Katarzyna Pisarzewska

Halo, Wikta

Ukochanej Babci Mariannie,
której mrożące krew w żyłach opowieści
ciągle pobudzają moją wyobraźnię

Lena zbiegła ze schodów w ślad za mężem.
- Przecież mogę iść z tobą! - zawołała.
- Tłumaczyłem ci tyle razy, że to spotkanie w interesach. Tylko byś nam przeszkadzała.
- Akurat! Odkąd to spotkania w interesach kończą się nad ranem?
Fabian zignorował pytanie i otworzył drzwi.

- Nie kochasz mnie, nigdy mnie nie kochałeś! Ożeniłeś się ze mną tylko ze względu na mojego
ojca i jego pieniądze. Już nawet nie zaprzeczasz! Fabiaś! - zawołała płaczliwie, wieszając się u
jego ramienia.
- Przestań skomleć - wysyczał przez zęby, odepchnął ją gwałtownie i wyszedł.
Lena zacisnęła dłoń na zimnej klamce i oparła głowę o drzwi. Poczuła, że zaczyna brakować jej
tchu, i osunęła się w ciemność.



Otworzyłam oczy i uniosłam głowę. Omal nie zemdlałam. Co za ból! Chyba ktoś przyłożył mi w
czaszkę. Delikatnie obmacałam głowę i rzeczywiście, z tyłu wyczułam niewielką ranę. Trzeba
będzie poczekać z gwałtownymi ruchami. Na razie rozejrzę się w koło i spróbuję sobie przypo-
mnieć, co doprowadziło mnie do tak rozpaczliwego stanu.

Leżę w dosyć dużym, jasnym pokoju, na wielkim łóżku.
Okna są zasłonięte, trudno ocenić, jaka to pora dnia. Nie mogę sobie przypomnieć, jak się tu
znalazłam. Co się ze mną dzieje? Może umieram?
Z pokoju obok wychodzi facet o włosach blond i ogromnej szczęce. W ręku trzyma krawat.
Wpatruję się weń przerażona. Najpierw mnie pobił, a teraz chce dodusić, to jasne. Kątem oka
dostrzegam lampkę na nocnym stoliku. Jeśli tylko ta wynaturzona kreatura zbliży się do mnie, to
chwycę lampkę i wyrżnę go w głowę. No, nie wiem, czy wceluję akurat w głowę, ale w szczękę
na pewno.
Facet patrzy na mnie z niesmakiem i zaczyna wiązać krawat. Trochę mnie to uspokaja.
- Wróciłem bardzo późno i znalazłem cię pod drzwiami. Znowu miałaś atak.
Atak? Jaki atak? I dlaczego on mówi do mnie na ty? Przecież go nie znam!
- Jak się czujesz? - pyta.
- Bardzo źle - odpowiadam zgodnie z prawdą. W oczach faceta zapala się iskierka radości.
- No, tak - mówi, odwracając się do mnie plecami, na pewno po to, żeby ukryć uśmiech. -
Powiem Wikcie, żeby wezwała doktora Maja. Wrócę dopiero na kolację.
- Dobrze - zgadzam się obojętnie.
Facet rzuca mi zdziwione spojrzenie i wychodzi. Wikta? Doktor Maj? Kim są ci ludzie? Co to
wszystko znaczy? O co tu chodzi?

Biorę głęboki oddech. Tylko spokojnie. Tylko bez nerwów.
Ale jak mogę być spokojna, skoro nic nie pamiętam! Nawet tego, jak się nazywam! O mój Boże,
to jakiś koszmar. Z pewnością jeszcze śnię. Zaraz się obudzę.
Mija kwadrans, jednak w moim stanie świadomości nie zachodzi zmiana na lepsze. Nie wiem,
gdzie jestem, kim jestem, co tu robię. Przez głowę przelatują mi dziwne wspomnienia, chyba z
wczesnego dzieciństwa: jadę na wielbłądzie przez gorącą pustynię. Potem wieszam się na trąbie
słonia i karmię go gałęziami drzew. Niestety, całą zabawę psuje mi upierdliwy smarkacz, pewnie
starszy brat albo kuzyn. Ciągle mnie strofuje, a w dodatku morduje bez opamiętania wszystko,
jak leci: flamingi, Arabów, lwy, gazele, antylopy i gepardy.
Próbuję zapomnieć o strasznym kuzynie i skupić się na bliższych członkach rodziny.
Mamą poniewierał chudy facet z wąsem. Na szczęście nie udało mu się skraść jej cnoty.
Zapowiadająca się tak dobrze mama zachowała się bardzo nie fair w stosunku do taty, zdradzając
go z osobą duchowną, zdaje się z arcybiskupem. Tymczasem tata udał się na wojnę, gdzie z
rozpaczy rzucał się w ramiona różnych kobiet, przy okazji cudem unikając pułapek, zastawianych
przez podstępnego Bruneta czy też Brunera. Potem uciekł w góry i tam radykalnie zmienił image;
prowadząc partyzantkę przeciw tak zwanemu Margrabiemu, postradał życie w bardzo haniebnych
okolicznościach.

Teraz ja... Mam już całe szesnaście lat, gdy poznaję mężczyznę swego życia. Na zewnątrz zimny
jak lód, w środku uczuciowy, delikatny wrażliwiec. Jest chyba trzy razy ode mnie starszy, co
jednak zbyt późno budzi moje obawy. Otóż on uwielbia nieletnie. Stąd właśnie jego pseudonim
Pogromca Dziewic. Kiedy przestaję być nieletnią dziewicą, rzuca mnie bez żalu, zostawiając w
mym sercu wielką, niezagojoną ranę.
No dobrze, ale to wszystko jeszcze nie wyjaśnia, czemu leżę tu z dziurą w głowie, a facet z
przerostem dolnej żuchwy mówi do mnie per ty i traktuje chłodno. Co robić? Niech pomyślę.
Potrzebny mi jakiś plan działania, jakaś taktyka. Na razie nie będę się zdradzać ze swoim
zanikiem pamięci. Mam dziwne przeczucie, że Szczękonośny łatwo i chętnie się mnie pozbędzie,
jeśli się dowie, że mam po-
ważne zaburzenia umysłowe. Rozglądam się po sypialni i dochodzę do przekonania, że reszta
mieszkania musi być równie przyjemna. Nie dam się stąd wyrzucić. Nie dam się zamknąć w
szpitalu wariatów. Przypomniało mi się, że trafił tam jeden mój wuj, niezły rozrabiaka i facet z
jajami. Lekarze zrobili z niego roślinę.
Podniosłam się bardzo powoli. Szum w głowie ustał. Podeszłam do okna i wyjrzałam na
zewnątrz. Byłam w pokoju na pierwszym piętrze. Okno wychodziło na ogród, niezbyt duży i
bardzo wypielęgnowany. Za ogrodzeniem, przy którym kwitły bzy, widać było sąsiedni dom:
staroświecką, nieco zaniedbaną willę. Prawdę mówiąc, ten widok nie wywołał we mnie żadnych
skojarzeń.
A widok mnie samej? Zapomniałam nawet, jak wyglądam! Bez trudu znalazłam łazienkę i z
niecierpliwością stanęłam przed lustrem. Zamknęłam jednak oczy, napawając się słodką chwilą
niepewności. Jak wiadomo, wszystkie bogate kobiety są piękne. Wystarczy, jeśli jestem podobna
do jednego ze swoich przystojnych rodziców. Nie ulega wątpliwości, że ze złotowłosego aniołka,
jakim byłam (to pamiętam), musiała przecież wyrosnąć nieodparcie czarująca anielica. Oceniając
po ubraniu, bardzo szczupła, ale dzięki temu pełna wdzięku, eteryczna i delikatna.
Wreszcie otworzyłam oczy i dech zaparło mi w piersiach. Z lustra spoglądała przerażająco chuda
istota o aparycji Baby-Jagi. Policzki zapadnięte, włosy cienkie, matowe, skołtunione, oczy w
ciemnych obwódkach, warga przegryziona i napuchnięta, skóra bladożółta i jak gdyby pomarsz-
czona. A figura... Jak w transie ściągnęłam z siebie ubranie. To nie figura, to modelowy szkielet
do nauki anatomii! Nie stwierdziłam obecności piersi, pośladków czy ud. Najwyraźniej cierpię na
jakąś straszliwą, śmiertelną chorobę, która podstępnie i nieubłaganie niszczy mój organizm.
Patrzyłam na tę biedną kobietę, jaką się okazałam, i ogarnęła mnie okropna żałość. Nim się
jednak w niej pogrążyłam, dopadło
mnie wrażenie całkowicie odmienne. Oto ktoś zaczął łomotać do drzwi, jakby chciał wyrwać je z
zawiasów. Jednocześnie chrapliwy głos o skali grzmotu wdarł się w mą znękaną czaszkę:
- Pani Lenooo! Pani Lenooo!
O mój Boże, a to co? Zaczęłam trząść się ze strachu. Gdyby w łazience było okno,
wyskoczyłabym przez nie bez wahania. Co robić? Może schowam się w koszu na brudną
bieliznę? Za mały! Co tu robić, co robić?
- Pani Leno! Niech pani otworzy! Co pani robi?!
Co ja robię? Co robi ta po drugiej stronie, to lepsze pytanie!
Na pewno jest bardzo zdeterminowana. Może przyszła za potrzebą? A może tak naprawdę nie
jestem u siebie, może jestem kochanką Szczękonośnego, a ta za drzwiami to jego żona?
Tylko kto wziąłby sobie na kochankę Babę-Jagę? A może ten śmiercionośny ryk nie odnosi się
do mnie? Nie przypominam sobie, żebym miała na imię Lena. Oczywiście, nie jest to żaden
poważny argument... ale jakoś dodaje mi odwagi. Zresztą drzwi zaczynają niebezpiecznie
trzeszczeć, zaraz i tak runą do środka. Raz kozie śmierć, otworzę je i stanę oko w oko z
przeznaczeniem.
A więc otwieram. W tej samej chwili silny cios w pierś zwala mnie z nóg. W ostatnim przebłysku
świadomości dostrzegam ogromną twarz z nieproporcjonalnie małym nosem, z błękitnymi

oczkami rozstrzelonymi w dwie strony świata i z wielką paszczą, uzbrojoną w wąsy i dwa zęby.
Jestem zgubiona.
I znowu budzę się w wielkim łóżku, w tym samym pokoju z zaciągniętymi zasłonami w oknach.
Oprócz bólu głowy czuję równie silny ból w piersiach. Tym razem nie ma faceta ze szczęką. Jest
za to dwuzębne monstrum. Na jego widok aż kulę się w sobie.

- Mój Boże! Bałam się, czy nie zrobiłam pani krzywdy -wykrzyknęła straszliwa walkiria,
zrywając się z krzesła. -Waliłam pięścią w drzwi, a pani je akurat otworzyła.
Przez chwilę nie mogłam wydusić słowa.
- Mam nadzieję, że zdążyła pani do toalety - wykrztusiłam.
- Co, co? - Zdumiała się, rozdziawiając usta. - Chyba źle się pani czuje. Całe szczęście jest tu
doktor Maj. Myje ręce. Zaraz go przyprowadzę.
Doktor Maj okazał się starszym, siwym mężczyzną w okularach. Po jego fioletowym nosie
zgadłam, że nie stroni od mocnych trunków.
- Moja biedna Leno! - zawołał. - Bardzo wystraszyłaś mnie i Wiktę. Jak się czujesz?
- Ledwie żyję - mruknęłam płaczliwie, spoglądając z wyrzutem na walkirię.
A więc to Wikta. Stworzenie domowe, a nie rodzaj machiny oblężniczej skrzyżowanej z
węgierskim huzarem. Jak mogłam zapomnieć tę zdumiewającą twarz?
Doktor uważnie obejrzał moją głowę.
- Musiałaś stracić dużo krwi. Dlaczego twój mąż nie wezwał od razu pogotowia?
Aha, więc to mój mąż. Chyba mam pecha.
- Pewnie chciał, żebym się wykrwawiła - odparłam bez zastanowienia.
Doktor ze zmieszaniem spojrzał na Wiktę. Trudno powiedzieć, na co spojrzała Wikta i czy była
zmieszana, ponieważ od samego początku wyglądała na kompletnie ogłupiałą, a jej oczy
wykonywały wprost niepojęte akrobacje.
- Ktoś powinien być zawsze w domu - kontynuował doktor Maj. - Ciągle to powtarzam, a ty nie
słuchasz. Powinnaś mieć całodobową opiekę, chociażby w postaci Wikty.
- Muszę to rozważyć - rzekłam oględnie.
- Głowę trzeba zszyć. Zaraz to zrobimy. Zadzwonię po doktor Żurawską. To bardzo zdolna
stażystka. Cudownie szyje. Niestety, ja już tak nie potrafię.
Tu doktor Maj zademonstrował, jak trzęsą mu się ręce. Z wrażenia przełknęłam ślinę.
- Panie doktorze. Niech mi pan powie, w jakim jestem stanie? Czuję, jakbym miała nie dożyć
jutra. Co ze mną będzie?
- Droga Leno. - Doktor Maj westchnął głęboko i złożył ręce jak do modlitwy. - Epilepsja to nie
przelewki.
A więc cierpię na epilepsję! Robi mi się strasznie smutno. Chyba z dwojga złego wolałabym lanie
od Szczękonośnego niż jakieś niekontrolowane, nieobliczalne w skutkach ataki.
- Wszystko byłoby dobrze, gdybyś chciała, naprawdę chciała być zdrowa - kontynuował doktor
Maj. - Twój stan można w stu procentach kontrolować. Co z tego, skoro zapominasz o lekach i
lekceważysz moje zalecenia? Twoja dieta... Nie denerwuj się tylko, jak zwykle, kiedy o tym
mówię... Zabijasz się dietą. To nie są żarty. Powinnaś jak najszybciej znaleźć się pod opieką
psychologa. Skorzystaj z mojej rady i idź do doktora Wierzbickiego. To świetny specjalista.
- Dobrze, zastanowię się. - Muszę się zastanowić nad wieloma rzeczami.
- Zastanów się, moje dziecko, zastanów koniecznie -zalecił doktor Maj, jakby w sukurs moim
myślom. - Dam ci teraz coś na wzmocnienie.

Niestety, nie chodziło o kieliszek koniaku, tylko o strzykawkę. Zamknęłam oczy, żeby nie
widzieć prób wcelowania igły w żyłę.
Dziesięć minut później przybyła doktor Żurawska. Okazała się rumianą, wesołą brunetką.
- Oto mój ideał kobiecej urody. - Doktor Maj był wyraźnie rozczulony.

No, tak. Moje parametry mogłyby służyć za wzorzec w świecie kostuch, strachów na wróble oraz
przesuszonych ideału.
Po szyciu zapadłam w sen. Czułam się bardzo, ale to bardzo zmęczona.
Następny ranek był jak deja vu. Obudziłam się w wielkim łóżku, w tym samym pokoju z
zasłoniętymi oknami. Po chwili pojawił się facet ze szczęką. Wiązał krawat.
- Jak się czujesz? - spytał.
- Jak zbity pies.
- Aha. Będę na kolacji.
- Na kolacji. Dobrze.
Facet spojrzał ze zdziwieniem i wyszedł.
Co prawda, czułam się znacznie lepiej niż poprzedniego ranka i postanowiłam zrobić z tego
właściwy użytek. Dałam Szczękonośnemu kwadrans na opuszczenie domu, po czym wyjrzałam
na korytarz. Z dołu dochodziły niejednoznaczne dźwięki.
- Halo, Wikta! - zawołałam.
- Słucham panią? - odkrzyknęła Wikta głosem jak spod ziemi.
- Biorę kąpiel.
Usłyszałam, że wolno człapie na górę i w chwilę później ujrzałam jej zdumiewającą fizys.
- Co pani mówiła? - sapnęła.
- Jeśli chcesz wejść do łazienki, to zrób to teraz, zamiast mnie nachodzić i straszyć, kiedy jestem
w środku.
- Eee... Przepraszam... Ja wczoraj myślałam, że pani, że pani...
- Co takiego?
- Chciała sobie zrobić krzywdę i dlatego się zamknęła i nie odpowiadała, kiedy wołałam.
- Panikujesz - burknęłam niepewnie. Kto wie, co mogło przychodzić do głowy kobiecie, którą
byłam, zanim obudziłam się z zanikiem pamięci.

Co jej mogło przychodzić do głowy? Kiedy wreszcie znalazłam garderobę, zrozumiałam, że
obawy Wikty są całkowicie uzasadnione. Garderoba była ogromna i pełna czarnej bielizny,
czarnych rajstop, czarnych pończoch, takich samych sukienek, spodni, spódnic, bluzek i butów.
Ani jednej rzeczy w innym kolorze. Czyżbym przeżyła wielką tragedię, która zaowocowała
trwałą żałobą? A może w ten sposób szykuję się na tamten świat? Może chodzę po sklepach i za-
stanawiam się, czym zrobić wrażenie na ludziach, którzy przyjdą zerknąć na moje truchło na
katafalku? Wyzwolę się z tego szaleństwa. Jeśli nawet doktor Maj nie powiedział całej prawdy,
jeżeli cierpię na jakąś śmiertelną chorobę, to od tej chwili nie będę o tym myśleć.
Tymczasem musiałam ubrać się w to, co było, i zejść na
śniadanie.
Z łatwością trafiłam do jadalni. Niestety, ani śladu pożywienia. Może jadam gdzie indziej?
Ruszyłam jakby po omacku, zaglądając do różnych pomieszczeń, w tym do szafki na szczotki i
szafy na wierzchnie okrycia. Wreszcie dotarłam do kuchni. Przy stole siedziała zaczytana Wikta.
Na mój widok gwałtownie odłożyła książkę. Zerknęłam na okładkę: Tajemnice pięknych kobiet.
No, tak. Nic dziwnego, że zapomniała o moim śniadaniu.
- Wikto, co ze śniadaniem? - spytałam ostro.
- Pani woda stoi w jadalni.
- Moja woda?!!!
Osłupiałam. Wikta również, ale najwyraźniej z powodu mojej reakcji. Zdaje się, że picie wody na
śniadanie należało do moich zwyczajów.
- Woda?! - powtórzyłam, nadając głosowi ton oburzenia. - Sądzisz, że po całym dniu bez jedzenia
mam teraz ochotę na wodę?
- A na co ma pani ochotę? - spytała potulnie Wikta. - Na sałatę, marchew, bakłażany, rzodkiewki,
brokuły, kiełki soi, soczewicy, paprykę, ogórki, pomidory, groszek?

Już wiem. Tamta kobieta popełniła jakiś straszliwy grzech i potem umartwiała się, by go
odpokutować. Głodziła się, nie dbała o siebie, chodziła w czerni, otaczała się stworzeniami
niesprawiedliwie potraktowanymi przez naturę (Szczękonośny, Wikta) oraz powierzała swe
zdrowie i życie konowałowi w ostatnim stadium choroby alkoholowej.
To wszystko musi się zmienić.
- Najchętniej zjadłabym frytki z kurczakiem i sałatką z kiszonej kapusty, a potem wielki deser z
lodami, czekoladą, bitą śmietaną i... i truskawki. Albo czereśnie, jeśli już są.
- Natychmiast wszystko zamówię! - zawołała Wikta. Wyglądała na uszczęśliwioną.
- Zamów i dla siebie - poleciłam.
Och, Wikta, od dziś będziemy używać życia!

Siedziałam w asyście zadowolonej Wikty przy wielkim stole w jadalni i zajadałam w najlepsze,
kiedy zadzwonił telefon. Wikta podała mi słuchawkę.
- Pani Celina - szepnęła.
- Cześć, Lenko! - usłyszałam w słuchawce. - A co ty jeszcze robisz w domu, kiedy ja tu na ciebie
czekam?
- Czekasz?
- Umówiłyśmy się dziś na manikiur. Zapomniałaś?
- Wyleciało mi z głowy - wyznałam szczerze.
- To co, będziesz za chwilę?
- Oj, nie, nie bardzo - odparłam szybko. - Wiesz, miałam przedwczoraj atak, strasznie jestem
słaba.
- Och, to okropne, okropne. Zaraz u ciebie będę. To okropne. Okropne.
Tylko spokojnie. Wizyta przyjaciółki to nie inwazja kosmitów.
Na wszelki wypadek przyjęłam Celinę leżąc w łóżku. Usłyszałam ją już z daleka.

- Co się dzieje z moją kochaną Lenką? Co powiedział doktor Maj? Co jej zrobił? Szycie głowy?
To okropne, straszne, tragiczne!
Wreszcie wpadła do pokoju i zatrzymując się nad łóżkiem, załamała ręce w teatralnym geście.
- O mój ty Panie! Jak ty wyglądasz, Lenko! Pokaż
głowę!
O mało nie przypłaciłam jej oględzin wstrząsem mózgu.
- Eee... - Celina była wyraźnie rozczarowana. - Myślałam, że masz szew na pół głowy, a tu takie
byle co... I dlatego nie przyszłaś na manikiur?
Zdaje się, że otaczam się wyjątkowo brutalnymi kobietami. Wikta jest bardzo duża, ale powolna.
Za to ta... Strach pomyśleć, co może człowiekowi zrobić żwawa blondynka przed czterdziestką.
Patrzyłam na nią w osłupieniu.
- Musisz teraz wydobrzeć, potrzebujesz dużo spokoju! -wrzeszczała Celina. - Na manikiur
wybierzemy się kiedy indziej! A propos, masz pozdrowienia od wszystkich dziewczyn z salonu.
Bardzo ci współczują!
- Dziękuję - bąknęłam.
- Nie ma za co. A właśnie, jedna z nich dała mi adres świetnego bioenergoterapeuty. Musisz do
niego pójść. Ma podobno doskonałe rezultaty w leczeniu padaczki, raka, kamieni nerkowych,
wrzodów i nerwic.
Wymieniła to jednym tchem. No tak, cierpię na epilepsję! Ale skąd ten rak, wrzody, kamienie i
nerwice? Czyżbym również chorowała na to wszystko?
- Obiecaj mi, że pójdziesz! Obiecaj! - Celina dramatycznie chwyciła moją rękę i ścisnęła ją jak
wyżymaczka.
- Dobrze, dobrze - zgodziłam się potulnie, próbując się uwolnić. - Ale wiesz, najpierw... Tak
sobie pomyślałam... Chciałabym któregoś dnia pójść na jakieś zakupy. Potrzebuję paru sukienek
czy bluzek... Ale nie czarnych. Co o tym sądzisz? - Zerknęłam na nią badawczo.

- Nie czarnych? - Celina rozpłynęła się w uśmiechach. -No, widzę, że moje namowy
poskutkowały! To cudownie! Tyle razy powtarzałam, że nie musisz się optycznie wyszczuplać...
Ale jak znam życie, to nie moja zasługa, co?
Mrugnęła porozumiewawczo. W odpowiedzi zrobiłam minę sfinksa. Pewnie, że nie jej, ale tego
nie ma prawa wiedzieć! A może się zorientowała, że straciłam pamięć i nie jestem już tą samą
osobą, z którą jeszcze parę dni temu umawiała się na manikiur?
Szczęśliwie okazało się, że chodzi o co innego. Celina nie wytrzymała i nachyliwszy się nade
mną, pisnęła:
- Umówiłaś się z tym z Internetu?!
- Eee... - wyjęczałam wieloznacznie.
- Nie chcesz mi powiedzieć? A może już się z nim spotkałaś?
- Coś ty, Celina, ja przecież...
- ...Masz męża. I co z tego? Mężowie w pewnym okresie małżeństwa są zadowoleni, jeżeli ich
żony mogą mieć jeszcze kochanków, którym nie trzeba płacić. No, no, nie rób takiej miny,
przecież żartuję... Fabian o niczym się nie dowie.

Fabian. A więc tak ma na imię Szczękonośny. Ale kim jest „ten z Internetu"? I co to jest
„Internet"? To na pewno coś, przez co nie widać człowieka. Nie ma mowy, żeby podrywał mnie
ktoś, kto wie, jak wyglądam.
Po gigantycznym obiedzie czułam się jak słonica w drugim roku ciąży. Zaciśnięty żołądek
wyraźnie protestował przeciwko kurczakowi, frytkom, lodom, bitej śmietanie i owocom. Teraz
miałam ochotę na jedno: zwrócić to wszystko. Zaraz po wyjściu Celiny zamknęłam się w toale-
cie, ale kiedy z lustra spojrzała na mnie zmaltretowana Baba-Jaga, natychmiast się opanowałam.
Zniosę największe cierpienia, żeby wyrwać się z tego stanu. Pokonam tego cholernego kurczaka.
Odwagi!
Żeby oderwać myśli od procesu trawienia, ruszyłam na zwiedzanie domostwa. Obejrzałam saunę,
siłownię, salę bilardową, pokój telewizyjny, salon, dwa gabinety, cztery sypialnie, znaczną liczbę
łazienek, jadalnię i bibliotekę, by na koniec dotrzeć do czegoś w rodzaju oranżerii, a dokładniej
rzecz biorąc, kaktusarium. Potworność. Dałabym sobie uciąć rękę, że to jakaś mania
Szczękonośnego. Pewnie dla zabawy podrzuca swoim przyjaciołom do łóżka co ciekawsze
egzemplarze. Nie miałam zamiaru więcej tu zaglądać. Wróciłam więc do swojego gabinetu. Że
był mój, zgadywałam po kolekcji zdjęć na biurku. Na pierwszym rzucała się w oczy wielka
szczęka mojego męża, to jest Fabiana. Na drugim szczęka. Fabian, i ja prężyliśmy się w
promieniach zachodzącego słońca na tle morza. Trzecie zdjęcie, przewiązane czarną, wyblakłą
wstążką, przedstawiało wątłego, łysego faceta w średnim wieku, z nieco krzywym uśmiechem i
drapieżnie obnażonym lewym kłem. Na czwartym byliśmy we troje: Łysy, ja i Fabian. Łysy stał
pośrodku i śmiejąc się do rozpuku, obejmował mnie i Fabiana, przebranych za młodą parę.
Niezły ubaw, rzeczywiście.
Należało się domyślać, że Łysy nie żyje. To bardzo dobrze. Byłoby trochę dziwne, gdyby wpadł
tu pewnego dnia, a ja nie potrafiłabym go rozpoznać. Kim mógł być? Ojczymem? Ojcem
chrzestnym? Przyjacielem rodziny? Wujem? Zaczęłam przeglądać szuflady biurka.

W pierwszej, malutkiej szufladce znalazłam dokumenty na nazwisko: Milena Madejska, jakieś
plastikowe karty, parę wydruków bankowych oraz kalendarz i notes z adresami. Przejrzałam to
pobieżnie i zajrzałam do następnej szuflady. Leżała w niej sterta papierów, z czego pierwszą
połowę stanowiły rachunki, a drugą wyniki badań, niezrealizowane recepty i tym podobne
szpargały. W kolejnej były albumy. To zaciekawiło mnie znacznie bardziej. Pierwszy
przedstawiał dziecko płci żeńskiej od najmłodszych lat życia. Dziecku często towarzyszył jeszcze
młody łysawy chudzielec. Niektóre zdjęcia ktoś obciął w połowie lub brutalnie pozbawił głowy
jakąś damską postać. Drugi album przedstawiał dosyć grubą nastolatkę na tle różnych pejzaży:
górskich, morskich, zimowych, letnich, jeżdżącą na rowerze, koniu lub nartach. Tym razem

zdjęcia były całe i bez śladu bezgłowej damy. Za to Łysy pojawiał się tu i ówdzie, sam lub z gru-
baską. Oprócz niego nie powtarzał się nikt inny, pewnie grubaska nie miała wielu przyjaciół. W
trzecim albumie grubaska przeistaczała się w młodą dziewczynę, jakby... we mnie! Ta
dziewczyna miała jeszcze biust, ale jej twarz i figura wyraźnie wysubtelniały. W pewnym
momencie na zdjęciach zaczął pojawiać się Szczękonośny. Najwyraźniej był również
zaprzyjaźniony z Łysym. Łysy posunął się w latach, ale z zapałem prezentował uśmiech, lewy
kieł i dobry humor. Potem następował album ze zdjęciami ze ślubu i wesela. Oprócz tego były
jeszcze trzy mniejsze ze zdjęciami z wakacji.
Czy to możliwe, abym to ja była tym dzieckiem, potem grubaską i młodą dziewczyną z biustem,
a Łysy - moim ojcem? Najwidoczniej tak! No, to pięknie. Jak teraz wyglądają moje
wspomnienia? Co z jazdą na wielbłądzie przez pustynię? Co z romansem mamy i arcybiskupa
oraz tatą na wojnie? Co z Pogromcą Dziewic? Skąd te obrazy wzięły się w mojej głowie. Nic
wiem o sobie nic, kompletnie nic!
Poczułam nagle dziwną więź z Łysym. Towarzyszył mi zawsze, od najmłodszych lat. Na pewno,
gdyby żył, zaopiekowałby się mną teraz i poradził, co mam robić. A tak? Mój organizm jest
moim wrogiem, moja pamięć jest moim wrogiem i mój mąż, jakoś nie mam co do tego
wątpliwości, również jest moim wrogiem. Oprócz Celiny nikt się mną nie interesuje. Może
jeszcze Wikta i doktor Maj, ale oni dostają za to pieniądze.
Właśnie, pieniądze. Skąd je wziąć? Będę musiała rozwiązać ten problem.
Została mi jeszcze jedna szuflada. Leżały w niej różne dokumenty, jak na przykład świadectwa
szkolne (lepiej było o nich nie pamiętać). Pod papierzyskami odkryłam białą teczkę. W środku
znajdowały się wycinki z gazet ułożone chronologicznie. Najwcześniejszy donosił, iż niejaki
Roman Z. został zatrzymany do dyspozycji prokuratury. Następny, że go wypuszczono. Kolejne
wycinki informowały mniej więcej o tym samym. To go zatrzymywano, to znowu zwalniano.
Niektóre były uzupełnione bardzo niewyraźnymi, czarno-białymi zdjęciami z czarnym paskiem
na wysokości oczu. Kolejny wycinek informował, jakoby rzeczony Z., zwany Kłem,
domniemany szef mafii grodziskiej, trafił do szpitala w bardzo ciężkim stanie po nieudanym
zamachu na jego życie. Jeden z ostatnich artykułów, zatytułowany „Z życia podziemia", sprawił,
że włosy zjeżyły mi się na głowie. Opisywał ślub córki Romana Z., Mileny, z niejakim Fabianem
M., jego prawą ręką. Artykuł zdobiło wielkie, kolorowe zdjęcie, bardzo podobne do tego, które
stało na moim biurku. Ostatni wycinek pochodził sprzed niespełna dwu lat. Na zdjęciu można
było dostrzec fragment ciała w towarzystwie policjantów. Podpis głosił: „Roman Z., pseudonim
Kieł, wczoraj w godzinach wieczornych wyleciał w powietrze".
Resztę popołudnia przeleżałam w dobrze sobie znanym łóżku. Raz tylko zajrzała Wikta, żeby
podać mi leki i sprawdzić, czy nie wieszam się w toalecie.
Nie powiem, żeby to, czego dowiedziałam się o sobie i swojej rodzinie, sprawiło mi radość.
Najchętniej zapaliłabym teraz papierosa i wypiła kieliszek koniaku na otrzeźwienie. Byłam
zdruzgotana. Córka gangstera. Zamężna z gangsterem, to jasne. Kim jest Celina? Oczywiście,
żoną mafiosa. A Wikta? Musiała dostać pracę po znajomości, jako czyjaś krewna albo
powinowata, bez dwóch zdań! Żyję w oku cyklonu, żyję w stadzie rekinów, piranii, wilków, hien
i tarantuli, żyję w gnieździe żmij, os, szerszeni i sępów! I w takich okolicznościach straciłam
pamięć! O bogowie, trzeba ją szybko odzyskać!


Wizja kolacji w towarzystwie własnego męża budziła we mnie najgorsze obawy. Toteż uznałam,
że najlepiej będzie udać ból głowy i w ogóle się nie pojawiać.
Niestety, wcale nie chciało mi się spać. Nerwowo przewracałam się w łóżku kolejną godzinę, gdy
usłyszałam delikatne pukanie. Nim zdążyłam odpowiedzieć, przez cicho otwarte drzwi wsunęła
się szczęka, a jakiś czas później reszta twarzy.
- Nie śpisz? spytał Fabian.
- Nie... Ale głowa... Strasznie boli.

Chyba nie będzie chciał ze mną rozmawiać albo egzekwować innych obowiązków małżeńskich?
- Wyjeżdżam dziś na tydzień - powiedział. Wreszcie jakaś dobra wiadomość!
- Tak? - Z trudem powstrzymałam wybuch radości. -A dokąd?
- Do Włoch.
- Aha. To miłej podróży.
Fabian podszedł do łóżka i przyjrzał mi się uważnie.
- Dobrze się czujesz?
- Przecież mówię, że niedobrze.
- A gdzie spazmy? To jakaś nowa taktyka? Zasadniczo nie byłam przygotowana na to, żeby z
jego powodu spazmować. Czy naprawdę to kiedyś robiłam?! Sama myśl, że z dobrej,
nieprzymuszonej woli wyszłam za tego faceta, wydała mi się nieprawdopodobna!
- Pospazmuję, jak wrócisz - obiecałam uprzejmie. - Szerokiej drogi.
- Ciekaw jestem, jak długo potrafisz w to grać. -Uśmiechnął się pogardliwie i wyszedł z pokoju.
Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego scenariusza. Mam nadzieję, że Fabian nie wróci
wcześniej, niż obiecywał. Może po drodze coś mu się stanie? Bądźmy dobrej myśli. W końcu
jego praca jest niebezpieczna, a podróż do Włoch bardzo długa.

Wstałam dosyć wcześnie i pognałam do swojego gabinetu. Wyciągnęłam całą zawartość małej
szufladki i zaczęłam wykonywać poważną pracę myślową. Jak dzięki tym rzeczom dowiedzieć
się, gdzie są moje pieniądze i jak z nich korzystać?
Na jednej z plastikowych kart znalazłam numer telefonu i bezzwłocznie go wykręciłam. Po
drugiej stronie odezwał sie miły, męski głos:
- Obsługa klienta, Bank Północny.
- Dzień dobry. Dzwonię do pana w bardzo nietypowej sprawie. Czy mógłby mi pan
wytłumaczyć, jak działa ten cały system bankowy?
- Cały?
- Tak, bo wie pan, bardzo długo nie było mnie w kraju, byłam na Wschodzie, na Dalekim
Wschodzie, właściwie to żyłam w odosobnieniu, w czymś na kształt klasztoru czy raczej eremu,
jednym słowem, nie korzystałam z takich rzeczy, a teraz bardzo bym chciała, więc może objaśni
mi pan, co i jak.
- Od czego mam zacząć? - spytał mój rozmówca po
chwili milczenia.
- Czy mógłby mi pan wytłumaczyć, do czego są takie plastikowe karty i jak się ich używa?
Chwała Bogu, facet okazał zrozumienie i tłumaczył mi wszystko jak krowie na miedzy. Przeraził
mnie tylko jakimś
cholernym pin-kodem.
- A co, jeśli zapomnę ten kod? Czy wtedy stracę wszystkie swoje pieniądze? I niech mi pan nie
mówi, że takich rzeczy się nie zapomina.
- Oczywiście, zdarzają się różne przypadki...
- Więc?
- Więc jeśli pani zapomni swój kod, to będzie pani mogła wybrać pieniądze tylko bezpośrednio w
banku. Oczywiście, cały czas może pani płacić kartą.
- No, to świetnie.

Wybiorę pieniądze i wpłacę je na konta, nad którymi będę mieć pełną kontrolę. Chyba będę
mogła to zrobić, nie oglądając się na męża? W końcu, jako córka gangstera, musiałam wnieść w
małżeństwo niezły posag.
Zaraz po śniadaniu poleciłam Wikcie zadzwonić po taksówkę i pojechałam do banku, gdzie
spędziłam trzy godziny na wypełnianiu bezsensownych formularzy i udowadnianiu własnej
tożsamości, co nie było wcale takie proste. Przy okazji wyjęłam trochę gotówki na drobne
wydatki, dopóki nie otrzymam karty.

Po południu zadzwoniłam do Celiny. Obiecała, że po mnie przyjedzie i zabierze na rajd po
sklepach. Oczywiście, planuję trochę przytyć, więc na razie nie będę specjalnie szaleć z
konfekcją.
- Twój mąż wyjechał? - wrzasnęła Celina, dodając gazu. - To bosko, cudownie, fantastycznie!
Teraz to się już chyba z nim umówisz, co?
- Z kim? - spytałam ostrożnie.
- Ja wiem tylko o Piotrze z Internetu. A co, jest ktoś jeszcze?
- Nie... skąd. -?!?
- Zrób coś, umów się z nim, bo oszaleję.
- Muszę coś zrobić, ale ze sobą - odpowiedziałam z rezygnacją. - Nie mogę patrzeć na siebie w
lustrze.
- No, wreszcie! Sugeruję ci to już od dawna! Ja ci w tym pomogę. Bosko, cudownie! Ale powoli.
Musimy to dobrze przemyśleć. Pośpiech jest złym doradcą.
Szkoda, że nie stosuje tej zasady na drodze.
Nawet się nie domyślałam, ile rzeczy szyje się z myślą o wieszakach! Niestety, nie można
powiedzieć, żeby wieszaki prezentowały się w tym dobrze. Odczuwałam wyraźny brak biustu i
bioder. Na moje narzekania Celina oświadczyła z niecierpliwością, żebym przestała kokietować.
Mam przecież klasyczną, współczesną figurę. Jeśli naprawdę chcę mieć ten cholerny biust, co jej
akurat trudno zrozumieć, bo ma go w nadmiarze, to mogę zakupić stanik-symulant, a jak
przytyję, to wszystko się samo wypełni. W ostateczności są jeszcze operacje plastyczne. A więc
nabyłam dwie (urocze! słodkie!) sukienki, trzy (fantastyczne! genialne!) spódnice, również trzy
(całkiem, całkiem) sweterki, kilka (dosyć ładnych) bluzek, dwie (cudowne! boskie!) pary butów
oraz bieliznę (ale sexy!).
- Moja droga, to dopiero początek - perorowała Celina. - Co ty na to, żebyśmy zrobiły coś z
twoimi włosami, a potem z twarzą?
- Z twarzą? - Rany, byłoby cudownie!
- Oczywiście. Dam ci na to jeszcze dwa, trzy dni.
- Na co?
- Żeby wygoiła ci się warga i żebyś pozbyła się tych fatalnych sińców pod oczami. Wyglądasz
jak ofiara męskiej dominacji. - Tu Celina zerknęła na mnie z ukosa.
- Ty myślisz... że to Fabian?! - zdumiałam się.
- Ja nic nie myślę i nie wtrącam się w twoje sprawy. Chociaż nigdy nie wierzyłam w tę całą
epilepsję. Ale właściwie... Jeśli nawet ci przyłożył... Ja sama miałam parę razy ochotę. Grunt, że
zaczęłaś myśleć jak człowiek, jak kobieta, a nie jak... Nie jak... - ale Celina nie dokończyła, bo jej
myśli poszybowały już w inną stronę. - O, ten krem jest
cudowny, po prostu boski, w sam raz dla ciebie! Musisz go mieć!
Okazało się, że muszę mieć jeszcze kilka innych drobiazgów. A zdawałoby się, że moja łazienka
jest dobrze zaopatrzona. Nie według Celiny. - Te wszystkie rzeczy są takie cudowne! Czy ty
wiesz, jak zmieni ci się skóra, kiedy je w siebie wetrzesz? Jak cię to może nie ruszać? Nanosomy,
proretinole, parelastyle. liposomy, filtry, witaminy, zioła, unikalne receptury, bogate zestawy,
aktywne koncentraty, trwałe efekty, udowodniona skuteczność i to wszystko dla nas! Ja nawet nie
muszę tego stosować. Robi mi się lepiej od samego czytania!
Rzeczywiście. Jak tylko włożyłam parę rzeczy do koszyka, od razu poczułam się piękniejsza. Po
zakupach wpadłyśmy jeszcze do banku, a potem na podwieczorek.
- Cudownie, bosko - gadała Celina z ustami wypchanymi szarlotką. - Zakupy - przymknęła oczy
z wyrazem rozmarzenia. - Po dobrych zakupach człowiek czuje się sto razy lepiej niż po tak
zwanym udanym seksie.

- Tak??? Kurczę, nie pamiętam!
- Seks to przereklamowana sprawa... - dodała Celina i zamyśliła się głęboko. - To chyba
powiedział jakiś poseł, nie pamiętasz?

Nie pamiętałam, ale to mnie akurat specjalnie nie martwiło.
W drodze powrotnej zatrzymała nas policja. Dostałyśmy mandat. Celina przyjęła go z miną
urażonej niewinności.
- Przeklęte psy. Myślały pewnie, że dam im łapówkę -stwierdziła. - Co to, to nie. Mój mąż opłaca
się im wystarczająco często. Za to ja zawsze płacę mandaty jak każdy uczciwy obywatel. W
końcu państwu też się coś należy, nie? Tak w ogóle, to strasznie denerwuję się za kierownicą
przez te ślamazary, co blokują mi drogę. Wrzody robią mi się na żołądku, jak za takim jadę. Ale
jeszcze bardziej denerwuję się na miejscu pasażera. Nie wspominając, że przy taksówkarzach
albo szoferach mojego męża nie mogę mówić tego, co akurat przychodzi mi do głowy, a to
bardzo męczące, bardzo. Teraz też się męczę, bo nie mogę przy tobie palić, ale to sobie zaraz
odbiję. No, dobra, dojechałyśmy.
Celina z impetem wjechała na chodnik.
- Wielkie dzięki, co ja bym bez ciebie zrobiła! - wydyszałam pod ciężarem zakupów.
- Nie ma sprawy, Lenko. Do zobaczenia! - Zamachała mi przez okno, po czym ruszyła z piskiem
opon i śmignęła w jedną z przecznic.


Jak się jednak okazało, zniknęła mi z oczu nie na długo. Całkiem niespodziewanie wpadła
wieczorem na drinka i ku niezadowoleniu Wikty została na następne kilka dni. W sposób jak
najbardziej naturalny zajęła jedną z sypialni na górze. Z samego rana szła do sauny, a mnie
zmuszała do ćwiczeń na siłowni. Stwierdziła, że niekontrolowane obżeranie sie doprowadza do
wynaturzonej sylwetki, stosunkowo szczupłej u góry i rozszerzającej się ku dołowi, to jest takiej,
jaką ma ona sama. Wmówiła we mnie bez większych trudności, że powinnam każde
przedpołudnie spędzać u kosmetyczki, a popołudnie u masażystki. Momentami wydawało mi się,
że jedyne, co powinnam, to bronić się przed jej silną osobowością, ale jakoś nie potrafiłam.
Wygląda na to, że jesteś moim trenerem - stwierdziłam piwnego razu, na co ona odparła z
niekłamanym smutkiem:
- Widać łatwiej zapanować nad kimś niż nad sobą.
Wieczorami grała w bilard i próbowała skłonić mnie do go samego. Zrezygnowałam po paru
dosyć żałosnych próbach. Wtedy Celina namówiła Wiktę. Wbrew pozorom i ku niezadowoleniu
Celiny Wikta ze swoim rozbieżnym zezem i twardą ręką okazała się świetnym graczem. Celina
więc zraziła się do bilardu. Podczas gdy ja szłam spać, a Wikta już samotnie rozbijała bile, moja
przyjaciółka oglądała na wideo filmy pornograficzne z kolekcji Szczękonośnego. Siniała się przy
tym do rozpuku.
- Pani mąż nie jest zły, że nocuje pani poza domem? - spytała odważnie Wikta zaraz pierwszego
ranka.
- Przeciwnie. Mówi, że irytuje go moje ciągłe gadanie. Ma na głowie problemy wagi
międzynarodowej i przeze nmie nie może się skupić. Tacy są mężczyźni! Ale co ty możesz o tym
wiedzieć, Wikta.
Wikta łypnęła na nią złowrogo lewym okiem, nic jednak
nie odpowiedziała.

Czwartego dnia Celina uznała, że pora już zacząć przerabiać mnie na bóstwo. Ochoczo na to
przystałam. Najpierw pojechałyśmy do fryzjera, podobno znanego w mieście stylisty.
- Stylista! - wydęła wargi Celina. - Nic się nie bój, ma w salonie kilka dziewczyn, które naśladują
go z lepszym skutkiem. Umówiłam cię z Iwonką. Oto i ona.
Iwonka szybko oceniła stan moich włosów.
- Nałożymy preparat wzmacniający i odżywiający. Ale najpierw strzyżenie. Proponuję...
- Zdajemy się na panią. Niech nam pani zrobi uroczą niespodziankę! - pisnęła Celina.
- Chciałabym coś praktycznego - wtrąciłam. - Może być na krótko.
- Rozumiem. Oczywiście, będziemy farbować. Czy kolor też mam wybrać sama?

- Jakiś spokojny - powiedziałam szybko. - Coś jasnego.
- Oczywiście - podchwyciła Celina - do brązowych oczu wyłącznie blond! Efekt murowany! A ja
w tym czasie zajmę sobą Renatkę. Do zobaczenia po wszystkim, Lenko!


Po wszystkim było dwie godziny później.
Mam teraz krótkie, orzechowe włosy z blond pasmami. Wydaje się, że jest ich dużo, że błyszczą i
że są gładkie. Coś niesamowitego. Zgoła rewolucja. To jest, rewelacja.
- Całkiem, całkiem - pochwaliłam, hamując rozpierającą mnie radość.
- Musi pani wiedzieć, że moja przyjaciółka ma bardzo mały zasób słów - wtrąciła Celina. -
Dlatego ja powiem to za nią: cudowne, fantastyczne, boskie, genialne! Ma pani wybitne
wyczucie, wybitne!
- Ile płacę? - przerwałam tę litanię.
- Trzysta czterdzieści.
Kiedy wyszłyśmy z zakładu, Celina ostro mnie zrugała:
- Za coś takiego 10 złotych napiwku? Skąpiradło! Nasi mężowie okradają takich ludzi, więc daj
im chociaż od czasu do czasu zarobić!
Po fryzjerze wpadłyśmy do manikiurzystki, pedikiurzystki, wizażystki i jeszcze jakiejś -ystki.
Kiedy wreszcie wyszłyśmy, Celina, spoglądając na mnie, stwierdziła z zadowoleniem:
- Widzisz. Specjaliści potrafią dokonać cudów. Trzeba się tylko oddać w ich ręce. Ale
zaskoczymy Wiktę, co? Jestem pewna, że cię nie pozna!
I miała rację. Wikta otworzyła drzwi, ale najwyraźniej nie zamierzała wpuszczać nas do środka.
- No co, Wikta? - spytała Celina, szczerząc się do niej podstępnie.
- Pani nie ma. Nikogo nie ma.
- Przecież ty jesteś! Nie miej o sobie tak niskiego mniemania.
Wikta wzruszyła ramionami i chciała zamknąć drzwi.
- Halo, Wikta, to ja! - zawołałam.
- Pani Lena? - zdumiała się. - Jak to?
- Trochę się zmieniłam, co ty na to?
- Niech powie w środku - zarządziła Celina. - No, wpuśćże nas, kobieto, przecież cię nie
przepchnę! Skamieniała, trzeba będzie wezwać dźwig.
- Proszę, proszę! - ocknęła się Wikta.
Stanęłyśmy przed lustrem w holu i podziwiałyśmy mój nowy image, nowe włosy, nowy makijaż,
nową sukienkę i coś jeszcze... Jakieś ożywienie i energię w oczach i w twarzy. Tak, byłam
pewna, że one widziały to również. Zmieniałam się od środka. I tylko jedno nie dawało mi
spokoju. Mimo całej tej pozytywnej, wielkiej metamorfozy nie opuszczało mnie uczucie
nierealności. Wydawało mi się, że każdy, kto na mnie spojrzy, odgadnie, że to tylko przebranie.
Być może nawet średnio udane. Być może sztuczne i śmieszne, jak przebranie klowna. Czyżby
babajagowatość tak silnie przylgnęła do mojej psychiki?

- Co powiesz, Wikta? Dobrze czy nie? - spytałam niepewnie.
- Bardzo pięknie - oświadczyła Wikta ze wzruszeniem. - Tylko te łopatki trochę za bardzo pani
wystają. I te kosteczki tutaj...
- Zrobimy porządek i z łopatkami. Ruszaj do kuchni i podawaj obiad, jesteśmy głodne jak konie z
kopytami... To jest jak wilki - Celina zatarła dłonie i ruszyła do jadalni.

- Powinna je myć, nie wycierać - stwierdziła z przyganą Wikta, ale posłusznie podreptała do
kuchni.
Nie dałam się Celinie namówić na wieczorny wypad do dyskoteki, klubu ani innego pubu.
- Wystarczy tych wstrząsów jak na jeden dzień. Nie powinnam się tak forsować. Wierz mi lub
nie, ale ja naprawdę choruję na epilepsję. Doktor mi powiedział.

- No, dobra. - Celina zgodziła się niechętnie. - Ale chyba siedzenie przed ekranem to nie jest za
duży wysiłek, co?
- Masz na myśli jakiś film?
- Nie denerwuj mnie, wiesz, o co chodzi! No!
- No co?
- Napisz do Piotra i umów się! Rany, czego ta kobieta chce ode mnie?
- Siądź przed komputerem i zrób to dla mnie. Obiecuję, że nie będę zaglądać ci przez ramię.
Komputer? Nigdy w życiu! Na pewno nie byłabym w stanie nawet tego włączyć!
- Nie chce mi się, Celina, może jutro - próbowałam się wykręcić.
- No, trudno, niech ci będzie.
O co jej chodzi? Usiąść do komputera, napisać, umówić się? Zdaje się, że moja wiedza na temat
komputerów jest trochę przestarzała. Kojarzą mi się raczej z liczydłami niż z rodzajem telefonu
czy poczty. Ale dobrze, przyjmijmy, że potrafię włączyć tę piekielną maszynę, napisać
wiadomość i co dalej? Dokąd ją wysłać? Zaraz, zaraz. Co Celina mówiła wtedy, kiedy
widziałyśmy się pierwszy raz? Jak nazwała tego faceta? Piotr z Internetu. Coś świta mi w głowie.
Ach tak, szyld Internet Cafe. To było na jednej z tych dużych ulic w Warszawie. Wpadnę tam
jutro i trochę się rozejrzę. Tylko jak go poznam?


Poczułam, że czas najwyższy, żeby pozbyć się kurateli Celiny. Następnego dnia wstałam przed
siódmą. Nie traciłam czasu na robienie makijażu. Jeśli chcę, żeby mnie ktoś poznał, to muszę
wyglądać tak jak kiedyś. Ubrałam się w czarny kostium, a na głowę wcisnęłam kapelusz w
kształcie wiadra. Wprawdzie zdążyłam już trochę przytyć i wyglądam znacznie zdrowiej, ale jeśli
zrobię wystarczająco cierpiętniczą minę, na pewno będę przypominać byłą siebie.
Zaraz po śniadaniu zadzwoniłam po taksówkę.
- Ucieka jej pani? - spytała z radością Wikta.
- Muszę coś załatwić.
- Aha! Wróci pani na obiad?
- Myślę, że tak. No to, do widzenia, Wikto.
- Miłego dnia.
Ostatecznie uciekłam Celinie tylko po to, żeby zrobić to, czego chciała: odnaleźć Piotra. Piotr z
Internetu - czy to nie brzmi romantycznie? Tak jak Jan z Czarnolasu, Robin z Sherwoodu albo
Erazm z Rotterdamu. Kimkolwiek by byli.


Witaj, Internet Cafe! Muszę się tylko jeszcze do ciebie dostać. Próbowałam obrazowo
wytłumaczyć taksówkarzowi, jaką ulicę mam na myśli. Zgadł wcale szybko.
- Jana Pawła. Ulica Jana Pawła. Pani pewnie niedawno wróciła z zagranicy, co? Niech się pani
nie krępuje, ja stare nazwy też pamiętam. Marchlewskiego, zgadza się?
- Tak, tak - przytaknęłam na odczepnego. Marchlewski też do mnie nie przemawiał.

Oto i Internet Cafe. Mimo że padało, a ja nie miałam parasolki, stanęłam przed wejściem i parę
razy odetchnęłam głęboko dla ukojenia nerwów. Spokojnie. Na pewno nie spotkam go tak
wcześnie, na pewno. Wejdę, rozejrzę się, jak gdyby nigdy nic, zobaczę, czy ktoś mnie pozna.
Potem spytam o Piotra. Grunt to mieć plan. Odwagi! Zgodnie ze wskazówką pchnęłam drzwi i
weszłam do środka.
Wnętrze, choć oplecione neonowymi rurami, było raczej ciemne i futurystycznie nieprzyjazne.
Pod granatowymi ścianami stało kilkanaście komputerów i coś w rodzaju baru czy lady. Nie od
razu dostrzegłam siedzącą w głębi dziewczynę. Nie zwracała na mnie najmniejszej uwagi,
najwyraźniej nie mogąc oderwać się od ekranu. Z jej komputera wydobywały się dziwne dźwięki,
podobne do kaszlu, stękania i jęków. O co tu chodzi?

Dziewczyna dostrzegła mnie wreszcie i krzyknęła:
- No? Słucham?
- Muszę z panią porozmawiać.
- Zaraz!

Zaraz trwało dobry kwadrans. Wreszcie dziewczyna porzuciła komputer i podeszła. Była całkiem
ładna, choć starała się to sprytnie zamaskować wystrzępioną, przylizaną fryzurą i makijażem na
Drakulę. Nie znała mnie, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Jeśli ona pełniła honory
gospodyni albo właścicielki, to najpewniej byłam tu po raz pierwszy. I właściwie, co to było za
miejsce? Ubzdurałam sobie, że Internet Cafe to nazwa knajpy, ale te komputery jakoś mi się z
knajpą nie kojarzą. Więc może ten Piotr tu nie bywa, ale pracuje? Przecież to możliwe!
Widocznie wiem o tym, ale nigdy do niego nie przyszłam. Rzeczywiście, głupio odwiedzać
faceta w robocie.
- Więc ja... - zaczęłam niepewnie. - Chciałabym o coś panią spytać. Właściwie... Właściwie...
- Niech się pani nie krępuje. - Dziewczyna obrzuciła mnie taksującym spojrzeniem. - O tej porze
bierzemy tylko siedem złotych za godzinę.
Siedem złotych... Za co? Rany, w co ja się wpakowałam? Może to jest nowoczesny dom
publiczny dla kobiet, a ten Piotr... O matko! Jest tak tani?!
- Wie pani, ja nie bardzo... Nie chodzi o pieniądze. Przyszłam się tylko rozejrzeć. Ja właściwie
jeszcze nigdy... – mówiąc to, próbowałam wycofać się w kierunku drzwi.
- Trzeba spróbować! To nic trudnego. Niech pani siada, ja pani pomogę i wszystko wyjaśnię.
Włączyła komputer. Po pierwszym szoku uzmysłowiłam sobie, że nie chodzi o żaden seks za
siedem złotych. Przynajmniej nie w tradycyjnym rozumieniu. I co więcej, jednak pamiętałam, jak
się to obsługuje! Zaktywizowała mi się część wiedzy! Ku mojemu zaskoczeniu Internet okazał
sie jakimś wirtualnym miejscem spotkań, czymś w rodzaju gazety, telefonu i telewizji
jednocześnie. Tak tłumaczyła mi ta dziewczyna, Ewelina. Wyjaśniała wszystko bardzo dokładnie,
powtarzała po trzy razy i patrzyła nieufnie, kiedy mówiłam, że rozumiem. Chyba brała mnie za
osobę lekko upośledzoną, ale nie miałam o to pretensji. Nawet wszystko sobie zapisywałam.

Bez żadnych wątpliwości mam takie coś w domu. Włączam komputer i kontaktuję się z
człowiekiem po drugiej stronie. Flirtuję w ten sposób z niejakim Piotrem. Facet oczywiście mnie
nie widzi, miałam nosa. Ale ta dzisiejsza technika urozmaica stosunki międzyludzkie!
Spędziłam nad rzeczonym Internetem prawie pięć godzin. Miałam nadzieję, że Celina nie będzie
na mnie czekać. Wolałabym wdzierać się do własnego komputera bez jej towarzystwa.
Celiny nie było. Wikta oznajmiła z radością, że pani Celina czuje się urażona. Jeśli bardzo chcę,
to mogę do niej zadzwonić, bo ona pierwsza dzwonić nie będzie, a przynajmniej tak obiecywała.
Zachowałam się jak ostatnia niewdzięcznica, ale to naprawię później. Teraz muszę się zmierzyć
ze współczesną techniką. Odwagi! Włączyłam komputer.
No cóż, nie cieszyłam się nim zbyt długo. Zażądał jakiegoś cholernego hasła. Wpisywałam
wszystko, co przyszło mi do głowy, i nic. Co tu robić? Jak go przechytrzyć? Przejrzałam
kalendarzyk i notes, ale nie natknęłam się na żadną wskazówkę.
Jedyne, co mogłam zrobić, to zadzwonić do Internet Cafe.
- Halo? Byłam u pani dziś rano. Mam duży problem. Chcę się dostać do swojego komputera, ale
zapomniałam hasła. Czy można to jakoś obejść? Tak? No, to cudownie. Przyśle pani do mnie
swojego brata? Bosko. Już podaję adres.
Całe szczęście, zdążyłam się go nauczyć.
Chłopak przyjechał szybciej, niż się spodziewałam. Wikta dotarła do domofonu przede mną i
próbowała go przepłoszyć. Kiedy wyjrzałam przez balustradę, wdrapywała się właśnie na schody,
by mi zreferować, że:
- Przyszedł jakiś taki. Podobno do komputera. Mówi, że nazywa się Artur i jest bratem Eweliny.
Głupi czy co?

- Wikta, wpuść go! - krzyknęłam z rozpaczą. - No, prędzej, bo pojedzie!
Wikta sapnęła jak maszyna parowa i rozpoczęła operację schodzenia ze schodów i zbliżania się
do domofonu. Biedaczka, ile się przeze mnie namęczy! Będę jej musiała dać podwyżkę.
Szczęśliwie chłopak nie zdążył jeszcze odjechać i sterczał na ulicy, gapiąc się na dom z wyrazem
skrajnej niechęci. W za dużej bluzie i obwisłych gaciach wyglądał bardzo żałośnie. Biedak, nie
ma się w co ubrać! Najwyraźniej donasza ciuchy po jakimś bardzo grubym członku rodziny!

A więc tak wyglądają dzieci dzisiejszego proletariatu! Westchnęłam z ciężkim poczuciem winy.
W chwilę później chłopak siedział już przed komputerem i odprawiał swoje gusła, podczas gdy ja
sterczałam nad nim jak kat nad grzeszną duszą, modląc się o szczęśliwe rozwiązanie.
- Gotowe - stwierdził w końcu. - Przypomnę pani hasło: Buszko.
- Buszko?! Co za bzdura! - wykrzyknęłam bez namysłu.
- Widzę, że to naprawdę pani komputer - zadrwił.
- Oczywiście, że mój. Po prostu ciągle jadę na prochach i robię rzeczy, o których nie pamiętam -
odparłam szybko. -Mam nadzieję, że tobie się to nie przydarzy.
- Dragi to gówno - przyznał enigmatycznie. Wolałam tego nie komentować.
- No to jak, jakieś nowe hasełko? - spytał.
- Czemu nie? Tylko co by tu...
- To już sama pani wstawi. I lepiej, żeby gdzieś je pani zapisała.
- Słusznie. Ile ci płacę?
Chłopak wymienił jakąś sumę, którą z miejsca podwoiłam.
Nigdy mnie tu nawet nie było - oświadczył, porozumiewawczo się uśmiechając. - I już mnie nie
ma. Ale w razie czego wie pani, gdzie jestem. Do widzenia.
Dziękuję bardzo, do widzenia - odpowiedziałam, odrobinę zdezorientowana. Dziwne jest to
młode pokolenie.

Wymyśliłam nowe hasło: Artur. Artur, czyli młodociany spec od komputerów. Na wszelki
wypadek zapisałam je sobie w notesie z adnotacją: serwis komputerowy, Internet Cafe. A teraz:
Sezamie, otwórz się!
Szybko wskoczyłam do outlooka, nie tracąc czasu na przeglądanie czegokolwiek innego.
Najpierw sprawdziłam, czy w skrzynce zachowały się jakieś stare wiadomości. Rzeczywiście,
było ich ze trzydzieści, i to wyłącznie od Piotra. Nie wiem, czy poza nim nikt do mnie nie
pisywał, czy też wszystko inne kasowałam. Tak czy inaczej, ten człowiek musiał coś dla mnie
znaczyć, bez dwóch zdań.
I co on takiego pisze? W sumie nic specjalnie istotnego. Donosi o swoim psie, o rozwoju
mamilarii (?!!), o koszykówce, o ostatnio przeczytanej książce, o sąsiadce, która chce go
eksmitować i o samochodzie, który najbardziej lubi psuć się na skrzyżowaniach. Kiedy się jednak
w to wszystko zagłębiłam, dotarło do mnie, że facet jest całkiem miły i nie-głupi. Chyba nawet
mnie nie podrywał, chociaż od czasu do czasu sugerował możliwość spotkania. Wypytywał o
drobiazgi. Co widzę z okna. Czy lubię naleśniki. Czy widziałam taki a taki film. O której dziś
wstałam. Gdzie spędzam święta. Sam wspominał o nie najważniejszych drobiazgach. Nie
wiedziałam, gdzie mieszka, czym się zajmuje, ile ma lat, czy ma żonę i potomstwo. Wprawdzie
nie znamy się długo, nawet nie pół roku, ale takie informacje są chyba dosyć fundamentalne? A
może nie?
Połączyłam się i po chwili do skrzynki zaczęły napływać nowe wiadomości. „U mnie słońce.
Czuję, że to będzie dobry dzień. Co prawda z rana Leon znowu zaatakował wycieraczkę sąsiadki,
a potem jej mopa, ale zasadniczo obyło się bez wymiany zdań. Teraz załatwiamy to
automatycznie. Wycieraczka ma się zdecydowanie źle. To już trzecia w tym miesiącu.
Zastanawiam się, czy nie kupić od razu większej partii? Całe szczęście mop wyszedł z honorem".
„Wpadłem na świetną promocję... Niestety, nie wycieraczek, tylko sekatorów ogrodowych.
Nabyłem trzy. Chyba nie będą mi potrzebne. Może jeden ci się przyda?".

„Nie musisz brać sekatorów ogrodowych. Nie będę pisał o wycieraczkach ani mopach. Teraz
będę pisał o czymś innym. Może o żużlu? Napisz, komu kibicujesz, żebym mógł się odpowiednio
ustawić do dyskusji".

„Co się dzieje? Czemu nie piszesz? Zaczynam się trochę niepokoić. Ze wszystkich opcji
wybieram awarię komputera".
To ostatni list, sprzed dwu dni. Oprócz tego odebrałam moc reklam i zawiadomienie o imprezie
dla Miłośników Kaktusów i Sukulentów. Natychmiast je wykasowałam.
A więc martwił się biedak! Martwił się wyraźnie! To wzruszające. Trzeba mu szybko odpisać.
„Hej, to znowu ja. Jakbyś zgadł, miałam awarię komputera oraz paru innych ważnych rzeczy.
Najogólniej mówiąc, przechodzę strasznie kosztowny, ale za to błyskawiczny remont generalny.
Tak zwani specjaliści przewrócili wszystko do góry nogami. Już jest dużo lepiej. Przynajmniej
takie mam wrażenie.
Wiesz, bardzo jestem ciekawa tych sekatorów. Zdaje się, że bez w ogrodzie za bardzo się
rozrósł".

Wysłałam. Przez pół godziny czekałam na odpowiedź. Nie nadeszła. Zjadłam obiad i wróciłam
do komputera. Piotr nie odpisał. Postanowiłam, że dam mu trochę więcej czasu i zadzwoniłam do
Celiny. Była mocno naburmuszona. Stwierdziła, że z samego rana zepsułam jej humor tak, że
potem musiała, po prostu musiała pokłócić się z mężem, ale niespecjalnie jej to pomogło. Jeśli
chcę ją jakoś pocieszyć, a właściwie przebłagać, to możemy pojechać po zakupy. Dowiedziała
się, że szykuje się pogrzeb u znajomych i w związku z tym musi sobie kupić czarny, elegancki
kostium.
Wpadła po mnie dziesięć minut później i zabrała do najbardziej ekskluzywnej galerii handlowej
w stolicy - chyba ubierają się w niej wszystkie kobiety mafiosów.
Kiedy Celina wciskała się w przebieralni w kolejne kostiumy (zachowując się przy tym bardzo
dziwnie: narzekała, że widać jej fałdy, ale za nic nie chciała wziąć większego rozmiaru), ja
przechadzałam się pomiędzy półkami, wieszakami i manekinami. Nie miałam ochoty niczego
kupować. Chciałam, żeby Celina jak najszybciej wybrała kostium, a potem odwiozła mnie do
domu. On na pewno już odpisał. Chyba że się obraził i nie odpisze już nigdy.


- No i co, nie rozwiedzie się z nią? - usłyszałam.
Po drugiej stronie rzędu wieszaków stały dwie kobiety, blondynka i czarna. Musiały mnie
widzieć, ale nie zwracały na to żadnej uwagi.
- Nie rozwiedzie się, przynajmniej na razie. Boi się. Ona go szantażuje - powiedziała blondynka.
- Może tylko straszy.
- Ma na niego jakieś papiery. Nie wiadomo, gdzie je trzyma. Zresztą, gdyby chciała go umoczyć,
wystarczy to, co ma w głowie.
- Może powinien się jej jakoś pozbyć.
- Mamy nadzieję, że sama się wykończy. Jeśli nie, trzeba będzie jej pomóc. Wiesz, chyba wezmę
tamten ze srebrną nitką.
Po tej zgoła zaskakującej puencie odwróciły się i wyszły. Co za ludzie. Rozmawiają o
wykończeniu człowieka jak o menu obiadowym. Nawet się nie krępują. Gdybym wiedziała, o
kogo chodzi, na pewno ostrzegłabym jakoś tę biedaczkę.
Zobaczyłam, że Celina macha na mnie z przebieralni. Wyglądała na zaaferowaną.
- Wszystko widziałam. Ale numer, nie poznały cię!
Po chwili skonstatowałam, że chodziło jej o tamte kobiety. Była dziwnie rozradowana. Ja
przeciwnie. Może i dobrze, że mnie nie poznały, ale zupełnie fatalnie, że ja ich nie poznałam.
- Co mówiły? - indagowała Celina.
- Nic ciekawego.

Lepiej nie powtarzać. Ostatecznie, po co siać plotki? Może to były jakieś mitomanki?
- Szkoda. Nie widziałaś, czy coś wpadło im w oko?

- Zdaje się, że wróciły do innego sklepu.
- To świetnie. Nie chciałabym wystroić się w to samo, co one. Zwłaszcza że wreszcie mam coś
odpowiedniego. Zobacz, mój rozmiar i jak świetnie leży! Teraz już zawsze będę brać ciuchy tej
firmy. Inni strasznie zawyżają numerację. Chcą nas sterroryzować tą modą na szkielety. A swoją
drogą... Myślałam, że Fabian zabierze ją do Palermo. Może coś się między nimi psuje?
O czym ona znowu...
O... O Boże! Chodzi o mnie! Ta kobieta jest kochanką Szczękonośnego! Oni chcą mnie
wykończyć!
W pierwszym odruchu postanowiłam spakować się i wiać, gdzie pieprz rośnie. Szczękonośnemu i
komukolwiek trudno będzie mnie znaleźć i rozpoznać, przecież zmieniłam się radykalnie.
Szybko jednak zaczęło do mnie docierać, że to wcale nie najlepszy pomysł. Po pierwsze, nie
miałam jeszcze karty bankowej i kończyła mi się gotówka. Po drugie, jeśli ucieknę, to
Szczękonośny nie dostanie rozwodu, o co mu najbardziej chodzi. A skoro tak, to będzie mnie całe
życie ścigał. I jeśli znajdzie, to z jeszcze większą łatwością ukatrupi, bez dwóch zdań. Po trzecie,
nie miałam prawa jazdy i samochodu. Musiałabym korzystać z taksówek albo środków komu-
nikacji publicznej, co jest strasznie czasochłonne i zwiększa ryzyko rozpoznania. Po czwarte,
byłam chora i potrzebowałam lekarza, albo przynajmniej dużej ilości recept.
Sprawa wymagała przemyślenia. Nie mogę działać pochopnie. Może Fabian nie jest takim
bezwzględnym draniem, na jakiego wygląda, może jakoś się z nim porozumiem? Zgodzę się na
rozwód bez żadnych warunków. W końcu mam własne pieniądze. To doprawdy niezrozumiałe,
dlaczego nie chciałam wcześniej na to przystać.
Gdyby coś poszło nie tak, wtedy ucieknę. No i jest jeszcze Piotr, o którym przecież nikt nie wie.
Bo co może wie dzieć Celina? Nic właściwie. Przecież ja sama nic jeszcze o nim nie wiem.
Usiadłam do komputera i odebrałam pocztę. Piotr odpisał: „Więc jednak. Wiedziałem, że w
końcu znajdę na ciebie jakiś sposób. Sekatory po promocji. Kiedy chciałabyś je obejrzeć? W tym
tygodniu jestem bardzo dyspozycyjny".
Odpisałam: „Może jutro koło 12 w Internet Cafe na Jana Pawła? Jeśli nie, to pojutrze".
Odpisał od razu. „A więc jutro. Czy mam trzymać czerwoną różę?"
„To ja przyjdę z różą. Jeśli ci się nie spodobam, weźmiesz nogi za pas jak gdyby nigdy nic".
„Zgoda. W takim razie do zobaczenia".


Następnego dnia bardzo wcześnie zabrałam się za przygotowania do randki. Godzinę moczyłam
się w wannie, czytając ulotki na kosmetykach. Godzinę pracowałam nad nie wymagającą pracy
fryzurą. Trzy kwadranse spędziłam przed lustrem, komponując makijaż. Ubrałam się wyjątkowo
starannie w gruby stanik udający biust (chyba w środek wszyli poduszki powietrzne), w trzy
paski udające majtki i w błękitną sukienkę w ciapki lila.
- Halo, Wikta! - zawołałam w holu. - Nie mam czasu na śniadanie. Pędzę na miasto. Gdyby
Celina dzwoniła, to poszłam... Poszłam do...
- Może do Ogrodu Botanicznego? - podpowiedziała Wikta.
- No właśnie - zgodziłam się ochoczo.
Tuż przed drzwiami Internet Cafe, piętnaście po dwunastej, przypomniałam sobie o róży. Pal ją
sześć. Może to lepiej? Może ten gość to sześćdziesięcioletni łysy grubas z wąsem? Aż się
wzdrygnęłam na myśl o wąsie. Tylko nie to. Jeśli w środku będzie siedział facet z wąsem, to od
razu wychodzę.
Weszłam i rozejrzałam się uważnie. Przy pierwszych komputerach siedziało kilku młodocianych.
Nieco dalej, w przeciwnym rzędzie, Ewelina zagadywała jakiegoś faceta. Był to jedyny w lokalu
mężczyzna w przyzwoitym wieku. Wszystko inne też miał przyzwoite: włosy, oczy, twarz,

uśmiech, zdaje się, że również wzrost i posturę. No i nie miał wąsów. Wpatrywałam się w niego,
stojąc w progu, i on również mnie zauważył, ale nie ruszał się z miejsca. Wreszcie Ewelina
obejrzała się i zawołała:
- W czym mogę pani pomóc?
- W niczym. Ja właściwie kogoś szukam.

Facet podniósł się. Już wiedziałam, że to Piotr. Tylko czemu stoi jak wmurowany? Wydawało
się, że to taki rezolutny gość. Może chciałby uciec, a ja zastawiam mu wyjście? Trudno, teraz
musi stanąć ze mną twarzą w twarz.
Ktoś miał mi przynieść sekator - oznajmiłam. - Niestety, zapomniałam o róży.
Ewelina wyglądała na zdumioną. Poznała mnie jednak po glosie i uśmiechnęła się z
politowaniem. Najwyraźniej brała mnie za wariatkę. Jak tylko wyjdę, wybuchnie śmiechem i
opowie Piotrowi, jaka to ze mnie stuknięta baba.
- Nic nie szkodzi. Ja też zapomniałem o sekatorze - powiedział Piotr i wreszcie do mnie podszedł.
Skręciliśmy w boczną ulicę i szliśmy przed siebie. Nie wiedziałam, co mam teraz mówić. Co też
mogła wypisywać tamta kobieta? Znaczy sie - ja sprzed zaniku pamięci. Do czego tu nawiązać?
Do psa? Do mopa? Byle nie do mamilarii - to prawdopodobnie jakieś insekty.
Trzeba było mnie uprzedzić - powiedział Piotr.
O czym?
- Że jesteś taka ładna.
Chciałam gorąco zaprzeczyć. Przecież jestem za chuda i za płaska, mam za cienkie włosy i za
długi nos! W ostatniej chwili pomyślałam, że tak chyba nie odpowiada się na komplementy.
Nawet te wymyślone z czystej uprzejmości.

Zdaje się, że powinnam zareagować błyskotliwością oraz dowcipem, jak osoba oswojona z tego
typu konwersacją.
- Jeśli wolisz kobiety w typie artylerzysty, to mogę cię z jedna poznać - zaproponowałam.
- Nie, dziękuję. Jestem zupełnie usatysfakcjonowany.
- To świetnie. Dokąd idziemy?
- Po samochód. Nie uwierzysz, ale tak się składa, że mieszkam bardzo blisko stąd. Jeśli chcesz,
możemy pojechać do Wilanowa.
Nie wiedziałam, co to za miejsce, ale kiwnęłam głową.
- Dobrze, ale musisz o czymś wiedzieć.
- Tak?
- Nic jeszcze dzisiaj nie jadłam. Czy możesz mnie zaprosić na śniadanie? Ostrzegam, że jem
bardzo dużo.
- Zgoda - uśmiechnął się.


Cały czas spoglądał na mnie tak, jakby nie dowierzał, że wyglądam, jak wyglądam. A może
jednak poranna toaleta i błękitna sukienka zrobiły swoje?
Pochłaniałam kolejne porcje jajek, sałatki z pomidorów, bułeczek i herbaty, a następnie wuzetkę i
kawę, zerkając na niego spojrzeniem, które miało udawać uprzejme zainteresowanie i nic więcej.
Tymczasem od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyłam, rosło we mnie przekonanie, że jeszcze
nigdy żaden przystojniejszy, sympatyczniejszy, bardziej ujmujący mężczyzna nie zwrócił na
mnie uwagi. Piotr siedział z brodą opartą na rękach i patrzył na poły ze zdumieniem, na poły z
rozbawieniem.
- To bardzo miłe, że zechcieli mi dać śniadanie - powiedziałam, dopijając kawę. - Nie miałam
jeszcze ochoty na kaczkę w buraczkach.
- To bardzo miłe, że tak zajadasz. Patrząc na ciebie, nigdy bym się tego nie spodziewał.
- Byłam bardzo długo na diecie. Właściwie nie pamiętam dlaczego. Ale to już przeszłość.

- To dobrze. Idziemy?

Zapłacił rachunek i poszliśmy w kierunku pałacu i parku. Omal się nie wygadałam, że jestem tu
pierwszy raz w życiu.
- Może się wreszcie czegoś o tobie dowiem - zaczęłam.
- Co chciałabyś wiedzieć?
- Wszystko.
- Wydaje mi się, że wszystko już wiesz.
- Naprawdę? Wzruszył ramionami.
- Pytaj.
- Byłeś kiedyś żonaty? A może jeszcze jesteś?
- Byłem, bardzo krótko i bardzo dawno temu. Co jeszcze?
- Na początek wystarczy - odparłam. - Teraz twoja kolej.
- Może spytam o to samo.
- Ja... Jestem zamężna. Ale się rozwodzę - dodałam szybko.
- Ach, tak. A co on na to?
- To właściwie jego pomysł. Ma kogoś. Wariat - powiedział Piotr, przystając.
Lekko dotknął mojego policzka, a ja odruchowo przytuliłam twarz do jego dłoni. Nie chcę z tobą
rozmawiać, pomyślałam. Mamy już za sobą wiele rozmów i nie ma znaczenia, że ja ich nie
pamiętam!
- Właściwie znamy się wystarczająco długo... - odezwalam się niepewnie. - Więc...
Więc pojechaliśmy do hotelu. Przez całą drogę zastanawiałam się, jak on zareaguje na mój
dmuchany stanik, na wystające żebra i na brak doświadczenia. I jak ja zareaguję na niego? Mam
nadzieję, że nie dostanę ataku. Jasna cholera, powinnam mu chyba powiedzieć? Facet może do
końca zycia nabawić się fobii do kobiet, jeśli coś takiego mu się przydarzy.
Kiedy dotarliśmy na miejsce, zasłoniłam okno i usiadłam na brzegu łóżka. Na tym skończyła się
moja odwaga. Piotr ukląkł przede mną i wziął mnie za ręce.

- Rozmyśliłaś się, Miluszko? - spytał, delikatnie się uśmiechając.
- Niezupełnie, tylko...
Miluszko. Czy ktoś tak mnie wcześniej nazywał? Chyba się zaraz rozkleję.
- Tylko?
- Powinieneś o czymś wiedzieć. Ja... Jestem chora. Mam epilepsję. Gdybyśmy to zrobili... Ja... Po
prostu nie wiem, co się stanie.
Patrzyłam w bok, by uniknąć jego wzroku. Dosyć się wygłupiłam. Teraz chciałam tylko jak
najszybciej wrócić do domu. Do domu! Do służącej-artylerzystki, do przyjaciółki--terrorystki, do
lekarza-alkoholika, do męża-gangstera i do jego krwiożerczej kochanki! Moje miejsce jest w
stadzie piranii, a nie przy boku internetowego amanta. Co też mi przyszło do głowy? Wielka
odmiana, wielki romans, wielka pomyłka, marny koniec...
Piotr scałował łzy, których nie zdołałam powstrzymać.
- Miluszko - zaczął łagodnie. — Nie płacz. Położyłam się, zakrywając twarz rękami. Piotr
położył się
koło mnie i delikatnie gładził moje włosy.
- Przyzwyczaimy się do siebie. Nie musimy się nigdzie spieszyć - powiedział. - Mamy przed sobą
bardzo dużo czasu.
Wtuliłam twarz w jego szyję. Czułam pod wargami równy, spokojny puls. A potem zapadłam w
sen, tak bezpieczna i ukojona, jak jeszcze nigdy, odkąd sięgam pamięcią.
Leżałam na łóżku w swojej sypialni i bez końca wdychałam zapach, który zostawił na mojej
skórze. Myślałam o tym, że spotkamy się jutro. Myślałam o jego zielonych, zamyślonych oczach.
Myślałam o jego dłoni na moim karku i o iskrach, które spływały z jego palców. Myślałam o tym,
co będzie, kiedy to się wreszcie stanie, bo że się stanie, nie miałam wątpliwości. Biedna Celina ze

swoimi dobrymi zakupami! Najchętniej zadzwoniłabym do niej i złożyła wyrazy współczucia z
powodu tak nieciekawego życia erotycznego.


Usłyszałam delikatne pukanie. Miejmy nadzieję, że to tylko Wikta.
- Pani Leno! To tylko ja, Wikta.
- Co jest, Wikto?
- Tak szybko wpadła pani na górę, że nie zdążyłam pani
powiedzieć.
- To wejdź i powiedz.
Wikta weszła i stanęła przy drzwiach. Chociaż miała dosyć ubogą mimikę twarzy, zgadłam, że
coś ją dręczy. Usiadłam i odezwałam się słodko jak do dziecka:
- No, Wikto, powiedz, co się stało.
- Pan Fabian wrócił.
- Aha - zasępiłam się.
- Wpadł tylko na chwilę i pojechał na miasto. Będzie na kolacji.
- No to trudno. I co jeszcze? Pytał, co u nas słychać.
- I co mu powiedziałaś? - spytałam uprzejmie. Właściwie, nie bardzo mnie to interesowało.
- Powiedziałam, że zaczęła pani jeść.
- Co on na to?
- Zdziwił się.
- Coś powiedział?
- Powiedział: „Naprawdę?".
- I co?
- I zaśmiał się.
- Powiedział coś jeszcze?
Nie, nic nie powiedział. Poszedł się przebrać i wziąć prysznic.
No to świetnie. Wydawałoby się, że zadałam już wszystkie pytania i otrzymałam wszystkie
odpowiedzi, ale najwidoczniej nie. Wikta stała w progu i czekała.
- Co jeszcze? - spytałam.
- Ja mu o niczym nie mówiłam - wypaliła Wikta. Wpatrywałam się w nią, próbując się domyślić,
o co jej chodzi. Może wie o mojej amnezji? A może o zmianie konta? A może o spotkaniu z
Piotrem? Kurczę blade, a może Szczękonośny zatrudnił Wiktę, żeby mnie szpiegowała? A teraz
ona zażąda jakichś niebotycznych pieniędzy za to, że nie puści pary z gęby?!
Wspięłam się na wyżyny cierpliwości i opanowania i zapytałam:
- Czego mu nie powiedziałaś, Wikto?
- No, że pani Celina u nas nocowała. Odetchnęłam z ulgą.
- Dlaczego miałabyś tego nie mówić?
- Bo ja... Ja wiem, co pan Fabian mówił o pani Celinie.
- Słucham?
- Ja wtedy sprzątałam w garderobie i wszystko słyszałam.
- Co słyszałaś? - Próbowałam ją ponaglić. Wikta wyraźnie się załamała.
- Nie wyrzuci mnie pani? Ja wiem, że mnie pani zatrudniła dlatego, żc tak wyglądam i że ta
ostatnia pokojówka wyleciała, bo pan Fabian za bardzo ją polubił... Ja nie miałam takiej dobrej
pracy nigdy w życiu. Ja nic nikomu nie mówię. Ja nie powtarzam, co tu się dzieje. Naprawdę!
I Wikta rozpłakała się gwałtownie. Podeszłam i dotknęłam jej ramienia.
- Co ty, Wikta. Czemu bym cię miała wyrzucić! Powiedz mi tylko, co wtedy usłyszałaś. Może
coś źle zrozumiałaś?
Wikta trochę się uspokoiła.

- Pan Fabian powiedział, że... Że mąż pani Celiny chce go wykończyć i że wysyła ją tu na
przeszpiegi. I żeby nie wpuszczać jej za próg i nic jej nie mówić. - Co takiego? Przecież to moja
najlepsza przyjaciółka! Najlepsza, bo jedna jedyna.
- Ja wiem, że pani Celina dużo pani pomogła. Ale ona jest taka sprytna, a pani taka naiwna,
zwłaszcza ostatnio... Ja starałam sie ją śledzić, nawet jak pani już poszła spać.
- I co? Przeszukiwała nasze biurka? - zaśmiałam się słabo.
- No, nie... Ale kto to wie, co mogła tu zrobić. Mogła nawet założyć podsłuch! Ja wszystko
dokładnie sprzątam, ale kto to wie!
- Dobrze zrobiłaś, że nic nie powiedziałaś. Dziękuję ci, Wikto. Zasłużyłaś na podwyżkę.
- Broń Boże! - uniosła się Wikta. - Na co mi te pieniądze? Przecież ja nikogo nie mam. Teraz, jak
tu mieszkam, to już w ogóle nie mam na co wydawać. Tylko...
- Tylko co?
- Jakby mi pani przedłużyła umowę... Gdyby to było możliwe...
- Ależ oczywiście - powiedziałam, będąc myślami gdzie indziej. - Nie ma sprawy, Wikto, nie ma
sprawy.


Celina jest szpiegiem ważnego gangu. A więc tak się rzeczy mają. A ja ją miałam za jedynego
bezinteresownego człowieka w moim otoczeniu. Myślałam, że pomaga mi się zmienić, troszczy
się o moje zdrowie i dobre samopoczucie, chce, żebym wreszcie przestała być ofiarą losu. A
naprawdę przychodziła po to, żeby mnie szpiegować i donosić swojemu mężowi. Podburza mnie
przeciwko Fabianowi. Każe mi go zdradzać. I ja to wszystko robię. Wcale tego nie żałuję, by
najmniej! Chodzi o to, że moja najlepsza przyjaciółka okazała się podstępną, wredną żmiją,
tarantulą, hieną i sępem. A wystarczyłoby, żeby mi powiedziała. Kto wie, może bym ni nawet
pomogła. Ja przecież też chętnie pozbyłabym się Szczękonośnego...
Zaraz, zaraz. Nie popadajmy w paranoję. Nie dajmy się zwariować. Przecież nie będę mordować
tego drania ani nawet w tym pomagać. Jeśli mąż Celiny chce, to niech sobie wykańcza mojego,
nie będę mu przeszkadzać. Ale ręki do tego nie przyłożę. Co prawda Fabian chciałby mnie
wykończyć, ale jeśli zejdę mu z drogi, na pewno się rozmyśli. Nie będę do nich podobna, co to,
to nie. Przepełnia mnie wiara w pokojowe rozwiązanie kryzysu i powszechną szczęśliwość po
rozwodzie. Muszę tylko zabrać się do tego wystarczająco szybko, zanim zdążą mnie sprzątnąć.
Usłyszałam samochód na podjeździe. Wrócił Szczękonośny. Zdążyłam się już przebrać w czarną
sukienkę i zmyć makijaż. Na razie będę udawać, że jestem prawie zupełnie taka, jaka byłam.
Zejdę na dół i zjem z nim kolację niczym zatroskana, ale spokojna żona, która pogodziła się już
ze swym losem kobiety niechcianej.
I zeszłam. Szczękonośny właśnie umył ręce i wyszedł z łazienki. Przepuścił mnie w drzwiach
jadalni. Usiedliśmy przy stole i spoglądaliśmy na siebie jak dwa obwąchujące się psy.
- Nie spytasz, jak interesy? - zagadnął. - Zawsze byłaś ciekawa, powiedziałbym nawet: zbyt
ciekawa tych spraw.
- Pewnie wszystko idzie doskonale - uśmiechnęłam się pogodnie.
- Otóż niezupełnie. Dziś wsadzili Markusa w lateksowy ekspres. A ty umawiasz się z tą wściekłą
suką Celiną, jakbyś nie wiedziała, że jej mąż szykuje na mnie całą armię.
- To wykończ go pierwszy albo się z nim dogadaj - odpowiedziałam machinalnie.
- Myślisz, że nie próbuję?
- Wszystko się na pewno ułoży. Może chleba?
- Dziękuję. - Szczękonośny wziął chleb i spojrzał na mnie spode łba.
- Zmieniłaś się - powiedział.
- Zaczęłam jeść. Już trochę przytyłam.
- Widzę. Chodzi mi o włosy.
- Ścięłam i ufarbowałam. Dobrze wyglądam?

- Jak na ciebie, doskonale - wyszczerzył zęby w fałszywym uśmiechu, ale zaraz ściągnął usta. -
Powiedz, co znów knujesz?
- Nic nie knuję. Podjęłam trudną decyzję i musiałam ją jakoś odreagować.
- Jaką decyzję? - Poruszył się niespokojnie.
Przez chwilę miętosiłam serwetkę, po czym rzuciłam zbolałym głosem:
- Zgadzam się na rozwód.
- Naprawdę?
- Tak.
- I jakie stawiasz warunki?
- Właściwie żadnych.
- Ile chcesz pieniędzy?
- Tylko te, które mam po ojcu. Powinno wystarczyć, żebym mogła żyć z procentów.
- Chyba nie w tym kraju! - gruchnął śmiechem. - I co
dalej?
- Zostawisz mi dom.
- Przecież jest twój.
- No właśnie, chciałam powiedzieć, że się z niego wyprowadzisz.
- A co z twoją tajemniczą teczką?
Z teczką? Z jaką teczką? Chyba nie tą z wycinkami? A, pewnie chodzi o te papiery, które
rzekomo na niego mam! Ale czy mam na pewno? Może tylko blefowałam? Może nic nie mam?
Jak to sprawdzić?
- Chyba nie sądzisz, że chciałabym cię wykończyć. Ciągle cię kocham, Fabian.
Tfu, tfu, tfu. Po takim kłamstwie będę musiała myć zęby przez trzy kwadranse.
- Sraty pierdaty - zlekceważył to Fabian. - Mów, co z teczką.

- Dam ci ją ... po rozwodzie.
- A to dlaczego?
- Z teczką czuję się bezpieczniej. Kiedy się rozstaniemy nie będzie mi już potrzebna.
Szczękonośny wpatrywał się we mnie uważnie.
- Mówisz szczerze?
- Jak najbardziej.
- Skąd ta zmiana?
- Zrozumiałam, że nie można nikogo zmusić do miłości - oświadczyłam patetycznie. - Męczymy
się oboje. Z dala od ciebie będzie mi łatwiej.
- To świetnie - stwierdził. - Wreszcie zmądrzałaś.
- Kiedyś trzeba.
- Wypijmy za to - powiedział Szczękonośny i napełnił winem kieliszki.
- Za powodzenie naszych planów - wzniósł toast. - Jutro porozmawiamy z adwokatami.
Kiwnęłam głową.
- Na razie jeszcze będziemy się razem pokazywać -ciągnął. - Na pogrzebie Markusa będzie
Pieróg z Twarogiem. Dobrze wspominają twojego ojca. Muszę sfinalizować z nimi jedną sprawę,
w tym mi chyba jeszcze pomożesz?
- Oczywiście zgodziłam się niechętnie. - A kiedy ten pogrzeb?
- Pojutrze, w piątek o 12.
No trudno. Przyjmijmy, że to moja ostatnia przysługa oddana Szczękonośnemu. No i Markusowi.
Wieczór spędziliśmy w miłej atmosferze: ja oglądałam telewizję w sypialni, a Szczękonośny w
pokoju telewizyjnym. Kiedy obudziłam się następnego dnia, już go nie było. Ranek dłużył się
niemiłosiernie. Próbowałam zabić czas, śledząc w telesklepie nieodzowne w życiu każdej kobiety
i dostępne za bezcen artykuły gospodarstwa domowego. Dałam się już prawie namówić na zakup
obrotowej obieraczki do ziemniaków, gdy zadzwoniła Celina. Zbyłam ją złym samopoczuciem.
Niestety, kolejny telefon całkowicie wytrącił innie z równowagi.

- Halo, tu profesor Widacki. Czy mówię z panią Leną Madejską?
Profesor Widacki? A to kto znowu? Czyżby kolejny konował?
- Dzień dobry, mówi Lena Madejska, słucham?
- Dzień dobry, pani Leno. Jak tam amorfofalus?
- Amorfofalus? - powtórzyłam drętwo.
Co to jest amorfofalus? Czy ja na to cierpię? Może to jakiś podstępny rak, który trawi mój
organizm? Może psychiczne schorzenie? Może dziwny wyrostek? Nie zauważyłam u siebie
żadnych wyrostków, więc najwidoczniej musi tkwić w środku. Ale przecież czuję się dobrze, nic
mi nie dolega. Ledwie to pomyślałam, a zaraz zakłuło mnie w boku.
- A jak pan myśli? -spytałam słabo.
- No, ja myślę, że świetnie!
- No i tak właśnie jest - przyznałam bez przekonania.
- Ale czy ma zamiar zakwitnąć?
Święci pańscy, ten amorfo to jakiś suchy badyl w naszym kaktusarium! Odetchnęłam z ulgą.
- Nie, nie ma zamiaru - powiedziałam na wszelki wypadek.
Może profesor zechce tu przybyć i go obserwować? Co to, to nie. Żadnych więcej miłośników
kaktusów. Ani sukulentów. Wystarczy mi jeden, w sąsiedniej sypialni.
- A to szkoda, wielka szkoda. - Profesor się zmartwił. -Mam nadzieję, że będzie pani pamiętać o
telefonie, gdyby coś się działo?
- No pewnie. To jest, oczywiście, że będę pamiętać, panie profesorze. Do widzenia.
- Do widzenia, pani Leno.


Odetchnęłam głęboko. Ależ mnie nastraszył. Mogłam zaproponować, żeby zabrał amorfofalusa i
wsadził, gdzie mu się zmieści. Szkoda, że nie przyszło mi to do głowy. Jeśli profesor albo inny
miłośnik kaktusów jeszcze kiedyś zadzwoni, zasugeruję to delikatnie. Trzeba pozbyć się tego
magazynu kurzu. Nawet gdyby Szczękonośny miał w pozwie rozwodowym zażądać
drakońskiego zadośćuczynienia.
Piotr nie przyszedł. Czekałam całą godzinę na ławce w Saskim Ogrodzie, przyglądając się
kaczkom i dzieciakom. Im bardziej upływały minuty, tym bardziej opuszczała mnie wiara w
siebie i ochota do życia. Czułam się pusta i ośmieszona. Czułam się porzucona, złamana i słaba. I
jakoś nie miałam ochoty na powrót do domu. Mamy przed sobą bardzo dużo czasu, powiedział.
Miluszko, mówił. Miluszko... Uśmiechnęłam się gorzko. Zamknęłam dziwnie piekące oczy i
wystawiłam twarz do słońca. I wtedy nagle spadło na mnie coś wielkiego, miękkiego i
szlochającego.
- Milenka! To ty? - ryknęło mi do ucha, jednocześnie owiewając niezbyt subtelną wonią
alkoholu.
Otworzyłam oczy. Tleniona blondyna w dojrzałym wieku, z zieloną powieką i jasnofioletowymi
ustami, przyciskała mnie do swojej wielkiej, niemal zupełnie obnażonej piersi.
- Kochana moja! - łkała.
- Co pani! Niech mnie pani puści! - Próbowałam się uwolnić.
- O Boże! Nie rób mi tego, córuchna! Do śmierci będziesz mnie odpychać? Nie masz litości?
- Mama? - spytałam z niedowierzaniem.
- Aleś ty się zmieniła. Aleś schudła. Aleś zbiedniała. Ale jesteś ładna, prawie tak jak ja w twoim
wieku, prawie tak samo!
- Mama? - Rozpłakałam się, wtulając głowę w jej pierś. Płakałyśmy obie, ja i mama. Ja chyba
nad sobą dokładnie nie wiem. W każdym razie odkrycie, że mam matkę, bardzo mnie rozczuliło.
- Powiedz, wybaczyłaś mi? - spytała mama.
Co to znowu za zagadki? Co miałam jej wybaczać?
- Nigdy nie chciałaś mnie wysłuchać, zrozumieć. Ja przecież też byłam ofiarą. Nie chciałam
zdradzić twojego ojca, naprawdę go kochałam.

- Spałaś z arcybiskupem? - wykrzyknęłam oburzona. Więc to jednak prawda!
- Nie z Arcybiskupem tylko z Wikarym - sprostowała mama. - Już nawet nie pamiętam, czemu
miał taki durny pseudonim.
- Ale dlaczego? Jak mogłaś?
- Roman bardzo mnie zaniedbywał. Stać go było na kobiety i rozrywki. A ja? Siedziałam z tobą
w domu. Nawet nie jeździliśmy na wakacje, Roman dopiero rozkręcał interes. A potem ty byłaś
już starsza, ja, niestety, też byłam starsza i Roman postanowił się mnie pozbyć. I na dodatek wy-
kreślić z twojego życia i zostawić bez grosza przy duszy. Zapłacił Wikaremu za to, żeby mnie
uwiódł. Ty wiesz, jak ja się czułam? Myślałam, że ten chłopak mnie kocha, a to był taki szuja,
drań. Zrobili nam te zdjęcia, co to wiesz, no i Roman puścił mnie z torbami. Ale nie to było
najgorsze. Najgorsze, że nie chciałaś mnie znać. Tyle lat.
Mama ryknęła jak syrena okrętowa. Godnie jej zawtórowałam.
- Córuchna! - wyła mama.
- Mamuchna! - łkałam.
Kiedyśmy się już trochę uspokoiły, zapytałam przytomnie:
- Z czego żyjesz, mamo?
- Z pracy własnych rąk, niestety. Robię to, co robiłam, zanim wyszłam za twojego ojca.
Paznokcie, to moja specjalność. Sama zobacz, jestem chodzącą reklamą.
Rzeczywiście. Mama miała długie, tęczowe szpony, przyozdobione brylancikami.



- Super, nie?
- Super - przytaknęłam.
- Milenka, zaprosisz mnie do siebie?
- No, jasne! - Zerwałam się z ławki. - Jedźmy zaraz!
- Zaraz. - Mama się zasępiła. - Zaraz to ja nie mogę, bo idę do klientki. To bardzo dobra klientka,
znamy się od lat. Mój Boże, spóźnię się pewnie z godzinę!
- Nie możesz tego odwołać?
- Nie da rady. Ona idzie jutro na jakiś ważny pogrzeb i chce świetnie wyglądać, od stóp do głów.
- W takim razie daj mi swój adres, mamo. Zadzwonię do ciebie i umówimy się na niedzielę.
- O tak, koniecznie! Dam ci wizytówkę, trzymaj. Tylko zadzwoń, na pewno!
- Na pewno!
Mama jeszcze raz przytuliła mnie do piersi i wycałowała po policzkach. Potem oddaliła się
szybkim truchtem. Nim znikła w cieniu alejki, odwróciła się jeszcze z dziesięć razy, by przesłać
mi dłonią pocałunki. Zerknęłam na wizytówkę: Jadwiga Zwierzyniec, manikiurzystka. To
właśnie moja mama.
Na podjeździe stały dwa samochody. Pełna obaw obeszłam dom i zajrzałam do środka przez
wielkie okna w salonie. W fotelach siedziało dwóch mężczyzn w garniturach. Wyglądało na to,
że prowadzili ze sobą uprzejmą konwersację. Mój mąż nerwowo chodził między nimi i zerkał na
zegarek.
Weszłam cicho do domu. Nim skierowałam się na górę, Szczękonośny wypadł z salonu z
okrzykiem:
- No, wreszcie! I zamarł.
Ach! Nie widział mnie jeszcze w jasnej sukience, ze słonecznym makijażem i śladami wzruszenia
na twarzy. Nie widział mnie energicznej i podekscytowanej. Toteż stał i patrzył, nie wiedząc, co
powiedzieć.
- To ty? - spytał wreszcie.
- Ja - odparłam nieprzyjaźnie.
Obszedł mnie i nagle, nim zdążyłam zaprotestować, schylił się, zadarł mi spódnicę i jął w
niemym zdumieniu kontemplować moje pośladki.

- Co to ma znaczyć! - wykrztusiłam zbyt oszołomiona, by zdobyć się na jakąkolwiek stanowczą
reakcję.
- Twój pieprzyk - odparł.
- Co z nim? - Zaciekawiona odchyliłam się do tyłu.
- Jest - mruknął z niedowierzaniem i wyciągnął palec chyba po to, by mnie nim skrobnąć.
- No, tego już za wiele! - wykrzyknęłam, odskakując jak gazela.
- To naprawdę ty!... Ale dlaczego tak wyglądasz? - wydusił Szczękonośny. - Co ty z sobą
zrobiłaś?
Ruchem pełnym godności poprawiłam spódnicę.
- Widziałam się z mamą. Musiałam się trochę wystroić. Chyba nie sądzisz, że wystąpiłabym
przed nią jak ostatnia ofiara.
- Widziałaś się ze swoją mamą?
- A owszem. Chcesz coś jeszcze, czy dasz mi odejść?
- Zaprosiłem adwokatów. Czekają już pół godziny -oświadczył Szczękonośny i pierwszy ruszył
do salonu.
Adwokaci na mój widok zerwali się z miejsc.
- Mecenasa Maszyńskiego znasz. - Fabian wskazał na jednego z nich.
- Prowadziłem sprawę rozwodową pani ojca - przypomniał mecenas Maszyński, kłaniając się w
pas.
- Bardzo mi miło - syknęłam.
- Wiedziałem, że i tak będziesz chciała skorzystać z usług mecenasa Maszyńskiego, więc
pozwoliłem sobie nie czekaj na twoją decyzję i zaprosiłem go. A to mecenas Duszyński, mój
adwokat.

- Bardzo mi miło.
- Bardzo mi miło.
- Chyba wszystkim nam zależy na pośpiechu - zaczęłam. - Rozmówiłam się już z moim mężem.
Przy mnie zostanie mój, że tak powiem, posag, to jest pieniądze z moich kont i dom.
- A samochód? - pisnął Maszyński.
- I tak nie mam prawa jazdy.
- Jeśli się nie mylę, ten mercedes, który stoi w garażu, był państwa ślubnym prezentem -
powiedział szybciutko Maszyński. - Więc zasadniczo nie powinna pani z niego rezygnować, jeśli
mogę coś doradzić.
Szczękonośny obrzucił go nienawistnym wzrokiem.
- W takim razie sprzedajmy go szybko i podzielmy się pieniędzmi - rzekłam. - Ja oddam swoją
część na pana honorarium, panie Maszyński, jeśli będzie pan tym usatysfakcjonowany.
Mecenas Maszyński skłonił głowę na znak, że będzie. Mecenas Duszyński rzucił Fabianowi
przenikliwe spojrzenie.
- I jeszcze dwa Kossaki. Niech pani o nich nie zapomina, należały do pani ojca - dorzucił
Maszyński.
- Dobrze się pan przygotował - pochwaliłam. Odpowiedział mi wymownym uśmiechem: „Jestem
profesjonalistą, moja droga".
- I biżuteria.
- To nie podlega dyskusji - przyznałam.
- I państwa wspólne obligacje na sumę...
- Chciałem nadmienić, że pan Madejski zainwestował w ten dom swoje ciężko zarobione
pieniądze... - przerwał mecenas Duszyński.
- Oczywiście, sam go urządzałem! - wybuchnął Szczękonośny. - Kiedyśmy się sprowadzili, to
była nowobogacka speluna, a ja ją zamieniłem w elegancką, nowoczesną, reprezentacyjną willę!
- ...i nie zgłasza do niego pretensji - ciągnął mecenas Duszyński. - W takim razie pani Madejska
powinna zapomnieć o obligacjach, akcjach i tym podobnych drobiazgach.

- Ale... - zaczął mecenas Maszyński.
- Zapominam - powiedziałam łaskawie. I tak nie wiedziałabym, co z tym robić.
- Jestem trochę zmęczona. Pójdę już i zostawię panów. Dziękuję panu, mecenasie Maszyński,
wierzę w pana.
- Do usług! - skłonił się Maszyński.
Nie minęło dziesięć minut, a Szczękonośny wpadł do mojego pokoju. Właśnie się przebierałam.
- Co to ma być, może byś tak pukał! - fuknęłam, zakrywając się narzutą.
- Nieźleście mnie wykołowali! - wrzasnął. - Wczoraj się umawialiśmy: dom, twoje konta i nic
więcej! Musiałaś z nim wcześniej rozmawiać, tak?
- Skądże znowu. Pan Maszyński jest po prostu operatywny - odpowiedziałam. - Przypomniał mi o
paru szczegółach. Sam powiedz, czy ja cię puszczam z torbami? Nie puszczam. A wiesz, co pan
Maszyński zrobił mojej mamie? Puścił ją z torbami, bo miał jej zdjęcia z Wikarym! Myślisz, że
gdybym chciała, nie postarałabym się o twoje zdjęcia?
- Nieodrodna córka tatusia! - wrzasnął mój mąż i wypadł z pokoju, trzaskając drzwiami.


Mijały kolejne nocne godziny. Z sypialni obok dochodziło donośne chrapanie Szczękonośnego.
W sąsiednim ogrodzie wył pies. A ja przerzucałam kanały, myśląc o Piotrze i klnąc swą
łatwowierność. Jak mogłam mu uwierzyć? Jak mogłam mieć nadzieję na coś więcej? To prawda,
że wyglądał tak... wiarygodnie. Tak przyzwoicie i prostolinijnie. Wręcz szlachetnie. Jest po
prostu dobrym aktorem. A ja chciałam mu zaufać. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że
w ogóle nie znam mężczyzn. A na jego usprawiedliwienie... Westchnęłam. Nawet nie mogłam go
winić. Przestraszył się, bez dwóch zdań. Miał nadzieję na łatwy podbój i bezproblemowy romans.
Nie jestem właściwą adresatką takich potrzeb. Najchętniej napisałabym mu, że go rozumiem i że
się nie gniewam. Przecież dzięki niemu odnalazłam mamę, jedyną bezinteresowną kochającą
mnie istotę.
Wstałam z łóżka, poszłam do swojego gabinetu i włączyłam komputer.
A może...
Nie powinnam się łudzić, ale może...
Może coś mu się stało i nie mógł przyjechać. Może napisał. Może się wytłumaczył.
Połączyłam się z Internetem i odebrałam dwie wiadomości. Pierwszą od Miłośników Kaktusów i
Sukulentów. A drugą...

„Miluszko, wybacz, ale nie będę mógł dziś przyjść. Wypadło mi coś obłędnie ważnego. Nie
wiem, jak mam cię przepraszać. Jutro też jestem zajęty. Mam za to świetny pomysł na sobotę.
Oczywiście, jeśli jeszcze chcesz mnie znać".
Ty idiotko! Kretynko! Wariatko! Po co było się martwić? Wystarczyło odebrać maila o
dwunastej! Śmiałam się w głos, prawie tak jak Celina z filmów porno. Byłam zbyt szczęśliwa,
żeby od razu odpisać. Nie chcę, by w moim liście odbiła się euforia, broń Boże. Muszę się
uspokoić i dobrze wszystko przemyśleć.
Nie było już powodu, żeby ukrywać przed Fabianem i jego tak zwanymi przyjaciółmi moją
metamorfozę, toteż następnego dnia wciągnęłam nieprzyzwoicie krótką i już odrobinę przyciasną
czarną sukienkę i umalowałam się klasycznie i wyraziście, z czerwonymi ustami w roli głównej.
- Nie chcę wyglądać jak strach na wróble. Myślisz, że wypada założyć biżuterię? - wrzasnęłam
do Szczękonośnego, który szykował się w pokoju obok.
- Co ty, dawno nie byłaś na pogrzebie? Pewno, że wypada - odburknął. - A nawet trzeba. Jak
najwięcej. Zaraz ci przyniosę.
Z ciekawości podążyłam za nim. Poszliśmy do jego gabinetu, gdzie w ścianie za obrazem z
przywiędłymi słonecznikami moim zdumionym oczom ukazał się sejf.
- Co się tak gapisz, jakbyś zapomniała szyfru - spytal nieuprzejmie mój mąż. - A może się boisz,
że go zmieniłem?

- No co ty, niczego się nie boję. Przecież mam na ciebie teczkę.
Chciałam go tylko uspokoić, a zabrzmiało to jak szantaż. Gdyby wzrok i drżenie żuchwy mogły
zabijać, już byłabym martwa. Jednocześnie obok nienawiści i zdumienia w spojrzeniu
Szczękonośnego pojawił się element całkiem nowy - respekt. Nie odezwał się już do mnie
słowem. Z niechęcią demonstrował kolejne kolie, kolczyki i pierścionki, głównie ciężkie łomoty
z czerwonego złota. Zdecydowanie je odrzuciłam. Pomyślałam nawet, że łaskawie się ich zrzeknę
na rzecz blond wydry. Tymczasem wśród tego przyciężkiego przepychu znalazło się kilka
gustownych drobiazgów, którymi się skwapliwie udekorowałam. Potem włożyłam na głowę
kapelusz, a na nos ciemne okulary i zeszłam do holu. W chwilę później pojawił się Fabian.
Obrzucił mnie enigmatycznym spojrzeniem i ruszył przodem. Na podjeździe czekał samochód.
Kierowca na mój widok jakby zaniemógł.
- Co jest, Wacek, dałem rozkaz baczność? huknął wściekle Szczękonośny.
Wacek ocknął się i wyprężył jak struna, otwierając przede mną drzwi.
- Baran - syknął Fabian, siadając obok mnie tak gwałtownie, że aż zajęczało podwozie.
Kościół był już pełen ludzi. Wacek utorował nam przejście do ławki na przodzie, gdzie czekało
miejsce najwyrazniej zarezerwowane przez faceta o nalanej twarzy i imponującym karku. Na
nasz widok grubas i towarzysząca mu kobieta skinęli głowami. Grubas nie wyglądał na
zadowolonego. Po chwili odezwał się do Fabiana scenicznym szeptem:
- Co to ma znaczyć? Dlaczego nie wziąłeś żony?
Po krótkiej i treściwej uwadze Szczękonośnego Gruby wychylił się, żeby mnie lepiej dojrzeć, i
wyrzekł głosem zdumiewająco niskim i ciepłym:
- Milenka? Przytaknęłam.
- Pięknie wyglądasz. Pięknie.
- Ty również - palnęłam bez zastanowienia.
Chyba nie najgorzej trafiłam, bo Gruby aż poczerwieniał i cały zatrząsł się od śmiechu.
- A to dobre. Dla mnie bomba! Ja - pięknie. Słyszysz, Marlenka?
Marlenka wychyliła się również:
- Ma kobieta dobry humor - stwierdziła. - Wyglądasz jak wieprz rzeźny. Kiedy umrzesz śmiercią
naturalną, trzeba będzie dla ciebie zrobić trzy takie trumny jak ta. - Ruchem głowy wskazała
katafalk.
- Jeśli będziesz tak narzekać, to ktoś cię w końcu posłucha i wywali mnie w powietrze.
- Wiesz, ilu ludzi będzie to musiało nieść na plecach? Miej dla nich litość, skoro nie masz dla
mnie - dodała Marlenka i zwróciła się do mnie: - Wyobraź sobie, że ja muszę z nim spać!
- Wcale nie musisz. Wcale nie musisz - żachnął się Gruby. - Tylko mi powiedz, że chcesz nową
torebkę.
- Świnia - oceniła Marlenka i uroniła łzę.
- Po torebce płacze - zauważył Gruby. - Po Markusie byś zapłakała, nie po torebce.
- Zamknijcie się, do ciężkiej cholery. - Fabian się zdenerwował. - Jesteście w kościele.
Był już czas najwyższy, bo zagrały organy, a z zakrystii wyszedł ksiądz w długim orszaku
ministrantów. Grubas wy chylił się ponownie i wskazując paluchem na tłustego, usza-tego
chłopczyka, powiedział z dumą:
- To nasz Łukaszek. Pewnie go nie pamiętasz?
- Nie pamiętam - przyznałam.
- Bardzo urósł i zmężniał. Wdał się chłopak we mnie. Kiwnęłam głową i zaczęłam się rozglądać
po kościele, a dokładniej: po zebranych żałobnikach.

Było to towarzystwo dziwne, w wydaniu męskim przeważnie grubawe, łysawe, nalane,
kwadratowe, w żeńskim - blond lub czarnowłose, brązowe, szczupłe i biuściaste, mocno
podkreślające swoją kobiecość bezkompromisowym makijażem. Zdawać by się mogło, że cała ta
gromada postanowiła wypowiedzieć wojnę współczesnym wzorcom kobiecości i męskości,
sięgając do sprawdzonych ideałów z czasów wspólnoty pierwotnej. A może nawet ze świata

zwierzęcego. Tak, tak, bez wątpienia! Wielkie, groźne samce zanikiem mimiki symbolizują brak
uczuć i zdolności abstrakcyjnego myślenia. To brutalni zabójcy. Odstraszają samym wyglądem.
Kobiety przeciwnie, zachęcają. Za wszelką cenę chcą udowodnić, że mają więcej kobiecości niż
wszystkie inne: więcej pigmentu w skórze, jędrniejsze piersi i pośladki, dłuższe włosy i większe
usta. Dzięki temu, chyba zupełnie wbrew swoim pragnieniom, uzyskują zaskakujący efekt
siostrzanego podobieństwa. Z całej tej masy nie potrafiłabym na pierwszy rzut oka wyróżnić
żadnej z nich. Jak tu rozpoznać kochankę Szczękonośnego? I jak on wpadł na to, żeby wybrać
właśnie ją, a nie którąkolwiek inną? Jedno jest pewne: ja nie przypominałam ich nigdy wcześniej
i nie przypominam nadal. Mam za mało biustu i za jasną skórę.
Nabożeństwo dobiegło końca. Szczękonośny, Gruby i jeszcze czterej inni faceci dopadli trumny i
dźwignęli ją na barki. Najwidoczniej byli najbliższymi przyjaciółmi zmarłego. Cóż za
rozczulający zwyczaj! Wzruszyłam się do łez.
Na cmentarzu ofiarnych przyjaciół zastąpili pracownicy zakładu pogrzebowego. Na tle
wyrośniętych żałobników nie wyglądali zbyt reprezentacyjnie. Można nawet powiedzieć, że było
dużym nietaktem, jeśli nie okrucieństwem, kazać nieść trumnę czterem chuderlakom.
Pogrzeb ciągnął się w nieskończoność, głównie za sprawą Grubasa, który ujawnił niebanalny
talent oratorski. Przez długie minuty snuł nad grobem wzruszającą przemowę. Zdaje się, że
najbardziej wzruszającą jego samego. Staliśmy w pierwszym rzędzie i z oczami wlepionymi w
wieńce próbowaliśmy przywołać niewinną, jasną postać Markusa, „wzora dla nas wszystkich",
jak dowodził Grubas. Tymczasem Szczękonośny ruszał żuchwą i zgrzytał zębami. Myślałam, że
z trudem trawi zawiłości gramatyki i surrealistyczny dowcip Grubego, ale prawdziwy powód był
zgoła inny.
- Patrz na te szuje - wycedził przez zęby, lekko wskazując brodą na rząd stojący po drugiej
stronie grobu. - Jak to udaje, że się smuci. A niech was!...
Uniosłam nieco oczy i przyjrzałam się towarzystwu naprzeciwko. Było tam trzech typowych
przedstawicieli gatunku „gangster" w wieku dojrzałym w towarzystwie kobiet z gatunku „kobieta
gangstera", w wieku zakamuflowanym. Zza nich wyglądała rozradowana Celina, żylasty wąsacz
(pewnie jej mąż) oraz parę innych osób. Najwidoczniej była to „palestra" obozu przeciwnego,
wrogowie, którzy przyszli sycić się naszym cierpieniem. Zaczęłam prawie współczuć Fabianowi i
jego tak zwanym przyjaciołom. Kiedyśmy nareszcie pożegnali Markusa (a raczej to, co z niego
zostało) i ruszyli ku cmentarnej bramie, mój mąż zagadnął słodko toczącego się obok Grubasa:
- Coraz luźniej robi się na pogrzebach po naszej stronie. Powiedz mi, dlaczego tak się dzieje?
- Staram się, jak mogę - odparł Gruby. - Najlepiej byłoby wykończyć ich wszystkich razem, ale
dobrze się, gnidy, pilnują.

- Ich rola jest taka, żeby się pilnowali, a twoja taka, żebyś ich dopadł.
- Staram się, jak mogę - powtórzył Gruby z wyrzutem. -Mam dostęp tylko do Traszki.
- Traszka to rybka - zdenerwował się Szczękonośny. -A w dodatku choruje na serce. Wystarczy
strzelić mu koło ucha z nadmuchanej torebki i sam przeniesie się na łono Abrahama.
- A gdyby tak się przeniósł... - zaczęłam.
- To co? - Zwrócili się do mnie zdumieni, że im przerywam.
- Czy tamte grubasy niosłyby jego trumnę z kościoła do karawanu?
- Chodzi ci o Miśka i resztę?
Kiwnęłam głową. Każdy z tych mięśniaków mógłby nosić miano Miśka, toteż nic dziwnego, że i
Misiek był ich szefem.
- Nieśliby. I co z tego? - spytał opryskliwie Fabian.
- Pomyślałam sobie... Tak sobie tylko wyobraziłam... Można by podłożyć coś do trumny i odpalić
w odpowiednim momencie. Na przykład, kiedy będą ją pakować do karawanu.
Zapanowało krótkie, pełne napięcia milczenie.
- Wariatka - mruknął Fabian.
- Genialne - szepnął Grubas. - Dla mnie bomba.

- Co ty gadasz? - zdenerwował się mój mąż. - Przecież to kompletna bzdura!
- Bzdura?! - zdumiał się Grubas. - To fantastyczny pomysł! Nikomu nie przyjdzie do głowy
przeszukiwać nieboszczyka w trumnie! Niech mnie kule biją, Milenka, wrodziłaś się w tatusia!
Szczękonośny rzucił mi niepewne spojrzenie. Chyba wykonywał poważną pracę umysłową.
- Wcale mi nie zależy na tym, żebyś ich wykończył - powiedziałam ugodowo. - Po prostu ten
pomysł z trumną wydał mi się... malowniczy.
- Malowniczy! Jakie to słodkie. - Grubas zatarł wielkie łapska. - Do poniedziałku opracuję
szczegóły i przekażę wam, co i jak.
- Wam?! - warknął Szczękonośny, ale Grubas zignorował jego niezadowolenie.
Przed cmentarną bramą czekała większa grupa zachmurzonych mięśniaków. Nieopodal stały ich
kobiety. Rada byłam oddalić się i od mięśniaków, i od kobiet, ale Szczękonośny przytrzymał
mnie za łokieć, nieco mocniej, niż było to konieczne.
- Pieróg - syknął. - Przywitaj się.
Podeszliśmy do rzeczonego Pieroga, który schwycił mą dłoń i szarmancko przyciągnął do swych
ust, prawie wyrywając ją z barków.
- Halo! Nice to meet you, moja piękna. Paweł Michałek, do usług. Dzień dobry, panie Fabianie -
zwrócił się do Szczękonośnego.
- Dzień dobry - przywitał się mój mąż. - A gdzie pan Tadeusz?
- Brat trochę się spóźni. Mam nadzieję, że nie przeszkodzi nam to w robieniu biznes.
- Oczywiście, oczywiście.

Pieróg wpatrywał się prosto w moje oczy. Całe szczęście miałam na nosie okulary, bo jego
bazyliszkowy wzrok trudno było wytrzymać.
- Pani ojciec jest dla nas wzorem - powiedział po chwili. - Miał łeb na karku. Teraz już nie ma
takich ludzi. Co robić, times are changing...
Można było przypuszczać, że spędził pół życia w Stanach. Nic bardziej mylnego. Z jego dalszej
przemowy wynikało, że wyjechał za ocean nie dawniej niż dwa lata temu.
- What a pity, że spotykamy się przy takiej okazji. Mam nadzieję, że szykujecie dla naszych
przyjaciół jakąś surprise.
- O tak - przytaknął Grubas, posyłając mi rozanielony uśmiech. - Poleje się blood. Ale to na razie
nasza słodka secret.
- Ma się rozumieć. - Pieróg przyjacielsko poklepał go po łopatkach. - Pan był w Stanach?
- Tak, trzy...
- Lata?
- Razy. Ale bardzo owocnie je spędziłem.
- Może porozmawiamy o wszystkim na stypie? Dobrze? W takim razie na razie. - Szczękonośny
pożegnał się i pchnął mnie w kierunku samochodu.
- Nie chcę jechać na żadną stypę - oświadczyłam.
- Co takiego? Chyba żartujesz.
- Kiepsko się czuję. Chyba nie chcesz, żebym dostała ataku na widok twojej szantrapy.
- To raczej jej powinno zrobić się słabo na twój widok -wyrwało się Fabianowi. Rzucił mi
szybkie spojrzenie i dodał: - A właściwie nie jesteś mi już potrzebna. Wacek najpierw zawiezie
mnie do Markusa, a potem odwiezie ciebie do domu.
- Bardzo dobrze - ucieszyłam się. - Muszę jak najszybciej położyć się do łóżka.
Szczękonośny wrócił ze stypy późnym wieczorem. Unikając mego wzroku, oświadczył, że musi
niespodziewanie wyjechać. Wyglądał na osobę nieco przemęczoną, chyba jednak nie „robieniem
biznes". Z daleka czuć było od niego słodycz damskich perfum. Krwiożercza szantrapa nie zapo-
mniała też o szmince na koszuli i siniaku na szyi. Udałam, że niczego nie dostrzegam, choć
korciło mnie, żeby skwitować jej namiętność jakimś niewybrednym żartem. Szczękonośny był
jednak wyraźnie rozdrażniony, a ja nie zamierzałam pogłębiać tego stanu. W gruncie rzeczy
wcale go nie znam. A jeśli przysoli mi w ucho? Jak wtedy będę wyglądać na jutrzejszej randce?

Właśnie, randka. Wyjazd Fabiana odsłaniał przede mną nowe perspektywy. Natychmiast napi-
sałam do Piotra, że mam wolny weekend. Odpisał, że wyśmienicie się składa, bo jego sobotnia
niespodzianka może się z powodzeniem przeciągnąć do niedzieli. Drżę z niecierpliwości na myśl
o tym, co mnie czeka.
Umówiliśmy się z samego rana przy jednej z pętli tramwajowych. Kiedy przyjechałam, Piotr już
na mnie czekał. Okazało się, że wziął ze sobą psa, małą, rozbrykaną ohydę imieniem Leon.
- To miał być mieszaniec wilczura i kaukaza - wyjaśnił. - Padłem ofiarą własnej ignorancji."
- Szczeniaki są chyba dosyć do siebie podobne - próbowałam go pocieszyć.
- Ten był bardzo wielki jak na szczeniaka. Szkoda, że od tamtego czasu niespecjalnie urósł.
- A Leon, czemu Leon?
- Leon Zawodowiec. - Roześmiał się. - Ale nic a nic go nie przypomina.

Uśmiechnęłam się uprzejmie. Nie wiedziałam, o czym mówi, ale lepiej było się z tym nie
zdradzać - zapewne szło o jakąś oczywistość. Wyjechaliśmy z Warszawy drogą ku północy i po
czterech godzinach pasjonującej podróży (nie pamiętam, żebym kiedykolwiek tak długo jechała
samochodem) znaleźliśmy się w niewielkiej osadzie położonej nad rzeką, w otoczeniu pól, lasów
i pagórków.
- Jeździłaś kiedyś konno? - spytał Piotr.
- Tttak... - przyznałam bardzo niepewnie. - Parę razy. Na pewno siedziałam na koniu przebrana za
amazonkę.
Ale co do jazdy...
- To lepiej, niż myślałem. Jesteśmy prawie na miejscu. Skręcił w boczną, piaszczystą drogę i po
chwili naszym oczom ukazały się czerwonoceglaste zabudowania stadniny oraz towarzyszących
jej budynków.
- Stadnina Romana - przeczytałam napis nad bramą.
- Roman to mój przyjaciel - powiedział Piotr. - Oto i on.
Na spotkanie nam wyszedł facet w farmerkach. Zaparkowaliśmy niemal na jego stopach, a on
udał, że ginie pod kołami. Wynurzył się zaraz koło moich drzwi, które niemal wyszarpnął z
zawiasów.
- To ja, Roman - wrzasnął.
- Lena.
- Miło! - krzyknął. - Miło. Śniadanie czeka! Piotruś, nie było cię całe wieki!
- Czemu się tak drzesz? - spytał Piotr.
- Bo mam chore gardło - odparł Roman. - I ucho. Trochę się zaziębiłem i nie słyszę, jak mówię.
Spędziłem dzisiejszą noc w stajni przy ciężarnej kobyle. Jej nie chciało się rodzić, a mnie się
przysnęło.
- Może urodzi dzisiaj? - spytałam podekscytowana.
- Trudno powiedzieć. To bardzo krnąbrna sztuka. Zapraszam, zapraszam!
W środku czekała żona Romana, Basia, i ich nastoletnia córka Karolina. Basia miała nogę
zagipsowaną po same pośladki.
- Koń się pode mną potknął i przygniótł mi nogę - wyleniła pogodnie.
- Mówiłem jej, żeby schudła. - Roman chciał szepnąć, ile wyszedł z tego ryk. - Na szczęście tobie
nie grozi taki wypadek - dodał w moim kierunku.
Basia żartobliwie pogroziła mu palcem.
- Chodźcie, siadajcie, przygotowałam ogromną patelnię jajecznicy - zapraszała, kuśtykając w
stronę kuchni.
Po tym świadectwie końskiego bestialstwa moje zainteresowanie hippiką spadło do zera.
Nie wiem, czy chcę na to wsiąść - mruknęłam do Piotra pół godziny później.

Przede mną stał rosły tarant płci żeńskiej i udając poczciwca, strzygł uszami.

- Beata jest bardzo ustatkowana - powiedział Roman tak, aż konik stulił uszy. - Nie zrobi ci
krzywdy. Gorszy jest Kruz, ale Piotrek ma do niego słabość. Może dlatego, że też... To jest,
chciałem powiedzieć, chciałem powiedzieć... - zacukał się strasznie i poczerwieniał.
- Chciałeś powiedzieć, że tchórz z niego straszny - pomógł mu Piotr.
- Ano właśnie. Boi się byle szmeru i podskakuje jak koza.
- Ty też? - Uśmiechnęłam się do Piotra.
- Tak, ja też nie jestem specjalnie odważny - przytaknął. - Romuś, weź Leona do domu, nie chcę
stresować Kruza bardziej niż trzeba.
Romuś wziął psa pod pachę i oddalił się w kierunku zabudowań. Piotr pomógł mi wsiąść i ruszył
przodem w kierunku lasu. Beata poczłapała za nim.
- Dlaczego ona idzie?! - krzyknęłam. - Przecież ja nic nie robię!
- Nie musisz, będzie szła za Kruzem. Jak poczuje, że masz nad nią władzę, to cię posłucha. Na
razie woli się kierować swoim rozumem.
- A to dopiero - westchnęłam w szczerym zadziwieniu.
- Mówiłaś, że jeździłaś konno?
- Sto lat temu, już nic nie pamiętam.
- Myślałem, że tego się nie zapomina.
- Nawet nie wiesz, jakie rzeczy można zapomnieć...


Zachwycając się pogodą i krajobrazem, jechaliśmy przez słoneczny las, a potem przez pola ku
rzece. Kruz podskakiwał jak koza, Beata człapała jak osioł. Statystycznie rzecz biorąc, jechaliśmy
na dwóch dobrze ułożonych, posłusznych i dziarskich koniach. Przebrnęliśmy przez nadrzeczne
chaszcze i wyjechaliśmy na wąską, dosyć długą plażę.
- Jak ci się podoba? - spytał Piotr.
- Dla mnie bomba - odparłam powiedzonkiem Grubego.
- Masz ochotę na kąpiel? - spytał, zsiadając z konia.
- Czemu nie? - wyjąkałam.
Doskonale wiedziałam, czemu nie. Nie pamiętałam, czy umiem pływać, a poza tym nie miałam
kostiumu kąpielowego!
Jakiś czas później okazało się, że jednak umiem pływać, a oprócz tego skakać z przechylonej
wierzby, nurkować oraz robić wiele innych, jeszcze bardziej pasjonujących rzeczy.
Wieczorem wraz z wrzeszczącym Romanem, zagipsowaną Basią i ich córką Karoliną udaliśmy
się na zabawę taneczną do pobliskiej remizy. Karolina reklamowała występ miejscowego zespołu
jako „gwiazdy na skalę europejską".
- Możesz się trochę zdziwić, w pozytywnym sensie. Oni nie grają tak jak w innych remizach -
powiedziała. - Mają bardzo bogaty repertuar. Grają dużo swoich rzeczy, a poza tym różne
standardy. W zeszłym roku występowali w klubie w Amsterdamie.
- Nie w klubie, tylko w knajpie - ryknął Roman. - I zdaje mi się, że ten kudłaty od tego sfiksował.
Odkąd wrócił, ciągle się tak głupio uśmiecha.
Karolina wspaniałomyślnie go zignorowała.
- Przystojni, nie? - spytała z zachwytem.
- No - zgodziłam się szczerze. - W ogóle ludzie są tu ładni i tacy raczej proporcjonalni.
Co prawda miałam odniesienie tylko do osób pokroju Szczękonośnego i jego kolegów po fachu.
Ja też jestem Kaszubem - wtrącił Piotr. - Widać, co nie?
- Kłamie! - wrzasnął Roman. - Nawet mówić nie umie jak człowiek. Taki z ciebie Kaszub jak z
koziej...
- Może zatańczymy? - Piotr wstał i skłoniwszy się dwornie, zapytał: - Pani pozwoli?
Pozwoliłam. Nie bardzo było mi w smak kontynuowanie dyskusji o Kaszubach. Kto wie, może to
jakaś sekta? Albo partia? A może zgoła naród? W każdym razie grali fantastycznie. Odkryłam w
sobie niezwykły talent taneczny oraz ogromne pokłady energii, toteż nie wróciliśmy już ani do

rozmowy o Kaszubach, ani do stolika. Po jakimś czasie wyszliśmy na zewnątrz, żeby odetchnąć
rześkim, nocnym powietrzem.
- Nie pamiętam, żebym się kiedykolwiek tak dobrze bawiła - wyznałam.
- Słowo honoru? - Piotr się uśmiechnął.
- Słowo.
- Bardzo się cieszę - odparł, głęboko zaglądając mi w oczy.

A potem nachylił się do moich ust i... Przez chwilę obawiałam się, że ten zawrót głowy ma
podłoże chorobowe, ale najwidoczniej był to stan normalny, a nawet przyjemny. Można by rzec,
cudowny. Sprawdźmy to raz jeszcze... Tak, zdecydowanie cudowny. Bez żadnej przesady.
Do Stadniny Romana wróciliśmy dobrze po drugiej. Okazało się, że w stajni panuje spore
zamieszanie: kobyła postanowiła urodzić. Wpadliśmy w ostatniej chwili, by zobaczyć
wynurzającego się na świat źrebaka. Okazał się jasnobrązowym konikiem z białą strzałką na
czole.
- Możesz nadać mu imię! - krzyknął mi do ucha Roman.
- Może Buszko? - spytałam machinalnie.
Najwyraźniej pod wpływem wielkiego wzruszenia w moich ustach pojawiały się zdania, nad
którymi nie panowałam. Jak gdyby odblokowywała się jakaś klapka do podświadomości. Co to
jest Buszko? Czemu się tego tak uczepiłam? Doprawdy, nie pamiętam.
- Buszko. Nawet ładnie - powiedział Roman. - Zawsze to lepiej, niż nazwać kobyłę Beatą.
Piotr uśmiechnął się i wzruszył ramionami.
- Tamta kobieta miała dosyć płytką wyobraźnię - wyjaśnił Roman. - Zbyt lekkomyślnie
pozwoliłem jej nazwać żrebaka. Ale słowo się rzekło, kobyłka u płotu. Od tamtego czasu zawsze
oceniam kobiety po wyobraźni do imion.
- A jeśli nie ma akurat źrebaka? - spytałam.
- To rodzą się psy, koty, cokolwiek. Kobieta z miasta nada imię nawet kurze.
- Kim była ta od Beaty? - spytałam Romana. - Może twoją byłą żoną? - zażartowałam.
- Nie moją - powiedział Roman i filuternie zerknął na Piotra.
- Aha - kiwnęłam głową.

Następnego ranka wstałam jeszcze przed Piotrem i wymknęłam się na dół. Basia przygotowywała
śniadanie, ale nie pozwoliła sobie pomóc, a ja za bardzo nie nalegałam. Ruszyłam na
poszukiwanie Romana. Był w stajni, przy boksie ze źrebakiem noworodkiem. Kiedy
wymieniliśmy już uwagi na temat jego zdrowia, urody i kondycji, zagadnęłam niby obojętnie:
- A kto nazwał Kruza?
- Nie wiem, przyszedł do nas z imieniem. Wcześniej patrolował ulice. Chyba ktoś chciał, żeby
był odważny i bojowy jak Tom Cruise w Top Gun.
- Aha. Aha. A ile jest tych zwierząt ponazywanych przez kobiety?...
- Jest kobyła Beata - zaczął Roman, mrużąc zabawnie oczy. - Jest koń Akron...
- Bardzo oryginalnie - mruknęłam zawistnie.
- Zdaje się, że to była nazwa jej firmy... No, i jest jeszcze kobyła Cebula.
- Nawet zabawnie.
- Żarła na potęgę cebulę. Gdyby żarła marchew albo buraki... No, ale całe szczęście nie żarła. Był
też królik Fizio, lecz skończył w pasztecie w zeszłe Boże Narodzenie, i kocica Wanessa, gdzieś
zaginęła. Żyje za to kaczka Eurydyka, kogut Niemiec, kura Wanda i pies Misiek.


- To straszne - szepnęłam.
- Rzeczywiście, z tym Miśkiem to największa wpadka.
- Chodzi mi o tę sporą liczbę... imion.
Roman klepnął mnie w plecy i wybuchnął śmiechem.

- Wiesz, mam wielu przyjaciół, nie jednego Piotra.
- Ty draniu! - roześmiałam się.
- Przez niego mamy tylko Beatę i Akrona... Aha, i tego nieszczęsnego Miśka - mruknął, kierując
się ku wyjściu.
Jak najbardziej obojętnie wypytałam Karolinę o wiek rzeczonych zwierząt: Beata jest najstarsza,
ma prawie siedem lat. Akron ponad trzy. Misiek rok. Nie najgorzej, chociaż o młodziaka Miśka
byłam jednak trochę zazdrosna.
Piotr zostawił mnie na tej samej pętli tramwajowej, z której mnie odebrał. Jakoś nie chciałam,
żeby kręcił się przed moim domem. Po pierwsze dlatego, by niepotrzebnie nie irytować Fabiana.
A po drugie, wolałam go nie epatować bogactwem po tatusiu. W domu czekała zaaferowana
Wikta.
- Było dużo telefonów. Dzwoniła pani Celina, chyba z dziesięć razy. Dzwonił doktor Maj, żeby
spytać, jak się pani czuje. Dzwonił pan Kowaliński z Koła Miłośników Kaktusów i Sukulentów. I
jeszcze jakaś kobieta. Podawała się za pani matkę.
- Mama! - krzyknęłam. - Jak mogłam zapomnieć! Natychmiast do niej zadzwoniłam.
- Mamo, musiałam wyjechać! Nie gniewaj się! Wpadniesz do mnie jutro?
- Córuchna! Tak się bałam, że się rozmyśliłaś.
- Przyślę po ciebie taksówkę! O dwunastej, mamo!
- Super! Super! Tylko powiedz taksówkarzowi, żeby wszedł do mnie na górę, bo przecież nie
będę sterczeć na chodniku i czekać przed blokiem.
- Dobrze... Mamo...
- No to, do widzenia. Muszę kończyć, bo strasznie ciekawy serial leci w telewizji. Cześć, cześć!

Pół nocy przesiedziałam w gabinecie nad starymi listami od Piotra, próbując wyłowić z nich jego
humor, optymizm, dystans do świata. Nie wiedziałam o nim wiele, ale też nie bardzo o to dbałam.
Co z tego, że nawet nie wiem, jak ma na nazwisko, nie znam jego numeru telefonu i nie mam
pojęcia, czym się zajmuje... W zasadzie chyba wspominał, że jest prawnikiem czy kimś
podobnym. Mógłby nawet strzyc trawę, mniejsza o to. To ja chciałabym mu się zwierzać. Czuję,
że jest świetnym słuchaczem. Gdy wspomina jakieś drobne fakty ze swojego dzieciństwa czy
czasów studenckich, chciałabym mu się zrewanżować. Ale czym? Wolę nie zdradzać się z
żadnym ze swych wspomnień. Ostatnio okazało się, że mój rzekomy pierwszy kochanek,
Pogromca Dziewic, jest znanym aktorem. Widziałam go na plakatach i w telewizji. Obawiam się,
że reszta moich wspomnień ma równie niewiele wspólnego z rzeczywistością. Moje najlepsze,
najważniejsze wspomnienia wiążą się teraz z Piotrem.
Gdybym chociaż miała jego zdjęcie... Mój wzrok machinalnie przeniósł się na fotografie na
biurku. Ze złością przewróciłam je wszystkie, ale po namyśle ustawiłam tatę.
- Pewnie byłeś okropnym skurczybykiem - powiedziałam. - Ale mnie kochałeś. Nigdy ci tego nie
zapomnę.
Następnego dnia obudziłam się około dziesiątej. Od razu przypomniał mi się weekend w
stadninie Romana. Jazda konna... Kąpiel w rzece... Tańce... No i poza tym... A raczej przede
wszystkim...
Z błogiego rozmarzenia wyrwał mnie telefon Celiny.
- Gdzie ty się podziewasz, Lenko? - spytała z wyrzutem. - Już się bałam, że ten drań, twój mąż,
zrobił ci krzywdę. Wiesz, strasznie fajne rzeczy usłyszałam na pogrzebie, I pewno poprawią ci
humor...
Ale ja mam bardzo dobry - wtrąciłam. ...więc może wpadnę do ciebie za dziesięć minut? -
ciagnęła niezrażona.

- Nie, nie bardzo, bo moja mama ma przyjść i...
- Twoja mama?!

- Tak, i musimy porozmawiać. Wiesz, bardzo długo nie rozmawiałyśmy. To zajmie nam trochę
czasu.
- W takim razie zadzwonię po południu.
Właśnie, mama. Chyba trzeba się jakoś przygotować na jej przyjęcie. A Wikta jeszcze o niczym
nie wie. Wyszłam z pokoju i zaskoczona pociągnęłam nosem. Co za dziwny, drażniący zapach!
Zeszłam ze schodów. Woń się nasilała. I nie był to zapach, o nie. To był potworny, morderczy
odór. Z kuchni wyszła pozieleniała Wikta.
- Wikta, co się dzieje? - spytałam z przerażeniem, zakrywając nos połami nocnej koszuli.
Wikta wskazała w kierunku kaktusarium.
- Coś zakwitło - wydusiła.
- Rany boskie, trzeba wezwać jakieś służby!... Może śmieciarzy!... Niechże to stąd zabiorą i
wywiozą za miasto! Moja mama będzie za godzinę, nie mogę jej przyjąć w takich warunkach, co
ona sobie o mnie pomyśli!...
Jak oszalała biegałam po domu. Zaraz dostanę ataku, bez dwóch zdań. Mama na karku, a tu
rozkłada się jakiś śmierdzący kaktus czy inny sukulent. Jak można w takich warunkach robić
makijaż albo przymierzać sukienki. Jak można myśleć o jakimkolwiek poczęstunku. Dlaczego
nikt nie przyjeżdża, żeby to zabrać? Czy Wikta powiedziała, że cena nie gra roli?
Są! Nareszcie!
Obserwowałam przez okno gabinetu działania dzielnych śmieciarzy. We trzech wynosili
ogromną donicę z cuchnącym badylem, sterczącym złowrogo spośród rozłożystych liści. O, jeden
zwymiotował. Biedaczysko.
A teraz szybko do wietrzenia. Mam nadzieję, że zanim mama zjedzie w me progi, dom, ogród i
okolica uwolnią się od odoru sukulenta. Przydałby się do tego jakiś huragan.
Mama zajechała piętnaście po dwunastej. Wysiadła z taksówki i przez chwilę podziwiała okolicę.
- Witaj, mamo! - krzyknęłam i wpadłam w jej ramiona.
- Córuchna! - zawołała. - Ale masz dom, no, no. Powiedz, to po twoim mężu, czy jeszcze po
moim?
- Po ojcu - powiedziałam.
- Piękny, piękny. I ta okolica. Czasem tu wpadam, żeby zrobić komuś manikiur. Wyższe sfery,
cie choroba... Roman niegłupio zainwestował.
Wprowadziłam mamę do domu. W holu czekała godnie wyprężona Wikta.
- A to kto? - spytała mama. - Twój bodyguard czy przyzwoitka?
- Wikta gotuje i sprząta, ale jest jakby członkiem rodziny.
- Siema, Wikta - przywitała się mama. - Masz ciekawą twarz, jakbym ją skądś znała...
- Mamo, chodź do jadalni. Na pewno jesteś głodna. Wikła przygotowała coś pysznego.
- A gdzie tam. Obżarłam się przed wyjściem. Miałam jeszcze kupon na zniżkową pizzę, a dziś
kończyła się promocja. Teraz pokaż mi dom. No dawaj, nie mogę się doczekać tych
apartamentów.

Oprowadziłam mamę po całym domu, od piwnicy po strych. Była pod dużym wrażeniem, ale
największy zachwyt wzbudził pokój telewizyjny i barek w salonie. Nie pozwoliłam się jej jednak
zbyt długo przy nim zatrzymywać, zaciągnęłam ją do swego gabinetu, usadziłam na kanapie, po
czym wyjęłam wszystkie albumy ze zdjęciami.
Jak się okazało, zgodnie z moimi podejrzeniami, osobą pozbawioną głowy była mama. Na widok
tak okaleczonych zdjęć uderzyła w płacz i dopiero szklanica whisky przywrócą jej równowagę i
naprowadziła na tok wspomnień.
To my na wakacjach w Kołobrzegu - mówiła. - A tu chyba w Złotych Piaskach, jeśli mnie pamięć
nie myli. O, tu widać, jaką miałam dobrą figurę. Chociaż nie taką dobrą, jak przed twoim
urodzeniem, rzecz jasna. A tu Zakopane.
- Mówiłaś, że nie wyjeżdżaliśmy na wakacje.

- No bo prawie nie wyjeżdżaliśmy. Raz do roku na tydzień albo dwa, pic na wodę. Proszę cię,
dolej matce z łaski swojej... O, dziękuję. A tu twoje trzecie urodziny. Ja to zdjęcie robiłam,
dlatego jest w całości. O, to na kucyku w zoo jest słodkie, miałaś wtedy cztery latka. A to na
kinderbalu z okazji piątych urodzin, pamiętasz? Popłakałaś się, bo Czaruś Babiński pobił cię
łopatką. Pamiętam, jak wtedy Roman się rozgniewał.
- Zbił Czarusia?
- Omal nie zbił ciebie. Powiedział, że jak sama nie będziesz załatwiać swoich spraw, to przez całe
życie będą cię walić po głowie. Naprawdę tego nie pamiętasz?
- Nie bardzo.
- Od tamtego czasu stałaś się postrachem podwórka i kinderbali... O, jest i Buszko.
Buszko! Rany, to pies! Mały, łaciaty mieszaniec! Brzydki jak siedem nieszczęść, coś w stylu
Leona Zawodowca.
- Ależ Roman był zły, kiedy przyprowadziłaś to zwierzę! Próbował cię namówić, żebyś go
wyrzuciła. Obiecywał, że kupi ci najdroższego psa w Polsce, a ty się uparłaś na tego kundla.
Swoją drogą, miłe to było stworzenie i takie mądre! Kiedy tylko widział Romana, od razu właził
pod fotel.
- Kochany Buszko. - Siąknęłam nosem.
- A to nasze ostatnie wspólne zdjęcie. Miałaś wtedy dwanaście lat. Noszę podobne w portfelu,
zabrałam sobie, kiedy mnie Roman porzucił, zobacz.
Mama wyjęła zdjęcie.
- Już zapomniałam, jaka byłaś piękna, mamo.
- Prawda? - westchnęła. - No dobrze, pokaż mi teraz, jak wyglądało twoje życie beze mnie.
Pokazałam mamie następne albumy. Omal nie doprowadziła mnie do obłędu pytaniami, gdzie
wtedy byłam, co robiłam i jak nazywali się towarzyszący mi ludzie. W najbardziej
newralgicznych momentach leciałam po whisky, co sprawiało, że mama była coraz bardziej
zadowolona i mniej dociekliwa. Całe szczęście, zdjęcia w nowszych albumach były już starannie
poopisywane.

- Czuję się, jakbyśmy w pewnym stopniu nadrobiły te minione lata - powiedziała mama, kiedy
dobrnęłyśmy do końca.
- Ja też tak czuję, mamo.
- Nie mogę się doczekać, kiedy poznam twojego męża.
- Nie bądź tylko zbyt wylewna. Właśnie się rozwodzimy.
- Naprawdę? Moje biedactwo!... Dajemy im najlepsze lata swego życia, a oni wymieniają nas na
nowszy model. Gdybym w dniu ślubu była taka mądra jak teraz, spisałabym intercyzę. Mądry
Polak po szkodzie...
Po tej oryginalnej uwadze przechyliła głowę na oparcie i zapadła w sen. Zawołałam Wiktę i
wspólnie przeniosłyśmy mamę do sypialni. Poproszę ją, żeby u mnie została. Nie ma powodu, by
ona mieszkała w bloku, a ja panoszyła się w ekskluzywnej willi. Po tylu latach powinnyśmy być
wreszcie razem.
Zgodnie ze swym niezwykłym wyczuciem dziesięć minut później wpadła Celina.
- Jest jeszcze twoja mama? Śpi? Pokaż!
- Nie będę ci jej pokazywać, to nie Big Brother - odparłam rezolutnie. Bądź co bądź ogląda się
telewizję. - Jeszcze ją poznasz. Na pewno będziesz miała okazję, bo zamierzam zainstalować ją
tu na stałe.
- Tak? A co na to Fabian?
- Mało mnie to interesuje.
- No, moja droga, moja droga! - Celina była pełna uznania. - Chylę głowę. A teraz posłuchaj, bo
jest czego! Wyobraź sobie, na pogrzebie zrobiłaś oszałamiające wrażenie. Niektórzy nawet
podejrzewali, że ty to nie ty! Ta zdzira Ilona omal zemdlała. Sylwia słyszała, jak Klaudia mówiła
do Bogny, że pewnie Fabian stracił ochotę na rozwód, bo patrzy na ciebie z takim uczuciem...

Chyba nienawiści. Jak on na mnie patrzył wcześniej, skoro te baby traktują to teraz jako coś
pozytywnego?

- Monika powiedziała Ilonie nad uchem (wiesz, tak specjalnie, bo one się nie cierpią, odkąd Ilona
przyłapała Monikę z Pasztetem), że niezła z ciebie laska i że pasujecie do siebie z Fabianem.
- I to ma być komplement? - Zatrzęsłam się z oburzenia.
- Gawron mówił do Traszki, że jeśli Fabian nie reflektuje, to on może cię pie... To jest,
zadowalać. Na to Traszka, że on również. Chcieli, żebym ich tobie poleciła.
- Dziękuję pięknie.
Nie wiem, kim są Gawron i Traszka, ale jakoś nie miałam ochoty na nikogo z grona żałobników.
- Powiedziałam, że nie potrzebujesz takich starych, zużytych pryków.
- Bardzo słusznie.
- Ilona powiedziała Marzenie, że chwytasz się ostatniej deski ratunku i pewnie wydałaś majątek
na operacje plastyczne i inne zabiegi, ale ci to nie pomoże, bo wyglądasz nie lepiej niż Michael
Jackson. I że sprawa rozwodowa jest w toku. Kłamała, nie?
- Nie do końca. Wprawdzie dopiero rozmawialiśmy z prawnikami, ale...
- Dlaczego mi nie powiedziałaś?!
- Właściwie nie było okazji. Wszystko stało się tak szybko...
- Powiedz, Lenka, ty tego chcesz?
Spojrzałam na nią bystro, zastanawiając się, co odpowiedzieć.
- A ty na moim miejscu chciałabyś, czy nie? - Zadałam pytanie sondujące.
- Na twoim miejscu... Rozważając wszystkie za i przeciw... Tak sobie myślę... Masz swoje
własne pieniądze po ojcu. Nie wiem, ile jest prawdy w tych opowieściach o jego rzekomym
skarbie... Tak po prawdzie, coś musiało się stać z tymi pieniędzmi, za które Kicha i Franek tak
mu się odwzajemnili... Może zresztą Kicha sam zwinął tę kasę i sprzątnął twojego ojca, żeby
zrzucić na niego winę... Przecież zaraz potem zapadł się jak kamień w wodę... Chyba że to on był
tym zwęglonym ciałem, jak twierdzą gliny i wdowa po Kiszce, chociaż akurat mój mąż jest
przeciwnego zdania, ale mniejsza o to. Mniejsza o to, bo przecież i tak stać cię na życie na
poziomie. Więc odpowiadając na twoje pytanie, tak.


Po tym potoku mrożących krew w żyłach informacji nie wiedziałam już, jakie pytanie zadałam na
początku. Przez chwilę próbowałam dojść do siebie, podczas gdy Celina ciągnęła, przechadzając
się po pokoju:
- Jedynym przeciw byłoby to, że go kochasz. Jeśli go nie kochasz, to są tylko za, ja tak uważam.
- Więc muszę ci powiedzieć, że wszystko rozważyłam, przemyślałam i doszłam do wniosku, że
już go nie kocham. I że nie ma się co tak głupio upierać.
- Bardzo słusznie. A teraz powiedz, co robiłaś cały weekend. Może wreszcie umówiłaś się z
Piotrem?
- E, nie... - Na wszelki wypadek się nie przyznałam. -Byłam w Gdańsku na spotkaniu Miłośników
Kaktusów i Sukulentów... Bo... Eee... Bo Fabian nie mógł pojechać.
- Fabian i Miłośnicy Sukulentów?! Czyżby na sam koniec pożycia nawrócił się na twoją wiarę?!
Na moją wiarę?... Coś podobnego! A więc to ja byłam Miłośnikiem Kaktusów i Sukulentów! To
w sumie lepiej, nie będę musiała mu zwracać za to cuchnące bydlę, które rano wyekspediowałam
na śmietnik.
Celina stanęła przy oknie i znieruchomiała.
- O - powiedziała - widzę, że masz gościa.
- Kto to taki?
- Gruby Radek. No, to ja się zmywam, cześć. - Założyła ciemne okulary i pospiesznie wyszła.
Wyjrzałam również, choć domyślałam się, kim był Gruby Radek. Gruby Radek to po prostu
Gruby. Przyjechał z biznesplanem zamachu. I ja będę musiała tego wysłuchiwać. Co mi odbiło,

żeby dzielić się z nimi tym durnym pomysłem? Mam nadzieję, że Szczękonośny osłabi zapał
Grubego. Nie chcę mieć nic wspólnego z żadnym mordem, nawet tak społecznie użytecznym.
Gruby stał w holu i rozważał, czy opłaca mu się wdrapywać na górę. Widać mierzył zamiary na
siły. Wybawiłam go z opresji i zeszłam na dół. Przypomniało mi się nagle, przed czym ostrzegała
Wikta. A jeśli Celina rzeczywiście podłożyła podsłuch? Mimo wszystko czułam jakąś chorą
lojalność w stosunku do gangu Szczękonośnego. Choć może była to raczej chora sympatia do
Grubego Radka. W każdym razie zatrzymałam go przy schodach i ciepło się przywitawszy,
zaproponowałam, byśmy wyszli do ogrodu.


- Wikta, przynieś do altanki jakiś zimny napój - zaordynowałam.
- Dzięki, Milenka - sapnął Gruby. - Do altanki trafię sam, a ty zadzwoń po Fabiana.
Zadzwonić po Fabiana! Gdyby wiedział, że prosi o rzecz niemożliwą! Pognałam na górę.
Przewróciłam do góry nogami zawartość wszelkich możliwych mebli, próbując znaleźć numer do
własnego męża. Niestety, kobieta, którą byłam, nie notowała najważniejszych rzeczy, jak hasła,
pin-kody i kluczowe telefony, tylko je po prostu zapamiętywała. Najwyraźniej nie ufała nikomu
ze swego otoczenia. Gdyby wiedziała, że te wszystkie pułapki, bariery i zasieki najbardziej
obrócą się przeciwko niej samej!
- Halo, Radek! Nie mogę się dodzwonić! - krzyknęłam z okna. - Może ty spróbujesz, co?
- Nie mogę. Wysiadło mi zasilanie - odparł wstydliwie.
Szczękonośny wkrótce się zjawił. Tylko że zamiast od razu skierować się ku altance, przyszedł
do mojej sypialni.
- Czeka na ciebie Radek. Porozmawiajcie sobie w ogrodzie, nie będę wam przeszkadzać -
powiedziałam, udając, że jestem pilnie zajęta przeglądaniem garderoby.
- Zastanowiłem się nad twoim pomysłem. Rzeczywiście, nie jest taki głupi, jak by się zdawało.
Zobaczę, co powie Radek, ale chciałem ci powiedzieć, że jestem pod wrażeniem i że doceniam.
- No to świetnie. - Byłam zdruzgotana.
- Przyniosłem ci coś, chodź, zobacz. - Złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą.
Ta radosna przemoc nie zapowiadała niczego dobrego, ale efekt przerósł moje najgorsze obawy.
Na środku holu stała wielka donica z urodzajnie kolczastą kulą.
- Podoba ci się? - spytał mój mąż z tkliwością.
- Bardzo - wykrztusiłam. - Jest... niezwykły.
- Był najdroższy - oświadczył dumnie. - No to idę do Grubego. Przyjdź do nas, chociaż na
chwilę. Dowiesz się, co i jak, i może nam coś jeszcze podpowiesz.
- Wiesz, chyba posiedzę z kaktusami. Muszę się zastanowić, jak je teraz poustawiać. Udanych
obrad.
To rzekłszy, wyszłam z holu i ukryłam się w toalecie.


Hojność Szczękonośnego po prostu mnie obezwładniła. Jeśli docenia moją dobrą wolę, to mógłby
to manifestować w inny sposób. Na przykład wynosząc się z mieszkania. Co go tu trzyma?
Zdecydowałam się przecież rozwieść, zawiesić teczkowy szantaż i nie czepiać wspólnych akcji,
obligacji i tym podobnych kapitalistycznych wynalazków. Więc o co mu, do ciężkiej cholery,
chodzi? Może liczy jeszcze na tajemniczy skarb tatusia? Ale chyba do tej pory puściłby parę z
gęby? Jakoś mi się wydaje, że żadnego skarbu nie ma albo Szczękonośny już trzyma na nim łapę.
Odpuśćmy sobie zatem te dywagacje - czego oczy nie widzą, tego sercu nie zal i skupmy się na
bardziej prawdopodobnym scenariu szu. Szczękonośnego trzeba ponaglić. Natychmiast, zanim
przyjdzie mi do głowy kolejny kretyński pomysł wykończenia kolejnego pół tuzina bezbronnych
gangsterów. I zanim zdradzę się z nim w swej świętej naiwności.

Okazja nadarzyła się szybciej, niż myślałam.
Właśnie zmierzałam na górę, gdy z piętra rozległ się straszliwy ryk na dwa gardła. Wypadłam na
korytarz. Mama i Szczękonośny właśnie się poznawali. Ani jedno, ani drugie nie wyglądało na
zachwycone.
- Mamo, to mój mąż - powiedziałam szybko do osłupiałej mamy. - Przepraszam, Fabian, nie
zdążyłam cię uprzedzić. To jest właśnie mama.
- Mama?!
- Twój mąż?!
- Poznajcie się. Mama właśnie się wprowadza.
- Tak? - spytała z zachwytem mama.
- Tak? - spytał z przerażeniem Fabian.
- A Fabian niedługo się wyprowadza.
- Tak? - zaciekawiła się mama.
- Tak? - oburzył się Fabian.
- No, tak. - Uśmiechnęłam się z obłudną słodyczą. -Przecież się rozwodzimy. Nie rozumiem, co
tu jeszcze robisz. Miałeś się przecież wynieść, żeby było mi łatwiej, tak?

Szczękonośny zarzucił dolną żuchwę na górną, wpadł do swej sypialni i z rozmachem zamknął
drzwi.
- Ale jesteś ostra - ucieszyła się mama. - A swoją drogą, niezły z niego dziwak. Dlaczego się tak
wkurzył? Wiesz, w latach mej młodości, jak ludzie się rozwodzili, to do śmierci mieszkali pod
jednym dachem. Nawet z nowymi rodzinami. Ale teraz wszyscy potrzebują więcej swobody. A
jego chyba stać na garsonierę, nie? - monologowała mama.
- Ja też tego nie rozumiem, mamo.
- On coś knuje. Uważaj. A zresztą... Niech koń się martwi, ma większy łeb. A my chodźmy na
telewizję. Bardzo się cieszę, że zdecydowałaś się przyjąć mnie do siebie. Wiesz, jestem już trochę
stara, ale w ogóle niekłopotliwa. Tylko mam jedno pytanie: często przyjmujecie gości?
- Niezbyt.
- Świetnie. Powiedz Wikcie, żeby przeniosła barek do sali kinowej. Znaczy się, telewizyjnej.
Wtedy nie musiałybyśmy tak często latać po łyskacza, nie?
Kiedy następnego dnia rano wyjrzałam przez okno gabinetu, dostrzegłam przed bramą niezwykły
ruch.
- Halo, Wikta, co to ma znaczyć?
- Kręcą się jacyś od rana i pytają...
W tejże chwili rozległ się dzwonek domofonu.
- Dzwonią - powiedziała Wikta z bojaźnią w głosie.
- Ja z nimi porozmawiam. Słucham? - odezwałam się bojowo w kratkę mikrofonu.
- Czy to pani jest właścicielką tej egzotycznej, bardzo drogiej rośliny...
- Amorfofalusa - pisnął ktoś w tle.
- ...którą znaleziono wczoraj na wysypisku śmieci pod Warszawą?
- A co to państwa obchodzi? - spytałam oszołomiona.
- Podobno w Polsce był tylko jeden przedstawiciel tego gatunku. Dlaczego unikalny
amorfofalus...
Wyłączyłam domofon. W tej samej chwili odezwał się telefon.
- Profesor Widacki - szepnęła Wikta.
- Dzień dobry, profesorze - zaczęłam pogodnie, jednak profesor był zbyt wzburzony, by zawracać
sobie głowę uprzejmościami.
- Pani Leno... Amorfofalus na wysypisku... Kwitnący... Pani Leno... Jak to się mogło stać?!
Biedny profesor miał taki głos, jakby zamierzał zejść na zawał.

-

Panie profesorze... On strasznie śmierdział.

- Śmierdział? To chyba jasne! Nie rozumiem.
- Ale mój mąż... On jest taki wrażliwy...
- Pani mąż wyrzucił amorfofalusa?!
Nie potrafiłam przyznać się profesorowi do okrutnej prawdy.
- Tak, wyrzucił. Właśnie się rozwodzimy. Zrobił mi na złość.
Profesor wydał jęk.
- To bestia... Prymityw... Ja do tej pory nie wierzyłem w te plotki, że to gangster, bandyta... To
ohyda, to zbrodnia... Brak mi słów...
- Panie profesorze, niech pan nikomu nie zdradza prawdy. Wolę to wziąć na siebie, tak będzie
lepiej dla nas wszystkich...
- Pani Leno... Moja biedna... - Profesor się wzruszył.
- Chciałabym zlikwidować swoje kaktusarium na wypadek, gdyby to miało się powtórzyć. Czy
mógłby mi pan podpowiedzieć, gdzie mogę przenieść inne... eksponaty?
- Koniecznie trzeba ten problem rozwiązać. - Profesor powoli się uspokajał. - Ale proste to nie
będzie.
- Jestem w stanie wyłożyć pewną sumę dla instytucji, która by się tym zajęła.
- Droga Leno, aniele! Poproszę pana Kowalińskiego z naszego koła, żeby porozumiał się z panią
przez Internet, jeśli będziemy mieli coś pewnego na oku. Tak, muszę się z nim natychmiast
porozumieć. Wlała mi pani otuchę w serce. Do widzenia.
Omal nie zemdlałam ze wstydu, rzucając wszystkie te kalumnie na Bogu ducha winnego
Szczękonośnego. Bez wątpienia miał na swym koncie gorsze grzechy, ale sam sobie na nie
zapracował. A ja obrzucam go błotem. Robię z niego ograniczonego, mściwego samca. I to
jeszcze teraz, kiedy chciał mi okazać tak zwane uczucie, kupując Najdroższy Kaktus. Spójrzmy
na to z innej perspektywy. Jak widać, jestem nieprzekupna.

Z upływem czasu grupka przed bramą jakby gęstniała, a ja o dwunastej miałam spotkać się z
Piotrem. Przecież nie wylezę teraz za bramę do taksówki, za nic w świecie. Te harpie zaraz mnie
obstąpią, żądając wywiadu. Pokażą mnie w głównych wiadomościach. Na pewno dodadzą parę
ciekawych informacji o mojej rodzinie. Tak po prostu, żeby naświetlić genetyczne i
środowiskowe podłoże mojego haniebnego czynu. Piotr to obejrzy i... raczej nie można
oczekiwać, że będzie zachwycony. Nie wolno do tego dopuścić! Pomyślmy, jak by ich
przechytrzyć?
Mecenas Maszyński wspominał coś o mercedesie w garażu. Tylko że ja nie mam prawa jazdy.
Nawet jeśli maszyna jest na chodzie.
- Wikta, masz może prawo jazdy? - spytałam z nadzieją w głosie.
Wikta pokręciła głową. Wyglądała na zdumioną, że podejrzewam ją o taki nonsens.
- A ty, mamo, masz prawo jazdy? - spytałam mamę, która właśnie pojawiła się w kuchni.
- Ja, prawo jazdy? Coś ty. Prawdziwe damy nie jeżdżą same, zawsze ktoś je wozi - pouczyła mnie
mama. - Poza tym czuję się odrobinę wstawiona. Mocny macie ten alkohol. Chyba nie jestem
przyzwyczajona do markowego. Albo może tu jest jakiś mikroklimat czy inna cholera. Wikta, czy
nie mogłabyś dać mi czegoś na głowę?
Co tu zrobić? Może krzyknąć przez okno: rozejść się, bo będę strzelać! Zdaje się, że w gabinecie
Szczękonośnego widziałam jakąś zabytkową broń na niedźwiedzie. Pistolety, karabiny, granaty,
wyrzutnie rakietowe i inne narzędzia pracy trzyma gdzie indziej, ale taka wielka, staroświecka
strzelba powinna zrobić wystarczające wrażenie. Opamiętałam się, kiedy przez celownik
namierzyłam chudzielca z mikrofonem.
A może by tak wezwać jakieś służby, a potem ukryć się w ich wozie? Nie, to bez sensu, nie
można na nich liczyć.

Przypomnijmy sobie, ile czasu czekałam na śmieciarkę. Karetka pogotowia też pewnie nie jest
szybsza. A przecież nie zaproszę policjantów.

Celina ma własny samochód, ale nie mogę jej wtajemniczać.
Może przebrać się za mężczyznę? Może za Cygankę? Albo za Arabkę?
A może zrezygnować ze spotkania? Wymówić się obowiązkami? Tylko na jak długo? Jeżeli na
dniach nie wybuchnie epidemia wścieklizny, nikt nie otworzy samochodu pułapki, nie spadnie
tropikalna ulewa i będzie nadal wiało nudą, to nie zejdą z tego cholernego amorfofalusa do nie-
dzieli. A ja będę siedziała jak w więzieniu. Dać się sterroryzować? Za nic. Zaraz coś
wykombinuję...


W tym momencie pomyślałam o sąsiedniej, odrobinę zrujnowanej willi. Nie wygląda, żeby
mieszkał w niej ktoś, kto ma kota na punkcie prywatnej własności. Jeśli ubiorę się wygodnie, dwa
razy przedostanę przez płot, to wyląduję na zupełnie innej ulicy. Proste i sprytne. Żeby tylko z
wrażenia nie dostać ataku. Odwagi!
Przeskoczyłam przez płot, jakbym nigdy w życiu nie robiła nic innego. Postrach podwórka i
kinderbali, to zobowiązuje. Sąsiedni ogród był bardzo zaniedbany. Niestrzyżona trawa sięgała
prawie do pasa. Przedzierałam się przez ten busz jak najbliżej płotu i obrastających go krzaków,
gdy w pewnym momencie usłyszałam jakby z nieba zadziwione, przytłumione, niemniej
złowrogie:
- Hej! Hej! Co to ma znaczyć?!
Na balkonie stał łysawy, otyły facet w średnim wieku. W jednej dłoni trzymał komorę, w drugiej
nadgryzioną kanapkę. Z taką aparycją i rekwizytami nie wyglądał szczególnie groźnie, choć
starał się nadrabiać rozjuszoną miną.
- Halo, sąsiedzie! - odparłam wesoło i zamachałam ręką. - Bardzo przepraszam, że skorzystałam
z pana płotu i ogrodu, ale u mnie przed bramą stoją dziennikarze.
- Że co? - Omal się nie udławił.
- Bardzo pana przepraszam - powtórzyłam. - I nie zatrzymuję. Do widzenia.
I pędem pognałam ku bramie. Hycnęłam nad nią bez wysiłku i już po drugiej stronie, uspokojona
i pełna godności, poprawiłam włosy, włożyłam ciemne okulary i ruszyłam ku następnej
przecznicy, gdzie czekała taksówka.


Ciepły dzień chylił się ku końcowi. Leżeliśmy w gęstej, pachnącej trawie. Miałam sweter pełen
maślaków i we włosach suche źdźbła. Leon szalał opodal, pastwiąc się nad patykiem wielkości
papierosa. Opowiadałam Piotrowi co bezpieczniejsze kawałki o mamie i Celinie. A także o nieco
dziwnym zachowaniu Szczękonośnego, który nie chce się wynieść z mieszkania. Również o tym,
że przestałam lubić kaktusy. I że bardzo chciałabym nauczyć się prowadzić samochód, tak na
wszelki wypadek, bo pewnie i tak nie dadzą mi prawa jazdy.
Piotr był rzeczywiście dobrym słuchaczem. Kiedy trzeba, mówił: „tak?" i „naprawdę?", choć
przecież tyle go to mogło obchodzić co zeszłoroczny śnieg. Obiecał mi w każdym razie, że
będzie mnie uczył jeździć. Od pojutrza.
A więc do pojutrza!
Tym razem podwiózł mnie za rogatki miasta. Dalej ruszyłam piechotą, gubiąc się w plątaninie
ulic i ogrodów. Mogłabym przysiąc, że byłam tu pierwszy raz w życiu. Rzeczywiście, urokliwe
miejsce, tylko czemu tak cholernie rozległe? A przecież tyle się słyszy narzekań na wąskie elity!
Zakradłam się niemal pod sam dom i wyjrzałam zza winkla. Przed bramą stało jeszcze dwoje
wytrwałych dziennikarzy. Co tu zrobić? Przedzierać się z powrotem przez ogród gburowatego
sąsiada? Posesja z drugiej strony odpadała, plot za wysoki, a poza tym najeżony kamerami. Żeby
sforsować posesje z trzeciej strony, musiałabym przy okazji zaliczyć dwie inne. A więc pozostaje
Gbur, nie ma wyjścia. Przyczaiłam się przy bramie. W willi paliło się światło. Ciekawe, czy Gbur
ma rodzinę, czy mieszka sam? W każdym razie, i chwała mu za to, nie ma psa. Najpierw
przerzuciłam maślaki, a potem sama przesadziłam parkan i... wpadłam na rosłego młodzieńca,

który ulokował się w krzakach całkowicie dla mnie niewidoczny. Młodzieniec niezbyt uprzejmie
złapał mnie za szyję i zakrył mi usta ręką. Nawet się nie wyrywałam, chcąc go przekonać o
swych pokojowych zamiarach.
- Co tu robisz? - wycedził Młody i dał mi szansę odpowiedzieć.
- Mieszkam tam. - Chciałam pokazać mu palcem, ale wykręcił mi rękę. - Au... Strasznie pan
nerwowy - poskarżyłam się.
- Po co tu przyszłaś? Gadaj, bo jak ci...
- Nie jesteśmy na ty... au... Co za rodzinka, niech was... Niech pan spyta ojca...
- Ojca? - Młody się zdumiał.
- Widział mnie rano. No, taki łysy z brzuchem, niech go pan zapyta.
- Ach, ojca - ucieszył się zagadkowo i zwolnił uścisk. -Rzeczywiście, coś wspominał.
- No - odzyskałam część godności. - Mieszkam tam. -Tym razem trzymałam ręce przy sobie. -
Przed moją bramą stoją dziennikarze, więc korzystam z waszej posiadłości.
- To nie najlepszy pomysł - ocenił Młody.
- Właśnie widzę.
Jest pani słynną aktorką? Jakoś nie kojarzę...
- Bo jest ciemno... No, dobra, nie jestem żadną aktorką, tylko wykończyłam jednego
amorfofalusa i mam przez to nieprzyjemności, bo to był taki egzemplarz jedyny w kraju.
Spowodowałam straszną aferę. Stąd ci dziennikarze. Przez cały dzień nie dają mi spokoju. I
dlatego zdecydowałam się skorzystać z waszej posesji. Obiecuję panu solennie, że moja noga
więcej tu nie postanie.
- A, więc to pani wykończyła narodowego amorfo...
- Falusa - przyznałam ze wstydem.
- Podawali w dzienniku - przypomniał sobie Młody, dziwnie się tym radując.
Nieoczekiwanie zakleszczył swą dłoń na mojej i pociągnął przez wyrośniętą trawę. Tylko szok
sprawił, że nie wrzasnęłam i nie zaczęłam wierzgać nogami i rękami w geście rozpaczliwej
samoobrony. Młody dociągnął mnie do płotu i puścił.
- Proszę bardzo, niech pani skacze. A może pomóc? -zaproponował.
Zabrzmiało to jakoś złowrogo i perfidnie, więc na wszelki wypadek odmówiłam.
- Dziękuję, pomógł mi już pan wystarczająco. Przeskoczyłam przez parkan i stanęłam na swojej
ziemi.
Tu poczułam się już dużo pewniej.
- Brutal - wycedziłam. - Cham i prostak. Gbur. Nieokrzesaniec. Zwierzę. Bydlę. Mam nadzieję,
że mama się za ciebie wstydzi. Udław się moimi maślakami.
Młody znowu się ucieszył.
- Maślakami? - powtórzył. - A, to!... Chętnie je pani przyniosę.
- Bez łaski. - Odwróciłam się i z godnością pomaszerowałam do domu.
Mama w stanie zbliżonym do euforii delektowała się drinkami i czterdziestodwucalowym
telewizorem. Przysiadłam obok niej i nalałam sobie wody mineralnej. Uf, muszę trochę ochłonąć.
- Spotkałaś się z mężczyzną - oświadczyła mama.
- Skąd wiesz? - wydusiłam.
- Bo jesteś taka zdyszana i rozdygotana... - Spojrzała na mnie przeciągle. - Widziałam was przez
okno. Wiesz, nie wyglądało to na pożegnanie kochanków. Nie chcę się wtrącać. Wiem, że te
nowoczesne związki proste nie są, choć tyle się mówi o partnerstwie i równouprawnieniu... ale
czy on aby na pewno dobrze cię traktuje?
- Niedobrze - odparłam. - Wręcz fatalnie, ale tak się składa, że widzieliśmy się po raz pierwszy i
mam nadzieję, że ostatni w życiu.
- No, to świetnie. - Mama poklepała mnie po ręku i skierowała wzrok na telewizor.
- Mamo - zaczęłam ze śmiechem. - Ja tylko skorzystałam z jego posesji, bo przed bramą...
- Nic nie mów - przerwała. - Ja naprawdę nie chcę się wtrącać.
Właśnie nadawali wieczorne wiadomości.

- O. - Mama się ucieszyła. - Znowu pokazują nasz dom! Rzeczywiście, pokazywali, na przemian
z migawkami z wysypiska śmieci, gdzie biedny amorfofalus dogorywał w towarzystwie
plastikowych butelek, torebek, opakowań po środkach czystości oraz wrzeszczących rybitw. Za-
raz potem odbył się publiczny sąd, to jest uliczna sonda na mój temat. Większość żałowała
amorfofalusa i tego, że nie dane jej było go zobaczyć. Parę osób wypowiadało się negatywnie na
temat oszalałych bogaczy. Kilka sugerowało, że policja powinna wszcząć dochodzenie.
- Ładne rzeczy - zdenerwowałam się. - Ciekawe, co by powiedzieli, gdyby im coś takiego
wstawić pod dom albo na klatkę. Na pewno wezwaliby sanepid i brygadę antyterrorystyczną.
Wreszcie jakiś okularnik stwierdził, że to był prywatny amorfofalus i z tej przyczyny mogłam z
nim robić, co mi się żywnie podobało. Dziennikarz podsumował jego wypowiedź jako cyniczną i
aspołeczną.

- Nienawidzę wolnych mediów - orzekłam i poszłam do łóżka. Następne dni upłynęły w
atmosferze względnego spokoju. Mama zadomowiała się coraz bardziej, nie bez udziału Wikty.
Początkowo niemal nie ruszała się z pokoju telewizyjnego. Namawiała Wiktę do towarzystwa,
czy to w roli obserwatora i słuchacza, czy też w sensie głębszym („wypijmy głębszego").
Szczękonośny zniknął bez słowa i to również nie zaprzątało mojej uwagi. Celina przyjeżdżała
regularnie, by poopalać się na tarasie, a potem również, by poobcować z mamą. Szybko się
polubiły. Nie wiem, jaka różnica wieku je dzieliła, nie ulegało natomiast wątpliwości, że nie było
między nimi żadnych różnic światopoglądowych. Oglądając długie, leniwe seriale o miłości,
zdradzie i zemście, prowadziły długie, leniwe dysputy o manikiurze, programach telewizyjnych
oraz wadach i zaletach znanych im z autopsji systemów politycznych. Potem odkryły kolejną
wspólną pasję: zakupy. Jeździłam z nimi głównie po to, by spełniać coraz bardziej wyrafinowane
zachcianki mamy. Jej wyobraźnia na temat moich możliwości finansowych nie znała granic. Jak
na razie zbytnio jej nie poskramiałam. Byłam jej przecież coś winna.
A poza tym nie miałam głowy do byle głupstw. Był przecież Piotr. Muszę przyznać, że we
wspomnieniach chwile te nie tracą nic ze swego uroku, może z powodu pięknej pogody...
Chociaż, jeśli dobrze sobie przypominam, podczas naszych kolejnych ośmiu spotkań pięć razy
padał deszcz. Właściwie zrobiło się też dosyć zimno. No tak, bo ubierałam się coraz grubiej,
coraz więcej czasu spędzaliśmy w motelach i jakoś nie było wielu okazji, by zgłębiać tajniki
prowadzenia samochodu. Przecież nie sposób brać pierwszych lekcji w deszczu i ze zdrętwiałymi
dłońmi, tak czy nie?


Tego dnia spadły na mnie dwie wiadomości, wstrząsające i zatrważające z perspektywy długich,
leniwych, beztroskich dni z Piotrem. Mieliśmy właśnie trzydniową przerwę w kontaktach,
spowodowaną jego tajemniczą i niezbyt mnie interesującą pracą. Około południa drugiego dnia
zaczęłam wychodzić z błogostanu, objawiającego się niezwykłą tolerancją wobec otoczenia. Ze
zdumieniem dostrzegłam, że mieszkanie uległo niepokojącej przemianie. Po pierwsze, jakby
poszarzało. Z paru żyrandoli zwisały pajęczyny. Kosze na brudną bieliznę kipiały. Kuchnia stała
się garkuchnią. A pokój telewizyjny przeobraził się w spelunę.
Mama chrapała w swoim pokoju (miała zwyczaj spać do wczesnego popołudnia). Celina
chwilowo przebywała w swoim domu. Natomiast Wikta... Odnalazłam ją trochę później. Grała w
bilard. Miała na sobie czerwony szlafrok, nieco rozchełstany na piersi. Z kącika ust zwisał
papieros. Na brzegu stołu stała szklanka z whisky i lodem. Nie zareagowała na mój widok.
Obeszła stół i niespiesznie przymierzyła się do bili.
Taka postawa zupełnie wyprowadziła mnie z równowagi.
- Co jest, Wikta? - spytałam bojowo.
Zignorowała mnie kompletnie. Wbiła bilę do łuzy, podniosła się wolno znad stołu, strzepnęła
popiół na dywan i sięgnęła po szklankę.
- Co to ma znaczyć?! - warknęłam.

- Tylko spokojnie - powiedziała Wikta i oparła się na kiju. - Wiem wszystko.
Wie wszystko? Na moment zdrętwiałam. Wie o mojej amnezji. Wie o Piotrze. Wie o wizytach
Celiny.
Ale zaraz, czym to może mi grozić? Przecież się rozwodzę. Sprawa w toku. Wiele nie stracę,
miejmy nadzieję. A poza tym mecenas Maszyński jest tak operatywny, że nie da mnie
skrzywdzić.
Opanowałam więc pierwszy odruch paniki, uśmiechnęłam się pobłażliwie i odparłam:
- Droga Wikto, nic mnie to nie interesuje. Wyobraź sobie, że rozwodzę się z mężem. Niczym mi
już nie zagrozisz. A jeśli nie podoba ci się ta praca, bo widzę, że nie bardzo, to proszę cię, odejdź
niezwłocznie i nie szarp mi nerwów, bo dostanę ataku.
- Pani mnie nie rozumie - odparła twardo Wikta. -Wiem o Wikarym. Usłyszałam wczoraj od pani
matki.
- Nie wiem, co słyszałaś, ale uwierz, że nie ma to w tej chwili żadnego znaczenia.
- Wikary był moim bratem - oświadczyła Wikta. - Bratem bliźniakiem. Mnie dali Wiktoria, a
jemu Wiktor.
- To rzeczywiście bardzo interesujące, ale nie rozumiem, co to ma wspólnego z twoimi
obowiązkami.
- Mój brat był bardzo blisko z pani matką.
- Był czy nie był, jakie to ma znaczenie?
- Jeśli byli ze sobą związani, to znaczy, że my również jesteśmy jakby rodziną.
- Że co? - wyjąkałam.
- A tak - odparła Wikta.
- To jakaś paranoja.
- Mam zamiar tu zostać. Jako twoja krewna, dziecinko. -Wikta uśmiechnęła się złowieszczo i
powróciła do przerwanej gry.
Wprawdzie nie byłam osobą kierującą się przesądami społecznymi ani estetycznymi, ale wizja
Wikty w roli cioci przekraczała wszelkie granice mojej wyobraźni. Przez następne pół godziny
próbowałam ją przekonać, by jednak zrezygnowała ze swoich irracjonalnych roszczeń i
wyprowadziła się z domu. Obiecywałam sowitą rekompensatę. Posunęłam się nawet do
zawoalowanych gróźb. Wszystko na nic. Wikta oznajmiła pogodnie, że bardzo nas lubi i chce się
z nami zbratać. W dodatku podoba się jej dom, toteż zamierza w nim pozostać. Nikogo się nie
obawia, a jeśli będę podskakiwać, to pójdzie na policję z bliżej nieokreślonym donosem. Jednym
słowem, powinnam zaakceptować nieodwołalność sytuacji i zatrudnić kolejną pokojówkę.
Wyszłam z sali bilardowej z mętlikiem w głowie. Co tu robić? Może poprosić o pomoc
Szczękonośnego i jego siepaczy, by rozwiązać tę kwestię po cichu i ostatecznie?...


Odezwał się domofon. Przez chwilę czekałam jak otępiała, nim uświadomiłam sobie, że muszę
otworzyć sama.
To była Celina. Cóż za szczęście! Celina na pewno znajdzie jakieś rozwiązanie.
Celina nie dała mi dojść do słowa. Kiedy tylko wpadła do domu, z wypiekami na twarzy i
rozwianym włosem, z miejsca rzuciła:
- Ty wiesz, co się stało?
- Co takiego? - spytałam słabo. Żadnych więcej rewelacji, proszę!
- Traszka umarł na serce!
Po tym oświadczeniu Celina zaniosła się śmiechem. No nie, jeśli tak dalej pójdzie, to zaraz ja
wstąpię w ślady Traszki.
- Jak to się stało? - wyjąkałam.
Miałam w pamięci kpiące słowa Fabiana: „Wystarczy mu strzelić koło ucha z nadmuchanej
torebki".

- Wyobraź sobie... Wyobraź sobie... - Celina nie mogła opanować śmiechu. - Jakaś niewyżyta
seksbomba robiła mu tajski masaż... I od tego wykorkował... Dziś w nocy... O matko, bo się
posikam... I on chciał, żebym go polecała jako kochanka...
Rozdziawiłam usta.
- I wyobraź sobie - ciągnęła Celina - ta biedna dziewczyna tak się przeraziła, że zwiała... Oj, nie
wytrzymam... Pewnie leczy nerwy po ciężkim szoku... Ja na jej miejscu zgłosiłabym się do
wdowy po Traszce po odszkodowanie!
- Daj spokój, to wcale nie jest śmieszne.
- No, coś ty, pewnie, że jest!
- A kiedy pogrzeb?
- Trochę to potrwa, bo muszą mu zrobić sekcję zwłok. Że niby nie do końca wiadomo, co było
przyczyną śmierci.
Ach, jak dawno nie byłam na normalnym pogrzebie!... Ostatnim razem u cioci, z sześć lat temu.
Super, ekstra, bosko, genialnie...
Myśl o ciotce pognębiła mnie jeszcze bardziej.
- Wiesz, stało się coś bardzo przykrego - zaczęłam. -Wikta ubzdurała sobie, że będzie moją
ciotką.
- Z jakiej racji? - Celina się zdumiała.
To przez romans mamy z jej bratem... - wyznałam niechętnie.
- A więc to był ten wredny Wikary! - wyszeptała Celina.
- Otóż to.
- To straszne... Co za bezczelność... I co z tym zrobisz?
- No, nie wiem - mruknęłam.
Coś muszę. Przecież nie dam się sterroryzować we własnym domu!
- W każdym razie potrzebujesz nowej gospodyni! - wykrzyknęła Celina. - Zaraz ci kogoś podeślę,
nic się nie martw.
Oczekiwałam po niej lepszych porad niż nasyłanie szpiegów. Gosposia z polecenia Celiny! Za
nic! Szczękonośny, gdzie jesteś, ratuj!


Próbując otrząsnąć się z oszołomienia, wzięłam się za wielkie sprzątanie. Najpierw uporałam się
ze stosem brudnych naczyń, połowę likwidując przez zbicie. Kiedy już kończyłam, przyszła
mama. Zasiadła za stołem i popatrywała melancholijnie to na mnie, to na ogród. Zrobiłam herbatę
i usiadłam naprzeciwko.
- A co, zmywarka się zepsuła? - spytała mama.
- Zmywarka? - powtórzyłam niezbyt bystrze.
Zrazu pomyślałam, że zmywarka to jej autorskie, żartobliwe określenie Wikty. Ale po chwili w
mojej duszy zalęgło się podejrzenie, że chodzi o automat do zmywania, ukryty podstępnie wśród
kuchennych mebli. Przeklęta nowoczesność. Można się było domyślić, skąd Wikta ma tyle czasu
na poznawanie Tajemnic pięknych kobiet. Wykonałam kawał dobrej, nikomu niepotrzebnej pracy.
Przejdźmy nad tym do porządku dziennego i stańmy przed kolejnym, poważnym wyzwaniem.
- Mamo, stało się coś tak okropnego, że nie wiem, jak ci o tym powiedzieć.
- Wal śmiało - zaproponowała mama. - Ja już dużo w życiu przeżyłam i nic mnie nie zdziwi.
Nabrałam powietrza w płuca i wypaliłam:
- Wiesz, okazało się, że Wikta... Że Wikta jest siostrą Wikarego.
- Co?! - zdumiała się mama. - Że Wikta?! Że siostrą?! Dałam jej chwilę na przemyślenie tej
informacji.
- Więc to dlatego wydawało mi się, że skądś ją znam -wyszeptała wreszcie.
- Chyba nie chcesz powiedzieć, że byli do siebie podobni. - Wzdrygnęłam się odruchowo.
- Jak by ci to wytłumaczyć. - Mama skromnie spuściła oczy. - Uroda nie była jego największym
atutem.

- To straszne - jęknęłam. - A wiesz, to jeszcze nie wszystko. Ona oświadczyła, że jesteśmy
jakby... spowinowaceni i że teraz... będzie nas traktować jak swoją rodzinę.
- Tak? - Mama się ucieszyła.
- Mamo! - zawołałam. - Mamo! Mamo!
- No, co? Nigdy nie miałam siostry. Bardzo dobrze się składa. Córuchna, głowa do góry! Rodziny
się nie wybiera, trzeba ją kochać, jaka jest! No, zobacz, czy to nie słodkie?
Mama wskazała za okno. Przez chwilę kontemplowałam zdumiewający obraz: Wikta leżała pod
drzewem, wijąc się jak wieloryb w sieci. Dosłownie: w sieci. Chyba usiłowała przespać się w
hamaku, ale najwyraźniej przeceniła jego wytrzymałość. Kiedy wychyliłam się nieco,
dostrzegłam na balkonie sąsiedniej willi Gbura, gapiącego się przez lornetkę. Zawołał jakiegoś
faceta i kazał mu również popatrzeć. Za chwilę obaj zwijali się w paroksyzmach śmiechu.



- Życie motyla nie jest łatwe - westchnęła mama. - Wyższe sfery to ciężki kawałek chleba.
Ku mojemu niezadowoleniu Wikta dosyć szybko wyswobodziła się ze splotów hamaka. Jeśli
miałam nadzieję, że jej obecność ograniczy się do sali bilardowej, to grubo się myliłam. Wzięła w
swe posiadanie również saunę, siłownię, jadalnię, salon, pokój telewizyjny, a nawet oranżerię.
Zauważyłam, że przymierza się do dawnego gabinetu Fabiana. Szerokim łukiem omijała jedynie
bibliotekę. Rozwalała się w fotelach, które uważała za nasze ulubione i z tej racji lepsze od
jakichkolwiek innych. Już wkrótce jej bytność znaczyły porzucone szklanki po drinkach i resztki
jedzenia. Mama przyglądała się temu z filozoficznym spokojem, Celina z ostentacyjną niechęcią,
ja zaś z przerażeniem. Obawiałam się, że wkrótce Wikta zażąda metamorfozy podobnej do mojej:
nowej figury, twarzy, włosów i ciuchów. Tylko, bądźmy szczerzy, będzie to wymagało o wiele
poważniejszych nakładów. Na razie jednak wystarczała jej metamorfoza wewnętrzna. Z osoby
ciepłej, opiekuńczej, pomocnej, lojalnej i oddanej stała się złośliwa, drażliwa, nieuprzejma i
skłonna do rozkazywania. Poprzednio była czysta do pedanterii. Najwyraźniej postanowiła z tym
zerwać. Nie dość, że rozstawiała wszędzie brudne naczynia, ale upodobała sobie jadanie w
naszym towarzystwie, chyba tylko po to, żeby zepsuć nam apetyt. Wcześniej była cicha i
powolna - jej obecność sygnalizowało jedynie sapanie. Teraz hojnie obdarowywała nas swoim
głosem, a nadmienię, że nie był to głos słowika. Wstawała niepokojąco wcześnie, żeby z tarasu
powymyślać bezpańskim kotom. Przy porannej toalecie intonowała szalone pieśni w obcych
językach. Jestem pewna, że nie słyszałam ich nigdy wcześniej i że nie był to język polski. Być
może wymyślała je sama. Zaczęłam nawet przypuszczać, że liczy na jakiegoś odkrywcę talentów
wśród naszych sąsiadów. Że jej głos do nich dociera, przekonałam się szybko po licznych
telefonach. Bynajmniej nie byli to jacyś niepoprawni wielbiciele. Jedno, co dziwne, że Gburowi
ani nikomu z jego rodziny wokalna aktywność Wikty nie przeszkadzała.

Zaczęłam schodzić Wikcie z drogi, a nawet odnosiłam się do niej z pewną pokorą. Zdało mi się
bowiem, że musiałam ją strasznie maltretować, tłamsić i poniżać, jeśli odpłaca mi się teraz w taki
sposób. Wprawdzie nie przypominam sobie, żebym miała coś na sumieniu, ale kto wie, co mogła
wyprawiać tamta kobieta. Musiało to być podłe stworzenie. Na niej wyżywał się Szczękonośny, a
ona skrupiała swoją złość na Wikcie. Biedna Wikta, niechże sobie użyje życia, dopóki starczy mi
cierpliwości i jej nie otruję, nie zastrzelę ze strzelby na niedźwiedzie (byłaby bardzo
odpowiednia) albo nie poproszę Fabiana o interwencję. Na razie zatrudnienie pokojówki okazało
się nieodzowne. Chcąc nie chcąc, zgodziłam się na potencjalną szpieginię Celiny, Misie. Najwi-
doczniej Celina kierowała się innymi od moich kryteriami przy doborze służby, bo Misia była
nadzwyczaj urocza i powabna. Oprócz tego wykazywała bezwzględną lojalność w stosunku do
Celiny, żywiła respekt wobec Wikty i lubiła moją mamę. Mnie traktowała jak gościa:
jednocześnie uprzejmie i lekceważąco. Bardzo szybko się okazało, że we własnym domu nie
mam nic do powiedzenia. Nawet w sprawie menu na obiad.

Już po dwóch dniach pod nowym reżimem zapragnęłam radykalnej odmiany. Wśród wielu
pomysłów, jakie przyszły mi do głowy, cztery uznałam za najbardziej realne:
- podrzucenie Wikcie do zupy kapsla od piwa. Przy swoim sposobie chłeptania odkryje go
dopiero w przełyku;
- zeswatanie Misi z Fabianem. Fabian ma, zdaje się, pewną słabość do nadobnych pokojówek;
- wysłanie mamy na wakacje. Jeśli się jej spodoba, nawet na trzy miesiące;
- ucieczkę;


- Nad czym tak się zamyśliłaś? - spytał Piotr. Spędzaliśmy popołudnie w małym hotelu z
widokiem na rzekę. To znaczy, przypuszczałam, że za oknem była rzeka, bo miałam raczej widok
na Piotra.
- Wiesz, zastanawiałam się, czy nie moglibyśmy gdzieś wyjechać?
- Na przykład?
- No... - Moja znajomość geografii nie była nadzwyczajna. - Może do Stadniny Romana?
- Dobrze - zgodził się. - Tylko na razie nie bardzo widzę czasowe możliwości...
- Aha - mruknęłam.
- Co znaczy „aha"?
- Aha, już nie chcesz nigdzie ze mną jeździć - powiedziałam z ostentacyjną pretensją. - Skończył
się piękny okres wzajemnego poznawania. Skończyły się wyjazdy, i to po pierwszym razie...
Pozostaje nam już tylko rutyna dnia co drugiego.
- Miluszko - roześmiał się. - Mógłbym z tobą jechać na koniec świata i spędzić tam dużą część
mojego przyszłego życia.
- Na koniec świata? A gdzie konkretnie?
- Najchętniej do Patagonii - odparł.
- Do Patagonii?
Mam nadzieję, że to nie jest na innym kontynencie, bo zanosi się na coś niezwykle mało
prawdopodobnego. Ostrożnie spytałam: -I co byśmy tam robili?
- Jak to? Jeździlibyśmy na koniach, oczywiście.
No tak, co innego można robić w kraju, który brzmi jak „Patataj".
- A poza tym? - indagowałam.
- To, co i tutaj. Rutyna - odparł, niebezpiecznie się przysuwając, po czym bez pardonu powalił
mnie na łopatki.



Jeszcze tego dnia wczesnym wieczorem zjawił się Fabian. Wyglądałam go niemal z
utęsknieniem. Wyobrażałam sobie, że jako osoba żywiąca do mnie pewien sentyment zechce
wyświadczyć mi przysługę i zaprowadzić porządek w temacie „Wikta". Ewentualnie zapoznać
się z Misia. Nim jednak wyartykułowałam swe oczekiwania, Szczękonośny zaprosił mnie do
gabinetu, zamknął za sobą drzwi i zagaił:
- Wiesz, co się stało?
- Co się stało?
Nie chcę, żeby działo się cokolwiek! Odrobinę spokoju! Ja chcę normalnie żyć!
- Traszka umarł - oświadczył Fabian z taką satysfakcją, jakby doprowadził do tego osobiście.
- Wiem - odparłam niechętnie. - I wiem, co chcesz powiedzieć, więc sobie daruj.
- Jak chcesz - zgodził się. - Pogrzeb będzie w środę.
- Nie będę w tym uczestniczyć.
- Myślałem, że zechcesz sprawdzić, czy zrealizowaliśmy odpowiednio pewną malowniczą ideę...
- O nie, w żadnym wypadku! Fabian kiwnął głową ze zrozumieniem.
- Wszystko będzie na kasecie. Będziesz mogła sobie obejrzeć w zwolnionym tempie.

Jeszcze tego brakowało. Eksplodująca w zwolnionym tempie trumna. Traszka, lecący w niebo z
uniesieniem na twarzy. Misiek i reszta wstępujący w jego ślady. Czy wyglądam na kogoś, kto by
się tym delektował?!
- Kobieto! Im dłużej o tym myślę... - wypalił nieoczekiwanie mój mąż. - Im dłużej myślę o tym i
o tobie... Im dłużej myślę o tobie...
No, niechże się wreszcie wysłowi.
- Tym dłużej, co? - spytałam zimno.
- Och! - chrypnął i porwał mnie w ramiona, jednocześnie dociskając do biurka.
- Ratunku! Co ty! Przestań, bo!
- Kocham cię! - wyznał. - Od kiedy się zmieniłaś, widzę w tobie inną kobietę!
To ci dopiero odkrywca.
- ...Kobietę, którą zawsze chciałem mieć przy sobie! Piękną! Odważną! Chłodną! Inteligentną jak
diabli! Lena!... Działasz na mnie jak...
Niestety, tego się już nie dowiedziałam. Kiedy powalił mnie na blat, chwyciłam przycisk do
papieru i walnęłam go w głowę. Tak naprawdę nie trafiłam w głowę. Brązowy niedźwiedź osunął
się po szczęce i upuszczony, wylądował... Oj, oj, oj!
Nie czekając na dalszy rozwój sytuacji, wypadłam z gabinetu i zamknęłam się w sypialni.

Dopiero wtedy dotarło do mnie, co zrobiłam. O matko! Zabiłam drania! Zabiłam jak nic! A jeśli
nie zabiłam, to pozbawiłam męskości! Ale w końcu sam tego chciał. Nie powinien mnie obłapiać
ani przymierzać swojej szczęki do mojej. I ja go miałam za swojego sprzymierzeńca, obrońcę,
wyzwoliciela od Wikty, rycerza na czarnym koniu i przyjaciela! Tak, przyjaciela!
- Lenko! - jęknął Fabian zza drzwi. Odetchnęłam. Najwidoczniej go jednak nie zabiłam. - Ja chcę
do ciebie wrócić. Zacznijmy wszystko od nowa.
- Ja nie chcę niczego zaczynać!
- Dlaczego?! Zerwałem z nią! Obiecuję, że to się już nie powtórzy!
- Już cię nie kocham. Zostaw mnie w spokoju! Bo zadzwonię po policję!
Szczękonośny charczał jeszcze chwilę. Później zrobiło się cicho.
- Hej, hej! - zawołała Celina. - Już pojechał, wychodź! Wyszłam. Celina stała przed drzwiami z
wyrazem rozanielenia na twarzy. Zacierała ręce.
Ale heca! To dopiero! Nie-do-wia-ry! Ale numer! Wiesz, jak mówiłaś, że go nie kochasz, to
myślałam, że żartujesz, ale ty chyba nie żartujesz, co?


- Nie - przyznałam. - Rozwaliłam mu szczękę całkowicie na poważnie.
- Tego się po tobie nie spodziewałam! Tyle lat za nim szalałaś, jeszcze parę tygodni temu dałabyś
wszystko, żeby spojrzał na ciebie jak na kobietę, Ilonę chciałaś mordować, a dzisiaj walisz go w
ryj, bo ci wyznaje miłość?!
Uśmiechnęłam się niewinnie. W tym momencie ze swej sypialni wyszła Wikta. Przeciągnęła się,
ziewnęła i ruszając w kierunku schodów, rzuciła od niechcenia:
- Bo gacha ma...
- Co takiego? - zachłysnęła się Celina.
Wikta nie zamierzała wyjaśniać jej więcej. Majestatycznie spłynęła po schodach.
- Czy ona mówi prawdę? - zwróciła się do mnie Celina. Wzruszyłam ramionami.
- Przyznaj się, dziecinko - ryknęła z dołu Wikta.
Byłam z lekka wstrząśnięta, toteż podążyłam za nią. Celina również. Wikta rozwaliła się na
kanapie w pokoju telewizyjnym i przechwyciła pilota od zahipnotyzowanej mamy.
- No co, przyznałaś się? - spytała od niechcenia.
- Nie mam się do czego przyznawać. Ale jeśli ty masz coś do powiedzenia, to może powiesz? -
zaproponowałam słodko.

- Ja tam nic nie wiem - burknęła. - Wiem tylko, że nikt się tak nie pacykuje do Ogrodu
Botanicznego. Ani nie wybywa z domu na całe godziny, żeby szlajać się po parku.
- No, to fakt - przyznała Celina.
- Uczę się jeździć samochodem! - warknęłam. Wikta spojrzała na mnie ironicznie.
- Lenka, przecież nie doniesiemy Fabianowi! - krzyknęła Celina. - Wal śmiało, co to za facet,
skąd go znasz, no i w ogóle!
- Przestańcie nudzić! - Mama się zdenerwowała. - Wikta, przełącz na Takie jest życie. I zrób
głośniej. No, wreszcie coś ciekawego!
Do pokoju weszła Misia i skromnie stanęła w progu.
- Bardzo lubię ten program. Mogę?...
Bynajmniej nie pytała mnie. Spojrzała błagalnie na Celinę, na Wiktę, w końcu na mamę.
- Pewnie, klapnij sobie - powiedziała uprzejmie Wikta.
- Tylko ma być cicho! - syknęła jeszcze mama i wszystkie pogrążyły się w oglądaniu.


Tego już za wiele. Dłużej nie zniosę ani stukniętego fraucymeru, ani źle ułożonej służby, ani
umizgów Fabiana, ani niekulturalnych sąsiadów, ani kaktusów-śmierdzieli, ani pogrzebów, ani
zamachów. Trzeba stąd zmiatać. Jeśli potrafiłam z tygodnia na tydzień stać się nowym
człowiekiem, nic nie stoi na przeszkodzie, żebym jeszcze raz zmieniła życiorys.
Jednego tylko nie chciałam zmieniać: Piotra. Muszę wreszcie zdobyć się na szczerość i zdradzić
mu, kim jestem. Może nie do końca. Może nie w całości. Tylko tyle, by mógł się zdeklarować,
czy chce być ze mną. Być naprawdę, a nie na dochodne. Jeżeli pasowalibyśmy do siebie w
Patagonii, to tym bardziej powinniśmy pasować w Warszawie. Tak bym chciała spróbować
normalnego życia w trzydziestometrowym mieszkanku! W kuchni bez tajemniczych urządzeń! I
bez emancypującej się służby! Wśród normalnych sąsiadów! Na spacerach z Leonem! Na
weekendach na Kaszubach! Na grzybobraniach! Na zwyczajnych zakupach! Na ulicy, w
restauracji, w parku, w samochodzie, w łóżku, przy śniadaniu!!! Życia razem!!!
Przecież nie musimy od razu brać ślubu, zakładać rodziny, płodzić dzieci ani poznawać swoich
rodzin.


Z samego rana nawiązałam kontakt z panem Kowalińskim ze Stowarzyszenia Miłośników
Kaktusów i Sukulentów. Kazałam mu się pospieszyć z szukaniem miejsca dla kaktusów.
Zagroziłam, że mój mąż lada dzień unicestwi je wszystkie. Co prawda, kaktusom groziło
unicestwienie, ale ze strony oszalałej Wikty. Nawadniała je bez litości. Zapewne przelała w tę
czynność wszystkie swoje pozytywne uczucia.
Potem udałam się do doktora Maja. Był zachwycony moim stanem psychofizycznym. Zrobił mi
wszystkie konieczne badania i kazał wpaść pojutrze.
No, a teraz rzecz, a raczej sprawa najważniejsza: Piotr. Wszystko zależy od tego, co on mi powie.
Najpierw myślałam, że zacznę mówić, jak tylko wsiądę do samochodu. Potem czekałam, aż
wyjedziemy z parkingu. Potem, aż wyjedziemy z Warszawy. Potem, aż znajdziemy się za strefą
podmiejską. Minęliśmy już gęste zabudowania, hipermarkety, autokomisy, sklepy ogrodnicze i
meblowe, sygnalizacje świetlne i podmiejskie autobusy, a ja wciąż nie mogłam zacząć. Bo
właściwie od czego? „Jestem córką mafiosa"? Czy: „Wiesz, mój mąż to gangster"?, albo lepiej:
„Terroryzuje mnie służba, rodzina i przyjaciele. Czy mogłabym u ciebie zamieszkać?". Czy
raczej: „Wymyśliłam, jak wykończyć parę osób. Weź mnie do siebie, zanim nie zostanę ojcem
chrzestnym mafii".
A może gadanie o takich rzeczach podczas jazdy to nie najlepszy pomysł? Zaczekam, aż
znajdziemy się w motelu.
- Miluszko - mruknął Piotr.
- Tak?

- Ktoś za nami jedzie.
- Słucham?!
- Ktoś nas śledzi. Tylko się nie denerwuj.
Ach, tak. Śledzi nas. Śledzi nas??? Śledzi nas!!! O matko!!!
- Jak to śledzi?! - krzyknęłam. - Skąd wiesz?
- Widzę ten samochód, odkąd wyjechaliśmy z Warszawy.
- Może to przypadek?
- Gdybyś nie była taka zamyślona, zauważyłabyś, że parę razy skręciłem w ostatniej chwili w
zupełnie absurdalnych miejscach. Kluczę bocznymi drogami. A oni są ciągle z tyłu. Nie wierzę w
takie przypadki.


Poczułam, że krew odpływa mi z twarzy i gromadzi się w stopach. To chyba objaw paniki.
- O matko - wyszeptałam. - To na pewno mój mąż.
- Co takiego?
- On... Przyszedł wczoraj i oświadczył, że mnie kocha. Chciał do mnie wrócić.
- I co ty na to? - spytał Piotr, uważnie patrząc na drogę.
- Przyłożyłam mu w szczękę.
- Słucham?!
- Walnęłam go przyciskiem do papieru...
- I co?
- Nic mu nie będzie. Gdybyś wiedział, jaką ma szczękę...
- Sądzisz, że on cię śledzi?
- Może on, a może jacyś jego... współpracownicy. Może wynajął detektywa. To na pewno ktoś od
niego!
Nagle samochód zaczął nas wyprzedzać.
- Widzisz - ucieszyłam się. - Jednak nas nie śle...
- Schyl się! - krzyknął Piotr, gwałtownie hamując.
Z całej siły złapał mnie za głowę i prawie wcisnął pod siedzenie. W tej samej chwili nastąpiło coś
jak wybuch i grad jednocześnie. Samochód tańczył na jezdni. Pomyślałam, że to ostatnie sekundy
mojego życia i nagle przypomniała mi się modlitwa.
- Aniele Boży, stróżu mój! - zawołałam nagląco.
Wszelako żyliśmy jeszcze. Samochód stanął, a potem ruszył z piskiem opon. Wtedy wreszcie
uniosłam głowę. Byłam cała w okruchach szyby. Piotr również.
- Módl się, módl! - rzucił. - To teraz najlepsze, co możemy zrobić. Mają szybszy samochód.
Złapałam się za głowę, by powstrzymać rozwiane włosy, i odwróciłam się. Tamci właśnie
zawracali. Piotr, oni chcieli nas zabić! - wrzasnęłam.





- Też mi się tak wydaje - mruknął.
Wyciągnął z kieszeni telefon i zaczął wyrzucać z siebie jakieś zdania. Krzyczał, gdzie jest, i żeby
ten ktoś się pospieszył. Ci z tyłu też się spieszyli. Już prawie nas najeżdżali. Pasażer rozbił
przednią szybę i wystawił przez nią lufę.
- Piotr! - wrzasnęłam.
W tej samej chwili Piotr skręcił w boczną drogę. Tuman kurzu zakrył wszystko, co było za nami.
- Słuchaj teraz uważnie! - krzyknął. - Dojeżdżam jak najbliżej lasu. Wypnij się z pasów. Otwórz
drzwi i skacz, kiedy ci powiem, a potem podnoś się i uciekaj do lasu. Zrozumiałaś?! Powiedz,
zrozumiałaś?!

- Tak! - odkrzyknęłam zdławionym głosem.
- Otwórz! I skacz!
Skoczyłam. Potoczyłam się po łące, a potem chwilę leżałam otępiała. W jakimś szalonym
przebłysku przyszło mi do głowy, że na całe szczęście nie było to rżysko. Otrzeźwił mnie dopiero
huk: nasz samochód walnął w drzewo. O dziwo, nie wybuchł.
- Lena! - krzyczał Piotr - Ruszaj się! Biegnij! Zerwałam się, przewróciłam, potem znów
poderwałam i pobiegłam. Z tyłu coś nadjeżdżało. Wiedziałam, że to tamci. Za chwilę zatrzymają
się i będą do mnie strzelać jak do królika. Fabian, ty cholerna, mściwa, wredna świnio!... Zdą-
żyłam jednak dopaść lasu i wtedy się obejrzałam. Piotr klęczał na łące. Nie umierał. Nie modlił
się. Nie odwracał ode mnie uwagi. Strzelał.


Pół godziny później siedziałam okryta kocem na tylnym siedzeniu policyjnego samochodu.
Wprawdzie ktoś chciał mnie zabrać na obserwację do szpitala, ale stanowczo odmówiłam. Być
może jestem w szoku, zgodziłam się, ale chyba mam do tego prawo, do jasnej cholery?!
Tamci byli chwilowo unieszkodliwieni. Być może nawet ostatecznie, ponieważ nie zdążyli
wyskoczyć z samochodu. Piotr rozmawiał z policjantami. Wydawało mi się, że powinni go
aresztować, ale tego nie zrobili. Coś zaczęło mi powoli świtać w głowie. Coś paskudnego.
Wolałabym, żeby tam nie świtało.
Wreszcie Piotr przyszedł, usiadł naprzeciwko mnie i spojrzał bardzo poważnie i niepewnie. Nic
nie mówił. To ja odezwałam się pierwsza.
- Jesteś z policji. - Ledwo przeszło mi to przez usta. Skinął głową.
- Nawet się nie zdziwiłeś, że oni mają broń i chcą nas zabić.
- Zdziwiłem się.
- Nie tak, jak ktoś normalny na twoim miejscu. Wiedziałeś, kim jestem.
Chciałam, żeby zaprzeczył. Mógłby powiedzieć, że w obecnych czasach nie jest niczym
nienormalnym mieć dziewczynę, do której ktoś strzela. Że takie rzeczy są na porządku dziennym.
Że właściwie już dawno ktoś powinien do mnie strzelać i on tylko na to czekał. Ale nie
powiedział tego.
- Wiedziałem - przyznał.
- Wiedziałeś? Wiedziałeś od początku?
- Nawet wcześniej. Miałem cię obserwować.
- Obserwować mnie? - powtórzyłam zdławionym głosem.
- Ciebie, twojego męża.
- Ale jego trudniej byłoby poderwać.
- Miluszko, to nie było w planach. Nie będę ci tego teraz tlumączył, to nie czas i miejsce, ale...
- Nie będziesz mi tego tłumaczył ani teraz, ani później -Zerwałam. - Nie chcę cię znać.
Chciałam wyjść, ale nie było mi to dane. Przed drzwiami stał z rękoma na biodrach nie kto inny,
tylko Gbur.


No - uśmiechnął się. - Skończyłeś już pogawędkę? Bo teraz ja chciałbym porozmawiać z panią
Mileną. Jesteśmy chwilowo sąsiadami, ale jeszcze się sobie nie przedstawiliśmy. I na razie niech
tak zostanie.
Odepchnąwszy mnie lekko, wgramolił się do samochodu.
- Pani Mileno, zdaje pani sobie chyba sprawę z okoliczności? - sapnął, siadając.
- Właśnie coś zaczyna do mnie docierać - przyznałam. -Jeśli teraz przedstawi mi pan moją matkę
jako asa Mosadu, nawet nie mrugnę okiem.
- Nie mam nic do powiedzenia na temat pani matki -rozczarował mnie Gbur. - Sytuacja nas
również zaskoczyła. Tym bardziej że podinspektor Gajewski nie wtajemniczał nas zbytnio w
naturę waszego związku. - Uśmiechnął się nieprzyjemnie.

Piotr odwrócił głowę do okna. Gbur kontynuował:
- Rozegrała się tu nieprzyjemna scena, która może mieć ciąg dalszy. Rozumie pani?
- Pan mi grozi - zgadłam.
- Ja? Bynajmniej. - Gbur rozłożył ręce i uśmiechnął się obłudnie. - Z naszej strony nic pani nie
grozi. Wie pani, kto był w tamtym samochodzie?
- Nie.
- Lucek i Parowa. Czy coś to pani mówi?
- Nie mówi.
- Oj, nieładnie tak kłamać. Niech się pani zastanowi. No? Pani mąż może przecież zamiast Lucka
i Parowy wysłać kogo innego.
Już nadążałam.
- Czy może mi pan dać papierosa? - spytałam Gbura.
- Przecież nie palisz - wtrącił Piotr.
Zignorowałam go. Gbur również. Kiedy podał mi papierosa, od razu straciłam ochotę na palenie.
Przez chwilę miętosiłam go w palcach, dopóki się nie rozsypał. Gbur był wyraźnie
zdegustowany.
- Niech pan mówi - powiedziałam po chwili. - Niech mi pan wszystko wyłoży jak krowie na
miedzy.
Gbur nabrał powietrza i wypalił:
- Możemy zagwarantować pani ochronę, pod warunkiem, że będzie pani z nami współpracować.
Akurat zapewnicie, pomyślałam. Ale słuchałam dalej.
- Złoży pani zeznania. Takie zeznania, żeby mąż już pani nie zagroził, rozumiemy się? Wiem, że
i tak chciała się pani z nim rozwieść. A teraz jeszcze to. Chyba nie dostarczał pani powodów do
lojalności, prawda?
Nie dostarczał, to fakt. Miałam najszczerszą ochotę się na nim zemścić, ale co z tego, skoro nie
bardzo potrafiłam.
- Nic z tego nie będzie - powiedziałam. Gbur chwilę milczał.
- Rozumiem, że się pani boi... - zaczął.
- Gucio tam pan rozumie - przerwałam. - Nic pan nie rozumie.
Gbur i Piotr patrzyli na mnie z napięciem.
- Nie mogę wam pomóc. Nawet gdybym chciała. Nie mogę wam pomóc, bo nic nie wiem.
- Jak to pani nie wie, niech mnie pani nie rozśmiesza. -Gbur się zdenerwował. - Żyje pani z tym
facetem od czterech lat. Zna pani to środowisko od dziecka. Musiałaby pani być głucha i ślepa,
żeby nic nie wiedzieć. A ponadto wiemy, że ma pani coś, czym szantażuje męża. Więc niech
mnie pani, do licha, nie rozśmiesza!
- Niech pan na mnie nie wrzeszczy, bo to nic nie zmieni! Nic wam nie powiem, bo nic nie
pamiętam!
- No, nie! - sapnął Gbur. - No, nie. Gajewski, przemów do niej swoimi sposobami, bo mnie krew
zaleje!
- Nawet gdyby pan Gajewski użył swoich najlepszych technik operacyjnych, nic mi się nie
przypomni - odrzekłam jadowicie. - Miesiąc temu uderzyłam się w głowę i nie pamiętam nic, co
zdarzyło się wcześniej! Straciłam pamięć, niech to do pana dotrze!

Do Gbura chyba nie dotarło, bo spojrzał na mnie jak na wariatkę, po czym wybuchnął śmiechem.
Piotr przyglądał mi się w napięciu.
- Nic nie pamiętam - powiedziałam cicho. - To prawda. Dlatego zaczęłam jeść i tak się
zmieniłam. Nie wiem, jaka byłam wcześniej. Nie znam Fabiana dłużej niż miesiąc.
- To dlatego boisz się koni? - spytał Piotr. Nie miałam zamiaru się do niego odzywać.
- Wiesz, że zdobyłaś wicemistrzostwo Polski juniorów w skokach? - spytał.
- Słucham? - zdumiałam się.

- Przestałaś jeździć krótko potem, jak poznałaś swojego przyszłego męża. Zdaje się, że nie lubił
koni.
- I ja zrezygnowałam? - zdumiałam się po raz drugi.
- Wierzysz jej?! - przerwał Gbur.
- Wcześniej pasjonowałaś się kaktusami - ciągnął Piotr. - Czegóż to ja musiałem się nauczyć,
żeby przyjęli mnie do Stowarzyszenia Miłośników...
- Przestań! - Gbur się zdenerwował. - To nie może być prawda! Po prostu nie może!
- Ale jest - powiedziałam.
- No, to klapa. - Gbur wysiadł z samochodu, trzaskając drzwiami.
Przez chwilę panowała cisza.
- Wiesz, co ci grozi? - spytał Piotr. - Zdajesz sobie sprawę?
- Zdaję - powiedziałam. - Ale wy chyba nie zapewniacie ochrony tak bezinteresownie?
Przynajmniej w praktyce.
- Miluszko... - zaczął.
- Nawet tak nie mów! - ryknęłam. A potem się rozpłakałam.
- Mam już dosyć. Poddaję się. Jest mi wszystko jedno. Chciałabym stąd wyjechać. Chciałabym
uciec i nigdy nie wracać.
- A twój mąż?
- Nie będę go pytać o zgodę.
- Myślisz, że ci na to pozwoli?
- Jakoś mi się uda. Piotr chwilę milczał.
- Moglibyśmy go zatrzymać, choćby na czterdzieści osiem godzin, gdybyś coś na niego miała.
Cokolwiek.
- Myślisz, że z więzienia nie zdąży na mnie kogoś nasłać?
- Jeśli będzie nam bardzo zależało, to nie zdąży. Spojrzałam na Piotra. Może i był ostatnim
łajdakiem, ale mówił do rzeczy.


- Przypomnij sobie cokolwiek. Możesz nawet coś wymyślić - powiedział zrezygnowanym tonem.
Chyba rzeczywiście chciał mi pomóc. Albo prowadził zc mną jeszcze jakąś inną grę. Mniejsza o
to. Warto zaryzykować. Tak czy siak, mam do stracenia życie.
Tylko, co im powiedzieć? Naprawdę nie wiedziałam. Podczas tego miesiąca nie wydarzyło się
nic takiego, co specjalnie kompromitowałoby Fabiana. Byłoby głupotą wspomnieć o
planowanym zbezczeszczeniu zwłok Traszki. A nawet o tym, że Fabian nasłał na biedaka
specjalistkę od tajskiego masażu. Taki donos to ledwie plotka. Równie dobrze mogłabym
oskarżać Wiktę, Gbura, Misie, Miłośników Kaktusów, dziennikarzy, ministra finansów albo
zgoła arabskich terrorystów. W ogóle kogokolwiek, kto mi kiedykolwiek jakkolwiek podpadł.
Drzwi otwarły się i zajrzał Gbur.
- Wasz czas się kończy. Nie będziemy tu w nieskończoność trzymać radiowozu - huknął.
I wtedy właśnie wpadł mi do głowy pomysł.
- Zdecydowałam się wam pomóc - powiedziałam. -Możecie przeszukać mój dom. Wszystko, co
w nim znajdziecie, będzie wasze. Co pan na to?
Gburowi zaświeciły się oczy.
- Mówi pani serio?

- Jak najbardziej. Tylko...
- Co znowu? - zirytował się lekko.
- Da mi pan godzinę, żebym się spakowała i wyniosła. Potem wchodzi pan ze swoją brygadą, a ja
podpisuję na to zgodę. Może pan poruszyć wszystko, od piwnicy po dach.
- Obawiam się, że wyniesie pani najciekawsze rzeczy.

- Wyniosę tylko to, co da się zamienić na gotówkę. Jeśli w tym domu są dowody na przestępczą
działalność mojego męża, to pewnie je pan znajdzie. Nie mam zamiaru go kryć, może pan być
pewien.
- W życiu niczego nie można być pewnym - odparł Gbur sentencjonalnie.
- Racja - przyznałam ze smutkiem. - Ale zawsze warto spróbować.
- No, no - rozważał. - A gdzie pani wtedy będzie?
- Nie pana interes - odrzekłam opryskliwie. Zdawało mi się, że Piotr lekko się uśmiechnął.
- To jak, umowa stoi?
- Stoi. - Gbur zgodził się, jakby robił mi łaskę.


Był prawdziwym Gburem. Gburem pełną gębą. Bez dwóch zdań.
Policjanci byli tak uprzejmi, że zawieźli mnie pod szpital. Okazało się, że doktor Maj pojechał
już do domu. Z trudem wyprosiłam jego adres, a przy okazji również wyniki z laboratorium.
Kwadrans czekałam na taksówkę, po czym okazało się, że dom doktora stał dwie ulice dalej. Na
dole całkiem funkcjonalnie mieścił się sklep monopolowy. Zaopatrzyłam się sowicie i pognałam
na górę.
Doktor Maj był w dezabilu, zarówno odzieżowym, jak i psychicznym. Szczęśliwy i nieszczęśliwy
równocześnie, to zapraszał mnie do środka, to znowu wymawiał się, że zaprosić nie może, w
jednej minucie okrywał się szlafrokiem, by w następnej rozkładać jego poły, to przygładzał
włosy, to je czochrał, to się potykał, to jakby podskakiwał i ulatywał, to się zawstydzał, to znowu
dumnie wypinał pierś. Wobec takich okoliczności moje zakupy wydały mi się istną zbrod nią.
Doktor posłyszał jednak brzękanie i wyłowił torbę zza moich pleców.
- O nieładnie. - Pogroził mi palcem, rozpływając sic w uśmiechach.
Jął bez zwłoki wyciągać zawartość, komplementując każdą butelkę. Trochę to trwało. Nie
mogłam dłużej zwlekać.
- Doktorze, nie przyszłam tu bezinteresownie - powiedziałam.
Musiałam powtórzyć to samo jeszcze cztery razy, nim doktor załapał, że w ogóle coś mówię.
- Słucham cię, moje dziecko - rzekł nieuważnie. Bardziej zajmowało go szukanie czystej
szklaneczki. - Może się poczęstujesz? - zaproponował.
- Nie mam czasu. Potrzebuję recept.
- Pojutrze, pojutrze. Muszę przejrzeć twoje wyniki.
- Już je odebrałam. - Wyciągnęłam kilka karteluszków.
- Wydali ci tak szybko? - zdumiał się.
- Bardzo nalegałam. Doktorze, muszę dziś wyjechać. Potrzebuję recept!
Doktor wychylił kilka łyczków, po czym stwierdził: Wpadłaś w bardzo odpowiednim momencie.
Właśnie miałem zejść na dół. - Przez chwilę jakby wracał do równowagi i nareszcie się mną
zainteresował. - No, pokaż, co tam wypisali ci stuknięci szarlatani.
Zagłębił się w studiowanie zapisków.
- Wyśmienicie - mruknął pod nosem. - No, co tu zrobić, jest świetnie.
Niespokojnie pocierał brodę i targał ucho. Najwyraźniej ta pozytywna diagnoza sprawiała mu
jakąś trudność.
- Doktorze - ponagliłam go. - Zależy mi na czasie! Czy może pan wypisać recepty?
Nie wypiszę żadnych recept - oświadczył doktor Maj i odważnie spojrzał mi w oczy.

- Co to znaczy? Jestem już zdrowa?
Przez chwilę milczał, nim wreszcie wykrztusił:
- Jesteś. Zawsze byłaś. Nigdy nie miałaś żadnej epilepsji. Wpatrywałam się w niego szeroko
otwartymi oczami. Nic z tego nie rozumiałam.
- Głodziłaś się i w końcu dostałaś anoreksji. Stąd te powtarzające się omdlenia. Ja wcale nie
chciałem cię oszukiwać. - Głos mu się załamał. - Twój mąż mnie namówił...

- Namówił?
- Zaproponował mi... Zaproponował, że będzie regulował wszystkie moje rachunki w tym
uroczym sklepiku na dole. Droga Leno! Czy ty wiesz, jak poprawił się tam asortyment, odkąd
twój mąż tak hojnie mnie sponsoruje?!
- Wyobrażam sobie - mruknęłam.
- Czy mogłem mu odmówić?
- Doktorze! Gdzie pana etyka?!
- Po pierwsze nie szkodzić - przypomniał doktor Maj. -Przecież nie robiłem ci żadnej krzywdy!
Sama doprowadziłaś się do tego stanu.
- A te leki, którymi mnie pan karmił?
- To były witaminy. A poza tym i tak ich nie zażywałaś. Spojrzałam mu głęboko w oczy,
próbując tym samym wywołać w nim poczucie winy.
- Czy pan wie, doktorze, dlaczego mój mąż chciał wmówić we mnie epilepsję? Potrzebował
dobrego wytłumaczenia, gdyby coś mi się stało. Mógłby mi przyłożyć, pozbawić życia, a potem
w majestacie prawa zrzucić to na atak padaczki! Aż dziwne, że dotąd tego nie zrobił!
- Postąpiłem podle - przyznał niechętnie doktor Maj. -Upadłem na samo dno.
- Od dna można się odbić!
- Odbić? - zastanowił się doktor Maj i tęsknie spojrzał na rząd butelek. - Tak zaraz? A może od
jutra?


Nie czekałam, jaką podejmie decyzję. Odwróciłam się na pięcie i wybiegłam z mieszkania.
Wpadłam do domu jak huragan. Celiny nie było. Misia rozmawiała przez telefon. Wikta drzemała
z głową na siole bilardowym.
Mamę zlokalizowałam równie łatwo. Jak zwykle, oglądała telewizję. Uklękłam przy niej i
wyszeptałam, nawet nie licząc na odzew:
- Mamo, uciekam.
Mama spojrzała na mnie oczami okrągłymi ze zdumienia.
- Jak to, uciekasz? - spytała matowym głosem.
- Ktoś zrobił mi straszne świństwo. Coś takiego, jak tobie tata i Wikary. Muszę koniecznie
wyjechać. Przez pare dni będzie tu trochę zamieszania, ale o nic się nie martw. Będę przesyłać ci
pieniądze i pozdrowienia. Lecę się pakować.
Zabrałam najpotrzebniejsze rzeczy: dokumenty, trochę kosmetyków i kilka ulubionych ubrań.
Kończyłam się przebierać gdy zadzwonił domofon.
- Co jest? - zawołał Gbur. - Od godziny nie mogę sie dodzwonić. Żegna się pani z całym
miastem?
- Z nikim się nie żegnam. Może pan wejść. Wpuściłam go do środka.
Gbur z chmurną miną przekroczył próg domu. Towarzyszył mu jeszcze jakiś gość, zdaje się,
prokurator. On właśnie podał mi zadrukowany świstek, który pobieżnie przeczytałam.
- Wszystko w porządku? - spytał Gbur.
- Wszystko to mi się na głowę wali - odpowiedziałam. -Jeśli pan uważa, że to w porządku, to
właśnie tak jest.
I podpisałam papier.
- Ma pani dziesięć minut na opuszczenie domu - oznajmił Gbur z satysfakcją.
- Zbytek łaski - odrzekłam. - Już wychodzę. I podniosłam torbę podróżną.
- Halo, mała! - zawołała mama i zdyszana zbiegła ze schodów. - Jadę z tobą.


- Naprawdę? - Ucieszyłam się.
- A coś ty myślała, że tak łatwo się mnie pozbędziesz? Dopiero się zeszłyśmy, a ty już mi
uciekasz? Co to, to nie!

- Ojej! - Wzruszyłam się.
Gbur wziął się pod boki i obserwował całą scenę z dezaprobatą.
- Co pani ma w tej walizie? - spytał mamę.
- Zestaw do manikiuru: pilniczki, nożyczki, patyczki, cążki, co zresztą będę panu mówić. Chce
pan zobaczyć? -Otworzyła walizę.
W środku znajdowały się rzeczone narzędzia oraz dziesiątki buteleczek z lakierami, odżywkami,
zmywaczami i tym podobnym asortymentem. Mama ochoczo wręczyła stróżom prawa po kilka
swoich wizytówek.
- Proszę rozdać wśród znajomych. W razie czego, gdybym miała niedługo wrócić. Oczywiście,
obsługuję także mężczyzn. O, widzę, że panu by się przydało! - To mówiąc, chwyciła dłoń
Gbura. Wyrwał ją gwałtownie i schował za plecami.
- Dobrze już, dobrze. Nie są nam panie dłużej potrzebne - przerwał domniemany prokurator,
lekko się uśmiechając. - Szerokiej drogi.
- Tak, tak. - Gbur się skrzywił. - Do widzenia.

Jechałyśmy na lotnisko w milczeniu. Mama przeglądała kolorowe czasopisma, ja z zadumą
obserwowałam ulicę. Nigdy więcej nie wrócę do miejsc, gdzie uwodził mnie ten pozbawiony
uczuć padalec. Ten nędzny karierowicz. Ta żmija, z którą chciałam spędzić życie. Niech go krew
zaleje. Niech go zaduszą wyrzuty sumienia. Niech sczeźnie. Niech zgnije w pogardzie i
zapomnieniu. Właśnie, najlepiej byłoby po prostu zapomnieć... Mam nadzieję, że moc wrażeń w
moim kolejnym życiu nie pozwoli mi dopuszczać do głowy tych wszystkich fatalnych myśli.
Ale łzy jakoś cisną się pod powieki. Tylko nie to. Jak zacz ną ciec, za nic ich nie powstrzymam.
Trzeba sobie to wszystko jakoś przetłumaczyć. Co z tego, że jestem naiwną fujarą, którą wszyscy
wykorzystują. Mam po prostu szlachetny charakter. A poza tym nie jestem z tego świata. Moje
doświadczenie zatrzymało się na dwunastym roku życia, gdzieś w środku schyłkowego
socjalizmu. Nie rozumiem realiów współczesnego świata. Może w zeszłym wcieleniu byłam zbyt
podstępna i teraz za to obrywam? A może takie rzeczy przydarzają się każdemu?
Każdemu? Dobre sobie. W to nigdy nie uwierzę. Takich jak ja demonstrują w talk-show jak
zwierzęta w zoo. Chyba założę w Internecie grupę wsparcia dla Osób Notorycznie Robionych w
Konia. Ewentualnie dla Osób Pokrzywdzonych przez Ludzkość. Albo znajdę coś bliższego życiu:
z pewnością musi istnieć miejsce, gdzie żalą się kobiety oszukane przez mężczyzn.
- Życie to nie je bajka - powiedziała współczująco mama, klepiąc mnie po ręce.
- Że co? - zdumiałam się.
- Życie to nie je bajka. Babcia miała takie powiedzonko. Nie pamiętasz?
- Prawdę mówiąc, mamo, niewiele pamiętam.
- Zauważyłam. Jesteś strasznie roztrzęsiona. Dlatego pozwoliłam sobie opróżnić twoją skrytkę i
zabrać wszystko ze sobą.
- Moją skrytkę? - wykrztusiłam. - Chyba chodzi ci o sejf.
- Można to i tak nazwać, chociaż ja uważam, że do dziury za spłuczką lepiej pasuje określenie
„skrytka". Albo „schowek".
Chwilę trawiłam to, co powiedziała.
- Skąd wiedziałaś?! - odezwałam się wreszcie.
- Twój ojciec miał taki sam zwyczaj - odpowiedziała spokojnie.
- Mamo, czy możesz mi pokazać, co wzięłaś?
- Jasne.

Mama otworzyła walizkę. Podważyła jedną ze ścianek i wyjęła zza niej stertę papierów.
Zaczęłam je nerwowo przeglądać. Były tam zdjęcia Szczękonośnego w sytuacjach intymnych z
kobietami, a także z mężczyznami... Oczywiście, w nieco innych sytuacjach. Najczęściej
Szczękonośny coś dyskretnie wręczał lub ściskał czyjeś łapska. Wszystkie zdjęcia opatrzone były
datami, nazwiskami, miejscami i sumami albo też wzmiankami typu „mercedes taki a taki";

„działka budowlana taka a taka", etc. Oprócz tego istniało jeszcze kilka list podobnej treści, a
także dokumenty, umowy, pisma, z których wszelako niewiele rozumiałam. Najwyraźniej to
właśnie były papiery na Fabiana! I ja uwożę je z kraju! Nie bardzo byłam z tego zadowolona.
Gdyby nie to, że wpadłam w trans pośpiesznej ucieczki, wróciłabym i oddała wszystko Gburowi.
Ale z drugiej strony, jego też nie chciałam bez potrzeby uszczęśliwiać. Może nawet lepiej się
stało. Będę mieć jakieś zabezpieczenie na przyszłość. Może by tak odkryć, kogo dotyczą te
wykazy i zostać szantażystką? No, no. Zawsze to jakaś perspektywa.
Zobaczmy, czy jest tu coś jeszcze. O, mój pamiętnik. Ręce drżały mi jak doktorowi Majowi,
kiedy zerknęłam na pierwszą stronę. Nie miałam odwagi przeczytać nic poza datą. To, co jest
dalej, z pewnością nie poprawi mi nastroju. A na razie mam się czym martwić. Została jeszcze
koperta. Zajrzałam do środka i...


- Wreszcie jakaś dobra wiadomość! - wykrzyknęłam.
W kopercie znajdowała się książeczka czekowa na moje nazwisko, wystawiona przez bank w
Zurychu. Zaczęłam ściskać mamę.
- Szwajcarski bank! Skarb tatusia! - pisnęłam.
- Cicho! Kierowca! - syknęła mama. - Czyś ty zwariowała! Mój Boże, rozum ci chyba odjęło!
Mama musiała wiedzieć o skarbie taty i sądziła, że ja wiem o nim również. Nie mogłam się
uspokoić. Ach, teraz mogę spokojnie jechać na koniec świata i leczyć zmysły hazardem,
rozpustą, podróżami, zabawami i rozpasanym jadło spisem. Dzięki, tatku! Nie odszedłeś na
darmo!
Ledwie dotarłyśmy na lotnisko i weszłyśmy do hali odlotów, gdy jak grom z jasnego nieba spadła
na nas Celina. Mało powiedzieć, że mnie zamurowało. Skamieniałam.
- Ahoj! - ryknęła, biorąc mnie w objęcia. - Którędy zeście jechały? Chyba przez Grójec! Czekam
na was od pól godziny!
- Od pół godziny? - upewniła się mama ze stoickim spokojem.
- No. Nie stójcie teraz jak słup soli, już się zaczął boarding time
- Co takiego? - dopytałam niezbyt bystrze.
- Musimy wsiadać - wyjaśniła Celina.
- Gdzie wsiadać?! - warknęłam.
- Do samolotu. A co, myślałaś, że na prom?
- Do jakiego samolotu?! - Powoli przestawałam nad sobą panować.
- Zarezerwowałam Madryt - odrzekła. - Wiem, że wolałabyś Barcelonę, ale Barcelony nie było.
- Skąd wiesz, że chciałam lecieć do Barcelony? - Zdenerwowałam się już nie na żarty.
- A nie chciałaś?
- Nie!!!
- No, to powinnaś się cieszyć z Madrytu!
- Rany boskie, ja cię chyba...
- Przestańcie się kłócić o drobiazgi - zirytowała się mama. - Lecimy do Madrytu, a potem
pomyślimy, co dalej.
- Właśnie, nie mamy czasu - stwierdziła Celina i ruszyła przodem.
Dogoniłam ją i złapałam za rękaw.
- Misia powiedziała ci, że tu jedziemy?
- Tak, a bo co?

- Celina, ja chciałam jechać sama! To znaczy, z mamą! Nie miałam cię w planach! Ja chcę
odpocząć! Uciec!...
- Ja też chcę uciec - mruknęła Celina.
- Co to ma znaczyć?

- Miałam już dawno taki pomysł, ale brakowało mi odwagi. Wiesz, Lenko, bardzo cię
podziwiam, ty tak szybko się decydujesz...
- Ty również - odparłam zimno. - A poza tym ja mam bardzo poważne powody, a nie jakieś
kretyńskie kaprysy!
- Ja też mam poważne powody. Obrobiłam swojego męża. Mamy kupę nie swojej kasy, więc
teraz bardzo cię proszę, przestań być upierdliwa i przebieraj nogami, bo naprawdę wolałabym
być już daleko stąd.


„Mamy kupę nie swojej kasy"! Zrobiła ze mnie wspólniczkę! Może nawet zostawiła kartkę na
lustrze: „Nie czekaj z kolacją. Uciekłam z Lenką i twoimi pieniędzmi". Co za paranoja. Wpadłam
z deszczu pod rynnę!
- Ale go nie zabiłaś? - upewniłam się. Celina walnęła się w czoło.
- Ale ze mnie kretynka! O tym nie pomyślałam. - Spojrzała na mnie i wybuchnęła śmiechem. -
No, przestań robić taką minę, przecież żartuję! I ruszaj się prędzej. Mam nadzieję, że nie
zapomniałyście paszportów. Wtedy bym się dopiero wściekła!
Jeśli myślałam, że to koniec niespodzianek, to głęboko się myliłam. Siedziałyśmy już w
samolocie, ja między mamą a jakimś bliżej nierozpoznanym agentem, Celina w rzędzie obok, by
nie zwracać na siebie uwagi. Mieliśmy za chwilę startować. Celina nerwowo poprawiała okulary
słoneczne i zerkała na zegarek. Mama, przemocą oddzielona od swej drogocennej walizki,
wierciła się niespokojnie i cicho klęła na kretyńskie przepisy. Ja, pogrążona w ponurych myślach
i wspomnieniach, wodziłam wzrokiem po pasażerach. Każdy był dla mnie szpiegiem,
gangsterem, oficerem śledczym, a co najmniej pospolitą szują. Wszyscy co do jednego wyglądali
podejrzanie. A tak w ogóle, po co oni lecą do lego Madrytu? Nie wyglądali na wczasowiczów.
Prawdę mówiąc, ci, co wyglądali, wydawali mi się najbardziej niepewni.
W przejściu powstało małe zamieszanie i nagle ujrzałam Wiktę. Była trochę zdyszana i
potargana, ale poza tym wyglądała całkiem cywilizowanie. Miała na sobie normalne ubranie, a
nie czerwony szlafrok, z którym się ostatnio nie rozstawała. Pomyślałam, że sterroryzowała
obsługę i przemocą wdarła się na pokład. Było to możliwe, nawet jeśli nie miała żadnej broni ani
straszaka; wystarczyła twarz. Ogromna, przerażająca, z zaciętą miną i ściśniętymi ustami, stała w
rozkroku z rękami wspartymi na biodrach i rzucała nn boki złowieszcze spojrzenia. Stojąca obok
stewardesa wskazywała miejsce za nami, próbując coś tłumaczyć. Usiłowałam zniknąć, zapaść
się w fotelu, nie oddychać i nie zwracać na siebie uwagi. I wtedy mama jakby się ocknęła i
dostrzegła Wiktę. Uśmiechnęła się i zawołała radośnie:
- Halo, Wikta! Tutaj, tutaj!
W popłochu zerknęłam na Celinę. Zakryła twarz gazetą.
- No - powiedziała Wikta, stając nad nami. - Jestem.
- Ty skąd? - spytałam zduszonym głosem. Wikta uśmiechnęła się chytrze.
- Myślałaś, dziecinko, że się mnie pozbędziesz? Nie ma letko.
- Misia! - zgadłam.
- Nie wiń jej, nie chciała nic powiedzieć po dobroci. -Wikta zatarła wielkie łapska. - Jak tylko
wpadli ci ludzie z zakrytymi gębami i zaczęli wrzeszczeć, zaraz się obudziłam. Patrzę, was nie
ma, Misia beczy w kącie. No, nic. Poczekałam, aż się trochę uspokoi, poprosiłam ją do toalety i
namówiłam, żeby mi powiedziała, co jest grane.
Siedzący obok mężczyzna patrzył to na mnie, to na Wiktę, nie kryjąc zainteresowania
pomieszanego z rozbawieniem. Wikta zmierzyła go wrogim spojrzeniem.


- Nie możesz się przesiąść? - zaproponowała, bynajmniej nie uprzejmie. - Dam ci swój bilet.
Facet ze zdziwienia zdążył tylko otworzyć usta. Czym prędzej wypaliłam:

- To niemożliwe. W samolocie nie wolno się przesiadać. Jak spadnie, to identyfikują ludzi po
numerze miejsc.
- Aha - zastanowiła się Wikta. - No, to spotkamy się w Madrycie. Tylko mi nie wysiądźcie po
drodze.
Rzeczywiście, byłby to doskonały pomysł. Czy mamy jakieś międzylądowanie? Trzeba spytać
stewardesy.
- Ale się dobrze złożyło, nie? - spytała mama. - Ja, ty, Celina, Wikta. Zupełnie jak w domu!
Mój sąsiad uśmiechnął się ujmująco i rzekł:
- To z identyfikacją było bardzo zabawne.
- Tak, rzeczywiście - mruknęłam.
- Marek Markowski - przedstawił się. Obrzuciłam go nienawistnym wzrokiem i odparłam:
- Jestem lesbijką.
Ze zrozumieniem kiwnął głową i więcej mnie nie zaczepiał.




Mieszkamy w niewielkiej, nadmorskiej miejscowości, w cholernie drogiej i o wiele za dużej willi
z basenem i widokiem na Morze Śródziemne.
Mama cale dnie ogląda telewizję. Najlepiej z nas wszystkich mówi po hiszpańsku, co prawda z
południowoamerykańskim akcentem, ale jednak. Jest nie do pobicia, jeśli chodzi o romantyczne
strofy o miłości oraz nienawiści. Poza tym namiętnie maluje paznokcie. Gdziekolwiek się ruszy-
my, zawistne spojrzenia kobiet śledzą nasze dłonie. Ktoś odkrył nasz telefon i teraz mama dostaje
dziesiątki propozycji zawodowych. Wprawdzie nie potrzebuje pieniędzy, ale mówi, że woli mieć
trochę własnych zaskórniaków. Popołudniami przyjmuje klientki. Szlifuje paznokcie i język. Ma
mnóstwo przyjaciół i prowadzi ożywione życie towarzyskie. Celina całe dnie się opala, z
wyjątkiem tych godzin, kiedy robi zakupy. Wikta gra w bilard, a o zmierzchu przechadza się nad
brzegiem morza w czerwonym szlafroku. Według mnie wygląda jak uosobienie paleolitycznej
Wenus, ale Celina jest zdania, że bardziej przypomina morsa. Ja spędzam dnie w basenie,
ewentualnie w morzu. Poza tym ciesze się miejscową kuchnią.
Upalne, hiszpańskie lato ma się już ku końcowi. Spędza my wesołe wieczory nad winem i
krewetkami. Mama żyje teraźniejszością. Wikta żyje we własnym świecie. Ja staram się
zapomnieć o przeszłości i coraz lepiej mi to wychodzi. Tylko Celina gryzie się myślą o zemście
swego męża. Mimo to atmosfera jest sielska jak nigdy. Niekiedy wybuchają kłótnie, ale mama
jak zwykle doskonale je wycisza za po mocą pilota od telewizora.
Jedyne, co łączy mnie z przeszłością, to mecenas Maszyński. Od czasu do czasu przesyła mi na
poste restante krótkie sprawozdania. Zdaje się, że mój mąż siedzi w więzieniu i, mściwa kanalia,
nie chce dać rozwodu. Ale teraz mi się już nie spieszy. Mam bardzo dużo czasu.
Nie wiem, co mnie podkusiło, by pewnego dnia pojechać do internetowej kafejki. Ludzie robią z
nudów różne głupstwa. Postanowiłam sprawdzić, czy mogę się dostać do swojego konta.
Wprawdzie nie znałam hasła, ale założyłam, że poznałam tamtą kobietę na tyle dobrze, żeby się
czegoś domyślić. No i rzeczywiście! Hasło Buszko! Jasna sprawa! Jej wyobraźnia nie była na
szczęście zbyt wyrafinowana.
Na koncie miałam jakieś dwieście nieprzeczytanych wiadomości. Ponad połowa pochodziła od
Miłośników Kaktusów i Sukulentów. Oczywiście nie miałam zamiaru ich czytać. Pan Maszyński
zajmuje się przekazaniem mojego kaktusarium panu Kowalińskiemu i to w tej chwili jedyna nić,
jaka łączy mnie z tą bandą dziwaków.

Poza tym reklamy, reklamy, jeszcze raz reklamy i listy od Piotra. O nie, mój drogi, nie
wyświadczę ci tej przyjemności, żebym miała to czytać. Na razie ich jeszcze nie wykasuję, może
zastanowię się, jak wykorzystać je przeciw tobie (chociaż powinnam z doświadczenia wiedzieć,

że wszystkie moje mściwe plany kończą się na etapie rozważań). Ale zaraz, zaraz, jest tu jakaś
perełka: list od Szczękonośnego! O ty draniu! Masz czelność ze mną korespondować? Już ja ci
odbiorę ochotę na internetowe amory.

List od Fabiana: witaj, najmilsza.
właśnie zamontowali nam w areszcie internet, przypomniałem sobie, że mogę do ciebie pisać, bo
masz konto, ten skurczybyk maszyński nie chce przekazywać ci moich listów, to może tak do
ciebie dotrę.
chciałem ci napisać, że złość na ciebie szybko mi przeszła, chociaż żadna porządna dziewczyna
nie nasyła na swojego chłopa policji, jak chce się go pozbyć, wiem, byłaś wkurzona, psy ci
naopowiadały, że to ja chciałem cię zabić tam pod nowym dworem, a to nie ja, tylko ilona, ta
wydra wyleniała, bo jej powiedziałem, że z nią zrywam.
ten twój złamas, co mnie z nim zdradzałaś, przyłazi tu wyciągać ze mnie zeznania, stara się
trzymać fason, ale cienko przędzie, podobno kumple robią sobie jaja z jego metod operacyjnych,
chyba awansu nie dostał, a raczej przeciwnie, bo raporty też coś pisał nieskładne, a poza tym
dwu naszych kolegów, łucka i parówę, postrzelił na śmierć, piszę złamas, bo mnie złość bierze, że
zrobił ze mnie rogacza, a z ciebie frajerkę, a tyś mi przez niego tak gębę rozwaliła, że musieli ją
drutować, trzeba mu przyznać, głupi to on nie jest. w końcu łucka i parówę położył na łonie
abrahama, a wiesz przecież, że nie były to słabiaki. tylko że taki więcej wrażliwy, nie lubię tego u
facetów, więc, najmilsza, złość do niego mam, choć już się zastanawiam, czyby mu nie za pro
ponować, żeby do nas przystał, więcej zarobi, to się chłopak odkuje, i może się cieszyć
szacunkiem przez wzgląd na pa mięć łucka i parowy, poczekam z tym, aż wyjdę, a siedzieć długo
nie będę, nic się nie martw, moja złota, ja wiedziałem, że chcesz mnie tylko postraszyć i weźmiesz
ze sobą, co tam na mnie miałaś, tego ci nigdy nie zapomnę, a że nawet w złości panujesz nad
nerwami i działasz rozsądnie, to zawsze będę cię podziwiał.
ostatecznie wszystko się dobrze skończyło, tylko feler z tymi obrazami, no, wróciły do muzeum,
więc naprawdę nie wiem, o co mnie się teraz czepiają, poza tym wyciągnęli parę takich
drobiazgów, że szkoda po prostu wspominać. za to ta mała misia, co ją u siebie trzymałaś, tak
sypie jak stare próchno, kto by to przypuszczał, że takie male stworzenie, co ma pierś większą od
głowy, tyle wie i tak sprytnie wszystko nawija, cały gang miśka siedzi, mąz celiny ledwo zipie, coś
porobiło mu się z serduchem. misie zrobili świadkiem incognito koronnym, nie powiem,
uszczęśliwia mnie to bardzo, jedyne, czego mi żal, to twojego pomysłu z trumną, obiecuję ci, że go
jeszcze kiedyś wykorzystam.
maleńka, całuję twoje oczka, kocham, kocham, kocham, twój fabian.
pozdrowienia od grubego r.

Przeczytałam te wyznania chyba z pięć razy, nim dotarł do mnie ich cały bogaty sens. Chwilę
namyślałam się, co robić, a potem otworzyłam ostatni list od Piotra.



Miluszko, przesłałem Ci już wiele listów i wiem, że nigdy nie prześlę dosyć, żeby się wytłumaczyć.
Musisz wiedzieć, że byłem wobec Ciebie tak szczery, jak tylko mogłem. To wszystko było od
początku zbyt pokręcone, żeby mogło się udać. I nie uda się już nigdy. Zależy mi tylko na tym,
żebyś mi wybaczyła. Czuję się podle. Dokładnie tak, jak powinienem się czuć. Po prostu podle.
Nie uwierzysz, ale najweselszą rzeczą, jaka mnie teraz spotyka, są rozmowy z Twoim mężem. To
wbrew pozorom zajmująca i ciekawa postać. Opowiada mi nic nieznaczące anegdoty ze swojego
bogatego życia, a ja udaję, że go przesłuchuję. Zawiązała się między nami nić porozumienia.
Może dlatego, że obaj czujemy do Ciebie to samo. Ale o tym, bądź spokojna, nie rozmawiamy.
P.

Wróciłam do domu z mętlikiem w głowie. Trafiłam w sam środek małego piekła: właśnie trwała
jedna z rzadkich awantur, odświeżające interludium w złotym łańcuszku beztroskich dni lata. Na
ławie oskarżonych stała Wikta. Celina jak zwykle wzięła mnie na świadka swoich cierpień.
- Wiesz, co ona zrobiła?! - wrzasnęła, wskazując na Wiktę.
- Co? - spytałam bezwiednie.
- Poszła do miasta.
- Nie jestem więźniem! — ryknęła Wikta.
- Powiedz jej - zaczęła Celina z udawanym spokojem. -Powiedz jej, że jeśli chce wychodzić, to
powinna zakładać ciemne okulary i golić wąsy. Już i tak chodzą plotki, że hodujemy w domu
słowiańskiego Minotaura. Czy ona nie rozumie, że ja mogę przez jej wyskoki stracić życie?!
- Celina, uspokój się, nikt cię nie ściga - przerwałam. -Twój mąż ma większe zmartwienia.
- Jak to?
- Chodź, wszystko ci opowiem. - Pociągnęłam ją do swojego pokoju.
- W rodzinie nie ma tajemnic - nabzdyczyła się Wikta.
- Celina nie jest z rodziny - zgasiłam ją inteligentnie.
- No, co jest grane? - spytała niecierpliwie Celina, kiedy zaniknęłam drzwi do sypialni.

- Misia została świadkiem incognito i wsypała całą bail dę Miśka. Twój mąż leży w więziennym
szpitalu. Coś jest nie tak z jego sercem.
- Co ty powiesz?! Skąd to wiesz?!
- Od Fabiana. Napisał do mnie list.
Celina usiadła na łóżku i zamyśliła się głęboko.
- Wiesz, mam coś jak wyrzuty sumienia. Mój biedny Pawcio w więzieniu, a ja uciekłam z
dorobkiem jego życia Właściwie to nawet go nie lubiłam, ale z drugiej strony kurczę, chyba
zwrócę mu połowę pieniędzy. Jeśli się uda, to przez twojego prawnika. Może Pawcio poczuje się
lepiej jak myślisz?
- Myślę, że jesteś bardzo szlachetną osobą - odpowiedziałam poważnie.
- E, co ty. - Zawstydziła się. - To wcale nie tak. Po prostu... Te parę groszy nie jest warte stresu i
nieprzespanych nocy. Po co mi to. Schudłam już dziesięć kilo, a to się fatalnie odbija na moim
wyglądzie. I wiesz, mam świetny po mysi. Jeśli Misia będzie już po zeznaniach, to zaprosimy ją
do siebie, co? Lecę powiedzieć twojej mamie, na pewno sie ucieszy! Ale bomba! Super! Super!


Jesień w Hiszpanii. Morze pociemniało. Temperatura spadła. Wiatr wieje i wyje. Przyroda
przechodzi rewolucję. A w naszym domu zachodzą tylko kosmetyczne zmiany Wikta zgoliła
wąsy i wstawiła zęby. Celina przytyła trzy kilo. Mama wzięła udział w konkursie manikiurzystek
i zajęła trzecie miejsce. Fabian śle pozdrowienia z wolności, a na święta zapowiedziała się Misia.
Jestem niespokojna. Tak długo w jednej skórze to ponad moją cierpliwość. Muszę coś wymyślić.
Coś zmienić, zaryzykować.
Przefarbowałam włosy. Kupiłam psa. Zdałam egzamin na prawo jazdy. To wszystko za mało.
Potrzebuję radykalnej przemiany! Emocji!! Namiętności!!! Obawiam się, że część z tych potrzeb
kreuje mama i jej strofy, rodem z wenezuelskich seriali. To znaczy, tak się pocieszam, bo w
środku doskonale zdaję sobie sprawę, o co mi chodzi. A raczej, o kogo. O kogo i gdzie.
Zdaje się, że w Patagonii trwa teraz wiosna.

-END-