicie sobie jako poradzi - stwierdził Rourke - Tylko b d cie ostro ni.

Natalia u miechn ła si do niego. John podszedł do niej i pomógł jej przenie

harleya przez próg.

”Właz szybu wentylacyjnego przypominał luk okr tu podwodnego” -

przemkn ło mu przez głow . Niewykluczone, e Mecenas zakupił cz ci do

budowy Arki ze stoczni, gdzie było ich w nadmiarze, albo zlecił ich wykonanie

zakładom przemysłu okr towego.

Motocykl Natalii był ju wewn trz szybu. Rourke pomógł Paulowi przenie

jego maszyn . Rubenstein zawołał:

- Zaczekaj z motocyklem Michaela. Nie ma tu zbyt du o miejsca. Mogliby my

tu utkn na zawsze.

- W porz dku - odparł Rourke i zwrócił si do syna i Madison: - Teraz kolej

na was.

Nagle dobiegł go z korytarza jaki dziwny odgłos, tak cichy, e prawie

niesłyszalny. Ale John miał dobry słuch i był wyczulony na wszelkie d wi ki,

które, w jaki sposób, nie pasowały do otoczenia, w którym si znajdował.

Usłyszał ten odgłos po raz drugi. Tym razem rozpoznał gardłowe głosy kanibali.

Przez zamkni te drzwi, nie mógł dokładnie oceni , gdzie si znajdowali, ale na

pewno byli ju wewn trz Arki.

142

Rozdział 60

Michael przeprowadził dziewczyn przez próg i raptownie odwrócił si .

Rourke nie spodziewał si tego. Był mile zaskoczony, e syn tak pr dko zareaguje

na niebezpiecze stwo. ”Szybko si uczy” - przemkn ła mu przez głow my l.

Podbiegł do drzwi i zdj ł z pleców karabin. Rozchylił lekko jedno skrzydło drzwi

i powiedział do syna:

- Nie strzelaj. Musimy zachowa cisz . Pozwólmy, aby nas szukali, dopóki

wszyscy nie oddalicie si na bezpieczn odległo . Ty, Michael zabierz

dziewczyn , wsad na motocykl i jazda.

- Zostan przy tobie. Jestem...

- Jeste moim synem - doko czył za niego Rourke. - Powiniene mnie słucha .

Im wi cej nas b dzie, tym wi cej czasu zajmie wydostanie si na zewn trz. Rób,

co ci mówi . Nie zamierzam stercze tu dłu ej, ni b dzie to konieczne. Ty i Paul

mo ecie jecha . Natalia zaczeka na mnie. Jedziemy na tym samym motocyklu.

John Rourke szukał w pami ci wyrazu, który okre lał sposób, w jaki syn

patrzył na niego. W jego br zowych oczach wyczytał du sił woli. ”Niezłomny”

- pomy lał.

Michael wyci gn ł r k do ojca.

- Tato...

John cisn ł prawic syna i poklepał go po ramieniu.

- Kocham ci , synu - powiedział. - A teraz jazda st d! Michael zarzucił mu

ramiona i u cisn ł go, po czym odwrócił si i pobiegł w kierunku ciany z

malowidłami. Stan ł przed bram .

- Je li nie zjawisz si na dole za pi minut, Paul zabierze Madison, a ja wróc

po ciebie, tato.

Rourke u miechn ł si do syna i odparł:

- Dobrze, ale teraz ju id .

Michael wszedł do szybu i sprowadził motocykl do wyj cia. Rourke ustawił

karabin na ogie ci gły. Nasłuchiwał. Podwin ł prawy r kaw kurtki i zerkn ł na

fosforyzuj c tarcz rolexa. Zamierzał czeka trzy minuty. Obliczył, e tyle czasu

wystarczy synowi, aby sprowadzi motocykle na dół. Si gn ł do kieszeni

wiatrówki po cygaro. Wło ył je do ust i cisn ł lekko z bami. Odgłosy w

korytarzu stawały si coraz gło niejsze. Usłyszał za sob szybkie kroki. Odwrócił

si błyskawicznie i niemal od razu poci gn ł za spust.

- Natalia! Co u diabła tutaj robisz?

- Postanowili my z Paulem, e tak b dzie najlepiej. Michael i Madison s ju

bezpieczni. Paul czeka na zewn trz przy motocyklach.

Rourke potrz sn ł głow i obrócił si do drzwi. Natalia stan ła przy drugim

skrzydle, opieraj c karabin o rami .

- Kiedy si zbli - powiedział szeptem Rourke - wystrzel cały magazynek w

rodek korytarza, a potem biegnij. Ja dogoni ci po chwili.

- Zgoda. Kocham ci , John.

- Ja te ci kocham. Jak my tak w ogóle mo emy y ? Sam nie wiem.

- Zobaczysz, e mi dzy tob a Sarah wszystko si uło y.

- Nie s dz , lecz ona pozostanie moj on .

143

- Rozumiem ciebie. Zawsze ci rozumiałam. Nic nie mo e zmieni tego, co do

ciebie czuj .

- Wiem - odparł Rourke. - Przykro mi.

- Z powodu, e jeste taki jaki jeste ? Nie powinno ci by przykro. Nigdy.

Gdyby kiedy ... co si przytrafiło... wtedy b dzie nam przykro... Lecz nie ycz

nikomu nic złego. Moja miło nie da ofiar. Wierz mi.

- Wierz - wyszeptał. - Ciesz si , e jeste tutaj obok mnie.

Nagle zauwa ył, e na drugim ko cu korytarza co si poruszyło. Rozpoznał

kanibala. Dzikus biegł w stron sali konferencyjnej.

- Nie strzelaj jeszcze - szepn ł John do Natalii. - Poczekaj, a cały korytarz

zapełni si dzikusami.

Rosjanka nie odpowiedziała.

Rourke przeło ył M-16 z r ki do r ki i wyci gn ł z kabury ukradzionego w

”słusznej sprawie” detonika. Odci gn ł kurek. Zjawiło si jeszcze kilku kanibali.

Po chwili korytarz zaroił si od nich.

- Teraz! - zawołał John i nacisn ł spust. Wystrzelił trzy krótkie serie.

Tymczasem Natalia uchyliła drugie skrzydło drzwi i otworzyła ogie . Rourke

zacz ł strzela . Pistolet przy ka dym strzale podskakiwał mu w dłoni. Skoszeni

seri kanibale padali na posadzk , upuszczaj c kamienne toporki.

- Sko czyła si amunicja! - zawołała Natalia.

- Biegnij! B d ci osłaniał!

Rourke wystrzelił ostatni seri z M-16. W magazynku zostały dwa naboje.

Oddał dwa strzały z pistoletu i schował go do kabury, po czym wyj ł drugiego

detonika. Strzelił kilkakrotnie do ludo erców, a potem powoli zacz ł si cofa .

Zbli ała si nowa fala napastników. W ród nich było wielu rannych. Kurek

pistoletu opadł z trzaskiem. Rourke odło ył bro do kabury, potem wydobył zza

pasa drug par detoników - t , któr przywiózł ze Schronu. Kciukiem odci gn ł

nierdzewne kurki. Zatrzymał si na progu wej cia do szybu wentylacyjnego.

Kanibale wła nie sforsowali drzwi do sali konferencyjnej i wtargn li do rodka.

Otworzył ogie z obu pistoletów. Za ka dym poci gni ciem spust jeden dzikus

padał martwy.

Jeden magazynek był ju pusty. Drugi opró nił si w chwili, gdy John

błyskawicznie odwrócił si i wskoczył do szybu, zatrzaskuj c za sob drzwi.

Wsparł si plecami o bram i napierał na ni całym ci arem ciała. Czuł silny

nacisk od zewn trz. Zaparł si mocniej nogami, ale kanibale pchali coraz silniej.

Udało im si uchyli nieco bram , przesuwaj c jednocze nie Johna, który nie

ust pował. Jeden z dzikusów wsun ł r k pomi dzy bram a futryn . Rourke

dobył no a i przebił mu dło . Dobiegł go okrzyk bólu, po czym r ka cofn ła si ,

barwi c futryn i ostrze no a na czerwono. Bagnet upadł na podłog . Z gł bi

szybu usłyszeli głos Natalii:

- John, biegnij. Mo emy ich zatrzyma przy drugiej luzie.

Rourke schylił si po nó i rzucił si do ucieczki. Wyskoczył z szybu,

wykonuj c w powietrzu salto i wyl dował na skale, natychmiast wykonał szybki

półobrót i przypadł do luzy. Zaparł si plecami o bram . Natalia równie pchała.

Al nawet wspólnymi siłami nie udało im si zatrzasn bramy.

144

- Paul! - Rubenstein ju był przy nich. - Kto u diabła tak napiera na t

bram ?

- To tylko banda zdesperowanych dzikusów, którzy nie maj nic lepszego do

roboty. Sk d u nich taka krzepa, przy tak leniwym trybie ycia, jaki prowadzili?

Pchajmy!

- To nic nie da - krzykn ła Natalia.

Rourke obejrzał si za siebie i mocniej cisn ł cygaro w z bach.

- Natalia, wł cz najpierw silnik motocykla Paula, a potem naszego. Paul,

kiedy policz do pi ciu, wskakuj na harleya i jazda w dół. - Tamt dy? Zbyt

stromo. B dziemy musieli wjecha na szczyt. Z drugiej strony stok jest

łagodniejszy.

- Słyszałe , co powiedziała? Wi c jazda na szczyt. Pojedziemy z Natali tu za

tob .

- Zatrzymam si przed szczytem i b d was osłaniał.

- Niezły pomysł - przytakn ł Rourke. - Natalia, wł czaj silniki! Natalia

przestała napiera na bram . Rourke musiał mocniej zaprze si nogami. Po raz

pierwszy przekonał si bezpo rednio jak silna była Rosjanka pomimo szczupłej

budowy ciała. Po chwili zaterkotał silnik pierwszego harleya. Silnik drugiego nie

chciał zaskoczy . Natalia ci gle ponawiała prób rozruchu. Bez rezultatu. Napór

do wn trza wzmagał si . Wreszcie silnik drugiego motocykla zacz ł pracowa .

- Biegnij, Paul, na co czekasz?

- Miałe policzy do pi ciu.

- Do diabła!- krzykn ł Rourke. - Raz, dwa, trzy, cztery, pi !

- Trzymaj si ! - Rubenstein odskoczył od bramy i pobiegł w stron motoru.

John przygl dał si , jak młody m czyzna usiadł na siodełku harleya i pomkn ł

pod gór .

- Jestem gotowa! - zawołała Natalia.

Rourke spojrzał na ni . Siedziała na tylnym siodełku, trzymaj c w obu

r kach karabiny wycelowane w bram .

- Teraz! - zawołał Rourke i odskoczył od wrót, ale potkn ł si i upadł. Brama

otworzyła si i z szybu wentylacyjnego zacz li wyskakiwa kanibale. Rourke

usłyszał, jak serie z karabinów bojowych przemkn ły nad jego głow . Wyczołgał

si z pola ra enia i wstał. Wskoczył na siodełko harleya i krzykn ł do Natalii:

- Teraz!

Schował pistolet za pas. Odgłosy strzelaniny urwały si i naraz rozległy si

gardłowe krzyki kanibali. Natalia zarzuciła karabiny na plecy i obj ła go. Rourke

dodał gazu. Toporek rzucony w ich kierunku trafił w pró ni . Rourke zobaczył

go k tem oka i zdołał unikn w sam por . Hałas harleya zagłuszył paplanin

dzikusów. Motocykl szybko nabierał pr dko ci, coraz bardziej oddalaj c si od

Arki. Rozległ si terkot broni maszynowej. To Paul Rubenstein strzelał ze

schmeissera, skutecznie powstrzymuj c po cig.

Rourke zrównał si z przyjacielem. Paul dodał gazu i wyprzedził go. Jechali z

du pr dko ci . Dlatego te szybko znale li si na wierzchołku góry.

- W lewo, pr dko! - krzyczała Natalia.

145

Paul na czas usłyszał jej ostrze enie. Skr cił kierownic i musiał wysun lew

nog , by przywróci maszynie równowag . Motocykl ostrym łukiem przemkn ł

po skalnej kraw dzi.

- Dalej prosto i ostro w prawo. Potem ju b dzie zjazd, Paul! - zawołała

Natalia.

Rourke skin ł głow i wyprzedził Paula. Pomimo okularów

przeciwsłonecznych mru ył oczy przed sło cem. Natalia krzykn ła:

- Jeszcze dwadzie cia jardów i skr caj! John zwolnił. Natalia zawołała:

- Teraz, teraz!

Rourke przechylił harleya na praw stron . Niewiele widział, ale ufał, e

Rosjanka dobrze go prowadzi. Nigdy dotychczas nie zawiódł si na niej.

Rozpoczynał si zjazd. Teraz widział wyra nie szlak. Stok był dosy stromy, ale

szosa była wystarczaj co szeroka i płaska, by nie ryzykowa złamania karku.

Oba harleye równo sun ły w dół ku dolinie, która rozci gała si przed nimi.

Rourke zwolnił nieco, balansuj c motocyklem na zakr cie. Obejrzał si , by

zobaczy jak radzi sobie jego przyjaciel. Rubenstein jechał ich ladem,

zachowuj c bezpieczn odległo . Kanibale zostali ju daleko w tyle, poza

zasi giem wzroku. Rourke odetchn ł gł boko.

146

Rozdział 61

W dolinie zaczekali na Michaela i Madison. Szlak, jaki obrała Natalia,

prowadził przez wierzchołek góry, ale chocia był dłu szy, pozwalał na

rozwini cie wi kszych pr dko ci. Michael tymczasem na niektórych odcinkach

zmuszony był pieszo sprowadza motocykl. Dalej jechali razem. Nie

zatrzymywali si w nocy. Ksi yc o wietlał im drog . Wszyscy chcieli znale si

jak najdalej od Arki i tych, których nazywano Nadliczbowymi.

Nad ranem zatrzymali si na mały posiłek. Madison wci miała opory przed

spo ywaniem mi sa i Michael musiał jej cierpliwie tłumaczy , e jej religia nie

zabraniała jedzenia mi sa zwierz t gospodarskich czy dziczyzny. Mimo to, jak

zauwa ył Rourke, zjadła niewiele.

Potem zdrzemn li si . John, Michael oraz Paul zmieniali si na warcie co dwie

godziny. Około południa ruszyli w dalsz drog . Nikt z nich nie my lał o obiedzie.

Wszyscy chcieli czym pr dzej znale si w Schronie. Jednak zgodnie z

dyrektyw Johna kilkakrotnie zboczyli z kursu, aby sprawdzi stan strategiczny

rezerw paliwa i napełni zbiorniki motocykli, po czym jechali dalej ustalonym

szlakiem.

John i jego syn powzi li w drodze postanowienie, od którego nie chcieli

odst pi . Zamierzali powróci na zalesiony obszar, gdzie Michael odnalazł

spadochron, aby zlokalizowa wrak samolotu oraz dowiedzie si czego o jego

macierzystej bazie. Te plany jednak odło yli na rok nast pny.

Jechali przez cały dzie . Kiedy sło ce chyliło si ku zachodowi, schron

znajdował si ju w zasi gu ich wzroku. Był dwudziesty czwarty grudnia.

Sarah zawsze pragn ła, aby w Bo e Narodzenie wszyscy byli szcz liwi,

chocia sama popadała wtedy w melancholi . John w wigilijny wieczór nie

zamierzał pogł bia tej melancholi.

Min li skrzy owanie, gdzie szlak, który prowadził do Schronu, przecinał

odcinek drogi o utwardzonej nawierzchni. Rourke podci gn ł prawy r kaw

kurtki i zerkn ł na rolexa. Gdy tylko odsłonił zegarek, szkiełko pokryła biała

warstwa szronu. Wytarł je o spodnie i przesłonił r k tarcz , by lepiej widzie

fosforyzuj ce wskazówki. Zbli ała si północ. O wicie ju wkrótce zasi d

wszyscy przy wigilijnym stole i b d wi towa we własnym domu.

- Nasz dom... - wyszeptał sam do siebie.

- John! - usłyszał za plecami głos Natalii. Zredukował pr dko harleya. -

Zatrzymaj si na moment i spójrz tam, w gór .

Rourke zwolnił jeszcze i zatoczył szeroko łuk, aby móc patrze bez

odwracania głowy, we wskazanym kierunku. Michael wraz z Madison zatrzymali

si przed nimi na długo mnotocykla. Paul stan ł z lewej strony.

- Jeste my prawie w domu, tato. Co si stało? Rubenstein nagle wybuchn ł

miechem i powiedział:

- Zapomnieli my yczy im szcz liwego wi ta Chanuka. Lecz ja mimo

wszystko ycz wam wesołych wi t Bo ego Narodzenia

Rourke wyci gn ł r k i poklepał przyjaciela po plecach.

- Wesołego Chanuka, Paul.

147

- Ja obchodz je w maju, je li nie zapomnieli cie - powiedziała Natalia z

u miechem. - Ale teraz spójrzcie wszyscy w gór .

Zaczynał pada nieg. Chmury nad nimi rozst piły si , odsłaniaj c

gwia dziste niebo. Na firmamencie za wiecił jaki ruchomy punkt. Po chwili

dostrzegli jeszcze jeden i kolejny. Było ich całe mnóstwo. Wszystkie poruszały si

w jednym kierunku.

- Radio! Mo emy spróbowa nawi za z nimi kontakt! - zawołał Michael.

- Co, na Boga, tak si wieci! Chyba ”Projekt Eden” leci! - powiedział

Rubenstein jednym tchem, wyra nie uradowany tym widokiem.

- Tak - rzekł Rourke. - Lecz nie s dz , aby nasze radio mogło wysła

wystarczaj co mocny sygnał. W ka dym razie warto spróbowa .

Chmury poruszały si szybko po niebie i wkrótce zakryły szczelin . Migoc ce

obiekty na niebie przestały by widoczne. Rourke stwierdził, e gdyby atmosfera

ziemska miała ten sam skład co przed katastrof nuklearn , to prawdopodobnie

w ogóle by ich nie zobaczyli. Je li były to wahadłowce ”Projektu Eden”, znaczyło

to, e astronauci, u pieni w kapsułach narkotycznych, dotarli do kra ców

systemu słonecznego i po pi ciu wiekach powrócili na Ziemi .

- Odnajdziemy ich, albo oni nas znajd - powiedziała Natalia.

”Czeka nas kolejna nieprzespana noc” - pomy lał John. Wiedział, e b d

wsłuchiwali si w szumy i trzaski radiostacji, nadaj c i na przemian przeł czaj c

si na odbiór. Sam zamierzał wyj na powietrze i, o ile pogoda na to pozwoli,

obserwowa niebo w nadziei, e zobaczy, jak promy kosmiczne wchodz w

atmosfer ziemsk . Był zbyt szcz liwy, eby zastanawia si , czy to zrz dzenie

Opatrzno ci, czy te zwykły zbieg okoliczno ci. Obrócił si na siodełku i spojrzał

Natalii w oczy. Pogładził j r k po policzku i po włosach potarganych przez

wiatr. Miała zimne policzki. Mimo zm czenia u miechn ła si do niego.

- Wesołych wi t, John.

148

Rozdział 62

Wszystko było gotowe. Skromny ekwipunek, jakim dysponował na wypraw ,

był ju spakowany. Stare, le zagojone rany nie mogły go powstrzyma . Potrafił

szybko posługiwa si broni - bardzo szybko. ”Lecz czy wystarczaj co szybko -

zastanawiał si - czy wystarczaj co szybko, aby pokona Johna Rourke'a?”

Przed oczyma stan ły mu wspomnienia z przeszło ci. Przypominał sobie, jak

drogo musiał zapłaci za gaz narkotyczny, o którym dowiedział si z tajnych

ródeł. Na krótko przed Noc Wojny zdołał nawi za kontakt z obsług z

”Projektu Eden”. Lecz zaszło nieporozumienie, w zbrojnym starciu został ci ko

ranny. Zginałby, gdyby nie kilku wiernych mu ludzi opiekuj cych si nim.

Wydostali go z ruin i zapewnili najlepsz opiek lekarsk , jak mo na było w tak

trudnych warunkach zapewni , zachowuj c przy tym tajemnic . A kiedy stało si

najgorsze, pomogli mu przetrwa .

Zamkn ł oczy. Odczuł kłuj cy ból pod powiekami. Otworzył wi c oczy i

spojrzał w niebo. Było Bo e Narodzenie. Nie zdołał na czas wr czy prezentu,

prezentu, który przynosił mier . Musiał jeszcze poczeka .

- Ju niedługo - szepn ł.

W bladym wietle na horyzoncie rysował si ła cuch gór i szczyt, na którym

opracowywał cały swój plan. Tam wszystko si zacz ło. Usłyszał skrzypienie

niegu. Rozpoznał kroki i odwrócił si .

- Melduj , e wszystko jest gotowe. Złapali my w radiu jakie dziwne sygnały.

Mo e to ju czas. Słowa były niezrozumiałe, ale, po akcencie, wydawało mi si , e

mówiono po angielsku. Nigdy dot d nie odebrali my tak mocnego sygnału.

- A wi c to ”Projekt Eden”. wietnie si składa.

- Nie ma pewno ci.

- Ja jestem pewien. Kiedy ból przenikał ka d tkank mego ciała, czułem jak

moje zmysły wyostrzaj si , pogł biaj moj zdolno percepcji oraz

koncentracji. Wiem, e to oni. Czułem ich obecno zanim jeszcze o tym

powiedziałe . Ruszamy.

M czyzna, który stał naprzeciwko niego, ubrany w białe futro i narciarsk

czapk , zasalutował.

- Tak jest, towarzyszu pułkowniku.

Brn li przez zaspy. nieg był nieskazitelnie biały, dopóki on, pułkownik nie

postawił na nim, stopy, odciskaj c swój lad. Podwładny szedł za nim st paj c po

jego ladach.

”Tak b dzie równie w nowym wiecie, który zamierzam stworzy ” -

pomy lał Ro diestwie ski.

Document Outline

Rozdział 1
Rozdział 2
Rozdział 3
Rozdział 4
Rozdział 5
Rozdział 6
Rozdział 7
Rozdział 8
Rozdział 9
Rozdział 10
Rozdział 11
Rozdział 12
Rozdział 13
Rozdział 14
Rozdział 15
Rozdział 16
Rozdział 17
Rozdział 18
Rozdział 19
Rozdział 20
Rozdział 21
Rozdział 22
Rozdział 23
Rozdział 24
Rozdział 25
Rozdział 26
Rozdział 27
Rozdział 28
Rozdział 29
Rozdział 30
Rozdział 31
Rozdział 32
Rozdział 33
Rozdział 34
Rozdział 35
Rozdział 36
Rozdział 37
Rozdział 38
Rozdział 39
Rozdział 40
Rozdział 41
Rozdział 42
Rozdział 43
Rozdział 44
Rozdział 45
Rozdział 46
Rozdział 47
Rozdział 48
Rozdział 49
Rozdział 50
Rozdział 51
Rozdział 52
Rozdział 53
Rozdział 54
Rozdział 55
Rozdział 56
Rozdział 57
Rozdział 58
Rozdział 59
Rozdział 60
Rozdział 61
Rozdział 62

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Jerry Ahern Krucjata 12 Rebelia (m76)
Jerry Ahern Krucjata 18 Wyprawa (m76)
Jerry Ahern Krucjata 15 Przywodca (m76)
Jerry Ahern Krucjata 11 Odwet (m76)
Jerry Ahern Krucjata 18 Wyprawa (m76)(1)
Ahern Jerry Krucjata 10 Przebudzenie
Jerry Ahern Cykl Krucjata (10) Przebudzenie
Ahern Jerry Krucjata 10 Przebudzenie
Ahern Jerry Krucjata 10 Przebudzenie
Ahern Jerry Krucjata 10 Przebudzenie
Jerry Ahern Krucjata 19 Ostatni Deszcz (m76)
Jerry Ahern Krucjata 23 Legenda
Jerry Ahern Krucjata 18 Wyprawa

więcej podobnych podstron

Jerry Ahern Krucjata 10 Przebudzenie (m76)

Document Outline