Lucy Gordon

lub w Neapolu

Tytuł oryginału: The Italians Wife by Sunset

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Obraz na monitorze komputera wypełniał pokój pozytywnymi

wibracjami i niezwykłym nastrojem. Na ekranie widniało zdjęcie młodego

mężczyzny o wyjątkowo atrakcyjnym wyglądzie, kręconych włosach,

niebieskich oczach i figlarnym uśmiechu.

- Ojej! - westchnęła Jackie. - Spójrz na niego!

Della zachichotała pobłażliwie. Jej sekretarka była młoda i łatwo

ulegała męskiej urodzie. Ona sama była bardziej ostrożna.

- Nie najgorszy - przyznała.

- Nie najgorszy? - powtórzyła za nią zaskoczona Jackie. - Jest

anielsko piękny.

- Dla mnie liczy się coś więcej niż tylko ładna twarz. Szukam

zdolnego mężczyzny, który już coś osiągnął w życiu.

- Della, przecież jesteś producentką serialu telewizyjnego, a tu

wygląd ma znaczenie.

- Zgadzam się, ale szukam poważnego specjalisty, a nie chłopca.

Carlo Rinucci ma najwyżej dwadzieścia pięć lat.

- W życiorysie napisał trzydzieści - powiedziała Jackie, przerzucając

papiery - i dobrze zna się na zabytkach.

- Ale jest Włochem. Nie mogę zaangażować go do serialu dla

angielskich telewidzów.

- Niektóre odcinki będą nagrywane we Włoszech, a poza tym on

mówi świetnie po angielsku. Sama powiedziałaś, że dobrze byłoby

sprzedać serial za granicę, żeby wyjść na prostą.

W świecie telewizji Della była grubą rybą. Miała własną firmę

produkcyjną i doskonałą reputację. Jej programy zyskały dużą

popularność. Mimo to musiała być realistką, dlatego jeszcze raz przyjrzała

się twarzy Carla Rinucciego. Nie był tak zwyczajnie przystojny. Miał

szelmowski uśmiech, tak jakby właśnie odkrył sekrety ukryte przed resztą

świata.

Instynkt samozachowawczy ostrzegał ją, żeby nie przesadzać z

zachwytami nad młodym facetem z powodu jego urody. Jednak lista jego

doświadczeń zawodowych też robiła wrażenie. George Franklin, jej

asystent, który pomagał przy produkcji serialu, przysłał jej e-mail:

„Nie daj się zmylić jego młodym wiekiem. Carlo Rinucci jest

czołowym specjalistą w swojej dziedzinie. Ma spore osiągnięcia i napisał

kilka poczytnych książek. Jego opinie są często obrazoburcze, ale efekty

pracy - imponujące".

Dodał jeszcze kilka uwag o aktualnych działaniach Carla Rinucciego

w Pompejach, miasteczku na południe od Neapolu, które wieki temu

zostało zalane lawą po wybuchu Wezuwiusza. E-mail zakończył słowami:

„Warto go sprawdzić".

- Warto go sprawdzić - mruknęła Della.

- Ja chętnie się tym zajmę - zaoferowała się Jackie. - Złapię następny

samolot do Neapolu, obejrzę go sobie i złożę ci sprawozdanie.

- Nieźle to sobie wykombinowałaś - odparła rozbawiona Della.

- To znaczy, że zarezerwowałaś go już tylko dla siebie?

- To znaczy, że rozważę wszystkie opcje, nie kierując się impulsem,

dokonam oceny i podejmę decyzję, która będzie najlepsza dla mojego

programu - odparła poważnym tonem Della.

- No właśnie, zatem zarezerwowałaś go dla siebie. Della uśmiechnęła

się i porzuciła oficjalny ton głosu.

- No cóż, bycie szefem daje jakieś przywileje, nieprawdaż?

- Jasne! Jeśli go weźmiesz, to poziom oglądalności sięgnie nieba.

Każdy kraj będzie chciał kupić ten program. Zyskasz wielkie uznanie.

- Niektórzy uważają, że już je zyskałam - odparła Della, udając

oburzenie.

- Jednak jeśli go zatrudnisz, zyskasz jeszcze większe.

- Więc myślisz, że powinnam go zatrudnić, bo na tym skorzystam?

Dzięki, ale nie potrzebuję pomocy żadnego ładnego chłopca, który buduje

karierę na swoim uroku osobistym.

- Przecież nie wiesz, czy jest uroczy.

- Spójrz na zegar! Nie powinnaś już iść do domu? Zanim wyszła,

Jackie tęsknie spojrzała na monitor komputera.

- Bądź grzeczna! - poradziła jej Della. - Nie jest wcale taki

niezwykły.

- Właśnie że jest - westchnęła Jackie i zamknęła za sobą drzwi.

Della nie musiała wychodzić z pracy, żeby znaleźć się w domu,

ponieważ prowadziła firmę na swojej barce mieszkalnej przycumowanej

na Tamizie, niedaleko Chelsea. Lubiła swoją barkę, bo stanowiła dla niej

symbol osiągnięć i kariery, którą zaczynała od zera.

Uważała, że prezenterem jej serii programów o słynnych

historycznych miejscach powinna być osoba z dorobkiem naukowym.

Często powtarzała, że nie chce przystojniaka, który może okazać się zerem

intelektualnym, gdy tylko zabraknie mu tekstu. Oczekiwała, że komentator

sam napisze znaczną część skryptu.

Przyjrzała się wielu osobom, zarówno mężczyznom jak i kobietom,

którzy mieli odpowiednią reputację w swojej branży. Jedna z kobiet

wzbudziła wielkie nadzieje, ale podczas nagrania próbnego okazała się

zbyt pompatyczna. Inny mężczyzna świetnie się prezentował - po

czterdziestce, elegancki, poważny, miły wygląd. Ale gdy stanął przed ka-

merą, zjadła go trema.

- Założę się, że tobie nigdy nie zabrakło słów - powiedziała do

zdjęcia na monitorze. - To widać. - Zamilkła na moment, bo wydało się

jej, że postać z monitora mrugnęła do niej.

- Dosyć tego - burknęła ostro. - Znam się na takich typkach. Mój

drugi mąż był dokładnie taki jak ty. Prawdziwy czaruś! Problem w tym, że

Garry miał nie tylko mnóstwo uroku, ale też umiejętność wydawania

cudzych pieniędzy. Teraz jestem już odporna na męskie wdzięki, no

przynajmniej częściowo. I wcale tego nie zmienisz.

Ale on jej nie uwierzył. Dostrzegła to w jego twarzy.

- Myślę - powiedziała powoli - że powinniśmy umówić się na

spotkanie.

- To miejsce wygląda, jakby wybuchła tu bomba -stwierdziła Hope

Rinucci.

Robiła obchód domu: najpierw salon, potem jadalnia i taras z

widokiem na Zatokę Neapolitańską z Wezuwiuszem na horyzoncie.

- Dwie bomby - uzupełniła, widząc nieporządek. Jednak nie mówiła

tego z niezadowoleniem, a raczej z satysfakcją w głosie. Poprzedniego

wieczoru zorganizowała party, a Hope uważała, że jeśli po imprezie nie

zostanie bałagan, to tak jakby wcale się nie odbyła.

Ruggiero, jeden z jej młodszych synów, wszedł do pokoju i

natychmiast usiadł.

- To było świetne party - oświadczył cichym głosem.

- Też tak myślę. Mieliśmy mnóstwo powodów do świętowania.

Nowa praca Francesca, małżeństwo Prima i Olympii, przyjazd jej

rodziców, no i ciąża Olympii. Luke i Min-nie pochwalili się, że też

spodziewają się dziecka.

- Jest jeszcze Carlo - zadumał się Ruggiero, mówiąc o bracie

bliźniaku. - Mamo, która z tych trzech młodych kobiet, które

przyprowadził, jest jego dziewczyną?

- Nie mam pojęcia - odparła, podając mu kawę. - Szkoda, że Justin i

Evie nie mogli przyjechać, ale ona jest w zaawansowanej ciąży z

bliźniakami. Obiecała, że pokaże je nam, jak tylko przyjdą na świat.

- Więc będzie powód do kolejnej imprezy - przyznał Ruggiero. -

Może do tego czasu Carlo podzieli się na trzy części.

- A wiesz, z którą z nich poszedł do domu?

- Nie widziałem, ale wychodzili razem - stwierdził zazdrośnie. - Ależ

on jest odważny!

- Dlaczego odważny? - zapytał Francesco, wchodząc po cichu do

pokoju.

Hope uśmiechnęła się i nalała mu filiżankę kawy.

- Carlo przyprowadził trzy młode dziewczyny. Nie zauważyłeś?

- On nie widział nic poza tą egzotyczną rudowłosą -stwierdził

Ruggiero. - Gdzie ją znalazłeś?

- To chyba ona mnie znalazła.

- Zastanawialiśmy się, którą z tych dziewczyn Carlo zabrał do siebie

- oświadczył Ruggiero.

- On nie wrócił do swojego mieszkania.

- Skąd wiesz? - dopytywała się Hope.

- Bo jest tutaj. - Francesco wskazał na wielką sofę stojącą przodem

do okna. Gdy przechylili się przez oparcie, zobaczyli młodego mężczyznę

pogrążonego w błogim śnie. Był w ubraniu z zeszłego wieczora. Rozpięta

pod szyją koszula ukazywała gładkie, opalone ciało.

- Hej! - Ruggiero trącił go.

- Mmm?

Bliźniak trącił go powtórnie i Carlo otworzył oczy.

Bracia byli poirytowani, widząc, że Carlo nie obudził się z

zapuchniętymi powiekami i kacem. Nawet po nieprzespanej nocy

wypełnionej zabawą był pełen wigoru.

- Cześć - przywitał się Carlo, ziewając.

- Co tu robisz? - domagał się odpowiedzi rozdrażniony Ruggiero.

- A co w tym złego, że tu jestem? O, kawa! Wspaniale! Wielkie

dzięki, mamo.

- Nie zwracaj uwagi na tych dwóch. Są po prostu zazdrośni.

- Trzy - jęczał Ruggiero. - Miał trzy dziewczyny, a spał sam na sofie.

- Problem w tym, że trzy to za dużo - wyznał Carlo filozoficznie. -

Jedna - to sytuacja idealna, z dwoma można sobie poradzić, ale więcej...

Poza tym wczoraj nie czułem się najlepiej, więc wezwałem taksówkę dla

dziewczyn, a sam poszedłem spać.

- Mam nadzieję, że zapłaciłeś za tę taksówkę - powiedziała Hope.

- Oczywiście - odparł Carlo lekko zdziwiony. - Przecież tak mnie

wychowałaś.

- O ty bezkręgowy, miękki... - szepnął osłupiały Francesco.

- Wiem, wiem - westchnął Carlo. - Mnie też jest wstyd.

-I ty śmiesz się nazywać Rinucci? - odezwał się Ruggiero.

- Wystarczy już - upomniała ich Hope. - Carlo zachował się jak

dżentelmen.

- Zachował się jak mięczak - warknął Francesco.

- To prawda - przyznał Carlo. - Ale takie zachowanie ma swoje

dobre strony. Kobiety myślą, że jesteś dżentelmenem, więc następnym

razem...

Dokończył kawę, pocałował matkę w policzek i uciekł, zanim bracia

zdążyli dać upust swojemu oburzeniu.

Hotel „Vallini" w Neapolu, usytuowany na zboczu wzgórza z

widokiem na panoramę miasta, był najlepszy w mieście. Stojąc na

balkonie, Della podziwiała górującego nad miastem Wezuwiusza

wynurzającego się z rozedrganego powietrza. Dwa tysiące lat temu

potężna eksplozja wulkanu w ciągu jednego dnia zniszczyła Pompeje i to

właśnie wydarzenie Della wybrała jako temat pierwszego odcinka swojego

historycznego serialu.

Po trzygodzinnym locie czuła się zmęczona, lecz zimny prysznic

przyniósł jej ulgę. Włożyła świeże ubranie: czarne lniane spodnie i białą

bluzkę o wyszukanym kroju.

Muszę wyglądać jak kobieta interesu, pomyślała. Ubranie

podkreślało jej wzrost, szczupłą sylwetkę, niewielkie, lecz jędrne piersi.

Pełne usta zdradzały zmysłowość, a gęste, jasnokasztanowe włosy, zwykle

zebrane do tyłu, były dziś rozpuszczone.

Planowała zaskoczyć swoją zdobycz. Nie była pewna, czy zastanie

dzisiaj Carla Rinucciego w Pompejach, ale wiedziała, że analizuje teraz

nowe teorie dotyczące zniszczenia miasta.

Zbiegła w pośpiechu po schodach. Dotarła taksówką na dworzec

kolejowy i po półgodzinie jazdy kolejką Circumvesuviana dotarła do

Pompei.

Ze stacji przeszła pieszo do Porta Marina, kupiła bilet wstępu i

wkroczyła do zrujnowanego miasta. Po minięciu bram zaskoczył ją

panujący tu spokój. Choć po ulicach martwego miasta spacerowały tłumy

turystów, wszyscy mówili przyciszonymi głosami. Gdy weszła na puste

podwórko, otoczyła ją całkowita cisza, którą po chwili zmąciły nagłe

krzyki.

- Wracaj! Słyszysz mnie? Chodź tu natychmiast!

Chwilę później Della zrozumiała, co się stało. Wśród ruin, skacząc

lekko z kamienia na kamień, biegł wyglądający na dwanaście lat chłopiec.

Goniła go kobieta w średnim wieku.

- Wracaj! - wołała po angielsku.

Odwracając się, chłopiec popełnił błąd i wpadł prosto w wystawione

ramiona Delii.

- Puść mnie! - wrzeszczał i wyrywał się.

- Przykro mi, ale nic z tego - oświadczyła przyjaźnie, lecz stanowczo.

- Dziękuję pani - powiedziała zasapana nauczycielka. -Mickey,

przestań! I wracaj do grupy!

- Ale to takie nudne - marudził chłopiec. - Nienawidzę historii.

- Jesteśmy na wycieczce klasowej - wyjaśniała kobieta. -W

dzieciństwie marzyłam o wyjeździe do Włoch, ale te dzieciaki są jakieś

inne i takie niewdzięczne! Szkoda mówić.

- To nuda - powtarzał chłopiec.

Kobiety spojrzały po sobie ze zrozumieniem. Chłopiec skorzystał z

chwili nieuwagi, wyrwał się im i zniknął za rogiem. Pobiegły za nim, ale

chłopiec zdążył zniknąć za kolejnym rogiem.

- O Boże! Moja klasa! - jęknęła kobieta.

- Niech pani do nich wraca, a ja spróbuję go znaleźć -zaproponowała

Della.

Łatwiej to było powiedzieć, niż wykonać. Chłopiec zniknął między

ruinami, Della nigdzie go nie widziała.

W końcu dostrzegła dwóch mężczyzn stojących na krawędzi

wielkiego wykopu. Młodszy oddychał ciężko, a na jego silnych ramionach

błyszczał pot.

Zdesperowana Della zdecydowała się ich zaczepić.

- Nie widzieliście przebiegającego tędy chłopca w czerwonej

koszulce? To uczeń, który uciekł z wycieczki klasowej. Jego

wychowawczyni jest przerażona.

- Nie widziałem nikogo - odparł starszy mężczyzna. -A ty, Carlo?

Zanim zdążyła zareagować na dźwięk tego imienia, młody

mężczyzna odwrócił się i uśmiechnął. To była twarz, którą widziała na

fotografii - piękna i pogodna.

- Nie zauważyłem - zaczął mówić, ale przerwał i krzyknął: - Tam

jest!

Za łukiem pojawił się chłopiec, Carlo Rinucci pobiegł za nim.

Nachmurzone oblicze chłopca rozjaśniło się w uśmiechu. Carlo też się

uśmiechnął i zaczęła się zabawa w pogoń. Po chwili do gry radośnie

dołączyły pozostałe dzieci, które pojawiły się na ulicy.

- Mój Boże - westchnęła nauczycielka.

- Niech pani się nie martwi - poradziła Della. - A tak przy okazji, to

nazywam się Della Hadley.

- Miło mi, Hilda Preston. To co mam teraz robić?

- Chyba nic - wyjaśniła rozbawiona Della. - On się tym zajmie.

Faktycznie. Dzieci otoczyły młodego mężczyznę, który zdołał je

uspokoić i prowadził z powrotem do wychowawczyni.

- OK, wystarczy już, dzieciaki!

- Jak wy się zachowujecie? - upominała dzieci Hilda. -Prosiłam was,

żebyście się same nie oddalały.

- Ale nam się nudzi - narzekał chłopiec, który jako pierwszy odłączył

się od grupy.

- Nie obchodzi mnie twoje zdanie - rzuciła gniewnie Hilda i

oświadczyła: - Przyjechaliśmy tutaj, żeby poznać starożytną kulturę.

Della usłyszała obok cichy chichot Carla, który próbował

powstrzymać śmiech. Della robiła to samo, nawet w tym samym

momencie zasłonili usta dłońmi.

Jak można było przewidzieć, słowo „kultura" wzbudziło niechęć u

dzieci. Niektóre jęczały, inne łapały się za brzuchy.

- Teraz przegięła - powiedział Carlo do Delii. - Użyła zakazanego

słowa.

- Jakie to słowo? - spytała.

- Kultura.

- No tak.

- Co z niej za nauczycielka. Czy ona robi to często?

-Nie mam pojęcia. Nie jestem... - zaczęła wyjaśniać,zdając sobie

sprawę, że Carlo wziął ją za opiekunkę grupy.

- Mniejsza o to. Czas na akcję ratunkową - powiedział i podniósł

głos. - Możecie się już uspokoić dzieciaki, bo to miasteczko nie ma nic

wspólnego z kulturą. To było miejsce śmierci. - I dla spotęgowania

wrażenia dodał: -W ogromnych cierpieniach!

Hilda była zniesmaczona.

- Nie powinno się mówić takich rzeczy przy dzieciach

- oświadczyła.

- Ależ dzieci uwielbiają krew i horrory - argumentowała Della.

- To było jak koszmar senny - rozpoczął opowieść Carlo.

- Tysiące ludzi w jednej chwili straciło życie po wybuchu wulkanu,

który lawą i pyłami pokrył całe miasto. Ludzie umierali podczas

sprzeczek, kolacji, odpoczynku. Zginęli wszyscy i zastygli na prawie dwa

tysiące lat.

Dzieci słuchały Carla z przejęciem.

- Czy to prawda, że w muzeum można zobaczyć te zastygłe ciała? -

zapytało jakieś dziecko.

- To nie są ciała - wyjaśnił Carlo, co wzbudziło jęk zawodu u dzieci.

- Ciała, pokryte lawą, uległy rozkładowi, natomiast lawa utworzyła coś w

rodzaju formy. Na tej podstawie zrobiliśmy gipsowe odlewy, które można

zobaczyć w muzeum.

Dzieci słuchały go z najwyższą uwagą. Carlo zaczął rozwijać temat,

opowiadając barwnie o tragedii Pompei. Mówił płynnym angielskim z

prawie niedostrzegalnym obcym akcentem. Niczym aktor teatralny

opisywał życie w starożytnym mieście i dzień wybuchu wulkanu.

Della wykorzystała sytuację, by dokładnie mu się przyjrzeć. Choć

była nastawiona krytycznie, przyznała mu najwyższe noty. Niestety nie

wyglądał na poważnego naukowca, autora kilku cenionych publikacji.

- Historia to nie to samo, co kultura - zapewnił dzieci. -Historia

opowiada o życiu i śmierci, o miłości i nienawiści, o takich samych

ludziach jak my. A teraz idźcie grzecznie ze swoją wychowawczynią, bo

inaczej utopię was w lawie.

Dzieci przyjęły tę propozycję z radosnym okrzykiem.

- Dziękuję panu - powiedziała Hilda. - Naprawdę ma pan talent do

dzieci.

-Jestem urodzonym gawędziarzem - uśmiechnął się Carlo, ukazując

białe zęby.

To prawda, pomyślała Della. No i właśnie kogoś takiego

potrzebowała.

Hilda podziękowała także jej i ruszyła dalej z dziećmi. Carlo spojrzał

na Delię ze zdziwieniem.

- To pani nie jest z nimi? -Nie.

-I nagle znalazła się pani w środku zamieszania?

- Biedna kobieta. Dziwne, że powierzono jej opiekę nad dziećmi.

Carlo wyciągnął rękę.

- Nazywam się Carlo Rinucci.

- Tak, ja... - Już miała mu wyznać prawdę, ale w ostatnim momencie

się powstrzymała. - Jestem Della Hadley.

- Miło panią poznać, signorina. A może signora?

- Raczej to drugie, bo jestem rozwódką.

Carlo uśmiechnął się rozbrajająco, nadal ściskając jej dłoń.

- Bardzo mi miło.

Uważaj na siebie, ostrzegł ją głos w myślach. On wie, jak zauroczyć

kobietę.

- Hej, Carlo - zawołał jego współpracownik. - Oddasz tej pani jej

rękę czy przekażemy ją do muzeum jako eksponat?

Della oswobodziła wreszcie dłoń z uścisku. Czuła się trochę

niezręcznie, w przeciwieństwie do Carla, który uśmiechał się promiennie.

- Zupełnie zapomniałem o Antonio - przyznał.

- Nie przejmuj się mną - odparł Antonio dobrodusznie. - Ja

pracowałem, gdy ty czarowałeś wszystkich wokół.

- Może skończmy już na dziś? - zaproponował Carlo. -Robi się

późno, a signora Hadley chce się napić kawy.

- Tak. I to koniecznie - przyznała ochoczo.

- No to chodźmy. - Spojrzał jej prosto w oczy i dodał:

- I tak już straciliśmy mnóstwo czasu.

ROZDZIAŁ DRUGI

Della czekała na Carla, który brał błyskawiczny prysznic. Gdy

wyszedł, miał na sobie białą koszulę z krótkim rękawem i jasnobrązowe

spodnie. Nawet w tak prostym ubraniu wyglądał, jakby mógł kupić cały

świat. Della doszła do wniosku, że musiał pochodzić z zamożnej rodziny.

- Chodźmy na tę kawę.

Gdy weszli do samoobsługowej kawiarenki, aż zatrzymali się w

progu ze zdziwienia. Była wypełniona po brzegi turystami.

- To nie jest dobry pomysł - stwierdził Carlo. Nie czekając na zgodę,

po prostu wziął Delię za rękę i wyciągnął na zewnątrz. - Znam mnóstwo

lepszych miejsc. - Nagle zatrzymał się w pół kroku. - Gdzie się podziały

moje dobre maniery? - zastanowił się głośno. - Nie zapytałem cię o zdanie.

Może powinniśmy tam wrócić?

- Nawet nie próbuj.

Carlo uśmiechnął się, skinął głową.

Miał czerwony sportowy samochód, co okazało się zgodne z

oczekiwaniami Delii. Szarmancko otworzył przed nią drzwi. Poruszał się

zwinnie i z gracją. Ręce lekko spoczywały na kierownicy, prawie jej nie

dotykając, jednak doskonale kontrolowały ruch samochodu z silnikiem o

potężnej mocy.

Umysł Delii pracował na najwyższych obrotach.

Właśnie kogoś takiego potrzebowała do swojego programu.

Przystojny, czarujący, elokwentny, kamera od razu go pokocha.

- Mieszkasz w okolicy? - zapytał.

- Nie. Jestem turystką. Zatrzymałam się w hotelu „Vallini" w

Neapolu.

- Na długo przyjechałaś?

- Sama jeszcze nie wiem - odpowiedziała ostrożnie. Carlo zjechał na

drogę prowadzącą wzdłuż wybrzeża.

Przed nimi rozciągał się Neapol, lecz w połowie drogi skręcili do

malutkiej nadmorskiej wioski. Della dostrzegła zacumowane łodzie

rybackie i brukowane uliczki. Carlo zaparkował samochód i weszli do

małej restauracji.

- Carlo! - powitał ich barman, gdy stanęli na progu.

- Cześć, Berto! - odpowiedział na powitanie Carlo i zaprowadził

Delię do stolika koło małego okienka. Berto natychmiast przybiegł z kawą,

ledwie radząc sobie z jej nalaniem, bo cały czas wesoło paplał i zerkał

ciekawie na Delię.

Założę się, że widują go tutaj co tydzień z inną dziewczyną,

pomyślała.

Kawa była wyśmienita i po raz pierwszy od rana Della poczuła się

zrelaksowana.

- Jesteś Angielką, prawda? - zapytał Carlo.

- Poznałeś to po moim akcencie?

- Nie tylko. Moja matka jest Angielką, a w twojej wymowie jest coś,

co brzmi zupełnie jak jej angielski.

- To wiele wyjaśnia.

- Co takiego?

- Mówisz po angielsku z prawie niedostrzegalnym obcym akcentem.

- To zasługa matki. Wszyscy musieliśmy mówić biegle po angielsku.

- Wszyscy? Masz dużo rodzeństwa?

- Tylko braci. Ale za to pięciu i to w różny sposób spokrewnionych.

- W różny sposób? - zmarszczyła brwi ze zdziwienia.

- Niektórzy są braćmi rodzonymi, a niektórzy przyrodnimi. Gdy

mama wychodziła za papę, miała już dwóch synów, pasierba i

adoptowanego syna. I potem jeszcze urodziła dwójkę dzieci.

- Sześciu braci Rinuccich?

- Aż trudno to sobie wyobrazić, prawda? Nawet ci z nas, którzy mają

najwięcej krwi włoskiej, są po części Anglikami, ale niektórzy są bardziej

angielscy niż pozostali. Papa i tak mówi, że jesteśmy pomiotem szatana.

- Wygląda na to, że razem tworzycie jedną wielką, szczęśliwą

rodzinkę - westchnęła zazdrośnie.

- Chyba tak - przyznał. - Kłócimy się cały czas, ale równie chętnie

się godzimy i przepraszamy.

-I zawsze będziecie mogli na sobie polegać, a to jest najważniejsze.

- Powiedziałaś to, jakbyś była jedynaczką - zauważył, przyglądając

się jej z zainteresowaniem.

- Czy to takie oczywiste?

- Szczególnie dla kogoś, kto ma wiele rodzeństwa.

- Muszę przyznać, że bardzo ci zazdroszczę. Opowiedz mi więcej o

swoich braciach. Chyba nie kłócicie się cały czas?

- Z przerwami. Pierwszy mąż mamy był Anglikiem, ale z kolei jego

pierwsza żona była Włoszką. Primo, jej pierwszy syn z tego małżeństwa,

jest w połowie Włochem, w połowie Anglikiem. Luke, ich adoptowany

syn, jest Anglikiem. Nie pogubiłaś się?

- Jeszcze nie. Opowiadaj dalej.

- Primo i Luke często się kłócili, a potem jeszcze zakochali się w tej

samej kobiecie.

- Och!

- Primo się z nią ożenił, a Luke znalazł inną wybrankę i od tego

czasu żony trzymają ich krótko, tak jak powinno być.

- Naprawdę? - zapytała ironicznie.

- Tak. Każdy mężczyzna, który wychował się we Włoszech, wie, że

gdy żona mówi, to trzeba uważnie słuchać. Przynajmniej mój tato tak

postępuje.

- A kiedy przyjdzie kolej na ciebie, to wybierzesz kobietę, która

będzie wiedziała, jak cię okiełznać?

- Nie. Moja matka ją wybierze - odparł. - Nastawiła się na sześć

synowych, a ma dopiero trzy. Za każdym razem, gdy w domu pojawia się

jakaś kobieta, mama bacznie ją obserwuje. Jeśli trafi na właściwą, powie

mi o tym.

- I co, posłuchasz mamy? - droczyła się Della.

- Mam jeszcze trochę czasu. Nie spieszy mi się.

- Życie jest piękne, więc po co je psuć małżeństwem?

- Tak bym tego nie ujął - odparł zakłopotany.

- Jednak do tego to się sprowadza, chociaż nie powiedziałeś tego

głośno.

- Nie postawiłbym jednego euro na to, że potrafisz czytać w moich

myślach. - Carlo uśmiechnął się lekko, trochę skrępowany własną

śmiałością.

Do stolika podszedł Berto, informując ich, że dzisiejszy połów małży

był bardzo udany i spaghetti alle vongole może być gotowe już za moment.

- Zjem chętnie - oświadczyła Della.

- Podać wino? - dopytywał się Berto.

- Zdaję się na ciebie, Carlo - odparła.

Carlo wymienił szybko kilka różnych nazw po włosku i Berto

pobiegł do kuchni.

- Pozwoliłem sobie zamówić kilka przekąsek - wyjaśnił Carlo.

- To świetnie. Sama zupełnie nie wiedziałabym, co wybrać.

- Bardzo dyplomatyczna odpowiedź.

- Jestem tu obca, więc zdaję się na opinię eksperta. Berto pojawił się

z białym winem, rozlał je do kieliszków i wrócił do kuchni,

- Zatem uważasz, że potrafisz czytać w moich myślach?

- Nic takiego nie powiedziałam.

- Muszę jednak przyznać, że kilka rzeczy już udało ci się zgadnąć.

- No to zobaczmy, jak poradzę sobie z resztą. Wiem, że młodzi

Włosi dłużej mieszkają z rodzicami niż przedstawiciele innych

narodowości, ale myślę, że ty mieszkasz osobno, ponieważ obecność

matki mogłaby przeszkadzać ci w używaniu wolności.

- To dobre spostrzeżenie - przyznał.

- Masz przytulną garsonierę, do której zapraszasz dziewczyny... Nie

możesz ich przyprowadzać do domu, ponieważ nie spełniłyby wielu

warunków stawianych przyszłej synowej przez twoją matkę.

- Basta! - Carlo powstrzymał ją proszącym głosem. -Dosyć! Dosyć!

Skąd to wszystko wiesz?

- To łatwe. Wystarczy tylko dobrze ci się przyjrzeć.

- Czyli nie mogę nic przed nikim ukryć - stwierdził ponuro.

- No wiesz, może byłam trochę nazbyt surowa i złośliwa.

- Nie, nie byłaś. Zasłużyłem sobie na to. Tak naprawdę to jestem

jeszcze gorszy. Przynajmniej moja matka tak by powiedziała.

Della zachichotała.

- To myśl o mnie jak o swojej drugiej matce.

- Nigdy w życiu - odpowiedział.

Jego wzrok prześlizgiwał się po jej sylwetce, wyrażając więcej niż

słowa. Della uświadomiła sobie, że musi wyglądać na młodszą, niż była w

rzeczywistości. Dzięki godzinom spędzanym na siłowni zachowała

szczupłą sylwetkę, jej oczy zachowały blask, a skóra była pozbawiona

zmarszczek.

Berto podał spaghetti z małżami, a oni na chwilę zamilkli. To

dobrze, pomyślała Della, bo nasza rozmowa zmierzała w niewłaściwym

kierunku.

Carlo obserwował jej twarz. Della jadła z wielkim apetytem.

- Smakuje?

- Bardzo. Uwielbiam włoską kuchnię, ale nieczęsto mam okazję

zjeść coś włoskiego.

- Byłaś już kiedyś we Włoszech?

- Tylko raz na wakacjach. Zwykle jem coś włoskiego w restauracjach

koło mojego domu.

- A gdzie mieszkasz?

- W Londynie, na barce mieszkalnej na Tamizie.

- Mieszkasz na wodzie? To musi być cudowne. Opowiedz mi o tym.

W tym momencie powinna opowiadać o codziennych obowiązkach i

sporadycznych wizytach dorosłego syna. Ale zamiast tego opisała rzekę o

wschodzie słońca, gdy pierwsze promienie odbijały się o zmarszczone

fale, a brzegi rzeki powoli wynurzały się z mgły.

- Czasem czuję się tam naprawdę niezwykle. Jestem w środku

wielkiego miasta, ale zanim miasto się obudzi, nad rzeką jest tak

spokojnie. Jakby świat należał tylko do mnie. Potem robi się coraz jaśniej i

magia znika.

- To musi być urocze - mruknął Carlo.

- Byłeś w Londynie?

- Nie, miałem na myśli coś innego. Później wyjaśnię. Powiedz mi

coś więcej o sobie. Czym się zajmujesz zawodowo?

-Pracuję w telewizji - odpowiedziała ogólnikowo. -Z drugiej strony

kamer.

- Aha, czyli jesteś jedną z tych okropnie skutecznych asystentek

producenta, które wszystkich popędzają?

- Faktycznie, mówiono mi, że potrafię być okropna - przyznała

Della. - A ludzie muszą się spieszyć, gdy ich o to proszę.

- Może właśnie dlatego wziąłem cię za nauczycielkę?

- Sam przecież doskonale sobie radzisz z dziećmi.

- Byłbym okropnym nauczycielem. Nie potrafiłbym utrzymać

dyscypliny. Dzieciaki szybko by mnie przejrzały i zobaczyły, że sam w

środku jestem dzieckiem.

- Przecież słuchały cię jak zaczarowane.

- To dlatego, że mam absolutnego bzika na punkcie mojej pracy i

chcę wszystkim o niej opowiadać. Wiem, że dla niektórych może być to

nudne.

- No jasne, siedzę tu i umieram z nudów. Opowiedz mi o swojej

pracy.

- Jestem archeologiem. Wiem, że nie wyglądam poważnie, trochę jak

hippis...

- Nie żartuj, jesteś specjalistą.

- Po czym poznałaś? Tylko po tym, że udało mi się uspokoić dzieci?

Bycie showmanem to najłatwiejsza część. To nie jest to, co naprawdę się

liczy.

- A co liczy się naprawdę?

Na to pytanie właśnie czekał. Słowa popłynęły mu z ust. Niektóre

myśli były zbyt górnolotne, ale przez wszystkie przebijała nieskończona

miłość do starożytności i minionych dziejów.

- W szkole chodziłem na wagary, a moi nauczyciele przewidywali,

że źle skończę, bo z pewnością nie zdam egzaminów końcowych. Ale ja

ich wystrychnąłem na dudka. Przed egzaminami siedziałem całą noc i

wkuwałem wszystko na pamięć i zdałem z wyróżnieniem - westchnął,

wspominając dawne czasy. - Boże, jak ja ich wtedy wkurzyłem! Nie

byłem w stanie znieść niczego od dziewiątej do piątej. Ani szkoły, ani

pracy. Urokiem mojego zajęcia jest to, że można wznosić się ponad

ziemię. Dlatego nie mógłbym być nauczycielem ani kustoszem muzeum.

Musiałbym wtedy... - zamilkł zawstydzony.

-Musiałbyś... co? - dopytywała się Della, śmiejąc się serdecznie.

- Nosić koszulę z kołnierzykiem i krawat - wyznał i rozparł się w

krześle, jakby właśnie wyznał jakiś straszny sekret.

- A twoja praca nie bywa czasem przygnębiająca? Wszędzie jesteś

otoczony śmiercią, szczególnie tu, w Pompejach.

- Oni nie są dla mnie martwi - odparł z zapałem. - Oni do mnie

mówią, a ja ich słucham, bo mają wiele do powiedzenia.

- Chyba już wszystko zostało na ten temat powiedziane. Przecież

wykopaliska rozpoczęły się dawno temu. Co można tu jeszcze znaleźć?

- Wykopaliska nie są wcale ukończone. Ledwie się zaczęły. Ja

pracuję na obszarze zupełnie do tej pory niezbadanym... - zamilkł i siłą

woli zmusił się do powstrzymania emocji. -Przepraszam cię, jak już

zacznę o tym mówić, to nie można mnie powstrzymać. Powiedziałem ci,

że jestem nudziarzem.

- Absolutnie nie. To niezmiernie ciekawe. Chcę wiedzieć więcej.

Opowieść Carla była żywiołowa i pełna emocji. Potrafił rozbudzić

zainteresowanie i przedstawić swoje wizje tak, by każdy je rozumiał.

- Jedzenie ci wystygło - powiedział na końcu. Faktycznie, zupełnie

zapomnieli o drugim daniu, które pojawiło się na stole.

Wewnętrzny głos rozsądku Delii, który zwykle był donośny, tym

razem szeptał tylko: To czarujący podrywacz. Powinna jak najszybciej

wstać od stołu i uciec, jednak nie potrafiła. Bez względu na to, jak mogło

się to skończyć, postanowiła cieszyć się każdą chwilą.

Carlo przyglądał się Delii, próbując przeniknąć jej myśli. Na

szczęście mieli dużo czasu, by poznać się lepiej. Kątem oka Carlo dostrzegł,

że do restauracji wchodzi jego kolega, i zaklął w duchu. Trzeba szybko coś

zrobić bo ten gadatliwy facet zepsuje im wieczór.

- Zaraz wrócę - rzucił podnosząc się od stolika.

Jego przewidywania prawie się spełniły. Przyjaciel uściskał go i za

wszelką cenę chciał się przysiąść, ale Carlowi udało się go zatrzymać.

Wrócił do stolika z zamiarem jak najszybszej ucieczki z tego miejsca.

- Pójdziemy już? - zaproponował.

Della skinęła głową. Na zewnątrz Carlo wziął ją za rękę i

poprowadził do samochodu. Nagle zatrzymał się, jakby jakaś ciekawa

myśl wpadła mu do głowy.

- Nie! Poczekaj! Chyba teraz jest dobry moment!

- Na co?

- Pokażę ci.

Odwrócił się i poprowadził ją w przeciwnym kierunku. Minęli

zabudowania wioski i zaczęli schodzić drogą wiodącą do plaży.

- Zobacz!

Był odpływ i łodzie rybackie leżały na mokrym piasku. Resztki

wody stały w płytkich kałużach. Zachodzące słońce zmieniło się z żółtego

w karmazynowe.

- Magiczny widok - przyznała Della.

- Przyprowadziłem cię tutaj, bo tak zajmująco opowiadałaś o

wschodzie słońca nad Tamizą. Dla niektórych ludzi jest to tylko kilka

rozrzuconych łodzi na mokrym piasku. W ciągu dnia widać, że łodzie są

stare i nędzne. Ale w tym świetle... - Carlo zamilkł, mając nadzieję, że

Della dokończy jego myśl.

- To zupełnie inny świat - powiedziała. - Magiczny świat, który

pojawia się tylko na kilka chwil.

- Faktycznie, tylko na kilka chwil - zgodził się Carlo. -Zaraz

zapadnie ciemność i wszystko zniknie.

- By jutro znów powrócić.

- Może już nie, bo nie zawsze jest tak pięknie. Tak jak powiedziałaś,

trzeba być gotowym, by pochwycić ten moment, zanim zniknie.

Carlo prowadził Delię za rękę w stronę brzegu. Zanim weszli na

mokry piasek, zdjęli buty i schowali je do pojemnej torby, którą miała przy

sobie Della. W milczeniu szli, aż płytka woda okryła ich kostki.

Zachodzące słońce otuliło karmazynowym blaskiem plażę i płytkie,

rozległe kałuże. Czuli się, jakby spacerowali w po-przetykanych fioletem

płomieniach tajemniczego ognia.

Carlo spojrzał na Delię, uśmiechnął się, a Della przygotowała się na

pocałunek, ponieważ wiedziała, że nadszedł właściwy moment. Jednak w

uśmiechu Carla odkryła coś dziwnego, niemalże chłopięcą nieśmiałość.

Gdy próbowała rozwiązać tę zagadkę, Carlo uniósł jej dłoń i potarł jej

wierzch o swój policzek.

Della spoglądała na niego, zbyt zaskoczona, by zareagować. Według

wszelkich scenariuszy uwodzenia powinien był ją pocałować i wtedy ona

wiedziałaby, gdzie go zaszufladkować. Tymczasem on jedynie przycisnął

usta do miejsca, które wcześniej dotykało jego policzka. A gdy ich oczy

się spotkały, Della spostrzegła, że był tak samo skrępowany jak ona.

Chwilę później olśniewająco magiczny blask słońca zniknął.

- Koniec cudownego spektaklu - stwierdziła zasmucona Della.

- Są jeszcze inne piękne rzeczy. Chodźmy.

W zapadającym mroku jechali wzdłuż wybrzeża, aż dotarli do

przedmieść Neapolu.

-Zawieźć cię do hotelu?- zapytał Carlo.

- Tak, proszę. Muszę z tobą porozmawiać w spokojnym miejscu.

Wiedziała, że nie może odkładać tego na później. Coś między nimi

się zaczęło, a jeśli miało rozkwitnąć, to powinna od samego początku być

z nim całkowicie szczera.

Jadąc windą, Della postanowiła wyznać mu całą prawdę. Czuła, że

Carlo ją zrozumie i nie będzie się gniewał.

Gdy wchodzili do pokoju, ostatnie promienie słońca chowały się za

horyzontem. Zanim zdążyła zapalić światło, Carlo objął ją ramionami i

przyciągnął do siebie. Pragnęła tego.

Nie obawiała się pułapki. Giętki język i dobre maniery - z tym mogła

sobie poradzić. Jednak ta niepewność w jego oczach, gdy krzyżowały się

ich spojrzenia, była dla niej całkowitym zaskoczeniem.

Zadzwonił jej telefon komórkowy, w najgorszym momencie. Carlo

uwolnił ją z uścisku. Della wyjęła telefon z torebki i dostrzegła, że to tylko

SMS.

- Napijemy się szampana? - usłyszała głos Carla za plecami.

Nie zdawała sobie sprawy, że stał tak blisko, przestraszyła się i

upuściła telefon.

- Przepraszam. Zaraz go podniosę. Upadł pod fotel. Carlo ukląkł.

Gdy wyciągał telefon, Della zauważyła, że jego uśmiech zamienił się w

grymas. Krew odpłynęła jej z twarzy, gdy zobaczyła wiadomość na

wyświetlaczu.

Wytropiłaś już Rinucciego? George

- Przyjechałaś mnie „wytropić"? - zapytał chłodno. Della westchnęła.

- Tak. Przyjechałam cię odnaleźć.

- Czym sobie na to zasłużyłem?

- Pozwól mi wyjaśnić...

- Zamieniam się w słuch.

- Jesteś idealnym kandydatem do serialu dokumentalnego, który

planuję. Jestem producentką telewizyjnym, prowadzę własną firmę i chcę

wyprodukować serial o miejscach, w których rozegrały się dramatyczne

wydarzenia. Potrzebuję głównego prowadzącego i ktoś powiedział mi, że

ty byłbyś idealny.

- Więc przyjechałaś mnie sprawdzić?

- To niedokładnie tak - przyznała skrępowana.

- A jak byś to inaczej określiła?

- Chciałam cię poznać i... i...

-I zobaczyć, czy spełniam twoje oczekiwania? I co? Zdałem

egzamin?

- Carlo, proszę. Wiem, powinnam ci to powiedzieć na samym

początku.

- Teraz to nagle takie oczywiste.

- Nie mogłam przewidzieć, co się stanie. Kiedy zobaczyłam cię

wśród tych dzieci, okazałeś się doskonałym kandydatem do mojego

programu. I nie mogłam uwierzyć w moje szczęście...

- Doskonałym kandydatem? - powtórzył złośliwie. -Czyli tobie

chodziło tylko o doskonałego kandydata do prowadzenia programu

telewizyjnego. Pociągałaś za sznureczki, a ja tańczyłem jak marionetka.

- Czy to takie okropne, że rozważałam twoją kandydaturę do

programu telewizyjnego?

- Nie, gdybyś była szczera od początku. Przeraża mnie jedynie to, że

przyglądałaś się mi zza maski. Gdy byliśmy razem, myślałem... Mniejsza z

tym, co myślałem... Powiedz mi jedno, czy zaplanowałaś każdy szczegół?

- Oczywiście, że nie. Niby jak mogłabym to zrobić? Wiesz dobrze,

że pewne rzeczy po prostu wydarzają się bez żadnego planowania.

- Tak? Nie wiem, czy cokolwiek z tego rozumiem. Byłaś bardzo

sprytna, za sprytna jak dla Włocha. Gratuluję ci. To było mistrzowskie

przedstawienie.

- To wcale nie było przedstawienie.

- Ja jednak tak uważam. Dałem się oszukać, ale przynajmniej

wszystko się wyjaśniło, zanim ktokolwiek został skrzywdzony.

- Carlo, proszę, wysłuchaj mnie...

- Wystarczająco długo już cię słuchałem. Czas na mnie. Wyślij

wiadomość do tego George'a i powiedz mu, że mnie wytropiłaś i że ci

odmówiłem. Do widzenia.

Delii chciało się krzyczeć. O mało nie rzuciła telefonem o drzwi.

Zamiast tego zgasiła światło i wyszła na balkon. Z góry zobaczyła, jak

Carlo wsiada do samochodu. Zrobiła krok do tyłu, żeby jej nie dostrzegł,

gdyby się odwrócił, ale on tylko siedział z rękami na kierownicy,

pogrążony w zadumie. Po dłuższej chwili uruchomił silnik i odjechał. Na-

wet się nie odwrócił, by spojrzeć w okno Delii.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gdyby miała siedemnaście lat, pewnie wypłakałaby się w poduszkę.

Jednak miała trzydzieści siedem, dlatego leżała po prostu na łóżku, patrząc

w ciemność. Była smutna ale opanowana. Zasnęła.

Następnego dnia obudziła się wcześnie i od razu zalały ją

wspomnienia z poprzedniego dnia i uczucie żalu Mogło być tak wspaniale,

pomyślała. Moglibyśmy przez jakiś czas się spotykać, zanim on nie

znalazłby sobie kogoś młodszego. O rany! Jakiego ja narobiłam bałaganu.

Gdyby rozdawano nagrody za dezorganizowanie sobie życia, zdobyłabym

złoty medal. Nie powinnam była ukrywać prawdy.

Uśmiechnęła się pogrążona w zadumie.

Wątpiła w to, że jakakolwiek kobieta potrafiłaby jasno myśleć w

jego towarzystwie. Co teraz? Powinna wrócić do Pompei i go odszukać?

Mimo wszystko Carlo jest idealnym kandydatem do jej programu.

Chrzanić to! Szukała pretekstu, żeby go jeszcze raz zobaczyć. Był

jak światło, które za wcześnie zgasło. Ale co się stało, to się nie odstanie.

Dopisze to sobie do rachunku doświadczeń życiowych i jeszcze dziś

wyjedzie z Neapolu.

Podjęcie decyzji przyniosło jej ulgę. Wyskoczyła z łóżka i poszła do

łazienki wziąć zimny prysznic. Wycierała się, gdy usłyszała pukanie do

drzwi.

- Kto tam?

- Obsługa hotelowa.

Niczego nie zamawiała, ale może to było w cenie pokoju. Zawinęła

się w jedwabny szlafrok i otworzyła drzwi.

Na korytarzu stał wysoki mężczyzna w stroju kelnera. Więcej nie

mogła dostrzec, bo bardzo wysoko trzymał tacę, na poziomie swojej

twarzy.

- Scusi, signora.

Wsunął się do pokoju i postawił tacę na małym stoliku pod oknem.

Serce Delii zaczęło bić szybciej. Mógł zasłaniać twarz, ale trudno

było nie rozpoznać jego włosów. Instynktownie poprawiła poły szlafroka.

- Sok pomarańczowy? - zapytał teatralnym tonem. -Owoce? Płatki

śniadaniowe?

- Więc już się na mnie nie gniewasz? - uśmiechnęła się.

- Nie. Szybko uporałem się z moimi dąsami. Wybaczysz mi moje

wczorajsze zachowanie?

Tak ucieszyła się z widoku Carla, że zapomniała o wszystkim i

szeroko otwarła ramiona, żeby go uściskać. Carlo zrobił dwa kroki i

przytulił ją tak mocno, że niemal straciła dech w piersiach.

- Bałem się, że spakujesz walizki i wyjedziesz w nocy -wydobył z

siebie między pocałunkami.

- A ja bałam się, że już cię nigdy nie zobaczę. Przepraszam za

wczoraj. Nie chciałam, żeby to tak się skończyło. Po prostu...

- Nie ma sprawy. To moja wina. Zrobiłem z igły widły.

- Chciałam ci wszystko powiedzieć na początku, ale wy darzenia

potoczyły się tak szybko, że zapomniałam o zdrowym rozsądku.

- Tak - przyznał Carlo. - Ja też.

Całując ją, przyciskał mocno do siebie. Jednak taki uścisk był

niebezpieczny, bo przecież była prawie naga. Delikatny jak pajęczyna

materiał szlafroka nie stanowił żadnej ochrony przed podnieceniem Carla.

Nie chciała się dłużej kontrolować.

Przestraszyła się tej ostatniej myśli. Jeszcze dwadzieścia cztery

godziny temu nie znała tego mężczyzny. A teraz pogrążała się w

namiętności i pożądaniu, które zdawało się nie mieć granic. Należało to

zatrzymać. Zmusiła się, by odsunąć się odrobinę i pokręciła głową.

- Nie, Carlo, proszę...

- Della - Jego głos drżał.

- Proszę... przestań...

- Masz rację - wyszeptał.

- Chodzi o to, że...

- Wiem... wiem... jeszcze nie teraz.

Mówił drżącym głosem, ale odzyskał kontrolę nad sobą. Della też

wkrótce zapanowała nad emocjami. Oderwała się od Carla, wzięła ubranie

i wyszła do łazienki.

Gdy wróciła, już ubrana, Carlo siedział przy stoliku koło okna i

nalewał kawę. Był uspokojony, bez śladów niedawnego podniecenia,

jedynie lekko drżała mu ręka.

- Śniadanie czeka. - Wskazał na bułeczki i miód. - Ale jeśli chcesz

coś bardziej konkretnego, to zapraszam cię na wielki lunch po wizycie w

Pompejach.

- Wracamy tam?

- Tylko na godzinę. Muszę rozdzielić zadania moim podwładnym,

resztę dnia będę miał wolną.

- Przepraszam jeszcze raz za to wszystko. Wieczorem chciałam ci

powiedzieć, ale... - nie dokończyła, robiąc wymowny gest rękami.

- To była moja wina - przyznał, kręcąc głową. - Cały czas mówiłem

o sobie, co jest moją przywarą. Mamma często powtarza, że gdybym choć

na chwilę się zamknął, to może dowiedziałbym się czegoś o życiu.

- Ale nigdy jej nie posłuchałeś, by się przekonać, czy ma rację -

zachichotała Della.

Carlo uśmiechnął się.

- Mówisz zupełnie jak ona. Wiem, że ma rację. Dzisiaj to ty będziesz

cały czas mówić, a ja nie powiem ani słowa.

- Hm - westchnęła sceptycznie.

- Widzę, że już za dobrze mnie poznałaś - odparł, udając przerażenie.

- W takim razie nie mamy sobie nic do powiedzenia.

- Dlaczego?

- Po co mężczyźnie kobieta, która przejrzała go na wylot?

- Z każdą chwilą zaczynam się bać ciebie coraz bardziej.

- Więc lepiej trzymaj się ode mnie z daleka. Jeśli teraz zadzwonię na

lotnisko, to jeszcze uda mi się zarezerwować bilet na lot do Londynu.

Natychmiast złapał jej dłonie i zamknął w swoich jak w więzieniu,

delikatnie, lecz zdecydowanie.

- Zawsze stawiam czoła niebezpieczeństwom. A ty?

Zawahała się.

- Ja też - odparła.

- To świetnie. W takim wypadku...

- Co w takim wypadku?

- W takim wypadku proponuję się pospieszyć i dokończyć śniadanie.

Uśmiechnęła się szeroko. Lubiła mężczyzn, którzy potrafili ją

rozbawić.

W Pompejach ekipa Carla czekała w kantynie. Teraz Della

dostrzegła rzeczy, których wcześniej nie była świadoma. Zauważyła, jak

jego młode podwładne rozświetlały się, gdy on się pojawiał. Nie mogła ich

za to winić.

Gdy Carlo rozmawiał z pracownikami, poszła do muzeum. Znalazła

to, czego szukała - gipsowe odlewy ciał, zastygłe w momencie katastrofy

prawie dwa tysiące lat temu. Był tam odlew sylwetki mężczyzny, który

przewrócił się na schodach i już nigdy nie zdołał wstać. Kolejny odlew

przedstawiał matkę osłaniającą dziecko.

Najdłużej patrzyła na odlew kochanków. Kobieta i mężczyzna

wyciągali ramiona, pragnąc być blisko siebie w chwili śmierci.

- Prawie im się udało - szepnęła.

- Tak - usłyszała głos Carla obok siebie.

Nie wiedziała, jak długo tam stał i obserwował ją.

- Teraz już nigdy się nie połączą.

- Nie ma nic smutniejszego niż takie niespełnienie -zgodził się Carlo.

Poprowadził ją do kolejnego eksponatu. Był to odlew kobiety i

mężczyzny w miłosnym uścisku.

- Wiedzieli, że nadchodzi śmierć - tłumaczył Carlo -ale dzięki temu,

że byli wtuleni w siebie, niczego się nie bali.

- Możliwe - odpowiedziała z rezerwą Della.

- Nie wierzysz?

- Zastanawiam się, czy nie za bardzo naginasz fakty. Nie można

stwierdzić, czy się bali, czy nie.

- Tak sądzisz? Spójrz na nich.

Della przyjrzała się uważniej. Rzeczywiście, ciała kochanków

wydawały się odprężone.

- Masz rację - odpowiedziała cicho.

- Idziemy? - zapytał Carlo.

Pojechali do tej samej wioski rybackiej, którą odwiedzili

poprzedniego dnia. Tym razem nastał przypływ, łodzie rybackie

wypłynęły w morze i atmosfera była zupełnie inna. Carlo zabrał ją na

rynek. Na przystrojonych straganach sprzedawano świeże mięso i

warzywa, sprzedawcy z innych straganów oferowali wyroby z jedwabiu.

- Ten region słynie z jedwabiu - wyjaśnił Carlo. - Tutejszy jedwab

jest o wiele lepszej jakości niż ten, który znajdziesz w modnych sklepach

w Mediolanie - mówiąc to, przymierzał do jej sylwetki chusty i bluzki.

- Te nie pasują - powiedział i odłożył je z powrotem. -To nie twój

kolor.

- Naprawdę? - zapytała lekko zirytowana, bo właśnie te dwie rzeczy

jej się spodobały.

- Ta lepiej pasuje. - Podniósł bluzkę z granatowym wzorem i

przyłożył do niej. - Wezmę tę - powiedział do kobiety na straganie.

- Hej, może przynajmniej sprawdzimy rozmiar - zaproponowała

Della.

- Nie trzeba - zachichotała sprzedawczyni. - On zawsze wybiera

odpowiedni rozmiar.

- Dziękuję - powiedział spiesznie Carlo, podając gotówkę i

odciągając Delię.

- Ty to masz tupet. Kupujesz mi ubrania, nawet nie pytając o zgodę.

- Wcale nie musisz mi dziękować.

- Nie dziękuję. Chcę tylko powiedzieć, że jesteś zuchwały jak stado

małp.

- To zwykłe pomówienie.

Della odczuła psotną radość, widząc, że Carlo zaczerwienił się.

- Więc zawsze wybierasz dobry rozmiar. Masz dobre oko?

- Chodźmy coś zjeść - zaproponował pospiesznie, biorąc ją pod rękę

i kierując się w boczną uliczkę, w której znaleźli kafejkę.

Dla Delii zamówił kawę i kieliszek prosecco, delikatnego, białego

wina musującego.

- A teraz zrób to, czego nie pozwoliłem zrobić ci wczoraj i opowiedz

mi wszystko o sobie. Wiem już, że jesteś rozwiedziona...

- Wyszłam za mąż, gdy miałam szesnaście lat. Byłam w ciąży.

Obydwoje nie wiedzieliśmy, w co się pakujemy i gdy on odszedł po kilku

miesiącach, to chyba nawet nie miałam do niego żalu.

- Jesteś zbyt wyrozumiała. Każdy powinien odpowiadać za swoje

czyny.

- No tak, przemawia przez ciebie mądrość i rutyna, ale jak bardzo

odpowiedzialny byłeś w wieku siedemnastu lat?

- Może lepiej faktycznie nie poruszajmy tego tematu -odparł. - Mimo

to uważam, że on nie powinien zostawić cię z dzieckiem.

- Nie musisz się nade mną użalać. Nie zostałam w jednopokojowej

norze bez grosza. Mieszkaliśmy u moich rodziców, więc miałam

komfortowe lokum i dobrą opiekę. Moi rodzice wcale się nie zmartwili,

gdy odszedł.

- Czy to twoi rodzice się go pozbyli?

- On twierdzi, że właśnie tak było. Nie znam szczegółów. Wiem

tylko, że i tak byśmy się rozeszli. Wyszło mi to na dobre, bo nie

chciałabym być teraz z człowiekiem, jakim się stał.

- Nadal jest nieodpowiedzialny?

- Gorzej. Nudny.

- Boże dopomóż! To nadal utrzymujecie kontakt?

- Tak, mieszka w Szkocji. Odwiedza go nasz syn Sol. To zdrobnienie

od imienia Solomon.

- Czy to właśnie z Solem rozmawiałaś wczoraj wieczorem przez

telefon?

- Tak.

Czyli nie miała obecnie mężczyzny, pomyślał Carlo, robiąc szybkie

obliczenia w głowie. Jej syn mógł mieć dwanaście lat, jeśli była taka

młoda, gdy go rodziła.

- A dlaczego zaczęłaś robić programy dla telewizji?

- Przez drugiego męża i jego brata.

- Drugi... ? Jesteś mężatką?

- Nie. Moje drugie małżeństwo też nie było udane. Chyba kiepsko

dobieram sobie partnerów. Garry uciekł, pozostawiając mnie z długami,

które musiałam spłacić. Jedyną dobrą rzeczą, jaką dla mnie zrobił, było

przedstawienie mnie swojemu bratu Brianowi, który jest producentem

telewizyjnym. Brian dał mi pracę. Byłam jego sekretarką. Nauczył mnie

wszystkiego, co sam wiedział o telewizji. Pożyczył mi pieniądze, żebym

rozkręciła własny biznes i polecił mnie odpowiednim ludziom.

-I teraz jesteś grubą rybą? - stwierdził beztrosko. - Produkujesz

programy, zdobywasz nagrody...

- Daj spokój.

- No chyba nie powiesz mi, że nigdy nie zdobyłaś żadnej nagrody?

- Takie drobiazgi tu i tam - przyznała wymijająco.

- Nie tylko ty umiesz korzystać z internetu. Zdobyłaś Złoty Glob za

najlepszy film dokumentalny roku.

- Widzę, że pobawiłeś się w detektywa.

- Oczywiście. Chciałem ci udowodnić, jaki jestem bystry. I umiem

posługiwać się telefonem.

- Żartujesz?

- Zadzwoniłem wczoraj wieczorem w kilka miejsc i rozmawiałem z

kimś, kto zna i ceni twoją pracę.

Carlo nie dodał, że jego znajomy nie wiedział nic o jej życiu

prywatnym. Był tym bardzo sfrustrowany.

- Wspomniał, że przygotowujesz nowy wielki projekt, ale nic więcej

nie wiedział. Powiedział tylko, że w przyszłym roku wszyscy pójdą z

torbami, bo ty zgarniesz wszystko, co jest do zdobycia.

- Sprawdzałeś mnie w ramach swojej małej zemsty, tak? - zapytała,

uśmiechając się do niego.

- Czyli mamy remis.

- Rekomendowało cię tak wiele osób, że aż zaczęłam się na ciebie

złościć. Muszę przyznać, że chciałam, by się myliły. Gdy ich opinie się

potwierdziły, wpadłam w jeszcze większą wściekłość.

- Więc z pewną dozą niechęci postanowiłaś zaoferować mi pracę? A

może ja ci to ułatwię i od razu odmówię? Co ty na to?

- Najpierw wysłuchaj, o co chodzi. Przygotowuję osiem godzinnych

filmów o ośmiu różnych miejscach, w których wydarzyło się coś

niezwykłego. Nie potrzebuję zwykłego prezentera, ale kogoś z zacięciem

archeologicznym i historycznym, kogoś z autorytetem w tych dziedzinach.

- Więc to będą miejsca w stylu Pompei?

- Jedno z nich znajduje się nawet pod wodą.

- Nic nie mów, niech zgadnę. „Titanic"?

- Nie. „Titanic" jest zgrany na śmierć. Miał dwa siostrzane statki i

jeden z nich, „Brittannic", też zatonął. Był wykorzystywany jako statek-

szpital podczas pierwszej wojny światowej, ale poszedł na dno już po

trzech miesiącach służby. Po tragedii „Titanica", „Britannic" został

częściowo przeprojektowany, ale niestety zatonął jeszcze szybciej.

Spoczywa w Morzu Egejskim.

Ku zdziwieniu Delii Carlo pobladł.

- I chciałabyś, żebym zszedł pod wodę i... Przykro mi, ale to

niemożliwe.

-Nie martw się tym. Wykorzystam profesjonalnych nurków, choć

gdybyś chciał, mógłbyś się raz zanurzyć. Na pewno byłoby wspaniale.

- Nie, dziękuję.

- Z czystej ciekawości.

- Nie da rady.

- Dlaczego?

- Bo jestem tchórzem - przyznał Carlo szczerze. - Mogę wspiąć się

na każdą wysokość, zejść do każdej jaskini, ale jeśli chodzi o nurkowanie,

to zapomnij.

- Odważne wyznanie - odparła Della zauroczona jego szczerością.

Uśmiechnął się lekko.

- Wolę od razu się przyznać, niż czekać, aż sama się o tym

przekonasz. Będziesz musiała zaangażować kogoś innego.

- Nie wygłupiaj się. Będziesz komentatorem historycznym z suchego

lądu.

- Obiecujesz? Bo jeśli mnie oszukujesz, spadam stąd. -Odsunął się

od niej.

- Przestań! - zawołała żartobliwie.

- Po prostu nie chcę żadnych niedomówień. Jestem wodnym

tchórzem i tyle.

- Uhu... tchórzem - powtórzyła ze śmiechem.

- Wszyscy się czegoś boimy - oświadczył nagle poważnym tonem.

- To chyba prawda.

- A jaka jest twoja największa słabość?

- Mam ich z tuzin - odparła wymijająco.

- Ale żadną nie chcesz się ze mną podzielić?

- Mam zbyt silny instynkt samozachowawczy.

- To tak właśnie mnie postrzegasz? Jako niebezpieczeństwo, przed

którym należy się bronić?

Nagle Della zdała sobie sprawę, że to on jest największym

zagrożeniem, jakiemu kiedykolwiek stawiła czoła. Ale nie będzie się przed

nim bronić. Nawet gdyby chciała, nie dałaby rady.

- Prędzej piekło zamarznie, niż doczekasz się odpowiedzi -

oświadczyła.

- Zatem uzyskanie odpowiedzi byłoby moim sukcesem? - droczył się

z nią.

- Mam zasznurowane usta.

- Teraz już tak. - Pochylił się i przycisnął swoje usta do jej ust.

To był krótki pocałunek, ale bardzo żarliwy. Carlo oderwał się i

poszedł do baru po kawę, pozwalając Delii otrząsnąć się z wrażenia.

- A co się stało z trzecim statkiem? - zapytał, gdy wrócił.

- Słucham? - zapytała zbita z tropu.

- Powiedziałaś, że „Titanic" miał dwa siostrzane statki. Co się stało z

tym drugim?

- Pływał przez dwadzieścia cztery lata, potem go złomowali.

Rozważam jeszcze inne tematy do serialu, jestem prawie pewna, że

omówię bitwę pod Waterloo. Mam całą teczkę pomysłów, ale żaden z nich

mnie nie przekonuje.

-Nie możesz opierać się wyłącznie na dokumentacji. Powinnaś

odwiedzić te miejsca. Sam znam kilka niedaleko stąd. Moglibyśmy na

przykład pojechać na południe, na Sycylię. Możemy ruszać od razu.

- Serio? - spojrzała na niego zdziwiona.

- Zajęłoby to nam tydzień, ale jeśli masz tyle czasu...

- Ale czy ty możesz urwać się z pracy?

- Mój zespół wie, czego od nich oczekuję. Dadzą sobie radę beze

mnie, poza tym zawsze mogą zadzwonić.

Della milczała, walcząc z pokusą. Być z nim sam na sam, z dala od

realnego świata, rozkoszować się emocjami, które zaczęły ją pochłaniać...

- Mogłabym zadzwonić do biura i powiedzieć sekretarce, że spędzę

tu trochę czasu... - myślała głośno.

- Wypij kawę i spadamy stąd.

W drodze do hotelu Della analizowała sytuację. Oczywistym

wariactwem było podróżowanie z mężczyzną, którego znała zaledwie

jeden dzień, ale coś ją do tego popychało.

Zdawała sobie sprawę, że zgoda na wspólny wyjazd to też

odpowiedź na przemilczane pytanie. Pragnęli się wzajemnie. Ich umysły

nawiązały porozumienie, a ciała chciały się połączyć. Nie zgodziłaby się

na podróż, gdyby nie zdecydowała się, że chce się z nim kochać.

Gdy dojechali do hotelu, Della podświadomie oczekiwała, że Carlo

wejdzie z nią na górę i natychmiast weźmie ją w ramiona. Nie

zaprotestowałaby, jednak on uprzejmie pożegnał się z nią w holu.

- Wieczorem odwiedzę mamę i powiem, że nie będzie mnie przez

kilka dni. Do zobaczenia jutro rano.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Carlo pojawił się, zanim Della skończyła śniadanie. Rozłożył przed

nią mapę Włoch.

- Pomyślałem, że najpierw pojedziemy do Kalabrii. Tamtejsze

górskie wioski mają bogatą historię, która z pewnością cię zainteresuje.

Pół godziny później byli już na drodze wzdłuż wybrzeża, tej samej,

którą jechali poprzedniego dnia. Po chwili jednak znajome krajobrazy

zostały za nimi. Im dalej na południe, tym bardziej Della uświadamiała

sobie, że Włochy jako zjednoczone państwo istnieją dopiero od stu

trzydziestu lat. Wcześniej tworzyły zbiór niepodległych królestw i księstw,

a nawet teraz północ i południe więcej dzieliło niż łączyło.

Carlo powiedział, że Kalabria była często nazywana prawdziwą

Italią. W porównaniu z rozwiniętymi regionami północy tutaj było

swojsko, a nawet prymitywnie. Jechali w górę tak stromą drogą, że Della

bała się spojrzeć w dół. W końcu dotarli do starej wioski wybudowanej z

kamienia polnego, z jedną tylko gospodą. Gdy się zatrzymali, Carlo

spojrzał na Delię pytająco, a ona odpowiedziała skinieniem głowy.

- Jak się nazywa ta wioska?

- Nie zauważyłem tablicy. Jest tak mała, że może nawet nie mieć

nazwy.

Wspaniałe miejsce, nieznane, tak daleko od reszty świata. Gdy

weszli do gospody, przywitał ich uśmiechnięty mężczyzna. Miał dwa

wolne pokoje, duży i mały.

- Mały dla mnie, duży dla pani - zdecydował Carlo. Prawdziwy

dżentelmen, pomyślała Della.

Drzwi do pokojów były dokładnie naprzeciwko siebie. Pokój Carla

miał pojedyncze łóżko, a jej - wielkie, małżeńskie łoże. Byli jedynymi

gośćmi. Donato, właściciel zajazdu, powiedział, że jego żona ugotuje dla

nich wszystko, na co tylko przyjdzie im ochota.

Na obiad zjedli zupę pomidorową z fasolą i makaronem, jagnięcinę i

kiełbaski z rodzynkami. Na deser były cuccidatta, ciasteczka z figami,

orzechami i rodzynkami. Wszystko popijali miejscowym winem.

Niewiele rozmawiali, bo ich stolik stał się centrum uwagi. Co kilka

minut do sali wpadała któraś z pięknych córek Donata, pytając, czy podać

coś jeszcze. Przed wyjściem z sali dziewczęta rzucały Carlowi długie,

zalotne spojrzenia.

Della chichotała, a Carlo chował twarz w dłoniach.

-I co mam na to powiedzieć? Jeśli udam, że tego nie zauważam, to

wyjdę na przemądrzałego pajaca.

- A jeśli się nie zgodzisz, to skłamiesz.

- Możemy porzucić ten temat?

- Zauważyłam, jak patrzą na ciebie kobiety. Niektóre tylko

flirtowały, ale niektóre miały wzrok, jakby chciały ci o czymś

przypomnieć.

Carlo zarumienił się. Dopiero po krótkiej chwili odpowiedział po

cichu:

- Kiedyś prowadziłem inne życie. Ale to przeszłość. One nie

zostawiły żadnego śladu tutaj - przyłożył dłoń do serca. Nalał Delii wina i

nie patrząc na nią, zapytał: - A twoje życie?

- Dwóch mężów, jedno dziecko i kariera - streściła wcześniejszą

opowieść. - Nie miałam czasu na szaleństwa.

Przez chwilę na siebie patrzyli, po czym wstali i powoli ruszyli na

górę. Przy drzwiach do swojego pokoju Carlo zatrzymał się i czekał na jej

następny ruch. Della wyciągnęła do niego rękę.

- Chodź - wyszeptała.

Podszedł do niej powoli, jakby nie wierzył w to, co się dzieje. Weszli

do jej pokoju, nie zapalając światła. Przez rozsunięte zasłony do pokoju

wpadało miękkie światło księżyca.

Opuszki jego palców dotykały delikatnie jej policzków. Było to

najsłodsze uczucie, jakiego kiedykolwiek zaznała.

Della świadomie zapragnęła przeciągnąć chwilę uniesienia,

celebrując ją, zanim roztopi się w miłosnym pośpiechu. Carlo czuł to

samo. Całował ją delikatnie, jemu też się nie spieszyło. Della wtuliła się w

niego i przeczesała jego włosy palcami. Głaskała jego ciało, znajdując

dokładnie to, czego pragnęła w marzeniach.

Nawzajem rozpinali guziki swoich ubrań. Każdy moment przynosił

nowe odkrycia - gładkość skóry, podniecające krągłości. Wszystko działo

się powoli, aż wreszcie zaczęli się spieszyć. Pośpiech zmienił się w palącą

konieczność. Rzucili się na łóżko, zanim zdążyli się do końca rozebrać.

Gdy nadszedł moment spełnienia, Carlo spojrzał w jej oczy, szukając

jedności. Potem zasnął pierwszy, a Della leżała spokojnie, ciesząc się

ciężarem jego głowy na swoich piersiach. Delikatnie przeczesywała jego

włosy.

Po chwili wysunęła się spod Carla, wstała i podeszła do okna.

Patrzyła w ciemność, o niczym nie myśląc, pozwalając swoim uczuciom

przejąć kontrolę nad ciałem. W końcu dopuściła do świadomości swoje

myśli.

Może jestem stuknięta, no i co z tego? Kocham go i zawsze będę go

kochać, choć ta miłość pewnie nie będzie wieczna. Spędzimy ten czas

razem, a potem się rozejdziemy, każde w swoją stronę, bo tak musi się

stać. Znuży się mną i znajdzie sobie inną kobietę, trudno. Złamie mi serce,

ale nie dbam o to.

Gdy Della obudziła się następnego ranka, wszelkie myśli o

złamanym sercu odpłynęły daleko. Otworzyła oczy i zobaczyła, że Carlo

leży oparty na łokciu i przygląda się jej intensywnie.

Uśmiechał się, ale w jego oczach czaiła się niepewność.

Della powoli podniosła rękę i pogłaskała go po policzku.

- Cześć - powiedziała szeptem i uśmiechnęła się.

- Nie żałujesz?

- Nie żałuję.

-I nie chcesz zawrócić?

Mógł mówić o podróży powrotnej, ale Della doskonale zrozumiała

ukryte znaczenie. Zaczęli wspólną podróż, nie znając punktu docelowego.

Della zdecydowała się na nią już wcześniej, ale po nocy w jego ramionach

nic nie byłoby w stanie zawrócić jej z tej drogi. Dokądkolwiek prowadziła,

była gotowa ją odbyć.

Gdy wychodzili z zajazdu, Carlo dostrzegł, że Della spogląda

pożądliwie na jego samochód.

- Gdybyś był dżentelmenem, pozwoliłbyś mi poprowadzić -

westchnęła.

To było komiczne, jak szybko żarliwy kochanek zamienił się w

upartego mężczyznę broniącego swojego skarbu.

- Włoski samochód na włoskich drogach? - spytał retorycznie.

- Prowadziłam samochód we Francji - tłumaczyła się.

- Mam międzynarodowe prawo jazdy i jestem przyzwyczajona do

jazdy po niewłaściwej stronie drogi.

- To Anglicy jeżdżą po niewłaściwej stronie. To jest zupełnie nowy

samochód. Przykro mi, nic z tego. Widocznie nie jestem aż takim

dżentelmenem.

- Tego się właśnie obawiałam - odparła z żalem.

- Wsiadaj... na miejsce pasażera!

- Tak jest.

Carlo uśmiechnął się szeroko, ale nie ustąpił.

Zjechali z gór, po godzinie Carlo skręcił w spokojniejszą wiejską

drogę i zatrzymał się. Chciał zobaczyć międzynarodowe prawo jazdy

Delii. Obejrzał je dokładnie ze skrupulatnością biurokraty.

- Nie miałam wypadku - oświadczyła Della. - Jestem dobrym

kierowcą i mogę prowadzić samochód w całej Europie.

- Nic takiego nie jest tutaj napisane - odburknął Carlo.

- Za to jest napisane, że jeszcze nie zostałaś złapana.

- Nie jesteś zbyt szarmancki.

- Żaden mężczyzna nie jest szarmancki, gdy chodzi o jego nowy

samochód. To prawo jazdy jeszcze o niczym nie świadczy. Anglicy

rozrzucają je jak konfetti. Nie mają poczucia odpowiedzialności za

bezpieczeństwo ruchu drogowego.

- A może ja je podrobiłam, co?

Spojrzał na nią, marszcząc brwi, ale wysiadł z samochodu.

- Pięć minut - oświadczył. - I to wszystko.

Wytłumaczył jej, gdzie znajdują się podstawowe przełączniki i

ruszyli. Pięć minut zmieniło się w dziesięć, a potem w pół godziny. Della

miała słabość do szybkich i drogich aut, toteż czuła się dobrze za

kierownicą tego wozu.

Carlo zmuszony był przyznać, że Della świetnie sobie radzi. Mógł

marudzić, ale Della wyczuwała, że wreszcie się zrelaksował.

- No dobra, nawet nieźle prowadzisz - przyznał w końcu.

- Wielkie dzięki - odparła ironicznie.

- W porządku, jesteś o wiele lepszym kierowcą, niż się

spodziewałem i przepraszam, że w ciebie wątpiłem - wyznał w końcu, ale

po chwili zepsuł wszystko, mówiąc: - Zatrzymajmy się gdzieś na lunch,

żeby moje napięte nerwy doznały ukojenia.

Della zachichotała i zatrzymała się przed zajazdem. Po posiłku Carlo

zasiadł za kierownicą i podczas jazdy opowiadał Delii o następnym celu

ich podróży.

- Badolato jest położone niedaleko wybrzeża. Znam to miejsce, bo

zajmowałem się zagadką Świętego Graala.

- Tutaj? Ale Święty Graal... - zamilkła zaskoczona.

- O to właśnie chodzi. Nikt nie wie, gdzie naprawdę jest i czy w

ogóle istnieje. Niektórzy twierdzą, że właśnie tu został ukryty.

- Wierzysz w to?

- Wierzę, że jest to bardzo interesujące miejsce. Jest tu aż trzynaście

kościołów, a tutejsze źródła są słynne w całym kraju. Ludzie przybywają z

daleka, by nabrać stąd wody. Miasto leży pod klifem i ma swoją plażę.

Zresztą sama zobacz.

Przed nimi rozciągało się średniowieczne miasteczko usadowione na

stromym zboczu wzgórza.

- Wcześniej zarezerwowałem dla nas hotel, w którym zawsze się

zatrzymuję.

- Mam nadzieję, że tym razem tylko jeden pokój?

- Tym razem tak - odpowiedział Carlo i uśmiechnął się szeroko.

Della dojrzała plażę.

- Piękna! - westchnęła. - Nigdy nie widziałam tak białego piasku i

tak mocno błękitnego morza. Nie, nie błękitnego, właściwe fioletowego!

- To złudzenie, szczególnie widoczne późnym popołudniem.

Zatrzymamy się?

- O tak. Marzę o kąpieli.

Czuła się lepka. Na szczęście na przystani można było wynająć

chatkę plażową. Wystarczyło teraz tylko przebiec po piasku, zanurzyć się

w wodzie, a fale zmywały z człowieka wszystkie troski i smutki.

Della poznała już ciało Carla w ciemności, ale oglądanie go w

pełnym słońcu dostarczało nowych wrażeń. Czuła się jak podglądaczka,

obserwując jego sylwetkę wynurzającą się co chwilę z wody.

- Co się dzieje? - zapytał Carlo.

- Podziwiam widok i myślę o różnych rzeczach.

- Opowiedz mi o tych myślach.

Położyła dłoń na jego torsie i zsunęła ją odrobinę w dół.

- Takie mam myśli - oznajmiła.

- Nie rób tego - poprosił cicho.

Cofnęła rękę i patrzyła na niego wyzywająco.

- Tego też nie rób - błagał. - Nie w miejscu publicznym. Słońce nagle

schowało się za chmurami i w ciągu kilku chwil zrobiło się chłodniej.

- Chodźmy - zawołał Carlo.

Wziął ją za rękę i ruszyli na brzeg. Niebo nadal ciemniało,

zamruczało, aż nagle rozświetliło się błyskawicą. Przebrali się w

pośpiechu i popędzili do samochodu. Dobiegła pierwsza i chwyciła za

klamkę drzwi kierowcy.

- Lepiej, żebym ja prowadził - zaczął Carlo.

- Wsiadaj - odparła.

Wyjechali z parkingu i ruszyli stromo w górę. Tym razem jazda była

trudniejsza, niż Della przewidywała. Droga wiła się niemiłosiernie i

wymagała od kierowcy ostrożności i skupienia. Uderzyła w nich ściana

deszczu, co sprawiło, że jazda stała się jeszcze trudniejsza.

Na szczęście już po kilku minutach byli w miasteczku.

- Skręć w lewo - powiedział Carlo ponurym głosem. -A teraz w

prawo.

Zatrzymali się przed hotelem.

Carlo rzucił jej poirytowane spojrzenie, ale nic nie powiedział,

dopóki nie wyłączyła silnika. I wtedy dopiero wybuchł.

- Ty głupia kobieto!

- Przepraszam - odparła.

- Co do licha w ciebie wstąpiło? Myślisz, że prowadzenie stromymi

serpentynami podczas burzy to... to... - zabrakło mu słów.

- Naprawdę nie wiem, co mi się stało. Zwykle jestem bardziej

rozsądna.

- Rozsądna! Ha! Jak pięcioletnie dziecko. Czy ja powiedziałem coś

śmiesznego? - dodał ostro, widząc, że usta Delii wykrzywiły się w

uśmiechu.

- Mam o wiele więcej niż pięć lat - odparła ironicznie. - Carlo,

bardzo przepraszam, ale przecież nic się nie stało. Na samochodzie nie ma

żadnej rysy.

- Do diabła z samochodem! - krzyczał. - Czy ty myślisz, że chodziło

mi o samochód?

- Przecież nikomu nic się nie stało.

- Mamy szczęście, że nikt nie zjeżdżał z góry.

- Hej, jestem dobrym kierowcą.

- Jesteś skończoną idiotką! - rzucił ostro. - Dzieci mają więcej

rozsądku. Ty... ty...

Złapał ją mocno za ramiona, objął i trzymał w żelaznym uścisku.

Ledwie oddychała, ale czuła, że to, co nim kierowało, nie było już

wściekłością, ale niepokojem.

- Mogłaś się zabić - stwierdził przytłumionym głosem. -I nie karm

mnie tymi nonsensami, jakim to jesteś dobrym kierowcą. Nie jesteś wcale

taka dobra, rozumiesz?

Odsunął się, ale nadal trzymał jej twarz w dłoniach.

-I nigdy więcej tego nie rób. Byłem po prostu przerażony. Mio dio!

Jeśli jeszcze raz coś takiego zrobisz... - zaczął ostro.

- To co?

- Chodź tu!

- Powiedz mi, co się wtedy stanie? - szeptała prowokująco.

- Powiedziałem, chodź tu!

Przysunęła się. Zrobiła wszystko, czego chciał. A w środku jej dusza

śmiała się i śpiewała, serce radowało się i tańczyło ze szczęścia.

- Kocham cię. Wiesz o tym, prawda? -Ciii...

- Dlaczego? Nie wolno mi tego mówić?

- Carlo, bądź rozsądny...

- Nigdy...

- Ale chociaż na trzy dni...

- Trzy dni, trzy godziny, trzy minuty. Co to ma za znaczenie? To

było we mnie od samego początku. Od momentu, kiedy zobaczyłem cię w

Pompejach, gdy usłyszałem, jak się śmiejesz.

- Gdy zobaczyłam, jak wygłupiasz się z dzieciakami...

- To dlatego mnie kochasz? Bo cię rozśmieszam?

- Hej, cwaniaczku! Nie powiedziałam, że cię kocham.

- Ale kochasz, prawda? No powiedz to! -Hm...

- Powiedz to, proszę. Nie drocz się ze mną.

- Bądź cierpliwy. Jest o trzy dni za wcześnie.

- Powiedz to.

- Za wcześnie.

Cały dzień spędzili w Badolato. Della robiła notatki, a gdy tylko

dostrzegła na wystawie sklepowej jakiś przewodnik, natychmiast go

kupowała. Kolację zjedli w swoim pokoju, chcąc ukryć się przed resztą

świata. Dziś tylko częściowo emocje Delii pochłaniał Carlo, była bardzo

przejęta tym, co zobaczyła i zwiedziła.

- To bardzo obiecujący materiał - oświadczyła, wertując notatki. -

Gdybym mogła znaleźć więcej takich miejsc.

- Chodź wziąć prysznic - zachęcał Carlo. - Czas pomyśleć o pójściu

do łóżka.

- Nie widzisz, że...

- Możemy porozmawiać pod prysznicem - odparł Carlo i zaczął ją

rozbierać.

Pod prysznicem jednak pochłonęły ich ważniejsze sprawy niż

rozmowa o historii.

- To miała być delegacja służbowa - mruknęła Della, gdy leżeli już

nago w łóżku.

- Przecież cały dzień spędziliśmy bardzo pracowicie -stwierdził

Carlo, głaszcząc ją po piersiach.

- Ale nie mam jeszcze wystarczająco dużo materiału -wyjaśniła.

- To czego szukasz? Katastrof historycznych jak Pompeje,

zatopionych statków czy miejsc owianych tajemnicą?

- A co jeszcze mogę pokazać? - zapytała.

- Wesołe miejsca.

- A są tu jakieś?

- Nie znasz ich z historii własnego kraju? A co powiesz na Field of

the Cloth of Gold?

- Czy to nie... ? - zdziwiła się Della.

- Owszem, można to nazwać pierwszym mediacyjnym spotkaniem

na szczycie, ale tak naprawdę to był tylko teatrzyk na pokaz.

- Teatrzyk? - zachichotała Della. - Podoba mi się takie określenie.

- Czterysta łat temu Henryk VIII, król Anglii, i Franciszek I, król

Francji, spotkali się na polach koło Calais. Rozłożono wielkie namioty z

jedwabiu i satyny kapiące od złota i rozpoczęto ucztowanie tak wystawne i

ekstrawaganckie, że mieszkańcy Calais do dziś organizują festyny z okazji

rocznicy tego spotkania.

- Wydawało mi się, że określiłeś to jako spotkanie na szczycie.

- Oficjalnie chodziło o zawarcie przymierza - mruknął, pieszcząc

palcami wewnętrzną stronę jej uda, przez co trudno było jej się skupić na

rozmowie. - Ale tak naprawdę za dnia organizowano pojedynki rycerskie,

a wieczorami raczono się winem i bawiono z kobietami. Franciszek i

Henryk mieli wtedy po dwadzieścia kilka lat i lubili się bawić. Wszystko

trwało trzy tygodnie.

- Aż trzy tygodnie?

- Zorganizowano też królewskie zapasy i Henryk wylądował na

łopatkach. Wtedy zdecydował, że czas wracać do domu.

- Bardzo mądrze - westchnęła. - Wiesz, co sobie myślę? -Co?

- Do licha z tym Henrykiem VIII - szepnęła i przywarła do niego

mocniej.

Po opuszczeniu Badolato pojechali dalej na południe, potem

popłynęli promem na Sycylię. Jeden dzień spędzili w Palermo, gdzie Carlo

przeszedł transformację wartą scenariusza do filmu science fiction. Z

playboya przemienił się w entuzjastycznego naukowca, pragnącego, by

Della widziała wszystko jego oczami.

- Na co patrzysz? - zapytał podczas zwiedzania jakiegoś miejsca,

widząc, że Della spogląda w niebo.

- Próbuję odnaleźć tam znaczenie słowa, którego użyłeś - przyznała.

- Jest tam w górze, gdzieś nade mną.

- Przepraszam. Będę używał zrozumiałych określeń.

- Będziesz musiał, szczególnie podczas pisania skryptu, ale teraz nie

przejmuj się tym tak bardzo. Możemy porozmawiać o czymś mniej

poważnym?

- Przecież to była moja próba na casting! - odparł urażony.

- Proszę do nas nie dzwonić, my zadzwonimy do pana - zachichotała,

cytując znaną formułkę. - Mam ci coś innego do powiedzenia.

- A niby co takiego?

- Coś, do czego nie potrzeba słów.

- No to chodźmy.

Pozostałe dni spędzili, podziwiając krajobrazy, jedząc kolacje przy

świecach. W małych hotelikach na wzgórzach zajmowali się tylko sobą.

Czuli się jak na wakacjach. Della zrobiła mnóstwo zdjęć, by miała co

wspominać.

- Minęło już kilka dni. Czy to nie wystarczająco długo, by wyznać

miłość?

- Jesteś taki niecierpliwy.

- Zawsze taki byłem. Kiedy czegoś chcę, muszę mieć to natychmiast.

Chcę ciebie. Nie czujesz się tak samo? Tylko bądź ze mną szczera.

- Tak, czuję.

- Więc dlaczego nie możesz mi powiedzieć, że mnie kochasz?

- Bądź cierpliwy. To wszystko wydaje się takie nierzeczywiste.

- Zwykłe oczarowanie nie ma nic wspólnego z tym, co teraz czuję.

Czekałem na ciebie, czekałem na moją Delię, bo zawsze byłaś moja, nawet

zanim się spotkaliśmy. Powiedz, że mi wierzysz.

- Wierzę ci.

- Moje serce jest twoje, teraz i na zawsze.

- Cicho. Nie mów „na zawsze".

- Nie. Zawsze jest tu i teraz. I zawsze będzie. Powiedz mi, że mnie

kochasz.

- Jeszcze nie. Jeszcze chwila.

- Powiedz, proszę...

ROZDZIAŁ PIATY

Della zastanawiała się czasem, czy gdyby nie proza życia, ten

wymarzony związek mógłby trwać wiecznie.

- Dzwonił mój brat Ruggiero - powiedział niezadowolony Carlo po

skończeniu rozmowy przez komórkę. - Przypomniał mi, że za kilka dni

mam urodziny. Jeśli nie pojawię się na rodzinnym przyjęciu, już po mnie.

Niechętnie zawrócili, przepłynęli promem przez Cieśninę Mesyńską

i ruszyli na północ. Po drodze Della zadzwoniła do hotelu „Vallini" i

zarezerwowała pokój.

Była prawie ósma wieczorem, gdy dotarli do hotelu.

- Muszę zajrzeć do mojego mieszkania, przejrzeć pocztę, zadzwonić

do matki, wziąć prysznic i doprowadzić się do ładu. Zmieniam kolejność

czynności. Zadzwonię do niej, gdy doprowadzę się do ładu.

- Ale przecież przez telefon nie pozna, czy jesteś czysty, czy nie.

Carlo uśmiechnął się szeroko.

- Nie znasz mojej matki. Za godzinę będę z powrotem. Pocałował ją i

pojechał. Gdy portier wnosił jej walizki,

Della myślała o tym, co się stało. Zdała sobie sprawę, że ich idylla

się skończyła. A teraz musi zrobić to, do czego się przygotowywała i

wrócić do rzeczywistości. Ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie tej nocy.

Podczas podróży uzupełniła swoją skromną garderobę o kilka rzeczy,

ale i tak nie miała nic, co nie byłoby wygniecione.

Pukanie do drzwi przerwało jej rozmyślania. Zastanawiając się, czy

to może Carlo tak szybko wrócił, podbiegła do drzwi. To nie był Carlo...

- Sol! - krzyknęła, otwierając szeroko ramiona na powitanie

ukochanego syna.

- Cześć - odpowiedział, ściskając ją mocno.

- Jak się tu znalazłeś?

- Przyjechałem specjalnie do ciebie. Jesteś poza domem dłużej, niż

zapowiadałaś.

- No tak, coś się wydarzyło, wpadły mi do głowy nowe pomysły,

musiałam pojechać w kilka miejsc. Ale wspominałam o tym przez telefon.

Co u ojca?

- Robi z siebie durnia przy tej nowej dziewczynie. Przeszkadzałem

im, więc wróciłem do domu i zadzwoniłem do Sally.

- Do Sally? - zapytała zaskoczona. - Myślałam, że ona ma na imię

Gina.

- Nie, Gina to była ta poprzednia.

- Nie mogę za tobą nadążyć. Więc teraz jesteś z Sally?

- Raczej byłem z Sally. To i tak nie mogło trwać długo... - wzruszył

ramionami. - Więc skoro miałem kilka dni luzu, pomyślałem, że spędzę

trochę czasu z moją mamą i przyleciałem do Neapolu, żeby cię odnaleźć -

westchnął smętnie.

- Tylko że ciebie tutaj nie było.

- Proszę cię, nie zgrywaj opuszczonej sierotki - odparła,

powstrzymując się od śmiechu.

Sol cofnął się i popatrzył na matkę podejrzliwie.

- Lepiej powiedz, co tutaj się wydarzyło.

- Wścibski dzieciak - burknęła, dając mu kuksańca w żebra. -

Spędziłam kilka dni z panem Rinuccim, by ocenić jego przydatność do

mojego programu.

- Zwykle nie poświęcasz tyle czasu na sprawdzenie jednej osoby.

- Tym razem było inaczej. On jest archeologiem i historykiem o

doskonałej reputacji, pokazał mi kilka ciekawych miejsc.

- Nie mogę się doczekać, kiedy go poznam - oznajmił Sol z lekką

ironią w głosie, którą Della zignorowała.

- Będzie tu za godzinę. Możemy razem zjeść kolację...

- No wiesz... Mam już plany na wieczór.

- Szybki jesteś!

- Spotkałem ją w samolocie. Bała się lotu, więc rozumiesz...

- Rozumiem.

Sol spojrzał na otwartą walizkę.

- Przywiozłaś wystarczającą liczbę ciuchów na tę eskapadę?

- Pomyślałam właśnie, że zejdę do butiku w holu coś sobie kupić.

- Świetny pomysł. Pójdę z tobą.

Wystarczająco długo była matką, by nabrać podejrzeń, że za tą ofertą

kryje się podstęp, i nie myliła się. W butiku sprzedawano również męskie

ubrania.

- Powinnaś to przymierzyć - stwierdził Sol, wskazując na niezwykle

wytworną czarną, koktajlową sukienkę.

Della zbladła, gdy zobaczyła cenę.

- No, nie sądzę...

- Spoko. Co z tego, że jest droga? Zaprojektował ją najlepszy włoski

projektant mody i będziesz w niej świetnie wyglądać.

- No dobrze. Przymierzę ją.

Ku niezadowoleniu Delii sukienka leżała na niej wyśmienicie.

- No co, miałem rację? - domagał się pochwały Sol, gdy Della

paradowała w sukience po sklepie.

- Miałeś rację, ale...

- Ciężko ci to przyznać - powiedział, uśmiechając się wesoło.

Della często zastanawiała się, po kim Sol odziedziczył tyle uroku.

Jego ojciec był zwykłym nudziarzem. Sol niestety był też samolubny, zbyt

pewny siebie i wydawało mu się, że zawojuje świat samym wyglądem i

uśmiechem.

Byli przyjaciółmi, wspierali się nawzajem, zawsze mogli na siebie

liczyć.

- Chodź do mnie! - zawołała, szeroko rozpościerając ramiona. - Nie

pytaj mnie, dlaczego cię tak kocham. Muszę mieć jakieś powody.

Carlo uporał się ze wszystkim dwa razy szybciej, niż planował.

Zadzwonił do matki, by powiedzieć, że punktualnie stawi się jutro w jej

willi.

- Będę z przyjaciółką - wyjawił nieśmiało.

- No wreszcie - ucieszyła się Hope Rinucci.

To zbiło go z tropu. Przecież nie pierwszy raz przyprowadzał swoją

sympatię do domu. Może matka z jego tonu domyśliła się, że tym razem to

coś poważniejszego. Miała niesamowitą intuicję.

Pojechał do hotelu,, Vallinf, ciesząc się na spotkanie z Delią.

W drodze do wind rzucił okiem na butik i to, co zobaczył,

przyprawiło go o zawrót głowy. W środku stała Della w czarnej, stylowej

sukience, którą pokazywała wyjątkowo przystojnemu młodemu

mężczyźnie. Carlo obserwował ich. Gdy zobaczył, jak Della otwiera

szeroko ramiona i mocno obejmuje młodzieńca, zakręciło mu się w

głowie. Usłyszał, jak Della zwraca się do niego: „Nie pytaj mnie, dlaczego

cię tak kocham. Muszę mieć jakieś powody".

Carlo najchętniej zaszyłby się w jakiejś kryjówce. Chciał też podbiec

do nich i rozdzielić. Chciał pobić tego faceta, wypomnieć Delii zdradę.

Chciał zrobić wiele nieprzyjemnych rzeczy, które nie leżały w jego

naturze.

Nic takiego jednak nie zrobił. Wszedł po prostu do butiku i stanął

przed nimi. Młody mężczyzna pierwszy go dostrzegł.

- Hej, twój przyjaciel chyba już tu jest - powiedział wesoło.

Della spojrzała, uśmiechnęła się, ale nie zrobiła nic, żeby wyzwolić

się z jego uścisku.

- Witaj, kochanie - odrzekła. - To mój syn.

Carlo zacisnął palce. To był jej syn?! Dlaczego ona sobie tak

okrutnie z niego żartowała?

- Bardzo śmieszne - odparł lodowatym głosem. - To ile lat miałaś,

gdy go urodziłaś? Sześć?

Młodzieniec zaryczał ze śmiechu, co sprawiło, że Carlo chciał go

zamordować.

- No widzisz. To twoja wina, że wyglądasz tak młodo - powiedział

do Delii.

- Miałam szesnaście lat, gdy Sol przyszedł na świat - wyjaśniła

Carlowi. - Przecież już ci o tym opowiadałam.

- No tak, ale... - Carlo zamilkł.

- A teraz ma dwadzieścia jeden lat - dokończyła. - Wygląda doroślej,

bo jest zbudowany jak heros.

Sol szczerzył się, słuchając swojego opisu i wyciągnął rękę na

powitanie. Zbity z tropu Carlo uścisnął ją.

- Nie wiedzieliśmy, że się pojawisz - powiedział i od razu zdał sobie

sprawę z tego, jak głupio zabrzmiały jego słowa.

- Pomyślałem sobie, że odwiedzę moją staruszkę - tłumaczył wesoło

Sol. - Myślałem, że będzie tu tylko parę dni. Kiedy nie wracała,

zdecydowałem się przylecieć i sprawdzić, co porabia. - Jego spojrzenie

zdradzało, że zdążył już wyrobić sobie opinię na ten temat.

Carlo nie wydawał się zachwycony Solem, zmusił się jednak do

uprzejmych słów:

- Mam nadzieję, że zostaniesz tu na tyle długo, by odwiedzić moją

rodzinę. Czuj się zaproszony na jutrzejszą kolację.

- Super. Oczywiście, ale teraz muszę już lecieć. - Pocałował Delię w

policzek. - Mieszkam w pokoju naprzeciwko twojego. - Do zo... ! Ach

tak... - zdał sobie sprawę, że nie zapłacił za nową koszulę, którą miał już

na sobie.

- W porządku - odezwała się Della do sprzedawców. -Proszę ją

dopisać do mojego rachunku.

- Bóg zapłać, ale wybrałem jeszcze kilka innych rzeczy.

- Proszę dopisać wszystko do mojego rachunku - odparła rozbawiona

i jednocześnie poirytowana. - A teraz spadaj stąd, bo zaraz wyląduję w

przytułku dla ubogich.

- Dzięki!

Będąc już w drzwiach, zatrzymał się i odwrócił. -Hm...

- Co jeszcze?

- Nie wiedziałem, że ten hotel jest taki drogi... - przerwał znacząco.

- Przecież masz nową kartę kredytową - przypomniała mu.

- No tak, ale...

- Już wszystko wydałeś? Niemożliwe...

W odpowiedzi zobaczyła bezradne wzruszenie ramion i najlepszy z

uroczych uśmiechów, jakimi tak hojnie szafował.

Della sięgnęła do torebki i wydobyła z niej kilka banknotów.

- Proszę. Zadzwonię też do banku, by podwyższyli ci limit.

- Dzięki, mamo. Pa! Wreszcie zniknął.

- Zaraz wracam - powiedziała Della do Carla i schowała się w

przebieralni. Po chwili wróciła w swoim codziennym ubraniu, zapłaciła

rachunek i podała numer pokoju, by tam dostarczono jej zakupy.

Z butiku poszli do kawiarni obok. Carlo był pogrążony w myślach.

- Czy dobrze wyglądałam w tej sukience? Czy tylko Sol tak

powiedział, żebym zapłaciła za jego rzeczy?

- Po co miałby cię oszukiwać? Przecież i tak byś za niego zapłaciła.

- Oczywiście. Ma dwadzieścia jeden lat i dopiero co skończył

college. Kto ma płacić jego rachunki, jeśli nie ja?

- Mógłby poszukać pracy.

- Znajdzie pracę, ale najpierw chciał odwiedzić ojca.

- Rozumiem, ale czy nie powinien powstrzymać swojej rozrzutności?

- Niby dlaczego? Jeśli widzi, że mieszkam w jednym z najdroższych

hoteli w Neapolu, to prawdopodobnie zakłada, że stać mnie też na

zapłacenie za kilka jego koszul.

- Czy jego ojciec coś mu daje? - zapytał po chwili.

- Jego ojciec ma troje innych dzieci z różnymi kobietami. Pierwsze z

nich urodziło się rok po naszym rozwodzie.

- Więc cały czas tylko ty utrzymywałaś Sola?

- Przecież jestem jego matką.

- A potem jakaś inna kobieta też będzie musiała odgrywać tę rolę -

rzucił kpiąco.

- To wstrętne, co powiedziałeś! - obruszyła się Della. -I zupełnie nie

w twoim stylu!

To prawda, pomyślał i zezłościł się sam na siebie.

- Przepraszam. - Carlo próbował się uśmiechnąć. -Po prostu

przeżyłem straszny szok, gdy zobaczyłem was w czułym uścisku.

Pomyślałem, że znalazłaś sobie innego faceta. On naprawdę wygląda

poważniej.

- On ma dwadzieścia jeden lat, przysięgam! A ja mam trzydzieści

siedem! Trzydzieści siedem! - powtórzyła z naciskiem.

- Dlaczego mówisz to w taki sposób? Tak, jakbyś ogłaszała koniec

świata?

- Nigdy wcześniej nie rozmawialiśmy o moim wieku.

- A po co mielibyśmy o tym rozmawiać? Są przecież bardziej

interesujące rzeczy do robienia.

- Wcześniej czy później i tak dowiedziałbyś się, że jestem w średnim

wieku.

- W średnim wieku? To bzdura! - wykrzyknął ze złością.

- Tak mówisz, bo podejrzewam, że sam masz najwyżej trzydzieści.

- Wiesz co? Jesteś głupiutka - powiedział z czułością w głosie.

- Doskonale o tym wiem od momentu, gdy ciebie spotkałam.

- A co to niby ma znaczyć?

- Widząc ciebie, rozsądna kobieta natychmiast wzięłaby nogi za pas.

- To dlaczego nie uciekłaś?

- Może nie miałam nic przeciwko takiej szalonej przygodzie? Może

tego właśnie potrzebowałam? Może nawet wmówiłam sobie, że nie ma

znaczenia, co stanie się potem. Kto wie?

- A co stanie się później? - zapytał zaniepokojony.

- Nie wiem, co mnie czeka. Może smutek.

- Nie sposób tego przewidzieć.

- Smutek jest nieodłączną częścią życia.

- Więc razem stawimy mu czoła.

- Mam na myśli to, co stanie się później. Gdy to się skończy.

- Kiedy mnie porzucisz?

- To raczej ty mnie zostawisz.

- Dio mio! Już planujesz zerwanie.

- Wcale nie planuję. Po prostu staram się myśleć realistycznie.

Siedem lat to spora różnica wieku i wiem, że powinnam ci wcześniej

powiedzieć, ile mam lat.

- Możliwe - mruknął. - Zastawiam się, kiedy był ten właściwy

moment.

Kiedy powinna mu powiedzieć? Gdy leżeli wtuleni w siebie? Gdy

spacerowali po zmroku ze splecionymi rękami, myśląc o wspólnej nocy?

Gdy budzili się rano, niewyspani, ale szczęśliwi?

- Wcale nie musimy o tym rozmawiać. To nie ma najmniejszego

znaczenia. To nas nie dotyczy.

- Ale nas dotknie.

- Dlaczego? Przecież wiedziałem, że jesteś ode mnie starsza.

- Kochanie, nie udawaj, że mój wiek cię nie zaszokował.

Carlo spoglądał na Delię i zastanawiał się, jak to możliwe, że ludzie,

którzy tak bardzo się kochają, tak bardzo się nie rozumieją. Della miała

rację. Był zaskoczony i zaszokowany, jak mężczyzna, który otrzymał

potężny cios.

Wcale nie chodziło o jej wiek, tylko o to, że zobaczył ją w ramionach

Sola i pomyślał, że go zdradziła. Siła doznanego w tym momencie bólu

wytrąciła go z równowagi. - Tak przecież było - naciskała. - Musisz to

przemyśleć.

- Opowiadasz głupoty - odparł niecierpliwie. - Nie chcę tego słuchać.

- W porządku - machnęła lekceważąco ręką. - Dajmy temu spokój.

W oczach Carla była złość.

- Nie próbuj mnie udobruchać.

- Po prostu nie chcę tracić czasu na kłótnie.

- A ja nie chcę, żebyś rozwodziła się nad swoim wiekiem.

- Ale ta kwestia nie rozpłynie się w powietrzu. No, chyba że odejmę

sobie siedem lat.

- Czy możesz przestać o tym mówić? - błagał Carlo.

- Nie chciałbyś, żeby było inaczej?

- Chciałbym, żebyś była taka, jaka jesteś.

- Jednak pewnego dnia coś może się zmienić.

W odpowiedzi Carlo przyciągnął ją do siebie i pocałował. Pozostali

goście kawiarni podnieśli wiwat, bo kochankowie zawsze zbierali oklaski.

Wieczór spędzili tak samo jak zawsze. Zjedli kolację w pokoju i

poszli do łóżka. Podczas kolacji Carlo opowiadał Delii o swojej rodzinie.

- Justina i Eve nie będzie na imprezie, bo mieszkają w Anglii i Eve

jest w zaawansowanej ciąży. Będą Primo i Olimpia, Luke i Minnie z

Rzymu.

Carlo postanowił porozmawiać z nią o Solu. Zauważył, że nie

dopuszczała do najmniejszej krytyki syna.

- Czy on szuka sobie pracy? - zapytał delikatnie, by jej nie urazić.

- Nie przejmuj się tym. Da sobie radę. Nie zamierzam go tym

zadręczać tuż po ukończeniu college'u.

- Dyplom na pewno mu pomoże.

- On nie ma dyplomu, oblał egzaminy końcowe. Carlo ugryzł się w

język, by nie powiedzieć, że to nic dziwnego. Zamiast tego rzucił:

- Może przystąpić do powtórkowych.

- Uważa, że nie warto. Mówi, że lepiej zwiedzić trochę świata i

znaleźć własną drogę.

Carlo zbyt często słyszał takie argumenty od próżniaków, dlatego nie

podejmował dyskusji.

- Ja pracowałem już podczas studiów. Podczas wakacji tyrałem na

wykopaliskach za miastem.

- To co innego - zaoponowała Della. - Robiłeś to, co kochałeś,

poznawałeś ludzi...

- Odczuwałem to jako ciężką harówę i robiłem to, by rodzice nie

wydali fortuny na moje wykształcenie.

- Może Sol nie chce wracać na uczelnię, żeby zaoszczędzić mi

kolejnych kilku lat opłacania czesnego.

Gdy kochali się tej nocy, w ich miłości pojawiła się jakaś szczególna

intensywność, jakby Carlo chciał przypomnieć Delii, jak pięknie może być

między nimi. Zawsze był cierpliwym kochankiem, dając jej czas, by

osiągnęła moment rozkoszy, a teraz jego troska o jej zadowolenie była

jeszcze większa.

- Moja miłości - mruczał. - Moja miłości... będziesz moja na

zawsze...

Jak mogła odmówić mężczyźnie, który doprowadzał ją do takiej

rozkoszy? Jak mogła złamać mu serce?

- Spójrz na mnie - poprosił Carlo.

Mówił to samo już wcześniej. Zawsze chciał, żeby Della patrzyła mu

w oczy, gdy przepełniała ich rozkosz. Ale dziś ta prośba zabrzmiała niemal

jak rozkaz, jakby Carlo zdawał sobie sprawę z tego, że jej myśli zboczyły

na niebezpieczną ścieżkę i chciał przywołać je z powrotem na właściwy

trakt.

- Spójrz na mnie - powtórzył prośbę.

Zrobiła, jak prosił, i ich spojrzenia splotły się, gdy rozkosz

przepełniła oboje całkowicie.

Po spełnieniu Carlo oparł się na łokciu, by spojrzeć na nią wzrokiem

wyrażającym uwielbienie. W przyciemnionym świetle dostrzegła, że lekko

się uśmiecha.

- Myślę, że to dobry moment, by porozmawiać o małżeństwie...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Co powiedziałeś? - zapytała szeptem zaszokowana, bo nigdy o tym

nie myślała.

- Chcę, żebyśmy się pobrali. Dlaczego tak dziwnie na mnie patrzysz?

To chyba nie jest żadne zaskoczenie?

- No jest, niewielkie...

- Nasz związek musi się zakończyć małżeństwem. Ty jesteś tą

jedyną, którą chcę pojąć za żonę. Wiedziałem to od samego początku. A ty

nie myślisz tak o mnie?

- Wiesz dobrze, co ja myślę. Ty jesteś moją prawdziwą miłością,

teraz i na zawsze...

- Świetnie. Więc mamy wszystko ustalone. Ogłosimy to jutro.

- Nie, jest za wcześnie - oznajmiła zdecydowanie.

- Ale jutro mamy wielką rodzinną imprezę i to najlepszy moment, by

ogłosić nasz zamiar.

- Może to nie ma dla ciebie znaczenia, ale jeszcze nie powiedziałam

„tak".

- Więc powiedz „tak" i nie marnujmy czasu.

Carlo doskonale wybrał moment, a jej serce pragnęło odpowiedzieć

„tak". Jednak nie była jeszcze gotowa.

- Nie przedłużajmy tego wszystkiego - poprosił niecierpliwie.

- Kochanie, ale my nadal tak niewiele o sobie wiemy.

- Wiemy, że się kochamy. Na co jeszcze czekać?

- W doskonałym świecie - na nic. Jednak nie żyjemy w świecie

fantazji.

- Czy znowu wracasz do kwestii wieku? Jesteśmy w tym samym

wieku od momentu poznania się, więc zawsze tak pozostanie. Dlaczego się

uśmiechasz?

- Uwielbiam cię słuchać, gdy tak perorujesz.

- Ale uważasz, że to głupoty, tak? Co mam zrobić, żeby cię

przekonać? - Carlo przysunął się bliżej, co mogło świadczyć, że szykuje

się do bitwy.

- Nie wiem. Chyba coś wymyślisz. Znasz mnie przecież tak dobrze...

- Nie tak dobrze, jak zamierzam cię poznać. Przytłumiony hałas na

korytarzu oderwał ich od pieszczot. Usłyszeli ciche przekleństwo i

znajomy śmiech.

- Powiedział, że ma pokój naprzeciwko twojego? - westchnął Carlo.

- Tak, ale nie spodziewałam się, że tak szybko wróci. Doszedł do

nich kobiecy chichot.

- No to mamy wyjaśnienie - stwierdził Carlo. - Nie zasypiał gruszek

w popiele.

- Tylko mi nie mów, że nie byłeś taki sam, gdy miałeś dwadzieścia

jeden lat.

- No dobrze, mniejsza z tym. A ty dokąd się wybierasz? - zapytał

Carlo, widząc, że Della wstaje i zakłada szlafrok.

- Pewnie będzie chciał ze mną porozmawiać - wyjaśniła.

- Masz na myśli to, że będzie chciał wiedzieć, czy nadal tutaj jestem

- odparł Carlo, śmiejąc się i wstając z łóżka, a w myśli życząc Solowi

wiecznego potępienia.

Tak jak Carlo przewidział, Sol wszedł do ich pokoju jakby nigdy nic,

gotowy się rozgościć, ale jego oczy były czujne. Zobaczył matkę w

szlafroku i Carla, który zdążył pospiesznie narzucić na siebie ubranie.

- Chciałem tylko sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku.

- Wszystko jest jak należy, kochanie - zapewniła syna Della. - A

swoją nową przyjaciółkę zostawiłeś samą w pokoju?

- Tak, więc mówię wam dobranoc i wracam do niej.

Teraz już wiesz, czego chciałeś się dowiedzieć, pomyślał Carlo.

- Weź ją ze sobą na party do mojej rodziny.

- To miłe, dziękuję - odpowiedział Sol.

- Dobrze się bawiliście? - zapytała Della.

- Świetnie. Chociaż ona myśli, że ja śpię na pieniądzach. Tyle

sklepów było otwartych do późna.

- Wystarczyło ci pieniędzy?

- Tak, ale wracaliśmy taksówką i zabrakło mi na przejazd...

- W porządku - odparła, wyjmując pieniądze z torebki. -Masz,

zapłać.

Z korytarza dobiegło ich wołanie dziewczyny.

- Lecę, kochanie - odpowiedział Sol. Wtedy coś mu wpadło do

głowy i próbował wcisnąć Delii pieniądze z powrotem do ręki.

- Mamo, nie mogę jej zostawić samej. Czy poszłabyś...

- Nie, nic z tego - odpowiedział Carlo ostro. - Twoja matka nie

będzie się ubierać tylko po to, by zaoszczędzić ci zejścia po schodach.

Sam idź zapłać.

- Hej, a ty jakim prawem... ?

- Nie kłóć się i nie marnuj mojego czasu. - Carlo złapał go za

ramiona i odwrócił w stronę drzwi. - Idź i zapłać taksówkarzowi albo...

- Carlo... - Della pociągnęła go za rękaw koszuli. - Nie trzeba...

- Myślę, że tak właśnie trzeba. Idź na dół, Sol! Już!

- Słuchaj...

- Wyjdź stąd!

Po wypchnięciu Sola na korytarz Carlo zamknął drzwi na zamek i

oparł się o nie plecami, spoglądając wyzywająco na Delię.

- Nie masz chyba zamiaru usprawiedliwiać jego zachowania?

-Nie, ale...

- Chciał, żebyś poszła na dół i załatwiała za niego sprawy. To nie jest

dobry pomysł. I co w tym takiego śmiesznego?

Della dłużej nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Ja tylko chciałam zadzwonić na recepcję, by zapłacili

taksówkarzowi i dopisali to do mojego rachunku. Nie miałam zamiaru iść

na dół.

- Więc zrobiłem z siebie durnia?

- Nie, absolutnie nie. To cudownie, że mnie broniłeś. Czasami Sol

posuwa się za daleko.

- Tylko czasami?

- No dobra. Przyznaję się, rozpuściłam go. Wiem, że powinien się

usamodzielnić. Wierzę, że sobie poradzi i nie będzie mnie dłużej

wykorzystywał.

Carlo chciał powiedzieć jej, że wcale na to nie wygląda,ale ugryzł się

w język. Wolał wtopić się w jej ramiona i zapomnieć o całym świecie.

Samochód Carla był dwuosobowy, więc z willi Rinuccich przyjechał

kierowca, by zabrać Sola i Myrę, co Della przyjęła z zadowoleniem. Dało

jej to szansę porozmawiać z Carlem bez świadków.

Miała na sobie czarną sukienkę koktajlową i wiedziała, że wygląda

doskonale. Carlo był ubrany w wieczorowy garnitur i koszulę z muszką.

Wyjaśnił Delii, że gdyby ubrał się inaczej, jego matka uprzykrzyłaby mu

życie.

- Tylko mi nie mów, że się jej boisz - śmiała się Della.

- Potwornie - odparł wesoło. - Wszyscy się jej boimy. Otrzymaliśmy

ostre, matriarchalne wychowanie. Z matką nie można było dyskutować i

zawsze miała ostatnie słowo. Zostałem przygotowany do jedzenia kobiecie

z ręki. Spodoba ci się to.

Jako że było to oczywiste odniesienie do przyszłego małżeństwa,

Della dyplomatycznie milczała.

- Opowiedz mi o swojej rodzinie - poprosiła.

- Nie zmieniasz czasem tematu? - dopytywał się ze śmiechem Carlo.

- Możliwe. A jeśli typ mężczyzny, który je kobiecie z ręki, wcale do

mnie nie przemawia?

- To może sama wolałabyś sobie wychować faceta, by jadł ci z ręki?

- Jasne. Każda kobieta by tak wolała.

- To prawda. Nie pomyślałem o tym. Czyli zredukowanie mężczyzny

do całkowitego poddaństwa to żadna radość?

- Absolutnie.

- W takim razie, kochanie, możesz być mną rozczarowana, bo ja

jestem twoim niewolnikiem od samego początku i nie wiem, czy

potrafiłbym żyć inaczej.

- No dobrze, ale przypuśćmy, że wracasz do domu haniebnie późno,

a ja czekam na ciebie z wałkiem do ciasta, Chyba byś się wtedy bronił?

- Taka sytuacja nigdy by się nie wydarzyła. Jeśli miałbym być do

późna poza domem, to tylko z tobą.

- To znaczy, że wcale byśmy się nie kłócili? - zapytała z udawanym

przerażeniem.

- Ja nie wiem nawet, jak to jest kłócić się z kobietą. Zostałem tak

wychowany, że nie sprzeciwiam się głowie rodziny.

- Więc nie będziesz moim panem i władcą?

- Mio dio, no!

- Daj spokój! Bądź mężczyzną!

- Jeśli o to chodzi, to wolę być twoją myszką.

Nie ma szansy, by przegadać tego wariata, pomyślała Della, śmiejąc

się. Był w stanie ją rozśmieszyć, kiedy tylko chciał.

- Nigdy nie szanowałem mężczyzn, którzy muszą tyranizować

kobiety, żeby czuć się jak mężczyźni - wyjaśnił po chwili Carlo.

Samochód zwolnił, by przepuścić pieszego i Carlo wykorzystał ten

moment, by spojrzeć na Delię. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, a

Della musiała przyznać, że był to uśmiech wyjątkowo szczęśliwego i

zakochanego mężczyzny, ale też całkowicie przekonanego o swoim

nadchodzącym zwycięstwie.

Gdy wjechali na podwórze, ciekawi biesiadnicy wyszli z willi na

taras. Della dostrzegła w grupie mężczyznę i kobietę po sześćdziesiątce,

naliczyła też pięciu młodych mężczyzn i dwie młode kobiety. Wszyscy

szeroko się uśmiechali i wiwatowali.

- Więc wróciłeś - krzyknął jeden z mężczyzn. - Myśleliśmy, że już

przepadłeś na zawsze.

- Chciałeś powiedzieć, że mieliście taką nadzieję. Wszyscy śmiali się

głośno i poklepywali przyjaźnie po plecach. Mężczyzna, który to

powiedział, był bratem bliźniakiem Carla i miał na imię Ruggiero.

Hope i Toni Rinucci wyszli przed tłumek. Della zdała sobie sprawę,

że jest skrupulatnie obserwowana. Hope przywitała Delię uprzejmie i z

miłym uśmiechem, jednak w jej spojrzeniu brakowało ciepła. Della nie

była pewna, czy Carlo to zauważył, bo uwagę wszystkich zwrócili Sol i

Myra, którzy przyjechali tuż za nimi.

Della przedstawiła swojego syna i dostrzegła zdziwienie na twarzy

Hope. Po szybkim spojrzeniu na Delię uśmiech Hope stał się zatrważająco

pusty.

Zaczęło pojawiać się coraz więcej członków rodziny, bracia i siostry

Toniego, ciotki i kuzyni.

Della wiedziała, że cały czas jest obserwowana. Czuła, co wszyscy

myślą przy powitaniu: „Więc to jest ta kobieta, która zawróciła Carlowi w

głowie. Nieźle wygląda w tej sukience, ale chyba jest dla niego za stara".

Raz nawet poczuła na sobie pełny ciekawości wzrok Hope. Matka

Carla natychmiast opuściła oczy, ale prawdy nie dało się ukryć. Kilka

minut później wyłuskała Delię z tłumu, podeszła do niej. Podając jej

kieliszek szampana i uśmiechając się, powiedziała:

- Chciałam cię poznać, odkąd tylko przeczytałam o tobie w

internecie. Kiedy Carlo powiedział mi, że jesteś znaną osobą, byłam taka

zaciekawiona. Muszę ci pogratulować tak niezwykłej kariery. Trudno jest

chyba odnieść sukces w świecie telewizji zdominowanym przez

mężczyzn?

- Czasem faktycznie jest to walka, ale sama praca daje wiele radości

- odpowiedziała Della zrównoważonym tonem.

- Wyobrażam sobie, że wydawanie poleceń i nadzór nad ich

wykonaniem musi być bardzo przyjemny.

Założę się, że jest to przyjemność, której zażywasz w nadmiarze,

pomyślała Della.

Rozpoczęły się tańce. Myra tańczyła z Ruggierem, co wcale nie

przeszkadzało Solowi, który podrywał inną kobietę.

- Tak właśnie bawią się dwudziestojednolatki - stwierdziła Della.

- Ma dwadzieścia jeden lat? Myślałam, że jest starszy.

- Wszyscy tak myślą - odparł Carlo zza ich pleców. - Bo ma

atletyczną sylwetkę. W jego wieku zachowywałem się dokładnie tak samo.

Przestrzegałaś wtedy, mamo, że źle skończę.

Gdy to mówił, jego wzrok spoczął na Delii, jakby chciał złożyć

oświadczenie, że jego „koniec" właśnie nastąpił i on wcale z tego powodu

nie narzeka.

- Chodź, zatańczymy - zaproponował Delii.

- Zaraz będzie ta chwila - oznajmiła Hope, kładąc dłoń na jego barku.

- Nie zapomnij.

- Jaka chwila? - spytała Della, gdy zaczęli tańczyć.

- Moment, kiedy się urodziłem. Między mną a Ruggierem jest

godzina różnicy, więc matka wyciągnęła średnią. Za dziesięć minut ogłosi,

że dokładnie trzydzieści jeden lat temu przyszliśmy na świat. - Carlo

uśmiechnął się z zażenowaniem. - To strasznie, nas krępuje, ale jej sprawia

wielką przyjemność.

Dziesięć minut później Hope poprosiła o ciszę i stojąc przed wielkim

tortem, zaczęła przemówienie. Bliźniacy wymienili porozumiewawcze

spojrzenia, pragnąc zapaść się pod ziemię, ale zrobili i powiedzieli to, co

ich matka chciała, a reszta tłumu wiwatowała.

- Teraz mam już trzydzieści jeden lat, a ty jesteś tylko sześć lat

starsza ode mnie - oznajmił Carlo, gdy do niej wrócił.

- Niestety, ja mam urodziny w przyszłym miesiącu i znowu będzie

siedem lat. I pozostaną mi tylko dwa lata do czterdziestki i...

Carlo uciszył ją, kładąc koniuszek palca na jej ustach. Tym razem z

jego oczu biły pioruny i wcale nie żartował.

- To bardzo poważna sprawa - wyznał. - Wiesz dobrze, że musimy

być razem.

- Gdy tak mówisz, prawie w to wierzę - westchnęła cicho Della.

- Dobrze, i teraz to ogłosimy.

- Nie! - Della przycisnęła się do niego mocno. - Powiedziałam

„prawie". To nie jest takie proste, jak myślisz.

- Właśnie że jest - odparł zdecydowanie.

Tańczyli walca. Carlo przycisnął Delię do siebie i pocałował w usta.

- Kocham cię - wyszeptał.

- Kocham cię - odpowiedziała Della.

- Pozwól, że to ogłoszę teraz.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, muzyka przestała grać, otoczyli ich

goście i wiwatowali, uśmiechając się i klaszcząc.

- Chyba już im powiedziałeś - stwierdziła pełna wyrzutu.

- Ale nie słowami. Oni to po prostu widzieli. Nie złość się na mnie.

- Nie złoszczę się, ale to nieuczciwe. Nic tu nie ogłosisz, słyszysz?

- Czy to rozkaz?

- Tak, rozkaz. Powiedziałeś, że będziesz myszką jedzącą mi z ręki,

pamiętasz? Teraz masz szansę nią być.

- Ach, ale to dopiero po ślubie - odparł sprytnie. - Do tego czasu

mogę mieć własne zdanie.

- Nie, nie możesz, bo tak mówi głowa rodziny. Jego usta skrzywiły

się, ale w oczach miał radość.

- Więc lepiej bądź grzeczny - oświadczyła głosem pełnym miłości. -

Albo wyciągnę mój wałek do ciasta.

W odpowiedzi Carlo ujął jej dłoń, podniósł do ust i obcałował ją ze

wszystkich stron. I wszyscy widzieli, że to zrobił.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego ranka Sol zapukał do drzwi pokoju hotelowego Delii.

Wyglądał na niewyspanego.

- Twoja matka bierze prysznic - poinformował go Carlo, otwierając

drzwi. - Napijesz się kawy?

Sol zsunął się na fotel, a Carlo nalał mu filiżankę kawy, po czym

zadzwonił do obsługi hotelowej i zamówił jeszcze jedno śniadanie.

- Więc jaki mamy plan na dzisiaj? - zapytał Sol, ziewając.

- Mam w planie spędzenie dnia z twoją matką. Tylko w dwójkę -

powiedział z naciskiem Carlo.

- Niezły pokaz odstawiliście wczoraj z mamą.

- Lepiej uważaj na swoje słowa.

- No dobra. Ale wy tak na poważnie? Rany, ludzie myślą, że

jesteście równolatkami. A co ja mam ogłosić całemu światu: „To mój

tata?".

- Pozostaw mnie te zmartwienia. Jeśli będziesz sprawiał matce

kłopoty, to wtedy ja się z tobą policzę.

- O jakich kłopotach mówisz? Mam z nią wspaniały układ.

- To prawda. Tylko od niej bierzesz i bierzesz, a ona daje i daje. Nie

mogę winić za to wyłącznie ciebie. Gdy miałem tyle lat co ty, byłem do

ciebie podobny, samolubny i zachłanny, ale miałem trochę więcej

szczęścia niż ty. Bracia zadbali, bym szybko zmądrzał. Miałem też ojca,

który dbał o matkę. Della nie miała nikogo, aż do teraz. Ale to Sol chował

asa w rękawie.

- Jeśli ty będziesz sprawiał mi kłopoty, to poproszę mamę, żeby je

rozwiązała.

Sol chętnie przestraszyłby Carla, ale zobaczył w jego oczach coś, co

sprawiło, że poczuł się niewyraźnie.

- Może masz rację - odpowiedział Carlo.

- Więc rozumiemy się wzajemnie?

Carlo uśmiechnął się tak, że gdyby Sol był obdarzony większą

wrażliwością, od tej chwili miałby się na baczności.

- Rozumiem cię doskonale, a w pewnym momencie także i ty mnie

zrozumiesz.

Pukanie do drzwi oznaczało przyjazd dodatkowego śniadania. Gdy

Della wyszła z łazienki, Sol koncentrował się na jedzeniu.

- Nie wypytuj o nic Sola - łagodnie odezwał się Carlo. - Miał kiepską

noc.

Della przytuliła się do syna.

- Biedne maleństwo. Co będziesz dziś robił?

- Spędzimy wspólnie dzień - wyjaśniał Carlo. - Ty i ja musimy

pojechać do Pompei, by przygotować plan działania, a Sol aż się pali, żeby

z nami pojechać i dowiedzieć się wszystkiego o tym wspaniałym miejscu.

Promienny uśmiech, którym Della obdarzyła syna, sprawił, że Sol

nie odważył się zaprotestować.

- Sol, to cudownie. Naprawdę interesujesz się historią?

- Oczywiście - odparł odważnie.

- Spotkajmy się wszyscy na dole za godzinę - rzucił Carlo,

wychodząc z pokoju.

Gdy Della i Sol wynurzyli się z windy, podbiegł do nich i

powiedział:

- Właśnie dzwonił do mnie kolega z wykopalisk. Jest tam teraz, nie

może długo czekać, musimy natychmiast jechać.

Della była trochę zaskoczona, ale domyślała się, że Carlo chciał

zobaczyć, co działo się podczas jego nieobecności. Sol siedział koło Carla,

który opowiadał mu przez całą drogę o swojej pracy.

Della wiedziała, że Sol nie był tym zachwycony, i skrzywiła się

lekko.

- Ty złośliwcze - mruknęła do Carla w drodze do wykopalisk.

- Tylko poczekaj - odparł, uśmiechając się zgryźliwie. - Najlepsze

dopiero nastąpi.

Zespół Carla powitał go radosnym krzykiem i ciepło przyjął Sola,

który rozchmurzył się, gdy podeszła do niego Lea, dziewczyna w

króciutkich szortach i skąpej koszulce. Uśmiechnęła się do niego i

zapytała:

- Przyjechałeś nam pomóc? Tyle mamy pracy. Tylko spójrz na mnie.

I spojrzał. Długie, szczupłe nogi Lei błyszczały od potu, a jej T-shirt

przykleił się do ciała.

- Chętnie pomogę - odparł i sam znalazł sobie łopatę. Carlo objął

Delię za ramiona.

- A teraz ty i ja przedyskutujemy kilka ważnych spraw. Gdy

odchodzili, Della nie mogła się powstrzymać i zerknęła za siebie.

- Nie - rzucił Carlo, ściskając ją delikatnie za ramię. -Nic mu nie

będzie.

- Znudzi się tym po dziesięciu minutach.

- Nie doceniasz Lei, zatrzyma go przynajmniej na godzinę. Zapomnij

teraz o nim.

- Niech ci będzie.

Nie mieli jednak najmniejszych szans, by spędzić ten ranek tylko we

dwoje. Carlo musiał najpierw porozmawiać z kolegą, który do niego

dzwonił. Potem rozdzielił zadania i obowiązki, a zrobił to z takim

wdziękiem, że polecenia nie brzmiały jak rozkazy.

Lunch zjedli z Solem, który był zgrzany i spocony i w nie

najlepszym nastroju.

- Taki silny chłopak - drażniła się z nim Della.

- To nie o to chodzi. Po prostu trochę się nudzę.

- Niemożliwe - wtrącił się Carlo. - Moi współpracownicy są z ciebie

bardzo zadowoleni. A jeśli chciałbyś tu pracować, z pewnością cię

zaakceptują.

- To nie jest praca dla mnie - odpowiedział pospiesznie, - Nie chcę

być archeologiem.

- No tak, bo do tego potrzebny jest mózg - drażniła się z nim Della.

- Mam mózg - odparł urażony.

- Wyniki twoich egzaminów temu przeczą - przypomniała Della.

- Tłumaczyłem ci już, że tam był błąd.

- Więc wracaj do college'u i zdawaj jeszcze raz - zachęcał go Carlo.

Sol zrobił urażoną minę.

Gdy Della była zajęta rozmową z kolegą Carla, który przyszedł się

przywitać, Carlo pochylił się w stronę Sola i powiedział do niego po cichu:

- Pamiętaj, że twoje życie nie będzie już długimi wakacjami na koszt

matki.

Carlo i jego kolega Renato pogrążyli się w rozmowie dotyczącej

wykopalisk. Teraz to Sol pochylił się do Delii i zaczął po cichu z nią

rozmawiać.

- Chyba jednak powinienem wrócić na uczelnię.

- Bardzo bym się z tego ucieszyła - przyznała skwapliwie Della.

- A co z czesnym?

- Zostaw to mnie, przecież chodzi o twoją przyszłość.

- Więc powinienem wrócić do domu i zacząć się uczyć. Chyba

muszę opuścić Neapol.

Della uwielbiała syna, ale myśl o spędzeniu jeszcze kilku dni tylko z

Carlem bardzo ją ucieszyła.

- To dobry pomysł, kochanie.

- Co jest dobrym pomysłem? - wtrącił się do rozmowy Carlo.

- Sol wraca do college'u.

- To doskonale.

Sol rzucił Carlowi wrogie spojrzenie, a Carlo odpowiedział mu

kpiącym uśmiechem. Della to dostrzegła i nagle wszystko zrozumiała.

- To twoja robota - zwróciła się do Carla, gdy wracali do wykopalisk.

- Cały dzień coś kombinujesz. Najpierw zanudziłeś go na śmierć...

- A potem sprawiłem, że trochę popracował fizycznie. O to jesteś na

mnie zła?

- Nie, choć powinnam być. Tyle razy prosiłam go, by wrócił na

uczelnię po tych oblanych egzaminach, a tobie się to udało za pierwszym

razem. Co takiego zrobiłeś, czego ja nie potrafiłam?

- Przestraszyłem go - odparł z uśmiechem Carlo. - Jest dorosłym

mężczyzną. Czas, by zaczął podejmować samodzielne decyzje i przestał

latać ze wszystkim do mamy. Zobaczysz, że sam będzie zadowolony z

takiego obrotu spraw. Obiecuję ci.

- Dobrze o tym wiem.

- Chodź, wracajmy do miasta, zanim chłopak zmieni decyzję.

Następnego dnia rano odwieźli Sola na lotnisko. W drodze powrotnej

Carlo jakby od niechcenia zwrócił się do Delii:

- A teraz zabierzemy twoje rzeczy z hotelu do domu.

- Do jakiego domu?

- Naszego domu - odpowiedział z naciskiem na „naszego".

- Przecież nie mówiłam, że chcę się do ciebie wprowadzić.

- Ale ja to mówię, więc przestań się kłócić.

-I ten mężczyzna nazywa siebie myszką jedzącą z ręki - stwierdziła

ironicznie.

- Obiecuję, że jak tylko zamkniemy za sobą drzwi, to natychmiast się

udomowię.

- Kiedy już o wszystkim sam zadecydujesz, tak?

Domem Carla było kawalerskie studio na drugim piętrze niskiego

bloku mieszkalnego. Po obu stronach miał wielkie okna z widokiem na

morze i wulkan. Gdy Della podziwiała widok, Carlo chwycił ją delikatnie

w talii.

- Wydaje mi się, jakbyśmy nie kochali się od stuleci -mruknął.

- Nie powinniśmy raczej zabrać się do pracy?

- Wszystko w swoim czasie...

Potem popracowali trochę nad planami serialu, a po południu

pojechali do Pompei. Spacerowali, planując ustawienia kamer i dyskutując

o skrypcie. Doszli do muzeum, gdzie Della nie mogła się oprzeć chęci

obejrzenia swojego ulubionego odlewu dwojga kochanków.

- Jak ja cię kocham? - szepnęła Della. - Policzę, na ile sposobów.

- Co to za słowa?

- To fragment jednego z moich ulubionych wierszy. Napisała go

kobieta. Wylicza w nim różne sposoby, na jakie kocha swojego męża i

kończy słowami: „Jeśli Bóg pozwoli, będę cię kochać jeszcze mocniej po

śmierci". Elizabeth Browning żyła prawie dwa tysiące lat po tej parze i

wiedziała to samo co oni.

- Wszyscy zakochani to wiedzą - stwierdził Carlo. - Gdy spotyka się

kobietę, z którą chce się dzielić życie, o której wiesz, że musi być twoją

żoną, to taki związek trwa aż do śmierci i jeszcze dłużej. Jeśli tak się nie

dzieje, to miłość nie była prawdziwa.

Carlo patrzył na Delię takim wzrokiem, że serce zaczęło jej mocniej

bić. Oczekiwał odpowiedzi, której ona nie mogła mu dać.

- Ale nasza miłość jest prawdziwa. Wiem o tym od samego początku.

Przyznaj, że ty też wiesz. Powiedz mi, że mnie kochasz.

To było bardziej błaganie niż rozkaz.

- Wiem, że cię kocham - odrzekła.

Carlo ujął jej dłoń i zaczął całować.

- Jak mnie kochasz? Na ile sposobów?

- Nie powiem. Już jesteś wystarczająco pewny siebie. Carlo pokręcił

głową.

- Nie, jeśli chodzi o ciebie. Możesz robić ze mną, co chcesz, pod

warunkiem, że mnie kochasz.

- Nie potrafię mówić o tym, jak bardzo cię kocham.

- Myślę, że mogłabyś spróbować - mruczał, przytuliwszy się do niej.

- To jedyna rzecz, jakiej od ciebie chcę. Nie, nie jedyna. Jest jeszcze coś...

Porozmawiamy o tym później, dobrze?

- Tak, później - szepnęła.

Carlo pragnął wymusić na niej decyzję, której Della nie chciała

podejmować.

- Kiedy będziesz gotowa - podsumował. - Bo wiem, że nie odmówisz

mi rzeczy, której pragnę najbardziej. Ty też tego pragniesz, prawda?

Czekam i czekam na twoją odpowiedź, ale...

- Kochanie...

- Wiem, wiem. Powiedziałem, że nie będę cię poganiał a właśnie to

robię. Obiecuję poprawę.

Przez resztę dnia Carlo był rozluźniony, cieszył się, że są razem i był

zadowolony z życia. Delię trapiło jednak to, że Carlo był całkowicie

pewny jej odpowiedzi. Jej wątpliwości jakby dla niego nie istniały.

Pomyślała, że już niedługo będzie musiała odbyć z nim poważną rozmowę

zaczynającą się od stwierdzenia: Jest między nami za duża różnica wieku...

Jednak to nie musi oznaczać końca związku, pocieszała się w

myślach. Małżeństwo nie wchodziło w grę, ale mogli być z sobą podczas

realizacji serialu historycznego, może nawet przez rok. Do tego czasu

Carlo zrozumie, że ona jest dla niego za stara i wszystko rozwiąże się w

sposób naturalny.

Życie z Carlem było wspaniałe. Miło było budzić się przy nim, być z

nim w każdej chwili, zasypiać w jego ramionach, bez obaw o cokolwiek.

Po powrocie z kolacji, na którą zaproszono ich jednego wieczoru do

willi rodziców, gdy położyli się już do łóżka, Della wyszeptała:

- Twoja matka mnie nie lubi i nigdy mnie nie polubi.

- To jest tylko taki okres przejściowy, bo ona wie, że jesteś moją

jedyną i wymarzoną. Nikt inny nie był tak ważny w moim życiu.

Zobaczysz, jak to jest, gdy Sol znajdzie sobie tę jedyną. - Carlo

zachichotał na tę myśl. - Będziesz zachowywać się tak samo.

Kochali się jak przez sen, nie spiesząc się.

- Powiedz „tak" - szepnął Carlo. - Powiedz, że za mnie wyjdziesz, to

przecież takie proste.

Miał rację. To było łatwe. W każdej chwili mogła podjąć decyzję. To

było takie łatwe...

Nagle zadzwonił jej telefon, przerywając magię chwili.

- Jeśli to Sol, skręcę mu kark - warknął Carlo. To był Sol i miał

bardzo przejęty głos.

- To ty, mamo?

- Tak. Co się stało?

- Gina przyszła do mnie.

- Gina? Ach, ta dziewczyna przed Sally... Co u niej?

- Mamo, ona jest w ciąży. Będzie miała dziecko i mówi, że ze mną.

- Czy to możliwe?

- No... raczej tak. Byliśmy ze sobą blisko i ona nie bardzo chyba

rozumiała, że... no wiesz...

- Wiem.

- Co mam robić, mamo? Ona mówi, że chce urodzić.

- To dobrze.

- Jak to? To tragedia! - Sol zaczął jęczeć. - Mam być tatą?

- Sol, uspokój się, do licha.

- Jak mam się uspokoić? To okropne.

- Coś na to poradzimy.

- Przyjedziesz i porozmawiasz z nią?

- Na pewno nie tak, jak to sobie wyobrażasz. Przyjadę i zaoferuję jej

moją pomoc i wsparcie.

- Ach, tak? Więc chcesz zostać babcią?

- Co to ma za znaczenie? Co powiedziałeś?

- Powiedziałem, że przez nią zostaniesz babcią. I masz zamiar jej

pomagać? Mamo? Jesteś tam?

- Tak - odpowiedziała powoli Della. - Jestem, Sol. Oddzwonię do

ciebie.

- Kiedy wracasz do domu?

- Wkrótce. Do widzenia, kochanie. Nie mogę dłużej rozmawiać.

Odłożyła telefon i siedziała bez ruchu, czując, jak jej świat wiruje w

szalonym tempie. Wystarczyło parę słów, a wszystko się zmieniło. Nic już

nie będzie tak samo.

Będzie babcią.

- Co się stało, moja droga? - dopytywał się zaciekawiony Carlo,

widząc wyraz jej twarzy.

Będzie babcią.

- Della, co się dzieje? Co ci powiedział Sol?

Przypomniała sobie swoją babcię, staruszkę o siwych włosach.

- Cara mia, nie strasz mnie! Powiedz mi, co się stało! Będę babcią,

pomyślała ponownie.

- Della, co ty... ? Z czego się śmiejesz?

- Chyba jestem stuknięta. Och, przytrafiło mi się twarde lądowanie. -

Della trzęsła się od gorzkiego śmiechu.

- Nie mam najmniejszego pojęcia, o czym mówisz.

- Nie wiem, czy ja w ogóle siebie znam - odpowiedziała, próbując się

uspokoić. - Żyłam w świecie fantazji i nie chciałam, żeby to się skończyło.

Ale wszystko kiedyś się kończy.

Znowu zaczęła się śmiać. Carlo spojrzał na nią zaniepokojony.

- Przestań! - krzyknął, łapiąc ją za ramiona i potrząsając. - Przestań!

- Już dobrze. - Della uspokoiła się natychmiast. - Odzyskałam

jasność myślenia.

- Powiesz mi, na Boga, co się stało? Czy Sol wpadł w jakieś kłopoty?

- Tak. Muszę wracać do Anglii.

- Najpierw weźmiemy ślub. Nie chcę, żebyś wracała bez obrączki na

palcu. Nie kręć głową. Chciałaś powiedzieć „tak", czułem to.

- Tak, chciałam. Bo byłam szalona. Ale teraz odzyskałam zdrowie

psychiczne. Kochanie moje, nie mogę wyjść za ciebie. Ani teraz, ani

nigdy.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Carlo na chwilę zaniemówił.

- Nie powiedziałaś mi, co się stało. Co powiedział ci Sol?

- Jego była dziewczyna jest z nim w ciąży. Za kilka miesięcy będę

babcią.

Carlo wybuchnął śmiechem, ale szybko się pohamował, widząc minę

Delii.

- Przepraszam, cara. Nie mogłem się powstrzymać. Przeczuwałem,

że Sol wpakuje się właśnie w takie kłopoty. I nie mów mi, że jesteś

zdumiona. Zadzwonił, żebyś pomogła mu rozwiązać problem?

- Carlo, czy ty słyszałeś, co ja powiedziałam? Będę babcią!

- I z czego tu robić tragedię? O czym ty mówisz? Że niby za pięć

minut zmienisz się w siwą i pomarszczoną staruszkę? A może już

planujesz zakup laski?

- Nie śmiej się ze mnie.

- Sama się o to prosisz.

- Będę babcią.

- No i co z tego? Przecież nagle się nie zmienisz. Jesteś sobą, tą samą

osobą, którą byłaś pięć minut temu. Nie stałaś się nagle

osiemdziesięciolatką!

- Ale jestem o jedno pokolenie dalej - powtarzała uparcie.

- No to pójdziemy tam razem - odparł wesoło. - Kupimy sobie laski

do podpierania i ciepłe kapcie. Daj już temu spokój. Wracaj do łóżka. Noc

jeszcze się nie skończyła, a problem Sola podsunął mi kilka ciekawych

pomysłów.

Carlo próbował przyciągnąć ją do siebie, ale Della się opierała.

- Czy możesz być rozsądny?

- Po co? Czy od tego zależy przyszłość rodzaju ludzkiego? Della

uwielbiała, gdy był w takim nastroju, ale tym razem mu nie uległa.

Sytuacja była zbyt poważna.

- Szkoda, że mnie nie słuchasz.

Carlo przestał mówić, wyraźnie zaskoczony.

- Powiedziałem, że przecież nadal jesteś sobą. Kobietą, którą kocham

i będę kochał do końca moich dni. I nic tego nie zmieni.

Della pokręciła przecząco głową. Objęła dłońmi twarz Carla, jakby

chciała nabrać odwagi do tego, co miała za moment powiedzieć.

- Oszukiwałam się, że nasz związek mógłby zdać egzamin -

wyrzuciła z siebie w końcu. - To, co jest między nami, jest cudowne i nie

chciałam tego zepsuć. Nadal nie chcę. Możemy mieć wszystko... oprócz

małżeństwa.

Twarz Carla posmutniała, oczy straciły blask.

- Produkcja mojego serialu potrwa wiele miesięcy i możemy ten czas

spędzić wspólnie. A potem... zobaczymy, co los przyniesie...

Po chwili milczenia Carlo odpowiedział dziwnym głosem, jakiego

Della jeszcze nie znała:

- A zatem myślisz, że zachowam się jak zepsuty bachor,który już

znudził się zabawką? Porzucę moją kobietę i rozejrzę się za nową? Takie

masz o mnie zdanie? Czy zdajesz sobie sprawę, że mnie obraziłaś?

- Nie miałam takiego zamiaru. Myślę, że powinniśmy brać życie

takim, jakie jest, nie żądać wiele od przyszłości.

Carlo odsunął się od niej i wstał.

- Nie - odpowiedział ostro. - Ty myślisz, że jestem niewystarczająco

dorosły, by tak się zaangażować. O to chodzi, prawda? Bo za słowami „za

stara" kryją się słowa „za młody" i „nieodpowiedni". Dlaczego nie jesteś

ze mną szczera, Delio?

- Ja wcale tak nie myślę - krzyknęła.

- Naprawdę? Mam trzydzieści jeden lat, nie dwadzieścia jeden.

Mężczyzna w wieku trzydziestu jeden lat jest postrzegany jako

wystarczająco dorosły do podejmowania decyzji i sama byś to przyznała,

gdyby nie twoje przeczulenie na punkcie wieku.

- Trzydziestojednoletni mężczyzna jest nadal młodym człowiekiem,

a ja wchodzę już w średni wiek - powiedziała z uporem. - Może ty nie

chcesz tego dostrzec, ale ja muszę.

- To cholernie głupi argument i dobrze o tym wiesz. A może tylko

pretekst?

- O czym ty mówisz?

- Może chciałaś mnie mieć tylko na jakiś czas, a potem porzucić?

Może wodziłaś mnie za nos, by zebrać materiał do swojego serialu?

- To bzdura. Jeśli potrzebowałabym takiego materiału, zamówiłabym

ekspertyzę u specjalisty.

- Ale nie dostałabyś tego, co razem przeżyliśmy w tych miejscach. A

może tylko chciałaś sobie zafundować kolorowe wakacje? Facet wygląda

nieźle, może warto go poderwać i wypróbować... Jeśli sprawdzi się jako

zabaweczka, to może nawet poprowadzi mój program...

- Jak śmiesz mówić takie rzeczy? W życiu bym tak nie pomyślała! -

wybuchła Della.

- Z mojego punktu widzenia właśnie tak to wszystko wygląda.

- Nigdy nie pomyślałam o tobie jako o zabaweczce...

- Pomyślałaś o mnie jak o kimś, kogo można wykorzystać, traktować

jak dziecko. Powinienem być ostrożniejszy. Już pierwszego dnia mnie

okłamałaś, nie powiedziałaś, po co naprawdę przyjechałaś do Neapolu.

Myślałem, że poznałem kobietę moich marzeń, a ty przez cały czas

zastanawiałaś się, czy warto mnie zatrudnić. Zignorowałem wszystkie

sygnały ostrzegawcze, zachowałem się jak idiota, bo... Nieważne.

Carlo odwrócił się i odsunął od Delii.

- Chciałaś przytrzymać mnie przy sobie tylko na tak długo, jak

byłem ci potrzebny - powiedział. - Byłem zabawką w twoich rękach.

- Na początku myślałam, że to tylko flirt, dla ciebie i dla mnie.

Szczególnie dla mnie, ale wydawało mi się, że i ty się świetnie bawisz.

Carlo, bądź szczery. Miałeś wiele kobiet w życiu, pojawiały się i znikały,

nieprawdaż?

- Tak - przyznał Carlo. - Zbyt wiele. Ale żadna nie znaczyła dla mnie

tyle co ty. Ciebie traktowałem zupełnie inaczej. Chciałem, żebyś to

zrozumiała, ale najwyraźniej nie udało mi się ciebie przekonać.

- Ja myślałam, że jestem tylko jedną z nich. Co i tak było cudowne,

ale zdawałam sobie sprawę, że nie będzie to trwało wiecznie. To dlaczego

nie możemy się sobą nacieszyć przez jakiś czas? Naprawdę wierzyłam, że

ty zakończysz nasz związek. Nie przewidziałam takiego zaangażowania z

twojej strony i...

- Traktowałaś mnie jak osobę pozbawioną uczuć - powiedział

szorstko. - Cóż, nie trzymałem się scenariusza, zakochałem się i

poprosiłem cię o rękę.

- Mylisz się, Carlo, we wszystkim. Wysłuchaj mnie. Kocham cię i

naprawdę wierzyłam, że wszystko się między nami ułoży. Teraz widzę, że

nie jest to możliwe.

- Powiedziałem ci, twój wiek nie ma dla mnie najmniejszego

znaczenia.

- Ale będzie miał później. Ja będę miała czterdzieści pięć, a ty

jeszcze będziesz trzydziestolatkiem. Potem pięćdziesiąt. Ty nadal będziesz

w sile wieku, a ja będę robiła sobie operacje plastyczne i zastrzyki z

botoksu.

- Nie ma mowy - odparł natychmiast. - Chcę cię taką, jaka jesteś.

- Kochanie, gdy ja będę miała pięćdziesiąt lat, nie będziemy już

razem...

- Przestań tak mówić. Nawet za sto lat będziemy nadal razem.

Dopiero co skończyli się kłócić, a Carlo już snuł plany na przyszłość,

jak gdyby nic się nie stało. Delii chciało się śmiać i płakać jednocześnie.

- Może powinniśmy zostać z sobą dłużej, niż zakładałam - przyznała.

- Nie mówię przecież, że pora kończyć nasz związek.

- Czyli mamy czas, dopóki będziemy razem pracować? - spytał

ironicznie.

- Nie, będziemy razem tak długo, jak zechcesz. Nie wyjdę za ciebie,

ale będę z tobą.

- Jak to? Gdy produkcja serialu się skończy, będziemy przecież

mieszkali w innych krajach. Czy może porzucisz swoją karierę i będziesz

włóczyć się ze mną po świecie?

- Nie zrobię tego, ale...

- A może ja mam porzucić karierę i żyć w twoim cieniu?

- Oczywiście, że nie. Ale moglibyśmy znaleźć sposób na częste

widywanie się.

- Weekend tutaj, weekend tam... Aż jednego dnia przyjadę o dzień

wcześniej i nawet nie podniesiesz wzroku znad komputera, bo nie

wpasowałem się w twój scenariusz...

- Albo to ja przyjadę wcześniej i zastanę cię z jakąś młódką.

- Lepiej nic już nie mów!

- Dlaczego nie? Pewnego dnia ta prawda do ciebie dotrze. Dlaczego

nie mówić o tym teraz? Tak się stanie i nie będę ci miała tego za złe, bo to

całkiem naturalne.

- A jeśli ja nie będę chciał odejść?

- To będziemy ze sobą tak długo, dopóki ci się nie znudzę.

- Jesteś taka pewna, że to ja będę powodem rozstania, że to ja cię

zdradzę - wściekał się Carlo. - Myślisz, że moja miłość jest mniej warta

niż twoja?

- Nie, nigdy tak nie myślałam, ale te siedem lat to poważna różnica.

Wiem, teraz tak nie myślisz, ale pewnego dnia zrozumiesz.

- Więc uważasz, że po jakimś czasie zrozumiem twoje argumenty i

zgodzę się z nimi? - zapytał kpiąco.

- Gdy zobaczysz moje zmarszczki, wtedy...

- Co wtedy?

Della zmusiła się, żeby to powiedzieć.

- Wtedy zdasz sobie sprawę, jaki popełniłeś błąd. I nadal będzie czas,

by odejść.

- Naprawdę uważasz mnie za taką osobę? - zapytał cicho. - Przez ten

cały czas myślałem, że się kochamy. Ale ty tylko spełniałaś moje

zachcianki, traktując mnie jak dziecko.

Próbowała zaprotestować, ale słowa ugrzęzły jej w gardle. To chyba

była prawda. Ona podejmowała wszelkie decyzje dotyczące ich związku,

nic mu nie mówiąc. Pierwszego dnia ukryła przed nim cel swojej wizyty,

później ukryła swój wiek, wmawiając sobie, że to dla obopólnego dobra.

Czy tak właśnie nie postępowały matki?

Nagle Carlo zaczął z powrotem mówić delikatnym tonem.

- Posłuchaj mnie, Delio. Ja proszę cię o więcej niż tylko o miłość.

Chcę od ciebie wszystkiego. Twojego serca, twojej duszy i twojego ciała,

do końca naszego życia. Muszę wiedzieć, że mi ufasz, że zaangażujesz się

prawdziwie.

- Nie chcę cię ograniczać, masz prawo odejść, kiedy zechcesz.

- Nie, ty mnie wręcz zmuszasz do odejścia - złościł się Carlo. - To

wygląda na akt miłosierdzia, ale jest tylko sposobem na kontrolowanie

sytuacji. To ty zdecydujesz, jak długo będziemy razem, ty zaaranżujesz

okoliczności naszego rozstania. Mój Boże, ty już napisałaś tę scenę! Przy-

jeżdżasz wcześniej i znajdujesz mnie w ramionach powabnej kobiety. I co

wtedy, Delio? Czy wtedy jąkam się i tłumaczę: „Miałaś się o tym

dowiedzieć w inny sposób"? A może: „Delio, jest coś, o czym chciałbym

ci powiedzieć". Tak, to byłoby lepsze. A może jeszcze nie napisałaś mojej

kwestii? - Po głębokim westchnieniu mówił dalej: - Ale nasza miłość, albo

to, co ja biorę za naszą miłość, nie jest jakimś skryptem do filmu, gdzie

możesz coś wyciąć, zmienić albo wkleić tak, jak ci się podoba.

Carlo podszedł do Delii i położył dłonie na jej ramionach.

- Albo bierzemy ślub, albo nic z tego nie będzie. Nie proszę cię,

żebyś porzuciła zawodową karierę. Możesz produkować swoje programy

tutaj i w Londynie. Chcę, byś była moją żoną, a nie tylko wielbioną

kochanką z klauzulą określającą warunki rozstania. Chcę wiedzieć, że

ufasz mi jako swojemu mężowi, a nie kochasiowi, który i tak cię kiedyś

zawiedzie.

- Wstrętnie to opisałeś - stwierdziła osłupiała.

- Tak to widzę.

- Kiedyś mi powiedziałeś, że zawsze podążasz za głosem serca.

Jednak nie wiesz, czym jest małżeństwo, a ja to wiem. Przeżyłam dwa i

widziałam, jak umierają uczucia. Nie w jednej chwili, ale po troszeczku.

Złośliwości zmieniają się w potężne wybuchy, pojawia się nuda, chce się

walić głową w ścianę. Nie masz pojęcia...

- Nie mają go też ci wszyscy, którzy się pobierają - przerwał jej

Carlo. - Gdyby wszyscy tak myśleli, nie byłoby małżeństw. Jednak ludzie

się pobierają, bo kochają się wystarczająco mocno, by podjąć ryzyko. Jeśli

nie ufasz mi na tyle, by wyjść za mnie za mąż, to nie mamy przed sobą

wspólnej przyszłości. Nie możemy być razem nawet tych kilka miesięcy,

które mi przeznaczyłaś.

- O czym ty mówisz?

- Chcę, byś coś postanowiła. Wszystko albo nic. Jeśli wyjedziesz do

Anglii, to możesz już nie wracać.

- Nie mówisz chyba poważnie - szepnęła Della.

- Oczywiście, że tak. Igrałaś sobie ze mną, ale to koniec zabawy.

Zanim wyjedziesz, oświadczymy mojej rodzinie, że zamierzamy się

pobrać. Mama i tak się tego spodziewa, a my pozwolimy jej zaplanować

uroczystości weselne.

- Nie mogę tego zrobić, szczęście moje.

Carlo odsunął się i spojrzał na nią chłodno.

- Oczywiście, że nie. Słowo „nie" miałaś przygotowane od dawna.

Od chwili poznania. Mogłaś powiedzieć mi prawdę już dawno temu, ale

wolałaś poczekać.

- Nie - wyszeptała przejęta. - To nie było tak.

- Nie? Spójrz mi w oczy i powiedz szczerze. Czy choć przez jedną

sekundę pomyślałaś o małżeństwie?

- Carlo...

- Odpowiedz na moje pytanie!

- Nie mam pojęcia, co myślałam. Wiedziałam, że będę musiała

odmówić, ale...

- Ale to byłoby takie niewygodne.

- Nie, nie miałam po prostu siły. Było mi tak wspaniale. Czasem

oszukiwałam się nawet, że wszystko jest możliwe.

- Bardzo wygodne rozwiązanie. A prawda jest taka, że robiłaś ze

mnie głupca.

- Przysięgam, że nie.

- To udowodnij mi to. Pytam ostatni raz, czy wyjdziesz za mnie? Bo

jeśli nie, nie mamy już o czym z sobą rozmawiać.

- Stawiasz mi ultimatum? - zapytała zdenerwowana Della.

-Tak.

- Nie rób tego, Carlo. Nie dam się tyranizować, a szczególnie

wepchnąć w małżeństwo.

- To pewnie jest twoja odpowiedź - stwierdził spokojnie Carlo.

- Pewnie tak.

- Przez te wszystkie noce, gdy leżałaś w moich ramionach,

wiedziałaś, że żyję w świecie ułudy. I ty mnie tam trzymałaś, bo tak było

ci wygodniej.

- To i tak nie trwałoby długo. Teraz tego nie rozumiesz, bo chcesz,

żebym...

- Della, nie jestem małym dzieckiem, które trzeba chronić przed

światem. Nie obrażaj mnie.

- W porządku - odpowiedziała. - Może i miałeś rację, gdy

powiedziałeś, że próbuję się chronić. Jednak nie chcę czekać na moment,

w którym zadasz sobie pytanie, jak do licha mogłeś zrobić coś tak

głupiego. Nie chcę patrzeć, jak odwracasz oczy, żeby nie widzieć, co się

ze mną dzieje.

Przeraził ją wyraz twarzy Carla. Malowało się na niej uczucie bliskie

odrazy i pogardy.

- Wreszcie prawda wyszła na jaw - odrzekł.

- To jedyna prawda - westchnęła bliska rozpaczy.

Carlo zacisnął usta.

- Jesteś pewna, że nie ma innej, tylko ta? - zapytał lodowatym tonem.

Po dłuższej chwili Della odpowiedziała zrezygnowanym głosem:

- Nie wiem. Może już nie ma.

Carlo przez chwilę wszystko rozważał na spokojnie, po chwili ubrał

się i wyszedł z pokoju.

Della siedziała bez ruchu, nadsłuchując, czy Carlo nie wraca. Nie

mogła uwierzyć, że tak po prostu wyszedł. To nie było w jego stylu.

Mijały minuty, a on nie wracał.

Była przygotowana na jego cierpienie, ale nie na jego wściekłość i

pogardę. Tak właśnie zdobywa się mądrość życiową, pomyślała. Żadne z

nas nie rozumiało, czego pragnie to drugie.

Po chwili zmusiła się, by wstać. Zadzwoniła na lotnisko i

zarezerwowała bilet do Londynu. Zaczęła pakować swoje rzeczy.

To był koniec. Carlo nie wróci, dopóki ona nie wyjedzie, a wtedy już

go nigdy nie zobaczy. Powtarzała to sobie wiele razy, próbując uwierzyć i

zaakceptować.

Zagubiona w smutnych myślach stała pod prysznicem i nie usłyszała,

jak ktoś otwiera drzwi do łazienki. Nie miała pojęcia, że ktoś jest w

środku, dopóki nie otwarła drzwi kabiny prysznicowej. Zaszokowana

poślizgnęła się i upadłaby, gdyby jego ramiona nie chwyciły jej i nie

podtrzymały.

Sięgnął po ręcznik, otulił ją i przeniósł na rękach do pokoju.

Trzymając ją za jedną rękę, zaczął wycierać. Nie odzywał się. Ona też nie

oczekiwała słów. Jego twarz wyrażała smutek.

Gdy skończył, Della chciała okryć się ręcznikiem, ale on go odrzucił

i przyciągnął ją do siebie. Nie miał zapiętej koszuli, a dotyk jego nagiej

skóry sprawił, że zadrżała.

Carlo położył ją na łóżku i pospiesznie zrzucił z siebie ubranie. Della

próbowała protestować, ale to nie był najlepszy pomysł, bo nagle Carlo

położył głowę między jej piersiami i zamknął oczy. Nie mogła się

powstrzymać i objęła go dłońmi za kark. Cokolwiek nastąpi po tym, nie

będzie już miało znaczenia. Zostanie jej to wspomnienie.

Carlo zaczął ją całować we wszystkie możliwe miejsca,mrucząc

cicho. Słodko-gorzka przyjemność rozlewała się po jej ciele. To był ich

ostatni raz, ale radość chwili przeważyła nad smutkiem.

Dotąd nigdy tak jej nie kochał. Dał jej jeszcze więcej rozkoszy,

przypominając, jak lubiła być kochana, pokazując, czego będzie jej

brakowało przez resztę życia.

- Nie odchodź - szeptał. - Zostań ze mną.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, wszedł w nią. Gdy osiągnęła orgazm,

przywarła do niego i spojrzała mu prosto w oczy. Dojrzała w nich miłość i

strach.

- Zostań ze mną - wyszeptał jeszcze raz. - To niczego nie zmieniło,

prawda? - zapytał ze smutkiem.

- Niczego. Przykro mi.

Wstał i wyszedł z pokoju bez oglądania się za siebie. Nie pozostało

jej nic innego, jak tylko przygotować się do podróży.

- Zawiozę cię na lotnisko - zaproponował, gdy wyszła z sypialni.

- Nie musisz. Wezmę taksówkę.

Jazda na lotnisko upłynęła jak we śnie. Większość drogi milczeli, a

gdy się odezwali, rozmawiali wyłącznie o przyziemnych sprawach.

Carlo wszedł z nią do terminalu portu lotniczego.

- Jestem trochę spóźniona - stwierdziła, spoglądając na tablicę

odlotów. - Muszę się pospieszyć.

- Tak, oczywiście. A tak przy okazji, nie wystąpię w twoim

programie.

100

- Rozumiem.

- Znajdziesz kogoś innego - powiedział chłodno. - Bez trudu. -I

nagle, zupełnie bez ostrzeżenia, wyrzucił z siebie:

- Nie potrafię się na ciebie złościć. Della, zapomnij wszystko, co

powiedziałem. To nie ma żadnego znaczenia. Zostawmy to za sobą i

kochajmy się jak wcześniej. Pokręciła stanowczo głową.

- Zawsze będę cię kochać - odrzekła. - Ale to był tylko sen...

- I tak to sobie tłumaczysz? Czy to znaczyło dla ciebie tak niewiele?

- Nie mów tak - poprosiła i przymknęła powieki. - Nigdy się nie

dowiesz, ile to dla mnie znaczyło. Ale nie możemy na tym budować życia,

a nadejdzie taki dzień, w którym zrozumiesz, że miałam rację.

Carlo złapał ją za rękę tak mocno, że aż zabolało.

- Ale ty nie masz racji. Prowadzisz nas do katastrofy i nawet tego nie

pojmujesz. Błagam cię po raz ostatni, nie rób nam tego. Nie pozwolę ci

odejść. Zostajesz ze mną.

Della nie odpowiedziała słowami, tylko pokręciła głową. W końcu

Carlo puścił jej rękę, robiąc przy tym gest rozpaczy. Della przeszła przez

bramkę, nie oglądając się za siebie. Potem jednak stanęła i zerknęła do

tyłu.

Tłum gęstniał, zasłaniali go inni ludzie, ale dostrzegła twarz Carla.

Patrzył w jej stronę aż do ostatniej chwili, bez ruchu, jak człowiek, z

którego uszło życie.

101

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Gdy Della wylatywała, w Neapolu świeciło słońce. Londyn

przywitał ją słotą. Doskonały komentarz do mojej sytuacji życiowej,

pomyślała.

Sol czekał na nią na lotnisku uradowany, że przybyła rozwiązać jego

problemy.

- Cieszę się, że wróciłaś, mamo - powiedział na powitanie i uścisnął

ją.

Gdy dotarli taksówką do jej domu na barce, Sol pochwalił się, że

trochę posprzątał na jej przybycie.

- Serio? - wypytywała zaskoczona.

- Jackie mi pomogła - przyznał.

W domu wszystko lśniło czystością, co upewniło Delię, że większość

prac wykonała jej sekretarka. Sol zachowywał się jak idealny syn, nawet

wniósł jej walizki do sypialni, kazał usiąść i poczekać na kawę.

- Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć - przyznał, gdy usiedli. - Co

mam zrobić z tym dzieckiem?

- Sądziłam, że raczej chodziło ci o to, żebym to ja się wszystkim

zajęła.

- Jesteś cudowna! - wykrzyknął i pocałował ją w policzek.

- No jasne - przyznała.

Następnego ranka obudziła się o świcie i poszła na pokład obejrzeć

wschód słońca. To był błąd. Przypomniała sobie od razu dzień, w którym

spotkała Carla, i to, jak mu opowiadała o wschodzie słońca nad Tamizą.

Szybko wróciła do środka.

102

Nikt z rodziny Rinuccich nie pomyślał, że nagły powrót Delii do

Anglii to coś dziwnego. Dużo czasu natomiast zabrało im przyzwyczajenie

się, że ona do nich nie wróci. Carlo nie zachęcał nikogo do zadawania

pytań. Rozmawiał na ten temat jedynie z Hope.

- To nie zdałoby egzaminu, mamo. Obydwoje zdawaliśmy sobie z

tego sprawę. Nasze kariery zupełnie by się nie zgrały.

- Wasze kariery? - zapytała retorycznie, nie dowierzając.

- Oczywiście. To przecież poważna sprawa.

- Powiedz mi lepiej prawdę, synu.

Carlo westchnął i przestał udawać.

- Poszło o różnicę wieku. Po prostu mnie nie chciała.

- Ona nie chciała ciebie? To jakaś bzdura.

Carlo nawet się roześmiał.

- Nie do wiary, prawda? Czyli istnieje na świecie kobieta, której się

nie podobam.

- Chyba tylko ta jedna - odparła Hope. - Musi być stuknięta, a tobie

będzie lepiej bez niej.

- Pewnie tak, mamo.

- Nie mów do mnie takim tonem - odburknęła.

- Jakim tonem?

- Potulnym i pokornym. Wiem, co to znaczy.

Oznaczało to, że Carlo zamknął się w sobie.Często odwiedzał

rodziców, jakby chciał uspokoić ich obawy. Czasami nawet zostawał na

noc, czasem przyprowadzał jakąś przyjaciółkę, ale zawsze odsyłał ją

wieczorem taksówką. Wydawało się, że wrócił do swojego dawnego stylu

103

bycia - śmiał się, flirtował, chodził na imprezy. Jednak im bardziej cieszył

się życiem, tym bardziej rosły obawy Hope.

Kiedyś go nawet zapytała:

- Czy ona się do ciebie odzywała?

- Ani słowem. A o czym niby mielibyśmy rozmawiać?

- O tym programie telewizyjnym.

- Nic z tego nie będzie.

Pierwszą sprawą, którą Della miała do załatwienia, była wizyta w

kwiaciarni, gdzie pracowała Gina. Gdy tam dotarła, zobaczyła zmęczoną

dziewczynę wyglądającą na dziewiętnaście lat.

- Czy mogę pani w czymś pomóc? - zapytała Gina i w tym

momencie przymknęła powieki i zachwiała się.

Della złapała ją i posadziła na krześle.

- Mnie też się to przydarzało - wyznała ze współczuciem. Gina

podniosła wzrok, gdy do kwiaciarni wpadła jej kierowniczka.

- Zabiorę ją do domu - oświadczyła Della stanowczo. -Jestem jej

ciotką.

Gina mieszkała w wynajętym pokoju kilka przecznic dalej.

Pozwoliła, by Della zawiozła ją taksówką do domu.

Pokój Giny był skromny i prosty, ale posprzątany i zadbany. Della

kazała Ginie położyć się na sofie, zaparzyła imbryk herbaty i usiadła obok

dziewczyny.

- Jestem matką Sola. Przyszłam zobaczyć, jak się czujesz.

- Czy to on panią przysłał? - spytała Gina żarliwie, co wzbudziło

sympatię Delii.

- Nie. I na twoim miejscu nie oczekiwałabym zbyt wiele od Sola.

104

- Wiem. On nie chce tego dziecka.

- A ty?

- Ja chcę je urodzić - odpowiedziała zdecydowanie Gina. - Bez

względu na to, co ludzie mają do powiedzenia.

Della nie spodziewała się, że polubi tę dziewczynę, ale już poczuła

się z nią związana.

- To bardzo dobrze.

- Mówi pani szczerze? Nie przyszła pani, by mi powiedzieć, że... ?

Sol nie chce dziecka...

- Sol nie ma tu nic do powiedzenia. Jest bardzo niedojrzały.

- Tak, i szybko się nudzi - przyznała Gina. - Wiem, że ma już mnie

dość.

- Niektórzy mężczyźni tacy właśnie są. Ale nie wszyscy. Są na

świecie mężczyźni, na których można polegać, którzy zostaną z tobą na

zawsze.

- Nic pani nie jest? - zapytała nagle Gina.

- Nie, absolutnie nie. Czemu pytasz?

- Pani głos tak nagle przycichł i tak dziwnie patrzyła pani w pustą

przestrzeń przed sobą.

- Naprawdę? Nawet sobie z tego nie zdawałam sprawy -odparła

zdziwiona. - Opowiedz mi trochę o swojej rodzinie.

- Moja mama umarła, tata ożenił się ponownie, lecz oni zupełnie się

mną nie przejmują. Matka mojej mamy jeszcze żyje, ale tata kłócił się z

nią, gdy mama umarła. Mówił nam, że babcia ciągłe wtrącała się w jego

sprawy i nie pozwalał nam jej odwiedzać.

105

- Więc będziesz potrzebowała trochę pomocy i dlatego właśnie tutaj

jestem.

Della postanowiła utrzymywać dziewczynę i kazała jej zwolnić się z

pracy.

Wróciła do domu szczęśliwsza, choć odrobinę zadziwiona swoją

postawą.

Jestem apodyktyczna, pomyślała o sobie, patrząc na światła nad

rzeką. Robię różne rzeczy dla ludzi, nie pytając ich o zdanie. I nigdy do tej

pory nie zdałam sobie z tego sprawy, dodała w myślach.

Czas upływał, a prace wykopaliskowe w Pompejach dobiegały

końca. Carlo przesiadywał tam całe dnie, wracał do swojego mieszkania

tylko po to, by się przespać i zmienić ubranie. Pewnego popołudnia

podniósł wzrok i zobaczył Ruggiera, który przyglądał mu się w zadumie.

- Co się stało? - zapytał Carlo.

- Nie poznaję cię. Co ty zrobiłeś ze swoimi włosami?

- Obciąłem - odpowiedział Carlo, przesuwając dłonią po głowie.

- Ale czemu na tak krótko?

- To był wypadek - bronił się Carlo. - Pobrudziłem włosy jakimś

smarem, który nie dawał się zmyć, więc musiałem obciąć włosy.

- I chyba sam to robiłeś, bo niezbyt równo ci wyszło.

- Spieszyłem się.

- To dlatego tak długo nie odwiedzałeś rodziców. Boisz się pokazać

mamie.

- Wcale nie. Ale nie chcę jej przestraszyć. Najpierw muszą mi trochę

odrosnąć.

- Zbieraj swoje rzeczy i chodź ze mną.

106

- Dokąd?

- Najpierw do fryzjera, żeby wyrównał ci włosy, potem do twojego

mieszkania. Weźmiesz prysznic i ubierzesz się w coś eleganckiego. Potem

wyruszamy na miasto. Wyglądasz mi na faceta, który musi się dziś napić.

Kilka godzin później, gdy państwo Rinucci szykowali się do snu,

Toni nagle zamarł i przekręcił głowę w kierunku drzwi.

- Czy ja słyszę śpiewanie?

Nasłuchiwał razem z Hope, która zauważyła złośliwie:

- To chyba miało być śpiewanie.

Chwilę później w drzwiach domu stanęli ich dwaj zataczający się

synowie.

- Dobry wieczór - przywitał się Ruggiero, przeciągając słowa.

-Kogo prowadzisz? - dopytywała się Hope. - Dobry Boże!

- Tak, to naprawdę Carlo, choć wcale do siebie niepodobny -

wyjaśnił Ruggiero.

- Chyba nie przyjechaliście samochodem w takim stanie - pytała

zdenerwowana Hope.

- Wzięliśmy taksówkę.

- Więc ruszyliście w miasto, żeby się zabawić i popić? - wypytywał

Toni.

- Taki był nasz cel - przytaknął Ruggiero.

- Mogliście mnie wziąć z sobą.

- Następnym razem, tatku. Obiecuję.

- Przestańcie gadać o głupotach i usiądźcie, zanim się

poprzewracacie. - Hope usiłowała być sroga.

107

Carlo zwalił się na sofę, z rozpiętą koszulą i głową odchyloną do

tyłu.

Hope przyglądała mu się przez chwilę, zastanawiając się, jak

powinien wyglądać doskonały playboy. Przypomniała sobie noc, kiedy po

imprezie też spał na sofie. Wtedy był człowiekiem, który czerpał radości

życia garściami, a teraz tylko szukał zapomnienia.

Na początku grudnia zrobiło się już zimno i czasem, w strugach

deszczu, Della ledwie widziała rzekę.

Nie mogła doczekać się Bożego Narodzenia, gdy znowu spotka się z

Solem.

Zaprzyjaźniła się z Giną, jeździła z nią do przychodni na badania i

pomogła nawiązać kontakt z jej babcią. Gina wyjechała do niej na święta i

Della została sama.

Postanowiła wieczorami wychodzić, rzekomo po to, by poznać

kogoś interesującego i zapomnieć o Carlu. Ale prawda była taka, że

spotykała się głównie z mężczyznami, którzy byli jej kolegami po fachu.

Pewnego razu gdy wróciła wieczorem na łódź, w środku paliło się

światło.

- Co tu robisz? - zapytała, widząc sylwetkę Sola. - Tylko mi nie

mów, że usunęli cię z uczelni.

- Nie, nie jest aż tak źle - zapewnił ją Sol uspokajającym tonem. -

Zaproponowano mi, żebym wcześniej zrobił sobie wolne, by trochę...

ochłonąć.

- Ochłonąć? Po czym?

- Chcieliśmy się zabawić, zrobiło się gorąco i doszło do bójki. Ktoś

wezwał policję...

108

Wzruszenie ramion było typowym dla niego zakończeniem

opowieści. Potem nastąpił charakterystyczny uśmiech niewinnej owieczki.

- Chyba zadzwonię do dyrektora.

- Przecież powiedziałem ci, co się stało.

- Tak, ale ja chcę poznać prawdę. Sol, nie myśl, że jestem taka

głupia. Lepiej idź już spać, a jutro zobaczymy, bo teraz to nie masz u mnie

najlepszych notowań.

Della wiedziała, że po powrocie do college'u Sol, mimo złożonych

obietnic, nie porzucił próżniaczego stylu życia i domyśliła się, że teraz

działo się jeszcze gorzej. Sol bez emocji zaakceptował to, że matka wzięła

odpowiedzialność za jego dziecko. Cóż, psuła go przez całe życie i teraz

zbierała tego efekty.

I tylko jedna osoba to dostrzegła.

Carlo wiedział, jak sobie poradzić z rozbrykanym Solem Wcale nie

musiał używać siły, żeby uspokoić młodego buntownika.

Szkoda, że go tu nie ma, pomyślała. Na pewno coś by poradził.

Następnego dnia zadzwoniła do college i poznała całą prawdę.

- Dyrektor powiedział, że jesteś wielkim rozczarowaniem -

relacjonowała później Solowi. - Prowadzisz życie bogate w atrakcje, ale

ubogie w osiągnięcia naukowe. To koniec! Przestaję płacić czesne! Znajdź

sobie pracę i od teraz sam zarabiaj na swoje utrzymanie.

- Ale ja nic nie umiem.

- To najprawdziwsze słowa, jakie kiedykolwiek wypowiedziałeś.

Możesz zamiatać ulice.

- Hej, mamo! Tylko mi nie rozkazuj. Nie jestem dzieckiem.

109

- Tak długo, jak ja cię utrzymuję, jesteś dzieckiem Chcesz być

mężczyzną, to zarób na swoje utrzymanie.

Zaskoczony Sol głośno przełknął ślinę. Dotarło do niego, że matka

się zmieniła.

Wkrótce znalazł pracę jako kurier.

Pewnego wieczoru wrócił triumfalnie z pierwszą tygodniówką w

kieszeni.

- Nawet jeszcze nie otworzyłem koperty - wyznał.

- To dobrze - odparła, wyrywając mu ją z ręki. - Dziś dzwonili z

banku. Twoja karta kredytowa jest niespłacona. Wiem, na co wydać te

pieniądze.

- A nie możesz...

- Nie - odpowiedziała bez skrupułów. - Nie mogę.

Roztropność i instynkt samozachowawczy nie pozwoliły mu się

odezwać i nakazały wziąć się do pracy, by przebłagać matkę i skłonić do

zmiany decyzji. Della uległa i po Nowym Roku Sol wrócił do college'u, by

„rozpocząć nowe życie".

Della nie liczyła na wiele, ale cieszyło ją to małe zwycięstwo. Sol

zaczął traktować ją z szacunkiem, co było zupełną nowością, a za tę

zmianę mogła dziękować Carlowi.

Wysłała mu telepatyczne podziękowanie, zastanawiając się

jednocześnie, jak mu się powodzi. Czy czasami o niej pomyślał? A jeśli

tak, to w jaki sposób?

Bliźniaki Eve urodziły się pod koniec listopada. Gdy Carlo wszedł

do domu rodziców, Hope wisiała na telefonie, Toni tańczył z radości, a

Ruggiero śmiał się.

110

- Chłopiec i dziewczynka - wykrzykiwał.

- Czuję taką ulgę - wyznała Hope, odkładając słuchawkę. - Poród

opóźnił się o kilka dni i zaczynałam się martwić. A biedny Justin rwał

włosy z głowy.

- Justin? - wykrzyknęli wszyscy zdziwieni.

Justin Dane, pierwszy syn Hope, został oddzielony od niej po

urodzeniu i pojawił się w ich życiu trzy lata temu. Nie był łatwym

człowiekiem, trzymał innych na dystans.

Miłość Eve ogrzała jego chłód i stał się bardziej pogodny, nauczył

się wyrażać emocje. Jednak na wieść, że tak żywiołowo okazywał teraz

uczucia, trzech zebranych w willi mężczyzn wybuchło gromkim

śmiechem.

Hope i Toni wyjechali następnego ranka. Wrócili po trzech dniach z

mnóstwem zdjęć.

- Kiedy ich zobaczymy? - zapytał Carlo, studiując fotografie.

- Przyjadą do nas na Boże Narodzenie - odparła Hope. Boże

Narodzenie było szczególnym świętem dla Rinuccich, bo cała rodzina

zbierała się w komplecie. Primo i Luke przyjadą z żonami, Francesco

przyleci z Ameryki, Ruggiero przyprowadzi swoją sympatię. A Justin i

Eve przylecą z Anglii ze swoimi bliźniakami i Markiem, piętnastoletnim

synem Justina z pierwszego małżeństwa.

To właśnie dzięki niemu Evie poznała Justina, bo była nauczycielką

Marka. Chłopaka interesowała nauka języków obcych, a szczególnie lubił

włoski i podróże do Włoch.

Carlo zastał go raz czytającego artykuł o Pompejach.

- Rozumiesz coś z tego? - zapytał Carlo, śmiejąc się.

111

- Wystarczająco, by wiedzieć, że to o tobie - odparł Mark. Carlo

pokręcił głową.

- To o wykopaliskach. Dodałem jedynie kilka własnych uwag, ale

dobry archeolog nie pozwala sobie na gwiazdorstwo.

- Nie będzie całej serii artykułów?

- Nie, to nie doszło do skutku - wyjaśnił Carlo pospiesznie.

- Ale Eve mówiła...

- Co myślisz o Pompejach? - przerwał mu Carlo. -Chciałbyś je

zwiedzić? Jutro jadę tam po raz ostatni.

Następnego dnia pojechali razem do Pompei. Mark miał szerokie

horyzonty, chętnie i łatwo przyswajał wiedzę, inteligentnie odpowiadał na

pytania. Carlo zaczął swoją opowieść o Pompejach w podobny sposób jak

w dniu, w którym poznał Delię. Zaintrygował Marka.

- Ale to chyba nie wszystko? Musi być coś więcej.

- Owszem - odpowiedział Carlo, rozpoznając w nim bratnią duszę.

Oprowadził chłopca po całym terenie, zabrał go w odwiedziny do

kolegi, przedstawił pracownikom wykopalisk, którzy już pakowali swoje

rzeczy. Markowi podobało się muzeum, a szczególnie odlewy ludzi.

Zatrzymał się przy matce chroniącej dziecko.

- Jak ci się układa z Eve? - zapytał Carlo.

- Jest wspaniała - bez wahania odpowiedział Mark. -Tata zrobił się

taki miły, odkąd ona jest przy nim. - Mark zachichotał. - Tej nocy, gdy

byliśmy w szpitalu podczas porodu, powiedział, że chce ze mną

porozmawiać jak mężczyzna z mężczyzną.

- Wielkie nieba! - sapnął Carlo.

112

- Pomyślałem, że to będą jakieś okropności, ale on chciał

porozmawiać o Eve. Powiedział, że gdy przyjdzie na mnie kolej, to nie

powinienem się spieszyć, bo mężczyzna musi czekać na tę właściwą

kobietę, nawet jeśli upłynie wiele lat.

- Justin powiedział coś takiego? - wypytywał z niedowierzaniem

Carlo.

- Urodziły mu się bliźniaki - odparł Mark, jakby ten fakt miał

stanowić wyjaśnienie.

Carlo zostawił Marka pod opieką Antonia i odszedł na bok,

zastanawiając się nad sensem słów, które właśnie usłyszał.

Nawet Justin znał sekret, który jemu umknął.

Ruszył przed siebie bez celu i doszedł do miejsca, które tak

zafascynowało Delię.

Nic się nie zmieniło. Kochankowie leżeli przytuleni w taki sam

sposób jak dwa tysiące lat temu, martwi dla świata, ale należący do siebie

na całą wieczność.

Na całą wieczność. On też tego pragnął. Ale pomylił się w jednej

rzeczy. Nie zrozumiał jej.

Jak ja cię kocham?

Nigdy nie odpowie na to pytanie. Nie było słów, które mogłyby

opisać, jak ją kocha. Policzę, na ile sposobów.

Dla niego tych sposobów było aż za wiele, by je wszystkie zliczyć.

Dla niej było ich zbyt mało, by w ogóle się nimi przejmować. Uciekli od

siebie, pozostawiając za sobą pustkę.

- Muszę już lecieć - usłyszał głos za plecami.

- Co? - odezwał się wyrwany z rozmyślań.

113

- Wyjeżdżam już - powtórzył Antonio. - Dobrze się czujesz?

- Tak, dobrze.

- Praca skończona. Nie mamy już tu czego szukać.

- Tak, nie mamy już tu czego szukać.

114

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

To Hope zaproponowała, by po odwiedzinach w Neapolu Eve i

Justin zaprosili Carla do Anglii.

Jeśli Carlo podejrzewał matkę o spisek, to zatrzymał swoje domysły

dla siebie i zgodził się pojechać. Po podróży Eve przyznała, że nie wie, jak

poradziłaby sobie z bliźniętami bez Carla, który troskliwie się nimi

opiekował.

Drugiego dnia wizyty Carla w Londynie Eve odebrała telefon i

zakryła słuchawkę dłonią, mówiąc:

- Twoja sława cię wyprzedza. Czy zgodzisz się udzielić wywiadu w

telewizji? Na żywo, dziś wieczorem. Dowiedzieli się, że przyleciałeś i

chcą porozmawiać o jakimś nowym odkryciu.

Gdy Carlo dowiedział się, o co chodzi i poznał nazwisko archeologa,

który dokonał odkrycia, zgodził się natychmiast. Wieczorem przybył do

studia. Na wizji rozgorzała dyskusja. Jeden z zaproszonych gości był

zazdrosny o odkrycie i lekceważył jego znaczenie. Carlo bronił słynnego

archeologa, którego szczerze podziwiał. Program był bardzo udany, a

producent zachwycony.

- Rzadko zdarzają się na antenie tak żywiołowe dyskusje naukowe -

wyznał. - Czy to nie pan miał robić program z Delią? Dlaczego nic z tego

nie wyszło?

- Poszło o szczegóły - wyjaśnił Carlo, próbując uspokoić emocje

wywołane dźwiękiem tego imienia.

115

- Jaka szkoda! Wszystko, czego ona tylko dotknie, zamienia się w

złoto. Możliwe, że znowu dostanie kolejną nagrodę. Za tydzień

rozstrzygnięcie konkursu.

- Z pewnością wygra - odpowiedział Carlo trochę nieprzytomnie. -

Proszę mi wybaczyć, muszę już uciekać.

Pobyt u rodziny był przyjemny. Jednego dnia Justin zaprosił Carla na

lunch do restauracji koło swojego biura w Londynie. W pewnym

momencie pojawił się przy nich jakiś obcy mężczyzna.

- Carlo, pozwól, że przedstawię ci serdecznego kolegę, partnera w

interesach. Oto Alan Forest.

Forest był krępym mężczyzną w średnim wieku o prostolinijnym,

otwartym sposobie bycia.

- Widziałem pana w telewizji. Świetny występ - stwierdził.

Kolega Justina mówił dalej, trudno było mu przerwać. Był zamożny,

ale co z tego, skoro opuściła go rok temu żona. By wypełnić pustkę, zajął

się amatorsko archeologią. Carlo pozwolił mu się wygadać, zachęcając go

uśmiechem.

- Serdecznie zapraszam was wszystkich na uroczystość jutro

wieczorem. Mam dla siebie cały stół i niestety znalazłem się przy nim

sam.

Bracia byli zbyt uprzejmi, by otwarcie odmówić, więc uśmiechając

się, szukali jakiejś odpowiedniej wymówki, która uwolniłaby ich od

nieoczekiwanego zaproszenia.

- To gala telewizyjna z wręczeniem nagród - wyjaśnił Forest. -

Odbywa się w hotelu, którego jestem właścicielem. Wielka impreza, nie

wolno jej opuścić.

116

- Jest pan bardzo miły, ale mamy inne plany - zaczął Justin.

- Na pewno nie macie żadnych planów na jutrzejszy wieczór -

przerwał mu Forest.

Justin szybko zrozumiał, że jeśli nie przyjmie zaproszenia, być może

straci kilka intratnych kontraktów. Umówili się zatem na następny

wieczór.

Della nie od razu go poznała. Był późny wieczór i prawie spała przed

telewizorem. W półśnie usłyszała męski głos: „Bardzo wiele zostało na ten

temat powiedziane". Potem zabrał głos inny mężczyzna. Mówił jak Carlo,

ale zupełnie inaczej wyglądał. A jednak to był on.

Jego młodzieńczy wygląd zniknął wraz z długą fryzurą. Carlo

wydawał się teraz poważniejszy, bardziej skupiony i doświadczony. Nie

rozumiała, o czym dokładnie mówi, ale bronił jakiegoś odkrycia. Był

zawzięty i zły, niemalże pogardliwy.

To nie był ten młody mężczyzna, który kochał ją namiętnie w nocy i

rozśmieszał w dzień. Kontrolował emocje, dawał do zrozumienia, że świat

musi go zaakceptować takim, jaki jest. Serce ją bolało, gdy oglądała ten

program.

Po chwili zauważyła, że nieświadomie pochyliła się do przodu i

słuchała go z wielkim napięciem. Chciała sięgnąć ręką, dotknąć go.

Poczuła łzy spływające po policzkach.

Próbowała odsunąć myśli o nim i skoncentrować się na ceremonii

wręczenia nagród telewizyjnych. Zdecydowała się założyć czarną

elegancką sukienkę koktajlową, kupioną we Włoszech. Wiedziała, że w

niej wygląda najlepiej. W ciągu ostatnich kilku tygodni straciła kilka

117

kilogramów i miała dziewczęcą figurę. To będzie jej wielka noc. Będzie

cieszyła się sukcesem zawodowym, bo tylko to jej pozostało.

Poszła na galę ze współpracownikiem, George'em Franklinem.

- Krążą pogłoski, że zdobędziesz nagrodę - poinformował ją, gdy

siadali za stołem.

- Spokojnie - odparła strofującym głosem. - Chyba wszystkim to

powiedzieli - dodała.

Franklin uśmiechnął się, a ona pomyślała, że zupełnie inaczej

wygląda w wieczorowym garniturze. Zwykle widziała go w dżinsach i

powyciąganych swetrach, ale teraz wyglądał naprawdę atrakcyjnie.

Rozpoczęła się ceremonia. Najpierw wręczono nagrody za reportaże

telewizyjne, a po półgodzinie konferansjer zapowiedział:

- A teraz przyznamy nagrody za najlepszy serial dokumentalny.

Pretendentami do nagrody są...

Prowadzący przeczytał pięć nazwisk, a na ekranie wyświetlono

fragmenty programów.

- Pierwszą nagrodę otrzymuje Della Hadley za „Przeszłość trwa w

przyszłości".

Na sali rozległ się aplauz, Della podziękowała krótko jurorom i

zgromadzonej publiczności. Gdy wracała do stołu, oślepiły ją flesze

fotoreporterów. Gdy odzyskała ostrość widzenia, odkryła, że stoi przed

człowiekiem, o którym tak wiele ostatnio myślała.

Ludzie przechodzili obok nich, ale oni stali nieruchomo. Zupełnie

jakby świat się zatrzymał, a oni znaleźli się na bezludnej wyspie.

- Gratuluję - usłyszała głos dochodzący jakby z daleka.

- Dziękuję.

118

Carlo nic więcej nie powiedział, tylko stał i patrzył na nią.

- Nie spodziewałam się, że cię tu spotkam.

- Zostałem zaproszony w ostatniej chwili. Świetnie wyglądasz.

- Ty też. Ale nie poznałabym cię, gdybym nie widziała cię wczoraj w

telewizji.

- Oglądałaś ten program?

- Zmasakrowałeś oponentów. Nie rozumiałam wszystkiego, ale tyle

się domyśliłam. Przecież mówiłam wcześniej, że masz naturalny talent do

występowania przed kamerą.

- Dziękuję. - Carlo uśmiechnął się skromnie i po chwili zapytał: - A

co z twoim programem?

- Nadal nad nim pracuję z różnymi komentatorami.

- Czy pojedziecie do tych samych miejsc?

- Nie do wszystkich. Kilka zmieniłam. Włączyłam do serii wrak

„Britannica".

- Więc udało ci się znaleźć kogoś, kto nie stchórzył?

-Tak.

- Cieszę się, że robisz ten program.

- Ja też. Chyba trochę blokujemy przejście - zauważyła. - Miło cię

było znowu zobaczyć.

- Mnie też.

Carlo obserwował ją, jak wraca do swojego stołu. Nie odwróciła się.

Dostrzegł, że na powitanie Delii zza stołu wstaje mężczyzna w średnim

wieku, obejmuje ją i całuje w policzek. Więc to jej partner, pomyślał, bez

wątpienia wybrany ze względu na zgodność charakterów.Carlo powiedział

Delii, że wygląda świetnie, a prawda była taka, że wyglądała wręcz

119

fantastycznie. Piękna, olśniewająca, seksowna, była marzeniem każdego

mężczyzny.

Carlo wrócił do swojego stołu. Jego rodzina przyglądała mu się z

olbrzymim zainteresowaniem. A Alan Forest był wręcz zadziwiony.

- Zna ją pan? - zapytał z otwartymi szeroko oczami.

- Poznaliśmy się kiedyś. - Carlo nadal stał, oczekując, że Della

odwróci się w jego stronę.

- To proszę ją do nas zaprosić, uczcimy wygraną.

- Nie jestem pewien, czy będzie chciała - odpowiedział Carlo,

starając się powstrzymać drżenie głosu.

- Nonsens. Będzie świetna zabawa...

- Chyba nie powinniśmy zawracać jej głowy - odrzekła Eve. - Ona

ma swoje towarzystwo.

To był dzień triumfu Delii. Goście gali podchodzili do jej stołu i

składali gratulacje. Della podniosła błyszczącą statuetkę i wokół jej stołu

rozległ się aplauz. W końcu spojrzała na niego i Carlo zauważył, że jej

uśmiech stał się jeszcze szerszy, a oczy bardziej triumfujące, jakby chciała

mu powiedzieć, że świetnie sobie poradziła bez niego. Zrozumiał nauczkę.

Wcześniej też dawała mu to do zrozumienia, ale był zbyt głupi i

zaślepiony, by zrozumieć.

- Chyba ma pan rację - stwierdził Alan Forest. - Ona nas nie

potrzebuje.

- Tak, z pewnością - odrzekł Carlo.

Usiadł i po chwili poczuł, że dłoń Eve zacisnęła się na jego ręce.

Następnego dnia Carlo odleciał do domu.

120

Nagroda, którą otrzymała Della, umocniła jej pozycję. Napływały

gratulacje i oferty współpracy. Była wręcz rozrywana.

Oprócz pracy Della opiekowała się też Giną, ale po Bożym

Narodzeniu okazało się, że babcia Giny chętnie przyjmie ją do siebie i

opieka Delii nie będzie już potrzebna.

- Nadal pragnę, by była pani częścią rodziny - oświadczyła Gina. -

Ale...

- Ale chcesz być ze swoją rodziną. To zrozumiałe.

- Nigdy nie zapomnę tego, co pani dla mnie zrobiła. Ostatniego dnia

lutego Della osobiście odwiozła Ginę do babci. Pani Burton była żywą

kobietą w wieku sześćdziesięciu lat, wystarczająco zamożną, żeby

zapewnić Ginie i dziecku odpowiednie warunki. Cieszyła się, że nie będzie

sama. Babcia Giny i Della zaprzyjaźniły się serdecznie.

Po powrocie do domu Della zdała sobie sprawę, że czuje się teraz

jeszcze bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej. Spojrzała na

statuetkę stojącą wysoko na półce. Była wyrazem jej osiągnięć... Chciała

czerpać z niej radość i zadowolenie, ale statuetka tylko przypomniała jej

ten wieczór, gdy zobaczyła jego twarz - napiętą i bladą. Coś go niszczyło

od środka; to samo, co gryzło ją.

Czy na pewno podjęła właściwą decyzję?

Nasłuchiwała odpowiedzi, ale jedyny dźwięk, jaki słyszała, to

stukanie deszczu o dach barki.

Z szuflady wyjęła album ze zdjęciami z Neapolu. Były ich setki.

Mężczyzna i kobieta na fotografiach byli w sobie zakochani. Nikt nie

domyśliłby się, że ona planuje rozstanie ze swoim partnerem. A on tak

bardzo jej ufał.

121

I tak bardzo się pomylił, pomyślała. Łzy spłynęły jej po policzkach.

Nie powinien ufać jej nawet na moment, bo ona planowała go zdradzić.

Gdy odkrył prawdę, załamał się. Jednak nawet wtedy próbował ją

odzyskać, ale ona nie miała w sobie nawet dziesiątej części jego odwagi.

Trudno jej było patrzeć na zdjęcia tego bezgranicznie szczęśliwego

młodego mężczyzny On odszedł, a w jego miejsce pojawił się

wymizerowany, odległy człowiek, którego spotkała na wręczeniu nagród.

To wszystko przez nią.

Della zgasiła światło i pogrążyła się w rozmyślaniach.

Jeśli pojadę do Neapolu, pozna prawdę, gdy tylko mnie zobaczy.

Zrozumie, że nie potrafię żyć bez niego. Jak mu to powiem po tym

wszystkim?

Stukanie deszczu o dach dało jej odpowiedź. Duma. Pustka. Przed

nią życie pozbawione miłości i lata wypalającego duszę cierpienia.

Mogę mu powiedzieć, jak bardzo go kocham i że popełniłam

straszny błąd. Może dostaniemy od losu jeszcze jedną szansę. A jeśli nie,

jeśli jest już za późno, przynajmniej go przeproszę.

Gdy czekała na swój lot, zadzwonił Sol.

- Gdzie jesteś? - zapytał. - Dostałem od ciebie SMS-a, że wyjeżdżasz

na kilka dni.

- Lecę do Neapolu.

- Zobaczyć się z nim?

- Nie - odparła szybko. Nie mogła powiedzieć prawdy Solowi. - Jadę

poszukać miejsc do programu. Odezwę się po powrocie.

- Jasne. Jak długo cię nie będzie?

- Nie wiem. Muszę kończyć.

122

Zajęła miejsce w samolocie i zapięła pasy. Denerwowała się do

momentu startu, później ucieszyła się, że nie może już cofnąć biegu

wypadków. Lot trwał trzy godziny. Nie poczyniła żadnych planów poza

rezerwacją hotelu „Vallini".

Nawet nie wiem, gdzie on teraz jest, myślała. Może nie pracuje już w

Pompejach, a może nawet wyjechał z Neapolu, zastanawiała się.

Z zamyślenia wyrwała ją zapowiedź stewardesy o turbulencjach. Nie

cierpiała turbulencji. Uspokajała się myślą, że wkrótce dotrą na miejsce.

Zapięła mocno pasy i zrobiła kilka głębokich wdechów, by dojść do

siebie. Czuła, że samolot schodzi niżej, więc musieli być blisko lotniska.

Gdy usłyszała krzyki, domyśliła się, że wcale nie lądują. Najgorsze

dopiero się zaczęło.

- Więc wyjeżdżasz do Egiptu? - zapytała Hope. -Myślałem, że Egipt

został już przekopany wzdłuż i wszerz - odezwał się Ruggiero.

Cała trójka jadła śniadanie na tarasie willi.

- To tylko przystanek na mojej drodze - odpowiedział Carlo. - Potem

jadę do Tajlandii, a potem... zapomniałem dokąd...

- Mówisz, jakby ci nie zależało - stwierdziła Hope. -Dawniej, gdy

zaczynałeś pracę w nowym miejscu, byłeś pełen entuzjazmu. Teraz tylko

wzruszasz ramionami.

- Co ty mówisz, mamo? Oczywiście, że mi zależy. Mój nowy

kontrakt z panem Forestem daje mi sporo wolności i mogę jechać, dokąd

chcę.

123

-I będziesz daleko od domu... Tego właśnie chcesz, tak? -

podpytywała Hope.

To prawda, że wykorzystał szansę, jaką dostał w Anglii od Alana

Foresta. Tłumaczył sobie, że każdy rozsądny archeolog przyjąłby taką

ofertę.

- Masz szczęście, że możesz uciec od wszystkiego -stwierdził

Ruggiero.

- Ja nie uciekam - odparł Carlo ostro.

- Jasne! Nawet próbowałeś namówić Foresta, żeby nie nocował w

hotelu „Vallini".

- Bo w Neapolu są lepsze hotele - odparł Carlo obojętnie. - Muszę

już iść.

- Nie skończyłeś śniadania - zaprotestowała Hope.

- Nie mam ochoty słuchać głupot brata - odparł chłodno Carlo.

- Cenię szczerych ludzi - oświadczył Ruggiero. - Ucieczka na drugi

koniec świata ma niewiele wspólnego ze szczerością wobec siebie samego.

- Posłuchajcie - zaczął Carlo poirytowanym głosem. -Od niczego nie

uciekam. Po prostu nie mam zamiaru spędzić reszty życia na

rozpamiętywaniu pewnych spraw. To zamknięty rozdział. Della podjęła

decyzję i koniec. I im więcej o tym myślę, tym częściej przyznaję jej rację.

Życie musi toczyć się dalej. Powinienem podpisać kontrakt już dwa dni

temu, ale lepiej późno niż wcale - zakończył, dopijając kawę.

- Ale odwiedzisz nas kiedyś jeszcze - zapytała z odrobiną ironii

Hope.

- Wszystko jest w rękach bogów. - Carlo pocałował ją w policzek i

wyszedł.

124

- Ależ on się zmienił - westchnęła Hope.

- A wiesz dlaczego to wszystko? - zapytał Ruggiero matkę i od razu

odpowiedział: - Bo on spotkał się z nią w Anglii.

- Nic mi nie powiedział - stwierdziła ze smutkiem Hope. - Gdyby nie

Eve, nic byśmy nie wiedzieli.

- Po tym spotkaniu miał nadzieję, że ona się z nim skontaktuje.

- Tak powiedział?

- Nie, ale jak tylko dzwonił telefon, od razu się do niego rzucał. Ona

nie zadzwoniła.

- To nie mógł do niej sam zadzwonić?

- Mamo, czy nadal nic nie rozumiesz? To ona go odrzuciła. On

przecież nie może do niej wrócić i błagać po raz kolejny.

- A może dzwoniła, gdy nie było was w domu?

- Nie.

- Jesteś pewien?

- Tak. Przecież właśnie dlatego wyjeżdża.

Carlo stanął osłupiały, gdy zobaczył Alana Foresta. Alan miał rękę

na temblaku i sine oko.

- Napadli na pana?

- Nie, parę dni temu podczas podchodzenia do lądowania rozbił się

samolot. Musiał pan to widzieć w telewizji. Okropność. Piętnaście osób

zginęło, kilkanaście jest w stanie krytycznym.

- Ale gdy pan dzwonił, to wspomniał pan tylko o opóźnieniu w

podpisaniu kontraktu, a nie powiedział pan nic o katastrofie samolotu.

125

- Byłem na środkach uspokajających i prawie cały czas spałem.

Dobrze się mną zaopiekowano w szpitalu Berrotti. Teraz już czuję się

lepiej.

- Na pewno? - zapytał troskliwie Carlo.

- Miałem szczęście, ale pozostali... Tym samolotem leciała nawet

osoba, którą znam z widzenia. Ta producentka telewizyjna, z którą

rozmawiał pan na ceremonii wręczania nagród.

- Co?

- Della jakoś... tam...

- On była w tym samolocie? - zapytał Carlo przejętym głosem.

- Widziałem, jak wynosili ją na noszach. Może już nie żyje.Dokąd...?

Carlo wybiegł.

Później nie pamiętał, jak dotarł do szpitala. Działał jak automat.

Odsuwał od siebie najgorszą prawdę. Przez dwa dni leżała w szpitalu

zaledwie kilka kilometrów od niego... A on o niczym nie wiedział.

Zaparkował samochód przed szpitalem i pobiegł do środka.

- Gdzie leży pani Hadley? - zapytał w recepcji.

- Czy jest pan jej krewnym?

- Nie, ale znam ją bardzo dobrze.

- Regulamin...

- Na miłość boską, proszę mi powiedzieć, czy ona żyje - rzucił ostro.

- Proszę choć tyle mi powiedzieć!

- Żyje - odpowiedziała młoda recepcjonistka, przyglądając mu się z

niepokojem. - Signore, niech pan mnie nie zmusza do wezwania ochrony.

126

- Spokojnie... - Carlo przeczesał włosy palcami. – Nie ma takiej

potrzeby. Tylko chciałem się dowiedzieć, w jakim jest stanie. Leciała

samolotem, który się rozbił.

Recepcjonistka ustąpiła trochę, widząc jego zmizerowaną i

przerażoną twarz.

- Tak, przeżyła katastrofę i leży u nas.

- Ale nadal żyje, tak? Tak pani właśnie powiedziała?

- Tak. Żyje, ale muszę pana ostrzec... Może lepiej, żeby porozmawiał

pan z jej synem.

- Jest tutaj?

- Natychmiast go powiadomiliśmy i przyleciał. Jest teraz na

pierwszym piętrze.

Carlo pobiegł tam. W głowie dzwoniły mu słowa recepcjonistki:

„Muszę pana ostrzec... muszę pana ostrzec". Bał się tego, co może

zobaczyć.

Zobaczył Sola wyglądającego przez okno na końcu korytarza. Gdy

Sol podniósł wzrok na zbliżającego się mężczyznę, nie rozpoznał w nim

Carla.

- Jak ona się czuje?

- O rany, to ty!

Carlo zrobił krok w stronę Sola. Był bliżej utraty kontroli nad sobą

niż kiedykolwiek w życiu.

- Jak ona się czuje? - niemalże krzyczał.

- Jest nieprzytomna, odkąd wyciągnęli ją z samolotu - wyjaśnił Sol

smutnym głosem. - Lekarze plotą różne głupoty, ale i tak wiadomo, co się

127

stanie. - Jego głos nagle zadrżał. -Ona jest umierająca i nikt już na to nic

nie poradzi.

128

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- To niemożliwe - jęknął Carlo. - Nie wierzę w to.

- Gdy tu przyjechałem i zobaczyłem ją w śpiączce, też myślałem, że

w każdej chwili się obudzi. Ale nic takiego się nie stało. Im dłużej jest w

śpiączce, tym gorzej. Musieli ją operować i już powinna odzyskać

świadomość.

- Gdzie leży?

- Za tymi drzwiami. Kazali mi wyjść, bo coś tam robią ze sprzętem

monitorującym. Gdybyś tylko widział, do ilu maszyn jest podłączona... -

Sol zamknął na chwilę oczy i mówił dalej: - Powiedzieli, że dostała

potwornie silne uderzenie w głowę. Nawet jeśli odzyska świadomość, to

nie wiadomo, czy rozpozna kogokolwiek albo czy będzie wiedziała, kim

jest...

Carlo odwrócił głowę, żeby nie zdradzić miotających nim emocji.

- Lekarze spodziewają się, że może umrzeć w każdej chwili. Nie

mówią tego otwarcie, ale można to wywnioskować ze sposobu, w jaki

opowiadają o jej stanie.

Sol nagle popatrzył na Carla.

- Sporo czasu zabrało ci, zanim tu dotarłeś. Do licha!

- Przyjechałem, jak tylko się dowiedziałem. Pół godziny temu.

- Mówisz, jakbyś nie wiedział, że ona leci na spotkanie z tobą... - ton

głosu Sola był szyderczy. - Dlaczego nie mogłeś zostawić jej w spokoju?

- Co ty wygadujesz? - głos Carla zdradzał olbrzymie zdenerwowanie.

- Nie utrzymywałem z nią kontaktu, odkąd stąd wyjechała.

- Nie gadaj głupot! - krzyknął Sol. - To po co leciała do Neapolu?

129

- Nic o tym nie wiedziałem.

- Nie wierzę ci. Dzwoniłem do niej, gdy była na lotnisku, a ona...

sam już nie wiem... cholera jasna!

- Powiedziała ci, że leci zobaczyć się ze mną?

- Nie, zaprzeczyła temu. Ale i tak wiedziałem swoje.

- Co ci powiedziała?

- A co to ma za znaczenie?

- Co ci powiedziała? - krzyknął zdenerwowany Carlo. Oparł trzęsące

się dłonie na barkach Sola i przez moment wyglądało, jakby chciał go

udusić.

- Co powiedziała? - powtórzył ostrym tonem, puszczając Sola.

- Nie pamiętam dokładnie... coś o połączeniu luźnych wątków.

- To może znaczyć cokolwiek - odparł Carlo, czując zawroty głowy.

- Może chodzić o pracę. Czy jeszcze coś powiedziała?

- Że nie wie, kiedy wróci.

Carlo chciał nim potrząsnąć. Zamiast tego zrobił krok do tyłu. Tak

było bezpieczniej dla obydwu.

- Nic nie wiedziałem o jej podróży - mruknął Carlo. -Dopiero dzisiaj

się o tym dowiedziałem.

Sol spojrzał na niego wrogo. Carlo już miał wybuchnąć, ale

dostrzegł, że twarz młodego mężczyzny była blada i wymizerowana.

Natychmiast się uspokoił. Przecież obaj kochali kobietę, która leżała za

drzwiami, walcząc o życie.

- Gdybym wiedział, że przylatuje, czekałbym na nią na lotnisku. Ale

skoro nic mi nie powiedziała, to pewnie przyleciała do Neapolu z innych

powodów.

130

Sol wzruszył ramionami.

Nagle otwarły się drzwi i wyjrzała z nich pielęgniarka.

- Panie Hadley...

- Czy odzyskała przytomność? - zapytał przejęty Soł.

- Nie, ale może pan teraz wejść.

Soł ruszył szybko do środka. Carlo usiłował wcisnąć się za nim, ale

pielęgniarka go zatrzymała.

- Przykro mi, ale w pokoju może przebywać tylko jedna osoba

odwiedzająca...

Carlo spojrzał ponad jej ramionami. Osoba na łóżku mogła być

kimkolwiek, ale jego serce wyczuło, że to Della. Drzwi zamknęły się

przed nim.

Resztę dnia Carlo spędził w szpitalu, wpatrując się w pustą ścianę,

usiłując nie myśleć. Jednak jego umysł nie potrafił się wyłączyć. Ona

wróciła do niego i stworzyliby razem nową przyszłość. Teraz umierała, a

jego życie też nie było nic warte bez niej.

Odsunął od siebie wszelkie myśli, w samą porę, żeby nie zwariować.

Gdy nie mógł już tego wszystkiego znieść, podszedł do drzwi i

otworzył je. Pielęgniarka natychmiast wstała i chciała go wyprosić.

- Przepraszam, ale nie może pan...

- Proszę pozwolić mu wejść - odezwał się Sol. - Niech zobaczy, co

zrobił - mruknął.

To, co zobaczył było okropne. Twarz Delii była opuchnięta i cała

pokryta bandażami. Nawet oczy miała zabandażowane.

- Co jej się stało? - szepnął.

131

- Silny uraz głowy. Przeszła operację - odpowiedziała pielęgniarka. -

Może mieć uszkodzony wzrok. Nie wiemy jeszcze, jak bardzo.

Carlo przyglądał się urządzeniom monitorującym jej stan,

mrugającym, klikającym, mierzącym puls i ciśnienie krwi. Rurki

podawały jej tlen. Maszyna dokonywała transfuzji. Kroplówki podawały

sól fizjologiczną i leki przeciwbólowe. Jakieś kabelki były podłączone

bezpośrednio do ciała.

Zadźwięczał dzwonek i pielęgniarka musiała wyjść na wezwanie.

- Wyglądasz na wykończonego - stwierdził Carl. - Idź na kawę.

Sol wzruszył ramionami i wyszedł.

Carlo usiadł przy łóżku, nie odrywając wzroku od Delii. Chciał coś

powiedzieć, ale głos wiązł mu w gardle. Gdyby tylko się poruszyła...

Wspomniał moment, gdy stali w muzeum w Pompejach i w milczeniu

przyglądali się figurom kochanków.

Pochylił się tak bardzo, jak tylko było to możliwe, szepcząc przy jej

policzku.

- Pamiętasz ten dzień? Jak oni byli objęci? Już wtedy wiedziałem, że

my też będziemy tak spleceni. Po co wróciłaś do Neapolu? Dla mnie?

Gdzie jesteś? Dokąd zmierzasz?

Czy wiesz, że jestem tuż za tobą i proszę, byś zawróciła? Czy wiesz,

że cię kocham? Gdziekolwiek jesteś, cokolwiek się wydarzy, cokolwiek

przyszłość nam przyniesie, kocham cię. Jeśli żyjesz, kocham cię. Jeśli

odejdziesz, będę kochał ciebie i tylko ciebie. Zawsze pozostaniesz w moim

sercu. Nie zgubimy się i pewnego dnia znowu będziemy razem. Nasza

miłość będzie trwała na wieki. Teraz ja należę do ciebie tak, jak ty

należysz do mnie, jakbyśmy wypowiedzieli słowa przysięgi przed

132

ołtarzem. - Carlo delikatnie wsunął swoją dłoń pod jej palce. - Czy to

prawda? Czy mnie słyszysz? Gdybyś tylko mogła dać mi jakiś znak! Czy

możesz leciutko ścisnąć moją dłoń?

Della leżała bez ruchu. Jakby już nie żyła.

Otwarły się drzwi i pojawił się w nich mężczyzna w białym kitlu

zdziwiony widokiem Carla.

- Nie widziałem tu pana wcześniej. Kim pan jest? - spytał lekarz.

Carlo wstał.

- Jestem jej mężem.

Ciemność ogarnęła wszystko, zmieniła bieg czasu, była nie do

pokonania, czasem błyskała kolorowymi światłami. Mieszała się z

potwornym hałasem.

Gdy samolot spadł na pas startowy, poczuła uderzenie w głowę. Po

częściowym odzyskaniu przytomności próbowała otworzyć oczy, ale było

to potwornie bolesne. Leżała z zamkniętymi oczami, bez ruchu,

przysłuchując się krzykom, nawoływaniom, prośbom o pomoc.

- Nosze, tutaj! - ktoś krzyknął obok. Inny głos powiedział:

- Ten nie żyje. Kogo mamy zabrać?

Poczuła jakby uderzenie pioruna i ból rozchodzący się po całym

ciele. Hałasy zniknęły. Została tylko ciemność, gorąca i wirująca wokół jej

głowy.

Na zmianę odzyskiwała świadomość i traciła ją, aż w końcu nie była

w stanie rozróżnić tych dwóch stanów. Powietrze stało się chłodniejsze,

głosy się zmieniły, ból osłabł, wszystko się uspokoiło.

Dookoła niej tańczyły duchy - widziała Carla ze wspólnych,

szczęśliwych dni, wyciągającego do niej ręce i prowadzącego ją w nowe

133

życie, które ona niestety odrzuciła. Widziała też Sola i Ginę, ale oni

odpłynęli w dal. Pozostał tylko Carlo, ale on też się od niej oddalał.

Wiedział, że przyleciała do Neapolu, by go odszukać, ale on już jej nie

chciał.

Była taka zmęczona. Musiała tylko dojść do jakiegoś miejsca, gdzie

mogłaby się położyć i zasnąć, ale nagle on się przy niej znalazł, wołając,

prosząc, żądając, żeby zawróciła z tej drogi, bo on jest jej mężem.

Próbowała pomyśleć o tym, co się stało, ale wszystko było takie

zagmatwane. To i tak nieważne, bo on ją znalazł i teraz jest już

bezpieczna.

Sol wrócił po dwóch godzinach.

- Zasnąłem w kawiarni - przyznał.

- Nie szkodzi - odparł Carlo.

Carlo cieszył się, że Sol zostawił go na tak długo z Delią.

- Jest jakaś poprawa?

Zanim Carlo zdążył odpowiedzieć, do pokoju wszedł lekarz z

pielęgniarką i zaczął sprawdzać odczyty na urządzeniach monitorujących.

- Czasami z pacjentami dzieje się coś dziwnego - powiedział lekarz.

- Co się dzieje? - zapytał nerwowo Carlo.

- Bez żadnego powodu oznaki życiowe pana żony ulegają poprawie.

Puls, ciśnienie krwi, wszystko wygląda coraz lepiej. To dobrze.

Spróbujemy odłączyć urządzenie wspomagające oddychanie.

Słysząc słowo „żona", Sol skrzywił się, ale nic nie powiedział. Obaj

stali przy łóżku, gdy lekarz odłączał wspomaganie oddychania.

134

Chwila pełna napięcia przeciągała się w nieskończoność. Pierś Delii

uniosła się. Pielęgniarka i lekarz uśmiechnęli się, a Sol i Carlo poklepali

radośnie po plecach.

Carlo odwrócił się i wybiegł z pokoju, żeby nikt nie widział jego łez.

Długo stał przy oknie na końcu korytarza, łkając i próbując odzyskać

spokój.

- Carlo!

Odwrócił się i zobaczył matkę idącą do niego korytarzem.

Rozchyliła ramiona i uścisnęła go.

- Co tu robisz?

- Forest zadzwonił do nas i pytał o ciebie. Wszystko mi opowiedział.

Jak ona się czuje?

- Jest bardzo źle. Dopiero zaczęła samodzielnie oddychać. Nadal jest

w śpiączce. Może nie odzyskać wzroku.

- Musisz być cierpliwy, mój synu. Przyniosłam ci czyste rzeczy i

przybory do golenia. Pewnie spędzisz tu trochę czasu. Zadzwoń do mnie,

gdyby była jakaś zmiana.

Po wizycie Hope Carlo zadzwonił do Foresta, przepraszając go i

dziękując, że zadzwonił do Hope.

- Nie ma sprawy. Domyśliłem się wszystkiego, gdy pan tak nagle

wybiegł. Życzę powodzenia. Może jeszcze kiedyś będziemy

współpracować.

Gdy wrócił do pokoju, lekarz właśnie opisywał stan Delii.

- Jest lepiej. Chyba słyszał pan już, że pierwszego dnia miała atak

serca?

- Nie, nic nie wiedziałem.

135

- Był łagodny, ale w jej stanie wszystko może być groźne.

Dopiero po dwóch kolejnych dniach lekarze oświadczyli, że stan

Delii jest stabilny. Personel szpitala niechętnie pozwalał im przebywać w

pokoju jednocześnie, więc Sol i Carlo zmieniali się przy jej łóżku.

Godzina po godzinie urządzenia monitorujące wskazywały, że jej

stan się stale polepsza. Carlo uznał za wyjątkowo złe zrządzenie losu, że

nie był przy niej, gdy Della odzyskała na chwilę przytomność.

- Co powiedziała? - dopytywał się Carlo.

- Niewiele - przyznał. - Trzymałem ją za rękę i powiedziałem jej,

kim jestem. Rozpoznała mnie. Zachowała pamięć.

- Powiedziałeś jej, że tu jestem?

- Nie. Nie sądzę, żeby to była odpowiednia chwila. Lekarz

powiedział, że mamie potrzebny jest spokój.

To było rozsądne, ale na twarzy Carla odmalował się wielki smutek.

Widząc to, Sol porzucił swoją wrogość i powiedział:

- Zobacz, co znalazłem w jej rzeczach. To chyba wyjaśnia wszystko.

- Sol podał Carlowi grubą kopertę i szybko wyszedł z pokoju, by nie

usłyszeć odpowiedzi.

W kopercie były zdjęcia, na których Carlo zobaczył siebie i Delię.

Zrobiono je podczas ich wspólnego wypadu na południe. Della wiozła

kopertę w podręcznym bagażu. Możliwe, że oglądała zdjęcia podczas lotu.

Ona wracała do niego. Fotografie były tego dobitnym dowodem.

Jego radość została szybko przesłonięta przez inne uczucie rodzące

się podczas studiowania zdjęć. Ukazywały go w zupełnie nowym świetle.

Był na nich zakochany, ale też zaborczy mężczyzna. Żartował sobie

136

wtedy, że jest jej niewolnikiem, ale na zdjęciach obejmował ją mocno,

jakby bał się ją puścić.

Ile razy naciskał, by zaakceptowała jego wybór? Ile razy błagała o

więcej czasu? W końcu musiała od niego uciec. To jego wina, że Della

leży teraz w szpitalu.

Patrzył na jej twarz, modląc się po cichu, by się obudziła i

powiedziała chociaż słowo. Bardzo chciał ją przeprosić. Mówił do niej,

marząc, by go słyszała. Della leżała bez ruchu.

Po kilku godzinach czuwania przyszedł Sol.

- Coś się działo?

- Nie - odparł Carlo i wskazał na kopertę. - Dziękuję.

- Czy jej zawartość powiedziała ci, co chciałeś wiedzieć?

- Powiedziała mi znaczenie więcej, niż chciałem wiedzieć. Myślę, że

zrozumiałem, dlaczego nie zadzwoniła przed przylotem.

- Sami to sobie wyjaśnicie, gdy się obudzi. Teraz moja kolej.

Carlo wyszedł za drzwi, ale nie mógł się powstrzymać, by jeszcze

raz nie spojrzeć z nadzieją w kierunku Delii.

Tak pragnął, by się obudziła, tak pragnął ulżyć jej w cierpieniach.

Zaciskał i rozluźniał palce dłoni, modląc się o cud. -Sol...

Głos z łóżka był bardzo słaby.

- Sol, jesteś tu? - Della uniosła ręce, jakby chciała go złapać.

- Jestem - odpowiedział, szybko biorąc ją za rękę.

- Wydawało mi się, że wyszedłeś.

- Nie bój się, będę tutaj tak długo, jak będziesz mnie potrzebować.

- Jakieś dziwne rzeczy przychodzą mi do głowy. Chyba coś mi się

przyśniło.

137

- Jakie dziwne rzeczy?

- Wydawało mi się...

- Muszę ci coś powiedzieć - zaczął Sol. - Carlo tu był. Usłyszał o

tym, co się stało. Martwi się o ciebie.

Carlo czekał na jej uśmiech, na zawołanie, ale zamiast tego Della

przestraszyła się.

- Chyba nie pozwoliłeś mu tu wejść? - niemalże wykrzyknęła. -

Powiedz, że nie pozwoliłeś.

-Mamo...

- Nie pozwól mu tu wejść, dobrze?

- Ale ja myślałem, że ty...

- Co myślałeś?

- No wiesz...

- Że go nadal kocham?

- No właśnie.

Carlo zamarł, czekając na jej odpowiedź.

- Oczywiście, że go kocham - powiedziała Della miękko. - I zawsze

będę go kochać. Ale jest już za późno. Nie zniosłabym, gdyby zobaczył

mnie w takim stanie. Nie pozwoliłeś mu tu wejść, prawda?

Widząc jej przejęcie, Sol nie miał wyboru. Mógł tylko skłamać.

- Nie, przysięgam, że go tu nie wpuściłem. - Sol dostrzegł

podniesioną rękę Carla, ale tylko wzruszył ramionami.

- Nie powinien mnie widzieć w takim stanie. - Della zaczęła płakać. -

Obiecaj mi...

- Obiecuję, mamo. Ale myślę, że źle postępujesz. Ten facet cię

kocha, do licha.

138

- Kochał mnie taką, jaką kiedyś byłam, ale nie widział, jak teraz

wyglądam.

Carlo poruszał ustami, jakby mówił: „To przecież żadna różnica".

- Przecież to żadna różnica - wyrecytował posłusznie Sol.

- On tak właśnie by powiedział - szepnęła Della. - I byłby szczery, bo

on jest taki dobry i wielkoduszny, ale nie chciałabym obciążać go moimi

problemami. To byłoby nieuczciwe.

Sol spojrzał do góry, oczekując wskazówek od Carla, ale Carlo tylko

stał oparty o ścianę, z bezradnie opuszczonymi rękami, tak jakby ostatnie

słowa Delii zupełnie pozbawiły go siły.

- Może ty nie chcesz go zostawić? - zasugerował Sol.

- To prawda, nie chcę stracić tego, co razem przeżyliśmy, ale teraz

mogę to zachować jedynie w pamięci.

- Pozwól, że go tu przyprowadzę - naciskał Sol.

- Nie, nie! Nie wolno ci tego robić. Sol, ja ci ufam. Mogę ci zaufać,

prawda? Nie zdradzisz mnie?

- Nie, oczywiście, możesz mi ufać, mamo.

- Nie rozumiesz, dlaczego nie życzę sobie odwiedzin Carla? Chcę, by

pamiętał mnie taką, jaką kiedyś byłam. -Jej usta ułożyły się w uśmiech. -

To była gala wręczania nagród. Byłam ubrana jak gwiazda i wiem, że

wyglądałam świetnie, widziałeś nagranie. On tam był i widział mnie.

Nigdy już nie będę wyglądać tak dobrze. Ale to nie ma znaczenia, bo on

mnie nie zobaczy.

- Ale pomyśl o swoim życiu...

139

- Pozbieram się, jeśli będę wiedziała, że jemu się układa. Nie

potrafiłabym znieść tego, że go uwiązałam, podczas gdy on powinien

wzbijać się w przestworza.

- O czym ty mówisz?

- Gdy się poznaliśmy, opowiadał mi o swoich ambicjach, chciał

osiągnąć coś wielkiego. Żadnej pracy w koszuli z krawatem od dziewiątej

do piątej za biurkiem. Ja też chcę, by był szczęśliwy. Nie mogę mu tego

odebrać.

- Czy można żyć tylko wspomnieniami? - zapytał Sol.

- Mam najlepsze wspomnienia na świecie - odpowiedziała cicho.

Zapadła cisza. Gdy Sol spojrzał w stronę drzwi, Carla już tam nie

było.

140

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Koło szpitala biegła wąska uliczka ze sklepikami i kawiarenkami z

ogródkami. Przy jednym stoliku na zewnątrz siedział Carlo, pił kawę i

patrzył w ziemię.

- Kogo tu widzimy!

Carlo podniósł wzrok i zobaczył Ruggiera przysuwającego krzesło

dla Hope i dla siebie. Zawołał kelnera i zamówił dla nich po lampce

prosecco.

- Czy to jej okno? - zapytała Hope, wskazując na szpital.

- Tak. Trzecie od brzegu. Skąd wiedzieliście, że tu jestem?

- Śledziliśmy cię, oczywiście - wyznał żartobliwie Ruggiero. - A co

innego mogliśmy robić?

- Czemu nie czuwasz przy niej? - dopytywała się Hope. - Tam

powinieneś siedzieć.

- Też tak myślę - odparł. - Ale myliłem się. Ona nie chce mnie

widzieć.

- Bo już cię nie kocha?

- Myśli, że nie będę jej chciał, bo jest ranna.

- A może ma rację? - zapytała ostrożnie Hope. - Opieka nad nią to

wielka odpowiedzialność.

- Myślicie, że się tego boję?

- Nie - odpowiedziała Hope. - Wcale tak nie uważam.

- Ale ona tak uważa.

- Więc musisz ją przekonać, że jest inaczej. To powinno być łatwe,

skoro cię kocha. Przecież właśnie do ciebie leciała.

141

- Tak sądzę, ale ta katastrofa wszystko zmieniła. Nie we mnie, ale w

niej.

- Bzdura. Ona nadal cię pragnie. Nic się nie zmieniło -

odpowiedziała Hope z pewnością w głosie. - Tak mówi twoja matka, a

twoja matka ma zawsze rację.

- Ale kiedyś byłaś przeciwko niej.

- Zachowałam się jak głupia. Nie rozumiałam jej, ale przede

wszystkim nie rozumiałam ciebie. Teraz widzę to wszystko zupełnie

inaczej.

W oknie szpitala jakiś młody mężczyzna machał do Carla.

- To Sol - wyjaśnił Carlo.

- W końcu zostaliście przyjaciółmi? - zapytał Ruggiero sceptycznym

tonem.

- Nie całkiem. Udaje nam się jakoś dogadywać.

- Dziękuję za wszystko, mamo. - Carlo wstał i pocałował Hope w

policzek.

- Pozdrów Delię ode mnie.

Carlo zastał zdenerwowanego Sola na korytarzu.

- Jesteśmy ugotowani. Po co powiedziałeś lekarzowi, że jesteś jej

mężem?

- Co się stało?

- On chyba wszystko jej wypaplał. A teraz ona zadaje mi mnóstwo

pytań, jest przejęta, a ja nie wiem, co robić.

- Ale ja wiem. Zostań tu i nie wchodź.

Przy łóżku stał lekarz, próbując uspokoić Delię.

- Proszę zostawić nas samych - powiedział do niego Carlo.

142

- Signore, nie wiem, kim pan jest, i nie mogę pozwolić...

- Jestem jej mężem i proszę, żeby pan teraz wyszedł! Lekarz opuścił

pokój. Dostrzegł w Carlu coś, z czym nie

warto było dyskutować.

Carlo usłyszał przerażone westchnienie Delii. Uklęknął przy jej

łóżku, ujął jej dłoń w swoją i zaczął całować.

- Nie, nie opieraj się, bo obydwoje zapłaczemy się w te urządzenia.

Ciii... spokojnie...

Della uspokoiła się pod wpływem jego głosu i dotyku.

- To ty? - zapytała szeptem.

- A kto inny? Della, moje kochanie, moja miłości... Della nie

potrafiła już walczyć, nie miała siły. I wtedy owładnęło nią to uczucie,

które nachodziło ją w snach. Jej ręce instynktownie objęły jego głowę i

zacisnęły się na niej. Nie chciała tego robić, ale nie panowała nad emo-

cjami. Gdy jej palce go dotknęły, poczuła, że on się przybliża.

- Myślisz, że możesz mnie odpędzić od siebie? - wyszeptał. - Nigdy

ci się to nie uda. Nie próbuj już mnie więcej zostawiać, ukochana moja.

Nie zniósłbym tego.

- Spójrz na mnie - odrzekła chropawym głosem. -Jestem kaleką i na

wpół niewidoma, a może zupełnie ślepa...

Carlo podniósł głowę i spojrzał na jej wymizerowaną, na wpół

przesłoniętą bandażami twarz.

- To nie ma znaczenia - odparł - dopóki będziemy się kochać.

-Ale...

- Nie. - Delikatnie położył palec na jej ustach. - Już nic nie mów.

Słowa nie są potrzebne.

143

- Powiedziałeś im, że jesteś moim mężem? - zapytała.

- Tak, bo nim jestem. I nikt temu nie zaprzeczy, nawet ty nie

potrafisz tego zrobić. Powiedz mi tylko jedną rzecz. Dlaczego wróciłaś?

- By cię odnaleźć. Chciałam ci powiedzieć, że nie powinnam była cię

opuszczać. Nawet gdybyś mnie już nie chciał...

- Ciii... - Carlo przykrył jej usta swoimi. - Nigdy nie przestałem cię

pragnąć. Nawet nie wiesz, jak marzyłem o tym, byś wróciła do mnie. Gdy

zobaczyłem zdjęcia, to uwierzyłem, ale pragnąłem, byś sama mi to

powiedziała.

- Nawet w takim stanie?

- Nie widzę żadnej różnicy. Poza tym, że jesteś ranna i wreszcie

pragniesz mnie równie mocno jak ja ciebie.

Po takich wyznaniach Della nie potrafiła wypowiedzieć ani jednego

słowa. Zaczęła szlochać, łzy wyciekały jej spod bandaży i spływały po

policzkach, a Carlo osuszał jej twarz ustami.

Della powoli wracała do zdrowia, zdjęto jej z głowy bandaże, choć

zostawiono je jeszcze na oczach, odzyskała władzę w nogach. Zaczęły

odrastać jej włosy.

- Nie są siwe? - zapytała Carla.

- Nie - odparł ze śmiechem. - Są delikatne i miękkie, lekko kręcone

jak u małej owieczki. Jeszcze wprowadzisz jakąś nową modę.

- Wolę sobie nie wyobrażać, jak fatalnie wyglądam. Kiedy będę

mogła zdjąć bandaż z oczu?

- Bądź cierpliwa... Hej, co robisz?

Ruszył, by ją powstrzymać, ale Della była szybsza i podciągnęła

brzeg bandaża do góry.

144

- Co się stało? - zapytał przerażony. - Kochanie, nie panikuj...

- Chyba widzę - odpowiedziała radośnie. - Wszystko jest trochę

rozmazane, ale widzę kształty i kolory. Będę widzieć!

Objęli się radośnie ramionami.

- Mam już tego dosyć! Tak chciałabym wreszcie zdjąć ten bandaż.

- Bądź cierpliwa. Wszystko w swoim czasie.

- Mam już dosyć szpitala. Carlo uśmiechnął się.

- Będzie z tobą trochę roboty.

- Wcale nie musisz się mną opiekować.

- Oczywiście, że muszę. Biorę cię do domu i wynajmę pielęgniarkę.

A kiedy wyzdrowiejesz, weźmiemy ślub.

Do pokoju wszedł lekarz.

- Widzę na jedno oko, panie doktorze - pochwaliła się natychmiast

Della.

- Zobaczmy.

Wstrzymali oddech, gdy lekarz zdejmował opatrunek z oczu. Della

zamrugała.

- Widzę na prawe oko - krzyknęła radośnie. - Coraz lepiej.

- A na lewe? -Nic.

- Popracujemy nad tym później - oświadczył lekarz i wyszedł.

- Tak się cieszę - westchnęła Della. - Bałam się, że cię nigdy nie

zobaczę na własne oczy. I będę mogła pracować...

- Może poczekasz z tą pracą, aż zupełnie dojdziesz do zdrowia?

- Chyba nie wytrzymam - uśmiechnęła się z przekąsem. Do pokoju

wpadł Sol. Wyciągnął butelkę szampana.

Wznieśli toast papierowymi kubkami.

145

- Sol, bardzo się cieszę, że jesteś ze mną, ale skoro już czuję się

lepiej, to czy nie powinieneś wracać do domu? Chyba masz niedługo

egzaminy?

Sol skinął głową.

- I tym razem muszę je zdać. Poszukam też pracy, bo muszę zacząć

przesyłać Ginie jakieś pieniądze. Jej babcia mówi, że mogę ich odwiedzać,

gdy urodzi się dziecko. W końcu jestem jego ojcem.

Następnego dnia Carlo odwiózł Sola na lotnisko i w przyjaznej

atmosferze wypili razem kawę.

- Wiesz co? - zaczął Sol. - Niezbyt dobrze to wszystko rozegrałeś w

zeszłym roku.

- Co rozegrałem?

- Wszystko, czyli „Wyjdź za mnie natychmiast albo to koniec".

- Della opowiedziała ci całą historię?

- Oczywiście, że nie. Opowiedziała Jackie, swojej sekretarce. Są

przyjaciółkami.

- A Jackie opowiedziała tobie?

- Nie. Podsłuchiwałem.

- Czemu od razu się tego nie domyśliłem?

- Sam nie wiem, przecież zawsze posądzasz mnie o najgorsze...

- Już nie. Wiele rzeczy się zmieniło. No, mów dalej, co chciałeś

powiedzieć.

- Mama jest uparta jak muł. Postaw przed nią warunek, to pójdzie w

innym kierunku. Powinieneś rozgrywać to jej kartami.

- Czyli zdecydować się tylko na romans, bo jestem zbyt młody?

146

- To była tylko taka gadka - stwierdził Sol tonem doświadczonego

dwudziestojednolatka. - Gdyby przyzwyczaiła się do życia z tobą, sama

przyznałaby, że masz rację. Gdyby chciała odejść, sama stwierdziłaby, że

to niemożliwe. Już byście byli po ślubie.

Ta prawda była tak oczywista, że Carlo wybuchnął szczerym

śmiechem.

- Jeśli ktokolwiek powiedziałby mi kiedyś, że będę przyjmował rady

od ciebie - mruknął - nigdy bym w to nie uwierzył.

Carlo odprowadził Sola do bramki i klepnął go przyjaźnie w plecy na

pożegnanie.

- Powodzenia. Do zobaczenia.

Hope zajęła się wszystkimi przygotowaniami do zabrania Delii do

willi. Przekonała lekarza, pokazując mu pokoje na parterze i zapewniając,

że jest w stanie zapewnić chorej jak najlepszą opiekę.

- Nigdy nie będzie sama w domu - przekonywała Hope. -

Zatrudnimy nawet pielęgniarkę.

Tego dnia, gdy zabierali Delię ze szpitala, lekarz odciągnął Carla na

bok.

- Musi pan coś wiedzieć, signore. Ona jest w niezłym stanie, ale jej

zdrowie zostało poważnie nadszarpnięte. Miała atak serca po katastrofie.

Jeśli myślicie o dzieciach...

- Nie - odparł Carlo natychmiast. - Nie zrobię niczego, co mogłoby

pogorszyć jej stan zdrowia.

- To dobrze. To przedłuży jej życie, ale zawsze już będzie słabowita.

- To i tak więcej, niż oczekiwałem.

- Cieszę się, że jest pan realistą.

147

Carlo jechał ambulansem z Delią. Toni, Hope, Ruggiero, Primo i

Olimpia powitali ją w willi kwiatami i przekazali życzenia od tych, którzy

nie mogli przybyć.

Osobne pokoje dla Delii, pielęgniarki i Carla były już przygotowane.

Zostawiono Delię samą, wiedząc, że będzie potrzebowała odpoczynku.

Spała prawie bez przerwy przez dwa dni i obudziła się w dobrej formie.

Carlo był z nią przez cały czas, nawet gdy obok była pielęgniarka.

Dzięki niemu zaczęła chodzić, najpierw o lasce, potem wspierając się na

nim, na koniec samodzielnie.

- Szybko dochodzisz do formy - stwierdził Carlo. - Niedługo

będziesz wystarczająco silna, więc będziemy mogli zaplanować ślub.

Della usiadła, sapiąc lekko z wysiłku.

- Nadal tego chcesz? To takie wielkie i pracochłonne

przedsięwzięcie...

- A co, nie wytrzymasz reszty życia ze mną? - zapytał złośliwie.

- Wiesz, o co mi chodzi. Teraz na tobie będzie spoczywało więcej

odpowiedzialności.

- Jeszcze chcesz na ten temat dyskutować? Wydawało mi się, że

dawno to ustaliliśmy. W moim sercu jesteś moją żoną. A teraz zostaniesz

moją żoną dla świata. To wszystko. Koniec gadania.

- Nie dajesz mi wyboru?

-Tak długo to do ciebie nie docierało? - zapytał żartobliwie.

- Ale pewnego dnia... - Della nie dokończyła, uciszona jego

spojrzeniem. Zamierzała powiedzieć, że pozwoli mu odejść, kiedy tylko

będzie chciał.

148

- Nie - odpowiedział zdecydowanie, jakby czytał w jej myślach. -

Nigdy tak nie mów. Nigdy! - Pocałował ją i spokojnie mówił dalej: - Nie

jestem małym chłopcem, wiem, co to odpowiedzialność. Rozumiesz?

- Nie będę mogła urodzić ci dzieci - przypomniała Della.

- Więc będziemy musieli jeszcze bardziej się kochać. Wiele

wieczorów spędzali razem na tarasie przytuleni do siebie, rozmawiając bez

końca. Dopiero teraz Della zdała sobie sprawę, jak niewiele rozmawiali z

sobą w pierwszych tygodniach znajomości. Carlo bał się jej dotykać, by jej

nie urazić.

- Nie jestem ze szkła - oświadczyła, gdy po pocałunku Carlo odsunął

się od niej. - Moglibyśmy iść do mojego pokoju i...

-I co? Chciałabyś się kochać przed ślubem? - zapytał, udając

zdziwienie. - Jestem w szoku!

- No, może wreszcie odkryjemy całą prawdę o mnie -odpowiedziała

Della w ten sam żartobliwy sposób.

Złapał jej dłoń i powiedział drżącym głosem:

- Przestaniesz? Ja nie mam za wiele samokontroli...

- Próbuję właśnie znaleźć tę granicę, to świetna zabawa. Wybuchnęli

śmiechem. Della zrozumiała, że Carlo nie zrobiłby nic, co mogłoby

spowodować jakiekolwiek zagrożenie dla jej zdrowia. Za to też go

kochała. Ale najbardziej za jego wspaniały umysł, który odkryła podczas

długich rozmów.

Della często przeglądała się w lustrze, bojąc się, że przez przeżycia

związane z wypadkiem zacznie się szybciej starzeć. Twarz jej

wyszczuplała, nad lewym okiem miała kilka szram, ale pielęgniarka

zapewniła ją, że to się zagoi.

149

Odwiedził ich Sol, przywożąc mnóstwo zdjęć swojego synka. Zdał

egzaminy i zdobył dyplom. Po powrocie do Anglii miał rozpocząć pracę.

Hope była zachwycona.

- Nasz pierwszy prawnuczek - powiedziała.

- Ależ mamo - zaczął protestować Carlo. - Przecież on nie jest...

- Chcesz powiedzieć, że Della nie należy do rodziny? -Hope

zmarszczyła brwi.

- Należy, ale...

- Więc ten dzidziuś jest jednym z nas - odparła stanowczo Hope.

Pewnego dnia Carlo wrócił do domu z wiadomością, że znalazł pracę

na pół etatu w muzeum, co pozwoli mu na realizowanie innych projektów

zawodowych.

- Muszę wreszcie znowu zacząć zarabiać pieniądze, bo oszczędności

mi się skończyły - argumentował.

- A co z twoimi ekspedycjami archeologicznymi? - zapytała Hope.

- Nie mogę zostawić Delii. Gdy będzie silniejsza, może razem

wybierzemy się gdzieś niedaleko.

Hope pogodziła się z tym, że jej najbardziej utalentowany i

inteligentny syn porzucił szansę na błyskotliwą karierę, bo znalazł w życiu

coś ważniejszego. I był szczęśliwy. Kiedyś winiłaby za to Delię, ale teraz

już nie.

Jednak to Della postanowiła porozmawiać z nią na ten temat.

- Musisz mnie za to wszystko nienawidzić - powiedziała niepewnie.

- Nie mam najmniejszego powodu, żeby cię nienawidzić. Nawet tak

nie myśl - odpowiedziała ciepłym głosem Hope.

150

- Nie chciałaś, żebym za niego wyszła, a teraz jest nawet więcej

przeszkód. Zabieram mu czas, a on powinien rozwijać karierę.

- Kiedyś bym tak może pomyślała, ale teraz uważam, że stał się

lepszym człowiekiem, dzięki tobie. Wszystko za łatwo mu przychodziło,

potem musiał o ciebie walczyć, to uczyniło z niego mężczyznę. Nie

powstrzymuj go. Bierz, co ci ofiaruje. Dzięki temu dasz mu miłość, jakiej

on najbardziej pragnie.

Pewnego wieczoru przed ślubem Hope zastała Carla siedzącego w

samotności w ogrodzie pod lampą.

- Co czytasz? - wzięła książkę z jego rąk. - Poezja angielska?

- To sonety Elizabeth Barrett Browning. Odkryłem je dzięki Delii.

- „Jak ja cię kocham"? - czytała Hope. - „Policzę, na ile sposobów".

- Przeczytaj ostatni wers. Tak wiele razy go czytałem. -Wyszeptał

jego treść: - „Jeśli Bóg pozwoli, będę cię kochać jeszcze mocniej po

śmierci".

- Często o tym myślisz? - zapytała Hope, siadając obok niego.

- Cały czas. Dwadzieścia lat, jeśli będziemy mieli szczęście. Może

piętnaście, może mniej...

- I wtedy zostaniesz sam, bez dzieci, tylko ze wspomnieniami. Ale

przynajmniej będziesz na tyle młody, żeby... no wiesz...

- Nie. Nie ożenię się drugi raz.

- Drogi chłopcze, teraz nie można o tym decydować.

- Ja mogę. Zdziwiłabyś się, jak dobrze widzę przyszłość. Widzę całą

drogę życia, jakby mgła opadła. Widzę, dokąd zmierzam.

- A gdy tam dotrzesz? Jak zniesiesz życie bez niej?

151

- Ale ja nie zostanę sam - odparł cicho. - Ona zawsze będzie ze mną,

zawsze będzie mnie tak kochać. Nie martw się o mnie, mamo. Ona nigdy

mnie nie zostawi.

Oczy mu błyszczały, więc Hope odwróciła wzrok. Carlo objął ją

ramieniem i przytulił do siebie.

- Nie płacz. Jutro jest mój ślub i wesele. Żenię się z kobietą, którą

kocham i jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

Następnego dnia cała rodzina zebrała się, by podziwiać Delię w

koronkowej sukni w kolorze kości słoniowej. Tylko Carlo i Ruggiero byli

nieobecni, bo pojechali wcześniej do kościoła.

Sol miał prowadzić ją do ołtarza. Gdy Della wysiadała z samochodu,

odrzuciła laskę i ruszyła energicznie dalej. Sol uśmiechnął się i podał jej

ramię. Razem przeszli alejką do Carla, który czekał już przed ołtarzem.

Jej serce zaczęło mówić.

Kocham cię, bo od pierwszego momentu przyjąłeś mnie całym

swoim sercem, nie prosząc o nic oprócz tego, bym została twoja.

Kocham cię, bo nauczyłeś mnie, jak odczuwać miłość, gdy

myślałam, że już nigdy jej nie zaznam.

Kocham cię, bo pokazałeś mi, że serce mężczyzny może mieć więcej

głębi i siły, niż sobie to wyobrażałam. I wtedy dałeś mi swoje serce,

zmieniłeś moje życie i obiecałeś zostać ze mną do końca.

I jeśli Bóg pozwoli, będę cię kochać jeszcze mocniej po śmierci.

Document Outline