In The Flash of Flashes

by Vampiregirl

Beta: Puma

Rozdział 11

`Almost like friends`

BPOV

Odkąd przeczytał moją wiadomość, Edward stał się naprawdę nieznośny. Na moje

pytania odpowiadał monosylabami. Niemal przedziurawił kartkę, na której wpisywał wyniki
doświadczenia. Nie dokuczał mi i przede wszystkim się do mnie nie przystawiał. Nie żeby
mi tego brakowało, ale...

–

Edward... - zaczęłam cicho, przysuwając się do niego. Cisza – Słuchaj... przyjaźnię

się z Jazzem od... od zawsze i zwyczajnie się o niego martwię, bo wiesz... zrobił się
ostatnio jakiś dziwny, nie było go dzisiaj na lunchu...
Spojrzał na mnie zirytowany.

–

Swan, on nie jest twoim chłopakiem. Daj mu żyć.

–

Fakt – zaśmiałam się nerwowo.

Ocknij się dziewczyno. On nie jest twoim chłopakiem.
Nie wiem dlaczego, ale Edward prychnął i ukrył twarz w dłoniach.

–

Edward... - położyłam dłoń na jego ramieniu. Spojrzał na mnie zszokowany –

Naprawdę nie wiesz, gdzie był?
Chłopak zacisnął pięści i nie patrząc na mnie wysyczał:

–

Swan, co jest z tobą nie tak? Nie śledzę go, nie jestem jego niańką, przeważnie

widuję go tylko rano i wieczorem... - spojrzał na mnie rozbawiony. Chyba rozbawiony –
i w nocy, ale wtedy mam zamknięte oczy, więc nie nazwałbym tego widywaniem.

Powiedział to chyba odrobinę za głośno, zważywszy na to, że pan Banner stał pół

metra od naszej ławki.

–

Coś się stało panie Cullen? Panno Swan? Macie problem z ćwiczeniem?

–

Nie – odpowiedziałam szybciutko – Żadnego problemu nie ma. Właściwie już

skończyliśmy i... urządzamy sobie pogawędkę...

–

Przyjacielską. Przyjacielską pogawędkę – dorzucił Edward – Wie pan, rozmawiamy

o ciuchach i kosmetykach...

–

I grach komputerowych. I samochodach! Koniecznie o samochodach. Jaki jest

samochód twoich marzeń, Edwardzie?

Nauczyciel zmierzył nas zaniepokojonym wzrokiem i spojrzał nerwowo na zegarek.

–

Pogawędka?

–

Pogawędka – szepnęłam tajemniczo.

–

Przyjacielska – Edward zamachał rękoma, jakby odczyniał jakieś czary.

–

Tak, rozmowa jest ważnym czynnikiem w kontaktach międzyludzkich – mruknął

pan Banner i odszedł kręcąc głową.
Zachichotałam cichutko, ale mojemu koledze nie było do śmiechu. Patrzył na mnie
beznamiętnie.

–

Podsumowując... - zaczął.

–

Nie lubię słowa podsumowując, zwykle wróży coś niedobrego. Charlie zawsze pod

koniec swoich dziesięciominutowych kazań dodawał: Podsumowując, masz szlaban na
miesiąc.

Ta-dam! I czuję się jak w domu.

–

Podsumowując...

–

Tak myślałam, że nie skumasz aluzji – westchnęłam. Idiota.

–

... nie mam pojęcia, co się dzieje z twoim przyjacielem. Nie wiem, gdzie był w

czasie lunchu, nie wiem, gdzie jest teraz i nie wiem, gdzie był dzisiaj rano, zanim
wrócił wściekły jak osa...
A to akurat nie było żadną tajemnicą. Pewnie gdybym nie zatrzasnęła mu drzwi przed
nosem, nie wróciłby... zły.

–

Niedobrze... - westchnęłam – będę musiała... a zresztą...

Poczułam niezmierną chęć podzielenia się z kimś moimi problemami, przemyśleniami i

w ogóle poczułam potrzebę porozmawiania z kimś na poważnie, ale... nie z Cullenem. Ten
facet zdecydowanie nigdy nie zostanie moim kumplem.

–

Nie martw się Swan, jak brakuje ci przyjaciela to ja chętnie...

No i masz.

–

Cullen... co masz na czole?

Wytrzeszczył oczy i potarł się między brwiami.

–

M-mam... na czole? Gdzie?

–

Nie tu... trochę z boku... nie, nie z tej strony!

–

Swan!

–

No postaraj się, zaraz powinno zejść.

Rozbrzmiał dzwonek i zaczęłam się pakować.

–

Bella... proszę cię! Pomóż mi – brzmiał na naprawdę zrozpaczonego.

Westchnęłam. Ja naprawdę nie wiem czemu to robiłam, ale... bawiło mnie robienie go
w balona. Cóż... tak... to naprawdę zastanawiające...

–

Mógłbyś się trochę schylić?

Wspięłam się na czubki palców i zbliżyłam twarz do jego twarzy. Delikatnie dotknęłam

jego czoła. Mogłabym przysiąc, że przestał oddychać i...

–

Aaa... spoko Cullen. Nie musisz się martwić. To tylko blizna, po amputacji mózgu –

roześmiałam się i wyszłam z sali. Jeszcze z daleka słyszałam soczystą wiązankę
przekleństw, które z siebie wyrzucał.

Tak. Wiem, jestem dla niego okrutna, ale nie mogę inaczej. Potrzebuję jakiejś

rozrywki, bo zanudzę się tutaj na śmierć. W Forks mogłam liczyć na Jaspera, a tutaj...?

–

Hola, mia bella! Masz jakieś plany na... teraz? - naprzeciwko mnie stał Emmet, a

obok niego wściekły Edward.

Wagary!

–

Przyszliście mnie zamordować! Dobra... rozumiem, ale nie pozwolę wam czerpać

satysfakcji z kidnaperstwa! Pójdę sama. Wiecie, tak z godnością.

Już miałam zadać pytania typu: co? gdzie? i kiedy?, gdy przypomniałam sobie...

–

Emmet, słońce... nie wiem, czy pamiętasz, ale zawarliśmy taką drobną umowę.

Niby nic wielkiego, ale...
Spojrzał na mnie jak zbity pies.

–

Proszę... nie każ mi robić czegoś upokarzającego – taaa... naprawdę tego nie

chciał.

–

Dobra... wiesz lubię wagary, ale nie lubię, kiedy rodzice o nich wiedzą...

–

Haha! Już to załatwiłem!

Zdecydowanie uwielbiam tego chłopaka! Jest taki pozytywny, nie to, co jego młodszy

brat.

Poszliśmy do mnie do pokoju, gdzie zastaliśmy Victorię. Nie wiem dlaczego, ale widząc

mnie w towarzystwie braci straciła panowanie nad swoją szczęką. Mogłabym przyrzec, że
słyszałam, jak obija się o podłogę.

–

Em, czy coś... coś mam wziąć?

Na twarzach obu Cullenów pojawiły się identyczne, łobuzerskie uśmiechy.

–

Edwardzie – zaczął Emmet – Co powinna ze sobą zabrać?

–

Jeśli jedziemy tam, gdzie myślę, że jedziemy... - Edward rozwalił się na moim

łóżku, chichocząc. Niedoczekanie!

–

Tak, jedziemy tam, ale cii... to tajemnica.

–

Oj... braciszku... aaaał – przerwał, bo zaserwowałam mu serię ciosów prosto w

brzuch – Porąbało cię ?!

–

Natychmiast. Stąd. Zejdź.

–

Nie.

–

Cullen! - rąbnęłam go jeszcze raz, tym razem dużo, dużo mocniej.

–

Emmet! – wydarł się jak zraniony lew – Zabierz ją ode... aaaaaał!

Wskoczyłam na niego, chcąc zrzucić go z łóżka, ale chwycił mnie w pasie i nagle

znalazł się nade mną.

–

O nie! - warknęłam – Nie dość, że na moim łóżku, to jeszcze na mnie? Nie

przeżyjesz tego!
Ugryzłam go w nadgarstek i miałam zamiar wydrapać mu oczy, ale wybuchnął
niepohamowanym śmiechem i spadł z łóżka.

–

Nigdy więcej tego nie rób, bo zginiesz parszywy psie!

Kopnęłam go, podczas gdy nadal tarzał się po podłodze.

–

Emmet... czy coś mam ze sobą wziąć?

Spojrzał na mnie zszokowany.

–

Weź... pałeczki do perkusji.

EPOV

Pieprzę takie poruszanie się po mieście. Pieprzę zasadę, która mówi, że uczniowie nie
mogą zabierać do szkoły auta. Pieprzę taksówki. I w ogóle pieprzę ten chrzaniony
pomysł uszczęśliwienia Swan!

–

Wiecie co... - psioczyła, kiedy Em zasłaniając jej oczy ręką, prowadził ją

korytarzem – Nienawidzę nie wiedzieć, dokąd idę! Cholera Emmet, długo jeszcze?

Naprawdę nie wiem, po co to wszystko. I tak będzie niezadowolona. I tak będzie suką.

–

Słuchaj, mia bella... doceń to, co zobaczysz za moment, a teraz siedź cicho, bo do

szkoły będziesz wracać autobusem – zachichotał.
Co za debil.

–

Braciszku... mam wrażenie, że taka ewentualność zbytnio jej nie przeraża.

–

Ooo Cullen! - warknęła, młócąc powietrze rękoma. Pewnie miała nadzieję, że trafi

na mnie i porządnie mnie strzeli – Pijesz do mojego stanu majątkowego? Ty podły,
rozpuszczony materialisto!

–

Bella, Bella... naprawdę chcesz płacić tak wysokie odszkodowanie za uszkodzenie

choćby skrawka mojego nieziemskiego ciała? Założę się, że nawet nie marzyłaś o
sumie, na którą Tanya ubezpiecza moją twarz.

Podchwyciłem znak zapytania w oczach Emmeta, ale zignorowałem go.
Natomiast Swan znieruchomiała.

–

Żartujesz prawda? Cholera, czy ty... Emmet, czy on naprawdę ubezpieczył to, co u

normalnych ludzi nazywa się twarzą?
Haha! Przegięła!
Złapałem ją wpół i przewiesiłem sobie przez ramię. Miałem szczęście, że była tak lekka,
na jaką wyglądała.

–

Swan, po prostu przyznaj, że jestem najseksowniejszym facetem, jakiego

kiedykolwiek spotkałaś.

Parsknęła i kopnęła mnie w udo. Widać, nie było z nią tak źle, bo oboje wiedzieliśmy,
że mogła skrzywdzić mnie dużo bardziej.

–

Przykro mi... nie mogę tego przyznać, bo dzisiaj jest mój `Dzień Niekłamania`.

–

Chrzań się!

–

Dobrze!

–

Świetnie!

–

Wycieczka, stać! - wrzasnął Emmet, po czym z uśmiechem otworzył drzwi, przed

którymi się zatrzymaliśmy.
No i fajnie. Może dzięki temu Bella przez chwilę nie będzie... Bellą? Jasne.