Rozdział drugi

Ranek zaczął się spokojnie. Schodząc na dół poczułam się trochę dziwnie. Było cicho, za

cicho. Będąc już w kuchni przypomniałam sobie, że zapomniałam kasy, więc wróciłam się do
pokoju po portfel. Nie byłam głodna. Rzadko jadłam przed szkołą, gdy zostawałam sama w domu.
Założyłam płaszcz i wyszłam, zaczęło mżyć. Jadąc samochodem zobaczyłam przyklejoną
karteczkę do deski rozdzielczej. Mama ją napisała. Poinformowała mnie, że jest na zakupach, ale
nie wróci szybko, bo musi coś jeszcze załatwić. Na końcu dodała, że obiad jest w lodówce. Jasne,
na pewno sobie odgrzeję. W szkole byłam dużo przed ósmą. Ociągałam się przy wysiadaniu z
samochodu.
- Pewnie dziś znowu nie wydarzy się nic ekscytującego – myślałam głośno. I tak nikt mnie nie
słyszał. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że oprócz mojego BMW na parkingu stały jeszcze trzy
samochody. Pewnie należały do uczniów ze starszych klas, bo moim rówieśnikom policja często
wlepiała mandaty za przekroczoną prędkość i odbierała prawko na jakiś
czas. Była też mała grupka osób, które przyjeżdżają na rowerach i motocyklach kiedy robi się
cieplej, a w czasie jesieni i zimy korzystają ze szkolnych autobusów.
Poszłam do biblioteki i wzięłam pierwszą lepszą książkę z półki i zaczęłam czytać. Nie była za
ciekawa, więc ją odłożyłam. Siadając z powrotem zaczęłam rozmyślać nad tym, kim chcę być w
przyszłości, gdzie pragnę wyjechać i jak wiele zrobić. Mogłabym zostać prawnikiem, jak kiedyś
moi rodzice, ale nie chce mi się kuć na blachę wszystkich kodeksów. Weterynarz – niezła fucha dla
kogoś, kto ma rękę do zwierząt. Niestety ja miałam tylko styczność z końmi, bo tutaj w pobliżu nie
ma żadnych psów, chyba wszyscy są alergikami albo nie chce im się zajmować takim
zwierzakiem. W ostatecznym rozrachunku mogę być kelnerką w naszym pobliskim klubie lub w
restauracji. Wystarczy mi pieniędzy na moje potrzeby, a mieszkaniem nie muszę się martwić.
Rodzice powiedzieli, że będą szczęśliwi jeśli zostanę w domu. Nie mam chłopaka więc bez
przeszkód mogę zwiedzać świat.
- Dobra, czas się zbierać – powiedziałam do siebie. Znowu. Często tak robiłam. Chyba lubię
słuchać swojego głosu. Wychodząc z biblioteki natknęłam się na Anastacię. Zatrzymała się i
patrzyła na mnie nienawistnym wzrokiem. Nie wiem o co chodziło tej dziewczynie. Chyba nigdy
jej nie rozgryzę. Czekałam aż wreszcie coś powie, ale się nie doczekałam. Ona tylko odwróciła się
na pięcie i ruszyła w stronę łazienki. Całe szczęście, że będę ją znosiła tylko na trzech lekcjach.
Później już mnie nie obchodzi. Może robić, co jej się żywnie podoba.
Fizyka była do kitu. Nie dość, że nudy, to jeszcze nie umiałam nic rozwiązać. Jakby nie patrzeć, to
również matematyka, którą ostatnio rozumiałam, ale według mnie oba te przedmioty stworzyły
diabelskie pomioty, żeby tylko utrudnić mi życie. Angielski minął bez przeszkód. Tak samo, jak
biologia. Pani Erste podyktowała nam dokładną notatkę, więc łatwo będzie można się nauczyć.
Nigdy nie miałam okazji poznać języka fińskiego. Dzięki tej szkole umożliwiono mi to. Bałam się,
że z tym też będę miała trudności, ale los chciał, by stało się inaczej. Polubiłam fiński i na mojej
liście podróż znalazła się też Finlandia. Nie zraża mnie to, że jest tam zimniej niż tu. Szybko się
przyzwyczaję, bo zamierzam zabawić z Suomi jakiś czas. W czasie przerwy obiadowej John i Reid
nie rozmawiali o niczym innym, jak tylko o piątkowej imprezie. Mieli nadzieję, że poderwą jakieś
fajne laski. Oczywiście nabijali się z dziewczyn, ale one tego nie zauważyły. Chyba były nie w
sosie. Co chwilę patrzyły krzywo na swoich ukochanych. Trochę mnie to rozśmieszyło i lekko się
uśmiechnęłam. Odkąd zaczęła się pierwsza lekcja niewiele się odzywałam. Nie dawała mi spokoju
sytuacja z wczorajszego wieczora. Nawet jedzenie, które miałam przed sobą było nietknięte. Nie
interesowało mnie już, co mówią przyjaciele, ale Reid nie pozwolił mi o nich zapomnieć. Wyrwał
mnie z zamyślenia.
- Jess, co jest? Jesteś dzisiaj taka cicha. Coś się stało albo wkurzył cię ktoś? Zaraz dam mu w pysk –
roześmiałam się na te słowa. To złoty chłopak. Zawsze pomoże, jeśli tylko będzie potrafił.
- Nie, Reid. Mam sprawę do załatwienia, ale nie wiem jak ją załatwić. To skomplikowane. Nawet
nie wiem, czy wymyślę jakieś rozwiązanie.

- Mów o co chodzi. My znajdziemy rozwiązanie – John zaczął mnie naciskać.
- Powiedzielibyście, żebym dała sobie z tym spokój, więc nie zdradzę wam nic. Gdy tylko coś
ruszy, od razu się dowiecie, ok?
- Spoko. Nie myśl sobie, że zapomnimy. Będę się upominał co jakiś czas – John pogroził mi palcem
przed oczami.
- Daj jej spokój – powiedziała do niego Annabelle. - Jak nie chce mówić, to nie. Koniec, kropka.
- Może tak przejdziemy na jakiś przyjemniejszy temat zanim zaczniemy się wszyscy na siebie
dąsać? - zaproponowała Sarah.
- No to proponuję...
Potem panowała już tylko luźna atmosfera. Rozmawialiśmy o tym i owym, śmialiśmy się. John z
Reidem odstawiali szopki. Zaczynali śpiewać, wykonywali pantomimę. Z nimi nie można się
nudzić. Stołówka powoli pustoszała. My w końcu też postanowiliśmy iść już na lekcje, ale
przeszkodziła nam w tym Anastacia. Podeszła do nas ze swoją „przyjaciółką” i stanęła z mojej
prawej strony.
- Czego tu szukasz? - zapytałam ją odwracając się. Zmodulowałam głos tak, by wiedziała, że
jestem wrogo do niej nastawiona. Zamiast odpowiedzi otrzymałam bardzo ładny prezent.
Wcześniej nie zauważyłam, że miała butelkę w ręku. Odkręciła ją i chlusnęła mi Coca – Colą w
twarz. Oblała mi przy tym nową bluzkę, którą teraz będę musiała nosić do końca dnia w szkole.
Cola była lodowata, jak Atlantyk podczas zimy. Nie uszło to uwadze uczniów, którzy pozostali
jeszcze na stołówce. Spojrzałam w dół by ocenić lepiej sytuację. Spodnie też były oblane, ale nie tak
jak bluzka. Miały jedynie małe plamy. Podniosłam wzrok z powrotem na Anastacię. Uśmiechała
się szyderczo.
- Nie myśl sobie, że coś osiągniesz podstawiając mi nogę na każdym kroku. Nie uda ci się
wyprowadzić mnie z równowagi – podziałało. Zdziwiła się, że nie krzyczałam na nią.
Spodziewała się czego innego. Nie tylko krzyku, ale może i rękoczynu. Gdyby do tego doszło,
gdybym ją uderzyła, poleciałaby z tym na skargę do rodziców, a oni do dyrektora z nakazem
wyrzucenie mnie ze szkoły za ten incydent. Ale nie ze mną te numery. Nie, nie. Nie tak łatwo
mnie załatwić. Wszyscy na nas patrzyli. Zastygli w bezruchu, nic nie mówili. Byli pewnie ciekawi
dalszych wydarzeń. Ech, ludzka ciekawość nie zna granic.
- Anastacia, jeśli możesz, jeśli umiesz to wytłumacz mi łaskawie dlaczego to wszystko robisz? Ręce
opadają. To jest żałosne, nic więcej. Takie szkolne wojny prowadzi się mając 13-14 lat, ale nie w
wieku 17. Daj mi spokój, bo inaczej ja zacznę się bawić twoim kosztem i nie będzie to dla ciebie
miłe. Zapewniam – uniosłam się trochę. Tak naprawdę nie chciałam się na niej mścić. Ostrzegłam
ją tylko po to, by zrozumiała, że to nie ma sensu.
- Skończyłaś przemówienie?
- To nie było przemówienie. Udzieliłam ci rady. Nie chcę mieć z nikim na pieńku, a ty mi tego nie
ułatwiasz. Nie po to chodzę do szkoły. Wiem tylko tyle, że mnie nienawidzisz, ale za co? Za to, że
mam przyjaciół? Za to, że jestem bogata? Pieniądze nie są najważniejsze. Przyznaję, że mam kasy
jak lodu, ale nie obnoszę się z tym. Jeśli chcesz poproszę moich rodziców i wypiszą dla twojej
rodziny czek, powiedz tylko ile. Tego chcesz? A może masz jeszcze jakieś życzenie?
- Nie... - usłyszałam jak jej głos się łamie.
- Zmień się. Zmień swoje postępowanie, a będzie ci lepiej. Uwierz mi – spuściłam z tonu. Po
dłuższej chwili wydukała z siebie jedno słowo i skierowała się do wyjścia, a za nią poszła Karen.
- Sorry.
- Anastacia! - zawołałam za nią. Zatrzymała się i odwróciła. Karen już nie było, nie czekała na nią. -
Pozbądź się swojej fałszywej przyjaciółki. To ona namąciła ci w głowie – Nie miałam pojęcia
czemu chciałam jej pomóc. Nie zamierzałam stać się bohaterką, która ratuje świat od zła. Nie wiem
skąd, ale miałam wrażenie, że wiem jak ona się czuje. Przestraszyłam się bo właśnie John poklepał
mnie po ramieniu.
- No dziewczyno, dałaś jej wycisk. Ciekawy jestem, co teraz zrobi.
- Mam nadzieję, że posłucha mnie... - spojrzałam na wskazówki zegara. - Zostało 20 minut do
końca lekcji. Chodźmy już pod artystyczną, później usprawiedliwimy swoją nieobecność –
Zabraliśmy swoje rzeczy i wyszliśmy wreszcie ze stołówki.

Przez kolejne dwie lekcje nie myślałam o niczym innym, jak o Anastacii. Cały czas zastanawiałam
się, co nią kierowało, dlaczego była dla wszystkich taka okropna. Wszystkich obrzucała błotem.
Jednych mniej, drugich bardziej. Do tych drugich zaliczałam się właśnie ja. Być może coś się
wydarzyło w jej domu albo umarła bliska osoba lub też chłopak ją zostawił. Nie miałam zielonego
pojęcia. Kiedy zadzwonił ostatni już dzwonek na dziś, wyszłam z sali i idąc pustym korytarzem,
skierowałam się do wyjścia. Zbiegłam po schodach na dół i przechodząc około dwadzieścia
metrów chodnikiem, doszłam do samochodu. Masz ci los. Zamiast wyjąć kluczyki dużo wcześniej
i teraz już odjeżdżać, musiałam się zastanawiać, gdzie je posiałam. Po chwili coś sobie
przypomniałam. Obeszłam samochód i zajrzałam przez okno. Świetnie. Kluczyki były w stacyjce.
Telefonu też nie miałam, podłączyłam go rano by się naładował i zapomniałam zabrać wychodząc
z domu. Czekał mnie cudowny, długi spacer. Całe szczęście, że dzień się wydłużył, było jeszcze
jasno i ciepło, nie musiałam się spieszyć. Nie pierwszy raz mi się to zdarzyło, chociaż wtedy to
była inna sytuacja. Kiedy przeprowadziliśmy się do Portland, nie miałam jeszcze samochodu i
przez cały tydzień musiałam ostro maszerować do szkoły i do domu. Jedynym plusem tego
„treningu” było to, że wyrobiłam sobie kondycję i orientację w terenie. Czasem zamiast podążać
ulicą i dotrzeć jak najszybciej do domu, wchodziłam do lasu i obserwowałam zwierzęta, słuchałam
śpiewu ptaków. Od tamtego momentu znałam prawie każdy zakamarek lasu, który był bardzo
gęsto usiany drzewami i innymi mniejszymi roślinami i mogłabym się w nim ukryć w razie
potrzeby. Z autobusu nie mogłam skorzystać, ponieważ żaden nie jeździł tam, gdzie mieszkałam.

Po pół godziny pokonałam jedną trzecią dystansu. Co chwilę mijały mnie samochody. Szłam
poboczem i nie mając co robić podśpiewywałam sobie i rozglądałam się po okolicy. Po kilku
minutach przerwałam śpiewanie, ponieważ usłyszałam coś za plecami. Przystanęłam i powoli się
obróciłam, ale niczego nie zobaczyłam. Za parę sekund coś dużego poruszyło się na skraju lasu
przede mną. Stałam i patrzyłam czekając aż to coś się ukarze. Po chwili zrozumiałam, że to może
być tamten wilk i teraz mnie prześladuje. Czekałam i czekałam, jednak bez skutku. Ruch w
krzakach ustał na dobre, więc powoli zaczęłam iść mając oczy i uszy szeroko otwarte na wszelki
wypadek. Byłam coraz bardziej zdenerwowana zbliżając się do miejsca, gdzie słyszałam i
„widziałam” zwierzę. Mijając je nie obeszło się bez spojrzenia. Niczego tam już nie było,
kompletnie niczego. Byłam nie tylko wściekła, ale i zdezorientowana z tego wszystkiego. Sytuacja
była równie straszna, co śmieszna. To niewiarygodne, jak umysł potrafi płatać figle. Odwróciłam
wzrok od krzaków, potrząsnęłam głową wzdychając przy tym i poszłam dalej.
Dotarłszy wreszcie do domu położyłam niedbale plecak na stole i poszłam do swojego pokoju.
Rzuciłam się na łóżko i wpatrywałam w sufit. Zdecydowałam, że powiem o wszystkim rodzicom,
jak tylko wrócą. Tak dłużej być nie mogło. Miałam nadzieję, że oni coś mi doradzą albo znajdą
rozwiązanie. Przekręciłam się na bok i przykryłam kocem próbując usnąć. Od dziecka miałam
twardy sen i nic by mnie nie obudziło, nawet strzelanina, ale dziś musiałam być czujna. Nie
umiałam określić dokładnie ile czasu spałam, ale za oknem zmierzchało już. Gdyby nie hałas na
parterze nie obudziłabym się. Wstałam i podeszłam do okna. Pomyślałam, że to pewnie Maria i
Tyler, ale przed domem nie było żadnego samochodu. Serce zabiło mi mocniej, puls przyspieszył.
To było chore, żeby dwa razy w ciągu dnia przydarzyło mi się coś dziwacznego. Jak najciszej, na
palcach przeszłam koło łóżka i ostrożnie otworzyłam drzwi. Wychodząc na korytarz, najpierw się
rozejrzałam w prawo i w lewo. Musiałam się zabezpieczyć jakoś, mieć coś ze sobą by się bronić.
Poszłam więc do schowka, który był obok sypialni rodziców. Otworzyłam go i zaczęłam
przeglądać wszystkie rzeczy w poszukiwaniu czegoś, co by mi się przydało. Musiałam to robić
bardzo cicho, nie chciałam bowiem, by ten ktoś na dole usłyszał mnie i przyszedł tu. Gdy już
przeszukałam cały schowek i nie znalazłam w nim nic, poszłam do sypialni rodziców. Pierwszym
miejscem, do którego zajrzałam była garderoba. Nie spodziewałam się, że znajdę tu coś takiego.
Koniecznie musiałam zapytać albo Marię albo Tylera, dlaczego mi nie powiedzieli. Moim oczom
ukazała się strzelba myśliwska, która leżała na półce za rzędem ubrań. Obok niej było pudełeczko
z nabojami. Nie umiałam ładować broni, więc modliłam się, aby amunicja już w niej była. To
jednak nie zmniejszało problemu. Nigdy nie strzelałam. Świetnie by było, gdyby sam widok

strzelby w moich rękach podziałał na nieznajomego, a on zwiałby i omijał mój dom wielkim
łukiem. Niestety w takie cuda nie wierzyłam, to było niemożliwe. Bardzo trzęsły mi się dłonie, gdy
sięgałam po broń. Odetchnęłam parę razy głęboko i wzięłam się w garść. Palce prawej ręki
zacisnęłam na kolbie, natomiast palec wskazujący lewej ręki położyłam na spuście. Szłam bardzo
powoli korytarzem upewniając się, że obcy jest cały czas na dole. Będąc w połowie drogi do
schodów usłyszałam granie telewizora. No świetnie, przez niego albo nią zapłacimy większy
rachunek za prąd. Czuł/czuła się jak u siebie w domu. Idąc dalej i będąc już na krawędzi schodów
postawiłam nogę na pierwszym schodku i od razu znieruchomiałam. Deski zaskrzypiały. Dłonie
zrobiły mi się wilgotne, a przez walące coraz bardziej serce nie mogłam się skupić by ustać na
jednej nodze. Miałam tylko nadzieję, że tamten człowiek tego nie usłyszał. Postawiłam i drugą
nogę, tym razem sukces. Trzymając się blisko ściany schodziłam stopień po stopniu. Gdy byłam
już na dole weszłam szybko do salonu i byłam święcie przekonana, że znajdę tam osobnika, który
będzie wyciągnięty na kanapie przed telewizorem. Byłam zaskoczona widząc, że się pomyliłam.
Stojąc tak w salonie usłyszałam brzęk szklanki stawianej na ceramicznej kuchni, więc poszłam w
tamtym kierunku. Wchodząc zobaczyłam odwróconego do mnie plecami chłopaka. Był niczego
nieświadomy. Wycelowałam w niego lufę.
- Nie ruszaj się! - powiedziałam. - Obróć się powoli z podniesionymi rękami! - Skąd ja to znałam?
Gadałam jak glina. Gdy wreszcie zobaczyłam chłopaka nie mogłam uwierzyć, że może być
złodziejem. Był czysty, zadbany, jego ciuchy były z pewnością firmowe. Miał na sobie skórzaną
czarną kurtkę i ciemnoniebieską koszulę. Włosy były koloru ciemnego brązu, a oczy chyba zielone
lub niebieskie. Nie widziałam dobrze, tak samo jak spodni i butów. Zresztą nie mogłam się tak
przypatrywać, bo mógł w każdej chwili mnie obezwładnić. Patrzył mi prosto w oczy przez cały
czas. Ja nie mogłam, musiałam co chwilę spuszczać lub odwracać wzrok. Był bardzo przystojny i
to było powodem. Gdy chłopak onieśmielał mnie swoją urodą, nie potrafiłam patrzeć mu w oczy,
bo wtedy nie umiałam podjąć tematu ani o coś zapytać.
- Po co tu przyszedłeś?! Gadaj! Co chciałeś ukraść? Nie wyglądasz mi na kogoś, komu czegoś
brakuje do szczęścia – on jednak tylko mi się przyglądał. Nic nie mówił. W tej trwającej ciszy
usłyszałam, jak dwa samochody zajeżdżają przed dom.
- To twoi kumple? Pewnie im powiedziałeś, żeby przyjechali, gdy nie wrócisz po określonym
czasie, co? - zero reakcji. Silniki zgasły, a ja czekałam cała w nerwach na rozwój dalszej akcji.
Drzwi frontowe zaczęły się otwierać. Nasłuchiwałam.
- Co tu się dzieje? - padło pytanie. Odwróciłam się najszybciej jak umiałam i już nacisnęłam spust,
kiedy okazało się, że to moi rodzice przyjechali. Zanim kula zdążyła wyjść z lufy, tata podniósł w
niewiarygodnym tempie broń do góry i pocisk utkwił w suficie.