Olivia Cunning – One Night with Sole Regret 05 – Tie Me

Tłumaczyła: Eiden //

http://chomikuj.pl/Eiden

Rozdział 1

Noc przeszyła Kellena, owijając go w kokonie nicości. Sporadyczne

błyski żółtych, odległych chmur nad jego głową niebawem by zniknęły, więc
musiał wejść do środka. Jednakże potężna burza szalała nad Zatoką
Meksykańską, przy czym nie był gotowy zmierzyć się z tym pustym domem.
Po prostu został na plaży, aż rozwiązanie stało się silniejsze od strachu.

Miganie nad horyzontem zwiększyło się, zerwał się wiatr, rozdmuchując

jego długie włosy wokół szyi i twarzy. Zapatrzył się w niekończącą się wodę,
walcząc z dreszczami jakie spowodowały wilgotne ukąszenia słonego,
morskiego powietrza, które wyssało ciepło z jego ciała. Zdrętwiała mu skóra.
Żałował, że bryza Zatoki nie znieczuliła surowego bólu w jego piersi. Czy to
uczucie, za którym częściowo tęsknił wreszcie by zniknęło, czy jego
przeznaczeniem było czuć pustkę przez resztę swojego życia? Strata Sary
wciąż była namacalna, tak samo jak to było pięć lat temu, kiedy patrzył na
ten pieprzony czujnik tętna, wstrzymując oddech, czekając na chociaż jedno
piknięcie. Chociaż jedno.

Tylko jedno, Saro. Zrobię wszystko.

Nigdy nie nadeszło.
Cała nadzieja w świat - cała miłość jaką miał do dania - na końcu nic

nie znaczyła. Pod wściekłymi chmurami, woda wyglądała się jak mieniący się
obsydian - błyszczące, czarne szkło ze szczytami i wgłębieniami. Przypadkowe
krzywizny białej piany zbliżały się do wilgotnego piasku u stóp Kellena, a
następnie wycofywały się, bezustannie się unosząc i cofając. Morska piana
bawiła się z nim - powoli się wycofywała, aby znowu nadejść. Fale pieniły się
pod mocą burzy, czasami obmywając jego nagie stopy i wymywając piasek
spod jego podeszw, ale fale nigdy go nie pochłonęły. Nigdy nie wciągnęły go

pod powierzchnię. Kellen ruszył do przodu, podążając powoli za ustępującą
woda, wiedząc że morze w końcu wypchnęłoby go na brzeg, kiedy fala by
wróciła. Człowiek mógł liczyć na niewiele w swoim życiu, ale mógł polegać na
tych pływach. I Kellen mógł liczyć na to, że wspomnienia Sary wciąż będą go
ścigać.

Spojrzał przez ramię na ciemny dom za sobą. Był pomalowany na

słoneczny, żółty kolor, ale w nocy wyglądał na szary. Smutny. Nie jak
szczęśliwe miejsce, jakie dzielił z nią zanim zachorowała.

Och, spójrz na ten dom, Kellen, wesoły głos Sary rozbrzmiał echem w jego

wspomnieniach. Nie byłoby zabawnie wynająć go na tydzień i udawać, że jest nasz?
Nigdy nie widziałam oceanu. Po raz pierwszy chcę go zobaczyć z tobą.

Kellen spojrzał na ekran przez ramię Sary. Przeglądała zdjęcia

ogromnego, słonczego, żółtego domu na wynajem z otwartymi,
przestronnymi pokojami, zapraszającym umeblowaniem i rozległym
pomostem z widokiem na plaże.

Chcesz zobaczyć ocean, kochanie? Pojedziemy, powiedział. Ile kosztuje?

Kliknęła na link do rezerwacji i obojgu opadły szczeki, kiedy wyświetliła

się cena na tygodniowy wynajem. Zamknęła laptopa i spojrzała na niego, a
jej wielkie, niebieskie oczy wciągnęły go w swoją głębię. Niczym prądy
odpływowe, zawsze wciągały do pod powierzchnię.

Nie potrzebne mi to, powiedziała. Mam ciebie. I pocałowała go w taki

sposób, jak tylko Sara mogła go pocałować. Pocałunkiem, który poruszył jego
ciało i sprawił, że ogarnął go gorący szał. Pocałunkiem, który dotknął jego
serca i duszy. Jej pocałunki zawsze przeszywały go na wylot. Właśnie to
robiła z nim miłość. Właśnie dlatego Kellen potrzebował tego i jednocześnie
już nigdy nie chciał tego znaleźć.

Więc Kellen zrobił to, co zrobiłby każdy zakochany głupiec dla swojej

idealnej dziewczyny. Oddał w zastaw swoją najbardziej cenną rzecz - gitarę
Les Paul swojego zmarłego dziadka - i zaskoczył Sarę tygodniem w jej
wymarzonym domu. Nie sprawiła, że czuł się źle ze zrezygnowania ze swojej
gitary. Zamiast tego wynagrodziła mu jego poświęcenie tygodniem
najpiękniejszy wspomnień. Radość na jej twarzy, gdy stanęła przed tym
okropnie wielki, wynajętym domkiem z dłońmi splecionymi na piersiach, była
warta każdej ceny.

Kocham cię bardziej, niż jest całej tej wody w oceanie. Więcej niż jest ziarenek

piasku na tych plażach. Niż wszystkich gwiazd na niebie, powiedziała i rzuciła mu

się w ramiona.

To wiele miłości, powiedział, ukrywając nos w jej słodko pachnących

włosach i poświęcając moment aby ją poczuć. Była jego wszystkim. Mogła
być jego wiecznością. Nie wahał się co do tego nawet na chwile.

Kocham cię bardziej niż to, Kellen. O wiele bardziej.
Ja też, kochanie.

Kellen z trudem przełknął ślinę i zamknął oczy przez rozbrzmiewające

echo przeszłości.

Wspomnienia o Sarze nieustannie dręczyły Kellena. Rozrywały jego

serce na kawałeczki. Niezależenie od tego, to i tak szukał rzeczy, które mu o
niej przypominały. Stracenie jej ciała i duszy było wystarczająco trudne.
Utracenie tych wspomnień? Nie mógł i tego zaryzykować. Potrzebował
przypomnień o niej. Stałych przypomnień. I właśnie dlatego, nawet po jej
śmierci, kupił ten wielki, pieprzony dom na plaży w Galvestone, gdy tylko było
go na niego stać. Pieniądze nie były problemem po sukcesie drugiej płyty
Sole Regret, która pokryła się platyną i wyprzedawali koncert za koncertem w
pierwszej samodzielnej trasie. Co Sara pomyślałaby o jego sukcesie? Byłaby
dumna? Zazdrosna? Nigdy nie rozumiała jego potrzeby, aby tworzyć muzykę.

Oddałby każdy grosz, każdy okrzyk, każdego fana na jeszcze jedną

chwilę, którą mógłby z nią spędzić

Był tutaj właśnie przez ten pusty dom, stojąc na plaży. Nie miał

żadnego interesu, aby tu być. Powinien być w busie z zespołem w drodze do
Beaumont na ich jutrzejszy koncert, ale nie był w stanie się powstrzymać. Nie
gdy zespół zagrał w Houston. Nie gdy był tak blisko tego miejsca, które
uszczęśliwiło Sarę przez tydzień jej krótkiego życia. Chciał zamknąć te
radosne wspomnienia. Były tuż po drugiej stronie piaskowych wydm za nim.
W tamtym domu. W tamtym ciemnym, pustym domu, który stał się kolejnym
koszmarem.

Teraz, kiedy przyjechał, nie mógł się zmusić do wejścia do środka. Nie

mógł znieść popijania piwa na pomoście bez niej u swego boku. Nie mógł
znieść myśli, że gdyby wszedł do łóżka, to jej poduszka byłaby pusta. Nie
mógłby jej dotknąć, usłyszeć jej oddechu. Mógł tam tylko leżeć, patrzeć na
wirujący wiatrak sufitowy, próbując nie przypominać sobie co jedli na
śniadanie pierwszego poranka i jak słońce tańczyło przez złote pasemka w jej
włosach, gdy patrzyła jak piasek przesuwa się pod pianą morską. Niemal
mógł usłyszeć jej śmiech. Prawie widział, jak obracała się w ciepłym wietrze z
wyciągniętymi rękoma. Niemal poczuł jak woda rozpryskała się na jego
nogach, kiedy kopnęła falę. Tamtego dnia była taka żywotna. Tak cholernie
żywa. W jego wspomnieniach zawsze taka była. I właśnie z tego by nigdy nie

zrezygnował.

Owen próbował go przekonać do tego, żeby dzisiaj nie odwiedzał tego

domu. Rozumowanie Owena było prawidłowe - bycie tutaj nie pomagało.
Sprawiało ból. Ale Kellen nie mógł się powstrzymać. I chociaż wiedział, że
byłoby tak najlepiej, to nie mógł pozwolić Sarze odejść.

Minęło pięć lat, odkąd Sara mu się wymknęła. Pięć długich lat, podczas

których Kellen powinien wyleczyć rany i nauczyć się ruszy do przodu. Pięć
pierdolonych lat cierpienia.

Tego dnia, kiedy została pochowana, spadł na same dno i myślał, że to

był najgorszy moment. Ale był teraz niżej. Co jest poniżej dna?

- Piekło - szepnął w wiatr.

Dlaczego mi umarłaś, Sara? Potrzebuję cię przy sobie. Kurwa, nie

powiedziałem ci tego wystarczającej ilości razy?

Kellen owinął dłoń wokół skórzanej obręczy na swoim lewym

nadgarstku. Dla niego był to trwały znak powiązania z kobietą, którą wciąż
kochał. Gdy Kellen w końcu pomyślał, że mógłby dać Sarze odejść i ruszyć do
przodu, to Owen dał mu tą bransoletę w prezencie świątecznym. Znaczenie
nie było takie ogromne, ale był to znak - taki, który nakazał Kellenowi zostać
przy Sarze nieco dłużej. Jego uczucia nie skończyły się, kiedy jej życie
dobiegło końca. Nie tak działała miłość. Ludzie, którzy nie stracili miłości
swojego życia, nie mieli o tym pojęcia. Pomyślał o tym, że człowiek powinien
ruszyć dalej kiedy zmarła jego bratnia dusza. Znaleźć jakieś następstwo. Ale
Kellen nie chciał ruszyć do przodu. Nie chciał zastępstwa. Chciał tylko, żeby
Sara wróciła.

Chciał niemożliwego.
I chciał, żeby Owen przestał się gapić na jego cenną bransoletę, jakby

była opętana przez zło. Kellen chciał, aby Owen wreszcie pozwolił mu się
taplać w smutku i przestał na niego naciskać, aby ruszył do przodu. Może jeśli
Kellen by poudawał, to może obecne napięcie między nim a jego najlepszym
przyjacielem by złagodniało. Jego determinacja, aby pozbyć się bransolety
Sary nie było dla jego własnego dobra. Było dla Owena. Mógł to zrobić dla
Owena. Powiększająca się przepaść między nimi rozdzierała Kellena. Ta
kobieta, która Owen poznał noc wcześniej - Caitlyn - otworzyła Kellenowi na

brutalną rzeczywistość. Na dziwne rozumowanie Kellena - jego niezdolność do
nowej, intymnej więzi - odpychało Owena od niego. I nie mógł też stracić
Owena. Nie miał nikogo innego, nikogo komu pozwoliłby zbliżyć się do siebie.
Nikogo, komu ufał. Nikogo, kto by zniósł te dziwne gówno przez jakie
przechodził.

Kellen wziął głęboki oddech i pociągnął za jeden pasek w bransolecie,

aby ją odpiąć.

Nie zapomnę o tobie, Saro. Mówiłem prawdę, kiedy powiedziałem na zawsze.

Tak bardzo przepraszam, kochanie. Ja po prostu nie mogę... już nie mogę
koncentrować swojego życia wokół ciebie. Ale nie zapomnę. Nigdy nie zapomnę.

Przełknął gulę w gardle i odpiął drugi pasek. Skórzana bransoleta

spadła w jego prawą dłoń. Jego nagi nadgarstek był jak obcy. Odkryty. W
środku czuł się pusty. Taki pusty. Zanim zmienił zdanie, rzucił bransoletę w
morze.

Nie powinieneś śmiecić, dupku. Kellen prychnął, gdy pierwsze słowa jakie

Sara kiedykolwiek do niego powiedziała, rozdźwięczały w jego
wspomnieniach. Nie zwrócił uwagi, kiedy rzucił pustą butelkę wody na ziemie,
zamiast do śmietnika, do którego celował. Podniosła ten kawałek śmiecia,
podeszła do niego i dźgnęła końcówką butelki w jego pierś. Zagapił się na nią
z rozdziawionymi ustami, całkowicie gubiąc język w gębie. W tamtej chwili
wiedział, że znalazł swoją całość. Przed tymi wiecznymi sekundami, które

oznaczyły ich pierwsze spotkanie, nie wierzył w miłość i to już z całą
pewnością nie w miłość od pierwszego wejrzenia, ale w chwili w której ujrzał
niewinną twarz Sary, to wiedział że tak właśnie miało być. Ona była innego
zdania. W jej oczach nie było żadnej miłości, kiedy zapytała, Myślisz, że ile
mamy planet?

Miliony, odpowiedział. Trilony.

Drgnął kącik jej ust, tylko nieco i odrobinka ognia ustąpiła z jej

niebieskich oczu. Przez chwilę myślał iż sądziła, że był zabawny.

Cóż, więc śmiało idź na nich żyj. Ja jestem częścią tej, na której stoję.

Jej długi, jasno brązowy kucyk uderzył go prosto w ramię, kiedy

odwróciła się i podeszła do śmietnika. Wrzuciła butelkę do niebieskiego
kontenera i dołączyła do swoich znajomych z klubu ochrony środowiska.
Otoczyły ją, jakby w pojedynkę uratowała planetę przez nagadanie fajnemu
chłopakowi, który nie trafił do śmietnika.

Nie miało to znaczenia. Kellen był jak uzależniony. Następnego dnia

zapisał się do ich grupy ratowania drzew, a nawet nie był przyjęty do jej
uczelni. Nie pozwolił, aby takie błahostki jak ta stanęła mu na drodze, gdy
czegoś chciał. I chciał jej. Wciąż jej chciał.

- Myślę, że skóra ulega biodegradacji - powiedział teraz, wiedząc, że

nie pochwaliłaby jego wrzucenia śmiecia do wody. Po prostu uważał, że był to
godny pochówek dla tej rzeczy, oddając Sarę morzu, które tak kochała przez
krótki czas. Wiedział, że chciała spędzić tam więcej czasu, zanim odeszła.
Wiedząc, że był odpowiedzialny za niespełnienie tego czego chciała, ponieważ
bał się wypuścić ją ze szpitala. Miał tylko nadzieję, że w zaświatach był
ocenach i że już zawsze mogła tańczyć w falach.

Kellen potarł swój nagi nadgarstek, próbując się pozbyć uczucia stałego

dotyku bransolety z jego skóry. Tak jak ze wspomnieniami o niej, nie mógł
zmniejszy tego efektu prostym wysiłkiem. Po chwili uciskania swojego
nadgarstka, coś uderzyło o jego bosą stopę. Zerknął w dół i dostrzegł odbicie
dwóch metalowych klamer w piasku.

- Tak szybko wróciłaś?- powiedział i westchnął. Pochylił się i podniósł

skórzaną bransoletę, wkładając ją do tylnej kieszeni swoich dżinsów. Na jego
biodrze rozkwitła wilgoć. Nieco dłużej ponosi bransoletę, ale w ciszy
przysiągł, że już nigdy nie założy jej na nadgarstek. Przecież nie złamało to
jego dzisiejszej obietnicy, która dotyczyła tego, że ściągnąłby ją dzisiaj. Nie do
końca. Przecież ją ściągnął. Chociaż nie była już na jego nadgarstku, to wciąż

był świadom jej obecności w swojej mokrej kieszeni.

Miękki brzęk muzyki fortepianowej konkurował z rykiem fal. Kellen

obejrzał się za siebie, szukając źródła tego dźwięku. Większość domów
wzdłuż bezludnej plaży Zatoki były pogrążone w ciemności, ale słaby, żółty
blask rozświetlił otwarte okno w domu obok jego. Tam, późno w nocy, gdzie
mógł udawać, że był jedyną osobą w odległości wielu mil. Jednak nie
przeszkadzało mu wtargnięcie przejmującej melodii. Prawdę mówiąc, to był

pewien, że potrzebował czegoś nieoczekiwanego, co wciągnęłoby go z
powrotem do teraźniejszości.

Silny podmuch wiatru zdmuchnął mu włosy na twarz. Grzmot huknął

mu nad głową.

Melodia fortepianu zaczęła narastać - było to inspirujące crescendo -

które wznosiło się coraz wyżej. Wyżej. Wyciągając go z ciemności.
Rozjaśniając jego myśli. Uwalniając jego serce. Obmywając go radością.
Choćby tylko na kilka sekund.

Nagle ciąg nut przepadł. Głośne uderzenie w klawisze zakończyło

kawałek.

Chwilę później wściekłe uderzenie „Pałeczek” wyleciało z okna i

wywołało uśmiech na twarzy Kellena.

Piorun przedarł się przez ciemności, a zanim głośny grzmot. Kellen

zmrużył oczy, kiedy deszcz zaczął padać w wielkich kroplach. Natychmiast
został przemoczony, woda spłynęła po jego twarzy i nagim torsie. Włosy
przykleiły mu się do szyi, ale nie pobiegł do schronienia. Melodia znowu się
zaczęła. Nawet nie zauważył jak zbliżył się do sąsiedniego domu, dopóki nie
spostrzegł, że stał pod otwartym oknem, które było osłonięte szeroką
markizą. Melodia znowu narosła. Wstrzymał oddech, czekając na kolejną
nutę. Jeszcze jedną tej wspaniałej muzyki. Tylko jedną nutę. Jeszcze jedną.

Blam!

- Argh!- usłyszał sfrustrowany, kobiecy krzyk zanim błysnął kolejny

piorun i grzmot sprawił, że znowu wrócił do zdrowych zmysłów. Spojrzał na
swój domek na plaży obok tego, próbując zebrać się na odwagę, aby wejść
do środka z deszczu. Bez Sary.

- Miły wieczór na spacer - zawołał do niego głos. Słowa kobiety zostały

stłumione przez ulewę i walące fale. Spojrzał na nią i dostrzegł ją stojącą przy
drewnianej poręczy. Nie dostrzegł rys jej twarzy, odkąd światło wylewało się
za jej pleców, ale rozpoznał krągłości, kiedy wiatr owiał jej białą sukienkę
wokół jej ciała.

Znane i niepożądane ciepło przesunęło się do jego podbrzusza.
Minęło wiele czasu, odkąd ostatni raz był z kobietą. Cholernie zbyt

długo. I miało być jeszcze dłużej, jeżeli pamięć o Sarze miało coś do
powiedzenia w tej sprawie.

Rozdział 2

Ostatnią rzeczą, jaką Dawn spodziewała się zobaczyć na plaży przy jej

wynajętym domku wypoczynkowym, to przemoczony przystojniak bez
koszulki. Była zbyt zaskoczona, aby czuć zagrożenie z jego obecności. Czy
Neptuna - władcę morza - wyrzuciło na brzeg? Z tym twardym ciałem i wodą
kapiąca z każdego calu jego napiętej skóry, ten wysoki, muskularny
mężczyzna naprawdę przypominał nieśmiertelnego boga.

- Zgubiłeś się?- krzyknęła.
Poważnie, Dawn? Morze sprezentowało ci tą wspaniałą syrenę bez ogona, a ty

się go pytasz, czy się zgubił? Oczywiście, że się zgubił. Dlaczego inaczej stałby

półnagi na plaży podczas sztormu? Wątpiła, żeby ratował żółwie morskie.

Pokręcił głowa.
- Nie - krzyknął do niej.- Mieszkam obok. Właśnie podziwiałem... -

wyciągając rękę, wskazał na szalejące morze za sobą.- ... widok.

- Normalnie bym ci uwierzyła, ale w tej chwili widok jest nieco

gwałtowny - odkrzyknęła.

Pioruny trzasnęły nad ich głowami, a wiatr powiał w nią zimnym

deszczem. Cofnęła się od poręczy. Nie powinno się zadzierać z tamtejszymi
burzami. Liście palm uderzały o konary drzew, grzechocząc jak gniazdo
wściekłych węży. Piana morska uderzyła o plażę z większym impetem,
pożerając większy skrawek ziemi.

Mężczyzna przyłożył dłonie do ust i krzyknął.
- Jaką piosenkę gra...
Błyskawica rozdarła ciemność, zapowiadając kolejny grzmot. Dawn

dostrzegła, że usta mężczyzny wciąż się poruszały, ale wiatr okradł jej uszy z
jego słów.

- Co?- krzyknęła.
- Tą melodię, którą usłyszał...
Pokręciła głowa i wskazała na swoje ucho.
- Nie słyszę, co mówisz!
Skrzywił się i rozejrzał, zanim odwrócił i podbiegł do drewnianego

chodnika, który został zbudowany na wydmach. Wkrótce straciła go z oczu i
zaczęła się zastanawiać, czy czasami go sobie nie wyobraziła. Przynajmniej
miał tyle rozumu, żeby uciec z deszczu, nawet jeśli było to niegrzeczne z jego
strony, iż nawet się nie pożegnał.

Dawn wzruszyła ramionami i wróciła do domu. Być może ta mała

przerwa rozbudziła jej muzę. Dzisiejszego wieczoru ta leniwość nie
współpracowała z nią, a Dawn zbliżała się do terminu. Musiała do rana
znaleźć resztę tej piosenki, bo inaczej znalazłaby się w poważnych,
profesjonalnych kłopotach.

Zgięła dwoje obolałe palce i właśnie usiadła przy fortepianie, kiedy

rozbrzmiał dzwonek do drzwi.

Czy to Neptun dzwonił? Podskoczyło jej tętno. Była sama w tym

dziwnym domu i była pewna, że najbliższy policjant był znajdował się jakieś
dziesięć mil stąd. Co jeśli ten przemoczony przystojniaczek był psycholem?
Właśnie takie było przekleństwo posiadania przerośniętej wyobraźni. Dobrze
jej służyła w pisaniu piosenek, ale była istnym przekleństwem, kiedy w jej
życiu pojawiło się coś nieco odbiegającego od normy.

Wahała się przez chwilę, a następnie poszła do drzwi, podnosząc

zasłony, aby mogła wyjrzeć przez szybę. Na zewnątrz zamajaczyła barczysta
postać. Zapaliła światło na werandzie. Owszem, na jej werandzie stał nikt
inny jak jej ociekający wodą, bardziej seksowny niż jakakolwiek utopiona
bestia miała prawo wyglądać, Neptun.

- Mogę ci w czymś pomóc?- krzyknęła przez drzwi. Nie zamierzała ich

otworzyć. W swoim życiu widziała wystarczająco dużo horrorów i wiedziała co
działo się z kobietami, które były same w ciemne, burzowe noce, które były
na tyle głupie, aby otworzyć drzwi nieznajomy. Prawdziwi mordercy nie
ostrzegali o swoich intencjach nosząc przerażające maski i uruchamiając piłę
łańcuchową, kiedy stali przed twoimi drzwiami, prosząc o wpuszczenie do
środka.

- Przepraszam - powiedział mężczyzna, a jego głos został stłumiony

przez szklane drzwi.- Mam nadzieję, że cię nie wystraszyłem. Chciałem tylko
poznać tytuł piosenki, którą grałaś gdy rozpętała się burza. Nie będę ci dalej
przeszkadzać.

- Piosenkę, którą grałam?
- Tak. Naprawdę do mnie przemówiła. Miałem nadzieję, że mogłabyś mi

powiedzieć jaki ma tytuł, abym mógł ją znaleźć - szczególnie głośny grzmot
sprawił, że się wzdrygnął.- To głupie. Pójdę już. Przepraszam, że zawracałem
ci głowę.

Cofnął się, jego wzrok spoczął na schodach, które prowadziły na ziemię.

Jak wszystkie inne domy wzdłuż brzegu, dom był ustawiony na wysokich,
grubych, drewnianych palach, aby utrzymać je powyżej strefy zalewowej.
Dawn sięgnęła do zamka. Już jej nie obchodziło, czy był wariatem.
Skomplementował jedną z jej piosenek w czasie, kiedy zbytnio nie wierzyła w
swój talent. Otworzyła drzwi i wyszła na wilgotne deski. Wdepnęła w kałużę,
jaką pozostawił po sobie Neptun i podwinęła pod siebie palce stóp, aby
uniknąć zimna.

- Powiedziałabym ci jaki ma tytuł ta piosenka, ale jeszcze jej nie

nazwałam - powiedziała.

Zatrzymał się na szczycie schodów. Był wspaniały w tej odległej

ciemności, ale w takim przybliżeniu i świetle po prostu zapierał jej dech w
piersiach. Silny, o surowych rysach - tak męski, że powinno być to
przestępstwem - posiadający ciemne oczy, które trafiły prosto w jej, nie
pozwalając jej odwrócić wzroku.

- Nie nazwałaś jej?- jego głos był głęboki i gładki jak jedwab. Zagrał na

końcówkach jej nerwów, niczym smyczek wyciągający magię ze skrzypiec.

- Nie nazwałam jej, ponieważ jeszcze jej nie skończyłam. Naprawdę ci

się spodobała?- zapytała.- Właśnie zamierzałam zgnieść kartkę i zacząć od
nowa.

- Nie rób tego - powiedział.- Jest niesamowita. Skomponowałaś ją?
- Próbuję. Tylko że ona ze mną nie współpracuje.
Światło zamigotało, kiedy następny piorun prześlizgnął się przez chmury

do ziemi. Dawn tęsknie spojrzała na swoje otwarte drzwi frontowe. Może i
Neptunowi nie przeszkadzała szalejąca burza, ale ona nie była taka twarda.
Spódnica jej sukienki owinęła się wokół jej nóg przez szalejący wiatr. Objęła
rękami swoje ciało, aby dla ciepła i zaczęła się przesuwać w stronę progu.

- Przepraszam, że zabieram ci czas - powiedział.- Po prostu pójdę... do

domu.

Coś w sposobie w jaki powiedział dom, sprawiło, że ścisnęło się jej

serce.

- Chcesz wejść na kawę?- zapytała nagle. Czasami jej impulsywne usta

mówiły rzeczy, których natychmiast żałowała. Do końca nie była pewna, czy
powinna żałować tego konkretnego wybuchu czy nie. Może gdyby
zaakceptował jej ofertę, to zapragnęłaby się stać niemową. Ale jeśli by
odmówił, to wiedziała, że poczułaby się nieprzyjemnie.

Przygryzł wargę i spojrzał na nią najbardziej ciemnymi oczami, jakie

kiedykolwiek widziała. Mogła utonąć w tych oczach i nawet by nie walczyła z
pewną śmiercią.

- Jesteś pewna?- zapytał.
Zawała się, gdy oboje spojrzeli na drzwi.
- Najpierw się obróć.
Uniósł na nią cienką, czarną brew, ale odwrócił się powoli, z rękami

przyciśniętymi do boków, aby pokazać jej swoje plecy (i idealny tyłek).
Niesamowity tatuaż pokrywał lewy bok jego pleców i ramię. Czarno szary
ogier, który stał dęba, wyglądał tak realistycznie, że po części oczekiwała, że
zaraz kopnie ją jednym z kopyt. Nawet piórka wplecione w grzywę konia
zdawały się tańczyć na bryzie.

Kiedy zakończył obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni i spojrzał jej w oczy,

to powiedziała:

- Wolałam się upewnić, nie kryłeś za plecami gigantycznego siekiery -

nie wspomniała o tym, że spodobał się jej jego idealny tyłek, muskularne
plecy i ten wspaniały tatuaż, który zdobił połać jego gładkiej skóry w kolorze
brązu, gdy ponoć szukała śmiercionośnej broni. Może i odznaczała się
wieloma cechami, ale tandeta do nich nie należała.

- Zapewniam cię - powiedział.- Że nie jestem mordercą z siekierą. Ani

żadnym innym brutalnym kryminalistą.

- Tak? Właśnie to powiedziałby każdy przemoczony, dzierżący siekierę,

żądny krwi kryminalista.

Uniósł się kącik jego zmysłowych i potarł jedną brew koniuszkiem palca.
- Mogę sobie tylko wyobrazić, co sobie o mnie pomyślałaś, gdy tak

stałem przed twoim domem podczas burzy. Przysięgam, że to twoja śliczna
piosenka przyciągnęła mnie do twojego okna - jego uśmiech rozszerzył się,
łagodząc jego silne rysy i zniknął cały lęk Dawn.- Jaki przemoczony, dzierżący
siekierę, żądny krwi kryminalista by się do tego przyznał?

Odwzajemniła uśmiech i weszła do domu.
- Wchodź. Pewnie ci zimno.
- Dziękuję za troskę, ale nic mi nie jest. Zimno mi nie przeszkadza.
- Więc pewnie nie pochodzisz stąd - powiedziała. Była w Teksasie tylko

od kilku miesięcy i już przyzwyczaiła się do ciepłego klimatu. Już było jej
zimno podczas piętnastu stopni.

- Nie, nie jestem z Galveston. Jestem z obrzeży Austin - tam się

urodziłem i wychowałem.

- Więc pewnie naturalnie masz gorącą krew.
Jej Neptun zachichotał.
- Może trochę.
Wszedł do domu i zatrzymał się z boku, aby mogła zamknąć drzwi.

Woda ściekła z jego ciała, tworząc całkiem sporą kałuże na płytkach podłogi.

- Zostań tu - powiedziała.- Przyniosę ci ręcznik.
- Zwykle nie robię z siebie takiego kretyna - powiedział i zaraz zaśmiał

się.- Zostawiam to Owenowi.

- Owenowi?- zawołała, gdy pobiegła w stronę szafy w przedpokoju, w

które był zapas ręczników plażowych.

- To mój przyjaciel.
- Też jest bogiem?
- Bogiem?

- Jesteś Neptunem, prawda?- zapytała.- Panem morze, który został

wyrzucony na plaże podczas burzy? Potrafisz wyczarować cuda? Ponieważ
przydałoby mi się kilka dzisiejszej nocy.

Znowu się zaśmiał i wziął od niej ręcznik, aby wysuszyć swoje proste,

czarne włosy. Przekraczały nieco długość do ramion, a woda spłynęła w dół
jego twardych konturów klatki piersiowej i brzucha. Dawn upuściła drugi
ręcznik na podłogę, aby zetrzeć kałuże i zmusiła się, aby nie gapić się na jego
ciało.

- Przepraszam, że cię rozczaruję - nie jestem bogiem. Tylko

człowiekiem, który czasem zbłądzi ze swojej drogi.

- Próbuję wyciągnąć od ciebie imię bez pytania wprost - powiedziała

jego udom, gdy przykucnęła, aby zetrzeć wodę.

- Zdaje się, że gdzieś zapodziały się moje maniery - powiedział,

wycierając tors i ręce.- Jestem Kellen Jamison. A ty?

- Dawn O'Reilly - podniosła się powoli, aby stanąć prosto i spostrzec, że

chociaż przy swoich sześciu stopach wzrostu górowała na wieloma
mężczyznami, to Kellen i tak był wyższy od niej o kilka centymetrów.

- Twoje imię i nazwisko brzmią znajomo - przygryzając palec, przyjrzał

się badawczo jej twarzy.

- Jestem pewna, że jest wiele osób o moim imieniu i nazwisku.
Jego oczy zabłysły i pstryknął placami.
- Ale nie kompozytorów nagrodzonych Grammy. Napisałaś muzykę,

która w zeszłym roku zdobyła nagrodę za najlepszy utwór przewodni w filmie.
Mam rację?

Zarumieniła się. Wiedział, kim była? Nikt nie wiedział kim była. Cóż,

może i kilka osób wiedziało kim była, ale kompozytorzy nie mieli fanów.
Gwiazdy popu owszem.

- Tak naprawdę, to była to nagroda dla Najlepszej Kompozycji

Instrumentalnej, ale owszem, jedna z moich prac została puszczona przy
napisach pewnego filmu kinowego. Skąd wiesz, kim jestem?- podejrzenia
znowu zaczęły wypełniać jej głowę. Może był jednym z tych obleśnych
prześladowców, którzy zobaczyli kogoś w telewizji i zaczęli ścigać ich nawet
na końcu ziemi. Z wyjątkiem tego, że nikt oprócz jej rodziny, najbliższych
przyjaciół i jej agenta nie wiedział, że tu była. Nie było powszechnie
wiadomo, że wynajęła domek na plaży na kilka miesięcy, mając nadzieję na
iskierkę kreatywności. Po jej Grammy, skontaktowało się z nią kilku
producentów, aby napisała dla nich muzykę i jako nowicjuszka w sławie,
która była, przyjęła każdą pracę, która przyszła w jej stronę. Wielki błąd.
Ogromny! Najwidoczniej jej wena twórcza całkowicie się wyczerpała z
powodu presji lub oczekiwań.

- Widziałem, jak przyjmowałaś nagrodę - powiedział Kellen.- Nie

pamiętam twojej przemowy, ale zapamiętałem twoje piękne włosy.

Dotknęła dłonią swoich rudych loczków, które sięgały jej do pasa. Z

powodu wilgotnego powietrza były zakręcony, ale na wieczór Grammy, jej
fryzjerce udało się okiełznać loki i elegancko je wyprostować.

- Widziałeś mnie w telewizji?- była pewna, że każdy w Ameryce

wykorzystał ten moment na przerwę do łazienki, kiedy zaczęła dziękować
każdej osobie jaką poznała i kilku, których nie widziała na oczy.

Zaśmiał się.
- Byłem na widowni.
Cofnęła się o krok. To było zbyt dziwaczne.
- Prześladujesz mnie?
Znieruchomiał i zostawił ręcznik na ramionach, opuszczając ręce do

swoich boków w nie zastraszającej postawie.

- Znowu cię przerażam? Dawn, naprawdę nie musisz się martwić o coś z

mojej strony. Byłem tam, ponieważ mój zespół został nominowany do
nagrody Najlepszego Nowego Artysty.

Jego zespół? Cóż, z tymi tatuażami i skórzanym mankietem na prawym

nadgarstku wyglądał na kogoś, kto takowy miał.

- Wygraliście?
- Nie. Wygrał jakiś raper - Jizzy Wizzy Def Jam z grillzami

1

na zębach -

wykonał fałszywy znak gangu i uśmiechnął się szeroko, aby pokazać swoje
grille - zestaw prostych, białych zębów.- Czy coś w tym stylu.

Zaśmiała się, rezygnując ze swojej obrony.
- Wow, mały świat. Co za dziwny zbieg okoliczności, że się tak

spotkaliśmy.

- Nie wierzę w zbiegi okoliczności - powiedział.
Jego intensywność spowodowała, że zatłukło jej serce a motylki

załaskotały ją w brzuchu.

- A w co wierzysz, Kellen?
Jego ciemno brązowe oczy przytrzymały jej spojrzenie na kilka

przejmujących sekund.

- W przeznaczenie.
Zmiana powietrze między nimi nie miała nic wspólnego z szalejącą

burzą na zewnątrz. Pięścią zakryła swoje walące serce, zastanawiając się,
dlaczego nagle czuła się obudzona. Otworzyła okno dla powietrza, żeby nie
zasnąć, gdy przygotowywała się do kolejnej bezproduktywnej nocy. I wtedy
dostrzegła Kellena, który był mokry i wyglądał dziko, przy czym zrozumiała,
że nie było opcji, aby do końca tej nocy ślęczała nad klawiszami. W jego
obecności czuła się tak, jakby mogła przebiec maraton i zmagać się z
rekinami. I może napisać piosenkę.

- Mogę usłyszeć twoją kompozycję?- zapytał.- Cóż, to co napisałaś do

tej pory.

1 Grillz –

złote

,

srebrne

lub

platynowe

nakładki na

zęby

, często z

diamentami

i innymi

kamieniami szlachetnymi

.

Obecnie fragment mody związanej z kulturą

hip-hop

. Zostały rozpowszechnione przez amerykańskich

raperów

już

w latach 80.

Spojrzała na mały fortepian w salonie po jej prawej. Kartki papieru były

porozrzucane na podłodze i ławce fortepianu. Niestety większość z nich była
pusta, albo było na nich zapisanych tylko kilka nut. Zgniecione kulki
wysypywały się ze śmietnika. Falstart za falstartem. Była sfrustrowana, że w
ciągu ostatnich dni muzyka nie przychodziła do niej z łatwością. Przez swoim
Grammy, kompozycje fortepianowe wylewały się na nią jak tryskający deszcz
ze wściekłych chmur za oknem. Teraz? Pisanie muzyki było jak próbowanie
wyciśnięcia wody z suchej gąbki.

Aż tak bała się zawieść oczekiwania, że aż się tym dusiła.
- Ja... - oblizała wargi, czując nagle zdenerwowanie. To było jedno,

kiedy kompletny nowicjusz chciałby usłyszeć jedną z jej nieopublikowanych
prac, a co innego niż zwierzę, które było muzykiem nominowanym do
nagrody Grammy. Była to prawda, że gdy tylko stworzyła utwór, to już
dopadły go prawa autorskie, ale prawo własności było trudne do
udowodnienia.

- Najpierw napijmy się kawy - powiedziała.- Muszę trochę odpocząć.
Jego rysy napięły się z rozczarowania, ale skinął głową.
- Bezkofeinowa?- zapytała i odwróciła się w stronę kuchni, która

znajdowała się z dala od salonu. Otwarty plan piętra ułatwiał fortepianowi
wyśmiewanie się z niej, gdy zbyt długo pozostawiała instrument w ciszy.
Może dlatego tyle czasu spacerowała po plażach.- Jest dość późno na kofeinę.

- I tak pewnie dzisiaj nie zasnę - powiedział.
- Właśnie dlatego stałeś na plaży, gdy uderzył sztorm? Bezsenności?
- Coś w tym stylu - powiedział.
Zastanawiała się, czy celowo był tajemniczy, czy przychodziło mu to

naturalnie. Otworzyła szafkę i wyjęła pojemnik z kawą.

- Jeżeli przez całą nos będę na kofeinowym haju, to będziesz musiał

zostać i dotrzymać mi towarzystwa.

Jego ramiona opadły z ulgą.
- Da się zrobić.
- A skoro jesteś muzykiem, to może mógłbyś mi pomóc z moją twórczą

blokadą.

Uśmiechnął się i temperatura w pokoju musiała zwiększyć się o jakieś

dwadzieścia stopni, bo mimo tego, że trzymała termostat w chłodnych
dwudziestu siedmiu, to Dawn nagle czuła upał.

- Chętnie pomogę - powiedział tym swoim niskim, gładkim głosem,

który rozpraszał jej dziewczęcych cech.- Albo spróbuję. Jesteś U-N-W?

- U-N-W?
- Urodzona na Wyspie? Chyba nie, skoro nie znasz tego znaczenia.
Pokręciła głową.
- Tylko wynajmuję na lato. Przyjechałam tutaj, aby uciec przed chaosem

miasta i aby poszukać inspiracji - albo się ukryć. Zdecydowanie próbowała się
ukryć przed nadchodzącą klęską. Niestety, ta dotarła za nią do Galveston.

- I szukasz inspiracji na brzegu?
- Głos morza przemawia do duszy - powiedziała, starając się, aby nie

było nazbyt oczywiste, iż gapiła się jak poruszały się jego bicepsy, gdy wytarł
twarz i napełniła dzbanek na kawę w zlewie.- Słowa Chopina - kiedy nie
odpowiedział, to dodała.- Szalenie utalentowanego polskiego kompozytora i
pianistę z dziewiętnastego wieku.

- Taa, wiem kim jest Chopin. Może i jestem gitarzystą metalowym, ale

to nie oznacza, że nie szanuję klasyki.

Gitarzystą metalowym? Ona i Kellen odbiegali od siebie w muzycznym

spektrum jak tylko było to możliwe. Nie było mowy, żeby pomógł jej z
blokadą twórczą. Ona pisała klasyczne kompozycje, nie zawodzące
rzępolenie.

- Och - powiedziała. - Cóż, ja jestem wielką fanką. Chopina. Jego

nokturn

2

- zadrżała z rozkoszy na samą myśl o jego mieszance

fortepianowych utworów.

Kellen zaśmiał się.
- Więc mam zrozumieć, że nie jesteś pod wrażeniem moich błahych

wypocin na strunach gitarowych?

- Jestem pewna, że byłabym pod wrażeniem, ale wolę fortepian.

Kiedy Dawn nalała już kawę, to odwróciła się do Kellena. Wyglądał tak,

jakby było mu niesamowicie niewygodnie w tych mokrych dżinsach.

- Powinieneś ściągnąć te ubrania - powiedziała.
Krzywy uśmieszek ozdobił jego przystojne rysy.
- Podrywasz mnie, panno O'Reilly? Jesteś panną O'Reilly, prawda?

- Tak, jestem panną O'Reilly, ale nie, nie podrywam cię - chociaż

powinna.- Po prostu jesteś mokry. Mogę ci znaleźć coś do przebrania.

Jego wzrok prześlizgnął się po jej zwiewnej, spódnicy jej luźnej sukienki

i zaśmiał się.

- Myślę, że żarty o noszeniu spódniczek wreszcie mnie dogoniły.
- Nosisz spódniczki?- zdawało się to wbrew prawom natury, że człowiek

tak niewątpliwie męski jak Kellen Jamison nosił spódniczki. Oczywiście kilt to
zupełnie inna sprawa. Widziała go w kilcie. Płynęło w niej dziedzictwo
szkockiej krwi, lecz Kellen wydawał się być rodzimym Amerykaninem i wolała
go zobaczyć w parze bryczesów z koźlej skóry. Albo obcisłej skórze. Skóra by
pasowała.

- Nie bardzo. To kiepski dowcip, jaki opowiadam z członkiem mojego

zespołu, gdy jesteśmy na scenie.

- Z Owenem?
Opadła mu szczęka.
- Skąd wiedziałaś?
- Wspomniałeś tylko jego imię.

2 Nokturn (

wł.

notturno,

franc.

nocturne,

niem.

Nachtstück) – bardzo spokojna i zrównoważona oraz równie

nastrojowa instrumentalna

forma muzyczna

inspirowana poetyckim nastrojem ciemnej nocy.

- Racja.
- Mogę ci pożyczyć bokserki - nie mogła oderwać wzroku od jego

mokrych dżinsów. Co się z nią działo? Obrażała samą siebie swoim lubieżnym
zachowaniem. Może wyciągnięcie go z tych mokrych ubrań oderwałoby jej
myśli od jego spodni.

- Są twoje?
Skinęła głową, wciąż patrząc na południe.
- Zazwyczaj w nich śpię.
- Nosisz męską bieliznę, a mnie krytykujesz za noszenie spódniczek?
Zerknęła w górę, aby spojrzeć mu w oczy.
- W przypadku gdybyś nie zwrócił uwagi, to w tym kraju istnieje coś

takiego jak podwójne standardy.

- I czasem jest ku temu dobry powód. Wyglądałbym w spódnicy jak

totalny krety, ale ty wyglądałabyś seksownie w męskich ciuchach. W parze
bokserek i niczym więcej - jego wzrok spoczął na jej klatce piersiowej i oparła
się pokusie, aby skrzyżować ręce na piersiach.- Albo w męskiej koszuli i...
niczym innym - jego wzrok przesunął się do jej nóg, które były całkowicie
zakryte przez jej spódnicę maxi, ale i tak czuła się beznadziejnie naga. I
nagle gorąca. Czy jej nogom było gorąco? Czując się głupio, powachlowała je

spódnicą.

- Wyobrażasz mnie sobie nago?- zapytała.
Potrząsnął głowa.
- Tylko w połowie nagą.
Przygryzła wargę i pozwoliła sobie gapić na niego bez udawania, że

tego nie robiła.

- Ja nie muszę sobie ciebie wyobrażać pół nagiego. Już jesteś.
- Przykro mi, że zepsułem ci zabawę - spojrzał jej w oczy i zaparło jej

dech w piersiach.- Zawsze możesz sobie wyobrazić moją druga połowę
półnagą.

Uśmiechnęła się i spojrzała na jego dżinsy.
- Już wyobrażam - dobrze było flirtować. Miała mało czasu dla

mężczyzn, ale czy zbliżające terminy nad nią wisiały czy nie, to chętnie by
poświęciła chwilkę dla tego jednego.

Kellen odchrząknął i spojrzał na podłogę.
- Jednak skorzystam z tych twoich bokserek - powiedział.- Nieco mi

zimno i tam na dole właśnie muszę sobie poradzić z pewnymi kwestiami
skurczowymi. Nie chciałbym rozczarować twoich wyobrażeń.

- Moje wyobrażenia zdecydowanie nie będą rozczarowane - jeżeli pozbył

by się tych spodni, to była pewna, że rzeczywistość też by jej nie
rozczarowała.

Powachlowała sobie twarz jedną dłonią. Cholera, co działo się z

klimatyzacją w tym domu?

- Zaraz wrócę - powiedziała i rzuciła się na górę do głównej sypialni,

aby znaleźć mu jakąś parę bokserek. Przejrzała szufladę i wyciągnęła
kraciaste bokserki, które wyglądały najbardziej męsko - miała niezwykły
sentyment do kratki - i wróciła do kuchni, aby znaleźć Kellena, który gapił się
w przestrzeń. Jego zniewalający uśmiech zniknął, a zastąpiło opuszczone
oszołomienie. Bawił się czymś w przedniej kieszeni dżinsów i była pewna, że
nie starał się zaradzić swoim problemom ze skurczom.

- Mam nadzieję, że będą pasowały - powiedziała. Tak naprawdę, to

miała nadzieję, że byłby obcisłe i nieco pomogłyby jej wyobraźni.

Gwałtownie odwrócił głowę i spojrzał na nią. Jego uśmiech wrócił.
- Dzięki - powiedział, przyjmując parę bokserek, które wyciągnęła w

jego stronę.

- W szafce w toalecie są ręczniki - powiedziała i wskazała w stronę

toalety obok schodów.

- Dzięki - powtórzył i ruszył pospiesznie do łazienki. Jej zachwycony

wzrok zatrzymał się na jego muskularnych plecach, gdy odszedł. Miała
słabość do seksownych, męskich pleców i nie widziała bardziej ponętnych, niż
te, które należały do Kellena. Pozwoliłby prześledzić linie swojego tatuażu?
Może tak, jeśli zebrałaby się na odwagę aby go poderwać, zamiast gapić się
za nim, aż zniknął w łazience.

Było to wielkie jeśli.
- Jesteś zbyt wielkim tchórzem, żeby zrobić pierwszy krok - skarciła się

pod nosem.

Ale miała nadzieję, że nie była.

Rozdział 3

Kellen wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Co do cholery sobie

wyobrażał, że flirtował z kobietą którą dopiero co poznał, obiecując swojemu
libido coś, czego nie miał zamiaru dać? Raz przestał na siebie uważać. Więcej
sobie na to nie pozwoli.

Dostrzegł swoje odbicie w lustrze nad zlewem i się skrzywił. Boże, nic

dziwnego, że Dawn pomyślała, iż miał nikczemne zamiary, kiedy zobaczyła go
na plaży. Wyglądał jak jakiś pirat, który zeskoczył ze statku i dopłynął na
brzeg, aby uniknąć kary za kradzież łupu.

Nie miał zamiaru dzisiaj zgarnąć żadnego łupu, nawet jeśli Dawn sama

by wpadła w jego ręce. I jeżeli dalej by ją podrywał w taki sposób jak to
robił, gdy zaprosiła go do domu, to był całkiem pewien, że byłaby
przygotowana na coś takiego.

Z trudem ściągnął swoje mokre dżinsy, pozostawiając kolejną kałużę na

podłodze Dawn i znalazł ręcznik aby wytrzeć swoje włosy, nogi i resztę
swojego ciała, zauważając pewną sztywność, na którą nie był przygotowany
by sobie z nią poradzić. Najwidoczniej skłamał co do swojego problemu ze
skurczeniem. Jak miał założyć na siebie parę wąskich cienkich bokserek ze
wzwodem?

Wciągnął bokserki na swoje uda i biodra, a następnie zerknął na swoje

krocze i jęknął z przedstawienia jakie sam robił.

- Spokojnie, chłopcze - powiedział i pociągnął swojego zbyt wrażliwego

kutasa w nogawkę bokserek.- Wiem, że jest seksowna, ale nie możesz jej
mieć.

Nacisnął na oczywiste wybrzuszenie w swoich spodenkach. Jej

spodenkach, przypomniał sobie. Zakładała pod nie majtki, czy były przy jej

nagim ciele? Jak pachniał ukryty skarb między jej udami? Jak smakuje? Ślina
napłynęła mu do ust i przełknął ją, zanim dał sobie mentalnego liścia w
twarz.

Przestań, kretynie.

Wspaniale. Teraz jego wybrzuszenie było jak pełno wymiarowy,

burgundowy namiot w niebieską kratkę.

Cholera.

Może powinien z powrotem założyć swoje dżinsy i powiedzieć jej, że

bokserki były za małe. Zdecydowanie były obcisłe, a w jego stanie wręcz
niewygodne. A może bardzo szybko powinien sobie zwalić konia, aby mógł
pomyśleć o czymś innym jak zerżnięcie zmysłowej rudowłosej kokietki, aż
wpędziłby ją w śpiączkę. A może powinien zapiąć bransoletę Sary wokół
swojego nieposłusznego kutasa, jako przypomnienie obietnicy jaką jej złożył,
obietnicy że już nigdy nie będzie uprawiać seksu z inną kobietą. Nigdy. A
może jego wielka głowa powinna przypomnieć tej mniejszej kto tu rządził.

Bo kto dowodził?
Kellen wyobraził sobie parę pijanych dziewczyn, które zeszłej nocy

próbowały zaciągnąć go do łóżka. Zajęło mu to chwilę, ale to przypomnienie
wystarczyło, aby rozproszyć jego libido. Głównie. Dopiero gdy zdał sobie
sprawę po tym, jak jakoś zapanował nad swoim krnąbrnym kutasem, że
pożyczone szorty nie miały żadnej kieszeni, aby schować niedawno ściągniętą
skórzana bransoletę.

Podwójne gówno.

Wyciągnął skórzany pasek z dżinsów i spojrzał na niego. Pragnienie,

aby założyć go z powrotem na nadgarstek było przytłaczające. Wciąż miał
skórzaną bransoletę na swoim drugim nadgarstku, ale nie było to
przypomnienie o Sarze, więc się nie liczyło. Kupił ją w centrum handlowym,
kiedy miał szesnaście lat i myślał, że dzięki temu był fajny. Nie miała żadnego
emocjonalnego znaczenia, był to tylko zwykły kawałek skóry. Ale ten, który
ściągnął wcześniej, posiadał moc wyrwania jego głowy z chmur i
sprowadzenie na ziemię.

Miał nadzieję.
Pewnie najlepiej byłoby wyjść z domu Dawn tak szybko, jakby się dało.

Dlaczego w ogóle przyszedł?

Piosenka Dawn. Melodia rozbrzmiała w jego głowie i uśmiechnął się. Ta

piosenka sama w sobie posiadała moc.

Znowu chciał ją usłyszeć. Chciał patrzeć, jakby ją zagrała dla niego.

Chociaż myśli Kellena były w tej chwili strasznie pogmatwane, to jej piosenka
dała mu chwilę spokoju i jasności. Nawet jeżeli to był tylko tymczasowy stan,
to chciał z powrotem te uczucia. Potrzebował ich. Nawet bardziej, niż
potrzebował stałego przypomnienia o Sarze na swoim nadgarstku.

- Kawa jest już gotowa - zawołała Dawn.- Jaką lubisz?
Jezu, drzwi od łazienki były naprawdę cienkie.

Potrójne gówno.

Słyszała, jak mówił do siebie o jej seksowności?
- Czarną!- zawołał, dziękując sobie za to, że jednak nie postanowił

sobie zwalić konia. Co jeśli usłyszałaby przez drzwi, jak jęczy i wzdycha? Już
podejrzewała, że był niebezpiecznym kryminalistą. Jeżeli by nakryła go
masturbującego się w jej nieskazitelnie czystej łazience, to z całą pewnością
wzięłaby go za zdeprawowanego zboczeńca.

Kellen przeczesał włosy szczotka, aż leżały płasko, spoczywając na jego

ramionach. Miał nadzieję, iż nie miała nic przeciwko temu, żeby podzielić się z
nim tak osobistym przedmiotem jak szczotka do włosów. Może nie była jej i
już była w domu. Kellen spojrzał na siebie, aby upewnić się, że znowu mu nie
stanął, wcisnął bransoletę z powrotem do spodni i podniósł mokry ręcznik z
podłogi. Po raz ostatni ścisnął skórzaną bransoletę, wziął głęboki,
uspokajający oddech i otworzył drzwi.

Łazienka znajdowała się naprzeciwko kuchni, więc nie można było jej

przegapić. Dawn stała tam, pochylając się nad ladą, nalewając mleczka do
kawy. Było coś niesamowicie erotycznego w sposobie w jaki chwyciła kubek
obiema dłońmi i przysunęła go do ust, gdy przyglądała mu się. Jej piwne oczy
były hipnotyzujące. I te grube, rude włosy. Ta luźna, biała sukienka. Jej bose
stopy z dziesięcioma idealnie zrobionymi paznokciami pomalowanymi na ostry
różowy, które wystawały spod rąbka jej spódnicy. Wszystko w niej było
erotyczne, a nawet nie starała się. Jego kutas zapulsował w uznaniu na jej
kobiecość.

Och, jednak powinien pojechać na ręcznym.
Idąc nieporadnie, Kellen przycisnął pranie do swojego pasa, próbując

ukryć to co działo się w jego bokserkach.

Jej bokserkach.
Kurwa! Przestań o niej tak myśleć, kretynie. Rozerwiesz jej spodenki na pół,

jeżeli zrobisz się jeszcze twardszy. I jak niby jej to wyjaśnisz?

Wybacz mi, Dawn. Zdaje się, że uszkodziłem twoje bokserki swoim szalejącym

wzwodem. Masz może jakieś wytrzymalsze, które mógłbym założyć?Może coś
zrobionego z grubej skóry i stali nierdzewnej.

- Chcesz, żebym wrzuciła twoje spodnie do suszarki?- zapytała.
- Nie, dzięki - nie chciał, żeby odkryła skórzaną bransoletę w jego

kieszeni i potrzebował swoich dżinsów, aby ukryć swoje podniecenie.

Dawn odwróciła się i podniosła czerwony kubek z lady. Podeszła do

niego i wyciągnęła ku niemu kawę. Jedną ręką przyciskając swoje dżinsy i
ręcznik do brzucha, Kellen wyciągnął wolną i przyjął kubek.

- Dzięki - powiedział. Cholera, a teraz jego głos był szorstki i lekko

zdyszany. Była świadoma tego-nie-takieg-małego problemu, jaki się dział za
parą mokrych dżinsów i wilgotnego ręcznika? Wiedziała w ogóle, jak bardzo
chciał ją posadzić na tej ladzie i pieprzyć ją dopóki nie mógłby myśleć jasno,
aby poczuć wyrzuty sumienia spowodowane złamaniem przysięgi wobec

Sary?

Dawn spojrzała mu w oczy i musnęła palcami jego w bardo powolnej,

zmysłowej pieszczocie, kiedy podała mu kubek. Było jasne, że nie zamierzała
mu ułatwiać jego oddaniu się abstynencji.

Kilka rozsypanych piegów zdobiło grzbiet jej nosa i grube, ciemne rzęsy

sprawiły, że wyróżniały się zielone plamki w jej piwnych oczach. Starał się nie
patrzeć na jej pulchne wargi i zastanawiać się, jak smakowała. Podobały się
jej miękkie, delikatne pocałunki czy wolała głębokie, grabieżne ataki na jej
usta których tak pragnął. Chciał zatopić dłonie w tych grubych, czerwonych
lokach i odchylić jej głowę do tyłu i... i...

Pogawędka! Musiał zacząć rozmawiać!
- Więc skąd pochodzisz?- zapytał.
Zamrugała i wzięła zaskoczony oddech. Myślała o tym samym co on?

Naprawdę wolał, żeby teraz okazała się oziębłą suką, ale wątpił, aby była
takim typem. Sprawiała wrażenie ciepłej i zapraszającej. Nie mógł sobie
przypomnieć ostatniego razu, kiedy chciał być zaproszony do kobiecego
ciepła, całego śliskiego i gorącego i przytulnego. Jego fiut zapulsował w
zainteresowaniu.

Och, do cholery, kobieto. Powiedz coś. Nie mogę myśleć w ten sposób.

- Pierwotnie czy ostatnio?- zapytała.
- Jedno i drugie - proszę, przestać tak na mnie patrzeć tymi swoimi

egzotycznymi, kocimi oczami. Kellen był przyzwyczajony do tego, że kobiety

okazywały mu zainteresowanie. Do czego nie był przyzwyczajony, to do
tracenia kontroli nad swoimi przekonaniami i uczuciami wzajemności.

- Urodziłam się w Pensylwanii, niedaleko Filadelfii. Przez kilka lat

mieszkałam w Los Angeles.

- Podobało ci się?
Wzruszyła ramionami i pociągnęła kolejny łyk kawy.
- Nie jest tam tak wilgotno, jak tutaj. I jest tam Hollywood.
- Ach, więc dlatego się tam przeprowadziłaś.
- Rynek pracy dla kompozytorów muzyki klasycznej jest dość mały.
Przełknął kawę.
- Zawsze chciałaś pisać muzykę do filmów?
Uśmiechnęła się do niego.
- W moim buntowniczym okresie pisałam muzykę do gier wideo.
- Miałaś buntownicze lata?
Uniosła na niego brwi, przez co wyobraził sobie wiele sporśnych

czynności, jakich pewnie nie zaliczyła podczas swoich buntowniczych lat, ale
byłby przeklęty, jeśli teraz sam nie chciał się z nią nieco zbuntować.

- A czy wszyscy takich nie mieliśmy?- zapytała.- Przynajmniej dopóki z

nich nie wyrośniemy.

- Czekaj. Mówisz, że powinniśmy z nich wyrosnąć?
- Wciąż się buntujesz, Kellen?

Zaśmiał się.
- Niektórzy chcieliby tak myśleć, ale nie, w tych dniach nie mam się

przeciwko czemu buntować - znowu napił się kaw i skinął na swój kubek.-
Jest naprawdę dobra - powiedział.

- Jeżeli uważasz, że jest dobra, to powinieneś spróbować moich

francuskich tostów.

Jego żołądek zawarczał w zgodzie. Przed koncertem zjadł kolację z

resztą zespołu - i z dziwnego zrządzenia losu, z nową ukochaną Owena,
Caitlyn - ale minęło wiele godzin i wiele fizycznych i emocjonalnych
zawirowań. Kellen zakrył swój hałaśliwy brzuch i przy okazji upuścił tarczę,
która chroniła jego penisa. Na szczęście ich bezmyślna rozmowa zmniejszyła
jego namiot do nieco podekscytowanej wypukłości.

Daw przesunęła wzrokiem po jego torsie i zesztywniał, próbując

wymyślić tematy do dalszych pogawędek, ale praktycznie stracił sporą część
swojej sprawności umysłowej.

Kiedy przesunęła wzrok w górę po jego ciele, aby znowu spojrzeć mu w

oczy, to uśmiechnęła się i powiedziała:

- Brzmi tak, jakby twój żołądek się zgadzał.
Zauważyła, że wypełniał jej bokserki bardziej niż powinien?
Skierowała się do lodówki, co oznaczało, że nieprędko usłyszałby jej

piosenkę. Oznaczało to także, że spędziliby więcej czasu w swoim
towarzystwie, co okazało się złym pomysłem przy jego słabnącej obronie.

- Nie musisz tego robić - powiedział.- Zrobię sobie kanapkę, kiedy wrócę

do domu - co było bezczelnym kłamstwem, ponieważ w domku Sary nie było
żadnej żywności. Miałby szczęście, jeśli znalazłby w spiżarni jednoroczne
musli.

- Chcę dla ciebie ugotować - powiedziała.- Staram się ciebie olśnić

swoimi imponującymi umiejętnościami.

Zrobione.
Więc pił kawę przy jej barze śniadaniowym, podczas gdy przygotowała

francuskie tosty.

- Opowiedz mi o twoim zespole - powiedziała, gdy zaczęła ubijać jajko,

mleko i wanilię w miejsce.

- Od czego mam zacząć?
- Od początku.
- To długa historia - ostrzegł.
- To dobrze, bo ta kofeina o której wcześniej cię ostrzegłam, zaczęła

działać.

- Więc chcesz, żeby moja długa, nudna historia zespołu ukołysała cię do

snu?- droczył się, czując się bardziej zrelaksowany, kiedy między nimi znalazł
się szeroki blat. Był napalony jak cholera, ale nie sądził, żeby jego kutas
zdołał się przebić przez kilka cali drewna i granitu. Kiedy Dawn dodała masło
na rozgrzaną patelnię i zlizała je z palca, to postanowił, że nie powinien być

tego taki pewien.

- Nie, chcę żebyś mnie zabawił - jej całkowicie niewinny komentarz

sprawił, że Kellen zaczął sobie wyobrażać nie takie niewinne sposoby na
zapewnienie jej rozrywki.

Co, do cholery? Nie reagował w ten sposób na ładną dziewczynę, od

pełnych żądzy, nastoletnich lat. Właśnie tak to było być Owenem? Nic
dziwnego, że zawsze próbował się w bić do najnowszego seks klubu
Tony'ego. Jego wieczne pobudzenie było wręcz rozpraszające.

- Um - o czym rozmawiali? O jego zespole. Racja.- Jesteśmy razem jako

zespół jakieś siedem lat.

- Jak się nazywacie?
- Sole Regret.
Jej oczy zabłysnęły i na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Brzmi znajomo - powiedziała.- Może jednak pamiętam zapowiedź

waszej nominacji do Grammy.

- Towarzyszyło jej bardzo długie trąbienie powietrznego sygnału

dźwiękowego?

Zaśmiała się.
- To byłeś ty?
Kellen pokręcił głową.
- Owen. Nie potrafi zachować odpowiedniej etykiety podczas takich

pokazów. Również krzyknął, „Pierdolcie się!” podczas przemowy zwycięzcy.

Dawn zaśmiała się.
- Pamiętam to. Nie kazali mu wyjść?
- Cóż, wszyscy musieliśmy. Owen jest nieco zbyt głośny i szczery, kiedy

jest pijany, a poprzedniej nocy zaczęliśmy świętować nasze pewne
zwycięstwo.

- Och - powiedziała, zanim pobłażliwie wydęła wargi.- Pewnie był

strasznie rozczarowany.

Ukroiła z bochenka kawałek chleba, nasączyła go w jajecznej miksturze

i ostrożnie położyła na skwierczące masło.

- Nawet nie masz pojęcia jakie to uczucie - powiedział Kellen.
Spojrzała w górę.
- Dlaczego tak sądzisz?
- Cóż, ponieważ wygrałaś swoje Grammy.

- Ale nie wygrałam Nagrody Międzykontynentalnej i Konkursu

Pianistycznego Peabody.

- Nigdy nie słyszałem o czymś takim.
- Nie wygrałam także...
- Dawn, wygrałaś pieprzone Grammy. O tym słyszałem. Ciesz się swoim

zwycięstwem.

Spojrzała na niego, ściskając mocno w dłoni swoją łopatkę. Przez chwilę

myślał, że zamierzała go nią trzepnąć.

- Nie lubię przegrywać - powiedziała.
W jej głosie i na jej twarzy pojawił się ogień. Szybki rozwój jej pasji

spowodował, że pewne części jego ciała uniosły się. Znowu.

- Wymień choć jedną osobę, która to lubi - powiedział.
Zassała lekkie westchnienie i zamrugała na niego. Podejrzewał, że tylko

on odważył się jej w czymś przeciwstawić, co zainspirowało go do znalezienia
jej wszystkich przycisków i naciskaniu na nich wielokrotnie, aby zobaczyć jak
jasło zapłonąłby jej ogień.

- Ale ja naprawdę nie lubię przegrywać. To niemal patologiczne.

Przez chwilę przyglądał się jej uważnie, szukając czegoś więcej poza

seksownym stworzeniem, przez które jego cała uwaga napięła się, nieco zbyt
mocno wobec nieco zbyt dokładnej kobiety, którą przegapił do tej pory przez
szalejące hormony w swoim ciele. Zdawało się, że nieco zbyt mocno trzymała
się kontroli. Chętnie by ją związał i zobaczył jakby zareagowała na
zrezygnowanie z pełnej kontroli. Dla niego.

- Jest tylko jeden sposób, który zapewniłby ci brak przegranej -

powiedział.

Przewróciła łopatką doskonale zarumieniony kawałek francuskiego

tostu.

- Jaki?
- Nie walcz.
- Cóż, to się nie wydarzy. Moja konkurencja sięga na milę. Muszę

wiedzieć, czy...

Spojrzała mu w oczy, a ogień w nich wzrósł. Czy przez skrępowanie

linami jej ogień stałby się jaśniejszy, zostałby stłumiony czy całkowicie by
zgasł? Przewidział, że zapłonęłaby pod jego uwagą, gdyby włączył jej ciało do
swoich dzieł - sztuki krępowania. I wątpił, żeby tylko ona zapłonęła żywym
ogniem, gdyby w to wkroczył. Wziął głęboki oddech. Musiał się na czymś
skupić, co było praktycznie niemożliwe, kiedy wyglądała tak wyzywająco i na
spięta. Chciał usunąć z jej ciało zarówno opór i napięcie, aby nauczyć ją
jakby mogła się rozluźnić.

- Musisz wiedzieć, czy jesteś najlepsza - dokończył jej zdanie.
Użyła łopatki, aby przenieść idealny kawałek tosta francuskiego z

patelni na talerz, a następnie dodała na patelnię surowy kawałek. Zaczął się
smażyć i syczeć. Kellen zaciągnął się zapachem wanilii i ciepłego chleba.
Ślinka napłynęła mu do ust.

- Nie muszę być najlepsza we wszystkim - powiedziała, skupiając się na

swoim zadaniu.- Tylko w tym, co najbardziej mnie pasjonuje.

- A to komponowanie czy gra na fortepianie?
- Jedno i drugie - powiedziała.
- Realizowanie swojej doskonałości sprawia ci radość?
Podniosła wzrok, aby spojrzeć mu w oczy.
Ukrył uśmiech. Znalazł kolejny guziczek i go nacisnął.

- To bardzo osobiste pytanie - powiedziała nieco głośniej, niż było to

konieczne.- I jak to się stało, że mówimy o mnie? Zapytałam cię o twój
zespół.

- Mówimy o tobie dlatego, że jesteś bardziej interesująca ode mnie -

powiedział.

- Gwarantuję ci, że nie jestem.
- Zobaczymy - zachichotał.- Zacząłem grać na gitarze, kiedy mój

dziadek przyłapał mnie na bawieniu się jego zabytkowym Les Paulem, który
wygrał w zakładzie. Zerwałem jedną stronę i myślałem, że żywcem obedrze
mnie ze skóry, ale zamiast ukarać mnie, to zmusił mnie do brania lekcji u jego
kolegi, który grał w lokalnym zespole. Miałem trzynaście lat. W tym samym
roku poznałem basistę Sole Regret, Owena. Nie przepadał zbytnio za muzyką.
Jednak lubił chodzić ze mną na lekcje i patrzeć, ale sam nie chciał się nauczyć
grać. Nabrał tej chęci, kiedy kilka lat później zaczęły otaczać mnie
dziewczyny, bo byłem fajny. Więc Owen zaczął się uczyć grać na gitarze, żeby

zaimponować dziewczynom. Był przez to bardzo płytki - Kellen puścił jej
oczko.

- Więc nie zacząłeś się uczyć grać, żeby zaimponować dziewczynom?
- Muzyka jest moją ucieczką - powiedział.- Szybko się uzależniłem od

tworzenia dźwięku. Jest jak narkotyk, którego nigdy nie ma się dość.

Spojrzała mu w oczy i przez chwilę patrzyli na siebie.
- Czuję to samo do fortepianu - powiedziała.- Tylko że nazwałabym to

przymusem, a nie uzależnieniem.

Sara nigdy nie rozumiała tej jego części. Uważała, że muzyka była

czymś, co go od niej odciągało. Zdawało się, że myślała, iż konkurowała z
muzyką dla jego uczuć, a nie że muzyka pomogła mu się stać człowiekiem,
którego kochała. Było miło spotkać kobietę, która rozumiała jak muzyka
mogła być ważna dla człowieka.

Dawn przerzuciła kolejny kawałek tostu na talerz i dodała trzeci na

patelnię. Podczas gdy się smażył, to postawiła przed nim pudełko z masłem,
butelkę z syropem klonowym i jego talerz. Zaciągnął się głęboko.

- Bosko pachnie.
- To przepis mojej babci.
Pierwszy kęs sprawił, że Kellen przewrócił oczy na tył głowy w

zachwycie.

- Jest niesamowity. W czym tkwi tajemnica?
- W wanilii - powiedziała.- I jednodniowym, świeżo upieczonym chlebie.
- Mam szczęście, że przyszedłem do ciebie dzień po tym jak pojechałaś

do piekarni.

Jej policzki zarumieniły się i skupiła się na skwierczącym toście na

patelni.

Odkrył kolejny guziczek? Nie był pewien gdzie dalej naciskać.
- W pobliżu jest jakaś piekarnia?

Pokręciła głową.
- Upiekłam go - powiedziała.- Pieczenie jest dla mnie ogromnym lekiem

na stres.

- Szczęściarz ze mnie - powiedział.- Czym się tak stresujesz?
Wahała się przez długi moment, a potem westchnęła.
- Potrafisz dotrzymać tajemnicy?
- Tak.
- Do jutra powinnam stworzyć kompletny utwór - powiedziała.-

Dostałam zlecenie na utwór, który ma zostać użyty jako motyw przewodni
jakiegoś letniego przeboju. Pracuję nad nim od miesięcy i nie ważne jak
bardzo się staram, to nie daję rady.

- Może w tym tkwi twój problem - powiedział, próbując sobie

przypomnieć o swoich manierach i nie mówić z pełnymi ustami, ale francuski
tost był taki pyszny, że nie mógł przestać go wcinać.

- Mój problem?

Och, kolejny guziczek? Wcisk. Wcisk. Wcisk.
- Jestem pewien, że jeden z wielu - powiedział.
Zaszczyciła go gorącym spojrzeniem i rozgrzał się od środka. Nawet nie

zauważył, że był taki zimny.

- Może po prostu starasz się za mocno - powiedział.- Czasami najlepsze

inspiracje uderzają, kiedy nie zwraca się uwagi. Niech to twoja
podświadomość napisze muzykę. W ten sposób będzie czystsza.

- A co ty wiesz o pisaniu muzyki?- powiedziała, wrzucając swój kawałek

tostu na swój pusty talerz. Zgasiła palnik i sięgnęła po pudełko z masłem. Nie
mógł się oprzeć pokusie, aby przesunąć je poza jej zasięg.

Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Dlaczego odniósł wrażenie, że

policzyła od tyłu do stu, żeby nie pieprznąć go swoją łopatką?

- Napisałem kilka piosenek - powiedział.- Gitarzysta prowadzący

zespołu, Adam, jest naszym głównym kompozytorem, ale pozwala by reszta z
nas wyskoczyła z nutką czy dwiema.

- Co wiesz o pisaniu muzyki fortepianowej?

- Absolutnie nic - przyznał.
Podniosła swój talerz i obeszła blat, aby usiąść koło niego.
- Przepraszam, że jestem dzisiaj taka drażliwa - powiedziała.- Wisi nade

mną wiele presji. Ja po prostu... nie chcę aby nie udało mi w moim własnym
marzeniu.

- W niczym nie zawodzisz - powiedział.- Tylko nieco utknęłaś. Każdemu

się to zdarza.

Pokręciła głową i rozsmarowała masło na swoim francuskim toście.
- Mnie się coś takiego nie przytrafia. Nie mogę pozwolić, by mi się to

przytrafiło.

- Rzeczywistość do Dawn. To już się zdarzyło.
- Jeszcze mogę dzisiaj dokończyć kompozycję - powiedziała.

- A co jeśli nie będziesz mogła?
Jej dolna warga zadrżała i nie spojrzała mu w oczy, chociaż on patrzył

na nią jak pantera gapiąca się na delikatnego, młodego jelenia, który
nieświadomie wędrował pod jego drzewem.

- Nie wolno mi popełnić klęski - powiedziała.- Zdecydowanie nie wolno.
Nie wolno? Dlaczego powiedziała to w taki sposób? Położył dłoń na

nasadzie jej kręgosłupa w pocieszającym geście i poderwała się tak mocno,
że niemal spadła ze stołka.

- Nie mogę ci niczego obiecać, ale pomogę ci, jeśli będę mógł -

powiedział.- Spokojnie, dobrze?

- Łatwo ci powiedzieć - wymamrotała pod nosem.
Zdjął rękę z jej pleców, przeklął samego siebie za dotknięcie jej, gdy

wciąż czuł napięcie w jej mięśniach pod swoją dłonią. Podniosła swój tost i po
chwili nadchodzącej porażki, wyprostowała ramiona i odwróciła się lekko, by
na niego spojrzeć.

- Więc ty i twój przyjaciel Owen zostaliście gitarzystami, aby uwieść

naiwne, młode kobiety. A co z resztą zespołu? Takie nie udało im się
poderwać dziewczyn dzięki swojemu wyglądowi i osobowości?

Westchnął na jej oczywistą zmianę tematu.
- Tak naprawdę, to Owen nie przepadał za gitarą, więc przerzucił się na

bas, która jest pozycją w zespole, której najmniej przypada okazja na seks -
jednak Owen po ukończeniu liceum prędko pozbył się tego problemu.- nie
jesteśmy tak płytcy, jak ci się wydaje.

- Dlaczego Owen nie został przy gitarze?
- Nie sądzę, aby jego tłumaczenia były zgodne z prawdą. Myślę, iż

stwierdził, że nie przepadał za gitarą, aby nie odwrócić ode mnie uwagi na
siebie. Tak naprawdę, to jest dobrym gitarzystą, ale to jego sposób na
ustawianie każdego przed siebie. Szczególnie mnie.

- Więc nie chciał cię pokonać na twoim własnym terenie.
- Coś w tym stylu.
- Ilu jest was w zespole?
- Pięciu. Jacob jest głównym wokalistą, Adam gra na gitarze

prowadzącej. Byli przyjaciółmi za czasów młodości. Są starsi o kilka lat ode
mnie i Owena. Założyli zespół z perkusistą o imieniu Quint i szukali basisty na
czwartego członka zespołu, który był nazwany Desperation Normal. Kiedy
Owen odpowiedział na ich ogłoszenie w barze w Austin i zgodził się dołączyć
do nich jako ich basista, to nie mieli zamiaru mnie przyjąć; nie szukali
drugiego gitarzysty. Ale Owen ma talent w uzyskiwaniu tego, czego chce i
odmówił przyjęcia do zespołu beze mnie, więc też mnie przyjęli. Okazało się,
że dwóch gitarzystów było lepszych niż jeden. Nie ograłbym Adama Taylora
jako solista, więc przerzuciłem się na gitarę rytmiczną, aby mógł pozostać w
centrum uwagi.

- Satysfakcjonuje cię granie na gitarze rytmicznej?

- Tak, chyba tak. Jestem zadowolony z bycia częścią Sole Regret - tak

naprawdę, to nigdy nie myślał dlaczego Adam grał na prowadzącej, podczas
gdy jemu została gitara rytmiczna. Po prostu tak działało najlepiej.- A potem
Quint poznał dziewczynę, ożenił się i odszedł z zespołu. I Jacob zwerbował
naszego aktualnego perkusistę, Gabe'a. Cóż, w sumie to bardziej go porwał -
Kellen zaśmiał się z tych wczesnych tygodni z Gabe'em, który ciągle narzekał
na to, że nie miał wystarczająco dużo czasu na uczenie się o swojej fizyce
kwantowej na swoją sesję. Może świat ominął niesamowity wynalazca, kiedy
Gabriel Banner wreszcie rzucił szkołę, po tym jak z trudem próbował
wszystko ogarnąć w jednym semestrze - szkołę, pracę, zespół i jego
dziewczynę w tamtym czasie. Może i przegapił inżyniera, ale zdobył jednego z
najbardziej utalentowanych perkusistów.- Zmieniliśmy naszą nazwę na Sole
Regret kilka tygodni po tym, jak zespół w pełni się ukształtował.

- Dlaczego żałujecie swoich dusz?- zapytała.
- Co?- oderwał wzrok od swojego talerza, który jakoś stał się pusty, gdy

on opowiadał.

- Nazwa twojego zespołu to Sole Regret. Dlaczego żałujecie swoich

dusz?

- Sole Regret. Sole oznaczał jeden albo jedyny.

- Och, jedyny żal - Dawn dokończyła ostatni kęs swojego francuskiego

tostu.- Masz tylko jeden?

- Cóż, w tamtym momencie - uśmiechnął się smutno. Teraz miał

kilkadziesiąt żali, a wszystkie koncertowały się wokół rzeczy, jakie powinien
był zrobić z Sarą. Żałował nawet tego, że na początku ich związku szanował
ją tak bardzo, że nawet jej nie obmacywał. Może gdyby poddał się tym
pragnieniom, to na czas znalazłby guzek w jej piersi. Może jej leczenie
okazałoby się bardziej skuteczne. Może mogliby ją uratować. Czy było to
dziwne, że żałował tego, że nie mógł być tylko z miłością swego życia? Może,
ale nie mógł nic na to poradzić.

- Kellen?- Dawn powiedziała po tym, jak przełknęła swój kęs.
- Tak?
- Dlaczego nie chcesz wrócić do domu?
Zawahał się. Jak udało się jej to zauważyć?
- Co masz na myśli?
- Kiedy wcześniej powiedziałeś, że zostawisz mnie samą i pójdziesz do

domu, to nie brzmiałeś jakbyś chciał.

Wzruszył ramionami.
- Już niczego tam dla mnie nie ma.
- A tutaj jest coś dla ciebie?
Zanurzył palec w kropli syropu i przysunął go do swojego języka.
- Tak - powiedział.- Jesteś ty.
Jej oczy rozszerzyły się.
- Och.

- I twoja piosenka - dodał, zanim pomyślała o czymś innym.- Zagrasz mi

ją? Już rozpieściłaś mój głodny brzuch swoimi fantastycznymi tostami; może
teraz pora, aby potraktować moje uszy czymś równie słodkim?

Puścił jej oczko i po chwili skinęła głową.
- Myślę, że jestem gotowa - powiedziała.- Tylko nie spodziewaj się

cudów.

- Nie będę - Kellen zrezygnował z cudów pięć lat temu.

Rozdział 4

Dawn położyła dłonie na klawiszach i zamknęła oczy. Pierwsze nuty

utworu przyszły łatwo, a jej palce naturalnie znajdowały sukcesje. Muzyka
wylewała się z każdej cząstki jej osoby, gdy zatraciła się w melodii.

Gdy pierwsze crescendo zaczęło narastać, to jej mięśnie zaczęły się

napinać coraz bardziej, gdy dotarła do tej tamy, której nie mogła
przezwyciężyć. Zamarła. Jej dłonie znieruchomiały. Zacisnęła mocno powieki.
Lęk wypełnił jej brzuch.

Fortepian zaczął grać z własnej woli. Nuty, które rozbrzmiały, nie były

tymi właściwymi - Dawn instynktownie wiedziała które były odpowiednie - ale
nie była to cisza. Dzięki Bogu, że nie nastała cisza. Otworzyła oczy i
dostrzegła ja długie, męskie palce przesuwają się po czarny i białych
klawiszach. Potem nagle znieruchomiały i spojrzała na Kellena, zastanawiając
się, dlaczego przerwał.

- Cóż, to brzmiało lepiej w mojej głowie niż w rzeczywistości -

powiedział z grymasem.- Obraziłem cię, że zepsułem twoją piosenkę?

Podejrzewała, że gapiła się na niego jak idiotka, która mogłaby poczuć

się urażona, ale nie była. Za to była zaskoczona. Wdzięczna, że morze jej go
przysłało. Obrażona? Nigdy.

- Nie było całkiem dobrze - powiedziała.
- To było przerażające - powiedział.- Słyszałaś, jak podążyłem za twoim

dziełem z tym gównem? Pewnie teraz myślisz, ze jestem kretynem bez
talentu.

Pokręciła głową i dotknęła grzbietu jego dłoni swoimi palcami. Iskry

zatańczyły wzdłuż końców jej nerwów, a jej brzuch wypełnił się motylkami
nerwów albo podniecenia, albo czystej głupoty. Kiedy odsunął rękę i oparł ją

na swoim udzie pod klawiaturą, to mogłaby się rozpłakać.

Było do dupy czuć pociąg, który nie odwzajemniał zainteresowania.
- Zagraj to jeszcze raz - powiedział.- Obiecuję, że tym razem nie będę

przerywać.

- Nie przerwałeś. Zawsze kończę w tym samym miejscu. Obawiam się,

że nigdy przez niego nie przebrnę.

- Więc zamiast przestawać, to spróbuj coś zagrać - jakiekolwiek gówno

z tego wyjdzie - aż odpowiednie nuty wreszcie cię znajdą.

Roześmiała się.
- Nie wiem jak zagrać gówno.
- Szczęściara - powiedział, a biały uśmiech rozbłysł na jego silnej,

przystojnej twarzy. Chciała oprzeć brodę na swojej dłoni i patrzeć na niego z
rozmarzeniem. Musiała wziąć się w garść.

- Dziewięćdziesiąt procent mojej pracy to gówno - kontynuował.-

Kolejne dziewięć jest przeciętna, a potem przychodzą te rzadkie perełki, które
naprawdę się przydają.

- Nie chodzi o to, że nie mogę zagrać gówna. Po prostu zbyt się tego

boje - spojrzała na klawisze.- Jestem tak jakby perfekcjonistką - i nie była to
cecha z którą się urodziła. Jej matka zapewniła ją, że kiedyś zapłaci za swój
każdy błąd, dopóki nie stanie się kaleką. - To co zagrałeś nie było złe -
powiedziała.

- Kłamczucha - powiedział, wciąż się uśmiechając.- Ale było to nieco

lepsze niż...

Bam! Jego dłonie trzasnęły o klawisze, niczym jej przez ostatni tydzień.

- Nieco lepsze niż... - uderzyła w klawisze swoją pięścią. Bam!

- Cholera, nawet twoje... - Bam! - ... dźwięki brzmią lepiej niż moje.

- Może powinieneś zrezygnować z pisania muzyki.
- Ouch! Moje ego nie jest zrobione ze stali, wiesz?
- Tylko się droczę - nie widział tego? Jeśli nie, to czuła się źle, że

naruszyła jego dumę.- Spróbujmy jeszcze raz. Może coś co wyjdzie od ciebie
wypełni coś we mnie.

Jęknął.
- Nie mów takich rzeczy. Jestem abstynentem od tak długiego czasu, że

mógłbym to źle zrozumieć.

Dlaczego egoistycznie uciekł w abstynencję? Dawn zastanawiała się, czy

chciałby złamać to suche zaklęcie, ponieważ u niej miała miejsce jej własna
abstynencja, nie żeby planowała to w ten sposób i może razem mogliby
zakończyć suszę. Oczywiście dla tak pięknego, męskiego mężczyzny jak
Kellen, abstynencja pewnie trwała z jakiś tydzień.

- Przepraszam - powiedział.- Nie powinienem był o tym wspominać.

Proszę, kontynuuj.

Ale wspomniał o tym, więc musiała zapytać.
- Dlaczego pościsz? Jestem pewna, że setki kobiet stoi w kolejce do

twojego łóżka - choć dopiero co go poznała, to miała wrażenie, że znalazła
się na końcu takowej kolejki, lecz z pewnością w niej była.

- Ale nie ma w niej nikogo, na kim by mi zależało.
Wyłapała udrękę w jego minie, zanim odwrócił twarz i zaczął grać

całkowicie chaotyczny ciąg nut.

Zakryła jego dłoń swoją, aby przestał grać.
- Celowo jesteś taki tajemniczy? Czy doprowadzanie mnie do szaleństwa

z ciekawości przychodzi ci naturalnie?

- Przychodzi naturalnie.
Zaśmiali się razem i Kellen sięgnął po jedną z kartek. Położył ją stojaku

nad klawiszami. Czytając nuty, które były rozsiane wzdłuż pięciolinii, zagrał je
powoli, ale właściwie. Zwalczyła chęć, aby zagrać to właściwie, aby uzyskać
tempo tam, gdzie było trzeba. Nie wiedziała dlaczego, ale niezmiernie jej to
przeszkadzało, kiedy ktoś brał się za jej muzykę i nie zagrał jej odpowiednio,
tak jak sobie ją wyobrażała.

Kiedy piosenka przesunęła się o ton niżej, jego ramię otarło się o jej i

jego palce znieruchomiały.

Spojrzała na niego, by dostrzec, iż siedział ze zamkniętymi oczami.
- Powinienem iść - powiedział.
- Dlaczego? Nie chcę, żebyś sobie poszedł.
- Bo czuję do ciebie niesamowity pociąg i nie jestem pewien, czy

byłbym w stanie nad sobą zapanować.

Cóż, w takim wypadku nie było mowy, aby pozwoliła mu pójść.

Rozdział 5

Nie był pewien, dlaczego tak się czuł przez Dawn. Nie była zbyt zalotna.

I w ogóle nie wyglądała jak Sara. Dawn miała przepiękne, ciemno rude włosy,
piwne oczy przeplatane zielenią i urocze piegi na swoim długim, prostym
nosie. Jej wargi były cieńsze od Sary. Była wysoka i miała długie, zgrabne
kończyny. Nie pachniała jak Sara, ani nie brzmiała jak ona, ani nie używała
zwrotów jakie stosowała Sara. Dawn w ogóle nie przypominała Sary. Kellen
nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnim razem spojrzał na jakąś kobietę,
która w ogóle nie przypominała Sary. Nie mógł sobie przypomnieć, gdyż
nigdy coś takiego nie miało miejsca. Nie miał pojęcia, czy powinien czuć ulgę,
wyrzuty sumienia czy smutek. Głównie czuł podniecenie.

- Podobam ci się?- Dawn zapytała, a jej piwne, wyraziste oczy

rozszerzyły się.- Bo muszę przyznać, że świetnie to ukrywasz. Dlaczego się
odsuwasz, kiedy cię dotykam? Sprawiasz, że czuję się tak, jakbym miała
wszy.

- Nie chcę, żebyś mi się podobała.
- Jesteś żonaty? Zaręczony?
- Żałuję, że nie jestem - równie dobrze mógł powiedzieć z czym miała

do czynienia.- Też się tobie podobam?- myślał, że tak było, ale zanim
zacząłby mówić rzeczy które by ją odstraszyły i przypomniałyby mu o pustce
w środku, to musiał się upewnić, że to objawienie było warte bólu.

- Tak, zdecydowanie mi się podobasz - powiedziała.- Nie wyobrażam

sobie nawet, żeby na tym świecie była jakaś kobieta, która by na ciebie nie
leciała.

Przewrócił oczami. Nie potrzebował jej pochlebstw. Potrzebował tego,

aby była z nim jasna.

- Kobieta, z którą planowałem się ożenić, umarła, więc technicznie rzecz

biorąc, to nie jestem z nikim związany. Ale duchowo i emocjonalnie wciąż
tkwię w związku, który nie istnieje.

Spojrzała na niego, jej oczy szukały czegoś w jego, aż nie odwrócił

wzroku.

- Cóż, musi być do bani - powiedziała.- Trochę trudno mi konkurować z

kimś, kto nie zrobił niczego złego.

Żadnego empatii ani współczucia, do których był przyzwyczajony. Oczy

Dawn były suche i nie poklepywała jego dłoni w irytującym geście i nie
unikała jego wzroku, jak wielu ludzi którym powiedział o Sarze.

- Dobra - powiedziała, odwracając się z powrotem do klawiszy.- Jeszcze

raz zacznę piosenkę i gdy dotknę do swojej blokady, to chciałabym, abyś
zagrał cokolwiek na co będziesz miał ochotę.

Tylko tyle? Nie zamierzała go zbombardować pytaniami i przytłoczyć go

wspomnieniami Sary, że zostałby zmuszony by znowu się w sobie schować?
Nie zamierzała dać mu powodu, aby ją odepchnął? Nie wiedział jak
odpowiedzieć.

Zaczęła grać swoją niedokończoną kompozycję i tak jak wcześniej,

kolekcja nut wzniosła jego duszę, co sprawiło, że zaczął pragnąć, aby
piosenka nigdy się nie skończyła. Z każdą kolejną nutą czuł się szczęśliwszy,
bardziej żywy, bardzie związany z czymś, niż był od lat. Kiedy Dawn dotarła
do ostatecznej nuty, to Kellen przygotował się aby przejąć kontrole, ale spod
jej palców wypłynęły dodatkowe trzy nuty. Wyprostowała się na ławce obok
niego i jeszcze zagrała te trzy. I znowu. Potem zaśpiewała je w najbardziej
pięknym falsecie jaki kiedykolwiek usłyszał i znowu je zagrała.

Wypuściła długie westchnienie i napięcie uleciało z jej ciała.
- Trzy to zawsze coś lepszego niż nic.
- I lepsze niż gówno.
Rozpromieniła się i szybko go przytuliła.
- Myślę, że moja muza wystraszyła się twojego gówna, Kellen.
Walczył z pragnieniem, aby otoczyć ją ramionami i przytulić do siebie.

Wciąż nie był pewien jak się czuł wobec pociągu do niej. Czuł się inaczej niż
wtedy, kiedy czuł seksualne podniecenie, podczas gdy jakaś kobieta robiła na
niego niechciane zakusy. Taa, może i jego kutas twardniał, kiedy kobiety go
podrywały, ale czuł takie wyrzuty sumienia z powodu reakcji swojego ciała, że
nie mógł sobie pozwolić na oddanie się swoim seksualnym potrzebom.

Siedząc obok Dawn, czuł rozbudzającą się pożądliwość, ale miejsce w

którym go dotknęła było głębsze, niż jego bardziej podstawowe potrzeby.
Dotknęła go tam, gdzie zamieszkiwała jego muzyka. Sara nigdy nie dotarła,
nie dotknęła do tej części. Kiedy byli razem, to niemal zrezygnował z muzyki.
Pierwszy album Sole Regret nie odniósł takiego sukcesu jak się spodziewali. Z
Sarą na studiach i Kellenem, który łapał się dorywczych prac, aby zapłacić
rachunki, byli kompletnie spłukani. Gdy tylko rachunki medyczne Sary zaczęły

się piętrzyć, to zdawało się, że jedyne wyjście było takie, by odejść z zespołu
i znaleźć dobrą pracę. Chciał zapewnić jej byt. Tylko opór Owena, aby został,
powstrzymał od całkowitego zrezygnowania pozostania w zespole. Owen
wierzył w Sole Regret, kiedy Kellen całkowicie stracił nadzieję w ich marzenia.
Owen, który zawsze był optymistą. Owen, który zawsze przekładał potrzeby
innych przed swoje. Owen na pokładzie w każdej chwili. Owen...

Boże, co zamierzał zrobić z Owenem? Kellen całkowicie spieprzył ich

przyjaźń i gdy myślał, że ich przyjaźń wreszcie wróciła na odpowiedni tor, to
zrobił coś całkowicie głupiego. Tak jakby związał Owena i przez demonstrację
pokazał kobiecie jak właściwie zwalić mu konia. O czym do cholery myślał
ostatniej nocy?

Dawn nagle przestała grać.
- Nie słuchasz - powiedziała.- Nudzę cie?
- Nie. Po prostu mam dużo na głowie - powiedział.- Nie przerywaj. Ta

piosenka jest jak przełom w chmurach podczas burzy.

- Oko w twoim huraganie.
Zaśmiał się. Jego życie zdecydowanie było jak wichura.
- Dokładnie.
- Jeżeli chcesz o niej porozmawiać, to posłucham - powiedziała, znowu

zaczynając cicho grać.

- Chcesz, abym o niej mówił?
Dawn pokręciła głową.
- Nie szczególnie. Jestem pewna, że skoro ją kochałeś to była

wspaniała.

- Czasami nienawidzę jej za to co mi zrobiła - Kellen spiął się. Naprawdę

przyznał się do tego na głos? Nigdy nie przyznał się do tego przed samym
sobą. Nie myślę tak, Sara. Nigdy nie mógłbym cię znienawidzić.

- Potrafię to zrozumieć - powiedziała Dawn.
Jakoś w to wątpił.
- Byłaś kiedyś zakochana?- zapytał.
Dawn zawahała się na moment, a następnie skinęła głową.
- Ale nie odwzajemniał mojego uczucia. Myślał, że byłam głupią, małą

dziewczynką i z perspektywy czasu taka właśnie byłam. Miałam szesnaście
lat, a on trzydzieści. Od lat był moim nauczycielem gry na fortepianie, zanim
moje hormony przeskoczyły na wyższe obroty i zrobiłam z siebie kompletną
idiotkę, gdy się na niego rzuciłam.

- Jestem pewien, że gdybyś nie była więzienną przynętą, to by cię

złapał. Jak miał na imię?

- Pierre - powiedziała, wzdychając z rozmarzeniem.
- Pierre?- Kellen zachichotał.- Żartujesz, prawda?

- Jest francuzem - powiedziała sztywno.
- Vous êtes plus belle que les étoiles, mon amour

3

- szepnął blisko jej ucha.

3 Jesteś piękniejsza niż gwiazdy, moja miłości <3

Zakołysała się przy nim i objął jej plecy ręką, aby powstrzymać ją od

spadnięcia z ławki.

- Mówisz po francusku?- powiedziała.
- Tylko to jedno zdanie - powiedział. Nawet nie pamiętał dokładnie co

oznaczało. Coś o tym, że gwiazdy były piękne.

- Więc jeśli powiedziałabym, je suis très excitée par vous

4

, to nie

zrozumiałbyś mnie?

- Brzmi perwersyjnie - zażartował.
- I może być.
Przechyliła głowę, aby na niego spojrzeć. Ich wargi dzieliły zaledwie

cale. Smakowałaby tak samo zachwycająco, jak wyglądała? Zielone plamki w
jej oczach przykuły uwagę Kellena. Były takie egzotyczne. Jego serce zaczęło
bić coraz szybciej, kiedy pochylił się bliżej. Od Sary nie pocałował żadnej
kobiety. Nie chciał. Ale teraz był cholernie pewien, że tego chciał.

Dawn przycisnęła palec do jego ust.
- Wstrzymaj się - powiedziała i odsunęła, aby zacząć grać ze

wznowionym wigorem.

Kellen stłumił jęk. Czuł się rozdarty między swoją tęsknotą, aby pożreć

zmysłowe usta tej kobiety, a jego pragnienie coraz bardziej narastało, gdy tuż
obok niego tworzyła swoją kompozycję. Dawn grała z zamkniętymi oczami,
jej palce przesuwały się szybko po klawiszach. Luźny stanik jej sukienki
rozchylił się, gdy zakołysała się do przodu, aby wcisnąć pedały i Kellen
dostrzegł krągłość jej piersi i połacie blady piegów, które zdobiły gładką,
alabastrową skórę jej piersi. Czy wszędzie znalazłby piegi? W miejscach
ukrytych przed wzrokiem? Na jej brzuchu? Na jej udach? Jego penis drgnął
na myśl o pocałowaniu każdego piega, jakiego by odkrył, aż rozłożyłaby dla
niego nogi. Pozwoliłaby mu spróbować językiem swoich soków? Pozwoliłaby
oddychać swoim pobudzonym, piżmowym zapachem, gdy wynagrodziłby jej
cipkę tymi samymi głębokimi, żarłocznymi pocałunkami, jakich pragnął od jej
warg. Chciał usłyszeć, jak wyjęczałaby jego imię, wzdychała i krzyczała, gdy
dochodziłaby w kółko pod naciskiem jego języka, warg, zębów.

Kiedy zauważył, że cienkie bokserki jakie mu pożyczyła, uniosły się

przez jego namiot spowodowany oczywistym podnieceniem, to cieszył się, że
miała zamknięte oczy. Przesunął się tak, że jego brzuch opierał się o fortepian
a jego erekcja była ukryta przed widokiem. Próbował sobie nie wyobrażać
pieprzenia Dawn, gdy leżała na pokrywie swojego fortepianu z sukienką
podciągniętą na talii i piersiami wyciekającymi ze stanika. Próbował, ale
poległ. Niemal czuł, jak jej pięty wbijają się w jego tyłek, jak otacza go jej
ciepło. Otarł pot, jaki utworzył się u podstawy jego gardła.

Właśnie to dostał za tak długie zaprzeczanie swoim potrzebom. I nie

pomagał fakt, że komponowana piosenka towarzyszyła rytmowi morza -
powtarzające się wzrosty i wycofania, szczyty i doliny - było to dla niego

4 Bardzo mnie podniecasz

zdecydowanie zbyt seksualne, niż powinno być.

Sztorm szalał na zewnątrz, tworząc grzmiące pioruny tak głośne, że aż

zadrżały okna. Dawn podskoczyła i przycisnęła dłoń do środka swojej klatki
piersiowej.

- Och - powiedziała.- To mnie zaskoczyło. Czasami tak zatracam się w

swojej muzyce i zapominam o całym świecie, oprócz mojego dźwięku.

- Czasami mam tak samo na scenie - powiedział.
Przygryzła wargę, podczas gdy przyglądała mu się uważnie.
- Wyglądasz na nieco spiętego - powiedziała.- Piosenka ci sie nie

podoba? Możesz być szczery.

Piosenka działała na niego w taki sposób, w jaki zapewne nie powinna.

Nie mógł jej przecież powiedzieć, że go podnieciła. Oczywiście, że w jego
obecnym stanie frustracji seksualnej wszystko go podniecało. Nawet podniecił
się wczoraj, kiedy wiązał Owena.

Związał Owena, zęby kobieta mogła się z nim zabawić, ale gdy go

takiego zobaczył... Kellen nie był w stanie trzymać przy sobie rąk i ostatecznie
uciekł z pokoju ze sztywnym fiutem. Jak bardzo było to popieprzone?

Nawykowa masturbacja pomagała zmniejszyć frustrację Kellena, ale nie

było to to samo, jak dotykanie kogoś, bycie dotykanym przez kogoś, kogo się
kochało i ufało. Dotknął Owena - i raz nawet pozwolił Owenowi dotknąć
siebie - ponieważ w jakimkolwiek alternatywnym wszechświecie mieszkała
jego moralność, to przecież nie zdradził Sary. Nawet jeśli sam siebie

przekonywał co do tego, to jak do cholery miał wyjaśnić to gówno Owenowi?
Owenowi, który godził się na wszystko, jeżeli tylko było to przyjemne.
Owenowi, który wszystkich kochał bezwarunkowo. Kellen wykorzystał naturę
Kellena i czuł się z tym strasznie. Jednak nie na tyle strasznie, aby
przeprowadzić z nim szczerą rozmowę. Było to zbyt niezręczne. Co mógł

powiedzieć, żeby naprostować sytuację?

- Ziemia do Kellena - powiedziała Dawn.- Czujesz w ogóle tą piosenkę?
- Gdybym miał szczerze przyznać, co zrobiła ze mną ta piosenka... -

powiedział Kellen.-... to z pewnością wyrzuciłabyś mnie z powrotem na burzę.
Co może byłoby najlepsze.

- Co z tobą robi?- zapytała.
Odchylił się od klawiszy i spojrzał na swoje kolana. Podążyła za jego

wzrokiem i westchnęła, gdy dostrzegła bardzo zauważalną wypukłość w jego
bokserkach.

- Och!
Przetarł brwi. Pewnie myślała, że tylko jedno chodziło mu po głowie, co

nie odbiegało zbytnio od prawy.

- Pójdę.
Chwyciła go za udo, zanim zdążył podnieść się z ławki.
- Ta piosenka robi podobne rzeczy ze mną - szepnęła.- Nie mogę

przestać myśleć o seksie - spojrzała na niego, taka piękna i urzekająca, że

jego kutas znowu się szarpnął.- Nie mogę przestać myśleć o seksie z tobą.

Zaschło mu w ustach.
- Nigdy nie podnieciłam się podczas tworzenia piosenki - powiedziała.-

Więc to pewnie przez towarzystwo.

Jej dłoń przesunęła się w górę jego uda, przez co ścisnął się jego

brzuch. Jeśli dotknęłaby go tam, to by eksplodował.

- Nie idź. Muszę sprawdzić dokąd mnie to zaprowadzi, a obawiam się,

że jeżeli pójdziesz, to nigdy tego nie skończę.

Jęknął, kiedy odsunęła dłoń i znowu położyła ją na klawiszach.
- Przepraszam, że jestem taka samolubna - powiedziała.- Ale muszę to

pociągnąć jeszcze trochę. Jestem teraz pochłonięta przez melodię i nie chcę
przestań, dopóki nie skończę. Mam nadzieję, że rozumiesz.

Kellen doskonale ją rozumiał. Nigdy nie przestawał, dopóki jego

partnerka nie skończyła. Chodzi o to, że kiedy pozwalał sobie mieć partnerów.

Jej palce przeleciały po klawiszach, wzbudzając tak wiele pozytywnych

emocji w Kellenie, że mógłby pocałować ją z wdzięczności. Piosenka była
kwintesencją zmysłowości i była zdecydowanie zbyt długa dla jego własnego
dobra. Zachwycił go wyraz twarzy Dawn, gdy pracowała podczas
komponowania, przez co chciał ją ściągnąć na podłogę i okiełznać. Zatracić
się w jej ciele. Już zatracił się w jej pasji.

Błyskawica rozświetliła piękną twarz Dawn. Chwilę później zostali

skąpani przez ciemność. Zdawało się, że burza stała się głośniejsza, kiedy
zamilkły szumiące urządzenia i system klimatyzacji.

- Postaram się znaleźć świeczki - powiedziała Dawn.- Myślę, że chyba

jest kilka w kuchni.

Kellen sięgnął do niej i poczuł ciepłą skórę jej dłoni, która opierała się o

jej udo.

- Nie potrzebujemy światła, aby usłyszeć muzykę - powiedział.- Albo

żeby ją poczuć. Nie kłopocz się - a poza tym nie miał nic przeciwko, aby
siedzieć z nią w ciemności, podczas gdy niebiosa walczyły na zewnątrz. Mógł
się podniecić tak jak tylko chciał, zaś ona nie byłaby w stanie tego zobaczyć.
Szkoda tylko, że światła nie zgasły zanim odkrył swój nie-taki-mały-sekret.
Zanim tak bardzo pochłonął go jej widok i muzyka, jaką tworzyła, w której się
zatracił, to przykuł uwagę do swojego boleśnie twardego fiuta.

Rozbłysła błyskawica, pozwalając mu dostrzec jej zamyśloną minę.
Deszcz rozbił się o szyby, a wiatr wył za oknami. Cały dom zachwiał się

lekko na swoich mocnych palach. Mimo tego, Kellen wciąż był głodny kobiety
obok siebie, że najbardziej wyraźnym dźwiękiem dla niego był jej oddech.

Dawn odwróciła dłoń, wciąż opierają ją na swoim udzie, aż wgłębienie

jej dłoni spotkało jego i chwyciła jego w luźnym uścisku.

- Masz rację - szepnęła.- Nie potrzebujemy światła. Tylko dźwięku.
I dotyku.
Kciuk Kellena pogładził jej skórę. Dlaczego czuł, że trzymanie jej dłoni

było strasznie intymne? Dlaczego czuł, że było takie właściwe?

- Kellen?- powiedziała.
- Tak?
- Jak miała na imię?
Jego serce ścisnęło się i wyszarpnął dłoń z jej. Skupił się na strumykach

wody, która spływała po szybach na tle odległych błysków.

- Sara - powiedział wokół guli w gardle.- Miała na imię Sara.
- Przepraszam - powiedziała Dawn.- Nie powinnam była o niej

wspominać. Tylko, że... - wzięła głęboki oddech.- Jeżeli miałabym mężczyznę,
który kochałby chociaż w połowie tak jak ty wciąż kochasz ją, to uważałabym
siebie za błogosławioną.

- Nie czuję się błogosławiony - przeklęty. Właśnie tak się czuł. Przeklęty.
Dawn oparła się o jego ramię, a jej wolna dłoń przesunęła się wzdłuż

dolnej części jego pleców. Kellen wstrzymał oddech, nie chcąc czuć
pocieszenia przez jej prosty, gest, ale nie mógł na to niczego poradzić. Czuł
się wspaniale, gdy mógł się przy niej rozluźnić i pozwolić na ten drobny
kawałek kobiecego kontaktu.

- Dlaczego jesteś sama, Dawn O'Reilly?- zapytał.- Piękna, seksowna,

utalentowana, inteligentna, odnosząca sukces taka jak ty powinna być zajęta.

Jej uścisk wokół jego pleców zwiększył się, przez co przysunęła się do

niego bliżej. Była taka ciepła. Pachniała tak słodko. Cieszył się z powodu
ciemności, ponieważ mógł doświadczać jej na zupełnie nowym poziomie.
Wcześniej był przytłoczony jej wyglądem; teraz jego inne zmysły miały
okazję, aby zostać oślepionymi. Pochylił się bliżej i poczuł zapach wiciokrzewu
na jej skórze.

- Chyba przez to, że jestem zapracowana - powiedziała.- Nie byłam w

stanie znaleźć właściwego mężczyzny. A może czekałam, aż to on znajdzie
mnie.

Kellen zamknął oczy i przełknął ślinę. Nie był gotów, aby być dla niej

właściwym mężczyzną. Jak mógł ją do tego przekonać, nie raniąc jej uczuć?
Kompletnie nic nie stało mu na drodze, ale z całą pewnością nie był
przygotowany, aby oczyścić drogę przed sobą, ponieważ szalały hormony
jego i tej kobiety.

- Dawn, ja...
Odsunęła się i natychmiast zatęsknił za uczuciem jej dłoni w swojej.
- Nie musisz tego mówić. Rozumiem.
Rozbrzmiała losowa nuta, kiedy jej palce znalazły klawisze.
Ścisnął jej kolano.
- Nie zdawałam sobie sprawy, jak czułam się samotnie - szepnęła.- Z

niczym oprócz muzyki, która wypełniała moje dni i noce. Myślałam, że to
wystarczy.

Znał to uczucie. Z wyjątkiem Owena, nie pozwolił sobie dbać o

cokolwiek oprócz muzyki, dokąd Sara odeszła i jeżeli nie poznałby Owena

przed nią, to Kellen z pewnością nie pozwoliłby mu się do siebie zbliżyć.

- A co z twoimi przyjaciółmi?- zapytał.- Twoją rodziną? Nie widujesz się

z nimi?

- Od czasu do czasu - powiedziała. Przesunęła dłoń, aby zakryć jego na

jej kolanie, jakby bała się, że znowu ją odsunie.- Mają swoje własne życie.
Nigdy nie byłam priorytetem dla kogoś innego - zaśmiała się suchym, pustym
dźwiękiem.- Kiedy byłam mała, to moja mama spędziła wiele czasu, próbując
ze mnie wycisnąć nieco talentu - balet, gimnastyka, sztuka, jeżeli były jakieś
zajęcia, to brałam w nich udział. Kiedy odkryła, że miałam naturalny talent do
fortepianu, to oddała mnie pod skrzydła najlepszych nauczycieli, jakich mogły
kupić pieniądze mojego taty i upewniała się, że na mnie naciskali. Było niemal
tak, jakby poczuła ulgę, że nie musiała się już o mnie martwić. Tato... -
wzięła głęboki oddech i ciągnęła dalej.- Tata zawsze pokazywał się na moich
występach, aby pokazać, że był dumny z moich osiągnięć, ale po prostu nie
było w nim żadnego ciepła. Nigdy nie czułam się blisko z którymś z nich, nie
w taki sposób jak inne córki miały relacje ze swoimi rodzicami. Myślałam, że
jedyny sposób dla którego by mnie kochali, to bycie idealną.

Usłyszał ból w jej głosie i zapragnął zobaczyć jej twarz. Może jednak

powinien zachęcić ją, aby znalazła świece.

- A co z twoim rodzeństwem?- zapytał.
- Jestem jedynaczką - powiedziała.
- Ja też. Cóż, dopóki nie spotkałem Owena, a jego rodzina nie zaczęła

mnie traktować jak jednego z nich - zaśmiał się, ponieważ same myślenie o
Mitchellsach przynosiło mu radość.

- Opowiedz mi o Owenie - powiedziała, zaciskając dłoń na jego.-

Uczyłam się w domu z najlepszymi nauczycielami, jakich można było kupić za
pieniądze, więc nigdy nie miałam kontaktu z nikim w moim wieku, dopóki nie
dorosłam. Fortepian nie jest sportem grupowym. Bardziej niż cokolwiek
innego, chciałabym mieć przyjaciela z dzieciństwa.

- Twoja rodzina musi być bardzo bogata - powiedział cicho.
- Jako dziecko nigdy niczego nie chciałam - powiedziała.- Oprócz

miłości.

Kellen nie miał ani bogactwa ani miłości. Jego dziadek był ważną

częścią jego młodości, ale był stary i wiek zrobił straszne rzeczy z jego
pamięcią. Nie żył długo po tym, jak umieścili go w domu opieki dla jego
własnego bezpieczeństwa. Jego dziadek po prostu nie rozkwitał z dala od
zarośniętej dziczy, po której uwielbiał wędrować. Gdy zabrano go z jego
ziemi, to zrezygnował z życia. Nie potrwało długo, jak dziadek Kellena zmarł i
ten poznał Owena. Było tak, jakby przeznaczenie wiedziało, że Kellen
potrzebowałby go w ciągu nadchodzących lat.

- Żyjąc pośrodku nikąd, jako dziecko też nie miałem żadnych bliskich

przyjaciół - powiedział Kellen.- Poznałem Owena podczas pierwszego dnia
siódmej klasy. Chodziliśmy do różnych szkół podstawowych, ale wrzucili nas

do tego samego gimnazjum. Liczyłem na świeży start. Nowa szkoła. Tylko
połowa dzieciaków wiedziała skąd pochodziłem. Nawet wtedy nikt nie chciał
usiąść obok biednego dzieciaka, który noc wcześniej odwalił straszną
fuszerkę, próbując ściąć swoje włosy i nikt nie pozwolił usiąść koło siebie
pulchnemu dzieciakowi w bluzce w poziome pomarańczowo białe paski. Więc
Owen nie miał innego wyboru jak usiąść koło mnie. Tylko raz spojrzał na
moją brzydką fryzurę, ale nigdy niczego nie powiedział. Nigdy nie wyśmiewał
się ze mnie jak inne dzieciaki. Owen każdego dnia siadał obok mnie w
autobusie przez tydzień i nie wymieniliśmy żadnego słowa. Posiadaliśmy ten
sam brak popularności podczas lunchu, więc siadaliśmy przy tym samym
stole, oboje próbując stać się niewidzialni, ponieważ gdy miało się trzynaście
lat, to niewidoczność była lepsza, niż bycie zauważonym przez bycie innym.

Dawn ścisnęła jego dłoń.
- Trzynaście lat to straszny wiek. Więc podejrzewam, że wasza dwójka

wreszcie zaczęła ze sobą rozmawiać. Czy wciąż siedzieliście w milczeniu,
próbując być niewidzialni?

Kellen zaśmiał się.
- Zaczęliśmy rozmawiać po tym, jak jego matka zjawiła się dla mnie w

gabinecie dyrektora.

- Gabinecie dyrektora? Sprawiałeś kłopoty?
- Tylko wtedy, kiedy nie mogłem już ich zignorować. I było w Owenie

coś tak czystego i dobrego, że chciałem to zachować. Nienawidziłem tych
wszystkich gnojków, którzy łazili z nami w stołówce i piszczeli jak świnie, gdy
popychali go o stolik. Nienawidziłem tego, jak go traktowali, a jeszcze bardziej

nienawidziłem tego, jak wyśmiewali się z moich ubrań, moich butów, mojej
fryzury i przyczepy, w której mieszkałem z moją matką i jej czeku na opiekę.
Owen w całym swoim życiu nigdy nikomu nie zrobił niczego wrednego. Nie
miało znaczenia to, skąd pochodziłem i nie był wkurzony, że został zmuszony
siadać koło mnie w busie i podczas lunchu. Wydawał się wdzięczny.

- Więc tydzień później, kiedy zaczęliśmy spotykać się w ciszy, Owen

siedział w stołówce ze mną przy stoliku, naprzeciwko mnie, jak zwykle zajęty
swoimi sprawami, gdy ten pieprzony dupek, Jasper Barnes, podniósł
czekoladowy budyń Owena i rozgniótł go na jego piersi. „Wciąż zamierzasz
żreć to gówno?” powiedział. „Założę się, że tak, Świnko. Zliż to. Zjedz swoje
własne gówno, Świnko.” I potem zaczął wydawać dźwięki podobne do
świńskiego pisku.

- To takie podłe.
- Nie będę zaprzeczać, że się wkurzyłem, ale pewnie po prostu dalej

bym tam siedział i próbował nie patrzeć, będąc wdzięczny za to, że nie mnie
obrał na swój celownik. Wtedy Owen podniósł głowę i spojrzał na mnie.
Zobaczyłem wstyd w jego oczach. Wstyd. Dlaczego miał czuć wstyd? To ten

pieprzony gnębiciel powinien czuć wstyd. Kiedy Owen zaczął wycierać budyń
ze swojej koszulki serwetką, to pękłem. Byłem chudym dzieciakiem i nie

miałem żadnej szansy przeciwko wielkiemu twardzielowi, takiemu jak Jasper
Barnes, więc ruszyłem na niego z moim widelcem. Nawet nie miałem szansy,
żeby go dźgnąć, zanim odciągnęli mnie nauczyciele. Zostałem zawieszony za
użycie broni w szkole, a następnie ten idiota skopał mi tyłek wraz połową linii
defensywnej drużyny footballowej, ale było warto, ponieważ po tym Owen
zaczął ze mną rozmawiać. Tak właściwie, to nie zamknął się od tamtej pory.

Kellen uśmiechnął się na myśl o nieustannym paplaniu Owena. I coś w

siedzeniu w ciemnościach z Dawn O'Reilly też sprawiło, że Kellen stał się
gadatliwy.

- Cieszę się, że zostaliście przyjaciółmi. Widzę, że wiele dla ciebie

znaczy.

- Umarłbym za niego. Nie mówię tego lekko. Owen zawsze powtarza,

jak to uratowałem przed bycia gnębionym, ale to on uratował mnie z tysiąc
razy. Nie wiadomo, gdzie teraz bym był, gdyby nie on i jego rodzina. Nie widzi
żadnego brudnego biedaka, którego widzieli wszyscy w mieście. Nigdy nie
oceniał mnie na podstawie złych wyborów mojej matki. Owen widział tylko
mnie. Nie miał nic przeciwko, kiedy jego mama dawała mi ubrania po jego
starszym bracie. Owen mówił takie rzeczy jak, „Nawet nie masz pojęcia, jak
się cieszę, że już nie będę musiał się wciskać w stare ubrania Chada” i „Nie
wierzę, że moja mama dała ci skarpetki i gacie na twoje urodziny. Ta kobieta
tak mnie zawstydza.” Była jak święta. W ósmej klasie osiągnąłem
spektakularny wzrost i gdyby nie Janine, to nosiłbym za krótkie spodnie i
rozrywające się w szwach koszulce ze Spidermanem.

- Owen zdawał sobie sprawę, że jego mama ci pomagała?
- Nigdy niczego nie powiedział, ale musiał wiedzieć. Wszyscy wiedzieli,

że nie poznałem swojego ojca i że moja mama wzięła zapomogę, ponieważ
alkoholiczce trudno było utrzymać prace. Zrezygnowała z nadziei na lepsze
życie długo przed tym, zanim się urodziłem. Definiował mnie brak pieniędzy.
Ale nie dla rodziny Mitchellów. Byłem przyjacielem Owena, więc stałem się ich
przyszywanym synem. Jego mama jest prawdziwym skarbem. To najlepsza
kobieta, jaką kiedykolwiek poznałem.

- Więc to kolejna kobieta w twoim życiu, z którą nigdy nie będę mogła

się równać - powiedziała Dawn.

Kellen zachichotał.
- Z tobą też nie może się mierzyć żadna kobieta, Dawn. Jesteś jedyną

kobietą, która podnieca mnie seksualnie jedynie swoją piosenką.

Pochyliła się i szepnęła blisko jego ucha:
- Wezmę to, co będę mogła.
Nie tylko jej piosenka go podniecała. Łaskotanie jej oddechu na jego

skórze wywołał w dole jego gardła cichy jęk tęsknoty.

- Kellen?
Uwielbiał brzmienie swojego imienia, gdy je wypowiadała.
- Dawn?

- Ile minęło czasu, odkąd ostatni raz uprawiałeś seks?
Siedział tam oszołomiony, że zapytała go o coś tak osobistego.
- Uch, dlaczego?- powiedział po chwili.
- Zazwyczaj nie uprawiam seksu z mężczyznami, których dopiero co

spotkałam, ale chcę to zrobić z tobą.

Zamknął oczy i przełknął ślinę. Jak mógł odrzucić jej ofertę? Nie

chodziło to, że kobiety nigdy mu tego nie proponowały. Robiły to przez cały
czas - ocierały się o niego, wpychały mu ręce do spodni, szeptały sugestie do
jego ucha - ale nie był zainteresowany. Pamięć o Sarze dawała mu siłę, by
powiedzieć nie. Cholera, kiedy był sam na sam z kobietą, to uważał takie
propozycje za wręcz odpychające, ale kiedy był sam z Dawn, to jej słowa nie
miały na niego takiego zwykłego wpływu. Pragnął jej. Boże, jak cholernie jej
pragnął.

Obiecaj, że nigdy nie będziesz się kochać z inną kobietą, Kellen. Słowa Sary

rozbrzmiały echem w jego głowie. Były jak uderzenie w twarz.

- Minęło pięć lat - powiedział.
- Niczego nie zrobiłeś przez te pięć lat?
- Nie powiedziałem, że niczego nie zrobiłem. Po prostu od tak dawna nie

byłem w kobiecie.

- Och - powiedziała.
Usłyszał rozczarowanie w jej głosie. Tym razem się cieszył, że było

ciemno, aby nie musiał zobaczyć tego na jej twarzy.

- Jakie rzeczy zrobiłeś?- zapytała niespodziewanie.
- Sam czy z Owenem?
Zadyszała.
- Z Owenem? Jesteś gejem?

- Nie jestem gejem, Dawn. Może i jestem nieco zdezorientowany -

potarł brew dwoma palcami, podczas gdy zbierał myśli.- Mogę ci powiedzieć o
czymś? O czymś, czego nawet nie powiedziałem Owenowi? Coś, co muszę
powiedzieć mu, albo będę się martwić jak zareaguje za każdym razem, kiedy
będę próbował o tym wspomnieć.

Czy to ciemność pozwalała mu się otworzyć? A może to w ogóle nie

była ciemności. Może to przez bratnią duszę w kobiecie obok niego, czuł się
tak, jakby mógł porozmawiać z Dawn o wszystkim.

- Wysłucham cię - powiedziała.- Chociaż pewnie nie powiem

odpowiedniej rzeczy.

Wątpił, aby było w tym coś właściwego do powiedzenia.
- Wkrótce po śmierci Sary, Owen zaczął chodzić do klubów erotycznych i

namawiał mnie, abym zaczął chodzić wraz z nim.

- Do klubów erotycznych? To coś podobnego do burdelu?
Uśmiechnął się i nie mógł oprzeć pokusie przesunięcia dłonią wzdłuż jej

kręgosłupa. Och, te wszystkie sprośne rzeczy z jakimi mógłby zapoznać ją,
Pannę Słodką i Wanilię.

- Nie, w burdelu płaci się za pewną usługę i właśnie to dostajesz. W

klubach erotycznych zbierają się i łącza ludzie o różnych upodobaniach
seksualnych - odwrócił twarz, aby szepnąć jej do ucha i kosmyk jej włosów
przy jego nosie wysłał fale rozkoszy do jego pachwiny, przy czym w jego
głowie zadzwoniły dzwonki alarmowe - które postanowił zignorować.- Jakie są
twoje upodobania seksualne, Dawn? Mogę ci powiedzieć, gdzie jest tutaj taki
klub.

- Nie czułabym się komfortowo, gdybym spotkała się z jakimś

nieznajomy w klubie - powiedziała. Mięśnie jej pleców napięły się pod jego
dłonią.

Bez względu na to jaką przyjemność mu to sprawiało, to musiał

przestać ją dotykać. Ta rzecz między nimi z całą pewnością się nie wydarzy.

- Nie chciałbym, żebyś spotkała się z nieznajomym - powiedział, co było

prawdą, ponieważ nie miał interesu w powiedzeniu jej tego. I naprawdę
musiał powiedzieć o tym co działo się z Owenem. Może ktoś spoza ich
związku mógłby to pojąć.- Tak więc, pewnej nocy gdy czekałem na Owena, aż
ten skończyłby bić w tyłeczek i pieprzyć jakąś laskę, którą właśnie spotkał,
dostrzegłem kolesia o imieniu Toshi.

Dawn przesunęła się obok niego, wijąc się lekko.
- Nie uprawiałem seksu z Toshim - powiedział.
- To nie moja sprawa, gdybyś to zrobił.
- Chcesz, abym o tym nie mówił? Widzę, że czujesz się przez to

nieswojo.

- Tak, nieswojo - szepnęła.- Dam radę.
- Toshi jest mistrzem w japońskiej sztuce Shibari.
- Czy to coś ma związek z mieczami i patroszeniem?
- Nie, z linami i uwolnieniem. Toshi mówił o wiązaniu węzłów, jakby

były wysoką formą sztuki - w taki sposób, jak zainspirowani malarze, poeci
czy muzycy mówią o swojej pracy. Byłem zaintrygowany. Cóż, podejrzewam,
że jestem do dupy jako artysta. Pozwoliłem mu pokazać kilka technik na
swojej ręce. Nauczył mnie wiązać kilka węzłów, a kiedy przyszedł po mnie
Owen, to Toshi powiedział mi, abym zatrzymał linę i jeśli chciałbym nauczyć
się więcej, to miałbym go znaleźć.

- Więc podejrzewam, że go znalazłeś.
- Wiele szukałem w internecie na temat Shibari, nawet przeczytałem

kilka książek, ale ostatecznie go poszukałem, ponieważ nic nie równało się do
nauczenia na żywo przez mistrza.

- To prawda.
- Ma studio w San Francisco - powiedział Kellen.- Wiąże ludzi linami, a

następnie ich fotografuje. Przez pierwszy rok po śmierci Sary, nic mnie nie
ekscytowało - emocjonalnie czy fizycznie. Ale gdy wszedłem do jego galerii,
podziwiałem jego prace - ciało przy skomplikowanych wzorach kolorowych lin
- nie skłamię, byłem podniecony. Wyrzuty sumienia niemal sprawiły, że

wyszedłem.

- Dlaczego czułeś się winny? Dla mnie brzmi to erotycznie. Czasami nie

powinniśmy czuć podniecenia przez rzeczy, które są dla nas erotyczne?

Nie chciał się w to zagłębiać, więc dalej ruszył z historią.
- Cóż, tak, zapytałem Toshiego, czy nauczyłby mnie być takim artystą

jak on, aby pokazał mi jak wiązać liny w wzory, które uwydatniały każdą linię
ludzkiej postaci. Powiedział, że w celu zrozumienia formy sztuki, najpierw
musiałbym stać się jej przedmiotem. Powiedział mi, abym się rozebrał i
pozwolił mu związać.

Dawn znowu zaczęła się wiercić. Kiedy jej dłoń musnęła jego gołe

kolano, to sapnął. Powinien pominąć tą część tej historii, ale uświadomił to
sobie zbyt późno. Pierwsze doświadczenie z wiązaniami było najbardziej
intensywnym emocjonalnie i seksualnie doświadczeniem jego życia.

- Przeszedłeś przez to?- zapytała.
- Tak. Bałem się na śmierć. Z każdym węzłem, jaki plótł Toshi, coraz

bardziej się napinałem, coraz bardziej bałem, byłem coraz bardziej
podniecony. Kiedy skończył, byłem świadom każdego centymetra swojego
ciała. Byłem kompletnie bezradny. Pomyślałem, że mógł mnie zmusić do
uprawiania seksu - chociaż nie miałbym nic przeciwko, mimo tego, że
obiecałem Sarze. Ale gdy mnie związał, to szepnął, „Teraz jesteś wolny, mój
uczniu”, i usiadł obok mnie z dłonią między moimi łopatkami, podczas gdy ja
walczyłem z linami. Nie fizycznie. Nie mógłbym się ruszyć, nawet gdybym
chciał. Ale psychicznie walczyłem z linami przez bardzo długi czas.

- Co miał na myśli, mówiąc że jesteś wolny?

- Nie zrozumiałem go, dopóki nie przestałem walczyć z więzami.

Fizycznie, emocjonalnie i duchowo pozwoliłem linom przejąć kontrole i wtedy

zrozumiałem co miał na myśli. Rezygnując z kontroli, stałem się wolny.

- W ogóle nie ma to dla mnie sensu - powiedziała.
- Będzie tylko wtedy, jeśli sama tego doświadczysz.
- Robisz teraz te rzeczy z linami? Jak je nazwałeś?
- Shibari. Ostatnio nie praktykowałem zbyt wiele. Przez jakieś trzy lata

była to dla mnie ucieczka. Podobało mi się wiązanie kobiet, ale tylko wtedy,
kiedy był ze mną Owen. Nie sądzę, bym ufał sobie na tyle, abym mógł sam
zostać z kobietą. Miały tendencje do błagania o seks po tym jak je wiązałem i
wciąż nie byłem skłonny posunąć się tak daleko. Owen nie miał problemu z
tym aspektem. Uprawiał z nimi seks, jeśli tego chciały i ostatecznie zaczął mi
pomagać ze splotami.

- Więc ty i Owen wiązaliście kobiety, a następnie on uprawiał z nimi

seks?

- Nie zawsze. Pozostawialiśmy kobiecie tą decyzję.
- Ale ty nie zrobiłeś z nimi niczego seksualnego, prawda?

Zaczerpnął głęboki oddech.
- Zwykle... - odkaszlnął. Wow, naprawdę zamierzał jej o tym

powiedzieć?-... uprawiałem z nimi seks oralny.

Wstrzymał oddech i znowu się zawierciła.
- Ale nigdy ich nie penetrowałem, nigdy nie pozwoliłem im, aby w

jakikolwiek sposób dotknęły mojego fiuta. Żadnego obciągania. Niczego.

- Musiałeś strasznie cierpieć.
- Cierpiałbym, ale Owen mi pomógł - ścisnął mu się brzuch. Co ta

kobieta teraz o nim myślała?

- Jak?- zapytała.
- Waleniem konia.
- Och, ale bez seksu?
- A czy to nie seks?- powiedział.- Właśnie dlatego jestem taki

zdezorientowany. Sary już nie było, po tym jak zainteresowałem się Shibari,
więc jakoś przekonałem sam siebie, że to było w porządku. Nie lubiła seksu
oralnego...

- Ja lubię - Dawn wypaliła.
Zapadła między nimi długa, niezręczna cisza i modlił się o to, aby jakiś

piorun rozświetlił jej twarz, aby mógł odczytać jej minę.

- To znaczy, jeżeli facet wie, co robi - powiedziała.- Może nie podobało

się jej, ponieważ nie jesteś w tym dobry.

Kellen zachichotał.
- Wierz mi, jestem w tym dobrym. Była nieco nieśmiała w łóżku - Kellen

potarł swój kark.- Taki rodzaj głębokiej intymności zawstydzał ją, więc nie
chciała, abym przez godziny kochał się z jej cipką.

- Dobry Boże - Dawn szepnęła.
- Więc przekonałem samego siebie, że seks oralny nie był wbrew mojej

przysięgi dla niej.

- Dzięki Bogu.
Kellen zaśmiał się z dowcipu Dawn.
- I chociaż powiedziałem jej, że nigdy nie pozwolę na to, aby jakaś

kobieta dotknęła mojego kutasa, to nie wspomniałem o tym, że nie
pozwoliłbym na to mężczyźnie. Więc użyłem Owena na ulżenie sobie,
ponieważ czułem się z nim na tyle komfortowo, aby pozwolić mu siebie
dotknąć. Na samą myśl, że jakiś inny facet miałby się zbliżyć do mojego fiuta,
robi mi się niedobrze, ale Owen z jakiegoś powodu jest inny i to tej części nie

rozumiem. Dlaczego nie mam nic przeciwko temu, aby mnie dotykał?

- Kochasz go?
- Jest moim najlepszym przyjacielem.
- Więc tak, kochasz go.
To nie było takie proste.
- Ale nie w kwestii romantycznej.
- Czujesz do niego seksualny pociąg czy nie?- nie osądzała ani nie

oskarżała, jej głos był po prostu wypełniony ciekawością.

Kellen próbował poukładać pomieszane uczucia, jakie kierował do

Owena. Cieszył się, że Dawn pozwoliła mu o tym powiedzieć bez żadnego
osądu. Od lat musiał z kimś o tym porozmawiać. Nie mógł omówić tego z
Owenem, skoro sam tak naprawdę nie wiedział co działo się w jego głowie, a
już zdecydowanie nie chciał, żeby reszta zespołu dowiedziała się o tym, co za
zamkniętymi drzwiami działo się między nim a Owenem, więc nie mógł o tym
porozmawiać ani z Jacobem, Gabe'em, czy Adamem. Dawn może nawet nie
zdawała sobie sprawy ile dla niego robiła, wysłuchując go i zmuszając, aby
zmierzył się z rzeczywistością.

- Nie patrzę na niego i nie myślę, cholera, chcę go zerżnąć do

nieprzytomności. To bardziej jak, proszę, czy mógłby mnie ktoś tam dotknąć? Ale

nie mogę już tego znieść. Ani ręki Owena. Dosłownie - Kellenowi ścisnął się
żołądek, kiedy dopadła go prawda.- Cholera, ja tylko go używam, prawda?-
jego łokcie uderzyły o klawisze fortepianu, gdy ukrył twarz w dłoniach.- Jak
mogłem mu to zrobić? Pewnie jest co do tego tam samo zdezorientowany jak
ja.

- Gdy patrzysz na mnie, to myślisz, cholera, chcę ją zerżnąć do

nieprzytomności?- zapytała Dawn.

Plecy Kellena zesztywniały, odrywając go od klawiszy, gdy pomyślał o

tym jak wyglądała w swojej zwiewnej, bezkształtnej, białej sukience. Jak
pachniała wiciokrzewem i morzem. O dźwięku jej głosu i muzyki, którą tak
łatwo wyciągnęła z fortepianu przed nim. Wiedział, że wpadł w tarapaty, gdy
zaczął sobie wyobrażać jak smakowała - tak przepysznie jak jej słodkie,
waniliowe francuskie tosty - i jak giętkie byłoby jej ciało pod jego rekami.
Ciepłe. Miękkie. Gładkie. Niemal czuł, jak wiła się pod nim, gdy brałby ją w
powolnych, głębokich pchnięciach. Jego penis zadrżał i ścisnęły mu się jaja z
tej nieznośnej pełni. Czego by nie oddał, aby móc się w niej zagłębić. Ale nie
mógł.

Wziął drżący oddech i zatrzymał go głęboko w płucach, aby rozproszyć

pożądanie.

Tortura. Była to cholerna tortura.
- Tak - jęknął.- Dokładnie o tym myślę, kiedy na ciebie patrzę - zacisnął

obie pięści na swoich kolanach, aby po nią nie sięgnąć.- Ale nie mogę.

Burza zdawała się być coraz głośniejsza, kiedy ich rozmowa ucichła.

Nigdy bardziej go nie kusiło, żeby wycofać się z obietnicy danej Sarze. Musiał
wyjść z tego domu. Jego przekonania były silne, ale jego ciało stawało się
słabsze z każdą chwilą, jaką spędzał w towarzystwie Dawn.

- Mógłbyś mnie związać?- zapytała cicho.
Spiął się i ześlizgnął z ławeczki, uderzając palcem stopy o nogę

fortepianu. Ból wystrzelił w górę jego stopy i goleni, przy czym powitał
odwrót. Już była dziełem sztuki. Jak pięknie by wyglądała w splotach węzłów
i lin, które podkreślałby wdzięki jej kształtów i miękkich krągłości?

Kellen oblizał wargi i przełknął ślinę, pomimo suchości w ustach.
- Muszę iść - powiedział Kellen.

W krótkim odstępie czasu zagrzmiały błyskawice. Burza sprawiła, że

dom znowu zadrżał. Wiatr wył, a tnąca ulewa rozbijała się o okna.

- Nie możesz w tym pójść - powiedziała Dawn. Prawda. I taka w stylu

Dawn.

Rozbrzmiało ciche piknięcie, gdy w ciemności znalazła klawisze i zaczęła

grać jego piosenkę. Zabawne, jak myślał o niej jak o swojej piosence. Chciał,

żeby Dawn też była jego.

Jedną ręką przycisnął twardy grzbiet swojego kutasa do uda i zamknął

oczy, całkowicie oddając się melodii, nawet jeżeli wciąż nie był gotów oddać
się kobiecie.

Rozdział 6

Dawn próbowała zatracić się w swojej muzyce. Próbowała, ale nie

udało się jej. Była tak świadoma Kellena, który stał w ciemnościach kilka
kroków od niej za jej prawym ramieniem, że równie dobrze mógłby przykleić
się do jej pleców. Chciała poczuć to ogromne wybrzuszenie w jego
bokserkach, jak przycisnęłoby się do jej kręgosłupa, gdy tak za nią stał.
Oddałaby wszystko, aby te silne, męskie dłonie sięgnęły wokół niej i chwyciły
jej piersi. Żeby jego kciuki pocierały nieznośnie obolałe sutki. Zaczęła się
kręcić na ławeczce, próbując złagodzić nieco dopasowany ból w swoim
opuchniętym miejscu między udami.

Teraz, kiedy już znała całą piosenkę, Dawn musiała ją spisać, aby jutro

mogła ją zeskanować i wysłać swojej agentce. Niestety było zbyt ciemno, aby
zobaczyć kawałek papieru, a jeżeli światło by wróciło, to bała się, że Kellen
znalazłby dobry powód aby sobie pójść. Nawet jeżeli nie uległ jej marnym
próbom uwodzenia, to nie chciała, żeby sobie poszedł. Dostrzegła, że jego
towarzystwo było inspirujące. Jego interakcje z jego przyjacielem Owenem
zdawały się być nieco dziwne, ale kiedy opisał Shibari - o którym nigdy nie
słyszała - to zaczęła się kręcić na całej ławce. Wierciła się tak często, że
Kellen pewnie pomyślał, że musiała siusiu. Ale pilność była całkowicie
spowodowana czymś innym.

Gdy przeszła przez muzykę, sięgnęła do drugiej zwrotki, tej, która tak

bardzo była podobna do oceanu. Oceanu seksu.

Kellen westchnął zmysłowo i z całych sił swojej postrzępionej woli, nie

powaliła go na ziemię, nie usiadła na nim okrakiem i nie pokazała mu rytmu
swoim własnym ciałem. Nigdy wcześniej nie była z muzykiem. Pożądała
Pierra i wyobrażała sobie jakby to było uprawiać z nim miłość - jakby odebrał

jej dziewictwo - ale nigdy nic nie wyszło z tego zauroczenia. Nie żeby któryś z
jej byłych kochanków posiadał duszę artysty. Dlaczego czuła się tak dziwnie
wokół Kellena? Czy to przez duchową więź między muzycznymi częściami ich
jestestwa sprawiała, że chciała go za wszelką cenę, czy dlatego, że był tak
cholernie przyjemny dla oczu?

Nie, musiało to być coś więcej. Poczuła go. Nawet w mroku, była pod

jego urokiem, więc nie chodziło tu tylko o jego wygląd.

Więc jak miała go namówić, aby zapomniał o martwej kobiecie, która

była straszną szczęściarą, że zdobyła jego serce? Nie obchodziło jej, gdyby
Kellen złamał swoją obietnicę do jak-jej-tam-było; jego wierność była tak
głęboka, że aż przerodziła się w odpowiedzialność. Ale przejmowała się tym,
jeśli jej podrywy go raniły. Nie chciała go ranić. Chciała się w nim zatracić.
Chciała, aby pokazał jej swoją sztukę wiązania lin i jakby miała zrezygnować
ze swojej kontroli, aby poczuć się wolna. Chciała go poznać całego - dobrego
i złego, duchowo i fizycznie. Chciała go.

Więc jeżeli przez całą noc miała siedzieć na tej ławeczce bez

zaspokojenia, to by to zrobiła. Najgorsze co mógł zrobić, to wyjść i zostawić
ją samą.

Kiedy dotarła do końca utworu, to pozwoliła rozbrzmieć ostatniej nucie.

Zdecydowała, że była to jej najlepsza praca. Tak jak melodia, która wygrała
Grammy, ta kompozycja była prawdziwa, jakby nuty zawsze tkwiły w niej i po
prostu szukały właściwego ujścia. Kellen wyciągnął je z jej podświadomości.
Nie wiedziała, czy zdawał sobie sprawę ze swojego wpływu.

- Dziękuję, że pomogłeś mi z tą piosenką - powiedziała cicho.
- Skończyłaś ją?
- W większości - lekki strach ścisnął spód jej brzucha. Może nie była

taka dobra, jak myślała.- Brzmi na niekompletną?

- Jest doskonała - powiedział bez tchu.
Odetchnęła z ulgą. Doskonała. Właśnie do tego zmierzała.

- Nie sądzę, bym mogła ją dokończyć bez ciebie. Chcesz, abym

uwzględniła cię jako współtwórcę?

- Nie - powiedział.- Nie zrobiłem niczego oprócz słuchania.
I najwyraźniej było to, czego potrzebowała. Jego obecność pomogła.

Niezaprzeczalny pociąg seksualny jaki czuła od niego, dotarł głęboko do jej
wnętrza i uwolnił w niej niezwykle zmysłową siłę - taką, o której istnieniu nie
zdawała sobie sprawy, ale przyjęła ją z zadowoleniem.

- Dawn - Kellen szepnął.
- Tak?
- Masz jakieś sznury? Coś miękkiego, co nie uszkodziłoby twojej skóry.
Wzrostowi wilgoci między jej udami towarzyszył delikatny jęk.

Naprawdę zamierzał ją związać?

- Na poręczy na piętrze jest ozdobna lina - powiedziała.- Ma muszelki i

czerwoną rozgwiazdę, ale łatwo będzie można je usunąć. Taka będzie

pasować?

- Będzie musiała.
Dawn potknęła się, gdy zeszła z ławki.
- Pójdę po świeczki. Ty pójdź po linę. Moja sypialnia jest na górze po

prawej. Spotkamy się tam.

- Nie w twoim łóżku - powiedział.- Na fortepianie.
Łono Dawn ścisnęło się i opadła jej szczęka. Fortepian nie brzmiał jak

najbardziej wygodne miejsce do związania lub bycia związaną - wciąż nie
miała pojęcia jak wyglądało to wiązanie - ale brzmiało seksownie jak diabli.
Przygryzła wargę i skinęła głową, nie będąc pewna, czy dostrzegł ten gest w
ciemności, ale była świadoma, że słowa wydobyłyby się z niej w długim,
tęsknym jęku. Spędziwszy dni wyobrażając sobie jak jej nauczyciel od gry
kochał się z nią na pokrywie fortepianu jej taty nie przygotował ją na impakt
tych dwóch słów - na fortepianie - które wyszły z ust Kellena. Jak każda

kobieta, pożądała mężczyzn, ale nie w taki sposób. Nie swoim ciałem i
umysłem. Nie w takim stopniu. To było dla niej całkowitą nowością i siła tego
sprawiała, że drżała w miejscach, których nie podejrzewała, że mogły
poruszać się z własnej woli.

Wpadła na niego, gdy próbowała znaleźć kuchnię. Złapał ją - i

przytrzymał - luźno za oba ramiona. Czuła ciepło jego ciało, ale nie
przyciągnął jej do siebie tak, jakby tego chciała. Nie pocałował jej. Nie
chwycił jej za tyłeczek i nie zmiażdżył jej swoją erekcją. Och, Boże, dlaczego
nie zrobił nic z tego? Albo tych wszystkich rzeczy?

Och, proszę, Kellen.

- Jesteś tego pewna?- zapytał blisko jej ucha.
Gdyby nie trzymał jej za ramiona, to pewnie opadłaby na podłogę.
- To boli?- usłyszała samą siebie, jak zapytała. Obchodziło ją to?

Najwidoczniej część niej owszem, ale jej pierwotna część, którą rozbudził, nie
zamierzała ustąpić z powodu jakiegoś zadrapania czy dyskomfortu.

- Wcale nie - powiedział.- Bycie związanym to fizyczne doświadczenie,

które działa również na psychikę większości osób. Bycie bezradną
prawdopodobnie wypycha nas z własnej strefy komfortu. Jeżeli nie jesteś
pewna, czy chcesz to zrobić, to musisz mi teraz o tym powiedzieć. Jeżeli
wycofasz się, gdy już zacznę, to nie sądzę bym zdołał to przetrwać. Muszę
zobaczyć moją pracę ukończoną. Stało się to dla mnie duchowym rytuałem.
Trudno... trudno to wyjaśnić. Przestanę, jeśli będziesz mi kazała, ale
wolałbym nie zaczynać, jeżeli masz jakieś zastrzeżenia.

Chciała zrozumieć jego słowa, samodzielnie doświadczając jego

duchowego rytuału.

- Jestem pewna. Nie mam żadnych zastrzeżeń.
Przyciągnął ją do siebie w ostatniej chwili i uścisnął ją przyjaźnie.
- Dziękuję - szepnął.
Rozpłynęła się przy nim, przyciskając dłonie do jego pleców, aby

przyciągnąć go bliżej. Chciała czegoś więcej, niż przyjacielskiego uścisku.
Chciała nieco ciepła. Pasji. Wyczuła ją w nim. Jak miała ją uwolnić? Odwróciła
twarz ku jego szyi i nie mogła się oprzeć pokusie potarcia swymi wargami o
jego ciało.

Opuścił ręce i odsunął się.
- Pójdę znaleźć linę - powiedział. Krótki rozbłysk błyskawicy ukazał jego

oddalające się plecy, a potem zniknął.

Naprawdę rzuciła się chętnie na tego faceta?
Kilka stóp dalej boczny stolik zgrzytnął o podłogę.
- Cholera - Kellen zaklął.- Nie jestem pewien, czy palce moich stóp

przetrwają noc.

Tak, zdecydowanie zamierzała się na niego rzucić. Miała tylko nadzieję,

że zamierzał ją złapać.

Uśmiechnęła się do ciebie i odwróciła się, aby ostrożnie poszurać w

kierunku kuchni, aby znaleźć świeczki. Może uratowałyby place stóp Kellena
od całkowitej zagłady.

Dawn znalazła kilka dużych świec i zapalnik do grilla, po czym

pospiesznie wróciła do salonu. Ułożyła świeczki na pobliskim stoliku - pewnie
tym samym, z którym zapoznał się palec Kellena - i zapaliła wszystkie trzy
świeczki. Postawiła pobliską lampę na podłodze i zerknęła na poręcz piętra.
Kapryśne liny girlandy, które oczarowały ją gdy ujrzała je po raz pierwszy,
teraz przeszyły ją dreszczem tęsknoty. Świece dały jej wystarczająco dużo
światła, aby mogła dostrzec dłonie Kellena, które uwalniały długie odcinki
niebieskiej i jasnej liny. Nie był zbyt delikatny z muszelkami, które wisiały na
linach. Niektóre z nich spadły z góry.

- Prawie ją mam - powiedział po chwili.
Nie widziała go dokładnie, ale wyobraziła sobie jego idealny widok, gdy

stała piętro niżej, gapiąc się na niego. Była tak zniecierpliwiona, żeby zacząć,
że dźwięki pośpiechu rozbrzmiały jej w głowie. Nie chcąc wyjść na tak
zrozpaczoną jak się czuła, chwyciła za kartkę papieru i usiadła przy
fortepianie, aby spisać nuty teraz kompletnej kompozycji. Jej obecnie
ulubionej, bo tak bardzo przypominała jej o Kellenie i o tych wszystkich
rzeczach, jakie chciała aby z nią zrobił. Jeżeli nie dzisiejszej nocy, to kiedyś w
bliskiej przyszłości.

Używając ołówka, szybko naniosła nuty, a melodia przelała się jej przez

głowę, jakby grała ją na głos. Poprawiłaby ostateczny wygląd, zanim by ją
wysłała, ale musiała ją spisać. Znajome zadanie uspokajało ją i pożerało czas,
który z pewnością spędziłaby na chodzeniu w kółko, czekając na Kellena.

Nie zdawała sobie sprawy, że stanął za nią, dopóki nie usłyszała brzęku

na podłodze. Obejrzała się przez ramię. Przyglądał się jej z wyrazem
fascynacji i przerażenia.

Odrzuciła ołówek na bok, zebrała kilka kartek w przypadkowy stos.

Zdawało się, że nabierał wątpliwości, ale nie miała zamiaru pozwolić mu na

zmianę zdania. Powinna pójść pomóc mu z linami, żeby nie miał czasu myśleć
o tamtej kobiecie - Sarze.

- Przepraszam, że ci przerwałem - powiedział.- Jeżeli musisz pracować,

to...

- Nie - przerwała mu, zanim mógł powiedzieć, że wyjdzie. Wiedziała, co

zamierał powiedzieć i nie zamierzała mu na to pozwolić.- Po prostu
wypełniłam jakoś czas, gdy na ciebie czekałam.

Wstała z ławki fortepianu i zgięła podpórkę, która utrzymywała pokrywę

fortepianu. Ostrożnie ją puściła i przesunęła dłońmi po gładkiej powierzchni.
Serce waliło jej jak młot pneumatyczny, ale nie zamierzała stchórzyć. Zawsze
martwiła się o zrobienie czegoś niewłaściwego, o tym że mogłaby kogoś
rozczarować, ale dzisiejszej nocy zamierzała zrobić to co chciała. Choć raz
zapomniała o presji świata zewnętrznego i pozwoliła temu mężczyźnie, aby ją
uwolnił, wiążąc jej ciało. Wciąż nie była pewna co to oznaczało, ale ufała, że
miał zamiar jej pokazać.

Znowu się do niego odwróciła i dostrzegła, że przyciskał długie zwoje

liny do swojego krocza. Miała nadzieję, iż oznaczało to, że ukrywał kolejną
erekcję, chociaż pewnie nie był przez nią tak samo podniecony, jak ona była
przez niego.

- Liny pasują?- zapytała, skinąwszy głową w stronę jego krocza.
- Są zaskakująco miękkie i elastyczne. Właśnie taką linę wybrałbym na

twój pierwszy raz. To prawie jak...

- Przeznaczenie - powiedziała.
Uśmiechnął się i oparł o fortepian dla wsparcia.
- Tylko że wybrałbym zieloną linę zamiast niebieskiej, aby podkreśliła te

śliczne plamki w twoich piwnych oczach.

Zauważył kolor jej oczu? Spodobało się jej, że poświęcił tak wiele uwagi

jej szczegółom. Oznaczało to, że był zainteresowany. Prawda?

- Niebieski dla oceanu - powiedziała.- Dla naszej piosenki - nagle

zesztywniała.- To jest to.

- Co jest czym?
- Nazwa naszej piosenki. Blue. Nazwę ją Blue.
- Blue

5

zazwyczaj nie oznacza bycia smutnym?- powiedział.- Ta piosenka

jest radosna, nie smutna. Sprawiła, że czuję się szczęśliwszy, niż byłem przez
te pięć lat.

Wstrzymała oddech i poczuła dziwne mrowienie za oczami. Jej praca

dotknęła go tak głęboko?

- Naprawdę?
Skinął głową.
- W takim razie jakbyś ją nazwał?- zapytała go.
- Dawn.

6

5 Słówko „blue” w angielskim oznacza kolor niebieski, jak też bycie przygnębionym, smutnym, markotnym ;)
6 Świt. Kelly zapodał taki tytuł piosenki, który jest taki sam jak imię naszej bohaterki ;)

- Tak?
- Nie, tak bym ją nazwał. Świt.
Uśmiechnęła się.
- To całkiem narcystyczne, żeby nazwać piosenkę po sobie, prawda?
- Ale jest jak świt. Piękne wyjście z ciemności. Koniec atramentowego,

nocnego nieba. Przebudzenie światła, które znowu włączyłoby błękit nieba.
Początek nowego dnia.

Chociaż w jej brzuchu tłoczyły się motylki, to nie mogła oderwać od

niego wzroku. Wiedziała, że nie mówił tych pięknych słów aby połechtać jej
ego - chociaż były bardzo skuteczne - ale naprawdę mówił to co czuł. I
zrozumiała, że właśnie to czuł do niej. Była jego świtem. Końcem jego
ciemności.

A może to tylko było jej pobożne życzenie.
- Zdejmij sukienkę - powiedział.
Szczęka opadła jej w szoku. Więc może nie był tak romantyczny, jak

myślała.

- To znaczy, jeżeli jesteś gotowa by zacząć - powiedział.
Była. Po prostu nie nadążała za jego szybkim zmienianiem biegów.
Dawn odpięła szeroki pas na swojej talii, pozwalając kawałkowi skóry

upaść na podłogę.

Chwyciła za spódnicę swojej luźnej sukienki i wzięła głęboki oddech,

zanim ściągnęła cały materiał przez głowę. Odrzuciła ją na bok, stając przed
nim w niczym innym jak białym, koronkowym staniku i majtkach.

Gorąco jego spojrzenia sprawiło, że zaczerwieniło się i potężny wstyd

nakazał jej ręką zakryć się tak bardzo, jak to tylko było możliwe.

- Nie ukrywaj się - powiedział.- Jesteś piękna.
Nie czuła się pięknie. Czuła się niezręcznie. Zawsze nienawidziła tego,

że była za wysoka, miała zbyt wąskie biodra, za małe piersi i zbyt szerokie
ramiona.

- Piękna - powiedział znowu.- Nigdy nie związałem kobiety tak wysokiej

i szczupłej jak ty - powiedział.

Spojrzała na swoją sukienkę na podłodze, chcąc aby powstała ze swojej

kałuży i znowu ją zakryła. Była pewna, że zazwyczaj używał bardziej kobiecej
postać do rzeźbienia swojej niewoli. Dlaczego się na to zgodziła?

Jego nogi powoli weszły w jej pole widzenia, a lina którą trzymał,

upadła splątana na ziemię. Stłumiła płacz, kiedy chwycił dłonią jej ramię i
powoli przesunął ją po długości jej ręki. Było jej przykro, że była
rozczarowaniem. Że nie była idealnym wzorem dla jego sztuki. Że nie była
dość ładna. Dość idealna.

- Mogę zobaczyć twoje plecy?- zapytał.
Odwróciła się. Wkurzona na niego. Wkurzona na siebie. Jego opuszki

palców powoli przesunęły się w dół jej pleców.

- Twoje kształty są niesamowite - powiedział.

Taa, jej płaskie jak deska, proste jak kij kształty.
- Tak wdzięczne. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek zobaczył bardziej

doskonałe ciało.

Zmarszczyła brwi. Doskonałe? Ale czyż nie wolał krągłości?
- Tak myślisz?- opuściła dłonie i spojrzała na swój zbyt biały brzuch i te

wszystkie głupie piegi, które pokrywały jej piersi.

- Mogę zacząć? Nie sądzę, bym mógł wytrzymać jeszcze dłużej.
Skinęła głową, czując się niema dumna ze swojego ciała. Jak dziwne to

było?

- Tylko zdejmij swój stanik i majtki i usiądź tutaj na fortepianie, dobrze?
Whoa. Zbyt szybko.
- Wolałabym je zostawić - powiedziała.
Jego palce prześledziły elastyczną linię jej majtek wzdłuż dolnej części

jej pleców.

- Myślę, że mógłbym je wciągnąć do swojego projektu - powiedział.-

Jeżeli będziesz się z nimi czuła bardziej komfortowo.

Skinęła głowa i zdziwiła się, kiedy przysunął się do stolika i zdmuchnął

wszystkie trzy świeczki.

- Co robisz?
- Chcę to zrobić przez wyczucie?
- Przez wyczucie?- pisnęła.
- Nie chcę, aby rozproszyło mnie twoje piękno.
Roześmiała się.
- Okej. To było kiepskie.
- Po prostu stwierdzam fakty.
- Już masz mnie w bieliźnie i chętną do związania i bycia na twojej

łasce. Nie musisz używać tych tanich tekstów.

Poczuła, jak stanął tuż za nią. Jego dłonie przesunęły się po jej żebrach,

w dół jej drżącego brzucha i w kierunku małego skrawka koronki.

- Nie chcę, abyś czuła się niekomfortowo - powiedział.- Więc pewnie

będzie lepiej, jak je zostawimy. Twoja odkryta cipka zdecydowanie zbyt by
mnie kusiła.

Objął dłonią jej łechtaczkę i lekko ścisnął. Wstrzymała oddech, gdy

mimowolnie uniosła ku jego dłoni.

- Czuję twoje ciepło - szepnął jej do ucha.- Wiesz, to nie musi być

seksualne doświadczenie.

Z Kellenem przy kontroli, owszem, musiało.
- Nie mogę nic na to poradzić - powiedziała.- Podnieca mnie samo

przebywanie z tobą w jednym pomieszczeniu. Niby jak mam się zachowywać,
kiedy dotykasz mnie tak w ciemności?

- Rób to tak długo, jak będziesz wiedzieć, ze nie będę się z tobą kochać.

Nie dlatego, że nie chcę, ani dlatego, że nie jesteś najpiękniejszą kobietą jaką
kiedykolwiek dotknąłem, ale dlatego, że złożyłem obietnicę której nigdy nie

złamię.

Dawn skrzywiła się. Znowu ta pieprzona martwa dziewczyna.
- Jeśli jednak chcesz, to mógłbym cię doprowadzić - szepnął.- Dać ci

więcej orgazmów, niż mogłabyś znieść.

Więc może jego niezdolność do złamania tej obietnicy nie była aż takim

ciężarem.

- Chcesz tego, Dawn? Chcesz dojść?
- T-t-tak.
Jego dłoń wsunęła się w jej majtki. Kiedy jego środkowy palec

przesunął się po w pełni pobudzonej łechtaczce, to ugięły się pod nią nogi.
Przyciągnął ją do siebie, aż jego twardy kutas wcisnął się w jej tyłeczek.
Zaczęła się wić przy nim, aby ten gruby wał już znalazł się głęboko w jej
wnętrzu.

Ugryzł ją w płatek ucha i odwrócił ją do fortepianu, aż była twarzą do

klawiszy.

- Zagraj moją piosenkę, gdy doprowadzę cię po raz pierwszy - zażądał

cicho.

Jakby mogła się kłócić z jego żądaniem.
Przesunęła dłońmi po klawiszach i nie zaczęła grać od początku. Zaczęła

od drugiej zwrotki. Tej, która wznosiła się i upadała jak fale, jak kochanek,
który brałby to co było gorące, obolałe, opuchnięte i mokre tylko dla niego.

Kellen potarł jej łechtaczkę w rytmie piosenki, kołysząc się przy niej

delikatnie z każdą miękką i zmysłową pieszczotą. Nie pieścił jej, aby ją
doprowadzić - zwiększył jej potrzebę na gorączkowy poziom. Kiedy dotarła do
końcowego cresceno, to wysłał ją w powietrze. Zapominając o piosence,
chwyciła się klawiszy i krzyknęła w uwolnieniu, kiedy jej cipka zacisnęła się na
pustce między jej nogami.

Potrzebując więcej, znacznie więcej, Dawn pochyliła się do przodu, tak

że jego sztywny kutas, który wcześniej ocierał się o jej tyłeczek, też znalazł
się przyciśnięty do jej szczelinki. Jedyną rzeczą, jaka oddzielała jego twarde
ciało od jej śliskiego ciepła, to para koronkowych majtek i bokserek.

Wyszarpnął dłoń z jej majtek i odsunął się, przewracając ławkę do tyłu

z głośnym trzaskiem.

W ciszy, która nastąpiła, była świadoma jedynie swego ciężkiego

oddechu oraz jego. Intensywna przyjemność zaczęła znikać, kiedy powoli
wzięła się w garść. Jej orgazm był fantastyczny, ale mało satysfakcjonujący.
Chciała go więcej. Jego całego. W sobie.

- Wiedziałem, że powinienem cię związać zanim bym cię dotknął -

powiedział.- Myślisz, że jestem zrobiony z żelaznej woli? Nie możesz się tak o
mnie ocierać i spodziewać się, że dotrzymam obietnicy danej Sarze.

Ale nie chciała, aby dotrzymywał obietnicy Sarze. Dawn chciała zerżnąć

Kellena, dopóki więcej nie mogłaby poczuć swoich nóg. Ale on nie chciał jej
na tyle, aby dać jej tego czego pragnęła. Powinna czuć wyrzuty sumienia za

zmuszanie go do zrobienia czegoś, do czego nie był przygotowany, ale czuła
lekką gorycz do kobiety, która istniała tylko w sercu Kellena.

- Zatraciłam się w tym momencie - powiedziała, co nie było

kłamstwem.- Nie zamierzałam się o ciebie ocierać. Było to mimowolne.

Milczał przez dłuższą chwilę. Nawet sobie nie wyobrażała o czym

myślał. Pewnie o tym, że powinien znaleźć swoje ubrania, zanim uciekłby z
domu w szalejącą burzę mając na sobie tylko jej bokserki. Odsunęła się od
fortepianu i odwróciła się, aby spojrzeć w miejsce, gdzie stał w ciemności.

Westchnął.
- Masz racje. To była moja wina.
Kellen uniósł rękę i chwycił jej szczękę w jedną dłoń. Musnął jej wargi

swoim kciukiem. Czuła na nim zapach swojej płci. Drogi Boże.

- Następnym razem sprawię, że dojdziesz mocniej - powiedział.- Nawet

nie skończyłaś, kiedy się odsunąłem.

Nie skończyła? To była dla niej nowości. Jednak ulżyło jej, że zamierzał

kontynuować.

Bo ona z całą pewnością chciała to ciągnąć dalej, nawet jeżeli nie

zamierzał jej dać głębokiej penetracji, jakiej pragnęła. Może z czasem i
cierpliwością będzie w stanie się z nią kochać. Była pewna, że był tego wart.

Odwróciła twarz, aby zaciągnąć się ich zmieszanymi zapachami.
- A kiedy ty skończysz?

- Skończę wtedy, kiedy będę musiał.
Wyobraziła sobie, jak dotykał sam siebie, chcąc, aby pozwolił jej

dotknąć się tam.

- Mogę przynajmniej popatrzeć?
- W ciemności?
- Zawsze możesz znowu zapalić świeczki - powiedziała.
- Zapalę je po tym, jak skończę cię wiązać - powiedział.- Chciałbym

zobaczyć, jakbyś pięknie wyglądała - przesunął palce po jej szczęce, w dół
gardła, zatrzymując się tuż nad piersią.- I chciałbym abyś też zobaczyła, jak
dojdę na twojej skórze.

A to z całą pewnością chciała zobaczyć. Im szybciej tym lepiej.
Wskoczyła na zamkniętą pokrywę fortepianu i położyła stopy na

klawiszach, aby odchylić się do tyłu. Chociaż powinna się spodziewać
dziwnego dźwięku, to tak podskoczyła na głośny dźwięk klawiszy.

Usłyszała szelest lin na podłodze, gdy pochylił się aby je podnieść.

Burza w końcu ustąpiła, a cisza w domu była niepokojąca. A może po prostu
była bardziej wrażliwa na dźwięk niż zwykle.

- Nie powinienem był się na ciebie rzucać - powiedział.
- Nie zrobiłeś tego.
- Nawet nie mogę ci powiedzieć jak trudno było mi się od ciebie

odsunąć, zamiast odsunąć twoje majtki na bok i zanurzyć się w tobie
głęboko.

Skrzyżowała nogi i zakręciła biodrami. Jakie byłoby to uczucie, gdyby

się w niej znalazł? Kochał się z kobietą delikatnie, czy pieprzyłby ją do
nieprzytomności? Smutne było to, że mogłaby się nigdy nie dowiedzieć.

- Kellen, nie mów takich rzeczy, jeżeli nie zamierzasz ich zrealizować.

Nie tylko ty tutaj walczysz z zapanowaniem nad sobą.

Jego dłonie przesunęły się w górę jej ud.
- Rozsuń nogi.
Rozsunęła nogi i otworzyła je, jakby żyły swoim własnym życiem.

Przysunął się do przodu, aby stanąć między jej nogami. Wiedziała, że był
blisko, chociaż dotykał ją tylko dłońmi. Pieścił jej biodra i plecy. Kiedy jego
tors otarł się o jej twarde sutki, to westchnęła.

Natychmiast się lekko cofnął i zmusiła się, aby nie zmiażdżyć piersi na

jego torsie. Jego warunki. To musiało być na jego warunkach.

- Chcę poznać twoje ciało.
Posłuchała się go. Chłodna pokrywa fortepianu była twarda pod jej

plecami i pośladkami, ale szybko zapomniała o lekkim dyskomforcie.

Dawn westchnęła, gdy jego dłonie przesunęły się powoli po jej skórze,

wpadając w krzywizny, grzbiety, doliny i wgłębienia. Nikt nigdy nie poświęcił
im tyle uwagi. Pomyślała, że może przez to poczułaby się samoświadoma,
skoro została dokładnie zbadana od stóp do głów, ale przez jego uwagę czuła
się piękna. Doceniona. Rozpieszczona.

- Pomyślałem, że będę musiał przypomnieć ci jak się rozluźnić -

powiedział Kellen, a głębia jego głosy wywołała w niej dreszcz zachwytu.

- Zakładasz, ze byłam zbyt spięta?- zażartowała.
Jego dłonie przesunęły się po jej łydkach i zaczęły ugniatać jej mięśnie,

aż były jak ciepłe masło. Jej uda rozsunęły się w całkowitym poddaniu.
Jedyną częścią, jaka wciąż była napięta, to pustka między jej udami. Jej cipka
zacisnęła się przy narastającym bólu i chociaż już ją ostrzegł, że to nie
doprowadziłoby do kochania się, to i tak tego chciała.

Kellen zaczął masować jej kostki i podbicia stóp.
- Zawsze jesteś taka spięta?
- Przez większość czasu - przyznała.- Ale coś w tobie pozwala mi

odpuścić moje zahamowania.

- Właśnie tego ci trzeba, abyś w pełni się tym nacieszyła. Odpuszczenia.
Odpuszczenie było zaskakujące łatwe, gdy Kellen przejął kontrole.
- Spróbuję - powiedziała.
- Będzie to dla mnie nieco inne, robienie tego wszystkiego przez dotyk -

powiedział.- Będę ostrożny, ale jeżeli coś mocno by się otarło o twoją skórę
albo cię uszczypnęło, to obiecaj mi, że powiesz mi gdzie. Zazwyczaj widzę
gdzie są pętle i więzy w moich projektach, ale teraz zrobię to na ślepo.

Jej serce zabiło szybciej, kiedy spróbowała wychwycić dźwięk

przesuwanych lin w jego dłoniach. Kiedy pierwsza pętla owinęła się wokół jej
kostki, to się spięła. Zacisnął ją tak, że poczuła na skórze miękką bawełnę,

ale nie przecięła ona jej ciała.

- Dawn?- powiedział.- Jesteś pewna, że nie chcesz być naga? Kiedy już

zacznę, to nie będzie sposobu, aby ściągnąć twoje majtki i stanik.

Ale jej majtki były jedyną rzeczą, która powstrzymywała jej soki od

zalania fortepianu pod nią.

- Byłoby lepiej, gdybym je ściągnęła?
- Chcesz orgazmu czy tylko rozkoszy?
Tak!

- A mogę mieć oba?
- Chciałbym w tym zaangażować każdy centymetr twojego ciała - jego

dłoń przesunęła się w górę wewnętrznej strony jej uda i niemal zerwała się z
fortepianu.- Myślę, że spodobałby mi się szereg węzłów między twoimi udami,
ocierającymi się o twoją gołą łechtaczkę, o twoje otwarcie i o twoje tylne
wejście.

Spróbowała sobie wyobrazić, jakby to było gdyby węzły znalazły się

między jej udami, ale niczego nie wymyśliła. Brzmiało to wręcz niewygodnie.

- Co masz na myśli, Kellen?
- Wolałbym ci pokazać - powiedział.- Ale zostaną umieszczone w taki

sposób, że minimalne wiercenie powinno spowodować orgazm.

Mogło tak być? Co za puste życie prowadziła.
- Jeśli się zgodzę, to zdejmiesz ze mnie majtki?
Nie czekał na jej zgodę. Jego palce wsunęły się pod elastyczną gumkę

na jej udach i pociągnęły. Przerwał, aby mogła unieść tyłeczek i zsunął majtki
z jej pośladków. Fortepian zapiszczał w proteście, kiedy jej stopy nacisnęły
klawisze i powoli zsunął jej majtki. Jego oddech ogrzał jej łono, gdy zaciągnął
się głęboko.

- Pachniesz niesamowicie - szepnął, a małe podmuchy powietrza

zatańczyły na jej wrażliwej skórze.

W zaskoczeniu otworzyła oczy, kiedy miękki, mokry czubek jego języka

przesunął się między jej wargami jej łechtaczki.

- Mmm - mruknął.
Jego język prześledził wewnętrzne fałdki i zawirował wokół jej

obolałego otwarcia. Dawn wygięła plecy na fortepianie i zanurzyła dłoń w
jego włosach - tak długich i jedwabnych, wciąż wilgnych od deszczu. Boże,
tak, pocałuj mnie tam. Przycisnęła jego twarz bliżej, obejmując nogami jego

plecy, aby go zachęcić.

Odsunął się, niemal ściągając ją ze śliskiej powierzchni fortepianu, gdy

wyplątał się z jej kończyn.

- Muszę się pospieszyć i cię związać, abym przez godziny mógł pożreć

twoją cipkę.

- Chwila, co? Nie powstrzymałam się - zachęcała go. Właśnie to robiła.
- Zbyt łatwo mógłbym stracić panowanie nad sobą, gdy możesz się

swobodnie poruszać.

- Jeżeli nie spodobało ci się ciągnięcie za włosy, aby wciskanie stóp w

twoje plecy, to przestanę.

- Nie w tym tkwi problem - powiedział.
- Więc dlaczego się odsunąłeś?
- Bo podoba mi się to. Za bardzo. Sprawia, że chcę zrobić o wiele więcej

niż tylko cię lizać.

Jego palce przesunęły się po jej szewku i wsunęły w nią.
- Sprawia to, że chcę cię pieprzyć.
Jej cipka zacisnęła się gorliwie na jego palcach. Tak.

- Chyba zmieniłam zdanie co do bycia związaną - powiedziała. Jeżeli tak

mało było trzeba, aby stracił kontrolę, to zamierzała go dalej zachęcać.

- W takim razie będę musiał pójść.
Cholera. Nie zadziałało. Naprawdę starał się nad tym panować. Ale

wierzyła, że dałby jej to, czego potrzebowała i więcej. Wciąż martwiła się
tym, że nie otrzymałby tego czego potrzebował. Uprawianie miłości powinno
dawać i brać, nie brać i brać i brać, ale jeżeli zamierzał dobrowolnie jej tyle
dać, to podejrzewała, że nie powinna narzekać.

- Nie chcę, żebyś wychodził - powiedziała.- Chcę, żebyś przez godziny

pożerał moją cipkę.

Zaśmiał się nerwowo.
- Chciałabym, abyś też mnie pieprzył, ale jeżeli nie zamierzasz się

posunąć tak daleko, to spróbuję się tym zadowolić.

Usłyszała, jak wziął głębokie, uspokajające oddechy przez noc i

zastanawiała się, czy powinna mocniej na niego nacisnąć. Czuła, że znalazł
się w punkcie krytycznym i lekkie popchnięcie posłałoby go w jej stronę. A
może na wieki odepchnęłaby go od siebie.

Po chwili ściągnął linę z jej kostki, ściągnął jej majtki i znowu nasunął

pętle na jej kostkę, zaciskając ją mocno. Jego dłonie przesunęły się po jej
nodze - nieznacznie zmieniając jej kąt, tak że jej plecy i tyłeczek znalazły się
w bardziej wygodnej pozycji na powierzchni fortepianu, a jej kolano było
naturalnie zgięte. Zamknęła oczy i skoncentrowała się na uczuciu lin wokół
swojej łydki, wokół góry jej kolana i dolne drugiego boku. Lina przycisnęła
się do podeszwy jej stopy, przez co podciągnęła pod spód palce. Dlaczego
było to takie przyjemne? Westchnęła z rozkoszy. Lekko się odsunął, pracując
z liną - słyszała jak włókna ocierają się o siebie. Węzeł przycisnął się do jej
podeszwy. Znowu westchnęła. Jeśli lekko poruszyła palcami stóp, to pętla
ocierała się o podbicie jej stopy, co powodowało że jej sutki stwardniały z
podniecenia. Nie miała pojęcia, czy celowo umieścił splot w odpowiednim
miejscu, ale była wdzięczna za tą stymulację. Spodziewała się, że związałby
ją z szeroko rozsuniętymi nogami, ale najwidoczniej w tym całym Shibari było
coś więcej, niż proste krępowanie.

Zawinął linę na jej kostce i przesunął dłońmi po długości jej ciała.

Chwycił obie piersi przez stanik, pocierając kciukami o jej twarde sutki.

- Idealna - szepnął.
- Zdejmij go - chciała poczuć jego kciuki przy swoich nagich sutkach.
- Szczypie cię gdzieś?- zapytał i przesunął dłonie do jej związanej nogi,

przesuwając palcami po linach i więzach jakimi ją ozdobił.

- Nie. Nie miałam na myśli lin. Mówiłam o moim staniku.
- Och - zaśmiał się i puls rozkoszy rozpromienił się między jej udami.

Więc teraz nawet jego śmiech ją podniecał? Byłam skończona.

- Najpierw pozwól mi związać twoją drugą nogę - powiedział.- Wtedy

będę musiał cię posadzić.

Pozwolił wolnemu końcowi linii zwisnąć z jej kostki i innym kawałkiem

związał jej drugą nogę. Teraz miała nieco doświadczenia z jego ruchami, więc
zamiast koncertować się na tym, gdzie umieści linę i więzy, to pozwoliła sobie
czuł jego wpływ na swoje ciało. Najbardziej podobało się jej uczucie węzłów
na podbiciach jej stóp, które spoczywały na klawiszach, ale napięcie lin na jej
udach nakierowało jej uwagę do heh otwarcia i odkrytego ciała między nimi.
Miała nadzieję, że prędko coś z tym zrobi; nie mogła zamknąć nóg i zakręcić
się, jak to robiła gdy siedziała obok niego przy barku śniadaniowym, a
następnie na ławce fortepianu. Mimo tego, że wcześniej zabrał ją na krawędź
słodkiego orgazmu, to znowu była beznadziejnie podekscytowana.

Gdy związał jej nogi tak jak chciał, to przesunął dłońmi po linach, jakby

sprawdzał czy znalazły się jakieś błędy w jego projekcie.

- Czujesz się dobrze?- zapytał.
- Czuję się wspaniale - wymruczała.
Przycisnął delikatnie wargi do wnętrza jej uda.
- Twój zapach doprowadza mnie do szaleństwa. Będziesz w stanie

trzymać ręce przy sobie, gdy skradnę nieco twojego zapachu?

- Tak - skłamała. Zanim nawet jego język musnął zmysłowo jej

wewnętrzne fałdki, to wyciągnęła dłonie do jego grubych, wspaniałych
włosów.

Odsunął się, zanim zdążyła chwycić go za włosy. Wsunął dłoń między

jej plecy a fortepian, żeby pomóc jej usiąść.

- Dlaczego przestałeś?- zapytała, a jej cipka wciąż drżała po krótkim

dotyku jego języka.

- Wiem, że jeżeli się w tym zatracę, to nie będę mógł przestać.
- Nie mam nic przeciwko.
- Ufasz mi, że zrobię ci dobrze?
- Tak.
- Więc pozwól mi to zrobić. Wciąż jeszcze nie zrezygnowałaś z kontroli.
Pozwoliła mu się związać na fortepianie. Spodziewał się, że z jakiej

kontroli jeszcze zrezygnuje?

Chwycił za wiszące końce lin przy jej kolanach i obwiązał je wokół jej

talii, krzyżują je za jej plecami. Kiedy naciągnął liny, to ta akcja rozsunęła jej
uda.

- Ow - zaprotestowała na naciągnięcie w mięśniach. Była rozciągnięta

do granic.

- Spokojnie - powiedział.
Łatwo mu powiedzieć. To nie on siedział na krawędzi twardej

powierzchni z nogami rozłożonymi tak szeroko, że mogłyby pęknąć.

Po chwili jej mięśnie przystosowały się i westchnęła z ulgą. Wymuszona

joga. Właśnie tak się czuła, jakby ją robiła. Pociągnął liny o kolejny cal,
otwierając ją szerzej i związał razem liny tuż pod jej pępkiem, aby utrzymać
ją w pozycji.

- Nie rozciągam się tak mocno - zaprotestowała.
- Owszem, rozciągasz.
Przesunął dwoma palcami po jej łonie, po łechtaczce i do odkryte,

ociekającego otwarcia.

- Zamierzałem umieścić pętle między twoimi udami, tak żeby

otrzymywała rozkosz z lin - pomasował jej wejście koniuszkami palców i gdy
spróbowała zamknąć nogi na jego inwazję, to pętle ją powstrzymały.- Jednak
zmieniłem zdanie - powiedział.

- Zamierzasz mnie zostawić taką podnieconą?- z pewnością by umarła,

gdyby to zrobił.

- Nie, zamierzam ci dać tyle przyjemności, ile zdołasz znieść. Kilka lin nie

zasługuje na ten przywilej.

Żałowała, że nie widziała jego miny. Ponieważ było ciemno, to czuła się

komfortowo, gdy była taka odkryta, ale czuła się tak, jakby brakowało jej
kilka sygnałów jakie jej dawał.

Przesunął się i jego tors otarł się o jej piersi, gdy sięgnął za nią, aby

odpiąć jej stanik. Wkrótce i jej nogi byłby bezradnie skrepowane tak jak jej
nogi, więc skorzystała z okazji, aby go przytulić. Zesztywniał, ale gdy nie
zrobiła niczego innego, oprócz trzymania go w swoich ramionach, to wreszcie
zaczął się rozluźniać. Jego ręce napięły się wokół niej i trzymał ją tak po
prostu. Jego serce waliło tak mocno w jego piersi, rozbrzmiewając przy jej w
szybkim staccato. Jego wargi musnęły jej włosy.

- Nie powinienem - powiedział, przytulając ją mocniej.
Jej dłonie przesunęły się po jego bokach i odchyliła głowę, szukając

jego pocałunku. Jego oddech ogrzał jej wargi. Rozchyliła swoje, zamykając
oczy z ciałem kompletnie dostosowanym do jego.

- Pocałuj mnie - szepnęła.
Puścił ją gwałtownie, że niemal spadła z fortepianu. Odsunęła ręce za

siebie, aby złapać nieco równowagi.

Natychmiast ją złapał, żeby powstrzymać ją przed upadkiem.
- Przepraszam - powiedział.- Nie oczekuję, że powierzysz mi swoje

zaufanie, jeżeli tak cię narażam.

- Nic się nie stało - powiedziała, ciesząc się, iż było ciemno, ponieważ

nie mógł dostrzec łez, które napłynęły do jej głupich oczu.- Nie musisz mnie

całować, jeśli nie chcesz.

- Może to nie jest dobry pomysł - powiedział. Odnalazł jej twarz w

ciemnościach i chwycił ją w dłonie.- Nie byłem sam z kobietą od czasów z
Sarą. Nie zdawałem sobie sprawy jak bardzo potrzebowałem Owena, będąc
tylko obserwatorem.

Ból w piersiach Dawn zelżał i zaśmiała się.
- Obserwator? Nie każesz mi podnosić ciężarów, Kellen - powiedziała.-

Po prostu mnie dotykasz.

- Ale są rzeczy, których kobieta spodziewa się, że nadejdą. Na przykład

pocałunki. Owen zajmował się tą częścią.

- Nie wiedziałam, inaczej bym nie prosiła.
- To nie jest fair w stosunku do ciebie. Nie mogę oczekiwać, że będziesz

przestrzegać moich dziwnych, małych zasad.

- Może powinieneś mi o nich opowiedzieć, więc będzie mniejsze ryzyko,

że je złamię. Próbuję cię zrozumieć, Kellen.

- Dlaczego?
- Bo cię lubię.
- Kurwa.
Zesztywniała i jej temperament wrócił do życia.
- Przykro mi, że moje uczucie do ciebie jest takie odrażające.
- Nie uważam tak. Uważam, że to wspaniałe. I kuszące. I przerażające

jak diabli. Też cię lubię. Bardziej niż kogokolwiek przed Sarą - powiedział.-
Albo od tego czasu.

Więc była na drugim miejscu po zmarłej dziewczynie. Podejrzewała, że

był to jakiś początek. Czego by było trzeba, aby wspięła się na szczyt?
Musiała być pierwsza. Może nie dzisiejszej nocy. Może nie w tym tygodniu ani
tego miesiąca. Ale pewnego dnia chciałaby być numerem jeden dla Kellena.
Po prostu musiała tego nie spieprzyć do tego czasu. Niestety, jej usta czasami
żyły swoim własnym spontanicznym życiem.

- Sądzisz, że Sara chciałaby, abyś zrezygnował z miłości do końca

swojego życia?

- Teraz, kiedy odeszła, jestem pewien że nie obchodziłoby jej to, czy

miałbym psa - powiedział.- Ale była bardzo zazdrosna. Chciała mnie tylko dla
siebie. Zmusiła mnie do obiecania wielu rzeczy i to zrobiłem. I mam na myśli
wszystkie te obietnice.

- Ale nie powinny się skończyć z chwilą, w której zmarła?
- Nie - powiedział.- Powinny się skończyć wtedy, kiedy przestałbym ją

kochać.

Co nigdy nie miałoby miejsca.
- Teraz musisz się rozluźnić - powiedział.
- Rozluźnić?- wypaliła.- Niby jak mam się rozluźnić?
Podniósł ciężką masę jej włosów z jednego ramienia i zaczął pieścić

odkrytą skórę.

- Po pierwsze, powinnaś przestać próbować konkurować z Sarą. Nie

jesteś nią.

- Jestem tego w pełni świadoma. Jestem pewna, że ona nie musiała się

dostosowywać do twoich reguł, albo prosić cię o zrobienie czegoś tak
skandalicznego, jak pocałunek.

- Nie, dla niej nie ustaliłem żadnych zasad. Ale miała całe mnóstwo dla

mnie. Zasada numer jeden: zero gryzienia - powiedział.

Jego zęby skubnęły płatek ucha Dawn. Zadrżała i jęknęła, gdy rozkosz

liznęła bok jej szyi. Jego nos otarł się o jej gardło i poczuła ciepłą wilgoć jego
oddechu na swojej skórze, zanim ugryzł bok jej szyi, jej obojczyk, jej żebra,
brzuch, łono.

- Kolejna zasada: nie kładź tam ust, Kellen - jego głos stał się tak kobiecy,

na ile pozwolił jego głęboki głos.- Czuję się dziwnie.

Boże, dla Dawn w ogóle nie było dziwnie. Było niesamowicie. Może i nie

chciał pocałować Dawn w usta, ale wykonał świetną robotę, całując ją w te
drugie wargi.

- Ja tylko chcę dojść, kiedy we mnie będziesz, Kellen - powtórzył więcej słów

Sary.- Patrząc mi w oczy. Obiecaj, że nigdy nie dojdziesz w nikim innym oprócz
mnie, Kellen. Obiecaj.

Wow, ta kobieta nieźle pokręciła mu w głowie. Dawn podejrzewała, że

większość mężczyzn zgodziłoby się na takie zasady aby uszczęśliwić kobietę,
ale wątpiła by wzięli sobie je do serca, co najwyraźniej zrobił Kellen.

- Kellen - powiedziała Dawn.- Nie musisz mi niczego obiecywać. Nie

chcę, byś to robił.

Jego jedyną odpowiedzią było wciągniecie jej łechtaczki do ust i

pocieranie go wielokrotnie językiem, aż nie wybuchnęła w ekstazie przy jego
twarzy. Chwyciła go za włosy, bezwiednie kołysząc biodrami, gdy jęczała z
rozkoszy. Po chwili wyplątał jej palce ze swoich włosów i znowu sięgnął po
sznur. Nie odzywał się, gdy pracował, najpierw krzyżując liny na jej ciele i
plecach, a następnie wokół piersi i przez ramiona. Wdrapał się na fortepian,
aby usiąść obok niej, gdy związał razem jej ręce za jej plecami, zaczynając od
góry i przesuwając się do jej nadgarstków.

Kellen plótł węzeł za węzłem, jakby budował skomplikowaną linową

drabinę na jej rekach. Poświęcił dużo czasu każdej pętli, że myślała iż trwało
to wieki. Żałowała, że nie mogła zobaczyć co robił. Jak to wyglądało? Nigdy
wcześniej nie była tak bardzo świadoma swojej skóry. Jej piersi, cipka i część
powyżej szyi były jedynymi miejscami, które nie były skrępowane przez
długie liny i węzły, więc skupiła się na tych częściach, pragnąc też stymulacji.

- Szkoda, że nie mam więcej lin - powiedział, kiedy w końcu się

odsunął.- Naprawdę chciałbym związać twoje utalentowane ręce - jego zęby
zatopiły się w nagim miejscy z tyłu jej ramienia i mimowolnie wygięła
kręgosłup. Spostrzegła, że jej ruchy były ograniczone przez liny.- Chociaż
przypuszczam, że są wystarczająco piękne same w sobie.

Poczuła brak równowagi, kiedy zsunął się na podłogę i zostawił ją

balansującą, siedzącą na krawędzi pokrywy fortepianu ze związanymi nogami
i stopami, które spoczywały na klawiszach i rękami skrepowanymi za jej
plecami. Odchyliła się do tyłu na swoje dłonie i poczuła nieco więcej
równowagi. Nie pomagał fakt, że ciemność była tak dezorientująca.

Usłyszała zapalenie zapalniczki i wkrótce płomień przełamał ciemność,

kiedy Kellen zapalił świeczki, które przyniosła z kuchni. Zaniósł świece na
daleki koniec fortepianu, zwiększając wokół niej ilość świata, Patrzył na nią w
słabym, żółtym blasku, aż jej twarz poczerwieniała z zawstydzenia.

- Nie patrz na mnie tak intensywnie - powiedziała i zamknęła oczy.
- Nie mogę na to niczego poradzić. Wyglądasz tak samo pięknie tak jak

czułem.

Zerknęła na niego spod rzęs, gdy okrążył fortepian, czasami dotykając

jej skóry, jakby się upewnić, iż była prawdziwa i patrząc na nią przeciągle,
jakby była dziełem sztuki na wystawie.

- Żałuję, że nie widzisz wzoru na swoich rękach - powiedział.- Nie mam

pojęcia, jak udało mi się ułożyć węzły tak równomiernie.

Pewnie dlatego, że spędził tyle czasu na skrupulatnym wykończeniu, że

aż myślała, iż nigdy nie skończy. Na jej rękach nie było cala wolnego ciała.
Próbowała je odsunąć od siebie i zauważyła, że oddychała ciężko bez
powodu.

- Spokojnie, kochanie - szepnął.
Nagle dłonie Kellena znalazły się wszędzie, delikatnie pieszcząc jej

skórę, aż poczuła się tak, jakby liny stały się częścią niej.

Spojrzała na swoje nagie ciało. Świece słabo oświetlały jej skórę. Nie

mogła uwierzyć w to, jak bardzo była odkryta. Jej nogi były szeroko
rozsunięte. Czuła, że tak było, ale zobaczenie ich w takiej pozycji było
szokiem. Więc tak wyglądała jej cipka. Zerkała na nią podczas golenia i
mycia, ale nigdy wcześniej się na nią nie gapiła. Też na nią patrzył. Była zbyt
nieśmiała, aby się przekonać. Zmusiła swoją uwagę do spojrzenia na mniej
erotyczne widoki, ale odkryła, że przekształcił każdy cal jej ciała w coś
apetycznego wizualnie. Erotycznego.

Kellen użył niebieską linę na jej prawej nodze, a jasną na lewej. Węzły

nie były wykorzystane tylko po to, aby przytrzymać jej kończyn w pewnym
kierunku, ale także dla dekoracji. Na jej talii dwie liny splotły się razem. Nie
miała pojęcia jak udało mu się połączyć te dwa kontrastujące kolory w
diamentowe wzory małych pierścieni, kiedy nie widział co robił, ale było to
coś pięknego. Sposób w jakich sznury wspierały jej piersi, wypychając je
dumnie i nago do przodu. Było tak, jakby zaprezentował je swoją pracą lin,
przyciągając uwagę do jej lekko różowych sutków. Odwróciła głowę, aby
dojrzeć jaką pracę wykonał z jej rękoma, ale węzły były poza zasięgiem jej
wzroku. Nigdy w swoim życiu nie czuła się bardziej seksownie. Lub bardziej w
pułapce.

Jej dłonie były wolne, więc zacisnęła je kilkukrotnie i była w stanie

podwinąć pod spód palce od stóp, ale to tylko spowodowało, że węzły na
podbiciu jej stóp z niewytłumaczalnego powodu sprawiły, że stwardniały jej
sutki.

- Trzęsiesz się - powiedział, przesuwając się, aby stanąć przed nią.- Nie

walcz z tym.

- Nie walczę - powiedziała bez tchu. Spojrzała na niego, dziwnie nie

zawstydzona faktem, że miał nieograniczony widok na każdą prywatną część
jej ciała. Czuła się oddzielona od samej siebie. Jakby obserwowała swoją
własna formę.

- Nie mówię o fizycznej walce. Mam na myśli mentalną.
- Nie wiem, co masz na myśli.
- Jak się czujesz?
- W potrzasku.
- Jesteś pewna?- przytrzymał jej spojrzenie, a jego brązowe oczy stały

się intensywne i głębokie.

Nie mogła odwrócić wzroku.
- Prawdę mówiąc, to jest bardziej tak, jakby ktoś został uwięziony a ja

patrzyłabym na nią z zazdrością.

- Pozwoliłaś sobie poczuć liny, Dawn?
- Nie wiem - tak szczerze, to nie była pewna co czuła. Była w tym

nowa. Co powinna robić? Przegapiła coś? Próbowała pomyśleć o linach
przyciśniętych do jej ciała, które zmusiły ją do pozostania w pozycji, w której
nigdy by sama nie wytrzymała. Trzymały ją w niej. W całkowitym bezruchu.
Nie mogę się ruszyć. Nie mogę się ruszyć. Nagle było tak, jakby czyjaś pięść

sięgnęła w jej pierś, ścisnęła jej serce i okradła jej płuca z powietrza.

Kellen stanął między jej nogami i objął ją delikatnie, tak że opierała się

czołem o jego ramię. Jego dłonie przesunęły się kojąco po jej ramionach i
praktycznie się rozpłynęła.

- Nie panikuj - wyszeptał.- Mam cię.
- Nie jestem pewna, czy mi się to podoba.
- Chcesz, żebym cię uwolnił?
Pracował tak ciężko, aby to osiągnąć i czuła się o milion razy lepiej,

kiedy teraz był blisko.

- Jeszcze nie. Po prostu tul mnie jeszcze chwilę.
- Pewnie podczas pierwszego razu powinienem był cię związać na łóżku.

Czułabyś się bardziej bezpiecznie. Bardziej stabilnie. Tylko że nie mogłem
przestać myśleć o tym jak seksownie byś wyglądała na powierzchni swojego
fortepianu.

- Czuję się bezpiecznie tak długo, jak jesteś blisko - szepnęła.

Przechyliła twarz i pocałowała go w szyję. Zesztywniał lekko, ale nie odsunął
się. Modliła się o to, by nie był to jeden z pocisków, przez który by uciekł,
ponieważ gdy już raz zaczęła ocierać wargami o jego gardło, skubać zębami,

lizać, ssać i całować, to nie mogła przestać. Gdyby miała wolne ręce, to już
by wsunęła je w jego bokserki. Boże, chciała chwycić w dłonie jego kutasa,
wziąć go do ust, w swoją szeroko otwartą cipkę. I nagle była wdzięczna za to,
że ją związał, żeby nie mogła go zaatakować.

Jego nierówny oddech poruszył jej włosami. Jego dłonie przesunęły się

z jej ramion, którym dawały komfort, do jej piersi, masując je, aby wywołać
podniecenie. Ugniatał je delikatnie swoimi dłońmi, podczas gdy ona
rozpaczliwie ssała jego szyję, jego ramię, obojczyk, żałując, że nie mogła
dosięgnąć do pozostałych części ciała. Chciała go o wiele więcej. Kiedy zaczął
pocierać jej sutki między kciukami a palcami wskazującymi, to jej pożądanie
zapłonęło głęboko w jej wnętrzu. Jęknęła w udręce.

- Znajdź równowagę - powiedział łagodnie.
Nie miała pojęcia o co mu chodziło, dopóki nie zaczął przesuwać w dół

jej ciała, przez co zachwiała się do przodu. Odchyliła się lekko do tyłu,
opierając się na dłoniach.

Klękając na podłodze przed jej szeroko rozsuniętymi udami, Kellen

spojrzał na nią, gdy związał swoje włosy skórzanym paskiem, który wyciągnął
spod bransolety na swoim prawym nadgarstku. W jego oczach nie było
żadnego wahania, kiedy przesunął się do przodu i wbił język w jej drżącą
dziurkę. Lizał jej otwarcie, wciągał jej soki do ust z każdym muśnięciem.
Widziała wszystko. I czuła. Gdy zebrał większość tego, co na niego czekało,
to małymi ukąszeniami przesunął się w górę do jednej napuchniętej wargi, a
następnie uczepił się jej łechtaczki mocno ssąc. Jego język pracował na jej
pączku, gdy ssał i ssał, unosząc ją coraz wyżej.

- O Boże - krzyknęła.
Dwa długie, grube palce wsunęły się głęboko w jej zaciskającą cipkę.

Trzeci przycisnął się do jej tyłeczka, ale nie wszedł. Mimowolnie zakołysała
biodrami, kiedy wybuchnęła w błogości. Gdy tylko rozkosz zaczęła mijać, to
Kellen zaczął wsuwać palce i obracać nimi w szerokich kręgach w jej wnętrzu.
Jęknęła za jego dobroć, gdy rozciągnął jej rozkosz na o wiele dłużej, niż było
to możliwe. Kiedy jej nogi zaczęły drżeć od nadmiernej stymulacji, to wysunął
place i uwolnił jej łechtaczkę, aby móc wsunąć palce do ust.

Patrzyła z otwartymi ustami, jak zlizał jej soki ze swoich palców.

Myślała, że ich widok między jej udami był seksowny, ale to... to sprawiło, że
jej cipka zacisnęła się na zapowiedź kolejnego orgazmu.

Wysunął palce, wziął głęboki oddech i powiedział:
- Tak cholernie smaczna - zanim pochylił się do przodu i zaczął

rozpaczliwie zlizywać jej soki.

Potarł jej łechtaczkę dwoma palcami, podczas gdy ssał jej cipkę.
- Daj mi więcej, kochanie - poprosił.
Kiedy doszła chwilę później, jęknął z satysfakcji, gdy fala soków zalała

jego oczekujący język.

Cholera, był w tym dobry.

Wstał nagle, a z Dawn wyrwał się jęk zaskoczenia. Uwolnił swojego

masywnego kutasa ze swoich bokserek i zaczął go pocierać w długich,
szybkich i mocnych pchnięciach. Nie mogła się zdecydować gdzie patrzeć. Na
jego zaciśnięte w rozkoszy oczy? Jego rozchylone usta, gdy łapał powietrze?
Jego falującą pierś? Napięte mięśnie brzucha? Na jego dłoń, która szarpała
jego sprzęt w szybkich, pewnych uderzeniach? O Boże! Cipka Dawn zaciskała
się w tempie jego ruchów. Niemal poczuła go w sobie, gdy zadowalał się
między jej udami. Wygięła się ku niemu. Wypełnij mnie. Wypełnij mnie. Wypełnij
mnie, pomyślała. Krzyknął, gdy wystrzelił. Jego płyny wytrysnęły z jego ciała

na jej brzuch i jedną pierś. Drugi strumień poplamił jej udo. Jego dłoń
znieruchomiała.

Pochylił się nad nią, oparł czoło na jej ramieniu, a jego drżące oddechy

ogrzały jej pierś. Żałowała, że miała spętane ręce, bo chciała go mocno
przytulić. Wtuliła twarz w jego szyję i objął ją ramionami i przycisnął do niej
swojego ciało - tors do piersi, brzuch do brzucha, kutas do jej dziurki. Nie
poruszyła się, bojąc iż się odsunie. Jego biodra zaczęły się o nią ocierać,
pocierając wciąż twardym kutasem o jej otwarcie. Jęknął jakbym w cierpieniu
i główka jego fiuta wsunęła się w nią. Tak, pomyślała. Proszę. Ale milczała,
zaciskając mocno oczy, przygotowując się na jego odrzucenie.

Poruszył biodrami w dół, ale zamiast się wysunąć, to wcisnął się w nią,

zyskując kolejny cal. Obiema dłońmi chwyciła się fortepianu. Boże, chciała go
przytulić, gdy wchodził w nią tak powoli, cal po calu dopasowując ją do
swojego obwodu. Kiedy przycisnęły się do niej jego jądra i wiedziała, że miała
go w sobie całego, to łza spłynęła po jej policzku.

Wplótł dłonie w jej włosy i przycisnął wargi do jej policzka.
- Dawn?- szepnął łamiącym się głosem.- Co ja właśnie zrobiłem?
Chciała się odezwać, żeby go uspokoić, by powiedzieć, jest dobrze,

Kellen, jest dobrze, ale emocje zatkały jej gardło i nie mogła znaleźć słów.

Odsunął się gwałtownie, wysuwając się z jej ciała, z dala od niej i nie

mogła do niego przylgnąć, nie mogła go powstrzymać od ucieknięciem do
łazienki i trzaśnięcia drzwiami. I nie mogła powstrzymać łez, które
niespodziewanie spłynęły jej po policzkach.

Rozdział 7

Kellen oparł się o wewnętrzną powierzchnię drzwi łazienki, próbując

złapać oddech. Co on zrobił? Kurwa. Co on sobie myślał? Nie myślał.

Całkowicie stracił kontrole.

To była wina Dawn, że była taka piękna, taka słodka, taka ciekła i

wspaniała i chętna Tak całkowicie niesamowita i akceptująca i taka... jak nie
Sara.

Uderzył pięścią w ścianę, rozkoszują się bólem, który przepłynął przez

jego kostki w górę ręki.

Wciąż czuł smak soków Dawn, wciąż czuł piżmowy zapach jej płci,

wciąż czuł jej ciepłe, miękkie gorąco, które ukryło jego fiuta.

Jak mógł to zrobić? Wejść w nią tak po prostu? Już nie wspominając o

obietnicach Sar, cholera, nie miał nawet na sobie prezerwatywy.

Podszedł do zlewu, potykając się w ciemności, aż znalazł kran. Odkręcił

wodę i ścisnął ręce, po czym pociągnął z nich kilka łyków.

Jego obietnica wobec Sary rozbrzmiała echem w jego głowie. Nigdy,

kochanie. Obiecuję, że nigdy nie dojdę w innej kobiecie. Jesteś moją jedną jedyną na
zawsze.

Technicznie rzecz biorąc, to nie doszedł w Dawn. Wszedł w nią po tym

jak wystrzelił na jej ciało. Znowu walnął w ścianę.

Co ja do cholery wyprawiam? Kwalifikuję swoje działania, abym znowu mógł

tolerować wyrzuty sumienia? Sam karmił się bzdurami. Najpierw przekonał

samego siebie, że Shibari było w porządku, ponieważ nigdy nie związał Sary,
a następnie uprawianie seksu oralnego tego było dobre, bo Sara nigdy nie
przepadała za tym szczególnym aktem, a potem nie miał nic przeciwko temu,
żeby Owen dotykał go i doprowadzał, ponieważ Owen nie był kobietą, a teraz
Kellen próbował przekonać samego siebie, że mógł wejść w kobietę na tak

długo, dopóki by w niej nie doszedł? Hej, Sara, jak teraz wygląda moja
obietnica? Znowu zawiodłem.

Musiał wrócić do Dawn. Nie mógł jej zostawić tej związanej i bez

nadzoru. Mogła z łatwością stracić równowagę i spaść z fortepianu. Ale jak
mógł spojrzeć jej w twarz, po tym jak tak egoistycznie użył jej ciało, a
następnie ukrył się w łazience, jakby całkowicie się w niej nie zatracił.

Dawn była taka słodka. Taka idealna. Był nią całkowicie pochłonięty -

jej smakiem, jej zapachem, dźwiękiem jej westchnień i jęków, teksturą jej
skóry, jej ciepłem, jej wyjątkowym pięknem. Kiedy okiełznał jej ciało, to
zaczął szukać czegoś więcej niż tylko rozkoszy. Chciał być niej bliżej. Chciał
być w niej głęboko - nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie. I wiedział, że ta
nowa forma niewierności była gorsza od bezmyślnego seksu. Jego głównym
problemem było to, że trudno mu było pieprzyć się bez znaczenia. Nie bez
powodu ostrożnie wybierał swoich partnerów. Najpierw musiał z kobietą
nawiązać głębszą więź niż czuć tylko pożądanie, zanim by się z nią kochał.
Zabawianie się z samym sobą było jedną rzeczą, ale bycie w kobiecie miało
dla niego duchowe znaczenie. Dotykało coś większego, niż tylko jego ciało.

Po Sarze, przyciągało go do kobiet, ponieważ w jakiś sposób

przypominały mu utraconą miłość. Szukał zastępstwa dla tego co stracił.
Wiedział o tym. Był to chore, pokręcone i niewłaściwe.

A teraz była Dawn. Dawn, która w niczym nie przypominała Sary.

Jednak ją poczuł. Dlaczego?

Usłyszał uderzenie na zewnątrz łazienki i zamarło mu serce. Otworzył

drzwi i pobiegł do Dawn. Był całkowicie nieprzygotowany na to co zobaczył.

Dawn nie stała się żadna krzywda, ale jakoś udało położył się na boku

na fortepianie, z rękami związanymi za plecami. Płakała cicho, łzy spływały
po jej twarzy, tworząc błyszczące plamki na czarnej powierzchni. Głębokie,
czerwone pasma loków rozsypały się na jej nagim ciele i spłynęły za nią,
opadając na fortepian.

- Boli cię coś?- zapytał.- Co cie boli, Dawn?
- Moje serce - zapłakała.
Miała właśnie zawał? Skrajny atak paniki? Słyszał, że czasami atak

paniki wywoływał atak serca. Jako że był pochłoniętym sobą dupkiem, to
zapomniał, że była przerażona byciem związaną, dopóki nie był blisko niej.
Musiał uwolnić ją tak szybko jak tylko było to możliwe. Nie było czasu, aby
powoli rozwiązał każdy splot.

Chwycił świeczkę i pospieszył do kuchni. Znalazł nóż i wrócił do Dawn.
Wstrzymała oddech, kiedy dostrzegła go stojącego nad nią z ogromnym

nożem. Znowu ją wystraszył.

- Nie dźgnę cię nim - powiedział.
Rozciął wszystkie węzły, które krępowały jej ręce, zaczynając od

nadgarstków i kończąc wokół jej łopatek. Kiedy odpadł ostatni węzeł, to
zaskoczyła go odrzuceniem noża na bok i objęciem go za szyję. Jej mięśnie

drżały ze zmęczenia, ale trzymała go z zaskakująca siłą.

- Nienawidzę jej - załkała.- Nienawidzę jej za to, że tak wiele z ciebie

zabrała. Nienawidzę jej za to, że spotkała cię pierwsza. Nienawidzę jej z
całych sił.

- Spokojnie - powiedział, pozwalając sobie by przytulić ją delikatnie.-

Przepraszam, że zostawiłem cię tu samą. Nie powinienem był cię tu zostawić
bez opieki - była to pierwsza zasada krępowania.- Mogło ci się przytrafić coś
złego. Tak się cieszę, że nic ci się nie stało. Nigdy bym sobie nie wybaczył.

- Ale ja cierpię, Kellen - powiedziała.- Cierpię tak strasznie... dla ciebie.
Odchylił się i odgarnął włosy z jej policzków wilgotnych od łez. Zatracił

się w jej zaszklonych, piwnych oczach.

- Właśnie dlatego płaczesz? Dla mnie?
Skinęła głową.
- Chciałabym, żeby twoje serce było wolne, Kellen. Chciałabym tego dla

siebie, ale jeszcze bardziej dla ciebie.

- Nigdy nie powinienem...
Zakryła jego usta dwoma palcami.
- Nie mów, że tego żałujesz, Kellen. Nie mogłabym tego znieść. Kiedy

byłeś we mnie... - kilka łez spłynęło po jej gładkich policzkach. - To było
piękne.

Nie żałował tego, że w niej był. Czuł paraliżującą winę, ale co dziwne,

to poczucie winy były warte więzi jaką poczuł i której nie mógł zaprzeczyć.
Ten moment emocjonalnej więzi może i nie był wart, kiedy Dawn nie
przyciskała się już do jego ciała, trzymając go blisko, patrząc na niego z
czymś, co bał się, że było uwielbieniem, ale w tej chwili, wyrzuty sumienia
były niewielkie w porównaniu z radością jaką czuł, po prostu tuląc tą kobietę.

- Nie powiem tego - szepnął.- Nie powiem tego, ponieważ to nie

prawda. Bycie w tobie było... właściwe.

Złapała jego twarz w dłonie i spojrzała na jego wargi.
- Teraz cię pocałuję - powiedziała.- I nie waż się o niej myśleć, kiedy to

zrobię.

- Dawn - zamierzał powiedzieć jej imię w proteście, ale była to bardziej

prośba.

- Ciii. To tylko pocałunek.
Tylko pocałunek.
Jej wargi musnęły delikatnie jego i natychmiast się odsunęła, aby

znowu spojrzeć mu w oczy. Dostrzegł jej troskę wobec niego i chociaż
dotknęła jego serca, to nie była potrzebna.

- To nie był pocałunek - powiedział.
Ściągnęła razem brwi.
- Nie był?
Pochwycił jej wargi swoimi - w poszukujących, szorstkich, głębokich,

namiętnych i och, takich intymnych pocałunkach. Kiedy jej usta się rozchyliły i

jej nieśmiały języczek musnął jego wargę, to poczuł jak tama w jego środku
pękła i ogromna fala, której nie zamierzał zwalczyć, walnęła go prosto o
Dawn, spajając ich w jedno. Gdy już raz zaczął ją całować, to nie mógł
przestać. Nie chciał przestać. Nigdy nie chciał przestać. Żądza napłynęła do
jego pachwiny, ale choć raz nie towarzyszyło jej poczucie winy, tylko prosta
potrzeba. Potrzebował tego, potrzebował jej - Dawn. Był pewien, że rano
poczuje co innego, ale nie obchodziły go następstwa tego upadku.
Obchodziło go tylko tu i teraz. Nie chciał jej związanej, aby uniemożliwić jej
dotykanie go, nie zachęcanie jego pożądania, albo podsycania jego
pragnienia. Chciał, aby była całkowicie wolna, aby dalej mogła pomagać
uwalniać jego serce z więzów przeszłości.

Niechętnie oderwał się od jej rozkosznych ust i spojrzał jej w oczy.

Wsunął palec pod jej brodę i musnął jej pełną, dolną wargę swoim kciukiem.

- Poczułabyś się urażona, gdybym pieprzył cię aż do świtu

7

?

Uśmiechnęła się i z radością pożegnał się z emocjonalnym węzłem,

który ściskał go za gardło. Nie chciał, aby czas z nią zepsuł cały ten bagaż,
który ciągnął go w dół. Chciał tej samej radości, jaką dała mu jej muzyka i
aby towarzyszyła ich połączeniu i aby patrzyła na niego jakby nie był trudnym
przypadkiem, bo nie tego od niej potrzebował. Wiedział, że jej światło
przegnałoby jego ciemności - może tylko na jedną noc, ale później będzie się
tym martwił.

- Urażona?- powiedziała.- Nie sądzę, by było to odpowiednie słowo,

jakie wyrażałaby to co teraz czuję.

- A co czujesz?- chwycił w dłoń jej pierś, zaś jego palce musnęły sznur,

który wciąż krzyżował się na jej piersiach.

- Inspirację - powiedziała.
Uniósł brwi do góry.
- Chcesz pisać muzykę? Teraz?

Pokręciła głową.
- Jeśli mi pozwolisz, to pokażę ci jak mnie zainspirowałeś.

- Najpierw pozwól mi cię rozwiązać, a potem będziesz mogła mi

pokazać co tylko zechcesz.

Kellen rozwiązał to co pozostało z lin na ramionach Dawn. Nie spieszył

się, nie dlatego, że nie czuł pospiechu aby ją posiąść, ale dlatego, że chciał
aby trwało to tak długo jak to tylko możliwe. Gdy ściągnął liny, to pomasował
i całował jej bladą skórę, upewniając się że każdy pieg otrzymał odpowiednią
uwagę.

Zacisnęła palce na jego ramionach, gdy powoli przesunął się w dół.

Kiedy potarł wargami jego sutek, to westchnęła, a następnie jęknęła, gdy
jego język trącił twardy wzgórek. Possał ją, zaś jego dłoń delikatnie ugniatała
jej miękkie ciało. Było tak, jakby jej piersi zostały uformowane specjalnie dla
jego dłoni.

7 Imię Dawn oznacza świt ;)

- Kellen.
Poluzował kilka lin i zaatakował drugą pierś z równą uwagą.

Uwielbieniem.

Jej dłonie zaczęły odkrywać jego ramiona, wędrować po jego torsie,

przeczesywać jego włosy. Bycie dotykanym było takie przyjemne. Zwalczył
pragnienie, aby pospieszyć się z rozwiązywaniem jej nóg, aby mogła nimi go
objąć. Wyobrażając sobie jej pięty wbite w tyły jego ud, jej łydki wiszące na
jego tyłku, zaczął z trudem rozplątywać węzły na jej talii. Nie poświęcił jej
brzuchowi nawet połowi uwagi jaką powinien dostać i pospiesznie rozwiązał
sploty otaczające jej pępek. Schodził coraz niżej i niżej, aż jej cipka znalazła
się tak blisko, że nie mógł się oprzeć. Więc pożarł ją, drażniąc jej łechtaczkę
szybkimi liźnięciami swego języka, dopóki nie zaczęła jęczeć i ociekać sokami.
Cholera, była taka przepyszna, gdy zanurzył w jej otwarcie swój język i
zakręcił nim, aż zebrał każdą kropelkę jej podniecenia.

Chwyciła go dłońmi za głowę, gdy zatracił się w jej zapachu, w jej

smaku, ale jej nogi wciąż były szeroko otwarte, a on przecież chciał, aby były
owinięte wokół niego, by wciągały go w nią. Chciał, aby była wolna, podczas
gdy brałby ją, a jego sztywny kutas zapulsował, żądając wejścia w jej śliskie
ciepło.

Kucając między jej udami, odchylił się, aby na nią spojrzeć, czekając aż

jej powieki się otworzą, gdy powiedział:

- Masz jakieś prezerwatywy?- miał kilka w swoim portfelu - Owen

dostarczał te wszystkie rzeczy - który znajdował się w schowku w
wypożyczonym samochodzie, ale wolał nie wychodzić aby je znaleźć, jeśli nie
było takiej potrzeby.

- W mojej torebce - powiedziała i zachichotała.- Są tam od jakiegoś

czasu. Mogą być przeterminowane.

- Gdzie jest twoja torebka?
- Najpierw skończ mnie rozwiązywać, to pójdę po nie - powiedziała.
- Ale nie jestem pewien, czy jestem w stanie tak długo czekać.
- To przetnij liny. Nie żebym miała coś przeciwko tej całej uwadze. Tylko

chodzi o to, że im dłużej ci to trwa, to tym bardziej jestem zainspirowana.

Wciąż nie wiedział co miała na myśli, mówiąc o byciu zainspirowaną, ale

wiedział co musiał zrobić aby się dowiedzieć, czyli musiał uwolnić jej nogi.
Zawahał się tylko dlatego, gdyż wiedział, że gdyby była całkowicie wolna, to
nie byłoby już odwrotu. Nie byłby w stanie przestać, nawet jeżeli sumienie
wyzywało go każdym imieniem zdrajcy. Rozpustnika. Słabego człowieka bez
zasad.

Znalazł nóż na podłodze i użył go ostrożnie, aby przeciąć liny na jej

udach, następnie na kolanach i wreszcie na kostkach. Wyciągnęła nogi przed
siebie i potarła swoje biodra, aby odzyskać pełną mobilność.

- W porządku?- zapytał.
- Lepiej, niż w porządku - przesunęła się do przodu i objęła go rękami i

nogami, by trzymać go blisko.- Idealnie.

Pocałowała go w szczękę, w szyję. Zwalczył instynkt, aby odmówić

sobie przyjemności - odmawiał sobie jej zbyt długo, że ta radosna, szukająca
przyjemność była obca. Obca i wspaniała.

- Ale myślę, że możemy poprawić doskonałość - szepnęła.
Jej usta przesunęły jego po jego obojczyku, jej dłonie wędrowały po

jego plecach, a nogi zacisnęły się wokół jego bioder, przyciskając jego penisa
do ciepła między jej udami. Potrzebował gumki tak jakby już wczoraj.

- Dawn?
- Hmm?- mruknęła, gryząc wspaniały szlak wokół jednego z jego

sutków.

- Naprawdę jest mi potrzebna ta gumka.
Wyglądała zbyt przebiegle, kiedy tak na niego patrzyła.
- Pójdę po nie. Wejdź na fortepian i poczekaj na mnie.
- Ale... - ale on chciał wziąć ją na fortepianie, podczas gdy stałby

między jej udami i wchodził w nią.

- Chcę ci pokazać jak mnie zainspirowałeś.
I chciał tego doświadczyć, nawet jeżeli oznaczało to, że musiał

poczekać troszkę dłużej, aby ją posiąść.

Pomógł jej zejść z fortepianu, nie będąc w stanie oderwać wzroku od jej

wspaniałego tyłeczka, kiedy ruszyła pospiesznie do kuchni. Wyglądała
niesamowicie w tych wszystkich splotach, lin, ale wyglądała jeszcze piękniej
bez żadnej ozdoby, jaka utrudniała by mu widok jej gładkiej, białej skóry.
Całkowicie zapomniał, że miał wejść na fortepian, dopóki nie wróciła z czymś
w dłoni.

Przycisnął plecy do fortepianu i już miał się na niego podciągnąć, kiedy

machnęła ręką.

- Czekaj - powiedziała.- Widzę problem.
Rozejrzał się dookoła w dezorientacji. Podeszła do niego i wsunęła

palce za jego pożyczone bokserki.

- Nie będziesz tego potrzebował.
Pociągnęła bokserki w dół i odsunęła się niespodziewanie, kiedy jego

kutas wyskoczył prosto w jej twarz. Zaśmiała się.

- Whoa, wielkoludzie. Próbujesz podbić mi oko?
- Nie, nie tam celowałem.
Zaśmiała się jeszcze bardziej i całkiem pomogła mu się pozbyć

spodenek. Potem wstała i poklepała powierzchnię pokrywy fortepianu.

- Do góry - powiedziała.
Kim był, aby kłócić się z jej inspiracją? Podciągnął się, by usiąść na

fortepianie i przygryzła wargę, gdy na niego patrzyła.

- Rozsuń nogi.
Uniósł na nią brew. To on powinien powiedzieć jej takie rzeczy.
- Mam cię związać?- zapytała.

Zachichotał.
- Nie tym razem, ale chętnie pokażę ci kilka splotów.
Zrobił to co mu kazała i spojrzał na nią - całkowicie zaintrygowany i

zachwycony - gdy pochyliła się nad nim. Uczucie jej języczka, który musnął
szew na jego jądra, sprawił że się poderwał do góry.

- Dawn?
- Nie przeszkadzaj - powiedziała.- Tym razem twoja kolej, aby ktoś

doprowadził cię do szaleństwa samymi ustami.

Jęknął z rozkoszy, gdy possała jego woreczek.
Przyglądał się, jak całowała go i lizała i używała swoich palców, aby

pomasować jego najbardziej wrażliwą skórę, aż nie mógł znieść widoku, gdy
dawała mu tyle rozkoszy. Zacisnął oczy i pozwolił sobie poczuć ciepło i wilgoć
jej ust, ciężaru swoich jąder i nieznośnego pulsowania w długości swojego
kutasa. Przesunął się lekko, tak że mógł wsunąć dłonie w jej gęstą masę
błyszczących włosów. Nakierował jej głowę w kierunku swojego fiuta tak
powoli, jakby tego nie zauważyła. Gryzła, całowała i ssała jego ciało wokół
nasady jego penisa, ale żadne szarpnięcie nie nakłoniło jej, aby wzięła go ust
jego główkę.

- Dawn - poprosił, kiedy nie mógł już znieść bólu w swojej pachwinie.

Polizała jego jądra i dmuchnęła chłodnym powietrzem na mokrą
powierzchnię. Drżał tak mocno, że bał się, że zemdleje.

Przerwała swoje wykwintne tortury i otworzył oczy aby na nią spojrzeć.

Uśmiechnęła się uspokajająco i sięgnęła po świeczkę, która płonęła w
pobliżu. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zdmuchnęła płomień i przechyliła
świeczkę nad jego ciałem, aż wosk zaczął skapywać na jego brzuch. Jego
kaloryfer mimowolnie się spiął, kiedy zaznaczyła woskiem ślad wokół jego
pępka i w dół jego kutasa.

- Czekaj!- krzyknął. Podczas gdy stopione ciepło na jego brzuchu było

ekscytujące, to były inne miejsca, których wolałby, aby nie poparzyła
woskiem.

- Cicho - powiedziała.- Ja zaufałam ci całkowicie. Jesteś mi winien tą

samą uprzejmość.

Taa, ale on wiedział co robił. Nigdy nie zrobiłby jej krzywdy w

jakikolwiek sposób.

Ale ona o tym nie wiedziała. Całkowicie mi zaufała. Skulił się,

przygotowując się, aby odetchnąć przez ból, gdy gorący, powolnie się sączący
wosk zbliżał się do jego kutasa. Mniej niż cal od wrażliwego, pulsującego
wału, wyprostowała świecę i dmuchnęła na twardniejący wosk. Znowu
zaczęła od jego brzucha i zarysowała kolejną linię wosku równolegle do
pierwszej, znowu powoli zmierzając do jego penisa. Wstrzymał oddech, kiedy
paląc szlak zbliżył się coraz bliżej jej celu. Z całą pewnością tym razem... ale
nie, zaczęła kolejną kreską na jego brzuchu. Kiedy wosk się skończył, to
sięgnęła po kolejną świeczkę. Kiedy jej wargi ściągnęły się, aby zdmuchnąć

płomień, to jęknął. Boże, była taka zmysłowa. Uśmiechnęła się, kiedy
rozpoczęła czwarty szlak i kropelka przedwczesnego wytrysku pojawiła się na
dziurce jego kutasa.

- Podnieca cię to?- zapytała niskim głosem.
Jego odpowiedzią było jęknięcie w udręce. Jeżeli wkrótce nie

dotknęłaby jego kutasa, to skonałby. Piąta linia gorącego wosku sprawiła, że
zassał oddech przez zęby a jego fiut szarpnął się w podnieceniu. Koralik
wilgoci spłynął po krawędzi główki i złapała ją językiem, patrząc na niego
tymi niesamowitymi oczyma, gdy roztarła drobną kropelkę płynu na swojej
górnej wardze.

- Pragniesz mnie?- zapytała, sięgając po jedno z dwóch opakowań

prezerwatyw, które położyła blisko jego biodra.

Ścisnął mu się żołądek, aż tak był podniecony, ale nie mógł znaleźć

odpowiedni zdolności umysłowych, by chociaż kiwnąć głową. Rozerwała
opakowanie i wyciągnęła lateksowy krążek kremowego koloru. Zadrżał, gdy
objęła dłonią jego grubą, twardą jak granit długość. Nakierowała jego główkę
do swoich ust i rozkosz jaką poczuł, sprawiła, że zapadły się pod nim
ramiona. Tyłem głowy uderzył o pokrywę fortepianu, ale nie obchodziło go to.
Wszystko na czym mógł się skupić, to rozkosz jaką dawały mu usta Dawn.

- O Boże, kochanie - jęknął.
Jęknął w rozpaczy, kiedy wypadł z jej ust. Nasunęła prezerwatywę na

jego długość i się odsunęła. Otworzył oczy, kiedy zadźwięczały klawisze.
Weszła na pokrywę fortepianu i położyła dłoń na jego biodrze, aby przesunął
się na środek fortepianu. Leżąc na plecach na jej ukochanym instrumencie,
czuł jak panika ściska go za serce. Co on wyprawiał? Usiadła okrakiem na
jego biodrach, spojrzała mu w oczy, jej przepiękne, rude włosy otoczyły jej
ramiona niczym lśniący płaszcz. Przytrzymała jego spojrzenie, gdy sięgnęła
między swoje nogi, chwyciła jego kutasa i potarła jego końcówką o swoje
otwarcie.

Zamknął mocno oczy. Ścisnął mu się brzuch. Ledwo mógł oddychać.
- Spójrz na mnie, Kellen - powiedziała łagodnie.- Wszystko będzie

dobrze.

Otworzył oczy i skupił się na twarzy Dawn, na jej oczach i panika nieco

ustąpiła. Wsunął się w nią i odsunęła dłoń, aby mogła pochłonąć go o kolejne
cale. Kiedy był w niej cały, to zamknęła oczy.

- Czuję cię, Kellen - szepnęła.- W moim ciele. W mojej duszy. Czuję cię.
- Tak - powiedział bez tchu, nie wiedząc dlaczego jego serce waliło tak

mocno, albo dlaczego jego oczy zapiekły od łez.

Zaczęła się unosić i opadać, ocierając się biodrami, aby zwiększyć swoją

stymulację i brać go głębiej. Nie mógł oderwać od niej oczu, gdy dała jego
ciału niezrównaną przyjemność. Nie był pewien, czy to dlatego, że wcześniej
go tak podekscytowała, ale seks nigdy nie był taki dobry. Może jego pamięć
była nieco zardzewiała, bo minęło tak dużo czasu, ale i tak tak nie sądził.

Dawn była taka przyjemna, czuł że była właściwa. Czuł bezpieczeństwo i
ciepło, podniecenie i ukojenie, wszystko na raz.

Uniósł dłonie, aby pomasować jej piersi, gdy się z nim kochała. Kiedy

zaczęła nucić, gdy zaczął nadchodzić jej orgazm, to przesunął dłoń na jej
podbrzusze i zaczął masować jej cipkę kciukiem.

- Tak - szepnęła.- Już prawie, Kellen.
Jej ruchy stały się intensywniejsze, gdy szukała orgazmu. Jego kciuk

wsunął się między szczelinę jej obrzękniętych warg i potarł jej łechtaczkę.
Wygięła plecy i krzyknęła, a jej uda zadrżały, cipka zaś zacisnęła się wokół
niego, gdy się rozbiła.

Z trudem podniósł się do pozycji siedzącej i przesunął obiema dłońmi

po jej gładkich plecach, całując ją w szyję, jej szczękę, usta. Otarła się
piersiami o jego tors, gdy objęła go rękami, aby przytrzymać blisko siebie.
Oparła głowę na jego ramieniu i wzięła głęboki oddech.

- Wiedziałam, że będziesz idealny - powiedziała.- We mnie. Idealny.
Tulili się do siebie przez długi moment. Kutas Kellena zaczął

protestować wobec ciszy między nimi.

Przewrócił ją na plecy, utrzymując między ich ciałami stałe połączenie.

Jej uścisk rozluźnił się na tyle, że mógł zacząć się poruszać.

Ach, Boże, była cudowna. Nie miał jej dość. Chciał przez godziny

zanurzać się w jej ciasnej cipce.

Słyszał samego siebie, jak nucił jej imię, czuł jak ściskają mu się jądra,

gdy zbliżył się do orgazmu, ale było to niemal tak, jakby przytrafiło się to
komuś innemu. Zakołysał biodrami szybciej i mocniej. Brał ją. Brał ją. Mocniej
i mocniej. Przesunął ją wzdłuż pokrywy fortepianu, aż jej głowa zwisła z
dalekiej krawędzi. Ona kochała się z nim, czuł ją każdym swoim
kawałeczkiem, ale on pieprzył ją co i tak było ledwie satysfakcjonujące.
Przerwał aby złapać oddech. Spojrzał na nią i dostrzegł, że przypatrywała się
mu. Ostatnia paląca się świeca, sprawiała, że jej oczy iskrzyły.

- Wszystko dobrze?- zapytała, dotykając jego policzka jedną dłonią.-

Dlaczego przestałeś?

Nie sądził, aby mógł się odezwać, więc pocałował ją delikatnie. Zdawało

się, że każde zakończenie jego nerwów znajdowało się na krawędzi. Wciąż ją
całując, wsunął dłoń pod jej głowę i przesunął w górę, aż się z nim spotkała,
aż wyprowadził ją z tej niebezpiecznej pozycji na fortepianie. Kiedy już wziął
się w garść, to powiedział:

- Przepraszam, straciłem panowanie. Zrobię to wolniej.
- Nie mam nic przeciwko dzikości, jeśli tak lubisz.
Ale nie lubił tego ostro i szybko, tak jak lubił to powoli i delikatnie.

Wiedział, że nie pieprzył jej wystarczająco mocno, ponieważ było mu dobrze -
wbijał się w Dawn jak młot, ponieważ Sara nigdy nie pozwoliła mu się
pieprzyć na ostro jak w ten sposób i wciąż walczył z realiami tego co się
działo. Cieszenie się Dawn martwiło go. Nie na tyle, ab przestał, ale na tyle,

aby stanęło mu to na drodze w tym czego tak naprawdę pożądał. Wreszcie
zrobił jakiś postęp, ale daleko mu jeszcze było do wolności, aby dać Dawn
troskę i miłość na jaką zasługiwała. Gdyby nie była tak wyrozumiała i
cierpliwa, to może już by wyszedł z wyrzutami sumienia.

- A ty jak lubisz?- zapytał.
- Jedno i drugie. Ale teraz wolałabym zrobić to powoli. Dałoby mi to

więcej czasu, na pomyślenie o tym jakie to dobre - powiedziała.

I postanowił się na tym skoncentrować, dopóki nie mógłby się

powstrzymać. Chciał sprawić jej przyjemność. Tak długo, jak było to możliwe.

Z nowym celem i ścisłą koncentracją, znowu zaczął poruszać biodrami,

przyglądając się jej twarzy w poszukiwaniu oznak, czy robił to dobrze. Znalazł
powolny, głęboki, ocierający się rytm, który sprawił, że wiła się pod nim i
jęczała z rozkoszy. Zajęło mu kilka minut, aby zauważył, że kochał się z nią w
rytmie fal oceanu, w rytmie jej piosenki i najwidoczniej w rytmie ich ciał.

Wierzył w los i przeznaczenie, wiedział w swoim sercu, że ludzi ciągnęło

do siebie z jakiegoś powodu. Od chwili w której usłyszał jak Dawn walczyła ze
skomponowaniem tej piosenki, to czuł jak go do niej przyciągało. Powinien z
nią być. Może nie kochać się z nią na jej fortepianie podczas braku prądu, ale
wiedział, że w ich połączeniu było coś kosmicznego. Za ich poznaniem krył się
powód. Powód, dlaczego była taka wspaniała i akceptująca i wręcz nie do
odparcia.

Dawn chwyciła jego twarz w obie dłonie i spojrzała głęboko mu w oczy,

kiedy jego rozkosz wzrosła przy jednym pchnięciu, wznosząc co raz wyżej i
wyżej, aż stracił kontakt z ziemią i zawirował w niebie. Jego mięśnie napięły
się, a spazmy intensywnego orgazmu zapulsowały w nim głęboko. Chwycił ją
za ramiona, by przytrzymać ją nieruchomo, gdy wbił się głęboko i pozwolił
sobie dojść. Było to coś więcej, niż fizyczne uwolnienie. Lata bólu i cierpienia
zdawały się wylać z niego z jeszcze większą intensywnością, niż jego
wybuchające płyny.

Jego dolna warga zaczęła drżeć i wiedział, że kompletnie się zatracił,

więc opuścił swoje ciało na Dawn i ukrył twarz w jej szyi. Jakby się poczuła,
gdy zrobił coś tak upokarzającego, jak rozpłakał się, gdy w niej doszedł.

Nie chciał się dowiedzieć. Ukrył nieco swojej udręki, wepchnął ją na

swoje stare miejsce, gdzie mógł je zachować, aby zająć się nią w ciągu dnia.
Nie mógł odpuścić wszystkiego za jednym razem. Pewnie powinien to zrobić z
Dawn nieco wolniej - nie powinien wskakiwać w ogień obiema nogami. Ale
było za późno, żeby teraz czuć obawy. Był całkowicie pochłonięty przez jej
płomienie i nie czuł potrzeby aby uciec, nawet jeżeli jego więzi z jego
przeszłością ciągnęły go boleśnie w przeciwnym kierunku.

Rozdział 8

Dawn pogładziła Kellena po plecach, gdy leżał drżąc na niej. Wiedziała,

że trudno było mu się pogodzić z emocjonalnym aspektem tego, co między
nimi zaszło. Jednak zdawało się, że nie miał nic przeciwko fizycznej części.
Nigdy nie była z mężczyzną, który patrzył jej prosto w oczy, podczas gdy się z
nią kochał. Nie czuła się tak, jakby Kellen kochał się tylko z jej ciałem, ale
także dusza. Dotknął jej wszędzie - na zewnątrz i wewnątrz.

- Potrzebuję chwili - powiedział, jego głos drżał niemal tak samo jak

jego ciało. Sprawiło to, że z jego powodu zabolało ją serce.

Jeżeli płakał, to zamierzała to zrobić wraz z nim. Coś mocnego już

ścisnęło ją za gardło.

- Nie spiesz się - szepnęła.- Lubię czuć na sobie twój ciężar.
Tak naprawdę, to miała trudności ze złapaniem powietrza, a

powierzchnia fortepianu była niemal tak samo wygodna jak betonowa
podłoga, ale ta drobna dolegliwość z pewnością nie mogła się mierzyć z tym,
co działo się z jego emocjami. Niemal żałowała, że nie poczekali zanim zrobili
ten krok. Co jeśli nie był gotowy? Co jeśli nurkując w fizyczny pociąg między
nimi, całkowicie zniszczyła głębszą więź, która chciała z nim odkryć? Seks był
fenomenalny i nie miała wątpliwości, że stałby się jeszcze lepszy, jeżeli
uwolniłby się od swojej przeszłości, ale byłaby zniszczona, gdyby jej
sukcesywne uwiedzenie go zraniło. Już i tak wystarczająco cierpiał. I nie
miała pojęcia co powinna mu powiedzieć. Więc leżała tak, tuląc go, dopóki
nie przestał drżeć i powoli wycofał się z jej ciała. Od razu zatęskniła za
uczuciem jego pełności w środku. Nie zauważyła, że fizyczne połączenie było
dla niej równie ważne, dopóki jej go nie zabrakło.

Kellen wsparł się na łokci i spojrzał prosto w jej czoło.
- Ja... uch... dzięki?

Dzięki? I nie było to stwierdzenie, ale pytanie. Wow, gdzie zniknął Pan

Głęboki i Wrażliwy? Cholera, był jednym z tych facetów, którzy udawali
zranionych, żeby się dobrać kobiecie do majtek. Nie byłby to pierwszy raz,
kiedy zostałaby nabrana do uprawiania seksu.

No dobra, założyła, że podziękowanie było właściwe, ale z jakiegoś

powodu rozbawił ją poważny wyraz jego twarzy i zaczęła się śmiać.

- Uch... proszę bardzo?- powiedziała tym samym niepewnym tonem,

jakiego on użył.

Uśmiechnął się, a potem parsknął śmiechem, gdy spróbował go

powstrzymać.

- To było dość banalne - powiedział.- Poczekaj, spróbuję jeszcze raz.

Twoje ciało jest jak rzeka ciepłej rozkoszy, która rozbija się na mnie jak...
uch... - spojrzał w bok, gdy wyraźnie uciekło mu jakieś inspirujące słowo.

- Rzeka ciepłej rozkoszy?- teraz naprawdę się śmiała.- Powinieneś

zatrzymać się na dzięki.

- Przepraszam, że jestem taki kiepski. Trudno mi zebrać spójną myśl po

tak intensywnym orgazmie - uśmiechnął się.- Więc tak. Dzięki!

Objęła go w czułym uścisku i nieco się zdziwiła, że nie szukał wymówek

aby pójść.

- Chcesz pójść na górę?- zapytała, splatając palce na jego karku.
Tak, seks zdecydowanie przyszedł za szybko z głęboko zranionym

człowiekiem. Chciała aby był przy niej, ale może lepiej byłoby go przekonać,
aby został z nią dla czegoś więcej niż kolejny bardzo intensywny orgazm. Nie
żeby sama miała coś przeciwko temu.

- Co jest na górze?
Nie mogła stwierdzić, czy żartował.
- Uch, coś bardziej wygodnego do przytulania się niż twardy fortepian.
Skrzywił się i przesunął się nieznacznie.
- Jak jeżozwierz?
- Jeszcze bardziej wygodne, niż to.
- Nie sądzę, bym mógł spędzić noc w twoim łóżku, Dawn - powiedział.-

Nie dlatego, że nie jesteś najwspanialszą rzeczą jaka przytrafiła mi się od
bardzo długiego czasu, ale dlatego, że...

Nie musiał wypowiadać tych słów; wyczytała je z jego twarzy. Czuł

wyrzuty sumienia z tego, że uprawiał z nią seks. Pewnie czuł się winny, ze mu
się podobała i że z nią rozmawiał, zjadł jej francuskie tosty, nie wspominając
już o jej cipce. Nawet w słabym świetle jakie dawała pojedyncza świeczka,
poczucie winy w jego oczach sprawiło, że jego rzeczywistość zmiażdżyła ją.
Wiedziała, że odejście od Sary było dla niego trudne i nie ułatwiała mu tego,
wskakując w ten związek z prędkością rakiety, ale ktoś musiał nim
wstrząsnąć. Równie dobrze mogła to być ona.

Rozejrzał się po ciemnym pokoju.
- Chciałabyś usiąść na kanapie?

- Wszystko jest lepsze od fortepianu - powiedziała.- Dla odpoczynku.

Kochanie się na nim spełniło moją długoletnią fantazję i doświadczenie
znacznie przekroczyło moje oczekiwania. Więc... uch... dzięki?

Zaśmiał się i pocałował ją w czubek nosa, zanim przesunął się na

krawędź fortepianu. Gdy już stanął na nogach, to spojrzał na nią.

- Nigdy nie kochałem się na fortepianie ani nawet o tym nie

fantazjowałem, ale teraz będę. Gdy tak na nim leżysz, to wyglądasz
absolutnie oszałamiająco.

Rozpromieniła się na jego uwagę, a jego wzrok dotknął każdy

centymetr jej nagiego ciała. Też lubiła na niego patrzeć. Zwłaszcza kiedy
ociekał wodą, jak było gdy ujrzała go po raz pierwszy.

- Kochałeś się kiedyś na plaży?
- Tak, powiedział wyglądając nagle na zagubionego i opuszczonego.
Dawn doszła do wniosku, że pewnie rżnął tam Sarę. Zaczęła

rozpoznawać, że zagubiony wygląd był wskaźnikiem, że jego myśli obracały
się wokół tamtej kobiety.

- I?
- Wszędzie piasek - powiedział.- W miejscach, w których byś go nie

chciała. Jest jak papier ścierny w miejscach, których nie chciałabyś
potraktować papierem ściernym.

- Ouch - powiedziała bez tchu, nieco ciekawa aby dowiedzieć się jakie

to było uczucie, ale nie przyznała się mu do tego. Głównie dlatego, że
pomyślałby o niej.

Czy Dawn chciałaby spędzić każda chwilę obserwując go, gdy coś

powiedziała, aby nie pojawiła się Sara? Był w ogóle warty takiego wysiłku?

O tak, był.
Kellen ściągnął prezerwatywę i wyrzucił ją do kosza na śmiechu, w

których było pełno zgniecionych kartek papieru. Udawała, że patrzenie na coś
tak intymnego nie wpłynęło na nią. Wszystkie drobne rzeczy jakie robił,
fascynowały ją z głupiego powodu. Pewnie by szlochała nad jego męskim
pięknem, gdy patrzyłaby jak po prostu by się golił. Rany, cieszyła się, że ten
mężczyzna nie potrafił czytać jej w myślach. I tak było wystarczająco źle, że
już wiedział jak szybko poczuła do niego fizyczny pociąg - gdyby miał jakieś
pojęcie, że już się do niego przywiązała emocjonalnie, to nie byłaby w stanie
patrzeć na niego tak długo, bo już by przepadł.

- Kochanie się na plaży wydaje się być romantyczne - powiedziała.
- Romantyczne owszem, ale również niewygodne.
Zachichotała, gdy znowu zbliżył się do fortepianu.
- Najwidoczniej kręci mnie kochanie się w niewygodnych lokalizacjach.
Zaśmiał się i podniósł ją z fortepianu, tuląc jej głowę na swoim silnym

ramieniu. Automatycznie objęła rękami jego szyję. Spodziewała się, że
postawi ją na ziemi, ale zamiast tego zaniósł ją do kanapy i posadził sobie na
kolanach.

- Opowiedz mi o swoich rodzicach - powiedziała.
- Podczas gdy trzymam cię nagą w swoich ramionach?
- Tak.
- Moja mama miała problem z alkoholem i nigdy nie spotkałem swojego

ojca. Opowiedz mi o twoich.

- Moja mama miała kij w dupsku, a tata upewniła się, że tam był.

Widuję się z nimi dwa razy do roku.

- Boże Narodzenie i Święto Dziękczynienia?
- Boże, nie. Spędzają święta na swojej prywatnej wyspie na Bahamach.

Nie ma mowy, abym dobrowolnie dołączyła do ich towarzystwa, podczas gdy
mogłabym spędzić czas z ludźmi, będąc wdzięczna za swoje prezenty. Widuję
się z ojcem na cały tydzień w kwietniu. Opiniuje wtedy moją sytuację
finansową ze swoim doradcą podatkowym. To świetna zabawa. I również
świetnie się bawię w ich firmie podczas zjazdu rodzinnego każdego roku w
lipcu. Wtedy wszyscy rozmawiają o tym jaki obecnie rządzi polityk i kto ma
najdroższy jacht.

- Nie mogę tego nawet pojąć.
Zachichotała.
- Ja też nie.
- Czyż nie dorosłaś w tym środowisku?
- Nie bardzo. Miałam nauczyciela od gry na fortepianie i różnych

nauczycieli, gosposię, która upewniała się, że byłam nakarmiona i czysta, ale
głównie miałam siebie.

- Musiałaś być naprawdę samotna. Mój dziadek posiada kawałek ziemi

za Austin. Mieszkał w jednej przyczepie, a ja z moją mamą w drugiej.
Upewniałem się, że mama była nakarmiona i czysta, a dziadek próbował mnie
nauczyć jak znaleźć spokój łącząc się z ziemią. Wiele się od niego nauczyłem,
zanim zmarł. Był w połowie Comanchem i posiadał wyjątkowy sposób
postrzegania rzeczy. Kiedy zmarł, to zostawił wszystko mojej mamie, więc ta
zaczęła kupować wódkę z najwyższej półki. Potem, podczas ostatniego roku
mojego liceum poznała faceta i zostawiła mnie samego. Miałem osiemnaście
lat, więc zdecydowałem, że wolałbym skończyć szkołę w Austin, niż pojechać
z nią i Henrym na Florydę.

- Zapytała cię, jak się wobec tego czułeś?
- Nie, ale miała rację. Wolałem zostać sam. Ale gdy nie dała mi wyboru

do podjęcia, to poczułem się niemile widziany i niechciany.

Ścisnęła uspokajająco jego ramię. Ona także nigdy nie czuła się

chciana. Ale chciała jego i miała nadzieję, że on też jej chciał.

- Nigdy się do tego nikomu nie przyznałem - powiedział.- Nawet

Owenowi. Kiedy moja mama się wyprowadziła, to obydwoje się
zachowywaliśmy, jakby była to wielka impreza. Myślę, że potrzebowałem tego
kłamstwa, że cieszyłem się, iż moja mama wyjechała. Owen zazwyczaj widzi
samo dobro i udaje, że zło nie istnieje. Dzięki niemu przetrwałem większość

dni.

- Myślę, że chciałabym go poznać. Trudno jest znaleźć dobrego

optymistę.

Zaśmiał się.
- Taa, Owen nosi optymizm jak tarczę.
- Wiesz kim jest twój ojciec?
- Tak. Jednak nigdy go nie poznałem. Skontaktował się ze mną, gdy

miałem szesnaście lat. Przysyłał kartki i listy, ale nigdy od niego niczego nie
chciałem. Byłem zbyt wściekły na niego za porzucenie mnie.

- Nigdy go nie spotkałeś? Ani razu?
- Nie. Zginął w wypadku samochodowym, zanim pozwoliłem sobie mu

wybaczyć. I wtedy było za późno. Dowiedziałem się o jego śmierci dopiero
tydzień po jego pogrzebie. Nie jestem pewien, czy bym poszedł, jeślibym
wiedział.

- Przykro mi.
- Zanim została zdiagnozowana choroba Sary, to był to mój jedyny żal

w życiu - powiedział.- Że nie poznałem swojego ojca, kiedy miałem okazję.
Kiedy zachorowała Sara, to moja lista żali strasznie wzrosła.

- Nie żałujesz poznania jej, prawda?
- Nigdy. Żałuję tego, że przez jej ostatnie miesiące nie sprawiłem, żeby

czuła się bardziej żywa niż konająca. Żałuję tego, że pozwoliłem jej przekonać
siebie, że ten guzek jaki znalazłem w jej piersi to prawdopodobnie było nic.
Wiesz, że jeżeli wykryje się raka we wczesnym stadium, to ma się blisko sto
procent szans na wyleczenie?

Dawn nienawidziła tego, że przyjął na siebie winę. Niby skąd miał

wiedzieć co działo się w jej ciele?

- Nie znaleźli go wcześnie, prawda?
Potrząsnął głowa.
- Już miała przerzuty na płuca. W jej rodzinie nie było nawet raka płuc.

Nie paliła. Odżywiała się zdrowo i dbała o swoje ciało. Dlaczego się jej to
przytrafiło?

- To był po prostu przypadek - powiedziała Dawn.
- Nie wierzę w przypadki.
- Wierzysz w przeznaczenie - powiedziała.
Skinął lekko głową.
- Więc uważasz, że jej przeznaczeniem było umrzeć w... ile miała lat?
- Dwadzieścia cztery.
- Jezu - Dawn powiedziała, czując nagle łzy w oczach. Nikt nie powinien

umrzeć tak młodo.- Łatwiej czy trudniej ci o tym myśleć, że śmierć była jej
przeznaczeniem?

- Nie wiem - powiedział.- Tak naprawdę, to wciąż nie mogę uwierzyć, że

cierpiała tak bez powodu. Ale chociaż próbowałem racjonalizować jej śmierć,
to nie znalazłem żadnego rozsądnego powodu, aby musiała umrzeć w tak

młodym wieku.

Dawn nie wierzyła w przeznaczenie czy los. Wierzyła w przypadki.

Trudno było jej zrozumieć, do czego zmierzał. W jej głowie, nie było innego
powodu dla którego Sara umarła, jak komórki w jej ciele, które z jakiegoś
przypadku, z jakiegoś powodu nigdy nie zostały zdiagnozowane i umarła.
Wiedziała, że Kellen nie przyjąłby takiego pocieszenia, jeżeli nie znalazłby w
tym powodu. A przekonania Dawn nie były ważne. Nie chciała go
przekonywać, że ona miała rację a on się mylił. Wszystko, czego dla niego
chciała, to żeby znalazł komfort jakiego potrzebował, nawet jeżeli to nie ona
miała mu go dać.

- Może nie dane ci będzie poznać powodu, dlaczego zmarła tak młodo -

powiedziała Dawn.

- Jestem pewien, że nie jest mi dane nawet tego zrozumieć -

powiedział.- Ale to nie powstrzymuje mnie od próbowania.

Siedzieli w ciszy i Dawn przyłapała się na tym, że brakowało jej

dźwięków szalejącej burzy ma zewnątrz. Mogła by jej użyć jako rozproszenie
od myśli i była pewna, że te Kellena były równie burzliwe.

- Więc z iloma spałaś?- zapytał.
A może myślał o jej waginie.
- Dlaczego?- zapytała.
- Zdajesz się być nieco niedoświadczona.
- Naprawdę?
- Jesteś wspaniała w tym co robisz - powiedział.- Ta sztuczka z woskiem

sprawiła, że byłem gotowy do eksplozji.

- Wymyśliłam to na poczekaniu - powiedziała.
- Miło.
Roześmiała się.
- Ale żeby odpowiedzieć na twoje pytanie, to z czteroma. Włącznie z

tobą. Liczysz się, prawda?

- Mam nadzieję, że pod koniec tej nocy będę się liczyć podwójnie.
To brzmiało obiecująco. Myślał o tym, aby znowu nawiązać z nią

intymny kontakt? Tak, proszę. Nigdy nie znała faceta, który doszedłby dwa
razy w ciągu jednej nocy, więc jeżeli Kellenowi udałby się i trzeci, to
zdecydowanie policzyłaby go podwójnie.

- A ty z iloma kobietami się przespałeś?- zapytała. Sprawiedliwie było

się podzielić tą samą informacją. I wtedy przypomniała sobie, że był gwiazdą
rocka. Pewnie będzie miała atak serca, kiedy wyrzuci z siebie tą
astronomiczną liczbę.

- Mówimy tu o właściwym seksie, czy zabawianiu się i grze wstępnej?
- O właściwym seksie.
- Z czterema - powiedział.- Łącznie z tobą.
Wgapiła się w niego na jakieś pięć minut i wypaliła:
- Kłamca!

- Ja nie nazwałem cię kłamczuchą. Dlaczego uważasz, że nim jestem?
- Bo tak. Bo jesteś wspaniałą gwiazdą rocka. Kobiety pewnie na tobie

wręcz wiszą.

- Taa, ale nie uprawiam z nimi seksu. Uprawiam seks tylko z kobietami,

z którymi czuję więź, więc to nie zdarza się zbyt często.

Chciał przez to powiedzieć, że czuł z nią więź?
- Jednak sporo się zabawiałem - powiedział.- Nie jestem święty.
- Więc dlaczego powiedziałeś mi, że byłeś tylko z trzema innymi

kobietami?

- Bo stawiam pewien nacisk na byciu wewnątrz kobiety. Jest to dla mnie

ważne i myślałem, że jest to też ważne dla ciebie. Jeśli nie, to w porządku.
Tylko chciałem wiedzieć z jakim rodzajem kobiety przeznaczenie naciska,
abym się związał.

No i znowu zaczął gadać o tym przeznaczeniu. Nie mogli się po prostu

spotkać przez przypadek, mieć kilka wspólnych zainteresowań - głównie
muzyką - i że uważali siebie za atrakcyjnych oraz zdecydowali się na to, że
nieco przyjemności dobrze zrobi ich nowo odkrytej zgodności?

- Opowiedz mi więcej o swoich kochankach - powiedział.- Chcę wiedzieć

z kim mam do czynienia.

Jej oczy rozszerzyły się. Było to jak tematy tabu w tak wczesnym

związku. Ale chwila - był to w ogóle związek? Raczej nie. Ale i tak
postanowiła mu powiedzieć.

- Straciłam dziewictwo podczas studniówkowej nocy.
- Stereotypowo - powiedział z lekkim uśmiechem.- Było dobrze?
- Nie. Było dziwnie i bolało i nawet nie lubiłam tego faceta. Nigdy

wcześniej nie byłam nawet na randce. Mój tata jakoś namówił jednego z
synów swoich kolegów ze studiów, aby zabrał mnie swoją studniówkę, odkąd
uczyłam się w domu i przegapiłam całą zabawę. Nikogo tam nie znałam.

Byłam społecznie wyobcowana i pozornie naiwna. Dał mi mój pierwszy
pocałunek. I ten francuski. Pierwsze ściśnięcie piersi. Pierwszy dotyk poniżej.
Pierwszą penetrację. Wszystko podczas jednej nocy. Nie wiedziałam jak go
powstrzymać. Chciałam go powstrzymać, ale byłam zbyt wystraszona i
zdezorientowana, że w końcu na to pozwoliłam. Dzięki Bogu, że po tamtej
nocy już nigdy go nie zobaczyłam. Pewnie bym zwymiotowała, gdybym
znowu musiała przebywać w tym samym pomieszczeniu co on - na samą
myśl o tamtej nocy wiele lat temu zrobiło się jej niedobrze.

- Co za pierdolony sukinsyn - powiedział.- Nie zaliczaj tego jednego,

Dawn. To nazywa się gwałtem.

Pokręciła głową.
- Z wyjątkiem tego, że nigdy nie powiedziałam mu nie. Tylko o tym

myślałam. I myślałam. I myślałam. Ale nigdy nie powiedziałam.

- Jeżeli tego nie chciałaś, to był to gwałt. Miałem wiele kobiet, które nie

przyjmowały odmowy. Nigdy nie postępuje to z właściwym współżyciem, ale

samo dotykanie gdy nie chcesz być dotykanym nie jest właściwie. Denerwuje
mnie to za każdym razem, kiedy tak się dzieje.

Dawn ścisnął się żołądek.
- Ale ja dotknęłam ciebie, kiedy nie chciałeś być dotykany. Przepraszam,

jeśli cię zdenerwowałam - nawet nie pomyślała, że przez jej silne podrywanie,
Kellen mógł poczuć się tak samo, jak czuła się za sprawą Jonathana
Kingsleya. Jak wspaniałomyślnie z jej strony.

Zaśmiał się.
- Żartujesz sobie? Jedynie co mnie zdenerwowało, to to, że czułem

gorąco i żądzę. Chciałem, żebyś dotknęła mnie tak bardzo, iż myślałem, że
rozedrę te bokserki swoim wzwodem. Jest różnica między niechęcią a
odrzuceniem. Ten dupek skradł ci coś, czego nie miał prawa brać.

Niewiele osób wiedziało co się stało podczas balowej nocy. Przecież nie

było tak, że mogła o tym powiedzieć swoim rodzicom. Nie miała bliskich
przyjaciół aż do studiów, a ci uważali, że stracenie cnoty w taki sposób było
zabawne, ponieważ zazwyczaj opowiadała to w zabawny sposób. Nie
wiedziała dlaczego odkryła swoje prawdziwe uczucia i powiedziała o nich
Kellenowi. I jak Kellen ją zrozumiał, przez co poczuła się lepiej.

- Wiesz, to nie była twoja wina - dodał i delikatnie potarł knykciami jej

gołe ramię.

Kellen miał rację - to nie była jej wina. Ale przez długi czas obwiniała

się za to, że nie wiedziała co zrobić albo jak go powstrzymać. Nigdy nie
przyszło jej do głowy, aby obwiniać Jonathana Kingsleya.

- Mam nadzieję, że pozostała dwójka traktowała cię dobrze - powiedział

Kellen.- Nie chcę słuchać o tym, jak zranił cię inny dupek.

- Nie. Był tylko ten jeden dupek. Moim drugim kochankiem był mój

długoletni chłopak. Chodziliśmy ze sobą przez miesiące, gdy wreszcie
postanowiliśmy się ze sobą przespać. Michael miał jeszcze mniejsze
doświadczenie niż ja, ale gdy już staliśmy się dla siebie intymni, to
czerpaliśmy wiele zabawy z przyjemności. Zerwaliśmy po studiach. On chciał
wyjechał do Chin i uczyć angielskiego. Ja powiedziałam mu, aby bawił się
beze mnie.

- Nie chciałaś pojechać z nim?
- Nasz związek się zestarzał. Odkochałam się, ale jako że nigdy nie

zrobił niczego złego, to nie wiedziałam jak z nim zerwać. Jak kończy się
związki, bo są po prostu nudne? Jego wyjazd do Chin wreszcie dał mi
wymówkę na którą czekałam.

- Aww, nie chciałaś zranić jego uczuć, prawda? Nie zdawałem sobie

sprawy, że jesteś taka miła.

- Miła? Byłam wycieraczką. Ale to był koniec moich dni bycia

wycieraczką. Po studiach umawiałam się z kilkoma facetami, ale byłam tak
pochłonięta swoją muzyka, że nic z tego nie rozwinęło się w związek i
skończyło się, że przespałam się z jednym z nich. To było kilka lat temu.

- Cóż, to wyjaśnia dlaczego tak szybko wskoczyłaś mi do łózka. Byliśmy

bardziej napaleni niż wiadro ropuch pustynnych.

Jego poczucie humoru stale ją zaskakiwało. Najpierw zdawał się być

poważny i głęboki, a potem wyskakiwał z czymś takim.

- Mogę tolerować napalenie - powiedziała.- Sądzę, że wskoczyłam ci do

łóżka - a raczej na fortepian - bo jesteś najseksowniejszym mężczyzną
jakiego kiedykolwiek spotkałam. Zwykle jestem ekspertką w kontrolowaniu
swoich erotycznych potrzeb. Byłam nazywana lodową księżniczką i zimną
suką więcej niż raz po trzeciej randce, czwartej randce i piątej randce bez
żadnej akcji.

- Sprzeczałbym się. Nie doświadczyłem żadnego lodu ani zimna.
- Tylko księżniczkę i sukę.
- Ani tego. Jeśli miałbym cię opisać, to powiedziałbym, że jesteś gorąca,

utalentowana, seksowna i... napalona.

- Dostałeś przynajmniej jedną z tych rzeczy.
Przesunęła się tak, że usiadła okrakiem na jego udach. Czy zauważyła,

że jej szeroko otwarte krocze idealnie dopasowało się do jego kutasa?
Oczywiście, że tak. I zamierzała wkrótce coś z tym zrobić, ale najpierw...

- Twoja kolej - powiedziała.- Opowiedz mi o swoich trzech kochankach.
Milczał przez dłuższą chwilę. Boże miała nadzieję, że nie myślał znowu

o niej. Ależ oczywiście, że myślał. Przecież Dawn wyraźnie o nią zapytała.
Głupia Dawn. Naprawdę głupia.

- Najpierw była Jennifer, potem Becca, a o Sarze już opowiedziałem -

powiedział.- Więc studiowałaś muzykę? Jak było? Uczyłem się grać na gitarze,
ale nigdy nie studiowałem teorii.

- Co?- wypaliła.- To nie sprawiedliwe. Ale jeżeli nie chcesz powiedzieć,

to sama coś wymyśle. Więc Jennifer była twoją ukochaną z podstawówki, ale
przeprowadziła się zanim przeszedłeś okres dojrzewania. Kiedy wróciła kilka
lat później, to urosły jej cycki i...

Zakrył jej usta jednym palcem.
- Nic w takim romantycznym stylu. Jennifer była moją pierwszą fanką.

Obydwoje byliśmy w liceum, ale była ode mnie starsza o rok. Przychodziła na
każde próby zespołu. Patrzyła i tańczyła, dopingowała i ubierała się
kompletnie w nic, co karmiło moje ego. Więc ją przeleciałem. I jeszcze
bardziej dokarmiła mojego ego. Więc znowu ją bzyknąłem. I tak dalej. Jakieś
trzy razy na dzień. W końcu zdecydowała się, że bardziej odpowiadali jej
perkusiści.

- Zdradziła cię?
Skinął głową.
- Cóż, do bani. Kochałeś ją?
- Lubiłem ją. Bardzo. Jaki siedemnastolatek nie lubił się pieprzyć trzy

razy dziennie. Byłem młody i napalony i musiałem podbudować swoje ego.
Nie wyrządziła żadnej długotrwałej krzywdy, kiedy przerzuciła się na innych

członków zespołu, ale patrzenie na nią ze Snake'iem było dziwne. Nie tak
dziwne jak wtedy, kiedy William Pierce nagle zaczął nalegać, aby każdy
nazywał go Snake'iem, ale owszem, nieco dziwne.

- Więc nie skończyło się tak źle. A co z Beccą?
- Jeżeli kiedykolwiek spotkasz Owena, to nie możesz mu powiedzieć, że

się z nią przespałem?

- Dlaczego?
- Bo była jego jedyną. Albo tak myślał w tamtym czasie.
- Przespałeś się z dziewczyną swojego najlepszego przyjaciela?
- O nie. Nigdy z nim nie chodziła. Sądził, że ją kochał, a ona dała mu

kosza. Jednak nie odrzuciła mnie. Nawet nie jestem pewien dlaczego się z nią
przespałem. Tak naprawdę, to nie podobała mi się tak bardzo. Podrywała
mnie i tak jakby samo się to stało.

Dawn prychnęła. Taa, to zdecydowanie brzmiało jak rozumowanie

chłopca. Po prostu się stało.

- Przestań - Kellen ścisnął ją, aż zachichotała.- Przespanie się z nią nie

było nawet warte orgazmu. Przez lata, za każdym razem gdy patrzyłem na
Owena, to myślałem o tym jak przespałem się z Beccą i mnie to obrzydzało.
Po seksie z nią postanowiłem, że będę sypiać tylko z kobietami, z którymi
czułbym więź. Seks ze względu na seks nie był niczego wart.

- Ale później przespałeś się tylko z Sarą.
- Tak. I z tobą.
Dawn usiadła prosto na jego udach, próbując odczytać wyraz jego

twarzy, ale nie było wystarczająco dużo światła po tej stronie pokoju, aby
odgadnąć jak się z tym czuł.

- Nie jestem pewna, czy jestem gotowa, aby to usłyszeć.
- Więc nie słuchaj. Jestem nieco zmęczony. Wiele mówię o rzeczach, o

których lepiej nie mówić, kiedy jestem pijany lub zmęczony.

- Chcesz pójść spać?
- Nie - pogładził jej włosy.- Chcę spędzić więcej czasu z tobą.
- To wspaniale - powiedziała.- Ja też chcę spędzić z tobą więcej czasu,

ale możemy porozmawiać o czymś bardziej powierzchownym? Czuję się
nieco... przytłoczona. To wiele ciężkich informacji jak na pierwszą randkę.

Zachichotał.
- Masz rację. Powinniśmy zostawić nieco ciężkiej artylerii na drugą

randkę.

Drugą randkę? Tak!
- Co powiesz na to, abyśmy zostawili to całe gadanie na drugą randkę,

a spędzili resztę tej pierwszej na zadowoleniu twojej cipki?

Roześmiała, po prostu dlatego, że jego propozycja naprawdę ją

uszczęśliwiła. Chętnie by się zgodziła na to, aby przez resztę nocy nie robili
niczego innego, jak zadowalali jej cipkę.

- Myślę, że też powinnam zadowolić twojego penisa - powiedziała.

- Najpierw panie.
Pisnęła w zaskoczeniu, kiedy chwycił ją w talii i zaczął unosić nad swoją

głowę.

- Połóż nogi na oparciu kanapy - poinstruował ją.
Ledwie co widziała oparcie kanapy.
- Dlaczego?
- Bo nie sądzę, bym utrzymać cię przy ustach w takiej pozycji dłużej, niż

dwadzieścia sekund - odchylił głowę, by musnąć jej szparkę swoim językiem.-
A potrzeba mi przynajmniej dwudziestu minut.

Czując całkowity brak równowagi, przerzuciła jedną nogę przez jego

ramię a drugą przez oparcie kanapy, a następnie drugą, tak że jego głowa
znajdowała się między jej nogami.

- A teraz odchyl się.
Uczepiła się jego głowy niczym wystraszony kociak.
- Spadnę.
- Mam cię
Wciąż nie czuła się bezpiecznie, ponieważ nie była pewna czego się

spodziewać po tak słabo oświetlonym pokoju, ale zaufała mu, więc puściła się
i ostrożnie odchyliła do tyłu. Pomógł jej utrzymać jej ciężar, kładąc jedną dłoń
na jej brzuchu a drugą pod jej plecami, aż znalazła się praktycznie do góry
nogami z głową między jego kolanami., jej włosy zaś ocierały się o jego łydki
i podłogę. Drogi Boże, jej nogi były zgięte za oparciem kanapy, a Kellen
siedział pod nią z twarzą między jej udami dłońmi ściskającymi jej tyłeczek.
W co do diabła się wpakowała? Czuja się jak jakaś zboczona akrobatka.

- Idealnie - powiedział.- Daj mi znać, kiedy zakręci ci się w głowie.
Już miała zawroty, ale gdy jego usta uczepiły się jej cipki, a jego silne

dłonie wbiły się w jej pośladki, aby utrzymać ją przy swojej twarzy, to mogła
się skupić tylko na rozkoszy między swoimi drżącymi udami.

Gwałtowne liźnięcia jego języka na jej łechtaczce sprawiły, że doszła

zbyt szybko i praktycznie była naburmuszona, kiedy jej tyłeczek zsunął się po
jego brzuchu, aby znowu mogła się wyprostować.

- Jesteś w tym raki dobry - powiedziała.- Ledwie miałam czas

zorientować się, gdzie był twój język, zanim doszłam.

- Wiele ćwiczyłem.
Ale nie na Sarze, ponieważ Dawn przypomniała sobie, że Kellen

powiedział, iż Sara nie przepadała za oralem. Dawn zaczęła kwestionować
poczytalność tej dziewczyny.

- Na kim?- zapytała, żałując, że nie mogła zassać słów z powrotem, gdy

tylko wybuchnęły z jej ust. Szczerze mówiąc, to nie chciała wiedzieć ile kobiet
obrócił do góry nogami na swoim ciele, aby mógł wygodnie lizać je do
orgazmu.

- Głównie na kobietach, które związałem z Owenem. Jednak nie

robiliśmy tego od miesięcy.

- Dlaczego nie?- och, zamknij się, Dawn. Po prostu się zamknij. Na samą

myśl o Kellenie, który wiązał kobiety i pieścił je ustami, to ścisnął się jej
brzuch, kiedy nie powinna czuć zazdrości wobec kobiet, które były przed nią.

- Owen dał mi wymowny prezent świąteczny. Może za bardzo

wymowny. Przypominał mi o Sarze. Zadawał pytanie, co robiłem. Więc
przestałem to robić.

- Co ci dał?
- Skórzaną bransoletę na nadgarstek.
Dotknęła skórzanej obręczy wokół jego prawego nadgarstka.
- Nie tą - powiedział, łapiąc ją za dłoń i obracając ją w luźnej pięści, aby

przytrzymać ją przy znoszonej skórze.- Mam ją odkąd zacząłem grać na
gitarze. To pewien rodzaj mojego amuletu. Owen dał mi bransoletę na drugi
nadgarstek. Byłem na plaży próbując się jej pozbyć, kiedy nadciągnęła burza.

- Próbowałeś się jej pozbyć?

- Taa, pożegnać się z Sarą i wyrzucić bransoletę do oceanu. Po kilku

minutach znowu do mnie przypłynęła. Przeznaczenie znowu weszło w grę.
Nie sądzę, aby była gotowa, aby już dać mi odejść. A potem usłyszałem
twoją piosenkę i... nie jestem pewien co mnie opętało, aby przyjść do twoich
drzwi. Było tak, jakbym po prostu nie mógł trzymać się z daleka.

- Och, to zdecydowanie przeznaczenie - powiedziała z uśmiechem. Może

nie dawało to postępu, gdy stwierdziła, że to jego wierzenia go tu
przyciągnęły. A może to przez przeznaczenie wylądował w jej progu. Nie miała

wszystkich odpowiedzi. Czasami zastanawiała się, czy miała jakieś.

- Jestem pewien, że tak było - powiedział.- Nie jestem pewien co

powinienem teraz zrobić. Bycie z tobą zdaje się być właściwe, no chyba że
myślę o Sarze. A wtedy czuję, że to bardzo niewłaściwe.

Dawn przesunęła się tak, że była do niego twarzą. Znowu usiadła

okrakiem na jego udach i wzięła jego twarz w dłonie. Widziała tylko blask
jego ciemne oczy w świetle świecy.

- W takim razie o niej nie myśl - powiedziała.- Pomyśl o mnie.
Pocałowała go głęboko, odsuwając się, kiedy zacisnął dłonie na jej

biodrach, a jego pocałunek stał się rozpaczliwy.

Oderwała od niego usta.
- Kto cię całuje, Kellen?
- Ty.
- Powiedz moje imię.
- Dawn. Całuje mnie Dawn.
Pochyliła głowę i pocałowała go w szyję, skubiąc zębami i ssąc mięśnie

na jego gardle. Jęknął.

- Kto sprawia, że jęczysz, Kellen?- szepnęła mu do ucha.
- Dawn - powiedział bez tchu.- Dawn również sprawia, że mrowi mnie

po kręgosłupie i drży mi brzuch.

- Czy to przez Dawn stwardniał ci kutas?

- Tak.
- To dobrze - pocałowała jego pierś i potarła jego skórę obiema dłońmi.

Spodobało się jej podekscytowanie w jego oddechu, tak samo jak uczucie
jego skóry pod dłońmi.- Kto cię doczeka, Kellen?

- Dawn.
Zsunęła się na podłogę między jego udami i w ciemność, zanim złapała

jego gruby wał w obie dłonie.

- Kto ci obciągnie?
- Co?
Nakierowała jego penisa w swoje usta i potarła jego brzeg wargami,

zanim rozciągnęła mocno zęby.

- Dawn - jęknął.
Ssała, gdy zaczęła poruszać głową, biorąc go coraz głębiej. Uwielbiała

sposób w jaki nucił jej imię pod nosem. Nieoczekiwanie zacisnął pięści na jej
włosach i powstrzymał jej ruchy. Wysunął się z jej ust i spojrzała na niego
pytająco, przeklinając ciemność, gdyż w ogóle nie mogła zobaczyć jego
twarzy. Zrobiła coś nie tak?

–

Gdzie jest twoja sypialnia?- zapytał.

–

N-n-na górze.

Pomógł jej wstać.
- Dlaczego mnie powstrzymałeś?- zapytała. Jej niedoświadczenie znowu

dało o sobie znać? Zdawało się, że sprawiała mu przyjemność, ale mogła go
źle zrozumieć.

- Byłem niemal w punkcie bez odwrotu.
- Właśnie o to mi chodziło - powiedziała.
- Ale chcę, aby ten raz trwał. Zmieniłaś zdanie co do tego, aby chcieć

mnie w swoim łóżku?

- Zostaniesz na noc?- zapytała Dawn. Chętnie by się obudziła obok

Kellena i patrzyła jak śpi. Chciała zobaczyć jego brązową skórę skąpaną w
porannym słońcu. Nie żeby nie wyglądał spektakularnie w blasku świec, ale
tonął w ciemności zbyt długo i nadeszła pora aby światło oświetliło go po raz
kolejny.

- To zależy - powiedział, gładząc jej nagie ramiona dotykiem lekkim jak

piórko.

- Od czego?
- Czy będę się w stanie poruszać po tym, jak skończę się z tobą kochać.
Jej ciało zalała fala ciepła. Nigdy nie miała mężczyzny, do którego czuła

takie pożądanie.

- A biorąc pod uwagę te wszystkie rzeczy, jakie chcę tobie zrobić i z

tobą - powiedział, a jego twarz w większości była ukryta przez cień, kiedy się
pochylił.- ... to nie sądzę, abym był w stanie wyjść, chyba że zadzwonisz po
nosze.

Chwycił ją za dłoń i poprowadził do fortepianu, aby wziąć drugą

prezerwatywę, którą przyniosła z torebki i podał jej ostatnią zapaloną świecę.
Wykorzystując ograniczone oświetlenie, aby znaleźć drogę, Dawn ruszyła do
schodów, które prowadziły do jej sypialni. Kellen wszedł po schodach za nią.
Od czasu do czasu jego palce musnęły jej palce, ramię, lub jej pośladki.
Wiedziała, że patrzył na nią, przy czym chciała uciec na górę i wskoczyć do
łóżka, to jednak szła powoli, kusząc go aby poszedł za nią, zwiększając swoje
oczekiwania i miała nadzieję, że jego także. Na szczycie schodów skręciła i
podeszła wzdłuż długiej poręczy, która już nie była udekorowana żartobliwym
wiankiem z muszelkami, które wisiały z niebieskiej i jasnej linii.

Na progu sypialni, zatrzymała się i spojrzała za siebie, aby się upewnić

czy Kellen wciąż za nią szedł. Poruszał się cicho jak kot i nie dotknął jej od
czasu gdy weszli na górę. Zatrzymał się kilka kroków z nią i po prostu patrzył.
Zmienił zdanie? Spróbowałaby go zrozumieć, jeśli by tak było, ale cholera,
chciała aby położył się obok niej w jej wielkim, wygodnym łóżku.

- Co robisz?- spytała.
- Patrzę na ciebie - powiedział, gdy szybko do niej podszedł.
Pozwoliła swojemu spojrzeniu powędrować w górę jego długich,

muskularnych nóg. Seksowne V na jego kościach biodrowych przyciągnęło jej
uwagę do jego kutasa, który stał sztywno przed nim. Był taki twarzy, że aż
widziała żyłki pod powierzchnią jego ciemnej skóry. Zmusiła się, aby spojrzeć
w górę. Jego napięte mięśnie brzucha aż prosiły się o ugryzienie. Zacisnęła
dłoń na myśl o badaniu kontur jego twardego torsu. Nie uniosła wzroku wyżej
niż na dwie wypukłości u nasady jego gardła. Złapała go za nadgarstek i
pociągnęła w stronę łóżka.

Jutro będzie patrzeć. Przez resztę nocy chciała go po prostu poczuć.

Postawiła świeczkę na szafce nocnej i pozwoliła swoim dłoniom na dotknięcie
go. Wszędzie.

Szybko się zniecierpliwił i posadził ją na łóżku królewskich rozmiarów,

aby mógł rozsypać pocałunki po jej piersiach.

- Nie mam pojęcia co takiego jest w tych piegach, że są takie seksowne

- powiedział, ocierając wargami i językiem po jej nakrapianej skórze, jakby
był zdeterminowany aby zebrać maleńkie plamki do ust.

- Zawsze ich nienawidziłam - przyznała. Nie opalała się. Na słońcu

zbierała więcej kropek i jeszcze więcej, ale nigdy na tyle, aby pokryły ją całą.
Zazdrościła Kellenowi jego ciemniejszy odcień skóry.

- Są piękne - powiedział.- Co do jednej z nich.
Odkrył jej piersi, gdy całował jej piegi. Jego wargi ocierały się o nią w

pocałunkach lekkich jak trzepot skrzydełek motylka wokół jej sutka, dopóki
nie wygięła się w rozkoszy, na co musnął językiem jej twardą końcówkę.

Wyjęczała jego imię i wplotła palce w jego długie, jedwabne włosy.

Uwolniła gęstą masę z gumki na jego karku i ta rozsypiała się wokół jego
twarzy, aby pieścić jej skórę, gdy zadowalał jej piersi. Nigdy nie uważała,
żeby długie włosy u mężczyzny były atrakcyjnie, ale Kellenowi pasowały. A

gdy pocałował drogę w dół jej żeber, łaskocząc jej skórę, to również to
zadziałało. Zaczął skubać skórę wokół jej pępka i przesunął się niżej. Niżej.
Znowu zamierzał ją tam pocałować? Było tak, jakby nie mógł się trzymać z
daleka. Skubnął zębami jej łono, a jego gorący oddech znalazł się miedzy jej
udami, zaś jego cudowne włosy opadły na jego brzuch. Rozsunęła dla niego
nogi na co jęknął.

- Pachniesz tak seksownie - mruknął. Jego język przesunął się do jej

szparki i musnął jej opuchniętą łechtaczkę.

Jęknęła, gdy rozkosz strzeliła po wewnętrznej stronie jej ud, w górę jej

kręgosłupa, a to wszystko przez jej cipkę i coś jeszcze głębszego w niej.

- Tak seksownie - powiedział.- A kiedy cię tu liże... - jego język potarł jej

łechtaczkę.- To staje się jeszcze seksowniejszy.

- Śmiało, uczyń go takim seksownym jak tylko chcesz - powiedziała.
Zaśmiał się.
- Nie chcę stać się nudny, gdy będę w kółko degustował twój smak.
- Och, zaufaj mi. W ogóle się nie nudzę.
I wątpiła, aby kiedykolwiek się znudziła tym w jaki sposób jego usta

poruszały się po jej łechtaczce, jej wargach, otwarciu. Bezwiednie zakołysała
biodrami, kiedy szybko doprowadził ją na szczyt pożądania. Wsunął w nią
palce, gdy doszła. Znowu. Już przestała liczyć ile razy usta tego mężczyzny
wysłały ją do nirwany. Chwyciła się narzuty pod nią, gdy zadrżała w
orgazmie.

W chwili w której jego usta odsunęły się od jej łechtaczki i musnęły

wnętrze jej uda, to już drżała niekontrolowanie. Jej nogi zmieniły się w
galaretkę.

Pocałował swoją drogę w górę jej ciała. Jego palce, wciąż głęboko w

niej, zaczęły się poruszać.

Rozpoznała rytmiczny wzrost i spadek tempa, jak w rytmie morza i jej

piosenki. Possał jej sutek, gdy jego palce doprowadzały ją do szczytu. Jeszcze
nie doszła do siebie po ostatnim orgazmie, a już kręciła się w ekstazie i
prosiła o więcej. Jego kciuk musnął jej łechtaczkę. Jęknęła w udręce; jej ciało
nie wiedziało jak znowu znaleźć szczyt. Nieznośne uczucie niemal złapało ją w

swoje szpony i nie chciało puścić.

Kellen przesunął usta na jej drugą pierś, jego palce wciąż pogrążały się

w jej ciele w tym samym szalonym rytmie. Jednej palec musnął jej tylne
wejście i zadyszała w zaskoczeniu. Jego kciuk znowu zaczął pieścić jej
łechtaczkę. Słyszała jak mokra była, podczas gdy on dalej wpychał palce w
jej ciało.

- Nie mogę już więcej - powiedziała.
Ugryzł jej sutek i poderwała biodra z łóżka.
- Równie dobrze możesz przestać z tym walczyć, bo nie zamierzam

przestać dopóki nie dojdziesz.

- Nie mogę - krzyknęła.

- Och, możesz.
Possał jej sutek tak mocno, że poczuła pociągnięcie w swoim łonie, a

potem te jego demoniczne usta zaczęły pieścić ją w dół jej ciała. Rozsiał na
jej łonie maleńkie ugryzienia. Doprowadzało go to do szaleństwa, ale nie było
to nawet w przybliżeniu tak dobre lub ekscytujące, jak niezachwiany ruch
jego palców, który zatapiał się i wycofywał, zatapiał i wycofywał.
Wyprostowała się przy jego dłoni, potrzebując dojść tak bardzo, chcąc dojść,
ale nie mogła. Balansowała na krawędzi wieczności.

- Powinienem był się domyślić, że będziesz taka uparta - powiedział

Kellen.

- Staram się.
- Właśnie w tym tkwi problem, kochanie. Starasz się. Po prostu czuj,

Dawn. Poczuj mój rytm. Nasz rytm. Słyszysz go?

Usłyszała dźwięk poruszającego się ciała we wnętrzu jej śliskiego.

Skrzypienie łóżka. Jego i jej oddech. Walenie fal za oknem. Słyszała nawet
jak własny puls walił jej w uszach, jeżeli skoncentrowała się wystarczająco.

Znowu położył usta na jej łonie i zanucił jej melodię. Wybuchnęła w

supernowie.

Jej środek zacisnął się, gdy fale ekstazy przelały się przez jej ciało.

Płyny trysnęły z jej zaciskającej się cipki. Oszołomiona, uniosła głowę i
wgapiła się w Kellena, ale rozkosz była zbyt intensywna, więc opuściła głowę
z powrotem na łóżko i zamknęła mocno oczy, gdy fale rozkoszy wciąż się o
nią roztrzaskiwały.

- Kurwa, tak - Kellen powiedział w seksownym warknięciu. Jego palce

wysunęły się z jej ciała, aby mógł zlizać jej płynące soki niczym wygłodniały
człowiek.

Nie była pewna, kiedy skończył pieścić jej cipkę, albo kiedy przewrócił

ją na brzuch. Wciąż dochodziła do sobie po tym piekle jakie właśnie się stało,
gdy poczuła jego silne dłonie, które masowały jej pośladki. Za każdym razem
zsuwał je, aż zabolała ją druga dziurka, aż ocierała się cipką o materac pod
sobą, chcąc go więcej. Jak w ogóle mogła chcieć więcej?

Przesunął się tak, że pochylił się nad jej plecami. Potarł główką swojego

kutasa o jej szparkę. Napięła się pod nim. Chciała go mieć w środku.

- Lubisz w tyłeczek, Dawn?- szepnął.
Jej serce przeszył dreszcz niepokoju zmieszanego z podnieceniem.

Nigdy wcześniej tego nie zrobiła.

- Nie wiem.
- Cóż, kiedyś będziemy musieli się dowiedzieć - powiedział, biorąc ją od

tyłu, wypełniając jej obolałą cipką dziesięciu calowym, twardym jak kamień
kutasem.

- O Boże - krzyknęła.
Chwycił ją za biodra i podniósł lekko jej brzuch z łóżka. Jej nogi były za

mocno rozsunięte, aby mogła oprzeć się na kolanach, a gdy spróbowała, to

przycisnął jej pierś w dół z dłonią na środku jej pleców.

- Zostań tam, gdzie cię położyłem - powiedział.
Poczuła lekki gniew, ale szybko zgasł, gdy zaczął się poruszać. Pieprzył

ją tak mocno, że nie miała innego wyboru jak i pieprzyć jego. Rozkoszowała
się pełnią, tarciem, lekkim bólem, wybuchem rozkoszy. Boże, był głęboko. Tak
głęboko.

- Lubisz być pieprzona, gdy jesteś twarzą do tyłu, Dawn?- powiedział.
- Tak. Tak! Znowu dojdę. Kellen.
Nie mówiła tego tylko po to, aby go pobudzić. Gdy chwycił ją kolejny

zadziwiająco mocny orgazm, to przylgnęła do pościeli, rozchyliła usta, odkąd
nie mogła złapać wystarczająco dużo powietrza, gdy dyszała.

Jego uderzenia gwałtownie się zmniejszyły. Podejrzewała, że też musiał

znaleźć szczyt, ale szybko się przekonała, że po prostu zmieniał rytm.

Przesunął palcami po pocie, który zebrał się w dolnej części jej pleców.
- Muszę ci teraz spojrzeć w oczy - powiedział. Jego usta musnęły jej

plecy i wysunął się. Złapała powietrze, wciąż nie mogąc złapać normalnego
oddechu. Nie miała siły, aby mu pomóc przewrócić ją na bok.

- Wszystko w porządku?
- Tylko... muszę... złapać... oddech.
- Lubię, gdy brak ci tchu.
- Zaraz zemdleję.
- Tym razem zwolnię. Obiecuję.
Znowu w niej był. Brał ją powoli. Głęboko. Kręcił biodrami, aby wsunąć

się jeszcze głębiej. Było tak dobrze. Tak właściwie.

Tak, Kellen.
Właśnie tak.
Idealnie.

Przez cały czas patrzył jej w oczy; gdy świeczka zgasła i skąpała ich

ciemność, to pozwolił sobie wreszcie dojść.

Rozdział 9

Kellen przewrócił się, przeklinając promienie słońca, które padały

bezpośrednio na jego twarz. Sięgnął po poduszkę, aby ukryć pod nią głowa,
ale zamiast tego jego dłoń natrafiła na ciepłe ciało. Uśmiechnął się i pozwoli
palcom na przyjemność gładzenia gładkiej skóry wzdłuż ramion Dawn. Nie
mógł stwierdzić, czy była świadoma jego dotyku. Jej ciche chrapanie ani na
chwili nie wybiło ze swego rytmu i nie drgnęła, kiedy przysunął się bliżej i
pocałował ją w smukłe ramię. Jej ciało było całkowicie luźne, a jej mina
nieświadoma.

Wykończyłem ją, pomyślał z dumą. Nieprędko o nim zapomni.

Przyglądał się jej we śnie, zastanawiając się jak rozwinie się ten dzień.

Niebawem będzie musiał wyjechać, aby dotrzeć do Beaumont na czas na
koncert Sole Regret tego wieczoru. Może Dawn pojechałaby z nim. Wiedział,
że musiała dokończyć spisanie piosenki jaką skomponowała w nocy, aby
zdążyć na wyznaczony termin, ale miał nadzieję, że zdążyłaby dotrzeć na
koncert. Jeśli nie, to jutrzejszej nocy grali w Nowym Orleanie, a przed drugim
koncertem w Nowym Orleanie mieli kilka dni wolnych. Z pewnością mogliby
znaleźć czas, aby go spędzić razem, zanim wyjechaliby na północny wschód
w kolejną część trasy.

Teraz, kiedy ją znalazł, nie chciał spędzić ani chwili z dala od niej. Nie

był pewien, czy czuła to samo, ale musiał dać temu szanse, aby się
przekonać. Nie czuł czegoś takiego do kobiety odkąd... cóż, nigdy. I nie
zamierzał już porównywać Dawn do Sary. Nie było to fair dla nich obu.

Kellen usiadł, przetarł zaspane oczy i przeczesał palcami swoje

potargane włosy. Wstał z łóżka i przeciągnął plecy, które były nieco obolałe
od kochania się z Dawn przez godziny, ale czuł się bardziej zrelaksowany,

bardziej swobodny niż czuł się od lat.

Pochylił się nad łóżkiem, aby z wdzięcznością pocałować Dawn w kącik

ust. Kiedy zatrzepotały jej tylko powieki, to postanowił wziąć szybki prysznic.
Gdy już był czysty i pobudzony, to znowu spostrzegł, że znalazł się przy łóżku
Dawn. Nigdy nie spotkał kogoś, kto by spał tak głośno. Nie chciał jej
przeszkadzać, ale chciał ją obudzić. Chciał dostrzec zadziorną iskierkę w jej
piwnych oczach i ciepło jej uśmiechu. Nie miałby niczego przeciwko, aby na
kilka godzin zatracić się w jej ramionach, zanim musiałby wyjść.

- Dawn - szepnął blisko jej ucha.- Już jest ranek.
Jęknęła cicho, chwyciła za poduszkę i w proteście przycisnęła ją do

głowy.

- Wstaniesz niebawem?
- Kawa - pomyślał, że właśnie to wymamrotała spod poduszki. A może

po prostu na niego zawarczała.

Nie była rannym ptaszkiem. Tylko nienaturalnie szczęśliwi ludzie, tacy

jak Owen, wstawali rano. Kellen zastanawiał się, co by Owen powiedział o
przebudzeniu Kellena. Owen pewnie zachwyciłby się tylko tą częścią, że w
Kellen uprawiał seks tej nocy. Co było ważne i nie mógł temu zaprzeczać. Ale
były też ważniejsze rzeczy, niż jego odstęp od abstynencji. I musiał za to
podziękować Dawn. Faktycznie coś ich do siebie przyciągnęło. Jakaś wyższa
moc lub siła z zewnątrz. Jak inaczej znalazłby dokładnie taką osobę jaką
potrzebował, we właściwym czasie i dokładnie odpowiednim miejscu? A może
wyobrażał sobie zbyt wiele.

W niczym innym jak samym ręczniku, Kellen zszedł na dół aby zrobić

Dawn kubek kawy. Może mógłby ją udobruchać kofeina. Podczas gdy była
piękna podczas snu, to wolał patrzeć na nią w ruchu. A może zostawi kubek
kawy na później i obudzi ją delikatnymi pocałunkami między udami. Zdawało
się, że cieszyła się z jego zainteresowania tamtym miejscem i jemu też to
sprawiało radość. Ta kobieta mogłaby na stałe siedzieć mu na twarzy, przy
czym umarłby jako szczęśliwy człowiek. Uśmiechnął się przebiegle na samo
wspomnienie jej słodkiego, uzależniającego smaku. To było prawdziwe

śniadanie dla mistrzów.

Otworzył szafkę, szukając kubka. Znalazł szafkę pełną świeżo

upieczonego chleba - tak odstresowała się Dawn. Rany. Naprawdę miała
ciężkie chwile ze swoją twórczą blokadą. Było tam wystarczająco dużo chleba,
aby wykarmić cały stadion. Kellen otworzył drugą szafkę i znalazł to czego
szukał. Z kubkiem w dłoni, zanucił pod nosem zmysłową melodie Dawn.
Zdumiony tym jak po burzy pogoda się uspokoiła, wyjrzał przez okno. Kubek
wpadł do zlewu, rozbijając się od uderzenia.

Obok błyszczał żółty domek letniskowy Sary w porannych promieniach

słońca. Kellen zamknął oczy i cofnął się. Nie patrz na niego, powiedział sobie.

Odwrócił się. Boże, trząsł się. Otworzył oczy i pierwszą rzeczą jaką zobaczył,
to jego zmięte dżinsy na barze śniadaniowym. Bransoleta Sary nie była już w

kieszeni. Wysunęła się na pełny widok. O Boże, co on zrobił?

Kellenowi gwałtownie ścisnął się żołądek, a jego tętno przyspieszyło.
- Przepraszam - szepnął, patrząc na skórzaną bransoletę, jakby ta

oskarżyła go o przestępstwo jakie popełnił. Ściany zaczęły się zamykać.
Musiał wyjść. Musiał błagać Sarę o wybaczenie. Musiał odpokutować za swoje
grzechy popełnione przeciw pamięci o niej.

Musiał zrezygnować z Dawn.
Nie zasługiwała na to, aby związać się z kimś takim jak on - mężczyzną,

który nie mógł przeżyć pojedynczego dnia od bycia sparaliżowanym przez
poczucie winy i przeszłość. Dawn zasługiwała na to, aby być pierwszą. A on
nigdy nie będzie w stanie jej tego dać.

Wskoczył w swoje dżinsy, które wciąż były lekko wilgotne i zimne na

jego skórze. Wcisnął bransoletę z powrotem do kieszeni, żałując, że nie mógł
wyrzucić tej przeklętej rzeczy do śmietnika, ale wiedział, że jeśli by to zrobił,
to grzebałby w kubkach po kawie i skórkach po bananie, aby ją odzyskać. Z
jakiego niewytłumaczalnego powodu potrzebował tej tortury. Dlaczego nie

pozwolił sobie na bycie szczęśliwym dłużej, niż tylko na jedną noc?

Kellen wiedział, że nie mógł wypaść drzwi bez żadnego wyjaśnienia.

Dawn pomyślałaby, że stało mu się coś gorszego, niż tylko bycie
popieprzonym w głowie, aby wziąć co tak hojnie mu oferowała.

Musiał zostawić jej wiadomość. Coś krótkiego i na temat. Nie było

sensu, aby przeciągać potrzebne pożegnanie.

Podszedł do fortepianu, gdzie wiedział że znajdzie papier i ołówek.

Znalazł także jej sukienkę, kawałki lin i resztki świec. Nie pozwolił sobie
myśleć o tym, co wydarzyło się w nocy. Nie o tym, jak wyglądała Dawn, kiedy
zapalił pierwszą świeczkę, aby zobaczyć ją związaną i piękną. Nie o tym, jak
go otaczała, gdy zanurzył się w niej po raz pierwszy. Nie pozwolił sobie
dotknąć klawiszy fortepianu, które stworzyły melodię, która była zdolna do
dania mu wolności przez tych kilka krótkich godzin. Poszedł prosto do pustej
kartki i pospiesznie napisał wiadomość.

Droga Dawn,
Dziękuję ci za rozrywający wieczór. Musiałem wyjść wcześniej. Życzę ci

powodzenia z piosenką. Widzę Oskara w twojej przyszłości. Przykro mi, że między
nami nie wyszło.

Dbaj o siebie.
Kelly

Skrzywił się, kiedy w jego podpisie pojawiło się y zamiast e-n. Już nie

podpisywał się jako Kelly. Było to zbyt frywolne imię dla złamanego,
melancholijnego człowieka.

Kellen położył kartkę na podpórce nad klawiszami, gdzie był pewien, że

by ją zobaczyła, pochylił się aby podnieść kawałek niebieskiej liny z podłogi i

uciekł z domu. Żałował, że nie miał czasu aby zamknąć za sobą drzwi; nie
podobała mu się myśl, że zostawił ją samą z odkluczonymi drzwiami. Może
powinien był ją obudzić, zanim uciekł jak tchórz, ale nie sądził, że byłby w
stanie zrobić odpowiednią rzecz i wyjść, gdyby się do niego uśmiechnęła.
Pocałowała. Przytuliła.

Kurwa, przestań!

Unikał patrzenia na dom Sary, kiedy podbiegł do wynajętego

samochodu, który zaparkował na krótkim podjeździe. Czuł się tak, jakby dom
patrzył na niego i jego dezaprobata ciążyła mu u podstawy szyi.

Wyjął kluczyki ze schowka, gdzie ukrył je poprzedniej nocy i odpalił

silnik. Żałował, że nie prowadził swoim wiernym Firebirdem, zamiast tym
zużytym sedanem, ale przynajmniej miał środek ewakuacji. Kolorowe domki
na palach oddzielały krótkie przebłyski oceanu, kiedy jechał w stronę miasta
Galvestone. Osobliwe osiedla znikały jedno po drugim, dopóki nie zatrzymał
się na znaku stopu, nie wcisnął hamulca i wpadł w poślizg. Nie miał pojęcia
jak szybko jechał, ale był pewien, że migające niebieskie światła za jego
samochodem nie były dobrym znakiem. Policjant uruchomił swoją syrenę i
Kellen skulił się, zanim skręcił w prawo, aby wyjechać z ruchu ulicznego.
Wyciągnął portfel i dokumenty wynajęte samochodu ze schowka, podczas
gdy czekał aż gliniarz podejdzie do jego samochodu. Kellen opuścił okno i
podmuch ciepłej wilgoci uderzyła go w twarz.

- Gdzie się pali, synu?- policjant powiedział na powitaniu.
Kellen z trudem się powstrzymał, aby nie przewrócić oczami. Zdawało

się, że policjanci nie lubili, gdy tak robił.

- Jak szybko jechałem?
- Osiemdziesiąt na trzydzieści pięć.
Nie mógł nawet powołać się na wymówkę „Zapomniałem zwolnić w

strefie prędkości miasta”, jakby osiemdziesiąt kilometrów na godzinę miało
pozwolić mu uciec z miasta.

- Przepraszam za to, byłem... - uciekałem od dręczących mnie

wspomnień i potencjalnej, świetlanej przyszłości.- ... roztargniony.

- Prawo jazdy i dowód ubezpieczenia.
- Samochód jest wypożyczony - powiedział Kellen i podał policjantowi

prawo jazdy i złożony dowód ubezpieczeniowy, który trzymał w portfelu.

- Proszę chwilę poczekać, panie Jamison - powiedział policjant, gdy

spojrzał na prawo jazdy Kellena.- Zaraz przyjdę z mandatem.

Kellen nie zamierzał się kłócić. Zasłużył na mandat.
Funkcjonariusz wrócił do swojego patrolowego SUVu, podczas gdy

Kellen siedział w swoim samochodzie i zaczął się dusić.

Ostatecznie ciężar w jego kieszeni stał się nie do zniesienia. Wyciągnął

bransoletę, patrzył na nią przez długi moment, a następnie zapiął ją na
nadgarstku. Już jej nie ściągnie. Kiedy ją ściągnął, to zapomniał o
obietnicach, popełniał błędy i skrzywdził innych ludzi oprócz siebie samego.

Poczuł jej moc, gdy tylko bransoleta znalazła się na miejscu. Jednak noszenie
jej nie powstrzymało jego myśli do wracania do Dawn, ale jej przypomnienie
powstrzymało go od zawrócenia tego pieprzonego samochodu i wrócenia do
niej.

- Jestem zaskoczony, że to pana pierwszy mandat - policjant powiedział

do Kellena przez okno.

Dlaczego? Bo był boso i bez koszulki, był wytatuowany i miał długie

włosy, czy dlatego, że Toyoty Corollas były notorycznie szybkimi
samochodami?

- Zazwyczaj ludzie, którzy jeżdżą tak szybko jak pan, to robią to stale.
- Nie pędziłem. Po prostu tego ranka mam wiele na głowie.
- Gdyby pan nie jechał tak szybko, to puściłbym pana tylko z

ostrzeżeniem...

Kellen przyjął mandat i swoje dokumenty od policjanta. Nie czuł się tak,

jakby miał pędzić z wiatrem, ale dzięki.

- Rozumiem. Miłego dnia - powiedział Kellen, zamykając okno.
- Uważaj na prędkość - usłyszał za sobą krzyk policjanta.
Kellen skinął głową i włączył się do ruchu.
Skupił się na drodze i na swojej prędkości. O wiele łatwiej było mu się

skoncentrować na jeździe, gdy bransoleta Sary była w zasięgu wzroku,
przypominając mu o tym, żeby grał według zasad, a nie ryzykował, tylko
kochał ją na zawsze.

Jechał wzdłuż Seawell Boulevard podczas swojej drogi do promy, który

zabrałby go na Półwysep Bolivar, aby ominąć korki, które często otaczały
Houston. Wciąż było dość wcześnie, więc na plażach było tylko kilka osób.
Zatrzymał się na światłach stopu, przyglądając się jak piesi przeszli przez
pasy ze swoimi psami, jak rodzice targali sprzęt plażowy, podczas gdy
próbował zapanować nad swoimi dziećmi na drodze, a turyści robili zdjęcia
zwyczajnym mewom. Zdawało się, że wszyscy tu pasowali i wiedzieli co robili.
To musiało być miłe.

Mijał hotel za hotelem, restaurację za restaurację i nawet mały park

rozrywki, który został zbudowany na pomoście nad oceanem. The Pleasure
Pier. Nawet nie znalazł w sobie wystarczającej ilości humoru, aby rozwinąć
ten dowcip. Ale Owen chciałby pójść do miejsca zwanego The Pleasure Pier,
ale obecność Owena nie była by przyjazna dla rodzin. Drobny uśmiech
wydawał się być obcy na twarzy Kellena. Musiał wrócić do Owena. Owen był
jedyną osobą, która go uszczęśliwiała i nigdy mu nie współczuła. Kellen był
szczęściarzem, że miał w swoim życiu taką osobę jak Owen, ale w tej chwili
rozpaczliwie potrzebował kogoś, kto by go w tym przekonał.

Kellen podążył za znakami drogowymi, które prowadziły do przystani

promowej i ucieszył się, że kolejka była krótka. Nie miał pojęcia jak długo by
utknął na łodzi z niczym, co zajęłoby ego umysł, podczas gdy przekroczył
szeroką zatokę tętniącą życiem przy korku do barki. Może znalazłby czas, aby

zadzwonić do Owena. Kilku minutowa rozmowa z pewnością wprawiłaby
Kellena w lepszy nastrój. Był bliski wyskoczenia z własnej skóry.

Poczekał, aż prom odbił od przystani, zanim odpiął pas i wyszedł z

samochodu z telefonem w dłoni, aby stanąć przy balustradzie. Włączył swój
telefon i spostrzegł, że miał kilka wiadomości na poczcie głosowej. Wszystkie
były od Owena. Kellen powiedział mu, że wyłączy telefon. Zaczął się
zastanawiać, czy w zeszłej nocy przegapił coś ważnego, czy może Owen po
prostu był znudzony, bo nie miał w busie nikogo do zaczepiania.

Kellen nie kłopotał się, aby odsłuchać wiadomości, zwłaszcza, że bateria

jego telefonu była niska, więc wybrał numer Owena.

Owen odebrał po drugim sygnale.
- Jesteś wreszcie. Zacząłem myśleć, że zostałeś zeżarty przez rekiny.
- Nie spotkałem żadnych rekinów. Za to świnię tego ranka, ale żadnych

rekinów.

- Świnie?
- Dostałem mandat za przekroczenie prędkości.
- Jesteś pewien?- powiedział Owen.- Czekaj, to naprawdę Kelly? Adam,

znowu ukradłeś Kelly'emu telefon? To jakiś żart.

Kellen uśmiechnął się, już czując się lepiej.
- Wiele myślałem, kiedy ja, uch, zostawiłem... kobietę z którą... tak jakby

przespałem się w nocy.

Po drugiej stronie linii nastąpiła martwa cisza. Kellen odsunął telefon od

ucha, aby spojrzeć na ekran i przekonać się, czy to padła bateria. Wciąż był
połączony.

- Owen? Jesteś tam?
- Przespałeś się w nocy z kobietą? Ty? Kellen Szybujący Orzeł Jamison

przespał się z kobietą? Jesteś pewien?

Kellen zachichotał.
- Tak, w dodatku byłem chętnym uczestnikiem. Ale tego ranka, tak

jakby... wyszedłem. Powinienem wrócić? Nie powinienem, prawda? Lepiej
teraz przeciąć wszystkie więzi, prawda?

- Nie wiem. Polubiłeś ją, czy to było to pożądanie typu nie-pieprzyłem-

się-właściwie-od-pięciu-lat?

Kellen wydął policzki.
- Sądzę, że po trochu jednego i drugiego. Lubię ją, ale nie sądzę, żebym

się z nią przespał, jeżeli byłbyś tam aby mnie przypilnować.

- Kurwa - powiedział Owen.- Chcesz mi powiedzieć, że jedyne co

musiałem zrobić, abyś przespał się z laską, to zniknąć?

- Nie - powiedział Kellen, kręcąc głową.- Między nią a mną było coś

wyjątkowego. Po prostu zbzikowałem przez to, że zdradziłem Sarę i
wyszedłem zanim się obudziła.

- W takim razie tak, powinieneś zawrócić i natychmiast do niej wrócić,

ty pieprzony idioto. Od pięciu lat czułeś tylko łaskotanie kobiety na swoim

kutasie, nie wspominając już o niczym głębszym. Ta sprawa z Lindsey może
poczekać.

- Lindsey?- powiedział Kellen, marszcząc brwi.- Kim jest Lindsey? Ona

ma na imię Dawn?

- Nie odsłuchałeś moich wiadomości głosowych? Wszystkich siedmiu?
- Mam niską baterię, więc jeszcze ich nie odsłuchałem.
Owen zaśmiał się.
- Cóż, stary, wczorajszej nocy na nas wszystkich spadła szokująca

wiadomość. Lindsey, ta śliczna mała fanka, którą związałeś podczas Wigilii,
zjawiła się po naszym ostatnim koncercie i nie uwierzysz w to, stary, ona
jest...

Kellen poczekał, aż dokończy, wiedząc, że Owen lubił się z nim pieprzyć,

tworząc długą, dramatyczną pauzę.

- Jest co?- brak odpowiedzi.- Owen?
Spojrzał na telefon i spostrzegł, że ekran stał się czarny. Rozładowana

bateria. Cholera. Z irytacją, Kellen wepchnął telefon do swojej kieszeni,
pociągając za pasek niebieskiej liny, kiedy wyciągnął rękę.

Zacisnął kawałek sznurka w dłoni.
- Dawn - szepnął i spojrzał na wyspę. Tęsknił za nią. Żałował, że

wyszedł bez pożegnania się.

Duże, szare ciało, śliskie i giętkie, wyskoczyło z wody. Zaparło mu dech

w piersiach. Nigdy wcześniej nie widział dzikiego delfina. Sara podskoczyłaby
do księżyca z ekscytacji.

- Sara - mruknął pod nosem.
Kellen westchnął i chwycił czoło w jedną dłoń.
Dawn. Sara. Lindsey. Kobiety będą jego śmiercią. Próbował ich unikać,

ale jego działania nie przynosiły nic dobrego.

Prom zaczął zwalniać, gdy zbliżył się do pomosty na Półwyspie Bolivar.

Kellen wszedł do swojego wypożyczonego samochodu i rozważył swoje opcje.
Nie mógł wrócić do Dawn; z pewnością coś by sobie pomyślała. I był
niezmiernie ciekaw, o co chodziło z tą kobietą o imieniu Lindsey. Wszystko co
pamiętał, to to, że była szokująco podobna do Sary, że jej cipka była słodsza
niż miód i była bardzo dobra w dzieleniu się. Wróciła do busu na kolejną
orgię? Kellen nie był zainteresowany. W takim przypadku musiałby sobie
znaleźć hotel, w którym mógłby się zaszyć na noc. Poza tym chłopaki byli
bardziej zaangażowani w związki, niż to było sześć miesięcy temu. Z
pewnością nie zamierzali zmarnować czegoś tak ważnego dla seksownego
tyłeczka i chętnej pułapki.

Kellen postanowił pojechać prosto do busu. Może gdy wszystko sobie

poukłada, to wróci do Galveston, aby przeprosić Dawn za to, że był takim
tchórzliwym sukinsynem. Ale to dzisiaj się nie stanie. W ciągu dwudziestu
czterech godzin mógł znieść tylko tyle bólu serca i dezorientacji.

Jazda przez Beaumont nie była bogata w wydarzenia. Jego bijące się

myśli dotrzymywały mu towarzystwa. Myślał o Dawn. I myślał o Sarze. Ale
głównie przeklinał siebie za to, że nie zabrał ze sobą ładowarki do telefonu.
Spędził jedną noc z dala od zespołu i Owen uznał za stosowne zadzwonić do
niego siedem razy, aby powiedzieć mu o jakiejś fance. Przekazała im
wszystkim jakąś nieuleczalną chorobę? Kellen nie przespał się z nią, ale ją
pożarł.

Kellen zaparkował w pobliżu miejsca, gdzie zespół i załoga przygotowali

się do koncertu i skierował się do busu, przygotowany na najgorsze. Ale nic
nie mogło go przygotować na to, kogo zobaczył u szczytu schodów busu.

Jej włosy były zaczesane z jej twarzy w luźny kucyk. Jej błyskotliwe

niebieskie oczy błyszczały rozpoznaniem, gdy uśmiech rozciągnął jej miękkie,
zmysłowe usta. Położyła jedną dłoń na wyraźnie rozdętym brzuchu i
machnęła do niego lekko.

Była w ciąży i piękna i zdecydowanie żywa.
- Sara?- szepnął, chwytając się progu, aby nie paść na asfalt.

Rozdział 10

Dawn zepchnęła poduszkę z głowy i zamrugała w jasnym słońcu, które

wlewało się przez rozsunięte zasłony jej sypialni. Było blisko południa.
Dlaczego wciąż była taka wyczerpana? Uśmiechnęła się, gdy wspomnienia tej
nocy, którą dzieliła z Kellenem, wypełniły jej myśli. Nie mogła się doczekać,
aby dodać do tego swoje dzisiejsze rozkosze. Była nieco rozczarowana, gdy
odkryła, że jego miejsce było puste, ale niejasno przypomniała sobie, jak
wymruczał jej imię, aby ją obudzić, na co ona głupio zażądała kawy. Kto
potrzebował kawy z takim mężczyzną, jako jej pobudkę? Była tylko nieco
oszołomiona u najwyraźniej nie w swojej głowie. Teraz była rozbudzona.
Wciąż naga, wysunęła się z łóżka i ruszyła korytarzem do schodów.

- Kellen - zawołała w głąb domu poniżej.- Zmieniłam zdanie. Nie

potrzebuję kawy. Potrzebuję tylko ciebie.

Kiedy nie odpowiedział, to ruszyła w dół schodów.
- Kellen, wychodź, wychodź, gdziekolwiek jesteś.
Weszła do kuchni i zauważyła pełny dzbanek z kawą, który stał

nietknięty w ekspresie do kawy. Przycisk był włączony. Było to słodkie z jego
strony, że zrobił dla niej kawę, ale dlaczego nie dołączył do niej do łóżka, gdy
skończył?

- Kellen, jesteś tutaj?- zawołała, wyglądając za baru śniadaniowego do

salonu, gdzie jej fortepian stał cicho jak kamień. Kawałki liny zaśmiecały
pokrywę fortepianu i podłogę. Dawn uśmiechnęła się. Już zawsze będzie
pamiętała uczucie, jak instrument przyciskał się do jej skóry i otworzyła oczy
na uderzenia, których w sobie nie rozpoznała. Było szkoda, że liny zostały
pocięte i teraz były bezużyteczne. Zastanawiała się, czy w garażu pod domem
znajdowały się jakieś zapasy lin. Jeśli nie, to zamierzała wybrać się do
najbliższego sklepu i zrobić zapas.

Nie była pewna gdzie poszedł Kellen. Może był w łazience, a może

poszedł pospacerować po plaży. Zawsze znajdowała najciekawsze drobiazgi
wyrzucone na plażę po burzy. Całkowicie rozumiała przyciąganie wody.
Odwróciła się i wróciła do kuchni. Kiedy otworzyła szafkę, to zauważyła w
zlewie rozbity kubek. Podniosła duży kawałek porcelany i dostrzegła wielki,
żółty dom obok jej. Dom Kellena, zauważyła z uśmiechem. Potem spojrzała z
powrotem na stłuczony kubek, na pełny dzbanek kawy. Na dom Kellena. Jej
uśmiech zniknął. Dom Sary, poprawiła się.

Cholera. Odszedł, prawda? Zobaczył ten piękny, pusty dom

naprzeciwko, zaczął znowu o niej myśleć - o Sarze - i uciekł.

Nawet po tym wszystkim co zaszło między w nimi, to i tak nie

zrezygnował z tamtej kobiety. Co za palant! Jeżeli wszystko czego od nie
chciał to seks, to mógł powiedzieć jej to w prost. Nie musiał udawać takiego
cudownego. Była dużą dziewczynką. I chociaż serce bolało ją tak bardzo, że z
trudem mogła złapać oddech, a jej dolna warga drżała niekontrolowanie, to
Dawn nie zamierzała nad tym płakać. Nie pozwoliła, aby spłynęła choć jedna

łza. Kopnęła dolną szafkę tak mocno jak mogła i skrzywiła się, gdy w palcu
jej stopy eksplodował ból.

- Niech go szlag - mruknęła.- Przynajmniej mógłby mieć tyle

przyzwoitości, aby powiedzieć mi w twarz, że nie był zainteresowany.

Zdeterminowana, aby mieć wspaniały pomimo ciemnej chmury, która

nagle przysłoniła słońce, Dawn nalała sobie kubek kawy i poszła się dąsać -
kontemplować życie - do swojego fortepianu. Podniosła ławkę, która została
przewrócona po ich cudownie zmysłowych czynnościach z nocy i opadła na
nią. Przycisnęła kawę do swojego nagiego przodu, kiedy zauważyła notatkę
od Kellena.

Wyrwała ją z podpórki i przeczytała trzy razy, zanim zgniotła ją w kulkę

i rzuciła na podłogę.

- Rozrywający wieczór - mruknęła pod nosem.- Właśnie to wszystko tym

dla ciebie było? Ponieważ dla mnie było to coś magicznego, ty dupku!- nie
wiedziała dlaczego krzyczała na swój fortepian, ale dobrze jej to zrobiło.
Przykro ci, że między nami nie wyszło. Jak mogłoby się ułożyć? Nawet nie
dałeś nam szansy. Mam nadzieję, że udławisz się swoją gitarą - nie miała
pojęcia, dlaczego miałby mieć w ustach swoją gitarę, ale nie myślała na tyle
jasno, aby wymyślić lepsze chore życzenie.

Odwróciła się na swojej ławce i przyciągnęła do swojego ciała nogi,

obejmując łydki i ukrywając twarz w zgiętych kolanach. Nie będzie przez
niego płakać. Nie będzie płakać. Te gorące, mokre kropelki, które wypływały
z jej oczu i spływały w dół jej ud nie były łzami. Nie. Nie będzie płakała za
mężczyzną, który będzie kochał inną kobietę do dnia swojej śmierci. Nie
będzie płakała za mężczyzną, który spróbował z nią czegoś, ale zdecydował
że wolał wrócić do martwej dziewczyny. Podciągnęła nosem. Naprawdę
chciała, aby mogła go za to nienawidzić, ale łamało to tylko jej serce.

Kiedy zdecydowała, że pogrążyła się w swoim nieszczęściu na

wystarczająco długo, to odwróciła się do fortepianu i przećwiczyła swoją
nową piosenkę. Piosenkę Kellena. Już zawsze będzie myślała o niej jak o
piosence Kellena, nawet jeśli nie nazwie jej „Dawn.” Niemal się lepiej poczuła.
Radosna melodia podniosła jej ducha, aż zapomniała o łzach i uśmiechnęła
się do siebie. Musiała zadzwonić do swojego agenta. Musiał usłyszeć tą

piosenkę.

Wybrała jego numer i przełączyła ją sekretarka. Gdy tylko pojawił się na

linii, to przerwała mu jego zwykłe, „Masz coś?”, jakby szczęście miało coś
wspólnego z komponowaniem.

- Posłuchaj - powiedziała i włączyła w głośnik, aby mógł ją usłyszeć.

Zagrała utwór od początku do końca. Kiedy rozbrzmiała ostatnia nuta, to
spojrzała na telefon, a jej serce zaczęło walić z ekscytacji. Piosenka była
wspaniała. Idealna. Wiedziała, że była. Ale musiała usłyszeć to od kogoś
innego, kto nie owijałby w bawełnę.- No i?

Nastąpiła długa przerwa.
- Ja... jestem oniemiały - powiedział.
Co? Oniemiały? Co to oznaczało?
- Dzięki, że mi powiedziałeś. Ale piosenka jest dobra?
- Jest fenomenalna. Niemal nie chcę jej oddać. Jest zbyt dobra na

napisy końcowe jakiegoś filmu.

- Ale zostanie usłyszana, Wes. Cóż, przynajmniej przez tych którzy

zostaną na napisy. Po prostu cieszę się, że wreszcie napisałam coś wartego
posłuchania.

- Jesteś dla siebie zbyt surowa, Dawn. Wszystko co piszesz jest

inspirujące.

Przewróciła oczami. Myślał tak, ponieważ za każdym razem słyszał

ukończone kawałki. Nigdy nie słyszał walących ze złością
„pałeczek”, ponieważ brzmiały lepiej niż gówno jakie tworzyła.

- Myślisz, że mógłbyś zyskać dwa dodatkowe dni dla mojego terminu?

Jest skończona, ale jeszcze jej nie spisałam.

- Więc spisz ją teraz.
- Muszę dzisiaj zrobić coś ważnego powiedziała i zanim jej porywcze

usta dokończyły całe zdanie, to wiedziała, że taka była prawda.

- Coś ważniejszego, niż zadowolenie studia filmowego?
- Tak. Ważniejszego niż to. Słyszałeś kiedyś o zespole Sole Regret?
- To ten metalowy zespół z Austin, który w zeszłym roku został

nominowany do najlepszego nowego artysty na Grammy?

Wiedziała, że Wes o nich słyszał.
- To oni.
- Nie znam ich, ale mam kontakty biznesowe z ich menadżerem.

Dlaczego pytasz?

Wes znał każdego w branży muzycznej, bezpośrednio lub za

pośrednictwem zewnętrznego kontaktu. Uwielbiał rzucać nazwiskami.

- Muszę znaleźć się na liście VIP na ich dzisiejszym koncercie Beaumont

w Teksasie. Dasz radę to załatwić?

- Możesz przesłać mi faksem surową wersję twojego dzieła sztuki w

następnej godzinie, abym zaspokoił producentów?

Westchnęła głośno.
- Tak, prześlę ci surową wersję.
- W takim razie spełnię marzenie fanki.
- Nie jestem fanką - powiedziała z rozdrażnieniem.
- Och. Więc teraz piszesz dla nich muzykę?
- Nie, nie piszę dla nich muzyki. To raczej nie w moim gatunku, nie

sądzisz?

- Fanka - droczył się, piszcząc jak dziewczyna.
- Uważaj, Wes. Wiem gdzie mieszkasz.
- Gdy tylko dostanę surową wersję, to umieszczę cię na liście.
Uśmiechnęła się, ponieważ wiedziała, że to zrobi.
- Tyran - mruknęła pod nosem.
- Wirtuozka - odpowiedział.
- Naprawdę jesteś w beznadziejny w obrazach, Wysysający krew

Agencie.

- A ty naprawdę nie umiesz kłamać, Fanko.
- Spodziewaj się faksu za godzinę - powiedziała, już bazgrząc nuty tak

szybko jak mogła się poruszać jej ręka.

- Międzyczasie pociągnę za odpowiednie struny. Świetna robota,

laleczko. Widzę Oskara w twojej przyszłości.

Dawn przerwała i spojrzała na zmiętą notatkę na podłodze.
- Taa, nie ty pierwszy dzisiaj do tego doszedłeś. Cieszę się, że wreszcie

skończyłam tą piosenkę.

- A ja się cieszę, że jesteś fanką - zaśmiał się i wyobraziła sobie jego

zbyt białe zęby błyszczące na jego nadmiernie opalonej twarzy.-
Porozmawiamy niebawem.

Rozłączył się, zanim zdążyła sięgnąć do telefonu i go udusić. Fanka? Jak

mogła być fanką, skoro nigdy nie usłyszała muzyki Sole Regret? Po prostu
potrzebowała zamknięcia lub otwarcia pewnego rozdziału. Nie była pewna,
czy Kellen w ogóle by z nią porozmawiał, ale musiała spróbować. Musiała się
dowiedzieć dlaczego odszedł i czy był nią zainteresowany, pomijając tą
niesamowitą noc. Ale najpierw musiała spisać ich piosenkę, a potem znaleźć
jakiego ubrania. Podczas gdy była pewna, że Kellen zrozumiałby jej potrzebę
bycia nago, to publiczność pewnie nie byłaby taka wyrozumiała.

Rozdział 11

- Wszystko w porządku?- zapytała Sara, gdy zeszła ze schodów, stając

na ostatnim, tak że niemożliwe było przegapić jej brzucha. Poklepała Kellna
po ramieniu.- Wyglądasz jakbyś zobaczył ducha.

Nie Sara, powiedział sobie. Lindsey. Ta dziewczyna, o której Owen

mówił przez telefon, zanim ich rozłączyło. Nie jest Sarą. Taa, powiedzcie to

włoskom na jego karku, które stanęły dęba.

Wziął głęboki oddech i zacisnął drżące dłonie w pięści.
- Gdzie jest Owen?- zapytał Kellen, patrząc na jej ciężarny brzuch,

obliczając mentalnie matematykę. Czy to mogło być... Właśnie o tym
próbował powiedzieć mu Owen? Nie. Niemożliwe.

- Myślę, że znowu z nią rozmawia - powiedziała Lindsey-nie-Sara.

Spojrzał akurat w momencie, w którym przewróciła swoimi ślicznymi,
niebieskimi oczami.- Dobrze było cię zobaczyć - pocałowała go w policzek i
wreszcie zeszła z ostatniego schodka.- Jeżeli ktoś będzie mnie szukał, to
poszłam kupić jedzenie. Nie mogę pojąć jak możecie tak żyć, chłopaki?

Nadal oniemiały, patrzył jak podeszła do Jordana, który zrobił sobie

jedną ze swoich setnych, codziennych przerw i za pomocą trzepotania
rzęsami i potarcia swojego brzucha, Jordan zerwał się na nogi, aby
podprowadzić ją do wypożyczonego samochodu, który powinien zwrócić.
Kompletnie sparaliżowany, Kellen przyglądał się jak wsiadła do samochodu.
Lindsey naprawdę była piękna. Z pewnością rywalizowałaby z Sarą, ale nie
równała się do Dawn.

Cholera. Nie mógł sobie teraz pozwolić na myślenie o Dawn.
Kellen wszedł po schodach busu i zauważył Owena siedzącego przy

stole kuchennym i patrzącego uważnie na swojego iPada. Podniósł wzrok,
kiedy Kellen usiadł naprzeciwko niego. Uśmiechnął się.

- Więc wróciłeś. Zrezygnowałeś z sinych jaj na stałe, czy było to tylko

tymczasowe?

- Musi być tymczasowe.
- Musi?
Kellen skinął głową. Nie chciał, aby Dawn musiała radzić sobie ze swoim

bagażem. Musiał o niej zapomnieć, żeby ona mogła zapomnieć o nim.

- Więc Lindsey...
- Kręci się tu gdzieś - Owen machnął ręką po dużej kabinie busu.
- Taa, widziałem ją. Ona jest... - Kellen uniósł brwi.
- W ciąży?- Owen skinął głową i nieco zbladł.- Taa. Myśli, że jest moje.
- Twoje? Ale przecież miałeś gumkę, gdy ją posuwałeś; jak może być

twoje?

- Cóż, jest kogoś z tamtej nocy, zakładając, że nie przeleciała jakiegoś

faceta po tym jak skoczyła ze swoją orgią z zespołem Sole Regret i załogą.
Kiedy zostawiłem cię samego, abyś ją rozwiązał, to nie zrobiłeś jej niczego,
prawda?

- Nie - nie był w kobiecie od pięciu lat. Aż do Dawn.
Cholera. Nie mógł sobie teraz pozwolić na myślenie o Dawn.
- Nie sądziłem tak. Wolałem się upewnić.
Ale Kellen doszedł na brzuchu Lindsey, więc podejrzewał, że przy tym

całym macaniu, pieszczeniu i pieprzeniu, nieco z potężnej spermy Kellena
jakoś dostało się do niej. Możliwe, ale nie prawdopodobne. Mimo to czuł się
tak, jakby chciał zwymiotować. Co jeśli było jego? Co by zrobił? Nie mógłby

się zmusić do sypiania z jakąś dziewczyną, z która nie czuł więzi tylko
dlatego, że była matką jego dziecka, ale jako ojciec nie byłby dupkiem. Nie
zostawiłby matki, aby zmarnowała samą siebie i ignorowała istnienie
własnego dziecka, widząc jak jego ciało i krew dąży tą samą ścieżką co on,
albo żeby spieprzył sprawę tak jak jego ojciec i spróbował nawiązać kontakt
po szesnastu latach. Bardziej, niż nie spotkania się z tym dupkiem, Kellen
żałował, że nie powiedział mu jakim był bezwartościowym kawałkiem gówna,
kiedy miał okazję. Nie chciał, aby nienarodzone dziecko Lindsey poczuło taki
rodzaj odrzucenia.

- Pomyślałem, że bardziej byś się uśmiechał - powiedział Owen.
Kellen spojrzał na Kellena, jakby odwalał taniec kurczaka. Znowu.

Dlaczego miałby się uśmiechać? Ta sytuacja potencjalnie spieprzy komuś
życie w poważny sposób.

- Z tego powodu, że Lindsey jest w ciąży?- zapytał Kellen.
- Z tego, że uprawiałeś seks. Opowiedz mi o niej. Nie mogę się

doczekać, aby ją poznać. Podejrzewam, że ma blond włosy i niebieskie oczy -
Owen przewrócił oczami na podejrzaną przewidywalność Kellena.

Kellen pokręcił głowa.
- Jest ruda. W głębokim, ciemnym, czerwonym odcieniu. Niemal

bordowa. A jej oczy są piwne z plamkami koloru wiosennych liści.

Owen prychnął i wybuchnął śmiechem.
- Zapomniałem jaki jesteś banalny.
- Banalny? Co masz na myśli?
- Kiedy lubisz dziewczynę. Stajesz się wcieleniem Johna Keatsa czy coś

w tym stylu. Jest śliczna? Pewnie jest, skoro wyciągnąłeś fiuta ze spodni.

- Oszałamiająca. I już ją wcześniej zobaczyłeś - powiedział Kellen.
Owen jeszcze bardziej zbladł.
- Nie przeleciałem jej, prawda?
- Nie. Wierz mi lub nie, ale wciąż istnieją kobiety, które nie przejechały

się na oklep na twoich kolanach.

Owen otworzył szeroko oczy.
- Jesteś pewien?
Kellen skinął głową.
- Kilka.
- Więc skoro jej nie bzyknąłem, to gdzie ją zobaczyłem?
- W zeszłym roku na rozdaniu nagród Grammy.
- O Boże, powiedziałem jej coś głupiego?- teraz Owen wyglądał tak,

jakby potrzebował opalania na solarium.- Byłem tej nocy taki skończony.

I pewnie nie pamiętał eleganckiej piękności, która zaszczyciła scenę,

aby przyjąć nagrodę za najlepszą kompozycję instrumentalną.

- Wygrała Grammy za jedną ze swoich kompozycji. Gra na fortepianie. I

nie miała pojęcia kim jesteśmy, ale pamiętała, że zostaliśmy wyrzuceniu za
incydent z rogiem powietrznym i rzucanie wyzwisk na rapera, który dostał
naszą nagrodę.

Owen skulił się.
- Tak, to było dość nieprzyjemne. Najwidoczniej myślałem, że byłem na

meczu hokeja. Dlaczego pozwoliliście mi tyle wypić?

Kellen zachichotał.
- Wszyscy wypiliśmy za dużo. Tylko ty nie radzisz sobie z alkoholem.
Owen zaczął podnosić jeden palec za drugim, gdy mówił:
- Więc mamy do czynienia ze piękną rudowłosą. Grammy. Przyprawia

Kellenowi wzwód - stukając swoim palcem serdecznym, wkręcił go w swoje
czoło w koncentracji, jakby szukał dalszych wskazówek.

- Na na imię Dawn O'Reilly - powiedział Kellen. Nie chciał, żeby

przeciążył sobie synapsy.

Kellen zapomniał, że Owen miał przed nosem swojego iPada.

Natychmiast zaczął przeszukiwać internet.

Kiedy twarz Dawn pojawiła się na ekranie, to Kellenowi serce zastygło w

piersi, zanim nie rozmroziły go poplątane emocje. Stojąc na ściance po
rozdaniu nagród Grammy, wyglądała oszałamiająco w swojej długiej do ziemi,
zielonej sukni, trzymając swoją nagrodę Grammy w obu dłoniach przy talii.
Dawn. Niemal usłyszał jej głos, który szeptał do niego w ciemnościach.

Zapewniał go, że wszystko będzie dobrze. Naprawdę zamierzał ją odepchnąć?

Zrezygnować z niej? Wrócić do czucia się samotnym i zamkniętym na
wszystkich w swoim życiu oprócz Owena?

Kellen zamknął oczy i przełknął ślinę. Tak. Właśnie to zamierzał zrobić.

Był słaby przez jedną noc, ale już nigdy nie ulegnie tej słabości.

- Wow - powiedział Owen.- Jest seksowna. Zaliczyłbym ją.
Kellen otworzył oczy, gdy przypływ paniki zalał jego pierś. Owen mógł

uwieść każdego, jeżeli to sobie postanowił. Pewnie nawet Dawn.

- A co z Caitlyn? Myślałem, że ją lubisz.
- Bo lubię - powiedział Owen.- Nie zaliczyłbym jej teraz, ale kilka dni

temu, zanim poznałem Caitlyn, to zdecydowanie bym ją zaliczył. Jest
olśniewająca. I gra na fortepianie. Muzycy są seksowni.

Kellen zachichotał, kiedy Owen wskazał na siebie, zacisnął usta i

sugestywnie skinął głową.

Znowu odwracając się do swojego iPada, Owen kliknął w kilka ekranów

i zaczęła płynąć zmieszana muzyka jej gry.

- To coś więcej niż sama gra na fortepianie - powiedział Kellen.- To tak,

jakby jej dusza wylewała się z tego instrumentu.

Owen spojrzał na niego i prychnął, zanim parsknął śmiechem.
- O Boże, stary, nieźle ześwirowałeś na punkcie tej laski.
Kellen pokręcił.
- To był jedno nocny wyskok.
- Jaaasne. Wmawiaj to sobie dalej, aż w końcu w to uwierzysz.

Zamawiam kwiaty dla Cailtyn. Powinieneś zrobić to samo dla Dawn O'Reilly.

Nie wyśle Dawn kwiatów. Mogła by pomyśleć, że wciąż był

zainteresowany, co było prawdą, ale nie chciał aby tak sobie pomyślała.

- Już kwiaty?- zapytał Kellen.- Nie potrwało długo, aż to spieprzyłeś.
- To nie była moja wina. Kiedy pojawiła się Lindsey, to Caitlyn odwróciła

się i poszła. Nie żebym ją winił. To znaczy... - wykonał odgłos eksplozji i
uniósł dłonie nad głową.- ... całkowita rozjebka.

- I nikt oprócz ciebie nie bierze na siebie odpowiedzialności za

dzieciaka? Tamtej nocy nie tylko ty przespałeś się z tą dziewczyną.

- Testy na ojcostwo wyjaśnią wszystko za kilka miesięcy, ale spadło

teraz na nią wiele stresu, więc wiesz. Nie zaboli być dla niej miłym i
traktowanie jej jak człowieka.

Kellen nie spodziewał się czegoś mniejszego po swoim przyjacielu, ale

ta cała jego dobroć mogłaby wrócić, aby ugryźć go w tyłek. Jeżeli Lindsey
zbytnio by się do niego przywiązała, to mógłby utknąć z nią do końca życia,
nawet jeśli nie byłby ojcem dziecka. Ale może Owen właśnie tego chciał.
Lubił, gdy ludzie na nim polegali. Co było dobre, ponieważ Kellen strasznie na
nim polegał.

Owen wskazał na zdjęcie kwiatów na swoim tablecie.
- Powinienem wysłać jej róże czy zmieszany bukiet? I czekoladki też,

prawda? Zbyt wcześnie na biżuterię?

- Owen, nie jestem pewien...
- Masz rację. Nie jest typem kobiety, która nosi zbyt wiele biżuteri.

Myślisz, że co by się jej spodobało? Perfumy? Albo... mógłbym wysłać jej
majtki z kurczakiem. Tak, to będzie idealne. Rozmięknie po tym.

Majtki z kurczakiem? Kellen bał się pytać, dlaczego miałaby uważać, że

majtki z kurczakiem byłby idealnym prezentem.

- Niektóre kobiety czują się niezręcznie, gdy kupuje się im prezenty -

powiedział.- Zwłaszcza na początku związków - i Kellen brał Cailtyn za taki
typ.

- Chcę tylko, żeby myślała o mnie - powiedział Owen.- I żeby wiedziała,

że ja myślę o niej.

- Dzwoniłeś do niej?
- Taa, z jakieś pięć razy. Żartowała, że musi coś w końcu zrobić, zamiast

gadać ze mną przez cały dzień.

- Więc wie, że o niej myślisz.
Owen uśmiechnął się i kupił jakiekolwiek śmieszne majtki wpadły mu w

oko.

- Powinienem wysłać je do jej biura?
- Majtki? Uch, nie. Nie sądzę, aby to doceniła.
- W takim razie potrzebny mi jej domowy adres - zaczął pisać smsa.
Kellen walnął się w czoło. I tyle wyszło z tego, aby Owen zastosował

czyjąś radę. Ale uśmiechał się, gdy przeczytał odpowiedź Caitlyn. Owen
wyglądał na cholernie szczęśliwego, że Kellen znienawidził się, że zamierzał to
utrudnić, ale naprawdę musiał porozmawiać z nim o słoniu, który ostatnio
ciągle był z nimi w pokoju.

- Owen - powiedział Kellen.- Musimy pogadać o... - wziął głęboki

oddech i wypuścił go z policzków. Rany, miało to być jeszcze trudniejsze niż
sobie wyobrażał.- ... o tych wszystkich zboczonych rzeczach jakie razem
robimy.

Owen przeczytał wiadomość od Cailtyn i wklikał jej adres na tablecie.
- Jakich zboczonych rzeczach?
- Wiesz o czym mówię.
Wyglądał, jakby w ogóle nie przykuwał uwagi do ich rozmowy, a Kellen

naprawdę potrzebował, aby zachował powagę.

- Mówisz o moim asystowaniu ci podczas wiązania kobiet, abyś mógł je

zjeść, ponieważ boisz się, że mogłyby cię dotknąć?

- Nie. Mam na myśli inne rzeczy - zniżył głos do ledwie słyszalnego

szeptu.- O dotykaniu naszego sprzętu. Co robimy. Sobie nawzajem.

- Mnie się podobało. Tobie nie?- zaśmiał się i Kellen powinien był

wiedzieć, że Owen spróbuje to zbagatelizować. Zmuszenie go do konfrontacji
z czymś poważnym było blisko niemożliwego. Więc Kellen musiał przeć do
przodu i mieć nadzieję, że Owen weźmie sobie jego słowa do serca.

- Chcę cię przeprosić.

- Za co? Że doszedłem naprawdę mocno? Szczerze mówiąc, to nie mam

nic przeciwko.

- Dotykałem cię tylko dlatego, bo chciałem żeby mnie też ktoś dotknął.
- I zawsze była jakaś dziewczyna, która czekała na tą okazję - Owen

oderwał wzrok od swojego telefonu, zanim skończył wysyłać swoją ostatnią
wiadomość.- Więc to ta rozmowa, w której próbujesz powiedzieć mi, że jesteś
gejem?

- Ale ja nie jestem gejem.
- Ja też nie, więc zapomnijmy o tym i ruszmy do przodu.
- Jeszcze nie skończyłem cię przepraszać.
- Nie musisz mnie przepraszać - Owen podniósł głos, jakby był zły, że

Kellen w ogóle o tym wspomniał.- Nie chcę twoich pierdolonych przeprosił.
Chcę, żebyś po prostu odpuścił, więc daj spokój.

- Ale użyłem cię, Owen.
- Ja przez cały czas używam kobiet. To nic wielkiego.
- To coś wielkiego. Jesteś moim najlepszym kumplem, a ja zmusiłem cię

do zrobienia czegoś, czego normalnie byś nie zrobił.

- Do niczego mnie nie zmusiłeś. Wiedziałem, że cierpisz i już wolałem

okazjonalnie zwalić ci konia, niż patrzeć jak się dąsasz po kątach, jakby twoje
życie się skończyło. Twoje życie się kurwa nie skończyło, Kellen. Życie Sary
się dobiegło końca, nie twoje.

Jego słowa były jak policzek w twarz.
- Myślisz, że musisz mi to mówić?- Kellen wrzasnął.- Żyję z tym każdego

pieprzonego dnia mojego życia.

- Cóż, ktoś musi ci o tym przypomnieć; najwyraźniej jesteś na tyle

głupi, żeby sam to zobaczyć. I teraz znalazłeś piękną kobietę, której może by
się udało wrzucenie Sary do jej grobu, tam gdzie jest jej miejsce, a ty nie
możesz nawet znaleźć jaj, aby powiedzieć jej, że odchodzisz.

Kellen był zbyt oszołomiony, żeby odpowiedzieć. Owen nigdy tak po nim

nie pojechał. Nigdy. Zawsze był wyrozumiały i ostrożny, aby oszczędzić
uczucia Kellena.

- Cóż... - Kellen wymamrotał.- Może znowu się z nią zobaczę, a może

nie. To nie twój interes.

- Nie zobaczysz - powiedział Owen.- Wiem, że tego nie zrobisz.
- Skąd wiesz?
- Bo wciąż nosisz bransoletę Sary.
Kellen spojrzał na swój nadgarstek i tak, była tam, gdzie obiecał sobie,

że już nigdy jej nie założy.

- Oddaj mi tą pierdoloną rzecz. Jeżeli ty się jej nie pozbędziesz, to ja to

zrobię.

Owen wepchnął plecy w pierś Kellena, aby przycisnąć go do oparcia

kanapy, podczas gdy wyszarpnął paski z klamer, które przytrzymywały
skórzany pasek. Kellen nie wiedział dlaczego walczył z Owenem. Chciałby,

aby ktoś usunął piętno Sary z jego nadgarstka, ale w chwili w której Jacob
wszedł do busu i ich rozdzielił, to obydwoje byli posiniaczeni i potargani.
Owen trzymał bransoletę w swojej dłoni, a Kelly skrawek koszulki Owena w
swojej zaciśniętej pięści.

- Co jest, kurwa?- powiedział Jacob, trzymając głowę Owena pod

pachą.- Nie sądziłem, że dożyję dnia, kiedy rzucicie się na siebie z pięściami.

- Oddaj mi moją pierdoloną bransoletę, dupku - powiedział Kellen,

wyszarpując nadgarstek ze stalowego uścisku Jacoba.

- Jaką bransoletę?- zapytał Jacob.
- On już jej nie potrzebuje - krzyknął Owen.
- Zgadzam się - powiedział Jacob.- Ale nie sądzisz, że powinien się jej

pozbyć z własnej woli? To tylko symbolizuje Sarę; nie jest Sarą. Pozbycie się

bransolety nie zmieni tego, jak się czuje.

Kellen nie był tego taki pewien. Miał mnóstwo zabawy i podzielił z Dawn

wiele intymności, kiedy tej nocy ściągnął bransoletę. Nie miał pojęcia,
dlaczego czuł taką emocjonalną więź z tym kawałkiem biżuterii. Było to po
prostu głupie. Czuł się jak mały dzieciak, który nie chciał porzucić swojego
bezpiecznego kocyka, bo był przekonany, że pod jego łóżkiem krył się potwór.

- Więc nie będzie go to obchodzić, jeśli ją spalę - powiedział Owen.
- Nie!- głos Kellena pękł. Jego nadgarstek już był dziwnie odsłonięty,

gdy zabrakło na nim bransolety.- Tej nocy próbowałem ją wyrzucić, ale
wróciła do mnie.

- Naprawdę?- zapytał Owen, a jego postawa przeszła do ostrożnej, a

nie groźnej.

Kellen skinął głową.
- Wrzuciłem ją do oceanu, ale natychmiast do mnie przypłynęła.
- W takim razie spróbuj wrzucić ją do wulkanu i zobaczymy, czy do

ciebie wróci - powiedział Owen.

Kellen spojrzał na niego ze złością.
Jacob puścił Owena i wskazał na stół.
- Obydwoje siadajcie i omówcie to gówno. Nie ma sensu, aby jakieś

nieporozumienia i drobne kłótnie weszły między przyjaciół, kiedy można
wszystko rozwiązać za pomocy prostej rozmowy.

- Och, hej, czajniczku, jestem garnkiem i wow, jesteś czarny -

powiedział Owen.

Tak, to była to spora hipokryzja, że ta rada wyszła właśnie od Jacoba.
- Co?- powiedział Jacob.
- Uch, od ilu trzymałeś do Adama urazę?- powiedział Owen.- I

dlaczego?

- Ale ty i Kellen nigdy nie walczycie. Adam i ja zawsze się różniliśmy.
Owen spojrzał na Kellena i wyciągnął bransoletę w jego kierunku.
- Proszę - powiedział.- Załóż ją z powrotem, jeśli przez to poczujesz się

lepiej.

Dłoń Kellena zdawała się ciążyć, jakby była z ołowiu. Jego oddech stał

się płytki. Zadrżały mu wargi. Czuł ciśnienie łez za oczami, gdy jego gardło
ścisnęło się, że aż myślał, iż się udusi. Za co? Za jakiś głupi kawałek skóry?
Nie był Sarą. Tak naprawdę, to przez noszenie go nie była blisko. Nawet nie
był to hołd dla wspomnień o niej. Po prostu go unieszczęśliwiał.

- Pozbądź się tego - powiedział bez tchu.
Owen przycisnął swoją zaciśniętą pięść do swojej piersi, trzymając przy

niej bransoletę, jakby miała go pocieszyć. Kellen nie mógł oderwać wzroku od
czarnego paska. Śledził go jak kot, który przygotowywał się do skoku.

- Jesteś pewien?- powiedział Owen.- Wiesz, że nie zniosę tego, jeśli się

na mnie wkurwisz.

- Jestem pewien. Zrób to szybko, zanim zmienię zdanie.
Owen minął go i pospieszył do schodów busu. Jacob złapał Kellena za

ramie, gdy ten po kilku bardzo długich sekundach odwrócił się, aby podążyć
za Owenem.

- Trzymaj się swojego, stary.
Kellen skinął głową i opadł na kanapę. Spojrzał na swój nagi

nadgarstek. Wyglądał tak obco, jak czuł. Skóra była o odcień bledsza na tej
ręce, niż na przedramieniu. Więc nawet jeśli bransoleta zniknęła, to wciąż
pozostały dowody jej pobytu. Zamknął oczy i pomasował rękę wolną dłonią.

- Wiesz czego ci trzeba?- powiedział Jacob, siadając obok niego.
- Butelki whisky?
- Zegarka - Jacob odpiął swój analogowy zegarek, który czasami nosił

przed koncertem - miał paranoję, że się spóźni i miał trudności z
odczytywaniem liczb na cyfrowych zegarkach. Podał Kellenowi zegarek. Kellen
docenił ten gest, ale nie sądził, żeby to pomogło. Ale i tak go założył i chociaż
nie było to takie samo jak noszenie skórzanej bransolety - to sprawiło, że
jego nadgarstek był mnie odkryty i nie musiał go masować, jakby bransoleta
wywołała u niego zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

- Dzięki.
Jacob poklepał go po plecach i podniósł się z kanapy.
- Teraz musisz się upewnić, że zjawię się na koncert na czas.
Ach, więc była pułapka.
Kellen sięgnął do zapięć z tyłu srebrnego paska zegarka.
- Nie potrzebuję...
Dłoń Jacoba zacisnęła się wokół nadgarstka Kellena.
- Noś go, aż wyciągniesz głowę ze swojego dupska.
Kellen zaśmiał się.
- Więc nie oczekujesz, że ci go oddam w najbliższym czasie?
- Jak długo będzie trzeba.
Chwilę później Owen wrócił do busu. Kellen trzymał w dłoni kawałek

niebieskiej liny i pocierał ją kciukami, przypominając sobie jak wyglądała na
bladej skórze Dawn.

- Więc zmieniłeś bransoletę na zegarek na sznurku?
Kellen nie odpowiedział. W tej chwili nie chciał rozmawiać z Owenem.

Nie chciał rozmawiać z kimkolwiek, ale tęsknił za uczuciem rąk Dawn wokół
niego i jej piersi przyciskających się do jego torsu. Tęsknił za nią. Za jej
uśmiechem. Za jej śmiechem. Za sposobem w jaki jej oczy błyszczały, gdy się
wkurzała. Za dźwiękiem jej głosu. Za sposobem w jaki jej palce poruszały się
po klawiszach fortepianu. Po jego skórze.

Za nią. Tęsknił za nią.

Cholera. Nie mógł sobie teraz pozwolić, aby myśleć o Dawn.
Wsunął kawałek liny pod bransoletę na swoim prawym nadgarstku.
Owen wrócił do kupowania Cailtyn prezentów przez internet, chichocząc

z kolejnych wiadomości tekstowych, jakie przychodziły na jego telefon co
trzydzieści sekund. Jacob zniknął w łazience. Kellen zastanawiał się, gdzie
podziali się Gabe i Adam. Bus zdawał się naprawdę pusty. Czuł nietypową
potrzebę aby otoczyć się ludźmi, a jako samotnikowi, trudno było mu się do
tego przyznać.

- Co z nią zrobiłeś?- Kellen zapytał w jednej z przerw między

powiadomieniami smsów Owena.

- Pogrzebałem ją - powiedział Owen.
- W ładnym miejscu?
- Tak.
Kellen skinął głową, wdzięczny za to, że Owen nie wrzucił bransolety

Sary do śmietnika ani nie spuścił jej w toalecie. Kellen wstał, decydując się,
że pójdzie popatrzeć jak załoga rozstawiała sprzęt na scenie. By zająć się
czymś, co odciągnęłoby jego myśli od brakującej bransolety lub ciągłych
zawirowań w jego duszy. Albo od kobiety, która uspokoiła te zawirowanie,
tworząc najpiękniejszą melodię jaką kiedykolwiek usłyszał i nie wstrzymywała
się, kiedy trzymała go w ramionach.

Kellen był w połowie drogi do drzwi, kiedy Lindsey weszła po schodach.

Dwudziestu dwu letni pomocnik zespołu, Jordan, był tuż za nią, niosąc kilka
siatek z zakupami i paplając o NASCAR. Kellen wycofał się w stronę tylnej
części busu, aby nie musiał przechodzić obok nich przez wąski korytarz.
Lindsey odbierała od Jordana jedną siatkę po drugiej i kładła je na aneksie
kuchennym. Tak bardzo przypominała Sarę, że aż boleśnie było się na nią
patrzeć, acz ból nie powstrzymał Kellena od gapienia się. Czy Sara też by
wyglądała tak pięknie, gdyby była w ciąży? Z jego dzieckiem rosnącym w jej
łonie?Rozmawiali o dzieciach zanim zachorowała. W tamtym czasie był nieco
niezdecydowany do tej całej odpowiedzialności związanej z dzieckiem, ale
jeżeli miałaby dziecko, to przynajmniej by coś po sobie zostawiła. Część
siebie, zmieszaną z nierozerwalną częścią jego, dzięki czemu mógłby żyć.

Kellen zachwiał się, gdy ktoś wpadł na jego plecy. Jacob od tyłu chwycił

Kellena za ramiona i ścisnął je.

- Jest coś seksownego w ciężarnych kobietach - powiedział.- Kiedy Tina

była w ciąży z Julie, to nie mogłem oderwać od niej rąk.

Uch... Jacob pożądał Lindsey? Dziwne. Zwłaszcza, że dziecko mogło być

innego mężczyzny. Może. Przynajmniej Jacob lubił dzieci. A co jeśli dziecko
byłoby Adama? Adam nie cierpiał dzieci. A co jeśli to Gabe okazał się
tatusiem? Facet mógłby ześwirować myśląc o takich rzeczach. Nic dziwnego,
że Lindsey upierała się, że było Owena. Nie wiedząc czyje dziecko się nosiło,
musiało być strasznie przygnębiające. I jak to było urodzić dziecko stworzone
przez pożądanie, a nie miłość?

- Jest słodka - zgodził się Kellen, żeby Jacob przestał ściskać go za

ramiona.

- Wiesz, kto by wyglądał cholernie seksownie będąc w ciąży?- zapytał

Jacob, wciąż patrząc na Lindsey jak drapieżnik.

Nie mów tego. Nie mów tego. Nie mów tego.

- Amanda.
Cholera, powiedział to.
- Nie sądzisz, że powinieneś być z kobietą dłużej, niż tydzień, zanim

zaczniesz próbować ją zapłodnić?- zapytał Kellen.

Jacob walnął to w tył głowy.
- Nie zamierzam jej zapłodnić. Po prostu uważam, że wyglądałaby

seksownie będąc w ciąży.

- Nie sądzę, że powinieneś jej to powiedzieć.
Jacob zachichotał.
- Pewnie masz rację.
- Dziękuję, Jordan - Lindsey powiedziała głośno, przerywając mu w

połowie jego opisu ulubionego samochodu wyścigowego. Cierpliwie słuchała
jego paplaniny, która trwała o kilka minut za długo. Jordan był bardzo dobry
w gadaniu i kiepski w zorientowaniu się, kiedy powinien się zamknąć.- Myślę,
że potrzebują twojej pomocy na zewnątrz.

- Naprawdę?- Jordan zerknął na drzwi busu.- Zamierzałem pomóc ci

zrobić kanapki dla chłopaków.

- Poradzę sobie - powiedziała.- A teraz idź.
- Jeśli będziesz czegoś potrzebować - powiedział.- Czegokolwiek, to

zapytaj.

- Pewnie. Dziękuję, że podwiozłeś mnie do sklepu.
Jordan stał przez kolejną długą minutę, przeczesując dłonie włosy w

kolorze brudnego blondu, zanim wreszcie odwrócił się do wyjścia.

Lindsey westchnęła z olbrzymią ulga i zaczęła wyciągać świeżo

upieczone bułeczki, delikatesy i sery z worków.

- Owen, co chcesz na kanapkę?
- Pastrami i żyto?- Kellen droczył się, puszczając mu oczko.
- Wyglądam, jakby dzisiaj uprawiał seks?
- Co?- powiedziała Lindsey, odwracając się, aby na niego spojrzeć.
- Nic - powiedział Owen.- Może być indyk i cheddar, jeśli je masz.

- Shade?- zapytała Lindsey.
- Co?- odpowiedział Jacob.
- Co chcesz na kanapkę?
- Nie musisz robić mi kanapki - powiedział.- Usiądź i odpocznij.

Wyglądasz na nieco zmęczoną.

- Nic mi nie jest - upierała się.- Nie mogę po prostu siedzieć przez cały

dzień i pochłaniać wasz tlen. Chcę coś zrobić.

- Wysiadujesz dziecko - powiedział Jacob.- To wiele.
- Ale nie jest. Nie przyszłam tutaj, aby być wrzodem na dupie -

powiedziała.

- A nie jesteś?- dokuczał Owen.- Z całą pewnością się nim stałaś, gdy

tylko się pojawiłaś.

- Wiem, że wczoraj się załamałam - powiedziała.- Przepraszam, że

wszyscy musieliście to zobaczyć. Spróbujcie jechać obok niedźwiedzia grizzly,
który prowadził ciężarówkę i nalegał, że będzie was nazywać słodkimi
cycuszkami. Zobaczymy jak racjonalnie się poczujecie po czternastu
godzinach myślenia o byciu zgwałconą, zamordowana i skończenia jako
karma do świń na tyle jego naczepy.

- Taa, nie sądzę, żeby mi się spodobało byciem nazywanym słodkimi

cycuszkami przez czternaście godzin - powiedział Owen.

Lindsey zachichotała.
- Przyjechałaś tutaj autostopem?- zapytał Kellen.
- Wiem, że to głupie, ale byłam zdesperowana. Co chcesz na kanapkę,

Cuff?

Kellena to nie obchodziło.
- Pieczeń wołową?
- Shade?- znowu zapytała Jacoba.
- Taa, pieczeń wołowa brzmi świetnie. Jednak wciąż uważam, że

powinnaś usiąść i pozwolić nam, abyśmy sami zrobili te cholerne kanapki.

- Nie martw się - powiedziała.- Nie mam zamiaru na siłę wpychać się w

wasze życia - zerknęła przez ramię na Owena, ale wrócił do pisania smsów na
swoim telefonie, więc tego nie zauważył.- Potrzebuję tylko nieco pomocy,
dopóki nie stanę na nogi. Nie jestem pasożytem.

- W ogóle nie powinnaś stać na nogach - upierał się Jacob. Stanął obok

niej i położył dłoń na dolnej części jej pleców.- Powinnaś odpoczywać.

- Nie, nie powinnam odpoczywać; powinnam pracować. Zarabiać

pieniądze. Mam dziecko do utrzymania. Siedziałam w moim mieszkaniu tak
długo jak to możliwe, gdy szukałam pracy po tym, jak pani Weston mnie
zwolniła. To szybko pożarło moje oszczędności i skończyło się na tym, że
byłam całkowicie spłukana. Na szczęście niebawem będę mogła znaleźć pracę
w Austin i znaleźć mały dom dla siebie i dziecka, żeby jego ojciec mógł je
odwiedzać tak często, jak będzie mógł.

Potarła brzuch i znowu tęsknie spojrzała na Owena.

Kellen nie był pewien, czy Owen celowo ją ignorował, czy był po prostu

nieświadom głównego tematu jej rozmowy. Najwyraźniej uważała, że dziecko
było Owena. Albo tego chciała. Kellen nie chciał tego. Chciał, aby jego
przyjaciel miał dzieci z kimś, kogo kochał.

A poza tym fakt, że jego przyjaciel miałby być z kimś, kto cholernie

przypominał Sarę, było popieprzone. Kellen kupiłby Lindsey rezydencję z
dwudziestoma pokojami na Hawajach, jeżeli to oznaczałoby, że nie musiał
patrzeć na nią w ciąży, jak pięknie wyglądała i jaka była żywa. Ale odkąd
czekał na kanapkę, to równie dobrze mógł usiąść.

Kellen zajął miejsce obok Owena. Owen spojrzał w oczy Kellena, a jego

mina wyrażała mieszankę strachu, obrzydzenia i rozpaczy. Może i udawał, że
ta sprawa z Lindsey na niego nie wpływała, ale Kellen go przejrzał. Chciał
wyciągnąć z tego Owena, ale nie wiedział jak. Nie była to jakaś nadgorliwa
fanka, którą można by zniechęci; było wliczone w to dziecko. Dziecko, które
potrzebowało ojca. Jakikolwiek ojciec - nawet ten niechętny - był lepszy od
żadnego.

- Więc jakiej pracy szukasz?- Kellen zapytał Lindsey.
- Czegoś w bankowości - powiedziała. Postawiła talerz przed Owenem.-

Zakładając, że dostanę przyzwoitą rekomendację od mojej poprzedniej
pracodawczyni - odgarnęła grzywkę z twarzy i przytrzymała ją jedną dłonią,
wpatrując się w nicość.- Nie rozstałyśmy się w dobrych stosunkach.
Nazwałam ją oziębłą suką.

- Dzięki za kanapkę - Owen powiedział szybko, nie patrząc na nią.
Tak, Owen, ignoruj problem. To wszystko rozwiąże.

Podczas gdy Lindsey była rozproszona brakiem zainteresowania Owena,

to Jacob zajął jej miejsce przy ladzie aby zrobić więcej kanapek.

Gdy Lindsey tylko zobaczyła, co robił, to chwyciła go za rękę i

popchnęła go do kanapy i na miejsce naprzeciwko Kellena i Owena.

- Proszę, Shade, daj mi to. Dobrze? Wiem, że to niewiele, ale muszę

wnieść coś od siebie.

- Pozwolisz dziewczynie wreszcie zrobić ci kanapkę?- powiedział Kellen.
Owen jeszcze nie dotknął swojego jedzenia i pisał szybciej niż zwykle.

Kellen wyrwał mu z dłoni telefon.

- Napiszesz jak zjesz.
- Tak jest, mamusiu - powiedział Owen.
Owen zerknął na plecy Lindsey, znowu zbladł a następnie sięgnął po

kanapkę. Wziął mały kęs, jakby bał się, że była wypełniona eliksirem
miłosnym. Owen naprawdę musiał o tym pogadać. Kellen czuł się źle z tym,
że na całą noc wyłączył telefon i że wcześniej mówił tylko o sobie.

- Hej, Lindsey - powiedział Kellen.- Mogę wziąć kanapkę na wynos?

Zapomniałem, że Owen i ja musimy za chwilę gdzieś pójść.

- Pewnie - powiedziała, posyłając Owenowi rozczarowane spojrzenie.
- Dokąd?- zapytał Jacob.

Kellen kopnął go pod stołem.
- Wiesz. Musimy pójść zrobić tą rzecz, jaką zawsze robimy osiem godzin

przed koncertem?

- Masturbować się?- Jacob odpowiedział z całą powagą.
Kellen dotknął palcami swojego czoła, kręcąc głowa z niedowierzaniem.

Owen parsknął, a potem zachichotał i w końcu wybuchnął śmiechem, jakby
Jacob wyskoczył z największa puentą wszechświata. Taa, Kellen naprawdę
musiał dać mu nieco upustu. Zaraz by eksplodował.

Lindsey otworzyła szufladę w małej kuchni, przeszukując zawartość.
- Są tu jakieś woreczki?
- Nie, odkąd Adam wyszedł na prostą - powiedział Jacob.
Owen roześmiał się tak mocno, że groziło mu rozpadnięcie się na pół.

Kellen wysunął się za stołu i pociągnął Owena za sobą za jego rozdartą
koszulkę.

- Nie kłopocz się owinięciem jej - powiedział Kellen, biorąc kanapkę z

dłoni Lindsey.- Wezmę ją tak - wziął duży kęs i uśmiechnął się do niej.- Dzięki
- powiedział z pełnymi ustami.- Umieram z głodu.

Upewnił się, że Owen wziął swoją kanapkę, zanim popchnął go do

drzwi.

Kellen nie był pewien dokąd zamierzał zabrać Owena, ale najwidoczniej

w tej chwili bus był najgorszym miejscem dla niego.

- Zawieźć was do hotelu?- zapytał mężczyzna ubrany w czarny garnitur i

krawat, gdy tylko wyszli z busu.

- Tak - powiedział Kellen.- Musimy zabrać nasze bagaże do pokoi.
- To właśnie ta rzecz, jaką robimy osiem godzin przed koncertem?-

zapytał Owen.

- Nie, masturbujemy się. Pamiętasz?
Owen uśmiechnął się i pstryknął placami.
- O tak. Na tyle limo. Mam nadzieję, że macie z tyłu jakieś chusteczki -

powiedział do kierowcy limuzyny, klepiąc go mocno w ramię.

Owen wziął duży kęs kanapki i skierował się do drzwi, które kryły bagaż

pod busem.

- Nie przejmuj się - Kellen powiedział do oszołomionego kierowcy, który

najwyraźniej rozluźnił się na słowa Kellena.- Jestem pewien, że w swojej
torbie ma cały zapas chusteczek.

- Jeśli nie, to użyje twojej koszulki - Owen spojrzał na Kellena i

odskoczył, jakby zaskoczony brakiem jego koszulki.- Gdzie twoja koszulka,
bro?

- A jak sądzisz, geniuszu?
- Wybacz. Naprawdę musimy się zaopatrzyć w więcej chusteczek.
Podczas gdy kierowca był zajęty przeszukiwaniem bagażnika limuzyny -

pewnie za chusteczkami - to Owen i Kellen wykonali swój sekretny, zwycięski
uścisk dłoni. Żartowanie z ludzi było świetną zabawą. Owen już zrelaksował

się o dwadzieścia razy, kiedy uciekli z towarzystwa Lindsey. Więc jak
dokładnie zamierzał wytrzymać z laską przez najbliższe trzy miesiące - i jeśli

dziecko okazałoby się jego, to przez wieczność?

Owen wyszarpnął torbę Kellena z bagażnika busu i podał mu ją,

podczas gdy zaczął szukać swoją. Po chwili ich torby wylądowały w bagażniku
limuzyny, podczas gdy kierowca spanikował.

- Wygląda na to, że nie mam chusteczek - powiedział.
- A ja nie mam koszulek - powiedział Kellen.
- W porządku - Owen powiedział do kierowcy.- Użyję twoją skarpetkę.

Daj mi ją.

Kellen wiedział, że zniszczyłoby to ich dowcip, ale nie mógł się

powstrzymać od śmiechu, kiedy kierowca skrzywił się i schylił aby ściągnąć
but.

- Koleś!- powiedział Owen, klepiąc kierowcę po ramieniu.- Tylko sobie

żartowałem. Nie potrzebuję twojej skarpetki ani chusteczki.

Ramiona kierowcy opadły z ulgi.
- Kelly połyka.
Kellen walnął Owena i wziął kolejny kęs swojej kanapki, zanim wszedł

do limo przez otwarte, tylne drzwi.

- To też był żart - usłyszał Owena na zewnątrz.- Wyluzuj trochę,

człowieku.

- Przepraszam, sir - kierowca powiedział sztywno.- Moi regularni

pasażerowie zazwyczaj nie żartują z takich rzeczy.

- A o czym żartują?
- Uch, głównie o giełdzie, proszę pana.
- Hmm, obawiam się, że nie jestem aż tak zaawansowany, aby żartować

o giełdzie, ale pożartowałbym o osłach, trzech ziemniakach i marynarzu.

- Owen, wsiadaj do samochodu - powiedział Kellen. Cieszył się, że

Owen był bardziej sobą niż w obecności Lindsey, ale wciąż chciał
przeprowadzić tą poważną rozmowę. Jeżeli Owen wpadłby na pomysł o
żartach o pierdzeniu i odbycie, to nie było mowy, aby Kellen przekonał go do
rozmowy jak dorośli. Byłby zbyt zajęty próbowaniem rozśmieszenia Kellena.

Owen wszedł do samochodu i usiadł obok Kellena.
- Dobra kanapka - powiedział, gdy wziął kolejny kęs.- Jest coś do picia

w minibarze?

Kellen otworzył małą lodówkę po swojej lewej i wyciągnął dwa piwa.
- Wygodnie ci?- Kellen zapytał go, gdy podał mu jedną zimną butelkę.
Owen pokręcił się na siedzeniu.
- Tak.
- To dobrze. Zacznij gadać.
- O czym?
- Co się stało ostatniej nocy?- Kellen otworzył kapsel swojego piwa i

wziął zdrowy łyk.

Owen opowiedział mu o Lindsey, która pokazała się bez zapowiedzi i o

Caitlyn, która uciekła tak szybko, że aż się za nią kurzyło.

- Była naprawdę wkurzona - powiedział Owen.
- Bo cię lubi, a ty pewnie się zastanawiasz jakby to ewentualnie miało

między wami wyjść, skoro masz dziecko w drodze.

- Nie sądzę, żeby było moje - powiedział Owen.
- Więc dlaczego wziąłeś na siebie odpowiedzialność?
- Bo nikt inny by tego nie zrobił.
- Więc nadstawiłeś karku i byłeś miłym facetem? Owen, czasami musisz

siebie postawić na pierwszym miejscu.

- Gdybyś zobaczył twarz Lindsey, to zrobiłbyś to samo. Dzisiaj ma się

lepiej. Wczorajszej nocy całkowicie się emocjonalnie rozpadła, a wszyscy
traktowali ją tak, jakby była toksyczna.

- Za to ty dzisiaj ją tak traktujesz.
Owen skrzywił się.
- Naprawdę? Nie chciałem tego. Po prostu naprawdę nie chcę spieprzyć

tego z Cailtyn. Powinienem był wczoraj za nią pójść, a nie pozwolić jej odejść.
Byłem po prostu całkowicie zaskoczony tym, że tak mocno to odebrała.

- Czy jej mąż nie miał romansu z młodszą kobietą?
Owen skinął głową.
- Taa, no i? Co to ma do rzeczy?
- Lindsey jest młodsza. I seksowna. I bardzo w ciąży. Może Cailtyn

poczuła się zagrożona.

- Nie powinna. Przez cały dzień myślę tylko o niej. I nie mogę przestać

do niej pisać ani dzwonić. Pomyśli, że jestem zdesperowanym frajerem.

- Bo jesteś.
Odpowiedzią Owena był cios w ramię Kellena.
- Więc jak zamierzasz być z Cailtyn, kiedy Lindsey kręci się w pobliżu?-

zapytał Kellen.

- Z Lindsey możemy zostać tylko przyjaciółmi.
- Potrafisz się zaprzyjaźnić z seksowną kobietą, która cię pragnie?

- Tak.
- Owen, jeżeli naprawdę chcesz być z Cailtyn, to musisz się trzymać z

dala od Lindsey jak tylko to możliwe. Jest wrażliwa i zainteresowana, a ty
jesteś łatwy.

- Nie jestem łatwy.
Kellen uniósł na niego brew.
- Dobra, jestem całkowicie łatwy. Ale nie muszę być taki.
- Więc co zamierzasz zrobić z Lindsey?
- Znajdziemy jej miejsce, w którym mogłaby się zatrzymać. Pomożemy

jej z rachunkami medycznymi i innymi rzeczami. Przecież nie jest tak, że nas
na to nie stać.

- Jesteśmy pewni, że nie wymyśliła tej całej historyjki z brakiem domu,

aby nie musiała płacić za nocleg?

- Brzmisz jak Adam.
- Ma duże doświadczenie z pasożytami. Na przykład z jego ojcem.
- Więc myślisz że co powinniśmy z nią zrobić? Nie możemy jej od tak

wyrzucić na ulicę. I nie ma mowy, żeby pojechała z nami w trasę.

Kellen westchnął. Naprawdę nie było żadnego łatwego rozwiązania dla

tego problemu.

- Możemy znaleźć jej miejsce w jej mieście rodzinnym.
- Wspomniałem jej o tym w nocy - próbowałem przekonać ją, że byłoby

lepiej, jeśli miałaby przy sobie rodzinę i przyjaciół - ale rozpłakała się na
godziny. Najwidoczniej jej rodzina wyrzekła się jej.

- Och.
- Pomyślałem, że może moja mama mogłaby mieć na nią oko, podczas

gdy będziemy w trasie. Wiesz, jaka jest mama. Uwielbia takie drobne sprawy
charytatywne.

Kellen dokładnie wiedział jaka była mama Owena. Jak nie patrzeć to i

on był jednym z jej przypadków charytatywnych.

- Poza tym - kontynuował Owen.- Mama dręczy Chada o wnuki odkąd

oświadczył się Josie. Może dzięki temu z niego zejdzie.

- Bo już ma wnuka w drodze?
- Nie jest moje. Byłeś tam. Miałem na sobie gumkę?
- Tak.
- Koniec historii.
Niekoniecznie, ale Kellen postanowił, że z kłótni na temat rodzicielstwa

nie wyszłoby nic dobrego. Musieli po prostu poczekać i zobaczyć jak to się
rozegra.

- Widzę, że już wszystko obmyśliłeś. Jednak nie musiałeś ze mną o tym

pogadać.

- Zawsze muszę z tobą pogadać, Kelly. Zdaje się, że nie tylko ja miałem

noc pełną przygód. Co robiłeś w domu?

Kellen pokręcił głową.
- Nawet nie wszedłem do środka. Byłem na plaży, próbując wyrzucić ten

cholerny mankiet jaki mi dałeś, a gdy usłyszałem melodię fortepianu, to
wyciągnęła mnie z depresji w jakiej tkwiłem od pięciu lat.

- Piosenkę? Właśnie tak poznałeś Dawn? Ciekawiło mnie, jak się z nią

poznałeś.

- Wynajmuje domek obok mojego, gdy pracuje; powiedziała, że morze

inspiruje jej kompozycje. Zapukałem do jej drzwi, abym mógł usłyszeć
piosenkę nad którą pracowała.

- A potem się nią zająłeś - Owen walnął go w udo.- Ty ogierze.
- Było to coś więcej, niż tylko to. Rozmawialiśmy, podczas gdy ona

podzieliła się ze mną swoją muzyką a potem... - Kellen puścił oczko do
Owena.- Potem się nią zająłem.

- Kiedy znowu się z nią zobaczysz?- zapytał Owen.
- Nigdy - gdy to powiedział, to zabolało go serce, ale musiało tak być.

Nie było żyjącej kobiety na świecie, która zasługiwała na to, aby zadowolić się
resztkami jego serca. I ktoś taki jak Dawn zasługiwać na mężczyznę, który
dałby jej księżyc i gwiazdy. Poświęcił każdy kawałek siebie, aby ją
uszczęśliwić. Po prostu on nie mógł jej tyle dać. Dał już wszystko Sarze.

- Jesteś idiotą - powiedział Owen.
- A ty jesteś ekspertem od związków?

- Nie ukrywam, że jestem do dupy w związkach - powiedział Owen.- Ale

przynajmniej próbuję.

Limuzyna zatrzymała się przed hotelem. Kellen rzucił na wpół zjedzoną

kanapkę na siedzenie i wysiadł. Próbował. Otworzył się Dawn szybciej, niż

pozwolił sobie na to z kimkolwiek innym. Nawet z Sarą. Nawet z Owenem. Ale
nie wyszło. I jeżeli zakochałby się w kolejnej kobiecie, a ta by go zostawiła -
celowo lub nie ze swojej winy - to Kellen sądził, że by tego nie przetrwał. Ile
człowiekowi trzeba, aby utrzymać tętno? Był pewien, że więcej niż on miał.

Rozdział 12

Kellen udawał, że oglądał powtórki z I Love Lucy, podczas gdy ukrywał

się w pokoju hotelowym z resztą swojego zespołu. Adam szkicował niezwykle
realistycznie wyglądające cycki, podczas gdy użył hotelowego telefonu, aby
zaplanować jakąś rozpustę ze swoją kobietą w Nowym Orleanie. Gabe
majsterkował przy mechanizmie jakiegoś szalonego wynalazku, na który
Kellen przechylał głowę w dezorientacji - co to do cholery było? Owen bawił

się swoim telefonem przez cały wieczór, aby po raz kolejny udowodnić, że był
zdesperowanym frajerem. Jacob nigdy nie dotarł do hotelu. Kellen
podejrzewał tylko, że był z Lindsey w busie. Pewnie wybierali imiona dla
dziecka.

Po jakimś czasie, gdy wszyscy siedzieli w limuzynie, jadąc z powrotem

na stadion, to Kellen był gotów wyskoczyć ze swojej własnej skóry. Dlaczego
powiedział Owenowi, żeby pozbyć się bransolety Sary? Dawał sobie bez niej
rady, gdy Dawn udawało się go rozpraszać, ale teraz pozostał sam ze swoimi
myślami, przez co znowu znalazł się w tym brzydkim miejscu. W bardzo
ciemnym i naciskającym, obrzydliwym miejscu. Powinien zadzwonić do
Dawn? Nie miał jej numeru. Powinien wrócić do Galveston po ich koncercie w
Nowym Orleanie? Nie, był pewien że już nigdy nie chciała go zobaczyć. I jego
liścik do niej dał jasno do zrozumienia, że nie był zainteresowany.

Z wyjątkiem tego, że był zainteresowany.

I znienawidził siebie za tą słabość.
- Walnę cię, jeżeli nadal będziesz miał takie fochy - powiedział Owen.-

Myślałem, że ten twój cały mrok i ciemności były spowodowane brakiem
seksu, ale ostatniej nocy uprawiałeś seks, więc co zostaje?

- Uprawiałeś ostatniej nocy seks?- ciemne brwi Adama uniosły się pod

samą linię włosów.

- Taa, z elegancką, szykowaną rudowłosą laleczką - powiedział Owen.
- Byłeś tam?- zapytał Owen.
Owen pokręcił głową.
- Zgooglowałem ją.
Kellen westchnął z irytacją.
- Powiedziałem ci z milion razy, że moje fochy, jak to nazywasz, ma

niewiele wspólnego z seksem.

- W takim razie źle to zrobiłeś - powiedział Gabe i przesunął dłonią

wzdłuż czerwonych końcówek włosów, które sterczały na środku jego głowy.

- Prawdopodobnie - powiedział Kellen.
- Jeżeli potrzebujesz jakiejś inspiracji, to mogę ci pożyczyć kilka

gadżetów, które... uch... kupiłem - powiedział Gabe.

- On nie potrzebuje żadnych gadżetów - powiedział Owen.- Już się z nią

nie zobaczy.

Jeżeli Kellen nie byłby przyzwyczajony, że Owen przez cały czas wtrącał

się w nie swoje sprawy, to pewnie by go walnął. Był aż w takim podłym
nastroju.

- Nie ma nic złego w zaspokojeniu się i zbieranie manatków tak szybko,

jak tylko można było, aby uciec - powiedział Adam.- Przed Madison był to
jedyny sposób w jaki dawałem radę.

Kellen nie zamierzał mu powiedzieć, że taki nie był. Tak naprawdę, to

nie chciał zostawić Dawn. Czuł, że musiał, ale jego kumple pewnie odebrali
jego odmowę jako odpuszczenie. Wolał nie rozmawiać o ostatniej nocy i
dzisiejszym ranku, tylko zapomnieć o całej sprawie. Jakby było to możliwe.

Ale przecież mógł udawać, że wszystko było po staremu jak przez

ostatnich pięć lat. Po prostu uważali, że był markotny.

Na stadionie kilku ochroniarzy eskortowało ich do środka. Przestrzeń za

kulisami była wypełniona. Zespół miał zabawić dużą grupę VIPów. Na
szczęście większość z nich chciała spędzić czas z ich wokalistą, Jacobem,
który nie miał problemu z zabawianiem dwóch tuzinów kobiet. Faceci w
tłumie natychmiast otoczyli Adama - ich gitarowego bohatera - albo Gabe'a -
faceta za perkusją. Kellen był wdzięczny, że był stosunkowo niezauważony,
kiedy przekradł się przez tłum do garderoby. Oczy przykleił do znaku „Tylko
członkowie zespołu. Żadnych gości.”

- Kellen!- ktoś krzyknął z tłumu za nim.
Zamarł. Znał ten głos.
- Poczekaj!
Przez jakiś dziwaczny odwrót psychologi, zaczął biec w stronę

garderoby. Tuż przed tym jak przekroczył próg bezpiecznej strefy, to ktoś
złapał go za rękę.

Wziął głęboki oddech i odwrócił się powoli, aby na nią spojrzeć. Aby z

tym skończyć.

Przyglądał się twarzy Dawn, szukając jakichś wskazówek. Co ona tutaj

robiła? Wycofał się do garderoby. Jako gość czy nie, podążyła za nim do
środka i zamknęła za sobą drzwi.

Dawn przycisnęła zmięty zwitek papieru do piersi Kellena. Jej oczy

błyszczały od ognia i pasji.

Była najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział.
- List Droga Dawn?- warknęła na niego.- Dzieliliśmy najbardziej

niesamowitą noc w życiu, a ty zostawiłeś mnie z niczym innym, jak listem
Droga Dawn?

Był stracony. Nie rozumiała, że zostawienie jej było najmilszą rzeczą,

jaką mógł wobec niej zrobić?

- Zabieraj to - zażądała, mocniej wpychając kartkę w jego tors.- Zabieraj

to, Kellen!

Wyciągnął zwitek papieru z jej dłoni, pławiąc się gorącem jej furii,

rozkwitając w jej cieple. Była jego ogniem. Jego Dawn.

- Czy ostatnia noc nic dla ciebie nie znaczyła?
- Znaczyła dla mnie wszystko - powiedział. A teraz gdy tu była w swojej

promiennej chwale, to nie mógł temu zaprzeczyć. Nie mógł jej zaprzeczyć.
Nie mógł zaprzeczyć samemu sobie.

- Więc dlaczego odszedłeś? Dlaczego, Kellen?- jej głos pękł i równie

dobrze mogła wziąć młotek i dłuto i wbić je w jego serce.

- Ponieważ - powiedział bez tchu.- Ponieważ nigdy nie będę mieć

wystarczająco wiele, aby dać. Nigdy nie będę wystarczać. Zasługujesz na
kogoś lepszego, niż ja, Dawn. Na kogoś lepszego niż ja. Zasługujesz na kogoś,

kto pokocha cię tym wszystkim kim jest, będzie albo się stanie. A ja... ja już
to dałem komuś innemu.

- To nie ty o tym decydujesz, Kellenie Jamison - powiedziała, a jej oczy

zwęziły się niebezpiecznie.

Zwalczył pragnienie, aby wciągnąć ją w swoje ramiona i uciszyć

pocałunkiem.

- To ode mnie zależy na kogo zasługuję, a nie od ciebie. I jeżeli mówię,

że mi wystarczasz - aż za bardzo - to tak jest. I jeżeli niczego do mnie nie
czujesz, to co innego; pozwolę ci odejść, jeżeli tego chcesz. Ale jeżeli coś do
mnie czujesz i odszedłeś jedynie dla mojego dobra, to się na to nie zgodzę.

Rozumiesz? Odejście ode mnie nie uratuje bólu mojego serca, Kellen. Tylko
go spowoduje.

Odwrócił wzrok, chcąc uwierzyć, ze mogliby być razem, albo

przynajmniej dać im herkulesowy wysiłek ale w głębi serca wiedział, że nie
mógłby jej uszczęśliwić. I bardziej niż cokolwiek innego, to chciał, aby była
szczęśliwa. Nigdy nie chciał stłumić jej światła, albo zgasić jej płomienia. Nie
mógłby znieść myśli, że jej to zrobił.

Jej palce przycisnęły się do jego walącego serca i chciał odepchnąć jej

dłoń, chciał się odwrócić, chciał uciec, ale jego pieprzone nogi zapomniały jak
się poruszać.

- Spójrz mi w oczy, Kellen, i powiedz, że nie chcesz ze mną być, to

wyjdę.

Zmusił się, aby spojrzeć w jej fenomenalne piwne oczy i otworzył oczy,

aby kazać jej spadać dla jej własnego cholernego dobra, ale jego język
kompletnie się nie zgadzał z jego rozsądkiem.

- Nic nie uszczęśliwiłoby mnie bardziej, niż bycie z tobą, Dawn O'Reilly.
Jej oczy rozświetliła nadzieja.
- Nic?
Było to ogromne pytanie i rozważał je przez chwilę. Było coś czy ktoś -

żywy lub martwy - kto uszczęśliwiał go bardziej, niż wtedy gdy był w
ramionach tej kobiety? Odpowiedź była zaskakująco łatwa. Nie musiał
porównywać swojego czasu z Dawn do czegokolwiek z przeszłości, po prostu
musiał cieszyć się tym i teraz. Właśnie to było ważne. Nie było nic złego w
kochaniu Sary na zawsze, jeżeli zrobiłby w swoim sercu miejsce dla kogoś
nowego. Z czasem ten małe miejsce w jego sercu może i się zwiększy, aż
wreszcie pozwoli Dawn być jego wszystkim. Ale teraz przynajmniej mieli od
czego zacząć. Emocjonalne chmury zagłady Kellena ustąpiły przed blaskiem
Dawn, jego obrona rozpadła się i uśmiechnął się do niej. Naprawdę
uśmiechnął. Tak szeroko, że rozbolała go twarz.

- Nic - powiedział z całą szczerością.

- To dobrze - powiedziała.- Bo

już zamierzałam cię przywiązać do mojego łózka, dopóki nie doszedłbyś do
zdrowego rozsądku, Kellenie Jamison.

Boże, jak on podziwiał ten ogień w niej.
Roześmiał się, przy czym nie czuł się, jakby był do tego zmuszony. Czuł,

że było to dobre.

- Mógłbym cię nauczyć kilku rzeczy przywiązania osoby do łóżka -

droczył się.

- Nie chcę nikogo przywiązanego do mojego łóżka - powiedziała,

przysuwając się, tak że ich ciała dzieliło zaledwie kilka cali.- Tylko ciebie. I
wolałabym nie uciekać się do wiązania ciebie. Wolę cię, gdy jesteś wolny.

On też to wolał. Nawet gdyby okazało się, byłby to bardzo powolny

proces aby go uwolnić z więzów, które go wstrzymywały, to był gotowy, aby
go rozwiązała.

Kellen objął Dawn i przyciągnął ją do siebie, biorąc jej usta w

powolnym, głębokim pocałunku. Pewna część w nim wciąż zmagała się ze
znalezieniem intymności z inną kobietą, która nie była Sarą. Kolejna część
wręcz wrzeszczała, że całowanie Dawn O'Reilly, uwielbianie jej, było złe. Ale

najlepsza część niego kazała się pieprzyć dwóm pozostałym.

Kiedy się odsunęli, to chwycił jej piękną twarz w dłonie i spojrzał na nią.

Tak się cieszył, że miała w sobie odwagę, aby walczyć o to, ponieważ
potrzebował tego małego pchnięcia, aby mógł wreszcie zobaczyć co miał tuż
przed sobą.

- Powiedz, Gwiazdo Rocka - powiedziała.- Co robisz po koncercie?

- Mam nadzieję, że tylko jedną rzecz.
- A jaką?
- Ciebie.
Skinęła głowa.
- Tak, odpowiada mi to. A co robisz jutro?
- Jadę do Nowego Orleanu.
- Znowu planujesz ode mnie uciec?
- Nie. Pomyślałem, że może chciałabyś pojechać ze mną.
Uśmiechnęła się i pocałowała go delikatnie w usta.
- Tak, to też mi pasuje, Kellen.
- Możesz nazywać mnie Kelly.
Przechyliła głowę i spojrzała prosto w jego duszę, która wydawała się

już rozgrzewać pod jej uwagą.

- Tak, wyglądasz jak Kelly.
To dobrze, bo właśnie tak się czuł.