plik

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki

Tytuł oryginału: Living Dead in Dallas

Copyright © 2002 by Charlaine Harris
Copyright for the Polish translation © 2009 by Wydawnictwo MAG

Cover art © 2009 Home Box Office, Inc.
All rights reserved.
HBO and related trademarks are the property of Home Box Office,
Inc.

Redakcja: Joanna Figlewska
Korekta: Urszula Okrzeja
Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński
Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń

ISBN 978-83-7480-324-3

Wydanie II

Wydawca:
Wydawnictwo MAG
ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa
tel./fax 22 813 47 43
e-mail:

kurz@mag.com.pl

www.mag.com.pl

Konwersja:

NetPress Digital Sp. z o.o.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Andy Belleﬂeur był pijany jak bela. W jego przypadku nie było to

normalne – wierzcie mi, bo znam wszystkich pijaków w Bon Temps.
Pracując przez wiele lat w barze Sama Merlotte'a, dość dobrze im
się przyjrzałam. Ale Andy Belleﬂeur, nieodrodny syn tej ziemi i
detektyw niewielkich sił policyjnych Bon Temps, nigdy wcześniej nie
siedział w barze „U Merlotte'a” w takim stanie. Strasznie chciałam
wiedzieć, z jakiego powodu dziś zrobił wyjątek.

Żeby nie wiem jak bardzo wysilać wyobraźnię, to moich

stosunków  z  Andym  nie  da  się  nazwać  przyjaźnią,  nie  mogłam  więc
spytać  go  wprost.  Dysponowałam  jednak  innymi  środkami  i
zdecydowałam  się  ich  użyć.  Staram  się  wprawdzie  nie
wykorzystywać swojego upośledzenia, daru czy jakkolwiek zechcecie
go nazwać, bo nie mam ochoty na dowiadywanie się różnych rzeczy o
ludziach czy o sobie, czasami jednak zwycięża zwykła ciekawość.

Zrezygnowałam zatem z blokowania umysłu przed napływem

myśli Andy'ego i skoncentrowałam się. Po prostu się martwiłam.

Belleﬂeur aresztował tego ranka pewnego mężczyznę za

porwanie. Osobnik ów zabrał swoją dziesięcioletnią sąsiadkę do lasu,
gdzie  ją  zgwałcił.  Dziewczynka  przebywała  teraz  w  szpitalu,  a
mężczyzna  tkwił  w  więzieniu;  niestety,  krzywda,  którą  wyrządził,
była nieodwracalna. Poczułam straszliwy smutek, nawet zachciało mi
się płakać. Zbrodnia ta przypomniała mi pewne wydarzenia z mojej
przeszłości.  Pomyślałam,  że  w  tym  momencie  trochę  bardziej  lubię
Andy'ego za jego reakcję.

– Andy Bellefleur, daj mi swoje kluczyki – poleciłam.
Policjant obrócił ku mnie kanciastą twarz i popatrzył bez

zrozumienia. Po długiej chwili, w trakcie której do jego przyćmionego
mózgu docierał sens mojej prośby, pogmerał w kieszeni spodni khaki
i wręczył mi ciężkie kółko z kluczami. Postawiłam przed nim na
barze bourbon z colą.

– Na koszt ﬁrmy – powiedziałam i poszłam do telefonu na końcu

baru, żeby zadzwonić do Portii, siostry Andy'ego.

Rodzeństwo Belleﬂeurów mieszka w podupadającym wielkim,

białym,  dwukondygnacyjnym  domu  sprzed  wojny  secesyjnej,  który
niegdyś stanowił prawdziwą atrakcję turystyczną, szczególnie że stoi
na  najładniejszej  ulicy  w  najładniejszej  części  Bon  Temps.  Ze
wszystkich domów przy Magnolia Creek Road rozciąga się widok na
niewielki  park,  przez  który  płynie  strumień,  przecinany  tu  i  ówdzie
niewielkimi  ozdobnymi  mostami  służącymi  jedynie  pieszym;  po  obu
stronach  biegnie  droga.  Przy  Magnolia  Creek  Road  stoi  również
kilka  innych  starych  domów,  lecz  wszystkie  są  w  znacznie  lepszym
stanie niż dom Belleﬂeurów, „Belle Rive”. Cóż, „Belle Rive” jest po
prostu  zbyt  duży  dla  prawniczki  Portii  i  policjanta  Andy'ego,
zwłaszcza  że  fundusze  na  utrzymanie  zarówno  budynku,  jak  i
otaczającego  go  terenu  dawno  się  wyczerpały.  Jednakże  ich  babcia
Caroline uparcie odmawia sprzedaży domu.

Portia odebrała po drugim dzwonku.
– Portio, mówi Sookie Stackhouse – odezwałam się, podnosząc

głos, aby przekrzyczeć panujący w lokalu hałas.

– Chyba dzwonisz z pracy – zauważyła.
– Tak. Jest tu Andy. Ma nieźle w czubie. Zabrałam mu kluczyki.

Możesz po niego przyjechać?

– Andy pijany?! Trudno mi w to uwierzyć... Jasne, będę za dziesięć

minut – obiecała i rozłączyła się.

– Słodka z ciebie dziewczyna, Sookie – obwieścił nieoczekiwanie

Bellefleur.

Dopił drinka, którego mu nalałam. Zabrałam szklankę z kontuaru i

miałam nadzieję, że nie zamówi więcej.

– Dzięki, Andy – odparłam. – Ty też jesteś miły.
– Gdzie twój... chłopak?
– Tutaj – rozległ się chłodny głos i tuż za Andym pojawił się Bill

Compton.

Uśmiechnęłam się do niego nad pochyloną głową Belleﬂeura. Bill

mierzy metr siedemdziesiąt osiem, ma kasztanowe włosy i piwne
oczy, szerokie bary i twarde, muskularne ramiona mężczyzny, który
wiele lat pracował ﬁzycznie. Kiedyś na farmie z ojcem, a potem sam,

dopóki nie poszedł na wojnę. To była wojna secesyjna.

– Hej, W. B.! – zawołał mąż Charlsie Tooten, Micah.
Odpowiadając na powitanie, Bill uniósł niedbale rękę, a mój brat,

Jason, oznajmił w tym momencie: „Dobry wieczór, wampirze Billu”, i
to  naprawdę  uprzejmym  tonem.  Jason,  który  początkowo
nieprzychylnym  okiem  spoglądał  na  Billa  w  naszym  małym  kręgu
rodzinnym,  rozpoczął  ostatnio  nowy  rozdział  życia.  Stale  go
obserwowałam,  sprawdzając,  czy  jego  nieco  pozytywniejsze
nastawienie się nie zmienia.

– Bill, jesteś w porządku, jak na... wampira – oznajmił poważnie

Andy, obracając się do niego przodem na wysokim stołku barowym.

Uznałam, że jest bardziej pijany, niż sądziłam, ponieważ nigdy

wcześniej nie odnosił się z entuzjazmem do wampirów żyjących
oficjalnie wśród mieszkańców Ameryki.

– Dzięki – odrzekł cierpko Bill. – Ty też nie jesteś zły jak na

Belleﬂeura. – Nachylił się nad barem i dał mi całusa. Jego usta były
równie  chłodne  jak  głos.  Cóż,  trzeba  się  do  tego  po  prostu
przyzwyczaić.  Podobnie  jak  do  ciszy,  bo  kiedy  kładzie  się  głowę  na
piersi  wampira,  nie  słyszy  się  bicia  jego  serca.  –  Dobry  wieczór,
kochana – powiedział cicho.

Podsunęłam mu szklaneczkę wynalezionej przez Japończyków

syntetycznej krwi, grupa B minus. Wypił i oblizał usta. Prawie
natychmiast jego cera się zaróżowiła.

– Jak twoje spotkanie, skarbie? – spytałam.
Bill spędził większą część nocy w Shreveport.
– Opowiem ci później – odparł.
Miałam nadzieję, że opowieść o jego pracy okaże się nieco

weselsza niż historia Andy'ego.

– Okej. Może pomógłbyś Portii wpakować Andy'ego do auta?

Właśnie wchodzi – dodałam, skinąwwszy głową w stronę drzwi.

Tym razem Portia nie miała na sobie spódniczki, bluzki, żakietu,

pończoch i czółenek na płaskim obcasie, składających się na jej strój
w  pracy.  Dziś  zamieniła  go  na  błękitne  dżinsy  i  rozciągniętą  bluzę
college'u  imienia  Sophie  Newcomb.  Portia  ma  równie  kanciastą
sylwetkę  jak  jej  brat  i  swe  długie,  gęste  kasztanowe  włosy  nosi
rozpuszczone.  Bardzo  o  nie  dba,  co  stanowi  wyraźny  sygnał,  że

zdecydowanie broni się przed staropanieństwem. Z determinacją
przeszła przez hałaśliwy tłum.

– No cóż, rzeczywiście porządnie się zaprawił – stwierdziła,

oceniając brata spojrzeniem. Usiłowała ignorować Billa, przy którym
czuła się wyraźnie nieswojo. – Nie zdarza mu się to często, ale jeśli
postanowi się napić, przesadza.

– Portio, Bill może go zanieść do twojego samochodu –

powiedziałam. Andy był wyższy i tęższy od siostry, toteż na pewno
stanowiłby dla niej zbyt duży ciężar.

– Och, chyba dam sobie z nim radę – odparowała stanowczo,

ciągle nie patrząc w stronę wampira, który zerknął na mnie z
uniesionymi brwiami.

Objęła brata ramieniem i spróbowała dźwignąć ze stołka. Andy

nawet się nie poruszył. Portia rozejrzała się za Samem Merlotte'em,
właścicielem baru, który był niski i żylasty, ale bardzo silny.

– Sam obsługuje dziś jakieś przyjęcie rocznicowe w klubie za

miastem – wyjaśniłam. – Lepiej niech Bill ci pomoże.

– W porządku – zgodziła się prawniczka zimno, nie odrywając

oczu od wypolerowanego drewna kontuaru. – Bardzo dziękuję.

Bill w ciągu kilku sekund podniósł Andy'ego i poprowadził do

wyjścia, mimo że nogi policjanta były jak z galarety. Micah Tooten
podskoczył i otworzył drzwi, toteż Bill bez zatrzymywania się
wyszedł wraz z Bellefleurem na parking.

– Dzięki, Sookie – powiedziała Portia. – Czy zapłacił? Skinęłam

głową.

– Okej – podsumowała i poklepała ręką kontuar. Zanim dotarła za

Billem do frontowych drzwi baru „U Merlotte'a”, musiała wysłuchać
jeszcze szeregu porad, których nasi goście udzielali jej w jak
najlepszej intencji.

Z powodu tego zdarzenia stary buick detektywa Andy'ego

Belleﬂeura  stał  na  parkingu  pod  barem  przez  całą  noc  i  cały
następny  dzień.  Andy  będzie  się  oczywiście  później  zaklinał,  że  gdy
wysiadł i poszedł do baru, samochód zostawił pusty. Zezna również,
że  zbyt  zaabsorbowany  własnymi  problemami  zapomniał  zamknąć
drzwiczki na klucz.

Tak czy owak, w którymś momencie pomiędzy wejściem Andy'ego

do baru „U Merlotte'a”, czyli godziną dwudziestą a dziesiątą
następnego ranka, kiedy przyszłam pomóc otworzyć lokal, w
samochodzie Bellefleura pojawił się nowy pasażer.

Pasażer ten wpakował policjanta w bardzo kłopotliwą sytuację.
Był bowiem martwy.

***

W ogóle nie powinnam się tam zjawić tak wcześnie, ponieważ

poprzedniej  doby  pracowałam  na  nocną  zmianę.  Bill  poprosił  mnie
jednak,  żebym  zamieniła  się  z  którąś  koleżanką,  ponieważ  chciał,
żebym mu towarzyszyła w wyjeździe do Shreveport. Sam nie miał nic
przeciwko  temu,  więc  poprosił  moją  przyjaciółkę  Arlene,  by  wzięła
moją zmianę. Arlene miała wolny dzień, ale zawsze chętnie przyjmuje
większe napiwki, które dostajemy w nocy, toteż zgodziła się przyjść o
siedemnastej.

Właściwie Andy powinien zabrać rano samochód, ale dręczył go

zbyt duży kac, a nie miał siły naciskać na Portię, żeby podrzuciła go
pod bar „U Merlotte'a”, który nie znajdował się po drodze na
posterunek policji. Siostra obiecała, że zawiezie go do pracy w
południe i zjedzą lunch w barze, a potem będzie mógł odzyskać auto.

Z tego też względu buick, wraz ze swym nieruchomym

pasażerem, nadspodziewanie długo czekał na odkrycie.

Poprzedniej nocy przespałam ponad sześć godzin, więc czułam się

całkiem dobrze. Spotykanie się z wampirem może być na dłuższą
metę trudne dla osób takich jak ja, które nie są nocnymi markami.
Pomagałam zamknąć bar, więc do domu traﬁłam wraz z Billem około
pierwszej w nocy. Wzięliśmy razem gorącą kąpiel, potem trochę się
popieściliśmy. Zasnęłam krótko po drugiej, a wstałam dopiero przed
dziewiątą. O tej porze Billa już dawno przy mnie nie było.

Wypiłam dużo wody z sokiem pomarańczowym, a przy śniadaniu

połknęłam  multiwitaminę  i  żelazo  w  tabletkach,  które  stały  się  dla
mnie regularnymi suplementami, odkąd Bill zjawił się w moim życiu,
przynosząc  ze  sobą  (wraz  z  miłością,  przygodą  i  radosnym
podnieceniem)  stałe  zagrożenie  anemią.  Na  dworze,  dzięki  Bogu,
robiło się coraz chłodniej i usiadłam na frontowym ganku domu Billa
ubrana  w  rozpinany  sweter  i  czarne  spodnie,  które  nosiłyśmy
podczas  pracy  w  barze,  kiedy  było  za  zimno  na  szorty.  Na  lewej

piersi mojej białej koszulki z kołnierzykiem znajdował się
wyhaftowany napis: BAR „U MERLOTTE'A”.

Kiedy podniosłam poranną gazetę, mimo woli zauważyłam, że

trawa nie rośnie już tak szybko. Liście na niektórych drzewach
wyraźnie zaczynały żółknąć. Na piątkowy wieczór zaplanowano
mecz futbolowy na boisku licealnym i nic nie zapowiadało, żeby temu
wydarzeniu miały towarzyszyć upały.

Lato nie lubi odchodzić z Luizjany, nawet z północnej części stanu.

Jesień  zaczyna  się  tu  niemal  z  musu,  jak  gdyby  wpadała  do  nas  z
krótką  wizytą,  w  każdej  chwili  gotowa  ustąpić  dusznemu  gorącu
lipca. Ja jednak jestem spostrzegawcza, toteż tego ranka bez trudu
dostrzegłam  wyraźne  ślady  zbliżającej  się  jesieni.  Jesień  i  zima
oznaczały przecież dla mnie dłuższe noce, czyli więcej czasu z Billem
i dodatkowe godziny snu.

Dzięki tej myśli poszłam do pracy w pogodnym nastroju. Kiedy

zobaczyłam buicka stojącego samotnie przed barem, przypomniałam
sobie  zaskakujące  pijaństwo  Andy'ego  z  ubiegłej  nocy.  Muszę
wyznać,  że  uśmiechnęłam  się  na  myśl,  jak  będzie  się  czuł  dzisiaj.
Właśnie  miałam  zaparkować  obok  aut  innych  pracowników,  za
barem,  gdy  zauważyłam,  że  drzwi  za  siedzeniem  pasażera  buicka
Andy'ego  są  uchylone.  Czy  to  dlatego  paliło  się  światełko  na  suﬁcie
samochodu? Pomyślałam, że bez wątpienia rozładuje się akumulator,
co rozzłości Andy'ego i będzie musiał wejść do baru, żeby zadzwonić
po  samochód  pomocy  drogowej  albo  poprosić  kogoś,  żeby  go
podrzucił.  Zaparkowałam  swoje  auto  obok  buicka  i  wysiadłam,  nie
wyłączając  silnika.  Sądziłam,  że  szybko  wrócę  do  swojego
samochodu, ale, niestety, okazałam się zbyt wielką optymistką.

Pragnęłam zamknąć drzwi i pchnęłam je, one jednak przesunęły

się zaledwie o centymetr. Naparłam na nie całym ciężarem, myśląc,
że  w  ten  sposób  się  zatrzasną,  a  ja  będę  mogła  odjechać.  Nie
zatrzasnęły  się.  Niecierpliwie  szarpnęłam,  chcąc  sprawdzić,  co  je
blokuje. Natychmiast uderzyła mnie fala smrodu. Okropnego smrodu.
Przeraziłam  się,  gdyż  ten  odór  nie  był  mi  obcy.  Zajrzałam  na  tylne
siedzenie auta, zakrywając dłonią usta, choć nie obroniłam się w ten
sposób przed atakiem nieprzyjemnego zapachu.

– O, rany – szepnęłam. – O, cholera!
Na tylne siedzenie wciśnięto ciało Lafayette'a, kucharza

pierwszej zmiany z „Merlotte'a”. Mężczyzna był nagi. Jego szczupła
brązowa stopa z paznokciami pomalowanymi na ciemny szkarłat
blokowała drzwi, i to właśnie jego zwłoki tak strasznie cuchnęły.

Wycofałam się pospiesznie, po czym wsiadłam do swojego auta i

podjechałam  do  tylnego  wejścia  baru,  trąbiąc  szaleńczo.  Drzwiami
dla  personelu  wybiegł  Sam.  Wokół  talii  miał  zawiązany  fartuch.
Wyłączyłam silnik i wyskoczyłam z samochodu tak szybko, że ledwie
zdawałam sobie sprawę z tego, co robię, po czym przytuliłam się do
Sama,  lepiąc  się  do  niego  niczym  naelektryzowana  skarpeta  do
stopy.

– O co chodzi? – usłyszałam jego głos.
Odsunęłam się i spojrzałam na niego; nie musiałam zbytnio

zadzierać głowy, ponieważ Sam jest niewysoki. Jego rudawozłote
włosy połyskiwały w porannym słońcu. Sam ma niezwykle niebieskie
oczy, które w tym momencie rozszerzyły się ze zdumienia.

– O Lafayette'a – bąknęłam i się rozpłakałam. Moja reakcja była

absurdalna i głupia, ponieważ w niczym nie pomagała, nie mogłam
jednak nic na to poradzić. – Nie żyje. Leży w aucie Andy'ego
Bellefleura.

Ręce Sama zacisnęły się za moimi plecami i mój szef przyciągnął

mnie do siebie jeszcze raz.

– Sookie, przykro mi, że byłaś świadkiem czegoś takiego –

powiedział. – Zaraz zadzwonimy na policję. Biedny Lafayette.

Stanowisko kucharza w „Merlotcie” nie wymaga właściwie

żadnych  nadzwyczajnych  umiejętności  kulinarnych,  ponieważ  Sam
oferuje  jedynie  kilka  rodzajów  kanapek  i  frytki.  Dlatego  kucharze
często  się  u  nas  zmieniają.  Lafayette  jednak  –  ku  mojemu
zaskoczeniu – wytrwał dłużej niż większość. Był gejem, jednym z tych
ostentacyjnych, dlatego zawsze miał na twarzy makijaż i nosił długie
paznokcie.  Mieszkańcy  północnej  Luizjany  są  mniej  tolerancyjni  niż
nowoorleańczycy,  toteż  przypuszczam,  że  Lafayette,  jako  Murzyn  i
homoseksualista, miał tutaj podwójnie ciężkie życie. Mimo – a może
właśnie  z  powodu  –  swoich  kłopotów,  był  człowiekiem  wesołym  i
bystrym.  I  całkiem  dobrze  gotował.  Przyrządzał  specjalny  sos  do
hamburgerów i goście baru często zamawiali „burgery Lafayette'a”.

– Miał tutaj rodzinę? – spytałam Sama.

Zakłopotani odsunęliśmy się od siebie i weszliśmy do lokalu, do

biura Sama.

– Kuzyna – odparł, wystukując numer 911. – Proszę przyjechać

pod bar „U Merlotte'a” na Hummingbird Road – polecił
dyspozytorce. – Przed barem w samochodzie znajdują się zwłoki
mężczyzny. Tak, na parkingu, przed lokalem. Och, i może zechcecie
powiadomić Andy'ego Bellefleura. Chodzi o jego auto.

Nawet do mnie dotarł krzyk, który się rozległ w słuchawce.
Danielle Gray i Holly Cleary, dwie kelnerki z porannej zmiany,

weszły  roześmiane  tylnymi  drzwiami.  Obie  rozwódki,  mniej  więcej
trzydziestopięcioletnie.  Przyjaźnią  się  od  lat  i  najchętniej  biorą  tę
samą  zmianę.  Holly  ma  pięcioletniego  syna,  który  chodzi  do
przedszkola,  a  Danielle  siedmioletnią  córkę  i  małego  synka,  którym
opiekuje się jej matka, gdy Danielle pracuje w barze. Mimo że były
niewiele  ode  mnie  starsze,  nigdy  z  żadną  z  nich  nie  łączyły  mnie
bliższe kontakty. Wyraźnie wystarczało im własne towarzystwo.

– Co się stało? – spytała Danielle na widok mojej miny. Na jej

pociągłej i piegowatej twarzy natychmiast pojawił się wyraz
zmartwienia.

– Dlaczego samochód Andy'ego stoi przed barem? – spytała Holly.

Przypomniałam sobie, że spotykała się kiedyś z Belleﬂeurem. Miała
krótkie blond włosy, które zwisały wokół jej twarzy jak przywiędłe
płatki stokrotek, i najładniejszą cerę, jaką kiedykolwiek widziałam. –
Spędził noc w aucie?

– Nie – odrzekłam – ale ktoś inny tak.
– Kto?
– Lafayette.
– Andy pozwolił czarnemu pedziowi przespać się w swoim aucie? –

Holly była osóbką bezpośrednią i miała zwyczaj mówienia tego co
myśli.

– Co mu się przydarzyło? – spytała Danielle.
– Nie wiemy – odparł Sam. – Policja jest w drodze.
– Chcecie powiedzieć... – zaczęła ostrożnie Danielle – że nasz

kucharz nie żyje?

– Tak – przyznałam. – Dokładnie to chcemy powiedzieć.

– Ale mieliśmy otwierać za godzinę – zauważyła Holly, wsparłszy

ręce na biodrach. – Co zrobimy? A jeśli policja pozwoli nam otworzyć
lokal, to kto będzie gotował? Przyjdą goście, zechcą lunch...

– Lepiej bądźmy przygotowani na każdą ewentualność – uciął

Sam. – Chociaż sądzę, że do popołudnia raczej nie otworzymy.

Wszedł do biura, żeby zadzwonić po rezerwowego kucharza.
Dziwnie było rozmawiać o otwarciu lokalu, jak gdyby w każdej

chwili mógł wejść Lafayette i zacząć opowiadać o jakimś przyjęciu,
na którym się bawił, tak jak to się zdarzyło kilka dni wcześniej.

Na okręgowej drodze, która biegła przed barem „U Merlotte'a”,

rozległo  się  w  tym  momencie  wycie  syren,  a  po  kilku  minutach  na
parkingu  zachrzęścił  żwir  pod  kołami  hamujących  pojazdów.  Gdy
zestawiłyśmy  krzesła,  nakryłyśmy  stoły  i  zawinęłyśmy  w  serwetki
dodatkowe sztućce na zmianę, do pomieszczenia weszli policjanci.

Bar „U Merlotte'a” znajduje się poza granicami miasta, więc

śledztwo miał prowadzić szeryf okręgowy, Bud Dearborn. Bud, który
był  kiedyś  dobrym  przyjacielem  mojego  ojca,  siwiał.  Miał  płaską
twarz  kojarzącą  się  z  pyskiem  pekińczyka  i  mętne,  brązowe  oczy.
Kiedy  wtargnął  frontowymi  drzwiami,  zauważyłam,  że  nosi  ciężkie,
wysokie buciory i czapkę Saintsów. Oderwano go chyba od pracy na
farmie.  Towarzyszył  mu  Alcee  Beck,  jedyny  afroamerykański
detektyw w siłach policyjnych okręgu. Był tak czarny, że z jego cerą
zdecydowanie  kontrastowała  biała  koszula.  Krawat  miał  zawiązany
starannie,  a  garnitur  leżał  na  nim  doskonale.  Jego  wypolerowane
buty lśniły.

Bud i Alcee zajmowali się sprawami okręgu do spółki...

przynajmniej  niektórymi  z  ważniejszych  spraw.  Sporo  do
powiedzenia  w  kwestiach  lokalnych  miał  również  Mike  Spencer,
właściciel  domu  pogrzebowego  i  koroner  okręgowy,  zresztą  bliski
przyjaciel  Buda.  Byłam  pewna,  że  Mike  jest  już  na  parkingu,
oficjalnie potwierdzając zgon nieszczęsnego Lafayette'a.

– Kto znalazł zwłoki? – spytał Bud Dearborn.
– Ja.
Bud i Alcee zwrócili się w moją stronę i podeszli.
– Sam, możemy skorzystać z twojego biura? – spytał szeryf, a

następnie, nie czekając na odpowiedź, wykonał gwałtowny ruch

głową, sugerujący, że mam wejść z nimi do sąsiedniego pokoju.

– Jasne, korzystajcie – odparł cierpko mój szef. – Sookie, wszystko

w porządku?

– Pewnie. – Nie byłam przekonana, czy wszystko jest w porządku,

wiedziałam jednak, że Sam bez narażania się na kłopoty i tak nie
może mi pomóc. Zresztą, przypuszczam, że nawet jego interwencja
nie na wiele by się zdała.

Gdy Bud i Alcee usadowili się na biurowych fotelach, ten pierwszy

dał znać mi gestem, żebym usiadła, ja jednak potrząsnęłam głową.
Bud oczywiście zajął duży fotel Sama, podczas gdy Alcee zadowolił
się mniejszym i twardszym.

– Opowiedz nam, kiedy widziałaś Lafayette'a po raz ostatni

żywego – polecił szeryf.

Zastanowiłam się.
– Nie pracował ubiegłej nocy – odparłam. – Pracował Anthony.

Anthony Bolivar.

– Kto to? – Alcee zmarszczył szerokie czoło. – Nie kojarzę tego

nazwiska.

– Przyjaciel Billa. Był przejazdem i potrzebował pracy. Ma

doświadczenie. – W czasach Wielkiego Kryzysu Anthony pracował w
jakiejś restauracji.

– Chcesz powiedzieć, że kucharz przygotowujący przekąski w

„Merlotcie” jest wampirem?!

– No i co z tego? – odcięłam się. Wiedziałam, że zacis kam usta,

marszczę  czoło  i  moje  rysy  wykrzywia  gniew.  Bardzo  mocno
starałam się nie czytać żadnemu z nich w myślach, jednak broniłam
się  z  trudem.  Z  Budem  Dearbornem  miałam  mniejszy  problem,
jednak  Alcee  wysyłał  swoje  myśli  równie  intensywnie  jak  latarnia
morska  sygnał  w  czasie  mgły.  W  tej  chwili  mężczyzna  odczuwał
odrazę i strach.

Zanim poznałam Billa i odkryłam, że wampir bardzo sobie ceni to

moje upośledzenie (które nazywał darem), ze wszystkich sił starałam
się udawać, zarówno przed sobą, jak i przed innymi, że tak naprawdę
wcale nie potraﬁę czytać ludziom w myślach. Jednakże, odkąd Bill
uwolnił mnie z małego więzienia, które sama wokół siebie
zbudowałam, ćwiczyłam swój talent i eksperymentowałam z nim, do

czego zresztą szczerze mnie zachęcał. Właśnie dla niego ubierałam
w  słowa  kwestie,  które  wcześniej  latami  jedynie  wyczuwałam.
Wiedziałam  zatem,  że  niektóre  osoby  –  tak  jak  Alcee  –  „wysyłają”
wyraźne  informacje,  większość  jednak,  jak  szeryf  Bud  Dearborn,
robi to raczej tylko od czasu do czasu, z przerwami. Podejrzewałam,
że wiele zależy od tego, jak silnych emocji doświadczają ci ludzie, jak
trzeźwo myślą i... jaka jest pogoda. Niektóre osoby mają naprawdę
nieprzeniknione  umysły  i  w  zasadzie  niemożliwe  jest  ustalenie,  co
myślą. W ich przypadku mogłam co najwyżej zinterpretować nastrój,
ale nic więcej.

Już dawno temu zauważyłam, że jeśli, czytając komuś w myślach,

dotknę  go,  zyskuję  klarowniejszy  obraz  –  niczym  po  przejściu  z
sygnału  antenowego  na  telewizję  kablową.  Odkryłam  też,  że  gdy
sama  „wysyłam”  komuś  relaksujące  wizerunki,  mogę  czytać  w  jego
umyśle jak w książce.

Tyle że niczego nie pragnęłam mniej, niż czytać w myślach Alcee

Beckowi.  Niestety,  zupełnie  nieumyślnie  otrzymałam  pełen  obraz
jego  ogromnie  zabobonnej  reakcji  na  informację,  że  w  barze  Sama
Merlotte'a  pracuje  wampir,  poczułam  też  jego  wstręt  do  mnie  jako
kobiety, która podobno spotyka się z wampirem, oraz jego głębokie
przeświadczenie, że niekryjący się ze swoją odmiennością seksualną
Lafayette  przynosił  wstyd  czarnej  społeczności.  Alcee  uważał,  że
ktoś musiał mieć coś do Andy'ego Belleﬂeura, skoro podrzucił mu do
auta  zwłoki  czarnego  geja.  Zastanawiał  się  również,  czy  oﬁara  nie
miała przypadkiem AIDS i czy wirus mógłby się jakoś przedostać do
samochodu  i  tam  przetrwać.  On  na  miejscu  Andy'ego  natychmiast
sprzedałby buicka.

Gdybym dotknęła Alcee, poznałabym jego numer telefonu i

rozmiar biustonosza jego żony.

Bud Dearborn przypatrywał mi się dziwnie.
– Pytał pan o coś?
– Tak – odparł. – Chciałem wiedzieć, czy widziałaś tu wieczorem

Lafayette'a. Może wpadł na drinka?

– Nie było go tutaj. – Przypomniałam sobie, że właściwie nigdy nie

widziałam,  żeby  Lafayette  pił.  Równocześnie  po  raz  pierwszy
uprzytomniłam  sobie  pewien  szczegół:  chociaż  w  porze  lunchu
bywało  u  nas  towarzystwo  mieszane,  w  nocy  klientami  baru  byli

prawie wyłącznie biali.

– Gdzie spędzał wolny czas?
– Nie mam pojęcia.
Lafayette dużo opowiadał, lecz zawsze zmieniał nazwiska, by nie

zdradzić osób oddających się niewinnym igraszkom. Cóż, w obecnej
sytuacji niezupełnie niewinnym...

– Kiedy widziałaś go po raz ostatni?
– W aucie... martwego.
Bud ze złością pokręcił głową.
– Żywego, Sookie!
– Hm... Chyba jakieś trzy dni temu. Pracował jeszcze, gdy

przyszłam na moją zmianę. Przywitaliśmy się. Ach, tak, opowiedział
mi  o  przyjęciu,  na  którym  był.  –  Próbowałam  sobie  dokładnie
przypomnieć  opowieść  kucharza.  –  Mówił,  że  był  u  kogoś  w  domu,
gdzie  brał  udział  w  najdziwniejszych  erotycznych  szaleństwach.  –
Dwóch  mężczyzn  zagapiło  się  na  mnie.  –  No,  tak  powiedział!  Nie
wiem,  ile  było  prawdy  w  jego  słowach.  –  Pamiętałam  twarz
Lafayette'a,  kiedy  mówił  o  imprezie,  i  wstydliwy  sposób,  w  jaki
położył palec na ustach, sugerując, że nie poda mi żadnych nazwisk
ani miejsca.

– Nie przyszło ci do głowy, że ktoś powinien się dowiedzieć o tym

przyjęciu?

Bud Dearborn wyglądał na zaszokowanego.
– To przecież była prywatna impreza. Dlaczego miałabym komuś

o niej opowiadać?

Obaj uznali, że tego rodzaju przyjęcia nie powinny odbywać się na

terenie ich okręgu, i obrzucili mnie piorunującymi spojrzeniami.

– Czy Lafayette wspomniał, że na tym spotkaniu używano

narkotyków? – spytał Bud przez zaciśnięte zęby.

– Niczego takiego sobie nie przypominam.
– Odbywało się to w domu białego czy czarnego?
– Białego – odparłam, a potem pożałowałam, że nie wykręciłam się

niewiedzą lub niepamięcią.

Jednakże na Lafayetcie naprawdę wielkie wrażenie zrobił ten

dom,  chociaż  nie  dlatego,  że  był  wielki  czy  luksusowy.  Nie  miałam
pewności, co tak bardzo zaimponowało kucharzowi, który dorastał w
biednej  rodzinie  i  do  końca  życia  pozostał  biedny,  byłam  jednak
przekonana, że mówił o domu kogoś białego. „Wszystkie te portrety
na  ścianach,  białe  jak  lilie  twarze,  szeroko  uśmiechnięte”  –
stwierdził.  Nie  przekazałam  tego  komentarza  funkcjonariuszom,  a
oni nie zapytali o detale.

Kiedy wyszłam z biura Sama, wyjaśniwszy uprzednio powody, dla

których auto Andy'ego w ogóle stało na naszym parkingu,
zamierzałam zająć miejsce za barem. Nie chciałam obserwować
śledztwa na zewnątrz, a przy stolikach nie było klientów, gdyż policja
zablokowała wjazd na parking.

Sam wycierał i przestawiał butelki za barem, a Holly i Danielle

usiadły przy stoliku w części dla palących, żeby Danielle mogła
zapalić papierosa.

– Jak było? – spytał Sam.
– Niezbyt przyjemnie. Zdenerwowali się, gdy powiedziałam, że

pracuje tu Anthony, a moja wzmianka o przyjęciu, którym Lafayette
chwalił się któregoś dnia, również im się nie spodobała. Słyszałeś, jak
mi opowiadał? O tej orgii?

– Tak, mnie także coś wspomniał. Najwyraźniej spędził wtedy

wspaniały wieczór. O ile ta impreza rzeczywiście się zdarzyła.

– Sądzisz, że Lafayette ją sobie wymyślił?
– Po prostu nie wydaje mi się, żeby w Bon Temps często odbywały

się biseksualne przyjęcia dla białych i czarnych – wyjaśnił.

– Mówisz tak tylko dlatego, że nikt nigdy cię na takie nie zaprosił

–  wytknęłam  mu.  Zadałam  sobie  pytanie,  czy  w  ogóle  wiem,  co  się
dzieje  w  naszym  miasteczku.  Spośród  wszystkich  mieszkańców  Bon
Temps właśnie ja powinnam wiedzieć najwięcej, ponieważ wszystkie
informacje  byłyby  dla  mnie  łatwo  dostępne,  gdybym  postanowiła  je
poznać. – Przynajmniej tak przypuszczam.

– Zgadza się – przyznał Sam i uśmiechnął się do mnie, wycierając

z kurzu butelkę whiskey.

– Podejrzewam, że zaproszenie dla mnie też zawieruszyło się

gdzieś na poczcie.

– Sądzisz, że Lafayette wrócił tutaj ubiegłej nocy, żeby

szczegółowo pogadać z tobą albo ze mną o tej imprezie?

Wzruszyłam ramionami.
– Może umówił się z kimś na parkingu. Przecież wszyscy wiedzą,

gdzie jest „Merlotte”. Dostał wypłatę?

Normalnie Sam płacił nam pod koniec tygodnia.
– Nie. Może przyszedł po czek, ale zamierzałem dać mu go w

pracy następnego dnia. Czyli dziś.

– Zastanawiam się, kto zaprosił Lafayette'a na to przyjęcie.
– Dobre pytanie.
– Nie uważasz chyba, że byłby na tyle głupi, żeby próbować kogoś

szantażować, prawda?

Sam wytarł czystą ściereczką drewnianą okleinę baru. Kontuar i

tak lśnił, ale już dawno temu zauważyłam, że Sam nie lubi bezruchu.

– Nie – odrzekł po chwili zadumy. – Na pewno nie zaprosiliby

niewłaściwej osoby. Wiesz, jak niedyskretny bywał Lafayette. Nie
tylko nam się zwierzył, że był na przyjęciu, a założę się, że miał o tym
nie rozpowiadać... Ale może chciał bliższych kontaktów, niż inni...
hm... uczestnicy uważali za wygodne...

– Sugerujesz, że chciał pozostać w kontakcie z ludźmi z przyjęcia?

Że pragnął się publicznie przyznawać do znajomości z nimi?

– Kto wie.
– Domyślam się, że jeśli ktoś uprawia z kimś seks albo gdy na jego

oczach uprawiają go inni, może poczuć się im równy. –
Wypowiedziałam tę sugestię z wahaniem, bo nie mam doświadczenia
w takich sprawach, ale Sam przytaknął.

– Lafayette bardziej niż czegokolwiek na świecie pragnął

akceptacji. Chciał być akceptowany taki, jaki był – oznajmił.

Nie mogłam nie zgodzić się z nim w tej kwestii.

ROZDZIAŁ DRUGI

Otworzyliśmy bar dopiero o szesnastej trzydzieści. Do tej pory

wszyscy  byliśmy  straszliwie  znudzeni.  Wstydziłam  się  tego  uczucia,
ponieważ  tkwiliśmy  tu  z  powodu  śmierci  kogoś,  kogo  znaliśmy,
jednakże  faktem  pozostaje,  że  po  porządkach  w  magazynie,
uprzątnięciu  biura  Sama  i  rozegraniu  kilku  partyjek  bourré  (Sam
wygrał  pięć  dolarów  i  trochę  drobnych)  zapragnęliśmy  zobaczyć
jakieś nowe twarze. Kiedy tylnymi drzwiami wszedł Terry Belleﬂeur,
kuzyn  Andy'ego,  który  często  pełnił  funkcję  rezerwowego  barmana
albo kucharza w „Merlotcie”, powitaliśmy go z radością.

Wydaje mi się, że Terry ma około sześćdziesiątki. Walczył w

Wietnamie,  a  przez  półtora  roku  był  jeńcem  wojennym.  Ma  dość
wyraźną  bliznę  na  twarzy,  a  moja  przyjaciółka  Arlene  zwierzyła  mi
się,  że  blizny  na  jego  ciele  wyglądają  jeszcze  drastyczniej.  Jest
rudowłosy,  chociaż  chyba  ostatnio  z  każdym  miesiącem  coraz
bardziej siwieje.

Zawsze go lubiłam, szczególnie że zazwyczaj zasypywał mnie

uprzejmościami i był miły, choć czasami popadał w okropnie ponure
nastroje. W takiej sytuacji wszyscy wiedzieli, że lepiej schodzić mu z
drogi. Te jego „mroczne dni” przychodziły zwykle po nocach
spędzonych na straszliwych koszmarach. Tak twierdzili sąsiedzi,
którzy słyszeli, jak Terry krzyczał nocami przez sen.

Nigdy, ale to nigdy nie słyszałam myśli Terry'ego.
Dziś wyglądał dobrze. Wydawał się odprężony i wcale nie

popatrywał nerwowo na boki.

– W porządku, kochanie? – spytał, ze współczuciem klepiąc mnie

po ramieniu.

– Dzięki, Terry, nic mi nie jest. Tylko przykro mi z powodu

Lafayette'a.

– Tak, nie był zły. – Takie słowa z ust Terry'ego oznaczały wielką

pochwałę. – Doskonale wykonywał swoje obowiązki i zawsze zjawiał
się na czas. Dobrze sprzątał kuchnię. Nigdy nie przeklinał. –
Najwyraźniej Terry bardzo cenił takie życie. – A potem umarł w
buicku Andy'ego.

– Obawiam się, że w samochodzie Andy'ego trochę... – Szukałam

w głowie najdelikatniejszego określenia.

– Andy powiedział, że smrodu będzie można się pozbyć – odparł.

Chyba nie miał ochoty kontynuować tego tematu.

– Andy powiedział, jak umarł Lafayette? – spytałam.
– Podobno ktoś mu skręcił kark. Są też, hm, dowody, że ktoś się z

nim... zabawiał.

Piwne oczy Terry'ego błysnęły, co oznaczało, że mężczyzna czuje

się zażenowany. „Zabawianie się” bez wątpienia łączyło się dla niego
z przemocą i seksem.

– O rety, to okropne. – Danielle i Holly stanęły za mną, a Sam, z

kolejnym worem śmieci, które zebrał w swoim biurze, przystanął po
drodze do śmietnika za lokalem.

– Nie wyglądało na to... To znaczy, samochód nie wyglądał na...
– Na poplamiony?
– Właśnie.
– Andy sądzi, że Lafayette zginął gdzie indziej.
– Fuj – mruknęła Holly. – Nie mówcie o tym. Mam dość.
Terry spojrzał ponad moim ramieniem na obie kobiety. Nie darzył

zbytnim  uczuciem  ani  Holly,  ani  Danielle,  chociaż  nie  wiedziałam
dlaczego  i  nie  starałam  się  tego  dowiedzieć.  Wolałam,  by  ludzie
zachowywali  dla  siebie  swoje  sekrety,  zwłaszcza  teraz,  gdy  lepiej
panowałam nad swoim talentem. Terry przyglądał im się przez kilka
sekund, a później usłyszałam, że odeszły.

– Portia przyjechała ubiegłej nocy po Andy'ego? – spytał.
– Tak, zadzwoniłam po nią. Andy nie mógł przecież prowadzić.

Chociaż założę się, że teraz żałuje, że nie pozwoliłam mu odjechać.

– Miała kłopoty z odprowadzeniem go do samochodu?
– Bill jej pomógł.
– Wampir Bill? Twój przyjaciel?

– Tak.
– Mam nadzieję, że jej nie przeraził – mruknął Terry, jak gdyby

zapomniał, że ciągle tu jestem.

Skrzywiłam się.
– Nie istnieje żaden powód, dla którego Bill miałby przerażać

Portię Belleﬂeur – oświadczyłam tak ostrym tonem, że Terry nie
mógł go zignorować.

– Portia nie jest taka twarda, jak wszyscy sądzą – odburknął

Terry. – Ty natomiast z pozoru wydajesz się słodką, małą istotką, a w
istocie cechuje cię charakter pit bulla.

– Nie wiem, czy ma to mi pochlebiać, czy może raczej powinnam

dać ci w nos.

– Sama widzisz. Ile kobiet... czy nawet mężczyzn... rzuciłoby

podobnym tekstem w twarz takiemu wariatowi jak ja? – Terry posłał
mi uśmiech, który bardziej pasował do ducha. Aż do tej pory nie
wiedziałam, że Terry Belleﬂeur tak dobrze zdaje sobie sprawę ze
swojej reputacji.

Stanęłam na palcach i cmoknęłam go w oszpecony policzek,

pragnąc mu pokazać, że się go ani trochę nie boję. Kiedy ponownie
opadłam  na  pięty,  uświadomiłam  sobie,  że  nie  do  końca  jest  to
prawda.  W  pewnych  okolicznościach  byłabym  dużo  ostrożniejsza  w
kontaktach  z  tym  mężczyzną,  a  może  nawet  rzeczywiście  by  mnie
przerażał.

Terry włożył biały fartuch kucharza i ruszył do kuchni. Reszta

naszej grupki wróciła do pracy. Wiedziałam, że dziś obsłużę niewiele
stolików, gdyż miałam wyjść z baru już o osiemnastej, by się
przygotować do wyjazdu z Billem do Shreveport. Nie chciałam, żeby
Sam płacił mi za snucie się po lokalu i szukanie zajęcia, uznałam
jednak, że porządkowanie magazynu i sprzątanie biura szefa też coś
znaczy.

Gdy tylko policja otworzyła wjazd na parking, zaczęli napływać

goście;  było  ich  całkiem  sporo  jak  na  miasteczko  wielkości  Bon
Temps.  Wśród  pierwszych  wchodzących  znaleźli  się  Andy  i  Portia.
Zobaczyłam,  że  Terry  patrzy  na  kuzynostwo  przez  kuchenne
okienko. Oboje mu pomachali, a on w odpowiedzi uniósł na powitanie
łopatkę.  Zastanawiałam  się,  jak  blisko  są  spokrewnieni.  Terry  na

pewno nie był bratem stryjecznym czy ciotecznym Andy'ego i Portii.
Można  oczywiście  nazwać  kogoś  kuzynem,  ciotką  czy  wujem  mimo
niewielkiego  pokrewieństwa  lub  też  jego  braku.  Kiedy  moi  rodzice
zginęli  podczas  gwałtownej  powodzi,  gdy  fala  zepchnęła  ich
samochód  z  mostu,  najlepsza  przyjaciółka  mojej  matki  starała  się
przychodzić do mojej babci raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie,
za każdym razem przynosząc mi jakiś prezencik; a ja przez całe moje
życie nazywam ją ciocią Patty.

Odpowiadałam na pytania klientów, podawałam hamburgery,

sałatki,  panierowane  kurze  piersi  i  piwo,  aż  kompletnie  zatraciłam
się w tej pracy. Gdy zerknęłam na zegar, okazało się, że na mnie już
pora.  W  damskiej  toalecie  spotkałam  moją  zmienniczkę,  Arlene.
Płomiennie  rude  włosy  (o  dwa  tony  bardziej  rude  niż  w  zeszłym
miesiącu) miała ułożone w misterny pęk loków spiętych nad karkiem,
a  jej  obcisłe  spodnie  pokazywały  całemu  światu,  że  Arlene  schudła
trzy  kilogramy.  Była  czterokrotnie  zamężna  i  obecnie  szukała
kandydata na małżonka numer pięć.

Porozmawiałyśmy przez kilka minut o morderstwie, potem

streściłam  jej  zamówienia  z  moich  stolików,  w  końcu  zabrałam
torebkę  z  biura  Sama  i  niczym  strzała  wypadłam  tylnymi  drzwiami.
Nie  było  jeszcze  zupełnie  ciemno,  kiedy  dotarłam  do  domu,  który
znajduje  się  pół  kilometra  dalej,  w  lesie,  niedaleko  rzadko
uczęszczanej  szosy.  Jest  to  stary  dom,  niektóre  jego  fragmenty
pochodzą  sprzed  stu  czterdziestu  paru  lat,  był  jednak  tyle  razy
przerabiany  i  rozbudowywany,  że  w  gruncie  rzeczy  nie  można  go
nazwać przedwojennym. Ot, zwyczajny stary wiejski dom. Dostałam
go  w  spadku  po  babci,  Adele  Hale  Stackhouse,  i  traktowałam  jak
skarb. Bill namawiał mnie na przeprowadzkę do swojego domu, który
stał na wzgórzu dokładnie po drugiej stronie cmentarza, ja jednak nie
chciałam opuszczać dziedzictwa.

Zerwałam z siebie strój kelnerki i otworzyłam szafę. Skoro

jechaliśmy do Shreveport w sprawach wampirzych, Bill na pewno by
chciał,  żebym  się  trochę  wystroiła.  Nie  potraﬁłam  w  pełni  tego
zrozumieć,  ponieważ  z  jednej  strony  Bill  zdecydowanie  sobie  nie
życzył,  aby  ktokolwiek  się  do  mnie  przystawiał,  zarazem  jednak
zawsze  pragnął,  żebym  wyglądała  wyjątkowo  ładnie  –  szczególnie
ilekroć  szliśmy  do  „Fangtasii”,  należącego  do  wampirów  baru
obsługującego głównie turystów.

Ach ci mężczyźni!
Nie mogłam się zdecydować, co włożyć, więc wskoczyłam pod

prysznic.  Stresowała  mnie  każda  myśl  o  „Fangtasii”.  Właścicielami
baru  byli  przedstawiciele  wampirzych  struktur  władzy,  dla  których
stałam  się  pożądanym  nabytkiem,  kiedy  odkryli  mój  unikatowy  dar.
Bezpieczeństwo  zawdzięczałam  jedynie  stanowczemu  wstąpieniu
Billa  do  wampirzego  samorządu.  Od  tamtej  pory  mogłam  bez
przeszkód  prowadzić  dotychczasowe  życie  i  bez  lęku  pracować  w
dotychczasowym miejscu. Jednakże w zamian za to bezpieczeństwo
musiałam  zjawiać  się  u  nich  na  każde  wezwanie  i  służyć  im  swoimi
zdolnościami telepatycznymi. Odkąd bowiem wampiry przystosowały
się do życia wśród ludzi, używały łagodniejszych metod niż tortury i
terror.

Dzięki gorącej wodzie natychmiast poczułam się lepiej. Gdy

krople spadały na moje plecy, zaczęłam się odprężać.

– Mogę się do ciebie przyłączyć?
– Cholera, Bill! – Serce waliło mi jak szalone i musiałam się oprzeć

o ściankę kabiny prysznicowej.

– Przepraszam, ukochana. Nie słyszałaś, że otwieram drzwi

łazienki?

– Nie, kurczę. Dlaczego nie możesz po prostu zawołać: „Skarbie,

jestem w domu!” albo coś w tym rodzaju?

– Wybacz. – Nie zabrzmiało to zbyt szczerze. – Potrzebujesz

kogoś do umycia pleców?

– Nie, dziękuję – syknęłam. – Nie jestem w nastroju.
Bill wyszczerzył zęby w uśmiechu (tak abym mogła zobaczyć, że

schował kły) i zaciągnął zasłonkę prysznicową.

Kiedy wyszłam z łazienki, owinięta jako tako skromnie

ręcznikiem,  wampir  leżał  wyciągnięty  na  moim  łóżku.  Buty  ustawił
starannie  na  małym  dywaniku  przy  nocnym  stoliku.  Miał  na  sobie
granatową  koszulę  z  długimi  rękawami,  spodnie  khaki,  dopasowane
kolorystycznie  do  koszuli  skarpetki  oraz  wypolerowane  mokasyny.
Jego ciemnokasztanowe włosy były zaczesane w tył, a długie baczki
nadawały mu staromodny wygląd.

No cóż, rzeczywiście były staromodne, jednak prezentowały się

bardziej retro, niż większość ludzi potraﬁ to sobie w ogóle

wyobrazić.

Bill ma wydatne łukowate brwi i orli nos. Jego usta przypominają

te  u  greckich  posągów,  przynajmniej  takich,  jakie  widziałam  na
fotograﬁach.  Zmarł  kilka  lat  po  zakończeniu  wojny  secesyjnej  (czy
też  –  jak  stale  powtarzała  moja  babcia  –  „wojny  wywołanej  przez
agresorów z Północy”).

– Jakie plany na dzisiejszy wieczór? – spytałam. – Interesy czy

przyjemność?

– Przebywanie z tobą zawsze oznacza przyjemność – odparł Bill.
– Z jakiego powodu jedziemy do Shreveport? – uściśliłam,

ponieważ znam jego wykrętne odpowiedzi.

– Zostaliśmy wezwani.
– Kto nas wezwał?
– Eric, ma się rozumieć.
Teraz, kiedy Bill kandydował i przyjął stanowisko oﬁcera

śledczego  Strefy  Piątej,  był  na  każde  zawołanie  Erica  i  pod  jego
ochroną.  Oznaczało  to,  jak  mi  wyjaśnił,  że  każdy,  kto  zaatakuje
mojego wampira, będzie miał również do czynienia z Erikiem. Poza
tym, dla Erica wszelka własność Billa była święta. Łącznie ze mną.
Nie  zachwyciła  mnie  myśl,  że  jestem  jedną  z  „rzeczy”  Billa  –  choć
może  najważniejszą  –  wiedziałam  jednak,  że  takie  wyjście  jest  dla
nas po prostu najlepsze.

Patrząc w lustro, skrzywiłam się.
– Sookie, zawarłaś umowę z Erikiem.
– Tak – przyznałam.
– Więc musisz dotrzymywać jej warunków.
– Taki mam zamiar.
– Włóż te obcisłe błękitne dżinsy sznurowane na bokach –

zasugerował.

Chodziło mu o biodrówki, które wcale nie były z dżinsu, lecz z

rozciągliwego streczu. Bill naprawdę mnie w nich uwielbiał. Nieraz
się  zastanawiałam,  czy  w  jego  fantazjach  nie  pojawia  się
przypadkiem  Britney  Spears.  Ponieważ  świetnie  zdawałam  sobie
sprawę,  że  wyglądam  w  tych  spodniach  dobrze,  włożyłam  je,  a  do
nich  granatowo-białą  kraciastą  koszulę  z  krótkimi  rękawami,

zapinaną  z  przodu.  Górne  guziki  zostawiłam  rozpięte  aż  nieco
poniżej szczytu miseczek biustonosza. Chcąc choć trochę podkreślić
swoją  niezależność  (tak,  niech  Bill  pamięta,  że  nie  jestem  jego
własnością!),  sczesałam  włosy  w  koński  ogon  na  czubku  głowy.  Na
gumkę  przypięłam  niebieską  kokardę  i  zrobiłam  lekki  makijaż.  Bill
kilkakrotnie  zerkał  na  zegarek,  ja  jednak  się  nie  spieszyłam.  Skoro
tak  bardzo  mu  zależy,  żebym  zrobiła  dobre  wrażenie  na  jego
przyjaciołach-wampirach, niech sobie odrobinkę na mnie poczeka.

Kiedy znaleźliśmy się w aucie i ruszyliśmy na zachód, do

Shreveport, Bill oznajmił:

– Założyłem dziś nową firmę.
Szczerze mówiąc, nieraz zastanawiałam się, skąd Bill bierze

pieniądze. Nigdy nie wyglądał na bogatego, lecz nigdy też nie
wydawał mi się biedny. A zarazem nie pracował... No, chyba że w te
noce, których nie spędzaliśmy razem.

Denerwowała mnie nieco świadomość, że każdy wampir z

prawdziwego zdarzenia może bez trudu zdobyć bogactwo; przecież,
jeśli potraﬁą (do pewnego stopnia) kontrolować ludzkie umysły, z
łatwością mogą przekonać kogoś, aby sięgnął do kieszeni albo
udzielił

zyskownej

porady

sprawie

zakupu

papierów

wartościowych  czy  też  innych  inwestycji.  Widzicie,  zanim  wampiry
zyskały  oﬁcjalnie  prawo  istnienia,  nie  musiały  płacić  podatków.
Nawet  amerykański  rząd  musiał  przyznać,  że  nie  da  się  obciążyć
obowiązkiem  podatkowym  osoby  nieżyjącej.  Jednakże  w  momencie
gdy  nieumarli  otrzymali  pewne  prawa,  między  innymi  prawo  do
głosowania,  Kongres  postanowił  ich  zobligować  także  do  płacenia
podatków.

A kiedy Japończycy udoskonalili krew syntetyczną, która w

zasadzie umożliwiła wampirom „życie” bez konieczności picia
ludzkiej krwi, stworzenia nocy mogły wreszcie jawnie wyjść z
trumien.

„Widzicie?” – mówiły wampiry. – „Aby egzystować, nie musimy

prześladować rodzaju ludzkiego. Nie stanowimy już dla was
zagrożenia”.

Wiedziałam jednak, że Bill najchętniej delektuje się moją krwią.

Potraﬁł przez długi czas żywić się wyłącznie Darem Życia
(najpopularniejsza marketingowa nazwa krwi syntetycznej), lecz

nadgryzanie  mojej  szyi  sprawiało  mu  nieporównanie  większą
przyjemność. Na oczach baru pełnego gości wypijał butelkę A Rh+,
jednak  gdy  zaplanował  na  osobności  „łyczek”  Sookie  Stackhouse,
uzyskiwaliśmy  zupełnie  inny  efekt.  Innymi  słowy,  po  kieliszku  Daru
Życia  Bill  nie  miewał  dreszczy  rozkoszy,  a  smakując  moją  krew,
zdecydowanie tak.

– A co to za firma? – spytałam.
– Kupiłem małe centrum handlowe przy autostradzie, to, w którym

mieści się „LaLaurie”.

– Do kogo należało?
– Pierwotnie ten teren posiadali Belleﬂeurowie. W ich imieniu

gospodarował nim Sid Matt Lancaster.

Sid Matt Lancaster reprezentował również w ostatniej sprawie

mojego brata. Pracował w swoim fachu od wieków i miał w
środowisku znacznie większe wpływy niż Portia.

– Świetnie. Wiem, że Belleﬂeurowie od dobrych paru lat

próbowali sprzedać tę ziemię. Potrzebują gotówki, i to bardzo. Więc
kupiłeś teren i centrum handlowe? Jak duża jest działka?

– Och, zaledwie pół hektara, ale to doskonała lokalizacja –

wyjaśnił Bill urzędowym tonem, jakiego nigdy wcześniej u niego nie
słyszałam.

– Chodzi o ten ciąg sklepów i lokali, wśród których znajduje się „U

LaLaurie”, salon fryzjerski i „Ciuszki Tary”?

Oprócz ośrodka za miastem, „LaLaurie” była jedyną w okręgu

Bon  Temps  restauracją  z  pretensjami.  Właśnie  do  niej  mężczyźni
zabierali  żony  na  dwudziestą  piątą  rocznicę  ślubu,  szefowie
pracowników,  który  poprosili  o  awans,  a  chłopaki  dziewczyny,
którym naprawdę pragnęli zaimponować. Słyszałam jednak, że lokal
nie prosperował.

Przez całe życie ledwie wiążę koniec z końcem, toteż nie mam

najmniejszego  pojęcia,  jak  się  prowadzi  ﬁrmę  albo  robi  interesy.
Gdyby  moi  rodzice  nie  znaleźli  szczęśliwym  trafem  odrobiny  ropy
naftowej na swojej ziemi i nie oszczędzili całego zysku z wydobycia,
zanim  wyczerpały  się  jej  pokłady,  Jason,  babcia  i  ja  nie  mielibyśmy
pewnie  nieraz  co  włożyć  do  garnka.  A  i  tak  przynajmniej  dwa  razy
byliśmy o krok od sprzedania terenu po rodzicach, tylko po to, żeby

zachować dom babci i zapłacić podatki. Przecież wychowała nas
oboje całkiem sama.

– Czyli jak to działa? Posiadasz budynek, który mieści te trzy

firmy, i one płacą ci czynsz?

Bill skinął głową.
– Zatem teraz – powiedział – jeśli zechcesz zmienić fryzurę,

pójdziesz do „Clip & Curl”.

Tylko raz w życiu byłam u fryzjera. Ilekroć muszę wyrównać

postrzępione końcówki, zwykle idę do przyczepy Arlene i ona
podcina mi włosy o centymetr czy dwa.

– Sądzisz, że powinnam coś zrobić z włosami? – spytałam

niepewnie.

– Nie, są piękne – odparł Bill. – Ale jeżeli zapragniesz, możesz

skorzystać... podobnie z manikiuru. I możesz tam kupić produkty do
pielęgnacji  włosów.  –  Wypowiedział  słowa  „produkty  do  pielęgnacji
włosów”,  jak  gdyby  to  była  fraza  w  obcym  języku.  Stłumiłam
uśmiech.  –  I  jeśli  zabierzesz  dowolną  osobę  do  „LaLaurie”,  nie
będziesz musiała płacić. – Obróciłam się na siedzeniu i zagapiłam na
niego. – A Tara wie, że wszystkie ubrania, które kupisz, ma dopisać
do mojego rachunku.

Poczułam, że ogarnia mnie wściekłość i zaraz wybuchnę. Bill,

niestety, niczego nie rozumiał.

– Zatem, inaczej mówiąc – oświadczyłam, dumna, że udaje mi się

zachować spokojny ton – wszyscy wiedzą, że mają folgować
kochanicy szefa.

Bill chyba uprzytomnił sobie, że popełnił błąd.
– Och, Sookie – zaczął, ja jednak nie zamierzałam ustąpić.
Uraził moją dumę i nie potraﬁłam mu tego wybaczyć. Nieczęsto

tracę panowanie nad sobą, lecz w tych rzadkich sytuacjach bywam
naprawdę nieznośna.

– Dlaczego nie możesz po prostu przysłać mi cholernych kwiatów

jak inni faceci?! Albo słodyczy? Uwielbiam słodycze. Może kup mi
jakiś obrazek, dlaczego nie? Albo małego kotka czy szalik!

– Chciałem coś ci dać – oznajmił ostrożnie.
– Przez ciebie poczułam się jak utrzymanka. A ty najnormalniej w

świecie zasugerowałeś ludziom z tych lokali, że nią jestem.

Z tego co widziałam w przyćmionym świetle tablicy rozdzielczej,

Bill chyba usiłował pojąć różnicę. Znajdowaliśmy się akurat obok
zjazdu nad Mimosa Lake i reflektory auta mojego wampira oświetlały
las rosnący przy nadbrzeżnej drodze.

W tym momencie ku mojemu zaskoczeniu silnik zakrztusił się i

samochód stanął. Wzięłam to za znak.

Gdyby Bill przewidział moje plany, na pewno zamknąłby drzwi,

ponieważ wydawał się naprawdę wstrząśnięty, kiedy wygramoliłam
się z auta i pomaszerowałam drogą w stronę lasu.

– Sookie, wracaj tu natychmiast!
Na Boga, teraz był wściekły! No cóż, zrozumienie mnie zabrało

mu trochę czasu.

Wchodząc między drzewa, uniosłam rękę i pokazałam mu palec.
Wiedziałam, że jeśli Bill zechce, żebym wróciła do auta, znajdę się

tam  po  chwili,  ponieważ  jest  dwudziestokrotnie  silniejszy  i  szybszy
ode  mnie.  Po  paru  sekundach  w  ciemnościach  niemal  zapragnęłam,
żeby  mnie  dogonił.  Potem  przypomniałam  sobie  o  godności  i
wiedziałam,

że

postąpiłam

właściwie.

Bill

był

wyraźnie

zdezorientowany  co  do  natury  naszego  związku  i  chciałam,  żeby
wszystko  sobie  przemyślał  i  poukładał  w  głowie.  A  najlepiej  niech
zabiera  swój  żałosny  tyłek  do  Shreveport  i  wyjaśnia  moją
nieobecność  swojemu  szefowi,  Ericowi.  O  tak,  w  ten  sposób
utarłabym mu nosa.

– Sookie! – zawołał z drogi Bill. – Idę na najbliższą stację obsługi

po mechanika.

– Powodzenia – mruknęłam pod nosem. Stacje obsługi czynne w

nocy i mechanicy pracujący całą dobę? Phi, chyba myślał o latach
pięćdziesiątych albo o innej epoce.

– Zachowujesz się jak dziecko, Sookie – dodał. – Mógłbym po

ciebie przyjść, ale nie zamierzam marnować czasu. Kiedy ochłoniesz,
wróć do auta i zamknij się od środka.

Odkryłam, że jest równie dumny jak ja.
Z mieszaniną ulgi i niepokoju słuchałam cichnących odgłosów

kroków na drodze, co oznaczało, że Bill biegnie z wampirzą
prędkością.

Prawdopodobnie uważał, że dał mi nauczkę. A przecież było

dokładnie odwrotnie. Powtórzyłam to sobie wiele razy. Wróci za
kilka minut. Byłam tego pewna. Musiałam jedynie uważać, żeby nie
wejść zbyt głęboko w las, bo mogłabym wpaść do jeziora.

Wśród sosen panowały prawdziwie egipskie ciemności! Chociaż

księżyc był prawie w pełni, noc bezchmurna, a otwarty teren
rozjaśniała chłodna odległa łuna, mrok pod drzewami był
nieprzenikniony.

Wróciłam na drogę, potem wzięłam głęboki wdech i zaczęłam

maszerować  z  powrotem  ku  Bon  Temps,  w  przeciwną  stronę,  niż
pobiegł Bill. Zastanawiałam się, ile kilometrów dzieliło nas od miasta,
nim  zaczęliśmy  rozmowę.  Uspokajałam  się,  że  chyba  niewiele,  i
pochwaliłam samą siebie za włożenie tenisówek, a nie sandałków na
wysokim  obcasie.  Nie  wzięłam  jednak  swetra,  toteż  golizna
pomiędzy kusym topem a biodrówkami pokryła się natychmiast gęsią
skórką. Ruszyłam po poboczu lekkim truchtem. Przy szosie nie było
latarni, więc cieszyłam się, że świeci chociaż księżyc.

Przypomniałam sobie właśnie, że w okolicy grasuje morderca,

który zabił Lafayette'a, gdy usłyszałam szelest kroków w lesie, na
ścieżce równoległej do szosy.

Kiedy się zatrzymałam, ruch wśród drzew również ustał.
Wolałam prawdę, nawet najgorszą.
– No dobra, kto tam jest?! – zawołałam. – Jeśli zamierzasz mnie

zjeść, miejmy to już za sobą.

Z lasu wyłoniła się kobieta w towarzystwie półdzikiej świni. Kły

zwierzęcia połyskiwały w ciemnościach. W lewej ręce kobieta niosła
jakąś pałkę lub różdżkę z kępką kłaczków na końcu.

– Świetnie – szepnęłam do siebie. – Po prostu świetnie.
Kobieta wydała mi się równie przerażająca jak jej świnia. Nie

byłam pewna, czy jest wampirzycą, ponieważ wyczuwałam
aktywność jej mózgu; na pewno jednak była istotą nadnaturalną,
więc jej umysł nie wysyłał wyraźnego sygnału. Udało mi się wszakże
wychwycić wydźwięk jej myśli. Była rozbawiona.

Bez wątpienia nie oznaczało to dla mnie niczego dobrego.
Miałam nadzieję, że zwierzę jest nastawione przyjaźnie. Dzikie

świnie dość rzadko widywano w okolicach Bon Temps, choć od czasu

do  czasu  natykali  się  na  nie  myśliwi;  jeszcze  rzadziej  udawało  się
oswajać  te  stworzenia.  Zdjęcie  tej  pary  wywołałoby  sensację  w
lokalnej  prasie.  Świnia  śmierdziała,  odór  był  charakterystyczny  i
wstrętny.

Nie wiedziałam, do kogo powinnam przemówić. Ostatecznie,

może  świnia  wcale  nie  była  zwierzęciem,  lecz  człowiekiem,  który
przyjął  kształt  dzika.  W  ciągu  ostatnich  miesięcy  wiele  się
nauczyłam. Skoro wampiry, które do tamtego momentu uważałam za
fascynujących  bohaterów  literatury  pięknej,  rzeczywiście  istniały,
może również żyły inne istoty, które uważaliśmy za postaci fikcyjne.

Byłam naprawdę zdenerwowana, więc się uśmiechnęłam.
Kobieta miała długie splątane włosy, które w tym słabym świetle

uznałam za ciemne. Była bosa i skąpo odziana – nosiła jedynie luźną
sukienkę lub koszulę, krótką, obszarpaną i poplamioną. Na mój
uśmiech odpowiedziała również uśmiechem. A ja, zamiast krzyknąć,
uśmiechałam się coraz szerzej.

– Nie mam zamiaru cię zjeść – oznajmiła.
– Cieszę się. A twój przyjaciel?
– Ach, świnia. – Jak gdyby dopiero w tej chwili zauważyła zwierzę,

wyciągnęła rękę i podrapała je po karku, tak jak ja podrapałabym
łagodnego psa. Kły się poruszyły. – Zrobi to, co jej każę – powiedziała
kobieta od niechcenia.

Nie potrzebowałam tłumacza, żeby wychwycić pogróżkę.

Próbowałam  wyglądać  równie  swobodnie,  kiedy  zerkałam  wokół
siebie,  w  poszukiwaniu  drzewa,  na  które  w  razie  konieczności
zdołam  się  wspiąć.  Niestety,  wszystkie  pnie,  których  zdążyłabym  w
miarę  szybko  dopaść,  były  pozbawione  konarów  –  otaczały  mnie
wyłącznie strzeliste sosny nadmorskie, które licznie rosły w naszych
stronach i których drewno wykorzystywano do produkcji tarcicy. Ich
gałęzie zaczynały się dobrze ponad cztery metry nad ziemią.

Uprzytomniłam sobie coś, co powinno przyjść mi do głowy

wcześniej – że samochód Billa prawdopodobnie nieprzypadkowo
odmówił posłuszeństwa. Może także nasza kłótnia nie była zbiegiem
okoliczności?

– Chciałaś ze mną o czymś porozmawiać? – spytałam kobietę, a

odwróciwszy się do niej, odkryłam, że zbliżyła się do mnie o kilka

metrów. Widziałam teraz jej twarz trochę lepiej, lecz szczegóły,
które dostrzegałam, wcale mnie nie uspokoiły. Kobieta miała plamy
na wargach, a gdy otworzyła usta podczas mówienia, zauważyłam na
zębach resztki jedzenia, prawdopodobnie mięsa. – Widzę, że zjadłaś
już kolację – rzuciłam nerwowo i natychmiast ugryzłam się w język.

– Hm... – odparła. – Jesteś pieszczoszką Billa?
– Tak – przyznałam. Nie spodobało mi się to określenie, nie

ośmieliłam się jednak zaprzeczyć. – Naprawdę okropnie by się
zdenerwował, jeśliby mi się coś przydarzyło.

– Jak gdyby gniew jakiegoś wampira miał dla mnie jakiekolwiek

znaczenie – odparowała bezceremonialnie.

– Proszę mi wybaczyć, proszę pani, kim pani jest? Jeśli mogę

spytać.

Znowu się uśmiechnęła, a ja zadrżałam.
– Ależ proszę. Jestem menadą.
To było chyba coś po grecku. Nie wiedziałam, co ten termin

oznacza, lecz kojarzył mi się z mieszkającą w lesie dziką istotą
rodzaju żeńskiego.

– Jakie to interesujące – mruknęłam, szczerząc zęby w

wymuszonym uśmiechu. – A jesteś tu, pani, dziś wieczorem,
ponieważ...?

– Ktoś musi przekazać ode mnie wiadomość Ericowi Człowiekowi

Północy – oświadczyła, podchodząc jeszcze bliżej.

Tym razem widziałam, jak to robi. Świnia szła za nią, nie

odstępując nawet na krok, jak przywiązana. Smród był wprost
nieopisany. Zauważyłam krótki, pokryty szczeciną ogon – poruszał
się w lewo i w prawo, dziarsko i niecierpliwie.

– Jaką wiadomość?
Łypnęłam na kobietę, po czym rzuciłam się do ucieczki, starając

się  pędzić  najszybciej,  jak  potraﬁę.  Gdybym  nie  wypiła  trochę
wampirzej  krwi  na  początku  lata,  nie  zdołałabym  się  w  porę
odwrócić i dostałabym cios w twarz i w pierś zamiast w plecy, a tak
odniosłam  wrażenie,  że  ktoś  bardzo  silny  mocno  zamachnął  się
ciężkimi grabiami, wbił mi je w plecy i pociągnął w dół, przez co ich
zęby głęboko przeorały moje ciało.

Nie zdołałam ustać, upadłam i wylądowałam na brzuchu.

Usłyszałam  za  sobą  śmiech  menady  i  sapanie  świni,  a  potem
uświadomiłam  sobie,  że  napastniczka  odeszła.  Przez  kilka  minut
leżałam  i  płakałam.  Starałam  się  nie  krzyczeć  i  usiłowałam
zapanować  nad  bólem,  odkryłam  jednak,  że  dyszę,  jak  gdybym
rodziła. Cholernie bolały mnie plecy.

Resztki mojej energii pożerała wściekłość. Stałam się właśnie

żywą  tablicą  informacyjną  dla  tej  suki,  menady  czy  kimkolwiek,  u
diabła, była. Zaczęłam pełznąć po nierównym, piaszczystym podłożu,
pokrytym  gałązkami  i  sosnowymi  igłami;  mój  gniew  rósł  z  każdym
ruchem.  Trzęsłam  się  z  bólu  i  furii,  sunąc  powoli  przed  siebie,  aż
wpadłam  w  taką  rozpacz,  że  mogłabym  umrzeć.  Czołgałam  się  z
powrotem  do  auta,  usiłując  kierować  się  do  najbardziej
prawdopodobnego  miejsca,  gdzie  mógłby  mnie  znaleźć  Bill,  lecz
kiedy  prawie  tam  dotarłam,  zastanowiłam  się,  czy  nie  lepiej  było
pozostać na otwartym terenie.

Zakładałam, że przy drodze łatwiej uzyskam pomoc, ale

oczywiście mogłam się mylić. Już kilka minut wcześniej odkryłam, że
nie każda spotkana przypadkowo osoba pragnie udzielić pomocy. A
jeśli spotkam kogoś... głodnego? Może zapach mojej krwi już zwabił
jakiegoś drapieżnika? Podobno rekiny wyczuwają najmniejsze krople
krwi w wodzie, a wampiry uważałam za lądowe odpowiedniki
rekinów.

Zamiast więc pozostawać przy drodze, gdzie byłam doskonale

widoczna,  wpełzłam  do  lasu.  Nie  chciałabym  umrzeć  w  tak  mało
godnym  czy  niewiele  znaczącym  miejscu.  Nie  było  to  Alamo  ani
Termopile, lecz kawałek ziemi wśród drzew przy szosie w północnej
Luizjanie.  Otaczały  mnie  chyba  krzewy  sumaka  jadowitego,
pomyślałam jednak, że pewnie i tak nie dożyję do momentu, w którym
moje ciało pokryje się wysypką.

Sądziłam, że lada chwila ból zacznie słabnąć, on jednak raczej się

wzmagał. Nie potraﬁłam powstrzymać łez, które nieprzerwanie
spływały mi po policzkach. Udało mi się nie łkać głośno, żeby nie
przyciągnąć niczyjej uwagi, nie byłam jednak w stanie leżeć zupełnie
cicho.

Tak desperacko koncentrowałam się na zachowaniu milczenia, że

prawie nie zauważyłam Billa. Szedł drogą, zerkając na las, a jego

ostrożność uprzytomniła mi, że zdawał sobie sprawę z
niebezpieczeństwa. Wiedział w każdym razie, że coś jest nie w
porządku.

– Bill – szepnęłam, ale w uszach wampira moja wypowiedź

zabrzmiała jak krzyk.

Znieruchomiał i wpatrzył się badawczo w mrok.
– Jestem tutaj – powiedziałam i przełknęłam łzy. – Uważaj –

dodałam. Możliwe, że byłam żywą pułapką.

W poświacie księżycowej widziałam pozbawioną emocji twarz

Billa, wiedziałam jednak, że mój wampir rozważa różne opcje,
dokładnie tak samo jak ja. Jedno z nas musiało wykonać ruch; zdałam
sobie sprawę, że jeśli ujawnię swoją pozycję, wystawiając się na
światło księżyca, Billowi nie umknie jakikolwiek atak.

Złapałam kępy trawy i pociągnęłam. Nie miałam siły podnieść się

nawet na kolana, więc to był jedyny sposób. Odepchnęłam się lekko,
chociaż  przy  każdym  ruchu  pleców  przeżywałam  katusze.
Przemieszczając  się  ku  Billowi,  wolałam  na  niego  nie  zerkać,
ponieważ  nie  chciałam  się  rozrzewnić  na  widok  jego  gniewu,  który
był niemal namacalny.

– Co to stworzenie ci zrobiło, Sookie? – spytał łagodnie.
– Zabierz mnie do auta. Proszę, zabierz mnie stąd – jęknęłam. –

Jeśli będziemy hałasować, może wrócić. – Na tę myśl zadrżałam. –
Zabierz mnie do Erica – dorzuciłam, usiłując mówić spokojnie. –
Powiedziała, że to jest wiadomość dla Erica Człowieka Północy.

Bill kucnął obok mnie.
– Muszę cię podnieść – powiedział.
„Och, nie...”. Już chciałam powiedzieć, że na pewno jest inny

sposób, ale wiedziałam, że tylko się łudzę. Bill się nie wahał. Zanim
zdołałam przygotować się na czekający mnie ogrom bólu, jedną rękę
wsunął pod moje plecy, drugą chwycił mnie w kroczu i zarzucił sobie
moje ciało na ramię.

Krzyknęłam. Walczyłam ze szlochem, by Bill mógł usłyszeć

ewentualny atak. Niestety, nie udawało mi się to zbyt dobrze. Bill
zaczął biec drogą, kierując się do samochodu. Auto już działało, jego
silnik równomiernie pracował na jałowym biegu. Bill szarpnął drzwi i
starał się ułożyć mnie delikatnie, a jednocześnie szybko, na tylnym

siedzeniu cadillaca. Chociaż nie chciał zadawać mi dodatkowego
cierpienia, okazało się to nie do końca możliwe.

– To była ona – powiedziałam. – Z jej rozkazu samochód się zepsuł

i to ona kazała mi wysiąść. – Nie miałam pewności, czy menada
wywołała również naszą kłótnię, ale brałam pod uwagę tę możliwość.

– Porozmawiamy o tym później – uciął Bill. Z maksymalną

prędkością ruszył w stronę Shreveport, podczas gdy ja wbijałam
palce w siedzenie, starając się uspokoić.

Z tej jazdy zapamiętałam jedynie, że mi się dłużyła, jakby trwała

ze dwa lata.

Bill jakoś doniósł mnie pod tylne drzwi „Fangtasii” i zaczął je

kopać, aż ktoś nam otworzył.

– Co? – Głos Pam brzmiał wrogo. Spotkałam ją wcześniej parę

razy. Była ładną przedsiębiorczą blond wampirzycą. – Ach, Bill! Co
się stało? Ojej, ona krwawi – zauważyła pożądliwym tonem.

– Sprowadź Erica – odburknął Bill.
– Czeka na ciebie w środku... – zaczęła, ale Bill minął ją wielkimi

krokami,  a  ja  zwisałam  z  jego  ramienia  niczym  krwawe  trofeum
myśliwskie.  Byłam  już  tak  słaba,  że  było  mi  obojętne,  czy  zaniesie
mnie  na  parkiet,  czy  do  baru,  on  jednak  na  szczęście  skierował  się
prosto do biura Erica.

– To twoja wina – warknął w środku.
Jęknęłam, kiedy potrząsał mną, jakby pragnął zaprezentować

mnie Ericowi. A gdzie indziej miał niby Eric patrzeć, skoro byłam
jedyną dorosłą kobietą i prawdopodobnie jedyną krwawiącą istotą w
jego biurze?

Zapragnęłam zemdleć i stracić przytomność. Ale nie zemdlałam.

Zwisałam bezradnie na plecach Billa i cierpiałam.

– Idź do diabła – wymamrotałam.
– Co mówisz, kochanie?
– Idź do diabła!
– Musimy położyć ją na brzuchu. Na kanapie – powiedział Eric. –

Tutaj, pozwól, że ja...

Poczułam, że kolejna para rąk chwyta moje nogi, Bill jakoś mnie

obrócił i we dwóch ostrożnie ułożyli mnie na szerokiej kanapie, którą

Eric niedawno zakupił do swojego biura. Pachniała nową skórą.

– Pam, zadzwoń po lekarza.
Usłyszałam, że ktoś wychodzi z pomieszczenia. Eric przykucnął i

spojrzał mi w twarz. Naprawdę musiał przykucnąć, ponieważ, wysoki
i barczysty, wyglądał na tego kim był, czyli dawnego wikinga.

– Co ci się przydarzyło? – spytał.
Obrzuciłam go spojrzeniem pełnym wściekłości, tak rozsierdzona,

że ledwo mogłam mówić.

– Jestem wiadomością dla ciebie – mruknęłam. – Ta kobieta w

lesie sprawiła, że auto Billa się zepsuło, a może nawet skłoniła nas do
kłótni. A potem podeszła do mnie ze świnią.

– Ze świnią?! – Zdaje się, że Eric nie mógł być bardziej zdziwiony.

Chyba żebym powiedziała, że kobieta miała kanarka na nosie.

– Tak, świnia, takie zwierzę, które kwiczy. Dzika świnia! I ta

kobieta powiedziała, że chce przesłać ci wiadomość. Na szczęście
odwróciłam się w porę, dzięki czemu uniknęłam ciosu w twarz, więc
uderzyła mnie w plecy, po czym zniknęła.

– W twarz? Więc chciała zranić cię w twarz... – Bill podsumował

moją  chaotyczną  wypowiedź.  Zauważyłam,  że  zaciska  palce  na
udach,  po  chwili  jednak  widziałam  już  tylko  jego  plecy,  gdy  zaczął
nerwowo  chodzić  po  biurze.  –  Ericu,  jej  rany  nie  są  zbyt  głębokie,
więc dlaczego jest w tak złym stanie?

– Sookie – odezwał się do mnie cicho Eric. – Jak wyglądała ta

kobieta?

Jego twarz była tuż przy mojej, a gęste złote włosy wampira

prawie muskały moją twarz.

– Jak wariatka. I nazywała cię Erikiem Człowiekiem Północy.
– Nie używam tego imienia w kontaktach z ludźmi. – Zadumał się.

– Wariatka... czyli... Jak wyglądała?

– Ubranie miała poszarpane, na ustach krew, a między zębami

strzępy surowego mięsa. Miała też jakąś różdżkę, z czymś na końcu.
Jej włosy były długie i splątane... Ach, skoro już mowa o włosach...
moje kleją mi się do pleców.

– Tak, rozumiem. – Eric zaczął zdejmować moje włosy z ran, które

zasklepiając się, sklejały kosmyki.

Wtedy weszła Pam z „lekarką”. Jeśli wcześniej miałam nadzieję,

że  Eric  wezwał  normalnego  doktora,  takiego  ze  stetoskopem  i
szpatułką, czekało mnie kolejne rozczarowanie. Przede mną stanęła
karlica, która nawet nie musiała się pochylać, by zajrzeć mi w oczy.
Bill  krążył  wokół  nas,  z  nerwów  napięty  niczym  struna,  tymczasem
mała  kobieta  oglądała  moje  rany.  Była  ubrana  w  białe  spodnie  i
tunikę,  identycznie  jak  lekarze  w  szpitalu.  To  znaczy...  Kiedyś
lekarze  takie  nosili,  nim  zaczęli  wkładać  stroje  zielone,  niebieskie
albo  w  innym  zwariowanym  kolorze.  Karlica  miała  wielki  nos  i
oliwkową cerę. Jej pofalowane włosy były złotobrązowe, szorstkie i
niewiarygodnie  grube,  przycięte  bardzo  krótko.  Skojarzyła  mi  się  z
hobbitem.  Może  nawet  nim  była!  W  ostatnich  kilku  miesiącach
odkryłam,  że  w  naszym  świecie  oprócz  ludzi  żyje  wiele  rożnych
dziwnych istot.

– Jakiego rodzaju doktorem jest pani? – spytałam, chociaż trochę

czasu zajęło mi ułożenie w myślach tego pytania.

– Uzdrowicielem – odparła zaskakująco głębokim głosem. –

Zostałaś otruta.

– Więc dlatego wydaje mi się, że za chwilę umrę – wydukałam.
– Rzeczywiście, całkiem niedługo – przyznała.
– Och, wielkie dzięki, pani doktor. Jak może mi pani pomóc?
– Nie mamy zbyt wielu opcji. Otrucie to otrucie. Słyszałaś o

waranach z Komodo? W ich pyskach są dziesiątki bakterii... No cóż,
rany menady wydają się równie toksyczne. Gdy waran ukąsi, tropi
później oﬁarę godzinami, czekając, aż bakterie ją zabiją. Dla menad
opóźniona śmierć oﬁary to dodatkowa zabawa. A w przypadku
jaszczurów, kto może wiedzieć?

Dzięki za streszczenie artykułu z „National Geographic”,

doktorko!

– Ale co może pani z tym zrobić? – zapytałam przez zaciśnięte

zęby.

– Mogę zamknąć zewnętrzne rany, lecz twój krwiobieg został już

zainfekowany, toteż całą krew trzeba ci usunąć i zastąpić nową. To
zadanie dla wampirów.

Uzdrowicielka wyraźnie cieszyła się na myśl o planowanej pracy

zbiorowej. Stanę się obiektem jej eksperymentu.

Kobieta odwróciła się do zebranych wampirów.
– Gdyby tylko jeden z was przyjął zatrutą krew, czekałby go dość

marny los, gdyż menada użyła magii. Ugryzienie warana z Komodo
na pewno nie byłoby dla was problemem.

Zaśmiała się.
Nienawidziłam jej. Po twarzy spłynęły mi łzy.
– A zatem – kontynuowała – kiedy skończę, każde z was po kolei

wyssie tylko trochę krwi. Potem zrobimy transfuzję.

– Z ludzkiej krwi – upewniłam się, wyraźnie zaznaczając, że to jest

mój warunek.

Musiałam wypić krew Billa raz, aby wydobrzeć po ciężkim

pobiciu, i raz, by przetrwać pewne przesłuchanie, które okazało się
dla  mnie  niebezpieczne.  Innym  razem  przez  przypadek  napiłam  się
trochę  wampirzej  krwi,  choć  może  brzmi  to  dziwnie.  Po  tamtych
zdarzeniach  dostrzegłam  w  sobie  zmiany,  których  bynajmniej  nie
chciałam  intensyﬁkować  poprzez  wypijanie  kolejnych  dawek.
Bogacze  traktowali  obecnie  wampirzą  krew  jako  kosztowne
lekarstwo, lecz ja nie przyjęłabym jej nawet za dopłatą.

– Jeśli Eric potraﬁ użyć swoich wpływów i zdobyć ludzką krew –

uściśliła karlica. – Nawet połowa krwi do transfuzji może być
syntetyczna. Tak przy okazji, nazywam się doktor Ludwig.

– Zdobędę krew, ponieważ musimy uzdrowić tę dziewczynę –

usłyszałam słowa Erica i poczułam ulgę. Oddałabym wiele, by
zobaczyć w tym momencie twarz Billa. – Jaką masz grupę krwi,
Sookie? – spytał Eric.

– Zero Rh+ – odparłam, ciesząc się, że posiadam najczęściej

spotykaną grupę.

– Więc nie powinno być problemu – stwierdził. – Zajmiesz się tym,

Pam?

Pam ponownie wyszła. Doktor Ludwig pochyliła się nade mną i

zaczęła lizać mój kark. Wrzasnęłam.

– To lekarka, Sookie – wyjaśnił Bill. – Uzdrowi cię w ten sposób.
– Ale sama się zatruje – bąknęłam.
Usiłowałam wymyślić powód mojej gwałtownej reakcji, ponieważ

nie zamierzałam zostać uznana za osobę nietolerancyjną, która

odczuwa wstręt do karłów. Naprawdę jednak nie chciałam, żeby ktoś
lizał moje plecy – ani karlica, ani wampir.

– To uzdrowicielka – dodał Eric tonem przygany. – Musisz

pogodzić się z jej metodami leczenia.

– Och, w porządku – mruknęłam. – Nawiasem mówiąc, nie

słyszałam od was jeszcze słowa „przepraszam”. – Odczuwałam tak
wielki żal, że nie dbałam o własne bezpieczeństwo.

– Przepraszamy, że menada zrobiła ci krzywdę.
Przeszyłam go przepełnionym wściekłością wzrokiem.
– To nie wystarczy – odburknęłam. Bardzo się starałam

przeciągać tę rozmowę, choćby bez końca.

– Anielska Sookie, uosobienie miłości i piękna, jestem doprawdy

zasmucony tym, że ta niegodziwa, zła istota zbezcześciła twoje
gładkie i ponętne ciało w próbie przekazania mi wiadomości.

– Taka odpowiedź bardziej mnie zadowala. – Słowa Erica

sprawiłyby mi większą satysfakcję, gdybym w tym właśnie momencie
nie  doświadczyła  ukłucia  bólu  (kuracja  wcale  nie  była  przyjemna).
Przeprosiny powinny albo płynąć prosto z serca, albo być wyszukane,
a  ponieważ  Eric  nie  miał  serca  i  nie  zauważyłam  do  tej  pory,  by
doświadczał  jakichkolwiek  uczuć,  równie  dobrze  mógł  mnie
oszałamiać gładkimi słówkami.

– Rozumiem, że jej wiadomość oznacza wypowiedzenie wojny

przeciwko  wam?  –  spytałam,  usiłując  ignorować  działania  doktor
Ludwig.  Pociłam  się  na  całym  ciele,  a  ból  pleców  był  potworny.  Po
twarzy  płynęły  mi  łzy.  Miałam  wrażenie,  że  pokój  wypełnia  lekka
żółta mgiełka, i od tego widoku robiło mi się niedobrze.

Eric wyglądał na zaskoczonego.
– Niezupełnie – odparł ostrożnie. – Pam?
– Za chwilę – odrzekła wampirzyca. – Są kłopoty.
– Zaczynajcie – polecił Bill ostro. – Dziewczyna zmienia kolor.
Zastanowiłam się niemal mimochodem, jaki kolor przybieram. Nie

mogłam  już  nawet  unieść  głowy,  chociaż  bardzo  starałam  się
oderwać  ją  od  podłoża,  pragnęłam  bowiem  wyglądać  na  mniej
otumanioną.  Przyłożyłam  policzek  do  skórzanej  kanapy,  który  z
powodu potu natychmiast mi się do niej przykleił. Uczucie pieczenia,

które promieniowało na całe moje ciało ze śladów pazurów na
plecach, stawało się coraz dotkliwsze, aż krzyknęłam, nie mogąc go
znieść. Karlica zeskoczyła z kanapy, pochyliła się i spojrzała mi w
oczy.

Potrząsnęła głową.
– Cóż, o ile w ogóle jest nadzieja... – oznajmiła, lecz jej słowa

dotarły do mnie z bardzo daleka. Kobieta miała w ręku strzykawkę.
Ostatnią rzeczą, jaką dostrzegłam, była przybliżająca się do mojej
twarz Erica. Wydawało mi się, że wampir do mnie mrugnął.