JOAN HOHL

Wielkie złudzenie

Rozdział pierwszy

Czekał na ni

ą

.

Dawn nie była pewna, sk

ą

d wie,

ż

e ta zakurzona, zniszczona furgonetka nale

ż

y do Bryce'a

Stone'a, ale zało

ż

yłaby si

ę

o swojego ulubionego konia pełnej krwi angielskiej,

ż

e to był on.

Obserwował j

ą

.

Dostała g

ę

siej skórki, gdy poczuła spojrzenie powoli przesuwaj

ą

ce si

ę

po jej ciele. Opanowała si

ę

,

by nie zesztywnie

ć

z niech

ę

ci, przywołała na twarz miły u

ś

miech i zamkn

ę

ła drzwi motelowego

pokoju. Czekała ... i czekała. Kiedy stało si

ę

oczywiste,

ż

e nie zamierza do niej podej

ść

, Dawn

zagryzła wargi i zacz

ę

ła i

ść

w jego kierunku.

Stan

ą

ł na parkingu motelowym w poprzek miejsc oznaczonych

ż

ółtymi liniami. Zostawił otwarte

drzwi od furgonetki, nog

ę

w obcisłych d

ż

insach wysun

ą

ł na zewn

ą

trz i machał, ni

ą

beztrosko.

Siedział rozparty swobodnie w ocienionym wn

ę

trzu, opieraj

ą

c si

ę

jedn

ą

r

ę

k

ą

o kierownic

ę

. Twarz

osłaniał mu kapelusz stetson w kolorze naturalnej skóry. Patrzył, czekał i zmuszał j

ą

, by podeszła.

Bezczelny plebejusz!
Pi

ę

kna. Elegancka. Z klas

ą

. Bryce wyliczał w my

ś

li zalety kobiety, która szła w jego stron

ę

. Oschły

u

ś

mieszek uniósł k

ą

ciki jego warg, gdy pomy

ś

lał o jeszcze jednym, mniej pochlebnym okre

ś

leniu:

zepsuta. Była teraz bli

ż

ej i mógł przyjrze

ć

si

ę

jej kształtom dokładniej.

Jak na kobiet

ę

była wysoka, nawet bez tych niepraktycznych sandałów na szpilkach, ocenił Bryce.

Miała pewnie o jakie

ś

pi

ę

tna

ś

cie centymetrów mniej ni

ż

on, a mierzył metr dziewi

ęć

dziesi

ą

t. Ka

ż

dy

fragment jej ciała doskonale pasował do reszty.

Zerkn

ą

ł na jej długie nogi.

Ś

cisn

ę

ło go w

ż

oł

ą

dku, kiedy przeniósł spojrzenie ze szczupłych kostek

na smukłe uda, niestety osłoni

ę

te, lecz jednocze

ś

nie wyra

ź

nie podkre

ś

lone przez d

ż

insy, które

opinały ciało jak mokry kostium k

ą

pielowy. Stylizowana koszula wyra

ź

nie akcentowała jej kobieco

ść

i

kr

ą

głe, stercz

ą

ce piersi. Rudobr

ą

zowe włosy si

ę

gały do ramion, a jasne wrze

ś

niowe

ś

wiatło budziło

w nich rude blaski. A

ż

sw

ę

działy go palce, by si

ę

gn

ąć

i bawi

ć

si

ę

tymi l

ś

ni

ą

cymi pasmami.

Arystokratyczne rysy twarzy układały si

ę

w tak doskonał

ą

cało

ść

,

ż

e mogły z pewno

ś

ci

ą

zaprze

ć

m

ęż

czy

ź

nie dech w piersi. O tak, ta dziewczyna była przyzwyczajona do zaspokajania wszystkich

swoich kaprysów.

Zepsuta lala.
- Pan Stone? - Dawn oczekiwała jakiej

ś

reakcji, chocia

ż

mrugni

ę

cia, jakiejkolwiek zmiany na tej

kamiennej twarzy. Nic, nawet

ś

ladu informacji, co działo si

ę

za zasłon

ą

tych ostrych, surowych

rysów. Emanował sił

ą

zarówno fizyczn

ą

, jak i psychiczn

ą

. Patrzył na ni

ą

spod przymkni

ę

tych powiek

zimnym spojrzeniem, co wytr

ą

cało z równowagi. Posiadał jak

ąś

nieubłagan

ą

moc, która wydawała

si

ę

otacza

ć

j

ą

niemal dotykalnie, wywołuj

ą

c dreszcz.

- Słucham pani

ą

. - Nieznacznie uchylił kapelusza. Jego zachowanie nie odznaczało si

ę

szczególnym szacunkiem.

Dreszcz, który przebiegał wzdłu

ż

kr

ę

gosłupa Dawn, nasilił si

ę

na d

ź

wi

ę

k jego niskiego, oboj

ę

tnego

głosu. Z trudem opanowała niech

ęć

, wszystko si

ę

w niej zagotowało. Wysuwaj

ą

c do przodu

podbródek, u

ż

yła chwytu, który nigdy nie zawodził, gdy chciała kogo

ś

upokorzy

ć

. Z wyniosłym,

pogardliwym wyrazem twarzy zlustrowała go od zakurzonych czubków butów po wywini

ę

ty brzeg

kapelusza.

- Jestem Dawn Kingsley. - Wyci

ą

gn

ę

ła do niego r

ę

k

ę

spokojnym, chłodnym gestem.

. Na Brusie Stone ani jej nazwisko, ani wyniosłe spojrzenie me zrobiły wi

ę

kszego wra

ż

enia.

- Tak, słyszałem - Poruszaj

ą

c si

ę

obra

ź

liwie powoli i leniwie, Bryce wysiadł z furgonetki. Dawn

miała wła

ś

nie opu

ś

ci

ć

r

ę

k

ę

, kiedy wyci

ą

gn

ą

ł swoj

ą

w jej stron

ę

.

- Chad ze stacji obsługi powiedział,

ż

e pytała pani o mnie. - Jego szeroka dło

ń

o długich

palcach pochłon

ę

ła Jej r

ę

k

ę

w u

ś

cisku, sprawiaj

ą

c, i

ż

poczuła si

ę

mała i bezbronna.

- Tak. - Przy wzro

ś

cie metr siedemdziesi

ą

t osiem musiała tylko nieznacznie przechyli

ć

głow

ę

, by

spotka

ć

jego przenikliwe spojrzenie. Chłód jego wzroku przenikn

ą

ł j

ą

a

ż

do czubków

wypedicurowanych palców u nóg. Nie zamierzała czu

ć

si

ę

onie

ś

mielon

ą

, wi

ę

c si

ę

gn

ę

ła do bocznej

kieszeni obszernej torby i wyci

ą

gn

ę

ła kartk

ę

papieru, zamachała m

ą

I trzymała mu przed oczami.

-. Nie wiedziałam, gdzie mog

ę

pana znale

źć

- wyja

ś

niła u

ś

miechaj

ą

c si

ę

łagodnie. - Wszystko,

co dostałam, to pana nazwisko I nazw

ę

tego miasteczka, Tusayan.

- Dostała pani? - Uniósł brwi w zdumieniu. Spojrzenie pozostało nieruchome.

Zrobiło jej si

ę

ciepło, co przypisała

ż

arowi słonecznemu.

Poczuła si

ę

te

ż

nieswojo, a spowodowała to jego obcesowo

ść

. Dawn odwróciła wzrok i obrzuciła

okolic

ę

lekcewa

żą

cym spojrzeniem.

- Mała mie

ś

cina. - W głosie zabrzmiała nutka pogardy.

Dawn miała nadziej

ę

na jak

ąś

reakcj

ę

. Daremnie. Bryce pozostał niewzruszony.

- Dostała pani ? – powtórzył pytanie tym samym beznami

ę

tnym tonem.

Dawn poczuła,

ż

e wszystko si

ę

w niej gotuje. Zgrzytaj

ą

c z

ę

bami rzuciła lodowatym tonem:

- Tak. Nasz wspólny znajomy dał mi pana nazwisko.
- Có

ż

to za wspólny znajomy?

Niemo

ż

liwe! Powiedział do niej całe pi

ęć

słów! Nakazała swemu sercu spokój i z trudem

opanowała

ś

miech, jakim chciała wybuchn

ąć

mu w twarz.

- Bruce Clayton - odpowiedziała pow

ś

ci

ą

gliwie. – Wiem,

ż

e zeszłej jesieni był pan jego

przewodnikiem w

w czasie bezkrwawych łowów z aparatem fotograficznym.

- Mm.
Dawn westchn

ę

ła zniecierpliwiona. Stary chwyt "odpowied

ź

tak krótka jak długie nogi"

zaczynał J

ą

zło

ś

ci

ć

. - Czy mo

ż

na wiedzie

ć

, jaka tre

ść

kryje si

ę

za tym tajemniczym: mm?

- spytała ze słodk

ą

ironi

ą

.

- Wszystko ma jak

ąś

tre

ść

- Odpowiedział znudzonym tonem Bryce. - Jedyna rzecz,

Jaka mnie interesuje, to powód, dla którego Clayton dał pani moje nazwisko. .

- Powód jest oczywisty. Bruce polecił pana jako najlepszego przewodnika w Arizonie, a

kto wie, czy nie na całym Zachodzie. - Ton Jej głosu sugerował, ze zaczynała mie

ć

co do

tego powa

ż

ne w

ą

tpliwo

ś

ci.

- Dlaczego?

- Dlaczego? Co dlaczego?

Tym razem Stone ci

ęż

ko westchn

ą

ł.

- Dlaczego mnie polecił i po co pani potrzebuje przewodnika? - Obrzucił jej ciało

chłodnym spojrzeniem, ubieraj

ą

c usta w cie

ń

u

ś

miechu. - Chce pani fotografowa

ć

zwierz

ę

ta? .

- Ale

ż

sk

ą

d! Oczywi

ś

cie,

ż

e nie. - Dawn pokr

ę

ciła głow

ą

, lecz przestała nagle po chwili

zastanowienia.
- Mo

ż

e w pewnym sensie - przyznała tonem pełnym wahania.

- To z pewno

ś

ci

ą

wszystko wyja

ś

nia, ale czy mogłaby pani by

ć

nieco bardziej

precyzyjna?
Dawn znów zacisn

ę

ła z

ę

by. Bryce Stone był chyba najbardziej denerwuj

ą

cym

m

ęż

czyzn

ą

, jakiego spotkała. Szkoda,

ż

e był jej potrzebny, my

ś

lała, przygl

ą

daj

ą

c mu si

ę

. Nic nie sprawiłoby jej wi

ę

kszej przyjemno

ś

ci, ni

ż

powiedzenie temu m

ęż

czy

ź

nie, by

wybrał si

ę

na pustyni

ę

nie zabieraj

ą

c ze sob

ą

kropli wody. Nagle zdała sobie spraw

ę

, jak

jest gor

ą

co i jak bardzo jest spragniona. Przy odrobinie szcz

ęś

cia znajdzie tutaj jak

ąś

restauracj

ę

czy bar. Nadała głosowi bardziej pojednawczy ton.

- Mm... czy znalazłoby si

ę

tutaj miejsce, gdzie mogliby

ś

my usi

ąść

?

- Nic dziwnego. - Bryce przyjrzał si

ę

jej stopom. Gdybym miał na nogach te szpiczaste

namiastki butów, te

ż

marzyłbym o tym, by usi

ąść

.

Tego było ju

ż

za wiele! Za sandały, które miała na sobie, zapłaciła dwie

ś

cie

siedemdziesi

ą

t pi

ęć

dolarów, a ten kretyn nazywał je namiastkami! Ta kropla przepełniła

czar

ę

! Dawn była bliska wybuchu. Otwierała ju

ż

usta, by zada

ć

straszliwy cios, gdy

przypomniała sobie, jak bardzo był jej potrzebny.
- Skoro tak, to czy jest tu jakie

ś

miejsce, gdzie mo

ż

na usi

ąść

? - Dawn przełkn

ę

ła gorycz

i dum

ę

. - Gdzie mo

ż

na zamówi

ć

co

ś

zimnego do picia?

- Jasne. - Bruce wzruszył ramionami i pokazał głow

ą

budynek, z którego przed chwil

ą

wyszła. - W motelu jest

ś

wietna restauracja. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

w ten niezwykle irytuj

ą

cy,

ironiczny sposób. - Jest te

ż

bar, je

ż

eli chce si

ę

wypi

ć

co

ś

mocniejszego.

Dawn miała ochot

ę

pokaza

ć

mu, jak

ą

moc ma wymierzony przez ni

ą

policzek. Tymczasem cał

ą

moc zamkn

ę

ła w uprzejmym u

ś

miechu.

- Chod

ź

my tam, o ile nie ma pan nic przeciw temu?

- Chod

ź

my. - Ruchem dłoni Bryce poprosił, by poszła pierwsza. - Masz szcz

ęś

cie złotko. Nie

mam dzisiaj nic lepszego do roboty.
Dawn rzuciła mu spojrzenie przez rami

ę

.

- Dzi

ę

kuj

ę

za komplement - odparowała k

ąś

liwie.

Twarz rozja

ś

nił mu u

ś

miech.

- Oczekuje pani komplementów? - Z błyskiem w oczach powoli przyjrzał si

ę

jej twarzy i

szczupłemu ciału. - Jest pani pi

ę

kn

ą

kobiet

ą

o smukłym, poci

ą

gaj

ą

cym ciele - stwierdził

otwarcie, oceniaj

ą

c jej zalety. Rozbawił go wyraz zdumienia w jej oczach. - Czy

ż

by nie o to cho-

dziło?
- Pan... ja... - Daremnie szukała wystarczaj

ą

co ostrych słów, by móc go unicestwi

ć

. Jeszcze

nigdy nie była taka w

ś

ciekła. - Jak pan

ś

mie... - Tylko tyle pozwolił jej powiedzie

ć

.

Impertynencki gbur! Ma czelno

ść

ś

mia

ć

si

ę

jej prosto w twarz!

- Niech pani zostawi to przedstawienie dla kogo

ś

, na kim zrobi wra

ż

enie, kochanie. - Bryce

mówił tym samym znudzonym tonem. - Mn

ą

nie tak łatwo wstrz

ą

sn

ąć

. Je

ż

eli jednak chce pani

ze mn

ą

pogada

ć

, lepiej szybko si

ę

zdecydowa

ć

. Inaczej ju

ż

mnie tu nie ma. Wszystko zale

ż

y od

pani.
Egoista, despota, arogant... Dawn nie mogła zebra

ć

my

ś

li, taka była w

ś

ciekła. Jednak jeden

fragment jej rozumu przypominał, jak bardzo wa

ż

ny dla jej planów jest ten człowiek. Kipi

ą

c

gniewem obróciła si

ę

na pi

ę

cie i poszła w stron

ę

motelu.

- Cze

ść

, Bryce. Co słycha

ć

? - Recepcjonista pozdrowił Ich gestem r

ę

ki.

- Niewiele, Ted. Ta dama jest spragniona. - Nieznacznym ruchem głowy wskazał Dawn.
Ted obrzucił Dawn takim samym spojrzeniem, jakim obdarzył ja, gdy przyjechała do motelu.
- Do wyboru, do koloru. Restauracja i bar s

ą

wła

ś

ciwie puste. - Jeszcze jedno spojrzenie

rzucone na Dawn.
- Za kilka minut ko

ń

cz

ę

prac

ę

. Mo

ż

e przył

ą

cz

ę

si

ę

do was.

Dawn zesztywniała. Jak na jeden dzie

ń

wystarczyło ju

ż

gapi

ą

cych si

ę

facetów. Otworzyła usta,

by zaprotestowa

ć

. Kto

ś

jednak był szybszy.

- Mo

ż

e nie. - Głos Bryce'a był łagodny, ale wzrok lodowaty. - Mamy pewne sprawy do

omówienia.
Policzki Teda pokrył rumieniec.
- Ach... tak. Nie chciałbym si

ę

narzuca

ć

.

Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i skin

ą

ł głow

ą

.

- Do zobaczenia, Ted. - Ujmuj

ą

c Dawn za łokie

ć

, poprowadził j

ą

w stron

ę

restauracji.

- Ju

ż

jadłam. Mo

ż

e by

ć

bar.

Bryce wzruszył ramionami i zmienił kierunek. - Wszystko jedno gdzie.
Dawn naje

ż

yła si

ę

, ale nie zwolniła. Nie zdarzyło jej si

ę

nigdy tak ostro reagowa

ć

na m

ęż

czyzn

ę

.

Złe fluidy, wytłumaczyła sobie. Przymru

ż

yła oczy i wsun

ę

ła si

ę

do lo

ż

y w słabo o

ś

wietlonym

barze. Od pocz

ą

tku czuła,

ż

e m

ęż

czyzna jest jej przeciwnikiem. Bryce Stone dra

ż

nił j

ą

, a to

mogło okaza

ć

si

ę

w przyszło

ś

ci du

ż

ym utrudnieniem. Poczuła przedziwny ucisk w

ż

oł

ą

dku, gdy

zaj

ą

ł miejsce naprzeciwko. Tak, z pewno

ś

ci

ą

trudno b

ę

dzie da

ć

sobie z nim rad

ę

.

- Co chce pani zamówi

ć

?

Wyrwana z zamy

ś

lenia, Dawn wstrz

ą

sn

ę

ła si

ę

i spojrzała na niego.

- Co takiego?

Bryce rzucił jej chłodn

ę

spojrzenie. - Janice czeka na zamówienie.

- Janice? - Dawn zmarszczyła brwi.
- Nasza kelnerka - odpowiedział wskazuj

ą

c ruchem głowy kobiet

ę

stoj

ą

c

ą

przy ich lo

ż

y. Dziewczyna

pochodziła z plemienia Nawaho, była młoda i ładna o pi

ę

knych, ciemnych oczach i mi

ę

kkim

spojrzeniu.
- Czego zechce si

ę

pani napi

ć

?

- Och! - Dawn u

ś

miechn

ę

ła si

ę

przepraszaj

ą

co do cierpliwie czekaj

ą

cej dziewczyny. - Poprosz

ę

wino

z lodem.
- A ja poprosz

ę

,

ż

eby moje było z głow

ą

. - Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

do młodej kobiety, a Dawn zaparło

dech w piersi. Zapatrzyła si

ę

w niego jak w obraz i tylko jak przez mgł

ę

słyszała szorstk

ą

odpowied

ź

dziewczyny.
- Masz jeszcze co

ś

dowcipnego do powiedzenia? Bryce wybuchn

ą

ł radosnym

ś

miechem, a

ż

Dawn

poczuła ciarki wzdłu

ż

kr

ę

gosłupa. Zmiana była zbyt szokuj

ą

ca. Dokoła oczu pojawiły si

ę

zmarszczki

mimiczne. Biel z

ę

bów odcinała si

ę

od opalonej skóry. Wygl

ą

dał na człowieka swobodnego, na luzie,

całkowite przeciwie

ń

stwo m

ęż

czyzny o zimnych oczach i nie wzruszonej twarzy, jakiego poznała par

ę

minut wcze

ś

niej. Dawn prawie zacz

ę

ła go lubi

ć

, kiedy kelnerka odeszła i Bryce zwrócił si

ę

znów ku niej.

- No dobra. Moja damo, czego chcesz ode mnie? - spytał oschle.
Dawn znów si

ę

spi

ę

ła. Wstrz

ą

sn

ą

ł ni

ą

dreszcz niech

ę

ci. Zastanawiała si

ę

, co było w niej takiego,

czego tak bardzo nie lubił. Podniosła głow

ę

i spojrzała mu w oczy.

- Chc

ę

pana wynaj

ąć

. - Jej głos był chłodny wbrew temu, co czuła.

- Wynaj

ąć

? Po co?

-

ś

eby zaprowadził mnie pan do Kanionu - odparła zdecydowanie.

Bryce był zdumiony.

- Do Wielkiego? - Ton jego głosu był bezpo

ś

rednim odbiciem nastroju.

- Oczywi

ś

cie - odpowiedziała niecierpliwie. - Jest. Jest jaki

ś

inny?

- Moja damo, kanionów w Arizonie jest do licha i troch

ę

.

Tym razem Dawn nie wytrzymała i wybuchn

ę

ła.

- Wiem! Ale. przecie

ż

nie przyjechałabym do Tusayan, gdybym me chciała obejrze

ć

Wielkiego

Kanionu? - Odetchn

ę

ła gł

ę

boko. - I nie nazywaj mnie dam

ą

!

- Dlaczego nie? Czy

ż

ni

ą

nie jeste

ś

?

- Jestem, do jasnej cholery! - Słowa wymkn

ę

ły si

ę

z ust, zanim zdołała je zatrzyma

ć

. Oburzona na

sam

ą

siebie,. zaczerpn

ę

ła powietrza, by si

ę

uspokoi

ć

. Nigdy nie traciła panowania nad sob

ą

. Nigdy.

To,

ż

e przytrafiło jej si

ę

to teraz, przez uwagi tego człowieka rzucane jakby od niechcenia, było

niemal nie do zniesienia.

- Przepraszam - powiedziała sztywno. - Nie chciałam kl

ąć

.

.

.

- Ale zrobiła to pani. - Wzruszył ramionami. - Zasłu

ż

yłem sobie. - Podniósł r

ę

k

ę

, by zdj

ąć

kapelusz

i rzuci

ć

go na siedzenie obok. Przeczesał palcami g

ę

ste, faluj

ą

ce włosy. - Ja te

ż

przepraszam. Mo

ż

e

zaczniemy od nowa? _ Pytaj

ą

co uniósł brwi i u

ś

miechn

ą

ł si

ę

zach

ę

caj

ą

co. - Okay?

M

ę

skie pi

ę

kno jego u

ś

miechu urzekło Dawn. Z trudem opieraj

ą

c si

ę

uczuciu ciepła, jakie ni

ą

zawładn

ę

ło, spojrzała na niego chłodno i kiwn

ę

ła głow

ą

.

- Dobrze, panie Stone, zaczniemy ...
- Bryce - przerwał łagodnie. - Na imi

ę

mam Bryce.

Dawn wahała si

ę

przez chwil

ę

, zanim uległa jego cichej zach

ę

cie.

- Bryce - powtórzyła. U

ś

miechn

ą

ł si

ę

z satysfakcj

ą

.

- A czy mog

ę

mówi

ć

do pani: Dawn? - spytał.

Czuła,

ż

e jej odporno

ść

na jego urok słabnie. Zmienił stosunek do niej, była wi

ę

c ostro

ż

na.

Spojrzała na niego podejrzliwie, ale kiwn

ę

ła głow

ą

.

- W porz

ą

dku. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

szerzej i rozbłysły mu oczy. Jaki

ś

ostrzegawczy głos

wzywał Dawn do ucieczki.

Za pó

ź

no. Nadeszła wła

ś

nie kelnerka z napojami. Dawn przysłuchiwała si

ę

, jak Bryce

przekomarzał si

ę

z młod

ą

kobiet

ą

, czuj

ą

c,

ż

e przedziwnie brak jej tchu.

Bryce Stone, trzymaj

ą

cy si

ę

w ryzach, był po prostu poci

ą

gaj

ą

cy. Rozlu

ź

niony i pełen

uroku, wywierał piorunuj

ą

ce wra

ż

enie. W dodatku było w nim co

ś

, z czym nigdy si

ę

nie

spotkała. Jaka

ś

cecha, która odró

ż

niała go od innych. Patrz

ą

c mu w oczy Dawn szukała dla

niej nazwy.

Pierwotny. Była w nim jaka

ś

pierwotno

ść

, która kazała my

ś

le

ć

o innej epoce, gdy

m

ęż

czy

ź

ni przemierzali ziemi

ę

jak zdobywcy, bior

ą

c wszystko czego zapragn

ę

li, zarówno od

ziemi jak i kobiet.

Poczuła dreszcz wzdłu

ż

kr

ę

gosłupa na my

ś

l o takiej sytuacji. Dawn dobrze znała rekiny

współczesnego

ś

wiata interesu, jej ojciec był jednym z nich. Ale Bryce nie przystawał do

modelu m

ęż

czyzny dr

ę

czonego przez wrzody i stresy. Był zbyt niezale

ż

ny, zbyt ziemski,

zbyt m

ę

ski. Poczuła,

ż

e wszystko co w niej kobiece, nieodparcie poddaje si

ę

jego

m

ę

skiemu urokowi. Uczucie wydało si

ę

jej zbyt pierwotne, na granicy prymitywnego.

Poruszyło pragnienia ukryte gł

ę

boko pod warstw

ą

dobrego wychowania w cywilizowanym

ś

wiecie. Uczucie to nie zgadzało si

ę

ze

ś

wiatłem dnia.

Dawn nie czuła si

ę

z tym dobrze. Usiłuj

ą

c zwalczy

ć

ogarniaj

ą

cy j

ą

nastrój, spowodowany

samym patrzeniem na niego, podniosła głow

ę

. Wróciła do rzeczywisto

ś

ci i zaciekawiła si

ę

,

co te

ż

Bryce mógł powiedzie

ć

do młodej kelner,

ż

e si

ę

tak zaczerwieniła. Po czym

przekonuj

ą

c sam

ą

siebie, ze nic j

ą

to nie obchodzi, Dawn uniosła kieliszek w jego stron

ę

.

- Na zdrowie ... Bryce.

Rozdział drugi

Słabo skrywana nutka ironii w głosie. Dawn zwróciła uwag

ę

Bryce'a. Westchn

ą

ł cicho odwracaj

ą

c

twarz w stron

ę

swej towarzyszki. Z ponurym usmieszkiem złapał za ucho kufla.

.

_ Na zdrowie ... - Zawiesił z rozmysłem. głos zanim dodał: - Dawn. Poci

ą

gn

ą

ł du

ż

y łyk zimnego

plwa l rozSladai

ą

c si

ę

wygodniej, uwa

ż

nie przyjrzał si

ę

jej twarzy.

• Obserwacja okazała si

ę

owocna. Z bliska Dawn była jeszcze pi

ę

kniejsza ni

ż

my

ś

lał. Miała mały

nos, wysokie ko

ś

ci policzkowe, wyra

ź

nie zarysowan

ą

szcz

ę

k

ę

. brwi o ton ciemniejsze ni

ż

kasztanowe włosy tworzyły delikatne łuki. Orzechowe oczy roz

ś

wietlały plamki złota i br

ą

zu.,

W takich oczach m

ęż

czyzna ch

ę

tnie by uton

ą

ł, pomyslał Bryce, czuj

ą

c napi

ę

cie mi

ęś

ni ciała.

Ch

ę

tnie. zanurzyłby te

ż

palce w rudobr

ą

zowych pasmach jedwabistych włosow. Ale to jej ustom

nale

ż

ało si

ę

wi

ę

cej uwagi. Nagle zaschło mu w gardle. Wiedział,

ż

e wargi Dawn smakowałyby Jak

miód.

Opanowało go nagłe po

żą

danie, pochylił si

ę

wi

ę

c w jej stron

ę

. Do rzeczywisto

ś

ci przywróciło go

ostrzegawcze

ś

wiatełko w jej oczach i niemal niezauwa

ż

alne napi

ę

cie w k

ą

cikach ust, których tak

bardzo pragn

ą

ł.

Zniecierpliwiony tym,

ż

e pozwolił wyobra

ź

ni wzi

ąć

gór

ę

nad zdrowym rozs

ą

dkiem, Bryce

zareagował z typowo ludzk

ą

słabo

ś

ci

ą

. Powiedział do niej rozdra

ż

nionym tonem:

- Mo

ż

e wreszcie mi powiesz, po co chcesz i

ść

do kanionu?

W Dawn drgał ka

ż

dy nerw.

Ś

wiadoma swojej urody była przyzwyczajona do m

ę

skich spojrze

ń

.

Rozbierano i oceniano j

ą

oczami tysi

ą

ce razy, nie dalej jak przed kilkoma minutami w holu

motelowym robił to ten zuchwały młody recepcjonista. I chocia

ż

nie podobały si

ę

jej powłóczyste,

taksuj

ą

ce spojrzenia, zawsze sobie powtarzała,

ż

e powinna by

ć

do tego przyzwyczajona. Jednak nie

była. Mimo to jej reakcja na spojrzenie Bryce'a jakie posłał spod przymkni

ę

tych powiek, była inna ni

ż

zwykle. Nie poczuła si

ę

zniecierpliwiona i rozdra

ż

niona. Dr

ż

ała na całym ciele. Zdr

ę

twiała. Skór

ę

miała rozpalon

ą

, to znów zimn

ą

, a wsz

ę

dzie czuła ukłucie jakby tysi

ą

ca igiełek. W gł

ę

bi ... daleko w

gł

ę

bi czuła ból. Była przera

ż

ona. Przera

ż

ona w sposób, którego ~ie rozumiała. Reakcj

ą

na

zalewaj

ą

ce j

ą

wewn

ę

trzne ciepło był lodowaty chłód, okazywany na zewn

ą

trz.

- Badania - odpowiedziała krótko i tre

ś

ciwie. Bryce zmarszczył brwi.

- Jakie badania? Jeste

ś

wielbicielk

ą

natury? Archeologiem?

Dawn potrz

ą

sn

ę

ła głow

ą

.

- Jestem powie

ś

ciopisark

ą

.

Jeszcze raz Bryce miał czelno

ść

z niej si

ę

ś

mia

ć

. - Powie

ś

ciopisark

ą

! - wykrzykn

ą

ł.

- Tak, pisark

ą

. - Ton głosu Dawn mógłby zamra

ż

a

ć

. - Pisz

ę

powie

ś

ci.

Grymas przebiegłego u

ś

mieszku wygi

ą

ł usta Bryce'a. - Jeste

ś

pisark

ą

współczesn

ą

Bruce'owi

Claytonowi.
Dawn zesztywniała słysz

ą

c drwin

ę

w jego głosie.

_ Co Bruce ma tu do rzeczy? - spytała pełna podejrzli-

wo

ś

ci.

_ Co Bruce mo

ż

e mie

ć

gdziekolwiek do rzeczy? - od-

parował. - Na pewno nic po

ż

ytecznego. - Wyd

ą

ł wargi tak, jakby jadł co

ś

kwa

ś

nego. - Z tego, co

dowiedziałem si

ę

o Claytonie w czasie jego pobytu tutaj, jest on nikim wi

ę

cej, jak paso

ż

ytem.

ś

yje z

pieni

ę

dzy swego dziadka. Wypełnia pustk

ę

swego

ż

ycia włócz

ę

gami dookoła

ś

wiata, kolekcjonuje

kobiety, które uda mu si

ę

zaci

ą

gn

ąć

do łó

ż

ka i anga

ż

uje si

ę

od czasu do czasu w wyprawy

fotograficzne. _ Uniósł brew. - Czy zabawa w pisanie jest twoim sposobem na zabicie czasu?

Tym razem Dawn nie potrafiła si

ę

opanowa

ć

.

_ Zabawa! - powtórzyła oburzona. - Jak

ś

miesz sugerowa

ć

...

Bryce przerwał jej ostro.

_ Niczego nie sugeruj

ę

, mówi

ę

wprost. Badania. - Wydał dziwny, pogardliwy d

ź

wi

ę

k. Wzi

ą

ł

kapelusz. - Przykro mi, ale nie mam czasu dla znudzonych, zepsutych panienek szukaj

ą

cych

wra

ż

e

ń

w kanionie. - Spojrzeniem jak laser przykuł j

ą

do miejsca. - Do diabła! - wymamrotał. - Nie

miałbym dla ciebie czasu, nawet gdybym nie miał nic innego do roboty. - Odsuwaj

ą

c nie

doko

ń

czone piwo, wy-

sun

ą

ł si

ę

z lo

ż

y.

_ Poczekaj chwil

ę

! - Nie zastanawiaj

ą

c si

ę

nad tym, co robi, Dawn złapała go za nadgarstek.

Poczuła nieznany strach, gdy Bryce spojrzał na jej palce. - Prosz

ę

, wysłuchaj mnie - dodała

nieswoim, błagalnym tonem.

Bryce powoli podniósł wzrok. Spojrzenia ich si

ę

spotkały i Dawn przebiegł kolejny dreszcz

strachu.

_ Niech to b

ę

dzie przekonuj

ą

ce,

ś

licznotko - powiedział ostrzegawczym głosem.

Dawn nienawidziła okre

ś

le

ń

takich jak: złotko,

ś

licznotko, kotku, ale była zbyt zdenerwowana, by

protestowa

ć

. Sekundy, w ci

ą

gu których usadawiał si

ę

z powrotem w lo

ż

y, wykorzystała na zebranie

my

ś

li. Zacz

ę

ła mówi

ć

w chwili, gdy podniósł na ni

ą

wzrok,

- Przede wszystkim zapewniam ci

ę

,

ż

e nigdy w nic si

ę

nie bawi

ę

- zacz

ę

ła.

Chocia

ż

Bryce nie odpowiadał, w jego twarzy wida

ć

było sceptycyzm.

Zachowuj

ą

c spokój, Dawn zacisn

ę

ła z

ę

by, po czym mówiła dalej.

- Nawet je

ż

eli sobie pofolguj

ę

, to na pewno nie w pracy.

- W pracy? - Bryce nawet nie próbował ukry

ć

swego

zdumienia.

- Tak, w pracy! - odparowała Dawn. - Zarabiam na

ż

ycie, panie Stone, tak jak pan i wszyscy inni

ludzie.

- Jasne.
Zrobiło jej si

ę

czerwono przed oczami. Ogarn

ę

ła j

ą

w

ś

ciekło

ść

. We wzroku miała złote błyski, gdy

ostro zmierzyła jego leniw

ą

, rozpart

ą

na siedzeniu posta

ć

. Kto pozwolił mu jej ubli

ż

a

ć

? Có

ż

takiego

nadzwyczajnego robił, poza prowadzeniem od czasu do czasu grup my

ś

liwych? Był po prostu

zuchwały i bezczelny!

- Napisałam cztery powie

ś

ci, panie Stone - powiedziała sucho. Podniosła dło

ń

, mi

ę

dzy palcem

wskazuj

ą

cym i kciukiem zostawiaj

ą

c zaledwie mał

ą

szpar

ę

. - Moja ostatnia ksi

ąż

ka była na tyle bliska

wej

ś

cia na list

ę

bestsellerów.

- Jestem zachwycony. - Jego głos przeczył słowom.
- Powinien pan by

ć

- odszczekn

ę

ła. - I powiem panu

co

ś

jeszcze, panie Stone - dodała niskim, gor

ą

czkowym tonem. - Tak bardzo pragn

ę

zobaczy

ć

swoj

ą

ksi

ąż

k

ę

na tej li

ś

cie,

ż

e smak triumfu czuj

ę

ju

ż

w ustach. My

ś

l

ę

,

ż

e ksi

ąż

ka, nad któr

ą

wła

ś

nie pracuj

ę

,

dotrze tam.' - Z nadmiaru emocji i gniewu Dawn zaschło w gardle. Umilkła na chwil

ę

i napiła si

ę

wina. Bryce wykorzystał t

ę

chwil

ę

na wtr

ą

cenie suchej uwagi.

- Pisarz musi sprzeda

ć

ksi

ąż

k

ę

, zanim zacznie torowa

ć

sobie drog

ę

na listy bestsellerów.

- Niemo

ż

liwe? - Odpowied

ź

Dawn brzmiała ostro i wyra

ź

nie dawała do zrozumienia, jak

bardzo był jej wstr

ę

tny. - Niech pan sobie wyobrazi,

ż

e sprzedałam t

ę

ksi

ąż

k

ę

i to z niezł

ą

zaliczk

ą

. - Dawn podała cyfr

ę

, która nareszcie zdołała wywrze

ć

na nim wra

ż

enie.

- Co? - Bryce Stone wpatrywał si

ę

w ni

ą

w osłupieniu. Dawn popijała wino, patrz

ą

c

wynio

ś

le.

- To co pan słyszał.

Bryce przygl

ą

dał si

ę

jej przez kilka sekund, po czym wyraz zdumienia na twarzy ust

ą

pił

miejsca autoironii.

- Dopadnij ich, kochanie - powiedział zach

ę

caj

ą

co, wznosz

ą

c kufel. - Mam nadziej

ę

,

ż

e ci

si

ę

uda.

Szczero

ść

w jego głosie sprawiła jej prawdziw

ą

przy jemno

ść

,która zalała j

ą

fal

ą

niezwykle intensywnego ciepła.

ś

eby unikn

ąć

analizy swych uczu

ć

, zacz

ę

ła mówi

ć

.

- Dzi

ę

kuj

ę

. Te

ż

mam t

ę

nadziej

ę

- przyznała otwarcie.

- Musz

ę

jednak zbada

ć

dokładnie kanion, aby nada~ opo-

wie

ś

ci prawdziwy charakter.

- Po co? - W jego głosie znów zabrzmiał sceptycyzm. Dawn westchn

ę

ła. Dlaczego musi

przytrafia

ć

si

ę

to wła

ś

nie jej? Poczuła si

ę

znu

ż

ona. Pokr

ę

ciła głow

ą

i si

ę

gn

ę

ła po kieliszek.

Był pusty. Dziwne,

ż

e kelnerka nie wróciła do nich.

- Wytłumacz

ę

, je

ż

eli znajdziesz swoj

ą

znajom

ą

Janice i zamówisz jeszcze jeden kieliszek

wina.

- Najpierw musisz co

ś

zje

ść

.

Dawn zmierzyła go wzrokiem.

- Zapewniam pana,

ż

e mog

ę

wypi

ć

wi

ę

cej ni

ż

jeden kieliszek wina, panie Stone.

Odpowiedział krótko i rzeczowo.
- By

ć

mo

ż

e, ale najpierw zjemy kolacj

ę

. Po prostu,

ż

eby by

ć

spokojnym.

- Kolacj

ę

? - zdumiała si

ę

Dawn. Bryce starał si

ę

ukry

ć

rozbawienie.

- Mo

ż

e nie zauwa

ż

yła

ś

, ale jest po szóstej. - Dłoni

ą

wskazał hol. - Nocne marki ju

ż

zaczynaj

ą

ś

ci

ą

ga

ć

.

Marszcz

ą

c brwi Dawn rozejrzała si

ę

wokół. W barze było pełno ludzi, co tłumaczyło

nieobecno

ść

kelnerki. Napór spragnionej ludzko

ś

ci zdenerwował Dawn. Nie dlatego,

ż

e nie

lubiła tłumów, ale poniewa

ż

zdała sobie spraw

ę

, i

ż

nie miała poj

ę

cia o ich obecno

ś

ci.

Straciła poczucie czasu, przestrzeni i wszystkiego, tak zaanga

ż

owała si

ę

w słowny

pojedynek z Bryce'em Stone. Poczuła skurcz

ż

oł

ą

dka. Wolała powiedzie

ć

sobie,

ż

e to chyba

jednak głód. Spojrzała pytaj

ą

co na Bryce'a.

- Czy powiedziałe

ś

: n

ą

jpierw zjemy kolacj

ę

? Bryce kiwn

ą

ł twierdz

ą

co głow

ą

.

- Gdzie?

- Tutaj, w restauracji w motelu. - Wzruszył ramionami.

- Na czyj koszt? - grzecznie spytała Dawn.
U

ś

miechn

ą

ł si

ę

leniwie.

- Oddam pokłon feministkom i pozwol

ę

ci zapłaci

ć

. _ Z

ę

by błysn

ę

ły w u

ś

miechu. - Poza

tym to ty dostała

ś

poka

ź

n

ą

zaliczk

ę

.

Rozdział trzeci

Kolacja była przepyszna. Dawn nie wiedziała tylko, co my

ś

le

ć

o swoim towarzyszu.

Zbijały j

ą

z tropu nagłe zmiany w zachowaniu, od szorstkiego do czaruj

ą

cego i vice versa.

Bryce podczas całej kolacji grał rol

ę

uroczego kompana, zabawiaj

ą

c Dawn anegdotami o

perypetiach z fotografami -

ż

ółtodziobami.

_ Dlaczego wci

ąż

si

ę

tym zajmujesz? - spytała bawi

ą

c si

ę

kieliszkiem likieru.

Bryce wzruszył ramionami.

_ Dzi

ę

ki temu mog

ę

oderwa

ć

si

ę

czasami od swojej zwykłej pracy i sp

ę

dzi

ć

troch

ę

czasu

na łonie natury.

Dawn uniosła w zdziwieniu brwi.

_ Zwykłej pracy? Byłam pewna,

ż

e jeste

ś

zawodowym przewodnikiem.

_ A ja byłem pewien,

ż

e jeste

ś

dyletantk

ą

, jak twój przyjaciel Clayton - wycedził Bruce.

_ Nie jeste

ś

jeszcze przekonany o czym

ś

przeciwnym. Dawn spróbowała cedzi

ć

słowa

podobnie jak on.

Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

przebiegle.

_ Jasne. I lepiej przyłó

ż

si

ę

do przekonywania mnie, bo inaczej nici z twojej pracy. -

Strofował j

ą

jak dziecko. Radz

ę

ci zabra

ć

si

ę

do tego od razu.

Dawn znów si

ę

zirytowała. Przeklinaj

ą

c jego osobowo

ść

kameleona, wys

ą

czyła ostatnie

krople likieru i zdecydowanym gestem odstawiła kieliszek. Wywołała tym u

ś

mieszek na

twarzy Bryce'a, co rozdra

ż

niło j

ą

jeszcze bardziej. Przypomniała sobie,

ż

e jego osoba była

bardzo istotna dla jej planów. Odetchn

ę

ła gł

ę

boko szykuj

ą

c si

ę

do wyja

ś

nie

ń

. Kelner pojawił

si

ę

przy ich stoliku, zanim zd

ąż

yła wypowiedzie

ć

pierwsze słowo.

- Czym jeszcze mog

ę

słu

ż

y

ć

? - spytał uprzejmie Bryce'a, całkowicie ignoruj

ą

c Dawn.

Dawn spojrzała na kelnera w milczeniu, oskar

ż

aj

ą

c go

ο

szowinizm. Odk

ą

d pami

ę

tała, nienawidziła sytuacji, w których traktowano j

ą

jak powietrze,

podczas gdy jej kompana otaczano szacunkiem. Tym razem było jeszcze gorzej, gdy

ż

to ona

płaciła rachunek!

Bryce pokr

ę

cił przecz

ą

co głow

ą

.

- Nie, dzi

ę

kuj

ę

. - Rzucił Dawn rozbawione spojrzenie.

- A ty? - Dawn a

ż

kipiała i Bryce doskonale o tym wiedział. Fakt, i

ż

tak łatwo j

ą

rozszyfrował,

tylko pogł

ę

bił irytacj

ę

, która zmieniła si

ę

we w

ś

ciekło

ść

.

- Te

ż

dzi

ę

kuj

ę

. - U

ś

miech, na jaki si

ę

zdobyła, nie pokrył gniewu w oczach.

Bryce bawił si

ę

doskonale. Oczy błyszczały mu od ironicznego u

ś

miechu.

- Rachunek mo

ż

e pan da

ć

tej damie - poinstruował kelnera, łagodnie u

ś

miechaj

ą

c si

ę

do

Dawn.

- Dobrze, prosz

ę

pana. - Wyczuwaj

ą

c napi

ę

cie pomi

ę

dzy nimi, zakłopotany kelner

przeniósł spojrzenie z Bryce'a na Dawn. Starannie wypisał rachunek i poło

ż

ył przed ni

ą

na

stoliku.

Dawn podpisała go, wyci

ą

gaj

ą

c klucz, aby udowodni

ć

,

ż

e mieszka w motelu.

Mamrocz

ą

c: "Dzi

ę

kuj

ę

" kelner wycofał si

ę

od stolika.

Dawn podzi

ę

kowała grzecznie i spojrzała na Bryce'a spod przymkni

ę

tych powiek.

- Ch

ę

tnie zapłac

ę

za wszystko ... - zacz

ę

ła, ale uciszył j

ą

ruchem r

ę

ki.

- Nie mo

ż

emy tu rozmawia

ć

- powiedział, pokazuj

ą

c na tłumek kł

ę

bi

ą

cy si

ę

przy wej

ś

ciu w

oczekiwaniu na wolne stoliki. - Kierownictwo byłoby z pewno

ś

ci

ą

wdzi

ę

czne, gdyby

ś

my zwolnili

miejsca.

Id

ą

c przez restauracj

ę

a

ż

do wyj

ś

cia z motelu, Dawn toczyła wewn

ę

trzn

ą

walk

ę

z gniewem i

frustracj

ą

. Zaczynała by

ć

pewna,

ż

e Bryce bawi si

ę

jej kosztem, w ko

ń

cu za

ś

odrzuci ofert

ę

, bez

wzgl

ę

du na to, jak dobrze j

ą

przedstawi.

Jesienna noc była jasna i chłodna. Na ciemnym niebie l

ś

niły miliony gwiazd. Ksi

ęż

yc zalewał

pejza

ż

srebrzystym

ś

wiatłem. W powietrzu unosił si

ę

zapach jałowców.

Dawn zatrzymała si

ę

nagle, ledwie znalazła si

ę

za drzwiami. Przecie

ż

była pisark

ą

. Dr

żą

c

zamkn

ę

ła oczy i zaczerpn

ę

ła gł

ę

boko powietrza, wci

ą

gaj

ą

c w płuca smak i aromat nowego

otoczenia. Zapomniała o uwa

ż

nym spojrzeniu towarzysz

ą

cego jej m

ęż

czyzny, który przygl

ą

dał si

ę

jej

spod przymkni

ę

tych powiek.

- Czy była

ś

kiedy

ś

na Zachodzie? - cicho spytał Bryce. Dawn u

ś

miechn

ę

ła si

ę

lekko pi

ę

knymi

wargami.
- W Los Angeles, Las Vegas, San Francisco - wyliczyła . wzruszaj

ą

c ramionami. - Pełno tam

ś

wiateł, hałasu i ludzi. Nigdzie nie było jak tutaj, ten wspaniały, pachn

ą

cy bezruch, to usidlaj

ą

ce

poczucie spokoju i ciszy.

- Podoba ci si

ę

tu?

U

ś

miech znikł z warg Dawn.

- Mo

ż

na si

ę

od tego nawet uzale

ż

ni

ć

. Mogłabym spróbowa

ć

si

ę

przekona

ć

,

ż

e lepiej by mi si

ę

pracowało w takiej atmosferze, gdybym nie wiedziała,

ż

e to wszystko złudzenie.

.- Czy jste

ś

całkiem pewna,

ż

e to złudzenie? - W głosie Bryce a zabrzmiało wyzwanie.

- A mo

ż

esz mnie przekona

ć

,

ż

e nie jest? - Dawn odpowiedziała cynizmem na jego wyzwanie.

Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

z pewno

ś

ci

ą

.

- Gdybym miał na to ochot

ę

, a nie mam, to pewnie mógłbym. Poza tym to ty miała

ś

mnie

przekonywa

ć

, a nie ja ciebie.

Napi

ę

cie, które czuła przedtem, powróciło z nagł

ą

sił

ą

.

Rozejrzała si

ę

. Wzrok jej padł na furgonetk

ę

z otwartymi drzwiami, któr

ą

zaparkował nieprzepisowo.

Zastanawiaj

ą

c si

ę

, dlaczego nikt go nie okradł albo przynajmniej nie wlepił mandatu, odwróciła

zamy

ś

lone spojrzenie w jego stron

ę

·

- Chyba mo

ż

emy porozmawia

ć

w twojej furgonetce? Bryce pokr

ę

cił głow

ą

, zanim zd

ąż

yła

sko

ń

czy

ć

.

- Nie, jest brudna. - Zlustrował j

ą

uwa

ż

nym spojrzeniem. - Zniszczyłaby

ś

sobie te wyszukane

d

ż

insy .. - Wzruszył bezsilnie ramionami. - Chyba b

ę

dziemy musieli pój

ść

do twojego pokoju.

Dawn zesztywniała. - Zastanów si

ę

.

Bryce nie roze

ś

miał si

ę

. Westchn

ą

ł.

- Słuchaj, moja droga, to ty chciała

ś

rozmawia

ć

, nie ja.

- Ale nie chciałam,

ż

eby odbyło si

ę

to w pokoju motelowym! - wykrzykn

ę

ła.

Oczy Bryce'a rozbłysły zniecierpliwieniem.

- Czego do licha, si

ę

boisz? Czy spodziewasz si

ę

,

ż

e oszalej

ę

z po

żą

dania i rzuc

ę

si

ę

na ciebie? -

Za

ś

miał si

ę

krótko i obra

ź

liwie. - Niedoczekanie twoje.

Dawn była w

ś

ciekła.

- Ty arogancki, zarozumiały ... - Tylko tyle pozwolił jej powiedzie

ć

.

_ Nie mówmy o tym. Dam ci nazwisko innego przewodnika. - Znów wzruszył ramionami

w ge

ś

cie zniecierpliwienia, które nim targało. - Do diabła, musisz tylko pój

ść

do Schroniska

Jasnego Anioła i zarezerwowa

ć

miejsce w jednej z wypraw na mułach, które regularnie

wyruszaj

ą

do kanionu. Wszystkie te wyprawy s

ą

prowadzone przez fachowców. - Oparł

r

ę

ce na biodrach i patrzył na ni

ą

wynio

ś

le.

Dawn wytrzymała jego spojrzenie i wydobyła z siebie:

_ Nie chc

ę

i

ść

z band

ą

turystów ze schroniska i rezerwowa

ć

miejsca w wyprawie na

mułach i nie potrzebuj

ę

nazwiska innego przewodnika! Chc

ę

ciebie! - Kiedy wypowiedziała

te słowa, zdała sobie spraw

ę

,

ż

e to prawda. Nie wiedziała dokładnie, dlaczego tak bardzo

jej zale

ż

y na tym,

ż

eby to on był jej przewodnikiem i niezbyt chciała zagł

ę

bia

ć

si

ę

w

przyczyny. Instynktownie czuła,

ż

e to koniecznie musi by

ć

on.

Niestety Bryce zupełnie nie czuł wagi sprawy. Specjalnie postanowił przypisa

ć

inne

znaczenie jej ostatniemu zdaniu. Jego poci

ą

gaj

ą

ce usta uło

ż

yły si

ę

w zmysłowy u

ś

miech,

u

ś

miech, który mógł roztapia

ć

ko

ś

ci... ko

ś

ci

Dawn.

_ No có

ż

, to mo

ż

na by zorganizowa

ć

- powiedział cichym, sugestywnym głosem.

Oburzona na swoj

ą

nagł

ą

słabo

ść

w nogach i sztywna ze zło

ś

ci, Dawn zmierzyła

pogardliwym spojrzeniem jego smukłe ciało.

_ Niedoczekanie - odparowała, rzucaj

ą

c mu w twarz jego własne słowa. Usiłowała nie

przyzna

ć

si

ę

przed sob

ą

do podniecenia i fali gor

ą

ca, która j

ą

zalała.

Bryce roze

ś

miał si

ę

.

_ Jeste

ś

twarda, musz

ę

ci to przyzna

ć

. - W jego głosie usłyszała pow

ś

ci

ą

gliwe uznanie. - W

porz

ą

dku,

ś

licznotko, wysłucham twoich argumentów. - Rozbawienie całkowicie ust

ą

piło

miejsca rzeczowemu zainteresowaniu. - Ale musi to mie

ć

miejsce u ciebie w pokoju i lepiej,

je

ż

eli b

ę

dziesz mówiła z sensem.

Dawn zaschło w gardle.
- Mm ... czy nie powiniene

ś

zamkn

ąć

drzwi swojej furgonetki? - Grała na zwłok

ę

i oboje o

tym wiedzieli.

Ś

wiatło w

ś

rodku zgasło, co prawdopodobnie znaczy,

ż

e akumulator si

ę

rozładował.

Spojrzał oboj

ę

tnym wzrokiem w stron

ę

zakurzonego pojazdu.

- Akumulator wcale si

ę

nie rozładował. Wył

ą

czyłem

ś

wiatło, a furgon donik

ą

d nie jedzie. -

Zacisn

ą

ł usta. Chyba

ż

e uznasz, i

ż

moje usługi nie s

ą

warte twoich wyja

ś

nie

ń

. - Po

niecierpliwo

ś

ci jego ruchów poznała,

ż

e o ile si

ę

szybko nie zdecyduje, za chwil

ę

go nie

b

ę

dzie.
Ponury ton jego głosu wywołał ciarki wzdłu

ż

jej kr

ę

gosłupa. Bez wahania zacz

ę

ła i

ść

w

stron

ę

pokoju. Bryce szedł za ni

ą

. Chyba nie zwariowała? pytała sam

ą

siebie, szukaj

ą

c

nerwowo klucza w torebce. Oprócz rekomendacji od przygodnego znajomego, nie
wiedziała niczego o tym człowieku. Z tego co wyczuwała, mógł by

ć

obdarzony pry-

mitywnymi, zwierz

ę

cymi instynktami i mo

ż

e rzuci

ć

si

ę

na ni

ą

w momencie, gdy tylko

przekrocz

ą

próg! Trz

ę

sły si

ę

jej r

ę

ce, gdy wkładała klucz do dziurki. Pokój był jeszcze

ciemniejszy ni

ż

jej my

ś

li.

Bardziej zdenerwowana ni

ż

kiedykolwiek si

ę

gn

ę

ła do kontaktu, odskakuj

ą

c z

przera

ż

eniem, gdy dotkn

ę

ła ciepłych, silnych palców. Gł

ę

boki, m

ę

ski

ś

miech wypełnił pokój,

jednocze

ś

nie zalało go

ś

wiatło lampy stoj

ą

cej na stole.

- Podskakujesz jak tubylec w obrz

ę

dowym ta

ń

cu na cze

ść

deszczu. - Bryce wkroczył do pokoju.

Spojrzał na ni

ą

beznami

ę

tnie widz

ą

c,

ż

e została z tyłu.

Zerkaj

ą

c na niego, ostro

ż

nie wsun

ę

ła si

ę

do pokoju.

- Zostawi

ę

otwarte drzwi, je

ż

eli nie masz nic przeciwko temu. - Rzuciła torb

ę

na łó

ż

ko, staraj

ą

c si

ę

wygl

ą

da

ć

na opanowan

ą

i wyniosł

ą

.

Bryce westchn

ą

ł zniecierpliwiony i opadł na jedyne w pokoju krzesło.

- Czy zdajesz sobie spraw

ę

, jak głupio si

ę

zachowujesz? - spytał przenosz

ą

c oboj

ę

tny wzrok z

Dawn na drzwi.

Je

ż

eli było co

ś

, czego Dawn nie znosiła bardziej ni

ż

okre

ś

lenia

ś

licznotka, to zarzucania jej,

ż

e

głupio si

ę

zachowuje.

- Przepraszam? - Wyzywaj

ą

co podniosła podbródek.

- Powinna

ś

przeprasza

ć

- wycedził Bryce. - Twoje za-

chowanie rzuca cie

ń

na mój honor. - Machn

ą

ł niedbale r

ę

k

ą

w stron

ę

otwartych drzwi. - Popraw

mnie, je

ż

eli si

ę

pomyl

ę

- powiedział znu

ż

onym głosem. - Czy

ż

nie prosiła

ś

o to spotkanie w celu

przekonania mnie, bym poszedł z tob

ą

do kanionu?

- Tak, ale ...
- Ale, cholera! - odparł Bryce. - Czy nie przyszło ci do głowy,

ż

e je

ż

eli uda ci si

ę

mnie namówi

ć

, to

b

ę

dziemy tam sami?

- Oczywi

ś

cie,

ż

e przyszło mi do głowy! - wykrzykn

ę

ła oburzona. - Ale ... - Głos jej zamarł, a

spojrzenie pobiegło w kierunku łó

ż

ka.

Bryce skrzywił si

ę

.

- Do licha ci

ęż

kiego! - Pokr

ę

cił głow

ą

. - Nie chciałbym ci

ę

rozczarowa

ć

, złotko, ale nie uwa

ż

am,

ż

e

łó

ż

ko jest niezb

ę

dnym elementem uwiedzenia. - Ruchem r

ę

ki wskazał pokój i telefon na szafce. -

Uwierz mi, jeste

ś

o wiele bezpieczniejsza w

ś

ród tych czterech

ś

cian i z telefonem pod r

ę

k

ą

, ni

ż

w

przepastnym kanionie, otoczona zewsz

ą

d natur

ą

pełn

ą

pokus dla twych zmysłów. - Zacisn

ą

ł usta w

wyrazie nie znosz

ą

cym sprzeciwu. - A teraz zamknij te cholerne drzwi!

Chocia

ż

Dawn nigdy nie przyjmowała potulnie rozkazów, jaka

ś

nuta w jego głosie kazała

posłucha

ć

polecenia. Sztywna z niech

ę

ci podeszła do drzwi i zatrzasn

ę

ła je. Widok satysfakcji na

jego twarzy nie poprawił jej nastroju.

Przygl

ą

dała mu si

ę

z r

ę

kami wspartymi na biodrach.

- W porz

ą

dku, drzwi s

ą

zamkni

ę

te. Co teraz? Mo

ż

esz mnie wysłucha

ć

?

Bryce błysn

ą

ł z

ę

bami.

- Usi

ą

d

ź

i strzelaj, byle dobrze, kochanie. - Zsun

ą

ł stetsona na tył głowy, daj

ą

c jej w ten sposób

do zrozumienia,

ż

e me zamierzał bawi

ć

u niej na tyle długo, by zdj

ąć

kapelusz.

Poniewa

ż

zaj

ą

ł jedyne krzesło, Dawn mogła sta

ć

albo przysi

ąść

na brzegu łó

ż

ka. Zaciskaj

ą

c

z

ę

by podeszła do łó

ż

ka. Zacz

ę

ła mówi

ć

, zanim zd

ąż

yła usi

ąść

.

- Jak ju

ż

mówiłam, musz

ę

zobaczy

ć

kanion, by zebra

ć

informacje do powie

ś

ci, nad któr

ą

pracuj

ę

. - Po co?

Palce Dawn zacisn

ę

ły si

ę

na narzucie.

- Jest to wa

ż

ne ze wzgl

ę

du na cz

ęść

mojej opowie

ś

ci _ wyja

ś

niła oschle.

Bryce obdarzył j

ą

spojrzeniem bez wyrazu.

- Jak ju

ż

wspomniałem, wystarczy zadzwoni

ć

do Jasnego Anioła. Organizuj

ą

regularnie wyprawy

na mułach do kanionu, wyruszaj

ą

codziennie.

- Jak ju

ż

ci mówiłam przedtem, nie chc

ę

wyrusza

ć

na zorganizowan

ą

wypraw

ę

.

- Dlaczego?
_ Po prostu dlatego,

ż

e jest zorganizowana i wszystko, ka

ż

da minuta, jest zaplanowana!

Bryce, na którym ten wybuch nie zrobił wra

ż

enia, wyci

ą

gn

ą

ł nogi i rozparł si

ę

w krze

ś

le.

_- Có

ż

w tym złego? - Mimo leniwej pozy głos był zadziwiaj

ą

co twardy.

Dawn poderwała si

ę

i zacz

ę

ła przemierza

ć

pokój, omijaj

ą

c jego nogi.

_- Nic nie rozumiesz! - krzykn

ę

ła, przeczesuj

ą

c włosy palcami. - Nie jestem na wakacjach. Nie

chc

ę

, by rozpraszała mnie grupa paplaj

ą

cych turystów, prowadzonych jak muły według

wyznaczonego planu. - Opadły jej r

ę

ce, gdy zatrzymała si

ę

tu

ż

przy nim. - Musz

ę

pozna

ć

cisz

ę

i

samotno

ść

kanionu. Zrobi

ć

notatki. - Cierpliwo

ść

Dawn si

ę

wyczerpała. - Do diabła! Musz

ę

wchłon

ąć

niezwykł

ą

atmosfer

ę

kanionu.

Bryce był

ś

rednio zainteresowany.

-_ Wielki Kanion ma niezwykł

ą

atmosfer

ę

- przyznał.

- B

ę

dziesz moim przewodnikiem? - spytała Dawn w napi

ę

ciu.

- Nie.
Gdyby Dawn nie zaczerpn

ę

ła tchu, z pewno

ś

ci

ą

zacz

ę

łaby na niego wrzeszcze

ć

. Zamiast to

zrobi

ć

, zacz

ę

ła si

ę

z nim targowa

ć

.

-_ Zapłac

ę

podwójn

ą

stawk

ę

. - Cał

ą

sił

ą

woli starała si

ę

opanowa

ć

dr

ż

enie głosu.

-

Przykro

mi.

-

Bryce

potrz

ą

sn

ą

ł

głow

ą

posyłaj

ą

c

jej

jeden

ze

swych

oszcz

ę

dnych u

ś

miechów. - Nie jestem na sprzeda

ż

.

- Ale twoja wiedza jest - wybuchła.
- By

ć

mo

ż

e. Ale ty jej nie kupisz.

Dawn wpatrywała si

ę

w niego całkowicie osłupiała.

-_ Nie rozumiem. Dlaczego wła

ś

nie ja?

Rozdział czwarty

Wpatruj

ą

c si

ę

w gniewne, roz

ś

wietlone złotymi plamkami oczy Dawn, Bryce czuł ucisk w

ż

oł

ą

dku.

Chocia

ż

milczał, mógłby odpowiedzie

ć

jej w trzech słowach: poniewa

ż

ci

ę

po

żą

dam.

Ty głupcze, przeklinał si

ę

w duchu. Wiedziałe

ś

, co si

ę

ś

wi

ę

ci od chwili, gdy ujrzałe

ś

j

ą

id

ą

c

ą

w

stron

ę

twej ci

ęż

arówki. Czułe

ś

, co si

ę

dzieje. Pragniesz jej zbyt mocno, by było to dla ciebie dobre,

tłumaczył sobie.

Zmiana tonu głosu Dawn wyrwała go z zamy

ś

lenia.

Zmarszczył brwi, gdy

ż

zdał sobie spraw

ę

,

ż

e zacz

ę

ła go prosi

ć

.

- Wysłuchaj mnie, dobrze?
- Wysłucha

ć

czego? Kolejnych argumentów?

- Nie! Czy

ż

by

ś

nie słyszał tego, co powiedziałam?

- Obawiam si

ę

,

ż

e nie, skarbie. - Westchn

ą

ł. - Przepraszam, nie słuchałem.

- Ach tak. - Nagle wyparował z niej cały duch walki. Cofn

ę

ła si

ę

i usiadła na brzegu łó

ż

ka. -

Rozumiem.
Wyraz pora

ż

ki na twarzy Dawn osłabił moc jego postanowienia. Wiedział,

ż

e popełnia bł

ą

d,

pragn

ą

ł jednak raz jeszcze ujrze

ć

waleczne ogniki w tych oczach. Spytał wi

ę

c drwi

ą

co:

- Czy co

ś

istotnego umkn

ę

ło mojej uwadze?

Dawn uniosła głow

ę

, a jej fascynuj

ą

ce oczy rozbłysły. - Spytałam, czy mog

ę

opowiedzie

ć

fragment

mojej ksi

ąż

ki.

Bryce z trudem ukrył zdumienie. Do licha! Ona na niego po prostu warkn

ę

ła! Zmarszczył brwi tylko

po to,

ż

eby si

ę

nie roze

ś

mia

ć

. Tak lepiej, pomy

ś

lał, rozkoszuj

ą

c si

ę

ciepłym uczuciem satysfakcji.

Tak wła

ś

nie Dawn powinna zawsze wygl

ą

da

ć

, wyzywaj

ą

co i ogni

ś

cie, gotowa wyst

ą

pi

ć

przeciw

całemu

ś

wiatu, je

ż

eli zajdzie taka konieczno

ść

. Bryce nie zastanawiał si

ę

, dlaczego tak bardzo

zajmuje go osobowo

ść

Dawn. Po prostu zaakceptował to. I cho

ć

nie za bardzo interesowała go

słowna relacja z ksi

ąż

ki, postanowił,

ż

e jej wysłucha tylko po to, by chwil

ę

dłu

ż

ej popatrzy

ć

na Dawn.

- W porz

ą

dku. Niczego to zapewne nie zmieni, ale mo

ż

esz zacz

ąć

opowiada

ć

.

Dawn wpatrywała si

ę

w niego przez chwil

ę

oczami szeroko otwartymi ze zdumienia. Bryce w tym

czasie walczył ze sob

ą

, by nie zerwa

ć

si

ę

z krzesła i nie chwyci

ć

jej w ramiona. Nagle zacz

ę

ła mówi

ć

bardzo szybko, jakby obawiała si

ę

,

ż

e Bryce si

ę

znudzi i pozwoli swoim my

ś

lom odpłyn

ąć

.

Obserwuj

ą

c j

ą

, po

żą

daj

ą

c jej, Bryce wsłuchiwał si

ę

w cichy głos snuj

ą

cy histori

ę

dwóch rodzin z

Arizony, wi

ążą

cej ich miło

ś

ci i nienawi

ś

ci niszcz

ą

cej te wi

ę

zy. Wbrew oczekiwaniom, Bryce'a porwał

ton głosu Dawn oraz zawiło

ś

ci fabuły.

Centralna cz

ęść

powie

ś

ci dotyczyła poszukiwa

ń

młodej kobiety, która zagin

ę

ła w Wielkim Kanionie.

Bryce zrozumiał, dlaczego Dawn zale

ż

ało na poznaniu kanionu i jego atmosfery. Doceniał to, ale

jego zrozumienie niczego nie zmieniało. Nadal uwa

ż

ał j

ą

za członka pozornie wyrafinowanego,

folguj

ą

cego sobie we wszystkim, znudzonego i nudnego, bezu

ż

ytecznego pokolenia. Jedynymi

cechami, które odró

ż

niały Dawn od reszty, była jej umiej

ę

tno

ść

opowiedzenia porywaj

ą

cej historii

oraz fakt, i

ż

on interesował si

ę

ni

ą

do granicy fizycznego bólu.

U

ś

wiadomienie sobie faktu,

ż

e ma na ni

ą

wielk

ą

ochot

ę

, wstrzymywało go od poprowadzenia jej

do Kanionu. Czuł si

ę

lepiej w towarzystwie bardziej tradycyjnego gatunku kobiet, do nich był

przyzwyczajony. Dlatego te

ż

zamierzał odmówi

ć

sobie przyjemno

ś

ci przebywania z Dawn. Spotykał

ju

ż

kobiety jej klasy. Jako młodzieniec, targany po

żą

daniem, które wzi

ą

ł za miło

ść

, nawet z jedn

ą

z

nich si

ę

o

ż

enił i nigdy tego nie od

ż

ałował. Jego zdaniem te młode lwice polowały na m

ęż

czyzn

ę

,

zostawiaj

ą

c go potem rannego i zakrwawionego, by rzuci

ć

si

ę

na kolejn

ą

ofiar

ę

. Cholernie szkoda,

my

ś

lał Bryce obserwuj

ą

c jej rozkoszne usta, ale Dawn Kingsley nie pasowała do niego.

- No i co my

ś

lisz?

Bryce zacz

ą

ł jej współczu

ć

, gdy usłyszał nut

ę

niepewno

ś

ci starannie skrywan

ą

pod pozorn

ą

brawur

ą

.

- Podobało mi si

ę

- przyznał otwarcie. - Ma wszystko, czego potrzeba bestsellerowi: przygod

ę

,

napi

ę

cie, romantyzm.

- Dzi

ę

kuj

ę

. - Dawn pochyliła lekko głow

ę

.

Ta powaga rozbrajała go. W duchu przyklasn

ą

ł staraniom dziewczyny, by nie pokaza

ć

, jak

bardzo jej zale

ż

y na opinii Bryce'a. Wyraz wdzi

ę

czno

ś

ci w jej pi

ę

knych oczach i fakt, i

ż

przełkn

ę

ła

nerwowo

ś

lin

ę

, nie umkn

ę

ły jego uwadze. Poruszyła go jej bezbronno

ść

. Praca była z pewno

ś

ci

ą

dla niej bardzo wa

ż

na. Tego mógł by

ć

pewien.

Kusiło go,

ż

eby zrobi

ć

te wszystkie głupie i wspaniałe rzeczy, od poprowadzenia jej do kanionu

pocz

ą

wszy, a sko

ń

czywszy na ...

Dawn milczała i wpatrywała si

ę

w Bryce'a zdumiona podnieceniem, jakie poczuła na skutek

pochwały. Nie

ś

wiadoma niemej pro

ś

by W swych oczach czekała na decyzj

ę

. Spodziewała

si

ę

odmowy, wi

ę

c a

ż

podskoczyła Z rado

ś

ci, gdy si

ę

poddał.

W porz

ą

dku, zaprowadz

ę

ci

ę

do kanionu. - Gwałtownie wypu

ś

cił powietrze z płuc, wstał z

krzesła i wyci

ą

gn

ą

ł przed siebie r

ę

ce, by zatrzyma

ć

j

ą

, gdy spontanicznie rzuciła si

ę

ku

niemu.

Och Bryce, dzi

ę

kuj

ę

! Nie ... - Dotyk silnych dłoni na ramionach odebrał jej głos. - Nie

b

ę

dziesz

ż

ałował - wymamrotała otumaniona.

Bryce nachmurzył si

ę

, spojrzał na r

ę

ce.

- Ju

ż

ż

ałuj

ę

- powiedział cicho, spogl

ą

daj

ą

c jej w oczy. - Ostrzegam ci

ę

wi

ę

c ... uwa

ż

aj,

ż

ebym nie

ż

ałował jeszcze bardziej. - Przybrał zdecydowany wyraz twarzy. - Chc

ę

,

ż

eby

ś

mi obiecała,

ż

e b

ę

dziesz wypełniała wszystkie moje polecenia od razu, bez

ż

adnego

komentarza czy skargi.

Opanowuj

ą

c dreszcz wywołany zimnym tonem głosu Bryce' a, Dawn odpowiedziała

natychmiast.

- Tak jest. - Jakim

ś

cudem wytrzymała jego przeszywaj

ą

ce spojrzenie. Westchn

ę

ła

gł

ę

boko, kiedy skin

ą

ł głow

ą

i pu

ś

cił j

ą

.

-W porz

ą

dku. - Odwrócił si

ę

gwałtownie i podszedł do drzwi. - Czekaj przy telefonie -

rozkazał, zakładaj

ą

c kapelusz. - drzwi. - Czekaj przy telefonie - rozkazał, zakładaj

ą

c

kapelusz.

Zirytował j

ą

tym wa

ż

nym, rozkazuj

ą

cym tonem. Zacz

ę

ła i

ść

w jego stron

ę

dumnie

unosz

ą

c w gór

ę

brod

ę

.

- Chwileczk

ę

- powiedziała z nut

ą

wy

ż

szo

ś

ci w głosie. - Nie widz

ę

powodu, dla którego ...

- Odwrócił si

ę

i spojrzał lodowato spod przymru

ż

onych powiek, urywaj

ą

c wszelkie słowa

protestu.

- Tyle warte jest twoje słowo? - spytał zbyt łagodnie. - Dziesi

ęć

sekund, ile trwa jego

wypowiedzenie?

Dawn poczuła si

ę

mała i niezbyt m

ą

dra. Spu

ś

ciła wzrok, czuj

ą

c,

ż

e si

ę

czerwieni, i

pokr

ę

ciła głow

ą

. Mocne, ale delikatne palce uniosły do góry jej podbródek. Ciemne oczy,

które wpatrywały si

ę

w ni

ą

, błyszczały gniewnie.

Nierozwa

ż

nie Dawn zareagowała tak jak zwykle, gdy czuła si

ę

zagro

ż

ona: spojrzała na

niego wyzywaj

ą

co. Bryce jakby zmienił si

ę

w sopel lodu. Głos, oczy i spojrzenie, którym

przebiegł po jej ciele, były zimne.

- Szkoda,

ż

e zlekcewa

ż

yłem głos wewn

ę

trzny, który mi mówił,

ż

e powinienem odej

ść

nie

wysłuchawszy ci

ę

. Zbytnio jeste

ś

przyzwyczajona do stawiania na swoim, moja droga.

Jeste

ś

wyniosł

ą

, wymagaj

ą

c

ą

, aroganck

ą

kobiet

ą

wyliczał nie zwa

ż

aj

ą

c na jej oburzenie.

- Mo

ż

e to wszystko działa na Bruce' ów Claytonów tego

ś

wiata, ale nie na mnie. - Złapał

za klamk

ę

i otworzył drzwi z trudem hamuj

ą

c gniew. - Powtarzam jeszcze raz. Je

ż

eli

chcesz i

ść

ze mn

ą

, b

ę

dziesz słucha

ć

rozkazów. Zdecyduj si

ę

.

Dawn wzdrygn

ę

ła si

ę

na d

ź

wi

ę

k jego głosu. Trz

ę

sła si

ę

z w

ś

ciekło

ś

ci. Z w

ś

ciekło

ś

ci i

jakiego

ś

trudnego do okre

ś

lenia uczucia, które zbytnio przypominało szacunek,

ż

eby je

zlekcewa

ż

y

ć

.

ś

aden m

ęż

czyzna nie o

ś

mielił si

ę

tak do niej mówi

ć

, nawet ojciec, którego

Dawn zawsze uwa

ż

ała za stanowczego i nieugi

ę

tego. Czuła si

ę

ura

ż

ona i upokorzona.

Wła

ś

nie zamierzała mu powiedzie

ć

,

ż

eby wynosił si

ę

do diabła, kiedy warkn

ą

ł na ni

ą

wydaj

ą

c jeszcze jeden rozkaz, przywracaj

ą

c j

ą

do rzeczywisto

ś

ci.

- Zdecyduj natychmiast, Dawn!

Przyparta do muru zdawała sobie spraw

ę

,

ż

e nie ma wyboru. Praca była dla niej zbyt

wa

ż

na, by zapomnie

ć

o niej tylko z powodu zranionej dumy. Nienawidz

ą

c smaku pora

ż

ki,

Dawn spu

ś

ciła wzrok i potulnie zgodziła si

ę

.

- - Dobrze – wymamrotała.

- Dobrze co? - warkn

ą

ł Bryce. - I patrz na mnie, kiedy do mnie mówisz!

Dawn podniosła głow

ę

.

- Dobrze, to ty decydujesz. - Patrzyła mu prosto w oczy.
- Lepiej w to uwierz. - I z t

ą

uwag

ą

na ustach wyszedł, trzaskaj

ą

c drzwiami.

Dawn nie zaznała przyjemno

ś

ci spokojnego snu tej nocy. Wyobra

ź

nia pracowała

intensywnie, obmy

ś

laj

ą

c skomplikowane sposoby zemsty na Brysie Stone, co umo

ż

liwiło

odpoczynek my

ś

li. Rzucała si

ę

i przewracała z boku na bok, rozwa

ż

aj

ą

c ró

ż

ne legalne i

nielegalne metody odegrania si

ę

na jego osobie. Morderstwo nie wchodziło w rachub

ę

-

stwierdziła l

ż

alem, kład

ą

c si

ę

na plecach. Uwiedzenie te

ż

nie, bo ... sarna my

ś

l o tym była

zbyt poci

ą

gaj

ą

ca.

Zbyt łatwo wyobraziła sobie ich stopione razem ciała, jego usta igraj

ą

ce pocałunkami na

jej wargach, zbyt podniecaj

ą

ce było nawet bawienie si

ę

my

ś

l

ą

o gładz

ą

cej j

ą

szerokiej doni.

Poczuła dreszcz przebiegaj

ą

cy w dół kr

ę

gosłupa, nachmurzyła si

ę

i zdecydowała,

ż

e

lepiej byłoby trzyma

ć

si

ę

zamiaru zemsty, porzuciwszy całkowicie my

ś

l o uwiedzeniu. Dla

własnego dobra powinna raczej pomy

ś

le

ć

o zanurzeniu Bryce'a w kotle z wrz

ą

cym olejem

lub te

ż

wrzuceniu go do rw

ą

cych nurtów rzeki Colorado, a nie marzy

ć

o rozkoszy zmysłów.

Na dworze

ś

piewały ju

ż

ptaki, gdy Dawn zapadła w sen, który wygrał ze smutnymi i

zwariowanymi planami nieprawdopodobnej zemsty.

Kilka kilometrów od motelu, w przestronnej sypialni ceglanego, bielonego domu sen nie
zamierzał przyj

ść

do Bryce'a Stone. Niemal nagi, przemierzał wzdłu

ż

i wszerz sk

ą

po

umeblowany pokój. Na zmian

ę

przeklinał siebie za niedocenianie własnej intuicji i Dawn za

to,

ż

e stanowiła dla niego wyzwanie, którego nie potrafił zlekcewa

ż

y

ć

.

- Przegrywasz, Stone - wymruczał odchodz

ą

c od jednego okna, okr

ąż

aj

ą

c podwójne

łó

ż

ko, by podej

ść

do drugiego okna z przeciwnej strony pokoju. Wyd

ą

ł wargi wpatruj

ą

c si

ę

przed siebie w noc.

- Tak ci odbiło,

ż

e nawet gadasz do siebie. - Zdegustowany sob

ą

znów zacz

ą

ł obchodzi

ć

łó

ż

ko dokoła.

Bryce nie znosił popełnia

ć

bł

ę

dów, a według niego temu,

ż

e uległ namowom Dawn,

winna była jej uroda. Stanowiła kłopot na dwóch fantastycznie długich nogach, kłopot,
którego Bryce ani nie potrzebował, ani nie chciał. Nie wyobra

ż

ał te

ż

sobie, jak mógłby

sp

ę

dzi

ć

z ni

ą

czas sam na sam w kanionie, nie ulegaj

ą

c rozpalaj

ą

cemu krew w

ż

yłach

po

żą

daniu.

Wystarczyło pomy

ś

le

ć

o nogach Dawn, by serce zaczynało bi

ć

jak młotem, a wyobra

ź

nia

wyruszała w erotyczn

ą

podró

ż

. Kiedy wyobraził sobie, jak jej uda opasuj

ą

jego biodra

przepełnione nami

ę

tno

ś

ci

ą

, czuł napi

ę

cie wszystkich mi

ęś

ni.

- Cholera! - Kln

ą

c pod nosem Bryce rzucił si

ę

na łó

ż

ko. Le

ż

ał sztywno zaCiskaj

ą

c pi

ęś

ci,

zaczerpn

ą

ł kilka razy tchu i starał si

ę

odsun

ąć

pokus

ę

, zmuszaj

ą

c si

ę

do ponownego

zastanowienia nad przygotowaniami do podró

ż

y do kanionu.

Ś

wit majaczył na horyzoncie, gdy Bryce zapadł w niespokojny sen.

Dawn obudziła si

ę

pó

ź

nym rankiem, a spałaby zapewne dłu

ż

ej, gdyby nie. to,

ż

e kto

ś

trzasn

ą

ł drzwiami pokoju obok. Apatyczna i moralnie skacowana po nieprzespanej nocy

zadzwoniła po kaw

ę

i sok, po czym powlokła si

ę

pod prysznic. Zanim dostarczono jej

zamówienie, Dawn była obudzona i gotowa stawi

ć

czoło nadchodz

ą

cemu dniu, a mo

ż

e

nawet telefonowi od Bryce'a Stone'a.

Rozdział pi

ą

ty

Zmienił zdanie.
Dawn zastygła w bezruchu w pół kroku. Odwróciła si

ę

, wpatruj

ą

c w telefon i zaklinała go,

by zadzwonił. Nie dzwonił.

Wisi za kciuki nad gniazdem

ż

mij!

Ta wizja: Bryce zaczepiony nad jam

ą

wypełnion

ą

po brzegi sycz

ą

cymi w

ęż

ami, obudziła

na zazwyczaj mi

ę

kkich wargach Dawn zimny u

ś

mieszek. Spod przymkni

ę

tych powiek

przyjrzała si

ę

Bogu ducha winnemu be

ż

owemu aparatowi telefonicznemu i podj

ę

ła

przemierzanie klaustrofobicznego pokoju motelowego.

Dawn powróciła do rozwa

ż

ania metod torturowania Bryce'a pó

ź

nym popołudniem. Pora

kolacji ju

ż

min

ę

ła, a poniewa

ż

wypiła tylko szklank

ę

soku i zbyt wiele kawy, czuła lekki

zawrót głowy i była w nastroju do planowania podłej zemsty. Podczas długich godzin, gdy
przemierzała pokój, odrzuciła pomysł podania mu trucizny w takiej ilo

ś

ci, by si

ę

rozchorował,

lecz nie umarł, lub te

ż

ko

ń

skiej dawki oleju rycynowego. Zrezygnowała te

ż

ze smagania

biczem dla bydła. Chocia

ż

obrazy te napełniały j

ą

rozkosz

ą

, nie poddała si

ę

im.

Ale zawieszenie go za kciuki ... Ta my

ś

l p

ę

kła jak ba

ń

ka mydlana, gdy Dawn ujrzała sw

ą

ponur

ą

min

ę

w lustrze nad toaletk

ą

. Zatrzymała si

ę

nagle, wpatruj

ą

c w odbicie i zasta-

nawiaj

ą

c z odraz

ą

nad kierunkiem, jaki przybrała jej nieokiełznana my

ś

l. Usiłuj

ą

c wyobrazi

ć

sobie siebie w roli wykon

ą

wcy tych pomysłów, wybuchn

ę

ła

ś

miechem.

Ś

miech uwolnił j

ą

od napi

ę

cia.

_ Rozlu

ź

nij si

ę

, ty wariatko. - Powiedziała sama do siebie. - Gdyby

ś

miała chocia

ż

odrobin

ę

rozumu, kazałaby

ś

panu Stone,

ż

eby si

ę

wypchał i skoczył w dół z kraw

ę

dzi

kanionu, a sama zadzwoniłaby

ś

do Jasnego Anioła i zarezerwowała miejsce w nast

ę

pnej

wyprawie na mułach.

Orzechowe oczy patrzyły na ni

ą

zlustra i kazały zastanowi

ć

si

ę

nad tym, co wła

ś

nie

powiedziała. Bo chocia

ż

wyjechała z domu w New Jersey maj

ą

c nadziej

ę

,

ż

e poprowadzi j

ą

przewodnik, wiedziała,

ż

e mogła równie dobrze zbada

ć

kanion w towarzystwie innych

turystów. Dlaczego wi

ę

c rozpraszała si

ę

, nie mówi

ą

c ju

ż

o .obmy

ś

laniu niedorzecznych

planów zemsty? Dlaczego po

ś

wi

ę

cała tyle uwagi zarozumiałemu, szorstkiemu, obra

ź

liwie

aroganckiemu przewodnikowi? pytała zirytowana siebie sam

ą

·

Podnosz

ą

c głow

ę

Dawn kiwn

ę

ła do własnego odbicia w lustrze i odwróciła si

ę

.

Zdecydowanym krokiem podeszła do aparatu. Złapała ksi

ąż

k

ę

telefoniczn

ą

. Wła

ś

nie znalaz-

ła Jasnego Anioła i chciała wykr

ę

ci

ć

numer, gdy telefon nagle zacz

ą

ł dzwoni

ć

, a

ż

podskoczyła, a ksi

ąż

ka upadła na podłog

ę

z t

ę

pym odgłosem. Przeklinaj

ą

c nieprzyzwoicie,

złapała słuchawk

ę

.

- Tak?

Przez chwil

ę

nikt si

ę

nie odzywał, tak jakby kogo

ś

po drugiej stronie zdziwił ostry ton jej

głosu, po czym Bryce spytał zniecierpliwiony:

- Masz jaki

ś

problem?

- Jestem głodna, mi

ę

dzy innymi.

- Nie jadła

ś

kolacji?

Dawn zacisn

ę

ła z

ę

by, słysz

ą

c zmieszanie w jego głosie. _ Nie, nie jadłam kolacji -

odpowiedziała po prostu.
- Dlaczego?
- Dlatego,

ż

e kazano mi nie odchodzi

ć

od telefonu!

- Na miło

ść

bosk

ą

! Czy nie słyszała

ś

nigdy o serwisie hotelowym?

- Czy kto

ś

ci kiedy

ś

powiedział,

ż

eby

ś

...

- Uwa

ż

aj, moja droga - rzucił Bryce ostrzegawczym

tonem. - Nie akceptuj

ę

przekle

ń

stw.

- A ja nie akceptuj

ę

skazywania mnie na przebywanie przez cały dzie

ń

w pokoju -

odparowała Dawn.

- To wyjd

ź

.

Zapominaj

ą

c kompletnie o tym,

ż

e miała zamiar kaza

ć

mu si

ę

wypcha

ć

i skoczy

ć

do

kanionu, Dawn ucichła i zacz

ę

ła rozwa

ż

a

ć

jego rad

ę

. Czy Bryce chciał jej co

ś

przez to

powiedzie

ć

? Czy zamierzał wycofa

ć

dane słowo? D

ź

wi

ę

k głosu w słuchawce przerwał jej

my

ś

li.

- Dawn?
- Słucham.
- Czy słyszała

ś

, co powiedziałem?

Dawn westchn

ę

ła i przygotowała si

ę

na nadchodz

ą

ce słowa.

- Tak, słyszałam, i zastanawiałam si

ę

, co masz na my

ś

li.

- Mam na my

ś

li dokładnie to, co powiedziałem - od-

parł. - Jestem w barze. Przyjd

ź

do mnie. Robi

ą

tu bardzo dobre kanapki z befsztykiem.

Zamówi

ę

jedn

ą

dla ciebie, je

ś

li chcesz. A potem, gdy b

ę

dziesz jadła, opowiem ci o

przygotowaniach, jakie poczyniłem.

- Zamów kanapk

ę

- odpowiedziała szybko, przekonuj

ą

c si

ę

,

ż

e zawrót głowy, jaki poczuła,

był spowodowany głodem, a nie ulg

ą

. - B

ę

d

ę

za pi

ęć

minut. - Nie czekaj

ą

c na odpowied

ź

odło

ż

yła słuchawk

ę

i rzuciła si

ę

w stron

ę

łazienki, by si

ę

umalowa

ć

.

Sze

ść

i pół minuty pó

ź

niej Dawn usiadła naprzeciwko Bryce' a, który spojrzał na zegarek i

u

ś

miechn

ą

ł si

ę

.

- Zdumiewaj

ą

ce. My

ś

lałem,

ż

e b

ę

d

ę

musiał czeka

ć

co najmniej dwadzie

ś

cia minut. _ Nie

znosz

ę

si

ę

spó

ź

nia

ć

, a poza tym mówiłam ci przecie

ż

,

ż

e jestem głodna. - Krótki oddech

spowodowany po

ś

piechem pokryła wzruszeniem ramion.

_ Przysi

ę

gam,

ż

e zamówiłem kanapk

ę

. - Bryce uniósł r

ę

ce do góry obronnym gestem.

_ Mam nadziej

ę

,

ż

e zamówiłe

ś

te

ż

co

ś

do picia. - Westchn

ę

ła. - Nie miałam nic w ustach

od południa i wyschłam na wiór.

Bryce z trudem odmówił sobie przyjemno

ś

ci wspomnienia o słu

ż

bie hotelowej.

_ Zamówiłem. Białe wino z lodem, dobrze?

_ Aha. - Dawn kiwn

ę

ła głow

ą

i złajała si

ę

w duchu za

ś

mieszne uczucie ciepła, które j

ą

zalało dlatego,

ż

e pa-

mi

ę

tał.

.

Kanapka z befsztykiem okazała si

ę

by

ć

tak dobra, jak mówił. Rozkoszuj

ą

c si

ę

ka

ż

dym

k

ę

sem mi

ę

kkiej wołowiny w chrupi

ą

cej bułce, Dawnsłuchała Bryce'a uwa

ż

nie, a on

pobie

ż

nie opowiadał jej o przygotowaniach, jakie poczynił.

_ Poniewa

ż

zapomniałem spyta

ć

, ile czasu potrzebujesz na te swoje badania,

zamówiłem zapasy na czterodniow

ą

wypraw

ę

. Czy to starczy?

Dawn przestała je

ść

i popatrzyła na niego wstrz

ąś

ni

ę

ta.

Cztery dni! Przebiegł j

ą

dreszcz. Liczyła najwy

ż

ej na dwa. Czy starczy? Fantastycznie!

_ Oczywi

ś

cie. Całkowicie wystarczy. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

pow

ś

ci

ą

gliwie.

Była tak podniecona,

ż

e niezbyt uwa

ż

nie słuchała reszty wypowiedzi Bryce'a, a

ż

ostry

ton jego głosu wyrwał j

ą

z marze

ń

.

_ Mam nadziej

ę

,

ż

e wzi

ę

ła

ś

ze sob

ą

porz

ą

dne buty i sprz

ę

t je

ź

dziecki?

- Zebrałam wst

ę

pne informacje, panie Stone. - Popatrzyła na niego chłodno. - A nawet

gdybym tego nie zrobiła, to wiem, co nale

ż

y zapakowa

ć

. Byłam ju

ż

kiedy

ś

na szlaku.

Bryce okazał si

ę

sceptykiem. - Naprawd

ę

? Gdzie?

- W górach Pensylwanii i Nowego Jorku.
- To nie to samo, co Wielki Kanion. - Gestem wyraził

lekcewa

ż

enie dla wschodnich gór.

- Jasne. Ale i tak potrzeba odpowiednich butów i ubra

ń

.

Bryce wiedział, kiedy nale

ż

y ust

ą

pi

ć

i wykaza

ć

si

ę

poczuciem humoru.

- Punkt dla ciebie. O ile dobrze licz

ę

, masz nade mn

ą

przewag

ę

jednego punktu. -

Poci

ą

gaj

ą

cy u

ś

miech wygi

ą

ł mu wargi.

- Rozgrywamy jaki

ś

mecz?

-

ś

artujesz chyba? Skarbie, zdobywamy punkty od

chwili naszego pierwszego spotkania. - Oczy zabłysły mu rozbawieniem. - Do licha! Nie
czujesz zapachu siarki i nie widzisz iskier, jakie przeskakuj

ą

mi

ę

dzy nami?

Pami

ę

taj

ą

c o planach zemsty, które pochłaniały j

ą

przez cały dzie

ń

, mało nie powiedziała

'mu,

ż

e kiedy on czuł zapach siarki, ona słyszała delikatne syczenie w

ęż

y. Zdecydowała

jednak, i

ż

byłoby to nierozwa

ż

ne i tylko kiwn

ę

ła głow

ą

.

- Masz niew

ą

tpliwy talent do irytowania mnie, kochanie. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

do niej.

- Doprawdy? - Dawn uniosła brwi. - Ty po prostu doprowadzasz mnie do furii.

U

ś

miech znikn

ą

ł z twarzy Bryce'a, a oczy mu pociemniały.

- Zdajesz sobie spraw

ę

z tego,

ż

e b

ę

dziemy mieli cholerne szcz

ęś

cie, je

ż

eli uda nam si

ę

wyj

ść

cało

z tej wyprawy? - spytał cicho.

Dawn zaschło w gardle, a serce zacz

ę

ło wali

ć

jak oszalałe.

- Co ... - Oblizała nagle suche wargi i przełkn

ę

ła konwulsyjnie

ś

lin

ę

, gdy utkwił wzrok w jej ustach. -

Co masz na my

ś

li? - spytała nieswoim głosem.

- My

ś

l

ę

,

ż

e doskonale rozumiesz, co mam na my

ś

li. Ich spojrzenia si

ę

spotkały. - Widz

ę

to w twoich

oczach. Jest mi

ę

dzy nami jakie

ś

przyci

ą

ganie i pr

ę

dzej czy pó

ź

niej b

ę

dziemy musieli co

ś

z tym zrobi

ć

.

Dobrze o tym wiesz.

- Nie - zaprzeczyła ledwo słyszalnym szeptem.

- Tak.

'

Czuła si

ę

osaczona nieuniknion

ą

prawd

ą

jego zapewnie

ń

. Potrz

ą

sn

ę

ła gwałtownie głow

ą

.

- Prawie w ogóle si

ę

nie znamy. Nie jestem nawet pewna, czy ci

ę

lubi

ę

.

- Wiem, co masz na my

ś

li - westchn

ą

ł. - Czy to nie dra

ń

stwo?

Te słowa ugodziły j

ą

bole

ś

nie. Dotkni

ę

ta do gł

ę

bi rzuciła ironicznie:

- Nieprawda

ż

? - Jako

ś

udało jej si

ę

wydoby

ć

sk

ą

d

ś

szyderczy u

ś

mieszek. - A oto wiadomo

ść

z

ostatniej chwili, Stone. B

ę

dzie o wiele gorzej, bo nie mam zamiaru zajmowa

ć

si

ę

czymkolwiek innym

ni

ż

moimi badaniami, bez wzgl

ę

du na iskry.

Patrzyła mu prosto w oczy wytrzymuj

ą

c jego spojrzenie, dr

żą

ce dłonie poło

ż

yła na kolanach,

ż

eby

nie mógł ich widzie

ć

.

Bryce milczał przez kilka sekund, wpatruj

ą

c si

ę

w ni

ą

tak intensywnie,

ż

e Dawn wydawało si

ę

, i

ż

kurczy jej si

ę

serce. Potem u

ś

miechn

ą

ł si

ę

powoli i zmysłowo.

- Ta podró

ż

robi si

ę

coraz bardziej interesuj

ą

ca stwierdził oschłym tonem. - Powiedz mi, Dawn, w

jaki sposób zamierzasz zrealizowa

ć

swe zamiary?

Kropla trucizny.
Dawka oleju rycynowego. Bicz.
Gniazdo

ż

mij.

Dawn odrzuciła takie odpowiedzi jako zbytnio odsłaniaj

ą

ce jej my

ś

li. Instynkt ostrzegał i nakazywał

spokój i utrzymanie dystansu. Zaplotła palce dłoni i obdarzyła go wyniosłym u

ś

miechem.

- Mogłabym posła

ć

ci

ę

na zielon

ą

trawk

ę

, a sama pój

ść

do kanionu z grup

ą

z Jasnego Anioła.

- Oczywi

ś

cie, mogłaby

ś

. - Bryce wzruszył ramionami.

- Ale nie zrobi

ę

tego,

ż

eby dowie

ść

swej racji. - Nie

zwróciła uwagi na to,

ż

e si

ę

odezwał. - Pójdziemy razem, jak zaplanowali

ś

my, a ja zgasz

ę

te twoje

wyimaginowane iskry, po prostu ci

ę

ignoruj

ą

c na tyle, na ile si

ę

da.

- Nie wyimaginowane i doskonale o tym wiesz. - Bryce pokr

ę

cił głow

ą

. - Ignorowanie mnie b

ę

dzie

niemo

ż

liwe i o tym te

ż

dobrze wiesz.

Dawn przeszedł dreszcz. Wiedziała,

ż

e on miał racj

ę

.

Modliła si

ę

,

ż

eby si

ę

mylił. Musiał si

ę

myli

ć

! Niemy krzyk przeszył jej pier

ś

i

ś

cisn

ą

ł za gardło,

uniemo

ż

liwiaj

ą

c oddychanie.

Nagle Dawn poczuła,

ż

e musi wyj

ść

, znale

źć

si

ę

na dworze, by móc oddycha

ć

! Odrzuciła włosy do

tyłu, przesun

ę

ła si

ę

na krze

ś

le i wstała. Patrzenie z góry na Bryce'a przywróciło jej poczucie kontroli

nad sytuacj

ą

i umo

ż

liwiło wypowiedzenie ostatniej jadowitej kwestii:

- Ta rozmowa jest dla mnie zarówno obra

ź

liwa, jak i nudna. Pozwolisz zatem,

ż

e si

ę

wycofam? - I

nie czekaj

ą

c na odpowied

ź

odwróciła si

ę

na pi

ę

cie i odeszła.

- Dawn, zaczekaj!

Przeszła ju

ż

przez pół holu, kiedy usłyszała, jak wołał jej imi

ę

przyciszonym, lecz

rozkazuj

ą

cym tonem. Dawn zignorowała go, przy

ś

pieszaj

ą

c kroku, w ten sposób wprowa-

dzaj

ą

c w

ż

ycie swoje zapewnienia. W chwili gdy drzwi zamkn

ę

ły si

ę

za ni

ą

, zacz

ę

ła biec.

Bryce dogonił j

ą

, gdy usiłowała trafi

ć

kluczem do dziurki.

- Do jasnej cholery! Czy mo

ż

esz mnie wysłucha

ć

? Chwycił Dawn za rami

ę

i odwrócił

twarz

ą

w swoj

ą

stron

ę

.

- Nie! - krzykn

ę

ła i znów zacz

ę

ła walk

ę

z zamkiem.Nie zamierzam słucha

ć

gró

ź

b ...

- Jakich gró

ź

b? - przerwał zniecierpliwiony. - Przemocy? Nigdy nie u

ż

ywam siły, a nawet

gdybym chciał, nie b

ę

dzie mi z pewno

ś

ci

ą

potrzebna. Wystarczy,

ż

e b

ę

dziemy blisko siebie.

- Nie! - Potrz

ą

sn

ę

ła głow

ą

, by nada

ć

przeczeniu wi

ę

cej mocy. Jednocze

ś

nie poczuła

ulg

ę

, słysz

ą

c d

ź

wi

ę

k klucza obracaj

ą

cego si

ę

w zamku.

- Tak, Dawn.

W jego głosie zabrzmiało uczucie, co wprawiło j

ą

w zakłopotanie. Zacz

ę

ło si

ę

w niej

rodzi

ć

niezwykłe przekonanie,

ż

e Bryce próbuje zapobiec nieuniknionemu i dlatego chce j

ą

odstraszy

ć

. Uznaj

ą

c ten pomysł za

ś

mieszny, Dawn otworzyła drzwi i cofn

ę

ła si

ę

o krok.

- Poczekaj. - Mocne palce wbiły si

ę

w jej mi

ę

kkie ciało.

Wydawało si

ę

,

ż

e ... ucisk palców był w totalnej niezgodzie z postanowieniami niezwykłej

siły woli! A

ż

trudno było w to uwierzy

ć

. Ciemno

ś

ci roz

ś

wietlił błysk zrozumienia. Zdała sobie

spraw

ę

,

ż

e Bryce jest w konflikcie z samym sob

ą

. A skoro Bryce chciał za wszelk

ą

cen

ę

unikn

ąć

tego, co musiało si

ę

sta

ć

, toczył walk

ę

podobn

ą

do tej, jaka rozgrywała si

ę

w niej

samej. Dawn opanował nagły spokój; spokój i co

ś

jeszcze: zgoda na to, czego nie da si

ę

unikn

ąć

?

Nie miała ochoty analizowa

ć

gł

ę

bi swych uczu

ć

, otrz

ą

sn

ę

ła si

ę

wi

ę

c z nich, wzruszaj

ą

c

ramionami.

- Po co mam czeka

ć

. Jest ju

ż

pó

ź

no i... - Znów jej przerwał.

- Nie jest za pó

ź

no, by

ś

zmieniła zdanie i wyruszyła do kanionu razem ze zorganizowan

ą

grup

ą

- przypomniał jej, tak jakby mogła o tym zapomnie

ć

! - Czy wolałaby

ś

tak zrobi

ć

?

Tak! Mocno zacisn

ę

ła wargi,

ż

eby przypadkiem nie udzieli

ć

spontanicznej odpowiedzi.

Nie wiedziała dlaczego, ale czuła,

ż

e musi si

ę

sprawdzi

ć

, pokaza

ć

Bryce'owi Stone, jaka jest

odwa

ż

na, warto

ś

ciowa i silna. Podniosła głow

ę

i spojrzała mu w oczy.

- Nie. - W tym słowie zawarła cał

ą

sił

ę

przekonania.

Bryce pu

ś

cił j

ą

, podniósł r

ę

k

ę

i pogładził jej policzek odwrotn

ą

stron

ą

dłoni. Westchnienie,

mo

ż

e t

ę

sknoty? mo

ż

e

ż

alu?, wydobyło si

ę

spomi

ę

dzy jego warg, gdy zadr

ż

ała pod tym

dotkni

ę

ciem.

- Obawiam si

ę

,

ż

e ta wyprawa wyda wi

ę

cej owoców ni

ż

same materiały do ksi

ąż

ki Mog

ę

tylko mie

ć

nadziej

ę

,

ż

e

ż

adne z nas nie wyjdzie z kanionu

ż

ałuj

ą

c tego, co si

ę

stało.

Powoli, bardzo powoli Bryce pochylił głow

ę

w jej stron

ę

· Drzwi były otwarte i Dawn mogła

w ka

ż

dej chwili schroni

ć

si

ę

w pokoju. Zamiast tego, bezmy

ś

lnie, nierozwa

ż

nie podała mu

swoje wargi. Dawn czuła blisko

ść

jego oddechu,

ż

ar ust i pal

ą

ce pragnienie, by posmako-

wa

ć

jego pocałunków, gdy nagle Bryce podniósł głow

ę

i cofn

ą

ł si

ę

.

- Kiepsko si

ę

starasz,

ż

eby mnie ignorowa

ć

- wymamrotał niedbale. - B

ę

d

ę

o siódmej rano.

Przygotuj si

ę

. I z tymi słowami odwrócił si

ę

i odszedł.

Walcz

ą

c ze łzami zło

ś

ci i rozczarowania, Dawn weszła do pokoju i cicho zamkn

ę

ła drzwi.

Bryce miał racj

ę

, a ona tylko si

ę

oszukiwała, mówi

ą

c,

ż

e b

ę

dzie go ignorowa

ć

.

My

ś

lała o tym cały czas, przegl

ą

daj

ą

c dokładnie ubrania, które zapakowała do mi

ę

kkiej, nylonowej

torby, a potem przygotowała si

ę

do snu.

Usta Dawn t

ę

skniły do smciku jego warg. Piersi pragn

ę

ły dotyku jego dłoni. Ciało pulsowało

po

żą

daniem, by wypełnił j

ą

swym ciałem.

Cała dr

ż

ała, gdy w ko

ń

cu wsun

ę

ła si

ę

do łó

ż

ka. Le

ż

ała spokojnie,

ż

eby pomóc sobie w spokojnym

za

ś

ni

ę

ciu i przypominała postanowienia, których tak długo si

ę

trzymała.

Kiedy romans z m

ęż

czyzn

ą

, którego uwa

ż

ała za pokrewn

ą

dusz

ę

, a okazał si

ę

by

ć

jej niszczycielem,

sko

ń

czył si

ę

, Dawn pogr

ąż

yła si

ę

w pracy do granic wyczerpania. To oczyszczenie przez prac

ę

miało

dwojaki wpływ na jej

ż

ycie. Pierwszy był namacalny, drugi mniej konkretny. Tym dotykalnym

rezultatem pracy były pieni

ą

dze, jakie zarobiła na swoim maratonie pisarskim. Po raz pierwszy w

ż

yciu Dawn srała si

ę

niezale

ż

na finansowo od ojca, bezwzgl

ę

dnego człowieka interesu, którego

hobby była hodowla koni pełnej krwi. Po drugie za

ś

wypracowała metod

ę

na przetrwanie.

Zdecydowała, i

ż

nigdy ju

ż

nie b

ę

dzie bezbronna wobec m

ęż

czyzny i

ś

wiadomie ukryła swoj

ą

bezpo

ś

r

ę

dnio

ść

wobec ludzi. Z wielk

ą

precyzj

ą

stworzyła obraz wyniosłej, agresywnej intelektualistki.

Te pozory trzymały na dystans tych, którzy mogliby j

ą

skrzywdzi

ć

. Jej uczucia te

ż

były bezpieczne,

do chwili gdy Bryce Stone wysiadł z ci

ęż

arówki i wkroczył w jej

ż

ycie.

Do chwili, gdy Bryce Stone ...
My

ś

l ta opanowała Dawn i kr

ąż

yła w jej głowie, a

ż

sen spu

ś

cił na wszystko zasłon

ę

.

Rozdział szósty

Bryce nie był w najlepszym nastroju. Dwie noce niespokojnego rozmy

ś

lania, przerywane

krótkimi okresami snu, odbiły si

ę

wyra

ź

nie na jego wygl

ą

dzie i nastroju. Jednym słowem

Bryce wygl

ą

dał i czuł si

ę

okropnie.

Dlaczego musiała wykaza

ć

si

ę

odwag

ą

?

Pytanie to dr

ę

czyło Bryce'a przez cał

ą

noc. Dopóki mógł wierzy

ć

,

ż

e Dawn jest płytk

ą

,

zepsut

ą

egocentryczk

ą

, typem kobiety, jakim pogardzał, udawało mu si

ę

uciszy

ć

sumienie i

przekona

ć

,

ż

e zasłu

ż

yła na wszystko, co si

ę

jej dostanie, nawet je

ż

eli "wszystko "oka

ż

e si

ę

by

ć

czym

ś

znacznie wi

ę

cej ni

ż

tym, czego oczekiwała po wyprawie.

Nagły przejaw odwagi Dawn znacznie osłabił rozumowanie Bryce'a. Stał si

ę

bezbronny

wobec własnego sumienia. W rezultacie sp

ę

dził długie godziny tocz

ą

c walk

ę

wewn

ę

trzn

ą

.

Bryce zacz

ą

ł j

ą

pełen ufno

ś

ci, a sko

ń

czył w defensywie przeciwko argumentom własnej

logiki.

Pragn

ą

ł jej.

Istniało ryzyko,

ż

e j

ą

zrani. Błagała, by j

ą

wzi

ą

ł.

Do kanionu, a nie dosłownie.
Zawsze mo

ż

na posi

ąść

takie kobiety, zawsze brały wi

ę

cej ni

ż

dawały.

Uogólnienia. Szufladkowanie. Zły przykład. Trzeba by da

ć

jej nauczk

ę

!

Kto ma j

ą

da

ć

? Zgorzkniały nauczyciel? Jest nikim wi

ę

cej jak zepsutym bachorem. Ma

jednak odwag

ę

.

Ma, do cholery!

Za ka

ż

dym razem, gdy zapadał w drzemk

ę

, budziła go lepsza strona jego osobowo

ś

ci,

ka

żą

c mu porzuci

ć

plany wyprawy i zostawi

ć

Dawn w spokoju.

By

ć

mo

ż

e sumienie wygrałoby t

ę

walk

ę

wewn

ę

trzn

ą

, gdyby Bryce nigdy jej nie dotkn

ą

ł,

gdyby nie był o włos od pocałunku, gdyby nie poczuł po

żą

dania przenikaj

ą

cego jego ciało. W

ko

ń

cu sumienie ucichło, stłumione nieprawdopodobnym pragnieniem, rz

ą

dz

ą

cym czynami

Bryce'a.

Bryce chciał by

ć

z Dawn bez wzgl

ę

du na wszystko.

Koniec, kropka.

- Dzie

ń

dobry. - Kiepskie samopoczucie Dawn pogorszyło si

ę

gwałtownie, gdy usłyszała

niech

ę

tny pomruk Bryce'a w odpowiedzi na swoje niepewne powitanie. G

ę

sia skórka, której

dostała, nie miała nic wspólnego z chłodnym powietrzem poranka. Stała przy otwartych
drzwiach po stronie pasa

ż

era, przyciskaj

ą

c nylonow

ą

torb

ę

do piersi. Odchrz

ą

kn

ę

ła.

- '" Co mam zrobi

ć

z torb

ą

? - Od razu zdała sobie spraw

ę

,

ż

e jako

ś

kiepsko to powiedziała

i uzbroiła si

ę

na odparcie oczywistego ataku, gdy Bryce spojrzał w jej stron

ę

.

- Włó

ż

j

ą

do łó

ż

ka.

Ju

ż

zmarszczyła brwi, gdy nagle zrozumiała i przetłumaczyła sobie jego odpowied

ź

: -

Wrzu

ć

to na tył furgonetki. Najwyra

ź

niej nie miał zamiaru wysi

ąść

z wozu,

ż

eby jej pomóc, a

ton jego głosu sugerował zdecydowane zniecierpliwienie. Dawn po

ś

piesznie wypełniła

polecenie, zanim wdrapała si

ę

do furgonetki i usiadła obok. Zamkn

ę

ła drzwi i natychmiast

poczuła napi

ę

cie, jakim emanowało jego ciało. Zapi

ę

ła pas i siedziała sztywno, wstrzymuj

ą

c

oddech. Wrzucił pierwszy bieg i wyjechał z parkingu na autostrad

ę

.

Poniewa

ż

zwiedziła prawie całe miasteczko w dniu, w którym przyjechała do Tusayan,

odwróciła si

ę

w stron

ę

Bryce'a i zacz

ę

ła studiowa

ć

jego profil. Mocno zarysowana szcz

ę

ka

podkre

ś

lała ponury wyraz jego twarzy, co jeszcze podra

ż

niło jej i tak ju

ż

kiepski nastrój.

Obudziła si

ę

poirytowana i niewyspana. Pouczała si

ę

od rana,

ż

e nale

ż

y utrzymywa

ć

miły

nastrój, o ile wyprawa do kanionu ma by

ć

do wytrzymania. Jego mrukliwo

ść

i to, jak jej

odburkn

ą

ł, gdy usiłowała by

ć

rozs

ą

dnie sympatyczna, rozdra

ż

niły

J

ą

·

Powiedziała sobie,

ż

e mo

ż

e zrobi

ć

jedn

ą

z trzech rzeczy,

skoro miał na ni

ą

burcze

ć

. Mogłaby tak jak on odpowiada

ć

tylko monosylabami. Mogłaby

si

ę

w

ś

cieka

ć

i krzycze

ć

chocia

ż

by po to, by zwróci

ć

jego uwag

ę

. Mogła te

ż

spróbowa

ć

podroczy

ć

si

ę

z nim i wydoby

ć

go z podłego nastroju. Dawn wybrała trzeci wariant, gdy

ż

nie znosiła milczenia i była zbyt zm

ę

czona, by w

ś

cieka

ć

si

ę

i krzycze

ć

.

_ Zawsze jeste

ś

taki szczebiotliwy z rana? - spytała pogodnie.

Bryce zmierzył j

ą

wzrokiem spod przymkni

ę

tych powiek.

_ Je

ż

eli masz ochot

ę

na "szczebiot", to trzeba było wynaj

ąć

ptaka.

Wygl

ą

dał tak nieubłaganie i ostro, a jednak Dawn nie mogła powstrzyma

ć

si

ę

od

ś

miechu. Wpatrywała si

ę

w niego, a wewn

ą

trz trz

ę

sła ni

ą

tłumiona rado

ść

i nagle wydało jej

si

ę

,

ż

e zauwa

ż

yła, jak k

ą

ciki jego ust nieznacznie si

ę

wyginaj

ą

.

_ Niewiele trzeba, by ci

ę

rozbawi

ć

. - Tym razem podarował jej błyszcz

ą

ce spojrzenie

otwartych oczu.

Dawn u

ś

miechn

ę

ła si

ę

i wzruszyła bezsilnie ramionami. _ Uwielbiam proste,

bezpo

ś

rednie, zwi

ę

złe powiedzonka i absurdalny, wariacki humor.

- Poczekaj, niech zgadn

ę

. - W tym głosie nie pozostał nawet

ś

lad burkliwo

ś

ci. - P

ę

kasz ze

ś

miechu na wyst

ę

pach komików typu Henry'ego Youngmana i dostajesz czkawki na filmach

Mela Brooksa i Monty'ego Pythona.

- Przyznaj

ę

si

ę

do winy. - Zatkało j

ą

, kiedy odwrócił si

ę

do niej i u

ś

miechn

ą

ł. - Ja te

ż

.

Dawn roze

ś

miała si

ę

i popatrzyła zdumiona.

- Podobaj

ą

ci si

ę

filmy Mela Brooksa i Monty'ego Pythona?

Bryce pokiwał głow

ą

.

- A tak

ż

e proste, bezpo

ś

rednie, zwi

ę

złe powiedzonka i absurdalny, wariacki humor. -

Obdarzył D~wn jeszcze jednym u

ś

miechem.

Zdała sobie spraw

ę

,

ż

e by

ć

mo

ż

e ł

ą

czyło ich co

ś

wi

ę

cej ni

ż

wzajemny poci

ą

g fizyczny i na

t

ę

my

ś

l zalało j

ą

ciepło. Było to niewiele i prawdopodobnie na dłu

ż

sz

ą

met

ę

bez znaczenia,

ale i tM<: rozkoszowała si

ę

tym uczuciem.

Furgonetka po

ż

erała kilometry, a oni rozmawiali o fragmentach wyst

ę

pów komediowych i

filmów, które podobały im si

ę

bardzo albo wcale. Napi

ę

cie w kabinie wcale nie zel

ż

ało, kiedy

Bryce zatrzymał wóz przy budce stra

ż

nika u południowego wej

ś

cia do Parku Narodowego

Wielkiego Kanionu. Dawn zmarszczyła brwi, gdy Bryce pokazał przez otwarte okno mał

ą

,

oprawion

ą

w skór

ę

legitymacj

ę

.

- Dzie

ń

dobry, Bryce. - Stra

ż

nik u

ś

miechn

ą

ł si

ę

, ledwie spojrzawszy na dokument i

machn

ą

ł r

ę

k

ą

pokazuj

ą

c, by przeje

ż

d

ż

ali.

Bryce schował legitymacj

ę

i ruszył. Wtedy Dawn przyponmiała sobie, co powiedział

podczas ich pierwszej rozmowy,

ż

e nie był zawodowym przewodnikiem. Nachmurzenie

ust

ą

piło miejsca zdumieniu.

- Jeste

ś

stra

ż

nikiem w parku!

Bryce spojrzał rozbawiony. - Nie.
- Ale pracujesz tutaj? - Dawn ruchem r

ę

ki pokazała

park.

- Pracuj

ę

dla Słu

ż

b Parku Narodowego. - Omiótł spojrzeniem spokojne zalesione obszary. -

Przydzielono mnie tutaj, gdy

ż

urodziłem si

ę

w tej cz

ęś

ci stanu. Dorastałem, badaj

ą

c te tereny.

- Ale nad czym pracujesz? - zniecierpliwiła si

ę

Dawn.

- Nad skamielinami.
. - Co prosz

ę

?

Bryce roze

ś

miał si

ę

.

- Jestem paleontologiem - wyja

ś

nił. - Szukam, badam i klasyfikuj

ę

skamieliny.

- Ach tak. - Oczywi

ś

cie Dawn wiedziała, czym zajmuje si

ę

paleontolog. Tylko

ż

e Bryce Stone nie

pasował do wyobra

ż

enia o tym zawodzie. Prawd

ę

mówi

ą

c, dla niej wygl

ą

dał wła

ś

nie jak z

ż

yty z

siodłem, otrzaskany przewodnik na szlaku.

-w ko

ń

cu znalazłem sposób na zamkni

ę

cie ci ust? Dawn stała si

ę

od razu podejrzliwa.

- Nabierasz mnie?
U

ś

miechn

ą

ł si

ę

zmysłowo i prowokacyjnie.

- Przyjd

ź

kiedy

ś

do mojego laborato

ń

um, a poka

żę

ci moje ... skamieliny.

Znowu mu si

ę

udało.

Ś

miej

ą

c si

ę

, rzuciła mu jego wcze

ś

niejsz

ą

replik

ę

:

- Niedoczekanie ...
- Twoje - doko

ń

czył Bryce - Czy chcesz powiedzie

ć

,

ż

e nie po

ż

yj

ę

wystarczaj

ą

co długo?

U

ś

miechn

ę

ła si

ę

przeci

ą

gle i przekornie. - Szybko si

ę

uczysz, Stone.

- Tak, wiem. Ale głównie je

ż

eli chodzi o martwe sprawy ... takie jak skamieliny.

Zaskoczona zmian

ą

jego nastroju na melancholijny i zmieszana nawi

ą

zaniem do

ś

mierci,

zamilkła. Powróciło napi

ę

cie, niwecz

ą

c ciepły nastrój kole

ż

e

ń

stwa. Dlatego z ulg

ą

powitała widok

lu

ź

no rozrzuconych budynków.
- Co to za zabudowania? - Ciekawo

ść

była silniejsza ni

ż

wszystko.

Bryce przybrał bezosobowy ton głosu przewodnika.
- Dom przy pierwszym zakr

ę

cie w prawo to biuro Zarz

ą

du Parku Narodowego, ten przy drugim

zakr

ę

cie to centralne biura Freda Herveya. Zbli

ż

amy si

ę

teraz do ...

- Freda Harveya, który wznosił hotele wzdłu

ż

linii kolejowej Santa Fe?

- Brawo! - pochwalił j

ą

Bryce. - Jezeli spojrzysz w prawo, kiedy b

ę

d

ę

skr

ę

cał w lewo, to zobaczysz

hotel ze stu pokojami, który Przedsi

ę

biorstwo Harveya zbudowało w 1905 roku i nazwało ,,El Tovar"

na cze

ść

hiszpa

ń

skiego podró

ż

nika, Pedra de Tovar, który w 1540 roku poprowadził pierwsz

ą

wypraw

ę

do kraju Indian Hopi.

- Jeste

ś

skarbnic

ą

wiedzy - stwierdziła Dawn rzeczowym tonem, odwracaj

ą

c głow

ę

, by dokładniej

przyjrze

ć

si

ę

temu imponuj

ą

cemu gmachowi z przełomu wieków. Chciałabym mu si

ę

lepiej przyjrze

ć

.

- Nie nadwer

ęż

aj szyi. Przyjrzysz mu si

ę

do woli, kiedy b

ę

dziemy wracali. Zarezerwowałem ci

pokój.

- Naprawd

ę

? To wspaniale! Ale dlaczego? - A

ż

podskoczyła i spojrzała mu prosto w twarz.

Bryce wzruszył ramionami.

- Na wypadek gdyby

ś

chciała wł

ą

czy

ć

ten teren w zakres swoich bada

ń

.

Dawn brała to pod uwag

ę

, a poniewa

ż

nic mu o tym nie mówiła, poruszyła j

ą

dbało

ść

z jego

strony.

Dzi

ę

kuj

ę

. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

delikatnie. - Chciałam tu troch

ę

poszpera

ć

, ale nie

pomy

ś

lałam o wynaj

ę

ciu pokoju. _ A powinna

ś

była - zbeształ j

ą

łagodnie. - Tu na

południowej kraw

ę

dzi mo

ż

na wiele zobaczy

ć

. - Odwzajemnił jej u

ś

miech. - Do czego ci

ę

zach

ę

cam.

Dawn poczuła si

ę

nagle bardzo młoda i niedo

ś

wiadczona, odwróciła wzrok w sam

ą

por

ę

, by zauwa

ż

y

ć

róg innego

budynku.

_ Co to jest? - spytała wyci

ą

gaj

ą

c znów szyj

ę

·

_ Schronisko Jasnego Anioła. Prawie dotarli

ś

my do celu. Dawn odwróciła si

ę

w drug

ą

stron

ę

·

- Ato?

_ To jest zagroda, z której we

ź

miemy nasze konie

i sprz

ę

t.

Zaparkował i poszli w jej stron

ę

. Bryce wzi

ą

ł torb

ę

Dawn. Poczuła podniecenie kiedy

zbli

ż

yli si

ę

do zagrody zwierz

ą

t. Ciemnoskóry, ciemnowłosy m

ęż

czyzna, opieraj

ą

c si

ę

o

płot,

ś

ledził ich ruchy. Gdy podeszli na odległo

ść

kilku metrów, jego pooran

ą

zmarszczkami

twarz rozja

ś

nił u

ś

miech.

_ Cze

ść

, Bryce. - M

ęż

czyzna wyci

ą

gn

ą

ł r

ę

k

ę

·

_ Jak si

ę

masz, Sam? - Bryce mocno u

ś

cisn

ą

ł podan

ą

dło

ń

, po czym przyci

ą

gn

ą

ł Dawn

do swego boku.

_ Dawn, to jest Sam Pewnastopa Davis. Pracuje dla mnie od czasu do czasu. -

U

ś

miechn

ą

ł si

ę

do Sama. - Sam, powiedz "cze

ść

"do klientki, która płaci.

_ Witaj, Sam. - Dawn nie bardzo wiedziała, co ma zrobi

ć

. Wyci

ą

gn

ę

ła wi

ę

c r

ę

k

ę

,

u

ś

miechaj

ą

c si

ę

.

Sam zrewan

ż

ował si

ę

tym samym.

_ Cze

ść

, Dawn. - Z

ę

by mu błyszczały, a u

ś

cisk dłoni był delikatny.

- Oczywi

ś

cie jeste

ś

Indianinem.

- Kim innym mog

ę

by

ć

z imieniem takim jak Pewnastopa? Plemi

ę

Havasupai.

- My

ś

li,

ż

e jest Tonto - wtr

ą

cił Bryce z krzywym u

ś

mieszkiem.

- Nie wydaje mi si

ę

,

ż

eby Tonto był Havasupai. - Sam

wygl

ą

dał na zmartwionego.

- Niech ci to nie sp

ę

dza snu z powiek.

- Dziewczyna ... mo

ż

e. Tonto ... nie pami

ę

tam.

Dawn zacz

ę

ła si

ę

czu

ć

tak, jakby znalazła si

ę

w

ś

rodku krzy

ż

owego ognia albo trafiła na

ś

rodek musztry. Przenosiła zdumiony wzrok z jednego na drugiego. Bryce zako

ń

czył to

przekomarzanie si

ę

, kiedy poszedł w stron

ę

oczekuj

ą

cych mułów.

- W porz

ą

dku, Cochise, bierzmy je i wyprowadzajmy. Sam wydawał si

ę

by

ć

jeszcze bardziej

zmartwiony na d

ź

wi

ę

k tego hollywoodzkiego sloganu.

- Cochise te

ż

nie był Havasupai. Był Apaczem i dobrze o tym wiesz.

Bryce wzruszył ramionami.
- Jasne, ale lubi

ę

si

ę

z tob

ą

troch

ę

podroczy

ć

. - Nagle stał si

ę

bardzo rzeczowy. -

Sprawd

ź

my wszystko.

Dawn powiedziała sobie,

ż

e musi przyzwyczai

ć

si

ę

do zmiennych nastrojów Bryce' a i

pod

ąż

yła za m

ęż

czyznami w stron

ę

zwierz

ą

t. Rozwa

ż

aj

ą

c zło

ż

ono

ść

osobowo

ś

ci człowieka,

którego tak szybko uznała za aroganta, bezczelnego plebejusza, zgł

ę

biała tajemnic

ę

ukryt

ą

pod nazwiskiem Bryce Stane, obserwuj

ą

c, jak metodycznie przechodził od jednego muła do

nast

ę

pnego. Nie słyszała ani jednego słowa rozmowy, jak

ą

prowadzili z Samem przyciszo-

nymi głosami.

Tajemnica była dla niej gro

ź

na. W ko

ń

cu wykryła i okre

ś

liła niebezpiecze

ń

stwo, jakie

stanowił dla jej wytrwale podtrzymywanej fasady. To nie poci

ą

g fizyczny, jaki istniał od

pocz

ą

tku mi

ę

dzy nimi, stanowił gro

ź

b

ę

dla jej bezpiecze

ń

stwa uczuciowego. Dawn była

pewna siebie, je

ż

eli chodziło o stron

ę

fizyczn

ą

, bez wzgl

ę

du na sił

ę

przyci

ą

gania.

Niebezpiecze

ń

stwo stanowiły wci

ąż

nowe cechy charakteru, jakie ujawniał.

Dokoła Dawn toczyło si

ę

normalne

ż

ycie. Pracownicy zajmowali si

ę

swoimi zadaniami,

tury

ś

ci w małych i du

ż

ych grupach, niektórzy ubrani zwyczajnie jak na spacer wzdłu

ż

kraw

ę

dzi kanionu, inni wyekwipowani w pojemniki z wod

ą

i odpowiednio wyposa

ż

eni,

zmierzali w stron

ę

rozmaitych szlaków.

Ś

miech i przyciszone rozmowy oraz pokrzykiwania

poszukuj

ą

cych si

ę

przyjaciół zlewały si

ę

w jedno z muzyk

ą

drzew, odpowiadaj

ą

cych

szelestem na pieszczot

ę

jesiennego wiatru.

Po raz pierwszy czuła si

ę

wyobcowana w miejscu, w którym miała zbiera

ć

materiały do

ksi

ąż

ki. Nie słyszała. Nie widziała. Nie przyswajała. Ka

ż

dym nerwem, ka

ż

d

ą

komórk

ą

, ka

ż

d

ą

swoj

ą

cz

ą

stk

ą

nastroiła si

ę

na charakter tajemnicy. Jej wewn

ę

trzny komputer przyswajał

informacje, które zebrał w czasie minionych dni i wy

ś

wietlał jeden po drugim wnioski na ten

temat.

Inteligentny.

Pewny siebie do granic arogancji. My

ś

l

ą

cy.

Z poczuciem humoru. Na dystans.
Szczery.
Uczciwy.

Dawn dr

ż

ała w miar

ę

, jak wnioski docierały do niej okre

ś

laj

ą

c zagro

ż

enie, jakie stanowił

dla niej tajemniczy Bryce Stone. Zmysły mogła kontrolowa

ć

z łatwo

ś

ci

ą

. Wiedziała jednak,

ż

e

nie b

ę

dzie W stanie si

ę

oprze

ć

urokowi prawdy i uczciwo

ś

ci.

Poruszona własnymi my

ś

lami, Dawn zamrugała i skoncentrowała si

ę

na Brysie. Instynkt

samozachowawczy nakłaniał j

ą

, by brała nogi za pas, póki jeszcze był czas.

Post

ą

piła krok do tyłu i zastygła w chwili, gdy Bryce uniósł głow

ę

i spojrzał jej w oczy.

- Gotowa na spotkanie z Wielkim?
Czas si

ę

sko

ń

czył. Dawn wpadła we własn

ą

pułapk

ę

.

Wyprostowała plecy i ruszyła w jego stron

ę

, u

ś

miechaj

ą

c si

ę

.

- Tak.

Cztery muły szły jeden za drugim. Dwa niosły pieczołowicie zapakowany ładunek, a dwa

były osiodłane do jazdy wierzchem. Bryce pomógł jej dosi

ąść

drugiego muła, zanim wskoczył

na siodło zwierz

ę

cia prowadz

ą

cego. Sam klepn

ą

ł go po zadzie,

ż

eby ruszył, i pomachał na

po

ż

egname.

- Szcz

ęś

liwej drogi. B

ę

d

ę

tu na was czekał.

- Dobra, Sam. Do zobaczenia. - Bryce pomachał i usadowił si

ę

w siodle.

Oczekiwanie i rozgor

ą

czkowanie doprowadziły Dawn do stanu niezwykłego podniecenia.

Otworzyła szeroko oczy, gdy zwierz

ę

ta zbli

ż

yły si

ę

do kraw

ę

dzi. Po raz pierwszy spojrzała na

kanion.

Szeroki na czterna

ś

cie kilometrów rozpo

ś

cierał si

ę

przed jej oczami w całym swoim

fiołkowo-br

ą

zowym i fioletowo-piaskowym porannym przepychu. Mimo i

ż

była pisark

ą

i miała

na podor

ę

dziu setki przymiotników, potrafiła wymówi

ć

tylko jedno słowo:

- Wspaniały!
- Nie najgorszy - odpowiedział Bryce kpiarskim tonem i dodał: - Jedziemy.
Muły ruszyły w dół szlakiem i Dawn zrozumiała,

ż

e doszedł jej jeszcze jeden problem. Kanion nie

tylko był wspaniały, był te

ż

gł

ę

boki na prawie dwa kilometry.

Siedz

ą

c na grzbiecie muła schodz

ą

cego kr

ę

t

ą

ś

cie

ż

k

ą

w dół

ś

ciany Wielkiego Kanionu, Dawn

poniewczasie poczuła chwytaj

ą

cy za pier

ś

i

ś

ciskaj

ą

cy gardło l

ę

k wysoko

ś

ci.

Rozdział siódmy

Bryce znakomicie. czuł si

ę

w siodle, odwrócił si

ę

wi

ę

c, by spojrze

ć

na Dawn i ogarn

ą

ł go l

ę

k. Była

cała usztywniona. Miała rozszerzone

ź

renice, a na kredowobiałej twarzy malował si

ę

wyraz absolutnej

paniki.

- Cholera ... - przekl

ą

ł cicho. Dlaczego, do licha, nie powiedziała mu,

ż

e cierpi na l

ę

k wysoko

ś

ci? W

jego głosie słycha

ć

było zarówno zmartwienie, jak i zniecierpliwienie.

- Dawn, czy wszystko w porz

ą

dku? - W chwili gdy wymawiał to pytanie, zdał sobie spraw

ę

z jego

bezsensu. Oczywi

ś

cie,

ż

e nic nie było w porz

ą

dku. Dawn dosłownie zamarła ze strachu w siodle!

- W ... w ... w porz

ą

dku. - Ledwie poruszała wargami, odpowiadaj

ą

c niepewnym, łami

ą

cym si

ę

głosem.

Bryce obrócił si

ę

w siodle. Omiótł wzrokiem

ś

cie

ż

k

ę

, która po jednej stronie miała skaln

ą

ś

cian

ę

, po

drugiej za

ś

urwisko si

ę

g

ą

j

ą

ce ni

ż

szego poziomu tego samego szlaku. Nie była szeroka, ale wiedział,

ż

e w razie potrzeby da rad

ę

zawróci

ć

zwierz

ę

ta i poprowadzi

ć

je ku kraw

ę

dzi i bezpiecze

ń

stwu.

Spojrzał przez rami

ę

i krzykn

ą

ł: - Czy chcesz wraca

ć

?

- Nie! - Odmówiła zdecydowanie, cho

ć

przera

ż

one oczy miała wci

ąż

utkwione w otchłani

przepastnego kanionu.
Pier

ś

Bryce'a wezbrała mieszanin

ą

uczu

ć

współczucia, sympatii, podziwu. Oawn była przera

ż

ona,

a jednak uparcie nie chciała si

ę

podda

ć

. Postanowiła pokona

ć

strach.

Jest cholernie podobna do mnie! pomy

ś

lał. Zastanowiło go to i musiał najpierw odchrz

ą

kn

ąć

, by

pozby

ć

si

ę

uczucia

ś

ciskaj

ą

cego gardło, zanim zawołał:

- Dawn, popatrz na nmie. - Kiedy jednak jej zahipnotyzowany wzrok nadal był- utkwiony w
przepa

ś

ci, Bryce podniósł głos i wydał ostry rozkaz.

- Do cholery, Dawn! Popatrz na mnie! - podziw, jaki miał dla niej, powi

ę

kszył si

ę

niebywale, gdy

niech

ę

tnie odwróciła wzrok od kanionu i spojrzała na niego. Dr

ż

ała, ale uniosła dumnie głow

ę

.

- Nie klnij, Stone.
Do licha! To była odwa

ż

na kobieta.

Dawn dostrzegła cie

ń

u

ś

miechu na wargach Bryce'a. Pomy

ś

lała,

ż

e

ś

wiadczy o czystej satysfakcji,

zacisn

ę

ła wi

ę

c z

ę

by i w duchu przysi

ę

gła sobie,

ż

e za nic nie podda si

ę

uczuciu ograniaj

ą

cego j

ą

irracjonalnego strachu, chocia

ż

by dlatego,

ż

eby pokaza

ć

mu, jak bardzo si

ę

mylił.

- Chc

ę

,

ż

eby

ś

dokładnie wypełniała moje polecenia. - zawołał spokojnie Bryce.

Wypełniała polecenia! Pr

ę

dzej ujrzy go w pie ...

W

ś

ciekłe my

ś

li Dawn urwały si

ę

same i poczuła wstyd zrozumiawszy, jak mylnie go oceniła. On

tymczasem mówił dalej tym samym łagodnym tonem:
- Wzrok masz utkwi

ć

w

ś

rodku moich pleców. Nie patrz w dół, nie rozgl

ą

daj si

ę

i nie przejmuj

drog

ą

. Muły j

ą

znaj

ą

. - Znów cie

ń

u

ś

miechu, ale tym razem zrozumiała,

ż

e miał doda

ć

jej odwagi i

(czy to jednak było mo

ż

liwe?) odbijała si

ę

w nim duma z jej zachowania. Bryce niespodzianie

odpowiedział na jej nieme pytanie, dodaj

ą

c:

-

Ś

wietnie sobie radzisz. Jeste

ś

twarda. Uda ci si

ę

. Pami

ę

taj, wzrok masz utkwiony w

ś

rodku

moich pleców, tak, jak by

ś

chciała wywierci

ć

w nich dziur

ę

.

Skruszona Dawo popatrzyła na jego szerokie plecy, a on znów skoncentrował si

ę

na

ś

cie

ż

ce. Po

kilku minutach wpatrywania si

ę

w kołysz

ą

ce ciało poczuła,

ż

e napi

ę

cie w niej słabnie. Panika

ś

ciskaj

ą

ca pier

ś

i gardło zel

ż

ała, co umo

ż

liwiło w miar

ę

nonnalne oddychanie. Była wci

ąż

przera

ż

ona, ale nie sparali

ż

owana strachem.

Nieco rozlu

ź

niona, Dawn próbowała zanalizowa

ć

wra

ż

enie, jakie wywarł na niej ogrom kanionu.

Dawn nigdy przedtem nie do

ś

wiadczyła l

ę

ku wysoko

ś

ci, ale musiała przyzna

ć

,

ż

e nigdy te

ż

nie

wspi

ę

ła si

ę

na szczyt kraw

ę

dzi kanionu gł

ę

bokiego na dwa tysi

ą

ce metrów. Jakich niezwykłych

rzeczy mo

ż

na dowiedzie

ć

si

ę

na swój temat całkiem przypadkowo. Pod skórzanymi r

ę

kawiczkami

miała dłonie spocone ze strachu, czoło, szyja i, o dziwo, kostki u nóg te

ż

były mokre. Za to zaschło

jej w gardle, nosie i ocza(;h, które w dodatku j

ą

piekły. Była otumaniona szokiem, było jej zimno i

dr

ż

ała na całym ciele.

Nienawidziła tych objawów, które

ś

wiadczyły o silnym l

ę

ku wysoko

ś

ci, ale nie mogła zrobi

ć

nic

innego, jak tylko zagry

źć

z

ę

by i usiłowa

ć

wytrwa

ć

w postanowieniu przywarcia wzrokiem do koj

ą

co

barczystych pleców przewodnika.
Droga w dół wewn

ę

trznej

ś

ciany kanionu była długa i m

ę

cz

ą

ca. Z ka

ż

dym krokiem muła serce

zamierało w piersi Dawn i uderzało raptownie, gdy kopyto str

ą

cało w dół jaki

ś

kamie

ń

. Ale w

ko

ń

cu dotarli. Przybyli do schroniska nad rzek

ą

Kolorado.

Obsun

ą

wszy si

ę

w siodle Dawn gł

ę

boko wci

ą

gała powietrze w płuca. Nie mogła widzie

ć

, jak Bryce

zwinnie zeskoczył z muła i nagle znalazł si

ę

przy niej. Delikatnie zdj

ą

ł j

ą

z siodła i wtulił w

bezpieczny raj swych ramion.

Dr

żą

c gwałtownie, obj

ę

ła go w pasie i przylgn

ę

ła do jego muskularnego ciała z tak

ą

moc

ą

, z jak

ą

wpatrywała si

ę

w czasie jazdy w jego plecy.

_ Przepraszam Bryce, przepraszam. Przysi

ę

gam, nie wiedziałam, nie ... - Głos załamał

si

ę

, a z gardła wydobyło łkanie. Wstydz

ą

c si

ę

siebie i łez biegn

ą

cych po policzkach, ukryła

twarz w jego koszuli.

_

Ćśś

... ju

ż

dobrze ... - powiedział cicho Bryce.

Wzmocnił u

ś

cisk, jakby chciał zgnie

ść

w ni.ni jej dr

żą

ce ciało.

_ Wszystko wiem i rozumiem. -' Trzymał j

ą

, dopóki gwałtowne łkanie nie przemieniło si

ę

w łagodny płacz. Wtedy uniósł jej twarz ku swojej. Ciemne oczy, w które spojrzała,
wypełniała czuło

ść

i duma z wyczynu, jakiego dokonała.

_ Na pocz

ą

tku w

ś

ciekłem si

ę

, bo my

ś

lałem,

ż

e była

ś

ś

wiadoma swojej fobii, a jednak

zuchwale zdecydowała

ś

si

ę

na wypraw

ę

. Pó

ź

niej zorientowałem si

ę

,

ż

e to twoje pierwsze

do

ś

wiadczenie.

_ Wy ... wygłupiłam si

ę

. - Poci

ą

gn

ę

ła nosem. - Prze-

praszam.

_ Nie. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

Bryce. - Była

ś

wspaniała.

Oszołomiona t

ą

pochwał

ą

Dawn wpatrywała si

ę

w niego w zdumieniu. Gdy zbli

ż

yła si

ę

do kraw

ę

dzi kanionu i spojrzała na jego niezwykłe, zapieraj

ą

ce dech w piersi pi

ę

kno,

przyszło jej do głowy tylko jedno okre

ś

lenie: wspaniały. Fakt, i

ż

ten człowiek okre

ś

lił j

ą

tym

samym przymiotnikiem, był dla Dawn najwi

ę

ksz

ą

pochwał

ą

.

Bryce powoli pochylał głow

ę

, sprawiaj

ą

c,

ż

e Dawn natychmiast zmieniła zdanie. Nie.

Najwi

ę

ksz

ą

pochwał

ą

byłby słodki dar pocałunku tego m

ęż

czyzny. Bez wahania Dawn

rozchyliła wargi, by by

ć

gotow

ą

na przyj

ę

cie jego warg.

Pocałunek był nieprawdopodobnie słodki, nieprawdopodobnie czuły, nieprawdopodobnie

... nieprawdopodobny. Wargi nie przyciskały si

ę

z sił

ą

, j

ę

zyk nie badał. Bryce nie

żą

dał

niczego, składał dar w nagrod

ę

za dobrze wykonane zadanie. Trwało to tylko kilka sekund, a

przecie

ż

w ci

ą

gu tak krótkiej chwili oczarowania cały intymny

ś

wiat Dawn odwrcrcił si

ę

o sto

osiemdziesi

ą

t stopni, wywołuj

ą

c zam

ę

t zmysłów, podwa

ż

aj

ą

c wszystkie zało

ż

enia. Gdzie

ś

w

gł

ę

bi siebie, w pilnie strze

ż

onym k

ą

cie swojego ,ja", Dawn poczuła budz

ą

ce si

ę

nowe

ż

ycie.

Najbardziej zdumiewaj

ą

ce było to,

ż

e fakt ten wcale jej nie przera

ż

ał.

Dawn znów zacz

ę

ła dr

ż

e

ć

, mocniej ni

ż

wtedy, gdy odreagowała skutki przera

ż

aj

ą

cej

w

ę

drówki w dół

ś

ciany kanionu. Dygotała z pragnienia, zło

ż

onego w swej istocie, lecz

jednocze

ś

nie bardzo prostego. Nagle Dawn zapragn

ę

ła zaspokoi

ć

wszystkie swoje potrzeby:

emocjonalne, psychiczne, fizyczne. Bryce opacznie zrozumiał przyczyn

ę

tych dreszczy.

- Jeste

ś

wyczerpana - powiedział, patrz

ą

c w jej zalan

ą

łzami twarz, na której odcisn

ę

ły si

ę

ś

lady wzgl

ę

dnie krótkiej podró

ż

y w kanionie i dłu

ż

szej drogi w gł

ą

b samej siebie. - Chod

ź

my

do schroniska, odpoczniesz troch

ę

, a ja przemy

ś

l

ę

jeszcze raz swoje plany.

Dawn odelwała wzrok od jego pi

ę

knych podniecaj

ą

cych warg i pozwoliła si

ę

odprowadzi

ć

do prostej chaty na szlaku. Starała si

ę

zebra

ć

w sobie, jednocze

ś

nie my

ś

l

ą

c nad jego

ostatnim zdaniem.

Bryce nie usiadł. Przemierzał pomieszczenie. Wreszcie zatrzymał si

ę

przed ni

ą

, zsun

ą

ł

kapelusz i przeczesał palcami ciemne fale włosów.

_ Zarezerwowałem dla nas miejsca na noc na Rancho Duchów - powiedział nagle, zakładaj

ą

c

stetsona na głow

ę

. - Czy wiesz, co to jest?

Dawn doszła ju

ż

do siebie, spojrzała na niego i kiwn

ę

ła głow

ą

. Zaintrygowała j

ą

ta nazwa, kiedy

przegl

ą

dała foldery. Miała nadziej

ę

zobaczy

ć

rancho, oferuj

ą

ce usługi dla turystów, wyruszaj

ą

cych

z Jasnego Anioła na dwudniowe wyprawy do kanionu.

_ Wydaje mi si

ę

,

ż

e b

ę

dziemy musieli darowa

ć

sobie Duchy. - Wsparłszy r

ę

ce na biodrach

oczekiwał kontrargumentów. Wczoraj, nawet kilka godzin temu, Dawn spełniłaby te oczekiwania.
Teraz znajdowała si

ę

jakby o tysi

ą

c lat

ś

wietlnych dalej i po prostu była tylko ciekawa.

- Dlaczego?

Zaskoczyła Bryce'a, ale szybko si

ę

pozbierał. Wzruszył ramionami. Dawn u

ś

miechn

ę

ła si

ę

,

czuj

ą

c nagle, jak bardzo ten gest stał si

ę

jej drogi. Zmarszczył brwi. A ona u

ś

miechn

ę

ła si

ę

jeszcze

łagodniej. Bryce wygl

ą

dał tak niedost

ę

pnie, kiedy przybierał t

ę

min

ę

. Poddał si

ę

i odpowiedział

u

ś

miechem. Dawn zadr

ż

ała.

- Dlaczego tak na mnie patrzysz? - spytał.

- To znaczy jak?

-_ Tak ufnie i. .. i ... - Urwał i znów wzruszył ramionaml.
-_ Poniewa

ż

ci ufam. Powierzyłabym ci swoje

ż

ycie. Chyba to wła

ś

nie zrobiłam. - W jej u

ś

miechu

pojawiła si

ę

nutka przekory.

- Dawn. - Bryce wyszeptał jej imi

ę

i post

ą

pił krok do przodu. Zatrzymał si

ę

nagle z tak oczywist

ą

niech

ę

ci

ą

,

ż

e Dawn poczuła mrówki na całym ciele.

- A ... - kapelusz znów pow

ę

drował z czoła, a palce przeczesały ciemne pasma włosów. -

Pytała

ś

, dlaczego postanowiłem nie zatrzymywa

ć

si

ę

u Duchów.

- Tak.
Bryce przymru

ż

ył oczy i przygl

ą

dał si

ę

jej przez chwil

ę

. - Nie masz nic przeciwko temu? -

Zmarszczył brwi.-

To miejsce nie ma znaczenia dla twojej ksi

ąż

ki?

Zainteresowanie jej prac

ą

obaliło resztki murów obronnych Dawn. Tym razem u

ś

miech odsłonił j

ą

tak

ą

, jak

ą

była naprawd

ę

.

- Nie, Bryce, nie jest to do

ś

wiadczenie niezb

ę

dne dla mojej ksi

ąż

ki. Chciałam zobaczy

ć

rancho,

ale ... - Wzruszyła jak on ramionami. Wewn

ę

trzna walka, jak

ą

toczył, odbiła si

ę

na jego twarzy. Dawn

zobaczyła,

ż

e pragn

ą

ł; by mogła dowiedzie

ć

si

ę

wszystkiego, czego chciała na temat kanionu.

Zrozumiała,

ż

e był wa

ż

ny powód, aby nie spełni

ć

jej

ż

ycze

ń

.

- Dlaczego postanowiłe

ś

zmieni

ć

plany?

-

ś

eby dotrze

ć

do Duchów, musieliby

ś

my przej

ść

przez Kolorado po w

ą

skim, wysoko

zawieszonym mo

ś

cie. - Wypu

ś

cił powietrze z płuc. - Kochanie, nie wydaje mi si

ę

,

ż

e powinna

ś

tego próbowa

ć

.

Bior

ą

c pod uwag

ę

fakt,

ż

e

ż

oł

ą

dek Dawn

ś

cisn

ą

ł si

ę

na sam

ą

wzmiank

ę

o czym

ś

wysokim i

w

ą

skim, nie mogła si

ę

z nim nie zgodzi

ć

.

- W porz

ą

dku. - Nie

ś

wiadomie na

ś

ladowała jego lakoniczny styl odpowiedzi.

Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i rozło

ż

ył r

ę

ce ostrzegawczym gestem.

- Jeszcze co

ś

. Zmieniłem plany całej naszej wyprawy. Nie było to dla niej zbyt wielkim

rozczarowaniem, skoro nie wiedziała nic o jego zamierzeniach. Była tylko ciekawa.

- Czy chcesz mi powiedzie

ć

, czy te

ż

mnie zaskoczy

ć

? - Nuta przekory w jej głosie nie zawierała

ani krztyny

wyniosło

ś

ci, któr

ą

posługiwała si

ę

tak skutecznie poprzedniego dnia.

Napi

ę

cie znikn

ę

ło z jego twarzy, dzi

ę

ki czemu stał si

ę

wył

ą

cznie oszałamiaj

ą

co

przystojnym m

ęż

czyzn

ą

, pewnym siebie i rozlu

ź

nionym.

- Po sp

ę

dzeniu nocy u Duchów miałem zamiar zawróci

ć

do szlaku Tonto, ale wydaje mi

si

ę

,

ż

e z tym sobie te

ż

nie poradzisz, bo jest to mini-wersja

ś

cie

ż

ki, któr

ą

wła

ś

nie zeszli

ś

my.

- Kiwn

ą

ł głow

ą

widz

ą

c, jak si

ę

skrzywiła. - No wła

ś

nie. - Bryce westchn

ą

ł. - Mam nadziej

ę

,

ż

e

nie boisz si

ę

wody, skarbie.

Dawn zrobiła oczy wielkie jak spodki. W cicho

ś

ci ducha marzyła o spływie rzek

ą

na tratwie,

cho

ć

by miała to by

ć

krótka podró

ż

. Nie o

ś

mieliła si

ę

jednak o tym wspomnie

ć

. - Na pewno

nie mam - stwierdziła przekonuj

ą

co. Dlaczego?

- Dlatego,

ż

e je

ż

eli jeste

ś

odwa

ż

na, spłyniemy rzek

ą

i poka

żę

ci jedno z moich

sekretnych, szczególnych miejsc.

Zapomniawszy błyskawicznie o parali

ż

uj

ą

cej drodze w dół kanionu, o strachu i

wyczerpaniu, Dawn zerwała si

ę

na nog!.

- Jestem odwa

ż

na! Jestem gotowa! - Roze

ś

miała si

ę

, widz

ą

c jego zdumienie. - Kiedy

wyruszamy?

Ś

miej

ą

c si

ę

razem z ni

ą

, Bryce wzi

ą

ł j

ą

za r

ę

k

ę

i wyprowadził ze schroniska.

- Jak tylko rozładujemy muły i napompujemy tratw

ę

.Spojrzał w gór

ę

. - I lepiej

ś

i

ę

po

ś

pieszmy, bo si

ę

ś

ciemni, zanim dotrzemy do celu.

Dawn nie miała poj

ę

cia, jaki był cel, ani te

ż

nie chciała wiedzie

ć

. Je

ż

eli było to miejsce

specjalne dla Bryce'a, było te

ż

specjalne dla niej. Miała tylko jedno pytanie.

- Co z mułami?
- Zostawimy je tutaj - powiedział Bryce, pokazuj

ą

c

ruchem głowy zagrod

ę

z boku domu. - Nie raz zostawiałem tu zwierz

ę

ta. Nic im nie b

ę

dzie. -

Poci

ą

gn

ą

ł j

ą

w stron

ę

małego muła, który zniósł j

ą

bezpiecznie szlakiem w dół

ś

ciany. -

Wskakuj.

Dawn spojrzała, nic nie rozumiej

ą

c.

- My

ś

lałam,

ż

e płyniemy w dół rzeki?

- Płyniemy. Ale najpierw musimy tam dotrze

ć

.

- Przecie

ż

j

ą

st

ą

d wida

ć

! - zaprotestowała.

- Wida

ć

. Chcesz d

ź

wiga

ć

cały ten sprz

ę

t a

ż

do wodo-

spadu?

- Aaa ...
- No wła

ś

nie.

Z u

ś

miechem na ustach Bryce zbli

ż

ył si

ę

do muła przewodnika. Dawn mina troch

ę

zrzedła, ucichła, a zafascynowany wzrok utkwiła w białej pianie wody tworz

ą

cej wiry wokół

kamieni.

Nie jechali daleko. Bryce pomógł Dawn zsi

ąść

z muła i sprawdziwszy poło

ż

enie sło

ń

ca,

natychmiast zacz

ą

ł sprawnymi ruchami zdejmowa

ć

baga

ż

e ze zwierz

ą

t.

W rezultacie okazało si

ę

,

ż

e Dawn nie była zbyt pomocna. Kiedy podał jej tobołek,

rozejrzała si

ę

i to był bł

ą

d. Spojrzała te

ż

w gór

ę

, po raz pierwszy, odk

ą

d zeszli na dno

kanionu.

Stoj

ą

c pewnie obiema nogami na ziemi, nie była przera

ż

ona zapieraj

ą

cym dech widokiem

Wielkiego Kanionu. Była oczarowana. Popołudniowe

ś

wiatło zmieniło nieznacznie

kolorystyk

ę

warstw skalnych, półek i stercz

ą

cych korzeni. Były teraz purpurowe lub

ciemnobr

ą

zowe, a tam, gdzie padały promienie słoneczne, przybrały barw

ę

jasnej czerwieni.

Zadzieraj

ą

c głow

ę

Dawn popatrzyła w gór

ę

w stron

ę

kraw

ę

dzi.

- Mój Bo

ż

e! - krzykn

ę

ła głosem pełnym czci.

- Robi wra

ż

enie, prawda? - spytał cicho Bryce.

Dawn potrz

ą

sn

ę

ła głow

ą

.

- Znacznie wi

ę

cej ni

ż

wra

ż

enie - wymruczała, chłon

ą

c szeroko otwartymi oczami pi

ę

kno i

niezaprzeczaln

ą

wielko

ść

kanionu.

- JesL .. jesL .. - Znów zabrakło jej słów. - Nie sposób go okre

ś

li

ć

.

- Wida

ć

natomiast,

ż

e robi si

ę

bardzo ciemno. - Energiczny głos Bryce'a wdarł si

ę

w

nastrój oczarowania. - Musimy rusza

ć

, kochanie.

- Oczywi

ś

cie. - Dawn z trudem oderwała wzrok od natury, która całkowicie zm

ą

ciła jej

rozum. Spojrzała wokół.

- Ojej! - Zdała sobie nagle spraw

ę

, jak wiele zrobił Bryce, kiedy ona poddawała si

ę

czarowi

kanionu.

ś

aden d

ź

wi

ę

k nie zakłócił jej rozmarzenia, a jednak tratwa była napompowana,

załadowana i ustawiona na brzegu tylko o par

ę

centymetrów od wody. Zaczerwieniła si

ę

ze

wstydu.

- Nic ci nie pomogłam. Przepraszam - wymamrotała.

Nie była zdziwiona jego sprawno

ś

ci

ą

, ale zrobiła na niej wra

ż

enie.

Bryce potrz

ą

sn

ą

ł głow

ą

.

- Nie ma za co przeprasza

ć

; Płac

ą

mi za wykonanie pracy. A ty robisz dokładnie to, co

powinna

ś

: wchłaniasz atmosfer

ę

kanionu. - Wsun

ą

ł stop

ę

w strzemi

ę

i wskoczył na siodło. -

Załó

ż

kamizelk

ę

, czekaj przy tratwie i rozmy

ś

laj, jak poznawa

ć

rzek

ę

. Wracam zaraz, jak

tylko odprowadz

ę

zwierz

ę

ta.

Posłuszna bez zastrze

ż

e

ń

, Dawn odwróciła si

ę

i poszła w kierunku tratwy. Ogarn

ę

ło j

ą

podniecenie, gdy tak patrzyła w wartki nurt. Poczuła ssanie w

ż

oł

ą

dku. Jasne. Było ju

ż

pó

ź

ne popołudnie, a ona nic nie jadła od

ś

niadania o szóstej rano, kiedy to wypiła

filiiank

ę

kawy i zjadła jedn

ą

grzank

ę

. U

ś

miechaj

ą

c si

ę

z przek

ą

sem zastanawiała si

ę

, czy to

odczucie było spowodowane zwykłym głodem, czy te

ż

oczekiwaniem wra

ż

e

ń

. Bez wzgl

ę

du

na to była pewna,

ż

e podró

ż

w dół rzeki oka

ż

e si

ę

najwi

ę

ksz

ą

przygod

ą

w jej

ż

yciu.

Rozdział ósmy

Spływ rzek

ą

był oszałamiaj

ą

cy. Trzymaj

ą

c mocno uchwyty po bokach szerokiej tratwy, Dawn

wci

ą

gała du

ż

e hausty powietrza do płuc i

ś

miała si

ę

gło

ś

no, gdy Bryce zr

ę

cznie pokonywał krótki

odcinek kaskad. Była kompletnie przemoczona. Włosy ociekały jej wod

ą

. Umierała z głodu. Nigdy nie

czuła i nie bawiła si

ę

lepiej. Na jej

ś

miech odpowiadał echem m

ę

ski

ś

miech z tyłu tratwy.

- Podoba ci si

ę

, prawda? - krzykn

ą

ł. Dawn spojrzała na Bryce'a przez rami

ę

.

- Jestem zachwycona! - zawołała. - Prze

ś

lizgni

ę

cie si

ę

przez ka'ikady było czym

ś

fantastycznym!

Czy b

ę

dzie jeszcze co

ś

takiego?

- Obawiam si

ę

,

ż

e nie. - Bryce pokr

ę

cił głow

ą

. - Jeste

ś

my prawie na miejscu.

- To znaczy gdzie?
Bryce miał obie r

ę

ce zaj

ę

te prowadzeniem tratwy, wskazał wi

ę

c głow

ą

punkt gdzie

ś

przed nimi. -

Czy widzisz t

ę

wyrw

ę

?

Dawn przyjrzała si

ę

brzegom i zobaczyła wgł

ę

bienie.

- To strumie

ń

, wpadaj

ą

cy do rzeki. Miejsce, do którego zmierzamy, znajduje si

ę

nad nim. - Kilka

minut pó

ź

niej krzykn

ą

ł: - Trzymaj si

ę

!

Tratwa kołysała si

ę

jak szalona, gdy Bryce skierował j

ą

w stron

ę

strumienia. Mocarna Kolorado

uniosła ich w gór

ę

i cisn

ę

ła na wody w

ą

skiego dopływu. W porównaniu z hukiem wartkiego nurtu

rzeki potok był łagodny i spokojny.

Przej

ą

ł j

ą

dreszcz, spojrzała wi

ę

c poprzez wysokie poszarpane skały na skrawek nieba

ciemniej

ą

cy wraz z nadchodz

ą

c

ą

noc

ą

. Tratwa zachwiała si

ę

i Dawn rzuciło do przodu. Krzykn

ę

ła

przestraszona, odwracaj

ą

c si

ę

, by spyta

ć

Bryce 'a, co si

ę

stało. W tym momencie wyskoczył na l

ą

d.

- Trzymaj si

ę

, Dawn - rozkazał, wyci

ą

gaj

ą

c tratw

ę

na łagodnie opadaj

ą

cy brzeg. Oddychał

gł

ę

boko z wysiłku. Podał jej r

ę

k

ę

.

- Koniec trasy. Wszyscy pasa

ż

erowie wysiadaj

ą

. Chwyciła wyci

ą

gni

ę

t

ą

dło

ń

, ostro

ż

nie przeszła na

koniec tratwy i wyskoczyła na brzeg.

- Czy to jest wła

ś

nie twoje ukryte, szczególne miejsce?

- Dawn popatrzyła na otoczenie w gasn

ą

cym

ś

wietle dnia.

- Tak. Dom z dala od domu. Jak ci si

ę

podoba?

Dawn zło

ż

yła r

ę

ce, aby utrzyma

ć

resztki uciekaj

ą

cego ciepła. Dr

ż

ała z zimna i wilgoci.

U

ś

miechn

ę

ła si

ę

jednak słonecznie.

- Uwa

ż

am,

ż

e tu jest fantastycznie. - Odwróciła zachwycone spojrzenie w stron

ę

szerokiego

pasa ziemi, który zmierzał ku górze w kierunku jaskini u podstawy skalnej

ś

ciany. Jaskinia miała

du

ż

e wej

ś

cie, była do

ść

płytka i "'rysaka sklepiona.

- Czy-czy-czy dociera tu wielu t-t-turystów? - Dawn zaciskała z

ę

by,

ż

eby przypadkiem nie

zacz

ąć

nimi szcz

ę

ka

ć

. Odwróciła si

ę

i spojrzała na Bryce'a.

Z zadart

ą

głow

ą

patrzył w niebo.

- Nikt tu nie dociera. - Był jakby nieobecny. Opu

ś

cił głow

ę

i zacz

ą

ł rozładowywa

ć

tratw

ę

. -

Musimy szybko si

ę

zorganizowa

ć

. Wkrótce zrobi si

ę

cienmo.

Wci

ąż

zaciskaj

ą

c z

ę

by w obawie,

ż

e Bryce usłyszy ich dzwonienie, Dawn pomagała mu w ciszy.

Dotkn

ę

ła go przypadkowo, si

ę

gaj

ą

c po kolejny tobołek. Podskoczył jak ra

ż

ony pr

ą

dem.

Do diabła, zmarzła

ś

na ko

ść

! - wykrzykn

ą

ł. - Chod

ź

, musisz si

ę

rozgrza

ć

. - Nie miała nawet czasu

odpowiedzie

ć

czy zaprotestowa

ć

, gdy

ż

złapał j

ą

za r

ę

k

ę

i pogonił w stron

ę

jaskini.

_ Schro

ń

si

ę

tutaj przed chłodem nocy i nie wychod

ź

, dopóki nie rozpal

ę

ogniska - rozkazał,

pu

ś

ciwszy jej rami

ę

.

_ Czym rozpalisz? - spytała, bo w całej okolicy nie było ani jednej gał

ą

zeczki. Przyjrzała si

ę

dokładnie piaszczystej ziemi przed jaskini

ą

: oprócz dołu obło

ż

onego kamieniami powierzchnia była

całkiem gładka.

_ Mam zapas drewna na opał - odpowiedział z tyłu jaskini, około czterech metrów od wej

ś

cia.

Spojrzała, sk

ą

d dochodził głos. Musiała wysili

ć

wzrok, by móc go zobaczy

ć

w mrocznym

zakamarku. Bryce kucn

ą

ł, poniewa

ż

jaskinia zni

ż

ała si

ę

i z tyłu miała zaledwie około metra wyso-

ko

ś

ci. Trz

ę

s

ą

c si

ę

z zimna, skuliła si

ę

i obserwowała, jak wychodzi i znów moze si

ę

wyprostowa

ć

.

_ Za minut

ę

b

ę

dzie si

ę

pali

ć

. - Przykucn

ą

ł przy dziurze obło

ż

onej kamieniami. Wrzucił gar

ść

chrustu, z kieszeni kurtki d

ż

insowej wyci

ą

gn

ą

ł plastikow

ą

torebk

ę

, w której miał skrawki papieru i

zapałki. Po chwili poło

ż

ył grubsze kawałki drewna na pełzaj

ą

cych po papierze i chru

ś

cie

płomykach.

_- Sta

ń

koło ognia i rozbierz si

ę

- rozkazał. Kiedy podniosła głow

ę

, on był ju

ż

przy wyj

ś

ciu.

- Co?

_ Masz za sob

ą

długi, m

ę

cz

ą

cy dzie

ń

. - Głos Bryce'a dobie gał od strony tratwy. - Jeste

ś

zm

ę

czona,

przemoczona i głodna. - Wrócił szybkim krokiem, nios

ą

c jej torb

ę

. Je

ż

eli nie masz ochoty walczy

ć

z

hipotermi

ą

, wyskakuj l tych mokrych rzeczy i włó

ż

na siebie co

ś

suchego i ciepłego - Odwrócił si

ę

i

ju

ż

go nie było. - I to zaraz!

Zdawała sobie spraw

ę

,

ż

e skromno

ść

byłaby jak najbardziej nie na miejscu. Poci

ą

gn

ę

ła za

zamszow

ą

kurtk

ę

. Co

ś

twardego stukn

ę

ło j

ą

w biodro. Zmarszczyła brwi. Po chwili przypomniała

sobie,

ż

e rano wsun

ę

ła do kieszeni mały aparat fotograficzny. Westchn

ę

ła i upu

ś

ciła

ż

akiet na ziemi

ę

.

Chciała robi

ć

zdj

ę

cia kanionu, gdy spuszczali si

ę

ś

cie

ż

k

ą

w dół. Miała zamiar fotografowa

ć

rzek

ę

.

Kompletnie zapomniała o aparacie w kieszeni.

Zgrabiałymi palcami rozpinała guziki bluzki i u

ś

miechała si

ę

do siebie. W czasie jazdy w dół

kanionu była tak sparali

ż

owana strachem,

ż

e potrafiła my

ś

le

ć

tylko o utrzymaniu si

ę

w siodle.

Robienie zdj

ęć

nawet nie przyszło jej do głowy. Szale

ń

czy spływ rzek

ą

te

ż

nie dawał czasu na

fotografowanie.

Przeszedł j

ą

dreszcz, gdy

ś

ci

ą

gn

ę

ła stanik: i rzuciła go na koszul

ę

i kurtk

ę

, wło

ż

yła wi

ę

c szybko

obszern

ą

bluz

ę

od dresu. Dr

żą

c na całym ciele, przykucn

ę

ła, by rozwi

ą

za

ć

sznurowadła ci

ęż

kich

butów. Wła

ś

nie zdejmowała drugi, gdy wszedł Bryce z nar

ę

czem sprz

ę

tu.

- Przebior

ę

si

ę

i zaczn

ę

robi

ć

kolacj

ę

.

Dawo nic nie powiedziała. Nie mogła. Poczuła

ś

cisk w gardle. Nie do

ść

,

ż

e Bryce wykonał cał

ą

prac

ę

, jeszcze zaj

ą

ł si

ę

ni

ą

. W jego głosie słycha

ć

było zm

ę

czenie. Wstaj

ą

c, wykrzywiła si

ę

do siebie

samej.

Ale z ciebie niezalezna, samowystarczalna osoba, karciła si

ę

w duchu. Pozwalasz,

ż

eby odwalał

cał

ą

robot

ę

, a ty sobie odgrywasz skromnisi

ę

! Zło

ść

na sam

ą

siebie rozgrzała j

ą

całkowicie. Z

niecierpliwo

ś

ci

ą

ś

ci

ą

gn

ę

ła mokre d

ż

insy. Wygrzebała z torby koronkowe majtki, obszerne spodnie od

dresu i grube skarpety. Ubrała si

ę

szybko.

- Jak mog

ę

ci pomóc? - spytała gło

ś

no, by mógł j

ą

dosłysze

ć

w gł

ę

bi jaskini. Zapadła krótkotrwała

cisza. Kie eJy Bryce odpowiedział. w jego głosie brzmiała niew

ą

tpliwie nuta podziwu.

_ Nie przyniosłem jeszcze pojemników z wod

ą

. Mogła-

by

ś

przynie

ść

dwa z tratwy.

Wyszła. zanim sko

ń

czył mówi

ć

. Czuła si

ę

jednocze

ś

nie zawstydzona i zadowolona.

Sam zapakował cztery butle z wod

ą

razem z reszt

ą

zapasów. Kiedy wróciła z dwiema z nich, Bryce

krz

ą

tał si

ę

koło ogniska. Spojrzał na ni

ą

i u

ś

miechn

ą

ł si

ę

.

- Jak si

ę

czujesz?

Dawo spu

ś

ciła wzrok z niezwykł

ą

li niej nie

ś

miało

ś

ci

ą

· _ Dobrze. Ciepło. Umieram z głodu. -

Podniosła oczy,

kiedy si

ę

rozeSmiał. Zało

ż

ył sprane d

ż

insy i mi

ę

kk

ą

irchow

ą

koszul

ę

. Podwin

ą

ł r

ę

kawy, dzi

ę

ki czemu

Dawn mogła podziwia

ć

gr

ę

mi

ęś

ni na jego przedramieniu, gdy kroił szynk

ę

konserwow

ą

w grube

plastry. Ciekła jej

ś

linka i doszła do wniosku,

ż

e Bryce wygl

ą

dał równie apetycznie, jak mi

ę

so

skwiercz

ą

ce na patelni Na t

ę

my

ś

l zarumieniła si

ę

.

_. Mo

ż

esz nala

ć

wody do dzbanka na kaw

ę

. - Przyjrzał si

ę

uwa

ż

nie jej zaró

ż

owionej twarzy, zanim

ruchem głowy wskazał bł

ę

kitne naczynie z jednej strony ognia. - Za chwil

ę

b

ę

dziemy jedli.

Posiłek był prosty, ale w pełni satysfakcjonuj

ą

cy. Zgłodniała Dawn nie tylko pochłon

ę

ła pełen talerz

szynki z pieczon

ą

fasol

ą

,· ale wytarła cały sos za pomoc

ą

chrupi

ą

cej bułeczki. Aromatyczna

kawa ze starego dzbanka smakowała jak nigdy w

ż

yciu. Nasycona, spojrzała z uznaniem na kucharza i

wyci

ą

gn

ę

ła r

ę

k

ę

z fili

ż

ank

ą

, prosz

ą

c o jeszcze.

_ To było pyszne. - Przekorny u

ś

mieszek grał na jej wargach - Czy me my

ś

lałe

ś

kiedy

ś

o przeniesieniu

si

ę

na W schodnie Wybrze

ż

e w celu podj

ę

cia pracy w charakterze prowadz

ą

cego dom? - Przeszedł j

ą

dreszcz podniecenia gdy Bryce u

ś

miechaj

ą

c si

ę

leniwie, wyci

ą

gn

ą

ł si

ę

obok na ziemi podparłszy głow

ę

ramieniem.

- Nie mam poj

ę

cia - powiedział cicho i spojrzał na ni

ą

z ukosa. - To by zale

ż

ało od dodatkowych

korzy

ś

ci wynikaj

ą

cych z pracy. - Wygl

ą

dał na zrelaksowanego, co sprawiło,

ż

e stał si

ę

ogrorrmie

poci

ą

gaj

ą

cy.

- Mm ... Pobyt w szpitalu? Bryce pokr

ę

cił odmownie głow

ą

.

- Dwa tygodnie płatnych wakacji?
- Mam teraz miesi

ą

c. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

z wy

ż

szo

ś

ci

ą

.

- Miesi

ą

c. No tak ... A wi

ę

c ... - Dawn rozpaczliwie szukała jeszcze bardziej absurdalnych propozycji.

Bryce roze

ś

miał si

ę

i wstał.

- Twój rozum ju

ż

ś

pi. Dlaczego nie pójdziesz za jego przykładem? - Za pomoc

ą

tak samo

oszcz

ę

dnych ruchów uło

ż

ył dwa

ś

piwory obok siebie. Z przekornym, lecz bardzo seksownym

u

ś

mieszkiem odwrócił si

ę

do niej plecami.

- Mo

ż

e do jutra wymy

ś

lisz bardziej kusz

ą

c

ą

propozycj

ę

.

Dawn z przyjemno

ś

ci

ą

przekomarzałaby si

ę

z nim jeszcze, była jednak zbyt zm

ę

czona.

- A naczynia? - spytała niewyra

ź

nie, staraj

ą

c si

ę

ukry

ć

ziewanie.

- Pomy

ś

limy o tym jutro. - Rozpi

ą

ł

ś

piwór i potrz

ą

sn

ą

ł nim. - No, wskakuj.

Dawn nie zamierzała protestowa

ć

. Wpełzła do

ś

piwora całkowicie ubrana,

ś

ci

ą

gn

ę

ła w

ś

rodku

skarpetki i spodnie i rzuciła je w stron

ę

torby. Nawet nie obejrzała miejsca, w którym le

ż

ała, była zbyt

wyczerpana. Skuliła si

ę

i zamkn

ę

ła oczy. Nie usłyszała, jak Bryce cicho wyszeptał:

- Dobranoc.

Była w jakim

ś

nieznanym miejscu. Spacerowała z ponurym u

ś

miechem satysfakcji na ustach.

ś

ycie

było dalekie od doskonało

ś

ci, miało za to swoje dobre strony. Nagle poczuła czyj

ąś

obecno

ść

, siln

ą

i rozgrzewaj

ą

c

ą

, wypełniaj

ą

c

ą

siln

ą

t

ę

sknot

ą

za czym

ś

. Marszcz

ą

c brwi

rozejrzała si

ę

· Niebo było bł

ę

kitne,

ś

wieciło sło

ń

ce, a ziemia zdawała si

ę

przyjazna. Czego

wi

ę

c było brak? Posłyszała

ś

miech mi

ę

kki, zmysłowy, n

ę

c

ą

cy. Wiedziałaju

ż

, czego

brakowało w jej nagim

ś

wiecie.

Ś

miech stawał si

ę

coraz słabszy; Krzykn

ę

ła z rozpacz

ą

,

ż

eby zaczekał na ni

ą

, tylko na ni

ą

. Zacz

ę

ła biec, próbowała złapa

ć

ś

miech, kiedy nagle

stan

ę

ła na kraw

ę

dzi. Nie mogła si

ę

zatrzyma

ć

! Ziemia si

ę

usun

ę

ła i Dawn zacz

ę

ła spada

ć

w

dół, w przepa

ść

. Lec

ą

c w pustk

ę

krzyczała błagalnie, prosz

ą

c

ś

miech, by jej pomógł.

- Dawn! Kochanie! Obud

ź

si

ę

!

_ Bryce! - Otworzyła oczy, siadaj

ą

c gwałtownie. Był przy niej, obejmował silnymi,

opieku

ń

czymi ramionami. Sen był nadal bardziej realny ni

ż

otaczaj

ą

cy

ś

wiat. Dr

ż

ała i

trzymała kurczowo

ś

miech, którym okazał si

ę

m

ęż

czyzna tu

ż

obok niej. - Spadałam,

spadałam - łkała, chwytaj

ą

c łapczywie powietrze ... - Ziemia nagle si

ę

zapadła. Nie było

dna, nie było ko

ń

ca.

Ostry ton głosu Bryce'a przedarł si

ę

przez przera

ż

enie, trzymaj

ą

ce wyobra

ź

ni

ę

stalowym

uchwytem. Wci

ąż

dr

żą

ca, oddychaj

ą

c ci

ęż

ko szukała siły i znalazła j

ą

w pocałunku. Jego

wargi spocz

ę

ły na jej ustach z tak

ą

energi

ą

i przekonaniem,

ż

e skutecznie przegnały resztki

nocnego koszmaru. DaWn nie czuła nic. Nic poza

ż

arem j

ę

zyka, płomieniem rozpalaj

ą

cym

si

ę

wsz

ę

dzie tam, gdzie dotykały i pie

ś

ciły jego r

ę

ce.

Pocałunek stał si

ę

bardziej nami

ę

tny, tak bardzo,

ż

e Dawn my

ś

lała, i

ż

oszaleje z

podniecenia i rozkoszy. Dygotała z oczekiwania, gdy wsun

ą

ł r

ę

ce pod bluz

ę

, wstrzymała

oddech z zachwytu, kiedy długie palce pie

ś

ciły jej piersi.

Po

żą

danie pulsowało we wszystkich cz

ęś

ciach ciała Dawn, prosz

ą

c o zaspokojenie.

Id

ą

c za tym rozkazem, przyci

ą

gn

ę

ła go do siebie i zacz

ę

ła rozbiera

ć

dr

żą

cymi palcami.

U

ś

cisk Bryce'a nieco zel

ż

ał, chocia

ż

wargi nadal trzymał na jej ustach.

- Dawn, nie

ś

pisz? - Słowa przepełnione pragnieniem przerywał gwałtowny oddech. - Czy

wiesz, czego chcesz?

- Tak. - Był to prawie j

ę

k. - Pragn

ę

ci

ę

. Pragn

ę

ś

miechu, który jest w tobie. - Prawie jej si

ę

udało

ś

ci

ą

gn

ąć

z niego koszul

ę

. Wzdychaj

ą

c, uchwycił jej dłonie i przytulił do swej skóry. -

Prosz

ę

, prosz

ę

Bryce - szepn

ę

ła, gładz

ą

c napi

ę

te mi

ęś

nie. - Prosz

ę

, daj mi sw

ą

sił

ę

i

ś

miech.

Bryce zadr

ż

ał, gdy opadły ostatr.ie cz

ęś

ci ich ubrania.

W ciepłym, migotliwym

ś

wietle ogniska skóra Dawn l

ś

niła jak najlepsza porcelana. Ciemne

włosy odcinały si

ę

od tła be

ż

owego

ś

piwora. Oczy błyszczały niekłamanym podnieceruem.

Bryce pochylił si

ę

nad ni

ą

tocz

ą

c ze sob

ą

walk

ę

, by nie rzuci

ć

si

ę

i nie posi

ąść

gwałtownie tej kobiety, która potrafi.ła obali

ć

wszystkie jego uprzedzenia.

Pragn

ą

ł jej! Był wstrz

ąś

ni

ę

ty

ś

wiadomo

ś

ci

ą

gł

ę

bi po

żą

dania. Czego

ś

takiego nigdy nie

do

ś

wiadczył. W dodatku była jego. Nie tylko chciała. Łkała, błagaj

ą

c go o sił

ę

i

ś

miech.

Po

żą

danie si

ę

wzmogło, spadaj

ą

c jak nagie ostrze no

ż

a.

Wci

ąż

si

ę

wahał. Nie powinien przyjmowa

ć

daru ofiarowanego w szoku.

Ś

miech. To była

ostatnia rzecz, jak

ą

by zrobił:

ś

miał si

ę

. Płakał, mo

ż

e, ale na pewno nie

ś

miał.

Potem całe ciało przej

ą

ł dreszcz rozkoszy, gdy jej długie pi

ę

kne flogi otoczyły jego biodra.

Ile razy wyobra

ż

ał to sobie? Nie pami

ę

tał i nie było to wa

ż

ne.

Mówi

ą

c cicho, jak bardzo jej po

żą

da, przytulił si

ę

do niej. Dawn była gotowa, ciepła i

pragn

ę

ła go jak zgłodniały biedak, którego zaproszono na uczt

ę

. Bryce wsun

ą

ł j

ę

zyk do

miodowych ust Dawn i cały zanurzył si

ę

w aksamitnej gł

ę

bi jej ciała.

Mam nadziej

ę

,

ż

e jutro b

ę

d

ę

chciał si

ę

ś

mia

ć

. Taka była ostatnia trze

ź

wa my

ś

l Bryce'a przed

całkowitym oddaniem si

ę

niezwykłym rozkoszom.

Dawn znów spadała, ale tym razem ciałem i dusz

ą

przylgn

ę

ła do Bryce'a. Kaskada dozna

ń

była o

wiele bogatsza ni

ż

spływ w dół Kolorado. Krew kr

ąż

yła w

ż

yłach dziesi

ęć

razy szybciej. Huk w głowie

był dziesi

ęć

razy gło

ś

niejszy. Jej bujna wyobra

ź

nia nie potrat1łaby wymy

ś

li

ć

niczego bardziej

porywaj

ą

cego, ni

ż

Bryce zagł

ę

biony w jej ciele.

Dło

ń

mi ta

ń

czył po jej skórze, wzbudzaj

ą

c wsz

ę

dzie rozkoszny dreszcz. Ustami pod

ąż

ał za dło

ń

mi,

zmieniaj

ą

c dreszcz W trawi

ą

cy płomie

ń

. Napi

ę

cie rosło z ka

ż

dym ruchem. Szeptał i cho

ć

nie mo

ż

na

było rozró

ż

ni

ć

słów, wszystko było jasne. Ten szept hipnotyzował j

ą

.

Nigdy, nigdy dot

ą

d Dawo nie pragn

ę

ła nikogo tak bardzo. Chciała stanowi

ć

jedno z tym

m

ęż

czyzn

ą

, z jego prawd

ą

, uczciwo

ś

ci

ą

, rado

ś

ci

ą

. Bez wstydu, chciwie szukała jego warg. Gładziła

rozpalon

ą

skór

ę

z intymn

ą

ufno

ś

ci

ą

. Lubie

ż

nie wyginała ciało dopasowane rytmem do przy-

ś

pieszonej kadencji ruchów jego ciała.

Wczepiona w Bryce'a, poruszaj

ą

c si

ę

w jego rytmie, odrzuciła wszystkie zahamowania i oddała

si

ę

całkowicie temu m

ęż

czy

ź

nie i tej chwili. Bolesne napi

ę

cie rosło. Rosło. Osi

ą

gn

ą

wszy absolutny

szczyt, wybuchło. Poczuła,

ż

e spada, przytulaj

ą

c si

ę

kurczowo, dr

żą

c, szepcz

ą

c jego imi

ę

. Krzyk

odbił si

ę

niesamowitym echem od

ś

cian otulonego noc

ą

kanionu.

Bryce pod

ąż

ył za ni

ą

i poł

ą

czyli si

ę

w okrzyku zwyci

ę

stwa.

Dawn westchn

ę

ła zaspokojona i pogładziła szerokie, wstrz

ą

sane dreszczem plecy. Chciałaby tak

zosta

ć

przez cał

ą

noc, spleciona z m

ęż

czyzn

ą

, który pozwolił jej zazna

ć

prawdziwej rozkoszy.

Zaprotestowała, gdy delikatnie przesun

ą

ł si

ę

i poło

ż

ył obok. Pomy

ś

lała,

ż

e najbardziej odpowiedni

ą

reakcj

ą

na pi

ę

kno ich prze

ż

y

ć

sprzed chwili byłby jego mi

ę

kki, ciepły

ś

miech.

- Musisz odpocz

ąć

- zamruczał, odgarniaj

ą

c niesforny kosmyk włosów z jej policzka.

Dawn przylgn

ę

ła do ciepłego ciała i posmakowała j

ę

zykiem pachn

ą

cej skóry.

- Odpoczywam - szepn

ę

ła. U

ś

miechn

ę

ła si

ę

, gdy poczuła,

ż

e

ś

miech napina mi

ęś

nie Bryce'a.

- Niezbyt długo b

ę

dziesz odpoczywa

ć

, je

ż

eli masz zamiar tak dalej robi

ć

.

- Smakujesz mi. - Musn

ę

ła palcami płaski sutek, jednocze

ś

nie powtarzaj

ą

c poprzedni gest.

- Mnie te

ż

si

ę

to podoba - przyznał. - Za bardzo. Ale jeste

ś

wyczerpana i musisz odpocz

ąć

. -

Obejmuj

ą

c j

ą

jednym ramieniem, drugim narzucił

ś

piwór. - B

ę

dzie nam dosy

ć

ciasno razem.

- Tak lubi

ę

.

- Ja te

ż

. - Bryce musn

ą

ł wargami jej włosy i przytulił mocniej. Jego ciepło, siła i

ś

miech ukołysały

ciało i dusz

ę

Dawn. -

Ś

pij ju

ż

.

Westchn

ą

wszy z zadowoleniem, Dawn posłuchała od razu.

Rozdział dziewi

ą

ty

- My

ś

l

ę

,

ż

e powinienem ci

ę

przeprosi

ć

.

Zacisn

ę

ła palce na widelcu i spojrzała ostro na Bryce'a. _

- Przeprosi

ć

? Za co? - Z całej siły starała si

ę

panowa

ć

nad głosem.

Bryce spojrzał jej prosto w oczy z wła

ś

ciw

ą

mu otwarto

ś

ci

ą

.

- za to,

ż

e os

ą

dziłem ci

ę

pochopnie, zanim zdołałem si

ę

przekona

ć

, jaka naprawd

ę

jeste

ś

. I za

to,

ż

e pó

ź

niej ci dokuczałem.

Poczuła tak

ą

ulg

ę

,

ż

e a

ż

zrobiło jej si

ę

słabo. N

ę

c

ą

cy zapach kawy i sma

ż

onego bekonu obudził j

ą

przed chwil

ą

. Bryce odwrócił si

ę

, gdy zauwa

ż

ył,

ż

e Dawn usiłuje wło

ż

y

ć

co

ś

na siebie nie zwracaj

ą

c

uwagi. Ubierała si

ę

, a on kroił bekon. Powiedzieli sobie tylko: "dzie

ń

dobry". Kiedy wi

ę

c wspomniał o

przeprosinach, bała si

ę

,

ż

e chodzi mu o wspólnie sp

ę

dzon

ą

noc.

Ugryzła opieczon

ą

nad ogniskiem bułk

ę

i posłała mu

zabójczy u

ś

miech.

- Byłe

ś

okropny.

Bryce skrzywił si

ę

.

_- Nawet nie wspominaj. - Dolał kawy do fili

ż

anek, po czym dodał bezbarwnym tonem -

Uwa

ż

ałem,

ż

e mam po temu powód.

Dawn przełkn

ę

ła ostatni kawałek bułki, popijaj

ą

c kaw

ą

. - Jak ten powód miał na imi

ę

? - spytała

odwa

ż

nie. Bryce zesztywniał i odwrócił wzrok w stron

ę

strumie-

nia, który wił si

ę

w

ą

skim w

ą

wozem w stron

ę

Kolorado. Przygl

ą

daj

ą

c si

ę

mu, cierpiała razem z nim.

Obj

ę

ła palcami fili

ż

ank

ę

i poci

ą

gn

ę

ła jeszcze jeden łyk kawy, by zwil

ż

y

ć

nagle wyschni

ę

te gardło.

Wiedziała,

ż

e trafiła w czuły punkt. Nie mogła zrobi

ć

nic innego, jak czeka

ć

i zastanawia

ć

si

ę

:

odpowie czy nie? Mogła te

ż

zapomnie

ć

o tym,

ż

e w ogóle o co

ś

pytała. Bryce spojrzał znów na ni

ą

powoli ciemnymi oczami i zacz

ą

ł mówi

ć

.

- Miała na imi

ę

Małgorzata; nie Małgosia ani Go

ś

ka, Małgorzata. Miałem dwadzie

ś

cia cztery lata,

ona dwadzie

ś

cia siedem. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

gorzko. - Małgorzata była bardzo niezale

ż

n

ą

,

samowystarczaln

ą

, aroganck

ą

kobiet

ą

. Działała na mnie i podniecała do obł

ę

du. Zakochałem si

ę

i

oddałem jej cały błyskawicznie.

- Bryce, je

ż

eli nie chcesz o tym mówi

ć

... - Uciszył j

ą

cichy

ś

miech.

- Ju

ż

dawno powinienem był o tym komu

ś

powiedzie

ć

.

Mo

ż

e gdybym nie nosił w sobie tej historii, nie przypinał~ bym etykietek ka

ż

dej kobiecie, która cho

ć

troch

ę

j

ą

przypomina.

- Odeszła od ciebie?
- Nie. - Pokr

ę

cił głow

ą

. - Ja odszedłem. Po tygodniu

szcz

ęś

cia i sze

ś

ciu miesi

ą

cach mał

ż

e

ń

skiej m

ę

ki. - Znów gorzko si

ę

u

ś

miechn

ą

ł. - Widzisz,

Małgorzata chciała nie tylko równo

ś

ci. Z ch

ę

ci

ą

bym na to przystał. Nie, Małgorzata pragn

ę

ła

dominowa

ć

, a na to nie mogłem si

ę

zgodzi

ć

. Kiedy miałem dwadzie

ś

cia cztery lata, byłem jeszcze

całkowicie przekonany o m

ę

skiej wy

ż

szo

ś

ci.

- Wykr

ę

ciła niezły numer twojemu "ego". Bryce, o dziwo, u

ś

miechn

ą

ł si

ę

szeroko.

- Ja te

ż

nieco nadszarpn

ą

łem jej poj

ę

cie o własnym „ja".

Ś

miech Dawn powoli zmienił si

ę

w westchnienie. - My

ś

lałe

ś

,

ż

e jetem taka sama?

- Uwa

ż

ałem,

ż

e jeste

ś

identyczna. - Odpowied

ź

była brutalnie szczera.

- To dlaczego nie kazałe

ś

mi si

ę

zmywa

ć

od razu, pierwszego dnia?

Bryce uniósł brew.
- Chcesz usłysze

ć

poprawn

ą

odpowied

ź

czy prawd

ę

?

- Oczywi

ś

cie prawd

ę

.

- Bo cho

ć

uwa

ż

ałem ci

ę

za rozpaskudzon

ą

pannic

ę

, to działała

ś

na mnie i podniecała

ś

do obł

ę

du i

pragn

ą

łem odda

ć

ci si

ę

cały. - Miała taki wyraz twarzy,

ż

e wybuchn

ą

ł

ś

miechem. - A wi

ę

c

oczywi

ś

cie działałem wbrew sobie i kazałem ci za to płaci

ć

, odgrywaj

ą

c si

ę

na tobie, kiedy tylko

mogłem.

Dawn wcale nie była zadowolona. Zrobiło jej si

ę

niedobrze.

- Rozumiem. - Odsun

ę

ła fili

ż

ank

ę

na bok. - A ostatniej nocy, kiedy rzuciłam si

ę

na ciebie,

stwierdziłe

ś

,

ż

e jeste

ś

nadal podniecony, i mo

ż

esz odegra

ć

si

ę

na mnie w inny, bardziej skuteczny

sposób.

- To nieprawda.
- Czy

ż

by? - Podniosła prowokuj

ą

co głow

ę

.

Bryce nie wahał si

ę

ani chwili.

- Czy mog

ę

powiedzie

ć

to samo o tobie?

Dawn patrzyła na niego przez chwil

ę

nic nie rozumiej

ą

c. - Nie wiem, o co ci chodzi? Co masz na

my

ś

li?

- Czy zaprzeczysz,

ż

e nie wło

ż

yła

ś

mnie do jakiej

ś

szufladki z napisem na przykład: samiec,

szczur pustyni? Był wyra

ź

nie zadowolony, gdy Dawn si

ę

zarumieniła.

Odgarn

ę

ła niedbałym gestem włosy z czoła.

~ Zuchwały plebejusz- poprawiła go chłodno i zachichotała.

- A ostatniej nocy, gdy oddała

ś

mi si

ę

tak słodko, z takim

ż

arem, czy

ż

nie stwierdziła

ś

,

ż

e nawet

zuchwały plebejusz b

ę

dzie dobry, byle tylko odwrócił twoje my

ś

li od koszmaru?

- Nie! - Dawn krzykn

ę

ła tak, jakby j

ą

zranił.

- Oto cała prawda. - Bryce wzruszył ramionami.

Tak. Tak wygl

ą

dała prawda. Dawn spu

ś

ciła wzrok i spojrzała w ogie

ń

. Ostry ból odtr

ą

cenia

sprawił,

ż

e usiłowała broni

ć

si

ę

atakuj

ą

c. Niesprawiedliwie oskar

ż

yła Bryce' a o wykorzystanie

sytuacji. Czy

ż

nigdy nie zrozumie,

ż

e nie wszyscy m

ęż

czy

ź

ni s

ą

po

ż

eraczami serc? Czy Bryce

przekonał si

ę

,

ż

e nie wszystkie kobiety s

ą

takie, jak Małgorzata? Spojrzała na niego pytaj

ą

co.

Nagle, tak jak wszyscy nowi kochankowie, we wszystkich epokach, poczuła,

ż

e z

ż

era j

ą

ciekawo

ść

, pragnienie dowiedzenia si

ę

wszystkiego na jego temat. Bryce przygl

ą

dał si

ę

jej z

dziwnym wyrazem twarzy. Pełnym nadziei? Oczekiwania? Zaczerpn

ę

ła tchu i postanowiła si

ę

dowie-

dzie

ć

.

- I od tamtej pory nikogo nie ... - Dawn zako

ń

czyła pytanie lekkim wzruszeniem ramion.

Bryce od razu zrozumiał, o co chodzi.

- Było kilka ... wszystkie miłe, spokojne, skromne kobiety i

ż

aden· z tych zwi

ą

zków nie był powa

ż

ny. -

Błysk nagłego zrozumienia roz

ś

wietlił mu wzrok. - Ciekawe mówił dalej w zamy

ś

leniu. - Jakby

specjalnie wybierałem kobiety, które były podda

ń

czo uległe w stosunku do m

ęż

czyzn, lecz cho

ć

lubiłem je, nigdy nie czułem si

ę

z nimi naprawd

ę

... zwi

ą

zany. - Wygi

ą

ł wargi tym swoim wymu-

szonym u

ś

miechem, który zaczynała kocha

ć

.

- I czego ci

ę

to nauczyło? - Dawn czuła rosn

ą

ce podniecenie.

Bryce westchn

ą

ł.

-

ż

e nit: jestem taki bystry, jak mi si

ę

wydawało odpowiedział szczerze. - Dochodz

ę

teraz

do wniosku,

ż

e w zwi

ą

zkach z potencjalnymi niewolnicami znajdowałem równie mało

satysfakcji, co w zwi

ą

zku z zatwardział

ą

. władczyni

ą

. - Oczy roz

ś

wietlił mu jeszcze

ja

ś

niejszy blask. - Dochodz

ę

te'

ż

do wniosku,

ż

e wła

ś

nie spotkałem kogo

ś

równego sobie. -

Głos miał teraz czysty i d

ź

wi

ę

czała w nim nuta prawdy. - Zeszłej nocy w twych ramionach,

twym ciele, twym ,ja" znalazłem zaspokojenie, w ~akie przestałem ju

ż

wierzy

ć

.

Dawn musiała si

ę

bardzo hamowa

ć

, by nie przeskoczy

ć

przez ognisko i nie rzuci

ć

mu si

ę

w ramiona. Miała łzy w oczach, patrzyła i nie mogła uwierzy

ć

.

- Dzi

ę

kuj

ę

, to ... to najmilszy komplement, jaki kiedykolwiek usłyszałam.

- To prawda. - Miał takie łagodne usta. - A jak było z tob

ą

? Czy powód, dla którego mnie

zaszufladkowała

ś

, jako

ś

si

ę

nazywał?

Dawn poczuła,

ż

e cała sztywnieje, ale starała si

ę

rozlu

ź

ni

ć

. Nigdy nie opowiadała o nim

ani o zgubnych skutkach ich romansu. Bryce jednak powiedział jej prawd

ę

, czy

ż

mogła nie

odwzajemni

ć

si

ę

tym samym? Zaczerpn

ę

ła powietrza i wyja

ś

niła zwi

ęź

le i rzeczowo.

- Miał na imi

ę

John i my

ś

lałam,

ż

e go kocham. Mój ojciec wybrał go na swego nast

ę

pc

ę

jako

szefa firmy, gdyby miał zamiar przej

ść

na emerytur

ę

. Był, i nadal jest, ambitny, sumienny i

równie bezwzgl

ę

dny jak mój ojciec. Nigdy tego w pełni nie rozumiałam, a gdy w ko

ń

cu do

mnie dotarło, było zbyt pó

ź

no, by wyj

ść

bez szwanku. - Oblizała wyschni

ę

te wargi. - Byli

ś

my

razem sze

ść

miesi

ę

cy. Obserwowałam, jak manipuluje lud

ź

mi i sprawdza si

ę

ze

ś

InierteIn

ą

perfekcj

ą

rekina ludojada. - U

ś

Inieszek igrał na jej wargach. - Zakładał,

ż

e jako córka swego

ojca b

ę

d

ę

godziła si

ę

na takie post

ę

powanie w interesach i nie tylko godziła. Chciał,

ż

ebym

pomagała mu na swój kobiecy sposób. Odmówiłam. Nalegał. Powiedziałam,

ż

eby wynosił

si

ę

do diabła. - Wzruszyła ramionami. - Po tym prze

ż

yciu stałam si

ę

podejrzliwa wobec

pewnych siebie, zuchwałych m

ęż

czyzn.

- Aluzja na miar

ę

tego wieku - oschle stwierdził Bryce.

- I od tamtej pory nikogo nie ... - celowo powtórzył jejpytanie.

- Nikogo. A

ż

do zeszłej nocy ..

-

ś

artujesz! - wykrzykn

ą

ł. Pó

ź

niej, widz

ą

c wyraz jej twarzy, powiedział łagodnie: - Nie, nie

ż

artujesz.

- Nie, nie

ż

artuj

ę

. - Dawn westchn

ę

ła. - Podobaj

ą

mi si

ę

tylko pewni siebie, silni

m

ęż

czy

ź

ni. Bałam si

ę

,

ż

e znów si

ę

sparz

ę

, wi

ę

c starałam si

ę

trzyma

ć

z dala od ognia. -

Zdradziła si

ę

mówi

ą

c: "starałam si

ę

". Wiedziała o tym. I Bryce te

ż

.

- Do wczoraj. - Obszedł ognisko dokoła i podszedł do mej.

Wstała.

- Tak. Do wczoraj. - Stała z podniesion

ą

głow

ą

. - Ciesz

ę

si

ę

,

ż

e upierałam si

ę

i

namówiłam ci

ę

na bycie moim przewodnikiem. Miałam okazj

ę

przekona

ć

si

ę

,

ż

e nie wszyscy

m

ęż

czy

ź

ni s

ą

rekinami bez skrupułów.

U

ś

miechała si

ę

zmysłowo. Bryce uniósł jej podbródek i spojrzał prosto w oczy.

- W tym momencie musz

ę

co

ś

wyja

ś

ni

ć

. Gdybym nie chciał by

ć

twoim przewodnikiem, nie

namówiłaby

ś

mnie, bez wzgl

ę

du na to, jak bardzo by

ś

si

ę

upierała. - Powoli pochylił ku niej

głow

ę

. - Musz

ę

te

ż

ci powiedzie

ć

,

ż

e

istniej

ą

ró

ż

ne rodzaje m

ęż

czyzn, nawet tych silnych i zadowolonych z siebie.

Ustami prawie dotkn

ą

ł jej warg. Ledwie mogła oddycha

ć

, co dopiero my

ś

le

ć

. Powiedziała wi

ę

c

pierwsz

ą

rzecz, jaka przyszła jej do głowy.

- Wymie

ń

jeden rodzaj.

J

ę

kn

ę

ła cicho, gdy prze

ś

lizgn

ą

ł si

ę

j

ę

zykiem po jej dolnej wardze.

- Niektórzy s

ą

bardziej zmysłowi - zamruczał, zanim jej usta znikn

ę

ły całkowicie pod jego

wargami. Nie przerywaj

ą

c pocałunku, wzi

ą

ł Dawn w ramiona, by przenie

ść

j

ą

kilka metrów i poło

ż

y

ć

na

ś

piworze. Tam wła

ś

nie zacz

ą

ł udowadnia

ć

swoje stwierdzenie.

Dawn obudziła si

ę

koło południa głodnajak wilk. Czuła si

ę

rozkosznie rozleniwiona i było jej za

ciepło. Odgarniaj

ą

c włosy z twarzy, usiadła zasłaniaj

ą

c si

ę

poł

ą

ś

piwora.

_ Dzie

ń

dobry. - Bryce kl

ę

czał przy ognisku i przygotowywał obiad. Był ubrany w obci

ę

te nad

kolanami d

ż

insy, ciało miał wspaniale opalone.

- Dzie

ń

dobry. - Poci

ą

gn

ę

ła lekko nosem, próbuj

ą

c rozpozna

ć

zapach, który dra

ż

nił jej zmysły.

- Co gotujesz?
- Chod

ź

i sama zobacz. - Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

z wyzwaniem.

'

Poczuła,

ż

e rumieni si

ę

od stop do głów.

_ Odwró

ć

si

ę

. - Pasmo włosów znów spadło jej na oczy, zamiast odgarn

ąć

je r

ę

k

ą

, dmuchn

ę

ła.

Bryce roze

ś

miał si

ę

i odwrócił ostentacyjnie.

- Gdyby

ś

nie była taka pruderyjna - zawołał przez rami

ę

- zaproponowałbym k

ą

piel przed

obiadem.

- K

ą

piel? Gdzie? - Dawn usiadła prosto.

- Kobieto! Obud

ź

si

ę

. Gdzie mo

ż

emy si

ę

k

ą

pa

ć

? W strumyku oczywi

ś

cie.

My? Spojrzała na niego ostro

ż

nie.

- My? - wypowiedziała na głos my

ś

li. - Mieliby

ś

my si

ę

razem k

ą

pa

ć

... nago?

Ś

miech odbił si

ę

echem od

ś

cian kanionu.

- Oczywi

ś

cie,

ż

e razem i oczywi

ś

cie,

ż

e nago. - Ton jego głosu stał si

ę

cieplejszy, - Byli

ś

my ju

ż

razem i nadzy.

My

ś

l o tym, jak bardzo nadzy i jak bardzo byli razem, przej

ę

ła j

ą

dreszczem. Głodnym wzrokiem

pie

ś

ciła muskularne plecy, smukł

ą

tali

ę

, szczupłe biodra i długie, kształtne nogi. Znała to ciało, czuła

napi

ę

cie mi

ęś

ni pod gładk

ą

skór

ą

, obejmowała udami twarde po

ś

ladki. Zaznała rado

ś

ci i rozkoszy

poł

ą

czenia ich ciał. Dlaczego nie mieliby dzieli

ć

k

ą

pieli w naturze?

Z okrzykiem:
- Ostatni w wodzie myje drugiemu plecy! - Dawn odrzuciła przykrycie i pop

ę

dziła w stron

ę

strumienia.

- To nie fair! - wrzasn

ą

ł Bryce, zrzucaj

ą

c spodenki. - Poza tym zapomniała

ś

mydła!

K

ą

piel oczywi

ś

cie przemieniła si

ę

w dokazywanie.

Ś

miej

ą

c si

ę

i baraszkuj

ą

c jak dzieci, toczyli prawdziw

ą

bitw

ę

. Potem

ś

miej

ą

c si

ę

i baraszkuj

ą

c jak

doro

ś

li, namydlali po kolei swoje ciała, a

ż

ś

miech przemienił si

ę

w cichy pomruk. Pragnienie innego

rodzaju wywabiło ich w ko

ń

cu z wody.

Dawn pochłon

ę

ła obiad składaj

ą

cy si

ę

z chrupkiej, zbytnio przypieczonej wołowiny, rozkoszuj

ą

c

si

ę

ka

ż

dym k

ę

sem. Sałatka owocowa z puszki smakowała jak ambrozja. Gdy uporali si

ę

z

naczyniami, wyci

ą

gn

ę

li si

ę

w sło

ń

cu. Dawn miała na sobie koronkowe majteczki i stanik, Bryce swoje

obci

ę

te d

ż

insy. Jeszcze nigdy nie była tak zadowolona i zrelaksowana.

- Powinnam robi

ć

notatki - powiedziała, ziewaj

ą

c szeroko.

Omiótł jej ciało szelmowskim spojrzeniem.
- Chcesz zanotowa

ć

,

ż

e opalała

ś

si

ę

w bieli

ź

nie?

- Bystry Stone. Doskonale wiesz, co mam na my

ś

li. -

Usiadła i rozejrzała si

ę

po kanionie i rozbłyskuj

ą

cym sło

ń

cem strumyku. - Powinnam przelewa

ć

na

papier to wszystko. - Gestem ogarn

ę

ła w

ą

ski w

ą

wóz.

Bryce usiadł przy niej,

- Ajakie s

ą

twoje wra

ż

enia?

Dawn obj

ę

ła r

ę

kami kolana i oparła na nich brod

ę

.

- Cisza, samotno

ść

, spokój - powiedziała cicho. - Przede wszystkim spokój.

- Spokój jest pozorny, jak wszystko w naturze. Pod powierzchni

ą

czaj

ą

si

ę

konflikty. Wi

ę

ksze

zwierz

ę

rzuca si

ę

na "małe,

ż

eby prze

ż

y

ć

. To, co ro

ś

nie walczy, o wod

ę

, powietrze i

ś

wiatło

słoneczne, by prze

ż

y

ć

. Kanion z dnia na dzie

ń

przegrywa bitw

ę

z sił

ą

rzeki.

ś

ycie to bezustanna

walka. Warto walczy

ć

cho

ć

by po to, by uzyska

ć

złudzenie spokoju.

Odwróciwszy głow

ę

, przygl

ą

dała mu si

ę

z policzkiem opartym na kolanie.

- W twoich ustach brzmi to beznadziejnie. Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

łagodnie i pokr

ę

cił głow

ą

.

- Wcale nie. Gdyby walka o

ż

ycie była bezowocna, zwierz

ę

ta nie zaznałyby nigdy przyjemno

ś

ci

zaspokojenia głodu, wszystko, co ro

ś

nie, nie mogłoby rozkwitn

ąć

kwiatami, zazieleni

ć

si

ę

li

ść

mi,

wyda

ć

owoców; wody przestałyby płyn

ąć

i nigdy nie wyrze

ź

biłyby tego kanionu, a ludzie nigdy nie

zaznaliby miło

ś

ci. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

tym swoim krzywym u

ś

mieszkiem. - Nie, Dawn,

ż

ycie nigdy nie

bywa bezowocne. Je

ż

eli umiemy bacznie obserwowa

ć

, mo

ż

emy nauczy

ć

si

ę

równowagi rzeczy. Aby

umie

ć

doceni

ć

ś

wiatło, trzeba zazna

ć

ciemno

ś

ci. W ciemno

ś

ci ten kanion jest tylko dziur

ą

w ziemi.

W

ś

wietle jest.. . wielki.

- Jeste

ś

filozofem! - Dawn była pełna podziwu. Roze

ś

miał si

ę

cicho.

- Kochanie, ka

ż

dy, komu chce si

ę

my

ś

le

ć

, jest filozofem. - Spojrzał na ni

ą

z ukosa. - Tak naprawd

ę

to jestem paleontologiem i musisz mi uwierzy

ć

,

ż

ycie to walka.

- Przypomniałe

ś

mi,

ż

e jestem pisark

ą

. - Dawn westchn

ę

ła dramatycznie. - I musz

ę

zacz

ąć

zbiera

ć

mate

ń

ały.

Bryce, przybieraj

ą

c nagle wygl

ą

d uciele

ś

nionej niewin-

no

ś

ci, spytał:

- Czy w twojej powie

ś

ci b

ę

d

ą

jakie

ś

sceny miłosne?

- Tak, a dlaczego pytasz? - Jak łatwo dała si

ę

nabra

ć

.

Bryce podskoczył, chwycił j

ą

w ramiona i zacz

ą

ł biec

w stron

ę

ś

piwora.

Dawn przytuliła si

ę

do niego i zawołała ze

ś

miechem: - Co ty wyprawiasz?

- Chc

ę

pomóc ci zebra

ć

materiały na temat scen miłosnych w twojej ksi

ąż

ce. Jutro mo

ż

esz zrobi

ć

cał

ą

mniej interesuj

ą

c

ą

reszt

ę

sama.

Bryce rozlu

ź

niony i w dobrym nastroju pokazał now

ą

, młodzie

ń

cz

ą

twarz. Był przekorny i wesoły,

co wydało si

ę

Dawn niezwykle poci

ą

gaj

ą

ce. No i jeszcze ten ciepły, zmysłowy, swobodny

ś

miech. Jej

dusza unosiła si

ę

wraz z nim. Tu

ż

przed zachodem sło

ń

ca zwin

ę

ła si

ę

przytulona do ciała Bryce'a i

zamkn

ę

ła oczy. Była w pełni zaspokojona. Udało jej si

ę

złapa

ć

na jawie

ś

miech, który umkn

ą

ł we

ś

nie.

Spleceni ze sob

ą

,

ś

pi

ą

c w jednym

ś

piworze, prze

ś

nili cał

ą

noc zapominaj

ą

c o nie zjedzonej kolacji.

Bryce obudził Dawn o wschodzie sło

ń

ca, szepcz

ą

c jej do ucha:

- Kto

ś

nadał ci odpowiednie imi

ę

: Dawn, mój

Ś

wit. Dawn u

ś

miechn

ę

ła si

ę

i odwróciła, by zarzuci

ć

mu r

ę

ce na szyj

ę

. Po raz pierwszy w

ż

yciu czuła si

ę

w pełni wypocz

ę

ta.

- Jak to? - Z fascynacj

ą

obserwowała male

ń

kie odbicie swej twarzy w jego oczach.

Bryce pocałował mi

ę

kkie od snu usta, zanim odpowiedział.

- Ukazała

ś

si

ę

nad lini

ą

mego horyzontu, by przegna

ć

wszystkie chmury, jakie nad nim zawisły.

Dawn patrzyła na Bryce'a oniemiała, nie wstydz

ą

c si

ę

łez, które zacz

ę

ły płyn

ąć

po jej policzkach.

- Ja ... Bryce ... to takie pi

ę

kne ... Dzi

ę

kuj

ę

.

- To ty jeste

ś

pi

ę

kna. - Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

. - I z pewno

ś

ci

ą

umierasz z głodu. - W nagłym

przypływie energii odrzucił

ś

piwór. - No, poranna dziewczyno, k

ą

piel i

ś

niadanie. - Wypr

ęż

ył si

ę

i

wyci

ą

gn

ą

ł r

ę

k

ę

. - A je

ż

eli porz

ą

dnie wyszorujesz mi plecy - mówił z błyszcz

ą

cymi oczami,

stawiaj

ą

c j

ą

na nogi - pomog

ę

ci zbiera

ć

materiały.

Cały dzie

ń

za spraw

ą

Bryce'a Dawn odebrała jako cud.

Ś

niadanie we dwoje było powodem oczarowania. W charakterystyczny dla siebie i ju

ż

jej znany,

oszcz

ę

dny sposób, Bryce przygotował smaczny posiłek składaj

ą

cy si

ę

z gotowanych płatków

owsianych z cukrem cynamonowym, jabłek z puszki i mleka w proszku. Kawa była gor

ą

ca, mocna l

przepyszna.

Dawn spojrzała na Bryce'a z ukosa. Czuła si

ę

wyj

ą

tkowo dobrze. Była najedzona. Wła

ś

nie

ko

ń

czyli sprz

ą

ta

ć

koło ogniska.

- Czy dobrze wyszorowałam ci plecy, poszukiwaczu skamielin?

- Poszukiwaczu skamielin? - Roze

ś

miał si

ę

rado

ś

nie.To pi

ę

kne! - Uchwycił Dawn w talii i wycisn

ą

ł

na wargach szybki pocałunek. -

Ś

wietnie wyszorowała

ś

mi plecy, wi

ę

c bierz notes i ruszamy do

pracy.

Nie trzeba było wiele czasu, by zorientowa

ć

si

ę

,

ż

e Bryce jest prawdziw

ą

skarbnic

ą

wiedzy na

temat kanionu.

Poszli ledwie widoczn

ą

ś

cie

ż

k

ą

w stron

ę

rzeki Kolorado. Bryce nie tylko odpowiadał na pytania, ale

dostarczał informacji, o których Dawn nawet nie pomy

ś

lała. Poniewa

ż

cz

ę

sto si

ę

zatrzymywali, bo

musiała zapisa

ć

wa

ż

ne fakty, nie posuwali si

ę

zbyt szybko do przodu.

Po raz pierwszy zatrzymała si

ę

, by podziwia

ć

ró

ż

nokolorowe warstwy skalne, z których były

zbudowane

ś

ciany kanionu.

- Jakie to skały? Wapienie? Piaskowce?
- Tak. A tak

ż

e granity i skały łupkowe. - Wzi

ą

ł od niej

aparat fotograficzny. Pisała, a on robił zdj

ę

cia, opowiadaj

ą

c. - Kolorado zacz

ę

ła formowa

ć

ten w

ą

wóz

około sze

ś

ciu milionów lat temu. Niektóre skały znajdowane w najgł

ę

bszych partiach kanionu

pochodz

ą

sprzed dwóch miliardów lat.

Dawn spojrzała na niego zdziwiona, przestaj

ą

c pisa

ć

. - Sprzed dwóch miliardów lat!

- Aha - odmrukn

ą

ł Bryce, robi

ą

c zdj

ę

cie ocienionej

półki skalnej, która przybrała kolor purpury. Opu

ś

cił aparat i u

ś

miechn

ą

ł si

ę

. - Skamieliny znajdowane

w w

ą

wozie wskazuj

ą

na to, i

ż

zwierz

ę

ta i ro

ś

liny

ż

yły tutaj od miliardów lat.

- Niesamowite. - Dawn zapisywała szybko.
Nagle przestała, gdy

ż

wydało jej si

ę

,

ż

e co

ś

si

ę

poruszyło w pobli

ż

u rzeki.

- Czy teraz

ż

yj

ą

w kanionie jakie

ś

zwierz

ę

ta?

- Oczywi

ś

cie. - Bryce powiedział to rozbawionym to-

nem, widz

ą

c, jak Dawn przygotowała notes, by zapisa

ć

ka

ż

de słowo. - Około dwustu

siedemdziesi

ę

ciu pi

ę

ciu gatunków i około stu dwudziestu rodzajów ró

ż

nych zwierz

ą

t.

Dawn przestała pisa

ć

i zmarszczyła brwi. - Podaj mi jakie

ś

konkretne przykłady.

- Ty naprawd

ę

masz bzika na punkcie informacji droczył si

ę

z ni

ą

. Pokiwała głow

ą

i posłała mu

takie spojrzenie,

ż

e nie mógł si

ę

nie roze

ś

mia

ć

. Był to

ś

miech, od którego Dawn zaczynała si

ę

uzale

ż

nia

ć

. - No dobrze. S

ą

tu owce wielkorogie, łosie, krzy

ż

ówKi jeleni, antylopy szablorogie, lwy

górskie, bobry, wiewiórki i w

ęż

e.

- W

ęż

e? -- Dawn odruchowo wzdrygn

ę

ła si

ę

.

- Tak. - Bryce' owi nie udało si

ę

ukry

ć

u

ś

miechu. - Wiewiórk

ę

kaibab i ró

ż

owego grzechotnika

Wielkiego Kanionu mo

ż

na spotka

ć

tylko tutaj. - U

ś

miechn

ą

ł si

ę

szerzej. - My

ś

lałem, ze

zainteresuje ci

ę

ta wiadomo

ść

.

Prawd

ę

powiedziawszy ta informacja była dla Dawn równie fascynuj

ą

ca, co przekazuj

ą

cy j

ą

m

ęż

czyzna. Do pierwszego przyznała si

ę

z łatwo

ś

ci

ą

. Drugie wolała zachowa

ć

dla siebie.

Przy uj

ś

ciu strumienia do rzeki Kolorado Dawn oniemiała z zachwytu nad niezwykłym pi

ę

knem

natury. Szeroko rozwarte

ź

renice chłon

ę

ły zapieraj

ą

cy dech w piersiach spektakl, wyobra

ź

nia

wskoczyła na wysokie obroty. Skrzy

ż

owała długie, okryte d

ż

insami nogi i usiadła na ziemi.

Tak, tak, ju

ż

to widziała. Pióro poruszało si

ę

po papierze z oszałamiaj

ą

c

ą

pr

ę

dko

ś

ci

ą

. Dzi

ę

ki

faktom podanym przez Bryce'a i inspiracji, jakiej dostarczał kanion, cz

ęść

ksi

ąż

ki mówi

ą

ca o

zagubionej w nim kobiecie rozwijała si

ę

w wyobra

ź

ni Dawn szybciej ni

ż

zd

ąż

yła notowa

ć

.

- Jest wiele miejsc, w których mozna si

ę

zgubi

ć

w Wielkim. - Nie zdawała sobie sprawy,

ż

e

powiedziała to gło

ś

no. Wzdrygn

ę

ła si

ę

, gdy Bryce odezwał si

ę

beznami

ę

tnym tonem.

- Zgubi

ć

si

ę

na dobre.

Dawn podniosła nerwowo głow

ę

.

- Ale ja nie chc

ę

,

ż

eby ona zgubiła si

ę

na dobre! wykrzykn

ę

ła, traktuj

ą

c wymy

ś

lon

ą

posta

ć

jak kogo

ś

rzeczywistego. Bo dla Dawn ona była prawdziwa. Nakre

ś

liła mu pokrótce fabuł

ę

, dodaj

ą

c na koniec:

- Jako

ś

wykorzystam ró

ż

owego grzechotnika, ale oczywi

ś

cie nie u

ś

mierc

ę

jej. - Pogr

ąż

ona w

my

ś

lach zmarszczyła brwi. Nie widziała u

ś

miechu zrozumienia, maluj

ą

cego si

ę

na twarzy Bryce'a.

- Musz

ę

j

ą

znale

źć

. Ale potrzebuj

ę

czego

ś

specjalnego.

Zwyczajne odkrycie przez grup

ę

ratowników nie wchodzi w rachub

ę

. - Bawiła si

ę

my

ś

lami, patrzyła

przed siebie niewidz

ą

cym wzrokiem, stukaj

ą

c w zamy

ś

leniu długopisem o z

ę

by.

- Czy mog

ę

co

ś

zasugerowa

ć

?

Chocia

ż

Bryce mówił cicho, jego głos przerwał jej skupienie. Długopis przestał stuka

ć

.

- Tak. Oczywi

ś

cie. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

zach

ę

caj

ą

co, zachwycona,

ż

e zainteresował si

ę

jej histori

ą

.

- A co?

- Sam.
- Co? - Pokr

ę

ciła głow

ą

, jakby my

ś

lała,

ż

e go

ź

le zrozumiała. - Co ma tu Sam do rzeczy?

- Pochodzi z plemienia Havasupai. - Bryce powiedział to takim tonem, jakby ten fakt wyja

ś

niał

wszystko. A oczywi

ś

cie nie wyja

ś

niał. Dawn zmarszczyła brwi.

- Wiem o tym, ale ... - Wzruszyła ramionami i pokr

ę

ciła głow

ą

.

- Plemi

ę

Havasupai

ż

yje w rezerwacie w Kanionie Havasu, odnodze Wielkiego Kanionu, która

znajduje si

ę

poza granicami parku.

Dawn poczuła niezwykłe podniecenie, jak zwykle, gdy czuła zbli

ż

aj

ą

ce si

ę

natchnienie.

- Czy jest to mo

ż

liwe,

ż

eby przypadkiem trafiła do tego kanionu? - spytała, mówi

ą

c o postaci jak o

kim

ś

ż

ywym.

Bryce pocz

ę

stował j

ą

swoim krzywym u

ś

miechem.

- Czy istnieje co

ś

takiego jak prawa autorskie? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

To było wszystko, czego potrzebowała. Nieistotne, czy dotarcie do rezerwatu było

niemo

ż

liwe, czy tylko niesłychanie trudne. Wszystko, co musiała wiedzie

ć

, to to,

ż

e istniał i

był wła

ś

nie tam. My

ś

li biegły szybko, równie szybko biegł długopis po papierze. Zatrzymał

si

ę

nagle. Niezb

ę

dne jej było jakie

ś

tło. Oderwała wzrok od notesu, by spojrze

ć

w

zafascynowane ni

ą

ciemne oczy.

- Czy mógłby

ś

opowiedzie

ć

mi o plemieniu Sama? Sposób, w jaki pochyliła si

ę

nad kartk

ą

,

ś

wiadczył o tym,

ż

e była pewna, i

ż

Bryce wypełni jej

ż

yczenie.

Bryce roze

ś

miał si

ę

cicho. Był to

ś

miech, który wyra

ż

ał uznanie, nie za

ś

rozbawienie.

- Havasupai s

ą

znani jako "Ludzie Niebieskozielonej Wody". S

ą

wspaniałymi je

ź

d

ź

cami,

wychowywanymi w siodle. Do ich kanionu mo

ż

na dotrze

ć

przez szczyt Wzgórza Havasui w

dół szlaku Topocoba, który jest bardzo kr

ę

ty i biegnie po

ś

liskich, szarych, stromych,

wapiennych skałach. Trzydzie

ś

ci par

ę

metrów spadku pokonywane w dwudziestu dziewi

ę

ciu

ostrych zakr

ę

tach.

Dawn zapisywała ka

ż

de słowo.

- Byłe

ś

tam? Pokonałe

ś

t

ę

tras

ę

na koniu?

- Tak.
Dawn nagle poczuła,

ż

e prawie widzi niebezpieczny szlak. Strach chwycił j

ą

za gardło.

- Mów dalej.
- Kiedy dotrzesz do dna, idziesz dalej jarem o czerwonych

ś

cianach. Jar w pewnej chwili

poszerza si

ę

, tworz

ą

c gardziel. Nagle widzisz· gaje topolowe i brzozowe, pola uprawne

nawadniane przez strumie

ń

Havasu, który powstał z zimnych, podziemnych

ź

ródeł.

Istniej

ą

tam jeszcze domostwa starego typu, ale w wi

ę

kszo

ś

ci Havasupai mieszkaj

ą

w

zbudowanych przez siebie małych domkach. U

ś

miechn

ą

ł si

ę

do własnych wspomnie

ń

. -

Sp

ę

dziłem lato w

ś

ród plemienia Sama. Ich wioska wygl

ą

dała, jakby przeniesiono j

ą

z

Nowej Anglii.

Wyobra

ź

nia Dawn pracowała na pełnych obrotach, rozwijaj

ą

c fabuł

ę

. Bez wahania

opowiedziała j

ą

Bryce'owi.

- Mam! - wykrzykn

ę

ła. - Zagubiona b

ę

dzie si

ę

bł

ą

ka

ć

przez jaki

ś

czas, a

ż

w ko

ń

cu natrafi

na jar, w którym zostanie znaleziona, w stanie prawie beznadziejnym, przez młodego osiłka
z plemienia Havasupai. Młody m

ęż

czyzna przywraca j

ą

do zdrowia i potem odprowadza do

cywilizacji. Id

ą

tym przera

ż

aj

ą

cym szlakiem. - W u

ś

miechu zawarła całe podniecenie. - No i

jak?

- Według mnie dobrze - powiedział Bryce z autentycznym zainteresowaniem.
- To nie koniec - mówiła dalej Dawn, przekazuj

ą

c to wszystko, co stworzyła jej wyobra

ź

nia.

- Moja bohaterka zakochuje si

ę

w swoim wybawcy, kiedy s

ą

w kanionie. On te

ż

co

ś

do niej

czuje. Zostaj

ą

kochankami. - U

ś

miechn

ę

ła si

ę

w zamy

ś

leniu. - Oczywi

ś

cie miło

ść

mojej

bohaterki do Indianina Havasupai sprowadzi na moj

ą

posta

ć

wiele kłopotów po powrocie na

łono rodziny, ale... to nast

ę

pna cz

ęść

opowie

ś

ci, któr

ą

zajm

ę

si

ę

pó

ź

niej. - Dawn zapisała

co

ś

jeszcze i zatrzasn

ę

ła notes. - Mam wszystko, czego chciałam. Dzi

ę

kuj

ę

.

Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

.

- To ja powinienem ci podzi

ę

kowa

ć

. Bardzo mi si

ę

podobało.

Siedzieli przez chwil

ę

w milczeniu, patrz

ą

c na rzek

ę

, po czym Dawn odezwała si

ę

:

- Ciekawa jestem, jak si

ę

kocha Indianin?

Rozdział dziesi

ą

ty

Nadszedł czas odjazdu. Dawn stała przy tratwie i patrzyła na w

ą

ski kanion i miejsce, w

którym przedtem rozbili obóz. Bryce skrupulatnie przywrócił wszystkiemu pierwotny wygl

ą

d.

Gdy obserwowała z brzegu jaskini

ę

, pomy

ś

lała,

ż

e tak musiała wygl

ą

da

ć

od tysi

ę

cy lat.

Jakby nigdy nie stan

ę

ła tam stopa człowieka.

A przecie

ż

była

ś

wiadkiem rozkwitu miło

ś

ci. Dawn wydało si

ę

to całkiem wła

ś

ciwe,

ż

e

wła

ś

nie w takim miejscu poznała, co to prawdziwe uczucie. Nie potrafiła sobie wyobrazi

ć

przyszło

ś

ci. Mi

ę

dzy ni

ą

i Bryce'em nie padło słowo: "kocham". Dawn była z tego

zadowolona. Wszystko, co wydarzyło si

ę

mi

ę

dzy nimi, było jak sen i złudzenie. Nie zaistniało

w normalnym

ż

yciu codziennym. Potrzebowała czasu i Bryce te

ż

go potrzebował,

ż

eby móc

rozpozna

ć

nie nazwane jeszcze uczucia. Dawn oderwała wzrok od widoku. Był pi

ę

kny, ale

nie na tym polegało prawdziwe

ż

ycie.

_ Gotowa? - spytał cicho Bryce, jakby nie chciał prze-

rywa

ć

jej my

ś

li.

Dawn skryła smutek za u

ś

miechem.

_ Gotowa. I tym razem przypomnij mi o robieniu zdj

ęć

. Bryce mógł jej przypomnie

ć

o

całych rolkach filmu,

jakie zrobili w małym kanionie. Poczuła ulg

ę

, gdy nie wspomniał o nich. Zdj

ę

cia, jakie

wykonała w w

ą

wozie i w jaskini, b

ę

d

ą

ułatwiały odtworzenie opowiadania. Fotografie

Bryce'a s

ą

tylko dla niej.

Droga powrotna okazała si

ę

bardzo trudna, gdy

ż

musieli wielokrotnie przenosi

ć

tratw

ę

dokoła wodospadów. I chocia

ż

porz

ą

dnie si

ę

napracowała, była zadowolona,

ż

e mogła

fotografowa

ć

z brzegu wzburzone wody kaskad. Sło

ń

ce stało w zenicie, gdy dotarli do

schroniska. Było gor

ą

co, a Dawn czuła si

ę

zm

ę

czona. Z ulg

ą

usiadła w miejscu ocienionym

dachem.

- Czy we wrze

ś

niu zawsze jest tak gor

ą

co w tej cz

ęś

ci Arizony? - spytała przyjmuj

ą

c od

Bryce' a kanapk

ę

z szynk

ą

i puszk

ę

soku.

Bryce napił si

ę

i dopiero potem mógł odpowiedzie

ć

.

- O tej porze roku na kraw

ę

dzi panuj

ą

po południu łagodne temperatury, w nocy mo

ż

e by

ć

całkiem zimno. Tutaj, na dnie kanionu, temperatura jest zazwyczaj o dwadzie

ś

cia stopni

wy

ż

sza ni

ż

na kraw

ę

dzi.

Na sam

ą

wzmiank

ę

o kraw

ę

dzi Dawn poczuła dreszcze.

Wsi

ąść

na muła i pojecha

ć

t

ą

w

ą

sk

ą

ś

cie

ż

k

ą

, to były ostatnie rzeczy, jakie chciała zrobi

ć

.

Pragn

ą

c odsun

ąć

jak najdalej nieuniknione, jadła i piła bardzo powoli.

Bryce wiedział doskonale o jej strachu i pozwalał, by odwlekała moment wyjazdu na tyle,

I)a ile było bezpiecznie. W pewnym momencie podszedł jednak do drzwi.

- Trzeba wyruszy

ć

- powiedział ze współczuciem, ale zdecydowanie. - I to natychmiast.

- Wiem. - Dawn westchn

ę

ła i wstała. - Jestem gotowa.

- Nie, nie była gotowa i nigdy nie b

ę

dzie.

Bryce wyci

ą

gn

ą

ł do niej r

ę

k

ę

.

- Jestem z tob

ą

. Nie pozwol

ę

,

ż

eby ci si

ę

co

ś

stało. Zapami

ę

taj to.

Dawn podała mu dło

ń

i poczuła mocny u

ś

cisk jego palców, tak jakby pragn

ą

ł odda

ć

jej

cz

ęść

swojej siły.

- B

ę

d

ę

pami

ę

ta

ć

. - Spróbowała si

ę

u

ś

miechn

ąć

. Chod

ź

my, zanim stchórz

ę

.

Nie mieli ju

ż

tylu zapasów, wi

ę

c załadunek mułów poszedł szybko. Bryce pracował, a Dawn

notowała swoje spostrze

ż

enia na temat otoczenia. Niezbyt ch

ę

tnie podeszła, gdy j

ą

zawołał.

Z czuło

ś

ci

ą

, w której mo

ż

na by si

ę

rozpłyn

ąć

, wzi

ą

ł j

ą

w ramiona. Pocałował słodko, ale

Dawn poczuła ju

ż

gorycz rozstania. Bryce przez chwil

ę

przygl

ą

dał si

ę

jej, gdy ju

ż

siedziała

na mule. U

ś

miechn

ą

ł si

ę

.

- Jeste

ś

najodwa

ż

niejsz

ą

kobiet

ą

, jak

ą

kiedykolwiek spotkałem. Siedzisz twardo w siodle,

bez wzgl

ę

du na ogarniaj

ą

cy ci

ę

strach, bez wzgl

ę

du na ryzyko. Wszystko b

ę

dzie w

porz

ą

dku. - Błysn

ą

ł u

ś

miechem, podszedł do muła i wskoczył na siodło.

Dla Dawn jazda była koszmarem prze

ż

ywanym na jawie, w pełnym

ś

wietle dziennym.

Mimo

ż

e wzrok miała przy

ś

rubowany do pleców Bryce'a, widziała czasami otchła

ń

kanionu.

Na pocz

ą

tku próbowała zamkn

ąć

oczy, ale okazało si

ę

,

ż

e tak jest jeszcze gorzej. Oczami

wyobra

ź

ni widziała brzeg

ś

cie

ż

ki, muł si

ę

potykał i spadała w dół. Trzymała si

ę

wi

ę

c

wzrokiem pleców kołysz

ą

cych si

ę

przed ni

ą

.

W chwili gdy muły zeszły z kraw

ę

dzi, Dawn była sztywna jak deska i blada jak

ś

ciana.

Bryce odwrócił si

ę

w siodle, spojrzał i nie zatrzymał zwierz

ą

t, dopóki nie dotarIi do zagrody.

Sam czekał na nich, opieraj

ą

c si

ę

o ogrodzenie. Bryce nawet nie odpowiedział na

powitanie. Zeskoczył z muła i pobiegł w stron

ę

Dawn, by wzi

ąć

j

ą

w ramiona.

- Była

ś

wspaniała - szeptał. - Wspaniała.

Tym razem nie załamała si

ę

. Nie łkała, nawet nie płakała. Przylgn

ę

ła tylko do niego z całej

siły, dopóki nie przestała dr

ż

e

ć

. Przylgn

ę

ła ... bo mogła ju

ż

nigdy nie mie

ć

okazji przytuli

ć

si

ę

do niego. Kiedy u

ś

cisk złagodniał, odsun

ę

ła si

ę

i u

ś

miechn

ę

ła.

- Po krótkim zastanowieniu - powiedziała trz

ę

s

ą

cym głosem - stwierdzam,

ż

e wol

ę

jednak

by

ć

tutaj.

- Czy co

ś

si

ę

stało? - spytał zaniepokojony Sam. - Czy pani Kingsley jest chora?

- Pani Kingsley nic nie jest. Potrzebna jej gor

ą

ca k

ą

piel, gor

ą

cy posiłek i sen. Zajmiemy

si

ę

tym od razu. Zdj

ą

ł torb

ę

Dawn z muła, wzi

ą

ł j

ą

za r

ę

k

ę

i ruszył w stron

ę

furgonetki. -

Zajmij si

ę

zwierz

ę

tami, dobrze, Sam? I po- . wiedz pani Kingsley dobranoc.

- Dobra - roze

ś

miał si

ę

Sam. - Dobranoc, pani Kingsley.

- Dobranoc, Sam - zawołała przez rami

ę

.

Dopiero gdy powiedziała słowo: "noc" zdała sobie spraw

ę

,

ż

e szybko si

ę

ś

ciemnia. Bryce

wszystko znakomicie wyliczył. Wzdrygn

ę

ła si

ę

. Gdyby wyruszyli pół godziny pó

ź

niej, zanim

zeszliby ze szczytu,

ś

ciemniłoby si

ę

. Ona za

ś

byłaby bIiska obł

ę

du.

Czuła si

ę

załamana, kiedy zajechali przed hotel El Tovar.

Postanowiła nie wywiera

ć

ż

adnego nacisku, złapała wi

ę

c swoj

ą

torb

ę

i starała si

ę

nie da

ć

niczego po sobie pozna

ć

. Odwrócił si

ę

i spojrzał łagodnie, a ona poczuła zbieraj

ą

ce si

ę

łzy i

z trudem je powstrzymywała.

- Nie

ż

ałujesz? - spytał cicho. Pokr

ę

ciła głow

ą

. Nie ufała głosowi.

.- To dobrze. - Pogładził policzek Dawn zewn

ę

trzn

ą

stron

ą

dłoni. Tak samo zrobił w

przeddzie

ń

ich wyprawy. Ja te

ż

nie. - Nadzieja zacz

ę

ła wypełnia

ć

jej serce, ale zastygła w

bezruchu, gdy opu

ś

cił dło

ń

na siedzenie. - My

ś

l

ę

,

ż

e obydwoje potrzebujemy troch

ę

czasu -

stwierdził zdecydowanie. - Czasu, by móc odzyska

ć

normaln

ą

perspektyw

ę

. Wszystko, co

było mi

ę

dzy nami, było pi

ę

kne. Ale s

ą

dz

ę

,

ż

e musimy obydwoje zastanowi

ć

si

ę

, czy to, co

wydarzyło si

ę

w kanionie, było prawd

ą

czy złudzeniem.

Wmawiała sobie,

ż

e ma racj

ę

,

ż

e naprawd

ę

potrzebuje czasu,

ż

eby podj

ąć

inteligentn

ą

, rozs

ą

dn

ą

decyzj

ę

i zgodziła si

ę

z nim.

- Je

ż

eli dasz mi kluczyki, postaram si

ę

, by odstawiono twój samochód do hotelu.'

Dawn przetrz

ą

sała torebk

ę

, szukaj

ą

c kluczyków i walcz

ą

c ze

ś

ciskaj

ą

cymi jej gardło łzami.

Znalazła je i podaj

ą

c podzi

ę

kowała.

- Zadzwoni

ę

- obiecał.

- Wiesz, gdzie jestem. - Wzi

ę

ła torb

ę

i podniosła do

góry głow

ę

.

Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

. Nie pocałował jej. Nie liczyła na to. Zmusiła si

ę

, by wysi

ąść

z samochodu i

wej

ść

po schodach hotelu. Nie obejrzała si

ę

, gdy usłyszała,

ż

e furgonetka odje

ż

d

ż

a.

Nie mogła.
Hotel El Tovar był pi

ę

kny. Został wzniesiony na pocz

ą

tku dwudziestego wieku i dlatego miał

przestronne, wygodnie urz

ą

dzone pokoje. Dyskretna elegancja i uprzejmo

ść

obsługi wpływały na

wyj

ą

tkow

ą

, szczególn

ą

atmosfer

ę

. Nie było windy. Nie skar

żą

c si

ę

Dawn wzi

ę

ła swój klucz i weszła

z torb

ą

na trzecie pi

ę

tro. Warto było. Okna pokoju wychodziły na kanion. Teraz, gdy była otoczona

czterema solidnymi

ś

cianami i w bezpiecznej odległo

ś

ci, nie bała si

ę

kanionu.

Bryce miał nad ni

ą

władz

ę

, której si

ę

bała. Zrezygnowała z luksusu zastanawiania si

ę

nad

m

ę

zczyzn

ą

, który miał nad ni

ą

jak

ąś

władz

ę

. Zamówiła kolacj

ę

do pokoju, wzi

ę

ła gor

ą

c

ą

k

ą

piel i

poło

ż

yła do łó

ż

ka.

Spała długo. Nie była w nastroju do nawi

ą

zywania kontaktu z beztroskimi urlopowiczami.

Ś

niadanie

zjadła wi

ę

c, podobnie jak kolacj

ę

, w pokoju. Jadła grzank

ę

i popijała kaw

ą

, stoj

ą

c przyoknie i

podziwiaj

ą

c wspaniało

ść

kanionu.

Wspaniały. Słowo to sprowadziło u

ś

miech na jej wargi.

Człowiek, którego kocha, jest wspaniały. Człowiek, którego kocha. Podniosła głow

ę

. Nie

potrzebowała czasu. Czas nie zmieni jej uczu

ć

ani teraz, ani w przyszło

ś

ci. Zapomniawszy o kawie

wpatrywała si

ę

w jeden z siedmiu cu,dów

ś

wiata. Zasłu

ż

ył na swe imi

ę

, cho

ć

wielu mu tego

odmawiało.

Był naprawd

ę

Wielki. Nie był złudzeniem, lecz prawd

ą

.

Szeroki i gł

ę

boki stanowił cz

ęść

krajobrazu przez tysi

ą

ce lat i b

ę

dzie jego cz

ęś

ci

ą

przez kolejne

tysi

ą

ce.

Był prawdziwy.
Jak miło

ść

, któr

ą

czuła do Bryce'a. Dawn wierzyła w uczciwo

ść

i stało

ść

tej miło

ś

ci. My

ś

l ta

zesłała na ni

ą

spokój.

Siedział w furgonetce, jedn

ą

nog

ę

w obcisłych d

ż

insach wystawił przez drzwi i kiwał ni

ą

niecierpliwie, czekaj

ą

c na Dawn.

Wi

ę

kszo

ść

nocy chodził i my

ś

lał. Był zm

ę

czony przede wszystkim my

ś

leniem. Rozwa

ż

ywszy

sytuacj

ę

na tysi

ą

ce sposobów, postanowił kierowa

ć

si

ę

instynktem. A instynkt mówił mu,

ż

e b~rłby

sko

ń

czonym głupcem, gdyby pozwolił Dawn odej

ść

.

Ile razy w

ż

yciu ma si

ę

okazj

ę

trzyma

ć

w ramionach tak

ą

pi

ę

kno

ść

jak Dawn? Zadawał sobie

pytanie kr

ę

c

ą

c si

ę

na twardym siedzeniu. Niezbyt cz

ę

sto - odpowiedział sobie sam. A kto byłby

takim idiot

ą

,

ż

eby nie przyj

ąć

takiego daru? Tym razem powiedział gło

ś

no:

- Nie Bryce Stone.

ś

eby jako

ś

zabi

ć

czas i utrzyma

ć

niecierpliwo

ść

na wodzy, Bryce rozkoszował si

ę

wspomnieniami o

Dawn. Pami

ę

tał jej upór, kiedy starał si

ę

j

ą

zrazi

ć

do siebie i namówi

ć

na innego przewodnika.

Pami

ę

tał zdecydowanie i odwag

ę

w czasie parali

ż

uj

ą

cej j

ą

strachem drogi do kanionu i z powrotem.

Pami

ę

tał, jak robiła notatki, by potem przemieni

ć

je w porywaj

ą

c

ą

histori

ę

miło

ś

ci. Pami

ę

tał

wreszcie słodkie, zaspokajaj

ą

ce kochanie, które potrafili zmieni

ć

w'przygod

ę

.

.~

Znów niecierpliwie machn

ą

ł nog

ą

. Nie pozwoli jej odej

ść

. Nie mo

ż

e pozwoli

ć

. Bryce wiedział,

ż

e

musi przekona

ć

Dawn, i

ż

nale

żą

do siebie, bez niej jego

ż

ycie nie ma celu.

Dawn zobaczyła furgonetk

ę

od razu, gdy wjechała na parking motelu. Serce zabiło jej mocno,

pełne nadziei i strachu. Musiała mpcniej chwyci

ć

kierownic

ę

, by nie straci

ć

nad ni

ą

panowania.

Zaparkowała, wysiadła i czekała. Zgłodniałym wzrokiem chłon

ę

ła jego sylwetk

ę

, staraj

ą

c si

ę

zobaczy

ć

wszystko naraz. Nie widzieli si

ę

dwadzie

ś

cia cztery godziny, a jej wydawało si

ę

,

ż

e trwało

to całe tygodnie.

T

ę

sknota jak choroba

ś

ciskała jej

ż

oł

ą

dek. Czy tak wła

ś

-

, nie b

ę

dzie si

ę

czuła, kiedy on zdecyduje si

ę

odej

ść

? Chocia

ż

stała w pełnym jesiennym sło

ń

cu,

poczuła nagły chłód przera

ż

enia. Wtedy Bryce u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i zacz

ą

ł biec. Pochwycił j

ą

w ramiona

i przytulił tak mocno, jakby nigdy ju

ż

nie zamierzał jej pu

ś

ci

ć

. W pełnym

ś

wietle dnia, na oczach

wszystkich, zaniósł j

ą

do pokoju.

Słowa nie były potrzebne, chocia

ż

si

ę

nimi posłu

ż

yli.

- Nie chc

ę

wraca

ć

do New Jersey -. powiedziała szybko, jak tylko zatrzasn

ę

li za sob

ą

drzwi. - Nie

musz

ę

my

ś

le

ć

, zastanawia

ć

nad odpowiedni

ą

perspektyw

ą

. Potrafi

ę

odró

ż

ni

ć

rzeczywisto

ść

od

złudzenia. Kocham ci

ę

. To moja rzeczywisto

ść

. I zawsze ni

ą

b

ę

dzie. - Stała spokojnie, a oczy

błyszczały jej sił

ą

I,1czucia.

Ś

miech Bryce'a podziałał na ni

ą

jak balsam.

- Zachwyca mnie to, co usłyszałem, bo ja te

ż

ci

ę

kocham. - Obj

ą

ł j

ą

ramionami. - O Bo

ż

e! Jak ci

ę

kocham! Miał głodne, gor

ą

ce usta i niecierpliwe wsz

ę

dobylskie r

ę

ce, które usuwały przeszkod

ę

, jak

ą

było ubranie.

Powtarzali te bezcenne słowa rytmicznie przez jaki

ś

czas. Powtarzali szepcz

ą

c, j

ę

cz

ą

c, ko

ń

cz

ą

c

zwyci

ę

skimi westchnieniami.

- Kocham ci

ę

.

- Kocham ci

ę

.

Dzie

ń

ju

ż

roz

ś

wietlił ciemno

ś

ci nocy, gdy Bryce zdecydował si

ę

zada

ć

kilka istotnych pyta

ń

.

- Czy jeste

ś

pewna,

ż

e chcesz opu

ś

ci

ć

Wschodnie Wybrze

ż

e, by zamieszka

ć

na pustyni?

Dawn przeci

ą

gn

ę

ła si

ę

zmysłowo. - Pisa

ć

mog

ę

wsz

ę

dzie.

Bryce pogłaskał jej udo, daj

ą

c w ten sposób wyraz swemu uznaniu dla ekscytuj

ą

cej mowy jej

ciała.

- A co z przyjaciółmi, rodzin

ą

?

Dreszcz rozkoszy wstrz

ą

sn

ą

ł Dawn w odpowiedzi na jego pieszczoty.

- Jest tylko mój ojciec i nie mo

ż

na powiedzie

ć

,

ż

eby

ś

my si

ę

swzególnie zgadzali. A przyjaciele

pozostan

ą

przyjaciółmi bez wzgl

ę

du na to, gdzie b

ę

d

ę

mieszkała.

- Czy jeste

ś

pewna swych uczu

ć

?

- Jestem pewna. A ty nie? - Dawn podniosła głow

ę

, by mu si

ę

przyjrze

ć

.

U

ś

miechn

ą

ł si

ę

powoli i cholernie zmysłowo.

- O tak. Jestem pewien. Czy mam udowodni

ć

?

- Czy kanion jest gł

ę

boki? - Dawn spojrzała mu w oczy.

Bryce odpowiedział tym mi

ę

kkim

ś

miechem, który poruszał najdalsze zak

ą

tki jej duszy.

___________________